เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

“เรอ่ื งนตี้ อ้ งดคู วามสามารถของพนักงานในนัน้ ” หลจี่ นุ ้ เฟิง ฉกี ยม้ิ ไมก่ ลา้ พดู หยอก หานมจู่ อ่ื อกี แลว้ เขาชอบผหู ้ ญงิ สวย แตเ่ มอ่ื มาเจอผหู ้ ญงิ เกง่ อยา่ งเชน่ หานมจู่ อื่ เขากลบั ไมก่ ลา้ พดู หยอกแมแ้ ตค่ ําเดยี ว คนเกง่ มักจะเงยหนา้ มองเสมอ คณุ ทย่ี นื อยใู่ นจดุ ทต่ี ํา่ จะไปคยุ หยอกกบั คนทย่ี นื อยใู่ นจดุ ทส่ี งู แบบนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร หานมจู่ อื่ ไมร่ วู ้ า่ หลจ่ี นุ ้ เฟิง คดิ เชน่ น้ี เธอรสู ้ กึ โลง่ อก เลงิ เยา เยาถามหยั่งเชงิ “เธออยากอา่ นขา่ วของตวั เองเหรอ ดู เหมอื นวา่ เรอื่ งนจี้ ะใหญโ่ ตแลว้ นะ ฉันเห็นคอมเมนตเ์ กนิ หมนื่ แลว้ นย่ี ังไมเ่ ปิดตวั เผยตวั ตนอกี เธอจะรบี จัดการเลยไหม” “แน่นอน” ดเู หมอื นวา่ พวกเขาจะรกู ้ นั หมดแลว้ หานมจู่ อ่ื ก็ไม่ ตอ้ งปิดบงั อะไรอกี “ใหช้ ว่ ยไหม” เลงิ เยาเยาถามขน้ึ ตอนที่ 469 กอ่ เรอ่ื ง

“ชว่ ยเหรอ” หานมจู่ อื่ ลงั เลเล็กนอ้ ย “พวกเธอ…” “เธออยา่ มาดถู กู พวกเราเชยี ว” เลงิ เยาเยาตบไหล่ หานมจู่ อ่ื เบาๆ จากนัน้ จงึ มองไปยงั คนทอี่ ยขู่ า้ งๆ อยา่ ง หวังอาน “หวงั อานเป็ นเซยี นคอมพวิ เตอร์ เขาชว่ ยเราได”้ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ หนั ไปมอง หวังอาน เลงิ เยาเยามองวา่ เขาเป็ นเซยี นคอมพวิ เตอร์ ทันใดนัน้ หวังอาน มคี วามสขุ จนราวกบั มฟี องสชี มพแู หง่ ความรักออกมาจาก ดวงตาของเขา ชายหนุ่มรบี พยักหนา้ ตบอกตวั เองทันที “วางใจ ไดเ้ ลย ใหผ้ มจัดการเอง ผมขอไปแฮ็กระบบของอกี ฝ่ าย ดกู อ่ น!” พดู จบเขากน็ ่ังลงตรงหนา้ คอมพวิ เตอร์ ทกุ คนตา่ งพากนั มามงุ หานมจู่ อื่ กลับรสู ้ กึ สงสยั เล็กนอ้ ย เธอเมม้ ปากแลว้ มองการ กระทําของ หวังอาน ราวกบั เลงิ เยาเยารคู ้ วามคดิ ของเธอ จงึ พดู อธบิ ายขนึ้ มาเบาๆ วา่ “เซยี นคอมพวิ เตอรท์ ั่วไปไมส่ ามารถ แฮ็กระบบไดห้ รอก แต่ หวงั อาน ไมใ่ ช่ บา้ นของเขาทํารับทํา การแฮ็กระบบ พวกเธอหา้ มเอาออกไปพดู เชยี วนะ!”

หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เชน่ นัน้ เหมอื นกนั คดิ จะแฮ็กระบบหนง่ึ ระบบก็ แฮกไดง้ า่ ยอยา่ งนัน้ ไดย้ งั ไง แถมการทแี่ ฮ็กระบบคนอนื่ ก็เป็ น เรอื่ งทผี่ ดิ กฎหมาย อนั ทจี่ รงิ เขากไ็ มค่ อ่ ยแนะนําเทา่ ไร แตว่ า่ การหาแฮ็กเกอรก์ ไ็ มใ่ ชเ่ รอ่ื งงา่ ย ทกุ คนพากนั รอดว้ ยความเบอ่ื หน่าย จๆู่ หวังอาน กก็ ดคยี บ์ อรด์ ดว้ ยความรวดเร็ว จากนัน้ ก็รอ้ งออกมาอยา่ งตกตะลงึ จนทําให ้ ทกุ คนตกใจ “มอี ะไรเหรอ” เลงิ เยาเยาถามอยา่ งเครง่ เครยี ด “ระบบน…้ี ถกู คนแฮ็กไปแลว้ ” “อะไรนะ” หานมจู่ อื่ ประหลาดใจ “โดนแฮ็กไปแลว้ งัน้ เหรอ” “ใช”่ หวังอาน พยกั หนา้ สหี นา้ ดเู ครง่ เครยี ด “อกี อยา่ งฝี มอื ของ อกี ฝ่ ายดกี วา่ ผมมาก เกง่ สดุ ยอด ผมเดาวา่ คงทําใหพ้ วกเขา ปวดหวั ไปหลายวันเลยละ่ ” หานมจู่ อื่ ：“…….” เกง่ ขนาดน้ี ใครเป็ นคนแฮ็กกนั นะ

“หาตวั คนแฮ็กไดไ้ หม” เลงิ เยาเยาถามสง่ิ ทอ่ี ยใู่ นใจของเธอขน้ึ อกี ครัง้ หวังอาน กดคยี บ์ อรด์ เร็วขนึ้ อกี ครัง้ หลงั จากนัน้ เขาจงึ พดู วา่ “ไมไ่ ด ้ อกี ฝ่ ายเป็ นคนฝี มอื ดี ผมไมส่ ามารถทําได”้ เลงิ เยาเยา: “หวังอาน นายมฝี ี มอื แคน่ เี้ องเหรอ” ถกู เลงิ เยาเยาดถู กู เขา้ ใหแ้ ลว้ จๆู่ หวังอาน ก็รสู ้ กึ วา่ ไมด่ ี แต่ ทวา่ ตอนนเี้ ขาไมม่ วี ธิ อี ะไรเลยจรงิ ๆ ทําไดเ้ พยี งกลมุ ้ ใจเทา่ นัน้ หลังจากกลบั ไปเขาตอ้ งพยายามฝึกทกั ษะของตวั เอง หานมจู่ อ่ื เดนิ กลบั ไปยงั หอ้ งทํางานอยา่ งเงยี บๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนกอ่ เรอ่ื งครัง้ น้ี ถา้ เขาไมท่ ําแบบนัน้ เธอคงไม่ โดนถา่ ยภาพแลว้ กค็ งไมโ่ ดนขดุ คยุ ้ จนมาถงึ บรษิ ัทอกี ดว้ ย ยง่ิ คดิ ยง่ิ โมโห หานมจู่ อ่ื หยบิ มอื ถอื ออกมา เธออยากโทรไป ดา่ เยโ่ มเ่ ซนิ สกั ยก แตค่ ดิ ดแู ลว้ ถา้ โทรไปหาเขาในตอนน้ี ไมแ่ น่อาจจะทําใหเ้ ขา คดิ อะไรเพอ้ เจอ้ คดิ ไปคดิ หานมจู่ อื่ จงึ กดเขา้ โปรแกรมวแี ชท เพราะวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เพม่ิ เพอื่ นเธอในวนั แถลงขา่ ว แถมยังกําชบั ไมใ่ หเ้ ธอบล็อกเขาอกี

หานมจู่ อ่ื หารายชอ่ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ จงึ กดสง่ ขอ้ ความไป ใหเ้ ขา ไมม่ อี ะไรมากไปกวา่ การดา่ ทอความผดิ ของเขา จากนัน้ จงึ พดู เกย่ี วกบั กระแสบนอนิ เทอรเ์ น็ตทเี่ ปิดโปงขอ้ มลู สว่ นตวั ของเธอ ใหเ้ ขาไปจัดการ เวลาในตอนนเี้ ป็ นเวลาทํางาน การทเี่ ธอสง่ ขอ้ ความไปก็ไมไ่ ด ้ หวังใหเ้ ขาตอบกลับมาในตอนนี้ แตว่ า่ เธอสง่ ขอ้ ความไปไดไ้ มน่ านก็มกี ารตอบกลับมา เธออา่ น ขอ้ ความทเ่ี ขาสง่ กลบั มาอยา่ งเต็มไปดว้ ยความมนึ งง {ใหผ้ มจัดการเอง} แคป่ ระโยคเดยี ว แตก่ ลับทําใหค้ นมพี ละกําลังทม่ี ั่นคงอยา่ ง บอกไมถ่ กู ใหเ้ ขาจัดการ หมายความวา่ เขาจะจัดการเรอ่ื งทัง้ หมดเหรอ เขาจะจัดการยังไงละ่ ขณะทก่ี ําลงั คดิ อยู่ มอื ถอื ในมอื ก็สน่ั ขนึ้ มา หานมจู่ อ่ื กม้ ลงอา่ น ขอ้ ความในมอื ถอื แลว้ ยกยมิ้ อยา่ งอดไมไ่ ด ้

ขอ้ ความครัง้ นดี้ จู ะมากกวา่ ครัง้ ทแี่ ลว้ แตท่ วา่ เนอื้ หามันชา่ งเพอ้ เจอ้ เหลอื เกนิ {หา้ มบล็อกผม!} ประโยคนเี้ ขาพดู ตอ่ หนา้ เธอหลายครัง้ ไมร่ วู ้ า่ ทําไมความ หงดุ หงดิ เมอ่ื ครมู่ นั จางหายลงไปไมน่ อ้ ย ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตา่ ง ไปจากเมอ่ื กอ่ นมาก ถา้ เป็ นเมอื่ กอ่ น ไมว่ า่ อยา่ งไรเธอคงคดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะสง่ ขอ้ ความแบบนมี้ า ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเขาพดู คําพดู เหลา่ นัน้ ตอ่ หนา้ ของเธอ เธอไมไ่ ดต้ อบกลับขอ้ ความของเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะเขาบอกวา่ ให ้ เขาจัดการเอง งัน้ เธอกจ็ ะรออยา่ งเงยี บๆ รอดวู า่ เขาจะจัดการ มนั อยา่ งไร เธอไมอ่ ยากใหไ้ ฟครัง้ นม้ี นั เผาไหมต้ วั เธอกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ เธอไมไ่ ดต้ อบกลบั ขอ้ ความของเยโ่ มเ่ ซนิ ฝ่ ายนัน้ เห็นวา่ เธอ เงยี บไป จงึ โทรหาเธออยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อื่ ： “คณุ มเี รอื่ งอะไร”

“คณุ บล็อกผมเหรอ” หานมจู่ อ่ื ： “ฉันบล็อกคณุ แลว้ จะสง่ ขอ้ ความหาคณุ ไดย้ งั ไง” “งัน้ ทําไมคณุ ไมต่ อบขอ้ ความผม” นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ฟัง แลว้ เหมอื นกําลงั ตําหนอิ ยู่ “ฉันเห็นขอ้ ความแลว้ ไมต่ อบกลับมันกเ็ ป็ นเรอื่ งปกตมิ ากไมใ่ ช่ เหรอไง” “ปกตมิ างัน้ เหรอ งัน้ ถา้ ผมเห็นขอ้ ความของคณุ แลว้ ไมต่ อบ คณุ จะกระวนกระวายไหม” หานมจู่ อื่ ：“นม่ี นั เกย่ี วอะไรกบั ฉันเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะหึ น้ําเสยี งทมุ ้ ลกึ จนทําใหค้ นหลงใหล “เกย่ี วสิ เพราะวา่ ผมใสใ่ จกบั การตอบกลับของคณุ มาก” หานมจู่ อ่ื ： “……” จๆู่ เธอรสู ้ กึ หนา้ รอ้ นอยา่ งประหลาด แตก่ ็โมโหมากเชน่ กนั เธอ พดู ออกไปวา่ ยงุ่ มาก ไมม่ เี วลามาเลน่ กบั คณุ จากนัน้ จงึ กดตดั สายทันที

เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี งลกุ ลล้ี กุ ลนจากปลายสาย หลังจากทไี่ ดย้ นิ เสยี งของเธอ ราวกบั เห็นทา่ ทางทก่ี ําลงั หงดุ หงดิ ของเธอ อยา่ งไรอยา่ งนัน้ เขายม้ิ ออกมาอยา่ งไมร่ ตู ้ ัว ไมเ่ ป็ นไร คอ่ ยเป็ นคอ่ ยไป อกี อยา่ งตอนนนี้ อกจากเขาแลว้ ตอนนกี้ ็ไมม่ ผี ชู ้ ายคนอน่ื อยู่ ขา้ งกายเธอ * เรอ่ื งวนุ่ วายมาเร็วเหลอื เกนิ เยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ จะจัดการ วนั ตอ่ มา ก็ไมเ่ ห็นขา่ วทเี่ กย่ี วกบั เธออกี บรษิ ัทโฆษณาเงยี บกรบิ แมว้ า่ ชาวเน็ตจะถามแตบ่ รษิ ัทโฆษณาก็ยงั เงยี บ เป็ นธรรมดาท่ี ชาวเน็ตจะไมม่ เี บาะแสอนื่ ๆ แตท่ วา่ จัดการความวนุ่ วายบนอนิ เทอรเ์ น็ตไดแ้ ลว้ ไมไ่ ดแ้ ปลวา่ จะโลง่ ใจได ้ ตอนที่ หานมจู่ อ่ื มาทํางาน ไดย้ นิ วา่ หลนิ ชงิ ชงิ มารอเธออยใู่ น หอ้ งทํางาน มาเชา้ ขนาดนเ้ี ลยเหรอ

หานมจู่ อ่ื เลกิ คว้ิ ขน้ึ อยา่ งอดไมไ่ ด ้ เป็ นไปตามคาดวา่ เรอ่ื ง วนุ่ วายมันมักจะเขา้ มาพรอ้ มกนั เมอื่ คดิ ไดด้ งั นัน้ หานมจู่ อื่ เดนิ ไปยังหอ้ งทํางาน เสยี่ วเหยยี น สะกดิ แขนของเธอ “เธอระวังหน่อยนะ สหี นา้ ของหลอ่ นดไู มส่ บ อารมณ์ ไมร่ ใู ้ ครไปทําอะไรใหโ้ มโห” เสยี่ วเหยยี นไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กบั หลนิ ชงิ ชงิ กําลงั เดทกนั ดงั นัน้ ไมแ่ ปลกทเ่ี ธอจะคดิ เชน่ นี้ เลงิ เยาเยาไมร่ เู ้ ชน่ กนั เธอเอามอื กอดอก “ไมม่ เี จตนาดแี น่ๆ ถกู ทําใหโ้ มโหจนตอ้ งมาทําหนา้ ไมส่ บอารมณ์ในบรษิ ัทของเรา เลยเหรอ ” สองคนนไ้ี มร่ เู ้ หตกุ ารณท์ แ่ี ทจ้ รงิ หานมจู่ อื่ กะวา่ จะไมอ่ ธบิ ายให ้ ทัง้ สองคนฟังภายในชว่ งนก้ี อ่ น จงึ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งราบเรยี บวา่ “ขอฉันไปดกู อ่ น” “งัน้ เธอระวังหน่อยละกนั ” เสย่ี วเหยยี นยงั คงกําชบั อยา่ งไม่ วางใจ หานมจู่ อ่ื ผลักประตหู อ้ งทํางานเขา้ ไป เป็ นไปตามคาด เธอเห็น หลนิ ชงิ ชงิ น่ังอยบู่ นโซฟา เมอื่ เดนิ เขา้ ไปจงึ รับรถู ้ งึ บรรยากาศ

ทผี่ ดิ ปกติ เพราะวา่ อกี ฝ่ ายเป็ นลกู คา้ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จําเป็ นตอ้ งยม้ิ ออกมาอยา่ งมมี ารยาท “คณุ หลนิ วนั นท้ี ําไมถงึ มาเชา้ จังคะ ครัง้ หนา้ ถา้ คณุ จะมี คณุ บอกฉันลว่ งหนา้ กอ่ นก็ไดน้ ะคะ จะไดไ้ มต่ อ้ งนั่งคอยนาน” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี ง หลนิ ชงิ ชงิ มองมาทางเธอ แววตาแฝงไวด้ ว้ ย การเยาะเยย้ และความหงดุ หงดิ ไมร่ อใหเ้ ธอพดู อะไร หลนิ ชงิ ชงิ เอาเอกสารในมอื ขวา้ งไปทางเธออยา่ งรนุ แรง “นคี่ อื ผลงานอนั ดเี ลศิ ทเ่ี ธอสง่ ใหฉ้ ันเหรอ นเี่ รยี กวา่ ผลงานการ ออกแบบไดด้ ว้ ยเหรอ” ตอนท่ี 470 เธอแยง่ ผชู้ ายของฉนั แมก้ ารกระทําของเธอจะดเู หมอื นวา่ รนุ แรง แตเ่ พราะของทเ่ี ธอ โยนมามนี ํ้าหนักเบา จงึ ไมไ่ ดโ้ ดนตวั หานมจู่ อ่ื มันหลน่ อยตู่ รง ขา้ งเทา้ ของเธอ หานมจู่ อ่ื กม้ ลงมองกระดาษทเ่ี ธอเหวยี่ งมาฉบบั นัน้

มนั คอื ผลงานการออกแบบทเี่ ธอสง่ั ใหเ้ สย่ี วเหยยี นสง่ ให ้ หลนิ ชงิ ชงิ ตอนนัน้ เธอออกแบบวาดนานมาก ไมไ่ ดก้ นิ ไมไ่ ดน้ อนเลย ทเี ดยี ว เงยี บอยคู่ รหู่ นง่ึ หานมจู่ อ่ื จงึ กม้ ลงเกบ็ ผลงานฉบบั นัน้ ขนึ้ มา เธอถามดว้ ยสหี นา้ นงิ่ “คณุ หลนิ ไมพ่ อใจตรงสว่ นไหนคะ คณุ พดู มนั ออกมาได ้ ฉันจะแกใ้ หค้ ณุ เอง” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ จงึ แสยะยม้ิ ออกมา “แกง้ ัน้ เหรอ ผลงานการออกแบบอยา่ งนเี้ ธอยงั หวงั ดเี อามาหลอกฉันงัน้ เหรอ ถงึ จะใหเ้ ธอแก ้ แลว้ เธอจะแกม้ นั ออกมาเป็ นแบบไหน?” สหี นา้ และแววตารา้ ยกาจของ หลนิ ชงิ ชงิ เมอ่ื เอามาเทยี บกบั หานมจู่ อ่ื ยงั ดนู งิ่ และสงบกวา่ เยอะ เธอยม้ิ บางๆ แลว้ พดู ดว้ ย เสยี งเบา “คณุ หลนิ จะแกใ้ หม้ นั ออกมาแบบไหนกจ็ ะแกใ้ ห ้ ออกมาเป็ นแบบนัน้ ” “กลัววา่ จะทําไมไดน้ ่ะส”ิ หลนิ ชงิ ชงิ เอามอื กอดอก แลว้ เดนิ ยํา่ บนรองเทา้ สน้ สงู เขา้ มาตรงหนา้ หานมจู่ อ่ื ดว้ ยทา่ ทที ไี่ มพ่ อใจ “ทา้ ยทส่ี ดุ คนอยา่ งเธอ ขนาดของคนอน่ื ก็ยังอาลัยอาวรณ์ ไม่ แน่ผลงานทเี่ ธอออกแบบอาจจะไปลอกของคนอนื่ มากไ็ ด ้ ถงึ

เสอื้ แบบนจี้ ะออกแบบออกมา ฉันกไ็ มก่ ลา้ ใสไ่ วบ้ นตวั หรอกนะ กลับกนั มนั จะเป็ นตราบาปของฉัน” หานมจู่ อื่ ：“.…..” สหี นา้ ของเธอเยอื กเย็นขน้ึ มาในทนั ที มองหลอ่ นดว้ ยแววตา โหดเหยี้ ม แววตาอนั โหดเหยี้ มทําให ้ หลนิ ชงิ ชงิ องึ้ ไป ความหวาดกลวั กอ่ ตวั ขนึ้ ในใจของเธอ “คณุ หลนิ รไู ้ หมคะวา่ คําพดู ทคี่ ณุ พดู มาเมอื่ ครฉู่ ันสามารถแจง้ หมนิ่ ประมาทคณุ ไดน้ ะคะ” คณุ หลนิ เลกิ ควิ้ ขนึ้ “หมนิ่ ประมาทงัน้ เหรอ อยา่ บอกนะวา่ ฉัน พดู อะไรผดิ ไป อยา่ บอกนะวา่ เธอไมไ่ ดแ้ ยง่ ของคนอน่ื ไป?” หานมจู่ อื่ แน่ใจแลว้ วา่ เธอมาเพราะเยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ธอทําเป็ นพดู เสยี ดสใี หค้ นไมพ่ อใจ หานมจู่ อื่ เกบ็ ผลงานการออกแบบแลว้ ยม้ิ กบั หลนิ ชงิ ชงิ “งัน้ คณุ หลนิ พดู มาดสู คิ ะวา่ ฉันแยง่ ของใคร แลว้ แยง่ อะไร”

เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ ก็พดู ไมอ่ อกขนึ้ มาดอ้ื ๆ แมแ้ ต่ ประโยคเดยี วยังตอบออกมาไมไ่ ด ้ “คณุ พดู วา่ ฉันแยง่ ของคนอน่ื แตฉ่ ันคดิ ยงั ไงก็คดิ ไมอ่ อกวา่ ฉัน ไปแยง่ อะไรของใคร ก็เลยจําเป็ นตอ้ งให ้ คณุ หลนิ ไขขอ้ สงสยั แทนฉันท”ี เงยี บไปไมก่ วี่ นิ าที จๆู่ หลนิ ชงิ ชงิ ก็ดา่ ทอออกมาวา่ “หานมจู่ อื่ อยา่ มาเสแสรง้ ! เธอกลา้ พดู ไหมวา่ เธอไมไ่ ดแ้ ยง่ ของของฉัน” หลนิ ชงิ ชงิ โกรธจนแทบบา้ สว่ น หานมจู่ อ่ื ยงั คงมที า่ ทสี บายๆ เธอมอง หลนิ ชงิ ชงิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ดว้ ยแววตานงิ่ ๆ ราวกบั วา่ เธอ ไมไ่ ดใ้ สใ่ จอะไรกบั คําพดู ของหลอ่ น แลว้ ก็ไมไ่ ดย้ อมรับเรอื่ งนี้ สง่ิ นมี้ ันทําให ้ หลนิ ชงิ ชงิ ยง่ิ โมโห “ฉันบอกไปแลว้ วา่ ถา้ คณุ คดิ วา่ ฉันแยง่ ของคนอน่ื คณุ พดู มนั ออกมาได ้ เราจะไดม้ าคยุ กนั การทด่ี า่ กระทบคนอน่ื แบบน้ี ฉัน รับไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ อกี อยา่ ง ผลงานการออกแบบชนิ้ น้ี กอ่ นหนา้ นี้ คณุ ชมไมข่ าดปาก ตอนนกี้ ลบั มาโมโหใสฉ่ ันกบั เรอื่ งไมเ่ ป็ น เรอื่ ง ไมด่ ไู มค่ อ่ ยเหมาะกบั คณุ หนูใหญแ่ หง่ ตระกลู หลนิ เลยนะ คะ”

“ตอนนเี้ ธอเอาฐานะมาขฉู่ ันเหรอ จะขม่ ขฉู่ ันงัน้ เหรอ” “คณุ หลนิ พดู เรอื่ งตลกอะไร คณุ เป็ นลกู คา้ ของบรษิ ัทเรา แถม ยังเป็ นคนที่ ซงิ หวั่ แนะนํามา ฉันตอ้ งตอ้ นรับคณุ อยา่ งดสี คิ ะ แต่ ก็เชน่ เดยี วกนั เราตอ้ งเคารพซง่ึ กนั และกนั ถา้ คณุ หลนิ มขี อ้ สงสยั อะไรกบั ผลงานของฉัน คณุ สามารถพดู ใหฉ้ ันฟังได ้ ไมใ่ ช่ เอาผลงานของฉันโยนลงพนื้ แบบน้ี นเ่ี ป็ นพฤตกิ รรมของคนที่ ไมไ่ ดร้ ับการอบรม แถม คณุ หลนิ ยังมาพดู วา่ แยง่ ของคนอน่ื คณุ ตอ้ งพดู กบั ฉันใหช้ ดั เจนสวิ า่ ฉันไปแยง่ อะไร ถงึ จะถกู ตอ้ ง พดู กนั อยา่ งมเี หตผุ ล” เธอพดู อยา่ งไมร่ บี รอ้ น ไมแ่ ข็งกรา้ วจนดเู ยอ่ หยงิ่ และไมถ่ อ่ ม ตวั เกนิ จนดตู อ้ ยตํา่ ดแู ลว้ เหมอื นคนทไ่ี ดร้ ับการอบรมมาอยา่ งดี หลนิ ชงิ ชงิ เป็ นลกู สาวของคนทมี่ อี ํานาจและรํา่ รวย เธอไดร้ ับ การอบรมมาอยา่ งดี แตว่ า่ ครัง้ นเ้ี ธอโมโหจรงิ ๆ จงึ แสดงทา่ ที เกรย้ี วกราดออกไป ยัง้ สตไิ มอ่ ยจู่ นแสดงทา่ ทไี มด่ อี อกมา เธอรวู ้ า่ ตวั เองไมค่ วรทําแบบนี้ แตเ่ มอื่ เห็นใบหนา้ อนั สวยงาม ของ หานมจู่ อื่ อกี ทัง้ แววตาทดี่ ไู มใ่ สใ่ จน่ัน คดิ ไมถ่ งึ วา่ มนั จะ เผยใหเ้ ห็นเสน่หท์ เี่ ยอื กเย็นของเธอ

เมอ่ื คดิ ไดด้ งั นัน้ เธอจงึ กดั ฟันกรอดแลว้ พดู วา่ “โอเค ในเมอ่ื เธอทําน่ารังเกยี จแบบนอ้ี ยา่ งหนา้ ไมอ่ าย แถมยังไมย่ อมรับอกี งัน้ ฉันจะบอกเธอใหน้ ะ เธอจงใจปรากฏตวั ออกมาตอนชว่ งที่ กําลังเดท เธอรใู ้ ชไ่ หมวา่ ฉันกําลงั เดทกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ขมวดคว้ิ ขนึ้ เบาๆ “ถา้ วันนัน้ ฉันรวู ้ า่ คณุ กําลงั เดทกนั ฉันคงไมไ่ ป ก็แคใ่ กลก้ นั เทา่ นัน้ คณุ หลนิ วนั นัน้ เรานัดกนั ดแี ลว้ นิ คณุ พดู วา่ ฉันรวู ้ า่ คณุ กําลังเดทกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันมคี วามสามารถลว่ งรเู ้ หตกุ ารณ์ในอนาคตเหรอ?” สหี นา้ ของ หลนิ ชงิ ชงิ เปลยี่ นไป แน่นอนวา่ เธอไมไ่ ดพ้ ดู อยา่ งนัน้ วนั นเี้ ธอนัดกบั หานมจู่ อื่ ในชว่ งบา่ ยเพอื่ มาดภู าพทอี่ อกแบบ แตว่ ันนัน้ เธอตอ้ งไปเดทอ ยา่ งกะทนั หนั เธอจงึ ดใี จจนลมื เรอ่ื งนัดดภู าพทอี่ อกแบบไปเลย เมอื่ คดิ ไดด้ งั นัน้ เธอจงึ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ พดู แกต้ วั “แลว้ มัน จะทําไมเหรอ ถงึ วันนัน้ เธอจะไมร่ ู ้ แตห่ ลงั จากนัน้ ทําไมเธอถงึ โผลม่ าอยเู่ รอ่ื ย เธอตอ้ งคดิ ไมด่ กี บั เขาแน่ๆ ตอนนส้ี มใจเธอ แลว้ สิ ฉันคดิ ไมถ่ งึ จรงิ ๆ วา่ เธอจะเป็ นคนแบบน้ี ฉันเป็ นลกู คา้ ของเธอแทๆ้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะแยง่ แฟนของลกู คา้ ตวั เอง!”

“แฟนงัน้ เหรอ” หานมจู่ อ่ื พดู ซ้ําอกี รอบ เธอมอง หลนิ ชงิ ชงิ เหมอื นมอี ะไรอยลู่ กึ ๆ เมอื่ หลนิ ชงิ ชงิ ถกู เธอมองดว้ ยสายตาแบบนัน้ กร็ สู ้ กึ ประหมา่ ขนึ้ มา ตอนทเี่ ธอเดทกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เขาไมพ่ อใจเธอมาโดย ตลอด เขาไมไ่ ดค้ ดิ อะไรกบั เธอเลย แตว่ า่ หลนิ ชงิ ชงิ คดิ วา่ ถา้ เธอไดผ้ ชู ้ ายคนนม้ี าอยใู่ นกํามอื เธอกจ็ ะเป็ นผหู ้ ญงิ ทมี่ คี วามสขุ ทสี่ ดุ ในโลกนี้ แถมผชู ้ ายทรี่ วยอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ แถมยังเป็ นผชู ้ ายทไ่ี มส่ นใจ ผหู ้ ญงิ เธอจะไมห่ วั่นไหวไดอ้ ยา่ งไร พดู ไดเ้ ลยวา่ ผหู ้ ญงิ สว่ นใหญก่ ็อยากเป็ นคนทพี่ เิ ศษคนนัน้ อยา่ ง แน่นอน หลนิ ชงิ ชงิ กเ็ ป็ นหนง่ึ ในจํานวนผหู ้ ญงิ เหลา่ นัน้ เธอคดิ วา่ เสน่หข์ องเธอไมไ่ ดด้ อ้ ยเลย แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะอมุ ้ หานมจู่ อื่ ในวันงานแถลงขา่ ว แววตาทอ่ี ยากไดข้ องเขา เหมอื นกําลังบอกทกุ คน นคี่ อื ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ใครก็หา้ มแตะตอ้ ง!

เห็นกนั อยชู่ ดั ๆ วา่ คนทค่ี วรโดนอมุ ้ ควรเป็ นเธอ แตว่ า่ กลับโดน หานมจู่ อ่ื ผหู ้ ญงิ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ ชว่ งชงิ โอกาสนัน้ ไป “คณุ หลนิ ถา้ ฉันจําไมผ่ ดิ ตอนแรกคณุ บอกวา่ คณุ แคเ่ ดทกบั เขา ไมไ่ ดพ้ ดู วา่ เขาคอื แฟนของคณุ นคิ ะ” “แลว้ มันยงั ไงเหรอ เขาคอื คเู่ ดทของฉัน เขาตอ้ งเป็ นแฟนของ ฉันไมช่ า้ กเ็ ร็ว แตต่ อนนเี้ ธอกําลงั ทําอะไรอยู่ เธอกําลงั แยง่ เขา ไป!” “คณุ หลนิ ” หานมจู่ อื่ จอ้ งเธอดว้ ยสหี นา้ เครง่ ขรมึ “คณุ โตแลว้ นะ ฉันคดิ วา่ บางเรอื่ งก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งสอนคณุ แลว้ ถา้ มนั เป็ น ของคณุ ใครกแ็ ยง่ มนั ไปไมไ่ ด ้ เขาไมใ่ ชข่ องคณุ แคค่ เู่ ดทของ คณุ เทา่ นัน้ คณุ พดู วา่ ฉันแยง่ เขา ฉันเป็ นฝ่ ายพดู คยุ กบั เขาเหรอ หรอื ฉันยวั่ ยวนเขา ถา้ ฉันจําไมผ่ ดิ การทเี่ จอกนั อกี ครัง้ เพราะ คณุ หลนิ เป็ นฝ่ ายเชญิ ฉันไปเอง” เมอ่ื พดู ถงึ ตรงน้ี รมิ ฝี ปากแดงของ หานมจู่ อ่ื เผยยมิ้ รอยยมิ้ นัน้ แฝงไปดว้ ยการเยาะเยย้ “คณุ หลนิ คงนกึ วา่ เขาสนใจผลงานการออกแบบของฉัน เลย พาฉันไปดว้ ยใชไ่ หม น่าเสยี ดายทค่ี ณุ เขา้ ใจความหมายของ เขาผดิ ไปแลว้ ”

ความคดิ ในใจของเธอถกู อกี ฝ่ ายรเู ้ ขา้ ใหแ้ ลว้ หลนิ ชงิ ชงิ คดิ ไม่ ถงึ วา่ อกี ฝ่ ายจะรสู ้ งิ่ ทเ่ี ธอคดิ ในใจไดเ้ ร็วขนาดน้ี จๆู่ สหี นา้ ของ หลนิ ชงิ ชงิ ไมส่ ดู ้ จี นไมเ่ หลอื ความงาม ตอนท่ี 471 ผชู้ ายทเ่ี ป็ นเหมอื นกอเอย๊ี ะหนงั สนุ ขั “คณุ นคี่ อื การคาดเดาของคณุ ทงั้ หมด! คณุ แยง่ คนู่ ัดบอดของ คนอน่ื คณุ ยังกําเรบิ เสบิ สานขนาดนี้ ผลงานทอี่ อกแบบก็แย่ เหมอื นกบั ขยะ!” สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ เปลย่ี นเป็ นเย็นชา “ฉันไดพ้ ดู ชดั เจนแลว้ ฉันไมไ่ ดแ้ ยง่ คนู่ ัดบอดของคณุ เขาไมใ่ ชแ่ ฟนของคณุ สกั หน่อย ไมม่ ปี ัญหาของการแยง่ หรอื ไมแ่ ยง่ เลย ตอ่ ไปนเี้ รากลบั มาพดู ถงึ ประเด็นของเรอื่ งกนั เถอะ คณุ หลนิ ไมพ่ อใจกบั ผลงานทฉี่ ัน ออกแบบตรงไหน เรามาหารอื กนั หน่อย” หลนิ ชงิ ชงิ ไมพ่ อใจกบั ผลงานของเธอเสยี ทไ่ี หน เธอพอใจกบั ผลงานของเธอมาก แตห่ ลังจากทเ่ี ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ โอบกอดเธอ เธอก็รสู ้ กึ ทันทวี า่ สง่ิ เหลา่ นน้ี ่าขยะแขยงยง่ิ นัก!

เมอื่ นกึ ถงึ อยา่ งนี้ หลนิ ชงิ ชงิ กพ็ ดู เยาะ “ผลงานทคี่ ณุ ออกแบบ แตกตา่ งจากทฉี่ ันพดู กอ่ นหนา้ นมี้ ากเกนิ ไป วาดใหมเ่ ลย” เธอแคอ่ ยากจะหาเรอื่ งหานมจู่ อื่ “วาดใหมเ่ หรอ?” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ หลนิ ตอ้ งบอกฉันหน่อยวา่ คณุ ตอ้ งการแบบไหน?” “แบบหรหู รา! หรหู รายังไงก็เอาอยา่ งนัน้ !” หลนิ ชงิ ชงิ พดู โดยตรง “ได”้ หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “ในเมอื่ คณุ หลนิ ไดแ้ จง้ สงิ่ ทต่ี อ้ งการ ชดั เจนแลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ ตอ่ จากนฉี้ ันจะออกแบบตามทคี่ ณุ พดู ” “ฉันจะเอาพรงุ่ นเี้ ชา้ เลย” หลนิ ชงิ ชงิ พดู อกี ประโยคหนงึ่ หานมจู่ อ่ื ชะงักเล็กนอ้ ย จอ้ งมอง เธออตั โนมัติ อาจจะเห็นความลําบากใจของเธอ หลนิ ชงิ ชงิ รสู ้ กึ ภมู ใิ จโอหงั มาก สองมอื กอดอก มองเธอดว้ ยความเยอ่ หยงิ่ “เป็ นยงั ไง? ทําไดห้ รอื เปลา่ ?”

หานมจู่ อื่ จอ้ งมองเธอสกั พัก แลว้ พยักหนา้ “ไดแ้ น่นอน คณุ หลนิ สามารถมาพรงุ่ นเ้ี ชา้ ไดเ้ ลย” “ได”้ หลนิ ชงิ ชงิ ยน่ื มอื ออกไปหยบิ กระเป๋ าของตวั เอง พดู เยาะ “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันกต็ งั้ ตารอการนําเสนอของคณุ หาน ในวนั พรงุ่ นี้ แลว้ นะ” หลังจากพดู เสร็จ เธอก็เดนิ ผา่ นหานมจู่ อ่ื จะเดนิ ออกไปขา้ ง นอก ตอนทเี่ ดนิ มาถงึ ตรงหนา้ หานมจู่ อื่ เธอกห็ ยดุ ลง จอ้ งมอง ทเี่ ธอแลว้ พดู วา่ “ฉันขอแนะนําประโยคหนง่ึ ใหค้ ณุ คณุ เปิด บรษิ ัทเอง กอ่ นทจ่ี ะทําเรอ่ื งอะไรก็ตาม กย็ งั ตอ้ งคดิ ถงึ วา่ ตวั เอง อยใู่ นสถานะอะไร แยง่ ผชู ้ ายของคนอนื่ ก็ตอ้ งชดใชน้ ะ” แลว้ เธอกก็ ระแทกหวั ไหลข่ องหานมจู่ อื่ อยา่ งแรง จากนัน้ กเ็ ดนิ ออกไปราวกบั ผชู ้ นะ หานมจู่ อื่ ยนื อยกู่ บั ท่ี ยังถอื งานออกแบบชน้ิ นัน้ ไวใ้ นมอื หลงั จากทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ ออกไปแลว้ เลงิ เยาเยาและเสยี่ วเหยยี นที่ หลบอยนู่ อกประตู กเ็ ดนิ เขา้ มาอยา่ งลบั ๆลอ่ ๆ “ใหต้ ายเถอะ! หลนิ ชงิ ชงิ คนนบี้ า้ ไปแลว้ หรอื เปลา่ ! เธอยังมี หนา้ มาพดู วา่ คณุ แยง่ แฟนของเธอ? เป็ นแคก่ ารนัดบอดกนั

เทา่ นัน้ ทําไมถงึ กลายเป็ นแฟนเธอได?้ เธอยงั มคี วามละอาย บา้ งไหม?” เสย่ี วเหยยี นเป็ นคนขวานผา่ ซาก เขา้ มากด็ า่ โดยตรง เลงิ เยาเยากลบั สงั เกตสหี นา้ ของหานมจู่ อื่ พดู ดว้ ยความกลดั กลมุ ้ เล็กนอ้ ย “การสนทนาของพวกคณุ ในเมอื่ กี้ ฉันไดย้ นิ หมดแลว้ ฉันรสู ้ กึ วา่ เธอมปี ัญหา เธอน่าจะเพอ้ ฝันวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นสามใี นอนาคตของเธอแลว้ ผชู ้ ายอยา่ งคณุ ชายเย่ น่าจะมี ผหู ้ ญงิ จํานวนมาก ทแี่ ยง่ ชงิ กนั เพอ่ื อยากจะแตง่ งานกบั เขา” หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปาก ไมไ่ ดต้ อบกลับ “มจู่ อื่ เธอทําแบบนม้ี นั มากเกนิ ไปแลว้ ยังมาบอกวา่ ตอ้ งการ ภาพออกแบบพรงุ่ นเี้ ชา้ เลย และยังใหค้ ําวา่ หรหู รา เทา่ นัน้ แลว้ คณุ จะรไู ้ ดอ้ ยา่ งไร วา่ พรงุ่ นเี้ ธอยงั จะหาเรอ่ื งตอ่ อกี ไหม” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “ทําอกี แน่” “แลว้ คณุ ยงั ตอบตกลงกบั เธอ!” “ไมต่ กลง แลว้ จะทําอยา่ งไรได!้ ” หานมจู่ อ่ื เดนิ ไปทโี่ ตะ๊ ทํางาน แลว้ น่ังลง สหี นา้ สงบ

เสย่ี วเหยยี นเห็นทา่ ทางสงบของเธอแบบนี้ ในใจกงั วลยง่ิ นัก เดนิ ออ้ มไปขา้ งหนา้ เธอ “คณุ อยากเป็ นแบบนไี้ ดไ้ หม? เธอ รังแกคณุ ขนาดนแ้ี ลว้ คณุ ยังกล้ํากลนื ฝื นทนอกี ” เลงิ เยาเยากเ็ ดนิ เขา้ ไปดว้ ย “ถา้ เป็ นฉัน ไดเ้ จอกบั ผหู ้ ญงิ แบบน้ี ฉันตอ้ งทนไมไ่ หว ตบหนา้ เธอโดยตรงเลย หลงตวั เองสดุ ขดี ยัง ไมพ่ อ ยังจะมหี นา้ มาโกรธคณุ และเกดิ เรอื่ งแบบนขี้ น้ึ กไ็ มใ่ ช่ สงิ่ ทคี่ ณุ ตอ้ งการ เธอควรไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ จะถกู ” “ไมไ่ ด ้ คณุ ทนไดแ้ ตฉ่ ันทนไมไ่ ด ้ ฉันจะไปหาเธอพดู ใหร้ เู ้ รอ่ื ง ตอนนเี้ ลย!” เสยี่ วเหยยี นโกรธจนดงึ แขนเสอื้ ขน้ึ ทา่ ทางเหมอื น จะหนั ไปหาเธอเพอื่ ตอ่ สกู ้ นั “กลับมา!” หานมจู่ อ่ื เรยี กเธอไวอ้ ยา่ งเย็นชา เสย่ี วเหยยี นหยดุ เดนิ หนั หนา้ กลับอยา่ งไมพ่ อใจ “มจู่ อื่ คณุ จะ หา้ มฉันเหรอ?” หานมจู่ อื่ ยนื ขน้ึ ถอนหายใจ “คณุ ไปโตเ้ ถยี งกบั เธอ แลว้ จะมี ประโยชนอ์ ะไร? ตอนนเ้ี ธอเป็ นลกู คา้ ของเรา กฎในการปฏบิ ตั ิ

ตอ่ ลกู คา้ คณุ ลมื ไปแลว้ หรอื ? อกี อยา่ ง ใครกอ่ ปัญหาคนนัน้ แก ้ คณุ ไปหาเธอ เพยี งแตจ่ ะทําใหเ้ รอื่ งแยล่ งเทา่ นัน้ ” เมอื่ ไดย้ นิ แลว้ เลงิ เยาเยากร็ สู ้ กึ วา่ สงิ่ ทเี่ ธอพดู นัน้ มเี หตผุ ล พยกั หนา้ เห็นดว้ ย “แมว้ า่ ฉันก็โกรธเหมอื นกนั แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ มจู่ อื่ วเิ คราะหไ์ ด ้ ถกู ตอ้ ง ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ปดกี วา่ ” เธอหนั ไปมองหานมจู่ อ่ื “แลว้ คณุ คดิ จะทํายังไง? พรงุ่ นเ้ี ชา้ เธอจะเอาผลงานออกแบบ คณุ คงไม่ คดิ ทจี่ ะวาดใหเ้ ธอโดยไมก่ นิ ไมน่ อนเหมอื นครัง้ ทแี่ ลว้ นะ?” หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ เล็กนอ้ ย “ไมว่ าด” “ไมว่ าด” เลงิ เยาเยาเบกิ ตากวา้ ง “ไมใ่ ช่ ยังคงตอ้ งวาด แต…่ …พอเป็ นพธิ กี ไ็ ดแ้ ลว้ ” เพราะยังไงแลว้ ไมว่ า่ เธอจะวาดผลงานอะไรออกมา สําหรับ หลนิ ชงิ ชงิ แลว้ มันก็จะเป็ นขยะเทา่ นัน้ แมว้ า่ เธอจะเอาผลงาน ทเี่ คยไดร้ ับรางวลั เอาออกมาวางไวต้ รงหนา้ เธอ หลนิ ชงิ ชงิ ใน เวลาน้ี ก็จะโยนผลงานของเธอลงบนพน้ื โดยไมล่ งั เลเลย เพราะเธอไดม้ อี ารมณ์ความรสู ้ กึ อยา่ งอนื่ กบั ตวั เธอแลว้

เยโ่ มเ่ ซนิ …… แววตาของหานมจู่ อ่ื คอ่ ยๆมดื ลง นายชวั่ นี่ หลังจากทเ่ี ขา้ ใกลต้ วั เองแลว้ ไมไ่ ดท้ ําเรอ่ื งอะไรเลย กลบั หา ความเดอื ดรอ้ นมาใหต้ วั เองมากมาย แคค่ ดิ วา่ ในอนาคต ยงั จะมเี รอ่ื งแบบนเี้ กดิ ขน้ึ อกี หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ ปวดหวั มาก เธอจะหลดุ พน้ จากผชู ้ ายคนนี้ ทเ่ี ป็ นเหมอื นกอเอ๊ยี ะหนังหมาได ้ อยา่ งไร? ทําไมหา้ ปี กอ่ นกบั หา้ ปีหลัง เขาถงึ เปลย่ี นไปมากขนาดน?ี้ เธอ กลบั อยากใหเ้ ขาเป็ นเหมอื นเมอ่ื กอ่ น หยงิ่ ผยอง ศกั ดศิ์ รมี คี า่ ยงิ่ กวา่ ฟ้า และไมม่ องเธออยใู่ นสายตา แตต่ อนนี…้ … ผชู ้ ายคนนัน้ ไรย้ างอายถงึ ขนั้ ขเู่ ธอไมใ่ หล้ บ WeChat ของเขา ปวดหวั ๆ ! !

เปลย่ี นกลอนประตเู สร็จแลว้ แตย่ ังตอ้ งทําความสะอาด และ ยา้ ยของก็ตอ้ งใชเ้ วลา วันมะรนื นเี้ ป็ นวนั หยดุ สดุ สปั ดาหพ์ อดี หานมจู่ อื่ กําลังคดิ วา่ เวลานัน้ ทําความสะอาดหน่อย แลว้ ยา้ ยเขา้ ไป เธอกบั เสยี่ วเหยยี นและเสยี่ วหมโี่ ตว้ เพงิ่ กลบั ประเทศไดไ้ มน่ าน เลยไมไ่ ดม้ ขี องมากขนาดนัน้ เฟอรน์ เิ จอรใ์ นบา้ นหลังนัน้ กม็ ี ครบแลว้ ถา้ จะยา้ ยเขา้ ไป มากสดุ นํากระเป๋ าเดนิ ทางไปก็ พอแลว้ ดงั นัน้ ในคนื น้ี หานมจู่ อ่ื วาดตามสบายไปภาพหนงึ่ กเ็ ขา้ นอนเลย เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นอนอยขู่ า้ งเธอ กอดหนังสอื การต์ นู ไว ้ หานมจู่ อื่ ต ระหนักถงึ วา่ เขาไดน้ อนราบอยู่ เลยขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย แลว้ พดู วา่ “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ในขณะนอนราบ อา่ นหนังสอื ไมไ่ ด ้ มนั ไมด่ ี ตอ่ สายตา” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รบี วางหนังสอื การต์ นู ไวข้ า้ งๆ “หมา่ ม๊ ี เมอื่ กล้ี มื ไปหน่อย หมา่ ม๊อี ยา่ โกรธนะ!” หานมจู่ อื่ มองเขาอยา่ งจนใจ ยนื่ มอื บบี จมกู เขาเบาๆ “เด็ดจอม ซน อกี สองสามวนั เราก็จะเกบ็ ของ ยา้ ยไปบา้ นใหมแ่ ลว้ ถงึ ตอนนัน้ หนูตอ้ งนอนในหอ้ งของตวั เอง

“ฮมื ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รสู ้ กึ กลมุ ้ ใจเล็กนอ้ ย และรสู ้ กึ นอ้ ยใจดว้ ย “แตเ่ สยี่ วหมโี่ ตว้ อยากจะอยกู่ บั หมา่ ม๊ ี ไมน่ อนคนเดยี วไดห้ รอื เปลา่ ? เสยี่ วหมโี่ ตว้ กลวั ความมดื !” “กลัวความมดื ? หนูอายหุ า้ ขวบแลว้ ยงั กลวั ความมดื และหนูเป็ น ถงึ ลกู ผชู ้ ายนะ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กอดแขนเธอไว ้ พดู ไมย่ อม “หมา่ ม๊ๆี ……” “เด็กดี เมอ่ื โตขนึ้ ยงั ไงก็ตอ้ งนอนคนเดยี ว ไมส่ ามารถพง่ึ พา หมา่ ม๊ตี ลอดไป” ตอนที่ 472 ผหู้ ญงิ ของฉนั ใครกลา้ แตะ “แตห่ นูยงั เด็กอย…ู่ …” เสยี่ วหมโี่ ตว้ ทําหนา้ นอ้ ยใจ “และผมมี เพยี งหมา่ ม๊รี ักเทา่ นัน้ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เขา้ รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื ก็หยดุ ชะงัก เป็ นหวั ขอ้ นอ้ี กี แลว้ เธอลบู หวั ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ เบาๆ พดู เสยี ง เบา “รออกี หน่อย ใหเ้ วลาหมา่ ม๊อี กี หน่อย หมา่ ม๊จี ะหาพอ่ ใหห้ นู แน่นอน”

“คําไหนคํานัน้ นะหมา่ ม๊”ี โทรศพั ทส์ นั่ เล็กนอ้ ย หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองไป เป็ นขอ้ ความ จากเยโ่ มเ่ ซนิ “หมา่ ม๊ ี โทรศพั ทข์ องหมา่ ม๊กี ําลงั ดงั อย”ู่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ บอกใบ ้ ให ้ จากนัน้ ก็จะลกุ ขน้ึ ไปชว่ ยเธอเอาโทรศพั ทม์ อื ถอื อยา่ งเอา อกเอาใจ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย รบี จับแขน เล็กๆของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไว ้ “เสยี่ วหมโี่ ตว้ เวลาดกึ แลว้ หนูรบี เขา้ นอนเร็ว เด็กๆนอนดกึ เกนิ ไปไมไ่ ด”้ “ออ นัน้ กไ็ ด!้ ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ถงึ ไดพ้ ยกั หนา้ เบาๆ จากนัน้ กน็ อน ลงขา้ งๆเธอ หลบั ตาอยา่ งเชอ่ื ฟัง พยายามนอนใหห้ ลบั หลงั จากนัน้ ไมน่ าน การหายใจของเขาก็คอ่ ยๆสมํา่ เสมอแลว้ ในทส่ี ดุ หานมจู่ อ่ื ก็หายใจโลง่ อก จงึ ไดค้ อ่ ยๆหยบิ โทรศพั ทเ์ ขา้ มา จากนัน้ ปรับโทรศพั ทม์ อื ถอื เป็ นโหมดปิดเสยี ง หลังนัน้ แน่ใจ แลว้ วา่ จะไมร่ บกวนถงึ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เธอถงึ ไดเ้ ปิดขอ้ ความ เป็ นขอ้ ความ WeChat ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ สง่ มา {เรอื่ งไดจ้ ัดการเรยี บรอ้ ยแลว้ คณุ จะขอบคณุ ฉันอยา่ งไร}

เมอื่ เห็นขอ้ ความนี้ หวั ของหานมจู่ อื่ เต็มไปดว้ ยเครอื่ งหมาย คําถาม นายคนนผี้ ดิ ปกตหิ รอื เปลา่ ? จัดการเรอื่ งเรยี บรอ้ ยแลว้ ยังจะมหี นา้ มาใหเ้ ธอขอบคณุ ? ถา้ ไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะเขา จะเกดิ เรอ่ื งเยอะแยะแบบนีห้ รอื ? หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกลอกตามองบนกลางในอากาศ จากนัน้ กพ็ มิ พส์ ะกดทลี ะคํา {คณุ ชายเย่ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะการกระทําทนี่ ่าทงึ่ ของคณุ ฉันจะไม่ ถกู คนอนื่ ขดุ คยุ ้ เลย และบรษิ ัทก็จะไมโ่ ดนแฉโพยดว้ ยซ้าํ ใคร จะไปรวู ้ า่ ตอ่ ไปฉันจะโดนทํารา้ ยหรอื เกดิ อนั ตรายถงึ ชวี ติ หรอื เปลา่ } ขอ้ ความสง่ ไปไมน่ าน ทางนัน้ กส็ ง่ กลบั มาทนั ที {ผหู ้ ญงิ ของฉัน ใครจะกลา้ แตะ?} “……” ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื เห็นประโยคน้ี หัวใจสะดดุ เล็กนอ้ ย แตก่ ็รสู ้ กึ หมดคําพดู อยา่ งรวดเร็ว เธอไมอ่ ยากสนใจเขา จงึ วางโทรศพั ทไ์ วข้ า้ งๆเสยี เลย

จากนัน้ ก็ไปลา้ งหนา้ แปรงฟัน เมอ่ื เธอกลบั มาเตรยี มทจี่ ะเขา้ นอน เห็นวา่ หนา้ จอยงั สวา่ งอยู่ เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ ขอ้ ความ WeChat ใหเ้ ธออกี {ฉันจะสง่ คนไปปกป้องความปลอดภยั ของคณุ จะไมค่ ณุ ไดร้ ับ อนั ตราย} เมอ่ื ไดย้ นิ เขาบอกวา่ จะสง่ คนมาปกป้องความปลอดภยั ของ ตวั เอง หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ เขาก็ไมไ่ ดไ้ รน้ ้ําใจมากขนาดนัน้ แตก่ ย็ ังคงไมอ่ ยากสนใจเขา ปิดโทรศพั ทแ์ ลว้ ก็เขา้ นอนเลย เชา้ วันรงุ่ ขนึ้ เมอื่ หานมจู่ อ่ื มาถงึ บรษิ ัท ก็เตรยี มตวั พรอ้ มทจ่ี ะ โดนหลนิ ชงิ ชงิ หาเรอื่ ง เป็ นน่าแปลกก็คอื เธอรอมาทงั้ เชา้ หลนิ ชงิ ชงิ ก็ไมไ่ ดป้ รากฏตัว พดู ตามเหตผุ ล เมอ่ื วานเธอกําเรบิ เสบิ สานมากขนาดนัน้ วันนี้ น่าจะมาตรงเวลา ถงึ จะถกู ทําไมจนจะถงึ เทย่ี งแลว้ ยังไมเ่ ห็น แมแ้ ตเ่ งา? หานมจู่ อ่ื ไมส่ ามารถระงับความสงสยั ในใจได ้ สง่ ขอ้ ความถงึ หลนิ ซงิ หวั่

หลนิ ซงิ หวั่ เป็ นนักแสดงหญงิ แตล่ ะวันนอกเหนอื จากการถา่ ย ละครแลว้ ยังตอ้ งวง่ิ งานอเี วน้ ทต์ า่ งๆดว้ ย ดงั นัน้ จงึ งานยงุ่ มาก เวลาทวี่ า่ งออกมา อาจจะเหนอื่ ยมากจนแคห่ ลบั ตากน็ อนหลบั ไปทนั ทเี ลย และหลนิ ซงิ หว่ั ยังเป็ นคนทม่ี นี สิ ยั ประมาทไมม่ เี ลห่ ์ เหลย่ี ม จงึ มักจะเผลอหลบั ไปขณะแตง่ หนา้ อยา่ งเชน่ ตอนนี้ เธอเพงิ่ จะถา่ ยละครตอนหนง่ึ เสร็จ เหนอ่ื ยมาก จนลม้ เซ นอนลงบนโซฟาแลว้ หลบั ไปเลย เฉนิ เฟยตรงไปตบทห่ี นา้ เธอเบาๆ “นอนไมไ่ ด ้ ลกุ ขน้ึ มาเชด็ เครอ่ื งสําอางกอ่ น แลว้ คอ่ ยนอน” “ไปใหพ้ น้ !” หลนิ ซงิ หว่ั เตะตอ่ ยเฉนิ เฟย ไมย่ ัง้ พดู อยา่ งไมส่ บ อารมณ์ “ขา้ จะนอน เชด็ เครอื่ งสําอางอะไรกนั ฉันเหนอ่ื ยจะตาย อยแู่ ลว้ ……” เฉนิ เฟยหมดวธิ ี เลยสง่ สายตาใหก้ บั ผชู ้ ว่ ย จากนัน้ ผชู ้ ว่ ยกส็ ง่ นํ้ายาลา้ งเครอ่ื งสําอางและสําลที ําความสะอาดมาใหอ้ ยา่ ง รวดเร็ว เฉนิ เฟยนั่งขา้ งๆ เชด็ เครอื่ งสําอางให ้ หลนิ ซงิ หวั่ อยา่ ง มคี วามอดทน “วันนเี้ ป็ นตอนสดุ ทา้ ยแลว้ ใชไ่ หม?” หลนิ ซงิ หว่ั ถามอยา่ ง เหนอื่ ยลา้

เฉนิ เฟยดทู า่ ทางทเี่ หนอ่ื ยลา้ ของเธอ หลังจากเชด็ เครอื่ งสําอางรอบดวงตาออก ขอบตาดํามองเห็นไดช้ ดั เจน เขา ดแู ลว้ รสู ้ กึ ทะนุถนอมยง่ิ นัก แตก่ ช็ ว่ ยไมไ่ ด ้ งานพรเี ซน็ เตอร์ ไดร้ ับมาแลว้ จงึ พดู วา่ “คณุ สามารถนอนหลับอยา่ งสบายใจได ้ หา้ ชวั่ โมง กลางคนื ยังมงี านอเี วน้ ทห์ นงึ่ อยากใหค้ ณุ เขา้ รว่ ม” เมอื่ หลนิ ซงิ หวั่ ไดย้ นิ แลว้ แกลง้ ตายทําเป็ นไมต่ อบโดยตรง ต๊กิ ๆ— โทรศพั ทด์ ังขนึ้ สองครัง้ เป็ นเสยี งเตอื นของ WeChat เธอไมไ่ ปเอาแน่นอน ขณะทเ่ี ฉนิ เฟยชว่ ยเธอเชด็ เครอ่ื งสําอาง พรอ้ มกบั หยบิ โทรศพั ทม์ าดู “นอ้ งสาวลกู พล่ี กู นอ้ งของคณุ บอกวา่ วันนง้ี านเลย้ี งของ ครอบครัว ถามวา่ คณุ จะกลบั ไปไหม?” “ปฏเิ สธ” หลนิ ซงิ หว่ั พดู อยา่ งเย็นชาทันที “ไมเ่ ห็นหรอื ไง วา่ ฉันเหนอ่ื ยเหมอื นหมาแลว้ ?” เฉนิ เฟยชว่ ย หลนิ ซงิ หวั่ ตอบกลบั อยา่ งสภุ าพ แลว้ กลับหนา้ หลักไปอา่ นอกี ขอ้ ความหนงึ่

“ฮมื ขอ้ ความทสี่ องนี้ สง่ มาจากเทพธดิ าของคณุ เลยนะ คณุ เดา วา่ เธอสง่ ……” คําวา่ อะไร ยงั ไมไ่ ดพ้ ดู เลย หลนิ ซงิ หวั่ ทเี่ ป็ นเหมอื นปลาตาย ในเมอ่ื ครู่ ตอนนไ้ี ดส้ ะดงุ ้ ตน่ื ขนึ้ มาในทันที จากนัน้ กแ็ ยง่ โทรศพั ทจ์ ากเฉนิ เฟย มองโทรศพั ทต์ อบกลับขอ้ ความดว้ ย ใบหนา้ ยมิ้ แยม้ ทา่ ทางทเี่ ธอถอื โทรศพั ทไ์ ว ้ ทําใหเ้ ฉนิ เฟยอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู แขวะเธอ “ถา้ ไมว่ า่ รจู ้ ักคณุ ดี ทา่ ทางของคณุ แบบน้ี จะทําใหฉ้ ันคดิ วา่ รสนยิ มทางเพศของคณุ ผดิ ปกตจิ รงิ ๆ” เมอ่ื ไดย้ นิ เขา้ หลนิ ซงิ หว่ั หวั เราะเยาะเบาๆ แลว้ มองเขาตาขวาง “คณุ จะไปรอู ้ ะไร มจู่ อื่ เป็ นไอดอลของฉันเลยนะ เขา้ ใจหรอื เปลา่ !” จากนัน้ เธอก็สง่ ขอ้ ความกลบั ไปใหห้ านมจู่ อื่ อยา่ งมคี วามสขุ ดงิ ดอง—

ตอนทหี่ านมจู่ อ่ื ไดร้ ับขอ้ ความของหลนิ ซงิ หวั่ เป็ นเวลาครง่ึ ชว่ั โมงผา่ นไปแลว้ หลนิ ซงิ หวั่ สง่ สต๊กิ เกอรร์ อ้ งไหก้ อ่ น อธบิ าย วา่ กอ่ นหนา้ นตี้ วั เองกําลังถา่ ยละครอยู่ เลยไมไ่ ดเ้ ห็นขอ้ ความ ดงั นัน้ ถงึ ไดต้ อบกลบั ในตอนน้ี หลงั จากทหี่ านมจู่ อื่ ตอบกลบั มาวา่ ไมเ่ ป็ นไร หลนิ ซงิ หวั่ จงึ ได ้ บอกกบั เธอวา่ วนั นหี้ ลนิ ชงิ ชงิ กลบั ไปรว่ มงานเลย้ี งอาหารคํา่ ของครอบครัวแลว้ อาจจะอยบู่ า้ นทัง้ วนั เลย หลังจากนัน้ หลนิ ซงิ หวั่ ก็รสู ้ กึ วา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกติ เลยถาม หานมจู่ อ่ื โดยตรงวา่ หลนิ ชงิ ชงิ ไปหาเรอ่ื งเธอใชไ่ หม? หลนิ ซงิ หวั่ คนนี้ ดเู หมอื นจะไรเ้ ลห่ เ์ หลยี่ ม แตต่ อนทคี่ วรมสี ติ เธอกเ็ ป็ นคนเฉลยี วฉลาดยง่ิ นัก เรอ่ื งแบบนปี้ กปิดเธอไมไ่ ด ้ หรอก เลยยมิ้ เล็กนอ้ ยแลว้ ยอมรับ {ฉันรอู ้ ยแู่ ลว้ ฉันบอกกบั คณุ ตงั้ แตแ่ รกแลว้ วา่ เธอไมใ่ ชค่ นดี เป็ นไปตามคาดเธอไปหาเรอ่ื งคณุ แลว้ ใชไ่ หม? ออ๋ เทพธดิ า คณุ ตอ้ งระวงั หน่อย ฉันรสู ้ กึ วา่ เธอมคี วามรา้ ยกาจเล็กนอ้ ย คณุ ตอ้ งหาวธิ รี ับมอื ใหด้ ี }

เมอื่ เห็นอยา่ งน้ี หานมจู่ อื่ ถงึ กบั สงสยั วา่ หลนิ ซงิ หว่ั เป็ น ลกู พล่ี กู นอ้ งกบั หลนิ ชงิ ชงิ จรงิ หรอื เปลา่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ทําไมเธอ ถงึ เขา้ ขา้ งตวั เอง? อยา่ งไรกต็ าม หากไปงานเลยี้ งของครอบครัว นัน้ ก็แสดงวา่ วันนตี้ วั เองไมต่ อ้ งถกู เธอรังควานแลว้ ? พอดเี ลย เธอกอ็ ยากจะใชเ้ วลาชว่ งสดุ สปั ดาหน์ อ้ี ยา่ งเงยี บสงบ เหมอื นกนั ถา้ อยา่ งนัน้ มเี รอ่ื งอะไร คอ่ ยแกป้ ัญหาสปั ดาหห์ นา้ แลว้ กนั ! เมอื่ นกึ ถงึ อยา่ งนี้ หานมจู่ อ่ื จงึ บอกให ้ หลนิ ซงิ หว่ั พักผอ่ นดๆี จากนัน้ ก็ตดั บทสนทนาระหวา่ งทัง้ สองคน บนอนิ เทอรเ์ น็ตไมม่ ขี า่ วเกยี่ วกบั เธอจรงิ ๆแลว้ แมว้ า่ จะมี ชาวเน็ตยังโพสตอ์ ยู่ แตใ่ นโลกอนิ เทอรเ์ น็ตราวกบั วา่ ถกู ตรวจสอบทกุ ทท่ี กุ มมุ แคค่ ณุ โพสต์ กจ็ ะถกู บล็อกทนั ที อยากจะวจิ ารณก์ ย็ ังไมส่ ามารถทําได ้ อํานาจของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงยง่ิ ใหญเ่ หมอื นเดมิ ในสว่ นนข้ี องโลกอนิ เตอรเ์ น็ต

หานมจู่ อื่ จบงานของทัง้ วนั อยา่ งโลง่ ใจ แลว้ กลบั บา้ น ในไมช่ า้ วนั หยดุ สดุ สปั ดาหก์ ม็ าถงึ เนอ่ื งจากตอ้ งยา้ ยบา้ น ทกุ คนจงึ ตน่ื ตงั้ แตเ่ ชา้ ยังเรยี กคนรับใช ้ ทบี่ า้ นมาชว่ ยกนั ทําความสะอาดสองสามคน บา้ นหลงั นไ้ี มไ่ ด ้ ใหญข่ นาดนัน้ แตก่ ็ไมไ่ ดเ้ ล็กจรงิ ๆ โดยเฉพาะตอนทที่ ําความ สะอาด ถา้ ไมม่ สี หี่ า้ คน คงจะเหนอื่ ยน่าดู หานชงิ ขบั รถไปสง่ พวกเธอดว้ ยตวั เอง ลงุ หนานกข็ บั ตามไป ดว้ ย บา้ นใหมท่ วี่ า่ งเปลา่ มชี วี ติ ชวี าขน้ึ มาในทนั ใด ตอนที่ 473 ภรรยาบงั เกดิ เกลา้ อาจเป็ นเพราะรสู ้ กึ วา่ ของในบา้ นของเธอยงั ไมเ่ พยี งพอ ดงั นัน้ หานชงิ จงึ โทรใหค้ นซอื้ ของมาเพมิ่ ใหเ้ ธอไมน่ อ้ ย เพราะเจา้ ของเดมิ ไมเ่ คยอาศยั อยทู่ น่ี ่ี แมว้ า่ จะตกแตง่ เสร็จแลว้ แตห่ ลาย ทกี่ ย็ ังขาดของบางอยา่ งอยู่ ตวั อยา่ งเชน่ พวกเครอ่ื งประดบั บนผนัง

ของตกแตง่ บนโตะ๊ สง่ิ เหลา่ นี้ หานชงิ คดิ ใหเ้ ธอหมดแลว้ เสย่ี ว หมโี่ ตว้ กเ็ ขา้ รว่ มกระบวนการทําความสะอาดของทกุ คนดว้ ย ทกุ คนแบง่ ทําความสะอาดคนละหนา้ ที่ เวลาทําวางกด็ ใี จตน่ื เตน้ มาก พดู คยุ กนั อยา่ งสนุก แตถ่ งึ ตอนทว่ี า่ งจากงาน ถงึ ไดพ้ บวา่ เหนอื่ ยมากจนไมส่ ามารถ ขยับไดแ้ ลว้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กบั เสย่ี วเหยยี นกอดกนั นอนหลบั ไป แลว้ ลม้ หลบั บนโซฟาอยา่ งไมเ่ ป็ นทา่ พวกคนรับใชย้ ังคอ่ นขา้ งยับยงั้ การกระทํา แมว้ า่ จะเหนอื่ ยมาก แลว้ แตก่ ย็ ังคงนั่งอยขู่ า้ งๆอยา่ งเรยี บรอ้ ย ตอ่ ใหใ้ บหนา้ จากมี อาการเหนอื่ ยลา้ แตก่ ็ไมก่ ลา้ คํารอ้ งเรยี นหรอื การกระทําใดๆ “วนั นที้ กุ คนเหนอื่ ยมากแลว้ ชนั้ บนมหี อ้ งนอน พวกคณุ ไป พักผอ่ นกอ่ น เมอื่ พักผอ่ นเสร็จ ฉันพาทกุ คนออกไปเลย้ี งขา้ ว มอื้ ใหญ”่ ทัง้ สามฟังแลว้ รสู ้ กึ ซาบซง้ึ เล็กนอ้ ย แตก่ ็ยงั โบกมอื ไปมา “ไม่ ตอ้ งแลว้ คณุ มจู่ อ่ื บนตวั พวกเราสกปรกมาก ถา้ ขนึ้ ไปพักผอ่ น จะทําใหผ้ า้ หม่ ของคณุ สกปรกได ้ เราน่ังทน่ี สี่ กั พักกพ็ อแลว้ ”

หานมจู่ อื่ ยมิ้ เบาๆ “วนั นพ้ี วกคณุ ชว่ ยฉันมากขนาดน้ี ไมพ่ ักผอ่ น จะไดอ้ ยา่ งไร? รบี ขนึ้ ไปชนั้ บนดกี วา่ หอ้ งนอนก็ยงั เพยี งพออย”ู่ พวกเขายังคงปฏเิ สธ ยงั ไงก็ไมย่ อมขนึ้ ไป สดุ ทา้ ยหานชงิ ถงึ ได ้ พดู ขน้ึ วา่ “ฉันใหล้ งุ หนานสง่ พวกเธอกลบั ไปอาบน้ําอาบทา่ แลว้ พักผอ่ น แลว้ ใหพ้ ักผอ่ นพวกเธอหยดุ สามวัน แบบนคี้ ณุ คงไม่ รสู ้ กึ ผดิ อกี แลว้ ใชไ่ หม?” หานมจู่ อื่ “……” พช่ี ายของเธอคนนี้ เขา้ ใจความคดิ ของเธอจรงิ ๆ เมอ่ื พวกเขาไดย้ นิ ใบหนา้ ก็แสดงความดใี จ วันหยดุ สามวันนัน้ เป็ นสง่ิ ทคี่ นจํานวนมาก ใฝ่ ฝันอยากได ้ แตก่ ย็ ังรสู ้ กึ อาย เล็กนอ้ ย “งัน้ ใหล้ งุ หนานสง่ พวกคณุ กลับไปกอ่ นแลว้ กนั วนั หลงั ฉันคอ่ ย พาพวกคณุ ไปเลย้ี งขา้ ว” “ขอบคณุ คณุ มจู่ อ่ื นัน้ พวกเราไปกอ่ นนะ” หญงิ สาวทงั้ หลาย มองเธออยา่ งขอบคณุ จากนัน้ ก็ออกไปกบั ลงุ หนานเลย

หลังจากทค่ี นออกไปแลว้ หานชงิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยนื่ มอื ไปเคาะ หวั เธอ “ อนั ทจ่ี รงิ พวกเธอทําเรอื่ งทงั้ หมดนี้ เป็ นสงิ่ ทส่ี มควรอยู่ แลว้ คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งรสู ้ กึ ผดิ ขนาดนัน้ ” เมอื่ ไดย้ นิ เขา้ หานมจู่ อื่ ชะงักไปชว่ั ขณะ แลว้ จงึ พดู วา่ “ไมม่ ี อะไรเป็ นเรอื่ งสมควรตอ้ งทํา แมว้ า่ ตระกลู หนั จะจา่ ยเงนิ จา้ ง พวกเธอ แตพ่ วกเธอทํางานของตวั เองใหเ้ รยี บรอ้ ยก็ไมม่ ปี ัญหา แลว้ แตฉ่ ันพาพวกเธอมาทําความสะอาด มันก็แตกตา่ งกนั แลว้ ” “การทําความสะอาดทต่ี ระกลู หาน กบั ชว่ ยคณุ ทําความสะอาด แตกตา่ งกนั ตรงไหน?” “ความรสู ้ กึ ในใจแตกตา่ งกนั ” หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขนึ้ มองหานชงิ “อยา่ งนอ้ ยสําหรับฉันแลว้ พวกเขาไมไ่ ดร้ ับการวา่ จา้ งจากฉัน” หานชงิ นงิ่ อง้ึ ไปชว่ั คราว เขา้ ใจหมายถงึ ของเธอแลว้ และไมไ่ ด ้ พดู อะไรอกี “พชี่ าย พก่ี ไ็ ปพักผอ่ นสกั พักเถอะ ฉันขน้ึ ไปดชู นั้ บนหน่อย” หลังจากหานมจู่ อื่ พดู จบ กห็ นั เดนิ ไปทชี่ นั้ สอง

บา้ นดเู พล็กซด์ ตี รงนนี้ เี่ อง บนั ไดเป็ นแบบหมนุ ตรงกลางเป็ น โคมระยา้ ครสิ ตลั ขนาดใหญ่ แมว้ า่ จะดงู ดงามประณีต แตก่ ็ไม่ ถงึ กบั หรหู รา มองแลว้ รสู ้ กึ ชน่ื ชอบยงิ่ นัก หานมจู่ อื่ เดนิ เลน่ อกี รอบ รสู ้ กึ วา่ บา้ นหลังนซ้ี อื้ ถกู ตอ้ งแลว้ จรงิ ๆ เธอไปอาบน้ํา แลว้ เปลย่ี นเสอ้ื ผา้ ลม้ ตวั นอนบนเตยี ง ทจี่ รงิ เธอกเ็ หนอื่ ยมากๆเชน่ กนั ดงั นัน้ จงึ นอนลงไมน่ าน กห็ ลบั ไปเลย จนกระทง่ั การสนั่ สะเทอื นของโทรศพั ทม์ อื ถอื ทําใหเ้ ธอตนื่ ขน้ึ มา น่าจะเหนอื่ ยมากเกนิ ไป ดงั นัน้ เมอ่ื เธอรับโทรศัพท์ จงึ ไมไ่ ดด้ ดู ว้ ยซ้ําวา่ ใครโทรมา วางโทรศพั ทม์ อื ถอื ไวข้ า้ งๆหู โดยตรง จากนัน้ ดทู กั ทายอยา่ งออ่ นแรง หลังจากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี งทเ่ี หนอื่ ยลา้ และมนึ งงน้ี อด ไมไ่ ดท้ จี่ ะขมวดควิ้ ขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนนเี้ กดิ อะไรขนึ้ ?” “เมอ่ื คนื คณุ เป็ นขโมยเหรอ?” เสยี งทไ่ี พเราะทมุ ้ ตํา่ อยา่ งเยอื กเย็น ดงั ขน้ึ ขา้ งหกู ะทันหนั หานมจู่ อ่ื ตกใจสะดงุ ้ แตก่ ส็ บั สนมนึ งงเล็กนอ้ ย เธอหยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาดู พบวา่ คอื ชอ่ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ ๆดว้ ย

“มเี รอ่ื งอะไรไมท่ ราบ?” ยังคงไมม่ แี รง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ตรงหนา้ มดื ไปหมด ไมไ่ ดเ้ หนอื่ ย ลา้ แบบนมี้ านานมากแลว้ หลังจากตน่ื นอน เธอรสู ้ กึ วา่ มอื เทา้ สน่ั เทาหมดเรยี่ วแรง “ใหบ้ รกิ ารกบั ฉันตลอด 24 ชวั่ โมง วนั นฉี้ ันอยากเห็นผลงาน ออกแบบ” หานมจู่ อ่ื “……ขออภัย ไมร่ วมวนั หยดุ สดุ สปั ดาห”์ เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ และยกรมิ ฝี ปากขนึ้ “ตอนทเ่ี ซน็ สญั ญา ไมไ่ ด ้ บอกวา่ ไมร่ วมวนั หยดุ สดุ สปั ดาหด์ ว้ ย นคี่ อื คณุ เปลย่ี นกะทันหนั หรอื ?” “ใช”่ หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ โดยตรง ตอนทรี่ วู ้ า่ ผชู ้ ายคนนไ้ี มไ่ ด ้ หยา่ กบั ตวั เอง และยังตดิ ตัวเองไวเ้ หมอื นกอเอ๊ยี ะหนังสนุ ัข ทนั ใดนัน้ หานมจู่ อ่ื กไ็ มอ่ ยากปฏบิ ตั กิ บั เขาในฐานะลกู คา้ อกี ตอ่ ไป ยงั ไงแลว้ เขาก็หนา้ ดา้ นหนา้ ทนขนาดนี้ แลว้ ไมโ่ กรธอยู่ แลว้ นัน้ กริ ยิ าทา่ ทที มี่ ตี อ่ เขา ก็ใหเ้ ลวรา้ ยถงึ ทสี่ ดุ เลย ถา้ เขา โกรธขน้ึ มาอยากจะผดิ สญั ญา นัน้ ก็ดที สี่ ดุ แลว้

ถา้ หากไมโ่ กรธ นัน้ เธอก็ทําแบบนก้ี บั เขาไปเรอื่ ยๆ ถา้ เขาไมถ่ อื สา นัน้ เธอก็ไมแ่ ยแส “นค่ี อื สง่ิ ทฉ่ี ันเพม่ิ เขา้ ไปกะทันหนั คณุ มคี วามเห็นหรอื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” เขาเงยี บอยทู่ ัง้ นัน้ พักหนงึ่ ไมเ่ คยคดิ เลยวา่ หานมจู่ อื่ จะเปลยี่ น กลยทุ ธก์ ะทันหนั กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอมองวา่ ตวั เองเป็ นลกู คา้ เอาอก เอาใจจรงิ ๆ แตช่ ว่ งนเี้ ธอไมก่ ลวั เขาแลว้ พดู ไมเ่ กรงใจสารพัด ไมม่ องเขาอยใู่ นสายตาเลย เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงน้ี รมิ ฝี ปากเบาบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกโคง้ ขน้ึ อยา่ ง เจา้ เลห่ ์ “ภรรยาบงั เกดิ เกลา้ ออกคําสง่ั ฉันจะกลา้ แสดงความ คดิ เห็นไดอ้ ยา่ งไร?” คําวา่ ภรรยาบงั เกดิ เกลา้ มาอยา่ งฉับพลันไมท่ นั ตงั้ ตวั ทําให ้ ความงว่ งของหานมจู่ อ่ื ตกใจหายไปในทนั ที จากนัน้ โทรศพั ทก์ ็ ตกลงไปทห่ี มอน เพราะในหอ้ งนอนเงยี บเกนิ ไป ดงั นัน้ ตอนทโี่ ทรศพั ทต์ กลงไป อาจทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เขา้ จากนัน้ เธอก็ไดย้ นิ เสยี งหวั เราะ ของเขา

นายชว่ั น…ี่ … หลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื ตงั้ ตวั ได ้ ขบเขย้ี วเคยี้ วฟันแลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มา “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปกตหิ น่อยไดไ้ หม ไมช่ า้ ก็เร็ว เรากจ็ ะหยา่ กนั อยดู่ ี คณุ ถอนคําเรยี กนัน้ คนื ไปเลยนะ” “ใครเป็ นคนพดู ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ ออ่ นๆ ในน้ําเสยี งเหมอื นมชี ยั ชนะอยใู่ นมอื “เวลาหา้ ปียังไมส่ ามารถอยา่ ไดส้ ําเร็จ คณุ คดิ วา่ ตอ่ ไปยังจะมคี วามเป็ นไปไดอ้ กี ไหม?” หานมจู่ อ่ื “……” “ถา้ คณุ วา่ งมากจรงิ ๆ ก็เชญิ คณุ ไปทําสง่ิ ทมี่ ปี ระโยชนใ์ หก้ บั บรษิ ัท หรอื ไปชว่ ยเหลอื พวกคนยากจน อยา่ รบกวนฝันดขี อง ฉัน” หลงั จากพดู จบ หานมจู่ อ่ื ไมใ่ หโ้ อกาสอกี ฝ่ ายไดแ้ สดง ปฏกิ ริ ยิ าอะไรเลย ก็วางสายโทรศพั ทโ์ ดยตรง ฟังเสยี งตดู ้ ๆทดี่ งั ออกมาจากโทรศพั ท์ เยโ่ มเ่ ซนิ ผงะไปชวั่ ขณะ แลว้ พดู วา่ “ผหู ้ ญงิ โง่ เจา้ อารมณ์ขนึ้ เรอ่ื ยๆ……” หลงั จากประโยคนห้ี ลงั จาก เขากบ็ น่ พมึ พําประโยคหนงึ่ “ใครกนั ทเี่ ป็ นคนตามใจ……”

หลงั จากทห่ี านมจู่ อื่ โยนโทรศพั ทท์ งิ้ ไวเ้ ขา้ ๆ หลบั ตาลงคดิ อยากนอนตอ่ ครัง้ แตเ่ สยี ดายจติ ใจในตอนนี้ ถกู คําพดู และ นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ รบกวนใหว้ า้ วนุ่ ไปหมด ไมส่ ามารถสงบ ลงได ้ เธอนอนหลับตาอยสู่ กั พัก แลว้ ลกุ ขน้ึ น่ังอกี ครัง้ แมว้ า่ ตอนนเ้ี ธอจะไมไ่ ดป้ ฏบิ ตั ติ อ่ เขาในฐานะลกู คา้ แลว้ และไม่ จําเป็ นตอ้ งปฏบิ ตั ติ อ่ เขาในฐานะลกู คา้ เหมอื นเมอ่ื กอ่ น เพยี งแค่ ขบั ไลเ่ ขา ใหเ้ ขาไปใหพ้ น้ ก็พอแลว้ แตว่ า่ กลับไมร่ สู ้ กึ งา่ ยดายเหมอื นเมอื่ กอ่ นเลย เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื ก็ถอนหายใจ กไ็ มร่ วู ้ า่ จะหลดุ พน้ จาก เขาเมอื่ ไหร่ เมอื่ คดิ ถงึ เรอื่ งหยา่ ในตอนนี้ เธอไมม่ วี ธิ อี ะไรเลยจรงิ ๆ เดมิ ทคี ดิ วา่ ในชว่ งหา้ ปีทผ่ี า่ นมาเธอเตบิ โตขนึ้ มากแลว้ แตว่ ชิ า ของผชู ้ ายคนนี้ ก็เกง่ ขน้ึ มากในชว่ งหา้ ปีทผี่ า่ นมา โดยเฉพาะใน เรอื่ งของหนา้ ดา้ น

ตอนที่ 474 หนเ้ี สนห่ ์ พวกหานมจู่ อ่ื ถอื วา่ ไดย้ า้ ยเขา้ มาอยา่ งเป็ นทางการแลว้ หลงั จากนอนหลับมาคนื หนงึ่ ทา่ ทางการเดนิ ของเสย่ี วเหยยี นก็ แปลกประหลาดไป “ใหต้ ายเถอะ! ถา้ ไมใ่ ชว่ า่ มชี กั โครก ฉันคดิ วา่ ฉันเขา้ หอ้ งน้ําน่ัง ลงไปไมไ่ ดแ้ น่ๆ” เสย่ี วเหยยี นนวดขาทป่ี วดเมอ่ื ยของตวั เอง สี เหมอื นรอ้ งไหไ้ มอ่ อก “กแ็ คท่ ําความสะอาดทัง้ เชา้ เทา่ นัน้ ขา ของฉันตอ้ งเป็ นแบบนเี้ ลยเหรอ? มันไมเ่ อาไหนมากเกนิ ไปแลว้ มงั้ ?” เธอบน่ ในขณะทชี่ ไ้ี ปทข่ี าของตวั เอง หานมจู่ อื่ ก็ไมต่ า่ งกนั ทงั้ สองปกตจิ ะออกกําลงั กายไมม่ ากนัก ในตอนทท่ี ํางานหนัก อยา่ งกะทันหนั กจ็ ะทําใหก้ ลา้ มเนอ้ื อกั เสบ หรอื ออ่ นลา้ มาก เกนิ ไป สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ ไมค่ อ่ ยดนี ัก โชคดที วี่ ันนเี้ ป็ นวนั อาทติ ยถ์ า้ ถา้ เป็ นวนั จันทร์ เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมส่ ามารถใสร่ องเทา้ สน้ สงู ไปทํางานไดแ้ ลว้

“ใชแ่ ลว้ เมอ่ื วานหลนิ ชงิ ชงิ ไมไ่ ดเ้ ขา้ มา วนั จันทรเ์ ธอตอ้ งสะสม ไฟโกรธมากมาย เพอ่ื มาหาเรอื่ งพวกเราแน่นอน” เมอื่ นกึ ถงึ หลนิ ชงิ ชงิ หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย ไมไ่ ดต้ อบ กลับ “คณุ ไมอ่ ยากอยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ขากลับมารังควานคณุ ตลอด หลนิ ชงิ ชงิ ก็ชอบเขาอกี และมาเพง่ เล็งคณุ เพราะเขา มจู่ อ่ื …… คณุ ตอ้ งคดิ หาวธิ ดี ู ตอนนห้ี ลนิ ชงิ ชงิ เป็ นลกู คา้ ของเรา เป็ นแบบ นเ้ี รอื่ ยไปก็ไมไ่ หว คงไมใ่ ชว่ า่ จะรับมอื ทกุ ครัง้ เหมอื นกนั ครัง้ ท่ี แลว้ ?” “ฉันกก็ ําลงั คดิ อย”ู่ หานมจู่ อื่ หลบั ตาลง ทจี่ รงิ เธอเคยคดิ เรอ่ื งน้ี แตใ่ ครผกู คนนัน้ แก ้ นคี่ อื หนเี้ สน่หท์ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดม้ าจากการนัดดตู วั ดว้ ยตวั เอง มัน เกยี่ วอะไรกบั เธอ? หามาถงึ ท่ี อยา่ งอธบิ ายไมไ่ ด ้ มาหาเรอ่ื งเธอ ทําใหร้ สู ้ กึ ปวดหวั จรงิ ๆ เมอื่ คดิ ถงึ ในกรณีทเ่ี ขายังไมไ่ ดห้ ยา่ กบั ตวั เอง กไ็ ปนัดดตู วั กบั ผหู ้ ญงิ คนอน่ื หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ อดึ อดั อยา่ งมาก

เหอะๆ ยังมหี นา้ มาบอกกบั ตวั เองวา่ พวกเขาไมไ่ ดห้ ยา่ กนั เลย ไมไ่ ดห้ ยา่ กนั เขาไปนัดดตู ัวอะไรกนั ?” หานมจู่ อื่ ไมร่ เู ้ ลยวา่ ความโกรธของตวั เองไดเ้ พม่ิ ขน้ึ โดยไมร่ ตู ้ วั “คดิ อะไรอย”ู่ เสยี่ วเหยยี นขยับเขา้ ไป ถามคําถามทส่ี ําคญั มาก “ทจ่ี รงิ ครัง้ ทแ่ี ลว้ ตอนทอ่ี ยใู่ นรา้ นอาหาร คณุ จงใจใหฉ้ ัน ออกไป ใหฉ้ ันพาเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไปกอ่ น เป็ นเพราะวา่ กลวั เขาจะ เห็นเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ใชไ่ หม?” หานมจู่ อื่ “……” ใบหนา้ ของเธอซดี ลงเล็กนอ้ ย เธอรสู ้ กึ กลัวจรงิ ๆ เสยี่ วเหยยี นเมม้ รมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย “ตอนนเี้ ขายังไมย่ อมเลกิ รา กบั คณุ เพราะรวู ้ า่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ เป็ นลกู ของเขาใชไ่ หม?” เมอ่ื หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ ในใจก็รสู ้ กึ สะดงุ ้ “ลกู ของเขา?” “ใชส่ ิ เหมอื นกนั มากขนาดนัน้ ถา้ ดกู ็มองออกทันทวี า่ เป็ นลกู ของเขา” เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ แลว้ พดู อยา่ งไมค่ ดิ อะไร

แตค่ ําพดู เหลา่ นที้ ําใหห้ านมจู่ อื่ สะดงุ ้ ตกใจ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ของตวั เองไว ้ ความคดิ กส็ บั สนอกี ครัง้ ถา้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เป็ นลกู ของเขา ถา้ อยา่ งนช้ี ายแปลกหนา้ ทอี่ ยใู่ นรถตอนนัน้ ….. ความทรงจํากระจัดกระจายเล็กนอ้ ย พรอ้ มกบั สารพัดความรสู ้ กึ ในอดตี พงุ่ ปะทะใสต่ วั เธอไมย่ ัง้ ทนั ใดนัน้ หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ วา่ ตวั เองถกู ความรสู ้ กึ เหลา่ น้ี กดดนั จนหายใจไมอ่ อก จงึ ตอ้ งดงึ ตวั เองออกจากมันอยา่ งรวดเร็ว “ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เรอ่ื งพวกนแ้ี ลว้ ฉันไมอ่ ยากใหเ้ ขารถู ้ งึ การมอี ยู่ ของลกู ถา้ เกดิ สถานการณ์เหมอื นครัง้ ทแ่ี ลว้ เสยี่ วเหยยี น…… คณุ ตอ้ งชว่ ยฉันนะ!” พดู ถงึ ในตอนทา้ ย หานมจู่ อื่ มองไปทเ่ี สยี่ วเหยยี นอยา่ งจรงิ จัง ดวงตานัน้ สามารถบอกไดว้ า่ จรงิ ใจยง่ิ นัก แมว้ า่ เสยี่ วเหยยี นจะไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมเธอถงึ จะทําแบบนี้ แต่ ระหวา่ งเพอ่ื นทด่ี ตี อ่ กนั ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งถามอะไรมากเลย เพยี ง แคท่ ําตามก็พอแลว้ เธอพยกั หนา้ เบาๆ แลว้ ตกลง

เยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ ดา้ นมาก วนั รงุ่ ขน้ึ โทรหาเธออกี แลว้ พดู อะไร เรอื่ ยเป่ือย ทําเรอื่ งทนี่ ่าเบอื่ เหมอื นกบั วยั รนุ่ หนุ่มสาว ทเ่ี พงิ่ รัก กนั ใหมๆ่ ชอบทํากนั หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เบอื่ มาก แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นจะสนุกกบั มนั “เยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ คณุ วา่ งจนเบอ่ื มากจรงิ ๆ นัน้ ฉันมสี ง่ิ หนง่ึ ทอี่ ยาก ใหค้ ณุ ชว่ ยทํา” เรอื่ งอะไร คณุ วา่ มา” หานมจู่ อื่ พดู โดยไมม่ อี ารมณใ์ ด “ฉันอยากใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ สามารถ จัดการกบั หนเี้ สน่หท์ ต่ี วั เองกอ่ ขนึ้ ” เมอื่ ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ชะงัก หลังจากนัน้ ครหู่ นงึ่ เขากน็ กึ ถงึ อะไร บางอยา่ ง รมิ ฝี ปากบางยกโคง้ ขน้ึ อยา่ งอารมณด์ ี “ออ๋ นคี่ ณุ หงึ เหรอ?” หานมจู่ อ่ื หวั เราะเยาะ “คณุ ชายเยค่ ดิ ไดม้ ากจรงิ ๆ บางทหี นี้ เสน่หเ์ หลา่ นี้ อาจทําใหค้ ณุ เพลดิ เพลนิ กบั มนั คณุ อยากหา สาวๆคนรใู ้ จมากแคไ่ หนก็ไมเ่ ป็ นไร แตโ่ ปรดอยา่ เดอื ดรอ้ น มาถงึ ฉัน”

หลังจากคําพดู นอ้ี อกมา อกี ฝ่ ายก็เงยี บไปชว่ั ขณะ แลว้ เขาก็ ถามดว้ ยเสยี งตํา่ “เธอไปหาเรอื่ งคณุ หรอื ?” เธอคนนเี้ ป็ นใคร ก็ไมต่ อ้ งบอกอยแู่ ลว้ แตห่ านมจู่ อ่ื กลับรสู ้ กึ น่าเยาะเยย้ อยา่ งมาก จงึ พดู ประชดเขา ดว้ ยนํ้าเสยี งกระดา้ ง “ไมร่ วู ้ า่ เธอในคําพดู ของคณุ หมายถงึ ใคร?” “คณุ ไมต่ อ้ งพดู คําเหลา่ นป้ี ระชดฉัน” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกโคง้ รมิ ฝี ปาก “มฉิ ะนัน้ ……มันแคจ่ ะทําใหฉ้ ันคดิ วา่ คณุ ยังใสใ่ จฉันอยมู่ าก มจู่ อื่ ” หานมจู่ อื่ “……” ฮนั่ มซู่ :่ี \"… \" ตอนทเ่ี ขาเรยี กชอื่ เธอ จงใจลดเสยี งใหต้ ํา่ เล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็ เปลยี่ นเป็ นไพเราะเสนาะหู เหมอื นเชลโลทคี่ อ่ ยๆเลน่ บรรเลง กระแทกเขา้ มาในหวั ใจของคณุ อยา่ งเฉยี บพลัน หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ หวั ใจถกู กระทบอยา่ งรนุ แรง ตรงหนา้ มแี สงดาว ประกาย

จากนัน้ เธอก็ตงั้ ตวั อยา่ งรวดเร็ว กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธออยา่ ง รนุ แรง แลว้ พดู อยา่ งเย็นชา “อยา่ งไรก็ตาม ฉันไมอ่ ยากตาม ลา้ งตามเชด็ เรอื่ งเน่าพวกนขี้ องคณุ ทมี่ นั ไมไ่ ดเ้ กย่ี วขอ้ งอะไร กบั ฉันเลยสกั นดิ ” หลงั จากพดู จบ เธอกต็ ดั โทรศพั ทข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ โดยตรง จากนัน้ เธอก็มองไปทโ่ี ทรศพั ทด์ ว้ ยความรําคาญเล็กนอ้ ย เสยี่ ว เหยยี นจับใบหนา้ อยขู่ า้ งๆ สหี นา้ กลัดกลมุ ้ “ฉันพบวา่ ตงั้ แตค่ ณุ ไดพ้ บกบั เขา เจา้ อารมณม์ ากขน้ึ เรอื่ ยๆ” หานมจู่ อ่ื “……ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ” “ตอ้ งควบคมุ ตวั เอง” เสย่ี วเหยยี นพดู อยา่ งจรงิ จัง หานมจู่ อื่ เออ้ื มมอื ไปแตะหนา้ ผากของตวั เอง ละอายใจยงิ่ นัก มมุ ปากของเธอกระตกุ เล็กนอ้ ย “ฉันจะพยายามแลว้ กนั ตอนนี้ ฉันไดเ้ จอเขา ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะรสู ้ กึ โกรธ” เสยี่ วเหยยี นจับแกม้ ไวแ้ ลว้ ครนุ่ คดิ สกั พัก “หงึ แลว้ เหรอ?” เปลอื กตาของหานมจู่ อ่ื กระตกุ อยา่ งรนุ แรง “เป็ นไปได ้ อยา่ งไร?”