เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

แต่ แมว้ า่ หานมจู่ อื่ จะแสนเบอื่ หน่าย แตย่ งั ไมแ่ สดงออกมาทาง สหี นา้ เธอรวู ้ า่ ก็มคี วามปรารถนาดที ห่ี ว่ งใยเธอ ถา้ หากเธอ แสดงอารมณท์ ไี่ มอ่ ดกลัน้ ออกไปเพยี งเล็กนอ้ ย แบบนัน้ คงเป็ น การทํารา้ ยใจคนมาก จนกระทง่ั เลงิ เยาเยาถอยกลบั ไป เธอจงึ ยม้ิ ใหเ้ ธอ “เธอลองดู นะ อกี สกั พักกค็ งดขี น้ึ ” หานมจู่ อ่ื ก็ยมิ้ กลับใหเ้ ธอ “ขอบใจนะ” เลงิ เยาเยาเขนิ อายเล็กนอ้ ย คดิ ถงึ อะไรบางอยา่ ง แลว้ พดู ดว้ ยสี หนา้ ภาคภมู ใิ จ “ฉัน ฉันไมไ่ ดห้ ว่ งเธอ แตฉ่ ันแค…่ แคก่ ลวั วา่ สมองของเธอจะไมป่ ลอดโปรง่ แลว้ จะทํางานออกมาไมด่ ี ตา่ งหาก” ขณะเดยี วกนั เสยี งตงิ้ ของลฟิ ตก์ ด็ งั ขนึ้ ประตกู ็เปิดออก เลงิ เยา เยากร็ บี เขา้ ไป หานมจู่ อ่ื ”……” เมอื่ เธอกลับไปถงึ สํานักงาน เสยี่ วเหยยี นก็กําลงั จัดการกบั สง่ิ ตา่ ง ๆบนโตะ๊ ทํางานของเธอ เมอ่ื เห็นวา่ เธอกลบั มาแลว้ จงึ ได ้

ลกุ ขนึ้ ยนื “พระเจา้ ฉันก็คดิ วา่ เธอจะอยโู่ รงพยาบาลตลอด 24 ชว่ั โมงเสยี อกี หรอื วา่ เธอรแู ้ ลว้ เลยกลบั มาใชไ่ หม” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู หยอกลอ้ ของเธอ หานมจู่ อ่ื กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะจอ้ ง มองเธอ “อะไรนะ ฉันตอ้ งอยทู่ โ่ี รงพยาบาลตลอด24 ชว่ั โมง เธอไมร่ สู ้ กึ ทกุ ขใ์ จบา้ งเลยหรอื ยังจะมาเยาะเยย้ ฉันอกี อยา่ งนัน้ หรอื ” “ทําไมจะไมไ่ ดล้ ะ” เสยี่ วเหยยี นยมิ้ หรตี่ า “เธอไปอยู่ โรงพยาบาล และยังไมใ่ ชต่ นเองทไ่ี ดร้ ับบาดเจ็บ แลว้ ทําไมฉัน ตอ้ งไปทกุ ขร์ อ้ นกบั เธอดว้ ยละ่ ” “โอ ้ ฉันไมไ่ ดเ้ จ็บปวด หรอื ฉันจะเหนอ่ื ยไมไ่ ดห้ รอื ไง” พดู จบ หานมจู่ อื่ ก็ยน่ื มอื ออกมาบบี คอและไหลข่ องตวั เอง เมอื่ คนื วานน้ี กน็ อนอยทู่ า่ นัน้ บนเกา้ อ้ี เธอรสู ้ กึ เจ็บปวดไปท่ัวทัง้ ตวั จนถงึ ตอนนก้ี ย็ ังรสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยสบายตวั “เอาละ่ ฉันก็แคล่ อ้ เลน่ กบั เธอเอง ถา้ ฉันไมเ่ ป็ นทกุ ขร์ อ้ นกบั เธอ ฉันกค็ งจะไมเ่ ขา้ มาอยใู่ นสํานักงานของเธอชว่ ยจัดการงานแทน เธอหรอก วันนเี้ ธอกลบั ไปกอ่ นเถอะ เรอื่ งทัง้ หมดสง่ มอบมาให ้ ฉันกอ่ น พักผอ่ นใหเ้ ต็มท่ี ฉันรวู ้ า่ เย็นนเ้ี ธอยังตอ้ งกลบั ไปที่ โรงพยาบาลอกี ”

หานมจู่ อื่ “……” ทําไมเธอกําลังรสู ้ กึ เหมอื นตกอยใู่ นหลมุ พราง เมอ่ื คดิ ถงึ สง่ิ นี้ หานมจู่ อื่ กไ็ ดเ้ อามอื ลว้ งกระเป๋ า เหลต่ ามองไปยงั เสยี่ วเหยยี น เสย่ี วเหยยี นยม้ิ หรต่ี ามองกลับมา “อะไรหรอื หรอื วา่ ฉันพดู อะไร ผดิ ไป ฉันบอกวา่ เขาคนนัน้ ยอมมาบาดเจ็บแทนเธอแลว้ เมอ่ื ไร เธอถงึ จะยอมรับเขาคนนัน้ อกี ครัง้ ละ่ …” “เสยี่ วเหยยี น!” เธอยังไมท่ นั พดู ใหจ้ บ ก็ถกู หานมจู่ อ่ื ขดั จังหวะอยา่ งเสยี งดงั เสยี่ วเหยยี นแลบลนิ้ และไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ หลงั จากนัน้ ไมน่ าน เธอก็พดู ขนึ้ มาอกี ครัง้ “เอาละ่ เรอื่ งทางนี้ ฉันจัดการได ้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ฉันก็ดแู ลใหไ้ ดอ้ ยา่ งดี เธอรบี กลับไป พักผอ่ นกอ่ นเถอะ เมอ่ื วานนฉี้ ันไดเ้ กบ็ กวาดหอ้ งใหเ้ รยี บรอ้ ย แลว้ เธอแคก่ ลบั ไปแลว้ ก็อาบนํ้าพักผอ่ นกไ็ ดแ้ ลว้ ” พดู จบเสยี่ ว เหยยี นกเ็ ดนิ มายน่ื กญุ แจใหก้ บั เธอ “นค่ี อื กญุ แจทต่ี ดิ ตงั้ ใหม่ กอ่ นหนา้ น้ี ยงั ไมไ่ ดใ้ หเ้ ธอไว ้ เธอเก็บรักษาไวช้ ดุ หนง่ึ เดย๋ี ว รหสั ผา่ นเขา้ ประตฉู ันจะสง่ ใหเ้ ธอทางวแี ชท เธอดเู สร็จแลว้ ก็ คอ่ ยลบทง้ิ แลว้ กนั ”

หานมจู๋ อ่ื พยักหนา้ “โอเค วนั นตี้ ํารวจมาแลว้ หรอื ยงั ” “ยงั เลยนะ ตอนนยี้ ังเชา้ อยเู่ ลย แตเ่ มอื่ คนื วานพวกเขาคงโทร ไปบอกนายหานแลว้ ละ่ พดู อะไรกนั ฉันก็ไมแ่ น่ใจ แต…่ ฉันเชอื่ วา่ คนทแ่ี ซห่ ลนิ น่าจะมจี ดุ จบไมด่ เี ทา่ ไร” หานมจู่ อ่ื “……” “อยา่ งนัน้ กไ็ ด ้ ฉันจะอาบนํ้าใหส้ ดชนื่ แลว้ จะพักผอ่ นสกั หน่อย ถา้ มเี รอื่ งอะไรกโ็ ทรหาฉันกแ็ ลว้ กนั ” “วางใจเถอะ” หลงั จากทหี่ านมจู่ อื่ มอบภาระงานเสร็จสน้ิ กไ็ ดอ้ อกจากบรษิ ัท เดมิ ทเี ธอคดิ จะกลับไปตระกลู หาน แตต่ อนนเ้ี ธอมหี อ้ งเป็ นของ ตวั เองแลว้ อกี ทัง้ หานชงิ ตอนนก้ี อ็ าจจะยงั บงึ้ ตงึ อยู่ ดังนัน้ จงึ มงุ่ กลบั ไปยงั หอ้ งใหมข่ องตนเอง ดา้ นในของหอ้ งใหมน่ สี้ งบเงยี บมาก เป็ นเพราะไมม่ ตี นรับใช ้ หอ้ งทัง้ หอ้ งมเี พยี งเธอเพยี งคนเดยี ว หานมจู่ อ่ื จงึ เดนิ ขนึ้ ไปชนั้ บนไปยงั หอ้ งของตนเองจากนัน้ ก็เปิด ตเู ้ สอ้ื ผา้ หยบิ ชดุ นอนและเขา้ ไปยังหอ้ งอาบน้ํา

หลงั จากไดอ้ าบนํ้าอนุ่ เธอก็รสู ้ กึ วา่ ความเจ็บปวดทัว่ ทงั้ ตวั นัน้ บรรเทาลงไปไมน่ อ้ ย เธอทมี่ อื หนง่ึ กําลงั ถอื ผา้ ขนหนูและอกี มอื กําลงั เชด็ ผมอยนู่ ัน้ กลับพบวา่ โทรศพั ทข์ องตนเองสนั่ ขน้ึ มา มองไปยงั โทรศพั ทท์ โี่ ทรเขา้ มา ก็พบวา่ เป็ นหลนิ ซงิ หวั่ เจา้ เด็กคนนจี้ ะโทรหาเธอทําไมกนั เมอ่ื คดิ ดงั นี้ หานมจู่ อื่ จงึ ไดร้ ับโทรศพั ท์ “ฮลั โหล” “เอะ๊ แมเ่ ทพธดิ าในทสี่ ดุ กร็ ับโทรศพั ทแ์ ลว้ !” เจา้ หลนิ ซงิ หว่ั พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเป็ นกงั วล หานมจู่ อ่ื ขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย และเชด็ ผมตอ่ ไป “มอี ะไรหรอื ” หลนิ ซงิ หว่ั พดู อยา่ งเป็ นกงั วล “ฉันรเู ้ รอื่ งทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ ทําแลว้ เธอไมไ่ ดร้ ับบาดเจ็บใชไ่ หม” “ไมม่ ”ี หานมจู่ อ่ื ปฏเิ สธไปตามตรง ฟังจบ หลนิ ซงิ หว่ั กร็ สู ้ กึ โลง่ ใจ แตห่ ลังจากนัน้ ไมน่ านเธอก็ กงั วลขนึ้ มาอกี ครัง้

“ฉันโทรหาลกู พล่ี กู นอ้ งของฉันแลว้ เธอยงั ไมร่ ับสายเลย วันนัน้ ฉันบอกกบั เธอแลว้ วา่ หลอ่ นไมใ่ ชค่ นดอี ะไร ใหเ้ ธอระวังเอาไว ้ ดว้ ย” “อม้ื ฉันรแู ้ ลว้ ” หลนิ ซงิ หว่ั ยงั คงอธบิ ายตอ่ ไป “ขอโทษนะ กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันไม่ คดิ วา่ ระหวา่ งเธอกบั หลอ่ นจะมคี วามแคน้ กนั แบบนี้ เรอื่ งนี้ ตอ้ งโทษฉัน ถา้ ไมไ่ ดเ้ อาหลอ่ นมาเป็ นลกู คา้ ของเธอก็ด”ี ฟังจบ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดค้ รนุ่ คดิ กบั สงิ่ ทเี่ กดิ ขนึ้ กอ่ นหนา้ จากนัน้ ก็ พดู ไปเบา ๆ “ไมเ่ กยี่ วกบั เธอหรอก แมว้ า่ จะไมม่ เี ธอ ตราบใดท่ี หลอ่ นยงั ใกลช้ ดิ เยโ่ มเ่ ซนิ มันกต็ อ้ งมสี กั วันหนงึ่ ทจี่ ะตอ้ งไดเ้ จอ กบั ฉัน” ลักษณะนสิ ยั ของคน ไมอ่ าจเปลย่ี นแปลงไดอ้ ยา่ งกะทนั หนั ตอนท่ี 487 ตนื่ จากฝนั เธอสามารถทําเรอ่ื งแบบนไ้ี ด ้ อยา่ งนัน้ กห็ มายความวา่ เธอเป็ น คนแบบนจี้ รงิ ๆ

“ไม่ ตอนนฉ้ี ันตดิ ตอ่ เธอไมไ่ ดแ้ ลว้ ฉันกลัววา่ หลอ่ นยังสามารถ จะทํารา้ ยเธออกี สองสามวนั นที้ างทด่ี อี ยา่ อยคู่ นเดยี วนะ” คําพดู ของหลนิ ซงิ หวั่ ไดเ้ ตอื นสตเิ ธอ หานมจู่ อื่ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหนั ไป มองหอ้ งทว่ี า่ งเปลา่ คงเป็ นไปไมไ่ ดห้ รอก เธอเพงิ่ จะยา้ ยมาทนี่ ี่ ขา่ วของหลนิ ชงิ ชงิ กค็ งจะไมไ่ ดด้ เี ลศิ ขนาดนัน้ เพยี งแต—่ —หลนิ ซงิ หว่ั พดู ถกู หลอ่ นอาจจะมาทํารา้ ยตวั เองได ้ อกี “นเ่ี ป็ นความผดิ ของฉัน ฉันตงั้ ใจตงั้ แตแ่ รกวา่ จะลางานมาอยู่ เป็ นเพอื่ นเธอ แตเ่ จา้ บอื้ เฉนิ เฟย ไมใ่ หฉ้ ันลา ตอ้ งขอโทษดว้ ย นะมจู่ อื่ เธอตอ้ งระวงั ใหม้ ากจรงิ ๆนะ ฉันกลัววา่ หลอ่ นจะหา รปู แบบอนื่ มาทํารา้ ยเธอ” “วางใจเถอะ ฉันจะระวังตวั ” หลนิ ซงิ หว่ั ย้ําเตอื นสตเิ ธอไดม้ าก ใหเ้ ธอหาคนมาอยเู่ ป็ นเพอื่ น ใหไ้ ด ้ อยา่ ทําอะไรคนเดยี ว

หลงั จากวางสายโทรศพั ท์ หานมจู่ อื่ กว็ างโทรศพั ทไ์ วข้ า้ งๆ จากนัน้ เธอก็เชด็ ผมตอ่ ไป ตอนนย้ี งั เป็ นเวลากลางวนั ไมม่ อี ะไร น่ากลัวนัก แตค่ ําพดู ของหลนิ ซงิ หวั่ ทําใหใ้ นใจของเธอรสู ้ กึ หวาดกลวั แมว้ า่ หลนิ ชงิ ชงิ จะไดส้ าดนํ้ากรดมา แตก่ ็ทําไมส่ ําเร็จ แลว้ ถา้ เขาอยากจะสาดอกี ในครัง้ ตอ่ ไป มันอาจจะเป็ นอะไรทร่ี า้ ยแรง กวา่ เดมิ หรอื เปลา่ นกึ ถงึ สง่ิ นข้ี นึ้ มา หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ เหงอื่ ตกเต็มแผน่ หลัง การจโู่ จมในทแ่ี จง้ ยอ่ มงา่ ยตอ่ การป้องกนั แตก่ ารตอ่ สใู ้ นทลี่ ับ ยอ่ มยากตอ่ การป้องกนั หากจะพดู ถงึ หลนิ ชงิ ชงิ คนนแี้ ลว้ ละก็ ทา่ ทขี องเธอนัน้ มองดู แลว้ ไมน่ ่าเป็ นอนั ตราย แตใ่ ครจะรวู ้ า่ เพยี งแคใ่ นวนิ าทถี ดั มาจะ สาดน้ํากรดตรงไปยังใบหนา้ ของคณุ แมจ้ ะอยใู่ นสายตา หากจับเธอมาไมไ่ ด ้ บางทตี วั เองและญาตมิ ติ รคนสนทิ ใกลช้ ดิ รอบตวั อาจจะตอ้ งใชช้ วี ติ ดว้ ยความกงั วล

เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ น้ี หวั ใจของหานมจู่ อ่ื แทบจะหยดุ เตน้ จากนัน้ ก็ นอนลงเมอ่ื เป่ าผมจนแหง้ ในใจกร็ สู ้ กึ ป่ันป่ วนขน้ึ มา ในทสี่ ดุ ก็ หลับไปดว้ ยความสบั สนงนุ งง ทา้ ยทส่ี ดุ กฝ็ ันถงึ หลนิ ชงิ ชงิ ทจี่ ๆู่ กม็ าปรากฏตวั ขนึ้ ในหอ้ งของเธอ จากนัน้ กเ็ ปิดประตหู อ้ งของ เธอแลว้ เดนิ เขา้ มา จากนัน้ เมอ่ื เห็นเธอกําลังนอนพักผอ่ นอยบู่ นเตยี ง บนใบหนา้ ของหลนิ ชงิ ชงิ กป็ รากฏรอบยมิ้ แปลกๆ ทันใดนัน้ กห็ ยบิ มดี เลม่ ใหญใ่ นมอื ขน้ึ มา พงุ่ ตรงไปตัดยงั เงารา่ งของหานมจู่ อื่ “โอย๊ !” หานมจู่ อ่ื อทุ านขนึ้ มา พลกิ รา่ งกายอยา่ งกะทันหนั ตก เตยี งลงไปดา้ นลา่ ง เสยี งปังดงั ขนึ้ หานมจู่ อ่ื สะดงุ ้ รสู ้ กึ ตวั ขน้ึ ทนั ที หวั ใจเตน้ แรงขนึ้ หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขนึ้ พบวา่ หอ้ งทัง้ หอ้ งเงยี บ สนทิ ไมม่ อี ะไรทัง้ สน้ิ ไมม่ หี ลนิ ชงิ ชงิ และก็ไมม่ มี ดี เลม่ ใหญท่ เี่ ธอถอื มันคอื ความฝันหรอื แต่ ทําไมถงึ เหมอื นจรงิ ขนาดนี้

หานมจู่ อ่ื เออ้ื มมอื ขนึ้ เชด็ เหงอื่ ตรงหนา้ ผากของเขา จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆลกุ ขนึ้ จากพน้ื แลว้ กลบั ขน้ึ ไปบนเตยี ง เธอหยบิ โทรศพั ท์ ขนึ้ มาดเู วลา เป็ นเวลาเกอื บจะหกโมงเย็นแลว้ เธอหลบั มานานขนาดนแี้ ลว้ หรอื ความรสู ้ กึ งว่ งหายไปแลว้ หานมจู่ อ่ื ลกุ ขน้ึ ยนื จากนัน้ กเ็ ตรยี มตวั เก็บของแลว้ ลงไปชนั้ ลา่ ง เธอยงั ตอ้ งทําอาหารใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ จากนัน้ กจ็ ะไดน้ ําไปทโี่ รงพยาบาล หานมจู่ อื่ เปลย่ี นเสอ้ื ผา้ เรยี บรอ้ ย ทันใดนัน้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ ดงั มาจากดา้ นนอก เธอหยดุ นง่ิ ทกุ การเคลอื่ นไหว อากาศดเู หมอื นจะแข็งตวั เป็ น นํ้าแข็ง หานมจู่ อื่ คดิ ถงึ ฉากเหตกุ ารณ์ณ์ในความฝัน รสู ้ กึ ถงึ เลอื ดท่วั รา่ งกายลว้ นเย็นเป็ นนํ้าแข็งขน้ึ ทันที เธอควา้ เอาโทรศพั ทท์ อี่ ยใู่ นกระเป๋ าออกมา จากนัน้ กม็ องดู แลว้ หยบิ เอาขวดสเปรยพ์ รกิ ไทยเอาไวใ้ นมอื เดมิ ทเี ธอไมไ่ ดก้ ลัวอะไร แตห่ ลังจากหลนิ ซงิ หวั่ พดู มาแบบนัน้ เธอก็รสู ้ กึ หวาดเสยี ว

จนถงึ ตอนนเ้ี ธอก็ยงั คงรสู ้ กึ หวาดผวา จะเป็ นไปไดไ้ หม เสยี งฝี เทา้ ดงั ใกลเ้ ขา้ มาเรอ่ื ยๆ หานมจู่ อื่ ไมก่ ลา้ ออกมา ไดแ้ ต่ ซอ่ นตวั อยหู่ ลงั ประตู เธอไดย้ นิ จังหวะการเตน้ ของหวั ใจตนเองทรี่ นุ แรงขนึ้ เป็ นครัง้ แรกทหี่ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ได ้ อนั ตรายกําลังใกลเ้ ขา้ มาอยา่ งชา้ ๆ แกรก้ —— “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ฉันบอกนายแลว้ วา่ แมข่ องนายกําลังพักผอ่ น นาย รอสกั หน่อยคอ่ ยขน้ึ ไปเจอเธอไมไ่ ดห้ รอื ไง” ทนั ทที ป่ี ระตเู ปิดออก เสยี งทค่ี นุ ้ เคยก็ดงั ขน้ึ มา เมอ่ื หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งน้ี ความแน่นตงึ ทเ่ี พง่ิ จะเกดิ ขน้ึ เมอ่ื ก้ี พดู ไดว้ า่ แทบจะพังทลายลงทัง้ หมด ทแ่ี ทก้ เ็ ป็ นเสย่ี วเหยยี นกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ กลบั มา เธอยังรสู ้ กึ วา่ … “เหอ้ แลว้ คนละ่ ควรจะนอนอยไู่ มใ่ ชห่ รอื หรอื วา่ จะออกไปกอ่ น แลว้ หรอื เปลา่ ” เสยี งความงนุ งงของเสย่ี วเหยยี นดงั ขนึ้ มา

หานมจู่ อ่ื กลบั นั่งลงตรงนัน้ ขาทัง้ สองขา้ งออ่ นยวบ สกั พักหนงึ่ จงึ รสู ้ กึ ตวั ขนึ้ จากนัน้ ก็ลกุ ขน้ึ และโบกมอื ใหก้ บั พวกเขา หวั เราะ ขน้ึ เบาๆอยา่ งทําอะไรไมไ่ ด ้ “ฉันอยตู่ รงน”ี้ “หมา่ ม๊!ี ” เมอื่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เห็นเธอ ก็วง่ิ เขา้ หาเธออยา่ งรวดเร็ว เสยี่ วเหยยี นสงั เกตเห็นใบหนา้ ทซ่ี ดี เซยี วของเธอ และมเี หงอ่ื ไหลทห่ี นา้ ผาก “นเี่ กดิ อะไรขนึ้ ” หานมจู่ อื่ ลกุ ขน้ึ ยนื อยา่ งเครง่ ขรมึ ยงั ไมไ่ ดอ้ มุ ้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไวใ้ น ออ้ มแขน ตอนนใี้ นใจของเธอยังอยกู่ บั ความฝัน เธอรสู ้ กึ วา่ ทนี่ ่ี อนั ตรายเกนิ ไป ไมค่ วรจะใหเ้ สย่ี วเหยยี นและเสย่ี วหมโี่ ตว้ ทัง้ สองคนอยทู่ น่ี ี่ จะเป็ นอยา่ งไรถา้ หากหลนิ ชงิ ชงิ หาจนพบทนี่ ข่ี น้ึ มาจรงิ ๆ คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ กล็ กุ ขนึ้ แลว้ ดงึ ตวั เสยี่ วหมโ่ี วมาไวข้ า้ งกาย จากนัน้ ก็เดนิ เขา้ ไปหาเสย่ี วเหยยี น “เธอออกมากบั ฉัน”

หนา้ ตาของเสย่ี วเหยยี นดสู บั สน ไมร่ เู ้ ลยดว้ ยซํา้ วา่ เกดิ อะไรขน้ึ แตเ่ ธอมองออกวา่ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ ไมค่ อ่ ยสดู ้ นี ัก ดงั นัน้ จงึ รบี ตามเธอออกไป “เกดิ อะไรขนึ้ หรอื ” “ชว่ งสองสามวนั นพ้ี วกเธอไมค่ วรจะอยทู่ นี่ ่ี วนั นเี้ ธอพาเสยี่ วหมี่ โตว้ กลบั ไปอยทู่ ต่ี ระกลู หานเถอะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นกม็ องไปยังเธอดว้ ยสหี นา้ งนุ งง “ทําไมจู่ ๆถงึ จะใหฉ้ ันพสกเสย่ี วหมโ่ี วกลับไปอยทู่ ต่ี ระกลู หาน ละ่ แลว้ ทําไมเธอถงึ หนา้ ซดี ขนาดน้ี เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ หรอื เปลา่ ” หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดอ้ ธบิ ายรายละเอยี ดอะไรกบั เธอ กลัวจะทําให ้ เสย่ี วเหยยี นตอ้ งตกใจกลวั จงึ ไดแ้ ตพ่ ดู เบาๆ “เรอื่ งรายละเอยี ด ตอนนฉ้ี ันยังไมค่ อ่ ยแน่ใจ แตฉ่ ันกงั วลวา่ ทนี่ จี่ ะไมป่ ลอดภยั ถา้ มอี ะไรเกดิ ขนึ้ ละก็ ฉันกงั วลวา่ เธอและเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมอ่ าจจะ รับมอื ได ้ ดงั นัน้ พวกเธอจงึ ควรกลบั ไปทต่ี ระกลู หานกอ่ น หลังจากทท่ี กุ อยา่ งคลคี่ ลายลง คอ่ ยยา้ ยกลับมาก็ยังไมส่ าย”

ไดย้ นิ ดงั น้ี เสย่ี วเหยยี นก็เขา้ ใจความกงั วลของเธอ “ทแี่ ทเ้ ธอก็ กําลังคดิ เรอ่ื งนี้ อยา่ งนัน้ ก็ได ้ วันนฉี้ ันจะพาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลับไป ตระกลู หาน” เวลาไมค่ อยทา่ ตอนนฟี้ ้ายังไมม่ ดื พวกเธอรบี ไปตอนนเี้ ลย เถอะ” เสยี่ วเหยยี น “……รบี รอ้ นอะไรขนาดนี้ แลว้ เธอละ่ ” “ฉันยังตอ้ งทําอะไรกอ่ น แลว้ คอ่ ยไปโรงพยาบาล” “เธออยคู่ นเดย๋ี วจะไมเ่ ป็ นอะไรหรอื ” “ตอนนไี้ มเ่ ป็ นไรหรอก เธอพาเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ออกไปกอ่ นเถอะ แค่ บอกเขาวา่ ฉันมธี รุ ะของบรษิ ัททตี่ อ้ งกลับไปจัดการ ดงั นัน้ …” “หมา่ ม๊ ี แมโ่ กหกเสย่ี วหมโี่ ตว้ !” หานมจู่ อื่ ยงั ไมท่ ันจะพดู จบ เสยี งรอ้ งงอแงของเด็กนอ้ ยกด็ งั ออกมาจากดา้ นในประตู หานมจู่ อ่ื หนั ศรี ษะไป พบวา่ เด็กตวั นอ้ ยนอ้ ยไดเ้ ปิดประตเู ขา้ มา ตงั้ แตเ่ มอื่ ไรก็ไมร่ ู ้ ยนื อยตู่ รงประตแู ขนทัง้ สองขา้ งกอดอกจอ้ ง มองเธอ

“เสย่ี วหมโี่ ตว้ ” เมอ่ื เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไดย้ นิ คําพดู เหลา่ นัน้ ของตนเอง เธอทเ่ี ป็ นแมก่ ็ รสู ้ กึ เกอ้ เขนิ ไปครหู่ นงึ่ “ขอโทษนะครับเสย่ี วหมโ่ี ตว้ หมา่ ม๊ ี ไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะโกหกลกู นะ” พดู จบเธอกค็ กุ เขา่ ลง โบกมอื ใหก้ บั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ “มา” แมว้ า่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ จะโกรธ แตก่ ลบั เดนิ กา้ วเขา้ ไปหาเธอทลี ะ กา้ วดว้ ยขาสนั้ ๆ “แมไ่ มด่ !ี ” เขายน่ื มอื เล็ก ๆออกไป แสรง้ ทําเป็ นทบุ ลงไปทไี่ หล่ ของหานมจู่ อ่ื “ใชแ่ ลว้ หมา่ ม๊ไี มด่ เี อง หมา่ ม๊ไี มส่ ามารถจะปกป้องลกู ได ้ ชวั่ คราว ดงั นัน้ ลกู ไดแ้ ตก่ ลบั ไปตระกลู หานกบั นา้ เสยี่ วเหยยี น หมา่ ม๊ยี ังตอ้ งรบี ไปโรงพยาบาลเพอื่ ดแู ลคนป่ วยนะครับ” ตอนท่ี 488 ทง้ิ ผมไวค้ นเดยี วทโ่ี รงพยาบาล “หมา่ ม๊ ี แมจ่ ะไปดแู ลคนป่ วยทโี่ รงพยาบาลเหรอ ทําไมละ่ ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ เอยี งศรี ษะ ทําทา่ ทางดงู นุ งง

การโกหกเมอื่ กนี้ เ้ี พง่ิ ถกู เขาจับได ้ หานมจู่ อื่ ไมอ่ าจจะพดู โกหก ตอ่ หนา้ เขาไดอ้ กี ดงั นัน้ จงึ ไมอ่ ยากจะโกหกเขาอกี “เพราะคนคนนัน้ ชว่ ยหมา่ ม๊เี อาไว ้ ถา้ ไมไ่ ดค้ นคนนัน้ ตอนนคี้ น ทต่ี อ้ งไปนอนในโรงพยาบาลกค็ งเป็ นหมา่ ม๊ขี องลกู การเป็ น คนเราตอ้ งรจู ้ ักตอบแทนบญุ คณุ เขาชว่ ยหมา่ ม๊ไี ว ้ ดงั นัน้ หมา่ ม๊ ี จงึ ตอ้ งดแู ลเขาทโ่ี รงพยาบาล ลกู เขา้ ใจความหมายทห่ี มา่ ม๊พี ดู ไหม” หานมจู่ อ่ื อธบิ ายใหเ้ ขาฟังอยา่ งอดทน ดวงตาทัง้ คขู่ อง เสย่ี วหมโี่ ตว้ เหมอื นลกู แกว้ สะอาดทไ่ี มม่ สี ง่ิ ใดปลอมปน หลงั จากไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื พดู เขากพ็ ยกั หนา้ “อมื้ อยา่ งนัน้ ผมจะ ไปกบั หมา่ ม๊”ี ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื่ กม็ สี หี นา้ ทเ่ี ปลย่ี นไป พดู โพลง่ ออกมา ทันที “ไมไ่ ด”้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ สงสยั “ทําไมละ่ หมา่ ม๊ ี ถา้ คนนัน้ เป็ นผมู ้ พี ระคณุ ของหมา่ ม๊ ี เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เป็ นลกู รักของหมา่ ม๊ ี อยา่ งนัน้ ลกู ก็ควร จะไปทโ่ี รงพยาบาลกบั หมา่ ม๊สี !ิ ” หานมจู่ อ่ื “……”

จๆู่ เธอกร็ สู ้ กึ วา่ คําพดู ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทําใหเ้ ธอทําอะไรไมถ่ กู ไดแ้ ตเ่ พยี งหาเหตผุ ลอน่ื มาหกั ลา้ งเขา “ไมไ่ ดห้ รอกนะ โรงพยาบาลเป็ นสถานทท่ี ไ่ี มใ่ ชท่ กุ คนจะเขา้ ไป ได ้ ในนัน้ มผี ปู ้ ่ วยอยเู่ ยอะแยะ มเี ชอ้ื โรคมากมาย ลกู ยงั เป็ นเด็ก ภมู ติ า้ นทานยงั ตํา่ ไปทนี่ ่ันอาจจะไมส่ บายไดง้ า่ ยนะ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ “จรงิ เหรอครับ” “อมื้ ถา้ ไมเ่ ชอ่ื ลกู ลองถามนา้ เสยี่ วเหยยี นดสู ”ิ “นเ่ี ป็ นเรอ่ื งจรงิ ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ “จรงิ ๆแลว้ โรงพยายาล ไมใ่ ชท่ ที่ ด่ี อี ะไรหรอกนะ ถา้ หากวา่ นายป่ วยก็สามารถจะไปได ้ ถา้ หากวา่ ไมไ่ ดป้ ่ วย อยา่ งนัน้ กไ็ มต่ อ้ งไป อกี อยา่ งตอนนน้ี ายยงั เด็กมาก หากวา่ นายไปดว้ ย หมา่ ม๊ขี องนายยังตอ้ งดแู ลนาย แลว้ จะเอาเวลาทไี่ หนไปดแู ลผมู ้ พี ระคณุ หากวา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ตอ้ งการจะชว่ ยหมา่ ม๊ ตี อบแทนคณุ คนนัน้ รอใหเ้ ขาออกจาก โรงพยาบาลกอ่ นแลว้ คอ่ ยใหห้ มา่ ม๊เี ชญิ เขามากนิ ขา้ ว ดว้ ยกนั …” พดู ถงึ จดุ น้ี เสย่ี วเหยยี นชะงัก เธอกต็ กใจพดู ไมจ่ บ สหี นา้ เกอ้ เขนิ มองไปยังหานมจู่ อื่ จากนัน้ กร็ บี เปลย่ี นเรอ่ื งทนั ที

“เอาละ่ นกี่ ็สายมากแลว้ ฟ้ากําลงั จะมดื แลว้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นาย รบี กลับบา้ นกบั ฉันเถอะ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ “อมื้ อยา่ งนัน้ หมา่ ม๊…ี ผมกลบั บา้ นกลบั นา้ เสย่ี วเห ยยี นกอ่ นนะ” “อมื้ หานมจู่ อื่ แตะศรี ษะของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ โอบกอดเขาอยา่ ง อาลยั อาวรณ์ “คนื นกี้ ็หลับใหฝ้ ันดนี ะ รอหมา่ ม๊กี ลับมาตอนเชา้ แลว้ จะพาลกู ไปเลน่ ทสี่ นามเด็กเลน่ นะ” “คําพดู นัน้ ของหมา่ ม๊พี ดู แลว้ กแ็ ลว้ กนั ครัง้ กอ่ นแมบ่ อกจะพา เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไปเลน่ ทสี่ นามเด็กเลน่ เพอ่ื ฉลองวันเกดิ แตก่ ย็ ัง ไมไ่ ดท้ ําเลยนะ” หานมจู่ อื่ “……” “โอเค ไปกนั เถอะ” เสยี่ วเหยยี นอดไมไ่ ดท้ จี่ ะอมุ ้ เสย่ี วหมโี่ ต ้ วขน้ึ มากอดไวใ้ นออ้ มแขนของเธอแลว้ เดนิ ออกไปขา้ งนอก กลวั วา่ หากปลอ่ ยไวเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ คงจะกวนหานมจู่ อื่ อกี เป็ นครงึ่ วันแน่

เธอยงั คงเขา้ ใจหานมจู่ อ่ื รถู ้ งึ ความทกุ ขล์ ําบากของเธอ ในตอนนี้ ดงั นัน้ จงึ ชว่ ยจัดการเรอ่ื งตา่ งๆแทนเธอใหส้ มบรู ณ์ แบบ จนกระท่ังทกุ คนออกไป หานมจู่ อ่ื เขา้ ไปในครัวอยา่ งรวดเร็ว เพอ่ื ปรงุ อาหาร เสย่ี วเหยยี นไดเ้ ตรยี มสว่ นผสมทงั้ หมดไวใ้ ห ้ แลว้ ดงั นัน้ เธอจงึ มงุ่ ตรงไปเปิดเตา จากนัน้ หลงั จากเธอจัดการ เตรยี มทกุ อยา่ งพรอ้ มแลว้ ทอ้ งฟ้าดา้ นนอกก็มดื สนทิ แลว้ เมอ่ื หานมจู่ อื่ นํากระตกิ เก็บอณุ หภมู แิ ลว้ จะออกไปขา้ งนอก โทรศพั ทก์ ็ดงั ขน้ึ ทแ่ี ทก้ เ็ ป็ นสายจากเยโ่ มเ่ ซนิ เธอเลกิ คว้ิ ขนึ้ คนคนนโ้ี ทรมาหาเธอตอนนี้ ตอ้ งการจะทําอะไร เธอรับสายโทรศพั ท์ “ฮลั โหล” “เธอยังไมม่ าหรอื ” หานมจู่ อื่ เหลอื บมองกระตกิ เก็บอณุ หภมู ใิ นมอื ตอบไปอยา่ ง อารมณ์ไมด่ ี “ฉันตอ้ งการทําอาหารใหน้ าย กเ็ ลยตอ้ งเสยี เวลา เขา้ ใจไหม”

“ออ้ ” น้ําเสยี งทด่ี ไู มพ่ อใจเมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เธอกําลงั เตรยี มอาหาร ใหเ้ ขา นํ้าเสยี งกลับดมู คี วามสขุ ขน้ึ จากนัน้ เขาก็ถามดว้ ยเสยี ง ตํา่ “มดื แลว้ อาจจะไมค่ อ่ ยปลอดภัย เดย๋ี วผมใหเ้ ซยี วซไู่ ปรับ คณุ คณุ อยทู่ ไี่ หน” เซยี วซจู่ ะเต็มใจมารับตนเองหรอื หานมจู่ อื่ ลม้ เลกิ ความคดิ ทจ่ี ะ ไปลานจอดรถ ในเวลานท้ี จี่ อดรถไมม่ ใี ครอยสู่ กั คนเลย อกี อยา่ งตรงนัน้ ก็ คอ่ นขา้ งมดื ไมแ่ น่วา่ อาจจะมบี คุ คลอนั ตรายแฝงตวั อยตู่ รงนัน้ ก็ ได ้ แตเ่ ธอกไ็ มอ่ าจจะบอกกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดว้ า่ เธออยทู่ ไี่ หน หากวา่ เขารเู ้ ขา้ ครัง้ หนา้ หากไปหาเขา ทําใหเ้ ขาเจอกบั เสย่ี วหมโี่ ต ้ วจะทําอยา่ งไร ครหู่ นงึ่ หานมจู่ อ่ื ก็กําลงั คดิ วา่ ควรจะบอกทอ่ี ยกู่ บั เขาหรอื ไม่ “ทําไมเงยี บไป” เสยี งใสๆของผชู ้ ายคนนัน้ ดงั ขนึ้ มาในโทรศพั ท์ อกี ครัง้ หานมจู่ อ่ื จงึ มสี ตกิ ลับมา คดิ แลว้ คดิ อกี มซี เู ปอรม์ ารเ์ ก็ตขนาดใหญอ่ ยดู่ า้ นขา้ ง ถา้ ไปพบ ตรงนัน้ คงจะดกี วา่

เมอื่ คดิ ไดแ้ บบน้ี หานมจู่ อ่ื จงึ ไดบ้ อกชอื่ ของซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตนัน้ ไป “คณุ อยซู่ เู ปอรม์ ารเ์ กต็ หรอื ” อกี ดา้ นหนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ กร็ สู ้ กึ อะไร บางอยา่ ง จงึ ไดถ้ ามเพม่ิ เตมิ หานมจู่ อื่ สง่ เสยี งไอกระแอมออกมา พยายามทจ่ี ะปกปิด “บงั เอญิ ฉันมาซอื้ ของทซ่ี เู ปอรม์ ารเ์ ก็ต เขามาจากโรงพยาบาล ใชเ้ วลามาถงึ ตรงนกี้ ําลงั ดี ไมต่ อ้ งเสยี เวลา” “ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเยย้ หยนั “ผหู ้ ญงิ คนน…ี้ เปลยี่ นเป็ น แนวคดิ ดา้ นเวลาตงั้ แตเ่ มอื่ ไรกนั ” “ถา้ พดู มากก็ไมต่ อ้ งมาแลว้ ฉันเรยี กรถไปเองก็ได!้ ” หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ โกรธเล็กนอ้ ย “เหอะ วา่ นดิ หน่อยตอ้ งหงดุ หงดิ ดว้ ยหรอื อยา่ งนัน้ จะมคี นไปรับ หรอื ไมม่ คี ณุ กไ็ มต่ อ้ งมาแลว้ ทง้ิ ผมไวใ้ นโรงพยาบาลคนเดยี วก็ พอแลว้ ” หานมจู่ อ่ื “……”

เธอไมส่ ามารถจะเถยี งอะไรเขาไดจ้ รงิ ๆ ตอนนเี้ ขาคอื คนป่ วย ไมว่ า่ จะเรอ่ื งอะไรกต็ อ้ งยอมใหเ้ ขา! หานมจู่ อ่ื เงยี บไมพ่ ดู อะไรไปครหู่ นง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยปู่ ลายสายก็ นุ่มนวลขนึ้ “อกี ไมน่ านเขากถ็ งึ แลว้ เตรยี มรับสายแลว้ กนั ” “รแู ้ ลว้ ” หลังจากวางสาย หานมจู่ อื่ ก็หยบิ กญุ แจ และออกจากประตไู ป อาจจะเป็ นเพราะความฝันนัน้ เมอ่ื ตอนทอี่ อกไปดา้ นนอกก็เงยี บ สงัดมาก แมแ้ ตใ่ นลฟิ ตก์ ็ไมพ่ บเจอใครสกั คน ดงั นัน้ ในใจของ หานมจู่ อ่ื จงึ รสู ้ กึ หวาดกลวั เมอื่ ไปถงึ ประตขู องทพี่ ัก เพอื่ จะขา้ มผา่ นถนนเสน้ เล็กๆ แมว้ า่ ตรงนัน้ จะมไี ฟถนนสอ่ งทาง แตก่ ลบั ยังมจี ดุ มดื อยบู่ างสว่ น หานมจู่ อื่ เดนิ ไปอยา่ งเงยี บ ๆ ดวงตาคนู่ ัน้ ทง่ี ดงามมองสํารวจ ไปรอบดา้ น กลวั วา่ จะมใี ครโผลอ่ อกมาจากมมุ มดื ซวา!

ตน้ หญา้ ขยับเล็กนอ้ ย หานมจู่ อ่ื กก็ ลัวมากจนขนลกุ ไปทงั้ ตวั จากนัน้ รา่ งกายยนื นงิ่ อยตู่ รงนัน้ เหมอื นถกู สกดั จดุ ไว ้ เธอจอ้ งมองไปยังพมุ่ หญา้ ทเ่ี พงิ่ จะผา่ นมา สกั พักหนง่ึ กม็ แี มวจรจัดตวั หนงึ่ เดนิ ออกมา มันคาบลกู แมวตวั นอ้ ยเอาไวใ้ นปาก เมอื่ เห็นหานมจู่ อื่ มันกถ็ อยหลงั ไปสองสาม กา้ วอยา่ งระมดั ระวงั กลับไปซอ่ นตวั ในพงหญา้ เมอ่ื เห็นภาพแบบน้ี หานมจู่ อื่ กส็ ามารถวางใจลงได ้ ทแี่ ทก้ ็แคแ่ มว แต…่ ดลู กั ษณะของแมวตวั นแี้ ลว้ มันกําลงั ยา้ ย ลกู ของมนั อยหู่ รอื เปลา่ หานมจู่ อื่ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเดนิ เขา้ ไป เขา้ ไปใกลๆ้ เธอกย็ งิ่ ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งของแมวตวั นอ้ ย เมอื่ แมแ่ มวทค่ี าบลกู อยใู่ นปากเห็น เธอเขา้ มาใกล ้ เสยี งรอ้ งอยา่ งระมัดระวังเพอ่ื ป้องกนั ตวั กด็ งั ออกมาจากลําคอ แสดงออกใหเ้ ธอเห็น ศกั ดศิ์ รี “ไมต่ อ้ งกลวั ฉันมาดไี มไ่ ดม้ าทําอนั ตราย” หานมจู่ อ่ื หยดุ ฝี เทา้ ลง ทนั ใดนัน้ กน็ กึ บางอยา่ งขนึ้ มาได ้ เธอรบี เปิดกระตกิ เกบ็ อณุ หภมู ิ จากนัน้ กเ็ อาชนั้ บนสดุ ออกมา

ลาทเี่ ธอนงึ่ วนั น้ี เดมิ ทจี ะเอาไปใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ นิ ตอนน…ี้ กลับ ยกใหแ้ มวตวั นแี้ ลว้ “นส่ี ําหรับเธอนะ…” หานมจู่ อ่ื วางปลาเอาไวต้ รงหนา้ แมวเหมยี ว เมอ่ื แมวเหมยี วไดก้ ลน่ิ สายตากเ็ ปลง่ ประกาย มองไปยัง หานมจู่ อื่ ยังคงกลัวเล็กนอ้ ยทจ่ี ะกา้ วออกไปขา้ งหนา้ หานมจู่ อ่ื มองไปรอบดา้ น ทตี่ รงนคี้ อ่ นขา้ งเงยี บ ไมน่ ่าจะมใี คร มารบกวน ดงั นัน้ เธอจงึ ผลกั จานเขา้ ไปตรงมมุ ใหพ้ งหญา้ ปิดบงั สง่ิ เหลา่ นี้ จากนัน้ จงึ ลกุ ขน้ึ และจากไป ตอนที่ 489 แมก้ ารปรากฏตวั ของฉนั ก็เป็ นความผดิ หรอื หลังจากนัน้ เธอกไ็ ปยังซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ เมอื่ เลอื กผลไมจ้ ํานวน หนง่ึ เรยี บรอ้ ยแลว้ ก็ออกมาพบกบั รถของเซยี วซู่ เมอ่ื เห็นเซยี วซกู่ วกั มอื เรยี กเธอ หานมจู่ อ่ื ก็เดนิ เขา้ ไป จากนัน้ ก็ขน้ึ ไปนั่งบนรถเพอื่ ไปโรงพยาบาล

ระหวา่ งทาง เซยี วซลู่ งั เลทจ่ี ะพดู และกห็ ยดุ ลง แตเ่ มอ่ื มองดู สงิ่ ของทเ่ี ธอเตรยี มมา กลับพดู อะไรไมอ่ อกสกั คําเดยี ว จนกระทั่งมาถงึ ประตโู รงพยาบาล ขณะทหี่ านมจู่ อื่ กําลังเตรยี ม จะเปิดประตลู งออกไปจากรถ เซยี วซกู่ ห็ ยดุ เรยี กเธอไว ้ “คณุ คณุ Shelly” ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื จงึ หยดุ ขยบั มอื จากนัน้ ก็เงยี บไปครู่ หนง่ึ แลว้ คอ่ ยๆหนั กลับมา “พดู สิ ฉันเห็นคณุ กลนั้ มาตลอดทางแลว้ ” เธอพดู อยา่ งน้ี เซยี วซกู่ ห็ นา้ แดงขนึ้ มาชวั่ คราว เลยี รมิ ฝี ปาก ของตนเองอยา่ งเกอ้ เขนิ แตเ่ มอ่ื นกึ ถงึ คณุ ชายเย่ เขาจงึ รบี พดู ออกไป “คณุ ยงั รักคณุ ชายหรอื เปลา่ ” เพยี งประโยคเดยี ว ก็ทําใหห้ านมจู่ อื่ ตกตะลงึ อยกู่ บั ที่ เธอคดิ ถงึ เรอ่ื งราวมากมายทเี่ ซยี วซอู่ าจจะพดู กบั เธอ กลบั คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะพดู ประโยคนอี้ อกมา

ยงั รักเขาไหมงัน้ หรอื “ผมพดู ตามตรง คณุ ชายเยใ่ หผ้ ม…เรยี กคณุ วา่ คณุ นายนอ้ ย” หานมจู่ อ่ื “……” “ดงั นัน้ ผมจงึ อยากจะถามแทนคณุ ชายเยว่ า่ คณุ ยังรักเขาหรอื เปลา่ ” บรรยากาศเงยี บลงไป ไมม่ เี สยี งใดๆอยชู่ ว่ั ขณะหนง่ึ สกั พักใหญ่ หานมจู่ อื่ ก็คอ่ ยๆหันกลับมา สายตาจับจอ้ งไปยงั เซยี วซู่ “เซยี วซ”ู่ เธอเรยี กชอ่ื เขา “เรอื่ งทคี่ ณุ ทําใหฉ้ ันในตอนนัน้ ฉัน ยังจําไวใ้ นใจ ฉันรวู ้ า่ ตอนนัน้ คณุ ดแู ลฉันดมี าก ฉันรดู ้ ว้ ยวา่ คณุ อยากจะใหฉ้ ันเป็ นคณุ นายนอ้ ยสองของเยโ่ มเ่ ซนิ แตม่ ันผา่ นไป หา้ ปีแลว้ จากทค่ี ณุ พดู กบั ฉัน ไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยอกี ตอ่ ไปแลว้ เป็ นแคค่ นแปลกหนา้ คนหนงึ่ ” ในใจของเซยี วซถู่ กู หานมจู่ อื่ วเิ คราะหอ์ อกมาจนหมดสน้ิ ครู่ หนง่ึ เขากก็ ม้ ศรี ษะลงดว้ ยความลําบากใจ

“สง่ิ เหลา่ นเี้ ป็ นเรอ่ื งปกตขิ องมนุษย์ เป็ นเรอื่ งปกตทิ ค่ี ณุ จะมี ความคดิ แบบน้ี แตก่ ็เชน่ เดยี วกนั …อารมณใ์ นใจของฉันก็ เหมอื นกบั คณุ ” ไดย้ นิ แบบนี้ เซยี วซกู่ ็เงยหนา้ ขนึ้ “ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ คดิ กบั ฉัน กแ็ คค่ นแปลกหนา้ ” “อยา่ งนัน้ คณุ …” เซยี วซไู่ มค่ อ่ ยอยากจะเชอ่ื อา้ รมิ ฝี ปาก เล็กนอ้ ย “คณุ หมายถงึ คณุ ไมไ่ ดช้ อบคณุ ชายเยแ่ ลว้ หรอื ” หานมจู่ อ่ื หนั ศรี ษะไป สายตาจอ้ งมองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง “หลายเรอื่ งราว เมอ่ื เวลาผา่ นไป ก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งไปยดึ ตดิ ให ้ มาก” เวลาเป็ นยาทดี่ จี รงิ ๆ ตอนแรกคดิ วา่ …ไมค่ ดิ วา่ ตนเองจะผา่ น ชว่ งเวลานัน้ มาได ้ แตไ่ มค่ าดคดิ วา่ เพยี งพรบิ ตาก็ผา่ นมาหา้ ปี แลว้ อกี อยา่ งเธอ…แมว้ า่ จะมคี ลนื่ ลกู ใหญถ่ าโถมเขา้ มาในใจเมอ่ื ได ้ เจอกบั เขา แตม่ นั คงจะไมเ่ หมอื นเดมิ อกี ตอ่ ไป จะตอ้ งเป็ นผชู ้ ายคนน้ี

นกึ ถงึ สงิ่ นี้ หานมจู่ อ่ื ก็ยมิ้ เล็กนอ้ ย “นายคดิ วา่ ตอนนฉ้ี ันพัวพันกบั คณุ ชายเยข่ องนายหรอื เซยี วซู่ ตอนนเ้ี ขาชว่ ยฉันไว ้ ดงั นัน้ ฉันจงึ ตอ้ งรับผดิ ชอบดแู ลเขา อกี อยา่ งเขาก็เป็ นลกู คา้ ของฉัน นายวางใจเถอะ รอใหแ้ ผลเขา หายดี และตอบแทนเขาเสร็จสน้ิ แลว้ ฉันกจ็ ะเป็ นคนออกหา่ ง จากเขาเอง และจะกลายเป็ นคนแปลกหนา้ ไป ดงั นัน้ นายไม่ ตอ้ งกงั วลวา่ ฉันจะทํารา้ ยอะไรคณุ ชายเย”่ ไดย้ นิ สงิ่ นี้ เซยี วซกู่ ็เขา้ ใจความหมายของหานมจู่ อ่ื เขาพดู อยา่ งกดั ฟัน “แลว้ คณุ ยังรไู ้ หมวา่ ไมว่ า่ ตอนนค้ี ณุ จะทํา อะไร ก็ลว้ นแตจ่ ะทํารา้ ยคณุ ชายเย่ ตงั้ แตว่ นั แรกทค่ี ณุ ปรากฏ ตวั อยตู่ อ่ หนา้ ของคณุ ชายเย่ การบาดเจ็บนี้ก็ถกู กําหนดไวแ้ ลว้ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็นง่ิ ไปครหู่ นงึ่ จากนัน้ ไมน่ านเธอกม็ อง ไปยังเซยี วซอู๋่ ยา่ งขมกุ ขมวั “แลว้ ยงั ไง นายหมายถงึ …แมก้ ารปรากฏตวั ของฉันกเ็ ป็ น ความผดิ หรอื ” เซยี วซู่ “ผม…”

ถกู หานมจู่ อ่ื มองดว้ ยสายตาเชน่ นี้ เซยี วซกู่ ็รสู ้ กึ วา่ ตนเองทํา อะไรผดิ ไป จงึ ไดแ้ ตม่ องออกไป พดู ดว้ ยเสยี งตํา่ “ผมไมไ่ ด ้ หมายความวา่ อยา่ งนัน้ ” “งัน้ นายหมายความวา่ อยา่ งไร” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เล็กนอ้ ย สายตาไร ้ ซง่ึ ความอบอนุ่ ไมท่ ันรอใหเ้ ซยี วซปู่ รปิ าก หานมจู่ อ่ื กพ็ ดู ขน้ึ มา กอ่ น “เอาละ่ จรงิ ๆฉันก็รวู ้ า่ นายหมายถงึ อะไร แตน่ ายไม่ สามารถจะเปลยี่ นวถิ กี ารกระทําของฉันตอนนไี้ ด ้ ฉันเพงิ่ จะบอก คณุ ไป สง่ิ ทฉี่ ันตอ้ งการจะทําในตอนนี้ รอใหฉ้ ันทําทกุ อยา่ งให ้ เสร็จสน้ิ ฉันก็จะออกหา่ งจากเขาเอง นายไมต่ อ้ งกงั วลไปหรอก วนั นขี้ อบคณุ มากทม่ี าสง่ ฉัน ฉันขอตวั เขา้ ไปกอ่ น” พดู จบ ไมท่ นั รอใหเ้ ซยี วซพู่ ดู อะไร หานมจู่ อ่ื กผ็ ลักเปิดประตู แลว้ ลงจากรถ เธอไมใ่ หโ้ อกาสเซยี วซไู่ ดป้ รปิ ากพดู อะไรอกี และเซยี วซกู่ ไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เขาแคอ่ ยากรวู ้ า่ ตอนนห้ี านมจู่ ื่ อคดิ อะไรอยู่ สดุ ทา้ ยแลว้ การทท่ี ัง้ สองคนมาพัวพันกนั อกี มนั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งดเี ลย เธอพดู ถกู ผา่ นมาตงั้ หลายปีแลว้ เรอื่ งราวหลายอยา่ งก็เลอื น รางไปแลว้

แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ทําไมเขาถงึ …ยังดอื้ ยดึ ตดิ อะไรขนาดนัน้ การแตง่ งานไดร้ ับการยนื กรานปฏเิ สธ หา้ ปี แลว้ ทยี่ งั คงรอเธอมา ตลอด แตเ่ ธอละ่ เธอไมเ่ หมอื นเดมิ อกี ตอ่ ไป หานมจู่ อ่ื ถอื กระตกิ เก็บอณุ หภมู เิ ขา้ ไปในหอ้ งผปู ้ ่ วย เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั รอเธออยู่ กําลังนอนควํา่ หนา้ กอดหมอนสองสามใบอยู่ ตรงนัน้ และหนง่ึ วนั ทเ่ี ธอไมอ่ ยู่ กไ็ มร่ วู ้ า่ ใครเป็ นเอาเกา้ อต้ี วั หนงึ่ มาให ้ เขา ซง่ึ ดเู หมอื นจะเป็ นการปรับแตง่ อยา่ งพเิ ศษมาเพอื่ เขา มี หมอนสองสามใบรองอยขู่ า้ งหนา้ จากนัน้ เขาก็สามารถจะนอน ควํา่ ลงตรงนัน้ ได ้ มองดแู ลว้ นุ่มสบายมาก หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ อ่ี ยากจะลบู สมั ผัสมนั แตเ่ ธอยังตอ้ งเอากระตกิ เกบ็ อณุ หภมู ไิ ปวางไวบ้ นโตะ๊ กอ่ น จากนัน้ ก็มองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยกศรี ษะขนึ้ จากหมอน

สายตาของเขาดขี น้ึ กวา่ เมอ่ื ตอนกลางวนั นดิ หน่อย แมว้ า่ สหี นา้ ยังดซู ดี เซยี วอยกู่ ต็ าม แตด่ วงตาของเขากลบั เปลง่ ประกาย ดู แลว้ เหมอื นจะมแี สงสวา่ งเวลาทม่ี องไปยังเธอ “มาแลว้ หรอื ” แสงประกายในดวงตาของเขาทําใหห้ านมจู่ อื่ ตกตะลงึ พยกั หนา้ เบาๆ “อมื้ วนั นคี้ ณุ เป็ นอยา่ งไรบา้ ง แผลดขี นึ้ บา้ งไหม” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร เพยี งแตเ่ อามอื กวกั เรยี กเธอ บง่ บอกให ้ เธอเดนิ เขา้ ไป หานมจู่ อ่ื ไมร่ วู ้ า่ เขาตอ้ งการทําอะไร เขาตดิ โทรศพั ทไ์ วก้ บั ตนเอง เธอจงึ เดนิ เขา้ ไป “มอี ะไรหรอื ” เพง่ิ มคี ําพดู ออกจากปาก ขอ้ มอื ของเธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ จับเอาไว ้ จากนัน้ กอ่ นทจ่ี ะมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบสนอง เยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ดทา้ ยทอย ของเธอลงและจบู เธอ “?” หานมจู่ อื่ เบกิ ตากวา้ งดว้ ยความตกใจ เธอไมไ่ ดพ้ บเจอกบั สภาพการณแ์ บบนม้ี านานแลว้ เธอถกู จบู หรอื

รมิ ฝี ปากทนี่ ุ่มนวลของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหร้ สู ้ กึ หนาวเหน็บเล็กนอ้ ย ไดส้ มั ผัสเพยี งครัง้ เดยี วแลว้ ปลอ่ ยออก ราวกบั กลัวการปฏเิ สธ ของเธอ เมอ่ื หานมจู่ อ่ื แสดงปฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั แบบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กน็ อน กลับไปแลว้ “นาย!” หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งอยา่ งหงดุ หงดิ ยกมอื ขน้ึ เพอื่ จะตเี ขา เยโ่ มเ่ ซนิ จงใจแสดงอาการนอ้ ยใจ “แตฉ่ ันเป็ นคนป่ วย” หานมจู่ อื่ “……” “คณุ ถามผมไมใ่ ชห่ รอื วา่ อาการบาดเจ็บแผลดขี น้ึ หรอื เปลา่ ถา้ ไดจ้ บู สกั นดิ กค็ งจะดขี นึ้ ” หานมจู่ อื่ หวั เราะเยย้ “จรงิ หรอื อยา่ งนัน้ อยากจะออกจาก โรงพยาบาลหรอื เปลา่ แคอ่ อกจากโรงพยาบาลไปรักษาเอง ไหมละ่ ”

เธอพดู ออกไปดว้ ยความโกรธเล็กนอ้ ย แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ แลว้ กลับตรงกบั เจตนาของเขา “ถา้ คณุ เต็มใจเป็ นผดู ้ แู ลสว่ นตวั ของ ผมละก็ อยา่ งนัน้ กย็ นิ ดเี ป็ นอยา่ งมาก” “อยา่ แมแ่ ตจ่ ะคดิ ” หานมจู่ อ่ื กลอกตามองเขา จากนัน้ ก็ลกุ ขนึ้ ถอยไป ยนื่ มอื ขน้ึ เชด็ รมิ ฝี ปาก “ดสู ิ คณุ ไมเ่ ต็มใจ และไมใ่ ชว่ า่ ผมไมอ่ ยากออกจาก โรงพยาบาล” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกรมิ ฝี ปากของเขา ทําทา่ ทาง เหมอื นกบั จะเลอื กเลย่ี งไมไ่ ด ้ เจา้ คนเลวน่ี หานมจู่ อื่ ดา่ เขาอยใู่ นใจ จากนัน้ กห็ นั กลับไปเปิดกระตกิ เก็บ อณุ หภมู ิ ก็เห็นวา่ ขา้ งในมเี พยี งขา้ วตม้ เปลา่ ทันใดนัน้ เธอก็รสู ้ กึ วา่ กอ่ นหนา้ นท้ี ไี่ ดเ้ อาปลานงึ่ ใหก้ บั แมวจรจัดเป็ นทางเลอื กท่ี ถกู ตอ้ งแลว้ จรงิ ๆ ตอนท่ี 490 หนาวสน่ั ไปทงั้ ตวั

หนั ตวั กลับ หานมจู่ อ่ื เทโจ๊กลงในชามแลว้ นําไปวางไวต้ รงหนา้ เขา “อาหารเย็นของนาย” เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ตรยี มทอ้ งใหว้ า่ งเพอื่ รออาหารทเี่ ธอทํา แต่ สดุ ทา้ ยกลับกลายเป็ นเพยี งแคโ่ จ๊กเปลา่ หนง่ึ ชามจงึ ทําให ้ บางครัง้ กร็ สู ้ กึ นอ้ ยใจ “แคน่ ห้ี รอื ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ อยา่ งมเี ลศนัย “ไมโ่ อเคหรอื ตอนนนี้ ายบาดเจ็บ ขนาดนี้ กนิ ไดแ้ ตอ่ าหารออ่ นเบาๆเทา่ นัน้ มโี จ๊กเปลา่ ๆกนิ ก็ ใชไ้ ดแ้ ลว้ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะขมวดควิ้ “เมอื่ คนื นจ้ี ําไดว้ า่ คณุ ไมไ่ ดเ้ อามาแคโ่ จ๊กเปลา่ นะ” “เมอื่ วานก็คอื เมอ่ื วาน วนั นก้ี ค็ อื วันนี้ จะเอามาปนเปกนั ได ้ อยา่ งไร” พดู จบ หานมจู่ อื่ ก็น่ังลงบนเกา้ อด้ี า้ นขา้ ง การกระทํา ตา่ งๆดอู ดึ อดั ไมพ่ อใจ เยโ่ มเ่ ซนิ ชําเลอื งมองเธอ จากนัน้ ก็มองไปยังโจ๊กเปลา่ ในชาม แลว้ ยม้ิ อยา่ งทําอะไรไมไ่ ดอ้ ยใู่ นใจ

ดเู หมอื นวา่ ผหู ้ ญงิ คนนค้ี งจะทําโจ๊กเปลา่ มาใหเ้ ขาทานจรงิ ๆ “โจ๊กนเ่ี ธอเป็ นคนทําเองหรอื ” เขาถาม หานมจู่ อื่ พดู ออกไปอยา่ งเย็นชา “ไมใ่ ช่ ซอ้ื มาจากขา้ งทาง” จะเป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชว่ า่ จะดไู มอ่ อก โจก๊ ทซ่ี อื้ ตามขา้ งทาง สขี องเมล็ดขา้ วและรสชาตไิ มเ่ หมอื นแบบน้ี ผหู ้ ญงิ คนนจ้ี งใจทจ่ี ะแข็งกระดา้ งกบั เขา เพราะอะไรหรอื หรอื เป็ นเพราะการจบู เมอ่ื กนี้ ้ี เหอ รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ แฝงดว้ ยรอยยม้ิ ถอื ชามดว้ ยมอื ขา้ ง หนง่ึ แลว้ นําโจ๊กเขา้ ปาก แมว้ า่ จะเป็ นโจ๊กเปลา่ แตเ่ ขากลับรสู ้ กึ ดมื่ ดํา่ กบั รสชาติ อยา่ งนอ้ ย ผหู ้ ญงิ คนนกี้ ็เขา้ ครัวเพอ่ื เขาดว้ ยตนเอง และยงั ได ้ จัดสง่ ดว้ ยตนเองอกี นํ้าใจน้ี กเ็ พยี งพอแลว้

หานมจู่ อื่ น่ังลงดา้ นขา้ ง เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ กําลังทานโจ๊กโดยไมพ่ ดู อะไรสกั คํา และยังไมเ่ หลอื ไวส้ กั หยด เธอเรมิ่ จะสงสยั อะไรใน ชวี ติ นดิ หน่อย เพราะสําหรับตวั เธอเอง ถา้ ใหเ้ ธอตอ้ งกนิ โจ๊กเปลา่ ก็คงจะกนิ ไม่ ลง เธอคงจะตอ้ งหาอะไรอยา่ งอน่ื มาใหช้ ว่ ยในการกนิ เชน่ อาหารเครอ่ื งเคยี งตา่ งๆ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั … เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ ก็ผอมอยแู่ ลว้ แลว้ ยงิ่ มาบาดเจ็บครัง้ น้ี ทําใหเ้ ขา ยง่ิ ดผู อมลงอกี อยา่ งเห็นไดช้ ดั และเธอกลับใหเ้ ขากนิ เพยี งโจ๊ก เปลา่ ในตอนนอ้ี กี เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี กนิ โจ๊กนัน้ จนหมด ทนั ใดนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองทําเกนิ ไปแลว้ เขาไดร้ ับบาดเจ็บเพราะเธอ เมอื่ คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื ก็ไอขน้ึ เบาๆและลกุ ขนึ้ ยนื “นาย ตอ้ งการกนิ ผลไมส้ กั หน่อยไหม ฉันเพง่ิ จะซอ้ื มาเลย” เขาซอ้ื ผลไมน้ ดิ หน่อยมาจากซเู ปอรม์ ารเ์ กต็

“ตอนนห้ี รอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลง หานมจู่ อื่ รดู ้ วี า่ เขาเพงิ่ จะกนิ โจ๊กเสร็จ ตอนนไ้ี มเ่ หมาะสมจรงิ ๆ อกี อยา่ งผลไมม้ ฤี ทธเิ์ ย็น ดี ทสี่ ดุ ควรจะกนิ ตอนกลางวนั เธอมองออกไปดว้ ยความรําคาญนดิ หน่อย ไมไ่ ดพ้ ดู คยุ อะไร กบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี ในหอ้ งผปู ้ ่ วยไดต้ กอยใู่ นความเงยี บสงัด หานมจู่ อื่ ไมร่ วู ้ า่ จะพดู อะไรกบั เขา เยโ่ มเ่ ซนิ นอนควํา่ อยตู่ รงนัน้ อยา่ งเงยี บๆ เธอหนั กลับมามองเขา พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ คยดสู งู ใหญต่ ระหงา่ น ตอนนดี้ เู หมอื นกบั เด็กนอ้ ย ดแู ลว้ น่าเอ็นดสู งสาร หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปาก ละสายตากลบั มาแลว้ หลับตาลง เธอจะใจออ่ นไมไ่ ด ้ จะรสู ้ กึ สงสารเพราะเขาบาดเจ็บไมไ่ ด ้ เป็ นเขาทอ่ี าสาเอง ใช…่ อยา่ งนัน้ แหละ หานมจู่ อื่ น่ังอยพู่ ักหนงึ่ จากนัน้ กเ็ ดนิ ไปปิดประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย หลงั จากเก็บกวาดทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ย กห็ าเตยี งเล็ก ๆมานอนลง

พักผอ่ นทตี่ รงนัน้ อยา่ งไรกต็ ามเธอกค็ ดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มเี กา้ อต้ี วั นัน้ คนื นก้ี น็ อนควํา่ อยตู่ รงนัน้ กไ็ ดแ้ ลว้ และเธอก็ตอ้ งการจะนอนเป็ นเพอื่ นอยตู่ รงนี้ พรงุ่ นตี้ อ้ งออกไป แตเ่ ชา้ ใครจะรวู ้ า่ หลังจากนอนลงไดไ้ มน่ าน ก็ไดย้ นิ เสยี งหายใจของเย่ โมเ่ ซนิ “ผหู ้ ญงิ โง”่ หานมจู่ อื่ “……” กําลังเรยี กใครวา่ ผหู ้ ญงิ โง่ “คนื นค้ี ณุ ไมม่ านอนเป็ นเพอ่ื นผมแลว้ หรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ หนั ศรี ษะไป มองไปยงั ทศิ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ “นายพดู วา่ อะไรนะ ใครจะนอนกบั นาย” “คณุ ไง” เมอื่ เห็นวา่ เธอจอ้ งมองมา เยโ่ มเ่ ซนิ มมุ ปากของเยโ่ ม่ เซนิ ปรากฏสว่ นโคง้ ของรอยยมิ้ “เมอ่ื คนื คณุ ใหผ้ มยมื นอนบนขา ไมใ่ ชห่ รอื คนื น…้ี ”

คณุ อยา่ แมแ้ ตจ่ ะคดิ ขาของฉันชามาทงั้ วัน แทบจะเดนิ ไปไหน ไมไ่ ดด้ ว้ ยซ้ํา ตวั คณุ กเ็ จ็บหลังไปแลว้ ยังอยากจะใหฉ้ ัน กลายเป็ นคนพกิ ารไปกบั คณุ หรอื ” หานมจู่ อ่ื พดู ออกไปอยา่ ง รวดเร็ว รอยยม้ิ ในดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดจ้ างหายไป “แลว้ ยังไง ก็ แคน่ อนหนุนขา ชาก็ชาไมน่ าน แบบนไ้ี มไ่ ดห้ รอื ” “ฉันไมต่ อ้ งการ วันนฉี้ ันตอ้ งการนอนตรงน”้ี หานมจู่ อื่ ชไี้ ปยงั เตยี งเล็ก ๆของตนเอง จากนัน้ ชไี้ ปยังเบาะดา้ นหนา้ ของเขา “อกี อยา่ งนายก็ใหค้ นมาทําเจา้ นใ่ี หน้ ายแลว้ สะดวกกวา่ ขาของ ฉันตงั้ เยอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปยงั เกา้ อต้ี รงหนา้ เขา จู่ ๆก็รสู ้ กึ ขดั ตาขนึ้ มา แตเ่ มอ่ื คดิ อยา่ งรอบคอบ เธอยนิ ดมี านอนอยเู่ ป็ นเพอื่ นขา้ งเตยี ง ก็ไมเ่ ลวแลว้ เขาจะขอมากมายกวา่ นเี้ พอ่ื อะไร นอกจากนเี้ มอื่ คนื เธอก็ตอ้ งมอี าการชาทข่ี า วันนใ้ี หเ้ ธอหลับ พักผอ่ นใหส้ บายดกี วา่ ในหอ้ งผปู ้ ่ วยก็เงยี บลง

หานมจู่ อ่ื เห็นวา่ เขาหยดุ พดู ไป กค็ ดิ ในใจวา่ เขาคงจะนอนหลบั แลว้ จากนัน้ จงึ เอนตวั นอนและหลับตาลง คงจะเป็ นเพราะนอนไปมากในตอนกลางวนั ชว่ งเวลานจี้ งึ ไม่ รสู ้ กึ งว่ งเลย ความคดิ ในหวั เรมิ่ ชดั เจนขนึ้ และยงิ่ มสี ตมิ ากขน้ึ ยง่ิ ทําใหน้ กึ ถงึ ฝันรา้ ยเมอ่ื ตอนบา่ ย หานมจู่ อ่ื พลกิ ตวั เพยี งแคห่ นั ไปทศิ ทางประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย วนิ าทตี อ่ มา เธอกลบั ตวั แข็งทอื่ ไปทงั้ ตวั เป็ นเพราะทป่ี ระตหู อ้ งผปู ้ ่ วย มคี นยนื อยอู่ ยา่ งเห็นไดช้ ดั และคนคนนัน้ … ดวงตาสองคไู่ ดส้ บตากนั ในอากาศ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เยอื กเย็นไป ทงั้ ตวั ซวา—— หลงั จากคนคนนัน้ ไดเ้ ห็นดวงตาของเธอ ก็หายไปจากประตู หอ้ งผปู ้ ่ วยอยา่ งรวดเร็ว

หานมจู่ อื่ นอนอยทู่ นี่ ั่นอยา่ งเย็นชา นง่ิ เหมอื นกบั ศพ หนง่ึ วนิ าที สองวนิ าที สามวนิ าท…ี หานมจู่ อื่ พลกิ ตวั และลกุ ขน้ึ จากเตยี ง ลงจากเตยี งอยา่ งรวดเร็ว และเดนิ ไปทป่ี ระตู มอื เพง่ิ จะเปิดประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย คําถามของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดงั มาจาก ดา้ นหลงั “คณุ จะทําอะไร” ไดย้ นิ เสยี งนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็รบี หนั กลับมา พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลัง จอ้ งมองเธออยา่ งแผว่ เบา หานมจู่ อื่ “คณุ เห็นหรอื เปลา่ ” “อะไรหรอื ” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เผยใหเ้ ห็นสที ไ่ี มส่ ามารถ เขา้ ใจได ้ “คณุ ไมเ่ ห็นหรอื ” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ เดนิ ออกไปอยา่ งไม่ สนใจเยโ่ มเ่ ซนิ ในทสี่ ดุ กพ็ บวา่ ทางเดนิ ของโรงพยาบาลนัน้ วา่ ง เปลา่ ไมม่ ใี ครสกั คนเดยี ว เธอมองผดิ ไปหรอื เปลา่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฝ่ ายตรงขา้ มจะวง่ิ เร็วขนาดนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร

แต…่ แววตาทดี่ โู กรธแคน้ เมอื่ กนี้ ี้ เห็นชดั วา่ คอื … หานมจู่ อ่ื นกึ ถงึ ความฝันเมอ่ื บา่ ยวันนัน้ อกี ครัง้ กร็ สู ้ กึ หนาวไป ทงั้ ตวั ใชเ่ ธอหรอื เปลา่ ตอ้ งเป็ นเธอแน่เลย ตอนนเ้ี ธออยใู่ น โรงพยาบาลนหี้ รอื เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื ก็คดิ อยากจะออกไปอกี ครัง้ เสยี ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ กด็ งั ขนึ้ มาจากขา้ งหลังอกี ครัง้ “สรปุ วา่ คณุ มอง อะไรหรอื ” เสยี งนัน้ คอ่ นขา้ งใกล ้ หานมจู่ อ่ื หนั กลับมาพบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขนึ้ จากเตยี งเดนิ ตรงมายังตนเอง เมอ่ื นกึ ขน้ึ ถงึ วา่ การเคลอื่ นไหวอาจจะทําใหบ้ าดแผลไดร้ ับ กระทบกระเทอื น หานมจู่ อื่ จงึ ไดแ้ ตพ่ ดู วา่ “นายรบี กลบั ไปนั่ง เลย ไมใ่ ชเ่ รอื่ งของนาย” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แน่น เป็ นเพราะสงั เกตเห็นใบหนา้ ทซี่ ดี เซยี ว ของเธอ ดเู หมอื นจะพบเจอกบั เรอ่ื งทไี่ มส่ ามารถแกไ้ ขได ้

“คณุ มองเห็นอะไรหรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองไปยังดวงตาของเธอ ถามออกไปอยา่ งจรงิ จัง หานมจู่ อื่ “……” เธอตะลงึ ไปชวั่ ขณะ จากนัน้ ไมน่ านก็พดู ขนึ้ วา่ “หลนิ ชงิ ชงิ ” เมอ่ื ไดย้ นิ ชอื่ ของ หลนิ ชงิ ชงิ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กม็ ดื ลง เล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็กา้ วไปขา้ งหนา้ และยนื่ มอื ออกไปเพอื่ ดงึ ตัว หานมจู่ อ่ื เขา้ มาในหอ้ งผปู ้ ่ วย สว่ นตนเองกเ็ ดนิ ออกไปดรู อบๆ ตอนที่ 491 อยา่ ผลกั ไสฉนั ใหค้ นอน่ื หลนิ ชงิ ชงิ ？ ระเบยี งทางเดนิ ทว่ี า่ งเปลา่ นัน้ ไมม่ แี มแ้ ตเ่ งาของคนสกั คน หานมจู่ อ่ื กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองเอาไว ้ เธอมองเหมอ่ ไปยงั ทา้ ยทอยของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาคงไมท่ จี่ ะไมเ่ ชอื่ เธอหรอกมงั้ ?

ในขณะทค่ี ดิ อยนู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดก้ ลา่ วอะไรอกี แตเ่ ขากลับไป ยงั หอ้ งผปู ้ ่ วยแทน หลงั จากนัน้ ก็ยน่ื มอื ไปปิดประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย พรอ้ มกบั ลากหานมจู่ อื่ ใหเ้ ดนิ เขา้ ไปดว้ ย หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ หวั รอ้ นเล็กนอ้ ย เขาไมพ่ ดู ไมจ่ าแบบนแ้ี ลว้ จะได ้ อะไรขน้ึ มา? เธออยากจะสะบดั มอื ของเขาออก แตเ่ ธอก็นกึ ถงึ แผลตรงหลงั ของเขาเลยยอมแพ ้ แลว้ อดทนเอาไวพ้ รอ้ มถามวา่ “วา่ ไง? นาย ไมเ่ ชอ่ื ฉันใชไ่ หม?” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ชายตตามองเธอแวบหนง่ึ พรอ้ มพดู กบั หวั เราะเสยี งตํา่ “ฉันจะไมเ่ ชอ่ื เธอไดย้ ังไง? ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ จะ ไมเ่ ชอื่ ใครหนา้ ไหนก็ตาม แตฉ่ ันกไ็ มม่ ที างทจ่ี ะไมเ่ ชอื่ เธอ” แลว้ ตอนนัน้ ทเี่ ธอใหเ้ ขามาเจอกบั เธอสกั ครัง้ แลว้ รับฟังเธอ อธบิ าย ทําไมเขาไมย่ อมมาเจอ? คําวา่ ไอค่ นโกหกเกอื บหลดุ ออกมาจากปาก ทา้ ยทสี่ ดุ หานมจู่ อื่ กย็ ังคงทนเอาไว ้ เธอรสู ้ กึ วา่ ตอนนตี้ วั เองอดทนเกง่ จรงิ ๆ จนแทบจะกลายเป็ น นนิ จาเตา่ แลว้

พอนกึ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ หนั หลังกลับ ไมไ่ ดม้ องดวงตาของเย่ โมเ่ ซนิ อกี แตก่ ลบั พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชาวา่ “แลว้ นายลากฉัน เขา้ มาทําไม? ถา้ หากวา่ เธออยใู่ นนจี้ รงิ ฉันอาจจะหาเธอเจอก็ ได”้ “หาเจอแลว้ ยังไงตอ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามกลบั “อะไร?”หานมจู่ อ่ื เบกิ ตากวา้ ง เหมอื นไมค่ าดคดิ วา่ เขาจะถาม แบบนอี้ ยา่ งนัน้ แหละ “ฉันถามเธออยนู่ ะ หาเจอแลว้ ยงั ไงตอ่ ? ตอนนก้ี ็ดกึ มากแลว้ ดว้ ย เธอคดิ วา่ เขาจะมาทน่ี อ่ี ยา่ งไมม่ ปี ่ีไมม่ ขี ลยุ่ หรอ? วนั นัน้ ท่ี สง่ั สอนไปยังไมท่ ําใหเ้ ธอตนื่ อกี หรอื ไง? หรอื วา่ ……”เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เนน้ ชดั เจนทลี ะคํา “วันนัน้ ทฉ่ี ันบงั เธอจากนํ้ากรด แลว้ ให ้ เธอปลอดภยั อยแู่ บบนี้ เพราะฉะนัน้ เธอไมร่ ถู ้ งึ ความอันตราย อะไรเลย คดิ วา่ ตวั เองปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เขาเมอ่ื ไหรก่ ็ไดห้ รอ ไม่ กลัวโดนน้ํากรดสาดอกี รอบหรอื ไง?” หานมจู่ อ่ื เบกิ ตากวา้ งอยา่ งไมน่ ่าเชอื่ “นายหมายความวา่ ยังไง? นายกําลงั ใสร่ า้ ยฉัน?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธ แตก่ ไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไร

หานมจู่ อื่ เหมอื นกบั รสู ้ กึ วา่ ตลก พดู ขน้ึ หลงั ผา่ นไปไมน่ าน “แลว้ นานยคดิ วา่ เรอื่ งมันกลายเป็ นแบบนไี้ ดเ้ พราะอะไรหละ่ ?” สหี นา้ ของเขาไรอ้ ารมณ์ ยังคงเงยี บและไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เหมอื นเดมิ แตห่ านมจู่ อ่ื กลบั มองเขาอยนู่ ง่ิ ๆ “ถา้ ไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะนาย ฉันก็ คงไมเ่ ขา้ ไปยงุ่ กบั ผหู ้ ญงิ ทน่ี ่ากลัวแบบนหี้ รอก นายเดทกบั เธอ ดๆี ก็ไดแ้ ลว้ ไหม ทําไมตอ้ งลากมาถงึ ฉันดว้ ย? แลว้ ยงั มา ตอ่ ตา้ นฉันอกี ตอนนน้ี ายกําลงั ใชอ้ ารมณก์ บั ใครอย?ู่ ” “……ฉันไมไ่ ดช้ อบเขา ทําไมตอ้ งเดทกบั เขาดว้ ย?” “นายไมช่ อบเธอ นายเดทกบั เธอกค่ี รัง้ แลว้ ? เยโ่ มเ่ ซนิ นาย กําลงั ลอ้ เลน่ กบั ฉันอยหู่ รอื ไง?”หานมจู่ อื่ เรม่ิ หงดุ หงดิ เล็กนอ้ ย คําพดู เรมิ่ จะไรเ้ หตผุ ลขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ เรมิ่ จะโมโหขน้ึ มา หรอื บางทเี ขาอาจจะแคอ่ ยาก อธบิ ายใหเ้ ธอฟัง ทนั ใดนัน้ ก็ยน่ื มอื ไปจับขอ้ มอื ของเธอเอาไว ้ และพดู อยา่ งเย็นชา “แลว้ ทฉี่ ันเดทกบั เขามาหลายรอบเธอไมร่ ู ้ วา่ เพราะอะไรหรอ? ถา้ ฉันจําไมผ่ ดิ เธอก็อยดู่ ว้ ยทกุ ครัง้ ไมใ่ ช่ หรอื ไง?”

หานมจู่ อ่ื “……” เธอนง่ิ ไปสกั พักกอ่ นจะสะบัดมอื เยโ่ มเ่ ซนิ ออกจากขอ้ มอื ของ เธอ “น่ันมนั ในสถานการณท์ ฉี่ ันไมร่ เู ้ รอื่ ง ถา้ ฉันรวู ้ า่ นายอยู่ ฉันไมม่ ี ทางไปแน่นอน” “จรงิ หรอ?”เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งเย็นชา “ถงึ เธอจะไมร่ ู ้ เธอก็ ไปมาแลว้ แลว้ ตอนนเ้ี ธอก็ดแู ลฉันอยใู่ นหอ้ งผปู ้ ่ วยของฉัน มจู่ อ่ื เธอไมค่ ดิ วา่ เรอื่ งทงั้ หมดมนั ไมไ่ ดเ้ ป็ นไปตามทเ่ี ธอคดิ เอาไว ้ หรอ?” ประโยคนีท้ ําใหส้ หี นา้ ของหานมจู่ อ่ื เปลย่ี นไดส้ ําเร็จ เขาพดู ไมผ่ ดิ เรอ่ื งราวทกุ อยา่ งไมไ่ ดเ้ ป็ นไปตามทหี่ านมจู่ อื่ คดิ เอาไว ้ แตก่ ลับเบย่ี งเบนไปจากสงิ่ ทเี่ ธอคดิ เอาไว ้ เบยี่ งเบนไป ในทศิ ทางทไ่ี มค่ าดคดิ นม่ี ันเป็ นเรอ่ื งทน่ี ่ากลวั พอนกึ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื หนั หลังกลบั พดู ดว้ ยเสยี งเย็นชา “น่ัน มันกไ็ มเ่ กย่ี วอะไรกบั ฉัน ไมว่ า่ จะเป็ นไปในทศิ ทางไหน นาย

เดทกบั เธอก็คอื นายเดทกบั เธอ นายเดทกบั เธอดๆี ก็ไดแ้ ลว้ ฉัน……” เธอยงั ไมท่ นั พดู จบ ก็โดนเยโ่ มเ่ ซนิ พดู แทรก “คนทฉี่ ันชอบคอื เธอ จะเดทกบั เขาดๆี ไดย้ งั ไง?” หวั ใจของหานมจู่ อื่ กระตกุ วบู นายนม่ี ัน กําลังพดู เรอ่ื งบา้ บออะไรอย?ู่ ในขณะทเ่ี ธอกําลังหงดุ หงดิ แผน่ หลงั กลบั รสู ้ กึ อนุ่ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอจากดา้ นหลงั นเ่ี อง หานมจู่ อ่ื ยนื นงิ่ อยทู่ เี่ ดมิ “นายทําอะไร?” “อยา่ ผลักไสฉันใหค้ นอนื่ ” “ถงึ แมเ้ ธอจะไมอ่ ยากได ้ กอ็ ยา่ ผลักไสฉันใหอ้ อกไป” น้ําเสยี งของเขาเต็มไปดว้ ยความเจ็บปวด แตใ่ นเวลานนี้ ัน้ หานมจู่ อื่ กลบั รสู ้ กึ ขยะแขยงเล็กนอ้ ย? เหอะ ตงั้ แตแ่ รกเรมิ่ เขาก็ไมไ่ ดเ้ ป็ นของเธออยแู่ ลว้ พอนกึ ไดเ้ ทา่ นี้ หานมจู่ อื่ พดู เสยี งตํา่ “นายปลอ่ ยฉันกอ่ น”

“งัน้ เธอตอบฉันมากอ่ น วา่ จะไมผ่ ลกั ไสฉันใหค้ นอนื่ ” หานมจู่ อ่ื “……เรอ่ื งน้ีกใ็ หท้ นั จบแคน่ เี้ ถอะ หยดุ เดย๋ี วน้ี อยา่ พดู ถงึ เรอ่ื งนอี้ กี แลว้ ก็ เมอ่ื กฉี้ ันเจอหลนิ ชงิ ชงิ จรงิ ๆ ฉันรสู ้ กึ วา่ ตอนนเ้ี ธอเป็ นอนั ตรายมาก ฉันจะโทรศพั ทก์ อ่ นนะ” เมอื่ ไดย้ นิ น้ําเสยี งทจี่ รงิ จังของเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆปลอ่ ยมอื ออกจากเธอ แตก่ อ่ นทเี่ ขาจะปลอ่ ยเธอนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดก้ ดรมิ ฝี ปากของเขาลงตรงคอของเธออยา่ งจงใจ สมั ผัสทนี่ ุ่มนวลและเย็นยะเยอื กทําใหห้ านมจู่ อื่ หดคออยา่ งชว่ ย ไมไ่ ด ้ หลงั จากนัน้ กถ็ อยหา่ งออกจากเขากอ่ นทจี่ ะดงึ สตกิ ลับมา ได ้ เธอมองไปยังประตหู อ้ งพักผปู ้ ่ วยกอ่ นทจ่ี ะหยบิ โทรศัพทอ์ อกมา หลังจากนัน้ ก็เขา้ ไปซอ้ นตวั ในหอ้ งน้ํา ทา่ ทางลบั ๆลอ่ ๆแบบนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ เห็นและรับรทู ้ กุ อยา่ ง ลองดแู ลว้ ผหู ้ ญงิ คนนค้ี งตกใจไมน่ อ้ ยเลย แลว้ คําพดู ของหลนิ ชงิ ชงิ นัน้ มคี วามอนั ตรายแฝงอยจู่ รงิ ๆ

พอคดิ ถงึ ตรงนเี้ ทา่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ยบิ โทรศัพทข์ นึ้ มาโทรหา เซยี วซู่ ภายในหอ้ งนํ้า หานมจู่ อ่ื กดเบอรโ์ ทรหาเสยี่ วเหยยี น ฝ่ังเสย่ี วเหยยี นนัน้ กลบั ไมม่ เี สยี งตอบกลบั แตอ่ ยา่ งใด จงึ ทําให ้ หานมจู่ อ่ื เรมิ่ รสู ้ กึ เป็ นกงั วลขนึ้ มา เกดิ อะไรขน้ึ กบั เสย่ี วเหยยี น กนั แน่? ทําไมยังไมร่ ับโทรศพั ทอ์ กี ? ทา้ ยทส่ี ดุ หานมจู่ อื่ กไ็ ดแ้ ตก่ ดเบอรข์ องเธอและโทรเรอื่ ยๆ ในทสี่ ดุ ในขณะทโ่ี ทรเป็ นรอบทหี่ า้ นัน้ ปลายสายก็ไดก้ ดรับเสยี ที ไดย้ นิ เสยี งทค่ี นุ ้ เคย หานมจู่ อ่ื เกอื บจะอทุ านออกมา “แกเป็ นอะไร? ทําไมเพง่ิ จะรับโทรศพั ท?์ เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ งัน้ หรอ?” “หมื ?” เสย่ี วเหยยี นเหมอื นไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ถงึ ความกงั วลของเธอเลย สกั นดิ เดยี ว “เมอื่ กไี้ มไ่ ดร้ ับโทรศพั ทเ์ พราะวา่ ฉันกําลังอาบนํ้า อยู่ มเี รอื่ งอะไร?” “พวกแกกลับบา้ นตระกลู หานแลว้ ?”