เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

หานมจู่ อื่ ถอื ซองไว ้ “ขอบคณุ คณุ ตาไง คณุ รวู ้ า่ ฉันคบหากบั อา เซนิ ไมใ่ ชห่ รอื ? เลยตงั้ ใจมาใหอ้ ง่ั เปาแรกพบกบั ฉันโดยเฉพาะ? แมว้ า่ ฉันจะคดิ วา่ คณุ ตาไมจ่ ําเป็ นตอ้ งสนิ้ เปลอื งมากขนาดน้ี แตว่ า่ ……ถา้ นเ่ี ป็ นน้ําใจเล็กนอ้ ยของคณุ ตา ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันก็ ปฏเิ สธไมไ่ ดแ้ น่นอน” หลังจากพดู จบ หานมจู่ อื่ ยงั ฝื นยมิ้ ใหย้ ฉู่ ือจนิ “คณุ ตา ครัง้ หนา้ ตอนทคี่ ณุ จะเขา้ มา จะตอ้ งบอกฉันลว่ งหนา้ กอ่ นนะ ฉันจะได ้ เตรยี มของขวัญแรกพบใหค้ ณุ ดว้ ย ไมเ่ ชน่ นัน้ ……ฉันไดร้ ับองั่ เปาจากคณุ ตา แตไ่ มไ่ ดเ้ ตรยี มของขวัญแรกพบใหค้ ณุ ตา ซง่ึ น่า ละอายมากเกนิ ไปแลว้ ” ยมิ้ ของเธอออ่ นหวานมาก ใบหนา้ ทขี่ าวผดุ ผอ่ ง แกม้ แดง เล็กนอ้ ย พอ่ บา้ น “……” ยฉู่ ือจนิ “……” ทกุ คนในเหตกุ ารณ์ “……” สาวนอ้ ยคนนี้ สมองเพย้ี นหรอื ไง?

ดไู มอ่ อกเลยหรอื วา่ คณุ ทา่ นใหเ้ ชค็ เธอ คอื อยากจะใหเ้ ธอ ออกไปจากคณุ ชายยฉู่ อื ? เธอถงึ กบั ยงั คดิ วา่ ยฉู่ ือจนิ มามอบอง่ั เปาแรกพบใหก้ บั เธอ? สมองของเธอเตบิ โตยังไง? ตกลงเธอคดิ ยังไงกนั แน่? ยฉู่ ือจนิ แทบจะโมโหจนเป็ นลม กบั คําพดู ของเธอ กมุ หนา้ อก ของตวั เองไว ้ ชไี้ ปทหี่ านมจู่ อื่ “เธอ……เธอ……” ตอนท่ี 841 อยา่ มาเรยี กฉนั วา่ ตา ทา่ นพอ่ บา้ นเองก็แปลกใจอยา่ งมาก เดมิ คดิ วา่ หลอ่ นรับเงนิ นัน้ ก็เพราะวา่ ยอมรับคําพดู นัน้ ของนายทา่ นแลว้ แตน่ กึ ไมถ่ งึ เลยวา่ หลอ่ นจะ… การพลกิ ผันอยา่ งนไี้ ดท้ ําเอาทา่ นพอ่ บา้ นตอ้ งรสู ้ กึ ผดิ คาดขน้ึ มา ทนั ที เห็นผหู ้ ญงิ กลบั กลอกตรงหนา้ แลว้ ทา่ นพอ่ บา้ นกอ็ ด ไมไ่ ดท้ จี่ ะคอ่ ยๆแสยะยมิ้ ออกมา คดิ อยแู่ ลว้ วา่ ผหู ้ ญงิ ทส่ี ามารถอยใู่ นสายตาของคณุ ชายได ้ จะตอ้ งไมธ่ รรมดา

เขาน่าจะเลอื กทจี่ ะเชอ่ื คณุ ชาย สามารถทําใหค้ ณุ ชายพดู ออกมาไดอ้ ยา่ งแน่วแน่ขนาดนัน้ วา่ เขาจะไมม่ ที างยอมปลอ่ ยมอื จากคนทเี่ ขารักไปโดยเด็ดขาด อยา่ งนัน้ แลว้ มหี รอื ทจ่ี ะมารับเงนิ มั่วซว่ั อยา่ งนัน้ แลว้ จากไปกนั ? “คณุ ตา คณุ ตาอยากดมื่ ชาหรอื เปลา่ คะ ใหฉ้ ันไปรนิ มาใหค้ ณุ ตาสกั แกว้ มัย้ คะ?” ยฉู่ อื จนิ โกรธจนตวาดเสยี งดงั ออกมา “อยา่ มาเรยี กฉันวา่ ตา!” หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาออกมาเล็กนอ้ ย พรอ้ มเอย่ ออกมาดว้ ย ใบหนา้ ทไี่ รเ้ ดยี งสา “ทําไมหรอคะ? คณุ ตาอตุ สา่ หใ์ หเ้ งนิ อง่ั เปา ฉันมา ถา้ ฉันไมเ่ รยี กคณุ ตามันจะเสยี มารยาทมากเลยนะคะ” “ฉันใหเ้ ธอรับเงนิ น่ันกเ็ พอ่ื ใหเ้ ธอ…” แตไ่ มร่ อใหย้ ฉู่ อื จนิ ไดเ้ อย่ คําพดู ทอ่ นหลงั ออกมาจนจบ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดห้ นั หลังออกไปชงชาเสยี แลว้ ปลอ่ ยใหค้ นทอี่ ยใู่ น หอ้ งเลขาตอ้ งหนั ไปมองหนา้ กนั ผา่ นไปไดส้ กั พัก ยฉู่ ือจนิ มองไปยงั ทา่ นพอ่ บา้ น “หลอ่ นไป ไหน?”

ทา่ นพอ่ บา้ นกะพรบิ ตาปรบิ ๆออกมา นกึ ยอ้ นไปถงึ บทสนทนา เมอื่ สกั ครนู่ ี้ ตอบกลบั ออกไปอยา่ งไมม่ ่นั ใจนักวา่ “อาจจะ…ไป ชงชาใหน้ ายทา่ นละ่ มงั้ ครับ?” ยฉู่ ือจนิ “…ชงชาอะไรกนั ? คดิ วา่ ฉันจะดมื่ ชาทห่ี ลอ่ นชงหรอื ไง??” ทา่ นพอ่ บา้ นยกมอื ขน้ึ ปิดปากแลว้ กระแอมเบาๆออกมา “ผมคดิ วา่ เด็กคนนมี้ ไี หวพรบิ ดมี ากเลยทเี ดยี วนะครับ” คําเยนิ ยอของเขาทําเอาภายในใจของยฉู่ ือจนิ อยไู่ มส่ ขุ ขน้ึ มา อนั ทจี่ รงิ จนถงึ ตอนนเ้ี ขากย็ ังคดิ แคเ่ พยี งตอ้ งการใหต้ วนมู่ เสวม่ าเป็ นหลานสะใภข้ องเขาเทา่ นัน้ จงึ แคน่ เสยี งเอย่ เสยี งเย็น ออกไป “นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เด็กนั่นจะแสดงความเจา้ แผนการ ออกมาตอ่ หนา้ ฉัน รับเงนิ ไปแลว้ จะยังคดิ จะไมร่ จู ้ ักพออกี ใต ้ หลา้ นก้ี ็คงไมม่ เี รอ่ื งทด่ี ไี ปกวา่ นแ้ี ลว้ ละ่ !” น้ําเสยี งของเขาแข็งกรา้ วอยา่ งมาก ทา่ นพอ่ บา้ นเองเมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ แลว้ กร็ สู ้ กึ กงั วลขนึ้ มาเล็กนอ้ ย เมอ่ื ตอ้ งมาเจอกบั นาย ทา่ นยฉู่ อื ผอู ้ าวโุ สผแู ้ สนฉลาดหลกั แหลมทลี่ ม้ ลกุ คลกุ คลานอยู่ ในแวดวงธรุ กจิ มาหลายสบิ ปี หานมจู่ อ่ื นัน้ กเ็ ป็ นเพยี งแคเ่ ด็ก นอ้ ยคนนงึ เทา่ นัน้

แตใ่ นฐานะทเ่ี ป็ นพอ่ บา้ น เขาเองก็ไมก่ ลา้ พดู อะไรออกไป มากมายนัก จําตอ้ งถอยออกไปเงยี บๆ รักษาความเงยี บสงบอยู่ อยา่ งนัน้ “หลอ่ นคดิ จะเลน่ กบั ฉัน หยโู ป เดย๋ี วเด็กนั่นกลับมานายบอก หลอ่ นดว้ ยวา่ ฉันไมม่ วี นั ดมื่ ชาของหลอ่ น ใหห้ ลอ่ นได ้ สําเหนยี กตวั เองแลว้ ออกไปจากบรษิ ัทไปเอง ไมอ่ ยา่ งนัน้ กอ็ ยา่ มาโทษฉันแลว้ กนั วา่ ตาเฒา่ อยา่ งฉันเป็ นผลู ้ งมอื ไลห่ ลอ่ น ออกไปเอง” ทา่ นพอ่ บา้ น “…” รสู ้ กึ ลําบากใจแตก่ พ็ ดู ออกไปไมไ่ ด ้ เขานัน้ ไมไ่ ดอ้ ยากจะทํา อยา่ งนัน้ แต…่ ก็ไมอ่ าจทําอยา่ งทใ่ี จคดิ ได ้ ผา่ นไปไดส้ กั พัก หานมจู่ อื่ กไ็ ดย้ กชาแกว้ หนง่ึ กลบั มา ชาแกว้ นัน้ ไดแ้ ผก่ ระจายความรอ้ นออกมา เธอถอื ชาเดนิ เขา้ ไปยงั นาย ทา่ นยฉู่ ือ จากนัน้ กก็ ม้ ลงวางชาแกว้ นัน้ ลงบนโตะ๊ “คณุ ตาคะ ชาแกว้ นฉ้ี ันเพง่ิ ชงเสร็จ ถา้ คณุ ตาไมร่ ังเกยี จก็ลอง ดม่ื ดนู ะคะ”

ถงึ แมว้ า่ เธอจะไมพ่ อใจทคี่ ณุ ตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดล้ บอดตี ทผี่ า่ น มาของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไป แลว้ ยงั ใหค้ นอน่ื มาหมัน้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี ไมอ่ ยากใหเ้ ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดค้ บดว้ ยกนั แตไ่ มว่ า่ จะยงั ไงอกี ฝ่ ายก็เป็ นญาตผิ ใู ้ หญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ทัง้ ยังเป็ นคณุ ตาแทๆ้ เธอจงึ หวังวา่ จะสามารถไดร้ ับความเชอ่ื ม่นั จากเขามาได ้ อกี ทัง้ เธอเองก็ไมอ่ ยากใหค้ วามรักของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู ตอ่ ตา้ นไมไ่ ดร้ ับการอวยพรไปตลอดชวี ติ ในสงั คมปัจจบุ นั มคี รู่ ักหลายคคู่ บกนั โดยทผี่ ใู ้ หญไ่ มเ่ ห็นดว้ ย ถงึ ขนาดทแี่ มแ้ ตค่ ําอวยพรอยา่ งจรงิ ใจก็ยงั ไมม่ อี อกมาเลยสกั คํา อยา่ งนแี้ ลว้ มันคงทกุ ขใ์ จแย่ ยฉู่ อื จนิ มองจอ้ งไปยงั ชาแกว้ นัน้ แคน่ เสยี งเย็นออกมา แมแ้ ต่ แตะก็ยงั ไมเ่ ออ้ื มมอื ออกไปแตะดว้ ยซา้ํ แตเ่ พราะวางอยใู่ กล ้ เสยี ขนาดนัน้ ตรงบรเิ วณโตะ๊ น้ําชากไ็ ดม้ กี ลนิ่ ชาลอยฟ้งุ เขา้ มา ในทางเดนิ หายใจของเขา เขาไดก้ ลน่ิ หอมชาทห่ี อมกรนุ่ ออกมา จนกระตนุ ้ ความกระหาย อยา่ งแรงของเขาขน้ึ มาได ้

ยฉู่ อื จนิ เป็ นผทู ้ ชี่ นื่ ชอบชา มหี ลายคนรเู ้ รอื่ งนก้ี นั ทงั้ นัน้ อกี ทงั้ หานมจู่ อ่ื กไ็ มไ่ ดม้ เี วลามาก พอทจ่ี ะตระเตรยี ม ทําไดเ้ พยี งฉกฉวยโอกาสนเี้ อาไว ้ “หยโู ป!” ยฉู่ อื จนิ เรยี กพอ่ บา้ นออกมา! ทา่ นพอ่ บา้ นหยโู ปเมอื่ ไดส้ ตกิ ลับมากม็ องไปยังรา่ งของชาย ชรา จากนัน้ กม็ องไปยังชาแกว้ นัน้ เล็กนอ้ ย เดนิ กา้ วเขา้ ไปอยา่ ง ยอมรับชะตากรรม “คณุ หนูทา่ นน้ี ในเมอื่ คณุ ก็ไดร้ ับเชค็ เงนิ ไปแลว้ ก็เชญิ ออกไป จากบรษิ ัทนไ้ี ปเถอะครับ ถอื โอกาสทตี่ อนนเ้ี รอ่ื งมันยงั ไมบ่ าน ปลายใหญโ่ ต ถา้ ออกไปก็จะรักษาศกั ดศิ์ รคี ณุ เอาไวไ้ ดส้ กั หน่อย ถงึ ตอนนัน้ จะไดไ้ ม…่ ” หานมจู่ อ่ื สง่ เสยี งอมื ออกมา มองไปทางยฉู่ ือจนิ “คณุ ตาจะบอก วา่ วันนใี้ หเ้ ป็ นวนั หยดุ ของฉันงัน้ หรอคะ?” ยฉู่ อื จนิ “…” ทา่ นพอ่ บา้ น “…”

ผา่ นไปไดส้ กั พักนงึ ยฉู่ อื จนิ ก็แคน่ เสยี งเย็นดงั ออกมา “หยโู ป ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งไปเกรงใจ พดู เขา้ ประเด็นไปเลย” พอ่ บา้ นหยโู ปพยักหนา้ อยา่ งแรงออกมา กา้ วออกไปกา้ วนงึ พรอ้ มเอย่ ออกไปอยา่ งทรงพลงั “คณุ หาน นายทา่ นของเราก็ได ้ บอกแลว้ วา่ ใหค้ ณุ รับเงนิ แลว้ รบี ออกไปบรษิ ัทนแี้ ละออกไปจาก คณุ ชายแหง่ ตระกลู ยฉู่ ือของเราดว้ ย เงนิ ในเชค็ ใบนัน้ เพยี ง พอทจี่ ะทําใหค้ ณุ สามารถใชช้ วี ติ ทเี่ หลอื อยา่ งไรก้ งั วล แตถ่ า้ คณุ ยังเขา้ มายมุ่ ยา่ มกบั คณุ ชายอกี พวกเราคนตระกลู ยฉู่ ือกจ็ ะ ใชว้ ธิ ขี นั้ เด็ดขาดเพอ่ื ทําใหค้ ณุ ออกไป เมอื่ ถงึ ตอนนัน้ แลว้ เบา สดุ กค็ อื เจ็บตวั เล็กๆนอ้ ยๆ แตถ่ า้ เป็ นสถานหนัก…เกรงวา่ มัน อาจจะพดู ลําบาก” คําพดู ประโยคนพี้ ดู ออกมาอยา่ งไมอ่ อ้ มคอ้ มยฉู่ อื จนิ มอง ทา่ น พอ่ บา้ นหยโู ปอยา่ งชนื่ ชมเล็กนอ้ ย พรอ้ มแสดงสหี นา้ พงึ พอใจ ออกมา วา่ กนั ตามหลกั แลว้ พวกเขาก็ไดพ้ ดู ออกไปชดั เจนเสยี ขนาดน้ี แลว้ ถา้ หานมจู่ อื่ หนา้ บางสกั หน่อย ก็คงจะรับเงนิ แลว้ ก็ออกไป แตเ่ ธอกลับไมเ่ ป็ นอยา่ งนัน้ ยังคงยนื อยดู่ ว้ ยสหี นา้ ยม้ิ แยม้ อยู่ ขา้ งๆโตะ๊ พรอ้ มทัง้ เอย่ เสยี งหวานออกมา “ความจรงิ แลว้ ตวั ฉัน เองกม็ คี วามสามารถในการหาเงนิ เองได ้ คณุ ตาไมต่ อ้ งกงั วล

เรอ่ื งชวี ติ ทเ่ี หลอื ตอ่ จากนแี้ ทนฉันหรอกคะ่ อกี ทัง้ …เชค็ ใบนฉ้ี ัน ก็นกึ วา่ เป็ นเงนิ อง่ั เปาทคี่ ณุ ตาใหฉ้ ันเสยี อกี ถา้ มันไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน้ งัน้ ฉันกไ็ มอ่ าจรับมนั เอาไวไ้ ดค้ ะ่ ” พดู จบ เธอกเ็ อาซองจดหมายออกมาแลว้ วางกลบั ลงไปบนโตะ๊ อกี ครัง้ ทกุ คนตา่ งอง้ึ ตะลงึ กนั ออกมา นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะคนื ซองนัน้ กลบั มา นก่ี ็เทา่ กบั วา่ เป็ นการเอาเงนิ คนื กลบั ใหน้ ายทา่ นยฉู่ อื น่ัน กแ็ สดงวา่ เธอจะไมอ่ อกไปจากชวี ติ ยฉู่ ือเซนิ เพยี งเพราะเงนิ งัน้ ส?ิ สายตาทท่ี า่ นพอ่ บา้ นหยโู ปมองเธอนัน้ มคี วามพงึ พอใจอยู่ หลายสว่ น แตใ่ บหนา้ ของยฉู่ อื จนิ นัน้ กลบั มดื ครมึ้ ขนึ้ มาทนั ที พรอ้ มทัง้ เอย่ ออกมาดว้ ยน้ําเสยี งเหยี้ มเกรยี มวา่ “นมี่ ันหมายความวา่ อะไร? รับเงนิ ของฉันยฉู่ อื จนิ คนนไ้ี ปแลว้ นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เธอจะยงั กลา้ ปฏเิ สธออกมาไดอ้ กี ?” หานมจู่ อ่ื เอย่ พดู ยม้ิ ๆออกไปเล็กนอ้ ย “นอกเสยี จากวา่ สงิ่ ทคี่ ณุ ตาใหม้ านัน้ จะเป็ นของขวญั ทไ่ี ดพ้ บกนั ไมอ่ ยา่ งนัน้ แลว้ ฉันก็คง ไมอ่ าจรับเงนิ นไ้ี ดห้ รอกคะ่ ”

ยฉู่ ือจนิ หรตี่ ามองเธอออกมา ตงั้ แตเ่ จอหนา้ กนั จนถงึ ตอนนเ้ี ธอ ก็วางตวั ดมี าโดยตลอด อกี ทัง้ ยังไมม่ อี าการหวาดกลัวเขา ออกมาเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ตอบโตก้ ลบั มานงิ่ ๆ และยังสามารถพลกิ แพลงไปไดต้ ามสถานการณ์ ลกั ษณะทา่ ทางอยา่ งนี้ ทําเอาเขาคาดไมถ่ งึ เลยจรงิ ๆ เขายฉู่ ือจนิ เองกช็ นื่ ชมผหู ้ ญงิ แบบนเ้ี ป็ นอยา่ งมาก ดกี วา่ คน จําพวกทว่ี า่ พอเจอปัญหาเขา้ หน่อยกล็ นลานทําอะไรไมถ่ กู แลว้ รอ้ งหม่ รอ้ งไหอ้ อกมาเป็ นไหนๆ ชา่ งน่าเสยี ดาย! “ตอนทเ่ี ธอไปชงชาไดเ้ ปิดดใู นซองแลว้ หรอื ยงั ?” ยฉู่ อื จนิ เอย่ ถามเสยี งนงิ่ ขรมึ แตไ่ มร่ อใหห้ านมจู่ อ่ื ไดเ้ อย่ ตอบอะไรออกมา เขาก็ไดเ้ อย่ ออกมาอกี วา่ “ไมอ่ ยากรับเพราะเงนิ ทฉ่ี ันใหม้ ันไม่ เยอะพอ? งัน้ เธอลองวา่ มาสิ เธอตอ้ งการเทา่ ไหร?่ ขอเพยี งแค่ เธอยอมออกไปจากชวี ติ หลานชายฉัน เธอตอ้ งการเทา่ ไหรฉ่ ันก็ จะให”้ เขาเอย่ พดู ออกมาอยา่ งใจใหญใ่ จโต ทา่ ทางเหมอื นกบั วา่ จะ ยอมทมุ่ ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งเพอื่ หลานชายของเขา

หานมจู่ อื่ เลกิ ควิ้ ขน้ึ เล็กนอ้ ย อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเอย่ ถามออกไป “ความหมายทขี่ องคณุ ตาตอ้ งการจะสอื่ กค็ อื ขอเพยี งแคฉ่ ันยอม ออกไปจากชวี ติ ของเขา ไมว่ า่ ฉันจะตอ้ งการอะไรคณุ ตากย็ อม งัน้ หรอคะ?” ยฉู่ ือจนิ มองเธอไปอยา่ งไมพ่ อใจ พรอ้ มทัง้ สง่ เสยี งอมื ออกไป อยา่ งหนักแน่น สว่ นหยโู ปนัน้ กลบั รสู ้ กึ เห็นทา่ ไมด่ นี ัก ทําไมเขาถงึ รสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ คนนไ้ี มไ่ ดจ้ ัดการไดง้ า่ ยๆเหมอื นผหู ้ ญงิ ท่ัวๆไป พวกนัน้ อกี ทงั้ สหี นา้ ของเธอตอนน…ี้ .ยังทําใหร้ สู ้ กึ วา่ เธอไมไ่ ด ้ ตอ้ งการของพวกนัน้ เลยสกั นดิ และมันกเ็ ป็ นไปอยา่ งทคี่ ดิ เพราะคําพดู ตอ่ มาทไี่ ดห้ ลดุ ออกมา จากปากเธอนัน้ แทบจะทําใหท้ กุ คนตอ้ งเป็ นลมชอ็ กกนั ไปตามๆ กนั “คณุ ตา ฉันตอ้ งการไมเ่ ยอะหรอกคะ่ แตใ่ นเมอ่ื คณุ ตาใจกวา้ ง ขนาดน้ี งัน้ ก็ยกตระกลู ยฉู่ ือใหฉ้ ันกพ็ อคะ่ ” ตอนที่ 842 ขม่ ขู่

ทกุ คนในทแ่ี หง่ นัน้ แทบจะชอ็ กสลบไปกบั คําพดู ประโยคนัน้ ! ชายรา่ งใหญใ่ นชดุ สทู หลายคนลว้ นสง่ สายตาไมอ่ ยากเชอื่ ไป ยงั เธอ แตล่ ะคนตา่ งก็มสี หี นา้ ซดี แข็งคา้ งกนั ออกมา เด็กคนน้ี หลอ่ นยังกลา้ เอย่ เรยี กรอ้ งออกมาอกี โลภมากเสยี ขนาดน้ี คาดวา่ นายทา่ นยฉู่ อื จะตอ้ งโกรธลมแทบจับขนึ้ มาแน่ คนเหลา่ นัน้ มองไปยงั นายทา่ นยฉู่ อื และมันกเ็ ป็ นไปอยา่ งทคี่ ดิ ยฉู่ ือจนิ ไดโ้ กรธขน้ึ มาไมน่ อ้ ยเลย ทเี ดยี ว ในตอนนไี้ ดม้ สี หี นา้ อมึ ครมึ เหมอื นกบั กน้ หมอ้ ขน้ึ มาเป็ น ทเ่ี รยี บรอ้ ยแลว้ ชห้ี นา้ เธอออกไปอยา่ งเคอื งโกรธ “เธอเธอเธอ วา่ อะไรนะ? ลองพดู อกี ทสี ?ิ ” รมิ ฝี ปากแดงของหานมจู่ อื่ ยกยม้ิ ออกมาเล็กนอ้ ย เอย่ ออกไป ดว้ ยรอยยม้ิ หวาน “คณุ ตาเป็ นอะไรไปคะ? เมอ่ื กค้ี ณุ ตาพดู เองนี่ คะวา่ ฉันจะอยากไดอ้ ะไรกไ็ ด ้ หรอื วา่ ในสายตาของคณุ ตานัน้ ยู่ ฉือเซนิ ไมไ่ ดม้ คี า่ ไปกวา่ ตระกลู ยฉู่ ืองัน้ หรอคะ? ในเมอื่ เป็ น อยา่ งนแ้ี ลว้ งัน้ ฉันก็คงไมอ่ าจไปจากชวี ติ เขาได ้ อนั ทจี่ รงิ สําหรับฉันแลว้ …ถงึ แมว้ า่ คณุ ตาจะประเคนยกตระกลู ยฉู่ อื มาให ้ ฉันจรงิ ฉันกไ็ มม่ ที างออกไปจากชวี ติ เขาหรอกคะ่ ”

คําพดู นไ้ี ดท้ ําเอายฉู่ ือจนิ องึ้ ตะลงึ ไปทันที นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เธอ จะพดู ออกมาวา่ ถงึ แมว้ า่ มอบตระกลู ยฉู่ ือให ้ หลอ่ นกจ็ ะไมม่ ี ทางออกไปจากชวี ติ ของเขา คําพดู นจี้ รงิ เท็จแคไ่ หนกนั ? เป็ นเพราะรวู ้ า่ เขาไมม่ ที างตอบรับ ออกมา กเ็ ลยพดู ออกมาไดอ้ ยา่ งมั่นอกมั่นใจเสยี ขนาดนล้ี ะ่ มัง้ ? “เฮอะ” ยฉู่ ือจนิ แคน่ เสยี งเย็นออกมา “ไมว่ า่ จะยังไง เธอจะ ตอ้ งการก็ดี ไมต่ อ้ งการก็ดี คําขอทบี่ า้ บอคอแตกอยา่ งนัน้ ฉันไม่ มที างยอมรับอยา่ งแน่นอน ถา้ เธอไมพ่ อใจทเ่ี งนิ นอ้ ยไปฉันกจ็ ะ เพมิ่ ใหเ้ ธอ ไดเ้ งนิ แลว้ ก็ออกไปซะ!” หานมจู่ อื่ ยนื อยตู่ รงทเ่ี ดมิ ไมข่ ยบั เขยอื้ นไปไหน พดู คยุ อธบิ ายกบั เขามาตงั้ นาน จๆู่ เธอกร็ สู ้ กึ เหนอ่ื ยขน้ึ มา เล็กนอ้ ย ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมาเมอื่ ไหร่ เน่อื งจากวา่ อกี ฝ่ ายเป็ น คณุ ตาของเขา เธอจะพดู แรงเกนิ ไปมนั ก็ไมด่ นี ัก แตจ่ ะใหเ้ ธอ รับมอื อยา่ งนต้ี อ่ ไปเธอกเ็ หนอ่ื ยมากแลว้ จรงิ ๆ และเห็นไดช้ ดั วา่ อกี ฝ่ ายรับมอื ไดย้ ากอกี เชน่ กนั ไมม่ ที างทจี่ ะตอ่ ลอ้ ตอ่ เถยี งกบั เธอออกมาอกี แน่

ภายในใจของหานมจู่ อ่ื ลอบถอนหายใจออกมาเล็กนอ้ ย พรอ้ ม เอย่ ออกไปอยา่ งจรงิ จังวา่ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ฉันไมม่ ที างออกไปจาก ชวี ติ เขาอยา่ งแน่นอน ไมว่ า่ คณุ ตาจะใหอ้ ะไรฉันก็ตาม” เห็นทา่ ทางอยา่ งนัน้ ของเธอแลว้ ยฉู่ อื จนิ หรต่ี าลงเล็กนอ้ ย เผย แววตาเชอื ดเฉือน พรอ้ มกบั แคน่ เสยี งเย็นออกมา “ฉันไมน่ กึ เลยวา่ เธอจะหาทนี่ เี่ จอจนได”้ ไดย้ นิ ดงั นัน้ ภายในใจของหานมจู่ อื่ กก็ ระตกุ ขนึ้ มาเล็กนอ้ ย เงย หนา้ ขน้ึ มาสบตาเขา้ กบั ยฉู่ อื จนิ อยา่ งลมื ตวั เขาเลอื กทจี่ ะหงายการด์ นกี้ บั เธอ? ไมค่ ดิ จะเลน่ กบั เธอแลว้ ? ในเมอ่ื เป็ นอยา่ งนแี้ ลว้ งัน้ เธอกเ็ อย่ พดู ออกไปดว้ ยดกี วา่ เพยี งแตร่ มิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื เพงิ่ จะไดข้ ยบั ออกมาเล็กนอ้ ย ดา้ นนอกก็มเี สยี งอนั เยอื กเย็นของชายหนุ่มเสยี งหนงึ่ ดงั เขา้ มา “คณุ ตาจะทําใหเ้ ธอลําบากใจไปเพอื่ อะไรครับ?” เสยี งทมุ ้ ตํา่ อนั คนุ ้ เคยนัน้ … ภายในใจของหานมจู่ อื่ กเ็ กดิ ความดใี จขน้ึ มา จากนัน้ กห็ นั ไป มองตามเสยี งนัน้ ทันที

เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยใู่ นชดุ สทู เรยี บงา่ ยกําลงั ยนื ตระหงา่ นอยตู่ รงหนา้ ประตหู อ้ งเลขา กลน่ิ อายเยอื กเย็นอบอวลไปทั่วทงั้ รา่ งของเขา เขามองภาพเหตกุ ารณภ์ ายในหอ้ งเลขาดว้ ยสายตาอนั แสนเย็น ชา จากนัน้ กส็ าวกา้ วใหญๆ่ เขา้ ไปหาหานมจู่ อื่ ทันที หานมจู่ อ่ื ทเี่ ตรยี มจะอา้ ปากเอย่ เรยี กเขาออกไป แตก่ ลับถกู เขา จับกมุ ขอ้ มอื บางเอาไว ้ จากนัน้ กด็ งึ เขา้ ไปอยขู่ า้ งหลงั รา่ งของ เขา “เป็ นผมทต่ี ามตอแยเธอเอง คณุ ตาสามารถมาลงกบั ผมไดเ้ ลย” การปรากฏตวั ออกมาอยา่ งกะทันหนั ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ทําเอายู่ ฉือจนิ หรต่ี าออกมาเล็กนอ้ ย มองเขาและหานมจู่ อ่ื ทอี่ ยดู่ า้ นหลัง ของเขาอยา่ งไมส่ บอารมณ์ เมม้ ปากอยา่ งเก็บกลัน้ อารมณ์ ออกมา “ยังไมถ่ งึ เวลาทแี่ กจะเขา้ ทํางานไมใ่ ชห่ รอื ไง? ทําไม รบี มากอ่ นเพอื่ ผหู ้ ญงิ คนนงึ ? หรอื วา่ เมอ่ื กเ้ี ธอหาขอ้ อา้ งไปชง ชา แตค่ วามจรงิ แลว้ กค็ อื ไปฟ้อง?” หานมจู่ อ่ื ทกี่ ําลงั หลบอยดู่ า้ นหลังเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ก็รสู ้ กึ วา่ กําลงั ถกู ปรักปรําขนึ้ มาทันที เธอนัน้ ไดห้ อบเอาความตงั้ ใจจรงิ ไปชงนํ้า ชามาใหเ้ ขาจรงิ ๆ ไมไ่ ดม้ คี วามคดิ ทจี่ ะฟ้องอะไรเลยดว้ ยซ้ํา

เธอไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ จําพวกทว่ี า่ โดนอะไรนดิ ๆหน่อยๆแลว้ ไปฟ้อง ผชู ้ ายของตวั เองจําพวกนัน้ เสยี หน่อย อนั ทเี่ รอ่ื งนมี้ นั ก็ซบั ซอ้ นเกนิ ไป อยา่ งแรกเลยก็คอื เธอไมอ่ ยาก ดงึ เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มายงุ่ เกย่ี ว เนอื่ งจากวา่ เรอื่ งทเี่ ธอกบั นายทา่ นยู่ ฉือรนู ้ ัน้ ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ไมไ่ ดร้ ับรเู ้ ลย อยา่ งทส่ี องก็คอื ตวั นายทา่ นยฉู่ ือนัน้ ไมช่ อบเธอ ถา้ พบวา่ เธอ เอย่ ฟ้องออกไปอกี ละ่ ก็ ภาพจําทมี่ ตี อ่ เธอนัน้ จะตอ้ งมแี ตด่ ําดงิ่ ลงอยา่ งแน่นอน ดงั นัน้ แลว้ ไมว่ า่ เธอจะเป็ นอยา่ งไร เธอกจ็ ะไมม่ ที างทจี่ ะเป็ นคน ทที่ ําเรอ่ื งฟ้องออกไปแน่ แลว้ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ รเู ้ รอ่ื งนไ้ี ดย้ ังไง ถงึ ไดร้ บี มาในตอนนไ้ี ด?้ “คณุ ตา มจู่ อ่ื ไมใ่ ชค่ นขฟ้ี ้องจําพวกนัน้ หรอกนะครับ” ในตอนท่ี หานมจู่ อื่ กําลงั ตกอยใู่ นความสงสยั อยนู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดเ้ อย่ พดู เสยี งเย็นแกต้ วั ใหเ้ ธอออกมา “ผมพอจะคาดเดาไดอ้ ยกู่ อ่ นแลว้ วา่ คณุ ตาจะมา เมอื่ เชา้ นผ้ี มไมเ่ จอคณุ ตา ก็เลยพอจะเดาไดว้ า่ คณุ ตาน่าจะตอ้ งอยทู่ บี่ รษิ ัทแน่ๆ แตก่ น็ กึ ไมถ่ งึ เลยวา่ …ผมจะ เดาถกู ”

ถกู หลานชายเอย่ พดู โจมตกี ลบั มาอยา่ งโจง่ แจง้ อยา่ งนแ้ี ลว้ ใบหนา้ ของยฉู่ อื จนิ ก็ขม่ กลนั้ อารมณเ์ อาไวไ้ มอ่ ยขู่ น้ึ มาทันที เอย่ พดู ออกไปดว้ ยความโกรธเกรย้ี ว “แลว้ มันจะยังไง? เมอ่ื เย็น วานนท้ี ฉี่ ันพดู กบั แกไป แกตอบฉันออกมายังไง? พดู จา เหลวไหลอะไรออกมา แกไมย่ อมทํา ฉันในฐานะทเ่ี ป็ นตาของ แกก็เลยจําตอ้ งมาดว้ ยตวั เองอยา่ งนไี้ ง” ตรงขมับของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ ขนึ้ มาไมห่ ยดุ พรอ้ มเอย่ เสยี งเย็น ออกไป “เชญิ คณุ ตากลับไปเสยี เถอะครับ เรอ่ื งนผ้ี มจัดการเอง ได”้ “แกคดิ จะจัดการยังไง?” ยฉู่ อื จนิ เหลอื บมองหานมจู่ อื่ ออกไป อยา่ งเย็นชา แววตาเต็มไปดว้ ยความไมพ่ อใจ “จะเก็บเธออยู่ ทนี่ ต่ี อ่ ไป?” ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู ย็นชาอยา่ งมาก ไมม่ คี วามออ่ นโยน ออกมาเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย “เธอเป็ นพนักงานของบรษิ ัท ก็ตอ้ งอยทู่ น่ี อ่ี ยแู่ ลว้ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ ยฉู่ อื จนิ ก็เหมอื นราวกบั ถกู เหยยี บหางขน้ึ มาไม่ มผี ดิ โทนเสยี งโหวกเหวกออกมาอยหู่ ลายสว่ น “แกรหู ้ รอื เปลา่

วา่ แกกําลงั ทําอะไรอย?ู่ สงิ่ ทต่ี าบอกแกไปแกลมื มนั ไป หมดแลว้ หรอื ไง? แกจะตอ้ งไลเ่ ธอออกเดย๋ี วน”้ี ไดย้ นิ สองตาหลานแทบจะทะเลาะกนั ออกมาเพราะตวั เองแลว้ นัน้ ทนั ทที เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั ออกมา อารมณข์ องยฉู่ ือจนิ ก็ดู เหมอื นวา่ จะควบคมุ เอาไวไ้ มอ่ ยู่ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ กงั วลใจขนึ้ มา เล็กนอ้ ย ถงึ อยา่ งไรกเ็ ป็ นคณุ ตาของเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ทงั้ เมอื่ ตอนนัน้ เขากไ็ ด ้ ชว่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ เอาไว ้ เธอจงึ รสู ้ กึ เคารพและซาบซงึ้ ใจตอ่ คณุ ตา ทา่ นนขี้ องเยโ่ มเ่ ซนิ เธอดงึ แขนเสอ้ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไปทันที แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ชะงักคา้ งออกไปเล็กนอ้ ย จากนัน้ กม็ องไปยังยฉู่ ือจนิ “คณุ ตา เธอเป็ นพนักงานบรษิ ัท ไลอ่ อกหรอื ไมไ่ ลอ่ อกมนั ไมไ่ ด ้ ขน้ึ อยทู่ ผ่ี มคนเดยี ว ถา้ คณุ ตาคดิ วา่ การตัดสนิ ใจของผมมนั สง่ ผลตอ่ บรษิ ัทหรอื วา่ มปี ัญหามาก กเ็ อาอํานาจทงั้ หมดในมอื ของผมในตอนนก้ี ลบั คนื ไปเถอะครับ” คําพดู นไี้ ดท้ ําเอายฉู่ ือจนิ จกุ ไปเลยทเี ดยี ว “แก แกพดู วา่ อะไรนะ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื เรยี วบางของหานมจู่ อ่ื เอาไว ้ “คณุ ตาไม่ อยากเห็นหนา้ เธอ งัน้ ผมก็จะพาเธอออกไปจากทนี่ กี่ ไ็ ด”้ พดู จบ เขากล็ ากพารา่ งของหานมจู่ อ่ื ออกไปจากหอ้ งเลขา “หยดุ อยตู่ รงนัน้ !” ยฉู่ ือจนิ ตะโกนเสยี งดงั ออกมา แตฝ่ ี กา้ ว ของเยโ่ มเ่ ซนิ กลับรวดเร็วอยา่ งมาก เพยี งชว่ั พรบิ ตาเดยี วกไ็ ด ้ หายไปจนไรร้ อ่ งรอยเป็ นทเี่ รยี บรอ้ ยแลว้ หยโู ปกา้ วออกไปมองเล็กนอ้ ย จากนัน้ กห็ นั ไปเอย่ ดว้ ยทา่ ทาง ทล่ี ําบากใจ “ดจู ากทศิ ทางของพวกเขาแลว้ คณุ ชายคงพา ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไปทห่ี อ้ งทํางานครับ” ยฉู่ อื จนิ พอไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ สหี นา้ ก็ยงิ่ มดื ครม้ึ ออกมามากขน้ึ “นม่ี นั อะไรกนั ?” “นายทา่ นไมอ่ ยากเห็นหนา้ เธอ คณุ ชายก็เลยจําตอ้ งพาผหู ้ ญงิ คนนัน้ ออกไปครับ” “หยโู ป นายคดิ วา่ เจา้ เด็กน่ันเป็ นอะไรไป? ฉันทําอยา่ งนไี้ ปก็ เพอ่ื เขาทัง้ นัน้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง? นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะไมร่ จู ้ ักผดิ ชอบ ชว่ั ดไี ดข้ นาดนี้ พาหลอ่ นออกไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาฉัน แลว้ นายดสู ิ

เจา้ หมอน่ันพดู บา้ อะไรออกมา? ขฉู่ ันงัน้ หรอ? เจา้ หมอน่ันคดิ หรอวา่ นอกจากเขาแลว้ ฉันจะหาผสู ้ บื ทอดคนอน่ื ไมไ่ ด?้ ?” ทา่ นพอ่ บา้ นหยโู ปพยักหนา้ ออกไปดว้ ยความสตั ยจ์ รงิ “แบบนไี้ มผ่ ดิ เลยครับ” ยฉู่ ือจนิ “…” “นอกจากคณุ ชายแลว้ นายทา่ นก็หาผสู ้ บื ทอดไมไ่ ดอ้ กี แลว้ จรงิ ๆครับ” ไมอ่ ยา่ งนัน้ เขาจะพยายามคดิ วางแผนเพอื่ เกบ็ เขาเอาไวข้ า้ ง ตวั อกี หรอ? กอ่ นทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมไ่ ดป้ รากฏตวั ออกมา เขาก็ เป็ นคนเดยี วทตี่ อ้ งคอยดแู ลบรษิ ัทเองมาโดยตลอด ไมเ่ ชอื่ ใจ ใครเลยสกั คน และก็ไมย่ อมปลอ่ ยโอกาสใหก้ บั เครอื ญาตคิ น อน่ื ๆเชน่ กนั ยฉู่ อื จนิ หมดคําพดู ขน้ึ มาทันที ตอนที่ 843 กลวั วา่ ผมจะมาชา้ ไป

ความคดิ ของหยโู ปเขา้ ใจไดไ้ มย่ ากเลย พรอ้ มทัง้ เอย่ ออกมา ดว้ ยสหี นา้ ใสซอื่ ไรเ้ ดยี งสา “ดจู ากนสิ ยั คณุ ชายแลว้ ก็ไมไ่ ดอ้ อ่ นไปกวา่ นสิ ยั ของคณุ หนู เมอื่ กอ่ นเลย ถา้ นายทา่ นยังบบี บงั คบั เขาอยา่ งนต้ี อ่ ไป เกรง วา่ …” คําพดู ตอ่ จากนัน้ เขาไมไ่ ดเ้ อย่ พดู ออกไปตอ่ แตเ่ ชอ่ื วา่ ทกุ คน ตา่ งกร็ กู ้ นั อยแู่ กใ่ จเองดแี ลว้ ในตอนทห่ี ลากหลายเรอ่ื งมันยงั ไมเ่ กดิ ขน้ึ ไมว่ า่ ใครกไ็ มอ่ าจนกึ ถงึ ไดห้ รอก “เฮอะ เจา้ หมอนั่นคดิ วา่ ขฉู่ ันอยา่ งนแ้ี ลว้ ฉันจะกลวั มัน? ไมม่ มี ัน ฉันกจ็ ะหาคนมาสบื ทอดใหมอ่ กี สกั คน!” ยฉู่ อื จนิ โกรธจนสง่ เสยี งฮดึ ฮัดไมพ่ อใจออกมา ยง่ิ คดิ ก็ยง่ิ โกรธ จนฟาดฝ่ ามอื ลง ไปบนโตะ๊ เสยี งปังดงั ขน้ึ มา คนอนื่ ทอี่ ยใู่ นหอ้ งแหง่ นัน้ ตา่ งพากนั ตกอก ตกใจไปตามๆกนั หยโู ปไมก่ ลา้ เอย่ พดู ออกไป ทําเพยี งแคถ่ อยออกไปอยอู่ กี ฝ่ังนงึ

ยฉู่ ือจนิ โกรธจนไมไ่ หวอยแู่ ลว้ สหี นา้ บนใบหนา้ ของเขาก็ได ้ เปลย่ี นไปอยา่ งมากจนไมอ่ าจคาดเดาอะไรออกมาได ้ ทอดถอน หายใจออกมาไมห่ ยดุ เหมอื นราวกบั วา่ กําลังคดิ วา่ จะจัดการ เรอ่ื งนย้ี งั ไงดถี งึ จะไดผ้ ลลัพธท์ ส่ี มบรู ณ์ทส่ี ดุ ในตอนทส่ี มองคดิ วา้ วนุ่ ไปตา่ งๆนานาอยนู่ ัน้ เอง จๆู่ กลับเห็นชา ทวี่ างอยขู่ า้ งๆสง่ กลนิ่ หอมโชยออกมา ยฉู่ อื จนิ ไดก้ ลนิ่ ชาอนั เขม้ ขน้ เขา้ มา เมม้ รมิ ฝี ปากอยา่ งไมร่ ตู ้ วั จากนัน้ กเ็ ออื้ มมอื เขา้ ไปยังแกว้ ชาใบนัน้ ทา่ นพอ่ บา้ นทอี่ ยอู่ กี ฝั่งนงึ เห็นการกระทําของเขา รมิ ฝี ปากอา้ ออกมาเล็กนอ้ ย เหมอื นราวกบั กําลังอยากจะพดู อะไรออกมา แตห่ ลงั จากทไ่ี ดล้ องคดิ ดแู ลว้ ก็ไดป้ ิดปากกลบั ไปอกี ครัง้ ยฉู่ อื จนิ ยกชาแกว้ นัน้ ขน้ึ มาลองดมดู เฮอะ ก็หอมดี หรอื วา่ เด็กนั่นจะชงชาเป็ นดว้ ย? ยฉู่ อื จนิ ลองจบิ ดคู ํานงึ นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ …จะใชไ้ ดเ้ ลยทเี ดยี ว? ดงั นัน้ แลว้ เขาก็เลยจบิ เขา้ ไปอกี คํา หลังจากทไี่ ดล้ องดม่ื ชมิ อยา่ งนไี้ ปหลายคําแลว้ นัน้ ยฉู่ ือจนิ ก็รสู ้ กึ ถงึ วา่ มบี างจดุ ทม่ี นั ไม่

ถกู ตอ้ ง หลงั จากทร่ี ตู ้ วั แลว้ วา่ มบี างอยา่ งมันผดิ แปลกไปแลว้ นัน้ จงึ เงยหนา้ ขน้ึ ไปกพ็ บเขา้ กบั วา่ คนทงั้ หอ้ งตอนนกี้ ําลังมองมายัง ตน เรอื่ งทงั้ หมดทเ่ี กดิ ขน้ึ ในหอ้ งแหง่ นลี้ ว้ นตกอยใู่ นสายตาของทกุ คน แตใ่ นตอนนน้ี กึ ไมถ่ งึ วา่ ยฉู่ ือจนิ จะดม่ื ชาทเี่ ด็กผหู ้ ญงิ คนนัน้ ชง อกี ทัง้ ยงั ดม่ื อยา่ งเอร็ดอรอ่ ย…สายตาทท่ี กุ คนมองเขาได ้ เปลย่ี นไปไมเ่ หมอื นเดมิ อกี ตอ่ ไป ยฉู่ ือจนิ เงยี บไปสองวิ จากนัน้ ก็วางแกว้ ชาลงบนโตะ๊ เสยี งดงั เอย่ ตําหนอิ อกไป “ชงชาอะไรมาเนย่ี ? มชี าทรี่ สชาตแิ ยข่ นาดนี้ ดว้ ยหรอ?” หยโู ป “…” รสู ้ กึ แทบจะทนมองไมไ่ หวอกี ตอ่ ไปแลว้ เมอ่ื กใี้ ครกนั ทยี่ กชา แกว้ นัน้ ขน้ึ ดม่ื อยา่ งตงั้ อกตงั้ ใจกนั ? ยฉู่ อื จนิ รสู ้ กึ เสยี หนา้ จงึ รบี ถอื โอกาสนัน้ ลกุ ขน้ึ พรอ้ มเอย่ ออกไป วา่ “กลบั !”

คนกลมุ่ นัน้ เดนิ ตามเขาออกไปจากหอ้ งเลขาพรอ้ มๆกนั อยา่ งน่า เกรงขาม และไดเ้ จอเขา้ กบั พหี่ ลนิ ทไ่ี ดเ้ ขา้ มาทํางานพอดี พ่ี หลนิ เมอ่ื เห็นเจา้ นายเกา่ ของตนก็เกดิ ความรสู ้ กึ แปลกใจขนึ้ มา เล็กนอ้ ย “นายทา่ น ทําไมวันนท้ี า่ นถงึ มาทบี่ รษิ ัทคะ?” ยฉู่ ือจนิ ทก่ี ําลังโกรธเกรย้ี วอยไู่ มน่ อ้ ย สหี นา้ ก็เลยไมด่ นี ัก ทํา เพยี งแคพ่ ยักหนา้ ใหก้ บั พห่ี ลนิ เล็กนอ้ ย ไมเ่ อย่ อะไรออกมา ทา่ นพอ่ บา้ นหยโู ปนัน้ กไ็ ดเ้ อย่ ยมิ้ ๆออกไป “มเี รอื่ งใหเ้ ขา้ มา จัดการนดิ หน่อยครับ” “เรอ่ื งอะไรคะ?” พห่ี ลนิ เอย่ ถามออกมาทนั ที “ตอ้ งการใหฉ้ ัน ชว่ ยอะไรหรอื เปลา่ คะ?” “ตอนนไี้ มม่ อี ะไรแลว้ พวกเราขอตวั กอ่ นนะครับ” “กไ็ ดค้ ะ่ ” พห่ี ลนิ จําตอ้ งมองตามหลังพวกเขาออกไป จากนัน้ กล็ บู หวั ของ ตวั เองเบาๆ

น่าแปลก ตงั้ แตย่ ฉู่ ือเซนิ เขา้ รับตําแหน่งประธาน นายทา่ นผนู ้ กี้ ็ ไมไ่ ดเ้ ขา้ มาบรษิ ัทอกี เลย เขามคี วามเชอ่ื มั่นตอ่ ความสามารถ ของหลานชายผนู ้ ขี้ องเขาอยา่ งไมม่ ขี อ้ สงสยั เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ทําไมวันนจ้ี ๆู่ ถงึ ไดม้ าทบี่ รษิ ัทไดล้ ะ่ ? อกี ทงั้ …ยงั มาทหี่ อ้ งเลขา? พห่ี ลนิ คดิ โน่นคดิ นไี่ ปมา ก็นกึ ขนึ้ มาไดว้ า่ เมอ่ื วานตวนมเู่ สวก่ ม็ า เหมอื นกนั ในตอนทกี่ ําลงั คดิ ถงึ ตรงจดุ นัน้ ยฉู่ อื จนิ ทเี่ ดนิ ออกไปจๆู่ ก็ได ้ หยดุ ฝี เทา้ ลงแลว้ เอย่ ออกมากบั พห่ี ลนิ “จัดการหาตําแหน่งงาน ใหเ้ สยี่ วเสวเ่ ด็กคนนัน้ ดว้ ย เธออยากจะลองหาประสบการณ์ที่ บรษิ ัทดสู กั หน่อย” เสยี่ วเสว?่ พห่ี ลนิ รทู ้ ันทวี า่ เสย่ี วเสวน่ ก้ี ็คงจะเป็ นคณุ หนูพันชงั่ ตวนมเู่ สว่ แหง่ ตระกลู ตวนมคู่ นเมอ่ื วานนแ้ี น่ๆ “นายทา่ นคะ ตอนนที้ บี่ รษิ ัทไมม่ ตี ําแหน่งวา่ งเลย ถา้ จะให ้ จัดการหาตําแหน่งงานใหเ้ ธอ แลว้ ทางทา่ นประธาน…”

“เฮอะ ตาเฒา่ อยา่ งฉันถงึ แมว้ า่ ใกลจ้ ะลงโลงเต็มที แตฉ่ ันก็ยัง หายใจอยู่ บรษิ ัทกไ็ มใ่ ชแ่ คเ่ ขาทบ่ี รหิ ารอยทู่ งั้ หมดเสยี หน่อย ฉันเองก็มสี ว่ นดว้ ยเหมอื นกนั !” พหี่ ลนิ “…” “จัดการหาตําแหน่งอะไรมากไ็ ด ้ ทจี่ ะใหเ้ ธอไดใ้ กลช้ ดิ กบั ยฉู่ ือ เซนิ ไดก้ พ็ อ” พหี่ ลนิ อยากจะพดู ออกไปอยา่ งมากวา่ เมอื่ วานทา่ นประธานได ้ ออกคําสง่ั วา่ หา้ มไมใ่ หพ้ าตวั เกะกะมายงุ่ วนุ่ วายหอ้ งทํางานของ เขาอกี นกึ ไมถ่ งึ วา่ ตอนนน้ี ายทา่ นจะใหเ้ ธอหาตําแหน่งงานทจี่ ะ พาคนทท่ี า่ นประธานเรยี กวา่ ตวั เกะกะเขา้ บรษิ ัท แลว้ ยังให ้ ทํางานทสี่ ามารถใกลช้ ดิ ประธานบรษิ ัทไดส้ ะดวกอกี นไี่ มใ่ ชว่ า่ อยากใหค้ นกลางอยา่ งเธอคนนต้ี อ้ งปวดหวั ใชม่ ยั้ ? “ทําไม มปี ัญหาหรอื ไง?” ยฉู่ ือจนิ เลกิ คว้ิ ถามออกมา พห่ี ลนิ เมอื่ ไดส้ ติ ยม้ิ เจอ่ื นๆออกมา “ไมม่ ปี ัญหา ไมม่ ปี ัญหาคะ่ ฉันจะจัดการใหเ้ รยี บรอ้ ยคะ่ ” ยฉู่ อื จนิ ฟังจบ ก็เดนิ ออกไปอยา่ งพอใจ

หลงั จากทเี่ ขาเดนิ ออกไป พห่ี ลนิ เขา้ หอ้ งเลขาไปดว้ ยสหี นา้ พดู ไมอ่ อก หรอื วา่ ทนี่ ายทา่ นเดนิ ทางมาวันนก้ี เ็ พอ่ื ตวนมเู่ สวผ่ นู ้ ัน้ งัน้ หรอ? นม่ี นั ไมเ่ กนิ ไปหน่อยหรอ? * ในสว่ นของภายในหอ้ งทํางานในตอนนนี้ ัน้ หลงั จากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พาหานมจู่ อ่ื กลับมายงั หอ้ งทํางานนัน้ กป็ ิดประตลู ง พรอ้ มกด รา่ งเธอลงไปบนบานประตู หานมจู่ อ่ื “…” มอื ทัง้ สองขา้ งของเธอป้องหนา้ อกตวั เองเอาไว ้ มองเขาไป อยา่ งระแวดระวัง “คณุ ทําอะไร?” คณุ ตาของเขายังอยทู่ ห่ี อ้ งเลขาทอ่ี ยหู่ อ้ งขา้ งๆอยเู่ ลย แตเ่ ขา กลับลากเธอมาทน่ี ี่ แลว้ ยงั เอามอื ดนั ประตตู อ้ นเธอเขา้ มมุ อกี เขาคงจะไมค่ ดิ จบู เธอในเวลานหี้ รอกมงั้ ?

หานมจู่ อ่ื รับประกนั ไดเ้ ลยวา่ ถา้ เขาจบู เธอเขา้ มาในเวลานลี้ ะ่ ก็ เธอไมล่ ังเลเลยทจ่ี ะตอ่ ยเพอื่ เรยี กสตเิ ขาสกั หมัดสองหมดั ในตอนทกี่ ําลงั คดิ อยนู่ ัน้ เอง เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดโ้ นม้ ตวั เขา้ ไปจรงิ ๆ หานมจู่ อื่ เบกิ ตากวา้ ง ผลกั เขาออกไปสดุ แรง “นม่ี ันใชเ่ วลาหรอื ไง คณุ ยงั คดิ เรอ่ื งนอ้ี กี ?” การกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงักลง รา่ งของเขาหยดุ นงิ่ พรอ้ มหรต่ี าออกมาเล็กนอ้ ย “ผมคดิ เรอ่ื งน?้ี เรอื่ งนเ้ี รอื่ งไหน?” หานมจู่ อื่ “??” เขาแกลง้ โงห่ รอื ไง? เธอกดั รมิ ฝี ปากตวั เองเบาๆ “คณุ อยา่ มาทําเลน่ ลน้ิ ไปเลย คณุ กลา้ พดู มยั้ ละ่ วา่ เมอื่ กน้ี คี้ ณุ ไมไ่ ดค้ ดิ จะ…” เธอยงั หนา้ บาง ไมม่ คี วามกลา้ มากพอทจ่ี ะเอย่ ออกไปตรงๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ทจี่ ากเดมิ ยงั คงคาดเดาอยวู่ า่ เธอพดู ถงึ สงิ่ ไหน เมอ่ื เห็นแกม้ ขาวเนยี นของเธอแดงกํา่ ออกมาอยา่ งรวดเร็ว เขา้ ใจ ขนึ้ มาทันทวี า่ สงิ่ ทเ่ี ธอพดู นัน้ คอื อะไร

เขาไมไ่ ดย้ ม้ิ ออกไป แตไ่ ดเ้ ออ้ื มมอื ออกไปบบี คางเล็กจม้ิ ลมิ้ ของเธอ นํ้าเสยี งทมุ ้ ตํา่ ลงหลายสว่ น “ใครบอกคณุ วา่ เมอื่ กผี้ มคดิ อยา่ งนัน้ กนั ?” หานมจู่ อื่ “…งัน้ คณุ จะโนม้ เขา้ มาทําไมกนั ?” ในขณะทกี่ ําลงั พดู อยนู่ ัน้ จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ขา้ มาประชดิ รา่ งเธอ มากขนึ้ อกี ครัง้ จมกู ดวงตาของทงั้ สองคนสบเขา้ หากนั ลม หายใจของคนทัง้ คปู่ ระสานเขา้ ดว้ ยกนั เธอหายใจออกไปในแตล่ ะครัง้ กไ็ มก่ ลา้ หายใจแรงๆออกไป เอย่ เสยี งออู ้ เ้ี หมอื นยงุ บนิ ออกไป “คณุ คณุ ทําอะไร” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรออกมา ทําเพยี งแคจ่ อ้ งมองเขา้ ไปสํารวจ ในแววตาเธออยา่ งละเอยี ด ทา่ ทางจรงิ จังนัน้ ทําเอาหานมจู่ อื่ รสู ้ กึ อดึ อดั ขนึ้ มาเล็กนอ้ ย ทําไดแ้ คเ่ พยี งขยบั ถอยรา่ งออกไป เงยี บๆ แตด่ า้ นหลังไดช้ ดิ ไปกบั บานประตไู ปเสยี แลว้ จงึ ไมม่ ที ่ี ใหเ้ ธอถอยไปไดแ้ ลว้ ในตอนทเ่ี ธอกําลังคดิ จะถามเขาออกไปวา่ เขาคดิ จะทําอะไรกนั แน่นัน้ เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดเ้ อย่ ออกมา

“ขอโทษ ทําใหค้ ณุ รสู ้ กึ ไมด่ แี ลว้ ” หานมจู่ อื่ นงิ่ อง้ึ อยตู่ รงจดุ เดมิ มององึ้ ไปยังเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยู่ ตรงหนา้ อยา่ งเอาจรงิ เอาจัง นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขา…ขอโทษเธองัน้ หรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ เออื้ มมอื ออกไปลบู หวั เธอเบาๆ “เมอ่ื กนี้ ก้ี ็แคอ่ ยาก มองดหู น่อยวา่ เธอรอ้ งไหห้ รอื เปลา่ …ไมไ่ ดร้ อ้ งกด็ แี ลว้ ” เมอื่ ฟังจนถงึ ตรงนแ้ี ลว้ นัน้ หานมจู่ อื่ ก็พอจะเขา้ ใจไดว้ า่ ทําไม เขาถงึ เขา้ มาจอ้ งตาเธออยา่ งนัน้ ทแี่ ทเ้ ขาก็คดิ วา่ เธอกําลังรสู ้ กึ ไมด่ ี จะรอ้ งไห?้ เดมิ ทเี ธอก็คดิ วา่ ไมม่ อี ะไร อนั ทจี่ รงิ เธอก็แคต่ อ่ ลอ้ ตอ่ เถยี งกบั คณุ ตาของเขาแคเ่ พยี งไมน่ าน ไมไ่ ดร้ ับความอธรรมใดๆ แตห่ ลงั จากทเี่ ขาพดู คําพวกนัน้ ออกมา หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ ตนื้ ตนั ใจ เป็ นอยา่ งมาก มอื ขา้ งหนงึ่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปกมุ ทา้ ยทอยของเธอเอาไว ้ ดงึ รา่ งเธอเขา้ หาออ้ มกอดของตวั เอง ถอนหายใจออกมา “ก็แค่ กลัววา่ ผมจะมาชา้ ไป”

ตอนที่ 844 ไมอ่ าจมาทาํ เป็ นจบี เลน่ ๆไมจ่ รงิ จงั ไดโ้ ดย เด็ดขาด เวลามคี นมาเป็ นหว่ งเป็ นใย มกั จะชอบสําออยออกไปเป็ นพเิ ศษ คนทรี่ อ้ งไหง้ า่ ยคนนงึ ไมไ่ ดแ้ ปลวา่ จะเป็ นคนขแี้ ยเสยี หน่อย แต่ เป็ นเพราะวา่ เธอมคี นคอยรักคอยเป็ นหว่ งเทา่ นัน้ เอง เมอ่ื เทยี บ กบั คนทไี่ มม่ นี ํ้าตาไหลออกมาสกั หยดเมอื่ พบเขา้ กบั ฟ้าถลม่ ลง มาพวกนัน้ แลว้ เกรงวา่ เรอ่ื งทผี่ า่ นมาทค่ี นผนู ้ ไี้ ดพ้ บเจอลว้ น แลว้ จะเป็ นผทู ้ แี่ บกรับเอาไวเ้ องไปทัง้ หมด ไมม่ ใี ครคอยเป็ น หว่ งเป็ นใยก็จะตอ้ งทําตวั เขม้ แข็งเอาไวเ้ สมอ ถา้ หากเยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ า เธอกจ็ ะยงั คงสามารถพดู คยุ กบั นายทา่ น ยฉู่ ือไปใหช้ ดั เจนเหมอื นเดมิ ถงึ แมว้ า่ สดุ ทา้ ยแลว้ เขาจะพดู จา มะนาวไมม่ นี ้ํากบั ตน แตห่ านมจู่ อ่ื ก็มวี ธิ สี กู ้ บั อกี ฝ่ ายกลบั ไป เหมอื นกนั แตแ่ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กม็ า เขาเขา้ มาบงั รา่ งเธอเอาไว ้ ทําเพอ่ื เธอจนไมส่ นใจเลยวา่ จะเป็ น การขดั ใจคณุ ตาของเขา

ความรสู ้ กึ ของการถกู ปกป้องเหลา่ นัน้ บวกกบั ออ้ มกอดในตอนน้ี ของเขา หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ วา่ จมกู ของเธอเรม่ิ แสบรอ้ นขนึ้ มา เล็กนอ้ ย เบา้ ตารอ้ นขนึ้ มา เหมอื นกบั วา่ จะมอี ะไรจะเออ่ ออกมา ยงั ไงอยา่ งนัน้ หานมจู่ อ่ื พยายามขม่ กลนั้ ความรสู ้ กึ นกี้ ลับไป เอย่ ไปดว้ ยรอยยมิ้ “คณุ คดิ มากไปแลว้ ฉันจะรอ้ งไหไ้ ดย้ ังไงกนั ละ่ ?” ถงึ แมว้ า่ จะพดู ออกไปอยา่ งนัน้ แตข่ อบตากลับเปียกชน้ื ออกมา ตอนนเี้ ธอไดซ้ กุ หนา้ เขา้ ไปในออ้ มกอดเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความรสู ้ กึ ดี ดงั นัน้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ มองไมเ่ ห็นขอบตาทเ่ี ปียกชน้ื ของเธอ ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะสาเหตทุ มี่ าจากเสยี งของเธอฟังดอู อู ้ ไ้ี ปหรอื เปลา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ขยับตวั เล็กนอ้ ย พยายามจะดงึ รา่ งของเธอ ออก หานมจู่ อ่ื กลวั ขนึ้ มาวา่ จะทําใหเ้ ขาเห็นเขา้ กบั ความเปียกชนื้ ตรง ขอบตาของเธอในตอนนี้ ดงั นัน้ แลว้ ในตอนทเี่ ขาดนั รา่ งเธอ ออกมานัน้ จงึ จําตอ้ งกอดเขา้ ไปบนเอวสอบของเขาแน่นสดุ แรง พรอ้ มกําเสอ้ื ของเขาเอาไวแ้ น่น คนตรงหนา้ นง่ิ ชะงักไปเล็กนอ้ ย แตส่ กั พักก็กลับมากอดเธอ แน่นอกี ครัง้

เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นกบั วา่ จะเขา้ ใจเธอ หลงั จากนัน้ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ออกมา ทงั้ สองคนตา่ งกอดกนั อยา่ งเงยี บๆกนั อยอู่ ยา่ งนัน้ เวลาผา่ นไปเรอ่ื ยๆ ไมร่ วู ้ า่ ผา่ นไปนานแคไ่ หน หานมจู่ อื่ กไ็ ด ้ กลับคนื สสู่ ภาพเดมิ แลว้ แยกออกมาจากออ้ มกอดของเยโ่ ม่ เซนิ ทนั ที “เออ่ …เมอ่ื กคี้ ณุ ตาของคณุ …” “อมื ” ไมร่ อใหเ้ ธอไดเ้ อย่ พดู คําทอ่ี ยขู่ า้ งหลังออกมาจนหมด เยโ่ ม่ เซนิ ก็ไดส้ ง่ เสยี งอมื ออกมา พรอ้ มทัง้ เอย่ ออกมาอกี วา่ “ผมจะ จัดการใหเ้ รยี บรอ้ ย คณุ อยใู่ หส้ บายใจไปกพ็ อ” “งัน้ คณุ จะจัดการยงั ไงคะ?” เนอื่ งจากเมอ่ื กไ้ี ดย้ นิ บทสนทนา ของเขากบั ยฉู่ ือจนิ ในหอ้ งเลขานัน้ แลว้ ดงั นัน้ แลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ กงั วลใจอยา่ งมาก ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เพง่ิ จะชดั เจนขน้ึ มาได ้ ไมก่ วี่ ัน กเ็ กดิ เรอ่ื งจําพวกนขี้ น้ึ มาเสยี แลว้ ตอนนเ้ี ขาสญู เสยี ความทรงจําไป กอ่ นหนา้ นหี้ านมจู่ อ่ื ยงั เคยคดิ เลยวา่ ถา้ เกดิ เธอ

ตอ้ งปะทะกบั คณุ ตาของเขา คณุ ตาของเขาตอ้ งการใหเ้ ขาทงิ้ เธอไป เขาจะเลอื กทํายงั ไง แตห่ ลงั จากทเ่ี กดิ เรอื่ งในวันนข้ี นึ้ มา หานมจู่ อ่ื ก็คดิ วา่ …มโี อกาส สงู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะยอมหนั หลังเป็ นปรปักษ์กบั คณุ ตาของเขาเพอ่ื เธอ ถงึ แมว้ า่ การใสใ่ จเป็ นหว่ งเป็ นใยอยา่ งนข้ี องเขาจะทําใหเ้ ธอ รสู ้ กึ ซาบซง้ึ ใจ แตก่ ารทจ่ี ะใหร้ ะหวา่ งเขากบั ญาตติ อ้ งเกดิ ความ เกลยี ดชงั ตอ่ กนั นมี่ ันก็ไมใ่ ชเ่ จตนาเดมิ ของเธอเลยเชน่ กนั เมอื่ คดิ มาจนถงึ ตรงนแี้ ลว้ หานมจู่ อื่ ก็ไดเ้ อย่ ออกไปทันที “คณุ ใจเย็นลงหน่อย อยา่ ใหค้ ณุ ตอ้ งบาดหมางกบั คณุ ตาของคณุ เลย คะ่ ” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเลกิ ควิ้ ออกมา เล็กนอ้ ย “ทําไม กลวั วา่ ผมทะเลาะกบั คณุ ตาแลว้ จะไมม่ อี ะไรจะ กนิ งัน้ หรอ?” หานมจู่ อ่ื กดั ลงไปบนรมิ ฝี ปากของตวั เอง เอย่ ออกไปอยา่ งคดิ พจิ ารณา “ฉันไมห่ วังใหค้ ณุ ตอ้ งมาทะเลาะกบั คนในครอบครัว ของคณุ เพยี งเพราะฉัน บางท…ี ฉันอาจจะลองพยายามใหเ้ ขา ยอมรับฉันดดู กี วา่ ?

จากเรอ่ื งทเี่ กดิ ขนึ้ มาวันนกี้ ็จะเห็นไดว้ า่ คณุ ตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ แมว้ า่ จะหวั รัน้ ไปบา้ ง แตก่ ไ็ มใ่ ชค่ นทม่ี คี วามคดิ เลวรา้ ยอะไร แตถ่ า้ อยากใหเ้ ขายอมรับใหเ้ ธอคบหากบั เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ คาดวา่ น่าจะตอ้ งคน้ หาความจรงิ กนั ถงึ รากถงึ โคน จะตอ้ งหาสาเหตทุ ท่ี ําใหย้ ฉู่ อื จนิ ไมใ่ หเ้ ธอคบหากบั เยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ น ปกตอิ ายปุ นู นแ้ี ลว้ ไมม่ ที างทจี่ ะไรเ้ หตผุ ลขนาดนัน้ ถา้ อยา่ งนัน้ แลว้ อะไรกนั ละ่ ทท่ี ําใหเ้ ขาตอ้ งกดี กนั ไมใ่ หเ้ ธอกบั เย่ โมเ่ ซนิ คบหากนั ดว้ ยละ่ ? “อมื เอาอยา่ งนแี้ ลว้ กนั ฉันจะลองพยายามพดู โนม้ นา้ วคณุ ตา ของคณุ ดู ลองดวู า่ ทา่ นจะยอมรับฉันไดห้ รอื เปลา่ ถา้ ไมไ่ หว จรงิ ๆ…” เธอลากเสยี งยาวตรงทอ่ นสดุ ทา้ ย แตก่ ไ็ มไ่ ดเ้ อย่ พดู อะไร ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ออกมา กมุ ขอ้ มอื เธอแน่น “ไมไ่ หวจรงิ ๆแลว้ ยงั ไง? คณุ จะไปจากผม?”

แรงทจี่ ับอยบู่ นขอ้ มอื ลงแรงหนักขนึ้ มาเล็กนอ้ ย และเยโ่ มเ่ ซนิ ท่ี อยตู่ รงหนา้ คว้ิ ดกของเขาในตอนนกี้ ลับขมวดเขา้ หากนั แน่น สายตาของเขาจับจอ้ งมายังเธอ เมอื่ เห็นทา่ ทางอยา่ งนัน้ ของเขาแลว้ หานมจู่ อื่ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมี ความคดิ อยากจะแหยเ่ ขาเลน่ ขน้ึ มา “ถา้ …คณุ ตาของคณุ ไมย่ อมรับใหฉ้ ันคบกบั คณุ ไดจ้ รงิ ๆ อยา่ ง นัน้ แลว้ …ฉันก็คงทําไดแ้ คเ่ พยี งออกไปนคี่ ะ” เธอลองพดู เยา้ หยั่งเชงิ เขาออกไปประโยคนงึ คําพดู เพงิ่ จะหลดุ ออกไป แรงทกี่ ําลงั บบี มอื เธออยนู่ ัน้ กย็ ง่ิ แรง ขน้ึ มาหลายระดบั เขาโนม้ ตวั เขา้ มา มอื อกี ขา้ งนงึ ของเขานัน้ ก็ ไดร้ ัง้ ลําคอขาวเนยี นของเธอเอาไว ้ ลมหายใจถอ่ี อกมามากขนึ้ “ผมไมย่ อม!” หานมจู่ อ่ื นง่ิ ตะลงึ ไปเล็กนอ้ ย แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ ขรมึ กวา่ ทผ่ี า่ นมาอยเู่ ยอะมาก สงบเยอื ก เย็นเหมอื นอยา่ งกบั คํา่ คนื กอ่ นทจี่ ะเกดิ พายฝุ น ทถี่ งึ แมว้ า่ จะดู สงบ แตก่ ลับไมอ่ าจปิดกนั้ พละกําลงั ทําลายลา้ งทแี่ ผอ่ อกมาได ้

นคี่ อื …จรงิ จัง? หานมจู่ อื่ ไมเ่ คยรมู ้ ากอ่ นเลยวา่ เขาจะแครเ์ ธอไดถ้ งึ ขนาดนี้ อกี ทงั้ ยังถกู คนเยา้ เลน่ ไดง้ า่ ยขนาดน้ี เธออดไมไ่ ดท้ จี่ ะหลดุ หวั เราะออกไปเบาๆ “คณุ ทําอะไร กนั เนย่ี ? ฉันแคล่ อ้ คณุ เลน่ เทา่ นัน้ เอง” ไดย้ นิ คําพดู นัน้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ ออกมาทนั ที “ลอ้ เลน่ ?” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “ใชค่ ะ่ จะตอ้ งพดู เลน่ อยแู่ ลว้ สคิ ะ” หลังจากทเี่ ธอพดู อยา่ งนัน้ ออกไป สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดด้ ี ขน้ึ เลย แตก่ ลบั นง่ิ ขรมึ มากขนึ้ กวา่ เดมิ อยหู่ ลายสว่ น นัยนต์ าดํา สนทิ จับจอ้ งมองมายังเธอ แววตาคนู่ แี้ ฝงไปดว้ ยความเยอื กเย็น มองมาจนหานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ กระวนกระวายใจขน้ึ มา “เป็ น…เป็ นอะไรไปคะ?” เธอเอย่ ถามออกไปอยา่ งตะกกุ ตะกกั เมอื่ กน้ี เี้ ธอพดู อะไรผดิ ไปหรอื เปลา่ ? เธอก็ไดบ้ อกแลว้ นวี่ า่ ลอ้ เลน่ น่ะ? แตส่ หี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั ไมด่ ขี นึ้ เลย

เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอนง่ิ เงยี บ ผา่ นไปสกั พักก็เอย่ ออกมา “เป็ น เพราะชว่ งเวลามันสนั้ เกนิ ไป?” หานมจู่ อื่ “อะไรนะคะ??” “เป็ นเพราะวา่ ชว่ งเวลาสนั้ ความรสู ้ กึ ทคี่ ณุ มตี อ่ ผมก็เลยไม่ ลกึ ซง้ึ มากนัก กเ็ ลยเอาเรอ่ื งนมี้ าพดู เลน่ ไดง้ า่ ยๆโดยไมค่ ดิ อะไร แบบนไ้ี ด”้ หานมจู่ อ่ื “…” หลังจากไดย้ นิ คําพดู นัน้ ออกมา หานมจู่ อ่ื ก็รตู ้ วั ทันทวี า่ คําพดู ลอ้ เลน่ พลอ่ ยๆเมอ่ื สกั ครนู่ ข้ี องเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ อามาคดิ เป็ น จรงิ เป็ นจัง ผพู ้ ดู ไมไ่ ดค้ ดิ อะไร แตผ่ ฟู ้ ังกลับคดิ ความเขา้ ใจผดิ ก็เลยเกดิ ขนึ้ มาอยา่ งน้ี เธอเองกไ็ มค่ ดิ เหมอื นกนั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะแกะความหมายตาม คําพดู นัน้ ออกมา ในตอนนยี้ ังมที า่ ทางทเ่ี ครง่ ขรมึ จรงิ จังออกมา ถา้ เธอแสดงอะไรทไี่ มถ่ กู ตอ้ งออกไปอกี ละ่ ก็ อาจจะทําใหไ้ ฟ โกรธของเขาเพม่ิ ขนึ้ มาอกี แน่

หานมจู่ อ่ื จําตอ้ งรบี พดู อธบิ ายออกไปทนั ที “ฉันไมไ่ ด ้ หมายความวา่ อยา่ งนัน้ ฉันไมไ่ ดเ้ อาเรอื่ งนมี้ าพดู เลน่ ๆไมค่ ดิ อะไร เมอ่ื กนี้ ฉ้ี ันแคพ่ ดู ไปอยา่ งนัน้ เอง ฉันไมไ่ ดม้ คี วามคดิ อยา่ ง นัน้ เลยนะคะ” แมว้ า่ จะพดู ออกไปตงั้ หลายคํา แตส่ หี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กย็ งั คง เหมอื นกบั มเี มฆดําเขา้ ปกคลมุ อยเู่ หมอื นเดมิ ไมไ่ ดม้ อี ะไรดขี น้ึ เลย หานมจู่ อ่ื ก็ยงิ่ รอ้ นใจขนึ้ มามากขน้ึ ทําไดแ้ คเ่ พยี งเขา้ ไปจับมอื เขาเอาไว ้ “คณุ โกรธแลว้ ใชม่ ัย้ ? งัน้ ฉันขอโทษนะคะ เมอื่ กนี้ ฉี้ ันพดู ผดิ ไป แลว้ ตอ่ ไปฉันจะไมพ่ ดู ออกมาอกี ดมี ัย้ คะ?” เมอื่ ไดย้ นิ เธอขอโทษออกมา ความมดื ครม้ึ ในแววตาของเยโ่ ม่ เซนิ ก็ไดล้ ดหายไปบางสว่ น เขาเมม้ รมิ ฝี ปากอยา่ งไมพ่ อใจ “ยั่วผมแลว้ ก็ตอ้ งรับผดิ ชอบไปตลอดชวี ติ ไมอ่ าจทําเป็ นจบี เลน่ ๆไมจ่ รงิ จังไดห้ รอกนะ” ทา่ ทางเมอื่ สกั ครนู่ ขี้ องเขาไดท้ ําเอาหานมจู่ อื่ ตน่ื ตกใจขนึ้ มา ดงั นัน้ แลว้ ตอนนไ้ี มว่ า่ เขาจะพดู อะไรออกมา หานมจู่ อ่ื กท็ ําได ้

แคเ่ พยี งพยักหนา้ ตอบตกลงไปเทา่ นัน้ ถงึ ขนาดทยี่ กมอื พรอ้ ม เอย่ ออกมา “ฉันรับประกนั ไดเ้ ลยวา่ จะรับผดิ ชอบจนถงึ ทสี่ ดุ อยา่ งแน่นอน จะไมจ่ บี ตดิ แลว้ ทงิ้ ขวา้ งไปโดยเด็ดขาด” พดู จบเธอก็ไดร้ ตู ้ วั วา่ คําพดู จําพวกไดแ้ ลว้ ทงิ้ พวกนัน้ ไมใ่ ชว่ า่ ตอ้ งออกมาจากทางฝ่ ายชายหรอื ไง? ทําไมจๆู่ ถงึ ไดก้ ลบั กลาย มาเป็ นเธอทพี่ ดู ออกไปเสยี ได?้ แตใ่ นตอนนเี้ ธอก็ไมม่ เี วลาทจ่ี ะไปคดิ เรอ่ื งอน่ื คดิ กงั วลเพยี งแค่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะยงั คดิ มาก เพอื่ ใหเ้ ขาไดส้ บายใจ เธอจงึ เอย่ ออกไปอกี วา่ “คณุ คดิ ดสู ิ เมอื่ กคี้ ณุ ตาของคณุ ใหเ้ งนิ ฉัน ฉันก็ ยังไมร่ ับเลย นกี่ ็แสดงใหเ้ ห็นถงึ ความรสู ้ กึ ทฉ่ี ันมตี อ่ คณุ แลว้ วา่ ฉันไมม่ ที างทงิ้ คณุ ไปอยา่ งแน่นอน” เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ อยสู่ กั พัก จากนัน้ กเ็ อย่ เสยี งทมุ ้ ตํา่ ออกไป “ตอ่ ไป คณุ ตาใหเ้ งนิ คณุ คณุ กร็ ับเอาไว”้ ตอนที่ 845 หรอื วา่ จะไมไ่ ดส้ ง่ ซกิ ใหผ้ มงนั้ หรอ “หา?”

หานมจู่ อ่ื คดิ วา่ เธอไดย้ นิ ผดิ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ ธอรับเงนิ ของยฉู่ อื จนิ เนย่ี นะ? “นเ่ี ป็ นเงนิ ทเ่ี ขาใหก้ บั หลานสะใภข้ องตวั เอง” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ พดู ออกมาอยา่ งสบายๆ “ครัง้ หนา้ เขาใหม้ า คณุ กร็ ับเอาไว”้ หานมจู่ อื่ “…” จๆู่ ก็คดิ ขนึ้ มาวา่ หลานชายทย่ี ฉู่ ือจนิ ชว่ ยชวี ติ มากลายมาเป็ น คนทว่ี างแผนรา้ ยกบั คณุ ตาดว้ ยอกี คนจะทํายงั ไง? ในระหวา่ งทที่ งั้ สองคนกําลงั พดู กนั อยนู่ ัน้ ทนั ใดนัน้ เอง หานมจู่ อื่ กร็ ับรไู ้ ดถ้ งึ เสยี งเคาะประตทู ด่ี งั ขนึ้ มาจากทางดา้ นหลงั เธอตกใจจนแทบจะสะดงุ ้ ตวั โยนออกมา จากนัน้ กร็ บี เขา้ ไป หลบขา้ งหลงั เยโ่ มเ่ ซนิ ทันที เธอเขา้ ไปดา้ นหลังรา่ งของเขา มอื กําเสอ้ื สทู ของเขาจนมรี อย ยบั ออกมา สําหรับคนทร่ี ักสะอาดทงั้ ยังเป็ นโรคยํ้าคดิ ยํ้าทํา อยา่ งเขาแลว้ นัน้ ถา้ เป็ นเมอ่ื กอ่ นเยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งอดไมไ่ ดท้ ี่ จะตอ้ งระเบดิ อารมณอ์ อกไปแน่

แตใ่ นตอนนค้ี นทท่ี ําใหเ้ สอ้ื ผา้ เขายบั นัน้ เป็ นหานมจู่ อ่ื มันจงึ ได ้ ตา่ งออกไป เขาไมเ่ พยี งแตจ่ ะไมร่ ะเบดิ อารมณอ์ อกมาแลว้ แตภ่ ายในใจ กลับรสู ้ กึ พอใจขน้ึ มาแปลกๆ คนทเี่ คาะประตอู ยขู่ า้ งนอกเมอ่ื ไมไ่ ดย้ นิ การตอบกลับออกมา จงึ ไดล้ องเคาะดอู กี ครัง้ ตามมาดว้ ยเสยี งเอย่ ถามทดี่ ังตามเขา้ มา “ทา่ นประธานคะ?” “เป็ นพหี่ ลนิ !” หานมจู่ อ่ื เอย่ เตอื นออกไปเบาๆ จากนัน้ ก็มอง ออกไปรอบๆ เห็นโตะ๊ ตวั นัน้ แลว้ ก็รบี วง่ิ เขา้ ไปทันที จากนัน้ ก็ ซกุ ตวั เขา้ ไปหลบลงใตโ้ ตะ๊ ตวั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ “…” เขากดนวดลงไประหวา่ งควิ้ ไปอยา่ งปวดหัว เด็กน่ันชอบมดุ ตวั หลบจนเป็ นนสิ ยั แลว้ หรอื ไง? “เขา้ มา”

หลงั จากเสยี งเย็นของชายหนุ่มดงั ขนึ้ ประตหู อ้ งทํางานกถ็ กู ผลักเขา้ มา พหี่ ลนิ ถอื ซองจดหมายเขา้ มา เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ยนื อยู่ ขา้ งประตกู ็เผยสหี นา้ ของความประหลาดใจออกไปทันที “ทา่ นประธาน ทา่ นประธานกําลังจะออกไป?” พดู จบ พหี่ ลนิ เหมอื นกบั วา่ จะสงั เกตเห็นอะไรเขา้ ยังไงอยา่ งนัน้ สายตาหยดุ อยตู่ รงเสอ้ื สทู ของเขา ปกตแิ ลว้ ชดุ สทู ของทา่ นประธานจะถกู ดแู ลจนไมม่ รี อยยับ ปรากฏออกมาแมแ้ ตร่ อยเดยี วอยตู่ ลอด แตม่ าวันนต้ี รงแขนเสอ้ื ของเขาและตรงบรเิ วณชว่ งเอวของเขากลบั มรี อยยับเกดิ ขน้ึ มากมาย เมอ่ื ไดล้ องคดิ ดแู ลว้ เมอื่ กนี้ เ้ี ธอเคาะประตอู ยนู่ านกวา่ จะมกี ารตอบรับออกมาจากทางดา้ นใน แตเ่ รอื่ งพวกนเี้ ธอไมอ่ าจเอย่ ถามออกไปได ้ พห่ี ลนิ ทําไดแ้ ค่ เพยี งยน่ื มอื สง่ ของในมอื ออกไป “ทา่ นประธาน เมอื่ กนี้ น้ี ายทา่ นมาคะ่ ” สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ เรยี บออกมา เหมอื นกบั วา่ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ตกใจอะไรกบั คําพดู ของเธอเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ดเู หมอื นวา่ จะได ้ เจอกบั นายทา่ นยฉู่ ือมากอ่ นแลว้

เมอ่ื คดิ ไดอ้ ยา่ งนัน้ แลว้ พห่ี ลนิ กย็ งิ่ เอย่ ออกไปอยา่ งไมอ่ อ้ ม คอ้ มมากขนึ้ “นเี่ ป็ นซองจดหมายทน่ี ายทา่ นทงิ้ ไวต้ อนทเ่ี ดนิ ออกไปเมอ่ื ครคู่ ะ่ ไมท่ ราบวา่ ดา้ นในเป็ นอะไร ก็เลยเอามาให ้ ทา่ นประธานคะ่ ” ซองจดหมายงัน้ หรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ ถงึ คําพดู ของมจู่ อื่ ทพ่ี ดู กบั เขาเมอ่ื กนี้ ้ี จงึ เหลอื บ มองไปยงั ซองนัน้ เล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็รับมาแลว้ เปิดมันออกมา และมันก็เป็ นไปอยา่ งทคี่ ดิ จรงิ ๆ เพราะดา้ นในนัน้ มเี ชค็ เงนิ อยู่ ใบนงึ “ฉันรแู ้ ลว้ ยังมเี รอ่ื งอะไรอกี หรอื เปลา่ ?” พห่ี ลนิ ยนื ลงั เลใจอยตู่ รงนัน้ ไปสกั พักนงึ แลว้ คดิ วา่ บอกเรอ่ื งนัน้ ไปกบั เขาไปเลยน่าจะดกี วา่ “นายทา่ น…ใหฉ้ ันจัดหาตําแหน่งงานในบรษิ ัทใหก้ บั คณุ หนู ตระกลู ตวนมสู่ กั ตําแหน่งนงึ ดว้ ยคะ่ ” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดควิ้ ออกมาทนั ที กลน่ิ อาย รอบตวั เขาครมึ้ ทะมนึ ลง

ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ยงั ไมย่ อมแพอ้ กี สนิ ะ? ทัง้ ๆทไี่ ดพ้ ดู กบั หลอ่ นชดั เจนขนาดนัน้ แลว้ เห็นเขาขมวดคว้ิ ออกมา พหี่ ลนิ กค็ ดิ ในใจวา่ มันเหมอื นอยา่ งที่ เธอคดิ เอาไวไ้ มม่ ผี ดิ วา่ ทา่ นประธานยังคงหลบเลย่ี งผหู ้ ญงิ ดว้ ย ความรังเกยี จอยู่ แตต่ วนมเู่ สวผ่ นู ้ น้ี ัน้ ไมใ่ ชค่ นธรรมดานส่ี ิ คง จัดการไมไ่ ดง้ า่ ยๆแน่ พห่ี ลนิ คดิ อยา่ งนัน้ แลว้ จงึ เอย่ ออกไปอยา่ งพนิ จิ พจิ ารณา “ดู จากความหมายของนายทา่ นแลว้ ทา่ นดใู หค้ วามสําคญั ตอ่ คณุ หนูตวนมอู่ ยา่ งมาก ถา้ ไมจ่ ัดการหาตําแหน่งงานใหล้ ะ่ ก็ เกรงวา่ จะทําใหน้ ายทา่ นไมพ่ อใจได ้ แตถ่ า้ มอบตําแหน่งงาน ให…้ ” ในวันตอ่ ๆไปนัน้ ทา่ นประธานกค็ งจะไมม่ วี นั ทส่ี งบเลยสกั วนั แน่ ถงึ แมว้ า่ ทา่ ทที นี่ ายทา่ นแสดงออกมาจะแน่วแน่เป็ นอยา่ งมาก แตถ่ งึ อยา่ งไรนกี่ ็เกย่ี วขอ้ งกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ แลว้ พหี่ ลนิ กย็ งั ตอ้ งมาปรกึ ษาเขาดสู กั หน่อย มเี รอ่ื งอะไรพวกเขาสองตาหลานกก็ ลับไปคยุ กนั เองทบ่ี า้ นเอง นั่นแหละ

ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะอะไรเหมอื นกนั พห่ี ลนิ เห็นหางตาของเยโ่ ม่ เซนิ ชาํ เลอื งมองไปทางใตโ้ ตะ๊ ทํางานเล็กนอ้ ย จากนัน้ กเ็ อย่ เสยี งเย็นออกมา “พห่ี ลนิ บรษิ ัทของตระกลู ตวนมเู่ ป็ นยังไง?” คําถามทถี่ กู ถามออกมาอยา่ งไมค่ าดคดิ น้…ี พหี่ ลนิ นงิ่ องึ้ ไปเล็กนอ้ ย จากนัน้ กเ็ อย่ ออกไป “บรษิ ัทของ ตระกลู ตวนมกู่ ็สดุ ยอดเหมอื นกนั คะ่ ถงึ อยา่ งไรก็เป็ นบรษิ ัททอ่ี ยู่ ในอนั ดบั ทไ่ี มเ่ ป็ นสองรองใครนค่ี ะ” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ เย็นชาออกมาเล็กนอ้ ย “แลว้ ทําไมเธอถงึ ไดท้ ําเป็ นใกลเ้ กลอื กนิ ดา่ งละ่ ?” พดู ถงึ ตรงน้ี ในทส่ี ดุ พห่ี ลนิ ก็พอเขา้ ใจความคดิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ สกั ที เธอจงึ รบี พยกั หนา้ ออกไป “ฉันรแู ้ ลว้ คะ่ วา่ ควรจะตอ้ งทํา ยังไง ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ อยา่ งนัน้ ฉันขอตวั กอ่ นนะคะ” “อมื ” หลงั จากทพี่ หี่ ลนิ ออกไปแลว้ นัน้ หานมจู่ อื่ ก็ยังคงหลบอยใู่ ต ้ โตะ๊ กําลังใชค้ วามคดิ นกึ ไมถ่ งึ วา่ ตวนมเู่ สวอ่ ยากจะเขา้ บรษิ ัท? แลว้ ยงั ใหย้ ฉู่ ือจนิ มาเป็ นผทู ้ ค่ี อยสนับสนุน?

แยแ่ น่ ถา้ ยฉู่ อื จนิ ไมเ่ ขา้ ขา้ งเธอ อยา่ งนัน้ แลว้ เธอจะลําบากทํา เรอื่ งมากมายไปทําไมกนั ? เฮอ้ “คนอน่ื ก็ออกไปแลว้ ยังไมอ่ อกมาอกี อยตู่ รงนัน้ จนตดิ ใจไป แลว้ ?” ในระหวา่ งทก่ี ําลังคดิ อยนู่ ัน้ เอง ก็มเี สยี งเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ขน้ึ มาจาก ทางดา้ นบน หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขนึ้ ไป สบเขา้ กบั นัยนต์ าของเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ พอดี แตเ่ ธอกไ็ มไ่ ดล้ กุ ขน้ึ ไปในทันที แตก่ ลับเอย่ ถามออกไป “ถา้ ไมจ่ ัดการหาตําแหน่งงานใหก้ บั เธอ จะเป็ นการขดั ใจคณุ ตา ของคณุ มยั้ คะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ รออยสู่ กั พัก เห็นเธอยังน่ังอยตู่ รงนัน้ จงึ ถอื โอกาสน่ัง ลงไปตรงดา้ นหนา้ เธอพรอ้ มเอย่ ออกไปดว้ ยเสยี งนงิ่ ขรมึ ออกไป “หรอื คณุ อยากใหผ้ มหาตําแหน่งงานใหเ้ ธอ?” หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ ออกไปเล็กนอ้ ย

เธอไมอ่ ยากเห็นคนทเี่ ธอไมช่ อบหนา้ ทกุ วันทเี่ ขา้ ทํางานหรอก ยง่ิ บวกกบั นสิ ยั ของตวนมเู่ สวแ่ ลว้ ดว้ ย จะตอ้ งหาเรอ่ื งเธอไมเ่ วน้ แตล่ ะวันแน่ “ลกุ ขน้ึ กอ่ น” เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ของเธอ ดงึ เธอเขา้ สอู่ อ้ มแขน ของตวั เอง จากนัน้ กพ็ าเธอลกุ ขนึ้ มาพรอ้ มๆกนั หลังจากทล่ี กุ ขนึ้ มาแลว้ หานมจู่ อื่ กอ็ ยากถอยออกไป แตก่ ลับ พบวา่ มอื ของเขากําลงั โอบรัดชว่ งเอวของเธอเอาไว ้ ทําใหเ้ ธอ ไปไหนไมไ่ ด ้ “เรอ่ื งพวกนผ้ี มจะจัดการใหเ้ รยี บรอ้ ย คณุ ใชช้ วี ติ ไปตามปกตกิ ็ พอ เพยี งแต…่ คณุ ไมอ่ าจพักอยทู่ น่ี ั่นไดอ้ กี ตอ่ ไป” “อะไรนะคะ? แลว้ ฉันจะไปอยทู่ ไี่ หน?” หานมจู่ อื่ เบป้ ากออกมา เล็กนอ้ ย น่ันมนั หอ้ งทเ่ี ธอเพงิ่ จะเชา่ มาเลยนะ เพงิ่ จะอยไู่ ดไ้ ม่ นาน แลว้ เธอกย็ ังไดจ้ า่ ยคา่ เชา่ และเงนิ มดั จําไปแลว้ ดว้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ ถงึ ทา่ ทางทเี่ สยี สตขิ องตวนมเู่ สว่ แลว้ มองไปยัง หานมจู่ อื่ ทม่ี องตาใสเขา้ มาอกี ครัง้ คดิ วา่ อยา่ เอาเรอื่ งนัน้ บอก เธอไปเสยี ดกี วา่ เพอื่ ไมใ่ หเ้ ธอตอ้ งวติ กกงั วลใจ

แตถ่ า้ อยากใหเ้ ธอยา้ ยบา้ น กจ็ ะตอ้ งมเี หตผุ ลกบั ขอ้ อา้ งออกมา สกั หน่อย “ผมกงั วลวา่ คณุ ตาจะไปสรา้ งเรอื่ งวนุ่ วายใหก้ บั คณุ ลับหลงั ผม จะเลอื กทอ่ี ยใู่ หมใ่ หค้ ณุ เอง” หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาออกมา มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยใู่ กลก้ นั “คณุ …คง ไมใ่ ชค่ นฉวยโอกาสทจ่ี ะใหฉ้ ันไปอยกู่ บั คณุ ใชม่ ยั้ คะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นหว่ งเธอ แตไ่ มไ่ ดบ้ อกเหตผุ ลกบั เธอ ในตอนนี้ เพราะคําพดู ทเ่ี ธอไดพ้ ดู ออกไปประโยคนัน้ บรรยากาศก็ เหมอื นกบั วา่ จะดคู ลมุ เครอื ขน้ึ มา เขาหรต่ี าลงเล็กนอ้ ย มองเธอดว้ ยสายตาทเ่ี ป็ นประกาย “ผมพดู แลว้ หรอวา่ จะอยกู่ บั คณุ ?” หานมจู่ อ่ื “…” “หรอื วา่ จะเป็ นคณุ ทอ่ี ยากอยกู่ บั ผม?” “ฉัน…”

ใบหนา้ ขาวเนยี นของหานมจู่ อ่ื แดงระเรอื่ ออกมาทันที รบี เถยี ง แกต้ า่ งใหต้ วั เอง “ฉันไมไ่ ดค้ ดิ อยา่ งนัน้ เสยี หน่อย คณุ ตา่ งหาก ทพี่ ดู ออกมาวา่ จะเปลย่ี นทพ่ี ักใหฉ้ ันเองนค่ี ะ” “อมื ความจรงิ เรอ่ื งเปลย่ี นทอี่ ยมู่ นั ก็ถกู อยหู่ รอก แตผ่ มบอกแลว้ หรอวา่ จะอยกู่ บั คณุ ?” เขาโนม้ ตวั เขา้ มา ลมหายใจอนุ่ รอ้ นใกลเ้ ธอเขา้ มาเรอ่ื ยๆ “ดู เหมอื นวา่ ในใจของคณุ จะคดิ อยา่ งนสี้ นิ ะ” “ฉันไมไ่ ดค้ ดิ อยา่ งนัน้ นะ!” หานมจู่ อื่ ผลักเขาออกไปดว้ ย อารมณ์ทท่ี ัง้ โกรธและไมพ่ อใจ ทําไมเธอถงึ ไดต้ กหลมุ พราง เขาเสยี ได?้ “ครัง้ ทแี่ ลว้ ใครกนั …ทเี่ อาชนั้ ในมาพาดลงมาบนเสอ้ื สทู ของผม ละ่ ? คณุ กลา้ พดู มยั้ ละ่ วา่ นไ่ี มใ่ ชก่ ารสง่ ซกิ ใหผ้ มทําอะไรกบั คณุ หน่อย?” ในตอนทพี่ ดู คําพวกนห้ี ลดุ ออกมานัน้ รมิ ฝี ปากของเขากไ็ ดแ้ นบ เฉ่ยี วลงมาขา้ งๆใบหขู องเธอเบาๆ ตงั้ แตท่ คี่ วามสมั พันธข์ องทงั้ สองไดช้ ดั เจนมาจนถงึ ตอนนี้ ถงึ แมว้ า่ จะเคยจบู กนั แตร่ า่ งกายกไ็ มม่ คี วามคดิ ชวั่ วบู ในเรอื่ งนัน้