ดงั นัน้ เธอจงึ กําลงั จะออกจากบรษิ ัท การทเ่ี ป็ นเจา้ นายมดี อี ยอู่ ยา่ งหนง่ึ กค็ อื อยากทําอะไรกท็ ําได ้ เลย เมอื่ หานมจู่ อื่ ถงึ บรษิ ัทตระกลู หาน เธอพบวา่ บรเิ วณรอบๆ ใกล ้ บรษิ ัทมปี าปารัสซน่ี ั่งอยทู่ กุ มมุ พวกเขาถอื กลอ้ งแลว้ คยุ กนั แมว้ า่ เธอจะเป็ นพนี่ อ้ งกบั หานชงิ แตท่ วา่ หลายปีมาน้ี นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอมาบรษิ ัท หานมจู่ อ่ื นกึ วา่ การทเ่ี ธอจะเขา้ ไปตอ้ งใชค้ วามพยายามเป็ น อยา่ งมาก ดงั นัน้ หลังจากทเี่ ธอเขา้ ไป เธอจงึ เตรยี มโทรหาหาน ชงิ จๆู่ ฝ่ ายตอ้ นรับกว็ ง่ิ เขา้ มา “ขอโทษนะคะ คณุ ผหู ้ ญงิ คอื คณุ มจู่ อ่ื ใชไ่ หมคะ” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ คาดไมถ่ งึ เล็กนอ้ ย “คณุ รจู ้ ักฉัน เหรอคะ” “ประธานกําชบั ฉันเป็ นพเิ ศษวา่ ถา้ คณุ มา ใหค้ ณุ ใชล้ ฟิ ตส์ ว่ นตวั ขน้ึ ไปหาเขาคะ่ ”
ตอนท่ี 463 คอื ใคร หานมจู่ อื่ เก็บมอื ถอื หลงั จากนัน้ จงึ หวั เราะออกมา “แตพ่ วกคณุ รไู ้ ดย้ งั ไงวา่ เป็ นฉัน” หญงิ สาวคนนัน้ ยมิ้ หวาน “ประธานสง่ รปู ของคณุ ใหฉ้ ันแลว้ คะ่ ใหฉ้ ันจําหนา้ คณุ ไว ้ คณุ มจู่ อ่ื เชญิ ทางนค้ี ะ่ ” ทแี่ ทเ้ ป็ นอยา่ งนนี้ เ่ี อง พช่ี ายคนนีร้ อบคอบดจี ัง หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ อบอนุ่ หวั ใจ เธอพยกั หนา้ แลว้ เดนิ ตามหญงิ สาวคนนัน้ ไป หลังจากถงึ ทหี่ มาย หานมจู่ อื่ เอย่ ขอบคณุ หญงิ สาวคนนัน้ แลว้ กเ็ ดนิ เขา้ ไปหาหานชงิ เธอเคาะประตหู อ้ งทํางาน น้ําเสยี งนุ่มลกึ ดงั ออกมาจากขา้ งใน “เขา้ มา” หานมจู่ อื่ จงึ ผลักประตเู ขา้ ไป พบวา่ หานชงิ กําลังน่ังไขวห่ า้ งอยู่ บนโซฟา มอื ขา้ งหนงึ่ กําลังยกกาแฟขนึ้ จบิ อกี มอื หนง่ึ กําลงั พลกิ เอกสาร
แถมวันนหี้ านชงิ ยงั สวมแวน่ ตากรอบทอง ดเู ป็ นผดู ้ อี ยา่ งมาก ตอนท่ี หานมจู่ อื่ กําลงั ยนื เออ๋ อยู่ หานชงิ รสู ้ กึ วา่ เงยี บแปลกๆ ก็ เลยชอ้ นตามองไปยังเธอ “มจู่ อ่ื เธอมาไดย้ งั ไง” เมอื่ เห็น หานมจู่ อื่ ทา่ ทางสงบนง่ิ ของหานชงิ ก็หายไปในทนั ที เขาวางแกว้ ในมอื ลง จากนัน้ จงึ ลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ เขา้ ไปหาเธอ หานมจู่ อื่ ตงั้ สตไิ ด ้ เมอ่ื เห็นเขาเดนิ เขา้ มาใกลเ้ ธอ ในใจเธอมี คําถามมากมายทอ่ี ยากจะถามใหช้ ดั เจน แตร่ สู ้ กึ วา่ ทําเชน่ นจ้ี ะดู เหมอื นจงใจจนเกนิ ไป เธอก็เลยยม้ิ แลว้ พดู วา่ “ไมเ่ คยมาบรษิ ัทของพี่ ก็เลยมาแวะมา ดหู น่อย” แมว้ า่ เธอกําลงั ยม้ิ อยู่ แตห่ านชงิ เป็ นพช่ี ายของเธอ ทําไมจะไม่ เขา้ ใจนอ้ งสาวของตวั เองละ่ เมอื่ เห็นยมิ้ ทไ่ี มไ่ ดอ้ อกมาจากใจ เขาจงึ เดนิ ออกไปสงั่ ใหเ้ ลขาเอาเครอ่ื งดม่ื เขา้ มาใหเ้ ธอ จากนัน้ จงึ เดนิ ไปขา้ งเธอแลว้ ถามขน้ึ “ทบี่ รษิ ัทไมย่ งุ่ หรอื ไงถงึ มเี วลาแวะมาทนี่ ”่ี
หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดน้ ่ังลง แตก่ ลับเดนิ ไปรอบๆ แลว้ หยดุ ลงตรง ขา้ งหนา้ บานหนา้ ตา่ งขนาดใหญ่ มองไปยังความรงุ่ เรอื งของ เมอื งแหง่ นี้ ขณะนเี้ ป็ นเวลาโพลเ้ พล ้ พระอาทติ ยก์ ําลงั ตกอยไู่ กลๆ ทอ้ งฟ้า ถกู ยอ้ มดว้ ยแสงยามพระอาทติ ยต์ ก มนั งดงามจนไมค่ ดิ วา่ นค่ี อื ความจรงิ “พี่ พมี่ เี รอ่ื งอะไรทยี่ งั ไมบ่ อกฉันหรอื เปลา่ ” หานชงิ ชะงักฝี เทา้ ลง ความประหลาดใจปรากฏขน้ึ ในดวงตาสี ดํา หลงั จากนัน้ เขากเ็ ดนิ ไปยนื ขนาบไหลข่ องเธอ “ยัยเด็กโง่ พมี่ เี รอ่ื งอะไรทไ่ี มไ่ ดบ้ อกเธอเหรอ” พดู จบหานชงิ ก็ ยน่ื มอื ออกไปลบู หวั ของ หานมจู่ อ่ื นํ้าเสยี งของเขาเอ็นดเู ธอ จๆู่ ยยั เด็กคนนเ้ี ปลย่ี นไปแบบน้ี เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่ “เป็ นอะไรไป” เมอื่ เห็นเธอไมพ่ ดู อะไร หานชงิ จงึ เอย่ ถาม หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว้ มองไปยงั หานชงิ เธอสดู หายใจ ลกึ แลว้ เอย่ ถาม “ทําไมพไ่ี มบ่ อกวา่ ฉันกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมห่ ยา่ กนั ”
วนิ าทตี อ่ จากนัน้ มอื ทห่ี านชงิ กําลังลบู หวั เธอชะงักไป ราวกบั เวลาถกู หยดุ เอาไว ้ หานชงิ จอ้ งเธออยอู่ ยา่ งนัน้ สว่ น หานมจู่ อ่ื ยนื อยา่ งเงยี บๆ แตท่ วา่ ความเจ็บปวดมันแทบจะลน้ ออกมาจากแววตาของเธอ เวลาผา่ นไปเนน่ิ นาน หานชงิ ดงึ มอื กลับมา “เธอเจอเขาแลว้ เหรอ” เขาไมย่ อมรับและไมป่ ฏเิ สธ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตวั เองกําลงั ดงิ่ ลงไป ดเู หมอื นวา่ เรอื่ งนจ้ี ะมคี วามเป็ นไปไดว้ า่ จะเป็ นเรอ่ื งจรงิ “พยี่ อมรับแลว้ เหรอ” เธอเอย่ ถาม หานชงิ ไมไ่ ดต้ อบอะไร เขามองเธอดว้ ยแววตานงิ่ และเยอื กเย็น จากนัน้ เขาก็เหลอื บมองไปทางอน่ื “ไมใ่ ชไ่ มบ่ อกเธอ แตฉ่ ันกําลังหาวธิ จี ัดการมาโดยตลอด แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ พวกเธอจะมาเจอกนั อกี ”
เมอื่ ไดฟ้ ังเชน่ นี้ หานมจู่ อ่ื จงึ เขา้ ใจแลว้ ทแี่ ทห้ านชงิ รเู ้ รอื่ งนม้ี า โดยตลอด แตก่ ลบั ไมบ่ อกเธอเทา่ นัน้ และเธอคอื ผทู ้ เี่ กย่ี วขอ้ งกบั เรอ่ื งนโี้ ดยตรง กลับคดิ วา่ หยา่ กนั ตงั้ นานแลว้ และเธอไมม่ คี วามสมั พันธใ์ ดกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี แลว้ หานชงิ เมม้ ปากแลว้ จอ้ งเธอ “เธอเจอเขาแลว้ เหรอ เขาทําอะไรเธอ ถา้ เธอ…” “ฉันจัดการเองได”้ หานมจู่ อื่ ตอบกลับอยา่ งเย็นชา หานชงิ “…….” “ตอ่ จากนพี้ ไี่ มต่ อ้ งจัดการเรอื่ งนแี้ ทนฉันอกี แลว้ ฉันจัดการเอง ได”้ “มจู่ อื่ นเี่ ธอตําหนพิ เ่ี หรอ” หานชงิ ขมวดควิ้ “เรอ่ื งนไ้ี มใ่ ชว่ า่ พไี่ ม่ อยากบอกเธอ แตพ่ แ่ี คค่ ดิ วา่ พจี่ ัดการเรอ่ื งนไ้ี ด ้ พเี่ ลยไมไ่ ดบ้ อก เธอมาตลอด” “ไมค่ ะ่ ” หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ “ฉันไมไ่ ดโ้ ทษพ่ี ฉันแคค่ ดิ วา่ ฉันคอื คนทเ่ี กยี่ วขอ้ งกบั เรอ่ื งนโ้ี ดยตรง จําเป็ นตอ้ งรเู ้ รอื่ งราวทแี่ ทจ้ รงิ หา้ ปีมานฉ้ี ันนกึ วา่ ตวั เองไมม่ คี วามสมั พันธใ์ ดกบั เขาแลว้ แต่
ตอนนกี้ ลบั บอกวา่ ฉันยงั ไมไ่ ดห้ ยา่ กบั เขา พร่ี หู ้ รอื เปลา่ วา่ ฉัน ไมไ่ ดเ้ ตรยี มใจอะไรเลย ตอ่ จากนฉี้ ันจะเผชญิ หนา้ กบั เขายงั ไง” “ขอโทษ” ในทสี่ ดุ หานชงิ ก็เขา้ ใจความลําบากใจของเธอ “พ่ี ไมด่ เี อง เธอ…” “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ในเมอื่ วนั นฉ้ี ันรแู ้ ลว้ งัน้ ตอ่ ไปฉันจะหยา่ กบั เขา เอง ทมี่ าวนั นกี้ เ็ พอื่ ตอ้ งการยนื ยันเทา่ นัน้ ออ้ ชว่ งนมี้ นี ักแสดง หญงิ ใชช้ อ่ื เสยี งของพท่ี ําใหต้ วั เองดงั ถา้ พม่ี เี วลากต็ อบโตก้ ลบั สกั หน่อยเถอะ” หานชงิ “อะไรนะ” “นกี่ ็คํา่ แลว้ ฉันไปกอ่ นนะ” หลงั จากที่ หานมจู่ อ่ื กลบั ไป หาน ชงิ ยงั นกึ ถงึ คําพดู ทเี่ ธอพดู เมอ่ื ครวู่ า่ มนั หมายความวา่ อะไร แต่ ไมน่ านความคดิ เหลา่ นัน้ กถ็ กู ความรสู ้ กึ อน่ื มาแทนทเี่ สยี แลว้ หานมจู่ อื่ รเู ้ รอ่ื งนแี้ ลว้ งัน้ ก็แสดงวา่ เธอเจอเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เพงิ่ เจอกนั คงจะไมค่ ยุ เรอ่ื งพวกนก้ี นั หรอก งัน้ ก็แสดงวา่ พวก เขาเจอกนั ไดพ้ ักหนง่ึ แลว้
คนทเ่ี ป็ นพชี่ ายอยา่ งเขากลับไมร่ เู ้ รอ่ื งนเี้ ลย จๆู่ หานชงิ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองเป็ นพชี่ ายทไี่ มไ่ ดเ้ รอื่ งเอาเสยี เลย เมอื่ คดิ ไดด้ งั นัน้ แววตาหานชงิ จงึ เรม่ิ มดื มน หลงั จากนัน้ เขาไมม่ กี ะจติ กะใจในการทํางานอกี แลว้ นั่งอยู่ อยา่ งนัน้ จนกระทง่ั ถงึ เวลาเลกิ งาน เขาควา้ สทู ทว่ี างอยบู่ นชนั้ จากนัน้ จงึ หยบิ กญุ แจรถแลว้ เดนิ ลงมายังชนั้ ลา่ ง ตอนทกี่ ําลังเดนิ ออกจากลฟิ ต์ กม็ คี นเดนิ เขา้ มาหา “ประธานคะ ขา้ งหนา้ บรษิ ัทมนี ักขา่ วปาปารัสซค่ี อยจับตาดอู ยเู่ ยอะมาก ตอนคณุ ออกไปตอ้ งระวังหน่อยนะคะ” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานชงิ จงึ ชะงักฝี เทา้ ลง “นักขา่ วปาปารัสซง่ี ัน้ เหรอ” “ใชค่ ะ่ มาจับตาดอู ยตู่ งั้ แตต่ อนเชา้ แลว้ คะ่ แตด่ แู ลว้ น่าจะมาไม่ เยอะมากขนาดนัน้ อกี ทัง้ คงไมท่ ําอะไรทนี่ ่าตกใจดว้ ยคะ่ เพราะฉะนัน้ ก็เลยไมส่ นใจพวกเขา คณุ ตอ้ งการ…” หานชงิ นกึ ถงึ คําพดู ทมี่ จู่ อ่ื พดู กบั ตนเองในหอ้ งทํางาน
มนี ักแสดงหญงิ ใชช้ อ่ื เสยี งของเขาไปทําใหต้ วั เองดงั ถา้ พมี่ ี เวลาก็ตอบโตก้ ลบั สกั หน่อย มจู่ อื่ หมายถงึ เรอื่ งนเ้ี หรอ “ไมต่ อ้ ง ฉันออกไปเอง” พดู จบ หานชงิ จงึ เดนิ ออกไปขา้ งนอก เขาจําคําพดู ของมจู่ อื่ ไว ้ ขนึ้ ใจ ดงั นัน้ เขาจงึ ตงั้ ใจออกมาตอบโตก้ ลบั เมอ่ื หานชงิ ปรากฏ ตวั ปาปารัสซท่ี ห่ี ลบอยตู่ า่ งพากนั กรอู อกมารัวชตั เตอรถ์ า่ ยภาพ เขา แตด่ ว้ ยชอ่ื เสยี งและอํานาจของเขา พวกปาปารัสซไ่ี มก่ ลา้ เขา้ มาใกล ้ จงึ ทําไดเ้ พยี งถา่ ยภาพจากไกลๆ แมว้ า่ พวกเขาจะสงสยั เรอ่ื งนเ้ี ป็ นอยา่ งมาก แตก่ ย็ งั กงั วลกบั อาชพี การงานของตวั เอง สองคนในเมอื งเป่ ยทไ่ี มม่ ใี ครกลา้ เขา้ ไปยั่วโมโหเขา คนแรก คอื เยโ่ มเ่ ซนิ มจั จรุ าชหนา้ ตาเฉยเมย คนทสี่ องคอื หานชงิ ผไู ้ รซ้ งึ่ อารมณ์
เขาไมเ่ หมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ ตาเย็นชา ดไู ป แลว้ คลา้ ยกบั คนเหย้ี มโหด ถา้ เขา้ ใกลอ้ าจจะโดนฆา่ ตายได ้ แต่ ทวา่ หานชงิ กลบั ตา่ งกนั เขาเหมอื นคนมอี ายุ นง่ิ สงบแมว้ า่ จะไม่ มอี ารมณ์ดดุ นั แตท่ วา่ เมอ่ื แสดงออกมากลบั รสู ้ กึ อมึ ครมึ อยา่ ง บอกไมถ่ กู หานชงิ เดนิ ไปไมก่ ก่ี า้ ว คดิ ไมถ่ งึ วา่ คนพวกนัน้ จะไมต่ ามเขา แต่ ทวา่ แสงชตั เตอรส์ วา่ งวาบไปทตี่ วั เขาตลอดเวลา ดงั นัน้ เขาจงึ ชะงักฝี เทา้ ลง แลว้ กวักมอื ไปยังคนกลมุ่ นัน้ สหี นา้ ของคนกลมุ่ นัน้ เปลย่ี นไปทันทจี ากนัน้ จงึ เดนิ เขา้ มาหา เขา “ถา่ ยอะไร” หานชงิ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นยะเยอื ก “เออ่ คณุ …” คนทโ่ี ดนเรยี กมาเป็ นปาปารัสซที่ เี่ ป็ นผหู ้ ญงิ พอดี “ถา่ ยผมทําไม” แววตาของหานชงิ เย็นชา ปาปารัสซห่ี ญงิ คนนัน้ เงยี บอยคู่ รใู่ หญ่ จากนัน้ จงึ พดู ขน้ึ มา “คณุ หานชงิ ไมร่ เู ้ หรอคะ เพราะวา่ คณุ กําลังจบี นักแสดงหญงิ จา้ วย่ี หรู เพราะฉะนัน้ ตอนนคี้ ณุ กําลังไดร้ ับความสนใจ พวกเรา…”
“จา้ วยหี่ ร”ู หานชงิ หรต่ี าลงเหมอื นกําลังนกึ อะไรอยู่ หลังจาก นัน้ จๆู่ เขากพ็ ดู ออกมา “คอื ใครเหรอ” ตอนท่ี 464 รว่ มใจ คํา่ วันเดยี วกนั หวั ขอ้ เกยี่ วกบั จา้ วยห่ี รู คอื ใครขนึ้ เทรนดอ์ ยา่ ง รวดเร็ว เมอื่ คลกิ เขา้ ไปดจู งึ เห็นวดิ โี อทปี่ ระธานหานชงิ แหง่ บรษิ ัท ตระกลู หานกําลงั ยนื สอดมอื ขา้ งหนงึ่ ไวใ้ นกางเกง ถามดว้ ยสี หนา้ เมนิ เฉยวา่ “จา้ วยห่ี รู คอื ใคร” พวกทอ่ี ยากรอู ้ ยากเห็นตา่ งก็พากนั มาเยาะเยย้ วา่ จา้ วยหี่ รู แสดงละครหลอกลวง พดู เองเออเอง ถงึ กระท่งั เพอ้ เจอ้ วา่ ตวั เองเป็ นคณุ นายนอ้ ยในตระกลู ไฮโซ ไมด่ ตู วั เองเลยวา่ อยู่ ระดบั ไหน เมอื่ เห็นเทรนดท์ กี่ ําลังมาแรง เสย่ี วเหยยี นสวมเพยี งเสอ้ื คลมุ อาบนํ้า เธอรบี หยบิ มอื ถอื แลว้ วงิ่ ไปทห่ี อ้ งของ หานมจู่ อื่ จากนัน้ ก็ขลกุ อยใู่ นหอ้ งดว้ ยกนั
“มจู่ อื่ คําพดู ของเธอยังไดผ้ ล พชี่ ายเธอออกมาตอบโตก้ ลบั แลว้ ตอนนใี้ นอนิ เทอรเ์ น็ตกําลังหวั เราะเยาะ จา้ วยห่ี รู อยลู่ ะ่ ” เสย่ี วเหยยี นเอามอื ปิดปากแลว้ หวั เราะออกมา “แคค่ ดิ ถงึ สหี นา้ ไดใ้ จของหลอ่ นทตี่ อนนคี้ งกําลงั โกรธอยา่ งบา้ คล่ัง ฉันก็มี ความสขุ สดุ ๆ ไปเลยละ่ ” “เธอน่ะพอไดแ้ ลว้ มันน่าดใี จตรงไหน” “ทําไมจะไมด่ ใี จละ่ หลอ่ นอยากหลอกลวงคนอนื่ ไมใ่ ชห่ รอื ไง ตอนนค้ี นแฉแลว้ ฉันอยากจะรจู ้ รงิ ๆ วา่ ตอ่ จากนห้ี ลอ่ นจะแสดง ยังไงอกี หนา้ ไมอ่ ายจรงิ ๆ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะใชช้ อ่ื เสยี งคนอน่ื ทํา ใหต้ วั เองดัง เหอะ เธอดคู อมเมนตข์ องชาวเน็ตส”ิ หานมจู่ อื่ เหลอื บมองแวบหนง่ึ คําพดู รนุ แรงทัง้ นัน้ กอ่ นหนา้ นที้ ชี่ าวเน็ตตา่ งพากนั มาอจิ ฉาเธอ ตอนนก้ี ลับ กลายเป็ นโจมตี จา้ วยห่ี รู ทัง้ หมด ตอ่ วา่ เธอหนา้ ไมอ่ าย ไมม่ คี วามละอายใจ สวยแตไ่ รส้ มอง ไล่ เธอออกจากวงการบนั เทงิ {โปรดเรยี กฉันวา่ นักพยากรณห์ นงึ่ เดยี วในทนี่ ี้ ฉันบอกแตแ่ รก แลว้ วา่ ประธานของบรษิ ัทตระกลู หานไมเ่ ขา้ ใกลผ้ หู ้ ญงิ มานาน
มาก ทกุ คนรวู ้ า่ จนถงึ ตอนนเี้ ขายงั โสด รสนยิ มของเขาตอ้ งสงู แน่นอน จะไปชอบคนสวยแตไ่ รส้ มองแบบ จา้ วยหี่ รู ไดย้ ังไงกนั ถา้ เป็ น หลนิ ซงิ หว่ั ยังจะน่าเชอื่ มากกวา่ เสยี อกี คนทเี่ คยยนิ ดี และอจิ ฉาเธอชา่ งน่าตลกสน้ิ ดี คดิ ไมถ่ งึ จรงิ ๆ วา่ จา้ วยห่ี รู จะใช ้ ชอ่ื เสยี งของหานชงิ มาทําใหต้ วั เองดงั สงสยั คงคดิ วา่ เขายงุ่ จน ไมม่ เี วลามาสนใจเรอื่ งพวกนลี้ ะ่ สิ ตอนนค้ี งจะโดนตบหนา้ เป็ น ตวั ตลกแลว้ ส}ิ {หานชงิ ดไู มค่ อ่ ยมมี ารยาทเลยนะ ถงึ จะไมร่ จู ้ ัก จา้ วยหี่ รู แตก่ ็ ควรปฏบิ ตั ติ อ่ ผหู ้ ญงิ อยา่ งมคี วามเป็ นสภุ าพบรุ ษุ หน่อย เลน่ ปฏเิ สธตรงๆ ไปแบบนัน้ ไมพ่ ดู อะไรก็ดแี ลว้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะถาม วา่ เธอคอื ใคร จา้ วยหี่ รู โดง่ ดงั ขนาดนัน้ ตาบอดหรอื เปลา่ ทพี่ ดู วา่ ไมร่ จู ้ ัก} {คอมเมนตบ์ นมาพดู เรอ่ื งตลกหรอื ไง ในเมอื งเป่ ยหานชงิ อยใู่ น ระดบั ไหนแลว้ เขาอยใู่ นวงการธรุ กจิ อนั ยงิ่ ใหญจ่ ะมาสนใจ นางเอกในวงการบนั เทงิ เล็กๆ แถมยังสวยแตไ่ มม่ สี มองแบบนัน้ เนยี่ นะ} {คอนเมนตบ์ นแสดงความคดิ เห็นปัญญาออ่ น +1 คงจะเป็ น แฟนคลับปัญญาออ่ นของจา้ วยห่ี ร}ู
{หวั เราะดหู มาบา้ } {แฟนคลับบางคนเคยพดู โออ้ วดอยา่ งบา้ คลง่ั ตอนนห้ี นา้ แตก แลว้ เป็ นไงละ่ ยังไมร่ บี มดุ ผา้ ถงุ กลบั ไปเกบ็ เศษหนา้ อกี !} เมอื่ อา่ นถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ จงึ ละสายตาออก “พอแลว้ ละ่ ถอื วา่ เรอื่ งนจ้ี บแลว้ เธอไดร้ ะบายความโกรธแลว้ รบี กลับไปนอน เถอะ” “เหอะ ฉันไดร้ ะบายความโกรธแน่นอน หานชงิ บอกวา่ ไมร่ จู ้ ัก หลอ่ น น่ันกแ็ สดงวา่ เขาไมเ่ คยสง่ กระโปรงใหห้ ลอ่ น งัน้ กระโปรงทใี่ สก่ ็เป็ นของปลอม หลังจากนห้ี ลอ่ นจะโดนแบรนด์ สนิ คา้ หลายแบรนดป์ ฏเิ สธแน่นอน” “โอย๊ สะใจจรงิ ๆ ฉันไปนอนละ” เมอ่ื เสย่ี วเหยยี นออกไปแลว้ รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของ หานมจู่ อ่ื คอ่ ยๆ จางหายไป เธอพงิ เตยี งแลว้ หยบิ หนังสอื ออกนั่งเหมอ่ หนังสอื นยิ ายทชี่ อบอา่ นเมอ่ื กอ่ น ทวา่ ตอนนกี้ ลบั ไมส่ ามารถ อา่ นตอ่ ไปไดแ้ มแ้ ตต่ วั เดยี ว ในสมองมแี ตค่ ําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ที่ พดู กบั เธอ
“คณุ แม”่ ตอนทเ่ี ธอกําลงั คดิ อยา่ งจรงิ จัง จๆู่ ก็มมี อื นอ้ ยๆ แตะลงมาบน ใบหนา้ ของเธอ หานมจู่ อ่ื หลดุ ออกจากภวังค์ เห็นเสย่ี วหมโ่ี ตว้ อยใู่ กลม้ าก เจา้ ตวั แสบคกุ เขา่ อยบู่ นเตยี ง ยน่ื มอื ออกมาแตะเบาๆ ลงบนหนา้ ของเธอ “คณุ แมก่ ําลงั คดิ อะไรอยู่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เรยี กแมต่ งั้ นาน” “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ” หานมจู่ อื่ มองลกู ชายดว้ ยสหี นา้ รสู ้ กึ ผดิ “ขอ โทษนะ เมอื่ กแี้ มก่ ําลงั คดิ เรอื่ งอะไรอยนู่ ่ะ ลกู เรยี กแมน่ านแลว้ เหรอ” “อม้ื !” เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยกั หนา้ อยา่ งใสซอ่ื “ผมเรยี กแมส่ ามสร่ี อบ แลว้ แตแ่ มไ่ มส่ นใจผม แมม่ เี รอื่ งอะไรกลมุ ้ ใจหรอื เปลา่ ครับ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พอจะแบง่ เบาความทกุ ขข์ องแมไ่ ดไ้ หมครับ” กลมุ ้ ใจเหรอ แบง่ เบาความทกุ ขเ์ หรอ หานมจู่ อ่ื มองเจา้ ตวั แสบทอี่ ยตู่ รงหนา้ เธอโอบเจา้ ตวั เล็กเขา้ มากอดอยา่ งอดไมไ่ ด ้ จากนัน้ จงึ พดู เบาๆ วา่ “ไมม่ อี ะไรหรอก เมอ่ื กแี้ มแ่ คค่ ดิ เรอื่ งงานน่ะ เลยเหมอ่ ไปเทา่ นัน้ กอ่ นหนา้ นที้ ี่
เสยี่ วหมโี่ ตว้ พดู กบั แม่ ลกู อยากใหค้ นทเ่ี กง่ สดุ ยอดมาเป็ นพอ่ ของลกู ใชไ่ หม” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ “ไมไ่ ดเ้ หรอครับ” หานมจู่ อื่ หวั เราะ “แมก่ แ็ คถ่ ามดู ทําไมตอ้ งเจาะจงวา่ เป็ นเขา ละ่ มคี นทเ่ี กง่ กวา่ เขาตงั้ เยอะแยะ อกี อยา่ งแมย่ ังหาคนทด่ี กี วา่ นัน้ ใหล้ กู ไดน้ ะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กข็ มวดควิ้ แลว้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทไ่ี ม่ คอ่ ยพอใจ “แตว่ า่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ รสู ้ กึ วา่ เขาเกง่ สดุ ยอดเลยนะ ครับ” หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ความคดิ ของเด็กคนนแี้ น่วแน่มาก อยากพดู โนม้ นา้ วเขา แตเ่ มอ่ื มาคดิ ดอู กี ครัง้ วันนัน้ เขาไมเ่ ห็นวา่ คนบนตกึ เป็ นใคร เด็กคนนไี้ ดย้ นิ เพยี งวา่ อกี ฝ่ ายเป็ นคนยงิ่ ใหญ่ แตท่ วา่ ไมไ่ ดเ้ ห็นหนา้ เขา ในเมอ่ื เป็ นเชน่ นี้ เธอจะปิดบงั เขาไดใ้ ชไ่ หมนะ ถา้ หาคนอนื่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ คงไมร่ หู ้ อก ไมไ่ ด ้ คนเป็ นแมจ่ ะหลอกลวงลกู ตวั เองไดอ้ ยา่ งไรกนั
เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ น้ี หานมจู่ อ่ื ยม้ิ แลว้ พดู อธบิ ายวา่ “แตว่ า่ แมไ่ ม่ อยากอยกู่ บั เขา แลว้ ก็ไมอ่ ยากใหเ้ ขาเป็ นพอ่ ของลกู ดว้ ย” “เอ?๋ ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เงยหนา้ ขน้ึ กะพรบิ ตามองผเู ้ ป็ นแมอ่ ยา่ ง สงสยั “แมไ่ มช่ อบคนนัน้ เหรอครับ” “อมื้ ” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “ไมช่ อบ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ยน่ จมกู คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ จงึ กอดคอของผเู ้ ป็ นแมแ่ ลว้ ถู แกม้ ของเธอดว้ ยความรักใคร่ “งัน้ กไ็ ด ้ ในเมอ่ื แมไ่ มช่ อบ งัน้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็ไมต่ อ้ งการเขาเป็ นพอ่ แลว้ ” เมอื่ ไดย้ นิ ประโยคนี้ ขอบตาของ หานมจู่ อ่ื ก็รอ้ นผา่ วอยา่ ง แปลกประหลาด เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ เด็กคนนจ้ี ะยนื กรานไมย่ อม แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เด็ก คนนจ้ี ะยอมอยา่ งวา่ งา่ ย อกี ทงั้ ตอนพดู ประโยคนสี้ หี นา้ ของเขา ก็เต็มไปดว้ ยความเศรา้ ใจ จๆู่ เธอกร็ สู ้ กึ ซาบซง้ึ จนบอกไมถ่ กู เธอไมก่ ลา้ ใหล้ กู เห็นน้ําตาของตวั เอง จงึ ยน่ื มอื ไปกอดลกู มาไว ้ ในออ้ มอก หยดนํ้าตาเออ่ ลน้ อยใู่ นดวงตา
“เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ของแมเ่ ป็ นเด็กดจี รงิ ๆ โตแลว้ สนิ ะ โตเป็ นผใู ้ หญ่ ทร่ี คู ้ วามแลว้ ” ขอแคเ่ สย่ี วหมโ่ี ตว้ เห็นดว้ ย เธอสามารถไปหาคนอน่ื ได ้ สําหรับเรอ่ื งของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอตอ้ งหาวธิ หี ยา่ กบั เขาใหไ้ ด ้ หา้ ปีกอ่ นเขาอยากหยา่ ไมย่ อมใหเ้ ธอเจอหนา้ แถมยังไมย่ อม ฟังคําพดู ของเธอ หา้ ปีหลังจากนัน้ ไมว่ า่ อยา่ งไรเธอจะไมก่ ลบั ไปอยกู่ บั เขาอกี ไมใ่ หบ้ ทเรยี นนเี้ กดิ ขนึ้ ซ้าํ อกี ไมว่ า่ อยา่ งไรกต็ อ้ งหยา่ เธอจะไมใ่ หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นพอ่ ของเสยี่ วหมโี่ ตว้ เธอจะหาพอ่ ใหม่ ใหเ้ สย่ี วหมโี่ ตว้ หาผชู ้ ายทร่ี ักครอบครัวและมคี วามรับผดิ ชอบ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นี้ เธอจงึ หลบั ตาลงแลว้ กระชบั คนในออ้ มกอด อยา่ งเสย่ี วหมโี่ ตว้ ใหแ้ น่นขนึ้ “คณุ แม่ เรานอนกนั เถอะ” จๆู่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กผ็ ลักเธอออก หานมจู่ อื่ เอาหนา้ หลบอยา่ งลกุ ลล้ี กุ ลน เพราะวา่ บนใบหนา้ ของ
เธอยังมคี ราบน้ําตา แตท่ วา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลับไมไ่ ดม้ องเธอ แถมยงั ปีนขนึ้ ไปปิดโคมไฟดว้ ยตวั เอง ภายในหอ้ งเขา้ สคู่ วามมดื หานมจู่ อื่ องึ้ ไปเล็กนอ้ ยจากนัน้ จงึ เอามอื เชด็ น้ําตาบนหนา้ ของตวั เอง จากนัน้ จงึ ยมิ้ แลว้ พดู วา่ “โอเค เรานอนกนั เถอะ ฝันดนี ะเสย่ี วหมโี่ ตว้ ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ โนม้ ตวั เขา้ มา ไมร่ วู ้ า่ บงั เอญิ หรอื เปลา่ ปากนมิ่ ๆ ของเด็กนอ้ ยประทบั ลงบนคราบน้ําตาของเธอ “ฝันดคี รับแม”่ ตอนท่ี 465 ตอ้ งเอาเธอมาใหไ้ ด้ แมว้ า่ หานมจู่ อ่ื แสดงออกอยา่ งชดั เจนวา่ ตอ้ งจากนเ้ี ธอจะ จัดการเอง แตใ่ นฐานะคนเป็ นพอ่ี ยา่ งหานชงิ จะทนดนู อ้ งสาว เจ็บปวดและทกุ ขท์ รมานกบั เรอื่ งนไี้ ดอ้ ยา่ งไร แน่นอนวา่ เขาตอ้ งทําอะไรสกั อยา่ ง อยา่ งเชน่ ในตอนน้ี เขา นัดเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมา ภายในรา้ นกาแฟเปิดเพลงชา้ และโรแมนตกิ ชายสองคนน่ังตรง ขา้ มกนั รังสที แ่ี ผอ่ อกมาจากชายทัง้ สองคนมันไมธ่ รรมดาเลย
ทเี ดยี ว คนทอี่ ยใู่ นรา้ นคดิ วา่ พวกเขานัดกนั มาคยุ เรอื่ งธรุ กจิ แต่ รังสที แ่ี ผอ่ อกมาจากตวั ดเู หมอื นไมย่ อมกนั แมแ้ ตน่ อ้ ย มองแลว้ ทําเอาไมอ่ ยากเขา้ ใกลเ้ ลยทเี ดยี ว เมอ่ื มองหานชงิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดนู ่ากลวั กอ่ นหนา้ นเ้ี ขาเห็นเธอน่ังรถของตระกลู หาน เยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ ซยี วซู่ ไปสบื ดู ตอนแรกเขาคดิ วา่ เธอมคี วามสมั พันธอ์ ะไรกบั หานชงิ ที่ ไมส่ ามารถบอกใหค้ นอนื่ รู ้ ตอ่ มาจงึ รวู ้ า่ เธอคอื นอ้ งสาวของหาน ชงิ แมว้ า่ จะไมร่ เู ้ รอ่ื งยงุ่ เหยงิ ภายในนัน้ ขอแคไ่ มไ่ ดม้ คี วามสมั พันธ์ ในทางอนื่ กด็ แี ลว้ ถา้ หานชงิ ไมใ่ ชพ่ ช่ี ายของเธอ วนั นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ คงไมม่ าทน่ี ี่ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ “ประธานหานชงิ ยงุ่ ขนาดน้ี คดิ ไมถ่ งึ วา่ วนั นจี้ ะมเี วลาวา่ งนัดผมมาในทแ่ี บบน้ี ทําไมครับ จะ เจรจาธรุ กจิ กบั ผมเหรอ” “นายน่าจะรดู ้ วี า่ ฉันมาหานายทําไม” หานชงิ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทมุ ้ ลกึ สายตาของเขาดเู ย็นยะเยอื กแลว้
“หมื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขนึ้ “ผมสนทิ กบั ประธานหานชงิ เหรอ” หานชงิ ชอ้ นตาขน้ึ ใชส้ ายตาจอ้ งไปทหี่ นา้ ของเขา “อยา่ เขา้ ใกลเ้ ธอ อยใู่ หห้ า่ งจากเธอ” “ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ แสยะยม้ิ เขาไมไ่ ดต้ อบอะไร หลังจากนัน้ เขาใช ้ มอื เคาะลงบนโตะ๊ เบาๆ แลว้ ยมิ้ ออกมาอยา่ งรา้ ยกาจ “เธอเป็ น ภรรยาของผม ในฐานะทผ่ี มเป็ นสามี ผมไมร่ จู ้ รงิ ๆ วา่ ทําไมตอ้ ง อยหู่ า่ งจากเธอ” เมอื่ พดู ถงึ เรอื่ งน้ี แววตาของหานชงิ ฉายแววขนุ่ มัว เขาพยายาม ระงับอารมณข์ องตวั เองไมใ่ หพ้ งุ่ ไปขา้ งหนา้ “ถา้ คนของนายไม่ มาขดั ขวาง นายกบั เธอก็ไมใ่ ชส่ ามภี รรยากนั ตงั้ นานแลว้ ” “แลว้ ยงั ไงละ่ ใครใชใ้ หค้ ณุ ความสามารถไมพ่ อละ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมก่ ลวั จะพดู ลว่ งเกนิ เขาแมแ้ ตน่ อ้ ย คําพดู แตล่ ะคําลว้ นพดู เสยี ดสอี กี ฝ่ าย หา้ ปีมานี้ หานชงิ ลองใชว้ ธิ ที จี่ ะทําใหก้ ารแตง่ งานของเยโ่ มเ่ ซนิ กบั เธอสนิ้ สดุ ลง แมว้ า่ หานชงิ จะมคี วามแข็งแกรง่ ดา้ นอํานาจ แตว่ า่ คนธรรมดาท่ัวไปไมส่ ามารถตา้ นทานแผนการของเยโ่ ม่ เซนิ
ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ เธอคอื ภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ คนอนื่ จะมากา้ วกา่ ยได ้ ซะทไี่ หนกนั ละ่ ยง่ิ คดิ หานชงิ ก็ยง่ิ หงดุ หงดิ “ความสามารถไมพ่ องัน้ เหรอ นเี่ ป็ นวธิ ขี องเยโ่ มเ่ ซนิ เหรอ กกั ขงั ผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ เอาไว ้ ฉันไมอ่ ยากทําใหเ้ ป็ นเรอื่ งใหญ่ แตว่ า่ ใน เมอ่ื เธอรเู ้ รอื่ งนแ้ี ลว้ ฉันก็ไมต่ ดิ ขัดทจ่ี ะใชค้ วามรนุ แรงกบั นาย” “ใชค้ วามรนุ แรงงัน้ เหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ไปคดิ มาแลว้ จงึ กดั ฟัน พดู ออกมา หลงั จากนัน้ ก็แสยะยม้ิ เย็นยะเยอื กออกมา “หานชงิ คณุ ก็แคพ่ ช่ี ายของเธอเทา่ นัน้ มสี ทิ ธอิ์ ะไรไปตดั สนิ ชวี ติ ของ เธอ ยง่ิ ไมม่ สี ทิ ธไิ์ ปยงุ่ เรอื่ งทเ่ี ธอจะชอบใคร” หานชงิ “ฉันไมม่ ที างใหเ้ ธออยกู่ บั ผชู ้ ายสวะอยา่ งนาย” ผชู ้ ายสวะงัน้ เหรอ เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลงอยา่ งน่ากลวั เขาพดู น้ําเสยี งลอดไรฟ้ ัน ออกมา “คณุ วา่ ใครเป็ นผชู ้ ายสวะ” “ในปีนัน้ นายเป็ นคนทํารา้ ยเธอ นายกร็ แู ้ กใ่ จด”ี
เซยี วซกู่ บั ลงุ หนานทอ่ี ยขู่ า้ งนอกมองทัง้ คกู่ ําลังตาตอ่ ตาฟันตอ่ ฟันอยา่ งอกสน่ั ขวัญแขวน “คงจะไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ นะ” ลงุ หนานพดู พมึ พํา จากนัน้ จงึ หยบิ มอื ถอื ออกมา “ผมโทรบอกคณุ ผหู ้ ญงิ ดกี วา่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําวา่ คณุ ผหู ้ ญงิ จากปากของเขา เซยี วซคู่ ดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ คนทเี่ ขาพดู น่าจะเป็ น หานมจู่ อ่ื ดงั นัน้ เซยี วซจู่ งึ รบี พดู กอ่ นทล่ี งุ หนานจะโทรออก “ลงุ อยา่ ทําใหม้ ันวนุ่ วายเพมิ่ เลย โทรหาคณุ ผหู ้ ญงิ ของบา้ นลงุ ในตอนนี้ ผมวา่ จะยง่ิ ทําใหเ้ รอ่ื งมันยงุ่ เขา้ ไป ใหญน่ ะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ ลงุ หนานจงึ ชะงักไป เขาองึ้ ไปเล็กนอ้ ยจากนัน้ ก็ พดู วา่ “กถ็ กู ครับ งัน้ จะทํายังไงดคี รับ เราเขา้ ไปเกลยี้ กลอ่ มดี ไหมครับ” ขณะทท่ี ัง้ สองคนกําลังคยุ กนั จๆู่ กม็ เี สยี งดงั ออกมาจากในรา้ น กาแฟ ทแ่ี ทช้ ายสองคนทอี่ ยใู่ นรา้ นทํารา้ ยรา่ งกายกนั แลว้ หานชงิ คงจะโดนเยโ่ มเ่ ซนิ ย่ัวโมโหเขา้ ใหแ้ ลว้ เขาเขา้ ไปขย้ํา คอเสอ้ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ สายตาของเขาดรุ า้ ยเป็ นอยา่ งมาก “ถา้ นายเขา้ ใกลเ้ ธออกี ฉันจะไมป่ ลอ่ ยนายไวแ้ น่”
รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงรา้ ยกาจ แมจ้ ะโดนหานชงิ ขย้ําคอเสอื้ แตท่ วา่ ไมเ่ ห็นทา่ ทโี กรธเคอื งจากเขาแมแ้ ตน่ อ้ ย เขานงิ่ มาก “ถา้ ไมเ่ ห็นวา่ คณุ เป็ นพช่ี ายแทๆ้ ของเธอ ผมซดั คณุ ไปนานแลว้ ” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ หานชงิ ก็ยม้ิ อยา่ งไมพ่ อใจออกมาเป็ นครัง้ แรก “งัน้ นายกซ็ ดั ฉันซะส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมข่ ยับ ผลั่ก! หานชงิ ซดั หมัดไปตรงมมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ แตท่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดห้ ลบและไมต่ อบโตก้ ลับ หานชงิ อง้ึ ไป พอดกี บั ทเี่ ซยี วซกู่ บั ลงุ หนานวง่ิ เขา้ มาหา้ มทัง้ สองคนพอดี “ทําไมนายยังไมซ่ ดั ฉันละ่ ” หานชงิ จอ้ งเขา
เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ถงึ กลนิ่ คาวเลอื ดตรงมมุ ปาก เขาใชม้ อื เชด็ มัน ออกจากนัน้ จงึ แสยะยม้ิ ออกมา “ผมไมก่ ลา้ ทํารา้ ยพข่ี องตวั เอง หรอก ถา้ ภรรยาของผมตําหนผิ มขนึ้ มาจะทํายังไงละ่ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานชงิ เบกิ ตาโตแลว้ จอ้ งไปทเี่ ขาเหมอื นกบั จะพงุ่ เขา้ ไปอกี เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วถอยหลังไปไมก่ ก่ี า้ วแลว้ พดู อยา่ งรา้ ย กาจ “ถงึ แมว้ า่ วันนผี้ มจะไมท่ ํารา้ ยพขี่ องตวั เอง แตไ่ มไ่ ดแ้ สดง วา่ ผมชอบถกู ทํารา้ ยนะ วนั นเ้ี ราคยุ กนั ถงึ แคน่ ล้ี ะ่ กนั ลากอ่ น” เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ ตวั เดนิ ออกไปขา้ งนอก เดนิ ไปไมเ่ พยี งกกี่ า้ ว จๆู่ เขากช็ ะงักฝี เทา้ ลง “ผมจะเอาเธอมาใหไ้ ด”้ ไมว่ า่ คณุ จะใชว้ ธิ อี ะไรขดั ขวางไมใ่ หผ้ มไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั กบั เธอ วธิ ี พวกนัน้ มันไมม่ ที างหยดุ ผมได ้ ความโกรธฉายออกมาทางแววตาของหานชงิ แตล่ งุ หนานรัง้ เขาเอาไว ้ “คณุ ผชู ้ าย ชา่ งเถอะครับ” หานชงิ คดิ ไปคดิ มา สดุ ทา้ ยเขาจงึ ตดั สนิ ใจกลับบรษิ ัท อกี ดา้ นหนงึ่
หานมจู่ อ่ื ไมม่ กี ะจติ กะใจทําอะไร เพราะวา่ เธอนอนไมห่ ลับ ตดิ ตอ่ กนั มาสามวนั แลว้ ตงั้ แตท่ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ บอกเธอวา่ ยังไมไ่ ดห้ ยา่ กนั ทกุ คนื ในสมอง ของเธอมแี ตเ่ รอ่ื งราวในอดตี เสย่ี วหมโี่ ตว้ หลับอยขู่ า้ งกายเธอ อยา่ งเงยี บสงบ แตเ่ ธอกลบั ไมส่ ามารถปิดตาลงไดจ้ นกระทง่ั ฟ้า สวา่ ง เวลาผา่ นไปสามวัน เธอรสู ้ กึ มนึ หนักศรี ษะไปหมด “เป็ นอยา่ งนตี้ อ่ ไปมันไมด่ นี ะ ใหฉ้ ันไปหาหมอเป็ นเพอื่ นเธอดี ไหม” เสย่ี วเหยยี นมองขอบตาคล้ําของเธอแลว้ พดู ขน้ึ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ ตงั้ สตไิ ดจ้ ากนัน้ เธอจงึ สา่ ยหนา้ “ไม่ ตอ้ ง ฉันไมเ่ ป็ นไร ผา่ นไปสองสามวันคงดขี นึ้ ” “วันนัน้ เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่ ตงั้ แตก่ ลับมาวันนัน้ เธอกเ็ หมอื นจะ แปลกๆ ไป มจู่ อ่ื ยังไงเราก็เป็ นเพอื่ นกนั เธอบอกฉันมาเถอะ” หานมจู่ อื่ คดิ ถงึ เหตกุ ารณว์ นุ่ วายเหลา่ นัน้ เธอรสู ้ กึ วา่ แมแ้ ต่ เรย่ี วแรงทจ่ี ะพดู ออกไปกย็ ังไมม่ เี ลย ดงั นัน้ เธอจงึ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกไป
เสย่ี วเหยยี นเห็นทา่ ทางออ่ นเพลยี ของเพอื่ น สดุ ทา้ ยเธอจงึ ยอมแพแ้ ลว้ ไปชงชามาใหเ้ พอ่ื น จากนัน้ จงึ เดนิ ออกไป เสยี่ วเหยยี นเพง่ิ จะเดนิ ออกจากหอ้ งทํางานกเ็ ห็นเงาทกี่ ําลังเดนิ อยา่ งลับๆ ลอ่ ๆ เขา้ มา “คณุ เป็ นใคร” หลนิ ซงิ หวั่ หอ่ ตวั มดิ ชดิ เหมอื นบะจา่ ง เมอ่ื โดนเสย่ี วเหยยี นทัก เธอจงึ ชะงักไปแลว้ ดงึ ผา้ ปิดปากลง “ฉันเอง” “หลนิ ซงิ หวั่ เธอมาอยทู่ นี่ ไี่ ดย้ ังไง” เสย่ี วเหยยี นมองเธออยา่ ง ตกตะลงึ ทแ่ี ปลกคอื เธอมาคนเดยี ว ไมม่ ผี จู ้ ัดการตามมาดว้ ย หลนิ ซงิ หวั่ หวั เราะจนเห็นฟันขาวเรยี งซสี่ วย “ฉันจะไปถา่ ยละคร พอดวี า่ ผา่ นทางนเี้ ลยถอื โอกาสแวะเขา้ มา หาไง” เสย่ี วเหยยี น “มาหามจู่ อื่ เหรอ มจู่ อ่ื น่าจะไมม่ อี ารมณน์ ะ”
“ไมม่ อี ารมณ์ยังไง” หลนิ ซงิ หว่ั กลอกตาไปมา “หรอื วา่ ตน่ื เตน้ จนนอนไมห่ ลับ” “เธอรไู ้ ดย้ ังไงวา่ มจู่ อื่ นอนไมห่ ลบั ” เสย่ี วเหยยี นอง้ึ ไปเล็กนอ้ ย หลนิ ซงิ หว่ั จ๊ปิ าก “โดนประธานบรษิ ัทตระกลู เยอ่ มุ ้ เธอไม่ ตน่ื เตน้ แลว้ ใครจะตนื่ เตน้ ละ่ ” ตอนท่ี 466 เยโ่ มเ่ ซนิ ผชู้ ายสวะ เสย่ี วเหยยี น “ใหต้ ายเถอะ เธอรไู ้ ดย้ งั ไง” “คนื นัน้ เธอไปหาฉันทน่ี ่ัน ฉันจะจําไมไ่ ดเ้ หรอวา่ เธอแตง่ ตวั ยังไง แตว่ า่ …” เมอื่ พดู ถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของ หลนิ ซงิ หว่ั ก็เครง่ ขรมึ ขนึ้ “มเี รอ่ื ง หนง่ึ ทฉ่ี ันจําเป็ นตอ้ งคยุ กบั เทพธดิ าของฉันใหช้ ดั เจน” “เรอ่ื งอะไร” เสยี่ วเหยยี นถามดว้ ยความอยากรู ้ หลนิ ซงิ หวั่ แสดงความเครง่ เครยี ดออกมา “เรอื่ งนฉี้ ันตอ้ งคยุ กบั หานมจู่ อ่ื เทา่ นัน้ ”
พดู จบเธอจงึ เดนิ ผา่ นเสยี่ วเหยยี นเขา้ ไปหาหานมจู่ อ่ื ในหอ้ ง ทํางาน หลงั จากทเ่ี ห็นขอบตาคล้ําขนาดใหญข่ องหานมจู่ อ่ื เธอรอ้ ง ออกมาดว้ ยความตกใจ “เทพธดิ า นมี่ ันเกดิ อะไรขน้ึ ” หลนิ ซงิ หวั่ จอ้ งขอบตาคลํ้าของ หานมจู่ อ่ื แลว้ ถามออกมาอยา่ งตกตะลงึ “เรยี กฉันวา่ มจู่ อ่ื กไ็ ด”้ หานมจู่ อื่ มอง หลนิ ซงิ หว่ั ทจ่ี ๆู่ กเ็ ขา้ มา อยใู่ นหอ้ งทํางานของเธอ นมี่ ันนักแสดงภาพยนตรห์ ญงิ ไมใ่ ช่ หรอื ไง ทําไมถงึ มเี วลาวา่ งมาหาเธอถงึ หอ้ งทํางานในเวลาแบบ นไ้ี ดล้ ะ่ “มจู่ อ่ื !” หลนิ ซงิ หวั่ กอดแขนของเธอ “ฉันเห็นแลว้ !” “เห็นอะไร” “ประธานบรษิ ัทตระกลู เยอ่ มุ ้ เธอ ถงึ แมว้ า่ เธอจะปกปิดใบหนา้ แตแ่ วบเดยี วฉันก็จําเธอได”้ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื องึ้ ไป จๆู่ กน็ กึ ถงึ เรอื่ งนัน้ ขนึ้ มา
ใชส่ ิ ถงึ แมว้ นั นัน้ เธอจะปกปิดหนา้ แตค่ นทรี่ จู ้ ักเธอจะดไู มอ่ อก ไดอ้ ยา่ งไร เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นี้ สหี นา้ ของเธอกไ็ มค่ อ่ ยดี หลนิ ซงิ หว่ั กระแอมออกมา จากนัน้ สหี นา้ ของเธอกเ็ ครง่ ขรมึ ขน้ึ “ฉันอยากบอกเธอวา่ ขา่ วในอนิ เทอรเ์ น็ตมันแพรก่ ระจายเร็ว มาก ตอนนท้ี กุ คนกําลงั หาวา่ ผหู ้ ญงิ ลกึ ลบั คนนัน้ เป็ นใคร ถงึ แมว้ า่ ตอนนยี้ งั ไมม่ เี บาะแสใดๆ แตไ่ มแ่ น่เธออาจจะถกู คนจับ ได”้ หานมจู่ อื่ :“……” เธอรมู ้ าตลอดวา่ ขา่ วบนอนิ เทอรเ์ น็ตแพรก่ ระจายเร็วมาก หลนิ ซงิ หว่ั จําเธอได ้ ไมไ่ ดห้ มายความวา่ คนอนื่ จะไมส่ ามารถทําได ้ อกี อยา่ งคนทนี่ ่ังขา้ งเธอในคนื นัน้ มเี ยอะมาก อกี อยา่ งเธอก็ ออกไปสกั พักดว้ ย “ทเี่ ธอมาวนั นเี้ พอ่ื มาบอกเรอ่ื งนก้ี บั ฉันเหรอ” “อม้ื มาเตอื นเธอใหร้ ะวังตวั หน่อย เตรยี มการเอาไวก้ อ่ น แตว่ า่ มี เรอื่ งสําคัญกวา่ นัน้ ทฉี่ ันจําเป็ นตอ้ งบอกเธอ” หานมจู่ อื่ :“เรอ่ื งอะไร”
หลนิ ซงิ หว่ั สะกดิ นว้ิ ไปมา ใบหนา้ สวยเหมอื นกําลงั กลมุ ้ ใจ “ฉัน ยงั คดิ ไมต่ กเลยวา่ จะบอกเธอดไี หม” ประโยคนีท้ ําให ้ หานมจู่ อ่ื หงดุ หงดิ เล็กนอ้ ย “คดิ ไมต่ กงัน้ เธอก็ กลับไปกอ่ น ครัง้ หนา้ คอ่ ยมาบอกฉัน” “ไมไ่ ด!้ ” หลนิ ซงิ หว่ั พดู ดว้ ยสหี นา้ จรงิ จัง “เธอเป็ นเทพธดิ าของฉันเลย นะ ฉันบอกเธอดกี วา่ อกี อยา่ งฉันคดิ วา่ เรอื่ งนม้ี นั ไมย่ ตุ ธิ รรมกบั เธอ” ไมย่ ตุ ธิ รรมงัน้ เหรอ เรอื่ งอะไรกนั แน่ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ แปลกใจกบั คําพดู ของเธอ “อนั ทจี่ รงิ ลกู คา้ ทฉ่ี ันแนะนําใหเ้ ธอกอ่ นหนา้ น้ี เธอยงั จําได ้ ไหม” หลนิ ซงิ หวั่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ พดู อธบิ ายดว้ ยเสยี งเบา “จรงิ ๆ แลว้ เธอเป็ นญาตขิ องบา้ นฉัน อายนุ อ้ ยกวา่ ฉัน เธอ ศรัทธาในตวั ฉันทส่ี ามารถเป็ นนักแสดงได ้ แตว่ า่ แมข่ องเธอไม่ เห็นดว้ ยกบั การเขา้ วงการบนั เทงิ ดงั นัน้ เธอก็เลยเขา้ เรยี น มหาวทิ ยาลัยทําตวั เป็ นผหู ้ ญงิ ทวี่ า่ นอนสอนงา่ ย”
เมอ่ื หานมจู่ อื่ ไดฟ้ ังก็เอาแตข่ มวดคว้ิ อยตู่ ลอดเวลา เธอคดิ วา่ หลนิ ซงิ หวั่ คงจะไมไ่ ดพ้ ดู ถงึ หลนิ ชงิ ชงิ ขน้ึ มาโดยไมม่ สี าเหตุ หรอก เธอจงึ พยักหนา้ ตอบรับ “อม้ื จําได”้ “เดมิ เรอ่ื งนม้ี นั เป็ นเรอื่ งสว่ นตวั ถา้ ฉันไมเ่ ห็นคณุ ชายเยข่ อง บรษิ ัทตระกลู เยอ่ มุ ้ เธอในงานแถลงขา่ วพอดี ฉันคงไมม่ าบอก เรอื่ งพวกนก้ี บั เธอ” “เธอจะพดู อะไรกนั แน่” หานมจู่ อ่ื จอ้ งเธออยา่ งขําๆ “สงิ่ ทฉี่ ันจะพดู ก็คอื ลกู พล่ี กู นอ้ งของฉันกําลังเดตกบั เยโ่ มเ่ ซนิ !” รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของ หานมจู่ อ่ื ชะงักลง หลนิ ซงิ หว่ั กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองอยา่ งลําบากใจ “ในสายตาของฉันเทพธดิ าเป็ นสงิ่ ทสี่ ําคญั และสงู สง่ เกนิ กวา่ ใครจะมาทําใหแ้ ปดเปื้อน เดมิ ทถี า้ เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดค้ บกนั ฉันกด็ ใี จกบั พวกเธอ แตว่ า่ …เขาคอื ผชู ้ ายสวะ!” “ผชู ้ ายสวะงัน้ เหรอ” มมุ ปากของ หานมจู่ อื่ กระตกุ เบาๆ “ใช!่ เขาเดตกบั ลกู พลี่ กู นอ้ งของฉันอยแู่ ทๆ้ แตก่ ลับไปอมุ ้ เธอ ในงานแถลงขา่ ว ถา้ เป็ นทส่ี ว่ นตวั ก็วา่ ไปอยา่ ง แตน่ ม่ี ันในงาน
แถลงขา่ วนะ ฉันกบั จา้ วยหี่ รู ก็อยใู่ นงานดว้ ย ฉันไมไ่ ดจ้ ะอวด ตวั เองหรอื อะไรนะ แตฉ่ ันกบั จา้ วยห่ี รู มชี อ่ื เสยี งมากในประเทศ วันนัน้ มคี นทใี่ หค้ วามสนใจเป็ นจํานวนมาก จๆู่ ก็มเี รอื่ งแบบนี้ เกดิ ขนึ้ ฉันคดิ วา่ เขาเปิดเผยตวั เธอตอ่ สาธารณชนแลว้ เพราะฉะนัน้ …” เมอื่ ไดฟ้ ังเชน่ นัน้ เหมอื น หานมจู่ อ่ื จะเขา้ ใจสง่ิ ที่ หลนิ ซงิ หวั่ ตอ้ งการจะสอ่ื แลว้ ไมค่ ดิ วา่ ยัยเด็กคนนจ้ี ะตงั้ ใจมาถงึ ทน่ี เ่ี พอื่ มา บอกเรอ่ื งนก้ี บั เธอ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ ยมิ้ บางๆ ออกมาแลว้ พยักหนา้ “ฉันเขา้ ใจแลว้ ” “คะ แคน่ เี้ หรอ” หลนิ ซงิ หวั่ มองเธออยา่ งอง้ึ ๆ ราวกบั ไมเ่ ชอ่ื วา่ อารมณ์ของเธอในตอนนจี้ ะนงิ่ ถงึ เพยี งนี้ “อม้ื ?” “ฉันหมายความวา่ เธอไมเ่ สยี ใจเหรอ เพราะคณุ ชายเยอ่ มุ ้ เธอ ทําใหเ้ ธอนอนไมห่ ลบั จนตาคล้ําหมดแลว้ อยา่ บอกนะวา่ ไมใ่ ช่ เพราะตน่ื เตน้ ” หานมจู่ อื่ :“ใครบอกเธอวา่ ฉันตน่ื เตน้ เพราะถกู เขาอมุ ้ ”
เมอ่ื กอ่ นตอนทค่ี บกนั ผชู ้ ายคนนัน้ อมุ ้ เธอไมร่ ตู ้ อ่ กค่ี รัง้ อกี อยา่ ง ระหวา่ งเราก็มเี รอ่ื งทล่ี กึ ซง้ึ กวา่ นัน้ แลว้ เธอจะไปตนื่ เตน้ จนนอน ไมห่ ลับกบั การทถี่ กู เขาอมุ ้ แคค่ รัง้ เดยี วไปทําไมกนั การทเ่ี ธอนอนไมห่ ลบั กเ็ พราะเรอื่ งการแตง่ งานของเธอกบั เขา ยงั คงอยู่ นม่ี นั เป็ นเรอื่ งทเี่ ธอยอมรับไมไ่ ด ้ “โอเค ดเู หมอื นวา่ ฉันจะยงุ่ เรอ่ื งสว่ นตวั มากไปแลว้ แตว่ า่ คณุ เทพธดิ าก็ตอ้ งระวังตัวนะ เฉนิ เฟย รอฉันอยขู่ า้ งลา่ ง ฉันไปกอ่ น นะ ออ้ ลกู พล่ี กู นอ้ งของฉันไมใ่ ชค่ นดอี ะไร เธอตอ้ งระวังไวด้ ว้ ย นะ” เมอ่ื หลนิ ซงิ หว่ั กลบั ไป หานมจู่ อ่ื ถงึ มาคดิ ถงึ ปัญหาน้อี ยา่ ง จรงิ จัง เธอพดู ไมผ่ ดิ วา่ ชาวเน็ตจะตอ้ งขดุ คยุ ้ ตวั ตนของเธอ ออกมาไดอ้ ยา่ งแน่นอน เมอื่ คดิ ถงึ เรอื่ งนี้ ความเครยี ดฉายออกมาทางแววตาของเธอ บา่ ยวนั เดยี วกนั หานมจู่ อื่ ใชว้ ธิ ที ต่ี ามแบบแผน เธอลบขอ้ มลู การจําหน่ายทเ่ี กย่ี วขอ้ งกบั ตวั เองออกทัง้ หมด ขา่ วเรอ่ื งหญงิ
ลกึ ลบั ในอนิ เทอรเ์ น็ตกเ็ รมิ่ นอ้ ยลงมากแลว้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ โลง่ ใจเมอ่ื ไมค่ อ่ ยเห็นสงิ่ ทไี่ มเ่ ขา้ ตาอกี แลว้ แมว้ า่ เรอ่ื งของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ จะวนุ่ วายเป็ นอยา่ งมาก แตว่ า่ ยังไงชวี ติ ตอ้ งดําเนนิ ตอ่ ไป เธอจะไมย่ อมใหเ้ รอ่ื งการหยา่ มาทํา ใหก้ ารใชช้ วี ติ ของเธอตกตํา่ ไปเรอ่ื ยๆ เจา้ ของหอ้ งทเ่ี ธอเคยตดิ ตอ่ กอ่ นหนา้ นโ้ี ทรมาหาเธอ แลว้ ถาม วา่ เธอยงั อยากไปดหู อ้ งนัน้ อกี หรอื เปลา่ แน่นอนวา่ เธออยากซอื้ หอ้ งในพนื้ ทตี่ รงนัน้ แตก่ อ่ นหนา้ นเี้ พราะ การยกเลกิ สญั ญากบั เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ลยตอ้ งระงับเรอ่ื งนเี้ อาไวก้ อ่ น แตพ่ อมาคดิ ดตู อนนี้ การยกเลกิ สญั ญากบั เยโ่ มเ่ ซนิ คงจะทํา ไมไ่ ดแ้ ลว้ แตถ่ า้ หลงั จากนจี้ ําเป็ นตอ้ งใชเ้ งนิ ละ่ ขณะท่ี หานมจู่ อื่ กําลงั คดิ ฝ่ ายเจา้ ของหอ้ งคงจะรอจนรอไม่ ไหวแลว้ จงึ เอย่ ถามออกมาตรงๆ “เรอ่ื งมันเป็ นแบบน้ี ทบ่ี า้ น ของฉันมเี รอื่ งนดิ หน่อยจงึ จําเป็ นตอ้ งใชเ้ งนิ เพราะฉะนัน้ ถา้ คณุ ชอบหอ้ งนจี้ รงิ ๆ ไมง่ ัน้ คณุ มาดหู อ้ งวันนเ้ี ลย คณุ วางใจเถอะ เรา สามารถคยุ เรอ่ื งราคากนั ไดจ้ นกวา่ จะพอใจ” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นี้ หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ ใจเตน้ นอ่ี กี ฝ่ ายกําลงั พดู วา่ จะ ลดราคาใหง้ ัน้ เหรอ งัน้ เธอตอ้ งไปดอู ยา่ งแน่นอน
เพราะชว่ งนไี้ มม่ อี อเดอรเ์ ธอจงึ ไมย่ งุ่ เลยถอื โอกาสออกจาก บรษิ ัทกอ่ นเวลา จากนัน้ จงึ พาเสยี่ วเหยยี นออกไปรับเสยี่ วหมี่ โตว้ ทโ่ี รงเรยี นแลว้ ไปดหู อ้ งดว้ ยกนั ตอนที่ 467 หอ้ งใหม่ หอ้ งอยใู่ กลก้ บั โรงเรยี นของเสยี่ วหมโี่ ตว้ ขา้ งลา่ งตกึ อยตู่ รง ขา้ มกบั โรงภาพยนตร์ เดนิ ไปทางซา้ ยประมาณหา้ นาทจี ะเจอ หอ้ งสมดุ แลว้ ถา้ เดนิ ไปอกี ประมาณหกถงึ เจ็ดนาทจี ะเจอรา้ น สะดวกซอื้ ดา้ นขวามสี ถานบนั เทงิ ขนาดใหญอ่ ยไู่ มไ่ กล ใกลๆ้ สถานบนั เทงิ ยงั มถี นนทขี่ ายของกนิ อยอู่ กี ดว้ ย สรปุ แลว้ เป็ นถนนทส่ี ะดวกสบายเป็ นอยา่ งมาก แตม่ ันก็บง่ บอกถงึ ราคาทสี่ งู เชน่ กนั ใครๆ กอ็ ยากไดร้ ับความ สะดวกสบาย “คณุ หาน คณุ ไดด้ หู อ้ งแลว้ เป็ นยังบา้ ง” คนทมี่ าตอ้ นรับเธอเป็ น หญงิ วยั กลางคนดทู า่ ทางมเี มตตา และมเี ด็กผหู ้ ญงิ วัยรนุ่ ยนื อยู่ ขา้ งเธอ ดเู หมอื นกําลังเศรา้ อยู่
หญงิ วยั รนุ่ คอื เจา้ ของหอ้ ง สว่ นหญงิ วัยกลางคนคอื นายหนา้ ท่ี เธอหามา หานมจู่ อ่ื มองไปรอบๆ หอ้ งเป็ นแบบสองชนั้ มชี นั้ ลา่ งและชนั้ ลอย การตกแตง่ ใกลเ้ คยี งกบั ทเี่ ธอจนิ ตนาการเอาไว ้ ถา้ ราคา เหมาะสมและสามารถซอื้ ไดก้ ็ถอื เป็ นเรอื่ งทด่ี ี “เรอ่ื งราคาละ่ ” หานมจู่ อื่ หนั ไปมองนายหนา้ พลางถามขน้ึ “อกี เรอ่ื งหนงึ่ คอื กอ่ นหนา้ นมี้ คี นอยหู่ อ้ งนห้ี รอื เปลา่ ถา้ ซอ้ื แลว้ จะมี เรอื่ งวนุ่ วายอะไรหรอื เปลา่ ฉันอยากใหค้ ณุ พดู เรอ่ื งพวกนใี้ ห ้ ชดั เจน อกี อยา่ งหอ้ งทร่ี บี ขาย อาจจะ…” “คณุ หาน เขา้ ใจผดิ แลว้ หอ้ งนเี้ ป็ นหอ้ งทส่ี ามขี องฉันซอื้ ให ้ ตอนทห่ี ลังจากคบกนั ไดไ้ มน่ าน แตต่ อ่ จากนัน้ เราก็ซอ้ื บา้ นพัก ตากอากาศอกี ดงั นัน้ หอ้ งนเ้ี ลยวา่ งมาตลอด หลังจากทต่ี กแตง่ เสร็จกไ็ มไ่ ดม้ าอยเู่ ลย แตฉ่ ันใหค้ ณุ ป้ามาทําความสะอาดอยา่ ง สมํา่ เสมอ คณุ ป้าเป็ นคนซอื่ สตั ย์ ไมท่ ําเรอื่ งอะไรผดิ ๆ แน่นอน แตฉ่ ันก็ไมอ่ ายทจี่ ะบอกคณุ วา่ ตอนนสี้ ามขี องฉันทําธรุ กจิ ลม้ เหลว ทําใหห้ มนุ เงนิ ในบรษิ ัทไมท่ นั ดงั นัน้ ฉันจงึ คดิ จะขาย หอ้ งน”้ี
หานมจู่ อื่ ฟังจบ คดิ วา่ ทเี่ ธอพดู มามเี หตผุ ลจงึ เอย่ ขนึ้ มาวา่ “ฉัน พอรเู ้ รอ่ื งราวโดยรวมแลว้ สว่ นเรอื่ งอนื่ เราคอ่ ยคยุ กนั ฉันขอ กลบั ไปคดิ ดกู อ่ น” หญงิ วัยรนุ่ พดู อยา่ งเครง่ เครยี ด “คณุ หาน ฉันตอ้ งการเงนิ จรงิ ๆ ในสองวันน้ี ถา้ คณุ จะซอ้ื หอ้ งน้ี ฉันยอมลดราคาให ้ 10%” หานมจู่ อ่ื : “……” เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ ดงั นัน้ กส็ ดู หายใจลกึ อยา่ งอดไมไ่ ด ้ เมอื งเป่ ยเป็ นเมอื งใหญ่ แถมทน่ี ย่ี งั เป็ นทําเลใจกลางเมอื ง หอ้ ง นอ้ี ยา่ งนอ้ ยๆ ก็สบิ ลา้ นขน้ึ เขายอมลดราคาให ้ 10 % เขาจะ ขาดทนุ ขนาดไหนกนั ผหู ้ ญงิ ทเี่ ป็ นนายหนา้ ไมไ่ ดส้ นใจอะไร เพราะถา้ ขายหอ้ งไดเ้ ธอ ก็ไดเ้ งนิ จงึ ไมส่ นวา่ จะขายถกู หรอื ขายแพง เรอื่ งสําคัญคอื การ เจรจาใหส้ ําเร็จ ดงั นัน้ เธอจงึ ยม้ิ แลว้ พดู วา่ “โอโ้ ห เจา้ ของหอ้ งเขาลดราคาให ้ ขนาดนี้ คณุ ซอ้ื มันคณุ จะไดร้ ับทันที ไมเ่ ชอื่ คณุ ลองดหู อ้ ง บรเิ วณนสี้ ิ จะไปหาหอ้ งทถี่ กู ขนาดนไี้ ดจ้ ากทไ่ี หนอกี การทเี่ ธอ รบี ขายหอ้ ง มันเป็ นโชคชะตาของพวกคณุ แลว้ นะ”
เมอื่ ไดย้ นิ สงิ่ ทเ่ี ธอพดู มมุ ปากของ หานมจู่ อื่ กก็ ระตกุ อยา่ งอด ไมไ่ ด ้ คนทําธรุ กจิ นพี่ ดู ไดท้ กุ อยา่ งจรงิ ๆ แน่นอนวา่ เธอคงไมไ่ ปถกกบั คนทําธรุ กจิ อยา่ งแน่นอน เธอยม้ิ นง่ิ ๆ “ขอบคณุ ความหวงั ดขี องคณุ มากนะคะ แตว่ า่ การซอ้ื หอ้ ง เป็ นเรอื่ งใหญม่ าก ถงึ ฉันจะยอมซอื้ หอ้ งนแ้ี ตจ่ ําเป็ นตอ้ งใชเ้ วลา คดิ กอ่ น อกี อยา่ งราคาจะลดไปถงึ ไหนมันไมใ่ ชป่ ัญหา” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ สหี นา้ ของหญงิ วยั รนุ่ ก็ไมส่ ดู ้ ี “งะ งัน้ คณุ ตอ้ งใชเ้ วลาคดิ นานเทา่ ไร” สดุ ทา้ ยเธอจงึ กดั รมิ ฝี ปากแลว้ ถามขน้ึ อยา่ งตดิ ๆ ขดั ๆ หานมจู่ อื่ เห็นทา่ ทางรอ้ นรนของเธอ คดิ ๆ ดแู ลว้ อกี ฝ่ ายคงมี ความจําเป็ นในการใชเ้ งนิ จรงิ ๆ แตเ่ ธอไมใ่ ชค่ นทม่ี เี มตตาขนาด นัน้ เป็ นไปไมไ่ ดท้ จ่ี ะซอ้ื หอ้ งอยา่ งรวดเร็วเพราะอกี ฝ่ ายตอ้ งการ ใชเ้ งนิ เธอกเ็ ลยสา่ ยหนา้ “ใชข้ อกลับไปคดิ สองสามวนั เมอื่ ถงึ ตอนนัน้ ฉันจะตอบกลบั ไป” แมจ้ ะไมพ่ อใจ แตก่ ็ไมม่ ที างเลอื ก อกี ฝ่ ายไมอ่ ยากซอื้ เธอจะ ไปบงั คบั อกี ฝ่ ายใหซ้ อื้ ไดอ้ ยา่ งไรกนั ละ่
ตอนทกี่ ําลงั จะกลบั หญงิ วัยรนุ่ ยงั ไปสง่ เธอทล่ี ฟิ ตอ์ ยา่ งมี มารยาท จากนัน้ จงึ มองตามเธอจนลับสายตา ทงั้ สามคนเดนิ ไปบนถนน เสย่ี วหมโี่ ตว้ สงั เกตบรเิ วณรอบๆ “คณุ แม่ ผมคดิ วา่ หอ้ งนัน้ ดมี ากนะ พวกเราซอ้ื เลยดกี วา่ ” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ ฝี เทา้ ของ หานมจู่ อื่ จงึ ชะงักไป จากนัน้ จงึ ใชน้ ว้ิ สะกดิ ศรี ษะของเสยี่ วหมโี่ ตว้ “ชอบขนาดนัน้ เชยี วเหรอ” เสย่ี วเหยยี นสง่ เสยี งหึ “ชอบกไ็ มค่ วรซอื้ ทันที ใครจะไปรวู ้ า่ อกี ฝ่ ายแอบปิดบงั อะไรอยหู่ รอื เปลา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ วันนคี้ ณุ ป้าเสย่ี ว เหยยี นจะสอนอะไรให ้ แมจ้ ะมคี ําพดู ทว่ี า่ อยา่ มจี ติ ใจทท่ี ํารา้ ย คนอน่ื แตก่ ค็ วรป้องกนั ตวั เองไวก้ อ่ นเขา้ ใจไหม การทหี่ นูไปเรง่ แมใ่ หซ้ อ้ื หอ้ งนัน้ เพราะวา่ เห็นวา่ พส่ี าวคนนัน้ สวยใชไ่ หมละ่ ” หานมจู่ อ่ื : “ไมเ่ ป็ นการเป็ นงานเอาซะเลย” “ออิ ิ ฉันแหยเ่ ขาเลน่ ” เสยี่ วเหยยี นหนั ไปหาเสยี่ วหมโ่ี ตว้ “ตก ลงใชไ่ หมเนยี่ ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ เงยหนา้ ขน้ึ แลว้ สง่ เสยี งหึ
“ไมใ่ ชส่ กั หน่อย ผมไมอ่ ยากใหแ้ มก่ บั ป้าตอ้ งตนื่ เชา้ อยา่ ง ยากลําบากทกุ วนั นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ ป้าจะเขา้ ใจผดิ ผม รา้ ยกาจ จรงิ ๆ” เสย่ี วเหยยี น “วา่ ไงนะ คดิ ไมถ่ งึ วา่ หนูจะคํานงึ ถงึ พวกเราดว้ ย” “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รักแม”่ เมอ่ื พดู ถงึ เรอื่ งนี้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จงึ ไปจับ ขอ้ มอื ของผเู ้ ป็ นแม่ พลางใชแ้ กม้ ถตู รงฝ่ ามอื ของเธอแลว้ พดู วา่ “ชว่ งนแี้ มก่ นิ ไมไ่ ดน้ อนไมห่ ลับ เสยี่ วหมโี่ ตว้ เจ็บปวดใจ ดงั นัน้ พวกเรารบี ซอื้ แลว้ รบี ยา้ ยมาเถอะ ถา้ เป็ นเชน่ นแ้ี มจ่ ะไดต้ น่ื สาย ได ้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ คดิ ไดว้ า่ ทน่ี หี่ า่ งจากโรงเรยี นไมไ่ กล เมอ่ื ถงึ ตอนนัน้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จะไดเ้ ดนิ ไปโรงเรยี นเองดว้ ย” หานมจู่ อ่ื :“ไมไ่ ดห้ รอก” เธอปฏเิ สธความคดิ ของลกู ชายอยา่ งไมต่ อ้ งคดิ “ไปโรงเรยี นเองไมไ่ ดน้ ะ ลกู ยงั เด็กตอ้ งใหแ้ มห่ รอื ไมก่ ป็ ้าเสย่ี ว เหยยี นไปสง่ ” เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ เสรมิ “ถกู ตอ้ ง!” “แตว่ า่ คณุ แม…่ ”
“โอเค ในเมอื่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ชอบ งัน้ เรากลับไปถามคณุ ลงุ กนั กอ่ น ถา้ โอเคเราก็จะซอ้ื ” “โอเคครับ” หลงั จากทก่ี ลบั มาเธอบอกเรอ่ื งนก้ี บั หานชงิ บอกวา่ ใหเ้ ขา จัดการเรอื่ งนี้ เขาจะตรวจสอบหอ้ งนัน้ ใหเ้ อง ถา้ ไมม่ ปี ัญหา อะไรแลว้ คอ่ ยซอ้ื หานมจู่ อ่ื กลัววา่ เขาจะจา่ ยเงนิ แทนเธอ กเ็ ลยพดู ดกั เขาไวก้ อ่ น “พอ่ี ยา่ แอบจา่ ยเงนิ แทนฉันนะ เงนิ ซอื้ หอ้ งครัง้ นฉี้ ันเตรยี ม เอาไวแ้ ลว้ ฉันจะพง่ึ ลําแขง้ ของตวั เอง” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานชงิ จงึ องึ้ ไป “อยบู่ า้ นไมด่ เี หรอ ทําไมตอ้ งยา้ ย ออกไป” “อยากอยใู่ กลๆ้ โรงเรยี น สะดวกกวา่ ” หานชงิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ เอาแตจ่ อ้ งรอยคล้ําบรเิ วณใตต้ าของ เธอ “งัน้ เรอื่ งนัน้ …” “พ่ี ฉันจัดการเองได ้ พว่ี างใจเถอะ” เธอไมอ่ ยากพดู เรอ่ื งนต้ี อ่ หนา้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ดงั นัน้ เธอจงึ รบี พดู ตัดบท
หานชงิ มองเสย่ี วหมโี่ ตว้ ทน่ี ่ารักและแสนใสซอ่ื แวบหนง่ึ เขาจงึ ตระหนักได ้ “โอเค พรงุ่ นฉี้ ันจะแจง้ ไปละกนั ” “ขอบคณุ คะ่ ” คนทห่ี านชงิ ใหไ้ ปสบื ไดข้ อ้ มลู มาเร็วมาก วันตอ่ มา หานมจู่ อ่ื เพงิ่ ตน่ื ไดไ้ มน่ านก็ไดร้ ับขอ้ มลู ทสี่ ง่ มาบอกวา่ หอ้ งนัน้ ไมม่ ี ปัญหา ขอแคส่ ญั ญาถกู ตอ้ งก็สามารถซอ้ื ได ้ เพราะกลวั วา่ เธอจะโดนหลอก ดงั นัน้ หานชงิ จงึ ใหท้ นายไปชว่ ย เธอ หลังจากทท่ี นายมาแลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ ตดิ ตอ่ ไปยังอกี ฝ่ าย เมอื่ อกี ฝ่ ายรวู ้ า่ เธอจะซอื้ หอ้ งพวกเขาดใี จเป็ นอยา่ งมาก ตอ่ จากนัน้ จงึ นัดเซน็ สญั ญากบั เธอ หนง่ึ ชว่ั โมงผา่ นไป การเซน็ สญั ญา เสร็จสนิ้ หานมจู่ อ่ื ไดก้ ญุ แจหอ้ งใหมเ่ ป็ นทเี่ รยี บรอ้ ย ตอนที่ 468 ตวั ตนของเธอถกู ขดุ คยุ้ ออกมาแลว้ บา้ นใหมเ่ ลยนะ
เมอ่ื คดิ วา่ ตอ่ จากนเี้ ธอจะมบี า้ นทเี่ ป็ นของตวั เองในเมอื งเป่ ยก็ รสู ้ กึ อนุ่ ใจขนึ้ มา เจา้ ของหอ้ งคนเกา่ บอกเธอวา่ กอ่ นหนา้ นกี้ ญุ แจเคยใหไ้ วแ้ ค่ แมบ่ า้ น แลว้ กเ็ อากลบั มาแลว้ แตเ่ พอื่ ความปลอดภัย เขา แนะนําใหเ้ ธอเปลย่ี นกญุ แจ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ รบี หาทล่ี ็อกแบบสแกนลายนวิ้ มอื บน อนิ เทอรเ์ น็ต จากนัน้ จงึ หาซอื้ ยหี่ อ้ ทสี่ ามารถไวใ้ จได ้ เพราะวา่ อยใู่ นเมอื งเดยี วกนั ชา่ งตดิ ตงั้ จงึ โทรหาเธอตอนบา่ ยถามวา่ เธอ มเี วลาวนั ไหน เขาจะไดเ้ ขา้ มาตดิ ตงั้ ให ้ เสยี่ วเหยยี นบอกวา่ ใหต้ วั เองเป็ นคนไป หานมจู่ อ่ื ก็เลยใหเ้ ธอลา ครง่ึ วัน เพราะวา่ ออเดอรข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมเ่ สร็จเรยี บรอ้ ย แตถ่ า้ เธอไม่ อยากทําตอ่ ไปก็จะเหมอื นการยอื้ เวลาใหเ้ ธออยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ นานเขา้ ไปอกี สรู ้ บี ทําใหเ้ สร็จเร็วๆ ดกี วา่ หานมจู่ อ่ื จงึ ปิดหอ้ งทํางานแลว้ เรมิ่ ออกแบบผลงาน เพงิ่ จะเรมิ่ วาดไดไ้ มน่ าน มอื ถอื ของเธอกด็ งั ขนึ้ เป็ นเสยี่ วเห ยยี นทโี่ ทรมา
โดยท่ัวไปแลว้ ชว่ งเวลาแบบนเี้ ธอจะไมร่ ับโทรศพั ท์ แตว่ า่ เสยี่ วเหยยี นไปดเู รอื่ งตดิ ตงั้ ทลี่ ็อกประตู ถา้ ไมม่ เี รอ่ื งอะไรเธอ คงจะไมโ่ ทรมา “มอี ะไรหรอื เปลา่ ” เธอถามขน้ึ หลังจากกดรับสาย เสยี งกระวนกระวายดงั มาจากปลายสาย “มจู่ อื่ เธอรบี เขา้ เวย่ ป๋ อ เร็ว ตวั ตนของเธอถกู ขดุ คยุ ้ ออกมาแลว้ !” เมอื่ ไดย้ นิ ประโยคนี้หวั ใจของเธอเตน้ แรงขน้ึ “อะไรนะ” เธอไมไ่ ดต้ อบกลับไปครหู่ นงึ่ ไดย้ นิ เสยี งปลายสายทพ่ี ดู ไม่ หยดุ “เมอ่ื กรี้ ะหวา่ งทางทมี่ า ฉันเบอ่ื กเ็ ลยเขาเวย่ ป๋ อ หลังจาก นัน้ ฉันเห็นพวกเขาเอารปู ของเธอลงบนอนิ เทอรเ์ น็ต ตอนนที้ กุ คนรแู ้ ลว้ วา่ หญงิ สาวลกึ ลับทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อมุ ้ ในคนื นัน้ คอื เธอ” หานมจู่ อ่ื :“ฉันใหค้ นลบขอ้ มลู น่ันทง้ิ ไปหมดแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ” “เรอื่ งนฉ้ี ันก็ไมแ่ น่ใจ ฉันเพงิ่ จะเห็นขา่ วน้ี หรอื วา่ วันนฉี้ ันไมไ่ ป แลว้ ฉันจะไปตรวจสอบเรอื่ งน…ี้ ” “ไมต่ อ้ ง” แววตาของ หานมจู่ อื่ เย็นยะเยอื กจากนัน้ จงึ พดู วา่ “เธอไปจัดการเรอื่ งของเธอกอ่ น เรอื่ งนฉี้ ันจะจัดการเอง”
“งัน้ ก็ได ้ ถา้ ตอ้ งการอะไรตอ้ งโทรหาฉันนะ เรอ่ื งทลี่ ็อกประตเู รา คอ่ ยเปลย่ี นวนั หลงั กไ็ ด”้ “อม้ื ” หลงั จากวางสาย หานมจู่ อื่ จงึ เปิดดเู วย่ ป๋ อ เป็ นไปตามคาดวา่ ตวั ตนของเธอถกู เปิดเผยแลว้ อนั ทจี่ รงิ เธอรตู ้ งั้ แตว่ ันที่ หลนิ ซงิ หว่ั มาบอกแลว้ วา่ ไมช่ า้ กเ็ ร็ว ตวั ตนของเธอจะถกู เปิดเผย ดงั นัน้ เธอจงึ ใชว้ ธิ ลี บขอ้ มลู ออก ทงั้ หมด แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ การทที่ ําแบบนไี้ มม่ ผี ลกระทบอะไรกบั พวกเขา เลย การทพี่ วกเขาอยากขดุ คยุ ้ เรอื่ งราวของคณุ ไมว่ า่ จะมขี อ้ มลู ของ คณุ หรอื ไม่ เขาก็ขดุ คยุ ้ เรอ่ื งราวของคณุ ไดอ้ ยดู่ ี หานมจู่ อ่ื เห็นรปู ของตวั เองบนอนิ เทอรเ์ น็ต เป็ นรปู หลังของเธอ ทเี่ ดนิ อยใู่ นทางเดนิ วันนัน้ เห็นเพยี งเสย้ี วหนา้ ดา้ นขา้ ง รปู ตอ่ มาเป็ นรปู ทถ่ี กู ถา่ ยในงานวันนัน้ เธอนั่งกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ธอ
กําลงั จดจอ่ อยกู่ บั การแสดงบนเวที สว่ นเยโ่ มเ่ ซนิ กําลังจอ้ งเธอ อยู่ รปู ถกู เปิดเผยออกมา สถานะของเธอกค็ งอกี ไมน่ านแลว้ มัง้ หานมจู่ อื่ เป็ นดไี ซเนอร์ ชอ่ื ภาษาองั กฤษคอื อะไรก็ถกู เปิดเผย ออกมาหมด รวมไปถงึ การทต่ี วั ตนทแี่ ทจ้ รงิ ของเธอในเมอื งเป่ ย หานมจู่ อ่ื คณุ ผหู ้ ญงิ ผรู ้ ํา่ รวยแหง่ ตระกลู หาน ภมู หิ ลงั อนั ดเี ลศิ และเรอื่ งราวในอดตี ถกู เปิดเผยออกมา หมดแลว้ พนื้ ทค่ี อมเมนตต์ า่ งคยุ กนั อยา่ งออกรส {วา้ ว ฉันวา่ แลว้ วา่ ทําไมแคค่ นื เดยี วขา่ วของหญงิ ลกึ ลบั ก็ หายไปหมด ทแี่ ทก้ ม็ ภี มู หิ ลังทด่ี แี บบนน้ี เี่ อง ถงึ จะไมร่ วู ้ า่ หนา้ ตาของผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ป็ นยงั ไง แตด่ จู ากลกั ษณะแลว้ คนู่ ้ี น่าจะเหมาะสมกนั มากเลยนะ} {ฉันเชยี รค์ นู่ !้ี แตว่ า่ หานมจู่ อื่ เป็ นนอ้ งสาวของหานชงิ ไมใ่ ช่ เหรอ แถม จา้ วยห่ี รู บอกวา่ กระโปรงน่ันหานชงิ เป็ นคนสง่ ให ้
เธอ ใครจะไปรไู ้ มน่ านเธอกเ็ หมอื นโดนตบหนา้ นสิ ยั เยอ่ หยง่ิ ของเธอกบั นสิ ยั ตดิ ดนิ ของคณุ หาน ทไ่ี มอ่ ยากแสดงใหค้ นอนื่ เห็นมันชา่ งแตกตา่ งกนั จรงิ ๆ!} {ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นเมอื งเป่ ย แตไ่ ดย้ นิ มาวา่ เมอื งเป่ ยเป็ นเมอื งทส่ี ดุ ยอดมาก แน่นอนวา่ เคยไดย้ นิ ถงึ ชอ่ื เสยี งของคนในเมอื งเป่ ย เชน่ กนั รสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนโี้ ชคดจี ัง เยโ่ มเ่ ซนิ สาม!ี วนั นฉ้ี ันอก หกั แลว้ !!!!} {มฉี ันแคค่ นเดยี วหรอื เปลา่ ทค่ี ดิ วา่ เสแสรง้ ถา้ ไมอ่ ยากเจอคน จรงิ ๆ ทําไมถงึ ไปงานแถลงขา่ วละ่ ถกู คนอมุ ้ แลว้ กเ็ ปิดเผยไป เลยสิ จะหลบทําไม ไมใ่ ชด่ าราสกั หน่อย} {ขอ้ มลู ใหม่ ผหู ้ ญงิ คนนเี้ พง่ิ กลับมาจากตา่ งประเทศไมน่ าน เปิดบรษิ ัทออกแบบอยทู่ ถี่ นนXX} เมอ่ื อา่ นถงึ ตรงน้ี สายตาของเธอกแ็ ปรเปลย่ี นไป เธอตระหนัก ไดว้ า่ อาจจะมผี ลกระทบตอ่ ชวี ติ ของเธอไปอยา่ งมาก เธอถกู เปิดเผยตวั ตนแลว้ จๆู่ สหี นา้ เธอก็ซดี เผอื ด หญงิ สาวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่น
คนอนื่ จะพดู ถงึ เธออยา่ งไร เธอไมส่ นใจ แตว่ า่ ถา้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ตอ้ งเขา้ มาพัวพันกบั เรอื่ งนี้ เธอจะไมส่ นใจเรอื่ งนไ้ี มไ่ ด ้ ขณะทเ่ี ธอกําลังคดิ อยู่ หานมจู่ อื่ กะจะเอามอื ถอื ออกมาเปิดดู แตเ่ ธอกลับพบวา่ หนา้ แรกของเวย่ ป๋ อลม่ ไปแลว้ นม่ี นั เกดิ อะไรขนึ้ หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว้ เปิดดอู กี รอบ เวย่ ป๋ อกย็ ังคงลม่ อยู่ เธอไมไ่ ดส้ งสยั อะไรมาก ลกุ ขนึ้ ยนื แลว้ เดนิ ออกจากหอ้ งทํางาน ไปยังชนั้ ของพนักงาน จะไปยมื มอื ถอื จากเลงิ เยาเยา คนในหอ้ งทํางานของพนักงานวา่ งมากตอนนกี้ ก็ ําลงั เลน่ เวย่ ป๋ อ เมอ่ื เขา้ ไปหนา้ แรกของเวย่ ป๋ อพวกเขาก็ตกใจเป็ นอยา่ งมาก แต่ ยงั ไมท่ นั จะทําอะไรเวย่ ป๋ อกล็ ม่ ไปแลว้ เมอื่ เห็น หานมจู่ อื่ มา เลงิ เยาเยาจงึ รบี ปิดหนา้ อนิ เทอรเ์ น็ต “มจู่ อื่ ” “เอามอื ถอื มาใหฉ้ ันยมื หน่อย”
เลงิ เยาเยาเอามอื ถอื ยนื่ ใหเ้ ธออยา่ งไมล่ งั เลแมแ้ ตน่ อ้ ย หานมจู่ อ่ื เปิดแอพลเิ คชนั่ เวย่ ป๋ อ จากนัน้ จงึ คน้ หา พบวา่ มันลม่ เหมอื นกนั มอื ถอื ของเธอไมไ่ ดม้ ปี ัญหา เป็ นทรี่ ะบบงัน้ เหรอ เมอ่ื คดิ เชน่ น้ี เธอจงึ มองไปทก่ี ลมุ่ คนรอบๆ “มอื ถอื ของพวกเธอ มเี วย่ ป๋ อไหม” “มคี ะ่ ” “มคี รับ” มสี องสามคนยนื ขนึ้ มาแลว้ เอามอื ถอื ยนื่ ใหเ้ ธอ หลจี่ นุ ้ เฟิง เป็ นหนง่ึ ในนัน้ เขายกยม้ิ แลว้ พดู ออกมา “ถา้ คณุ อยากดขู า่ วทเ่ี กย่ี วกบั คณุ งัน้ ไมต่ อ้ งดแู ลว้ ละ่ ระบบมนั ลม่ ไป แลว้ ” “ระบบลม่ งัน้ เหรอ” หานมจู่ อื่ ขมวดควิ้ อนั สวยงามอยา่ งสงสยั มนิ ่าละ่ เธออา่ นไปอา่ นมาจๆู่ มันกห็ ายไป ทแ่ี ทร้ ะบบลม่ นเี่ อง คดิ ไปคดิ มาเธอจงึ หนั ไปถาม หลจี่ นุ ้ เฟิง “การทร่ี ะบบลม่ แบบน้ี ตอ้ งใชเ้ วลานานแคไ่ หนถงึ จะกกู ้ ลบั มาไดเ้ หรอ”
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
- 430
- 431
- 432
- 433
- 434
- 435
- 436
- 437
- 438
- 439
- 440
- 441
- 442
- 443
- 444
- 445
- 446
- 447
- 448
- 449
- 450
- 451
- 452
- 453
- 454
- 455
- 456
- 457
- 458
- 459
- 460
- 461
- 462
- 463
- 464
- 465
- 466
- 467
- 468
- 469
- 470
- 471
- 472
- 473
- 474
- 475
- 476
- 477
- 478
- 479
- 480
- 481
- 482
- 483
- 484
- 485
- 486
- 487
- 488
- 489
- 490
- 491
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- 497
- 498
- 499
- 500
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
Pages: