เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

เห็นไดช้ ดั วา่ เธอนั่งยองๆอยตู่ รงน้ี เขากย็ ังขยับมาน่ังตรงนอ้ี กี ยนื สกั พักจะไมไ่ ดห้ รอื ไง อยา่ งไรก็ตาม สง่ิ ทที่ ําใหห้ านมจู่ อ่ื ไมเ่ ขา้ ใจมากยงิ่ ขน้ึ กค็ อื เธอ เป็ นผชู ้ ว่ ยเลขานะ และไมไ่ ดม้ าแอบทําอะไรดว้ ย แลว้ ทําไมเธอ จะตอ้ งมาแอบซอ่ นอยใู่ ตโ้ ตะ๊ ดว้ ย อยา่ งไรกต็ ามในขณะนัน้ เธอก็ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ ในหวั ของเธอ จงึ ไดย้ อมนั่งยองๆลงโดยไมร่ ตู ้ วั จากนัน้ ก็เขา้ มาซอ่ นตวั หรอื อาจจะเป็ นเพราะการสนทนากบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทท่ี ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ผดิ เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ น้ี หานมจู่ อ่ื จอ้ งมองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งขมขนื่ และ โทษเขาทัง้ หมด! เยโ่ มเ่ ซนิ ซง่ึ กําลังฟังพห่ี ลนิ รายงานใหเ้ ขาฟัง แตท่ นั ใดนัน้ กลบั รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ลมหายใจทอ่ี ยใู่ ตโ้ ตะ๊ พงุ่ เขา้ มาหาเขา เขาพยักหนา้ เล็กนอ้ ยและมองลงไป เมอ่ื เห็นหานมจู่ อื่ น่ังยองๆ อยตู่ รงนัน้ มอื ทงั้ สองขา้ งของเธอก็ วางลงบนขาของเขา ราวกบั สตั วต์ วั เล็ก ๆทถ่ี กู ตอ้ นเขา้ มมุ มองดแู ลว้ ……น่าขําอยา่ งประหลาด

“ทา่ นประธาน คณุ คดิ อยา่ งไรกบั ขอ้ เสนอของฉันในตอนน”ี้ พี่ หลนิ ถามจบ กลบั ไมไ่ ดร้ อคําตอบของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื มองไป ก็ ไดพ้ บวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังมองลงไปใตโ้ ตะ๊ พห่ี ลนิ อยากรอู ้ ยากเห็นจงึ กา้ วไปขา้ งหนา้ และตอ้ งการจะมอง ไปยงั ใตโ้ ตะ๊ หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ จงึ ไดด้ งึ กางเกงของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ง ไมร่ ตู ้ วั และเขยา่ อยา่ งแรง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดแ้ สดงออกใด ๆ แตต่ อนนกี้ ลบั ขมวดควิ้ ขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนน…ี้ … “ทา่ นประธาน” พห่ี ลนิ กําลังเดนิ มาทางนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ สายตาเปลย่ี นเป็ นเย็นชา “ขอ้ เสนอใชไ้ ด ้ กท็ ําตามนเ้ี ถอะ พห่ี ลนิ มเี รอ่ื งอะไรจะถามอกี ไหม” เสยี งฝี เทา้ ของพห่ี ลนิ หยดุ ลง “โดยรวมแลว้ กไ็ มม่ ปี ัญหาอะไร แลว้ อยา่ งนัน้ ฉันกจ็ ะทําตามแผนทสี่ ง่ั มาน้ี ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ฉัน ขอตวั กอ่ น”

“อมื ” เมอ่ื ตอนทพ่ี ห่ี ลนิ จะออกไปแลว้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะหนั กลบั มา มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมวันนด้ี แู ปลกๆ เกดิ อะไรขน้ึ หรอื เปลา่ ปัง! หานมจู่ อ่ื โผลห่ วั ออกมาจากใตโ้ ตะ๊ และมองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ “ไปแลว้ หรอื ” เธอไมก่ ลา้ ทจ่ี ะสง่ เสยี งดงั จงึ ทําไดแ้ ตเ่ พยี งใชเ้ สยี งจากรมิ ฝี ปาก เมอื่ เห็นเธอเป็ นเชน่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเหยยี ดนว้ิ ชไ้ี ปที่ หวั ของเฮ และดนั ไปขา้ งหลังเล็กนอ้ ย “ทําอะไรนะ” หานมจู่ อ่ื ถามดว้ ยเสยี งเบา ดนั นว้ิ ของเขาออกไป พลาง และพยายามจะชะโงกออกมา แตเ่ มอื่ เธอชะโงกออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ กใ็ ชน้ วิ้ ชด้ี นั เธอกลับเขา้ ไป

หลงั จากผา่ นไปหลายรอบ หานมจู่ อ่ื ก็ตระหนักไดว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ ใจ และพหี่ ลนิ กอ็ อกไปตงั้ นานแลว้ มฉิ ะนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ คงจะไมท่ ําอะไรโจง่ แจง้ แบบนี้ เมอ่ื คดิ ถงึ สงิ่ นี้ เธอจงึ ลกุ ขนึ้ จากใตโ้ ตะ๊ และลกุ ขน้ึ ไปจัดระเบยี บ เสอื้ ผา้ ของตนเอง “ฉันจะกลับไปหอ้ งเลขาแลว้ ” พดู จบ หานมจู่ อื่ กไ็ มส่ นใจปฏกิ ริ ยิ าของเยโ่ มเ่ ซนิ และไดร้ บี หนี ออกไปจากหอ้ งของประธาน หลงั จากทเ่ี ธอออกไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กน็ ่ังนงิ่ เหยยี ดนว้ิ ออกไป แลว้ แตะเบาๆทร่ี มิ ฝี ปากของตนเอง บนนัน้ ……ดเู หมอื นจะยงั มี ความนุ่มนวลและลมหายใจของเธอ เพยี งแต่ ตอนทจี่ บู ลงไปเมอื่ กน้ี ี้ ภาพนัน้ ทปี่ รากฏขนึ้ ใน ความคดิ เหลา่ นัน้ มันคอื อะไร

ตอนท่ี 801 นเี่ ธอกาํ ลงั คดิ ไปเองฝ่ ายเดยี วอยเู่ หรอ กลบั มาถงึ หอ้ งเลขา แตท่ ัง้ หทู ัง้ ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ ยังคงแดง แปร๊ดอยเู่ ลย พหี่ ลนิ มองเธอทนั ทที เ่ี ธอเดนิ เขา้ มา “เมอื่ กเี้ ธอไปไหนมา? ” เหมอื นกบั เสยี งของพหี่ ลนิ ดงั ขนึ้ ในหขู องเธอ หานมจู่ อื่ แค่ เหลอื บมองเธอแวบเดยี วแลว้ ก็ละสายตามองไปทอ่ี นื่ หลงั จาก นัน้ กพ็ ดู อยา่ งใจเย็น “ก็ไปเสริ ฟ์ กาแฟทห่ี อ้ งทา่ นประธานน่ะสิ พี่ หลนิ คณุ ลมื ไปแลว้ เหรอคะ? ” “ฉันไมไ่ ดล้ มื ” พหี่ ลนิ สา่ ยหนา้ แลว้ กห็ รตี่ าลง “เธอไปเสริ ฟ์ กาแฟทหี่ อ้ งทา่ นประธาน แตว่ า่ เมอ่ื กตี้ อนทฉ่ี ันไปรายงานที่ หอ้ งทํางานทา่ น ทําไมถงึ ไมเ่ ห็นเธอละ่ ? เธอไปไหน? ” หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตา “ฉันไมไ่ ดไ้ ปไหนซะหน่อยนะคะพห่ี ลนิ หลงั จากเอากาแฟไปเสริ ฟ์ ใหท้ า่ นประธานแลว้ ฉันกร็ สู ้ กึ ไม่ สบายทอ้ งนดิ หน่อย กเ็ ลยไปหอ้ งน้ํา มเี รอื่ งอะไรเกดิ ขนึ้ รเึ ปลา่ คะ? ”

พอไดย้ นิ ดงั นัน้ พหี่ ลนิ ก็วเิ คราะหเ์ ธออยพู่ ักหนง่ึ กพ็ บวา่ ทัง้ ใบหนา้ และหขู องเธอกต็ า่ งแดงไปหมด ดยู ังไงก็รสู ้ กึ วา่ มี บางอยา่ งทผ่ี ดิ ปกติ แตว่ า่ ……ตอนทเ่ี ธอพดู กบั เธออยตู่ อนนกี้ ็ ไมไ่ ดม้ ที า่ ทเี หมอื นใจเตน้ แรงอะไรเลย แลว้ เมอ่ื กต้ี อนทอี่ ยใู่ น หอ้ งทํางานกไ็ มเ่ ห็นเธอจรงิ ๆ หรอื วา่ เธอเขา้ ใจผดิ ไป? หรอื วา่ คดิ มากเกนิ ไป? “ไมไ่ ดม้ เี รอ่ื งอะไรหรอก แคร่ สู ้ กึ วา่ วันนเ้ี ธอแปลกๆ ไป เมอ่ื คนื นอนไมค่ อ่ ยหลบั เหรอ? ลาพักผอ่ นหน่อยไหม? ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ ใหเ้ ธออยา่ งซาบซง้ึ ใจ หลังจากนัน้ ก็สา่ ยหวั “ขอบคณุ พห่ี ลนิ นะคะทห่ี วงั ดี แตว่ า่ ฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรคะ่ ” “โอเค งัน้ กท็ ํางานตอ่ เถอะ” พอหานมจู่ อื่ ไปทํางานตอ่ พหี่ ลนิ ก็ลบู คางของตวั เอง นกึ ถงึ เหตกุ ารณ์ในหอ้ งทํางานเมอื่ กน้ี ี้ วันนที้ า่ ทางของทัง้ สองคน แปลกมากๆ แลว้ อกี อยา่ ง……เธอยงั ไดย้ นิ วา่ เฉียวจอื้ มาถงึ หอ้ ง เลขาเพอื่ ตามหาหานมจู่ อ่ื วยั รนุ่ พวกน้ี ทําอะไรกนั แน่?

เพราะวา่ ตอนทอี่ ยใู่ นหอ้ งทํางานเมอื่ กนี้ ้ี หานมจู่ อื่ ก็เลยเหมอ่ ลอยทัง้ วัน เอาแตน่ กึ ถงึ ภาพเหตกุ ารณท์ จ่ี ๆู่ เขาก็ดงึ ตวั เองเขา้ ไปในออ้ มแขน หลังจากนัน้ ก็กม้ ลงเพอื่ ตามหารมิ ฝี ปากของเธอ ทัง้ ๆ ทท่ี ัง้ สองคนเคยจบู กนั มาแลว้ นับครัง้ ไมถ่ ว้ น แตว่ า่ นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเี่ ขาจบู เธออยา่ งไมร่ ตู ้ วั หลังจากความจํา เสอ่ื ม ทจี่ รงิ แลว้ หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ ได ้ วา่ ทกุ อยา่ งทเ่ี ขาทํากบั เธอ นัน้ มันมาจากจติ ใตส้ ํานกึ ความทรงจําในหวั หายไป แตว่ า่ แขนขาไม่ รา่ งกายของเขา ยังคงคนุ ้ เคยกบั เธออยู่ แตแ่ คว่ า่ ซจู วิ่ ไมใ่ ชบ่ อกวา่ ถา้ คนทคี่ นุ ้ เคยคอยกระตนุ ้ เยอะๆ ก็ จะสามารถฟ้ืนความทรงจําขน้ึ มาไดไ้ มใ่ ชเ่ หรอ? แลว้ ทําไมชว่ ง นท้ี คี่ บั กนั รวมถงึ ลักษณะทา่ ทางทส่ี นทิ ชดิ เชอ้ื อยา่ งวันน้ี เขา ยงั ไมไ่ ดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบอะไรเป็ นพเิ ศษเลยละ่ ? ยงิ่ คดิ หานมจู่ อื่ ยงิ่ ปวดหวั เธอวางแผนวา่ เลกิ งานไปแลว้ จะโทรไปหาซจู วิ่ เพอื่ ถาม เกย่ี วกบั เรอ่ื งนอ้ี ยา่ งละเอยี ดอกี ครัง้ ดวู า่ ควรจะจัดการอยา่ งไรดี

ดงั นัน้ หลังจากเลกิ งานแลว้ หานมจู่ อื่ ก็เกบ็ ขา้ วเกบ็ ของ เตรยี ม กลับไปแลว้ โทรหาซจู ว่ิ หลงั จากออกมาจากบรษิ ัทแลว้ หานมจู่ อ่ื ก็เดนิ ไปสถานรี ถไฟ ใตด้ นิ เดนิ ไปไดแ้ คค่ รง่ึ ทาง จๆู่ ก็มรี ถคนั หนง่ึ จอดลงตรงหนา้ เธอ พรอ้ มกบั ลดกระจกลง เผยใหเ้ ห็นใบหนา้ ทหี่ ลอ่ เหลา สายตาทเ่ี ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ มองมาทหี่ านมจู่ อื่ พอเห็นเขา หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย เขามาอยทู่ นี่ ่ี ไดย้ งั ไงกนั ?? ทัง้ ๆ ทเี่ ธอกค็ อ่ นขา้ งหา่ งจากบรษิ ัทแลว้ นะ ตอนทเี่ ขาออก มาแลว้ เห็นเธอยงั งัน้ เหรอ? “ทา่ นประธาน? ” หานมจู่ อื่ เรยี กเขาอยา่ งลองเชงิ ผลกค็ อื เยโ่ มเ่ ซนิ พน่ ออกมาแคป่ ระโยคเดยี ว “ขนึ้ รถ” หานมจู่ อื่ ：“……”

เธอยังคงลังเลอยู่ แตว่ า่ ความไมพ่ อใจกป็ รากฏขน้ึ ทใี่ บหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “เร็วๆ ทน่ี จี่ อดไมไ่ ดน้ ะ” หานมจู่ อ่ื กเ็ ลยเดนิ ออ้ มมา เปิดประตรู ถอยา่ งวอ่ งไว แลว้ กข็ น้ึ ไป นั่ง ลักษณะทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ ในวันน…้ี …ผดิ ปกตมิ ากจรงิ ๆ หลังจากขนึ้ รถมาแลว้ หานมจู่ อ่ื ก็คดิ “มัวงงอะไรอย?ู่ คาดเข็มขดั ส”ิ ตอนทเี่ ธอกําลังคดิ ถงึ เรอ่ื งทว่ี า่ วนั นที้ า่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ แปลกๆ ไปนัน้ เขาก็ออกปากเตอื นขนึ้ มา หานมจู่ อื่ ก็เลยตอ้ งรบี กม้ หนา้ คาดเข็มขดั หลังจากคาดเสร็จแลว้ หานมจู่ อื่ กเ็ ห็นรถเขาเลย้ี วออกไป ขบั ไปดา้ นหนา้ เธอไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ จะทําอะไร ดงั นัน้ ก็เลยเอาแตเ่ งยี บ ยงั ไงเรอ่ื งทเี่ กดิ ขน้ึ เมอ่ื ตอนกลางวัน ก็ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ กระอกั กระอว่ นอยแู่ ลว้ อยา่ งนอ้ ยตอนนเี้ ธอกไ็ มก่ ลา้ มองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เลย

ผา่ นไปครหู่ นง่ึ จๆู่ หานมจู่ อ่ื ก็พบวา่ ทศิ ทางของรถเหมอื นจะมงุ่ หนา้ ไปยงั บา้ นของเธอเอง เธอรสู ้ กึ ประหลาดใจ หรอื วา่ เยโ่ ม่ เซนิ จะไปสง่ เธอกลบั บา้ นงัน้ เหรอ? แตพ่ อกลบั มาคดิ อกี ครัง้ กร็ สู ้ กึ วา่ มันเป็ นไปไมค่ อ่ ยไดเ้ ทา่ ไหร่ ดจู ากนสิ ยั ของเขาตอนนี้ จะเป็ นไปไดย้ ังไงทจี่ ะยอมขบั รถออ้ ม เพอ่ื ไปสง่ เธอทบี่ า้ น? นมี่ นั ไมเ่ หมอื นเรอื่ งทเ่ี ขาจะทํา บา้ นของหานมจู่ อื่ ไมค่ อ่ ยไกลจากบรษิ ัทเทา่ ไหรน่ ัก ยง่ิ ขบั ไป ยง่ิ รสู ้ กึ คนุ ้ ทาง ในทส่ี ดุ หานมจู่ อื่ กม็ น่ั ใจแลว้ แตก่ ว็ า่ ก็ยงั เอย่ ปากถามเขาอยา่ งระมัดระวัง “คณุ คณุ จะไปสง่ ฉันทบี่ า้ นเหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” แลว้ ก็ไฟแดงพอดี รถกเ็ ลยหยดุ ลง เยโ่ มเ่ ซนิ หนั หนา้ กลบั มา มองเธอดว้ ยสายตาเย็นชา “นเ่ี ธอ กําลังคดิ ไปเองอยงู่ ัน้ เหรอ? ” “หมื ? ” หานมจู่ อ่ื อง้ึ ไป “ไมไ่ ปสง่ ฉันกลับบา้ น แลว้ พวกเราจะ ไปทไ่ี หนกนั ? ”

เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางของตวั เอง สหี นา้ ดไู มค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหร่ นัก “ไปเอาเสอื้ ผา้ ทที่ งิ้ ไวเ้ มอ่ื วาน” หานมจู่ อื่ ：“……” ทแี่ ทก้ แ็ บบนน้ี เ่ี อง พอหานมจู่ อื่ รวู ้ า่ เขาจะไปสง่ เธอกลับบา้ นกเ็ พอ่ื ทจ่ี ะไปเอา เสอ้ื ผา้ ก็รสู ้ กึ เจ็บปวดทห่ี วั ใจ แลว้ กว็ จิ ารณ์เขาวา่ “คณุ นรี่ ักสทู ชดุ นัน้ จรงิ ๆ เลยนะคะ” เห็นสหี นา้ ของเธอดไู มพ่ อใจ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ัวเราะเยาะ “เมอื่ คนื เธอไดท้ ําอะไรสทู กบั เสอ้ื ผา้ ทฉ่ี ันทงิ้ ไวร้ …ึ …” พอไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็ตดั บทเขาดว้ ยเสยี งสงู ทันที เธอกดั ฟันแน่นพรอ้ มกบั พดู วา่ “คณุ พดู จาม่วั ซว่ั อะไร? ฉันไมใ่ ชค่ น แบบนัน้ สกั หน่อย! ” “งัน้ เหรอ? ” พอดกี บั ทไ่ี ฟแดงผา่ นไปแลว้ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ลบั มาจับท่ี พวงมาลัย สายตากก็ ลบั ไปอยทู่ เ่ี ดมิ ไมส่ นใจเธออกี

หานมจู่ อื่ กลับรสู ้ กึ วา่ เขาอาจจะคดิ วา่ เธอเป็ นคนบา้ ไปแลว้ จรงิ ๆ ไมย่ ังงัน้ เขาก็จะไมเ่ อาแตเ่ นน้ ยํ้าเรอื่ งนหี้ รอก แลว้ อกี อยา่ ง…… หลงั จากทจ่ี บู เธอในหอ้ งทํางานวันนแี้ ลว้ บอกวา่ โดนย่ัวเยา้ ? เดมิ ทเี ธอวางแผนจะสรา้ งภาพลักษณ์ทด่ี ี ใครจะไปรวู ้ า่ ……มนั จะเจ๊งแบบนไ้ี ปได ้ หานมจู่ อื่ ทอ้ ถอย ความเร็วรถของเยโ่ มเ่ ซนิ คงทมี่ าก มาถงึ หนา้ บา้ นของหานมจู่ ื่ ออยา่ งรวดเร็ว หลังจากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จอดรถแลว้ ก็เตรยี มจะขนึ้ ไป ชนั้ บนกบั เธอ ตอนทที่ งั้ สองคนเขา้ ไปนัน้ กบ็ งั เอญิ เจอกบั เจา้ ของบา้ นทพ่ี งึ่ จะ กนิ ขา้ วเย็นเสร็จและเตรยี มจะออกไปเดนิ เลน่ พอดี วนั นเี้ ธอจงู หมามาตวั หนงึ่ พอเห็นหานมจู่ อ่ื กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ มาดว้ ยกนั ก็มองหนา้ เธอพรอ้ มกบั คลย่ี มิ้ ออกมา “มจู่ อ่ื พาแฟนกลับมาอกี แลว้ งัน้ เหรอ? ” หานมจู่ อื่ ：“……”

เธอไมร่ จู ้ ะอธบิ ายยงั ไงแลว้ จะบอกวา่ ไมใ่ ชแ่ ฟน แตว่ า่ เขามา ทน่ี สี่ องวันตดิ แลว้ ตอ่ ใหเ้ ธอบอกวา่ ไมใ่ ช่ เจา้ ของบา้ นก็ไม่ น่าจะเชอ่ื สดุ ทา้ ยหานมจู่ อื่ กข็ เ้ี กยี จจะอธบิ ายแลว้ เธอทกั ทายเจา้ ของ บา้ นแลว้ กเ็ ดนิ ขน้ึ ไปชนั้ บน เมอื่ เธอหยบิ กญุ แจเพอ่ื จะเปิดประตนู ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยดู่ า้ นหลัง ก็พดู ออกมาดว้ ยนํ้าเสยี งทเี่ ย็นชา “เธอบอกวา่ ฉันเป็ นแฟนเธอ ยงั งัน้ เหรอ? ” มอื ของหานมจู่ อื่ ทก่ี ําลังเปิดประตอู ยนู่ ัน้ กส็ น่ั กญุ แจกต็ กลงบน พน้ื เธอคกุ เขา่ ลงดว้ ยความตนื่ ตระหนกเพอื่ เก็บมนั แลว้ ก็เปิด ประตอู กี ครัง้ หลงั จากนัน้ กพ็ ดู อยา่ งเกรยี้ วกราด “จะเป็ นไปได ้ ยังไง? ฉันไมใ่ ชค่ นทช่ี อบปลอ่ ยขา่ วลอื กแ็ คเ่ จา้ ของบา้ นฉัน จนิ ตนาการล้ําเลศิ เกนิ ไปหน่อย” “งัน้ เหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอนงิ่ ๆ แลว้ ก็กา้ วเขา้ ไปดา้ นใน ในตรู ้ องเทา้ ของเธอยงั คงมแี คร่ องเทา้ แตะทไี่ วส้ ําหรับใสใ่ น บา้ นของเธอเอง เยโ่ มเ่ ซนิ กท็ ําไดแ้ คเ่ หยยี บพนื้ ดว้ ยเทา้ เปลา่ สมั ผัสทเ่ี ย็นเฉียบทําใหเ้ ขาขมวดคว้ิ

ดเู หมอื นวา่ เขาตอ้ งเตอื นใหเ้ ธอเตรยี มรองเทา้ ใสใ่ นบา้ นของ ผชู ้ ายไวค้ หู่ นงึ่ แลว้ ตอนที่ 802 เธอยงั อยากจะยงุ่ เรอ่ื งชวี ติ สว่ นตวั ของคนอนื่ อกี ยงั งนั้ เหรอ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดไ้ ปคาดเดาวา่ เขากําลังคดิ อะไรอยกู่ นั แน่ เธอ เปลย่ี นรองเทา้ แตะเสร็จแลว้ ก็เดนิ เขา้ ไปดา้ นใน เดนิ ไปยัง หอ้ งครัวดว้ ยพรอ้ มกบั พดู วา่ “คณุ นั่งกอ่ นเถอะ เดย๋ี วฉันเอานํ้า ให ้ แลว้ เดย๋ี วไปเก็บผา้ มาให”้ เหมอื นกบั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไขวค่ วา้ หาขอ้ มลู สําคญั อะไร เขา ไมไ่ ดน้ ่ังลง แตว่ า่ ยนื อยใู่ นหอ้ งรับแขก พรอ้ มกบั มองไปรอบๆ ไมน่ าน หานมจู่ อ่ื ก็ถอื แกว้ น้ําอนุ่ ออกมา “คณุ ดม่ื นํ้ากอ่ นเถอะ ฉัน……ฉันจะไปเกบ็ เสอื้ ผา้ มาให”้ หานมจู่ อื่ พดู จบแลว้ ก็เดนิ ไปทรี่ ะเบยี ง

เมอ่ื วานตอนเย็นเสอ้ื ผา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ถกู ทง้ิ ไวใ้ นหอ้ งน้ําของ เธอ เธอไมส่ ามารถทง้ิ เสอื้ ผา้ ของอกี ฝ่ ายได ้ ก็เลยชว่ ยซกั ให ้ เขา แลว้ กเ็ อามาตาก ตอนทไี่ ปเกบ็ เสอ้ื ผา้ ทรี่ ะเบยี งนัน้ หานมจู่ อื่ ใจเตน้ แรง ไมร่ วู ้ า่ เย่ โมเ่ ซนิ จะตามมารเึ ปลา่ แลว้ กห็ วั เราะเยาะวา่ เธอเป็ นบา้ แตว่ า่ ครัง้ นเี้ ขาไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนัน้ เธอเกบ็ เสอื้ ผา้ ไดอ้ ยา่ งราบรน่ื แลว้ กก็ ลับเขา้ มา “นคี่ อื เสอื้ ผา้ ทค่ี ณุ ทงิ้ ไวเ้ มอื่ วาน สว่ นชดุ สทู อกี ชดุ หนงึ่ นัน้ ฉัน สง่ ซกั แหง้ ใหค้ ณุ แลว้ น่าจะไดพ้ รงุ่ น”้ี เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทเ่ี สอ้ื ผา้ ทเี่ ก็บมาอยา่ งเรยี บรอ้ ย เธอแมแ้ ตเ่ อา ถงุ มาใสอ่ ยา่ งเรยี บรอ้ ย แลว้ เขากพ็ ดู วา่ อมื แทนคําตอบ หานมจู่ อื่ เห็นวา่ เขาตอบวา่ อมื แลว้ กไ็ มม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรอกี กร็ สู ้ กึ วา่ มนั น่าแปลกเล็กนอ้ ย รสู ้ กึ แปลกมากทที่ งั้ สองคนอยใู่ น หอ้ งรับแขกแตไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไรกนั แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็น่ังอยตู่ รงนัน้ ไมไ่ ดม้ ที า่ ทวี า่ จะกลบั ไปเลย

หานมจู่ อื่ กเ็ ลยไดแ้ ตพ่ ดู วา่ “เดย๋ี วฉันจะไปซาวขา้ วกอ่ น แลว้ ก็ ทํากบั ขา้ ว แลว้ เดย๋ี วก็จะลงไปซอื้ ผักสดกบั พวกเนอื้ สตั วท์ ่ี ซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ ดา้ นลา่ งตกึ หน่อย” เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้ “อมื ” หานมจู่ อื่ ：“？？？” ตอนนเ่ี ขาควรจะพดู วา่ ถา้ ยงั งัน้ เขากลับกอ่ นนะไมใ่ ชเ่ หรอ เขา จะแคม่ าเอาสทู กบั เสอื้ ผา้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ไดแ้ ลว้ ก็ควรจะกลับได ้ แลว้ สิ เมอ่ื กเ้ี ธอกพ็ ดู ชดั เจนแลว้ นะ ไมค่ ดิ เลยวา่ เขาจะทําแคน่ ี้ หรอื วา่ …… “คณุ …..จะอยกู่ นิ ขา้ วเหรอ? ” หานมจู่ อ่ื ถามอยา่ งระมัดระวัง พรอ้ มกบั มองเขาดว้ ยสายตาสํารวจ พดู ตามตรง เธอไมไ่ ดค้ ดิ เรอ่ื งนเี่ ลย เมอื่ วานเขาบอกวา่ ซปุ ปลา ทเ่ี ธอทํามันธรรมดามาก น่าจะไมอ่ ยากกนิ อาหารทเ่ี ธอทําอกี สิ ถงึ จะถกู

แตว่ า่ การแสดงออกทผี่ ดิ ปกตขิ องเขาน้ี ทําใหห้ านมจู่ อ่ื เผลอ โพลง่ ถามออกมา พอถามเสร็จเธอก็รสู ้ กึ พลาดมาก อยดู่ ๆี ก็ดอี ยแู่ ลว้ จะถาม คําถามทท่ี ําใหต้ วั เองอบั อายไปทําไมกนั ตอนทหี่ านมจู่ อื่ กําลังคดิ สบั สนวา่ จะถอนคําพดู ยงั ไงนัน้ เยโ่ ม่ เซนิ ก็กลับพดู ออกมาอยา่ งไมค่ าดคดิ “ในเมอื่ เธอเชญิ ฉัน ถา้ ยัง งัน้ ฉันก็คงตอ้ งตอบตกลงอยา่ งไมเ่ ต็มใจแลว้ กนั ” หานมจู่ อ่ื ：“？？？” หมื ? เธอไปเชญิ เขาเมอื่ ไหรก่ นั ? เธอก็แคถ่ ามเขาเฉยๆ เองนะ “เดย๋ี วกอ่ น คอื วา่ ….เมอ่ื ไหรท่ ฉี่ ัน…..” เธอยังไมท่ นั จะพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ลกุ ขนึ้ ยนื “ไมไ่ ดจ้ ะไปซาว ขา้ วหรอกเหรอ ยงั ไมไ่ ปอกี ? ” หานมจู่ อ่ื ：“……” ก็ได ้ ยงั ไงมันก็เป็ นแบบนไี้ ปแลว้ เธอยังจะคดิ อะไรอกี ?

ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็เลยกลบั ไปทําอาหารทห่ี อ้ งครัว ตอนทก่ี ําลัง ซาวขา้ วอยนู่ ัน้ จๆู่ เธอก็รสู ้ กึ วา่ อยทู่ น่ี ต่ี อ่ ก็ดเี หมอื นกนั ถา้ เกดิ วา่ ตอ่ ไปหลงั จากนเ้ี ขามาทกุ วัน เธอพดู อะไรเขากพ็ ยกั หนา้ แบบนมี้ ันกด็ มี ากเลยไมใ่ ชเ่ หรอ? ไมน่ าน หานมจู่ อ่ื กอ็ อกไปซอ้ื ผัก เธอไมไ่ ดบ้ อกใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไป ดว้ ย ใหเ้ ขารอตวั เองอยใู่ นหอ้ ง เธอไปแป๊ บเดยี วเทา่ นัน้ แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ ตอนทเี่ ธอเดนิ ถงึ หนา้ ประตนู ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ตาม ออกมาเอง หานมจู่ อื่ เองกไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไร ทัง้ สองคนก็ลงไปชนั้ ลา่ งดว้ ยกนั ซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ อยใู่ กลม้ าก เดนิ ไมก่ นี่ าทกี ถ็ งึ แลว้ เพราะฉะนัน้ ทัง้ สองคนก็เลยไมไ่ ดข้ บั รถไป หานมจู่ อ่ื ชอบกนิ ปลา แลว้ อกี อยา่ งปลากส็ ามารถบํารงุ รา่ งกาย เธอในตอนนไี้ ดม้ าก เพราะฉะนัน้ หลงั จากซอื้ ผักเสร็จเธอกเ็ ดนิ ไปทแ่ี ผนกขายปลา พง่ึ จะเดนิ เขา้ ไปใกล ้ กลน่ิ คาวปลากโ็ ชยเขา้ มาแตะหนา้ ทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ เดนิ พรอ้ มกบั ขมวดคว้ิ และมองหนา้ เธอ

“เธอจะซอ้ื ปลาอกี แลว้ เหรอ? ” “กนิ ปลาดจี ะตาย ฉันชอบกนิ ซปุ ปลา” พอพดู จบ เธอกร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ สหี นา้ ของคนขา้ งๆ แปลกๆ ก็อด ไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู ตดิ ตลกวา่ “คณุ ไมต่ อ้ งหว่ ง ปลาวนั นจ้ี ะทําสดๆ เพราะฉะนัน้ ฉันจะใหเ้ จา้ ของรา้ นฆา่ ให ้ ไมใ่ หค้ ณุ ฆา่ ใหอ้ กี แลว้ ละ่ ” หลังจากประโยคนก้ี ็ตามมาดว้ ยการพมึ พําเงยี บๆ “ฉันไมอ่ ยาก ใหเ้ สอื้ ผา้ คณุ เปียกอกี แลว้ ละ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เขาขมวดควิ้ มองดแู ผน่ หลงั ของเธอทเ่ี ดนิ ไปไกลแลว้ เหมอื นกบั วา่ เธอดถู กู เขามากเลยใชไ่ หม? เพราะวา่ แมแ้ ตเ่ งนิ เขากค็ วา้ มาไมไ่ ด ้ แถมยงั ฆา่ ไมไ่ ดอ้ กี ? หานมจู่ อ่ื ซอื้ ปลาเสร็จแลว้ กลับมา บรรยากาศจากรา่ งกาย ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดดู ง่ิ ลกึ มากกวา่ เดมิ แตว่ า่ รปู รา่ งหนา้ ตาทห่ี ลอ่ เหลาของเขายงั คงดงึ ดดู สายตาไดม้ ากมาย ตอนทก่ี ําลงั คดิ เงนิ อยนู่ ัน้ ก็มผี หู ้ ญงิ หลายคนมองมาทน่ี ี่ แมแ้ ตห่ ยบิ โทรศพั ท์ ออกมาอยากจะถา่ ยรปู

ผลกค็ อื เมอ่ื สายตาทด่ี ดุ นั และรนุ แรงของเยโ่ มเ่ ซนิ เหลม่ องไป คนพวกนัน้ กจ็ ําเป็ นตอ้ งเกบ็ โทรศพั ทล์ งไป แลว้ กม็ องเขาอยา่ ง วติ กกงั วล ภาพเหตกุ ารณท์ ท่ี ําใหห้ านมจู่ อ่ื อดคดิ ไมไ่ ดว้ า่ ทแ่ี ท…้ ..คน หนา้ ตาดไี มว่ า่ จะเดนิ ไปทไ่ี หน ในประเทศกด็ ี ตา่ งประเทศก็ดี ก็ มักจะไดร้ ับการตอ้ นรับเป็ นพเิ ศษเสมอ หลงั จากนัน้ ทัง้ สองคนก็กลับไปทท่ี พี่ ักของหานมจู่ อื่ อยา่ ง รวดเร็ว ตอนทที่ ัง้ คมู่ าถงึ หนา้ ประตกู ็พบวา่ มคี นๆหนงึ่ อยตู่ รงนัน้ เฉียวจอ้ื น่ังอยหู่ นา้ ประตู สายตาทม่ี องมาทที่ งั้ คนู่ ัน้ ดปู ระหลาด ใจมาก “พวกนาย……” เฉียวจอ้ื จอ้ งภาพเหตกุ ารณน์ อี้ ยา่ งอง้ึ ๆ ในมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ถอื ถงุ ขา้ วของทพ่ี ง่ึ ซอื้ มาจากซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ ดหู นักมาก สว่ นในมอื ของหานมจู่ อ่ื นัน้ ถอื ถงุ เล็กๆ ดเู บามาก ทา่ ทางแบบนี้ ดไู ปดมู า…..มนั เหมอื นกบั ชวี ติ ประจําวันของคู่ สามภี รรยายงั ไงยังงัน้ เลย

แน่นอนวา่ เขาไมก่ ลา้ พดู อะไรแบบนอ้ี อกมา และก็รบี ลกุ ขน้ึ จาก พนื้ อยา่ งรวดเร็ว หลังจากนัน้ กพ็ ดู วา่ “คคิ ิ ผมมากนิ ขา้ วฟรอี กี แลว้ ” พง่ึ จะสน้ิ เสยี งของเขา เฉยี วจอื้ ก็รสู ้ กึ ไดถ้ งึ สายตาแหง่ ความ ตายทกี่ ําลังจับจอ้ งมา รอยยมิ้ ของเขาคา้ งนงิ่ อยตู่ รงมมุ ปาก ไม่ ตอ้ งคดิ กร็ วู ้ า่ ใครเป็ นคนสง่ สายตานม้ี าให ้ เฉยี วจอื้ กระแอมเบาๆ ทําเป็ นเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ หานมจู่ อ่ื เปิดประตู ไมไ่ ดส้ นใจอะไร “เขา้ มาส”ิ เฉียวจอื้ อยากจะกา้ วไปดา้ นหนา้ แตว่ า่ รา่ งทส่ี งู ใหญข่ องเยโ่ ม่ เซนิ กลับยนื อยทู่ ป่ี ระตู ขวางทางเขาไว ้ มองดหู านมจู่ อื่ เปลย่ี น รองเทา้ จนถอื ถงุ เขา้ ไปในหอ้ งครัว เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดด้ งึ สายตา กลบั มา พรอ้ มกบั พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทเ่ี ย็นชา “นายจะทําอะไรกนั แน่? ” เฉียวจอื้ “ฉันไมไ่ ดค้ ดิ จะทําอะไรสกั หน่อย ฉันแคร่ สู ้ กึ วา่ ผชู ้ ว่ ย ตวั นอ้ ยของนายมฝี ี มอื ทําอาหารอรอ่ ย ก็เลยมาอาศยั กนิ ดว้ ย แคน่ ัน้ เอง”

คําพดู ของเขาทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เขา้ ดว้ ยกนั ถา้ เกดิ วา่ วนั นเี้ ขาไมไ่ ดต้ ามเธอมา เฉียวจอ้ื ก็มาทน่ี อี่ ยดู่ ใี ชไ่ หม? “ฉันควรใหน้ ายอาศยั กนิ ขา้ วดว้ ยงัน้ เหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ หนั กลบั มา จอ้ งเขาดว้ ยสายตาทไ่ี มพ่ อใจ พอเฉียวจอ้ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะเบป้ าก “แปลกจัง นาย จะควรหรอื ไมค่ วรแลว้ มนั เกยี่ วอะไรกบั ฉันดว้ ย? ฉันไมไ่ ดจ้ ะกนิ ขา้ วทน่ี ายทําสกั หน่อย” “……” “ทําไม? นานก็เป็ นแคเ่ จา้ นายของเธอเทา่ นัน้ เอง หรอื วา่ เวลา เลกิ งานแลว้ กต็ อ้ งมายงุ่ เกย่ี วกบั เรอื่ งชวี ติ สว่ นตวั ของลกู นอ้ ง ดว้ ยยังงัน้ เหรอ? ” เฉียวจอ้ื หวั เราะคกิ ๆ ลอ้ เลยี นเขา ทําทา่ ทาง ไมส่ ภุ าพแลว้ พดู วา่ “ยฉู่ ือเซนิ นายจะมาเอาแตใ่ จแบบนไี้ มไ่ ด ้ นะ แมแ้ ตช่ วี ติ สว่ นตัวของคนอน่ื ยงั ตอ้ งมายงุ่ ” “พวกคณุ ยนื อยตู่ รงหนา้ ประตทู ําไมกนั ? ” ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื ออก มาจากหอ้ งครัวนัน้ กเ็ ห็นทัง้ คยู่ ังคงยนื อยหู่ นา้ ประตหู อ้ งครัว ก็ เลยอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะขมวดควิ้ เขา้ หากนั แลว้ ถามออกมา

“เปลา่ ! ” เฉียวจอ้ื อาศยั ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ใจลอย เบยี ดตวั เขา้ มา หลังจากนัน้ กเ็ อย่ ปากถามเสยี งดงั “วนั นท้ี ําอะไรอรอ่ ยๆ เหรอ? ” ตอนท่ี 803 พดู พอแลว้ ก็ไปใหพ้ น้ พอเฉียวจอื้ เขา้ ไปแลว้ กเ็ บยี ดตัวเขา้ ไปในหอ้ งครัวอยา่ งรวดเร็ว และก็ตอ้ งเซอรไ์ พรส์ “วา้ ว วนั นมี้ ซี ปุ ปลาใหก้ นิ อกี แลว้ เหรอ? ดจี ังเลย! ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทยี่ นื อยตู่ รงหนา้ ประตยู งั ไมไ่ ดเ้ ดนิ เขา้ มา ：“……” สายตาทเ่ี ขามองเฉียวจอื้ เหมอื นอยากจะฆา่ คนยังไงยงั งัน้ ทําไมกอ่ นหนา้ นเ้ี ขาถงึ ไมร่ สู ้ กึ วา่ ไอเ้ ด็กเฉียวจอื้ นมี่ นั จะกวนตนี ไดข้ นาดน้ีนะ?? เหอะ สงสยั เขาอยากโดนตบจรงิ ๆ ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นคดิ อะไรขน้ึ มาได ้ แลว้ ก็หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา

“พสี่ ะใภ!้ ” เฉยี วจอ้ื อาศยั ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยขู่ า้ งนอกแอบเขา้ มาในหอ้ งครัว แลว้ ก็กระซบิ คยุ กบั เธอวา่ “ยฉู่ อื เซนิ มาอยทู่ นี่ ไ่ี ด ้ ยังไง? ” หานมจู่ อื่ “เลกิ งานกก็ ลบั มากบั ฉัน เขาบอกวา่ จะมาเอาเสอ้ื ผา้ ที่ ทงิ้ ไวเ้ มอื่ วาน” หา? เหตผุ ลนที้ ําใหเ้ ฉียวจอื้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเลกิ คว้ิ ขนึ้ “เสอ้ื ผา้ เมอื่ วาน? เขาบอกเองเลยวา่ จะมาเอางัน้ เหรอ? ” “อมื ” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ “แลว้ เธอเชอ่ื เหรอ? ”เฉยี วจอื้ ขยับเขา้ มาใกล ้ หรตี่ าพรอ้ มกบั เอย่ ปากถาม “ทําไมเหรอ? ” หานมจู่ อ่ื มองเฉียวจอื้ ทเี่ ขา้ มาใกลอ้ ยา่ งไม่ เขา้ ใจ เธอรสู ้ กึ สงสยั เล็กนอ้ ย “เมอื่ วานเขาบอกวา่ สทู ชดุ นัน้ แพงมาก ก็ตอ้ งมาเอาเองเป็ นธรรมดาอยแู่ ลว้ ”

แน่นอน หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดบ้ อกเฉียวจอื้ เกยี่ วกบั เรอ่ื งทชี่ ดุ ชนั้ ใน ของตวั เองแขวนไวก้ บั สทู เรอื่ งน…้ี …มแี คเ่ ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ รกู ้ ็ พอแลว้ เฉียวจอ้ื ไดฟ้ ังก็เขา้ ใจผดิ ทนั ที เขาหวั เราะฮา่ ๆ ออกมา “แพง มากงัน้ เหรอ? ทายาทของบรษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือทสี่ งา่ ผา่ เผยกลบั พดู คําวา่ รวยออกมางัน้ เหรอ?? พส่ี ะใภ ้ ไมพ่ ดู ไมไ่ ดน้ ะวา่ เธอน่ี จะใสซอ่ื เกนิ ไปแลว้ ! ” หานมจู่ อ่ื ยงั คงมองเขา เฉยี วจอื้ กอ็ ธบิ าย “ผมวา่ เขาจงใจหา ขอ้ อา้ งมาเพอื่ กนิ ขา้ วฟรี นเี่ ป็ นครัง้ แรกทผี่ มไดร้ วู ้ า่ ทแี่ ทย้ ฉู่ ือ เซนิ ก็เป็ นคนแบบนนี้ เี่ อง ทงั้ ๆ ทอ่ี ยากจะมาอยกู่ บั เธอ แตก่ ็ตอ้ งหาขอ้ อา้ ง เมอ่ื มาเทยี บกบั เขาเฉียวจอ้ื แลว้ นสิ ยั ของยฉู่ อื เซนิ แบบนี้ เยอ่ หยง่ิ เกนิ ไป แตโ่ ชคดที เี่ ป็ นพสี่ ะใภ ้ ถา้ เกดิ วา่ เป็ นผหู ้ ญงิ คน อนื่ ……เดาวา่ คงหนไี ปนานแลว้ แตว่ า่ ดจู ากใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ อยา่ พดู ถงึ วา่ เขาหยงิ่ เลย ตอ่ ใหเ้ ขาเป็ นคนไรห้ วั ใจจรงิ ๆ ขอแคไ่ มป่ ฏเิ สธ ผหู ้ ญงิ คนไหน จะไมม่ าหาเขาถงึ หนา้ บา้ นบา้ งละ่ ?

เฮอ้ คนเราพอมาเทยี บกบั คนอนื่ แลว้ ชา่ งรสู ้ กึ นอ้ ยเนอ้ื ตํา่ ใจเสยี จรงิ “พวกนายทําอะไรกนั อย?ู่ ” เสยี งทเี่ ย็นชาดงั ขน้ึ ในหอ้ งครัว หานมจู่ อ่ื กบั เฉียวจอ้ื หนั กลบั ไปพรอ้ มกนั เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั ยนื พงิ ประตหู อ้ งครัวอยู่ มอื ทงั้ สองขา้ งกอดอก มองพวกเขาทัง้ สองคนดว้ ยสายตาทเ่ี ยอื กเย็น เฉียวจอื้ พบวา่ ตวั เองอยใู่ กลก้ บั พสี่ ะใภห้ น่อย อารมณข์ องยฉู่ อื เซนิ ก็ไมค่ งทแี่ ลว้ โดยเฉพาะสายตาของเขา เหมอื นกบั วา่ จะ ประหารชวี ติ ดว้ ยการตดั เขาเป็ นชนิ้ ๆ ซะอกี “ฮๆิ ไมไ่ ดท้ ําอะไรหรอก กแ็ คม่ าถามผชู ้ ว่ ยตวั นอ้ ยของนาย เกยี่ วกบั วธิ ที ําสว่ นผสมพวกนเ้ี ทา่ นัน้ เอง นายจะเครยี ดขนาดนัน้ ทําไมกนั ? ” หลงั จากพดู จบ เฉียวจอื้ ก็จงใจขยบิ ตาใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อยตู่ อ่ หนา้ ผหู ้ ญงิ ทต่ี ัวเองชอบยังเสแสรง้ ขนาดนี้ ถา้ ยังงัน้ เขาก็ จงใจกระตนุ ้ เขาหน่อย หลงั จากนัน้ ก็ดฉู ากทเ่ี ขาเสแสรง้ แกลง้ ทําตอ่ ในสายตาของเฉียวจอ้ื เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทเ่ี ย็นชาและเป็ นชน ชนั้ สงู มาโดยตลอด เป็ นคนทไี่ มเ่ คยเห็นใครอยใู่ นสายตา

น่าจะเป็ นเพราะนสิ ยั ทร่ี ักสนุกของเขา จๆู่ ก็อยากจะเห็นอารมณ์ ของเยโ่ มเ่ ซนิ วนุ่ วายเพราะผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ ทา่ ทางสญู เสยี สตสิ มั ปชญั ญะ คดิ ๆ ด…ู …ก็รสู ้ กึ ตนื่ เตน้ เป็ นอยา่ งมาก! คดิ ไปคดิ มา ความลําพองใจในสายตาของเฉียวจอ้ื นัน้ กเ็ ห็นได ้ ชดั เจนขนึ้ เรอื่ ยๆ ดฉู ันฉกี หนา้ กากนายออก และในตอนนเ้ี อง โทรศพั ทเ์ ขากด็ งั ขน้ึ เฉียวจอ้ื มองดรู ายชอ่ื ของคนทโี่ ทรมาแลว้ ใบหนา้ ทล่ี ําพองใจเมอื่ กน้ี กี้ เ็ ปลย่ี นเป็ น เศรา้ ซมึ ทันที ผเู ้ ฒา่ ?? เชอะ! ทําไมผเู ้ ฒา่ ถงึ โทรหาเขาตอนนไี้ ด?้ ??? เฉียวจอื้ เหลอื บมองหานมจู่ อ่ื หลังจากนัน้ กร็ ับสาย “คณุ ป่ ?ู ?? ” “เฉียวจอื้ รบี ไสหวั กลับมาเดย๋ี วน”้ี เฉยี วจอื้ ：“……ไมใ่ ชส่ ิ คณุ ป่ วู นั นผี้ มทําอะไรผดิ อกี ละ่ ครับ พงึ่ จะรับสายกด็ ผุ มแบบนแี้ ลว้ ? ”

เขาคดิ อยา่ งถถี่ ว้ น วนั นเ้ี หมอื นกบั วา่ เขายงั ไมท่ ันจะทําเรอ่ื ง อะไรไมด่ เี ลยนะ ชว่ งนขี้ า่ วซบุ ซบิ ของเขากน็ อ้ ยลงไปเยอะแลว้ ทําไมผเู ้ ฒา่ ถงึ ไดโ้ พลง่ ใสเ่ ขาตงั้ แตป่ ระโยคแรกแบบน?้ี ? “แกยังกลา้ พดู วา่ แกไมไ่ ดท้ ําอะไรผดิ งัน้ เหรอ? ตอนนแี้ กอยทู่ ่ี ไหน? ออกไปทําอะไรบา้ ๆ อกี แลว้ ใชไ่ หม? ไอเ้ ด็กเลวนี่ เมอ่ื ไหรแ่ กจะโตสกั ที เมอื่ ไหรจ่ ะทําใหฉ้ ันทขี่ าขา้ งหนง่ึ กา้ วไป อยใู่ นโลงศพแลว้ ไมต่ อ้ งมาเป็ นกงั วลเพราะแกขนาดน?ี้ ” เฉียวจอื้ มนึ งง เพราะวา่ เขาไมร่ เู ้ ลยวา่ มนั เกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ แตว่ า่ ผเู ้ ฒา่ ทอ่ี ยปู่ ลายสายกเ็ อาแตด่ ดุ า่ เขา และไมไ่ ดใ้ หโ้ อกาสเขา ไดอ้ ธบิ ายเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว และกไ็ มฟ่ ังเขาอธบิ ายดว้ ย “ไอเ้ ด็กเลว ถา้ เกดิ วา่ แกไมโ่ ผลม่ าตอ่ หนา้ ฉันภายในครง่ึ ชวั่ โมง กอ็ ยา่ โทษทฉ่ี ันจะอายัดบตั รธนาคารของแกทกุ ใบ” “คณุ ป่ ู ทําไมจๆู่ ……” ตดู ้ ! อกี ฝ่ังตดั สายไปแลว้ เสยี งสายไมว่ า่ งดงั ออกมาจากโทรศพั ท์ เฉียวจอ้ื ยนื ถอื โทรศพั ทอ์ ยตู่ รงนัน้ เขามนึ งงไปหมด

เยโ่ มเ่ ซนิ ทไ่ี ดเ้ ห็นฉากนด้ี ว้ ยตาของตวั เอง นัยนต์ าสหี มกึ ของ เขากด็ หู อมกรนุ่ ขนึ้ เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ จางๆ หลงั จากนัน้ กย็ กมมุ ปากขน้ึ แลว้ ก็เยาะเยย้ เขา้ “ดจู ากสหี นา้ ของนายเนยี่ น่าจะมี เรอื่ งดว่ นใชไ่ หม? ” เฉียวจอื้ ทก่ี ําลังสบั สน โดนดา่ โดยทยี่ ังไมท่ ันทําอะไร ตอนนี้ เองพอไดส้ บตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ เขากร็ ตู ้ วั ทันที ทแ่ี ทก้ เ็ ป็ นผลงานชน้ิ เองของเยโ่ มเ่ ซนิ !!! เชอะ! ไอเ้ ลวน่ี ขายเพอื่ นรว่ มทมี เพอ่ื ผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ ยงั งัน้ เหรอ? “ทําไมเหรอ? ” หานมจู่ อื่ กลบั มองเฉยี วจอ้ื ดว้ ยสายตาสงสยั “เมอ่ื กคี้ นทโ่ี ทรหานายคอื ??? ” เฉยี วจอ้ื ดงึ สตกิ ลบั มา แกลง้ ยม้ิ แลว้ พดู วา่ “คอื วา่ ……ป่ ผู มโทร มาหาบอกวา่ มเี รอ่ื งดว่ น เพราะฉะนัน้ ……ผมเกรงวา่ จะอยกู่ นิ ขา้ วเย็นดว้ ยไมไ่ ดแ้ ลว้ ” พอพดู จบ เฉียวจอื้ กม็ สี หี นา้ ทเ่ี จ็บปวดและเสยี ใจ “พรงุ่ นผ้ี มยงั มากนิ ขา้ วดว้ ยไดใ้ ชไ่ หม? ”

หานมจู่ อ่ื ：“……” เธอพยกั หนา้ “ก็ตอ้ งไดแ้ น่นอนอยแู่ ลว้ ” เฉยี วจอ้ื คลย่ี ม้ิ ออกมาในทันที “นเ่ี ธอพดู เองนะ เดย๋ี วพรงุ่ นผี้ ม มาใหม!่ วันน…้ี …หึ ชา่ งเถอะ! ” พอพดู จบ เฉยี วจอื้ กส็ ง่ สายตาทล่ี ําพองใจใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ วันนน้ี ายไมใ่ ชฉ่ ันกนิ ขา้ ว ถา้ ยังงัน้ พรงุ่ นฉี้ ันก็มากนิ ใหมก่ ไ็ ดแ้ ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ยังไงอนาคตขา้ งหนา้ ยังอกี ยาวไกล ยังไงฉันก็ตอ้ ง หาโอกาสฉกี หนา้ กากของยฉู่ อื เซนิ ออกมาใหไ้ ด!้ หลังจากเฉียวจอ้ื บอกลาหานมจู่ อื่ แลว้ ก็เตรยี มจะกลับ เยโ่ ม่ เซนิ ไปปิดประตใู หเ้ ขาดว้ ยตัวเอง มอื ของเฉยี วจอื้ กดอยทู่ ปี่ ระตู “ยฉู่ อื เซนิ นายนตี่ ํา่ ทรามมากนะ โทรไปฟ้องป่ ฉู ันดว้ ย” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ “ตํา่ ทรามงัน้ เหรอ? เกรงวา่ จะเทยี บกบั หนา้ ดา้ นๆ ของนายไมไ่ ดห้ รอกนะ” พอไดย้ นิ ดงั นัน้ เฉยี วจอ้ื ก็กดั ฟันแน่น “ฉันหนา้ ดา้ นงัน้ เหรอ? ใครกนั แน่ทห่ี นา้ ดา้ น ทัง้ ๆ ทต่ี วั เองอยากจะอยกู่ นิ ขา้ ว แตก่ ลบั หาขอ้ อา้ งมาบอกวา่ จะมาเอาเสอ้ื ผา้ ”

คําพดู นท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เขา้ หากนั หรต่ี ามองเขาดว้ ย สายตาทอี่ ันตรายโดยอตั โนมัติ เฉียวจอ้ื เห็นสหี นา้ ของเขาก็รทู ้ ันทวี า่ ตวั เองพดู จจี้ ดุ แลว้ เขาทํา เสยี งหึ แลว้ ก็ราดนํ้ามันใสก่ องไฟตอ่ “สทู แพงมากยังงัน้ เหรอ? ทายาทของตระกลู ยฉู่ อื แทๆ้ กลบั พดู วา่ สทู ชดุ หนงึ่ แพงมาก ทําไมตอนปกตทิ อี่ อกแบบสทู ไมเ่ คย เห็นนายขยันขนั แข็งและประหยดั มากอ่ นเลย? ” พอเจอโอกาส เฉียวจอื้ ก็ถากถางเขาอยา่ งแรง เขาอยกู่ นิ ขา้ วเย็นทอ่ี ยากกนิ ไมไ่ ด ้ จะถากถางเพอ่ื เป็ นการแก ้ แคน้ ไมก่ ป่ี ระโยคก็คงไดล้ ะ่ มงั้ ? “พดู พอรยึ ัง? ” ใครจะไปรวู ้ า่ อารมณข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มาเป็ นเหมอื นเดมิ ได ้ เร็วมาก เขามองหนา้ เฉยี วจอ้ื ทย่ี นื อยนู่ อกประตู แลว้ พดู ดว้ ย น้ําเสยี งทเ่ี ย็นชา “พดู จบแลว้ ก็ไสหวั ออกไปไดแ้ ลว้ ” หลงั จากนัน้ ก็มเี สยี งปัง เขาปิดประตทู ันที

เฉยี วจอ้ื ยนื อยใู่ กลม้ าก จมกู เกอื บจะโดนกระแทก เขาโกรธจน โวยวายอยนู่ อกประต!ู ตอนที่ 804 ฉนั พดู คาํ ไหนคาํ นนั้ “เสยี งดงั จรงิ ๆ ” เยโ่ มเ่ ซนิ แขวะ หลงั จากนัน้ กห็ นั กลับมาดว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย ยนื่ มอื ขน้ึ มาลบู หวั ตวั เอง พอไอเ้ จา้ เฉยี วจอ้ื ไป ในหอ้ งก็สงบเงยี บขน้ึ เยอะเลย หานมจู่ อ่ื ยังคงทํากบั ขา้ วอยใู่ นหอ้ งครัว เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มา ตรงหนา้ ประตู สายตามองไปยังรา่ งกายของเธอ ไฟในหอ้ งครัวเป็ นสเี หลอื ง หานมจู่ อื่ สวมผา้ กนั เปื้อนสอี อ่ น ผม ยาวของเธอถกู มัดรวบไวด้ า้ นหลงั แสงไฟทําใหเ้ ธอดมู ปี ระกาย ของความออ่ นโยน มองดเู ธอทเี่ ป็ นแบบน้ี นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมคี วามรสู ้ กึ วา่ ชวี ติ ของทงั้ สองคนควรจะเป็ นแบบน้ี

ทัง้ ๆ ทยี่ ังรจู ้ ักเธอไดไ้ มน่ าน ยงั ไมถ่ งึ ครง่ึ เดอื นเลยดว้ ยซา้ํ เขา ไมร่ อู ้ ะไรเกยี่ วกบั ผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ เลยดว้ ยซ้ํา แตเ่ หมอื นกบั วา่ สมองไมส่ ามารถควบคมุ รา่ งกายของเขาได ้ อยากแตจ่ ะเขา้ ใกล ้ เธอ ความรสู ้ กึ แบบน้ี มนั คอื เรอื่ งอะไรกนั ? ทําไม? ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั ไตรต่ รองเกย่ี วกบั เรอื่ งนอ้ี ยนู่ ัน้ หานมจู่ อื่ ก็ หนั กลับมามองเขาเหมอื นกบั วา่ รสู ้ กึ ได ้ “คณุ ยนื ทําอะไรอยตู่ รงนัน้ ? ” หานมจู่ อ่ื ถามเขาดว้ ยความสงสยั “อยากจะมาชว่ ยอกี แลว้ งัน้ เหรอ? ” แมว้ า่ แววตาและสหี นา้ จะไมไ่ ดแ้ สดงออกอยา่ งชดั เจนมากนัก แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ มองออก วา่ ตอนนเ้ี ธอกําลงั สงสยั เขาอยู่ รมิ ฝี ปากบางๆ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยับ ในใจของเขาตอนนกี้ ําลังรสู ้ กึ ทําอะไรไมถ่ กู อยา่ งมาก

เขาไมเ่ คยคดิ เลยวา่ จะมวี ันหนง่ึ ทตี่ วั เองจะขาดความสามารถตอ่ หนา้ ผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ และก็เหมอื นกบั วา่ เขาไมไ่ ดม้ คี ําพดู อะไรที่ จะโตแ้ ยง้ ไดด้ ว้ ย “ชา่ งเถอะ คณุ ไปรอฉันทห่ี อ้ งรับแขกแลว้ กนั ใกลจ้ ะเสร็จแลว้ ” หานมจู่ อ่ื พดู หลังจากนัน้ ก็หนั กลบั ไปทํากบั ขา้ วตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” อาหารเย็นวนั นเ้ี หมอื นกบั เมอื่ วาน มผี ัก มเี นอื้ สตั วแ์ ลว้ กม็ ซี ปุ หานมจู่ อ่ื รวู ้ า่ ตวั เองกําลังทอ้ งอยู่ เพราะฉะนัน้ ก็ไมเ่ คยปลอ่ ย ปละละเลยตวั เองเรอ่ื งการกนิ นอกจากวา่ เธอจะเหนอ่ื ยจรงิ ๆ จน ไมม่ แี รงทําอาหาร ถงึ จะกนิ แบบขอไปที ปกตแิ ลว้ เธอจะมพี ธิ กี ารเยอะ จะตงั้ ใจใชเ้ วลาไป ซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตเพอ่ื เลอื กซอ้ื ของทต่ี วั เองตอ้ งการและพวก วัตถดุ บิ หลงั จากนัน้ ก็กลับบา้ นมาคอ่ ยๆ ทําอาหาร แลว้ กก็ นิ ขา้ วคนเดยี วชา้ ๆ อยา่ งไรก็ตามอาหารพวกนสี้ ําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ นัน้ มนั งา่ ยๆ และหยาบๆ มาก

อยา่ งไรเสยี พอ่ ครัวของตระกลู ยฉู่ ือแมแ้ ตร่ า้ นอาหารสดุ หรกู ย็ งั เชญิ เขาไปไมไ่ ด ้ แตว่ า่ หานมจู่ อื่ กลบั ทํามอื้ อาหารงา่ ยๆ ตอนทที่ ัง้ สองคนกนิ ขา้ วนัน้ เงยี บมาก เยโ่ มเ่ ซนิ กนิ ซปุ ปลา เงยี บๆ มองผหู ้ ญงิ ตวั เล็กๆ ตรงหนา้ ทก่ี นิ ขา้ วอยา่ งเงยี บเชยี บ หวั ใจกเ็ หมอื นจะสงบลงอยา่ งชา้ ๆ หลงั จากกนิ ขา้ วเสร็จ ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื เก็บจานเขา้ ไปในหอ้ งครัว นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กต็ ามเขา้ มา พรอ้ มกบั พดู ดว้ ยใบหนา้ เฉยเมย “เดย๋ี วฉันชว่ ย” หานมจู่ อื่ เหลอื บไปมองแขนเสอ้ื ของเขาทย่ี ังไมไ่ ดด้ งึ ขน้ึ ก็คล่ี ยมิ้ ออกมา “ชา่ งเถอะ ฉันกลวั วา่ จานฉันจะแตกหมด เดย๋ี วฉัน ตอ้ งจา่ ยเงนิ ซอ้ื ใหมอ่ กี ” พอไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ รตี่ าลง “นเี่ ธอกําลังสงสยั ฉันอยู่ เหรอ? ” “เออ่ เปลา่ นะ ฉันไมไ่ ดส้ งสยั คณุ ฉันแคร่ สู ้ กึ วา่ ทา่ นประธาน ของบรษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือทสี่ งา่ ไมค่ วรจะมาทําเรอ่ื งอะไรแบบน้ี แลว้ อกี อยา่ ง คณุ เป็ นเจา้ นาย แลว้ ก็เป็ นแขกดว้ ย เรอื่ งพวกนี้ ฉันทําเองได”้

คณุ เป็ นเจา้ นาย แลว้ ก็เป็ นแขก คําพดู นท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บลง รวมกบั สงิ่ ทเี่ ฉียวจอื้ พดู กบั เขา กอ่ นหนา้ นี้ นายก็เป็ นแคเ่ จา้ นายของเธอเทา่ นัน้ เอง คงไมไ่ ด ้ ตอ้ งยงุ่ แมแ้ ตช่ วี ติ สว่ นตวั ของเธอใชไ่ หม? ดงั นัน้ ในสายตาของเธอ เธอเห็นวา่ เขาเป็ นเจา้ นาย เพราะฉะนัน้ ก็เลยเชญิ ใหเ้ ขากนิ ขา้ วดว้ ยยังงัน้ เหรอ? แลว้ ถา้ เกดิ วา่ เขาไมใ่ ชเ่ จา้ นายของเธอละ่ ? อยา่ งไรเสยี แมแ้ ต่ เฉยี วจอื้ ทจ่ี ะมาขอกนิ ขา้ วดว้ ย เธอกไ็ มไ่ ดป้ ฏเิ สธ ทนั ใดนัน้ โทรศพั ทก์ ็ดงั ขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมอง เป็ นสายจาก พอ่ บา้ น เขาก็เลยรับสาย “คณุ ชายเซนิ นายทา่ นถามวา่ เมอ่ื ไหรค่ ณุ จะกลับมาเหรอครับ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองหานมจู่ อ่ื พรอ้ มกบั เมม้ ปาก “ใกลแ้ ลว้ ” “โอเคครับ นายทา่ นบอกใหค้ ณุ ชายเซนิ รบี กลบั ” “เขา้ ใจแลว้ ”

หลงั จากวางสาย หานมจู่ อ่ื กม็ องโทรศพั ทเ์ ขาแลว้ กเ็ อย่ ปาก ถาม “ทบี่ า้ นคณุ เรง่ ใหก้ ลับแลว้ เหรอ? ” พอถามเสร็จยังไมท่ นั จะรอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอบ เธอกพ็ ดู ตอ่ “ตอนนก้ี ด็ กึ มากแลว้ ทา่ นประธานรบี กลบั ไปเถอะคะ่ ” คําพดู นท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ มองหนา้ ผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ ของ ตวั เองอยา่ งไมพ่ อใจ “เธออยากใหฉ้ ันกลับไปขนาดนัน้ เลยเหรอ? ” หานมจู่ อ่ื ：“……” แน่นอนวา่ เธอไมอ่ ยากใหเ้ ขากลับ แตว่ า่ จะใหเ้ ขาอยตู่ อ่ ทําอะไร ละ่ ? ตอนนเี้ ธอรอ้ นใจอยากจะโทรหาซจู ว่ิ ถามวา่ เธอมวี ธิ อี ะไร ทดี่ กี วา่ นไ้ี หม เพราะวา่ ตอนนเี้ ธอสมั ผัสไมไ่ ดถ้ งึ ความผันแปร ของความทรงจําของเยโ่ มเ่ ซนิ เลย ตอนทเี่ ขาเห็นเธอนัน้ ดสู งบเกนิ ไป “เปลา่ นะ” หานมจู่ อ่ื คอ่ ยๆ คลยี่ มิ้ ออกมา กม้ หนา้ ลงแลว้ พดู เบาๆ “ถา้ ยังงัน้ ถา้ เกดิ วา่ ฉันเชญิ ใหค้ ณุ อยตู่ อ่ คณุ จะตกลง ไหม? ”

พอไดย้ นิ ดังนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ รตี่ าลง ตอ้ งหนา้ เธอดว้ ยสายตา อนั ตราย “เธอแน่ใจเหรอ? ” เธอนกึ วา่ เขาจะปฏเิ สธ ไมค่ ดิ วา่ เขาจะ…… “แคก่ ”หานมจู่ อื่ ถอื ของเขา้ ไปในครัว “ทําเหมอื นฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไรแลว้ กนั ” “ตอ้ งรับผดิ ชอบในสง่ิ ทตี่ วั เองพดู ไปแลว้ นะ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งไปที่ แผน่ หลังของเธอ พรอ้ มกบั พดู ดว้ ยเสยี งทเ่ี ย็นชา “ไมย่ ังงัน้ ก็ไม่ ตอ้ งพดู ” หานมจู่ อ่ื หยดุ เดนิ ทันที แลว้ ก็หนั กลับมามองเขา “แลว้ ถา้ เกดิ วา่ มวี นั หนงึ่ ทค่ี ณุ พบวา่ ตวั เองไมส่ ามารถทําตามท่ี ตวั เองเคยพดู ไวไ้ ดจ้ ะทํายงั ไง? ” เขาบอกวา่ เขาจะดแู ลเธอกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ ใหด้ ี ผลก็คอื เขากลับ ประสบอบุ ตั เิ หตุ แถมยังลมื เธอไปอกี หานมจู่ อ่ื ไมเ่ คยโกรธเขามากอ่ นเลย แตก่ ลับทกุ ขใ์ จเพราะเขา มากกวา่

หายนะทงั้ จากธรรมชาตแิ ละฝี มอื ของคน ไมม่ ใี ครสามารถคาด เดาไดห้ รอก พอไดย้ นิ ดังนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หรตี่ าลง มองเธอดว้ ยสายตา สบื เสาะ ผหู ้ ญงิ คนนพี้ ดู จาแปลกประหลาดจรงิ ๆ “ไมม่ ที าง ฉันพดู คําไหนคํานัน้ ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ จางๆ “ถา้ ยังงัน้ ฉันกจ็ ะรอใหค้ ณุ ทําอยา่ งทพี่ ดู แลว้ กนั โอเค นก่ี ็ดกึ มากแลว้ วนั นคี้ ณุ กลับไปกอ่ นเถอะ ชดุ เมอื่ วาน ฉันก็เก็บไวใ้ หเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ อยา่ ลมื เอาไปดว้ ยละ่ ” พอพดู จบเธอก็ไมไ่ ดส้ นใจทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปใน หอ้ งครัวทันที พอเธอเกบ็ กวาดเสร็จแลว้ ในหอ้ งรับแขกก็ กลบั มาสงบเหมอื นเดมิ แลว้ หานมจู่ อ่ื เปิดประตมู องลงไปชนั้ ลา่ ง รถของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมอ่ ยู่ แลว้ ดเู หมอื นวา่ เขากลับไปแลว้ จรงิ ๆ เธอรบี กลับไปทห่ี อ้ งแลว้ โทรหาซจู วิ่

ตอนทซ่ี จู ว่ิ รับโทรศพั ทเ์ ธอนัน้ น่าจะเลยี้ งเด็กอยู่ ขา้ งๆ มเี สยี ง เด็กพดู “เลขาซู ขอโทษดว้ ยนะทโี่ ทรมาหาเธอตอนน้ี เธอ……” “ไมเ่ ป็ นไรหรอกคะ่ คณุ มจู่ อ่ื มเี รอ่ื งอะไรรเึ ปลา่ คะ? ” “แม่ แม…่ …” หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งเด็กนอ้ ยรอ้ งเรยี กซจู ว่ิ มาจากทางโทรศพั ท์ ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยมิ้ ออกมา “กระปรกี้ ระเปรา่ ดจี รงิ ๆ ” “เฮอ้ เด็กเล็กนช่ี อบกอ่ ความวนุ่ วายจรงิ ๆ วันๆ เอาแตเ่ สยี งดงั จนฉันปวดหวั ไปหมด” หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ เสยี งลกุ ขนึ้ ของปลายสาย ซจู ว่ิ กําลังกลอ่ มลกู ของเธออยู่ แลว้ รอบๆ นัน้ ก็สงบลง “คณุ มจู่ อื่ มอี ะไรสงสยั รเึ ปลา่ คะ? ” “อมื ” หานมจู่ อื่ เลา่ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ ใหซ้ จู วิ่ ฟัง รสู ้ กึ ทกุ ขม์ าก “ฉัน รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ เขาไมไ่ ดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบอะไรเลย ไมใ่ ชว่ า่ การทไี่ ดอ้ ยใู่ กลค้ นทคี่ นุ ้ เคยจะชว่ ยกระตนุ ้ ความทรงจําเหรอ?

แตว่ า่ ทําไมฉันถงึ รสู ้ กึ วา่ ……เหมอื นกบั วา่ เขาจะจําไมไ่ ดเ้ ลย แมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว? ” ซจู วิ่ คดิ อยคู่ รหู่ นง่ึ หลงั จากนัน้ กพ็ ดู วา่ “ทจี่ รงิ แลว้ เรอื่ งนก้ี ็ไมใ่ ช่ หลักการทเี่ ด็ดขาดแน่นอน กแ็ คเ่ รอ่ื งของความน่าจะเป็ น แลว้ อกี อยา่ ง……ฟังจากทค่ี ณุ พดู เหมอื นกบั วา่ พวกคณุ ยงั ไมไ่ ด ้ สมั ผัสกนั อยา่ งใกลช้ ดิ สนทิ สนมเลยใชไ่ หมคะ? ” ตอนที่ 805 สมั ผสั ทใ่ี กลช้ ดิ สมั ผัสทใ่ี กลช้ ดิ งัน้ เหรอ? นอกจากเมอ่ื ตอนกลางวนั ครัง้ นัน้ กอ่ นหนา้ นกี้ ็ไมเ่ คยสมั ผัส อยา่ งใกลช้ ดิ เลย หานมจู่ อื่ ก็เกอ้ เขนิ ทจ่ี ะพดู ตรงๆ ก็เลยพดู ไปลวกๆ พอซจู วิ่ ได ้ ยนิ แบบนัน้ กถ็ ามออกมา “ถา้ ยังงัน้ ตอนนัน้ คณุ รสู ้ กึ วา่ เขามอี ะไร เปลย่ี นแปลงไปเป็ นพเิ ศษไหมคะ? ” เปลย่ี นแปลงไปเป็ นพเิ ศษงัน้ เหรอ?

วันนัน้ หานมจู่ อ่ื ตนื่ เตน้ มาก เธอผลักเขาออกโดยไมร่ ตู ้ วั หลงั จากนัน้ กถ็ กู เขาควบคมุ อยา่ งเอาแตใ่ จ ตอนนัน้ เธอรสู ้ กึ เขนิ มาก จะมกี ะจติ กะใจอะไรไปคาดเดาวา่ เขามกี ารเปลยี่ นแปลง อะไรบา้ ง? ตอนนพี้ อซจู วิ่ เตอื น หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดร้ ตู ้ วั วา่ ตวั เองควรจะสงั เกต เกยี่ วกบั ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนองของเขาดว้ ย “หรอื วา่ คณุ ลองยอ้ นกลับไปคดิ ด?ู ตอนนัน้ เขามที า่ ทางอะไร เป็ นพเิ ศษไหม? ” หานมจู่ อ่ื เมม้ ปาก พยายามคดิ กลับไปอยา่ งละเอยี ด ตอนนัน้ เหมอื นกบั วา่ เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ การกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ลง ชว่ั ขณะ เธอถงึ ไดม้ โี อกาสทผี่ ลักเขาออก ทแี่ ท…้ …มนั มอี ะไรลํ้าลกึ ยงั งัน้ เหรอ? พอคดิ ไดแ้ บบนี้ หานมจู่ อ่ื กข็ มวดคว้ิ “ฉันรสู ้ กึ วา่ น่าจะมนี ะ” “ถา้ ยังงัน้ กถ็ กู แลว้ ”ซจู ว่ิ หวั เราะออกมาเบาๆ “ถา้ เกดิ วา่ สมั ผัสท่ี ใกลช้ ดิ จะสามารถกระตนุ ้ เขาได ้ ถา้ ยังงัน้ ฉันก็แนะนําใหส้ มั ผัส กนั เยอะๆ นะคะ”

หานมจู่ อ่ื ：“……” ซจู วิ่ คนนตี้ อ้ งมพี ษิ แน่ๆ ไมย่ ังงัน้ ทําไมเธอถงึ สมั ผัสไดถ้ งึ การ หยอกลอ้ ในคําพดู ของซจู ว่ิ ละ่ ? หานมจู่ อ่ื อดถามไมไ่ ด ้ “เลขาซู แบบนม้ี นั ดจี รงิ ๆ เหรอ? ” “ทําไมละ่ ? ถา้ เกดิ วา่ ไมเ่ กดิ อบุ ตั เิ หตุ พวกคณุ ทงั้ สองคนกจ็ ะ เป็ นสามภี รรยากนั อยา่ งถกู หลักทํานองคลองธรรมอยแู่ ลว้ แลว้ อกี อยา่ งตามทค่ี ณุ พดู มา ในเมอื่ คณุ ชายเยย่ อมสมั ผัสอยา่ ง สนทิ สนมกบั คณุ น่ันกแ็ ปลวา่ เขากแ็ คจ่ ําเรอ่ื งราวไมไ่ ด ้ แตก่ าร กระทําหลายอยา่ งเป็ นไปตามสญั ชาตญาณ ถา้ เกดิ วา่ การสมั ผัส ใกลช้ ดิ สามารถกระตนุ ้ เขาไดล้ ะ่ ก็ มนั กถ็ อื วา่ เป็ นเรอ่ื งทดี่ ไี มใ่ ช่ เหรอคะ? อาจทําใหค้ วามสมั พันธข์ องพวกคณุ รอ้ นแรงขนึ้ แลว้ ก็สามารถเรยี กคนื ความทรงจําของอกี ฝ่ ายไดด้ ว้ ย แลว้ ทําไมจะ ไมท่ ําละ่ คะ? ” ทเ่ี ธอพดู มันก็สมเหตสุ มผล เธอไมม่ อี ะไรทจ่ี ะไปโตเ้ ถยี งไดเ้ ลย หลังจากวางสาย หานมจู่ อ่ื กถ็ อนหายใจออกมา

หรอื วา่ ……ตอ่ จากนเ้ี ธอตอ้ งสมั ผัสอยา่ งสนทิ สนมกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ใหม้ ากขน้ึ งัน้ เหรอ? สมั ผัสยงั ไง? พงุ่ เขา้ ไปจบู เขาอยา่ งเอาแต่ ใจเหมอื นกบั เสยี่ วเหยยี นยังงัน้ เหรอ?? แคน่ กึ ถงึ ภาพนัน้ หานมจู่ อื่ กส็ า่ ยหวั ทันที เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองไม่ สามารถทําอะไรแบบนัน้ ได ้ เฮอ้ ชา่ งเป็ นเรอ่ื งแยๆ่ ทก่ี วนใจอยา่ งมาก * ตระกลู ยฉู่ ือ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ชว่ งนง้ี านทบ่ี รษิ ัทพเี่ ซนิ ยงุ่ มากเลยเหรอคะ? ทําไม ถงึ ยงุ่ จนป่ านนยี้ งั ไมก่ ลบั มาอกี ? เขาพง่ึ หายจากอาการป่ วย หนัก ทมุ่ เททํางานขนาดนรี้ า่ งกายจะรับไมไ่ หวรเึ ปลา่ ? ” พอไดย้ นิ ดังนัน้ ยฉู่ ือจนิ กถ็ อนหายใจยาวออกมา “เขาเป็ นคนบา้ งาน ชว่ งนกี้ ไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ เป็ นอะไร” ตวนมเู่ สวค่ ดิ ไปคดิ มา “หรอื วา่ งานทบี่ รษิ ัทเยอะเกนิ ไป หรอื วา่ ……ใหห้ นูไปชว่ ยงานเขาทบี่ รษิ ัทดไี หมคะ? ”

“เธอจะไปชว่ ยงานทบี่ รษิ ัทงัน้ เหรอ? ” ยฉู่ ือจนิ เห็นตวนมเู่ สว่ เสนอตวั ก็รสู ้ กึ ดใี จ ถา้ เกดิ วา่ ใหต้ วนมเู่ สวไ่ ปอยกู่ บั อาเซนิ ที่ บรษิ ัท ไมแ่ น่วา่ อาจจะมคี วามรสู ้ กึ อะไรตอ่ กนั ก็ได ้ แตว่ า่ ……สงิ่ ทยี่ ฉู่ ือเซนิ พดู ในวันนัน้ ดงั ขนึ้ ในหวั ของเขาอกี ครัง้ และปฏกิ ริ ยิ าทเ่ี ย็นชาของเขา เด็กตวนมเู่ สวค่ นนท้ี ัง้ ฉลาดและน่ารักน่าเอ็นดู แถมยัง คลอ่ งแคลว่ วอ่ งไว ฐานะทางบา้ นก็ดี หนา้ ตากถ็ อื วา่ เป็ นอนั ดบั หนงึ่ ถา้ เกดิ วา่ ตระกลู ยฉู่ อื สามารถแตง่ งานปรองดองกบั ตระกลู ตวนมู่ ไดส้ ําเร็จ ก็จะเป็ นประโยชนอ์ ยา่ งมากตอ่ กจิ การในอนาคตของยู่ ฉือเซนิ ผหู ้ ญงิ แบบน้ี ไมม่ ที างทจ่ี ะมใี ครไมช่ อบ แตแ่ มว้ า่ เจา้ อาเซนิ คนนัน้ จะสญู เสยี ความทรงจําไป แตว่ า่ กก็ ลบั ไมส่ นใจหรอื ประทับใจในตวั ของตวนมเู่ สวเ่ ลย เรอื่ งนที้ ําใหเ้ ขารสู ้ กึ ปวดหวั นดิ หน่อย

“ใชค่ ะ่ คณุ ป่ ยู ฉู่ อื เมอ่ื กอ่ นหนูกเ็ คยตามพช่ี ายหนูไปบอ่ ยๆ หลายๆ เรอ่ื งหนูกเ็ ขา้ ใจ ตอ้ งชว่ ยพเ่ี ซนิ ไดแ้ น่นอนคะ่ ” เรอ่ื งนมี้ นั ไมเ่ ลวเลย แตแ่ คว่ า่ …… ตอนทยี่ ฉู่ อื จนิ กําลังคดิ ไตรต่ รองอยนู่ ัน้ คนใชด้ า้ นขา้ งก็พดู ขนึ้ มา “คณุ ชายกลบั มาแลว้ คะ่ ” ทงั้ สองคนเงยหนา้ ขน้ึ มองยฉู่ ือเซนิ เดนิ เขา้ มา สายตาของเขาเย็นชา ไมม่ กี ารแสดงออกใดๆ บนใบหนา้ ของ เขา เขาเดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ยฉู่ ือจนิ “คณุ ตา” ยฉู่ ือจนิ พยักหนา้ “อมื พง่ึ จะเลกิ งานกลับมาเหรอ? ถา้ เกดิ วา่ งานทบ่ี รษิ ัทมนั เยอะเกนิ ไปกใ็ หเ้ ลขาแกทําบา้ งก็ได ้ ถา้ เกดิ วา่ ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ก็ใหพ้ ักไวก้ อ่ น แกพงึ่ หายจากอาการรา้ ยแรง อยา่ ทํางานหนักเกนิ ไป มากนิ ขา้ วกอ่ นเถอะ” “ไมต่ อ้ งหรอก ผมกนิ มาแลว้ ” “กนิ มาแลว้ เหรอ? ” ยฉู่ อื จนิ หรต่ี า “ไปกนิ ทไ่ี หนมา? กนิ อะไร มา? ”

นํ้าเสยี งแบบนท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะขมวดควิ้ เขา้ หากนั พรอ้ มกบั พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทเี่ ย็นชา “คณุ ตา ผมเป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ นะ” ความหมายโดยนัยของประโยคนกี้ ็คอื เขามอี ํานาจตดั สนิ ใจวา่ จะทําอะไร ถงึ แมว้ า่ ยฉู่ ือจนิ จะเป็ นตาของเขา แตว่ า่ การอบรมสงั่ สอนของ เขาจะเหมอื นกบั สอนเด็กเล็กเกนิ ไป ขนาดกนิ ขา้ วยังตอ้ งถาม ยฉู่ อื จนิ อง้ึ ไป ไมค่ าดคดิ มากอ่ นวา่ เขาจะกลา้ เถยี งตัวเองตอ่ หนา้ ตวนมเู่ สว่ เสยี หนา้ มาก ยฉู่ ือจนิ รสู ้ กึ ไมม่ คี วามสขุ ขน้ึ มา ทนั ที ใบหนา้ เครง่ ขรมึ “ทศั นคตนิ มี่ นั อะไรกนั ? ฉันเป็ นตาแทๆ้ ของแก จะเป็ นหว่ งหน่อยแลว้ มันจะยังไง? แกควรจะพดู กบั ตา ของแกแบบนเี้ หรอ? ” “คณุ ป่ ยู ฉู่ อื อยา่ โกรธไปเลยนะคะ พเี่ ซนิ น่าจะทํางานเหนอ่ื ยก็ เลยอารมณ์ไมค่ อ่ ยดเี ทา่ นัน้ เอง อยา่ โมโหไปเลยคะ่ เดย๋ี วหนู บบี ไหลใ่ หน้ ะคะ” ตวนมเู่ สวร่ บี ลกุ ขนึ้ มาบบี ไหลใ่ หย้ ฉู่ ือจนิ แลว้ ก็มองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ พรอ้ มกบั พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งออดออ้ น “พเ่ี ซนิ คณุ ป่ ยู ฉู่ ือรอใหพ้ ก่ี ลบั มากเ็ ลยยังไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วเลย พรี่ บี ขอโทษ คณุ ป่ ยู ฉู่ ือเร็วคะ่ ”

พอไดย้ นิ แบบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ “ทําไมไมก่ นิ ขา้ วเย็น? ตอ่ ไปไมต่ อ้ งรอผมแลว้ ” “หมายความวา่ ยังไง? นแ่ี กหมายความวา่ แกจะทํางานลว่ งเวลา ทกุ วันเลยเหรอ? ” ยังไงก็เป็ นหลานแทๆ้ ของตวั เอง พอยฉู่ ือ จนิ ไดย้ นื วา่ เขาถามถงึ ตวั เองกร็ สู ้ กึ สบายใจขน้ึ เยอะ แลว้ พดู วา่ “หรอื วา่ แกจะทํางานลว่ งเวลาทกุ วัน? เมอื่ กบี้ อกแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ วา่ รา่ งกายของแกพงึ่ จะดขี น้ึ อยา่ ทํางานหนักเกนิ ไป? ทําไมถงึ ไมเ่ ชอื่ ฟังขนาดน?ี้ ” “คณุ ตา ผมรรู ้ า่ งกายของผมดี ผมขน้ึ ไปกอ่ นนะ” พอพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หนั หลงั เดนิ ออกไป “พเี่ ซนิ ！”ตวนมเู่ สวเ่ ห็นดงั นัน้ ก็รบี ตามเขาไปอยา่ งรวดเร็ว แต่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วยาวมาก เธอตอ้ งวงิ่ เหยาะๆ ถงึ จะตามเขาทนั “พเี่ ซนิ พเ่ี ซนิ หยดุ กอ่ น ฉันมเี รอื่ งอยากจะคยุ ดว้ ยโอเคไหม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมห่ ยดุ เดนิ พรอ้ มกบั พดู อยา่ งเย็นชา “วนั นฉ้ี ันเหนอ่ื ย แลว้ มอี ะไรก็ไวพ้ ดู พรงุ่ น”ี้ เขาเดนิ ขนึ้ บนั ไดไป ตวนมเู่ สวจ่ ําใจตอ้ งหยดุ เดนิ สหี นา้ ทม่ี อง ไปทแ่ี ผน่ หลงั ของเขาก็ดทู กุ ขใ์ จ

ทําไมถงึ ไมไ่ ด?้ ทัง้ ๆ ทตี่ งั้ แตท่ เ่ี ธอรวู ้ า่ เขาบาดเจ็บ กม็ าเยย่ี มเขาทกุ วัน ดแู ลเขา แตว่ า่ เขาเย็นชากบั เธอขนาดนัน้ แมแ้ ตม่ องเธอใหม้ ากขนึ้ ยังไม่ ยอมทําเลย ไมแ่ มแ้ ตฟ่ ังเธอพดู ดว้ ยซํา้ คนทสี่ ญู เสยี ความทรงจํา ก็แสดงวา่ ในหวั ของเขาตอนนไี้ มม่ ี ใครแลว้ แลว้ ทําไมเธอถงึ ยงั เขา้ ไปไมไ่ ด?้ ตวนมเู่ สวย่ ง่ิ คดิ ยงิ่ รสู ้ กึ ไมไ่ ดร้ ับความเป็ นธรรม เธอกําหมดั แน่น ดวงตาก็คอ่ ยๆ แดงกํา่ “เสยี่ วเสว。่ ” เสยี งของยฉู่ อื จนิ ดงั ขนึ้ มาจากดา้ นหลงั ตวนมเู่ สวร่ บี จัดการ อารมณข์ องตวั เอง แลว้ กห็ นั ไปยมิ้ ใหเ้ ขา “คณุ ป่ ู หนูไมไ่ ดเ้ ป็ น อะไรคะ่ คณุ ป่ ยู ังไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วเย็นใชไ่ หมคะ? เดย๋ี วหนูกนิ เป็ น เพอ่ื นเองคะ่ ” ยฉู่ อื จนิ พยักหนา้ หลังจากกนิ ขา้ วเย็นเสร็จ ตวนมเู่ สวก่ ก็ ลับ ตระกลู ตวนมไู่ ป พอเปิดประตเู ขา้ ไปกป็ าโทรศพั ทท์ ง้ิ ทนั ที

ตวนมอู่ า้ วเทยี นกบั ตวนมเู่ จอ๋ ทนี่ ั่งอยใู่ นหอ้ งน่ังเลน่ เห็นภาพ เหตกุ ารณ์นี้ ก็หรต่ี าลง “เป็ นอะไรไป? ใครมายัว่ ใหห้ ลานสาวของป่ โู กรธ? ” พอไดย้ นิ เสยี งของตวนมอู่ า้ วเทยี น ตวนมเู่ สวก่ ็รบี วงิ่ เขา้ ไปทันที “คณุ ป่ ู เรอื่ งงานหมนั้ คณุ ป่ คู ยุ ไปถงึ ไหนแลว้ คะ? ” ตอนท่ี 806 หมนั้ อะไรกนั “หมื ? ” เหมอื นกบั วา่ ตวนมเู่ จอ๋ ควา้ ขอ้ มลู อะไรไดบ้ างอยา่ ง “งานหมนั้ อะไรกนั ? ใครจะหมนั้ กบั ใคร? ” ตวนมเู่ สวช่ ําเลอื งมองเขา แตก่ ็ไมส่ นใจเขา ตวนมเู่ จอ๋ มองเขา รสู ้ กึ ตลกนดิ หน่อย “ทําไม พก่ี แ็ คไ่ ปไกลนดิ ไกลหน่อยเทา่ นัน้ เอง กเ็ กดิ เรอ่ื งทพี่ ไ่ี มร่ ขู ้ นึ้ ยงั งัน้ เหรอ? แลว้ สายตาของเธอนม่ี นั ยังไงกนั ? เหมอื นกบั วา่ พที่ ําเรอ่ื งอะไรผดิ ตอ่ เธอยังงัน้ แหละ? ” “คอื แบบน”้ี ตวนมอู่ า้ วเทยี นใหค้ วามสําคญั กบั หลายทัง้ สองคน ของเขาเสมอ เพราะฉะนัน้ ก็เลยออกปากอธบิ ายใหต้ วนมเู่ จอ๋ ฟัง