เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นนกึ อะไรขน้ึ มาได ้ จงึ พดู ออกมาทันที “จรงิ สิ ตอนทอ่ี ยใู่ นเวลางานหา้ มใชส้ ายตาแบบนัน้ มองมาทผ่ี ม เด็ดขาด” สายตาแบบนัน้ หานมจู่ อ่ื ถามอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ “สายตาแบบไหนคะ” เธอมนึ งงมาก ตอนเชา้ เธอมองหนา้ เขาก็จรงิ แตว่ า่ … สายตา ของเธอมันเป็ นยังไงเหรอ หานมจู่ อื่ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ มองหนา้ เขาอยา่ งสงสยั สายตาแบบนแ้ี หละ เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลง เสยี งทพี่ ดู กแ็ หบแหง้ ไป ดว้ ย “ตอ่ ไปนถี้ า้ คณุ ใชส้ ายตาแบบนม้ี องมาทผี่ ม ผมไม่ รับประกนั วา่ จะไมไ่ ลค่ ณุ ออกไป” หานมจู่ อ่ื “??? “ “ในเวลาทํางานหา้ มย่วั ผม รไู ้ หม” เขาพดู กอ่ นจะยกมอื ขน้ึ มา จับคางของเธอไว ้ แลว้ มองเธอดว้ ยสายตาลกึ ซง้ึ “ถา้ เลกิ งาน แลว้ คณุ อยากจะทําอะไรผมก็ไดท้ งั้ นัน้ ”

พอไดฟ้ ังมาถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ ถงึ ไดเ้ ขา้ ใจความหมายทเี่ ขา ตอ้ งการจะสอื่ ทแี่ ทเ้ ขาคดิ วา่ สายตาทเี่ ธอมองเขาตอนทํางาน คอื เธอกําลังยั่วเขาอยนู่ ่ันเอง พอคดิ ไดแ้ บบน้ี เธอก็พดู ขนึ้ มาอยา่ งไมพ่ อใจ “ฉันย่ัวคณุ ตรงไหนกนั เมอ่ื ตอนเชา้ ฉันกแ็ คม่ องหนา้ คณุ นานไปหน่อยเทา่ นัน้ เอง แคน่ ัน้ คณุ ก็คดิ วา่ ฉันยว่ั คณุ แลว้ เหรอ แลว้ ทําไมคณุ ถงึ ไมพ่ ดู วา่ ตวั เองควบคมุ อารมณต์ วั เองไมไ่ ดก้ นั ละ่ ” หานมจู่ อ่ื ไมย่ อมรับความผดิ โดยทต่ี วั เองไมไ่ ดผ้ ดิ เด็ดขาด ทงั้ ๆ ทเ่ี ธอไมไ่ ดท้ ําอะไรเลย แคร่ สู ้ กึ แปลกใจจงึ มองเขานานไป หน่อยเทา่ นัน้ เอง แตเ่ ขากลับบอกวา่ เธอกําลงั ย่ัวเขา เยโ่ มเ่ ซนิ “…” เขารสู ้ กึ เหมอื นถกู เธอพดู แทงใจ เป็ นเขาเองทคี่ วบคมุ ตวั เองไมไ่ ด ้ หลังจากเรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ เมอ่ื คนื เขาก็รสู ้ กึ อยากเป็ นเจา้ ของผหู ้ ญงิ คนนี้ อยากจะอยกู่ บั ผหู ้ ญงิ คนนต้ี ลอดเวลา อยากเขา้ ใกลเ้ ธอ จนถงึ ขนั้ … อยาก ครอบครองเธอ

แตว่ า่ ทัง้ สองคนรจู ้ ักกนั ไดไ้ มน่ าน ไมถ่ งึ ครงึ่ เดอื นดว้ ยซาํ้ ถา้ หากเขาทําแบบทคี่ ดิ จรงิ ๆ เธอคงตกใจกลัวแน่ๆ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ทําไดแ้ คค่ วบคมุ ตวั เองไว ้ แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ ตอนทเ่ี ธอเดนิ เขา้ มาในหอ้ งทํางานของเขา เธอจะจอ้ งหนา้ เขา อยตู่ ลอดแบบนัน้ ถา้ หากไมใ่ ชว่ า่ กําลังอยใู่ นเวลาทํางาน เขาคงจะดงึ เธอเขา้ มา กอด แลว้ ก็… เยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ ควิ้ เพราะรสู ้ กึ วา่ มคี วามคดิ แบบนม้ี ันไมน่ ่าจะเป็ น เรอ่ื งดเี ทา่ ไหร่ เพราะเขาคดิ มาตลอดวา่ ตวั เองควบคมุ อารมณ์ไดด้ พี อ แตก่ ลับ เสยี การควบคมุ เพราะผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ พอถงึ เวลาเลกิ งานเขาจงึ เรยี กเธอมาทหี่ อ้ ง แลว้ ดงึ เธอเขา้ มาในออ้ มกอดพรอ้ มกบั จบู เธอแบบน้ี นมี่ นั … ไมใ่ ชส่ ไตลข์ องเขาเอาซะเลย แตว่ า่ พอมองผหู ้ ญงิ ทใี่ สบรสิ ทุ ธติ์ รงหนา้ รมิ ฝี ปากสที บั ทมิ สด ของเธอ ทําใหเ้ ขาอดใจไมไ่ ด ้ ยอมตกอยใู่ นภวังคร์ ักของเธอ

แววตาของหานมจู่ อื่ ยังคงตอ่ วา่ เขาอยู่ “ถงึ ยังไงกไ็ มใ่ ชฉ่ ันทย่ี ั่ว คณุ แน่นอน” รมิ ฝี ปากสชี มพขู ยับอยตู่ อ่ หนา้ เขา แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลง่ ประกายลกึ ลับ กอ่ นทเี่ ธอจะอา้ ปากพดู เขาก็ล็อกทา้ ยทอยของ เธอเขา้ มา กอ่ นจะกม้ ลงไปจบู เธออกี ครัง้ แลว้ พดู ออกมาเสยี งทมุ ้ น่าฟัง “คณุ พดู ถกู เป็ นผมเองทคี่ วบคมุ ตวั เองไมไ่ ด…้ ” ถา้ อยา่ งนัน้ กใ็ หเ้ ขาลมุ่ หลงอยใู่ นภวังคเ์ ขากย็ อม “ออ้ื …” ตอนทเี่ ดนิ ออกมาจากหอ้ งทํางาน ใบหนา้ กบั ลําคอของหานมจู่ ่ื อลว้ นแตแ่ ดงกํา่ ราวกบั ผลแอปเปิล เธอมองไปรอบดา้ นอยา่ ง ระวงั ตวั พอแน่ใจวา่ ไมม่ คี นอยแู่ ลว้ จงึ รบี วง่ิ ไปทหี่ อ้ งทํางาน เลขาทนั ที หลงั จากนัน้ ทป่ี ิดประตลู ง หานมจู่ อื่ ก็นั่งพงิ เกา้ อแ้ี ลว้ หอบ หายใจ กอ่ นจะยกมอื ขน้ึ มาลบู ใบหนา้ ทกี่ ําลังแดงกํา่ ของตวั เอง พอมองเวลา มนั กผ็ า่ นไปเกอื บครง่ึ ชว่ั โมงแลว้

ตอนทเ่ี ธออยใู่ นหอ้ งทํางานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ แปบเดยี ว แต่ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะผา่ นไปครง่ึ ชวั่ โมงไดแ้ ลว้ และในเวลาครงึ่ ชว่ั โมงน้ี เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คยุ กนั ไดแ้ คไ่ มก่ ค่ี ํา เทา่ นัน้ เอง สว่ น… เวลาทเ่ี หลอื พวกเขากลบั เอาแตจ่ บู กนั หานมจู่ อื่ “…” เธอปิดหนา้ ตวั เองไว ้ รสู ้ กึ ไมม่ หี นา้ จะสหู ้ นา้ คนอนื่ แลว้ เธอน่ังอยใู่ นหอ้ งทํางานเลขาไดส้ กั พัก หานมจู่ อื่ กเ็ ดนิ ลงมากนิ ขา้ วทโ่ี รงอาหารของบรษิ ัท เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ ในเวลาแบบนที้ โี่ รงอาหารคงจะไมม่ คี นแลว้ แต่ เธอกลับเจอเขา้ กบั หลวั ลท่ี เ่ี ดนิ ลงมาพอดี “วา้ ว บงั เอญิ จัง ฉันนกึ วา่ ในเวลานแ้ี บบนจี้ ะไมเ่ จอใครแลว้ นะ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอเธอ มจู่ อื่ พวกเรานม่ี วี าสนาตอ่ กนั จรงิ ๆเลย” พดู จบ หลัวลก่ี เ็ ดนิ มาคลอ้ งแขนของเธอทนั ที หานมจู่ อื่ ยมิ้ แหย กอ่ นจะเดนิ ไปตกั อาหารพรอ้ มกนั

หลังจากนั่งลง หลวั ลก่ี ม็ องหนา้ เธอนงิ่ จนทําใหห้ านมจู่ อ่ื เรมิ่ ทํา ตวั ไมถ่ กู เธอลบู หนา้ ของตวั เอง “มอี ะไรหรอื เปลา่ ” คงจะเป็ นเพราะรอ้ นตัว หลงั จากเดนิ ออกจากหอ้ งทํางาน หานมจู่ อ่ื กท็ า่ ทางเหมอื นคนตกใจงา่ ย หลัวลมี่ องไปทร่ี มิ ฝี ปากของเธอ กอ่ นจะช้ี แลว้ ถาม “ทําไมปาก ถงึ ไดแ้ ตกละ่ ” หานมจู่ อื่ “…” คดิ อะไรยเู่ นย่ี หานมจู่ อ่ื รบี กดั รมิ ฝี ปากตวั เองตามสญั ชาตญาณ ตอนท่ี 819 กนิ ชา้ ๆ การกระทําของเธอตกอยใู่ นสายตาของหลวั ลี่ เธอเหมอื นจะนกึ อะไรได ้ สหี นา้ ของเธอจงึ แดงขนึ้ มา กอ่ นจะกระซบิ ถาม “คง ไมใ่ ชว่ า่ …”

ยงั ไมท่ นั ทเี่ ธอจะพดู จบประโยค หานมจู่ อ่ื ก็กระแอมออกมาขดั ซะกอ่ น “แคร่ อ้ นในเทา่ นัน้ เอง คดิ อะไรของเธอ” หานมจู่ อ่ื รบี พดู ปฏเิ สธ แตใ่ บหขู องเธอกลับแดงกํา่ เธอรบี หยบิ ตะเกยี บขนึ้ มา กอ่ นจะพดู “รบี กนิ ขา้ วเถอะ อยา่ คดิ อะไรไรส้ าระ พวกนัน้ เลย” หลวั ลย่ี ม้ิ ละไม แลว้ พยกั หนา้ รับ หลงั จากผา่ นมาไดส้ กั พัก เธอก็เงยหนา้ ขน้ึ มาพดู “พวกเรารจู ้ ัก กนั มาตงั้ นานยงั ไมม่ วี แี ชทกนั เลย เพมิ่ เพอ่ื นกนั หน่อยไหม” หานมจู่ อื่ เห็นวา่ เธออยตู่ า่ งประเทศคนเดยี วก็ลําบาก จงึ พยัก หนา้ รับ กอ่ นจะเพม่ิ เป็ นเพอื่ นกนั ในวแี ชท โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเธอสนั่ พอหานมจู่ อื่ หยบิ ออกมาดู ถงึ ไดร้ ู ้ วา่ เป็ นซจู ว่ิ ทส่ี ง่ ขอ้ ความมาใหเ้ ธอ บอกวา่ ตอนนวี้ า่ งแลว้ ตดิ ตอ่ มาไดเ้ ลย

หานมจู่ อื่ นับเวลาดู ตอนนซี้ จู ว่ิ คงจะเพง่ิ ตน่ื นอน ดงั นัน้ หานมจู่ ื่ อจงึ รบี กนิ ขา้ วใหเ้ สร็จอยา่ งรวดเร็ว จนหลัวลแี่ ปลกใจ “ทําไม กนิ เร็วแบบนลี้ ะ่ มธี รุ ะอะไรหรอื เปลา่ ” “อมื ” หานมจู่ อื่ ยัดขา้ วใสป่ าก กอ่ นจะดม่ื น้ําซปุ ตามเขา้ ไป “กนิ ชา้ ๆ ระวงั จะตดิ คอนะ” หลวั ลรี่ สู ้ กึ เป็ นหว่ ง เมอื่ เห็นวธิ กี นิ แบบนี้ ถา้ เป็ นเวลาปกติ หานมจู่ อื่ ไมม่ ที างปลอ่ ยใหต้ วั เองทําแบบน้ี แน่นอน แตต่ อนนเี้ ธอมเี รอื่ งสําคญั จะพดู กบั ซจู วิ่ เป็ นเรอื่ งที่ สําคญั มาก ทงั้ สองคนไมร่ วู ้ า่ ตอ้ งคยุ กนั นานเทา่ ไหร่ แลว้ เธอก็ ไมอ่ ยากทําใหอ้ กี ฝ่ ายเสยี เวลาดว้ ย หานมจู่ อ่ื ดมื่ น้ําซปุ กอ่ นจะลบู หนา้ อกของตวั เอง แลว้ พดู กบั หลวั ลี่ “ฉันอมิ่ แลว้ ขอไปทําธรุ ะกอ่ นนะ เธอคอ่ ยๆกนิ นะ” เธอรบี เกบ็ จานกบั ชอ้ น แลว้ น่ังลฟิ ทล์ งมาทชี่ นั้ ลา่ งของบรษิ ัท การคยุ โทรศพั ทก์ บั ซจู วิ่ ในบรษิ ัทเป็ นตวั เลอื กทไี่ มค่ อ่ ยดี เทา่ ไหร่

ในบรษิ ัทมหี ตู ามากมายมองอยู่ ถา้ มคี นอนื่ ฟังบทสนทนารเู ้ รอ่ื ง คงจะไมด่ เี ทา่ ไหร่ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ เลอื กทจ่ี ะมานั่งอยใู่ นรา้ นกาแฟใกลๆ้ บรษิ ัท แหง่ หนงึ่ กอ่ นจะหยบิ หฟู ังขนึ้ มาใส่ แลว้ กดโทรหาซจู ว่ิ “คณุ หนูมจู่ อื่ คะ เวลานที้ างฝั่งคณุ คงจะเทยี่ งแลว้ โทรหาฉัน แบบนจ้ี ะสะดวกไหมคะ” “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ”หานมจู่ อื่ มองไปรอบๆรา้ น กอ่ นจะตอบเสยี งเบา “ตอนนยี้ งั อยใู่ นชว่ งพักเทยี่ ง” “งัน้ ก็ดแี ลว้ คะ่ คณุ หนูมจู่ อื่ มเี รอื่ งอะไรจะใหช้ ว่ ยเหรอคะ” “อมื ”หานมจู่ อื่ บอกเลา่ เรอ่ื งทตี่ นเองสงสยั ทงั้ หมดใหซ้ จู ว่ิ ไดฟ้ ัง กอ่ นจะพดู ดว้ ยน้ําเสยี งเครง่ ขรมึ “ทจี่ รงิ ฉันเรมิ่ สงสยั มาตงั้ แต่ แรกแลว้ แตว่ า่ … ฉันไมไ่ ดค้ าดคดิ ตรงจดุ นัน้ มากเทา่ ไหร่ ฉัน คดิ วา่ …น่าจะไมเ่ ป็ นแบบนัน้ ถงึ จะถกู แตต่ อนนฉี้ ันคดิ วา่ เรอื่ งราว มนั ซบั ซอ้ นวา่ ทพ่ี วกเราคดิ ไวม้ าก” หลงั จากพดู จบ ซจู ว่ิ ทน่ี ง่ิ เงยี บอยนู่ าน กพ็ ดู ขน้ึ มา “ทค่ี ณุ หนูพดู มากม็ เี หตผุ ลคะ่ ทจ่ี รงิ แลว้ ตอนทพ่ี วกเราออกตามหาพวกคณุ ฉันเองกเ็ คยคดิ ถงึ ปัญหานเี้ หมอื นกนั เพราะพวกเราไมไ่ ดข้ า่ ว

คราวของคณุ ชายเยเ่ ลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว ถา้ หากคนของพวกเรา ไมเ่ จอเขาโดยบงั เอญิ จนถงึ ตอนนพ้ี วกเราคงไมร่ เู ้ บาะแสของ คณุ ชายเยเ่ ลยกเ็ ป็ นได”้ พอไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็ขมวดควิ้ หนักขน้ึ ไปอกี หลังจากที่ ไดฟ้ ังในสง่ิ ทซ่ี จู ว่ิ พดู เธอรสู ้ กึ กงั วลมากกวา่ เดมิ อกี ทํายังไงดี “แตว่ า่ ตอนนค้ี ณุ หนูมจู่ อ่ื ก็อยกู่ บั คณุ ชายเยแ่ ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอคะ อกี ทัง้ พวกคณุ ยงั กลับมารักกนั แลว้ ถา้ กงั วลใจ… คณุ หนูลอง หาเหตผุ ลพาเขาไปตรวจทโี่ รงพยาบาลดสู คิ ะ” หานมจู่ อื่ แววตาเป็ นกงั วล “ยงั ไงฉันกก็ ลัววา่ จะมอี ะไรเกดิ ขน้ึ อกี เลขาซู ฉันอยากใหค้ ณุ … ชว่ ยตดิ ตอ่ กบั คนคนหนงึ่ ใหฉ้ ันหน่อย คะ่ ” “ใครคะ” “ สง้ อาน คณุ นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ คะ่ ” “คณุ หมอสง้ ทอี่ ยเู่ มอื งซคู นนัน้ เหรอคะ” “อมื ”

ทจี่ รงิ แลว้ ในวนั แตง่ งานพวกเธอกเ็ ชญิ สง้ อานมารว่ มงานดว้ ย แตพ่ อเธอไดย้ นิ วา่ ทัง้ สองคนจะจัดงานกนั ทตี่ า่ งประเทศจงึ ตอบ ปฏเิ สธทนั ที ทัง้ ทย่ี ังสาวอยู่ แตก่ ลับบอกวา่ ตวั เองแกแ่ ลว้ รา่ งกายไมค่ อ่ ยดี เดนิ ทางไกลไมไ่ หว รสู ้ กึ เสยี ดายมากทม่ี าเป็ นสกั ขพี ยานในงานแตง่ งานของทัง้ สอง คนไมไ่ ด ้ แตพ่ อไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ จะจัดพธิ แี ตง่ งานใน ประเทศอกี ครัง้ เธอก็ดใี จมาก บอกวา่ ถงึ วันงานเธอจะมา รว่ มงานแน่นอน แตว่ า่ หลังจากทเี่ กดิ อบุ ตั เิ หตบุ นเครอื่ งบนิ เธอก็ไมไ่ ดข้ า่ วจาก ทางสง้ อานอกี เลย รายละเอยี ดทัง้ หมด หานชงิ พชี่ ายของเธอคงจะชว่ ยเธอจัดการ หมดแลว้ ในเมอ่ื สง้ อานเป็ นลกู สาวของคณุ ทา่ นยฉู่ ือ ถา้ ถงึ เวลานัน้ หมด ปัญญาจรงิ ๆ เธอคงตอ้ งขอความชว่ ยเหลอื จากสง้ อานแลว้ ละ่ ทําไมคณุ ตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งทําแบบนด้ี ว้ ยนะ “คณุ หนูมจู่ อ่ื คะ ฉันเขา้ ใจแลว้ และจะรบี ตดิ ตอ่ คณุ สง้ ทันทคี ะ่ แตว่ า่ … หลงั จากทต่ี ดิ ตอ่ กบั เธอแลว้ …”

“บอกกบั เธอตามตรงคะ่ เกย่ี วกบั ทกุ เรอื่ งทเี่ กดิ ขน้ึ บอกกบั เธอ ทงั้ หมด” ซจู วิ่ “ไดค้ ะ่ ” “ขอบคณุ มากนะคะ เลขาซู คณุ ตอ้ งชว่ ยงานในบรษิ ัทพช่ี าย ของฉัน แลว้ ยังตอ้ งมาชว่ ยฉันอกี … ฉันไมร่ วู ้ า่ จะขอบคณุ คณุ ยงั ไงดแี ลว้ ” ซจู วิ่ ยม้ิ ละไม กอ่ นจะพดู ออกมาอยา่ งไมเ่ กรงใจ “งัน้ คณุ หนู บอกใหพ้ ช่ี ายคณุ หนูเพมิ่ เงนิ เดอื นใหฉ้ ันกไ็ ดค้ ะ่ ” หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ ก็หวั เราะออกมา “ไดค้ ะ่ เดย๋ี วฉันจะโทรหาเขา แลว้ พดู กบั เขาใหน้ ะคะ” ทัง้ สองคนคยุ กนั อกี สกั พักกว็ างสายไป รอบตวั กลบั มาเงยี บสงบเหมอื นเดมิ หานมจู่ อ่ื เหมอ่ มองไปนอก หนา้ ตา่ งทมี่ ผี คู ้ นเดนิ ไปเดนิ มา อกี ไมน่ าน กจ็ ะถงึ วันขนึ้ ปีใหม่ แลว้ สนิ ะ เธอเองก็ไมใ่ ชว่ า่ ไมเ่ คยฉลองปี ใหมใ่ นตา่ งประเทศ แตใ่ นชว่ ง หา้ ปีทผ่ี า่ นมาขา้ งกายเธอมเี พอื่ นสนทิ และคนในครอบครัวคอย

เคยี งขา้ ง ถงึ แมจ้ ะอยตู่ า่ งประเทศ แตห่ านชงิ ก็มักจะนั่ง เครอ่ื งบนิ มาหาเธอบอ่ ยๆ เสยี่ วเหยยี นกบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ กอ็ ยขู่ า้ ง กายเธอมาตลอด แตป่ ีน…ี้ เธอจะมโี อกาสพาเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ไปฉลองปีใหมก่ บั ทกุ คนหรอื เปลา่ นะ ถอื โอกาสตอนทนี่ ่ังเลน่ อยใู่ นรา้ นกาแฟ เธอเปิดเขา้ ไปดไู ทม์ ไลน์ เสย่ี วเหยยี นอพั เดตรปู ภาพของเสยี่ วหมโี่ ตว้ เยอะมาก เธอ เปิดดไู ปทลี ะรปู จนไมส่ นใจโลกภายนอก รอจนใกลจ้ ะถงึ เวลาทํางาน หานมจู่ อื่ กก็ ลบั บรษิ ัทเพอื่ ทํางาน ตอ่ คฤหาสนต์ ระกลู ตวนมู่ เพลง้ เพลง้ เพลง้ ภายในหอ้ งมเี สยี งของตกแตกบนพนื้ ดงั ขนึ้ มาไมห่ ยดุ คนรับใช ้ ตา่ งกย็ นื มงุ กนั อยตู่ รงหนา้ ประตไู มก่ ลา้ เขา้ ไป ไดแ้ ตพ่ ดู เกลยี้ กลอ่ มอยขู่ า้ งนอก “คณุ หนูคะ อยา่ โมโหไปเลยคะ่ ของพวกน้ี

เป็ นของทค่ี ณุ หนูชอบมาก และเก็บสะสมมาตงั้ นานไมใ่ ชเ่ หรอ คะ ทําไมคณุ หนูถงึ … โอย้ ” เธอยงั พดู ไมท่ ันจบ กถ็ กู แจกนั ทบุ ศรี ษะ พวกคนรับใชต้ กใจ ถอยหา่ ง สว่ นเธอทโี่ ชคไมด่ กี ็ถกู แจกนั ทบุ ศรี ษะจนลม้ ลงไปน่ัง บนพน้ื “วา้ ย เลอื ดไหลออกมาแลว้ ” คนรับใชท้ ยี่ นื อยดู่ า้ นขา้ งคดิ จะ เขา้ มาพยงุ เธอ แตเ่ พราะตวนมเู่ สวโ่ ยนของออกมาไมห่ ยดุ จน เธอกลัววา่ ตวั เองจะถกู ของทบุ ศรี ษะไปดว้ ย สาวใชท้ ถี่ กู แจกนั ทบุ จนเลอื ดไหลรบี กม้ หนา้ เขา้ กบั หนา้ ขา พอ เห็นวา่ แจกนั อกี ใบพงุ่ ออกมาจากหอ้ ง แลว้ ใกลจ้ ะชนศรี ษะของ เธอ “รบี หลบเร็วเขา้ ” เพลง้ ในขณะนัน้ เอง มเี งาของคนคนหนง่ึ ปรากฏขนึ้ ตรงหนา้ สาวใช ้ คนนัน้ กอ่ นจะเตะแจกนั ทงิ้ เพลง้

แจกนั ตกลงบนพนื้ จนแตกละเอยี ด “คณุ ชาย…”พอเห็นตวนมเู่ จอ๋ ทกุ คนกม็ สี หี นา้ เหมอื นเห็นฮโี ร่ ตอนที่ 820 นอ้ งอาละวาดพอหรอื ยงั “เกดิ อะไรขนึ้ ” ตวนมเู่ จอ๋ มองความเละเทะบนพนื้ กอ่ นจะยน่ ควิ้ อยา่ งไมช่ อบใจ กอ่ นจะพดู เสยี งแข็ง “เสย่ี วเสว่ หยดุ อาละวาด เดย๋ี วน”้ี พอไดย้ นิ เสยี งของตวนมเู่ จอ๋ เสยี งของตกแตง่ ในหอ้ งกเ็ งยี บไป ทันที แตส่ กั พัก ทกุ คนก็เห็นตวนมเู่ สวถ่ อื แจกนั เดนิ ออกมา กอ่ นจะ เล็งแจกนั ไปทต่ี วนมเู่ จอ๋ “อยา่ นะคะคณุ หนู” คนรับใชร้ นู ้ สิ ยั เอาแตใ่ จของตวนมเู่ สวด่ ี เพราะเธอเป็ น หลานสาวทตี่ วนมอู่ า้ วเทยี นประคบประหงมอยา่ งดี และยงั มี พช่ี ายทต่ี ามใจเธอทกุ อยา่ ง เพราะตอ้ งสญู เสยี พอ่ แมไ่ ปตงั้ แต่ เด็ก ทําใหผ้ ชู ้ ายทัง้ สองคนตามใจเด็กสาวคนนมี้ ากเป็ นพเิ ศษ

แตท่ กุ คนคดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเอาแตใ่ จจนถงึ ขนาดนี้ ตอนนเ้ี ธอถงึ ขนั้ คดิ จะทํารา้ ยพช่ี ายของตวั เองเลยเหรอ “นอ้ งคดิ จะทําอะไร” ตวนมเู่ จอ๋ มองหนา้ นอ้ งสาวของตวั เองนง่ิ นํ้าเสยี งของเขาเครง่ ขรมึ มาก ตวนมเู่ สวท่ กี่ ําลงั จับแจกนั อยู่ สหี นา้ ของเธอโมโหมาก แตพ่ อ เห็นวา่ เป็ นตวนมเู่ จอ๋ เธอกไ็ มก่ ลา้ ลงมอื จนสดุ ทา้ ยเธอก็เอา ความโมโหไปลงทพี่ วกคนรับใช ้ เธอโยนแจกนั ไปทางพวกเธอ กอ่ นจะดา่ “ฉันบอกใหพ้ วกแกออกไป ทําไมถงึ ไมอ่ อกไปอกี อยากตายหรอื ไง” “วา้ ย” ทกุ คนรบี วง่ิ หนไี ป ตวนมเู่ จอ๋ ควา้ แขนของตวนมเู่ สวม่ าจับไว ้ เพอื่ หยดุ การกระทํา ของเธอ “อาละวาดพอหรอื ยัง” “ปลอ่ ยหนูนะ”

ตวนมเู่ สวพ่ ยายามดนิ้ สดุ แรง “พไี่ มต่ อ้ งมายงุ่ เรอ่ื งของหนู ยงั ไง ซะพก่ี ไ็ มเ่ คยสนับสนุนหนูอยแู่ ลว้ ในเมอื่ พไ่ี มเ่ ขา้ ขา้ งหนู พก่ี ไ็ ม่ ตอ้ งมายงุ่ กบั หนู ปลอ่ ยนะ” เธอเหมอื นคนบา้ อา้ ปากกดั ไหลข่ องตวนมเู่ จอ๋ อยา่ งแรง ตวนมเู่ สวก่ ดั จนไหลข่ องตวนมเู่ จอ๋ หอ้ เลอื ด คนรับใชท้ ย่ี นื อยู่ ขา้ งๆเห็นแบบนัน้ ก็ตกใจจนพดู อะไรไมอ่ อก คณุ หนูน่ากลวั จรงิ ๆเลย น่ากลัวกวา่ พวกนักเลงตามถนนซะอกี เพราะถงึ แมจ้ ะเจอพวกนักเลงพวกเธอก็สามารถวงิ่ หนีได ้ แต่ วา่ … คนคนนเ้ี ป็ นเจา้ นายของพวกเธอ ถา้ หากพวกเธอวงิ่ หนไี ป กถ็ กู เรยี กกลับมาอยดู่ ี ตวนมเู่ สวไ่ มร่ วู ้ า่ ตวั เองกดั นานเทา่ ไหร่ รสู ้ กึ ไดแ้ คว่ า่ เรมิ่ ไดก้ ลนิ่ เลอื ด แตต่ วนมเู่ จอ๋ ก็ยังไมย่ อมปลอ่ ยมอื เธอหยดุ กดั แลว้ มอง หนา้ ตวนมเู่ จอ๋ อยา่ งไมพ่ อใจ “ทําไมพจี่ ะตอ้ งไมเ่ ขา้ ขา้ งหนูดว้ ย ทําไมคะ หนูยงั เป็ นนอ้ งสาว ของพอ่ี ยไู่ หม”

ตวนมเู่ จอ๋ มสี หี นา้ จนใจ เขามองไปทคี่ นรับใช ้ กอ่ นจะพดู สงั่ “พวกเธอไปทํางานตามหนา้ ทข่ี องตวั เองเถอะ คนทไ่ี ดร้ ับ บาดเจ็บไปหาหมอซะ คา่ รักษากลับมาขอคนื จากฉันทหี ลัง” “ขอบคณุ คะ่ คณุ ชาย งัน้ พวกเราขอตวั กอ่ นนะคะ” บรรดาสาวใชช้ ว่ ยพยงุ กนั เดนิ ออกไป หลังจากทพี่ วกเธอเดนิ ออกไปแลว้ ตวนมเู่ จอ๋ กม็ องไป ทางตวนมเู่ สวท่ ไ่ี มม่ สี ตสิ มั ปชญั ญะ กอ่ นจะพดู ออกมาอยา่ งจน ใจ “กเ็ พราะวา่ นอ้ งเป็ นนอ้ งสาวของพี่ พถ่ี งึ ไดต้ อ้ งหา้ มนอ้ งทํา เรอื่ งไมด่ แี บบนไ้ี งละ่ ” “เรอื่ งไมด่ เี หรอคะ” ตวนมเู่ สวห่ วั เราะเยาะ เพราะความโกรธ ทํา ใหเ้ ธอตาแดงมาก เสน้ เลอื ดบนใบหนา้ ปดู ออกมาเป็ นแถว ผม เผา้ ยงุ่ เหยงิ ทา่ ทางงดงามเหมอื นเจา้ หญงิ ในเวลาปกตไิ มม่ ี เหลอื เลย “อะไรทเี่ รยี กวา่ เรอ่ื งไมด่ คี ะ หนูแคก่ ลา้ ทจ่ี ะไลต่ ามความรักของ ตวั เอง ไมไ่ ดเ้ หรอคะ พไ่ี มเ่ คยคดิ จะสนับสนุนหนูเลย แลว้ พย่ี งั พยายามเขา้ มาขดั ขวางหนูมาตลอด ตอนนพี้ ยี่ ังบอกวา่ หนูทํา เรอ่ื งไมด่ ี พไ่ี มเ่ คยคดิ วา่ หนูเป็ นนอ้ งสาวของพด่ี ว้ ยซ้ํา”

ตวนมเู่ จอ๋ ขมวดควิ้ “ไลต่ ามความรักอยา่ งนัน้ เหรอ เสย่ี วเสว่ นอ้ งแน่ใจเหรอวา่ แตง่ งานกบั เขาแลว้ นอ้ งจะมคี วามสขุ เขา ชอบนอ้ งหรอื เปลา่ เขาเคยใหค้ วามหวังนอ้ งหรอื ไง หรอื เขาจะ เคยมองหนา้ นอ้ งสกั ครัง้ ไหม” ตวนมเู่ สว่ “…” “ทพ่ี ข่ี ดั ขวางนอ้ ง ไมใ่ ชว่ า่ พก่ี ําลงั ทํารา้ ยนอ้ ง ขอ้ แรก เขาไมไ่ ด ้ รักนอ้ งเลย ถา้ เขาสนใจนอ้ งสกั นดิ เขาคงจะไมป่ ฏเิ สธการหมัน้ หมายอยา่ งไรเ้ ยอ่ื ใยแบบนี้ ขอ้ ทสี่ อง เขามคี รอบครัวแลว้ ไมใ่ ช่ คนทนี่ อ้ งคดิ จะครอบครองได ้ นอ้ งเขา้ ใจไหม” ตอนทพี่ ดู ประโยคสดุ ทา้ ย ตวนมเู่ จอ๋ จงใจเนน้ เสยี งหนักแน่น เพอ่ื จะใหต้ วนมเู่ สวร่ ซู ้ งึ้ เรอื่ งทวี่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ มภี รรยาแลว้ แตต่ วนมเู่ สวก่ ลับสญู เสยี สตไิ ปแลว้ เธอสะบดั แขนตวนมเู่ จอ๋ ออกอยา่ งแรง กอ่ นจะกรดี รอ้ งแลว้ เดนิ เซถอยหลัง พรอ้ มกบั ตะโกนออกมา “ไม่ เขายังไมม่ ภี รรยา งานแตง่ งานครัง้ นัน้ ถกู ยกเลกิ ไปแลว้ และเขาเองกไ็ มไ่ ดป้ รากฏตวั ในงานดว้ ย แตเ่ ขา กลบั มาปรากฏตวั ตรงหนา้ หนู สวรรคเ์ ป็ นใจ ใหเ้ ขาไดม้ ชี วี ติ กลับมาอกี ครัง้ อกี ทัง้ ยังสญู เสยี ความทรงจําทัง้ หมดไป นเ่ี ป็ น

สงิ่ ทส่ี วรรคด์ ลบนั ดาล เขาถกู กําหนดใหต้ อ้ งแตง่ งานกบั หนูต วนมเู่ สวค่ นนี้ ถกู กําหนดใหอ้ ยกู่ บั หนูไปตลอดชวี ติ ” “ถกู กําหนดอยา่ งนัน้ เหรอ” ตวนมเู่ จอ๋ สา่ ยหนา้ กอ่ นจะยม้ิ ขมขนื่ “นอ้ งนไี่ มร่ ภู ้ าษีภาษาจรงิ เลย บนโลกใบนไ้ี มม่ อี ะไรทถี่ กู กําหนดไวแ้ ลว้ ถา้ หากนอ้ งยงั คดิ แบบน้ี พจ่ี ะบอกอะไรให ้ ถา้ หากถกู กําหนดไวจ้ รงิ ๆ เขากจ็ ะยังคงตกหลมุ รักหานมจู่ อ่ื อยดู่ ี กอ่ นทเ่ี ขาจะสญู เสยี ความทรงจําเขาไมช่ อบนอ้ งยังไง หลัง สญู เสยี ความทรงจําเขากไ็ มช่ อบนอ้ งอยา่ งนัน้ ” คําพดู แตล่ ําคําทตี่ วนมเู่ จอ๋ พดู ออกมา เหมอื นเข็มนับพันเลม่ ทม่ิ แทงเขา้ ไปในใจของตวนมเู่ สว่ “นอ้ งคดิ วา่ ถา้ นไี่ มใ่ ชส่ ง่ิ ทส่ี วรรคก์ ําหนดไวแ้ ลว้ จะเป็ นอะไร” คําพดู ทมิ่ แทงใจของตวนมเู่ สว่ เธอมองหนา้ ตวนมเู่ จอ๋ อง้ึ ทเี่ ขา พดู ออกมาเธอโตก้ ลับไปไมไ่ ดเ้ ลย เธออา้ ปากแลว้ ก็หบุ ปากอยู่ อยา่ งนัน้ คดิ จะเถยี งกลบั ไปก็ทําไมไ่ ด ้ “พพี่ ดู ถกู ไหม” ตวนมเู่ จอ๋ ยกยม้ิ กอ่ นจะเดนิ เขา้ มาเกย่ี วเสน้ ผม ทย่ี งุ่ เหยงิ คลอ้ งหใู หต้ วนมเู่ สว่ แลว้ ชว่ ยเธอเชด็ นํ้าตาตรงขอบ ตาออกไป กอ่ นจะถอนหายใจยาว “นอ้ งสาวซอ่ื บอ้ื ของพ่ี นอ้ ง เป็ นเจา้ หญงิ ของตระกลู ตวนมู่ หนา้ ตาสวยและมคี วามสามารถ

โดดเดน่ ผชู ้ ายตงั้ มากมายทชี่ อบนอ้ ง ทําไมนอ้ งจะตอ้ งลด ศกั ดศ์ิ รขี องตวั เองไปตามผชู ้ ายทไี่ มร่ ักนอ้ งดว้ ยละ่ กอ่ นทคี่ ณุ พอ่ กบั คณุ แมจ่ ะเสยี ชวี ติ พวกทา่ นไดพ้ ดู อะไรกบั พวกเราไว ้ นอ้ ง ลมื ไปแลว้ เหรอ” ตวนมเู่ สวย่ นื อง้ึ อยทู่ เี่ ดมิ ปลอ่ ยใหต้ วนมเู่ จอ๋ ชว่ ยเชด็ นํ้าตา “พวกทา่ นบอกไวว้ า่ ไมว่ า่ จะเป็ นผหู ้ ญงิ หรอื ผชู ้ าย ก็ตอ้ งรักษา เกยี รตใิ หด้ ี อยา่ สญู เสยี ความเป็ นตวั เองเพอื่ ใครเด็ดขาด ลกู หลานตระกลู ตวนมู่ มเี กยี รตแิ ละศกั ดศิ์ รมี ากพอ” คําพดู นท้ี ําใหต้ วนมเู่ สวค่ ดิ ได ้ เธอเองกร็ สู ้ กึ วา่ เพอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เธอกลายเป็ นคนหมดสภาพไดถ้ งึ ขนาดนเ้ี ลยเหรอ เมอ่ื วานพอ ไดย้ นิ เขาพดู วา่ จะไมแ่ ตง่ งานกบั เธอ เธอยงั ขอบตาแดง แลว้ คดิ จะวงิ่ ตามออกไปแตถ่ กู คณุ ป่ หู า้ มไว ้ ทําทา่ ทางเหมอื นไม่ ยอมตายใจคดิ จะตามออกไปอกี รวมถงึ เรอ่ื งทเ่ี ธออาละวาดอยใู่ นตอนนี้ เธอ… ทําเรอ่ื งทขี่ าย หนา้ ออกไปจรงิ ๆ พอคดิ ดเู ธอตวนมเู่ สวโ่ ตมาจนถงึ ขนาดน้ี เคยแตจ่ ะถกู ประคบ ประหงมดแู ลอยา่ งดไี มเ่ คยถกู ใครรังเกยี จมากอ่ น

พอคดิ ไดแ้ บบนี้ ตวนมเู่ สวก่ ็รอ้ งไหห้ นักขนึ้ เธอกดั รมิ ฝี ปาก ตวั เอง แลว้ เดนิ เขา้ ไปกอดตวนมเู่ จอ๋ ไวแ้ น่น กอ่ นจะรอ้ งไห ้ ออกมาอยา่ งหนัก “พคี่ ะ ฮอื ฮอื … แตห่ นูชอบเขามากนค่ี ะ ตลอดชวี ติ นห้ี นูชอบแค่ เขาคนเดยี ว อยากใชช้ วี ติ อยกู่ บั เขาเทา่ นัน้ …” ตอนที่ 821 เลกิ งานแลว้ รอผมดว้ ย ทัง้ สองคนเป็ นพนี่ อ้ งกนั พอเห็นนอ้ งสาวรอ้ งไหถ้ งึ ขนาดน้ี จะบอกวา่ ตวนมเู่ จอ๋ ไมร่ สู ้ กึ ปวดใจก็คงจะเป็ นเรอื่ งโกหก แตถ่ งึ แมจ้ ะปวดใจ ก็ไมส่ ามารถทําเรอ่ื งแยกครู่ ักออกจากกนั เพอื่ นอ้ งสาวได ้ มันเป็ นเรอื่ งทไี่ มด่ ี ตวนมเู่ จอ๋ ลบู หลังตวนมเู่ สว่ เพอื่ ปลอบใจ กอ่ นจะพดู เสยี งออ่ นโยน “เด็กดี ไมต่ อ้ งรอ้ งไห ้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ มอี ะไรดี บนโลกใบนไ้ี มใ่ ชว่ า่ จะมเี ขาเป็ นผชู ้ าย คนเดยี ว เดย๋ี วพแ่ี นะนําทดี่ กี วา่ เขาให ้ แลว้ อกี อยา่ ง เขากไ็ ม่ คคู่ วรกบั นอ้ งสาวของพด่ี ว้ ย โอเคไหม”

ตวนมเู่ สวไ่ มต่ อบกลบั แตน่ ํ้าตาก็ยงั ไหลอาบแกม้ และสา่ ยหนา้ ไปมา ตวนมเู่ จอ๋ ทําไดแ้ คป่ ลอบเธอตอ่ ไป ตวนมเู่ จอ๋ รอ้ งไหไ้ มห่ ยดุ ตอนทหี่ ยดุ รอ้ งไหก้ ็ยังสะอนื้ อยู่ เธอ สะอนื้ พรอ้ มกบั มองไปทแ่ี ขนของตวนมเู่ จอ๋ ตรงทถี่ กู เธอกดั จน เลอื ดไหล และแผลเหวอะ ดไู ปแลว้ น่ากลัวมาก “พค่ี ะ ขอโทษนะคะ… หนูทําอะไรโดยไมค่ ดิ เจ็บไหมคะ”เธอ ถามดว้ ยเสยี งสะอน้ื ตวนมเู่ จอ๋ ลบู ศรี ษะของเธอ กอ่ นจะยม้ิ แหย “ขอแคน่ อ้ งไมท่ ํา อะไรโงๆ่ พใ่ี หน้ อ้ งกดั กคี่ รัง้ พกี่ ็ยอม แผลแคน่ ท้ี ําอะไรพไี่ มไ่ ด ้ หรอก” “ขอโทษนะคะพี่ ตอ่ ไปน…้ี หนูจะไมท่ ําอะไรโดยไมค่ ดิ แบบนี้ อกี แลว้ คะ่ ” พอตวนมเู่ จอ๋ ไดย้ นิ แบบนี้ เขากค็ ดิ วา่ ตวนมเู่ สวจ่ ะตดั ใจจากเย่ โมเ่ ซนิ ไดแ้ ลว้ จงึ เรม่ิ รสู ้ กึ วางใจ “นอ้ งคดิ ไดแ้ บบนก้ี ด็ แี ลว้ ผชู ้ ายแบบนัน้ ไมม่ คี า่ พอหรอก”

“พค่ี ะ หนูไมเ่ ป็ นไรแลว้ คะ่ พร่ี บี ไปทําแผลเถอะ เดย๋ี วแผลจะ อกั เสบได”้ พอพดู จบ ตวนมเู่ สวก่ ็รบี เชด็ นํ้าตา แลว้ พดู เรง่ เรา้ ต วนมเู่ จอ๋ ตวนมเู่ จอ๋ มองแผน่ หลังของเธอดว้ ยทา่ ทางลังเล กอ่ นจะพดู “งัน้ เดย๋ี วพไี่ ปทําแผลกอ่ น เดย๋ี วใหค้ นรับใชม้ าทําความสะอาด หอ้ งของนอ้ งสกั หน่อย นอ้ งไปพักผอ่ นเถอะ ไปอาบน้ําใหส้ บาย ตวั เดย๋ี วพพ่ี าออกไปเทยี่ ว พาไปแนะนําผชู ้ ายทด่ี วี า่ ให”้ “พคี่ ะ พร่ี บี ไปทําแผลเถอะคะ่ ” ตวนมเู่ สวผ่ ลักเขาลงไปชนั้ ลา่ ง ตวนมเู่ จอ๋ ตา้ นทานแรงกดดนั เธอไมไ่ หวจงึ ตอ้ งลงไปหาหมอทํา แผลกอ่ น หลงั จากยนื มองแผน่ หลงั ของตวนมเู่ จอ๋ เดนิ จากไป สหี นา้ น่า สงสารของเธอก็เปลย่ี นไปทนั ที เธอยมิ้ เยาะออกมาอยา่ งชว่ั รา้ ย ยกนวิ้ ชขี้ น้ึ มา แลว้ เชด็ น้ําตาบรเิ วณขอบตาออกจนหมด พชี่ ายของเธอพดู ถกู ถา้ เธอจะอาละวาดตอ่ ไป นอกจากคนอน่ื จะหวั เราะเยาะแลว้ ก็ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรเลย ไมว่ า่ เธอจะ อาละวาดยังไง รอ้ งไหถ้ งึ ขนาดไหน เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมเ่ ห็นและไม่ ชอบเธออยดู่ ี

การจะจัดการกบั ผชู ้ ายเย็นชาอยา่ งเขา ดทู า่ ทาง…เธอคงจะใช ้ วธิ เี ดมิ ๆไมไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ เธอยงั คงเชอ่ื โชคชะตา ในเมอ่ื สวรรคใ์ หโ้ อกาสเธออกี ครัง้ เธอ ก็จะควา้ โอกาสนไี้ ว ้ ไมม่ ที างปลอ่ ยมอื เด็ดขาด เยโ่ มเ่ ซนิ … คณุ คอยดนู ะ ถงึ คณุ จะไมร่ ักฉัน แตแ่ คน้ ทคี่ ณุ ปฏเิ สธฉันในครัง้ นฉ้ี ันจะจําไว ้ ฉันจะตอ้ งทําใหค้ ณุ เป็ นคนยอม มาขอเธอแตง่ งานใหไ้ ดเ้ ลย หลังจากทต่ี วนมเู่ สวท่ ําขอ้ ตกลงกบั ตวั เองในใจแลว้ เธอก็ยมิ้ ออกมาอยา่ งชวั่ รา้ ย พวกคนรับใชท้ ซ่ี อ่ นตัวอยตู่ รงมมุ หอ้ งยนื มองเหตกุ ารณ์ตรงหนา้ กอ่ นจะตวั สน่ั พวกเธอมองหนา้ กนั ไปมา กอ่ นจะกระซบิ คยุ กนั “คณุ หนูไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม รอยยมิ้ เมอ่ื ตะกม้ี ันดนู ่ากลวั ยงั ไงก็ไมร่ ู ้ ส”ิ “ไมร่ สู ้ ิ คณุ หนูถกู ประคบประหงมดแู ลมาจนโต ไมเ่ คยมใี ครกลา้ ปฏเิ สธเธอแบบน้ี ฉันคดิ วา่ คณุ หนูคงจะไดร้ ับบาดเจ็บหนัก เหมอื นกนั เฮอ้ …”

“หวงั วา่ คณุ หนูจะกลบั มาเป็ นปกตเิ ร็วๆ ถา้ อาละวาดแบบนบ้ี อ่ ยๆ พวกเราคงจะไมม่ วี นั ดๆี ในการทํางานแลว้ ละ่ และอาจจะไดร้ ับ บาดเจ็บจนลงจากเตยี งไมไ่ หวเลยกไ็ ด”้ “หวังวา่ จะเป็ นอยา่ งนัน้ นะ…” สว่ นอกี ดา้ น ใกลจ้ ะถงึ เวลาเลกิ งานแลว้ หานมจู่ อ่ื เดนิ มาสง่ เอกสารทหี่ อ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะคําพดู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอ เธอจงึ ไมก่ ลา้ อยใู่ นหอ้ งนานๆ พอเธอวางเอกสารลงก็ รบี หนั หลังเตรยี มจะเดนิ ออกไปเลย แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับเงยหนา้ ขนึ้ มาพดู ซะกอ่ น “เลกิ งานแลว้ รอผมดว้ ย” หานมจู่ อ่ื หยดุ ชะงัก หนั กลับมามองหนา้ เขาอยา่ งไมแ่ น่ใจ “อะไรนะคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก แลว้ หรตี่ ามองเธอ “ไมย่ อมรอหรอื ไง” หานมจู่ อ่ื “…ไมใ่ ชค่ ะ่ งัน้ ฉันออกไปกอ่ นนะคะ” เพอื่ ไมป่ ลอ่ ยโอกาสใหเ้ ขาพดู วา่ เธอยัว่ เขาอกี “อมื ”

หลังจากหานมจู่ อ่ื เดนิ ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปิดเอกสารออกมาดู โดยทรี่ มิ ฝี ปากของเขากําลงั ยกยมิ้ บาง ในทส่ี ดุ กถ็ งึ เวลาเลกิ งาน ตอนทหี่ านมจู่ อ่ื เก็บของเดนิ ออกมา จากหอ้ งทํางานเลขา เธอพยายามเดนิ ชา้ ลง จนเดนิ มาถงึ หนา้ หอ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นหนา้ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ บอกกบั เธอไว ้ ถา้ เธอเลกิ งานแลว้ ใหร้ อเขา ดว้ ย แตว่ า่ เขากลบั ไมไ่ ดบ้ อกวา่ ใหร้ อแบบไหน รออยใู่ นบรษิ ัท แลว้ กลบั พรอ้ มกนั หรอื วา่ จะใหร้ อเหมอื นกอ่ น หนา้ นด้ี ี คดิ ไปคดิ มา หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ อยา่ งหลังน่าเชอ่ื ถอื ทสี่ ดุ เพราะ ถงึ แมต้ อนนค้ี วามสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ จะพัฒนาขนึ้ มาบา้ งแลว้ แตท่ งั้ สองคนยงั ไมไ่ ดป้ ระกาศสถานะอยา่ งชดั เจน และสําหรับฐานะของเยโ่ มเ่ ซนิ ในตอนนี้ ถา้ หากเธอกบั เขาเดนิ ออกจากบรษิ ัทพรอ้ มกนั จะตอ้ งถกู ผคู ้ นนนิ ทาอยา่ งแน่นอน ถงึ ตอนนัน้ เรอื่ งนจี้ ะตอ้ งตกถงึ หขู องคณุ ทา่ นยฉู่ อื แน่ๆ

พอคดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ กต็ ดั สนิ ใจทําเหมอื นกอ่ นหนา้ น้ี หลงั จากตดั สนิ ใจเรยี บรอ้ ย เธอกเ็ ดนิ เขา้ ไปในลฟิ ต์ หลังจาก นัน้ ก็เดนิ ออกจากบรษิ ัทไป เพราะวา่ เธอตอ้ งรอเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ เดนิ ชา้ ๆ เหมอื น กําลังเดนิ เลน่ อยู่ แลว้ กเ็ ป็ นไปตามทคี่ าด ไมน่ านรถของเยโ่ มเ่ ซนิ กบั ขบั ตามหลัง เธอมา ยงั ไมท่ นั ทเี่ ขาจะลดกระจกลงมา หานมจู่ อื่ ก็เดนิ เลยี้ วไป จากหลังรถไปทป่ี ระตรู ถอกี ดา้ น กอ่ นจะเปิดประตเู ขา้ ไปนั่งเอง ตอนทกี่ ําลังคาดเข็มขดั นริ ภยั เธอก็ไดย้ นิ เสยี งเขาถามออกมา ซะกอ่ น “ผมบอกใหค้ ณุ รอผมไมใ่ ชห่ รอื ไง” พอไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื กค็ าดเข็มขดั นริ ภัยดว้ ยทา่ ทาง เชอื่ งชา้ เธอเงยหนา้ ขนึ้ มาสบตากบั ดวงตาสนี ลิ ของเขา เธอ พบวา่ แววตาของเขาเหมอื นจะไมพ่ อใจอยา่ งเห็นไดช้ ดั เธองนุ งงเล็กนอ้ ย “ฉันรอแลว้ นไี่ งคะ คณุ ไมส่ งั เกตเลยเหรอคะ วา่ วันนฉี้ ันเดนิ ชา้ มาก”

เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ สหี นา้ ของเขายงั คงไมพ่ อใจเหมอื นเดมิ “…” หานมจู่ อ่ื ไมเ่ ขา้ ใจ ทงั้ ๆทเี่ ธออตุ สา่ หจ์ งใจเดนิ ชา้ ๆแลว้ แต่ ทําไมเขายังทําทา่ ทางเหมอื นไมพ่ อใจอยู่ หลงั จากคดิ ทบทวน ดู หานมจู่ อ่ื กเ็ ขา้ ใจขน้ึ มาทนั ที “นคี่ ณุ … คงไมไ่ ดจ้ ะใหฉ้ ันรอ คณุ ในบรษิ ัท แลว้ เดนิ ออกมาดว้ ยกนั หรอกใชไ่ หมคะ” เขาเมม้ รมิ ฝี ปากเป็ นเสน้ ตรง ไมต่ อบคําถาม คําตอบมนั ก็ ชดั เจนอยแู่ ลว้ หานมจู่ อื่ หมดคําพดู หลังจากทเี่ ธอคาดเข็มขดั นริ ภยั เสร็จ เธอก็ รบี หนั หนา้ ไปทางอน่ื “ไมไ่ ดห้ รอกคะ่ ฉันเดนิ ออกจากบรษิ ัทพรอ้ มกบั คณุ ไมไ่ ด”้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ดมิ ทกี ็ไมพ่ อใจอยแู่ ลว้ หลังจากทไี่ ดย้ นิ คําพดู ของหานมจู่ อื่ ก็ยง่ิ หนา้ บง้ึ ตงึ “ทําไม กลวั วา่ คนอนื่ จะเห็น วา่ คณุ กบั ผมอยดู่ ว้ ยกนั หรอื ไง” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ ตามความเป็ นจรงิ

เธอกลวั วา่ คนอน่ื จะเห็นพวกเธออยดู่ ว้ ยกนั จรงิ ๆ ถงึ เวลานัน้ จะตอ้ งมคี ํานนิ ทาออกมา จะไมใ่ หเ้ ธอกงั วลไดย้ งั ไงกนั พอเห็นวา่ เธอยอมรับโดยไมม่ ลี ังเล เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดควิ้ รอบ กายของเขาเหมอื นกําลังแผไ่ อเย็นออกมา “คณุ กลวั วา่ คนอนื่ จะเห็นมากถงึ ขนาดนัน้ เลยเหรอ อยกู่ บั ผมมัน น่าขายหนา้ มากหรอื ไง หมื ” หานมจู่ อื่ ไมอ่ ยากออกมาจากบรษิ ัทพรอ้ มกบั เขา เพราะกลัววา่ ทางคณุ ทา่ นยฉู่ อื จะรเู ้ รอ่ื งนี้ ถงึ ตอนนัน้ เธอคงจะรับมอื ไมไ่ หว ไมใ่ ชเ่ พราะเรอ่ื งอน่ื เลย เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ดอู ารมณ์ไมค่ อ่ ยดี เธอถงึ ไดร้ ตู ้ วั วา่ อาจจะเป็ นเธอทพี่ ดู อะไรผดิ ไป จงึ รบี พดู แกต้ วั “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งท่ี คณุ คดิ นะคะ ฉัน…” ตอนที่ 821 เลกิ งานแลว้ รอผมดว้ ย ทงั้ สองคนเป็ นพน่ี อ้ งกนั

พอเห็นนอ้ งสาวรอ้ งไหถ้ งึ ขนาดนี้ จะบอกวา่ ตวนมเู่ จอ๋ ไมร่ สู ้ กึ ปวดใจก็คงจะเป็ นเรอ่ื งโกหก แตถ่ งึ แมจ้ ะปวดใจ ก็ไมส่ ามารถทําเรอ่ื งแยกครู่ ักออกจากกนั เพอื่ นอ้ งสาวได ้ มันเป็ นเรอ่ื งทไ่ี มด่ ี ตวนมเู่ จอ๋ ลบู หลงั ตวนมเู่ สว่ เพอื่ ปลอบใจ กอ่ นจะพดู เสยี งออ่ นโยน “เด็กดี ไมต่ อ้ งรอ้ งไห ้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ มอี ะไรดี บนโลกใบนไี้ มใ่ ชว่ า่ จะมเี ขาเป็ นผชู ้ าย คนเดยี ว เดย๋ี วพแี่ นะนําทด่ี กี วา่ เขาให ้ แลว้ อกี อยา่ ง เขาก็ไม่ คคู่ วรกบั นอ้ งสาวของพด่ี ว้ ย โอเคไหม” ตวนมเู่ สวไ่ มต่ อบกลบั แตน่ ้ําตาก็ยงั ไหลอาบแกม้ และสา่ ยหนา้ ไปมา ตวนมเู่ จอ๋ ทําไดแ้ คป่ ลอบเธอตอ่ ไป ตวนมเู่ จอ๋ รอ้ งไหไ้ มห่ ยดุ ตอนทหี่ ยดุ รอ้ งไหก้ ็ยงั สะอนื้ อยู่ เธอ สะอนื้ พรอ้ มกบั มองไปทแ่ี ขนของตวนมเู่ จอ๋ ตรงทถี่ กู เธอกดั จน เลอื ดไหล และแผลเหวอะ ดไู ปแลว้ น่ากลัวมาก “พคี่ ะ ขอโทษนะคะ… หนูทําอะไรโดยไมค่ ดิ เจ็บไหมคะ”เธอ ถามดว้ ยเสยี งสะอน้ื ตวนมเู่ จอ๋ ลบู ศรี ษะของเธอ กอ่ นจะยมิ้ แหย “ขอแคน่ อ้ งไมท่ ํา อะไรโงๆ่ พใ่ี หน้ อ้ งกดั กค่ี รัง้ พก่ี ็ยอม แผลแคน่ ท้ี ําอะไรพไี่ มไ่ ด ้ หรอก”

“ขอโทษนะคะพี่ ตอ่ ไปน…ี้ หนูจะไมท่ ําอะไรโดยไมค่ ดิ แบบน้ี อกี แลว้ คะ่ ” พอตวนมเู่ จอ๋ ไดย้ นิ แบบนี้ เขาก็คดิ วา่ ตวนมเู่ สวจ่ ะตัดใจจากเย่ โมเ่ ซนิ ไดแ้ ลว้ จงึ เรม่ิ รสู ้ กึ วางใจ “นอ้ งคดิ ไดแ้ บบนกี้ ็ดแี ลว้ ผชู ้ ายแบบนัน้ ไมม่ คี า่ พอหรอก” “พค่ี ะ หนูไมเ่ ป็ นไรแลว้ คะ่ พรี่ บี ไปทําแผลเถอะ เดย๋ี วแผลจะ อกั เสบได”้ พอพดู จบ ตวนมเู่ สวก่ ็รบี เชด็ นํ้าตา แลว้ พดู เรง่ เรา้ ต วนมเู่ จอ๋ ตวนมเู่ จอ๋ มองแผน่ หลงั ของเธอดว้ ยทา่ ทางลังเล กอ่ นจะพดู “งัน้ เดย๋ี วพไี่ ปทําแผลกอ่ น เดย๋ี วใหค้ นรับใชม้ าทําความสะอาด หอ้ งของนอ้ งสกั หน่อย นอ้ งไปพักผอ่ นเถอะ ไปอาบน้ําใหส้ บาย ตวั เดย๋ี วพพี่ าออกไปเทยี่ ว พาไปแนะนําผชู ้ ายทด่ี วี า่ ให”้ “พคี่ ะ พร่ี บี ไปทําแผลเถอะคะ่ ” ตวนมเู่ สวผ่ ลกั เขาลงไปชนั้ ลา่ ง ตวนมเู่ จอ๋ ตา้ นทานแรงกดดนั เธอไมไ่ หวจงึ ตอ้ งลงไปหาหมอทํา แผลกอ่ น หลังจากยนื มองแผน่ หลังของตวนมเู่ จอ๋ เดนิ จากไป สหี นา้ น่า สงสารของเธอกเ็ ปลย่ี นไปทนั ที เธอยม้ิ เยาะออกมาอยา่ งชว่ั รา้ ย

ยกนวิ้ ชขี้ นึ้ มา แลว้ เชด็ นํ้าตาบรเิ วณขอบตาออกจนหมด พชี่ ายของเธอพดู ถกู ถา้ เธอจะอาละวาดตอ่ ไป นอกจากคนอนื่ จะหวั เราะเยาะแลว้ ก็ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรเลย ไมว่ า่ เธอจะ อาละวาดยังไง รอ้ งไหถ้ งึ ขนาดไหน เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มเ่ ห็นและไม่ ชอบเธออยดู่ ี การจะจัดการกบั ผชู ้ ายเย็นชาอยา่ งเขา ดทู า่ ทาง…เธอคงจะใช ้ วธิ เี ดมิ ๆไมไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ เธอยังคงเชอ่ื โชคชะตา ในเมอ่ื สวรรคใ์ หโ้ อกาสเธออกี ครัง้ เธอ กจ็ ะควา้ โอกาสนไ้ี ว ้ ไมม่ ที างปลอ่ ยมอื เด็ดขาด เยโ่ มเ่ ซนิ … คณุ คอยดนู ะ ถงึ คณุ จะไมร่ ักฉัน แตแ่ คน้ ทคี่ ณุ ปฏเิ สธฉันในครัง้ นฉี้ ันจะจําไว ้ ฉันจะตอ้ งทําใหค้ ณุ เป็ นคนยอม มาขอเธอแตง่ งานใหไ้ ดเ้ ลย หลังจากทตี่ วนมเู่ สวท่ ําขอ้ ตกลงกบั ตวั เองในใจแลว้ เธอกย็ มิ้ ออกมาอยา่ งชวั่ รา้ ย พวกคนรับใชท้ ซ่ี อ่ นตวั อยตู่ รงมมุ หอ้ งยนื มองเหตกุ ารณต์ รงหนา้ กอ่ นจะตวั สนั่ พวกเธอมองหนา้ กนั ไปมา กอ่ นจะกระซบิ คยุ กนั

“คณุ หนูไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม รอยยม้ิ เมอ่ื ตะกม้ี ันดนู ่ากลวั ยังไงก็ไมร่ ู ้ ส”ิ “ไมร่ สู ้ ิ คณุ หนูถกู ประคบประหงมดแู ลมาจนโต ไมเ่ คยมใี ครกลา้ ปฏเิ สธเธอแบบน้ี ฉันคดิ วา่ คณุ หนูคงจะไดร้ ับบาดเจ็บหนัก เหมอื นกนั เฮอ้ …” “หวังวา่ คณุ หนูจะกลับมาเป็ นปกตเิ ร็วๆ ถา้ อาละวาดแบบนบ้ี อ่ ยๆ พวกเราคงจะไมม่ วี นั ดๆี ในการทํางานแลว้ ละ่ และอาจจะไดร้ ับ บาดเจ็บจนลงจากเตยี งไมไ่ หวเลยกไ็ ด”้ “หวงั วา่ จะเป็ นอยา่ งนัน้ นะ…” สว่ นอกี ดา้ น ใกลจ้ ะถงึ เวลาเลกิ งานแลว้ หานมจู่ อื่ เดนิ มาสง่ เอกสารทห่ี อ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะคําพดู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอ เธอจงึ ไมก่ ลา้ อยใู่ นหอ้ งนานๆ พอเธอวางเอกสารลงก็ รบี หนั หลงั เตรยี มจะเดนิ ออกไปเลย แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับเงยหนา้ ขนึ้ มาพดู ซะกอ่ น “เลกิ งานแลว้ รอผมดว้ ย” หานมจู่ อื่ หยดุ ชะงัก หนั กลับมามองหนา้ เขาอยา่ งไมแ่ น่ใจ “อะไรนะคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก แลว้ หรตี่ ามองเธอ “ไมย่ อมรอหรอื ไง”

หานมจู่ อื่ “…ไมใ่ ชค่ ะ่ งัน้ ฉันออกไปกอ่ นนะคะ” เพอื่ ไมป่ ลอ่ ยโอกาสใหเ้ ขาพดู วา่ เธอย่วั เขาอกี “อมื ” หลังจากหานมจู่ อ่ื เดนิ ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปิดเอกสารออกมาดู โดยทร่ี มิ ฝี ปากของเขากําลังยกยมิ้ บาง ในทสี่ ดุ กถ็ งึ เวลาเลกิ งาน ตอนทห่ี านมจู่ อื่ เกบ็ ของเดนิ ออกมา จากหอ้ งทํางานเลขา เธอพยายามเดนิ ชา้ ลง จนเดนิ มาถงึ หนา้ หอ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นหนา้ นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ บอกกบั เธอไว ้ ถา้ เธอเลกิ งานแลว้ ใหร้ อเขา ดว้ ย แตว่ า่ เขากลับไมไ่ ดบ้ อกวา่ ใหร้ อแบบไหน รออยใู่ นบรษิ ัท แลว้ กลับพรอ้ มกนั หรอื วา่ จะใหร้ อเหมอื นกอ่ น หนา้ นดี้ ี คดิ ไปคดิ มา หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ อยา่ งหลังน่าเชอื่ ถอื ทส่ี ดุ เพราะ ถงึ แมต้ อนนคี้ วามสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ จะพัฒนาขนึ้ มาบา้ งแลว้ แตท่ ัง้ สองคนยังไมไ่ ดป้ ระกาศสถานะอยา่ งชดั เจน

และสําหรับฐานะของเยโ่ มเ่ ซนิ ในตอนนี้ ถา้ หากเธอกบั เขาเดนิ ออกจากบรษิ ัทพรอ้ มกนั จะตอ้ งถกู ผคู ้ นนนิ ทาอยา่ งแน่นอน ถงึ ตอนนัน้ เรอื่ งนจี้ ะตอ้ งตกถงึ หขู องคณุ ทา่ นยฉู่ อื แน่ๆ พอคดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื กต็ ดั สนิ ใจทําเหมอื นกอ่ นหนา้ นี้ หลงั จากตดั สนิ ใจเรยี บรอ้ ย เธอกเ็ ดนิ เขา้ ไปในลฟิ ต์ หลังจาก นัน้ ก็เดนิ ออกจากบรษิ ัทไป เพราะวา่ เธอตอ้ งรอเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ เดนิ ชา้ ๆ เหมอื น กําลังเดนิ เลน่ อยู่ แลว้ กเ็ ป็ นไปตามทคี่ าด ไมน่ านรถของเยโ่ มเ่ ซนิ กบั ขบั ตามหลงั เธอมา ยังไมท่ ันทเ่ี ขาจะลดกระจกลงมา หานมจู่ อ่ื กเ็ ดนิ เลยี้ วไป จากหลงั รถไปทปี่ ระตรู ถอกี ดา้ น กอ่ นจะเปิดประตเู ขา้ ไปนั่งเอง ตอนทก่ี ําลังคาดเข็มขดั นริ ภยั เธอก็ไดย้ นิ เสยี งเขาถามออกมา ซะกอ่ น “ผมบอกใหค้ ณุ รอผมไมใ่ ชห่ รอื ไง”

พอไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื กค็ าดเข็มขดั นริ ภยั ดว้ ยทา่ ทาง เชอ่ื งชา้ เธอเงยหนา้ ขน้ึ มาสบตากบั ดวงตาสนี ลิ ของเขา เธอ พบวา่ แววตาของเขาเหมอื นจะไมพ่ อใจอยา่ งเห็นไดช้ ดั เธองนุ งงเล็กนอ้ ย “ฉันรอแลว้ นไ่ี งคะ คณุ ไมส่ งั เกตเลยเหรอคะ วา่ วันนฉ้ี ันเดนิ ชา้ มาก” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ สหี นา้ ของเขายงั คงไมพ่ อใจเหมอื นเดมิ “…” หานมจู่ อ่ื ไมเ่ ขา้ ใจ ทงั้ ๆทเี่ ธออตุ สา่ หจ์ งใจเดนิ ชา้ ๆแลว้ แต่ ทําไมเขายังทําทา่ ทางเหมอื นไมพ่ อใจอยู่ หลงั จากคดิ ทบทวน ดู หานมจู่ อื่ ก็เขา้ ใจขนึ้ มาทนั ที “นค่ี ณุ … คงไมไ่ ดจ้ ะใหฉ้ ันรอ คณุ ในบรษิ ัท แลว้ เดนิ ออกมาดว้ ยกนั หรอกใชไ่ หมคะ” เขาเมม้ รมิ ฝี ปากเป็ นเสน้ ตรง ไมต่ อบคําถาม คําตอบมนั ก็ ชดั เจนอยแู่ ลว้ หานมจู่ อื่ หมดคําพดู หลังจากทเี่ ธอคาดเข็มขดั นริ ภยั เสร็จ เธอก็ รบี หนั หนา้ ไปทางอน่ื “ไมไ่ ดห้ รอกคะ่ ฉันเดนิ ออกจากบรษิ ัทพรอ้ มกบั คณุ ไมไ่ ด”้

สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ดมิ ทกี ไ็ มพ่ อใจอยแู่ ลว้ หลงั จากทไี่ ดย้ นิ คําพดู ของหานมจู่ อื่ กย็ ง่ิ หนา้ บงึ้ ตงึ “ทําไม กลวั วา่ คนอนื่ จะเห็น วา่ คณุ กบั ผมอยดู่ ว้ ยกนั หรอื ไง” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ ตามความเป็ นจรงิ เธอกลวั วา่ คนอน่ื จะเห็นพวกเธออยดู่ ว้ ยกนั จรงิ ๆ ถงึ เวลานัน้ จะตอ้ งมคี ํานนิ ทาออกมา จะไมใ่ หเ้ ธอกงั วลไดย้ งั ไงกนั พอเห็นวา่ เธอยอมรับโดยไมม่ ลี ังเล เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดควิ้ รอบ กายของเขาเหมอื นกําลงั แผไ่ อเย็นออกมา “คณุ กลวั วา่ คนอน่ื จะเห็นมากถงึ ขนาดนัน้ เลยเหรอ อยกู่ บั ผมมัน น่าขายหนา้ มากหรอื ไง หมื ” หานมจู่ อ่ื ไมอ่ ยากออกมาจากบรษิ ัทพรอ้ มกบั เขา เพราะกลวั วา่ ทางคณุ ทา่ นยฉู่ ือจะรเู ้ รอื่ งน้ี ถงึ ตอนนัน้ เธอคงจะรับมอื ไมไ่ หว ไมใ่ ชเ่ พราะเรอื่ งอน่ื เลย เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ดอู ารมณไ์ มค่ อ่ ยดี เธอถงึ ไดร้ ตู ้ ัววา่ อาจจะเป็ นเธอทพี่ ดู อะไรผดิ ไป จงึ รบี พดู แกต้ วั “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งที่ คณุ คดิ นะคะ ฉัน…”

ตอนที่ 822 ใครกลา้ วจิ ารณค์ ณุ ในทางไมด่ ี แยแ่ ลว้ เธอจะอธบิ ายยังไงดี จะบอกกบั เขาทค่ี วามจําเสอ่ื มไปตรงๆ วา่ คณุ ตาของคณุ อาจจะ ไมย่ นิ ยอมใหพ้ วกเราอยดู่ ว้ ยกนั ฉันก็เลยตอ้ งปกปิดเรอ่ื งของ พวกเราไว ้ ไมใ่ หค้ นอน่ื รเู ้ รอ่ื งอยา่ งนัน้ เหรอ เยโ่ มเ่ ซนิ คงจะคดิ วา่ เธอเป็ นบา้ คดิ ไปคดิ มา สดุ ทา้ ยหานมจู่ อ่ื กไ็ ดแ้ ตพ่ ดู ดว้ ยทา่ ทางน่าสงสาร “ฉันเพงิ่ เขา้ มาทํางานในบรษิ ัทไมก่ ว่ี นั ถา้ เดนิ ออกมาพรอ้ มกบั คณุ แลว้ ทกุ คนเห็น พวกเขาจะคดิ ยังไงกบั ฉันละ่ คะ” แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั คดิ ไปแลว้ วา่ เธอไมอ่ ยากใหค้ นอน่ื รวู ้ า่ พวกเขา กําลังคบกนั อยู่ ในใจรสู ้ กึ โมโหเล็กนอ้ ย พอไดย้ นิ ทเ่ี ธอพดู เขา กย็ งั น่ังนงิ่ สหี นา้ ของเขายงั คงเย็นชาเหมอื นเดมิ หานมจู่ อ่ื ไดแ้ ตย่ นื่ มอื ออกไปดงึ ชายเสอื้ ของเขาไว ้ “หรอื คณุ อยากจะเห็นฉันถกู คนอน่ื พดู วจิ ารณไ์ ปในทางไมด่ คี ะ”

เยโ่ มเ่ ซนิ ขบั รถไปดว้ ยมองมอื ขาวนุ่มของเธอไปดว้ ย มอื คนู่ ัน้ เล็กแคน่ ดิ เดยี ว แคเ่ ขางา้ งมอื กส็ ามารถกมุ ไวแ้ ลว้ คดิ ไดแ้ บบน้ี สหี นา้ บงึ้ ตงึ ของเขาก็ออ่ นโยนขนึ้ มาหลายสว่ น แววตาทมี่ อง เธอกไ็ มเ่ ย็นชาเหมอื นเมอ่ื ตะกแ้ี ลว้ แตค่ วามไมพ่ อใจยังคงมี เหลอื อยเู่ ล็กนอ้ ย ถนนสายนไ้ี มค่ อ่ ยมคี น เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ จับพวงมาลัยรถมอื เดยี ว สว่ นมอื อกี ขา้ งยน่ื มอื ออกไปควา้ มอื ของหานมจู่ อื่ มากมุ ไว ้ มอื ขาวนุ่มนม่ิ ถกู ฝ่ ามอื ใหญข่ องเขากมุ ไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ มองทางไป ดว้ ยบบี มอื ของเธอเลน่ ไปดว้ ย “ใครกลา้ วจิ ารณค์ ณุ ในทางไมด่ ี กถ็ อื วา่ ไมใ่ หเ้ กยี รตผิ ม พนักงานทกุ คนในบรษิ ัท คนทคี่ ดิ จะมี ปัญหากบั ผมจะมสี กั กค่ี นกนั ” หานมจู่ อ่ื “…” น่าจะไมม่ ใี ครกลา้ เลยมงั้ ใครจะกลา้ มปี ัญหากบั เจา้ นายตวั เองกนั ถา้ ทําอยา่ งนัน้ ก็ถอื วา่ หาเรอ่ื งใสต่ วั เอง หานมจู่ อื่ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขาจะพดู แบบนี้ ภายในใจรสู ้ กึ อบอนุ่ มาก

เธออดทจ่ี ะหวั เราะออกมาไมไ่ ด ้ กอ่ นจะพดู ขน้ึ มา “พวกเขาไม่ กลา้ พดู ตอ่ หนา้ คณุ แตก่ ส็ ามารถลับหลงั คณุ ไดน้ ค่ี ะ” บนโลกใบน้ี ไมว่ า่ จะเป็ นกองทัพทหารนับหมนื่ หรอื พายกุ ระสนุ กม็ วี ธิ ปี ้องกนั ได ้ จะมกี ็แตค่ ํานนิ ทาทไ่ี มว่ า่ ยงั ไงกไ็ มส่ ามารถ หา้ มได ้ และเรอื่ งนี้ ผลกระทบมันรนุ แรงยงิ่ กวา่ สองเรอื่ งแรกมาก เป็ นไปตามทคี่ าด หลังจากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ สงิ่ ทเี่ ธอพดู กข็ มวด คว้ิ ขนึ้ อาจจะเป็ นเพราะวา่ เขาเมม้ ปากอยู่ ทําใหเ้ สน้ เลอื ดตรง ปลายคางปดู ขนึ้ มาชดั มาก “เมอ่ื ตะกฉี้ ันแคพ่ ดู ไปเรอื่ ยเทา่ นัน้ เองคะ่ คณุ ไมต่ อ้ งเอามาใสใ่ จ คนอนื่ จะพดู อะไรก็ไมเ่ กยี่ วกบั ฉัน และฉันเองกไ็ มไ่ ดส้ นใจ คําพดู นนิ ทาพวกนัน้ ดว้ ย” ทเ่ี ธอใสใ่ จ มแี คเ่ ขาเทา่ นัน้ แตเ่ ธอกลับบอกกบั เขาไมไ่ ด ้ วา่ คณุ ตาของคณุ อาจจะไมย่ อม ใหพ้ วกเราคบกนั ดงั นัน้ พวกเราจะใหค้ ณุ ตาของคณุ รเู ้ รอ่ื งนี้ ไมไ่ ด ้

เฮอ้ ถงึ แมห้ านมจู่ อื่ จะบอกวา่ ไมใ่ สใ่ จ แตค่ ําพดู พวกนกี้ ลับแทรกลกึ เขา้ ไปในกระแสเลอื ดและกําลงั เขา้ ไปจโู่ จมในหวั ใจของเขา เย่ โมเ่ ซนิ จะจําคําพดู พวกนไ้ี ว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขับรถไปสง่ เธอทห่ี นา้ คอนโด เขานกึ ขนึ้ ไดว้ า่ วนั นย้ี ฉู่ ือ จนิ บอกใหเ้ ขากลบั ไปทบี่ า้ นเร็วๆ ทา่ นมเี รอ่ื งจะคยุ กบั เขา แตก่ ลับไดย้ นิ หานมจู่ อื่ พดู ขนึ้ มาซะกอ่ น “เดย๋ี วเราไปซอื้ ของที่ ซปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ กนั นะคะ ตเู ้ ย็นในบา้ นเราไมม่ ขี องแลว้ ” ในบา้ นเราอยา่ งนัน้ เหรอ เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอดว้ ยสายตาลกึ ซงึ้ “ไดค้ รับ” หลงั จากเดนิ ลงจากรถ ทัง้ สองคนก็เดนิ ขน้ึ ไปบนหอ้ ง และเจอ เขา้ กบั เจา้ ของตกึ ทกี่ ําลงั จะพาสนุ ัขออกไปเดนิ เลน่ พอดี หานมจู่ อ่ื คดิ ในใจ ทําไมเจา้ ของตกึ ถงึ ไดอ้ อกมาไดเ้ หมาะเจาะ ขนาดนี้

เวลาเจอกนั ทําไมมนั ถงึ ไดบ้ งั เอญิ เหมาะเจาะกนั ขนาดนี้ ทกุ ครัง้ ทเี่ จอกบั เจา้ ของตกึ ถา้ ไมใ่ ชต่ รงหนา้ ประตู กม็ กั จะเจอกนั ใน ลฟิ ต์ “มจู่ อื่ พาแฟนกลบั มาดว้ ยอกี แลว้ เหรอ พวกคณุ สองคนดรู ักกนั มากเลย” เจา้ ของตกึ กลา่ วทักทายหานมจู่ อื่ อยา่ งเป็ นกนั เอง พอพดู เสร็จ กม็ องไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ เล็กนอ้ ย ชา่ งเป็ นผหู ้ ญงิ ทโ่ี ชคดจี รงิ ๆเลย ตวั เองหนา้ ตากส็ วย อกี ทัง้ ยงั มแี ฟนทห่ี นา้ ตาหลอ่ เหลาอยขู่ า้ ง กายแบบน้ี หานมจู่ อ่ื ยมิ้ แหย ตงั้ ใจจะพดู อะไรบางอยา่ ง แตเ่ ธอกลบั รสู ้ กึ ถกู คนขา้ งๆกอดเอวไวซ้ ะกอ่ น หลังจากนัน้ เธอก็เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ผงกหวั ทักทายเจา้ ของตกึ กอ่ นจะเรยี กเธอไว ้ หมื เขาเรยี กใหเ้ จา้ ของตกึ หยดุ ทําไมกนั “ขอโทษนะครับ ไมท่ ราบวา่ ยังมหี อ้ งวา่ งหอ้ งอนื่ อกี ไหมครับ” เขาพดู ดว้ ยเสยี งเรยี บนง่ิ ฟังไมอ่ อกวา่ เขากําลังอยใู่ นอารมณ์ ไหน

เจา้ ของตกึ ชะงักไปเล็กนอ้ ย นเี่ ป็ นครัง้ แรกทพี่ วกเขาไมไ่ ดเ้ ดนิ ผา่ นกนั ไปเฉยๆ หลังจากหยดุ เดนิ เธอก็ถามออกมาอยา่ งสงสยั “มอี ะไรหรอื เปลา่ คะ ทหี่ อ้ งมปี ัญหาอะไรหรอื เปลา่ ” หานมจู่ อ่ื ก็มองอยา่ งสงสยั เธอเองกไ็ มร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี ก เจา้ ของตกึ แลว้ ถามแบบนท้ี ําไม เยโ่ มเ่ ซนิ พยักหนา้ “อมื ยงั มหี อ้ งอน่ื ไหมครับ” พอเห็นวา่ เขาไมบ่ อกสาเหตุ เจา้ ของตกึ ก็รสู ้ กึ แปลกใจ แตก่ ็ บอกตามความจรงิ ออกไป “ไมม่ แี ลว้ คะ่ ตอนทม่ี จู่ อื่ มามหี อ้ งวา่ ง พอดี ฉันเห็นวา่ เธอมาทํางานตา่ งประเทศตัวคนเดยี วคงจะ ลําบากไมน่ อ้ ยกเ็ ลยคดิ คา่ เชา่ กบั เธอแบบถกู มปี ัญหาอะไรหรอื เปลา่ คะ หรอื วา่ ในหอ้ งมปี ัญหา” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ เขาไมไ่ ดบ้ อกรายละเอยี ดของเรอื่ งให ้ เจา้ ของตกึ ฟัง หานมจู่ อื่ รบี พดู ขน้ึ มาซะกอ่ น “ไมม่ อี ะไรคะ่ พอดี ชว่ งนเี้ ขากําลงั หาหอ้ งเชา่ ใหเ้ พอื่ นน่ะคะ่ ก็เลยถามไปแบบนัน้ รบกวนแลว้ คะ่ พวกเราไมม่ เี รอ่ื งอะไรแลว้ คะ่ ”พอพดู จบ เธอก็ ยม้ิ หวานให ้ แลว้ รบี ดงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ขนึ้ หอ้ ง

หลงั จากเจา้ ของตงึ เดนิ จากไปแลว้ หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดเ้ อากญุ แจ ออกมาเปิด พรอ้ มกนั พดู “ทําไมคณุ ถงึ ถามแบบนัน้ คะ ฉันรสู ้ กึ วา่ ชว่ งนก้ี ด็ แี ลว้ นคี่ ะ” เธอเดนิ เขา้ ไปในหอ้ ง แลว้ เปลยี่ นเป็ นใสร่ องเทา้ สําหรับใสใ่ น บา้ น “ก็ดแี ลว้ อยา่ งนัน้ เหรอ”เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามมอง “หรอื วา่ คณุ ไม่ อยากเป็ นหอ้ งพัก” หานมจู่ อ่ื ยดื หลงั ตรง พอไดย้ นิ สง่ิ ทเี่ ขาพดู เธอจงึ มองไปทาง เขา “เปลยี่ นทพี่ ัก ทําไมคะ” พอถามออกไป หวั ใจของเธอก็จนเตน้ แรง หรอื วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ จะมาพักกบั เธอทนี่ ด่ี ว้ ย ไมส่ …ิ ถา้ หากพักอยดู่ ว้ ยกนั เขาคงไมถ่ ามเจา้ ของตกึ แบบนัน้ เขาถามวา่ ยังมหี อ้ งอกี อนื่ ไหม พอเห็นวา่ ทา่ ทตี กตะลงึ ของเธอ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ออ่ นโยน เขาเดนิ เขา้ ไป แลว้ ดงึ หานมจู่ อ่ื เขา้ มาใกลต้ วั

“หรอื คณุ อยากใหท้ กุ ครัง้ ทผ่ี มมาหาคณุ ตอ้ งมาน่ังฟังเสยี งของ หอ้ งขา้ งๆกนั ” น่ังฟังเสยี งหอ้ งขา้ งๆอะไรกนั ในตอนแรกหานมจู่ อื่ มนึ งงกบั คําพดู นมี้ าก แตพ่ อเห็นสายตา แปลกๆของเขา ทเ่ี หมอื นกําลังคดิ อะไรอยู่ หานมจู่ อ่ื ก็นกึ ขนึ้ ได ้ ทันที เขากําลงั หมายถงึ เรอ่ื งเสยี งรอ้ งของผหู ้ ญงิ ขา้ งหอ้ งเมอ่ื คนื น้ี หานมจู่ อื่ “…” เธอลมื เรอื่ งนไี้ ปแลว้ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะยงั จําได ้ ทันใดนัน้ เอง ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ กแ็ ดงไปจนถงึ ใบหู ในขณะที่ ทัง้ สองคนสบตากนั เธอกไ็ มร่ วู ้ า่ ตวั เองกําลังคดิ อะไรอยู่ ถงึ ได ้ ตอบกลับไปแบบนี้ “ก็คณุ … ไมไ่ ดพ้ ักอยทู่ น่ี สี่ กั หน่อย ถงึ จะไดย้ นิ เสยี งแบบนัน้ ก็ คงจะเป็ นเวลาหลังสท่ี มุ่ ขนึ้ ไป แลว้ อกี อยา่ ง ไมใ่ ชว่ า่ จะเป็ นทกุ วนั ท…่ี ”

พอรสู ้ กึ ตวั เธอก็หยดุ ชะงัก แลว้ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี นื อยไู่ ม่ ไกล เธอแทบอยากจะกดั ลนิ้ ตวั เองตายจรงิ ๆ โอแ้ มเ่ จา้ เมอ่ื ตะก…้ี เธอพดู อะไรออกไปกนั เนย่ี เธอปิดหนา้ หนี ตอนนสี้ ายตาแปลกๆของเยโ่ มเ่ ซนิ แปรเปลย่ี นเป็ นนง่ิ ขรมึ ทันที มอื ทก่ี ําลังโอบเอวของเธอเรมิ่ ขยับชา้ ๆ นํ้าเสยี งแฝงไปดว้ ย ความอนั ตราย “หลงั สที่ มุ่ ขน้ึ ไปอยา่ งนัน้ เหรอ” หานมจู่ อ่ื “…” “ดทู า่ ทาง คณุ จะใหค้ วามสนใจมากเลยนะ” “ฉัน…” “หมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เขา้ ใกลอ้ กี จนตอนนท้ี ัง้ สองคนใกลก้ นั มาก จน หานมจู่ อื่ เห็นผวิ หนา้ และรขู มุ ขนทเ่ี นยี นละเอยี ดของเขาอยา่ ง ชดั เจน

ตอนท่ี 823 ไปเจอคณุ ตาพรอ้ มกบั ผม เธอจะพดู อะไรได ้ ทเ่ี ธอไดย้ นิ มนั เป็ นเรอ่ื งทช่ี ว่ ยไมไ่ ด ้ เพราะการเก็บเสยี งของ หอ้ งพักนไ้ี มค่ อ่ ยจะดี ถงึ แมเ้ ธอจะไมไ่ ดต้ งั้ ใจฟัง เสยี งมนั กด็ งั เขา้ มาใหเ้ ธอไดย้ นิ อยดู่ ี และเธอคงไมส่ ามารถตดั หตู วั เองทงิ้ หรอกจรงิ ไหม ตอนแรกทไี่ ดย้ นิ เธออารมณ์เสยี มาก แตพ่ อมาคดิ ๆดู วัยรนุ่ ก็ เป็ นอยา่ งนอ้ี ยแู่ ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ นเ่ี ป็ นเรอ่ื งปกตมิ าก แลว้ อกี อยา่ ง มนั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งงา่ ยเลย ทค่ี รู่ ักอายยุ งั นอ้ ยจะออกมาอยดู่ ว้ ยกนั ได ้ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมไ่ ดเ้ อาเรอื่ งนไี้ ปฟ้องเจา้ ของตกึ ทําไดแ้ คร่ บี นอนกอ่ นจะไดย้ นิ เสยี งกเ็ ทา่ นัน้ เอง แตพ่ อเอามาพดู ตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ถกู เขาพดู ลอ้ เธอก็รสู ้ กึ ขายหนา้ มาก ในขณะทเ่ี ธออบั อายขายหนา้ จนถงึ ขดี สดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ทงิ้ ระเบดิ ใสเ่ ธอ ดว้ ยคําพดู เรยี บๆ “แลว้ ใครบอกวา่ ผมจะไมม่ าอยทู่ น่ี ”่ี

หานมจู่ อื่ ตกตะลงึ จนเบกิ ตาโต “???” เขายกมอื ขนึ้ มา แลว้ จับคางของเธอ นว้ิ ชแ้ี ตะรมิ ฝี ปากของเธอ นัยนต์ าสนี ลิ เปลง่ ประกายระยบิ ระยับ “คณุ เตมิ ลปิ สตกิ อกี แลว้ เหรอ” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ รับ ถา้ เธอไมเ่ ตมิ รอยแผลทร่ี มิ ฝี ปากของเธอจะเห็นชดั มาก จงึ ได ้ แตเ่ ตมิ ใหมเ่ ขา้ ไป เขาไมพ่ ดู อะไร แตส่ ายตากลบั จับจอ้ งไปทรี่ มิ ฝี ปากของเธอ แลว้ คอ่ ยๆชว่ ยเธอเชด็ สลี ปิ สตกิ ออกจากรมิ ฝี ปากเธออยา่ งชา้ ๆ ไมน่ าน หานมจู่ อ่ื กเ็ ห็นวา่ นวิ้ ชข้ี องเขากลายเป็ นสแี ดง เธอขยบั รมิ ฝี ปาก คดิ จะพดู อะไรออกมา แตก่ ลบั ถกู เขาขยับเขา้ มาจบู ดว้ ยทา่ ทางออ่ นโยนซะกอ่ น หานมจู่ อื่ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ

ทจ่ี รงิ แลว้ ตอนทเี่ ขาขยบั มอื เธอกเ็ รม่ิ ตน่ื เตน้ แลว้ กําลงั คดิ อยู่ เลยวา่ หลงั จากทเี่ ขาเชด็ ลปิ สตกิ แลว้ เขาจะ… คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะ ทําจรงิ ๆ หลงั จากโดนจบู อยสู่ กั พัก หานมจู่ อ่ื กน็ กึ ขนึ้ ได ้ จงึ รบี ผลกั เขา ออก แลว้ พดู เสยี งหอบ “ประ ประตยู งั ไมไ่ ดป้ ิดคะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื่ มอื ไปปิดประตลู ง กอ่ นจะควา้ ทา้ ยทอยของเธอไว ้ เพอื่ ไมใ่ หเ้ ธอขยับหนา้ หนี “ทําไมถงึ ตอนนแี้ ลว้ ผมยังไมม่ ี รองเทา้ แตะทใี่ ชใ้ นหอ้ งเป็ นของตวั เอง” หานมจู่ อื่ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ ขนตาแพยาวทขี่ ยบั ตวั ไปมาเหมอื น พัด เธอพดู เสยี งเหมอ่ “ก็ กค็ ณุ ไมไ่ ดบ้ อกวา่ อยากไดน้ คี่ ะ…” พอไดย้ นิ แบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ รตี่ ามอง “ผมยงั ไมค่ คู่ วรทจ่ี ะมี เหรอ” “หมื ” ในขณะทหี่ านมจู่ อ่ื ยงั ไมท่ ันไดต้ งั้ ตวั เธอก็ถกู ผลักไปชดิ ผนัง หอ้ ง แลว้ ถกู จบู ทันที