เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

จนถงึ ตอนนเี้ ธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ พามานั่งบนรถ ตอนทเี่ ขาชว่ ยเธอ คาดเข็มขดั นริ ภยั หานมจู่ อื่ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ ตวั เมอื่ ตะก…้ี เกดิ อะไรขนึ้ อมื เหมอื นวา่ พวกเธอกําลงั คยุ กนั ถงึ เรอ่ื งรองเทา้ แตะทใี่ ชใ้ น หอ้ งอยู่ แลว้ กถ็ กู เขาจบู นานมาก เขาคลอ้ งคอเธอ แลว้ พดู เกลยี้ กลอ่ มใหเ้ ธอยา้ ยหอ้ ง ทนี่ ตี่ อนกลางคนื ทางเดนิ มนั มดื เกนิ ไป ไมม่ คี วามปลอดภัยเลย ทท่ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทนไมไ่ ดท้ สี่ ดุ คอื ครู่ ักขา้ งหอ้ ง พวกเขาจะสอน เรอื่ งไมด่ ใี หผ้ หู ้ ญงิ ของเขา แน่นอนวา่ หานมจู่ อื่ ปฏเิ สธออกไป ถา้ ยา้ ยหอ้ งอกี มันยงุ่ ยากมาก หลังจากนัน้ กไ็ มร่ อู ้ ะไรอกี เลย เธอถกู เขาจบู ไปจบู มากล็ งมาถงึ รถแลว้ ทงั้ สองคนเตรยี มจะไปซอ้ื ของทซ่ี ปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ หลงั จากออกมาจากซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ต ทอ้ งฟ้าดา้ นนอกกม็ ดื แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เอาของทกุ อยา่ งไปไวห้ ลังรถ โดยทหี่ านมจู่ อ่ื แทบ ไมไ่ ดจ้ ับของหนักอะไรเลย เยโ่ มเ่ ซนิ ทําหนา้ ทแี่ ฟนหนุ่มไดด้ มี าก ทําการชว่ ยเธอถอื ของ ทกุ อยา่ ง บอกใหเ้ ธอเดนิ ควงแขนเขาไวก้ ็พอแลว้

หลงั จากกนิ ขา้ วเย็นเสร็จแลว้ หานมจู่ อ่ื ก็เกบ็ จานชามไปลา้ ง แลว้ เรม่ิ ครนุ่ คดิ อยา่ งหนัก ชว่ งเวลาทเี่ ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ รจู ้ ักกนั จะวา่ นานกไ็ มน่ าน สําหรับเรอ่ื งทอี่ ยากใหค้ วามจําของเขากลบั มา แลว้ จําเธอได ้ ชว่ งนลี้ ําบากมากจรงิ ๆ หลังจากครัง้ แรกทที่ ัง้ สองคนมอี ะไรกนั หลงั จากนัน้ เขากไ็ มม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าพเิ ศษอะไรอกี เลย พอคดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื ก็ไมม่ อี ารมณ์จะลา้ งจานตอ่ แลว้ เธอ ลา้ งมอื กอ่ นจะหนั หลังเดนิ ออกไป ตอนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดอ้ ยทู่ ห่ี อ้ งรับแขก แตย่ นื อยทู่ รี่ ะเบยี งหอ้ ง กําลังคยุ โทรศพั ทอ์ ยู่ “ครับ ผมจะกลับดกึ หน่อย” พอพดู เสร็จ เขาก็กดวางสายไป แลว้ พงิ ขอบระเบยี ง กอ่ นจะจดุ บหุ รขี่ นึ้ มาสบู ไฟของบหุ รส่ี อ่ งแสงในความมดื ปรบิ ๆ หลงั จากทจี่ ดุ บหุ รแี่ ลว้ เขาก็ไมไ่ ดเ้ รง่ รบี ทจ่ี ะสบู แคเ่ อามาคบี ไวป้ ลอ่ ยใหม้ นั เผาไปชา้ ๆ

ดเู หมอื นคณุ ตาจะพยายามจับคใู่ หเ้ ขากบั ตวนมเู่ สวเ่ ป็ นพเิ ศษ ตอนทพ่ี อ่ บา้ นโทรมาหาเขา บอกวา่ ทา่ นโมโหมาก จนเกอื บจะ เป็ นลม ตอนนถ้ี กู พาไปพักผอ่ นในหอ้ งแลว้ คณุ หมอก็ไปดู อาการแลว้ ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรมาก เขาไมม่ ที างแตง่ งานกบั ตวนมเู่ สวแ่ น่นอน สว่ นเรอ่ื งทวี่ า่ จะพดู เกลยี้ กลอ่ มคณุ ตายังไงนัน้ … เยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ งิ่ คดิ อยสู่ กั พักกข็ ยบั ตวั แลว้ หนั หลังกลับเขา้ ไปใน หอ้ ง จงึ สบตาเขา้ กบั หานมจู่ อื่ พอดี พอเห็นเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รบี ดบั บหุ รแี่ ลว้ เดนิ เขา้ มาในหอ้ ง หานมจู่ อื่ ยนื มองเขาเดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ตวั เอง โดยไมพ่ ดู อะไร เธอถกู เขาอมุ ้ ขน้ึ มากะทันหนั ดว้ ยความทก่ี ลัวจะตกลงไป เธอจงึ ยกมอื ขน้ึ มากอดคอเขาไว ้ หลงั จากนัน้ กถ็ กู เขาอมุ ้ ไปน่ัง ลงบนโซฟา เธอกระพรบิ ตาปรบิ ๆ “เมอื่ ตะก…้ี ทบี่ า้ นคณุ โทรมาเหรอคะ”

เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก ยงั ไมท่ ันไดพ้ ดู อะไร ก็กม้ ลงไปเพอ่ื จะจบู เธอ อกี ครัง้ ทัง้ สองคนเพงิ่ จะกนิ ขา้ วเสร็จ หานมจู่ อ่ื ยงั ไมท่ นั ไดบ้ ว้ นปากเลย ถา้ หากจบู ตอนน…ี้ พอคดิ ไดแ้ บบนี้ หานมจู่ อ่ื กเ็ บอื นหนา้ หนี ทําใหร้ มิ ฝี ปากของ เขาจบู ทแี่ กม้ ของเธอแทน เขาหยดุ นงิ่ กอ่ นจะยกมอื ขนึ้ มาจับ คางของเธอไว ้ แลว้ พดู เสยี งแหบพรา่ “หลบทําไม” หานมจู่ อื่ ไมม่ ที างบอกเหตผุ ลทแ่ี ทจ้ รงิ ออกไปแน่ๆ เธอจงึ รบี เปลย่ี นเรอื่ ง “คนทบี่ า้ นคณุ … โทรมาเรง่ เรา้ ใหค้ ณุ กลับบา้ นแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอคะ” พอพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ นงิ่ ทนั ที เธอรสู ้ กึ แปลกใจ หรอื วา่ เธอจะพดู อะไรผดิ ไป เธอหนั หนา้ กลบั ไปมอง แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั จบู ลงมากะทนั หนั รมิ ฝี ปากของเขาแตะรมิ ฝี ปากของเธอ แลว้ ผละออก กอ่ นจะพดู ดว้ ยเสยี งทมุ ้ “ไปเจอคณุ ตากบั ผม ไดไ้ หม” หานมจู่ อื่ “??? “

สมองของเธอเหมอื นหยดุ ทํางาน เมอื่ ตะกเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู วา่ อะไร นะ ใหเ้ ธอไปเจอคณุ ตากบั เขาอยา่ งนัน้ เหรอ เธอไมไ่ ดฟ้ ังผดิ ไป ใชไ่ หม นห่ี มายความวา่ ทงั้ สองคนจะประกาศสถานะความสมั พันธก์ นั แลว้ เหรอ ไมใ่ ชส่ ิ กพ็ วกเธอยงั ไมเ่ คยพดู เกย่ี วกบั เรอื่ งเป็ นแฟนกนั เลยสกั ครัง้ ทําไมเขาถงึ บอกวา่ จะพาเธอไปเจอคณุ ตาของเขาละ่ หานมจู่ อ่ื มนึ งงไปทันที แตก่ ซ็ าบซงึ้ ใจมาก ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะไมเ่ คยบอกวา่ รักหรอื ชอบเธอ แตท่ กุ การ กระทําของเขามันบง่ บอกอยา่ งชดั เจน วา่ เขาใสใ่ จเธอมากกวา่ ทเ่ี ธอคดิ ไว ้ “หมื ”พอเห็นเธอนง่ิ อง้ึ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ กถ็ ามอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ “ฉัน…” เธอยงั ไปเจอคณุ ตาของเขาตอนนไ้ี มไ่ ด ้ ความทรงจําของเขา ยงั ไมก่ ลับมาเลย ถา้ ไปตอนนม้ี นั จะกะทันหนั เกนิ ไป หานมจู่ อ่ื กดั รมิ ฝี ปากของตวั เองแน่น ทา่ ทางลําบากใจมาก

เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอสกั พัก แววตาของเขาเครง่ ขรมึ “เร็วเกนิ ไปเหรอครับ” ทงั้ สองคนมาจนถงึ ขนั้ นแ้ี ลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ อยากจะลองถอื โอกาส นถ้ี ามดู เธอคลอ้ งคอของเขาไว ้ “ตอนนพี้ วกเราตกลงเป็ นแฟนแลว้ เหรอ คะ คณุ ถงึ คดิ จะพาฉันไปเจอคณุ ตาของคณุ แบบน”้ี เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอ กอ่ นจะหรตี่ าลง “หรอื วา่ ไมใ่ ชค่ รับ ตอน ทอ่ี ยขู่ า้ งลา่ ง แลว้ เจอกบั เจา้ ของตกึ …” “งัน้ ฉันมคี ําถามอยากจะถามคณุ คะ่ ตอนทค่ี ณุ จบู ฉัน คณุ รสู ้ กึ ยงั ไง” ตอนท่ี 824 ความรสู้ กึ พเิ ศษ คําถามน้ี… เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี ามองพจิ ารณาผหู ้ ญงิ ทย่ี นื อยตู่ รงหนา้ ตนเอง

คําถามนฟ้ี ังดแู ลว้ เหมอื นกําลงั หยอกลอ้ เขา แตส่ หี นา้ จรงิ จัง และเครง่ เครยี ดของเธอ ไมเ่ หมอื นกําลงั หยอกลอ้ เขาอยเู่ ลย เพราะอะไรกนั สดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มองหนา้ เธอดว้ ยแววตาแปลกใจ “รสู ้ กึ ยงั ไง เหรอ” เสยี งของเขาทมุ ้ ตํา่ แลว้ เขากป็ ระคองทา้ ยทอยของเธอแลว้ ถาม หานมจู่ อื่ ไมท่ ันไดส้ งั เกตเห็นแววตากรมุ ้ กรม่ิ ของเขา คดิ แต่ เรอื่ งกระตนุ ้ ความทรงจําของเขา เธอจงึ ถามอยา่ งดอ้ื ดงึ “คณุ ยัง จะถามอกี หรอื วา่ คณุ มคี วามรสู ้ กึ พเิ ศษหรอื เปลา่ คณุ เองก็ไม่ รตู ้ วั ” ความรสู ้ กึ พเิ ศษอยา่ งนัน้ เหรอ เยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ คดิ สกั พัก ตอนทจี่ บู เธอครัง้ แรก ตอนนัน้ ในสมอง ของเขาเหมอื นมภี าพเหตกุ ารณ์บางอยา่ งผดุ ขน้ึ มา แตย่ งั ไมท่ ันทเ่ี ขาจะเห็นละเอยี ด ภาพเหตกุ ารณ์พวกนัน้ ก็ หายไปแลว้ มันเร็วจนเขาเห็นอะไรไมช่ ดั เจน

แตว่ า่ มแี คค่ รัง้ นัน้ ครัง้ เดยี ว หลงั จากนัน้ ก็ไมม่ คี วามรสู ้ กึ แบบนัน้ อกี เลย พอคดิ ไดแ้ บบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ กยม้ิ “ถา้ หากนั่นถอื เป็ น ความรสู ้ กึ พเิ ศษ งัน้ กม็ คี รับ” แน่นอนวา่ มคี ําพดู บางคําเขาไมไ่ ดพ้ ดู ออกไป เพราะกลวั วา่ จะ ทําใหผ้ หู ้ ญงิ ทม่ี องเขาอยา่ งจรงิ จังตกใจจนหนเี ขาไป ทจ่ี รงิ แลว้ ตอนทจ่ี บู กบั เขา ความรสู ้ กึ ของเขารนุ แรงมาก… อยากจะไดเ้ พมิ่ อยากจะกลนื กนิ เธอไปทัง้ ตวั “รสู ้ กึ พเิ ศษยังไงคะ” หานมจู่ อ่ื ดวงตาเป็ นประกาย เธอควา้ ชายเสอื้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ แน่น “บอกมาเร็วๆสคิ ะ รบี บอกสคิ ะ” พอเห็นทา่ ทางตน่ื เตน้ ของเธอ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เครง่ ขรมึ กอ่ นจะกม้ ตวั ลงมากระซบิ ทขี่ า้ งหขู องเธอ ใบหนา้ ทยี่ ม้ิ แยม้ ของหานมจู่ อื่ พอไดย้ นิ คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ รอยยมิ้ ของเธอกแ็ ข็งเกร็ง กอ่ นจะหนา้ แดงขน้ึ มา แลว้ มอง หนา้ เขาอยา่ งมนึ งง

“ฉัน… ฉันไมไ่ ดจ้ ะใหค้ ณุ พดู ถงึ เรอื่ งน…่ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสยี งแหบพรา่ “แลว้ พดู เรอื่ งไหน” หานมจู่ อ่ื “…” พอจอ้ งหนา้ เขาไดส้ กั พัก หานมจู่ อ่ื ก็ตอ้ งยอมแพ ้ ไมถ่ ามตอ่ ถา้ หากเขารสู ้ กึ จรงิ ๆละ่ ก็ เขาควรจะเป็ นคนถามเธอ ไมใ่ ชร่ อใหเ้ ธอ ถามเขาเอง แตเ่ ธอโมโหจรงิ ๆนะ เธอทําถงึ ขนาดนแี้ ลว้ ยังกระตนุ ้ เขาไมไ่ ด ้ แลว้ เธอจะกระตนุ ้ ความทรงจําของเขายังไงละ่ หานมจู่ อ่ื กําลัง ครนุ่ คดิ คนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ใหค้ วามสําคญั ดเู หมอื นจะมแี คแ่ มข่ อง เขา สง้ อานและเธอกบั ลกู ในขณะทก่ี ําลังคดิ อยู่ โทรศพั ทข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ กม็ สี ายเรยี กเขา้ เขาหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาดู กอ่ นจะเปลย่ี นเป็ นโหมดปิดเสยี ง หานมจู่ อื่ เมม้ ปาก “ทางบา้ นของคณุ โทรมาเรยี กคณุ กลับบา้ น แลว้ ใชไ่ หมคะ งัน้ คณุ รบี กลับเถอะคะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เกบ็ โทรศพั ท์ แลว้ มองมาทางเธอดว้ ยแววตาลมุ่ ลกึ

“ไมใ่ หผ้ มอยตู่ อ่ เหรอ” หานมจู่ อื่ กม้ หนา้ ลง “อยตู่ อ่ ยงั ไงละ่ กท็ างบา้ นคณุ …” “ขอแคค่ ณุ อยากใหผ้ มอยตู่ อ่ คนื นผ้ี มก็จะอยกู่ บั คณุ ” ไม่ เธอไมอ่ ยาก แคเ่ ขาอยกู่ บั เธอเดย๋ี วเดยี วทางบา้ นของเขาก็โทรตามถงึ ขนาด นแ้ี ลว้ ถา้ หากเขาอยกู่ บั เธอทัง้ คนื จรงิ ๆ ทางตระกลู ยฉู่ อื คงจะ อาละวาดจนบา้ นแตก ถงึ เวลานัน้ แลว้ เธอยงั ตดิ ตอ่ สง้ อานไมไ่ ด ้ คณุ ทา่ นยฉู่ ือคงจะมา อาละวาดเธอถงึ ทน่ี แ่ี น่นอน พอคดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื กร็ บี พดู เกลย้ี กลอ่ ม “คณุ กลับไปเถอะ คะ่ พวกเราเพง่ิ คบกนั ไดไ้ มน่ าน ตอ้ งคอ่ ยเป็ นคอ่ ยไป คณุ … อยา่ เพง่ิ บอกเรอื่ งของเราใหค้ นอน่ื รนู ้ ะคะ” ไมใ่ ชว่ า่ เขาดไู มอ่ อกวา่ เธอกําลงั หลบหนี แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะ เป็ นถงึ ขนาดน้ี สดุ ทา้ ยเขาจงึ เคารพการตดั สนิ ใจของเธอ “โอเค”

ไมต่ อ้ งรอใหท้ างนัน้ โทรมาเรง่ อกี หานมจู่ อ่ื ก็มายนื สง่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทปี่ ระตู แลว้ ยนื มองเขาขบั รถออกไป เธอยนื มองจนรถเคลอ่ื นตวั ไปไกลสดุ ตา กอ่ นจะไดย้ นิ เสยี ง ผหู ้ ญงิ ดงั มาจากขา้ งหลงั “คนทขี่ บั รถออกไปเมอ่ื ตะก้ี เป็ นแฟนของคณุ เหรอคะ” หานมจู่ อ่ื หนั กลบั มา จงึ พบวา่ เป็ นผหู ้ ญงิ ทอี่ าศยั อยหู่ อ้ งขา้ งๆ เดนิ ออกมา แลว้ ทกั ทายเธอ หานมจู่ อื่ นง่ิ งันไปสกั พัก กอ่ นจะพยักหนา้ รับ “แฟนของคณุ หลอ่ มากเลยคะ่ แลว้ ยังมรี ถทเี่ ขาขบั ดไู ปแลว้ คง จะรวยมากเลย” พอพดู จบ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็เอยี งคอ แลว้ มองมา ทเี่ ธอดว้ ยสหี นา้ แปลกใจ “เขารวยถงึ ขนาดนี้ ทําไมคณุ ถงึ มา เชา่ หอ้ งทน่ี อี่ ยู่ ขอใหเ้ ขาซอื้ บา้ นใหค้ ณุ อยไู่ มด่ กี วา่ เหรอคะ” หานมจู่ อื่ “ฉันคดิ วา่ ทน่ี ดี่ แี ลว้ คะ่ อกี อยา่ งฉันคบกบั เขา ไม่ จําเป็ นตอ้ งใหเ้ ขาซอื้ บา้ นใหห้ รอกคะ่ ” ผชู ้ ายทอี่ ยชู่ ว่ งทคี่ บกนั กซ็ อื้ ของมรี าคาให ้ แสดงวา่ เขายอม เสยี สละทกุ อยา่ งใหค้ ณุ ได ้ แตใ่ นขณะเดยี วกนั มันกเ็ ป็ นภาระท่ี

หนักหน่วงเหมอื นกนั เขาใหท้ กุ อยา่ งกบั คณุ แลว้ คณุ จะตอบ กลับเขายงั ไงละ่ พอไดย้ นิ แบบน้ี ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็ทําสหี นา้ ประหลาดใจ กอ่ นจะ พดู ขนึ้ มา “คณุ นแี่ ปลกจรงิ ๆเลย คบกบั เขาอยู่ จะขอใหเ้ ขาซอ้ื บา้ นใหแ้ ปลกตรงไหน ในทางกลบั กนั ถา้ เขารวย แตก่ ลับไม่ ยอมเสยี เงนิ เพอื่ คณุ ฉันรสู ้ กึ ไมเ่ ป็ นธรรมแทนคณุ จรงิ ๆ…” หานมจู่ อื่ พดู ขดั ขนึ้ มา “คณุ กบั แฟนพักอยดู่ ว้ ยกนั เลกิ งานดกึ ทกุ คนื คณุ รสู ้ กึ นอ้ ยใจไหมคะ” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ชะงักไปเล็กนอ้ ย กอ่ นจะทําสหี นา้ เอยี งอาย แลว้ ตอบ “ไม…่ ไมน่ อ้ ยใจคะ่ ” แตก่ ลบั กนั เธอกลับรสู ้ กึ มคี วามสขุ มาก เพราเธอรักเขา ดงั นัน้ ไมว่ า่ จะเป็ นยงั ไงเธอก็จะคอยอยขู่ า้ งๆเขา หานมจู่ อื่ ยกยมิ้ บาง “นั่นไงคะ คณุ เองยงั ไมร่ สู ้ กึ นอ้ ยใจเลย แลว้ ทําไมถงึ ไดร้ สู ้ กึ ไมเ่ ป็ นธรรมแทนฉันละ่ คะ” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ แลบลนิ้ “ขอโทษนะคะ ฉันแคไ่ ปเรอ่ื ย คณุ อยา่ เก็บเอาไปคดิ มาก”

หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ เขา้ ใจ ไมพ่ ดู อะไรอกี สกั พักผชู ้ ายทอ่ี ยใู่ น หอ้ งก็เรยี กชอ่ื ของผหู ้ ญงิ คนนี้ เธอโบกมอื ใหห้ านมจู่ อื่ กอ่ นจะ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ ง หานมจู่ อื่ กลบั เขา้ มาในหอ้ ง ตรงกบั เวลาทเี่ สย่ี วเหยยี นโทรมา หาเธอพอดี “ฮลั โหล” “มจู่ อ่ื มจู่ อื่ คดิ ถงึ จังเลย” เสยี งของเสย่ี วเหยยี นแหลมมาก หานมจู่ อ่ื เอาโทรศัพทอ์ อก หา่ งจากหขู องตวั เอง หลงั จากเห็นวา่ เสยี งเบาลงแลว้ ถงึ ไดเ้ อา กลับมาแนบหเู หมอื นเดมิ “ใจรา้ ย นเี่ ธอเอาโทรศพั ทอ์ อกหา่ งไมย่ อมฟังเสยี งของฉันใช่ ไหม ใจรา้ ยจรงิ ๆ เลย” หานมจู่ อ่ื “… เสย่ี วเหยยี น เก็บอาการหน่อยดไี หม”

เสย่ี วเหยยี นสง่ เสยี งฮดึ ฮดั กอ่ นจะกลับมาพดู เหมอื นเดมิ “ที่ เธอขอใหเ้ ลขาซตู ดิ ตอ่ คณุ นา้ สง้ อานตดิ ตอ่ ไดแ้ ลว้ นะ อยากจะรู ้ ไหม” “เร็วถงึ ขนาดนเี้ ลยเหรอ”หานมจู่ อ่ื ตกใจ ซจู ว่ิ ทํางานไดป้ ระสทิ ธภิ าพมากกวา่ ทเ่ี ธอคดิ ไวเ้ ยอะเลย เธอ อดทจ่ี ะถามไมไ่ ด ้ “บอกมาเร็วเขา้ คณุ นา้ สง้ บอกวา่ ยงั ไงบา้ ง” “เธอบอกใหเ้ ลขาซเู ลา่ เรอ่ื งราวทงั้ หมดทเี่ กดิ ขน้ึ กบั คณุ ชายเย่ ใหค้ ณุ นา้ สง้ ไดร้ ไู ้ มใ่ ชเ่ หรอ หลงั จากทคี่ ณุ นา้ สง้ รเู ้ รอ่ื ง เธอบอก วา่ เธอตอ้ งการเวลาทําใจสกั พัก แลว้ จะใหค้ ําตอบพวกเราที หลงั ” ตอ้ งการเวลาทําใจอยา่ งนัน้ เหรอ ตรงจดุ นห้ี านมจู่ อื่ ไมร่ สู ้ กึ ตกใจเลย เพราะในสมัยนัน้ สง้ อาน กบั สง้ ซนิ ออกจากตระกลู ยฉู่ ือ จนผา่ นมาหลายปีพวกเธอกไ็ ม่ เคยกลับไป จะตอ้ งมสี าเหตแุ น่ๆ พอเลา่ เรอื่ งทงั้ หมดใหเ้ ธอฟัง เธอถงึ ไดต้ อ้ งการเวลาในการ ปรับตวั แลว้ จัดการกบั อารมณ์ของตวั เอง

“ได ้ ฉันเขา้ ใจแลว้ ” “เธอเขา้ ใจอะไรเหรอ ตอนนเ้ี ป็ นยงั ไงบา้ งแลว้ ทําไมถงึ ขนั้ ตอ้ ง เชญิ คณุ นา้ ของเขามาชว่ ยแลว้ มันเกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ กนั แน่” เสย่ี วเหยยี นไมร่ สู ้ ถานการณ์ในดา้ นนเี้ ลย หานมจู่ อ่ื กลัววา่ เธอ จะเป็ นหว่ ง จงึ ไมบ่ อกเธอเรอื่ งทงี่ านแตง่ งานของตนเองกบั เย่ โมเ่ ซนิ ถกู ลบขา่ วไปทัง้ หมด ตอนท่ี 825 ทําอะไรตามใจตวั เอง “อยา่ เป็ นหว่ งเลย ทางฝ่ังฉันไมม่ อี ะไรน่าเป็ นหว่ งหรอก เธอ ดแู ลตวั เองกบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ใหด้ กี ็พอแลว้ ” เสยี วเหยยี นแกม้ ป่ องอยา่ งไมช่ อบใจ “ใครจะยอมเชอ่ื เธอ ถา้ ไมเ่ กดิ เรอ่ื งขนึ้ จรงิ ๆเธอคงไมต่ ดิ ตอ่ หาคณุ นา้ สง้ อานแบบนแี้ บบ นี้ “ฉันตดิ ตอ่ หาทา่ น เพราะคดิ วา่ ทา่ นเป็ นญาตผิ ใู ้ หญข่ องโมเ่ ซนิ แคอ่ ยากใหเ้ ธอมาเพอ่ื กระตนุ ้ ความทรงจําของโมเ่ ซนิ เทา่ นัน้ เอง ไมม่ อี ะไรหรอก”

พอเธอพดู แบบนี้ เสยี่ วเหยยี นก็ไมส่ งสยั “จรงิ เหรอ แคน่ ัน้ จรงิ ๆ เหรอ” หานมจู่ อ่ื ถอนหายใจ “ฉันมแี คว่ ธิ นี วี้ ธิ เี ดยี วแลว้ ละ่ หรอื วา่ เธอจะ มแี ผนอนื่ ทดี่ กี วา่ ” เสย่ี วเหยยี่ น “มะ ไมม่ ”ี ทงั้ สองคนคยุ กนั สกั พัก เสย่ี วเหยยี นก็ถามขนึ้ มาอกี “นกี่ ใ็ กลจ้ ะ ปีใหมแ่ ลว้ เธอจะไมก่ ลบั มาอยเู่ ป็ นเพอื่ นเสยี่ วหมโ่ี ตว้ และทกุ คนจรงิ ๆเหรอ” พอไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็เรม่ิ ลงั เลใจ เธอเองกอ็ ยากจะกลบั ไป ไมม่ แี มค่ นไหนในโลกทไ่ี มค่ ดิ ถงึ ลกู ของตวั เอง แตว่ า่ … เธอไมม่ ่ันใจสถานการณใ์ นตอนนว้ี า่ จะ เปลยี่ นไปยังไง พอไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นถาม เธอจงึ ตอบกลับ อยา่ งนุ่มนวล “ถงึ เวลาคอ่ ยวา่ กนั เถอะ ถา้ หากมเี วลา ฉันจะ กลับไปฉลองปีใหมด่ ว้ ยนะ” ถา้ เป็ นเมอื่ กอ่ นเธอจะตอ้ งปฏเิ สธออกไปตรงๆแน่นอน แตต่ อนน้ี เธอกลับเปลยี่ นวธิ กี ารพดู เป็ นอกี แบบ เสยี่ วเหยยี นจงึ คดิ วา่

สถานการณท์ างฝ่ังหานมจู่ อื่ น่าจะดขี น้ึ แลว้ ถงึ ตอนนัน้ เธอจะพา เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปหาอกี ฝ่ ายทน่ี ่ันเอง น่าจะดกี วา่ พอคดิ ไดแ้ บบนี้ เสย่ี วเหยยี นกย็ ม้ิ อยา่ งพออกพอใจ “งัน้ กไ็ ด ้ ฉันกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ แลว้ ยังมพี ชี่ ายของเธอรอฟังขา่ วดจี ากเธอ อยนู่ ะ” “อมื ” คฤหาสนต์ ระกลู ยฉู่ อื “ไปไหนมา” หลังจากเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ ประตมู า คนรับใชใ้ นหอ้ งรับแขกถกู ยู่ ฉือจนิ ไลอ่ อกไปหมดแลว้ เหลอื กแ็ ตเ่ ขาทน่ี ั่งรออยบู่ นโซฟา พอเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ มา เขากถ็ ามออกไปเสยี งแข็ง เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ เดนิ พอนกึ ถงึ ตอนทอี่ ยกู่ บั หานมจู่ อื่ แลว้ พอ่ บา้ น โทรมาพดู ถงึ อาการของยฉู่ อื จนิ ดทู า่ ทาง คงจะโกหกเขาสนิ ะ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก กอ่ นจะเดนิ ตรง เขา้ ไปหายฉู่ อื จนิ

“มอี ะไรครับคณุ ตา” ยฉู่ อื จนิ ยม้ิ เยาะ “แกยงั รวู ้ า่ ฉันเป็ นตาของแกอยอู่ กี เหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื นงิ่ “แกไปไหนมา หลายวนั มานฉี้ ันนกึ วา่ แกทํางานลว่ งเวลาอยทู่ ่ี บรษิ ัท แตพ่ อโทรไปถาม กลบั ไดร้ วู ้ า่ แกเลกิ งานตามเวลาทกุ วัน ไมไ่ ดอ้ ยทู่ บ่ี รษิ ัท” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ มา “ผมโตแลว้ ถงึ จะไมไ่ ดท้ ํางานอยทู่ ี่ บรษิ ัท ก็มชี วี ติ สว่ นตวั ของตวั เอง หรอื วา่ นอกจากไปทํางานที่ บรษิ ัทแลว้ ผมจะตอ้ งอยแู่ ตท่ บี่ า้ นเทา่ นัน้ หรอื ไงครับ” ยฉู่ อื จนิ “…” เขาสง่ เสยี ง หึ ออกมา “อยทู่ บี่ า้ นแลว้ มันยงั ไง ตาของแกอายุ มากแลว้ แกจะกลับมาอยเู่ ป็ นเพอ่ื นบา้ งไมไ่ ดห้ รอื ยังไง”พดู ตามตรง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ผกู พันกบั คณุ ตาตรงหนา้ สกั เทา่ ไหร่ ถงึ แมต้ อนทลี่ มื ตาตนื่ ขน้ึ มาทา่ นจะบอกวา่ เป็ นคณุ ตา ของเขา แลว้ ยงั ใสข่ อ้ มลู ความทรงจําใหเ้ ขา จนเขาเชอ่ื

แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับไมร่ สู ้ กึ ผกู พัน โดยเฉพาะตอนทที่ า่ นพยายาม ยํ้าเตอื นเขา คดิ จะใหเ้ ขาแตง่ งานกบั ตวนมเู่ สว่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ อยากจะอยใู่ หห้ า่ งจากเขา “ชา่ งเถอะ เด็กสมยั น้ี ไมค่ อ่ ยอยากจะอยกู่ บั คนแกอ่ ยา่ งฉันก็พอ ไมแ่ ปลก แตเ่ สย่ี วเสวเ่ ป็ นเด็กดขี นาดนัน้ เธอถกู ตระกลู ตวนมู่ เลย้ี งดสู ง่ั สอนมาอยา่ งดี ทําไมแกถงึ ไดป้ ฏเิ สธเธอ” พอพดู ถงึ ตวนมเู่ สว่ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เย็นชาขน้ึ มาทนั ที เขาตอบกลับดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา “แลว้ คณุ ตาคดิ วา่ ถงึ ผมจะไม่ สนใจเธอยงั ไง กต็ อ้ งดงึ เธอไวอ้ ยา่ งนัน้ เหรอครับ” ยฉู่ ือจนิ “เจา้ เด็กบา้ น่ี แกพดู บา้ อะไรของแก พดู ไมเ่ ป็ นก็หบุ ปากไปซะ” เยโ่ มเ่ ซนิ “…” “ดงึ เธอไวอ้ ะไรของแก ทแ่ี กไมส่ นใจเธอ เพราะแกยังไมร่ ถู ้ งึ ขอ้ ดขี องเสยี่ วเสว่ เสยี่ วเสวม่ ตี รงไหนไมด่ บี า้ ง หนา้ ตากส็ วย สามารถพดู ไดห้ ลายภาษา ถา้ ดจู ากความสามารถของเธอ ถา้ แกกบั เธออยดู่ ว้ ยกนั สามารถชว่ ยเหลอื แกในดา้ นการงานได”้ เยโ่ มเ่ ซนิ “…”

“แกพดู มาส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ เยอื กเย็น “คณุ ตาบอกใหผ้ มหบุ ปากเองไมใ่ ช่ เหรอครับ” ยฉู่ ือจนิ โมโหจนแทบบา้ เขาจับหนา้ อกตวั เองไว ้ “เจา้ เด็กบา้ นี่ แกจะยวั่ โมโหตาของแกใหโ้ มโหตายเลยใชไ่ หมถงึ จะพอใจ” เขาถอนหายใจออกมา กอ่ นจะมสี หี นา้ เหมอื นเจ็บปวดมาก เยโ่ มเ่ ซนิ เหนอื่ ยใจ เขายกมอื ขนึ้ มานวดขยบั “ตอนทพี่ อ่ บา้ น โทรไปหาผม บอกวา่ คณุ ตากลับหอ้ งไปพักแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอครับ ทําไมถงึ ยังอยทู่ น่ี อี่ กี ” พอไดย้ นิ แบบนี้ ยฉู่ อื จนิ ถงึ ไดร้ ตู ้ วั วา่ ถกู จับไดแ้ ลว้ ทา่ นนั่งตวั ตรง “ทําไม ถา้ ฉันไมพ่ ดู แบบนี้ แกจะกลับมาหรอื ไง” เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ตาครับ ผมไมม่ ที างแตง่ งานกบั ตวนมเู่ สว่ แน่นอน” “แกวา่ ยงั ไงนะ คแู่ ตง่ งานทฉ่ี ันหาใหแ้ กดที สี่ ดุ แลว้ ดกู ร็ ู ้ วา่ มี แคต่ วนมเู่ สวท่ ค่ี คู่ วรกบั แกทส่ี ดุ แกไมแ่ ตง่ งานกบั เธอ แกคดิ จะ อยตู่ วั คนเดยี วไปตลอดชวี ติ หรอื ไงกนั ”

อยคู่ นเดยี วไปตลอดชวี ติ อยา่ งนัน้ เหรอ ไมห่ รอก เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ถงึ ใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื ขน้ึ มา คว้ิ ทข่ี มวดกนั แน่นก็ คลายลง “ยงั ไงผมกไ็ มม่ ที างแตง่ งานกบั เธอเด็ดขาด ไมว่ า่ คณุ ตาจะพดู กรี่ อบก็ตาม อกี อยา่ งงานของผมไมจ่ ําเป็ นตอ้ งพง่ึ พา ผหู ้ ญงิ ถา้ คณุ ตาคดิ วา่ ผมจําเป็ นตอ้ งพงึ่ พาผหู ้ ญงิ ถงึ จะทําให ้ บรษิ ัทยนื หยัดตอ่ ไปได ้ งัน้ คณุ ตา… กห็ าผสู ้ บื ทอดกจิ การใหม่ เถอะครับ” เขาไมร่ สู ้ กึ สนใจเรอื่ งเงนิ ทองความรํา่ รวยพวกนส้ี กั เทา่ ไหร่ ยฉู่ อื จนิ ชะงักงัน กอ่ นจะเบกิ ตาโตมองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ในขณะ ทเ่ี ขากําลงั พดู คําพดู น้ีออกมา เหมอื นมเี งาของอกี คนปรากฏตวั ขน้ึ มา เงารา่ งนัน้ คอ่ นขา้ งบอบบาง ไหลผ่ อมบาง แตห่ ลงั ของเธอกลับ ยดื ตรง แลว้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งม่นั คง “หนูไมม่ ที างแตง่ งานกบั เขา เด็ดขาดคะ่ คณุ พอ่ บบี บงั คบั ใหล้ กู สาวของตวั เองแตง่ งานกบั คนทไ่ี มร่ ัก หนูยอมตายตอ่ หนา้ คณุ พอ่ ดกี วา่ ”ในตอนนัน้ เยโ่ ม่ เซนิ ถกู คําพดู ของลกู สาวทําใหร้ อ้ งไหอ้ อกมา เพราะเป็ นลกู สาว

ของเขาเอง แตก่ ลับบอกวา่ จะตายตอ่ หนา้ เขา จะไมใ่ หเ้ ขา โมโหไดย้ ังไงกนั “ลกู บา้ พอ่ จะทํารา้ ยลกู หรอื ไง ทพ่ี อ่ ใหล้ กู แตง่ งานกบั เขากเ็ พอ่ื อนาคตของลกู นะ ลกู ไมม่ พี ช่ี ายหรอื นอ้ งชาย ในอนาคตลกู ตอ้ ง ดแู ลธรุ กจิ ของตระกลู ยฉู่ ือทัง้ หมด” “ถา้ หากหนูไมไ่ ดอ้ ยกู่ บั คนทร่ี ัก ถงึ คณุ พอ่ จะยกมรดกทัง้ หมด ใหห้ นู หนูกไ็ มต่ อ้ งการ แลว้ อกี อยา่ ง หนูมกี ําลงั พอทจี่ ะหาของ พวกนเี้ องได ้ ทําไมจะตอ้ งพง่ึ พาคนอนื่ ดว้ ย” ในตอนนัน้ แมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ หรอื กค็ อื ลกู สาวของเขายฉู่ อื ซนิ ก็ พดู กบั เขาแบบนเี้ หมอื นกนั คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ หลายปีผา่ นไป ลกู ชายของเธอจะมนี สิ ยั เหมอื นกบั เธอแบบนี้ ทําไมถงึ เป็ นแบบนไี้ ปได ้ พอนกึ ถงึ ยฉู่ อื ซนิ ยฉู่ ือจนิ กด็ แู กต่ วั ลงไปมาก บางครัง้ เขาก็คดิ จะตามลกู สาวไป เพราะยังไงซะเขาก็แกม่ ากแลว้ ไมอ่ ยากจะ สนใจอะไรแลว้

พอนกึ ขน้ึ ไดว้ า่ ตวั เองแกแ่ ลว้ มชี วี ติ ไดอ้ กี ไมน่ าน จงึ ไมอ่ ยาก ใหเ้ รอื่ งราวมันเป็ นแบบนตี้ อ่ ไป เขามกั จะรสู ้ กึ เสยี ใจทหี ลัง ทไี่ มห่ า้ มยฉู่ ือซนิ ไว ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ … ลกู สาวสดุ ทร่ี ักของเขาจะไมต่ อ้ งตายไปเร็วแบบน้ี พอคดิ ถงึ ตรงน้ี ยฉู่ อื จนิ ก็ยง่ิ ไมย่ อมใหเ้ ขาทําอะไรตามใจตวั เอง เด็ดขาด ตอนที่ 826 ปกป้ องพส่ี ะใภ้ “แกเป็ นหลานชายของฉัน นอกจากแกแลว้ ฉันจะตอ้ งหาใครอกี เรอ่ื งของตวนมเู่ สว่ ไมว่ า่ แกจะเห็นดว้ ยหรอื ไมเ่ ห็นดว้ ย การ แตง่ งานนกี้ ต็ อ้ งเกดิ ขนึ้ ” พอนกึ ถงึ ลกู สาวผนู ้ ่าสงสารของตนเอง ยฉู่ ือจนิ กย็ งิ่ ยดึ ม่ันกบั ความคดิ ของตวั เอง เขาไมอ่ ยากจะสญู เสยี คนในครอบครัวไปอกี แลว้ พอเยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ คําพดู ทเ่ี ด็ดขาดของยฉู่ ือจนิ เขากข็ มวดควิ้ ขน้ึ “คณุ ตาครับ อยา่ บบี บงั คบั ผม”

ยฉู่ อื จนิ ลกุ ขน้ึ ยนื แลว้ สง่ เสยี ง หึ ออกมา “ฉันบบี บงั คบั แกเหรอ ฉันวา่ แกตา่ งหากทบี่ บี บงั คบั ฉัน เสยี่ ว เสวด่ ขี นาดนัน้ ถงึ แมต้ อนนแี้ กจะยังไมช่ อบ ถา้ แตง่ งานกนั ไปก็ ชอบกนั เองแหละ” พอพดู จบ ยฉู่ ือจนิ กไ็ มร่ อฟังคําตอบของเขา ทําการตดั สนิ ใจ เอง “เรอ่ื งนฉ้ี ันตดั สนิ ใจไปแลว้ ไมว่ า่ แกจะคดิ ยังไง ก็ไม่ สามารถเปลยี่ นแปลงความคดิ ของฉันได”้ หลังจากนัน้ เขากเ็ ดนิ ขนึ้ หอ้ งไป เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื นงิ่ อยกู่ บั ท่ี เมอื่ ตะ กเี้ ขาเกอื บจะพดู ถงึ เรอื่ งของหานมจู่ อ่ื ออกมาแลว้ แตพ่ อมาคดิ ดดู ๆี กร็ สู ้ กึ วา่ มันไมค่ อ่ ยดี ตอนนค้ี ณุ ตาตัดสนิ ใจเด็ดขาดเรอื่ งทจ่ี ะใหเ้ ขาแตง่ งานกบั ตวนมู่ เสว่ ถา้ เขาบอกวา่ มคี นทร่ี ักอยแู่ ลว้ คงจะทําใหห้ านมจู่ อ่ื เดอื ด รอ้ นไปดว้ ยแน่ๆ พอคดิ ไดแ้ บบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ มสี หี นา้ เครง่ เครยี ด หลงั จากทย่ี ฉู่ ือจนิ เดนิ ขน้ึ มาบนหอ้ ง ยง่ิ คดิ ยง่ิ รสู ้ กึ แปลกใจ ปกตแิ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมคี วามคดิ ของตวั เอง แตก่ ไ็ มถ่ งึ ขนั้ ตอ่ ตา้ นเขาแบบนี้

แลว้ อกี อยา่ งชว่ งกอ่ นหนา้ นต้ี วนมเู่ สวก่ ม็ าคอยดแู ลเขาดว้ ย ถงึ แมจ้ ะไมร่ สู ้ กึ ชอบ กค็ งไมถ่ งึ ขนาดไมร่ สู ้ กึ อะไรเลย พอนกึ ถงึ เรอื่ งทเี่ ขาสงั่ ใหค้ นไปลบขา่ วพวกนัน้ ทงิ้ ยฉู่ อื จนิ ก็รสู ้ กึ ไมส่ บาย ใจขน้ึ มา หรอื วา่ เขาจะรเู ้ รอื่ งนแี้ ลว้ ก็เลยไมย่ อมทําตามทคี่ ณุ ตาของเขา คนนจี้ ัดเตรยี มไวใ้ ห ้ แตด่ ทู า่ ทางของเขามันไมเ่ หมอื นนน่ี า ไมใ่ ชแ่ ลว้ ยฉู่ อื จนิ เพงิ่ จะนกึ ถงึ เรอ่ื งทสี่ ําคญั มากออกมาได ้ ชว่ งกอ่ นหนา้ นเี้ ขามักจะกลบั มาบา้ นเร็วมาก เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธการไปรว่ มงานตา่ งๆ ไมเ่ หมอื นเฉียวจอ้ื แตช่ ว่ งน้ี เขา กลับเรม่ิ ออกไปขา้ งนอกมากขน้ึ และไมก่ ลับมากนิ ขา้ วเย็นท่ี บา้ นเลย บางวันกก็ ลบั บา้ นหลังเทย่ี งคนื อกี พอคดิ ถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของยฉู่ ือจนิ ก็เครง่ ขรมึ ขน้ึ มา เขาหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา แลว้ กดโทรไปหาเฉียวจอ้ื

ในตอนนเี้ ฉยี วจอื้ กําลงั น่ังดมื่ เหลา้ อยกู่ บั เพอื่ น โดยมสี าวสวย หนุ่ เซก็ ซนี่ ่ังอยทู่ งั้ สองขา้ ง พอโทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าสน่ั ตอนแรก เขาไมค่ ดิ จะสนใจ แตห่ ญงิ สาวขา้ งกายกลบั หยบิ ออกมาดอู ยา่ ง แปลกใจ พอเห็นชอ่ื ของคนทโ่ี ทรเขา้ มา เฉียวจอ้ื ทเ่ี ดมิ ทยี งั ยม้ิ แยม้ สนุกสนานกเ็ ครง่ ขรมึ ขน้ึ มา เขาปลอ่ ยมอื ออกจากเอวของ ผหู ้ ญงิ ขา้ งๆ กอ่ นจะรับโทรศพั ทม์ า “ฉันออกไปรับโทรศัพทก์ อ่ นนะ” หญงิ สาวทัง้ สองคนเป็ นชอ่ื คนโทรเขามาเขยี นวา่ คณุ ป่ ยู ฉู่ อื จงึ ไมพ่ ดู อะไร นั่งมองเขาถอื โทรศพั ทเ์ ดนิ ออกไปจากหอ้ ง เฉียวจอ้ื เดนิ มาถงึ มมุ เงยี บทไี่ มม่ คี น กอ่ นจะกดรับสายดว้ ย ทา่ ทางระมัดระวังและหวาดกลวั อกี ฝ่ ายมาก “สวสั ดคี รับคณุ ป่ ยู ฉู่ ือ” หลงั จากรับสาย เฉียวจอ้ื ก็พดู ทักทายอยา่ งระวังตวั “อมื ” ยฉู่ อื จนิ ตอบกลับมาหนงึ่ คํา นํ้าเสยี งของทา่ นดดุ นั มาก

ทําใหเ้ ฉยี วจอื้ ชะงักไปเล็กนอ้ ย กอ่ นจะคดิ ในใจ ปกตแิ ลว้ คณุ ป่ ู ยฉู่ ือจนิ จะไมค่ อ่ ยโทรมาหาเขาเทา่ ไหร่ เพราะทัง้ สองไมค่ อ่ ยมี เรอ่ื งอะไรตอ้ งคยุ กนั ถา้ หากทา่ นโทรมาหาเขา คงจะมจี ดุ ประสงคเ์ ดยี วก็คอื เรอ่ื งของ ยฉู่ ือเซนิ ถงึ แมย้ ฉู่ อื จนิ จะเป็ นคณุ ตาของยฉู่ ือเซนิ แตค่ นรนุ่ พวกทา่ นมี ความคดิ ทโ่ี บราณมาก ทโ่ี ทรมาหาเขาในตอนนไ้ี มร่ วู ้ า่ เพราะ เรอื่ งอะไร “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือโทรมาหาผมตอนน้ี มธี รุ ะอะไรหรอื เปลา่ ครับ”เขาพดู ยมิ้ ๆ ทา่ ทางเหมอื นพวกไมม่ สี มอง ยฉู่ อื จนิ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเครง่ ขรมึ และวางอํานาจ “เฉยี วจอ้ื ชว่ ง นหี้ ลานกบั อาเซนิ อยดู่ ว้ ยกนั ทกุ วัน น่าจะรเู ้ รอื่ งของเขาดี ป่ ู อยากจะถามหน่อย วา่ ชว่ งนเ้ี ขาทําอะไรบา้ ง” พอไดย้ นิ คําถามน้ี ทําใหเ้ ฉยี วจอ้ื ชะงักไปเล็กนอ้ ย กอ่ นจะนกึ ถงึ เรอื่ งทย่ี ฉู่ ือจนิ คดิ จะใหย้ ฉู่ อื เซนิ แตง่ งานกบั ตวนมเู่ สว่ แตย่ ู่ ฉือเซนิ ไมย่ อม ทําใหย้ ฉู่ ือจนิ โมโหมากขนึ้ มาได ้

ทวี่ ันนย้ี ฉู่ ือจนิ โทรมาถามเขาแบบนี้ คงจะไมใ่ ชเ่ รอื่ งปกติ ธรรมดา จะตอ้ งมอี ะไรเป็ นพเิ ศษแน่นอน ยฉู่ ือจนิ คดิ จะใหย้ ฉู่ อื เซนิ กบั ตวนมเู่ สวอ่ ยดู่ ว้ ยกนั แตต่ อนนยี้ ฉู่ อื เซนิ คบอยกู่ บั พส่ี ะใภ ้ ถา้ หากยฉู่ ือจนิ รเู ้ รอื่ งนข้ี นึ้ มาละ่ ก็ เขาจะตอ้ งเขา้ มาขดั ขวางแน่ๆ พอคดิ ไดแ้ บบนี้ เฉียวจอ้ื กค็ รนุ่ คดิ อยา่ งหนัก ดทู า่ ทาง เขาจะตอ้ งคดิ คําตอบสําหรับคําถามนใี้ หด้ ี ไมอ่ ยา่ งนัน้ จะสรา้ งแรงกดดนั ใหย้ ฉู่ ือเซนิ กบั หานมจู่ อื่ แน่ๆ เฉยี ว จอ้ื นง่ิ คดิ กอ่ นจะนกึ เหตผุ ลออกมาได ้ จงึ ตอบกลับดว้ ยสหี นา้ ยม้ิ แยม้ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือครับ เป็ นความผดิ ของผมเอง ชว่ งนผี้ มลาก เขามานั่งดมื่ เหลา้ เป็ นเพอื่ นผมบอ่ ยๆ แหะแหะ ผมน่ังดมื่ คน เดยี วมันน่าเบอื่ คณุ ป่ ใู หเ้ ขาอยเู่ ป็ นเพอ่ื นผมนะครับ ผมจะไดไ้ ม่ รเู ้ หงา” เขาจงใจพดู ใหด้ เู สเพลทส่ี ดุ แลว้ ก็เป็ นไปตามทคี่ าดไว ้ พอยฉู่ อื จนิ ไดย้ นิ แบบน้ี กต็ อ่ วา่ เขา อยา่ งหนัก

“เจา้ เด็กบา้ น่ี ทําตวั เสเพลคนเดยี วยังไมพ่ อ จะพาอาเซนิ ไป ดว้ ยทําไม เขาไมเ่ หมอื นกบั นายทจี่ ะดมื่ เหลา้ ควงสาวไปวันๆ นะ” เฉยี วจอ้ื ยงั คงพดู ตอ่ “คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ครับ อยา่ โมโหสคิ รับ ผชู ้ ายดมื่ เหลา้ ควงสาวสวยก็เป็ นเรอ่ื งธรรมดานะครับ เขาทํางาน เครง่ เครยี ดถงึ ขนาดนัน้ จะใหเ้ ขาทําสหี นา้ เครง่ เครยี ด ตลอดเวลา เหมอื นพวกตายดา้ น ไรค้ วามรสู ้ กึ ไดย้ ังไงกนั ผม พาเขาออกมาผอ่ นคลายความเครยี ดบา้ ง ไมด่ เี หรอครับ” “เฉียวจอื้ ตอ่ ไปนห้ี า้ มทําอกี ตอ่ ไปอาเซนิ จะตอ้ งรับหนา้ ที่ บรหิ ารงานบรษิ ัทตระกลู ยฉู่ อื ตอ่ นายทําแบบนจี้ ะทํารา้ ยเขาได”้ “โธค่ ณุ ป่ คู รับ ผมไมค่ ดิ แบบนัน้ นะครับ แลว้ อกี อยา่ งผมมาเทย่ี ว คนเดยี วกน็ ่าเบอ่ื มากดว้ ย” “พดู บา้ ๆ ตอ่ ไปนห้ี า้ มนายพาเขาไปอกี หา้ มพาเขาไปรจู ้ ักกบั พวกเสเพลพวกนัน้ อกี เฉยี วจอ้ื นายเองกโ็ ตแลว้ ทําตวั ดๆี บา้ ง ไมต่ อ้ งทําใหป้ ่ ขู องนายตอ้ งปวดหวั เรอ่ื งของนายทกุ วัน” “ผมทําตวั ไมด่ ตี รงไหนกนั ครับ สง่ิ ทผ่ี มตอ้ งเรยี นรมู ้ อี กี มาก คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ครับ ถา้ มโี อกาสผมจะพาคณุ ป่ มู าเทย่ี วบา้ งนะครับ คณุ ป่ ู ไมร่ หู ้ รอก วา่ ลลี าของผหู ้ ญงิ พวกนัน้ …”

ตดู๊ ตดู๊ ตดู๊ อกี ฝ่ ายวางสายไปแลว้ เฉียวจอ้ื นง่ิ องึ้ กอ่ นจะหวั เราะออกมา โชคยงั ดที เ่ี ขาฉลาดเฉลยี ว ไมอ่ ยา่ งนัน้ เรอื่ งของยฉู่ อื เซนิ กบั พส่ี ะใภค้ งจะถดู เปิดเผยออกมาแลว้ ถงึ ตอนนัน้ ทัง้ สองถกู ขดั ขวางไมใ่ หค้ บหากนั ขน้ึ มา เขาคงจะตอ้ งปวดหวั ไปดว้ ยแน่ๆ แตว่ า่ … ทเ่ี ขาพดู กบั คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ไปเมอื่ ตะก้ี ถา้ ทา่ นเอาไปบอก กบั คณุ ป่ ู เขาตอ้ งเดอื ดรอ้ นแน่ๆเลย ฮอื ฮอื ฮอื เฉียวจอ้ื สง่ ขอ้ ความหาหานมจู่ อื่ จอื้ จอื้ ตวั นอ้ ย:พสี่ ะใภ ้ ฮอื ฮอื ฮอื เมอื่ ตะกผี้ มไดช้ ว่ ยเหลอื คณุ กบั ยฉู่ อื ไว ้ ผมตกใจกลัวมากเลย ฮอื ฮอื ผมอยากดม่ื น้ําซปุ ปลา” หลงั จากสง่ ขอ้ ความใหห้ านมจู่ อื่ เสร็จ เฉียวจอ้ื ก็สง่ ขอ้ ความไป หายฉู่ อื เซนิ นํ้าเสยี งทพ่ี ดู กบั ยฉู่ อื เซนิ ดเู ครง่ เครยี ดและจรงิ จัง มากกวา่ เขาสง่ เป็ นขอ้ ความเสยี งไป

จอ้ื จอื้ ตวั นอ้ ย:คณุ ป่ ยู ฉู่ ือโทรมาถามฉันวา่ ชว่ งนน้ี ายทําอะไรบา้ ง ฉันชว่ ยนายปกปิดความลบั ไวแ้ ลว้ แตฉ่ ันคงจะชว่ ยนายปกปิด ไดไ้ มน่ าน นายระวังตวั ไวบ้ า้ ง ปกป้องพส่ี ะใภไ้ วใ้ หด้ ”ี ตอนที่ 827 คณุ รจู้ กั กบั เขามากอ่ นแลว้ เหรอครบั หานมจู่ อ่ื ทอ่ี าบน้ําเสร็จเตรยี มจะเขา้ นอน ไดย้ นิ เสยี งโทรศพั ท์ สน่ั เธอจงึ กดอา่ นขอ้ ความ กอ่ นจะยน่ คว้ิ ขน้ึ เล็กนอ้ ย ชว่ ยเหลอื เรอ่ื งอะไรอยา่ งนัน้ เหรอ แลว้ ยังเป็ นเรอื่ งของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี หานมจู่ อ่ื คดิ ไดเ้ ร็วมาก พอเชอื่ มโยงเรอ่ื งราวในชว่ งหลายวนั มา น้ี เธอกพ็ มิ พข์ อ้ ความตอบกลับไป หานมจู่ อ่ื :ใชเ่ รอื่ งของคณุ ตายฉู่ ือหรอื เปลา่ คะ จอื้ จอื้ ตวั นอ้ ย:โอโ้ ห พส่ี ะใภจ้ ะฉลาดเกนิ ไปแลว้ คณุ เดาออกได ้ ยงั ไงวา่ เป็ นเรอื่ งนี้ “…”

ดเู หมอื นจะเป็ นเรอื่ งนจี้ รงิ ๆดว้ ยสนิ ะ สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื เครง่ ขรมึ หรอื วา่ คณุ ทา่ นยฉู่ ือจะสงั เกต ความผดิ ปกตไิ ดแ้ ลว้ มนั ก็น่าจะเป็ นอยา่ งนัน้ กเ็ ขาเลน่ มากนิ ขา้ วทหี่ อ้ งของเธอทกุ วัน ถงึ แมท้ างบา้ นโทรมาเรง่ เรา้ ใหเ้ ขา กลับบา้ น เขายงั ไมย่ อมรับโทรศพั ทเ์ ลย รวมถงึ เรอ่ื งทเี่ ขาปฏเิ สธการแตง่ งาน จะไมใ่ หท้ างตระกลู ยฉู่ อื สงสยั ไดย้ ังไงกนั ในขณะทกี่ ําลงั ครนุ่ คดิ อยู่ เฉียวจอ้ื กส็ ง่ ขอ้ ความมาอกี ครัง้ จอ้ื จอ้ื ตวั นอ้ ย:พสี่ ะใภ ้ ผมปิดความลับไวใ้ หแ้ ลว้ แตห่ ลงั จากนี้ อาจจะทําไมไ่ ดแ้ ลว้ คณุ กบั ยฉู่ ือระวงั ตวั ไวบ้ า้ ง อยา่ หาวา่ ผมขู่ นะ การจะคบกบั คนในตระกลู ใหญก่ ็เป็ นแบบนแ้ี หละครับ เธอเขา้ ใจความหมายทเี่ ฉียวจอ้ื ตอ้ งการจะสอื่ เขากลัววา่ เธอจะ ตกใจหนไี ปซะกอ่ น พอคดิ ไดแ้ บบนี้ หานมจู่ อ่ื กย็ ม้ิ ออกมา หานมจู่ อ่ื :ขอบคณุ คะ่ ฉันไมถ่ อยงา่ ยๆแน่นอน ไมว่ า่ จะเกดิ อะไร ขนึ้ กต็ าม

จอื้ จอื้ ตวั นอ้ ย:แมเ่ จา้ ซาบซงึ้ ใจมากเลยครับ พส่ี ะใภม้ ัน่ คงมาก แตท่ ําไมผมถงึ รสู ้ กึ วา่ … คณุ กบั ยฉู่ อื ดผู กู พันกนั มาก ทัง้ ๆทพี่ วก คณุ เพงิ่ รจู ้ ักกนั ไดไ้ มน่ าน พอพดู ถงึ เรอ่ื งนี้ เฉยี วจอ้ื ก็ลบู คางตวั เองอยา่ งครนุ่ คดิ เขานกึ ถงึ ตอนทเ่ี จอกบั หานมจู่ อื่ ครัง้ แรกในลฟิ ต์ เธอแอบหลบ อยดู่ า้ นหลังคนอนื่ ไมก่ ลา้ มองหนา้ ยฉู่ อื เซนิ แลว้ ยงั วง่ิ หนไี ป เมอ่ื ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดอกี ตา่ งหาก และแววตาทเ่ี ธอมองมาทางยฉู่ ือเซนิ ก็ดลู กึ ซงึ้ มาก ไมม่ อี ะไร ปกปิดไดเ้ ลย บางครัง้ เฉียวจอ้ื กย็ ังคดิ เลย วา่ พส่ี ะใภจ้ ะตอ้ งรจู ้ ักกบั ยฉู่ อื เซนิ มากอ่ นหนา้ น้ี พอคดิ ถงึ ตรงน้ี เฉยี วจอ้ื ก็รสู ้ กึ น่าสนใจขน้ึ มา กอ่ นจะสง่ ขอ้ ความ ไปใหห้ านมจู่ อื่ อกี ครัง้ จอื้ จอ้ื ตวั นอ้ ย:พส่ี ะใภ ้ เมอื่ กอ่ นคณุ กบั ยฉู่ อื เคยเป็ นแฟนกนั มา กอ่ นเหรอครับ

ตอนทเ่ี ห็นขอ้ ความนี้ หานมจู่ อื่ กม็ อื สนั่ จนโทรศพั ทต์ กใสห่ นา้ ของเธอ เธอรสู ้ กึ เจ็บจนน้ําตาแทบจะไหลออกมา แตห่ วั ใจกลับ กําลงั เตน้ แรง เธอหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มา แลว้ อา่ นขอ้ ความทเี่ ฉียวจอื้ สง่ มาอกี ครัง้ แลว้ คดิ ทบทวน ผชู ้ ายคนนเี้ จา้ เลห่ แ์ สนกลไมเ่ บา เขาดอู อกไดย้ ังไงกนั หานมจู่ อื่ ไมร่ วู ้ า่ ควรจะบอกความจรงิ กบั เขา หรอื วา่ จะปกปิดไว ้ เหมอื นเดมิ ดี ในขณะทห่ี านมจู่ อื่ กําลังลังเลอยู่ โทรศพั ทข์ องเธอก็ดงั ขน้ึ มา อกี ครัง้ จอ้ื จอ้ื ตวั นอ้ ย:พส่ี ะใภ ้ ผมกแ็ คล่ องถามดู ไมไ่ ดค้ ดิ รา้ ยอะไร เพราะเดมิ ทยี ฉู่ ือกไ็ มไ่ ดเ้ ตบิ โตทน่ี ี่ แตเ่ พง่ิ ปรากฏตวั ออกมา กะทันหนั เรอ่ื งในอดตี ของเขา เขารจู ้ ักและคบหากบั ใครมาบา้ ง ผมเองก็ไมร่ ู ้ แตค่ รัง้ แรกทไี่ ดเ้ จอกบั คณุ ผมรสู ้ กึ วา่ สายตาทคี่ ณุ มองยฉู่ อื ดแู ตกตา่ งออกไป ผมกเ็ ลยเดาวา่ คณุ เคยรจู ้ ักกนั มา กอ่ น พออา่ นจบ หานมจู่ อื่ ก็เมม้ ปาก เฉยี วจอ้ื เองกไ็ มใ่ ชค่ นเลวรา้ ย อะไร และเขายังคอยชว่ ยเหลอื เธอมาตงั้ แตแ่ รกดว้ ย รวมถงึ

สถานการณ์ทซ่ี บั ซอ้ นในตอนน้ี บางที บอกทกุ อยา่ งใหเ้ ขาร…ู ้ อาจจะไมเ่ ป็ นไรก็ได ้ พอคดิ ไดแ้ บบน้ี หานมจู่ อื่ ก็คอ่ ยๆพมิ พข์ อ้ ความตอบกลบั ไป หานมจู่ อื่ :เฉยี วจอื้ คณุ ฉลาดมากคะ่ เฉยี วจอื้ กแ็ คล่ องถามดู เพราะเขาเห็นวา่ ยฉู่ ือเซนิ ไมต่ อบ คําถามเขา ในขณะทก่ี ําลงั เกบ็ โทรศพั ทแ์ ลว้ เดนิ กลับเขา้ ไป พอเห็นขอ้ ความทหี่ านมจู่ อื่ ตอบกลบั มา เขาก็ตกใจจนแทบทรดุ ตวั ลงบนพน้ื โอแ้ มเ่ จา้ เฉยี วจอ้ื เบกิ ตาโตอยา่ งตกใจ พอเห็นขอ้ ความทหี่ านมจู่ อื่ สง่ มา หรอื วา่ เขาจะเดาถกู แลว้ เมอื่ กอ่ นพสี่ ะใภก้ บั ยฉู่ อื เป็ นแฟนกนั จรงิ ๆ สดุ ยอด

เฉียวจอ้ื รสู ้ กึ เหมอื นโลกทัง้ ใบเกดิ ความเปลย่ี นแปลงครัง้ ยง่ิ ใหญ่ พสี่ ะใภเ้ ป็ นเคยเป็ นคนรักของยฉู่ ือ เขารสู ้ กึ เหมอื น ตวั เองพลาดไปหลายเรอ่ื งเลย มนิ ่าละ่ ยฉู่ ือเซนิ ผทู ้ ไี่ มเ่ คยแมแ้ ตจ่ ะสนใจผหู ้ ญงิ คนไหน ถงึ ได ้ ปฏบิ ตั กิ บั เธอแตกตา่ งจากคนอนื่ เฉยี วจอ้ื รบี พมิ พข์ อ้ ความตอบกลับอยา่ งบา้ คลั่ง จอ้ื จอ้ื ตวั นอ้ ย:ผมเดาถกู อยา่ งนัน้ เหรอเนย่ี คณุ กบั ยฉู่ ือเคยเป็ น คนรักกนั แลว้ เมอื่ กอ่ นพวกคณุ คบกนั ไดย้ ังไงครับ ทําไมตอ่ มาถงึ ไดเ้ กดิ เรอ่ื งแบบนขี้ นึ้ มาได ้ แลว้ คณุ ตามหาเขาเจอได ้ ยงั ไง พอเห็นคําถามพวกนี้ หานมจู่ อื่ ก็สามารถเดาไดเ้ ลยวา่ ตอนนี้ เฉียวจอื้ คงกําลังทําทา่ ทางบา้ คล่งั แคไ่ หน เธอพมิ พข์ อ้ ความ ตอบกลับ :วันนดี้ กึ มากแลว้ คะ่ พรงุ่ นเี้ ราหาเวลามาเจอกนั ฉัน จะเลา่ ใหค้ ณุ ฟัง จอื้ จอื้ ตวั นอ้ ย:ไดค้ รับ ไดค้ รับ พสี่ ะใภ ้ พรงุ่ นเี้ ทย่ี งผมไปหาคณุ ทบ่ี รษิ ัท หานมจู่ อ่ื :อมื

หลังจากทที่ งั้ สองตกลงกนั แลว้ หานมจู่ อื่ ก็วางโทรศัพทล์ ง แลว้ นอนหลับพักผอ่ น สว่ นเฉยี วจอ้ื ทํากําลังจะกลับบา้ น ยฉู่ ือเซนิ ก็ตอบขอ้ ความ กลบั มาหาเขา แตม่ แี คค่ ําวา่ รแู ้ ลว้ กบั ขอบคณุ หึ เฉียวจอ้ื ยกยมิ้ ในขณะทกี่ ําลังจะพมิ พข์ อ้ ความไปลอ้ เลยี น เขา แตพ่ อมาคดิ ดดู ๆี เขากห็ ยดุ มอื ไวซ้ ะกอ่ น ทนั ใดนัน้ เอง เขารสู ้ กึ เหมอื นตัวเองไดร้ คู ้ วามลบั ทสี่ ําคญั มาก อยเู่ ลย แหะแหะ วันตอ่ มา เมอ่ื ถงึ เวลาพักเทย่ี ง เธอก็เจอเขา้ กบั เฉียวจอ้ื ทย่ี นื รออยหู่ นา้ ประตหู อ้ งทํางานของเลขา เหมอื นลกู สนุ ัขพันธปุ์ ๊ักกําลังจอ้ ง มองเธออยอู่ ยา่ งตนื่ เตน้ “พส่ี ะใภ ้ ในทสี่ ดุ คณุ กอ็ อกมาสกั ที ผม รอคณุ มาตัง้ นานแหนะ” หานมจู่ อื่ “…” เฉียวจอื้ “ไปกนั เถอะครับ ผมเลยี้ งขา้ วคณุ เอง พวกเรากนิ ขา้ ว ไปดว้ ยคยุ กนั ไปดว้ ย”

หานมจู่ อื่ นง่ิ คดิ กอ่ นจะพดู ตอบ “ฉันตอ้ งไปบอกเขากอ่ นคะ่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …” “บอกอะไรละ่ ครับ ถา้ หากยฉู่ ือรวู ้ า่ คณุ จะออกไปกบั ผม เขาตอ้ ง ไมอ่ นุญาตแน่ๆ ไปกนั เถอะครับ” พอพดู จบเฉียวจอื้ ก็ไมส่ นใจอะไรอกี เขารบี จงู มอื หานมจู่ อื่ เดนิ อ อกไปทนั ที หานมจู่ อื่ ยังไมท่ ันจะพดู อะไร กถ็ กู เขาลากเขา้ ลฟิ ทไ์ ปแลว้ พอ พหี่ ลนิ ทเี่ พงิ่ เดนิ ออกมาจากหอ้ งทํางานของเลขา ก็รอ้ ง เอะ๊ ออกมาอยา่ งสงสยั วา่ มจู่ อ่ื ไปสนทิ สนมกบั เฉียวจอื้ ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร่ แตพ่ อนกึ ถงึ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั ทา่ นประธาน จงึ พอจะ เขา้ ใจได ้ หานมจู่ อ่ื ถกู เฉยี วจอื้ ลากขน้ึ รถ จนมาถงึ ทร่ี า้ นอาหารแหง่ หนง่ึ เขาถงึ ขนั้ จองหอ้ งอาหารสดุ หรไู วด้ ว้ ย หลงั จากเขา้ ไปแลว้ หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดพ้ บวา่ เป็ นรา้ นอาหารเจ

“พส่ี ะใภเ้ หมอื นจะไมค่ อ่ ยกนิ อาหารมันๆเลย่ี นๆ รา้ นอาหารท่ี พวกเราไปครัง้ ทแี่ ลว้ อาหารมนั และเลย่ี นเกนิ ไป พส่ี ะใภก้ ็เลย อว้ กออกมาแบบนัน้ ดงั นัน้ วันนผ้ี มกเ็ ลยเลอื กรา้ นนโี้ ดยเฉพาะ พส่ี ะใภไ้ มต่ อ้ งกงั วล เดย๋ี วพวกเราคอ่ ยๆกนิ ไมต่ อ้ งรบี รอ้ น” เขาอยากจะรอู ้ ดตี ของยฉู่ ือจนแทบจะบา้ อยแู่ ลว้ โดยเฉพาะเรอ่ื งอดตี คนรักของเขาดว้ ย หานมจู่ อ่ื “…” ในตอนนี้ เธอรสู ้ กึ … ไมร่ วู ้ า่ จะอธบิ ายออกมายังไงดี หลงั จากน่ังลง เฉียวจอ้ื กเ็ ทน้ําใสแ่ กว้ ใหเ้ ธอ แลว้ ยกมาวางไว ้ ตรงหนา้ เธอ “มามามา พส่ี ะใภด้ มื่ น้ํากอ่ นครับ แลว้ พวกเราคอ่ ยๆคยุ กนั “…” เธอหนไี ปตอนนยี้ งั ทนั ไหม “พส่ี ะใภ ้ พสี่ ะใภ ้ เมอ่ื กอ่ นคณุ กบั ยฉู่ อื เคยคบกนั จรงิ ๆเหรอครับ แลว้ พวกเขาหาเขาเจอไดย้ งั ไงกนั ผมรจู ้ ักกบั ยฉู่ ือมาตงั้ นาน รู ้

แคว่ า่ เขาถกู ตระกลู ยฉู่ อื ชว่ ยขนึ้ มาจากทะเล แตไ่ มเ่ คยไดย้ นิ เรอื่ งในอดตี ของเขาเลย และคนในตระกลู ยฉู่ ือก็เหมอื นจงใจไม่ พดู ถงึ เรอื่ งนด้ี ว้ ย” “อมื …”หานมจู่ อื่ พยักหนา้ รับ “ เรอื่ งน…ี้ ตอ้ งเรม่ิ พดู ตงั้ แตเ่ มอ่ื สองเดอื นกอ่ น” ตอนที่ 828 เพราะรกั มากจงึ กลวั จะสญู เสยี ไป หานมจู่ อ่ื บอกเลา่ เรอื่ งราวในอดตี อยา่ งสนั้ ๆไดใ้ จความ ตดั เรอื่ งราววนุ่ วายทง้ิ ไป จงึ ใชเ้ วลาไมก่ น่ี าทกี เ็ ลา่ จบ หลงั จากท่ี เฉียวจอื้ ไดฟ้ ังจนจบ สหี นา้ ของเขากต็ กตะลงึ มาก เขานง่ิ องึ้ อยู่ นานกวา่ จะไดส้ ตกิ ลบั มา “งัน้ กห็ มายความวา่ คณุ กบั ยฉู่ ือกําลงั จะแตง่ งานกนั แตใ่ นวัน แตง่ งานยฉู่ อื กลับเกดิ อบุ ตั เิ หตขุ น้ึ มาซะกอ่ นอยา่ งนัน้ สนิ ะครับ” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ “อมื ในวันแตง่ งานเขาไมป่ รากฏตวั เกดิ อบุ ตั เิ หตกุ บั เครอ่ื งบนิ ทเ่ี ขาน่ัง พวกเราออกตามหาเขาอยนู่ าน ถงึ ไดต้ ามมาถงึ ทนี่ ี่ แตฉ่ ันกลับพบวา่ เขาสญู เสยี ความทรงจําไป หมดแลว้ และจําฉันและทกุ คนไมไ่ ดแ้ ลว้ ”

“ดงั นัน้ คณุ กเ็ ลยหาวธิ เี ขา้ มาทํางานในบรษิ ัทและมาอยขู่ า้ งกาย ยฉู่ ือใชไ่ หมครับ” หานมจู่ อ่ื มสี หี นา้ ไมค่ อ่ ยดี “ฉันเองกไ็ มร่ จู ้ ะทํายังไงแลว้ คะ่ ตอน ทฉี่ ันไปเจอเขาครัง้ แรก เขามองหนา้ ฉันดว้ ยแววตาเย็นชา เขา จําฉันไมไ่ ดเ้ ลย ถา้ หากฉันบอกกบั เขาไปตรงๆวา่ ฉันกบั เขาเป็ น คนรักกนั เขาคงจะคดิ วา่ ฉันเป็ นคนบา้ ” พอพดู ถงึ เรอื่ งน้ี นํ้าเสยี งของหานมจู่ อ่ื กเ็ หมอื นกําลงั พดู เยาะ เยย้ ตนเอง แววตาของเธอเศรา้ หมอง พอเห็นหานมจู่ อ่ื เป็ นแบบนี้ เฉยี วจอ้ื ก็รสู ้ กึ ปวดใจมาก “พส่ี ะใภ ้ ลําบากคณุ แลว้ จรงิ ๆ ตอนนผี้ มรสู ้ กึ วา่ ยฉู่ ือเหมอื น ผชู ้ ายทไี่ มม่ คี วามรับผดิ ชอบเอาซะเลย แตว่ า่ … เรอื่ งงาน แตง่ งานทคี่ ณุ พดู ถงึ ผมเหมอื นพอจะจําไดอ้ ยบู่ า้ ง” ในตอนนัน้ เขาไดย้ นิ จากเพอื่ นในวงเหลา้ พดู กนั วา่ ประเทศxจะ มงี านแตง่ งานครัง้ ใหญ่ แตน่ ่าเสยี ดายทเ่ี จา้ สาวถกู ทงิ้ ใหร้ อ เพราะเจา้ บา่ วไมป่ รากฏในงาน แลว้ ยงั ถกู พดู เยย้ หยัน วา่ หนา้ ตาสวยแลว้ จะมปี ระโยชนอ์ ะไร ถงึ ยังไงก็ดงึ ผชู ้ ายเอาไวไ้ ม่ อยู่

พอมาคดิ ๆดู เวลามนั ตรงกนั พอดเี ลย คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ งานแตง่ งานนัน้ จะเป็ นงานแตง่ งานของ หานมจู่ อื่ กบั ยฉู่ อื เฉียวจอ้ื มองไปทางหานมจู่ อื่ ทตี่ วั บอบบาง แลว้ รสู ้ กึ วา่ เธอแบก รับเรอ่ื งราวไวห้ นักมากจรงิ ๆ เขาอดทจ่ี ะถามออกมาไมไ่ ด ้ “แลว้ คณุ ไมม่ รี ปู ภาพตอนทอ่ี ยดู่ ว้ ยกนั เหรอครับ อยดู่ ว้ ยกนั มาตงั้ นาน ถา้ หากคณุ เอาหลักฐานออกมาใหเ้ ขาดู ยฉู่ ือน่าจะเชอ่ื นะครับ” “เชอ่ื แลว้ ยงั ไงคะ” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ เศรา้ “วนั นัน้ ทค่ี ณุ สง่ ขอ้ ความ มาบอกฉัน วา่ เขากําลงั จะแตง่ งาน คณุ รไู ้ หมวา่ ฉันกําลังคดิ อะไรอย”ู่ เฉียวจอื้ นงิ่ องึ้ กอ่ นจะตอบกลบั “คดิ อะไรครับ” “ฉันกําลงั คดิ ถา้ หากเขาเลอื กแบบนจ้ี รงิ ๆ ถา้ อยา่ งนัน้ … ฉันก็ จะเคารพการตดั สนิ ใจของเขาคะ่ ” เฉียวจอื้ “เฮย้ ” หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ แลว้ ยมิ้ เศรา้ เหมอื นเดมิ “การจะรักใครสกั คน ไมใ่ ชว่ า่ จะตอ้ งครอบครองเขาไว ้ ฉันหวังแคว่ า่ เขาจะมคี วามสขุ

ถา้ หากหลังจากทเี่ ขาสญู เสยี ความทรงจําแลว้ และไมร่ ักฉันอกี แตไ่ ปรักผหู ้ ญงิ คนอนื่ ฉันก็จะไมบ่ บี บงั คบั เขาใหเ้ ขากลับมาอยู่ กบั ฉัน ตอนทเ่ี จอกบั เขาครัง้ แรก สายตาเย็นชาทเ่ี ขามองมาที่ ฉัน ฉันคดิ วา่ … ถา้ หากตอนนัน้ ฉันบอกเรอ่ื งทกุ อยา่ งใหเ้ ขาฟัง เขาจะตอ้ งเกดิ อาการตอ่ ตา้ นแน่ๆ” “ดงั นัน้ …”เฉียวจอ้ื มองแววตาของหานมจู่ อื่ อยา่ งระมัดระวงั “จนถงึ ตอนน…้ี ยฉู่ อื กย็ ังไมร่ เู ้ รอื่ งนใี้ ชไ่ หมครับ” หานมจู่ อ่ื ลงั เลเล็กนอ้ ย กอ่ นจะพยักหนา้ รับ “ฉันกําลังพยายามกระตนุ ้ ความทรงจําของเขาอยคู่ ะ่ แตว่ า่ … ดู เหมอื นเขาจะจําอะไรไมไ่ ดเ้ ลย แลว้ ฉันกพ็ บเรอ่ื งหนงึ่ วันนัน้ ฉัน ไดเ้ จอกบั ตวนมเู่ จอ๋ เขาบอกกบั ฉัน วา่ เรอื่ งของฉันกบั เขาถกู ลบ ขอ้ มลู ไปหมดแลว้ นอกจากในประเทศของพวกฉันทร่ี ู ้ คนอน่ื ไมม่ ใี ครรเู ้ รอื่ งนเ้ี ลย” เฉียวจอื้ “…” เฮย้ เขารสู ้ กึ เหมอื นตัวเองไดร้ คู ้ วามลบั ทส่ี ําคญั มากอยเู่ ลย สหี นา้ ของเขาเปลย่ี นไปทันที “หรอื วา่ … จะเป็ นฝี มอื ของคณุ ป่ ยู ู่ ฉอื ”

ดไู ปแลว้ คงจะมแี คท่ า่ นทสี่ ามารถทําเรอ่ื งนไี้ ดแ้ ลว้ ละ่ แลว้ จดุ ประสงคท์ ท่ี า่ นทําแบบน้ี มันก็ชดั เจนมาก ทา่ นไมอ่ ยากใหย้ ฉู่ ือกบั พสี่ ะใภอ้ ยดู่ ว้ ยกนั และอยากใหต้ ระกลู ยู่ ฉือกบั ตระกลู ตวนมไู่ มเ่ ป็ นทองแผน่ เดยี วกนั ถา้ หากเป็ นอยา่ งนี้ เรอ่ื งราวคงจะมอี ปุ สรรคเยอะน่าดู “จากทคี่ ณุ พดู มา คณุ ป่ ยู ฉู่ อื จะตอ้ งจําหนา้ คณุ ไดแ้ น่ๆ ถา้ หาก เขาพบวา่ คณุ กบั ยฉู่ ืออยดู่ ว้ ยกนั ทา่ นจะตอ้ ง…” พอพดู ถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของเฉียวจอื้ ก็ซดี เผอื ด กอ่ นจะมองไป ทางหานมจู่ อ่ื อยา่ งเป็ นหว่ ง “พสี่ ะใภ ้ ตอนนคี้ ณุ จะทํายังไง ตอ่ ไป คณุ คดิ วธิ รี ับมอื ไวบ้ า้ งหรอื ยงั ” หานมจู่ อื่ กม้ หนา้ ลง รมิ ฝี ปากของเธอไรส้ เี ลอื ด “ฉันเองกไ็ มร่ คู ้ ะ่ ไดแ้ ตล่ องพยายามด”ู “เอาอยา่ งนไี้ หมครับ…”เฉียวจอ้ื ออกความเห็นออกมา “พวกเรา บอกความจรงิ กบั ยฉู่ อื ทัง้ หมด แลว้ คณุ กพ็ าเขาไปจากทน่ี ี่ กลบั ประเทศไปเลยดไี หมครับ”

พอไดย้ นิ ความคดิ เห็นนี้ หานมจู่ อ่ื กต็ กใจ พาเยโ่ มเ่ ซนิ กลับ ประเทศอยา่ งนัน้ เหรอ “คณุ คดิ วา่ ทําแบบน…ี้ จะไดเ้ หรอคะ เขาจะไปกบั ฉันเหรอคะ แลว้ ถา้ ฉันบอกความจรงิ ออกไป ฉันไมร่ วู ้ า่ เขาจะรับไดห้ รอื เปลา่ …” เพราะรักมากจงึ กลวั จะสญู เสยี ไป เธอรสู ้ กึ วา่ ถา้ เธอบอกความจรงิ กบั เขาตงั้ แตแ่ รก เธอคงจะมี ความกลา้ มากกวา่ น้ี แตต่ อนน…ี้ เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองขข้ี ลาดมาก จรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ทส่ี ญู เสยี ความทรงจําไป จะเชอ่ื ในสง่ิ ทเ่ี ธอพดู ไหม “พส่ี ะใภ ้ ไมว่ า่ จะไดห้ รอื ไมไ่ ด ้ ก็ควรจะลองดนู ะครับ คณุ บอก ชอื่ ทกุ คนทเี่ กยี่ วขอ้ งกบั พวกคณุ สองคนกบั ผม ผมจะทําหนา้ ที่ กระตนุ ้ ความทรงจําของเขาเอง รวมถงึ เรอ่ื งราวระหวา่ งพวกคณุ สองคนดว้ ย” เฉียวจอื้ ตัดสนิ ใจแลว้ เรอื่ งนเี้ ขาจะรับหนา้ ทที่ ําเอง ถา้ เป็ นอยา่ งนตี้ อ่ ไป เรอื่ งราวจะยงิ่ ยงุ่ ยากมากขน้ึ เรอื่ ยๆ

หานมจู่ อื่ ยังรสู ้ กึ ลังเลอยบู่ า้ ง “ผมจะลองกระตนุ ้ ความทรงจําของเขาดสู กั ชว่ งหนงึ่ ถา้ หากไม่ ไดผ้ ลจรงิ ๆ พสี่ ะใภค้ อ่ ยพดู ความจรงิ ใหเ้ ขาฟัง ถงึ ตอนนัน้ ถา้ ยู่ ฉอื ไมย่ อมกลับไปพรอ้ มกบั คณุ งัน้ ผมจะเป็ นคนตใี หเ้ ขาสลบ แลว้ สง่ กลบั ประเทศใหค้ ณุ เองครับ” หานมจู่ อ่ื “…” เฉียวจอ้ื ยมิ้ อยา่ งเจา้ เลห่ ์ “ถงึ ตอนนัน้ พส่ี ะใภก้ ็จับเขาขงั ไว ้ ไมใ่ หเ้ ขาไปไหน คดิ แลว้ ก็รสู ้ กึ ตนื่ เตน้ เรา้ ใจ” หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ สมองของเขามปี ัญหา “จะจับใครขงั อยา่ งนัน้ เหรอ” ในขณะนัน้ เอง มเี สยี งเย็นชาดงั ขน้ึ มาตรงประตู พอไดย้ นิ เสยี งทค่ี นุ ้ เคยทงั้ สองคนกม็ องไปทปี่ ระตพู รอ้ มกนั ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ มายนื อยทู่ ป่ี ระตตู งั้ แตเ่ มอื่ ไหร่ เยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏ ตวั ขน้ึ มากะทนั หนั ตอนนสี้ ายตาของเขาจอ้ งไปทเ่ี ฉียวจอื้ ดว้ ย สายตาคมกรบิ เหมอื นคมมดี

ตอนทเ่ี ห็นหนา้ เขา หานมจู่ อื่ เหมอื นหวั สมองจะระเบดิ ออกมา ทําอะไรไมถ่ กู เขามาตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่ เรอ่ื งทเี่ ธอคยุ กบั เฉียวจอื้ กอ่ นหนา้ น้ี เขา ไดย้ นิ มากนอ้ ยแคไ่ หน เฉียวจอื้ เองกม็ สี หี นา้ เหมอื นกบั หานมจู่ อื่ ตอนแรกเขาคดิ วา่ การ จับยฉู่ อื เซนิ ขงั ไวจ้ ะเป็ นเรอื่ งทสี่ นุกมาก คดิ ไมถ่ งึ วา่ วนิ าทตี อ่ มา จะไดย้ นิ เสยี งของยฉู่ ือดงั ขนึ้ มา ตอนแรกเขาคดิ วา่ ตวั เองจะเห็นภาพหลอนไปเอง แตพ่ อเห็น ทา่ ทางของพส่ี ะใภ ้ เขาถงึ ไดแ้ น่ใจวา่ ไมใ่ ชภ่ าพหลอน ยฉู่ ือเซนิ มาทนี่ จ่ี รงิ ๆดว้ ย เฉยี วจอื้ แทบจะบา้ ตาย สรปุ แลว้ ยฉู่ ือเซนิ ไดย้ นิ มากนอ้ ยแคไ่ หน เฉียวจอ้ื กระแอมออกมา กอ่ นจะลกุ ขนึ้ ยนื “ยฉู่ อื นายมาไดย้ ังไง กนั ฮา่ ฮา่ ฮา่ รบี เขา้ มาน่ังกอ่ น ฉันสง่ั อาหารไปตงั้ หลายอยา่ ง พนักงานละ่ ทําไมถงึ ไมย่ กอาหารเขา้ มาสกั ที โธเ่ อย๊ ทําไมงาน

บรกิ ารของรา้ นนแี้ ยข่ นาดน้ี แคย่ กอาหารเขา้ มาก็ชกั ชา้ พนักงาน พนักงาน” เขาตะโกนเรยี กพนักงาน กอ่ นจะเดนิ ออกไปขา้ งนอก คดิ จะหนี ไปจากเงอ้ื มมอื ของยมทตู แตต่ อนทเ่ี ดนิ ผา่ นยฉู่ ือเซนิ ก็ถกู เขา ยกมอื ไปขวางทางไวก้ อ่ น ตอนที่ 829 หา้ มลากคนของฉนั ออกมาตามใจชอบแบบน้ี พอเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ขนึ้ มาขวางเขาไว ้ สหี นา้ ยมิ้ แยม้ ของ เฉียวจอื้ กเ็ หยเกลงทนั ที แตด่ ว้ ยความทเี่ ป็ นผชู ้ าย เขาจงึ ไดแ้ ต่ ยม้ิ แหย “ยฉู่ ือ ฉันแคจ่ ะไปดวู า่ ทําไมพนักงานรา้ นนถี้ งึ ทํางานชกั ชา้ เทา่ นัน้ เอง นายจะขวางฉันไวท้ ําไม” สายตาทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มองมาทเ่ี ขา เหมอื นจะทําใหเ้ ขากลายเป็ น น้ําแข็ง เขาเมม้ ปากไมก่ ลา้ พดู อะไรอกี ไดแ้ ตย่ นื หงอยไมก่ ลา้ พดู อะไร อกี

เฉียวจอ้ื ถอยหลงั ไปหลายกา้ ว กอ่ นจะรบี เดนิ ไปน่ังทเี่ กา้ อ้ี ตามเดมิ “กไ็ ด ้ ก็ได ้ ฉันไมไ่ ปแลว้ กไ็ ด ้ งัน้ ก็รอพนักงานยกเขา้ มาเอง” พอพดู จบ เขาก็ถอื โอกาสตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมเ่ ดนิ เขา้ มาสง่ สายตาใหห้ านมจู่ อ่ื หานมจู่ อ่ื ทว่ี างมอื ยใู่ ตโ้ ตะ๊ คนอนื่ มองไมเ่ ห็น แตเ่ ธอรตู ้ วั ดี วา่ มอื ของเธอใกลจ้ ะแข็งตวั แลว้ เพราะเธอกบั เฉยี วจอื้ กําลงั พดู ถงึ ชว่ งสําคญั ทเี่ ธอไมอ่ ยากให ้ เขารเู ้ รอ่ื งนี้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั ขน้ึ มากะทนั หนั เกนิ ไป พรอ้ มกบั พดู แทรกขนึ้ มา เธอไมร่ ู ้ วา่ เขาเพงิ่ มาถงึ … หรอื วา่ มาถงึ นานแลว้ และไดย้ นิ เรอื่ งทเี่ ธอกบั เฉยี วจอื้ คยุ กนั หรอื เปลา่ ดงั นัน้ ตอนนเี้ ธอไมก่ ลา้ ทําอะไร ไดแ้ ตน่ ่ังนงิ่ อยทู่ เ่ี ดมิ แลว้ มอง ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บๆ

เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ มาอยา่ งมน่ั คง แตท่ กุ กา้ วเดนิ ของเขา เหมอื น กําลังเหยยี บอยบู่ นใจของเธอ ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มาถงึ ตรงหนา้ เธอ หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ วา่ เหงอื่ ของเธอไหลออกมาเต็มหลงั เธอกําลังลังเลวา่ จะเงยหนา้ ขนึ้ มองเขาดไี หม พอสบตาเขา้ กบั แววตาลมุ่ ลกึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดวงตาสนี ลิ ของเขา ในเวลานกี้ ลับดนู งิ่ ขรมึ มาก ถงึ แมเ้ ธอ อยากจะคาดเดาอารมณ์ของเขาผา่ นแววตา แลว้ คดิ จะพดู อะไร ทําลายบรรยากาศทนี่ ่าอดึ อดั น้ี แตพ่ อจะขยบั ปากพดู กลับพดู อะไรไมอ่ อกเลย วนิ าทตี อ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ม้ หนา้ ลงมา แลว้ จับมอื ของเธอมากมุ ไว ้ กอ่ นจะพดู เสยี งเย็นชา “จะจับใครไปขงั ไว ้ หมื ” เขาขยับเขา้ ใกล ้ กลนิ่ อายของชายหนุ่มครอบคลมุ เธอไว ้ หานมจู่ อ่ื สดู หายใจลกึ แตพ่ อเฉยี วจอื้ ไดย้ นิ เขาพดู แบบนี้ จงึ เรมิ่ คดิ หาขอ้ อา้ งอน่ื ออกมา กอ่ นจะพดู ลองเชงิ “นอกจากนายแลว้ จะจับใครขงั อกี