เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

“กอ่ นหนา้ นค้ี รอบครัวของเรามสี ญั ญาการแตง่ งานกบั ตระกลู ยู่ ฉือ แตแ่ คว่ า่ ตอนนัน้ ลกู สาวของยฉู่ ือจนิ ไมย่ อมรับการแตง่ งานน้ี เพราะฉะนัน้ ทัง้ สองครอบครัวกเ็ ลยไมไ่ ดเ้ กย่ี วดองกนั อยา่ งน่า เสยี ดาย ป่ กู บั ยฉู่ ือจนิ ปรกึ ษากนั ลกู สาวลกู ชายไมไ่ ดเ้ กยี่ วดอง กนั ถา้ ยังงัน้ กใ็ หห้ ลานๆ เกย่ี วดองกนั แทนกไ็ ด ้ ชว่ งนตี้ าแกย่ ฉู่ อื จนิ พงึ่ จะตามหาหลานชายแทๆ้ ของตวั เองเจอ กเ็ ลยเตรยี มจะ ใหท้ งั้ สองครอบครัวแตง่ งานกนั ” พอไดย้ นิ ดังนัน้ ตวนมเู่ จอ๋ ก็เลกิ คว้ิ “ตามหาหลานชายแทๆ้ กลับมา? ผชู ้ ายเหรอ? ” “ใช”่ ตวนมเู่ จอ๋ เหลอื บมองตวนมเู่ สวท่ อี่ ยดู่ า้ นขา้ ง เขายมิ้ พรอ้ มกบั พดู วา่ “คณุ ป่ ู จะชว่ ยใหเ้ สยี่ วเสวไ่ ดห้ มัน้ จากนสิ ยั เอาแตใ่ จของ เธอแลว้ ไมน่ ่าจะรับปากงา่ ยๆ แลว้ อกี อยา่ ง……พวกป่ ทู ัง้ สองคน ก็อายเุ ยอะขนาดนกี้ นั แลว้ ยงั มาสนใจเรอื่ งจับคหู่ นุ่มสาวอกี งัน้ เหรอ? ” “พี่ กําลงั พดู จามว่ั ซว่ั อะไรกนั อย?ู่ ไมอ่ นุญาตใหพ้ พ่ี ดู ถงึ คณุ ป่ ู แบบนนี้ ะ”

ตวนมเู่ สวย่ นื่ มอื ออกมาปกป้องตวนมอู่ า้ วเทยี น พรอ้ มกบั พดู ดว้ ยความโกรธ พนี่ อ้ งเป็ นแบบนที้ กุ วันอยแู่ ลว้ ตวนมอู่ า้ วเทยี นพดู อยา่ งรา่ เรงิ วา่ “แกคดิ วา่ ป่ อู ยากจะเป็ นแมส่ อ่ื อยา่ งเดยี วเหรอ? ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะวา่ เจา้ เด็กเสยี่ วเสวน่ …่ี …” “เสยี่ วเสว？่ ”ตวนมเู่ จอ๋ หรตี่ าลง “เธอทําไมเหรอ? ” “แกก็ถามเธอเองสิ ตอนทเี่ ขาบาดเจ็บวนั ๆ ก็เอาแตว่ ง่ิ ไปตระกลู ยฉู่ อื ตอนนเ้ี ขาหายดแี ลว้ ก็ยังไปทกุ วัน บอ่ ยจนเหมอื นกบั สง่ หลานสะใภไ้ ปใหพ้ วกเขาถงึ บา้ นแลว้ ” พอไดย้ นิ ดังนี้ ตวนมเู่ จอ๋ กฟ็ ังออกแลว้ “เสย่ี วเสวห่ ว่นั ไหวงัน้ เหรอ? ” แปลกจัง สายตาของเสยี่ วเสวเ่ จา้ เลห่ ม์ าโดยตลอด หลายปีมา นคี้ นเดยี วๆ ทที่ ําใหเ้ ธออยากจะจบี กม็ แี คเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ คนเดยี ว เทา่ นัน้ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ พงึ่ จะแตง่ งานไปไมน่ านนเ่ี อง หรอื วา่ สดุ ทา้ ย แลว้ นอ้ งสาวคนนย้ี อมแพแ้ ลว้ งัน้ เหรอ?

ตวนมเู่ สวก่ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง แลว้ กถ็ ลงึ ตาใสต่ วนมเู่ จอ๋ “พี่ เรอื่ งของฉัน ฉันจัดการเองได ้ ครัง้ นพี้ ห่ี า้ มยนื่ มอื เขา้ มายงุ่ กบั เรอ่ื งของฉัน” ตวนมเู่ จอ๋ “พดู เหมอื นกบั วา่ พเี่ ขา้ ไปยงุ่ เรอ่ื งของเธอตลอดยงั งัน้ แหละ” “แลว้ ครัง้ ทแ่ี ลว้ ไมใ่ ชร่ ไึ ง? ” “ครัง้ ทแี่ ลว้ ? ครัง้ ทแ่ี ลว้ มันเป็ นสถานการณ์พเิ ศษโอเคไหม? ลองคดิ ดสู ิ ถา้ เกดิ วา่ ตอนนัน้ พไ่ี มไ่ ดห้ า้ มเธอ งัน้ ……” “พอแลว้ ไมต่ อ้ งพดู แลว้ เรอื่ งทผ่ี า่ นมาแลว้ มนั ไมส่ ําคญั อะไร แลว้ ฉันก็ไมโ่ ทษทต่ี อนนัน้ พเี่ ขา้ มาแทรกแซงหรอกนะ แตว่ า่ พ่ี ตอ้ งรับปากฉัน วา่ ตอ่ ไปนจ้ี ะไมเ่ ขา้ มายงุ่ เรอ่ื งของฉันอกี ” ตวนมเู่ จอ๋ มองเธออยา่ งปวดหวั “นั่นพเี่ รยี กวา่ ชว่ ยเธอตา่ งหาก จะมาเรยี กวา่ พไ่ี ปยงุ่ เรอื่ งของเธอไดย้ งั ไงกนั ? ” “ยงั ไงพกี่ ็ตอบมาเถอะ ตกลงไมต่ กลง? ” “โอเคๆๆ พรี่ ับปาก”

จะพดู ยงั ไงก็เป็ นนอ้ งสาวของตวั เอง ตวนมเู่ จอ๋ ก็จําเป็ นตอ้ ง รับปากเธอ “ถา้ ยังงัน้ คณุ ป่ ู ตอ้ งชว่ ยเสย่ี วเสวเ่ อามาใหไ้ ดน้ ะครับ” “ได ้ ขอแคเ่ สยี่ วเสวช่ อบ ป่ กู จ็ ะชว่ ยเอง วันนเ้ี หนอ่ื ยมากเลยใช่ ไหม? รบี ไปพักผอ่ นเถอะ” “อมื ถา้ ยังงัน้ คณุ ป่ หู า้ มลมื เรอื่ งนเี้ ด็ดขาดเลยนะ พรงุ่ นไี้ ปพดู ที่ ตระกลู ยฉู่ ือเถอะ หนูขนึ้ ขา้ งบนแลว้ นะคะ” พอเธอไปแลว้ ตวนมเู่ จอ๋ ก็หรตี่ าลงอยา่ งอดไมไ่ ด ้ “หลานของ ตระกลู ยฉู่ ือนค่ี อื คนอะไรกนั ? ถงึ ทําใหเ้ สย่ี วเสวห่ ว่นั ไหวได?้ ” คนอะไรกนั งัน้ เหรอ? ตวนมอู่ า้ วเทยี นยน่ื มอื มาลบู เคราของ ตวั เองพรอ้ มกบั ยม้ิ และพดู จาอยา่ งลกึ ซงึ้ จนคาดเดาไมถ่ กู “เป็ นคนๆหนงึ่ ป่ เู ห็นแลว้ กช็ อบเหมอื นกนั ดเู ป็ นคทู่ เี่ หมาะสม กบั เสย่ี วเสวม่ ากๆ เลย” “แมแ้ ตป่ ่ กู ็ยงั ชมไมข่ าดปาก ถา้ ยงั งัน้ ผมกต็ อ้ งไปดหู น่อยแลว้ วา่ เป็ นคนแบบไหนกนั แน่” วันทส่ี อง

ตวนมเู่ จอ๋ อยากจะพบกบั คนทที่ ําใหป้ ่ ขู องเขาชมไมข่ าดปาก แถมยงั ทําใหเ้ สย่ี วเสวต่ ดิ ใจไดว้ า่ เขาเป็ นคนยังไงกนั กเ็ ลยตรง ไปทบ่ี รษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือ ตอนทเ่ี ขามาถงึ แผนกตอ้ นรับนัน้ หญงิ สาวทแี่ ผนกตอ้ นรับพอ เห็นเขาก็ดงึ สตกิ ลับมาไมไ่ ด ้ “คณุ คณุ คอื ……” ตวนมเู่ จอ๋ มชี อ่ื เสยี งมากในแวดวงนี้ เพราะหนา้ ตาและฐานะของ เขาทําใหส้ าวนอ้ ยหลายคนตกหลมุ รัก รปู ภาพและขา่ วสาร มากมายเกย่ี วกบั ตวนมเู่ จอ๋ ไดร้ ับการเผยแพรใ่ นแวดวง WeChat รวมถงึ นติ ยสารตา่ งๆ เขาเคยบอกวา่ ตวั เองชอบผหู ้ ญงิ ทดี่ วงตาใสสะอาด ผมยาว ตวั เล็กน่ารักลคุ คาวาอ้ี ทําใหห้ วั ใจของสาวรา่ งสงู แตกสลาย หลังจากนัน้ สาวรา่ งเล็กกพ็ ากนั ไวผ้ มยาวทนั ที แลว้ กต็ ดั ผมหนา้ มา้ ดว้ ย น่าเสยี ดาย ทไ่ี มม่ ชี อ่ งทางทจ่ี ะไดเ้ ขา้ ใกลต้ วนมเู่ จอ๋ ทําไดแ้ ค่ ไปสมคั รงานทบ่ี รษิ ัทตระกลู ตวนมอู่ ยา่ งบา้ คล่ัง

“ผมนามสกลุ ตวนมู่ ชอื่ วา่ ตวนมเู่ จอ๋ อยากจะนัดพบทา่ น ประธานยฉู่ ือของพวกคณุ ไดไ้ หมครับ? ” หญงิ สาวแผนกตอ้ นรับเหมอ่ ลอยอยนู่ านกวา่ จะดงึ สตกิ ลับมาได ้ และรบี พยักหนา้ “ไดแ้ น่นอนคะ่ ” ตวนมเู่ จอ๋ คลย่ี ม้ิ น้ําเสยี งดมู เี สน่ห์ “ไมไ่ ดน้ ัดก็ไดเ้ หรอครับ? ” “ไดค้ ะ่ ๆ เดย๋ี วดฉิ ันพาคณุ ขน้ึ ไป” “ขอบคณุ ครับ” หญงิ สาวแผนกตอ้ นรับพาตวนมเู่ จอ๋ ไปทล่ี ฟิ ต์ หวั ใจของเธอ เตน้ แรงมาก พระเจา้ เธอไมเ่ คยคาดคดิ มากอ่ นวา่ ชว่ งนเ้ี ธอจะ ไดใ้ กลช้ ดิ กบั ตวนมเู่ จอ๋ ขนาดนี้ รสู ้ กึ วา่ นเี่ ป็ นชว่ งเวลาแหง่ ประวัตศิ าสตรจ์ รงิ ๆ ระหวา่ งทางไปหอ้ งทํางานของทา่ ประธาน ตอนทเี่ ดนิ ผา่ นหอ้ ง เลขานัน้ ก็มคี นๆ หนง่ึ จากในนัน้ เดนิ ออกมาพอดี ตอนทเ่ี ดนิ สวนกนั ไปนัน้ ตวนมเู่ จอ๋ ก็เหมอื นกบั วา่ ไดเ้ ห็นแผน่ หลังทค่ี นุ ้ เคย เขาหยดุ เดนิ อยา่ งรวดเร็ว แลว้ หันกลบั ไปมองแผน่ หลงั ทเ่ี ดนิ ไป ไกลแลว้ หลงั จากนัน้ ก็คอ่ ยๆ หรต่ี าลง

แผน่ หลงั ……น้ี ถา้ เกดิ วา่ เขาไมไ่ ดม้ องผดิ ละ่ ก็ น่ันมนั หานมจู่ อื่ ไมใ่ ชเ่ หรอ? เมอื่ หลายวันกอ่ นทพี่ บเธอทร่ี า้ นอาหารตวนมเู่ จอ๋ ยังรสู ้ กึ ประหลาดใจมาก ไมค่ ดิ วา่ จะไดเ้ จอกนั อกี ครัง้ เร็วขนาดน้ี แต่ วา่ ……เธอมาอยทู่ นี่ ไี่ ดย้ งั ไง? ตวนมเู่ จอ๋ รสู ้ กึ สงสยั มาก หญงิ สาวแผนกตอ้ นรับเห็นวา่ เขาหยดุ เดนิ แลว้ ก็มองไปทแี่ ผน่ หลงั ของหานมจู่ อื่ ทเ่ี ดนิ ไปไกลแลว้ หวั ใจก็รสู ้ กึ เจ็บในทนั ที “ทา่ ประธานตวนมู่ คณุ มองอะไรอยหู่ รอื คะ? ” ตวนมเู่ จอ๋ ชไี้ ปทแี่ ผน่ หลงั ของเธอ แลว้ เอย่ ปากถาม “คนทพี่ ง่ึ เดนิ ผา่ นไปเมอื่ กี้ คอื ใครเหรอครับ? ” อะไรกนั ทแ่ี ทก้ ม็ องเธอจรงิ ๆ ดว้ ย เฮอ้ คนหนา้ ตาดนี ม่ี นั ชา่ งแตกตา่ งกนั จรงิ ๆ ดว้ ย แมแ้ ตต่ วนมู่ เจอ๋ ยังมองเธอถงึ สองครัง้ แถมยังถามตวั เองอกี ดว้ ย

หญงิ สาวแผนกตอ้ นรับรสู ้ กึ ปวดใจ แตว่ า่ ก็ยังคงตอบวา่ “นั่นคอื ผชู ้ ว่ ยเลขาทเ่ี ราพง่ึ จา้ งมาไมน่ านคะ่ เธอมคี วามสขุ มากเลยนะ คะ เราหาผชู ้ ว่ ยเลขามานานมาก เธอเป็ นคนแรกทผ่ี า่ น” “ผชู ้ ว่ ยเลขางัน้ เหรอ?? ” ตวนมเู่ จอ๋ พดู ซํา้ อกี ครัง้ ยงั คงรสู ้ กึ ไม่ เขา้ ใจ เขามัน่ ใจ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ คอื หานมจู่ อื่ แน่นอน แตว่ า่ ……ทําไม เธอถงึ มาเป็ นผชู ้ ว่ ยเลขาทน่ี ไี่ ด ้ “พหี่ ลนิ ทา่ นนคี้ อื ประธานของบรษิ ัทตระกลู ตวนมู่ เขาอยากนัด พบทา่ นประธานของเราหน่อยคะ่ ” บรษิ ัทตระกลู ตวนมงู่ ัน้ เหรอ? พหี่ ลนิ รบี เงยหนา้ ขน้ึ มา หลังจากเห็นตวนมเู่ จอ๋ แลว้ นัน้ “เชญิ รอ สกั ครนู่ ะคะ เดย๋ี วดฉิ ันไปรายงานทา่ นประธานกอ่ น” พหี่ ลนิ พาเขามาหยดุ อยหู่ นา้ ประตหู อ้ งทํางาน แลว้ กก็ ลับ ออกมาอกี ครัง้ อยา่ งรวดเร็ว “เชญิ ดา้ นในเลยคะ่ ” ตวนมเู่ จอ๋ ยมิ้ ใหเ้ ธออยา่ งมมี ารยาท หลังจากนัน้ กจ็ ัดแจงเสอื้ ผา้ ใหเ้ รยี บรอ้ ย แลว้ ก็เดนิ เขา้ ไป

ถา้ เกดิ บอกวา่ คนๆ นจี้ ะมาเป็ นนอ้ งเขยของตวั เองในอนาคตละ่ ก็ ถา้ ยงั งัน้ เขา……ก็ควรจะสรา้ งความประทบั ใจทดี่ ใี หก้ บั นอ้ งเขย แตว่ า่ พอตวนมเู่ จอ๋ เห็นผชู ้ ายทน่ี ั่งอยทู่ โ่ี ตะ๊ ทํางานอยา่ งชดั เจน แลว้ นัน้ เขาก็ตะลงึ ไปเลย…… ตอนท่ี 807 หลงงมงาย เยโ่ มเ่ ซนิ ？？？ เขามาอยทู่ นี่ ไี่ ดย้ งั ไง? ตวนมเู่ จอ๋ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ั่งอยตู่ รงนัน้ ในหวั เต็มไปดว้ ย เครอื่ งหมายคําถาม อยา่ พง่ึ พดู เรอ่ื งทเ่ี จอหานมจู่ อ่ื เมอ่ื กเ้ี ลย ตอนนกี้ ลบั มาเจอเยโ่ มเ่ ซนิ ซะได ้ เขาองึ้ อยหู่ ลายวนิ าทถี งึ ไดห้ นั กลบั มามองพหี่ ลนิ กบั หญงิ สาว แผนกตอ้ นรับ “นค่ี อื หอ้ งทํางานของประธานบรษิ ัทตระกลู ยฉู่ อื เหรอครับ? ผมไมไ่ ดเ้ ขา้ มาผดิ ใชไ่ หม? ”

ทัง้ สองคนถกู ถามอยา่ งแปลกประหลาดจากคําถามทก่ี ะทนั หนั ของเขา กม็ องเขาดว้ ยความสงสยั พหี่ ลนิ คอ่ ยๆ คลย่ี มิ้ ออกมา พรอ้ มกบั อธบิ าย “นายตวนมนู่ ขี่ เี้ ลน่ จรงิ ๆ เลยนะคะ หอ้ งทํางาน ทา่ นประธานบรษิ ัทตระกลู ยฉู่ อื มหี อ้ งเดยี วเทา่ นัน้ คณุ จะเขา้ ผดิ หอ้ งไดย้ ังไงกนั คะ? ” “ถา้ ยังงัน้ ……คนทอี่ ยขู่ า้ งใน ก็คอื ยฉู่ ือเซนิ ？？” พหี่ ลนิ พยกั หนา้ แลว้ ก็มองหนา้ เขาอยา่ งประหลาดใจ “มอี ะไรสงสยั รเึ ปลา่ คะคณุ ตวนม？ู่ ” ตวนมเู่ จอ๋ ตกใจจนดงึ สตกิ ลบั มาไมไ่ ด ้ เขาไมเ่ ขา้ ใจวา่ นม่ี นั เรอื่ ง อะไรกนั แน่ แตก่ ็ไดแ้ ตโ่ บกมอื เป็ นสญั ญาณวา่ ไมไ่ ดม้ ปี ัญหา อะไร หลังจากนัน้ กเ็ ดนิ เขา้ ไป หลงั จากเขา้ ไปแลว้ สายตาของตวนมเู่ จอ๋ กส็ ํารวจดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ตลอด นกึ วา่ ตวั เองจําผดิ คน แตว่ า่ ไมว่ า่ จะมองซา้ ยมองขวา เขาก็คอื คนทเี่ มอ่ื กอ่ นเคยเจอ กนั แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? เขาไมม่ ที างจําผดิ คนแน่นอน แตว่ า่ ……เย่ โมเ่ ซนิ ทําไมถงึ กลายเป็ นยฉู่ อื เซนิ ไปได?้

หานมจู่ อื่ อยทู่ นี่ เี่ ป็ นผชู ้ ว่ ยเลขาของเขายังงัน้ เหรอ? ถา้ เกดิ วา่ ทงั้ สองคนยงั คนคบกนั อยู่ แลว้ ทําไมเขาตอ้ งจะหมนั้ กบั เสย่ี ว เสวด่ ว้ ย? เขาก็แคอ่ อกเดนิ ทางไกลเทา่ นัน้ เอง พอกลบั มาทกุ อยา่ งก็ เปลยี่ นไปขนาดนเี้ ลยเหรอ?? หรอื วา่ ความสมั พันธภ์ ายในครอบครัวของเยโ่ มเ่ ซนิ แตกแยก หรอื วา่ เสยี ใจทไ่ี ดแ้ ตง่ งาน? เชอะ ผชู ้ ายคนน้ี เปลย่ี นใจไวมาก ในใจเขามคี วามคดิ แบบนี้ ตวนมเู่ จอ๋ เดนิ เขา้ ไปใกลแ้ ลว้ โบกมอื ใหเ้ ขา “ไฮ ไมเ่ จอกนั นานเลยนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “คณุ คอื ใคร? ” ตวนมเู่ จอ๋ ：“……” “ไมแ่ ยข่ นาดนัน้ มัง้ ? เมอื่ กอ่ นฉันไมเ่ คยทําเรอื่ งใหน้ ายขนุ่ เคอื ง ใจเลยนะ นายคงไมไ่ ดผ้ กู พยาบาทอะไรฉันหรอกใชไ่ หม? แมแ้ ตจ่ ํายังไมอ่ ยากจะจําเลย? ”

มองใบหนา้ ทไ่ี มค่ นุ ้ เคยตรงหนา้ ของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดม้ ภี าพ เขาอยใู่ นความทรงจําเลย แตด่ จู ากการพดู ของเขา ตัวเองน่าจะ เคยรจู ้ ักเขาอยนู่ ะ ตงั้ แตต่ อนทเ่ี ขาความจําเสอื่ ม ใครก็กลายเป็ นคนแปลกหนา้ ไป หมด “กอ่ นหนา้ นพ้ี วกเราเคยรจู ้ ักกนั เหรอ? ” ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เลยถามเพม่ิ ตวนมเู่ จอ๋ ：“……” นม่ี นั สถานการณอ์ ะไรกนั ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ จู ้ ักเขายังงัน้ เหรอ? ตวนมเู่ จอ๋ รสู ้ กึ วา่ เขากําลงั ลอ้ เลน่ แตว่ า่ พอมองไปทใี่ บหนา้ ที่ จรงิ จังและเย็นชาของเขากร็ สู ้ กึ วา่ มนั ไมน่ ่าจะเป็ นแบบนัน้ เห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ ในสายตาของเขาตอนนัน้ เต็มไปดว้ ย ความไมค่ นุ ้ เคย เขาไมร่ จู ้ ักเขาจรงิ ๆ ทนั ใดนัน้ เขาก็ไมร่ วู ้ า่ ควรจะพดู อะไรดี เขามาทบี่ รษิ ัทตระกลู ยู่ ฉอื กแ็ คเ่ พอ่ื ทจ่ี ะดวู า่ นอ้ งเขยในอนาคตของเขาจะเป็ นยังไง ไม่ เคยคดิ มากอ่ นวา่ จะเป็ นสถานการณแ์ บบน้ี

“มาหาผมมธี รุ ะอะไรรเึ ปลา่ ครับ? ” ตวนมเู่ จอ๋ ไมม่ ที างเลอื ก ก็เลยจําตอ้ งแนะนําตวั เอง แตว่ า่ อกี ฝ่ ายกลับพดู ออกมาอยา่ งเย็นชา “กอ่ นทคี่ ณุ จะเขา้ มาเลขาบอก ผมเกย่ี วกบั ตวั ตนของคณุ แลว้ ถา้ เกดิ วา่ คณุ ไมไ่ ดม้ ธี รุ ะอะไร ก็ อยา่ มากระทบตอ่ งานของผมเลย” พอพดู จบ เขาก็ออกปากเตอื นอยา่ งเย็นชาอกี ครัง้ “ตอนนเี้ ป็ น เวลาทํางาน” ตวนมเู่ จอ๋ ：“……” โอเค ยังคงเย็นชาเหมอื นเดมิ แคไ่ มร่ จู ้ ักเขาเทา่ นัน้ เอง ตวนมเู่ จอ๋ มเี รอ่ื งอยากจะถามมากมาย แตก่ ร็ สู ้ กึ วา่ เรอ่ื งนมี้ ัน แปลกเกนิ ไปแลว้ ตอ้ งกลับไปสบื หาใหเ้ ขา้ ใจกอ่ น ดงั นัน้ เขาก็ เลยสา่ ยหนา้ “เปลา่ ครับ ผมก็แคอ่ ยากจะมาทําความรจู ้ ักเฉยๆ ในเมอื่ มนั เป็ นเวลางาน ถา้ ยงั งัน้ ผมไมร่ บกวนแลว้ ” พอเขาออกไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ มเขา้ สหู่ ว้ งความคดิ สายตาของตวนมเู่ จอ๋ เหมอื นกบั วา่ เมอ่ื กอ่ นจะเคยรจู ้ ักเขานะ? *

หลังจากตวนมเู่ จอ๋ ออกจากหอ้ งทํางานมาแลว้ ก็เดนิ ออกไปดา้ น นอก หญงิ สาวแผนกตอ้ นรับกบั พหี่ ลนิ กไ็ มอ่ ยแู่ ลว้ เขาเดนิ ตาม ทางทไี่ ดเ้ ดนิ มา แตว่ า่ ตอนทเี่ ดนิ ผา่ นหอ้ งเลขานัน้ ก็หยดุ เดนิ เมอื่ กเี้ ขาเจอหานมจู่ อื่ แผนกตอ้ นรับบอกวา่ เป็ นผชู ้ ว่ ยเลขา ทนั ใดนัน้ เขากเ็ ขา้ ใจเล็กนอ้ ยแลว้ วา่ ทําไมถงึ ไดเ้ จอเธอทนี่ ่ี เพยี งแค…่ …ทําไมเธอถงึ มาเป็ นผชู ้ ว่ ยเลขาละ่ ? ตอนทก่ี ําลงั คดิ อยนู่ ัน้ ก็มเี สยี งฝี เทา้ ดงั ขนึ้ ตวนมเู่ จอ๋ เงยหนา้ ขน้ึ กเ็ ห็นหานมจู่ อื่ ถอื แฟ้มเอกสารเดนิ มา เขารบี เดนิ เขา้ ไปขวางอยตู่ รงหนา้ เธอทนั ที พอเห็นตวนมเู่ จอ๋ หานมจู่ อื่ กอ็ ง้ึ ไป หลังจากนัน้ ก็ขมวดคว้ิ เขา้ ดว้ ยกนั ทําไมถงึ เจอเขาอกี แลว้ ?? “เจอกนั อกี แลว้ นะ” ตวนมเู่ จอ๋ ยม้ิ ใหเ้ ธอพรอ้ มกบั กะพรบิ ตา “สะดวกไปหาทค่ี ยุ กนั หน่อยไหม? ” ใครจะไปรวู ้ า่ หานมจู่ อ่ื จะแคพ่ ดู กบั เขาประโยคเดยี ว “ไม่ สะดวก”

หลงั จากนัน้ กเ็ ดนิ ออ้ มเขาไป ตวนมเู่ จอ๋ รสู ้ กึ ไมม่ ที างเลย่ี ง ผหู ้ ญงิ คนนที้ ําตามแบบแผนท่ัวไป ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เขาทําไดแ้ คห่ นั กลับไปมองแผน่ หลงั ของเธอ “ไม่ รบกวนเวลาคณุ นานหรอก คยุ ตรงนก้ี ไ็ ด”้ หานมจู่ อื่ เหมอื นกบั วา่ ไมไ่ ดย้ นิ เขาพดู เธอเขา้ ไปในหอ้ งเลขา ทันที ตวนมเู่ จอ๋ เองกไ็ มไ่ ดโ้ กรธ เขาเอามอื มาจับคางแลว้ กค็ รนุ่ คดิ สองคนน้ี อารมณร์ า้ ยพอกนั เลย ดเู หมอื นวา่ เขาตอ้ งกลบั ไปทํา ความเขา้ ใจกบั เรอ่ื งนก้ี อ่ นวา่ มันเรอื่ งอะไรกนั แน่แลว้ คอ่ ยมาคยุ อกี ที ตระกลู ตวนมู่ “พดู มาเถอะ มันเรอื่ งอะไรกนั ? ทําไมเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กลายเป็ น ทายาทของตระกลู ยฉู่ ือไปได?้ แถมยงั จะหมัน้ กบั เธออกี ? ” ตอนแรกตวนมเู่ สวน่ อนเอนอยหู่ นา้ คอมพลางกอดหมอนดลู ะคร อยู่ พอไดย้ นิ คําพดู ของตวนมเู่ จอ๋ กก็ ระโดดเดง้ ขน้ึ มาเหมอื นกบั

ลงิ โลดทนั ที “พี่ ตกลงกนั แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอวา่ จะไมย่ งุ่ เรอ่ื งของ ฉัน? แลว้ ทําไมถงึ ไปสบื โดยทฉ่ี ันไมร่ อู ้ กี ??? ” เมอื่ เห็นเธอระเบดิ ตวนมเู่ จอ๋ ก็กางมอื ออกอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “พไ่ี มไ่ ดไ้ ปสบื เกยี่ วกบั เธอเลยนะ พก่ี ็แคอ่ ยากจะไปดวู า่ คนที่ ทําใหน้ อ้ งสาวของพหี่ วั่นไหวไดเ้ ป็ นคนยังไงกนั แน่ ยงั ไง เมอ่ื กอ่ นเธอก็เคยใจเตน้ แคก่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชหรอื ? พกี่ เ็ ลยยง่ิ อยากจะรวู ้ า่ คนในโลกใบนที้ เ่ี ขา้ ตาเธอจะตอ้ งยอดเยยี่ มขนาด นัน้ ก็เลย……ไปบรษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือดว้ ยสภาวะจติ ใจเชน่ น”ี้ ตวนมเู่ สวไ่ มอ่ ยากจะฟังคําอธบิ ายของเขา โกรธจนตะโกน ออกมา “ยังไงพกี่ ็พดู กลับไปกลบั มา ไมเ่ คารพนอ้ งสาวอยา่ ง ฉันเลยสกั นดิ ” “เสยี่ วเสว่ พก่ี แ็ คอ่ ยากจะเห็นวา่ เขาศกั ดสิ์ ทิ ธม์ิ าจากไหน แลว้ อกี อยา่ ง ถา้ เกดิ วา่ เธอจะหมัน้ กบั เขาจรงิ ๆละ่ ก็ อนาคตพจ่ี ะไมร่ รู ้ ึ ยงั ไงวา่ เขาคอื ใคร? ” พอพดู ถงึ ตรงน้ี ตวนมเู่ จอ๋ กไ็ มห่ วั เราะอกี ตอ่ ไป นํ้าเสยี งหนักแน่น ใบหนา้ ก็เครง่ ขรมึ “เธอไมอ่ ยากใหพ้ รี่ ู ้ เพราะวา่ มเี รอ่ื งอะไรปิดบงั พอี่ ยใู่ ชไ่ หม? ” พอไดย้ นิ แบบนี้ สหี นา้ ของตวนมเู่ สวก่ ็เปลย่ี นไปทันที เธอรบี หลบตา

“พเ่ี คยรับปากฉันแลว้ ” “ใช่ พเี่ คยรับปากเธอแลว้ แตว่ า่ กอ่ นทพ่ี จ่ี ะรับปาก เธอไมไ่ ด ้ บอกพวี่ า่ คนทเี่ ธอจะหมัน้ ดว้ ยคอื เขาไมใ่ ชเ่ หรอ? ” ตวนมเู่ สวห่ นั หนา้ มา แลว้ พดู อยา่ งโกรธเกรย้ี ว “แลว้ มันยงั ไงกนั ละ่ ? ถา้ เกดิ วา่ คนทจี่ ะหมัน้ กบั ฉันคอื เขาแลว้ มนั ยงั ไงกนั ? ฉัน ชอบเขา อยากคบกบั เขา ฉันเป็ นนอ้ งสาวของพน่ี ะ ความสขุ ของฉันมันไมส่ ําคญั เหรอ? ” “ถา้ ยงั งัน้ เธอคดิ วา่ ไดค้ บกบั เขาแลว้ จะมคี วามสขุ ยังงัน้ เหรอ? ” ตวนมเู่ จอ๋ หวั เราะเยาะ “เขาชอบเธอเหรอ? เมอ่ื วานตอนเย็นถา้ เกดิ วา่ พไี่ มไ่ ดฟ้ ังผดิ ละ่ ก็ เรอ่ื งงานหมัน้ เนย่ี เธอน่าจะเป็ นคนพดู กบั ป่ นู ะ? แลว้ อกี อยา่ ง เขานมี่ นั ยงั ไงกนั แน่? ” “พอแลว้ ! ”ตวนมเู่ สวต่ ดั บทตวนมเู่ จอ๋ อยา่ งรนุ แรง “ฉันไม่ อยากจะพดู อะไรกบั พม่ี ากขนาดนัน้ ในเมอื่ ในสายตาของพ่ี ไมไ่ ดม้ นี อ้ งสาวอยา่ งฉัน ถา้ ยงั งัน้ ตอ่ ไปฉันไมอ่ นุญาตใหพ้ ม่ี า ยงุ่ เรอ่ื งของฉันอกี ฉันจะหมนั้ กบั ใครก็ไมเ่ กย่ี วกบั พ่ี ถา้ เกดิ วา่ ครัง้ นพ้ี เ่ี ขา้ มายงุ่ อกี ละ่ ก็ ฉันจะไปหาป่ !ู ” ตวนมเู่ จอ๋ ไมมที างเลย่ี ง ไดแ้ ตถ่ อนหายใจออกมา

“ทําไมถงึ ไดห้ ลงงมงายขนาดนัน้ ? ” ความรัก มนั ทําใหค้ นสญู เสยี สตสิ มั ปชญั ญะไดข้ นาดนัน้ เลย เหรอ? ตอนท่ี 808 ฉนั ตอ้ งเป็ นผคู้ วบคมุ สดุ ทา้ ยตวนมเู่ จอ๋ ก็โดนไลอ่ อกมา หลงั จากนัน้ ตวนมเู่ สวก่ ็ กระแทกประตอู ยา่ งแรง เสยี งดงั อยา่ งกบั โลกสนั่ ดงึ ดดู ใหค้ น รับใชห้ ลายคนมองมาวา่ มนั เกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ ตวนมเู่ จอ๋ ไมม่ ที างเลยี่ ง ไดแ้ ตโ่ บกมอื ใหพ้ วกเธอ “ไปทํางาน ตอ่ เถอะ คณุ หญงิ ใหญอ่ ารมณร์ า้ ยขนาดไหนเมอื่ กอ่ นพวกเธอ ไมเ่ คยเห็นรไึ ง? ” ดงั นัน้ ทกุ คนก็เลยเดนิ จากไป ตวนมเู่ จอ๋ โทรหาผชู ้ ว่ ยของตวั เอง ใหเ้ ขาสบิ เกยี่ วกบั เรอ่ื งของยู่ ฉอื เซนิ ชว่ งนว้ี า่ มันคอื เรอ่ื งอะไรกนั แน่ หลังจากวางสาย ตวนมเู่ จอ๋ ก็จอ้ งมองโทรศพั ทข์ องตวั เองและ สา่ ยหนา้ อยา่ งไมม่ ที างเลย่ี ง

โชคดี ทตี่ วนมเู่ จอ๋ แตไ่ หนแตไ่ รมาไมเ่ คยตอ้ งป่ วยเพราะความ รัก ไมเ่ หมอื นกบั เสยี่ วเสว่ ทําเรอื่ งทม่ี ันบา้ บอขนาดน้ี * เวลาทํางานยงั คงเป็ นไปตามปกติ หลงั จากทหี่ านมจู่ อื่ เลกิ งาน เตรยี มจะไปขน้ึ รถไฟฟ้าใตด้ นิ นัน้ รถของเยโ่ มเ่ ซนิ กต็ ามมาอกี ครัง้ เหมอื นกบั วา่ เชค็ มาแลว้ วา่ ทนี่ ไี่ มม่ ที จ่ี อดรถ ใหเ้ ธอขนึ้ รถ ไป หลังจากนัน้ ก็มาสง่ เธอทหี่ นา้ ประตู แลว้ ก็ลงรถตามเธอไป กอ่ นทห่ี านมจู่ อื่ จะเอย่ ปากถามเขากแ็ ยง่ ถามดว้ ยน้ําเสยี งทเ่ี ย็น ชากอ่ น “เมอ่ื วานฉันลมื เนกไทไวท้ นี่ ี่ เธอเอาไปแลว้ รเึ ปลา่ ? ” เนกไท? หานมจู่ อื่ กะพรบิ ตา อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเหลต่ ามองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ หลายครัง้ เมอื่ คนื หลังจากทเ่ี ขากลับไปแลว้ เหมอื นกบั วา่ เธอไมเ่ ห็นวา่ มี อะไรตกอยนู่ ะ? “ฉัน เหมอื นวา่ จะไมเ่ ห็นเลยนะ”

เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วไปขา้ งหนา้ และขยบั เขา้ ไปใกล ้ “ไมเ่ ห็น หรอื วา่ แอบเอาไปซอ่ นไว?้ ” หานมจู่ อื่ ：“……” ทา่ ทางเจา้ ยศและเยอ่ หยง่ิ ของเขาทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ ผดิ ขนึ้ มา ทนั ที ถงึ แมว้ า่ เมอื่ วานเธอจะไมเ่ ห็นอะไรตกอยจู่ รงิ ๆ แตว่ า่ เธอก็ ไมไ่ ดเ้ กบ็ กวาดหอ้ ง ถา้ เกดิ วา่ เขาทําตกไวจ้ รงิ ๆ แลว้ เธอไมเ่ ห็น ละ่ ? ความม่ันใจเธอถดถอย หานมจู่ อ่ื ถอยหลังไปหลายกา้ ว และ กระแอมเบาๆ “ฉันไมไ่ ดบ้ า้ ขนาดนัน้ นะ คณุ ชว่ ยมองฉันดว้ ย สายตาบา้ ๆ ใหม้ นั นอ้ ยกวา่ นห้ี น่อยเถอะ ทําตกไวไ้ หมไปหาเอง ก็รแู ้ ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ” ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดต้ ามเธอขน้ึ ไปชนั้ บนอยา่ งโจง่ แจง้ สดุ ทา้ ย กพ็ บเนกไทเขาอยใู่ ตโ้ ตะ๊ กาแฟ พอเยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ นกไทมากเ็ อา มาผกู ใหต้ ัวเองตามปกติ หานมจู่ อ่ื ยนื อยขู่ า้ งๆ มองทา่ ทางของเขาผกู เนกไท ในใจกค็ ดิ วา่ …… เนกไทนี้ มันไปหลน่ อยใู่ ตโ้ ตะ๊ กาแฟไดย้ ังไงกนั ??

มนิ ่าละ่ เมอ่ื วานเธอถงึ มองไมเ่ ห็นวา่ มขี องหลน่ อยู่ หลังจากเยโ่ มเ่ ซนิ ผกู เนกไทเสร็จ กเ็ ห็นจากหางตาวา่ หานมจู่ อื่ เอาแตม่ องตวั เอง เขาเมม้ รมิ ฝี ปากบางของตวั เอง แลว้ ก็หนั ไป มองเธอดว้ ยสายตาทเ่ี ย็นชา “จอ้ งฉันทําไม? ” พอไดย้ นิ เสยี งของเขา หานมจู่ อื่ ก็ไดส้ ตกิ ลับมา ตอนทเี่ ผชญิ กบั ดวงตาสหี มกึ คนู่ ัน้ ก็สา่ ยหนา้ ทันที “ไม่ ไมม่ อี ะไร ฉันก็แคค่ ดิ วา่ ……เนกไทมันไปอยใู่ ตโ้ ตะ๊ กาแฟไดย้ ังไงกนั แปลกมากเลย” พอไดย้ นิ ดังนัน้ ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็คา้ งนง่ิ ดวงตาสหี มกึ ฉายแววแปลกประหลาด จากนัน้ เขากย็ กรมิ ฝี ปากบางของเขา และยมิ้ เยาะเยย้ เธอ “ทําไม เธอสงสยั วา่ ฉันโยนเนกไทตวั เองเขา้ ไปยงั งัน้ เหรอ? ” หานมจู่ อื่ ：“？？？” พระเจา้ เป็ นพยาน กอ่ นทเ่ี ขาจะพดู ประโยคนอ้ี อกมา เธอไมเ่ คย คดิ แบบนเ้ี ลย

เธอแคค่ ดิ วา่ เนกไทมนั หลน่ ไปตรงนไี้ ดย้ ังไง กแ็ คง่ งๆ เทา่ นัน้ เอง แตว่ า่ หลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู แบบนี้ จๆู่ เธอก็รสู ้ กึ วา่ ……ก็ เหมอื นกบั วา่ จะเป็ นไปได ้ ถา้ เกดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดโ้ ยนเนกไทนเี้ ขา้ ไปใตโ้ ตะ๊ กาแฟ เนกไทมนั ก็คงไมไ่ ดม้ ขี าทจี่ ะเดนิ เขา้ ไปในนัน้ เองได ้ แตว่ า่ …… ทําไมเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งทําแบบนดี้ ว้ ยละ่ ? เหมอื นวา่ เขา ไมไ่ ดม้ เี หตผุ ลใหท้ ําแบบนนี้ ะ ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื กําลังคดิ อยา่ งถถ่ี ว้ นนัน้ ก็เห็นสหี นา้ ของเยโ่ ม่ เซนิ ดําราวกบั กน้ หมอ้ ถงึ ไดร้ บี พดู ออกมา “เปลา่ ๆ น่าจะเป็ น เพราะวา่ เมอ่ื วานฉันไมท่ นั เห็นแลว้ กเ็ ผลอเตะมันไปใตน้ ัน้ ฉัน ไมไ่ ดส้ งสยั คณุ เลยนะ อยา่ โกรธไปเลย ใชส่ ิ คณุ หวิ ไหม? ให ้ ฉันไปทํากบั ขา้ วไหม? ” ประโยคหลงั เหมอื นเป็ นการขอโทษ ไมค่ ดิ วา่ หลงั จากทเ่ี ยโ่ ม่ เซนิ ไดย้ นิ คําพดู ของเธออารมณท์ เ่ี ยอื กเย็นก็ผอ่ นคลายลงไป เล็กนอ้ ย หลงั จากนัน้ กพ็ ยกั หนา้ แลว้ ก็หวั เราะเยย้ หยัน “จะใช ้ ขา้ วมอ้ื เดยี วแทนคําขอโทษงัน้ เหรอ? ”

“ถา้ ยงั งัน้ ……ฉันเลย้ี งขา้ วคณุ หนง่ึ อาทติ ยเ์ ลยเป็ นไง? ” หลงั จากพดู จบ หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองพดู เกนิ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ จะ ตกลงไดย้ ังไง? ใครจะไปรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะหวั เราะอยา่ งเย็นชา “ฝื นใจตกลงแลว้ กนั เพราะถอื วา่ เธอจรงิ ใจ” หานมจู่ อื่ ：“……” * ตระกลู ยฉู่ ือ “คณุ ป่ ยู ฉู่ อื วันนพ้ี เี่ ซนิ จะกลบั บา้ นเร็วมากนิ ขา้ วไหมคะ? เสย่ี ว เสวม่ าตงั้ หลายวนั แลว้ รา่ งกายเขาน่าจะทนไมไ่ หวกบั การ ทํางานลว่ งเวลาทกุ วันนะคะ คณุ ป่ ไู ปพดู กบั พเ่ี ซนิ หน่อยไดไ้ หม คะ? ” หลายวันมาน้ี ยฉู่ อื จนิ ตอ้ งปวดหัวเพราะตวนมเู่ สวเ่ อาแตม่ า พัวพัน ถงึ แมว้ า่ เขาจะชอบสาวนอ้ ยตวนมเู่ สวค่ นนี้ และกค็ าดหวงั วา่ เธอจะไดห้ มนั้ กบั อาเซนิ กลายมาเป็ นหลานสะใภข้ องเขา แตว่ า่

ก็เห็นไดช้ ดั วา่ อาเซนิ ไมไ่ ดค้ ดิ แบบนัน้ ดงั นัน้ สาวนอ้ ยคนนกี้ เ็ ลย เอาแตว่ ง่ิ วนอยรู่ อบตวั เขา หวังวา่ เขาจะสามารถจัดการยฉู่ ือเซนิ ในฐานะตาได ้ แตว่ า่ ถา้ เกดิ วา่ เขาจัดการได ้ ก็คงไมต่ อ้ งมานั่งกนิ ขา้ วอยคู่ น เดยี วแบบนห้ี รอก “คณุ ป่ ยู ฉู่ อื โอเคไหมคะ? ” ตวนมเู่ สวเ่ ขยา่ มอื เขา ยฉู่ อื จนิ เรมิ่ หมดความอดทน ทําไดแ้ คพ่ ยายามใจเย็นแลว้ พดู วา่ “โอเค พวกผชู ้ ายออกไปทํางานหนัก มันเป็ นเรอ่ื งปกตทิ จ่ี ะมี งานยงุ่ บา้ งเป็ นครัง้ คราว หลายวันนเ้ี ขาก็แคท่ ํางานลว่ งเวลา เทา่ นัน้ เอง สาวนอ้ ยอยา่ งเธอถา้ สามารถไปโนม้ นา้ วไดก้ ไ็ ปโนม้ นา้ วอยา่ งเต็มทเี่ ลย แตว่ า่ ถา้ โนม้ นา้ วไมไ่ ด ้ ตาอยา่ งฉันก็ทํา อะไรไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั ” เดมิ ทตี วนมเู่ สวค่ ดิ วา่ ยฉู่ อื จนิ รักตวั เองมาก ไมค่ ดิ เลยวา่ เขาจะ ทําหนา้ ตงึ ตอนนเี้ ธอพง่ึ ไดส้ ติ จะพดู ยังไงยฉู่ ือจนิ ก็เป็ นผกู ้ อ่ ตงั้ แบรนดบ์ รษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือ แน่นอนวา่ เป็ นคนระดบั สงู การกระทําของเธอในชว่ งนม้ี นั ไม่ คอ่ ยเหมาะสมเทา่ ไหรน่ ัก

พอคดิ ไดแ้ บบน้ี ตวนมเู่ สวก่ ร็ บี ปลอ่ ยมอื เขา ขยับมานั่งขา้ งๆ อยา่ งออ่ นแรง พรอ้ มกบั กม้ หนา้ ขอโทษ “ขอโทษดว้ ยนะคะคณุ ป่ ยู ฉู่ ือ หลายวนั นเ้ี สย่ี วเสวน่ ่าจะเพราะวา่ เป็ นกงั วลมากเกนิ ไป กเ็ ลย……เอาแตว่ นอยกู่ บั คณุ ป่ แู ลว้ พดู แต่ เรอื่ งแบบนี้ หนูรับปากวา่ ตอ่ ไปจะไมเ่ ป็ นแบบนอี้ กี แลว้ คณุ ป่ ยู ฉู่ ื ออยา่ โกรธหนูเลยนะคะ” เห็นวา่ อกี ฝ่ ายขอโทษ แถมยังมที า่ ทที นี่ ่าสงสาร ความรสู ้ กึ รําคาญในใจของยฉู่ ือจนิ กห็ ายไปเยอะ เขาถอนหายใจแลว้ พดู วา่ “อาเซนิ เป็ นหลานของฉัน ถงึ แมว้ า่ ฉันพงึ่ จะอยกู่ บั เขาไดไ้ ม่ นาน แตว่ า่ ฉันก็เขา้ ใจนสิ ยั ของเขาดี เรอื่ งทเ่ี ขาใหค้ วามสําคญั กบั กจิ การเป็ นเรอื่ งทด่ี ี แลว้ อกี อยา่ งเมอ่ื วานเขากพ็ ดู ถกู แลว้ เขาเป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ เรอ่ื งบางเรอ่ื งเขาสามารถตดั สนิ ใจดว้ ย ตวั เองไดแ้ ลว้ ถงึ แมว้ า่ ตระกลู ยฉู่ ือจะเคยสญั ญาทางปากวา่ จะ หมัน้ กบั ตระกลู ตวนมขู่ องเธอ ฉันจะหาเวลาทเ่ี หมาะสมคยุ กบั ป่ ู ของเธอเรอื่ งงานหมนั้ แลว้ กว็ ัน แต…่ …เรอื่ งวธิ กี ารเขา้ กนั ได ้ เรอื่ งความรสู ้ กึ ของพวกวัยรนุ่ อยา่ งพวกเธอ กต็ อ้ งพง่ึ พาตวั เธอ เอง ถา้ เกดิ วา่ เขาไมย่ อมสนใจเธอ ถา้ ยังงัน้ ป่ กู ไ็ มส่ ามารถไล่ ตามเขาทกุ วัน คอยบอกใหเ้ ขาทําอะไรไดใ้ ชไ่ หม?

ตวนมเู่ สวท่ ําลักษณะทา่ ทางตํา่ ตอ้ ยลงกวา่ เดมิ มาก เธอพยัก หนา้ ตอบวา่ ใช่ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือพดู ถกู แลว้ คะ่ หลายวันมานห้ี นูผดิ ไปแลว้ ตอ่ ไปหนู จะไมเ่ ป็ นแบบนอี้ กี แลว้ หนูจะเชอื่ คณุ ป่ แู ลว้ ไปตอ่ สดู ้ ว้ ยตวั เอง คะ่ ” “อมื พรงุ่ นกี้ ห็ าเวลาพาป่ ขู องหนูมารวมตวั กนั หน่อย มาคยุ กนั เรอื่ งหมัน้ อยา่ งเป็ นทางการดกี วา่ ” พอไดย้ นิ ดังนัน้ ตวนมเู่ สวก่ ็เงยหนา้ ขน้ึ มาอยา่ งเซอรไ์ พรส์ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ได…้ …จรงิ ๆ เหรอคะ? พเี่ ซนิ เขา……” ยฉู่ ือจนิ หวั เราะในลําคอ “เรอ่ื งอน่ื ของเขาฉันยงุ่ ไมไ่ ด ้ แตว่ า่ เรอ่ื งแตง่ งาน ฉันตอ้ งเป็ นคนจัดการ” ตอนที่ 809 วนั นตี้ ดิ หน้ี ตวนมเู่ สวอ่ อกมาจากตระกลู ยฉู่ ืออยา่ งพงึ พอใจมาก ตอนทเ่ี ธอ กําลงั กลับนัน้ ก็บงั เอญิ เจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทพ่ี งึ่ กลับมาพอดี เธอดี ใจมากจนรบี เดนิ เขา้ ไปตอ้ นรับ

“พเี่ ซนิ กลบั มาแลว้ เหรอ? วันนท้ี ํางานลว่ งเวลาเหนอ่ื ยไหมคะ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองฝ่ ายตรงขา้ ม แลว้ ก็ตอบแคอ่ มื สนั้ ๆ หลังจากนัน้ ก็เดนิ ผา่ นขา้ งๆ เธอไป และไมม่ องเธออกี เลย ตวนมเู่ สวร่ สู ้ กึ ไดถ้ งึ ลมแรงๆ ทพี่ ัดอยดู่ า้ นขา้ งของเธอ มอื ที่ อยากจะยน่ื ไปจับกห็ ยดุ อยกู่ ลางอากาศอยา่ งกระอกั กระอว่ น เธอกําหมดั แน่นดว้ ยความโกรธพรอ้ มกบั กดั ฟันแน่นเชน่ กนั ผา่ นไปครหู่ นง่ึ ก็ลดมอื ลง แลว้ ก็ยมิ้ ปลอบใจตวั เอง ไมเ่ ป็ นอะไรหรอก ยงิ่ นสิ ยั ของเขายงิ่ เย็นชาเทา่ ไหรย่ งิ่ ดี หมายความวา่ เขาไมใ่ ชค่ นทใ่ี ครก็สามารถไดม้ าครอบครอง ขอ แคเ่ ธอไดห้ มนั้ กบั เขา แลว้ กห็ าวันดๆี เพอ่ื จัดงานแตง่ งาน ยังจะ หว่ งเรอ่ื งทเ่ี ขาจะไมร่ ักเธออกี เหรอ? ตวั เธอเองกไ็ มใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ ธรรมดาๆ มวี ธิ ที ําใหเ้ ขาทมุ่ เทความรัก ใหต้ วั เองไดเ้ หมอื นกนั พอคดิ ไดแ้ บบน้ี ในใจของตวนมเู่ สวก่ ร็ สู ้ กึ สบายขนึ้ เยอะ หลังจากนัน้ ก็กลับออกไป

เยโ่ มเ่ ซนิ ทักทายยฉู่ อื จนิ เหมอื นเคย หลงั จากนัน้ ก็เตรยี มจะขน้ึ ไปชนั้ บน แตไ่ มค่ ดิ วา่ ยฉู่ อื จนิ จะเรยี กเขาเอาไวก้ อ่ น “ชว่ งนที้ ํางานลว่ งเวลาทกุ วันเลยเหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากและคดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ หลังจากนัน้ กส็ า่ ยหนา้ “เรอ่ื งทบี่ รษิ ัทผมจัดการได ้ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งทํางานลว่ งเวลา หรอก” พอไดย้ นิ แบบนัน้ ยฉู่ อื จนิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะขมวดคว้ิ เขา้ หากนั “ไม่ จําเป็ นตอ้ งทํางานลว่ งเวลา? แลว้ หลายวันมานแ้ี กไปไหนกนั ? ไมไ่ ดท้ ํางานอยทู่ บ่ี รษิ ัท แลว้ ทําไมไมก่ ลับมากนิ ขา้ ว? ” “ชว่ งนมี้ เี รอื่ งนดิ หน่อยครับ” สว่ นมนั คอื เรอื่ งอะไรนัน้ แน่นอน วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมบ่ อกเขางา่ ยๆ หรอก ยฉู่ อื จนิ อยากจะถามวา่ เรอื่ งอะไร แตว่ า่ ยอ้ นคดิ ถงึ คําพดู ทเี่ ขา พดู กบั ตวั เองเมอื่ วาน ก็รสู ้ กึ วา่ ถามไปแบบนม้ี ันไมค่ อ่ ยเหมาะสม เทา่ ไหร่ ดังนัน้ กเ็ ลยกลนื คําพดู ทต่ี ดิ อยทู่ มี่ มุ ปากลงไป เปลยี่ นเป็ น “พรงุ่ นไี้ มน่ ่ามธี รุ ะอะไรแลว้ ใชไ่ หม? พรงุ่ นฉ้ี ันนัดกนิ ขา้ วกบั ป่ ตู วนมขู่ องหลานและเสยี่ วเสว่ ตอนทมุ่ หนง่ึ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ ดงั นัน้ กข็ มวดคว้ิ แสดงใหเ้ ห็นชดั วา่ ไมพ่ อใจ

“ผมเคยบอกแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ วา่ ผมไมส่ นใจเธอ? คณุ ตา อยากจะเรง่ จับคผู่ มกบั เธองัน้ เหรอ? ” ยฉู่ ือจนิ ทําเสยี งในลําคอ “ไมเ่ ป็ นไร ถา้ ยังงัน้ กเ็ รมิ่ สนใจได ้ แลว้ หนิ เจา้ เด็กเสย่ี วเสวเ่ ป็ นหว่ งแกมาก หนา้ ตากส็ วย ครอบครัวกด็ ี แกกค็ อ่ ยๆ สนใจเธอ แลว้ ก็จะคน้ พบขอ้ ดขี องเธอ เองนั่นแหละ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ทําไม ตอนทเี่ ขามองตวนมเู่ สวน่ ัน้ มคี วามรสู ้ กึ ทไ่ี มค่ อ่ ยสบายใจ โดยเฉพาะสายตาทเ่ี ธอมองเขากบั ทา่ ทที ่ี เธออยากจะใกลช้ ดิ กบั เขาดว้ ย มนั ทําใหเ้ ขาตอ่ ตา้ นมาก นเ่ี ป็ นเหตผุ ลวา่ ทําไมเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไม่ ยอมมองหนา้ เธอเทา่ ไหร่ “อาเซนิ เชอ่ื ตาเถอะ ยงั ไงเสย่ี วเสวก่ เ็ ป็ นตวั เลอื กทดี่ ที ส่ี ดุ ของ แกในตอนน้ี ถา้ เกดิ วา่ แตง่ งานละ่ ก็” ถา้ เกดิ วา่ แตง่ งานละ่ ก…็ …

ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ทําไม จๆู่ ก็มใี บหนา้ ทงี่ ดงามและละเอยี ดออ่ น ปรากฏขนึ้ ตอ่ หนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอนํ้าตาคลอมองหนา้ เขาแลว้ พดู วา่ ไม่ เยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ ไป ทําไมในเวลาแบบน…้ี …เขาถงึ คดิ ถงึ เธออกี แลว้ ? ” “ไดย้ นิ ไหม? ไปกนิ ขา้ วดว้ ยกนั ตอนหนงึ่ ทมุ่ ถา้ เกดิ วา่ แกไมม่ า ตาจะไมม่ วี ันใหอ้ ภยั แกเด็ดขาด” เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ สตกิ ลบั มา แลว้ ก็นกึ ถงึ คําพดู ของยฉู่ อื จนิ แลว้ ก็ ตอบอยา่ งเย็นชา “ผมจะไปใหต้ รงเวลา” ถา้ เกดิ วา่ หลกี หนลี ะ่ ก็ ยงั ไงกต็ อ้ งมคี รัง้ อนื่ อกี มันจะดกี วา่ ถา้ ทํา ทกุ อยา่ งใหช้ ดั เจนทเี ดยี วไปเลย ยฉู่ อื จนิ คลย่ี ม้ิ อยา่ งมคี วามสขุ “ตารอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ แกจะไมท่ ําใหต้ า ผดิ หวัง” “ใชส่ ติ า……เมอื่ กอ่ นผมอยทู่ ต่ี ระกลู ยฉู่ อื มาตลอดเลยเหรอ? ” จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถามออกมา

รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของยฉู่ ือจนิ ก็คา้ งทันที เห็นไดช้ ดั วา่ ไมพ่ อใจ “จะถามแบบนไี้ ปเพอื่ อะไรกนั ? เมอื่ กอ่ นตากเ็ คยบอกแกแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ วา่ ตาเป็ นคนเลย้ี งแกมาเองกบั มอื ใหแ้ กสบื ทอด กจิ การทัง้ หมดของตระกลู ยฉู่ ือในอนาคต ทตี่ อนนแี้ กถามแบบนี้ เพราะวา่ คดิ วา่ ตาโกหกยงั งัน้ เหรอ? ตาจะยกกจิ การใหค้ นนอก ยงั งัน้ รไึ ง? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เขาไมไ่ ดส้ งสยั ในคําพดู ของยฉู่ ือจนิ แตแ่ คส่ งสยั ในประวตั ชิ วี ติ ของตวั เอง เพราะวา่ ตอนทเี่ ขาฟื้นมานัน้ ก็ลมื ไปทัง้ หมดวา่ ตวั เองคอื ใคร ยฉู่ อื จนิ เป็ นคนบอกวา่ ตวั เองเป็ นตาแทๆ้ ของเขา เขาเจออบุ ัตเิ หตทุ างทะเล หวั กระแทกกอ้ นหนิ ไดร้ ับบาดเจ็บ ก็ เลยความจําเสอ่ื ม แตว่ า่ บอกวา่ เขาไมต่ อ้ งหว่ ง จะหาหมอทด่ี ี ทสี่ ดุ มารักษาใหเ้ ขา ตาคนนดี้ กี บั เขามากจรงิ ๆ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ สนทิ มาก ขนาดนัน้ แตว่ า่ เรอ่ื งญาตมิ ันไมส่ ามารถโกหกได ้ ยงั ไงมนั ก็มี ความสมั พันธท์ างสายเลอื ดอยู่

แลว้ อกี อยา่ งครอบครัวและกจิ การตระกลู ยฉู่ ือกใ็ หญ่ ยังไงกไ็ ม่ มที างยอมทง้ิ กจิ การทใี่ หญโ่ ตขนาดนใี้ หค้ นนอกหรอก “ชว่ งนแี้ กจําอะไรขน้ึ มาไดเ้ หรอ? ปวดหวั ไหม? ใหเ้ รยี กหมอมา ตรวจดไี หม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ สา่ ยหนา้ แลว้ พดู อยา่ งนงิ่ ๆ “ไมต่ อ้ งหรอกครับ ผมไม่ เป็ นไร” “ถา้ ยงั งัน้ กด็ ี ยาทผี่ อู ้ ํานวยการเอาใหแ้ กยังกนิ อยใู่ ชไ่ หม? ไม่ เป็ นไรนะอาเซนิ แกเป็ นหลานแทๆ้ ของฉัน ไมว่ า่ แกจะมคี วาม ทรงจําตอนกอ่ นหนา้ นหี้ รอื ไมม่ มี นั กไ็ มส่ ามารถเปลย่ี นแปลง อะไรได ้ เพราะฉะนัน้ ไมต่ อ้ งเครยี ดไปหรอก นกึ ไมอ่ อก……ถา้ ยงั งัน้ กไ็ มต่ อ้ งไปคดิ มนั ยงั ไงความทรงจําในอดตี มันกไ็ มไ่ ด ้ สําคญั เทา่ ไหร่ คนเราน่ะนะ……สง่ิ ทสี่ ําคญั ทสี่ ดุ คอื การมองไป ขา้ งหนา้ ตา่ งหาก” ยังไงเขาก็เป็ นคนแก่ หลกี เลย่ี งไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู อะไรยดื เยอื้ เยโ่ ม่ เซนิ ฟังอยพู่ ักหนงึ่ แลว้ กพ็ ดู วา่ “ผมไปพักผอ่ นกอ่ นนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ กลับมาทห่ี อ้ ง อาบนํ้าทําความสะอาด ตอนทอี่ อกมา นัน้ ก็เปิดตเู ้ สอื้ ผา้ แลว้ ก็ตอ้ งตกใจเมอ่ื เห็นชดุ สทู ทอี่ ยดู่ า้ นใน

ชดุ นเี้ ป็ นชดุ ทห่ี านมจู่ อ่ื เอากลับมาหนิ วันนัน้ เขาเห็นเธอเอาชดุ สทู แขวนไวใ้ นตเู ้ สอ้ื ผา้ แลว้ ก็……ชดุ ชนั้ ในกแ็ ขวนอยบู่ นนัน้ ดว้ ย ตอนนัน้ เขาถงึ กบั ตอ้ งเดนิ เขา้ ไป ถามวา่ เธอเป็ นบา้ รเึ ปลา่ แลว้ ตอนน…ี้ …ละ่ ? ทัง้ ๆ ทร่ี เู ้ รอ่ื งพวกนี้ ทงั้ ๆ ทบี่ อกเธอวา่ เขาไมม่ วี ันใสส่ ทู ชดุ นี้ และไมต่ อ้ งการมนั อกี แลว้ แตว่ า่ พอเอากลบั มาแลว้ กไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไมเหมอื นกนั เหมอื นกบั มเี วทมนต์ เขาเอาสทู ชดุ นมี้ าแขวน ไวใ้ นตเู ้ สอ้ื ผา้ ของเขา แลว้ อกี อยา่ ง ยงั ไวต้ ําแหน่งทเ่ี ปิดมาก็เจอเลย เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งสทู ชดุ นัน้ อยนู่ ัน้ ทนั ใดนัน้ ก็คลย่ี ม้ิ ออมา “ทําไมถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ ฉันตา่ งหากทเี่ ป็ นบา้ ? ” * วนั ทสี่ อง

เพราะวา่ เชญิ เยโ่ มเ่ ซนิ มากนิ ขา้ วหนงึ่ อาทติ ยต์ ดิ ตอ่ กนั หานมจู่ อื่ กเ็ ลยเตรยี มวตั ถดุ บิ ทสี่ ดใหมไ่ วเ้ ยอะมาก คดิ แมแ้ ตว่ า่ กลับไปแลว้ จะทําเมนูอะไรดว้ ยซํ้า ตอนเลกิ งานนัน้ เธอเดนิ ชา้ ๆ อยา่ งไมต่ งั้ ใจ รอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตาม เธอมาแลว้ บอกใหเ้ ธอขนึ้ รถ ผลก็คอื เดนิ ไปสกั พักรถของเยโ่ มเ่ ซนิ กม็ าถงึ แลว้ แตว่ นั นเี้ ขาไมไ่ ดร้ อใหเ้ ธอขนึ้ รถ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู วา่ “วนั นฉ้ี ันมธี รุ ะ” พอไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื่ กห็ ยดุ เดนิ “หา? ” เขาหมายความวา่ วันนจ้ี ะไมไ่ ปกนิ ขา้ วบา้ นเธอยังงัน้ เหรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอดว้ ยสายตาทลี่ กึ ซง้ึ ลดเสยี งลงเล็กนอ้ ย “แต่ วา่ เธออยา่ คดิ จะหนนี ะ เวลากจ็ ะถกู เลอื่ นออกไป วันนถ้ี อื วา่ เธอ ตดิ หนีฉ้ ัน” หานมจู่ อ่ื ：“……” “โอเค ฉันเขา้ ใจแลว้ แตว่ า่ ……คณุ มธี รุ ะอะไรเหรอ? ” เธออดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามสง่ิ ทสี่ งสยั อยภู่ ายในใจ

มองไปทผ่ี หู ้ ญงิ ตวั เล็กตรงหนา้ ฉันดว้ ยความสงสยั บนใบหนา้ ขาวๆ ของเธอ ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ทําไม จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ ผดิ ขน้ึ มา ดวงตาของเธอใสสะอาดเกนิ ไปแลว้ ไมไ่ ดม้ รี อ่ งรอยของสง่ิ สกปรกเลย มองตรงเขา้ ไปในหัวใจของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ หลบตาและกระแอมเบาๆ “ไปกนิ ขา้ วกบั แขกทต่ี าฉัน นัดไวน้ ่ะ” หลงั จากอธบิ ายจบ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดคว้ิ อยา่ งรวดเร็ว ทําไมเขา ถงึ ตอ้ งอธบิ ายกบั ผหู ้ ญงิ คนนเี้ ยอะขนาดน้ีดว้ ย? “สรปุ กค็ อื วันนตี้ ดิ ไวก้ อ่ น เขา้ ใจไหม? ” ตอนที่ 810 ความเกลยี ดชงั ทล่ี กึ ซง้ึ หานมจู่ อื่ เองก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี ไดแ้ ตพ่ ยกั หนา้ หลังจากนัน้ เธอกม็ องดรู ถของเยโ่ มเ่ ซนิ จากไป ในใจมี ความรสู ้ กึ ผดิ หวงั อยา่ งทอี่ ธบิ ายไมไ่ ด ้

ไมโ่ ทษทเ่ี ขามาตามนัดไมไ่ ดห้ รอก ยงั ไงใครกต็ อ้ งมเี รอ่ื งดว่ น กนั ทัง้ นัน้ เธอก็แคร่ อคอยอยา่ งใจจดใจจอ่ มาทงั้ วนั จนิ ตนาการวา่ กลบั ไป แลว้ จะทําอะไร แลว้ ก็ลองดวู า่ เย็นวนั นที้ งั้ สองคนจะมอี ะไร คบื หนา้ ไดห้ รอื ไม่ สํารวจปฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบของเขา ตอนนี้ ทงั้ หมดเหลอื แคค่ วามวา่ งเปลา่ ในใจเธอก็รสู ้ กึ เหมอื น วา่ งเปลา่ หานมจู่ อ่ื ถอนหายใจออกมา เออ้ื มมอื ไปปัดผมทปี่ รกหนา้ ของ ตวั เอง หลังจากนัน้ ก็เดนิ ไปทสี่ ถานรี ถไฟใตด้ นิ ตอ่ เฮอ้ คนเราไมค่ วรจะคนุ ้ ชนิ กบั สงิ่ ตา่ งๆ มากเกนิ ไป ไมย่ ังงัน้ …… ก็จะเกดิ ความผดิ หวังไดง้ า่ ย เธอเดนิ ชา้ มาก เหมอื นกบั วา่ กําลังเดนิ เลน่ อยู่ และก็ไมร่ ู ้ เหมอื นกนั วา่ ตวั เองเดนิ ไปนานแคไ่ หน หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ได ้ เหมอื นวา่ มรี ถคนหนง่ึ ตามตวั เองอยู่ ตอนแรกเธอนกึ วา่ ตวั เองรสู ้ กึ ไปเอง แตพ่ อเดนิ ไปครหู่ นงึ่ ก็ พบวา่ มรี ถคนั หนงึ่ ตามเธอชา้ ๆ

เธอขมวดควิ้ หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขน้ึ มาพรอ้ มกบั เปิดกลอ้ ง ดา้ นหนา้ เตรยี มจะตรวจสอบ รถคนั นัน้ ลดกระจกลง เผยใหเ้ ห็นใบหนา้ ทค่ี นุ ้ เคย แลว้ กก็ วักมอื เรยี กเธอ หานมจู่ อ่ื ：“……” ทําไมถงึ เป็ นเขาอกี แลว้ ? เขาตามเธอมาทําไมกนั ? หานมจู่ อื่ หยดุ เดนิ แลว้ หนั กลับไปมองเขา ตวนมเู่ จอ๋ ขบั รถมาหยดุ อยตู่ รงหนา้ เธออยา่ งรวดเร็ว แลว้ ก็เลกิ ควิ้ ใหเ้ ธอ “ขน้ึ รถไหม? ” เมอื่ เทยี บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื หานมจู่ อื่ เผชญิ หนา้ กบั ตวนมเู่ จอ๋ นัน้ เธอไมม่ สี หี นา้ อะไรเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว มองเขาดว้ ยสายตาทเี่ ย็น ชา “เอะ้ ? รจู ้ ักกนั มานานแคไ่ หนแลว้ ? ทําไมทกุ ครัง้ ทค่ี ณุ มองผม ตอ้ งดเู หมอื นวา่ คณุ เกลยี ดฉันอยา่ งลกึ ซงึ้ ขนาดนัน้ ละ่ ? ผมจํา ไดว้ า่ ผมไมเ่ คยทําเรอ่ื งทผี่ ดิ ตอ่ คณุ เลยไมใ่ ชเ่ หรอ? แลว้ คณุ รู ้

ไหมวา่ การทคี่ ณุ มองผมดว้ ยสายตาแบบน้ี ทําใหผ้ มนกึ ถงึ สายตาแบบไหน? ” หานมจู่ อ่ื ไมต่ อบเขา ตวนมเู่ จอ๋ คลย่ี มิ้ “เหมอื นกบั เห็นสายตาของแฟนเกา่ คณุ ไง” วนิ าทหี ลังจากทเี่ ขาพดู จบ หานมจู่ อ่ื หนั หนา้ และเตรยี มเดนิ จาก ไป ตวนมเู่ จอ๋ เห็นดงั นี้ กร็ บี เปิดประตรู ถ แลว้ ตามไปอยา่ งรวดเร็ว ขวางทางของเธอเอาไว ้ หานมจู่ อ่ื มองตวนมเู่ จอ๋ ทขี่ วางทางเธอครัง้ แลว้ ครัง้ เลา่ เธอรสู ้ กึ มลี างสงั หรณท์ ไ่ี มด่ กี บั เขาเลยจรงิ ๆ ถงึ แมว้ า่ ครัง้ ทแี่ ลว้ เขาจะ เคยชว่ ยเธอไว ้ แตว่ า่ สําหรับเธอแลว้ เขาเองก็เป็ นแคค่ นแปลก หนา้ แลว้ อกี อยา่ งนอ้ งสาวของเขา ก็เคยออ่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ คดิ จะทําอะไรกนั แน่? ” “ไมไ่ ดจ้ ะทําอะไรสกั หน่อย กแ็ คบ่ งั เอญิ มาเจอคณุ ทนี่ ี่ แปลกจัง เลยเนอะ”

พอไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ กห็ วั เราะเยาะ “บงั เอญิ เจอฉันงัน้ เหรอ? ไมใ่ ชว่ า่ คณุ แอบถามแลว้ ก็ตามฉันมา งัน้ เหรอ? ” รอยยมิ้ ทมี่ มุ ปากของตวนมเู่ จอ๋ จางลงไปเยอะ “ดเู หมอื นวา่ คณุ จะรเู ้ ป้าหมายทผ่ี มมาในวันนแี้ ลว้ ” เดาไดแ้ ลว้ มันยังไงกนั ละ่ ? มองหนา้ ตวนมเู่ จอ๋ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ของ ตวั เอง แลว้ หานมจู่ อื่ ก็ถอนหายใจออกมา หลงั จากนัน้ กพ็ ดู วา่ “มเี รอื่ งอะไร พดู มาเลย” “ตรงนจ้ี อดรถไมไ่ ด ้ คณุ กน็ ่าจะร”ู ้ ตวนมเู่ จอ๋ มองเธอและยม้ิ หลงั จากนัน้ ก็หนั ไปมองรถตวั เองทจ่ี อดอยู่ “ขนึ้ รถกอ่ นเถอะ พวกเราไปหาทน่ี ั่งคยุ กนั ดกี วา่ ไหม? ” หานมจู่ อื่ ：“……” “ขอโทษที วันนเ้ี ย็นมากแลว้ ฉันตอ้ งรบี ขน้ึ รถไฟ เกรงวา่ ไม่ สามารถ……”

“คณุ ไมอ่ ยากรเู ้ รอื่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ งัน้ เหรอ? ” ตวนมเู่ จอ๋ ตดั บท เธออยา่ งรวดเร็ว “แลว้ อกี อยา่ งถา้ เย็นไปไมม่ รี ถไฟ เดย๋ี วผมไป สง่ คณุ เอง” “……” สดุ ทา้ ย หานมจู่ อ่ื กข็ นึ้ ไปบนรถของตวนมเู่ จอ๋ อยา่ งเงยี บๆ เขา พาเธอไปทร่ี า้ นอาหาร จองหอ้ งสว่ นตวั ขนาดเล็กทสี่ วยงาม ตอนทส่ี ง่ั อาหารนัน้ ก็พดู กบั หานมจู่ อ่ื วา่ “กนิ ขา้ วเย็นทนี่ ไ่ี ปเลย แลว้ กนั รา้ นนร้ี สชาตไิ มเ่ ลวเลย” หานมจู่ อ่ื มอี ารมณก์ นิ ขา้ วกบั เขาทไ่ี หนกนั แตไ่ หนแตไ่ รเธอก็ ไมย่ อมกนิ ขา้ วกบั คนแปลกหนา้ อยแู่ ลว้ แลว้ อกี อยา่ งทบี่ า้ นยังมี วัตถดุ บิ อกี มากมายรอใหเ้ ธอกลบั ไปทําอยู่ พอคดิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็เมม้ รมิ ฝี ปากของตวั เอง ไมไ่ ดต้ อบ อะไรเขา พอตวนมเู่ จอ๋ สงั่ อาหารเสร็จกส็ ง่ เมนูใหเ้ ธอ “ดสู วิ า่ อยากกนิ อะไร? ” พนักงานกย็ นื รออยขู่ า้ งๆ

หานมจู่ อื่ ปิดเมนูแลว้ กส็ ง่ คนื ใหก้ บั พนักงานทย่ี นื อยขู่ า้ งๆ พรอ้ ม กบั ยมิ้ ใหเ้ ธอ “สวสั ดคี ะ่ ฉันขอนํ้าอนุ่ แกว้ หนง่ึ กพ็ อแลว้ คะ่ ” “เออ่ ……”พนักงานรับเมนูมาจากมอื เธอ แลว้ ก็มองเธออยา่ ง กลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อก “คอื คณุ ผหู ้ ญงิ คะ รา้ นของเรา……” ตวนมเู่ จอ๋ ทนี่ ั่งอยตู่ รงขา้ มดดี นวิ้ ของเขา “ทําตามทเ่ี ธอบอก” “ไดค้ ะ่ กรณุ ารอสกั ครนู่ ะคะ” ไมน่ าน นํ้าอนุ่ กถ็ กู นํามาเสริ ฟ์ บนโตะ๊ ตอนวา่ งๆ ตวนมเู่ จอ๋ ก็ สํารวจเธอ สา่ ยหวั พรอ้ มกบั ยม้ิ แลว้ พดู วา่ “นค่ี ณุ อยากจะรบี กลบั ขนาดไหนกนั เนอ้ื หาทจี่ ะคยุ กนั ยังไมท่ นั จะเรม่ิ เลย แน่ใจ นะวา่ อยากจะน่ังตรงขา้ มดผู มกนิ ? ” หานมจู่ อ่ื หยบิ น้ําอนุ่ ขนึ้ มาจบิ ดว้ ยใบหนา้ ทเี่ ย็นชา “อาหารทน่ี ี่ น่าจะไมไ่ ดม้ าเร็วเทา่ ไหร่ เมอื่ กต้ี อนอยดู่ า้ นลา่ งเห็นวา่ มลี กู คา้ หลายคนยังรออาหารอยู่ ภายในสบิ นาทคี ณุ น่าจะรอไมไ่ หวแลว้ ละ่ ภายในสบิ นาทนี ค้ี ณุ อยากจะพดู อะไร กร็ บี พดู ออกมาให ้ ชดั เจนดกี วา่ ” หลงั จากพดู จบ หานมจู่ อื่ ก็วางแกว้ ลง แลว้ กม็ องตวนมเู่ จอ๋ ทอี่ ยู่ ตรงขา้ มตวั เอง

“เรมิ่ เลยเถอะ” “เป็ นทางการขนาดนเ้ี ลยเหรอ? ” ตวนมเู่ จอ๋ หยอกลอ้ เธอ “จรงิ จังขนาดน้ี ผมไมค่ อ่ ยจะชนิ เทา่ ไหรแ่ หะ” “คณุ ตวนมู่ ถา้ เกดิ วา่ คณุ รวู ้ า่ การเคารพคนๆ หนง่ึ มนั เป็ นยังไง ก็ ควรจะเก็บรอยยมิ้ ลกู ผดู ้ มี เี งนิ ของคณุ ไป แลว้ กต็ งั้ ใจคยุ กบั ฉัน ยงั ไงคณุ ก็เป็ นคนนัดฉันมาไมใ่ ชเ่ หรอ? ” “ก็ได”้ ตวนมเู่ จอ๋ เห็นวา่ เธอรอ้ นใจจรงิ ๆ ก็ไมอ่ ยากจะหยอกลอ้ เธออกี ตอ่ ไปแลว้ ไดแ้ ตเ่ ลกิ คว้ิ ขนึ้ แลว้ ก็กลับมาอยใู่ นทา่ ทางปกติ ความจรงิ เขากย็ ังไมเ่ ต็มใจหรอก ตงั้ แตเ่ กดิ มานเ่ี ป็ นครัง้ แรกที่ เจอผหู ้ ญงิ ดขุ นาดนี้ ก็เลยอดไมไ่ ดท้ อี่ ยากจะหยอกลอ้ หน่อย ไมไ่ ดม้ เี จตนาไมด่ หี รอก “กอ่ นทจ่ี ะคยุ กนั ผมมบี างอยา่ งทอี่ ยากจะถามคณุ ทําไมคณุ ถงึ มาอยทู่ น่ี ?่ี ” “คณุ ตวนมู่ คําถามพวกน…้ี …ฉันนกึ วา่ คณุ น่าจะสบื มาจนชดั เจน แลว้ สถิ งึ จะถกู ”

ไมย่ งั งัน้ เขาจะมาพดู กบั ตวั เองไดอ้ ยา่ งมั่นใจไดย้ ังไงวา่ จะมา คยุ เรอื่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ “ทจี่ รงิ เรอ่ื งทเี่ กย่ี วกบั คณุ แลว้ กเ็ ยโ่ มเ่ ซนิ ผมกส็ บื มาหมดแลว้ แตว่ า่ ผมอยากมายนื ยันกบั คณุ ดว้ ยตวั เองอกี ที เยโ่ มเ่ ซนิ …… เขาความจําเสอื่ มจรงิ ๆ เหรอ? ” ตอนทเ่ี ขาไดย้ นิ ขา่ วน้ี ตวนมเู่ จอ๋ ยังคงรสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยอยากจะเชอื่ เทา่ ไหร่ แมว้ า่ เขาจะไดเ้ จอเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นหนา้ นแี้ ลว้ แตไ่ มเ่ คย คดิ มากอ่ นวา่ เขาจะสญู เสยี ความทรงจํากลายเป็ นไมร่ จู ้ ักเขาไป ไมร่ จู ้ ักเขาน่ะไมเ่ ทา่ ไหร่ แตว่ า่ ดจู ากเรอ่ื งทห่ี านมจู่ อื่ ทําในชว่ งน้ี เหมอื นกบั วา่ เขาก็จําหานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั “เขาความจําเสอ่ื มจรงิ ๆ รเึ ปลา่ คณุ สบื เอาก็รแู ้ ลว้ ไม่ จําเป็ นตอ้ งมาผา่ นฉันเลย ถา้ เกดิ วา่ วนั นค้ี ณุ อยากจะถามอะไร พวกนล้ี ะ่ ก็ ถา้ ยังงัน้ ฉันคดิ วา่ ฉันไมม่ อี ะไรจะตอบ เพราะวา่ สถานการณ์ของฉันตอนนคี้ ณุ เองก็เห็นแลว้ ” “ถา้ ยงั งัน้ คณุ รไู ้ หมวา่ เรอื่ งอนื่ ๆ ของคณุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ นอกจาก ในประเทศแลว้ เรอื่ งอนื่ กถ็ กู ลบไปหมดแลว้ ? ” พอไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื กข็ มวดคว้ิ “หมายความวา่ ยังไง? ”

นอกจากขา่ วในประเทศ ทกุ อยา่ งถกู ลบหมดเลยเหรอ??? ตวนมเู่ จอ๋ คอ่ ยๆ คลย่ี มิ้ ออกมา “รวมถงึ งานแตง่ งานทย่ี ง่ิ ใหญ่ ครัง้ นัน้ ดว้ ย เพราะวา่ เจา้ บา่ วไมไ่ ดม้ าเขา้ รว่ มงานแตง่ อยา่ ง ราบรนื่ มันดงึ ปรากฏในสอ่ื ตา่ งประเทศมากมาย แตว่ า่ …… ตอนนไ้ี มม่ รี อ่ งรอยของงานแตง่ งานครัง้ นัน้ อยแู่ ลว้ ” หลงั จากพดู จบ ตวนมเู่ จอ๋ ก็ไดแ้ ตม่ องหานมจู่ อ่ื อยากจะดวู า่ เธอ จะมปี ฏกิ ริ ยิ ายงั ไง ตอนท่ี 812 นา่ เสยี ดาย “สวัสดคี รับคณุ ลกู คา้ ไมท่ ราบวา่ มาทา่ นเดยี วเหรอครับ” หานมจู่ อื่ ทย่ี นื เหมอ่ อยหู่ นา้ รา้ นไดส้ กั พักแลว้ ขาขา้ งหนงึ่ กา้ ว เขา้ มาในรา้ นสว่ นอกี ขา้ งยังอยดู่ า้ นนอก ทา่ ทางจะเขา้ ไมเ่ ขา้ รา้ น จนพนักงานอดทจ่ี ะเดนิ ออกมาถามไมไ่ ด ้ หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ มอง พบวา่ มชี ายวยั รนุ่ ยนื อยตู่ รงหนา้ เธอ ใบหนา้ สะอาดสะอา้ น เหมอื นคนจนี แตเ่ ขากลับพดู ภาษาองั กฤษกบั เธอ

เธอพยักหนา้ รับ “อมื มาคนเดยี วคะ่ ” ชายวัยรนุ่ ยม้ิ ออกมาอยา่ งดใี จ “เอะ๊ คณุ เป็ นคนจนี เหรอครับ ผม เห็นวา่ คณุ ยนื อยตู่ รงนนี้ านมากแลว้ มปี ัญหาอะไรหรอื เปลา่ ครับ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ บาง “ไมม่ คี ะ่ เมอ่ื ตะกฉี้ ันกําลังคยุ โทรศพั ทอ์ ยนู่ ่ะ คะ่ ” พอพดู จบ เธอกพ็ ดู กบั เฉียวจอ้ื ทยี่ ังอยใู่ นสาย “ฉันยงั มธี รุ ะ แคน่ ้ี กอ่ นนะคะ” หลังจากนัน้ เธอกก็ ดวางสายไปทนั ที “พส่ี ะใภ ้ อยา่ เพง่ิ วางสายสคิ รับ ใหผ้ มไดพ้ ดู อกี หน่อย… พสี่ ะใภ ้ ฮลั โหล”เฉียวจอ้ื ตะโกนกบั โทรศพั ท์ แตป่ ลายสายกลบั กดวางสายไปแลว้ แยแ่ ลว้ แยแ่ ลว้ ทําไมเขาถงึ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองสรา้ งเรอ่ื งอกี แลว้ นะ ตอนทเ่ี ขารวู ้ า่ ตระกลู ยฉู่ อื กบั ตระกลู ตวนมนู่ ัดกนั ไปกนิ ขา้ ว เขาก็ รบี โทรหาหานมจู่ อื่ ทันที เพอื่ สอบถามเรอ่ื งน้ี แตโ่ ทรไปตงั้ หลายสายหานมจู่ อ่ื กลบั ไปรับโทรศพั ทเ์ ขา อกี ทงั้ ยังไมย่ อม ตอบขอ้ ความในวแี ชทเขาดว้ ย มันไมเ่ หมอื นนสิ ยั ของเธอ

สดุ ทา้ ยเฉียวจอื้ จงึ กดโทรหาเธอจนมอื หงกิ อกี ฝ่ ายก็ยังไม่ ยอมรับโทรศพั ทเ์ ขา เฉยี วจอื้ เรมิ่ กงั วลใจ คดิ ในใจวา่ หานมจู่ อื่ คงจะรเู ้ รอ่ื งนแ้ี ลว้ และ โกรธมาก ถงึ ไดไ้ มย่ อมรับโทรศพั ทเ์ ขา ดงั นัน้ ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื รับโทรศพั ท์ เขาถงึ พดู อะไรออกมาโดย ไมท่ ันคดิ แบบนัน้ “นายโงจ่ รงิ ๆเลยเฉียวจอ้ื ” เขายกมอื ขน้ึ มาเขกหวั ตวั เอง อยากจะบา้ ตายกบั ความโงเ่ งา่ ของตวั เอง เขาควรจะถามลองเชงิ ดกู อ่ น เพราะพส่ี ะใภอ้ าจจะ ไมร่ เู ้ รอื่ ง จะไดก้ สู ้ ถานการณก์ ลบั มาได ้ แตต่ อนนเี้ ป็ นยงั ไงละ่ หลงั จากทเ่ี ขาพดู ไปแลว้ พสี่ ะใภ…้ จะยังเป็ นพสี่ ะใภข้ องเขาอยู่ อกี ไหม ไมไ่ ดแ้ ลว้ เขาจะตอ้ งโทรไปบอกเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ น ไมอ่ ยา่ งนัน้ ถา้ กสู ้ ถานการณก์ ลับมาไมไ่ ดต้ อ้ งแยแ่ น่ๆเลย

เฉยี วจอื้ รบี โทรไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ทันที แตส่ ถานการณ์เหมอื นตอน ทเ่ี ขาโทรไปหาหานมจู่ อื่ เลย คอื แบบโทรตดิ แตไ่ มม่ คี นรับสาย และเฉียวจอื้ ก็ไมร่ ดู ้ ว้ ยวา่ พวกเขานัดกนิ ขา้ วกนั ทไี่ หน โทรไปก็ ไมต่ ดิ เขาเดนิ ไปมาอยทู่ เ่ี ดมิ อยา่ งรอ้ นใจ กอ่ นจะหยบิ กญุ แจรถ แลว้ วง่ิ ออกไป หลงั จากทมี่ พี นักงานตอ้ นรับชายเดนิ เขา้ มาสอบถามหานมจู่ อื่ แลว้ พาเธอมานั่งตรงโตะ๊ ขา้ งหนา้ ตา่ ง กอ่ นจะยน่ื เมนูอาหาร ใหก้ บั เธอ “ทร่ี า้ นของเราไมม่ ลี กู คา้ คนจนี มานานแลว้ ครับ คณุ เป็ นลกู คา้ คนจนี คนแรกในครง่ึ เดอื นมาน้ี เห็นแกท่ พี่ วกเราเป็ นคนบา้ น เดยี วกนั วันนผ้ี มเลยี้ งเอง คณุ สงั่ ไดต้ ามสบายเลยครับ” หานมจู่ อ่ื รับเมนูอาหารมาดว้ ยอาการเหมอ่ ลอย แตเ่ ป็ นเพราะ การตอ้ นรับขบั สทู ้ ดี่ มี ากของอกี ฝ่ าย ทําใหเ้ ธอจะไมส่ นใจก็ ไมไ่ ด ้ จงึ ยมิ้ ออกมาแลว้ พดู “ขอบคณุ ในความหวงั ดคี ะ่ แตพ่ วก เราเพงิ่ เคยเจอกนั จะใหค้ ณุ มาเสยี เงนิ เลย้ี งไดย้ งั ไงกนั ” “ไมเ่ ป็ นไรครับ ไมเ่ ป็ นไร การเจอกนั ก็ถอื วา่ เป็ นพรหมลขิ ติ ครับ” “ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ขอบคณุ นะคะ”

หานมจู่ อ่ื ดเู มนูอาหาร กอ่ นจะสงั่ อาหารมาสองสามอยา่ ง ทจ่ี รงิ แลว้ เธอชอบอาหารจนี เสฉวนมาก และเป็ นคนไมเ่ ลอื กกนิ ดว้ ย “สง่ั แคน่ เี้ หรอครับ คณุ เกรงใจเกนิ ไปแลว้ ” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เล็กนอ้ ย “เดย๋ี วฉันจา่ ยคา่ อาหารเองคะ่ ขอบคณุ นะ คะ” พนักงานชายถอื เมนูอาหารเดนิ จากไป หานมจู่ อ่ื นั่งเหมอ่ ลอยเพยี งลําพัง วนั น้ี เขาไปคยุ กนั เรอ่ื งงานแตง่ งานกบั ตระกลู ตวนมู่ แลว้ หลายวันมานี้ เขาทําไปเพอื่ อะไรกนั หรอื วา่ ทเี่ ขามาทบี่ า้ น ของเธอทกุ วัน เพอื่ ตอ้ งการใหเ้ ธอเขา้ ใจผดิ ไปเอง หรอื จะเป็ นเพราะวา่ ถกู จบู ในหอ้ งทํางานของเขา ทําใหเ้ ธอ เขา้ ใจผดิ ไปเอง คดิ วา่ ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะยงั จําเธอไมไ่ ด ้ แตส่ ว่ นลกึ ภายในใจของ เขายงั จําเธอได ้ ถงึ ไดท้ ําแบบนัน้ เธอถงึ ขนั้ คดิ วา่ ตวั เองใกลจ้ ะทําสําเร็จแลว้

แตห่ ลงั จากทร่ี ขู ้ า่ วในวันน้ี เธอถงึ ไดร้ …ู ้ วา่ ตวั เองยงั ไมส่ ามารถ กา้ วขา้ มไปได ้ พอคดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื ก็กม้ หนา้ ลงอยา่ งออ่ นแรง นั่งเงยี บอยู่ บนเกา้ อี้ การบรกิ ารของรา้ นอาหารนร้ี วดเร็วมาก อาจเป็ นเพราะวา่ เป็ นคน จนี ดว้ ยกนั อาหารทหี่ านมจู่ อื่ สงั่ ไมน่ านก็ถกู ยกมาเสริ ฟ์ หลงั จากทพี่ นักงานชายยกอาหารมาเสริ ฟ์ ใหเ้ ธอเรยี บรอ้ ย เขาก็ น่ังลงบนเกา้ อต้ี รงขา้ มเธอ แลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มามองหนา้ เธอ “คณุ มาตา่ งประเทศคนเดยี วเหรอครับ” เขาจอ้ งมองไปทดี่ วงตาของหานมจู่ อ่ื ผหู ้ ญงิ คนนด้ี วงตาสวย มากเลย… ดเู หมอื นวา่ เขาจะตกหลมุ รักตงั้ แตแ่ รกพบเลย “ไมใ่ ชค่ ะ่ ”หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ กอ่ นจะจับตะเกยี บขน้ึ มา แลว้ พดู ไปดว้ ย “ฉันมากบั สามคี ะ่ ” วนิ าทตี อ่ มา รอยยมิ้ ของพนักงานชายกช็ ะงักไปเล็กนอ้ ย ทา่ ทางอดึ อดั ใจอยหู่ ลายสว่ น

“ยังมธี รุ ะอะไรอกี ไหมคะ” หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ มามองเขา เล็กนอ้ ย ชายหนุ่มกระแอมออกมา กอ่ นจะสา่ ยหนา้ “ไมม่ แี ลว้ ครับ ทาน ใหอ้ รอ่ ยนะครับ” หานมจู่ อื่ แคบี อาหารเขา้ ปาก กอ่ นทเ่ี ธอจะเขา้ มาในรา้ นอาหาร เธอรสู ้ กึ หวิ มาก แตต่ อนนเี้ ธอกลบั ไมร่ ับรถู ้ งึ รสชาตขิ องอาหาร เลยสกั นดิ เธอพยายามกนิ ไดไ้ มก่ ค่ี ํา หลงั จากนัน้ กไ็ มก่ นิ ตอ่ อกี เลย อกี ทงั้ ยังหยบิ ทชิ ชขู่ น้ึ มาเชด็ ปาก กอ่ นจะเดนิ ไปเชค็ บลิ ชายหนุ่มคนนัน้ ไมอ่ อกมาอกี หลงั จากเธอเชค็ บลิ เรยี บรอ้ ยก็ เดนิ ออกจากรา้ นอาหารทันที ในขณะเดยี วกนั ภายในรา้ นอาหารของโรงแรมสดุ หรู “มนั ไมง่ า่ ยเลย ทพ่ี วกเราสองตระกลู จะมโี อกาสไดม้ าน่ังกนิ ขา้ ว พรอ้ มหนา้ พรอ้ มตากนั แบบน”ี้ ยฉู่ ือจนิ มองไปทางตวนมอู่ า้ ว เทยี นกบั ตวนมเู่ สวท่ นี่ ั่งอยฝู่ ่ังตรงขา้ ม กอ่ นจะถามอยา่ งสงสยั “จรงิ สิ แลว้ อาเจอ๋ ไมไ่ ดม้ าดว้ ยเหรอ”