เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

อกี ดา้ นหนง่ึ เยห่ ลนิ่ หานกย็ ังคงยนื อยทู่ เี่ ดมิ มอื ของเขาถอื ขวดไวนท์ หี่ ยบิ มา จากชนั้ วางของ สายตาจับจอ้ งไปยังผหู ้ ญงิ รา่ งเพรยี วบางท่ี กําลงั จงู เด็กคนหนงึ่ ออกไป เห็นไดช้ ดั วา่ เป็ นใบหนา้ ในความทรงจํา แมว้ า่ เธอจะสวยขน้ึ มาก แตใ่ บหนา้ นัน้ และดวงตาทเี่ ย็นชาราวกบั นํ้าทะเลกย็ งั คง เหมอื นเดมิ ไมผ่ ดิ แน่ ดวงตาคนู่ ัน้ ทวา่ …เธอกลบั บอกวา่ เขาจําคนผดิ ทําไมกนั ? หลังจากทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานลงั เลอยคู่ รหู่ นง่ึ กน็ ําไวนก์ ลบั ไปเกบ็ ยงั ชนั้ วางของ จากนัน้ กห็ นั กลับมาและรบี สาวเทา้ เดนิ ตามไปให ้ ทัน หลังจากเดนิ ไปรอบๆ หานมจู่ อ่ื ก็พาเสยี่ วหมโ่ี ตว้ มาทรี่ ถเข็น เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตเ่ ดนิ อยขู่ า้ งเธออยา่ งเงยี บๆและ เงยหนา้ มองเธอเป็ นครัง้ คราว

อยา่ งไรก็ตามตอนนจ้ี ติ ใจของหานมจู่ อ่ื วนุ่ วายไปหมด เธอบงั เอญิ เจอเยห่ ลน่ิ หานทนี่ ี่ เมอื่ กเ้ี ขาเห็นเสย่ี วหมโ่ี ตว้ หรอื เป ลา่ นะ? งัน้ ตอนนเี้ ขากําลังคดิ จะทําอะไร? วันหลังเขาจะตามหาเธอ หรอื ไม?่ พอคดิ ถงึ ตรงน้ี ภายในใจของหานมจู่ อื่ ก็ยงุ่ เหยงิ เป็ นกลมุ่ กอ้ น ตอนนเ้ี ธออยากจะออกไปจากทนี่ ใ่ี หเ้ ร็วทส่ี ดุ แตส่ งิ่ ตา่ งๆไมเ่ คยเป็ นไปตามความปรารถนา สกั พักเธอก็ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ เดนิ ตามมาจากทางดา้ นหลัง ไมน่ านกม็ ใี ครบางคน มาควา้ ขอ้ มอื เธอไว ้ “เฉียวเฉียว เป็ นเธอใชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ไดถ้ งึ กอ้ นเลอื ดทั่วรา่ งกายและกา้ วของเธอก็หยดุ ลงโดยไมห่ นั ศรี ษะกลับไป “คณุ ผชู ้ าย ฉันบอกแลว้ วา่ คณุ จําคนผดิ ” เสยี งของเธอคอ่ ยๆเย็นลงราวกบั วา่ มันกําลังจะแข็งตวั เยห่ ลนิ่ หานขมวดควิ้ มองเธอดว้ ยแววตาซบั ซอ้ น

“รบกวนคณุ ชว่ ยปลอ่ ยมอื ฉันดว้ ยคะ่ ” พอเธอพดู แบบนี้ เยห่ ลนิ่ หานจงึ คอ่ ยๆปลอ่ ยมอื ออกอยา่ งชา้ ๆ แตต่ วั ของเขายงั ไมย่ อมถอยไป พลางจอ้ งมองเธอและพดู วา่ “ไมไ่ ดเ้ จอกนั มาตงั้ หา้ ปี เธอจะไมย่ อมทกั ฉันแมแ้ ตป่ ระโยค เดยี วเลยหรอื ? ตอนนัน้ เธอจากไปไมร่ ํา่ ลา ไมค่ ดิ บา้ งเลยหรอื วา่ จะมคี นเป็ นหว่ งเธอ?” คําพดู ของเยห่ ลน่ิ หานทําใหห้ วั ใจของหานมจู่ อื่ วา่ งเปลา่ จากนัน้ เธอจงึ คอ่ ยๆหนั กลับไป สําหรับเยห่ ลน่ิ หานแลว้ เธอไมม่ ที งั้ ความรักและความเกลยี ดชงั แมเ้ วลาจะผา่ นมานานหลายปีเธอก็แทบไมไ่ ดน้ กึ ถงึ เขาเลย และแมว้ า่ ตอนนัน้ หานเสโ่ ยวจะบอกเธอวา่ คนื นัน้ เยห่ ลน่ิ หาน เป็ นเพยี งชายแปลกหนา้ แตห่ วั ใจของเธอมักจะรสู ้ กึ ตอ่ ตา้ น เรอ่ื งนโ้ี ดยไมร่ ตู ้ วั ตอนท่ี 510 คณุ จําผดิ คนแลว้ จนกระท่งั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ คลอดออกมา ยงิ่ โตก็ยงิ่ เหมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ

เธอยังคนคดิ ถงึ ใครอกี คนอยใู่ นหวั แตพ่ อคดิ แลว้ ก็พบวา่ มันเป็ นไปไมไ่ ด ้ หานมจู่ อื่ มองหนา้ เขา จากการแสดงออกของเธอนัน้ เยห่ ลิ่ นหานรสู ้ กึ ไดว้ า่ เธอจําเขาได ้ แตใ่ นวนิ าทตี อ่ มา หานมจู่ อ่ื กลบั กลอกตาและพดู กบั เขาอยา่ ง แผว่ เบา “คณุ จําผดิ คนแลว้ คะ่ คณุ ผชู ้ าย ฉันยงั มธี รุ ะตอ้ งทํา กรณุ าอยา่ ตามฉันมาอกี ” พอพดู จบหานมจู่ อ่ื ก็เข็นรถเข็นและจงู มอื เสยี่ วหมโี่ ตว้ เดนิ จาก ไป เยห่ ลนิ่ หานไมไ่ ดเ้ ดนิ ตามไป แตย่ นื นงิ่ ดว้ ยความประหลาดใจ เขาพดู ออกไปตงั้ มากมาย แตเ่ ธอก็ยงั ทําเหมอื นไมอ่ ยากรจู ้ ัก กบั เขา หรอื วา่ ตอนนัน้ เขาทําอะไรผดิ ? เยห่ ลนิ่ หานไมพ่ อใจเล็กนอ้ ย หา้ ปีมานเ้ี ขาคดิ ถงึ เธอมาโดย ตลอด แตเ่ ธอกลับทําเหมอื นไมร่ จู ้ ักเขา

พอคดิ ไดด้ งั นัน้ เยห่ ลนิ่ หานกเ็ ดนิ ตามไปอยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อื่ เดนิ เข็นรถเข็นไปยงั แผนกเเคชเชยี ร์ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ยงั คงยนื อยขู่ า้ งๆอยา่ งเชอื่ ฟัง เขายงั ชว่ ยเธอถอื กระเป๋ าสตางค์ และยังชว่ ยถอื ของเล็กๆนอ้ ยๆ หลงั จากทท่ี งั้ สองชาํ ระเงนิ เสร็จ กพ็ ากนั ออกจากซปุ เปอรม์ าเกต็ ทวา่ ยังมคี นเดนิ ตามมาจากขา้ งหลงั ตลอดทาง เป็ นเยห่ ลน่ิ หาน อาจเป็ นเพราะเธอจําเขาไมไ่ ด ้ เขาจงึ ไมย่ อมแพ ้ ดงั นัน้ พอ ออกมาจากซปุ เปอรม์ าเก็ต เขาก็ตามพวกเธอมาตลอด หานมจู่ อ่ื ยังคงเดนิ ไปขา้ งหนา้ ดว้ ยใบหนา้ ราวกบั นํ้าแข็ง เสย่ี ว หมโี่ ตว้ เงยหนา้ ขน้ึ มองแลว้ ดงึ เสอื้ หานมจู่ อ่ื ยา่ งระมดั ระวัง “หมา่ ม๊ ี คณุ อาคนนัน้ ตามพวกเรามาตลอดเลย” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ ชะลอเทา้ เล็กนอ้ ย เธอกดั ปากแลว้ พดู วา่ “เสย่ี วหมโี่ ตว้ เราอยา่ ไปสนใจเขา เดนิ ไปขา้ งหนา้ กพ็ อ” “แตว่ า่ …หมา่ ม๊ไี มร่ จู ้ ักคณุ อาคนนัน้ จรงิ ๆหรอื ฮะ? ถา้ หมา่ ม๊ไี ม่ รจู ้ ักเขา แลว้ เขาจะเดนิ ตามพวกเรามาทําไม?”เสยี่ วหมโี่ ตว้ เงย หนา้ ถาม

หานมจู่ อื่ เองก็อยากถามเขาวา่ จะตามพวกเธอมาทําไมกนั ? เดนิ ตามคนอน่ื มาแบบนม้ี นั จะไมเ่ กนิ ไปหน่อยหรอื ? อยา่ งไรกต็ ามเธอก็ไมอ่ ยากคยุ กบั เขา ดงั นัน้ จะไมย่ อมกลบั ไป ถามเขา หานมจู่ อื่ สดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ ทพี่ ักของพวกเธออยไู่ มไ่ กลจาก ขา้ งหนา้ เธอจะใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานรไู ้ มไ่ ดเ้ ด็ดขาดวา่ เธอพักอยทู่ นี่ ่ี เพราะไมอ่ ยา่ งนัน้ วนั หลังเขามาตามหาเธออกี จะทําอยา่ งไร? ขณะทเี่ ธอกําลังคดิ อยู่ เธอก็บงั เอญิ ไปเห็นรา้ นบารบ์ คี วิ ขา้ ง ถนน เธอจงึ พดู วา่ “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ พวกเราเพง่ิ กลับมาจากเดนิ เลน่ มาตงั้ นาน พวกเราเขา้ ไปกนิ อะไรอรอ่ ยๆดไี หม?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เงยหนา้ มอง “แตว่ า่ หมา่ ม๊ ี พวกเราจะกลับไป ทําอาหารทบ่ี า้ นไมใ่ ชห่ รอื ?” “ไมเ่ ป็ นไร”หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เบาๆ “กนิ บารบ์ คี วิ กนั สกั หน่อยไม่ กระทบกบั อาหารเย็นของเราหรอก พวกเราแคไ่ มก่ นิ มากไปก็ พอแลว้ หมา่ ม๊เี องกเ็ ดนิ มาจนเหนอ่ื ย วา่ ไง?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ “งัน้ กไ็ ดฮ้ ะ”

ดงั นัน้ สองแมล่ กู จงึ พากนั เขา้ ไปในรา้ นบารบ์ คี วิ พนักงานก็เขา้ มาทักทายอยา่ งกระตอื รอื รน้ ทนั ทที พี่ วกเธอนั่งลง เยห่ ลนิ่ หานทต่ี ามพวกเธอมากห็ ยดุ ฝี เทา้ อยดู่ า้ นนอกรา้ นบารบ์ ี ควิ จากนัน้ ก็มองไปรอบๆ เขาเป็ นคนฉลาดจงึ เดาไดว้ า่ หลงั จากทหี่ านมจู่ อื่ ซอื้ ของเเลว้ ไมไ่ ดข้ นึ้ รถเเท็กซก่ี ลับบา้ น และยงั พาเด็กนอ้ ยเดนิ ออกมา ดงั นัน้ เยห่ ลนิ่ หานจงึ เดาวา่ เธอน่าจะพักอยลู่ ะแวกนี้ และตอนนกี้ ็ เขา้ ไปในรา้ นบารบ์ คี วิ เเลว้ …. เธอน่าจะไมอ่ ยากใหเ้ ขารวู ้ า่ พักอยทู่ ไี่ หน ในฐานะผชู ้ ายคนหนง่ึ ถา้ เขายงั พอมคี วามเป็ นสภุ าพบรุ ษุ อยู่ บา้ ง เยห่ ลนิ่ หานกค็ วรจากไปไดแ้ ลว้ และไมค่ วรตามเธอไป เพอื่ ใหเ้ ธอไดร้ ับความอบั อาย แตว่ า่ …ไมไ่ ดเ้ จอกนั มาตงั้ หา้ ปี เธออยใู่ นเมอื งน้ี และไมง่ า่ ยเลยทวี่ นั นเ้ี ขาไดบ้ งั เอญิ เจอกบั เธอ หากจะใหจ้ ากไป… กย็ ังไมเ่ ต็มใจอยบู่ า้ ง

พอคดิ ไดด้ ังนัน้ เยห่ ลน่ิ หานก็กําหมดั แน่น ลงั เลวา่ จะจากไปดี หรอื ไม่ พอโทรศพั ทด์ งั ขนึ้ มาพอดี เยห่ ลนิ่ หานกห็ ยบิ ขน้ึ มากดรับสาย จากนัน้ สหี นา้ ของเขากเ็ ปลย่ี นเป็ นบงึ้ ตงึ “ฉันรเู ้ เลว้ จะรบี ไปเดย๋ี วน”ี้ หลงั จากวางสายโทรศพั ท์ เยห่ ลน่ิ หานกม็ องคนทงั้ สองทอ่ี ยใู่ น รา้ นบารบ์ คี วิ อยา่ งไมเ่ ต็มใจจะจากไป ในทส่ี ดุ หลงั จากคดิ ไดเ้ ขาก็หยบิ ปากกาทพ่ี กตดิ ตวั มา จากนัน้ ก็ ฉกี กระดาษแผน่ เล็กๆแลว้ เขยี นเบอรโ์ ทรศพั ทข์ องตวั เองลงไป แลว้ กา้ วเขา้ ไปในรา้ นบารบ์ คี วิ ตอนทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานนั่งลงตรงหนา้ หานมจู่ อ่ื ใบหนา้ หานมจู่ อื่ ก็ เย็นชาราวกบั นํ้าแข็งเกาะ เธอมองเขาดว้ ยแววตาไมส่ บอารมณ์ “คณุ ผชู ้ าย ฉันบอกแลว้ วา่ ฉันไมร่ จู ้ ักคณุ คณุ ตามฉันมาแบบน้ี หมายความวา่ อยา่ งไร? ถา้ คณุ มเี จตนาไมบ่ รสิ ทุ ธล์ิ ะ่ ก็ ฉันจะ เรยี กตํารวจมาจัดการ ”

เยห่ ลน่ิ หานมองเธออยา่ งไมแ่ ยแสและพดู เบาๆ “แมว้ า่ ฉันจะไม่ รวู ้ า่ ทําไมเธอถงึ จําฉันไมไ่ ด ้ แตฉ่ ันแน่ใจวา่ เธอมเี หตผุ ลของ ตวั เอง เธอไมอ่ ยากพดู ฉันกไ็ มบ่ งั คบั แตฉ่ ันจะรอ นเี่ ป็ นเบอร์ ตดิ ตอ่ ฉัน ฉันรอเธอมาตลอดหา้ ปี ถา้ เธออยากทําความรจู ้ ักฉัน ใหมอ่ กี ครัง้ กต็ ดิ ตอ่ มา” พอพดู จบ เยห่ ลน่ิ หานกว็ างกระดาษทม่ี เี บอรโ์ ทรศพั ทข์ องเขา ไวบ้ นโตะ๊ หานมจู่ อื่ ยังคงไมไ่ หวตงิ ใบหนา้ เย็นชา เยห่ ลน่ิ หานพดู เบาๆวา่ “ฉันมธี รุ ะ ไมร่ บกวนแลว้ ” พอพดู จบเยห่ ลนิ่ หานก็ลกุ ขนึ้ ออกไป กอ่ นทจี่ ะออกไปเขา กลบั มาเหลอื บมองเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ดวงตาคนู่ ัน้ …ชา่ งลกึ ซง้ึ เขาจากไปอยา่ งรวดเร็ว และเดนิ อยา่ งเรง่ รบี “หมา่ ม๊ ี นเ่ี ป็ นเบอรโ์ ทรศพั ทข์ องคณุ อาคนนัน้ ทที่ งิ้ ไวใ้ ห”้ เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ ถอื กระดาษใบนัน้ ขนึ้ มา สหี นา้ หานมจู่ อื่ เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย เธอกระซบิ ขา้ งหลู กู ชายวา่ “ทง้ิ มันซะ”

“ทง้ิ ?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ตามอง “ทําไมตอ้ งทงิ้ ดว้ ยฮะ หมา่ ม๊?ี ” หานมจู่ อ่ื อธบิ ายใหล้ กู ชายฟังดว้ ยความอดทน “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ หมา่ ม๊ไี มอ่ ยากตดิ ตอ่ กบั เขา ดงั นัน้ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งเกบ็ เบอรโ์ ทร ของเขาไว ้ เกบ็ ไปก็ไรป้ ระโยชน์ เพราะฉะนัน้ ก็เอาทงิ้ ซะ” เธอวางแผนคอ่ ยๆตดั ความสมั พันธก์ บั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ แลว้ เธอจะ ไปหามาสกู่ บั คนตระกลู เยอ่ กี คนไดอ้ ยา่ งไร เยห่ ลนิ่ หาน… เธอไมต่ อ้ งการยงุ่ เกย่ี วกบั คนในตระกลู เยข่ องพวกเขาอกี ตอ่ ไป “ไดฮ้ ะ”เสยี่ วหมโี่ ตว้ เขา้ ใจความหมายของเธอ มอื เล็กๆขยํา กระดาษแผน่ นัน้ แลว้ ทง้ิ ลงในถงั ขยะทอ่ี ยขู่ า้ งๆ “ดมี าก”หานมจู่ อื่ บบี แกม้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ อยา่ งพอใจและยม้ิ บางๆ หลงั จากทสี่ องแมล่ กู กนิ บารบ์ คี วิ อยใู่ นรา้ น หานมจู่ อื่ ก็แน่ใจแลว้ วา่ เยห่ ลนิ่ หานจากไปแลว้ เธอจงึ ชาํ ระเงนิ และพาเสยี่ วหมโี่ ตว้ ก ลบั บา้ น

ในขณะทที่ งั้ สองเดนิ อยรู่ ะหวา่ งทาง แมวตวั เมยี ทนี่ อนอยบู่ น พน้ื หญา้ กเ็ ห็นหานมจู่ อื่ สกั พักกล็ กุ ขน้ึ เดนิ มาคลอเคลยี และรอ้ ง ทข่ี า้ งเทา้ เธอ “เม๊ยี ว~”เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ชลี้ งไป “อมื ”หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ อยากกม้ ตวั ไปลบู มนั แตน่ ่าเสยี ดายที่ ในมอื เธอเต็มไปดว้ ยขา้ วของมากมาย สกั พักเธอก็นกึ ขน้ึ ไดว้ า่ เธอซอ้ื ปลาไวใ้ นถงุ เธอพดู กบั แมววา่ “ฉันซอ้ื ปลาใหแ้ กแลว้ แตต่ อนนตี้ อ้ งขน้ึ ไปขา้ งบนกอ่ น ถา้ วา่ งเมอ่ื ไหรฉ่ ันจะเอาลงมา ใหน้ ะ แกกลับไปใหน้ มลกู กอ่ นเถอะ” แมวจรจัดรอ้ งเหมยี วสองสามครัง้ ราวกบั วา่ มันเขา้ ใจคําพดู ของ เธอ จากนัน้ ก็หนั กลับไปทพี่ นื้ หญา้ หานมจู่ อ่ื ยมิ้ อยา่ งพอใจ “แสนรจู ้ รงิ ๆ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็อทุ านขนึ้ มาวา่ “เเสนรจู ้ ังเลย” “เอาละ่ พวกเรากลับไปทําอาหารทบี่ า้ นกอ่ น แลว้ คอ่ ยเอาปลา มาใหพ้ วกมันดว้ ยกนั ”

ตอนท่ี 511 เขาคงไมไ่ ดร้ อตวั เองอยหู่ รอกใชไ่ หม ดงั นัน้ ทงั้ สองแมล่ กู จงึ กลบั ไปยังชนั้ บน เพราะวา่ ในมอื ของมจู่ อ่ื กําลงั ถอื สง่ิ ของอยดู่ งั นัน้ จงึ ไมม่ มี อื ทจ่ี ะเปิดประตไู ด ้ ประตจู งึ ถกู ป้อนดว้ ยลายนว้ิ มอื ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ดงั นัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จงึ มหี นา้ ทเี่ ปิดประตจู ากนัน้ ทัง้ สองกเ็ ขา้ มา พรอ้ มกนั หลังจากเขา้ ไปแลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็หยบิ รองเทา้ แทนเธอและ มองใหม้ จู่ อื่ เปลย่ี นอยา่ งสนทิ สนมจากนัน้ ก็กลา่ ววา่ “หมา่ ม๊ ี วาง ของลงเถอะแลว้ กพ็ ักผอ่ นเถอะ” หานมจู่ อื่ สวมรองเทา้ สลปิ เปอรแ์ ละตรงไปยงั ตเู ้ ย็นหลงั จากจัด วางวตั ถดุ บิ สง่ิ ของทงั้ หมดลงแลว้ เธอตรงไปยังหอ้ งน้ําเขา้ ไป ลา้ งมอื หลงั จากลา้ งมอื แลว้ เธอก็รบี เขา้ ไปยังหอ้ งอาบนํ้าเพอ่ื เปลย่ี นชดุ เธอเหนอ่ื ยมากจนทรดุ ตวั ลงบนโซฟา

การไปซปุ เปอรม์ าเก็ตนน้ี ัน้ เป็ นงานทสี่ บู แรงมากจรงิ ๆ ถงึ แมว้ า่ ซปุ เปอรม์ าเก็ตจะอยไู่ มไ่ กลจากบา้ นนักแตใ่ นการหอบสง่ิ ของ พะรงุ พะรังและหนักกลบั บา้ นนัน้ เธอเองกเ็ ป็ นเพยี งหญงิ สาวตวั เล็กๆทต่ี อ้ งแบกรับภาระงานนัน้ “หมา่ ม๊ ี ปวดมอื หรอื เปลา่ ? เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นวดใหไ้ หม” เสยี่ วหมโี่ ตว้ น่ังอยขู่ า้ งกายเธออยา่ งเอาอกเอาใจจากนัน้ จับมอื เธอแลว้ สมั ผัสอยา่ งเบามอื ดว้ ยมอื เล็กๆของเธอและถามอยา่ ง โงเ่ งา่ “หมา่ ม๊ดี ขี นึ้ บา้ งไหม?” หานมจู่ อื่ มองเสย่ี วหมโี่ ตว้ ดว้ ยความประทบั ใจ ใครบอกวา่ ลกู สาวนัน้ มคี วามใกลช้ ดิ สนทิ สนมมากทส่ี ดุ ? เห็นไดช้ ดั วา่ เด็กผชู ้ ายนัน้ อบอนุ่ มากเหมอื นกนั ขนึ้ อยกู่ บั อปุ นสิ ยั ดว้ ยจรงิ ๆ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไมไ่ ดด้ อ้ ยไปกวา่ ลกู สาวเลยจรงิ ๆ ฮอื ๆ… หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ ดว้ ยความซงึ้ ใจ “แน่นอน ดขี นึ้ มากเลย ขอบคณุ มากเสยี่ วหมโี่ ตว้ ของฉัน”

ทนั ทที เี่ ขาไดร้ ับคําชม เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็หวั เราะคกิ คกั อยา่ งมี ความสขุ จากนัน้ เขาก็ยนื ขน้ึ บรเิ วณไหลข่ องหานมจู่ อ่ื น้ําหนัก มอื เขาไมเ่ บาไมห่ นักจนเกนิ ไปและกําลงั แรงกพ็ อดี สบายมากจรงิ ๆ หานมจู่ อ่ื หลับตาลงอยา่ งผอ่ นคลาย และในทสี่ ดุ หานมจู่ อ่ื ผอ่ นคลายจนหลบั ใหลไปอยา่ งรวดเร็ว เสย่ี วหมโี่ ตว้ เองกไ็ มร่ บกวนเธอ หานมจู่ อ่ื คอ่ ยๆเขา้ สหู่ ว้ งนทิ รา รอลมหายใจของเธอเขา้ สสู่ ภาวะปรกติ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็คอ่ ยๆลกุ ออกจากโซฟาจากนัน้ กห็ ยบิ โทรศพั ทข์ องหานมจู่ อ่ื ออกมา เด็ก นอ้ ยมงุ่ ตรงไปยงั ระเบยี งและกดหมายเลขไปหาหานชงิ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เหนอื่ ยและลา้ มอื ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ นัน้ ออ่ นโยน และนุ่มนวลเธอรสู ้ กึ สบายผอ่ นคลายจงึ ผล็อยหลับไป เธอไมร่ เู ้ ลยวา่ ตวั เองหลบั ไปนานเทา่ ไหรแ่ ตร่ สู ้ กึ ไดถ้ งึ กลนิ่ หอม ของอาหาร

เธอไมร่ เู ้ ลยวา่ เกดิ อะไรขน้ึ เห็นไดช้ ดั วา่ เธอกําลังอยใู่ นภาพ ความฝันแลว้ ทําไมจงึ มกี ลน่ิ ของอาหาร? หรอื วา่ .. ทนั ใดนัน้ จๆู่ หานมจู่ อ่ื ก็นกึ อะไรขน้ึ ได ้ ในเวลานัน้ พดู ไดเ้ ลยวา่ เธอตนื่ ขน้ึ มาอยา่ งตระหนกตกใจ เมอื่ เธอลกุ ขน้ึ น่ังเธอก็หยบิ ผา้ หม่ ขนึ้ มาคลมุ รา่ งกาย ไมใ่ ชว่ า่ เธอจะทําอาหารหรอกหรอื ? ทําไมถงึ หลบั ไป? “ตนื่ แลว้ เหรอ?” ในขณะทกี่ ําลังคดิ เสยี งทสี่ งบของผชู ้ ายก็ดงั ขน้ึ ดา้ นหนา้ ทนั ใดนัน้ หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ มองตน้ ตอของเสยี งและพบวา่ หานชงิ กําลังนั่งอยตู่ รงโซฟาตรงหนา้ เธอ เขาวางโนต้ บกุ๊ ไวบ้ น โตะ๊ และกม้ ตวั จัดการงานเอกสาร “พ?ี่ ” คาดไมถ่ งึ วา่ จะเห็นหานชงิ ทน่ี ่ี หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ประหลาดใจ ตอนนกี้ โ่ี มงแลว้ ? หานชงิ มาไดอ้ ยา่ งไร? สรปุ เธอนอนไปนานแคไ่ หนกนั ?

เมอ่ื เห็นเธอดตู กตะลงึ ในสายตาของหานชงิ มที งั้ ความโกรธ และเจ็บปวดใจในเวลาเดยี วกนั และเขาดวุ า่ “ไมอ่ ยากไปกย็ ังจะ ไป เอาตวั เองไปเหนอ่ื ยแบบนัน้ มปี ระโยชนอ์ ะไร?” หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เกๆ้ กงั ๆเล็กนอ้ ย รมิ ฝี ปากเธอกระตกุ แตก่ ลับไม่ โตเ้ ถยี งคําพดู เขาและถามขนึ้ “กโ่ี มงแลว้ ? พมี่ าไดอ้ ยา่ งไรกนั ?” “ทําไม?” หานชงิ มองไปทเ่ี ธอและถามอยา่ งนงิ่ ขรมึ “ฉันมา ไมไ่ ดห้ รอื ไง? แลว้ ก.็ .ไมใ่ ชเ่ ธอหรอื ไงทใี่ หเ้ สย่ี วหมโ่ี ตว้ โทรหา ฉัน เรยี กใหฉ้ ันมาน่ะ? บอกวา่ ทําอาหารแทนคําขอโทษ?” หานมจู่ อื่ “……” เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งอยา่ งอดึ อดั “พ่ี ฉัน….” “แลว้ สดุ ทา้ ย พอฉันมาเธอกน็ อนหลบั ยาวเลยเนย่ี นะ?” คําพดู ของหานชงิ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื อายจนหแู ดงไปหมด เธอมี ทา่ ทเี กๆ้ กงั ๆเออ้ื มมอื ไปลบู ผมของตวั เอง “เออ่ คอื ฉันก็ไมร่ วู ้ า่ เมอื่ กท้ี ําไมฉันถงึ หลับไป ตอนนกี้ โ่ี มงแลว้ ? ฉันจะไปทําอาหาร แลว้ ”

พดู จบหานมจู่ อื่ คดิ และจะลกุ ไปทําอาหาร แตเ่ มอ่ื เธอลกุ ขน้ึ ยนื แลว้ กน็ กึ ขนึ้ ไดว้ า่ เมอื่ ครใู่ นขณะทอี่ ยใู่ นหว้ งนทิ รานัน้ เธอได ้ กลน่ิ หอมของอาหาร? ในขณะนกี้ ลนิ่ หอมของอาหารลอยมา มนั คอื ความจรงิ หรอื วา่ …เสย่ี วเหยยี นกําลังทําอาหารอย?ู่ “เธอไมต่ อ้ งแลว้ เสย่ี วเหยยี นกําลงั ลงมอื อยู่ เธอกลับไปนอน ตอ่ ได”้ “…….” เธอแตะคางของเธออยา่ งเขนิ อายจากนัน้ เธอกไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เดนิ คอตกไปยังหอ้ งครัว เมอื่ เธออยใู่ นหอ้ งครัวเธอก็เห็นรา่ งของเสยี่ วเหยยี นทกี่ ําลงั วนุ่ วายอยภู่ ายในครัวแลว้ ก็ยงั มรี า่ งของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทคี่ อย ชว่ ยเหลอื อยขู่ า้ งกาย เมอื่ เห็นเธอเขา้ มา เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กย็ มิ้ อยา่ งสดใส “หมา่ ม๊ ี คณุ ตนื่ แลว้ ”

หานมจู่ อื่ กลัน้ คําพดู ตอ่ ทา่ ทางของเขาและพยกั หนา้ จากนัน้ หนั ไปยงั เสย่ี วเหยยี น “คณุ กลับมาตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ เห็นฉันหลบั อยู่ ทําไมไมเ่ รยี กกนั สกั คํา?” เสยี่ วเหยยี นเห็นทา่ ทางทไ่ี มป่ กตขิ องเธอกอ็ ดขําไมไ่ ดแ้ ละ กลา่ ววา่ “ทําไมละ่ ? ไมป่ ลกุ คณุ มาชว่ ยงานใหค้ ณุ หลับตอ่ มัน ไมด่ หี รอื ไง?” “มันน่าอายนน่ี า?” เมอ่ื หานมจู่ อ่ื เห็นวา่ เธอยังยม้ิ อยกู่ ็อดไมไ่ ดท้ ่ี จอ้ งมองไปยงั เธอ “แลว้ ฉันเองก็ตงั้ ใจเตรยี มตวั จะลงมอื เขา้ ครัว ดว้ ยตวั เอง สรปุ สดุ ทา้ ยฉันกลับนั่งไปตรงหอ้ งรับแขกเฉยเลย” แลว้ กไ็ มร่ วู ้ า่ หานชงิ นั่งตรงขา้ มเธอมานานแคไ่ หน เธอหลบั อยา่ งน่าอบั อายกถ็ กู คนอนื่ เห็นหมดแลว้ เมอ่ื นกึ ถงึ สงิ่ นี้ หานมจู่ อื่ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยนื่ มอื ไปปิดแกม้ ตวั เอง และแสดงสหี นา้ เจ็บปวด “เธอนเี่ จา้ คนทรยศ” “ฮๆี่ อยา่ มาโทษฉัน ตอนฉันเขา้ มาน่ะพช่ี ายเธอเขา้ ก็อยตู่ งั้ นาน แลว้ เธอเองก็รเู ้ รอ่ื งโงเ่ งา่ ของฉันเมอ่ื กอ่ น ฉันจะกลา้ ไปพดู คยุ กบั เขาไดไ้ งละ่ ? ฉันน่าขายหนา้ มากกวา่ เธออกี ไมใ่ ชห่ รอื ? เขา บอกฉันวา่ ไมต่ อ้ งปลกุ เธอแลว้ จะใหฉ้ ันไปปลกุ เธอตอ่ หนา้ เขา งัน้ เหรอ? ถา้ ทําแบบนัน้ ฉันจะเสยี หนา้ ตอ่ หนา้ เจา้ ชายของฉัน”

“เสยี หนา้ เธอทําเพอ่ื ไมใ่ หต้ วั เองเสยี หนา้ ” “ฮึ เธอก็เหมอื นกนั เดมิ ทเี ธอเองก็ไมไ่ ดค้ ดิ เพอ่ื ฉันหรอก” ทัง้ สองโตเ้ ถยี งกนั ภายในครัวและลมื ไปเลยวา่ มเี สยี่ วหมโี่ ตว้ ยนื อยขู่ า้ งกาย เสย่ี วหมโี่ ตว้ นัน้ ถกู ละเลยเขารสู ้ กึ หดหเู่ ล็กนอ้ ย แตเ่ มอื่ คดิ ๆแลว้ เขาก็ยังคงดใี จ “ใชแ่ ลว้ หมา่ ม๊ ี นา้ เสย่ี วเหยยี นทําปลาเสร็จแลว้ พวกเราเอาไป ใหแ้ มวสกั หน่อยไหม?” เมอื่ พดู เชน่ นี้ หานมจู่ อ่ื กน็ กึ ขนึ้ ไดว้ า่ ตวั เองจะเอาปลาไปใหแ้ มว ดงั นัน้ จงึ พยักหนา้ “โอเค พวกเราเอาปลาไปใหแ้ มวกนั ” “ออ้ื !” เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ อยา่ งหนัก เสย่ี วเหยยี นยน่ื จานมาใหบ้ นจานนัน้ มปี ลาสองชนิ้ ทถ่ี กู จัดการ แลว้ เรยี บรอ้ ยอยแู่ ละเธอกลา่ ว “ฉันเอากา้ งออกมาหมดแลว้ เธอเองก็จติ ใจดี ถา้ ชอบแลว้ ทําไมไมเ่ อาลกู แมวน่ันกลับมา เลยี้ งละ่ ? บา้ นกใ็ หญแ่ ลว้ อกี อยา่ งเราอยกู่ นั แคส่ ามคน มสี ตั ว์ เลยี้ งสกั สองสามตวั ก็คงไมเ่ ลวเลย”

หานมจู่ อื่ ครนุ่ คดิ และรสู ้ กึ วา่ ก็จรงิ “ถา้ หากวา่ เลย้ี งงัน้ ก็ตอ้ งพา ไปตรวจทโี่ รงพยาบาลเสยี กอ่ น เสย่ี วหมโี่ ตว้ อยากเลย้ี งหรอื เปลา่ ?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ “ไดเ้ ลย” เมอื่ ทัง้ สองถอื ปลาลงไปขา้ งลา่ ง หานมจู่ อื่ ก็นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ที่ โรงพยาบาลยงั มคี นคนนงึ รอเธออยู่ ตอนนัน้ เธอตอบเขาไปวา่ ถา้ หากวา่ เธอวา่ เธอจะเอาอาหารไป ใหเ้ ขา ตอนนก้ี ็ดกึ ขนาดนแ้ี ลว้ ไมใ่ ชว่ า่ เขายงั ไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วหรอกนะ? หลงั จากคดิ เกยี่ วกบั เรอ่ื งนหี้ านมจู่ อ่ื กค็ ดิ วา่ คงจะเป็ นไปไมไ่ ด ้ หรอก เขาเป็ นถงึ ประธานของบรษิ ัทตระกลู เย่ มคี นตงั้ มากมาย รอคอยรับใชเ้ ขา เขาจะปลอ่ ยใหต้ วั เองอดอาหารไดอ้ ยา่ งไร? ตอนท่ี 512 ใจรา้ ย

เมอ่ื สองแมล่ กู ใหอ้ าหารแมวทช่ี นั้ ลา่ งเสร็จ แมแ่ มวกเ็ ขา้ มาคลอ เคลยี มอื ของหานมจู่ อ่ื อยา่ งรักใครอ่ าจเป็ นเพราะเธอเองรวู ้ า่ ตวั เองสกปรกดงั นัน้ จงึ ไมก่ ลา้ คลอเคลยี จดุ อนื่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ยนื่ มอื ออกไปจะสมั ผัส เจา้ เหมยี วเองกไ็ มข่ ดั ขนื ปลอ่ ยใหเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ ลบู หวั ของมนั อยา่ งเบามอื “หมา่ ม๊ ี มนั เชอ่ื งมากเลย ลกู แมวนอ้ ยก็น่าสงสาร พวกเราเลย้ี ง มนั ไหม” หานมจู่ อื่ กค็ ดิ แบบเดยี วกนั เธอจงึ พยกั หนา้ “โอเค งัน้ เราก็เลย้ี ง พวกมันเถอะ แตว่ า่ วันนนี้ ัน้ ดกึ เกนิ ไปแลว้ เอาเป็ นพรงุ่ นแ้ี ลว้ กนั พรงุ่ นเ้ี อากลอ่ งมาใสเ่ จา้ เหมยี วพวกนแี้ ลว้ พาพวกมันไปตรวจที่ โรงพยาบาลเสยี กอ่ นแลว้ คอ่ ยพากลับบา้ น” “โอเคไดเ้ ลย” ไมน่ านทงั้ สองกก็ ลบั ขนึ้ ไปชนั้ บนและแมวตวั ใหญก่ ็คลานกลบั เขา้ ไปในทขี่ องตวั เอง เมอ่ื กลบั มายงั ชนั้ บน เสย่ี วเหยยี นกเ็ ตรยี มอาหารไวเ้ รยี บรอ้ ย แลว้ ดงั นัน้ ทงั้ สค่ี นจงึ รวมตวั กนั และกนิ ขา้ วดว้ ยกนั

บรรยากาศระหวา่ งมอื้ อาหารนัน้ คอ่ นขา้ งละเอยี ดออ่ น เนอ่ื งจาก ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเสยี่ วเหยยี นและหานชงิ ทําใหเ้ ธอกงั วล มากเธอจงึ ไมก่ ลา้ เงยหนา้ มองหานชงิ เธอรสู ้ กึ เสมอวา่ เธอ สามารถมองเห็นรมิ ฝี ปากของเขาไดท้ นั ทที เ่ี ธอเงยหนา้ ขน้ึ และ เธอก็จะจนิ ตนการถงึ ความนุ่มนวลของรมิ ฝี ปากเขา เมอื่ คดิ เชน่ นี้ เสย่ี วเหยยี นจงึ กม้ หนา้ กนิ ขา้ วและคายความคดิ ท่ี น่ารังเกยี จไวภ้ ายในใจ และความน่าอดึ อดั ของหานมจู่ อ่ื และเขาน่าจะเป็ นเพราะ ความสมั พันธข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ เนอ่ื งจากเหตกุ ารณ์กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอรสู ้ กึ วา่ อาจจะมชี อ่ งวา่ ง ระหวา่ งพชี่ ายและนอ้ งสาว ดงั นัน้ อาหารมอ้ื นคี้ อ่ นขา้ งน่าเศรา้ ใจ แตห่ านชงิ นัน้ กลบั สงบมาก เขาชมิ อาหารนแี้ ละรสู ้ กึ วา่ ไมเ่ ลว แลว้ ยงั ชมิ อาหารอกี อยา่ งและรสู ้ กึ อกี วา่ มันไมเ่ ลวเลยทเี ดยี ว ดงั นัน้ เขาและเสยี่ วมโี่ ตว้ จงึ แบง่ ใหก้ นั และกนั หานมจู่ อ่ื และ เสยี่ วเหยยี นนัน้ จงึ มองหนา้ กนั และกนั

หลังมอ้ื อาหาร หานมจู่ อ่ื คดิ วา่ ความลําบากใจระหวา่ งเธอและ หานชงิ อาจจะหายไป “ฉันจะจัดการลา้ งจานเอง” หานมจู่ อื่ วางชามลงและลกุ ขนึ้ เตรยี มเกบ็ จานชาม เสย่ี วเหยยี นเองก็เชน่ กนั ทัง้ สองคนชว่ ย จัดเก็บทําความสะอาดจากนัน้ กเ็ ขา้ หอ้ งครัวไป ทนั ทที หี่ านมจู่ อ่ื เกบ็ ของเขา้ มาภายในหอ้ งครัว โทรศพั ทภ์ ายใน กระเป๋ ากางเกงก็สนั่ ขน้ึ เธอวางจานลงและลา้ งมอื จากนัน้ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาดู และพบวา่ เป็ นขอ้ ความจากเยโ่ มเ่ ซนิ ขอ้ ความทเ่ี ขาสง่ มานัน้ ไมใ่ ชอ่ ะไรอนื่ มเี พยี งสหี นา้ น่าสงสาร ตามมาดว้ ยประโยค {คณุ ยงั ไมว่ า่ งอกี เหรอ?} เมอื่ หานมจู่ อื่ เห็นประโยคนเ้ี ธอกอ็ ง้ึ ไปชวั่ ขณะแลว้ จากนัน้ เธอก็ ตอบสนอง ดเู หมอื นวา่ เธอจะบอกเขาตอนทเ่ี ธออยโู่ รงพยาบาล วา่ หากวา่ ตอนเย็นเธอวา่ ง เธอจะเอาอาหารไปใหเ้ ขา แตต่ อนน้…ี

หานมจู่ อื่ มองเวลาตอนนก้ี ็เป็ นเวลาสองทมุ่ แลว้ โดยประมาณ เขายงั ไมไ่ ดก้ นิ อะไรอกี งัน้ หรอื ? เมอื่ คดิ เชน่ นี้ หานมจู่ อ่ื จงึ ตอบกลับขอ้ ความ {ตอนนฉ้ี ันยังไมว่ า่ ง คณุ ยังไมไ่ ดท้ านอะไรอกี เหรอ?} เมอ่ื ถามเสร็จ หานมจู่ อื่ เตรยี มเก็บโทรศพั ท์ ใครจะรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอนกลับขอ้ ความมาหาเธออยา่ งรวดเร็ว {ยังเลย เมอื่ ไหรเ่ ธอจะมา?} เมอ่ื เห็นขอ้ ความน้ี จติ ใจของหานมจู่ อ่ื กอ็ อ่ นลงในทันที ในขณะทท่ี กุ คนไดก้ นิ อาหารกนั แลว้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ยังคงรอ เธออยู่ ถา้ หากวา่ เธอไมไ่ ป เธอจะดใู จรา้ ยไปหรอื เปลา่ ? แต…่ หลงั จากคดิ เกย่ี วกบั เรอ่ื งน้ี หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ วา่ นเี่ ลห่ ก์ ลของเยโ่ ม่ เซนิ

หลงั จากผา่ นมาหลายวนั เขามักจะแสรง้ ทําเป็ นน่าสงสารเพราะ อาการบาดเจ็บ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาสามารถทําบางสง่ิ ไดด้ ว้ ย ตวั เอง แตเ่ ขาไมไ่ ดท้ ําเพยี งแคร่ อเธอเทา่ นัน้ ตอนนกี้ เ็ หมอื นกนั ตอนนเ้ี ธอตดั สนิ ใจทจี่ ะถอนตวั และจากไป แลว้ เธอควรจะใจรา้ ย เธอไมค่ วรถกู ลอ่ ลวงดว้ ยคําพดู เพยี งไมก่ ่ี คํา เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ ตอบกลับไป {ฉันยงั ไมม่ เี วลา คณุ จัดการเองเถอะ} เมอ่ื พดู จบ หานมจู่ อื่ กเ็ ปลยี่ นโทรศพั ทใ์ หเ้ ขา้ สโู่ หมดเงยี บ จากนัน้ เกบ็ มันกลบั เขา้ ไปในกระเป๋ ากางเกงโดยตงั้ ใจวา่ จะไมด่ ู ขอ้ ความทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ สง่ มาอกี “เป็ นอะไรไป?” เสย่ี วเหยยี นทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งถามอยา่ งยมิ้ ๆ รอยยม้ิ นดี้ แู พรวพราวมาก หานมจู่ อื่ ไมอ่ ยากจะตอบเธอจงึ พับ แขนเสอื้ ขนึ้ แลว้ เปิดกอ๊ กนํ้าเพอื่ ลา้ งของเหลอื ในชามและเห็น วา่ เสยี่ วเหยยี นยงั คงยม้ิ อยา่ งกรมุ ้ กรมิ่ หานมจู่ อื่ ยมิ้ อยา่ งเย็นชาและกลา่ ว “ถา้ ยงั ยมิ้ อยอู่ กี เชอื่ ไหมวา่ ฉันจะทําใหเ้ ธอขายหนา้ ตอ่ หนา้ พชี่ ายของฉัน? ทําใหค้ ณุ ชาย ของเธอเห็นสภาพเธอในตอนน?้ี ”

ทันทที ก่ี ลา่ วถงึ หานชงิ รอยยมิ้ และการแสดงออกบนใบหนา้ ของ เสยี่ วเหยยี นก็หายไป เธอเมม้ รมิ ฝี ปากและบน่ พมึ พําตอ่ หานมจู่ ื่ ออยา่ งไมพ่ อใจ “หานมจู่ อื่ เธอนแ่ี ยจ่ รงิ ๆ อยา่ เอาพชี่ ายเธอมา กดดนั ฉันส”ิ “โอ ้ ฉันเอาพช่ี ายฉันไปกดดนั เธอตอนไหนเหรอ?” หานมจู่ อ่ื เลกิ คว้ิ ขน้ึ “เห็นๆอยวู่ า่ เธอน่ะกลวั เขา เธอไดท้ ําสง่ิ ทท่ี ําใหเ้ ธอ รสู ้ กึ ผดิ ไมง่ ัน้ … กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอจะกลวั ขนาดนเี้ หรอ?” เมอื่ กลา่ วเชน่ นี้ เสย่ี วเหยยี นก็สง่ เสยี งฮแึ ละเดนิ ไปลา้ งจาน อยา่ งหดหกู่ บั หานมจู่ อื่ หลังจากนัน้ ไมน่ านนัก เสย่ี วเหยยี นก็อดใจทจี่ ะถามไมไ่ ด ้ “เมอ่ื ก.้ี .เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ ขอ้ ความมาหาเหรอ? ดกึ ขนาดนแ้ี ลว้ เขา สง่ ขอ้ ความหาเธอทําไม? คงไมใ่ ชจ่ ะใหเ้ ธอไปโรงพยาบาล หรอกนะ?” ในชว่ งนหี้ านมจู่ อื่ ไปโรงพยาบาลแทบทกุ วนั เป็ นเรอื่ งยากที่ วนั นเ้ี ธอจะไมไ่ ป หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ “ใช่ แตอ่ าการบาดเจ็บเขาดขี นึ้ มากแลว้ ฉัน ควรจะออกมาไดแ้ ลว้ ”

“ดแู ลเขามานานขนาดนัน้ จๆู่ เธอจะออกมาเลยแบบนเ้ี ขาจะชนิ เหรอ?” คําพดู ของเสย่ี วเหยยี นหยดการกระทําทัง้ หมดของ หานมจู่ อื่ จากนัน้ เธอก็ขมวดควิ้ “ถา้ เขาไมช่ นิ กช็ า่ งเขา เกย่ี ว อะไรกบั ฉันละ่ ?” “โฮ”้ เสย่ี วเหยยี นอทุ านอยา่ งยม้ิ เยาะและกลา่ ว “พดู แบบนี้ แสดงวา่ คนื นจี้ ะไมอ่ อกไปสนิ ะ?” “ใช”่ หานมจู่ อื่ พยักหนา้ “ขา้ งกายเขามคี นลอ้ มรอบคอยดแู ล นอกจากนฉ้ี ันดแู ลเขามาระยะหนง่ึ แลว้ และฉันก็ทําดที สี่ ดุ แลว้ ” เสย่ี วเหยยี นเห็นวา่ เธอพดู วา่ ความรับผดิ ชอบทัง้ หมดของเธอ สําเร็จแลว้ ก็ทางทดี่ กี ็ไมพ่ ดู อะไรอกี ทัง้ สองคนเก็บของทําความสะอาดเรยี บรอ้ ยและออกจาก หอ้ งครัวดว้ ยกนั หานมจู่ อื่ ขนึ้ ไปดา้ นบนอาบน้ําพักผอ่ น เหลอื เพยี งเสย่ี วเหยยี น เสย่ี วหมโ่ี ตว้ และยังมหี านชงิ ทอี่ ยใู่ นหอ้ งรับแขก เพอ่ื ใหต้ วั เองไมว่ า่ งงาน หานมจู่ อ่ื จงึ สระผมของเธอ

เพยี งแคน่ ํ้าจากหวั ฝักบวั ไหลลงมาทศี่ รี ษะของเธอและไหลลง บนรา่ งกาย ภายในความคดิ ของเธอก็นกึ ถงึ อาการบาดเจ็บ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ในขณะทน่ี อนอยใู่ นหอ้ งผปู ้ ่ วยจอ้ งมองเธอดว้ ย สายตาเศรา้ ใจ หานมจู่ อื่ คดิ วา่ สมองเธออาจจะมนี ้ําเขา้ ไปจงึ ไดเ้ กดิ ความคดิ แบบนขี้ นึ้ มา เธอสา่ ยหวั สลัดความคดิ เหลา่ นอี้ อกไปจากนัน้ ใชแ้ ชมพแู ละเจ ลอาบนํ้าทําธรุ ะสว่ นตัวของเธอ เมอ่ื เธอออกมาจากหอ้ งน้ํากใ็ ชเ้ วลาไปแลว้ เกอื บชวั่ โมง หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองนาฬกิ าบนผนังโดยไมร่ ตู ้ วั ตอนนเี้ ป็ นเวลา สามทมุ่ ครงึ่ แลว้ เขาคงจะไมไ่ ดร้ อเธออยหู่ รอกใชไ่ หม? ไมร่ ทู ้ ําไม มจู่ อื่ เป่ าผมของเธออยา่ งสบั สนจากนัน้ ก็นั่งอยหู่ นา้ โตะ๊ แตง่ หนา้ และใสผ่ ลติ ภณั ฑด์ แู ลผวิ และมโี ทรศพั ทม์ อื ถอื วาง อยตู่ รงหนา้

เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอและสดุ ทา้ ยเธอยังคงใจรา้ ยไมไ่ ด ้ สนใจโทรศพั ทเ์ ชน่ เคย ไมว่ า่ เขาจะเป็ นอยา่ งไรเธอเองก็ตดั สนิ ใจแลว้ ไมต่ อ้ งสนใจหรอ กวา่ เขาจะเป็ นอยา่ งไร เมอ่ื ถงึ เวลาตอ่ ใหเ้ ขารอเขาก็คงรอไมไ่ หวเดย๋ี วกค็ งจะเรยี กคน ของเขาเองนั่นแหละ อมื มนั ตอ้ งเป็ นแบบนัน้ อยา่ งแน่นอน เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ผลกั ประตเู ขา้ มาแลว้ ขยตี้ า “หมา่ ม๊ ี ฉันงว่ งแลว้ ” หานมจู่ อื่ บบี แกม้ ของเขา “อาบน้ําแลว้ หรอื ยงั ? ถา้ หากอาบนํ้า แลว้ ก็ไปแปรงฟันแลว้ กน็ อนนะเด็กด”ี “โอเค งัน้ ฉันจะไปแปรงฟัน หมา่ ม๊ฝี ันด”ี ตอนที่ 513 คณุ เป็ นคนโงใ่ ชไ่ หม เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ปีนขนึ้ เตยี งของเขาจากนัน้ กห็ ยบิ ผา้ นวมผนื นอ้ ย ของเขาของเขาขน้ึ มาหม่ และเขา้ สหู่ ว้ งนทิ รา

เมอ่ื เห็นใบหนา้ ทห่ี ลบั ใหลของเด็กนอ้ ย หัวใจของเธอกไ็ ม่ สามารถสงบลงไดเ้ ลย ในเวลานเ้ี ธอเองควรจะนอนหลับไปเชน่ กนั แตห่ วั ใจของเธอกลับสบั สนวนุ่ วาย ภายในความตดิ เต็มไปดว้ ย ภาพทโี่ มเ่ ยเ่ ซนิ นอนอยใู่ นโรงพยาบาลเพยี งคนเดยี ว หานมจู่ อื่ มสี ตหิ น่อย! เขาคอื โมเ่ ยเ่ ซนิ ! ไมใ่ ชเ่ ด็กสามขวบ! เขาไมต่ อ้ งการการดแู ลจากคณุ เลย คณุ เอาแตค่ ดิ ถงึ เขาแบบน้ี เหมอื นกบั กําลังทํารา้ ยตวั เองเลย แลว้ คณุ เองก็ไมใ่ ชพ่ เ่ี ลยี้ งเขา ทําไมตอ้ งคดิ อะไรมากมายเกย่ี วกบั เขาดว้ ย? หานมจู่ อื่ ทําตามคําสง่ั งานจากสมองและกลับไปเอนกายลงบน เตยี ง เธอหลับตาลง เอนกายลงดว้ ยความงัวเงยี จากนัน้ กล็ มื ตาขน้ึ อกี ครัง้

เวลาคอ่ ยๆผา่ นไปทลี ะนอ้ ย ตอนนกี้ ห็ า้ ทมุ่ แลว้ ในทา้ ยทส่ี ดุ หานมจู่ อ่ื ไมส่ ามารถตา้ นทานความทรมานในใจ ของเธอได ้ เธอคอ่ ยๆลกุ ขน้ึ และกา้ วไปหยบิ โทรศพั ท์ เธอ พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ ขอ้ ความหาเธอหลายขอ้ ความ {ไมใ่ ชเ่ ธอบอกวา่ วา่ งและจะมาเหรอ? ถา้ หากวา่ ยังยงุ่ อยู่ งัน้ ฉัน ก็จะรอ} ขอ้ ความนคี้ อื ชว่ งเวลาทหี่ านมจู่ อื่ เกบ็ โทรศพั ทล์ งกระเป๋ า หลงั จากนัน้ ผา่ นไปครง่ึ ชว่ั โมง อกี ฝ่ ายก็สง่ ขอ้ ความมาหาอกี ครัง้ {ยังไมว่ า่ งอกี หรอื ?} หลังจากทไี่ มต่ อบ เขากส็ ง่ ขอ้ ความมาอกี {ฉันมารอเธอตรงประตโู รงพยาบาล เมอ่ื เธอวา่ งแลว้ มาถงึ โรงพยาบาลก็จะเห็นฉัน} ขอ้ ความนสี้ ง่ มาตอนประมาณสามทมุ่

สามทมุ่ ครงึ่ {ฉันรอมาครง่ึ ชว่ั โมงแลว้ คณุ ผหู ้ ญงิ คณุ ตงั้ ใจจะ ใหฉ้ ันรอจรงิ ๆหรอื ?} สที่ มุ่ {หวิ แลว้ } สท่ี มุ่ ครง่ึ {หนาวจัง} หา้ ทมุ่ {ยังไมม่ าอกี เหรอ? ตรงประตโู รงพยาบาลไมม่ ใี ครแลว้ นะ} ขอ้ ความนถ้ี กู สง่ เมอ่ื ไมน่ านมานี้ สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื เปลยี่ นไป เธอมองเวลาและขอ้ ความของเขาเป็ นเวลาเดยี วกนั ใหต้ าย ไมใ่ ชว่ า่ เขายังคงรอเธอตรงประตทู างเขา้ โรงพยาบาลหรอกใช่ ไหม? ตงั้ แตเ่ ย็นกย็ ังไมไ่ ดก้ นิ อะไรงัน้ หรอื ? เมอ่ื นกึ ถงึ อาการบาดเจ็บทห่ี ลังของเขาแลว้ ตอ้ งมารอเธอตรง ทางเขา้ โรงพยาบาลเป็ นเวลาหลายชวั่ โมง ในเวลานห้ี านมจู่ อื่ ไมส่ นใจอะไรทัง้ นัน้ เธอรสู ้ กึ เธอเป็ นคนบาปเธอไมส่ นใจอะไร อกี แลว้ มงุ่ ตรงไปควา้ เสอ้ื โคท้ มาสวมและออกไป ในเวลากลางดกึ หานมจู่ อ่ื รบี วงิ่ ออกไปตรงเขตชมุ ชนและเรยี ก แท็กซจ่ี ากนัน้ ก็ตรงไปยงั โรงพยาบาล

ทนี่ อ่ี ยหู่ า่ งจากโรงพยาบาลประมาณ 20 นาที หานมจู่ อื่ มองดู ขอ้ ความสดุ ทา้ ย ภายในใจรสู ้ กึ กงั วลมาก เขาคนนก้ี เ็ ห็นๆอยวู่ า่ โตๆกนั แลว้ แตท่ ําไมกลับประมาทตวั เอง ทําเรอื่ งเหมอื นเป็ นเด็กวยั รนุ่ อยไู่ ด?้ ภายในใจของหานมจู่ อื่ ดดุ า่ เขาเป็ นรอ้ ยๆครัง้ เธอเรง่ คนขบั รถ “คณุ ลงุ ขบั ไวกวา่ นหี้ น่อย เพอ่ื นของฉันกําลงั รออย”ู่ คนขบั กําลังขบั รถชา้ ๆและเมอื่ เขาไดย้ นิ คําขอของเธอเขาก็ พยกั หนา้ “ได ้ เร็วกวา่ นไี้ ด ้ แตก่ ็ตอ้ งปลอดภัยเอาไวห้ น่อยนะ” “ขอบคณุ ” หานมจู่ อ่ื มองลงไปทโี่ ทรศพั ทอ์ กี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดส้ ง่ ขอ้ ความถงึ เธอ และไมร่ วู ้ า่ เขากลับไปแลว้ หรอื เปลา่ 20 นาทหี ลังจากนัน้ ในทสี่ ดุ หานมจู่ อื่ ก็ถงึ โรงพยาบาล เธอ จา่ ยเงนิ และเปิดประตรู ถลงมา เธอรบี วงิ่ ดว้ ยความเร็วแตเ่ มอ่ื มาถงึ ประตขู องโรงพยาบาลกลับไมพ่ บรา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ไปแลว้ หรอื ?

หานมจู่ อื่ หอบหายใจอยา่ งหนักเพราะเธอวง่ิ มาอยา่ งรวดเร็ว เธอหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาเพอ่ื ตอ้ งการดวู า่ เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ ขอ้ ความ ถงึ ตวั เองหรอื ไม่ และในเวลานนี้ ัน้ ดา้ นหลังของเธอกลบั มเี สยี ง ดงั ขนึ้ อยา่ งนุ่มนวล “ฉันคดิ วา่ เธอจะไมม่ าแลว้ …” เสยี งทคี่ นุ ้ เคยดงั กอ้ งภายในหขู องหานมจู่ อ่ื โดยไมม่ สี ญั ญาณ เตอื นใดๆ เธอหนั กลับมาหลงั จากงนุ งงอยชู่ ว่ั ครแู่ ละเห็นรา่ ง ผอมเพรยี วของเยโ่ มเ่ ซนิ ยนื พงิ กง่ิ กา้ นของตน้ ไมใ้ หญ่ มอื ของ เขาทัง้ สองขา้ งลว้ งกระเป๋ ากางเกงของโรงพยาบาล เงาทหี่ ลอ่ เหลาซอ่ นอยใู่ นความมดื แตส่ ามารถมองเห็นรมิ ฝี ปากซดี และ ใบหนา้ ทอ่ี อ่ นแอไดอ้ ยา่ งจางๆ ราวกบั วา่ มมี อื ใหญก่ มุ หวั ใจของหานมจู่ อ่ื เอาไวจ้ ากนัน้ ก็บดขยี้ มันอยา่ งบา้ คลง่ั ความรสู ้ กึ นแี้ ทบจะทําใหห้ านมจู่ อ่ื หายใจไมอ่ อก เธอหลับตาแลว้ หายใจเขา้ ลกึ ๆเพอ่ื สงบอารมณ์ของตวั เอง

เมอ่ื อารมณข์ องเธอสงบลง หานมจู่ อื่ จงึ คอ่ ยๆกา้ วไปยังคนทอ่ี ยู่ ใตต้ น้ ไม ้ ทลี ะกา้ ว ทลี ะกา้ ว เธอกําลงั เขา้ ใกลเ้ ขา ภายใตโ้ คมไฟสลัว เงาของทงั้ สองถกู กระทบและทอดยาว “คณุ ทําไมยงั อยทู่ น่ี …่ี อะ๊ ” หานมจู่ อ่ื เพยี งเดนิ เขา้ มาและเรม่ิ กลา่ ว แตค่ นทอี่ ยใู่ ตต้ น้ ไมน้ ัน้ ก็ยน่ื แขนยาวๆของเขาออกมาเพอ่ื โอบเธอจากนัน้ กจ็ ับไหลข่ องเธอไวแ้ ลว้ หนั หลังเธอและกดเธอ เขา้ กบั ตน้ ไมใ้ หญ่ หานมจู่ อ่ื สง่ เสยี งรอ้ งดว้ ยความตกใจ เมอื่ คดิ วา่ หลังของตวั เอง จะกระทบและตอ้ งเจ็บปวดแตก่ ลับมมี อื คหู่ นง่ึ ประคองหลงั ของ เธอเอาไว ้ ทนั ใดนัน้ ภายในความมดื ตรงหนา้ รมิ ฝี ปากทแี่ หง้ และเย็น ของเยโ่ มเ่ ซนิ ถกู กดทบั ลงมาโดยไมม่ กี ารเตอื นลว่ งหนา้ “ออื้ ” ดวงตาของหานมจู่ อื่ เบกิ กวา้ ง เธอมองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ ที่ อยชู่ ดิ ใกลด้ ว้ ยความไมเ่ ชอ่ื

คว้ิ ทงี่ ดงามของเขาขมวดกนั แน่น ขนตาบอบบางสนั่ ไหวแสดง ถงึ ความออ่ นแอราวกบั วา่ หากผลกั เขาเบาๆก็สามารถผลกั ออกไปไดอ้ ยา่ งไรอยา่ งนัน้ แตส่ มั ผัสจากรมิ ฝี ปากนัน้ ทําใหห้ านมจู่ อื่ ไดส้ ตขิ น้ึ เธอยนื่ มอื ผลกั หนา้ อกของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ เสยี งรอ้ งอยา่ งเจ็บปวด ราว กบั เสยี งสตั วท์ รี่ อ้ งขอกอ่ นจะตายไป ชา่ งดโู หดรา้ ยหากจะทํา รา้ ยเขาอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ ผลกั มอื ของเขาราวกบั จะหยดุ การกระทําน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ยังใชโ้ อกาสทจี่ ะกา้ วไปอกี ขนั้ ดว้ ยการครอบครอง ความหวานและกลนิ่ หอมของเธอ บนรา่ งกายของเธอมคี วามอบอนุ่ ทอ่ี อกมาจากเตยี ง ชา่ ง แตกตา่ งอยา่ งสนิ้ เชงิ กบั ความหนาวเย็นทเ่ี ขารอมาหลายชวั่ โมง กลางน้ําคา้ งในยามคํา่ คนื และเขาตอ้ งการความอบอนุ่ เชน่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ครองความหวานทเี่ ป็ นของเธออยา่ งละโมบ หานมจู่ อื่ ไมส่ ามารถดน้ิ รนได ้ จากการตอ่ ตา้ นในตอนแรกไปสกู่ ารเชอ่ื ฟัง อยา่ งชา้ ๆจากนัน้ ก็ไมส่ ามารถรับรอู ้ ะไรไดอ้ กี

ทา้ ยทส่ี ดุ ทัง้ สองกอดกนั เวลาคอ่ ยๆผา่ นไปนาทตี อ่ นาที วนิ าทตี อ่ วนิ าที อาจเป็ นรถทขี่ บั ผา่ นมาสง่ เสยี งดงั และดงึ สตขิ องหานมจู่ อ่ื กลับมาดงั นัน้ เธอจงึ รบี ผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กรอ้ งพอแลว้ ถอนรมิ ฝี ปากออกดว้ ยความเต็มใจ การหายใจของทัง้ คเู่ ร็วขน้ึ รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อื่ บวมแดง เล็กนอ้ ย เธอจอ้ งมองเขาอยา่ งมเี สน่หแ์ ละพดู ดว้ ยความโกรธ “คณุ โงห่ รอื เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ เธอดเุ ขาเพราะอะไร รมิ ฝี ปากบางทปี่ รับอณุ หภมู ิ กลบั คนื มาทําใหเ้ กดิ สว่ นโคง้ ทส่ี วยงาม เขาโนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ อยา่ งรักใคร่ สมั ผัสหนา้ ผากของหานมจู่ อ่ื และตอบอมื ออกมา อยา่ งเบาๆ “อมื หมายความวา่ ไง ฉันกําลงั ถามวา่ คณุ เป็ นคนโงห่ รอื เปลา่ คณุ ยอมรับงัน้ เหรอ?” “อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตาและพยกั หนา้ ตอบอมื อกี ครัง้

หานมจู่ อ่ื โมโหมากกบั ทา่ ทขี องเขาและคดิ อยากจะดดุ า่ เขาอกี ครัง้ ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ นื่ มอื ออกมาและกอดเธอแน่นจากนัน้ ฝัง ศรี ษะของเขาไวใ้ นออ้ มแขนของเธอ “ตราบใดทเี่ ธอเต็มใจมาฉันก็ยนิ ดที จี่ ะเป็ นคนโง”่ “………” หานมจู่ อื่ ตกตะลงึ เธอตอบรับออ้ มแขนของชายตรงหนา้ อยา่ งโงเ่ งา่ คางเกยอยู่ บนไหลข่ องเขา บรรยากาศรอบตวั เต็มไปดว้ ยไอความรอ้ นและ ความแข็งกรา้ วจากชายคนน้ี แมว้ า่ เขาจะไดร้ ับบาดเจ็บ แมว้ า่ เขาจะรอเป็ นเวลาหลายชว่ั โมง ในกลางคนื ทหี่ นาวเหน็บ แมว้ า่ …ดแู ลว้ เขาจะบอบบาง ตอนที่ 514 ฉนั ไมใ่ ชแ่ มน่ มของคณุ

แตต่ อ่ หนา้ เธอ เขายังคงแข็งกรา้ วแมว้ า่ …เห็นไดช้ ดั วา่ เขานัน้ ขอรอ้ งใหเ้ ธอมาในตอนนี้ เขากย็ งั คงแข็งกรา้ วอยเู่ ชน่ นัน้ แตอ่ ยา่ งไรก็ตามสงิ่ ทเ่ี ขาพดู นัน้ ชา่ งตํา่ ตอ้ ยเหลอื เกนิ มันไมเ่ หมอื นตวั เขาเลย หรอื เป็ นเพราะเธอ? หานมจู่ อ่ื หลบั ตาลง ดเู หมอื นวา่ จะมไี ฟลกุ โชนในหวั ใจของเธอ ทา้ ยทส่ี ดุ เธอกห็ ลับตาลงและยนื่ มอื ทงั้ สองออกไปและกอด ตอบเยโ่ มเ่ ซนิ สบิ นาทหี ลงั จากนัน้ ทัง้ สองกลบั ไปทห่ี อ้ งผปู ้ ่ วยดว้ ยกนั ภายในหอ้ งพักผปู ้ ่ วยอากาศอบอนุ่ หานมจู่ อื่ พาเยโ่ มเ่ ซนิ ไปยัง เตยี งนอนจากนัน้ ก็หมนุ ตวั กลับเพอ่ื จะไปเอานํ้า แตท่ นั ทที เ่ี ธอ หนั กลับเธอกถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ ควา้ ตวั เอาไว ้ “จะไปไหน?” มคี วามกงั วลในนํ้าเสยี งของเขา เขาขมวดควิ้ และจอ้ งมองเธอ

หานมจู่ อ่ื มองเขาอยา่ งระอา “มอื คณุ เย็นมาก ฉันจะไปเอาน้ํามา ให”้ “ไมไ่ ปไหนนะ?” เขาเหมอื นจะไมเ่ ชอื่ เธอและถามอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ “ไมไ่ ป” คณุ เป็ นแบบนี้ ถา้ ฉันจะไป คณุ คงจะไมไ่ ปออกไปตากลมหนาว ขา้ งนอกอกี หรอื อยา่ งไร? แน่นอนวา่ นคี่ อื คําพดู เชงิ จติ วทิ ยาของหานมจู่ อ่ื แตเ่ ธอไมไ่ ดพ้ ดู มันออกมา “ปลอ่ ยมอื เถอะ” หานมจู่ อ่ื ผลกั มอื ของเขาออกไป แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมย่ อมปลอ่ ย หานมจู่ อื่ พดู ดว้ ยทา่ ทางโกรธ “ไมป่ ลอ่ ยมอื ใช่ ไหม? งัน้ คณุ ลกุ มาไปเอานํ้ากบั ฉัน” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ กโ็ คง้ งอและปลอ่ ยอสิ ระ ใหก้ บั เธอ หลังจากไดร้ ับอสิ ระ หานมจู่ อื่ ก็สามารถรนิ นํ้าใหเ้ ขาไดใ้ นทสี่ ดุ เธอรนิ น้ําอณุ หภมู ปิ านกลางและสง่ มันใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ “ดมื่ เร็ว

เขา้ คณุ รออยดู่ า้ นนอกเป็ นเวลาหลายชว่ั โมง อากาศดา้ น นอกนัน้ หนาวขนาดนัน้ รา่ งกายคณุ เองก็บาดเจ็บ ไมร่ จู ้ ักเขา้ มารอดา้ นในหรอื ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ รับแกว้ นํ้ามา จบิ นํ้าสองสามครัง้ แลว้ เงยหนา้ ขนึ้ มอง เธออกี ครัง้ ดวงตาคนู่ ัน้ รอ้ นรมุ่ ราวกบั วา่ เธอจะหายไปในวนิ าทถี ัดไป หานมจู่ อื่ ถกู เขามองเธอรสู ้ กึ ไมเ่ ป็ นตวั เองเล็กนอ้ ย เธอมองไป ตรงอนื่ และกลา่ ววา่ “ดม่ื นํ้าของคณุ ไป” เขากม้ หวั ลงเพอื่ ดมื่ น้ําอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ จงึ หนั หนา้ กลับมาจอ้ ง มองไปยงั ศรี ษะของเยโ่ มเ่ ซนิ และกลา่ ว “หลังจากนค้ี ณุ ไมไ่ ดร้ ับ อนุญาตใหใ้ ชก้ ลอบุ ายทน่ี ่ารันทดแบบนมี้ าโกหกฉันอกี ฉันบอก คณุ ไปแลว้ วา่ ฉันไมม่ เี วลาวา่ งมาแลว้ ในเวลานคี้ ณุ ควรหาอะไร กนิ ดว้ ยตวั เองไดแ้ ลว้ แลว้ คณุ ก็ไมใ่ ชว่ า่ ไมม่ ญี าติ คณุ เป็ นถงึ ประธานของบรษิ ัทตระกลู เย่ แคอ่ ยากกนิ อะไรกแ็ คบ่ อก?” “แตฉ่ ันตอ้ งการเธอ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ และมองเธออยา่ ง จรงิ จัง หานมจู่ อ่ื “………”

“ฉันไมใ่ ชแ่ มน่ มของคณุ เป็ นไปไมไ่ ดห้ รอกทจี่ ะมาสง่ อาหารให ้ คณุ ทกุ วัน” เธอกลา่ วอยา่ งจรงิ จัง “คณุ เขา้ ใจไหม? ฉันไมใ่ ชแ่ ม่ นมของคณุ เลย กอ่ นหนา้ นที้ ฉ่ี ันสง่ ขา้ วสง่ นํ้าเพราะวา่ ฉัน ตอ้ งการดแู ลคณุ แต…่ ฉันไมส่ ามารถทําแบบนที้ กุ วันได ้ ฉันกม็ ี งานของฉัน” “ฉันร”ู ้ เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้ รมิ ฝี ปากบางของเขาขยับเล็กนอ้ ย “จรงิ ๆแลว้ เธอมาก็ดแี ลว้ ไมต่ อ้ งเอาอาหารมาหรอก” หานมจู่ อื่ “แบบนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร ฉันไมไ่ ดว้ า่ งขนาดนัน้ ” “งัน้ ฉันไปหาเธอเอง” เยโ่ มเ่ ซนิ จัดการหาทางออกอยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อ่ื หมดคําจะพดู กบั เขา เธอกระพรบิ ตารัวและอา้ ปากคา้ ง “นัน้ กไ็ มไ่ ด”้ “ทําไมละ่ ?” เขาจอ้ งมองเธอและถามอยา่ งไรเ้ ดยี งสา หานมจู่ อ่ื เองก็จอ้ งมองเขา อยากถามเขาจรงิ ๆวา่ คณุ ทําอะไรไว ้ ในตอนนัน้ คณุ จําไมไ่ ดห้ รอื อยา่ งไร? ทําไมคณุ สามารถมา กอ่ กวนฉันอยา่ งไมร่ สู ้ กึ รสู ้ าไดอ้ ยา่ งน?้ี

แตก่ อ่ นทเ่ี ธอจะพดู คําเหลา่ น้ี ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ กซ็ ดี ลง จากนัน้ เขากย็ นื่ มอื ออกไปเพอ่ื ปิดตําแหน่งทอ้ งของเขาและสง่ เสยี งรอ้ งอยา่ งเจ็บปวด “เป็ นอะไรไป?” สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ เปลยี่ นไปในทันที เธอรบี เดนิ เขา้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ื มอื ออกไปเพอื่ ปกปิดตําแหน่งชว่ งทอ้ งของเขา เหงอื่ เย็นทห่ี นา้ ผากของเขายงั คงไหลออกมา อาการปวดทอ้ ง ของเขาราวกบั มมี ดี กรดี ทําใหเ้ ขาไมแ่ มแ้ ตท่ จี่ ะพดู ออกมาได ้ “ไมเ่ ป็ นไร” เยโ่ มเ่ ซนิ ฝื นความเจ็บปวดไวแ้ ละตอบหานมจู่ อื่ ทา่ ทางของเขาเป็ นแบบนม้ี นั จะไมเ่ ป็ นไรไดอ้ ยา่ งไร? หานมจู่ ื่ อมองไปทต่ี ําแหน่งของมอื ของเขา ทนั ใดนัน้ เธอกน็ กึ ถงึ บางสงิ่ บางอยา่ งและถามวา่ “คณุ ยงั ไมไ่ ดก้ นิ อะไรตงั้ แตเ่ ย็นเลยใช่ ไหม?” แมว้ า่ จะมสี หี นา้ ลําบากใจแตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็พยักหนา้ หานมจู่ อ่ื “…คณุ นช่ี า่ งโงเ่ งา่ จรงิ ๆ”

เพอื่ รอเธอฉันจนกระท่ังตอนนกี้ ็ยังไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วเย็นเลย นไ่ี ม่ เรยี กโงจ่ ะเรยี กวา่ อะไร? เพอ่ื รอฉันแมแ้ ตค่ วามปลอดภยั ของตวั เองกไ็ มส่ นใจหรอื ไง? แต่ เขาน่ะแมแ้ ตก่ รดซลั ฟิวรกิ กไ็ มส่ ามารถทําอะไรเขาได ้ อยา่ แตเ่ พยี งอาหารมอื้ เดยี วเลย เมอ่ื นกึ ถงึ เรอื่ งนี้ หานมจู่ อื่ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เธอยนื่ มอื ไปเพอ่ื สมั ผัสทอ้ งของเขาและกลา่ ววา่ “เอามอื ออก” เมอื่ เห็นวา่ เธอกําลงั จะชว่ ย เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ อามอื ออกอยา่ งเชอื่ ฟัง จากนัน้ ฝ่ ามอื อนั อบอนุ่ ของหานมจู่ อื่ กส็ มั ผสั หนา้ ทอ้ งของเขา และสมั ผัสอยา่ งเบามอื ในขณะทรี่ ะยะของทัง้ สองนัน้ ใกลก้ นั มาก ลมหายใจของทัง้ สอง นัน้ ผสมผสานกนั เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทที่ า่ ทางจรงิ จังของหานมจู่ อื่ ในตอนนี้ รมิ ฝี ปากบางซดี ของเขากค็ อ่ ยๆยม้ิ อยา่ งออ่ นแรง “ดจี รงิ ” เขากลา่ วออกมา

หานมจู่ อื่ เงยหนา้ มองเขาอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจและพบวา่ มมุ ปากของ เขากําลังยม้ิ เธอจงึ ขมวดคว้ิ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “คณุ เป็ นอะไร? เจ็บขนาดนแี้ ลว้ ยงั พดู วา่ ดจี รงิ ?” “อมื ” ถงึ แมว้ า่ สหี นา้ จะซดี แตใ่ นตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ สดงสหี นา้ เจ็บปวดแมแ้ ตน่ อ้ ยและกลับพยักหนา้ อยา่ งพอใจ หานมจู่ อ่ื “….” เธอก็พอจะรวู ้ า่ ทําไมเขาถงึ พดู เชน่ นัน้ เขาเป็ นคนโงอ่ ยา่ งไม่ ตอ้ งสงสยั เมอื่ คดิ ไดแ้ บบนี้ หานมจู่ อื่ ก็ไมไ่ ดส้ นใจเขา เมอื่ รอจนอาการของเขาบรรเทาลง หานมจู่ อื่ ก็หยบิ โทรศพั ท์ ออกมาเพอื่ สงั่ อาหาร “ตอนนก้ี ็ดกึ แลว้ ฉันจะกลับไปทําอาหารก็คงไมท่ นั ดงั นัน้ ฉันจะ สงั่ โจ๊กใหก้ บั คณุ ” เนอื่ งจากมรี า้ นคา้ จํานวนมากเปิดในตอนกลางคนื และรา้ นโจ๊กก็ มากเชน่ กนั หานมจู่ อื่ จงึ เลอื กไปเลอื กมา ในทสี่ ดุ กพ็ บรา้ นหนงึ่ ทด่ี ดู เี ธอสง่ั โจ๊กและเครอ่ื งเคยี งสองสามอยา่ ง เมอื่ เห็นวา่ ผขู ้ าย

รับออเดอรเ์ ธอกโ็ ทรหาเจา้ ของรา้ นเป็ นการสว่ นตวั เพอ่ื ทจ่ี ะให ้ ทํารสชาตเิ บาบางและเครอ่ื งเคยี งไมต่ อ้ งใสน่ ํ้ามันมากมาย ทาง รา้ นกต็ อบตกลง หานมจู่ อ่ื จงึ วางสายอยา่ งโลง่ ใจ หลังจากทไ่ี มไ่ ดน้ อนมาทัง้ คนื หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ เหนอ่ื ยลา้ หลังจากนั่งลงบนเกา้ อแี้ ลว้ เธอก็หยบิ แกว้ นํ้าขนึ้ มาจบิ โดยไม่ รตู ้ วั เมอื่ เธอเงยหนา้ ขน้ึ เธอกพ็ บวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั จอ้ งมองเธอดว้ ย ดวงตาทรี่ อ้ นเป็ นไฟ เห็นๆอยวู่ า่ เขาป่ วยแตย่ ังคงทําตัวเป็ นผบี า้ หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จี่ ะกดั ฟันและกลา่ ววา่ “มองหาอะไร? ไป นอนพักผอ่ นซะ เดย๋ี วโจ๊กมาแลว้ ฉันจะเอาไปให”้ รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ มรี อยยมิ้ จางๆ นัยนต์ าสดี ําเต็มไป ดว้ ยความรสู ้ กึ ผอ่ นคลาย “เธอรไู ้ หม แกว้ ทเ่ี ธอใชเ้ มอ่ื ครคู่ อื แกว้ ของฉัน?” การกระทําหยดุ ลงชวั่ ขณะ หานมจู่ อ่ื กม้ ดแู กว้ ในมอื ของตวั เอง และคอ่ ยๆตอบสนอง

ดเู หมอื นวา่ จะใช…่ แกว้ ใบนเี้ ป็ นแกว้ ทเ่ี ธอเพง่ิ รนิ น้ําใหก้ บั เขา เนอ่ื งจากเขามอี าการ ปวดทอ้ งอยา่ งกะทันหนั หานมจู่ อื่ จงึ วางแกว้ น้ําไวข้ า้ งๆ ในตอนนเี้ ธอไมไ่ ดค้ ดิ อะไรเธอจงึ หยบิ มันขนึ้ มาดมื่ ไมค่ าดคดิ เลยวา่ มนั คอื ถว้ ยทเ่ี ขาดม่ื ไปเมอื่ ครแู่ ละเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั จับไดอ้ กี ตา่ งหาก หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ภายในใจไมส่ งบในทนั ใด เธอวางถว้ ยลงบนโตะ๊ และกลา่ วอยา่ งเย็นชา “ใครบอกวา่ แกว้ ใบนเ้ี ป็ นของคณุ ? เห็นๆ กนั อยวู่ า่ ฉันเป็ นคนรนิ นํ้าแลว้ ฉันกเ็ พงิ่ เปลยี่ นแกว้ ไปเมอ่ื ก”้ี “โอ ้ เมอ่ื ไหรเ่ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธออยา่ งระแคะระคาย หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เจอ่ื น “กเ็ มอ่ื กต้ี อนทโี่ ทรศพั ทไ์ ง” ตอนท่ี 515 เขาไดย้ นิ แลว้ เห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ ชอื่ เธอ

เมอื่ เขากําลังจะพดู อะไรบางอยา่ ง หานมจู่ อื่ ก็ลกุ ขนึ้ ยนื \"ฉันจะ ไปหอ้ งนํ้า\" จากนัน้ เธอกเ็ ขา้ ไปในหอ้ งนํ้าเป็ นเวลานาน จนกระท่ังพนักงาน สง่ อาหารโทรมาหานมจู่ อ่ื จงึ ออกจากหอ้ งน้ํา เมอื่ ออกมาแลว้ เธอก็รับรถู ้ งึ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ เธอกเ็ ดนิ ไปยังประตู หอ้ งพักผปู ้ ่ วยและรับอาหาร ทันทที เ่ี ธอออกไป พนักงานสง่ อาหารก็มองเห็นเธอและสง่ อาหารใหก้ บั เธอ เพราะมนั เป็ นเวลาเทยี่ งคนื แลว้ ดงั นัน้ พนักงานสง่ อาหารจงึ วาง ตวั อยา่ งระมดั ระวงั ตอ่ หานมจู่ อื่ “พสี่ าวคนสวย ทานอาหารอยา่ ง มคี วามสขุ หากวา่ พสี่ าวมเี วลาก็ชว่ ยคอมเมนตแ์ สดงความเห็น ดๆี ใหก้ นั ดว้ ยครับ” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ ทันทที เี่ ธอพยักหนา้ เธอกร็ สู ้ กึ ถงึ แรงแหง่ ฆาตกรรมทอี่ ยขู่ า้ ง หลงั เธอ ทแี่ ทเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็กําลงั จอ้ งมองมานเ่ี อง

เด็กชายสง่ อาหารนัน้ สมั ผัสไดว้ า่ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ไม่ ตอ้ นรับแขกจงึ รบี สง่ ยม้ิ ใหห้ านมจู่ อ่ื และรบี จากไป หานมจู่ อื่ ปิดประตหู อ้ งผปู ้ ่ วยดว้ ยมอื ขา้ งเดยี วจากนัน้ กห็ มนุ ตวั กลับมาวางอาหารไวบ้ นโตะ๊ รา้ นทเี่ ธอเลอื กนัน้ คอมเมนตด์ แี ละการหอ่ สง่ิ ของนัน้ ก็ดดี ว้ ย กลอ่ งบรรจนุ ัน้ ไดม้ าตรฐาน ไมใ่ ชร่ า้ นขา้ งถนนทเี่ ป็ นหนา้ รา้ น และไมม่ ที น่ี ั่งแบบนัน้ หานมจู่ อื่ เคยไดไ้ ปกนิ ทร่ี า้ นของเขาครัง้ หนงึ่ และรสู ้ กึ วา่ มนั ไมเ่ ลวเลย เธอนําโจ๊กออกมาตงั้ ไวใ้ หเ้ ย็นกอ่ นจากนัน้ ก็ยา้ ยไปวางบนโตะ๊ ตรงหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ “กนิ โจ๊กหน่อย” เธอจอ้ งมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความขนุ่ เคอื งเล็กนอ้ ยและกลา่ ว เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยเู่ ชน่ นัน้ หนา้ ซดี ๆจอ้ งมองเธอ “ป้อนฉัน” หานมจู่ อื่ “?” เธอคดิ วา่ ตวั เองไดย้ นิ ผดิ ไป

“ฉันปวดทอ้ งและไมม่ แี รง” หานมจู่ อื่ “คณุ ลอ้ ฉันเลน่ หรอื เปลา่ ?” “เมอ่ื กฉี้ ันไปรอดา้ นนอกนานเกนิ ไป ตอนนร้ี สู ้ กึ ไมส่ บาย เหมอื นกบั วา่ ยกมอื ไมข่ น้ึ เลย” หานมจู่ อื่ ไมเ่ พยี งแตไ่ มส่ งสารเขาเทา่ นัน้ และยงั ยม้ิ หนา้ ตาย “คณุ แน่ใจเหรอวา่ ไมม่ แี รง?” รอยยมิ้ ของเธอนัน้ เหมอื นกบั วา่ ในวนิ าทถี ัดมาสามารถหยบิ ชาม โจ๊กรอ้ นๆทอี่ ยตู่ รงหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขนึ้ มาและโยนมนั ใสห่ วั ของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ครนุ่ คดิ สกั พักแกลง้ ยน่ื มอื ออกไปและพยายามหยบิ ชอ้ น หานมจู่ อื่ ยนื อยตู่ รงหนา้ เขา เธอเพยี งแคย่ นื กอดอก สหี นา้ เครง่ ขรมึ และจอ้ งมองเขา “กนิ ดๆี มอื อยา่ สน่ั ถา้ มอื สน่ั ขนึ้ มา อยา่ ได ้ คดิ วา่ จะไดก้ นิ อะไรอกี ในคนื นแี้ ละฉันจะไปในทันท”ี ขู่ นเ่ี ป็ นการขม่ ขเู่ ขาโดยเจตนา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะทําอะไรได?้ เพอื่ ทจ่ี ะใหเ้ ธออยตู่ อ่ การ เคลอื่ นไหวของเขานัน้ มนั่ คงและไมอ่ ะไรหกตกหลน่ ออกมาเลย