เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

หานมจู่ อ่ื เห็นเหงอื่ ทไ่ี หลออกมาจากหนา้ ผากของเขา ใจออ่ น อกี ครัง้ มอื ทด่ี นั เขาอยจู่ งึ ตอ้ งปลอ่ ยลง ผลักเขาไมไ่ ด ้ จงึ ตอ้ งใหเ้ ขาตามอําเภอใจ หานมจู่ อื่ ยังไงกค็ ดิ ไมถ่ งึ วา่ หา้ ปีตอ่ มา เธอจะยงั คงเป็ นเหมอื น ตอนนัน้ ……ใหเ้ ขากอดไวใ้ นออ้ มกอดแลว้ จบู เบาๆ จบู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมห่ นัก เบามากนัก เสมอื นเกล็ดหมิ ะทตี่ กลงบนพนื้ ในฤดหู นาว ไมม่ คี วามปรารถนา หรอื สง่ิ เจอื ปน เวลาผา่ นไปเรอ่ื ยๆ หานมจู่ อ่ื ไมร่ เู ้ ลยวา่ เวลาผา่ นไปนานแค่ ไหน ในทสี่ ดุ เยโ่ มเซนิ ก็ปลอ่ ยเธอออก รมิ ฝี ปากทรี่ อ้ นแผว่ ได ้ ทาบลงบนหนา้ ผากและศรี ษะของเธอ แลว้ พดู ดว้ ยเสยี งตํา่ “คณุ ยอมใหฉ้ ันกอดจบู นง่ิ สงบแบบน้ี คราวนถ้ี งึ ฉันจะตาย กค็ มุ ้ แลว้ ” หานมจู่ อื่ “……” นายคนน!้ี เธอกดั ฟันกรามของตวั เองเบาๆ ไมไ่ ดต้ อบกลับอะไร

หลงั จากนัน้ หานมจู่ อื่ กเ็ งยหนา้ ขน้ึ จอ้ งเขม็งเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ หวิ ไหม? จะใหฉ้ ันเตรยี มของกนิ ใหค้ ณุ ไหม?” ระยะหา่ งระหวา่ งทัง้ สองใกลก้ นั มาก เพราะเพงิ่ จบู กนั ในเมอ่ื กี้ ดงั นัน้ ในอากาศ ยังมกี ลน่ิ ของความสมั ผัสใกลช้ ดิ “คณุ ยอมเตรยี มอาหารใหฉ้ ันหรอื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบ แตถ่ าม กลับ หานมจู่ อื่ พดู ไมอ่ อกในทนั ใด แลว้ มองไปทช่ี ายหนุ่มตรงหนา้ ที่ ไดฉ้ วยโอกาสแลว้ ยงั ทําตวั เจา้ เลห่ ์ ดว้ ยความรําคาญ “คณุ เจ็บ เพราะฉัน ฉันจะไมย่ อมไดย้ งั ไง? เมอื่ ไดย้ นิ ดวงตาสดี ําสนทิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ หมองหมน่ ลงเล็กนอ้ ย “ทแ่ี ทค้ ณุ เป็ นเพราะวา่ ฉันไดร้ ับบาดเจ็บเพอ่ื คณุ เลยอยาก เตรยี มอาหารใหฉ้ ัน” แตใ่ นไมช่ า้ ความหมองหมน่ ในดวงตาของเขา กถ็ กู แทนทด่ี ว้ ย อารมณ์อน่ื ๆ จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาเรา่ รอ้ น “ถา้ เป็ นอยา่ งนัน้ ชว่ งนค้ี ณุ กอ็ ยดู่ แู ลฉันแลว้ กนั ” หานมจู่ อ่ื ทย่ี ังยนื ตวั ตรงในเมอื่ ก้ี ตอนนสี้ ะดงุ ้ เพราะประโยคที่ เขาพดู เกอื บจะลม้ ไปขา้ งหนา้ โชคดที เ่ี ธอทรงตวั ได ้

เธอมองไปทชี่ ายหนุ่มตรงหนา้ ในระหวา่ งรมิ ฝี ปากบางเบา ยงั ซอ่ นรอยยม้ิ ทชี่ วั่ รา้ ย เห็นไดช้ ดั วา่ ใชโ้ อกาสในการบาดเจ็บครัง้ นี้ กมุ เธอใหอ้ ยหู่ มัด แตเ่ ธอสามารถทําอะไรได?้ คงจะไมป่ ลอ่ ยทงิ้ เขาไวท้ น่ี จี่ รงิ ๆ หานมจู่ อื่ กดั ฟันกรอดแลว้ พดู วา่ “ดแู ลคณุ ก็ได ้ แตค่ ณุ ไม่ สามารถทําเหมอื นเมอื่ กอ้ี กี ” “เมอื่ กยี้ งั ไง? แบบไหน?” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ ขน้ึ ระหวา่ งคว้ิ ยังคง เต็มไปดว้ ยความพงึ พอใจ ทา่ ทางนที้ ําใหค้ นน่าโมโหจรงิ ๆ หานมจู่ อ่ื เลกิ สนใจเขาเลย พดู อยา่ งเย็นชา “ฉันกลบั ไปกอ่ น เดย๋ี วคอ่ ยมาเยย่ี มคณุ ตอนเย็น คณุ ตวั คนเดยี วไมม่ ปี ัญหาใชไ่ หม?” “นานแคไ่ หน?” “ใครจะร?ู ้ ” “หา้ มนานเกนิ ไป ถา้ แผลฉันเจ็บมากเกนิ ไป เป็ นลมจะทํา ยงั ไง?” หานมจู่ อ่ื “ฉันจะมาภายในหนงึ่ ชวั่ โมง”

ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ กรมิ ฝี ปากดว้ ยความพงึ พอใจ “ได”้ ตอนทห่ี านมจู่ อื่ ออกไป ยังมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเป็ นหว่ ง แมว้ า่ สี หนา้ ของเขาจะมคี วามสขุ มาก ดยู ังไงก็น่ารังเกยี จยงิ่ นัก แตร่ มิ ฝี ปากสซี ดี และเหงอ่ื ทหี่ นา้ ผากของเขา ยงั คงสามารถดอู อกวา่ สภาพรา่ งกายของเขาในตอนนไี้ มด่ นี ัด ดงั นัน้ เธอรบี ไปรบี กลับดกี วา่ หลังจากรา่ งของหานมจู่ อ่ื หายจากไปในหอ้ งผปู ้ ่ วย ฟังเสยี ง ฝี เทา้ ทเ่ี ดนิ จากไปไกล รอยยม้ิ ทเ่ี ลวรา้ ยบนใบหนา้ ของเยโ่ ม่ เซนิ กค็ อ่ ยๆหายไป จากนัน้ ก็ถกู แทนทด่ี ว้ ยสหี นา้ แหง่ ความ เจ็บปวด ความเจ็บปวดทหี่ ลัง ใหเ้ ขาไมร่ วู ้ า่ ควรจะรักษาทา่ ไหนดี นอน ราบก็นอนไมไ่ ด ้ นอนควํา่ กน็ อนไมไ่ ด ้ แตเ่ พยี งวา่ ……เมอ่ื นกึ ถงึ รสชาตทิ หี่ วานละมนุ ตรงรมิ ฝี ปากใน เมอ่ื กี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองไดร้ ับบาดเจ็บเป็ นเรอื่ งทดี่ ี หลงั จากนัน้ ไมน่ าน เขากห็ ลบั ตาลง ลอ้ เลยี นตวั เองอยา่ งจน ปัญญา

“เยโ่ มเ่ ซนิ โปรดทําตัวเหมอื นคนเถอะ” ตอนท่ี 481 ศกั ดศิ์ รขี องเธออยทู่ ไี่ หน หลงั จากหานมจู่ อ่ื กลบั ถงึ ตระกลู หาน กม็ งุ่ ตรงไปยังหอ้ งครัว และทําการตม้ โจ๊กดว้ ยตนเอง เธอกําลังคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ บาดเจ็บแบบนี้ คดิ วา่ คงจะตอ้ งกนิ อะไรทอ่ี อ่ นและมรี สจดื และเธอยังคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ บาดเจ็บทดี่ า้ นหลงั อยา่ งนัน้ ในตอน กลางคนื เขาจะนอนหลบั ไดอ้ ยา่ งไร แทบเป็ นไปไมไ่ ดเ้ ลยทจ่ี ะ นอนลง ทา้ ยทส่ี ดุ การบาดเจ็บแบบนี้ การกดทบั ของบาดแผลมี แตจ่ ะทําใหแ้ ผลแยล่ งอยา่ งแน่นอน อยา่ งนัน้ ตอ้ งนอนควํา่ หรอื เมอ่ื นกึ ถงึ เงารา่ งทสี่ งู ใหญน่ ัน้ อาจจะตอ้ งนอนคดุ คอู ้ ยบู่ นเตยี ง เล็กๆ ในหอ้ งผปู ้ ่ วย นอนควํา่ อยา่ งทรมาน ฉากทสี่ ดใสแจม่ ชดั ฉากหนง่ึ กป็ รากฏขน้ึ ในความคดิ ของหานมจู่ อื่ จากนัน้ เธอก็กลัน้ หวั เราะเอาไวไ้ มไ่ ด ้

หลงั จากหวั เราะอยไู่ มก่ ที่ ี หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ วา่ ตอนนเ้ี ขาแยม่ าก จรงิ ๆ ถา้ เขาไมม่ าขวางสงิ่ นี้ หลังของเขากค็ งไมต่ อ้ งเจ็บแบบ นัน้ คนทต่ี อ้ งนอนอยทู่ นี่ ่ัน ก็คงจะเป็ นเธอไมใ่ ชเ่ ขา อกี อยา่ ง ตอนนัน้ ถา้ เขาไมเ่ ขา้ มาขวางไวแ้ ทนตวั เอง ใบหนา้ และรา่ งกายของตวั เองก็คง… ถา้ คดิ ใหล้ ะเอยี ด กน็ ่ากลัวมาก หานมจู่ อ่ื ไมก่ ลา้ ทจี่ ะคดิ ตอ่ อกี ไดแ้ ตต่ ม้ โจ๊กใหเ้ สร็จอยา่ งรวดเร็ว จากนัน้ ก็เอาโจ๊กใสไ่ วใ้ น กระตกิ เกบ็ อณุ หภมู ิ คดิ แลว้ คดิ อกี ก็ไดล้ งมอื ผัดเครอ่ื งเคยี ง ออ่ นๆ สองสามอยา่ งดว้ ยตวั เอง ฝี มอื ของเธอนัน้ เกง่ ไมเ่ บา เธอมกั จะเขา้ ครัวทําอาหารอยเู่ สมอ เพยี งแตม่ าลดนอ้ ยลงเมอ่ื ไมก่ ป่ี ีนเี่ อง เพราะฝี มอื การทําอาหาร ของเสย่ี วเหยยี นดกี วา่ เธอมาก เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กช็ อบรับประทาน อาหารทเี่ ธอทํา ดงั นัน้ เมอ่ื พวกเธออยดู่ ว้ ยกนั เสยี่ วเหยยี นจงึ เขา้ ครัวทําอาหารดว้ ยตนเอง เพยี งแตแ่ มว้ า่ ฝี มอื จะผดิ แปลกไป แตก่ ลบั ยังทําไดอ้ ยู่ หานมจู่ อ่ื รบี จัดการสงิ่ ของตา่ ง ๆใหเ้ รยี บรอ้ ย จากนัน้ ก็พรอ้ มจะ ออกไปพรอ้ มกบั กระตกิ เก็บอณุ หภมู ิ

ขณะทก่ี ําลังออกจากหอ้ งครัวก็ไดเ้ จอกบั หานชงิ ทมี่ สี หี นา้ เย็น ชา เผชญิ หนา้ กบั ดวงตาทดี่ รู นุ แรงนัน้ ของหานชงิ หานมจู่ อ่ื จงึ ได ้ นํากระตกิ เก็บอณุ หภมู นิ ัน้ ออ้ มออกไปอกี ดา้ นดว้ ยความเกรง กลัว พยายามหลกี เลยี่ งสายตาของหานชงิ เพยี งแตม่ ันจะมปี ระโยชนอ์ ะไร หานชงิ จะไมร่ ไู ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ เธอ กําลงั คดิ จะทําอะไรมมี ี ไมว่ า่ เธอจะปกปิดหรอื ขดั ขวางอยา่ งไรกไ็ มม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร มากมาย เมอ่ื คดิ ถงึ ไดแ้ บบนี้ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดแ้ ตย่ นื นงิ่ จากนัน้ ก็มองไปท่ี หานชงิ “พช่ี าย” ไมว่ า่ อยา่ งไรกต็ าม ก็ยังคงตอ้ งทกั ทายสกั หน่อย หานชงิ เมม้ รมิ ฝี ปากบาง สายตาเยอื กเย็นเล็กนอ้ ย “เธอยังจํา ไดด้ ว้ ยหรอื วา่ ตอ้ งเรยี กฉันวา่ พช่ี าย” หานมจู่ อ่ื “ทําไมจะเรยี กไมไ่ ดล้ ะ่ ”

“หา้ ปีกอ่ นใครเป็ นคนทํารา้ ยใหเ้ ธอเป็ นแบบนัน้ เธอลมื ไปแลว้ หรอื ” หานชงิ จอ้ งมองอยา่ งไมก่ ะพรบิ ตา จอ้ งมองเธออยา่ ง แหลมคม “หา้ ปี ผา่ นไปหา้ ปี เธอก็ลมื เรอื่ งพวกนห้ี มดแลว้ หรอื ตอนนยี้ งั จะคดิ เอาของไปใหเ้ ขาตอ่ หนา้ ดว้ ยตวั เองอกี หรอื มจู่ อ่ื ศกั ดศ์ิ รขี องเธออยทู่ ไ่ี หน” “….อยา่ งนัน้ พช่ี ายคดิ วา่ ฉันควรจะทําอยา่ งไรละ่ คนคนนัน้ เขา เขา้ มาชว่ ยขวางแทนฉันทกุ อยา่ ง จนตอนนต้ี อ้ งบาดเจ็บนอนอยู่ ในโรงพยาบาล หากวา่ ไมใ่ ชเ่ ขา ตอนนคี้ นทตี่ อ้ งนอนอยทู่ น่ี ่ันก็ คงเป็ นฉัน คนทต่ี อ้ งเอาขา้ วไปสง่ ใหฉ้ ันกอ็ าจเปลยี่ นเป็ นพี่ แต่ ถงึ อยา่ งนัน้ พก่ี ค็ งจะขวางฉันอยดู่ ”ี หานชงิ : “อยา่ งนัน้ เธอรอู ้ กี หรอื เปลา่ วา่ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเขา เธอ กค็ งจะไมต่ อ้ งมาเดอื ดรอ้ นเพราะคนอน่ื เธอยง่ิ เขา้ ใกลเ้ ขามาก ขนึ้ อกี ความวนุ่ วายเดอื ดรอ้ นพวกนก้ี ย็ งั ตอ้ งเกดิ ขนึ้ อกี เขา อาจจะชว่ ยขวางใหเ้ ธอหนงึ่ ครัง้ แตไ่ มไ่ ดห้ มายความวา่ เขาจะ ชว่ ยขวางใหเ้ ธอสองครัง้ สามครัง้ แมก้ ระท่ังชว่ ยขวางแทนเธอ ตลอดชวี ติ อยา่ นัน้ หรอื ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพรรณนาของคําวา่ ตลอดชวี ติ หานมจู่ อ่ื ก็มสี หี นา้ เปลยี่ นไป

“ตอนนฉี้ ันยังไมอ่ ยากคดิ ถงึ เรอ่ื งน้ี ฉันไมไ่ ดค้ ดิ อะไรอยา่ งอนื่ กบั เขา แมว้ า่ วันนค้ี นทข่ี วางแทนฉันจะไมใ่ ชเ่ ขา แตเ่ ป็ นเพยี ง คนแปลกหนา้ ก็ตาม ฉันกจ็ ะไปโรงพยาบาลเพอ่ื ดแู ลเขาเชน่ กนั นคี่ อื มนุษยธรรม ไมไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ สว่ นตวั ใด ๆ” หานชงิ จอ้ งมองเธอ “เธอแน่ใจนะวา่ ไมม่ คี วามรสู ้ กึ สว่ นตวั อยา่ งนัน้ เธอจะตอ้ งรับรองกบั พี่ วา่ เธอจะไมไ่ ปเดนิ กบั เขาอกี ได ้ ไหม” “ได ้ ฉันรับรอง” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ “ตงั้ แตไ่ หนแตไ่ รฉันไมเ่ คย คดิ จะอยรู่ ว่ มกนั กบั เขา ดงั นัน้ เรอื่ งนพี้ ช่ี ายไมต่ อ้ งกงั วล อกี อยา่ ง ฉันอยากจะบอกพวี่ า่ ไมว่ า่ ฉันจะอยกู่ บั เขาหรอื เปลา่ ทกุ อยา่ งก็เป็ นเรอื่ งของฉัน ฉันสามารถทจ่ี ะจัดการกบั มันได”้ หานชงิ เดนิ เขา้ มา จับบนไหลข่ องเธอ “ไมใ่ ชว่ า่ ฉันจะยงุ่ กบั เธอ ตอนนเี้ ธอเป็ นลกู สาวของตระกลู หาน ฉันไมอ่ ยากใหเ้ ธอทําผดิ ซํ้าเหมอื นทผ่ี า่ นมาอกี เธอเขา้ ใจไหม” “ฉันรู ้ ฉันรแู ้ น่นอน แตฉ่ ันไมใ่ ชเ่ ด็กเล็ก พเี่ ขา้ ใจความคดิ ของ ฉันใชไ่ หม ฉันอยากทจี่ ะตดั สนิ ใจชวี ติ ของฉันดว้ ยตัวเอง และ ไมใ่ ช.่ .การถกู คนอน่ื ฉุดลาก ชวี ติ ทคี่ นอนื่ เตรยี มเอาไวใ้ หฉ้ ัน ชวี ติ แบบนัน้ ฉันไมต่ อ้ งการ”

หานชงิ มองไปเธออยอู่ ยา่ งนัน้ ทันใดนัน้ ก็ไมพ่ ดู อะไรอกี แลว้ จากนัน้ ก็ปลอ่ ยมอื จากไหลข่ องเธอแลว้ หันหลังเดนิ จากไป เธอไมร่ วู ้ า่ หานชงิ เขา้ ใจเธอแลว้ หรอื ยังไมเ่ ขา้ ใจ แตใ่ นเวลานี้ เธอไมอ่ ยากคดิ อะไรมากอกี เธอถอื กระตกิ เกบ็ อณุ หภมู แิ ลว้ จาก ไปอยา่ งรวดเร็ว หานชงิ เดนิ ไปทมี่ มุ จากนัน้ ก็หนั กลบั มามองรา่ งนัน้ ทไี่ มแ่ มแ้ ต่ จะหนั กลับมามอง แววตาเรมิ่ ลกึ ล้ํามดื สนทิ เสยี่ วเหยยี นยนื อยขู่ า้ งหลงั เขา พดู อยา่ งออ่ นโยน “หาน คณุ หาน คณุ อยา่ โกรธเลย มจู่ อ่ื เธอเป็ นคนจติ ใจออ่ นโยน ไมว่ า่ จะ เป็ นใครเป็ นคนชว่ ยเธอ เธอกต็ อ้ งไปคอยดแู ล ดงั นัน้ เธอจงึ ไมไ่ ดไ้ ปโรงพยาบาลเพราะคนคนนัน้ เป็ นใคร สงิ่ สําคัญทสี่ ดุ คอื คนคนนัน้ ทําอะไร” เรอื่ งทเ่ี ธอจบู หานชงิ กป็ รากฏขนึ้ มา เสยี่ วเหยยี นหลบหลกี หาน ชงิ มาเป็ นเวลานานแลว้ เวลาทโี่ ทรศพั ทห์ าเขาก็ตอ้ งรวบรวม ความกลา้ ถงึ จะโทรหาเขาได ้ เวลาพดู คยุ กนั ก็ออ้ มแอม้ แตเ่ มอ่ื ไดพ้ บเจอเขามากขน้ึ เสย่ี วเหยยี นก็พบวา่ ตอนนตี้ นเองไมไ่ ด ้ ตน่ื เตน้ ขนาดนัน้ แลว้ จบู กจ็ บู จะเป็ นเรอ่ื งใหญโ่ ตอะไร

นายเป็ นชายแกท่ ไี่ มเ่ คยมคี วามรัก ใหผ้ หู ้ ญงิ สาวอยา่ งฉันจบู หน่อยจะเป็ นอะไรไป ฮึ การจบู ไมไ่ ดท้ ําใหใ้ จวาบหวามเลยหรอื อยา่ งไร หากวา่ ใจ วาบหวามจรงิ เกดิ อารมณ์ชนื่ ชอบเธอ… อยา่ งนัน้ จะไม…่ กไ็ มม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรสําหรับเธอเลยหรอื คดิ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นก็ม่นั ใจมากขนึ้ เทพบตุ รนั่นไมเ่ ด็กแลว้ เวลาไมร่ รี อ ดงั นัน้ คราวหลังเธอตอ้ ง ทะนุถนอมมัน ไมอ่ ยา่ งนัน้ หากตอ้ งรออกี สองสามปี เทพบตุ รก็ คงจะแกไ่ ปแลว้ ! ขณะกําลงั คดิ หานชงิ ไดห้ นั มามองเสย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี น เรมิ่ ตวั สนั้ เล็กนอ้ ย รสู ้ กึ วา่ ความคดิ ในใจเมอ่ื กนี้ ไี้ ดห้ ายไปจน หมด เธอกดั รมิ ฝี ปาก “นั่น…ฉันพดู ความจรงิ ทงั้ นัน้ ฉันรจู ้ ักกบั มจู่ อื่ มา นานแลว้ ดงั นัน้ …” ขณะทเ่ี ธอกําลงั กดั รมิ ฝี ปากไว ้ หานชงิ กห็ วนคดิ ถงึ เรอื่ งที่ เกดิ ขนึ้ ในวันนัน้

จๆู่ สาวนอ้ ยทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ก็มงุ่ เขา้ มาจบู เขา ไมเ่ คยมใี ครทําเรอื่ ง ทน่ี ่าตกใจเชน่ นก้ี บั เขามากอ่ น ดงั นัน้ เรอื่ งนจี้ งึ ฝังใจเขาอยมู่ า เป็ นเวลานาน แมแ้ ตใ่ นเวลากลางคนื ก็ยังปรากฏอยใู่ นความฝัน ของเขาดว้ ย เสย่ี วเหยยี นถกู เขาจอ้ งมองจนสน่ั สะทา้ น กา้ วถอยไปหลงั หนง่ึ กา้ วโดยทันที “น่ัน…ถา้ นายรสู ้ กึ วา่ ไมถ่ กู ตอ้ ง อยา่ งนัน้ ฉัน อยา่ งนัน้ ฉันก…็ ขอ ตวั กอ่ น” พดู จบ เธอกเ็ ตรยี มตัวหนั หลงั กลับ ทันใดนัน้ หานชงิ กลับเรยี กหยดุ รัง้ เธอไว ้ “เธอ” เสย่ี วเหยยี นหยดุ ชะงักลงครหู่ นง่ึ หนั กลบั ไปแลว้ ชที้ ต่ี นเอง “ฉันหรอื ” “อม้ื ” สายตาทหี่ นักแน่นของหานชงิ จอ้ งมองไปยังใบหนา้ ของ เธอ สดุ ทา้ ยกจ็ อ้ งมองไปยงั รมิ ฝี ปากทเี่ คลอ่ื นไหวของเธออยา่ ง ไมล่ ะสายตา

สายตาทส่ี อ่ งประกายแบบนี้ เสย่ี วเหยยี นก็สามารถรับรไู ้ ดใ้ น ครัง้ เดยี ว จากนัน้ เธอก็เรม่ิ รสู ้ กึ เรา่ รอ้ นไปทัง้ ใบหนา้ สกั พักก็ รสู ้ กึ เขนิ อายอยา่ งไมก่ ลา้ พบเจอใคร “ทําไมหรอื ” หานชงิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร นง่ิ เงยี บไมพ่ ดู ไมจ่ าแลว้ เดนิ ออกไป ขา้ งหนา้ สองกา้ ว ระงับลมหายใจทส่ี งบของรา่ งกาย เสย่ี วเหยยี นเรม่ิ หนา้ แดงกํา่ กา้ วถอยหลงั อยา่ งกะทันหนั “นาย นายจะทําอะไร อยา่ เขา้ มา!” พดู จบ เธอกห็ นั หลังแลว้ วงิ่ หนไี ป ตอนที่ 482 ตายแลว้ ยง่ิ ดี หานชงิ ขมวดควิ้ มองดรู า่ งเล็กกระจมุ๋ กระจม๋ิ ทอี่ ยใู่ นสายตาของ เขาคอ่ ยๆหายไปจนลบั สายตา เขาไมไ่ ดม้ เี วลามากพอจะ ตอบสนอง เสยี่ วเหยยี นรบี วง่ิ ขนึ้ ไปชนั้ บนและซอ่ นตวั อยใู่ นหอ้ งหนังสอื ของตนเอง หวั ใจเตน้ แรงตกึ ตกั

เกดิ อะไรขน้ึ กนั เนย่ี หานชงิ เดนิ เขา้ มาหาเธอแลว้ อกี อยา่ งหาก วา่ เธอมองไมผ่ ดิ เขากําลงั จอ้ งมองรมิ ฝี ปากของเธอ หรอื วา่ …จะมาหาเธอเพราะเรอื่ งทเี่ ธอจบู เขาในวันนัน้ หรอื เปลา่ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอ่ื งน้ี เสยี่ วเหยยี นกร็ บี ยกมอื ขน้ึ มาจับหนา้ อกของ ตวั เองทนั ที “เตน้ อะไรนักหนา ทําไมถงึ ไมไ่ ดเ้ รอ่ื งแบบนเ้ี นย่ี ” คดิ แลว้ คดิ อกี เธอรสู ้ กึ เสยี ใจขนึ้ มาอกี ครัง้ เมอ่ื หานชงิ เขา้ มา ใกลต้ นเองอกี ครัง้ เธอจะหนเี พอ่ื อะไร โอกาสทดี่ แี บบนี้ เธอ ควรจะหยอกลอ้ เขาอกี ครัง้ หรอื ไม่ ตวั อยา่ งเชน่ จะแอบเขา้ จโู่ จมเขาอกี ทอี ยา่ งนัน้ หรอื เป็ นความคดิ ทด่ี !ี แตว่ า่ …เธอเสยี โอกาสทด่ี แี บบนไ้ี ปแลว้ ฮอื ๆๆ … เสยี่ วเหยยี นเอามอื ปิดแกม้ และมนี ํ้าตาไหล * โรงพยาบาล

เมอื่ หานมจู่ อื่ กน็ ํากระตกิ เก็บอณุ หภมู ไิ ปถงึ โรงพยาบาล กเ็ ป็ น เวลากวา่ หนงึ่ ชวั่ โมงแลว้ ตอนทเี่ ธอกําลงั เขา้ ไปยงั หอ้ งผปู ้ ่ วย ดวงตาทม่ี คี วามสขุ ของเย่ โมเ่ ซนิ กเ็ ปลย่ี นเป็ นความลกึ ล้ําอยา่ งรวดเร็ว เขาก็นั่งอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยสหี นา้ เงยี บขรมึ และไมท่ ักทายเธอ หานมจู่ อื่ กไ็ มไ่ ดส้ นใจเขาเชน่ กนั วางเก็บกระตกิ เก็บอณุ หภมู ลิ ง บนโตะ๊ จากนัน้ ก็เปิดฝาออก ฝาถกู เปิดออก กลนิ่ หอมจากดา้ นในลอยออกมา จากนัน้ ก็ คละคลงุ ้ ไปทั่วหอ้ งผปู ้ ่ วย เยโ่ มเ่ ซนิ รออยทู่ นี่ เ่ี ป็ นเวลานานแลว้ เมอื่ รับสายโทรศพั ทข์ องเธอเขากร็ บี วงิ่ มาโดยไมไ่ ดก้ นิ ขา้ ว ตอนนท้ี อ้ งของเขาวา่ ง ในชอ่ งทอ้ งเหมอื นจะป่ันป่ วนขนึ้ มา เขาขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย ผหู ้ ญงิ คนน…้ี เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ ลําคอของเขาก็ขยบั แตท่ า้ ยทสี่ ดุ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรสกั คํา หานมจู่ อ่ื เทโจ๊กลงในชาม เมอื่ คดิ พจิ ารณาถงึ ความไมส่ ะดวก และอาการบาดเจ็บของเขา ดงั นัน้ จงึ ไดย้ กอาหารไปใหเ้ ขาถงึ ตรงหนา้ เป็ นพเิ ศษ

“กนิ ส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ ับ จอ้ งมองเธออยา่ งไมพ่ อใจ หานมจู่ อ่ื เลกิ คว้ิ “ทําไม ไมห่ วิ เหรอ” “คณุ บอกวา่ ใหผ้ มรอหนงึ่ ชว่ั โมง” “ใชไ่ ง” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ “มปี ัญหาอะไรหรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู จาอะไร สายตาจอ้ งมองเธอแน่น หลงั จากนัน้ ไมน่ านเขาก็พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งบน่ “คณุ มาสายไปครงึ่ ชว่ั โมงเต็ม” หานมจู่ อ่ื “….แลว้ อยา่ งไร เป็ นเพราะฉันมาสาย ดงั นัน้ นายก็ เลยจะไมก่ นิ อะไรแลว้ สนิ ะ” พดู จบ หานมจู่ อื่ ก็ยงั ขยบั ชามในมอื เขา เยโ่ มเ่ ซนิ “งอ้ ผมกอ่ น” หานมจู่ อื่ “?” เยโ่ มเ่ ซนิ “ผมเป็ นคนป่ วยนะ”

“….” หานมจู่ อ่ื ตอ้ งอดกลัน้ ตอ่ แรงกระตนุ ้ ของเขา รมิ ฝี ปากแดง นัน้ ยมิ้ อยา่ งเยย้ หยนั “นายเอาจรงิ หรอื ” “อมื้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พยักหนา้ จากนัน้ กน็ ั่งลงขา้ งหนา้ ลมหายใจ ผสมผสานไปดว้ ยกนั กบั เธอ “ไมง่ อ้ ผมก็ไมก่ นิ หากวา่ ผมไม่ กนิ แผลก็คงยากทจี่ ะหาย บาดแผลนกี่ ็ไดม้ าเพราะเธอ หมอ บอกวา่ ตอ่ ไปกจ็ ะกลายเป็ นแผลเป็ น” หานมจู่ อื่ ชาํ เลอื งมองเขา คนคนนจ้ี งใจจะใชเ้ รอ่ื งบาดแผลมา เป็ นขอ้ อา้ งในการฉวยโอกาสใหต้ วั เองหรอื เปลา่ เห็นชดั วา่ ใชแ่ น่นอน “อกี อยา่ งกย็ ังตอ้ งผา่ ตดั ตกแตง่ คณุ จะใจแข็งไมใ่ หผ้ มกนิ ขา้ ว หรอื ” ฟังจบ หานมจู่ อื่ กห็ วั เราะขน้ึ มา วางชามในมอื ลงบนโตะ๊ ดา้ นขา้ ง พดู ออกมาดว้ ยเสยี งทคี่ มชดั “จะกนิ หรอื ไมก่ นิ คนทจี่ ะหวิ จนตายก็ไมใ่ ชฉ่ ัน” พดู จบเธอกล็ กุ ขน้ึ และเดนิ ไปยังกระตกิ เก็บอณุ หภมู ิ บรรจขุ อง ลงไปและปิดฝา จากนัน้ เธอกห็ ยดุ นง่ิ ลงครหู่ นงึ่ หางตามองไป

ยังเยโ่ มเ่ ซนิ เจา้ บอื้ นัน้ กําลงั กลบั ไปนอนหงายอยบู่ นเตยี ง การ บาดเจ็บทห่ี ลังของเขาละ่ ! เมอ่ื คดิ ไดแ้ บบนี้ ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ ก็เปลยี่ นไปอยา่ ง กะทันหนั รบี หมนุ ตวั หนั แลว้ เดนิ กลับไป “นายกําลงั ทําอะไร นายไมร่ หู ้ รอื วา่ ทหี่ ลังของนายมบี าดแผล ยงั จะมานอนแบบนอ้ี กี หรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เอนตวั นอนอยทู่ นี่ ่ัน หนา้ ตาดหู มดอาลัยตายอยาก “ไมม่ ใี ครสนใจผมอยแู่ ลว้ ตายซะเลยดกี วา่ ” น้ําเสยี งของเด็กนอ้ ยคนนเี้ ป็ นอะไรไปแลว้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ตก ตะลงึ เล็กนอ้ ย ในทส่ี ดุ ก็นกึ ถงึ เรอื่ งหนง่ึ ขนึ้ มา นัน้ ก็คอื นสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ปลยี่ นไปแลว้ จรงิ ๆ ปฏบิ ตั ติ อ่ ตนเอง ตอนน้ี เขากําลงั อยใู่ นโหมดหนา้ ตาย เขาไมร่ เู ้ ลยวา่ สถานะของตนเองเป็ นประธานของบรษิ ัทตระกลู เย่ ไมเ่ คยสนใจกบั ภาพลักษณ์ของตนเองเลย ทําไมถงึ …มคี นแบบนด้ี ว้ ย

แมว้ า่ หานมจู่ อ่ื จะโกรธมาก แตเ่ มอื่ นกึ ถงึ ความเจ็บปวดทน่ี ่า ตกใจทอี่ ยใู่ นความทรงจําของเธอ ก็ทําใหเ้ ธอทําอะไรไมถ่ กู เยโ่ มเ่ ซนิ เขาคงเจ็บปวดมากจรงิ ๆ ไดร้ ับบาดเจ็บจากน้ํากรด ไมต่ อ้ งนกึ ถงึ ผวิ ทห่ี ลังของเขาตอ่ จากนัน้ เลย มันจะตอ้ งทงิ้ รอย แผลเป็ นเอาไวอ้ ยา่ งแน่นอน และในฐานะคนธรรมดา บาดเจ็บ แบบนกี้ ค็ งจะลม้ ลงไปนานแลว้ แตเ่ ขากลับใชบ้ าดแผลที่ บาดเจ็บนเี้ พอ่ื ตอ่ ปากตอ่ คํากบั ตนเอง คดิ อยากจะใหต้ วั เองอยู่ เป็ นเพอ่ื นเขา ชา่ งมนั เถอะ จะอยา่ งไรกต็ อ้ งรอใหเ้ ขาหายจากอาการบาดเจ็บ เถอะ ในทส่ี ดุ หานมจู่ อ่ื ก็หลบั ตาลง พยายามระงับอารมณอ์ นื่ ๆ ภายในใจ ในทสี่ ดุ กล็ มื ตาขนึ้ และยกชามขน้ึ ไวบ้ นโตะ๊ “อยา่ ง นัน้ ฉันก็ขอรอ้ งนายแลว้ กนั เยโ่ มเ่ ซนิ นายชว่ ยลกุ ขน้ึ มากนิ อะไร เถอะนะ รา่ งกายเป็ นสงิ่ สําคญั ทส่ี ดุ ไมม่ ชี วี ติ แลว้ นายก็ไมม่ ี อะไรเหลอื แลว้ ” เธอเรมิ่ เปิดฉากบน่ ใสเ่ ขาราวกบั เป็ นหญงิ ชรา ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย สง่ สายตามองไปทเี่ ธอ

“คณุ กําลังงอ้ ผมอยหู่ รอื เปลา่ ” เธอพยกั หนา้ อยา่ งเป็ นธรรมชาติ “ไมใ่ ชห่ รอื ไง” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมมุ ปากทซ่ี ดี ขน้ึ เล็กนอ้ ย “ไมน่ ับ ผมยงั ไมอ่ ยาก กนิ ” หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดม้ อี ารมณห์ งดุ หงดิ จรงิ ๆ “อยา่ งนัน้ นายตอ้ งการ อะไร” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ขน้ึ ชไี้ ปทม่ี มุ รมิ ฝี ปากของเขา สง่ิ นมี้ ี ความหมายทช่ี ดั เจน หานมจู่ อื่ มองดู รมู า่ นตากห็ ดเล็กลง เจา้ คนหนา้ ดา้ นไรย้ างอายนี่ “เป็ นไปไมไ่ ด ้ ฉันงอ้ ก็เพอื่ ขอใหค้ ณุ กนิ แตไ่ มไ่ ดม้ อี ะไรอยา่ ง อนื่ เยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ นายไมอ่ ยากกนิ ละก็ อยา่ งนัน้ ฉันกจ็ ะเอาโจ๊กที่ ตม้ มาเองกบั มอื ทงิ้ ไปใหห้ มด หลงั จากนัน้ ก็โทรเรยี กเซยี วซใู่ ห ้ มาทนี่ ี่ แลว้ นายก็ใหเ้ ขาคอยดแู ลนายเถอะนะ สําหรับอาการ บาดเจ็บของนาย ฉันจะเป็ นคนจา่ ยคา่ รักษาพยาบาลให ้ ทัง้ หมด” พดู จบ หานมจู่ อ่ื ก็หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา คดิ จะโทรไป หาเซยี วซู่

ทา้ ยทสี่ ดุ ในวนิ าทตี อ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขน้ึ จากเตยี งในทนั ที เคลอื่ นไหวอยา่ งรวดเร็วมากจนหานมจู่ อื่ ตอ้ งตกใจ ยังไมท่ นั ทเ่ี ธอจะตอบสนอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็กระชากขอ้ มอื ทกี่ ําลงั ถอื โทรศพั ท์ “เธอเพง่ิ จะบอกวา่ อาหารพวกนเี้ ธอทําเองกบั มอื ทงั้ นัน้ ไมใ่ ช่ หรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจสง่ิ อน่ื ใด เขาสนใจแตส่ งิ่ นี้ หานมจู่ อื่ เห็นเขาลกุ ขนึ้ นั่งอยา่ งทนั ทที นั ใด การกระทําทรี่ นุ แรง แบบนมี้ ผี ลกระทบกบั บาดแผลแน่นอน ดงั นัน้ จงึ ลมื ไปแลว้ แมแ้ ตเ่ รอื่ งทกี่ ําลังจะโทรศพั ท์ เดนิ ตรงไปทห่ี ลังของเขาเพอื่ จะ ไปดอู าการบาดเจ็บของเขา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงกําขอ้ มอื ของเธอ ไวแ้ น่น “ตอบผมมา!” “ใช่ ทําดว้ ยตวั เองทงั้ หมด ดงั นัน้ สรปุ วา่ นายจะกนิ หรอื ไมก่ นิ ” “กนิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอ ยน่ื มอื ออกจากเธอ “เมอ่ื กน้ี ผี้ มผดิ เอง ตอนนผี้ มกําลังจะกนิ แลว้ ” หานมจู่ อื่ “……”

เธอนําชามมาวางไวต้ รงหนา้ เขา “รบี กนิ เถอะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ มันจะ เย็นหมด” “อม้ื ” เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้ อยา่ งเชอื่ ฟัง จากนัน้ เขาก็ยกชามขน้ึ กม้ ศรี ษะกนิ โจ๊กทเี่ ธอตม้ ดว้ ยตนเอง หลงั จากชมิ ไปคําหนง่ึ ก็ ขมวดควิ้ ขน้ึ “ทําไมถงึ ไดจ้ ดื ชดื ” “หรอื ไมอ่ ยา่ งนัน้ นายเจ็บอยแู่ บบน้ี จะใหฉ้ ันเตรยี มอาหารคํา่ อนั เลศิ รสใหไ้ หม” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” สง่ สายตามองไปยังเธอดว้ ยความเย็นชา ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ “ไมเ่ ลย นเ่ี ป็ นสง่ิ ทเี่ ยยี่ มทส่ี ดุ ” ตอนที่ 483 การปฏเิ สธมปี ระโยชนอ์ ะไร จนกระทัง่ เยโ่ มเ่ ซนิ รับประทานเสร็จ หานมจู่ อ่ื กเ็ ก็บขา้ วของ ลา้ งกระตกิ เก็บอณุ หภมู ิ จากนัน้ กว็ างกลับไปบนโตะ๊ แลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาดู

เป็ นเวลาสองทมุ่ แลว้ มองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง ทอ้ งฟ้าก็เรม่ิ มดื สนทิ แลว้ กอ่ นทจี่ ะมาเสยี่ วเหยยี นไดบ้ อกกบั หานมจู่ อ่ื ไวแ้ ลว้ วา่ เธอจะไป รับเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เอง ใหเ้ ธอไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งเธอเห็นวา่ เธอหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาดู เขา กข็ มวดควิ้ “คณุ จะกลับแลว้ หรอื ” หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ กว็ างโทรศพั ทล์ ง จากนัน้ กเ็ มม้ รมิ ฝี ปาก “ฉันอยเู่ ป็ นเพอื่ นคณุ ทนี่ ่ี ไมต่ อ้ งกงั วล” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขนึ้ เหตสุ ดุ วสิ ยั บางอยา่ ง คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอคดิ จะ อยกู่ บั เขาดว้ ยตวั เอง เขายังรสู ้ กึ วา่ …คงจะตอ้ งใชท้ า่ ไมต้ ายอกี ครัง้ แลว้ “อยา่ คดิ วา่ ฉันไมร่ นู ้ ะวา่ นายคดิ อะไรอย”ู่ หานมจู่ อื่ พดู ขดั จังหวะ ความคดิ ของเขา ดวงตาแทบจะมองเขาอยา่ งทะลทุ ะลวง “ไมใ่ ชก่ ลอบุ ายแบบนัน้ หรอื ใชม้ กุ เดมิ เป็ นรอ้ ยรอบแลว้ ไมเ่ บอ่ื หรอื ไง อยา่ งไรก็ตามนายก็ตอ้ งมาบาดเจ็บแทนฉัน รวู ้ า่ ตอนนี้ ฉันหมดปัญญากบั นายแลว้ ดงั นัน้ นายจงึ ไดแ้ ตเ่ อาเรอ่ื งบาดเจ็บ มาเป็ นขอ้ อา้ งไมไ่ ดท้ ําใหอ้ ะไรดขี น้ึ เลย”

พดู จบ หานมจู่ อ่ื กน็ ่ังลงบนเกา้ อท้ี อ่ี ยดู่ า้ นขา้ ง รสู ้ กึ เบอื่ หน่าย อยา่ งมาก ดงั นัน้ เธอจงึ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาอกี ครัง้ และไมร่ วู ้ า่ จะสง่ ขอ้ ความไปใหใ้ คร เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู เธอพดู จตี้ รงจดุ ไมไ่ ดโ้ กรธอะไร ละก็ยงั ไมร่ สู ้ กึ อดึ อดั มองออกแลว้ จะทําไม แมว้ า่ เขาจะรวู ้ า่ ตวั เองทําแบบนจี้ ะดตู ํา่ ทราม แต…่ เพยี งแคใ่ ห ้ ไดม้ เี ธออยขู่ า้ งกาย ตํา่ ทรามสกั หน่อยจะเป็ นอะไรไป ขอเพยี งทา้ ยทส่ี ดุ จะเป็ นไปตามความตงั้ ใจของเขา คดิ ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กม็ สี ายตาทน่ี ง่ิ ลกึ ขนึ้ แมว้ า่ หานมจู่ อื่ จะยังอยตู่ อ่ แตก่ ็ไมไ่ ดส้ นใจตอบสนองอะไรกบั เขา ไมม่ องเขาไปมากกวา่ นี้ และไมม่ กี ารถามถงึ อาการบาดเจ็บ ของเขาวา่ เจ็บหรอื ไม่ เธอมองไปยังโทรศพั ท์ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็มองไปยงั เธอ มองไปมองมา ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ ไมม่ คี วามสขุ

การเป็ นอยขู่ องเขาเหตใุ จจงึ ตํา่ เพยี งนี้ คดิ ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ขนึ้ เสยี ง หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งพมึ พํา เงยศรี ษะขนึ้ อยา่ งไมต่ งั้ ตวั ทําใหไ้ ด ้ เห็นใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทข่ี าวซดี และเต็มไปดว้ ยเหงอ่ื เธอ ตกใจมากจงึ รบี วางโทรศพั ท์ และวง่ิ เขา้ มา “นายเป็ นอะไร บาดแผลแยล่ งหรอื เปลา่ เดย๋ี วฉันไปตามหมอ ใหน้ ะ!” พดู จบ หานมจู่ อื่ กําลงั จะหนั กลบั ไปตามหมอ แตก่ ลบั ถกู เยโ่ ม่ เซนิ เรยี กหา้ มไว ้ “ไมต่ อ้ ง” หานมจู่ อื่ หนั กลบั มา “นายเจ็บไมใ่ ชห่ รอื ทําไมถงึ ไมต่ ามหมอ มา บาดแผลเป็ นอยา่ งไรกไ็ มร่ ู ้ ฉันเรยี กหมอมาตรวจดหู น่อย” เธอไมใ่ หโ้ อกาสทเ่ี ขาจะปฏเิ สธ รบี ออกไปจากหอ้ งผปู ้ ่ วยอยา่ ง รวดเร็ว จากนัน้ ก็เรยี กหมอเขา้ มา บาดแผลของเขารนุ แรงมาก ทนั ทที หี่ มอไดย้ นิ วา่ เขามอี าการ อน่ื แทรกซอ้ น จงึ รบี ตามมาตรวจเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งละเอยี ด จากนัน้ กข็ มวดคว้ิ แลว้ พดู วา่ “เกดิ อะไรขนึ้ หรอื กอ่ นหนา้ นี้

จัดการบาดแผลนเี้ รยี บรอ้ ยแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ทําไมถงึ ไดแ้ ยล่ ง พวกคณุ ทําอะไรกนั ” ไดย้ นิ แบบนัน้ สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื ก็เปลย่ี นไป นกึ ถงึ สง่ิ ทเี่ ยโ่ ม่ เซนิ ไดท้ ํากอ่ นหนา้ นี้ รแู ้ ลว้ การกระทําพวกนัน้ ทําใหบ้ าดแผล เขายง่ิ แยล่ ง แตใ่ บหนา้ ของเจา้ บอื้ นยี้ งั ดสู งบ ดเู หมอื นจะไมม่ ี ความเจ็บปวดอยใู่ นดวงตาของเขาเลย เมอื่ เห็นวา่ พวกเขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร หมอกห็ นั กลบั มาสบตามอง จากนัน้ กพ็ ดู ขน้ึ วา่ “ใหผ้ มจัดการสกั หน่อย เพยี งแตต่ อน กลางคนื จะตอ้ งนอนควํา่ อยา่ ใหส้ มั ผัสกบั บาดแผลอกี และอยา่ ทําอะไรทอี่ าจจะทําใหแ้ ผลฉกี ขาด เพอื่ ไมใ่ หบ้ าดแผลเลวรา้ ย ลงไปอกี บาดแผลนคี้ อ่ นขา้ งรนุ แรง จะตอ้ งใชเ้ วลาในการฟื้นฟู สกั ระยะ หากเกดิ เหตกุ ารณแ์ บบนบี้ อ่ ยเกนิ ไป และบาดแผลเกดิ แยล่ งไปอกี อยา่ ไดโ้ กรธผมนะทผี่ มพดู ตรงไปตรงมา” หมอพดู อยา่ งเขา้ ใจไดช้ ดั เจนมาก หานมจู่ อื่ จะไมเ่ ขา้ ใจวา่ เกดิ อะไรขนึ้ ไดอ้ ยา่ งไร เธอพยกั หนา้ “คะ่ คณุ หมอ ฉันจะจําไว ้ ตอ่ ไปฉันจะใหเ้ ขาระมดั ระวัง” จากนัน้ หมอก็ไดจ้ ัดการกบั บาดแผลแทนเธอ ในชว่ งเวลานัน้ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงจับจอ้ งไปยงั หานมจู่ อื่ ไมเ่ คลอ่ื น

ออกไปแมแ้ ตน่ อ้ ย ดงั นัน้ จงึ ทําใหเ้ ขา้ ใจผดิ วา่ เขาสองคนเป็ นคู่ สามภี รรยา กอ่ นทจี่ ะออกไปก็ยังทงิ้ คําพดู ไวว้ า่ “ดแู ลสามขี อง คณุ ใหด้ ลี ะ่ บาดแผลนจี้ ะใหญห่ รอื จะเล็ก กอ็ ยทู่ ส่ี าเหตขุ องโรค ตอ่ ไปอาจจะยงุ่ ยากมากขนึ้ กไ็ ด”้ หานมจู่ อ่ื “…….” เธอขยับรมิ ฝี ปาก แคค่ ดิ จะปฏเิ สธเรอื่ งความสมั พันธข์ องตวั เอง กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ มอื่ คําพดู มาถงึ รมิ ฝี ปาก กลับไมส่ ามารถเปลง่ เสยี งออกไปได ้ เธอปฏเิ สธอะไรไดบ้ า้ ง ตามกฎหมายแลว้ เธอกบั เขากย็ ังเป็ น สามภี รรยากนั และตอนนอี้ ารมณ์ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ซี งึ่ เสถยี รภาพ หากวา่ เธอ พดู ออกมาละก็ กไ็ มแ่ น่วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อาจจะทําอะไรขน้ึ มาอกี คน คนนไี้ มเ่ คยใสใ่ จอะไรเรอ่ื งรา่ งกายของตวั เองเลยจรงิ ๆ เขาอาจจะสามารถเพกิ เฉยได ้ แตเ่ ธอไมส่ ามารถทําได ้ จนกระท่ังหมอออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ แยม้ รมิ ฝี ปากของความดว้ ย ความพอใจ “ทําไมคณุ ไมป่ ฏเิ สธละ่ ”

หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ หนั ไปกลอกตามองบนใหเ้ ขา “ปฏเิ สธแลว้ มี ประโยชนอ์ ะไร นายคดิ วา่ เขาจะเชอื่ ไหม” แมว้ า่ เธอจะดอู ารมณ์เสยี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ห็นเธอเชน่ น้ี อารมณ์ ทอี่ ยใู่ นดวงตาก็ยง่ิ มคี วามพอใจมากขน้ึ เขายง่ิ แยม้ รมิ ฝี ปากลกึ แลว้ พดู เบาๆ “เมอ่ื กค้ี ณุ ก็ไดย้ นิ แลว้ ดแู ลสามขี องคณุ ใหด้ ี หาก ยงั ทงิ้ ตน้ ตอสาเหตขุ องโรคไว ้ ตอ่ ไปจะยงุ่ ยากมากขน้ึ ” “เหอๆ” หานมจู่ อื่ ตอบกลบั ไปสองพยางคอ์ ยา่ งเย็นชา จากนัน้ ก็ เดนิ กลับไปยงั หอ้ งน้ํา เธออยใู่ นหอ้ งน้ําและประคองน้ําเย็นไวใ้ นมอื เพอ่ื ลา้ งหนา้ เมอื่ นํ้าเย็นกระทบกบั ใบหนา้ ทําใหเ้ ธอสดชนื่ มสี ตขิ นึ้ มา เธอมอง ออกไปยงั คํา่ คนื ทเี่ งยี บสงัดนอกหนา้ ตา่ ง หวั ใจก็คอ่ ยๆสงบลง อยา่ งชา้ ๆ ณ จดุ น้ี เธอไมม่ คี วามคดิ อน่ื ใดเป็ นพเิ ศษแลว้ ในเวลานม้ี ันก็ขนึ้ อยกู่ บั เขา ใหเ้ ขารักษาแผลใหห้ ายดี ถงึ ตอน นัน้ เขาก็จะใชป้ ระโยชนจ์ ากการบาดเจ็บกบั เธอคงไมไ่ ด ้ คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื กด็ งึ กระดาษเชด็ มอื ออกมาเพอื่ ซบั นํ้าบน ใบหนา้ จากนัน้ กอ็ อกไป

“นายงว่ งหรอื ยงั จะใหฉ้ ันประคองไปพักผอ่ นไหม” เยโ่ มเ่ ซนิ สา่ ยหนา้ นั่งอยตู่ รงนัน้ มองเขา เนอื่ งจากอาการบาดเจ็บทห่ี ลังของเขา ดงั นัน้ จงึ ไมม่ โี อกาส แมแ้ ตจ่ ะไดน้ ั่งใกลช้ ดิ ไดแ้ ตเ่ พยี งนั่งพงิ ตวั ตรง แตก่ ารน่ังแบบน้ี มนั เหนอ่ื ยมาก บาดแผลอยทู่ หี่ ลงั …ก็น่าเวทนาจรงิ ๆ หานมจู่ อ่ื คดิ แลว้ คดิ อกี จงึ ไดไ้ ปหาเกา้ อที้ ส่ี งู กวา่ จากนัน้ ก็นํา หมอนองิ สองใบวางดา้ นบน “นายไมอ่ ยากจะนอนกไ็ มเ่ ป็ นไร แตน่ ายนั่งอยแู่ บบนัน้ มนั ทรมาน ฉันทําสงิ่ นใี้ ห ้ หากนายรสู ้ กึ เหนอ่ื ย กโ็ นม้ ตวั ลงมา ขา้ งหนา้ ” เธอพดู พลางชนี้ วิ้ ไปยงั หมอนสองใบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปยงั หมอนทงั้ สองใบ สหี นา้ กลบั ดแู ยน่ ดิ หน่อย เขาจะนอนควํา่ ลงไปแบบนัน้ ตอ่ หนา้ หานมจู่ อื่ ไดอ้ ยา่ งไร แบบ นัน้ มนั ดนู ่าเกลยี ดไปหน่อยหรอื เปลา่

เขาไมข่ ยับ หานมจู่ อ่ื กไ็ มเ่ คลอ่ื นไหวอะไร บรรยากาศดเู งยี บ แปลกๆ หลงั จากนัน้ ไมน่ านหานมจู่ อื่ กม็ องมายังเขาแลว้ พดู วา่ “นายจะไมน่ อนเหรอ นั่งอยแู่ บบนัน้ ตลอดไมเ่ หนอ่ื ยหรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทเ่ี ธอ จู่ ๆกน็ กึ อะไรบางอยา่ งไดแ้ ละยกรมิ ฝี ปากขนึ้ “ทําไมเธอถงึ อยากจะใหฉ้ ันพักผอ่ น” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ “ก็แคน่ ัน้ ไมพ่ ักผอ่ นแลว้ แผลจะหายดไี ด ้ อยา่ งไร ถา้ นายอยากใหฉ้ ันดู ฉันกส็ ามารถจะหนั กลับไปได”้ พดู จบ หานมจู่ อ่ื ยงั มองเห็นเตยี งเล็ก ๆตวั หนง่ึ ทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ ง จากนัน้ เธอก็เตรยี มไปพักผอ่ นทนี่ ั่นสกั คนื แตท่ ันทที ห่ี นั กลับก็ ไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ ควา้ ขอ้ มอื ไว ้ เธอหนั กลบั มา เมอื่ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ หมอนทงั้ หมดนัน้ ออกไป จากนัน้ กพ็ ดู ขนึ้ “คณุ น่ังลง” หานมจู่ อ่ื “นายคดิ จะทําอะไร” “นั่งลงกอ่ นเดย๋ี วก็ร”ู ้ เธอจงึ นั่งลงไปดว้ ยสหี นา้ งนุ งง เมอ่ื นั่งลงไป เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เสยี บ หมอนใบหนง่ึ เขา้ ไวต้ รงหลงั ของเธอ จากนัน้ ก็นําหมอนอกี ใบ ไวบ้ นขาของเธอ จากนัน้ เขาก็นอนควํา่ ลง

ตอนท่ี 484 ขาชาแลว้ หานมจู่ อ่ื “……” ใหห้ มอนไปกบั เขา เขาไมน่ อน แตด่ นั ใหต้ วั เองนั่งลงตรงนท้ี ี่ เอาไวเ้ ป็ นเบาะรองใหเ้ ขาน่ัง เยย่ี มไปเลย คดิ แลว้ มนั ชา่ งงดงามจรงิ ๆ หานมจู่ อ่ื บน่ พมึ พําในใจ แตก่ ลบั ไมไ่ ดม้ กี ารตอ่ ตา้ นใด ๆ อยา่ งไรกต็ ามกม็ หี มอนนุ่มๆอยบู่ นขา ทดี่ า้ นหลังก็ยังมี เธอไม่ อดึ อดั เลยทต่ี อ้ งน่ังแบบน้ี เพยี งแคใ่ หเ้ ขาไดพ้ งึ่ พามัน เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ บายใจทต่ี อ้ งพงึ่ พาอาศยั แบบนี้ แตก่ ็ยังดกี วา่ การ นั่งตวั ตรง และระหวา่ งลมหายใจกล็ ว้ นแตเ่ ป็ นลมหายใจของ ผหู ้ ญงิ คนน้ี รสู ้ กึ พงึ พอใจเป็ นอยา่ งมาก ในหอ้ งผปู ้ ่ วยนัน้ เงยี บไปชวั่ ระยะหนงึ่ หานมจู่ อ่ื กม้ ลงมองบน แผน่ หลังของผชู ้ ายหนุ่มวัยรนุ่ ทอี่ ยเู่ บอื้ งหนา้ คนนี้ เขานอนควํา่ อยแู่ บบน้ี ดงั นัน้ เธอจงึ สามารถเห็นดา้ นหลังของเขาได ้

นกึ ถงึ บาดแผลทไ่ี ดเ้ ห็นเมอื่ ตอนบา่ ย หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดท้ ี่ จะตอ้ งปิดตา อยา่ ไปคดิ ถงึ มนั อกี เลย นอนเถอะ เธอพรอ้ มทจ่ี ะใหเ้ ขาไดน้ อนหนุนขาอยทู่ ัง้ คนื ดงั นัน้ จงึ ไดเ้ อน ตวั พงิ ไปดา้ นหลัง เงยหนา้ ขน้ึ แลว้ หลบั ตาลง ในไมช่ า้ กห็ ลบั ไป อาจจะเป็ นวนั ทม่ี เี รอ่ื งทนี่ ่ากลวั เกนิ ไป ดงั นัน้ จงึ ใชเ้ วลาไมน่ า นหานมจู่ อื่ กไ็ ดห้ ลบั ไป ในความฝันนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดช้ ว่ ยปกป้อง เธอจากนํ้ากรด อกี ทัง้ ในฝันนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังเจ็บมากกวา่ ความเป็ นจรงิ ทําให ้ หานมจู่ อื่ ตกใจกลัวมาก เธอประหมา่ มากจนเหงอื่ ออกไปทัง้ ตวั และลมื ตาขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว รสู ้ กึ เหมอื นจะหายใจไมอ่ อก หานมจู่ อ่ื พบวา่ หลังของตนเอง เปียกโชก แตใ่ นหอ้ งผปู ้ ่ วยเงยี บสงัดมาก หานมจู่ อ่ื กม้ ลงมอง ก็ เพง่ิ จะเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดน้ อนหลบั สนทิ อยบู่ นหมอนทข่ี าของ เธอ

หานมจู่ อื่ ไมก่ ลา้ รบกวนเขา หนั ศรี ษะเล็กนอ้ ยเพอื่ มองนาฬกิ า บนขอ้ มอื ตนเอง กพ็ บวา่ ตอนนเี้ ป็ นเวลาตสี ามกวา่ แลว้ เป็ นเวลา เทา่ นแ้ี ลว้ หรอื น่ี ยงั เหลอื เวลาอกี นานกวา่ จะถงึ เวลาเชา้ เธอมองลงไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี ครัง้ จากมมุ มองของเธอ สามารถมองเห็นขนตาอนั ยาวของเขา สะทอ้ นกบั แสงไฟและเงารอบดวงตาของเขา เนอ่ื งดว้ ยอาการ บาดเจ็บ จงึ ทําใหใ้ บหนา้ ของเขาดซู ดี เล็กนอ้ ย แมแ้ ตร่ มิ ฝี ปากก็ ไมม่ สี ขี องเลอื ดฝาด นอนอยทู่ ต่ี รงนัน้ เหมอื นกบั ผปู ้ ่ วยทอี่ อ่ นแอ มาก เขาทเี่ ป็ นแบบนี้ มองดแู ลว้ เขาดอู อ่ นแรงมากอยา่ งหาอะไร เปรยี บไมไ่ ด ้ และเขากลบั ใชค้ วามออ่ นแอนม้ี ารัง้ เธอใหอ้ ยทู่ นี่ ่ี เยโ่ มเ่ ซนิ นายคดิ จะทําอะไรกนั แน่ ใชว้ ธิ กี ารแบบนเี้ พอื่ รัง้ ใหเ้ ธออยู่ เพยี งแคใ่ หไ้ ดน้ อนหลบั ใกลๆ้ เธอ การแสดงออกก็เต็มไปดว้ ยความพงึ พอใจ ไมร่ วู ้ า่ ยงั รสู ้ กึ เขายงั มคี วามรักใหก้ บั ตวั เองมากเทา่ ใด

แต่ หากเขาชอบเธอมากจรงิ แลว้ ทําไมเมอื่ หา้ ปีกอ่ นเขาถงึ ทงิ้ สญั ญาการหยา่ รา้ งใหเ้ ธอแบบนัน้ จากนัน้ เขาก็ไมย่ นิ ดจี ะพบกบั เธออกี เลยแมส้ กั ครัง้ เมอื่ คดิ ถงึ จดุ น้ี หานมจู่ อื่ กห็ ลับตาลงอยา่ งเหนอื่ ยลา้ ดู เหมอื นวา่ จะยงั คงตดิ อยใู่ หห้ ว้ งความทรงจําอนั เจ็บปวดนัน้ ทงั้ ชวี ติ น้ี เธอไมอ่ ยากจะสมั ผัสมันเป็ นครัง้ ทส่ี องอกี แลว้ จรงิ ๆ * เมอื่ แสงแดดแรกยามเชา้ ตรไู่ ดป้ รากฏขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดต้ นื่ ขน้ึ มาแลว้ เพยี งแตเ่ ขาไมไ่ ดข้ ยับตัว เขายังคงนอนอยบู่ นหนา้ ตกั ของหานมจู่ อื่ เหมอื นดงั เชน่ เมอ่ื คนื เมอื่ ตอนทต่ี น่ื ขน้ึ มากลางดกึ กพ็ บวา่ เธอกําลังนอนหลบั สนทิ อยู่ ตรงนัน้ เขาจงึ ลกุ ขน้ึ นั่งดว้ ยตวั เองสกั พัก เฝ้าดกู ารหลบั อนั สงบ นง่ิ ของผหู ้ ญงิ คนนัน้ อยตู่ ลอดเวลา น่าแปลกมาก แมว้ า่ ผา่ นมาแลว้ หา้ ปี แตผ่ หู ้ ญงิ ทห่ี นา้ สดคนนี้ ไมไ่ ดด้ อ้ ยลงไปกวา่ เมอ่ื หา้ ปีกอ่ นเลย ตรงกนั ขา้ มเธอกลบั มี ความมนั่ ใจในตวั เองมากกวา่ แตก่ อ่ น ดงั นัน้ ระหวา่ งควิ้ และ ดวงตานัน้ จงึ มสี ไตลเ์ ป็ นของตวั เอง ยง่ิ มองกย็ ง่ิ หลงใหล

จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็แอบจบู ลงบนมมุ ปากของเธอ เพยี งแตว่ า่ เป็ นเพราะแผลของเขานัน้ สาหสั รนุ แรง ดงั นัน้ เขาจงึ ไมร่ นหาทต่ี ายอกี ตอ่ ไป รอจนทอ้ งฟ้าสวา่ ง เขาก็เอนกายควํา่ หนา้ กลบั ลงไปยังหมอน บนขาของผหู ้ ญงิ คนนัน้ อกี ครัง้ เอนกายใกลช้ ดิ อยตู่ รงนัน้ หากวา่ ในเวลาปกตเิ ธอเงยี บสงบไดเ้ หมอื นกบั ตอนหลับกค็ งจะ ดี เขาก็ไมอ่ ยากจะปวดหวั แบบนัน้ อกี แลว้ น่าเสยี ดาย มันเป็ นไปไมไ่ ด ้ ระหวา่ งทกี่ ําลงั เพลนิ กบั ความคดิ หานมจู่ อื่ ก็ขยบั ตวั จากนัน้ เธอ ก็ตนื่ ขน้ึ มาอยา่ งงัวเงยี “ตนื่ แลว้ หรอื ” เสยี งอนั เบาและตํา่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กด็ งั ขนึ้ หานมจู่ อ่ื กม้ หนา้ ลง พบวา่ ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ มองมายงั เธอ สายตานัน้ ดอู อ่ นโยนและลกึ ซงึ้ จนเกอื บจะจมดง่ิ ลงไป หานมจู่ อ่ื หายใจไมอ่ อก พยกั หนา้ อยนู่ งิ่ ๆ แตใ่ นไมช่ า้ เธอก็ตอบสนองขนึ้ มา รบี หลบเลยี่ งสายตาของเยโ่ ม่ เซนิ พดู เบาๆ “ลกุ ขนึ้ ส”ิ

เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมไ่ ดล้ กุ ขน้ึ แตก่ ลับยงั คงนอนแบบนัน้ อยอู่ กี พัก หนง่ึ จากนัน้ จงึ ลกุ ขน้ึ “นอนแบบนม้ี ันไมส่ บายเลย” เขาอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะบน่ ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื่ กข็ มวดควิ้ “นายนอนหลับไมส่ บาย นาย คดิ วา่ ฉันสบายไหมละ่ !” เธอพดู จบก็คดิ จะลกุ ขน้ึ ไปหอ้ งน้ํา สดุ ทา้ ยเมอื่ กําลงั จะลกุ ขน้ึ ก็ พบวา่ ตวั เองลกุ ไมข่ น้ึ ขาทงั้ สองขา้ งไดช้ าไปแลว้ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ เรม่ิ เปลยี่ นไป ขยับรมิ ฝี ปากสชี มพู ทา้ ยทส่ี ดุ เธอก็ดเู หมอื นจะขําเล็กนอ้ ย จงึ ไดแ้ ตน่ ั่งอยตู่ รงนัน้ ไม่ ขยบั ไปไหน “เป็ นอะไรหรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ พลางถามออกไป “นายยงั จะมาถามอกี หรอื ” เธอตอบกลับดว้ ยความโกรธ “นาย นอนอยบู่ นตกั ฉันทัง้ คนื ขาของฉันทัง้ สองขา้ งขยับไมไ่ ดเ้ ลย” เมอื่ คนื นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ เพยี งแคอ่ ยากจะไดน้ อนอยใู่ กลช้ ดิ เธอ ไม่ เคยไดค้ ดิ ถงึ ปัญหานีเ้ ลย ตอนนเี้ ธอไดแ้ ตน่ ่ังอยตู่ รงนัน้ แมจ้ ะลกุ

ขนึ้ ยนื อยา่ งไรก็ยนื ไมไ่ ด ้ ทนั ใดนัน้ ก็ขมวดควิ้ ขน้ึ อยา่ งสงสาร “ขอโทษนะ ผมควรจะคดิ ไดน้ านแลว้ ” เมอ่ื ไดเ้ ห็นทา่ ทางทรี่ สู ้ กึ ผดิ ของเขา หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ ไมอ่ าจฝื น ทนได ้ ไดแ้ ตเ่ พยี งพดู ออกไป “ไมเ่ กยี่ วกบั นายหรอก นาย บาดเจ็บแทนฉัน ฉันตา่ งหากละ่ ทเ่ี ป็ นหนนี้ าย” ไดย้ นิ คําพดู นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ไมร่ สู ้ กึ ดใี จ ยง่ิ ขมวดควิ้ แน่น “อยา่ งนัน้ ทคี่ ณุ มาอยทู่ น่ี เี่ ป็ นเพอื่ นผมหนงึ่ คนื กเ็ ป็ นเพราะรสู ้ กึ วา่ คณุ เป็ นหนผี้ มอยา่ งนัน้ หรอื ” “กไ็ มใ่ ชห่ รอื ” หานมจู่ อ่ื รบี ตอบกลับอยา่ งรวดเร็ว แตเ่ มอ่ื พดู จบ กร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ เรม่ิ มบี างสง่ิ ผดิ ปกติ เธอรบี เงยหนา้ ขนึ้ ทนั ที นกึ ไมถ่ งึ วา่ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ และการแสดงออกลว้ น เปลยี่ นเป็ นความผดิ หวัง หานมจู่ อื่ พดู บางสงิ่ ทไี่ มค่ อ่ ยดอี อกไป ไดแ้ ตเ่ พยี งรบี อธบิ ายให ้ เขาเขา้ ใจ “ฉันไมไ่ ดจ้ ะตําหนนิ าย ฉันหมายถงึ ตอนนนี้ ายกําลัง บาดเจ็บ ฉันกต็ อ้ งมาคอยดแู ลนาย”

เธอไมอ่ ยากพดู ถงึ เรอ่ื งทเี่ ขาเขา้ ขวางแทนตวั เองอกี เกรงวา่ คน คนนจี้ ะหยบิ เอาเรอ่ื งนมี้ ากอ่ เรอ่ื งวนุ่ วายอกี ดงั นัน้ จงึ ไดแ้ ตห่ ยดุ พดู ไป ใหเ้ ขารักษาแผลใหห้ ายกอ่ นคอ่ ยพดู อกี ครัง้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับไมพ่ ดู ไมจ่ า ไดแ้ ตเ่ พยี งจอ้ งมองเธอดว้ ย ดวงตาสดี ําสนทิ คนู่ ัน้ ดว้ ยความแผว่ เบา “ฉันใหน้ ายนอนหนุนอยบู่ นขาทงั้ คนื นอนหนุนจนชา เวลานี้ นายยังจะมาหงดุ หงดิ โมโหใสฉ่ ันอกี หรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ ไปชวั่ ขณะ เมอ่ื เห็นสหี นา้ นอ้ ยใจอยา่ งทําอะไร ไมไ่ ดข้ องหานมจู่ อื่ ทแี่ สดงออกมา จงึ รไู ้ ดท้ นั ทวี า่ ตนเองทํา เกนิ ไป จงึ ไดร้ ะงับอารมณ์เอาไว ้ “ไมม่ สี กั หน่อย” จากนัน้ ก็ยกมอื ขน้ึ วางลงบนตกั ของหานมจู่ อ่ื คดิ อยากจะนวด ใหเ้ ธอ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ เปลย่ี นไปอยา่ งมาก รบี ยน่ื มอื ออกมาหา้ ม เขา “นายคดิ จะทําอะไร”

“แลว้ คณุ คดิ วา่ อยา่ งไร” เยโ่ มเ่ ซนิ ใชม้ อื อกี ขา้ งหนง่ึ จับเธอไว ้ จากนัน้ ก็ยกมอื ของเธอออก ใชอ้ กี มอื หนงึ่ นวดใหเ้ ธอทข่ี า ขาของเธอถกู นอนหนุนจนชา สว่ นใหญแ่ ลว้ จะเกดิ จากการ ตดิ ขัดของเลอื ด ดงั นัน้ เมอ่ื ตอนนเ้ี ขานวดใหก้ บั เธอ ไมน่ านก็ อาจจะหายดี เขาไมไ่ ดท้ ําอะไรอยา่ งอนื่ แตก่ ําลังชว่ ยนวดขาใหก้ บั เธออยา่ ง จรงิ จัง หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เกอ้ เขนิ คดิ อยากจะหลบหลกี แตก่ าร แสดงออกทดี่ จู รงิ จังบนใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองคดิ มากเกนิ ไป ทันใดนัน้ หานมจู่ อื่ ก็อทุ านขนึ้ เหมอื นกบั จะคดิ บางสงิ่ ขน้ึ มาได ้ “การบาดเจ็บของนาย…หมอบอกวา่ ไมค่ วรจะไปทําอะไรทจี่ ะ เป็ นการดงึ แผลใหฉ้ ีกขาดไมใ่ ชห่ รอื ” ตอนที่ 485 ใชช้ วี ติ ไปใหส้ ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ มอื หยดุ ชะงักอยคู่ รหู่ นงึ่ จากนัน้ กเ็ งยหนา้ ขนึ้ มอง ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ รมิ ฝี ปากอนั บางนัน้ โคง้ ขนึ้ เล็กนอ้ ย

“ไมเ่ ป็ นไร ผมนอนหนุนคณุ ทัง้ คนื ชว่ ยคณุ ทําแบบนไี้ มเ่ ป็ น อะไรหรอกเรอื่ งเล็กนอ้ ย” หานมจู่ อื่ “……” เธอนงิ่ อง้ึ ไปหลายวนิ าที จากนัน้ กผ็ ลักมอื เขา ออก “นไี่ มใ่ ชอ่ ยทู่ ป่ี ัญหาเล็กหรอื ใหญ่ แตเ่ ป็ นเรอื่ งปัญหา บาดแผลของนาย” พดู จบ เธอกย็ นื ขน้ึ เป็ นทเี่ รยี บรอ้ ยแลว้ “โอเค ขาของฉันไมเ่ ป็ น อะไรแลว้ ลกุ ขน้ึ ไดแ้ ลว้ นายรบี นั่งใหด้ เี ถอะ” ในตอนทเ่ี ธอเตรยี มตัวจะไปหอ้ งน้ํา ขณะทเ่ี ดนิ ยังคงกะเผลกอยู่ เล็กนอ้ ย หลังจากขาเพงิ่ จะหายดี ดงั นัน้ จงึ ยังเดนิ ไมค่ อ่ ย ราบรนื่ แตห่ านมจู่ อื่ ยงั คงเดนิ ไปหอ้ งน้ําภายใตส้ ายตาของใคร บางคน จนกระทง่ั เธอออกมาจากหอ้ งน้ํา กพ็ บวา่ ในหอ้ งผปู ้ ่ วยมคี นเพม่ิ มาอกี หนงึ่ คน นั่นคอื เซยี วซู่ เมอ่ื เห็นเขา หานมจู่ อ่ื กต็ กตะลงึ ไปชว่ั ขณะ จากนัน้ กด็ งึ กระดาษ เชด็ มอื มาเชด็ มอื ใหแ้ หง้ พลางเดนิ เขา้ ไป “ทําไมมาแตเ่ ชา้ เชยี ว” เธอถามไปอยา่ งเป็ นธรรมชาติ เซยี วซู่ ไมไ่ ดโ้ ตต้ อบอะไร ไดแ้ ตเ่ พยี งพยกั หนา้ เบาๆ

“วันนค้ี ณุ กลับไปพักผอ่ นเถอะ ตอนเย็นคอ่ ยมาใหม”่ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู พลางมองไปยงั หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื หยดุ ฝี เทา้ สายตามองไปยงั ใบหนา้ ของ เขา “ตอนเย็นคอ่ ยมาใหมอ่ ยา่ งนัน้ หรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกรมิ ฝี ปากลกึ เขา้ คอ่ ยๆขมวดคว้ิ “เธอไมเ่ ต็มใจหรอื ” “……” เธอไมเ่ ต็มใจอะไรทไ่ี หนกนั เพยี งแตเ่ ธอคดิ วา่ เธอจะอยดู่ แู ล เขาตลอด 24 ชว่ั โมง ไมค่ ดิ วา่ เขาจะใหเ้ ซยี วซมู่ าสลบั เวรกบั เธอ เขายงั มสี ํานกึ ทดี่ ี “อยา่ งนัน้ ตอนเย็นฉันมาใหม่ เดย๋ี วจะเอาอาหารมาใหค้ ณุ วนั นี้ ฉันกลับไปพักผอ่ นกอ่ นแลว้ กนั ” เธอนั่งหลบั อยบู่ นเกา้ อมี้ าตลอดทงั้ คนื ตอนนป้ี วดหลงั ปวดเอว ไปหมดทัง้ ตวั อกี อยา่ งเธอยงั ตอ้ งกลบั ไปทบ่ี รษิ ัทเพอื่ จัดการ ธรุ ะสกั หน่อย “โอเค ตอนเย็นผมจะรอคณุ ”

ตอนทห่ี านมจู่ อื่ กําลงั จะออกไปก็ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ประโยคน้ี ทําใหร้ สู ้ กึ คลมุ เครอื อยา่ งอธบิ ายไมถ่ กู เธอมองไปยังเซย่ี วซหู่ น หนงึ่ กพ็ บวา่ เขาก็มองมายังเธอ ใบหนา้ รอ้ นผา่ ว หานมจู่ อื่ รบี ออกจากโรงพยาบาลอยา่ งรวดเร็ว แน่นอนวา่ ขณะทอ่ี อกมาเธอไมล่ มื ทจ่ี ะหยบิ กระตกิ เก็บอณุ หภมู ิ ทตี่ นเองนํามาเมอ่ื วานนก้ี ลับไปดว้ ย รอจนกระท่ังเธอออกไปแลว้ เซยี่ วซกู่ ็มสี หี นา้ เย็นชาลง “คณุ ชายเย่ ครัง้ นที้ า่ นหนุ หนั พลันแลน่ จนบาดเจ็บแบบนี้ แลว้ จะบอกกบั นา้ สง้ ไดอ้ ยา่ งไร” “แลว้ ใครบอกวา่ จะตอ้ งบอกเธอละ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ไปอยา่ งลอย ๆ หลงั จากหานมจู่ อ่ื กลบั ไปแลว้ เขาก็เผลอจะเอนตวั ลงนอน อยา่ งลมื ตวั แตเ่ มอื่ แผน่ หลงั ถกู สมั ผัส ก็เจ็บปวดจนทําใหเ้ ขา ลกุ กลับขน้ึ มาน่ังทนั ที ใบหนา้ ทไ่ี รค้ วามรสู ้ กึ ไดก้ ลายเป็ น ใบหนา้ ทย่ี มิ้ แยม้ มนั ไมเ่ หมอื นกบั เมอื่ คนื นเ้ี ลย ทยี่ ังนอนรอ้ งไหอ้ ยา่ งน่าเวทนา อยตู่ รงนัน้ กบั หานมจู่ อื่

“ไมใ่ หบ้ อกนา้ สง้ แลว้ ถา้ หากวา่ นา้ สง้ ถามขน้ึ มาจะใหท้ ํา อยา่ งไรครับ” เซย่ี วซมู่ ใี บหนา้ และดวงตาทซ่ี มึ เล็กนอ้ ย “คณุ ชายเยไ่ มไ่ ดบ้ าดเจ็บธรรมดา อกี อยา่ ง นา้ สง้ กเ็ ป็ นหมอ… เธอมองเพยี งพรบิ ตาเดยี วกร็ แู ้ ลว้ ถา้ หากบอกใหน้ า้ สง้ ไดร้ วู ้ า่ คณุ บาดเจ็บเพราะไปชว่ ยคณุ หาน เธอคงจะตอ้ ง…” “เรยี กใครวา่ คณุ หาน” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขดั จังหวะเขา ขมวดคว้ิ ขนึ้ อยา่ งไมพ่ งึ พอใจ “เรยี กวา่ คณุ นายนอ้ ย” เซยี วซู่ “…คณุ ชายเย”่ “ทําไม” เยโ่ มเ่ ซนิ งอรมิ ฝี ปากขนึ้ อยา่ งเยอื กเย็น “ฉันไดร้ ับ บาดเจ็บ พดู อะไรดไู มม่ นี ้ําหนักแลว้ หรอื ไง” เซยี่ วซลู่ ดสายตาลงทนั ที พดู ไปอยา่ งหดหู่ “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน้ ครับ แตว่ า่ …คณุ ชายเยบ่ าดเจ็บสาหัสแบบนี้ ผมคดิ วา่ ตอ่ ไป คณุ ชายเยย่ ังจะตอ้ ง…” “ถงึ เวลาทน่ี ายจะตอ้ งมาสอนฉันแลว้ เหรอ” ไมท่ ันจะรอใหเ้ ขา พดู ประโยคหลังเสร็จสนิ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ขัดจังหวะเขาอยา่ งเย็น ชา “คณุ ชายเย่ เรอ่ื งกผ็ า่ นไปหา้ ปี แลว้ คณุ …”

“ไสหวั ออกไป” เยโ่ มเ่ ซนิ จู่ ๆก็หวั รอ้ นขนึ้ มา แลว้ ระเบดิ คําพดู ออกไปแบบนัน้ เซยี่ วซู่ “……” เขาไดแ้ ตป่ ิดปากเงยี บ จากนัน้ กอ็ อกไปจากหอ้ งผปู ้ ่ วย ในความรสู ้ กึ สว่ นตวั เขาแลว้ ไมต่ อ้ งการใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ และ หานมจู่ อื่ ตอ้ งทําผดิ ซ้ําอกี เขารเู ้ รอื่ งเมอื่ หา้ ปีกอ่ นดมี ากกวา่ ใคร ๆ นอกจากนเ้ี ขายงั รอู ้ กี วา่ สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หานมจู่ อื่ นัน้ ถกู รักษาไวใ้ นสถานะใด แตว่ า่ ตอนนเี้ ห็นเยโ่ มเ่ ซงิ บาดเจ็บแบบนี้ เซยี วซกู่ ็ไมอ่ าจฝื นทน ได ้ ใชแ่ ลว้ เขารสู ้ กึ กวา่ หานมจู่ อื่ คนนไ้ี มเ่ ลวเลย แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นเจา้ นายทเ่ี ขาอยดู่ ว้ ยกนั มาหลายปี จนอาจถอื ไดว้ า่ เป็ นพน่ี อ้ งกนั ไปแลว้ ครัง้ นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ ับบาดเจ็บแบบนี้ ครัง้ ตอ่ ไปหากเกดิ เรอ่ื ง อะไรขนึ้ อกี คณุ ชายเยจ่ ะไมต่ อ้ งเอาชวี ติ ไปแลกหรอื นอ่ี าจจะไมแ่ น่นอนทงั้ หมด

โธ่ เซยี วซอู่ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถอนหายใจอยใู่ นใจ จากนัน้ ก็หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา และหยดุ การกระทําทจี่ ะโทรศพั ทไ์ ปหานา้ สง้ * บรษิ ัท แมว้ า่ หานมจู่ อื่ จะมอี าการปวดเอวปวดหลัง แตเ่ ธอไมไ่ ดต้ รง กลบั ไปบา้ น แตก่ ลับไปทบี่ รษิ ัทเพอื่ ตรวจดสู ถานการณ์ พนักงานทกุ คนในบรษิ ัทลว้ นแตไ่ ดย้ นิ เรอ่ื งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ เมอื่ วาน แมว้ า่ จะไมไ่ ดอ้ ยใู่ นเหตกุ ารณณ์ ์ แตเ่ ลงิ เยาเยาไดถ้ ามเรอ่ื งนี้ จากเสยี่ วเหยยี น เลงิ เยาเยาก็กลบั ไปเลา่ ใหท้ กุ คนฟังตอ่ เมอ่ื ทกุ คนไดย้ นิ กล็ ว้ นแตก่ งั วลถงึ เจา้ นายของพวกเธอเป็ นอยา่ ง มาก ดงั นัน้ เมอื่ หานมจู่ อ่ื เดนิ ทางถงึ บรษิ ัท จงึ มแี ตค่ นมารวมตวั หอ้ ม ลอ้ ม “คณุ มจู่ อื่ ไดย้ นิ วา่ เมอ่ื วานนม้ี คี นมากอ่ เรอื่ งวนุ่ วายในบรษิ ัทเรา หรอื คณุ ไมเ่ ป็ นอะไรใชไ่ หม ทําไมคณุ ไมเ่ รยี กพวกเราละ่ พวก

เรามกี นั ตงั้ หลายคน ทําไมไมใ่ หพ้ วกเราไปจัดการกบั คนทม่ี า ทํารา้ ยคณุ มจู่ อื่ ” “ใช่ คนพวกนม้ี นั ยโสโอหงั เกนิ ไปแลว้ และคงจะมองวา่ พวก คณุ มคี นนอ้ ยกวา่ จงึ ไดม้ ารังแก” หานมจู่ อื่ มองไปยังนักออกแบบทอ่ี ยรู่ อบ ๆ รสู ้ กึ ประหลาดใจ มาก ชดั เจนวา่ กอ่ นหนา้ น้ี พวกเขาแตล่ ะคนลว้ นแตค่ ดิ จะขจัดตวั เอง แตต่ อนน้ี…อนั ทจี่ รงิ แลว้ ผคู ้ นทร่ี ายลอ้ มอยตู่ รงหนา้ ลว้ นแตใ่ ส่ ใจตวั เอง ในหวั ใจของเธอจงึ ไดร้ สู ้ กึ อบอนุ่ ขน้ึ มา พดู ไปพลางหวั เราะ “ฉัน ไมเ่ ป็ นอะไร เรอื่ งมนั ก็ไดร้ ับการแกไ้ ขจนเกอื บเรยี บรอ้ ยแลว้ ” “คณุ ตอ้ งการใหพ้ วกเราชว่ ยอะไรไหม ฉันไดย้ นิ มาวา่ คนทเ่ี ขา้ มากอ่ เรอื่ งวนุ่ วายเป็ นลกู คา้ ของพวกเรา มันเกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่” “เฮ!้ ” เลงิ เยาเยาลกุ ขน้ึ ยนื ตรงกลาง มอื ทงั้ สองขา้ งกอดอกไว ้ แลว้ พดู อยา่ งไมพ่ อใจ “ทฉ่ี ันบอกพวกเธอเกย่ี วกบั เรอ่ื งนไ้ี มไ่ ด ้ ตอ้ งการใหพ้ วกเธอเอามานนิ ทานะ ไมเ่ ห็นสหี นา้ ของมจู่ อื่ หรอื

แยม่ ากแลว้ นะ กลับไปกนั ใหห้ มดกอ่ นเถอะ ใหม้ จู่ อื่ ไดอ้ ยคู่ น เดยี วสกั พัก” “เยาเยา พวกเราไมไ่ ดแ้ ตเ่ พยี งใสใ่ จเป็ นหว่ งคณุ มจู่ อื่ นะ เธอพดู แบบนห้ี มายความวา่ อะไร เธอคดิ จะครอบครองคณุ มจู่ อ่ื ไวค้ น เดยี วหรอื ” “แมง่ !” เลงิ เยาเยามองไปยงั จางยดู่ ว้ ยสหี นา้ ทไ่ี มอ่ ยากจะเชอื่ “เธอเป็ นคนมพี ษิ ภยั หรอื เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ฉันก็เป็ นผหู ้ ญงิ ฉันจะ ไปครอบครองไวเ้ พอื่ อะไร” หานมจู่ อื่ มองไปยงั เสยี งทดี่ งั ตอ้ งนอนอยโู่ รงพยาบาลทัง้ คนื เธอจงึ รสู ้ กึ ปวดหวั “พวกเธอเลกิ สง่ เสยี งดงั ไดแ้ ลว้ ฉันตอ้ งการจะพักผอ่ น” หานมจู่ อ่ื พดู จบ กม็ งุ่ หนา้ หนั เดนิ ไปยงั ทศิ ทางของลฟิ ต์ คนอนื่ ๆมองหนา้ กนั และกนั อยคู่ รหู่ นงึ่ จากนัน้ ก็แยกยา้ ยไปท่ี ของตนเอง เลงิ เยาเยายนื ตะลงึ อยตู่ รงนัน้ หลงั จากคดิ แลว้ คดิ อกี จงึ ไดร้ บี เดนิ ตามหานมจู่ อ่ื ไป หลังจากทไี่ ดเ้ ห็นเรอ่ื งของเธอกบั เยโ่ ม่

เซนิ ดวยตาตนเองในงานแถลงขา่ วครัง้ กอ่ น เลงิ เยาเยากร็ สู ้ กึ วา่ ตนเองกบั เธอใกลช้ ดิ กนั มากขนึ้ อกี อยา่ งคนทย่ี อดเยยี่ มขนาดนี้ เป็ นบคุ คลทเี่ หลงิ เยาเยา เลอื่ มใสศรัทธา ไดอ้ ยใู่ กลช้ ดิ คนทต่ี นเองศรัทธามากขน้ึ เลงิ เยาเยากไ็ มอ่ าจจะ ปลอ่ ยโอกาสแบบนอ้ี อกไปได ้ “มจู่ อ่ื เธอรอฉันกอ่ น” เลงิ เยาเยารบี เดนิ ตามหานมจู่ อื่ เขา้ ไปใน ลฟิ ตอ์ ยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อื่ ยนื ขยบั ไปอยดู่ า้ นขา้ ง เวน้ ระยะหา่ งใหเ้ ธอ เลงิ เยาเยา กย็ ม้ิ ออกมาดว้ ยความพอใจ “จรงิ สมิ จู่ อื่ เมอื่ วานนเี้ ธอไมไ่ ดร้ ับ บาดเจ็บใชไ่ หม” ตอนที่ 486 กลวั วา่ สมองของคณุ จะไมม่ สี ติ “ไมม่ ”ี หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ “คนทบี่ าดเจ็บไมใ่ ชฉ่ ัน” ฟังจบ เลงิ เยาเยาก็เบกิ ตากวา้ งดว้ ยความสงสยั “ฉันไดย้ นิ เสย่ี ว เหยยี นพดู วา่ เธอไมไ่ ดร้ ับบาดเจ็บ แตก่ ็ไดย้ นิ มาดว้ ยวา่ สงิ่ ที่

หลนิ ชงิ ชงิ สาดออกมานัน้ มันคอื นํ้ากรด ผหู ้ ญงิ คนนชี้ า่ งน่ากลัว จรงิ ๆ คนแบบนต้ี อ่ ไปอยา่ ใหม้ าเป็ นลกู คา้ ของพวกเรา” “ลกู คา้ หรอื ” หานมจู่ อื่ นํ้าคําสองคํานเี้ บาๆ จากนัน้ กห็ วั เราะเบาๆ คงไมไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ แมว้ า่ เธอจะตอ้ งเป็ นลกู คา้ ของเราในอนาคต ก็ คงจะไมม่ โี อกาสแลว้ ” ครัง้ นเ้ี ธอใชน้ ํ้ากรดมาเพอื่ ทํารา้ ยคน แมว่ า่ จะทํารา้ ยเธอไมไ่ ด ้ แตก่ ลับไปกระทบโดนเยโ่ มเ่ ซนิ จนบาดเจ็บ ดว้ ยลักษณะนสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมถงึ ไดไ้ มท่ ําใหเ้ ธอตอ้ ง ลําบากใจ นอกจากน้ี แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไมท่ ําใหเ้ ธอลําบากใจ หานมจู่ อื่ กไ็ มอ่ าจปลอ่ ยเขาไปได ้ เมอ่ื คดิ ถงึ แผน่ หลังของเยโ่ มเ่ ซนิ ทบ่ี าดเจ็บเหมอื นกบั ผี ความคดิ ในใจเธอก็ไมโ่ กรธอะไร “พดู แบบนห้ี มายความวา่ อะไร เธอคดิ วธิ กี ารอะไรแลว้ หรอื ” “เธอจงใจจะทํารา้ ยคน หากวา่ ถกู เขา้ ไปทักละก็ ไมต่ อ้ งถงึ มอื ฉัน ก็อาจจะมคี นจัดการเกบ็ เธอแลว้ ” หานมจู่ อื่ พดู จบ เธอก็รสู ้ กึ เจ็บเล็กนอ้ ยตรงคว้ิ เธอจงึ ไดแ้ ตย่ นื่ มอื ออกไปบดิ ตรงระหวา่ ง ควิ้

เมอื่ เลงิ เยาเยาไดเ้ ห็น กพ็ ดู กระซบิ ขนึ้ วา่ “เมอื่ คนื นเ้ี ธอยังนอน หลับไมเ่ ต็มตนื่ ใชไ่ หม ฉันมยี าหมอ่ งอยู่ เธอเอาไปถา้ หนา้ ผาก สกั หน่อย อาจจะชว่ ยใหด้ ขี นึ้ นะ” พดู จบ เลงิ เยาเยาก็เปิดกระเป๋ าของตวั เอง หยบิ ขวดยาหมอ่ ง ออกมาจากขา้ งในออกมาแลว้ ยน่ื ใหก้ บั หานมจู่ อื่ หานมจู่ อ่ื มองดขู วดยาหมอ่ ง แลว้ คว้ิ ก็ขมวดขน้ึ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั เธอ…เธอไมค่ อ่ ยจะชอบกลนิ่ ของน้ํามนั ยาชนดิ นี้ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมไ่ ดย้ น่ื มอื ออกไปรับ ไดแ้ ตย่ มิ้ ใหก้ บั เลงิ เยาเยา “ขอบใจนะ แตฉ่ ันไมเ่ ป็ นอะไร พักสกั ประเดย๋ี วก็คงดขี นึ้ ” เลงิ เยาเยาเฝ้ามองเธออยสู่ กั พัก ถามขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว “เธอไม่ ชอบกลน่ิ แบบนหี้ รอื ไมต่ อ้ งกงั วลไป ตอนแรกฉันเองกไ็ มช่ อบ หรอก แตม่ นั ดจี นน่าทง่ึ เลยนะ เดย๋ี วฉันชว่ ยทาใหเ้ ธอเอง” พดู จบเธอกไ็ ดเ้ ปิดฝายาหมอ่ งนัน้ จากนัน้ ก็ทาลงบนมอื แลว้ เดนิ ไป ดา้ นหนา้ ทาลงไปทห่ี นา้ ผากทัง้ สองดา้ นของหานมจู่ อ่ื ” หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ หงดุ หงดิ รําคาญกบั การกระทําแบบนี้ ไมใ่ ชเ่ พราะ เธอไมค่ นุ ้ เคยกบั เลงิ เยาเยา แตจ่ รงิ ๆแลว้ เธอ..