ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๐๑ “บา้ นกลางท่งุ ?” คุณเพญ็ พมึ พำ� ออกมาเบาๆ เหมอื นคนละเมอ แววตาแดงกำ�่ ของ ทา่ นสวา่ งวาบข้นึ มาราวกบั ระลกึ ได้ขณะทค่ี ณุ หญงิ เป็นฝ่ายถามกลบั ใหแ้ น่ชดั “บา้ นของหลวงบวรร”ึ “เจา้ ค่ะ คณุ แม”่ พลอยรุง้ ตอบดว้ ยเสยี งหนกั แน่น ก่อนจะอ่อนลง ในประโยคถดั มา “เพยี งแต่ลูกไมร่ ูว้ า่ มนั อยู่ทไ่ี หน” ท่านระบายลมหายใจยาว กวาดสายตามองพวกบ่าวไพร่ท่หี มอบ กราบจนแทบตดิ พ้นื กระดานอยู่อดึ ใจ ก่อนเอ่ยถาม “พวกเจา้ มใี ครรูจ้ กั บา้ นกลางท่งุ ของหลวงบวรบา้ ง” ส้นิ เสยี งนน้ั บ่าวคนหน่ึงก็ค่อยๆ ยกมอื ข้นึ เหนือศีรษะอย่างกลา้ ๆ กลวั ๆ “บา่ วเจา้ ค่ะ บา่ วเคยไดย้ นิ คนในตลาดเขาพดู ๆ กนั เจา้ ค่ะ” เพยี งแค่นนั้ ความหวงั อนั รบิ หรก่ี จ็ ดุ ประกายข้นึ ในดวงตาของพลอย รุง้ หญงิ สาวผดุ ลกุ ข้นึ ยนื แลว้ สงั่ ความเรว็ ร่ี “เจา้ ไปกบั ขา้ ” “ประเดยี๋ วแมพ่ ลอย” คณุ หญงิ ลำ� ดวนทกั ทว้ ง แววตากงั วลชดั เจน “เจา้ จกั ไปไหนร”ึ “ลูกจะไปตามแมท่ บั ทมิ เจา้ ค่ะ” “มริ อเจา้ คณุ พอ่ กลบั มาก่อนรึ หรอื มเิ ช่นนน้ั กร็ อคณุ หลวงเสยี ก่อน” คนเป็นลูกส่ายศีรษะดกิ แววตาแน่วแน่มนั่ คงและตดิ จะด้อื รนั้ “ไมค่ ่ะ ถา้ มวั แต่นงั่ รอ แมท่ บั ทมิ อาจจะมอี นั ตรายนะเจา้ คะ” เหตผุ ลนน้ั ทำ� ใหค้ นฟงั ปิดปากเงยี บไมท่ กั ทว้ งขดั ขวางใดๆ อกี “ถา้ เช่นนน้ั แมไ่ ปดว้ ย” ทา่ นวา่ พลางลกุ ข้นึ ยนื ขณะทค่ี ณุ เพญ็ กท็ ำ� ทา่ วา่ จะขอไปดว้ ยเช่นกนั พลอยรุง้ ตอ้ งรอ้ งหา้ ม “อย่าเลยเจา้ ค่ะ คุณแมก่ บั คุณนา้ รอฟงั ขา่ วทเ่ี รอื นดกี วา่ ” ว่าแลว้ ก็รีบเรียกบ่าวคนนน้ั กบั บ่าวหนุ่มฉกรรจอ์ กี หน่ึงคนใหเ้ ดนิ

๓๐๒ ♥ ศศิภา ตามลงเรอื นไป หญงิ สาวแวะกลบั เรอื นเพอ่ื หยบิ ดาบคู่กายทห่ี ลวงเทพไกรศร ซ้อื ใหม้ าถอื ไวม้ นั่ ฉวยผา้ แพรมาคลุมไหล่ ก่อนจะรบี เดนิ ไปลงเรอื ทท่ี ่านำ�้ ตอนนนั้ บา่ วทง้ั สองยนื รออยู่เรยี บรอ้ ยแลว้ “รบี ไปเถอะ เดยี๋ วจะไมท่ นั การณ”์ เรือล�ำน้อยเบนหวั ออกจากท่า มุ่งหน้าออกไปยงั คลองรอบกรุง สายฝนเมด็ เลก็ ยงั หยาดหยดลงมาจากฟากฟ้าไมข่ าดสาย ยงั ดที ต่ี กไมห่ นกั มาก ลมพดั เพยี งแผ่วเบา สายนำ�้ กไ็ หลเออ่ื ยเป็นปกติ การเดนิ ทางจงึ เป็นไป อย่างราบร่ืน เสยี อยู่อย่างเดยี วคือเน้ือตวั ของพลอยรุง้ เร่ิมเปียกปอน เมอ่ื ปะทะกบั ลมทพ่ี ดั ผ่าน ร่างเลก็ กอ็ ดสะทา้ นเพราะความหนาวไมไ่ ด้ “อกี ไกลไหม” หนั ไปตะโกนถามบา่ วทน่ี งั่ อยู่ดา้ นหลงั ก็ไดค้ ำ� ตอบวา่ อกี ไมไ่ กลจงึ ค่อยเบาใจลงไปไดบ้ า้ ง ไมน่ านนกั บา่ วหนุ่มก็พาเรอื มาถงึ ท่านำ�้ ทส่ี รา้ งอย่างลวกๆ เพอ่ื ใช้ ชวั่ คราวเท่านน้ั พลอยรุง้ ดงึ ผา้ คลมุ ไหลอ่ อกวางไวบ้ นเรอื ถอื ร่มดว้ ยมอื ขา้ ง หน่ึง ส่วนอกี ขา้ งถอื ดาบในมอื ไวม้ นั่ จากนน้ั จงึ กา้ วข้นึ มายนื บนท่านำ�้ “คงตอ้ งเดนิ ไปอกี หน่อยเจา้ ค่ะ บา่ วฟงั ๆ มาจากคนอน่ื คดิ วา่ คงอยู่ แถวๆ น้ี” ผูเ้ป็นนายพยกั หนา้ รบั รู ้ก่อนใหบ้ า่ วทง้ั สองเดนิ นำ� สว่ นเธอเดนิ ตาม หลงั สุด เดินผ่านทุ่มหญา้ รกชฏั มาไดส้ กั พกั พลอยรุง้ ก็เห็นแสงตะเกียง วอมแวมอยู่ไมไ่ กล จงึ รบี สงั่ ใหบ้ า่ วทงั้ สองเร่งเทา้ เพยี งอดึ ใจเดยี วเรอื นไทย ชน้ั เดยี วยกพ้นื สูงกป็ รากฏแก่สายตา เสยี งหร่งิ หรดี เรไรดงั ระงม กระนน้ั กไ็ ม่ อาจกลบเสยี งกรดี รอ้ งของใครบางคนได้ พลอยรุง้ ใจหายวาบ รีบกระโจนข้นึ ไปบนเรือน กวาดตามองหา ตน้ ทางของเสยี งนน้ั อย่างรอ้ นใจ เมอ่ื เหน็ ประตูหอ้ งหอ้ งหน่งึ เปิดแงม้ ไวจ้ งึ รบี

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๐๓ ปร่เี ขา้ ไปหา ใชเ้ทา้ ถบี อย่างแรง พลางชกั ดาบออกจากฝกั มาถอื ดว้ ยทว่ งทา่ ระ แวดระวงั แบบทไ่ี ดร้ ำ�่ เรยี นมา หอ้ งนน้ั สลวั ราง แสงตะเกยี งซง่ึ วางบนหวั เตยี งไหวเอนไปมาก่อเกดิ เป็นรูปเงาอนั น่าหวาดหวนั่ หวั ใจของเธอเตน้ ระทกึ เมอ่ื สองตาสะดดุ เขา้ กบั ร่าง ผูห้ ญิงคนหน่ึงนงั่ กอดเข่าตวั เองอยู่ตรงมมุ หอ้ ง ผมเผา้ ของผูห้ ญิงคนนน้ั ยุ่งเหยงิ กระเซอะกระเซงิ ดวงตาเบกิ กวา้ งอย่างตกใจจบั จอ้ งท่ฝี งั่ ตรงขา้ ม หญิงสาวเบอื นสายตามองตาม มอื ท่กี ำ� ดา้ มดาบมนั่ แทบอ่อนแรงเมอ่ื เห็น สภาพอนั ไมน่ ่าดูนนั้ บ่าวสาวทต่ี ามมาดว้ ยกรีดรอ้ ง ยกมอื ปิดหนา้ ไม่ยอมมองท่าเดยี ว พลอยรุง้ เองยงั กำ� ดาบไวไ้ ด้ หากเขา่ อ่อนจนตอ้ งทรุดฮวบลงบนพ้นื กระดาน แม่ทบั ทิมนอนอยู่บนพ้นื กระดานดวงตาเหลอื กลานเต็มไปดว้ ย ความเจบ็ ปวด ผดิ หวงั และอาฆาตแคน้ มอื ขา้ งหน่ึงถอื ดาบเลม่ หน่ึงไวม้ นั่ ขณะทม่ี ดี าบอกี เลม่ ปกั อยู่กลางอกละเลงเลอื ดแดงฉานใหฉ้ าบไปทวั่ ร่างกาย ขา้ งๆ กนั นน้ั เป็นร่างร่างหน่ึงทม่ี เี พยี งแต่ลำ� ตวั ไมม่ ศี ีรษะนงั่ พงิ ผนงั กางแขน กางขาน่ิงสงบ ตรงหนา้ เป็นส่วนศีรษะทด่ี วงตาเถลอื กถลนน่ากลวั เกนิ กวา่ จะ จอ้ งมอง พลอยรุง้ รบี หลบั ตาปิดกนั้ ภาพอนั น่าสยดสยองนนั้ ลมภายนอกพดั ผ่านหนา้ ต่างเขา้ มาระลอกหน่ึง แมเ้พยี งแผ่วเบาหากทำ� ใหเ้ธอหนาวยะเยอื ก สะทา้ นไปทงั้ กายเลยทเี ดยี ว น่ีหรือคือจุดจบของหลวงบวรฤทธิเดช เขาตายดว้ ยน�ำ้ มือของ ผูห้ ญงิ อยา่ งทค่ี ณุ เพญ็ ปรารภไวจ้ รงิ ๆ ทวา่ ...จะดกี วา่ น้หี ากแมท่ บั ทมิ ไมไ่ ดจ้ บ ส้นิ ชวี ติ ไปดว้ ย

๑๗ งานฌาปนกิจผ่านพน้ ไปหลงั จากมีการตง้ั ศพสวดพระอภธิ รรม สามคืน เรือนพระยาสุรศกั ด์เิ สนากลบั คืนสู่ความหม่นมวั อกี ครงั้ ทง้ั เรือน ใหญ่เรอื นเลก็ ปิดเงยี บ พวกบา่ วไพร่เองกแ็ ทบไมม่ ใี ครพดู คยุ เลน่ หวั กนั อยา่ ง สนุกเหมอื นแต่ก่อน คุณเพญ็ นนั้ ไม่ตอ้ งพูดถงึ แมจ้ ะมพี ่อเดชเป็นแกว้ ตา ดวงใจ ทวา่ เมอ่ื ลูกสาวเพยี งคนเดยี วจบชวี ติ ลงอย่างน่าอนาถเช่นนน้ั ท่านก็ อดเศรา้ ใจไมไ่ ด้ พลอยรุง้ ไปหาท่านเมอ่ื ไรกเ็ หน็ ท่านนงั่ จบั เจ่าอยู่ในหอ้ ง กม้ หนา้ กม้ ตาลูบไลส้ ไบท่แี ม่ทบั ทมิ เคยห่มอย่างเหม่อลอย บางคราก็ซบหนา้ สะอ้นื ไหจ้ นตวั โยน หญงิ สาวไมร่ ูจ้ ะปลอบใจเช่นไร จงึ ไดแ้ ต่เฝ้ามองอยา่ งเป็น ห่วง เมอ่ื คณุ เพญ็ ยงั ไมอ่ าจสลดั ความเศรา้ โศกในหวั ใจได้พลอยรงุ้ จงึ ขอ พอ่ เดชกบั ผูเ้ป็นพเ่ี ล้ยี งไปพกั อยู่ดว้ ยทเ่ี รอื นหลวงเทพไกรศร พอ่ เดชเป็นเดก็ วา่ นอนสอนงา่ ย ทานงา่ ย หลบั งา่ ย ไมง่ อแงกลางดกึ เหมอื นเดก็ คนอน่ื ทวา่ ชวี ติ ช่างอาภพั ทงั้ พอ่ และญาตฝิ ่ายพอ่ ไมย่ อมรบั แถม แมย่ งั คดิ สน้ั ปลดิ ชพี ของตวั เองโดยไมค่ ำ� นงึ เลยวา่ ลูกชายเพยี งคนเดยี วจะมี ชวี ติ อยู่ต่อไปอย่างไร แมว่ าด...ผูห้ ญงิ ทพ่ี บทบ่ี า้ นกลางท่งุ ในคนื นนั้ ไดเ้ลา่ เหตกุ ารณท์ น่ี ่า สยดสยองใหฟ้ งั อย่างต่นื ตระหนกวา่ แมท่ บั ทมิ บกุ เขา้ มาบนเรอื นพรอ้ มดาบ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๐๕ เลม่ หน่งึ แลว้ กระโจนเขา้ ฟาดฟนั ใสห่ ลวงบวรฤทธเิ ดชทนั ที ตอนนนั้ ชายหนุ่ม กำ� ลงั เมาไดท้ ่ี จงึ จดั การกบั ผูห้ ญงิ ตวั เลก็ ๆ ทเ่ี ขา้ มาประทษุ รา้ ยไมไ่ ด้ แมว่ าด เหน็ ดงั นน้ั จงึ ควา้ ดาบทแ่ี ขวนตรงผนงั หอ้ งมาถอื ไว ้ ชกั มนั ออกจากฝกั แลว้ เดนิ เขา้ ไปหาคนทงั้ สอง หมายใจวา่ จะขูใ่ หแ้ มท่ บั ทมิ หวาดกลวั ปลอ่ ยอาวุธ แลว้ ลงจากเรอื นไป ทวา่ ตอนนนั้ แมท่ บั ทมิ เกดิ บา้ ดเี ดอื ดอะไรข้นึ มาไมท่ ราบ ได้ จงึ ไมแ่ มแ้ ต่จะกลวั ดาบของแมว่ าดเลยแมแ้ ต่นอ้ ย หนำ� ซำ�้ ยงั มเี ร่ยี วแรง มหาศาลแย่งดาบไปได้ ก่อนจะตวดั เพยี งครงั้ เลอื ดพลนั กระเซน็ ซ่าน ศีรษะ ของหลวงบวรฤทธเิ ดชหลดุ จากตวั ร่วงหลน่ ลงบนพ้นื แลว้ ในชวั่ พรบิ ตาเดยี ว แม่ทบั ทมิ ก็โผนเขา้ ใส่ ปลายดาบเสยี บทะลุกลางอก ก่อนทรุดกายลม้ ลง นอนส้นิ ใจเคยี งขา้ งหลวงบวรฤทธเิ ดชตรงนนั้ เอง เร่ืองเล่าจากปากแม่วาดจะถูกตอ้ งตามเหตุการณ์จริงหรือไม่นน้ั พลอยรุง้ ยงั สรุปไมไ่ ด้ เพราะขณะทเ่ี ลา่ เร่อื งราวเหลา่ นน้ั ดวงตาของแมว่ าด เลอ่ื นลอย บางครง้ั กร็ อ้ งไหส้ ะอกึ สะอ้นื แต่จู่ๆ กลบั หวั เราะราวกบั ขบขนั อะไร บางอย่าง ทา้ ยทส่ี ุดแมว่ าดกก็ ลบั กลายเป็นคนวกิ ลจรติ ไปเสยี อย่างนนั้ พลอยรงุ้ ระบายลมหายใจยาวกม้ มองพอ่ เดชทน่ี อนหลบั สนทิ ในออ้ ม กอด ก่อนส่งคนื ใหผ้ ูเ้ป็นพเ่ี ล้ยี ง “พาพอ่ เดชไปนอนเถดิ แมป่ ่ิน” ตอนนน้ั ค่อนขา้ งดกึ แลว้ หลวงเทพไกรศรเพง่ิ อาบนำ�้ เสรจ็ เดนิ ออก มาจากหอ้ งมานงั่ เคยี งขา้ งภรรยา “พอ่ เดชหลบั แลว้ ร”ึ “ค่ะ พเ่ี ทพ” หญงิ สาวตอบรบั เสยี งเบา ดวงตากลมโตยามหนั มามองสบเต็มไป ดว้ ยความกงั วลจนเขาตอ้ งเอ่ยถาม “เจา้ ยงั มสิ บายใจอยู่อกี หรอื ” ถามพลางเอ้อื มมอื มาจบั ปลายคางมน ไวม้ นั่ ตาสานสบแน่วน่งิ จนหวั ใจดวงนอ้ ยเตน้ แรง ความคดิ อนั สบั สนวนุ่ วาย ค่อยๆ เลอื นราง หลงเหลอื เพยี งความรูส้ กึ หว่ งใยจากดวงตาสนี ลิ ทส่ี ง่ ผา่ นมา

๓๐๖ ♥ ศศภิ า ถงึ เธอเทา่ นน้ั “เร่อื งอะไรทผ่ี า่ นไปแลว้ กป็ ลอ่ ยมนั ไปเถดิ อย่าเอามาคดิ ใหร้ ก สมองเลย” “พดู งา่ ย แต่ทำ� ยากน่ีคะ” รอยย้มิ บางๆ ปรากฏบนใบหนา้ คมสนั แมจ้ ะเป็นเพยี งการยกมมุ ปากข้นึ เลก็ นอ้ ย หากพลอยรุง้ กส็ งั เกตเหน็ และน่าแปลกนกั ทม่ี นั ทำ� ใหค้ วาม กงั วลในหวั ใจเธอเบาบางลงไปไดบ้ า้ ง “มยิ ากดอก เพยี งแค่เจา้ ไมย่ ดึ ตดิ กบั อดตี ...” เขาละมอื จากปลายคาง เอ้อื มมาจบั แกม้ ดว้ ยสองมอื รอ้ นผา่ ว บงั คบั กลายๆ ไมใ่ หเ้ธอเบอื นสายตาหนี ไปทางใดได้ “แลว้ มองไปขา้ งหนา้ เท่านนั้ เอง” พลอยรุง้ เมม้ รมิ ฝีปาก อดึ อดั ใจเหลอื ทจ่ี ะกลา่ วเมอ่ื รูว้ า่ กาลขา้ งหนา้ นน้ั ยง่ิ น่าหนกั ใจกวา่ หลายเท่า เธอจะอยู่ในร่างน้ีไดน้ านสกั เพยี งใดก็สุดรู ้ อีกทง้ั มโนภาพท่เี ธอ เหน็ จะเกดิ ข้นึ จรงิ หรอื เปลา่ กย็ งั ไมร่ ูแ้ น่ แลว้ อย่างน้ีจะใหก้ งั วลใจไดอ้ ย่างไร “หนูพลอย” เสยี งเรยี กออ่ นโยนนน้ั ทำ� ใหพ้ ลอยรงุ้ คลายรมิ ฝีปากออก “พช่ี อบรอยย้มิ ของเจา้ ” เพยี งแค่นนั้ พลอยรุง้ กอ็ ดย้มิ ไมไ่ ด้รมิ ฝีปากอม่ิ คลอ่ี อกเป็นรอยย้มิ ละมนุ “ย้มิ กวา้ งๆ สเิ จา้ ” คนตวั เลก็ เอยี งคอ ยกสองมอื จบั แกม้ สากๆ ของเขาเช่นกนั “พเ่ี ทพกย็ ้มิ ใหพ้ ลอยก่อนสคิ ะ” โดนออดออ้ นเช่นน้ี ผูเ้ ป็นสามยี ่อมใจอ่อนอยู่วนั ยงั คำ�่ หลวงเทพ ไกรศรย้มิ กวา้ งจนเหน็ ลกั ย้มิ ทรงเสน่ห์ จงึ ไมย่ ากเลยทพ่ี ลอยรุง้ จะย้มิ ตอบ เป็นย้มิ ทก่ี วา้ งขวางเปิดเผยตามแบบฉบบั ของเธอ ไมเ่ หมอื นสตรสี มยั นนั้ ท่ี มกั ย้มิ เพยี งบางๆ อย่างรกั ษากริ ยิ า ‘รอยย้มิ ของเจา้ หากใครมาเหน็ คงวา่ มงิ ามกนั ทง้ั นน้ั ’ ชายหนุ่มเคย เปรยกบั เธอดว้ ยเสยี งเอน็ ดู มใิ ช่ตำ� หนิ พลอยรุง้ เองไมเ่ หน็ วา่ ย้มิ แบบน้ีจะน่า

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๐๗ อายตรงไหน จงึ ย่งิ ฉีกย้มิ กวา้ งมากข้นึ ก่อนลอยหนา้ ลอยตามองเขาดว้ ย ดวงตาเป็นประกายเจดิ จา้ ‘แลว้ พเ่ี ทพชอบย้มิ แบบไหนมากกวา่ กนั ’ คนถูกถามน่ิงอ้ึงไปพกั ใหญ่ทีเดียว ใบหนา้ ของเขายงั เรียบเฉย เหมอื นเคย หากดวงตาอนั ลกึ สุดหยงั่ ทอประกายหวานจนคนถามตอ้ งรบี ยนื ตวั ตรง เสมองไปทางอน่ื ดว้ ยความขวยเขนิ ‘ชอบแบบไหนมากกวา่ พค่ี งตอบมไิ ด้ เพราะมวิ า่ แบบไหน หากเป็น ย้มิ ของเจา้ พก่ี ช็ อบทง้ั นนั้ ’ เมอ่ื หวนนึกถงึ ถอ้ ยคำ� นน้ั พลอยรุง้ กห็ นา้ แดงระเร่อื หวั ใจเตน้ ระรวั ผดิ แผกไปจากเดมิ อย่างส้นิ เชงิ “ย้มิ แบบน้ีสถิ งึ เหมาะกบั เจา้ ” ถอ้ ยคำ� แผ่วหวาน ตามมาดว้ ยจมุ พติ แผ่วเบา ความสุขกลบั อม่ิ เอบิ ซาบซา่ นไปทกุ อณูจนเธออยากใหเ้วลาทไ่ี ดอ้ ยู่กบั เขาทอดยาวนานไมส่ ้นิ สุด... ไมว่ า่ ชาตนิ ้ี ชาตไิ หน หรอื อกี ก่ชี าตภิ พ เธอกป็ รารถนาอยู่เคยี งขา้ งเขาเช่นน้ี ตลอดไป เร่ืองราวเลวรา้ ยและความเศรา้ โศกผ่านพน้ ไปได้ไม่นาน พลอยรุง้ กต็ อ้ งกลบั มาหนกั ใจเร่อื งการหาทางตามตดิ ผูเ้ป็นสามเี ดนิ ทางลงใต้ อกี ครงั้ ตง้ั แต่รูข้ า่ วจวบจนกระทงั่ วนั น้ีหญงิ สาวยงั คดิ หาทางไมไ่ ด้ คงทำ� ได้ แต่ตระเตรยี มเส้อื ผา้ และของใชจ้ ำ� เป็นซุกซ่อนไวใ้ นหบี เส้อื ผา้ ของตนเท่านน้ั ยงั ไมม่ ใี ครรูว้ า่ เธออาจหาญถงึ ขน้ั รอิ ่านปลอมตวั เป็นชาย หมายจะ แฝงตวั ไปในหมคู่ ณะของหลวงเทพไกรศร แบบทค่ี งไมม่ สี ตรใี ดอาจหาญทำ� แมค้ ุณหญงิ มาลี แมป่ ระยงค์ และแมก่ าระเกดจะเคยรบั รูค้ วามคดิ ของเธอ แลว้ หากเอาเขา้ จรงิ ทงั้ สามกไ็ มค่ ดิ วา่ เธอจะกลา้ สง่ิ ทเ่ี ธอเอ่ยปากบอกในวนั นน้ั จงึ เร่มิ เลอื นๆ ไป ไมม่ ใี ครซกั ถามใดๆ อกี ยามเมอ่ื ฝึกดาบ ฝึกมวย พลอยรุง้ จติ ใจไมอ่ ยู่กบั เน้ือกบั ตวั ยง่ิ ใกล ้

๓๐๘ ♥ ศศิภา วนั ทห่ี ลวงเทพไกรศรตอ้ งออกเดนิ ทาง เธอกย็ ง่ิ เหมอ่ ลอยจนหวดิ จะไดแ้ ผล จากคมดาบหลายต่อหลายครงั้ “เจา้ คดิ สง่ิ ใดอยู่ แมพ่ ลอย” แมป่ ระยงคป์ ราดเขา้ มาประคองพลอยรุง้ ทซ่ี วนเซลม้ ลงบนพ้นื หลงั จากเอ้ยี วตวั หลบปลายดาบทต่ี วดั ฟาดฟนั ลงมา “มอี นั ใดกลมุ ้ ใจอกี ร.ึ ..หรอื ยงั เป็นห่วงคุณหลวงอยู่” “ค่ะ พป่ี ระยงค”์ ผูเ้ป็นคู่ฝึกดาบระบายลมหายใจยาว จบั จูงมอื เธอไปนงั่ ทศ่ี าลาไมร้ มิ เรอื นห่างไกลผูค้ นเพอ่ื ไมใ่ หใ้ ครทผ่ี ่านไปมาไดย้ นิ “อยา่ บอกพห่ี นาวา่ เจา้ ยงั คดิ จะ...” ละไวใ้ นฐานทเ่ี ขา้ ใจ พรอ้ มกบั มอง คนตรงหนา้ ดว้ ยสายตาคาดคน้ั พลอยรุง้ เองกลุม้ ใจมาหลายวนั จนแทบไม่ เป็นอนั กนิ อนั นอน “ค่ะ พลอยยงั ยนื ยนั ทจ่ี ะไป” “คณุ พระ!” วา่ พลางตบมอื ลงกลางอก แลว้ สา่ ยหนา้ อยา่ งไมเ่ หน็ ดว้ ย “เจา้ จกั ไปไดเ้ยย่ี งไรเลา่ ” “พลอยยงั ไมแ่ น่ใจ เพยี งแต่คดิ ๆ ไว.้..” เจา้ ตวั สูดหายใจลกึ แลว้ เอ่ย ต่อ “พลอยรูม้ าวา่ ไปใตค้ ราวน้ี พเ่ี ทพตอ้ งแฝงตวั ไปกบั เรอื เจา้ สวั จาง พลอย เลยคดิ วา่ จะแสรง้ ทำ� ตวั เป็นบา่ วไพร่ของเจา้ สวั แอบข้นึ ไปบนเรอื ดว้ ย” “อาไร!้ ทำ� ไดห้ รอื !” แม่ประยงคเ์ อาแต่ส่ายหนา้ ไม่เห็นดว้ ยท่าเดียว แต่ก็หาไดเ้ อ่ย หา้ มปรามไม่ ดว้ ยหลงั จากสนทิ สนมกนั มาระยะหน่งึ มากพอทจ่ี ะรูน้ สิ ยั ใจคอ ของแมพ่ ลอยดวี า่ เป็นคนด้อื รน้ั พอควร แถมยงั มคี วามคดิ ผดิ แผกแตกต่าง จากสตรคี นอน่ื ไมน่ อ้ ยอกี ดว้ ย คงทำ� ไดเ้พยี งเอ่ยเตอื นสติ “จกั คิดทำ� ส่งิ ใดก็คิดใหด้ ีๆ หนา เจา้ ยงั มแี ม่พ่อท่เี ป็นห่วงเจา้ ย่งิ กวา่ ใคร” ถอ้ ยคำ� นน้ั ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ นำ�้ ตาซมึ ไม่อาจกลบั ไปฝึกซอ้ มไดอ้ กี จงึ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๐๙ ขอตวั นงั่ ทศ่ี าลาเหมอ่ มองสายนำ�้ ทไ่ี หลเออ่ื ยผา่ นไปดว้ ยใจหมน่ เศรา้ นงั่ เพยี ง ไมน่ าน หลวงเทพไกรศรกม็ าชกั ชวนกลบั เรอื น หญงิ สาวไมค่ ดั คา้ น เดนิ ตาม เขาลงเรอื ไปแต่โดยดี ระหวา่ งนงั่ อยู่บนเรอื สองต่อสอง ชายหนุ่มเฝ้ามองภรรยาของตวั เอง ดว้ ยความกงั วล หลายวนั มาน้ีเขาสงั เกตเหน็ วา่ แมพ่ ลอยเงยี บผดิ ปกติ แถม ยงั ซมึ เศรา้ ไมร่ ่าเรงิ เหมอื นก่อน รบั ประทานขา้ วไดเ้พยี งนิด แถมยงั นอนไม่ ค่อยหลบั ตอ้ งสะดุง้ ต่นื กลางดกึ อยู่รำ�่ ไป แมจ้ ะมเี ขาเฝ้าตระกองกอดไมห่ ่าง แต่กไ็ มไ่ ดท้ ำ� ใหเ้ธอดขี ้นึ เลย “เจา้ อยากไปเทย่ี วทไ่ี หนฤๅไม”่ หลวงเทพไกรศรเหน็ วา่ วนั น้ียงั ไมค่ ำ�่ นกั เขาจงึ อยากชวนภรรยาไป เท่ียวตลาดเพ่ือใหอ้ ีกฝ่ ายไดผ้ ่อนคลาย แต่เวลาน้ีพลอยรุง้ มีแต่ความ กลดั กลมุ ้ ในอก มหี รอื จะอยากไปเทย่ี วไหน จงึ ไดแ้ ต่ส่ายหนา้ ปฏเิ สธ “หนูพลอย” ชายหนุ่มรามอื วางพายพาดลำ� เรอื ปลอ่ ยใหเ้รอื แจวลำ� เลก็ ลอยออ้ ยอ่งิ กลางลำ� คลองท่คี ่อนขา้ งรา้ งไรผ้ ูค้ น “อย่าทำ� เซ่อื งซมึ เช่นน้ี พเ่ี ป็นห่วง” เพราะคำ� นน้ั ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ รูส้ กึ ตวั หญงิ สาวสูดหายใจลกึ พยายาม ฝืนย้มิ “ขอโทษค่ะพเ่ี ทพ ช่วงน้ีมแี ต่เร่อื งรา้ ยๆ พลอยเลย...” เจา้ ตวั หยุด เพยี งแค่นนั้ เงยหนา้ มองทอ้ งฟ้าไรเ้ มฆหมอก หากตรงขอบฟ้าไกลลบิ กลบั ระบายดว้ ยสแี ดงระเร่อื น่ากลวั นกั “พลอยไมอ่ ยากใหม้ อี ะไรเกดิ ข้นึ อกี ” “อย่ากลวั อะไรจะเกิดก็ปลอ่ ยใหม้ นั เกิด แค่เราทำ� วนั น้ีใหด้ ที ส่ี ุด กเ็ พยี งพอแลว้ มใิ ช่หรอื ” วา่ พลางเอ้อื มมอื มาเกาะกมุ มอื บางไว ้ มอื ของหลวง เทพไกรศรหยาบกรา้ น บางสว่ นแตกระแหงเฉกเช่นคนจบั ดาบฝึกปรอื มาเกอื บ ตลอดชวี ติ ถงึ กระนนั้ ยามสมั ผสั ยงั อ่อนโยนและทะนุถนอมเธอราวกบั เธอ เป็นแกว้ บางๆ ทพ่ี รอ้ มจะแตกรา้ วไดท้ กุ เมอ่ื หากออกแรงสมั ผสั มากเกนิ ไป “มพี อ่ี ยู่เคยี งขา้ ง เจา้ ยงั คดิ เร่อื งรา้ ยๆ ไดอ้ กี หรอื ” นานครง้ั เขาจงึ จะ

๓๑๐ ♥ ศศภิ า เอ่ยถอ้ ยคำ� หวานหู แต่ถา้ เอ่ยเมอ่ื ไรเป็นตอ้ งทำ� ใหเ้ธอหนา้ รอ้ นผ่าวอยู่รำ�่ ไป “พเ่ี ทพ...” เขาไมย่ อมใหเ้ธอพดู ต่อ รบี สำ� ทบั ข้นึ มาวา่ “ผดิ กบั พ่ี แมม้ เี ร่อื งเลวรา้ ยหนกั หนาสาหสั เพยี งใด ยามเหน็ หนา้ เจา้ พก่ี ย็ งั เป็นสุข” พลอยรงุ้ ย้มิ ใหก้ บั ถอ้ ยคำ� ของเขา โนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ มอบรางวลั ดว้ ย จมุ พติ แผว่ เบาบนแกม้ สากๆ ของเขาหลงั จากสำ� รวจดูแลว้ วา่ ไมม่ ใี ครพายเรอื ผ่านมา รมิ ฝีปากนุ่มสมั ผสั เพยี งแตะเบาๆ ก่อนผูเ้ป็นเจา้ ของจะผละออกหา่ ง แลว้ ย้มิ กวา้ งสดใส กำ� ลงั จะกลบั ไปนงั่ ทเ่ี ดมิ คนตวั เลก็ กต็ อ้ งเบกิ ตากวา้ งต่นื ตะลงึ กบั สมั ผสั หนกั หน่วงบนพวงแกม้ จากรมิ ฝีปากหยกั ลกึ ทป่ี ระทบั ลงมา ไม่เคยมีครงั้ ไหนท่ีหลวงเทพไกรศรกระท�ำการอนั เรียกไดว้ ่า ‘ประเจดิ ประเจอ้ ’ เช่นน้ีมาก่อน แต่วนั น้ีกลบั กลา้ หอมเธอในสถานทโ่ี ลง่ กวา้ ง เช่นน้ี ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ งงงนั ไปครู่ใหญ่เลยทเี ดยี ว “วนั มะรนื พก่ี ต็ อ้ งไปแลว้ พค่ี งคดิ ถงึ กลน่ิ หอมจากตวั เจา้ อยู่ทกุ เมอ่ื เช่อื วนั ” วา่ พลางกระชบั ร่างบางมากอด สายลมพดั โชยหอบเอาปลายผมของ เธอปะทะเขา้ กบั ปลายจมกู ของเขา และเน่อื งจากวนั น้เี ธอไมไ่ ดห้ ม่ ตะแบงมาน แต่หม่ สไบเหมอื นปกติ ปลายสไบจงึ ปลวิ สะบดั สง่ กระแสความหอมโอบลอ้ ม รอบกาย “ก่อนไป พข่ี อสไบเจา้ ตดิ ตวั ไปดว้ ยหนาหนูพลอย” พลอยรงุ้ รบั คำ� องิ แอบใบหนา้ แนบซบอกกวา้ ง ซกุ ซบอยูใ่ นออ้ มกอด อนั อบอ่นุ หลบั ตาซมึ ซบั เสยี งเตน้ ของหวั ใจทเ่ี ตน้ เป็นจงั หวะเดยี วกบั หวั ใจ ของเธอเอง พลอยรุง้ ตระเตรียมเส้ือผา้ และขา้ วของจำ� เป็นของสามที ่ีตอ้ งนำ� ตดิ ตวั ไปดว้ ยหวั ใจทอ่ี ดั แน่นดว้ ยความกงั วล ทง้ั เรอ่ื งทต่ี อ้ งแอบออกจากบา้ น ไปลงเรือของเจา้ สวั จางลว่ งหนา้ เร่ืองตระเตรียมขา้ วของสมั ภาระตดิ ตวั ไป โดยทไ่ี มใ่ หเ้ป็นทส่ี งั เกต ไหนจะเร่อื งทต่ี อ้ งปลอมเป็นชายอกี ทกุ อย่างทเ่ี ธอ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๑๑ คดิ ไวเ้ป็นสง่ิ ทย่ี ากเยน็ และโอกาสสำ� เร็จมนี อ้ ยมาก ถงึ กระนนั้ หญงิ สาวก็ไม่ ยอมเปลย่ี นความคดิ ...การจะใหเ้ธอนงั่ อยู่เฉยๆ โดยทจ่ี ติ ใจรอ้ นรุ่ม เป็นหว่ ง จะเป็นจะตายเธอคงทำ� ไม่ได้ และถา้ หากส่งิ ท่เี ธอเหน็ เป็นความจริงข้นึ มา เธอคงไมอ่ าจใหอ้ ภยั ตวั เองตลอดชวี ติ ! พลอยรุง้ วางสไบสเี หลอื งนวลทพ่ี บั อย่างเรยี บรอ้ ยในย่ามสตี ่นุ เป็น สง่ิ สุดทา้ ย วางสมั ภาระทง้ั หมดบนหบี เก็บเส้อื ผา้ ของหลวงเทพไกรศร จาก นน้ั จงึ หนั มาเกบ็ ขา้ วของของตวั เองบา้ ง ใชเ้ วลาเพยี งครู่เดยี วเธอกเ็ ตรยี มทกุ อย่างเรยี บรอ้ ย และเหมอื นเคย หญงิ สาวซุกของเหลา่ นนั้ ไวใ้ ตเ้ ส้อื ผา้ ซ่อน มนั ไวอ้ ย่างรอบคอบ ถงึ จะรูว้ า่ ผูเ้ป็นสามไี มเ่ คยมายุ่มย่ามกบั ขา้ วของสว่ นตวั ของตนเองเลยกต็ าม พลอยรุง้ เหลยี วมองประตูเหน็ วา่ ลนั่ ดาลไวห้ นาแน่นดแี ลว้ จงึ ลงมอื เขยี นจดหมายทเ่ี ขยี นคา้ งไวเ้มอ่ื วนั ก่อน ใจความในจดหมายบอกเลา่ เร่อื งท่ี เธอแอบตดิ ตามหลวงเทพไกรศรไป บอกทกุ คนวา่ อย่าเป็นห่วง เธอจะดูแล ตวั เองใหด้ ที ส่ี ุด จากนน้ั จงึ เขยี นฝากฝงั พอ่ เดชไวก้ บั ทง้ั สองครอบครวั หญงิ สาวขยบั ปากกาอกี อดึ ใจจงึ ลงชอ่ื ต่อทา้ ย อ่านทวนอกี ครง้ั แลว้ ทอดถอนใจเมอ่ื คดิ วา่ ตนเองอาจไมม่ โี อกาสไดเ้ล้ยี งพอ่ เดชอยา่ งทต่ี งั้ ใจไวเ้สยี แลว้ ร่างเลก็ พบั จดหมายเกบ็ ไวใ้ นหบี ตามเดมิ ก่อนจะลกุ ข้นึ ยนื เดนิ ไป หยบิ ดาบทแ่ี ขวนไวต้ รงขา้ งฝามาพจิ ารณา ฝกั ดาบสนี ำ�้ ตาลยงั เงาวบั เป็นมนั เน่ืองดว้ ยเป็นของใหมท่ ห่ี ลวงเทพไกรศรเป็นผูส้ งั่ ทำ� เป็นพเิ ศษ ‘เหน็ เจา้ อยากได้ พเ่ี ลยสงั่ ใหช้ ่างทำ� ให ้ ตอนไปฝึกจกั ไดม้ ติ อ้ งหยบิ ยมื เขาอกี ’ พลอยรุง้ ดใี จมาก ย้มิ ขอบคุณจนตายบิ หยี เอ้อื มมอื ไปรบั ดาบเลม่ นน้ั มากอดแนบอก ก่อนเอนกายซบบนไหลเ่ ขา ‘พลอยจะดูแลดาบเลม่ น้ีใหด้ ที ส่ี ุดค่ะ’ เธอเอย่ อยา่ งหนกั แน่น ดงั่ เป็นคำ� มนั่ สญั ญาวา่ จะไมม่ วี นั ทอดท้งิ ดาบ

๓๑๒ ♥ ศศภิ า คู่ใจเป็นอนั ขาด พลอยรุง้ ระบายลมหายใจยาว เมอ่ื กร่งิ เกรงวา่ อกี ไมน่ านดาบเลม่ น้ี คงไมอ่ าจอยู่กบั เธอไดอ้ กี ต่อไป หญงิ สาวยนื เหมอ่ มองอยู่นานทเี ดยี ว มารูส้ กึ ตวั อกี ทกี ต็ อนทไ่ี ดย้ นิ เสยี งฝีเทา้ หนกั ๆ เดนิ ข้นึ เรอื นมานนั่ ละ ร่างเลก็ นำ� ดาบข้นึ ไปแขวนดงั เดมิ ก่อนเปิดประตอู อกไปตอ้ นรบั สามี กลบั บา้ น หลวงเทพไกรศรยามน้ี แมห้ นา้ ตาอดิ โรยหากกค็ งไวซ้ ง่ึ ความองอาจ ผง่ึ ผาย เมอ่ื เขาเบนสายตามาทางเธอ รอยย้มิ ละมนุ ละไมพลนั ประดบั บนรมิ ฝีปาก แววตาเคร่งเครยี ดก่งึ กระดา้ งแปรเปลย่ี นเป็นอ่อนโยนในทนั ใด “วนั น้ีกลบั เรว็ จงั ค่ะ” พลอยรุง้ ถามเมอ่ื ทง้ั สองทรุดกายลงนงั่ เรยี บรอ้ ยแลว้ “ท่านเจา้ คณุ ใหก้ ลบั มาเตรยี มพรอ้ มสำ� หรบั เดนิ ทางวนั พรุ่ง” “ออ้ อย่างน้ีน่ีเอง” ความกงั วลพาดผ่านดวงตาคู่สวยชวั่ ขณะหน่ึง หากเจา้ ตวั กร็ บี ปดั มนั ท้งิ หนั ไปสงั่ ความกบั บา่ วคนหน่งึ ใหเ้ตรยี มนำ�้ มาตอ้ นรบั สามี จากนนั้ จึงเอ่ยถามดว้ ยเสยี งเรียบเร่ือย ตรงกนั ขา้ มกบั ใจท่เี ตน้ แรง เฝ้าจดจ่อคำ� ตอบอย่างตงั้ ใจ “พเ่ี ทพจะออกเดนิ ทางตอนไหนคะ” “โมงเชา้ จะ้ แต่ตอ้ งไปรวมตวั กนั ทบ่ี า้ นเจา้ คณุ ก่อนจงึ จะออกเดนิ ทาง พรอ้ มกนั ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ ในใจเร่มิ วางแผนการสำ� หรบั วนั พรุ่งน้ีอย่าง ละเอยี ด “พลอยไปส่งนะคะ” “ไมต่ อ้ งดอก ลำ� บากเปลา่ ๆ” “ไม่ลำ� บากหรอกค่ะ” หญงิ สาวชอ้ นสายตามองอกี ฝ่ายดว้ ยแววตา ออดออ้ น “พลอยอยากไปส่งจรงิ ๆ”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๑๓ “เช่นนนั้ กต็ ามใจเจา้ เถดิ ” คนตวั เลก็ ย้มิ ออกมาได้ แววตาเป็นประกายอย่างยนิ ดี ในใจจินตนาการแผนการของตนเองไวอ้ ย่างเสร็จสรรพ โดยคน สำ� คญั ทเ่ี ธอตอ้ งรอ้ งขอความช่วยเหลอื คือแม่ประยงค์ ถา้ อกี ฝ่ายยอมช่วย การแฝงตวั ข้นึ เรอื เจา้ สวั จางคงเป็นไปอย่างราบร่นื อย่างแน่นอน “วนั น้ีมกี ระไรทานบา้ งร”ึ คำ� ถามนนั้ ทำ� ใหค้ วามคดิ เธอสะดดุ หญงิ สาวกะพรบิ ตาถๆ่ี สองครง้ั นึกทวนคำ� ถามของเขาใหม่ ก่อนตอบวา่ “วนั น้ีคุณแมช่ วนไปทานขา้ วเรอื นนูน้ นะคะ พลอยเลยไมไ่ ดส้ งั่ บา่ ว ใหท้ ำ� อาหารไว ้ แต่พลอยทำ� ขนมตม้ ไวค้ ่ะ วา่ จะนำ� ไปใหท้ ่านลองชมิ ดว้ ย” หลวงเทพไกรศรพยกั หนา้ รบั รู ้ ก่อนกม้ หนา้ สำ� รวจดาบคู่ใจของ ตนเอง “พเ่ี ทพหวิ หรอื คะ พลอยใหบ้ า่ วเอาขนมตม้ มาใหท้ านรองทอ้ งก่อนดี ไหมคะ” “ยงั มหิ วิ ดอก ทถ่ี ามเมอ่ื ครู่พแ่ี ค่อยากรูเ้ ท่านน้ั ” วา่ พลางเรยี กไอม้ ง่ิ ใหไ้ ปหาผา้ มาให ้ รอเพยี งชวั่ อดึ ใจผา้ กม็ าอยู่ในมอื ชายหนุ่มดงึ ดาบออกจาก ฝกั แลว้ บรรจงเชด็ ดาบอย่างระมดั ระวงั พลอยรงุ้ รูด้ วี า่ ผูเ้ป็นสามรี กั ดาบเลม่ น้มี าก เขาเคยเลา่ ใหฟ้ งั อยา่ งภาค ภมู ใิ จวา่ ‘ดาบเลม่ น้อี ยู่กบั พม่ี านาน ตกทอดมาแต่รุ่นคณุ ปู่ ใชม้ านานแต่กย็ งั คมกรบิ ’ ตอนนนั้ พลอยรงุ้ มองอยา่ งสนอกสนใจ จนสายตาสะดดุ กบั ตวั อกั ษร บนดา้ มดาบ ‘ตรงน้ีสลกั ไวด้ ว้ ยน่ีคะ’ ‘ใช่จะ้ ช่ือคุณปู่พ่เี อง’ ว่าพลางย่ืนดา้ มดาบใหเ้ ธอเห็นชดั ๆ ‘ปู่พ่ี ชอ่ื บญุ ’

๓๑๔ ♥ ศศภิ า วนั น้พี ลอยรงุ้ กจ็ บั จอ้ งคำ� นนั้ อกี ครงั้ จนหลวงเทพไกรศรตอ้ งเอย่ ปาก “เจา้ คงอยากสลกั ชอ่ื ไวบ้ นดาบเจา้ เช่นกนั กระมงั ” หญงิ สาวสะดุง้ เลก็ นอ้ ยก่อนย้มิ กวา้ ง “พลอยคดิ วา่ มนั เท.่ .เอ่อ...ดูน่าภาคภมู ใิ จดคี ่ะ ลองคดิ ดูสคิ ะ ถา้ ดาบ เลม่ น้ีตกทอดไปสู่รุ่นหลาน เหลน โหลน หรอื อกี หลายรอ้ ยปีขา้ งหนา้ ชอ่ื เรา ก็ยงั คงอยู่บนนน้ั เป็นการบอกกบั ชนรุ่นหลงั วา่ คนคนน้ีเคยจบั ดาบฟาดฟนั ขา้ ศึกศตั รู ไดห้ ลงั่ เลอื ดชโลมดินอย่างองอาจกลา้ หาญ...เรียกไดว้ ่าเป็น เกยี รตปิ ระวตั ขิ องตระกูลเลยนะคะ” คนฟงั ย้มิ บางๆ มองคนตรงหนา้ ทก่ี ำ� ลงั พดู ดว้ ยสมุ ้ เสยี งฮกึ เหมิ อยา่ ง เอน็ ดู ก่อนจะวางมอื ขา้ งหน่ึงบนศีรษะของเธอแลว้ จบั โยกเบาๆอย่างหยอก ลอ้ “เจา้ น่ีช่างจนิ ตนาการจรงิ !” พลอยรุง้ หวั เราะเบาๆ ในลำ� คอ ยอมรบั ถอ้ ยค�ำนนั้ แต่โดยดี ขณะทผ่ี ูเ้ป็นสามเี อ่ยต่อไปวา่ “ไวพ้ ก่ี ลบั จากใตเ้ มอ่ื ไร พจ่ี กั สลกั ให”้ “คะ? สลกั ชอ่ื บนดาบพลอยน่ะหรอื คะ” ชายหนุ่มมองใบหนา้ ต่นื ตะลงึ ของเธอชวั่ ขณะแลว้ พยกั หนา้ “กเ็ จา้ ชอบมใิ ช่หรอื ” จากนน้ั เจา้ ตวั กก็ ม้ หนา้ กม้ ตาเชด็ ดาบต่อ ส่วน พลอยรุง้ เอ่ยขอบคุณอย่างยนิ ดี หากวนิ าทตี ่อมา หญงิ สาวกลบั เซอ่ื งซมึ ลง ดวงตาทเ่ี ป็นประกายวาวจา้ พลนั หมน่ แสงในทนั ใด หญงิ สาวยกนำ�้ ในขนั เงนิ ทบ่ี า่ วนำ� มาวางไวใ้ หข้ ้นึ มาดม่ื ปิดบงั เสยี ง ทอดถอนหายใจของตนเอง นำ�้ ตาร้ืนข้นึ มาคราหน่ึง เมอ่ื คิดว่า...ดาบทส่ี ลกั ช่อื คำ� ว่าพลอยอาจ ไมม่ โี อกาสปรากฏบนโลกใบน้ีกเ็ ป็นได้ เม่ือถึงเวลานัดหมาย พลอยรุง้ ก็ลงเรือไปกบั หลวงเทพไกรศร

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๑๕ โดยมหี ่อผา้ ห่อหน่ึงตดิ มอื ไปดว้ ย โดยหญงิ สาวอา้ งว่าเป็นชดุ ทเ่ี พง่ิ ตดั เยบ็ เสร็จตง้ั ใจจะเอาไปใหเ้ ป็ นของตอบแทนคุณหญิงมาลี แม่ประยงค์ แมก่ าระเกดทค่ี อยสงั่ สอนเร่อื งมวยและดาบใหก้ บั เธอ ดว้ ยเหตนุ ้ีผูเ้ป็นสามี จงึ ไมไ่ ดส้ งสยั อะไรนกั จะมกี แ็ ต่ดาบทเ่ี ธอถอื ไวใ้ นมอื อกี ขา้ งเท่านนั้ “เจา้ จกั ไปฝึกดาบตง้ั แต่เชา้ เลยร”ึ พลอยรุง้ ส่งย้มิ ไปใหส้ ามเี ป็นอนั ดบั แรกขณะครุ่นคดิ หาทางแกต้ ่าง ใหก้ บั ตนเอง “พลอยนดั พ่ปี ระยงคไ์ วใ้ หส้ อนตวั ต่อตวั ค่ะ พ่เี ทพคงไม่ว่าอะไร กระมงั ” “พจ่ี กั ไปวา่ เจา้ ไดอ้ ย่างไร” เรอื ลำ� นอ้ ยแลน่ ไปตามลำ� คลองอย่างเนบิ ชา้ อากาศยามเชา้ ค่อนขา้ งเยน็ จนพลอยรุง้ ตอ้ งกระชบั ผา้ แพรคลมุ ไหลแ่ น่น กวา่ เดมิ “เจา้ ตงั้ ใจฝึกเยย่ี งน้ีกย็ ่อมดี เพราะจกั ไดด้ ูแลตวั เองได้ ยามทพ่ี ไ่ี ป ราชการหลายวนั หรอื อาจหลายเดอื นจกั ไดม้ มิ ใี ครมารงั แกเจา้ ” คนฟงั ไมไ่ ดเ้อ่ยอะไร นอกจากส่งย้มิ หวานไปให ้ พรอ้ มกบั มองจอ้ ง ใบหนา้ ครา้ มคมดว้ ยความรูส้ กึ ซาบซ้งึ ก่งึ สุขก่งึ เศรา้ นำ�้ ตาพลนั ร้นื ข้นึ มาแต่ เจา้ ตวั กร็ บี ระงบั ไวเ้กรงวา่ อกี ฝ่ายจะสงั เกตเหน็ “พเ่ี ทพเดนิ ทางคราวน้ีตอ้ งระวงั ตวั ใหม้ ากนะคะ” “อย่าห่วงเลยเจา้ พจ่ี กั ดูแลตวั เอง...เสรจ็ งานเมอ่ื ใด พจ่ี กั รบี กลบั มา หาเจา้ ” นำ�้ ตาพลอยรุง้ แทบร่วง หญงิ สาวซอ่ นสหี นา้ ของตนดว้ ยการกม้ หนา้ มองดาบในมอื เธอไลม้ อื ไปกบั ดา้ มดาบอยา่ งทะนุถนอม เหน็ ดงั นนั้ หลวงเทพ ไกรศรจงึ หวั เราะในลำ� คอ “กลบั มาเมอ่ื ใด เจา้ จกั มชี อ่ื สลกั ไวบ้ นดาบน้ี พจ่ี กั ทำ� ใหเ้อง” คนตวั เลก็ ระบายย้มิ ในหนา้ มไิ ดเ้ ต็มไปดว้ ยความสุขเหมอื นก่อน แต่แฝงเรน้ ดว้ ยความเศรา้ อยู่ลกึ ๆ “ขอบคุณค่ะพเ่ี ทพ พลอยหวงั วา่ จะไดเ้หน็ ดาบทม่ี ชี ่อื พลอยสลกั ไว ้

๓๑๖ ♥ ศศภิ า สกั ครง้ั ” บทสนทนาส้นิ สุดลงเพยี งแค่นน้ั เมอ่ื ฝีพายนำ� เรือมาจอดเทยี บท่า ทง้ั สองกา้ วข้ึนเรือก่อนเดินตรงไปยงั ลานหนา้ เรือนพระยาภกั ดีไพศาล ตอนนน้ั มชี ายฉกรรจจ์ บั กลมุ่ คุยกนั อยู่เกอื บสบิ คน คงเป็นคนทจ่ี ะร่วมเดนิ ทางไปกบั หลวงเทพไกรศร ส่วนเจา้ ของเรอื นยนื แยกตวั ไปพดู คยุ กบั ชายอกี สองคน พลอยรุง้ เดนิ ตามสามไี ปหาท่านเจา้ คุณ ยกมอื ไหวแ้ ละพูดคุยสอง สามคำ� ตอนนนั้ จากปลายหางตาเธอเหน็ แม่ประยงคก์ ำ� ลงั เดนิ ลงจากเรอื น พอดี จงึ รบี ขอตวั เจา้ ของร่างบางรบี รุดเขา้ ไปดกั หนา้ แมป่ ระยงคไ์ ว ้แลว้ ย้มิ ประจบใน ทนั ใด “พป่ี ระยงคข์ า” สุม้ เสยี งออดออ้ นเช่นน้ีทำ� ใหค้ นถูกทกั รูส้ กึ สะบดั รอ้ นสะบดั หนาว อย่างไรพกิ ล “แมพ่ ลอย...เจา้ อย่าบอกหนาวา่ เจา้ ยงั ...” พดู ไมท่ นั จบ พลอยรุง้ กร็ บี พยกั หนา้ หงกึ หงกั ในทนั ใด “ค่ะ พลอยไมเ่ ปลย่ี นใจแน่ค่ะ” คนฟงั ขมวดค้วิ จนแทบเป็นปม พลางทอดถอนใจยาว มองสบดวงตา กลมโตทม่ี คี วามเดด็ เดย่ี วอย่างเป็นกงั วล “เจา้ มเี ร่อื งอยากใหพ้ ช่ี ่วยใช่ฤๅไม”่ “พป่ี ระยงคร์ ูใ้ จพลอยจรงิ ๆ” วา่ พลางฉีกย้มิ กวา้ งเหน็ ฟนั สขี าวเรยี ง ตวั เป็นระเบยี บสวยงาม “ใช่แลว้ ค่ะ พลอยมเี ร่อื งรบกวน” แม่ประยงคพ์ ยกั หนา้ ขยบั ปากเค้ียวหมาก ครุ่นคิดอยู่อึดใจจึง เอ่ยต่อ “ไป เขา้ ไปพดู กนั ในหอ้ งพเ่ี ถดิ ” พลอยรุง้ รบั คำ� รบี กา้ วเดนิ ตามอกี ฝ่ายไป หากกย็ งั ไมว่ ายหนั กลบั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๑๗ มามองหลวงเทพไกรศรทย่ี งั ยนื คยุ กบั พระยาภกั ดไี พศาลอย่างเป็นห่วง แม่ประยงคอ์ อกเรอื นมาไดห้ น่ึงปี แลว้ สามนี ้นั ไม่ใช่ใครท่ไี หนเป็ น ทหารในสงั กดั ของพระยาภกั ดไี พศาลนนั่ เอง และเป็นคนทจ่ี ะตอ้ งร่วมเดนิ ทางไปกบั หลวงเทพไกรศรดว้ ย “นงั่ ก่อนสแิ มพ่ ลอย” หลงั จากเจา้ ของหอ้ งทรุดกายลงนงั่ พบั เพยี บ บนพ้นื กเ็ ช้อื เชญิ ผูม้ าเยอื นใหน้ งั่ ตาม ก่อนจะเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา “เจา้ จกั ใหพ้ ช่ี ่วยอนั ใดร”ึ “พลอยอยากลงเรอื ของเจา้ สวั จางก่อนพเ่ี ทพจะไปถงึ ค่ะ” ว่าพลาง วางห่อผา้ ของตวั เองลงตรงหนา้ “พลอยเตรียมของจำ� เป็นไวเ้ รียบรอ้ ยแลว้ เหลอื แต่ตอ้ งเปลย่ี นชดุ กบั ตดั ผมค่ะ” คนฟงั น่ิงคิดครู่ใหญ่สองตาทอดจบั หญงิ สาวร่างเลก็ ตรงหนา้ ดว้ ย ความกลดั กลมุ ้ “หากพห่ี า้ มไมใ่ หเ้จา้ ไป เจา้ คงหาทางไปอยู่ดใี ช่ฤๅไมแ่ มพ่ ลอย” “ค่ะ” พลอยรุง้ ยอมรบั เสยี งอ่อย ก่อนสำ� ทบั ไปวา่ “พลอยตอ้ งไปให ้ ไดค้ ่ะ ไมอ่ ย่างนนั้ พลอยอาจจะเสยี ใจไปตลอดชวี ติ ” “เอาเถิด ในเม่ือเจา้ ยืนยนั เช่นน้ี พ่ีคงมิอาจใจรา้ ยกบั เจา้ ได”้ แม่ประยงคช์ ้ีมือไปยงั ฉากไมส้ ูงท่วมศีรษะท่ีตงั้ ไวต้ รงฟากหน่ึงของหอ้ ง “เจา้ ไปเปลย่ี นชดุ ตรงนน้ั เถดิ เปลย่ี นเสรจ็ แลว้ ค่อยตดั ผม” พลอยรุง้ กระวกี ระวาดทำ� ตามทนั ที หญิงสาวถอดสไบและผา้ นุ่ง เปลย่ี นมาสวมเส้อื ผา้ ฝ้ายและนุ่งโจง ระหวา่ งนน้ั แมป่ ระยงคก์ ก็ ม้ หนา้ กม้ ตา เขียนจดหมาย ต่อเม่ือหญิงสาวเปล่ียนชุดและเดินออกมาจากฉากกน้ั แมป่ ระยงคจ์ งึ ไดย้ น่ื กระดาษแผ่นหน่ึงให ้ “หากเรอื ออกจากท่าแลว้ เจา้ ค่อยยน่ื จดหมายน้ีใหก้ บั พพ่ี ล” พพ่ี ลทว่ี า่ คอื ขนุ พลไพรพี า่ ย สามขี องแมป่ ระยงคน์ นั่ เอง “พพ่ี ลหรอื คะ ทำ� ไมคะพป่ี ระยงค”์

๓๑๘ ♥ ศศภิ า พลอยรุง้ งนุ งงแต่กย็ อมรบั จดหมายฉบบั นนั้ มาเกบ็ ไว ้ “อย่าถามใหม้ ากความเลย เมอ่ื ใดทเ่ี จา้ ยน่ื จดหมายน้ีใหเ้ขา เมอ่ื นนั้ เจา้ จกั รูเ้ อง” แลว้ แมป่ ระยงคก์ ็ตดั บทดว้ ยการควา้ กรรไกรทเ่ี ตรยี มไวข้ ้นึ มา ก่อนถามยำ�้ อกี ครง้ั “เจา้ แน่ใจแลว้ หนา” “ค่ะ” พลอยรุง้ ยนื ยนั หนกั แน่น รบี หนั หลงั ใหอ้ กี ฝ่าย “ลงมอื เลยค่ะ พป่ี ระยงค”์ ใชเ้ วลาไม่นาน จากผมยาวถงึ กลางหลงั ก็สน้ั ระตน้ คอ ถงึ กระนนั้ วงหนา้ นวลกย็ งั หวานเกนิ ชายอยู่ดี พลอยรงุ้ ยกมอื ไหวข้ อบคณุ นำ� ผา้ ข้นึ มาคลมุ ศีรษะ สว่ นปลายดงึ มา ปิดหนา้ ไว ้ “รบี ไปเถดิ มริ ูว้ า่ พเ่ี ทพของเจา้ ออกเดนิ ทางไปหรอื ยงั “ ทง้ั สองพากนั ลงจากเรอื นทางดา้ นหลงั เดนิ เลยี บกบั กำ� แพงฝงั่ หน่ึง ตรงไปยงั ท่านำ�้ อกี ท่าทอ่ี ยู่ห่างออกมา เสยี งพดู คุยของบรรดาหนุ่มฉกรรจย์ งั แวว่ มาใหไ้ ดย้ นิ พอใหใ้ จช้นื วา่ พวกเขายงั ไมอ่ อกเดนิ ทาง มาถงึ ทา่ นำ�้ แมป่ ระยงคก์ เ็ รยี กบา่ วผูห้ น่งึ ใหม้ าเป็นฝีพาย นำ� เรอื ออก จากท่าแลว้ มงุ่ หนา้ สู่เรอื นของเจา้ สวั จางในทนั ใด เรอื นของเจา้ สวั จางเป็ นเรอื นไม้ ดา้ นหนา้ เป็ นเรอื นแพขนาดใหญ่ ทผ่ี ูเ้ป็นเจา้ ของใชน้ งั่ ทำ� งานหรอื ไมก่ เ็ อนหลงั รบั ลม เจา้ สวั จางเป็นชายสูงวยั พลอยรุง้ คาดเดาว่าน่าจะอายุประมาณ หา้ สบิ กวา่ ๆ เขาสวมเส้อื ผา้ ฝ้ายสขี าวกบั กางเกงแพร ผมสดี อกเลาถกู รวบไว ้ เป็นเปียและนำ� มาพาดไวร้ อบคอ เป็นลกั ษณะของชาวจนี สมยั นนั้ ทห่ี ญงิ สาว เหน็ จนชนิ ตา เมอ่ื ฝีพายนำ� พายจอดเทยี บแพ เจา้ สวั จางทก่ี ำ� ลงั สงั่ บ่าวไพร่ใหข้ น ของลงเรอื สำ� เภาทจ่ี อดอยู่หนา้ แพกห็ นั มาเหน็ พอดี

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๑๙ “อา้ ว แมป่ ระยงค์ เจา้ จกั ร่วมเดนิ ทางไปดว้ ยรึ แลว้ ขนุ พลเลา่ มไิ ด้ มาพรอ้ มกนั หรอกหรอื ” คนถกู ทกั กา้ วข้นึ เรอื แลว้ ยกมอื ไหว ้สง่ ย้มิ เป็นมติ รไปใหอ้ กี ฝ่ายก่อน เอ่ยดว้ ยเสยี งนุ่มนวลวา่ “พพ่ี ลจกั ตามมาทหี ลงั เจา้ ค่ะ อฉิ นั เพยี งแต่...” วา่ พลางหนั ไปกวกั มอื เรยี กพลอยรงุ้ ซง่ึ ตอนน้ยี นื ตวั ลบี สงบเสงย่ี มอยูท่ างดา้ นหลงั “...อฉิ นั อยาก ฝากคนของอฉิ นั ใหต้ ดิ เรอื ไปดว้ ยไดฤ้ ๅไมเ่ จา้ คะ” “หมื ? ฝากใหต้ ดิ เรอื ไปดว้ ยร?ึ ทำ� ไมเลา่ แมป่ ระยงค”์ “คอื ...คนของอฉิ นั มนั จกั กลบั ใตเ้ จา้ ค่ะ อฉิ นั เหน็ วา่ เจา้ สวั จกั ส่งของ ไปใตพ้ อดี เลยอยากมาขอความเมตตาใหเ้จา้ สวั รบั มนั ไปดว้ ย ระหวา่ งทางก็ ใชส้ อยมนั ไดห้ นาเจา้ คะ” เจา้ สวั จางเขมน้ มองพลอยรุง้ อย่างประเมนิ แววตาคลางแคลงสงสยั หากกเ็ ป่ียมดว้ ยความเมตตา ในทส่ี ุดเขากพ็ ยกั หนา้ “แมป่ ระยงคม์ าถงึ น่ีแสดงวา่ ไอห้ นุ่มคนน้ีมนั เป็นคนสำ� คญั เอาเถดิ ฉนั จกั รบั มนั ไวเ้ป็นบา่ วไพร่จนถงึ ทางใตก้ แ็ ลว้ กนั ” “ขอบพระคุณเจา้ ค่ะ” แม่ประยงคล์ ะลำ�่ ละลกั อย่างยนิ ดี เฉกเช่น เดยี วกบั พลอยรุง้ ทแ่ี ทบจะกม้ ลงกราบเขาเลยทเี ดยี ว “วา่ แต่มนั ช่อื วา่ กระไรร”ึ “ช่อื ...” แมป่ ระยงคเ์ หลยี วมามอง ทำ� ท่าอกึ ๆ อกั ๆ จนพลอยรุง้ ตอ้ ง ตอบเอง หญงิ สาวดดั เสยี งใหใ้ หญ่และหา้ วกวา่ ปกติ “ช่อื ...ชอ่ื พนั ขอรบั ” เจา้ สวั จางพยกั หนา้ รบั รู ้ หมดความสนใจเพยี งแค่นน้ั และหนั ไปซกั ถามแมป่ ระยงคเ์ ร่อื งอน่ื เสยี หญงิ สาวนงั่ คุยกบั เจา้ สวั จางครู่ใหญ่ โดยไมล่ มื ขอรอ้ งไมใ่ หบ้ อกทเ่ี ธอไหวว้ านกบั ใครแมแ้ ต่ขนุ พลไพรพี า่ ย แมเ้จา้ สวั จะสงสยั แต่กไ็ มไ่ ดล้ ะลาบละลว้ งคงรบั คำ� แต่โดยดี ก่อนลงเรอื กลบั เรอื น แมป่ ระยงคก์ ก็ ำ� ชบั กบั พลอยรุง้ อกี ครงั้

๓๒๐ ♥ ศศภิ า “เจา้ อย่าลมื นำ� จดหมายไปใหพ้ พ่ี ลดว้ ยหนา” “ค่ะ พลอยไมล่ มื หรอกค่ะ พป่ี ระยงคอ์ ย่าห่วงเลย” “ดูแลตวั เองดว้ ย ไวพ้ บกนั ตอนเจา้ กลบั มา” พลอยรงุ้ ย้มิ บางๆ ในหนา้ ไมเ่ อย่ วา่ อะไรอกี หญงิ สาวยนื โบกมอื มอง เรอื ลำ� นน้ั แลน่ ห่างไปจนลบั ตา จงึ หนั กลบั มาหาเจา้ สวั คลานเขา่ เขา้ ไปยกมอื ไหวอ้ กี ครงั้ “เจา้ สวั มอี ะไรใหก้ ระผมรบั ใชห้ รอื ไมข่ อรบั ” ชายสูงวยั มองอย่างประเมนิ สลบั กบั มองบ่าวไพร่วยั ฉกรรจข์ น กระสอบขนาดใหญ่ข้นึ เรอื กส็ ่ายหนา้ “จกั ใหเ้อง็ ไปช่วยขนคงไมไ่ หว เอาอยา่ งน้.ี ..ข้นึ ไปทำ� ความสะอาดหอ้ ง บนเรอื ใหข้ า้ กแ็ ลว้ กนั ทำ� ไดฤ้ ๅไมเ่ ลา่ ไอพ้ นั ” “ขอรบั ทำ� ไดข้ อรบั !” พลอยรุง้ ตอบเสยี งหนกั แน่นก่อนควา้ ห่อผา้ และดาบเดนิ ข้นึ เรอื ไปในทนั ที

๑๘ พลอยรุง้ รีบรุดข้ึนเรือ ตรงไปยงั เกง๋ ทา้ ยเรือซ่ึงเป็ นหอ้ งพกั ของ เจา้ สวั จาง หอ้ งนน้ั กวา้ งพอสมควร มเี บาะนอนสขี าววางชิดผนงั ดา้ นหน่ึง หมอนรูปทรงสเ่ี หลย่ี มผนื ผา้ วางเอยี งกระเทเ่ ร่ชดิ ผนงั และมผี า้ หม่ ผนื บางสอง ผนื วางอย่างไม่เป็นระเบยี บบนนน้ั ส่วนอกี ดา้ นเป็นโตะ๊ ไมเ้ ลก็ ๆ และเกา้ อ้ี สภาพซอมซ่อ มุมหน่ึงของหอ้ งมไี มก้ วาดพรอ้ มกบั ผา้ ข้รี ้ิววางเตรียมไว ้ เรยี บรอ้ ยแลว้ หญงิ สาวจงึ วางสมั ภาระแอบๆ ไวร้ มิ ผนงั แลว้ เรม่ิ ลงมอื ทำ� ความ สะอาดหอ้ งนนั้ ทนั ที ทำ� ไปไดเ้พยี งครู่เดยี วกแ็ วว่ เสยี งทกั ทายโอภาปราศรยั อยา่ งครกึ คร้นื ตามมาดว้ ยเสยี งฝีเทา้ ยำ�่ หนกั ๆ ข้นึ เรอื มา พลอยรุง้ รบี ปราดไปทป่ี ระตู มอง ลอดช่องบานประตูออกไป คนแรกทเ่ี ธอเหน็ อย่างชดั เจนคอื หลวงเทพไกรศร เขากำ� ลงั สนทนาอยู่กบั เจา้ สวั จาง มอื ทงั้ สองประสานไวข้ า้ งหนา้ แสดงความ นบนอบ กระนนั้ กไ็ มอ่ าจบดบงั รศั มคี วามองอาจในตวั เขาไปไดเ้ลยแมแ้ ต่นอ้ ย ขา้ งๆ กนั นน้ั คอื ขนุ พลไพรพี า่ ย เขาเป็นชายร่างผอมสูง ไมไ่ ดบ้ กึ บนึ เฉกเช่น สามขี องเธอ ถงึ กระนนั้ กม็ รี ศั มขี องความหา้ วหาญดงั เช่นชายชาตรอี ยู่ไมน่ อ้ ย ทส่ี ะดดุ ตาทส่ี ดุ เหน็ จะเป็นชายหนุ่มวยั ฉกรรจผ์ วิ สนี ำ�้ ผ้งึ ออกแดงคน หน่ึงซง่ึ ยนื อย่างสงบเสงย่ี มอยู่ทา้ ยสุด เขาสวมกางเกงผา้ ฝ้ ายแบบชาวบา้ น ทวั่ ไป หากเปิดเปลอื ยอกกำ� ยำ� เผยใหเ้หน็ รอยแผลเป็นขนาดใหญ่นบั สบิ แผล

๓๒๒ ♥ ศศิภา และอกี หลายสบิ หลายรอ้ ยทเ่ี ป็นเพยี งรอยแผลจางๆ ท่าทางของเขาองอาจ ผง่ึ ผาย สองมอื ไพลอ่ ยู่ดา้ นหลงั ไหลต่ ง้ั ตรง หากศีรษะกลบั กม้ ตำ�่ สองตาจบั จอ้ งมองพ้นื กระนน้ั เธอกร็ ูส้ กึ ไดว้ า่ คนผูน้ ้กี ำ� ลงั จบั สงั เกตสง่ิ รอบกายอย่างระ แวดระวงั พลอยรุง้ รูด้ วี า่ ชายผูน้ ้ีตอ้ งเป็นทหาร แต่มอี ะไรบางอย่างบอกชดั วา่ เขาไมใ่ ช่ทหารสยามทวั่ ไป ตอ้ งมอี ะไรพเิ ศษมากกวา่ นน้ั หญงิ สาวกลน้ั ใจแอบ มองต่อไป กระทงั่ หลวงเทพไกรศรเดนิ เลย่ี งมาใกลป้ ระตูโดยมคี นผูน้ น้ั เดนิ ตามมาดว้ ย ทง้ั สองพดู คุยกระซบิ กระซาบกนั อย่างเคร่งเครยี ด โชคดที เ่ี สยี ง เหลา่ นนั้ ดงั พอทเ่ี ธอจะไดย้ นิ “สบื ขา่ วไดค้ วามวา่ อย่างไรบา้ ง” “พวกมนั เตรยี มเสบยี งอาหารไพร่พล ต่อเรอื รบใหญ่นอ้ ยไวจ้ ำ� นวน มากขอรบั ” สำ� เนียงของเขาแปร่งแปลก พลอยรุง้ คาดวา่ คงไมใ่ ช่คนไทยแท ้ แต่จะเป็นชาวอะไรนนั้ เธอไมอ่ าจสรุปได้ชวั่ ขณะหน่ึงเธอไพลค่ ดิ วา่ ไปวา่ ชาย ผูน้ ้ีอาจจะเป็นชาวมอญหรอื ชาวกะเหร่ยี ง เป็นทหารกองอาทมาต ทว่ี า่ กนั วา่ มวี ชิ าอาคมแก่กลา้ เช่ยี วชาญการรบบนหลงั มา้ และพชิ ยั สงคราม อกี ทงั้ ยงั เป็นหน่วยลาดตระเวน คอยแฝงตวั ไปสบื ขา่ วจากพวกพมา่ กเ็ ป็นได้ พลอยรงุ้ มองใบหนา้ ทห่ี นั มาทางเธออยา่ งพจิ ารณา พบวา่ ใบหนา้ ของ ชายคนนนั้ ค่อนไปทางสเ่ี หลย่ี ม กรามแกร่งชดั เจน ดวงตาลกึ ดดุ นั และค้วิ เขม้ พาดเฉียง หากผูเ้ป็นเจา้ ของมกั จะซ่อนความดุดนั นนั้ ไวด้ ว้ ยการหลบุ สายตา ลงตำ�่ แทบจะตลอดเวลา หญงิ สาวละสายตาจากใบหนา้ นนั้ แนบหูชดิ กบั บาน ประตูอย่างระแวดระวงั ไมใ่ หเ้กดิ เสยี ง ดวงตากลมโตทเ่ี คยเป่ียมดว้ ยความ กงั วลบดั น้ีมปี ระกายต่นื เตน้ ระยบั พราวจนปิดไมม่ ดิ “มนั ใหท้ หารกองหน่งึ ลงเรอื รบไปทางใตค้ าดวา่ คงยกไปตเี มอื งถลาง” หลวงเทพไกรศรไมไ่ ดเ้อ้อื นเอย่ กระไร พยกั หนา้ รบั ฟงั อยา่ งสงบ ทวา่ มอื ทถ่ี อื ดาบกำ� แน่น ไมต่ อ้ งเหน็ หนา้ พลอยรงุ้ กร็ ูว้ า่ ดวงตาสดี ำ� สนทิ ของเขาคง กรา้ วกระดา้ งและเตม็ ไปดว้ ยโทสะเป็นแน่

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๒๓ ทง้ั สองคุยกนั อยู่อกี ครู่ แต่น่าเสยี ดายทเ่ี สยี งนนั้ เบามากจนเธอไม่ ไดย้ นิ เสยี แลว้ พลอยรุง้ หนั กลบั ไปมองอกี ครง้ั กพ็ บวา่ ทง้ั สองเดนิ หา่ งออกไป กลบั ไปรวมกลมุ่ กบั ทหารคนอน่ื ๆ เรยี บรอ้ ยแลว้ หญงิ สาวกลบั ไปทำ� ความสะอาดหอ้ งต่อ ระหวา่ งนนั้ ก็คดิ หาทางนำ� จดหมายจากแมป่ ระยงคไ์ ปมอบใหข้ นุ พลไพรพี า่ ยโดยไมใ่ หห้ ลวงเทพไกรศร สงั เกตเหน็ แว่วเสยี งฝีเทา้ ดา้ นนอกสบั สนวุ่นวาย ตามมาดว้ ยเสยี งตะโกน โหวกเหวกของตน้ หนเรอื จากนน้ั ไมน่ านเรอื สำ� เภาลำ� น้กี แ็ ลน่ ออกจากทา่ ออก สู่แมน่ ำ�้ เจา้ พระยา จดุ หมายปลายทางคอื จ.ชมุ พร ประตูเปิดผลวั ะเมอ่ื ตอนท่พี ลอยรุง้ ทำ� งานเสร็จแลว้ และกำ� ลงั เก็บ ซ่อนกระเป๋ากบั ดาบของตนเองซุกไวต้ รงมมุ หอ้ งซง่ึ มหี บี หลายใบวางซอ้ นกนั อยู่ หญงิ สาวละมอื จากขา้ วของของตน หนั ขวบั ไปมอง แลว้ กต็ อ้ งสะดุง้ เฮอื ก เมอ่ื พบวา่ คนทเ่ี ดนิ ตามหลงั เจา้ สวั จางมาดว้ ยคอื สามขี องเธอเอง! พลอยรุง้ รบี คกุ เขา่ ลงกบั พ้นื กม้ หนา้ งดุ ดงึ ผา้ โพกศีรษะลงมาบดบงั หนา้ ผากเกล้ยี งเกลาของตน “คนื น้คี ณุ หลวงนอนหอ้ งน้กี บั ฉนั แลว้ กนั ” เจา้ สวั จางเดนิ นำ� ชายหนุ่ม แลว้ เอ่ยชกั ชวนดว้ ยนำ�้ เสยี งร่นื เรงิ “มเิ ป็นไรขอรบั กระผมนอนขา้ งนอกหรอื นอนกบั พวกลูกเรอื ดกี วา่ ขอรบั ” เจา้ ของหอ้ งอา้ ปากจะคา้ น แต่เหน็ สายตาแน่วแน่ของบรุ ุษตรงหนา้ แลว้ เขาจงึ เปลย่ี นใจ “ถา้ เช่นนนั้ กต็ ามใจคุณหลวงเถดิ ” ตอนนน้ั เองทเ่ี ขาตวดั สายตามาเหน็ เงาตะคุ่มตรงมมุ หอ้ ง แลว้ เอ่ย ทกั ข้นึ มาเสยี งดงั กงั วาน “เอา้ ไอพ้ นั ไปนงั่ อยู่ทำ� ไมมดื ๆ” คนถกู ทกั สะดุง้ เฮอื กสุดตวั โชคดที ค่ี วามมดื ช่วยพรางอากปั กริ ยิ า อนั แปลกประหลาดนน้ั ไวไ้ ดเ้ป็นอย่างดี

๓๒๔ ♥ ศศิภา “กระผมทำ� ความสะอาดเสรจ็ แลว้ ขอรบั ขออนุญาตออกไปสูดอากาศ ขา้ งนอกนะขอรบั ” พลอยรุง้ รรี ออยู่อดึ ใจเมอ่ื ไม่เหน็ เจา้ สวั คดั คา้ นจงึ รบี ลุกข้นึ ยนื แลว้ แทบจะวง่ิ ออกจากหอ้ งนน้ั โดยเรว็ จากหอ้ งมดื ทมึ เมอ่ื มาเจอแสงจากดวงตะวนั แมจ้ ะไมเ่ จดิ จา้ จนแสบ ตา หากกท็ ำ� ใหเ้ธอถงึ กบั หนา้ มดื ไปชวั่ ขณะ ตอ้ งหลบั ตาปรบั สภาพการมอง เหน็ อยู่ครู่ใหญ่ทเี ดยี ว เมอ่ื ลมื ตาอกี ครงั้ สง่ิ ทเ่ี ธอเหน็ คอื แมน่ ำ�้ เจา้ พระยาอนั กวา้ งใหญ่ซง่ึ มเี รอื นแพขนาบสองขา้ ง พลอยรุง้ ระบายลมหายใจยาวเดนิ ไป กราบเรอื มองดูวถิ ชี วี ติ ของผูค้ นรมิ แมน่ ำ�้ อย่างตงั้ อกตงั้ ใจราวกบั สงั หรณใ์ จ วา่ จะไมม่ โี อกาสไดพ้ บไดเ้หน็ อกี แลว้ ตลอดชวี ติ ยนื มองอยู่ครู่หน่ึง จงึ ไดย้ นิ ใครบางคนเอ่ยทกั “เฮย้ ไอห้ นู เอง็ เป็นใครวะ” ชายผูน้ นั้ เป็นบ่าวไพร่ของเจา้ สวั จางกำ� ลงั เพ่งมองเธอดว้ ยความ คลางแคลงสงสยั และไมไ่ วใ้ จ “กระผมชอ่ื พนั ขอรบั มหี นา้ ทร่ี บั ใชเ้ จา้ สวั ขอรบั ” “จรงิ รึ เหตใุ ดขา้ มเิ คยเหน็ หนา้ เอง็ มาก่อนเลยวะ” “เจา้ สวั เพง่ิ รบั ผมวนั น้ีเองขอรบั ” พลอยรุง้ ส่งย้มิ บางๆ เพอ่ื กระชบั ความเป็นมติ ร ก่อนจะพมึ พำ� ขอตวั เพอ่ื เดนิ หาขนุ พลไพรีพ่าย ตอนน้ีเป็น โอกาสเหมาะทเ่ี ธอจะส่งมอบจดหมายใหก้ บั เขาเพราะหลวงเทพไกรศรยงั อยู่ คุยกบั เจา้ สวั จางภายในหอ้ ง ใชเ้ วลาหาไมน่ านกพ็ บขนุ พลไพรพี า่ ยกำ� ลงั ยนื คุยกบั นายทหารกอง อาทมาตคนนน้ั พลอยรุง้ ยนื รๆี รอๆ หาจงั หวะเหมาะๆ กพ็ อดบี ทสนทนา ระหวา่ งคนทง้ั สองหยุดลงชวั่ คราว เธอจงึ ปราดเขา้ ไปแทรกกลางทนั ที “ท่านขนุ ขอรบั ” ว่าพลางฉวยจดหมายทพ่ี บั เก็บซ่อนไวต้ รงผา้ คาด เอวออกมา “จดหมายของท่านขนุ ขอรบั ” “หมื ? จดหมายฉนั ?” นายทหารหนุ่มขมวดค้วิ จนแทบเป็นปมขณะ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๒๕ รบั จดหมายนน้ั มาคลอ่ี อกอ่าน ดวงตาสเี ขม้ เป็นประกายระยบั เมอ่ื พบวา่ ผูท้ ่ี เขยี นถงึ คอื ภรรยา ต่อเมอ่ื อ่านไปไดส้ กั พกั ร่องรอยความร่นื รมยค์ ่อยๆ จาง หายแทนทด่ี ว้ ยความต่นื ตระหนกและเป็นกงั วล เมอ่ื อ่านจบเขาก็เงยหนา้ มองเธอ จบั จอ้ งราวกบั เธอเป็นตวั แปลก ประหลาดอย่างไรไมท่ ราบได้ ดว้ ยสญั ชาตญาณ พลอยรุง้ กา้ วถอยหลงั แลว้ จอ้ งเขาอย่างระแวดระวงั “มองกระผมทำ� ไมขอรบั ” “แมพ่ ลอย” หญงิ สาวในร่างหนุ่มนอ้ ยเบกิ ตากวา้ ง อา้ ปากคา้ งไวเ้ช่นนน้ั ดว้ ยไม่ คดิ วา่ คนตรงหนา้ จะรูค้ วามจรงิ เรว็ ถงึ เพยี งน้ี “เจา้ คดิ อตุ รกิ ระไรข้นึ มาจงึ ลอบปลอมตวั เป็นชายเช่นน้ีเลา่ ” แมพ้ ลอยรุง้ จะไมไ่ ดร้ ูจ้ กั กบั ขนุ พลไพรพี า่ ยถงึ ขนั้ สนทิ ชดิ เช้อื เทา่ แม่ ประยงค์ แต่เขากเ็ คยสอนดาบสอนมวยเธอมาก่อน ดงั นนั้ จงึ พอจะรูจ้ กั นสิ ยั ใจคอกนั อยู่บา้ ง “ซุกซนจนเกนิ ไปแลว้ รูฤ้ ๅไม”่ “โธ่ พพ่ี ลขา พลอยแค่เป็นห่วง...” ชายหนุ่มไมย่ อมใหเ้ธอเอ่ยจบประโยค ขดั ข้นึ มาเสยี งเขม้ ทเี ดยี ว “ตอนน้ีเป็นเจา้ เองนนั่ ละทใ่ี ครๆ ตอ้ งเป็นห่วง รวมถงึ พด่ี ว้ ย” ชายหนุ่มชูจดหมายในมอื ข้นึ มา แลว้ ไขความกระจ่างแก่เธอวา่ “รูไ้ หมวา่ แมป่ ระยงคห์ ว่ งเจา้ มาก เขยี นมาบอกใหพ้ ด่ี ูแลเจา้ ใหด้ ี อยา่ ใหค้ ลาดสายตาเสยี ดว้ ยส”ิ ไดย้ นิ แลว้ พลอยรุง้ ไดแ้ ต่ย้มิ จดื เจอ่ื น ยกมอื ไหวเ้ขาปลกๆ ทนั ที “ขอโทษนะคะพ่พี ล พลอยไม่รูว้ ่าพ่ปี ระยงคเ์ ธอจะไหวว้ านพ่พี ล แบบน้ี” “เฮอ้ ! เดมิ ทพี ก่ี ร็ ูอ้ ยู่แลว้ วา่ เจา้ น่ะผดิ แผกไปจากสตรคี นอน่ื ๆ แต่ก็ มเิ คยนกึ วา่ จะ ‘แปลก’ ถงึ เพยี งน้ี”

๓๒๖ ♥ ศศิภา พลอยรุง้ เผลอหวั เราะกบั ค�ำตำ� หนิของเขา เพราะรูแ้ น่แก่ใจว่า พฤตกิ รรมของตนเองนน้ั เกนิ เลยคำ� วา่ แปลกไปมากโข แต่เขากย็ งั มมี ารยาท ไมเ่ อ่ยอะไรรุนแรงกวา่ นน้ั ออกมา ยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู คยุ อะไรกนั มากกวา่ นนั้ ประตหู อ้ งของเจา้ สวั จางกถ็ กู ผลกั ใหเ้ปิดออก พรอ้ มกบั เรอื นร่างของคนทเ่ี ธอพยายามหลบหนา้ หลบตายนื ตระหงา่ นเตม็ ประตู ไมร่ ูอ้ ปุ าทานหรอื ไร พลอยรงุ้ รูส้ กึ เหมอื นหลวงเทพไกรศร จบั จอ้ งมองเธอไม่วางตา สายตาของเขาคมกริบแบบท่ีถา้ เป็นมดี สกั เล่ม ตวั เธอคงถกู ปลายคมมดี เหลา่ นนั้ ตวดั ไปมาจนไดแ้ ผลไปแลว้ “พพ่ี ลอยา่ บอกเรอ่ื งน้กี บั พเ่ี ทพนะคะ” หญงิ สาวยน่ื หนา้ เขา้ ไปกระซบิ กระซาบกบั คนตรงหนา้ “พลอยยงั ไมอ่ ยากใหพ้ เ่ี ทพรูต้ อนน้ี” คนถกู รอ้ งขอส่ายหนา้ ถอนหายใจเฮอื กแลว้ เฮอื กเลา่ “ถา้ คุณหลวงรูเ้ มอ่ื ใด คงโกรธเจา้ เป็นฟืนเป็นไฟแน่ แมพ่ ลอยเอย๋ ” “กน็ นั่ สคิ ะ พลอยถงึ ยงั ไมอ่ ยากใหพ้ เ่ี ทพรู”้ “จกั รูต้ อนน้ีหรือตอนไหน พ่ีว่าคงมิต่างกนั สกั เท่าไรดอก คุณ หลวงน่ะ...” พดู ไมท่ นั จบกต็ อ้ งชะงกั เพยี งแค่นน้ั เมอ่ื บคุ คลทไ่ี มป่ รารถนาให ้ เขา้ ร่วมวงสนทนากา้ วอาดๆ เขา้ มาหา พลอยรุง้ รบี หนั หลงั ใหเ้ขา ตงั้ ใจจะเดนิ เลย่ี งไปทางอน่ื แต่กลบั ตอ้ งหยุดกกึ เมอ่ื หลวงเทพไกรศรมายนื ดกั ขวางทาง ไวอ้ ย่างวอ่ งไว หญงิ สาวเงยหนา้ มองเขา ตาเบกิ กวา้ งเกอื บเทา่ ไขห่ า่ น ก่อนจะไดส้ ติ บงั คบั ตวั เองใหร้ บี กม้ หนา้ จนคางแทบชดิ อกในทนั ใด “เอง็ ช่อื ไอพ้ นั ใช่หรอื ไม”่ “ขอรบั ” พลอยรุง้ ประสานมอื ไวด้ า้ นหนา้ ตอบอย่างสำ� รวม พยายาม ไมส่ ่อพริ ุธใดๆ ใหเ้ขาเหน็ อย่างเดด็ ขาด ฝ่ายขนุ พลไพรพี า่ ยเองกพ็ ยายามจะ เอ่ยแทรกบทสนทนาแต่ดูเหมอื นจะไมเ่ ป็นผล เมอ่ื หลวงเทพไกรศรออกปาก ไลเ่ ขาอย่างตรงไปตรงมา “ขา้ ขอคยุ ธุระกบั ไอพ้ นั คนน้ีสกั ครู่”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๒๗ เมอ่ื คณุ หลวงเอ่ยเช่นน้ี ขนุ พลไพรพี า่ ยแมจ้ ะอยากร่วมสนทนาดว้ ย สกั เพยี งใดกต็ อ้ งยอมลา่ ถอย ชายหนุ่มผงกศีรษะ เดนิ เลย่ี งจากไป หากยงั ยนื รๆี รอๆ สงั เกตการณอ์ ยู่ห่างๆ พลอยรุง้ รูส้ กึ เหมอื นตวั เองกำ� ลงั กลายเป็นนกั โทษอุกฉกรรจแ์ ละ กำ� ลงั ยนื อยูต่ ่อหนา้ เพชฌฆาตในวนั ประหารอยา่ งไรอยา่ งนน้ั รศั มคี กุ คามของ สามเี ธอรุนแรงจนทำ� ใหเ้ธอเหงอ่ื ตก ใจสนั่ เกดิ อาการวงิ เวยี นศีรษะข้นึ มาเสยี อย่างนนั้ “เจา้ สวั จางตกลงยกเอง็ ใหข้ า้ แลว้ ” “ห...หา?!” ประโยคนน้ั เป็นสง่ิ ทเ่ี ธอไมค่ ดิ ฝนั จนลมื ตวั เงยหนา้ มองเขา ดวงตา เบกิ กวา้ งกวา่ เมอ่ื ครู่ แถมยงั อา้ ปากจนแทบเหน็ ถงึ ล้นิ ไก่เสยี อกี ท่าทางและอากปั กริ ยิ าเช่นน้ี รวมถงึ ดวงตาอนั สุกสกาว งดงามดว้ ย นำ�้ หลอ่ เล้ยี งบรสิ ุทธ์คิ ู่น้ี มหี รอื ทห่ี ลวงเทพไกรศรจะจำ� ไมไ่ ด้ไมว่ า่ ภรรยาของ เขาจะอุตริปลอมตวั หรือแปลงกายเป็นใคร เขาก็ไม่มวี นั ลมื ไดแ้ มส้ กั ขณะ จติ เดยี ว ...ดูท่าทางของเธอตอนน้ีสิ เหมอื นสตรชี าววงั คนอน่ื เสยี ทไ่ี หน หาก นางพดุ มาเหน็ เขา้ คงไดเ้ป็นลมลม้ พบั ไปเสยี เท่านนั้ หลวงเทพไกรศรมองคนตรงหนา้ อย่างนกึ ขนั แต่กข็ นั ไมอ่ อก เพราะ โทสะทค่ี ุกรุ่นอยู่ภายในเมอ่ื พบวา่ ภรรยาของตนคดิ การณใ์ หญ่ปลอมตวั เป็น ชายและหมายจะเดนิ ทางตามเขาไปใตอ้ กี ดว้ ย “เอ่อ...เจา้ สวั ยกกระผมใหค้ ุณหลวงหรอื ขอรบั จรงิ หรอื ขอรบั ” พลอยรุง้ ในคราบหนุ่มนอ้ ยผูอ้ ำ� พรางใบหนา้ ตนเองไวด้ ว้ ยผงถ่านสี ดำ� ซง่ึ พบโดยบงั เอญิ ในหอ้ งเจา้ สวั โพลง่ ถามออกไปอย่างลมื ตวั อารามตกใจ จงึ ทำ� ใหเ้ธอเงยหนา้ มองเขาอยู่นาน ต่อเมอ่ื เหน็ ประกายบางอย่างในดวงตาสี ดำ� สนิทคู่นนั้ จงึ รบี กม้ หนา้ คางชดิ อกดงั เดมิ “เอง็ คดิ วา่ ขา้ ปดเอง็ ร”ึ

๓๒๘ ♥ ศศภิ า “มไิ ดข้ อรบั ” หญงิ สาวลดเสยี งลงตำ�่ ใหล้ ะมา้ ยเสยี งผูช้ ายมากกว่า เดมิ หนำ� ซำ�้ ยงั ยนื หอ่ ไหล่ ประสานมอื ไวข้ า้ งหนา้ ราวกบั ตอ้ งการทำ� ตวั ใหเ้ลก็ ทส่ี ุดเทา่ ทจ่ี ะทำ� ไดอ้ ย่างไรอย่างนนั้ ทา่ ทางเช่นนน้ั เรยี กแววตาเอน็ ดูจากหลวง เทพไกรศรไดเ้ป็นอย่างดี เขาเผลอตวั มองจอ้ งเธอดว้ ยดวงตาพราวระยบั มมุ ปากท่มี กั ปิดสนิทบดั น้ียกข้นึ เลก็ นอ้ ย ขบั ใหใ้ บหนา้ ครา้ มคมของเขาอ่อน ละมนุ ข้นึ “เอง็ ลำ� บากใจหรอื ไรทต่ี อ้ งมารบั ใชข้ า้ ” “มไิ ดข้ อรบั ” “แลว้ ไฉนเอง็ จงึ ทำ� ท่ากระอกั กระอ่วน มเิ ตม็ ใจเยย่ี งน้ี” “กระผมเพยี งแค่...ไมไ่ ดเ้ตรยี มใจทจ่ี ะรบั ใชค้ ุณหลวงน่ีขอรบั ” หลวงเทพไกรศรหวั เราะเบาๆ ในลำ� คอ เพยี งเส้ยี วขณะจติ เท่านนั้ ก่อนจะแสรง้ ทำ� เสียงเขม้ ซกั ถามหนุ่มนอ้ ยร่างเล็กนามไอพ้ นั อย่างเป็น งานเป็นการ “เอง็ เอาสมั ภาระอนั ใดตดิ ตวั มาบา้ ง” “มเี ส้อื ผา้ กบั ...กบั ดาบเลม่ หน่ึงขอรบั ” “เอามาใหข้ า้ ขา้ จกั เกบ็ ไวใ้ ห”้ “หา?” อกี ครง้ั ทเ่ี ธอเงยหนา้ มองเขา แลว้ อา้ ปากคา้ ง “ท่านขนุ จะยดึ ของของกระผมหรอื ขอรบั ” “มไิ ดย้ ดึ เพยี งแค่จกั ใหค้ นของขา้ ดูแลขา้ วของของเอง็ ให”้ “ไมเ่ ป็นไรขอรบั กระผมดูแลเองได”้ “ถา้ เอง็ มวั แต่ดูแลสมั ภาระของเอง็ แลว้ จกั เอาเวลาท่ไี หนมารบั ใช้ ขา้ เลา่ ไอพ้ นั ” เป็นครงั้ แรกทพ่ี ลอยรุง้ เหน็ ความเร่อื งมาก เอาแต่ใจของหลวงเทพ ไกรศร เธอจงึ ไดแ้ ต่ยนื อ้งึ น่งิ คดิ ประมวลคำ� พดู ของคนตรงหนา้ อยา่ งละเอยี ด อกี ครง้ั ก่อนดวงตากลมโตจะฉายชดั ถงึ ความงนุ งง สบั สนและสงสยั เหตใุ ดพเ่ี ทพของเธอจงึ กลายเป็น ‘เจา้ ใหญ่นายโต’ ตอ้ งใหค้ นมาคอย

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๒๙ รบั ใชเ้ ช่นน้ีไปได้ หรอื ... พลอยรุง้ ระบายลมหายใจยาว เมอ่ื คาดเดาวา่ สามขี องเธอคงรูแ้ ลว้ วา่ ตวั ตนทแ่ี ทจ้ รงิ ของเธอคอื ใคร แต่เหตไุ ฉนเขาจงึ ปิดปากเงยี บ ไมเ่ ปิดโปงแผนการปลอมตวั ของเธอ เลา่ หรอื เขามแี ผนการบางอย่างในใจ ความคดิ ของเธอหยุดชะงกั เพยี งแค่นน้ั กต็ อ้ งรอ้ นวูบไปทงั้ กายเมอ่ื หลวงเทพไกรศรใชน้ ้ิวเคาะเบาๆ บนหนา้ ผากของเธอ “คดิ อนั ใดอยู่ มไิ ดย้ นิ ทข่ี า้ สงั่ ร”ึ “ไดย้ นิ ขอรบั กระผมจะไปเดยี๋ วน้ีขอรบั ” พลอยรุง้ รบี ปดั ความคดิ ฟ้งุ ซ่านของตวั เองออกไป...ในเมอ่ื เขาไมไ่ ด้ เปิดเผยตวั ตนทแ่ี ทจ้ รงิ ของเธอ อาจจะเพราะเขายงั ไมร่ ูก้ เ็ ป็นได้ฉะนนั้ แสดง ละครเป็นไอพ้ นั ต่อไปน่าจะดกี วา่ วา่ แลว้ กก็ ระวกี ระวาดกลบั เขา้ ไปในเกง๋ ทา้ ย เรอื หยบิ ดาบและห่อบรรจเุ ส้อื ผา้ ของตวั เองออกมา สองมอื กอดกระชบั ขา้ ว ของของตวั เองไวแ้ น่น ยงั ไมย่ อมมอบของใหก้ บั เขา “กระผมมเี ร่อื งขอรอ้ งขอรบั ” “วา่ มาส”ิ “อย่าใหใ้ ครเปิดสมั ภาระหรอื ผา้ ทค่ี ลมุ ดาบของกระผมนะขอรบั ” “ทำ� ไม เอง็ ซุกซ่อนกระไรไว”้ “มไิ ดข้ อรบั กระผมเพยี งไม่อยากใหใ้ ครมายุ่งวุ่นวายกบั ของของ กระผมเท่านน้ั ขอรบั ” ระหวา่ งพูด พลอยรุง้ ไมไ่ ดเ้ งยหนา้ มองคนตรงหนา้ เลย จงึ ไมอ่ าจ เหน็ สหี นา้ เขาไดว้ า่ เป็นเช่นไร หากหญงิ สาวเงยหนา้ ข้นึ มาตอนน้ี คงไดเ้หน็ ลกั ย้มิ ทต่ี วั เองหลงใหล ไดป้ ล้มื เป็นนกั หนา

๓๓๐ ♥ ศศภิ า “ขา้ สญั ญา จกั มใิ หใ้ ครเปิดดูขา้ วของของเอง็ แน่” “คณุ หลวงกจ็ ะไมเ่ ปิดดูดว้ ยใช่ไหมขอรบั ” “ในเมอ่ื เอง็ เป็นคนของขา้ แลว้ ขา้ มมิ สี ทิ ธ์ดิ ูหรอื ไร” “มไิ ด.้..” พลอยรุง้ ยงั พดู ไมท่ นั จบ หลวงเทพไกรศรกข็ ดั ข้นึ มาเสยี โดยเรว็ “มไิ ดข้ อรบั ...ขา้ ไดย้ นิ เอง็ พดู คำ� น้ีเป็นสบิ รอบแลว้ กระมงั ” เส้ยี ววนิ าทที พ่ี ลอยรุง้ เงยหนา้ เพอ่ื เอ่ยอะไรบางอย่าง คลน่ื ทะเลลูก ใหญ่ก็ซดั กระหนำ�่ จนเรือโคลงเคลง ความทไ่ี ม่คุน้ ชนิ กบั การใชช้ วี ติ บนเรือ ทำ� ใหเ้ธอโงนเงน ขา้ วของในออ้ มกอดร่วงหลน่ ลงพ้นื หนำ� ซำ�้ แขง้ ขายงั อ่อน แรงกะทนั หนั จนตอ้ งซวนเซเอนซบลงบนอกเขาอย่างไมไ่ ดต้ ง้ั ใจ ใบหนา้ ของเธอซุกซบลงบนอกกวา้ ง ช่างโชคดที ม่ี นั ปิดกน้ั เสยี งหวดี รอ้ งของตวั เองได้ หากทท่ี ำ� ใหเ้ธอยนื ตวั แขง็ ทอ่ื ใจเตน้ โครมครามแทบปะทุ ออกมานอกอก คอื วงแขนทร่ี ดั รงึ อยู่รอบเอว กอดกระชบั แนบแน่นจนตวั เธอ บดเบยี ดแนบสนทิ กบั เขาแทบทกุ สดั ส่วน แมจ้ ะแต่งงานกนั แลว้ หากพลอยรุง้ ก็ยงั ไม่อาจทำ� หวั ใจใหเ้ คยชนิ กบั การแนบชดิ เช่นน้ีไดส้ กั ที หญงิ สาวรบี ดนั ตวั ออกห่าง พยายามจะยนื ดว้ ย สองขาของตนเอง แต่เรอื เจา้ กรรมยงั โคลงเคลงไมห่ ยุด ทำ� ใหเ้ธอแทบจะลม้ หงายหลงั แต่หลวงเทพไกรศรไวพอ รบี รงั้ ตวั เธอเขา้ มากอดไว ้ ตกอยูใ่ นออ้ มกอดของเขา นอกจากความประหมา่ ขดั เขนิ แลว้ พลอย รุง้ ยงั รบั รูไ้ ดถ้ งึ ความมนั่ คงและอ่นุ ใจอกี ดว้ ย เธอปรารถนาเหลอื เกนิ ...ปรารถนาใหอ้ อ้ มกอดน้ีเป็นของเธอตลอด ไป “ยนื น่ิงๆ สกั ครู่เถดิ มเิ ช่นนนั้ เอง็ คงไดล้ ม้ หวั คะมำ� เป็นแน่” พลอยรุง้ ซบหนา้ บนอกเขาแลว้ อมย้มิ นอ้ ยๆ อยากจะอยู่แบบน้ีต่อ ไป ทวา่ ...เธอในคราบหนุ่มนอ้ ย สมควรแลว้ หรอื ทจ่ี ะอยูใ่ นออ้ มกอดของผูช้ าย ภาพเช่นน้ีในสายตาของคนอน่ื จะแปลกสกั แค่ไหนเลา่ คดิ ไดด้ งั นนั้ จงึ รบี เอ่ย

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๓๑ “คุณหลวงปลอ่ ยกระผมเถดิ ขอรบั ผูช้ ายสองคนมากอดกนั แบบน้ี กระผมวา่ มนั ...แปลกๆ นะขอรบั ” หลวงเทพไกรศรยอมคลายออ้ มกอด หากกเ็ พยี งเส้ยี ววนิ าทกี ่อนท่ี พลอยรุง้ จะดงึ ตวั ออกห่าง เขากจ็ บั ตวั เธอใหน้ งั่ ลงบนพ้นื แลว้ ออกคำ� สงั่ “เอง็ นงั่ อยูต่ รงน้ี อยา่ ไปไหน” เมอ่ื เหน็ คนตวั เลก็ กำ� ลงั จะอา้ ปากเถยี ง ชายหนุ่มจงึ สงั่ เสยี งเขม้ กวา่ เดมิ “ถา้ เอง็ ขดั คำ� สงั่ ขา้ ขา้ จกั ลงโทษ” พลอยรุง้ เลกิ ค้วิ ปากทเ่ี ผยอนอ้ ยๆ เมอ่ื ครู่หบุ ฉบั ลงทนั ควนั บทลงโทษของเขาจะเป็นเช่นไร เธอไม่รู ้ แต่ดว้ ยความเป็นทหาร คงหนกั หนาสาหสั พอดู หญิงสาวจึงเลอื กท่จี ะน่ิงเงยี บ ยอมทำ� ตามความ ตอ้ งการของเขาแต่โดยดี หลวงเทพไกรศรหอบขา้ วของและดาบของเธอไปส่งใหช้ ายฉกรรจ์ ผูห้ น่ึง แลว้ ยนื พดู คยุ กนั สองสามประโยค ระหวา่ งนนั้ ขนุ พลไพรพี า่ ยกร็ บี ปร่ี เขา้ มาหา “ตกลงคุณหลวงรูค้ วามจรงิ แลว้ หรอื ยงั แมพ่ ลอย” “ไมแ่ น่ใจเหมอื นกนั ค่ะพพ่ี ล แต่...น่าจะยงั ไมร่ ูน้ ะคะ” “เจา้ แน่ใจร”ึ พลอยรุง้ ไดแ้ ต่ย้มิ แหยๆ ในหนา้ เพราะไมอ่ าจยนื ยนั ไดว้ า่ สง่ิ ทเ่ี ธอ คดิ ไวถ้ กู ตอ้ งหรอื ไม่ “ไม่ว่าพ่เี ทพจะรูค้ วามจริงหรือไม่รู ้ พลอยก็ยงั อยากขอรอ้ งพ่พี ล อย่าบอกความจรงิ พเ่ี ทพนะคะ” ใช่แค่พดู เทา่ นนั้ เธอยงั ยน่ื มอื ออกไปกมุ มอื เขาไวม้ นั่ เป็นวนิ าทเี ดยี ว กบั ท่หี ลวงเทพไกรศรเดินกลบั มาพอดี เขาไม่รีรอเลยท่จี ะคุกเข่าลงขา้ งๆ ภรรยา แลว้ จบั มอื ของเธอดงึ ออกจากมอื ของขนุ พลไพรีพ่ายอย่างนุ่มนวล ทวา่ ...ดวงตาสนี ิลกลบั ตรงขา้ มกบั อากปั กริ ยิ าอนั สุภาพของเขาเสยี เหลอื เกนิ หากเจา้ ตวั ปิดบงั มนั ไวด้ ว้ ยการหลบุ สายตาลงตำ�่ จงึ ไมม่ ใี ครไดท้ นั สงั เกต

๓๓๒ ♥ ศศิภา “ขา้ เมอ่ื ยนกั วานเอง็ นวดใหข้ า้ หน่อยเถดิ ” เอ่ยพรอ้ มกบั จบั มอื เธอวางลงบนไหลข่ องตนเอง พลอยรุง้ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองเขาอย่างงนุ งง ฝ่ายขนุ พลไพรพี า่ ยเหน็ ดงั นน้ั จงึ เดนิ เลย่ี งออก ไป ปลอ่ ยใหท้ ง้ั สองอยู่ดว้ ยกนั ตามลำ� พงั หญงิ สาวจะอา้ ปากรอ้ งเรยี กคนขา้ ง กายกลบั ขดั ข้นึ มาเสยี โดยเรว็ “เอง็ มเี ร่อื งกระไรกบั ขนุ พลอย่างนน้ั ร”ึ “ม...ไมม่ ขี อรบั ” พลอยรุง้ ปฏเิ สธแลว้ ปิดปากเงยี บ กม้ หนา้ กม้ ตาบบี นวดไหลข่ องเขา อย่างตง้ั อกตง้ั ใจ การใชช้ ีวติ บนเรอื ขา้ มวนั ขา้ มคนื แบบมเี สบยี งอาหารพรอ้ มทกุ ม้อื นบั วา่ ไมล่ ำ� บากเลย แต่สำ� หรบั คนทไ่ี มเ่ คยอยู่บนเรอื ทง้ั วนั ทง้ั คนื อย่างพลอย รุง้ นน้ั นบั วา่ หนกั เอาการ วนั แรกๆ อาการยงั เบาๆ เพยี งแค่วงิ เวยี นเลก็ นอ้ ย แต่พอตกกลางคนื เจอคลน่ื ทะเลซดั สาดกระทบเรอื ระลอกแลว้ ระลอกเลา่ สาว เจา้ ถงึ กบั เมาเรอื หนกั คลน่ื ไสอ้ าเจยี นจนหมดเรย่ี วแรง จากทค่ี ดิ วา่ จะตามมา เพอ่ื ช่วยเหลอื สามี กลบั เป็นเธอเองทก่ี ลายเป็นภาระใหเ้ขาตอ้ งคอยดูแล เจา้ สวั จางเองเหน็ สภาพหนุ่มนอ้ ยหนา้ ตาน่าเอน็ ดูคนน้แี ลว้ นกึ สงสารจงึ อทุ ศิ เบาะ นอนของตนให ้ แต่พลอยรุง้ ปฏเิ สธไมย่ อมรบั ท่าเดยี ว “ไมเ่ ป็นไรขอรบั กระผมทนได้ เดยี๋ วกค็ งหายแลว้ ขอรบั ” เมอ่ื อกี ฝ่ายด้อื ดงึ ดนั เจา้ สวั จางก็ไมอ่ ยากเซา้ ซ้ี บวกกบั ความทไ่ี ม่ ชอบตอแยใครจงึ เลกิ สนใจหนุ่มนอ้ ยนามวา่ ไอพ้ นั น้ไี ปโดยปรยิ าย คงมเี พยี ง สองคนทค่ี อยวนเวยี นดูแลเธออย่างใกลช้ ดิ หน่ึงคอื ขนุ พลไพรพี า่ ย อกี หน่ึงนน้ั คอื หลวงเทพไกรศร สำ� หรบั คนแรกนนั้ พลอยรงุ้ ไมต่ ดิ ใจสงสยั อะไรเพราะเขารูค้ วามจรงิ แลว้ วา่ เธอเป็นใคร หากคนหลงั กลบั ทำ� ใหส้ บั สน ดว้ ยไมแ่ น่ใจวา่ เขารูว้ า่ เธอ คอื แมพ่ ลอยหรอื ไม่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๓๓ “เจา้ ลา้ งหนา้ ลา้ งตาเสยี หน่อยดไี หม แมพ่ ลอย” ขนุ พลฉวยโอกาสตอนทห่ี ลวงเทพไกรศรเขา้ ไปในเกง๋ ทา้ ยเรือเพอ่ื คุยกบั เจา้ สวั จางเขา้ มาพูดคุยกบั พลอยรุง้ อย่างเป็นห่วงพลางย่ืนผา้ ชุบนำ�้ หมาดๆ มาให ้ “ถา้ ลา้ งหนา้ ลา้ งตา ใครๆ เขากจ็ ำ� พลอยไดน้ ่ะสพิ พ่ี ล” เจา้ ตวั ส่ายหนา้ ดกิ ไมย่ อมรบั ผา้ ผนื นน้ั ท่าเดยี ว “ไมเ่ อาละ พลอยยงั ไมอ่ ยากใหพ้ เ่ี ทพรู”้ ขนุ พลถอนหายใจยาวแลว้ ยน่ื หนา้ เขา้ ไปใกลอ้ กี นดิ เพอ่ื กระซบิ กระ ซาบเบาๆ ไมใ่ หใ้ ครอน่ื ไดย้ นิ “เจา้ คดิ วา่ คุณหลวงยงั ไมร่ ูร้ ”ึ คำ� ถามนน้ั ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ น่ิงอ้งึ ไป หากก็ชวั่ วนิ าทเี ดยี ว เธอก็ยอ้ น ถามกลบั วา่ “แลว้ พพ่ี ลคดิ วา่ ยงั ไงละ่ คะ พเ่ี ทพรู ้ หรอื ...ไมร่ ู?้ ” “พน่ี ่ะ...” ชายหนุ่มยงั ไมท่ นั เอ่ยอะไร เสยี งของใครคนหน่ึงกด็ งั ข้นึ เสยี ก่อน เสยี งนนั้ เป็นเสยี งหา้ วลกึ ชดั ถอ้ ยชดั คำ� และแฝงเรา้ ดว้ ยความทรง อำ� นาจแบบทไ่ี มต่ อ้ งหนั ไปมอง เขากร็ ูว้ า่ ใครเป็นคนพดู “มเี ร่อื งลกึ ลบั อนั ใดกนั เหตใุ ดจงึ ตอ้ งใกลช้ ดิ กนั เพยี งนน้ั ” ถอ้ ยคำ� ท่ีขุนพลไพรีพ่ายกำ� ลงั จะโพล่งออกมากลนื หายลงไปใน ลำ� คอโดยเรว็ “มมิ อี นั ใดขอรบั กระผม...” เอ่ยพลางลกุ ข้นึ ยนื แลว้ ยน่ื ผา้ ผนื เลก็ ใน มอื ใหอ้ กี ฝ่าย “ตงั้ ใจจกั เอาผา้ ผนื น้ีใหไ้ อพ้ นั มนั เชด็ หนา้ เชด็ ตาขอรบั หนา้ ตา มนั มอมแมมอย่างกะแมวคราว คณุ หลวงมเิ หน็ หรอื ขอรบั ” คนถูกถามเหลอื บสายตามองคนตวั เลก็ ท่ีนงั่ ชนั เข่าขา้ งกราบเรือ ใบหนา้ ของพลอยรุง้ เปรอะเป้ือนไม่น่าดูก็จริง กระนนั้ ก็ยงั พอมองออกถงึ ความซดี ขาวราวกระดาษ บอกชดั วา่ อาการคลน่ื เหยี นยงั ไมด่ ขี ้นึ

๓๓๔ ♥ ศศิภา “มนั เมาเรอื เช่นน้ี คงมมิ กี ะจติ กะใจมาเชด็ หนา้ เชด็ ตาดอก” เขาเอ่ยพรอ้ มกบั รบั ผา้ ผนื นน้ั มาถอื ไวเ้สยี เอง “เร่อื งเชด็ หนา้ เชด็ ตา เดยี๋ วขา้ จดั การเอง เอง็ จกั ไปทำ� อนั ใดกไ็ ปทำ� เถดิ ” ขนุ พลไพรพี า่ ยทำ� ท่าลงั เลอยู่เพยี งอดึ ใจ จงึ ยนิ ยอมลา่ ถอย ปลอ่ ย ใหค้ นทงั้ สองอยู่กนั ตามลำ� พงั ถอ้ ยคำ� ทเ่ี ขาตง้ั ใจจะเอ่ยกบั แม่พลอยว่าคุณ หลวงรูค้ วามจรงิ แลว้ จงึ ไมไ่ ดเ้อ่ยจนแลว้ จนรอด หลวงเทพไกรศรรอกระทงั่ อีกฝ่ ายเดินไปสมทบกบั นายทหารคน อน่ื ๆเรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ ทรดุ กายลงนงั่ เคยี งขา้ งไอพ้ นั ผูท้ ต่ี อนน้เี อาแต่กม้ หนา้ งดุ มอื ขา้ งหน่ึงคอยปิดปากไวเ้พราะรูส้ กึ อยากอาเจยี นแทบตลอดเวลา “เอา้ ยาหอม ขา้ เพง่ิ ไดม้ าจากคนของขา้ เมอ่ื ครู่น้ี เอง็ เอาไปใชเ้ ถดิ เผอ่ื จกั ดขี ้นึ ” ยาหอมตลบั เลก็ ในองุ้ มอื ใหญ่ประหน่ึงเป็นสง่ิ ลำ�้ ค่าทพ่ี ลอยรุง้ ตาม หามาแสนนาน หญงิ สาวแทบจะตะครุบมนั ไวด้ ว้ ยสองมอื เลยทเี ดยี ว เมอ่ื รบั ของจากหลวงเทพไกรศรมาแลว้ เธอก็ไมล่ มื ทจ่ี ะยกมอื ไหว ้ แต่ทา่ ทางการไหวข้ องเธอนน้ั ไมไ่ ดอ้ อ่ นชอ้ ยแบบทเ่ี คยไดร้ บั การสงั่ สอนอบรม จากในวงั หากแต่เป็นการไหวท้ ค่ี ุณยายมกุ เคยบน่ พมึ พำ� อย่างไมช่ อบใจวา่ ‘ไหวอ้ ะไรของแกน่ะ ยายพลอยอย่างกะนกั มวย!’ แลว้ ทา่ นกจ็ ะสาธยายสอนสงั่ มารยาทอนั ดงี ามเป็นชวั่ โมงๆ แมอ้ ยาก จะเดนิ หนีไปเสยี เดยี๋ วนน้ั แต่เธอกไ็ มก่ ลา้ พอ ตอ้ งทนนงั่ พบั เพยี บเรยี บรอ้ ย ทนฟงั ท่านจนจบ น่ีถา้ เธอไดม้ โี อกาสกลบั ไปเป็นพลอยรุง้ คนเดมิ ยายมกุ คง ตอ้ งประหลาดใจเป็นแน่ถา้ ไดเ้ หน็ หลานสาวคนน้ีมกี ิริยามารยาทอนั งดงาม ราวกบั สาวชาววงั แทบทกุ กระเบยี ดน้ิว พลอยรุง้ รบั ตลบั ยามาสูดดม อาการคลน่ื เหยี นบรรเทาข้นึ หากก็ เพยี งนอ้ ยนิดเท่านน้ั “แค่สูดดม มไิ ดผ้ ลดอก ตอ้ งผสมนำ�้ ตม้ สุกดม่ื หรอื มเิ ช่นนน้ั กอ็ ม ไวใ้ นปากสกั ครู่แลว้ ดม่ื นำ�้ ตาม อาการคงดขี ้นึ ”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๓๕ “ตอ้ งกนิ ดว้ ยหรอื ขอรบั ” คนไดร้ บั คำ� แนะนำ� ทำ� หนา้ เหยเก สา่ ย ศีรษะท่าเดยี ว “ไมเ่ อาขอรบั ขมจะตาย!” ปฏเิ สธเสยี งแขง็ ทวา่ อกี ฝ่ายกลบั ทำ� ท่าเอาจรงิ ฉวยตลบั ยาหอมไป ถอื ไวแ้ ลว้ เทใส่ฝ่ามอื และก่อนทพ่ี ลอยรุง้ จะทนั ไดต้ งั้ ตวั กถ็ กู อกี ฝ่ายใชแ้ ขน กระหวดั รดั เขา้ ไปในออ้ มกอดเสยี แลว้ เขากกั ขงั เธอไวแ้ น่นหนาจนเธอแทบ กระดกิ ตวั ไมไ่ ดเ้ลยดว้ ยซำ�้ ไป “ไมเ่ อานะขอรบั คณุ หลวง กระผมไมก่ นิ !” “หากเอ็งมยิ อมกินแลว้ เม่อื ไรเอ็งจกั หาย แลว้ ถา้ เป็นหนกั กว่าน้ี ใครจกั มาดูแลเอง็ มมิ ใี ครวา่ งมาดูแลเอง็ ทงั้ คนื ทง้ั วนั ดอกหนา” เพราะเหตผุ ลนน้ั พลอยรุง้ จงึ เลกิ ด้อื รนั้ ยอมอา้ ปากรบั ยาหอมบน ฝ่ ามือใหญ่แต่โดยดี หญิงสาวทำ� หนา้ น่ิวค้ิวขมวดแทบอยากจะคายท้ิง แต่เมอ่ื มองสบดวงตาดๆุ ของเขาแลว้ เธอกก็ ลำ�้ กลนื ฝืนทนอมมนั ไวใ้ นปาก “อมไวเ้ช่นน้ีก่อนหนา ประเดยี๋ วขา้ จกั กลบั มา” หายไปเพยี งครู่เดยี ว กก็ ลบั มาพรอ้ มกบั นำ�้ ซง่ึ บรรจใุ นกระบอกไมไ้ ผ่ “เอา้ ดม่ื นำ�้ ตามเสยี แลว้ นอนพกั สกั หน่อย อกี สองสามชวั่ ยามคง ดขี ้นึ ” พลอยรุง้ รบี ดม่ื นำ�้ ตามสองสามอกึ ใหญ่ ยน่ื ส่งคนื ใหเ้ขา โดยไมล่ มื ยกมอื ไหวข้ อบคุณดว้ ย “ขอบพระคุณมากขอรบั ” หลวงเทพไกรศรกวาดตามองสำ� รวจคนตรงหนา้ แลว้ ระบาย ลมหายใจยาว ความหว่ งใยอดั แน่นเตม็ อก อยากจะจบั ตวั ภรรยาสง่ กลบั เรอื น เสยี เดยี๋ วนนั้ แต่ไมอ่ าจทำ� ได้ น่ีถา้ เสรจ็ ส้นิ ภารกจิ ครง้ั น้ีเมอ่ื ไร เขาคงตอ้ งจบั แมพ่ ลอยมาตกี น้ เสยี บา้ ง โทษฐานซุกซนจนไดเ้ร่อื ง! เจา้ ตวั ส่ายหนา้ กบั ตวั เอง ทรุดกายลงนงั่ โดยฉุดดงึ ใหอ้ กี ฝ่ายนงั่ ลง ขา้ งกนั “ดขี ้นึ ฤๅไม”่

๓๓๖ ♥ ศศิภา “ดขี ้นึ บา้ งแลว้ ขอรบั ” “ตอ้ งอยู่บนเรอื อกี หลายวนั เอง็ ทนไดร้ ”ึ ดวงตากลมโตวูบไหวเลก็ นอ้ ย หากวนิ าทถี ดั มากลบั แน่วแน่ชดั เจน “ทนไดข้ อรบั ” เพอ่ื เขาแลว้ เธอไมม่ วี นั กลวั ในสง่ิ ใด หรอื แมจ้ ะยากลำ� บากสกั แค่ไหน เธอกพ็ รอ้ มจะกดั ฟนั ทน ขอแค่...ไดม้ าเหน็ กบั ตาวา่ เขาปลอดภยั กเ็ พยี งพอ! หลวงเทพไกรศรถามยำ�้ อกี ครงั้ พลอยรุง้ กย็ งั ยนื ยนั คำ� เดมิ “เหน็ กระผมเมาเรอื แบบน้ี จรงิ ๆ กระผมแขง็ แรงนะขอรบั !” ส้นิ เสยี งนนั้ สตขิ องเธอกเ็ ร่มิ เลอ่ื นลอย ทกุ สง่ิ รอบกายของพลอยรุง้ เสมอื นเป็นภาพฝนั เธอรูส้ กึ เหมอื นตวั เองยนื อยู่ระหว่างโลกของความเป็น จรงิ กบั โลกสมมตุ ิ ทกุ อย่างรอบกายเธอกลายเป็นสเี ทาหมน่ เบ้อื งหนา้ ทางซา้ ยคอื ภาพ ของหลวงเทพไกรศรทค่ี ่อนขา้ งโปร่งแสงราวกบั เป็นเพยี งรูปเงา ขณะทางดา้ น ขวาเป็นผนงั หอ้ งหอ้ งหน่ึงฉาบดว้ ยสขี าว มใี ครคนหน่ึงยนื หนั หลงั ใหเ้ธออยู่ เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ บา่ กวา้ งและตง้ั ตรง สวมเส้อื เช้ติ ลายทางตวั โคร่งปลอ่ ยชาย ส่วนดา้ นลา่ งเป็นกางเกงขายาวสเี ขยี วต่นุ ทแ่ี ปลกตาคอื ผม ซง่ึ ตดั สน้ั แทบจะตดิ หนงั ศีรษะ ไมเ่ ขา้ กบั ชดุ ทส่ี วมใส่เลยสกั นิด พลอยรงุ้ เพง่ มองชายผูน้ น้ั แลว้ นกึ สงสยั วา่ เขาเป็นใคร กำ� ลงั จะโพลง่ ถามออกไป ภาพนน้ั กลบั วบั หายราวเป็นเมฆหมอกทถ่ี กู สายลมกระโชกแรง หอบไปในพรบิ ตาเดยี ว หญงิ สาวอา้ ปากคา้ ง ตกตะลงึ ชวั่ วนิ าที ก่อนสตจิ ะกลบั คนื มาเพราะ เสยี งรอ้ งเรยี กอนั เคยคุน้ “หนูพลอย!” เพราะถอ้ ยคำ� นนั้ ผลกั ดนั ใหเ้ธอไดส้ ติ หญงิ สาวลมื ตาโพลง จงึ ได้ เหน็ ใบหนา้ คมสนั ลอยเด่นอยู่เหนอื ศีรษะ ทางดา้ นหลงั เขาเป็นทอ้ งฟ้าสคี ราม

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๓๗ เจอื แสงสสี ม้ ของตะวนั ยามเยน็ “เอง็ เป็นอย่างไรบา้ งไอพ้ นั ” หลวงเทพไกรศรเอ่ยถามพลางเขย่าตวั เธออย่างไมเ่ บานกั “ม...ไมเ่ ป็นไรแลว้ ขอรบั ” พลอยรุง้ พยุงกายลกุ ข้นึ นงั่ กวาดตามอง รอบกายก็พบว่าตนเองยงั คงอยู่บนเรือ เวลาในยุคสมยั น้ียงั ดำ� เนินไปตาม ปกติ แลว้ ภาพทเ่ี ธอเหน็ เมอ่ื ครู่...มนั คอื อะไร! “เมอ่ื ก้กี ระผม...เผลอหลบั ไปหรอื ขอรบั ” หลวงเทพไกรศรถอนหายใจโดยแรง ดงึ ไอพ้ นั เขา้ มากอดกระชบั แน่น...แน่นเสยี จนเธอแทบหายใจไมอ่ อกเลยทเี ดยี ว “หนูพลอย! ไฉนเจา้ จงึ ชอบทำ� ใหพ้ ห่ี ่วงนกั ” ความจริงจากปากของผูเ้ ป็นสามี ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ น่ิงอ้งึ ไปนานพอ สมควร “พเ่ี ทพรู”้ “รูส้ เิ จา้ ” ชายหนุ่มคลายออ้ มกอดออก ใชม้ อื เชยคางมนบงั คบั ใหเ้ธอ เงยหนา้ มองเขากลายๆ “มใี ครบา้ งทจ่ี ำ� เมยี ตวั เองมไิ ด”้ “พเ่ี ทพ...พลอย...” “เจา้ รูฤ้ ๅไม่ พอ่ี ยากตกี น้ เจา้ นกั ” ความกงั วลและความหวาดกลวั ในใจแทบหายเป็นปลดิ ท้งิ เมอ่ื ไดย้ นิ คำ� นน้ั หญงิ สาวย้มิ กวา้ ง มองเขาดว้ ยแววตาเป็นประกาย “พเ่ี ทพกลา้ หรอื คะ” “เจา้ คดิ วา่ พไ่ี มก่ ลา้ ?” “ไมร่ ูส้ คิ ะ พลอยรูแ้ ค่วา่ พเ่ี ทพไมม่ วี นั ทำ� รา้ ยผูห้ ญงิ ” หลวงเทพไกรศรเลิกค้ิวนอ้ ยๆ พรอ้ มกบั ผ่อนลมหายใจยาว ดงึ ภรรยาในคราบหนุ่มนอ้ ยมากอดแนบอกอกี คราโดยไม่นำ� พากบั สายตา ของเหลา่ บรรดาทหารทเ่ี ดนิ ทางมาดว้ ยเลย “เจา้ ตามพม่ี าทำ� ไม หมื ?”

๓๓๘ ♥ ศศิภา “พลอยเป็นห่วง” “พม่ี หิ ่วงเจา้ มากกวา่ หรอื ” พลอยรงุ้ ซกุ ซบใบหนา้ บนอกของเขา แลว้ กระซบิ บอกดว้ ยเสยี งแน่ว แน่ “พลอยขอโทษค่ะ พลอยรูว้ า่ พลอยทำ� ผดิ แต่...ไหนๆ พลอยกอ็ ยู่ท่ี น่ี อยูต่ รงน้กี บั พเ่ี ทพแลว้ ขอใหพ้ ลอยไดต้ ามพเ่ี ทพต่อไปนะคะ พลอยสญั ญา วา่ จะดูแลตวั เองใหด้ ี จะไมใ่ หเ้ป็นภาระของใครๆ เดด็ ขาด” “พม่ี ไิ ดว้ า่ เจา้ วา่ เป็นภาระ เพยี งแต่...ทท่ี พ่ี ไ่ี ปจกั มอี นั ตรายอนั ใดรอ อยู่ พม่ี อิ าจรู ้ หากเจา้ เป็นอะไรข้นึ มา...” “อย่าคดิ ในสง่ิ ทย่ี งั มาไมถ่ งึ สคิ ะ พลอยอยากใหเ้ราสองคนไดใ้ ชเ้วลา อยู่ดว้ ยกนั มากทส่ี ุด” ...จนกวา่ พระพรหมจะแยกทางเราสองคนใหจ้ ากกนั ตลอดกาล พลอยรงุ้ กลำ�้ กลนื นำ�้ ตาของตวั เองไว ้พยายามปน้ั หนา้ ใหส้ ดชน่ื ทส่ี ุด เมอ่ื เงยหนา้ มองสามี เขาจงึ ไดเ้หน็ เพยี งรอยย้มิ อนั สดใสเท่านน้ั “อยู่ดว้ ยกนั แบบน้ีกด็ ไี มใ่ ช่หรอื คะ หรอื พเ่ี ทพไมช่ อบ?” หลวงเทพไกรศรมองรอยย้มิ ของภรรยาแลว้ ถงึ กบั อ่อนอกอ่อนใจ เขายกน้ิวช้เี คาะลงบนปลายจมกู เชดิ รน้ั แลว้ เอ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งระอาใจวา่ “พย่ี อมเจา้ แลว้ หนูพลอย” ส้ินเสียงนนั้ พลอยรุง้ ก็ระเบิดเสียงหวั เราะลนั่ ราวกบั ตอ้ งการ ประกาศใหท้ กุ คนไดร้ บั รูว้ า่ เธอเป็นฝ่ายชนะอกี ตามเคย

๑๙ ‘พเ่ี ขต! มาดูน่ีส!ิ พเ่ี ขาขยบั มือดว้ ย!’ เสยี งนนั้ หวานใส ชดั เจนและกอ้ งกงั วานอยู่ในหวั เป็นเสยี งทเ่ี หมอื น จะเคยคุน้ แต่พลอยรุง้ กลบั ระบไุ มไ่ ดว้ า่ คนพดู เป็นใคร ‘คณุ ยายขา คณุ ยาย! พพ่ี ลอยขยบั มอื ดว้ ยค่ะ’ เสยี งนนั้ เบาลงราวกบั คนพดู เดนิ ห่างออกไปเลก็ นอ้ ย ก่อนจะค่อยๆ ดงั ข้นึ อกี ครง้ั ‘คุณยายตอ้ ง มองดๆี นะคะ นนั่ ไง! พเ่ี ขาขยบั มอื จรงิ ๆ ดว้ ย เขมไมไ่ ดต้ าฝาด! พเ่ี ขาจะไม่ เป็นอะไรแลว้ ใช่ไหมคะ!’ เสยี งของใครคนนน้ั ขาดหว้ งแทนทด่ี ว้ ยเสยี งของใครคนหน่ึง คนท่ี เธอจำ� ไดข้ ้นึ ใจตลอดมา “แมพ่ ลอย...หนูพลอย...” เสยี งของเขาดงั อยู่ใกลห้ ูน่ีเอง พลอยรุง้ ไดย้ นิ ชดั เธอพยายามจะตน่ื ข้นึ มาตามเสยี งเรยี ก แต่อะไรบางอยา่ งฉุดดงึ เธอ ไวใ้ หจ้ มอยู่กบั โลกในอีกมติ ิหน่ึง มดื มดิ เควง้ ควา้ ง วงั เวงสบั สนและไร้ ทางออก “หนูพลอย เจา้ เป็นกระไร” พลอยรุง้ ยงั คงลอ่ งลอยอยู่ในความมดื กระทงั่ ประโยคถดั มา “หนูพลอยของพ”่ี ถอ้ ยคำ� นน้ั ผลกั ดนั เธอสูแ่ สงสวา่ ง และตน่ื จากความฝนั ทเ่ี ธอไมอ่ าจ ช้ชี ดั ลงไปไดว้ า่ เป็นฝนั ดหี รอื ฝนั รา้ ย

๓๔๐ ♥ ศศิภา “พเ่ี ทพ” “เจา้ เป็นกระไร นอนกระสบั กระส่าย หายใจตดิ ๆ ขดั ๆ จนพก่ี งั วล นกั ” คนทเ่ี พง่ิ ต่นื พยุงกายลกุ ข้นึ นงั่ พรอ้ มกบั เรยี บเรยี งคำ� พดู ของเขาให ้ เขา้ ใจ “หรอื คะ พลอยเป็นแบบนน้ั ...หรอื คะ?” ถามกลบั อย่างไมแ่ น่ใจแลว้ พมึ พำ� กบั ตวั เองอย่างมนึ งง “ทำ� ไมพลอยไมเ่ หน็ รูส้ กึ เลย” “เจา้ มริ ูต้ วั เลยร”ึ คนถกู ถามส่ายหนา้ ชอ้ นสายตาข้นึ มองสามขี องตนดว้ ยแววตาอนั เป่ียมดว้ ยความกงั วล “พลอยฝนั ...ไมส่ ิ มนั ไมเ่ หมอื นความฝนั ” หญงิ สาวพยายามอธบิ าย แต่ก็จนปญั ญา สุดทา้ ยก็ถอนหายใจเฮอื ก ยกมอื ลูบใบหนา้ ทแ่ี สดงชดั ถงึ ความอ่อนลา้ ของตนเอง แต่ลูบไปไดเ้พยี งครงั้ เดยี ว มอื ทงั้ สองกถ็ กู คนตรง หนา้ ดงึ ออก “เจา้ คงฝนั รา้ ยกระมงั ” หลวงเทพไกรศรเอ่ยพรอ้ มกบั ดงึ ผา้ เชด็ หนา้ ทเ่ี หน็บอยู่ตรงเอวของ ตน วางทาบลงบนแกม้ ทย่ี งั เปรอะเป้ือนผงถา่ นอยู่อย่างเบามอื ความจรงิ เขา อยากจะเชด็ หนา้ เชด็ ตาเธอใหส้ ะอาด แต่กเ็ กรงวา่ เธอจะเป็นจดุ สนใจ จงึ ได้ แต่ปลอ่ ยใหห้ นา้ ของภรรยากะดำ� กะด่างอยู่เช่นนน้ั ขา้ มวนั ขา้ มคนื ชายหนุ่มซบั เหงอ่ื ตามไรผมใหก้ บั พลอยรงุ้ แลว้ แตะตามซอกคอสอง สามครง้ั ก่อนจะบอกใหเ้ธอเอนกายลงนอน “ยงั ค่อนดกึ อยู่ เจา้ หลบั ต่อเถดิ ” “สงสยั คนื น้ีพลอยจะนอนไมห่ ลบั แลว้ ” “มพี อ่ี ยู่ใกลเ้จา้ เช่นน้ี เจา้ ยงั กลวั อนั ใดอยู่อกี ” หลวงเทพไกรศรจบั ภรรยาใหเ้อนกายลงนอนหนุนตกั ของตน ไมส่ นใจสายตาของเหลา่ ผูต้ ดิ ตาม ซ่งึ แลมองมาอย่างสงสยั ใคร่รู ้ กระนนั้ ทง้ั หมดก็ไม่ไดป้ ริปากพดุ คุยกนั ถงึ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๔๑ ความสนิทสนมของชายหนุ่มทงั้ สองแต่อย่างใด ขณะทข่ี นุ พลไพรพี า่ ยซง่ึ ก่งึ นงั่ ก่งึ นอนอยู่อกี ฟากหน่งึ ของเรอื มองทา่ ทางของหลวงเทพไกรศรทค่ี อยดูแล ภรรยาไมห่ ่างดว้ ยความขบขนั เลก็ ๆ เพราะตงั้ แต่รูจ้ กั กนั มา ไมเ่ คยมคี รงั้ ใด ทห่ี ลวงเทพไกรศรจะเป็นห่วงเป็นใยและแสดงความรกั ต่อสตรคี นใดไดม้ าก เท่าน้ี ชายหนุ่มมองทง้ั สองอกี อดึ ใจจงึ เอนกายลงนอน พลอยรุง้ ค่อยๆ เอนกายลงนอนอย่างไมข่ ดั ขนื หญงิ สาวนอนหงาย มองใบหนา้ ทก่ี ม้ ตำ�่ ของสามแี ลว้ ย้มิ นอ้ ยๆ “ขอบคุณนะคะ” “ขอบคุณพเ่ี ร่อื งใดร”ึ “ขอบคณุ ทพ่ี เ่ี ทพอยู่ขา้ งพลอย คอยดูแลพลอยมาตลอด” “เจา้ เป็นเมยี พ่ี พย่ี ่อมตอ้ งดูแลเจา้ จนกวา่ ชวี ติ จะหาไม”่ “แลว้ ...ถา้ พลอยไมใ่ ช่เมยี พเ่ี ทพ พเ่ี ทพจะไมด่ ูแลหรอื คะ” คนถกู ถามถงึ กบั ขมวดค้วิ และน่ิงคดิ ครู่ใหญ่ทเี ดยี ว “เจา้ ถามแปลก” พลอยรุง้ ฉีกย้มิ แลว้ หวั เราะนอ้ ยๆ ก่อนจะส่ายหนา้ “นนั่ สคิ ะ อย่าสนใจเลยค่ะ พลอยกถ็ ามไปอย่างนน้ั เอง” “ถา้ เจา้ ถาม แสดงวา่ เจา้ อยากไดค้ ำ� ตอบ” หลวงเทพไกรศรเอย่ พรอ้ มกบั วางมอื ลงบนพวงแกม้ กะดำ� กะดา่ งนน้ั “พอ่ี ยากใหเ้จา้ รูว้ า่ ไมว่ า่ เจา้ จกั เป็นเมยี เป็นนอ้ ง หรอื เป็นใคร หาก เจา้ เป็นเจา้ พก่ี จ็ กั ดูแลเจา้ จนกวา่ ชวี ติ จะหาไม”่ คนทป่ี ิดเปลอื กตาไปแลว้ ค่อยๆ ลมื ตาข้นึ อกี ครง้ั ในความมดื ของ ราตรีกาล ในคืนเดอื นดบั เช่นน้ี แสงสว่างเพยี งดวงเดยี วทเ่ี ธอมองเหน็ คือ ประกายตาจากดวงตาของเขา มนั สว่างไสวไม่แพด้ วงดาวบนทอ้ งฟ้าเลยที เดยี ว “ขอบคณุ ค่ะ” เธอส่งย้มิ ใหเ้ขาอกี ครงั้ แลว้ หลบุ สายตาลงตำ�่

๓๔๒ ♥ ศศิภา “แต่กแ็ ค่ชาตนิ ้ี ชาตหิ นา้ เราคงไมม่ โี อกาสไดร้ ูจ้ กั กนั ” เสยี งนน้ั ดงั แค่ในลำ� คอ เพยี งวูบเดยี วก็ถกู สายลมพดั พาหลน่ หาย ไปในหว้ งมหาสมทุ ร ย่ิงใกลจ้ ุดหมายปลายทาง พลอยรุง้ ก็ย่ิงใจหวิวๆ ลางสงั หรณ์ บางอย่างบอกชดั วา่ เธอเหลอื เวลาอกี ไมม่ ากแลว้ เผลอๆ ทนั ทที เ่ี หยยี บย่าง ลงบนผนื ดนิ ร่างน้ีอาจจะส้นิ ลมหายใจโดยฉบั พลนั เลยกเ็ ป็นได้ หากยงั ดที ่ี อยา่ งนอ้ ยเธอกย็ งั มเี วลาไดอ้ ยูก่ บั คนทเ่ี ธอรกั แมจ้ ะเป็นระยะเวลาสน้ั ๆ กต็ าม รอนแรมบนเรอื มาดว้ ยกนั เกอื บเดอื น หลวงเทพไกรศรดูแลเธออยา่ ง ดเี ช่นทเ่ี คยเป็นเสมอมา ไมเ่ คยมสี กั วนั ทเ่ี ขาจะไมถ่ ามอย่างห่วงใย ไมเ่ คยมี สกั ครง้ั ทเ่ี ขาจะไมป่ ลอบประโลม ‘ทนหน่อยหนา หนูพลอย อกี ไมก่ ่วี นั จกั ถงึ ฝงั่ แลว้ ’ ยามมเี ขาอยู่ขา้ งกาย พลอยรุง้ อบอ่นุ ใจจนไมค่ ดิ กลวั สง่ิ ใด แมจ้ ะรู ้ วา่ ความตายมารออยู่ เธอกไ็ มห่ วาดหวนั่ หากทท่ี ำ� ใหเ้ศรา้ ซมึ นน้ั เพยี งเพราะ เร่อื งเดยี ว...การพรากจากบคุ คลอนั เป็นทร่ี กั หลายปีท่ีผ่านมา พลอยรุง้ ยอมรบั ว่ามีใจผูกพนั กบั ทุกคนท่ีน่ี ทง้ั ครอบครวั แมพ่ ลอย และครอบครวั ของหลวงเทพไกรศร ทกุ คนลว้ นแลว้ แต่เป็นคนทเ่ี ธอรกั อกี ทงั้ ยงั นบั ถอื เป็นญาตอิ ย่างสนทิ ใจ วนั ใดทเ่ี ธอตอ้ งจาก ไป ย่อมตอ้ งใจหายไมม่ ากกน็ อ้ ย “เจา้ ยงั วงิ เวยี นอกี หรอื ” เสียงของผูเ้ ป็นสามปี ลุกเธอใหต้ ่ืนจากภวงั ค์ พลอยรุง้ ขยบั กาย เหลยี วมองคนขา้ งกายทน่ี งั่ ชนั เขา่ ขา้ งหน่ึงเคยี งขา้ งกนั แลว้ ส่ายหนา้ “เปลา่ ค่ะ พลอยสบายด”ี “จรงิ รึ พเ่ี หน็ เจา้ หนา้ ซดี นกั ” วา่ พลางวางหลงั มอื บนหนา้ ผากของเธอ “ตวั กม็ ริ อ้ น คงมไิ ดจ้ บั ไข”้ “โธ่...กพ็ ลอยบอกแลว้ วา่ ไมไ่ ดเ้ป็นอะไร” พลอยรงุ้ เอย่ พรอ้ มกบั พยกั หนา้ หงกึ หงกั ยนื ยนั คำ� พดู ของตวั เอง “จรงิ ๆ นะคะ พลอยไมเ่ มาเรอื แลว้ สงสยั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๔๓ จะชนิ ” เจา้ ตวั สง่ ย้มิ ใหเ้ขาทง้ั ปากทงั้ ตา แต่จะดกี วา่ น้ถี า้ แววตาคู่สวยไมม่ รี อย หมน่ เศรา้ ซ่อนอยู่ “เมอ่ื ก้พี ลอยแค่นงั่ คดิ อะไรเพลนิ ๆ เท่านน้ั พเ่ี ทพไมต่ อ้ ง ห่วงนะคะ” หลวงเทพไกรศรแนบฝ่ามอื บนแกม้ นุ่ม ลูบไลแ้ ผ่วเบา อ่อนโยนจน คนรบั สมั ผสั ใจแกวง่ ไกวอย่างรนุ แรง นำ�้ ตาเกอื บจะร้นื ข้นึ มาแต่ผูเ้ป็นเจา้ ของ ยงั ใจแขง็ พอทจ่ี ะหา้ มไวไ้ ด้ “สองสามเดอื นมาน้ี พร่ี ูส้ กึ วา่ เจา้ มเี ร่อื งกงั วลใจ มเี ร่อื งอนั ใดบอกพ่ี ไดเ้สมอ มวิ า่ เร่อื งรา้ ยเร่อื งดี พย่ี นิ ดรี บั ฟงั ” พลอยรุง้ มองสบดวงตาคมกลา้ รบั ความอบอ่นุ จากนยั นต์ าคู่นน้ั ไวเ้ตม็ หวั ใจ “มวิ า่ เรอ่ื งใดทเ่ี จา้ แบกไวใ้ นหวั ใจ พพ่ี รอ้ มแบกมนั แทนเจา้ ” คนฟงั กลน้ั สะอ้นื ขม่ นำ�้ ตาของตวั เองดว้ ยการกะพรบิ ตาถเ่ี รว็ เธอ ยกมอื แนบลงบนหลงั มอื ของเขาแลว้ เอยี งหนา้ ซบบนมอื ใหญ่ ก่อนโปรยย้มิ “พลอยดใี จจงั ทไ่ี ดร้ ูจ้ กั พเ่ี ทพ” แมพ้ ระพรหมจะพรากใหเ้ ขาและเธอตอ้ งพรากจากกนั ในวนั ใดวนั หน่ึงขา้ งหนา้ น้ี เธอกย็ งั ขอบคุณทท่ี ่านชกั นำ� ใหเ้ธอรูจ้ กั กบั เขา “ขอบคณุ นะคะ” ส้นิ เสยี งนนั้ พลอยรุง้ ก็โผเขา้ กอดสามี หลบเลย่ี งการตอบคำ� ถาม เป็นครง้ั ทเ่ี ทา่ ไรกค็ รา้ นจะนบั หลวงเทพไกรศรถงึ กบั ถอนใจยาว นกึ อยากจะ ตกี น้ ภรรยาแสนด้อื เสยี เตม็ ประดา หากทท่ี ำ� ไดค้ อื กอดเธอไวแ้ นบอก “เจา้ มยิ อมตอบอกี ตามเคย พค่ี วรทำ� อย่างไรกบั เจา้ ดี หมื ?” พลอยรงุ้ ไมไ่ ดเ้อ้อื นเอ่ยตอบ ทำ� เพยี งซกุ ซบใบหนา้ บนอกเขาแลว้ หวั เราะเบาๆ ในลำ� คอเท่านนั้ คนื น้ีอากาศค่อนขา้ งเยน็ ลมพดั โชยผ่านเมอ่ื ใด หญงิ สาวถงึ กบั ตวั สนั่ ทกุ ครง้ั แต่กเ็ พราะออ้ มกอดของสามที ไ่ี มป่ ลอ่ ยใหเ้ธอหนาวนาน เขายก แขนกอดกระชบั เธอไวท้ ง้ั สองแขน มอบความอ่นุ ใจและความอ่นุ กายใหเ้ธอ ไดอ้ ย่างดที ส่ี ุด

๓๔๔ ♥ ศศิภา ออ้ มกอดจากเขา...อ่นุ ไปถงึ หวั ใจ แมท้ า้ ยทส่ี ุด ความอบอ่นุ น้ีจะกลายเป็นเพยี งความทรงจำ� เธอกจ็ ะ ขอจดจำ� ไวใ้ นใจ...นานเท่านาน แสงตะวนั แต่งแตม้ ริมขอบฟ้ า...พรอ้ มกบั เรือส�ำเภาแล่นเขา้ เทยี บท่า ตรงหนา้ เป็นเรอื นแพขนาดใหญ่ มบี า่ วไพร่และขา้ ทาสบรวิ ารเดนิ เขา้ ออกมากหนา้ หลายตา คนทพ่ี ลอยรุง้ คดิ วา่ เป็นเจา้ ของเรอื นคอื หญงิ วยั กลาง คนร่างทว้ มนุ่งโจงกระเบนและห่มสไบสเี ขยี วใบตองยนื สงั่ ความกบั บ่าวไพร่ อยู่ตรงดา้ นในสุดของตวั แพ พอเจา้ สวั จางกา้ วลงจากเรอื กป็ ราดเขา้ ไปทกั ทาย ท่าทางสนิทสนม คนุ้ เคยกนั ดี แต่พดู กนั เพยี งสองสามคำ� สหี นา้ ของเจา้ สวั จางกลบั เตม็ ไปดว้ ย ความกงั วล “ตายละ! เกดิ ศึกอกี แลว้ ร”ึ เพียงไดย้ ินคำ� ว่าศึก หลวงเทพไกรศรก็ปราดเขา้ ไปหาในทนั ที เขายกมอื ไหวเ้จา้ ของแพอย่างนอบนอ้ ม แลว้ ไถ่ถามรวั เร็ว คำ� ตอบทไ่ี ดร้ บั กต็ ามมาทนั ควนั สมดงั ใจ “พวกพมา่ มนั ยกทพั มา ไดข้ า่ วแวว่ มาวา่ พวกมนั บกุ มาถงึ ระนองแลว้ วนั พรุ่งมนั คงบกุ เขา้ ชมุ พรเป็นแน่” “เป็นขา่ วลอื หรอื เปลา่ ขอรบั ” คนถูกถามส่ายหนา้ หยิบกระโถนข้นึ มาบว้ นนำ�้ หมาก เช็ดปาก เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ เอ่ย “ฉนั เองกม็ ริ ูว้ า่ จรงิ ฤๅไม่ กไ็ ดแ้ ต่สงั่ บา่ วไพร่ใหเ้ตรยี มตวั ไวใ้ หพ้ รอ้ ม หากเกดิ อนั ใดข้นึ มาจกั ไดต้ งั้ รบั ทนั ” หลวงเทพไกรศรไมเ่ สยี เวลาซกั ถามใดๆ อกี เขาเอ่ยลาเจา้ ของแพ กบั เจา้ สวั จาง แลว้ หนั มาสงั่ ความกบั คนของตวั เองอย่างรวดเร็ว มคี วาม

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๔๕ เคร่งเครยี ดในนำ�้ เสยี งนนั้ พลอยรุง้ รูส้ กึ ได้ เธอยนื ปกั หลกั อยู่ทเ่ี ดมิ ใกลเ้รอื สำ� เภา มองความวุน่ วายของผูค้ นดว้ ยความรูส้ กึ หววิ ๆ ในหวั ใจ ความรูส้ กึ เช่นน้แี ปลกเหลอื เกนิ ...แปลกเสยี จนเธออยากจะสลดั มนั ท้งิ หากโชครา้ ยทเ่ี ธอไมเ่ ขม้ แขง็ พอจะทำ� ได้ พลอยรุง้ กอดกระชบั หอ่ เส้อื ผา้ และดาบของตวั เองราวกบั สง่ิ นน้ั เป็น เพยี งกำ� ลงั ใจเดยี วทท่ี ำ� ใหเ้ธอยนื หยดั อยู่ไดจ้ นถงึ บดั น้ี “เตรยี มตวั ใหพ้ รอ้ ม เราตอ้ งออกเดนิ ทางแลว้ ” หลวงเทพไกรศรสงั่ ความเสรจ็ สรรพ จงึ กา้ วเขา้ มาหา วางมอื แตะลง บนตน้ แขนของเธอแผ่วเบา “หนูพลอย ทน่ี ่ีไมป่ ลอดภยั เจา้ ตอ้ งกลบั พระนคร” “พลอยจะไปกบั พเ่ี ทพค่ะ” “มไิ ด!้ พม่ี ยิ อมใหเ้จา้ ไป” พลอยรุง้ ไมเ่ ลย่ี งหลบสายตา เธอมองจอ้ งเขาดว้ ยแววตามงุ่ มนั่ และ แน่วแน่กวา่ ครง้ั ใด “เวลาทเ่ี ราไดอ้ ยู่ดว้ ยกนั เหลอื อกี นานแค่ไหนกไ็ มร่ ู ้อย่าไลพ่ ลอยไป เลยนะคะ พลอยอยากใชเ้ วลาอยู่กบั พเ่ี ทพใหน้ านทส่ี ุด” “ทน่ี ่ีอนั ตรายนกั หากเจา้ เป็นกระไรข้นึ มา...” “พลอยเรยี นมวยเรยี นดาบมาแลว้ นะคะ พเ่ี ทพไมไ่ วใ้ จพลอยสกั นดิ เลยหรอื ” หญงิ สาววางมอื ลงบนมอื ใหญ่ ตอกยำ�้ ถอ้ ยคำ� ของเธอดว้ ยการบบี มอื เขาหนกั ๆ “ไมว่ า่ จะเกดิ อะไรข้นึ พลอยจะอยู่ขา้ งพเ่ี ทพ พลอยจะไมท่ ้งิ พ่ี เทพไปไหน เราจะสูไ้ ปดว้ ยกนั ...นะคะ” หลวงเทพไกรศรอยากจะปฏเิ สธ ทวา่ ...ดวงตากลมโตอนั ประกอบ ดว้ ยประกายระยบิ ระยบั หวานซ้งึ คู่น้ี ยามจบั จอ้ งมาอยา่ งไมเ่ ลย่ี งหลบมกั ทำ� ให ้ เขาโตแ้ ยง้ คดั คา้ น หรอื ขดั ความตอ้ งการของเธอไมไ่ ดเ้ลย สุดทา้ ยเขากต็ อ้ ง เป็นฝ่ายพา่ ยแพ ้ “เจา้ ด้อื เหลอื เกนิ หนูพลอย สกั วนั เถดิ พจ่ี กั ปราบเจา้ ใหไ้ ด”้

๓๔๖ ♥ ศศิภา “พดู แบบน้ี...แสดงวา่ พเ่ี ทพจะยอมใหพ้ ลอยไปดว้ ยใช่ไหมคะ” ภรรยาย้มิ แฉ่ง ท่าทางกระตอื รอื รน้ ข้นึ มาในทนั ใด “พข่ี ดั ใจเจา้ มไิ ดเ้ หมอื นทกุ ครง้ั ” เขาเอ่ยพรอ้ มกบั กระชบั มอื บางไว ้ ในองุ้ มอื “แต่ครงั้ น้ี พค่ี งตอ้ งขอใหเ้จา้ เชอ่ื ฟงั พท่ี กุ คำ� มเิ ช่นนน้ั พจ่ี กั ใหค้ นของ พพ่ี าเจา้ กลบั พระนคร” “ค่ะ พลอยจะเช่อื พเ่ี ทพ” ผูเ้ป็นสามมี องดว้ ยแววตาไมเ่ ชอ่ื ถอื เท่าไรนกั “ขอใหเ้ป็นเช่นนน้ั เถดิ เพราะหากเกดิ อะไรกบั เจา้ ข้นึ มา พค่ี งมมิ วี นั ใหอ้ ภยั ตวั เอง” พลอยรุง้ บบี มอื ใหญ่แน่นกว่าเดมิ พรอ้ มกบั แหงนเงยหนา้ มองเขา แลว้ เอ่ยประโยคทท่ี ำ� ใหค้ นฟงั ตอ้ งขมวดค้วิ อย่างไมเ่ ขา้ ใจนกั “ถา้ มอี ะไรเกดิ ข้นึ จรงิ พเ่ี ทพอย่าโทษตวั เองเลยค่ะ พลอยเช่อื วา่ ทกุ อย่างเป็นไปตามโชคชะตา ไมม่ ที างเปลย่ี นแปลงหรอื แกไ้ ขอะไรไดท้ ง้ั นน้ั ” หลวงเทพไกรศรไม่ทนั ไดซ้ กั ถามต่อ เพราะขนุ พลไพรีพ่ายเขา้ มา รายงานวา่ เตรยี มพรอ้ มเดนิ ทางแลว้ เมอ่ื นน้ั ในหวั ของเขาจงึ มแี ต่ภารกจิ ทต่ี อ้ ง ทำ� ท้งิ คำ� ถามและความสงสยั ทง้ั หมดไวเ้บ้อื งหลงั ในทนั ที หลวงเทพไกรศรออกเดินทางม่งุ หนา้ ไปยงั เมืองระนอง ตอ้ งบกุ ป่ า ฝ่าดงแทบทง้ั วนั นานๆ ถงึ จะไดพ้ บหมบู่ า้ นสกั ครง้ั ไดแ้ วะพกั และดม่ื นำ�้ เพยี ง อดึ ใจก่อนจะมงุ่ หนา้ เดนิ ทางต่อ พลอยรงุ้ ไมเ่ คยไดส้ มั ผสั การเดนิ ทางอนั แสน หฤโหดเช่นน้ีมาก่อนจงึ เหน่ือยจนแทบเดนิ ไมไ่ หว ทวา่ เหน่ือยเพยี งใดเธอก็ ไมป่ รปิ ากบน่ กดั ฟนั ทนเร่งฝีเทา้ ตามผูเ้ป็นสามอี ย่างไมล่ ดละ บอ่ ยครง้ั ทห่ี ลวงเทพไกรศรหนั มามองอย่างเป็นห่วง พลอยรุง้ อ่าน สายตาเขาออก ดวงตาคู่นนั้ มที งั้ ความห่วงใยและความกงั วล เธอกไ็ ดแ้ ต่ส่ง ย้มิ ไปใหบ้ อกเป็นนยั ๆ วา่ ทนไหว กระทงั่ พลบคำ�่ เมอ่ื เดนิ ทางมาถงึ หมบู่ า้ นแห่งหน่ึงพอดี หลวงเทพ ไกรศรจงึ ขออาศยั เป็นทห่ี ลบั นอนสกั คนื คุณยายคนหน่ึงใจดอี ทุ ศิ หอ้ งหอ้ ง

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๔๗ หน่ึงใหเ้ป็นทน่ี อน แมจ้ ะคบั แคบไปสกั หน่อยหากกย็ งั ดกี วา่ ตอ้ งนอนตากยุง ดา้ นนอก หลวงเทพไกรศรเวน้ ทใ่ี หเ้ธอนอนตดิ ขา้ งฝาโดยมเี ขาเป็นโลก่ ำ� บงั ไม่ ใหใ้ ครอน่ื มาใกลต้ วั เธอได้การกระทำ� ของเขาคงประหลาดในสายตาของใครๆ หากกไ็ มม่ ใี ครซกั ถามใหม้ ากความ “เหน่ือยมากไหม” พลอยรุง้ พยกั หนา้ โดยทย่ี งั มรี อยย้มิ ระบายบนรมิ ฝีปาก “เหน่ือยแต่ทนไดค้ ่ะ” “กเ็ พราะแบบน้ี พถ่ี งึ มอิ ยากใหเ้จา้ มา ทงั้ เหน่ือยทงั้ อนั ตราย เจา้ จกั ทนไดส้ กั แค่ไหนกนั ” “ทนไดค้ ่ะ แค่ขอใหพ้ ลอยไดอ้ ยู่กบั พเ่ี ทพ พลอยทนไดท้ กุ อย่าง” หลวงเทพไกรศรจบั ปอยผมของพลอยรงุ้ ทดั หู แลว้ ใชห้ ลงั มอื ไลพ้ วง แกม้ ทย่ี งั มรี อยกะดำ� กะด่างอยู่เหมอื นเดมิ อย่างอ่อนโยน “วนั น้ีเจา้ ไหว แต่วนั พรุ่งพเ่ี กรงวา่ ...” ยงั พดู ไมท่ นั จบ พลอยรุง้ กข็ ดั ข้นึ ดว้ ยเสยี งอนั ดงั อย่างลมื ตวั คำ� แรกดงั กอ้ งไปทงั้ หอ้ งแลว้ ค่อยๆ เบาลงจน เป็นเสยี งกระซบิ “ไหวสคิ ะ มาถงึ ขนาดน้ีแลว้ ” “พใ่ี หค้ นของพไ่ี ปส่งเจา้ กลบั พระนครดกี วา่ ” “เราตกลงกนั แลว้ น่ีคะ พเ่ี ทพจะผดิ คำ� พดู ?” โดนยอ้ นเช่นน้เี ขา้ หลวงเทพไกรศรกพ็ ดู อะไรไมอ่ อก ยอมจำ� นนต่อ ความด้อื รน้ั ของภรรยาเหมอื นเคย “ถา้ เจา้ ยงั ยืนยนั เช่นนน้ั ก็นอนเสีย วนั พรุ่งยงั ตอ้ งเดินทางอีก ไกลโข” พลอยรุง้ ย้มิ ทง้ั ปากทงั้ ตา กระถดกายเบยี ดชดิ เขาอกี เลก็ นอ้ ยก่อน ปิดเปลอื กตา เพยี งไมน่ านสตขิ องเธอกล็ อยละลว่ิ เขา้ สู่หว้ งนทิ รารมณ.์ .. ในความฝนั แวว่ เสยี งกระซบิ จากทไ่ี กลแสนไกล

๓๔๘ ♥ ศศิภา “เจา้ พลอย ต่นื เถอะลูก” “ยยั พลอย รบี ต่นื ไดแ้ ลว้ ต่นื มาใหน้ า้ ชน่ื ใจสกั ครงั้ กย็ งั ด”ี “พพ่ี ลอย...” เสยี งน้ีคุน้ หูเหลอื เกนิ เหมอื นเป็นเสยี งทเ่ี ธอเคยคุน้ มา แทบตลอดชวี ติ “พพ่ี ลอยตอ้ งสูน้ ะคะ เขมเอาใจช่วย” เสยี งใคร...พลอยรุง้ เฝ้าหาคำ� ตอบตลอดมา แต่จนบดั น้ีกย็ งั ไมอ่ าจ หาคำ� ตอบใหต้ วั เองได้ เสยี งนนั้ ใส กงั วาน ปลายเสยี งทอดอ่อนหวานจบั ใจ จนพลอยรุง้ ถงึ กบั วาดภาพของผูห้ ญงิ คนน้ีว่าตอ้ งเป็นสาวนอ้ ยทแ่ี สนน่ารกั คนหน่ึงเป็น แน่แท ้ ยามเมอ่ื เธอไดย้ นิ เสยี งน้ี จติ วญิ ญาณของเธอราวกบั ถกู ดงึ ดูดดว้ ย พลงั อำ� นาจบางอย่าง ก่อใหเ้ กิดความอดึ อดั คบั แน่นในอกจนเธออยากจะ โบยบนิ ออกไปตามหาตน้ กำ� เนิดเสยี งนน้ั เสยี โดยเรว็ หากวนิ าทถี ดั มา เสยี งของใครคนหน่ึงอกี เช่นกนั ทด่ี งึ รง้ั ตวั เธอไว ้ ก�ำจดั ทุกความอึดอดั ทรมานใหก้ ลายเป็นความโล่งโปร่งสบายอย่างน่า ประหลาดใจ “หนูพลอย ฝนั รา้ ยอกี แลว้ ร”ึ หลวงเทพไกรศรวางมอื ลงบนหนา้ ผากมน ไลน้ ้ิวไปตามไรผม และ เฝ้ามองคนทน่ี อนกระสบั กระส่ายอย่างเป็นห่วง “หลบั เสยี เถดิ เจา้ มติ อ้ งกลวั สง่ิ ใดทงั้ นนั้ ไมว่ า่ เจา้ พานพบอนั ตราย อนั ใด พจ่ี กั คอยปกป้องเจา้ เยย่ี งชวี ติ ” เพราะถอ้ ยคำ� นนั้ เปลอื กตาทข่ี ยบั ไหวรุนแรงจงึ ค่อยๆ กลบั สู่ความ สงบ และน่ิงสนทิ ในทส่ี ุด หลงั จากพกั ทห่ี มบู่ า้ นแห่งนนั้ หน่ึงคนื หลวงเทพไกรศรกส็ งั่ ใหอ้ อก เดนิ ทางตงั้ แต่ฟ้ายงั ไมส่ าง ทา่ ทางของทกุ คนยงั กระปร้กี ระเปร่า ไมม่ รี ่องรอย ของความอดิ โรยแมแ้ ต่นอ้ ย ยกเวน้ เธอ พลอยรุง้ แทบจะกา้ วขาไมอ่ อก แต่ก็

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๔๙ ตอ้ งกดั ฟนั ทน สองตาจบั จอ้ งแผ่นหลงั ของสามไี วร้ าวกบั จะใชเ้ ป็นพลงั ใจให ้ ตวั เองมแี รงฮดึ ต่อไป เดนิ มาไดจ้ นลว่ งเขา้ เวลาเยน็ พระอาทติ ยค์ ลอ้ ยตำ�่ ลง มามากแลว้ พลอยรุง้ แทบฝืนต่อไปไมไ่ หว ตอ้ งทรุดกายลงนงั่ พกั ใตต้ น้ ไม ้ ใหญ่ ขนุ พลไพรพี า่ ยซง่ึ เดนิ ตามหลงั มารบี เขา้ มาประคอง “แมพ่ ลอย! เป็นอย่างไรบา้ ง” พลอยรงุ้ สา่ ยหนา้ พยายามจะตอบ แต่เหน่อื ยหอบจนเอ้อื นเอย่ อะไร ไมไ่ ดแ้ มส้ กั คำ� หลวงเทพไกรศรแว่วเสียงของขุนพลไพรีพ่ายจึงหนั หลงั มามอง พอเหน็ สภาพของภรรยากร็ บี ปร่เี ขา้ มาหาทนั ที “แมพ่ ลอย! เป็นกระไรไปร”ึ “ไมไ่ ด.้..เป็นอะไรค่ะ แค่...เหน่อื ย” หญงิ สาวตอบอย่างกระทอ่ นกระ แท่น สองตาทเ่ี คยสดใสบดั น้ีหมน่ หมองจนทำ� ใหค้ นมองสบใจหาย “ถา้ เช่นนนั้ กพ็ กั สกั หน่อยกแ็ ลว้ กนั ...อดทนอกี นดิ หนา ขา้ งหนา้ คงมี หมบู่ า้ น เราจกั ไดพ้ กั เหน่ือยกนั แลว้ ” “เดนิ ต่อเลยกไ็ ดค้ ่ะ พลอยเดนิ ไหว” “พไ่ี มค่ ดิ เช่นนน้ั ” เขาตดั บทการสนทนากบั เธอดว้ ยการหนั ไปสงั่ ความกบั ขนุ พลไพรี พา่ ยใหส้ ่งคนออกลาดตระเวนรอบๆ หากมสี ง่ิ ใดผดิ ปกตใิ หร้ บี มารายงาน “พเ่ี ทพ...” “เจา้ พกั เถดิ หากตอ้ งออกเดนิ ทาง แลว้ เจา้ มไิ หวจรงิ ๆ พจ่ี กั แบก เจา้ เอง” พลอยรุง้ หนา้ สลด แววตาเอ่อคลอดว้ ยหยาดนำ�้ ตา “พลอยไมอ่ ยากเป็นภาระของพเ่ี ทพเลย” “เจา้ หาใช่ภาระของพไ่ี ม”่ หลวงเทพไกรศรไลห้ ลงั มอื กบั พวงแกม้ ของ เธออย่างแผ่วเบาและปลอบประโลม “แต่เจา้ เป็นดวงใจของพ”่ี “พเ่ี ทพ...”

๓๕๐ ♥ ศศิภา พดู ไดแ้ ค่นน้ั เจา้ ตวั กต็ ้นื ตนั เอ่ยอะไรไมอ่ อกอกี ต่อไป หญงิ สาวโผ เขา้ กอดเขา แนบซบใบหนา้ กบั แผน่ อกกำ� ยำ� ซมึ ซบั ความอบอ่นุ จากออ้ มกอด ทไ่ี มร่ ูว้ า่ อกี นานแค่ไหนจงึ จะพรากจาก ยงั ไมท่ นั ทจ่ี ะพดู อะไรกนั มากกวา่ นน้ั เสยี งเอะอะโวยวายกด็ งั ข้นึ “คณุ หลวง! คณุ หลวงขอรบั !” หน่ึงในทหารท่ตี ิดตามมาดว้ ยวง่ิ กระหดื กระหอบมาคุกเข่าลงตรง หนา้ สองตาตน่ื ตระหนกชดั เจน เหงอ่ื กาฬแตกพลกั่ ราวกบั เพง่ิ ไดพ้ บเรอ่ื งรา้ ย แรงมา “เป็นเร่อื งจรงิ ขอรบั !” “เร่อื งจรงิ อนั ใดเลา่ ” “ไอพ้ วกพมา่ รามญั มนั กำ� ลงั สูก้ บั พวกชาวบา้ นอยู่ทางนูน้ ขอรบั !” หลวงเทพไกรศรผดุ ลกุ ข้นึ ยนื โดยเรว็ ตะโกนเรยี กคนของตนใหม้ า รวมตวั กนั แลว้ ออกคำ� สงั่ อย่างว่องไวโดยไม่แสดงออกถงึ ความแตกต่นื เลย แมแ้ ต่นอ้ ย จะมอี ยู่เร่ืองเดยี วท่ที ำ� ใหเ้ ขาละลา้ ละลงั และเป็นกงั วล นนั่ คือ ภรรยาทท่ี ำ� ท่าทางอ่อนแรงจนเดนิ ไมไ่ หว “พเ่ี ทพ...อย่าห่วงพลอยเลย พลอยสูไ้ หว” “ไม”่ เสยี งของเขาเพยี งแผ่วเบาในลำ� คอหากกห็ นกั แน่นชดั เจน “พใ่ี หเ้จา้ เสย่ี งอนั ตรายมไิ ด”้ เอ่ยเสยี งเฉียบขาดพรอ้ มกบั ควา้ ร่างบางมากอดแนบอก สองตา กวาดมองหาบางอย่างจนสะดุดเขา้ กบั พมุ่ ไมข้ นาดใหญ่ กนิ พ้นื ทห่ี ลายเมตร อยู่ห่างออกไปไมไ่ กลนกั ชายหนุ่มรบี พาเธอไปซ่อนตวั ในนนั้ “ไมน่ ะคะ พลอยไม.่ ..” “เช่อื พส่ี กั ครง้ั เถดิ พม่ี อิ ยากห่วงหนา้ พะวงหลงั ” หลวงเทพไกรศร กม้ ลงประทบั จมุ พติ ลงบนหนา้ ผากมนอย่างแนบสนทิ “พห่ี ว่ งเจา้ มากกวา่ ใคร ไดโ้ ปรดเช่อื พ.่ี ..ซ่อนตวั อยู่ในน้ีจนกวา่ ทกุ อย่างจกั เรยี บรอ้ ย พส่ี ญั ญา...วา่ พ่ี จกั กลบั มาหา”