จารใจรัก 2

ส่วนท่ี 1 ภาคการกลบั มาของฟางหวาเล่ม 2

39 ล่าสตั ว์ ลานล่าสตั วข์ องราชสานักครอบคลุมพื้นท่ีกว่าพนั หมู่* เนิ นเขาเชื่อมติดต่อกนั ครึ่งหน่ึงและมีสิงห์สาราสตั ว์หายาก หลากหลายสายพนั ธอ์ุ าศยั อยู่ พวกเขาขี่ม้าตรงเข้าไปในภเู ขา เม่ือมองเหน็ เหย่ือผ่าน ทางช่องว่างระหว่างต้นไม้แห้งกย็ ิงธนูออกไปทนั ที ไม่นานนัก บนม้าของเย่ียนถิง เฉิ งหมิงและซ่งฟางก็มีสตั ว์ตวั เลก็ แขวน เอาไว้ ลูกศรในกระบอกธนูของฉิ นเจิงกลบั ยงั ไม่ถกู ยิงออกไป เลยสกั ดอก “น่ี พ่ีฉิ นเจิง เหตุใดถึงไม่ยอมลงมือสกั ที” เยี่ยนถิงหนั มามองฉิ นเจิงอย่างมีใจฮึกเหิ ม “มนั เป็ นเหย่ือชิ้นเลก็ ไม่ควรค่าแก่การลงมือ” ฉิ นเจิง ตอบ เย่ียนถิงเหลือบมองแวบหนึ่งด้วยความไม่พอใจ “ถ้า อย่างนัน้ แบบใดเล่าถึงจะควรค่า เตียว*ม่วง? จิ้งจอกขาว? พวก 401

นี้มีอย่ใู นภเู ขา ถึงมีกค็ งไม่ออกมาในวนั นี้แน่ ช่วงนี้ไม่มีหิมะตก มาสิบกว่าวนั แล้ว มีเหยื่อให้ล่ากด็ ีแล้ว ท่านอย่าเรอื่ งมากเลย” ฉิ นเจิงส่งเสียงฮึดฮดั “พวกเรายังอิงการแข่งขนั แบบเดิม เมื่อการแข่งขัน สิ้นสุดลง ถึงเวลานัน้ หากท่านล่าได้ไม่เยอะหรือไม่ได้เลย ท่าน ต้องเลี้ยงข้าวพวกเรา” เย่ียนถิงกล่าว “ได้!” ฉินเจิงไมไ่ ด้ใส่ใจ เยี่ยนถิงกวาดตามองเซ่ียฟางหวาที่อย่ขู ้างเขาแล้วเสริม ว่า “ไม่ไปเยี่ยนฝูโหลวหรือที่อ่ืนทงั้ นัน้ ไปเรือนลวั่ เหมยของ ท่านเป็ นอย่างไร ให้ทิงอินของท่านลงมือทาอาหารให้พวกเรา ด้วยตวั เอง ในเมืองหลวงแห่งนี้มีใครไม่ร้บู ้างว่าท่านเชิญเหอ เย่ียนมาสอนนางทาอาหาร ท่านกลบั จวนไปกินอาหารท่ีนางทา ทุกวนั บดั นี้ต้องให้พวกเราได้ลองชิมบ้างแล้ว อร่อยจริงๆ ใช่ หรอื ไม่” ฉินเจิงเลิกคิ้วพลางมองเขาและไมไ่ ด้ปฏิเสธ “นัน่ ต้องให้ พวกเจ้าเอาชนะข้าได้ก่อน” 402

“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ วนั นี้พวกเราต้องเอาชนะเขาให้ ได้” เย่ียนถิงกล่าวกบั เฉิงหมิงและซ่งฟาง “ต้องชนะให้ได้!” ทงั้ สองพยกั หน้าอย่างพร้อมเพียงด้วย สีหน้าฮึกเหิม “เหตุใดน้องมู่ชิงกบั พี่จื่อกยุ ถึงยงั มาไม่ถึงอีก หลายปี นี้ แม้พ่ีจื่อกยุ มกั จะล้มป่ วยบ่อยๆ แต่ทกั ษะการข่ีม้ากบั การต่อสู้ ไม่ได้ถดถอยลงไปด้วย โดยเฉพาะทกั ษะการยิงธนูอนั แม่นยา ราวกบั ได้สืบทอดบุคลิกอนั ห้าวหาญของจงหย่งโหวสมยั หนุ่ม มา ส่วนน้องมู่ชิงกโ็ ดดเด่นทงั้ ด้านบุน๋ และบู๊ ทกั ษะการยิงธนูย่ิง ไม่ต้องพดู ถึง แมเ้ สนาบดีฝ่ ายขวาจะเป็นขนุ นางด้านบนุ๋ แต่เขา ก็ให้กาเนิ ดลูกชายผู้มีความสามารถทัง้ ด้านบุ๋นบู๊” เย่ียนถิง กล่าวพลางมองไปด้านหลงั “เรารอพวกเขาอยู่ตรงนี้ก่อนเถอะ ได้ผ้ชู ่วยเพิ่มอีกสอง คน โอกาสชนะกม็ ีมากขึน้ ” เฉิงหมิงกล่าว “เอาตามนี้แหละ” ซ่งฟางเหน็ ด้วย ฉิ นเจิงเห็นท่าทางกระตือรือร้นท่ีเพิ่มมากขึ้นของพวก เขาแล้วกไ็ มไ่ ด้ต่อต้านและรอคอยอย่างเงียบๆ 403

เซี่ยฟางหวามองพวกเขาพลางกลอกตาในใจ หากพวก เขาร้วู ่าบดั นี้นางยงั แยกเกลือกบั น้าตาลไม่ออก ถึงจะเขียนช่ือ ติดเอาไว้บนกระปุกแล้วกต็ ามแต่กย็ งั หยิบผิดอยู่ดี ตลอดการ เรียนร่วมเจด็ แปดวนั ที่ผ่านมา อาหารท่ีทาออกมาถ้าไม่หวาน เกินก็เค็มจนต้องคายทิ้ง ถ้ารู้อย่างนี้ยงั จะตื่นเต้นเช่นนี้ อีก หรอื ไม่ รอเพียงไม่นาน ม้าของหลี่ม่ชู ิงกบั เซ่ียม่อหานกเ็ ดินกรีด กรายมา “พวกเจ้ายงั มวั เอ้อระหายอยู่อีก เดิมทีพวกเราจะมาล่า สตั ว์แต่พวกเจ้าราวกบั กาลงั เดินเที่ยวชม มวั แต่ทาอะไรอยู่” เย่ียนถิงไม่พอใจ ทงั้ สองมึนงง เหน็ ได้ชดั ว่าไม่ได้คิดว่าทุกคนจะรอพวก เขาอย่ขู ้างหน้าจงึ อดไมไ่ ด้ที่จะงุนงง “ในเมื่อมากนั ครบแล้ว ก็อย่าชักช้าอยู่เลย น้องมู่ชิง พี่จ่ือกยุ ตอนนี้ทงั้ สองกป็ กติดี ไม่ได้อ่อนแอจนหยิบจบั ธนูไม่ได้ ออกกาลงั สกั หน่อยกไ็ มต่ ้องกลวั ว่าไข้จะกลบั ” เฉิงหมิงยยุ งและ เล่าเรอื่ งที่พนันกบั ฉินเจิงเมอ่ื ครใู่ ห้ทงั้ สองฟัง 404

เมอื่ ทงั้ ค่ฟู ังจบกห็ นั ไปมองฉินเจิงกบั เซี่ยฟางหวา ฉินเจิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “พวกเจ้าเอาแต่คิดว่าข้าจะ แพ้ เหตใุ ดจึงไม่คิดว่าข้าจะชนะบา้ ง ถ้าหากข้าชนะล่ะ” “หากท่านชนะ ขออะไรเราก็จะทาให้” เย่ียนถิงตอบ ตรงไปตรงมา ฉินเจิงกล่าวอย่างไม่เกรงใจ “หากข้าชนะ พวกเจ้าแต่ละ คนต้องนาขนเตียวม่วงกบั จิ้งจอกขาวมาให้ข้า” เขาหยุดพกั และกล่าวต่อ “อย่าบอกว่าพวกเจ้าไม่มี ข้ารู้ว่าพวกเจ้าแต่ละ จวนล้วนมีเกบ็ ไว้ แม้จะมีไม่มาก แต่อย่างน้อยกต็ ้องมีสกั หนึ่ง ถึงสองชิ้น” “ท่านพูดถกู แล้ว จวนข้ามี” เยี่ยนถิงรีบตอบจากนัน้ ก็ ถามด้วยความสงสยั “ท่านจะเอาส่ิงนี้ไปทาอะไร” “หรือจะนาไปตดั เยบ็ เสื้อผ้าให้ทิงอินอีกแล้ว” เฉิ งหมิ งรีบยิงคาถาม ฉิ นเจิงไม่ตอบกน็ ับว่ายอมรบั แต่โดยดี จากนัน้ กเ็ ตือน ว่า “สรุปแล้วหากข้าชนะ พวกเจ้าจงจาไว้ หลงั กลบั ถึงจวนใน วนั นี้ต้องส่งมาให้ข้า” 405

“ท่านนี่เหลือเกินจริงๆ ขนเตียวม่วงกบั จิ้งจอกขาวหา ยากยิ่ง ทกุ ปี แม่ข้าจะเอามนั มาซุกมือเพื่อเพ่ิมความอบอ่นุ ให้ตวั นางเองกบั น้องสาว จะตดั ใจทิ้งให้มาทาเป็ นเสื้อผ้าได้อย่างไร ต้องใช้ก่ีชิ้นจึงจะรวบรวมเข้าด้วยกนั จนสามารถตดั เสื้อคลุมได้ หน่ึงตวั ” เย่ียนถิงกล่าวเสียงเยน็ จากนัน้ กเ็ หลือบหางตามองสี หน้ าอันราบเรียบของเซ่ียฟางหวาและกล่าวเตือนว่า “อย่า ตามใจสตรีมากนัก” “จะตามใจหรอื ไม่กไ็ ม่ใช่เรอื่ งท่ีเจ้าต้องสนใจ ในเม่ือเจ้า พดู ออกแล้วกต็ ้องรกั ษาสญั ญา” ฉินเจิงกล่าว “ได้! ข้ารบั ปาก พวกเจ้ารบั ปากด้วยหรือไม่” เยี่ยนถิง ถามคนอื่นๆ เฉิงหมิงกบั ซ่งฟางพยกั หน้า “เรารบั ปาก” “น้องมู่ชิง พ่ีจ่ือกยุ พวกท่านล่ะ” เย่ียนถิงมองไปยงั หลี่มู่ ชิงกบั เซ่ียมอ่ หานที่ไมไ่ ด้พดู อะไร หลี่มู่ชิงคลี่ยิ้ม “ในเม่ือพนันเอาไว้แล้ว ข้ากจ็ ะยอมให้ ท่านแมบ่ น่ หลงั จากกลบั ถงึ จวน พนันเป็นเพ่ือนพวกเจ้า” 406

เซี่ยม่อหานเองกไ็ หลไปตามน้า “ในเม่ือเป็ นเช่นนี้ วนั นี้ ข้ากจ็ ะทุ่มเทสดุ ชีวิตเป็นเพื่อนพวกเจ้าแล้วกนั ” “ถ้าอย่างนัน้ ก็เริ่มเถอะ!” ฉิ นเจิงรอให้ทุกคนพูดเสรจ็ จากนัน้ กค็ วบมา้ เข้าไปในภเู ขาทนั ที เม่ือม้าหงจงจินท่ีเซ่ียฟางหวากาลงั ข่ีอยู่เหน็ หลิวอวิ๋นจวี วิ่งออกไปกร็ ีบวิ่งตามไปทนั ที เย่ียนถิง เฉิ งหมิง ซ่งฟาง เซ่ียม่อหานและหลี่มู่ชิงกค็ วบ มา้ ว่ิงเข้าไปในป่ าทึบราวกบั ชิงนาหน้า ฝี เท้าของม้าหงจงจินกบั หลิวอวิ๋นจวีว่องไวในทางเรียบ แม้มาถึงหบุ เขาแต่กไ็ ม่ได้ช้าลงเช่นกนั ไม่เพียงแต่จะไม่ช้า อีก ทงั้ ยงั ได้เปรียบกว่าม้าทวั่ ไปอย่างเหน็ ได้ชดั ดงั นัน้ ใช้เวลาไม่ นาน มา้ ทงั้ สองกท็ ิ้งห่างม้าอีกห้าตวั ไปอย่างที่ควรเป็น เมื่อม้าทงั้ สองตวั ว่ิงผา่ นมากท็ าให้บรรดาสตั วเ์ ลก็ ท่ีออก จากถา้ มาหาอาหารต่างตื่นตกใจ ฉินเจิงไมไ่ ด้สนใจสตั วเ์ ลก็ จงึ ควบม้ากระโจนออกไป 407

เซ่ียฟางหวามองเขาแวบหนึ่ง หงจงจินตามหลิวอว๋ิน จวีอย่างไม่ยอมออกห่างแม้แต่ก้าวเดียว นางจึงได้แต่ตามเขา ไปไม่ห่าง ควบม้าทะยานมาอย่างรวดเรว็ ปานลมกรดประมาณ คร่ึงชวั่ ยามกม็ าถึงภเู ขาท่ีอยู่ลึกเข้าไป เขาเหน็ เงาเลก็ ๆ สีม่วง กบั สีขาวว่ิงผา่ นไปตามซอกต้นไมอ้ ย่างรวดเรว็ “เตียวมว่ งกบั จิ้งจอกขาว!” ฉินเจิงกล่าว แน่นอนว่าเซี่ยฟางหวากร็ ู้จกั เตียวม่วงกบั จิ้งจอกขาว เช่นกนั นางจาใจต้องเคารพในความวาสนาดีของฉิ นเจิง เตียว ม่วงกบั จิ้งจอกขาวหายากมาก ไม่เพียงแค่ออกมาให้เขาเหน็ ใน วนั นี้ แต่ยงั ปรากฏตวั ขึน้ ถงึ สองตวั พรอ้ มกนั ฉินเจิงควบมา้ ตามไป เซี่ยฟางหวากต็ ามเขาไปเช่นกนั ตามไล่ล่ารว่ มหน่ึงก้านธปู เงาเลก็ สีม่วงกบั สีขาวราวกบั รวู้ ่ามนั จะหนีไปด้วยกนั ไม่รอดจึงแยกย้ายกนั หนีแทน 408

บดั นี้ฉิ นเจิงง้างศรกบั คนั ธนู ลูกศรทงั้ สองกางออกมา พรอ้ มกนั จากนัน้ กป็ ล่อยแยกออกไป ขณะเดียวกนั กม็ ีเสียงตะโกนดงั มาจากด้านข้าง “จิ้งจอก ขาว!” พดู จบลกู ศรปริศนากบ็ ินผา่ นไป ชวั่ พริบตากช็ นกบั ลกู ศร ท่ีฉิ นเจิงยิงออกไปเม่ือครู่ จิ้งจอกขาวตัวนั้นว่ิงหนี ไปตาม รอ่ งรอยแยกของลกู ศรทงั้ สอง เตียวม่วงโดนลูกศรของฉิ นเจิงยิงเข้าไปและนอนหมอบ อย่บู นพืน้ ฉินเจิงโมโหขึน้ มาฉับพลนั ทันใดนัน้ เซี่ยฟางหวาก็หยิบกระบ่ีอนั ละเอียดงดงาม ด้ามหนึ่งที่ฉิ นเจิงให้นางออกมาแล้วขว้างออกไป คมกระบ่ี สะท้อนแสงวาววบั เยือกเยน็ ทางหนึ่งทะลุผ่านพุ่มไม้หนาเตี้ย เสียงรอ้ งดงั ออกมาอย่างชดั เจนซึ่งเป็นเสียงของกระบด่ี ้ามนัน้ ที่ แทงโดนเนื้อ “ดี!” ความโมโหเมื่อคร่ขู องฉิ นเจิงค่อยๆ คลายลงเป็ น ความชอบใจ เขาหันไปมองเซี่ยฟางหวาด้วยนัยน์ตาเป็ น ประกาย 409

เซ่ียฟางหวามองเขาแวบหน่ึง จากนัน้ กค็ วบม้าไปยงั พ่มุ ไม้หนาเตี้ยตรงนัน้ ม้าหลิวอวิ๋นจวีท่ีฉินเจิงข่ีอย่รู ีบตามม้าหงจงจินไปทนั ที ทงั้ คู่เข้ามาใกล้และเห็นว่าท่ีขาของจิ้งจอกขาวมีกระบ่ี ปักอยู่ แม้จะแทงเข้าไปไมล่ ึกมาก แต่กท็ าลายเอน็ ขาของมนั จน ไม่สามารถเดินได้จึงหมอบอยู่บนพื้น มนั มองมาท่ีทัง้ คู่ด้วย ความโกรธเจอื เศร้าโศก บดั นี้ ด้านข้างกม็ ีม้าส่ีตวั มุ่งตรงมา คนบนม้าล้วนเป็ น สตรี ทัง้ หมดสวมชุดข่ีม้าผ้าไหม กลิ่นหอมแบบสตรีอบอวล ท่ามกลางป่ าหญ้าท่ีปกคลุมด้วยหิมะขาว แต่ละคนมีใบหน้า แดงระเร่ือ ใบหน้าชื้นเหง่ือแต่กลบั คงความงามไว้ ช่างงดงาม ยิ่งนัก *1 หมู่ = 666.67 ตารางเมตร *เซเบิล เป็นสตั วใ์ นตระกลู เดียวกบั พงั พอน 410

40 ความคิด สตรีทงั้ หมดหนั มามองทงั้ ค่อู ย่างกะทนั หนั สายตาทอด มองบนรา่ งของฉินเจิง บา้ งกง็ ุนงง บา้ งกด็ ีใจ เซี่ยฟางหวาเหลือบมองสตรีตรงหน้า นางในฐานะของ หวางอิ๋ นเคยพบคุณหนู หลูแล้วท่ี ประตูเมืองตอนจะออกจาก เมืองหลวง ส่วนสตรีที่เหลือท่ีอยู่ช้างหลัง นางเคยพบบ้าง สมยั ก่อน บ้างกไ็ ม่เคยพบ แต่ถึงอย่างไรกต็ ้องเป็ นสตรีตระกลู ใหญ่ของชนรนุ่ หลงั อนั สงู ศกั ด์ิในเมอื งหลวงแห่งนี้แน่นอน “คุณชายรองเจิง ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” คุณหนูหลู มองฉิ นเจิ งด้วยดวงตาเป็ นประกายท่ีแฝงไปด้วยความ ประหลาดใจแต่กด็ ีใจไมน่ ้อย “พ่ีเจิง!” สตรีผ้สู วมชุดสีชมพซู ึ่งอยู่ด้านข้างคณุ หนูหลูก็ ส่งเสียงเรียกด้วยความดีใจ สตรีท่ีเหลือแม้จะไม่ได้ดีใจเท่าสองคนนี้ แต่หลงั จาก สงบสติอารมณ์ได้กม็ องฉินเจิงด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม ฉิ นเจิงเงยหน้ามองแวบหนึ่งแล้วส่งเสียง “อืม” ออกมา ด้วยสีหน้าไม่ยินดียินรา้ ย “พวกเจ้ารบกวนข้าตอนล่าสตั ว”์ 411

ประโยคท่ีกล่าวอย่างไม่ระมดั ระวงั นี้ ล้วนหมายถึงคน ท่ีมาล่าสตั ว์ จงใจกล่าวว่าพวกนางรบกวนเขา แต่บางคนกลบั รีบร้อนรบั ผิดชอบกบั คาพดู ของเขาแล้ว กล่าวด้วยความเสียใจเลก็ น้อย “ขอโทษด้วย พวกเราไม่รู้ว่า ท่านกม็ าล่าสตั วท์ ่ีน่ีเช่นกนั ” เซ่ียฟางหวาเห็นใบหน้ าที่ระมัดระวังมากมายของ คณุ หนูหลจู ึงเบอื นหน้าหนี ครา้ นจะมองอีก การจะชอบผ้ชู ายสกั คนต้องชอบมากเพียงใดถึงได้ทา ตวั ไร้ค่าตา่ ต้อยเช่นนี้? สตรีผทู้ ี่นาหน้าคนอื่นมุ่งตรงเข้ามาเมื่อ คร่แู ม้จะไม่ได้งามลา้ เลิศดจุ เทพธิดา แต่กม็ ีใบหน้าสวยงามไม่ แพ้กนั บดั นี้กิริยาท่าทางอนั ทาให้ผ้คู นสะดุดตาเม่ือครู่ในชวั่ พริบตาหายไปไหนแล้ว “ต่อไปหากร้วู ่าข้ามาที่นี่กต็ ้องเลี่ยงออกไป ครงั้ นี้ข้าจะ อภัยให้พวกเจ้า” ฉิ นเจิงไม่มองพวกนางอีกแต่กลับหันไป ถามเซ่ียฟางหวาว่า “เป็นหรอื ตาย?” เซี่ยฟางหวามองเขาด้วยใบหน้าเรียบสงบ แน่นอนว่า ต้องมีชีวิตอยู่ หากตาย กระบี่ด้ามนัน้ ท่ีนางเพิ่งปาออกไปกค็ ง 412

เป็ นกระบ่ีคร่าชีวิตแล้ว เจ้าจิ้งจอกขาวตวั นัน้ คงจะไม่มองนาง ด้วยความโกรธอย่บู นพืน้ ตอนนี้แน่นอน “ข้ากร็ ้สู ึกได้ว่ามนั ยงั มีชีวิตอยู่” ฉิ นเจิงพยกั หน้าแล้วขี่ ม้าวนรอบๆ จิ้งจอกขาวตวั นัน้ จากนัน้ กม็ องไปยงั เตียวม่วงตวั เลก็ ท่ีนอนหมอบอยู่ไม่ไกล เขากล่าวราวกบั ต้องการปรึกษาว่า “หรือจะเอาพวกมนั กลบั ไปให้เจา้ เลี้ยงแทน” เซี่ยฟางหวาไม่มองเขา เลี้ยงจิ้งจอกขาวกบั เตียวม่วง ต้องงา่ ยกว่าดแู ลต้นเซียนเค่อไหลอย่แู ล้ว ฉิ นเจิงกล่าวต่อ “ทุกวนั เจ้ากท็ าอาหารสองชุดให้มนั กิน หลงั จากท่ีเหอเยี่ยนกลบั ไปกแ็ ล้วกนั ” ใบหน้าของเซี่ยฟางหวากระตุกเลก็ น้อย หากเจ้าสองตวั นี้กินอาหารท่ีนางทาล่ะก็ ไม่ก่ีวนั คงกลายเป็ นเสือขาวน้าตาล ไม่กเ็ สือขาวเกลือแน่ ฉินเจิงกระตุกมุมปาก “ข้าไม่สามารถรบั ความผิดพลาด ของเจา้ เพียงผเู้ ดียวตลอดไปได้หรอกนะ” เซ่ียฟางหวาทาเสียงตา่ ในลาคอเบาๆ นัน่ เป็นเพราะเขา สมคั รใจที่จะกินเอง ขนาดทิงเหยียนยงั ไม่ยอมกินเลย 413

ฉิ นเจิงจ้องใบหน้าของนางด้วยนัยน์ตาสนั่ ไหว “ยาของ หมอหลวงซุนเหน็ ผลแล้วจริงๆ ดสู ิ เจ้าทาเสียงตา่ ได้แล้ว” เซี่ยฟางหวาชะงกั ไปครู่หนึ่ งก่อนจะหันหน้ าออกมา จากนัน้ กส็ ะบดั แส้ม้วนเอาจิ้งจอกขาวตวั เลก็ บนพืน้ ขึน้ ม้ามาใน พริบตา นางเอามอื รองก่อนจะวางไว้เบอื้ งหน้า “นัน่ เป็ นเหย่ือท่ีข้าหมายตาไว้!” คุณหนูหลูเหน็ ฉิ นเจิง พูดกับเซ่ียฟางหวาอย่างไม่ยี่หระ น้าเสียงท่าทางอ่อนโยน ตามใจ บางครงั้ กม็ องเหน็ เขาเผยรอยยิ้มเลก็ ๆ ออกมา ฉิ นเจิง ในบุคลิกนี้นางไม่เคยเห็นเลยสกั ครงั้ เขาเคยยิ้มแย้มต่อหน้า สตรีตงั้ แต่เมื่อใด? นางคิดว่าเขาเป็นเช่นนี้มาตงั้ แต่เกิดแต่กลบั ไม่ใช่แบบนัน้ ด้วยเหตุนี้จึงอดไม่ได้ที่จะหึงหวงเดือนพล่าน ย่ิง เหน็ ว่าเซ่ียฟางหวาเอาจิ้งจอกขาวไปจึงทนไม่ไหวอีกต่อไป ฉิ นเจิงเลิกคิ้วมองนาง “หมายตาไว้ไม่ได้หมายความว่า เจ้าจะสามารถล่ามนั ได้ ใครล่าได้กเ็ ป็นของคนนัน้ ” “ลูกศรของข้าแทงจิ้ งจอกขาวตัวนี้ เข้าอย่างจัง” คณุ หนูหลกู ล่าวอย่างไม่ยอม 414

“ลูกศรของเจ้าหกั ไปแล้ว” ฉิ นเจิงยกมือขึ้นชี้ “ลูกศร ของเจา้ อย่ตู รงนัน้ ” คณุ หนูหลมู องตามนิ้วมอื ของฉินเจิงจงึ เหน็ ว่าลกู ศรของ นางโดนลูกศรสีดาอนั หนึ่งโจมตีจนหกั ตรงกลาง ลกู ศรสีดายงั มี สภาพเดิมไมเ่ ปลี่ยนแปลง เหน็ ได้ชดั ว่ามีแรงต้านทานมาก ส่วน ลูกศรของนางนอนแน่นิ่งอยู่บนพ่มุ ไม้เตี้ย นางหน้าถอดสีในชวั่ พริบตา “นี่…เป็นไปได้อย่างไร” “เหตุใดถึงเป็ นไปไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะลูกศรของเจ้า ก่อกวน ลกู ศรของข้าต้องไม่พลาดเป้าสุนัขจิ้งจอกตวั นี้แน่นอน แถมยงั ให้ทิงอินของข้าต้องลาบากออกแรงเองอีก” ฉิ นเจิง ตวาดเสียงเยน็ คุณหนู หลูอึ้งไปและไม่ได้ กล่าวโต้ แย้งอะไรอี ก โดยเฉพาะประโยคทิงอินของเขาที่ฉิ นเจิงกล่าวออกมาทาให้ รา่ งกายของนางสนั่ ระริก นางร้วู ่าฉิ นเจิงรบั หญิงรบั ใช้ข้างกายผ้หู น่ึงท่ีมีชื่อว่าทิง อินเข้ามา แถมยงั เชิญอาจารยห์ ญิงท่ีสอนหนังสือให้กบั บรรดา องค์หญิงและพ่อครวั ใหญ่แห่งเยี่ยนฝูโหลวมาสอนถึงในจวน นางกร็ ู้ แม้กระทงั่ เพื่อที่จะตดั เยบ็ เสื้อผ้าสีละหนึ่งชุดให้ทิงอิน 415

จนถึงกบั ต้องขดั ขวางช่างเยบ็ ปักท่ีกาลงั รีบตดั เยบ็ ชุดกระโปรง ให้นางนางกย็ ่ิงรดู้ ี พระชายาอิงชินออ๋ งสอนมารยาทสตรีให้ด้วย ตวั เองถงึ นางไม่อยากรกู้ ไ็ มไ่ ด้ ตลอดระยะเวลาหน่ึงในช่วงนี้ เร่ืองท่ีทวั่ ทงั้ เมืองหลวง ต่างพดู ถึงมากท่ีสดุ คือคณุ ชายรองเจิงกบั หญิงรบั ใช้ของเขา ส่ิงท่ีพดู ล้วนเป็นเขาเอน็ ดหู ญิงรบั ใช้ของตนมากเพียงใด มารยาทสตรีของหญิงรบั ใช้ของเขายงั มีความสาคญั มากกว่า คณุ หนูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายเช่นนางเสียอีก นางรู้สึกราวกบั ว่าเลือดลมในอกตีตื้นขึ้นมา จากนัน้ ต้องใช้แรงอย่างมากจึงจะอดกลนั้ มนั เอาไว้ได้ เม่ือสงบสติได้ แล้วจงึ ค่อยๆ พิจารณาเซี่ยฟางหวา สายตาของสตรีท่ีเหลือกท็ อดมองบนร่างของเซี่ยฟาง หวาเช่นกนั สตรีมองสตรีด้วยกนั บางครงั้ กจ็ ้จู ี้กว่าผชู้ ายมาก เพราะ พวกนางไม่ใช่แค่มองใบหน้าของนางเท่านัน้ แต่ยงั มองไปถึง เสื้อผ้าที่สวมใส่ กิริยาท่าทางและจิตใจด้วย พวกนางพิจารณา หาว่าสตรีผ้นู ี้มีส่วนใดบ้างที่ไม่เพียบพร้อมเหมือนตน แต่ช่าง 416

น่าเสียดาย สตรีทงั้ หมดมองอย่นู านสองนาน นอกจากใบหน้าท่ี นับว่างดงามพริ้มเพราแต่ยงั ห่างไกลจากเทพธิดาแล้ว ส่วน อื่นๆ กไ็ ม่เหน็ ว่าจะมีส่ิงใดไมเ่ พียบพรอ้ มเลยแม้แต่น้อย ถึงฐานะของนางจะเป็ นเพียงหญิงรบั ใช้ข้างกายผ้ตู ่า ต้อย แต่แผ่นหลงั บางซึ่งนัง่ ตัวตรงอยู่บนม้าหงจงจินที่ดุร้าย ที่สุด เม่ือรวมเข้ากบั ม้าแล้วราวกบั เป็นหนึ่งเดียวกนั ทาให้ไม่มี ผใู้ ดกล้าหย่ิงผยองดถู กู มือเรียวยาวภายใต้ผา้ ไหมงดงามประคองจิ้งจอกขาวตวั เลก็ อย่างสบายอกสบายใจ มนั ไม่ต่อต้านเลยแม้แต่น้อย ด้วย เหตุนี้จึงทาให้ผ้คู นไม่แน่ใจว่า หากเป็ นคน นางกค็ งกดเอาไว้ แผว่ เบาเช่นกนั ไมย่ อมให้ต่อต้านแมแ้ ต่น้อย ทิงอินผนู้ ี้--- หญิงรบั ใช้ทิงอินผ้นู ี้สามารถทาให้ทุกคนที่เหน็ นางร้สู ึก ทงั้ แปลกใจและไมแ่ ปลกใจได้ ส่ิ งที่แปลกใจคือนางเป็ นเพียงหญิ งรับใช้แต่กลับมี ท่าทางสงู ศกั ด์ิราวกบั ติดตวั มาตงั้ แต่เกิด 417

ส่ิงที่ไม่น่าแปลกใจคือนางเป็ นหญิงรบั ใช้ข้างกายของ ฉิ นเจิง หากไม่โดดเด่น คุณชายรองเจิงจะรบั นางเข้ามาได้ อย่างไร “กระบ่ีของเจ้า อย่าลืมล่ะ!” ฉิ นเจิงเห็นว่าคุณหนูหลู ไมไ่ ด้โต้แย้งอีกจึงกล่าวเตือนเซี่ยฟางหวา เซี่ยฟางหวาสะบดั แส้อีกครงั้ ม้วนเอากระบี่ที่ตกอยู่บน พื้นเข้าฝักในชวั่ พริบตา ประกายกระบ่ีสะท้อนรอบทิศทางและ สะท้อนให้เหน็ ใบหน้าอนั สงบและเยน็ ชาของนาง ฉิ นเจิงไม่รู้ว่าตัง้ ใจหรือเพราะเหตุใด เขาเรียนรู้จาก ท่าทางของเซี่ยฟางหวาจากนัน้ กห็ ยิบแส้สะบดั ไปยงั เตียวมว่ งที่ อยู่ไม่ไกลแล้วม้วนกลบั มา หลงั จากนัน้ กน็ าลูกศรทงั้ สองอนั กลบั มาเกบ็ ไว้ในกระบอกธนูเช่นกนั ภายใต้แสงอาทิตยท์ ี่ลอด ผา่ นเงาไม้ ทาให้ใบหน้าของเขาดดู ีผิดปกติ สตรีทงั้ หมดมองทงั้ ค่ดู ้วยความเงียบเชียบ “ไปล่ะ!” ฉินเจิงกล่าวก่อนจะควบม้าวิ่งออกไปยงั ออก เซ่ียฟางหวาก็ไม่มวั เสียเวลาอีก ม้าหงจงจินว่ิงตาม หลิวอว๋ินจวีจนแทบจะขนาบข้างจากไป 418

ฝี เท้าของมา้ ทงั้ สองราวกบั ว่ิงประลองกนั เหมือนตอนมา พริบตาเดียวกม็ องไมเ่ หน็ เงา ได้ยินเพียงแค่เสียงกีบเท้าเท่านัน้ “ที่ แท้นางก็เป็ นทิ งอิ น หญิ งรับใช้ที่ พ่ีเจิ งรับมา!” คุณหนูเยี่ยนมองส่งจนเงาของทัง้ สองลับไปไกลจากนั้นก็ กระซิบขึน้ คุณหนูหลูไม่พูดอะไร ใบหน้างดงามขาวซีดจนแทบจะ มองออก มือที่กมุ เชือกบงั เ**ยนไว้กาแน่น สตรีนางอ่ืนต่างกร็ วู้ ่าคณุ หนูหลชู อบฉินเจิง แต่ตลอดมา ฉิ นเจิงไม่เคยไว้หน้านาง ย่ิงตอนนี้ร้วู ่าภายในหวั ใจว่างเปล่าจึง ได้แต่เงียบ “หลูเสวี่ยอิ๋ง ไม่ต้องมองแล้ว พวกเขาไปไกลแล้ว” คณุ หนูเย่ียนคือคุณหนูแห่งจวนหย่งคงั โหวและเป็ นน้องสาวแท้ๆ ของเยี่ยนถิง นางได้สติก่อนและเหน็ ว่าคณุ หนูหลูยงั คงมองไป ยงั ทางท่ีฉินเจิงจากไป จึงกลอกตาแล้วกล่าวเสียงดงั หลเู สวี่ยอ๋ิงค่อยๆ หนั กลบั มามองนางก่อนจะกล่าวเสียง เยน็ ว่า “เย่ียนหลนั อย่าคิดว่าข้าไมร่ วู้ ่าเจ้าคิดอะไร” 419

เยี่ยนหลนั ชะงกั ก่อนจะหวั เราะเยาะ “ร้แู ล้วทาไม? ไม่ ต้องพดู ถึงเร่ืองท่ีพวกเราเกิดมาในครอบครวั เช่นนี้เลย เพราะ แม้จะเป็นครอบครวั สามญั ชนกต็ ้องรอให้พ่อแม่หรือแม่สื่อออก ปากก่อนจึงจะแต่งงานได้ เราจะชอบหรือไม่ชอบใคร พูดเอา เองไม่ได้หรอก” สีหน้าของหลูเสว่ียอิ๋งเข้มขึ้นมา จากนัน้ กก็ ล่าวอย่างไม่ ยินยอมว่า “ข้าไม่เชื่อว่าจะมีใครเจอคนที่ตวั เองชอบจากการ ตดั สินใจของพ่อแม่หรอื แมส่ ่ือ” “ถ้าอย่างนัน้ กต็ ้องดูว่าเขาชอบเจ้าหรือไม่” เยี่ยนหลนั ทาเสียงต่าในลาคอ จากนัน้ กก็ ล่าวด้วยความอิจฉาว่า “บดั นี้ หากมองจากฐานะของเรายงั เทียบไม่ได้กบั การเกิดมาเป็นหญิง รบั ใช้วาสนาดีเลย” พูดจบ เม่ือเห็นว่าหลูเสวี่ยอ๋ิงไม่พูดอะไร นางจงึ ฟาดแส้ตีม้า “ไปเถอะ เราเองกต็ ามไปดสู กั หน่อย ในเมื่อ พ่ีเจิงมาที่นี่ พวกพี่ชายข้ากต็ ้องอย่ดู ้วยแน่ พวกเราล่าสตั วไ์ ด้ไม่ เยอะ ไปดวู ่าสตั วท์ ่ีพวกเขาล่ามาได้เยอะเพียงใด” หลูเสวี่ยอ๋ิงกับสตรีนางอื่นพยักหน้ าโดยพร้อมเพียง จากนัน้ กค็ วบม้าตามออกไป 420

41 ตกั เตือน ฉิ นเจิงกบั เซี่ยฟางหวามาถึงทางออกของลานล่าสตั วใ์ น เวลาอนั รวดเรว็ บริเวณทางออกว่างเปล่าไร้ผ้คู น เหน็ ได้ชดั ว่าพวกเย่ีย นถิง เซ่ียมอ่ หานยงั ไมอ่ อกมาจากข้างใน ฉินเจิงกวาดสายตามองไปรอบๆ จากนัน้ กย็ กนิ้วโป้งกบั นิ้วชี้ขึน้ มาวางไว้ที่ริมฝี ปากก่อนจะผิวปากเสียงดงั ก้อง เซ่ียฟางหวาเหลือบมองฉิ นเจิงแล้วก้มหน้าลงพลางย่ืน มือไปฉีกแขนเสื้อของตวั เอง “เจา้ จะทาอะไร” ฉินเจิงเหน็ การกระทาของนางจึงขมวด คิ้วห้าม เซ่ียฟางหวายกมือขึ้นชี้จิ้งจอกขาวท่ีถกู นางกดเอาไว้ แม้กระบี่เล่มนัน้ จะแทงลงไปไม่ลึก แต่ในวนั ที่อากาศหนาว เช่นนี้ หากไม่รีบพนั แผลให้ มนั กอ็ าจจะเสียเลอื ดจนตายได้ 421

ฉิ นเจิ งเข้าใจโดยสัญชาตญาณทันทีและกล่าวว่า “ผ้าเชด็ หน้าผืนนัน้ ที่ข้าให้เจ้าล่ะ? เอาออกมาใช้สิ เจ้าจะได้ไม่ ต้องฉีกแขนเสื้อเผยผิวท่ีแขนตวั เอง” เซ่ียฟางหวามองแขนเสื้อท่ียาวร่มุ ร่ามของตวั เองอย่าง ไม่ใส่ใจ อย่าพูดถึงฉีกออกมาแค่หนึ่งชิ้นเลย ถึงจะฉีกออกมา สองชิ้นกม็ องไม่เห็นแขนของนางแน่นอน แต่ในเม่ือเขาห้าม แล้วนางจึงหยิบผ้าเชด็ หน้าผืนนัน้ ท่ีเขาให้ออกมาจากอกเสื้อ จากนัน้ กม็ องอย่างคร่นุ คิด ฝี มือเยบ็ ปักอนั ประณีตงดงามของ พระชายาอินชินอ๋องทาให้นางทนไม่ได้หากจะเอาไปพนั แผล ให้กบั สตั ว์ เพราะหลงั จากพนั แผลให้มนั เสรจ็ แล้วกไ็ ม่สามารถ นากลบั มาใช้ใหม่ได้อีก เมื่อคิดได้เช่นนี้จึงเกบ็ มนั ไว้ในอกเสื้อ เช่นเดิม ฉิ นเจิ งมองภาพที่ นางกาลังครุ่นคิ ดอยู่ในสายตา ตลอดเวลา เขาหลุดยิ้มและรู้สึกดีขึ้นในพริบตาจากนัน้ ก็ฉีก แขนเสื้อของตวั เองออกมาเป็ นผ้าชิ้นหนึ่งแล้วโยนไปให้นาง “ใช้แขนเสื้อข้าแล้วกนั ” เซี่ยฟางหวารบั ชิ้นส่วนแขนเสื้อของเขามาอย่างไมใ่ ส่ใจ 422

“ยงั มียาใส่แผลให้เจ้าด้วย” ฉิ นเจิงหยิบขวดกระเบื้อง ออกมาจากอกเสื้อแลว้ โยนให้นางอีกครงั้ เซ่ียฟางหวารบั ขวดมาแล้วเปิ ดจกุ ขวดออก นางเทผงยา ท่ีอยู่ข้างในลงบนบาดแผลของจิ้งจอกขาว หลงั จากนัน้ กห็ ยิบ ชิ้นส่วนผ้าไหมจากแขนเสื้อของฉิ นเจิงพนั แผลให้มนั จนเสรจ็ เรียบรอ้ ย เจ้าจิ้งจอกขาวเดิมที่มีสายตามุ่งร้ายกล็ ดลงนิ ดหน่อย มนั หนั มามองเซี่ยฟางหวาอย่างพิจารณา “เจ้านี่มองนิสยั ใจคอของมนุษยท์ ะลปุ รโุ ปรง่ ” ฉินเจิงยิ้ม เซ่ียฟางหวาไม่ออกความคิ ดเห็นใดใด เดิ มทีสุนัข จิ้งจอกมีสติปัญญาดีกว่าสตั วท์ วั่ ไปอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านัน้ ยงั เป็น จิ้งจอกขาวท่ีหาได้ยากเช่นนี้ “เรามาเปล่ียนกนั เจ้าเอาเตียวม่วงตวั นี้ไปพนั แผลให้ บ้าง” ฉิ นเจิงเหน็ ว่านางพนั แผลให้จิ้งจอกขาวเสรจ็ แล้วจึงโยน เตียวม่วงให้นางและฉีกแขนเสื้อตวั เองอีกชิ้นหนึ่งโยนไปพรอ้ ม กนั 423

เซ่ียฟางหวารบั เตียวม่วงมา มนั ขดั ขืนคร่หู น่ึงจากนัน้ ก็ ยอมอย่นู ่ิงๆ อย่างไรเ้ ดียงสาภายใต้ฝ่ ามอื ของนางอย่างรวดเรว็ ลูกศรของฉิ นเจิงแทงลึกเข้าไปมากกว่าดาบของนางที่แทง จิ้งจอกขาวจนแทบจะถึงกระดกู หากเพียงแค่ใส่ยาและพนั แผล ให้เกรงว่าจะไม่ค่อยดี นางพิจารณาบาดแผลครู่หน่ึงแล้วโยน จิ้งจอกขาวให้ฉิ นเจิง จากนัน้ นางก็หยิบเข็มปักลายที่อยู่บน ศีรษะออกมาและหยิบด้ายออกมาจากอกเสื้อ ก่อนจะลงมือเยบ็ แผลให้เตียวมว่ ง นัยน์ตาของฉิ นเจิงเป็ นประกาย “เจ้าทาส่ิงนี้ได้ด้วย หรือ” เซี่ยฟางหวาไมต่ อบ ฉิ นเจิงจดจ้องการเคลื่อนไหวของมือนางด้วยนัยน์ตา เป็ นประกายแวววาว ไม่นานนัก เสียงกีบเท้ามา้ ไม่ใกล้ไม่ไกลกด็ งั ออกมาจาก ภายในลานล่าสตั ว์ เซี่ยฟางหวาไม่สนใจ ส่วนฉิ นเจิงเองกไ็ ม่ได้หนั ไปมอง และไม่ได้สนใจเช่นกนั 424

เสียงกีบเท้าม้าขยบั เข้ามาใกล้ขึน้ อย่างรวดเรว็ เยี่ยนถิง นาหน้ามา เมื่อออกมากส็ ่งเสียงตะโกนเสียงดงั “พี่ฉิ นเจิง ข้าได้ ยินพวกน้องสาวบอกว่าท่านล่าจิ้งจอกขาวกบั เตียวม่วงได้หรือ ท่านยงั เป็ นคนอยู่หรือไม่ ขนาดมีคนมาเฝ้าอยู่ที่ลานล่าสตั ว์ หลายเดือนยงั ไม่แม้แต่จะเหน็ มนั สกั ตวั ” ฉินเจิงหนั ไปมองเยี่ยนถิงแวบหนึ่งพลางเลิกคิ้ว “แล้วนัน่ ทิงอินของท่านกาลงั ทาอะไรอยู่หรือ เยบ็ ปัก รึ?” เย่ียนถิงมองไปยงั เซ่ียฟางหวาอย่างสงสยั ใคร่รู้ หลงั จาก เหน็ ชดั เจนแล้วจึงกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “คาดไม่ถึง ว่าเจ้าจะเย็บแผลเป็ นด้วย? ดูจากฝี มือแล้ว กลุ่มหมอหลวง อาวโุ สแห่งสานักหมอหลวงยงั มีฝี มือละเอียดไม่เท่าเจ้า ข้าเคย เหน็ หมอหลวงซุนเยบ็ แผลให้คนครงั้ หนึ่งกบั ตา มือนัน้ สนั่ ระริก เชียว” “ครงั้ นัน้ ที่เจ้าเคยเห็นกบั ตาคือหมอหลวงซุนเยบ็ แผล ให้พ่อข้า สตั ว์เพียงหน่ึงตวั สามารถเทียบได้กบั อิงชินอ๋องรึ?” ฉิ นเจิงกล่าวอย่างเช่ืองช้า เยี่ยนถิงไอแห้งๆ ออกมา จากนัน้ กห็ วั เราะและกล่าวว่า “ข้าไม่ได้หมายความว่าจะไม่เคารพอิงชินอ๋องสิ่งท่ีข้าต้องการ 425

จะส่ือไม่ใช่ความต่างของคนกบั สตั ว์ แต่เป็ นฝี มือต่างหาก ฝี มือ ก า ร เ ย็บ แ ผ ล ข อ ง ห ม อ ห ล ว ง ซุ น ล ะ เ อี ย ด ไ ม่ เ ท่ า น า ง อ ย่ า ง แน่นอน” “เจ้าก็ลองให้หมอหลวงซุนมาใช้เข็มปักลายสักระยะ หน่ึง ฝี มอื เยบ็ แผลของเขากค็ งจะพฒั นาขึน้ เอง” ฉินเจิงกล่าว เย่ียนถิงราวกบั โดนตอกหน้าหงาย มุมปากกระตุกยิ้ม แหย เขานึกภาพท่ีหมอหลวงซุนจบั เขม็ ปักลายไมอ่ อกจริงๆ ระหว่างที่ทงั้ สองกาลงั พดู คยุ อย่นู ัน้ เซ่ียม่อหาน หล่ีมู่ชิง เฉิ งหมิง ซ่งฟางรวมถึงหลูเสวี่ยอ๋ิง เย่ียนหลนั และคนอ่ืนๆ กข็ ่ี ม้าออกมาจากลานล่าสตั วด์ ้วยความรวดเรว็ ทงั้ หน้าและหลงั มา้ ของทกุ คนล้วนแขวนสตั วเ์ ลก็ ๆ ที่ล่ามาได้มากมาย “สุดท้ายพวกเราก็แพ้แล้ว พี่ฉิ นเจิงช่างโชคดีจริงๆ” หล่ีม่ชู ิงฝื นหวั เราะ “พอคิดว่าหลงั กลบั ไปถึงจวนแล้วต้องทาอย่างไรจึงจะ เอาหนังสองชิ้นในมือของท่านแม่มาให้เขาได้ นี่ลาบากยิ่งกว่า เสียอีก” เฉิงหมิงกล่าว 426

“ใช่! ฝัง่ เราคนเยอะกว่าแต่ยงั แพ้ให้เขา หากเร่ืองแพร่ ออกไปต้องขายหน้าแน่” ซ่งฟางกล่าวอย่างท้อใจ “ในจวนของข้าแม้จะไม่มีคนออกไปล่าสัตว์ตลอด ปลายปี มานี้ แต่ทุกปี ท่านลุงจากม่อเป่ ยกจ็ ะส่งหนังสตั วห์ ายาก มาให้เป็ นของขวญั ปี ใหม่ หากจวนของพวกเจ้าคนไหนลาบาก ใจ ข้าจะช่วยออกให้สองชิ้น” เซ่ียม่อหานเช็ดเหง่ือท่ีขมับ จากนัน้ กค็ ลี่ยิ้มบาง “จะทาแบบนัน้ ได้อย่างไร? ในเมื่อพนันแล้วถึงจะแพ้ก็ ต้องยอมรบั ผล จวนพวกเราไม่ใช่ว่าไม่มี จะให้เจ้าช่วยออกให้ ได้อย่างไร” เฉิงหมิงส่ายหน้า “ใช่แล้ว! จะยากเพียงใดก็ต้องเอามาให้เขาเอาใจแม่ นางทิงอินของเขาให้ได้” ซ่งฟางคล้อยตาม เซี่ยม่อหานฟังแล้วกไ็ ม่พูดอะไรอีก แม้ฉิ นเจิงจะกกั ตวั น้องสาวเขาเอาไว้ในจวนของตวั เอง ถึงอย่างไรกไ็ ม่ได้ปฏิบตั ิ อย่างไม่ยุติธรรม กลบั กนั ยงั ให้การต้อนรบั อย่างสมเกียรติที่ บรรดาคณุ หนูแห่งตระกลู ใหญ่ๆ ไมส่ ามารถเทียบได้ ด้วยเหตนุ ี้ จึงทาให้เขาสบายใจขึ้นมาเล็กน้ อย แต่ถึงอย่างไรหนังของ จิ้งจอกขาวกบั เตียวม่วงกล็ า้ ค่าหายาก เขาร้วู ่าการพนันครงั้ นี้ 427

เกิดขึ้นเพื่อตดั เยบ็ เสื้อผ้าให้น้องสาว เขาจึงยินยอมพร้อมใจ กว่าคนอื่นๆ มาก “น่ีแม่นางทิงอิน…กาลงั เยบ็ แผลให้เตียวม่วงอยู่หรือ” หล่ีม่ชู ิงเพิ่งเหน็ การกระทาของเซี่ยฟางหวากไ็ ด้แต่มึนงง “กใ็ ช่น่ะสิ? เจ้าดนู างสิ ฝี มือการเยบ็ ดีกว่าหมอหลวงซุน แห่งสานักหมอหลวงเสียอีก รา้ ยกาจจริงๆ!” เยี่ยนถิงกล่าวด้วย ความช่ืนชม หล่ีม่ชู ิงพยกั หน้า นัยน์ตาวาวจมลงส่หู ้วงครนุ่ คิด ฉิ นเจิงกวาดตามองหลี่มู่ชิงและแวบผ่านมายงั เย่ียนถิง จากนัน้ กก็ ล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “แค่นี้ยงั น้อยไป ทิงอินของข้า ทาได้หลายส่ิง รอวนั หนึ่งที่พวกเจ้าคนใดบาดเจบ็ ทางแขน ขา หรือร่างกายมา ข้าจะให้นางเยบ็ แผลให้พวกเจ้าเอง พวกเจ้าจะ ได้ไม่ต้องอิจฉาเตียวตวั นี้” เ ย่ี ย น ถิ ง ดึ ง บ ัง เ * * ย น ม้ า ถ อ ย ห ลัง ไ ป ห ล า ย ก้ า ว ทัน ที จากนัน้ กป็ ฏิเสธอย่างสุภาพว่า “ไม่เป็ นไร พวกเราหวงั ว่าคงไม่ ต้องขอให้นางช่วย” หล่ีม่ชู ิงยิ้มและไมพ่ ดู อะไร 428

หลูเสวี่ยอ๋ิง เย่ียนหลนั และคนอื่นๆ ก็เห็นการกระทา ของเซี่ยฟางหวาแล้วเช่นกนั ย่ิงได้ยินเย่ียนถิงและคนอ่ืนกล่าว ว่า ‘ทิ งอินของท่าน’ ไหนจะ ‘แม่นางทิ งอิน’ ในใจต่างเกิด ความรสู้ ึกไม่ค่อยดีพรงั่ พรอู อกมา บดั นี้ผ้คู นเหล่านี้ล้วนเป็ นลูกหลานชนร่นุ หลงั ผมู้ ีเกียรติ สงู ศกั ด์ิอนั โดดเด่นแห่งเมืองหลวง พวกเขาแทบจะทาให้บรรดา สตรีวยั สาวคิดถึงด้วยความนับถือชื่นชมอย่างห้ามไม่ได้ ฉิ นเจิง หล่อเหลาองอาจ ชอบเล่นสนุกเย่ียนถิงมกั ใช้ชีวิตอย่างอิสระ ตามใจตัวเองและกล้าหาญองอาจในเร่ืองท่ีชอบธรรม เซี่ย ม่อหานอ่อนโยนถือตวั เขามกั มีท่าทีสงบและเย็นชา หล่ีมู่ชิง สภุ าพและยึดมนั่ ในคณุ ธรรม ดนู ่านับถือท่ีสดุ ในบรรดาคณุ ชาย เฉิ งหมิงพูดจาโผงผาง เลือดร้อนแต่กม็ ีน้าใจ ส่วนซ่งฟางโอน อ่อนตามผ้อู ื่น นิ สยั และอารมณ์เปลี่ยนแปลงง่าย แม้แต่ละคน จะมีจุดเด่นท่ีแตกต่างกนั แต่กลบั มีจุดด้อยที่เหมือนกนั นัน่ ก็ คือมาตรฐานอนั สูงส่งของลูกหลานผ้สู ืบทอดตาแหน่งสูงศกั ด์ิ ซึ่งคนทวั่ ไปไม่มีทางเป็นท่ีต้องตาพวกเขาอย่างแน่นอน พวกเขาท่ีจ้จู ี้เร่ืองมากเช่นนี้กลบั พากนั เรียกทิงอินอย่าง เลื่อมใส แม้ในคาพูดนี้จะเป็ นเพราะไม่อยากล่วงเกินฉิ นเจิงก็ ตาม แต่กเ็ พราะจุดเด่นและความพิเศษของตวั ทิงอินเองด้วย 429

จึงทาให้พวกเขามองข้ามฐานะของนางและให้เกียรตินางเป็ น พิเศษ “ถึงอย่างไรหญิงรบั ใช้กเ็ ป็ นเพียงหญิงรบั ใช้อยู่วนั ยงั คา่ แม้จะเรียกแม่นาง แต่สุดท้ายกเ็ ป็นเพียงหญิงรบั ใช้ ในภายภาค หน้าคณุ ชายรองเจิงกต็ ้องแต่งงานจึงไม่ควรยกฐานะของหญิง รบั ใช้ผ้หู น่ึงขึ้นสูงจนเกินไป ถึงเวลานัน้ ไม่เพียงแต่จะไม่เป็ น การดีต่อตวั นางเอง ทงั้ ยงั เป็ นการทาร้ายนางด้วย” หลูเสว่ียอิ๋ง มองฉินเจิง เมื่อเขาหนั มามองนางอย่างรวดเรว็ หวั ใจของนางก็ เต้นช้าลง จากนัน้ กก็ ล่าวตกั เตือนด้วยน้าเสียงอนั นุ่มนวลงว่า “มิฉะนัน้ เกิดวนั หน่ึงประคองขึน้ สงู จนเกินไป ถึงเวลาตกลงมาก็ จะใช้ชีวิตลาบาก” 430

42 บพุ เพสนั นิวาส สิ่งท่ีหลูเสว่ียอิ๋งพดู เป็ นความจริง แต่กถ็ ือเป็ นการเชือด เฉือนยิ่ง ต่อให้ใครมาได้ยินประโยคนี้ ถึงแม้จะมีนิ สัยดีหรือมี จิตใจเรียบน่ิงกว่านี้กร็ าวกบั ถกู ดาบแทงอย่างโหดเ**้้ยม ใบหน้ าของเซ่ียม่อหานปรากฏความไม่พอใจขึ้นใน พริบตาแต่ต้องอดทนไว้ เขากาเชือกบงั เ**ยนม้าเอาไว้แน่นแล้ว เบอื นหน้าหนี น้องสาวเขาไม่ใช่หญิงรบั ใช้ แถมยงั เป็นสตรีจาก ตระกลู ใหญ่ที่สูงศกั ด์ิยิ่งกว่าคุณหนูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย แม้ตระกลู หลูก็เป็ นตระกลู บุญหนักศกั ด์ิใหญ่เช่นกนั รากฐาน ของจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้ายมีมาหลายยุค แต่ก็เทียบไม่ได้กบั ตระกลู เซ่ีย ตระกลู เซ่ียไม่ร้วู ่าสืบทอดต่อกนั มาก่ีราชวงศ์และ ผลดั เปลี่ยนฮ่องเต้ไปกี่พระองคแ์ ล้ว หลี่มู่ชิงขมวดคิ้ว แม้แต่เย่ียนถิงท่ีไม่เคยคิดเลก็ คิดน้อย มาโดยตลอดกย็ ่นคิ้วเช่นกนั เฉิ งหมิงกบั ซ่งฟางเองรู้สึกว่าแม้ ประโยคเม่ือครู่จะคลุมเครือ แต่ความจริงแล้วมนั ไม่ควรท่ีจะ ออกมาจากปากของหลูเสว่ียอ๋ิง หากสมควรที่จะพูด คนพูดก็ ควรเป็ นผ้อู าวุโสเสียมากกว่า ไม่ใช่สิ่งท่ีคุณหนูคนหน่ึงจะมา 431

ออกปากตกั เตือนได้ ยิ่งไปกว่านัน้ คาพดู เช่นนี้แม้จะพดู ถึงการ มีและเส่ือมเกียรติของหญิงรบั ใช้ผ้หู น่ึง แต่ความจริงแล้วกลบั เป็ นการแอบบ่งบอกว่าฉิ นเจิงไม่ร้วู ่าอะไรควรหรือไม่ควร เอา หญิงรบั ใช้ระดบั ล่างมาเทียบชนั้ นางสวรรค์ น่าขนั ย่ิงนัก ทุกคนหนั ไปมองฉิ นเจิงพร้อมกนั ในขณะเดียวกนั หาง ตากช็ าเลืองมองเซ่ียฟางหวา เซ่ียฟางหวาทาเป็ นไม่ได้ยินและยงั คงเยบ็ แผลให้เตียว มว่ งโดยไม่หยดุ มอื ฝี มือการเยบ็ ไมส่ ะเปะสะปะเลยสกั นิด ฉิ นเจิงจ้องมองหลูเสวี่ยอิ๋งสกั พกั ใหญ่ เขาไม่ได้โกรธแต่ กลับคลี่ยิ้มออกมาและกล่าวว่า “พ่ีใหญ่ของข้าช่ืนชมนิ สัย ตรงไปตรงมาของคณุ หนูหลูมาโดยตลอด” หลูเสวี่ยอิ๋งมึนงง คิดไม่ถึงว่าเขาจะโพล่งประโยคนี้ ออกมา ส่ิ งท่ีนางพูดเม่ือครู่ต้องการสื่อสารถึงเขา ไม่ได้ เก่ียวข้องกบั คณุ ชายใหญ่ฉิ นห้าวแห่งจวนอิงชินอ๋องเสียหน่อย ไม่รวู้ ่าเหตใุ ดจงึ พดู ออกมาเช่นนี้ “ธรณีประตูของจวนอิงชินอ๋องล้วนถกู ผ้คู นท่ีมาหารือ เร่ืองแต่งงานของพี่ใหญ่เหยียบยา่ เข้ามา แต่ในนัน้ กลบั ไม่มีแม่ 432

สื่อของจวนหลูเลย น่ าเสียดายยิ่งนัก” ฉิ นเจิงกล่าวอย่าง เชื่องช้าอีกว่า “รอข้ากลบั ถึงจวนก่อน เมื่อรายงานท่านแม่เสรจ็ เรียบรอ้ ยแล้ว ข้าจะให้นางเชิญแมส่ ื่อไปสู่ขอเจ้าให้พี่ใหญ่ท่ีจวน หลู ถึงเวลานัน้ หากคุณหนูหลูกลายเป็ นพี่สะใภ้ของข้าแล้วจึง จะมีคณุ สมบตั ิท่ีจะสงั่ สอนข้าได้” ใบหน้ าของหลูเสวี่ยอิ๋ งซีดเผือด ร่างกายทัง้ ร่างสัน่ สะท้านจนเกือบจะตกจากมา้ ฉินเจิงมองนางพลางหวั เราะ “พี่ใหญ่มีความสามารถทงั้ ด้านบุ๋นด้านบู๊ สอบคัดเลือกขุนนางได้อันดับสาม ตอนนี้มี ตาแหน่งหน้าที่ในกรมการคลงั แถมยงั รา่ รวยนัก หากแต่งงาน กบั คณุ หนูหลูต้องเหมาะสมราวกบั ค่สู วรรคส์ ร้างแน่นอน” พูด จบกห็ นั ไปมองคนอ่ืนๆ ที่ยืนน่ิงเฉย “พวกเจา้ ว่าใช่หรอื ไม่” ทุกคนสบตากันก่อนจะมองท่าทางราวกับจะร้องไห้ อย่างสิ้นสติของคณุ หนูหลู ไมแ่ น่ใจว่าควรจะพดู ว่าใช่ดีหรอื ไม่ “พวกเจ้าเป็ นใบ้กนั ไปหมดแล้วหรือ? เหตุใดจึงไม่พูด อะไรเลยสกั คา” จๆู่ ฉินเจิงกโ็ กรธขึน้ มา “ต้องเป็นบพุ เพสนั นิวาสแน่นอน!” เซี่ยมอ่ หานยิ้มนิดๆ 433

“เป็นบุพเพสนั นิ วาสจริงๆ เสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะต้องยินดี แน่” หลี่ม่ชู ิงอมยิ้มพลางพยกั หน้า “ไม่มีอะไรดีไปกว่าค่แู ท้อีกแล้ว” เย่ียนถิงได้สติกลบั มา เขาแอบเชด็ เหง่อื เลก็ น้อยแต่กย็ ิ้มคล้อยตาม “แน่นอน แน่นอน ดีท่ีสุด ดีท่ีสุด” เฉิ งหมิงกบั ซ่งฟาง รสู้ ึกเสียวสนั หลงั วาบจึงรีบพยกั หน้า ฉินเจิงไม่ได้สนใจมองใบหน้าอนั ซีดเซียวของคณุ หนูหลู อีก เขาหนั กลบั มาพลางเลิกคิ้วและตดั สินใจว่า “ในเมือ่ พวกเจา้ ต่างกเ็ หน็ ด้วยว่าดี งนั้ ไปเถอะ ไปหาท่านแม่ที่จวนพร้อมกบั ข้า วนั นี้จะได้ให้ท่านแม่เตรียมคนไปส่ขู อท่ีจวนเสนาบดีฝ่ ายซ้าย” หล่ีมู่ชิง เยี่ยนถิงและคนอื่นๆ มองหน้ากนั ในหวั เกิด ความคิดอย่างหนึ่งคือ หากฉิ นเจิงลงมือจดั การด้วยตวั เอง คณุ หนูหลูกจ็ าต้องแต่งงานกบั ฉิ นห้าวแล้ว แม้เสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะ ไมย่ ินยอม อิงชินอ๋องจะไมย่ อมให้ฉินห้าวแต่ง เขากม็ ีวิธีท่ีจะทา ให้เรอ่ื งนี้ลลุ ่วงไปได้ด้วยดี หลเู สว่ียอิ๋งไม่รจู้ กั ฉินเจิงดีเสียแล้ว! 434

เพ่ือสุนัขเพียงตวั เดียว ฉิ นเจิงสามารถทาลายสานักมือ สงั หารอนั ดบั หนึ่งชิงอีโหลวให้พินาศได้ ย่ิงไปกว่านัน้ นับประสา อะไรกบั สตรีที่เขาให้ความสาคญั วางเอาไว้ในส่วนลึกของหวั ใจ นางจะเป็ นหญิงรบั ใช้ธรรมดาผ้มู ีฐานะตา่ ต้อยเพียงอย่างเดียว ได้อย่างไร จะยอมปล่อยให้ใครท่ีไหนมากดขี่เหยียดหยามนาง ได้หรือ แม้พวกเขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดหญิงรบั ใช้คนนี้ ถึง สามารถคว้าหวั ใจของเขาไว้ได้ แต่กเ็ ข้าใจบ้างแล้วว่า หากนาง เป็นเพียงคนธรรมดาจริง จะเข้าตาคณุ ชายรองเจิงได้อย่างไร ฉิ นเจิงไม่ใช่คนอ่ืน! เขาสามารถยืนกร่างในเมืองหลวง หนานฉิ ง กล้าเหยียบรถม้าของเสนาบดีฝ่ ายซ้ายข้ามผ่านไป ไมใ่ ช่ว่าใครกส็ ามารถทาได้ คิดจะแทงมีดเข้าไปในหวั ใจส่วนลึกของฉิ นเจิง กต็ ้องดู ว่าตวั เองจะมีความสามารถมากพอท่ีจะหนีรอดไปได้หรอื ไม่ เหน็ ได้อย่างชดั เจนว่า นางไม่อาจปกป้องตวั เองได้ ส่วน ฉินเจิงกไ็ มย่ อมให้นางรอดตวั ไปได้เช่นกนั ไม่ใช่ว่านางอยากย่งุ เรือ่ งของเขาหรอื ถ้าอย่างนัน้ กต็ ้อง แต่งงานกับพี่ใหญ่ของเขากลายเป็ นพ่ีสะใภ้เสียก่อนจึงจะ สามารถย่งุ เรอื่ งของน้องชายสามีได้ 435

บริ เวณทางออกลานของล่าสัตว์เงียบสงบในชัว่ ขณะหนึ่ง “ทาแผลให้มนั เสรจ็ หรือยงั ? ถ้าเสรจ็ เรียบร้อยแล้วก็ กลบั จวน” ฉินเจิงถามเซี่ยฟางหวา เซี่ยฟางหวาเย็บเข็มสุดท้ายเสร็จพอดี นางเก็บด้าย จากนัน้ กเ็ ทผงยาในขวดกระเบื้องทาลงบนแผลของเตียวม่วง เลก็ น้อย จากนัน้ ก็เอาชิ้นส่วนผ้าจากแขนเสื้อของฉิ นเจิงพนั เอาไว้ด้วยความรวดเรว็ พริบตาเดียวกเ็ สรจ็ เรียบรอ้ ยแล้ว นาง เงยหน้าขึน้ แล้วพยกั หน้าให้ฉินเจิง “ไปได้!” ฉิ นเจิงหนี บขาทัง้ สองข้างเข้ากับท้องม้า จากนัน้ มา้ หลิวอวิ๋นจวีกว็ ่ิงออกไปไกลสามจงั้ ม้าหงจงจินแทบจะวิ่งตามหลิวอวิ๋นจวีออกไปในเวลา เดียวกนั โดยว่ิงขนาบข้างฉินเจิง “พวกเราจะตามไปสงั เกตการณ์ท่ีจวนอิงชินอ๋องจริงๆ หรอื ” เย่ียนถิงหนั ไปถามเซ่ียม่อหาน หลี่มชู่ ิงและคนอื่นๆ “แน่นอน!” เซ่ียมอ่ หานพยกั หน้า 436

หล่ีมู่ชิง เฉิ งหมิงและซ่งฟางพยกั หน้า เร่ืองที่ฉิ นเจิงเป็ น พ่อส่ือให้กบั พ่ีใหญ่ของเขาเกรงว่าไมถ่ ึงครงึ่ วนั กแ็ พร่กระจายไป ทวั่ เมืองหลวงแล้ว ความสนุกครึกครื้นครงั้ นี้ต้องมีผ้ชู ม พวก เขาจะพลาดได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้ คนทงั้ กลุ่มกค็ วบม้าตามหลงั ฉิ นเจิงกบั เซ่ีย ฟางหวาไป พริบตาเดียวกม็ องไมเ่ หน็ เงา สตรีที่เหลือหนั ไปมองหลเู สวี่ยอ๋ิง สีหน้าของนางขาวซีด ใบหน้าอนั สวยงามไม่ได้งดงามอีกต่อไป มือที่กาเชือกบงั เ**ยน ม้ากาแน่นจนเป็นรอยห้อเลือด เมื่อลมหนาวพดั ผา่ น นางกโ็ อน เอนราวกบั จะตกลงมา แต่ยงั ฝื นใจคา้ ยนั เอาไว้ได้ แต่ไม่อาจ ห้ามใจมิให้สนั่ ไหว ไม่ว่าในเมืองหลวงหนานฉิ นแห่งนี้จะมีสตรีก่ีคนที่ชอบ ฉิ นเจิง แต่ทุกคนล้วนแอบทุ่มเทความรกั ประคบั ประคองให้ อย่างลับๆ แม้แต่เยี่ยนหลันเองก็ไม่กล้าออกหน้ าออกตา เปิ ดเผยความร้สู ึกต่อหน้าสาธารณชนง่ายๆ มีเพียงหลูเสว่ียอิ๋ง เพียงผ้เู ดียวเท่านัน้ ผ้คู นในกลุ่มชนร่นุ หลงั ผ้สู ูงศกั ด์ิแห่งเมือง หลวงหนานฉิ นไม่มีใครไม่ร้วู ่านางชอบฉิ นเจิง แม้แต่ฮองเฮา และบรรดาสนมเอกในวงั หลวงต่างกท็ ราบเช่นกนั 437

นางได้รบั ความงามมาจากฮูหยินเสนาบดีฝ่ ายซ้าย ได้รบั ความเข้มแขง็ ทรหดมาจากเสนาบดีฝ่ ายซ้ายและมีความ พิเศษเป็ นของตวั เองเช่นกนั ถึงแม้เสนาบดีฝ่ ายซ้ายจะเป็ นขนุ นางฝ่ ายบุ๋น แต่นางกข็ อร้องให้เสนาบดีฝ่ ายซ้ายเชิญอาจารย์ ด้านบู๊มาสอนการต่อสู้ให้ตัง้ แต่ยังเด็ก จึงกล่าวได้ว่านาง เพียบพรอ้ มทงั้ ด้านบนุ๋ บู๊ หากฉิ นเจิงเป็ นที่น่าเกรงขามในบรรดาบุรุษ นางก็มี ความสามารถโดดเด่นในบรรดาสตรี แต่ สดุ ท้ายฉินเจิงกไ็ ม่ได้สนใจนาง! ถึงแม้ตลอดเวลาท่ีผ่านมาเขาจะเมินเฉยและเยน็ ชาใส่ นาง แต่กส็ ู้ไม่ก่ีประโยคที่เขาผลกั ไสนางให้กบั พ่ีใหญ่ของเขา อย่างไม่แยแสในวนั นี้มิได้เลย ฉินเจิงไม่พอใจในตวั ฉิ นห้าวมานาน ทงั้ สองเป็นพี่น้องที่ ไม่ลงรอยกนั นี่ไม่ใช่ความลบั หากแต่ร้กู นั ทวั่ เมืองหลวงหนาน ฉิ น หลูเสว่ียอ๋ิ งไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าราวกับฝ่ ุนใน สายตาของเขาเลยจนกระทงั่ บดั นี้ นางพ่ายแพ้จนสุดจะทนได้ 438

หวั ใจของนางเกิดความคิดอยากตายขึ้นมาในทนั ที แต่นางจะ ตายได้หรือ? ตายไปอย่างไมย่ ินยอมพรอ้ มใจเช่นนี้หรอื “เจ้านี่กเ็ หลือเกิน จาต้องมายวั่ แหย่เขาในเวลาแบบนี้ ด้วย พ่ีเจิงเอน็ ดหู ญิงรบั ใช้คนนัน้ จนถึงส่วนลึกของหวั ใจ แม้แต่ พระชายาอิงชินอ๋องก็ยงั ถกู เขาเชิญให้ไปสอนมารยาทสตรี ให้กบั นาง แม้ว่าเจ้าจะอิจฉา แต่กค็ วรเลี่ยงเวลาเช่นนี้ วนั เวลา ดีๆ อยู่ได้เพียงไม่นานหรอก บางทีหลงั ผ่านไประยะหน่ึงเขาก็ อาจจะไม่ร้สู ึกแปลกใหม่แล้ว ไยต้องทาให้เขารงั เกียจเจ้าถึงขนั้ นี้ด้วยนะ แล้วตอนนี้เจ้าจะทาอย่างไรต่อล่ะ” ถึงอย่างไรเยี่ยนห ลนั กม็ ีความสมั พนั ธอ์ นั ดีกบั หลเู สว่ียอ๋ิง แม้จะไม่พอใจนางเรอื่ ง ฉิ นเจิงเป็ นการส่วนตัว แต่ทัง้ สองก็ชอบพอคนคนเดียวกัน แน่นอนว่าไมอ่ ยากให้นางต้องตกอย่ใู นสภาพน่าเวทนาเช่นนี้ หางตาของหลูเสวี่ยอ๋ิ งมีน้าตาร่วงหยดลงมา นาง หลบั ตาและกล่าวอย่างหมดแรงว่า “ในสายตาเขาไม่เคยมีข้า ข้าไล่ตามเขามานานขนาดนี้กไ็ ด้เข้าใจดีแล้ว พอแล้วล่ะ วนั นี้ก็ ยิ่งเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว แม้ข้าจะอ่อนน้ อมเอาใจเขามาก เพียงใด เขากไ็ ม่ได้ซาบซึ้งกบั ส่ิงท่ีข้าทา ส้ใู ห้เขาเกลียดข้าโกรธ ข้ามิดีกว่าหรอื ” 439

“ข้าว่าเจ้าน่ีกแ็ ปลกคน เขาแค่เกลียดหรอื โกรธเจ้าเสียท่ี ไหนกนั เล่า เจ้าไม่ได้ยินท่ีเขาบอกหรอื เขาจะให้เจ้าแต่งงานกบั พี่ใหญ่เขาฉิ นห้าว” เย่ียนหลนั เตือนสติเขา “ตอนนี้กลบั จวนไป ขอให้ พระชายาอิ งชิ นอ๋องไปสู่ขอเจ้าให้ พ่ีใหญ่ท่ี จวนหลูแล้ว กระมงั ” หลูเสวี่ยอิ๋งกดั ริมฝี ปาก ทนั ใดนัน้ ความบ้าคลงั่ ดื้อรนั้ บางอย่างกป็ ะทุขึ้นมาในใจของนาง นางพูดอย่างหนักแน่นว่า “แม้จะให้ข้าแต่งงานกบั พ่ีใหญ่ของเขา นี่กน็ ับว่าเป็ นเร่ืองท่ีเขา ทาเพื่อข้าเช่นกัน ดีกว่าไม่ได้ทาอะไรเลย มองข้าไร้ตัวตน ตลอดเวลา” เยี่ยนหลนั พดู อะไรไม่ออก “แต่ว่าคิดจะให้ข้าแต่งงานกบั พ่ีใหญ่เขากค็ งไม่ได้ง่าย ขนาดนัน้ !” หลเู สวี่ยอ๋ิงสะบดั แส้ด้วยความโกรธ ม้าที่นางนัง่ ถกู ฟาดจนเกิดรอยเลือดลึกรอยหนึ่ง นางทิ้งประโยคนี้เอาไว้อย่าง คนไปตายเอาดาบหน้า จากนัน้ ทงั้ คนและมา้ กม็ งุ่ หน้าออกไป เย่ียนหลนั และคนอื่นๆ สะดุ้งตกใจแล้วมองหน้ากนั จากนัน้ กร็ ีบเรง่ มา้ ตามนางไป 440

43 ชมดอกไม้ ครง่ึ ชวั่ ยามต่อมา ฉินเจิงกก็ ลบั มาถึงจวนอิงชินอ๋อง เขากระโดดลงจากม้าแล้วโยนเชือกบงั เ**ยนให้กบั เดก็ รบั ใช้เฝ้าประตู จากนัน้ กห็ ิ้วจิ้งจอกขาวเดินเข้าไปข้างใน เซี่ยฟางหวาอุ้มเตียวม่วงอย่างสองจิตสองใจว่าจะตาม เขาไปชมละครฉากใหญ่ท่ีท่ีพักของพระชายาอิ งชิ นอ๋องดี หรือไม่ เพราะถึงอย่างไรต้นเหตุของเรื่องนี้กค็ ือนาง หากสืบ สาวขึน้ มากไ็ ม่รจู้ ะเป็นผลดีหรอื ผลรา้ ย “ยงั ไม่รีบตามมาอีก!” ฉินเจิงหนั กลบั มาเหลือบมองและ ขมวดคิ้วใส่นาง เ ซี่ ย ฟ า ง ห ว า เ ห็น เ ข า เ อ่ ย ป า ก จึ ง ไ ม่ คิ ด อ ะ ไ ร ม า ก อี ก จากนัน้ กร็ ีบสาวเท้ายาวๆ ตามเขาไป ไม่นานนักทงั้ สองกเ็ ดินอ้อมเรือนด้านหน้ามาถึงเรือน ด้านหลงั เยี่ยนถิงและคนอื่นรีบควบม้าตามฉิ นเจิงอย่างสุดชีวิต เพ่ือที่จะได้ดลู ะครฉากใหญ่นี้ ม้าทงั้ หมดวิ่งจนแทบจะหมดแรง 441

เมื่อพวกเขามาถึงจวนอิงชินอ๋อง ฉิ นเจิงกเ็ ข้าไปข้างในแล้ว ทุก คนโยนเชือกบงั เ**ยนและรีบถลนั เขา้ ไปข้างใน หวั หน้าพ่อบ้านส่ีซุ่นออกมาต้อนรบั เมื่อเห็นคุณชาย ทงั้ หลายหอบหายใจอย่างรีบร้อนกอ็ ดไม่ได้ที่จะสงสยั ว่ามีเรื่อง อะไรเกิดขึ้น พอเขาจะอ้าปากถาม ทุกคนกเ็ ดินผ่านเขาและมุ่ง ตรงเข้าไปข้างใน เขาได้แต่แปลกใจและรีบตามไปทนั ที เพราะวนั หยุดของเซี่ยฟางหวากบั ฉิ นเจิงจดั ให้ตรงกนั ดงั นัน้ วนั นี้พระชายาอิงชินอ๋องจึงมีเวลาว่าง นางเชิญบรรดาฮู หยินทัง้ หลายท่ีมีความสมั พนั ธ์อนั ดีกบั นางมาชมดอกไม้ใน จวน ฐานะของคนท่ีไปมาหาสู่กับจวนอิ งชิ นอ๋องไม่ได้ แตกต่างกบั ฐานะของนางมากนัก ในนั้นมีฮูหยิ นหย่งคังโหวผู้เป็ นแม่ของเยี่ยนถิ ง กบั เยี่ยนหลนั ยงั มีลูกสะใภ้ขององค์หญิงใหญ่องค์หญิงใหญ่มี บุตรชายหนึ่ งคนและบุตรสาวสองคน บุตรชายได้ รับ บรรดาศกั ด์ิเป็ นเหรินจวิ้นอ๋อง ส่วนบุตรสาวอีกสองคนได้รบั บรรดาศกั ด์ิเป็นจวิ้นจ่ซู ึ่งคนที่มาในวนั นี้คือพระชายาของเหริน จวิ้นอ๋อง ภายในนัน้ ยงั มีฮหู ยินเสนาบดีฝ่ ายขวาผ้เู ป็ นแม่ของห 442

ลี่ม่ชู ิง นอกจากนัน้ ยงั มีฮหู ยินตระกลู เซ่ียแห่งจวนจงหย่งโหวอีก สองท่าน จวนจงหย่งโหวท่ี สืบทอดมาถึงในยุคนี้ มีสมาชิ กไม่มาก หากไม่นับรวมญาติห่างๆ พูดถึงเพียงแค่รุ่นของจงหย่งโหว สามารถแบ่งได้เป็ นหกครอบครวั จงหย่งโหวเป็ นบุตรสายตรง ของครอบครวั สอง นอกจากนี้เขายงั มีพ่ีน้องสายเลือดเดียวกนั อีกหนึ่งคนซึ่งเป็นครอบครวั หกที่เลก็ ท่ีสดุ จงหย่งโหวมีลูกชายและลูกสาวอย่างละหนึ่งคน ลูกชาย ได้ทิ้งเซ่ียม่อหานกบั เซี่ยฟางหวาเอาไว้แล้วด่วนจากไป ส่วนลกู สาวเป็ นตวั แทนขององค์หญิงใหญ่แต่งงานไปยงั เป่ ยฉี พ่ีน้อง ร่วมสายเลือดครอบครวั หกเน่ืองจากร่างกายไม่แขง็ แรงจึงจาก ไปตงั้ แต่ยงั หนุ่มและได้เหลือท่านยายกบั ลูกชายหน่ึงคนและลกู สาวอีกสามคนของครอบครัวหกเอาไว้ แต่ลูกชายคนนั้น ร่างกายอ่อนแอ ถึงแม้จะมีความสามารถแต่กไ็ ม่สามารถสอบ ขุนนางได้ ดงั นัน้ จึงไม่ได้เข้าสู่ราชสานัก อีกทงั้ ยงั ไม่สามารถ ทางานหนักเกินความจาเป็ นได้ แต่ละวนั จึงได้แต่ใช้ชีวิตอย่แู ต่ ในจวนเท่านัน้ หลายปี นี้จึงต้องพึ่งพาการช่วยเหลือจากจงหย่ง โหว แม้ลูกสาวทงั้ สามล้วนแต่งงานไปกบั ครอบครวั ท่ีไม่เลว และยงั ได้แต่งสะใภ้ที่มีความสามารถเข้ามาคนหนึ่ง สะใภ้คนนี้ เชี่ยวชาญด้านการค้าขาย แต่ละวนั กน็ ับว่าผ่านไปได้ด้วยดี แต่ 443

แม้จะมีความสามารถแต่กใ็ ห้กาเนิ ดลูกสาวแค่สองคน ไม่มีลูก ชาย จงึ ยงั รสู้ ึกว่าครอบครวั ยงั ไม่สมบรู ณ์พรอ้ ม ส่วนอนุคนอื่นของครอบครัวหนึ่ ง ครอบครัวสาม ครอบครวั สี่ ครอบครวั ห้า กไ็ ด้ให้กาเนิ ดลูกชายและลูกสาวมา มากมาย แต่ละครอบครวั อย่างน้อยกส็ ิบคน ดงั นัน้ ครอบครวั สายรองมีลกู หลานมากมายเช่นนี้ กย็ ่ิง ขบั เน้นให้เหน็ ถึงจานวนอนั น้อยนิ ดของสายเลือดของทายาท สายตรงมาขึ้นไปอีก น่ี ก็เป็ นความเจ็บปวดของจงหย่งโหว เช่นกนั ฮูหยินตระกูลเซ่ียสองคนที่มาจวนอิงชินอ๋องในวนั นี้ หนึ่งในนัน้ เป็นลูกสะใภ้คนโตของครอบครวั บุตรคนโต ฮหู ยินห ม่ิน นางมีลูกชายสามคนและลูกสาวสองคน ลูกสาวคนโตอายุ มากกว่าเซี่ยฟางหวาสองปี และได้หมนั้ หมายกบั ลูกของตระกลู เจิ้งแห่งสิงหยาง ได้ยินมาว่าจะจดั งานแต่งงานในเดือนสามปี หน้า ลูกสาวคนสุดท้องของนางอายุเท่ากบั เซี่ยฟางหวา เพิ่งจะ ถึงวยั ปักป่ิ นและยงั ไม่ได้เลือกค่คู รอง ส่วนอีกท่านเป็ นลูกสะใภ้ ของครอบครวั หก ฮูหยินหมิง นางมีลูกสาวสองคน ลูกสาวคน โตโตกว่านางเล็กน้ อย ลูกสาวคนสุดท้องเด็กกว่าสองปี ซึ่ง ทงั้ หมดยงั ไม่ได้รบั หมนั้ หมาย 444

หากพูดถึงฐานะของฮูหยิ นสองท่ านนี้ แน่ นอนว่าย่อม ด้อยกว่าฐานะอนั สูงศกั ด์ิของพระชายาอิงชินอ๋องมากนัก แต่ เป็ นเพราะฐานะของฮูหยินเซ่ียแห่งครอบครัวหน่ึ งมาจาก ตระกลู หล่ีแห่งจ้าวจวิ้น แม้จะเป็ นลูกอนุแต่กม็ ีฐานะสูงส่งกว่า คนธรรมดา ส่วนพระชายาอิงชินอ๋องเกิดมาในตระกลู ชุยแห่ง ชิ งเหอ ลูกพ่ีลูกน้ องชายของนางแต่งงานกับลูกสาวของ ตระกลู หลี่แห่งจ้าวจวิ้น จงึ นับว่าได้ว่ามีความสมั พนั ธฉ์ ันทเ์ ครอื ญาติกบั ฮูหยินใหญ่ของครอบครวั บุตรคนโต อีกทงั้ ฮูหยินของ ครอบครวั บุตรคนโตยงั เข้าสงั คมเก่งและพดู จาตลกขบขนั พระ ชายาอิงชินอ๋องจึงให้เกียรตินางอย่หู ลายส่วน ดงั นัน้ จึงมีการไป มาหาสู่กนั ส่วนฮูหยินหมิงของครอบครวั หกเกิดมาในตระกลู สายรองของตระกลู ชุยแห่งชิงเหอ แม้จะเป็ นบุตรสายตรงของ ตระกลู สายรองแต่สุดท้ายกส็ ูงศกั ด์ิสู้ลูกสาวที่เกิดมาในจวนอิง ชินอ๋องไม่ได้ เน่ืองจากต้องดูแลน้องสาวท่ีเกิดมาในตระกลู เดียวกัน และเป็ นเพราะในบรรดาสะใภ้นางเป็ นคนท่ีแม่ ของเซี่ยฟางหวาสนิ ทสนมด้วย ด้วยเหตุนี้ พระชายาอิงชินอ๋อง จงึ ยงั ติดต่อกบั นาง ไมว่ ่าฮหู ยินทกุ ท่านจะชอบดอกไม้จริงหรอื ไม่ แต่เม่ืออยู่ ต่อหน้าพระชายาอิงชินอ๋องต้องแสดงออกว่าชอบ 445

บรรยากาศภายในห้องโถงของพระชายาอิงชินอ๋องเตม็ ไปด้วยเสียงหวั เราะดงั ไม่ขาด ฉิ นเจิงพาเซี่ยฟางหวาเข้ามาในลานของสวนโยวหลนั เขาทาเป็ นไม่ได้ยินเสียงพดู คยุ ที่ดงั ออกมาจากข้างในและก้าว เท้าไวๆ ถลนั เขา้ ไป “อ้าว คณุ ชายรอง มิใช่ว่าท่านไปล่าสตั วห์ รอกหรือ เหตุ ใดจึงกลบั มาเรว็ เช่นนี้… หือ แถมยงั นาจิ้งจอกขาวกลบั มาอีก ด้วย” ชุนหลนั ได้ยินเสียงฝี เท้าจึงรีบเดินออกมาต้อนรบั และรีบ เลิกม่านไข่มกุ ให้เขาทนั ที ฉินเจิงไม่ตอบชนุ หลนั และเดินตรงเข้าไปในห้อง พระชายาอิงชินอ๋องและฮหู ยินทุกท่านต่างมึนงงและหนั มามองเขาพรอ้ มกนั พระชายาอิงชินอ๋องเห็นว่าเป็ นลูกชาย หลงั จากมึนงง เสรจ็ แล้วกเ็ ผยรอยยิ้มออกมาทนั ที จากนัน้ กต็ ่อว่า “เจ้าเดก็ นี่ บมุ่ บา่ มเข้ามาเหมือนอะไรกนั จะชนฮหู ยินท่านอ่ืนอย่แู ล้ว” 446

“ท่านแม่!” ฉิ นเจิงตะโกนเรียกพระชายาอิงชินอ๋องเสียง ดงั จากนัน้ กโ็ ยนจิ้งจอกขาวลงบนพื้นพลางสะบดั แขนเสื้อแล้ว ยิ้มให้กบั บรรดาฮหู ยินตรงหน้า “คารวะฮหู ยิน” “คารวะคุณชายรองเจิง!” บรรดาฮูหยินต่างเผยใบหน้า ยินดีในทนั ที “น่ีเป็นจิ้งจอกขาวที่เจา้ ล่ามาได้หรอื หิมะไม่ตกหลายวนั แล้ว ไม่คิดว่าจะมีจิ้งจอกขาว งดงามจริงๆ!” พระชายาอิงชิน อ๋องถกู ส่ิงมีชีวิตตวั เลก็ สีขาวๆ ราวกบั หิมะบนพื้นดึงดูดความ สนใจในทนั ทีและกล่าวชมไม่หยุด แต่นางกไ็ ม่ได้ลืมเซี่ยฟาง หวาจึงถามว่า “ทิงอินล่ะ ออกไปกบั เจ้าด้วยไม่ใช่หรือ นางกล็ ่า สตั วด์ ้วยใช่หรอื ไม่” “นางเป็ นคนใช้กระบี่แทงเจ้าน่ีมาได้ ที่ลูกล่ามาได้คือ เตียวม่วง นางกาลงั อุ้มอยู่” ฉิ นเจิงนัง่ บนเก้าอี้อย่างเฉยเมย จากนัน้ กต็ ะโกนออกไปข้างนอกว่า “ทิงอิน! เจ้ามวั ชกั ช้าอืด อาดอะไรอย่อู ีก ยงั ไม่รีบเข้ามาอีก!” แม้เซี่ยฟางหวาจะมาเพื่อดูละครฉากใหญ่ แต่ไม่ได้ เตรียมตวั ท่ีจะพบกบั ผ้คู นมากมายเช่นนี้ เดิมทีจึงคิดยืนรออยู่ 447

ข้างนอก แต่เวลานี้ได้ยินว่าพระชายาอิงชินอ๋องถามหานาง ฉิ น เจิงกต็ ะโกนเรียกจงึ ได้แต่ตามเข้าไปข้างใน “เตียวม่วงตวั นี้กง็ ามไมแ่ พ้กนั !” ชนุ หลนั เลิกม่านให้นาง พลางกล่าวชม เซี่ยฟางหวายิ้มให้ชุนหลัน ชุนหลันเป็ นบ่าวรบั ใช้ท่ี ติดตามพระชายาอิงชินอ๋องมานานและได้รบั ความไว้วางใจ เป็ นอันดับแรกๆ ส่วนเหตุผลว่าเหตุใดชุนหลนั จึงเลิกม่าน ให้เซี่ยฟางหวาด้วยตวั เองแถมยงั ปฏิบตั ิต่อนางอย่างดีนัน้ นัน่ เป็นเพราะทศั นคติของฉินเจิงกบั พระชายาอิงชินออ๋ งนัน่ เอง ด้วยท่าทางของทงั้ สองทาให้ทุกท่านในห้องไม่กล้ากงั ขา และเรียกแม่นางทิงอินอย่างให้ความเคารพ “เป็ นเตียวม่วงจริงๆ ด้วย!” พระชายาอิงชินอ๋องยิ้ม พลางกวกั มือเรียกเซี่ยฟางหวา “เจิงเอ๋อรบ์ อกว่าเจ้าใช้กระบ่ี มาให้ข้าดมู อื หน่อยว่าบาดเจบ็ หรอื ไม่” เซี่ยฟางหวาวางเตียวม่วงและเดินเข้าไป นางย่ืนมือทงั้ สองข้างให้พระชายาอิงชินออ๋ งดู 448

“ดีท่ีมือไม่ได้บาดเจบ็ มิฉะนัน้ พรุ่งนี้หากจะให้เจ้าปัก ลายภาพไป๋ ฝกู บั ข้าคงไม่สะดวกแล้ว” พระชายาอิงชินอ๋องผอ่ น ลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก จากนัน้ กส็ งั เกตเหน็ แขน เสื้อของฉิ นเจิงจึงถลึงตาใส่เขา “เหตุใดแขนเสื้อเจ้าจึงขาดวิ่น เช่นนัน้ ” “ฉีกให้นางเอาไปพนั แผลให้เจ้าสองตวั นัน้ แล้ว” ฉิ นเจิง ชี้ไปยงั สตั วส์ องตวั นัน้ ท่ีหมอบอย่บู นพืน้ พระชายาอิงชินออ๋ งมองแวบหนึ่งและไม่ได้กล่าวโทษอีก จากนัน้ กแ็ นะนาเซ่ียฟางหวาให้กบั บรรดาฮูหยินที่กาลงั มอง นางอย่างสารวจ “เดก็ คนนี้ช่ือทิงอิน เป็ นหญิงรบั ใช้ที่เจิงเอ๋อร์ เพิ่งจะรบั เข้ามาไมน่ าน พวกเจ้าน่าจะรจู้ กั แล้ว” “ที่แท้คนผู้นี้ ก็คือแม่นางทิ งอิ น!” ฮูหยิ นใหญ่แห่ง ครอบครวั บุตรคนโตของตระกลู เซี่ยกล่าวอย่างสุภาพอ่อนโยน “เป็ นคนที่งดงามชวนมองจริงๆ ดูแล้วมีมารยาท มิยกั เห็น ท่าทางที่ไม่เรียบร้อยเลย มิน่าล่ะพระชายากบั คุณชายรองเจิง จงึ ช่ืนชอบ” ฮหู ยินท่านอ่ืนกร็ ีบเอ่ยปากกล่าวชมอย่างคล้อยตาม 449