เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

ละ่ เมอ่ื คนื คณุ ป่ ยู ฉู่ อื โทรมาหาฉัน ฉันรสู ้ กึ กงั วล กเ็ ลยนัดผชู ้ ว่ ย ของนายออกมาคยุ กนั พอพดู ถงึ เรอื่ งแตง่ งานของนาย ฉันก็ เลยออกความเห็นวา่ ถา้ ไมม่ หี นทางแกไ้ ขจรงิ ๆ กจ็ ับนายไปขงั ไวเ้ ลย นายมปี ัญหาอะไรหรอื เปลา่ ” เขาสรา้ งเรอ่ื งขนึ้ มากะทนั หนั และกําลังพนันกบั ตวั เองจาก คําพดู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู ถา้ หากเขาไดย้ นิ เรอ่ื งทพ่ี วกเขาคยุ กนั จรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งพดู ออกมาแน่ๆ ถา้ หากเขาไมพ่ ดู ออกมา กห็ มายความวา่ เขาไมไ่ ดย้ นิ ถงึ ตอนนัน้ เขากบั พสี่ ะใภก้ แ็ คร่ ว่ มมอื กนั กส็ ามารถกลบเกลอ่ื น เรอ่ื งนไี้ ปไดแ้ ลว้ และเป็ นไปตามทค่ี าด เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ สหี นา้ ของเขาเรม่ิ ไม่ พอใจ “เขาบอกเรอ่ื งเมอ่ื คนื ใหค้ ณุ ฟังเหรอ” คําพดู นเ้ี ขากําลังถามหานมจู่ อื่ อยู่ หานมจู่ อ่ื ชะงักไปเล็กนอ้ ย กอ่ นจะพยักหนา้ รับ

เธอกระพรบิ ตาใหเ้ ฉยี วจอื้ ทยี่ นื อยขู่ า้ งหลังเยโ่ มเ่ ซนิ เฉียวจอ้ื สง่ สายตากลับไปใหเ้ ธอ แลว้ ทํามอื เป็ นสญั ลักษณ์โอเค หานมจู่ ่ื อถงึ ไดร้ สู ้ กึ โลง่ อก ฟังจากนํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาคงจะไมไ่ ดย้ นิ เรอ่ื งทพี่ วกเธอ คณุ กนั กอ่ นหนา้ นี้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ สงิ่ ทเ่ี ขาจะถามออกมา… จะไมใ่ ชค่ ําถามน้ี หานมจู่ อ่ื กระแอมเบาๆ กอ่ นจะเบอื นหนา้ หนเี ยโ่ มเ่ ซนิ “อมื ฉันรู ้ เรอ่ื งหมดแลว้ คะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลง แลว้ บบี มอื ของเธอเบาๆ หานมจู่ อื่ นงิ่ องึ้ สว่ นเฉยี วจอ้ื ทยี่ นื มองเหตกุ ารณอ์ ยขู่ า้ งๆ ก็พดู หยอกลอ้ ออกมา “ยฉู่ ือ นายจับมอื ผชู ้ ว่ ยของนายทําไมกนั หรอื วา่ พวกนายคบกนั แลว้ งัน้ ฉันควรจะเปลยี่ นมาเรยี กคณุ ผชู ้ ว่ ยวา่ พสี่ ะใภแ้ ลว้ ใชไ่ หม” พสี่ ะใภอ้ ยา่ งนัน้ เหรอ เยโ่ มเ่ ซนิ ตกใจกบั คําเรยี กนไ้ี มน่ อ้ ย เขารสู ้ กึ วา่ เฉียวจอ้ื เรยี กเธอ แบบน้ี ก็น่าฟังไมน่ อ้ ย

เขาใชแ้ รงดงึ จนหานมจู่ อ่ื ลกุ ขนึ้ มาจากเกา้ อ้ี แลว้ ลม้ เขา้ สอู่ อ้ ม กอดของเขา กอ่ นจะถลงึ ตามองเฉยี วจอื้ อยา่ งไมพ่ อใจ “ครัง้ หนา้ ถา้ ไมไ่ ดร้ ับการอนุมัตจิ ากฉัน หา้ มลากคนของฉัน ออกมาตามใจชอบแบบนอ้ี กี ” เฉียวจอ้ื “…” เดย๋ี วนะ นข่ี นาดเพงิ่ จะคบกนั นะ คนของฉันพดู ไดล้ น่ื ไหลมาก แลว้ ยังดงึ อกี ฝ่ ายมากอดไวอ้ กี ภาพตรงหนา้ ทําใหเ้ ฉยี วจอื้ รสู ้ กึ อจิ ฉามาก แตพ่ อนกึ ถงึ เรอื่ งทห่ี านมจู่ อ่ื บอกกบั ตนเอง เฉียวจอื้ ก็รสู ้ กึ ปวด ใจแทนหานมจู่ อื่ ทงั้ ทคี่ นตรงหนา้ เป็ นคนรักของตวั เอง และยัง ถงึ ขนั้ จะแตง่ งานกนั แลว้ แตก่ ลับพดู ความจรงิ ออกมาไมไ่ ด ้ เฉียวจอื้ พบวา่ ตนเองยงิ่ รสู ้ กึ เห็นใจพส่ี ะใภค้ นนมี้ ากขนึ้ เรอ่ื ยๆ แลว้ ตนเองเจ็บปวดใจแตก่ ็ยงั คดิ แทนคนอนื่ อกี ไมเ่ หมอื นกบั ตวนมู่ เสว่ ทคี่ ดิ ถงึ แตค่ วามสขุ ของตวั เอง ไมไ่ ดช้ อบคนอนื่ แตก่ ลบั มี

ความสขุ ทไ่ี ดแ้ ยง่ ชงิ มา ตอ่ หนา้ ทําเป็ นยมิ้ แยม้ แตล่ ับหลังกลับ ไมเ่ คยใหเ้ กยี รตอิ กี ฝ่ ายเลย ความแตกตา่ งระหวา่ งคนสองคน ทําไมมันถงึ ไดห้ า่ งไกลกนั มากขนาดน้ี เฉียวจอื้ อทุ านในใจ “เอาละ่ เอาละ่ รแู ้ ลว้ วา่ เธอเป็ นคนของนาย จากนไ้ี ป ถา้ ฉันไป หาพสี่ ะใภ ้ จะขอนายกอ่ นลว่ งหนา้ พอใจหรอื ยงั จรงิ ๆเลยนะ ฉันไมไ่ ดจ้ ะทําอะไรพส่ี ะใภส้ กั หน่อย แคค่ ยุ กนั ธรรมดาเอง” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงทําสหี นา้ เย็นชา “แคค่ ยุ กนั กไ็ มไ่ ด”้ จะพดู ยงั ไงเฉียวจอ้ื ก็เป็ นผชู ้ าย ถงึ แมเ้ ฉียวจอื้ จะไมม่ คี วามคดิ แบบนัน้ แตใ่ หเ้ ธอกบั ผชู ้ ายคนอนื่ อยดู่ ว้ ยกนั โดยเฉพาะมาเจอ กนั โดยไมบ่ อกเขาดว้ ยแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไมช่ อบใจ เดมิ ทเี ขา คดิ วา่ พอเลกิ งาน จะโทรเรยี กเธอมาทห่ี อ้ งทํางานของเขา แตพ่ อโทรไปกลบั ไมม่ คี นรับสาย พอถามดถู งึ ไดร้ วู ้ า่ เฉียวจอ้ื มา พาตวั เธอไป เขาอตุ สาหกรรมตามมา กลบั ไดย้ นิ เฉียวจอ้ื พดู อะไรกบั เธอสกั อยา่ ง

พอนกึ ถงึ คําพดู ของเฉียวจอื้ กอ่ นหนา้ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดควิ้ แลว้ พดู อยา่ งไมช่ อบใจ “อยา่ สอนอะไรไมด่ กี บั เธออกี ” เฉียวจอ้ื ”???? ” เดย๋ี วนะ เขาสอนอะไรไมด่ เี ธอตรงไหนกนั “ยฉู่ ือ ฉันเพงิ่ รวู ้ นั นเ้ี องนะวา่ หวั ใจนายมนั ลําเอยี งขนาดไหน” พนักงานยกอาหารเขา้ มาเสริ ฟ์ พอเห็นวา่ มคี นเขา้ มาเพมิ่ ก็ ชะงักไปเล็กนอ้ ย หานมจู่ อ่ื กระแอมออกมา แลว้ พดู กบั พนักงานทย่ี นื อา้ ปากคา้ ง “รบกวนชว่ ยเอาถว้ ยกบั ตะเกยี บมาเพมิ่ อกี ชดุ ไดไ้ หมคะ” “ไดค้ ะ่ ไมม่ ปี ัญหา เดย๋ี วดฉิ ันจะรบี ไปหยบิ ใหน้ ะคะ” หานมจู่ อื ปัดมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ออก แลว้ คดิ จะลกุ ขนึ้ มาจากตกั ของเขา แตม่ อื ของเขาเหมอื นคมี เหล็ก ไมว่ า่ เธอจะแกะยังไงก็ แกะไมอ่ อก เพราะมเี ฉยี วจอ้ื อยใู่ นหอ้ งดว้ ย ทําแบบนต้ี อ่ หนา้ คนอน่ื เธอกอ็ ายเหมอื นกนั ไมว่ า่ จะแกะยังไงก็แกะไมห่ ลดุ หานมจู่ อื่ จงึ กระซบิ บอกเขา เบาๆ “คณุ ปลอ่ ยฉันกอ่ นคะ่ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอ “หมื ” หานมจู่ อื่ “ฉันบอกวา่ พวกเรากนิ ขา้ วกนั กอ่ น มเี รอื่ งอะไรคอ่ ย คยุ กนั หลงั กนิ ขา้ วเสร็จนะคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบ แตส่ กั พักเขาก็ปลอ่ ยมอื ลง หานมจู่ อื่ ถอน หายใจอยา่ งโลง่ อก วนั นเ้ี ธอตกใจอยตู่ ลอดเลย ไมร่ วู ้ า่ ลกู ในทอ้ งคลอดออกมาแลว้ จะกลายเป็ นเด็กขกี้ ลวั หรอื เปลา่ ตอนที่ 830 พวกนายหนไี ปดว้ ยกนั เถอะ เฉยี วจอื้ เป็ นคนพดู เกง่ พอนั่งลง เขากพ็ ดู ไมห่ ยดุ “ยฉู่ ือ คณุ ตาของนายโทรไปหาฉันแบบนัน้ ฉันวา่ ทา่ นคงจะ ตดั สนิ ใจแน่วแน่ทจ่ี ะใหน้ ายแตง่ งานกบั ตวนมเู่ สวแ่ น่ๆ แลว้ ฉันก็ รสู ้ กึ วา่ เขาเรม่ิ จะสงสยั นายแลว้ ดว้ ย นายคดิ จะทํายงั ไงตอ่ ไป” เขาพดู ไปดว้ ย สง่ สายตาไปทางหานมจู่ อื่ ดว้ ย

หานมจู่ อ่ื ไมร่ วู ้ า่ เฉยี วจอื้ กําลงั คดิ จะทําอะไร ตามหลักแลว้ เขา ไมน่ ่าจะพดู ถงึ เรอ่ื งนอี้ อกมาถงึ จะถกู แตเ่ ฉยี วจอ้ื กลับเหมอื นจงใจพดู ออกมา กอ่ นจะเบะปาก “นาย คงไมค่ ดิ จะใหพ้ ส่ี ะใภไ้ ดร้ ับความไมเ่ ป็ นธรรมแบบนไ้ี ปตลอด หรอกใชไ่ หม” พอไดย้ นิ แบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ ชะงัก กอ่ นจะคอ่ ยๆเงยหนา้ ขน้ึ มาแลว้ จอ้ งมองดว้ ยแววตาสงสยั “นายคดิ จะพดู อะไร” เฉยี วจอื้ เบป้ าก แบมอื ออกทัง้ สองขา้ ง “ฉันกแ็ คเ่ ป็ นหว่ งแทน นาย คณุ ตาของนายยง่ิ ใหญแ่ คไ่ หนนายกน็ ่าจะรดู ้ ี ถา้ หากเขา จับได ้ วา่ สาเหตทุ น่ี ายไมย่ อมแตง่ งานกบั ตวนมเู่ สวเ่ ป็ นเพราะ พส่ี ะใภ ้ ถา้ เป็ นอยา่ งนัน้ …”คําพดู หลงั จากนัน้ เขาไมพ่ ดู ตอ่ เพราะทกุ คนตา่ งก็รดู ้ ี เดมิ ทเี ฉียวจอ้ื เองกไ็ มอ่ ยากจะพดู เรอ่ื งพวกนต้ี อ่ หนา้ หานมจู่ อ่ื เพราะเขากลวั วา่ พสี่ ะใภจ้ ะยอมแพ ้ แตต่ อนนไี้ มเ่ หมอื นเดมิ แลว้ เขากบั พส่ี ะใภร้ เู ้ รอื่ งทกุ อยา่ งแลว้

เขารคู ้ วามลบั ของพส่ี ะใภเ้ ยอะมาก และรอู ้ ดตี ทผ่ี า่ นมาของเธอ กบั ยฉู่ ือดว้ ย ดงั นัน้ คําพดู ของเขาจงึ ตรงไปตรงมาไมอ่ อ้ มคอ้ ม อยากพดู อะไร กพ็ ดู แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ขมวดควิ้ เพราะคําพดู ของเขา เขาอยากจะ จัดการปัญหานเี้ งยี บๆ แตเ่ ฉยี วจอื้ กลับเหมอื นกําลังตอ้ งการจะ พดู ใหช้ ดั เจน สว่ นหานมจู่ อื่ กน็ ั่งกม้ หนา้ กม้ ตากนิ ขา้ วอยขู่ า้ งๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บตามอง เพราะเขารสู ้ กึ สหี นา้ ตอนกนิ ขา้ วของเธอดกู นิ ขา้ วอยา่ งจรงิ จังมาก คําถามทเี่ ฉียวจอื้ ถามกอ่ นหนา้ น้ี ดเู หมอื นเธอจะไมไ่ ดฟ้ ังเลย ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะอะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ รสู ้ กึ ไมช่ อบใจขน้ึ มา ทา่ ทาง ไมใ่ สใ่ จของเธอ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ เขาไมม่ คี วามสําคญั ตอ่ เธอเลย ดงั นัน้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จงึ แฝงความรสู ้ กึ อนื่ เขา้ ไปดว้ ย

หานมจู่ อื่ ทต่ี อนแรกไมร่ สู ้ กึ หวิ แตไ่ มร่ วู ้ า่ เพราะอะไร พอไดก้ ลนิ่ อาหารของทน่ี แี่ ลว้ รสู ้ กึ หวิ ขน้ึ มาได ้ เธอคบี อาหารมากนิ โดยไม่ รตู ้ วั เธอกําลงั คดิ อยเู่ ลย สงสยั ลกู ในทอ้ งของเธอจะชอบกนิ อาหาร รสชาตนิ ้ี แตก่ ลบั รสู ้ กึ ไดถ้ งึ สายตานอ้ ยใจทมี่ องมาทเี่ ธอ เธอเงยหนา้ ขน้ึ มอง จงึ เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังมองมาทเี่ ธอดว้ ย แววตารา้ ยกาจราวหมาป่ า ในขณะทห่ี านมจู่ อื่ กําลงั สงสยั วา่ ตวั เองทําอะไรผดิ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หลับตาลง “หบุ ปาก” เฉียวจอ้ื “… หรอื ไมอ่ ยา่ งนัน้ นายกบั พส่ี ะใภก้ ็กลบั ประเทศไป ซอ่ นตวั สกั พัก” พอไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็ปลอ่ ยตะเกยี บหลน่ ลงบนพนื้ แลว้ มองหนา้ เฉยี วจอื้ อยา่ งไมอ่ ยากจะเชอื่ สายตาของเธอเหมอื น กําลงั ถามวา่ เฉียวจอ้ื วา่ เขาบา้ ไปแลว้ หรอื เปลา่ เห็นไดช้ ดั วา่ เฉียวจอ้ื จงใจพดู แบบน้ี ไมใ่ ชว่ า่ เขาไมเ่ ห็นสายตา ของหานมจู่ อ่ื แตเ่ ขาจงใจไมม่ อง กอ่ นจะพดู ออกมาอกี “ยฉู่ อื ฉันคดิ วา่ วธิ นี กี้ ไ็ มเ่ ลวนะ นสิ ยั ของคณุ ตานายฉันรดู ้ ี พวกนายหนี

ไปดว้ ยกนั เหมอื นคนสมัยกอ่ น แลว้ หนกี ลบั ประเทศจนี ไป ฉันจะ ชว่ ยพวกนายปิดเป็ นความลบั เมอื่ ไหรท่ พี่ ส่ี ะใภท้ อ้ งแลว้ พวก นายคอ่ ยกลับมา…” “แคก่ ๆ…”พอไดย้ นิ แบบน้ี หานมจู่ อื่ ก็สําลกั ออกมา แลว้ ปิดปาก ไอขน้ึ มา เธอไออยา่ งแรง จนใบหนา้ ของเธอแดงกํา่ โดยมมี อื ของอกี คน กําลังลบู หลงั ใหเ้ ธออยู่ พอเห็นนํ้าตาตรงขอบตาของหานมจู่ อื่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รบี เทนํ้ายนื่ ใหเ้ ธอดม่ื หานมจู่ อ่ื ไออยสู่ กั พักถงึ จะหยดุ ลง กอ่ นจะจบิ นํ้าเขา้ ไปเล็กนอ้ ย เฉียวจอื้ น่ังมองอยขู่ า้ งๆ หลังจากเห็นวา่ เธอไมไ่ อแลว้ เขาก็พดู ตอ่ “พสี่ ะใภ ้ วธิ ที ผี่ มพดู กอ่ นหนา้ น…ี้ ” “หบุ ปากไปเลย” เยโ่ มเ่ ซนิ ตะโกนเสยี งแข็ง เฉยี วจอื้ ฮดึ ฮดั อยา่ งไมพ่ อใจ “ทําไมตอ้ งหบุ ปากดว้ ย ฉันคดิ วา่ ขอ้ เสนอนด้ี ที ส่ี ดุ แลว้ ถา้ พวกนายยงั อยทู่ นี่ ไ่ี มน่ านคณุ ตาของ นายจะตอ้ งรเู ้ รอ่ื งแน่ๆ”

“ของกนิ ยงั ปิดปากนายไมไ่ ดอ้ กี หรอื ไง” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แลว้ มองหนา้ เฉียวจอ้ื อยา่ งดดุ นั เสน้ เลอื ดในสมองกระตกุ อยา่ ง แรง วันนเ้ี ฉยี วจอ้ื ดแู ปลกไปจากปกตมิ าก พดู ออกมาตอ่ หนา้ มจู่ อื่ ก็ ชา่ งเถอะ แลว้ นย่ี ังออกความเห็นบา้ ๆอกี เฉียวจอ้ื เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ โมโหแลว้ จรงิ ๆ จงึ ไดแ้ ตป่ ิดปากเงยี บ แลว้ คบี อาหารยัดปากตวั เอง งัน้ เขากนิ ขา้ วไมพ่ ดู แลว้ ก็ได ้ รอใหท้ ัง้ สองคนกนิ อม่ิ แลว้ เขา คอ่ ยพดู อกี ครัง้ หลังจากทไ่ี ดย้ นิ ความคดิ เห็นของเฉยี วจอื้ อาหารมอื้ นก้ี ต็ กอยู่ ในสถานการณ์อดึ อดั เธอน่ังกนิ ขา้ วเงยี บๆ ทกุ คนไมก่ ลา้ พดู อะไรออกมาอกี ตอนทห่ี านมจู่ อื่ รสู ้ กึ เรม่ิ อม่ิ แลว้ เธอถงึ ไดพ้ บวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ด ้ กนิ อะไรเลย เขายงั ขมวดคว้ิ อยตู่ รงนัน้ รมิ ฝี ปากเมม้ เขา้ หากนั แน่น

สว่ นเฉียวจอื้ นัน้ กําลังจะกนิ อาหารบนโตะ๊ จนหมด แลว้ เหลอื บ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นจะหวั เราะออกมา “คนอนื่ เขานั่งกนิ ขา้ วกนั นายน่ังทําอะไรอยู่ สมน้ําหนา้ แลว้ ทเี่ ป็ นโรคกระเพาะ” “คณุ เป็ นโรคกระเพาะเหรอคะ”หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ กห็ นั ไป ถามทนั ที ชว่ งทไ่ี ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ทําไมเธอถงึ ไมร่ เู ้ รอื่ งทเ่ี ขาเป็ นโรคกระเพาะ เลย เฉยี วจอื้ พยกั หนา้ “ใชแ่ ลว้ ครับพส่ี ะใภ ้ ตอนทเี่ ขาไดร้ ับบาดเจ็บ อยู่ ถงึ แมห้ ลังจากทเ่ี ขาจะฟ้ืนขนึ้ มาและคณุ หมอตรวจอาการให ้ หมดแลว้ แตเ่ ขาไมย่ อมกนิ ขา้ วดๆี จนตอนนเ้ี ป็ นโรคกระเพาะ ขนั้ รนุ แรง บางครัง้ อาการก็กําเรบิ ขน้ึ มา” เขาเคยเห็นตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อาการกําเรบิ ตอนนัน้ เขาเหมอื นคน เหมอื นจะดม่ื เหลา้ เขา้ ไปหนง่ึ แกว้ เป็ นเหลา้ ทมี่ รี ะดบั แอลกอฮอลส์ งู มาก จนเหมอื นจะเผาผลาญกระเพาะอาหารของ เขาใหม้ อดไหมเ้ ลยทเี ดยี ว “ทําไมฉันถงึ ไมร่ เู ้ รอ่ื งนเี้ ลยคะ” หานมจู่ อื่ รบี มองไปทางเยโ่ ม่ เซนิ “คณุ กระเพาะไมด่ ที ําไมไมย่ อมกนิ ขา้ วคะ คณุ กําลังคดิ อะไรอย”ู่

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบคําถาม แตก่ ลบั มองไปทางเฉยี วจอ้ื “กนิ อมิ่ แลว้ ใชไ่ หม” เฉียวจอ้ื เรอออกมา ตอนทกี่ ําลังจะพดู ตอบ กลับถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ วา่ อยา่ งรังเกยี จ “อมิ่ แลว้ กอ็ อกไปซะ” เฉยี วจอ้ื “… “ เฮย้ เขาคงจะบา้ ไปแลว้ ทค่ี ดิ จะชว่ ยเหลอื เยโ่ มเ่ ซนิ ทรี่ ังเกยี จ เขาไดท้ กุ เวลาคนน้ี เชอะ ขเี้ กยี จสนใจเขาแลว้ แตพ่ อเฉียวจอื้ เห็นเขาขมวดคว้ิ อยู่ ตลอด จงึ รวู ้ า่ เขามเี รอื่ งจะพดู กบั หานมจู่ อื่ แน่นอน ถงึ ไดไ้ ล่ ตนเองออกไป ดงั นัน้ เฉยี วจอ้ื จงึ เก็บขา้ วของ “ออกไปกไ็ ด ้ วนั นนี้ ายเลยี้ งนะ ฉันไปกอ่ นละ่ ” พอพดู จบเขากไ็ มร่ อคําตอบของเยโ่ มเ่ ซนิ รบี เดนิ ออกจากหอ้ ง ไป พอมาถงึ หนา้ ประตู เขากห็ นั ไปสง่ ยม้ิ ใหห้ านมจู่ อ่ื “พส่ี ะใภ ้ ขอ้ เสนอทผ่ี มบอกไปกอ่ นหนา้ นผี้ มพดู จรงิ นะ นะไมต่ อ้ งสนใจ ความเห็นของยฉู่ อื คณุ ลองเอากลับไปคดิ ด”ู

พอเขาพดู ถงึ เรอ่ื งใหเ้ ธอเอากลบั ไปคดิ ดู เขาเนน้ เสยี งหนักแน่น เหมอื นกําลงั เตอื นสตเิ ธออยู่ หานมจู่ อ่ื รไู ้ ดท้ ันที นเ่ี ป็ นความคดิ ทด่ี อี ยเู่ หมอื นกนั ถา้ หากเยโ่ มเ่ ซนิ ยอมกลับไป กบั เธอ ถา้ อยา่ งนัน้ … เธอก็สามารถพาเขาไปในทๆี่ พวกเธอเคย ไป แบบนจี้ ะไดฟ้ ้ืนความทรงจําของเขาไดเ้ ร็วขนึ้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งไมย่ อมแน่ๆ หานมจู่ อ่ื ไดแ้ ตถ่ อนหายใจ ออกมา “เขาแคพ่ ดู เลน่ เทา่ นัน้ เองคะ่ คณุ อยา่ …” “อยา่ งนัน้ เหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอดว้ ยสายตาเย็นชา กอ่ น จะขยบั ปากพดู “ผมคดิ วา่ ความคดิ นก้ี ไ็ มเ่ ลวเหมอื นกนั ” ตอนที่ 831 คณุ วางยาอะไรใหฉ้ นั หมื ? หานมจู่ อ่ื นกึ วา่ ตวั เองไดย้ นิ ผดิ หรอื วา่ ตวั เองเกดิ ภาพหลอน มฉิ ะนัน้ เธอจะไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู วา่ ขอ้ เสนอของเฉียวจอื้ ไมเ่ ลว ไดอ้ ยา่ งไร?

เธอมองคนตรงหนา้ ดว้ ยความประหลาดใจ นัยนต์ าทหี่ ลอ่ เหลา ลมุ่ ลกึ นัน้ น่าดงึ ดดู ราวกบั ทะเลทไ่ี รข้ อบเขต อาจเป็ นเพราะวา่ ไมไ่ ดด้ มื่ น้ํามาเป็ นเวลานาน ดงั นัน้ รมิ ฝี ปากบางของเขาจงึ ดู แหง้ เล็กนอ้ ย เขาโนม้ ตวั เขา้ มา “ขอ้ เสนอดมี าก สามารถพจิ ารณาอยา่ งจรงิ จัง คณุ วา่ ยังไง?” หานมจู่ อ่ื นง่ิ องึ้ อยกู่ บั ท่ี เขาอยใู่ กลก้ บั ตวั เองมาก ไอรอ้ นทพ่ี น่ จากลมหายใจ กระทบสู่ ตวั เองอยา่ งตอ่ เนอ่ื ง ทําใหม้ คี วามรสู ้ กึ ทไ่ี มส่ มจรงิ หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ เสยี งของตวั เอง ถามเขาอยา่ งแผว่ เบา “ไดจ้ รงิ ๆเหรอ?” หลังจากถามจบ เธอกก็ ะพรบิ ตาอยา่ งประหมา่ อกี ครัง้ “คณุ ยอม…… กลับประเทศจนี กบั ฉันเหรอ?” น้ําเสยี งของเธอมคี วามสน่ั สะเทอื นเล็กนอ้ ย ซงึ่ อาจเกดิ จาก ความตนื่ เตน้ ถา้ หากเยโ่ มเ่ ซนิ เต็มใจทจี่ ะเดนิ ทางกลับประเทศ จนี กบั เธอจรงิ ๆ ถา้ อยา่ งนัน้ เรอื่ งตา่ งๆก็จะงา่ ยขน้ึ มาก

เมอื่ ถงึ กลับไปถงึ ประเทศจนี ก็จะมคี นมากมายอยเู่ คยี งขา้ งเธอ คอยสนับสนุนเธอ ไมเ่ หมอื นตอนนี้ มเี ธอเพยี งคนเดยี ว มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยนื่ ออกไป สอดมอื เขา้ ไปทใ่ี ตว้ งแขนของเธอ โดยตรง แลว้ กอดเธอขนึ้ มาน่ังบนตกั ของตวั เอง หานมจู่ อ่ื ไมถ่ อื วา่ สงู มาก แตก่ ็ไมไ่ ดเ้ ตยี้ เกนิ ไป แตต่ วั เธอคอ่ นขา้ งผอม ดงั นัน้ ในสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ คอื เป็ นคนตวั เล็กกะทัดรัดมาก จะกอด จะอมุ ้ อะไรกต็ าม กแ็ คข่ ยบั มอื ตามความตอ้ งการเทา่ นัน้ เชน่ เดยี วกบั ตอนนี้ เธอกถ็ กู เขาดงึ ไปนั่งบนตกั อกี แลว้ มอื ทําได ้ เพยี งโอบไหลข่ องเขาไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองอาจจะบา้ ไปแลว้ ทงั้ ๆทเ่ี ป็ นแคผ่ หู ้ ญงิ คนหนง่ึ ทรี่ จู ้ ักกนั ไมน่ านเทา่ นัน้ หลังจากท่ี เฉยี วจอื้ พดู คําแนะนํานัน้ ออกมา ปฏกิ ริ ยิ าแรกของเขาก็คอื เหลวไหลไรส้ าระ เขาเยโ่ มเ่ ซนิ จะทําพฤตกิ รรมหนตี ามกนั ไป ไดอ้ ยา่ งไร? แตต่ อ่ มาเขาก็ไมร่ วู ้ า่ ทําไมถงึ เปลย่ี นใจกะทนั หนั ก็รสู ้ กึ วา่ การ กลบั ไปจนี กบั เธอ ดเู หมอื นจะเป็ นเรอ่ื งทดี่ ี

หานมจู่ อื่ ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนกี้ ําลงั คดิ อะไรอยู่ หลังจากถกู เขากอดไว ้ เขากม้ หนา้ พงิ ไหลข่ องตวั เองไว ้ รมิ ฝี ปากบางผา่ น ซอกคอของเธอโดยความตงั้ ใจอยา่ งคลมุ เครอื สดุ ทา้ ยเธอยงั ไดย้ นิ เสยี งถอนหายใจอยา่ งหนัก “ตกลงคณุ วางยาอะไรใหฉ้ ันกนั แน่?” ทําไม เขาถงึ หลงใหลเธอมากขน้ึ เรอื่ ยๆ ? คดิ ไมเ่ ขา้ ใจ และไมอ่ ยากจะไปคดิ ใหเ้ ขา้ ใจ ** หลงั จากกลับถงึ บรษิ ัท หานมจู่ อ่ื ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยตัวเองลง ในบรเิ วณทหี่ า่ งไกลจากบรษิ ัทมาก เรอ่ื งแบบน้ี ก็ไมใ่ ชเ่ กดิ ขน้ึ เป็ นครัง้ แรกแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ จอดรถอยา่ งรวดเร็ว หลังจาก หานมจู่ อื่ ลงจากรถ ปิดประตรู ถเรยี บรอ้ ย บอกกบั เขาวา่ “ไม่ นานฉันก็ไปถงึ บรษิ ัท” “อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย ทา่ ทางเหมอื นกําลัง ครนุ่ คดิ “ไมว่ า่ ตอนนค้ี ณุ จะหลบซอ่ นยังไง ตอ่ ไปคนอน่ื ๆก็ จะตอ้ งรอู ้ ยดู่ ”ี

คําพดู นัน้ เหมอื นจะพดู อยา่ งงา่ ยดาย ฟังดแู ลว้ เหมอื นไมม่ อี ะไร แตเ่ มอื่ คดิ ทบทวนอยา่ งละเอยี ดแลว้ ก็จะรวู ้ า่ หมายถงึ ในคําพดู นข้ี องเขา แกม้ ของหานมจู่ อ่ื แดงระเรอ่ื เล็กนอ้ ย รบี เรง่ เขา “คณุ รบี ไป เถอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ตอ้ งขบั รถออกไป หลังจากทเ่ี ขาจากไป รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ ก็คอ่ ยๆ จางหายไป เธอรสู ้ กึ ผดิ หวงั เล็กนอ้ ย เมอ่ื กต้ี อนทอี่ ยใู่ นรา้ นอาหารมงั สวริ ัติ คําถามสดุ ทา้ ยทเี่ ธอถามเขา เขาไมต่ อบตวั เองเลย หานมจู่ อ่ื สา่ ยหวั เบาๆ บางทเี ธออาจจะคดิ มากเกนิ ไปกไ็ ด ้ เพราะเขาแคบ่ อกวา่ ขอ้ เสนอนัน้ ไมเ่ ลว สามารถพจิ ารณาได ้ แตไ่ มไ่ ดบ้ อกวา่ แน่นอน คอื เธอทโี่ งเ่ อง ยงั ไปถามดว้ ยความไรเ้ ดยี งสา หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื ลบู แกม้ ของตวั เอง แลว้ คอ่ ยๆเดนิ กลบั ไป

ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื เกอื บจะถงึ บรษิ ัท กเ็ ห็นรา่ งทค่ี นุ ้ เคยกําลังเดนิ เขา้ ไปในบรษิ ัท ดา้ นหลังของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทัง้ แปลกตา แตก่ ็ดคู นุ ้ เคย ราวกบั วา่ เคยเห็นทไ่ี หนมากอ่ น…… “คณุ ตวนม”ู่ เจา้ หนา้ ทร่ี ักษาความปลอดภยั รจู ้ ัก ตวนมเู่ สวด่ งั นัน้ เมอื่ เห็นเธอ เขา้ มาในบรษิ ัท เลยทกั ทายกบั เธอกอ่ น สายตาของตวนมเู่ สวก่ วาดมองไปทพี่ วกเจา้ หนา้ ทรี่ ักษาความ ปลอดภัย ในแววตามคี วามเหยยี ดหยาม ผชู ้ ายพวกน้ี ไมม่ ี ความสามารถในตวั เองเลยสกั นดิ ทกุ ครัง้ ทเ่ี ห็นเธอ มักจะใช ้ สายตาทรี่ ักใครแ่ บบนเ้ี สมอ ก็ไมด่ เู ลยวา่ ตวั เองคคู่ วรหรอื เปลา่ “ฉันมาหาพเ่ี ซนิ ” เธอเรยี กเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งสนทิ สนม น้ําเสยี งออ่ นระทวยมาก พวก เจา้ หนา้ ทรี่ ักษาความปลอดภัยมองหนา้ กนั ไปมา แลว้ พดู ขนึ้ เสยี งเบา “รถของทา่ นประธานเพง่ิ จะกลบั มา คณุ ตวนมไู่ ป ตอนน้ี น่าจะไดเ้ จอทา่ นพอด”ี

ตวนมเู่ สว่ ยกรมิ ฝี ปากขน้ึ ยม้ิ อยา่ งสดใส “จรงิ เหรอ? ถา้ อยา่ ง นัน้ ฉันจะขน้ึ ไปเดย๋ี วนเ้ี ลย พวกนาย ใครจะนําทางใหฉ้ ัน หน่อย?” เจา้ หนา้ ทร่ี ักษาความปลอดภัยคนหนงึ่ ไดน้ ําทางตวนมเู่ สวเ่ ดนิ เขา้ ไป และหานมจู่ อ่ื ซงึ่ ยนื อยไู่ มไ่ กล กไ็ ดม้ องฉากตรงหนา้ น้ี เก็บไวใ้ นสายตาทัง้ หมด ตวนมเู่ สว…่ … เธอมาทบี่ รษิ ัทเป็ นเวลานานขนาดนี้ เป็ นครัง้ แรกทไ่ี ดพ้ บเธอใน บรษิ ัท เพราะวา่ การหมัน้ ไมส่ ําเร็จ เธอจงึ มาหาเยโ่ มเ่ ซนิ ที่ บรษิ ัท โดยตรงหรอื ? กไ็ มร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะไดเ้ ห็น ตวนมเู่ สว่ หรอื วา่ วนั นไ้ี มม่ ดี วง อาทติ ย์ จๆู่ เธอกร็ สู ้ กึ หนาวมากๆ ยนื อยกู่ บั ทสี่ กั พัก หานมจู่ อื่ กไ็ ดเ้ ดนิ เขา้ ไป หลงั จากนัน้ เธอกเ็ ห็นเจา้ หนา้ ทร่ี ักษาความปลอดภยั พาตวนมู่ เสวไ่ ปทแี่ ผนกตอ้ นรับ พดู อะไรบางอยา่ งกบั แผนกตอ้ นรับ แผนกตอ้ นรับแสดงทา่ ทางประหลาดใจทนั ที จากนัน้ กพ็ ยกั

หนา้ โคง้ คํานับใหต้ วนมเู่ สวด่ ว้ ยความเคารพ แลว้ เดนิ ออกจาก เคานเ์ ตอร์ เพอื่ นําทางใหก้ บั ตวนมเู่ สว่ มติ รภาพระหวา่ งตระกลู ตวนมแู่ ละ ตระกลู ยฉู่ อื ทกุ คนยอ่ มรดู ้ ี ดงั นัน้ แมจ้ ะรวู ้ า่ ตวนมเู่ สว่ ไมม่ กี ารนัดหมายลว่ งหนา้ พวกเธอก็ ยังคงไมข่ ดั ใจอกี ฝ่ าย และพาขน้ึ ไปโดยตรง แผนกตอ้ นรับคดิ วา่ ครัง้ ทแ่ี ลว้ ตวนมเู่ สว่ มาหาทา่ นประธาน ก็ ไมม่ เี รอ่ื งอะไร ถา้ อยา่ งนัน้ ตวนมเู่ สว่ ขน้ึ ไปหาเขา ก็ยงิ่ เป็ นที่ แน่ชดั แลว้ ดงั นัน้ แผนกตอ้ นรับจงึ นํา ตวนมเู่ สวข่ น้ึ ลฟิ ตส์ ว่ นตวั ของ เยโ่ มเ่ ซนิ โดยตรง หานมจู่ อ่ื ทเ่ี ห็นเหตกุ ารณท์ งั้ หมดน้ี ยนื อยทู่ ปี่ ระตลู ฟิ ต์ กําลงั ลังเลวา่ จะขน้ึ ไปในเวลานหี้ รอื ไม่ ถา้ เธอขนึ้ ไปตอนน้ี จะตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั ตวนมเู่ สวอ่ ยา่ งแน่นอน พวกเธอเคยพบกนั มากอ่ น ถา้ ครัง้ นไ้ี ดเ้ จอหนา้ กนั เธอจะตอ้ งจําตวั เองไดแ้ น่นอน

กอ่ นทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไมไ่ ดค้ วามจําเสอ่ื ม ตวนมเู่ สวก่ ม็ คี วามคดิ ท่ี จะปัดขาเกา้ อเ้ี ธอ นับประสาอะไรกบั ตอนน้ี ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ความจํา เสอ่ื ม? เมอื่ เห็นเธอ เธอจะตอ้ งบอกสถานการณข์ องตวั เองกบั นายทา่ น ยฉู่ อื แน่นอน คนพวกน…้ี … จงใจลบเรอ่ื งเหลา่ นัน้ ออกไป จะตอ้ งเป็ นพวกเดยี วกนั แน่นอน ถา้ ไมเ่ จอ…… เจอ…… หรอื ไมเ่ จอ สดุ ทา้ ย หานมจู่ อื่ กดั ฟันไว ้ แลว้ กดลฟิ ต์ เจอก็เจอ หลบหนตี ลอดเวลา ก็ไมใ่ ชว่ ธิ แี ก ้ สง่ิ สําคญั ทสี่ ดุ คอื เธอก็ไมส่ ามารถหลบหนไี ดน้ าน ในเมอ่ื วนั น้ี ตวนมเู่ สว่ มาหาถงึ ทเ่ี อง ถา้ อยา่ งนี้ เธอก็ไปเจอหนา้ หน่อยแลว้ กนั มองจํานวนเลขทเ่ี พมิ่ ขน้ึ เรอื่ ยๆในลฟิ ต์ หวั ใจของหานมจู่ อ่ื ก็ยง่ิ สงบมากขนึ้ “คณุ ตวนมเู่ สว่ คณุ ระวังหน่อย ตามฉันมาทางน”้ี

แผนกตอ้ นรับพา ตวนมเู่ สวเ่ ดนิ ไปทางหอ้ งทํางานของเยโ่ ม่ เซนิ ระหวา่ งนัน้ ไดเ้ จอกบั พห่ี ลนิ ทอ่ี อกมาจากหอ้ งเลขา “พหี่ ลนิ ทา่ นนค้ี อื ตวนมเู่ สว่ แหง่ บรษิ ัทตระกลู ตวนมู่ เธอมาหา ทา่ นประธานของเรา” คนของ ตระกลู ตวนม?ู่ พหี่ ลนิ มองพจิ ารณาตวนมเู่ สว่ เธอมองกลับเธออยา่ งหยง่ิ ผยอง ทา่ ทางเหมอื นไมม่ องเธออยใู่ นสายตา ทําไมชว่ งนถ้ี งึ มคี นของ ตระกลู ตวนมจู่ ํานวนมากขนาดน้ี มาหา ทา่ นประธาน? แมว้ า่ ในใจจะมขี อ้ สงสยั แตย่ ังไงแลว้ ทงั้ สองตระกลู ใหญ่ ก็ไป มาหาสกู่ นั พหี่ ลนิ ก็เลยไมไ่ ดข้ ัดขวาง พยักหนา้ เบาๆ “ได ้ เขา้ ใจแลว้ เธอพาคณุ ตวนมเู่ สวเ่ ขา้ ไปเถอะ” ตอนที่ 832 คนทไ่ี มไ่ ดเ้ รอ่ื งไดร้ าว

ตอนทตี่ วนมเู่ สวเ่ ขา้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังยนื อยู่ ตรงหนา้ หนา้ ตา่ งสไตลฝ์ ร่ังเศส กําลังครนุ่ คดิ ทนี่ ต่ี กึ สงู มาก ตวั อยทู่ น่ี ี่ เขาแทบจะมองเห็นสงิ่ มากมายทคี่ นอนื่ ในเมอื งน้ี ไม่ สามารถมองเห็นได ้ แตว่ า่ ในใจยงั คงสบั สนยงิ่ นัก ทัง้ หมดนส้ี ําหรับเขาแลว้ ยงั คงเป็ นเรอ่ื งแปลกมาก แตก่ ลับเป็ น หานมจู่ อ่ื ทใ่ี หค้ วามรสู ้ กึ ทแี่ ตกตา่ งกบั เขา ถา้ คณุ ตายนื ยนั ทจี่ ะใหเ้ ขาหมนั้ กบั ตวนมเู่ สว่ ถา้ อยา่ งนัน้ ขอ้ เสนอของ เฉียวจอ้ื ……ก็ดดู ที เี ดยี ว แมว้ า่ สําหรับเขาแลว้ เขารสู ้ กึ วา่ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งทําแบบนี้ คนทเี่ ขาเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งการ ไมว่ า่ ใครก็ไมส่ ามารถหยดุ เขาได ้ ทเี่ ขาไมต่ อ้ งการ ก็ไมม่ ใี ครบงั คบั เขาได ้ ขณะทเ่ี ขากําลังครนุ่ คดิ ประตหู อ้ งทํางานก็ถกู เคาะดังขนึ้ เยโ่ ม่ เซนิ ดงึ สตกิ ลบั มา พดู อยา่ งเย็นชา “เขา้ ” แตไ่ มไ่ ดห้ นั กลบั มามอง ดงั นัน้ เขาจงึ ไมร่ เู ้ ลย วา่ คนทเี่ ขา้ มาคอื ใคร

หลังจากทต่ี วนมเู่ สวเ่ ขา้ มา กเ็ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ยนื อยคู่ นเดยี ว ตรงหนา้ หนา้ ตา่ งสไตลฝ์ ร่ังเศส พรอ้ มกบั หนั หลงั ใหพ้ วกเธอ เธอเหลอื บมองไปทพ่ี นักงานแผนกตอ้ นรับ สง่ สญั ญาณใหเ้ ธอ ออกไปกอ่ น สาวพนักงานตอ้ นรับกะพรบิ ตา แลว้ เดนิ ออกไป ตงั้ แตป่ ระตถู กู เปิดออก ดเู หมอื นจะเงยี บอยตู่ ลอด เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย หรอื วา่ ไมใ่ ชพ่ หี่ ลนิ คอื มจู่ อ่ื ? ในขณะทเี่ ขากําลงั จะหนั หนา้ กลบั รา่ งทนี่ ุ่มละมนุ ก็สวมกอดเขา จากดา้ นหลังกะทนั หนั มอื ทนี่ ุ่มนวลโอบเอวของเขาไวโ้ ดยตรง ในเวลาเดยี วกนั กลน่ิ หอมทไ่ี มค่ นุ ้ เคย กพ็ งุ่ เขา้ สลู่ มหายใจของ เขาโดยไมท่ นั ตงั้ ตวั กลน่ิ อายทแี่ ปลกประหลาดน…ี้ … มา่ นตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยายทันที รา่ งกายตอบสนองอยา่ ง รวดเร็ว บบี มอื นัน้ ไวโ้ ดยตรง แลว้ ผลักเธอออกไป “พเ่ี ซนิ …… อะ๊ !”

ตวนมเู่ สว่ เพงิ่ สวมกอดจากดา้ นหลัง ก็รสู ้ กึ วา่ มอื ของตวั เองถกู จับไวแ้ ลว้ เธอแอบดใี จ แตท่ ันทที สี่ ง่ เสยี งรอ้ งออกมา ก็ถกู โยน ออกไป เธอกรดี รอ้ งดว้ ยความตกใจ ถอยหลังไปหลายกา้ ว แตเ่ พราะ เธอสวมรองเทา้ สน้ สงู ไว ้ สดุ ทา้ ยก็ไมส่ ามารถทรงตวั ไวไ้ ด ้ ทัง้ ตวั กระแทกลม้ ลงบนพน้ื แข็งทเ่ี ย็นยะเยอื ก วนิ าทที บ่ี นั้ ทา้ ยกระแทกลงบนพน้ื ตวนมเู่ สวร่ สู ้ กึ วา่ ความ เจ็บปวดทัง้ รา่ งกาย ถกู ปลกุ ขนึ้ มาทันที เจ็บปวดจนเธออยากจะ แยกเขย้ี วยงิ ฟัน แตเ่ มอื่ นกึ ถงึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังอยทู่ น่ี ่ี ภาพการแยกเขยี้ วยงิ ฟันนัน้ น่าเกลยี ดเกนิ ไป ดงั นัน้ จงึ ตอ้ งควบคมุ การแสดงออกทางสหี นา้ ของตวั เอง เงยหนา้ ขนึ้ เรยี กเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยหนา้ ตาน่าสงสาร “พเ่ี ซนิ คอื ฉันเอง…… ฉันคอื เสย่ี วเสว…่ …” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดห้ นั หนา้ กลับมาแลว้ มองเธออยา่ งเครง่ ขรมึ เยอื ก เย็น ดวงตานัน้ มดื สนทิ ไมม่ แี สงสวา่ งสกั นดิ ซงึ่ ทําใหค้ นรสู ้ กึ หวาดกลัวจากใจ

เมอ่ื เห็นสายตานี้ ตวนมเู่ สวร่ สู ้ กึ ขาดความม่ันใจเล็กนอ้ ย บบี น้ําตาไหลออกมา “พเี่ ซนิ …… เสยี่ วเสว่ ลม้ เจ็บมากเลย” ทะนุถนอมออ่ นโยนตอ่ สตรี เป็ นสญั ชาตญาณของผชู ้ าย โดยท่ัวไปแลว้ ตอ่ ใหจ้ ะเป็ นผชู ้ ายทเ่ี ย็นชามากแคไ่ หน เมอ่ื เห็น ผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ ลม้ ลงตอ่ หนา้ เขา เขากน็ ่าจะแสดงทา่ ทาง สภุ าพบรุ ษุ ของตวั เอง ตอ่ ใหจ้ ะไมช่ อบเธอ แตอ่ ยา่ งนอ้ ยก็ จะตอ้ งชว่ ยพยงุ ตวั เธอนะ? แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ พยี งแตไ่ มก่ า้ วไปชว่ ยพยงุ เธอแลว้ กลบั ยงั ชาํ เลอื งมองเธออยา่ งเย็นชา แลว้ ถามวา่ “ใครใหค้ ณุ เขา้ มา ตวนมเู่ สว่ รสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตวั เองแตกสลายในทันที เป็ นแบบนไี้ ดย้ ังไง? ทงั้ ทตี่ วั เองลม้ ลงแลว้ และยงั เป็ นเขา ทผี่ ลกั ตวั เองออกไป ถา้ ไมใ่ ชเ่ ขาผลกั ออก ตวั เองจะไมล่ ม้ แน่นอน เขาไมเ่ พยี งแตไ่ ม่ ชว่ ยพยงุ เธอขนึ้ มา ยงั ใชส้ ายตาทเี่ ย็นชาเชน่ น้ี จอ้ งมองตวั เอง หวั ใจของ ตวนมเู่ สวเ่ จ็บจ๊ ดี ในทันที เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ จอ้ ง มองเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยแววตาแดงกํา่ “ฉันอยากจะมาหาพเี่ ซนิ เลย

ใหค้ นในบรษิ ัทของพี่ พาฉันเขา้ มา พเ่ี ซนิ ……ฉันลม้ เจ็บมาก เลย พช่ี ว่ ยพยงุ ฉันหน่อยไดไ้ หม?” หลงั จากพดู จบ เธอยังยนื่ มอื ไปใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ในขณะนี้ หานมจู่ อื่ ก็ไดม้ าถงึ หนา้ ประตหู อ้ งทํางานแลว้ เธอ อยากจะมาดเู สยี หน่อย แตเ่ ธอไมไ่ ดค้ ดิ ทจ่ี ะเขา้ ไป แคอ่ ยากได ้ ยนิ สถานการณ์เทา่ นัน้ แตไ่ มค่ าดคดิ วา่ ประตหู อ้ งทํางานไมไ่ ดป้ ิดไว ้ เธอเพงิ่ จะเดนิ เขา้ ไปใกล ้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งทอี่ อ่ นแอและสะอกึ สะอนื้ ของตวนมเู่ สว่ “พเี่ ซนิ ฉันลม้ เจ็บมากเลย พชี่ ว่ ยพยงุ ฉันหน่อยไดไ้ หม?” เมอ่ื ไดย้ นิ ประโยคนี้ รอยเทา้ ของหานมจู่ อื่ กห็ ยดุ ชะงัก จากนัน้ สองมอื กอดอกไว ้ เรม่ิ ครนุ่ คดิ เทา่ ทจี่ ําได ้ ดเู หมอื นเธอจะไมเ่ คยพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยนํ้าเสยี ง แบบน้ี คดิ ไมถ่ งึ วา่ ตวนมเู่ สวน่ ้ี ถงึ กบั …… เธอหวงั จะใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทะนุถนอมกบั เธอเหรอ? หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปาก พงิ ประตฟู ังเสยี เลย

หลังจากทตี่ วนมเู่ สวพ่ ดู จบ ดวงตาคนู่ ัน้ แมจ้ ะเป้ือนน้ําตายังคง งดงาม กําลงั จอ้ งมองเขา ดวงตามดื สนทิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ หรลี่ ง เล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็กา้ วไปหาเธอ เมอ่ื เห็นเชน่ นี้ ตวนมเู่ สว่ ดใี จยงิ่ นัก เป็ นไปตามคาด สําหรับผหู ้ ญงิ แลว้ ……สญั ชาตญาณของผชู ้ าย ยงั คงรจู ้ ักทะนุถนอม ตวนมเู่ สวก่ ม้ หนา้ ลง หยดน้ําตาคา้ งอยใู่ นขนตา ทําใหท้ า่ ทาง ของตวั เองในเวลานี้ ดนู ่าสงสารน่าเอ็นดมู ากขนึ้ และตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ไปถงึ ตรงหนา้ เธอ ตวนมเู่ สวก่ ็คอ่ ยๆเงย หนา้ ขน้ึ แตก่ ็ไดเ้ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ผา่ นเธอไป ดว้ ยสหี นา้ เย็นชา ไปทโี่ ตะ๊ ทํางานโดยตรง ตวนมเู่ สวต่ กตะลงึ เบกิ ตากวา้ ง หนั มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มอื ของเขากําลงั ปลดกระดมุ เสอ้ื สทู ของตวั เอง จากนัน้ กถ็ อด เสอื้ สทู ออกอยา่ งหงดุ หงดิ ในตอนแรก ตวนมเู่ สวไ่ มเ่ ขา้ ใจวา่ เขากําลังทําอะไร

แตต่ อ่ จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ยบิ ผา้ เชด็ หนา้ ทส่ี ะอาดผนื หนง่ึ ออกมาจากลนิ้ ชกั เชด็ มอื ของตวั เองซํา้ แลว้ ซํา้ เลา่ อยา่ งจรงิ จัง ตวนมเู่ สว่ “……” เธอรตู ้ วั อยา่ งรวดเร็ว ใบหนา้ ทสี่ วยงามสหี นา้ ซดี เซยี ว เขากําลังขยะแขยงตัวเอง ดงั นัน้ จงึ ถอดชดุ สทู ทเ่ี ธอสมั ผัสออก เพราะเคยจับแขนของเธอ ดงั นัน้ ตอนนจี้ งึ เชด็ ฝ่ ามอื ของตวั เอง อยตู่ รงนัน้ ตวนมเู่ สวเ่ คยไดย้ นิ วา่ เขามนี สิ ยั รักความสะอาดเกนิ เหตุ แตไ่ ม่ คดิ วา่ ……เขาถงึ กบั เป็ นมากขนาดนี้ สําหรับตวั เองแลว้ ก็ยงั เป็ น เหมอื นกนั ในใจเจ็บปวดอยา่ งรนุ แรง ตวนมเู่ สวก่ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง ไวอ้ ยา่ งหนัก รสู ้ กึ ไดถ้ งึ กลน่ิ ความหวานทม่ี าจากรมิ ฝี ปาก “ฉันจะใหเ้ วลาคณุ สบิ วนิ าที ออกไปจากทนี่ ”ี่ หลงั จากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เชด็ นวิ้ สดุ ทา้ ยเสร็จ กโ็ ยนผา้ เชด็ หนา้ ลงถงั ขยะขา้ งๆอยา่ งไมแ่ ยแส ราวกบั วา่ ไมเ่ ห็นตวนมเู่ สวน่ ั่งอยทู่ น่ี ่ัน เลย

ตวนมเู่ สวก่ ลา้ ทจี่ ะไมอ่ อกไปหรอื ? เดมิ ทเี ธอก็ไมไ่ ดร้ ับเชญิ เลย แอบมาดว้ ยตวั เอง ตงั้ ใจแน่วแน่วา่ จะมาย่วั ยวนเยโ่ มเ่ ซนิ ครัง้ หนงึ่ ไมส่ ําเร็จกค็ รัง้ ตอ่ ไป แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชาเชน่ น้ี และดวงตาของเขาในเมอ่ื ก้ี ดเู หมอื น จะสงั หารคน ถา้ ภายในสบิ วนิ าที เธอไมไ่ ดอ้ อกไปจากทนี่ ี่ คาด วา่ เขาจะตอ้ งหาเจา้ หนา้ ทรี่ ักษาความปลอดภยั สองคนมาโยน เธอออกไป ถงึ เวลานัน้ คนทัง้ บรษิ ัท ก็จะตอ้ งรเู ้ รอื่ งของเธอตวนมเู่ สว่ แน่นอน ครัง้ หนา้ เธอจะมาหาเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ก็จะไมม่ โี อกาสทจี่ ะไดข้ น้ึ มา อกี เลยสนิ ะ? เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ น้ี ตวนมเู่ สว่ ก็ตดั สนิ ใจอยา่ งรวดเร็ว ลกุ ขนึ้ จากพนื้ แลว้ พดู ดว้ ยเสยี งออ่ นหวาน “พเ่ี ซนิ พอ่ี ยา่ โกรธเลยนะ ฉันจะ ไปตอนนที้ นั ทเี ลย” หลงั จากพดู จบ เธอกเ็ ดนิ กะเผลกออกไป

หลังจากทเี่ ธอจากไป ในหอ้ งทํางาน ยงั คงมกี ลน่ิ ของผหู ้ ญงิ คน นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ อยา่ งอดึ อดั ดงึ เนคไททหี่ นา้ อกของ ตวั เอง แลว้ โทรเรยี กพห่ี ลนิ “ตอ่ ไปคนทไ่ี มไ่ ดเ้ รอ่ื งไดร้ าว อยา่ พาเขา้ มาในหอ้ งทํางานของ ฉัน\" “หอื ?” พหี่ ลนิ ยังไมไ่ มท่ ันตอบสนอง อกี ฝ่ ายกว็ างสายไปแลว้ เมอื่ ฟังสายไมว่ า่ งจากอกี ปลายสาย ใบหนา้ ของพหี่ ลนิ ยังคง รสู ้ กึ มนึ งงเล็กนอ้ ย “น…ี่ …เกดิ อะไรขน้ึ ? ตระกลู ตวนมู่ กบั ตระกลู ยฉู่ อื มี ความสมั พันธท์ ด่ี งี ามหลายชว่ั โคตรไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมถงึ กลายเป็ นคนทไี่ มไ่ ดเ้ รอ่ื งไดร้ าว…… ตอนที่ 833 หรอื วา่ เขาฟื้ นความทรงจาํ แลว้ หลังจากทตี่ วนมเู่ สวอ่ อกมาจากหอ้ งทํางาน สหี นา้ ก็เปลยี่ นไป ทนั ที ไมไ่ ดท้ า่ ทางออ่ นแอเหมอื นเมอื่ ก้ี ทอ่ี ยใู่ นหอ้ งทํางาน เธอยกกระโปรงของตวั เองไว ้ เดนิ กะเผลกไปขา้ งหนา้

เห็นดา้ นขา้ งมหี อ้ งนํ้า เธอเดนิ ตรงเขา้ ไปดว้ ยความโกรธ เธอพลางเดนิ ไปพลางเชด็ นํ้าตาไป ในแววตาสอ่ งแสงอยา่ ง ประหลาด เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กบั ทําแบบนกี้ บั เธอ เธอลม้ จนมสี ภาพแบบนแ้ี ลว้ เขากย็ งั คงไมม่ องเธอเพง่ิ แมแ้ ต่ สกั นดิ ซา้ํ ยงั ถอดชดุ สทู ทต่ี วั เองเคยแตะออกอกี ! ในใจของตวนมเู่ สว่ เกลยี ดแคน้ ยงิ่ นัก ตกลงเธอไมด่ ตี รงไหน กนั แน่? ทําไมถงึ ไมเ่ คยอยใู่ นสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ลย แตเ่ ธอเป็ นคณุ หนูใหญแ่ หง่ ตระกลู ตวนมู่ เธอจะไมใ่ หค้ นพวกน้ี หวั เราะเยาะเยย้ ตวั เธอ จงึ ตอ้ งเขา้ ไปในหอ้ งนํ้า จัดเสอื้ ผา้ ให ้ เป็ นระเบยี บ แลว้ คอ่ ยออกจากทน่ี อี่ ยา่ งสวยสดงดงาม หลงั จากทต่ี วนมเู่ สวเ่ ขา้ ไป หยบิ แป้งพัฟของตวั เองออกมาเตมิ หนา้ ตรงกระจก เมอ่ื เห็นวา่ รมิ ฝี ปากถกู ตวั เองกดั จนแตก เธอ เจ็บจนหายใจดว้ ยความตกใจ ดวงตากค็ บั แคน้ ใจตาม ในหอ้ งน้ํา มเี สยี งกดชกั โครกดังขน้ึ ตวนมเู่ สว่ กห็ นั กลบั มามอง ดา้ นหลังอยา่ งระแวงในทันที

“ใคร??” คงจะไมม่ ใี ครเห็นความอปั ลกั ษณข์ องเธอในตอนนใ้ี ชม่ ยั้ ? เสยี งกดชกั โครกคอ่ ยๆหายไป ประตหู อ้ งนํ้าเปิดออก ตวนมเู่ สว่ ก็เห็นผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ เดนิ ออกมาจากขา้ งใน หลงั จากทเ่ี ห็นใบหนา้ ของเธออยา่ งชดั เจน แววตาของตวนมู่ เสว่ กส็ นั่ ไหวอยา่ งรนุ แรง ทําไม…… ถงึ เป็ นเธอ? เมอ่ื เห็นหานมจู่ อ่ื เดนิ ออกมาจากดา้ นในอยา่ งสงบ ตอนทสี่ บตา เธอ เหมอื นไมร่ สู ้ กึ แปลกใจเลย ตวนมเู่ สว่ บบี แป้งพัฟแตง่ หนา้ ในมอื จนผดิ รปู จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาเคยี ดแคน้ “คณุ นัน้ เอง!” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เบาๆ สายตาเรยี บเฉย ทา่ ทางทไ่ี มแ่ ยแสเชน่ นี้ ดเู หมอื นจะไมม่ องเธออยใู่ นสายตาเลย ตวนมเู่ สวเ่ กลยี ดแคน้ จนกดั ฟันแน่น แลว้ พดู วา่ “ทําไมคณุ ถงึ อยทู่ น่ี ่ี ??”

เจอหานมจู่ อื่ ทนี่ ี่ คอื สง่ิ ทตี่ วนมเู่ สว่ ไมเ่ คยคาดคดิ เพราะยังไงเรอื่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ เธอรดู ้ ี เรอ่ื งทคี่ ณุ ป่ ยู ฉู่ อื ทํา เธอรทู ้ กุ อยา่ ง แตค่ ณุ ป่ ยู ฉู่ ือไมร่ วู ้ า่ เธอรจู ้ ัก เยโ่ มเ่ ซนิ มากอ่ น ดงั นัน้ เมอ่ื คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ทําเรอ่ื งทัง้ หมดนี้ ตวนมเู่ สวไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไร เลย ตอนนัน้ เธอรสู ้ กึ วา่ แมแ้ ตพ่ ระเจา้ ยังชว่ ยเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ สญู เสยี ความทรงจํา และคณุ ป่ ยู ฉู่ ือก็ลบประวัตทิ ัง้ หมดของเขาในอดตี นก้ี ค็ อื เพอื่ ใหเ้ ธอไดม้ โี อกาสเขา้ ใกลเ้ ขาอกี ครัง้ ไมใ่ ชห่ รอื ? เพยี งแคเ่ ธอไมค่ าดคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทสี่ ญู เสยี ความทรงจําแลว้ ก็ยงั คงเป็ นเหมอื นเมอื่ กอ่ น ไมว่ า่ เธอจะทําอะไร เขาก็ยังมี ทา่ ทางดอ้ื ดงึ มที ฐิ สิ งู แมว้ า่ เธอจะโกรธแคน้ โมโหมาก แตเ่ ธอกย็ งั ไมค่ ดิ ทจี่ ะยอมแพ ้ เธอจะตอ้ งหาวธิ ไี ดต้ ัวเยโ่ มเ่ ซนิ แน่นอน แตต่ อนนล้ี ะ่ ? เธอถงึ กบั เห็นหานมจู่ อื่ อยทู่ น่ี ่ี

หวั ใจของตวนมเู่ สว่ กก็ ระวนกระวายขนึ้ มาทันที เพราะยงั ไง ความสมั พันธร์ ะหวา่ งหานมจู่ อื่ และเยโ่ มเ่ ซนิ ตวนมเู่ สวร่ ดู ้ ี “คําถามนี้ คณุ ไมค่ วรถามฉัน” หานมจู่ อ่ื ตอบเธออยา่ งเรยี บเฉย เธอโนม้ ตวั ลงเล็กนอ้ ยเพอื่ ลา้ งมอื จากนัน้ ก็ไปเป่ าแหง้ ทเี่ ครอื่ ง เป่ ามอื เสยี งเป่ าลมกเ็ ตมิ เต็มหอ้ งนํ้าทเี่ งยี บสงบในทนั ที แตท่ ันใดนัน้ ตวนมเู่ สวก่ ็เดนิ ยํา่ เทา้ ไปหาเธอ \"ทําไมคณุ อยทู่ น่ี ?่ี คณุ หาเขาเจอไดอ้ ยา่ งไร? คณุ ปรากฏตวั ตงั้ นานแลว้ ใชไ่ หม?” เธอไมไ่ ดส้ งั เกตเลยดว้ ยซ้าํ คดิ วา่ มคี ณุ ป่ ยู ฉู่ ือคอยบงการอยู่ ขา้ งหลังก็ไมต่ อ้ งสนใจอะไรทงั้ นัน้ หว่ งไดม้ ากขนาดนหี้ ากเขา อยหู่ ลงั ดาบ แตค่ าดไมถ่ งึ วา่ หานมจู่ อื่ ก็ยงั คงปรากฏตวั อยดู่ ี เธอถามเสยี งดงั มากดว้ ยความสงสยั สายตาทเี่ รยี บเฉยของหานมจู่ อื่ กเ็ ปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย เธอ เหลอื บมองอกี ฝ่ ายอยา่ งหมดคําพดู จากนัน้ กพ็ ดู หวั เราะเยาะ “คณุ ตน่ื เตน้ ขนาดทําไม? ทําไมฉันถงึ อยทู่ น่ี ่ี คงไมจ่ ําเป็ นตอ้ ง อธบิ ายใหค้ ณุ ฟังมัง้ ? สําหรับฉันหาเขาเจอไดอ้ ยา่ งไร น่าจะเป็ น กระแสจติ เพราะวา่ …… เราเป็ นสามภี รรยากนั ”

คําวา่ สามภี รรยา กระทบกระเทอื นจติ ใจ ตวนมเู่ สวท่ นั ที เธอ โยนของในมอื ทงิ้ เขา้ ไปจับไหลข่ องหานมจู่ อ่ื โดยตรง “ไม!่ พวกคณุ ไมใ่ ชส่ ามภี รรยา! เขาไมไ่ ดไ้ ปงานแตง่ งานนัน้ เลย ในงานแตง่ งานมเี พยี งคณุ คนเดยี วเทา่ นัน้ เจา้ สาวทถ่ี กู ทอดทง้ิ แลว้ โดนสอ่ื มวลชนหวั เราะเยาะ พวกคณุ ถอื เป็ นสามี ภรรยาแบบไหนกนั ?” เธอออกแรงเยอะมาก บบี จนทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ เจ็บ เธอขมวด คว้ิ ไว ้ สายตาทม่ี อง ตวนมเู่ สวย่ ง่ิ เยอื กเย็นเรอ่ื ยๆ “ปลอ่ ยมอื ” ก็ไมร่ วู ้ า่ มันเป็ นเพราะพลงั อํานาจในตวั เธอแข็งแกรง่ เกนิ ไป หรอื วา่ สายตาของเธอ มพี ลังน่าเกรงขาม หรอื เพราะอะไรกต็ าม ตวนมเู่ สวก่ ็ไดป้ ลอ่ ยมอื ออกอยา่ งเชอื่ ฟังจรงิ ๆ เมอื่ เธอรตู ้ วั อกี ทกี ็ไดเ้ ชอ่ื ฟังคําพดู ของเธอไปแลว้ หลังจาก ปลอ่ ยมอื ออก ก็รสู ้ กึ หงดุ หงดิ เล็กนอ้ ย แตก่ ไ็ มไ่ ดก้ า้ วไป ขา้ งหนา้ แคพ่ ดู อยา่ งเยาะเยย้ “เขาไมป่ รากฏในงานแตง่ เลย ดว้ ยซา้ํ ไมไ่ ดอ้ ยากจะแตง่ งานกบั คณุ เลย คณุ เองกไ็ มค่ ดิ ทบทวนดหู น่อย อยา่ งคณุ จะคคู่ วรอยกู่ บั เขาเหรอ? เชอะ ถงึ กบั

ไลต่ ามมาถงึ ทน่ี อี่ ยา่ งไรย้ างอาย ทําไม คณุ คดิ วา่ คณุ ไลต่ ามถงึ ทนี่ ี่ เขากจ็ ะอยกู่ บั คณุ เหรอ?” แมว้ า่ ตวนมเู่ สวอ่ ยากจะรักษาภาพลกั ษณฐ์ านะคณุ หนูไฮโซ ของเธอ แตเ่ พราะโกรธจนเสยี หลัก เวลาทเ่ี ธอพดู การ แสดงออกบนใบหนา้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะบดิ เบย้ี วอยา่ งน่าเกลยี ด และเรอ่ื งทเ่ี กดิ ขนึ้ ในหอ้ งทํางานตอนเมอื่ ก้ี หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ จาก นอกทัง้ หมดแลว้ ตอนท่ี ตวนมเู่ สวอ่ อกมา เธอเลยเขา้ ไปใน หอ้ งนํ้า เธอคดิ วา่ ถา้ ตวนมเู่ สว่ กเ็ ขา้ มาเหมอื นกนั ถา้ อยา่ งนัน้ พวกเธอ กจ็ ําเป็ นตอ้ งเจอหนา้ กนั จรงิ ๆแลว้ ถา้ เธอไมเ่ ขา้ มา งัน้ …… เธอจะถอื วา่ วันน้ไี มไ่ ดเ้ จอเธอ แตข่ อ้ เท็จจรงิ ไดพ้ สิ จู นแ์ ลว้ วา่ แมแ้ ตพ่ ระเจา้ กต็ อ้ งการใหพ้ วก เธอเจอกนั ในวันน้ี “ถา้ จะสคู ้ วามไรย้ างอาย ฉันคดิ วา่ จะมใี ครกลา้ สกู ้ บั คณุ เลย ทงั้ ๆ ทรี่ วู ้ า่ คนอน่ื มคี คู่ รองในใจแลว้ แตย่ ังไดเ้ ขา้ มาย่วั ยวนอยา่ งไร ้ ยางอาย”

พดู ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ เอามอื กอดอกไว ้ ชําเลอื งมองอกี ฝ่ ายดว้ ย ความสมเพช “คดิ ไมถ่ งึ วา่ ลกู สาวทตี่ ระกลู ตวนมอู่ บรมสงั่ สอน ออกมา กระตอื รอื รน้ ทจ่ี ะเป็ นเมยี นอ้ ยมากขนาดนี้ ฉันอยากรู ้ จรงิ ๆ ตงั้ แตเ่ ล็กจนโต คณุ ไดร้ ับการศกึ ษาแบบไหน?” ตวนมเู่ สว่ จอ้ งเขม็งทันที “คณุ วา่ ใครเป็ นเมยี นอ้ ย?” หานมจู่ อ่ื “ใครกนิ ปนู รอ้ นทอ้ ง กค็ อื ใคร” ตวนมเู่ สว่ “คณุ !” เมอ่ื มองหานมจู่ อื่ ตรงหนา้ ทันใดนัน้ เธอก็นกึ ถงึ อะไรบางอยา่ ง และยมิ้ อยา่ งมชี ยั “เธอยังคงไมร่ สู ้ นิ ะ? ตระกลู ยฉู่ ือและ ตระกลู ตวนมู่ เป็ นตระกลู ทผี่ กู มติ รกนั หลายชวั่ โคตร ฉันกบั เขาจะหมัน้ กนั ในเร็วๆน้ี ถงึ เวลานัน้ เขาไมเ่ พยี งจะหมนั้ กบั ฉัน แตย่ ังจะแตง่ งานมลี กู กบั ฉัน ดว้ ย สําหรับคณุ …… ฮฮิ ิ บางทเี มยี นอ้ ย กําลงั พดู ถงึ ตวั คณุ เอง นะ” “จรงิ เหรอ?” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ จางๆ พดู อยา่ งเฉยเมย “ถา้ วันไหน พวกคณุ หมัน้ กบั จรงิ ๆ ยนิ ดตี อ้ นรับคณุ สง่ การด์ เชญิ ใหฉ้ ัน”

ถา้ เธอโมโหจนสตแิ ตก งัน้ ตวนมเู่ สว่ กจ็ ะดใี จมาก สามารถพดู ยั่วยปุ ลกุ ป่ันอารมณเ์ ธออกี แตอ่ กี ฝ่ ายสงบเรยี บเฉยขนาดน้ี เสมอื นไมว่ า่ เธอจะพดู อะไร กไ็ มส่ ะทกสะทา้ นเลยสกั นดิ ทา่ ทางน…้ี … ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะม่นั ใจเต็มเปี่ยม จะไมเ่ ป็ นแบบน้ี แน่นอน! ดงั นัน้ ทําไมเธอถงึ ม่ันใจเต็มเป่ียมเชน่ นี้ หรอื วา่ ……เยโ่ มเ่ ซนิ ฟ้ืนความทรงจําแลว้ ? ไม่ เป็ นไปไมไ่ ด!้ เป็ นไปไมไ่ ดท้ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะฟื้นความทรงจําไดเ้ ร็วขนาดน้ี แลว้ ทําไมเธอถงึ มนั่ ใจขนาดน?้ี ตวนมเู่ สว่ รสู ้ กึ กลัวเล็กนอ้ ย เธอจอ้ งไปทห่ี านมจู่ อ่ื ทอี่ ยตู่ รงหนา้ เดนิ ไปหาเธอทลี ะกา้ ว “ทําไมคณุ ถงึ มัน่ ใจขนาดน?ี้ คณุ ไมร่ หู ้ รอื วา่ แมว้ า่ ตัวเขาเองจะ ไมเ่ ห็นดว้ ยกบั การหมนั้ แตค่ ณุ ป่ ยู ฉู่ อื ก็จะกดหวั บงั คับเขา ให ้ เขาอยกู่ บั ฉัน? ถา้ คณุ พดู จารเู ้ รอื่ ง ฉันแนะนําใหค้ ณุ ตอนนร้ี บี จากไปโดยเร็ว อนาคตจะไดไ้ มต่ อ้ งมาเสยี ใจภายหลัง”

ตอนที่ 834 ทําดว้ ยตวั เอง เมอื่ เห็นเธอเดนิ เขา้ มาหาตวั เอง หานมจู่ อ่ื ก็ขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย ถา้ เธออยากจะลงไมล้ งมอื งัน้ สําหรับตวั เองแลว้ กต็ อ้ งเป็ น ผลเสยี แน่นอน แมว้ า่ ผหู ้ ญงิ ตอ่ สกู ้ นั จะไมไ่ ดล้ งไมล้ งมอื หนัก เหมอื นกบั ผชู ้ าย แตก่ ย็ ังน่าหวาดกลวั และตอนนเี้ ธอกําลงั ตัง้ ครรภอ์ ยู่ ถา้ หาก…… ในขณะทหี่ านมจู่ อื่ ขมวดควิ้ ไว ้ กําลงั ครนุ่ คดิ แนวทางรับมอื ประตหู อ้ งน้ําถกู คนผลักออกกะทันหนั จากนัน้ พหี่ ลนิ ก็เดนิ เขา้ มา คนทัง้ สองฝ่ าย เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง ก็ตกตะลงึ ในเวลาเดยี วกนั โดยเฉพาะ ตวนมเู่ สว่ เธอรบี ไปเก็บกระเป๋ าทตี่ วั เองโยนทง้ิ ลง พนื้ ทันที แลว้ รบี จัดผมและเสอื้ ผา้ ของตวั เองใหเ้ รยี บรอ้ ย “อมื ? มจู่ อื่ คณุ กอ็ ยทู่ น่ี ด่ี ว้ ยเหรอ?” พหี่ ลนิ เขา้ มาในหอ้ งนํ้า เมอ่ื เห็นหานมจู่ อื่ กเ็ ลยทักทายกบั เธอ หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตา ยกมมุ ปากโคง้ ขนึ้ เล็กนอ้ ย “พห่ี ลนิ ”

“คณุ ยนื อยทู่ นี่ ั่นทําอะไร?” พหี่ ลนิ ขมวดควิ้ พดู อยา่ งไมพ่ อใจ “ใจลอยอะไร? คณุ คงไมใ่ ชว่ า่ กําลงั องู ้ านอยนู่ ะ?” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เล็กนอ้ ย สา่ ยหวั “ไมใ่ ช่ แคค่ ณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นน้ี เขา้ มาพอดี เธอบอกฉันวา่ ของของเธอตกหาย ฉันเลยชว่ ยเธอหา หน่อย” เธอชไี้ ปทต่ี วนมเู่ สว่ ตวนมเู่ สว่ กําลังจัดระเบยี บตวั เอง โดยหนั หลงั ใหก้ บั พหี่ ลนิ เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื พดู อยา่ งน้ี เธอก็จอ้ งมองเธออยา่ งดเุ ดอื ด จากนัน้ กห็ นั หนา้ เขา้ ไป “อมื ? นคี่ อื คณุ หนูใหญแ่ หง่ ตระกลู ตวนมู่ ไมใ่ ชห่ รอื ?” เมอื่ เห็น เธอ พห่ี ลนิ กน็ กึ ถงึ โทรศพั ทท์ ท่ี า่ นประธานเพง่ิ โทรเขา้ มาใน เมอื่ กท้ี นั ที บอกแคป่ ระโยคเดยี ว อยา่ พาคนทไี่ มไ่ ดเ้ รอื่ งไดร้ าว เขา้ ไปทหี่ อ้ งทํางานของเขา เธอกําลงั คดิ อยตู่ ลอดทาง ตระกลู ตวนมแู่ ละ ตระกลู ยฉู่ อื ผกู มติ รกนั มาหลายชว่ั โคตรแลว้ ไมใ่ ชไ่ หมหรอื ? ทําไมจๆู่ ทา่ น ประธานถงึ พดู แบบน้ี หรอื วา่ คณุ หนูใหญแ่ หง่ ตระกลู ตวนมทู่ า่ น นท้ี ําเรอื่ งอะไรใหป้ ระธานเสยี อารมณ์?

ดงั นัน้ เวลานเี้ ห็น ตวนมเู่ สว่ อารมณ์ของพหี่ ลนิ นัน้ ละเอยี ดออ่ น มาก ตวนมเู่ สวส่ บตากบั สายตาทหี่ ยง่ั เชงิ ของเธอ อารมณเ์ สยี ขนึ้ มา ในทันที ชาํ เลอื งมองเธออยา่ งหยงิ่ ผยอง “มองฉันทําไม?” พห่ี ลนิ สา่ ยหวั เล็กนอ้ ย สง่ เสยี งไอเบาๆ “ไมม่ อี ะไร “คณุ ตวนมู่ ของทคี่ ณุ หา หาเจอหรอื ยงั คะ?” ไมร่ อใหเ้ ธอตอบ หานมจู่ อ่ื ก็เอย่ ขนึ้ กอ่ น “หาเจอแลว้ คณุ ตว นมบู่ อกวา่ เธอกําลังจะกลบั ไปแลว้ พห่ี ลนิ วา่ จะตอ้ งหาคนสง่ เธอลงไปไหม?” พหี่ ลนิ กะพรบิ ตา คดิ วา่ มนั กถ็ กู ตอ้ ง จงึ พยักหนา้ “เอาละ่ ฉันสง่ คณุ ลงไปดว้ ยตวั เอง” จากนัน้ ก็สอื่ ความหมายของประธานในเมอ่ื ครนู่ อ้ี ยา่ งออ้ มคอ้ ม หวังวา่ ตวนมเู่ สวพ่ รงุ่ นจี้ ะไมม่ าอกี แผนกตอ้ นรับจะไดไ้ มต่ อ้ งพา คนขน้ึ ไปทห่ี อ้ งทํางานกะทันหนั ในตอนแรกหานมจู่ อื่ ยังคดิ วา่ พห่ี ลนิ จะใหต้ วั เองไปสง่ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะทําดว้ ยตวั เอง ซง่ึ ทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ ประหลาด ใจเล็กนอ้ ย

ตวนมเู่ สวก่ ็โกรธจนขบเขยี้ วเคย้ี วฟันเชน่ กนั แตค่ นทอี่ ยู่ ตรงหนา้ น้ี ดเู หมอื นจะมนี ้ําหนักไมน่ อ้ ย เธอพดู อยา่ งเย็นชา “ไมต่ อ้ งใหค้ ณุ ไปสง่ ใหเ้ ธอไปสง่ ฉัน ก็ไดแ้ ลว้ ” เธอชไี้ ปทหี่ านมจู่ อ่ื ทอ่ี ยขู่ า้ งๆ พห่ี ลนิ เหลอื บมองไปทห่ี านมจู่ อ่ื แลว้ ก็มองไปที่ ตวนมเู่ สว่ ทําไมถงึ รสู ้ กึ วา่ ระหวา่ งทัง้ สองมบี รรยากาศทแี่ ปลกประหลาด สง่ เขา้ หากนั อย?ู่ แตเ่ มอ่ื คดิ ดู พหี่ ลนิ ก็สามารถเขา้ ใจไดแ้ ลว้ หญงิ สาวมาหายฉู่ ือเซนิ คําตอบนัน้ ก็ตอ้ งชดั เจนโดยไม่ จําเป็ นตอ้ งพดู และหานมจู่ อ่ื ก็เป็ นหญงิ สาวคนหนง่ึ และยงั เป็ น แบบทสี่ วยมากดว้ ย เมอ่ื ตวนมเู่ สว่ ไดเ้ ห็นเธอ ก็ตอ้ งเห็นเธอ เป็ นศตั รคู วามรักโดยปรยิ าย ถา้ เป็ นชว่ งปกติ เธออาจจะเห็นดว้ ย แตว่ นั นเ้ี ธอตอ้ งการทจ่ี ะ แสดงความหมายของยฉู่ ือเซนิ อยา่ งออ้ มคอ้ ม ใหห้ านมจู่ อื่ ไป ก็ ไมส่ ามารถพดู ตรงๆได ้ และถา้ หากไปทําใหค้ นเขาขนุ่ เคอื ง จะ ทําอยา่ งไร? เพราะทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ ก็ไมม่ ใี ครรวู ้ า่ ตระกลู ตวนมู่ และ ตระกลู ยฉู่ ือจะพัฒนาไปทางไหนในอนาคต

สว่ นเธอ เป็ นเพยี งแคเ่ ลขาคนหนง่ึ เทา่ นัน้ ไมอ่ ยากเป็ น จดุ ชนวนตรงกลาง เมอ่ื คดิ ถงึ สง่ิ น้ี พห่ี ลนิ ยมิ้ เล็กนอ้ ย แลว้ พดู วา่ “ฉันยังมเี รอื่ งจะ สง่ั ใหเ้ ธอไปทํา ใหเ้ ลขาอยา่ งฉันสง่ คณุ ลงไปดกี วา่ มัน สมเหตสุ มผลแลว้ มจู่ อ่ื ยังไมร่ รู ้ บี กลับไปจัดเอกสารอกี เธอจะ ใหท้ กุ คนรอเธออกี นานแคไ่ หน?” เมอ่ื พดู ถงึ ขา้ งหลงั พหี่ ลนิ ยังจงใจทําหนา้ เครง่ ขรมึ ทา่ ที เหมอื นโกรธมาก หานมจู่ อื่ ชะงักอยคู่ รหู่ นงึ่ แลว้ ตอบสนองอยา่ งรวดเร็ว “ฉันรแู ้ ลว้ พหี่ ลนิ ฉันจะกลบั ไปทํางานทนั ท”ี หลังจากพดู เสร็จ เธอกช็ าํ เลอื งมองตวนมเู่ สวด่ ว้ ยหางตาแลว้ ก็ ออกไปจากหอ้ งน้ําอยา่ งรวดเร็ว ตวนมเู่ สวม่ องไปทด่ี า้ นหลังของเธอ เกลยี ดชงั ยงิ่ นัก ดงึ สายตา กลบั มา พบวา่ ใบหนา้ ของพหี่ ลนิ ยังคงมรี อยยมิ้ จางๆ อดไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะพดู เยาะเยย้ “คณุ เป็ นเลขาของพเ่ี ซนิ ใชไ่ หม? ดอู ายขุ อง คณุ แลว้ คณุ น่าจะรคู ้ วามสมั พันธร์ ะหวา่ งตระกลู ยฉู่ อื และ ตระกลู ตวนมใู่ ชไ่ หม?”

พหี่ ลนิ เป็ นคนมปี ระสบการณ์ จะไมเ่ ขา้ ใจวา่ เธอหมายถงึ อะไร ไดอ้ ยา่ งไร เธอยม้ิ เล็กนอ้ ยแลว้ พยกั หนา้ “อมื เมอ่ื กอ่ นฉันเคย เป็ นเลขาของคณุ ทา่ น แตเ่ รอ่ื งของตระกลู ใหญ่ ฉันไมค่ อ่ ยรู ้ ฉัน เป็ นเพยี งแคเ่ ลขาตวั เล็กๆเทา่ นัน้ ปกตกิ ็แคจ่ ัดการกบั เรอื่ งเล็ก เรอ่ื งนอ้ ยในบรษิ ัท” ความหมายโดยนัยก็คอื ตอ่ ใหฉ้ ันไมร่ ู ้ คณุ กไ็ มต่ อ้ งบอกฉัน สําหรับฉันแลว้ ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรเลยสกั นดิ ตวนมเู่ สวฟ่ ังความหมายออกแลว้ สง่ เสยี งอยา่ งเย็นชา แตก่ ็ไม่ กลา้ ทจ่ี ะใสอ่ ารมณ์โดยตรง เพราะยงั ไงแลว้ ตอ่ ไปเธอยังคงจะ มาหาเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งเปลย่ี นแผนกลยทุ ธ์ พดู เสยี งออ่ นหวาน “คณุ พเ่ี ลขา ฉันไดย้ นิ มาวา่ ชว่ งนพี้ เ่ี ซนิ งานยงุ่ มากเลย ฉันจงึ ไดบ้ อกกบั คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ไปแลว้ อยากจะชว่ ยพเี่ ซนิ คลายความ กดดนั ในการทํางานเสยี หน่อย ดงั นัน้ คณุ พเ่ี ลขา พชี่ ว่ ยดหู น่อย วา่ ในบรษิ ัทยังมตี ําแหน่งอะไรทเี่ หมาะกบั ฉัน ฉันทําอะไรก็ได”้ เพยี งแตส่ ามารถไดเ้ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทกุ วนั กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอยงั คดิ วา่ สามารถเขา้ มาทกุ วนั แตต่ อนนหี้ ลงั จาก ไดเ้ ห็นหานมจู่ อื่ แลว้ ทนั ใดนัน้ ตวนมเู่ สวก่ ็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองไม่ สามารถปลอ่ ยไวต้ อ่ ไปแลว้

เธอเพอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ถงึ กบั ยอมเป็ นผชู ้ ว่ ยนอ้ ยๆในน้ี คดิ ไมถ่ งึ จรงิ ๆ …… แตไ่ มร่ วู ้ า่ ตอนนเ้ี ธอและเยโ่ มเ่ ซนิ พัฒนาไปไกลแคไ่ หนแลว้ เมอ่ื พหี่ ลนิ ไดย้ นิ ก็ขมวดควิ้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ ทา่ นประธานได ้ อารมณเ์ สยี ตอ่ ไปอยา่ ใหเ้ ธอมาทนี่ อ่ี กี แตเ่ ธอยังอยากเขา้ บรษิ ัท หางานทํา? แถมยังเอานายทา่ นยฉู่ ือมาขม่ เธอ? เหอะๆ คดิ วา่ เธอทํางานในตําแหน่งน้ี โดยเปลา่ ประโยชนต์ งั้ หลายปีจรงิ ๆ สมองทําดว้ ยน้ําเปลา่ หรอื ไง? มคี ํากลา่ วทว่ี า่ อยา่ ตคี นยม้ิ พหี่ ลนิ ยม้ิ เล็กนอ้ ย “สถานการณด์ า้ น บคุ ลากรของบรษิ ัทในปัจจบุ นั โดยทัว่ ไปกม็ คี วามคงทแ่ี ลว้ ถา้ หากตอ้ งการเพมิ่ ตําแหน่งใหม่ ฉันเป็ นแคเ่ ลขาตวั เล็กๆ ไม่ สามารถตัดสนิ ใจได”้ ทัง้ สองคนเดนิ ออกไปขา้ งนอกในขณะทค่ี ยุ กนั ตวนมเู่ สวก่ เ็ ดนิ ตามหลงั เธออยา่ งรวดเร็ว “ไมต่ อ้ งการตําแหน่งพเิ ศษอะไร เพยี งแคส่ ามารถชว่ ยพเ่ี ซนิ ได ้ ก็พอแลว้ คณุ พเ่ี ลขา ฉันไดพ้ ดู เรอื่ งนก้ี บั คณุ ป่ แู ลว้ จรงิ ๆ คณุ ป่ กู ็ตกลงแลว้ พด่ี วู า่ ชว่ ยฉันจัดการ หน่อยไดห้ รอื เปลา่ ?”

พหี่ ลนิ สา่ ยหวั เบาๆ “ไมใ่ ชว่ า่ ฉันไมช่ ว่ ยคณุ จัดการ แตค่ อื ใน บรษิ ัท ไมม่ ตี ําแหน่งทดี่ สี ําหรับคณุ แลว้ คณุ เป็ นคณุ หนูใหญ่ แหง่ ตระกลู ตวนมทู่ สี่ งา่ งาม คงไมส่ ามารถ……ใหค้ ณุ ทําใน ตําแหน่งรากหญา้ หรอกมงั้ ?” “อะไรนะ?” ทันทที ต่ี วนมเู่ สวไ่ ดย้ นิ สหี นา้ ไมด่ เี ล็กนอ้ ย “ตําแหน่งรากหญา้ ? หมายความวา่ ยังไง?” พหี่ ลนิ ยมิ้ เบาๆ “ตอนนม้ี เี พยี งตรงนัน้ ทขี่ าดคน เมอื่ กค้ี ณุ ตวนมู่ ไมใ่ ชบ่ อกวา่ ……แคส่ ามารถชว่ ยทา่ นประธานได ้ ก็เพยี งพอ แลว้ ? แตต่ อนนใี้ นบรษิ ัทไมม่ ตี ําแหน่งวา่ ง ฉันก็ลําบากใจ เชน่ กนั ” ใหเ้ ธอไปตําแหน่งรากหญา้ ? แลว้ จะเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ไดท้ ไ่ี หน? ไปก็ไมม่ ปี ระโยชน์ ตวนมเู่ สวร่ สู ้ กึ ไมพ่ อใจเล็กนอ้ ย “แลว้ คนท่ี จากไปเมอ่ื กี้ คอื ตําแหน่งอะไร? ทําไมเธอถงึ สามารถอยทู่ นี่ ่ี ได?้ ” ตอนที่ 835 จดั การใหฉ้ นั “เธอเป็ นผชู ้ ว่ ยทฉี่ ันรับเขา้ มา” พห่ี ลนิ ตอบอยา่ งเรยี บเฉย

ตวนมเู่ สวห่ ยดุ ชะงัก “ผชู ้ ว่ ยของคณุ ? แลว้ คณุ ยงั ตอ้ งการผชู ้ ว่ ย อกี ไหม? ฉันกส็ ามารถเป็ นผชู ้ ว่ ยของคณุ ได”้ เป็ นผชู ้ ว่ ยของเลขา งัน้ เธอกส็ ามารถเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ไดท้ กุ วัน เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี พห่ี ลนิ ก็อดหวั เราะไมไ่ ด ้ “คณุ ตวนมคู่ ณุ พดู เชน่ น้ี ชา่ งทําใหล้ ําบากใจจรงิ ๆ ฉันเป็ นแคเ่ ลขาเล็กๆ ของ บรษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือเทา่ นัน้ เรอ่ื งการรับผชู ้ ว่ ย ก็ไมใ่ ชส่ ง่ิ ทฉ่ี ัน สามารถตดั สนิ ใจเองได ้ และงานของบรษิ ัท ก็ไมไ่ ดเ้ ยอะมาก จนถงึ ขนั้ ตอ้ งรับผชู ้ ว่ ยถงึ สองคน” ตวนมเู่ สว่ รสู ้ กึ ผดิ หวังยง่ิ นัก “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันจะทําอะไรไดล้ ะ่ ? ฉันแคอ่ ยากจะชว่ ยพเ่ี ซนิ เทา่ นัน้ คณุ พเี่ ลขา คณุ ชว่ ยคดิ วธิ ใี ห ้ ฉันหน่อยไดไ้ หม?” ทงั้ สองเขา้ ไปในลฟิ ตแ์ ลว้ พห่ี ลนิ กดป่ มุ ลฟิ ต์ เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี ก็ สา่ ยหวั อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “ฉันเป็ นแคเ่ ลขาตวั นอ้ ยๆเทา่ นัน้ ทํา อะไรไมไ่ ดเ้ ลย” ตวนมเู่ สว่ เบะปากไว ้ รสู ้ กึ โกรธเล็กนอ้ ย “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันจะไป หาคณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ใหท้ า่ นชว่ ยจัดตําแหน่งใหฉ้ ัน”

เธอพดู อยา่ งนัน้ แลว้ นัน้ มนั ก็ยง่ิ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งทเ่ี ลขาอยา่ งเธอ จะ เขา้ ไปแทรกแซงแลว้ เมอื่ เห็นวา่ กําลงั จะถงึ ชนั้ ลา่ งแลว้ พห่ี ลนิ จงึ พดู ความหมายของ ยฉู่ อื เซนิ ทฝี่ ากบอกใหก้ บั ตวนมเู่ สว่ “คณุ ตวนมู่ โดยปกตแิ ลว้ งานของบรษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือ จะคอ่ นขา้ ง ยงุ่ ความหมายของทา่ นประธาน คอื หวังวา่ ตอ่ ไปคณุ อยา่ มา รบกวนเขาในชว่ งเวลาทํางานอกี ” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นี้ ตวนมเู่ สว่ ก็จอ้ งเขม็งทันที “คณุ พดู อะไรนะ?” เธอยังกําลังคดิ หาวธิ ี ไมอ่ ยากทําใหพ้ หี่ ลนิ ขนุ่ เคอื งใจ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ วนิ าทตี อ่ มา พห่ี ลนิ กไ็ มไ่ วห้ นา้ เธอสกั นดิ เลย พห่ี ลนิ สมั ผัสถงึ การแสดงออกของสหี นา้ ทเ่ี ปลย่ี นไปของเธอ ถอยหลงั เล็กนอ้ ย “ทัง้ หมดนคี้ อื ความหมายของทา่ นประธาน วันนคี้ ณุ ตวนมไู่ ดไ้ ปถงึ รบกวนประธานหรอื เปลา่ ?” รบกวน? ตวนมเู่ สว่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งดว้ ยความโกรธ “ฉันแคเ่ ขา้ ไปครู่ เดยี ว จะรบกวนเขาไดอ้ ยา่ งไร? คณุ เขา้ ใจความหมายของพี่ เซนิ ผดิ หรอื เปลา่ ? เมอ่ื กอ่ นพเี่ ซนิ ไมส่ บาย เป็ นฉันทดี่ แู ลเขามา