เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

ตวนมอู่ า้ วเทยี นลบู เคราตวั เองแลว้ พดู “เขาน่ะเหรอ มธี รุ ะตอ้ ง ไปจัดการน่ะฉันก็เลยไมไ่ ดเ้ รยี กเขามาดว้ ย” ตวนมเู่ สวม่ องไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ่ังอยขู่ า้ งๆยฉู่ ือจนิ ดว้ ยทา่ ทาง เขนิ อาย เธอกม้ ลงมองชดุ กระโปรงทต่ี วั เองใสม่ าในวนั นี้ ชดุ ทเ่ี ธอใสใ่ นวันนเี้ ป็ นชดุ ทเ่ี ธอสงั่ ซอื้ มาเป็ นพเิ ศษ เป็ นชดุ ที่ เธอไดม้ าอยา่ งยากลําบาก ไดย้ นิ มาวา่ ดไี ซเนอรท์ อี่ อกแบบชดุ นเี้ ป็ นผหู ้ ญงิ ถงึ แมต้ วนมู่ เสวจ่ ะไมเ่ คยเจอกบั อกี ฝ่ าย แตเ่ พอื่ นของเธอชอบผลงานของดี ไซเนอรค์ นนม้ี าก แตเ่ ป็ นเพราะวา่ ผลงานของดไี ซเนอรค์ นนห้ี า ซอ้ื ยากมาก และไดข้ า่ ววา่ ชว่ งน้ไี มค่ อ่ ยปลอ่ ยผลงานออกมา ใหมแ่ ลว้ ดงั นัน้ ชดุ ทเี่ คยซอ้ื มาไดส้ ว่ นใหญจ่ งึ ทําใจเอาออกมา ใสไ่ มไ่ ด ้ ไดแ้ ตเ่ กบ็ สะสมไวอ้ ยา่ งดี เธอสญู เสยี เงนิ ไปเป็ นจํานวนมากกวา่ จะไดช้ ดุ นม้ี า การแตง่ หนา้ ในวนั นก้ี ป็ ระณีต เหมาะสมกบั ชดุ น้ี เพอื่ อยากจะ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ชนื่ ชอบในตวั เธอ เธอถงึ ขนั้ จนิ ตนาการไปเอง รอใหต้ กลงเรอ่ื งงานแตง่ งาน เรยี บรอ้ ย ชดุ ทจ่ี ะใสใ่ นวนั งานเธอจะตดิ ตอ่ ใหด้ ไี ซเนอรค์ นนัน้

เป็ นคนออกแบบให ้ เธอยอมเสยี เงนิ กอ้ นใหญใ่ หอ้ กี ฝ่ ายสําหรับ ออกแบบชดุ แตง่ งานของเธอ พอจนิ ตนาการไปไกล ตอนทตี่ วนมเู่ สวไ่ ดส้ ตกิ ลบั มาใบหนา้ ของเธอก็แดงกํา่ อยา่ งเขนิ อาย ผใู ้ หญข่ องทัง้ สองฝ่ ายตา่ งกร็ จู ้ ดุ ประสงคใ์ นวนั นด้ี ี ดงั นัน้ พอกนิ ขา้ วกนั เรยี บรอ้ ยกเ็ รมิ่ คยุ เรอื่ งหลักกนั ทันที ตวนมอู่ า้ วเทยี นมองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ั่งหลังตรง รปู รา่ งสงา่ ผา่ เผย ยงิ่ มองยง่ิ รสู ้ กึ พงึ พอใจ ชา่ งเหมาะสมทจี่ ะไดแ้ ตง่ งาน กบั หลานสาวสดุ ทรี่ ักของเขาจรงิ ๆ เขาวางแกว้ เหลา้ ในมอื ลง กอ่ นจะมองไปทางยฉู่ อื จนิ “ตายฉู่ ือ ยังจําไดไ้ หมวา่ พวกเราเคยตกลงกนั ไวเ้ รอ่ื งให ้ ลกู หลานแตง่ งานกนั น่าเสยี ดายท…่ี ” ตอนท่ี 813 หลดุ ปากพดู ออกไป

ยฉู่ ือจนิ เขา้ ใจความหมายของอกี ฝ่ าย จงึ รบี พดู ตอบ “ใชแ่ ลว้ ละ่ น่าเสยี ดายทต่ี อนนัน้ เชอื่ มสมั พันธก์ นั ไมส่ ําเร็จ เฮอ้ มันเป็ นเรอ่ื ง ทที่ ําใหฉ้ ันรสู ้ กึ เสยี ดายมาทัง้ ชวี ติ เลยละ่ ” พอพดู เสร็จ เขากม็ องไปทางตวนมเู่ สว่ “แตว่ า่ ไมเ่ ป็ นไรนน่ี า ถงึ แมล้ กู ของพวกเราจะไมไ่ ดแ้ ตง่ งานกนั แตถ่ า้ หลานของพวกเราแตง่ งานกนั ได ้ กเ็ ป็ นเรอ่ื งทดี่ มี าก เหมอื นกนั ” ตวนมอู่ า้ วเทยี นพยกั หนา้ ขน้ึ ลงตดิ ตอ่ กนั กอ่ นทคี่ นแกท่ ัง้ สอง จะหวั เราะออกมา ตวนมเู่ สวถ่ ลงึ ตาใสต่ วนมอู่ า้ วเทยี นอยา่ งเขนิ อาย กอ่ นจะพดู เสยี งเบา “คณุ ป่ …ู ” สายตาทเ่ี หมอื นจงิ้ จอกของตวนมอู่ า้ วเทยี นมองไปทางเยโ่ ม่ เซนิ กอ่ นจะพดู ยมิ้ ๆ “อาเซนิ เองกอ็ ายไุ มน่ อ้ ยแลว้ อายมุ ากกวา่ เสย่ี วเสวไ่ มก่ ป่ี ี ถา้ เป็ นไปไดพ้ วกหลานก็…” เยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ั่งเงยี บมาตลอดตงั้ แตเ่ รมิ่ กนิ ขา้ ว ในทสี่ ดุ กเ็ งยหนา้ ขนึ้ มา เขาขยับเปลอื กตา กอ่ นทดี่ วงตาสนี ลิ จะปรากฏออกมา

รมิ ฝี ปากของเขาเรม่ิ เมม้ เขา้ หากนั แน่นตงั้ แตเ่ มอ่ื ตะกแี้ ลว้ ดวงตาของเขาดําสนทิ ทําใหไ้ มม่ ใี ครสามารถมองออกวา่ เขา กําลงั คดิ อะไรอยู่ ในขณะทที่ ัง้ สองคนกําลังพดู ไดค้ รง่ึ เดยี ว เขาก็เรม่ิ ขยับรมิ ฝี ปาก “ในเมอื่ แตง่ งานเชอ่ื มสมั พันธก์ นั ไมส่ ําเร็จ น่ันกถ็ อื วา่ ทัง้ สอง ตระกลู ไมม่ วี าสนาตอ่ กนั ” แคป่ ระโยคเดยี ว ก็ทําใหอ้ กี สามคนทอี่ ยใู่ นหอ้ งตา่ งก็ชะงักไป ทนั ที กอ่ นจะมองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตาตกตะลงึ ตวนมเู่ สวท่ ก่ี อ่ นแรกมที า่ ทางเขนิ อาย วาดหวังทจี่ ะใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มองมาทเ่ี ธอบา้ ง เพราะวนั นเี้ ธออตุ สา่ หแ์ ตง่ หนา้ แตง่ ตวั มาสวย ขนาดน้ี แตเ่ ขากลบั ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมองมาทเ่ี ธอเลยแมแ้ ตค่ รัง้ เดยี ว ในทสี่ ดุ ก็รอจนเขาเงยหนา้ ขนึ้ มาได ้ ตวนมเู่ สวน่ ่ังตวั ตรง แตใ่ คร จะคดิ วา่ วนิ าทตี อ่ มาเขาจะพดู แบบนอี้ อกมา เธอเหมอื นถกู น้ํา เย็นราดลงบนตวั ทําใหร้ สู ้ กึ หนาวจนถกู กระดกู “นาย นายพดู วา่ ยงั ไงนะ” ตวนมอู่ า้ วเทยี นหรต่ี ามองไปทางเย่ โมเ่ ซนิ

ยฉู่ ือจนิ เองก็คดิ ไมถ่ งึ เดมิ ทเี ขาคดิ วา่ อยตู่ อ่ หนา้ ตวนมอู่ า้ ว เทยี น หลานชายตวั เองจะไมพ่ ดู หกั หนา้ ตวั เองถงึ จะถกู ใครจะ ไปรวู ้ า่ เขาจะ… “ตอนนมี้ นั ไมใ่ ชย่ คุ สมยั ทตี่ อ้ งทําตามคําพดู ของพอ่ แมท่ กุ อยา่ ง แลว้ ครับ ผมเขา้ ใจวา่ ยคุ สมยั ของคณุ ป่ ทู งั้ สองยังใชว้ ธิ หี มัน้ หมายกนั ตงั้ แตอ่ ยใู่ นทอ้ ง แตผ่ มกบั หลานสาวคณุ ป่ ตู วนมเู่ ป็ น เด็กสมัยใหมแ่ ลว้ มอี สิ ระในเรอื่ งความรัก ผมคดิ วา่ เธอคงจะมี ผชู ้ ายทค่ี คู่ วรกบั ตวั เองแลว้ และผมเองกม็ มี าตรฐานในคชู่ วี ติ ของตวั เองเหมอื นกนั ” คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมป่ ระจบเอาใจและวางกา้ มเกนิ ไป ทําให ้ ไมม่ ใี ครสามารถโตเ้ ถยี งได ้ ตวนมเู่ สวล่ กุ ขนึ้ จากเกา้ อ้ี กอ่ นจะเบกิ ตาโตมองไปทางเยโ่ ม่ เซนิ อยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื “พเ่ี ซนิ คะ พ…ี่ ” ตวนมอู่ า้ วเทยี นหลบั ตาลง กอ่ นจะพดู กบั เขาอยา่ งไมช่ อบใจ “น่ี นายคดิ วา่ หลานสาวของฉันไมค่ คู่ วรกบั นายใชไ่ หม” “ไม่ ไม่ ไม่ จะหมายความวา่ อยา่ งนัน้ ไดย้ งั ไงกนั ละ่ ”ยฉู่ อื จนิ คดิ จะพดู ไกลเ่ กลย่ี “เสย่ี วเสวอ่ อกจะเป็ นเด็กดขี นาดนัน้ ”

แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั พดู เสยี งเรยี บนง่ิ “เป็ นผมเองทไี่ มค่ คู่ วรกบั เธอ” พอพดู จบ เขากม็ องเวลา กอ่ นจะพดู ขน้ึ มา “คณุ ตา คณุ ป่ ตู วนมู่ ตอนสามทมุ่ ผมยงั มปี ระชมุ สําคญั ทางวดิ โี อ ตอ้ งขอตวั กอ่ นนะ ครับ” พอพดู จบเขากล็ กุ ขนึ้ จากเกา้ อ้ี กอ่ นจะพยักหนา้ ใหอ้ กี ฝ่ าย แลว้ หนั หลังเดนิ ออกไป “พเ่ี ซนิ คะ”ตวนมเู่ สวจ่ ับกระโปรงเตรยี มจะวงิ่ ตามหลงั ไปอยา่ ง รอ้ นใจ แตพ่ อเดนิ ผา่ นตวนมอู่ า้ วเทยี นก็ถกู เขาขวางไวก้ อ่ น “หยดุ เดย๋ี วน”้ี “หยดุ เดย๋ี วนนี้ ะ เจา้ หลานบา้ ” ในขณะเดยี วกนั ยฉู่ ือจนิ ก็ลกุ ขน้ึ ยนื แลว้ ตะโกนใสห่ ลงั เยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงัก กอ่ นจะหนั กลับมาพดู เตอื นสติ “คณุ ตา การ ประชมุ ในครัง้ นสี้ ําคญั มากครับ” ยฉู่ ือจนิ โมโหมากๆ “อะไรสําคัญไมส่ ําคัญ ถงึ จะสําคญั ยังไงมัน จะเทยี บกบั เรอื่ งการแตง่ งานของแกไดห้ รอื ไง สําคัญกวา่ ตา

ของแกคนนไ้ี ดย้ ังไง แกรไู ้ หมวา่ เรากําลงั กนิ ขา้ วกนั อยู่ แกคดิ จะใหเ้ กยี รตคิ นอน่ื บา้ งไหม” “คณุ ตาครับ ผมน่ังกนิ ขา้ วกบั คณุ ตามาครง่ึ ชวั่ โมงแลว้ ถา้ หาก คณุ ตาคดิ วา่ นยี่ งั ไมใ่ หเ้ กยี รตคิ ณุ ตาอกี ละ่ ก็ งัน้ กถ็ อื ซะวา่ ผมขอ ตวั กลบั กลางคนั กแ็ ลว้ กนั ครับ” “เจา้ หลานบา้ แกกลบั มานั่งเดย๋ี วนนี้ ะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …” ไมอ่ ยา่ งนัน้ เขาจะตอ้ งอกแตกตายแน่ๆ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั เดนิ จากไปโดยไมแ่ มแ้ ตจ่ ะหนั กลับมามองแลว้ ปฏกิ ริ ยิ าของเขา รนุ แรงมาก เห็นไดช้ ดั วา่ เขาไมม่ ที างยอมรับการแตง่ งานในครัง้ นี้ และแสดงใหเ้ ห็นวา่ เขาไมม่ คี วามรสู ้ กึ สนใจในตวั ของตวนมู่ เสวด่ ว้ ย “พเ่ี ซนิ คะ” พรบิ ตาเดยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ดนิ หายไปแลว้ ตวนมเู่ สวต่ ัง้ ใจจะวงิ่ ตามไป แตก่ ลับถกู ตวนมอู่ า้ วเทยี นจับมอื ไวแ้ น่น “หา้ มตามไป ลกู หลานตระกลู ตวนมเู่ รามศี ักดศ์ิ รมี ากพอ ในเมอ่ื เขาไมส่ นใจหลาน การแตง่ งานในครัง้ นก้ี ถ็ อื วา่ เป็ นโมฆะเถอะ”

“คณุ ป่ คู ะ”ขอบตาของตวนมเู่ สวแ่ ดงกํา่ กอ่ นจะสา่ ยหนา้ สดุ แรง “หนูไมย่ อมนะคะ พเ่ี ซนิ เขาแคน่ สิ ยั เย็นชาเทา่ นัน้ เองคะ่ ถา้ ให ้ เวลาหนูสกั หน่อย เขาจะตอ้ งรักหนูแน่ๆคะ่ ” “อยา่ ดถู กู ศกั ดศ์ิ รขี องตวั เอง”ตวนมอู่ า้ วเทยี นพดู เสยี งแข็ง กอ่ น จะสะบดั แขนแลว้ พดู “กอ่ นหนา้ นต้ี อนทเี่ ขาบาดเจ็บ หลานกไ็ ป เยยี่ มเขาทกุ วัน เวลาทใ่ี หย้ ังไมพ่ อหรอื ไง ไมเ่ ห็นวา่ เขาจะรัก หลานไดเ้ ลย” ตวนมเู่ สวพ่ ดู อะไรตอบกลบั ไมไ่ ด ้ “แตน่ สิ ยั ของเขาเดมิ ทกี เ็ ป็ นอยา่ งนี้ ถา้ ใหเ้ วลาหนูอกี สกั หน่อย คณุ ป่ …ู ” “ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” ตวนมอู่ า้ วเทยี นสะบดั มอื ของเธอออก เขา โมโหจนตวั สนั่ “หลานเป็ นถงึ เจา้ หญงิ ของตระกลู ตวนมู่ มแี ค่ หลานทม่ี สี ทิ ธเ์ิ ลอื ก ไมใ่ ชป่ ลอ่ ยใหค้ นอนื่ มาดถู กู ดแู คลนแบบ น”ี้ “แตว่ า่ คณุ ป่ คู ะ…” “อา้ วเทยี น…”

เรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ ในวันนี้ ยฉู่ อื จนิ รสู ้ กึ ผดิ มาก เขาเดนิ ไปขา้ งหนา้ แลว้ กลา่ วขอโทษ “เรอื่ งนเี้ ป็ นความผดิ ของฉันเองทไี่ มไ่ ดค้ ยุ กบั หลานชายลว่ งหนา้ ฉัน…” “พอแลว้ ยฉู่ อื จนิ นายไมต่ อ้ งพดู อะไรแลว้ ฉันไมอ่ ยากฟัง” ยฉู่ อื จนิ “แตว่ า่ …” “ถา้ นายพดู อกี แมแ้ ตค่ ําเดยี ว ก็ถอื วา่ นายกําลังดถู กู หลานสาว ของฉันอยู่ เสย่ี วเสวเ่ ป็ นหลานสาวทฉ่ี ันประคบประหงมมาจนโต แตต่ อนนกี้ ลับตอ้ งมาโดนหลานชายนายปฏเิ สธตอ่ หนา้ ฉัน ถา้ เรอ่ื งนถ้ี กู เผยแพรอ่ อกไป หลานสาวฉันจะเอาหนา้ ไปไวท้ ไี่ หน” “ไดไ้ ดไ้ ด ้ เป็ นความผดิ ของฉันเอง” ยังไงซะทัง้ สองคนก็เป็ นเพอื่ นกนั มานาน ยฉู่ ือจนิ จงึ ทําไดเ้ พยี ง กม้ หวั ยอมขอโทษ “เอาอยา่ งนี้ เรอื่ งมนวนั นฉ้ี ันตอ้ งขอโทษ นายแทนอาเซนิ ดว้ ย กลบั ไปฉันจะตําหนเิ ขาเอง สว่ นเรอื่ งการ แตง่ งาน…” “ฉันบอกแลว้ ไงวา่ โมฆะ นอกจากวา่ เขาจะไปขอแตง่ งานดว้ ย ตวั เอง ไมอ่ ยา่ งนัน้ …”

ตวนมอู่ า้ วเทยี นฮดึ ฮดั “เสย่ี วเสวข่ องเราออกจะเพยี บพรอ้ มถงึ ขนาดน้ี คนทยี่ นื ควิ ใหเ้ ธอเลอื กอกี เยอะ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งมาใหค้ น ดถู กู ดแู คลนแบบน”้ี ยฉู่ อื จนิ “…” สว่ นอกี ดา้ น หลงั จากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ออกมาจากรา้ นอาหารแลว้ เขากเ็ ดนิ ไป ทโ่ี รงจอดรถ แตพ่ อเดนิ มาถงึ หนา้ ประตู กลับมาเงาขอคนพงุ่ เขา้ มาหาเขา เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วขาหลบ ทําใหเ้ งาของคนนัน้ เซจนเกอื บจะลม้ คะมําลงบนพน้ื “เฮย้ นฉ่ี ันอตุ สา่ หร์ บี มาบอกขา่ วนาย แตน่ ายกลบั ใจรา้ ยถงึ ขนาดนเ้ี ลยเหรอ” เฉียวจอ้ื พยายามพยงุ ตวั เองกลบั มายนื ตรง กอ่ นจะถลงึ ตาใสเ่ ย่ โมเ่ ซนิ อยา่ งไมพ่ อใจ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก กอ่ นจะกม้ ลงไปหยบิ กญุ แจบา้ นขนึ้ มาจาก พนื้ แลว้ พดู เสยี งเย็นชา “นายมาทน่ี ท่ี ําไม”

เฉียวจอื้ กดั ฟันกรอด “จะอะไรซะอกี ถา้ ไมใ่ ชม่ ารายงานขา่ วให ้ นาย กฉ็ ันไมก่ ลา้ บกุ เขา้ ไป กเ็ ลยตอ้ งรอนายอยทู่ น่ี ”ี่ พอไดย้ นิ แบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดคว้ิ แน่น “มารายงานขา่ วอะไร” พอนกึ ถงึ เรอ่ื งทตี่ นเองจะมาบอกกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เฉยี วจอื้ ก็รสู ้ กึ ผดิ ขน้ึ มา เขากระแอมเบาๆ “เออ่ คอื วา่ … นายจะไมไ่ ปหาผชู ้ ว่ ย ของนายสกั หน่อยเหรอ วนั นฉ้ี ันโทรไปหาเธอ แตเ่ ธอไมร่ ับสาย เลย ฉันนกึ วา่ เธอจะรเู ้ รอ่ื งทน่ี ายมาคยุ เรอื่ งการแตง่ งาน กเ็ ลย… หลดุ ปากพดู ออกไป” “นายวา่ ยังไงนะ” ตอนท่ี 814 ทาํ ไมถงึ ไมส่ ะดวก กอ่ นทเ่ี ฉยี วจอ้ื จะพดู เรอ่ื งพวกนอ้ี อกมา เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ เอาไวแ้ ลว้ เรอื่ งทคี่ ดิ จะใหเ้ ขาแตง่ งานกบั ตวนมเู่ สว่ เขาไปจัดการก็ เรยี บรอ้ ยแลว้ ดงั นัน้ สําหรับเขาแลว้ เขาไมจ่ ําเป็ นตอ้ งใสใ่ จกบั เรอื่ งนเี้ ลย

หลงั จากจัดการเรยี บรอ้ ย เรอื่ งทัง้ หมดกก็ ลับมาเป็ นปกติ ทกุ คน ยังคงใชช้ วี ติ ตามเดมิ ทําทกุ อยา่ งตามปกติ แตพ่ อไดย้ นิ เฉยี วจอ้ื พแู บบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ เหมอื นแผนทตี่ วั เอง วางมาทงั้ หมด ถกู กอ่ กวนจนวนุ่ วายไปหมด เหมอื นเกมหมากลอ้ มหนง่ึ กระดาน ทเ่ี ดมิ ทเี ขาวางเกมไว ้ หมดแลว้ แตก่ ลบั มสี ตั วต์ วั หนงึ่ พงุ่ ตวั เขา้ มา จนชนเขา้ กบั กระดานหมากลอ้ ม ทําใหค้ วามตงั้ ใจทัง้ หมดของเขาเสยี เปลา่ ไปเลย พอคดิ ไดแ้ บบนัน้ บรรยากาศรอบตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เปลย่ี นเป็ น เยอื กเย็น สายตาทจ่ี อ้ งมองเฉยี วจอ้ื เหมอื นกําลังมองคนตาย รังสที แี่ ผอ่ อกมาจากรา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ฉยี วจอ้ื ถอย หลงั หนอี ยา่ งไมร่ ตู ้ วั เขากระแอม กอ่ นจะรบี พดู แกต้ วั “ยฉู่ ือ เรอื่ งนจี้ ะโทษฉันก็ไมไ่ ดน้ ะ นายเองกไ็ มไ่ ดบ้ อกเรอ่ื งนก้ี บั ฉันกอ่ นจรงิ ไหมละ่ แลว้ อกี อยา่ ง… ตอนทฉ่ี ันโทรไปหาผชู ้ ว่ ย ของนาย เธอเองกไ็ มไ่ ดร้ ับสายนน่ี า ฉันโทรหาเธอหลายสบิ สาย นกึ วา่ เธอรเู ้ รอ่ื งนีแ้ ลว้ จะโมโห…” น้ําเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เครง่ ขรมึ มาก

“ใครใชใ้ หน้ ายยงุ่ ไมเ่ ขา้ เรอ่ื ง นน่ี ายวา่ งไมม่ อี ะไรทําเลยหรอื ไง” เฉยี วจอ้ื ถอยหลังไปอกี หลายกา้ ว “ไมใ่ ช่ ชว่ งนฉี้ ันงานยงุ่ มาก เลย เออ่ คอื วา่ ในเมอ่ื ฉันรายงานใหน้ ายรหู ้ มดแลว้ งัน้ ฉันขอตวั กลบั กอ่ นนะ” พอพดู จบ เฉียวจอ้ื ก็หนั หลงั กลบั แลว้ วงิ่ ออกไป โดยไมส่ นใจ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบสนองยังไง หลงั จากวง่ิ ออกมาไกลแลว้ เฉียวจอื้ ถงึ ไดก้ มุ หนา้ อกแลว้ หนั กลบั ไปมอง พอเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ไปทางโรงจอดรถ เขาถงึ ไดถ้ อนหายใจออกมาอยา่ งโลง่ อก หวงั วา่ เขาจะไมใ่ ชค่ นทําใหเ้ รอ่ื งนว้ี นุ่ วายนะ ถา้ หากทงั้ สองคน ไมไ่ ดค้ บกนั เพราะเขา เขาคงตอ้ งฆา่ ตวั ตายเพอื่ ชดใชก้ รรม จรงิ ๆแลว้ หานมจู่ อื่ เดนิ เลน่ ไปตามถนนอกี พักใหญ่ พอเห็นวา่ เย็นมากแลว้ เธอถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ ตนเองตอ้ งกลับหอ้ งไดแ้ ลว้ ดงั นัน้ เธอจงึ น่ังแท็กซม่ี าถงึ หนา้ คอนโด ตอนทจี่ า่ ยคา่ รถเสร็จ เดนิ ลงจากรถ แลว้ หยบิ กญุ แจขน้ึ มา กลับมเี สยี งผชู ้ ายดงั ขน้ึ มา จากมมุ มดื ตรงฝั่งซา้ ย

“ไปไหนมา” น้ําเสยี งเยอื กเย็นดงั ขน้ึ มา ทําใหห้ านมจู่ อื่ สะดงุ ้ ตกใจจนกญุ แจ ในมอื ตกลงบนพน้ื เดมิ ทเี ธอกําลังคดิ เรอื่ งอนื่ จงึ ไมม่ กี ะจติ กะใจจะสนใจรอบดา้ น หลังจากเดนิ ลงจากรถ รถแท็กซคี่ นั นัน้ กข็ บั รถออกไปเลย หานมจู่ อื่ มองไปทางตน้ กําเนดิ ของเสยี ง ภายในความมดื มดี วงไฟดวงเล็กๆถกู จดุ ขนึ้ มา และเสยี งทพี่ ดู เมอื่ ตะกี้ ถา้ เธอไมไ่ ดฟ้ ังผดิ ไปละ่ ก็ น่าจะเป็ นเสยี งของเยโ่ ม่ เซนิ … พอคดิ ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อื่ ก็นกึ ถงึ เรอ่ื งทค่ี นื นเ้ี ขาไปคยุ เรอ่ื ง การแตง่ งานขน้ึ มา เธอคดิ ฟ้งุ ซา่ นมาทงั้ คนื หานมจู่ อ่ื รับความรสู ้ กึ แบบนไ้ี มไ่ หว แลว้ จรงิ ๆ เธอพยายามระงับอารมณข์ องตวั เอง กอ่ นจะกม้ ตวั ลง ไปหยบิ กญุ แจขนึ้ มา แตก่ ลับมมี อื ขา้ งหนง่ึ เร็วกวา่ ฝ่ ายนัน้ หยบิ กญุ แจไปซะกอ่ น “ทําไมถงึ ไมต่ อบ”

หานมจู่ อื่ “…” หานมจู่ อ่ื ใชแ้ สงจันทรท์ ส่ี อ่ งลงมามอง รบี หยบิ กญุ แจในมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ มา “ขอบคณุ ฉันไปกนิ ขา้ วกบั เพอื่ นมาคะ่ ” กญุ แจถกู เธอแยง่ ไปไวใ้ นมอื สมั ผัสทนี่ ุ่มนวลแตะถกู ฝ่ ามอื ของ เขา ในเวลานัน้ เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมร่ วู ้ า่ เป็ นอะไร ถงึ มคี วามคดิ ท่ี อยากจะจับมอื ของเธอไว ้ ตอนทเี่ ขากําลงั ตะลงึ ในความคดิ ของตวั เอง หานมจู่ อื่ ทห่ี ยบิ กญุ แจคนื มาได ้ กเ็ ปิดประตทู ันที เดนิ ไปไดไ้ มก่ กี่ า้ ว หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เหมอื นเขาเดนิ ตามเขา้ มา จงึ ตอ้ งหยดุ เดนิ “นค่ี ณุ ” “ทางเดนิ มันมดื ผมเดนิ ไปสง่ คณุ บนหอ้ ง” หานมจู่ อ่ื “…”

ทจี่ รงิ แลว้ เธออยากจะถามเขา วา่ ดกึ ดน่ื อยา่ งนเ้ี ขามาทําอะไร ทน่ี ่ี แลว้ เขาไมไ่ ดไ้ ปคยุ กนั เรอื่ งการแตง่ งานอยเู่ หรอ พอคยุ เสร็จก็วง่ิ มาหาตวั เองทน่ี ่ี ไมร่ สู ้ กึ วา่ มันเป็ นการทํารา้ ยจติ ใจกนั เกนิ ไปเหรอ แตส่ ดุ ทา้ ยเธอก็กลนื คําพดู พวกนกี้ ลับเขา้ ไปในทอ้ งตามเดมิ กอ่ นจะเดนิ ไปขา้ งหนา้ เงยี บๆ ไมน่ านกเ็ ดนิ มาถงึ หนา้ หอ้ ง หานมจู่ อื่ จงึ มองไปทเ่ี ขา “ถงึ แลว้ คะ่ ” ในความมดื แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นจะเป็ นประกาย มากกวา่ แสงดวงจันทร์ เขาจอ้ งมองเธอนง่ิ กอ่ นจะพดู “ไมเ่ ชญิ ผมเขา้ ไปดมื่ นํ้าสกั แกว้ เหรอ” หานมจู่ อื่ “…” เขาถงึ กบั ยนื่ คําขอออกมาเองเลยเหรอ แตพ่ อหานมจู่ อ่ื นกึ ถงึ เรอ่ื งทเ่ี ขาไปทําในวนั นขี้ น้ึ มา เธอก็กดั รมิ ฝี ปากพดู ออกมาอยา่ งแข็งใจ “ดกึ มากแลว้ คะ่ คงจะไมส่ ะดวก เทา่ ไหร”่

“ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งตํา่ กอ่ นจะเดนิ เขา้ ไปใกลเ้ ธอ แลว้ เป่ าลม รอ้ นไปทลี่ ําคอระหงของเธอ “งัน้ คณุ ลองบอกผมมาสิ วา่ ไมส่ ะดวกยงั ไง” ลมหายใจของเขาในตอนทพ่ี ดู ยังคงพัดผา่ นลําคอของเธอ ทํา ใหเ้ ธอรสู ้ กึ จ๊ักจี้ หานมจู่ อื่ รบี กา้ วถอยหลังเพอ่ื หลบหนี เยโ่ มเ่ ซนิ ทําทา่ จะเดนิ เขา้ ใกลอ้ กี หานมจู่ อ่ื รบี ไขกญุ แจเปิด ประตอู ยา่ งรวดเร็ว กอ่ นจะรบี เดนิ ไปเปิดไฟ “งัน้ คณุ นั่งตาม สบายคะ่ เดย๋ี วฉันไปเทนํ้ามาให”้ หลังจากเดนิ ตามหลังเธอเขา้ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ปิดประตหู อ้ ง แลว้ คดิ หาวธิ อี ธบิ ายเรอ่ื งในคนื นกี้ บั เธอ แตถ่ า้ เขาอธบิ ายออกมาเอง จะทําใหเ้ ธอเขา้ ใจผดิ หรอื เปลา่ นะ หรอื วา่ จะรอใหเ้ ธอถามออกมาเอง แลว้ เขาคอ่ ยอธบิ ายดี อมื เป็ นความคดิ ทดี่ ี

หลงั จากทห่ี านมจู่ อื่ ไปหยบิ น้ํามาใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ระหวา่ งทงั้ สองคนกต็ กอยใู่ นความเงยี บอกี ครัง้ ตอนนด้ี กึ มากแลว้ ทําให ้ บรเิ วณรอบดา้ นลว้ นแตเ่ งยี บสนทิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกแกว้ น้ําขน้ึ มาจบิ และกําลงั น่ังรอใหห้ านมจู่ อ่ื ถาม เขา แตห่ ลังจากทเ่ี ขานั่งดมื่ น้ําจนน้ําใกลจ้ ะหมดแกว้ ผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ ก็ยังนั่งเงยี บอยเู่ หมอื นเดมิ ไมน่ านนํ้าในแกว้ ก็ถกู เขาดมื่ จนหมดแกว้ หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขนึ้ มา กอ่ นจะพดู กบั เขาเบาๆ “ดมื่ น้ําเสร็จแลว้ ทา่ นประธาน” เยโ่ มเ่ ซนิ “…” เขาเรม่ิ อารมณเ์ สยี ยกมอื ขน้ึ มาดงึ เน็คไทของตวั เอง “ผมยัง รสู ้ กึ คอแหง้ อย”ู่ “เออ่ คะ่ ” หานมจู่ อ่ื ไดแ้ ตพ่ ยักหนา้ เขา้ ใจ “งัน้ เดย๋ี วฉันไปเทนํ้า มาใหอ้ กี แกว้ นะคะ” เธอยกแกว้ ขนึ้ มา แลว้ เดนิ กลับเขา้ ไปในหอ้ งครัวอกี ครัง้ ดว้ ย ทา่ ทางเชอ่ื งชา้

เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังมองเธอเทน้ําอกี แกว้ กลับมา แลว้ วางลงบนโตะ๊ ตรงหนา้ ตวั เองอกี ครัง้ ครัง้ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดจ้ บิ ดมื่ ชา้ ๆอกี แลว้ เพราะความอารมณ์เสยี ทําใหเ้ ขายกแกว้ น้ําขนึ้ มาดม่ื หลายอกึ ใหญ่ เสยี งดมื่ น้ํา อกึ อกึ ดงั ออกมาจากลําคอของเขา หลังจากนัน้ เขากเ็ งยหนา้ ขนึ้ มา แลว้ จอ้ งมองผหู ้ ญงิ ทก่ี ําลังน่ัง อยฝู่ ่ังตรงขา้ มของตวั เอง ความเงยี บทเ่ี กดิ ขน้ึ ทําใหเ้ ธอดสู ลด และไมม่ คี วามสดใสเอาซะเลย เธอทเี่ ป็ นแบบนท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วนุ่ วายใจมาก เขาวางแกว้ ลงบนโตะ๊ อยา่ งแรงจนทําใหเ้ กดิ เสยี งดงั หานมจู่ อ่ื ทน่ี ่ังเงยี บอยสู่ ะดงุ ้ ตกใจกบั เสยี ง จงึ รบี เงยหนา้ ขนึ้ มอง เขา แตแ่ คไ่ มน่ านเธอกร็ บี กม้ หนา้ ลงไปอกี ครัง้ “นคี่ ณุ ไมม่ คี ําถามอะไรจะถามผมบา้ งเหรอ” ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถามออกมาอยา่ งทนไมไ่ หว

สดุ ทา้ ยหานมจู่ อื่ ทนี่ ั่งเงยี บมาตลอดกม็ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลับบา้ ง แลว้ เธอขยับรมิ ฝี ปาก เหมอื นอยากจะพดู อะไรออกมา แตพ่ อ คดิ ทบทวนดแู ลว้ เธอจงึ สา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ “ไมม่ คี ะ่ ตอนนดี้ กึ มากแลว้ คณุ ไมก่ ลับไปทบี่ า้ นของคณุ เหรอ คะ” พอพดู จบ กไ็ ดย้ นิ เสยี งเยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะ พอเงยหนา้ ขนึ้ มองอกี ครัง้ ก็พอวา่ เขากําลงั ใชแ้ ววตาเยาะเยย้ มองมาทเ่ี ธอ แววตาแบบน้ี ทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ อารมณเ์ สยี ขนึ้ มาเหมอื นกนั ทัง้ ทคี่ นทไ่ี ปคยุ เรอ่ื งการแตง่ งานเป็ นเขา เขาไมพ่ ดู ออกมาเอง ยังคดิ จะใหเ้ ธอเป็ นคนถามเองอยา่ งนัน้ เหรอ เธอจะถามอะไรได ้ และมสี ทิ ธอิ์ ะไรจะถามอยา่ งนัน้ เหรอ ตอนที่ 815 ผมไมม่ ที างหมน้ั หมายกบั คนอน่ื “คณุ แน่ใจเหรอ วา่ ไมม่ อี ะไรจะถามผม”เขาจอ้ งหนา้ เธอเขม็ง เหมอื นนักลา่ ทก่ี ําลงั มองเหยอ่ื ของตวั เอง แคเ่ ขายงิ ปืนออกไป เธอคงไมม่ โี อกาสรอดแน่นอน

พอตอ้ งมาเผชญิ หนา้ กบั แววตาแบบนี้ หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ อดึ อดั ใจ มากกวา่ ชว่ งปกติ แตว่ ันนเี้ ธออารมณ์ไมค่ อ่ ยคงท่ี และอารมณ์ เสยี มาก จงึ ยมิ้ เยาะใหก้ บั ตวั เอง กอ่ นจะถามออกมา “คณุ ถาม ฉันวา่ ฉันมอี ะไรจะถามคณุ ไหม ฉันเองก็อยากจะถามเหมอื นกนั คะ่ คณุ อยากจะใหฉ้ ันถามอะไร คณุ จะทําอะไร ตอ้ งใหฉ้ ันเขา้ ไปยงุ่ เกย่ี วตลอดเลยหรอื ไงกนั ” ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนองแบบนี้ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ ควิ้ เล็กนอ้ ย “เหอะ อารมณ์รนุ แรงไมเ่ บาเลยน”่ี หานมจู่ อื่ ลกุ ขน้ึ ยนื กอ่ นจะเดนิ ไปเปิดประตู “พรงุ่ นฉี้ ันยงั ตอ้ งไป ทํางานอกี คะ่ ” ความหมายของคําน้ี ก็คอื ใหเ้ ขากลับไปสกั ที เธอจะพักผอ่ น แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ขนึ้ เธอรบี รอ้ นไลเ่ ขากลับไปแบบน้ี ดทู า่ ทาง เธอคงไมอ่ ยากคยุ เรอื่ งนก้ี นั ใหช้ ดั เจนซะแลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ วันนเ้ี ขาคงรอใหเ้ ธอเป็ นคนถามออกมากอ่ นไมไ่ ด ้ แลว้

ทงั้ ทเ่ี ธอทํากบั เขาถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ ตามนสิ ยั ทหี่ ยง่ิ ทระนงของ เขา เขาคงจะหนั หลงั เดนิ จากไปแลว้ ถงึ จะถกู แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามรสู ้ กึ วา่ ถา้ วันนเ้ี ขาเดนิ จากไปเลย เขา จะตอ้ งมรสู ้ กึ เสยี ใจทหี ลงั แน่ๆ พอคดิ ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ลกุ ขนึ้ ยนื กอ่ นจะเดนิ เขา้ ไปหาเธอ หานมจู่ อ่ื นกึ วา่ เขาเตรยี มจะเดนิ กลับไปแลว้ แตเ่ ธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะเดนิ เขา้ หยดุ ลงตรงหนา้ เธอ สายตาของเขาจอ้ งมองมาท่ี เธอ ไมม่ ที า่ ทางจะเดนิ ออกไปจากหอ้ ง รอบตวั ของเขาปลอ่ ยกลน่ิ ไอทร่ี นุ แรงออกมา แลว้ เดนิ เขา้ ไป ใกลเ้ ธอ “ถา้ หากไมม่ อี ะไรจะถาม แลว้ คณุ จะอารมณ์เสยี ทําไม” หานมจู่ อื่ ยน่ ควิ้ งาม “ฉันไมไ่ ดอ้ ารมณเ์ สยี คะ่ ” “อมื …” ทนั ใดนัน้ เอง มเี สยี งกระเสา่ ดงั มาจากตรงทางเดนิ ในตอนแรกหานมจู่ อื่ ยังไมไ่ ดย้ นิ พอหลงั จากทไี่ ดย้ นิ สหี นา้ ของเธอก็เปลย่ี นไปทนั ที หอ้ งขา้ งๆเธอเป็ นครู่ ักกนั ทัง้ คยู่ งั เป็ น

วยั รนุ่ อายยุ ังนอ้ ย อกี ทัง้ ทงั้ สองคนจะทํากจิ กรรมบนเตยี งกนั ทกุ คนื กอ่ นนอนดว้ ย เพราะเป็ นหอ้ งพักขนาดเล็ก ระบบเก็บเสยี งจงึ ไมค่ อ่ ยจะดี เทา่ ไหร่ และตอนนเ้ี ธอกเ็ ปิดประตอู ยู่ เสยี งทดี่ งั ออกมาจากหอ้ งขา้ งๆจงึ ยงิ่ ชดั เจนเขา้ ไปอกี ดจู ากทา่ ทางขมวดควิ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อื่ ยง่ิ แน่ใจวา่ เขา จะตอ้ งไดย้ นิ เสยี งแลว้ เหมอื นกนั หลงั จากนัน้ เธอก็ไมร่ วู ้ า่ ตวั เอง คดิ ไดย้ งั ไง ถงึ ไดร้ บี กา้ วถอยหลัง แลว้ รบี ปิดประตหู อ้ งทนั ที หลงั จากประตถู กู ปิดลง เสยี งทไี่ ดย้ นิ กอ่ นหนา้ นกี้ ็เงยี บลงไป แตเ่ พราะไดย้ นิ ไปแลว้ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ เหมอื นยังไดย้ นิ อยู่ เล็กนอ้ ย เธอไดย้ นิ กแ็ สดงวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เองกไ็ ดย้ นิ เหมอื นกนั ใบหนา้ ทเี่ ดมิ ทขี าวผอ่ งกลับแดงกํา่ หานมจู่ อ่ื เองกไ็ มเ่ คยคดิ วา่ จะเจอเรอ่ื งแบบนี้ บรรยากาศทเ่ี หมอื นกําลังจะทะเลาะกนั กอ่ น หนา้ นร้ี ะหวา่ งทงั้ สองคน กลับกลายเป็ นทําตวั ไมถ่ กู

“เออ่ คอื วา่ …” เธอทเ่ี พง่ิ จะเอย่ ปากพดู กลับเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ตรงเขา้ มาหา เธอซะกอ่ น “คณุ แน่ใจวา่ คณุ ไมไ่ ดก้ ําลังอารมณ์เสยี ใสผ่ มอย”ู่ ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะคดิ ไปเองหรอื วา่ อะไร หานมจู่ อื่ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ เสยี งพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ฟังดทู มุ ้ ตํา่ แลว้ ยงั แหบพรา่ เล็กนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ป็ นแบบน้ี ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ วา่ เขาอนั ตรายมาก หานมจู่ อื่ ยกมอื ขน้ึ มาผลกั เขาโดยสญั ชาตญาณ แตพ่ อมอื ของ เธอผลกั ทห่ี นา้ อกของเขา ก็ถกู เขาจับมอื ไวไ้ มป่ ลอ่ ย กอ่ นจะ ผลักเธอชนบานประตู เขาทง้ิ นํ้าหนักของตวั เองมากดทบั เธอไว ้ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ขยับ ตวั ไปไหนไมไ่ ด ้ จงึ ไดแ้ ตถ่ ลงึ ตามองเขาอยา่ งไมพ่ อใจ “คณุ คดิ จะทําอะไรกนั แน่” หลงั จากพดู จบ ผหู ้ ญงิ หอ้ งขา้ งๆไมร่ วู ้ า่ ไดร้ ับแรงกระตนุ ้ อะไร ถงึ ไดก้ รดี รอ้ งไมห่ ยดุ

หานมจู่ อ่ื เห็นแววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นเป็ นเครง่ ขรมึ และ เหมอื นมอี ารมณ์บางอยา่ งทเี่ ธอมองไมอ่ อกวา่ มนั คอื อะไร ยังไม่ ทันทเ่ี ธอจะตงั้ ตวั เขากก็ ม้ ลงมาจมุ พติ รมิ ฝี ปากของเธออยา่ ง เรา่ รอ้ น “ออ้ื ” เธอเบกิ ตาโตอยา่ งตกใจ พยายามผลักเขาออกไป แตม่ อื ของ เธอกลบั ถกู เขาจับล็อกไว ้ จนขยบั ไมไ่ ดเ้ ลย เยโ่ มเ่ ซนิ จบู เธอไดส้ กั พัก ถงึ จะถอนตวั ออกมา ใชห้ นา้ ผากของ ตวั เองชนกบั ของหานมจู่ อื่ แลว้ พดู ดว้ ยเสยี งแหบพรา่ จนฟัง แทบไมเ่ ขา้ ใจ “ผมไมค่ ดิ จะทําอะไรหรอก แคอ่ ยากจะถามอะไรคณุ สกั หน่อย เทา่ นัน้ เอง” หานมจู่ อื่ มองหนา้ เขาดว้ ยทา่ ทางตนื่ กลัว นํ้าเสยี งทพ่ี ดู ออกมา จงึ สนั่ เทาไปดว้ ย “ปะ ปัญหาอะไรคะ” “เรอ่ื งทเ่ี ฉียวจอื้ บอกคณุ คณุ เชอื่ แลว้ เหรอ”

หานมจู่ อื่ ขบเมม้ รมิ ฝี ปาก พยายามสบตากลบั แตไ่ มต่ อบ คําถาม เยโ่ มเ่ ซนิ เองกไ็ มเ่ รง่ เรา้ เอาคําตอบของเธอ แลว้ ถามตอ่ “และท่ี คณุ อารมณ์เสยี กเ็ ป็ นเพราะผมใชไ่ หม” คําถามนถ้ี ามไดแ้ ทงใจหานมจู่ อื่ มาก เธอรบี พดู แกต้ ัวออกมา ทนั ที “ใครอารมณเ์ สยี เรอื่ งของคณุ กนั อยา่ มั่นใจในตวั เองหน่อยเลย ทําไมฉันจะตอ้ ง…” พอพดู ไดค้ รง่ึ หนงึ่ เขากข็ ยับหนา้ เขา้ มาใกล ้ กอ่ นจะถอย ออกไป “ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนองรนุ แรงแบบนี้ ยงั จะปากแข็งอกี ” “ฉัน…”เธอจะพดู อะไรออกมาอกี แตก่ ลับถกู เขาจบู อกี ครัง้ จนสดุ ทา้ ยหานมจู่ อ่ื ก็ถกู จบู ของเขาทําใหม้ นึ งงไปหมด เธอยนื มองหนา้ เขาองึ้ ๆ ไมไ่ ดแ้ มแ้ ตจ่ ะตอ่ ตา้ น จนเยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เขา้ ไปกระซบิ ทขี่ า้ งหขู องเธอ “ผมไมม่ ที างหมัน้ หมายกบั คนอนื่ ”

หานมจู่ อื่ ทเี่ พงิ่ ดงึ สตกิ ลับมาได ้ เธอจอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ ทยี่ นื อยู่ ตรงหนา้ ดว้ ยความรสู ้ กึ ไมอ่ ยากจะเชอ่ื “เมอื่ ตะกคี้ ณุ บอกวา่ … คณุ จะไมห่ มัน้ หมายกบั คนอนื่ แลว้ คณุ …” “คณุ ฟังไวเ้ ลยนะ ผมจะพดู แคค่ รัง้ เดยี วเทา่ นัน้ ”เขาพยงุ ทา้ ย ทอยของเธอไว ้ กอ่ นจะยน่ื หนา้ เขา้ ไปใกล ้ แลว้ กระซบิ ขา้ งหู เธอ “ถงึ แมผ้ มจะไมแ่ น่ใจวา่ จดุ ประสงคท์ ค่ี ณุ เขา้ มาทํางานในบรษิ ัท เป็ นเพราะผมหรอื เปลา่ แตจ่ ากการกระทําของคณุ ทผี่ า่ นมา ทัง้ หมด สามารถแน่ใจไดว้ า่ คณุ ชอบผมอยแู่ น่นอน” “ฉัน ฉันไมไ่ ด…้ ”ทจ่ี รงิ แลว้ หานมจู่ อื่ ถกู คําพดู ของเขาทําใหม้ นึ งงไปแลว้ เรยี บรอ้ ย เธอนกึ วา่ เขาจะไปคยุ กนั เรอ่ื งงานหมัน้ หมายกบั คนอน่ื แลว้ แตเ่ ขากลับมาบอกกบั เธอวา่ เขาจะไมห่ มัน้ หมายกบั คนอน่ื หมายความวา่ ชว่ งเย็นวนั นเ้ี ขาไปเพอื่ ปฏเิ สธการหมัน้ หมายสนิ ะ “คณุ กลา้ พดู วา่ ไมไ่ ดช้ อบเหรอ” หานมจู่ อ่ื “…”

เธอมองไปทางอน่ื อยา่ งรอ้ นตวั กอ่ นจะพดู ออกมาเสยี งเบา “คณุ บอกวา่ ชอบก็คอื ชอบหรอื ไงกนั ” ทัง้ ๆทรี่ อู ้ ยแู่ กใ่ จวา่ ชอบแตก่ ย็ งั ปากแข็งไมย่ อมรับ ทา่ ทางนอ้ ย อกนอ้ ยใจของเธอทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ หวั ใจกระตกุ เขาจับคางของ เธอใหเ้ งยหนา้ ขนึ้ กอ่ นจะหรต่ี ามองเธอ “ชอบก็คอื ชอบ ไมช่ อบก็คอื ไมช่ อบ” สายตาของทัง้ คสู่ บตากนั ดว้ ยความทร่ี ะยะหา่ งมนั ใกลก้ นั มาก จนมองหนา้ อกี ฝ่ ายไมช่ ดั เห็นก็แตเ่ งาในดวงตาของอกี ฝ่ าย ภายใตส้ ายตาทม่ี องมาของเขา หานมจู่ อ่ื จงึ พดู ออกมาเสยี งเบา “ชอบ” พอเห็นวา่ เธอยอมรับ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ออ่ นโยนขนึ้ มา นี่ เป็ นครัง้ แรกทเี่ ขาทําสหี นา้ แบบนอี้ อกมาหลังจากทค่ี วามจํา เสอ่ื มแลว้ เขายมิ้ อยา่ งพงึ พอใจ “คณุ พดู ออกมาเองนะ วา่ ชอบผม หลงั จากนไ้ี ปคณุ ก็ชอบผมใหม้ าก หา้ มเปลย่ี นใจเด็ดขาด”

ถงึ แมเ้ ขาจะไมร่ วู ้ า่ ทําไมตนเองถงึ ถกู ผหู ้ ญงิ แปลกๆตรงหนา้ ขโมยหวั ใจไปได ้ แตใ่ นทกุ ๆวนั พอเขาหลับตาลงกม็ แี ตห่ นา้ ของเธอลอยมาตลอด หานมจู่ อื่ มองไปทางเขาอยา่ งนกึ ไมถ่ งึ กอ่ นจะถามออกมาอยา่ ง ลงั เล “น่ี นคี่ ณุ กําลังสารภาพรักกบั ฉันอยเู่ หรอคะ” พอไดย้ นิ แบบน้ี สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กบ็ งึ้ ตงึ ทงั้ ๆทค่ี นทบี่ อกวา่ ชอบเป็ นตัวเธอเอง แตท่ ําไมถงึ กลายเป็ นเขาสารภาพรักไปได ้ ละ่ พอเห็นสหี นา้ ของเขาบง้ึ ตงึ หานมจู่ อื่ ก็ถอนหายใจออกมา คน คนนย้ี งั คงปากแข็งเหมอื นเดมิ ถงึ แมเ้ ขาจะไมย่ อมรับ แตก่ าร กระทําของเขามองออกอยา่ งชดั เจน ทเี่ ขายอมมาพดู กบั เธอแบบนไี้ ด ้ กแ็ สดงวา่ เขาเองกใ็ สใ่ จเธอ มากเหมอื นกนั แคน่ กี้ ็พอแลว้ ในทสี่ ดุ หานมมู่ อ่ื กย็ น่ื มอื ออกมา แลว้ กอดเอวของเขาไว ้ กอ่ น จะมดุ หนา้ เขา้ ไปในออ้ มกอดของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ตะลงึ จนยนื ตวั เกร็ง

ตอนที่ 816 ไมม่ อี ารมณต์ นื่ เตน้ เอาซะเลย เหมอื นวา่ นจี่ ะเป็ นครัง้ แรกทถี่ กู ผหู ้ ญงิ เขา้ มากอดแบบน้ี เยโ่ ม่ เซนิ ยนื ตวั เกร็งไมก่ ลา้ ขยบั ตวั รปู รา่ งของเธอกบั เขาไมเ่ หมอื นกนั เธอตวั นุ่มนม่ิ เหมอื นสําลี ทํา ใหร้ สู ้ กึ อยากจะกอดไวไ้ มย่ อมปลอ่ ย เยโ่ มเ่ ซนิ เตรยี มจะยกมอื ขน้ึ มากอด แตก่ ลับถกู หานมจู่ อื่ ผลัก เขาออกหา่ งซะกอ่ น “คณุ ควรจะกลับไดแ้ ลว้ คะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หนังตากระตกุ ทําไมทา่ ทเี ปลย่ี นไปเร็วขนาดน้ี ยังไมท่ นั ทเี่ ขาจะไดต้ งั้ ตวั ประตหู อ้ งก็ถกู เปิดออก กอ่ นทเี่ ขาจะ ถกู ผลักออกมาจากหอ้ ง หลงั จากทหี่ านมจู่ อื่ พดู กบั เขาวา่ ลา กอ่ น เธอก็ปิดประตลู งโดยไมม่ ลี ังเล บนทางเดนิ ทมี่ ดื มวั มแี คเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทยี่ นื เปลา่ เปลยี่ วอยกู่ บั เสยี ง รอ้ งของหอ้ งขา้ งๆ

“…” ผหู ้ ญงิ ใจรา้ ย วนิ าทกี อ่ นหนา้ ยงั บอกวา่ ชอบเขาอยเู่ ลย แตว่ นิ าทตี อ่ มากลบั ผลกั เขาออกจากหอ้ ง ทําไมถงึ ไดเ้ ดาใจยากแบบนนี้ ะ แตว่ า่ … เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามองไปทห่ี อ้ งขา้ งๆ เธอพักอยทู่ นี่ ี่ หรอื วา่ จะตอ้ งทนฟังเสยี งแบบนที้ กุ วันเลยเหรอ ถงึ แมจ้ ะรวู ้ า่ มันเป็ นเรอื่ งของคนอน่ื แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ังไมช่ อบใจ อยดู่ ี หลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื ล็อกประตเู รยี บรอ้ ย เธอกร็ บี เดนิ เขา้ ไปใน หอ้ งน้ํา แลว้ หยกิ แกม้ ตวั เองตรงหนา้ กระจก พอรสู ้ กึ วา่ ยงั ความรสู ้ กึ เจ็บอยู่ ถงึ ไดร้ วู ้ า่ เหตกุ ารณ์กอ่ นหนา้ นไี้ มไ่ ชค่ วามฝัน เยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไปเร็วมาก นเี่ ป็ นสง่ิ ทเ่ี ธอเองกค็ ดิ ไมถ่ งึ เหมอื นกนั เธอคดิ วา่ … เขาจะหมนั้ หมายกบั คนอนื่ แลว้ กลายเป็ นคนแปลก หนา้ ตอ่ กนั ซะอกี

พอมองตวั เองในกระจก หานมจู่ อื่ กค็ อ่ ยๆระบายยมิ้ ออกมา แตร่ อยยมิ้ นัน้ กห็ ายไปในเวลาไมน่ าน สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ กลบั มาเครง่ ขรมึ อกี ครัง้ เมอ่ื นกึ ถงึ สงิ่ ทต่ี วนมเู่ จอ๋ คยุ กบั เธอเมอ่ื ตอน กลางวันขน้ึ มา ขา่ วของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ในตา่ งประเทศถกู ลบขอ้ มลู ทงิ้ ไปจน หมด นั่นกห็ มายความวา่ คนทร่ี เู ้ รอ่ื งของพวกเธอมไี มม่ าก อกี ทงั้ ถงึ แมจ้ ะรู ้ ก็คงถกู ซอื้ ตวั ไปหมดแลว้ สว่ นคนทอี่ ยเู่ บอ้ื งหลงั เรอื่ งนเี้ ป็ นใคร กไ็ มใ่ ชเ่ รอ่ื งยากทจ่ี ะคาด เดา ในตอนแรกหานมจู่ อ่ื กเ็ คยคดิ ถงึ วธิ นี เี้ พอื่ เขา้ หาเยโ่ มเ่ ซนิ แต่ เป็ นเพราะตระกลู ยฉู่ ือยงิ่ ใหญจ่ นเรยี กไดว้ า่ มอี ทิ ธพิ ลมาก ไมม่ ที างทต่ี ระกลู ยฉู่ ือจะไมร่ เู ้ รอื่ งของเธอกบั เขา ดทู า่ ทาง เรอ่ื งราวคงจะยากกวา่ ทเ่ี ธอคดิ เอาไว ้ หานมจู่ อ่ื หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มา กอ่ นจะกดโทรไปหาซจู ว่ิ แตพ่ อ มองเวลากล็ งั เลใจ ในเวลานเี้ ธอน่าจะยงั ไมเ่ ลกิ งานเลยละ่ มัง้

หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ จนใจ จงึ กดพมิ พข์ อ้ ความสง่ ไปใหซ้ จู ว่ิ บอกให ้ เธอพรงุ่ นวี้ า่ งแลว้ ตดิ ตอ่ กลบั มา หลังจากทส่ี ง่ ขอ้ ความเสร็จ หานมจู่ อื่ กต็ ดั การตวั เอง กอ่ นจะ นอนหลบั ไป ในคนื นี้ หานมจู่ อ่ื กลบั ฝันขน้ึ มา เธอฝันถงึ ภาพเหตกุ ารณ์ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ผลักเธอชดิ บานประตู กอ่ นจะจบู เธอ เพยี งแตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ในความฝันจะจบู รอ้ นแรง กวา่ ในความเป็ นจรงิ ทําใหเ้ ธอหมดแรงตา้ นทาน ตอนทหี่ านมจู่ อื่ ลมื ตาตนื่ ขนึ้ มา ทอ้ งฟ้าขา้ งนอกก็สวา่ งแลว้ เธอ กระพรบิ ตาไปมา กอ่ นจะพลกิ ตวั รสู ้ กึ ตวั ออ่ นไรเ้ รยี่ วแรง ความฝันกบั ความจรงิ มาบรรจบกนั ทําใหห้ านมจู่ อื่ แยกแยะไมถ่ กู วา่ อนั ไหนเป็ นความจรงิ อนั ไหน เป็ นความฝัน แตก่ ็ในเวลาน้ี เธอจะตอ้ งรบี ลกุ ขนึ้ มาแตง่ ตวั ไปทํางานไดแ้ ลว้

หลังจากหานมจู่ อื่ แตง่ ตงั้ เรยี บรอ้ ย เตรยี มตวั จะไปทํางาน ก็เจอ เขา้ กบั ครู่ ักหอ้ งขา้ งๆออกมาจากหอ้ งพอดี ฝ่ ายหญงิ ซบตวั ฝ่ าย ชายไว ้ แลว้ พดู เสยี งหวาน “เชา้ วนั นเ้ี ราจะกนิ อะไรกนั ดคี ะ” ฝ่ ายชายพดู ตอบดว้ ยสายตารักใครเ่ อ็นดู “คณุ อยากกนิ อะไร ผมตามใจคณุ ทกุ อยา่ งเลย” ในขณะทกี่ ําลังพดู ฝ่ ายหญงิ มองมาทางหานมจู่ อ่ื เพราะเป็ น เพอ่ื นบา้ นกนั เธอจงึ สง่ ยมิ้ หวานใหห้ านมจู่ อ่ื พอเห็นแบบนัน้ หานมจู่ อ่ื กน็ กึ ถงึ เสยี งทไ่ี ดย้ นิ เมอื่ คนื ขน้ึ มา ใบหนา้ ของเธอจงึ เรมิ่ รสู ้ กึ รอ้ น เธอกม้ หนา้ ทักทาย กอ่ นจะรบี เดนิ จากไปทนั ที ในขณะทก่ี ําลังเดนิ ทางไปทํางาน หานมจู่ อ่ื กก็ ดรับสายทเี่ ฉียวจ้ื อโทรมา “ฮลั โหล” “พสี่ ะใภ ้ เมอื่ คนื เออ่ …” หานมจู่ อ่ื “…”

“เมอื่ คนื ยฉู่ ือไปหาคณุ หรอื เปลา่ เขาไดอ้ ธบิ ายเรอื่ งราวใหค้ ณุ ฟังไหม” เฮอ้ เฉยี วจอ้ื เป็ นพวกชอบอยากรเู ้ รอื่ งของคนอน่ื จรงิ ๆ หานมจู่ อ่ื ตอบกลับอยา่ งจนใจ “คณุ อยากรถู ้ งึ ขนาดนี้ ทําไมไม่ ไปถามเขาตรงๆเลย ไมเ่ ร็วกวา่ เหรอคะ” ทางฝั่งเฉียวจอ้ื เบะปากทนั ทที ไ่ี ดย้ นิ “ไมเ่ อาหรอกครับ ผมกลา้ ถามเขาทไ่ี หนกนั เมอ่ื คนื หลังจากทผี่ มเผลอหลดุ ปากบอกคณุ ไป คณุ รไู ้ หมวา่ เขามองผมเหมอื นอยากจะฆา่ ผมใหต้ ายเลยละ่ แตว่ า่ นะพส่ี ะใภ ้ ยฉู่ อื เป็ นผบู ้ รสิ ทุ ธ์ิ เรอื่ งนผี้ มยนื ยนั ได”้ ผบู ้ รสิ ทุ ธ์ิ หานมจู่ อ่ื คอ่ ยๆหลบั ตาลง เฉยี วจอ้ื ยงั คงพดู ตอ่ “เมอื่ วานผมไปรา้ นอาหารทตี่ ระกลู ยฉู่ อื กบั ตระกลู ตวนมนู่ ัดกนิ ขา้ วกนั หลังจากทยี่ ฉู่ อื กลบั ไปไดส้ กั พัก คณุ ป่ ยู ฉู่ ือกบั คณุ ป่ แู หง่ ตระกลู ตวนมกู่ ็เดนิ ออกมา คณุ รไู ้ หมวา่ ผมเห็นอะไร” หานมจู่ อ่ื “… อยา่ พดู ลับลมคมใน รบี บอกมาตรงๆคะ่ ”

“โธ่ พสี่ ะใภน้ ไ่ี มม่ อี ารมณต์ น่ื เตน้ กบั เขาซะเลย ในเวลาแบบน้ี คณุ ตอ้ งถามผมอยา่ งแปลกใจและอยากรถู ้ งึ จะถกู สิ ไมใ่ ชพ่ ดู เสยี งดขุ นาดน…้ี ” “…” “กไ็ ด ้ ก็ได ้ ผมบอกกไ็ ด ้ หลงั จากทยี่ ฉู่ ือเดนิ จากไปไมน่ าน ผมก็ คดิ จะอยรู่ อสงั เกตการณ์ ตอนทคี่ ณุ ป่ ยู ฉู่ ือเดนิ ออกมา สหี นา้ ของเขาดแู ยม่ าก คณุ ป่ แู หง่ ตระกลู ตวนมเู่ องกม็ สี หี นา้ บง้ึ ตงึ ตวนมเู่ สวเ่ ดนิ ตามหลังเขาเงยี บๆ ใบหนา้ เลอะไปดว้ ยคราบ นํ้าตา อบุ๊ ส์ ผมวา่ เธอคงแตง่ ตัวแตง่ หนา้ มาอยา่ งดี แตน่ ่า เสยี ดายทคี่ นบางคนไมส่ นใจ” ตวนมเู่ สวอ่ ยา่ งนัน้ เหรอ… หานมจู่ อื่ คดิ ไมถ่ งึ เลย วา่ ชอื่ ของผหู ้ ญงิ คนนจี้ ะปรากฏขน้ึ มาใน ชวี ติ ของเธอและเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ครัง้ หลงั จากทเ่ี คยเจอกนั กอ่ นหนา้ น้ี เธอกร็ สู ้ กึ ไมค่ อ่ ยชอบเทา่ ไหร่ ทัง้ ทรี่ อู ้ ยแู่ ลว้ วา่ อกี ฝ่ ายมแี ฟนอยแู่ ลว้ แตก่ ย็ งั พยายามจะคบ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี เหมอื นวา่ ครัง้ น…้ี

ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะความจําเสอื่ ม แตต่ วนมเู่ สวร่ อู ้ ยแู่ กใ่ จเรอ่ื ง ของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ยงั คดิ จะหมัน้ หมายกบั เขาอกี เหอะ คนสมยั นเ้ี พอ่ื ความตอ้ งการของตวั เองแลว้ แมแ้ ต่ ศลี ธรรมของความเป็ นคนกไ็ มส่ นใจแลว้ เหรอ “พส่ี ะใภ ้ ไมว่ า่ ยงั ไงผมกด็ อู อก ในสายตาของยฉู่ อื มแี ตค่ ณุ คน เดยี ว ถงึ แมว้ า่ พวกคณุ สองคนจะรจู ้ ักกนั ไดไ้ มน่ าน แตค่ ณุ กลบั ทําใหย้ ฉู่ อื หลงรักไดแ้ บบนี้ จะตอ้ งมเี สน่หข์ องตวั เองแน่นอน ดงั นัน้ … แหะแหะ หลงั จากนไ้ี ปผมจะไดไ้ มต่ อ้ งกงั วลเรอื่ งของ พวกคณุ สองคนอกี แลว้ ” พอไดย้ นิ เขาพดู แบบน้ี หานมจู่ อ่ื ก็นกึ ขนึ้ มาไดว้ า่ ชว่ งทผ่ี า่ นมา เฉยี วจอ้ื มกั จะสรา้ งสถานการณ์ใหพ้ วกเธอไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ตลอด ตอนทที่ งั้ สามคนอยดู่ ว้ ยกนั เขากม็ ักจะพดู กระตนุ ้ เยโ่ มเ่ ซนิ เสมอ จะบอกวา่ เขาวา่ งมาก ก็ไมม่ คี วามจําเป็ นตอ้ งทมุ่ เทแรงกาย แรงใจถงึ ขนาดนี้ หานมจู่ อื่ อดทจี่ ะถามออกมาไมไ่ ด ้ “เฉียวจอ้ื ทําไมคณุ ถงึ ตอ้ ง ชว่ ยเหลอื ฉันดว้ ย”

เฉยี วจอ้ื สง่ เสยี ง หะ ออกมา กอ่ นจะพดู “ก็ไมท่ ําไมนคี่ รับ คงจะ เป็ นเพราะวา่ ผมวา่ งมากจนเบอ่ื ละ่ มัง้ ” “ถงึ จะเบอ่ื มากแคไ่ หน ก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ ง…” “เอาละ่ ครับ พสี่ ะใภ ้ ตอนนค้ี ณุ กําลังเดนิ ทางไปทํางานแลว้ ใช่ ไหม งัน้ ผมไมร่ บกวนคณุ แลว้ ” พอพดู เสร็จ อกี ฝ่ ายกก็ ดวางสายไปอยา่ งรวดเร็ว จนหานมจู่ อื่ ตงั้ ตวั ไมท่ ัน พออกี ฝ่ ายวางสายไป หานมจู่ อ่ื ก็นง่ิ ตะลงึ ไป กอ่ นจะเก็บ โทรศพั ทใ์ สก่ ระเป๋ า เฉียวจอื้ คนน…ี้ ทเี่ ขายอมชว่ ยเหลอื เธอถงึ ขนาดน้ี เธอรสู ้ กึ วา่ เรอื่ งราวมันไมไ่ ดง้ า่ ยดายอยา่ งทคี่ ดิ เขาจะตอ้ งมจี ดุ ประสงคอ์ นื่ แน่นอน แตจ่ ะเป็ นเรอ่ื งอะไร เธอเองก็ไมร่ ู ้ แตว่ า่ … เขาไมไ่ ดค้ ดิ รา้ ยกบั เธอแคน่ ัน้ กพ็ อแลว้

ตอนท่ี 817 เป็ นความฝนั หรอื วา่ ความเป็ นจรงิ หลงั จากทเี่ ฉียวจอื้ วางสายไป สหี นา้ ทย่ี ม้ิ แยม้ กห็ ายไป แววตา ของเขาดมู ดื มนมาก เขายนื อยรู่ มิ หนา้ ตา่ ง ไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอยใู่ นใจ กอ่ นจะยม้ิ เยย้ หยันออกมา เขารสู ้ กึ วา่ ตวั เองคงไมม่ ที างลมื ภาพเหตกุ ารณ์ในวนั นัน้ ได ้ ตระกลู ยฉู่ ือ ตระกลู เฉยี ว และตระกลู ตวนมมู่ คี วามสมั พันธท์ ด่ี ี ตอ่ กนั มาตลอด ตอนทผ่ี นู ้ ําตระกลู ยฉู่ ือกบั ตระกลู ตวนมยู่ งั หนุ่มเคยคดิ จะให ้ ลกู หลานแตง่ งานเชอื่ มสมั พันธก์ นั แตเ่ พราะการแตง่ งานเชอ่ื ม สมั พันธใ์ นครัง้ นัน้ ไมส่ ําเร็จ เพราะเกดิ เหตสุ ดุ วสิ ยั ขนึ้ มาซะกอ่ น ทําใหต้ ระกลู ยฉู่ ือเหลอื แคค่ ณุ ป่ ยู ฉู่ ือคนเดยี ว ในตอนนัน้ คณุ ป่ ยู ู่ ฉอื ไมย่ อมพดู ถงึ เรอื่ งนเี้ ลย ดว้ ยความทท่ี ัง้ สามตระกลู มคี วามสมั พันธท์ ด่ี ตี อ่ กนั จงึ ไปมาหา สกู่ นั อยตู่ ลอด

เฉียวจอื้ เป็ นลกู คนเดยี วของตระกลู เฉยี ว สว่ นตระกลู ตวนมมู่ ตี วนมเู่ สวก่ บั ตวนมเู่ จอ๋ เฉียวจอื้ อายใุ กลเ้ คยี งกบั ตวนมเู่ สว่ จงึ มักจะเลน่ ดว้ ยกนั อยเู่ สมอ ในตอนนัน้ เฉยี วจอ้ื เองกเ็ คยแอบชอบผหู ้ ญงิ ทที่ ัง้ สวยและฉลาด โดดเดน่ ในทกุ ดา้ นอยา่ งตวนมเู่ สวเ่ หมอื นกบั คนอนื่ ๆ ผหู ้ ญงิ ทง่ี ดงามคนนัน้ เขาเองก็เคยแอบใฝ่ ฝันทจี่ ะครอบครอง อกี ทัง้ ยังเคยคดิ ไวว้ า่ อยากจะแตง่ งานกบั เธอ แตใ่ นตอนทเี่ ขาตงั้ ใจจะไปพดู เรอ่ื งนกี้ บั คณุ ป่ ู วา่ รอใหเ้ ขาโต เป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ ไปสขู่ อตวนมเู่ สว่ ถา้ หากเธอยนิ ยอม เขาสญั ญา วา่ จะดแู ลเธอไปตลอดชวี ติ แตใ่ นเวลานัน้ เอง เขากลบั บงั เอญิ ไดเ้ ห็นภาพเหตกุ ารณท์ แี่ สน จะโหดรา้ ย วันนัน้ เขาไปทตี่ ระกลู ตวนมู่ ตงั้ ใจจะชวนตวนมเู่ สวอ่ อกไป เทย่ี ว เขานั่งรอยขู่ า้ งนอกอยนู่ านจนเรม่ิ รอ้ นใจ จงึ คดิ จะเขา้ ไป ตามเธอในบา้ น แตก่ ลับไดย้ นิ บทสนทนาทเ่ี ขาแทบไมอ่ ยากจะ เชอื่

“คณุ หนูคะ ทําไมคณุ ชายเฉยี วจอ้ื ถงึ ไดม้ าหาคณุ หนูบอ่ ยๆแบบ นคี้ ะ หรอื วา่ เขาจะชอบคณุ หนูอย”ู่ สาวใชค้ นหนงึ่ ถามตวนมเู่ สว่ เฉยี วจอื้ ไดย้ นิ แบบนัน้ ก็หยดุ ชะงัก เรม่ิ รสู ้ กึ ตน่ื เตน้ มาก เขายนื ชดิ กําแพงไมก่ ลา้ สง่ เสยี งออกมา เป็ นเรอื่ งจรงิ ทเ่ี ขาชอบตวนมเู่ สว่ แตเ่ ขาไมร่ วู ้ า่ เธอคดิ ยังไงกบั ตนเอง รแู ้ คว่ า่ เธอยงั คงมที า่ ทางดใี จทไี่ ดข้ องขวัญจากเขาและ ยอมออกไปเทย่ี วกบั เขาบอ่ ยๆ น่ันหมายความวา่ ถงึ แมเ้ ธอจะยังไมไ่ ดช้ อบเขา แต…่ จะตอ้ งมี ความประทบั ใจในตวั เขาบา้ งแลว้ เหมอื นกนั “เฉยี วจอื้ น่ะเหรอ”ใครจะคดิ วา่ ตวนมเู่ สวจ่ ะยม้ิ เยาะออกมา “เขาน่ะเหรอจะชอบฉัน เป็ นไปไมไ่ ดห้ รอก” สาวใช ้ “แตด่ ฉิ ันเห็นสายตาของเขาทม่ี องคณุ หนูดแู ปลกๆนะคะ อกี ทัง้ คณุ ชายเฉยี วจอื้ ก็เอาใจคณุ หนูอยตู่ ลอด คณุ หนูของพวก เราสวยขนาดน้ี เขาจะตอ้ งชอบคณุ หนูอยแู่ น่ๆคะ่ ”

“เหอะ อยา่ เลยดกี วา่ ฉันรับความรักของเขาไมไ่ หวหรอก อกี อยา่ งฉันก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ เขาดกี บั ฉันเป็ นพเิ ศษตรงไหน ทสี่ ําคญั คนทไ่ี มม่ อี ะไรดอี ยา่ งเขา ถา้ ชอบฉันจรงิ ๆ กเ็ ป็ นไดแ้ คห่ มาเหา่ เครอื่ งบนิ ไมส่ อ่ งกระจกชะโงกดเู งาตวั เองซะบา้ ง วา่ ตวั เอง คคู่ วรหรอื เปลา่ ” เฉียวจอ้ื ทยี่ นื หลบอยดู่ า้ นขา้ งไดย้ นิ เต็มสองรหู ู ทําใหส้ หี นา้ ของ เขาเปลย่ี นไปทันที เขาคดิ ไมถ่ งึ เลย วา่ ผหู ้ ญงิ ทดี่ สู งา่ งามเรยี บรอ้ ยอยา่ งตวนมเู่ สว่ จะพดู คําพดู ทไี่ มน่ ่าฟังแบบนอ้ี อกมาได ้ แลว้ อกี อยา่ ง…คําพดู ที่ ไมน่ ่าฟังพวกนเ้ี ป็ นคําพดู ทพ่ี ดู ถงึ เขาดว้ ย เขารสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตวั เองแตกออกเป็ นเสย่ี งๆ จนิ ตนาการท่ี เขามตี อ่ เธอทัง้ หมดแตกสลายไปในพรบิ ตา “คณุ หนูพดู ถกู คะ่ คนไรค้ วามสามารถอยา่ งคณุ ชายเฉียวจอ้ื จะ คคู่ วรกบั คณุ หนูของพวกเราไดย้ งั ไงกนั วนั นเี้ ขากม็ าหาคณุ หนู อกี แลว้ จะใหค้ นไลเ่ ขากลบั ไปไหมคะ” ตวนมเู่ สวส่ า่ ยมอื ปฏเิ สธ “ชา่ งเถอะ เขาอยากจะมากป็ ลอ่ ยเขา น่ังรอไปกอ่ น ความรสู ้ กึ ตอนทโ่ี ดนผชู ้ ายคอยลอ้ มรอบ กไ็ มเ่ ลว เหมอื นกนั ”

เฉยี วจอื้ “…” เขาคดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ ตวนมเู่ สวจ่ ะมองวา่ เขาแยถ่ งึ ขนาดนี้ แตก่ ลับ ไมป่ ฏเิ สธเขาออกมาตรงๆ เฉียวจอ้ื กลับไปอยา่ งเงยี บๆ หลงั จากนัน้ ก็ไมไ่ ปหาตวนมเู่ สวอ่ กี เลย ในปีนัน้ … เขายงั ไมบ่ รรลนุ ติ ภิ าวะ แตก่ เ็ รมิ่ เกเรแลว้ ไมว่ า่ ผหู ้ ญงิ คนไหนมาสารภาพรักกบั เขา เขาก็จะคบกบั อกี ฝ่ าย ตา่ งฝ่ ายตา่ งยนิ ยอม สนุกสะใจไปดว้ ยกนั เขาเองก็รู ้ วา่ บนโลกใบน้ี การจะไดเ้ จอกบั คนทร่ี ัก และเอาอกี ฝ่ ายมาไวใ้ นใจเป็ นเรอื่ งทยี่ ากแคไ่ หน ความรักของตวั เอง กลบั ถกู อกี ฝ่ ายเหยยี บจนจมดนิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะ ใสใ่ จสกั นดิ หลังจากทเี่ ฉยี วจอ้ื เรม่ิ เกเร ตวนมเู่ สวก่ ย็ ง่ิ ไมก่ ลา้ เขา้ ใกล ้ เธอ มกั จะใชส้ ายตารังเกยี จมองมาทเ่ี ขาทกุ ครัง้ แตเ่ ธอก็ยงั คงรักษา ภาพลักษณ์คณุ หนูผสู ้ งู ศกั ดข์ิ องตวั เองอยตู่ ลอด เธอยงั คงสง่ ยมิ้ ใหเ้ ขา และทําทวี า่ พวกเขาทัง้ สองคนสนทิ กนั มาก เหมอื นเดมิ

เฉยี วจอ้ื เห็นนสิ ยั ทแ่ี ทจ้ รงิ ของเธอแลว้ ดงั นัน้ ยงิ่ เธอแสดงละคร ตอ่ หนา้ เขามากเทา่ ไหร่ เขากย็ ง่ิ รสู ้ กึ คลนื่ ไส ้ ตอนน้ี เธอคดิ จะแตง่ งานกบั ยฉู่ ือ แตน่ ่าเสยี ดายทยี่ ฉู่ ือไมแ่ มแ้ ต่ จะสนใจเธอ คงจะเป็ นกรรมทตี่ ามสนอง ทคี่ ณุ หนูผสู ้ งู ศกั ด์ิ อยา่ งเธอตอ้ งมาถกู คนรังเกยี จแบบน้ี ไมร่ วู ้ า่ การถกู คนปฏเิ สธแบบน้ี เธอรสู ้ กึ ยังไงบา้ ง พอหานมจู่ อื่ มาถงึ บรษิ ัท เธอกเ็ ขา้ ไปทําความสะอาดหอ้ ง ทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นอนั ดบั แรก พนักงานในบรษิ ัทตา่ งก็เขา้ ประจําตําแหน่งของตวั เอง ใน ขณะเดยี วกนั หานมจู่ อื่ ก็ไดร้ ับขอ้ ความจากพหี่ ลนิ บอกวา่ เชา้ วันนมี้ ธี รุ ะจะไมเ่ ขา้ บรษิ ัท ใหเ้ ธอคอยรอรับโทรศพั ทใ์ นหอ้ ง เลขาไว ้ ถา้ มเี รอ่ื งสําคญั ใหร้ บี รายงานใหป้ ระธานบรษิ ัทรับรู ้ ทนั ที หานมจู่ อื่ ตอบรับกลับไป หลงั จากทย่ี งุ่ อยสู่ กั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ มาถงึ บรษิ ัท ตอนทเี่ ดนิ ผา่ นหอ้ งเลขาเขาทง้ิ คําพดู ไว ้ “ชง กาแฟมาใหผ้ มทหี่ อ้ งทํางาน” แลว้ เดนิ จากไปทันที ทา่ ทางเย็นชาของเขา ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ยนื อง้ึ อยทู่ เี่ ดมิ

เออ่ … เขาลมื เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ เมอ่ื วานไปหมดแลว้ เหรอ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ทําไมถงึ ไดเ้ ย็นชากบั เธออยา่ งน้ี หรอื วา่ เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขนึ้ เมอื่ วาน เป็ นแคเ่ รอ่ื งทเี่ ธอจนิ ตนาการ ออกมาเองอยา่ งนัน้ เหรอ หานมจู่ อ่ื ตกอยใู่ นภวงั คค์ วามคดิ พรอ้ มกบั เดนิ เขา้ ไปชงกาแฟใน หอ้ งเตรยี มเครอ่ื งดม่ื แลว้ ยกกาแฟทช่ี งเสร็จตรงไปทหี่ อ้ ง ทํางาน “กาแฟมาแลว้ คะ่ ” เธอพดู กอ่ นจะวางกาแฟไวบ้ นโตะ๊ แลว้ ยนื มองเยโ่ มเ่ ซนิ อยดู่ า้ นขา้ ง เมอ่ื คนื … น่าจะไมใ่ ชเ่ รอื่ งทเ่ี ธอคดิ ไปเองนนี่ า หานมจู่ อ่ื นงิ่ คดิ พรอ้ มกบั มองหนา้ เขาไปดว้ ย อาจเป็ นเพราะสายตาของเธอรอ้ นแรงเกนิ ไป ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ มามอง “ยงั มธี รุ ะอะไรอกี หรอื ไง” “หะ ไม่ ไมม่ คี ะ่ ” หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ กอ่ นจะหนั หลงั เดนิ ออก จากหอ้ งไป

เธอขบเมม้ รมิ ฝี ปากของตวั เองพรอ้ มกบั ครนุ่ คดิ ไปดว้ ย หรอื วา่ เมอ่ื คนื จะเป็ นแคค่ วามฝัน ทจี่ รงิ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดไ้ ปหาเธอท่ี หอ้ ง แตว่ า่ ทําไมมันถงึ เหมอื นจรงิ ถงึ ขนาดนัน้ แตเ่ รอื่ งทเ่ี ธอไมร่ กู ้ ค็ อื เยโ่ มเ่ ซนิ มองตามหลงั เธอไปจนประตู ปิดลง ถงึ จะกลบั มาทํางานตอ่ เพราะพห่ี ลนิ ไมอ่ ยู่ ทําใหง้ านทัง้ หมดตกเป็ นหนา้ ทข่ี องหานมจู่ ่ื อทัง้ หมด เธอวง่ิ ขนึ้ วง่ิ ลงมาตลอดเชา้ แลว้ ยังตอ้ งวงิ่ ไปรายงาน ความคบื หนา้ ทหี่ อ้ งทํางานประธานบรษิ ัทบอ่ ยๆ สหี นา้ ทา่ ทาง ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงเย็นชาเหมอื นเดมิ จนถงึ เวลาพักเทย่ี ง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เหมอื นขาแทบจะหกั ไดเ้ ลย เธอทรดุ น่ังลงบนโซฟาอยา่ งหมดแรง ในขณะนัน้ เอง เสยี งโทรศพั ทบ์ นโตะ๊ ก็ดงั ขน้ึ มา หานมจู่ อื่ มองดเู วลา ถงึ เวลาพักแลว้ นน่ี า… สดุ ทา้ ยเธอก็ลากสงั ขารตวั เองไปรับโทรศพั ท์ “คะ่ ”

“มาทห่ี อ้ งทํางานผมหน่อย” แกรก๊ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดส้ งสยั อะไร หลงั จากวางโทรศพั ทก์ ็เดนิ ตรงไปท่ี หอ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ ทนั ที “มอี ะไรหรอื เปลา่ คะทา่ นประธาน” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ มา แลว้ มองหนา้ เธอนง่ิ “เดนิ เขา้ มา” หานมจู่ อื่ ไมส่ งสยั อะไร นกึ วา่ เขาจะสงั่ งานตวั เอง ถงึ แมจ้ ะถงึ เวลาพักแลว้ แตใ่ ครใชใ้ หเ้ ธอทํางานในตําแหน่งผชู ้ ว่ ยของเขา ละ่ หานมจู่ อื่ เดนิ ตรงเขา้ ไปหยดุ ยนื ตรงหนา้ เขา ในขณะทกี่ ําลังจะ ถามวา่ เขามอี ะไรจะสง่ั เยโ่ มเ่ ซนิ กด็ งึ ขอ้ มอื ขาวเนยี นของเธอ แลว้ ดงึ เธอเขา้ มากอดไว ้ “อะ๊ …”

ตอนที่ 818 ตอนทจี่ บู กนั มนั ไมส่ ะดวก เธอยังไมท่ นั ไดต้ งั้ ตวั กล็ ม้ ลงไปนั่งทตี่ กั ของเขา และในเวลา เดยี วกนั เขากโ็ อบเอวของเธอไว ้ หานมจู่ อ่ื หวั ใจของเธอเตน้ แรงเหมอื นเสยี งกลอง มองหนา้ เขา ดว้ ยสหี นา้ ตกตะลงึ “คณุ คณุ จะทําอะไรคะ”เธอพดู ตดิ อา่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบ แตค่ อ่ ยๆยกมอื ขนึ้ มาจับทค่ี างของเธอ แลว้ ขยบั ตวั เขา้ ไปใกลจ้ นลมหายใจรอ้ นรดหนา้ ของเธอ “เลกิ งานแลว้ ” “ละ เลกิ งานอะไร…ออื้ ” หานมจู่ อ่ื ทกี่ ําลังแปลกใจกบั คําพดู ไมก่ ค่ี ําของเขาอยู่ แววตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดลู มุ่ ลกึ ตามมาดว้ ยเงามดื ทพี่ งุ่ เขา้ มาหาเธอ อยา่ งรวดเร็ว เขาจบู ปากเธอกะทนั หนั

หานมจู่ อ่ื เบกิ ตาโตอยา่ งตกใจ สมองวา่ งเปลา่ มนึ งงกบั สถานการณต์ รงหนา้ มาก เธอรแู ้ คว่ า่ ตรงหนา้ ของเธอมแี ตก่ ลนิ่ หอมทเี่ ป็ นกลน่ิ เฉพาะตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ อบอวลไปทวั่ เธอตนื่ เตน้ จนไมร่ วู ้ า่ ควรจะเอามอื ไปไวต้ รงไหน สดุ ทา้ ยก็ไดแ้ ตจ่ ับเสอื้ ตรงหนา้ อกของเยโ่ มเ่ ซนิ ไวแ้ น่น กอ่ นจะแหงนหนา้ ขนึ้ เพอื่ ตอบรับจมุ พติ ของเขา หวั ใจของเธอเตน้ แรง ทา่ ทางของเขาตงั้ แตเ่ ชา้ ทําใหเ้ ธอคดิ วา่ เหตกุ ารณ์ทเ่ี กดิ ขนึ้ เมอื่ คนื เป็ นแคจ่ นิ ตนาการทเ่ี ธอคดิ ขน้ึ มาเอง ซะอกี แตต่ อนน้ี ความอบอนุ่ ทป่ี ระทับรมิ ฝี ปากของเธอ รวมถงึ หวั ใจท่ี เตน้ แรงของเธอ แลว้ ยังมเี ขาทยี่ นื อยตู่ รงหนา้ เธอ เธอไมร่ วู ้ า่ ถกู จบู นานเทา่ ไหร่ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดถ้ อนรมิ ฝี ปาก ออกไป มอื ของเขายงั คงจับคางของเธอไว ้ หานมจู่ อ่ื หอบหายใจ ความรสู ้ กึ งว่ งจนแทบจะลมื ตาไมข่ น้ึ ชว่ ง กอ่ นหนา้ น้ี แตต่ อนนกี้ ลบั อม่ิ เอบิ เปลง่ ประกายพราวระยบิ งดงามน่าหลงใหล

เยโ่ มเ่ ซนิ เลอื่ นมอื ขน้ึ มา แลว้ เชด็ ลปิ สตกิ ทเี่ ลอะตรงรมิ ฝี ปากให ้ เธออยา่ งเบามอื แววตาของเขาลมุ่ ลกึ กอ่ นจะพดู ดว้ ยน้ําเสยี ง แหบตํา่ “ตอ่ ไปนไ้ี มต่ อ้ งทาลปิ สตกิ อกี ” “ทะ ทําไมคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยับตวั เขา้ ใกล ้ “ตอนทจ่ี บู กนั มันไมส่ ะดวก” หานมจู่ อื่ “…” หนา้ ของเธอแดงกํา่ กอ่ นจะรบี ถอยตวั ออกหา่ ง แตเ่ พราะเธอยัง นั่งอยบู่ นตกั ของเยโ่ มเ่ ซนิ จงึ หนไี ปไหนไมไ่ ด ้ แตก่ ารกระทําของเธอกลับกระตนุ ้ เยโ่ มเ่ ซนิ เขาขยับตัวเขา้ ไป ใกล ้ “คดิ จะหนไี ปไหน ผมพดู คณุ ไดย้ นิ หรอื เปลา่ ” หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากของตวั เอง กอ่ นจะตอบกลับ “ตอน ตอน ทํางานถา้ ไมท่ าลปิ สตกิ จะดไู มเ่ ป็ นทางการ ฉัน…” “คณุ ไมย่ อมเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามอง กอ่ นจะพดู ตอ่ “ชา่ งมนั เถอะ” แคล่ ปิ สตกิ ไมท่ ําใหเ้ ขาเดอื ดรอ้ นอะไร