เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

“โอเค”หลงั จากทไี่ ดย้ นิ สง้ อานก็ยม้ิ ออกมาอยา่ งเยอื กเย็น “งัน้ ฉันจะไมไ่ ปยงุ่ ใหพ้ วกเด็กๆจัดการเองดแี ลว้ ชงิ ชงิ ถกู จับกไ็ ม่ เกย่ี วอะไรกบั ฉัน” “ไมเ่ อาสอิ านอาน ทฉ่ี ันมาหาเธอก็เพอ่ื ทจ่ี ะใหเ้ ธอจัดการกบั เรอื่ งนน้ี ะ” “หึ ฉันวา่ เธอไมไ่ ดอ้ ยากใหฉ้ ันจัดการเรอ่ื งนหี้ รอก แตอ่ ยากให ้ ฉันเป็ นแบ็คอพั ใหล้ กู สาวของเธอใชไ่ หม? แตเ่ ธออยา่ ลมื สวิ า่ โมเ่ ซนิ เป็ นหลานชายของฉัน เธอเป็ นแมข่ องชงิ ชงิ เลยตอ้ ง ปกป้องแก แลว้ คดิ วา่ สง้ อานคนนจี้ ะไมป่ กป้องหลานชายของ ตวั เองหรอ?” คําพดู ของเธอรนุ แรงมาก สามารถทําใหค้ ณุ แมห่ ลนิ ชะงักไปใน พรบิ ตา ผา่ นไปพักใหญๆ่ คณุ แมห่ ลนิ ถงึ ไดส้ ตกิ ลบั มา จากนัน้ ก็รอ้ งไห ้ แลว้ พดู ขนึ้ วา่ “สง้ อาน! ทคี่ ยุ กนั ในสายกอ่ นหนา้ นเ้ี ธอไมไ่ ดพ้ ดู แบบนี้ ถงึ แมล้ กู สาวของฉันจะทําเรอ่ื งโหดเหยี้ มอํามหติ แคไ่ หน แตแ่ กกม็ เี หตผุ ลของตวั เอง ทัง้ ๆทโ่ี มเ่ ซนิ มแี ฟนอยแู่ ลว้ เธอก็ ยงั จะเป็ นแมส่ อื่ ใหก้ บั เขาและชงิ ชงิ อกี ถา้ เธอรเู ้ รอื่ งทกุ อยา่ ง แจม่ แจง้ ตงั้ แตแ่ รก เรอื่ งพวกนกี้ ค็ งไมเ่ กดิ ขน้ึ ชงิ ชงิ เป็ น

เด็กผหู ้ ญงิ แกเจอเรอ่ื งแบบนแ้ี ลว้ จะโกรธกเ็ ป็ นเรอื่ งธรรมดา! เวลาโกรธแน่นอนวา่ อาจทําอะไรทขี่ าดสตไิ ปบา้ ง เด็กๆลว้ นมี ขอ้ ผดิ พลาด ตอ้ งใหเ้ ธอตดิ คกุ สถานเดยี วหรอ?” สง้ อาน “……………..” ทันใดนัน้ เธอก็รสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ชอบทําใหค้ นอนื่ ปวดหวั อยเู่ รอ่ื ย เลย ถา้ เขาปฏเิ สธหลนิ ชงิ ชงิ แบบปกติ ก็คงจะไมเ่ กดิ เรอื่ งแบบนข้ี นึ้ แตว่ า่ ……….เรอื่ งในครัง้ นม้ี ันซบั ซอ้ นมาก บางที หลนิ ชงิ ชงิ อาจจะเขา้ ใจผดิ แตแ่ รก หรอื บางที เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู กบั คนอนื่ อยา่ งชดั เจนแตแ่ รก? เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงนี้ สง้ อานกร็ สู ้ กึ ปวดหวั “อานอาน ฉันไมไ่ ดจ้ ะโทษเธอนะ แตว่ า่ ฉันเลย้ี งดชู งิ ชงิ มา หลายปี ฉันไมส่ ามารถใหช้ วี ติ แกจบลงอยา่ งไรค้ วามหมายแบบ นไี้ ด ้ ถา้ แกตดิ คกุ จรงิ ๆ เธอจะใหแ้ กใชช้ วี ติ ตอ่ ไปยงั ไง? แกตอ้ ง หาทางออกไมไ่ ดแ้ น่……….เธอชว่ ยฉันหน่อยนะ หลังจบเรอื่ งน้ี ฉันจะพาชงิ ชงิ เขา้ ไปขอบคณุ และขอขมาพวกเธออยา่ งแน่นอน โอเคไหม?”

หลงั จากทนี่ ้ําเสยี งของคณุ แมห่ ลนิ ออ่ นลง ทําใหส้ ง้ อานใจออ่ น ลงไปดว้ ยอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ ถงึ แมก้ ารสาดน้ํากรดเป็ นเรอ่ื งทโ่ี หดเหย้ี มมาก และยังทําผดิ ขอ้ หาเจตนาทํารา้ ยรา่ งกาย สามารถจัดการเรอื่ งนตี้ าม กระบวนการทางกฎหมายได ้ ทวา่ ………เธอเป็ นคนแนะนําหลนิ ชงิ ชงิ ใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เอง เรอ่ื งมนั บานปลายถงึ ตอนน้ี มนั เป็ นความรับผดิ ชอบของสง้ อาน ทไี่ มส่ ามารถปัดใหค้ นอน่ื ได ้ “ฉันรแู ้ ลว้ ฉันจะปรกึ ษาเรอ่ื งนก้ี บั โมเ่ ซนิ ใหเ้ ร็วทส่ี ดุ ” “อานอาน เรอื่ งนตี้ อ้ งพงึ่ เธอแลว้ ละ่ ขอแคเ่ ธอสามารถชว่ ยชงิ ชงิ ได ้ ฉันก็พดู แลว้ จะตอ้ งทําใหไ้ ดอ้ ยา่ งแน่นอน” สง้ อานวางสายดว้ ยอารมณห์ ลากหลาย จากนัน้ จับโทรศพั ทไ์ ว ้ แน่น แลว้ อยเู่ งยี บๆคนเดยี ว เธอคงไมต่ อ้ งไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ อยากจะปลอ่ ยหลนิ ชงิ ชงิ ออกมา ไปหาผหู ้ ญงิ คนนัน้ โดยตรง………..ก็ไดแ้ ลว้

ตอนที่ 498 เธอคดิ วา่ ฉนั อยากใหพ้ วกเธอแตกแยกกนั ในหอ้ งเหมาชนั้ สองของรา้ นอาหารแหง่ หนงึ่ สง้ อานยนื ขนึ้ ตกั นํ้าซปุ ใหห้ านมจู่ อ่ื ถว้ ยหนง่ึ “นํ้าซปุ ทน่ี ร่ี สชาตดิ มี าก กอ่ นทฉ่ี ัน จะไปเมอื งซู ฉันชอบมาทนี่ มี่ าก บางครัง้ ก็ชวนโมเ่ ซนิ มาดว้ ย ทวา่ ตงั้ แตฉ่ ันไปเมอื งซู กไ็ มเ่ คยไดก้ นิ นํ้าซปุ แบบนอ้ี กี เลย วนั นี้ ก็ตอ้ งขอบคณุ เธอ เพราะเธอฉันก็เลยมโี อกาสไดม้ ากนิ อกี ครัง้ ” เธอยน่ื นํ้าซปุ มาให ้ หานมจู่ อื่ จงึ รบี ยนื ขน้ึ แลว้ ใชส้ องมอื รับมา “ขอบคณุ คะ่ นา้ สง้ ” สง้ อานยมิ้ เล็กนอ้ ย “ไมต่ อ้ งเกรงใจหรอก จะวา่ ไปเราก็ไมไ่ ด ้ เจอกนั มานานแลว้ ชว่ งหา้ ปีทผี่ า่ นมาเธอไปไหนหรอ? เป็ น อยา่ งไรบา้ ง? ทําไมไมม่ ขี า่ วคราวของเธอเลย?” หานมจู่ อ่ื รับถว้ ยมาแลว้ น่ังลง จากนัน้ ใชช้ อ้ นคนนํ้าซปุ และตอบ คําถามของเธอ “นา้ สง้ คะ หา้ ปีทผี่ า่ นมา ฉันเรยี นการออกแบบทต่ี า่ งประเทศ คะ่ ?”

“เรยี นการออกแบบ?”สง้ อานองึ้ ไปครหู่ นง่ึ จากนัน้ กย็ มิ้ ออกมา “เป็ นอาชพี ทด่ี มี ากเลย ดทู า่ แลว้ ชว่ งเวลาหลายปีมานเ้ี ธอ เปลยี่ นไปจรงิ ๆ” หลังจากไดฟ้ ังสงิ่ ทเ่ี ธอพดู หานมจู่ อื่ กท็ ําเพยี งยมิ้ เล็กนอ้ ย และ ไมร่ วู ้ า่ ควรพดู อะไรตอ่ ทจี่ รงิ เธอรตู ้ งั้ แตเ่ นนิ่ ๆแลว้ วา่ สง้ อานตอ้ งนัดเธอมาทานขา้ ว แน่นอน อาหารมอ้ื นขี้ าดไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เพราะฉะนัน้ ในตอนทสี่ ง้ อานโทรมาหาเธอ หานมจู่ อ่ื จงึ ตดั สนิ ใจมาพบสง้ อานอยา่ งไมม่ ี ความลังเลเลย “เฉยี วเฉยี ว………”ชอ่ื ทค่ี นุ ้ เคยออกมาจากปากของสง้ อาน มัน คนุ ้ มากแตข่ ณะเดยี วกนั ก็แปลกมากเชน่ กนั ในหว้ งเวลาหนงึ่ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ เหมอื นสง้ อานกําลงั เรยี กคนอน่ื เฉยี วเฉียว ชอ่ื น…ี้ ……. เป็ นเรอ่ื งอดตี ทน่ี านมาแลว้ หลังจากทสี่ ง้ อานเรยี กชอ่ื นี้ เธอกส็ งั เกตเห็นสงิ่ ผดิ ปกตไิ ดอ้ ยา่ ง ชดั เจน “ตอนทอ่ี ยหู่ อ้ งพักผปู ้ ่ วย ฉันไดย้ นิ โมเ่ ซนิ เรยี กเธอ วา่ มจู่ อ่ื ? เธอเปลยี่ นชอ่ื แลว้ หรอ?”

หานมจู่ อื่ ทําเพยี งพยักหนา้ แลว้ ตอบกลบั อยา่ งซอ่ื ตรงวา่ “เสน่ิ เฉยี วเป็ นชอ่ื เกา่ ของฉัน สว่ นตอนนฉี้ ันแซห่ าน ชอื่ มจู่ อื่ ถา้ นา้ สง้ ไมถ่ อื สา เรยี กฉันวา่ มจู่ อ่ื ก็ไดค้ ะ่ ” “หาน? เธอกบั ตระกลู หาน………….” “หานชงิ เป็ นพช่ี ายของฉันคะ่ ” พอรเู ้ รอื่ งนี้ สง้ อานกต็ กใจเล็กนอ้ ย จากนัน้ กม็ องไปยงั เธอดว้ ย แววตาทซ่ี บั ซอ้ น กอ่ นหนา้ นท้ี เี่ ธอสบื ประวัตขิ องผหู ้ ญงิ คนนี้ ตอนนัน้ เธอเป็ นลกู สาวของตระกลู เสน่ิ แตม่ าวนั นที้ ําไมกลายเป็ นคนตระกลู หาน ไปไดล้ ะ่ ? หรอื วา่ เธอมอี ะไรทป่ี ิดบงั อย?ู่ ทวา่ นไ่ี มใ่ ชเ่ รอ่ื งทสี่ ําคญั ทส่ี ดุ เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงน้ี สง้ อานก็พยกั หนา้ “ทแ่ี ทก้ ็เป็ นแบบนน้ี เ่ี อง ก็วา่ ทําไมไมม่ ขี า่ วคราวของเธอเลย ทแี่ ทก้ เ็ ปลยี่ นชอ่ื นามสกลุ นเี่ อง ใชส่ ิ แลว้ หลายปีมาน้ี เธอเป็ นยงั ไงบา้ ง? ดจู ากภายนอกแลว้ น่าจะไปไดส้ วยเลยใชไ่ หม?”

หานมจู่ อ่ื ทําเพยี งยมิ้ ออกมาอยา่ งเขนิ อายแลว้ ตอบกลบั วา่ “คะ่ กด็ คี ะ่ ” เมอื่ ไดย้ นิ เธอพดู วา่ ก็ดี รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของสง้ อานก็จางลง “ทจ่ี รงิ เธอไมพ่ ดู ฉันก็รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ ชวี ติ ของเธอดี และไมเ่ พยี งแต่ ดนี ะ เธอในตอนนต้ี า่ งจากคณุ ในเมอ่ื กอ่ นมากเลยนะ แต่ วา่ ………หา้ ปีมานี้ เธอรไู ้ หม? โมเ่ ซนิ นัน้ ใชช้ วี ติ แบบงนุ งงและ เบลอๆมาโดยตลอด” ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ ไมส่ ามารถฝื นยม้ิ ตอ่ ไปได ้ เธอมองไป ยังสง้ อานดว้ ยแววตาทเ่ี รยี บนงิ่ และสหี นา้ ก็ไรซ้ ง่ึ อารมณ์ “ฉันทเี่ ป็ นนา้ ของเขา ยังไมเ่ คยเห็นเขาเป็ นแบบนมี้ ากอ่ น ราว กบั คนทไี่ มร่ วู ้ า่ จะมชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปเพอ่ื อะไร สําหรับโมเ่ ซนิ แลว้ นอกจากแมข่ องเขาแลว้ ฉันก็ไมเ่ คยเห็นเขาแครใ์ ครอกี เลย จรงิ ๆ แมแ้ ตค่ นเป็ นนา้ อยา่ งฉัน สําหรับเขาแลว้ จะมหี รอื ไมม่ กี ็ ได”้ หานมจู่ อ่ื “…………” “เธอคงเขา้ ใจความหมายของฉันนะ”

หานจอ่ื มู่ “นา้ สง้ พดู ใหม้ ันชดั เจนกวา่ นอี้ กี หน่อยไดไ้ หมคะ” “โอเค งัน้ ฉันจะพดู ตรงๆเลยนะ เธอกบั โมเ่ ซนิ เจอกนั ตอน ไหน?” หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ ไปมองสง้ อานทอ่ี ยตู่ รงหนา้ เธอวางชอ้ น ลง จากนัน้ กเ็ ลา่ เรอ่ื งทัง้ หมดทเ่ี กดิ ขนึ้ ในรา้ นอาหารวันนัน้ ใหส้ ง้ อานฟังทลี ะเรอื่ ง ในตอนแรกทฟี่ ังสง้ อานก็ไดย้ นิ ตามคาด แตส่ ดุ ทา้ ยเธอก็ทนฟัง ตอ่ ไปไมไ่ หว แลว้ พดู ขนึ้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ดว้ า่ “โมเ่ ซนิ คนนนี้ ่ี ทําไมถงึ เปลยี่ นไปเป็ นคนไรย้ างอายไดแ้ บบน?้ี ทําไมฉันถงึ ไมร่ ู ้ นสิ ยั ของเขาในตอนน…้ี …..จรงิ ๆเลย……..” ทเี่ ธอกําลงั ตอ่ วา่ หลานของตวั เองเป็ นคนไรย้ างอาย หานมจู่ อื่ เห็นดว้ ยอยา่ งมาก “สรปุ ก็คอื โมเ่ ซนิ พยายามทําทกุ วถิ ที างเพอ่ื จะไดเ้ จอเธอ และ ดงึ ความสมั พันธข์ องเธอสองคนเขา้ หากนั ใชไ่ หม?” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ “จะวา่ อยา่ งนัน้ กไ็ ดค้ ะ่ ”

“และตอนนเ้ี ธอไมช่ อบเขาแลว้ ไมอ่ ยากเจอเขาตงั้ แตแ่ รก และ ไมอ่ ยากเขา้ ใกลเ้ ขาดว้ ย ถกู ไหม?” หลังจากทไ่ี ดย้ นิ สง่ิ ทเ่ี ธอพดู หานมจู่ อ่ื กอ็ งึ้ ไปครหู่ นงึ่ จากนัน้ ก็ เงยหนา้ แลว้ มองไปยงั สง้ อานทอี่ ยตู่ รงหนา้ แววตาของเธอดดุ นั ราวกบั กําลงั ลกุ เป็ นไฟ “ลังเลแลว้ หรอ?”สง้ อานยม้ิ เล็กนอ้ ย หานมจู่ อื่ ไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ ยม้ิ เจอ่ื นๆ “นา้ สง้ กําลงั พดู เรอ่ื งตลก อะไรคะ หัวใจดวงนัน้ ของฉันมนั ไมม่ มี านานแลว้ คะ่ แตเ่ ป็ น เพราะตอนนเี้ ขาเป็ นลกู คา้ ของฉัน แถมยงั ไดร้ ับบาดเจ็บเพราะ ฉันอกี ฉันก็เลยดแู ลเขาตามหนา้ ทเ่ี ทา่ นัน้ คะ่ ” “แลว้ หลังจากทเ่ี ขาหายดลี ะ่ ?”สง้ อานถามขนึ้ อกี ครัง้ “ถา้ เขาหายดี ฉันจะจากไปเอง และจะไมไ่ ปใหเ้ ขาเห็นหนา้ อกี ” “แลว้ ความสมั พันธเ์ ชงิ ธรุ กจิ ของพวกเธอละ่ ?ถา้ เขาจะหาเธออยู่ ตลอดเวลาละ่ ?เธอจะหนอี ยา่ งไร?”สง้ อานถามคําถามไปรัวๆ จนทําใหห้ านมจู่ อ่ื ตอบไมท่ นั

หานมจู่ อ่ื หยดุ ลง ไมไ่ ดต้ อบคําถามของสง้ อานตอ่ แตจ่ อ้ งมอง ไปยังเธอ “นา้ สง้ มอี ะไรก็พดู มาตรงๆเถอะคะ่ ” สง้ อานยม้ิ มมุ ปาก “เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทฉ่ี ลาดจรงิ ๆ อนั ทจี่ รงิ หา้ ปี กอ่ นฉันชอบเธอมาก ถงึ แมโ้ มเ่ ซนิ จะพดู ถงึ การแตง่ งานครัง้ ท่ี สองของเธอ แตฉ่ ันกร็ สู ้ กึ วา่ เธอเป็ นคนดี แคพ่ วกเธอสามารถ ผา่ นความยากลําบากไปได ้ และอยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งสงบสขุ ฉันก็ รสู ้ กึ วา่ มันเป็ นเรอ่ื งทดี่ มี ากแลว้ แตว่ า่ ตอนน…้ี …..ฉันกลบั รสู ้ กึ วา่ พวกเธอไมค่ อ่ ยเหมาะสมกนั แลว้ ” หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ บนใบหนา้ ก็ไรซ้ ง่ึ อารมณ์ สง้ อานสงั เกต แลว้ พดู ตอ่ “ภาพลักษณข์ องเธอกบั นสิ ยั ของคณุ ตา่ งกนั มากจรงิ ๆ ภายนอกดเู หมอื นออ่ นแอ แตน่ สิ ยั กลบั แข็ง กรา้ วโมเ่ ซนิ กไ็ มใ่ ชค่ นทจี่ ะยอมคนอนื่ ถา้ พวกเธออยดู่ ว้ ยกนั ตอ้ งทนเจ็บไปตลอดและไมม่ คี วามสขุ แน่” “คะ่ นา้ สง้ วเิ คราะหไ์ ดไ้ มผ่ ดิ ฉันรขู ้ อ้ นด้ี ี ก็เลยเลอื กทจี่ ะจากไป คะ่ ”หานมจู่ อื่ พยักหนา้ แสดงใหร้ วู ้ า่ เธอกเ็ ห็นดว้ ย สง้ อาน “…………”

แววตาของเธอคลมุ เครอื เหมอื นซอ่ นอะไรไว ้ เมอื่ เห็นวา่ ตอนท่ี เธอพดู เรอื่ งเหลา่ นี้ สหี นา้ และแววตาของหานมจู่ อื่ นัน้ ไรซ้ ง่ึ อารมณ์ ทันใดนัน้ เธอก็รสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คงไมม่ โี อกาสแลว้ ถา้ ยังมเี ยอื่ ใยกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ฟังคําพดู ของเธอแลว้ ตอ้ งลนลานสิ แตเ่ ธอไมม่ อี าการนัน้ เลย…….. โมเ่ ซนิ เอย๋ โมเ่ ซนิ ไมใ่ ชว่ า่ นา้ ไมช่ ว่ ยลกู นะ แตเ่ ป็ นเพราะผหู ้ ญงิ คนนไ้ี มม่ เี ยอ่ื ใยกบั ลกู แลว้ การบงั คบั มนั จะไมม่ วี นั มคี วามสขุ เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงน้ี สง้ อานก็ถามขนึ้ วา่ “งัน้ หลายปีมานี้ เธอได ้ แตง่ งานใหมห่ รอื ยงั ?” คําถามน้ี ราวกบั ระเบดิ ทโี่ ยนเขา้ ไปในหวั ใจของหานมจู่ อ่ื เธอองึ้ ไปเลย แลว้ หลบั ตาลง “ยังคะ่ ” “ยัง?”สง้ อานรอ้ งออกมาอยา่ งตกใจ “เวลาหา้ ปี เธอไมไ่ ดเ้ ปิด ใจใหใ้ ครเลยหรอ? ไมม่ เี ลยแมแ้ ตค่ นเดยี ว? งัน้ เธอ…………” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ เจอ่ื น “ฉันรสู ้ กึ วา่ การใชช้ วี ติ คนเดยี วมันดมี ากเลย คะ่ นา้ สง้ คะ ฉันรวู ้ า่ นา้ ตอ้ งการสอื่ ถงึ อะไร………นา้ วางใจเถอะ

คะ่ หลงั จากทจี่ ัดการเรอ่ื งในครัง้ นเ้ี สร็จ ฉันจะหาวธิ เี ลกิ ตดิ ตอ่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แน่นอนคะ่ และจะไมใ่ หเ้ ขามารบกวนฉันอกี ” เมอื่ ฟังถงึ ตรงน้ี สง้ อานกถ็ อนหายใจออกมาอยา่ งเหลอื อด “เธอคดิ วา่ ฉันมาในวนั นเ้ี พอ่ื ใหพ้ วกเธอแตกแยกกนั หรอ?” ตอนท่ี 499 สงั เกต หรอื ไมใ่ ช?่ คําๆนเี้ กอื บหลดุ ปากออกไปแลว้ ทวา่ ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ หานมจู่ อ่ื ก็ไมไ่ ดพ้ ดู ออกไป “อนั ทจ่ี รงิ ตอนนฉ้ี ันไมค่ อ่ ยเห็นดว้ ยทจ่ี ะใหเ้ ธอกบั โมเ่ ซนิ อยู่ รว่ มกนั แตไ่ มใ่ ชเ่ พราะฉันอยากใหพ้ วกเธอแตกแยก เธอก็รวู ้ า่ กอ่ นหนา้ นน้ี า้ สง้ ชอบเธอมาก” เรอ่ื งน้ี หานมจู่ อ่ื ยอมรับ กอ่ นหนา้ นที้ เี่ ธอไดร้ ับบาดเจ็บ ก็มี แตส่ ง้ อานนแ่ี หละชว่ ยรักษาเธอ จากนัน้ ยังพดู ปลอบใจเธอ และ ดา่ เยโ่ มเ่ ซนิ แทนเธออกี

สงิ่ เหลา่ น้ี หานมจู่ อื่ จําไวใ้ นใจเสมอ “นา้ สง้ คะ ฉันทราบดคี ะ่ ”หานมจู่ อื่ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “ฉันทราบ ความคดิ ทผ่ี า่ นมาและความคดิ ปัจจบุ นั ของนา้ ดคี ะ่ นา้ วางใจ เถอะ” ตอนแรก………..สง้ อานนกึ วา่ เธอจะอธบิ ายอะไรกบั ตวั เอง แตต่ อนนเ้ี ธอไมอ่ ธบิ ายสกั คํา มหิ นําซา้ํ ยงั รสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย เธอ บอกวา่ ไมไ่ ดม้ าเพอ่ื ทําใหพ้ วกเขาแตกแยกกนั ทวา่ ……..สงิ่ ที่ เธอพดู ในเมอ่ื สกั ครู่ ไมไ่ ดต้ อ้ งการใหแ้ ตกแยกแลว้ ตอ้ งการ อะไร? ทนั ใดนัน้ สง้ อานก็ไมร่ วู ้ า่ ควรพดู อะไรออกมาดี แคร่ สู ้ กึ วา่ หานมจู่ อ่ื ในตอนนไ้ี มเ่ หมอื นเมอื่ กอ่ นแลว้ จรงิ ๆ เรยี บนงิ่ สขุ ม และสงบ “ทานขา้ วกนั เถอะ”อยากจะพดู ออกไปเป็ นหมน่ื ลา้ นคํา แต่ สดุ ทา้ ยก็จบลงดว้ ยประโยคนี้ “คะ่ ”หานมจู่ อ่ื ยม้ิ แลว้ ทัง้ สองคนกท็ านขา้ วกนั อยา่ งเงยี บๆ ไมม่ ี ใครเอย่ ปากพดู อะไรออกมา

หลงั ทานขา้ วเสร็จ เพราะวา่ สง้ อานไมไ่ ดข้ ับรถมา หานมจู่ อ่ื ก็ เลยอาสาไปสง่ เธอ ตอนทล่ี งรถ สง้ อานมองไปยังเธอ แลว้ พดู ขนึ้ วา่ “มจู่ อื่ ” หลงั ไดย้ นิ เสยี ง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ งนุ งงเล็กนอ้ ย “คะ นา้ สง้ ?” สง้ อานมองดหู านมจู่ อ่ื ทนี่ ่ังอยตู่ รงทนี่ ่ังคนขบั แลว้ พดู ขน้ึ เบาๆ วา่ “ถา้ นา้ บอกเธอวา่ หลงั จากทรี่ เู ้ รอื่ งราวความเป็ นมาทัง้ หมด นา้ ยังคงอยากใหเ้ ธอเกลย้ี กลอ่ มโมเ่ ซนิ เรอื่ งหลนิ ชงิ ชงิ เธอจะ รับปากไหม?” ราวกบั รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ สง้ อานตอ้ งพดู เรอ่ื งแบบนี้ หานมจู่ อ่ื ไมม่ ี ทา่ ทางทพี่ เิ ศษอะไร ทําเพยี งพยักหนา้ “ไดค้ ะ่ ” “ได?้ ”สง้ อานตกใจเล็กนอ้ ย “เธอ ไมโ่ ทษนา้ หรอ?” “จดุ ประสงคท์ นี่ า้ สง้ มาเมอื งเป่ ย กเ็ พอื่ เรอื่ งนไี้ มใ่ ชห่ รอคะ?”เธอ ตอบ ความคดิ ในใจถกู เปิดโปงออกมาหมด สง้ อานรสู ้ กึ ประหมา่ เล็กนอ้ ย เธอกระแอมเล็กนอ้ ย “งัน้ เธอไมโ่ ทษนา้ สง้ หรอ?”

“ฉันรวู ้ า่ เรอื่ งนน้ี า้ สง้ เป็ นคนกลาง และคณุ เยก่ เ็ ป็ นหลานชาย ของนา้ สง้ คนทเ่ี ป็ นญาตกิ นั ยงั มาตามเรอื่ งของหลนิ ชงิ ชงิ คน นอกอยา่ งฉันไมม่ สี ทิ ธอิ์ ะไรแลว้ คะ่ เพราะฉะนัน้ ฉันเคารพการ ตดั สนิ ใจของนา้ สง้ คะ่ แตว่ า่ เรอื่ งนที้ างคณุ เยเ่ ขา……….” “นก่ี ค็ อื เหตผุ ลทนี่ า้ เรยี กเธอออกมาในวนั นี้ นา้ เดาวา่ ทเ่ี ขาแจง้ ความหลนิ ชงิ ชงิ เพราะเธอใชไ่ หม? มจู่ อื่ นา้ รวู ้ า่ คําขอรอ้ งของ นา้ มันมากเกนิ ไป แตเ่ รอ่ื งนเี้ กดิ ขนึ้ เพราะนา้ เอง เพราะไดร้ ับ ความไวว้ างใจจากเพอื่ น นา้ ไมอ่ ยากใหม้ ันเป็ นเรอื่ งใหญ่ เพราะ เรอ่ื งนม้ี ันจะทําลายอนาคตของเด็กผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ เลย เธอ เขา้ ใจใชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ เงยี บๆ “เธอวางใจเถอะ นา้ จะใหค้ ณุ แมห่ ลนิ พาหลนิ ชงิ ชงิ ออกไป ไกลๆแน่นอน ครัง้ นท้ี ป่ี ลอ่ ยพวกเขาไปถอื วา่ เป็ นบญุ คณุ อนั ใหญห่ ลวงแลว้ ถา้ หลังจากนเ้ี ขายงั คดิ ทจี่ ะทํารา้ ยเธออกี อยา่ วา่ แตโ่ มเ่ ซนิ นา้ กจ็ ะไมป่ ลอ่ ยพวกเขาไปแมแ้ ตค่ นเดยี วอยา่ ง แน่นอน” ตามคาดเลย ในใจของหานมจู่ อ่ื คดิ อะไรอยสู่ ง้ อานกร็ หู ้ มด

หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เล็กนอ้ ย แลว้ พยกั หนา้ เพอ่ื แสดงความขอบคณุ ” ขอบคณุ คา่ นา้ สง้ ” ตอนแรกสง้ อานรสู ้ กึ วา่ สองคนนไี้ มเ่ หมาะทจ่ี ะอยดู่ ว้ ยกนั แลว้ อนั ทจ่ี รงิ หา้ ปีทเ่ี ธอหายไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอย ในใจของสง้ อานกม็ ี เคอื งบา้ ง แตก่ ไ็ มม่ ากขนาดนัน้ แคร่ สู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนใ้ี จรา้ ย จรงิ ๆ ตลอดเวลาหา้ ปี สามารถหายไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอยได ้ นสิ ยั แบบนเ้ี กรงวา่ จะไมเ่ หมาะสมกบั โมเ่ ซนิ ทวา่ ดจู ากเธอในตอนนแ้ี ลว้ สง้ อานกลับรสู ้ กึ วา่ ยงิ่ อยยู่ ง่ิ ชอบเธอ และเพราะหานมจู่ อื่ เป็ นคนดแี บบนี้ จงึ ทําใหส้ ง้ อานรสู ้ กึ ผดิ สดุ ทา้ ย สง้ อานก็พดู ขนึ้ วา่ “เธอเป็ นเด็กดนี ะ นา้ ไมไ่ ดม้ เี จตนา ใหพ้ วกเธอแตกแยกกนั นะ” หานมจู่ อ่ื อง้ึ ไปเลยนอ้ ย จากนัน้ รมิ ฝี ปากแดงกย็ กยมิ้ ขน้ึ เล็กนอ้ ย แลว้ พยกั หนา้ ใหส้ ง้ อาน จากนัน้ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี “เธอกลบั ไปเถอะ ขบั รถระวังดว้ ยนะ” “คะ่ ” ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื ขบั รถออกไป สง้ อานก็ถอนหายใจออกมา

เป็ นเด็กดจี รงิ ๆ แตด่ จู ากเธอในตอนนแ้ี ลว้ โมเ่ ซนิ คงไมม่ หี วงั แลว้ โชคชะตาแบบนี้ สว่ นมากเราจะบงั คบั มนั ไมไ่ ด ้ การขน้ึ ศาลกําลังจะเรมิ่ ขน้ึ แลว้ หานมจู่ อื่ ยงั คงทําอาหารสง่ ไป ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทโี่ รงพยาบาล ชวี ติ ชว่ งนี้ของเธอวนเวยี นอยแู่ ตก่ บั บรษิ ัท โรงพยาบาล และ บา้ น ผา่ นไประยะหนงึ่ เธอก็แลดซู บู ผอมลง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เพง่ิ สงั เกตเห็นในตอนทเ่ี ธอน่ังลง และขอบตาของ เธอกด็ ําเล็กนอ้ ย หนา้ ทเี่ รยี วเล็กตงั้ แตแ่ รกก็ซบู ลงกวา่ เดมิ ทํา ใหเ้ ห็นองประกอบทัง้ หา้ บนใบหนา้ ชดั มากขนึ้ และการแตง่ หนา้ ของเธอ เมอ่ื กระทบกบั แสงไฟแลว้ กส็ วยจนน่าหลงใหล เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขน้ึ ดว้ ยเสยี งทแี่ หบ ราวกบั วา่ มอี ะไรตดิ อยใู่ นลําคอ “ตงั้ แตพ่ รงุ่ นี้ เธอไมต่ อ้ งทําอาหารมาใหฉ้ ันแลว้ ” หลงั ไดย้ นิ การกระทําของหานมจู่ อื่ ก็หยดุ ชะงัก จากนัน้ ก็กลับ เขา้ สคู่ วามเงยี บ แลว้ ยนื่ ถว้ ยในมอื ใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ

มองดสู หี นา้ ทเ่ี รยี บนงิ่ ของเธอ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ หงดุ หงดิ เล็กนอ้ ย “เธอไมถ่ ามเหตผุ ลหน่อยหรอ?” หานมจู่ อ่ื พลางจัดอาหารทลี ะอยา่ ง พลางพดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี งที่ เรยี บนง่ิ วา่ “ไมเ่ ห็นมอี ะไรน่าถามเลย” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ขณะเดยี วกนั ก็สงั เกตถงึ อาหารบนโตะ๊ ของ วันนม้ี ันมากกวา่ ทกุ ๆวัน ความผดิ ปกตแิ บบนที้ ําใหเ้ ขาขมวดคว้ิ แน่นกวา่ เดมิ “ทําไมถงึ เยอะขนาดน?ี้ ” “นายเขา้ รับการรักษานานขนาดน้ี อาการก็คอ่ ยๆดขี นึ้ เรอ่ื ยๆ พรงุ่ นกี้ ็จะขน้ึ ศาลแลว้ กเ็ ลยทํามาเยอะหน่อยเพอ่ื แสดงความ ยนิ ดกี บั นาย” “แสดงความยนิ ด?ี ”เยโ่ มเ่ ซนิ ยกคว้ิ ขน้ึ อยา่ งงนุ งง จากนัน้ ก็หร่ี ตาลง “แสดงความยนิ ดจี รงิ ๆหรอ?” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ “ในเมอ่ื เป็ นการแสดงความยนิ ดี กต็ อ้ งมคี วามสขุ ไมใ่ ชห่ รอ?” รา่ งสงู ของเยโ่ มเ่ ซนิ โนม้ ตวั เขา้ ไปขา้ งหนา้ เล็กนอ้ ย ลมหายใจ

อนุ่ ๆเขา้ ใกลต้ วั เธอ ดวงตาคนู่ ัน้ จอ้ งมองไปยังตวั เธอ “แตเ่ ธอดู แลว้ ไมม่ สี หี นา้ ทด่ี ใี จเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เป็ นอะไรไป?” ลมหายใจ ของเขากระทบกบั ใบหนา้ ของเธอ ทําให ้ หานมจู่ อ่ื ตกใจ เล็กนอ้ ย ขาของเธอจงึ กา้ วถอยหลงั ไปเล็กนอ้ ย แลว้ พดู ขนึ้ เบาๆวา่ “ไมม่ อี ะไร เพมิ่ อาหารการกนิ ใหน้ ายแลว้ นายไมด่ ใี จ? งัน้ ฉันเกบ็ ละ่ นายกนิ ขา้ วตม้ ไปเลย” หลังพดู จบ หานมจู่ อ่ื ยนื่ มอื อกไปเพอื่ ทจี่ ะเกบ็ อาหารทอี่ ยบู่ น โตะ๊ เมอ่ื เห็นวา่ เธอกลบั มาเป็ นปกติ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ยนื่ มอื ออกไปหา้ ม เธอ “ไหนๆกอ็ ตุ สา่ หเ์ อาออกมาแลว้ ยังจะเกบ็ เขา้ ไปอกี ?” หานมจู่ อ่ื ชกั มอื กลับ แลว้ จอ้ งเขม็งไปยังเขา “แลว้ นายยงั จะพดู มากอกี ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ มมุ ปาก “ไมพ่ ดู แลว้ ” เขาลมื เรอ่ื งกอ่ นหนา้ นัน้ ไป แลว้ ก็กนิ ขา้ ว สว่ นหานมจู่ อ่ื กน็ ่ังอยู่ ขา้ งๆ กําลังคดิ วา่ อกี เดย๋ี วจะเรม่ิ พดู ยังไงกบั เขาดี

ทส่ี ง้ อานนัดเธอออกไป จดุ ประสงคก์ ็คอื ใหเ้ ธอมาเกลยี้ กลอ่ มเย่ โมเ่ ซนิ เมอื่ กอ่ นสง้ อานมบี ญุ คณุ กบั เธอ และการตอบแทนเป็ น สงิ่ ทค่ี วรทํา หลงั จากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ กนิ ไปพอประมาณ หานมจู่ อ่ื ก็พดู ขนึ้ เบาๆวา่ “พรงุ่ นจี้ ะขนึ้ ศาลแลว้ นายใหท้ นายความเตรยี มตวั เรยี บรอ้ ย แลว้ ใชไ่ หม?” จๆู่ ก็มาพดู ถงึ เรอ่ื งน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ถงึ กลน่ิ อายทผี่ ดิ ปกตทิ นั ที เขาจงึ เงยหนา้ แลว้ มองไปยังเธอ “เธออยากจะพดู อะไร?” หานมจู่ อ่ื ตกใจมาก ไมค่ ดิ วา่ เพยี งแคเ่ ธอถามออกไปแบบนี้ เขา ก็จะสงั เกตไดท้ ันที ในเมอื่ เป็ นแบบนแี้ ลว้ งัน้ เธอกจ็ ะพดู ตรงๆเลยดกี วา่ และจะได ้ ไมต่ อ้ งคดิ มากแลว้ ตอนที่ 500 เธอถกู กาํ หนดใหเ้ ป็ นของฉนั

“เมอื่ วานหลงั จากทฉี่ ันกลบั ไปทบทวนดๆี ถงึ แมว้ า่ ครัง้ นเ้ี ขาจะ ทําเรอ่ื งทโ่ี หดเหยี้ ม แตเ่ ขาเป็ นลกู สาวของเพอื่ นนา้ สง้ เพราะฉะนัน้ ……….” “เพราะฉะนัน้ ?” เธอยงั ไมท่ ันพดู จบ กถ็ กู เสยี งทเ่ี ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขดั ขนึ้ เขาหรต่ี าลงแลว้ มองไปยงั เธอ จากนัน้ ก็พดู ขนึ้ ทลี ะคํา “ฉันคดิ วา่ หา้ ปีผา่ นไป อยา่ งนอ้ ยเธอจะใจแข็งขนึ้ หรอื ไมก่ ็แน่วแน่กบั ความคดิ ของตวั เองหน่อยกย็ งั ดี แตว่ า่ เพยี งแคค่ ําเกลยี้ กลอ่ ม ไมก่ คี่ ําของนา้ เธอก็ยอมแลว้ ?” หลังไดย้ นิ สง่ิ ทเี่ ขาพดู หานมจู่ อ่ื ก็อง้ึ ไปเลย ปากสชี มพขู องเธอ เหมอื นจะพดู อะไร แตส่ ดุ ทา้ ยก็ไมไ่ ดพ้ ดู ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะออกมา “อยา่ งนอ้ ยก็ควรเอานสิ ยั ทเ่ี ธอชอบใช ้ กบั ฉัน มาใชก้ บั นา้ บา้ ง ไมใ่ ชห่ รอ?” หานมจู่ อื่ “……….” และเขากห็ ัวเราะเยาะอกี ครัง้ “ทนกไ็ มท่ นกบั มันสกั นดิ ก็ยอมแพ ้ แลว้ ? เธอรไู ้ หมวา่ ครัง้ นเี้ ขาใชน้ ้ํากรด แลว้ ครัง้ หนา้ เขาจะใชน้ ํ้า

อะไร? และเธอรไู ้ ดย้ ังไงวา่ เขาจะไมท่ ํารา้ ยเธอเป็ นครัง้ ทส่ี อง ฉันจะไปชว่ ยเธอทนั เวลาไหม?” “ไมห่ รอก”หานมจู่ อ่ื พดู ปฏเิ สธเขา “ไม?่ ”เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ตอนแรกหานมจู่ อื่ จะพดู วา่ แคน่ ายอยหู่ า่ งๆฉันหน่อย หลนิ ชงิ ชงิ ก็จะไมม่ าหาเรอ่ื งฉันอยา่ งแน่นอน แตพ่ อคดิ กลับกนั ถา้ พดู แบบนม้ี ันจะตรงเกนิ ไป และไมร่ วู ้ า่ เดย๋ี วเขาจะอาละวาดแบบ ไหนอกี เพราะเชน่ นัน้ พอพดู ออกมากเ็ ลยเปลยี่ นไปหมด “เป้าหมายของ เขาคอื นาย” คําพดู นท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ครนุ่ คดิ อยนู่ าน ผา่ นไปพักใหญๆ่ ถงึ ได ้ สตกิ ลบั มา ความเยอื กเย็นวาบผา่ นดวงตาสเี ขม้ หลงั จากนัน้ เขา ยกยมิ้ มมุ ปากขน้ึ มา “เพราะฉะนัน้ เธอกเ็ ลยเตรยี มตวั ละทง้ิ ฉัน หลงั จากทฉ่ี ันหายด?ี ” ละทง้ิ ………..

หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ แน่น เธอไมเ่ คยพดู วา่ จะรับผดิ ชอบเขา แลว้ จะถอื วา่ เธอละทง้ิ ไดอ้ ยา่ งไร? ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ ถา้ อาการบาดเจ็บ ของเขาดขี น้ึ หนา้ ทขี่ องเธอก็สนิ้ สดุ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก “มจู่ อื่ บาดแผลของฉันยังไมห่ ายดหี มด และ ในเวลาแบบนเ้ี ธอก็พยายามเกลยี้ กลอ่ มฉันใหป้ ลอ่ ยผหู ้ ญงิ คนที่ จะทํารา้ ยเธอ เป็ นการกระทําทกี่ ําลงั ทา้ ทายฉัน” หานมจู่ อื่ หลบั ตาลง แลว้ หายใจเขา้ ลกึ ๆเพอื่ ระงับอารมณท์ ่ี กําลังหงดุ หงดิ หลังจากสงบสตอิ ารมณ์เสร็จกพ็ ดู ขนึ้ วา่ “ฉันทํา ไดเ้ พยี งพยายามเกลยี้ กลอ่ มนาย แตไ่ มไ่ ดห้ มายความวา่ จะ เกลย้ี กลอ่ มสําเร็จ แลว้ แตน่ ายเลย ถา้ นายไมอ่ ยากปลอ่ ยเขาไป ก็ไปพดู กบั นา้ สง้ ใหช้ ดั เจน แค…่ …..ฉันรับปากแกไว ้ ใหฉ้ ันเป็ น คนไมร่ ักษาคําพดู กไ็ ด”้ เมอ่ื พดู ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื ยังยกยมิ้ ออกมาดว้ ยทา่ ทที ไ่ี มแ่ ยแส ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ กมอื ขนึ้ มาจับขอ้ มอื ของเธอ กอ่ นทเ่ี ธอ จะไหวตวั ทัน เขากด็ งึ เธอเขา้ มาในออ้ มกอด “แกพดู อะไรกบั เธอเหรอ ทําไมถงึ ทําใหเ้ ธอเปลย่ี นใจกะทันหนั แบบน?้ี ”

หานมจู่ อ่ื ทนี่ ั่งอยบู่ นตกั เขา พยายามผละออกจากตวั เขา แตเ่ ย่ โมเ่ ซนิ นัน้ แขนยาวและแรงเยอะ กอดเอวของเธอแน่นราวกบั โซ่ เหล็ก ทําใหเ้ ธอขยบั ไมไ่ ด ้ เขาไมใ่ หเ้ ธอมโี อกาสหนเี ลย มอื จับไวท้ ค่ี างของเธอ สายตาก็ จับจอ้ งไปยงั ตวั เธอ “กอ่ นหนา้ นยี้ งั ตกใจจนนอนไมห่ ลับไมใ่ ชห่ รอ? ถา้ ปลอ่ ยเขา ออกมา ในอนาคตยังอยากใชช้ วี ติ แบบหวาดระแวงหรอ?” หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากแน่น “เขายังไมไ่ ดท้ ํารา้ ยฉัน และ……. นา้ สง้ กพ็ ดู แลว้ วา่ ฝั่งนัน้ จะพาเขาจากไป ทจี่ รงิ แลว้ เรอ่ื งนี้ จัดการงา่ ยมากเลย มันเกดิ จากนายตงั้ แตแ่ รก แคน่ ายอยหู่ า่ ง จากฉันหน่อย เขากไ็ มม่ าทํารา้ ยฉันแลว้ ฉันไมไ่ ดว้ างแผนไวว้ า่ จะคนื ดกี บั นาย การหยา่ มนั กต็ อ้ งเกดิ ขน้ึ ……….อบุ๊ ส”์ คําสดุ ทา้ ยยงั ไมไ่ ดพ้ ดู ออกไป ปากของเธอก็ถกู ปิดดว้ ยฝี มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ จบู ทเี่ กดิ ขนึ้ กะทันหนั ทําใหห้ านมจู่ อื่ อง้ึ และนง่ิ อยกู่ บั ที่ เธอกะพรบิ ตาอยา่ งอง้ึ ๆ ขนตาทยี่ าวและงอของเธอกะพรบิ ๆ เหมอื นกําลงั ไปเกาหัวใจของเยโ่ มเ่ ซนิ

หลงั จากนัน้ หานมจู่ อ่ื ยน่ื มอื ออกไปคดิ จะผลกั เขาออก เยโ่ ม่ เซนิ กจ็ ับขอ้ มอื ของเธออกี ครัง้ แลว้ ดงึ แขนเธอกลบั รา่ งทส่ี งู ใหญก่ ําลังขม่ เธอ และกําลงั จบู รมิ ฝี ปากแดงของเธอ ราวกบั เกมไลจ่ ับ คนหนง่ึ อยากหนี สว่ นอกี คนอยากเขา้ ใกล ้ ผหู ้ ลบหนีมักระแวงอยตู่ ลอด แตผ่ ลู ้ า่ นัน้ มจี ดุ ยนื และเป้าหมายท่ี แน่วแน่ เพราะฉะนัน้ ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดเ้ ปรยี บ สว่ น หานมจู่ อ่ื กเ็ สยี เปรยี บและจะแพไ้ ปในทส่ี ดุ หลงั จากผา่ นจบู ทแ่ี สนยาวนาน เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ลง หายใจอยา่ งสมํา่ เสมอแลว้ พดู ขนึ้ เบาๆวา่ “ไมต่ อ้ งคนื ดหี รอก เพราะเราไมไ่ ดแ้ ยกทางกนั ตงั้ แรกแลว้ ” หลงั สนิ้ คําพดู เขากบ็ รรจงจบู ลงไปยงั รมิ ฝี ปากของเธอดว้ ย ความรัก และสดุ ทา้ ยกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะจบู ไปยงั จมกู ของเธอ จากนัน้ กไ็ ปสบตากบั เธอ “ฉันอภยั ใหเ้ ขาไมไ่ ด ้ และไมป่ ลอ่ ย เธอไปเชน่ กนั ” “มจู่ อื่ เฉียวเฉยี ว……..เธอถกู กําหนดมาใหเ้ ป็ นผหู ้ ญงิ ของฉัน” ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ หานมจู่ อ่ื ก็ไมส่ ามารถเกลยี้ กลอ่ มเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้

สง้ อานเชอ่ื ใจเธอมาก คดิ วา่ เธอสามารถเกลย้ี กลอ่ มเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ แตส่ ง้ อานมองขา้ มจดุ หนงึ่ ไป คนทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ ทํารา้ ยไมใ่ ชค่ นอน่ื ไกล แตเ่ ป็ นคนทอ่ี ยใู่ นใจ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะฉะนัน้ เขาจะปลอ่ ยหลนิ ชงิ ชงิ ไปไดอ้ ยา่ งไร? หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ตวั เองรับปากสง้ อานแลว้ แตเ่ ธอลม้ เหลวในการ เกลยี้ กลอ่ มเขา บวกกบั หลังจากทโี่ ดนจบู คําพดู ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอ ทําใหเ้ ธอตกใจ รสู ้ กึ วา่ การทตี่ วั เองอยากจะหนจี ากเขาไปมนั ยงิ่ ยากขน้ึ แลว้ เธอตน่ื ตระหนกเล็กนอ้ ย และมคี วามตอ้ งการทจี่ ะหลบหนี สดุ ทา้ ย หานมจู่ อ่ื ก็โทรไปบอกเรอื่ งนกี้ บั สง้ อาน หลังจากทส่ี ง้ อานไดย้ นิ กเ็ งยี บไปสกั พักจากนัน้ คอ่ ยพดู ขนึ้ เบาๆวา่ “นา้ รแู ้ ลว้ ทจ่ี รงิ การทใี่ หเ้ ธอไปเกลยี้ กลอ่ มเขา เป็ นการ ลําบากเธอ แตน่ า้ กอ็ ยากจะลองสกั ตงั้ ไมเ่ ป็ นไรมจู่ อ่ื ครัง้ น้ี รบกวนเธอแลว้ ”

หลังไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็ทําไดเ้ พยี งพดู ขน้ึ เบาๆวา่ “นา้ สง้ ตอ้ งขอ โทษจรงิ ๆนะคะ ตอนแรกฉันคดิ วา่ เขาจะรับปาก ไมค่ ดิ วา่ ………” “งัน้ เธอก็คงคดิ ผดิ แลว้ จรงิ ๆ โมเ่ ซนิ นัน้ แน่วแน่และจรงิ จังกบั เรอ่ื งของเธอมาก ถา้ ไมเ่ ชน่ นัน้ ทําไมตอนนัน้ พวกเธอถงึ ได…้ ……….” เมอ่ื ไดย้ นิ สง้ อานพดู ถงึ เรอ่ื งเมอื่ กอ่ น ในใจของหานมจู่ อ่ื กต็ น่ื ตระหนกขนึ้ มาทนั ที และเธอกร็ บี พดู ขดั ขน้ึ “นา้ สง้ คะ เรอ่ื งเมอื่ กอ่ นไมต่ อ้ งไปพดู ถงึ แลว้ คะ่ ” “โอเค ถา้ เธอไมอ่ ยากใหพ้ ดู ถงึ มัน นา้ สง้ กจ็ ะไมพ่ ดู เรอื่ งนกี้ ็ ชา่ งมันเถอะ นา้ จะโทรไปคยุ กบั ฝ่ังนัน้ เอง เธอไมต่ อ้ งสนใจ แลว้ ” “โอเคคะ่ ” หลังจากทว่ี างสาย หานมจู่ อ่ื กว็ างโทรศพั ทไ์ วบ้ นโตะ๊ จากนัน้ ก็ ลม้ ตวั ลงไปนั่งบนโซฟาอยา่ งเหนอื่ ยลา้

หลงั จากทซ่ี อื้ อพารท์ เมน้ ตน์ ้ี เธอก็อยคู่ นเดยี วตลอด เสยี่ วเห ยยี นกพ็ าเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไปอยทู่ บี่ า้ นตระกลู หาน เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ี ทางปลอ่ ยหลนิ ชงิ ชงิ ไป น่ันก็แสดงวา่ …….เธอน่าจะตอ้ งอยทู่ นี่ ่ี ตอ่ ระยะหนงึ่ แลว้ ละ่ กด็ ี ถอื วา่ บทเรยี นของชวี ติ ถงึ แมเ้ ธอก็รสู ้ กึ วา่ การทําแบบนจี้ ะทําลายชวี ติ ของผหู ้ ญงิ คน หนงึ่ ทวา่ กอ่ นทเ่ี ขาจะลงมอื ทําไมไมค่ ดิ วา่ ผลสดุ ทา้ ยมนั จะทําลาย ชวี ติ ของตัวเองละ่ ? เพราะฉะนัน้ เธอไมค่ วรใจออ่ น เมอื่ นกึ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื กห็ ยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาอกี ครัง้ แลว้ กด โทรไปหาเสยี่ วเหยยี น บอกเธอใหย้ า้ ยมาอยไู่ ดแ้ ลว้ “จัดการเรอ่ื งทัง้ หมดเรยี บรอ้ ยแลว้ หรอ?” “ประมาณหนง่ึ แลว้ พรงุ่ นเ้ี ธอเกบ็ ของแลว้ พาเสยี่ วหมโี่ ตว้ มาได ้ เลย” “โอเค!”

จากนัน้ หานมจู่ อ่ื กไ็ ปอาบนํ้า หลงั จากทอ่ี อกมาจากหอ้ งอาบนํ้า ก็ปรากฏวา่ ในบา้ นมคี นเพม่ิ ขน้ึ สองคน เด็กหนงึ่ คนและผใู ้ หญ่ หนงึ่ คย เสย่ี วเหยยี นพาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ มาตงั้ แตห่ วั คํา่ “หมา่ ม๊!ี !!” เสยี่ วหมโี่ ตว้ ทไ่ี มไ่ ดเ้ จอหานมจู่ อ่ื มาหลายวนั ก็วง่ิ ตรงไปหาเธอ ทันท!ี หานมจู่ อื่ เซถอยหลังไปเล็กนอ้ ย จากนัน้ กห็ ยดุ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไว ้ ตอนที่ 501 ขโมยจบู “หมา่ ม๊!ี เสย่ี วหมโี่ ตว้ คดิ ถงึ หมา่ ม๊ที ส่ี ดุ เลย!”เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กอด แขนหานมจู่ อ่ื และใชห้ นา้ คลอเคลยี อยา่ งสนทิ สนม หานมจู่ อื่ ถกู หนุ่มนอ้ ยคลอเคลยี ทแี่ ขน ใจกเ็ รมิ่ ออ่ นยวบ

“บอกแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื วา่ คอ่ ยมาวันพรงุ่ น?ี้ ทําไมถงึ มาดกึ ๆดน่ื ๆ แบบนล้ี ะ่ ?”หานมจู่ อ่ื ยอ่ ตวั ลงและบบี แกม้ นุ่มของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เธอรสู ้ กึ ดเี ป็ นพเิ ศษจงึ เออื้ มมอื ไปอกี ครัง้ ใบหนา้ ทงี่ ดงามของเสยี่ วหมโี่ ตว้ กเ็ ปลย่ี นไปอกี ครัง้ ภายใตก้ าร บบี ของหานมจู่ อ่ื อยา่ งไรกต็ ามเขาไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ระคายเคอื งแมแ้ ต่ นอ้ ย อกี ทงั้ ยงั มแี ววตาทเ่ี ป็ นประกาย มอื ขา้ งหนง่ึ จับทข่ี อ้ มอื ของหานมจู่ อื่ “หมา่ ม๊ ี จ๊บุ จ๊บุ !” หานมจู่ อ่ื กม้ หนา้ จบู ไปทแ่ี กม้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ในทส่ี ดุ เสย่ี วหมี่ โตว้ กส็ มปรารถนา เสยี่ วหมโี่ ตว้ กอดคอเธอ “ตอ่ ไปนเี้ สย่ี วหมโ่ี ตว้ ขออยกู่ บั หมา่ ม๊ตี ลอดไปเลยไดไ้ หมฮะ?” คําพดู นท้ี ําเอาหานมจู่ อื่ นงิ่ ไปชว่ั ขณะ เธอพยกั หนา้ “แน่นอน ตอ่ ไปนพี้ วกเราแมล่ กู จะอยดู่ ว้ ยกนั ตลอดไป หมา่ ม๊จี ะปกป้อง หนูเอง” “ฮ”ึ ไมค่ ดิ วา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะรอ้ งฮอึ อกมาแบบน้ี “เสยี่ วหมโี่ ตว้ โต แลว้ ปกป้องหมา่ ม๊ไี ดแ้ ลว้ วนั หลังถา้ หมา่ ม๊เี จอเรอื่ งอะไรก็อยา่ สง่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปไหนอกี เสยี่ วหมโี่ ตว้ อยากอยขู่ า้ งๆหมา่ ม๊”ี หานมจู่ อื่ “…”

คําพดู เหลา่ นเ้ี หมอื นกบั ผใู ้ หญต่ วั นอ้ ยทที่ ําใหห้ านมจู่ อ่ื นํ้าตา ไหลออกมา เธอเออ้ื มมอื ไปลบู ทา้ ยทอยของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ “เสย่ี วหมโี่ ตว้ ของหมา่ ม๊โี ตแลว้ หมา่ ม๊เี ขา้ ใจแลว้ ” “แตว่ า่ หมา่ ม๊ไี มเ่ คยเชอื่ ใจเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ฮ!ึ ” เสยี่ วเหยยี นไมร่ จู ้ ะรอ้ งไหห้ รอื หัวเราะดใี นขณะทเ่ี ธอเฝ้าดอู ยู่ ขา้ งๆ เธอไดแ้ ตพ่ ดู แทนหานมจู่ อ่ื วา่ “หมา่ ม๊ขี องเธอเชอ่ื เธอ แลว้ จะมปี ระโยชนอ์ ะไร? ตวั กแ็ คน่ ี้ พอเจอคนเลวจรงิ ๆ แค่ ลําพังตวั เองหมา่ ม๊ขี องเธอยังดแู ลไมไ่ หวแลว้ ไหนจะตอ้ งมา ดแู ลเธออกี ไมใ่ ชว่ า่ นา้ เสยี่ วเหยยี นอยากวา่ เธอหรอกนะ แต่ ตอนนเ้ี ธอยังเด็กเกนิ ไป เป็ นภาระเสยี เปลา่ ๆ ถา้ เธอไมอ่ ยาก เป็ นภาระของหมา่ ม๊ลี ะ่ ก็ กร็ บี ไปกนิ ขา้ วเยอะๆ จะไดโ้ ตไวๆ พอ ตอนทเี่ ธอตวั โตกวา่ หมา่ ม๊กี บั นา้ เสยี่ วเหยยี นแลว้ พวกเราถงึ จะ เชอื่ วา่ เธอมคี วามสามารถมากพอทจ่ี ะปกป้องคนได!้ ” แมว้ า่ คําพดู ของเสยี่ วเหยยี นฟังแลว้ เหมอื นกําลงั ตอ่ วา่ แตม่ นั ก็ เป็ นความจรงิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ ไมไ่ ดโ้ ตเ้ เยง้ ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ เธอรดู ้ วี า่ ลกู ชายของเธอไมใ่ ชจ่ ําพวกเด็ก เปราะบาง

แน่นอนวา่ หลงั จากไดย้ นิ คําพดู ดงั กลา่ ว เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กร็ สู ้ กึ เหมอื นโดนดถู กู เขาพดู ดว้ ยความโมโห “นา้ เสย่ี วเหยยี นตอ่ วา่ คนอน่ื แบบนี้ ไมร่ วู ้ า่ ใครกนั ทข่ี อรอ้ งผมไมใ่ หบ้ อกเรอื่ งเธอกบั คณุ นา้ ” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของเสยี่ วเหยยี นก็หบุ ยม้ิ ไป ชว่ั ขณะ เธอทําทจี ะเขา้ มาตเี สยี่ วหมโี่ ตว้ “เธอเป็ นเด็กป่ วนใชไ่ หม? วนั วันถงึ เอาเรอ่ื งคณุ นา้ เธอมาโจมตี ฉัน!” “หมา่ ม๊!ี ”เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กระโดดเขา้ ไปในออ้ มแขนของหานมจู่ อ่ื พ ลางกอดเธอแน่นเพอื่ ออ้ นวอนเธอ หานมจู่ อ่ื ยม้ิ และบงั ทา่ ทโี มโหของเสยี่ วเหยยี น จากนัน้ กพ็ ดู เบาๆวา่ “เธอกบั พชี่ ายฉันไปถงึ ขนั้ ไหนแลว้ ?” เสย่ี วเหยยี นหนา้ เเดงขน้ึ มา “มจู่ อื่ เธอพดู บา้ อะไร?” อยๆู่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็พดู ขนึ้ มาวา่ “หมา่ ม๊ ี ผมเห็นนา้ เสย่ี วเหยยี น จบู กบั คณุ นา้ แลว้ !” หลังจากไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื่ ก็ตกใจ “ลกู พดู วา่ อะไรนะ?”

“อา๊ าาา!”เสยี่ วเหยยี นรอ้ งเสยี งดงั ออกมาราวกบั โดนกระตกุ ขน “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พดู ไรส้ าระ! ฉันไมไ่ ดท้ ําสกั หน่อย!” “ทํา!” เสยี่ วหมโี่ ตว้ พดู ตอ่ “วันนัน้ ผมเห็นนา้ จบู กบั คณุ นา้ อยชู่ นั้ บน” หานมจู่ อื่ มองไปทางเสย่ี วเหยยี นก็พบวา่ สหี นา้ และแววตาของ เธอเต็มไปดว้ ยความเขนิ อาย เห็นไดช้ ดั วา่ โดนพดู แทงใจ เพราะถา้ เธอไมไ่ ดจ้ บู หานชงิ จรงิ ๆละ่ ก็ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็คงไมพ่ ดู ออกมาแบบนี้ และเสย่ี วเหยยี นเองก็คงไมแ่ สดงพริ ธุ แบบน้ี นก่ี ส็ ามารถพสิ จู นไ์ ดว้ า่ เสยี่ วเหยยี นจบู กบั หานชงิ จรงิ ๆ พอนกึ ถงึ ใบหนา้ เงยี บขรมึ ของหานชงิ เมอ่ื ถกู เสย่ี วเหยยี นขโมย จบู แลว้ เขาจะแสดงออกทางสหี นา้ อยา่ งไรกนั นะ? หานมจู่ อ่ื สงสยั พลางเทา้ คางมองไปทางเสย่ี วเหยยี น “ชว่ ยลําดับเหตกุ ารณ์ใหฟ้ ังหน่อยไดไ้ หม?” “อยา่ งเชน่ วา่ …เธอทําอยา่ งไร?” “หรอื อยา่ งเชน่ วา่ …พชี่ ายฉันมที า่ ทอี ยา่ งไรบา้ ง?”

เสยี่ วเหยยี น “…” หานมจู่ อื่ “เสยี่ วเหยยี น รบี บอกมาเร็ว!” “ฉันไมพ่ ดู กบั พวกเธอแลว้ !”เสยี่ วเหยยี นหนั หลงั และรดุ ตวั ออก จากหอ้ ง หานมจู่ อื่ สงั เกตเห็นใบหนา้ เธอแดงกํา่ จงึ ไดแ้ ตย่ มิ้ และ ไมไ่ ดต้ ามไปแหย่ “หมา่ ม๊เี ชอื่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไหม? วันนัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เห็นจรงิ ๆนะ ฮะ” หลังจากเสย่ี วเหยยี นเดนิ ออกไป เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กเ็ งยหนา้ ขนึ้ ถาม หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื มาบบี จมกู เขาเล็กนอ้ ยและพยกั หนา้ “ทําไม หมา่ ม๊จี ะไมเ่ ชอื่ ละ่ ? เสยี่ วหมโี่ ตว้ ชอบนา้ เสย่ี วเหยยี นไหม? ถา้ ใหเ้ ธอเป็ นคณุ นา้ สะใภ ้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ คดิ วา่ อยา่ งไร?” เสยี่ วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ตา อยๆู่ กร็ สู ้ กึ มคี วามสขุ ขนึ้ มาทันที “ตอ่ ไปถา้ นา้ เสย่ี วเหยยี นมาเป็ นคณุ นา้ สะใภข้ องเสยี่ วหมโี่ ตว้ เธอจะตอ้ งทําของอรอ่ ยๆมาใหเ้ สย่ี วหมโ่ี ตว้ กนิ ใชไ่ หมฮะ?” ใบหนา้ ทเี่ ห็นแกข่ องกนิ แบบนที้ ําใหห้ านมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ เธอพยักหนา้ รับ “ใชแ่ ลว้ ”

“เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เขา้ ใจแลว้ งัน้ วนั หลงั เสย่ี วหมโี่ ตว้ จะเปลยี่ นคํา เรยี ก” “เปลยี่ นคําเรยี ก?” “วนั หลังเสย่ี วหมโี่ ตว้ จะเรยี กนา้ เสยี่ วเหยยี นวา่ นา้ สะใภ”้ หานมจู่ อื่ ลบู หวั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ แลว้ ไดแ้ ตย่ มิ้ โดยไมต่ อบรับ หลงั จากเสยี่ วเหยยี นกลบั มาทห่ี อ้ ง เธอกใ็ ชม้ อื กมุ ใบหนา้ ของ เธอทกี่ ําลงั รอ้ นแทบจะระเบดิ ในขณะทเ่ี ดนิ ไปเดนิ มาอยใู่ นหอ้ ง ก็กรดี รอ้ งแทบคลั่ง เดมิ ทเี ธอรสู ้ กึ หนักใจคนเดยี วมาโดยตลอดกบั เหตกุ ารณ์ทเ่ี ธอ แอบซมุ่ จโู่ จม ไมง่ า่ ยเลยทเ่ี ธอจะพดู เรอื่ งแบบนอี้ อกมา แตอ่ ยๆู่ กลับโดนเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แฉเอาจนได ้ พอคดิ วา่ หานมจู่ อื่ รเู ้ รอ่ื งนเี้ ขา้ จะตอ้ งหวั เราะเยาะเธอ เสย่ี วเห ยยี นกร็ สู ้ กึ อบั อายขายขห้ี นา้ อา๊ าา ก็นั่นเป็ นพชี่ ายของมจู่ อื่ นนี่ า! ฮกึ ฮกึ ทําไมเธอตอ้ งมาขายหนา้ แบบนน้ี ะ? ทําไมถงึ ควบคมุ ตวั เองไมไ่ ด?้

อยา่ งไรกต็ าม…เธอยังคดิ จะขโมยจบู อกี เป็ นครัง้ ทสี่ อง แมว้ า่ … ครัง้ นัน้ เธอจะหนไี ปไดโ้ ดยไมถ่ กู สงสยั ก็ตาม ทวา่ เสยี่ วเหยยี นกดั นวิ้ ตวั เองอยา่ งออกรสออกชาติ รมิ ฝี ปากนัน้ ของเทพบตุ รก็ชา่ งนุ่มเสยี จรงิ ๆ หลังจากวันนัน้ เธอทําไดเ้ พยี งจบู เขาแคใ่ นความฝัน ถงึ อยา่ งไร…ในความฝันหานชงิ กต็ อบสนองกลบั มาดว้ ย ทัง้ ยังมี เสน่หแ์ ละทรงพลงั มากเชน่ กนั แตใ่ นความเป็ นจรงิ มนั จะเป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร? เสย่ี วเหยยี นเรมิ่ รสู ้ กึ เป็ นทกุ ขอ์ กี ครัง้ เธอนอนแผห่ ลาบนเตยี ง โดยฝังหนา้ ของเธอไวก้ บั หมอน ตง้ิ ตอ่ ง…. เสยี งโทรศัพทด์ งั ขน้ึ เสย่ี วเหยยี นเปิดโทรศพั ทแ์ ละพบวา่ เป็ น ขอ้ ความวแี ชททห่ี านมจู่ อ่ื สง่ มา หลงั จากเห็นขอ้ ความแลว้ ใบหนา้ ของเสย่ี วเหยยี นกเ็ รม่ิ แดงขน้ึ อกี ครัง้

เธอนกึ เกลยี ดขอ้ ความนัน้ (เธอหวั เราะเยาะฉันใหม้ ันนอ้ ยๆหน่อย ฮ!ึ ) (ฉันหวั เราะเยาะเธอทไี่ หนกนั ฉันก็แคเ่ ป็ นหว่ งความสมั พันธ์ ระหวา่ งพช่ี ายฉันกบั เพอ่ื นสนทิ ตวั เอง ฉันผดิ ตรงไหน?) (ฮึ เธอเอาเวลาไปหว่ งเยโ่ มเ่ ซนิ ของเธอเถอะ!) อกี ดา้ นหนง่ึ เงยี บไปสกั พัก เสยี่ วเหยยี นเพงิ่ รตู ้ วั วา่ ไมค่ วรพดู ออกไปแบบนัน้ ดงั นัน้ เธอจงึ รบี พมิ พข์ อ้ ความ (ฉันไมไ่ ดห้ มายความวา่ แบบนัน้ แคไ่ มอ่ ยากใหเ้ ธอเอาเรอ่ื งน้ี มาลอ้ ฉัน) (เธอยอมรับแลว้ ?) ดวงตาเสยี่ วเหยยี นเบกิ กวา้ ง ใหต้ ายเถอะ โดนเธอหลอกแลว้ เธอรอ้ ง ฮึ แลว้ สารภาพออกมาตามตรง “ใช่ ใช่ ใช่ ฉันยอมรับแลว้ ยงั ไง? เธอกร็ มู ้ าตลอดไมใ่ ชห่ รอื วา่ พช่ี ายเธอเป็ นชายในฝันของฉันมาตลอด ในเมอื่ ใบหนา้ หลอ่ ๆ มาอยตู่ รงหนา้ วนั นัน้ ฉันกเ็ ลยอดใจไมไ่ หว)

(วา้ ว ก็ไดน้ ะ แตจ่ ะมาเป็ นพส่ี ะใภฉ้ ันไดห้ รอื ไมต่ อ้ งดผู ลงานเธอ หลังจากน)้ี เป็ นพสี่ ะใภข้ องมจู่ อื่ งัน้ หรอื ? เสย่ี วเหยยี นจับแกม้ ของเธอและ เรม่ิ เพอ้ ฝันเกยี่ วกบั การแตง่ งานกบั หานชงิ ตอนที่ 502 ใจตรงกนั เสยี งวแี ชทดงั ขน้ึ อกี ครัง้ ความคดิ ของเสยี่ วเหยยี นก็ถกู ขดั จังหวะ เธอกลับมามสี ตแิ ละสา่ ยหวั เเรงๆ นเี่ ธอกําลงั คดิ อะไรอยนู่ ะ? หานชงิ จะหนั มามองเธอไดอ้ ยา่ งไร? พอนกึ ภาพหานชงิ เธอก็ตอ้ งหยดุ ความคดิ นไี้ ว ้ เพราะไมอ่ ยา่ ง งัน้ เธอจะตอ้ งตกอยใู่ นสภาพนที้ ยี่ งั ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานเสยี ที เธอเป็ น แคเ่ ด็กผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ ทไ่ี มไ่ ดม้ อี ะไร จะอยใู่ นสายตาของหานชงิ ไดอ้ ยา่ งไรกนั ? ขนาดคนเลศิ เลออยา่ งซจู ว่ิ หานชงิ ก็ยังไมม่ อง แลว้ เธอละ่ มดี อี ะไร? มขี อ้ ดอี ะไรทจ่ี ะใหเ้ ขามาชอบได?้

พอคดิ ถงึ ตรงนเี้ สย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ เศรา้ ใจ เธอหยบิ โทรศพั ท์ ขน้ึ มาพมิ พข์ อ้ ความ (เป็ นไปไมไ่ ดห้ รอก พช่ี ายเธอคงไมช่ อบคนอยา่ งฉัน) (ยังไมเคยลอง เธอรไู ้ ดอ้ ยา่ งไร? อกี อยา่ งนงึ เธอกเ็ คยจบู เขา แลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ? ตอ่ ไปเธอกพ็ ัฒนาไปอกี ขนั้ ก็ไดน้ )่ี เมอื่ เห็นประโยคเหลา่ นี้ เสยี่ วเหยยี นกร็ สู ้ กึ ขน้ึ มาทนั ทวี า่ หานมจู่ อื่ กเ็ ป็ นคนเจา้ เลห่ อ์ ยเู่ หมอื นกนั เธอพยายามอยา่ งหนัก เพอื่ ใหพ้ ชี่ ายของเธอมคี วามสขุ อยา่ งไรกต็ ามเสยี่ วเหยยี นก็รสู ้ กึ อดึ อดั ทจ่ี ะคยุ เรอ่ื งหานชงิ กบั หานมจู่ อื่ ตอ่ ไป ดงั นัน้ เธอจงึ ทําไดเ้ พยี งวางโทรศพั ทท์ ง้ิ ไวแ้ ละ พลกิ ตวั แผห่ ราบนเตยี ง ดว้ ยความวา้ วนุ่ ใจ ทา้ ยทสี่ ดุ ก็หลับตาและพยายามหยดุ คดิ เรอ่ื งนอี้ กี ครัง้ * วันรงุ่ ขนึ้ เป็ นวนั ขน้ึ ศาล แน่นอนวา่ หานมจู่ อื่ ไมพ่ ลาดมาเป็ น พยานในทเ่ี กดิ เหตุ เธอซกั ผา้ ตงั้ แตเ่ ชา้ สวมชดุ สทู และกระโปรง

อยา่ งทะมดั ทะแมง จากนัน้ กอ็ อกไปพรอ้ มกบั เสอื้ แจ็คเกต็ กนั ลม กอ่ นออกเดนิ ทาง เธอบอกเสย่ี วหมโี่ ตว้ วา่ วันนใี้ หไ้ ปทานอาหาร ทโี่ รงเรยี น และเธอจะไปรับเขาเองหลังเลกิ เรยี น นานมากแลว้ ทหี่ านมจู่ อ่ื ไมไ่ ดไ้ ปรับเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทโี่ รงเรยี นดว้ ย ตวั เอง หลังจากไดร้ ับคําสญั ญาดงั กลา่ ว เขากต็ อบตกลงดว้ ย ความดใี จ เธอไปทโี่ รงพยาบาลกอ่ น เมอื่ เธอไปถงึ ประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย เธอก็ ไดย้ นิ สง้ อานและเยโ่ มเ่ ซนิ คยุ กนั นอกจากนยี้ งั มเี สยี งคนอกี คนหนง่ึ หานมจู่ อ่ื ยนื อยหู่ นา้ หอ้ งผปู ้ ่ วย มองเห็นฉากดา้ นในผา่ นกระจก หนา้ ตา่ งบานเล็ก สง้ อานนั่งอยบู่ นเกา้ ออ้ี ยา่ งสงบ ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู ย็นชา อยา่ งมาก และมคี ณุ นายทแ่ี ตง่ ตัวดดู คี นหนงึ่ ยนื อยตู่ รงหนา้ เขา หานมจู่ อ่ื อยแู่ วดวงนีม้ านานจงึ ดอู อกวา่ เสอ้ื ผา้ ทเี่ ธอสวมใสอ่ ยู่ นัน้ เป็ นของหรหู รา

เธอมองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งใจจดใจจอ่ ราวกบั กําลังพดู อะไร บางอยา่ ง มอื ขยบั ไปมา พอคดิ ไดส้ กั พัก หานมจู่ อื่ กพ็ อจะคาดเดาไดถ้ งึ สถานะของ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ การทเี่ ดนิ ทางมาถงึ ในเวลานไี้ ด ้ อกี ทัง้ ยงั อยใู่ นวยั นี้ ในวัยนค้ี าด วา่ จะมเี พยี งแมข่ องหลนิ ชงิ ชงิ ไมร่ วู ้ า่ พวกเขาคยุ กนั นานแคไ่ หน หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปรบกวน แตร่ ออยทู่ ห่ี นา้ ประตู แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงเยอื กเย็นมาโดยตลอด เขาไมอ่ ยาก ฟังเรอื่ งไรส้ าระทแี่ มข่ องอกี ฝ่ ายพดู กบั เขา เขาตอ้ งการลงโทษ ผหู ้ ญงิ ทก่ี ระทําความผดิ ทท่ี ํารา้ ยผอู ้ นื่ โดยเจตนาเทา่ นัน้ เมอื่ หานมจู่ อื่ ปรากฏตวั อยตู่ รงหนา้ ประตู เธอกด็ งึ ดดู สายตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ ทางดา้ นคณุ แมห่ ลนิ ก็ยังคงพดู อะไร บางอยา่ ง แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ลกุ ขน้ึ และเดนิ ตรงออกไปขา้ งนอก คณุ แมห่ ลนิ กบั สง้ อานนง่ิ ไปสกั พัก จากนัน้ ก็เดนิ ตามเขาไป

เมอ่ื เห็นเขาเดนิ ออกไปดว้ ยความรบี รอ้ น สง้ อานกร็ สู ้ กึ แปลกใจ คณุ แมห่ ลนิ มองเธอดว้ ยความสงสยั สง้ อานผายมอื ออกเพอื่ บอกเธอวา่ ไมแ่ น่ใจวา่ เกดิ อะไรขน้ึ เหมอื นกนั จนกระทง่ั ประตหู อ้ งผปู ้ ่ วยเปิดออก นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ เปลย่ี นเป็ นออ่ นโยน สง้ อานจงึ เดาไดว้ า่ เป็ นเพราะอะไร “ทําไมมายนื อยขู่ า้ งนอก เขา้ มาส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทผ่ี หู ้ ญงิ ท่ี ยนื อยขู่ า้ งกําแพง ผหู ้ ญงิ คนนโี้ งห่ รอื เปลา่ นะ? ยงั มสี ตอิ ยหู่ รอื เปลา่ ? เธอมาถงึ แลว้ แตก่ ็ไมย่ อมผลกั ประตเู ขา้ ไป แลว้ มายนื อยขู่ า้ งนอกแบบน้ี เธอคดิ จะยนื อยแู่ บบนไ้ี ปจนถงึ เมอ่ื ไหร?่ “…”คนคนนส้ี ายตาดเี สยี จรงิ ๆ เมอื่ กยี้ งั เห็นๆอยวู่ า่ สายตาของ เขาไมไ่ ดม้ องมาทางนเ้ี ลยสกั นดิ แลว้ เขารไู ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ เธอมา ทนี่ ?่ี เมอื่ เห็นเธอมสี หี นา้ ประหลาดใจ เยโ่ มเ่ ซนิ กส็ ามารถเดาได ้ อยา่ งงา่ ยดายวา่ เธอกําลังคดิ อะไรในตอนน้ี รมิ ฝี ปากบางพดู วา่ “ไมต่ อ้ งเดา ก็แคใ่ จตรงกนั ” หานมจู่ อ่ื “…” นเ่ี ขาอา่ นใจคนไดด้ ว้ ยหรอื ?

แตเ่ ธอไมม่ เี วลาคดิ เรอ่ื งนเ้ี พราะเยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื พาเธอเขา้ ไปในหอ้ งผปู ้ ่ วย เขาไมเ่ คยคดิ จะคยุ กบั แมข่ องหลนิ ชงิ ชงิ มากอ่ น พอหลังจาก พาหานมจู่ อื่ เขา้ มาในหอ้ งกอ็ อกปากไลไ่ ปตรงๆ “ผมจะไม่ เปลย่ี นใจ ตอนนคี้ ณุ ไปไดแ้ ลว้ ” แมอ้ กี ฝ่ ายเป็ นผอู ้ าวโุ ส แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กย็ งั ปฏบิ ตั กิ บั เธอเชน่ น…้ี หานมจู่ อื่ ขมวดคว้ิ อยา่ งอดไมไ่ ด ้ แมว้ า่ เธอจะคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทํา ตวั แบบนอ้ี อกจะเกนิ ไปหน่อย แตอ่ ยา่ งไรก็ตาม…ลกู สาวไมไ่ ด ้ รับการสง่ั สอนลว้ นเป็ นความผดิ ของผเู ้ ป็ นแม่ ลกู สาวของเธอทําผดิ เชน่ น้ี ถา้ เธอไมไ่ ดส้ ํานกึ แทนลกู สาวดว้ ย ความจรงิ ใจ แลว้ ยงั อยากจะปกป้องเธออยอู่ ยา่ งงัน้ หรอื ? ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกมา เธอยนื อยตู่ รงนัน้ นงิ่ ๆ คณุ แมห่ ลนิ ตนื่ ตระหนกทันทที ไ่ี ดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ปากไล่ “โมเ่ ซนิ อยา่ เลยนะโมเ่ ซนิ วันนฉ้ี ันมาทน่ี เ่ี พอ่ื มาขอโทษคณุ ดว้ ยความจรงิ ใจ ชงิ ชงิ ทําผดิ ลว้ นเป็ นเพราะฉันไมไ่ ดส้ งั่ สอน เธอใหด้ ี แตเ่ ธอก็เป็ นแคเ่ ด็กผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ ถา้ เธอตอ้ งเขา้ คกุ ไปแบบน้ี ฉันคงนอนตายตาไมห่ ลับแน่ๆ!”

หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปาก แตท่ า้ ยทสี่ ดุ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู สง่ิ ทอ่ี ยใู่ นใจ ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งเย็นชา “คณุ นายหลนิ คดิ วา่ ตอนนผ้ี มเป็ นแบบ นย้ี ังอยไู่ มส่ ตู ้ ายไมพ่ ออยา่ งงัน้ หรอื ?” พอโดนเขาถามกลับมาแบบนี้ ใบหนา้ คณุ แมห่ ลนิ กส็ ลดลง “ฉัน รู ้ ฉันรู ้ ตอนนคี้ ณุ ทรมานมากกวา่ เธอหลายพันเทา่ แตท่ กุ คนก็มี ชว่ งเวลาทผี่ ดิ พลาดกนั ได ้ คราวนเ้ี ป็ นเพราะชงิ ชงิ หนุ หนั พลนั แลน่ ขอแคค่ ณุ ยอมยกโทษใหเ้ ธอ ฉันสญั ญาวา่ จะไมม่ คี รัง้ ตอ่ ไปอกี แตถ่ า้ เกดิ มคี รัง้ ตอ่ ไปอกี จรงิ ๆ ฉันจะไมห่ า้ มคณุ เลย และแมอ่ ยา่ งฉันจะเป็ นคนแรกทลี่ งโทษเธอ แตว่ า่ …ครัง้ นใ้ี ห ้ โอกาสเธอเถอะนะ” คําพดู เหลา่ นม้ี ผี ลอยา่ งมาก หานมจู่ อ่ื ลอบมองคณุ แมห่ ลนิ อยา่ งละเอยี ด เธอรสู ้ กึ วา่ คณุ แม่ หลนิ พดู มเี หตมุ ผี ลมากกวา่ หลนิ ชงิ ชงิ อยา่ งมาก และแน่นอนวา่ เพอ่ื ทจ่ี ะชว่ ยหลนิ ชงิ ชงิ เธอจงึ แสดงออก ออกมาแบบนี้

คาดวา่ คณุ แมห่ ลนิ รับรถู ้ งึ สายตาของเธอทก่ี ําลังลอบมอง คณุ แมห่ ลนิ มองมาทเี่ ธอและสายตาก็ไปหยดุ อยทู่ ม่ี อื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทกี่ ําลังจับมอื เธออยู่ อยๆู่ คณุ แมห่ ลนิ กน็ กึ อะไรออก เธอมอง หานมจู่ อ่ื แลว้ พดู วา่ “คณุ คณุ ก็คอื ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ?” หานมจู่ อ่ื นงิ่ ไปชว่ั ขณะ จากนัน้ กด็ งึ มอื กลับ ในขณะทเี่ ธอกําลังจะดงึ มอื กลับ เยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ระชบั จับมอื เธอ แน่นอกี ครัง้ และไมย่ อมปลอ่ ย การกระทํานไี้ ดอ้ ธบิ ายทกุ อยา่ งหมดแลว้ ทนั ใดนัน้ คณุ แมห่ ลนิ กฝ็ ากความหวังไวท้ หี่ านมจู่ อ่ื เธอเดนิ มา หาหานมจู่ อ่ื อยา่ งรวดเร็ว “ฉันไดย้ นิ มาวา่ ชงิ ชงิ ตอ้ งการสาดน้ํากรดใสค่ ณุ และเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนมาขวางไวจ้ งึ ไดร้ ับบาดเจ็บสาหสั เดมิ ทคี นทเ่ี ธออยาก ทํารา้ ยกค็ อื คณุ เพราะฉะนัน้ คนทฉี่ ันควรจะขอโทษก็คอื คณุ สนิ ะ? ขอโทษ ฉันขอโทษแทนลกู สาวของฉันดว้ ย เธอยังเด็ก ไมร่ ปู ้ ระสปี ระสา คณุ ใหอ้ ภยั เธอสกั ครัง้ ไดไ้ หมคะ?” หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปากอยา่ งหนัก พลางมองผเู ้ ป็ นแมท่ พี่ ยายาม อยา่ งหนักเพอื่ ลกู สาวตวั เอง

เธอเองก็เป็ นแมค่ นแลว้ แน่นอนวา่ เขา้ ใจความคดิ ของเธอดี พอคดิ ถงึ จดุ น้ี หานมจู่ อื่ จงึ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะมองเยโ่ มเ่ ซนิ คาดวา่ เขาคงรคู ้ วามคดิ ของเธอแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ พดู ออกมาวา่ “คณุ วา่ ไง?” ตอนที่ 503 สคู้ นอนื่ ไมไ่ ด้ “คณุ จะยอมฟังหรอื ?”หานมจู อ่ื แปลกใจเล็กนอ้ ย เห็นๆกนั อยวู่ า่ เมอื่ วานเขาไมม่ ที า่ ทจี ะเปลย่ี นใจ แตท่ ําไมอยๆู่ วนั นถ้ี งึ ถาม ความเห็นจากเธอละ่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ โอบเอวเธอไวด้ ว้ ยมอื ขา้ งหนง่ึ และพดู ดว้ ยความสนทิ สนมวา่ “กพ็ ดู มาส”ิ “……” หานมจู่ อื่ อยากผลกั เขาออกไป แตม่ อื ของเขากลับล็อกเอวเธอ ไวอ้ ยา่ งแน่นหนา สดุ ทา้ ยเธอทําไดแ้ ตอ่ ดทนและพดู วา่ “ฉันให ้ โอกาสเธอก็ได ้ แตว่ า่ …ฉันขอเจอเธอกอ่ นทเี่ ปิดศาลสกั ครัง้ ”

ถา้ หากเยโ่ มเ่ ซนิ ยอมใหโ้ อกาส อยา่ งงัน้ เธอยากรหู ้ ลนิ ชงิ ชงิ ตอนนม้ี คี วามคดิ อะไรกนั การกกั ตวั เมอื่ ไมก่ ว่ี นั มานจี้ ะเปลยี่ น ความคดิ เธอไดห้ รอื เปลา่ ? หรอื วา่ จนถงึ ตอนนเ้ี ธอยงั ไมต่ ายใจ? ยงั แคน้ เธออยา่ งฝังลกึ ? พอไดย้ นิ คําวา่ ไดโ้ อกาส คณุ แมห่ ลนิ กแ็ ทบน้ําตาไหล เธอเดนิ ไปจับมอื หานมจู่ อื่ ดว้ ยความตนื้ ตนั ใจ “ขอบคณุ ขอบคณุ มากจรงิ ๆ คณุ เป็ นคนดี เมอื่ ไหรท่ ชี่ งิ ชงิ ออกมาได ้ ฉันจะใหเ้ ธอมาขอโทษคณุ ใหไ้ ด ้ ฉันตอ้ งขอบคณุ พวกคณุ จรงิ ๆ” สง้ อานดเู หมอื นจะพดู อะไรไมอ่ อก เมอ่ื วานนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงยนื หยัดอยา่ งหนักแน่น แตม่ าวันนแี้ คห่ านมจู่ อื่ พดู เพยี งแคป่ ระโยค เดยี วก็คลอ้ ยตามไปแลว้ งัน้ หรอื ? หรอื ตอ้ งการ…ทําแบบนต้ี อ่ หนา้ แมข่ องหลนิ ชงิ ชงิ ? คดิ ไดส้ กั พัก สง้ อานกส็ า่ ยหวั และสลดั ความคดิ วนุ่ วายออกให ้ หมด ***

หานมจู่ อ่ื เพยี งแคอ่ ยากดทู า่ ทขี องหลนิ ชงิ ชงิ วา่ เป็ นอยา่ งไร เธอจะไดต้ ัดสนิ ใจอกี ครัง้ วา่ ตอ้ งทําอะไร แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไมเ่ ขา้ ใจสงิ่ ทเี่ ธอคดิ แตก่ ็เคารพการตดั สนิ ใจ ของเธอ เธออยากทําอะไรก็ทําไป ทกุ อยา่ งลว้ นขนึ้ อยกู่ บั เธอ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําตามคําพดู ของเธออยา่ งวา่ งา่ ย แตท่ งั้ สองคนทอี่ ยู่ ขา้ งๆเขากลับดตู กใจและตา่ งคดิ ไปคนละอยา่ ง ตามความคดิ ของสง้ อาน หลานชายของเธออยใู่ นกํามอื ของ หานมจู่ อื่ จรงิ ๆ และแน่นอนวา่ …นเ่ี ป็ นไปตามความคาดหมาย ของเธอ เธอสา่ ยหวั อยา่ งชว่ ยไมไ่ ดอ้ ยใู่ นใจ และแอบยม้ิ อยา่ ง ปลอบใจ แมข่ องหลนิ ชงิ ชงิ เองกต็ กใจเชน่ กนั เยโ่ มเ่ ซนิ ดเู ย็นชามากเมอ่ื ตอนทพี่ บกนั ครัง้ แรก กอ่ นทจ่ี ะพบกนั จรงิ ๆ เธอเคยเห็นเขาผา่ นทางโทรทศั นห์ รอื หนา้ หนังสอื พมิ พ์ เทา่ นัน้ หากไมเ่ คยเจอกนั มากอ่ นกส็ มั ผัสไดถ้ งึ ออรา่ ความ แข็งแกรง่ ผา่ นแววตาทเ่ี ฉียบคมและเย็นชาคนู่ ัน้ ดงั นัน้ การที่ หลนิ ชงิ ชงิ ชอบเขาตงั้ แตต่ อนทไี่ ปดตู วั คณุ แมห่ ลนิ เองกไ็ มไ่ ด ้ แปลกใจอะไร

เธอคดิ วา่ ผชู ้ ายคนนเ้ี ป็ นแบบน้ี ยงั รอคอยวา่ ลกู สาวของเธอจะ พชิ ติ ใจเขาไดใ้ นสกั วันหนงึ่ แตว่ า่ …ตอนนกี้ ลับเห็นเขาดจู งรักภกั ดกี บั ผหู ้ ญงิ อกี คนหนงึ่ และผหู ้ ญงิ คนนก้ี ไ็ มใ่ ชล่ กู สาวของเธอ หากจะบอกวา่ ไมอ่ จิ ฉา กเ็ ห็นวา่ จะเป็ นการโกหก อยา่ งไรกต็ ามเธอมาอจิ ฉารษิ ยาตอนนจ้ี ะมปี ระโยชนอ์ ะไร? เธอ ผา่ นรอ้ นผา่ นหนาวมามาก เธอรวู ้ า่ หวั ใจผชู ้ ายถา้ อยทู่ ใ่ี ครแลว้ มนั กจ็ ะอยกู่ บั คนคนนัน้ จรงิ ๆ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งเสยี เวลาไขวค่ วา้ เขาก็จะเขา้ มาหาเอง และทําใหเ้ ธอมคี วามสขุ แตถ่ า้ ใจของเขาไมไ่ ดอ้ ยกู่ บั คนคนนัน้ แลว้ ไมว่ า่ จะเสยี หยาด เหงอ่ื แรงกายสกั แคไ่ หน เขากจ็ ะไมม่ องอยใู่ นสายตา และยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ ผชู ้ ายอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ จะตอ้ งแพค้ นอน่ื จนลกู สาวเธอเสยี ผเู ้ สยี คน คณุ แมห่ ลนิ ก็ ยอม!

ตอนนเี้ ธอเพยี งตอ้ งการใหล้ กู สาวของเธอออกมาโดยไมเ่ ป็ น อะไร พอคดิ ถงึ ตรงนคี้ ณุ แมห่ ลนิ ก็ถมู อื อยา่ งประหมา่ และมอง หานมจู่ อื่ โดยหวงั วา่ เด็กผหู ้ ญงิ คนนจ้ี ะยอมใจออ่ นใหเ้ ธอ “คณุ อยากตามพวกเรามางัน้ หรอื ?” หานมจู อื่ ขมวดควิ้ เมอื่ ไดย้ นิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ จะตามมาดว้ ย แมแ้ ตส่ ง้ อานทอี่ ยอู่ กี ดา้ นก็ โนม้ ตวั เขา้ มา “ไมไ่ ด ้ แกยังไดร้ ับบาดเจ็บ อยใู่ นหอ้ งผปู ้ ่ วยก็ไม่ เป็ นอะไรหรอก แตถ่ า้ แกตามพวกเราออกไปขา้ งนอกจะทําให ้ ออ่ นเพลยี ได!้ ” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ เห็นดว้ ย “ใช่ คณุ ไมค่ วรออกไปกบั พวกเรา คณุ พักผอ่ นอยใู่ นหอ้ งนแ้ี หละ” “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปาก พดู อยา่ งเย็นชา “วนั นผ้ี มตอ้ งไป ขนึ้ ศาล ไมค่ วรชกั ชา้ ” พอไดย้ นิ คําวา่ ขนึ้ ศาล ใบหนา้ ของแมห่ ลนิ ชงิ ชงิ กซ็ ดี เผอื ด เธอ เป็ นคนนอกไมค่ วรออกความเห็น และแน่นอนวา่ เธอไมอ่ ยาก ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไปดว้ ย ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ปดว้ ย เธอจะไดข้ อรอ้ ง หานมจู่ อื่ ไดม้ ากหน่อยเพราะผหู ้ ญงิ มกั จะใจออ่ นงา่ ย สง้ อาน “แกจะไมฟ่ ังนา้ สกั คําหน่อยหรอื ? ตอนนแี้ กยังเจ็บอยู่ นะ”