เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

“แลว้ คณุ โกรธมากขนาดนท้ี ําไม แลว้ ยังพดู กบั เขาหลายครัง้ จงใจเนน้ ยํ้าดว้ ย ดเู หมอื นวา่ คณุ จะใสใ่ จกบั เรอื่ งนเ้ี ป็ นพเิ ศษ” “…… เสย่ี วเหยยี น หรอื คณุ อยากใหต้ วั ฉันมาจัดการเรอ่ื งนเี้ อง?” เสย่ี วเหยยี นรบี สา่ ยหวั อยา่ งแรง “ถา้ อยา่ งนัน้ กม็ อบใหเ้ ขาไปจัดการเองเถอะ เพราะยังไงแลว้ น่ี คอื ปัญหาทต่ี วั เขากอ่ ขนึ้ เอง” “ดงั นัน้ เขาทําใหฉ้ ันเดอื ดรอ้ นมากขนาดนี้ ฉันไมพ่ ดู ประชดเขา หน่อย ก็ยากทจี่ ะดบั ไฟโกรธในใจฉัน และไมใ่ ชเ่ พราะหงึ เขา้ ใจไหม?” เสย่ี วเหยยี นนงิ่ เฉย พยักหนา้ ดเู หมอื นจะไมค่ อ่ ยเขา้ ใจ “เขา้ ใจแลว้ !” แมว้ า่ เสย่ี วเหยยี นจะบอกวา่ ตวั เองเขา้ ใจ แตห่ านมจู่ อ่ื กย็ ังรสู ้ กึ วา่ ดเู หมอื นจะไมเ่ ป็ นเชน่ นัน้ ถา้ ยังคงพดู ตอ่ ไป เหมอื นกบั วา่ เธอกําลงั แกต้ วั อยู่ ปากของเธอขยับเล็กนอ้ ย แตส่ ดุ ทา้ ยแลว้ ก็ ไมส่ ามารถพดู อะไรไดส้ กั คํา

ชา่ งเถอะ ยงั ไงแลว้ เป็ นเพอื่ นสนทิ เธออยากจะคดิ ยังไงก็คดิ อยา่ งนัน้ แลว้ กนั หานมจู่ อื่ ถอื โทรศพั ทเ์ ดนิ ขน้ึ ไปชนั้ บน และอกี ดา้ นหนงึ่ หลังจากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ วางสายโทรศพั ท์ กน็ ั่งครนุ่ คดิ เป็ นเวลานาน เมอื่ คดิ วา่ ชว่ งน้ี หานมจู่ อ่ื อาจกําลงั โดนผหู ้ ญงิ คนนัน้ หาเรอื่ ง จงึ หา WeChat ของเธอ แลว้ สง่ ขอ้ ความโดยตรงเลย เมอื่ หลนิ ชงิ ชงิ ไดร้ ับขอ้ ความจากเยโ่ มเ่ ซนิ กร็ สู ้ กึ ตนื่ เตน้ มาก เยโ่ มเ่ ซนิ ถามเธอวา่ พรงุ่ นว้ี า่ งไหม? หลนิ ชงิ ชงิ กลัน้ ไวส้ กั พัก แลว้ ถงึ ตอบกลับ “พรงุ่ นฉ้ี ันจะไปซอ้ มเปียโน แตฉ่ ันสามารถขอเวลาวา่ งได ้ มี เรอื่ งอะไรเหรอ?” ตอนที่ 475 ฉนั ดอ้ ยกวา่ เธอตรงไหน

ยงั เป็ นรา้ นอาหารนัน้ เพราะทน่ี อ่ี ยใู่ กลก้ บั บรษิ ัทของหานมจู่ อื่ และเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มไ่ ดม้ คี วามตงั้ ใจทจ่ี ะไปเลอื กใหมอ่ กี รา้ น ดงั นัน้ เขากบั หลนิ ชงิ ชงิ ยงั คงพบกนั ในรา้ นอาหารกอ่ นหนา้ นี้ รปู ลักษณ์ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ เดมิ ทเี ดนิ ไปถงึ ไหนกส็ ะดดุ ตาทกุ ที่ อยแู่ ลว้ กอ่ นหนา้ นัน้ เคยมาทนี่ สี่ องสามครัง้ ดงั นัน้ คนทน่ี จี่ ําเขา ไดห้ มดแลว้ ครัง้ นเี้ ห็นเขามาอกี แลว้ ทกุ คนเลยแอบ วพิ ากษ์วจิ ารณอ์ ยหู่ ลังเคานเ์ ตอร์ หลนิ ชงิ ชงิ มองเห็นฉากน้ี รสู ้ กึ อดึ อดั ใจอยา่ งประหลาด เธอรแู ้ น่นอนกบั ระดบั พราวเสน่หข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ เวลานท้ี ่ี สายตาของคนอนื่ สอ่ งมา เธอก็รสู ้ กึ อดึ อดั ในใจ ทนั ทที น่ี กึ ถงึ วา่ ชายคนอยา่ งน้ี ถกู หานมจู่ อื่ แยง่ ไปแลว้ และยงั เป็ นเพราะวา่ ตวั เองเรยี กหานมจู่ อ่ื มาเอง ในใจของเธอกร็ สู ้ กึ เสยี ใจอยา่ งยงิ่ เป็ นผชู ้ ายทด่ี เี ลศิ เลอเชน่ นี้ ตอนนัน้ ทําไมเธอถงึ ไมไ่ ดร้ ะแวงไว ้ เลย? นั่นคอื สง่ิ ทผ่ี หู ้ ญงิ ทกุ คนเห็นแลว้ กจ็ ะรสู ้ กึ หว่ันไหวหวั ใจ เลยนะ!” เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ หลนิ ชงิ ชงิ ก็เหลอื บมองชายตรงขา้ มอยา่ ง ประหมา่ เขาเป็ นฝ่ ายนัดตวั เอง แมว้ า่ ในใจเธอจะตน่ื เตน้ แตก่ ็

ไมไ่ ดด้ ใี จเลย เพราะเธอไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังจะพดู อะไรกบั ตวั เองกนั แน่ หลนิ ชงิ ชงิ ทําไดเ้ พยี งกดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ มองคนตรงหนา้ อยา่ ง ลังเล “โม่ โมเ่ ซนิ คณุ ……” คําคําหนงึ่ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ยกเปลอื กตาทเ่ี ป็ นเยอื กเย็นขน้ึ มาได ้ สําเร็จ เขาจอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาเหย้ี มโหด “คณุ หลนิ ฉันคดิ วา่ เราไมไ่ ดส้ นทิ มากพอ ถงึ ขนั้ ไมเ่ รยี กนามสกลุ ” คําพดู ของเขาเชน่ เดยี วกบั กอ่ นหนา้ นที้ เ่ี จอกนั เย็นชา ไรค้ วาม ปรานี ปราศจากความอบอนุ่ และอารมณ์ใดๆ หลนิ ชงิ ชงิ รสู ้ กึ หวั ใจสน่ั สะทา้ น กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง แลว้ พดู วา่ “เรากําลังนัดดตู วั อยไู่ มใ่ ชเ่ หรอ? ฉันเรยี กชอื่ คณุ โดยไมม่ ี นามสกลุ มปี ัญหาอะไร?” เมอื่ ไดย้ นิ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามดหู มนิ่ ปลายนวิ้ เคาะบน โตะ๊ อยา่ งไมใ่ สใ่ จ “ใช่ เรากําลังนัดดตู วั แตค่ ณุ หลนิ ฟังไมอ่ อก ทฉี่ ันเรยี กคณุ เหรอ? ตงั้ แตค่ รัง้ แรกทเี่ รม่ิ เจอกนั ฉันก็เคยบอก คณุ แลว้ ใชไ่ หม? เห็นไดช้ ดั วา่ คณุ ไมใ่ ชแ่ บบทฉ่ี ันชอบ”

สหี นา้ ของหลนิ ชงิ ชงิ ยงิ่ ขาวซดี มากขน้ึ ชายคนนพ้ี ดู แบบนตี้ อ่ หนา้ โดยตรง ทําใหเ้ ธอทเ่ี ป็ นผหู ้ ญงิ รสู ้ กึ อบั อายอยา่ งมาก แตว่ า่ ยง่ิ เขาทําอยา่ งนก้ี บั เธอ เธอก็พบวา่ ตวั เองหลงเขาจนโง หวั ไมข่ นึ้ เธอรวู ้ า่ ตวั เองเป็ นแบบนไี้ รค้ า่ มาก แตเ่ ธอก็ชอบผชู ้ ายตรงหนา้ มากจรงิ ๆ หลนิ ชงิ ชงิ แทบจะกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอเองขาดแลว้ นวิ้ มอื ทเ่ี ธอวางใตโ้ ตะ๊ ไดถ้ กู เล็บแทงจนเป็ นแผลแลว้ ความเจ็บปวด สหู่ วั ใจ ทําใหเ้ ธอมสี ตขิ นึ้ มาบา้ ง ความเกลยี ดชงั และความ อจิ ฉาในใจ ลกุ ลามอยา่ งรวดเร็วราวกบั ไฟ เธอมองไปทเี่ ยโ่ ม่ เซนิ “เป็ นเพราะเธอ ใชไ่ หม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ มนุ่ “เพราะอะไร?” หลนิ ชงิ ชงิ เรยี กรอ้ งดว้ ยความโกรธเคอื ง “คนท่ี นัดดตู ัวกบั คณุ คอื ฉัน แลว้ ทําไมคณุ ถงึ มองเธออยา่ งแตกตา่ ง? เธอมอี ะไรด?ี ”

เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบาง จอ้ งมองเธออยา่ งเย็นชา แววตานัน้ เหมอื นกบั กําลังมองคนแปลกหนา้ เพราะอะไรๆ? หลนิ ชงิ ชงิ นัดดตู วั กบั เขา เคยเจอกนั ตงั้ หลาย ครัง้ แตเ่ ขากย็ งั ใชส้ ายตาทรี่ าวกบั วา่ ไมร่ จู ้ ักเธอเลยแบบนจี้ อ้ ง มองตวั เอง แตเ่ ขากลับอมุ ้ เธอขน้ึ มาในงานแถลงขา่ ว “เป็ นเพราะอะไรกนั แน่? ฉันดอ้ ยกวา่ เธอตรงไหน? ไมด่ ี ตรงไหน? คณุ สามารถบอกฉันไดไ้ หม? พัฒนาไปตามทค่ี ณุ ตอ้ งการ” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะเยาะ “คณุ หลนิ อาจจะเขา้ ใจผดิ นดิ หน่อย สงิ่ ทเ่ี ธอมแี ตค่ ณุ ไมม่ ี ไม่ ตอ้ งเหนอ่ื ยเสยี เปลา่ แลว้ ” “คอื อะไร?”หลนิ ชงิ ชงิ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ ถามขนึ้ “เธอมอี ะไร ทฉี่ ันไมม่ ?ี ” “วนั นเ้ี รยี นคณุ ออกมา อยากจะพดู กบั คณุ ใหช้ ดั เจน ตอ่ ไปอยา่ ไปรังควานเธออกี !”

เมอ่ื ไดย้ นิ ในทส่ี ดุ หลนิ ชงิ ชงิ ก็เขา้ ใจแลว้ เธอไปทช่ี ายหนุ่ม เยอื กเย็นตรงหนา้ อยา่ งตกตะลงึ “ หลังจากนัน้ กห็ วั เราะเยาะ “ทแี่ ทเ้ ป็ นอยา่ งนน้ี เ่ี อง เธอถงึ กบั ตอ้ งไปฟ้องคณุ เลยหรอื เป็ น ผหู ้ ญงิ ทใี่ จแคบจรงิ ๆ คณุ ชอบแบบนเี้ องหรอื ? คณุ รไู ้ หมวา่ เธอ ไดม้ …ี …” ประโยคหลงั ยังไมท่ ันพดู ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ กล็ กุ ขน้ึ ยนื ทันที ขดั จังหวะเธออยา่ งเย็นชา “ฉันชอบผหู ้ ญงิ ทใ่ี จแคบแบบนี้ คณุ จะทําอะไรฉันได?้ ยังไงกต็ ามผหู ้ ญงิ ควรรจู ้ ักความอบั อายบา้ ง ถงึ จะด”ี เขามองไปรอบๆ รมิ ฝี ปากบางไดร้ ปู ยงิ่ นัก แตส่ งิ่ ทพ่ี ดู ออกมา กลบั ไมม่ อี ารมณ์ใดๆเลย “ถา้ ใหฉ้ ันรวู ้ า่ คณุ ยงั ไปรังควานเธออกี กอ็ ยา่ โทษทฉ่ี ันจะลงมอื กบั ตระกลู หลนิ ของคณุ ” หลงั จากทต่ี กั เตอื นเสร็จ เยโ่ มเ่ ซนิ กม็ องเธออยา่ งมคี วามหมาย จากนัน้ กห็ นั เดนิ ออกไปจากรา้ นอาหาร หลนิ ชงิ ชงิ น่ังอยกู่ บั ท่ี รสู ้ กึ หนาวไปทัง้ ตวั

เธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ ความรักทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มตี อ่ หานมจู่ อื่ จะลกึ ซงึ้ มาก ขนาดนี้ นนี่ านแคไ่ หนเอง เธอคดิ วา่ ตวั เองยังมโี อกาส แต่ วา่ ……ทําไมเขาถงึ ? เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงนี้ หลนิ ชงิ ชงิ ก็อดไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ควา้ กระเป๋ าไวแ้ ลว้ ไลต่ ามออกไปทนั ท!ี “เยโ่ มเ่ ซนิ !” หลนิ ชงิ ชงิ ตามเขามาถงึ ลานจอดรถ แลว้ มองไปทด่ี า้ นหลงั ของ เขาดว้ ยความโกรธ “คณุ บอกวา่ ทตี่ วั เธอมแี ตฉ่ ันไมม่ ี คอื อะไร?” “คณุ ไมค่ คู่ วรทจ่ี ะร”ู ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ ดิ ทจ่ี ะบอกกบั เธอเลยแต่ อยา่ งใด ทงิ้ ไวป้ ระโยคหนงึ่ ก็ขบั รถออกไปโดยตรง รถของเขาขบั จากไปอยา่ งสงา่ ผา่ เผย ทงิ้ หลนิ ชงิ ชงิ ยนื อยกู่ บั ที่ เนนิ่ นาน เธอกําหมดั ไวอ้ ยา่ งโกรธแคน้ ขบเขยี้ วเคย้ี วฟัน “หานมจู่ อ่ื ฉันจะไมม่ วี ันปลอ่ ยเธอไปแน่นอน!! แยง่ ผชู ้ ายของ ฉัน กอ็ ยากจะถอนตัวออกไปแบบน?ี้ เหอะ ฝันดเี กนิ ไป ฉัน หลนิ ชงิ ชงิ ไมใ่ ชว่ า่ จะมาลว่ งเกนิ ไดง้ า่ ยๆ!”

“ฮดั ชวิ้ !” หานมจู่ อ่ื ซงึ่ กําลงั ประชมุ อยู่ พดู ไปไดค้ รงึ่ หนงึ่ ก็จามขน้ึ มา กะทนั หนั ทกุ คนอง้ึ ไปเล็กนอ้ ย เสยี่ วเหยยี นมองเธออยา่ งเป็ นหว่ ง “สบายดไี หม? คงจะไมเ่ ป็ นหวัดนะ?” หานมจู่ อ่ื ขยจ้ี มกู ของตวั เองเล็กนอ้ ย สา่ ยหวั แลว้ ยมิ้ “ฉันไมเ่ ป็ น เราคยุ แผนงานของสปั ดาหน์ ต้ี อ่ ” แตร่ สู ้ กึ กลมุ ้ ใจเล็กนอ้ ย จามถงึ สองครัง้ โดยไมม่ เี หตผุ ล หรอื เป็ นเพราะเมอ่ื คนื เธอเตะผา้ หม่ ? หลงั จากการประชมุ เสร็จ ตอนทห่ี านมจู่ อื่ เก็บเอกสาร เสย่ี วเห ยยี นขยบั เขา้ มา “จามหนงึ่ ครัง้ แสดงวา่ มคี นกําลงั คดิ ถงึ คณุ จาม สองครัง้ แสดงวา่ มคี นกําลงั ดา่ คณุ ” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื มอื หยดุ ชะงัก จากนัน้ เธอก็เหลอื บมองไปที่ เสยี่ วเหยยี น “คณุ เชอื่ เรอื่ งนต้ี งั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ ” พดู จบ เธอกถ็ อื เอกสารแลว้ เดนิ ออกไปเลย เสยี่ วเหยยี นก็รบี เอาสงิ่ ของของตวั เองตามไปดว้ ย

“สนุกดี แคพ่ ดู หน่อยก็ไมไ่ ดเ้ หรอ และฉันรสู ้ กึ วา่ สมั ผัสทห่ี ก ของฉันแมน่ ยํามาก ไมแ่ น่หลนิ ชงิ ชงิ อาจจะดา่ คณุ ลับหลังก็ ได”้ หานมจู่ อ่ื “……” “ตอ่ ใหไ้ มใ่ ชห่ ลนิ ชงิ ชงิ เธอก็ยงั มศี ตั รอู กี คนไมใ่ ชเ่ หรอ คนท่ี ชอื่ วา่ จา้ วยห่ี ร”ู หานมจู่ อื่ ชะงักเล็กนอ้ ย แตก่ ็ไมไ่ ดห้ ยดุ ลง แตด่ วงตาของเธอมี ความจนใจเล็กนอ้ ย คดิ ไมถ่ งึ วา่ กลับมาในประเทศไมน่ าน เธอถงึ กบั ไปลว่ งเกนิ ถงึ สองคน คนหนงึ่ ดาราหญงิ จา้ วยหี่ รู อกี ครัง้ หลนิ ชงิ ชงิ แมว้ า่ เธอจะไมก่ ลวั วา่ คนอน่ื จะทําอะไรกบั เธอ แตว่ า่ ……สงิ่ เหลา่ นล้ี ว้ นเป็ นปัญหาทัง้ หมด กไ็ มร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ แกไ้ ขยงั ไง สามารถแกไ้ ขไดอ้ ยา่ งราบรน่ื ไหม อยา่ จดุ ไฟเผาถงึ ตัวเธออกี

แตค่ วามจรงิ พสิ จู นแ์ ลว้ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ ฝากเรอื่ งไวท้ เี่ ขา แตก่ ไ็ มส่ ามารถจัดการไดด้ ี ในเวลาชว่ งบา่ ย หลนิ ชงิ ชงิ ก็มาหาเรอ่ื งอกี แลว้ แตว่ า่ เธอไมไ่ ดม้ าคนเดยี ว แตพ่ าเพอ่ื นมาดว้ ยหลายคน “คณุ หาน ผลงานทคี่ ณุ ออกแบบให ้ ซงิ หั่วกอ่ นหนา้ นี้ พวกเธอ ทกุ คนชอบมาก ไดย้ นิ วา่ ฉันรจู ้ ักคณุ พอดี ฉันจงึ พาพวกเธอมา ทน่ี ี่ คณุ คงไมร่ ังเกยี จใชไ่ หม?” ตอนท่ี 476 คณุ รอฉนั ผหู ้ ญงิ พวกนลี้ ว้ นแตง่ ตวั สวยงามมาก ทา่ ทางเหมอื นคณุ หนู ไฮโซ แบรนดด์ งั สวมใสบ่ นตวั ทงั้ หมด แตง่ ตวั ไดด้ ทู ันสมยั และมเี สน่ห์ มาก แตว่ า่ …… แววตาทพ่ี วกเธอมองหานมจู่ อื่ แคด่ กู ร็ วู ้ า่ ไมม่ ี เจตนาดี ในตอนน้ี หลนิ ชงิ ชงิ คงแทบอยากจะฉีกเธอใหต้ าย จะแนะนํา ลกู คา้ ใหเ้ ธอไดอ้ ยา่ งไร? ทงั้ หมดคงจะมาหาเรอ่ื ง

อยา่ งไรก็ตาม เธอก็ไมส่ ามารถขบั ไลค่ นเหลา่ นอ้ี อกไปได ้ ทํา ไดแ้ คย่ ม้ิ ออ่ นๆ “คณุ หลนิ แนะนําลกู คา้ ใหฉ้ ัน ฉันจะรังเกยี จไดย้ งั ไง?” เธอยม้ิ แลว้ ใหเ้ สยี่ วเหยยี นพาคนไปทห่ี อ้ งรับรอง บอกวา่ เดย๋ี ว ตวั เองจะตามไปทหี ลงั ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ พาคนไปทห่ี อ้ งรับรองโดยตรง หานมจู่ อ่ื ก็ ไดก้ ลับไปทห่ี อ้ งทํางาน เธอหยบิ เอกสารและหนังสอื แนะนํา นกึ ถงึ ทา่ ทางทไี่ มเ่ ป็ นมติ รของหลนิ ชงิ ชงิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะโทร หาเยโ่ มเ่ ซนิ “เป็ นฝ่ ายโทรหาฉันเอง มเี รอื่ งอะไร?” น้ําเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ มี การหยอกลอ้ เล็กนอ้ ย หานมจู่ อื่ พดู อยา่ งเย็นชา “คณุ จัดการเรอ่ื งแลว้ หรอื ? นค่ี อื วธิ ที ่ี คณุ จัดการหรอื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ อง้ึ อยทู่ างนัน้ ครหู่ นงึ่ จากนัน้ กห็ รต่ี าลง แลว้ พดู อยา่ งอนั ตราย “หมายความวา่ อะไร?”

“เธอพาคนมากมายมาทบี่ รษิ ัทฉัน เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ไปแกป้ ัญหา หรอื ไปยั่วยคุ นอนื่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” เนนิ่ นาน เขาก็ยม้ิ เยาะ “เหอะ ชา่ งไมย่ อมแพจ้ รงิ ๆ ในเมอื่ เป็ น เชน่ นี้ คณุ รอฉัน” “รอคณุ ?” “รอฉันเขา้ ไป” ตก้ึ ตกั้ ! หลังจากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู จบ ก็วางสายทันที ราวกบั วา่ กลวั เธอจะ ปฏเิ สธเขา เมอื่ ไดย้ นิ เขาบอกวา่ จะเขา้ มา หานมจู่ อ่ื ก็ไมร่ เู ้ ป็ นเพราะอะไร ถงึ รสู ้ กึ สบายใจขน้ึ มากอยา่ งอธบิ ายไมถ่ กู ทจี่ รงิ เธอไมต่ อ้ งการ ขอความชว่ ยเหลอื จากเยโ่ มเ่ ซนิ เพยี งแคร่ สู ้ กึ วา่ หลนิ ชงิ ชงิ พงุ่ มาทตี่ วั เอง เป็ นเพราะเยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ ๆ แตต่ อนนัน้ เธอไมไ่ ดเ้ ป็ น ฝ่ ายเขา้ ไปเอง ดงั นัน้ เธอจงึ ไมอ่ ยากเป็ นแพะรับบาป ดที ส่ี ดุ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไปแกป้ ัญหาเอง

ไมว่ า่ พวกเขาตอ้ งการแกไ้ ขยงั ไง อยา่ เอาเธอเขา้ ไปเกย่ี วขอ้ ง ดว้ ยก็พอ หลงั จากเกบ็ โทรศพั ทม์ อื ถอื เสร็จ หานมจู่ อื่ กเ็ ดนิ ไปทางหอ้ ง รับรอง เพงิ่ เดนิ ไปถงึ หนา้ ประตู กไ็ ดย้ นิ เสยี งเครอ่ื งลายครามตก ลงพน้ื ตามดว้ ยเสยี งอทุ านและคําดา่ “คณุ ตาบอดใชไ่ หม? ถงึ กบั ทํากาแฟหกใสต่ วั ฉัน คณุ ตงั้ ใจใช่ ไหม?” เพย้ี ะ! ตอนนหี้ านมจู่ อ่ื เดนิ มาถงึ ทป่ี ระตู ก็เห็นเสยี่ วเหยยี นถกู ผหู ้ ญงิ หนง่ึ ในนัน้ ตบหนา้ ทา่ ทางของเธอเคลอ่ื นไหวเร็วเกนิ ไป เสย่ี วเหยยี นคาดเดาไม่ ถงึ เลย หลังจากถกู เธอตบหนา้ เสร็จ เธอกย็ ังคงยนื อยตู่ รงนัน้ อยา่ งมนึ งง หานมจู่ อ่ื เปลยี่ นสหี นา้ ทนั ที กา้ วไปขา้ งหนา้ อยา่ งรวดเร็ว “คณุ ทําอะไร?”

และเสย่ี วเหยยี นกม็ ตี งั้ ตวั ไดใ้ นเวลานเี้ ชน่ กนั อาจเป็ นเพราะวา่ ถกู คนตบหนา้ เลยโกรธมาก หรอื อาจเป็ นเพราะรสู ้ กึ วา่ อกี ฝ่ าย เป็ นคนทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ เรยี กมาหาเรอ่ื งสรา้ งปัญหา ดงั นัน้ เธอจงึ ไม่ เกรงใจเลย สาดกาแฟทเ่ี หลอื ในมอื ใสผ่ หู ้ ญงิ คนนัน้ โดยตรง “อา๊ ก!!!” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กถ็ กู สาดจนกรดี รอ้ งเสยี งดงั “คณุ บา้ ไปแลว้ ใช่ ไหม? กลา้ ทจี่ ะสาดกาแฟใสฉ่ ัน!” เสยี่ วเหยยี นยนื อยกู่ บั ทยี่ ม้ิ เยาะดว้ ยใบหนา้ โหดรา้ ย “บอกวา่ ฉัน จงใจสาดกาแฟใสต่ วั คณุ ไมใ่ ชห่ รอื ? ถา้ ฉันไมท่ ําอะไรหน่อย เพอื่ ทําใหข้ อ้ กลา่ วหานเ้ี ป็ นจรงิ ไมเ่ ชน่ นัน้ ฉันก็โดนคณุ ตบฟรี เลยไมใ่ ชห่ รอื ?” พดู จบ เธอขวา้ งแกว้ ใสข่ า้ งเทา้ ของอกี ฝ่ าย โดยตรง “คดิ วา่ ขา้ จะเป็ นคนทร่ี ังแกไดง้ า่ ยๆเหรอ ถงึ กลา้ ลงมอื กบั ฉัน?” หลังจากพดู จบ เสยี่ วเหยยี นดงึ แขนเสอื้ ขนึ้ มาโดยตรง อยากจะ พงุ่ เขา้ ไปตอ่ สทู ้ นั ที

พวกเธอมาเพอ่ื หาเรอ่ื ง แตไ่ มค่ าดคดิ วา่ เสยี่ วเหยยี นกลา้ สกู ้ ลบั เลยตงั้ ตวั ไมไ่ ดช้ ว่ั ขณะ แมว้ า่ หานมจู่ อื่ จะตกตะลงึ ไปชวั่ ขณะ แตก่ ย็ อมรับวธิ กี ารของ เสยี่ วเหยยี นอยา่ งนอ้ี ยา่ งรวดเร็ว “พวกคณุ มากเกนิ ไปแลว้ จรงิ ๆ!” หญงิ สาวทถี่ กู สาดกาแฟคนนัน้ รอ้ งไหโ้ วยวายในทนั ที และหลนิ ชงิ ชงิ กต็ กใจมากจนหนา้ ซดี ชี้ อยา่ งโมโหแลว้ ดา่ ทอ “หานมจู่ อื่ คณุ หมายความวา่ ยังไง? คณุ ตอ้ นรับแขกอยา่ งนเ้ี ลยหรอื ? ฉันหวงั ดแี นะนําลกู คา้ ใหค้ ณุ คณุ กลับทําใหค้ นทฉี่ ันพามาเจอความวนุ่ วายอยา่ งน?ี้ ” “หวงั ดแี นะนํา?” กอ่ นทห่ี านมจู่ อ่ื ยงั ไมท่ ันพดู ขน้ึ เสยี่ วเหยยี นก็ พงุ่ เขา้ ไปดว้ ยความโกรธ “คณุ ยังกลา้ มาพดู เหรอ ฉันหวงั ดี เสริ ฟ์ กาแฟใหค้ ณุ แตพ่ วกคณุ ละ่ ? จงใจสะดดุ เทา้ ฉัน ทําให ้ กาแฟฉันหก แลว้ พวกคณุ ใชโ้ อกาสนปี้ ัดความรับผดิ ชอบมาให ้ ฉัน แตค่ งคดิ ไมถ่ งึ สนิ ะ? วา่ ฉันไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะรังแกไดง้ า่ ยๆ” หลนิ ชงิ ชงิ ไมไ่ ดค้ ดิ วา่ เธอจะดรุ า้ ยขนาดนี้ โกรธมากจนพดู เสยี ง ดงั “ไดเ้ ลย คณุ สาดกาแฟหกใสค่ นอน่ื ไมข่ อโทษยังไมพ่ อ แต่ ยังมาบดิ เบอื นขอ้ เท็จจรงิ อยา่ งนี้ ฉันจะโพสตเ์ รอ่ื งนท้ี าง

อนิ เทอรเ์ น็ตตอนนเ้ี ลย บรษิ ัทของคณุ มที ัศนคตทิ แ่ี ยม่ าก อยาก คดิ ทจ่ี ะเปิดในเมอื งเป่ ยตอ่ ไปเลย” ระหวา่ งพดู หลนิ ชงิ ชงิ กห็ ยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมา เสยี่ วเหยยี นสหี นา้ เปลยี่ นไปทันที “คณุ กลา้ หรอื !” หลนิ ชงิ ชงิ ยมิ้ เยาะทม่ี มุ ปาก “ฉันมอี ะไรทไ่ี มก่ ลา้ ?” “คณุ ไมม่ อี ะไรทไี่ มก่ ลา้ จรงิ ๆ” หานมจู่ อ่ื ทย่ี นื ขา้ งๆ ดฉู ากนด้ี ว้ ย สายตาเย็นชามาตลอด ก็พดู ขน้ึ กะทันหนั หลงั จากทเ่ี ธอพดู จบ กห็ นั หนา้ ไปมองเสย่ี วเหยยี นทอ่ี ยขู่ า้ งๆ “คณุ ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม? พวกเธอไดแ้ ตะตอ้ งคณุ ตรงไหนไหม?” ในตอนแรกเสยี่ วเหยยี นแคน่ ง่ิ องึ้ เล็กนอ้ ย จากนัน้ ไมน่ านเธอก็ หล่ังนํ้าตารอ้ งไหฟ้ มู ฟาย “ม!ี เมอ่ื กพ้ี วกเธอเตะเทา้ ฉัน และยังกลา่ วหาวา่ ฉันสาดกาแฟ ใสพ่ วกเธอ แคน่ ย้ี งั ไมพ่ อ ยังตบหนา้ ฉันดว้ ย” หลังจากพดู จบ เสยี่ วเหยยี นก็ยนื่ มอื ไปกมุ แกม้ ทบ่ี วมเล็กนอ้ ยของตวั เอง “มจู่ อื่ พวกเธอไมไ่ ดม้ าเพอื่ เป็ นลกู คา้ เลย พวกเธอตงั้ ใจมาหา เรอ่ื งชดั ๆ”

“ตงั้ ใจเหรอ?” แววตาของหานมจู่ อื่ เครง่ ขรมึ เล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาตอ่ หนา้ หลนิ ชงิ ชงิ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “นัน้ กโ็ ทร หานักขา่ วมาเลยแลว้ กนั ใหพ้ วกเธอมาดเู หตกุ ารณจ์ รงิ ฉันเชอื่ วา่ นักขา่ วจะเต็มใจอยา่ งยง่ิ ” หลังจากพดู จบ หานมจู่ อื่ ครนุ่ คดิ อยพู่ ักหนง่ึ แลว้ พดู วา่ “ฉันคดิ รู ้ วา่ โทรหานักขา่ วคนไหนดี เพราะยงั ไงแลว้ ชว่ งนฉ้ี ันก็มกี ระแส บนอนิ เทอรเ์ น็ตไมน่ อ้ ย นัน้ ก…็ …” “หานมจู่ อ่ื คณุ หมายความวา่ อะไร?” หลนิ ชงิ ชงิ ถกู คําพดู ของ เธอทรมานแทบบา้ ถามเธอดว้ ยความโกรธ เมอ่ื ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื หนั หนา้ จอ้ งมองเธอ “คณุ หลนิ เป็ นอะไร? คณุ จะโพสตข์ า่ วไมใ่ ชเ่ หรอ? ในเมอื่ คณุ จะโพสตข์ า่ ว นัน้ ฉันก็ จะไมน่ อ้ ยหนา้ อกี อยา่ ง คนในบรษิ ัทของฉันไดร้ ับความไมเ่ ป็ น ธรรม ฉันก็จะตอ้ งดํารงความยตุ ธิ รรมใหก้ บั เธอ อยใู่ นเมอื งเป่ ย ตระกลู หานของเรากไ็ มไ่ ดเ้ กรงกลัวอํานาจใดๆ รวมทงั้ พวกคณุ ดว้ ย” สหี นา้ ของหลนิ ชงิ ชงิ เปลยี่ นเป็ นสซี ดี เล็กนอ้ ย เธอกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งอยา่ งแรงมองไปทหี่ ญงิ สาวทส่ี งบและมพี ลงั อํานาจท่ี แข็งแกรง่ และมรี ปู ลักษณ์ทงี่ ดงามคมชดั คนน้ี

เพราะความมัน่ ใจในตวั เอง จงึ สงบใจเย็น เพราะความสงบใจ เย็น จงึ ไมส่ ะทกสะทา้ น เพราะเธอใจเย็น จงึ ทําใหห้ ลนิ ชงิ ชงิ สหี นา้ ดนู ่าเกลยี ด คณุ หนูทเ่ี คยออ่ นโยนและสภุ าพในอดตี ตอนนเ้ี กอื บจะ กลายเป็ นหญงิ ใจหยาบ จๆู่ หลนิ ชงิ ชงิ กต็ ระหนักถงึ วา่ วนั น้ี ตวั เองมาทน่ี เ่ี ป็ นการกระทําทผี่ ดิ พลาด ตอ่ ใหเ้ ธอจะไมป่ ลอ่ ย ผหู ้ ญงิ คนน้ี กไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งออกเองหนา้ “วา่ ยงั ไง เราโทรหาคนพรอ้ มกนั ?” หานมจู่ อ่ื เขยา่ โทรศพั ทไ์ ป ทางเธอ “เอาไหม?” หลนิ ชงิ ชงิ มองเธอดว้ ยรมิ ฝี ปากขาวซดี “คณุ ขฉู่ ัน คณุ คดิ วา่ ตระกลู หลนิ ของเราจะกลัวตระกลู หานของ คณุ หรอื ?” ในเมอื่ ไดเ้ อาชอ่ื เสยี งของตระกลู หานออกมาบงั หนา้ แลว้ นัน้ หานมจู่ อื่ กไ็ มร่ ังเกยี จทจี่ ะบงั ไวอ้ กี หน่อย เธอเมม้ รมิ ฝี ปากอยา่ ง มเี สน่ห์ “ลองดกู ็ได”้

“คณุ !” หลนิ ชงิ ชงิ รสู ้ กึ ขข้ี ลาดในทันใด แมว้ า่ ตระกลู ของเธอจะ มอี ํานาจใน เมอื งเป่ ยบา้ ง แตต่ อ้ งการทจี่ ะปะทะกบั ตระกลู หาน โดยตรง ก็ไมม่ โี อกาสชนะเลยสกั นดิ บวกกบั ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยู่ ฝ่ ายผหู ้ ญงิ คนน้ี หากทงั้ สองตระกลู เกดิ การปะทะขนึ้ มา นัน้ ตระกลู หลนิ ของพวกเธอ……อาจจะสญู สลายเทา่ นัน้ ตอนท่ี 477 นํา้ กรด เมอื่ คดิ ถงึ สงิ่ นี้ หลนิ ชงิ ชงิ รสู ้ กึ หวาดกลัวเล็กนอ้ ยในทันใด เธอรวู ้ า่ ตวั เองใจรอ้ นไป แตว่ า่ ในเมอ่ื ไดท้ ําไปแลว้ กถ็ อยกลบั ไมไ่ ด ้ ตอนนไ้ี มท่ นั ทจ่ี ะถอยกลบั อกี แลว้ “ไดเ้ ลย” หลนิ ชงิ ชงิ พยกั หนา้ “โทรกโ็ ทร คณุ นกึ วา่ ฉันกลัวหรอื ไง!” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “ความกลา้ หาญของคณุ หลนิ น่าชน่ื ชม จรงิ ๆ”

แตท่ นั ทที เี่ ธอกดโทรศพั ท์ คนขา้ งๆเธอก็รบี หา้ มปรามเธออยา่ ง รวดเร็ว “ชา่ งเถอะ เราไปกนั ดกี วา่ ” ไปเถอะไปกนั เถอะ\" “ใช่ ชงิ ชงิ จะไปถอื สากบั ผหู ้ ญงิ แบบนที้ ําไม แยง่ ผชู ้ ายของคน อนื่ แลว้ ยงั เอาอํานาจมาขม่ ดว้ ย ไรย้ างอายจรงิ ๆ!” “เธอไรย้ างอายมากขนาดน้ี คดิ วา่ การแยง่ ผชู ้ ายของคนอน่ื น่าจะเป็ นเรอื่ งทเี่ ธอถนัดมากทส่ี ดุ แลว้ พวกเราเป็ นกลุ สตรี อยา่ ไปถอื สากบั เธอเลย!” “พวกคณุ กําลังทําอะไร?” หลนิ ชงิ ชงิ ตอ้ งการโพสตข์ า่ วบนั เทงิ แตโ่ ทรศพั ทย์ งั ไมท่ นั ไดก้ ด พวกผหู ้ ญงิ ทเี่ ธอพามา กห็ า้ มปราม เธอตลอด หานมจู่ อื่ ทอี่ ยตู่ รงขา้ มไดเ้ ห็นฉากนี้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตเ่ ป็ นเสยี่ ว เหยยี นทว่ี างมอื ลง แลว้ หวั เราะเยาะ “ดเู หมอื นวา่ เพอ่ื นของคณุ จะเป็ นคนขข้ี ลาดหมดนะ ตอนทเี่ ขา้ มาหาเรอื่ ง ไมไ่ ดส้ บื กอ่ น หรอื วา่ บรษิ ัทแหง่ นใี้ ครเป็ นคนกอ่ ตงั้ ? ถงึ มารจู ้ ะกลวั ในตอนน?้ี หลงั จะพวกคณุ ออกไป ฉันจะสบื ประวตั ขิ องพวกคณุ แตล่ ะคน ใหล้ ะเอยี ด”

คนพวกไดย้ นิ เขา้ สหี นา้ ซดี ลงทันที พวกเธอโดนหลนิ ชงิ ชงิ เรยี กมา และตระกลู หลนิ ถอื เป็ นตระกลู ใหญใ่ นบรรดาพวกเธอแลว้ ครัง้ นหี้ ลนิ ชงิ ชงิ แคพ่ ดู ถงึ เรอ่ื งทค่ี ู่ นัดหมายของตวั เองถกู แยง่ ไปเทา่ นัน้ และคนนัน้ ยงั เป็ นเยโ่ ม่ เซนิ ดว้ ย พวกเธอกโ็ กรธตามขนึ้ มาในทันที จากนัน้ ก็ ประจบประแจงบอกวา่ จะมาทวงความยตุ ธิ รรมกบั เธอดว้ ย แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ แทจ้ รงิ แลว้ นคี่ อื ตระกลู หาน! แมว้ า่ พวกเขาจะตอ้ งลว่ งเกนิ ตระกลู หลนิ ก็ไมอ่ ยากทจี่ ะไป ลว่ งเกนิ ตระกลู หาน “คอื วา่ เมอ่ื กพ้ี วกเราไมไ่ ดต้ งั้ ใจจรงิ ๆ ทําใหเ้ ธอสะดดุ โดยไมไ่ ด ้ เจตนา จรงิ ๆ คณุ อยา่ โกรธพวกเราเลยนะ เราขอโทษคณุ ” “พวกคณุ กําลังทําอะไร? ถงึ กบั ขอโทษคนแบบนจ้ี รงิ หรอื ?” หลนิ ชงิ ชงิ โกรธจนแทบจะกระอกั เลอื ด ทา่ ทางการเป็ นกลุ สตรี ในปกติ ไมม่ เี หลอื เลยสกั นดิ “ ชงิ ชงิ ชา่ งเถอะ เราไมก่ ลา้ มเี รอื่ งกบั พวกเธอ”

“ใชเ่ ลย ชงิ ชงิ เรารบี ไปกนั เถอะ ถา้ คณุ ไมย่ อม……งัน้ เรากก็ ลบั กอ่ นนะ” “แมฉ่ ันใหฉ้ ันกลบั ไปทานขา้ วเย็นในคนื น”้ี “พอ่ ของฉันจะพาฉันไปออกงาน งัน้ ฉันกไ็ ปกอ่ นนะ” ในเวลาอนั รวดเร็ว กลมุ่ คนทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ พามา ทกุ คนตา่ งก็มี เหตผุ ลของตวั เอง และสดุ ทา้ ยก็จากไปเหลอื หลนิ ชงิ ชงิ ไวค้ น เดยี ว ใบหนา้ ของหลนิ ชงิ ชงิ อารมณแ์ ปรปรวน จากนัน้ กแ็ ดงเล็กนอ้ ย เพราะความอบั อาย ความเปลย่ี นแปลงรวดเร็วจนสะดดุ ตา เดมิ ทเี สย่ี วเหยยี นเจ็บทหี่ นา้ มาก แตต่ อนนไ้ี ดเ้ ห็นสภาพนขี้ อง หลนิ ชงิ ชงิ ทันใดนัน้ ก็รสู ้ กึ วา่ คนทเี่ จ็บปวดหนา้ ควรจะเป็ น หลนิ ชงิ ชงิ ถงึ จะถกู เธอจงึ หวั เราะชอบใจเสยี งดงั “น่าหวั เราะจรงิ ๆ หาแตค่ นทไี่ มเ่ ขา้ ทา่ พวกนี้ คณุ ยังกลา้ มาหา เรอ่ื งทบ่ี รษิ ัทของเรา คณุ หลนิ แมว้ า่ คณุ จะเป็ นลกู คา้ ของบรษิ ัท เรา แตฉ่ ันขอแนะนําใหค้ ณุ คณุ ยกเลกิ สญั ญาดกี วา่ ไหม? ไมอ่ ยา่ งนัน้ เป็ นแบบนบ้ี อ่ ยๆ น่าอายจังเลย”

หลนิ ชงิ ชงิ “คณุ กลา้ ดยี ังไง!” “ฉันวา่ คณุ ฟังภาษาคนไมร่ เู ้ รอ่ื งเหรอ?” ในเมอื่ ไดแ้ ตกคอกนั แลว้ งัน้ เธอก็คดิ อะไรพดู อะไรตรงไปตรงมาเลยแลว้ กนั “ฉันได ้ พดู ขนาดนแ้ี ลว้ คณุ ยังมาถามฉันวา่ กลา้ หรอื เปลา่ ?” ถามทําไม เนยี่ ?” หานมจู่ อื่ ถงึ ถอยไปอยขู่ า้ งๆ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะขําแลว้ เสยี่ วเหยยี นนี่ ดทู า่ ทางแลว้ ก็เหลอื อดเหลอื ทนแลว้ จรงิ ๆ ตอ้ งการระบายความ คบั ใจทไี่ ดร้ ับในเมอื่ กี้ ออกมาทงั้ หมด ตอนทเี่ สย่ี วเหยยี นระบายความโกรธ โดยปกตแิ ลว้ มเี พยี งไมก่ ่ี คนเทา่ นัน้ ทจี่ ะรับไหว เธอจงึ ถอยหา่ งออกไปเหมอื นดลู ะคร เสยี เลย หลนิ ชงิ ชงิ ถกู วา่ จนไมส่ ามารถเถยี งกลบั ได ้ และยงั เป็ นครัง้ แรก ทเ่ี ธอถกู คนเหยยี บหยามแบบนี้ และหานมจู่ อื่ ยงั ยนื มองอยู่ ขา้ งๆอยา่ งสบายอารมณ์ เธอโกรธมากจนเดนิ ตรงไปหา หานมจู่ อื่ ทันที “เป็ นเพราะคณุ คนเดยี ว ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะคณุ วันนฉ้ี ันก็ไมอ่ บั อาย ขนาดนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จะไมถ่ กู คณุ แยง่ ไป! หานมจู่ อื่ !”

เธอเดนิ เขา้ มาหาตวั เองกะทนั หนั ในมอื กไ็ มร่ วู ้ า่ ถอื อะไรไว ้ ตอ้ งการทจ่ี ะสาดใสห่ านมจู่ อ่ื เลย สหี นา้ ของเสยี่ วเหยยี นเปลยี่ นไปอยา่ งมาก “มจู่ อื่ ระวัง รบี หลบ ไป!” เมอ่ื เห็นวา่ มขี องเหลวบางอยา่ งพงุ่ เขา้ สตู่ วั เอง ตอนทห่ี านมจู่ ่ื ออยากจะหลบ ก็ไมท่ ันแลว้ มนั เร็วเกนิ ไป เธอแคส่ ามารถหนั หลังกลับโดยอตั โนมัติ แตใ่ นวนิ าทตี อ่ มา รา่ งทส่ี งู ใหญก่ พ็ งุ่ เขา้ มาบงั หนา้ เธอไวอ้ ยา่ ง รวดเร็ว “อา๊ ก!” เสยี งกรดี รอ้ งดงั ขน้ึ แตก่ ลบั มาจากหลนิ ชงิ ชงิ เอง “เยโ่ มเ่ ซนิ !” “เยโ่ มเ่ ซนิ ? หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว ถงึ พบวา่ คนที่ ชว่ ยเธอบงั ทงั้ หมดนไี้ ว ้ คอื เยโ่ มเ่ ซนิ แตใ่ นตอนนี้ สหี นา้ ของเขาดเู หมอื นจะเจ็บปวดเล็กนอ้ ย และ เหงอื่ แตกทัง้ หนา้ ?

เมอ่ื ก…้ี … ของเหลวทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ ถอื ไวใ้ นมอื สาดเขา้ ใสต่ วั เอง คอื อะไร? ดทู า่ ทางทเี่ จ็บปวดของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ความคดิ ทนี่ ่ากลัว บางอยา่ ง พาดผา่ นในใจของเธอ เธอจอ้ งไปทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ อยา่ ง ดเุ ดอื ด “คณุ สาดอะไร?” ดวงตาของเธอน่าหวาดกลัว เสมอื นจะกดั กนิ ตวั เธอ หลนิ ชงิ ชงิ อาจจะตกใจกลัวจนมนึ งง เพยี งตอบกลับคําหนง่ึ อยา่ งแข็งทอ่ื “คอื คอื นํ้ากรด……” เมอื่ หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เขา้ ก็แทบจะเป็ นลม แตใ่ นวนิ าทตี อ่ มา เธอก็สงบสตอิ ารมณไ์ ดอ้ ยา่ งรวดเร็ว รบี เดนิ ไปออ้ มไปดา้ นหลังของเยโ่ มเ่ ซนิ ดแู ลว้ พบวา่ เสอ้ื สทู ของเขา ถกู เผาจนเห็นเนอ้ื และเลอื ดแลว้ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ เปลย่ี นหนักในทนั ที พดู โดยไมไ่ ดค้ ดิ เลยวา่ “รบี ถอดเสอื้ สทู ออก”

เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดเู หมอื นจะนกึ ถงึ อะไร รบี ถอดเสอ้ื สทู ออกอยา่ ง รวดเร็ว จากนัน้ กถ็ กู หานมจู่ อ่ื ดงึ เขา้ ไปในหอ้ งน้ําของหอ้ งพัก ผอ่ น หลังจากทเี่ ขา้ มา หานมจู่ อื่ กพ็ ลกิ ตวั ไปเอาฝักบวั ของหอ้ งน้ํา เปิดนํ้าสาดไปทหี่ ลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เรอื่ ยๆ มอื รบี ถอดเสอื้ เชต้ิ สี ขาวของเยโ่ มเ่ ซนิ ทงิ้ ลงบนพนื้ เมอ่ื เห็นผวิ ทโ่ี ดนเผาไหม ้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ มบี างอยา่ งสําลักอยใู่ นลําคอ รสู ้ กึ ไมส่ บายใจยงิ่ นัก เธอฝื นทนกบั ความรสู ้ กึ อดึ อดั นี้ ลา้ งน้ําเย็นใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตลอด หนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ มเี หงอื่ ไหลออกมา ความเจ็บปวดอยา่ ง รนุ แรง สง่ มาจากหลงั ความเจ็บปวดแบบนัน้ ควรจะอธบิ าย อยา่ งไรด?ี เสมอื นเขา้ สกู่ ระดกู เขาก็พอรแู ้ ลว้ วา่ ทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ สาดคอื อะไร? โชคด…ี … โชคดที เี่ ขามาแลว้

เสยี่ วเหยยี นตกใจกบั ฉากทน่ี ่าทงึ่ นี้ จนไมไ่ ดต้ อบสนองเป็ น เวลานาน ตอนทเ่ี ธอตงั้ ตวั ได ้ ก็รบี พงุ่ ไปเคาะประตทู หี่ อ้ งน้ํา “มจู่ อ่ื เป็ นยังไงบา้ ง ตอ้ งการใหฉ้ ันทําอะไรไหม?” หานมจู่ อ่ื ทกี่ ําลังลา้ งนํ้าอยขู่ า้ งในไดย้ นิ เสยี งของเสยี่ วเหยยี น จงึ พดู วา่ “รบี โทรเรยี กรถพยาบาล!” “ได!้ ” เสย่ี วเหยยี นรบี หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาโทรเรยี ก รถพยาบาล สว่ นหลนิ ชงิ ชงิ ทอี่ ยขู่ า้ งๆ ก็ไดย้ นื อยกู่ บั ทอี่ ยา่ งองึ้ ทง่ึ ทงั้ หนา้ เต็มไปดว้ ยความเหลอื เชอื่ ทําไมถงึ เป็ นอยา่ งน?้ี ทงั้ ๆทเ่ี ธอ……คนทจ่ี ะสาดคอื หานมจู่ อ่ื แตเ่ ป็ นเพราะอะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดว้ งิ่ ออกมาบงั ไวใ้ หเ้ ธอ? เมอื่ นกึ ถงึ ตรงน้ี หลนิ ชงิ ชงิ ตกใจกลวั จนถอยหลังไปหลายกา้ ว สหี นา้ ขาวซดี จบแลว้ เธอสาดน้ํากรดใสต่ วั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ ไปเขา……จะไม่ ปลอ่ ยตวั เองไวห้ รอื เปลา่ ?

ตอนที่ 478 คณุ สาํ คญั หลงั จากทเี่ สยี่ วเหยยี นโทรเรยี กรถพยาบาลเสร็จ กห็ นั หนา้ ไป เห็นหลนิ ชงิ ชงิ ยังคงยนื อยทู่ นี่ ่ัน ทนั ใดนัน้ เธอก็นกึ ขน้ึ ไดอ้ ะไร บางอยา่ ง รบี โทรหาแจง้ ตํารวจทันที โดยบอกวา่ ทนี่ มี่ คี นตงั้ ใจ ใชน้ ้ํากรดทํารา้ ยคน หลังจากวางสาย เสยี่ วเหยยี นจอ้ งไปทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ อยา่ งดเุ ดอื ด แลว้ พดู วา่ “คณุ มันผหู ้ ญงิ ทจี่ ติ ใจโหดเหย้ี ม คยุ กนั คอื คยุ กนั ทะเลาะกนั กท็ ะเลาะกนั แตค่ ณุ ถงึ กบั ยังเตรยี มน้ํากรดมาดว้ ย หวั ใจและเลอื ดของคณุ เป็ นสดี ําหมดเลยหรอื ?” หลนิ ชงิ ชงิ ยงั คงตกอยใู่ นจนิ ตนาการทต่ี วั เองทํารา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ จงึ ไมร่ ตู ้ วั เป็ นเวลานาน “ฉันโทรแจง้ ตํารวจแลว้ เดย๋ี วตํารวจมาแลว้ คณุ บอกกบั พวก เขาดว้ ยตวั เอง!” “แจง้ ตํารวจ……” หลนิ ชงิ ชงิ คอ่ ยๆตงั้ ตัวได ้ “ไม่ แจง้ ตํารวจ ไมไ่ ด…้ … ฉันไปทสี่ ถานตี ํารวจไมไ่ ด ้ ไมไ่ ด!้ ” เธอเป็ นถงึ คณุ หนูไฮโซแหง่ ตระกลู หลนิ ชอื่ เสยี งของเธอดมี าโดยตลอด

ถา้ เธอไดเ้ ขา้ ไปในสถานตี ํารวจ นัน้ ตอ่ ไปเธอกห็ มดอนาคตแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? นกึ ถงึ สง่ิ น้ี หลนิ ชงิ ชงิ ลกุ ขน้ึ อยา่ งกะทันหนั เดนิ โซซดั โซเซไป ขา้ งนอก เสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ เธอกําลังจะหนี เขา้ ไปจับเธอไว ้ “คณุ จะหนไี ปไหน? คณุ คดิ วา่ ตวั เองจะหนีพน้ หรอื ?” “ปลอ่ ยฉัน!” หลนิ ชงิ ชงิ อยากจะหลดุ พน้ จากเธออยา่ งกระวน กระวาย ในเวลาน้ี เธอคดิ ไดเ้ พยี งวา่ ตวั เองใหต้ ํารวจจับไมไ่ ด ้ เธอไมส่ ามารถขายหนา้ แบบนไี้ ด ้ หลนิ ชงิ ชงิ ทคี่ ดิ แคอ่ ยากจะ หนมี พี ละกําลงั มาก ดงั นัน้ เธอจงึ หลดุ ออกในทนั ที ตอนทเี่ สย่ี วเหยยี นยังคดิ อยากจะไลต่ ามไป ก็ไดน้ กึ ขน้ึ บางอยา่ งกะทนั หนั แลว้ หนั กลับมา “มจู่ อื่ หลนิ ชงิ ชงิ หนไี ป แลว้ จะใหค้ นจับเธอกลบั มาไหม?” หานมจู่ อ่ื ทอ่ี ยใู่ นหอ้ งน้ํา เมอ่ื ไดย้ นิ กข็ มวดคว้ิ เล็กนอ้ ย ในเวลานี้ ยังจะในคนไปจับเธอกลับมา? ในขณะนส้ี งิ่ ทสี่ ําคญั ทส่ี ดุ ก็คอื จัดการกบั แผลของเยโ่ มเ่ ซนิ หรอื เปลา่ ? เมอื่ นกึ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื จงึ พดู อยา่ งเย็นชา “ไมต่ อ้ งไปสนเธอ คณุ เขา้ มาชว่ ยฉันหน่อย”

“อมื ได”้ เสยี่ วเหยยี นจะยนื่ มอื ไปเปิดประตู แตเ่ ปิดไมไ่ ด ้ “ทําไมถงึ เปิดไมไ่ ด?้ คณุ เปิดกลอนประตหู น่อย” หานมจู่ อื่ ตงั้ ใจลา้ งนํ้าทห่ี ลังของเยโ่ มเ่ ซนิ ตลอด เมอื่ ไดย้ นิ เขา้ ยงั รสู ้ กึ แปลกใจ เมอ่ื กต้ี อนทเ่ี ธอเขา้ มาไมไ่ ดล้ ็อคประตนู ะ? ทําไมถงึ ผลกั ออกไมไ่ ด?้ เมอ่ื นกึ ถงึ อยา่ งน้ี หานมจู่ อ่ื กเ็ งยหนา้ ขนึ้ มาดู ตอนทจ่ี ะเดนิ ไปดู ทก่ี ลอนประตู ถงึ ไดพ้ บวา่ คอื เยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี น่ื มอื ดนั ประตไู ว ้ “คณุ ……” “อยา่ เปิด” เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามเจ็บปวดทก่ี ร็ ะงับไว ้ หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย “ทําไม? ฉันตอ้ งการผชู ้ ว่ ยอกี คน” แมว้ า่ เขาจะเจ็บปวดจนทนไมไ่ หว แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ังคงไมส่ ง่ เสยี งครํา่ ครวญออกมา และดวงตาสดี ํากย็ ังคงจอ้ งมองเธอ อยา่ งตงั้ ใจ “คณุ คดิ วา่ นอกจากคณุ แลว้ ฉันจะใหผ้ หู ้ ญงิ คนอนื่ เห็นฉันในสภาพน?้ี ” หานมจู่ อื่ “……”

หวั ใจกระตกุ วบู หานมจู่ อื่ แทบอยากจะตบหนา้ ใหเ้ ขามสี ติ “ป่ านนแี้ ลว้ คณุ ยังมาใสใ่ จกบั เรอื่ งแบบน้ี คอื ชวี ติ คณุ ทส่ี ําคญั กวา่ หรอื ศกั ดศ์ิ รสี ําคญั กวา่ ” เธอโกรธจัดมาก จนดวงตาทัง้ คแู่ ดงเล็กนอ้ ย เมอ่ื เห็นเธอมที า่ ทางเชน่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ดกลนั้ ความเจ็บปวดท่ี เขา้ สกู่ ระดกู จากหลัง จอ้ งมองเธออยา่ งตงั้ ใจ รมิ ฝี ปากบางเบา เปิดออกเล็กนอ้ ย “คณุ สําคัญกวา่ ” หานมจู่ อื่ หวั ใจกระตกุ วบู “คณุ ……” คนคนน้ี ถงึ ในเวลานแี้ ลว้ ยังจะมใี จทจี่ ะพดู เรอื่ งแบบน้ี หานมจู่ ่ื อถกู เขาทําใหโ้ กรธมาก จอ้ งเขม็งเขาอยา่ งดดุ นั ! สายตาน้ี มองในสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ กลับเป็ นการตําหนทิ ่ี มเี สน่ห์ รมิ ฝี ปากบางซดี ของเขาเมม้ เล็กนอ้ ย “โชคดที ฉ่ี ัน มาแลว้ ของน่ันถา้ หากสาดใสต่ วั คณุ ผลทตี่ ามมาไมก่ ลา้ จนิ ตนาการ”

“หานมจู่ อ่ื “……คณุ หบุ ปากไดห้ รอื ยัง? สงิ่ ทค่ี ณุ ควรกงั วล ตอนนี้ คอื บาดเจ็บของคณุ เอง!” คนคนนเี้ ป็ นอะไรกนั แน่? ทัง้ ๆทห่ี ลังไดบ้ าดเจ็บขนาดนแ้ี ลว้ เขา ยงั พดู ดดั จรติ กบั ตวั เองแบบนอี้ กี ! ชา่ งน่ารําคาญจรงิ ๆ! หานมจู่ อื่ ไมส่ นใจเขาอกี เดนิ ออ้ มไปขา้ งหลัง ลา้ งนํ้าใหเ้ ขา ตอ่ ไป เสย่ี วเหยยี นยงั คงถามอยขู่ า้ งนอก เธอถงึ ตอ้ งพดู วา่ “คณุ รอไวข้ า้ งนอกเถอะ ทน่ี ฉี่ ันจัดการเองกพ็ อแลว้ รอ รถพยาบาลเขา้ มา เราคอ่ ยออกไป” “งัน้ ก็ได”้ ทจ่ี รงิ เสย่ี วเหยยี นเชอ่ื ฟังคําพดู ของหานมจู่ อื่ มาก เธอ สง่ั อยา่ งนี้ เสย่ี วเหยยี นกท็ ําตามแบบนี้ ดงั นัน้ เธอจงึ รบี เดนิ ลง ไปขา้ งลา่ ง เพอ่ื ไปรอรถพยาบาล ในหอ้ งน้ํา มเี พยี งเสยี งน้ําไหล เสยี งหายใจของทัง้ สอง ถกู กลบเกลอื่ นดว้ ยเสยี งน้ํา หานมจู่ อ่ื ยนื อยขู่ า้ งหลังชว่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ลา้ งน้ําตลอด เธอไมม่ วี ธิ อี ะไรเลย กอ่ นทรี่ ถพยาบาลจะมา เธอ สามารถทําไดเ้ พยี งเชน่ นี้

หวั ใจทัง้ ดวง วา้ วนุ่ ยงิ่ นัก ตอนนหี้ านมจู่ อื่ หวังเพยี งวา่ รถพยาบาลมาถงึ เร็วๆ และเยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ ับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ดนั ไมส่ ง่ เสยี งอะไร เลยสกั คํา ใจเธอเกอื บจะทนไมไ่ หวแลว้ ในทส่ี ดุ หานมจู่ อ่ื ก็ไดย้ นิ เสยี งไซเรนของรถพยาบาลดงั ขน้ึ ใน วนิ าทนี ัน้ เสมอื นเสยี งทไี่ พเราะจากสวรรค์ รถพยาบาลมาแลว้ ? หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ ในแววตาประกาย ความตน่ื เตน้ “กลัวไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ทไี่ มไ่ ดพ้ ดู มาตลอด ถามขนึ้ ในทันใด หานมจู่ อ่ื มองไปทด่ี า้ นหลงั ศรี ษะของเขา “อะไรนะ?” เขาหนั กลบั มา หนั หนา้ มาทางเธอ หานมจู่ อ่ื สหี นา้ เปลยี่ นไป ทันที “คณุ หนั หลังกลบั ฉันชว่ ยคณุ ลา้ งนํ้าตอ่ ” สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดแู ยม่ าก รมิ ฝี ปากเขยี วซดี หนา้ ผากปก คลมุ ไปดว้ ยเหงอื่ เห็นไดว้ า่ อาการบาดเจ็บนัน้ เจ็บปวดมาก เพยี งใด

เมอ่ื เห็นทา่ ทางของเขาแบบนี้ หานมจู่ อ่ื ยอมไปดแู ผลของเขา ดกี วา่ เขาไมพ่ ดู อะไร แตก่ ็จอ้ งมองตวั เองไมข่ ยับ “กลัวฉันตายไหม?” หวั ใจของหานมจู่ อ่ื กระตกุ วบู ออ้ มมาขา้ งหลังเขาโดยตรง ลา้ ง น้ําเย็นทหี่ ลงั ของเขาตอ่ พรอ้ มพดู ดว้ ยเสยี งดุ “คณุ ไมต่ อ้ งมาพดู เหลวไหล แผลพวกน้ี คณุ อยากจะตายยัง ยากเลย” “ดเู หมอื นวา่ คณุ จะไมก่ ลวั สนิ ะ” เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะเบาๆ หานมจู่ อื่ ขมวดคว้ิ อยา่ งระแวง “คณุ หมายความวา่ ยงั ไง?” “ไมม่ อี ะไร” ในไมช่ า้ เปลรถพยาบาลกข็ น้ึ มาชนั้ บน มาถงึ หนา้ ประตหู อ้ งนํ้า โดยตรง หลังจากหานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี ง ก็รบี เปิดประตทู นั ที จากนัน้ กพ็ าเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปปฐมพยาบาล หลงั จากปฐมพยาบาลงา่ ยๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขนึ้ รถพยาบาล เพราะ ยังไงเขาไดร้ ับบาดเจ็บขนาดนี้ หานมจู่ อ่ื ก็ไมส่ ามารถทง้ิ เขา อยา่ งไมส่ นใจได ้ ดงั นัน้ จงึ ขนึ้ รถพยาบาลไปดว้ ย

หลงั จากขนึ้ ไปในรถพยาบาล มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดจ้ ับเธอไว ้ แน่นไมย่ อมปลอ่ ย ในขณะเดยี วกนั ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื อยากจะดงึ ออก เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ พง่ิ พลังมากขนึ้ เธออยากจะดงึ มอื กลับกไ็ มม่ โี อกาสเลย หานมจู่ อื่ เหลอื บมองใบหนา้ ซดี เซยี วของคนคนน้ี ก็พมึ พําในใจ ไดร้ ับบาดเจ็บขนาดนแ้ี ลว้ เอาพละกําลงั มากขนาดนม้ี าจาก ไหน? นอกจากนบ้ี าดแผลยงั ลกึ มากดว้ ย เขายังใชแ้ รงมากแบบ นี้ ถา้ ไดร้ า้ ยแรงมากขน้ึ จะทํายงั ไงด?ี เมอ่ื นกึ ถงึ ทา่ ทางเมอ่ื กี้ ของเขา ทบ่ี งั ใหเ้ ธออยา่ งไมห่ ว่ งความปลอดภยั ของตวั เองเลย หานมจู่ อ่ื กใ็ จออ่ นลง ชา่ งเถอะ เขาจะจับกใ็ หเ้ ขาจับเถอะ ยงั ไงแคจ่ ับมอื นดิ หน่อย เธอกไ็ มไ่ ดเ้ สยี หายอะไร ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ ยอมแพ ้ สง่ มอื เล็กๆของเธอใหเ้ ขาอยา่ ง นุ่มนวล

เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื ทอี่ อ่ นนุ่มเสมอื นไรก้ ระดกู คนู่ ัน้ ออ่ นละมนุ ราว กบั ขนมสายไหม หลายปีทผี่ า่ นมา เป็ นครัง้ แรกทรี่ สู ้ กึ อมิ่ เอมใจ ไมน่ อ้ ย แมว้ า่ บาดแผลทหี่ ลังอาการบาดเจ็บจนเกอื บเห็นกระดกู แต่ วา่ ……ผหู ้ ญงิ คนนก้ี ็อยเู่ คยี งขา้ งตวั เอง รมิ ฝี ปากบางขาวซดี ยกขน้ึ เล็กนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ กลับรสู ้ กึ ดใี จมาก “คณุ คนนี้ บาดเจ็บมากขนาดนแ้ี ลว้ ยังดใี จอะไรกนั ?” หลังจาก ทพี่ ยาบาลเห็นรอยยมิ้ แปลกๆของเขา กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามขนึ้ เมอื่ หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ กร็ บี มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ขากลับทําสี หนา้ เย็นชา ไมแ่ สดงความรสู ้ กึ อะไรเลย ตอนท่ี 479 ผชู้ ายทใ่ี จแคบ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เยอื นเย็น ทําใหพ้ ยาบาลอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะสน่ั สะดงุ ้ เล็กนอ้ ย สงสยั วา่ เมอื่ กต้ี วั เองมองผดิ ไปหรอื เปลา่ แตเ่ มอ่ื มองดดู ๆี หลังจากทพ่ี บวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื ผหู ้ ญงิ ขา้ งๆไว ้ แน่น เธอก็เขา้ ใจในทันที

มแี ฟนอยเู่ คยี งขา้ งหลังไดร้ ับบาดเจ็บ ไมแ่ อบดใี จถงึ จะแปลก พยาบาลก็เลยแกลง้ ทําเป็ นไมร่ เู ้ รอ่ื ง หนั ไปจัดการกบั เรอ่ื งอน่ื แลว้ เมอื่ มาถงึ โรงพยาบาล เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู เข็นเขา้ ไปในหอ้ งฉุกเฉนิ เพราะบาดแผลทห่ี ลังของเขาสาหสั เกนิ ไป จงึ ตอ้ งเขา้ รักษาใน หอ้ งฉุกเฉนิ สว่ นหอ้ งฉุกเฉนิ นัน้ หานมจู่ อ่ื ไมส่ ามารถเขา้ ไปได ้ ดงั นัน้ หลังจากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไป เขากจ็ ําเป็ นตอ้ งปลอ่ ยมอื เธอ ดวงตาสดี ําสนทิ จอ้ งมองเธอ พดู สะกดทลี ะคํา “รอฉัน” หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดต้ อบกลับเขา เขาก็ถกู เข็นเขา้ ไปในหอ้ งฉุกเฉนิ แลว้ ปัง! ประตหู อ้ งฉุกเฉนิ ถกู ปิดลง หานมจู่ อ่ื ยนื อยสู่ กั พัก ก็คอ่ ยๆหันเดนิ ออกไปขา้ งนอก

ในเวลาน้ี บรษิ ัทตอ้ งตกอยใู่ นความวนุ่ วายแน่นอน และเรอ่ื ง ทางหลนิ ชงิ ชงิ กต็ อ้ งจัดการ เยโ่ มเ่ ซนิ มาถงึ โรงพยาบาล เรยี บรอ้ ยแลว้ ใหห้ มอทําบาดของเขากอ่ น เธออยทู่ น่ี ่ี กไ็ มม่ ปี ระโยชน์ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ รบี กลับไปทบี่ รษิ ัท ตํารวจมาถงึ แลว้ เสย่ี วเห ยยี นกําลงั เลา่ สถานการณก์ บั พวกเขา หลังจากทหี่ านมจู่ อื่ มาถงึ ก็ไดแ้ จง้ เหตกุ ารณ์ทตี่ วั เองเห็นในเวลานัน้ ใหก้ บั ตํารวจอยา่ ง ครา่ วๆ “คณุ หาน สถานการณ์โดยรวมเราเขา้ ใจแลว้ แตย่ ังตอ้ งรบกวน คณุ กบั ผบู ้ าดเจ็บไปทส่ี ถานตี ํารวจทําบนั ทกึ ประจําวัน หาก ผบู ้ าดเจ็บอาการสาหสั เกนิ ไป เราสามารถรอผบู ้ าดเจ็บฟื้นขน้ึ มาแลว้ คอ่ ยคยุ กนั สําหรับผรู ้ า้ ยทจ่ี งใจทํารา้ ยคนทคี่ ณุ พดู ถงึ พวกเราจะไปดกู ลอ้ งวงจรปิด แลว้ ตดิ ตามตอ่ ไป” สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื ไมแ่ สดงอารมณ์ใดๆ “กลอ้ งวงจรปิดเป็ น หลักฐาน แตฉ่ ันก็ยงั จะขอใหค้ วบคมุ ตวั เธอตอนนเี้ ลย เธอมี น้ํากรดอยใู่ นมอื ฉันกงั วลวา่ เธอจะทํารา้ ยคนอนื่ อกี ” พดู อยา่ งน้ี ก็หมายความวา่ หลนิ ชงิ ชงิ เป็ นตวั อนั ตราย พวก ตํารวจมองหนา้ กนั แลว้ พยักหนา้ ดว้ ยความเขา้ ใจ

“ไดเ้ ลย พวกเรารแู ้ ลว้ ” “ขอขอบคณุ ” หลงั จากนัน้ หานมจู่ อื่ ก็ไปทส่ี ถานตี ํารวจเพอื่ ทําบนั ทกึ ประจําวนั เมอื่ ออกมาก็เห็นหานชงิ และเสยี่ วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นยนื อยู่ ขา้ งๆหานชงิ พดู อยา่ งอดึ อดั เล็กนอ้ ย “เรอื่ งนใี้ หญม่ ากเกนิ ไป ดงั นัน้ ฉันคดิ ไปคดิ มา เลยบอกพชี่ ายของคณุ ” หานมจู่ อ่ื “……” ปวดหวั เธออาจจะตอ้ งโดนดอุ กี แลว้ เป็ นไปตามคาด หานชงิ มองเธอดว้ ยสายตาเย็นชา “เป็ นเพราะ เขาใชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื “พช่ี าย” “อยากเลกิ เกยี่ วกบั เขาอกี คณุ บอกวา่ จะจัดการเรอื่ งนดี้ ว้ ย ตวั เอง แตต่ อนนกี้ ลับถกู เขาทําใหห้ นเ้ี สน่หม์ าหาถงึ บา้ น ยงั เกอื บจะโดนสาดน้ํากรด” “คนทโ่ี ดนสาดน้ํากรดไมใ่ ชฉ่ ัน คอื ตวั เขาเอง ตอนนเี้ ขาอยใู่ น โรงพยาบาลแลว้ ”

“น่ันคอื เขาสมควรไดร้ ับ” หานชงิ พดู อยา่ งไมเ่ คารพ “เขากอ่ หน้ี ดว้ ยตวั เอง กต็ อ้ งใชค้ นื ดว้ ยตวั เองอยแู่ ลว้ แตค่ ณุ ละ่ ? คณุ ไมร่ ู ้ อะไรเลย มจู่ อ่ื อยา่ ยงุ่ เกยี่ วกบั เขาอกี ” หานมจู่ อ่ื ครนุ่ คดิ สกั ครู่ กะพรบิ ตาและพดู วา่ “พช่ี าย ตอนนเ้ี ขา อยใู่ นโรงพยาบาล ไดร้ ับบาดเจ็บสาหสั ” “น่ันเป็ นเรอื่ งของเขา” หานชงิ พดู ดว้ ยเสยี งเครง่ แลว้ จับมอื ของ เธอกะทันหนั “กลบั บา้ นกบั ฉัน” “พช่ี าย!” หานมจู่ อื่ สหี นา้ เปลยี่ นไปทนั ที “ตอนนฉ้ี ันกลบั ไปกบั คณุ ไมไ่ ด”้ หานชงิ ดงึ เธอเดนิ ออกมา ไดย้ นิ เชน่ นี้ หนั หนา้ กลบั ไปทันที แววตามคี วามขม่ ขู่ “ทําไม? หรอื วา่ คณุ ยงั อยากจะไป โรงพยาบาลเยยี่ มเขาอกี ?” “ใช!่ ” “คณุ !” หานชงิ หรต่ี าอยา่ งอนั ตราย “คณุ รไู ้ หมวา่ ตอนนค้ี ณุ กําลงั ทําอะไรอย?ู่ คนคนนัน้ ……”

“ฉันไมส่ นใจความคดิ ของพช่ี ายในตอนน้ี แตเ่ ขาไดร้ ับบาดเจ็บ เพราะฉัน ฉันไมส่ ามารถทงิ้ เขาไวใ้ นโรงพยาบาล โดยไมส่ นใจ ไยดี เป็ นคน……ก็ไมส่ ามารถใจรา้ ยไมม่ คี ณุ ธรรมอยา่ งน”้ี หลงั จากพดู จบ หานมจู่ อื่ สะบดั มอื ของหานชงิ ออกอยา่ งแรง “พชี่ าย ฉันรวู ้ า่ พเี่ ป็ นหว่ งฉัน แตฉ่ ันไมใ่ ชเ่ ด็กๆแลว้ แมว้ า่ พี่ จะตอ้ งการชดเชยสงิ่ ทพ่ี ตี่ ดิ คา้ งฉันไวใ้ นตอนเด็ก ชว่ งหลายปีท่ี ผา่ นมา พก่ี ็ไดท้ ํามามากพอแลว้ ตอนนส้ี ง่ิ ทพ่ี คี่ วรคดิ คอื เรอื่ ง ของคณุ เอง สว่ นฉัน ฉันจัดการเองได”้ “เกอื บจะถกู นํ้ากรดสาด นค่ี อื สง่ิ ทค่ี ณุ เรยี กวา่ สามารถจัดการได ้ เองหรอื ?” แมว้ า่ หานชงิ จะถกู เธอสะบดั มอื ออก แตร่ า่ งทส่ี งู ใหญ่ ราวกบั ภเู ขาใหญล่ กู หนง่ึ ยนื บงั อยตู่ รงหนา้ เธอ ไมข่ ยบั แมแ้ ตน่ อ้ ย เสยี่ วเหยยี นมองบรรยากาศทตี่ งึ เครยี ดขนึ้ มากะทันหนั อยู่ ดา้ นขา้ ง กระวนกระวายไปทงั้ คน ทํายงั ไงด?ี ตอนนเี้ ธอแคค่ ดิ วา่ หานชงิ ออกมาแกป้ ัญหาจะดมี ากกวา่ แตไ่ ม่ คาดคดิ วา่ จะทําใหค้ วามสมั พันธร์ ะหวา่ งพนี่ อ้ งยงิ่ แยล่ ง!

“พวกคณุ พวกคณุ อยา่ ทะเลาะกนั เลย ใจเย็นหน่อย” เสย่ี วเห ยยี นพดู ไดเ้ พยี งประโยคหนง่ึ อยา่ งออ่ นแอ แตแ่ ลว้ พนี่ อ้ งคนู่ ัน้ ฟังไมเ่ ขา้ ไปเลยสกั นดิ “ฉันมวี ธิ จี ัดการของฉันเอง และตอนนฉ้ี ันก็ยงั ไมโ่ ดนสาดดว้ ย ตอ่ ใหฉ้ ันจะโดนสาดน้ํากรดจรงิ ๆ นั่นก็เป็ นวธิ จี ัดการของฉัน เอง!” เป็ นครัง้ แรก ทห่ี านมจู่ อ่ื โตเ้ ถยี งกบั พชี่ ายของตวั เอง อยา่ งนี้ หานชงิ ไมไ่ ดพ้ ดู อกี ตอ่ ไป ดวงตาสดี ําจอ้ งมองเธอเป็ นเวลานาน สดุ ทา้ ยทง้ิ ไวป้ ระโยคหนง่ึ แลว้ แตค่ ณุ ก็เดนิ จากไปอยา่ งสงา่ เลย “คณุ หาน!” เสยี่ วเหยยี นเรยี กตะโกน อยากจะตามไป แตก่ ็เป็ น หว่ งหานมจู่ อื่ เลยไดแ้ ตจ่ อ้ งมองไปมาทัง้ สองฝ่ัง กลบั เป็ นหานมจู่ อื่ ทส่ี หี นา้ ดสู งบมาก เธอดเู สย่ี วเหยยี นที่ ทา่ ทางลงั เล เลยตดั สนิ ใจแทนเธอ “ฉันจะไปโรงพยาบาลเยย่ี มเขา คณุ กลับไปกบั พชี่ ายฉันกอ่ น เถอะ”

“แตว่ า่ มจู่ อื่ คณุ ตวั คนเดยี วไหวไหม? ฉันเป็ นหว่ งคณุ ……” เสย่ี วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ ลงั เลอยา่ งมาก หานมจู่ อื่ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “ไมม่ อี ะไรทไี่ มไ่ หว คนทไี่ ดร้ ับบาดเจ็บ ไมใ่ ชฉ่ ันสกั หน่อย รบี ไปเถอะ” ในทสี่ ดุ เสยี่ วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ หลังจากบอกให ้ หานมจู่ อื่ ดแู ลตวั เองใหด้ ี ก็ตามหานชงิ ออกไปเลย เมอื่ เห็นฉากนี้ หานมจู่ อื่ กโ็ ลง่ ใจในทสี่ ดุ ในความเป็ นจรงิ ถา้ เสย่ี วเหยยี นอยเู่ ป็ นเพอื่ นเธอในเวลาน้ี เธอ อาจจะกดดนั มากขนึ้ เพราะเธอยงั ตอ้ งไปโรงพยาบาลอกี ครัง้ และหานชงิ กําลังโกรธอยู่ ถา้ ใหเ้ สยี่ วเหยยี นกลับไปกบั เขา อาจจะมคี นชว่ ยพดู ใหเ้ ธอดว้ ย หลังจากคดิ เสร็จ หานมจู่ อ่ื ก็สะบดั อารมณท์ งิ้ แลว้ ขนึ้ รถเลย โรงพยาบาล หลงั จากทห่ี านมจู่ อื่ ไปจัดการธรุ ะกลับมา กเ็ ป็ นเวลาหลาย ชว่ั โมงแลว้ ประตหู อ้ งฉุกเฉนิ กเ็ ปิดออกแลว้ หานมจู่ อื่ จงึ ไปถาม ทห่ี นา้ เคานเ์ ตอร์ วา่ เขาถกู สง่ ไปทห่ี อ้ งไหนตอ่

หลังจากทพ่ี ยาบาลบอกหมายเลขหอ้ งกบั เธอ หานมจู่ อ่ื กต็ าม หมายเลขหอ้ งไปหาเขา หอ้ งผปู ้ ่ วยทเี่ งยี บเหงา มเี พยี งเยโ่ มเ่ ซนิ คนเดยี ว เมอ่ื เดนิ ไปถงึ หนา้ ประตู หานมจู่ อ่ื กไ็ ดเ้ ห็นเขานั่งอยตู่ รงนัน้ ดว้ ย ใบหนา้ ทเ่ี ย็นชา ใบหนา้ ของเขาครง่ึ หนง่ึ ซอ่ นไวภ้ ายใตแ้ สงไฟ ดเู หมอื นวา่ จะมี ความมดื มนบางอยา่ ง? หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็ไอเบาๆแลว้ เดนิ เขา้ ไป เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง ขนตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็สนั่ เล็กนอ้ ย จากนัน้ จงึ เงย หนา้ ขน้ึ มองมาทางเธอ สดุ ทา้ ยสายตากจ็ ับจอ้ งไปทรี่ า่ งบาง ของเธอ “ฉันบอกแลว้ ใชไ่ หม วา่ ใหค้ ณุ อยา่ ไป?” หานมจู่ อ่ื “……” ผชู ้ ายคนนี้ ชา่ งใจแคบจรงิ ๆ ในเวลานยี้ งั จําเรอ่ื งแบบนไี้ ด ้

เธอจงึ ตอ้ งเดนิ ไปขา้ งหนา้ แลว้ อธบิ ายวา่ “บรษิ ัทยงุ่ เกนิ ไป และหลนิ ชงิ ชงิ ทํารา้ ยคน ฉันตอ้ งไปทส่ี ถานตี ํารวจเพอื่ ทํา บนั ทกึ ประจําวนั ดงั นัน้ ……” “พวกนส้ี ําคญั กวา่ ฉันหมดเลยเหรอ?” เหมอื นอยา่ งกบั งอน เยโ่ มเ่ ซนิ ถามขน้ึ ทันที หานมจู่ อ่ื นง่ิ อง้ึ อยกู่ บั ที่ ตอนที่ 480 อยา่ ไดค้ บื จะเอาศอก เนน่ิ นาน หานมจู่ อ่ื พดู ขน้ึ เสยี งเบา “คณุ บาดเจ็บ ฉันไมใ่ ชห่ มอ ฉันอยทู่ น่ี กี่ ็ไมม่ ปี ระโยชน”์ “ใครบอกวา่ ไมม่ ?ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ แววตามองเธออยา่ ง ลกึ ซงึ้ โดยตรง รมิ ฝี ปากบางเปิดขนึ้ เล็กนอ้ ย “เขา้ มา” แมว้ า่ สหี นา้ ของเขาจะยงั คงดแู ยอ่ ยู่ แตก่ ็ดดู ขี น้ึ กวา่ เมอ่ื ครอู่ ยา่ ง เห็นไดช้ ดั หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดเ้ ดนิ หนา้ ตอ่ ไป แตย่ นื นงิ่ อยกู่ บั ที่ แลว้ พดู ขน้ึ เสยี งเบา “มเี รอื่ งอะไรพดู แบบนกี้ ไ็ ด ้ ฉันไดย้ นิ ”

“จรงิ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะ “แตฉ่ ันทําไมไ่ ด ้ เขา้ มา” หานมจู่ อื่ “……คณุ อยา่ ไดค้ บื จะเอาศอก!” “ได ้ งัน้ ฉันเขา้ ไป” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ ะลกุ ขน้ึ เดนิ ไปหาเธอ จรงิ ๆ เขาเพงิ่ ขยับตวั เล็กนอ้ ย ทันใดนัน้ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ ก็ เปลย่ี นไปอยา่ งหนัก ยงั ไมท่ นั จะคดิ อะไรก็เดนิ เขา้ ไปหาเขา ทันที แลว้ ผลักเขากลับไปบนเตยี ง “คณุ อยา่ ทําอะไรซซ้ี วั้ หมอ เพงิ่ จะทําแผลใหค้ ณุ ใชไ่ หม? ทําไมคณุ ถงึ ……” คําพดู หลงั ถกู ออ้ มกอดของเขาครอบงําแลว้ หานมจู่ อื่ ถกู เขา กอดไวใ้ นอก สหี นา้ งนุ งงเล็กนอ้ ย หวั ใจเหมอื นจะหยดุ ลงใน วนิ าทนี ัน้ ในลมหายใจเต็มไปดว้ ยกลน่ิ ของผชู ้ ายคนน้ี ถงึ แมว้ า่ …… ทน่ี จี่ ะเป็ นโรงพยาบาล ขนตาของหานมจู่ อ่ื สนั่ เบาๆ เสยี งก็สน่ั ไหวเล็กนอ้ ย “คณุ คณุ ทําอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ สดู ลมหายใจอยา่ งละโมบระหวา่ งคอของเธอ เสยี งซมึ เล็กนอ้ ย “ทําความแน่ใจวา่ คณุ ปลอดภยั หรอื เปลา่ ?”

หานมจู่ อ่ื “……” “ฉันสบายดี คณุ รบี ปลอ่ ยฉันเร็วๆ” หานมจู่ อ่ื พดู พรอ้ มกบั อยาก ผลักเขาออก “อมื ……” เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ เสยี งทมุ ้ ตํา่ ดว้ ยความเจ็บปวด ทําให ้ หานมจู่ อื่ หยดุ การเคลอื่ นไหวทัง้ หมดไดส้ ําเร็จ เธอเป็ นคนทไี่ ด ้ เห็นบาดแผลของเขาดว้ ยตาของเธอเอง และยังไดด้ นู านขนาด นัน้ จะไมร่ คู ้ วามสยองของบาดแผลนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร? ดงั นัน้ ตอนนเี้ ขารอ้ งดว้ ยความเจ็บปวด มนั ก็ตอ้ งเจ็บปวดมาก จรงิ ๆ เพราะแมแ้ ตเ่ ธอทแี่ คเ่ ห็น ยังทนไมไ่ หว \"คณุ สบายดี แตฉ่ ันไมด่ ”ี นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามนอ้ ยอก นอ้ ยใจดว้ ย ไอความรอ้ นทหี่ ายใจออกมา พน่ ลงบนคอของ หานมจู่ อื่ ทงั้ หมด เขาเศรา้ เป็ นพเิ ศษ “แมจ้ ะเป็ นแคก่ ารกอด คณุ ก็ตอ้ งผลักฉันออกไปหรอื ?” หานมจู่ อื่ กะพรบิ ตา รสู ้ กึ คนคนนกี้ ําลังใชอ้ าการบาดเจ็บฉวย โอกาสเธอ เธอหายใจเขา้ ลกึ ๆ เพอ่ื สงบสตอิ ารมณข์ องตวั เอง

“แลว้ คณุ อยากจะกอดนานแคไ่ หน?” “ไมน่ าน ครเู่ ดยี วก็พอ” ได!้ นัน้ ฉันกจ็ ะเชอื่ คณุ สกั ครัง้ ! กอดแคค่ รเู่ ดยี วก็ครเู่ ดยี ว ใครใหเ้ ขา วา่ เป็ นผปู ้ ่ วยละ่ ? ใครใหเ้ ขาตอ้ งเจ็บตวั เพอื่ ตวั เองละ่ ? เธอคงไมส่ ามารถใชแ้ รงผลักเขาออกไปใชไ่ หม? ยงั ไงโดนกอดสกั พัก เธอก็ไมเ่ สยี หายอะไรมาก และเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื กอ่ นกใ็ ชว่ า่ ไมเ่ คยกอดเธอเลย กถ็ อื วา่ เป็ น…… กอดจาก เมอื่ กอ่ นแลว้ กนั แตเ่ ธอประเมนิ ระดบั ความไรย้ างอายของเยโ่ มเ่ ซนิ ตํา่ ไป เดมิ ที คดิ วา่ เขาจะกอดเธอไวอ้ ยา่ งเงยี บๆ แตไ่ มค่ ดิ วา่ นายนแ่ี คส่ งบไป สกั พัก มอื ทอ่ี ยรู่ อบเอวของเธอ กเ็ รม่ิ ไมส่ งบเสงยี่ ม ในตอนแรก มอื ของเขาแคข่ ยบั เล็กนอ้ ย กไ็ มม่ กี ารเคลอ่ื นไหว อน่ื ใด แตค่ งตระหนักถงึ วา่ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดข้ ดั ขนื ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ทํา ตามอําเภอใจขน้ึ อยา่ งไรย้ างอาย มอื ของเขาเรม่ิ คอ่ ยๆขยบั ขนึ้

ไป สมั ผัสทหี่ ลงั เธอเบาๆ จนกระทง่ั หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ มผี ดิ ปกติ ขมวดคว้ิ แลว้ เงยหนา้ ขนึ้ เพอื่ จะดวู า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั จะทําอะไร กนั แน่ แตท่ นั ทที เ่ี งยหนา้ ขนึ้ ตรงหนา้ ก็มเี งาทบั ลงมา จากนัน้ รมิ ฝี ปากกน็ ุ่มละมนุ สมั ผัสทอ่ี บอนุ่ ประทับรมิ ฝี ปากของเธอ หานมจู่ อ่ื เบกิ ตากวา้ ง หวั ใจเหมอื นโดนชอ็ กไฟฟ้า รสู ้ กึ ชา เล็กนอ้ ย เธอมองเยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยใู่ กลแ้ คเ่ ออ้ื มอยา่ งองึ้ ทง่ึ อาจเป็ นเพราะความเจ็บปวด เขาจงึ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะลมื ตาขนึ้ มาเลย เงาทขี่ นตาสาดสอ่ งอยรู่ อบขา้ ง ยงั รสู ้ กึ เหมอื นจะเปราะบาง “อมื ” หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ตวั ในหลายวนิ าที ยนื่ มอื ผลกั เขาออกไป อยา่ งอตั โนมตั ิ แตผ่ ลกั ไปครัง้ หนงึ่ ไมต่ อบสนอง ผลกั อกี ครัง้ หนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ รอ้ งดว้ ยความเจ็บปวด เสยี งทปี่ วดรา้ วดงั ขน้ึ ท่ี ระหวา่ งรมิ ฝี ปาก