เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

“อม้ื แกใหฉ้ ันพาเสยี่ วหมโี่ ตว้ กลับมา พวกเราก็กลบั มาเลยไง” “แลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ หละ่ ?” “หลับไปแลว้ ” “แกชว่ ยไปดหู น่อย ลกู ฉันปลอดภยั ใชไ่ หม?” “สบายใจไดเ้ ลย ฉันรวู ้ า่ แกตอ้ งเป็ นหว่ งแน่ คนื นฉ้ี ันก็เลยให ้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ มานอนทห่ี อ้ งฉัน แลว้ อกี อยา่ ง บา้ นตระกลู หานมี คนเฝ้าอยเู่ ยอะแยะ ยัยหลนิ ชงิ ชงิ ยังไมก่ ลา้ มากอ่ เรอ่ื งทน่ี ห่ี รอก เสยี่ วหมโี่ ตว้ อยกู่ บั ฉันปลอดภยั มาก ถงึ แกจะไมเ่ ชอื่ ฉัน กต็ อ้ ง เชอ่ื พช่ี ายแกจรงิ ไหม?” ประโยคหลงั นัน้ ปลอบโยนหานมจู่ อ่ื เป็ นอยา่ งมาก เธอเห็นดว้ ย กบั คําพดู ของเสยี่ วเหยยี น พยกั หนา้ “อม้ื งัน้ แกดแู ลลกู ฉันดๆี นะ ออ้ ……ทางโรงเรยี น ลากจิ กอ่ นแลว้ กนั ฉันกลัววา่ ตอนลกู ฉันอยโู่ รงเรยี นคนเดยี ว หลนิ ชงิ ชงิ จะไปทําเรอื่ งไมด่ ใี ส”่ “เรอื่ งโรงเรยี น? ตามหลกั แลว้ ไมน่ ่าจะเป็ นไปไดม้ ัง้ ? นั่นมัน โรงเรยี นทม่ี รี ะดบั นะ ไมน่ ่าปลอ่ ยคนแปลกหนา้ เขา้ ไปไดห้ รอก”

“เอางห้ี รอ?”ไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไร หานมจู่ อื่ ถงึ รสู ้ กึ ไมส่ บายใจอยู่ ตลอดเวลา สดุ ทา้ ยก็กดวางสายทัง้ ๆทยี่ ังพดู ไมเ่ คลยี ร์ ตอนท่ี 492 ถกู จบั หลังจากทกี่ ดวางสาย หานมจู่ อ่ื เดนิ ออกมาจากหอ้ งนํ้า เธอ สงั เกตเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ลบั มานั่งอยทู่ ตี่ ําแหน่งเดมิ ของตวั เอง แลว้ มองเธอทเี่ ดนิ ออกมาจากหอ้ งน้ํา สายตาทล่ี กึ ซง้ึ ของเขา ยงั คงจอ้ งมองไปทเ่ี ธออยา่ งไมล่ ะสายตา สายตาทเี่ รา่ รอ้ นนที้ ําใหห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ไมพ่ อใจมากนัก ดเู หมอื นวา่ เขาคนนจี้ ะไมร่ จู ้ รงิ ๆวา่ ตวั เองหาเรอ่ื งโดนใครกนั แน่ อยดู่ ๆี ก็ดแี ลว้ ทําไมตอ้ งไปเดทกบั ผหู ้ ญงิ ดว้ ย เดทกช็ า่ งเถอะ ก็ควรเดทกนั ดๆี ไหม ถงึ แมว้ า่ เขากบั ผหู ้ ญงิ คน นัน้ จะคบกนั จรงิ ๆ ก็ไมไ่ ดม้ คี วามหมายอะไรกบั เธอหานมจู่ อ่ื สกั หน่อย แตท่ ําไมเขาตอ้ งมาหาเรอื่ งเธอดว้ ย

ตอนนก้ี ด็ นั มาหาเรอื่ งโดนคนบา้ คล่งั อกี รสู ้ กึ วา่ รอบตวั อนั ตราย ไปหมด คนปกตทิ วั่ ไปกต็ อ้ งกลัวคนสดุ ขวั้ อยา่ งหลนิ ชงิ ชงิ กนั ทงั้ นัน้ วนั นท้ี เี่ ธอราดใสน่ ายคอื นํ้ากรด ใครจะไปรวู ้ า่ รอบหนา้ เธอ อาจจะปามดี ปอกผลไมม้ าเลยหละ่ ? หานมจู่ อ่ื ยังไมอ่ ยากตาย และเธอกไ็ มอ่ ยากบาดเจ็บดว้ ย แน่นอนวา่ ……เธอก็ไมย่ อมใหค้ นรอบตวั เธอไดร้ ับบาดเจ็บ เพราะแบบนใ้ี นความคดิ ของเธอมันเป็ นไปไมไ่ ดเ้ ลยทจี่ ะเกดิ เรอ่ื งแบบนขี้ นึ้ ! แตเ่ รอื่ งมนั ดนั เลยเถดิ ถงึ ตอนนจี้ นไมส่ ามารถทจ่ี ะควบคมุ ได ้ หานมจู่ อื่ ยกมอื ขนึ้ ดเู วลาแวบหนง่ึ เธอตดั สนิ ใจทจ่ี ะคยุ กบั เยโ่ ม่ เซนิ ดๆี เธอเป็ นฝ่ ายเรม่ิ เดนิ เขา้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ น แลว้ น่ังนั่งลง ตรงหนา้ ของเขา “เยโ่ มเ่ ซนิ เรามาเคลยี รก์ นั เถอะ”

นํ้าเสยี งของเธอทยี่ ากจะนุ่มนวลและสนทิ สนมแบบน้ี แตเ่ ยโ่ ม่ เซนิ กลับรสู ้ กึ ไมด่ ขี นึ้ มา เมม้ ปากและพดู อยา่ งไมพ่ อใจวา่ “ถา้ เธออยากจะผลกั ไสฉันใหค้ นอน่ื งัน้ ระหวา่ งเราก็ไมม่ อี ะไรใหค้ ยุ กนั ” พดู จบกห็ นั หวั และหลังใหห้ านมจู่ อ่ื หานมจู่ อื่ “……ฉันเคยพดู เรอื่ งพวกนที้ ไ่ี หนกนั ?” “งัน้ เธออยากเคลยี รเ์ รอ่ื งอะไรกบั ฉัน?” “เรอื่ งนายกบั หลนิ ชงิ ชงิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “แลว้ บอกวา่ ไมไ่ ดผ้ ลักไสฉัน?” หานมจู่ อ่ื “ฉันก็แคอ่ ยากบอกนายวา่ คนทเี่ ป็ นศตั รเู ธออยตู่ อนนี้ คอื ฉัน ถงึ แมน้ ายจะบาดเจ็บ แตฉ่ ันไม่ เพราะฉะนัน้ หลังจากน้ี เธอคงหาวธิ ตี า่ งๆนาๆ ฉันเชอื่ วา่ คนเมอ่ื กที้ ฉ่ี ันเห็นเป็ นเธอ แน่นอน เธอกต็ อ้ งมาโรงพยาบาลนแ้ี น่ๆ” ไดฟ้ ังเทา่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นจะเขา้ ใจความหมายทเ่ี อตอ้ งการ สอื่ ถงึ “เรมิ่ ตงั้ แตต่ อนไหน ทเ่ี ธอเรมิ่ กลัวการตายขน้ึ มา?”

ความคดิ ของหานมจู่ อื่ โดนเยโ่ มเ่ ซนิ แทรก เธอหนั หนา้ มองไป ยังเยโ่ มเ่ ซนิ สายตาของเขาไมม่ คี วามเยาะเยย้ อยใู่ นนัน้ เลย แต่ คําพดู ของเขานัน้ ทําใหฟ้ ังรสู ้ กึ ถงึ เจ็บปวด “ฉันไมไ่ ดก้ ลัวตาย ฉันกแ็ ค…่ …” กลวั วา่ คนรอบตวั จะโดนไปดว้ ย โดยเฉพาะเสยี่ วหมโี่ ตว้ ตอนนเี้ ขาเป็ นคนทเ่ี ธอผกู พันทสี่ ดุ ถา้ หลนิ ชงิ ชงิ รถู ้ งึ การมตี วั ตน ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ น่ันมนั จะเป็ นเรอื่ งทแ่ี ยข่ นาดไหนกนั เพราะฉะนัน้ เธอตอ้ งใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เคลยี รเ์ รอ่ื งหลนิ ชงิ ชงิ ใหเ้ สร็จ “เพราะอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไลถ่ าม เพราะอะไร? เธอไมส่ ามารถบอกเหตผุ ลใหเ้ ขาได ้ หานมจู่ อื่ หนั หวั อยา่ งเป็ น ธรรมชาติ “ไมเ่ พราะอะไร นายคดิ เสยี วา่ ฉันกลัวตายก็แลว้ กนั แลว้ ฉันก็กลัวความเจ็บปวด ฉันไมอ่ ยากโดนคนอนื่ ราดน้ํากรด ใสด่ ว้ ย และฉันไมอ่ ยากโดนใครเอามดี มาแทง เรอื่ งมนั กแ็ คน่ ”้ี เพงิ่ จะพดู จบประโยค หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ขยับตวั จากนัน้ เขากย็ กมอื ของเธอขน้ึ มา

มอื หนาของเยโ่ มเ่ ซนิ กมุ มอื เธอเอาไว ้ พรอ้ มพดู เสยี งตํา่ “กลวั ตายก็ดี ไมก่ ลวั ตายก็ดี ฉันจะไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ธอไดร้ ับบาดเจ็บสกั นดิ เดยี ว” “เยโ่ มเ่ ซนิ ……” “นก่ี ็ใชท้ งั้ ตวั บงั เธอแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง? คดิ เลน่ ๆกร็ วู ้ า่ ฉันจะไม่ ยอมใหเ้ ขามาทํารา้ ยเธออกี ” “แลว้ นายคดิ จะจัดการยงั ไง?”หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ ขน้ึ “ทางตํารวจ ตามหาเขาอยตู่ ลอด แตต่ อนนเ้ี ขา……” “เหอะ”เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งตํา่ “งัน้ ก็ตอ้ งพง่ึ ทางตํารวจ ใหห้ า ตวั เธอ” หลังจากทฟี่ ังจบ หานมจู่ อ่ื เหมอื นไดย้ กภเู ขาออกจากอก แค่ ขอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ยนิ ดที จ่ี ะจัดการ งัน้ ……หลนิ ชงิ ชงิ กจ็ ะโดนจับ งา่ ยๆ ทกุ อยา่ ง คอ่ ยคดิ หลังเธอโดนจับแลว้ กนั *

เยโ่ มเ่ ซนิ เพงิ่ ลงมอื จัดการ หลนิ ชงิ ชงิ ก็โดนจับกมุ อยา่ งรวดเร็ว ฝ่ ายตํารวจพาเธอไปยังสถานตี ํารวจ ไดข้ า่ ววา่ ตอนทเ่ี ธอโดนจับเขา้ ไป เธอยังพกมดี ตดิ ตวั เอาไวอ้ กี ดว้ ย ตอนทไี่ ดย้ นิ ขา่ วนี้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เสยี วสนั หลังวาบเลยทเี ดยี ว เธอไมไ่ ดต้ ายใจจรงิ ๆดว้ ย เพราะวา่ หลนิ ชงิ ชงิ โดนจับ ดงั นัน้ ทางตํารวจจงึ ตอ้ งสอบปากคํา หานมจู่ อ่ื และเยโ่ มเ่ ซนิ เกย่ี วกบั สถานการณ์ทเ่ี กดิ ขน้ึ และตอ้ งมี คนเป็ นพยานดว้ ย กอ่ นหนา้ นเี้ สยี่ วเหยยี นทร่ี อหลนิ ชงิ ชงิ โดนจับกมุ ไดเ้ ตรยี ม หลักฐานทกุ อยา่ งเอาไวน้ านแลว้ พอหลนิ ชงิ ชงิ โดนจับ ก็ยน่ื หลกั ฐานทนั ที ในหอ้ งพักของพวกเขานัน้ มกี ลอ้ งวงจร เพราะฉะนัน้ เรอ่ื งท่ี เกดิ ขน้ึ ในหอ้ งพักวนั นัน้ โดนบนั ทกึ เอาไวห้ มดแลว้ และนก่ี เ็ ป็ นหลักฐานโดยตรง แลว้ เสยี่ วเหยยี นกไ็ ปหาพวก ผหู ้ ญงิ ทไี่ ปกอ่ เรอื่ งดว้ ยกนั ในวนั นัน้ มาเป็ นพยาน และเพราะ

หลักฐานทแี่ น่น ดงั นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ จงึ โดนควบคมุ ตวั ในทันที แต่ ถา้ จะตดั สนิ คดกี ็ตอ้ งรอขนึ้ ศาลอกี ที หานมจู่ อื่ ยังไมท่ ันทจี่ ะไดด้ ําเนนิ เรอ่ื ง ทางเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดเ้ ตรยี ม ทนายความทเี่ กง่ ทส่ี ดุ ในเมอื งเป่ ยเอาไวใ้ หเ้ ธอแลว้ จากทา่ ที ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เขาคอ่ นขา้ งคาดหวังใหห้ ลนิ ชงิ ชงิ ไดร้ ับ โทษหนักทส่ี ดุ เธอก็ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธ ถา้ หากเธอมาสงสารหลนิ ชงิ ชงิ ในเวลานห้ี ละ่ ก็ งัน้ เธอกค็ งจะปัญญาออ่ นจรงิ ๆแลว้ แหละ ยงั ไงแลว้ คนทส่ี าดนํ้ากรดใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็คอื เธอ แลว้ ทําไมตอน นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ ไมใ่ จออ่ นบา้ งหละ่ ? ดงั นัน้ ……ใจออ่ นกบั ศตั รกู ็ คอื การทํารา้ ยตวั เอง หลนิ ชงิ ชงิ ถกู ควบคมุ ตวั ไปแลว้ ในทส่ี ดุ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดย้ กภเู ขาลกู ใหญอ่ อกจากอก สว่ นแผล ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ กค็ อ่ ยๆดขี นึ้ ตามกาลเวลา แผลของเขานัน้ สาหสั อยา่ งมาก ยังตอ้ งผา่ ตดั ศลั ยกรรมแผล ดว้ ย ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……

แตห่ มอกพ็ ดู แลว้ วา่ ถงึ แมจ้ ะทําการผา่ ตัดแลว้ แผน่ หลังของ เขาก็ยังคงจะมแี ผลเป็ นน่าเกลยี ดแถวยาวอยดู่ ี เรอ่ื งนี้ ทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ ผดิ เป็ นอยา่ งมาก แผลเป็ นนัน้ แตกตา่ งจากของอยา่ งอน่ื เพราะจะตดิ ตามตวั ไป ตลอด ถงึ ตอนแก่ จนตายไป “ถา้ เธอรสู ้ กึ แยจ่ รงิ ๆ กอ็ ยเู่ คยี งขา้ งฉันตลอดไปสิ ถอื วา่ เป็ นการ ชดใชก้ แ็ ลว้ กนั ” เสยี งตดิ ตลกของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั มาจากดา้ นหลงั หานมเู่ ซนิ นง่ิ ไป ครนู่ งึ แลว้ ขมวดควิ้ เขา้ หากนั กอ่ นจะมองแรงใสเ่ ขา “ทําไม? ไมอ่ ยากหรอ?”เยโ่ มเ่ ซนิ ยกคว้ิ “อกี ไมก่ ว่ี นั ก็ตะขน้ึ ศาลแลว้ นายหาทนายความทเี่ กง่ ขนาดนัน้ เพราะหวังวา่ จะไดเ้ พม่ิ โทษใหเ้ ธอหนักขน้ึ หรอ?” “ถา้ ใชแ่ ลว้ ยังไง?”พดู ถงึ หลนิ ชงิ ชงิ สายตาทอี่ บอนุ่ ของเยโ่ ม่ เซนิ ก็หายไปในทนั ที สายตาทเ่ี ย็นชาอยา่ งไมม่ ที สี่ นิ้ สดุ เขา้ มา แทนทแี่ ทน แมแ้ ตร่ อยยมิ้ ตรงมมุ ปากกก็ ลายเป็ นยมิ้ ทด่ี รุ า้ ย “อยากจะทํารา้ ยผหู ้ ญงิ ทฉี่ ันรัก ก็ตอ้ งจา่ ยราคาทส่ี งู หน่อย”

ผหู ้ ญงิ ทฉี่ ันรัก…… หานมจู่ อื่ ตกใจกบั คําคําน้ี พอรตู ้ วั วา่ หวั ใจตวั เองเตน้ แรงขนึ้ หานมจู่ อ่ื กท็ ําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ ประโยคเมอื่ สกั ครู่ แตก่ ลบั ถามกลบั วา่ “เธอเป็ นคเู่ ดทของนาย เลยนะ แลว้ เธอก็ยังเป็ นวยั รนุ่ อยดู่ ว้ ย นายทําลงหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธออยา่ งตงั้ ใจ “นอกจากเธอ ก็ไมม่ ใี ครสําคญั สําหรับฉันแลว้ ” หานมจู่ อื่ “……แลว้ แมส่ อ่ื ทแ่ี นะนําใหพ้ วกนายเดทกนั หละ่ ?” คําพดู เพงิ่ ออกจากปาก หานมจู่ อื่ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ องึ้ อยา่ งสําเร็จ เธอยม้ิ จดื ๆ แลว้ หนั หนา้ มาพดู วา่ “ปรากฏวา่ ฉันเดาถกู สนิ ะ นาย ไมไ่ ดช้ อบเธอ แตน่ ายก็ไปเดทกบั เธอ ถา้ อยา่ งนัน้ เหตผุ ลท่ี นายไปเดทก็มแี คข่ อ้ เดยี ว ก็คอื คนทสี่ ง่ั ใหน้ ายไป นายไม่ สามารถปฏเิ สธได ้ งัน้ ฉันขอเดา คนทฉี่ ันเคยไปเจอตอนนัน้ คณุ สง้ อานคณุ หมอสง้ ใชไ่ หม?” ตอนที่ 493 เรอื่ งนผี้ ดิ ทฉ่ี นั เอง

พอพดู จบประโยค เยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมองเธอแลว้ ขมวดคว้ิ ขน้ึ หลงั จากนัน้ ไมน่ าน รมิ ฝี ปากของเขาก็เผยมมุ โคง้ ทสี่ วยงามขนึ้ น้ําเสยี งทตี่ ํา่ เรม่ิ พดู ขนึ้ “เธอฉลาดขน้ึ กวา่ ทฉี่ ันคดิ นะ” หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเหลอื กตามองบน เธอกฉ็ ลาดของเธอมา ตลอด หานมจู่ อื่ เมม้ ปาก แลว้ หนั กลบั มามองเขาดว้ ยความโกรธ “แลว้ ยงั ไง? จะเตะตาคณุ หมอสง้ ไดต้ อ้ งไมธ่ รรมดา แลว้ อกี อยา่ งแก คงไมไ่ ดแ้ นะนําใหน้ ายไปเรอ่ื ย แมข่ องฝ่ ายตรงขา้ มอาจจะเป็ น เพอื่ นของแกเทอื กๆนัน้ ถา้ เป็ นแบบนจี้ รงิ นายกจ็ ะยงั ฟ้องเธอ?” “ฟ้อง”เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบอยา่ งไมต่ อ้ งคดิ รมิ ฝี ปากสชี มพขู องหานมจู่ อื่ เปิดออก เหมอื นไมร่ จู ้ ะพดู อะไรตอ่ กะทนั หนั เธอไมค่ ดิ วา่ เขาจะเด็ดขาดขนาดนี้ “แตว่ า่ ……”สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จับจอ้ งมายงั เธอ และพดู อยา่ ง จรงิ จังวา่ “มจู่ อ่ื เรายังไมไ่ ดห้ ยา่ กนั เลยนะ เพราะฉะนัน้ เธอไม่

ตอ้ งเรยี กหมอสง้ เหมอื นคนอน่ื คนไกลตวั ขนาดนัน้ กไ็ ด ้ แกเป็ น นา้ ของฉัน นั่นกห็ มายความวา่ ……ก็เป็ นนา้ ของเธอเหมอื นกนั ” “ใครมนี า้ คนเดยี วกบั นายกนั ?”หานมจู่ อื่ ลกุ ขนึ้ ยนื แลว้ ออกหา่ ง จากเขา มอื ทัง้ สองขา้ งกอดอกเอาไว ้ “เรอ่ื งนใ้ี ชว่ า่ นายจะตัดสนิ คนเดยี วได ้ นายไดถ้ ามนา้ นายหรอื ยงั ?” “ยงั ”เยโ่ มเ่ ซนิ สา่ ยหวั หานมจู่ อ่ื เบกิ ตากวา้ งอยา่ งอดไมไ่ ด ้ “ยงั ? งัน้ ถา้ นา้ นายรเู ้ ขา้ จะ ทํายังไง?” “ทําไม?”เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขน้ึ เล็กนอ้ ย “ไหนบอกไมม่ นี า้ คน เดยี วกนั ไง? งัน้ เธอจะสนใจนา้ ฉันขนาดนที้ ําไม? แกจะรหู ้ รอื ไม่ รู ้ เกยี่ วอะไรกบั เธอดว้ ย?” หานมจู่ อื่ “……” ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ จางๆ นอกจากรอยยมิ้ แลว้ ยงั แฝงไปดว้ ยความรักทลี่ กึ ซง้ึ ราวกบั ไมว่ า่ เธอจะพดู อะไร เขากไ็ มถ่ อื สา

““นายกําลงั คดิ อะไรอย?ู่ ”หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง “นายคดิ วา่ ฉันเป็ นหว่ งนายหรอ? งัน้ นายก็คดิ มากเกนิ ไปแลว้ เรอ่ื งนผี้ ดิ ที่ ฉันเอง ฉันก็แคไ่ มอ่ ยากทําใหน้ ายลําบากไปดว้ ย” ตอนทเี่ ธออธบิ ายอยนู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จอ้ งมองเธออยตู่ ลอด “……” หานมจู่ อื่ หยดุ พดู ในทันที และไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ เห็นทา่ ทาง ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เหมอื นไมว่ า่ เธอพดู อะไรไปก็จะไมเ่ ชอ่ื เธอ คดิ ไดเ้ ทา่ น้ี หานมจู่ อ่ื พดู ไดแ้ ค่ “ยังไงแลว้ ฉันทเี่ กอื บเป็ นฝ่ าย โดนกระทําในครัง้ น้ี ขอเสนอใหน้ ายควรจะบอกเรอ่ื งนก้ี บั นา้ นายนะ ฉันกแ็ คเ่ สนอนะ นายจะฟังหรอื ไมก่ ็ตามใจนายเลย” “คณุ ภรรยาออกคําสงั่ ขนาดนแ้ี ลว้ ผมจะไมเ่ ชอ่ื ฟังไดย้ ังไง ครับ?”มมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงรอยยมิ้ จางๆหลงเหลอื อยู่ เชน่ เดมิ ทา่ ทางของเขานัน้ มนั วอนจรงิ ๆ หานมจู่ อื่ กะพรบิ ตา เธอพยายามกดความโกรธของเธอเอาไว ้ จากนัน้ หนั ไปทําทา่ ทางจะยมิ้ แตก่ ไ็ มย่ ม้ิ ใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นทจ่ี ะ หนั หลงั แลว้ เลกิ สนใจเยโ่ มเ่ ซนิ

แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบตกลงหานมจู่ อ่ื ไปวา่ จะนําเรอื่ งนไี้ ปบอก ใหส้ ง้ อานทราบ แตภ่ ายในใจเขากลบั ปฏเิ สธ ยงั ไง……เขากโ็ ตจนบรรลนุ ติ ภิ าวะ แลว้ เขามคี วามสามารถพอทจี่ ะจัดการกบั เรอื่ งพวกนี้ อกี อยา่ ง ฝ่ ายตรงขา้ มทเ่ี ขาเดทดว้ ยเป็ นคนทสี่ ง้ อานยดั เยยี ดใหเ้ ขาเอง เขาไมไ่ ดอ้ ยากไดม้ นั เลย ตอนนผี้ หู ้ ญงิ คนนไี้ มไ่ ดเ้ พยี งแตว่ นุ่ วายกบั เขาเอง แลว้ ยงั เกอื บ ทํารา้ ยผหู ้ ญงิ ทเี่ ขารักมากทส่ี ดุ อกี ดว้ ย แคส่ ง่ิ ทเ่ี ธอทํานัน้ กม็ ากเพยี งพอทจี่ ะทําใหเ้ ขาจัดการเธอแลว้ คดิ เพยี งเทา่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ยงิ่ ยมิ้ อยา่ งเย็นชากวา่ เดมิ แตเ่ พยี งวา่ ……เขาไมไ่ ดค้ ดิ จะเอาเรอ่ื งนไี้ ปบอกสง้ อาน เขา อยากจัดการมนั เอง เขาอยากจะปกป้องผหู ้ ญงิ ทตี่ วั เองรักเอง กแ็ ค…่ …เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดบ้ อกสง้ อาน ไมไ่ ดแ้ ปลวา่ สง้ อานจะไมร่ ู ้

หลงั จากทส่ี ง้ อานกลบั มาเมอื งซู ก็คดิ อยตู่ ลอดวา่ สาวนอ้ ย หลนิ ชงิ ชงิ คนนัน้ จะหลงใหลเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นอยา่ งมาก ทําไมไฟท่ี เรา่ รอ้ นยังกลวั ทจ่ี ะละลายภเู ขาน้ําแข็งไมไ่ ดด้ ว้ ย? และเธอก็ไมเ่ คยคดิ วา่ ภเู ขาน้ําแข็งลกู นัน้ เป็ นภเู ขาทโี่ ดนเชอ่ื ม เอาไว ้ แตไ่ ฟทเ่ี รา่ รอ้ นกเ็ ป็ นแคไ่ ฟกระจกุ เดยี ว ไฟเรา่ รอ้ น กระจกุ เดยี ว จะละลายภเู ขานํ้าแข็งลกู ใหญไ่ ดอ้ ยา่ งไร? “กร๊งิ ๆ——” ขณะทส่ี ง้ อานยงั ปอกผลไมอ้ ยใู่ นหอ้ งครัว โทรศพั ทท์ ว่ี างไวใ้ น หอ้ งรับแขกกด็ งั ขนึ้ สง้ อานปอกเปลอื กแผน่ สดุ ทา้ ย กเ็ ดนิ ตรง ออกมา แลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ เธอมองไปยงั ชอื่ ของคนทโี่ ทรเขา้ มา สง้ อาเกย่ี วยม้ิ ตรงมมุ ปาก ขนึ้ อยา่ งอดไมอ่ ยู่ แมข่ องหลนิ ชงิ ชงิ โทรมาหาเธอในเวลานี้ หรอื วา่ ทําเรอื่ งดี สําเร็จแลว้ ? หากแต่ สง้ อานกไ็ มไ่ ดด้ ใี จขนาดนัน้ เพราะตามหลกั แลว้ ทโ่ี ทร มาหาเธอในเวลาแบบนน้ี ่าจะโทรมาขอความชว่ ยเหลอื เสยี มากกวา่ ยงั ไงน่ันมนั ก็หลานชายเขากพ็ อจะเขา้ ใจได ้

แมจ้ ะเป็ นไฟทเี่ รา่ รอ้ น แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดจ้ บี งา่ ยขนาดนัน้ บวกกบั ทเ่ี ขามคี นในใจอยแู่ ลว้ ภเู ขาน้ําแข็งนัน้ ก็ยง่ิ ละลายยาก เขา้ ไปใหญ่ นกึ ถงึ ตรงน้ี สง้ อานกดั แอปเป้ิลไปหนง่ึ คํา แลว้ กดรับโทรศพั ท์ “ฮลั โหล?” “สง้ อาน!!!”เพง่ิ จะกดรับสาย ก็ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งไหโ้ อดครวญจาก ทางปลายสาย สง้ อานตกใจจนวญิ ญาณเกอื บหลดุ จากรา่ ง “น่ี นมี่ นั เกดิ อะไรขนึ้ ?”สง้ อานเคย้ี วแอปเป้ิลทอ่ี ยใู่ นปากแลว้ กลนื ลงไปกอ่ นจะถามขนึ้ “ฮอื ๆ แกตอ้ งชว่ ยลกู สาวฉันนะสง้ อาน เรารจู ้ ักกนั มาตงั้ นาน ถงึ แมห้ ลานชายแกจะไมช่ อบลกู สาวฉัน กไ็ มค่ วรทําใหเ้ รอ่ื งมนั เด็ดขาดขนาดนไี้ หม?” สง้ อาน “……” “ฉันรู ้ การปรองดองระหวา่ งตระกลู หลนิ ของพวกเรากบั ตะกลู เย่ ของพวกเขาคอื พวกเราหวงั สงู กนั ไปเอง แตว่ า่ ……เรอื่ งระหวา่ ง ชายหญงิ ทโ่ี สดก็ตอ้ งเป็ นแบบนัน้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง? ก็แคเ่ ดทกนั ไม่

จําเป็ นตอ้ งทําใหเ้ ป็ นเรอ่ื งใหญข่ นาดนไ้ี หม? แลว้ การทผ่ี หู ้ ญงิ อารมณ์เสยี กเ็ ป็ นเรอ่ื งปกตไิ มใ่ ชห่ รอื ไง? ทําไมตอ้ งทําใหค้ นจน ตรอกดว้ ย?” ทางฝ่ังคณุ แมห่ ลนิ นัน้ รอ้ งไหค้ รํา่ ครวญ แตส่ ง้ อานกลบั ไม่ เขา้ ใจคําพดู สกั คํา เธอไมร่ ดู ้ ว้ ยซํา้ วา่ เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ กนั แน่ แตค่ ณุ แมห่ ลนิ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู ใหช้ ดั เจน ไดแ้ ตร่ อ้ งไห ้ “คอื วา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ แกเลา่ ใหฉ้ ันฟังหน่อยไดไ้ หม?” “สง้ อาน แกก็รจู ้ ักชงิ ชงิ บา้ นฉัน เธอเป็ นคนยงั ไงแกก็รใู ้ ชไ่ หม? ฉันจําไดว้ า่ ตอนนัน้ แกก็พอใจเธอมากเลยใชไ่ หม?” สง้ อาน “เพราะฉะนัน้ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ กนั แน่?” “ปกตเิ วลาทช่ี งิ ชงิ บา้ นฉันเจอแก ก็เขา้ ไปทักทายแกนา้ สง้ อ ยา่ งนัน้ อยา่ งนต้ี ลอด แลว้ วนั นัน้ ทไ่ี ปดตู วั กลบั มาถงึ แมเ้ ธอจะ ไมไ่ ดพ้ ดู ใหช้ ดั เจน แตฉ่ ันทเี่ ป็ นแมจ่ ะดไู มอ่ อกไดย้ ังไงวา่ เธอจะ ตกหลมุ รักหลานชายแกหน่ะ แตว่ า่ ……ฮอื ๆๆ……” คณุ แมห่ ลนิ ยังคงรอ้ งไห ้ รอ้ งจนสง้ อานรสู ้ กึ ไมส่ บายใจ

สง้ อานงงไปหมด ในทส่ี ดุ ก็ทนตอ่ ไปไมไ่ หว กดั ฟัน แลว้ ตะคอกวา่ “หยดุ !!!” เสยี งรอ้ งไหข้ องคณุ แมห่ ลนิ หยดุ ไปสกั ครู่ จากนัน้ กด็ งั แบบ หยดุ ๆหายๆ ทา้ ยสดุ ก็เรม่ิ รอ้ งตอ่ “นแ่ี ก แกโทรมาก็เพอื่ จะมารอ้ งไหใ้ สฉ่ ันหรอ? ไมอ่ ยากฉันวา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ ? งัน้ ได ้ แกจะรอ้ งใชไ่ หม? งัน้ แกก็รอ้ งไหเ้ สร็จ กอ่ นคอ่ ยมาคยุ กบั ฉัน” สง้ อานเป็ นคนทใ่ี จโหด แลว้ เวลาทํางานก็เด็ดขาด เธอรวู ้ า่ ถา้ ไมว่ างสาย คณุ แมห่ ลนิ ในตอนนเ้ี ธอกจ็ ะไดย้ นิ เสยี งรอ้ งไหข้ งิ เขาเรอ่ื ยๆ จรงิ อยา่ งทค่ี าดคดิ คณุ แมห่ ลนิ พอไดย้ นิ วา่ จะวางสาย ก็รบี หยดุ รอ้ งไหใ้ นทนั ที กจ็ ะพดู อยา่ งสตแิ ตกวา่ “แกหา้ มวางนะ ฉันมี เรอ่ื งสําคัญจะคยุ กบั แก” พอไดย้ นิ น้ําเสยี งทป่ี กตจิ ากปลายสาย สง้ อานก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ ยมิ้ ออกอยา่ งเย็นชา เลน่ กบั ใครอย?ู่ คดิ วา่ จะเอาความออ่ นแอของตวั เองชนะเธอได ้ อยา่ งนัน้ หรอ?

“วา่ มา เรอ่ื งอะไร!” “คอื เรอ่ื งมันเป็ นแบบน…ี้ …” ตอนท่ี 494 ยยั โง่ โรงพยาบาล หานมจู่ อื่ ไดก้ ลบั ไปแลว้ เหลอื เพยี งเยโ่ มเ่ ซนิ ภายในหอ้ งพัก ผปู ้ ่ วยคนเดยี ว เพราะหลนิ ชงิ ชงิ โดนจับไปแลว้ หลายวนั มานเี้ ลยรสู ้ กึ สงบขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาแลว้ จม้ิ ไปยังรปู โปรไฟลใ์ นวแี ชท ของหานมจู่ อ่ื แลว้ เขา้ ไปดหู นา้ ไทมไ์ ลนข์ องเธอ เขาเลอ่ื นดรู ปู และแคปชนั่ บนหนา้ ไทมไ์ ลนเ์ ธอวนไปมา เธอไมไ่ ดจ้ งใจจะซอ่ นหนา้ ไทมไ์ ลนข์ องเธอ แตเ่ ธอกลบั เปิดเผยโพสตท์ ัง้ หมดเพอื่ ใหเ้ พอื่ นไดเ้ ชยชม ในนัน้ มรี ปู เซลฟี่ของเธอ แตก่ ค็ อ่ นขา้ งนอ้ ย จะเป็ นเรอื่ งใน ชวี ติ ประจําวนั เสยี สว่ นใหญ่ และผลงานทเ่ี ธอออกแบบ

เขาสมุ่ กดเขา้ ไปดรู ปู รปู หนง่ึ เหมอื นวา่ จะมคี นถา่ ยรปู นใ้ี หเ้ ธอ เธอยนื อยขู่ า้ งทะเลกบั กระโปรงผา้ มงุ ้ สฟี ้าทกี่ ลมกลนื กบั สที ะเล งดงามจนเหมอื นไมใ่ ชม่ นุษย์ เยโ่ มเ่ ซนิ ขยายภาพใหใ้ หญข่ น้ึ เขามองดใู บหนา้ ของผหู ้ ญงิ ท่ี คนุ ้ เคยในรปู ไมว่ า่ จะบนใบหนา้ บนรมิ ฝี ปากหรอื แมแ้ ตใ่ นดวงตา ก็เป้ือนไปดว้ ยรอยยมิ้ จ๊ ิ ผหู ้ ญงิ คนน…ี้ … ยงิ่ ดกู ย็ ง่ิ ตกหลมุ รัก ทา่ ทางทรี่ าวกบั เด็กของเยโ่ มเ่ ซนิ เขายน่ื มอื ตวั เองไปถหู วา่ งคว้ิ ของเธอเบาๆ แลว้ พดู เสยี งตํา่ “ยัยโง”่ เซยี วซทู่ ย่ี นื เฝ้าอยขู่ า้ งๆ “……” เหอะๆ เขาขอทําเหมอื นตวั เองเป็ นมนุษยล์ อ่ งหนไดไ้ หม? ก็แน่นอนวา่ ไมไ่ ด!้

การมตี วั ตนของเขานัน้ อาจจะแข็งแรงเกนิ ไป หรอื อาจจะเพราะ สายตาและอารมณ์เขาเมอื่ สกั ครมู่ ันดเู ปิดเผยเกนิ ไป เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ดนั เงยหนา้ ขนึ้ มา แลว้ ใชส้ ายตาเหมอื นจะฆา่ คน มองไปยงั เขา เซยี วซรู่ สู ้ กึ เสยี วสนั หลังขน้ึ มาในทนั ที เสยี วจน ขนหลงั ลกุ ซู่ “คอื วา่ ……คณุ ชายเย…่ …เมอ่ื สกั ครผู่ มไมเ่ ห็นอะไรเลยครับ!”มมุ ปากของเซยี วซกู ระตกุ กอ่ นจะพดู “เหอะ”เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ อยา่ งเยอื กเย็น จากนัน้ กเ็ ก็บมมุ ปากเขา้ ท่ี เดมิ พดู อยา่ งเย็นชาวา่ “ไปไหนก็ไป!” เซยี วซู่ “……ครับ ไดค้ รับ” จากนัน้ เขากร็ บี หนั หลงั เดนิ ออกจากหอ้ งพักผปู ้ ่ วยไป ขณะทเ่ี ซยี วซเู่ ตรยี มตวั ออกจากหอ้ งพักผปู ้ ่ วยนัน้ ทันใดทเี่ พงิ่ เปิดประตหู อ้ ง เงาของคนคนหนงึ่ นอกหอ้ งก็พงุ่ เขา้ มา เป็ นความเร็วทเี่ ร็วมาก เซยี วซไู่ มท่ ันจะไดห้ า้ มเขาดว้ ยซ้ํา คนๆ นัน้ ก็เดนิ ผา่ นตวั เขาเขา้ มาในหอ้ งแลว้ จากนัน้ ก็ไปถงึ ตรงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ

“คณุ เย!่ ”เซยี วซอู่ ทุ านออกมา “ระวงั ครับ!” “ไอเ้ ด็กบา้ น!่ี กลา้ ไปรังแกเด็กผหู ้ ญงิ เขาไดย้ งั ไง!” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังจับโทรศพั ทไ์ วอ้ ยเู่ ลย แตส่ ง้ อานดนั พงุ่ ตวั เขา้ ตรงหนา้ ของเขา แลว้ ตบเขาจนลม้ ในทันที เขายังไมท่ ันไดต้ งั้ สติ รา่ งทงั้ รา่ งก็ตกลงไปบนเตยี งทอ่ี ยู่ ดา้ นขา้ ง โทรศพั ทท์ อ่ี ยใู่ นมอื กป็ ลวิ ออกไป! ผัวะ—— เซยี วซทู่ อี่ ยหู่ นา้ ประตรู ับหนั หลังกลับมา ตาเบกิ กวา้ งมองภาพ ตรงหนา้ หนง่ึ วิ สองวิ สามว…ิ … กวา่ เซยี วซเู่ รยี กสตกิ ลับมาได ้ เขาตะโกนเสยี งดงั วา่ คณุ ชายเย่ แลว้ พงุ่ ไปดา้ นหนา้ เพอ่ื พยงุ เขาใหล้ กุ ขน้ึ “คณุ ไมเ่ ป็ นอะไรใช่ ไหมครับ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ บาดเจ็บอยา่ งสาหสั มาก แมจ้ ะพักฟื้นมาหลายวันแลว้ แตแ่ ผลของเขาไมไ่ ดห้ ายงา่ ยขนาดนัน้ อกี อยา่ งถา้ เขาไมไ่ ด ้ บาดเจ็บสาหสั มาก เขาจะโดนสง้ อานตบจนลงไปนอนทพี่ น้ื แลว้ โดนเขา้ ทแ่ี ผลพอดี เพยี งในชวั่ พรบิ ตา ใบหนา้ อนั ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ซดี ขนึ้ ทนั ที รมิ ฝี ปากทกี่ วา่ จะเรม่ิ กลับมาชมพหู ลังจากพักฟ้ืนเรม่ิ ซดี ขน้ึ บน หนา้ ผากเรม่ิ มเี หงอ่ื แหง้ ไหลออกมา “ผมไปเรยี กหมอใหน้ ะครับ!”เซยี วซรู่ สู ้ กึ ไมด่ ี รับพยงุ เขาใหล้ กุ ขน้ึ มาแลว้ ไปเรยี กหมอ แตส่ ง้ อานทมี่ องภาพตรงหนา้ อยนู่ ัน้ หรต่ี าลง เยโ่ มเ่ ซนิ สภาพ แบบน้ี ดแู ลว้ คงจะสาหสั ไมน่ อ้ ย “ลกู ——ลกู บาดเจ็บหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เชยตาขน้ึ มอง ทัง้ ตวั ดเู ป็ นคนออ่ นแอ “แลว้ คดิ วา่ ยงั ไงครับ? นา้ ” สง้ อานนงิ่ ไปสกั ครู่ กอ่ นจะเรยี กสตกิ ลับมาได ้ แลว้ กา้ วมา ขา้ งหนา้ “โดนตรงไหนบา้ ง? ขอนา้ ดหู น่อย!”

หลังจากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขน้ึ ยนื กไ็ มไ่ ดส้ นใจเธอ แตก่ ลับ เดนิ หนา้ ไปยงั โทรศพั ทท์ ตี่ กลงพน้ื เมอ่ื สกั ครแู่ ลว้ หยบิ ขนึ้ มา หนา้ จอโทรศพั ทไ์ ดแ้ ตกไปแลว้ เขากดลงบนหนา้ จอพบวา่ ยัง สามารถใชไ้ ด ้ แตห่ นา้ จอโทรศพั ทน์ ัน้ แตกจนไมเ่ หลอื เศษ เพราะหนา้ จอทแ่ี ตกจงึ มองไมเ่ ห็นใบหนา้ ของคนในรปู ไดอ้ ยา่ ง ชดั เจน สง้ อานมองเงาของคนในรปู ทเี่ ห็นรางๆ ถงึ แมจ้ ะมองหนา้ ไดไ้ ม่ ชดั แตก่ ็พอจะดอู อกวา่ เป็ นผหู ้ ญงิ เธอเหมอื นจะไดก้ ลนิ่ แปลกๆ หรตี่ าลงเล็กนอ้ ย “นั่นใคร?” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับเงยี บไมต่ อบแลว้ เกบ็ โทรศพั ท์ ทัง้ รา่ งกายแสดงแตค่ วามเย็นชาออกมา “นา้ มาทําอะไรครับ?” น้ําเสยี งไมต่ อ้ นรับเลยสกั นดิ ใบหนา้ ทเ่ี ย็นชาแสดงออกมา อยา่ งชดั เจนวา่ ไมอ่ ยากเจอหนา้

“ไอเ้ ด็กนี่ อยา่ คดิ วา่ ลกู สภาพแบบนแี้ ลว้ นา้ จะไมก่ ลา้ ทําอะไร นะ! สายตาลกู นมี่ ันยงั ไง นา้ อตุ สา่ หม์ าจากเมอื งซมู าเยย่ี ม คณุ กท็ ําหนา้ นเ้ี หรอ” สหี นา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงเดมิ “งัน้ นา้ อยากใหผ้ มทําหนา้ ยังไง? เพงิ่ มาถงึ ก็โคน่ หลานชายตวั เองลงพน้ื แลว้ ยงั ทําโทรศัพทผ์ มเสยี อกี นา้ คดิ วา่ ผมตอ้ งแสดงสหี นา้ ยงั ไงครับ?” สง้ อาน “……” เธอรสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย เพราะเธอเป็ นคนผดิ จรงิ ๆ แตว่ า่ พอนกึ ถงึ เรอ่ื งทค่ี ณุ แมห่ ลนิ เลา่ ใหเ้ ธอฟังนัน้ สง้ อานก็ กลับรสู ้ กึ วา่ เมอื่ กเ้ี ธอตเี บาไปดว้ ยซํ้า เธอจงึ พดู วา่ “นา้ แคผ่ ลักลกู ลกู ก็ลม้ แลว้ ลกู กลายเป็ นคน ออ่ นแอขนาดนต้ี งั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ ยังจะมาใสร่ า้ ยนา้ อกี ” “ผมกลายเป็ นคนออ่ นแอตอนไหน กต็ อ้ งถามคเู่ ดทผมทนี่ า้ แนะนําให”้

“คเู่ ดททน่ี า้ แนะนํา? เธอทําไม?”สง้ อานเรมิ่ รสู ้ กึ เรม่ิ ไมป่ กติ เธอ จงึ เดนิ กา้ วหนา้ ไปสองสามกา้ ว เบป้ ากแลว้ พดู วา่ “ลกู หนา้ ซดี เกนิ ไป เจ็บตรงไหน? ขอนา้ ดแู ผลกอ่ น” “สง่ิ ทนี่ า้ เป็ นหว่ งคอื แผลของผม? แตด่ จู ากทา่ ทางนา้ แลว้ เหมอื นมาสอบสวนผมเสยี มากกวา่ ?” สง้ อาน “ใชน่ า้ มาสอบสวนกจ็ รงิ แตม่ นั ก็ไมไ่ ดเ้ ป็ นอปุ สรรคทจี่ ะ ทําใหน้ า้ เป็ นหว่ งหลานหนิ มปี ัญหาอะไรไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบ สายตาเย็นชาดจุ น้ําแข็ง ไมม่ คี วามอบอนุ่ แมแ้ ตน่ อ้ ย ทา่ ทางแบบนขี้ องเขา ดเู หมอื นจะโมโหแลว้ จรงิ ๆ กป่ี ีแลว้ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยเป็ นแบบนี้ สง้ อานรสู ้ กึ วา่ ……สงสยั เรอื่ งในครัง้ นค้ี งจะหนักจรงิ ๆ แตว่ า่ ผหู ้ ญงิ แคค่ นเดยี ว ทําใหเ้ ขาอารมณเ์ สยี ขนาดนไ้ี ดย้ งั ไง? ในระหวา่ งนเี้ กดิ อะไรขนึ้ กนั แน่ ไมไ่ ดก้ ารแลว้ เธอตอ้ งถามใหช้ ดั เจน

“ก็ได ้ ถา้ ลกู ไมอ่ ยากพดู นา้ ก็จะไมบ่ งั คบั ลกู ไมใ่ หน้ า้ ดแู ผลนา้ ก็ จะไมบ่ งั คับโอเคนะ? ตอนนน้ี า้ ขอถามแลว้ กนั ทัง้ ๆทเี่ ป็ นแคก่ าร นัดดตู วั ทําไมลกู ตอ้ งถงึ ขนั้ ขน้ึ โรงขนึ้ ศาลดว้ ย เธอทําอะไรให ้ ลกู ไมพ่ อใจ? ถงึ จะเป็ นแคค่ วามผดิ เล็กๆ ลกู ก็ตอ้ งนกึ ถงึ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งนา้ กบั ตระกลู หลนิ ดว้ ย มองขา้ มความผดิ เธอไปเถอะนะ?” “ใหผ้ มมองขา้ ม?”เยโ่ มเ่ ซนิ กดั ฟันพดู หลงั จากนัน้ กท็ ําเหมอื น คําพดู ทไี่ ดย้ นิ เป็ นเรอื่ งตลก “นา้ ครับ นา้ ก็ไมไ่ ดเ้ ป็ นคนโง่ แต่ ทําไมวนั นกี้ ลายเป็ นคนทใี่ ชค้ วามคดิ ไมเ่ ป็ นหละ่ ? ผมอยากจะ ฟ้องรอ้ งเธอคอื เรอ่ื งทผ่ี มทําโดยไมม่ หี ลกั ฐาน?” สง้ อานชะงักทนั ที คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอดงึ สตกิ ลับมา ไดใ้ นทนั ที ใชส่ !ิ ตอนนัน้ คณุ แมห่ ลนิ รอ้ งไหจ้ นทําเธอรสู ้ กึ รําคาญ แลว้ ก็หลังจาก ทเ่ี ธอไดร้ เู ้ รอื่ งนก้ี ็รสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ หนุ หนั พลันแลน่ เกนิ ไป จะหกั หนา้ ของตระกลู หลนิ ไดย้ งั ไงกนั ? แตต่ อนนเ้ี ธอสงบใจลง แลว้ ลองคดิ ดอู ยา่ งรอบคอบมนั ก็รสู ้ กึ ตๆุ เหมอื นกนั

หลานชายของเธอไมใ่ ชค่ นทไ่ี มม่ เี หตผุ ล ถงึ แมจ้ ะไมม่ เี หตผุ ล แตก่ ฎหมายเป็ นสง่ิ ทยี่ ตุ ธิ รรม จะทําใหค้ นบรสิ ทุ ธคิ์ นนงึ ขน้ึ โรง ขนึ้ ศาลไดย้ งั ไงกนั ? ตอนที่ 495 เป็ นเธอไดย้ งั ไง “หรอื วา่ ……เธอทําเรอื่ งทไี่ มน่ ่าใหอ้ ภยั กบั ลกู ?”สง้ อานหรต่ี า ดวงตาของเธอเรม่ิ จะอนั ตราย เห็นไดช้ ดั วา่ เธอกําลงั เรมิ่ คดิ ใน ใจแลว้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับขเี้ กยี จทจ่ี ะอธบิ ายใหเ้ ธอฟัง เขาจงึ จับ โทรศพั ทแ์ ลว้ เดนิ ตรงกลบั ไปน่ังเตยี ง ไมอ่ ยากจะปรปิ ากคยุ กบั เธอแมแ้ ตน่ อ้ ย เวลาทอี่ ารมณ์ของเขาไมด่ นี ัน้ การทจี่ ะใหเ้ ขาอธบิ ายใหเ้ ธอฟัง นัน้ มนั เป็ นไปไมไ่ ด ้ สง้ อานก็ไมไ่ ดบ้ งั คบั เขา เธอหาเกา้ อแี้ ลว้ น่ังลง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร สง้ อานกจ็ ะไมบ่ งั คบั เขาใหพ้ ดู เธอเลยน่ังรออยตู่ รงนัน้ เอา เสยี เลย

ยงั ไงเธอกก็ ลับมาเมอื งเป่ ยแลว้ สง่ิ ทเ่ี ธอมกี ็คอื เวลาทจี่ ะแชอ่ ยู่ ทน่ี กี่ บั เขา เขาไมย่ อมพดู หนง่ึ วัน งัน้ เธอกจ็ ะแชอ่ ยทู่ นี่ เ่ี ป็ นเพอ่ื นเขาหนง่ึ วนั ตอ้ งมสี กั วันทเ่ี ขาจะยอมพดู แหละ? เซยี วซทู่ มี่ องพวกเขาเรมิ่ ทําสงครามประสาทกนั อกี แลว้ ไดแ้ ต่ ทนทจ่ี ะไมก่ ลอกตามองบน เวลาพวกเขาทําสงครามประสาทกนั คนทล่ี ําบากกค็ อื เขาเอง ไมใ่ ชห่ รอื ไง? ทงั้ สองตา่ งไมม่ ใี ครยอมใคร ผลก็คอื ทําให ้ อณุ หภมู ภิ ายในหอ้ งเย็นลงอยา่ งทันตา ทา้ ยทส่ี ดุ เซยี วซกู่ ็ตดั สนิ ใจจะเป็ นคนดี เขาเดนิ กา้ วไปดา้ นหนา้ “คอื วา่ …… นา้ สง้ ครับ เราออกไปกนั ดไี หมครับ เดย๋ี วผมจะเลา่ ทกุ อยา่ งใหน้ า้ ฟังเองนะครับ” ถงึ แมเ้ ขาจะไมร่ เู ้ รอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ ทัง้ หมด วันนัน้ กไ็ มไ่ ดอ้ ยใู่ นทเี่ กดิ เหตุ แตจ่ ากเรอื่ งราวหลายวันมาน้ี เขาไมต่ อ้ งไปถงึ จดุ เกดิ เหตุ ก็รไู ้ ดว้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ

““กไ็ ด!้ ”สง้ อานพยกั หนา้ ลงุ ขนึ้ ยนื เพอ่ื จะเดนิ ออกไปกบั เซยี วซู่ แตภ่ ายในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ังมคี วามโหดแฝงอยู่ เขาจะตกลง ไดย้ งั ไงกนั ? ในทสี่ ดุ เขาก็พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทเ่ี ยอื กเย็น “ไป ไหน?” ประโยคสนั้ ๆหนง่ึ ประโยค แตก่ ลับทําใหเ้ ซยี วซกู่ บั สง้ อานหยดุ กา้ วเทา้ เดนิ “คณุ เยค่ รับ ไหนๆนา้ สง้ ก็อตุ สา่ หม์ าจากเมอื งซทู งั้ ที ถา้ คณุ ไม่ อยากพดู งัน้ เรอ่ื งนใ้ี หผ้ มเป็ นคนพดู เองกไ็ ดค้ รับ” เยโ่ มเ่ ซนิ เชยตาขน้ึ มอง สายตาทค่ี มดจุ ดง่ั ใบมดี “เรอ่ื งของฉัน ตอ้ งใหน้ ายมาเป็ นคนตดั สนิ ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรก่ นั ?” เซยี วซู่ “……ไดค้ รับ ผมไมเ่ กย่ี ว! ผมออกไปเอง!” เขากไ็ มไ่ ดอ้ ยากจะอยทู่ นี่ ่ี เขาก็อารมณเ์ สยี เป็ นเหมอื นกนั ป้ะ? พดู จบ เซยี วซกู่ ็สะบัดแขนแลว้ เดนิ ออกไป ไมน่ านกอ็ อกจาก หอ้ งพักผปู ้ ่ วย สง้ อาน “……”

แทจ้ รงิ แลว้ มนั ยงั ไงกนั แน่ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ นุญาตใหเ้ ซยี วซู่ บอกเธอ งัน้ เธอกร็ ออกี สกั หน่อยกไ็ ด ้ บรรยากาศภายในหอ้ งพักผปู ้ ่ วยเขา้ สคู่ วามเงยี บ เยโ่ มเ่ ซนิ เอา แตจ่ ัดการกบั โทรศพั ทข์ องเขา น่าจะเป็ นเพราะหนา้ จอทแี่ ตก ไมเ่ หลอื ชนิ้ ดี เขาจงึ หงดุ หงดิ เป็ นพเิ ศษ จๆู่ เขาก็ใชน้ ํ้าเสยี งท่ี คล่ังเรยี ก “เซยี วซ!ู่ ” แทจ้ รงิ เซยี วซกู่ ็ไมไ่ ดไ้ ปไหน เขากแ็ คไ่ ปรออยหู่ นา้ หอ้ งเฉยๆ ฉะนัน้ ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กเขานัน้ เขาจะแกลง้ ทําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ ก็ไมไ่ ด ้ เขาจงึ รบี เขา้ มา “คณุ เย?่ ” “โทรศพั ท!์ เอาไปซอ่ ม เดย๋ี วน”ี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ื โทรศพั ทต์ วั เอง ใหเ้ ขา เซยี วซจู งึ ตอ้ งเดนิ กา้ วขน้ึ มา “ถา้ อยา่ งนัน้ ผมเอาไปซอ่ ม กอ่ นนะครับ” “เอามาคนื ฉันในสามสบิ นาท”ี เซยี วซู่ “……ไมม่ ปี ัญหาครับ!”

หลงั จากทเี่ ซยี วซอู่ อกไป ภายในหอ้ งก็กลบั เขา้ สคู่ วามเงยี บ สง้ อานพยายามทําใหต้ วั เองจติ ใจสงบ แลว้ เมอื่ สกั ครเู่ ธอกไ็ ดเ้ รยี บ เรยี งเรอ่ื งทคี่ ณุ แมห่ ลนิ เลา่ ใหเ้ ธอฟังอยใู่ นหวั อกี รอบ “ตอนนเ้ี ซยี วซไู่ มอ่ ยู่ เรามาคยุ กนั ดกี วา่ ตระกลู หลนิ โทรมาหา นา้ บอกวา่ ลกู ไปแกลง้ ลกู สาวเขา ถงึ แมว้ า่ นา้ จะไมร่ วู ้ า่ มนั เกดิ อะไรทร่ี นุ แรงขนึ้ ถงึ ขนั้ ทพ่ี วกลกู ตอ้ งทํากนั แตฝ่ ่ังนูน้ เขาเป็ น ผหู ้ ญงิ ลกู จับเธอไปขนึ้ ศาล ตอ่ ไปเธอจะอยยู่ งั ไง? ยงั ไงเธอก็ เป็ นลกู สาวหวั แกว้ หวั ของตระกลู หลนิ ” ลกู สาวหวั แกว้ หวั แหวน ทนั ทที ไี่ ดย้ นิ คําเปรยี บเทยี บน้ี นัยนต์ าของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ต็มไป ดว้ ยความสงสยั อยา่ งเปิดเผย “แลว้ ยงั ไงครับ?” เธอเกอื บจะทํารา้ ยผหู ้ ญงิ ทเี่ ธอรัก บญั ชนี เี้ ขายังไมท่ นั ไดเ้ คลยี ร์ ดๆี เลย ถงึ แมต้ อนนบี้ าดแผลจะอยบู่ นหลังของเขา แลว้ ถา้ ไมใ่ ชเ่ ขาที่ โดนหละ่ ?

พอคดิ ถงึ ตรงนี้ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงิ่ เยอื กเย็น ทา่ ทางทไี่ ม่ ไวห้ นา้ ใครนัน้ ทําใหส้ ง้ อานตกใจ เธออดถามไมไ่ ดว้ า่ “ลกู พดู มาตามตรงเถอะ หลนิ ชงิ ชงิ ทําอะไรลกู กนั แน่ ลกู ถงึ เกลยี ดเธอ ขนาดน”้ี พอเธอถาม เยโ่ มเ่ ซนิ ก็กลับเขา้ สคู่ วามเงยี บอกี แลว้ สง้ อานแทบจะบา้ คล่ังเพราะเขา เซยี วซไู่ ปอกี แลว้ เธอไมร่ อู ้ กี แลว้ วา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ กนั แน่ ในขณะทที่ ัง้ สองยงั คงตา่ งไมย่ อมกนั ประตหู อ้ งพักผปู ้ ่ วยก็ถกู เปิ ดออก พอไดย้ นิ เสยี งทดี่ งั ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยง่ิ ขมวดคว้ิ ขนึ้ เขาใหเ้ ซยี วซไู่ ปซอ่ มโทรศพั ทไ์ มใ่ ชห่ รอ? ทําไมเพง่ิ จะออกไป ก็กลับมาอกี แลว้ ? แตพ่ อเงยหนา้ ขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยง่ิ ตกใจเขา้ ไปใหญ่ ดวงตาของ เขานัน้ หดแลว้ หดอกี

สง้ อานทไี่ ดย้ นิ เสยี ง กห็ นั ไปมองตน้ เสยี งโดยธรรมชาติ ในตอน ทเี่ ธอเห็นคนทเ่ี ปิดประตอู ยา่ งชดั เจน ใบหนา้ ของสง้ อานไรส้ ี หนา้ ในทันที แลว้ เธอกร็ บี ลกุ ขนึ้ ยนื อยา่ งรวดเร็ว เป็ นเธอไดย้ ังไงกนั ??? โดยปกตหิ านมจู่ อ่ื จะมาตอนกลางคนื แตช่ ว่ งนไี้ มม่ หี ลนิ ชงิ ชงิ ใหร้ ะแวงอกี แลว้ ดงั นัน้ การนอนหลับของเธอกถ็ อื วา่ โอเค หลงั จากทก่ี ลบั ไปเธอรสู ้ กึ วา่ เรอื่ งนยี้ งั ไงกต็ อ้ งขอบคณุ เยโ่ ม่ เซนิ เธอก็เลยตม้ โจ๊กทมี่ ปี ระโยชนต์ อ่ รา่ งกายเตรยี มมาสง่ ให ้ เขา แตเ่ ธอไมเ่ คยคดิ วา่ ในตอนทเ่ี ปิดประตหู อ้ งนัน้ คนทเ่ี ธอเจอจะ เป็ น…… สง้ อาน นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ผหู ้ ญงิ ทกี่ อ่ นหนา้ นด้ี กี บั เธอมากๆ แตเ่ พยี งตอนน…้ี … บรรยากาศเงยี บลงหลายวนิ าที หานมจู่ อื่ ถงึ จะดงึ สตติ วั เอง กลับมาได ้ หานมจู่ อื่ ขยับรมิ ฝี ปาก “นา้ สง้ สวัสดคี ะ่ ”

นา้ สง้ …… สรรพนามทเ่ี ป็ นทางการขนาดน้ี สง้ อานกเ็ พง่ิ จะดงึ สตกิ ลับมา เธอขยับปากเล็กนอ้ ย และดู เหมอื นจะกา้ วไปขา้ งหนา้ รา่ งของอกี คนเร็วกวา่ เขาเดนิ มาบงั หนา้ หานมจู่ อื่ “เธอกลบั ไป กอ่ น” นํ้าเสยี งเย็นชาและหนักแน่นของเขาทยี่ ากจะปฏเิ สธ หานมจู่ อ่ื ม องเยโ่ มเ่ ซนิ ทบี่ งั อยหู่ นา้ เธอ แลว้ มองสหี นา้ ของสง้ อาน จากนัน้ กย็ มิ้ ออกมา แลว้ พดู เสยี งเบาวา่ “ฉันไมก่ ลับ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ กลับหลงั หนั ไปมองเธออยา่ งเหลอื เชอ่ื หานมจู่ อ่ื ทําเหมอื นไมเ่ ป็ นอะไร เดนิ ผา่ นเขาไปยังหนา้ โตะ๊ จากนัน้ กว็ างกระตกิ เก็บความรอ้ นลงบนโตะ๊ เธอหนั หลงั แลว้ เดนิ มายงั สง้ อาน “ไมไ่ ดเ้ จอนา้ สง้ นานเหมอื นกนั นะคะ นา้ สง้ ยงั ดสู าวเหมอื นเดมิ เลยคะ่ ” สง้ อานมองเธอดว้ ยสายตาทซ่ี บั ซอ้ น ไมไ่ ดต้ อบกลับอะไร หา้ ปีแลว้ ……

ผหู ้ ญงิ คนนหี้ ายตวั ไปเป็ นเวลาหา้ ปีเต็มๆ สง้ อานทค่ี ดิ วา่ เธอจะ ไมป่ รากฏตวั อกี แลว้ แตไ่ มค่ ดิ วา่ เธอเพง่ิ กลบั มาเมอื งซู ผหู ้ ญงิ คนนจ้ี ะปรากฏตวั อยทู่ นี่ ใ่ี นตอนนี้ นมี่ นั เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ กนั แน่? แลว้ เธอมาอยใู่ นหอ้ งพักผปู ้ ่ วยของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ งั ไง? จากสหี นา้ ทเี่ ต็มไปดว้ ยคําถามของเธอนัน้ แมแ้ ตค่ ําถามของเธอ ก็ยังไมต่ อบ หานมจู่ อื่ จงึ ยม้ิ บางๆ “ดเู หมอื นวา่ คณุ เยจ่ ะยังไมไ่ ด ้ เลา่ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ ใหน้ า้ สง้ ฟังสนิ ะคะ” “เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ กนั แน่?”ในทสี่ ดุ สง้ อานก็รสู ้ กึ ตวั ความสนใจ ของเธอในตอนนพี้ งุ่ ไปยงั หานมจู่ อ่ื หมดเลย เธอจงึ เดนิ กา้ วไป หาหานมจู่ อื่ โดยธรรมชาติ “เธอบอกนา้ ไดไ้ หม?” หานมจู่ อื่ ตวั แข็งไปชวั่ ขณะ ใหเ้ ธอเป็ นคนเลา่ ? หานมจู่ อ่ื ยังไมท่ นั ไดอ้ า้ ปาก เยโ่ มเ่ ซนิ ทไี่ มย่ อมพดู เหตผุ ล ใหส้ ง้ อานมาตลอดแตต่ อนนกี้ ลบั ปรปิ ากพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทเ่ี ย็น

ชาวา่ “นา้ อยา่ เพงิ่ ถามอะไร นา้ เดนิ มาดแู ผลทหี่ ลังผมกอ่ นคอ่ ย ถาม” แผลทหี่ ลัง? สง้ อานเมม้ ปาก แลว้ เดนิ ไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอเดนิ ออ้ มมาอยดู่ า้ นหลังของเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อ่ื ดอู ยา่ ง เงยี บๆอยขู่ า้ งๆ เธอสบตาเขา้ กบั สายตาทเี่ ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั แตเ่ วลาทเี่ ขามองเธอนัน้ กลบั เต็มไปดว้ ยอารมณ์ ทงั้ ๆทเ่ี ขาไมอ่ ยากจะอธบิ ายใหน้ า้ ตวั เองฟัง แตต่ อนนเ้ี ขา กลบั …… ทําเพอ่ื เธองัน้ หรอ? ตอนท่ี 496 ถา้ เกดิ วา่ แกโทษเธอละ่ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอทําตวั ไมถ่ กู สดุ ทา้ ยหานมจู่ อื่ จงึ เลอื กทจี่ ะหลบสายตาแทน

สง้ อานเป็ นหมอ จงึ รโู ้ ดยสญั ชาตญาณวา่ ตอ้ งตรวจบาดแผล ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไร หานมจู่ อื่ รออยขู่ า้ งๆครหู่ นง่ึ กไ็ ดย้ นิ เสยี ง หายใจของสง้ อาน จากนัน้ เธอก็ถามขน้ึ ดว้ ยความสงสยั วา่ “นี่ น่ี มันเกดิ อะไรขนึ้ ? ทํา ทําไมลกู ถงึ ไดร้ ับบาดเจ็บแบบน?ี้ ” ไมม่ ใี ครตอบคําถามของสง้ อาน เธอยังคงดบู าดแผลของเยโ่ ม่ เซนิ อยู่ สดุ ทา้ ยเธอทนดแู ผลตอ่ ไปไมไ่ ด ้ จงึ พันแผลใหเ้ ขาใหม่ จากนัน้ ก็ไปนั่งเงยี บๆสงบสตอิ ารมณ์คนเดยี ว หลงั จากทเี่ ธอสงบสตอิ ารมณล์ ง สง้ อานหนั ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ถามขนึ้ วา่ “อยา่ บอกนะวา่ บาดแผลพวกนเี้ ป็ นฝี มอื ของหลนิ ชงิ ชงิ ?” หลังจากไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็แสยะยม้ิ ออกมา “หรอื วา่ ผมจะเป็ น คนทํามนั เอง?” สง้ อาน “………….” ถงึ แมจ้ ะรวู ้ า่ หลนิ ชงิ ชงิ อาจจะทํารา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ แตส่ ง้ อานกค็ ดิ ไมถ่ งึ วา่ บาดแผลจะเป็ นแบบนี้ เธอเคยเห็นบาดแผลแบบ น…ี้ …..แตก่ น็ อ้ ยครัง้ มาก ทวา่ ความน่ากลวั ของบาดแผลนัน้ ทํา ใหส้ ง้ อานจําไดอ้ ยา่ งชดั เจน เพราะฉะนัน้ สง้ อานจงึ รตู ้ งั้ แต่

วนิ าทแี รกทเ่ี ห็นเลยวา่ บาดแผลทหี่ ลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดม้ าได ้ อยา่ งไร ถา้ บาดแผลพวกนหี้ ลนิ ชงิ ชงิ เป็ นคนทําจรงิ ๆ แลว้ สง่ เธอขนึ้ ศาล ก็เหมอื นจะสมเหตสุ มผล ไดร้ ับบาดเจ็บถงึ เพยี งน้ี แถมยงั เป็ นการทํารา้ ยรา่ งกายโดย เจตนา “งัน้ ……….”อยๆู่ สง้ อานกไ็ มร่ วู ้ า่ ควรพดู อะไรออกมาดี เธอมา โดยการวานจากคณุ แมห่ ลนิ แตต่ อนน…ี้ …….เธอตอ้ งรักและ เป็ นหว่ งหลานชายของตวั เองสิ ทวา่ บาดเจ็บกไ็ ดร้ ับแลว้ ตอน นสี้ ง้ อานแปลกใจกบั อกี เรอ่ื งหนง่ึ มากกวา่ สายตาของเธอมองไปยังตวั ของหานมจู่ อื่ ดว้ ยความสงสยั “เรอ่ื งนเี้ กย่ี วอะไรกบั เธออกี ? แลว้ พวกเธอไปพบกนั ตอนไหน?” ในทส่ี ดุ หวั ขอ้ บทสนทนากว็ กกลับมาหาตัวเอง? หานมจู่ อ่ื ถอน หายใจในใจ รสู ้ กึ วา่ นค่ี งจะหลกี เลยี่ งไมไ่ ดแ้ ลว้ ทวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงทําหนา้ บง้ึ งัน้ เธอมาอธบิ ายเองดกี วา่ เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื กย็ มิ้ ออกมาเล็กนอ้ ย

“คณุ นา้ สง้ คะ ตอนนคี้ ณุ ชายเยเ่ ป็ นลกู คา้ ของบรษิ ัทฉันคะ่ ” หลงั ไดย้ นิ สง่ิ ทเ่ี ธอพดู สง้ อานกต็ กใจจนเบกิ ตากวา้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นลกู คา้ ของบรษิ ัทเธอ? หมายความวา่ ยังไง? และเยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยตู่ รงนัน้ เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู ของหานมจู่ อื่ ก็ขมวด คว้ิ เป็ นปม “ลกู คา้ ? หมายความวา่ ยังไง?” หานมจู่ อ่ื พดู ขน้ึ เบาๆวา่ “ฉันเปิดบรษิ ัทออกแบบ และคณุ เยก่ ็มา วา่ จา้ งบรษิ ัทของเราคะ่ ” เมอื่ ฟังถงึ ตรงน้ี สง้ อานก็เขา้ ใจในทสี่ ดุ วา่ เกดิ อะไรขน้ึ ฟังจากสง่ิ ทเี่ ธอพดู แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนเขา้ ไปพัวพันกบั เธอ เองสนิ ะ? คดิ ไปคดิ มาก็จรงิ อยา่ งทว่ี า่ ตงั้ แตเ่ ธอเปิดประตเู ขา้ มาในหอ้ ง ผปู ้ ่ วยน้ี ดวงตาของหลานชายของสง้ อานกเ็ หมอื นจอ้ งไปยังตวั เธออยตู่ ลอด และการใชส้ รรพนามของเธอก็ใชค้ ําวา่ ‘คณุ ’ มนั แสดงใหช้ ดั เจนเลยวา่ ไมร่ จู ้ ักเป็ นการสว่ นตวั

“ทําไมสรรพนามการเรยี กเปลยี่ นไปละ่ ?”ในเวลานัน้ เอง เยโ่ ม่ เซนิ ถามออกมาอยา่ งไมส่ บอารมณ์นัก หานมจู่ อ่ื “…………” เธอประหมา่ เล็กนอ้ ย แตก่ ็ไมไ่ ดต้ อบคําถามของเยโ่ มเ่ ซนิ ทํา เพยี งมองไปยงั สง้ อาน แลว้ ยม้ิ ออกมาอยา่ งมมี ารยาท อาจจะเป็ นเพราะรสู ้ กึ บรรยากาศรอบหอ้ งแปลกๆ เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นวา่ เธอไมต่ อบ จงึ เอย่ ปากเรยี กชอ่ื เธอ “มจู่ อ่ื ” หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตา จากนัน้ กย็ มิ้ แลว้ พดู ขน้ึ วา่ “ทจี่ รงิ แลว้ คณุ เยไ่ ดร้ ับบาดเจ็บเพราะชว่ ยฉันคะ่ เพราะเชน่ นัน้ ชว่ งเวลาทเี่ ขา พักรักษาตวั อยทู่ โี่ รงพยาบาล ฉันจะมาเฝ้ าเขาตลอดคะ่ ” พอฟังถงึ ตรงนี้ สง้ อานไดร้ ับขอ้ มลู เพม่ิ เตมิ มากขน้ึ ในหวั ของ เธอประมวลผลไดใ้ นพรบิ ตา จากนัน้ กพ็ ดู ขนึ้ วา่ “ดเู หมอื นวา่ เธอเคยพบกบั ชงิ ชงิ แลว้ และ…….เขาก็รับรถู ้ งึ การมอี ยขู่ อง เธอ” ขณะทพ่ี ดู สง้ อานก็หรต่ี าแลว้ มองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ “สรปุ คอื ในชว่ งน้ี ลกู กําลังเดทกบั หลนิ ชงิ ชงิ และยงั ไปบรษิ ัทของเธอ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงขมวดคว้ิ ไมพ่ ดู อะไรออกมา เขายังคงแปลกใจ และสบั สนกบั สรรพนามทห่ี านมจู่ อื่ เรยี กเขา “คะ่ คณุ หลนิ …….กอ่ นหนา้ นเี้ ธอก็เป็ นลกู คา้ ของฉันคะ่ ” สง้ อาน “…………” นมี่ นั เกดิ อะไรขนึ้ ? หลนิ ชงิ ชงิ กเ็ ป็ นลกู คา้ ของเธอ? ทําไมคนเหลา่ นถี้ งึ พัวพันกนั หมดแลว้ ละ่ ? ในหวั ของเธอสบั สนไปหมด สง้ อานรสู ้ กึ วา่ ถา้ ยงั ปะตดิ ปะตอ่ เรอื่ งตอ่ ไปสมองของเธอตอ้ งระเบดิ แน่ๆ เธอจงึ เดนิ ไปยนื อยู่ ตรงหนา้ หานมจู่ อ่ื “เราออกไปคยุ ทข่ี า้ งนอกกนั เถอะ” หานมจู่ อื่ รวู ้ า่ ไมส่ ามารถหลกี เลย่ี งได ้ จงึ พยกั หนา้ “คะ่ ” ใครจะไปรวู ้ า่ ในตอนทที่ ัง้ สองกาํ ลังจะออกไปดา้ นนอก จๆู่ เยโ่ ม่ เซนิ ก็พดู ขน้ึ วา่ “หา้ มไป!” ทงั้ สองคนชะงักสง้ อานหนั กลบั ไปกพ็ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทลี่ กุ ขนึ้ มา อยา่ งไรเ้ รยี่ วแรง สายตาของเขาจอ้ งมองไปยังบนตวั ของ หานมจู่ อ่ื “ฉันไมใ่ หเ้ ธอไป กลับมา” ไอเ้ ด็กบา้ นี่ สง้ อานกดั ฟันอยา่ งเหลอื อด

หานมจู่ อ่ื ไรก้ ารตอบสนอง ผา่ นไปครหู่ นงึ่ ถงึ หนั กลับมาแลว้ พดู ขนึ้ วา่ “เรอื่ งราวทงั้ หมดควรมคี นอธบิ ายใหช้ ดั เจน นายพักผอ่ น เถอะ พวกเราไปคยุ กนั แคค่ รเู่ ดยี ว เดย๋ี วก็กลับมา” วนิ าทตี อ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ลงมาจากเตยี ง แลว้ เดนิ เขา้ ไปจับขอ้ มอื ของหานมจู่ อ่ื ไว ้ “ฉันบอกเธอวา่ หา้ มไป เธอก็หา้ มไป” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ แน่น “เยโ่ มเ่ ซนิ นาย……..” เมอ่ื ไดย้ นิ เธอเรยี กชอ่ื ของตวั เองอกี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ มมุ ปาก เล็กนอ้ ย แลว้ จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาทห่ี ลงใหล “จะดกี วา่ นถี้ า้ เธอยนิ ดที จ่ี ะเรยี กชอ่ื ฉันโดยไมม่ นี ามสกลุ ” สง้ อานทอี่ ยขู่ า้ งๆ “………..” ไอเ้ ด็กบา้ นี่ ตอนนเ้ี ปลยี่ นอารมณเ์ กง่ ขนาดนแี้ ลว้ หรอ? แมแ้ ต่ นา้ แทๆ้ ของตวั เองอยขู่ า้ งๆก็ไมส่ นใจแลว้ ? เมอ่ื นกึ ถงึ ตอนนี้ สง้ อานตอ้ งพจิ ารณาหานมจู่ อ่ื ใหมอ่ ยา่ ง หลกี เลย่ี งไมไ่ ดแ้ ลว้ เธอรถู ้ งึ ความสําคญั ของผหู ้ ญงิ คนนที้ ม่ี ี ตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ มาโดยตลอด แตเ่ ธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ เวลาผา่ นไป5ปี โม่ เซนิ จะเปลยี่ นไปมากเพราะผหู ้ ญงิ คนน้ี

“ปลอ่ ย”หานมจู่ อ่ื ขดั ขนื คดิ ทจี่ ะชกั มอื ของตวั เองออกมา ทวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ของเธอไวแ้ น่น เมอื่ เห็นวา่ เธอขดั ขนื เขาจงึ เลอ่ื นลงไปจับมอื เธอแทน มอื ทัง้ สองประสานกนั แน่น การกระทํานที้ ําตอ่ หนา้ สง้ อาน หนา้ ขาวใสของหานมจู่ อ่ื แดง ขน้ึ มาในทนั ที จากนัน้ เธอกร็ บี พดู ขนึ้ วา่ “ถา้ นายยงั ไมป่ ลอ่ ย ตอ่ ไปนฉ้ี ันจะไมม่ าดแู ลนายอกี ” คําพดู นม้ี ันทรงพลังมาก เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี มอื่ สกั ครยู่ งั จับมอื เธอแน่น ตอนนค้ี อ่ ยๆคลายมอื ออกเพราะคําพดู ของเธอ แตเ่ ขายงั คงไม่ พอใจนัก “งัน้ เธอก็หา้ มออกไป” เขาไดร้ ับบาดเจ็บขนาดนี้ สง้ อานจะปลอ่ ยใหห้ ลานชายของ ตวั เองทรมานไดอ้ ยา่ งไร เธอจงึ พดู ขน้ึ วา่ “โอเค พวกเธอทัง้ สองคนไมต่ อ้ งออกไปไหนทัง้ นัน้ ฉันออกไปเอง โอเคไหม? ฉันจะไปทําความเขา้ ใจกบั เรอื่ งนก้ี อ่ น จากนัน้ ไปกนิ ขา้ วอาบน้ํา เสร็จแลว้ คอ่ ยมาใหม!่ ” พดู จบ สง้ อานกเ็ ดนิ ออกไปจรงิ ๆ หลงั จากทเี่ ธอเดนิ ออกไป หานมจู่ อื่ ก็พดู ขน้ึ ดว้ ยน้ําเสยี งทเี่ ย็น ชาวา่ “ตอนนนี้ ายปลอ่ ยมอื ไดห้ รอื ยงั ?”

วกิ ฤตผา่ นไป เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ เต็มใจทจ่ี ะปลอ่ ยมอื เธอ แตต่ วั ของ เขานัน้ เดนิ เขา้ ไปใกลต้ วั เธอมากขนึ้ “ไมต่ อ้ งพดู กบั แกเยอะ เรอ่ื งราวเหลา่ นัน้ เธอไมจ่ ําเป็ นตอ้ งอธบิ ายใหใ้ ครฟัง” “ฉันบอกตอนไหนวา่ ฉันจะอธบิ ายใหเ้ คา้ ฟัง?”หานมจู่ อ่ื เมม้ ปาก “เคา้ เป็ นนา้ ของนาย แลว้ กเ็ ป็ นแมส่ อื่ ใหก้ บั นายและคณุ หลนิ เคา้ เป็ นคนทล่ี ําบากใจทส่ี ดุ ฉันกเ็ ลยคดิ วา่ แกควรรเู ้ รอื่ งน้ี นาย ไมอ่ ยากพดู งัน้ ก็ใหฉ้ ันพดู สิ ในเมอื่ เป็ นเรอื่ งทพี่ ดู ไมก่ ปี่ ระโยคก็ เขา้ ใจได”้ “แลว้ ถา้ เกดิ วา่ เคา้ โทษเธอละ่ ?”เยโ่ มเ่ ซนิ ถามขนึ้ มาทนั ที ตอนท่ี 497 เธอยงั ไมเ่ ขา้ ใจอกี หรอ หานมจู่ อื่ อง้ึ ไปครหู่ นง่ึ “หมายความวา่ ยังไง?” เธอคดิ ไปคดิ มา กพ็ อเขา้ ใจความหมายของเยโ่ มเ่ ซนิ และ หลังจากนัน้ เธอกห็ วั เราะแลว้ พดู ขน้ึ วา่ “โทษฉันก็เป็ นเรอื่ งปกติ นี่ เพราะตอนนฉี้ ันกโ็ ทษตวั เองเหมอื นกนั ”

หลงั ไดย้ นิ สงิ่ ทเี่ ธอพดู เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ รตี่ าลง “โทษตวั เธอเอง?” หานมจู่ อ่ื หลบั ตาลง ใชส่ ิ เธอโทษตวั เองมาโดยตลอด ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ ับบาดเจ็บเธอก็มสี ว่ นผดิ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเธอเขา ก็คงไมไ่ ดร้ ับบาดเจ็บแบบน้ี โทษตวั เธอที่ ทําไมถงึ ไปหาหลนิ ชงิ ชงิ ตงั้ แตแ่ รก ถงึ แมจ้ ะนัดกนั ไวแ้ ลว้ ทวา่ เขาไมว่ า่ งกค็ วร ปลอ่ ยไป ทําไมเธอถงึ ไปหาหลนิ ชงิ ชงิ โดยตรง? ถา้ เธอไมไ่ ดไ้ ปรา้ นอาหารนัน้ ตงั้ แตแ่ รก เธอกจ็ ะไมไ่ ดพ้ บกบั เย่ โมเ่ ซนิ ใชไ่ หม? เมอื่ นกึ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื กห็ วั เราะออกมาอยา่ งขมขนื่ “ถา้ ฉันไม่ ไปรา้ นอาหารนัน้ ก็จะไมเ่ กดิ เรอื่ งมากมายแบบนี้ บางทตี อนนี้ นายกบั คณุ หลนิ อาจจะ……….” สมหวังกนั แลว้ “ไมม่ คี ําวา่ ถา้ !”นํ้าเสยี งทเี่ ยอื กเย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขัดขนึ้ เขา เมม้ ปากแลว้ พดู ขน้ึ วา่ “จนถงึ ตอนนเี้ ธอก็ยังไมเ่ ขา้ ใจอกี หรอ?” “อะไร?”

“หา้ ปี ตลอดเวลาหา้ ปี เต็มๆทําไมฉันถงึ ไมห่ ยา่ ” หานมจู่ อ่ื “………….” ในตอนนี้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ลกึ ลํ้าและเป็ นประกาย ราวกบั ดวงดาวนับลา้ นดวงทส่ี อ่ งแสงอยบู่ นทอ้ งฟ้าในยามคํา่ คนื คําพดู ของเขา มนั มผี ลตอ่ หวั ใจเธอจรงิ ๆ แตว่ า่ ……..หา้ ปีทแี่ ลว้ ทัง้ ๆทเ่ี ขา…….. เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื ถอยออกหา่ งจากเขาหลายกา้ ว แลว้ พดู ขน้ึ ดว้ ยความปากแข็งวา่ “ยังไมต่ อ้ งพดู ถงึ เรอื่ งนี้ดกี วา่ เรา เคลยี รป์ ัญหาตรงหนา้ ใหเ้ สร็จกอ่ นคอ่ ยคยุ กนั ” หนอี กี ครัง้ ………. แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หมองลงครหู่ นง่ึ จากนัน้ เขากย็ มิ้ ออกมา “โอเค ตอนนเ้ี ธอไมอ่ ยากพดู ถงึ มันกไ็ มต่ อ้ งพดู ในเมอ่ื สกั วนั หนง่ึ เธอกต็ อ้ งเผชญิ หนา้ กบั มนั อยแู่ ลว้ ” บทสนทนาเกยี่ วกบั เรอ่ื งนกี้ ็จบลงเพยี งเทา่ น้ี

หลงั จากทส่ี ง้ อานกลบั ไปก็โทรไปหาเซยี วซทู่ ันที เพอ่ื สอบถาม เหตกุ ารณ์ทัง้ หมด และไดเ้ ขา้ ใจถงึ เรอ่ื งราวหลายๆอยา่ ง หลังจากทร่ี วู ้ า่ หลนิ ชงิ ชงิ เป็ นคนทํารา้ ยกอ่ นจรงิ ๆ เธอกโ็ กรธ ขน้ึ มาทันที จากนัน้ ก็รบี โทรไปหาคณุ แมห่ ลนิ โดยตรง คณุ แมห่ ลนิ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะโทรมาเร็วขนาดน้ี ในใจก็รสู ้ กึ เป็ น หว่ งลกู ของตวั เอง ขณะเดยี วกนั กเ็ ชด็ นํ้าตาไปดว้ ย หลังรับสาย เธอก็ถามขน้ึ ดว้ ยความดใี จวา่ “อานอาน มนั มคี วามคบื หนา้ แลว้ ใชไ่ หม? โมเ่ ซนิ วา่ ยงั ไงบา้ ง ลกู สาวของฉันชงิ ชงิ ออกมาได ้ แลว้ ใชไ่ หม?” สง้ อานไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกไป คณุ แมห่ ลนิ รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความ ผดิ ปกติ จงึ เรยี กขนึ้ อกี ครัง้ “อานอาน?” ผา่ นไปสกั พัก ปลายสายถงึ จะมเี สยี งทเ่ี ย็นชาตอบกลบั มา “พวกเรารจู ้ ักกนั มานานแลว้ ใชไ่ หม?” คณุ แมห่ ลนิ องึ้ ไปครหู่ นงึ่ จากนัน้ ก็พยักหนา้ “ใช่ ใชส่ ”ิ “งัน้ เธอก็น่าจะรวู ้ า่ ฉันเกลยี ดพวกทชี่ อบนนิ ทาวา่ รา้ ยคนอน่ื ทสี่ ดุ ”

นํ้าเสยี งทไี่ มค่ อ่ ยสบอารมณ์ของสง้ อานทําใหค้ ณุ แมห่ ลนิ ตนื่ ตระหนกขนึ้ มาทนั ที เดาวา่ สง้ อานอาจจะรคู ้ วามเป็ นจรงิ แลว้ เธอก็เลยรบี พดู อธบิ าย “มันไมใ่ ชแ่ บบทเ่ี ธอคดิ นะ เรารจู ้ ักกนั มา นานขนาดนี้ ฉันจะไมร่ นู ้ สิ ยั เธอไดย้ งั ไง? ฉันจะกลา้ นนิ ทาวา่ รา้ ย หรอื สรา้ งเรอื่ งโกหกตอ่ หนา้ เธอไดย้ ังไง แคเ่ รอ่ื งในครัง้ นม้ี นั ซบั ซอ้ น ฉันไมไ่ ดอ้ ยใู่ นเหตกุ ารณณ์ ์ เรอื่ งทงั้ หมดฉันฟังมาจาก คนอนื่ อกี ที ถา้ สง่ิ ทฉ่ี ันพดู มนั ไมจ่ รงิ งัน้ คนทบ่ี อกฉันอาจจะ เขา้ ใจผดิ ก็ได ้ ฉันขอโทษนะ แตว่ า่ ชงิ ชงิ เป็ นผบู ้ รสิ ทุ ธน์ิ ะ แก ไมม่ เี จตนาทํารา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ……….ฉันก็เลยรสู ้ กึ วา่ ………..” “เธอกเ็ ลยคดิ วา่ ชงิ ชงิ สามารถปัดความผดิ ทงั้ หมดออกไปได?้ ” “ฉัน…………” “สองปีมานฉี้ ันคงใจดเี กนิ ไป เธอกเ็ ลยเรมิ่ รสู ้ กึ วา่ สง้ อานคนนี้ หลอกงา่ ยใชไ่ หม? ตอนแรกฉันเห็นวา่ ชงิ ชงิ เป็ นเด็กนสิ ยั ดี เลย คดิ วา่ ถา้ ปลอ่ ยใหไ้ ปเป็ นสะใภบ้ า้ นอน่ื กค็ งน่าเสยี ดาย แตว่ า่ ตอนนฉี้ ันรสู ้ กึ วา่ ตวั เองมองคนผดิ ไป หลนิ ชงิ ชงิ ไมเ่ พยี งแตน่ สิ ยั ไมด่ ี แถมยังจติ ใจโหดเหย้ี มอํามหติ อกี ดว้ ย”

“อาน อานอาน ทําไมเธอถงึ พดู แบยนล้ี ะ่ ? ชงิ ชงิ เป็ นเด็กดนี ะ แกดที งั้ ดา้ นการเรยี นและเป็ นคนมคี ณุ ธรรมจรยิ ธรรมมาโดย ตลอด และเธอเองก็………..” “คนทคี่ ดิ จะเอาน้ํากรดสาดใสห่ นา้ คนอน่ื เธอยงั กลา้ พดู วา่ เป็ น คนดหี รอ? เธอพดู ถกู ชงิ ชงิ ไมไ่ ดม้ เี จตนาทํารา้ ยโมเ่ ซนิ แต่ เจตนาของแกก็คอื ไปทํารา้ ยคนอน่ื แกจะทํารา้ ยคนทเ่ี ป็ น ผหู ้ ญงิ เหมอื นกนั แกอยากจะทําใหค้ นอนื่ เสยี โฉม” คณุ แมห่ ลนิ “……………” “ตอนนเ้ี ธอยงั อยากจะโตแ้ ยง้ แทนชงิ ชงิ อกี หรอ?” คณุ แมห่ ลนิ “อานอาน ชงิ ชงิ เป็ นลกู สาวของฉัน ถงึ แม…้ … แก จะโหดรา้ ยอํามหติ แคไ่ หน แตฉ่ ันกเ็ ป็ นแมข่ องแก! ฉันไม่ สามารถ………ไมส่ ามารถปลอ่ ยไปแบบนโ้ี ดยทไี่ มช่ ว่ ยอะไรเลย ตงั้ แตเ่ ล็กจนโตชงิ ชงิ กไ็ มเ่ คยลําบาก ฉันเลยี้ งดมู าอยา่ งดโี ดย ตลอด แกเป็ นคนถกู ทะนุถนอมและไดร้ ับความเอ็นดจู ากคนรอบ ขา้ งมาโดยตลอด ครัง้ นที้ แ่ี กตดั สนิ ใจทําแบบนลี้ งไป ฉันคดิ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ตอ้ งทําอะไรทมี่ นั เกนิ ขดี จํากดั ความอดทนของแก แน่เลย หรอื พดู อะไรทรี่ นุ แรงจนแกทนไมไ่ ด ้ พดู ไปพดู มา เรอื่ ง นเ้ี ป็ นเรอ่ื งของเด็กๆ ทําไมเธอตอ้ งเขา้ ไปเกยี่ วขอ้ งดว้ ยละ่ ?”