ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๕๑ พลอยรุง้ ดึงตวั เองออกจากภวงั ค์ความคิด เหม่อมองสายหมู่ เรอื นไทยอกี ฟากฝงั่ หน่ึงดว้ ยความโลง่ ใจ ถอ้ ยคำ� จากปากทา่ นทว่ี า่ หวั ใจเป็นของเธอ ยอ่ มหมายความวา่ ...หาก มใี ครมาสู่ขอ ท่านคงถามความสมคั รใจของเธอก่อน เท่าน้ีก็พอแลว้ อย่าง นอ้ ยๆ เธอกย็ งั มสี ทิ ธ์มิ เี สยี ง ไมใ่ ช่ตอ้ งกม้ หนา้ รบั กรรมยอมแต่งงานกบั คนท่ี ไมไ่ ดร้ กั หรอื แต่งเพราะความเหมาะสมเหมอื นผูห้ ญงิ คนอน่ื ๆ ในสมยั น้ี พลอยรุง้ นงั่ เลน่ อยู่ตรงศาลาท่านำ�้ ซง่ึ เป็นทท่ี เ่ี ธอช่นื ชอบเป็นพเิ ศษ อยู่นานเทา่ ไรไมท่ ราบได้กระทงั่ ความมดื เรม่ิ คลค่ี ลมุ รอบกาย นางพดุ จงึ เดนิ มาตาม “ข้นึ เรอื นเถดิ เจา้ ค่ะ คณุ หนู” “ขอนงั่ อกั สกั นดิ นะจะ๊ ” เมอ่ื เหน็ นางพดุ นงั่ พบั เพยี บคอยบนพ้นื เธอ จึงเอ่ยต่อว่า “พพ่ี ดุ จะไปทำ� อะไรก็ไปทำ� เถอะ เหน็ ว่าตอ้ งไปคุมบ่าวไพร่ ทำ� ความสะอาดครวั ไมใ่ ช่หรอื ไมต่ อ้ งห่วงพลอยหรอก นงั่ อกี เดยี๋ วพลอยก็ จะข้นึ เรอื นแลว้ ” นางพดุ ทำ� ท่าจะคา้ น แต่เมอ่ื เหน็ แววตาจรงิ จงั ของผูเ้ ป็นนายจงึ จำ� ตอ้ งหบุ ปากเงยี บ กม้ หนา้ รบั คำ� แลว้ ยอมลา่ ถอยไปแต่โดยดี เธอมองตามพเ่ี ล้ยี ง แลเลยไปยงั เรอื นใหญ่ เหน็ บา่ วไพร่กำ� ลงั ไลจ่ ดุ ตะเกยี งตามจดุ ต่างๆ ขณะทเ่ี รอื นเลก็ นน้ั มดื สนิท เน่ืองเพราะคุณเพญ็ เดนิ ทางไปเยย่ี มญาตแิ ถวๆ คลองบางลำ� พู ไดย้ นิ แวว่ ๆ วา่ จะคา้ งทน่ี นั่ ถงึ สห่ี า้ วนั เลยทเี ดยี ว พลอยรุง้ หนั กลบั มามองอกี ฟากฝงั่ ของคูคลอง...วนั น้ีไม่มวี แ่ี ววว่า จะเกดิ เร่อื งอนั น่าต่นื เตน้ แต่อย่างใด คนรา้ ยทช่ี อ่ื อา้ ยทบั สุดทา้ ยกห็ นไี มร่ อด ถกู จบั เขา้ คกุ ไปเรยี บรอ้ ยแลว้ บรรยากาศทวั่ ทงั้ คูคลองแหง่ น้จี งึ กลบั มาเงยี บ สงบเหมอื นเคย หญงิ สาวเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้า ดูพระจนั ทรเ์ ส้ยี วทล่ี อยเด่นอยู่ เพยี งลำ� พงั อย่างเงยี บเหงาเปลา่ ดาย แสงจนั ทรว์ นั น้ีนวลตาจนเผลอมองอยู่ นานสองนาน ต่อเมอ่ื เร่มิ รูส้ กึ ถงึ ลมเยน็ กระทบผวิ กาย จงึ ขยบั ตวั จะกลบั ข้นึ

๑๕๒ ♥ ศศิภา เรือน แต่พลนั ตอ้ งชะงกั เม่ือเห็นเรือลำ� หน่ึงแล่นเขา้ มาเทียบท่าพอดี แสงตะเกียงสองดวงบนเรือไม่ไดช้ ่วยใหเ้ ธอเห็นหนา้ ผูม้ าเยอื นชดั เจนนกั ต่อเมอ่ื อกี ฝ่ายกา้ วข้นึ จากเรอื มายนื ตรงท่านำ�้ รูปร่างทค่ี ุน้ ตารวมถงึ ดวงตา แพรวพราวคู่นน้ั จงึ ทำ� ใหเ้ธอจำ� ได้ พลอยรุง้ ยกมอื ไหวต้ ามมารยาท แลว้ เอ่ยถามรวั เรว็ “พบ่ี วรมาพบคุณแมห่ รอื คะ” คนถกู ถามกา้ วพรวดพราดเขา้ มาหา...หยดุ ยนื อยูต่ รงหนา้ ซง่ึ ใกลเ้สยี จนเธอตอ้ งผงะกา้ วถอยหลงั เวน้ ระยะห่างไวใ้ หเ้ หมาะสม เพอ่ื ไม่ใหเ้ ป็นท่ี ครหา หลวงบวรฤทธิเดชย้มิ กวา้ งทงั้ ปากทงั้ ตาแลว้ เอ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งดใี จ เป็นนกั หนาวา่ “พด่ี ใี จเหลอื เกนิ ทเ่ี จา้ จำ� พไ่ี ด”้ พลอยรุง้ เพยี งแต่ย้มิ เช้อื เชญิ ใหอ้ กี ฝ่ายข้นึ เรอื น พรอ้ มกบั หมนุ ตวั กลบั กำ� ลงั จะเดนิ นำ� ไป ผูม้ าเยอื นกส็ าวเทา้ มายนื ขวางไว ้ “พข่ี อพดู คุยกบั เจา้ สกั ครู่” ไมใ่ ช่คำ� รอ้ งขอ แต่ดูเหมอื นจะเป็นคำ� สงั่ กลายๆ ไดย้ นิ แลว้ พลอยรุง้ กถ็ อนหายใจเฮอื กโดยไมค่ ดิ ปิดบงั “คงไมเ่ หมาะมงั คะ” “ครู่เดยี วเท่านน้ั ” เขายงั ยนื ยนั คำ� เดมิ และไมร่ อชา้ รบี เขา้ ประเดน็ ท่ี ทำ� ใหเ้ขาตอ้ งรบี รอ้ นมาถงึ น่ีในทนั ทที เ่ี สรจ็ ราชการ “ไยเจา้ จงึ ไมร่ บั ไมตรพี ่ี รงั เกยี จพห่ี รอื ” “พลอยไมม่ เี หตผุ ลทจ่ี ะรงั เกยี จพบ่ี วรค่ะ” “แลว้ ทำ� ไม...” “ตง้ั แต่พลอยเขา้ วงั เรากไ็ มไ่ ดพ้ บหนา้ พดู คุยกนั เลย แต่จู่ๆ พบ่ี วร กส็ ่งเพลงยาวมาให ้ พลอยคดิ วา่ มนั เรว็ เกนิ ไปค่ะ” “แลว้ ถา้ เราพบปะพูดคุยกนั บ่อย แม่พลอยจกั รบั ไมตร.ี ..” ยงั พูด

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๕๓ ไมท่ นั จบประโยค สาววยั ใกลส้ ามสบิ ในร่างดรุณีแรกรุ่นกข็ ดั ข้นึ มาทนั ควนั “พบ่ี วรข้นึ เรอื นดกี วา่ ไหมคะ” คนทก่ี ำ� ลงั จะเก้ยี วหบุ ปากทนั ควนั ใบหนา้ เป้ือนย้มิ เร่มิ กระดา้ งข้นึ มาอย่างเหน็ ไดช้ ดั แต่พลอยรุง้ ไมส่ นใจ เธอผายมอื เช้อื เชญิ ใหเ้ขาข้นึ เรอื นอกี ครงั้ “เชญิ ค่ะ” ร่างบอบบางเดนิ ผ่านเขา ปลายสไบโบกสะบดั ตามแรงลมกวดั แกวง่ ซา้ ยขวา กระทงั่ มอื ใหญ่เอ้อื มมาดงึ รงั้ ไว ้ เทา้ ทง้ั สองจงึ ชะงกั อยู่เพยี งแค่นน้ั “เจา้ หมายตาชายอน่ื ไวอ้ ยู่แลว้ กระนนั้ รจึ งึ ไดพ้ ดู ตดั ไมตรพี ถ่ี งึ เพยี ง น้ี” พลอยรุง้ หมนุ ตวั กลบั มา ปรายตามองปลายสไบสเี หลอื งนวลทย่ี งั คงอยู่ในมอื ของเขาดว้ ยความไมพ่ อใจ หากสาวคนอน่ื การกระทำ� เช่นน้ีถอื เป็นการเสยี มารยาทนกั และอาจเรยี กวา่ กำ� ลงั โดนลวนลามกว็ า่ ได้แต่สำ� หรบั เธอ หญงิ สาวไมไ่ ดส้ นใจในเร่อื งนนั้ รูส้ กึ แค่รำ� คาญจนเกนิ ทนเท่านน้ั เอง “พลอยเหน็ พบ่ี วรหวา่ นไมตรใี หส้ าวๆ ไปทวั่ ” พลอยรุง้ อดรนทนไม่ ไหว ยอมเสยี มารยาทในทส่ี ุด “แมบ่ วั เพอ่ื นของพลอยกเ็ ป็นหน่งึ ในสาวๆ ของ พบ่ี วรไมใ่ ช่หรอื คะ” ลสิ ตส์ าวๆ ยาวเป็นหางวา่ ว! ถา้ ใครไดแ้ ต่งงานดว้ ยคงชำ�้ ใจตายเป็น แน่! หญงิ สาวค่อนขอดในใจ พรอ้ มกบั จอ้ งหนา้ อนั หลอ่ เหลาราวเทพบตุ ร ของเขาอย่างเอาเร่อื งและ...ทา้ ทาย “พลอยยงั ไดย้ นิ มาอกี วา่ พวกบา่ วไพร่ในเรอื นพบ่ี วรไดเ้ป็นเมยี พบ่ี วร มาแลว้ แทบทกุ คน” โดนตอกกลบั เช่นน้ี หลวงบวรฤทธเิ ดชถงึ กบั ยนื อ้งึ เผยอรมิ ฝีปาก หมายจะเอ้อื นเอ่ยอะไรบางอย่างแต่กลบั พูดไมอ่ อก ทำ� เสยี งอกึ อกั ในลำ� คอ ราวกบั มกี อ้ นอะไรบางอย่างมาจกุ ตรงคอหอยอย่างไรอย่างนนั้ ชวั่ ครู่ทเี ดยี ว

๑๕๔ ♥ ศศิภา กวา่ เขาจะพน่ ถอ้ ยคำ� กราดเกร้ยี วออกมา “ใคร! ใครกนั ทบ่ี งั อาจเอาเร่อื งเหลวไหลมาบอกแมพ่ ลอยของพ!่ี ” ‘แมพ่ ลอยของพ’่ี ถงึ กบั สะอกึ อยากจะหวั เราะกบั ถอ้ ยคำ� โมเมเอา เองของเขา แต่หวั เราะไมอ่ อก! “บอกพม่ี าแมพ่ ลอย ใครกนั ทบ่ี อกเจา้ พจ่ี กั เอาเลอื ดหวั มนั ออกสกั หน่อยโทษฐานทป่ี ากพลอ่ ยนกั !” ชายหนุ่มกระซบิ กระซาบเบาๆ ไมไ่ ดต้ ะโกน ใหไ้ ดย้ นิ ไปสามบา้ นแปดบา้ นอย่างทต่ี อ้ งการดว้ ยกลวั บ่าวไพร่มาไดย้ นิ แลว้ เขาจะไมไ่ ดค้ ยุ กบั เธอสองต่อสองเช่นน้ีอกี “ถา้ มนั ไมม่ มี ลู กค็ งไมม่ ใี ครเอามานินทาหรอกมงั้ คะ” พลอยรุง้ ยอ้ นกลบั ทำ� ใหเ้ขาอ้งึ เป็นคำ� รบสอง หากกย็ งั พยายามเดนิ หนา้ สานสมั พนั ธต์ ่อไปอย่างไมย่ ่อทอ้ “โธ่ แมพ่ ลอย! เร่อื งเหลวไหลทงั้ เพ! เจา้ อย่าไปเช่อื เทยี ว!” วา่ พลาง ขยบั เขา้ มาหา พลอยรุง้ พยายามกา้ วถอยห่างแต่ก็กา้ วไปไม่ไดไ้ กลนกั เน่ือง ดว้ ยปลายสไบของเธอยงั ถกู เขากำ� ไวแ้ น่นไมย่ อมปลอ่ ย “กรุณาปลอ่ ยสไบพลอยดว้ ยค่ะ” พลอยรุง้ เอ่ยเสยี งเขม้ พรอ้ มกบั พยายามดงึ สไบใหห้ ลุดจากมอื นนั้ แต่ชายหนุ่มย่งิ กำ� แน่น...คงจะไม่ยอม ปลอ่ ยจนกวา่ เธอจะยอมรบั ไมตรจี ากเขากระมงั ! หญงิ สาวชกั เหลอื อด อยากจะซดั หมดั หนกั ๆ ใส่หนา้ หลอ่ ๆ หรอื ไม่ ก็ถลกผา้ นุ่งแลว้ ตวดั เทา้ เตะหวา่ งขาเขาใหเ้ตม็ รกั สมกบั ความน่ารำ� คาญและ หงดุ หงดิ ทเ่ี ขามอบใหใ้ นวนั น้ีเสยี เหลอื เกนิ ! ระหวา่ งทถ่ี กเถยี งกนั อยูน่ นั้ เรอื ลำ� หน่งึ แลน่ มาเทยี บทา่ จอดเคยี งเรอื ของหลวงบวรฤทธเิ ดช กวา่ คนทง้ั สองจะรูต้ วั วา่ มใี ครอน่ื อยู่แถวนนั้ กเ็ มอ่ื ใคร คนหน่ึงกา้ วข้นึ จากเรอื มายนื ตรงท่านำ�้ นนั่ ละ พลอยรุง้ ตวดั สายตาไปมอง ความมดื ทำ� ใหเ้ธอเหน็ ไมช่ ดั แต่จากรูป ร่างอนั สูงใหญ่แลว้ เธอกพ็ อจะเดาไดว้ า่ เขาเป็นใคร รอยย้มิ กระจ่างสดใสจงึ ปรากฏบนวงหนา้ นวลโดยพลนั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๕๕ “พม่ี าขดั จงั หวะเจา้ ฤๅไม่ แมพ่ ลอย” ย้มิ ของเธอหบุ ฉบั ลง ค้วิ ขมวดเขา้ หากนั แลว้ พดู ประชดประชนั ไป วา่ “ถา้ พเ่ี ทพมาพบคณุ แม่ กเ็ ชญิ ข้นึ เรอื นไดเ้ลยนะคะ เรอ่ื งตรงน้พี ลอย จดั การเองได”้ พลอยรงุ้ ตอบดว้ ยสมุ ้ เสยี งขนุ่ เคอื งใจ รบี หนั มากระตกุ สไบอยา่ งแรง เมอ่ื พบวา่ คนถอื ยงั ด้อื ดงึ ไมย่ อมปลอ่ ยจงึ หงดุ หงดิ หนกั เขา้ ไปอกี กำ� ลงั จะยก ขาเตะผ่าหมากคนตรงหนา้ กพ็ อดดี า้ มดาบของใครคนหน่ึงมาวางทาบลงบน มอื ของหลวงบวรฤทธเิ ดชเสยี ก่อน “อย่าเสยี มารยาทกบั สตรเี ช่นน้ีเลย คณุ หลวง” ร่างสูงใหญ่กา้ วเขา้ มาแทรกกลางแลว้ เอ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งหา้ วลกึ แมไ้ ม่ ดดุ นั เท่ายามเอ้อื นเอ่ยกบั ฝีพายเมอ่ื เยน็ หากกพ็ อจะจบั ความไมเ่ ป็นมติ รใน นำ�้ เสยี งนน้ั ได้ “เอง็ มายงุ่ กระไรดว้ ย! น่เี ป็นเรอ่ื งของขา้ กบั แมพ่ ลอย คนอน่ื มเิ กย่ี ว!” หลวงเทพไกรศรยกมอื ทง้ั สองข้นึ กอดอก แลว้ จบั จอ้ งดวงตาทก่ี ราด เกร้ยี วของคนตรงหนา้ แน่วน่ิง พลอยรุง้ รูส้ กึ เหมอื นเขาเป็นคลน่ื มหาสมทุ รท่ี เงยี บสงบ ทวา่ ภายใตค้ วามเงยี บสงบนนั้ มคี ลน่ื พลงั มหาศาลทส่ี ามารถทำ� ลาย ทกุ อย่างใหเ้รยี บเป็นหนา้ กลองไดเ้พยี งเส้ยี ววนิ าที “ถอยไปสวิ ะ!” หลวงบวรฤทธเิ ดชเคน้ เสยี งตวาดลอดไรฟนั เวลานนั้ คนของหลวง เทพไกรศรปราดเขา้ มาหมายจะช่วย แต่ถกู หา้ มไว ้ “อย่ามเี ร่อื งกนั ทน่ี ่ีเลย เอง็ ลมื เสยี แลว้ รวึ า่ ทน่ี ่ีเป็นเรอื นของผูใ้ ด” คำ� เตอื นสตนิ นั้ ทำ� ใหค้ นทก่ี ำ� ปลายสไบจนยบั ย่นรบี ปลอ่ ยมอื ราวกบั ถอื ของรอ้ น ดวงตาเรยี วจอ้ งมองใบหนา้ ครา้ มคมราวกบั อยากจะแผดเผาเขา ใหเ้ป็นจณุ เสยี เดยี๋ วนนั้ ต่อเมอ่ื ตวดั สายตามามองเธอ ความร่มุ รอ้ นแหง่ เพลงิ โทสะจงึ บรรเทา

๑๕๖ ♥ ศศภิ า “ไวว้ นั หลงั พจ่ี กั มาหาใหม”่ วา่ พลางเลอ่ื นสายตาลงตำ�่ เหน็ แสงอร่าม ของสรอ้ ยทองสะทอ้ นสายตาจงึ ย้มิ ออกมาได้หวั ใจคกุ ร่นุ ดว้ ยเพลงิ พโิ รธแปร เปลย่ี นเป็นร่นื รมยใ์ นบดั ดล “ขอบใจทเ่ี จา้ ยงั สวมสรอ้ ยทพ่ี ใ่ี ห”้ คนถกู ทกั สะดงุ้ โหยง ยกมอื สมั ผสั สรอ้ ยทองทส่ี วมจนเคยชนิ โดยไมไ่ ดน้ กึ ถงึ วา่ เป็นของทห่ี ลวงบวรฤทธเิ ดชให ้ แต่อย่างใด “แลว้ พบกนั หนา แมพ่ ลอยของพ”่ี ก่อนจะไปยงั ไมว่ ายหยอดคำ� หวาน...แมพ่ ลอยของพ.่ี ..คำ� ทส่ี าวคน อน่ื ๆ คงเคลบิ เคล้มิ แต่สำ� หรบั เธอมนั ดูขดั ๆ ในหวั ใจอย่างไรไมท่ ราบได้ เมอ่ื เรอื ของหลวงบวรฤทธเิ ดชแลน่ จากไปแลว้ นางพดุ ก็วง่ิ กระหดื กระหอบลงมาทศ่ี าลาเพราะมบี ่าวไพร่ไปแจง้ ว่ามคี นสองสามคนมาจอดเรอื ตรงทา่ นำ�้ และพดู คยุ อยู่กบั คณุ หนูพลอย เมอ่ื มาถงึ และพบวา่ เป็นใคร นางจงึ ถอนหายใจอย่างโลง่ อก “พทุ โธ่! คณุ หลวงเองรเึ จา้ คะ อฉิ นั นึกวา่ ใครทไ่ี หน” พลอยรุง้ เหลอื บมองหนา้ เขา แลว้ ส่ายหนา้ นอ้ ยๆ เป็นเชงิ ไมใ่ หบ้ อก ความจรงิ หลวงเทพไกรศรกเ็ หมอื นจะรูใ้ จ ปิดปากเงยี บสนิท “เชญิ ข้นึ เรอื นเจา้ ค่ะ คณุ หลวง คณุ หนูกเ็ หมอื นกนั เจา้ ค่ะ คำ�่ มดื มาก แลว้ อย่านงั่ คนเดยี วเลยเจา้ ค่ะ” พลอยรุง้ รบั คำ� เสยี งหวาน มอื ขา้ งหน่ึงจบั สไบทย่ี บั ย่นไวไ้ มใ่ หเ้ป็นท่ี สงั เกตต่อพเ่ี ล้ยี ง ก่อนกา้ วเทา้ ตาม หลวงเทพไกรศรตามมาทา้ ยสุด หญงิ สาวเหลอื บไปมองใบหนา้ น่ิงๆ นนั้ แลว้ ผ่อนฝีเทา้ ลงเพอ่ื ใหไ้ ดเ้ดนิ เคยี ง ขา้ งเขา “ขอบพระคณุ พเ่ี ทพมากค่ะทไ่ี มบ่ อกเร่อื งพบ่ี วร” วา่ พลางยกมอื ไหว ้ ปลายสไบจงึ กวดั แกวง่ ไปตามลม เมอ่ื นน้ั หลวงเทพไกรศรจงึ ไดส้ มั ผสั “สไบเจา้ ยบั หมดแลว้ ” มอื หยาบกรา้ นจบั ปลายสไบอย่างสุภาพ นุ่มนวล แตกต่างจากใครอกี คนอย่างส้นิ เชงิ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๕๗ “ไมเ่ ป็นไรหรอกค่ะ เอาไปทบั สกั พกั กค็ งกลบั มาเป็นเหมอื นเดมิ ” “อย่า” เสยี งนน้ั เคน้ ออกมาจากลำ� คอ ละมา้ ยผูเ้ ป็นเจา้ ของกำ� ลงั สะกดกลนั้ อารมณบ์ างอย่าง ขณะทพ่ี ลอยรุง้ ถงึ กบั ชะงกั ฝีเทา้ หมนุ ตวั หนั ไป มองหนา้ เขาอย่างจรงิ ๆ จงั ๆ “อย่า? อย่าอะไรคะ” คนถูกถามเงยหนา้ ข้นึ มาสบตา ดวงตาคู่คมยามน้ีดุดนั ดำ� ลกึ จน ทำ� ใหเ้ธอใจสนั่ “อย่าห่มสไบผนื น้ีอกี เลย เอาไปท้งิ เถดิ ไวพ้ จ่ี กั ซ้อื ผนื ใหมใ่ ห”้ พลอยรุง้ อมย้มิ ยกมอื ไหวข้ อบคุณ แต่กไ็ มว่ ายบน่ วา่ “ตอ้ งท้งิ เลยหรอื คะ สไบสวยๆ แบบน้ีน่าเสยี ดายออก” “ไมต่ อ้ งเสยี ดายดอก พบ่ี อกแลว้ วา่ จกั ซ้อื ใหใ้ หม่ เอาสเี หลอื งนวล แบบน้ีละ่ ” “ทำ� ไมคะ พเ่ี ทพชอบสนี ้ีหรอื คะ” ดวงตาของเขาวบิ วบั ข้นึ มาเลก็ นอ้ ย พรอ้ มกบั รอยย้ิมมมุ ปาก... เพยี งนดิ ตามแบบฉบบั ของเขา “สนี ้ีเหมาะกบั เจา้ ” ไมร่ ูว้ า่ เพราะอะไร แค่คำ� พดู ธรรมดาๆ เช่นน้กี ลบั ทำ� ใหค้ นฟงั ใจเตน้ แรงข้นึ แกม้ นวลซบั สเี ร่อื ข้นึ มาตามความรูส้ กึ ในหวั ใจ พลอยรุง้ เบอื นสายตา ไปทางอ่นื แลว้ กา้ วเทา้ ต่อไป ปลายสไบของเธอยงั อยู่ในมอื หยาบกรา้ น น่า แปลกทม่ี นั ส่งกระแสความรอ้ นจากมอื ของเขามายงั ผวิ กายของเธอจนรอ้ น วูบวาบไปทง้ั ตวั พลอยรุง้ ยอมรบั ยามเมอ่ื หลวงเทพไกรศรจบั ปลายสไบของเธอนนั้ เธอไมไ่ ดห้ งดุ หงดิ หรอื ขนุ่ เคอื งใจแต่อย่างใด ตรงกนั ขา้ ม เธอกลบั ยนิ ดใี หเ้ขา จบั อยู่เช่นน้ี...จบั ไดน้ านตามแต่ใจเขาตอ้ งการเลยดว้ ยซำ�้ ไป ทวา่ อดึ ใจถดั มาเขากป็ ลอ่ ยมอื ปลายสไบท้งิ ตวั ลงเบ้อื งลา่ ง ปลวิ สะบดั ตามแรงลม ส่งกลน่ิ หอมของอบรำ�่ ใหอ้ บอวลอยู่รอบกาย

๑๕๘ ♥ ศศิภา “หนูพลอย” คำ� เรยี กขานเฉกเช่นยามแม่พลอยเป็นเดก็ ทำ� ใหเ้ ธอ ตอ้ งชะงกั ฝีเทา้ หมนุ ตวั ไปมองเขาแลว้ ตอบรบั ดว้ ยหวั ใจเตน้ ระรวั “คะ?” “สรอ้ ยเสน้ นนั้ ...เจา้ ชอบร”ึ คราแรกเธองนุ งง ต่อเมอ่ื กม้ หนา้ มองตามสายตาของเขาจงึ พน่ เสยี ง หวั เราะออกมาอย่างลมื ตวั “สรอ้ ยน้ีน่ะหรือคะ ไม่ไดช้ อบหรอกค่ะ เพียงแต่ใส่จนชิน... พลอยลมื ๆ ไปแลว้ ดว้ ยซำ�้ วา่ สวมสรอ้ ยอยู่” ใบหนา้ ของหลวงเทพไกรศรคลายความเคร่งเครียดเล็กนอ้ ย ตามมาดว้ ยดวงตาทท่ี อดมองอย่างอบอ่นุ “ก่อนเจา้ เขา้ วงั พเ่ี คยบอกวา่ พม่ี ขี องมคี ่าใหเ้จา้ จำ� ไดฤ้ ๅไม”่ “จำ� ไดค้ ่ะ” “ไวว้ นั ทไ่ี ปดูมหรสพหนา้ ตำ� หนกั แพพจ่ี กั นำ� มาให.้..วา่ แต่ ท้งิ ผา้ เชด็ หนา้ ทพ่ี ใ่ี หไ้ ปหรอื ยงั ” “โธ่! พดู อะไรอย่างนนั้ คะ” วา่ พลางดงึ ผา้ ทเ่ี หน็บไวใ้ ตเ้ขม็ ขดั ตรงเอว ข้นึ มา แลว้ คลอ่ี อกใหเ้ขาเหน็ ชดั ๆ “พลอยไมเ่ คยเอาไวห้ ่างตวั เลยดว้ ยซำ�้ ” ย้มิ ! พเ่ี ทพของเธอย้มิ แลว้ ย้มิ แบบเหน็ ลกั ย้มิ เสยี ดว้ ย! พลอยรุง้ เหน็ แลว้ กอ็ ดย้มิ จนตาหยไี มไ่ ด้ เธอรูส้ กึ มคี วามสุขทกุ ครงั้ ทไ่ี ดเ้หน็ ลกั ย้มิ ของเขา ไมร่ ูท้ ำ� ไมเหมอื นกนั ! ก่อนท่ีจะไดพ้ ูดอะไรกนั ต่อ เสียงของคุณหญิงลำ� ดวนก็ลอยมา ตามลม “พอ่ เทพ! ข้นึ มาบนเรอื นก่อนเถดิ ” คนถกู เรยี กรบี ยกมอื ไหวน้ อบนอ้ ม ใบหนา้ กลบั มาเรยี บเฉย และ ดวงตากลบั มาน่ิงขรมึ เหมอื นเคย พลอยรุง้ อดค่อนขอดอกี ครง้ั ไมไ่ ดว้ า่ ...อยู่ต่อหนา้ ผูใ้ หญ่เมอ่ื ไรเป็น ตอ้ งทำ� เกก๊ ทกุ ทสี นิ ่า!

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๕๙ คำ�่ วนั นน้ั หลวงเทพไกรศรอยู่คุยกบั คุณหญงิ ลำ� ดวนกระทงั่ พระยา สุรศกั ด์เิ สนากลบั เรอื นจงึ ขอตวั กลบั ตอนกำ� ลงั จะกา้ วลงเรอื ไอม้ ง่ิ ...บา่ วคน สนิทตงั้ แต่ครงั้ ยงั เป็นขนุ กต็ อ้ งเขมน้ มองผูเ้ป็นนายอย่างสงสยั วา่ เหตใุ ดนาย ของตนจงึ ยกมอื ตวั เองข้นึ ดมหลายครงั้ นกั กไ็ มร่ ู!้ ใครจะมารูใ้ จของหลวงเทพไกรศรในยามน้ีเป็นไมม่ ี หลายปีทผ่ี ่านมาไมเ่ คยมใี ครตดิ ตรงึ ในหวั ใจของเขา นอกเสยี จาก ดวงตากลมโตสุกสกาวสดใสของเดก็ แปดขวบ ดวงตาคู่นน้ั ประทบั อยู่ในหวั ใจเขานบั แต่ไดอ้ ุม้ เธอข้นึ จากนำ�้ ตรง คลองโอ่งอ่าง จนเมอ่ื มาพบกนั อกี ครงั้ ดวงตาคู่นนั้ ก็ย่งิ ตราตรึงใจ และมี อทิ ธพิ ลต่อเขาทบเท่าทวคี ูณ เมอ่ื กลบั มาถงึ เรือน หลวงเทพไกรศรหยุดยนื มองพระจนั ทรต์ รง ระเบยี ง ลมพดั โชยละมา้ ยพดั พากลน่ิ กายหอมกรุ่นมาแตะบนปลายจมกู เขา แมย้ ามหลบั ใหล กรุ่นกลน่ิ หอมกำ� จายยงั ซ่านซ้งึ ไปถงึ ทรวง หอมเจา้ เอย....โชยชนื่ ระรืน่ ริน หอมเจา้ เอย...ครวญถวลิ คะนึงหา หอมเจา้ เอย...หอมนานแนบอรุ า หอมเจา้ เอย...เพยี งยพุ าหน่ึงนางเดียว วนั ถดั มาพลอยรุง้ ไม่คิดว่าจะไดพ้ บหน้าหลวงบวรฤทธิเดชอีก ไมน่ ่าเชอ่ื วา่ เขาจะกลา้ บากหนา้ มาหาเธอทงั้ ทเ่ี มอ่ื วานไดก้ ระทำ� การไมใ่ หเ้กยี รติ และทำ� ใหเ้ธอขนุ่ ขอ้ งหมองใจนกั หลงั จากนงั่ หลงั ขดหลงั แขง็ แกะสลกั ผลไมช้ ่วยคณุ หญงิ ลำ� ดวนเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ เธอจงึ กา้ วลงจากเรอื น เดนิ มาทศ่ี าลารมิ นำ�้ ทรุดกายลงนงั่ ท่ี ประจำ� ของตนเอง พลอยรุง้ ชอบนงั่ ตรงน้ี ฟงั เสยี งนำ�้ ไหลเออ่ื ย มองผูค้ นแจว เรอื ผา่ นไปมา และนงั่ รบั ลมทโ่ี ชยพดั แรงกวา่ บรเิ วณอน่ื นงั่ ไดส้ กั พกั ยามเมอ่ื ตะวนั เรม่ิ เคลอ่ื นตวั ข้นึ ตรงศรี ษะ เรอื แจวลำ� หน่งึ กแ็ ลน่ มาจอดตรงทา่ นำ�้ เพยี ง

๑๖๐ ♥ ศศภิ า ตวดั สายตาไปมองกต็ อ้ งถอนหายใจเฮอื กอย่างหงดุ หงดิ พลอยรุง้ ไมร่ อใหเ้ขาเอ่ยทกั เธอลกุ ข้นึ ยนื ยอมเสยี มารยาทโดยการ เดนิ กลบั ข้นึ เรอื น แลว้ จากนนั้ ค่อยสงั่ ใหบ้ า่ วไพร่ลงมาตอ้ นรบั เขาแทน ทวา่ หลวงบวรฤทธเิ ดชรบี เดนิ จำ�้ อา้ วมาดกั หนา้ เธอไว ้ “ประเดยี๋ วสิ แมพ่ ลอย เจา้ จกั รบี ไปไหนร”ึ “พลอยตอ้ งไปคุมบ่าวไพร่ทำ� อาหารค่ะ...เชญิ พบ่ี วรข้นึ เรอื นไดเ้ ลย นะคะ คุณแมน่ งั่ เอนหลงั อยู่บนเรอื นค่ะ” วา่ พลางกำ� ลงั จะกา้ วผา่ นเลยไป โดยไมล่ มื จบั ปลายสไบสชี มพอู ่อนข องตวั เองไวม้ นั่ เพอ่ื ไมใ่ หป้ ระวตั ศิ าสตรซ์ ำ�้ รอยแบบเมอ่ื วานอกี “พข่ี อโทษ” เพราะคำ� นนั้ ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ ชะงกั ฝีเทา้ หนั มามองเขากพ็ บวา่ ใบหนา้ หลอ่ เหลาดูเศรา้ สลดอย่างจรงิ จงั “พร่ี ูว้ า่ เมอ่ื วานพเ่ี สยี มารยาทไปมาก แต่ทง้ั หมดทพ่ี ท่ี ำ� ไปกเ็ พราะ... พถ่ี กู ตาตอ้ งใจเจา้ เหลอื เกนิ ” พลอยรุง้ รูแ้ ลว้ ว่าหลวงบวรฤทธิเดชทำ� ใหส้ าวๆ หลงใหลไดด้ ว้ ย คารมและถอ้ ยคำ� หวานเช่นน้ีเอง “เจา้ เป็นคนแรกทท่ี ำ� ใหพ้ แ่ี ทบจะกนิ ไมไ่ ดน้ อนไมห่ ลบั ” คนฟงั อยากจะหวั เราะพรดื ออกมากบั คำ� พดู เลย่ี นๆ ของเขา แต่ยงั พยายามกลน้ั ไวเ้พราะยดึ ถอื ในเร่อื งมารยาท แค่ทเ่ี ธอตง้ั ใจจะเดนิ หนีเมอ่ื ครู่ กแ็ ย่มากพออยู่แลว้ “พบ่ี วรเอาคำ� พดู หวานๆ ไปใชก้ บั สาวๆ คนอน่ื เถอะค่ะ” คนท่ีคิดว่าคารมคมคายของตนเองกระชากใจสาวมานกั ต่อนกั ถงึ กบั ทำ� สหี นา้ จดื เจอ่ื น เรยี กวา่ ความหลงตวั เองและถอื ดวี า่ หลอ่ เหลาหายไป มากกวา่ คร่งึ นบั แต่ไดพ้ ดู คุยกบั แมพ่ ลอยคนน้ี เมอ่ื ยามเป็นเดก็ เขายงั จำ� ไดว้ า่ แมพ่ ลอยช่างน่ารกั น่าเอน็ ดู ไมไ่ ด้ ปากเก่งแบบน้แี มแ้ ต่นอ้ ย แลว้ น่อี ะไร! ผ่านไปไมก่ ่ปี ี กลบั เปลย่ี นแปลงไปถงึ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๖๑ เพยี งน้ีไดอ้ ย่างไรกนั ! “โธ่! แมพ่ ลอยของพ่ี ไยเจา้ จงึ ตดั รอนพน่ี กั ” ยงั ไมท่ นั ทพ่ี ลอยรุง้ จะตอบวา่ กระไร สง่ิ ทไ่ี มค่ าดฝนั อกี อย่างหน่ึงก็ เกดิ ข้นึ เรอื อกี ลำ� เบนหวั มาจอดเคยี งขา้ งเรอื ของหลวงบวรฤทธเิ ดช เมอ่ื หนั ไปมองเธอก็เหน็ แม่ทบั ทมิ กา้ วข้นึ จากเรอื ดว้ ยอริ ยิ าบถอนั งามสงา่ ไม่เสยี ช่อื สาวชาววงั เลยแมแ้ ต่นอ้ ย วนั น้ีแม่ทบั ทมิ ห่มสไบสแี ดงเลอื ดนก สวมเคร่ืองประดบั ทงั้ สรอ้ ย และกำ� ไลราคาแพง ผมดำ� ขลบั หยกั ศกนิดๆ ท้งิ ตวั สลวยยาวเกอื บถงึ กลาง หลงั เช่นเดยี วกบั เธอ เมอ่ื เงยหนา้ และพบวา่ ใครยนื อยู่ตรงศาลา รมิ ฝีปากบาง ซง่ึ แต่งแตม้ ไวด้ ว้ ยสผี ้งึ สแี ดงกแ็ ยม้ ออก “พบ่ี วร!” สุม้ เสยี งนนั้ บง่ บอกถงึ ความดใี จอย่างปิดไมม่ ดิ ซง่ึ ไมใ่ ช่เร่อื งแปลก พลอยรุง้ สงั เกตเหน็ มาแต่ไหนแต่ไรแลว้ ว่าแม่ทบั ทมิ ปล้มื พบ่ี วรของตนเอง มากเพยี งใด และความปล้มื นนั้ อาจจะเตบิ โตตามวยั เสยี ดว้ ยซำ�้ เมอ่ื เหน็ รอย ระยบิ ระยบั ในดวงตาคู่สวยยามจบั จอ้ งใบหนา้ เป้ือนย้มิ ของเขา “ทบั ทมิ ดใี จเหลอื เกนิ ทไ่ี ดพ้ บพบ่ี วร” หลงั จากยกมอื ไหวแ้ ลว้ เธอจงึ เอ้อื นเอ่ยเสยี งใส พลางตวดั สายตา มามองเธอ พลอยรุง้ มองสบแลว้ ตอ้ งสะดุง้ เมอ่ื มนั กราดเกร้ยี วราวกบั คมมดี เลยทเี ดยี ว “ตง้ั แต่พบหนา้ กนั เมอ่ื สบิ วนั ก่อน ทบั ทมิ ก็ไม่ไดเ้ หน็ หนา้ พบ่ี วรอกี เลย ยุ่งมากหรอื คะ” ประโยคนนั้ เจา้ ตวั คงหมายใจใหพ้ ลอยรุง้ ไดย้ นิ และคงจะใหเ้ขา้ ใจ กลายๆ วา่ ตนเองกบั หลวงบวรฤทธเิ ดชนน้ั สนิทสนมกนั มากเพยี งใด “จะ้ ช่วงน้ีพไ่ี มค่ ่อยมเี วลา” ไมร่ ูว้ า่ นนั่ เป็นคำ� แกต้ วั หรอื เปลา่ แต่กท็ ำ� ใหพ้ ลอยรุง้ สา่ ยหนา้ นอ้ ยๆ อย่างระอา

๑๖๒ ♥ ศศิภา ...น่ถี า้ แมท่ บั ทมิ รูว้ า่ คนทต่ี นเองหลงรกั เทดิ ทูนสง่ เพลงยาวมาใหเ้ธอ ละ่ ก็ คงอาละวาดเสยี ยกใหญ่เลยกระมงั ! “พม่ี าวนั น้ี เพราะตงั้ ใจจะมาชวนแมพ่ ลอยไปเทย่ี วชมงานสมโภช...” ยงั พดู ไมท่ นั จบ แมท่ บั ทมิ กข็ ดั ข้นึ มาอย่างรอ้ นรนวา่ “ใหท้ บั ทมิ ไปดว้ ยสคิ ะ ทบั ทมิ อยากไป” แลว้ คนทไ่ี ม่เคยปฏเิ สธคำ� รอ้ งขอของสาวๆ อย่างเขาจะปฏเิ สธได้ อย่างไร หลวงบวรฤทธเิ ดชจงึ ทำ� ไดเ้พยี งย้มิ บางๆ ในหนา้ ก่อนจะหนั มาชวน เธอ “ไปดว้ ยกนั หนาแมพ่ ลอย” คนถกู ชวนย้มิ หวาน ทำ� เหมอื นจะตอบตกลงหากสง่ิ ทเ่ี ธอพดู ออกไป กลบั ตรงขา้ มอย่างส้นิ เชงิ “พบ่ี วรไปกบั แมท่ บั ทมิ เถอะค่ะ พลอยจะไปกบั พเ่ี ทพ” คำ� วา่ พเ่ี ทพดูจะกระทบความรูส้ กึ ของคนฟงั นกั เพราะเขาขบกราม จนเป็นสนั นูน แววตาหยาดเย้มิ ยามหนั มามองเธอเมอ่ื ครู่กลายเป็นกราด เกร้ยี วดดุ นั และอาฆาตเตม็ เป่ียม สายตาเช่นนนั้ ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ กงั วล ดว้ ยไม่ แน่ใจวา่ หลวงบวรฤทธเิ ดชคนน้เี ป็นคนเจา้ คดิ เจา้ แคน้ หรอื ไม่ หากเป็นเช่นนน้ั หลวงเทพไกรศรอาจตอ้ งเดอื ดรอ้ นกเ็ ป็นได้ “ไปกบั ไอ.้..” เสยี งของเขากลนื หายลงคอ ก่อนจะเปลย่ี นคำ� พดู เป็น “...ไปกบั หลวงเทพจกั สนุกไดเ้ยย่ี งไร ไปกบั พส่ี นุกกวา่ หนา” หลวงบวรฤทธเิ ดชเอาเร่อื งเทย่ี วมาลอ่ คงคดิ วา่ จะไดผ้ ล ซง่ึ เขาคดิ ถูก ทว่าตอนน้ี คนทเ่ี ธออยากใหน้ ำ� เทย่ี วมเี พยี งหลวงเทพไกรศรคนเดยี ว เท่านนั้ ! “ทส่ี ำ� คญั วนั น้กี วา่ หลวงเทพจกั กลบั คงเพลาคำ�่ แต่พพ่ี าเจา้ ไปเทย่ี ว ไดต้ ง้ั แต่บา่ ยเลยเทยี ว” ชายหนุ่มยงั ไมย่ ่อทอ้ ทวา่ แมท่ บั ทมิ ดูเหมอื นจะไมพ่ อใจเสยี แลว้ “พ่ีบวรขา ถา้ แม่พลอยไม่อยากไปจกั ชวนใหเ้ สียเวลาทำ� ไมคะ!

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๖๓ ถงึ อย่างไรพบ่ี วรกม็ ที บั ทมิ ไปเป็นเพอ่ื นอยู่แลว้ ” พลอยรุง้ ยกมอื ข้นึ ถจู มกู ของตนเองเพอ่ื ซอ่ นรอยย้มิ ขบขนั ทก่ี ลน้ั ไว ้ แทบไมไ่ หว...จะวา่ ไปสองคนน้กี เ็ หมาะสมกนั ดี บางทหี ลวงบวรฤทธ-ิ เดชอาจ ส้นิ ลายเจา้ ชูห้ ากไดแ้ มท่ บั ทมิ เป็นภรรยากเ็ ป็นได้ “พลอยยงั ยนื ยนั คำ� เดมิ ค่ะ พลอยจะรอพเ่ี ทพ” “เหน็ ไหมคะ แมพ่ ลอยอยากไปเสยี ทไ่ี หน ไปกบั ทบั ทมิ เถดิ ...แต่ก่อน ไป พบ่ี วรตอ้ งไปขออนุญาตแมข่ องทบั ทมิ ก่อน ตอนน้ีท่านไปเยย่ี มญาตแิ ถว คลองบางลำ� พคู ่ะ เราออกเดนิ ทางตอนน้ีเลยดไี หมคะ ทบั ทมิ อยากไปเทย่ี ว ตลาดดว้ ย” หญงิ สาวพดู เจ้อื ยแจว้ เฉกเช่นยามเป็นเดก็ ไมไ่ ดส้ ำ� เหนยี กเลย วา่ หลวงบวรฤทธเิ ดชไมไ่ ดฟ้ งั แมส้ กั คำ� เพราะมวั แต่มองตามหลงั แมพ่ ลอย ตาปรอยดว้ ยความเสยี ดายเป็นนกั หนา! หลงั จากพลอยรงุ้ ข้นึ เรอื นกต็ รงด่งิ ไปคมุ บา่ วไพรท่ ำ� อาหารทโ่ี รงครวั ทางดา้ นหลงั แวว่ เสยี งพูดคุยกนั ทางดา้ นนอก...เป็นเสยี งทมุ้ นุ่มทเ่ี ธอจำ� ได้ ชดั เจนวา่ เป็นเสยี งของหลวงบวรฤทธเิ ดช เขาคงข้นึ มากราบคุณหญงิ ลำ� ดวน และคงอยู่คยุ ดว้ ยสกั พกั ส่วนแมท่ บั ทมิ นนั้ นอ้ ยครงั้ นกั ทจ่ี ะข้นึ มาบนเรอื น ใหญ่ จงึ ไมแ่ ปลกทส่ี าวเจา้ จะรออยู่ดา้ นลา่ งหรอื ไมก่ ท็ เ่ี รอื นเลก็ พลอยรุง้ กำ� ลงั กม้ หนา้ กม้ ตาดูบ่าวไพร่ลา้ งเกลด็ ปลาตะเพยี นย่สี บิ กวา่ ตวั ทต่ี อ้ งมากขนาดนนั้ เพราะตอ้ งทำ� อาหารเผอ่ื แผ่บา่ วไพร่ทอ่ี ยู่อาศยั พง่ึ ใบบญุ พระยาสุรศกั ด์เิ สนา ทงั้ เรอื นเลก็ เรอื นใหญ่กร็ ่วมสามสบิ กวา่ คน หญงิ สาวกำ� ชบั บา่ วสามสค่ี นใหล้ า้ งใหส้ ะอาด กำ� ลงั จะหนั ไปดูกระทะทต่ี ง้ั เตรยี มไว ้ คณุ หญงิ กส็ ่งเสยี งเรยี กเธอเสยี ก่อน “แมพ่ ลอย! ออกมาไหวพ้ บ่ี วรเขาหน่อยสลิ ูก” เธอไดย้ นิ แต่กลบั น่งิ เงยี บ ยนื เมม้ รมิ ฝีปากคร่นุ คดิ หาทางหลบเลย่ี ง ไมอ่ อกไปพบเขา ระหวา่ งนน้ั นางพดุ ซง่ึ คุมบา่ วไพร่อยู่อกี ฟากฝงั่ ของโรงครวั ปราดเขา้ มาคุกเขา่ ตรงหนา้ แลว้ กระซบิ กระซาบถาม

๑๖๔ ♥ ศศิภา “คณุ หนูเจา้ ขา ไมต่ อ้ งออกไปดอกเจา้ ค่ะ” ฟงั แลว้ พลอยรุง้ ถงึ กบั ขมวดค้ิวม่นุ ดวงตากลมโตแลมองคนตรง หนา้ อย่างพนิ ิจ “ทำ� ไมละ่ พพ่ี ดุ เดยี๋ วน้ีพพ่ี ดุ ไมช่ อบพบ่ี วรแลว้ ร”ึ นางพดุ ทำ� หนา้ ตาเหมอื นรงั เกยี จเสยี เตม็ ประดา เท่านนั้ ไมพ่ อยงั ทำ� เสยี งฮดึ ฮดั ในลำ� คออกี ดว้ ย “ฮ!ึ จกั ใหบ้ า่ วชน่ื ชอบคนทม่ี ารุ่มร่ามกบั คุณหนูไดอ้ ย่างไรเจา้ คะ” “พพ่ี ดุ รู?้ !” พลอยรงุ้ แน่ใจวา่ เหตกุ ารณเ์ มอ่ื วานไมม่ ใี ครเหน็ และเธอกไ็ มไ่ ดบ้ อก ใคร จงึ ไมม่ ที างทน่ี างพดุ จะรูไ้ ดน้ อกเสยี จากวา่ หลวงเทพไกรศรเป็นคนบอก “พเ่ี ทพบอกหรอื จะ๊ ” “ไมใ่ ช่เจา้ ค่ะ แต่ไอม้ ง่ิ ตะหาก มนั มารอ้ งเรยี กหาบา่ วตอนคำ�่ วานน้ี แลว้ ถามบ่าวเร่ืองคุณหนูว่าหายตกใจหรือยงั พอไดย้ ินบ่าวเลยถามกลบั ถงึ ไดร้ ูว้ า่ หลวงบวรมาทำ� รุ่มร่ามกบั คณุ หนูเจา้ ค่ะ” หญงิ สาวพยกั หนา้ รบั หนั ไปรอ้ งสงั่ บา่ วไพร่ใหเ้ทนำ�้ มนั ลงในกระทะ แว่วเสียงคุณหญิงยงั รอ้ งเรียกอยู่ เธอจึงขยบั ตวั กำ� ลงั จะกา้ วเทา้ ออกไป แต่นางพดุ ควา้ แขนไวเ้สยี ก่อน “คุณหนูอยู่ทน่ี ่ีเถดิ ประเดยี๋ วบา่ วจดั การเองเจา้ ค่ะ” แลว้ นางพดุ กเ็ ดนิ ไปหาคณุ หญงิ ไมน่ านจงึ กลบั มาพรอ้ มกบั แจง้ วา่ “บา่ วบอกวา่ คณุ หนูกำ� ลงั ทอดปลาอยู่เจา้ ค่ะ” “แลว้ คุณหลวงยงั อยู่ไหม” “ลงเรอื นไปแลว้ เจา้ ค่ะ” พลอยรงุ้ ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก เอย่ ขอบคณุ พเ่ี ล้ยี ง แลว้ หนั ไปช่วย บา่ วไพร่ทอดปลาสำ� หรบั ม้อื กลางวนั วนั น้ี เอาเขา้ จรงิ หลวงเทพไกรศรไม่ไดก้ ลบั คำ�่ อยา่ งท่คี ดิ เพยี งแคต่ ะวนั

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๖๕ ชงิ พลบบา่ วคนหน่ึงก็มาแจง้ แก่คุณหญงิ ลำ� ดวนวา่ เขามาพบ ตอนนนั้ พลอย รุง้ กำ� ลงั นงั่ รอ้ ยมาลยั อยู่ เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เขามาถงึ เธอจงึ วางมาลยั ในมอื ลง แลว้ เงยหนา้ ชะแงแ้ ลมอง จนผูเ้ป็นแมต่ อ้ งหนั มาปราม “แมพ่ ลอย” เสยี งเนน้ หนกั ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ ตอ้ งกม้ หนา้ กม้ ตายกมาลยั มารอ้ ยต่อ ไป ต่อเมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งท่านเอ่ยทกั ชายหนุ่ม เธอจงึ ค่อยเหลอื บมอง วนั น้ีเขา นุ่งผา้ ม่วง สวมเส้อื คอกลมสนี ำ�้ ตาลออกเหลอื ง แขนกระบอก ผ่าอกติด กระดมุ ในมอื ถอื ดาบไวม้ นั่ ยามเมอ่ื ทรดุ กายลงนงั่ พบั เพยี บเขาจงึ วางดาบลง ขา้ งตวั พรอ้ มกบั ยกมอื ไหว ้ “วนั น้ีพอ่ เทพกลบั แต่หวั วนั เทยี ว” “ขอรบั ” เขาตอบพลางตวดั สายตามามองเธอ พลนั ท่ตี าสานสบ พลอยรุง้ กต็ อ้ งสะดงุ้ เพราะเป็นฝ่ายแอบมองเขาก่อน ตามสญั ชาตญาณจงึ รบี หลบุ สายตาลงตำ�่ แลว้ รอ้ ยมาลยั ต่อไปพรอ้ มกบั เงย่ี ฟงั อย่างตงั้ ใจ หลวงเทพไกรศรซกั ถามเรอ่ื งสุขภาพของคณุ หญงิ คยุ สพั เพเหระอยู่ ครู่ ก่อนทเ่ี ขาจะเกร่นิ เขา้ เร่อื ง “วนั น้ีมงี านสมโภชหนา้ ตำ� หนกั แพขอรบั ” “นา้ ก็ไดย้ นิ มาเหมอื นกนั เหน็ วา่ พระพทุ ธเจา้ อยู่หวั โปรดใหส้ มโภช ถงึ สามวนั สามคนื เลยใช่ไหม พอ่ เทพ” “ขอรบั ...ป่านน้ีคนคงแห่ไปดูจนเต็ม กระผมก็ว่าจะไปเหมอื นกนั ขอรบั ” เขาน่ิงไปเพยี งอดึ ใจ ก่อนเอ่ยต่อไป “แมพ่ ลอยกลบั มาคราวน้ี คงยงั ไมไ่ ดไ้ ปเทย่ี วทไ่ี หน ถา้ คณุ นา้ จกั อนุญาต...” ชายหนุ่มยงั พดู ไมท่ นั จบ คณุ หญงิ กเ็ อ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งใจดวี า่ “จกั มาขออนุญาตพาแมพ่ ลอยไปเทย่ี วใช่ไหม พอ่ เทพ” “ขอรบั ” ยามนน้ั พลอยรงุ้ ไมร่ ูว้ า่ เขาทำ� หนา้ อยา่ งไร เพราะมวั แต่กม้ มองมาลยั ดอกมะลใิ นมอื ของตวั เองอยู่

๑๖๖ ♥ ศศภิ า “นา้ อนุญาต แต่อย่าพากลบั ดึกนกั ล่ะ” พลอยรุง้ ย้ิมออกมาได้ ในทส่ี ุดเธอกไ็ มต่ อ้ งจบั เจ่าอยู่กบั บา้ น ไดอ้ อกไปเปิดหูเปิดตาเสยี ที หญงิ สาว รบี เงยหนา้ มองเขา กพ็ บวา่ หลวงเทพไกรศรจบั จอ้ งมองมาอยูก่ ่อนแลว้ ดวงตา สนี ลิ เป็นประกายวาววบั “ออ้ ...พานางพดุ กบั พวกบา่ วไพร่สกั สองสามคนไปดว้ ยส”ิ ชายหนุ่มเบอื นสายตากลบั ไปมองคณุ หญงิ รบั คำ� อยา่ งสุภาพเหมอื น เคย หากแววตาดำ� ลกึ ราวกบั กำ� ลงั ครุ่นคดิ อะไรบางอย่าง พลอยรุง้ ไมร่ ูค้ วามคดิ ของเขา ใหเ้ดากค็ งเดาไมไ่ ด้ กระทงั่ กำ� ลงั จะ กา้ วลงเรอื เธอจงึ ไดร้ ูว้ า่ สง่ิ ทเ่ี ขาคดิ นน้ั คอื อะไร “แม่พลอยนงั่ ไปกบั พ่ี ส่วนเอ็งไปนงั่ เรืออีกลำ� ใหไ้ อม้ ่ิงพาไปก็ แลว้ กนั ” พเ่ี ล้ยี งของเธออา้ ปากคา้ งจนเหน็ รอยกะดำ� กะด่างบนตวั ฟนั แทบทกุ ซ่ี ส่วนหลวงเทพไกรศรนน้ั กา้ วลงเรอื รวดเรว็ โดยไมใ่ หเ้สยี เวลา ก่อนจะยน่ื มอื ออกมาเพอ่ื ช่วยพยุงเธอ พลอยรุง้ ไมใ่ หเ้ขารอนานดว้ ยเกรงวา่ จะเป็นการ เสยี มารยาทจงึ วางมอื ลงบนมอื ใหญ่แลว้ กา้ วลงเรอื ตามไป “ไวเ้จอกนั ทง่ี านสมโภชนะจะ๊ พพ่ี ดุ ” ก่อนเรอื เบนหวั ออกจากท่า พลอยรุง้ กต็ ะโกนบอก แถมยงั โบกมอื ไปมาเฉกเช่นยามเป็นเดก็ หลวงเทพไกรศรพาเธอออกมากลางคูคลอง จำ�้ ฝีพายรวดเรว็ ในครา แรก กระทงั่ ออกมาสู่คลองคูเมอื งเดมิ เขาจงึ ผ่อนฝีพายลง พลอยรุง้ นงั่ หนั หนา้ เขา้ หาเขาเพราะจำ� ไดเ้ลาๆ วา่ เขาไมช่ อบใหเ้ธอ นงั่ หนั หลงั ให ้ จึงฉวยโอกาสนนั้ มองสำ� รวจใบหนา้ คมสนั ใหช้ ดั ๆ อีกครง้ั หลงั จากไมไ่ ดพ้ บกนั ถงึ ๖ ปี...พเ่ี ทพของเธอเปลย่ี นแปลงไปพอสมควร จาก ชายหนุ่มวยั ๒๐ หนา้ รูปไข่ ผวิ สองสอี อกเหลอื ง ดวงตาดำ� จดั กลายเป็นชาย หนุ่มวยั ๒๗ ทโ่ี ครงหนา้ ชดั เจนดว้ ยแนวกรามแกร่ง ผวิ คลำ�้ แดด หนวดเครา ทข่ี ้นึ เป็นไรเขยี วคร้มึ ตามแนวคางและขา้ งแกม้ ทำ� ใหเ้ขาดู ‘เขม้ ’ กวา่ เดมิ หลาย

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๖๗ เท่า อกี ทงั้ ดวงตาสนี ิลทด่ี ำ� ลกึ กวา่ เมอ่ื ก่อนทำ� ใหเ้ธอมองสานสบนานๆ ไมไ่ ด้ ตอ้ งสะเท้นิ อายทกุ ครง้ั ไป พลอยรุง้ มองหนา้ เขาไดไ้ ม่เท่าไรก็ตอ้ งเสไปมองทวิ ทศั นส์ องขา้ งคู คลอง ภาพทกุ ภาพเหมอื นหนงั ทฉ่ี ายซำ�้ เพราะไมม่ สี ง่ิ ใดเปลย่ี นแปลงไปมาก นกั ยกเวน้ ผูค้ นทม่ี ากข้นึ กวา่ เมอ่ื ก่อนเพยี งเท่านนั้ นงั่ น่ิงเงยี บกนั มานานเท่าไร พลอยรุง้ กไ็ มแ่ น่ใจ รูแ้ ค่วา่ รอบกายเร่มิ สลวั รางจนมองเหน็ กนั ไมถ่ นดั แลว้ หลวงเทพไกรศรจงึ วางพายพาดบนเรอื แลว้ จดุ ตะเกยี งซง่ึ วางตงั้ อยู่ตรงกลางลำ� “เจา้ อยากดูหง่ิ หอ้ ยไหม” ชายหนุ่มพดู กบั เธอเป็นประโยคแรก และทำ� ใหค้ นฟงั ต่นื เตน้ ข้นึ มา โดยพลนั “หง่ิ หอ้ ยหรอื คะ” “พจ่ี กั พาไปดู แลว้ ค่อยไปงานสมโภช” “ไปค่ะพเ่ี ทพ ไปค่ะ! พลอยยงั ไมเ่ คยเหน็ หง่ิ หอ้ ยเลยสกั ตวั !” เพราะคำ� ตอบนนั้ เขาจงึ บา่ ยหวั เรอื เขา้ ไปในคลองโรงไหม ผ่านวดั ชนะสงคราม ออกสูค่ ลองรอบกรงุ ไมน่ านนกั เธอกไ็ ดเ้หน็ ตน้ ลำ� พเู รยี งรายอยู่ สองฟากฝงั่ พรอ้ มกบั แสงวบิ วบั กะพรบิ อยู่โดยรอบตน้ นน้ั “หง่ิ หอ้ ยค่ะพเ่ี ทพ” ชายหนุ่มเบนหวั เรอื เขา้ ไปใกลต้ น้ ลำ� พู ใหเ้ธอไดเ้หน็ เหลา่ หง่ิ หอ้ ยท่ี บนิ ฉวดั ไปมาเหนือศีรษะ “ดูเจา้ ต่นื เตน้ นกั ” “ก็พลอยไม่เคยเหน็ น่ีคะ” หญงิ สาวเอ้อื มมอื ออกไป หมายจะควา้ หง่ิ หอ้ ยตวั ใดตวั หน่ึงไวด้ ูใกลๆ้ แต่ก็ไมส่ ามารถจบั มนั ดว้ ยมอื เปลา่ กระทงั่ หลวงเทพไกรศรตวดั มอื เพยี งครง้ั เดยี ว กลบั ไดม้ นั ไปครอบครอง ชายหนุ่ม ยน่ื กำ� ปน้ั ของตวั เองออกมาตรงหนา้ ค่อยๆ หงายมอื แลว้ คลายกำ� ปนั้ ตวั เอง ออก หง่ิ หอ้ ยตวั หน่ึงนอนแน่น่ิงอยู่ในนน้ั ส่องแสงสเี หลอื งนวลกะพรบิ งาม

๑๖๘ ♥ ศศิภา จบั ตา ดูเหมอื นมนั จะรูใ้ จวา่ พลอยรุง้ อยากเหน็ จงึ ไมข่ ยบั ไปไหน คงแน่น่งิ อยู่ ตรงกลางฝ่ามอื ของหลวงเทพไกรศรนนั่ เอง กระทงั่ หญงิ สาวโนม้ ตวั เขา้ มามอง ใกลๆ้ เพยี งชวั่ ขณะมนั กก็ ระพอื ปีกแลว้ บนิ จากไป พลอยรุง้ เงยหนา้ มองตาม แลว้ คลย่ี ้มิ สดใส ยามเมอ่ื เบอื นสายตากลบั มามองคนตรงหนา้ รอยย้มิ นน้ั จงึ เผอ่ื แผ่ไปถงึ เขาดว้ ย “วนั หลงั พจ่ี กั พามาอกี ” “จรงิ หรอื คะ” “เจา้ เคยเหน็ พพ่ี ดู มจิ รงิ เมอ่ื ไรกนั พเ่ี คยบอกวา่ ...หากเจา้ เรยี กพว่ี า่ พ่ี เทพ พก่ี จ็ กั ย้มิ ใหเ้จา้ บอ่ ยๆ พก่ี ย็ ้มิ ฤๅมใิ ช่” พลอยรุง้ หวั เราะร่วน มองหนา้ ครา้ มคมดว้ ยดวงตาวบิ วบั “ย้มิ จรงิ ค่ะ แต่...ไมบ่ อ่ ยมากพอ” หลวงเทพไกรศรปน้ั หนา้ ไมถ่ กู อกี ครงั้ ชวนใหค้ นมองนกึ อยากแกลง้ “ตอนน้ีพเ่ี ทพคงตอ้ งย้มิ ใหพ้ ลอยแลว้ ละ่ ค่ะเพราะพลอยอยากเหน็ ” “หมื ? ตอนน้ีน่ะร”ึ “ย้มิ ไมไ่ ดห้ รอื คะ” คนตวั เลก็ ทำ� เสยี งกระเงา้ กระงอด “แสดงวา่ พเ่ี ทพ พดู ไมจ่ รงิ น่ะส!ิ ” พลอยรุง้ ไมร่ ูเ้ลยวา่ ทา่ ทางการยกมอื กอดอก สะบดั หนา้ พรดื เหมอื น คอ้ นของเธอนน้ั ทำ� ใหห้ ลวงเทพไกรศรคลย่ี ้มิ ออกมาไดอ้ ยา่ งไมต่ อ้ งเสแสรง้ ... เป็นย้มิ ทอ่ี อกมาจากใจโดยไมไ่ ดป้ รุงแต่งอะไรเลย เมอ่ื หญงิ สาวหนั กลบั มาจงึ ไดเ้หน็ ลกั ย้มิ ทต่ี นเองชน่ื ชอบเป็นนกั หนา หวั ใจจงึ เตน้ ผดิ จงั หวะไปเลก็ นอ้ ย “ขอบพระคุณค่ะพเ่ี ทพ” พลอยรุง้ ยกมอื ไหวก้ บั ความใจดขี องเขา แลว้ เอ่ยต่อดว้ ยนำ�้ เสยี งรูส้ กึ ผดิ วา่ “พลอยวา่ พลอยบงั คบั พเ่ี ทพมากเกนิ ไป แลว้ พเ่ี ทพคงอดึ อดั แย่” “พม่ี เิ คยอดึ อดั เร่อื งเจา้ ” “แน่ใจนะคะ พเ่ี ทพพดู ใหพ้ ลอยสบายใจรเึ ปลา่ ”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๖๙ หลวงเทพไกรศรควา้ พายมาถอื ไว ้แลว้ จำ�้ พายต่อไป เบนหวั เรอื ออก สู่กลางคูคลองทย่ี ามน้ีมเี รอื ลำ� ใหญ่นอ้ ยแลน่ ไปทางเดยี วกนั หลายลำ� “พพ่ี ดู ความจรงิ ” แค่นน้ั ก็เพยี งพอแลว้ พลอยรุง้ สบายใจมากข้นึ จงึ ย้มิ ใหเ้ขาจนตา ยบิ หยี ก่อนมนั จะเบกิ กวา้ งเมอ่ื เหน็ อกี ฝ่ายชูสรอ้ ยทองในมอื “พซ่ี ้อื สรอ้ ยเสน้ น้ใี หเ้จา้ นานแลว้ แต่มไิ ดใ้ หเ้สยี ท”ี เขาเอ่ยเสยี งเรยี บ พลางจบั จอ้ งสรอ้ ยทเ่ี ธอยงั สวมอยู่เขมง็ ...จอ้ งเสยี จนพลอยรงุ้ ใจสนั่ กส็ ายตา ของเขามนั ดุดนั รอ้ นแรงดงั่ กองเพลงิ ทจ่ี ะเผาสรอ้ ยเสน้ นน้ั ใหไ้ หมจ้ นเป็นเถา้ ธุลเี ลยทเี ดยี ว “สรอ้ ยเสน้ นน้ั ถอดออกเถดิ แลว้ สวมสรอ้ ยพแ่ี ทน” “พเ่ี ทพอยากใหพ้ ลอยท้งิ หรอื คะ” คนถกู ถามตวดั สายตามามองสบตาเธอ สายตารอ้ นแรงเมอ่ื ครู่อ่อน โยนข้นึ “ท้งิ ไดก้ ด็ ี แต่ของแพงเช่นน้ีหากท้งิ ไปคงน่าเสยี ดายนกั ” หลวงเทพไกรศรพูดดว้ ยเหตุผล มิไดย้ ึดแต่อารมณ์ท่ีอยากจะ กระชากสรอ้ ยบนลำ� คอระหงท้งิ ลงนำ�้ เสยี เดยี๋ วนน้ั “แลว้ แต่เจา้ เถดิ แค่พบ่ี อกใหเ้จา้ ท้งิ สไบผนื นนั้ กม็ ากพอแลว้ ” พลอยรงุ้ ย้มิ ใหเ้ขา ก่อนเอ้อื มมอื ไปปลดตะขอสรอ้ ยทางดา้ นหลงั แต่ เพราะความไมถ่ นดั จงึ นงั่ ปลดอยู่นานสองนานกไ็ มส่ ำ� เรจ็ หลวงเทพไกรศรจงึ ตอ้ งยน่ื มอื มาช่วย “โนม้ ตวั มาสิ พจ่ี กั ช่วย” หญงิ สาวทำ� ตามอย่างวา่ งา่ ย โนม้ ตวั เขา้ ใกลเ้ขา สว่ นชายหนุ่มกข็ ยบั เขา้ มาหา มตี ะเกยี งกน้ั กลางระหวา่ งกนั แต่เพยี งแค่นน้ั หวั ใจของเธอก็เตน้ โครมครามจนแทบจะปะทอุ อกมานอกอกแลว้ ใบหนา้ ท่อี ยู่เคียงขา้ งกนั เกือบแนบชิด ห่างกนั เพยี งคืบนนั้ ทำ� ให ้ พลอยรุง้ หนา้ รอ้ นผ่าว ลมหายใจอุ่นจดั ท่รี ินรดตรงซอกคอทำ� ใหก้ ายรอ้ น

๑๗๐ ♥ ศศิภา วูบวาบ ตามมาดว้ ยความรูส้ กึ รอ้ นสลบั หนาวราวจบั ไข ้ ความรูส้ กึ เช่นน้ี เธอไม่เคยประสบมาก่อน แมย้ ามคบกบั กอ้ งภพ เมอ่ื ใกลช้ ดิ กนั หวั ใจเธอเตน้ แรงกจ็ รงิ แต่ไมไ่ ดร้ ูส้ กึ วูบวาบราวกบั มกี ระแส ไฟฟ้าแลน่ ผ่านไปทวั่ ร่างเช่นน้ี จากท่เี คยคิดว่าตนเองช่ืนชมเทดิ ทูนเขาอย่างพช่ี ายและอย่างบุรุษ ชายชาตอิ าชาไนยอนั หา้ วหาญ ตอนน้คี งตอ้ งทบทวนความรูส้ กึ ของตนเองใหม่ เสยี แลว้ พลอยรงุ้ ใจเตน้ รวั เรว็ ดวงตากลมโตกะพรบิ ปรบิ ๆ มองหนา้ เขาดว้ ย ความสบั สน หลวงเทพไกรศรถอดสรอ้ ยทห่ี ลวงบวรฤทธเิ ดชมอบใหเ้ธอเรยี บรอ้ ย แลว้ และกำ� ลงั จะสวมสรอ้ ยเสน้ ใหมใ่ ห ้ หากคนทก่ี ำ� ลงั สบั สนในจติ ใจกลบั ผงะออกหา่ ง มอื ของเขาจงึ คา้ งอยู่กลางอากาศ ค้วิ เขม้ พลนั ขมวดจนแทบเป็น ปม “หนูพลอย...” ยามเขาเรียกเธอว่าหนูพลอย เม่อื ก่อนพลอยรุง้ ไม่ชอบสกั เท่าไร แต่ตอนน้ีกลบั ตรงขา้ มอย่างส้นิ เชงิ หญงิ สาวยอมรบั วา่ ชอบทไ่ี ดย้ นิ คำ� น้ีออก จากปากไดร้ ูปของผูช้ ายคนน้ี “เจา้ มอิ ยากรบั สรอ้ ยของพอ่ี ย่างนน้ั ร”ึ พลอยรุง้ ส่ายหวั เรว็ ร่ี ก่อนจะโนม้ ตวั ไปใกลเ้ขาตามเดมิ “พลอยยนิ ดรี บั ค่ะ” ว่าพลางจบั จอ้ งเพยี งแผ่นอกกำ� ยำ� รอใหเ้ ขาสวมสรอ้ ยใหด้ ว้ ยใจ ระทกึ ต่อเม่อื สวมเสร็จและชายหนุ่มกลบั ไปนงั่ ขดั สมาธิเรียบรอ้ ยแลว้ หญงิ สาวจงึ ไดร้ ะบายลมหายใจอยา่ งโลง่ อก หวั ใจทเ่ี ตน้ รวั เรว็ เรม่ิ ผอ่ นลง และ คงจะกลบั เป็นปกตใิ นเวลาต่อมา พลอยรุง้ ยกมอื ไหวข้ อบคุณ ก่อนนงั่ น่ิงเงยี บไปตลอดทางจนถงึ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๗๑ ท่าชา้ งวงั หนา้ ตอนนน้ั มเี รอื หลายลำ� จอดอยู่รมิ ฝงั่ ผูค้ นจำ� นวนมากเดนิ กนั ขวกั ไขว่ ยง่ิ เมอ่ื ผ่านหนา้ พระราชวงั หลวง เรอื ทง้ั ลำ� ใหญ่ ลำ� เลก็ เรอื พาย เรอื แจว และเรอื สำ� ปนั้ กย็ ง่ิ หนาตา แสงคบเพลงิ แสงไต้และดอกไมไ้ ฟทจ่ี ดุ เฉลมิ ฉลองสวา่ งไสวไปทวั่ บรเิ วณ หญงิ สาวมองอยา่ งสนอกสนใจจนลมื เลอื นความ ขดั เขนิ เมอ่ื ครู่ไปเสยี ส้นิ แต่ใครอกี คน...ไมอ่ าจลมื กลน่ิ กายหอมกรุ่นของเธอยงั ละมนุ ละไมตดิ ปลายจมกู ผวิ กายเนยี นละเอยี ดเพยี งสมั ผสั แค่ปลายน้วิ กท็ ำ� ใหเ้ขาหวงแหนไม่ อยากใหช้ ายอน่ื ใดไดส้ มั ผสั รอยย้มิ กระจ่างสดใส และดวงตากลมโตดำ� ขลบั หวานฉำ�่ คู่นน้ั เขา กไ็ มป่ รารถนาใหใ้ ครอน่ื เป็นเจา้ ของ นอกจากตวั เขาเอง! หลวงเทพไกรศร หาไดส้ นใจบรรยากาศและความคร้นื เครงรอบกาย ไม่ ส่งิ ท่เี ขาสนใจมเี พยี งร่างแน่งนอ้ ยท่บี า้ งผุดลุกผุดนงั่ บา้ งชะแงแ้ ลมอง มหรสพหนา้ ตำ� หนกั แพอย่างต่นื ตาต่นื ใจ ชายหนุ่มจบั จอ้ งมองหนา้ เธอ ทา่ มกลางแสงตะเกยี งและแสงไตส้ อง ฟากฝงั่ ... งามวงพกั ตรน์ วลละอองพสิ ทุ ธิใ์ ส งามวไิ ลดจุ นำ�้ คา้ งทวั่ เขตขณั ฑ์ งามเนตรมฤคมาศงามผ่องพรรณ งามบหุ ลนั แลวลิ าสทงั้ อนิ ทรีย์ คนื นน้ั แมย้ ามเอนศีรษะหนุนนอนบนหมอนใบเลก็ ภาพของเธอก็ ยงั ตดิ ตาตรงึ ใจจนถงึ กบั เกบ็ ไปฝนั เลยทเี ดยี ว! วนั ต่อๆ มาหลวงเทพไกรศรแวะมาหาคณุ หญงิ ลำ� ดวนทกุ วนั และ แทบทกุ ครง้ั มกั จะนำ� ของฝากมาฝากทา่ นดว้ ย สำ� หรบั วนั น้เี ขานำ� ผา้ แพรหลาก สที ซ่ี ้อื จากเพอ่ื นคนจนี มาฝาก ยามนน้ั พลอยรุง้ นงั่ เยบ็ ชายเส้อื อยู่เคยี งขา้ งผู ้

๑๗๒ ♥ ศศภิ า เป็นมารดา หากเป็นสตรคี นอน่ื คงไดแ้ ต่หลบุ สายตาลงตำ�่ จบั จอ้ งเพยี งมอื ของ ตนเอง ทวา่ สำ� หรบั หญงิ สาวแลว้ ไมใ่ ช่เลย เธอเหลอื บสายตามองผูม้ า เยอื นบอ่ ยครงั้ จนแทบจะพลาดทำ� เขม็ จ้มิ ตวั เองดว้ ยซำ�้ ไป โชคยงั ดี เธอยงั มี สตแิ ละระมดั ระวงั มากพอทจ่ี ะไมท่ ำ� ใหต้ วั เองอบั อาย “หมนู่ ้นี า้ เหน็ หนา้ พอ่ เทพบอ่ ยจรงิ ” ไมม่ ใี ครจบั นำ�้ เสยี งของคณุ หญงิ ไดว้ ่ามนี ยั อะไรแอบแฝงในคำ� พูดนนั้ หรือไม่ กระนน้ั หลวงเทพไกรศรก็ยงั หายใจสะดุด ทวา่ เขาซ่อนความผดิ ปกตขิ องตวั เองไวใ้ ตส้ หี นา้ ครา้ มคมและ ความเงยี บขรมึ ของตนเอง “งานคงมหิ นกั ส”ิ “ขอรบั ” ชายหนุ่มรบั คำ� สนั้ ๆ สองตาจบั จอ้ งทด่ี วงหนา้ เมตตาของคุณหญงิ มไิ ดแ้ ลมองคนทน่ี งั่ ขา้ งๆ ท่านเลยแมเ้พยี งเศษเส้ยี ว เขานงั่ คยุ สพั เพเหระกบั เจา้ ของเรือนครู่ใหญ่จึงลากลบั ตอนนนั้ เองท่ดี วงตาสดี ำ� สนิทตวดั มาทาง พลอยรุง้ เป็นจงั หวะเดยี วกบั ทเ่ี ธอเงยหนา้ ข้นึ มามองสานสบ เมอ่ื ตาประสาน ตา ฉบั พลนั นน้ั พลอยรุง้ รูส้ กึ ราวกบั ตนเองกำ� ลงั ยนื อยู่ท่ามกลางดวงตะวนั ยามเชา้ ทอแสงอนั อบอ่นุ โอบลอ้ มรอบกาย สำ� หรบั คนอน่ื แลว้ ดวงตาสนี ิลกาฬคู่น้ีอาจจะโชนฉานถงึ ความเงยี บ ขรมึ ก่งึ ดุดนั เพยี งเท่านนั้ แต่สำ� หรบั เธอ พลอยรุง้ มองเหน็ ประกายระยบั แม ้ จะเพยี งนอ้ ยนดิ แต่เธอกแ็ น่ใจวา่ มนั กำ� ลงั เตน้ เร่าอยู่ในนน้ั ... และเป็นเช่นน้ที กุ วนั เมอ่ื เขาลากลบั ดวงตาสองคู่มกั สานสบกนั เพยี ง ชวั่ ขณะหากกท็ ำ� ใหห้ วั ใจดวงนอ้ ยเตน้ โครมครามข้นึ มาไดอ้ ย่างน่าอศั จรรย์ อะไรบางอยา่ งถกั ทอข้นึ มาเป็นสายใยระหวา่ งกนั อยา่ งเงยี บๆ พลอย รุง้ ไม่รูว้ ่าคุณหญงิ นางพดุ หรือแมแ้ ต่บ่าวไพร่ในเรือนจะสงั เกตเหน็ หรือไม่ แต่สำ� หรบั เธอ ยง่ิ นานวนั กย็ ง่ิ ประจกั ษแ์ ก่ใจ วา่ ประกายตาวบั หวานของหลวง เทพไกรศรมอบใหแ้ ต่เธอเพยี งผูเ้ดยี ว

๑๐ ลจุ ุลศกั ราช ๑๑๗๐ ปี มะโรง สมั ฤทธศิ ก ณ เดือน ๖ ข้ึน ๑๔ คำ�่ งานสมโภชพระพทุ ธรูปองคใ์ หญ่ซง่ึ อญั เชญิ มาจากสโุ ขทยั ผา่ นพน้ ไปครบ ๓ วนั พอดี พระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกจงึ โปรดใหช้ กั พระข้นึ จาก แพทางประตูท่าชา้ ง แต่เพราะประตูแคบจงึ ตอ้ งร้อื ประตูและกำ� แพงใหก้ วา้ ง กวา่ เดมิ เพอ่ื ใหช้ กั พระผา่ นไปได้ต่อมาจงึ พากนั เรยี กประตูน้วี า่ ประตูทา่ พระ และพระพทุ ธรูปองคน์ นั้ ไดร้ บั พระราชทานนามวา่ พระศรศี ากยมนุ ใี นภายหลงั พลอยรุง้ กลบั มาอยู่ท่เี รอื นไดแ้ ปดวนั แลว้ ทกุ วนั เธอจะตื่นแต่เชา้ ตรู่ไปตกั บาตรพรอ้ มคุณหญงิ ลำ� ดวน และท่านเจา้ คุณสุรศกั ด์เิ สนาเป็นบาง ครงั้ พอสายหน่อยกน็ งั่ รอ้ ยมาลยั เยบ็ หมอน เยบ็ ผา้ ห่ม หรอื ไมก่ แ็ กะสลกั ผกั ผลไมต้ ามทไ่ี ดฝ้ ึกปรอื มาจากในวงั ตกเยน็ ก็เขา้ นอนแต่หวั คำ�่ หลายปี ก่อนเธอนอนไมห่ ลบั เอาเสยี เลย แต่เดยี๋ วน้พี อเอนกายลงนอน กห็ ลบั ไดส้ บาย ไมต่ อ้ งฝืนทนขม่ ตาแต่อย่างใด ร่างอรชรซ่งึ นงั่ พบั เพยี บอยู่ตรงหนา้ โตะ๊ เคร่ืองแป้ ง กำ� ลงั จบั จอ้ ง ใบหนา้ ของแมพ่ ลอยซง่ึ สะทอ้ นความงามอยู่ในกระจกกรอบไมข้ นาดเลก็ นานเทา่ ไรแลว้ ทเ่ี ธอไมไ่ ดเ้หน็ หนา้ ตาของตวั เอง...นานเสยี จนเร่มิ จะ เลอื นๆ ไปแลว้ วา่ หนา้ ตาทแ่ี ทจ้ รงิ ของเธอเป็นเช่นไร เท่าทจ่ี ำ� ไดร้ างๆ โครง

๑๗๔ ♥ ศศิภา หนา้ ของเธอกบั แม่พลอยนนั้ คลา้ ยคลงึ กนั มาก รูปหนา้ เรยี ว แกม้ ป่องเลก็ นอ้ ย รมิ ฝีปากอ่มิ เต็มเหมอื นกนั แต่ของแม่พลอยรมิ ฝีปากดา้ นบนบางกว่า ของเธอเลก็ นอ้ ย ทต่ี ่างกนั ชดั เจนเหน็ จะเป็นจมกู ของแมพ่ ลอยนน้ั เรยี วเลก็ เป็นสนั สวยพอควร ขณะทข่ี องเธอใหญ่กว่าและหาสนั ไม่ค่อยพบสกั เท่าไร ค้วิ ของแมพ่ ลอยค่อนขา้ งบางหากก็เรยี งตวั สวย ส่วนของเธอนนั้ เขม้ ชดั เจน และโก่งโคง้ ดงั คนั ศร พลอยรงุ้ คงจะนงั่ มองแมพ่ ลอยอยู่อกี นานสองนาน ถา้ นางพดุ ไมเ่ ขา้ มาเรยี กเสยี ก่อน “คณุ หนูเจา้ ขา คณุ หลวงมาขอพบอกี แลว้ เจา้ ค่ะ” คำ� วา่ คณุ หลวงฉุดดงึ ใหเ้ธอตน่ื จากภวงั ค์ พลนั ใจเตน้ แรงข้นึ มาอยา่ ง ควบคุมไมไ่ ด้ “คุณหลวงคนไหนคะพพ่ี ดุ ” ถามออกไปพรอ้ มกบั เหลยี วไปมอง เมอ่ื เหน็ ใบหนา้ ไมพ่ อใจของนาง พดุ เธอจงึ พอจะเดาได้ “หลวงบวรละ่ ส”ิ วา่ พลางทอดถอนใจอย่างระอา แลว้ บอกพเ่ี ล้ยี งไป วา่ “บอกเขาทวี า่ พลอยไมส่ บาย” “จกั ใหบ้ า่ วบอกเช่นนน้ั จรงิ ๆ หรอื เจา้ คะ” “หรือพ่พี ดุ จะบอกว่าพลอยไม่อยากพบ ไม่อยากเหน็ หนา้ ก็ไดน้ า พลอยไมว่ า่ หรอก” เจอสวนกลบั เช่นนนั้ นางพดุ ถงึ กบั คอ้ นเสยี หน่ึงที พลอยรุง้ หวั เราะ เบาๆ ในลำ� คอแลว้ เอ่ยกลว้ั หวั เราะวา่ “แม่ทบั ทมิ ไม่น่าไปคา้ งกบั คุณเพญ็ เลย ถา้ แม่ทบั ทมิ อยู่คงลากตวั คุณหลวงไปเทย่ี วนู่นเทย่ี วน่ีแลว้ ละ่ ” หญงิ สาวหยุดน่ิงไปครู่ ก่อนหนั ไปบอก นางพดุ ดว้ ยสุม้ เสยี งจรงิ จงั วา่ “บอกเขาทีเถอะว่าวนั น้ีคุณหนูของพ่ีพุดไม่อยากพบใครจริงๆ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๗๕ ถา้ อยากพบใหม้ าวนั หลงั ” นางพดุ รบั คำ� และลา่ ถอยออกไป เมอ่ื นน้ั พลอยรุง้ จงึ ลกุ ข้นึ ยนื เดนิ ไปทห่ี นา้ ต่าง โชคดที ห่ี อ้ งของเธออยู่ทางฝงั่ ลำ� คลอง ทำ� ใหเ้หน็ ววิ ทวิ ทศั นอ์ นั งดงาม และเธอเองกช็ อบมายนื มองตรงหนา้ ต่างบานน้ีแทบทกุ วนั เสยี ดว้ ย ร่างเลก็ ยนื ทา้ วแขนเหมอ่ มองสายนำ�้ ทไ่ี หลเออ่ื ยอย่างเชอ่ื งชา้ ใบไม ้ ไหวเอนเสยี ดสกี นั จนเกดิ เสยี ง แต่กไ็ มอ่ าจกลบเสยี งพดู คยุ เจ้อื ยแจว้ ของพวก บา่ วไพร่ได้ เสยี งซุบซบิ นนิ ทาใครต่อใครจงึ ลอยมากระทบโสตประสาทอย่าง ไมต่ งั้ ใจ ทวา่ ...ทท่ี ำ� ใหเ้ธอหูผง่ึ คอื เร่อื งของหลวงเทพไกรศร “จรงิ ไหมวะทเ่ี ขาวา่ กนั วา่ หลวงเทพไปตดิ พนั ลูกสาวเจา้ พระยาภกั ดี ไพศาลท่ชี ่ือ...เอ...ช่ือกระไรหว่า” น่ิงไปอดึ ใจก่อนตบเข่าดงั ฉาด “คุณหนู ชวนชม! ใช่ไหมวะ!” “เออ! คนนน้ั ละ่ ! สวยหยาดเย้มิ เทยี วเอง็ ! มแิ ปลกดอกทห่ี ลวงเทพ จกั ถกู ใจ” ไดย้ นิ เพยี งเท่านนั้ พลอยรุง้ กไ็ มป่ รารถนาจะฟงั อกี ต่อไป หญงิ สาว ผละห่างจากหนา้ ต่าง เดนิ ดุ่มลงจากเรอื นโดยไมไ่ ดร้ กั ษากริ ยิ าวา่ จะตอ้ งจรด ปลายเทา้ แผ่วเบาอกี ความขนุ่ มวั ในหวั ใจทำ� ใหเ้ธอไมอ่ าจทนอดุ อูอ้ ยู่ในหอ้ ง ได้ แมแ้ ต่เดนิ ไปรอบเรอื น เจา้ ตวั กย็ งั ไมห่ ายหงดุ หงดิ อยู่นนั่ เอง สุดทา้ ยเธอกจ็ ำ� เป็นตอ้ งกลบั ไปทเ่ี ดมิ ...ทท่ี ท่ี ำ� ใหเ้ธอผ่อนคลายไดด้ ี ทส่ี ุด ร่างเลก็ ทรดุ กายลงนงั่ ตรงศาลาทา่ นำ�้ ทอดสายตามองไปไกลสดุ ขอบ ฟ้า ขณะทค่ี ำ� พดู ของบา่ ววยั หา้ สบิ คนนน้ั ยงั สะทอ้ นกอ้ งกลบั ไปกลบั มาทำ� ให ้ หวั ใจเจบ็ แปลบเลก็ ๆ ลูกสาวเจา้ พระยาภกั ดไี พศาล คอื คนทค่ี ุณหญงิ นวลแขหมายตาไว ้ ใหบ้ ตุ รชาย...ดูท่าแลว้ ท่านคงจะสมหวงั แลว้ กระมงั หากแม่ชวนชมคนนนั้ งดงามหยาดฟ้ามาดนิ หลวงเทพไกรศรคงไมแ่ คลว้ ถกู ตาตอ้ งใจเป็นแน่! มนิ ่า...สองวนั มาน้ี เธอจงึ ไมเ่ หน็ วแ่ี ววเขาเลย

๑๗๖ ♥ ศศภิ า บางทเี ขาคงลมื นอ้ งสาวคนน้ีไปแลว้ กระมงั คดิ แลว้ ความหมน่ เศรา้ กพ็ าดผ่านหวั ใจ พลอยรุง้ เบอื นสายตากลบั มา กม้ หนา้ ซ่อยรอยโศกบนใบหนา้ ของตน เอาแต่จบั จอ้ งมองเทา้ ทง้ั สองท่ี กวดั แกวง่ ไปอย่างเหมอ่ ลอย คนในความคดิ คำ� นึงของพลอยรุง้ ยามน้ีกำ� ลงั นงั่ อยู่กลางเรอื แจว โดยมไี อม้ ง่ิ เป็นฝีพายนงั่ อยู่ทา้ ยเรือ บ่าวผูน้ ้ีอายุอานามมากกว่าหลวงเทพ ไกรศรประมาณสองสามปี เขมน้ มองแผ่นหลงั ของผูเ้ ป็นนายอย่างเป็นห่วง ก่อนจะโพลง่ ถามออกไปราวกบั อดั อน้ั มาหลายวนั “คุณหลวงมเี ร่อื งกงั วลใจหรอื ขอรบั ” คนถกู ถามเหลยี วมามองเพยี งครู่ ก่อนทอดถอนใจยาว “ขา้ เพง่ิ ไดข้ ่าวมาว่าพระยาตรงั กานูกบั ดาตูปกั ลนั เมอื งยริ งิ คบคิด กนั ชวนพวกแขกเมอื งเซยี ะ กบั เมอื งลานนยกทพั มาตเี มอื งสงขลาน่ะซ”ี “ตายละวา! จกั เกดิ ศึกอกี แลว้ หรอื ขอรบั ” หลวงเทพไกรศรพยกั หนา้ ทอดสายตาเหมอ่ มองคูคลองทเ่ี งยี บสงบ ดวงตาสนี ิลเป่ียมดว้ ยความกงั วลเตม็ เป่ียม “เม่ือไรจกั หมดศึกสงครามก็หารูไ้ ม่ ขา้ เองก็ไดแ้ ต่ภาวนาใหส้ ่ิง ศกั ด์สิ ทิ ธ์ปิ กป้องคมุ้ ครองกรุงแกว้ อย่าใหไ้ ดล้ ม่ สลายเหมอื นเมอ่ื ครง้ั ก่อนอกี เลย...แต่ศึกคราน้ีคงมหิ นกั หนาสาหสั ดอกกระมงั ” ชายหนุ่มหยุดไปครู่หน่ึงก่อนเอ่ยดว้ ยเสยี งกอ้ งกงั วานวา่ “เอง็ กเ็ ตรยี มตวั ไวเ้ถดิ ไอม้ ง่ิ ก่อนไปกล็ ำ�่ ลาเมยี เอง็ เสยี เผอ่ื วา่ ...มไิ ด้ กลบั มา จกั ไดม้ ติ อ้ งเสยี ใจมากนกั ” ตอนนน้ั เรอื แจวเกอื บลอยมาถงึ ท่านำ�้ บา้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนาแลว้ เป็นปกตทิ ห่ี ลวงเทพไกรศรจะแลมอง ดว้ ยหวงั วา่ จะเหน็ ร่างอรชรทถ่ี วลิ หา ทกุ เชา้ เยน็ สองวนั ทผ่ี า่ นมาเขาออกไปทำ� งานตงั้ แต่ฟ้ายงั ไมส่ าง อกี ทงั้ ยงั กลบั ดกึ นกั จงึ ไม่ไดเ้ หน็ หนา้ แม่พลอยแมส้ กั ครง้ั วนั น้ีไดก้ ลบั เรือนเร็ว เขาจงึ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๗๗ ปรารถนาทจ่ี ะไดเ้หน็ แมจ้ ะเพยี งชวั่ ขณะกย็ งั ดี เหมอื นสวรรคเ์ ป็นใจ เมอ่ื คนทเ่ี ขาคะนงึ หานงั่ กวดั แกวง่ เทา้ อยู่ตรง ศาลาท่านำ�้ นนั่ เอง ชายหนุ่มรบี หนั ไปบอกคนของตนใหร้ าฝีพาย เรอื ลำ� นอ้ ย จงึ แลน่ ผา่ นอยา่ งเชอ่ื งชา้ แมพ่ ลอยเองกด็ ูจะไมส่ ำ� เหนยี กเลยวา่ เขานงั่ เรอื ผา่ น มา ไมแ่ มแ้ ต่จะเงยหนา้ มองมาทางเขาดว้ ยซำ�้ ไป หลวงเทพไกรศรเพง่ มองร่างบอบบางอย่างเพลนิ ตา ก่อนภาพความ ฝนั อนั แปลกประหลาดในคนื วนั ก่อนนนั้ จะผดุ พรายเขา้ มาในความคดิ อย่าง ไมม่ ปี ่ีมขี ลยุ่ ในเมฆหมอกหนาทึบ เขามองเห็นสตรีนางหน่ึงยืนอยู่ตรงหนา้ รูปร่างของเธออรชรออ้ นแอน้ คุน้ ตา ต่อเมอ่ื มลี มพดั เอาหมอกหนาทบึ ใหจ้ าง ลง โครงหนา้ ทป่ี ระทบั อยู่ในใจเขาจงึ ปรากฏ แมร้ างเลอื นแต่เขากจ็ ำ� เธอได.้.. แมพ่ ลอย เขาเรยี กเธอครงั้ แรกดว้ ยชอ่ื นนั้ เมอ่ื เธอสาวเทา้ เขา้ มาหาเขากเ็ รยี ก อกี คำ� หากครง้ั น้เี ป็นคำ� วา่ ...หนูพลอย เธอย้มิ รบั คำ� นน้ั จนตาเรยี วเลก็ เหมอื น เคย เขาย้มิ ตอบพรอ้ มกบั เอ้อื มมอื ออกไป หมายจะสมั ผสั ปลายสไบของเธอ อย่างอ่อนโยน แต่จู่ๆ แมพ่ ลอยกห็ ายวบั ไปกบั ตา แลว้ แทนทด่ี ว้ ยสตรอี กี นาง หน่ึง ผูม้ ผี มดำ� ขลบั ยาวสลวยดจุ แพรไหม เธอคนน้ีสวมชดุ ประหลาด ท่อน ลา่ งคลา้ ยโจงกระเบนแต่ไม่ใช่ ส่วนท่อนบนไม่ไดห้ ่มสไบแต่สวมเส้อื คลา้ ย เส้อื ผูช้ าย เป็นชดุ ทแ่ี ปลกตาจนเขาตกตะลงึ ยนื น่งิ งนั ไปครู่ใหญ่ เมอ่ื เพง่ มอง ใบหนา้ อ่อนใสกพ็ บวา่ ใกลเ้คยี งกบั หนูพลอยของเขา...โครงหนา้ ละมา้ ยคลา้ ย กนั แต่ไมเ่ หมอื นเสยี ทเี ดยี ว จดุ ทแ่ี ตกต่างคอื ดวงตาทงั้ สองขา้ ง ของสตรผี ูน้ ้ี มปี ระกายงดงามระยบิ ระยบั งามจบั ตาจนก่อใหเ้กดิ ความรูส้ กึ แปร่งแปลกใน หวั ใจ สตรผี ูน้ ้มี องจอ้ งเขาดว้ ยดวงตาเบกิ กวา้ ง ก่อนทเ่ี ขาจะทนั ตง้ั ตวั เธอ กโ็ ผเขา้ มากอดเตม็ ตวั เขาไดแ้ ต่ยนื น่ิงอ้งึ ทำ� อะไรไมถ่ กู คดิ วา่ ทกุ อย่างคงจะ ยำ�่ แย่กวา่ น้ีเป็นแน่ถา้ ไมส่ ะดุง้ ต่นื ข้นึ มาเสยี ก่อน นบั แต่วนั นน้ั เขาไมไ่ ดเ้ลา่ ความฝนั น้ใี หใ้ ครฟงั ดว้ ยคดิ วา่ มนั เป็นเรอ่ื ง

๑๗๘ ♥ ศศภิ า เหลวไหล ปกตเิ ขาเองกไ็ มไ่ ดเ้ชอ่ื ถอื เรอ่ื งโชคลางหรอื ความฝนั อะไรเทอื กน้อี ยู่ แลว้ เพยี งแต่สง่ิ ทต่ี ดิ ตรงึ ใจเขามาตลอดคอื ...คำ� ถามทว่ี า่ สตรที เ่ี หน็ ในฝนั นน้ั เป็นใคร ไยเขาจงึ เหน็ หนา้ เธอชดั เจนราวกบั รูจ้ กั มกั คุน้ กนั มาก่อน ทง้ั ทค่ี วาม จรงิ แลว้ เขาไมเ่ คยพบเหน็ เธอเลยสกั ครง้ั หลวงเทพไกรศรระบายลมหายใจบางเบา ยกมอื คลงึ กลางหนา้ ผา กลบความฝนั อนั แสนแปลกของตนเองออกไป จากนนั้ จงึ สงั่ ใหไ้ อม้ ง่ิ เบนหวั เรอื เขา้ ไปเทยี บท่าตรงท่านำ�้ บา้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนา เสยี งพายทจ่ี ว้ งลงนำ�้ คงทำ� ใหแ้ มพ่ ลอยไดย้ นิ เธอเงยหนา้ ข้นึ มามอง พลนั ทส่ี บตากนั เขาเหน็ ความดใี จกระจ่างชดั ในดวงตาคู่สวย ทวา่ เพยี งเส้ยี วขณะจติ รอยหมน่ เศรา้ กลบั เขา้ มาแทนท่ี ทำ� ใหเ้ขาตอ้ งขมวดค้วิ ครนั้ หลวงเทพไกรศรกา้ วข้นึ จากเรอื พลอยรงุ้ กล็ กุ ข้นึ ยนื ยกมอื ไหว ้ นอบนอ้ มเหมอื นเคย “พเ่ี ทพมาพบคุณแมห่ รอื คะ” คำ� ถามแรก...เหมอื นคำ� ถามทวั่ ๆ ไป แต่คนฟงั จบั ความรูส้ กึ เศรา้ ใน นำ�้ เสยี งได้ ค้วิ เขม้ จงึ ขมวดเขา้ หากนั จนเป็นปม “คณุ แมค่ งเอนหลงั อยูบ่ นเรอื นค่ะ เดยี๋ วพลอยจะเรยี กใหบ้ า่ วไพร่ไป บอกคณุ แมก่ ่อนวา่ พเ่ี ทพมาหานะคะ” ยงั ไมท่ นั ทเ่ี ธอจะทำ� อย่างใจคดิ ผูม้ าเยอื นกลบั รอ้ งหา้ มเสยี ก่อน “อย่าเพง่ิ !” เทา้ ทง้ั สองชะงกั พลอยรุง้ เอ้ยี วตวั มอง “พข่ี อเวลาคยุ กบั เจา้ สกั ครู่...” สุม้ เสยี งเรยี บเฉยดูคลา้ ยจะเป็นคำ� สงั่ ชายหนุ่มจงึ เสรมิ ต่อทา้ ย วา่ “...ไดไ้ หม” พลอยรงุ้ หมนุ ตวั กลบั มามองหนา้ เขาเตม็ ตา ก่อนระบายย้มิ ในหนา้ ... เพยี งเลก็ นอ้ ยเท่านน้ั “ไดส้ คิ ะ” ตอบพรอ้ มกบั เอามอื ประสานกนั ไวข้ า้ งหนา้ และรอคอยฟงั เร่อื งท่ี เขาจะคุย หากรอจนแลว้ จนรอดหลวงเทพไกรศรกเ็ อาแต่จอ้ งเธอไมว่ างตา...

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๗๙ จอ้ งจนความโศกเศรา้ เร่มิ กลบั กลายเป็นความขวยเขนิ เสยี แลว้ “พเ่ี ทพ...วา่ มาสคิ ะ พลอยฟงั อยู่” “วนั น้เี จา้ ไยดูเศรา้ ผดิ จากเดมิ มเี รอ่ื งมสิ บายอกมสิ บายใจอนั ใด บอก พไ่ี ดฤ้ ๅไม”่ ถูกถามเช่นน้ี คนทก่ี ำ� ลงั เศรา้ เพราะไดย้ นิ ว่าเขาไปตดิ พนั หญงิ อ่นื ไดแ้ ต่เมม้ ปากแน่น หลบุ สายตาลงตำ�่ จบั จอ้ งเพยี งพ้นื กระดานไมข้ ดั มนั เงาวบั เบ้อื งลา่ ง “หากเจา้ มเี ร่อื งกงั วลใจ บอกพม่ี าเถดิ พย่ี นิ ดรี บั ฟงั ” คนตวั เลก็ เงยหนา้ พยายามย้มิ ใหก้ บั ความใจดนี นั้ แลว้ ยกมอื ไหว ้ “ขอบพระคณุ ค่ะพเ่ี ทพ วา่ แต่...ทำ� ไมวนั น้ที ำ� ไมพเ่ี ทพกลบั เรว็ จงั คะ” “วนั น้ีหยุดซอ้ มหน่ึงวนั ” “หยุดซอ้ ม? หยุดซอ้ มอะไรหรอื คะ” หลวงเทพไกรศรยกมมุ ปากข้นึ ...พลอยรุง้ รูด้ วี า่ นนั่ เป็นรอยย้มิ แต่ สำ� หรบั คนอน่ื คงไมร่ ูว้ า่ เขากำ� ลงั ย้มิ เป็นแน่ เพราะมนั ช่างนอ้ ยนิดเหลอื เกนิ “พล่ี มื บอกเจา้ ไปวา่ สองสามเดอื นน้ี ช่วงบา่ ยถงึ คำ�่ พต่ี อ้ งไปซอ้ มดาบ ซอ้ มมวยทเ่ี รอื นท่านเจา้ คุณภกั ดไี พศาล” ช่อื นนั้ ทำ� ใหค้ นฟงั เกอื บสะดุง้ พลอยรุง้ น่ิงงนั ไป ไมแ่ น่ใจวา่ ไดย้ นิ ถกู ไหม จงึ ถามยำ�้ อกี ครงั้ วา่ “เรอื นท่านเจา้ คุณภกั ดไี พศาลหรอื คะ” “ใช่แลว้ ...เจา้ รูจ้ กั ท่านฤๅไม”่ “ไมร่ ูจ้ กั หรอกค่ะ เพยี งแต่เคยไดย้ นิ ชอ่ื ...วา่ กนั วา่ ท่านมลี ูกสาวสวย หยาดฟ้ามาดนิ ช่อื คณุ หนูชวนชมใช่ไหมคะ” ถามพลางสงั เกตอากปั กริ ยิ าของคนตรงหนา้ ไปพลาง ใบหนา้ ของเขา ยงั เรียบเฉย แววตายงั คมกริบดำ� ลึกเหมือนเคย...ไม่มีส่ิงใดในตวั เขา เปลย่ี นแปลงยามทเ่ี ธอเอ่ยชอ่ื คณุ หนูชวนชมเลยสกั นิด หรอื ...สง่ิ ทบ่ี า่ วไพร่พรำ�่ พดู กนั เป็นแค่คำ� นินทาและเป็นคำ� ลวง

๑๘๐ ♥ ศศภิ า หรอื ...พเ่ี ทพของเธอเก่งฉกาจในเร่อื งเกบ็ ความรูส้ กึ ทกุ คำ� ถามไมม่ คี ำ� ตอบทแ่ี น่ชดั พลอยรุง้ ทำ� ไดเ้ พยี งคาดเดาไปตาม ประสา “ทใ่ี ครๆ เขาพดู กถ็ กู ” ไดย้ นิ แลว้ เธอกใ็ จแป้ว หวั ใจเอนเอยี งไปเชอ่ื คำ� พดู บา่ วไพร่อกี ครา ทวา่ ...ประโยคถดั มากลบั ทำ� ใหห้ วั ใจเธอเตน้ รวั ดว้ ยความดใี จเลก็ ๆ “แต่พม่ี ไิ ดส้ นใจดอก” ทวา่ ...ถอ้ ยคำ� ของบรุ ุษไมส่ มควรจะเชอ่ื งา่ ยดายนกั อย่างนอ้ ยกค็ วร จะเผอ่ื ใจไวบ้ า้ ง จะไดไ้ มต่ อ้ งเจบ็ ปวดเหมอื นเมอ่ื ครงั้ กอ้ งภพอกี พลอยรุง้ มองอย่างคลางแคลง แววตาของเธอคงชดั เจนจนทำ� ใหเ้ขา ทอดถอนใจ “เจา้ มเิ ชอ่ื พร่ี ”ึ เขาถามพรอ้ มกบั ไขวม้ อื ไปทางดา้ นหลงั “พบ่ี อกแลว้ วา่ พม่ี เิ คยปดเจา้ ” หญงิ สาวทำ� เพยี งกม้ หนา้ ก่อนถามออกไปวา่ “แลว้ พเ่ี ทพตอ้ งไปซอ้ มทกุ วนั หรอื คะ” “ทกุ วนั เท่าทพ่ี ม่ี เี วลา” “แค่ไปซอ้ ม...เท่านน้ั หรอื คะ” คำ� ถามเหมอื นคำ� ถามทวั่ ไป แต่ตอ้ งมนี ยั บางอย่างแอบแฝง หลวง เทพไกรศรเลกิ ค้วิ เลก็ นอ้ ยขณะมองพลอยรุง้ อย่างพยายามคน้ หาคำ� ตอบ “ตอบพม่ี าตามตรงเถดิ เจา้ กำ� ลงั สงสยั เร่อื งใดกนั หนูพลอย” พลอยรุง้ หนา้ รอ้ นผ่าวเพราะคำ� เรยี กของเขา หนูพลอย ...คำ� ธรรมดาทม่ี อี ทิ ธพิ ลต่อหวั ใจของเธออย่างน่าประหลาด “พลอยแค่...” พลอยรงุ้ ยกมอื ลูบแกม้ ของตวั เอง ขณะชงั่ ใจวา่ จะตอบ ไปตามความจรงิ หรอื ไม่ ต่อเมอ่ื เหน็ แววตาคาดคน้ั แกมดขุ องเขา เจา้ ตวั กเ็ ลกิ คดิ โพลง่ บอกออกไปเสยี ใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อด “พลอยไดย้ นิ พวกบา่ วไพร่พดู กนั วา่

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๘๑ พเ่ี ทพไปตดิ พนั บตุ รสาวของเจา้ พระยาภกั ดไี พศาลค่ะ” คนตวั โตไมม่ วี แ่ี ววตกใจ เพยี งแต่เลกิ ค้วิ ประกายกรา้ วในดวงตา เมอ่ื ครู่อ่อนแสงลง เกอื บๆ จะเป็นขบขนั เสยี อย่างนน้ั เพยี งแค่นนั้ พลอยรุง้ ก็ รูว้ ่าคำ� นินทาเหล่านน้ั ไม่เป็นความจริง และเธอเองก็เป็นพวกจินตนาการ ลำ�้ เลศิ คดิ ไปไกลจนทำ� ใหต้ วั เองเศรา้ ไปชวั่ ขณะ “เจา้ เศรา้ เพราะเร่อื งน้ีร”ึ พลอยรุง้ เบกิ ตากวา้ ง เผยอรมิ ฝีปากคา้ งอดึ ใจหน่งึ ก่อนจะหบุ ฉบั ลง ทบั ควนั แลว้ ส่ายหนา้ ดกิ ท่าทางของเธอคงน่าขนั เพราะมนั ทำ� ใหค้ นทไ่ี มค่ ่อยย้มิ ย้มิ กวา้ งจน เหน็ ลกั ย้มิ ทเี ดยี ว “พบ่ี อกแลว้ ว่ามเิ คยเก้ียวใคร” หลวงเทพไกรศรเอ้อื นเอ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งหา้ วลกึ และชา้ ชดั เหมอื นตอ้ งการใหถ้ อ้ ยคำ� เหลา่ นน้ั ฝงั ลกึ อยู่ในหวั ใจ ของคนฟงั อย่างไรไมท่ ราบได้ “แต่ถา้ พจ่ี กั เก้ยี วใครสกั คน เจา้ คงเป็นคนแรกกระมงั ” พูดเสร็จสรรพก็ทำ� ท่าจะเดินไปยงั เรือนใหญ่ ท้ิงใหพ้ ลอยรุง้ ยืน ทบทวนคำ� พดู ของเขาซำ�้ ไปซำ�้ มาดว้ ยหวั ใจทพ่ี องฟคู บั อก เทา้ ทง้ั สองกเ็ หมอื น จะลอยๆ พ้นื กระดานโคลงเคลงจนแทบจะทรงตวั ไมอ่ ยู่ หญงิ สาวกา้ วถอย หลงั แต่เพราะโชครา้ ย ซุ่มซ่าม หรอื พระพรหมกำ� หนดไมท่ ราบได้ เมอ่ื มี กอ้ นหนิ เลก็ ๆ วางขวางทางอยู่ เทา้ ของเธอจงึ เหยยี บมนั เขา้ เตม็ เปา ยงั ผลให ้ ร่างแน่งนอ้ ยเซซวนกำ� ลงั จะลม้ แหลม่ ลิ ม้ แหล่ ไอม้ ง่ิ เหน็ ดงั นนั้ จงึ ทำ� ท่าจะวง่ิ เขา้ มาประคอง ทวา่ ...ทา้ ยทส่ี ุดแลว้ ออ้ มกอดทเ่ี ธอคู่ควรทส่ี ุด จะเป็นของใครไปไมไ่ ดน้ อกจาก...เขา หลวงเทพไกรศรอา้ แขนรบั เธอเขา้ สู่ออ้ มกอด ร่างของเขาก�ำยำ� แขง็ แกร่งและอ่นุ จดั เพยี งเท่าน้ีหวั ใจของเธอก็แทบจะหลุดออกมานอกอก แลว้ เท่านนั้ ยงั ไม่พอ...เขายงั ทำ� ใหเ้ ธอหายใจไม่ทวั่ ทอ้ ง เมอ่ื รมิ ฝีปากหยกั หนาจดจ่ออยู่กลางหนา้ ผาก ขยบั ตวั เพยี งนดิ กค็ งไดป้ ระทบั จมุ พติ ลงบนผวิ

๑๘๒ ♥ ศศิภา เน้ือนวลเนียนของเธออย่างหลกี เลย่ี งไมไ่ ด้ พลอยรุง้ กลนื นำ�้ ลายดว้ ยใจสนั่ ไหว ไมก่ ลา้ ขยบั เขย้อื นตวั กระทงั่ เขาคลายออ้ มกอดแลว้ กา้ วถอยหลงั เธอจงึ ลอบถอนใจอย่างโลง่ อก พรอ้ ม กบั ยกมอื ไหว ้ “พเ่ี ทพ ขอบพระคณุ ค่ะ” “พข่ี อโทษ” “คะ?...ขอโทษเร่อื งอะไรคะ” คนถกู ถามยกน้ิวถปู ลายจมกู ของตนเอง ก่อนตอบเสยี งเบาวา่ “กอดเจา้ ” ถอ้ ยคำ� ของหลวงเทพไกรศรยงั ดงั กอ้ งในหวั ใจของคนฟงั แมเ้ ม่ือ ข้นึ มานงั่ บนเรอื นเคยี งขา้ งคุณหญงิ ลำ� ดวนแลว้ กต็ าม ‘กอดเจา้ ’ คำ� งา่ ยๆ แต่อ่อนโยนนกั ...คงไมม่ ใี ครพดู คำ� น้ไี ดห้ วานเทา่ เขาอกี แลว้ กระมงั หลวงเทพไกรศรยามน้ีนงั่ พบั เพยี บเรียบรอ้ ยอยู่ตรงหนา้ คุณหญงิ พดู คยุ กบั เรอ่ื งสพั เพเหระ ก่อนจะวกมาเรอ่ื งศึกสงคราม เขาแจง้ ใหท้ า่ นทราบ วา่ ตอนน้ีกำ� ลงั เกดิ ศึกทเ่ี มอื งสงขลา และตวั เขาอาจจะตอ้ งไปออกรบอกี ครงั้ หากไดร้ บั คำ� สงั่ พลอยรุง้ ไดย้ ินก็ใจหายวาบ หวั ใจท่แี ช่มช่ืนเม่อื ครู่กลบั เหย่ี วแหง้ ลงโดยพลนั ประกายหวานฉำ�่ ในดวงตามลายหายแทนทด่ี ว้ ยความ ห่วงใยอย่างเตม็ เป่ียม หากเขาคงไมส่ งั เกตเหน็ เพราะไมแ่ มแ้ ต่จะเหลอื บแล มาทางเธอเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ยามเมอ่ื หลวงเทพไกรศรลากลบั พลอยรุง้ อยากจะรงั้ ตวั เขาไวเ้พอ่ื พดู คยุ กนั สกั ครู่ แต่คณุ หญงิ สง่ สายตาปรามก่งึ บบี บงั คบั ใหเ้ธอไมก่ ระทำ� การ อนั ใดซง่ึ ขดั ต่อภาพกลุ สตรขี องสาวสมยั น้.ี ..ทเ่ี ธอทำ� ได้กเ็ พยี งแค่หยุดยนื อยู่ ตรงบนั ได มองตามแผ่นหลงั กวา้ งของเขาจนลบั ตา อกี สองวนั ถดั จากวนั นนั้ พลอยรุง้ ไมไ่ ดพ้ บหนา้ หลวงเทพไกรศรอกี

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๘๓ เลย...เขามรี าชการงานยุ่งเหลอื เกิน อกี ทงั้ ยงั ตอ้ งไปซอ้ มดาบซอ้ มมวยเพอ่ื เตรยี มออกศึก กวา่ จะกลบั เรอื นกค็ ่อนดกึ แมห้ ญงิ สาวจะอยู่คอยได้แต่การ ออกไปพูดคุยกบั เขาคงทำ� ใหค้ ุณหญงิ ลำ� ดวนไมส่ บายใจเท่าไรนกั จงึ ไดแ้ ต่ เฝ้ามองอยู่ตรงบานหนา้ ต่างหอ้ งนอนนนั่ เอง คืนน้ีเป็นคืนสุดทา้ ยท่พี ลอยรุง้ ไดก้ ลบั มานอนท่เี รือน พรุ่งน้ีก่อน ประตูวงั ปิดเธอตอ้ งหอบเส้อื ผา้ กลบั เขา้ ไปอยู่ในวงั เหมอื นเคย และกวา่ จะได้ ออกมาคงอกี นาน พลอยรุง้ ทอดถอนใจ ยนื เทา้ คางมองตน้ ไมซ้ ง่ึ ปรากฏเป็น เงาตะคุ่มเบ้อื งหนา้ ไหวเอนไปมาตามแรงลม มองอยู่นานเท่าไรไม่ทราบได้ กวา่ เรอื แจวลำ� หน่ึงจะแลน่ ผ่านมาอย่างเนิบชา้ เขมน้ มองจนแน่ใจวา่ เป็นเรอื ของหลวงเทพไกรศร จงึ พยายามโบกมอื ใหเ้ขาเหน็ ...จรงิ ๆ แลว้ เธอทำ� เช่นน้ี ทกุ คนื แต่ไมเ่ คยไดร้ บั สญั ญาณตอบรบั จากเขาเลยสกั ครง้ั ทวา่ ...ครงั้ น้ีเรอื แจวลำ� นนั้ ไมไ่ ดผ้ ่านเลยไป แต่กลบั เบนหวั มาจอด ตรงท่านำ�้ พลอยรุง้ ชะแงแ้ ลมอง แต่ไม่เห็นส่งิ ใดเพราะตน้ ไมใ้ หญ่บดบงั ทศั นียภาพเสยี จนมดิ ดว้ ยความอยากรูอ้ ยากเหน็ เธอจงึ ค่อยๆ จรดปลาย เทา้ ย่องออกจากหอ้ ง หากเป็นเมอ่ื ก่อนพ้นื กระดานคงดงั เอยี๊ ดอา๊ ด ปลุก คณุ หญงิ หรอื ทา่ นเจา้ คณุ ใหต้ น่ื ข้นึ มากลางดกึ จนวนุ่ วายกนั ไปทวั่ แต่ยามน้.ี .. เธอฝึก ‘ย่องเบา’ จนเคยชิน อยู่ในวงั ถูกเค่ียวเขญ็ เป็นรอ้ ยเป็นพนั ครงั้ จนตอนน้ีเทา้ ของเธอเบายง่ิ กวา่ พวกตนี แมวแลว้ กระมงั พลอยรงุ้ เปิดบานประตอู ยา่ งแผว่ เบาทส่ี ดุ ตรงหนา้ หอ้ ง นางพดุ นอน สง่ เสยี งกรนเบาๆ ดูทา่ จะหลบั สนทิ และคงไมต่ น่ื มากลางดกึ เช่นน้ี เจา้ ตวั เหน็ ทางสะดวกจงึ รีบกา้ วขา้ มธรณีประตูออกไป เดนิ กระย่องกระแย่งตรงไปท่ี ประตูหนา้ บนั ได ปลดดาลอย่างเบามอื ...ทกุ อย่างผ่านพน้ ไปดว้ ยดี เธอผ่อน ลมหายใจยาวอย่างโลง่ อกเมอ่ื กา้ วลงจากเรอื นไดส้ ำ� เรจ็ โดยทไ่ี มม่ ใี ครต่นื ข้นึ มาแมแ้ ต่คนเดยี ว แว่วเสยี งจกั จนั่ หรีดเรไรอยู่ไม่ไกล ตามมาดว้ ยเสยี งพูดคุยตำ�่ ๆ พวกบา่ ววยั ฉกรรจท์ เ่ี ฝ้ ายามรอบเรอื นคงเหน็ วา่ มคี นมาจอดเรอื ตรงท่านำ�้ จงึ

๑๘๔ ♥ ศศิภา พากนั มาสงั เกตการณ์ หน่ึงในนนั้ เห็นพลอยรุง้ เดินลงเรือนมาก็อา้ ปากคา้ ง ทำ� ท่าว่าจะ ตะโกน หญงิ สาวจงึ ยกน้ิวช้แี ตะรมิ ฝีปาก แลว้ ถลงึ ตาบงั คบั เป็นเชงิ ใหเ้ขาปิด ปากกลายๆ เหน็ ดงั นนั้ บา่ วผูน้ นั้ จงึ หบุ ปากสนิท รบี เดนิ เลย่ี งหลบใหเ้ธอเดนิ ผ่านไปยงั ศาลาท่านำ�้ โดยเรว็ ตรงทา่ นำ�้ หลวงเทพไกรศรกำ� ลงั พดู คยุ อะไรบางอย่างกบั บา่ วอกี คน หน่งึ ในมอื ถอื หอ่ หอ่ หน่งึ ไว ้และกำ� ลงั จะยน่ื ใหค้ นตรงหนา้ กพ็ อดตี วดั สายตา มามองคนท่ไี ม่ควรจะไดเ้ หน็ ในยามดกึ ด่นื เช่นน้ีดวงตาดำ� จดั จงึ เป่ียมดว้ ย ความสงสยั “ดกึ ดน่ื เช่นน้ีเจา้ ลงมาทำ� กระไรร”ึ “เหน็ พเ่ี ทพนงั่ เรอื ผ่านมา พลอยกเ็ ลย...อยากพบ” น่ีถา้ คุณหญงิ หรอื นางพดุ มาไดย้ นิ ละ่ ก็ คงยกมอื ตบอกตวั เองแลว้ อทุ านออกมาอยา่ งตกใจเป็นแน่แท.้..คงไมม่ สี ตรคี นใดกลา้ ลงมาพบชายหนุ่ม ในยามดกึ ๆ ดน่ื ๆ เช่นน้ี “พรุ่งน้ีพลอยตอ้ งเขา้ วงั แลว้ ไมร่ ูว้ า่ จะไดพ้ บพเ่ี ทพอกี เมอ่ื ไร” ชายตรงหนา้ เธอยนื น่ิงราวรูปสลกั หากไมเ่ หน็ แววตาทว่ี ูบไหวคู่นนั้ เธอคงคดิ วา่ เขาไมย่ นิ ดยี นิ รา้ ยกบั การพบเธอแมแ้ ต่นอ้ ย พลอยรงุ้ ใจช้นื ข้นึ มา นิดๆ หนั ไปสงั่ บา่ วทย่ี นื สงบเสงย่ี มทางดา้ นหลงั ใหถ้ อยออกไปก่อน แลว้ เอ่ย ถาม “สห่ี า้ วนั น้ีพเ่ี ทพยุ่งมากหรอื คะ” “จะ้ ” เขาตอบพรอ้ มกบั ยกมอื ถปู ลายจมกู ของตวั เอง...พลอยรุง้ รูด้ วี า่ นนั่ เป็นอากปั กริ ยิ าในยามอดึ อดั หรอื ขดั เขนิ ของเขาซง่ึ ดูน่ารกั เหลอื เกนิ ในสายตา เธอ น่ีถา้ ไดเ้หน็ ลกั ย้มิ สกั หน่อย คงไดน้ อนหลบั ฝนั ดเี ป็นแน่แท ้ “พลอยเหน็ พเ่ี ทพนงั่ เรอื ผ่านเรอื นพลอยทกุ คืน แถมยงั โบกมอื ให ้ ดว้ ย แต่พเ่ี ทพคงไมเ่ หน็ ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๘๕ “เหน็ ” “อา้ ว...แลว้ ทำ� ไมไมโ่ บกมอื กลบั มาใหพ้ ลอยบา้ งละ่ คะ” “พม่ี อิ ยากใหบ้ า่ วไพร่เอาไปนินทาวา่ พม่ี าตดิ พนั เจา้ กลวั เจา้ จกั เสยี หาย” “โธ่ พเ่ี ทพขา! พลอยโบกมอื ใหพ้ เ่ี ทพก่อนนะคะ ไมใ่ ช่พเ่ี ทพโบกก่อน สกั หน่อย” หลวงเทพไกรศรไม่ตอบโตถ้ อ้ ยคำ� นนั้ แต่ย่ืนห่อผา้ ในมอื ใหเ้ ธอ พรอ้ มกบั บอกวา่ “สไบผนื ใหมข่ องเจา้ พเ่ี พง่ิ มเี วลาไปซ้อื ให”้ เขายงั ไมล่ มื ...สไบสเี หลอื งนวลตวั เก่าทย่ี บั ย่นเพราะถกู หลวงบวรฤ ทธเิ ดชกำ� แน่นผนื นนั้ “พลอยคดิ วา่ พเ่ี ทพลมื แลว้ ซะอกี ” “จกั ลมื ไดอ้ ย่างไร ทกุ เร่อื งเก่ยี วกบั เจา้ พม่ี ลิ มื ดอก...นานเท่าไรกม็ ิ มวี นั ลมื ” ไมม่ วี นั ลมื จรงิ หรอื ...พลอยรุง้ ถามตวั เอง ในฉบั พลนั คำ� ตอบกผ็ ดุ ข้นึ มาทนั ใจ ไม่มีทางเป็นไปได้ หากชาติหนา้ เขาไปเกิดใหม่ก็คงไม่มีทางจำ� อดตี ชาตขิ องตวั เองได้ เร่อื งราวระหวา่ งกนั คงกลายเป็นเพยี งเศษเส้ยี วหน่ึง ในหวั ใจทถ่ี กู กกั เกบ็ ไวอ้ ย่างมดิ ชดิ เท่านนั้ เอง หากเธอตอ้ งพรากจากร่างของแมพ่ ลอยแลว้ ไปเกดิ ใหม่ เธอกค็ งจำ� เร่อื งราวพวกน้ีไมไ่ ดเ้ช่นกนั เขา...กลายเป็นใครอน่ื ทเ่ี ธอไมร่ ูจ้ กั เธอเองกเ็ ป็นใครอน่ื ทเ่ี ขาไมร่ ูจ้ กั เช่นกนั เสน้ ทางชวี ติ ระหวา่ งเราคงไมม่ ที างบรรจบกนั ได.้..พลอยรงุ้ พลนั รูส้ กึ เศรา้ หมองจนตอ้ งหลบุ สายตาลงตำ�่ ยกมอื ไหวแ้ ลว้ รบั หอ่ ผา้ ผนื นน้ั มากอดไว ้ “ขอบพระคุณค่ะพเ่ี ทพ”

๑๘๖ ♥ ศศภิ า “เจา้ รบี ข้นึ เรอื นเถดิ ลงมาหาพแ่ี บบน้ี บา่ วไพร่จกั เอาไปพดู ใหเ้จา้ เสยี หาย” หญงิ สาวเงยหนา้ มองเขา สูดลมหายใจลกึ ยาว ปดั ความหมองเศรา้ ในใจท้งิ ไป แลว้ ย้มิ ใหส้ ดใสทส่ี ุด พรุ่งน้ีเธอตอ้ งเขา้ วงั ...อกี ไมน่ านเขากต็ อ้ งไปรบ จากกนั วนั น้ีควรจะ มแี ต่ความสุข ไมใ่ ช่หมน่ หมอง “พเ่ี ทพดูแลตวั เองดๆี นะคะ” “เจา้ เองก็เหมอื นกนั ดูแลตวั เองอย่าใหป้ ่วยใหไ้ ข”้ เขาหยุดน่ิงไป อึดใจ พรอ้ มกบั มองสบดวงตาคู่สวยท่ียามน้ีทอประกายห่วงใยชดั เจน “ระหวา่ งทพ่ี ไ่ี ปรบ เจา้ อย่าเพง่ิ กลบั เรอื นเลยหนา” “ทำ� ไมคะ” “พก่ี ลวั ชายอน่ื จกั รงั แกเจา้ หากเจา้ อยูใ่ นรว้ั ในวงั ชายใดกม็ อิ าจรงั แก เจา้ ได้ พค่ี งหมดห่วง” พลอยรุง้ ย้มิ จนตายบิ หยี อดปล้มื ใจกบั ถอ้ ยคำ� ทแ่ี สดงความ ‘หวง’ ของคนตรงหนา้ ไมไ่ ด้ “พลอยจะไมใ่ หใ้ ครรงั แกหรอกค่ะ พลอยสญั ญา” หลวงเทพไกรศรเอ่ยยำ�้ ใหเ้ ธอรีบกลบั ข้นึ เรือน หากก่อนจากกนั ชายหนุ่มเอ่ยอะไรบางอย่างท่ที ำ� ใหพ้ ลอยรุง้ รูส้ กึ เหมอื นตวั เองกำ� ลงั ถูกขอ แต่งงานไมผ่ ดิ เพ้ยี น! “ก่อนพไ่ี ปรบ พจ่ี กั ขอสไบเจา้ สกั ผนื ไดฤ้ ๅไม”่ หญงิ สาวตอบตกลงเสยี งใส ก่อนจรดปลายเทา้ กลบั ข้นึ เรอื นพรอ้ ม กบั กอดสไบผนื นน้ั ดว้ ยความทะนุถนอม ในความหมน่ เศรา้ กย็ งั มคี วามสุขพาดผ่านพอใหเ้ธอสุขใจ ทวา่ ...วนิ าทตี ่อมา ทกุ อย่างรอบกายกลบั พร่าเลอื น พลอยรุง้ ตาพร่า ข้นึ มาชวั่ ขณะ ร่างแน่งนอ้ ยยนื เกาะขอบบนั ไดอยู่เช่นนน้ั ขยบั เขย้อื นไปไหน ไมไ่ ดเ้พราะมองไมเ่ หน็ แค่ตาทเ่ี สมอื นมดื บอดยงั ไมพ่ อ...ปอดทง้ั สองขา้ งจู่ๆ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๘๗ กร็ บั ออกซเิ จนเขา้ ไปไมไ่ ด้หญงิ สาวรูส้ กึ เหมอื นมอี ะไรมากดทบั บนอก ความ รูส้ กึ ไมแ่ ตกต่างจากครงั้ นน้ั เลยแมแ้ ต่นอ้ ย มนั คอื ความทรมาน...ก่อนวญิ ญาณจะออกจากร่าง! พลอยรุง้ คิดว่าตวั เองคง ‘หลุด’ ออกจากร่างแม่พลอยในอกี ไม่ก่ี วนิ าทขี า้ งหนา้ น้ี แต่เปลา่ เลย...เพยี งเส้ยี วขณะจติ ทกุ อย่างกก็ ลบั มาเป็นปกติ ดงั เดมิ ราวกบั เหตกุ ารณเ์ มอ่ื ครู่เป็นเพยี งความฝนั เท่านน้ั หญงิ สาวสูดหายใจหอบแรง มอื ถอื ห่อผา้ กอดกระชบั อกตวั เองไว ้ พรอ้ มกบั คำ� ถามทด่ี งั กอ้ งในหวั ใจ เธอยงั มเี วลาเหลอื อกี เท่าไรกนั ! พลอยรุง้ กลบั มาอยู่ในวงั ไดห้ ลายเดือนแลว้ พระตำ� หนกั ของเสด็จ ไมม่ อี ะไรเปลย่ี นแปลงมากนกั นอกจากมขี า้ หลวงตวั นอ้ ยเพม่ิ ข้นึ มาสองสาม คน เหน็ แลว้ กน็ กึ ถงึ วนั แรกทเ่ี ธอเขา้ มาถวายตวั ยามนน้ั พลอยรงุ้ รูด้ วี า่ ตนเอง ทงั้ กระโดกกระเดก และซุกซน แถมยงั ทำ� อะไรประดกั ประเดดิ ไปหมด หาก เมอ่ื กาลเวลาผ่านไป เธอก็เร่มิ เคยชนิ กบั การเป็นแมพ่ ลอยทม่ี กี ริ ยิ ามารยาท งดงามเช่นกลุ สตรแี ละสาวชาววงั คนอน่ื แมบ้ างครงั้ เธอจะหลดุ ความเกๆ้ กงั ๆ ออกมาบา้ ง แต่กน็ อ้ ยลงมากแลว้ ส่วนแมบ่ วั เมอ่ื ก่อนเรยี บรอ้ ยอย่างไร เดยี๋ วน้ีกย็ งั คงเป็นอย่างนนั้ พลอยรุง้ เคยคดิ ใหแ้ มบ่ วั อยู่ในวงั เป็นเพอ่ื นกบั เธอไปนานๆ แต่ความหวงั ก็ ตอ้ งลม่ สลายเมอ่ื ไดร้ ูจ้ ากปากแมม่ าลยั วา่ มหี นุ่มๆ มาสู่ขอแมบ่ วั พรอ้ มกนั ถงึ สองคน หน่งึ ในนนั้ คอื ขนุ พชิ ติ สรเดช...คนทท่ี ำ� ใหแ้ มบ่ วั ขวยเขนิ มว้ นแลว้ มว้ น อกี เพยี งแค่ไดอ้ ่านเพลงยาวของเขา พลอยรุง้ คิดว่าแม่บวั คงตอบอย่างฉะฉานกบั ผูเ้ ป็นแม่ว่าขอเลอื ก ผูช้ ายคนนน้ั แต่เปลา่ เลย...แมเ้จา้ ตวั มใี จเอนเอยี งใหก้ บั ขนุ พชิ ติ เสยี เกอื บครง่ึ แต่แมบ่ วั เลอื กทจ่ี ะตอบท่านไปวา่ ‘แลว้ แต่คณุ พอ่ คณุ แมเ่ หน็ สมควรเจา้ ค่ะ’

๑๘๘ ♥ ศศิภา ผูห้ ญงิ สมยั น้ีก็เป็นเช่นน้ี การจะตอบสง่ิ ใดใหต้ รงกบั ใจนน้ั ยากยง่ิ โดยเฉพาะในเร่อื งรกั ๆ ใคร่ๆ...คำ� พดู ทต่ี ดิ ปากเจา้ หลอ่ นจงึ มกั เป็น...แลว้ แต่ คณุ พอ่ คณุ แมเ่ หน็ สมควรเจา้ ค่ะ และแมท้ า่ นจะเลอื กหนุ่มคนทไ่ี มพ่ งึ ใจให ้สาวๆ เหลา่ นน้ั กจ็ ะปิดปาก เงยี บ ไม่มปี ากมเี สยี งคดั คา้ น ไดแ้ ต่กม้ หนา้ ยอมรบั ชะตากรรมของตนเอง อย่างจำ� ยอม ยงั ดอี ยู่หน่อยทพ่ี อ่ แมข่ องแมบ่ วั เลอื กคู่ครองใหแ้ มบ่ วั ไดถ้ กู คน แม่ บวั จงึ หนา้ ตาสดใส แช่มชน่ื ทง้ั วท่ี งั้ วนั จนคนมองพลอยสดชน่ื ไปดว้ ย ‘อกี สองวนั แมข่ องพจ่ี กั มาเขา้ เฝ้าเสดจ็ ’ พลอยรงุ้ พยกั หนา้ รบั พรอ้ ม กบั เอ่ยยนิ ดที อ่ี กี ฝ่ายจะไดอ้ อกไปมเี หยา้ มเี รอื น สำ� หรบั หมอ่ มเฟ่ืองนน้ั ปีน้ีกเ็ กอื บเจด็ สบิ แลว้ ร่างกายผ่ายผอมลง มาก หลงั ไหลง่ องมุ้ ผมสดี อกเลาข้นึ แซมเกอื บทวั่ ทง้ั ศีรษะแลว้ เวลาเดนิ เหนิ ไปไหนต่อไหนก็ไมส่ ะดวกนกั พลอยรุง้ เหน็ ท่านแลว้ ก็สะทอ้ นใจ...เกดิ แก่ เจบ็ ตายเป็นเร่อื งทห่ี ลกี เลย่ี งไมไ่ ด้ เธอเองอกี ไมน่ านกค็ งตอ้ งพรากจากร่าง ของแมพ่ ลอยไป อยู่ทว่ี า่ จะถงึ เวลานนั้ เมอ่ื ไร อกี หลายวนั ผ่านมา...ชีวิตของพลอยรุง้ ในวงั ยามเม่ือไม่มีแม่บวั ค่อนขา้ งเงยี บเหงา ดว้ ยไมม่ ใี ครใหค้ อยพดู คยุ หยอกลอ้ หรอื ปรบั ทกุ ข์ แมจ้ ะ มเี พอ่ื นคนอน่ื แต่กไ็ มม่ ใี ครทเ่ี ธอสนิทใจเท่าแมบ่ วั เลยสกั คน วนั หน่งึ ตอนทก่ี ำ� ลงั นงั่ รอ้ ยมาลยั อยู่ในหอ้ งของหมอ่ มเฟ่ือง แมม่ ะลิ กป็ ราดเขา้ มาหาแลว้ บอกวา่ แมม่ าลยั มารอพบอยู่นอกตำ� หนกั เมอ่ื พลอยรงุ้ เดนิ ออกมากเ็ หน็ แมม่ าลยั เดนิ วนไปเวยี นมาราวกบั เสอื ตดิ จนั่ ท่าทางรอ้ นอกรอ้ นใจนนั้ ทำ� ใหเ้ธอตอ้ งขมวดค้วิ อย่างสงสยั และสง่ิ ท่ี ตามมาคอื ความกงั วลใจ “พม่ี าลยั ” ส้นิ เสยี งเรยี กสาววยั ยส่ี บิ ผมตดั สนั้ ระตน้ คอกค็ ลย่ี ้มิ เหน็ รอยฟนั ดำ�

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๘๙ ขลบั เงางาม สมยั น้ีใครๆ กบ็ อกกนั วา่ สวย แต่สำ� หรบั พลอยรุง้ แลว้ ไมว่ า่ จะ ผ่านไปนานก่ีปีเธอก็ยงั ไม่ชินอยู่นนั่ เอง และแมจ้ ะถูกคะยนั้ คะยอใหเ้ ค้ียว หมากเพยี งใด เจา้ ตวั กส็ ่ายหนา้ ท่าเดยี ว ดว้ ยรสเผด็ รอ้ นฝาดเฝ่ือน และฟนั กะดำ� กะดา่ งเช่นน้ี ทำ� ใหเ้ธอเลอื กทจ่ี ะใหฟ้ นั ตวั เองขาวสะอาดอยา่ งไมต่ อ้ งเสยี เวลาคดิ ‘เจา้ พลอยเอย๋ ...เจา้ จกั งามกวา่ ใครในตำ� หนกั หากมยิ ้มิ จนเหน็ ไรฟนั เช่นน้ี’ หมอ่ มเฟ่ืองเคยเปรยๆ กบั เธอเช่นนน้ั พลอยรงุ้ ไมไ่ ดค้ ดั คา้ นแต่กลบั ย้มิ รบั ดว้ ยการฉีกย้มิ กวา้ งจนเหน็ ฟนั ขาวเรยี งเป็นระเบยี บ “แมพ่ ลอย! พม่ี เี ร่อื งสำ� คญั มาบอกเจา้ !” เสยี งต่นื ตระหนกของแมม่ าลยั ดงึ เธอต่นื จากภวงั คค์ วามคดิ “เร่อื งอะไรคะ ดหี รอื รา้ ย” แมม่ าลยั ทำ� สหี นา้ ครุ่นคดิ จรงิ จงั ก่อนตอบวา่ “จกั วา่ ดกี ็ดี จกั วา่ รา้ ยก็รา้ ยกระมงั ” ไมร่ อใหเ้ธอถามซำ�้ รบี ยกมอื ป้องปากแลว้ กระซบิ กระซาบขา้ งหูเธอทนั ควนั “หลวงเทพใหม้ าขอสไบของ เจา้ ” หวั ใจของคนฟงั ใจเตน้ แรง เพยี งไดย้ นิ ช่อื เขาความคิดถงึ ก็ถาโถม เตม็ หวั ใจ นำ�้ ตารำ�่ ๆ จะปร่มิ ขอบตาแต่เจา้ ตวั กลนั้ ไวอ้ ย่างสุดความสามารถ “พเ่ี ทพจะไปศึกแลว้ หรอื คะ พม่ี าลยั ” “ออกเดนิ ทางวนั น้ีแลว้ ” พลนั ทไ่ี ดย้ นิ พลอยรงุ้ กใ็ จหายวาบ แมศ้ กึ คราน้เี ธอจะจำ� ไมไ่ ด้เพราะ คงมบี นั ทกึ ในหนงั สอื ประวตั ศิ าสตรเ์ พยี งนอ้ ยนดิ อกี ทงั้ คงไมห่ นกั หนาสาหสั อะไรมากนกั ถงึ กระนนั้ หญงิ สาวกอ็ ดห่วงไมไ่ ด้ “ไปวนั น้ี แลว้ จะไดก้ ลบั มาเมอ่ื ไรละ่ น่ี” ถอ้ ยคำ� นน้ั เหมอื นรำ� พงึ รำ� พนั กบั ตวั เอง หาใช่เป็นคำ� ถามไม่ แมม่ าลยั กร็ ูด้ ี จงึ ไมไ่ ดต้ อบอะไร แต่กระตนุ้ เตอื น

๑๙๐ ♥ ศศภิ า “เรว็ เถดิ แมพ่ ลอย ไอม้ ง่ิ มนั รบี นกั ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบี กา้ วเทา้ ฉบั ๆ เขา้ ไปในตำ� หนกั ตรงไปยงั หอ้ ง นอน เพยี งครู่เดยี วกก็ ลบั ออกมาพรอ้ มกบั สไบสเี หลอื งนวลทเ่ี ขาซ้อื ให ้ “น่คี ่ะ” แมม่ าลยั รบั ไปถอื ไวอ้ ย่างระมดั ระวงั “ฝากบอกพเ่ี ทพดว้ ยวา่ ใหร้ กั ษาตวั ใหด้ ”ี “ไดส้ ิ เจา้ มติ อ้ งกงั วลนกั ดอก พเ่ี ทพของเจา้ เก่งเร่อื งดาบเร่อื งมวย นกั มใิ ช่ร”ึ “พลอยกไ็ มร่ ู ้ ยงั ไมเ่ คยเหน็ สกั ท”ี แมม่ าลยั ไมไ่ ดว้ า่ อะไร แต่กม้ หนา้ กม้ ตาดงึ อะไรบางอย่างทเ่ี หน็บกบั เขม็ ขดั ตรงเอวออกมา ก่อนจะยน่ื ใหเ้ธอ “จากหลวงเทพ เหน็ บอกวา่ เขยี นไวน้ านแลว้ แต่ไมไ่ ดใ้ หส้ กั ท”ี เมอ่ื พลอยรงุ้ รบั ไปถอื ไว ้แมม่ าลยั จงึ รบี รอ้ นเดนิ จากไป ท้งิ ใหเ้ธอกมุ กระดาษสนี ำ�้ ตาลในมอื ดว้ ยใจระทกึ หญงิ สาวยนื มองมนั อยูส่ กั พกั จงึ คลอ่ี อก อ่าน แลว้ พบวา่ มนั เป็นบทกลอนสน้ั ๆ หาใช่เพลงยาวทย่ี าวแสนยาวเหมอื นท่ี ใครอน่ื เขยี นใหส้ าวๆ ไม่ ขอ้ น้ีพลอยรุง้ พอจะเขา้ ใจ เพราะเขาเคยเปรยๆ กบั เธอตอนทเ่ี ธอยงั เป็นเดก็ วา่ ‘พเ่ี ก้ยี วใครไมเ่ ป็นเพราะพไ่ี มเ่ ก่งโคลงกลอน’ ฉะนนั้ ...เพลงยาวทค่ี วรจะยาวจงึ สน้ั เพยี งไมก่ ่บี รรทดั เท่านนั้ พลอยรงุ้ ไลส่ ายตาจากตวั อกั ษรตวั แรก ใจเตน้ รวั หนกั ข้นึ ตามสายตา ทก่ี วาดมอง เมอื่ ยลพกั ตรน์ วลนอ้ งดวงสมร ใจพเี่ ฝ้าครวญครำ�่ เพยี งบงั อร โออ้ ปั สรงามประทบั แนบทรวงใน โฉมงามอรชรออ้ นแอน้ นกั พปี่ ระจกั ษว์ า่ รกั เป็นไฉน

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๙๑ เจา้ แน่งนอ้ ยสดุ รกั ปานดวงใจ สตรีใดมอิ าจหมายเทยี บเทยี มเอย สนั้ ...สนั้ เหลอื เกนิ แต่กท็ ำ� ใหเ้ธอมคี วามสุข พลอยรุง้ ย้มิ ใหก้ บั เพลงยาวฉบบั หลวงเทพไกรศรอยู่อดึ ใจ ก่อนจะ พบั เก็บอย่างทะนุถนอม เงยหนา้ มองทอ้ งฟ้ าท่ีกำ� ลงั สลวั รางแลว้ กระซิบ แผ่วเบา “ขอใหพ้ เ่ี ทพปลอดภยั และกลบั มาหาพลอยเรว็ ๆ นะคะ พลอยจะ คอย”

๑๑ ในปี มะโรง สมั ฤทธศิ ก จุลศกั ราช ๑๑๗๐ ทพั หลวงออกเดินทาง ไปทำ� ศึก ณ เดอื น ๙ นำ� โดยพระยากลาโหมพรอ้ มเรอื รบหลายลำ� เขา้ ร่วม กบั ทพั สยามนครศรธี รรมราช รวมถงึ ทง้ั หวั เมอื งต่างๆ ช่วยเจา้ พระยาสงขลา ตเี มอื งยริ งิ และปราบกบฏไดส้ ำ� เรจ็ เมอ่ื ทพั หลวงเดนิ ทางกลบั มา พลอยรุง้ กค็ อยฟงั ขา่ วคราวของหลวง เทพไกรศรอย่างใจจดใจจ่อ ทวา่ ...วนั แลว้ วนั เลา่ กย็ งั ไมม่ ใี ครเขา้ มาสง่ ขา่ วให ้ เธอไดร้ บั รูว้ า่ เขาเป็นอยา่ งไรบา้ ง จวบจนกระทงั่ วนั ทส่ี ่ี แมม่ าลยั มาพบเธอดว้ ย สหี นา้ ซดี เผอื ด “แมพ่ ลอย” เธอไดย้ นิ เสยี งแหบแหง้ นนั้ กอ็ ดหวนั่ ใจไมไ่ ด้ “พม่ี าลยั ทำ� หนา้ ตาแบบน้ี แสดงวา่ มขี า่ วรา้ ยมาบอกพลอยใช่ไหม” คนถูกถามพยกั หนา้ รบั กลนื นำ�้ ลายอึกใหญ่ อำ�้ ๆ อ้ึงๆ อยู่ครู่ ต่อเมอ่ื โดนถามซำ�้ อกี ครง้ั จงึ ไดโ้ พลง่ ออกไป “ขา้ งนอกเขาลอื กนั หนาหูวา่ หลวงเทพเสยี ชวี ติ แลว้ !” ส้นิ เสยี งนน้ั โลกทง้ั ใบรอบกายพลอยรุง้ ก็เปรียบเสมอื นเรือเลก็ ลอยคออยู่กลางมหาสมทุ ร ไหวโยนไปทางนูน้ ที ทางน้ีทจี นเธอยนื โงนเงนจะ ลม้ แหลม่ ลิ ม้ แหลจ่ นแมม่ าลยั ตอ้ งเขา้ มาประคอง “ทำ� ใจดๆี ไวก้ ่อนเถดิ ถงึ อย่างไรกย็ งั เป็นแค่ขา่ วลอื ”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๙๓ พลอยรุง้ ตาพร่า เพราะนำ�้ ตากบตา หญงิ สาวส่ายหนา้ ไมอ่ ยากจะ เชอ่ื ขา่ วลอื พวกนน้ั แต่...ขา่ วคราวของเขาทเ่ี งยี บหายไปทำ� ใหเ้ธออดหวาดหวนั่ ไมไ่ ด้ “พลอยตอ้ งกลบั บา้ น” หญิงสาวพมึ พำ� กบั ตวั เอง ข่มความเศรา้ ท่ีแล่นข้นึ มาจุกคอหอย กะพรบิ ตาถเ่ี รว็ ใหน้ ำ�้ ตามนั ไหลยอ้ นกลบั เขา้ ไปภายใน “ขอบคณุ นะคะพม่ี าลยั ” เธอยกมอื ไหว ้แลว้ รบี ด่มุ เดนิ กลบั เขา้ ไปใน ตำ� หนกั รอเวลาข้นึ เฝ้าเสดจ็ เพอ่ื จะทูลขอพระอนุญาตกลบั เรอื นสกั สห่ี า้ วนั โชคดที พ่ี ลอยรุง้ เป็นคนโปรด พระองคจ์ งึ ออกโอษฐอ์ นุญาตโดยไม่ ซกั ไซไ้ ลเ่ ลยี งใดๆ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย แถมยงั ใหเ้ธอกลบั ไปอยู่เรอื นเป็นอาทติ ย์ เลยทเี ดยี ว เย็นวนั นน้ั หลงั จากไดร้ บั อนุญาต หญิงสาวก็ไม่รีรอใดๆ รีบเก็บ เส้อื ผา้ และของใชท้ จ่ี ำ� เป็นเร่งรุดออกจากวงั ในบดั ดล เรอื แจวรบั จา้ งลำ� เลก็ แลน่ ออกจากท่าชา้ งอย่างเนบิ ชา้ ไมท่ นั ใจ จนเธอรำ�่ ๆ อยากจะพายเองสกั ครง้ั แต่กต็ ดิ ทว่ี า่ พายไมเ่ ป็นน่สี ิ ...จรงิ ๆ เธอกเ็ คยลองพายอยู่สองสามครงั้ แต่เรอื เจา้ กรรมดนั ลอยวนไปเวยี นมาเป็นวงกลมไมไ่ ดข้ ยบั เขย้อื นไปไหนเลย ความ ตงั้ ใจจะเรยี นพายเรอื จงึ ลม้ เลกิ ไปโดยปรยิ าย น่ถี า้ พายเป็นเสยี หน่อย พลอยรงุ้ มนั่ ใจเป็นนกั หนาวา่ คงพายเรว็ กวา่ ชายสูงวยั คนน้ีเป็นแน่แท ้ “คุณลงุ เจา้ ขา รบี หน่อยนะเจา้ คะ พลอยมเี ร่อื งรอ้ นใจเจา้ ค่ะ” คณุ ลงุ รบั คำ� พรอ้ มกบั จว้ งพายเรว็ ข้นึ อกี นดิ ...ไมท่ นั ใจพลอยรงุ้ อยูด่ ี แต่เมอ่ื ทำ� อะไรไมไ่ ด้ เธอจงึ ไดแ้ ต่นงั่ น่ิงเงยี บและภาวนามาตลอดทางใหข้ า่ ว ลอื ทเ่ี ธอไดย้ นิ มาเป็นแค่คำ� ลวง เมอ่ื ถงึ จดุ หมาย พลอยรุง้ กก็ ระวกี ระวาดถลกผา้ นุ่งดว้ ยมอื ขา้ งหน่งึ วง่ิ กระหดื กระหอบข้นึ เรือน ท้งิ ภาพกุลสตรีทไ่ี ดร้ บั การอบรมจากในวงั เสยี เดยี๋ วนนั้ เวลาน้ีไมม่ อี ะไรสำ� คญั เท่ากบั ไดร้ ู ้ ไดเ้หน็ ไดย้ นิ และไดย้ นื ยนั วา่

๑๙๔ ♥ ศศภิ า เขาปลอดภยั เสยี งฝีเทา้ ตงึ ตงั และเสยี งพ้นื กระดานดงั เอยี๊ ดอา๊ ดเรยี กใหค้ ณุ หญงิ ลำ� ดวนซง่ึ กำ� ลงั เอนหลงั อยู่ในหอ้ งนอนขมวดค้วิ จนแทบเป็นปม พรอ้ มกบั สง่ เสยี งเรยี กนางพดุ ทวา่ คนทผ่ี ลกั บานประตูเขา้ มากลบั เป็นลูกสาวอนั เป็นทร่ี กั “อา้ ว...แม่พลอย” ยงั ไม่ทนั ทท่ี ่านจะเอ่ยปากซกั ถาม คนเป็นลูกก็ ทรุดกายลงนงั่ คกุ เขา่ ตรงหนา้ แลว้ พดู รวั เรว็ “คุณแม่เจา้ ขา ลูกไดย้ นิ ข่าวลอื ” ดวงตาของท่านสว่างวาบข้นึ มา ราวกบั รูว้ า่ คำ� ถามของคนเป็นลูกคอื เร่อื งใด “เจา้ จกั ถามเร่อื งพเ่ี ทพของเจา้ ใช่ฤๅไม่ แมพ่ ลอย” ยามน้ีพลอยรุง้ ทำ� หนา้ ตาปน้ั ยาก...ราวกบั มคี วามรูส้ กึ มากมายอดั แน่นอยู่ในอกแต่เจา้ ตวั พยายามเกบ็ กดมนั ไวอ้ ย่างสุดความสามารถ “มติ อ้ งห่วงดอก พเ่ี ทพของเจา้ ยงั ปลอดภยั ด”ี “จริงหรือเจา้ คะ” วงหนา้ นวลสดใสข้นึ มาเลก็ นอ้ ย หากดวงตายงั กงั วลไมเ่ ปลย่ี น “พอ่ เทพเขากลบั มาลา่ ชา้ กวา่ ทพั หลวงเพราะบาดเจบ็ คนส่งขา่ วเพง่ิ มาบอกแมน่ วลเมอ่ื เชา้ น้ีเอง” “บาดเจบ็ ?” นำ�้ ตาของคนถามปร่มิ ๆ จะเอ่อข้นึ มาอกี รอบ “หนกั แค่ ไหน...คุณแมพ่ อรูไ้ หมเจา้ คะ” “ไดย้ นิ วา่ มหิ นกั มากหนา...ยงั เดนิ เหนิ ไดส้ บาย เพยี งแค่พกั อยู่ทาง ใตใ้ หแ้ ขง็ แรงสกั คนื สองคนื จงึ ค่อยเดนิ ทางกลบั เท่านน้ั ” ท่านคายชานหมาก ลงในกระโถน ยกผา้ มาซบั ปากแลว้ วางมอื ขา้ งหน่ึงลงบนบ่าของแม่พลอย “อย่ากงั วลใจไปเลย...พเ่ี ทพของเจา้ คงมยิ อมเป็นอนั ใดไปดอก” พลอยรุง้ จบั ความแปร่งแปลกในนำ�้ เสยี งนนั้ ได้ จงึ ขมวดค้ิว มอง สบตาท่านอย่างสงสยั “ทำ� ไมคุณแมถ่ งึ ไดม้ นั่ ใจนกั เจา้ คะ” ท่านหวั เราะเบาๆ ในลำ� คอ หยิบหมากพลูช้ินใหม่ข้ึนมาเค้ียว

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๙๕ แลว้ เอ่ยชา้ ชดั วา่ “ยงั มไิ ดม้ เี รือนเช่นน้ี จกั ยอมใหต้ วั เองเป็นอนั ใดไปไดอ้ ย่างไรเลา่ แมพ่ ลอย” “หมายความวา่ พเ่ี ทพกำ� ลงั จะมเี รอื นหรอื เจา้ คะ...กบั ใครเจา้ คะ” คุณหญงิ ไม่ตอบว่ากระไร แต่ลุกข้นึ นงั่ หอ้ ยเทา้ ลงจากเตยี งแลว้ เอ้อื มมอื มาลูบศีรษะของเธออย่างนุ่มนวล “แมต่ ง้ั ใจไวว้ า่ จกั พดู กบั เจา้ หลงั จากเจา้ กลบั มานอนทเ่ี รอื นคราวหนา้ แต่พอดเี จา้ กลบั มาเรว็ กวา่ ทแ่ี มค่ ดิ ไว ้ กจ็ ำ� ตอ้ งบอกกนั ตอนน้ีเสยี กระมงั ” “เร่อื งอะไรเจา้ คะ” ท่านวางมอื ใตค้ างมน แลว้ เชยใหเ้ธอแหงนเงยใบหนา้ มองสบตา “ปีน้ีเจา้ อายุเท่าไรแลว้ แมพ่ ลอย” “ย่าง ๑๖ เจา้ ค่ะ” “โตเป็นสาวพอจกั ออกเรอื นไดแ้ ลว้ ” พอพูดเร่ืองน้ีพลอยรุง้ ก็ใจเตน้ แรง ดว้ ยพอจะเดาไดว้ ่าท่านคง ปรารถนาใหเ้ธอออกเรอื นกบั ใครสกั คน...แต่คนคนนนั้ หญงิ สาวเดาไมอ่ อกวา่ เป็นใคร “ในชวี ติ แม่ มมิ สี ง่ิ ใดทแ่ี มห่ ่วงมากไปกวา่ เจา้ หากเจา้ ไดอ้ อกเรอื น กบั คนทด่ี ี คนทด่ี ูแลเจา้ ได้ แมก่ ห็ มดห่วง” “คณุ แม.่ ..จะใหล้ ูกออกเรอื นกบั ใครเจา้ คะ ไหนคุณแมบ่ อกวา่ จะไม่ บงั คบั ลูกไมใ่ ช่หรอื เจา้ คะ” “แลว้ แม่ไปบงั คบั เจา้ เมอ่ื ไร” ท่านใชม้ อื อกี ขา้ งเช็ดเหงอ่ื ทผ่ี ุดพราย ตามไรผมของเธอแลว้ เอ่ยต่อวา่ “เจา้ รูห้ รอื ไม่ หลงั จากเจา้ เขา้ วงั ไป มคี นขอ เจา้ จากแมถ่ งึ สองคนดว้ ยกนั ” “ใครกนั เจา้ คะ” พลอยรุง้ ถามออกไปดว้ ยใจระทกึ หวั ใจของเธอเตม็ เป่ียมดว้ ยความหวงั วา่ หน่ึงในนนั้ จะเป็นหลวงเทพไกรศร! “หลวงบวรฤทธเิ ดชกบั หลวงเทพไกรศร”

๑๙๖ ♥ ศศภิ า ไดย้ นิ แลว้ หญงิ สาวกย็ ้มิ กวา้ ง จนคนเป็นแมต่ เี ผยี ะลงบนไหล่ พรอ้ ม กบั ปรามวา่ “ย้มิ เช่นน้ีไดอ้ ย่างไรกนั แมพ่ ลอย! สำ� รวมเสยี บา้ งส!ิ ” “โธ่...คณุ แมเ่ จา้ ขา เวลาลูกอยู่บา้ น ลูกขอไมส่ ำ� รวมบา้ งไมไ่ ดห้ รอื เจา้ คะ” เจา้ ตวั กอดแขง้ ขาแลว้ ซบหนา้ ลงบนตกั ท่านอย่างออดออ้ น คำ� พรำ�่ บ่น ต่างๆ นานาจงึ คา้ งอยู่แค่รมิ ฝีปากนนั่ เอง คณุ หญงิ คลย่ี ้มิ บางๆ พรอ้ มกบั สา่ ย หนา้ นอ้ ยๆ “เจา้ น่ีหนา...ชอบออ้ นแมเ่ สยี จรงิ ” “กล็ ูกรูว้ า่ คณุ แมใ่ จออ่ นกบั ลูกทกุ ทนี ่เี จา้ คะ” หญงิ สาวเงยหนา้ มามอง หนา้ ท่านอกี ครงั้ ก่อนถามออกไปดว้ ยความหวงั “วา่ แต่...คณุ แมค่ งไมค่ ดิ ยก ลูกใหพ้ บ่ี วรใช่ไหมเจา้ คะ” “ตายแลว้ ! ลูกฉนั ! พดู แต่ละคำ� เหลอื รบั ประทานจรงิ ๆ! ถา้ คนอน่ื มาไดย้ นิ คงเอาไปนนิ ทากนั เป็นคุง้ เป็นแคว!” “จะไปสนใจอะไรกบั คำ� นินทาล่ะเจา้ คะ คุณแม่ เร่ืองแค่น้ีเอง” เธอเอ่ยกระเงา้ กระงอดก่อนถามยำ�้ อกี ครงั้ จงึ ไดค้ ำ� ตอบ “ดูๆ๊ ๆ ดูลูกคนน้ีพูดเขา้ ” ท่านยกมอื ทาบอก ทำ� ท่าทางเหมอื นอก อแี ป้นจะแตกเสยี จรงิ ๆ “แมพ่ ลอยเอย๋ เจา้ กลา้ เกนิ สตรเี กนิ ไปแลว้ หนา!” คำ� ตำ� หนินน้ั ไม่ไดท้ ำ� ใหพ้ ลอยรุง้ หนา้ เสยี ตรงกนั ขา้ ม เธอย้มิ รบั ถอ้ ยคำ� นน้ั ดว้ ยรอยย้มิ หวานหยดยอ้ ย ประกายในดวงตายงั ระยบั ราวกบั ภมู ใิ จเสยี อกี เหน็ ดงั นน้ั คนเป็นแมก่ อ็ ่อนอกอ่อนใจเกนิ ตำ� หนใิ ดๆ ไดอ้ กี จงึ ส่ายหนา้ นอ้ ยๆ “เอาเถดิ ไมว่ า่ เจา้ จะแก่นกะโหลก หรอื กลา้ เกนิ สตรี เจา้ กเ็ ป็นลูกแม”่ ทา่ นหยดุ คายนำ�้ หมากลงกระโถนแลว้ เอย่ ต่อวา่ “แมเ่ คยบอกแลว้ วา่ เรอ่ื งหวั ใจ แมม่ บิ งั คบั เจา้ ...แมเ่ ลยใหค้ ำ� ตอบทงั้ สองคนไปวา่ ขอถามเจา้ ก่อน แต่...คงมิ ตอ้ งเสยี เวลาถามแลว้ กระมงั ” วา่ พลางบบี ปลายคางของลูกสาวอยา่ งหมนั่ เข้ยี ว “แมเ่ หน็ แลว้ วา่ เจา้ มใี จเอนเอยี งไปทางผูใ้ ด”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๙๗ พลอยรุง้ หนา้ รอ้ นผ่าว แดงซ่าน ดวงตาทอประกายวบิ วบั อย่าง ยอมรบั “ทร่ี บี กลบั มาน่ี เพราะเป็นห่วงเขาใช่ไหม” เธอย้มิ รบั คำ� ถามนน้ั ก่อนพยกั หนา้ โดยไมค่ ดิ ปิดบงั “เจา้ ค่ะ คุณแม่...ลูกเป็นห่วงมากจนตอ้ งรีบกลบั บา้ นมาถามใหร้ ู ้ แน่ชดั ” “มติ อ้ งห่วงนกั ดอก คนส่งขา่ วเขาบอกวา่ พเ่ี ทพของเจา้ คงกลบั มาถงึ รุ่งสางวนั พรุ่ง” ไดย้ นิ เช่นนน้ั คนเป็นลูกก็เบาใจไปไดบ้ า้ ง ถงึ กระนนั้ ความห่วงใย กงั วลกย็ งั เตม็ เป่ียมจนนอนไมห่ ลบั จนตอ้ งลงมาเดนิ เลน่ ขา้ งลา่ ง เลาะไปตาม รมิ รว้ั ทป่ี ลูกตน้ นางแยม้ เป็นระยะๆ กลน่ิ หอมของมนั ควรทำ� ใหใ้ จของเธอสงบ แต่เปลา่ เลยใจของพลอยรุง้ ยงั สบั สน วนุ่ วาย ปนั่ ป่วน ภาวนาใหถ้ งึ พรุ่งน้ไี วๆ จะไดเ้หน็ กบั ตาวา่ เขาปลอดภยั และ บาดเจบ็ ไมม่ ากดงั คำ� ทค่ี ุณหญงิ บอก “คณุ หนูเจา้ ขา ทำ� ไมยงั มนิ อนเจา้ คะ” นางพดุ ปราดเขา้ มานงั่ คุกเขา่ ตรงหนา้ แลว้ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “พลอยนอนไมห่ ลบั ” “แต่ดกึ มากแลว้ หนาเจา้ คะ บา่ ววา่ นอนพลกิ กายไปมา ประเดยี๋ วก็ หลบั ไปเองแหละเจา้ ค่ะ” “จา้ ” เธอลากเสยี งยาว แลว้ พดู เอาใจพเ่ี ล้ยี งไปวา่ “เดยี๋ วพลอยข้นึ ไปนอนแลว้ จะ้ พพ่ี ดุ ข้นึ เรอื นไปก่อนเถอะ” “แต่...” “ยงั ไมไ่ ดอ้ าบนำ�้ ไมใ่ ช่หรอื จะ๊ รบี ไปเถอะ พอพพ่ี ดุ อาบเสรจ็ รบั รอง เลยวา่ พลอยเขา้ ไปนอนแลว้ เรยี บรอ้ ย” เหน็ แววตาแน่วน่ิงเช่นนนั้ นางพดุ กไ็ มก่ ลา้ ขดั ใจ ยอมลา่ ถอยไปแต่ โดยดี ตอนนน้ั พระจนั ทรล์ อยเด่นอยู่กลางฟากฟ้า บ่าวไพร่ส่วนใหญ่เขา้

๑๙๘ ♥ ศศภิ า นอนกนั เกอื บหมดแลว้ ทเ่ี รอื นเลก็ ก็มดื สนิท เพราะคุณเพญ็ หลบั แต่หวั คำ�่ สว่ นเรอื นใหญ่ทง้ั ทา่ นเจา้ คณุ และคณุ หญงิ กเ็ ขา้ หอ้ งนอนไปแลว้ ยามน้มี เี พยี ง บา่ วหนุ่มๆ สองสามคนเท่านน้ั ทเ่ี ดนิ ยามโดยรอบ และนางพดุ ทค่ี งกำ� ลงั อาบ นำ�้ อยู่ พลอยรุง้ ยนื หลบมมุ อยู่ใตต้ น้ ไมใ้ หญ่ ขา้ งๆ กนั นน้ั คอื ตน้ นางแยม้ ทอ่ี อกดอกชูช่องดงาม ส่งกลน่ิ หอมฟ้งุ ไปทวั่ หญงิ สาวเงยหนา้ ชมความงาม ของแสงจนั ทรอ์ ย่างเหมอ่ ลอย ตง้ั ใจวา่ จะยนื รบั ลมสูดกลน่ิ หอมของดอกไม ้ อยู่สกั ครู่ก่อนข้นึ เรอื น ทวา่ ...ความตง้ั ใจตอ้ งลม่ สลายในบดั ดลเมอ่ื มใี ครบาง คนกา้ วเขา้ มายนื ซอ้ นทางดา้ นหลงั แลว้ จบั ผมของเธอทดั หู พลอยรุง้ กำ� ลงั จะกรดี รอ้ ง แต่กลน่ิ กายคนุ้ จมกู และเสยี งหา้ วลกึ คนุ้ หูทำ� ใหเ้สยี งของเธอกลนื หายลงไปในลำ� คออย่างงา่ ยดาย “หนูพลอย” ยง่ิ คำ� เรยี กเช่นนน้ั ...จะเป็นใครไปไมไ่ ด้นอกจากคนทเ่ี ธอรอคอยมา หลายวนั ! ร่างเลก็ หนั ขวบั ไปทางดา้ นหลงั แต่เพราะเขาอยู่ใกลม้ ากเธอจงึ ผงะ เกอื บเซลม้ ลงกบั พ้นื ออ้ มแขนแขง็ แกร่งจงึ ตวดั รดั ร่างเธอไวโ้ ดยเรว็ ในความสลวั รางรอบกาย สง่ิ ทพ่ี ลอยรุง้ เหน็ ชดั ทส่ี ุดคอื ดวงตาดำ� ลกึ ทไ่ี มไ่ ดด้ ุดนั เหมอื นเคย แต่อ่อนหวานจนคนมองสบใจสนั่ “พเ่ี ทพ” เสยี งของเธอดงั่ เสยี งกระซบิ อกี ทงั้ ยงั ดูเหมอื นไมใ่ ช่เสยี งของตวั เอง ดว้ ยซำ�้ เพราะมนั ดูลอ่ งลอยอย่างไรพกิ ล “พก่ี บั ไอม้ ง่ิ เพง่ิ กลบั มาถงึ เมอ่ื ครู่น้ีเอง ไดย้ นิ จากพวกบา่ วไพร่วา่ เจา้ กลบั มานอนทเ่ี รอื น ทนรอพบหนา้ เจา้ วนั พรุ่งมไิ หว เลยลองเสย่ี งเปิดประตู รวั้ เขา้ มามองดูเผอ่ื วา่ จกั ไดพ้ บ...โชคดเี หลอื เกนิ ทเ่ี จา้ ยนื อยู่ตรงน้ีพอด”ี พลอยรุง้ จบั ความไดบ้ า้ งไมไ่ ดบ้ า้ ง เพราะสมองกำ� ลงั มนึ งง...พเ่ี ทพ กลบั มาคราวน้ีดู ‘กลา้ ’ มากข้นึ และดูไมข่ ้อี ายเหมอื นเคย หากเป็นเธอเองท่ี

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๙๙ ขวยเขนิ จนแทบไมก่ ลา้ มองสบตา “พเ่ี ทพบาดเจบ็ ตรงไหนบา้ งคะ เจบ็ มากหรอื เปลา่ ” “ห่วงพห่ี รอื ” “ห่วงสคิ ะ...ห่วงมากดว้ ย” แลว้ พลอยรุง้ กไ็ ดเ้หน็ ลกั ย้มิ ทไ่ี มไ่ ดเ้หน็ อยู่หลายเดอื น “พม่ี ไิ ดเ้ป็นกระไรมาก บาดเจบ็ เลก็ นอ้ ยเท่านนั้ ” “พลอยวา่ พเ่ี ทพรบี ไปพกั ผ่อนเถอะค่ะ จะไดห้ ายเรว็ ๆ” “แค่เหน็ หนา้ เจา้ พก่ี ห็ ายแลว้ ” คนถกู เก้ยี วเลกิ ค้วิ มองสบตาดำ� สนทิ ของเขาดว้ ยความรูส้ กึ วูบวาบ ในหวั ใจ “พเ่ี ทพพดู แบบน้ีเป็นดว้ ยหรอื คะ” “มเิ ป็นดอก เพง่ิ พดู เป็นเมอ่ื ครู่น้ีเอง” เป็นคำ� ตอบทท่ี ำ� ใหเ้ธอหวั เราะ คกิ คกั แต่กลบั ตอ้ งสะดุง้ เมอ่ื เขากอดกระชบั เธอแนบแน่นจนพลอยรุง้ แทบ หลอมละลายเลยทเี ดยี ว “พเ่ี ทพ...ปลอ่ ยพลอยเถดิ ค่ะ เดยี๋ วพวกบา่ วไพร่มาเหน็ ” “พ่ขี อพูดกบั เจา้ อีกสองสามประโยค แลว้ จกั ปล่อยเจา้ ตามท่เี จา้ ตอ้ งการ” ไมร่ อใหต้ อ้ งคอยนาน หลวงเทพไกรศรทดั ดอกนางแยม้ ตรงหูของ เธอ ก่อนจรดปลายจมกู ลงบนดอกดอกนน้ั เขาไมไ่ ดห้ อมเธอหรอก แต่พลอยรงุ้ รูส้ กึ เหมอื นเขากำ� ลงั สมั ผสั แกม้ แดงปลงั่ และสูดดมกลน่ิ หอมของอบรำ�่ จากกายเธอกระนนั้ นางแยม้ ส่งกลน่ิ หอมรวยริน ลมพดั โชยคราใด ย่งิ หอมชดั เจน... หอมเสยี จนคนดอมดมอยากจดจ่อปลายจมกู ใหเ้น่ินนานกวา่ นนั้ “ช่ืนใจ” ชายหนุ่มกระซิบบอกพรอ้ มกบั ปล่อยใหเ้ ธอเป็นอิสระ ก่อนจากกนั คนื นนั้ เขาเอ่ยท้งิ ทา้ ยไวว้ า่ “พร่ี อคำ� ตอบของเจา้ รออยู่ทกุ เมอ่ื เชอ่ื วนั ...พห่ี วงั เหลอื เกนิ ...หวงั วา่ คำ� ตอบของเจา้ จกั ตรงกบั หวั ใจของพ”่ี

๒๐๐ ♥ ศศภิ า พลอยรุง้ ไดแ้ ต่กม้ หนา้ แกม้ แดงระเร่อื รอ้ นวาบ และลามไปทวั่ ทง้ั เรอื นกาย วนั ถดั มาขณะรว่ มรบั ประทานอาหารเชา้ กบั ทา่ นพระยาสรุ ศกั ด์เิ สนา และคณุ หญงิ ลำ� ดวนนนั้ พลอยรุง้ ดูสงบเสงย่ี มกวา่ ปกติ ท่าทางการเปิบขา้ ว ไมข่ ดั หูขดั ตาหรอื ทลุ กั ทเุ ลเช่นครง้ั ก่อนๆ ผูเ้ป็นแมเ่ หน็ แลว้ กอ็ ดชน่ื ชมในใจ ไม่ได.้..ความช่นื ชมนน้ั ยงั เผอ่ื แผ่ไปยงั ผูเ้ ป็นพ่อทว่ี นั น้ีเจริญอาหารมากกว่า ปกตอิ กี ดว้ ย “เมอ่ื คนื พอ่ คยุ กบั แมเ่ จา้ เหน็ บอกวา่ เจา้ ตกลงใจเรอ่ื งออกเรอื นแลว้ ” พลอยรุง้ สะดุง้ ชอ้ นสายตามองสบท่านเจา้ คุณแลว้ ย้มิ ประจบเลก็ นอ้ ย “เจา้ ค่ะ...เจา้ คุณพอ่ ขดั ขอ้ งหรอื เจา้ คะ” ใช่แค่ตอบ ยงั กลา้ ถามกลบั ผดิ วสิ ยั สาวๆ สมยั น้ีนกั คนเป็นแม่ ระบายลมหายใจยาว ส่งสายตาตำ� หนิเลก็ ๆ มาให ้ แต่กไ็ มไ่ ดพ้ รำ�่ บน่ อะไร “ไมไ่ ดข้ ดั ขอ้ งดอก เพยี งแค่อยากถามใหแ้ น่ใจ” ทา่ นยกนำ�้ ข้นึ ดม่ื อกึ หน่ึง แลว้ เอ่ยต่อไปดว้ ยนำ�้ เสยี งเรยี บเร่อื ย “สำ� หรบั พอ่ เทพนนั้ พอ่ เหน็ เขามา แต่ไหนแต่ไร บา้ นเราก็รูจ้ กั กนั มานานนม หากพ่อจกั ฝากเจา้ ใหใ้ ครสกั คน ดูแล คนแรกทพ่ี อ่ คดิ ถงึ ย่อมตอ้ งเป็นพอ่ เทพ” แม่พลอยเผลอตวั ย้ิมกวา้ งจนเห็นฟนั สีขาวเรียงเป็นระเบียบ กระจ่างตา “หมายความวา่ เจา้ คณุ พอ่ เหน็ ดเี หน็ งามดว้ ยใช่ไหมเจา้ คะ” ท่านเจา้ คณุ เลกิ ค้วิ แลว้ หวั เราะร่วน “ลูกคนน้ีน่ีช่างเจรจาจนเกนิ หญงิ จรงิ เทยี ว!” “นอ้ งเองก็หนกั ใจค่ะคุณพ่ี ไดแ้ ต่หวงั ว่าพอออกเรือนไปคงจกั สำ� รวมข้นึ ” คุณหญงิ สำ� ทบั อย่างเหน็ ดว้ ย ถา้ เป็นสตรคี นอน่ื คงนงั่ กม้ หนา้ รูส้ กึ