เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

เยโ่ มเ่ ซนิ พดู “การเดนิ ทางไมใ่ ชป่ ัญหา” สดุ ทา้ ยสง้ อานกไ็ ดส้ ง่ สายตาขอความชว่ ยเหลอื ไปทาง หานมจู่ อื่ อนั ทจี่ รงิ หานมจู่ อื่ ก็ไมม่ วี ธิ ใี ด ดว้ ยนสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอเองก็ พดู อะไรไมไ่ ด ้ เธอจงึ ทําไดเ้ พยี งมองเยโ่ มเ่ ซนิ เธอเห็นดว้ ยกบั ความคดิ ของสง้ อาน เธอไมต่ อ้ งการใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตามไปดว้ ย “ไมต่ อ้ งมาเกลย้ี กลอ่ มผม”เยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอ หานมจู่ อ่ื ครนุ่ คดิ อยสู่ กั พักกพ็ ดู วา่ “งัน้ กไ็ ปเถอะ ไปเจอคณุ หลนิ กอ่ น จากนัน้ คอ่ ยตดั สนิ ใจ” สง้ อาน “…” จะไมเ่ กลย้ี กลอ่ มหน่อยหรอื ? ชา่ งเถอะ เธอจะกงั วลไปทําไมกนั อยา่ งมากเยโ่ มเ่ ซนิ กค็ งไมท่ ําใหต้ วั เองไดร้ ับบาดเจ็บจนทนไม่ ไหวหรอก และถา้ เขาลม้ ลงกบั พนื้ เธอกค็ อ่ ยเรยี กคนมาหาม เขาสง่ กลับโรงพยาบาลกไ็ ด ้ มนั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญโ่ ตอะไร อยา่ งไรกไ็ มถ่ งึ กบั ตาย เขายงั ไมเ่ ป็ นหว่ งตวั เองเลย นา้ อยา่ งเธอจะใสใ่ จไปทําไมกนั ?

หลงั จากทต่ี ดั สนิ ใจเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ ก็ตรงไปพบหลนิ ชงิ ชงิ หลนิ ชงิ ชงิ ไดร้ ับความทกุ ขท์ รมานอยา่ งมากในสถานกกั กนั ที่ แหง่ นมี้ องไมเ่ ห็นเดอื นไมเ่ ห็นตะวัน ไมม่ อี ะไรเทยี บไดก้ บั หอ้ ง ของเธอทบ่ี า้ น ไมม่ อี า่ งอาบน้ําขนาดใหญห่ รอื เสอ้ื ผา้ ทส่ี วยงาม เธอใชเ้ วลาอยทู่ น่ี หี่ ลายวนั ในการไตรต่ รอง และกนิ อาหารจน หมด ตอนแรกเธอควํา่ จานอาหารและไมย่ อมกนิ เธอไมอ่ ยากกนิ เพราะรสู ้ กึ วา่ มนั ไมใ่ ชส่ งิ่ ทค่ี นกนิ ได ้ เเตเ่ นอ่ื งจากเธอทําผดิ ไปแลว้ จะใหค้ นมาประเคนอาหารดดี ใี ห ้ เธอไดอ้ ยา่ งไร? และยง่ิ ไมใ่ ชค่ นในครอบครัวทต่ี อ้ งรองรับเธอ ไดท้ กุ สงิ่ อยา่ ง ในทา้ ยทสี่ ดุ หลนิ ชงิ ชงิ กท็ นหวิ ตอ่ ไปไมไ่ ด ้ เธอไมก่ ลา้ ควํา่ อาหารทง้ิ อกี แลว้ ใหก้ นิ อะไรกก็ นิ กนิ เสร็จก็กลบั มาโกรธแคน้ ในใจเต็มไปดว้ ยความแคน้ ใจ เธอกําลังรอเวลา เธอจะตอ้ งออกไปจากทนี่ ใ่ี หไ้ ด ้ ทเ่ี ธอตอ้ งตกอยใู่ นสภาพแบบนี้ ทงั้ หมดเป็ นเพราะหานมจู่ อ่ื นัง ผหู ้ ญงิ เเพศยาคนนัน้ !

ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะมัน เธอกค็ งไมต่ กอยใู่ นสภาพเหมอื นอยา่ งวนั นี้ พอไดย้ นิ วา่ มคี นมาเยยี่ มเธอ หลนิ ชงิ ชงิ ก็ดใี จจนน้ําตาไหล แม่ จะตอ้ งมาหาเธอแน่ๆ พาคนมาชว่ ยเธอแลว้ แน่ๆ! หลนิ ชงิ ชงิ ออกไปดว้ ยความหวัง และภาพทเี่ ห็นคอื กลมุ่ คน จํานวนหนง่ึ จากทไ่ี กลๆ เนอ่ื งจากเธอยังไมไ่ ดถ้ กู ตัดสนิ โดยตรง ดังนัน้ จงึ สามารถพบ พวกเขาไดโ้ ดยตรง “ชงิ ชงิ !”พอคณุ แมห่ ลนิ ไดเ้ จอหลนิ ชงิ ชงิ นํ้าตากไ็ หลพราก จากนัน้ กเ็ ดนิ ไปตรงหนา้ เธอ “แมค่ ะ!”หลนิ ชงิ ชงิ ขอบตาแดง เธอพงุ่ ตวั เขา้ ไปกอดคณุ แม่ หลนิ เธออดไมไ่ ดท้ จี่ ะรอ้ งออกมา “แม่ ฮกึ ฮกึ ในทสี ดุ แมก่ ็ มาแลว้ ชงิ ชงิ อยทู่ นี่ ชี่ าํ้ ใจจะตายอยแู่ ลว้ ” ทัง้ สองกอดกนั รอ้ งไห ้ คณุ แมห่ ลนิ ลบู หวั หลนิ ชงิ ชงิ ดว้ ยใจที่ เจ็บปวด “ไมเ่ ป็ นไรนะ ไมเ่ ป็ นไร แมไ่ มม่ ที างลมื ลกู แมก่ ม็ าหา ลกู แลว้ นไี่ ง? เป็ นอยา่ งไรบา้ ง? ทําไมลกู ถงึ ผอมขนาดน?้ี ”

หลนิ ชงิ ชงิ เงยหนา้ ขนึ้ เธออยากจะกลา่ วโทษหานมจู่ อื่ แตก่ ลับ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ อยขู่ า้ งๆเธอเขา้ พอดี เดมิ ทเี ขาคอื คนทเ่ี ธอชน่ื ชมอยใู่ นใจ พอถกู เขาเห็นเธอในสภาพ คนก็ไมใ่ ช่ ผกี ไ็ มเ่ ชงิ แบบน้ี หลนิ ชงิ ชงิ ก็รสู ้ กึ ไมม่ หี นา้ จะไปพบ ใคร เธอยกมาปิดหนา้ ตวั เองและซบอยใู่ นออ้ มแขนของคณุ แม่ หลนิ ดว้ ยความตกใจ ตอนท่ี 504 หนไู มอ่ ยากเจอเขา “เขา เขามาไดอ้ ยา่ งไร?” “ใคร?”คณุ แมห่ ลนิ ไมร่ วู ้ า่ เธอกําลงั หมายถงึ ใคร ดงั นัน้ จงึ ถาม เธออกี ครัง้ หลนิ ชงิ ชงิ กอดคณุ แมห่ ลนิ แน่นและฝังหนา้ เธอลงไป “แม่ หนู ไมอ่ ยากเจอเขาตอนนี้ สภาพหนูน่าเกลยี ดขนาดนจี้ ะใหเ้ ขาเจอ หนูในสภาพนไี้ ดอ้ ยา่ งไร? เดมิ ทเี ขาไมช่ อบหนูอยแู่ ลว้ พอยง่ิ เห็นสภาพหนูเป็ นแบบนหี้ นูก็ยงิ่ ไมม่ หี วัง”

เธอพดู เสยี งเบาๆแตม่ เี พยี งคณุ แมห่ ลนิ เทา่ นัน้ ทไี่ ดย้ นิ ทจี่ รงิ แลว้ ลกู สาวของเธอพดู ออกมาแบบนี้ เธอจะไมเ่ ขา้ ใจได ้ อยา่ งไร? คนทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ พดู ถงึ ก็คอื เยโ่ มเ่ ซนิ เนอ่ื งจากสองวนั มานห้ี ลนิ ชงิ ชงิ ซบู ผอมลงมากและไมไ่ ดแ้ ตง่ เนอ้ื แตง่ ตวั เธอถกู กกั บรเิ วณอยใู่ นนมี้ าโดยตลอด ดงั นัน้ พอเย่ โมเ่ ซนิ ตอ้ งมาเห็นเธอในสภาพแบบน้ี เมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ คนทเ่ี ด็ก สาวชนื่ ชอบ ภาพลกั ษณข์ องเธอก็เหมอื นถกู พังทลายลง ทงั้ หมด ถา้ เป็ นเมอ่ื กอ่ นคณุ แมห่ ลนิ จะตอ้ งชว่ ยหลนิ ชงิ ชงิ กา้ วผา่ นความ ลําบากใจนไ้ี ปไดอ้ ยา่ งแน่นอน แตต่ อนนเี้ มอ่ื เทยี บกบั หนา้ ตาแลว้ ชอื่ เสยี งและชวี ติ ของเธอคอื สง่ิ สําคญั ทสี่ ดุ ดงั นัน้ คณุ แมห่ ลนิ จงึ ตอ้ งมองขา้ มเรอื่ งเหลา่ นไี้ ป และจับมอื หลนิ ชงิ ชงิ ขนึ้ มา “เด็กดี ลกู อยา่ สนใจไปเลยวา่ เขา จะอยทู่ นี่ หี่ รอื ไม่ แมม่ าวนั นก้ี ็เพอ่ื มาชว่ ยลกู เรอื่ งทล่ี กู ทําผดิ กอ่ นหนา้ นี้ วนั นต้ี อ้ งขอโทษเขาดดี ี ยอมรับความผดิ ทตี่ วั เองกอ่ ไว ้ และตอ่ ไปนอ้ี ยา่ ทําผดิ อกี เขา้ ใจไหม?”

หลังจากหลนิ ชงิ ชงิ ทฝี่ ังตวั อยใู่ นออ้ มแขนคณุ แมห่ ลนิ ไดย้ นิ ดงั นัน้ รา่ งกายกส็ นั่ ระรกิ จากนัน้ ก็เงยหนา้ พดู เบาๆ “แม่ แม่ กําลังพดู อะไร?” “ยอมขอโทษดดี ี เขา้ ใจไหม?”คณุ แมห่ ลนิ จอ้ งหนา้ เธอและพดู เตอื นเธอ “แมเ่ สยี แรงกายแรงใจไปมาก กวา่ จะไดโ้ อกาสนมี้ า ถา้ ลกู ไมย่ อมขอโทษก็จะไมม่ โี อกาสนอ้ี กี แลว้ ” “ขอโอกาส? นแี่ มไ่ ปขอรอ้ งผหู ้ ญงิ คนนัน้ หรอื ?”หลนิ ชงิ ชงิ เรมิ่ มี อารมณ์ฉุนเฉียวขน้ึ มา ดวงตาของเธอลกุ โชนดว้ ยความเกลยี ด ชงั และโกรธแคน้ คณุ แมห่ ลนิ ตกตะลงึ เธอกดั ฟันและบบี ขอ้ มอื ลกู สาวเธอแรงๆ พลางกดเสยี งตํา่ พดู วา่ “ฟังแมใ่ หด้ นี ะหลนิ ชงิ ชงิ วนั นล้ี กู จะตอ้ งขอโทษพวกเขาดว้ ยความสํานกึ และจรงิ ใจ อยา่ แสดงอารมณแ์ บบนอ้ี อกมาทางสายตาเด็ดขาด เพราะเรอ่ื ง นลี้ กู เป็ นคนผดิ !” ความผดิ ของเธอ? เธอทําอะไรผดิ ? หลนิ ชงิ ชงิ ไมไ่ ดค้ ดิ วา่ ตัวเธอผดิ สงิ่ เดยี วทเ่ี ธอ ผดิ ก็คอื เธอไมไ่ ดส้ าดน้ํากรดบนหนา้ หานมจู่ อื่ อยา่ งรวดเร็วและ แมน่ ยําจนทําใหเ้ ธอมายนื อยใู่ นจดุ น้ี

“หนูไมข่ อโทษ”หลนิ ชงิ ชงิ พดู ดว้ ยแววตาโกรธแคน้ “นไ่ี มใ่ ช่ ความผดิ ของหนู เธอแยง่ ผชู ้ ายของหนูไปกอ่ น!” “เด็กโง่ ลกู พดู บา้ อะไร?” คณุ แมห่ ลนิ เบกิ ตากวา้ ง มลี าง สงั หรณบ์ างอยา่ งผดุ ขน้ึ มาใจ ลกู สาวของเธอดอื้ ดงึ ไมย่ อมขอ โทษในเวลาน้ี “ลกู รหู ้ รอื ไม่ ถา้ วนั นล้ี กู ไมย่ อมขอโทษ ลกู จะตอ้ งถกู ขงั อยใู่ นนอี้ กี นานมากเทา่ ไหร!่ ” อะไรนะ? พอไดย้ นิ วา่ ตวั เองจะตอ้ งโดนขงั อยใู่ นทแ่ี หง่ น้ี หลนิ ชงิ ชงิ ก็รสู ้ กึ กลัวเล็กนอ้ ย อยา่ งไรก็ตามจะใหเ้ ธอไปขอโทษผหู ้ ญงิ ทแี่ ยง่ ผชู ้ ายของเธอ ไปเนยี่ นะ? เธอจะทําไดอ้ ยา่ งไร? “ลกู เลอื กเอาเอง ถา้ ลกู ยอมขอโทษกจ็ ะไดอ้ อกไป แตถ่ า้ ไม…่ กต็ อ้ งอยใู่ นนี้ แมเ่ ชอื่ วา่ ลกู ร…ู ้ วา่ ควรเลอื กขอ้ ไหน” พอพดู ถงึ ตรงนี้ คณุ แมห่ ลนิ กป็ ลอ่ ยหลนิ ชงิ ชงิ ใหเ้ ธอทําในสงิ่ ที่ เธอเลอื ก

หลังจากทเี่ ธอลกุ ขนึ้ ยนื เธอก็มองไปทหี่ านมจู่ อื่ ดว้ ยรอยยมิ้ และ พดู เบาๆ “ฉันพดู กบั เธอเรยี บรอ้ ยแลว้ ไมก่ ว่ี นั มานท้ี เ่ี ธอลําบาก อยทู่ น่ี ี่ เธอคงรตู ้ วั แลว้ วา่ ตวั เองทําผดิ เธอคงคดิ ไดแ้ ลว้ ละ่ ” หานมจู่ อ่ื มองไปทางคณุ แมห่ ลนิ พลางคดิ วา่ ผเู ้ ป็ นแมค่ นนี้ ลําบากเหลอื เกนิ เมอื่ ความรักของผเู ้ ป็ นแมอ่ ยตู่ รงหนา้ หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ เคารพเธอ อยา่ งมาก ดงั นัน้ เธอจงึ คอ่ ยๆพยักหนา้ คณุ แมห่ ลนิ ใจออ่ นเล็กนอ้ ยเมอ่ื เห็นทา่ ทขี องหานมจู่ อ่ื ทเี่ ป็ น แบบนี้ เธอน่าจะยอมยกโทษใหล้ กู สาวของเธอแลว้ สนิ ะ? ตราบ ใดทยี่ กโทษแลว้ ไมว่ า่ จะพดู อะไรกไ็ ดท้ ัง้ นัน้ ทวา่ หลนิ ชงิ ชงิ ยังคงนั่งอยกู่ บั พนื้ ไมย่ อมลกุ ขนึ้ มา เธอไม่ ตอ้ งการใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มาเห็นสภาพน่ารังเกยี จของเธอแบบน้ี เธอ น่าเกลยี ดเกนิ ไป แมว้ า่ หลายวันมานเี้ ธอไมไ่ ดส้ อ่ งกระจก แตเ่ ธอกไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ ง มองดว้ ยซํ้าวา่ เธอน่าเกลยี ดแคไ่ หน หลงั จากไมไ่ ดอ้ าบน้ําเพยี ง ไมก่ ว่ี นั ผมของเธอก็ตอ้ งยงุ่ เหยงิ เครอื่ งสําอางทแี่ ตง่ หนา้ มา อยา่ งดใี นวันนัน้ ก็กลายเป็ นคราบเลอะเต็มไปหมด

ตวั เธอทัง้ เหม็นทงั้ เน่า เธอทําไมไ่ ด…้ “ไม่ ฉันไมต่ อ้ งการ”หลนิ ชงิ ชงิ กรดี รอ้ งโหยหวนดว้ ยความ เจ็บปวด เธอกมุ ศรี ษะและพดู ดว้ ยความเจ็บปวด “ฉันไมอ่ ยาก เจอเขา ฉันไมอ่ ยากเจอเขา! แม่ แมใ่ หเ้ ขาออกไป ออกไป!” อยๆู่ หลนิ ชงิ ชงิ ก็ทําตัวราวกบั คนบา้ เสยี สติ หานมจู่ อ่ื ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ แตเ่ ธอมาเพอ่ื ดวู า่ หลนิ ชงิ ชงิ สํานกึ ผดิ แลว้ หรอื ไม่ ดงั นัน้ เธอจงึ ยนื อยขู่ า้ งๆอยา่ งสงบเสงยี่ ม ทนั ใดนัน้ หลนิ ชงิ ชงิ เหมอื นจะนกึ ถงึ อะไรบางอยา่ งขนึ้ ไดแ้ ละ เงยหนา้ ขนึ้ สายตาเธอพงุ่ ไปยังหานมจู่ อ่ื แววตาคนู่ ัน้ เต็มไปดว้ ยความโกรธแคน้ อยา่ งไมม่ ที สี่ นิ้ สดุ ทกุ คนตา่ งตกตะลงึ สง้ อานมองเธออยา่ งเหลอื เชอ่ื มันยากทจ่ี ะจนิ ตนาการเมอื่ ไดเ้ ห็นแววตาอนั ขมขนื่ ในตวั เด็ก สาวคนนี้ คณุ แมห่ ลนิ เห็นวา่ ไมไ่ ดก้ ารจงึ รบี ไปยนื ขวางตรงหนา้ หลนิ ชงิ ชงิ “ลกู จะทําอะไร? ยงั ไมร่ บี ขอโทษคณุ หานกบั นายเยอ่ กี !”

“หนูไมข่ อโทษ! ทําไมหนูตอ้ งขอโทษดว้ ย?”หลนิ ชงิ ชงิ พดู ดว้ ย ความโมโห “แม่ หนูคดิ วา่ แมจ่ ะมาชว่ ยหนู แตท่ ําไมแมต่ อ้ งมา บงั คบั หนูขอโทษมันดว้ ย? หนูทําอะไรผดิ ?” คณุ แมห่ ลนิ สดู ลมหายใจ ใบหนา้ เธอเปลย่ี นเป็ นขาวซดี รา่ งกายเหมอื นถกู แชแ่ ข็ง เธอยนื นงิ่ อยสู่ กั พักไมข่ ยบั ตวั ตอนแรกหานมจู่ อื่ ไมไ่ ดแ้ สดงสหี นา้ ทา่ ทางใดออกมา แต่ หลงั จากไดย้ นิ คําพดู ของหลนิ ชงิ ชงิ พดู ดวงตาของเธอก็ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย จากนัน้ เธอกม็ องไปทคี่ ณุ แมห่ ลนิ ทยี่ นื อยู่ ขา้ งๆโดยไมร่ ตู ้ วั น่าเสยี ดายจรงิ ๆทเี่ ธอใชค้ วามพยายามอยา่ งหนัก “คนทผี่ ดิ คอื มนั ตา่ งหาก!”หลนิ ชงิ ชงิ ชมี้ าทางหานมจู่ อื่ พลางกดั ฟันพดู “หนูนัดดตู วั กบั เยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ น มันกเ็ ป็ นเเคน่ ักออกแบบ คนหนงึ่ กลา้ ดอี ยา่ งไรถงึ มาแยง่ คดู่ ตู วั ของหนู? หนูเทยี บกบั มัน ไมไ่ ดต้ รงไหน? ? หรอื เป็ นเพราะมนั มคี วามสามารถในการยั่ว ผชู ้ ายเกง่ กวา่ หนู?” เพ๊ ยี ะ

คณุ แมห่ ลนิ น่าจะโมโหจนถงึ ขดี สดุ จๆู่ เธอกพ็ งุ่ ตวั เขา้ มาหา หลนิ ชงิ ชงิ และตบหนา้ เธออยา่ งแรง “แกพดู บา้ อะไร แกรบี ขอโทษเร็วๆเลยนะ! ตระกลู หลนิ ของเรา สอนใหแ้ กเป็ นคนแบบนหี้ รอื แมอ่ บรมสง่ั สอนแกมาตงั้ กปี่ ี แก เรยี นรอู ้ ะไรไปบา้ ง? เขาไมช่ อบแกก็คอื ไมช่ อบ มอี ะไรทต่ี อ้ ง แยง่ ?” “รบี ขอโทษซะ ถา้ วนั นแ้ี กไมย่ อมขอโทษ แมจ่ ะไมส่ นใจแกอกี แลว้ !” “แม!่ ”ดวงตาหลนิ ชงิ ชงิ แดงฉานดว้ ยความโกรธแคน้ เธอไมไ่ ด ้ โกรธเมอื่ ตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั แมแ่ ทๆ้ แตเ่ ธอกลบั มองหานมจู่ ่ื อดว้ ยความแคน้ ใจ แววตาเธอเต็มไปดว้ ยไฟแคน้ และขมขนื่ จนเยโ่ มเ่ ซนิ ทนไมไ่ หว เขาขมวดควิ้ และทันใดนัน้ ก็เหมอื นมเี กล็ดนํ้าแข็งปกคลมุ ท่ัวทงั้ รา่ ง เขาเออื้ มมอื ไปดงึ หานมจู่ อื่ มาไวข้ า้ งหลงั เขา แตห่ านมจู่ อ่ื ขยบั ตวั มาขา้ งหนา้ เขาอยา่ งรวดเร็ว และยนื อยไู่ มไ่ กลจากหลนิ ชงิ ชงิ

เธอจอ้ งมองหลนิ ชงิ ชงิ ไปตรงๆอยา่ งไมแ่ ยแส การแสดงออกท่ี เงยี บสงบบนใบหนา้ ของเธอนัน้ แตกตา่ งจากหลนิ ชงิ ชงิ อยา่ ง มาก \"ทฉี่ ันไมอ่ ธบิ ายเพราะฉันคดิ วา่ มันไมจ่ ําเป็ น แตถ่ า้ เธอยังคดิ วา่ ฉันแยง่ ผชู ้ ายคนนข้ี องเธอไป งัน้ ฉันจะบอกความจรงิ กบั เธอให ้ ก็ได”้ ตอนท่ี 505 เธอหลอกฉนั “ความจรงิ ?”ดวงตาของหลนิ ชงิ ชงิ ไมเ่ พยี งแตซ่ อ่ นความขนุ่ เคอื ง แตน่ ํ้าตายังไหลเมอื่ เธอมองไปท่ี หานมจู่ อ่ื เธอเห็นเยโ่ ม่ เซนิ ยนื อยขู่ า้ งหลังเธอ ใบหนา้ อนั เยอื กเย็นและทรงพลังของ เขาไมเ่ หมาะกบั ทแ่ี หง่ นี้ แตไ่ มร่ ทู ้ ําไม อาจเป็ นเพราะเธอถกู กกั ขงั นานเกนิ ไป เธอจงึ มี อาการหลอน เธอมักจะรสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดพ้ าหานมจู่ อ่ื เขา้ สโู่ ลกของตวั เอง ทําไม? เป็ นเพราะอะไรกนั แน่?

หลนิ ชงิ ชงิ มองดฉู ากน้ี นํ้าตาแทบรว่ งลงมา เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง และมองไปทห่ี านมจู่ อ่ื อยา่ งขมขนื่ “เพราะอะไร? ถงึ เธอจะ…สวยมาก แตฉ่ ันก็ไมค่ ดิ วา่ ฉันจะแยไ่ ป กวา่ เธอ เธอออกแบบได ้ ฉันกท็ ําไดม้ ากกวา่ เธอ แลว้ ทําไมเขา ถงึ ไปชอบเธอ?” ใบหนา้ ของเธอแสดงออกถงึ ความคบั แคน้ ใจ หลังจากทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ วมหานมจู่ อ่ื เขา้ สพู่ ลงั อํานาจของ ตวั เอง เธอก็รสู ้ กึ เสยี ใจอยา่ งมาก หานมจู่ อ่ื ยงั คงมสี หี นา้ ไรค้ วามรสู ้ กึ เธอพดู ดว้ ยน้ําเสยี งเรยี บๆวา่ “เธอจะบอกวา่ ฉันแยง่ ผชู ้ ายของเธอ เพยี งเพราะเธอคดิ วา่ ฉัน รจู ้ ักกบั เขาผา่ นการนัดดตู วั ของเธอใชไ่ หม?” หลนิ ชงิ ชงิ ตอบกลับ “หรอื ไมใ่ ชล่ ะ่ ?” “ไมใ่ ช”่ หานมจู่ อ่ื ตอบปฏเิ สธเธอไปตรงๆราวกบั ถอนหายใจ หานมจู่ อ่ื คอ่ ยๆพดู ตอ่ ไปวา่ “ฉันไมไ่ ดร้ จู ้ ักกบั เขาผา่ นการดตู วั ของเธอ” “หมายความวา่ ไง?”หลนิ ชงิ ชงิ จอ้ งหนา้ เธออยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ

หานมจู่ อ่ื พดู ตอ่ “พดู ชดั ๆก็คอื …ฉันรจู ้ ักกบั เขามานานมากแลว้ ” “นานมากแลว้ นานมากแลว้ คอื เมอื่ ไหร?่ เธอจะหลอกฉันใช่ ไหม?”หลนิ ชงิ ชงิ กดั รมิ ฝี ปาก เกลยี ดเธอเขา้ กระดกู ดํา หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ และพดู วา่ “นับดแู ลว้ เราไมไ่ ดเ้ จอกนั มาหา้ ปี แลว้ วันนัน้ ทเี่ ธอนัดดตู วั กบั เขา ฉันก็ไดพ้ บเขาอกี ครัง้ มันเป็ น แคก่ ารพบกนั อกี ครัง้ ” “อะ อะไรนะ? พบกนั อกี ครัง้ ? หา้ ปี? ? ?”หลนิ ชงิ ชงิ ไมอ่ ยากจะ เชอื่ หตู วั เอง เธอยงั คดิ วา่ ตวั เองฟังผดิ ไป เธอปากซดี หนา้ ซดี และพดู อยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื “เป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร? เป็ นไปได ้ อยา่ งไรทวี่ ันนัน้ พวกเธอไดม้ าเจอกนั อกี ครัง้ ? เห็นๆอยวู่ า่ ตอน นัน้ พวกเธอไมร่ จู ้ ักกนั ฉันยังแนะนําตวั ใหพ้ วกเธออยเู่ ลยไมใ่ ช่ หรอื ? หานมจู่ อื่ ! เธอจงใจแตง่ เรอื่ งนม้ี าหลอกฉัน เพอื่ ใหฉ้ ันขอ โทษเธอใชไ่ หม?” แมแ้ ตค่ ณุ แมห่ ลนิ ทยี่ นื อยขู่ า้ งๆกม็ องหานมจู่ อื่ ดว้ ยความสงสยั ผหู ้ ญงิ คนนกี้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ รจู ้ ักกนั มานานถงึ หา้ ปีแลว้ หรอื ? เป็ น เรอื่ งทค่ี าดไมถ่ งึ จรงิ ๆ “เธอจะขอโทษฉันหรอื ไม่ มนั ไมไ่ ดส้ ําคญั สําหรับฉัน เพราะฉัน ไมเ่ คยสนวา่ เธอจะถกู ขงั ไวท้ นี่ ตี่ ลอดชวี ติ หรอื ไม่ แตค่ นทกี่ งั วล

วา่ เธอจะถกู ขงั อยทู่ น่ี ก่ี ค็ อื แมข่ องเธอตา่ งหาก คณุ หลนิ ฉัน กบั เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มาเจอกนั อกี ครัง้ ในวนั นัน้ จรงิ ๆ ฉันรจู ้ ักกบั เขา มาหา้ ปีกวา่ แลว้ จรงิ ๆ เรอื่ งนฉี้ ันก็อธบิ ายไปชดั เจนแลว้ เธอยัง คดิ วา่ ฉันแยง่ คดู่ ตู วั ของเธออยงู่ ัน้ หรอื ? ฉันถามเธอหน่อยวา่ ตอนแรกเขาเคยใหค้ วามหวงั เธอบา้ งไหม?” หลนิ ชงิ ชงิ ลดสายตาลง เขาเคยใหค้ วามหวงั เธอหรอื ไม?่ ไมเ่ คย ไมเ่ คยเลยสกั นดิ ตงั้ แตน่ าทแี รกของการนัดดตู วั เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ ทกุ เซลลใ์ นตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ลว้ นปฏเิ สธเธอ เขาไมไ่ ดอ้ ยากดตู วั กบั เธอ และ ตอ่ มาเธอออ้ นวอนเขาใหเ้ ขาเห็นแกห่ นา้ เธอสกั ครัง้ เป็ นเธอ เธอเคยฝันวา่ จะสามารถพชิ ติ ใจผชู ้ ายคนนไี้ ด ้ เธอไมไ่ ดส้ นใจวา่ อกี ฝ่ ายจะรสู ้ กึ อยา่ งไร ขอแคเ่ ขาชอบเธอสกั นดิ สงิ่ นัน้ ก็ทําใหเ้ ธอเรม่ิ มคี วามหวัง ตอนทหี่ านมจู่ อื่ ปรากฏตวั เธอกเ็ ห็นแสงสวา่ งนัยนต์ าเยโ่ มเ่ ซนิ มันคอื แสงสวา่ ง!

ตอนนัน้ หลนิ ชงิ ชงิ ยังคดิ วา่ เขาสนใจตวั ตนของเธอในฐานะนัก ออกแบบ และยนื่ นามบตั รของหานมจู่ อ่ื ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความ ตนื่ เตน้ แตค่ าดไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะสนใจหานมจู่ อ่ื ไมใ่ ชต่ วั ตนฐานะนัก ออกแบบของเธอ ถา้ จะบอกวา่ ทที่ งั้ สองไดก้ ลบั มาเจอกนั อกี ครัง้ นัน้ เป็ นเพราะเธอ ชว่ ย และพวกเขาสามารถกลบั มารอื้ ฟ้ืนความสมั พันธก์ นั ไดล้ ว้ น เป็ นเพราะเธอ พอคดิ อยา่ งละเอยี ดแลว้ กย็ งิ่ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองนัน้ โงเ่ งา่ ขนาดไหน จนทําใหค้ นอนื่ หวั เราะเยาะเอาได ้ ไม!่ “ไม่ ไมใ่ ชแ่ บบน้ี จะเป็ นแบบนไ้ี ปไดอ้ ยา่ งไร?”พอคดิ ถงึ ตรงนี้ หลนิ ชงิ ชงิ ก็กา้ วถอยหลังอยา่ งไมย่ อมรับและทรดุ ตัวลงกบั พนื้ เธอมองไปทหี่ านมจู่ อื่ พลางสา่ ยหวั “ฉันไมเ่ ชอื่ จะเป็ นไปได ้ อยา่ งไร? เป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร?” “ชงิ ชงิ !” เมอ่ื เห็นเธอลม้ ลงกบั พนื้ คณุ แมห่ ลนิ ก็ทนไมไ่ ดท้ จ่ี ะ กา้ วไปขา้ งหนา้ เพอ่ื พยงุ เธอและเชด็ นํ้าตา

หานมจู่ อื่ มองเธอทเี่ ป็ นแบบนี้ แมว้ า่ ปากบอกวา่ ไมเ่ ชอื่ แตเ่ ห็น ไดช้ ดั วา่ ในใจเชอื่ อยา่ งสนทิ ใจแลว้ แคต่ อนนเี้ ธอแคย่ งั รับไมไ่ ด ้ เธอพดู อยา่ งเรยี บๆ “เรอื่ งทสี่ มควรพดู ฉันกพ็ ดู ไปหมดแลว้ เธอ จะคดิ อยา่ งไรกเ็ ป็ นเรอื่ งของเธอ อกี สองชวั่ โมงกต็ อ้ งขนึ้ ศาล แลว้ เธอยงั พอมเี วลาสํานกึ ” พอพดู จบหานมจู่ อื่ กไ็ มไ่ ดม้ องเธออกี เธอหนั หลังเดนิ ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ มองสองแมล่ กู ดว้ ยแววตาลํ้าลกึ จากนัน้ กเ็ ดนิ ออกไป สง้ อานมองไปทด่ี า้ นหลงั ของทัง้ สองคนทจ่ี ากไป สดุ ทา้ ยก็เดนิ ไปหาสองแมล่ กู จากนัน้ ก็น่ังยองๆตรงหนา้ หลนิ ชงิ ชงิ “นา้ สง้ อยากขอโทษเธอสําหรับเหตกุ ารณน์ ้ี พวกเขารจู ้ ักกนั มา กอ่ นจรงิ ๆ ไมเ่ พยี งแตเ่ ป็ นคนรจู ้ ักเทา่ นัน้ พวกเขายงั เคยอยกู่ นิ ดว้ ยกนั มาเมอื่ หา้ ปีกอ่ น เธอคงรเู ้ รอ่ื งทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เคยแตง่ งาน เมอื่ หา้ ปีกอ่ นใชไ่ หม?” รมิ ฝี ปากหลนิ ชงิ ชงิ สน่ั ระรกิ “หรอื วา่ …เธอกค็ อื อดตี ภรรยาคน นัน้ ทค่ี นอนื่ ๆพดู ถงึ กนั ?”

สง้ อานพยกั หนา้ อยา่ งเงยี บๆ อยๆู่ หลนิ ชงิ ชงิ ก็หวั เราะ “เป็ นแบบนน้ี เ่ี อง เธอก็คอื อดตี ภรรยา ของเยโ่ มเ่ ซนิ สนิ ะ? มนิ ่าละ่ …วนั นัน้ สายตาของเขาดแู ปลกไป มนิ ่าละ่ …พอฉันเอย่ ชอื่ หานมจู่ อื่ เขากย็ อมออกมาหาฉัน ฉันยงั คดิ วา่ เขาจะเปลย่ี นใจมาชอบฉัน ฉันจะไดม้ โี อกาส แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ …ทงั้ หมดเขาทําเพอ่ื เธอ” “ฉันไมร่ วู ้ า่ เธอจะมาโผลท่ น่ี ่ี ฉันคดิ มาตลอดวา่ เธอเป็ นเด็กทดี่ ี คนหนง่ึ จะตอ้ งสามารถพชิ ติ ใจโมเ่ ซนิ ได ้ แตว่ า่ …เรอ่ื งสาด น้ํากรดครัง้ นเ้ี ลวรา้ ยเกนิ ไป แมแ้ ตน่ า้ สง้ กย็ กโทษใหเ้ ธอไมไ่ ด ้ เธอเป็ นแคเ่ ด็กผหู ้ ญงิ ไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ ทช่ี อบวางแผนทําเรอื่ งชวั่ ชา้ แบบน”้ี “นา้ สง้ หนู…”หลนิ ชงิ ชงิ อา้ ปากซดี เซยี วพดู อะไรไมอ่ อก “แมข่ องเธอใชค้ วามพยายามอยา่ งมากในการชว่ ยเธอออกมา ถา้ เธอยังไมร่ สู ้ ํานกึ เธอกอ็ ยา่ คดิ จะออกมาเลย ยงั มเี วลาอกี สองชว่ั โมง เธอเก็บไปคดิ เอาเองก็เเลว้ กนั ” พอพดู จบ สง้ อานก็ตบไหลห่ ลนิ ชงิ ชงิ เบาๆ จากนัน้ กเ็ ดนิ จากไป

ดวงอาทติ ยข์ า้ งนอกสอ่ งแสงสวา่ งไสว ลมพัดผมยาวๆของ หานมจู่ อื่ เธอยนื ดรู ถทก่ี ําลังแลน่ ไปมาทอ่ี ยดู่ า้ นนอก หวั ใจของ เธอกส็ งบลงอยา่ งชา้ ๆ เธอกําลังคดิ วา่ ถา้ ตวั เองเป็ นหลนิ ชงิ ชงิ เธอจะคดิ วา่ ตวั เองโดนแยง่ คแู่ บบเดยี วกนั กบั เธอหรอื ไม?่ บอกตามตรงเธอไมร่ วู ้ า่ ถา้ ตกอยใู่ นสถานการณจ์ รงิ เธอจะทํา แบบนัน้ หรอื ไม?่ และเธอจะเอานํ้ากรดไปสาดหนา้ อกี ฝ่ ายหรอื ไม?่ หานมจู่ อ่ื หลับตาและสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ จดุ นเ้ี ธอรับประกนั ไดว้ า่ เธอจะไมท่ ํา ทา้ ยทส่ี ดุ เมอ่ื การแตง่ งานครัง้ แรกของเธอโดนมอื ทส่ี ามเขา้ มา ยงุ่ ถงึ ในบา้ น เธอก็เลอื กทจี่ ะตดั หางปลอ่ ยวดั แลว้ หนีไป เธอไม่ มคี วามสามารถพอทจ่ี ะโตก้ ลับ เพราะอะไรน่ะหรอื ?

ตอนที่ 506 คณุ เป็ นหว่ งผม เพราะ…ผชู ้ ายคนนัน้ ไมไ่ ดร้ ักเธอ ในเมอ่ื หวั ใจของเขาไมไ่ ดอ้ ยทู่ เี่ ธอ แลว้ เธอ…จะทํารา้ ยคนอนื่ เพอ่ื เขาทําไม? “เสยี ใจหรอื ?” เสยี งดงั ฟังชดั ลอยมาจากทางดา้ นหลัง หานมจู่ ่ื อหนั กลับไปก็เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ยนื อยขู่ า้ งหลังเธอ เธอพดู อยา่ งยมิ้ ๆ“เสยี ใจทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งหนา้ เธอดว้ ยความสงบ จากนัน้ กพ็ ดู วา่ “เดมิ ทผี ม ไมม่ คี วามคดิ ทจี่ ะปลอ่ ยเธอไป” “ฉันร”ู ้ หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ “แตว่ า่ แมข่ องเธอกบั นา้ ของคณุ หวงั วา่ คณุ จะเมตตาเธอ” “แลว้ คณุ ละ่ ?”เยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นเรอื่ งทันที และจอ้ งหนา้ เธอ “คณุ อยากใหท้ ําอะไร? คณุ ก็อยากใหผ้ มเมตตาเธองัน้ หรอื ?” หานมจู่ อ่ื “…”

ทําไมคนคนนถี้ งึ มกั ดงึ คําถามมาทต่ี วั เองไดอ้ ยเู่ รอ่ื ย เธอมอง เขาเงยี บๆสกั พักกอ่ นจะพดู “คําตอบของฉัน คณุ กร็ อู ้ ยแู่ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ?” พอไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยกมมุ ปากขน้ึ จากนัน้ เขาก็ยกมอื ขน้ึ ปลายนวิ้ ของเขาแตะไปทแี่ กม้ ของเธอ ทดั เสน้ ผมดําขลบั ไปทห่ี ลังหเู บาๆ \"ผมจะทํายงั ไงดลี ะ่ ? ก็เห็นๆอยวู่ า่ ผมปลอ่ ยเธอไปไมไ่ ด ้ แตก่ ร็ ู ้ วา่ ภรรยาของผมเป็ นคนจติ ใจดี ครัง้ นผี้ มจงึ ตอ้ งใหอ้ ภยั เธอ\" หานมจู่ อ่ื “…” เธอถอยหลังออกไปหนง่ึ กา้ วเพอ่ื หลกี เลยี่ งสมั ผัสของเยโ่ มเ่ ซนิ เสน้ ผมของเธอทอี่ ยใู่ นมอื ของเขาหายไป เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ใจหาย เล็กนอ้ ย มอื ของเขาคา้ งอยบู่ นอากาศอยสู่ กั พัก และดงึ กลบั มา หานมจู่ อื่ ครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ และเดนิ ไปขา้ งหลังเขาแลว้ ถามวา่ “อาการของคณุ เป็ นอยา่ งไรบา้ ง? ออกมาขา้ งนอกนานๆแบบน้ี พอจะรับมอื ไหวบา้ งไหม?”

เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็คอ่ ยๆวางลง เขาไมไ่ ดเ้ รง่ รบี ทจ่ี ะตอบคําถามของหานมจู่ อื่ แตเ่ พยี งแคม่ องเธอดว้ ยสายตา แผดเผา “คณุ เป็ นหว่ งผม?” “…” เธอหลบั ตาหายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ พยกั หนา้ “ก็คณุ เป็ นคนป่ วย” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ ทหี่ านมจู่ อื่ พดู เขาก็รอ้ นใจเล็กนอ้ ย “ถา้ อยา่ ง นัน้ ผมขอเรยี กรอ้ งอะไรบางอยา่ งหน่อยส?ิ ” “อะไร?” “ตอนนผี้ มปวดหลังมาก” “？” “ใหผ้ มพงิ หน่อย”

ทนั ทที ส่ี น้ิ เสยี งลง รา่ งสงู ก็เอนตวั เขา้ มาอยา่ งไรย้ างอายและ แนบศรี ษะของเขาพงิ ทไี่ หลข่ องหานมจู่ อื่ แมว้ า่ จะไมไ่ ดม้ แี รง มาก แตน่ ้ําหนักทับลงมากท็ ําใหร้ า่ งผอมบางของหานมจู่ อื่ ถอย ออกไปสองกา้ วเพอ่ื ทรงตวั “คณุ !”หานมจู่ อ่ื มองชายหนุ่มทพ่ี งิ ไหลข่ องเธอดว้ ยความ รําคาญเล็กนอ้ ย แตก่ ท็ ําอะไรไมไ่ ดม้ ากนัก หา้ ปีตอ่ มาเขา แตกตา่ งจากเมอื่ กอ่ น ตอนนเ้ี ขาหนา้ หนาขนึ้ มาก อกี ทงั้ ยังไร ้ ยางอาย พอคดิ ได ้ หานมจู่ อื่ ก็พดู ขนึ้ มาวา่ “ทน่ี เี่ ป็ นประตใู หญ่ นักขา่ ว จะตอ้ งถา่ ย…” “แลว้ อยา่ งไร คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ คนกร็ ไู ้ ปท่ัวโลก ออนไลนแ์ ลว้ ถงึ จะโดนถา่ ยภาพออกมาได ้ คณุ ก็ยอมรับไปก็ สน้ิ เรอ่ื ง” หานมจู่ อื่ “…” ชา่ งเถอะ เห็นแกท่ เ่ี ขายังเป็ นคนป่ วย อยา่ ไปถอื สาเขาเลย ประมาณสบิ นาทตี อ่ มา คณุ แมห่ ลนิ ก็ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ หานมจู่ ่ื ออกี ครัง้ และมองเธออยา่ งกระดากอาย “ฉันตอ้ งขอโทษคณุ

หานจรงิ ๆคะ่ เดมิ ทฉี ันคดิ วา่ เด็กคนนไ้ี ดร้ ับความลําบากในนแี้ ลว้ จะสํานกึ ตวั เองได ้ แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ เธอจะยังพดู จาไมด่ กี บั คณุ อกี จรงิ ๆแลว้ มันเป็ นความผดิ ของแมอ่ ยา่ งฉันเอง ดงั นัน้ ฉันจงึ ตอ้ ง มาขอโทษคณุ ดว้ ยตวั เอง เมอื่ กนี้ ฉี้ ันอบรมเธอไปแลว้ แตพ่ อ หลังจากทคี่ ณุ หานพดู ถงึ เรอ่ื งราวในอดตี ตอนนช้ี งิ ชงิ กค็ ดิ ได ้ แลว้ เธอรสู ้ กึ อบั อายมาก ดงั นัน้ จงึ อยากขอโทษคณุ และหวัง วา่ คณุ หานจะใหโ้ อกาสเธออกี สกั ครัง้ ” แววตาหานมจู่ อ่ื หมน่ หมอง ไรก้ ารแสดงออกทางสหี นา้ สง้ อานทอ่ี ยขู่ า้ งๆเธอเตอื นขน้ึ มา “เธอรออยทู่ นี่ จี่ นถงึ ตอนนก้ี ็ เห็นแลว้ วา่ เธอใจออ่ น เขา้ ไปเถอะ ไปดซู วิ า่ คราวนห้ี ลนิ ชงิ ชงิ จะมที า่ ทอี ยา่ งไร” หานมจู อื่ ขยบั รมิ ฝี ปาก ในทส่ี ดุ ก็พยักหนา้ แลว้ เดนิ เขา้ ไป การพบการครัง้ นหี้ ลนิ ชงิ ชงิ ดสู งบกวา่ กอ่ นหนา้ นมี้ าก แววตา ของเธอดสู งบเสงยี่ ม แมว้ า่ จะไมม่ อี ารมณโ์ กรธแคน้ แลว้ แตก่ ็ ยังดไู มค่ อ่ ยเต็มใจนัก เมอื่ เห็นทกุ คนเขา้ มา เธอรวบผมและมองไปทห่ี านมจู่ อ่ื จากนัน้ กพ็ ดู ขอรอ้ ง “ฉันขออยกู่ บั เธอตามลําพังไดไ้ หม?”

หานมจู่ อื่ นงิ่ ไปสกั พัก จากนัน้ กพ็ ยักหนา้ “ได”้ “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ คดั คา้ นความคดิ ของเธอทันที เขาบบี เอวเรยี ว ดว้ ยมอื ใหญ่ “คณุ อยตู่ ามลําพังกบั เธอไมไ่ ด”้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทําไดแ้ มก้ ระท่งั สาดนํ้ากรด ถา้ ไมม่ เี ขาอยใู่ น เหตกุ ารณ์ แลว้ เธอคดิ จะกอ่ เรอื่ งทํารา้ ยเธออกี จะทําอยา่ งไร เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู นัน้ ดวงตาหลนิ ชงิ ชงิ ก็ฉายแววความเจ็บปวด “คณุ ไมเ่ ชอื่ ใจฉันบา้ งหรอื ? ตอนนฉ้ี ันสํานกึ ผดิ แลว้ ฉันแค่ อยากจะพดู กบั เธอสกั สองสามประโยค อกี อยา่ ง…ฉันอยทู่ นี่ มี่ า นานแลว้ ฉันจะเอาอาวธุ ทไี่ หนมาทํารา้ ยเธอได?้ ” มยี ามอยใู่ กลๆ้ คาดวา่ เธอคงไมท่ ําอะไร อกี ทงั้ ดวงตาของเธอแตกตา่ งจากเมอ่ื กอ่ น หานมจู่ อื่ คดิ ไดส้ กั พักก็หนั ไปพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ “พวกคณุ ออกไปกอ่ นเถอะคะ่ ฉันจะ อยคู่ ยุ กบั เธอ” “มจู่ อื่ !”เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ อยา่ งไมเ่ ต็มใจ “เธอไมอ่ ยากมชี วี ติ แลว้ งัน้ หรอื ?”

“อยาก” หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปากแดง และจอ้ งไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ “ฉัน ใหค้ วามสําคญั กบั ชวี ติ ของตวั เองมากกวา่ คณุ ” ตอนนเี้ ธอไมไ่ ดอ้ ยคู่ นเดยี ว เธอเป็ นแมค่ นแลว้ เธอจะตอ้ งรักษาชวี ติ ตวั เองเพอื่ ปกป้องเสย่ี ว หมโี่ ตว้ ใหด้ ี ดงั นัน้ เธอไมม่ ที างทจี่ ะพาชวี ติ ของตวั เองไปเสย่ี งอนั ตราย “ทําตามทเี่ ธอบอกเถอะ”สง้ อานเอย่ ปาก เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางของเขาและจอ้ งมองไปทใี่ บหนา้ ของ หลนิ ชงิ ชงิ อยา่ งไมส่ บอารมณ์ สายตานค้ี มกรบิ ราวกบั ใบมดี หลนิ ชงิ ชงิ ถกู จอ้ งมองจนชาไปทว่ั หนังศรี ษะ เธอทําไดเ้ พยี ง หลบสายตาไมก่ ลา้ มองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เธอเสยี ใจแลว้ จรงิ ๆ เธอไมค่ วรทําแบบนัน้ ถา้ เธอไมท่ ําแบบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงไม่ เกลยี ดเธอถงึ ขนาดน้ี และยังมองเธอเหมอื นเป็ นตวั อนั ตราย พอคดิ ถงึ ตรงนห้ี ลนิ ชงิ ชงิ ก็รสู ้ กึ เสยี ใจมาก

“มอี ะไรก็เรยี กผม ผมอยขู่ า้ งนอก”ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ อมฟัง คําพดู ของหานมจู่ อื่ แตก่ ย็ ังไมว่ างใจ เขายนื อยหู่ นา้ ประตไู ม่ ยอมหา่ งไปไหน หลนิ ชงิ ชงิ เองกไ็ มส่ นวา่ เขาจะอยหู่ นา้ ประตหู รอื ไม่ แคเ่ พยี งเขา ไมอ่ ยใู่ นทต่ี รงนกี้ ็ดแี ลว้ “เธออยากพดู อะไร ตอนนกี้ พ็ ดู ไดเ้ ลย” หลนิ ชงิ ชงิ เงยหนา้ มองหานมจู่ อื่ และยม้ิ อยา่ งขมขน่ื “เธอโชคดี จรงิ ๆ” “เธอใหท้ กุ คนออกไป คงไมไ่ ดอ้ ยากจะพดู แบบนกี้ บั ฉันหรอก นะ?”หานมจู่ อื่ นั่งอยตู่ รงหนา้ เธอ แววตาของหลนิ ชงิ ชงิ ยังมองดว้ ยความคบั แคน้ ใจ “ทําไมฟ้าไม่ ยตุ ธิ รรมเอาซะเลย? ฉันคดิ วา่ ตวั เองไดเ้ จอผชู ้ ายดดี ี และจะ สามารถเปลยี่ นใจเขาได ้ ฉันพยายามอยา่ งหนักมาโดยตลอด เพอ่ื หวงั วา่ วนั หนงึ่ เขาจะเป็ นของฉัน แต…่ พอเธอมาปรากฏตวั ตอนแรกฉันคดิ วา่ เธอพยายามเขา้ หาเขาผา่ นทางฉัน แต่ ภายหลังฉันกเ็ พงิ่ รวู ้ า่ เธอเป็ นอดตี ภรรยาของเขา”

คําเรยี ก อดตี ภรรยา ทําใหห้ านมจู่ อ่ื นงิ่ ไปสกั พักกวา่ จะมี ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนอง แมว้ า่ ตอนนเี้ ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ยังอยใู่ นสถานะแตง่ งานกนั อยู่ ทวา่ …สําหรับคนภายนอกเธอไดจ้ ากไปแลว้ กวา่ หา้ ปี ในสายตา คนอน่ื ๆ เธอเป็ นเพยี งอดตี ภรรยาของเขา “ในเมอ่ื เธอจากไปแลว้ เธอจะกลับมาอกี ทําไม?” ตอนท่ี 507 ไมต่ ดั ใจ จะกลบั มาอกี ทําไมอยา่ งงัน้ หรอื ? จําไดว้ า่ คําถามนเี้ ธอไมใ่ ชค่ นแรกทถี่ าม ดเู หมอื นวา่ มหี ลายคนลว้ นถามคําถามนกี้ บั เธอ หลงั จากทพี่ วก เขารเู ้ รอ่ื งราวในอดตี กลบั มาทําไม? เธอเกดิ และเตบิ โตทน่ี ี่ เธอจากไปอยา่ งน่าเศรา้ เมอ่ื หา้ ปีทแี่ ลว้ จากนัน้ กเ็ ปลยี่ นชอ่ื นามสกลุ ตวั เอง

ตอนนเ้ี ธอคดิ วา่ เธอสามารถเผชญิ หนา้ กบั เรอื่ งราวทัง้ หมดนไ้ี ด ้ เธอจงึ อยากจะกลับมา มันผดิ งัน้ หรอื ? เธอคอ่ ยๆเงยหนา้ มองหลนิ ชงิ ชงิ “เรอ่ื งทฉี่ ันกลบั มา เกย่ี วอะไร กบั เธอ?” ทําไมคนหลายๆคนมักถามคําถามนก้ี บั เธอ เธออยากกลบั ก็แค่ กลบั “เพราะเขาใชไ่ หม?”หลนิ ชงิ ชงิ กดั รมิ ฝี ปากและถามอยา่ งไม่ พอใจ “เธอมที า่ ทเี ย็นชากบั เขา ไมใ่ ชเ่ พราะเธออยากกลบั มา หาเขางัน้ หรอื ?” หานมจู่ อ่ื พดู “แลว้ เกยี่ วอะไรกบั เธอ?” “เกย่ี วส”ิ หลนิ ชงิ ชงิ ยงั มที า่ ทไี มพ่ อใจ “ถา้ เธอไมช่ อบเขา ฉันก็ ยงั พอมโี อกาส แตถ่ า้ เธอตอ้ งการใหเ้ ขากลับไป ฉันก็ไมม่ ี โอกาสเลยสกั นดิ ” “…” หานมจู่ อ่ื มผี ลตอ่ เธอจรงิ ๆ หลังจากทําสง่ิ เหลา่ นัน้ แลว้ ในหวั ของเธอกย็ งั คดิ ถงึ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เธออา้ ปากคา้ งหวั เราะดว้ ย

ความขบขนั “แมเ่ ธอบอกวา่ เธอสํานกึ ผดิ แลว้ และอยากจะขอ โทษฉันดว้ ยความจรงิ ใจน?ี่ นเี่ ธอสํานกึ ผดิ แลว้ จรงิ ๆน่ะหรอื ?” “ฉันสํานกึ ผดิ แลว้ กบั ฉันชอบเขามนั คนละเรอื่ ง ฉันผดิ เองเรอื่ ง สาดนํ้ากรด เพราะตอนนัน้ ฉันคดิ วา่ เธอแยง่ เขาไปจากฉันจรงิ ๆ ฉันจงึ ทําเรอื่ งทไี่ มน่ ่าใหอ้ ภัยแบบนกี้ บั เธอ ฉันสํานกึ ผดิ จากใจ จรงิ ฉันขอโทษเธอ แตว่ า่ …” “แตว่ า่ เธอยังตดั ใจจากเขาไมไ่ ด ้ เธอคดิ วา่ ตวั เองยังมโี อกาส?” สง่ิ ทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ พดู มา เธอไมไ่ ดป้ ฏเิ สธและทําไดเ้ พยี งหรตี่ าลง “ฉันชอบเขาจรงิ ๆ ฉันรวู ้ า่ เธอเป็ นอดตี ภรรยาของเขา แตถ่ า้ หาก เธอไมไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ อะไรกบั เขา เธอกใ็ หโ้ อกาสคนอนื่ ไมไ่ ด ้ หรอื ? ครัง้ นเี้ ป็ นความผดิ ของฉันเอง ฉันสํานกึ ผดิ แลว้ ขอโทษ เธอจากใจจรงิ !!” พอพดู จบหลนิ ชงิ ชงิ กล็ กุ ขนึ้ ยนื จอ้ งหนา้ หานมจู่ อ่ื จากนัน้ ก็โคง้ ตวั ขอโทษเธอ หานมจู่ อ่ื คอ่ นขา้ งแปลกใจ เธอคดิ วา่ คงเป็ นเรอ่ื งยากสําหรับคน คนนท้ี จี่ ะขอโทษใครสกั คน เธอไมไ่ ดค้ าดหวังวา่ ทศั นคตขิ อง

เธอจะดขี นาดน้ี หรอื เป็ นเพราะเธอรคู ้ วามจรงิ เธอจงึ มที า่ ที เปลยี่ นไป? หวั ใจของผหู ้ ญงิ เป็ นแบบไหนกนั นะ? เดมิ ทเี รอ่ื งนที้ ําไปเพราะเห็นแกห่ นา้ ของนา้ สง้ และตอนนเ้ี ธอ เต็มใจทจ่ี ะขอโทษ อกี ทัง้ ยังสํานกึ ผดิ จากใจจรงิ เรอ่ื งนจี้ งึ ถอื วา่ เป็ นเรอื่ งทด่ี สี ําหรับหานมจู่ อ่ื อยา่ งนอ้ ยเธอจะไดไ้ มล่ ําบากใจ “หลังจากออกมาแลว้ เธอจะพงุ่ เป้ามาทฉ่ี ันอกี ไหม?”หานมจู่ ่ื อถาม พอไดย้ นิ ดงั นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ กน็ ง่ิ ไปสกั พัก จากนัน้ ก็สา่ ยหนา้ “แมว้ า่ ฉันจะเกลยี ดเธอ แตฉ่ ันก็ไมไ่ ดเ้ ป็ นคนทไ่ี รเ้ หตผุ ลขนาด นัน้ กอ่ นหนา้ นฉี้ ันคดิ วา่ เธอจงใจ ดงั นัน้ ฉันจงึ อยากใหเ้ ธอไดร้ ับ บทเรยี น นํ้ากรดนั่นเป็ นน้ํากรดทเี่ จอื จางแลว้ ไมไ่ ดร้ า้ ยแรง อะไรขนาดนัน้ เพราะไมอ่ ยา่ งนัน้ ละ่ ก็…” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี หานมจู่ อ่ื กเ็ หลอื บตาขนึ้ “เธอยงั กลา้ คดิ วา่ ตวั เองทําดเี พยี งเพราะน้ํากรดนัน้ ถกู เจอื จางหรอื ?”

หลนิ ชงิ ชงิ เบป้ าก “เปลา่ ฉันกเ็ เคต่ รวจสอบดแู ลว้ ถงึ ไดร้ วู ้ า่ มนั ไมไ่ ดอ้ นั ตรายขนาดนัน้ เพราะฉะนัน้ …” “……” หานมจู่ อื่ ไมร่ จู ้ รงิ ๆวา่ เธออยากบอกอะไร เธอหลบั ตา “ถงึ ฉันจะ ยกโทษใหเ้ ธอแลว้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทไี่ ดร้ ับบาดเจ็บ อยา่ งไรเธอก็ควรไดร้ ับการสง่ั สอน” “ฉันร”ู ้ หลนิ ชงิ ชงิ ลดศรี ษะลง “เรอื่ งนฉ้ี ันผดิ เอง ฉันสํานกึ ผดิ แลว้ หากในอนาคตฉันกลา้ ลงมอื กบั พวกเธออกี กข็ อใหฟ้ ้าดนิ ลงโทษฉัน อกี อยา่ งหนง่ึ ฉันคดิ วา่ จะอยทู่ นี่ ที่ บทวนตวั เองสกั พัก” “หวังวา่ เธอจะทําไดอ้ ยา่ งทพ่ี ดู ”หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปากแลว้ ลกุ ขน้ึ “หากเธอไมไ่ ดส้ ํานกึ อยา่ งจรงิ ใจ มันจะทําใหแ้ มข่ องเธอ เจ็บปวดอยา่ งแทจ้ รงิ อนั ทจี่ รงิ ไมใ่ ชเ่ พราะฉันยกโทษใหเ้ ธอ หรอกนะ แต…่ ฉันไมอ่ ยากทํารา้ ยแมข่ องเธอ” พอพดู จบ หานมจู่ อ่ื ก็หนั กลับไป

หลนิ ชงิ ชงิ ยังคงนั่งอยทู่ นี่ ั่นและคดิ ทบทวนคําพดู ของหานมจู่ อื่ จากนัน้ ก็มปี ฏกิ ริ ยิ าสนอง หรอื วา่ …เพราะแมข่ องเธอไปขอรอ้ ง หานมจู่ อ่ื แลว้ ทําใหเ้ ธอสะเทอื นใจ? * หลังจากทห่ี านมจู่ อ่ื เดนิ ออกมา เธอกก็ ลบั ไปโรงพยาบาลพรอ้ ม กบั เยโ่ มเ่ ซนิ สง้ อานน่าจะมธี รุ ะตอ่ จงึ ใหพ้ วกเขาทัง้ สองคนกลบั ไปกอ่ น จากนัน้ ก็กลับเขา้ ไปขา้ งในอกี ครัง้ พรอ้ มกบั คณุ แมห่ ลนิ หลงั จากทห่ี านมจู่ อื่ พาเยโ่ มเ่ ซนิ กลับไปทโ่ี รงพยาบาล เธอก็ ถามถงึ อาการบาดเจ็บของเขา “ไมต่ อ้ งเป็ นหว่ งอาการบาดเจ็บของผมตลอดเวลาหรอก ถา้ คณุ เต็มใจดแู ลผมสกั นดิ แผลของผมก็จะไดห้ ายไวๆ” หานมจู่ อ่ื “…” หลงั จากมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเงยี บๆ เธอก็เกบ็ ของเเลว้ พดู วา่ “เรอื่ งทางนกี้ จ็ ัดการเรยี บรอ้ ยหมดแลว้ สว่ นแผลของคณุ …”

“อาการผมเรมิ่ ดขี น้ึ แลว้ ? คณุ ก็จะไปงัน้ หรอื ?”เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอ ทกี่ ําลังเกบ็ ของ “หรอื วา่ เป็ นเพราะผหู ้ ญงิ คนนัน้ ขคู่ ณุ คณุ เลย ตอ้ งอยหู่ า่ งๆผม?” มอื ทก่ี ําลังเกบ็ ของของหานมจู่ อื่ ชะงักไปสกั พัก จากนัน้ ก็เงย หนา้ ขน้ึ มามองเขา “เปลา่ คณุ คดิ มากไปแลว้ ฉันก็แคเ่ กบ็ ของกอ่ นแคน่ ัน้ เอง” “ตอนแรกคณุ วางแผนวา่ จะคอยดแู ลผมตอนทยี่ ังบาดเจ็บ แต่ พอผมสามารถเคลอื่ นไหวดว้ ยตัวเองไดแ้ ลว้ คณุ ก็จะไปใช่ ไหม?” หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปากและมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเงยี บๆ เธอมคี วามคดิ ทจี่ ะทําแบบนัน้ จรงิ ๆ แตเ่ ห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ดงู ่ี เงา่ กวา่ ทเี่ ธอคดิ ไวม้ าก ดงั นัน้ ตอนนเี้ ธอจงึ ไมร่ วู ้ า่ ควรกลบั ไปที่ บรษิ ัทดหี รอื ไม่ เธอคดิ อยสู่ กั พักก็พดู อยา่ งมชี นั้ เชงิ “ไมใ่ ชแ่ บบนัน้ แตแ่ คบ่ รษิ ัทของฉันยงั มธี รุ ะทตี่ อ้ งจัดการอกี มาก คณุ ก็รวู ้ า่ บรษิ ัทฉันทําอะไร ฉันใชเ้ วลามากมายในการดแู ล

คณุ งานทบ่ี รษิ ัทก็กองเป็ นภเู ขาแลว้ อกี อยา่ งคณุ ก็เรมิ่ ดขี นึ้ แลว้ ฉันจะไดก้ ลับไปจัดการงานทบ่ี รษิ ัท” “จัดการเสร็จแลว้ ?” เธอพยายามระงับอารมณ์ เห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ ดิ จะปลอ่ ย เธอไป เขาถามแกมบงั คบั หานมจู่ อื่ จะตอบคําถามพรรคน์ ้อี ยา่ งไรดี เธอไดเ้ พยี งแตย่ ม้ิ “ยังมงี านอกี มาก เกรงวา่ อกี นานกวา่ จะ เสร็จ” แววตาเฉียบคมจอ้ งมองเธอราวกบั มดี หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะ ถอยหลังและไอเล็กนอ้ ย “เอาไวฉ้ ันจะมาเยย่ี มคณุ บอ่ ยๆ” ทันทที พ่ี ดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ขนึ้ มาวา่ “ตราบใดทผี่ มยังไมห่ ายดี คณุ จะไมท่ งิ้ ผมไปใชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื “อะไรนะ?” “แบบนใี้ ชไ่ หม?”เยโ่ มเ่ ซนิ ถามซํา้ แลว้ ซ้าํ เลา่ ราวกบั ตอ้ งการ คํายนื ยัน “ใชไ่ หม?”

“……” หานมจู่ อ่ื สดู หายใจและมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งจรงิ จัง “ฉันเคยพดู ไปชดั เจนแลว้ คณุ ยังตอ้ งการอะไรอกี ? คณุ เอาแตถ่ ามฉันแบบ นเ้ี พอ่ื ตอ้ งการขฉู่ ันหรอื ? เยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ คณุ กลา้ พดู ประโยคนม้ี า อกี ละ่ ก็ ถงึ คณุ ตาย ฉันกจ็ ะไมช่ ายตามองคณุ เลยสกั ครัง้ !” เธอพดู ในสงิ่ ทเ่ี ธอตอ้ งการจะพดู ออกมากอ่ น เพอื่ ทพี่ อถงึ เวลาเยโ่ มเซนิ จะไดไ้ มท่ ํารา้ ยตวั เองจรงิ ๆ สายตาและทา่ ทาง ของเขาทําใหเ้ ธอมลี างสงั หรณ์บางอยา่ ง อนั ทจ่ี รงิ เยโ่ มเ่ ซนิ แคอ่ ยากจะถามเธอเทา่ นัน้ ไมไ่ ดม้ คี วามคดิ จะทํารา้ ยตวั เอง ทวา่ พอเขาเห็นสายตาจรงิ จังของเธอตอนท่ี พดู ประโยคเหลา่ นัน้ ออกมา เขาก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยกมมุ ปากอนั เรยี วบางขนึ้ ตอนท่ี 508 เสยี่ วหมโี่ ตว้ โกรธแลว้ ดวงตาของเขาลกุ โชน พอหานมจู่ อื่ โดนเขาจับจอ้ งแบบนก้ี ็ชา ไปทวั่ หนังศรี ษะ เธอไดแ้ ตพ่ ดู กบั เขาวา่ “ถา้ ไมม่ อี ะไรเเลว้ คณุ กพ็ ักผอ่ นเถอะ ฉันกลบั กอ่ น”

“เร็วขนาดนเ้ี ลยหรอื ?”เยโ่ มเ่ ซนิ มองตาม “อยกู่ บั ผมอกี สกั พัก เถอะ” นํ้าเสยี งแบบนที้ ําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ รอ้ นรน คนทต่ี งั้ คําถามกบั เธออยา่ งจรงิ จังในวนิ าทสี ดุ ทา้ ยดว้ ยใบหนา้ ที่ เครง่ เครยี ด ตอนนเี้ รม่ิ ผอ่ นคลายอกี ครัง้ ราวกบั วา่ เขาเปลยี่ นไป เป็ นคนละคน เปลยี่ นสหี นา้ ไดเ้ ร็วขนาดนเ้ี ลยหรอื ? หานมจู่ อ่ื นับเลขในใจอยา่ งเงยี บๆ จากนัน้ ก็พดู วา่ “ไมไ่ ด ้ ตอน บา่ ยฉันมธี รุ ะ ตอ้ งรบี กลับกอ่ น” “ธรุ ะอะไร?”เยโ่ มเ่ ซนิ ถามเพมิ่ อกี ประโยค แตก่ ลับทําให ้ หานมจู่ อ่ื รําคาญ เธอตกลงกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ วา่ จะไปรับเขาตอนเลกิ เรยี น พอนกึ ถงึ เสยี่ วหมโี่ ตว้ หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ วา่ ใบหนา้ ของเขาเกอื บจะทบั ซอ้ น ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ

พอคดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื กก็ ระแอมเบาๆ “ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญอ่ ะไร หรอก แตฉ่ ันตอ้ งไปแลว้ คณุ รักษาตวั ดดี ลี ะ่ พรงุ่ นถี้ า้ วา่ งฉันจะ มาเยย่ี มใหม”่ “งัน้ อาหารเย็นผมละ่ ? คนไมม่ า แมแ้ ตอ่ าหารเย็นกไ็ มใ่ หเ้ ลย หรอื ?”ประโยคนแี้ ฝงไปดว้ ยความนอ้ ยใจ หานมจู่ อ่ื คดิ ถงึ เรอ่ื งน้ี ดเู หมอื นวา่ คนในครอบครัวของเขาจะไม่ มใี ครทําอาหารได ้ จะใหเ้ ซยี วซเู่ อาอาหารมาใหเ้ ขาก็ดจู ะ เกนิ ไป ผชู ้ ายอกสามศอกอยา่ งเซยี วซกู่ ็คงเป็ นกบั ขา้ วทซ่ี อื้ มา ไมไ่ ด ้ หานมจู่ อื่ สา่ ยหวั ทําไมเธอถงึ คดิ อะไรไรส้ าระแบบนน้ี ะ ตระกลู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ออก จะเป็ นตระกลู ใหญโ่ ตมชี อื่ เสยี ง ทบ่ี า้ นก็ตอ้ งมพี อ่ ครัว เขาจะ กงั วลเรอื่ งอาหารการกนิ ไปทําไม? พอคดิ ไดด้ ังน้ี หานมจู่ อื่ กพ็ ดู วา่ “ใหฉ้ ันคดิ ดกู อ่ น ถา้ ฉันวา่ งฉัน จะเอาอาหารมาให”้ พอพดู จบหานมจู่ อื่ ก็ไมใ่ หโ้ อกาสเขาไดพ้ ดู อะไรอกี เลย เธอ หยบิ กระเป๋ าขนึ้ มาแลว้ เดนิ ออกไปเพยี งพรบิ ตาเดยี ว

หานมจู่ อื่ ถอนหายใจยาวๆอยา่ งโลง่ อกหลงั จากออกจากหอ้ ง ผปู ้ ่ วย โชคดที เี่ ธอหนอี อกมาไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว ถา้ เธอไมร่ บี ออกมาละ่ ก็ เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งถามตอ่ อกี แน่ๆ แตถ่ า้ ไมว่ า่ งละ่ ? พอถงึ ตอนนัน้ จะอธบิ ายอยา่ งไร ชา่ งน่ากลวั จรงิ ๆ พอคดิ ถงึ เรอ่ื งนห้ี านมจู่ อื่ ก็รบี ออกจากโรงพยาบาล โรงเรยี น ขณะนม้ี คี นมากมายยนื อยบู่ รเิ วณหนา้ ประตทู างออก หานมจู่ อื่ ดู นาฬกิ าขอ้ มอื ของตวั เองสกั พัก ยงั เหลอื เวลาอกี หา้ นาทกี อ่ นท่ี เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะเลกิ เรยี น เธอจงึ รออยทู่ น่ี ่ัน หลังจากรอเกอื บหา้ นาที ในทสี่ ดุ เสยี งกรง่ิ เลกิ เรยี นกด็ งั ขนึ้ จากนัน้ กม็ คี ณุ ครคู นหนงึ่ พาเด็กกลมุ่ หนงึ่ ออกมาจากชนั้ เรยี น เรยี งเป็ นแถวยาว

เนอื่ งจากความปลอดภัยเป็ นเรอื่ งสําคญั คณุ ครทู นี่ จี่ ะจดจําหนา้ ผปู ้ กครองของเด็กนักเรยี นได ้ จากนัน้ ก็เรยี กชอื่ เด็กใหอ้ อกมา จากแถว รา่ งของหานมจู่ อื่ ดโู ดดเดน่ มากในกลมุ่ ผคู ้ น พอคณุ ครู เห็นเธอแลว้ ก็ยมิ้ ใหเ้ ล็กนอ้ ย “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ วันนห้ี มา่ ม๊มี ารับหนู แลว้ ” แมว้ า่ หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดม้ าโรงเรยี นบอ่ ยๆ แตเ่ นอื่ งจากเธอดโู ดด เดน่ เป็ นพเิ ศษ และบวกกบั ทเ่ี สย่ี วหมโี่ ตว้ เป็ นทร่ี ักของคณุ ครู ดงั นัน้ คณุ ครจู งึ จําเธอได ้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ถกู เรยี กชอื่ กเ็ ดนิ ออกมาจากแถว จากนัน้ ก็มอง ออกไปดา้ นนอก สองเเมล่ กู สบตากนั อยา่ งชา้ ๆ ดวงตาดําขลบั ของเสยี่ วหมโ่ี ต ้ วซงึ่ ดสู งบนงิ่ และไรค้ ลน่ื ก็เปลง่ แสงเจดิ จา้ จากนัน้ เขาก็วงิ่ ไป หาหานมจู่ อื่ “ชา้ ๆ เดย๋ี วลม้ ”พอคณุ ครเู ห็นฉากนกี้ ็รบี พดู กําชบั เพราะกลวั วา่ เขาจะลม้ และในทส่ี ดุ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็เห็นหานมจู่ อื่ มารับเขาแลว้ ในรอบ หลายวันมานี้ เนอื่ งจากไมก่ วี่ นั มานเี้ ขามักจะเห็นนา้ เสย่ี วเหยยี น

มารับเขา แมว้ า่ เขาจะชอบนา้ เสยี่ วเหยยี นมาก แตถ่ งึ อยา่ งไรก็ดี ใจไมเ่ ทา่ หมา่ ม๊ขี องเขาเอง ดงั นัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จงึ รบี วง่ิ อยา่ งรวดเร็วและไปยนื อยตู่ รงหนา้ หานมจู่ อ่ื หานมจู่ อื่ กลวั วา่ เขาจะลม้ เมอื่ เห็นเขาวงิ่ เร็วแบบนัน้ เธอจงึ ได ้ แตน่ ั่งยองๆเพอ่ื รอรับตวั เขาไว ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ เขา้ มาอยใู่ นออ้ ม แขนของเธอ แตเ่ พราะแรงเยอะดงั นัน้ จงึ ทําใหเ้ ธอถอยหลัง ออกไป รองเทา้ สน้ สงู ของหานมจู่ อื่ จงึ ไมไ่ ดร้ ับแรงกระแทกจน ทําใหล้ ม้ หงายหลงั เสยี่ วหมโี่ ตว้ กอดคอเธอดว้ ยความรักใคร่ “ในทส่ี ดุ หมา่ ม๊กี ็ มาแลว้ ” “ใชแ่ ลว้ หมา่ ม๊ดี นู ่าเชอ่ื ถอื มากใชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื ยนื่ มอื ออกมา และบบี ฝ่ ามอื นุ่มของเสยี่ วหมโี่ ตว้ “อมื !”เสยี่ วหมโ่ี ตว้ พยักหนา้ อยา่ งแรง “ไปกนั เถอะ!”หานมจู่ อื่ ลกุ ขน้ึ พลางจงู มอื เสย่ี วหมโ่ี ตว้ “พวกเรา ไปเดนิ เลน่ ทซี่ เู ปอรม์ ารเ์ ก็ตกนั เถอะ”

ดว้ ยชว่ งเวลาทห่ี ายาก หานมจู่ อื่ จงึ ตดั สนิ ใจพาเขาไปท่ี ซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตและใชเ้ วลารว่ มกนั อยา่ งคมุ ้ คา่ สองแมล่ กู ยม้ิ ไปดว้ ยเดนิ ไปดว้ ย ผคู ้ นรอบขา้ งกลบั มารสู ้ กึ ตวั อกี ครัง้ หลังจากทพี่ บวา่ ตัวเองตกตะลงึ อยนู่ าน “เราเดนิ เลน่ สกั พักแลว้ ซอ้ื ผักผลไมก้ ลับบา้ นกนั เถอะ เย็นนี้ หมา่ ม๊จี ะลงมอื ทําอาหารใหเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ ทานดว้ ยตวั เอง ดี ไหม?”ทงั้ สองตรงไปยังซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตทอ่ี ยใู่ กลๆ้ พอเดนิ ไปสกั พักกถ็ งึ แลว้ อกี ทัง้ ยงั เป็ นซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ ขนาดใหญ่ ทัง้ สองกําลงั เลอื กซอ้ื ของในซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ต อาจเป็ นเพราะ อารมณด์ ี หานมจู่ อ่ื ตดั สนิ ใจทจ่ี ะทําอาหารหลายอยา่ งในตอน เย็น ดงั นัน้ เธอจงึ เลอื กซอ้ื หลายอยา่ ง พอเธอซอื้ ของเสร็จก็ดเู หมอื นจะนกึ อะไรบางอยา่ งขนึ้ ได ้ เธอยมิ้ แลว้ ยน่ื โทรศพั ทใ์ หเ้ สย่ี วหมโี่ ตว้ “โทรหาคณุ นา้ สิ ใหเ้ ขามากนิ ขา้ วดว้ ยกนั ”

พอไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็ไมไ่ ดย้ นื่ มอื ไปรับโทรศพั ท์ แต่ ถามดว้ ยความสงสยั “หมา่ ม๊ ี ทําไมหมา่ ม๊ไี มโ่ ทรไปหาคณุ นา้ เองละ่ ?” รอยยมิ้ บนรมิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื แข็งคา้ ง เธอจม้ิ ไปทแ่ี กม้ เสย่ี ว หมโี่ ตว้ อยา่ งอายๆ “ทําไมละ่ ? ลกู ไมเ่ ต็มใจชว่ ยหมา่ ม๊โี ทร หรอื ?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ สา่ ยหนา้ “หมา่ ม๊โี กรธคณุ นา้ อยหู่ รอื ถงึ ไมก่ ลา้ โทรศพั ทห์ าคณุ นา้ ? หานมจู่ อื่ แทบจะสําลัก ทแี่ น่ๆเธอทําใหห้ านชงิ โกรธจรงิ ๆ เนอ่ื งจากหานชงิ ไมเ่ ห็นดว้ ยทเ่ี ธอไปหามาสกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ แต่ เพราะชว่ งนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ ับบาดเจ็บ เธอจงึ ตอ้ งไปหาเขาที่ โรงพยาบาลอยบู่ อ่ ยๆ อกี ทัง้ ทกุ วนั มแี ตเ่ รอ่ื งยงุ่ ๆ เธอจงึ ไมไ่ ดม้ ี เวลาไปสนใจหานชงิ เลย เธอเงยี บไปสกั พัก พลางคดิ วา่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอพดู กบั หานชงิ แรง เกนิ ไป

อยา่ งไรเขากเ็ ป็ นพช่ี ายของเธอ เขาเป็ นทพี่ ักพงิ ทแ่ี ข็งแกรง่ ของเธอ บาดแผลทไี่ ดร้ ับมาตอนแรกก็มพี ช่ี ายคนนที้ คี่ อยชว่ ย ประคบั ประคองมาไดจ้ นถงึ ทกุ วนั นี้ แตต่ อนนเ้ี ธอกลบั มาดแู ลผชู ้ ายทห่ี กั อกเธอ ไมน่ ่าแปลกใจที่ หานชงิ จะโกรธ พอคดิ ไดด้ ังนัน้ หานมจู่ อื่ กเ็ มม้ รมิ ฝี ปากและถอื โทรศพั ทด์ ว้ ย ความสบั สน “หมา่ ม๊ ี ถา้ หมา่ ม๊ไี มก่ ลา้ โทร เสยี่ วหมโี่ ตว้ จะโทรเอง แต่ หลงั จากโทรเสร็จหมา่ ม๊กี ็เป็ นคนรับเองนะ” หานมจู่ อ่ื “…งัน้ กช็ า่ งเถอะ” เธอหวั เราะพลางเกบ็ โทรศพั ทไ์ ว ้ และคดิ วา่ ตอนเย็นๆจะสง่ ขอ้ ความวแี ชทไปถามดู แตไ่ มค่ ดิ วา่ อยๆู่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จะโกรธขน้ึ มา เขาบยุ ้ ปาก “หมา่ ม๊ ี นสิ ยั ไมด่ ี คณุ นา้ ดกี บั หมา่ ม๊ขี นาดน้ี แตห่ มา่ ม๊ยี ังไมย่ อม โทรศพั ทไ์ ปหาคณุ นา้ ”

พอพดู จบ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็กระโดดลงจากรถเข็น “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไม่ สนใจหมา่ ม๊แี ลว้ ” จากนัน้ รา่ งเล็กก็วง่ิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งรวดเร็วจนหานมจู่ อื่ หา้ มไว ้ ไมท่ ัน พอเธอรตู ้ วั อกี ที เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็หายไปแลว้ หานมจู่ อ่ื ตะลงึ ไปสกั พัก จากนัน้ ก็ยมิ้ ออกมาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ เจา้ เด็กคนน…ี้ . ตอนท่ี 509 พบเพอื่ นเกา่ พอหนั ซา้ ยแลขวาหานมจู่ อ่ื กไ็ มพ่ บเสยี่ วหมโี่ ตว้ แตเ่ ธอกไ็ มไ่ ด ้ สนใจเพราะซปุ เปอรม์ าเก็ตมขี นาดใหญม่ ากและมถี งึ สามชนั้ ดงั นัน้ เธอจงึ คดิ วา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ แคเ่ พยี งลอ้ เลน่ ดงั นัน้ เธอจงึ เข็นรถแลว้ พดู วา่ “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมใ่ ชว่ า่ หมา่ ม๊ไี ม่ อยากโทรศพั ทห์ าคณุ นา้ แตช่ ว่ งนคี้ ณุ นา้ อารมณ์ไมค่ อ่ ยดี หมา่ ม๊กี เ็ ลยกลวั นดิ หน่อย หมา่ ม๊ดี กี บั หนูขนาดน้ี ทัง้ ยงั พามา เดนิ เลน่ ในซปุ เปอรม์ าเก็ต หนูก็ชว่ ยโทรศพั ทใ์ หห้ มา่ ม๊หี น่อยส”ิ

“ลองคดิ ดสู ิ หนูเป็ นเด็ก ถา้ หนูโทรไปหาคณุ นา้ คณุ นา้ จะไม่ ตอบตกลงกบั หนูหรอื ? ถา้ หมา่ ม๊ เี ป็ นคนโทรไป แลว้ คณุ นา้ ของ หนูยงั อารมณเ์ สยี อยไู่ มย่ อมมาดว้ ยจะทําอยา่ งไร?” “คดิ ดสู วิ า่ มันจะเสยี เรอ่ื งหรอื เปลา่ ? เพราะฉะนัน้ …เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ชว่ ยหมา่ ม๊ โี ทรไปหน่อย ชว่ ยโทรไปหาคณุ นา้ หนูใหห้ น่อย ได ้ ไหม?” หานมจู่ อื่ พดู ไปตงั้ เยอะ ทวา่ กลบั ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งตอบรับจาก เสยี่ วหมโ่ี ตว้ หานมจู่ อ่ื เรมิ่ ขมวดควิ้ “เสย่ี วหมโี่ ตว้ ? ทําไมหนูถงึ เงยี บไปละ่ ? หมา่ ม๊พี ดู ไมถ่ กู ใจหนูหรอื เปลา่ ? เอาเถอะ หมา่ ม๊ผี ดิ ไปแลว้ หนู ออกมาไดแ้ ลว้ หมา่ ม๊จี ะโทรหาคณุ นา้ เอง” อยา่ งไรก็ตามก็ยังไมม่ เี สยี งตอบรับ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ แปลกๆ ดงั นัน้ เธอจงึ เข็นรถเข็นตามหาเสย่ี วหมโี่ ตว้ ไปรอบๆ แตเ่ ธอหาไปทั่ว แลว้ กย็ ังไมพ่ บรา่ งของเสยี่ วหมโี่ ตว้ หานมจู่ อื่ เรม่ิ รอ้ นใจ “เสยี่ วหมโี่ ตว้ อยา่ ดอื้ เลย รบี ออกมาหาหมา่ ม๊เี ร็ว” “ถา้ ไมอ่ อกมา หมา่ ม๊จี ะโกรธเเลว้ นะ…”

“หมา่ ม๊โี กรธจรงิ แลว้ นะ!” ทวา่ ยงั คงไรเ้ สยี งตอบรับ หานมจู่ อื่ กระวนกระวายใจ ใบหนา้ ซดี เผอื ด เธอจับพนักรถเข็น แน่นโดยไมร่ ตู ้ วั จากนัน้ เธอก็ไมส่ นใจรถเข็นอกี ตอ่ ไปแลว้ เธอ ทง้ิ รถเข็นไวท้ เี่ ดมิ จากนัน้ ก็เดนิ เหยยี บรองเทา้ สน้ สงู ไปตามหา เสย่ี วหมโี่ ตว้ “เสย่ี วหมโี่ ตว้ ออกมาเร็ว”เธอเดนิ ไปดว้ ยพลางรอ้ งตะโกน เรยี กชอื่ ไปดว้ ย แตเ่ สย่ี วหมโี่ ตว้ ก็ไมส่ ง่ เสยี งตอบรับ ยง่ิ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื รอ้ นใจ หรอื วา่ … หลังจากเดนิ ไปสกั พัก เธอกน็ กึ ถงึ หลนิ ชงิ ชงิ ทอ่ี ยใู่ นศนู ยก์ กั กนั วันนี้ ในเวลานัน้ ดวงตาของเธอเต็มไปดว้ ยความเกลยี ดชงั แมว้ า่ เธอ จะแสดงสหี นา้ สํานกึ ผดิ ภายหลัง แตอ่ ยา่ งไรเธอก็เป็ นคนทเี่ คยทําเรอื่ งแบบนัน้ ไดล้ ง หรอื วา่ เธอ จะเชอื่ ใจผดิ คน?

เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เป็ นเด็กดแี ละเชอ่ื ฟังมาโดยตลอด เขาจะทําเรอ่ื ง แบบนแี้ ละไปจากเธอไดอ้ ยา่ งไร? หานมจู่ อื่ กงั วลมากจนขอบตาเรม่ิ แดงกํา่ เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? จากนัน้ หานมจู่ อื่ กห็ ยดุ เทา้ ลงตรงมมุ ถัดไป เธอเห็นรา่ งเล็กๆทคี่ นุ ้ เคยอยตู่ รงหนา้ หานมจู่ อ่ื นงิ่ ไปสกั พัก จากนัน้ ก็วงิ่ ไปนั่งยองๆและกอดรา่ งเล็ก “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ หนูทําหมา่ ม๊ตี กใจแทบแย…่ เมอื่ กหี้ มา่ ม๊ไี มด่ เี อง หนูอยา่ ทําแบบนอี้ กี นะ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทก่ี ําลงั ถกู เธอกอดอยา่ งงนุ งงก็เพง่ิ รสู ้ กึ ตัว เขาหรี่ ตาลงไมพ่ ดู อะไร “ไดย้ นิ ไหม? วันหลงั อยา่ ทําแบบนอี้ กี รับปากกบั หมา่ ม๊เี ร็ว” พอเห็นเขาไมพ่ ดู หานมจู่ อ่ื กจ็ ับไปทไ่ี หลข่ องเขาเพอื่ ใหห้ นั มา เผชญิ หนา้ กบั เธอ จากนัน้ กพ็ ดู ขอรอ้ งอกี ครัง้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ตามองเธอ ในทส่ี ดุ กเ็ ออื้ มมอื มากอดคอ เธอ “หมา่ ม๊ ี เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไร”

เมอ่ื เห็นเขาเป็ นเชน่ น้ี หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ ตวั ขนึ้ มาอกี ครัง้ และเออื้ ม มอื มากอดเสย่ี วหมโี่ ตว้ ไวแ้ น่น “ตอ่ ไปอยา่ ทําแบบนอี้ กี นะ หมา่ ม๊ตี กใจจะตายอยแู่ ลว้ หวั ใจ ของหมา่ ม๊ที นกบั ความทรมานแบบนไ้ี มไ่ หวอกี แลว้ ” “หมา่ ม๊…ี ” “เฉียวเฉียว?” หานมจู่ อ่ื กําลังจะอมุ ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ แตอ่ ยๆู่ ก็ไดย้ นิ เสยี งมคี นเรยี ก เธอดว้ ยชอื่ เกา่ ของเธอ รา่ งเธอแข็งคา้ งไปสกั พัก เสยี งน…ี้ หานมจู่ อื่ คอ่ ยๆเงยหนา้ ขนึ้ และมรี า่ งทค่ี นุ ้ เคยเขา้ มาในดวงตา ของเธอ ราวกบั คอ้ นกระแทกเขา้ ทหี่ วั ใจของเธออยา่ งแรง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เหมอื นทกุ อยา่ งกําลังพังทลายลง เลอื ดบนรมิ ฝี ปากของเธอจางหายไปในทนั ที ทัง้ รา่ งเหมอื นตก อยใู่ นบอ่ นํ้าแข็ง

เป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร… ทําไมเธอถงึ พบกบั คนคนนท้ี น่ี ไ่ี ด?้ “หมา่ ม๊?ี ”เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รสู ้ กึ ไดว้ า่ เธอดแู ปลกไปจงึ เรยี กเธออกี ครัง้ เสยี งทนี่ ุ่มนวลดงึ สตขิ องหานมจู่ อื่ กลบั มา พอเธอรตู ้ วั ก็ตระหนัก ไดถ้ งึ สง่ิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ วา่ เกดิ อะไรขนึ้ หานมจู่ อ่ื ทําไดเ้ พยี งแคบ่ งั คบั ตัวเองใหส้ งบสตอิ ารมณ์ และคดิ วธิ กี ารตอบโตอ้ ยใู่ นใจเงยี บๆ จากนัน้ กค็ อ่ ยๆลกุ ขน้ึ ยนื สดุ ทา้ ยแลว้ เธอก็เลอื กวธิ ที งี่ เ่ี งา่ ทส่ี ดุ เธอลกุ ขน้ึ ยนื และยมิ้ แปลกๆใหก้ บั คนตรงหนา้ “คณุ ผชู ้ ายจําผดิ คนแลว้ คะ่ ” หลงั จากพดู เสร็จกจ็ งู มอื เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เดนิ ไปอกี ทาง แมว้ า่ เสยี่ ว หมโี่ ตว้ จะไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ แตก่ ร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ หานมจู่ อื่ บบี มอื เขา แรงขนึ้ เขาจงึ รสู ้ กึ เจ็บเล็กนอ้ ย พอเงยหนา้ มองหานมจู่ อื่ ก็พบวา่ ใบหนา้ และปากเธอดซู ดี เซยี ว เขาจงึ ไมก่ ลา้ พดู อะไรออกมา