เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

ขนึ้ มาเลย ถงึ แมว้ า่ จะมี แตก่ ต็ อ้ งยบั ยัง้ อารมณ์เอาไวเ้ นอ่ื งดว้ ย ความสมั พันธเ์ ชน่ กนั แตใ่ นตอนนปี้ ระเด็นน้ีกลบั ถกู ยกขน้ึ มา… ตอนท่ี 846 ความลบั เปิ ดเผย เรอ่ื งครัง้ ทแ่ี ลว้ มนั เป็ นเรอ่ื งทไ่ี มค่ าดคดิ มากอ่ นจรงิ ๆ แตป่ ัญหานด้ี เู หมอื นวา่ จะขา้ มผา่ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ทวี่ า่ กนั วา่ กา้ ว พลาดไปครัง้ นงึ ก็จะเสยี ใจไปตลอดชวี ติ ก็คอื เหมอื นอยา่ งเธอ ตอนนนี้ ั่นเอง ในเมอ่ื มนั เป็ นเรอ่ื งทไี่ มค่ าดคดิ มากอ่ น กจ็ ะตอ้ งไมใ่ ชก่ ารสง่ ซกิ อะไรใหเ้ ขาอยแู่ ลว้ ในตอนนัน้ พวกเธอสองคนไมไ่ ดม้ ี ความสมั พันธอ์ ะไรตอ่ กนั เลย เธอจะทําการสง่ ซกิ อะไรพวกนัน้ ไปทําไมกนั ? แตเ่ ห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดค้ ดิ อยา่ งนัน้ เขาซกุ อยตู่ รง บรเิ วณลําคอของเธอ รมิ ฝี ปากของเขาพาดผา่ นลําคอขาวนุ่ม ของเธอไปเหมอื นกบั ทัง้ ตงั้ ใจและไมต่ งั้ ใจ ลมหายใจรอ้ นทเ่ี ป่ า

รดลงมาเหมอื นกบั ปยุ ขาวของเมล็ดหลวิ ทกี่ ําลงั ลอยฟ้งุ ออกมา ไมม่ ผี ดิ มอื ทโี่ อบตรงบรเิ วณเอวของเธอนัน้ จๆู่ ก็เคลอ่ื นขน้ึ มาขา้ งบน จากนัน้ หานมจู่ อื่ กร็ ับรไู ้ ดว้ า่ การสดู หายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ เรม่ิ ถ่ี ขน้ึ มา หานมจู่ อื่ กะพรบิ ตาออกมาอยา่ งตน่ื กงั วล รมิ ฝี ปากอา้ ออกมา อยา่ งไมร่ ตู ้ วั “ไม…่ ไมไ่ ด…้ ” แตส่ งิ่ ทเี่ ขาตอบกลบั มากค็ อื รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ทไ่ี ดป้ ระกบ ลงมา ปัง! “ทา่ นประธาน เมอ่ื กฉี้ ันลมื บอกทา่ นประธานเกย่ี วกบั …” ในตอนทต่ี วั หานมจู่ อื่ นัน้ ขาแทบจะออ่ นลงเต็มที จๆู่ ประตหู อ้ ง ทํางานก็ถกู ผลักเขา้ มา พหี่ ลนิ พดู เสยี งดังลัน่ ออกมาพลางเดนิ เขา้ มาในหอ้ ง ผลก็คอื เห็นเขา้ กบั ภาพทช่ี วนใหต้ น่ื ตาตนื่ ใจเขา้ พห่ี ลนิ เบกิ ตากวา้ งออกมาอยา่ งไมอ่ ยากทจ่ี ะเชอ่ื ออกไป นเ่ี ธอเห็นอะไรเขา้ เนย่ี ??

ทา่ นประธานทเ่ี ห็นผหู ้ ญงิ เหมอื นไสเ้ ดอื นกงิ้ กอื คนนัน้ นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะ…กอดจบู ผหู ้ ญงิ อยอู่ ยา่ งนไ้ี ด?้ หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งพหี่ ลนิ ก็ตนื่ ตกใจจนมสี หี นา้ ทเี่ ปลยี่ นไป อยา่ งมาก ยกมอื ขนึ้ มาใชแ้ รงผลักรา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป ทนั ที เซถอยออกไปหลายกา้ วกวา่ จะทรงตวั ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู ผลกั ออกไป แววตากม็ ดื ครม้ึ เผยความรสู ้ กึ หงดุ หงดิ จากอารมณท์ ค่ี ง่ั คา้ งออกมา เขาขมวดคว้ิ มองไปยังคน ทเ่ี ขา้ มาโดยทไี่ มเ่ คาะประตู สหี นา้ ทแ่ี สดงออกมานอกจากจะ ไมม่ คี วามกระดากอายทคี่ วามลับถกู เปิดเผยแมแ้ ตน่ อ้ ยแลว้ แต่ กลับยังถามออกไปอกี วา่ “ทําไมไมเ่ คาะประต?ู ” พหี่ ลนิ “…” เธอนง่ิ องึ้ อยหู่ ลายวิ แลว้ เอย่ ขอโทษออกไป จากนัน้ กถ็ อย ออกไปทันที หานมจู่ อื่ ทย่ี นื อยขู่ า้ งๆนัน้ ก็ไดร้ สู ้ กึ อบั อายจนอยากพลกิ แผน่ ดนิ หนอี ยแู่ ลว้ เดมิ ทเี ธอไมก่ ลา้ ทจี่ ะใหค้ นอน่ื รู ้ แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ จะทําใหพ้ ห่ี ลนิ ตอ้ งมาเห็นฉากนเ้ี ขา้ เสยี ได ้ ความจรงิ การจบู กนั ของครู่ ักมันก็เป็ นเรอื่ งทป่ี กตมิ าก แตถ่ า้ ถกู คนรจู ้ ักมาบงั เอญิ เห็นเขา้ ก็จะน่าอายเป็ นอยา่ งมาก

เธอกดั ลงไปบนรมิ ฝี ปาก มอื กมุ เขา้ ดว้ ยกนั หลังจากนเ้ี ธอจะไป เจอกบั พห่ี ลนิ ไดย้ งั ไง? ในตอนทเ่ี ธอกําลงั คดิ สบั สนอยนู่ ัน้ เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดพ้ ดู กบั เธอ ออกมาวา่ “เขา้ มา” หานมจู่ อ่ื “???” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ออกมาดว้ ยสหี นา้ นง่ิ เรยี บดงั เดมิ “ตอ่ ” เธอจงึ ตอบกลบั ไปอยา่ งไมต่ อ้ งคดิ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ยวา่ “ถกู พหี่ ลนิ เห็นเขา้ อยา่ งนัน้ แลว้ คณุ ยังมอี ารมณจ์ ะตอ่ อกี ?” เห็นเธอยนื อยตู่ รงทเี่ ดมิ ไมข่ ยบั เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เมม้ ปากตวั เองแลว้ เดนิ เขา้ ไป จับลงไปใตค้ างของเธอแลว้ โนม้ เขา้ ไปเตรยี มทจ่ี ะ จบู ลงไป กลนิ่ อายความรมุ่ รอ้ นไดล้ อ้ มรอบรา่ งของหานมจู่ อ่ื เอาไวท้ ันที เธอกะพรบิ ตาถอ่ี อกมาอยา่ งประหมา่ แทบจะเห็นแมก้ ระทัง่ รขู มุ ขนของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน การถกู เปิดเผยอยา่ งกะทันหนั เมอ่ื สกั ครู่ ไดท้ ําเอาเธอไมม่ อี ารมณท์ จี่ ะทําตอ่ อกี แลว้ จรงิ ๆ

ดงั นัน้ แลว้ ในตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เตรยี มทเี่ ขา้ มาประกบปากเธอนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ไดผ้ ลกั รา่ งเขาออกไป “นเี่ ป็ นเวลาทํางานนะคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทถี่ กู ผลกั ออกไป มองเธอมาดว้ ยแววตานง่ิ ขรมึ หานมจู่ อื่ ถอยออกไปสองกา้ ว “กอ่ นหนา้ นค้ี ณุ ก็เคยบอกฉันนคี่ ะ วา่ ไมใ่ หฉ้ ันยัว่ คณุ ในเวลาทํางาน อยา่ งนัน้ แลว้ …คณุ กอ็ ยา่ มา พดู อยา่ งนัน้ กบั ฉัน ฉันขอตวั กอ่ นนะคะ!” พดู จบ เธอกไ็ มส่ นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรออกมา รบี กา้ ว ขาเดนิ ออกไปขา้ งนอกทนั ที เมอ่ื ออกมาจากหอ้ งทํางานของเขาแลว้ นัน้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความเยอื กเย็นตเี ขา้ มาบนใบหนา้ รบี เขา้ ไปยังหอ้ งน้ําทอ่ี ยู่ ขา้ งๆทนั ที และกเ็ ป็ นไปอยา่ งทค่ี ดิ เพราะหลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื มองไปใน กระจกทอ่ี ยใู่ นหอ้ งน้ํานัน้ ก็เห็นวา่ ใบหนา้ ของเธอแดงกํา่ ไปท่ัว ทัง้ ใบหนา้ แตท่ แ่ี ยย่ ง่ิ กวา่ นัน้ กค็ อื …ตรงลําคอของเธอยังมรี อย แดงประทับอยอู่ ยา่ งสามารถเห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจน

หานมจู่ อื่ ยกมอื ขน้ึ มาถแู ลว้ ถอู กี แตร่ อยนัน้ กลับไมห่ ายไปเลย อยากจะบา้ จรงิ ๆ ทัง้ ๆทรี่ ดู ้ อี ยแู่ ลว้ วา่ วันนเ้ี ธอไมไ่ ดส้ วมเสอ้ื คอเตา่ หรอื เสอื้ คอตงั้ อะไรพวกนัน้ มา แตก่ ็ยงั ทํารอยทง้ิ ไวบ้ นลําคอของเธออกี ในมอื ของเธอตอนนก้ี ไ็ มม่ รี องพนื้ กบั คอนซลี เลอรอ์ ะไรอยเู่ ลย สกั อยา่ ง สดุ ทา้ ยก็ไดแ้ ตท่ ําเพยี งปลอ่ ยผมลงประบา่ โชคดที ี่ ปิดรอยแดงนัน้ ไดพ้ อดี หลังจากทจี่ ัดการเรยี บรอ้ ยแลว้ นัน้ หานมจู่ อื่ ก็ไดก้ า้ วกลับ ออกไปยงั หอ้ งเลขาดว้ ยความกลา้ ๆกลวั ๆ ภายในหอ้ งเลขา พห่ี ลนิ ทก่ี ําลังโทรศพั ทอ์ ยนู่ ัน้ ในตอนที่ หานมจู่ อ่ื เดนิ เขา้ มาเธอไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมองเขา้ มาเลย หานมจู่ อ่ื ล อบรอ้ งดใี จออกมา รบี พงุ่ เขา้ ไปยังทนี่ ั่งของตน หยบิ กระเป๋ า ขนึ้ มาหาสงิ่ ทจี่ ะเอามาปกปิดรอย ทันทที เ่ี ธอหยบิ แทง่ คอนซลี เลอรอ์ อกมา ทางดา้ นพหี่ ลนิ กไ็ ด ้ วางสายโทรศพั ทไ์ ปแลว้ จากนัน้ เธอก็ลกุ ขน้ึ หยบิ เอกสารชดุ หนง่ึ เดนิ เขา้ ไปทางหานมจู่ อ่ื

หานมจู่ อ่ื เห็นอยา่ งนัน้ แลว้ จงึ จําตอ้ งเกบ็ แทง่ คอนซลี เลอร์ กลบั ไป หลังจากนัน้ กม็ ที า่ ทที เี่ หมอื นกบั นักเรยี นทเี่ จอกบั คณุ ครอู อกมาไมม่ ผี ดิ หลังเหยยี ดตรง น่ังมองพห่ี ลนิ อยตู่ รงนัน้ อยา่ งวา่ นอนสอนงา่ ยเป็ นพเิ ศษ “มจู่ อื่ ~” พหี่ ลนิ เรยี กเธอออกมา ไมร่ วู ้ า่ เซนสข์ องหานมจู่ อ่ื ผดิ พลาดไปหรอื เปลา่ แตม่ ักจะรสู ้ กึ วา่ การทเ่ี ธอเรยี กออกมาอยา่ ง นัน้ ดเู หมอื นวา่ จะมคี วามหมายลกึ ซง้ึ เป็ นพเิ ศษ เหมอื นราวกบั วา่ เนน้ เสยี งออกมาไมม่ ผี ดิ เธอเหยยี ดหลังตรงกวา่ เดมิ มองพห่ี ลนิ ไปดว้ ยรอยยม้ิ ทแี่ ข็ง เกร็ง ใบหแู อบแดงออกมาเล็กนอ้ ย “พห่ี ลนิ มอี ะไรจะใหฉ้ ันทําหรอคะ?” พห่ี ลนิ เอาเอกสารมาวางตรงดา้ นหนา้ เธอดว้ ยใบหนา้ ยมิ้ ระรน่ื “เดย๋ี วเธอก็เอาเอกสารพวกนไ้ี ปสง่ ทช่ี นั้ ลา่ ง แลว้ บอกพวกเขา ดว้ ยวา่ ขอชว่ งบา่ ย ใหพ้ วกเขาเรง่ มอื ทําหน่อย ถา้ ทําไมท่ ัน ก็ อยา่ หวงั โบนัสเดอื นน”ี้ หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ ออกมารัวๆเหมอื นกบั ลกู ไกท่ ก่ี ําลงั จกิ กนิ ขา้ ว ออกมา “ทราบแลว้ คะ่ ”

พหี่ ลนิ ยม้ิ ออกมาเล็กนอ้ ย หลังจากทว่ี างเอกสารลงไปแลว้ ก็หนั ตวั เตรยี มทจี่ ะเดนิ ออกไป หานมจู่ อื่ ผอ่ นลมหายใจออกมา ดู เหมอื นวา่ พหี่ ลนิ จะไมใ่ ชค่ นขเี้ มา้ ทจ์ ําพวกนัน้ เธอไมต่ อ้ งคดิ หา คําอธบิ ายใหเ้ ปลอื งสมองเลย… แตล่ มหายใจยงั ไมท่ นั ไดผ้ อ่ นออกไปจรงิ ๆเลย จๆู่ พหี่ ลนิ กห็ นั กลบั มา สายตาเหลม่ องมายงั เธอ “มจู่ อื่ เธอกบั ทา่ นประธาน…” หานมจู่ อ่ื เหยยี ดหลงั ตรงออกมาอกี ครัง้ มองพห่ี ลนิ ไปอยา่ งตน่ื กงั วล ทา่ ทางอยา่ งนัน้ ของเธอ ไดท้ ําเอาพห่ี ลนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหลดุ ยม้ิ ออกมา “อยา่ กงั วลไปเลย คนหนุ่มสาวมยั้ ละ่ ฉันเขา้ ใจไดน้ ่า” มมุ ปากของหานมจู่ อ่ื กระตกุ ออกมาเล็กนอ้ ย ไมร่ วู ้ า่ จะพดู ตอบ ออกไปยังไง “คอื ฉันคดิ ไมถ่ งึ เลยจรงิ ๆวา่ เธอจะไวไฟขนาดน”้ี ในระหวา่ งท่ี พดู พห่ี ลนิ ก็ไดถ้ อื โอกาสน่ังลงขา้ งๆเธอ ใบหนา้ ยมิ้ ระรน่ื ออกมา “พห่ี ลนิ ขอเมา้ ทห์ น่อยไดม้ ัย้ ? กอ่ นทเ่ี ธอยงั ไมเ่ ขา้ มา ทา่ น

ประธานเมนิ ใสผ่ หู ้ ญงิ ทกุ คน แตท่ ําไมพอเธอมากค็ วา้ เขาไปได ้ อยา่ งรวดเร็วขนาดนไ้ี ดก้ นั ? อกี ทัง้ …” ภาพเหตกุ ารณ์ในหอ้ งทํางานเมอื่ กนี้ ัน้ ถงึ แมว้ า่ เธอจะเขา้ ไป เห็นโดยบงั เอญิ แตก่ ็สามารถมองออกไดว้ า่ คนทเี่ ป็ นฝ่ ายรกุ เขา้ ไปกอ่ นระหวา่ งพวกเขาทัง้ สองคนนัน้ เห็นไดช้ ดั วา่ จะเป็ นเยโ่ ม่ เซนิ จดุ ทที่ ําใหพ้ หี่ ลนิ แปลกใจนั่นกค็ อื ทา่ นประธานคนนร้ี กุ เสยี จน น่ากลวั เสยี จรงิ อกี ทัง้ ยังไมม่ ที า่ ทที จี่ ะกลวั ใครพบเห็นออกมา เลยอกี ตา่ งหาก แตห่ านมจู่ อื่ นัน้ กลบั ดตู น่ื ตระหนกตกใจจนทําอะไรไมถ่ กู เหมอื นราวกบั วา่ กําลังกลวั วา่ จะถกู ใครพบเห็นเขา้ สมองของพห่ี ลนิ ประมวลผลอยา่ งรวดเร็ว ทนั ใดนัน้ เองกน็ กึ ถงึ เรอื่ งทนี่ ายทา่ นมาทบี่ รษิ ัทขนึ้ มาได ้ เธอเบกิ ตากวา้ งอยา่ ง เขา้ ใจเรอื่ งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ ขนึ้ มาทันที “นายทา่ นมาทบ่ี รษิ ัทวนั นี้ หรอื วา่ จะเป็ น…” ในเมอ่ื ความลบั ถกู เปิดเผยออกมาแลว้ หานมจู่ อ่ื กไ็ มไ่ ดป้ ฏเิ สธ ออกมาอกี ตอ่ ไปเชน่ กนั ทําเพยี งพยกั หนา้ ออกไปเล็กนอ้ ย “คะ่

คณุ ตาของเขามาเพราะเรอื่ งนี้ พห่ี ลนิ ฉันไมอ่ ยากใหค้ นอนื่ ใน บรษิ ัทรเู ้ รอ่ื งน้ี พรี่ ับปากฉันไดม้ ัย้ คะ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ พหี่ ลนิ ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเออ้ื มมอื มาดดี ลงบน หนา้ ผากเธอไปหนงึ่ ที “ดพู ดู เขา้ สิ พหี่ ลนิ ดเู ป็ นพวกคนพดู มากหรอื ไง? ถงึ แมว้ า่ จะ ชอบอยากรเู ้ รอื่ งพวกนี้ แตก่ ไ็ มใ่ ชค่ นปากมากเสยี หน่อย ฉันก็ แคอ่ ยากรวู ้ า่ เธอควา้ ทา่ นประธานมาไดย้ งั ไง ถงึ ไดพ้ ัฒนา ความสมั พันธก์ นั เร็วขนาดนเ้ี ทา่ นัน้ เอง” หานมจู่ อื่ ยม้ิ ออกไปเล็กนอ้ ย แตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เดมิ ทเี ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ กร็ จู ้ ักกนั อยแู่ ลว้ ทไ่ี ดค้ บกนั ในครัง้ นกี้ พ็ ง่ึ โชคชะตาทัง้ นัน้ เธอจะพดู อะไรออกไปไดล้ ะ่ ? ตอนที่ 847 ชา่ งหนา้ หนาเสยี จรงิ พหี่ ลนิ เห็นวา่ เธอไมอ่ ยากพดู ออกมาใหม้ ากมาย จําตอ้ งลม้ เลกิ ความตงั้ ใจเดมิ ไป

“ในเมอื่ เธอไมอ่ ยากพดู ฉันก็จะไมถ่ ามใหม้ ันมากความแลว้ กนั แตส่ ง่ิ ทพ่ี ห่ี ลนิ เคยบอกเอาไวเ้ ธอจะตอ้ งจําเอาไวด้ ว้ ยละ่ ?” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ ออกไป “ฉันทราบคะ่ ” “เธอเคยรจู ้ ักตระกลู ยฉู่ ือมาบา้ งหรอื เปลา่ ? รหู ้ รอื เปลา่ วา่ ตระกลู ยฉู่ ือเป็ นตระกลู ยงั ไง? พดู ตามตรงเลยนะ นายทา่ นยฉู่ ือไดอ้ อก คําสงั่ มา ใหฉ้ ันจัดหาตําแหน่งงานอะไรก็ไดใ้ หค้ ณุ หนูตระกลู ต วนมสู่ กั ตําแหน่งนงึ และตําแหน่งงานนัน้ ไมว่ า่ จะตอ้ งทําอะไรก็ ได ้ แตข่ อเพยี งแคใ่ หเ้ ธอไดอ้ ยทู่ บ่ี รษิ ัทในตําแหน่งทส่ี ามารถ ใกลช้ ดิ ทา่ นประธานไดก้ เ็ ป็ นพอ” พดู จบ พหี่ ลนิ กไ็ ดห้ ยดุ ชะงักไปเล็กนอ้ ย “เมอ่ื กตี้ อนทฉี่ ันพดู เรอื่ งนกี้ บั ทา่ นประธานเธอก็คงจะอยใู่ นหอ้ งทํางานดว้ ยละ่ มงั้ งัน้ บอกเธอตอนนกี้ ค็ งไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรแลว้ เธอคงเขา้ ใจ ความหมายทพ่ี หี่ ลนิ ไดพ้ ดู ออกไปเมอื่ กน้ี แ้ี ลว้ ละ่ มัง้ ?” ไมร่ อใหห้ านมจู่ อื่ ตอบอะไรออกมา พหี่ ลนิ ก็ไดอ้ ธบิ ายออกมา อกี ครัง้ “นายทา่ นยฉู่ ือถกู ใจตวนมเู่ สวม่ าก ตอ้ งการจะจับคเู่ ธอ กบั หลานชายของเขา ดงั นัน้ แลว้ เธอ…”

เมอ่ื พดู มาจนถงึ ตรงนแี้ ลว้ เธอก็ไดย้ น่ คว้ิ ออกมา อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ ทอดถอนหายใจออกไป “ความรักทไ่ี มไ่ ดร้ ับคําอวยพรจาก ผใู ้ หญ่ มันคงยากทจ่ี ะยนื ยาวได”้ คําพดู ของพห่ี ลนิ ลว้ นแลว้ แตจ่ ะหวงั ดตี อ่ เธอทงั้ นัน้ หานมจู่ อ่ื รดู ้ ี เธอกมุ มอื พห่ี ลนิ เอาไวพ้ รอ้ มเอย่ ออกไปนงิ่ ๆ “ขอบคณุ พหี่ ลนิ นะคะ ขอบคณุ ทเ่ี ตอื นฉันมากมาย แตพ่ ว่ี างใจ ไดเ้ ลย เรอ่ื งพวกนฉ้ี ันไดค้ ดิ เอาไวแ้ ลว้ ฉันรวู ้ า่ เสน้ ทางของฉัน ควรจะเดนิ ตอ่ ไปยังไง ฉันเองกท็ ําไดเ้ พยี งเดนิ ไปบนทางเสน้ นี้ เพราะฉันเขา้ บรษิ ัทไดไ้ มน่ าน แลว้ ยงั พัฒนาความสมั พันธก์ บั เขาไดร้ วดเร็วอยา่ งนัน้ อกี พไี่ มค่ ดิ วา่ ฉันเป็ นพวกคนจําพวกเอา ดไี มไ่ ดส้ กั อยา่ ง แตก่ ลบั เชอื่ มั่นในตวั ฉันอยา่ งนี้ ขอบคณุ จรงิ ๆ คะ่ ” ถงึ อยา่ งไรทกุ คนก็จะตอ้ งคดิ อยา่ งนัน้ กนั แน่ ถา้ เธอเขา้ บรษิ ัท ไดไ้ มน่ านกค็ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ละ่ ก็ อยา่ งนัน้ แลว้ กจ็ ะคดิ กนั ไป วา่ เธอเขา้ บรษิ ัทมาก็เพอ่ื หวงั จะจับคนรวย แตพ่ หี่ ลนิ กลบั ไมไ่ ดม้ องเธออยา่ งนัน้ แตก่ ลบั เอย่ พดู ออกมา ดว้ ยความจรงิ ใจมากมาย

“เธอคดิ ดแี ลว้ กด็ ี สว่ นเรอ่ื งทเี่ ธอเป็ นคนยังไง พหี่ ลนิ อายปุ นู น้ี แลว้ ก็ตอ้ งมสี ายตามองคนทเี่ ฉียบแหลมหน่อยส”ิ พห่ี ลนิ มองออกวา่ เธอเขา้ บรษิ ัทมาเพราะทา่ นประธาน แตด่ ู ทา่ ทางของเธอแลว้ กลบั ดไู มเ่ หมอื นคนทเ่ี ขา้ มาจับคนรวยเลย แตก่ ลับเหมอื นกบั นํ้าทว่ มปากพดู อะไรออกมาไมไ่ ด ้ บางครัง้ เธอกย็ ังคดิ วา่ ตนคดิ มากเกนิ ไปหรอื เปลา่ แตใ่ นหลายๆคนทเี่ ขา้ มานัน้ กม็ เี พยี งหานมจู่ อื่ ทใ่ี หค้ วามรสู ้ กึ อยา่ งนัน้ กบั เธอ โดยเฉพาะสายตาทเ่ี ธอมองยฉู่ ือเซนิ กอ่ นหนา้ น้ี “เอาละ่ ในเมอ่ื เธอกต็ ัดสนิ ใจดแี ลว้ ฉันก็ไมม่ อี ะไรจะพดู อกี ถงึ อยา่ งไรก็นะ…ฉันก็ยงุ่ อะไรเรอื่ งของพวกเธอไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ” พห่ี ลนิ ลกุ ขนึ้ จๆู่ ก็นกึ อะไรขนึ้ มาได ้ จมิ้ ลงไปบนแกม้ ขาวเนยี น ของหานมจู่ อ่ื ดว้ ยสหี นา้ ยมิ้ กรม่ิ “ถา้ สดุ ทา้ ยแลว้ พวกเธอสามารถอยดู่ ว้ ยกนั สําเร็จ กอ็ ยา่ ลมื เชญิ ฉันดม่ื เหลา้ มงคลดว้ ยละ่ และฉันกอ็ ยากไดอ้ ง่ั เปาซองใหญๆ่ ดว้ ย เพราะถงึ อยา่ งไรฉันกเ็ ป็ นคนพาเธอเขา้ บรษิ ัทมา”

เมอื่ พดู คํานอี้ อกมา บรรยากาศระหวา่ งพวกเธอทงั้ สองคนผอ่ น คลายลงทันที หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหลดุ ยม้ิ ออกมา “ไดเ้ ลยคะ่ ฉันกห็ วงั วา่ อยา่ งนัน้ ถงึ ตอนนัน้ จะเชญิ พม่ี าดม่ื เหลา้ มงคลแน่ คะ่ ” หลงั จากทท่ี ัง้ สองคนตกลงกนั เรยี บรอ้ ยแลว้ ตา่ งฝ่ ายตา่ งก็แยก ยา้ ยกนั ไปทํางานของตน ในชว่ งสายๆตวนมเู่ สวก่ ม็ าทบี่ รษิ ัท เนอ่ื งจากเธอไดร้ ับสายของ ยฉู่ ือจนิ ไดโ้ ทรมาบอกวา่ ไดจ้ ัดการเรอ่ื งทบ่ี รษิ ัทใหเ้ ธอแลว้ ให ้ เธอมาหาเลขาของยฉู่ ือเซนิ ไดเ้ ลย เลขาของเขาจะจัดการ มอบหมายงานใหเ้ ธอเอง ดงั นัน้ แลว้ ตวนมเู่ สวจ่ งึ เดนิ เขา้ บรษิ ัทตระกลู ยฉู่ ือมาอยา่ ง อารมณด์ ี กอ่ นไปเธอกไ็ ดจ้ ัดแตง่ ตวั ใหด้ ดู อี กี รอบ เลอื กลปิ สตกิ อายแชโดวเ์ บอรท์ เี่ ธอชอบทสี่ ดุ สง่ิ ทผ่ี หู ้ ญงิ มกั จะคาดหวังมากทสี่ ดุ ก็คอื อยากจะโชวด์ า้ นทดี่ ดู ี ทสี่ ดุ ของตวั เองใหค้ นทชี่ อบไดเ้ ห็น ตวนมเู่ สวเ่ องกเ็ ป็ นผหู ้ ญงิ อยา่ งนัน้ เชน่ เดยี วกนั

หลังจากทเ่ี ธอมาถงึ บรษิ ัทแลว้ นัน้ เมอื่ หนา้ เคานเ์ ตอร์ ประชาสมั พันธเ์ ห็นเธอ กไ็ มไ่ ดส้ กดั ขวางไมใ่ หเ้ ธอขนึ้ ไปชนั้ บน เนอ่ื งจากทางพวกเธอก็ไมไ่ ดท้ ราบขา่ วอะไรมา เพยี งแตห่ ลงั จากทเ่ี ห็นตวนมเู่ สวเ่ ขา้ ลฟิ ตไ์ ปนัน้ เธอกอ็ ดไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะหนั ไปพดู กบั เพอ่ื นประชาสมั พันธส์ าวทอี่ ยขู่ า้ งกนั “เธอวา่ คนเหมอื นกนั แตท่ ําไมบางคนถงึ ไดโ้ ชคดจี ังเลย ไมเ่ พยี งแตจ่ ะ มชี าตกิ ําเนดิ ทดี่ ี หนา้ ตาก็ยงั สวยอกี คนทจ่ี ะไดค้ บก็ยังสดุ ยอด เสยี ขนาดนัน้ อกี ?” ผหู ้ ญงิ คนทไี่ ดย้ นิ เธอพดู ออกมากไ็ ดม้ องเธอเล็กนอ้ ย พรอ้ ม เอย่ ออกมาอยา่ งประหลาดใจ “คนสมบรู ณแ์ บบก็ตอ้ งคกู่ บั คน สมบรู ณแ์ บบอยแู่ ลว้ มอี ะไรน่าแปลกกนั ? ถา้ มคี นทเี่ พอรเ์ ฟค มากๆไปคบอยกู่ บั คนทที่ ําอะไรก็ไมเ่ ป็ น ไมม่ อี ะไรดเี ลยสกั อยา่ งสถิ งึ จะแปลกน่ะ” พนักงานประชาสมั พันธส์ าวเมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ แลว้ ถงึ แมว้ า่ จะ เจ็บปวดใจขน้ึ มาเล็กนอ้ ย แตก่ ย็ อมรับวา่ เธอพดู ออกมาได ้ ถกู ตอ้ ง คนเพอรเ์ ฟคก็จะตอ้ งคกู่ บั คนเพอรเ์ ฟคเป็ นธรรมดาอยแู่ ลว้

“ถา้ รสู ้ กึ ไมพ่ อใจ งัน้ เธอก็พยายามเขา้ ละ่ เลน่ สนุกใหน้ อ้ ยแลว้ ทําเรอ่ื งสลักสําคญั ใหม้ ากหน่อยเพอื่ มาเพมิ่ พนู ความสามารถ ตวั เองใหม้ ากขนึ้ หลงั จากทเี่ ธอทําใหต้ วั เองยอดเยยี่ มไดแ้ ลว้ หลงั จากนัน้ เพอื่ นทอี่ ยรู่ อบๆตวั เธอก็จะคอ่ ยๆถกู แทนทด่ี ว้ ยคนที่ ยอดเยย่ี ม เมอ่ื ถงึ ตอนนัน้ เธออยากจะคบกบั คนยอดเยย่ี มสกั คน มนั จะไมง่ า่ ยดายเชยี วหรอ?” หญงิ สาวเอย่ ออกมาอกี ประชาสมั พันธส์ าวจงึ พยกั หนา้ อยา่ ง เห็นดว้ ยออกมา แตเ่ พยี งไมน่ านกร็ ับรไู ้ ดถ้ งึ สง่ิ ทที่ ะแมง่ ๆขน้ึ มา เธอหรตี่ ามองไปยังคนทอ่ี ยขู่ า้ งๆ “ทําไมเธอถงึ รมู ้ ากขนาดน้ี กนั เนยี่ ?” หญงิ สาวเอาลกู อมเขา้ ปากไปดว้ ยสหี นา้ ยม้ิ กรม่ิ “อา่ นมาจาก เวยปั๋วไง” ประชาสมั พันธส์ าว “…” ถอื เสยี วา่ เธอไมไ่ ดถ้ ามแลว้ กนั เหอะๆ ถา้ เธอไมอ่ าจคดิ มากมายได ้ ตา่ งกเ็ ป็ นพนักงานประชาสมั พันธ์ เหมอื นกนั เลกิ งานตา่ งก็ไปเทย่ี วสถานบนั เทงิ ตา่ งๆเหมอื นกนั วนั เสารอ์ าทติ ยน์ อกจากนอนกก็ นิ ไมม่ อี ะไรทจ่ี ะทําเป็ นจรงิ เป็ น

จังเลยสกั อยา่ ง อกี ทัง้ ยงั เป็ นคนทแ่ี ยกแยะเวลาทํางานกบั เวลา พักไมไ่ ดอ้ กี ! จะสามารถคาดหวงั อะไรกบั เธอได?้ หลังจากทต่ี วนมเู่ สวข่ น้ึ มาชนั้ บน กไ็ ดเ้ ดนิ ไปพหี่ ลนิ ทห่ี อ้ งเลขา ทนั ที แตโ่ ชคไมด่ ที ตี่ อนทเี่ ธอไปถงึ นัน้ พห่ี ลนิ ก็เพงิ่ จะออกไปพอดี ภายในหอ้ งเลขาจงึ มเี พยี งหานมจู่ อ่ื ทกี่ ําลงั จัดเอกสารเงยี บๆอยู่ เพยี งคนเดยี ว ตวนมเู่ สวย่ นื อยตู่ รงดา้ นหนา้ หอ้ งเลขา มองคนทกี่ ําลังกม้ หนา้ กม้ ตาตงั้ ใจทํางานดา้ นในคนนัน้ หานมจู่ อ่ื สวมเสอ้ื ชฟี องสฟี ้าเรยี บๆตวั หนง่ึ สว่ นทอ่ นลา่ งนัน้ ก็ได ้ สวมกางเกงยนี สฟี ้าตามใจตวั เองมาตวั นงึ เพยี งเทา่ นัน้ เสน้ ผม ดําสลวยยาวถงึ เอวไมไ่ ดม้ กี ารจัดทรงอะไร มกี ารมัดผมหางมา้ ไปดา้ นหลังอยา่ งลวกๆ ดยู งั ไงก็แคผ่ หู ้ ญงิ ธรรมดาคนนงึ

แตท่ ําไมผหู ้ ญงิ อยา่ งน้ี ถงึ ไดด้ งึ ดดู วญิ ญาณความรสู ้ กึ ของพี่ เซนิ ไปได?้ เธอมเี วทมนตรอ์ ะไรกนั แน่? หนั กลบั มามองตวั เองอกี ที ไมว่ า่ จะเป็ นเสอ้ื ผา้ ทสี่ วม กล็ ว้ น แลว้ แตจ่ ะใชข้ องทด่ี ที สี่ ดุ ทัง้ นัน้ สว่ นเรอ่ื งหนา้ ตา เธอกค็ ดิ วา่ เธอไมไ่ ดด้ อ้ ยไปกวา่ หานมจู่ อื่ เลย แตท่ ําไมพเี่ ซนิ ถงึ ไมย่ อมมองเธอบา้ งเลย? ยง่ิ คดิ ภายในใจของตวนมเู่ สวก่ ็ยง่ิ โมโหขน้ึ มา มอื ทแี่ นบอยู่ ขา้ งลําตวั กําแน่นออกมา พอดกี บั ในตอนนท้ี ห่ี านมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ มาเหลอื บมองมาทางน้ี อยา่ งไมร่ ตู ้ ัว จากนัน้ กก็ ม้ หนา้ ลงไปอกี ครัง้ แตเ่ พยี งไมน่ านก็ รับรถู ้ งึ อะไรบางอยา่ งขน้ึ มาได ้ จงึ เงยหนา้ ขน้ึ ไปอกี ครัง้ สายตาของทงั้ สองคนสบเขา้ หากนั ในอากาศ ตวนมเู่ สว?่ เห็นตวนมเู่ สวป่ รากฏตวั ขนึ้ มาทน่ี ี่ หานมจู่ อ่ื ก็ไดต้ น่ื ตกใจขนึ้ มา เป็ นอยา่ งแรก แตเ่ พยี งไมน่ านกเ็ รยี กสตกิ ลับคนื มาไดอ้ ยา่ ง

รวดเร็ว ทัง้ คําพดู ทพี่ ห่ี ลนิ บอกกบั เธอกอ่ นหนา้ นเี้ ธอก็ยงั จํามัน ได ้ เพยี งแตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ ตวนมเู่ สวจ่ ะมาเร็วขนาดน้ี อกี ทัง้ ดจู าก สภาพของเธอกค็ อื ไดผ้ า่ นการแตง่ เนอื้ แตง่ ตวั มาอยา่ งดบิ ดนี ัน้ อกี สบตากนั เงยี บๆอยา่ งนก้ี นั อยสู่ กั พัก จๆู่ ตวนมเู่ สวก่ ็แสยะยมิ้ ออกมา พรอ้ มกา้ วเดนิ เขา้ ไปขา้ งหนา้ “กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันประเมนิ คา่ เธอตํา่ ไปจรงิ ๆ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะตาม หาทนี่ จ่ี นเจอ ทงั้ ยงั แอบเขา้ มาอยใู่ นบรษิ ัทนอี้ ยา่ งเงยี บๆ แอบ มาแฝงตวั เป็ นผชู ้ ว่ ยสว่ นตวั ของเขา เขาจําเธอไมไ่ ดแ้ ลว้ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะยังหนา้ ดา้ นอยทู่ นี่ อี่ กี หนังหนา้ ชา่ งหนาเสยี จรงิ นะ” ตอนท่ี 848 ผดิ ศลี ธรรม คําพดู นไ้ี ดท้ ําใหภ้ ายในใจของหานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ไมด่ เี ป็ นอยา่ งมาก สายตาทม่ี องดตู วนมเู่ สวเ่ พมิ่ ความรังเกยี จขนึ้ แตเ่ พยี งไมน่ านก็ ไดเ้ ก็บความรสู ้ กึ เหลา่ นัน้ กลบั ไป กม้ หนา้ ลงไปจัดเอกสารไป

พลาง พรอ้ มทงั้ เอย่ ออกไปอยา่ งไมใ่ สใ่ จออกไปพลาง “ถา้ ให ้ เทยี บความหนาของหนา้ ฉันคงเทยี บเธอไมต่ ดิ แน่” สหี นา้ ของตวนมเู่ สวเ่ ปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย พรอ้ มกดั ฟันเอย่ ออกมา วา่ “เธอวา่ อะไรนะ?” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขนึ้ ไป มองเธอไปดว้ ยรอยยมิ้ จางๆ “เขาจําฉัน ไมไ่ ด ้ และก็จําเธอไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั เธอใชส้ ถานะคณุ หนูใหญ่ แหง่ ตระกลู ตวนมเู่ พอ่ื ไดใ้ กลช้ ดิ เขากแ็ ลว้ แตเ่ ขาก็ยังไมส่ นใจ เธอเลย เธอวา่ หนังหนา้ ของเธอหนาหรอื เปลา่ ละ่ ? โกรธหรอื เปลา่ ?” คําพดู เหลา่ นัน้ ของเธอ แตล่ ะคําแตล่ ะประโยคไดเ้ สยี ดแทงใจ ดําของตวนมเู่ สวเ่ ขา้ อยา่ งจัง เธอจงึ โกรธขนึ้ มาไมน่ อ้ ยเลย ตวนมเู่ สวข่ อเดาวา่ เมอ่ื วานเธออาจจะรแู ้ ลว้ วา่ เกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ ในหอ้ งทํางาน น่าโมโหจรงิ ๆ เธอไมร่ วู ้ า่ หานมจู่ อื่ อยทู่ บี่ รษิ ัทน้ี มานานแคไ่ หน และมคี วามสมั พันธก์ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ไปถงึ ขนั้ ไหน แลว้ พเี่ ซนิ กค็ งยงั จําเธอไมไ่ ดห้ รอกมัง้ ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ ก็คงไมใ่ หเ้ ธอ มาน่ังอยตู่ รงนห้ี รอก

เมอื่ คดิ มาจนถงึ ตรงนแ้ี ลว้ ตวนมเู่ สวจ่ งึ เอย่ ออกไปอยา่ งไม่ พอใจวา่ “แลว้ ยังไง? เธอบอกวา่ ฉันใชส้ ถานะคณุ หนูใหญแ่ หง่ ตระกลู ตวนมขู่ องฉันมาใกลช้ ดิ เขา แลว้ เธอไมไ่ ดเ้ ขา้ บรษิ ัท มาแลว้ ใชส้ ถานะพนักงานบรษิ ัทมาใกลช้ ดิ เขาดว้ ยหรอื ไง เธอ ยงั กลา้ มาวา่ ฉันอกี งัน้ หรอ?” หานมจู่ อื่ ยม้ิ ออกมาเล็กนอ้ ย “ฉันพงึ่ ความสามารถของตวั เอง เป็ นพนักงานบรษิ ัททไ่ี ดผ้ า่ นการคดั เลอื กหลายขนั้ ตอนเขา้ มา แลว้ เธอละ่ ?” ตวนมเู่ สว่ “…” “ไมว่ า่ เธอจะเขา้ มายังไง แตถ่ งึ ยงั ไงเธอก็เขา้ มาแลว้ และมี จดุ ประสงคเ์ ดยี วกนั กบั ฉัน” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ ออกไปเล็กนอ้ ย พรอ้ ม ทัง้ สา่ ยหนา้ ออกไป “ผดิ แลว้ จดุ ประสงคข์ องฉันไมเ่ หมอื นกบั เธอ” พดู จบเธอก็เงยหนา้ ขน้ึ มา สายตาหยดุ อยตู่ รงใบหนา้ ของตวนมู่ เสว่ เอย่ แกอ้ อกไป “ฉันมาเพอื่ เรยี กความทรงจําของเขาให ้ กลับคนื มา สว่ นเธอ กค็ อื คนทเ่ี ตรยี มพรอ้ มทจ่ี ะแยง่ เขาไป”

เธอนง่ิ ไปแป๊ บนงึ จากนัน้ ก็เอย่ ออกไปอกี วา่ “เป็ นคนจําพวกผดิ ศลี ธรรมจําพวกนัน้ ” “เธอ!” ตวนมเู่ สวโ่ กรธเกรย้ี วเสยี จนใบหนา้ สวยขาวซดี ไปหมด ถก กระโปรงเดนิ เขา้ ไป นกึ อยากจะเขา้ ไปทะเลาะกบั หานมจู่ อ่ื แต่ เห็นเธอมอี าการเรยี บนง่ิ ไมส่ ะทกสะทา้ น อกี ทัง้ บนใบหนา้ และ แววตาลว้ นประดบั ไปดว้ ยรอยยมิ้ จางๆออกมา ตรงกนั ขา้ มกบั เธอทมี่ ที า่ ทางโกรธฮดึ ฮดั ออกมา ชว่ งเวลาของการเปรยี บเทยี บก็ไดเ้ ผยออกมา ตวนมเู่ สวท่ ําได ้ เพยี งสงบสตอิ ารมณข์ องตวั เองลง แลว้ เอย่ เสยี งเย็นออกไป “ผดิ ศลี ธรรมอะไร? ฉันเคยพดู ไปแลว้ นว่ี า่ งานแตง่ งานของเธอ กบั เขาไมม่ ที างไดจ้ ัดขนึ้ อยา่ งลลุ ว่ งไปดว้ ยดอี ยแู่ ลว้ พวกเธอก็ ไมใ่ ชส่ ามภี รรยากนั ฉันก็แคก่ ําลังแขง่ กบั เธออยา่ งยตุ ธิ รรมเทา่ นัน้ เอง” ฟังมาจนถงึ ตรงนแี้ ลว้ หานมจู่ อ่ื ก็รวู ้ า่ ระหวา่ งพวกเธอนัน้ คยุ กนั แคค่ รง่ึ คําก็เกนิ พอแลว้ ทัศนคตขิ องตวนมเู่ สวแ่ ตกตา่ งจากทัศนคตขิ องเธอเกนิ ไป ใน ความคดิ ของตวนมเู่ สวน่ ัน้ ขอเพยี งแคเ่ ธอไมไ่ ดแ้ ตง่ งานกบั เย่

โมเ่ ซนิ เธอก็สามารถแยง่ มาได ้ อกี ทงั้ ยงั คดิ วา่ เป็ นการแขง่ ขนั ทย่ี ตุ ธิ รรมอกี “ในเมอ่ื เธอคดิ อยา่ งน้ี งัน้ ระหวา่ งเรากไ็ มม่ อี ะไรจะพดู กนั อกี เธอมาหาพหี่ ลนิ ใชม่ ัย้ ? ตอนนเ้ี ธอไมอ่ ยู่ รบกวนเธอชว่ ยออกไป กอ่ น เย็นๆแลว้ คอ่ ยกลับมาใหม”่ หานมจู่ อ่ื ไลแ่ ขกออกไปอยา่ งไมม่ ลี งั เลเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ตวนมเู่ สว่ “…” เธอมองออกไปรอบๆ พรอ้ มทัง้ เอย่ เสยี งเย็นออกไป “ในเมอ่ื เธอ ไมอ่ ยู่ งัน้ ฉันกจ็ ะรอเธออยทู่ นี่ ี่ รอเธอมาแลว้ คอ่ ยวา่ กนั อกี ท”ี พดู จบ เธอก็นั่งลงไปบนโซฟาทนั ที แสดงทา่ ทางเหมอื นราว กบั วา่ ตนเป็ นเจา้ ของทนี่ ก่ี ไ็ มป่ าน จๆู่ กย็ ังพดู ออกมาอกี วา่ “เธอ เอาชามาใหฉ้ ันหน่อยส”ิ หานมจู่ อ่ื “…” หลอ่ นคงไมไ่ ดเ้ รยี กเธออยหู่ รอกมงั้ ? ใหเ้ ธอรนิ น้ําชาให ้ หลอ่ น?” หานมจู่ อ่ื ไมข่ ยบั เขยอ้ื น หนั ไปจัดการเอกสารของตวั เองตอ่

ตวนมเู่ สวร่ ออยนู่ าน กไ็ มไ่ ดช้ าของเธอสกั ที ดงั นัน้ แลว้ จงึ ลกุ ยนื ขนึ้ “เธอทําอยา่ งนห้ี มายความวา่ ยงั ไง? ฉันบอกใหเ้ ธอรนิ น้ําชา ใหไ้ มไ่ ดย้ นิ หรอื ไง?” หานมจู่ อื่ เลกิ สายตามองขน้ึ ไป เอย่ ออกไปพรอ้ มยกยม้ิ เย็น ออกมา “ทําไมฉันตอ้ งรนิ นํ้าชามาใหเ้ ธอดว้ ย? เธอเป็ นแขกของ บรษิ ัทหรอ? นัดเอาไวห้ รอื เปลา่ ? ถา้ ไมไ่ ดน้ ัด นั่นก็ไมไ่ ดอ้ ยใู่ น งานของฉัน” “เธอ!” คําพดู นไ้ี ดท้ ําเอาตวนมเู่ สวต่ อ้ งลกุ พรวดขนึ้ มาทนั ที มองเธอไป อยา่ งฮดึ ฮดั ไมพ่ อใจ จากนัน้ กไ็ ดเ้ อย่ ยม้ิ ออกไป “ปากคอ เราะรายเสยี จรงิ นะ ฉันประเมนิ คา่ เธอตํา่ ไปจรงิ ๆ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ไดต้ อบกลบั ไปประโยคนงึ วา่ “เชน่ กนั ฉันกป็ ระเมนิ คา่ ความหนา้ ดา้ นของเธอตํา่ ไปเหมอื นกนั ” ตวนมเู่ สว่ “…” ถา้ พดู ตอ่ ออกไปอกี เธอคงถกู อกี ฝ่ ายทําใหโ้ มโหขน้ึ มาจรงิ ๆ เมอื่ กอ่ นเคยพดู คยุ กนั เพยี งแคค่ รัง้ เดยี ว ในตอนนัน้ ทําไมถงึ มองไมอ่ อกเลยวา่ เธอจะเถยี งคนอนื่ เกง่ ขนาดน?้ี

ตอนนไ้ี ดถ้ กู เธอตอกกลบั มาจนไมม่ แี รงแยง้ ออกไปไดเ้ ลย อยากจะเขา้ ไปฉีกหนา้ นัน้ ของเธอจรงิ ๆ ในระหวา่ งทตี่ วนมเู่ สวก่ ําลังคดิ อยนู่ ัน้ พหี่ ลนิ ก็ไดก้ ลับมา ใน ตอนทเ่ี ธอกลบั มาถงึ หอ้ งทํางานเห็นตวนมเู่ สวเ่ ขา้ ก็รสู ้ กึ ตกใจ ขน้ึ มาเล็กนอ้ ย จากนัน้ เอย่ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว “นมี่ ันคณุ หนูตวนมไู่ มใ่ ชห่ รอคะเนย่ี ?” ตวนมเู่ สวเ่ มอ่ื เห็นพห่ี ลนิ กร็ บี ลกุ ขน้ึ เดนิ เขา้ ไปหยดุ อยตู่ รงหนา้ เธอทนั ที คณุ ป่ ยู ฉู่ อื บอกวา่ คนนจี้ ะเป็ นคนจัดการหาตําแหน่ง งานใหเ้ ธอ นั่นกห็ มายความวา่ เธอมสี ทิ ธใิ์ นบรษิ ัทน้ี คอ่ นขา้ งมากพอสมควรเลยทเี ดยี ว อกี ทัง้ เธอก็ยงั เป็ นเลขาของ พเี่ ซนิ ดงั นัน้ แลว้ เธอก็ตอ้ งประจบคนผนู ้ สี้ ถิ งึ จะถกู ดงั นัน้ แลว้ ใบหนา้ ของตวนมเู่ สวก่ ็เผยรอยยม้ิ ออกมา “สวัสดคี ะ่ พเี่ ลขา ตอ่ ไปเรยี กฉันวา่ เสยี่ วเสวก่ ไ็ ดค้ ะ่ ” พหี่ ลนิ “…” เปลย่ี นสหี นา้ ไปอยา่ งรวดเร็ว พห่ี ลนิ ถงึ ขนาดทคี่ ดิ เลยวา่ อกี เดย๋ี วหลังจากทเี่ ธอบอกเรอ่ื งจรงิ กบั อกี ฝ่ ายไป อกี ฝ่ ายจะ เปลยี่ นสหี นา้ ไปอยา่ งรวดเร็วอกี หรอื เปลา่ ?

เหลอื บหนั ไปมองหานมจู่ อ่ื ทอ่ี ยใู่ นทต่ี รงนอ้ี กี ครัง้ พหี่ ลนิ เอย่ ออกไปดว้ ยรอยยมิ้ “สวัสดคี ะ่ คณุ หนูตวนมู่ เรอ่ื งของคณุ ฉันได ้ ทราบมาจากนายทา่ นแลว้ คะ่ เอาอยา่ งนมี้ ยั้ คะพวกเรามา เปลยี่ นทคี่ ยุ กนั ดกี วา่ ?” เพอื่ หลกี เลย่ี งทว่ี า่ อกี เดย๋ี วเธอจะเปลย่ี นอารมณ์ออกมาอยา่ ง รนุ แรงจนเกนิ ไป แตใ่ ครจะรวู ้ า่ ตวนมเู่ สวจ่ ะกะพรบิ ตา เอย่ ออกมาดว้ ยสหี นา้ ยม้ิ แยม้ “ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ฉันคดิ วา่ คยุ กนั ทนี่ ก่ี ็ดแี ลว้ นคี่ ะ” หานมจู่ อื่ คดิ วา่ หลอ่ นบรษิ ัทมาแลว้ จะมโี อกาสไดใ้ กลช้ ดิ เยโ่ ม่ เซนิ งัน้ หรอ? เธอตวนมเู่ สวน่ ัน้ จะทําใหห้ ลอ่ นไดเ้ ห็น วา่ เธอเขา้ บรษิ ัทมาอยา่ งนเี้ หมอื นกนั และจะอยขู่ า้ งๆพเี่ ซนิ ทกุ ทที่ กุ เวลา ดสู วิ า่ ใครมันจะแยง่ ไปได ้ ถงึ อยา่ งไรทเี่ ธอพดู ออกมามันกถ็ กู ทว่ี า่ ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ จู ้ ัก ใครทัง้ นัน้ งัน้ เธอก็มโี อกาสสิ อกี ทัง้ คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ก็ยังยอมรับเธอ โอกาสก็ยงิ่ มากขนึ้

พห่ี ลนิ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะไมย่ อมเปลยี่ นทค่ี ยุ กร็ สู ้ กึ จนใจขน้ึ มา เล็กนอ้ ย แตก่ ร็ ับทราบความหมายทเ่ี ธอตอ้ งการสอ่ื ดงั นัน้ จงึ พยักหนา้ ออกไปเล็กนอ้ ย “งัน้ ก็ดคี ะ่ ในเมอ่ื คณุ หนูตวนมไู่ มอ่ ยากเปลยี่ นทคี่ ยุ งัน้ ฉันขอ พดู ตรงๆแลว้ กนั นะคะ” ตวนมเู่ สวก่ า้ วเขา้ ไปคดิ อยากจะเขา้ ไปจับมอื พหี่ ลนิ อยา่ งสนทิ สนม “ไมท่ ราบวา่ พสี่ าวเลขาไดจ้ ัดตําแหน่งอะไรใหฉ้ ันหรอ คะ?” พหี่ ลนิ ถอยหา่ งหลบเลยี่ งสมั ผัสของเธอออกไปอยา่ งไมเ่ หลอื รอ่ งรอย สหี นา้ ทแ่ี สดงออกมาทงั้ จรงิ จังและเขม้ งวดอยา่ งมาก “คณุ หนูตวนมู่ ฉันเชอื่ วา่ คณุ คงรอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ ตอนนนี้ ายทา่ นยฉู่ ือป ลดเกษียณไปแลว้ คําพดู ของเขาถงึ แมว้ า่ จะมนี ้ําหนัก แตต่ อนน้ี ถงึ อยา่ งไรก็เป็ นทา่ นประธานทดี่ ําเนนิ การบรหิ ารอยู่ ดงั นัน้ แลว้ เรอื่ งนฉ้ี ันจงึ ตอ้ งรายงานตอ่ ทา่ นประธานเป็ นธรรมดาอยแู่ ลว้ ” ตวนมเู่ สวน่ งิ่ อง้ึ ไปเล็กนอ้ ย ดจู ากสหี นา้ ของเธอแลว้ ก็รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความทะแมง่ ๆขนึ้ มา “ดงั …นัน้ แลว้ ?”

“บรษิ ัทของเรานัน้ ตอนนไ้ี มม่ ตี ําแหน่งวา่ ง ฉันขอแนะนําวา่ ถา้ คณุ หนูตวนมอู่ ยากเรยี นรจู ้ รงิ ๆละ่ ก็ บรษิ ัทของคณุ กด็ นี ะคะ ทําไมจะตอ้ งใกลเ้ กลอื กนิ ดา่ งละ่ คะ?” สหี นา้ ของตวนมเู่ สวด่ ยู ํา่ แยอ่ อกมาทันที “หมายความวา่ อะไร?” พห่ี ลนิ เอย่ ตอ่ ไปอกี วา่ ”คณุ หนูตวนมสู่ ามารถกลบั ไปทํางานที่ บรษิ ัทของตวั เอง อยา่ วา่ แตเ่ ลขาเลยคะ่ แมแ้ ตต่ ําแหน่ง ผบู ้ รหิ ารระดบั สงู ก็มตี ําแหน่งงานใหค้ ณุ หนูตวนมเู่ ลอื กได ้ ตามใจชอบเลยไมใ่ ชห่ รอคะ? ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งมาทํางานทบ่ี รษิ ัท ตระกลู ยฉู่ ือใหล้ ําบากเลย บรษิ ัทของเราเองก็กงั วลวา่ จะลําบาก คณุ หนูดว้ ยเหมอื นกนั ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ ใบหนา้ ของตวนมเู่ สวไ่ ดม้ สี หี นา้ ทเ่ี ปลยี่ นไป โดยสมบรู ณ์ “พดู ไปพดู มาแลว้ ก็คอื ไมใ่ หฉ้ ันเขา้ บรษิ ัท?” ตอนที่ 849 เจอกนั อกี ครงั้

ถงึ แมว้ า่ ความหมายจะสอื่ ออกไปอยา่ งนัน้ แตพ่ ห่ี ลนิ กไ็ มอ่ าจ พดู คําพดู ทไ่ี มน่ ่าฟังอยา่ งนัน้ ออกไปได ้ เธอยม้ิ ออกไปเล็กนอ้ ย “บรษิ ัทของเราเพยี งแคไ่ มอ่ ยากลําบาก คณุ หนูตวนมเู่ พยี งเทา่ นัน้ ไมไ่ ดห้ มายความวา่ ไมใ่ หค้ ณุ เขา้ มา ทํางานทบี่ รษิ ัทเรานะคะ” ตวนมเู่ สวส่ ะบดั มอื ออกไป ทา่ ทางประจบสอพลอทดี่ สู ภุ าพ ออ่ นโยนเมอ่ื สกั ครไู่ ดห้ ายวบั ไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอย “ฉันไมไ่ ดก้ ลัว ลําบาก จัดตําแหน่งอะไรตามใจพม่ี าใหฉ้ ันกไ็ ด ้ คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ไมไ่ ด ้ บอกพไี่ ปแลว้ หรอื ไง? ทําไมพถ่ี งึ ทําอยา่ งนอ้ี กี ? ก็แคจ่ ัด ตําแหน่งใหฉ้ ันสกั อยา่ งเทา่ นัน้ เองไมเ่ ห็นจะเป็ นเรอ่ื งใหญโ่ ต อะไรเลย” คําพดู ออกมาไดอ้ ยา่ งไมถ่ กู ใจผฟู ้ ังนัก พห่ี ลนิ ขมวดควิ้ ออกมา เล็กนอ้ ย พรอ้ มเอย่ ออกมาอยา่ งไมส่ บอารมณน์ ัก “ถา้ คณุ หนูต วนมคู่ ดิ วา่ การตงั้ ตําแหน่งขนึ้ มาชวั่ คราวใหก้ บั คณุ หนูมันงา่ ย ขนาดนัน้ ก็เชญิ กลบั ไปตงั้ ทบี่ รษิ ัทตระกลู ตวนมขู่ องคณุ เถอะคะ่ อยา่ วา่ แตต่ ําแหน่งทั่วๆไปเลย แมแ้ ตต่ ําแหน่งในผบู ้ รหิ าร ระดบั สงู เองคณุ หนูตวนมอู่ ยากจะจัดตงั้ ยังไงกส็ ามารถทําได ้ ตามตอ้ งการ ฉันคดิ วา่ บรษิ ัทของพวกคณุ ไมม่ ที างมใี ครกลา้ วา่ อะไรหรอกคะ่ ”

“…เธอพดู ออกมาไดย้ งั ไง?” ตวนมเู่ สวถ่ ลงึ ตาออกมา มองพี่ หลนิ ไปอยา่ งโกรธเกรยี้ ว “เธอคดิ วา่ เธอเป็ นผอู ้ าวโุ สทที่ ํางาน มานาน มอี ายมุ ากกวา่ หน่อยแลว้ กลา้ มาแนะนําฉันงัน้ หรอ? ฉัน เป็ นคณุ หนูใหญแ่ หง่ ตระกลู ตวนมู่ เป็ นคนทค่ี ณุ ป่ ยู ฉู่ ือเรยี กเขา้ บรษิ ัทมาดว้ ยตวั เอง เธอกลา้ พดู อยา่ งนก้ี บั ฉันงัน้ หรอ!” พห่ี ลนิ เลกิ ตาขน้ึ มอง เธอไมใ่ ชค่ นทเี่ กรงใจใคร จงึ เอย่ เสยี ง เรยี บเย็นออกไปวา่ “ทคี่ ณุ พดู มามันก็ไมผ่ ดิ ถงึ แมว้ า่ คณุ จะเป็ น คณุ หนูใหญแ่ หง่ ตระกลู ตวนมู่ แตฉ่ ันไมใ่ ชค่ นบรษิ ัทตระกลู ต วนมขู่ องพวกคณุ ฉันเป็ นเลขาของทา่ นประธาน ฟังคําสง่ั ของ ทา่ นประธานเพยี งคนเดยี วเทา่ นัน้ ถา้ คณุ หนูตวนมมู่ ปี ัญญา ก็ ใหล้ องไปหานายทา่ นดวู า่ สามารถจัดตงั้ สกั ตําแหน่งนงึ ทม่ี ี อํานาจมากกวา่ ทา่ นประธานเพอ่ื มาควบคมุ ฉันเถอะคะ่ ” ตวนมเู่ สว่ “…” หานมจู่ อื่ ทยี่ นื อยขู่ า้ งๆชอ็ กอยา่ งมาก นกึ ไมถ่ งึ วา่ พหี่ ลนิ จะพดู วาจาเผ็ดรอ้ นไดถ้ งึ ขนาดน้ี ดสู เิ นย่ี ทําเอาอกี ฝ่ ายพดู ไมอ่ อกเลย ทเี ดยี ว แตท่ ัง้ นท้ี ัง้ นัน้ กเ็ ป็ นเพราะตนทเี่ ป็ นตน้ เหตใุ หต้ วนมเู่ สวอ่ ยาก เขา้ มาทํางานในบรษิ ัท

เรอื่ งวนุ่ วายนนี้ ับวา่ เป็ นเรอ่ื งทเ่ี ธอกอ่ ขนึ้ มาดว้ ยเหมอื นกนั ใหพ้ ่ี หลนิ ออกหนา้ เองตลอดก็ไมค่ อ่ ยจะดนี ัก เมอื่ คดิ ไดอ้ ยา่ งนแ้ี ลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ เดนิ ออ้ มโตะ๊ ทํางานออกไป ทงิ้ คําพดู ออกไปดว้ ย เสยี งเบาหววิ “ฉันวา่ เธอกลับไปเสยี เถอะ ถงึ ยังไงคณุ หนูใหญแ่ หง่ ตวนมผู่ ู ้ ยงิ่ ใหญ่ แมว้ า่ จะใชเ้ สน้ สายแลว้ ก็ยงั ไมส่ ําเร็จ ไมล่ อง เผชญิ หนา้ ใชค้ วามสามารถตวั เองเขา้ มาอยา่ งสงา่ ผา่ เผยดลู ะ่ ? บางที เธออาจจะยงั มโี อกาสก็ได?้ ” คําพดู พวกนัน้ แน่นอนวา่ เธอตงั้ ใจพดู ออกไป ภาพจําทเี่ ธอมี ตอ่ ตวนมเู่ สวน่ ัน้ แยม่ าก รทู ้ ัง้ รวู ้ า่ เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ รักกนั แตก่ ลบั ยังอยากจะแทรกเขา้ มาอกี เธอพดู ออกมาอยา่ งดวี า่ เป็ นการแขง่ ขนั กนั อยา่ งยตุ ธิ รรม แตอ่ ัน ทไี่ มน่ ่าฟังเลยน่ันก็คอื ความจรงิ แลว้ มนั อยทู่ เ่ี ธอคดิ ทแ่ี ยง่ ชงิ ของของคนอน่ื ไปตา่ งหาก แยง่ ของของคนอน่ื ยังไงมนั กค็ อื แยง่ ทําไมยงั จะตอ้ งพดู ให ้ ตวั เองดดู เี หมอื นไมไ่ ดท้ ําอะไรผดิ อยา่ งนัน้ อกี ? ถา้ เธอกลา้ ยอมรับวา่ ตวั เองกําลังแยง่ คนรักของคนอนื่ อยา่ งนัน้ แลว้ หานมจู่ อื่ ก็คงอาจจะคดิ วา่ เธอคนนชี้ า่ งตรงไปตรงมาเสยี

จรงิ กลา้ ทํากลา้ รับ แตเ่ ธอกลับไมม่ แี มแ้ ตค่ วามกลา้ ทจ่ี ะยอมรับ ออกมาเลยดว้ ยซ้ํา ไมเ่ พยี งแตจ่ ะไมม่ คี วามกลา้ ทจ่ี ะยอมรับออกมา คําพดู ของเธอ ก็ยงั คอยพดู ใหร้ า้ ยคนอน่ื ซา้ํ แลว้ ซาํ้ เลา่ อยา่ งนัน้ แลว้ เธอก็ไมม่ ี ความจําเป็ นทจ่ี ะตอ้ งเกรงใจเธออกี และก็เป็ นไปอยา่ งทคี่ ดิ ตวนมเู่ สวท่ เี่ ดมิ ทกี ็กลัดกลมุ ้ หาทร่ี ะบาย อารมณโ์ กรธเกรยี้ วของตวั เองไมไ่ ด ้ พอดกี บั หานมจู่ อ่ื ทไ่ี ด ้ ปรากฏตวั ออกมาพอดี เธอจงึ ใชส้ ายตาเกลยี ดชงั มองไปยงั หานมจู่ อื่ เอย่ ออกไปอยา่ งจงเกลยี ดจงชงั “เธออยา่ รบี ดใี จไป กอ่ นเลย พเ่ี ซนิ เป็ นของฉัน ถงึ แมว้ า่ ตอนนเี้ ธอจะอยใู่ กลต้ วั เขา เธอก็ไมอ่ าจไดค้ บกบั เขา ขอเพยี งแคเ่ ขาเป็ นคนของตระกลู ยู่ ฉอื ไมช่ า้ ก็เร็วเขาก็ตอ้ งแตง่ งานกบั ฉัน ถงึ ตอนนัน้ แลว้ ไมว่ า่ จะ เป็ นตอนไหนเธอกไ็ มใ่ ชอ่ ยดู่ ี ถา้ ฉันไมใ่ ชเ่ ธอ กค็ วรจะรจู ้ ัก ประเมนิ ตวั เอง แลว้ รบี ไสหวั ออกไปจากทน่ี เี่ สยี ” หานมจู่ อื่ มองเธอไปดว้ ยสายตาทนี่ ง่ิ เรยี บ เอย่ ออกไปดว้ ย รอยยม้ิ “ดว้ ยคําพดู เดยี วกนั นัน้ ฉันขอแยง้ สกั ประโยคแลว้ กนั วา่ ถา้ เธอรจู ้ ักประเมนิ ตวั เองบา้ ง ก็รบี กลับไปจัดตงั้ ตําแหน่งงานที่ บรษิ ัทของพวกเธอเถอะ มากอ่ เรอื่ งวนุ่ วายอยา่ งนตี้ อ่ ไปอกี

ชอ่ื เสยี งของตระกลู ตวนมขู่ องคณุ ใกลจ้ ะถกู คณุ ทําลายยอ่ ยยับ ไปแลว้ นะคะ” “เฮอะ ฝากไวก้ อ่ นเถอะ!” ตวนมเู่ สวย่ กชายกระโปรงขน้ึ ผันรา่ งเดนิ ออกไป ในตอนทเ่ี ดนิ ออกไปนัน้ กไ็ ดจ้ อ้ งมองหานมจู่ อื่ ไปอยา่ งเอาเป็ นเอาตาย สายตาทท่ี ัง้ โหดเหย้ี มและทัง้ ดรุ า้ ยคนู่ ้ี เหมอื นอยา่ งกบั งพู ษิ ที่ กําลงั แลบลน้ิ ออกมา ทําใหร้ สู ้ กึ ไดถ้ งึ ความอนั ตราย ภายในใจของหานมจู่ อ่ื ชะงักกกึ แตก่ ก็ ลบั มาสงบนง่ิ ลงอยา่ ง รวดเร็ว หลังจากทเี่ ธอเดนิ ออกไป พหี่ ลนิ ก็เดนิ เขา้ มา “เมอ่ื กน้ี ใ้ี หฉ้ ันพดู กบั หลอ่ นเองก็ได ้ ไมม่ อี ะไรแลว้ เธอออกมาหาเรอื่ งใสต่ วั ไป ทําไมกนั ?” พดู จบ พห่ี ลนิ ถอนหายใจออกมาอกี ครัง้ หานมจู่ อ่ื มองเธอ เล็กนอ้ ย “พห่ี ลนิ ฉัน…” “เธออะไร? ฉันเป็ นเลขาของบรษิ ัท แลว้ ยังแกก่ วา่ ตงั้ หลายปี ถงึ แมว้ า่ หลอ่ นจะโกรธแคน้ แคไ่ หนก็ไมก่ ลา้ ทําอะไรฉันหรอก

แตก่ บั เธอ? หลอ่ นมองเธอเป็ นศตั รหู วั ใจ ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ พวกเธอ กย็ ังเป็ นศตั รหู วั ใจกนั จรงิ ๆอกี ฉันไดก้ ลน่ิ บรรยากาศทค่ี ขุ นึ้ มาแลว้ ส…ิ ” พหี่ ลนิ สา่ ยหนา้ ออกมา ยกมอื ขา้ งหนงึ่ ขน้ึ มาเทา้ คางทําทา่ ทาง ทกี่ ําลังคดิ ออกมา “เมอ่ื กน้ี ต้ี อนกอ่ นทห่ี ลอ่ นจะเดนิ ออกไป สายตาคนู่ ัน้ ของหลอ่ นมนั ชา่ งดชู ว่ั รา้ ยเป็ นอยา่ งมาก ตอ่ ไปเธอ จะทําอะไรก็ระวงั หน่อยก็ดี ถา้ หลอ่ นใชส้ ถานะของหลอ่ นใหค้ น มาแกแ้ คน้ เธอละ่ ” แกแ้ คน้ เธองัน้ หรอ? หานมจู่ อื่ หลบุ ตาลง ไมไ่ ดต้ อบอะไรออกไป “เธอไมค่ วรจะกา้ วออกมาเลยจรงิ ๆ” พห่ี ลนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเอย่ ออกมาอกี ครัง้ ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ แลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ ไดเ้ งยหนา้ ขน้ึ ไป เธอสา่ ยหนา้ ออกไปอยา่ งไมแ่ ยแส “พห่ี ลนิ ขอเพยี งแคห่ ลอ่ นมคี วามคดิ ไม่ ดกี บั ฉัน ไมว่ า่ ฉันจะออกมาหรอื ไมอ่ อกมา หลอ่ นก็มคี วามคดิ พวกนอ้ี ยดู่ ”ี

ไมม่ ที างทจี่ ะเป็ นเพราะเธอไมล่ กุ ออกไป แลว้ จะสามารถลบ ลา้ งความคดิ พวกนขี้ องเธอไปได ้ พห่ี ลนิ เมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ กร็ บี ขมวดควิ้ ออกมาทันที “อยา่ งท่ี เธอพดู ออกมาอยา่ งนัน้ หลอ่ นมคี วามคดิ อยา่ งนจ้ี รงิ ๆงัน้ หรอ?” หานมจู่ อ่ื ฝื นยม้ิ ออกไป “เรอื่ งนฉ้ี ันจะรชู ้ ดั ไดย้ งั ไงกนั คะ? ฉัน คาดเดาความคดิ ของหลอ่ นไมไ่ ดห้ รอกคะ่ แตเ่ รอ่ื งทเี่ ธอเกลยี ด ฉันนั่นมนั กแ็ น่อยแู่ ลว้ นค่ี ะ” มอื ขา้ งหนงึ่ ของพหี่ ลนิ ตบไหลเ่ ธอเบาๆ “สรปุ แลว้ ก็คอื จะตอ้ ง ระมัดระวงั ในทกุ ๆเรอ่ื ง เธอกบั ทา่ นประธานไมใ่ ชว่ า่ คบกนั แลว้ หรอื ไง? เรอ่ื งนจี้ ะบอกเขาหรอื เปลา่ ? ใหเ้ ขาชว่ ยเธอระวงั อกี หน่อย?” บอกเยโ่ มเ่ ซนิ ? หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปากออกมาเล็กนอ้ ย พรอ้ มสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ คําแนะนําของพห่ี ลนิ ออกไป “เขาตอ้ งเผชญิ กบั คณุ ตาของเขาก็ลําบากมากแลว้ ฉันไมอ่ ยาก ใหเ้ ขาตอ้ งมาจัดการเรอื่ งพวกนอี้ กี ฉันไดค้ ดิ หาวธิ อี นื่ เอาไว ้ แลว้ คะ่ ”

บางที เธอลองตดิ ตอ่ ไปหาตวนมเู่ จอ๋ สกั หน่อย ตงั้ แตค่ รัง้ ทแ่ี ลว้ ทไี่ ดเ้ จอกนั กม็ องออกไดเ้ ลยวา่ ตวนมเู่ จอ๋ ไม่ ยอมใหน้ อ้ งสาวของเขาคนนัน้ คบหากบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี ทัง้ จาก คําพดู และการกระทําของเขากส็ ามารถมองเห็นไดว้ า่ ตวนมเู่ จอ๋ เป็ นคนทมี่ สี ตมิ เี หตผุ ลมากคนนงึ เขารดู ้ วี า่ นอ้ งสาวของเขา แตง่ งานใหก้ บั คนทไ่ี มร่ ักตวั เองไมม่ ที างมคี วามสขุ ได ้ ดงั นัน้ แลว้ เขาจงึ เลอื กทจ่ี ะทําลายความฝันอนั งดงามของนอ้ งสาว ไม่ ทําใหเ้ ธอไดส้ ําเร็จดงั ทหี่ วงั “งัน้ ก็เอาเถอะ เธอนค่ี ดิ แทนทา่ นประธานเกง่ เสยี จรงิ เลยนะ เธอ คงตดั สนิ ใจไปแลว้ ฉันกจ็ ะไมพ่ ดู มากแลว้ กนั สรปุ แลว้ …ก็คอื จะ ทําอะไรก็ใหร้ ะวังไวด้ ว้ ยละ่ ” “โอเคคะ่ ขอบคณุ พหี่ ลนิ นะคะ” หานมจู่ อื่ สง่ ยม้ิ ไปใหเ้ ธอเล็กนอ้ ย จากนัน้ กก็ ลับไปยงั ทที่ ํางาน ของตวั เอง เธอกม้ หนา้ ลงควํา่ เอกสารในมอื ควิ้ สวยกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะขมวด ออกมา

เธออยากจะไปลองคยุ เรอ่ื งนก้ี บั ตวนมเู่ จอ๋ ดู แต…่ เธอจะไปเจอ เขาไดจ้ ากทไ่ี หนกนั ละ่ ? เธอไมม่ ชี อ่ งทางการตดิ ตอ่ ของเขา เลยสกั อยา่ ง เมอ่ื คดิ มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ ปวดหวั ขนึ้ มา หรอื เธอ จะตอ้ งลองไปบรษิ ัทตระกลู ตวนมดู่ สู กั ครัง้ หรอื ยังไง? คนทไี่ มม่ กี ารนัดลว่ งหนา้ ไปกอ่ นอยา่ งเธอ กลัวแคเ่ พยี งวา่ ไมม่ ี โอกาสแมแ้ ตจ่ ะไดเ้ จอหนา้ ก็คงถกู ไลต่ ะเพดิ ออกมาจากบรษิ ัท เสยี กอ่ นแลว้ แตส่ ง่ิ ทท่ี ําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ ไมค่ าดคดิ มากอ่ นกค็ อื เมอ่ื ตอนเชา้ เธอเพง่ิ จะคดิ ทจ่ี ะไปหาตวนมเู่ จอ๋ อยเู่ ลย แตเ่ มอื่ ถงึ ตอนเทย่ี ง ตวนมเู่ จอ๋ กลับเป็ นฝ่ ายมาหาเธอเองเสยี อยา่ งนัน้ แตก่ ็ไมไ่ ดม้ เี พยี งแคเ่ ขาคนเดยี ว แตย่ ังมเี ฉียวจอ้ื ทมี่ าพรอ้ มกบั เขาดว้ ย เป็ นเฉียวจอื้ ทสี่ ง่ ขอ้ ความมาหาเธอใหเ้ ธอไปทร่ี า้ นกาแฟทอ่ี ยู่ ใกลๆ้ บรษิ ัท หลงั จากทห่ี านมจู่ อื่ ไปถงึ รา้ นกพ็ บวา่ คนทอี่ ยกู่ บั เฉยี วจอื้ นัน้ เป็ นตวนมเู่ จอ๋ นั่นเอง

ทัง้ สองคนน่ังอยดู่ ว้ ยกนั น่ันจงึ เป็ นเหตใุ หห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ แปลกใจ ขน้ึ มา “เจอกนั อกี แลว้ ” ตวนมเู่ จอ๋ ยกกาแฟในมอื ขน้ึ มา สง่ ยม้ิ ทย่ี ากจะคาดเดาออกมา ใหก้ บั หานมจู่ อ่ื ตอนที่ 850 นายมแี ผนอะไร ภายในรา้ นกาแฟตรงหวั มมุ ถนน ดา้ นนอกมคี นไหลเวยี นกนั เขา้ มา สว่ นภายในรา้ นนัน้ ไดเ้ ปิดฮตี เตอรเ์ อาไว ้ และยังเปิดบท เพลงทอี่ บอนุ่ ชว่ ยผอ่ นคลายสมองออกมา เมอื่ เทยี บกบั ความหนาวเหน็บดา้ นนอกแลว้ รา้ นกาแฟเป็ นทท่ี ี่ สามารถทําใหค้ นผอ่ นคลายไดจ้ รงิ ๆ เมอ่ื เห็นตวนมเู่ จอ๋ คว้ิ ทก่ี ําลงั ขมวดออกมาแน่นอยนู่ ัน้ ของ หานมจู่ อื่ ก็ไดค้ ลายลงไปในทส่ี ดุ “พสี่ ะใภม้ าแลว้ ”

ทนั ทที เี่ ฉียวจอ้ื เห็นเธอ ก็รบี ลกุ ขน้ึ มาดงึ เกา้ อใ้ี หเ้ ธออยา่ งเอาใจ ใสก่ ระตอื รอื รน้ เพอื่ เป็ นสญั ญาณใหเ้ ธอน่ังลง จากนัน้ ก็ทัง้ ถอื กระเป๋ าใหเ้ ธอและยังสง่ เมนูอาหารมาใหเ้ ธอ การกระทําทล่ี นื่ ไหลเหลา่ นที้ ําเอาตวนมเู่ จอ๋ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหรตี่ า ออกมาเล็กนอ้ ย ชว่ งนเ้ี ขาไดใ้ หค้ นสบื ดู จงึ ไดร้ วู ้ า่ เฉยี วจอ้ื กบั ยฉู่ ือเซนิ สนทิ กนั ตงั้ แตเ่ จอกนั ครัง้ แรก เห็นเขาเป็ นเพอื่ นสนทิ คนนงึ มาตอนน้ี เฉยี วจอ้ื ก็ยังเอาใจใสห่ านมจู่ อ่ื ออกมาเสยี ขนาดนี้ หรอื ยฉู่ อื เซนิ กบั หานมจู่ อ่ื จะคบกนั แลว้ ? อยา่ งทค่ี ดิ เอาไวไ้ มม่ ผี ดิ ถงึ แมว้ า่ จะสญู เสยี ความทรงจําไป แต่ ความรสู ้ กึ และความทรงจําสว่ นลกึ บางอยา่ งไมม่ ที างทจ่ี ะเลอื น หายไปไดล้ ะ่ มงั้ ? เมอื่ คดิ มาจนถงึ ตรงนแ้ี ลว้ ตวนมเู่ จอ๋ เลกิ ควิ้ ออกไปเล็กนอ้ ย อยา่ งทคี่ ดิ ความรสู ้ กึ เป็ นสง่ิ ทน่ี ่ากลวั อยา่ งนงึ นกึ ไมถ่ งึ วา่ คนที่ สญู เสยี ความทรงจําคนหนง่ึ จะสามารถกลับไปรักคนทเี่ คยรักมา กอ่ นไดอ้ กี สว่ นนอ้ งสาวของเขานัน้ ….เพราะความรสู ้ กึ พวกนจ้ี งึ ทําใหก้ ลายมาเป็ นคนทบี่ า้ คล่ังเสยี สตไิ ดถ้ งึ ขนาดนเ้ี ชน่ กนั

ความกระตอื รอื รน้ ของเฉียวจอ้ื ไดท้ ําเอาหานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เกรงใจ ขนึ้ มา หลังจากทน่ี ั่งลงไปเธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะเอย่ พดู ออกไป “เฉยี วจอื้ คณุ อยา่ ทําอยา่ งนเ้ี ลย รบี นั่งลงเถอะ” เฉยี วจอ้ื น่ังลงตรงกนั ขา้ มเธอดว้ ยสหี นา้ ยมิ้ แยม้ “ครับ ไมม่ ี ปัญหา!” เขาไดร้ ับการฝากฝังมาจากยฉู่ อื เซนิ วา่ จะตอ้ งดแู ลพสี่ ะใภใ้ หด้ ี ภายในใจของเฉียวจอ้ื เกดิ ความดใี จขน้ึ มามากมาย ยฉู่ ือเซนิ เชอ่ื มัน่ เขาตงั้ ขนาดนี้ น่ันนับวา่ เป็ นเกยี รตขิ องเขาจรงิ ๆ หลงั จากทน่ี ่ังลงไปไดไ้ มน่ าน พนักงานกเ็ ดนิ เขา้ มา หานมจู่ อ่ื จงึ สงั่ น้ําผลไมม้ าแกว้ นงึ จากนัน้ กม็ องตวนมเู่ จอ๋ ทนี่ ั่งฝ่ังตรงขา้ ม กนั สว่ นเฉียวจอ้ื เองกเ็ หมอื นกบั วา่ ในตอนนจ้ี ะไดส้ ตกิ ลบั มา กไ็ ด ้ รอ้ งอทุ านออกมา “เมอ่ื กนี้ เ้ี หมอื นผมจะไดย้ นิ ตวนมเู่ จอ๋ พดู วา่ เจอกนั อกี แลว้ ? ผม คงไมไ่ ดฟ้ ังผดิ ไปหรอกใชม่ ัย้ ? พวกคณุ เคยเจอกนั มากอ่ น?” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ มองตวนมเู่ จอ๋ ไปดว้ ยสายตานง่ิ เรยี บ

“คณุ ฟังไมผ่ ดิ หรอก พวกเราเพงิ่ เจอกนั ไมน่ านมานเ้ี อง” พอเฉียวจอื้ ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ ก็เบกิ ตากวา้ งออกมาทนั ที พรอ้ มลกุ ขน้ึ จากเกา้ อแ้ี ลว้ ถลงึ ตามองไปยงั ตวนมเู่ จอ๋ ออกไปทนั ที “ตวนมเู่ จอ๋ นายหมายความวา่ อะไร? ทําไมนายถงึ ไดไ้ ปเจอกบั พส่ี ะใภเ้ ล็กของฉันเป็ นการสว่ นตวั นายมแี ผนการอะไรกบั เธอ?” หานมจู่ อ่ื “…” ตวนมเู่ จอ๋ กลอกตาเล็กนอ้ ย มองเฉยี วจอ้ื ไปอยา่ งเหนอ่ื ยหน่าย ใจ อมื ชา่ งเหมอื นกบั สายตาของคนโงท่ รี่ สู ้ กึ กงั วลออกมาก็ไมป่ าน หานมจู่ อื่ เหลอี บมองไปเพยี งเล็กนอ้ ยเทา่ นัน้ กส็ ามารถตดั สนิ ไดเ้ ลยทนั ที เห็นเขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกมา เฉยี วจอ้ื จงึ ใชโ้ อกาสนัน้ ควา้ คอ ปกเสอื้ ตวนมเู่ จอ๋ เหมอื นอยา่ งกบั พวกโจรทอ้ งถน่ิ ไมม่ ผี ดิ ออกมา “นายพดู ออกมาส?ิ นายพยายามวางแผนทําอะไร พสี่ ะใภฉ้ ันกนั แน่ นายคงไมม่ นี สิ ยั แยกคนอนื่ เขาออกจากกนั เหมอื นนอ้ งสาวนายหรอกใชม่ ัย้ ?”

เมอ่ื เอย่ ถงึ ตวนมเู่ สว่ สายตาของตวนมเู่ จอ๋ ก็เยอื กเย็นลงหลาย สว่ น สว่ นหานมจู่ อ่ื กส็ งั เกตเห็นตอนทเี่ ฉียวจอ้ื ควา้ คอเสอ้ื ของ เขา ในมอื ของตวนมเู่ จอ๋ กย็ งั ถอื กาแฟอยเู่ ลย ในสถานการณ์ท่ี ดเุ ดอื ดอยา่ งนี้ กาแฟแกว้ นัน้ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะหกออกมาเลย ไมเ่ พยี งอยา่ งนัน้ แลว้ การกระทําของเขาก็ยงั สงวนทา่ ที เหมอื นกบั กอ่ นหนา้ นี้ ยังคงความสงา่ งามออกมาดงั เดมิ แววตาคนู่ ัน้ ของตวนมเู่ จอ๋ เผยความเจา้ เลห่ อ์ อกมา รมิ ฝี ปาก บางเอย่ ออกมาเบาๆ “ถา้ ไมป่ ลอ่ ยมอื ออกไปอกี เชอื่ มยั้ วา่ ฉันจะสาดกาแฟนใี้ ส่ นาย?” เฉยี วจอ้ื “…” เขากดั ฟัน “งัน้ นายกพ็ ดู ออกมาสิ ทําไมนายไปเจอพส่ี ะใภข้ อง ฉันเป็ นการสว่ นตวั ได?้ ตกลงนายก็มนี สิ ยั เหมอื นกบั นอ้ งสาว ของนายใชม่ ยั้ ?” ตวนมเู่ จอ๋ ชาํ เลอื งมองเขาอยา่ งหน่ายใจ “สมองอยทู่ ใี่ ตฝ้ ่ าเทา้ หรอื ไง?”

“นายวา่ อะไรนะ?” เฉียวจอื้ ขบเขย้ี วเคย้ี วฟัน โกรธฮดึ ฮดั ออกมา ทันที “เคยเห็นคนทแี่ ยง่ แฟนคนอน่ื แลว้ ยังพาคนนอกมาอกี มยั้ ละ่ ?” และไมร่ วู ้ า่ เฉยี วจอ้ื โงง่ มเกนิ หรอื วา่ คําพดู ของตวนมเู่ จอ๋ มนั ออ้ ม คอ้ มจนเกนิ ไป นานกวา่ เขาจะมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลับออกมา หานมจู่ อื่ ทอี่ ยขู่ า้ งๆทนดไู มไ่ หวอกี ตอ่ ไปแลว้ จรงิ ๆ จงึ อดไมไ่ ด ้ ทจี่ ะเอย่ พดู ออกไป “ฉันเจอกบั เขา กเ็ พราะเรอื่ งนอ้ งสาวของ เขา” เฉียวจอื้ มองไปยงั หานมจู่ อ่ื “พสี่ ะใภเ้ ล็ก ไมไ่ ดโ้ กหกผมนะ ครับ?” หานมจู่ อื่ “…” “เออใช่ พสี่ ะใภเ้ ล็กไมโ่ กหกฉันแน่นอนอยแู่ ลว้ ” เฉยี วจอ้ื จงึ ได ้ คลายมอื ออกจากคอเสอ้ื ของตวนมเู่ จอ๋ ไดเ้ สยี ที สง่ เสยี งเฮอะ เสยี งเย็นออกมา “ฉันก็นกึ วา่ การชอบแยง่ แฟนชาวบา้ นจะเป็ น ความสามารถพเิ ศษของตระกลู ตวนมขู่ องพวกนายเสยี อกี เฮอะ”

ตวนมเู่ จอ๋ ยกมอื ขา้ งนงึ ขนึ้ มาจัดคอปกเสอื้ ทถี่ กู เฉยี วจอื้ ทําใหไ้ ม่ เรยี บรอ้ ย สายทต่ี าเป็ นทเี่ ลอ่ื งลอื และกลนิ่ อายทอี่ อกจากรา่ ง เยอื กเย็นอยหู่ ลายระดบั เลกิ สายตามองไปยงั เฉยี วจอื้ อยา่ งไม่ พอใจ “ถา้ ไมร่ จู ้ ักพดู กห็ บุ ปากไปซะ ไมม่ ใี ครหาวา่ นายเป็ นใบห้ รอก นะ” เฉียวจอื้ รอ้ งเฮอะเสยี งเย็นออกมา “ทําไม กลา้ ทําแตก่ ลบั ไม่ อยากใหค้ นอนื่ เขาพดู ? ตระกลู ตวนมขู่ องพวกนายเป็ นตระกลู แบบไหนกนั นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ อบรมสงั่ สอนผหู ้ ญงิ คนนงึ ออกมา อยา่ งนไี้ ด”้ ตวนมเู่ จอ๋ “ตระกลู ตวนมจู่ ะอบรมสง่ั สอนผหู ้ ญงิ ออกมายงั ไงนั่น มันกเ็ ป็ นเรอื่ งของตระกลู ตวนมขู่ องเรา ดเู หมอื นวา่ มนั จะไมใ่ ช่ เรอ่ื งทนี่ ายจะมสี ทิ ธพ์ิ ดู ออกมามยั้ ?” ถงึ อยา่ งไรกเ็ ป็ นนอ้ งสาวแทๆ้ ของตน ตวนมเู่ จอ๋ จงึ ทนเห็นคน อน่ื มากลา่ วหาเธออยา่ งนไี้ มไ่ ด ้ เฉยี วจอ้ื ยังคดิ ทจ่ี ะพดู ตอ่ ออกไป หานมจู่ อ่ื กลบั ยนื่ มอื ขา้ งนงึ อ อกไปกดรัง้ เขาเอาไว ้ เฉยี วจอื้ จําตอ้ งหนั มองมายงั เธอ จงึ ใช ้ สายตาสง่ สญั ญาณบอกเขาออกไป

หานมจู่ อ่ื ยม้ิ ออกไปเล็กนอ้ ย มองไปยังตวนมเู่ จอ๋ ทอี่ ยฝู่ ่ังตรงกนั ขา้ ม “ฉันขอโทษแทนเขาดว้ ยแลว้ กนั คณุ พดู ถกู ตระกลู ตวนมสู่ งั่ สอนผหู ้ ญงิ ออกมายังไงมนั เป็ นเรอ่ื งทพี่ วกเราไมม่ สี ทิ ธสิ์ อด ปากเขา้ ไปพดู จรงิ ๆ งัน้ ฉันขอถามหน่อยวา่ ทําไมวนั นคี้ ณุ ถงึ มา ทน่ี ไี่ ด?้ หรอื วา่ …เพราะเรอื่ งนอ้ งสาวของคณุ อกี ?” ตวนมเู่ จอ๋ จัดคอปกเสอื้ ตวั เองเสร็จแลว้ เขากว็ างกาแฟในมอื ลง สายตามองไปยงั ใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื “ไมง่ ัน้ แลว้ เธอคดิ วา่ ฉันจะมาทําไมละ่ ?” “ในเมอ่ื มาเพราะเรอ่ื งนอ้ งสาวของคณุ งัน้ ก็พดู ออกตรงๆเถอะ คะ่ พวกคณุ จะเอายังไง?” เธอกไ็ ดพ้ ดู ออกไปอยา่ งชดั เจนแลว้ แตต่ วนมเู่ จอ๋ กย็ งั ไมย่ อม พดู กบั เธอออกมาตรงๆ โดยเอย่ ออกมาวา่ “นอ้ งสาวของฉันต วนมเู่ จอ๋ ทําผดิ พลาดไป ฉันจะสง่ั สอน และหา้ มปรามเธอเอง แต…่ ฉันเองก็ยงั ตอ้ งการความรว่ มมอื จากพวกนายเหมอื นกนั ” เฉียวจอื้ เอย่ ถามออกไปอยา่ งใจรอ้ น “นายอยากใหฉ้ ันรว่ มมอื อะไรกบั นาย?”

ตวนมเู่ จอ๋ เมม้ รมิ ฝี ปากออกมา มองหานมจู่ อ่ื ไปอยา่ งจรงิ จัง “ถา้ เป็ นไปได ้ ฉันหวังวา่ พวกเธอจะสามารถแตง่ งานกนั โดยเร็ว ทส่ี ดุ ” หานมจู่ อื่ “…” เฉยี วจอื้ “…” เขาเบกิ ตากวา้ งออกมา คดิ วา่ ตวั เองฟังผดิ ไป เขาบอกใหย้ ฉู่ อื กบั พสี่ ะใภเ้ ล็กแตง่ งานกนั ใหเ้ ร็วทสี่ ดุ งัน้ หรอ? หานมจู่ อ่ื เองกร็ สู ้ กึ ไมค่ าดคดิ ออกมาเหมอื นกนั แตก่ ็ไดเ้ รยี กสติ กลบั มาอยา่ งรวดเร็ว อดไมไ่ ดท้ ย่ี กยม้ิ ออกมา “ฉันเขา้ ใจ ความหมายของนายตวนมแู่ ลว้ คะ่ คณุ อยากใหฉ้ ันแตง่ งานกบั เขา เพอื่ ตดั ความคดิ นัน้ ของนอ้ งสาวของคณุ ไปซะ ใชม่ ัย้ คะ?” ตวนมเู่ จอ๋ ไมไ่ ดพ้ ดู ตอบออกไป แตส่ ายตาและสหี นา้ ทแ่ี สดง ออกมานัน้ ไดย้ อมรับออกมาอยา่ งชดั เจน “ถา้ เป็ นอยา่ งนัน้ นายตวนมกู่ ็ตงั้ ความคาดหวังกบั ฉันสงู จังเลย นะคะ ถงึ แมว้ า่ เขาจะยงั หลงเหลอื ความรักความผกู พันทม่ี ตี อ่ ฉันอยู่ แตถ่ งึ อยา่ งไรเขาก็สญู เสยี ความทรงจํา อยากใหพ้ วกเรา

แตง่ งานกนั ตอนน้ี อยา่ วา่ แตเ่ ขาจะตกลงหรอื ไมเ่ ลย แมแ้ ตต่ วั ฉันเอง ก็ไมม่ ที างตอบตกลงไดห้ รอกคะ่ ” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ แลว้ ตวนมเู่ จอ๋ ขมวดคว้ิ ออกมา มองเธอไปดว้ ย แววตาทไ่ี มเ่ ขา้ ใจ “ทผี่ า่ นมาคณุ เคยรักใครสกั คนหรอื เปลา่ ?” หานมจู่ อ่ื มองจอ้ ง เขา เอย่ อธบิ ายเสยี งเรยี บออกไป “เขาเป็ นผชู ้ ายคนแรกทฉ่ี ัน รัก ฉันไมอ่ ยากใหเ้ ขาทําเรอื่ งอะไรในชว่ งทเ่ี ขากําลังสญู เสยี ความทรงจําไปอยา่ งน”้ี เฉียวจอื้ “ทําไมละ่ พส่ี ะใภเ้ ล็ก กอ่ นหนา้ ทย่ี ฉู่ ือจะเสยี ความทรง จํา เดมิ ทพี วกพกี่ ็กําลงั จะแตง่ งานกนั อยแู่ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ? ทําไม ตอนนเ้ี ขาเสยี ความทรงจําไป พสี่ ะใภก้ ลับไมย่ อมเสยี อยา่ งนัน้ ละ่ ?” ตอนท่ี 851 ฉนั จะแตง่ งานกบั เขา ใชส่ ิ ทําไม? ตวนมเู่ จอ๋ ก็ไมเ่ ขา้ ใจ

หานมจู่ อ่ื ไดล้ ดสายตาลง มองปลายนว้ิ ของตวั เองไว ้ “ฉันไมเ่ คยสญู เสยี ความทรงจํา ฉันไมร่ วู ้ า่ รสชาตขิ องการ สญู เสยี ความทรงจําเป็ นยังไง แต…่ …หากวา่ มวี นั หนงึ่ ฉันตนื่ ขน้ึ มาพบวา่ แมแ้ ตต่ วั เองกไ็ มร่ วู ้ า่ เป็ นใคร และก็ไมร่ จู ้ ักทกุ คน ขา้ งกายแลว้ ถา้ เชน่ นัน้ ฉันจะตอ้ งหมดหนทางมากแน่ๆ” นํ้าเสยี งของเธอฟังดไู มใ่ สใ่ จ แตว่ า่ เฉียวจอื้ กลบั รสู ้ กึ ไมส่ บายใจ มาก “กแ็ มว้ า่ ขา้ งกายจะมคี นดแู ลฉันมาตลอด บอกกบั ฉันวา่ ฉันคอื ใคร เขาคอื ใคร ทกุ สงิ่ ของฉันก็จัดการโดยคนอนื่ อยา่ งชดั เจน ฉันเห็นคนๆหนง่ึ ฉันไมร่ วู ้ า่ คนนคี้ อื ใคร จนตอ้ งใหค้ นอน่ื มาบอก ฉัน การใชช้ วี ติ แบบน้ี พวกนายตอ้ งการเหรอ?” พดู ถงึ ตอนทา้ ย เธอไดเ้ งยหวั ขนึ้ เผชญิ หนา้ กบั เฉียวจอ้ื กบั ตวนมู่ เจอ๋ สายตาทใี่ สสะอาดออ่ นโยนของเธอ ไมม่ สี ารเจอื ปนเลยแมแ้ ต่ นอ้ ย อารมณ์ดา้ นในบอกไดช้ ดั เจนมาก

ดว้ ยเหตนุ ี้ ตวนมเู่ จอ๋ กบั เฉียวจอื้ ทงั้ คไู่ ดม้ องหนา้ กนั แวบหนงึ่ ตา่ งฝ่ ายก็ลว้ นอยใู่ นสายตาของฝ่ ายตรงกนั ขา้ มและไดเ้ ห็นถงึ คําสามคําวา่ ไมเ่ ต็มใจ ชวี ติ ทถ่ี กู คนจัดการอยา่ งชดั เจน หากวา่ ตวั เองมสี ติ ใครจะ อยากตอ้ งการ? ยกเวน้ จะถงึ ขนั้ ทส่ี ญู เสยี ความทรงจําจนจําอะไรไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ “เดมิ ที การทเ่ี ขาสญู เสยี ความทรงจําไปก็น่าเวทนามากแลว้ หากวา่ ฉันยังบบี บงั คบั ใหเ้ ขาแตง่ งานกบั ฉันอกี ถา้ เชน่ นัน้ ไมใ่ ช่ วา่ จะยงิ่ น่าสงสารมากขนึ้ เหรอ? ไมม่ คี วามเป็ นตวั เองเลยสกั นดิ ” ทันใดนัน้ เฉยี วจอ้ื ก็รวู ้ า่ ทําไมเธอถงึ ไมไ่ ดป้ ระกาศฐานะของ ตวั เองตงั้ แตแ่ รก “พสี่ ะใภ ้ พค่ี อื ทมุ่ เททัง้ กายและใจจรงิ ๆ ฮอื ๆๆ ฉันรสู ้ กึ ตนื้ ตนั ใจ มาก” เมอ่ื พดู จบ เฉยี วจอ้ื กไ็ ดก้ มุ หนา้ ไวแ้ สรง้ ทําเป็ นรอ้ งไหโ้ ฮขน้ึ มา แลว้ ยังถอื โอกาสลม้ ไปบนตวั ของตวนมเู่ จอ๋ ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ ง

หนา้ ของเขาไดพ้ งิ ไปอยตู่ รงไหลข่ องตวนมเู่ จอ๋ สหี นา้ ของต วนมเู่ จอ๋ ไดเ้ ปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย “อยา่ พงิ ฉัน” “ฮอื ๆๆ ฉันตน้ื ตนั ใจจนรอ้ งไหแ้ ลว้ นายละ่ ?” ตวนมเู่ จอ๋ ：“……” เขาระงับอารมณข์ องตวั เองไว ้ ยกรมิ ฝี ปากขนึ้ พดู กบั เฉยี วจื้ อดว้ ยใบหนา้ ทหี่ ลอ่ ราวกบั ปีศาจ: “หากยงั พงิ ตอ่ ไปอกี เชอ่ื ไหมวา่ ฉันจะขอใหน้ ายรับผดิ ชอบตอ่ ฉัน?” เฉียวจอ้ื ：“……” ชะงักงันไปครง่ึ วนิ าที เขากล็ กุ ขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว และมองเขาไว ้ ดว้ ยใบหนา้ ทอี่ งึ้ พดู ไมอ่ อก “เหย้ นายก็โหดรา้ ยเกนิ ไปแลว้ เถอะ? ไมใ่ ชก่ ็แคพ่ งิ ตรงไหล่ ของนายครเู่ ดยี วเองเหรอ? นายก็รังเกยี จฉันขนาดน?้ี ” ตวนมเู่ จอ๋ ยม้ิ อยา่ งเย็นชา: “เป็ นใครรังเกยี จใครกนั แน่?”