เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

โดยตลอด ฉันมคี วามสมั พันธท์ ด่ี มี ากกบั พเี่ ซนิ อนาคตก็ตอ้ ง หมนั้ กนั อกี ดว้ ย” เธอรอ้ นรนขนึ้ มา จงึ พดู ทกุ อยา่ งออกมาในทันที พห่ี ลนิ ไดย้ นิ วา่ พวกเขาจะหมัน้ กนั กไ็ มร่ สู ้ กึ แปลกใจ ในความเป็ นจรงิ ถา้ ระหวา่ งตระกลู ยฉู่ อื และตระกลู ตวนมมู่ ขี า่ ว การหมัน้ กนั กระจายออกมาจรงิ ๆ ถา้ อยา่ งนัน้ เธอกค็ งจะรสู ้ กึ ปกตธิ รรมดา เพราะยังไงแลว้ การหมัน้ กนั ระหวา่ งสองตระกลู ใหญ่ เป็ นเรอื่ ง ธรรมดายง่ิ นัก แตว่ า่ …… ประโยคนัน้ ของทา่ นประธาน พดู ดว้ ยความเกลยี ดชงั การหมนั้ น…้ี … อาจจะไมส่ ามารถหมนั้ สําเร็จ ด๊งิ —— ในเวลานี้ ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออกพอดี พห่ี ลนิ ยนื อยกู่ บั ทไี่ มไ่ ดข้ ยบั พดู ดว้ ยรอยยม้ิ “ฉันกส็ ง่ คณุ ตวนมู่ ถงึ ทนี่ แ่ี ลว้ กนั ถา้ หากคณุ

ตวนมสู่ ามารถรอกลางคนื หลงั เลกิ งาน ไปถามท่ี ตระกลู ยฉู่ ือ ดว้ ยตนเอง” ตวนมเู่ สว่ เดนิ ออกจากลฟิ ตด์ ว้ ยความหมดหวงั หลังจากทพี่ หี่ ลนิ กลบั ไปถงึ หอ้ งทํางานเลขา หานมจู่ อ่ื กําลัง ถา่ ยเอกสาร เมอ่ื เห็นเธอเดนิ เขา้ มา เลยตะโกนเรยี กเธอ “พ่ี หลนิ ” “อมื ” พหี่ ลนิ พยกั หนา้ หานมจู่ อ่ื ลงั เลอยคู่ รหู่ นง่ึ และพดู วา่ “ขอบคณุ พห่ี ลนิ ทช่ี ว่ ยฉัน แกส้ ถานการณ์ในเมอื่ ก”ี้ เมอื่ ไดย้ นิ พหี่ ลนิ ก็เลกิ ควิ้ เล็กนอ้ ย “แกส้ ถานการณ์? แก ้ สถานการณอ์ ะไร? ฉันชว่ ยคณุ แกส้ ถานการณต์ งั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ ” หานมจู่ อื่ “……” ดเู หมอื นวา่ เธอไมต่ อ้ งการพดู ถงึ เรอ่ื งนอ้ี กี ตอ่ ไป ถา้ เป็ นเชน่ นี้ หานมจู่ อื่ ก็ไดแ้ ตย่ มิ้ จางๆ และไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่

พหี่ ลนิ ไมไ่ ดต้ งั้ ใจทจ่ี ะไปยงุ่ กบั เรอื่ งพวกนเ้ี ลย แตเ่ มอื่ เห็นเธอ เงยี บลง ทันใดนัน้ เธอกเ็ รม่ิ รสู ้ กึ สงสยั เดนิ ไปหาเธอ แลว้ ถาม ดว้ ยเสยี งเบา “เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่? ทําไมคณุ ถงึ เจอกบั เธอในหอ้ งน้ํา” เมอื่ พดู ถงึ เรอ่ื งนี้ หานมจู่ อ่ื ก็ถอนหายใจเล็กนอ้ ย เธอกไ็ มไ่ ดค้ ดิ วา่ ตวั เองจะไดเ้ จอกบั ตวนมเู่ สวใ่ นหอ้ งน้ํา เธอเขา้ ไปในหอ้ งน้ํา เพราะอยากจะปลอ่ ยใหโ้ ชคชะตาจัดการเอง แตโ่ ชคชะตากใ็ หพ้ วกเธอไดพ้ บกนั จรงิ ๆ เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ น้ี หานมจู่ อ่ื กห็ วั เราะเบาๆ “ฉันกําลงั เขา้ หอ้ งน้ํา เธอก็เขา้ มา ดงั นัน้ เราจงึ เจอหนา้ กนั ” เมอื่ เห็นเธอพดู ดว้ ยทา่ ทสี บายอารมณ์ พห่ี ลนิ ครนุ่ คดิ อยพู่ ัก หนงึ่ และยงั คงรสู ้ กึ ผดิ ปกติ “เธออคตกิ บั คณุ มาก คณุ รสู ้ กึ ได ้ ไหม?” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “เพราะทา่ นประธาน?”

วนิ าทตี อ่ มา พหี่ ลนิ ถามคําถามหานมจู่ อื่ ซง่ึ ไมเ่ คยคาดคดิ มา กอ่ น เธอนงิ่ อง้ึ สายตามองไปทางพห่ี ลนิ พหี่ ลนิ มองดเู ธออยา่ งสงบ “คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งพดู มากกวา่ น้ี ฉัน คดิ วา่ ฉันเดาไดแ้ ลว้ ฉันรวู ้ า่ ตอนนพี้ วกเด็กผหู ้ ญงิ มักจะชอบ ผชู ้ ายอยา่ งทา่ นประธาน แตว่ า่ ……คณุ เคยคดิ บา้ งไหม วา่ ครอบครัวของเขา จะยอมรับคณุ หรอื เปลา่ ? พหี่ ลนิ ไมไ่ ดโ้ จมตี คณุ แตใ่ นโลกน้ี เรอื่ งมากมายลว้ นเป็ นความจรงิ เราจําเป็ นตอ้ ง ยอมรับ” คําพดู ของพห่ี ลนิ ไมถ่ อื วา่ ออ้ มคอ้ ม แตก่ ็ไมถ่ อื วา่ ตรงเกนิ ไป แตห่ านมจู่ อ่ื กย็ งั สามารถไดย้ นิ ความหวงั ดจี ากคําพดู ของเธอ น้ําเสยี งของเธอก็เบาสบาย” “พหี่ ลนิ สงิ่ ทพ่ี พ่ี ดู ทัง้ หมดน…ี้ …ฉันเคยคดิ หมดแลว้ ” “อะไรนะ คณุ เคยคดิ หมดแลว้ ?” พหี่ ลนิ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย “ดเู หมอื นวา่ ……คอื ฉันเองทปี่ ระเมนิ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งคณุ กบั ทา่ นประธานตํา่ เกนิ ไป แลว้ พวกคณุ ตอนน…ี้ … พัฒนาไป ไกลแคไ่ หนแลว้ ?” การสอดรสู ้ อดเห็นเป็ นธรรมชาตขิ องมนุษย์ รวมทงั้ พห่ี ลนิ ดว้ ย

หขู องหานมจู่ อื่ แดงเล็กนอ้ ย “พหี่ ลนิ ฉัน……” “ไดๆ้ ๆ ไมถ่ ามๆ” พห่ี ลนิ โบกมอื ไปมา “ฉันกไ็ มค่ วรสอดรสู ้ อด เห็นขนาดน้ี จะไดไ้ มต่ อ้ งหาเรอื่ งใสต่ วั พวกคณุ หนุ่มสาว ทัง้ หลายน๊า ~~” หลงั จากพดู จบ ก็หนั ออกไปโดยตรง หานมจู่ อื่ ยนื อยกู่ บั ทคี่ นเดยี ว หลังจากทพ่ี หี่ ลนิ ออกไป ความ ละอายบนใบหนา้ ของเธอ ก็จางหายไป ในแววตาถกู แทนทด่ี ว้ ย ความเครง่ ขรมึ ตงั้ แตเ่ ธอไดเ้ ขา้ มาในบรษิ ัทน้ี เธอคดิ วา่ สกั วันหนง่ึ จะตอ้ งได ้ พบกบั ยฉู่ ือจนิ อยา่ งแน่นอน มันเป็ นแคเ่ รอ่ื งของเวลาเทา่ นัน้ แตต่ อนนเี้ ธอไดพ้ บกบั ตวนมู่ เสวก่ อ่ นแลว้ วันทเ่ี ธอจะไดพ้ บกบั ยฉู่ ือจนิ จะใกลเ้ ขา้ มาแลว้ หรอื เปลา่ ? นา้ สง้ เธอ……กไ็ มร่ วู ้ า่ เป็ นยงั ไงบา้ งแลว้ ? เธอกร็ สู ้ กึ ละอายใจ ทจี่ ะโทรไปเรง่ ตลอด เดมิ ทกี ็รบกวนคนอนื่ มากอยแู่ ลว้

ตระกลู ยฉู่ ือ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ คณุ ตอ้ งจัดการใหเ้ สยี่ วเสวน่ ะ เสย่ี วเสวช่ อบพเี่ ซนิ ดว้ ยความจรงิ ใจ เพยี งแคส่ ามารถหมนั้ กบั เขา ชาตนิ เี้ สย่ี วเสว่ ตอ่ ใหต้ าย กจ็ ะไมเ่ ปลย่ี นใจ คณุ ป่ ยู ฉู่ อื คณุ ชว่ ย เสยี่ วเสวห่ น่อย ไดไ้ หม?” ตงั้ แตเ่ ธอกลับมาจากบรษิ ัท กร็ อ้ งไหง้ อแง ยฉู่ อื จนิ ถกู เธอรบ เรา้ จนปวดหวั หลงั จากทตี่ วั เองเกษียณ ใหย้ ฉู่ ือเซนิ รับชว่ งตอ่ ก็เพอ่ื ตอ้ งการความเงยี บสงบ คนจําเป็ นตอ้ งยอมรับในความชราภาพ เขาถงึ ในชว่ งวยั หนงึ่ ทํา อะไรหลายๆเรอ่ื ง ก็จะรสู ้ กึ ไมม่ พี ลังตามทใี่ จปรารถนา ตอนนห้ี าหลานชายเจอ เขากอ็ ยากจะมอบทกุ อยา่ งใหก้ บั ยฉู่ ือ เซนิ ตวั เองถอยออกมา อยอู่ ยา่ งสงบสบาย แตใ่ นชว่ งเวลาทเ่ี ขาถอยออกมานัน้ เขารสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมเ่ พยี ง แตจ่ ะไมไ่ ดร้ ับความสงบสบาย แตย่ งั มเี สยี งดงั รบกวนขา้ งหู ตลอดทัง้ วัน โดยเฉพาะในชว่ งนี้ ทันทที ต่ี วนมเู่ สว่ เขา้ มารอ้ งไหต้ อ่ หนา้ เขา ยฉู่ อื จนิ กร็ สู ้ กึ หงดุ หงดิ ยง่ิ นัก เขายังคงรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ ควรมเี กยี รตยิ ศ ศกั ดศ์ิ รี

หน่อย ตอ่ ใหจ้ ะชอบ ตอ่ ใหจ้ ะเสยี ใจ ก็อยา่ แสดงออกมา ตลอดเวลา แตถ่ งึ อยา่ งนัน้ ตวนมเู่ สว่ ก็ยงั คงเป็ นหลานสะใภท้ เ่ี ขาถกู ใจ ยู่ ฉือจนิ ทําไดเ้ พยี งแคป่ ลอบใจเธอเทา่ นัน้ “เอาละ่ เธออยา่ เสยี ใจเลย เธอก็แคอ่ ยากจะเขา้ บรษิ ัทไมใ่ ช่ หรอื ? ถงึ เวลานัน้ ฉันสงั่ การออกไป หาตําแหน่งลอยใหเ้ ธอตาม สะดวก เธอสามารถเห็น อาเซนิ ไดท้ กุ วนั ” ดวงตาของ ตวนมเู่ สวส่ วา่ งขนึ้ ทนั ที “จรงิ เหรอคะคณุ ป่ ู ขอบคณุ คะ่ ! แตว่ า่ ……ในบรษิ ัทมคี นคนหนง่ึ ……” ตอนที่ 836 เขาปฏบิ ตั กิ บั เธอไมเ่ หมอื นกนั “หอื ?” ยฉู่ ือจนิ หรตี่ าเล็กนอ้ ย “คนอะไร?” ตวนมเู่ สวไ่ อเบาๆ พดู ดว้ ยเสยี งเบา “วนั นต้ี อนทฉี่ ันไปบรษิ ัท พบวา่ มผี หู ้ ญงิ คนหนง่ึ ใชข้ อ้ อา้ งเรอ่ื งงาน ตามรังควานพเี่ ซนิ ตลอด”

เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี ยฉู่ ือจนิ ก็คดั คา้ น “หลานชายของฉันดมี าก ขนาดนี้ ก็มผี หู ้ ญงิ จํานวนมากทอี่ ยากจะตามรังควานเขาไมใ่ ช่ หรอื ? อาเซนิ จะไมช่ าํ เลอื งมองพวกเธอเลยสกั นดิ ไมต่ อ้ งไป สนเรอื่ งพวกน”ี้ เขาโบกมอื ใหญ่ ไมใ่ หใ้ สใ่ จกบั เรอื่ งนเ้ี ลย เมอ่ื กอ่ นเขาเคยกงั วล แตท่ กุ ครัง้ ทค่ี นของตัวเองแจง้ ขา่ ว กลบั มา ทกุ ครัง้ กค็ อื เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู หญงิ หญงิ สาวคนไหนตามรัง ควานอกี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะสนใจเลย ดงั นัน้ ยฉู่ อื จนิ จงึ ไวใ้ จหลานชายคนนข้ี องตวั เองเป็ นอยา่ งมาก ยงั ไงซะ ผหู ้ ญงิ โดยท่วั ไปแลว้ ก็จะไมส่ ามารถเขา้ ไปอยใู่ น สายตาของเขาได ้ ดงั นัน้ คําพดู ของตวนมเู่ สว่ เขาจงึ คดิ วา่ ไม่ สําคญั ตวนมเู่ สว่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองไว ้ “คณุ ป่ ู คนในครัง้ นไ้ี ม่ เหมอื นกนั เธอสวยและดดู มี าก” แน่นอน วา่ คําพดู เหลา่ นไ้ี มจ่ รงิ ใจ ในใจของ ตวนมเู่ สว่ มเี พยี ง เธอเทา่ นัน้ ทสี่ วยทสี่ ดุ ผหู ้ ญงิ อยา่ งหานมจู่ อ่ื จะมสี ทิ ธอิ์ ะไรมา เทยี บความสวยกบั เธอ?

เพยี งแคค่ ณุ ป่ ยู ฉู่ ือไมร่ วู ้ า่ เธอเคยรจู ้ ักเยโ่ มเ่ ซนิ มากอ่ น และยัง เคยรับมอื กบั หานมจู่ อ่ื เธอกไ็ มก่ ลา้ เปิดเผยโดยตรง ดังนัน้ จงึ ตอ้ งใชว้ ธิ นี เ้ี ทา่ นัน้ เพอ่ื ดงึ ดดู ความสนใจของยฉู่ ือจนิ แตใ่ ครจะรวู ้ า่ ยฉู่ อื จนิ ยังคงโบกมอื ไปมาอยา่ งไมแ่ ยแส “ไม่ เป็ นไรหรอก เสยี่ วเสวก่ ็สวยมากเลยไมใ่ ชเ่ หรอ? อาเซนิ แมแ้ ต่ เธอ ยงั ไมม่ คี วามคดิ แบบนัน้ นับประสาอะไรกบั คนอนื่ ? เสยี่ ว เสว่ เธอไมต่ อ้ งกงั วลเลย” ตวนมเู่ สว่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ ตัดสนิ ใจแลว้ พดู อยา่ งแน่วแน่ “คณุ ป่ ยู ฉู่ อื คนนไี้ มเ่ หมอื นกนั จรงิ ๆ และพเี่ ซนิ ก็ปฏบิ ตั กิ บั เธอไม่ เหมอื นกนั มาก” แตกตา่ งกนั มากและ Brother Shen ก็ผดิ ปกตมิ ากสําหรับเธอ “ฮมื ?” แน่นอนวา่ ในทสี่ ดุ ประโยคนก้ี ็ดงึ ดดู ความสนใจของยฉู่ ือจนิ คว้ิ หนาและหยาบของเขายกขน้ึ เล็กนอ้ ย “อาเซนิ ปฏบิ ัตกิ บั เธอไม่ เหมอื นกนั ?” ตวนมเู่ สว่ รสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตวั เองเตน้ เร็วมาก เธอพยักหนา้ อยา่ งแรง

“ใช่ พเี่ ซนิ ปฏบิ ตั ติ อ่ เธอไมเ่ หมอื นกนั เธอตามรังควานพเี่ ซนิ ตลอดเวลา ตามนสิ ยั ทผี่ า่ นมาของพเ่ี ซนิ แลว้ คณุ ป่ คู ดิ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนยี้ ังสามารถอยใู่ นบรษิ ัทไดอ้ กี หรอื ? “ไมไ่ ด”้ ยฉู่ ือจนิ สา่ ยหนา้ “แตเ่ ธอทําได!้ ” ตวนมเู่ สว่ วางมอื ลง จับชายเสอื้ ตวั เองไวแ้ น่น กไ็ มร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะประหมา่ หรอื ความโกรธ ตอนทเ่ี ธอพดู หาง เสยี งยงั สนั่ เทาเล็กนอ้ ย “เธอคอยรังควานพเ่ี ซนิ ตลอดเวลา แตพ่ เ่ี ซนิ ไมเ่ พยี งแตไ่ มข่ บั ไลเ่ ธอออกไป ยงั ใหเ้ ธอเขา้ ออกหอ้ งทํางานตามใจชอบ” ทงั้ หมดนลี้ ว้ นเป็ นสงิ่ ทเี่ ธอปัน้ เรอ่ื งขนึ้ มา เวลาทเ่ี ธออยใู่ น บรษิ ัทไมน่ านเลยสกั นดิ ดงั นัน้ จงึ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ แตใ่ นการ จัดการกบั ศตั รนู ัน้ ก็สมควรตัดไฟแตต่ น้ ลม ไมง่ ัน้ รอเป็ นรปู เป็ นรา่ งในอนาคต มันก็จะสรา้ งปัญหาเพงิ่ มาก ขน้ึ ใหก้ บั ตัวเอง ไมใ่ ชเ่ หรอ? “เธอวา่ อะไรนะ?” ยฉู่ ือจนิ ก็เรม่ิ ใหค้ วามสนใจกบั ปัญหานแ้ี ลว้ จรงิ ๆ คว้ิ ของเขาขมวดแน่น “อาเซนิ ถงึ กบั ใหผ้ หู ้ ญงิ คนนัน้ เขา้ ออกหอ้ งทํางานของเขาอยา่ งอําเภอใจ?”

สายตาของเขา กลายเป็ นเครง่ ขรมึ ในทันที ไมว่ า่ จะคดิ ยังไง กร็ สู ้ กึ วา่ เป็ นไปไมไ่ ด ้ กอ่ นหนา้ นตี้ อนทเ่ี ขาเขา้ บรษิ ัท ยฉู่ ือจนิ ไดส้ ง่ คนไปสงั เกตการณท์ นี่ ่ันอยชู่ ว่ งหนง่ึ ทกุ ครัง้ ทเี่ จอกบั เรอื่ งแบบน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็แสดงทา่ ทไี มส่ นใจไยดี จะเป็ นไปไดอ้ ยา่ งไรทจ่ี ะใหผ้ หู ้ ญงิ เขา้ ออกหอ้ งทํางานของเขา ตามใจชอบ? เมอ่ื นกึ ถงึ สง่ิ น้ี ยฉู่ ือจนิ กห็ รต่ี าลงอยา่ งรวดเร็ว ดวงตาคสู่ ดี ํา แสงประกายทข่ี นุ่ มวั น่าเกรงขามเป็ นพเิ ศษ “สง่ิ ทเ่ี ธอพดู เป็ น ความจรงิ หมดเลยหรอื ? ไมไ่ ดโ้ กหกแมแ้ ตค่ รัง้ เดยี ว?” สหี นา้ ของ ตวนมเู่ สวซ่ ดี ลงทันที รับลกุ ขนึ้ ยนื ยกมอื ขนึ้ แลว้ พดู วา่ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ฉันจะกลา้ โกหกคณุ ไดอ้ ยา่ งไร และฉันก็ไม่ จําเป็ นตอ้ งโกหกคณุ ดว้ ย พเ่ี ซนิ ปฏบิ ตั กิ บั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ มนั ไม่ เหมอื นกนั จรงิ ๆ ฉันกแ็ ค…่ … เป็ นหว่ งวา่ พเี่ ซนิ จะหลงมายาเธอ ดงั นัน้ จงึ บอกเรอ่ื งนกี้ บั คณุ ป่ ”ู ดทู า่ ทางของเธอแลว้ ก็เหมอื นวา่ จะไมก่ ลา้ โกหกตวั เอง ยู่ ฉือจนิ ดงึ สายตากลบั กระแทกไมเ้ ทา้ ในมอื ลงกบั พน้ื อยา่ งแรง พดู อยา่ งเย็นชา “ฉันรแู ้ ลว้ วันนเ้ี ธอกลบั ไปกอ่ น”

ตวนมเู่ สว่ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ??” ยฉู่ ือจนิ “เสย่ี วเสว่ ฉันใหพ้ อ่ บา้ นสง่ เธอกลับบา้ นกอ่ น” “แตว่ า่ ……” ตวนมเู่ สวย่ งั คงลังเลเล็กนอ้ ย คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ไดฟ้ ัง คําพดู ของเธอหรอื เปลา่ เขาจะเชอื่ ตวั เองไหม? จะไปตรวจสอบ ไหม? “กลับไปกอ่ นเถอะ” ยฉู่ ือจนิ ยนื่ มอื ออกมานวดตรงหวา่ งควิ้ ที่ ปวดรา้ วของตวั เอง “เธอไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง เรอ่ื งนฉ้ี ันจะตอ้ งให ้ ความยตุ ธิ รรมกบั เธอแน่นอน เธอเป็ นหลานสะใภท้ ฉี่ ันยฉู่ อื จนิ ระบชุ ดั เจน ตําแหน่งหลานสะใภข้ องฉัน นอกจากเธอแลว้ ไมม่ ี ใครคนไหน ทม่ี คี ณุ สมบตั นิ ี้ ตอนนเี้ ธอวางใจแลว้ หรอื ยงั ” ยฉู่ อื จนิ ไดพ้ ดู ขนาดนี้แลว้ ตวนมเู่ สวย่ งั จะไมว่ างใจตรงไหนอกี จงึ ไดพ้ ยักหนา้ อยา่ งดใี จ “ขอบคณุ คะ่ คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ถา้ อยา่ งนัน้ วนั นฉ้ี ันกก็ ลบั ไปกอ่ นนะ คณุ รักษาสขุ ภาพดว้ ย” ตอนทตี่ วนมเู่ สว่ ออกไป มมุ ปากก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยกขน้ึ อยา่ งมี ชยั

เชอะ หานมจู่ อ่ื …… ไมว่ า่ ตอนนค้ี ณุ จะใชฐ้ านะอะไรแอบแฝงอยขู่ า้ งกายพเ่ี ซนิ เพยี งแคฉ่ ันพดู คําหนง่ึ กส็ ามารถถอนรากถอนโคนคณุ จะไมม่ ี โอกาสอกี เลย การยอมรับของยฉู่ อื จนิ ชว่ ยประหยดั พลงั ใหก้ บั เธอไปไมน่ อ้ ย เลยจรงิ ๆ มฉิ ะนัน้ เธอยังตอ้ งใชแ้ รงกายแรงใจไปจัดการกบั หานมจู่ อื่ ดว้ ย ตวั เอง มนั ตอ้ งเหนอื่ ยมากแคไ่ หน? ดเู หมอื นวา่ ตอ่ ไปนี้ เธอจะตอ้ งทําดกี บั ยฉู่ ือจนิ เพม่ิ ขน้ึ อกี เพยี งแคค่ ณุ ป่ ยู ฉู่ ือรวู ้ า่ คนคนนัน้ คอื หานมจู่ อื่ ไมแ่ น่อาจจะลงมอื ก็ได ้ ตอนทตี่ วนมเู่ สว่ กลับถงึ บา้ น อารมณ์ดยี ง่ิ นัก จับกระโปรงของ ตวั เองไว ้ ฮมั เพลงพรอ้ มเตน้ รําเดนิ ไปขา้ งหนา้ สเต็ปการเตน้ ของเธอ พลว้ิ ไหวมาก เพราะเรยี นการเตน้ รํามา ตงั้ แตเ่ ด็ก เมอ่ื กอ่ นกเ็ คยเป็ นผโู ้ ดดเดน่ บนเวที แตว่ า่ เธอไมไ่ ด ้

มคี วามสนใจกบั ชยั ชนะ ดงั นัน้ จงึ เตน้ เพอื่ ความสนุกสนาน เทา่ นัน้ วันนอ้ี ารมณ์ดเี ป็ นพเิ ศษ ตวนมเู่ สวก่ ็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเตน้ ขน้ึ มา “เสยี่ วเสว”่ เสยี งผชู ้ ายดงั ขนึ้ จากขา้ งหนา้ ตวนมเู่ สว่ หยดุ ทา่ เตน้ ครหู่ นง่ึ มองไปตรงคนทม่ี า “พชี่ าย?” ตวนมเู่ จอ๋ รสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย ดเู หมอื นวา่ จะเป็ นชว่ งเวลา ทไี่ ดเ้ ห็นนอ้ งสาวของตวั เองมคี วามสขุ มากขนาดน้ี ในรอบ หลายปี ถงึ กบั ฮมั เพลงพรอ้ มกบั เตน้ รําไปดว้ ย “มเี รอ่ื งดอี ะไร?” รมิ ฝี ปากบางของเขายกขน้ึ เล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็ เดนิ ไปหา ตวนมเู่ สว่ ถามดว้ ยเสยี งเบา อาจเป็ นเพราะ ตวนมเู่ จอ๋ ไมเ่ ห็นดว้ ยทเ่ี ธอจะคบกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ หลังจากทตี่ วนมเู่ จอ๋ ถามตัวเอง แววตาของตวนมเู่ สวก่ ็ กลายเป็ นขาดความมน่ั ใจในทนั ที จากนัน้ กห็ ลกี เลย่ี งสายตา ของเขา

“พี่ พท่ี ําไมถงึ อยทู่ นี่ ?่ี ” เดมิ ทเี ธอมคี วามสขุ มาก แตห่ ลังจากทเ่ี ห็นตวั เอง รอยยม้ิ บน ใบหนา้ ก็กลายเป็ นฝื นยมิ้ แมก้ ระท่งั ไมก่ ลา้ มองเขา ตวนมเู่ จอ๋ รสู ้ กึ แปลกเล็กนอ้ ย เลกิ คว้ิ ขนึ้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “ทําไม ทบ่ี า้ นฉันก็ไมส่ ามารถอยไู่ ดแ้ ลว้ เหรอ? เรอ่ื งในวนั นัน้ เธอยังโกรธพชี่ ายอยหู่ รอื ?” ตวนมเู่ สวร่ ับสา่ ยหวั อยา่ งรวดเร็ว “เป็ นไปไดย้ งั ไง? พเี่ ป็ นพชี่ าย แทๆ้ ของฉัน ตอ่ ใหฉ้ ันจะโกรธ ก็จะไมโ่ กรธนานขนาดนัน้ หรอก อกี อยา่ ง……วนั นัน้ ฉันยงั ทําใหม้ อื ของพไ่ี ดร้ ับบาดเจ็บอกี ดว้ ย อาการบาดเจ็บในมอื ของพเี่ ป็ นยังไงบา้ ง? ดขี นึ้ มาหน่อยหรอื ยงั ?” นอ้ งสาวของตวั เองโตเป็ นผใู ้ หญข่ น้ึ ตวนมเู่ จอ๋ ก็ตอ้ งรสู ้ กึ ชนื่ ใจ อยแู่ ลว้ เขายน่ื มอื ใหญอ่ อกมา ลบู หวั ของตวนมเู่ สวเ่ บาๆ “พไี่ มเ่ ป็ นไร เพยี งแคน่ อ้ งสาวของฉันอารมณ์ดขี นึ้ งัน้ พชี่ าย ไดร้ ับบาดเจ็บนดิ หน่อย ก็ไมส่ ําคัญ แตว่ า่ ……”

หางเสยี งทลี่ ากยาวนัน้ ทําให ้ ตวนมเู่ สวย่ ง่ิ รสู ้ กึ ขาดความมน่ั ใจ มากขน้ึ ไมร่ อใหเ้ ขาพดู ประโยคหลังจบกอ่ น ตวนมเู่ สว่ ก็พดู อยา่ งรบี รอ้ น “พช่ี าย ฉันยงั มธี รุ ะ ฉันกลับหอ้ งกอ่ นนะ” จากนัน้ กเ็ ดนิ ผา่ นเขาไปโดยตรง คําพดู ของ ตวนมเู่ จอ๋ ยังพดู ไมจ่ บ ยยั เด็กนัน้ ก็วง่ิ หนไี ปแลว้ เขา ยมิ้ อยา่ งจนใจ ยยั เด็กน่…ี …ทําไมทา่ ทางดเู หมอื นหนูเจอกบั แมว กนิ ปนู รอ้ น ทอ้ ง? ตอนที่ 837 มปี ญั หาทางจติ กนิ ปนู รอ้ นทอ้ ง? รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของ ตวนมเู่ จอ๋ ชะงักไปชวั่ ขณะ เหมอื นกบั นกึ อะไรออก เขาขวางคนรับใชท้ เ่ี ดนิ ผา่ นไปตรงหนา้ ถามดว้ ย เสยี งเครง่ “ฉันถามเธอ วันนคี้ ณุ หนูไปไหนทงั้ วนั ?” หลงั จากทค่ี นรับใชถ้ กู ขวางไว ้ สหี นา้ ดสู บั สนเล็กนอ้ ย คดิ ทบทวนครหู่ นง่ึ แลว้ สา่ ยหนา้ “คณุ ชายเจอ๋ ฉันไมร่ วู ้ า่ วนั นี้

คณุ หนูไปไหน ฉันรแู ้ คว่ า่ ตอนทเ่ี ธอออกจากบา้ น แตง่ ตวั สวย มาก ดทู า่ ทางเหมอื นอารมณด์ ไี มน่ อ้ ย ตอนทเ่ี ธอกลับมา กเ็ ป็ น แบบน”้ี ฟังดแู ลว้ ……เหมอื นไมม่ อี ะไรผดิ ปกติ แตถ่ า้ ไมม่ อี ะไรผดิ ปกติ แลว้ ทําไมเธอถงึ รสู ้ กึ รอ้ นรนเมอ่ื เห็น ตวั เอง? พดู เพยี งไมก่ คี่ ํา กว็ ง่ิ กลบั หอ้ งโดยตรง? น่าจะมบี างอยา่ งผดิ ปกติ ใบหนา้ ของตวนมเู่ จอ๋ กลายเป็ นเครง่ ขรมึ ในทนั ที เขาโบกมอื ใหก้ บั คนตรงหนา้ คนรับใชก้ ็ออกไป ตวนมเู่ จอ๋ ยนื อยทู่ เี่ ดมิ สกั พัก จากนัน้ กห็ นั เดนิ ขน้ึ ไปชนั้ บน ตวนมเู่ สวน่ ่ังอยหู่ นา้ กระจกโตะ๊ เครอ่ื งแป้ง กําลงั เชด็ เครอื่ งสําอาง เตรยี มจะอาบนํ้า แลว้ ไดย้ นิ เสยี งคนเคาะประตู เธอก็พดู อยา่ งไมส่ บอารมณ์ “ใครกนั ?” “เสย่ี วเสว่ คอื พชี่ าย” เสยี งของตวนมเู่ จอ๋ ดงั ขนึ้ ดา้ นนอกประตู สหี นา้ ของ ตวนมเู่ สวก่ ็ เปลย่ี นไปทนั ที พชี่ าย? เขามาในตอนนที้ ําไมก่ นั ? “สะดวกใหพ้ ช่ี ายเขา้ มาไหม?”

“ไม่ ไมไ่ ด!้ ” ตวนมเู่ สวร่ อ้ งเสยี งหลงดว้ ยความตน่ื ตระหนก จากนัน้ เธอกค็ วา้ หวไี วอ้ ยา่ งตกใจ สา่ ยหวั อยา่ งแรง ใหพ้ ชี่ ายเขา้ มาไมไ่ ด ้ ถา้ ใหเ้ ขารวู ้ า่ ตวั เองไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เขา จะตอ้ งตําหนติ วั เองอกี แน่นอน หลายๆเรอ่ื ง ตวั เองไดว้ างแผน เรยี บรอ้ ยแลว้ ถงึ เวลานัน้ เนอื่ งจากการแทรกแซงของตวนมู่ แลว้ เกดิ การเปลย่ี นแปลง จะทํายังไงด?ี ตวนมเู่ จอ๋ ทย่ี นื อยนู่ อกประตู ไดย้ นิ ถงึ ความตงึ เครยี ดและความ ตนื่ ตระหนกในคําพดู ของเธอ ขมวดคว้ิ แน่นมากขนึ้ ดเู หมอื นวา่ เขาจะคาดเดาไมผ่ ดิ รมิ ฝี ปากบางของเขาเมม้ แน่น แววตาเยอื กเย็นลงเรอื่ ยๆ ทําไมนอ้ งสาวคนนี้ มกั จะไมเ่ ชอ่ื ฟังขนาดนอ้ี ยตู่ ลอด เยโ่ มเ่ ซนิ ผชู ้ ายคนนัน้ มเี สน่หว์ เิ ศษอะไรกนั แน่ ถงึ ทําใหเ้ ธอหลงใหลได ้ เชน่ น?้ี ตวนมเู่ จอ๋ ยมิ้ เยาะ “ทําไมไมใ่ หพ้ ช่ี ายเขา้ ไป เธอทําผดิ อะไรใช่ ไหม?” ตวนมเู่ สว่ “ฉัน ฉันจะอาบน้ําแลว้ ”

ปัง! ปรากฏวา่ วนิ าทตี อ่ มา ตวนมเู่ จอ๋ ไดเ้ ตะประตอู อกโดยตรง ทา่ ทางทป่ี ่ าเถอ่ื น ทําใหต้ วนมเู่ สว่ ตกใจจนลกุ ขน้ึ จากเกา้ อ้ี มองเขาดว้ ยความตกตะลงึ “พี่ พช่ี าย……” ตวนมเู่ จอ๋ เหลอื บมองเธอ เธอเชด็ เครอ่ื งสําอางออกไปครงึ่ หนงึ่ ไมใ่ ชท่ า่ ทางทก่ี ําลงั จะไปอาบน้ําเลย เมอ่ื เห็นเขาเขา้ มา ตวนมู่ เสว่ กต็ นื่ ตระหนกยง่ิ นัก “ตน่ื ตระหนกขนาดนที้ ําไม?” ตวนมเู่ จอ๋ จอ้ งมองเธออยา่ ง ราบเรยี บ เดนิ เขา้ ไปหาเธออยา่ งชา้ ๆ “จะไปอาบน้ําไมใ่ ชเ่ หรอ? เป็ นอะไรไป? เครอ่ื งสําอางยงั เชด็ ไมห่ มดเลย? ตอ้ งการให ้ พช่ี ายชว่ ยเธอไหม?” “พอ่ี ยา่ เขา้ มา!” ทนั ใดนัน้ ตวนมเู่ สว่ กโ็ ยนหวใี นมอื ไปทาง ตวนมเู่ จอ๋ ! ป๊ ั ง!

หวเี ป็ นหวแี บบสาวนอ้ ยทสี่ วยงามและประณีต ในนัน้ ฝังเพชร แวววาวจํานวนมาก แมว้ า่ จะไมห่ นักพอทจี่ ะฆา่ คนได ้ แตเ่ มอื่ โยนใสท่ รี่ า่ งกาย ก็ยังคงรสู ้ กึ เจ็บปวด เสยี งดงั ป๊ัง หวฟี าดเขา้ ทใ่ี บหนา้ ของตวนมเู่ จอ๋ ตวนมเู่ จอ๋ เจ็บปวดจนสง่ เสยี งครางออกมา ใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลา ไรซ้ ง่ึ ความรสู ้ กึ ใดๆ แตด่ วงตาเสมอื นจงิ้ จอกคนู่ ัน้ ทมี่ กั จะยมิ้ อยู่ ตลอดเวลา ในตอนน้ี เปื้อนไปดว้ ยความผดิ หวงั เขายกมอื ขน้ึ ปิดตรงทโี่ ดนฟาด จอ้ งมองไปทตี่ วนมเู่ สวย่ มิ้ ดว้ ยความขมขนื่ “พน่ี ่ากลวั มากขนาดนัน้ เลยหรอื คยุ กบั เธอสกั คํากไ็ มไ่ ดแ้ ลว้ ?” รอยยม้ิ ทข่ี มขน่ื บนใบหนา้ ของเขา ทําให ้ ตวนมเู่ สวร่ สู ้ กึ ไม่ สบายใจเล็กนอ้ ย แตเ่ มอื่ นกึ ไดว้ า่ เขาเขา้ มาในหอ้ ง เพอ่ื จะหา้ ม เธอ ดวงตาของเธอกเ็ ปลยี่ นเป็ นสแี ดงในทันที เออื้ มมอื ไปควา้ ของอกี ชนิ้ หนงึ่ บนโตะ๊ เครอ่ื งแป้ง กไ็ มส่ นวา่ มนั คอื อะไร “ฉันไมอ่ ยากพดู กบั พ่ี พอ่ี อกไป!” ดวงตาของ ตวนมเู่ จอ๋ เย็นชาลงเล็กนอ้ ย “เสยี่ วเสว่ ฉันเป็ น พช่ี ายของเธอ เราเป็ นครอบครัวเดยี วกนั ฉันปลอ่ ยใหเ้ ธอไปทํา เรอ่ื งทที่ ํารา้ ยผคู ้ นไมไ่ ด”้

“ไม!่ ฉันไมเ่ คยทํารา้ ยใครเลย ฉันแคช่ อบคนคนหนง่ึ เทา่ นัน้ ฉันมคี วามผดิ อะไร? พชี่ าย พเ่ี ป็ นพช่ี ายของฉัน……พย่ี นื อยขู่ า้ ง ฉันไดห้ รอื เปลา่ ? ถอื วา่ เสย่ี วเสวข่ อรอ้ งพนี่ ะ ฉันแคช่ อบเขา เทา่ นัน้ ฉันไมค่ ดิ จะทํารา้ ยคนอน่ื เลย” ตวนมเู่ จอ๋ สา่ ยหวั อยา่ งจนปัญญา แววตาทจี่ อ้ งมองเธอ เต็มไป ดว้ ยความผดิ หวัง “ไมไ่ ดท้ ํารา้ ยคนอน่ื ? เธออาศยั ในชว่ งเวลาทเี่ ขาความจําเสอื่ ม เขา้ ใกลเ้ ขา เขาไมอ่ ยากหมนั้ กบั เธอ แตเ่ ธอยงั จะบงั คบั ใหเ้ ขา อยกู่ บั เธอ นไี่ มใ่ ชก่ ารทํารา้ ย คอื อะไร? เสย่ี วเสวค่ วามรักไมใ่ ช่ การครอบครอง แมว้ า่ สกั วันหนงึ่ เธอจะไดม้ ันมาจรงิ ๆ เธอกจ็ ะ ไมม่ คี วามสขุ ” ตวนมเู่ สว่ สา่ ยหนา้ พดู พมึ พําเหมอื นคนบา้ “ไม่ เพยี งแคฉ่ ันได ้ อยกู่ บั เขาฉันก็ตอ้ งมคี วามสขุ พชี่ าย……” พไ่ี มต่ อ้ งมายงุ่ กบั ฉัน อกี ตอ่ ไป ตอ่ ไปไมว่ า่ ฉันจะทําอะไร ฉันก็สามารถรับผดิ ชอบเอง ทัง้ หมด ไมว่ า่ จะจบลงยังไง ฉันก็จะไมเ่ สยี ใจแน่นอน” ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะภาพลวงตาของ ตวนมเู่ จอ๋ หรอื เปลา่ เขามักจะ รสู ้ กึ วา่ นอ้ งสาวของตวั เองคนนี้ ทา่ ทางทแ่ี สดงออกในตอนน้ี เหมอื นกบั มอี าการผดิ ปกตทิ างจติ คว้ิ ของเขาขมวดไวแ้ น่น

ยยั เด็กนเ้ี กดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? หรอื เป็ นเพราะ มคี วามปรารถนา มากเกนิ ไป จนทําใหเ้ กดิ อาการผดิ ปกตทิ างจติ ? ตวนมเู่ จอ๋ คดิ ในใจ ตัวเองจําเป็ นตอ้ งพาเธอไปพบนักจติ วทิ ยา หรอื ไม?่ เมอื่ คดิ ไดอ้ ยา่ งน้ี เขาก็ตดั สนิ ใจไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว “พช่ี ายไม่ สามารถมองเธอทําตวั ตกตํา่ แบบนไ้ี ดอ้ กี พรงุ่ นฉี้ ันจะพาเธอไป พบจติ แพทย์ ใหค้ ําปรกึ ษาหน่อย” จติ แพทย?์ เมอ่ื ไดย้ นิ คํานี้ ตวนมเู่ สวก่ ค็ อ่ ยๆเบกิ ตากวา้ ง มองเขาอยา่ ง เหลอื เชอื่ “พ่ี พ…่ี …พค่ี ดิ วา่ ฉันมปี ัญหาทางจติ ???” ตวนมเู่ จอ๋ “เธอสอ่ งกระจกดู ดสู ภาพเธอในตอนนี้ ไมเ่ หมอื นกบั อาการผดิ ปกตทิ างจติ ตรงไหน?” ตวนมเู่ สว่ หนั หนา้ มองดตู วั เองในกระจกอยา่ งเชอื่ ฟัง ดวงตา ของเธอเบกิ กวา้ ง เครอ่ื งสําอางถกู เชด็ ออกไปครงึ่ หนงึ่ ดวงตา

เต็มไปดว้ ยเสน้ เลอื ดฝอยแดงกํา่ มอื กอดนํ้ายาลา้ ง เครอ่ื งสําอางไวแ้ น่น ดแู ลว้ เหมอื นผหู ้ ญงิ บา้ ยงิ่ นัก เธอตกใจมากจนโยนขวดในมอื ทง้ิ แลว้ ถอยหลังออกไปกา้ ว หนง่ึ “เห็นหรอื ยัง เธอก็รสู ้ กึ ตกใจกบั ตวั เองในสภาพนใ้ี ชไ่ หม? เสย่ี ว เสว่ ในขณะทเ่ี รอ่ื งราวยังไมไ่ ดว้ นุ่ วาย จนทกุ คนรไู ้ ปท่ัว ปลอ่ ย มอื เถอะ อยา่ เอาศกั ดศิ์ รแี ละเกยี รตขิ องตวั เองใหค้ นอนื่ เหยยี บ ยํา่ อกี โลกกลวงใหญข่ นาดนี้ เธออยากไดค้ นดเี ลศิ แบบไหน จะไมม่ หี รอื ยังไง?” แตอ่ ยา่ งไรกต็ าม ไมว่ า่ ตวนมเู่ จอ๋ จะพดู อะไรตอ่ ตวนมเู่ สว่ ก็ไม่ ตอบสนองเขาอกี ตอนทเ่ี ขาอยากจะเขา้ ไปใกล ้ ตวนมเู่ สวก่ ็พดู ขนึ้ อยา่ งแผว่ เบา “พช่ี าย พอ่ี อกไป ฉันอยากอยคู่ นเดยี วสกั พัก” ตวนมเู่ จอ๋ “……เสยี่ วเสว”่ “ถา้ พไี่ มอ่ อกไป ฉันกจ็ ะตายตอ่ หนา้ พ”่ี เธอควา้ เศษชนิ้ สว่ นหนง่ึ ไปทคี่ อขาวละมนุ ของตวั เอง จอ้ งมอง ตวนมเู่ จอ๋ ดว้ ยแววตาเศรา้ ๆ

ตวนมเู่ จอ๋ “……” “ออกไป!” ตวนมเู่ จอ๋ “ได ้ เธออยา่ ใจรอ้ น ฉันจะออกไปเดย๋ี วนเ้ี ลย อยา่ ทํา อะไรโงๆ่ …… เสยี่ วเสว”่ พดู จบ เขาก็มองเธออยา่ งลกึ ซงึ้ จากนัน้ ก็หนั ออกไปจาก หอ้ งนอน ยังชว่ ยปิดประตใู หเ้ ธอ ตวนมเู่ จอ๋ ยนื อยหู่ นา้ ประตู ยนื่ มอื ลบู เหงอ่ื ทห่ี นา้ ผาก หนั มอง ประตทู ปี่ ิดไวม้ ดิ นอ้ งสาวของเขาคนน้ี กลายเป็ นแบบนตี้ งั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ หากพดู วา่ เมอ่ื กอ่ นเขาแคส่ งสยั วา่ เธอมอี าการผดิ ปกตทิ างจติ เล็กนอ้ ย ตอนนตี้ วนมเู่ จอ๋ ก็เกอื บจะแน่ใจแลว้ วา่ นอ้ งสาวของเขา…… มี ปัญหาทางจติ จรงิ ๆ ตอ่ ไปควรทําอยา่ งไร? ตอนท่ี 838 คอื ความชอบไมใ่ ชโ่ ดนทําเสนห่ ์

ตระกลู ยฉู่ ือ เพราะหลงั จากเหตกุ ารณ์โทรศพั ทข์ อง ยฉู่ ือจนิ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ตดั สนิ ใจวา่ ชว่ งเวลานี้ จะไมก่ ลบั ไปกบั หานมจู่ อ่ื ชว่ั คราว เพอื่ ไมใ่ หอ้ ยขู่ า้ งนอกนานเกนิ ไป คณุ ตาจะเกดิ ความสงสยั มากขน้ึ เฉียวจอื้ ชว่ ยเขาปิดบงั ดว้ ยความยากลําบาก เขากต็ อ้ งแสรง้ ทํา ทา่ ทหี น่อยถงึ จะถกู ตอนนเ้ี ขาเพงิ่ คบกบั หานมจู่ อื่ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งทงั้ สองกย็ งั ไมม่ ่ันคง ถา้ เกดิ อะไรขน้ึ จรงิ ๆ เขาก็ไมร่ เู ้ ลยวา่ ผหู ้ ญงิ คนนจ้ี ะ กลวั จนหนไี ปหรอื เปลา่ ? “กลับมาแลว้ ?” “คณุ ตา” ยฉู่ ือจนิ มองไปทหี่ ลานชายตรงหนา้ ดวงตาคสู่ ดี ํา เต็มไปดว้ ย ความน่าเกรงขาม คณุ ตาของเขามรี ปู รา่ งลกั ษณะคลา้ ยกบั แม่ ของเขามาก โดยเฉพาะพลังความแข็งแกรง่ ระหวา่ งคว้ิ ชา่ ง เหมอื นยง่ิ นัก

ทกุ ครัง้ ทเ่ี ห็นยฉู่ ือเซนิ ปะทะคารมกบั ตวั เอง ตอนทไ่ี มย่ อมแพ ้ ยฉู่ ือจนิ กเ็ หมอื นไดเ้ ห็นลกู สาวคนโตของตวั เอง ไดย้ นื อยู่ ตรงหนา้ เขาอกี ครัง้ เมอื่ คดิ ถงึ ลกู สาวคนโตของตวั เอง ยฉู่ อื จนิ กป็ วดใจ ก็นกึ ถงึ เรอ่ื ง ทย่ี ยั เด็กเสย่ี วเสว่ พดู ขา้ งหตู วั เองในวนั นี้ เขาจอ้ งมองยฉู่ อื เซนิ แลว้ พดู วา่ “นาย ตามฉันมาทห่ี อ้ งทํางาน” แววตาทเ่ี จ็บปวดและเจ็บใจ ไมส่ บอารมณต์ อ่ ความไมเ่ อาถา่ น แบบน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ จะดไู มอ่ อกไดอ้ ยา่ งไร เขามองไปทดี่ า้ นหลัง ของคณุ ตาตวั เอง หรต่ี าลงเล็กนอ้ ย ชว่ งเวลานานขนาดน้ี คณุ ตาไมเ่ คยมองเขาดว้ ยสายตาแบบใน เมอ่ื กเ้ี ลย หรอื วา่ ไดเ้ กดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ ? แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงเดนิ ตามรอยเทา้ ของยฉู่ อื จนิ อยา่ งสงบ เดนิ ตามเขาเขา้ ไปในหอ้ งทํางาน หลังจากเขา้ ไปในหอ้ งทํางาน ยฉู่ อื จนิ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ปิดประตู แลว้ ตวั เองกน็ ่ังลงไป

เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ปิดประตไู ปดว้ ย เขาไมไ่ ดร้ เิ รม่ิ ทจ่ี ะพดู กอ่ น เพราะเขารดู ้ วี า่ คนื นยี้ ฉู่ อื จนิ จะพดู อะไรกบั ตวั เองมากมาย หรอื อาจจะถามคําถามมากมาย ตงั้ แต่ วนิ าทที เี่ ขาตดั สนิ ใจคบกบั หานมจู่ อ่ื เขาก็ไดค้ ดิ คําตอบทัง้ หมด ไวแ้ ลว้ และพยายามนกึ ถงึ คําถามทัง้ หมดทยี่ ฉู่ อื จนิ จะถามถงึ “อาเซนิ นายสามารถบอกกบั ตาไดไ้ หม ทําไมถงึ ไมย่ อมหมนั้ กบั เสย่ี วเสว?่ ” เสยี งของเขาฟังดชู รายงิ่ นัก พรอ้ มกบั มคี วามรสู ้ กึ ออ่ นลา้ อยา่ ง หนัก รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เล็กนอ้ ย เงยหนา้ ขน้ึ มอง กม็ องเขา้ ไปในดวงตาทขี่ นุ่ มัวมดื มดิ คนู่ ัน้ พอดี เพราะอะไร? เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางของตวั เองเบาๆ พดู อยา่ งเย็นชา “ฉัน ไมไ่ ดช้ อบเธอ” หา้ คํา กอ็ ธบิ ายความรสู ้ กึ ในใจของตวั เองในทนั ที สามารถพดู ไดว้ า่ มนั ตรงไปตรงมามากจรงิ ๆ เดมิ ที ยฉู่ ือจนิ ยังคดิ วา่ เขาจะ พดู อะไรอกี หน่อย ใหเ้ ขาไดม้ สี ทิ ธท์ิ จ่ี ะไดพ้ ดู บา้ ง แตใ่ ครจะรวู ้ า่ ทันทที เี่ ขาพดู กป็ ิดกนั้ สง่ิ ทต่ี วั เองกําลังจะพดู ตอ่ จากนโี้ ดยตรง

ทันใดนัน้ สหี นา้ ของยฉู่ ือจนิ กด็ ไู มด่ เี ล็กนอ้ ย “นายไมช่ อบเธอ แลว้ นายชอบใคร?” คําถามสว่ นหลัง คมเฉียบยง่ิ นัก พรอ้ มกบั พลงั อํานาจบนตวั ของ ยฉู่ ือจนิ ชา่ งดเู หมอื นแข็งแกรง่ น่าเกรงขามอยา่ งยงิ่ เหมอื นกบั วา่ เพยี งแคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ชอื่ หนง่ึ ออกมา ไมเ้ ทา้ ในมอื ของเขา ก็จะเคาะไปทห่ี วั ของเขาโดยตรง อยา่ งไรก็ตาม ยฉู่ ือจนิ พบกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เขาหวั แข็งดอ้ื รัน้ มาโดยตลอด ไมเ่ กรงกลัวกบั สงิ่ พวกนเี้ ลย เขายกรมิ ฝี ปากขน้ึ พดู อยา่ งเย็นชา “สรปุ กค็ อื ฉันจะไมห่ มนั้ กบั เธอ แมว้ า่ ฉันจะเป็ นหลานชายของคณุ แตก่ ไ็ มอ่ ยากใหก้ าร แตง่ งานของตวั เอง ถกู คณุ ตาบงการ” “นายมนั เด็กสารเลว ตายงั จะทํารา้ ยนายไดห้ รอื ไง? นายยอมรับ มาโดยดี นายซอ่ นคนอยขู่ า้ งนอกใชไ่ หม?” ดวงตาดําสนทิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ พาดผา่ นแสงคมเฉียบ แตก่ ็หาย วับไปอยา่ งรวดเร็ว ยังไมร่ อใหเ้ ขาเอย่ ปาก ยฉู่ อื จนิ กจ็ อ้ งมอง เขา ดว้ ยสายตาแหลมคม

“ฉันไดย้ นิ มาวา่ มพี นักงานเล็กๆ ในบรษิ ัทของนาย คอยตามรัง ควานนายตลอดเวลา สนใจนายมาก มเี รอื่ งนหี้ รอื เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกรมิ ฝี ปากขน้ึ “เรอื่ งพวกนี้ คณุ ตารมู ้ าตลอดไมใ่ ช่ หรอื ?” “ใช่ ฉันรวู ้ า่ มผี หู ้ ญงิ ชอบนายจํานวนมาก แตน่ ายไมส่ นใจไยดี พวกเธอเลยไมใ่ ชห่ รอื ? แตท่ ําไมฉันถงึ ไดย้ นิ มาวา่ นายปฏบิ ตั ิ กบั คนปัจจบุ นั ไมธ่ รรมดา ทําไมถงึ เป็ นแบบน?ี้ นายถกู ผหู ้ ญงิ คนนที้ ําเสน่หใ์ สใ่ ชไ่ หม?” เมอื่ ไดย้ นิ เขา้ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดคว้ิ โดยไมร่ ตู ้ วั “ทําเสน่หใ์ ส?่ ” “เหอะ……” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งตํา่ “คณุ ตา สมัยกอ่ นตอนที่ ตายังหนุ่ม ไมเ่ คยชอบใครมากอ่ นหรอื ?” ยฉู่ อื จนิ ชะงัก แตไ่ มไ่ ดต้ อบกลับ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ตอ่ ไป “หลานชายของทา่ น ไมใ่ ชส่ ตั วท์ โี่ หดเหย้ี ม เลอื ดเย็น ชอบคนคนหนงึ่ เป็ นเรอ่ื งทป่ี กตมิ าก และไมไ่ ดโ้ ดน ใครทําเสน่ห”์

เขาใชแ้ ววตาและทา่ ทางทจี่ รงิ จังมาก พดู คําพดู เหลา่ นกี้ บั ยู่ ฉือจนิ ถา้ เขาไมส่ นใจไยดี หรอื วา่ ปฏเิ สธหรอื อธบิ าย ยฉู่ ือจนิ ก็ ยงั คงจะคดิ วา่ เรอ่ื งนี้ไมร่ า้ ยแรง แตต่ อนนลี้ ะ่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เรอื่ งนกี้ บั ตวั เองดว้ ยความจรงิ จังเชน่ นี้ ยังเอาชว่ ง วัยหนุ่มของเขามาเป็ นตวั อยา่ ง นแี่ สดงถงึ อะไร? หลานชายของเขาคนนี้ กําลงั จรงิ จัง เมอื่ นกึ ถงึ ตรงนี้ ยฉู่ ือจนิ ก็ใหค้ วามสําคญั กบั ปัญหานี้ ลกุ ขน้ึ จาก ทน่ี ั่งอยา่ งรวดเร็ว จอ้ งมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งดดุ นั “คอื ใคร? ตกลงคอื ใครกนั แน่ ทสี่ ามารถใหน้ ายมที ศั นคตแิ บบ น?้ี ” คอื ใครกนั แน่? ตรงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏใบหนา้ ของ หานมจู่ อื่ อยา่ งงา่ ยดาย โดยเฉพาะดวงตาทสี่ ดใสบรสิ ทุ ธคิ์ นู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามประทับใจทล่ี กึ ซง้ึ กบั เธอมาโดยตลอด ไมว่ า่ เธอจะทําเรอื่ งอะไร

เมอื่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร ยฉู่ ือจนิ กร็ สู ้ กึ ประหมา่ ทันที “ดงั นัน้ สง่ิ ทค่ี นอนื่ พดู เป็ นความจรงิ หมดเลยใชไ่ หม? นายใหส้ ทิ ธิ พเิ ศษกบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ จรงิ ๆ ใหเ้ ธอเขา้ ออกหอ้ งทํางานของนาย ตามอําเภอใจ?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองขนึ้ ไป ดวงตาเต็มไปดว้ ยความมดื สนทิ “คณุ ตา คําพดู เหลา่ น้ี คอื ตวนมเู่ สว่ เป็ นคนบอกคณุ หมดเลยใช่ ไหม?” “นายไมจ่ ําเป็ นตอ้ งสนใจวา่ ใครเป็ นคนพดู คําเหลา่ นี้ เพยี งแค่ ผลลพั ธย์ ังคงเหมอื นเดมิ กพ็ อแลว้ ดเู หมอื นวา่ …… นายจะมคี น ทอ่ี ยขู่ า้ งนอกจรงิ ๆ ไมน่ ่าแปลกใจ……ชว่ งหลายวันกอ่ น มักจะ ไมไ่ ดก้ ลับบา้ นทานอาหารกบั ตา ไมน่ ่าแปลกใจเลย ทน่ี ายไม่ ยอมหมนั้ !” เมอ่ื เห็นมที า่ ทโี กรธเกรยี้ วในหวา่ งควิ้ ของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ขน้ึ อยา่ งเรยี บเฉย “ฉันไมอ่ ยากจะหมนั้ มันไมเ่ กยี่ วกบั คนอน่ื เลย ตอ่ ใหไ้ มม่ เี ธอ ฉันก็จะไมค่ บกบั ตวนมเู่ สว”่ ความรักทเ่ี ธอใหก้ บั ตัวเอง มนั อดึ อดั มาก

“หมึ นายคดิ วา่ ฉันจะเชอื่ คําพดู ทไี่ รส้ าระพวกนขี้ องนายหรอื ?” ยฉู่ อื จนิ ออกคําสงั่ ทันที “พรงุ่ นนี้ ายกลบั ไปไลผ่ หู ้ ญงิ คนนัน้ ออก จากบรษิ ัท หา้ มเธออยทู่ น่ี ่ันอกี ตอ่ ไป คนในตระกลู ยฉู่ ือของฉัน เป็ นใครกไ็ ดก้ ส็ ามารถเคยี งขา้ งคคู่ วรหรอื ? นายก็ไมด่ เู ลยวา่ อกี ฝ่ ายเป็ นคนแบบไหนมชี าตติ ระกลู ยังไง ถา้ เพยี งแคห่ วงั ฐานะ และทรัพยส์ มบตั ขิ องนาย แลว้ จะทํายังไง? นายยังหนุ่ม เชอื่ ฟัง คําพดู ของตา พรงุ่ นกี้ ไ็ ปไลอ่ กี ฝ่ ายออก ใหเ้ งนิ เธอกอ้ นหนง่ึ ให ้ เธออยา่ มารังควานนายอกี ” พดู อยา่ งกบั …… กลนิ่ อายรอบตวั เยโ่ มเ่ ซนิ หนาวเย็นลง ไมพ่ อใจ “เธอไมใ่ ชค่ น แบบน”ี้ ยฉู่ อื จนิ พดู เยาะเยย้ “ตาของนาย ฉันอายมุ ากขนาดนแี้ ลว้ คนที่ ไดพ้ บเจอมา ยังเยอะกวา่ เกลอื ทน่ี ายเคยกนิ อกี พวกเด็กผหู ้ ญงิ ทเ่ี พงิ่ เขา้ มาในบรษิ ัท สว่ นใหญก่ ห็ วังลาภยศเงนิ ทองทัง้ นัน้ พวกเธอไมเ่ คยมปี ระสบการณ์อะไร ไมม่ พี นื้ หลังอะไร ก็หวัง อยากจะเออื้ มจับคนรวย นายมนั โงถ่ งึ ไดห้ ลงเสน่หผ์ หู ้ ญงิ แบบน้ี พรงุ่ นกี้ ไ็ ปไลเ่ ธอออกจากบรษิ ัททนั ท!ี ” ทา่ ทขี องยฉู่ ือจนิ ยนื กรานมาก

เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ลง เปลอื กตาปิดแววตาทม่ี ดื มนของเขาไว ้ ใน ขณะเดยี วกนั กย็ ับยงั้ ความโกรธแคน้ จากดวงตาของเขา แมว้ า่ จะเป็ นคณุ ตา แตว่ า่ ผหู ้ ญงิ ของเขาอยา่ งน้ี กท็ ําใหเ้ ขารสู ้ กึ ไมช่ อบใจอยา่ งยง่ิ เขาเชอ่ื ในสายตาของตวั เอง ผหู ้ ญงิ ทต่ี วั เองชน่ื ชอบ เป็ นไป ไมไ่ ดท้ จี่ ะเป็ นคนแบบนัน้ “ตากําลังพดู กบั นาย นายไดย้ งิ ไดย้ นิ สง่ิ หรอื เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ ดวงตาเต็มไปดว้ ยความมดื สนทิ “ถา้ ฉัน ไมท่ ําละ่ ?” ตอนที่ 839 จะไมย่ อมแพต้ อ่ สง่ิ ทตี่ วั เองรกั “นาย!” ยฉู่ อื จนิ มองไปทางเขา สบกบั ดวงตาทม่ี ดื สนทิ ของเขาพอดี สะดงุ ้ ตกใจ

นเี่ ป็ นครัง้ แรก ทเี่ ขาเห็นสายตาแบบน้ี จากแววตาของ หลานชายตวั เอง มดื ครมึ้ เยอื กเย็น ลกึ ลํ้า เหมอื นหบุ เหวลกึ สายตาเชน่ นี้ บวกกบั สง่ิ ทเี่ ขาพดู ในเมอื่ กี้ “ถา้ ฉันไมท่ ําละ่ ?” ยฉู่ อื จนิ หรตี่ าลงอยา่ งอนั ตราย “คณุ กําลงั ขาดคําสง่ั ในคําพดู ของตา?” “ถา้ สง่ิ ทคี่ ณุ ตาตอ้ งการ คอื หลานชายทย่ี อมใหค้ ณุ บงการหมด แมแ้ ตก่ ารแตง่ งาน เรอ่ื งสําคญั ในชวี ติ ก็ตอ้ งใหค้ ณุ ตัดสนิ ใจ นัน้ คงเกรงวา่ ฉันไมม่ บี ญุ วาสนาน”้ี ยฉู่ อื จนิ เลกิ คว้ิ ขน้ึ มคี วามคมเฉียบซอ่ นอยรู่ ะหวา่ งคว้ิ “นาย กําลงั ขตู่ าอยหู่ รอื ?” ตอ่ ใหจ้ ะพดู มากแคไ่ หน ก็เหมอื นจะไมม่ ปี ระโยชน์ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากเล็กนอ้ ย แลว้ ยกขนึ้ “ฉันจากกลา้ ขคู่ ณุ ตาไดย้ งั ไง ฉันแคอ่ ยากจะบอกกบั คณุ ตา ฉัน จะไมแ่ ตง่ งานกบั ตวนมเู่ สวแ่ ละจะไมย่ อมปลอ่ ยคนทฉ่ี ันรักไป”

“นายจะไมฟ่ ังคําพดู ของตาจรงิ ๆหรอื ?” “ดกึ มากแลว้ คณุ ตารบี พักผอ่ นเถอะ” หลงั จากพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หนั หลงั ออกไปเลย ยฉู่ อื จนิ ตะโกน ดา่ อยา่ งโกรธเกรย้ี วอยขู่ า้ งหลงั “นาย นายหยดุ เดย๋ี วนน้ี ะ กลับมา!” แตไ่ มว่ า่ เขาจะตะโกนเรยี กเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหมอื นจะ ไมไ่ ดย้ นิ และหายไปจากหอ้ งทํางานอยา่ งรวดเร็ว ยฉู่ ือจนิ โมโหจนหนา้ เขยี ว แลว้ ไออยา่ งรนุ แรง “แคก่ ๆๆ——” พอ่ บา้ นเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เพงิ่ จะออกไปกร็ บี วงิ่ เขา้ มา พยงุ ตวั คณุ ทา่ นไว ้ “คณุ ทา่ น คณุ ยงั ไหวไหม?” ยฉู่ อื จนิ โกรธจัด “ไอห้ มอนี่ ฉันก็เพอื่ ใหเ้ ขาไดด้ ที ัง้ นัน้ แตน่ าย ดสู วิ า่ เขามพี ฤตกิ รรมยงั ไง? พฤตกิ รรมยังไง? นเ่ี ป็ นพฤตกิ รรม ทสี่ มควรมตี อ่ คณุ ตาแทๆ้ หรอื ?” เมอ่ื ไดย้ นิ เขา้ พอ่ บา้ นกถ็ อนหายใจอยา่ งจนปัญญา

“คณุ ทา่ น เพราะยังไงแลว้ คณุ ชายก็ไมไ่ ดเ้ ตบิ โตมากบั คณุ มี เรอื่ งบางอยา่ ง……” “นายพดู อยา่ งนหี้ มายความวา่ ยังไง? เขาไมไ่ ดเ้ ตบิ โตมากบั ฉัน แลว้ ฉันก็จะสามารถจัดงานแตง่ งานใหก้ บั เขาไดห้ รอื ไง? กอ่ น หนา้ น้ี แมข่ องเขามจี ดุ จบยังไง นายกไ็ ดเ้ ห็นแลว้ ฉันจะไมใ่ ห ้ หลานชายของฉันเดนิ ตามรอยเธออกี !” เมอ่ื พดู ถงึ เรอื่ งของยฉู่ ือซนิ สหี นา้ ของพอ่ บา้ นเต็มไปดว้ ยความ เสยี ใจ สดุ ทา้ ยก็ไดแ้ ตถ่ อนหายใจ “คณุ ทา่ น เกรงวา่ นสิ ยั ของคณุ ชายทา่ นนี้ จะดอ้ื รัน้ ยง่ิ กวา่ คณุ หนูซนิ เสยี อกี ” “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันก็จะดดั เขากลบั มา เขาไมอ่ ยากลงมอื ก็ใหค้ น แกอ่ ยา่ งฉันลงมอื แลว้ กนั !” ไปเขาไมอ่ ยากทําปลอ่ ยฉันคนแกท่ ํา!\" เฉยี วจอื้ กําลังดมื่ ไวน์ กอดสาวงามทัง้ ซา้ ยทัง้ ขวา โทรศพั ทก์ ็ สนั่ กะทนั หนั เขาหยบิ ออกมาดู รอ้ งเสยี งอทุ าน ก็รบี ออกไปขา้ ง นอกเลย

ชว่ งสองวันน้ี เกดิ อะไรขนึ้ ? โทรหาเขาในเวลานท้ี กุ วนั ตาหลานทัง้ สองยฉู่ อื เซนิ บา้ ไปแลว้ ใชไ่ หม?” “ยฉู่ อื ?” เฉยี วจอื้ หาทเ่ี งยี บสงบ เพอื่ รับโทรศพั ท์ เสยี งผชู ้ ายในโทรศพั ทเ์ ย็นชามาก “วันน้ี ตวนมเู่ สว่ ไดม้ าทบ่ี รษิ ัทแลว้ ” “หา อะไรนะ?” ทนั ทที ี่ เฉยี วจอื้ ไดย้ นิ เขา้ แทบจะระเบดิ อารมณ์ “เมอ่ื กอ่ นเธอไมเ่ คยไปทบ่ี รษิ ัทของคณุ เลยไมใ่ ชห่ รอื ? ทําไม ถงึ ไปทบี่ รษิ ัทกะทนั หนั คณุ โทรมาหาฉัน หรอื เป็ นเพราะ……” เฉยี วจอ้ื กลนื น้ําลายลงอยา่ งยากลําบาก “พสี่ ะใภก้ บั ตวนมเู่ สว่ ไดพ้ บกนั แลว้ ?” ทางปลายสายไมม่ เี สยี ง เงยี บสงบราวกบั คํา่ คนื ทเ่ี งยี บงัน ทนั ใดนัน้ เฉยี วจอ้ื ก็รสู ้ กึ ปวดหวั มาก หวั หมนุ อยา่ งรวดเร็ว จดุ ประสงคท์ ี่ ยฉู่ ือโทรมาหาเธอในครัง้ นี้

“แลว้ …… คณุ ตอ้ งการใหฉ้ ันทําอะไรใหค้ ณุ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ครนุ่ คดิ อยา่ งละเอยี ด กบั ปฏกิ ริ ยิ าของ ตวนมเู่ สว่ ใน ตอนกลางวนั จากนัน้ ก็พดู อยา่ งเย็นชา “เธออาจมปี ัญหาทาง จติ นดิ หน่อย ฉันกงั วลวา่ เธออาจจะทํารา้ ยพส่ี ะใภข้ องนาย?” ใหต้ ายเถอะ? ตวนมเู่ สวม่ ปี ัญหาทางจติ ? ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ “ไปหาตวนมเู่ จอ๋ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทง้ิ ไวอ้ กี ประโยคหนง่ึ “ใหเ้ ขาดแู ล นอ้ งสาวของตวั เองดๆี ” เฉียวจอื้ เนน่ิ นานกวา่ จะตงั้ ตวั ได ้ “ไปหาตวนมเู่ จอ๋ ก็ไดแ้ ลว้ หรอื ?” “อมื ” หลังจากพดู จบ อกี ฝ่ ายก็วางสายโทรศพั ทอ์ ยา่ งวอ่ งไว เฉียวจอื้ ยนื อยกู่ บั ทอ่ี ยา่ งมนึ งง กะพรบิ ตาถๆ่ี คนสวยมากขนาดน้ี ถงึ กบั มปี ัญหาทางจติ ? ไมว่ า่ จะคดิ ยงั ไง รสู ้ กึ วา่ ……เป็ นไปคอ่ ยได?้

เฉียวจอื้ บรรยายไมถ่ กู วา่ ในใจรสู ้ กึ ยังไง เพยี งแคร่ สู ้ กึ วา่ ไม่ สบายใจเล็กนอ้ ย เขาหยบิ โทรศัพทม์ อื ถอื ออกมา แลว้ สง่ ขอ้ ความถงึ ตวนมเู่ จอ๋ ทไ่ี มไ่ ดต้ ดิ ตอ่ กนั มานาน * วนั ทส่ี อง เมอ่ื หานมจู่ อ่ื เขา้ มาในบรษิ ัท ก็เห็นคนลอ้ มรอบเป็ นกลมุ่ หนงึ่ กําลงั ซบุ ซบิ นนิ ทาอยใู่ ตต้ กึ กไ็ มร่ วู ้ า่ กําลงั พดู ถงึ อะไร แตส่ ี หนา้ ทม่ี องดเู ธอ ลว้ นสอดรสู ้ อดเห็นยงิ่ นัก ในขณะทพ่ี ดู ก็มอง ไปทท่ี างเขา้ ลฟิ ตด์ ว้ ย ปรากฏการณท์ ปี่ ระหลาดแบบน้ี ตงั้ แตเ่ ธอเขา้ มาในบรษิ ัทนาน ขนาดนี้ ยังไมเ่ คยเกดิ ขนึ้ มากอ่ น แลว้ บวกกบั เมอ่ื วานเธอไดพ้ บกบั ตวนมเู่ สว่ ก็เลยระแวงขน้ึ มา ทนั ที จะตอ้ งมบี างอยา่ งทผ่ี ดิ ปกตแิ น่นอน คอื ตวนมเู่ สวม่ าอกี แลว้ หรอื ?

หานมจู่ อื่ กลอกตามองไปรอบๆ ในขณะทค่ี ดิ ถงึ สถานการณท์ ่ี อาจเกดิ ขนึ้ ตอ่ จากนี้ กพ็ รอ้ มกบั เขา้ ไปในลฟิ ตด์ ว้ ย เมอ่ื ออกจากลฟิ ต์ หานมจู่ อื่ เดนิ ตรงไปทห่ี อ้ งเลขา ตอนทก่ี ําลงั จะไปถงึ เธอก็หยดุ ชะงัก เห็นชายรา่ งสงู ในชดุ สทู รองเทา้ หนังหลายคน เฝ้าอยหู่ นา้ หอ้ งเลขา แตล่ ะคนสหี นา้ ดมู ี ทา่ ทดี รุ า้ ย บนใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ ปรากฏสหี นา้ เครง่ ขรมึ ดสู ถานการณ์ แบบนี้ ……เกรงวา่ จะไมใ่ ชต่ วนมเู่ สวแ่ ลว้ เธอมกี ารคาดเดาในใจเล็กนอ้ ย มอื ทห่ี อ้ ยอยทู่ ัง้ สองขา้ ง ก็กอด ไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะกําหมดั แน่น ถา้ ไปเจอคนคนนัน้ ในเวลานี้ มนั จะสรา้ งความลําบากใจใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ หรอื เปลา่ ? แต…่ …ยงั ไงแลว้ ก็ยงั ตอ้ งเจอกนั ไมใ่ ชห่ รอื ?” ตงั้ แตว่ นิ าทที เ่ี ขา้ มาในบรษิ ัทนี้ เธอก็คดิ ไวต้ งั้ แตแ่ รกแลว้ วา่ ตอ้ งมวี นั นี้

และในตอนทหี่ านมจู่ อื่ ไดต้ ัดสนิ ใจ คนทเี่ ฝ้ าอยทู่ ปี่ ระตกู ไ็ ดเ้ ห็น เธอ แลว้ รบี เดนิ เขา้ มาหาเธอทันที “ไมท่ ราบวา่ คณุ คอื ……” แมว้ า่ อกี ฝ่ ายจะดเู หมอื นทา่ ทางดรุ า้ ยโหดเหย้ี ม แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ จะพดู อยา่ งสภุ าพ หานมจู่ อื่ ไมร่ อใหเ้ ขาเรยี กชอื่ ตวั เอง กต็ ดั บท เขาทนั ที “ฉันกค็ อื ผชู ้ ว่ ยเลขา หาฉันหรอื ?” อกี ฝ่ ายพยักหนา้ เบาๆ เมอ่ื เห็นเธอสวยงามเชน่ นี้ หนา้ แดง เล็กนอ้ ย “นายทา่ นยฉู่ ือของเรา ตอ้ งการพบคณุ ” นายทา่ นยฉู่ ือ…… เป็ นไปตามคาด มมุ ปากของหานมจู่ อ่ื ยกขนึ้ เล็กนอ้ ย ตวนมเู่ สวผ่ หู ้ ญงิ คนน้ี ใจไม่ นงิ่ เลยสกั นดิ เธอยังคดิ วา่ ตวนมเู่ สว่ จะลงั เลอยา่ งนอ้ ยวันหรอื สองวัน จากนัน้ ก็อดไมไ่ ด ้ แลว้ ไปฟ้องเรอ่ื งของตวั เองกบั ยู่ ฉือจนิ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอไปพดู ในวันนัน้ เลย

เมอ่ื ชายหนุ่มเห็นวา่ เธอยนื นง่ิ ไมข่ ยบั คดิ วา่ เธอไมเ่ ต็มใจทจ่ี ะ ใหค้ วามรว่ มมอื จงึ เพมิ่ น้ําเสยี งใหห้ นักขนึ้ “ถา้ คณุ ไมย่ อมให ้ ความรว่ มมอื ดๆี ถา้ อยา่ งนัน้ กอ็ ยา่ โทษพวกเรา……” หานมจู่ อ่ื เลกิ คว้ิ “ใครบอกวา่ ฉันจะไมใ่ หค้ วามรว่ มมอื ” “ไปกนั เถอะ” เธอเรมิ่ กา้ วออกไปกอ่ น เดนิ ไปทางหอ้ งเลขา อกี ฝ่ ายมาอยา่ งดเุ ดอื ด ก็ไมร่ วู ้ า่ ไดต้ รวจสอบประวัตขิ องเธอ ละเอยี ดแลว้ หรอื ยัง? เธอไมไ่ ดเ้ ปลย่ี นชอื่ ถา้ อกี ฝ่ ายตรวจดู ครา่ วๆ กจ็ ะรวู ้ า่ เธอเป็ นใครแน่นอน ในเวลาน…้ี … ยงั มเี วลากวา่ ครงึ่ ชว่ั โมง กอ่ นทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะไปทํางาน อกี ฝ่ าย จัดเวลาไดด้ มี าก แตใ่ นขณะน้ี หานมจู่ อ่ื ไมก่ ลวั เลยสกั นดิ แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไมไ่ ด ้ อยขู่ า้ งกายเธอ แตเ่ ธอก็มคี วามมั่นใจ ทจี่ ะไปพบกบั ชายชราคน นัน้

เธออยากจะถามยงิ่ นัก ทําไมเขาถงึ ตอ้ งลบทกุ อยา่ งทเี่ กยี่ วกบั ตวั เองและเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ย หานมจู่ อ่ื เขา้ ไปในหอ้ งเลขา ภายใตก้ ารลอ้ มรอบของพวกเขา ยฉู่ ือจนิ น่ังอยบู่ นโซฟา รอจนหงดุ หงดิ เล็กนอ้ ย กําลังจะเงย หนา้ ขน้ึ อยากจะถามวา่ คนมาถงึ หรอื ยงั กไ็ ดย้ นิ เสยี งทปี่ ระตู “คณุ ทา่ น คนมาแลว้ ” ในขณะเดยี วกนั ก็ยังมเี สยี งฝี เทา้ ดงั ขนึ้ มา ยฉู่ อื จนิ เงยหนา้ ขนึ้ มองคนทเ่ี ขา้ มา “คอื เธอ??” ตอนท่ี 840 ขอบคณุ อง่ั เปาแรกพบของคณุ ตา แมว้ า่ ทัง้ สองจะไมไ่ ดพ้ บกนั อยา่ งเป็ นทางการ แตย่ ฉู่ อื จนิ ก็ คนุ ้ เคยกบั หานมจู่ อ่ื เป็ นอยา่ งดี ผหู ้ ญงิ คนนมี้ คี วามพัวพันกบั ชวี ติ หลานชายของตัวเองมากมาย เป็ นผหู ้ ญงิ ทอี่ ยขู่ า้ งเขาเป็ น เวลานานทสี่ ดุ

แตเ่ พยี งแค่ ยฉู่ ือจนิ รจู ้ ักเธอยา่ งดเี ทา่ นัน้ หานมจู่ อื่ ไมร่ จู ้ ักเขา เลยสกั นดิ ดงั นัน้ แวบแรกทย่ี ฉู่ ือจนิ ไดเ้ ห็นหานมจู่ อ่ื เขาก็จําไดว้ า่ อกี ฝ่ าย เป็ นใครในทันที หานมจู่ อื่ ยนื นงิ่ ยนื อยกู่ บั ที่ กะพรบิ ตาดว้ ยรอยยม้ิ ใหก้ บั ยฉู่ ือจนิ “คณุ ทา่ น คณุ รจู ้ ักฉันหรอื ?” คําพดู หนงึ่ ดงึ สตขิ อง ยฉู่ อื จนิ กลับมา เขามองไปทผี่ หู ้ ญงิ ตรงหนา้ ปากระบายรอยยม้ิ ดแู ลว้ แววตามี ความเจา้ เลห่ ์ สหี นา้ เครง่ ขรมึ ทนั ที “คําถามของเธอน้ี ถามไดน้ ่าสนใจมาก” เธอถงึ กบั ถามตวั เองวา่ รจู ้ ักเธอไหม? ยังทําทา่ ทางทไ่ี มร่ จู ้ ักตวั เอง ยฉู่ ือจนิ หวั เราะเยาะในใจ ดู เหมอื นวา่ ยัยคนนี้ จะฉลาดกวา่ ทเ่ี ขาคดิ ไว ้ แตเ่ มอื่ มองดเู ธอแลว้ ในใจของยฉู่ ือจนิ ยงั คงตกตะลงึ มาก

กอ่ นทเี่ ขาจะมา เคยคดิ วา่ อกี ฝ่ ายอาจจะเป็ นแคน่ ักศกึ ษาหญงิ ท่ี เพง่ิ เรยี นจบ หรอื อาจจะเป็ นเพยี งผหู ้ ญงิ ทรี่ ักลาภยศเงนิ ทอง เทา่ นัน้ เพยี งแคใ่ หเ้ งนิ กบั เธอ แลว้ ขม่ ขอู่ กี ไมก่ ค่ี ํา กส็ ามารถ จัดการออกไปได ้ เป็ นเรอ่ื งงา่ ยนดิ เดยี ว แตส่ ง่ิ ทเ่ี ขาไมเ่ คยคาดคดิ เลยก็คอื อกี ฝ่ ายไมใ่ ชน่ ักศกึ ษาหญงิ และก็ไมใ่ ชค่ นธรรมดา เขาน่าจะคดิ ไดต้ งั้ นานแลว้ นสิ ยั ของหลานชายตวั เองแบบนัน้ จะชอบใครงา่ ยๆไดอ้ ยา่ งไร …… ในชว่ งเวลาทผี่ า่ นมา เขาเคยรักผหู ้ ญงิ คนนเี้ พยี งคนเดยี ว เทา่ นัน้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ …… คดิ ไมถ่ งึ วา่ ตอนนี้ จะเสยี หลักอยใู่ นมอื ของเธออกี ครัง้ ถา้ เป็ นแบบน้ี ก็ยงุ่ ยากแลว้ ! “คณุ ทา่ น คําถามน…ี้ …มนั น่าสนใจตรงไหน?” หานมจู่ อ่ื เอยี งหวั มองไปทยี่ ฉู่ ือจนิ แลว้ ถามขน้ึ

เธอคาดการณ์ไวต้ งั้ แตแ่ รกแลว้ วา่ ยฉู่ อื จนิ รจู ้ ักตวั เอง แตก่ อ่ นที่ เขาไมย่ อมรับดว้ ยตวั เอง งัน้ เธอ…….กส็ ามารถแสรง้ ทําเป็ นโง่ ได ้ เพราะยังไงแลว้ เขาลบเรอื่ งระหวา่ งตวั เองกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทง้ิ ทัง้ หมด โดยไมม่ คี ําอธบิ ายสกั คํา ยฉู่ อื จนิ มองพจิ ารณาผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ ดวงตาหรล่ี งเล็กนอ้ ย เธอ สวยกวา่ ทเ่ี ห็นในรปู เล็กนอ้ ย อวัยวะบนใบหนา้ มมี ติ ริ ปู หนา้ กเ็ ป็ น แบบคลาสสคิ บวกกบั บคุ ลกิ ทเี่ ย็นสงบบนตวั เธอ พรรณนา ความงดงามอนั เป็ นเอกลักษณข์ องผหู ้ ญงิ ตะวนั ออก ถงึ อกี ระดบั หนง่ึ จรงิ ๆ หลานชายของตวั เองชอบผหู ้ ญงิ แบบนี้ สายตาก็ไมเ่ ลว อยา่ งไรกต็ าม ในใจของเขา มเี พยี งตวนมเู่ สวเ่ ทา่ นัน้ ทม่ี ี คณุ สมบตั เิ พยี งพอทจี่ ะเป็ นหลานสะใภข้ องเขา คนตรงหนา้ นี้ ไมว่ า่ จะดดู แี คไ่ หน ก็ไมม่ คี ณุ สมบตั เิ พยี งพอ ในเมอื่ เธออยากจะแกลง้ โง่ เขาก็ใหเ้ ธอสมหวัง ยฉู่ อื จนิ สง่ เสยี งเยาะเยย้ ดงึ สายตากลบั “เธออยใู่ นบรษิ ัท ตาม รังควานหลานชายของฉันไมป่ ลอ่ ย ไมเ่ คยสอบถามเลยหรอื วา่

ฉันเป็ นใคร? ยงั กลา้ ถามฉันวา่ รจู ้ ักเธอหรอื เปลา่ ? ใจกลา้ ไม่ เบานัก” หานมจู่ อื่ ยม้ิ เล็กนอ้ ย “ขอบคณุ คณุ ทา่ นทช่ี น่ื ชม แตว่ า่ …… สงิ่ ที่ คณุ พดู ฉันไมค่ อ่ ยเขา้ ใจ อะไรทเ่ี รยี กวา่ ……ฉันตามรังควานหลานชายของคณุ ไมป่ ลอ่ ย ตงั้ แตฉ่ ันเขา้ มาในบรษิ ัทจนถงึ ตอนน้ี ทําทกุ อยา่ งอยใู่ น กฎระเบยี บ ดเู หมอื นวา่ จะไมเ่ คยทําอะไรลว่ งเกนิ เลยนะ?” คําพดู เหลา่ น้ี เขา้ หขู องยฉู่ อื จนิ กค็ อื การเลน่ ลน้ิ สง่ เสยี งอยา่ ง เย็นชา ตบมอื ลงบนโตะ๊ อยา่ งแรง “ยงั กลา้ พดู วา่ เธอไมไ่ ดท้ ํา อะไรลว่ งเกนิ อยากจะใหฉ้ ันจับคนมาหน่อย เปิดโปงเธอตอ่ หนา้ หรอื ?” “ฉันทําเรอ่ื งอะไร มจี ติ สํานกึ รจู ้ ักละอายใจตวั เอง ตอ่ ใหค้ ณุ จะ หาคนมามากมาย มาประจันหนา้ โดยตรง ฉันกไ็ มร่ สู ้ กึ ผดิ ” เธอยม้ิ อยา่ งใจเย็น ไมต่ นื่ เตน้ เลยสกั นดิ ยฉู่ ือจนิ หรตี่ าลง หากไมใ่ ชว่ า่ เมอ่ื คนื ยฉู่ ือเซนิ พดู กบั ตวั เอง อยา่ งแน่วแน่ จะไมห่ มนั้ กบั ตวนมเู่ สวแ่ ละจะไมย่ อมปลอ่ ยคนท่ี ตวั เองรักไป เขาเกอื บจะคดิ วา่ ยัยเด็กตรงหนา้ นี้ ไมม่ มี อี ะไร

เกยี่ วขอ้ งกบั ยฉู่ ือเซนิ แตห่ ลงั จากทเี่ ขาพดู คําพดู เหลา่ นัน้ แลว้ เขาจะยงั เชอ่ื ไดอ้ ยา่ งไร? ก็คนยยั เด็กนปี่ ากแข็ง เลน่ ลนิ้ “ตาหนู กลา้ ทําไมก่ ลา้ รับ มันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งน่าภมู ใิ จนะ” “คณุ ทา่ น ฉันไมเ่ ขา้ ใจวา่ คณุ ตอ้ งการใหฉ้ ันยอมรับอะไร” ยฉู่ อื จนิ สง่ สายตาไปทพี่ อ่ บา้ นขา้ งๆตวั เอง พอ่ บา้ นก็หยบิ ซอง จดหมายซองหนง่ึ ออกมาจากกระเป๋ าทันที แลว้ เดนิ ไป ตรงหนา้ หานมจู่ อื่ “นคี่ อื สงิ่ ทค่ี ณุ ทา่ นบอกวา่ ใหค้ ณุ ” พอ่ บา้ นเอาซองจดหมายให ้ หานมจู่ อื่ ดว้ ยความเคารพ ทา่ ทยี งั ถอื วา่ เป็ นมติ ร สหี นา้ ดแู ลว้ ก็ ไมไ่ ดด้ โู หดรา้ ยเลยสกั นดิ หานมจู่ อื่ กลา่ วขอบคณุ กบั เขา แตก่ ไ็ มไ่ ดร้ ับซองจดหมายในมอื ของเขา “ในซองจดหมายน้ี มเี ชค็ ใบหนง่ึ เธอเอาไป!” ยฉู่ อื จนิ พดู อยา่ งเย็นชา

หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดข้ ยบั มองไปทซี่ องจดหมายนัน้ แลว้ กะพรบิ ตา “คณุ ทา่ น ฉันไมค่ อ่ ยเขา้ ใจความหมายของคณุ ทําไมถงึ ตอ้ งรับ เชค็ ของคณุ ดว้ ย” ยฉู่ ือจนิ หมดความอดทน “อยา่ แกลง้ โงแ่ ลว้ ยฉู่ ือเซนิ เป็ น หลานชายของฉัน เชค็ ใบนี้ เธอจะเอาหรอื ไมเ่ อา?” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นี้ หานมจู่ อ่ื ก็ทําเสยี งเขา้ ใจ ใบหนา้ ทา่ ทางดู เหมอื นวา่ คดิ ไดท้ นั ที จากนัน้ กย็ นื่ มอื ไปรับซองจากพอ่ บา้ น แลว้ ยงั ยมิ้ ใหก้ บั พอ่ บา้ นดว้ ย “ขอบคณุ นะ คณุ อา” พอ่ บา้ นมองเธอดว้ ยความแปลกเล็กนอ้ ย อยากจะพดู อะไร แต่ สดุ ทา้ ยก็ถอยหา่ งออกมา เพยี งแคส่ ายตาของเขาทม่ี องหานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ ผดิ หวังเล็กนอ้ ย เมอ่ื คนื เขาไดย้ นื อยนู่ อกหอ้ งทํางาน ดงั นัน้ จงึ ไดย้ นิ สงิ่ ทย่ี ฉู่ อื เซนิ พดู โดยปรยิ าย เขาพดู ออกมาอยา่ งแน่วแน่ วา่ จะไมห่ มนั้ กบั ตวนมเู่ สวแ่ ละจะไม่ ยอมแพต้ อ่ สงิ่ ทต่ี วั เองรัก แมก้ ระทง่ั เอาฐานะของตวั เอง มาขม่ ขู่ คณุ ตาของเขา

ในตอนนัน้ พอ่ บา้ นรสู ้ กึ เพยี งวา่ เป็ นผหู ้ ญงิ แบบไหนกนั ท่ี สามารถทําใหค้ ณุ ชายหลงรักและดอ้ื รัน้ ไดข้ นาดนี้ วันนเี้ ขา จะตอ้ งมาดใู หด้ ๆี ดงั นัน้ ในตอนแรกทห่ี านมจู่ อื่ ไมไ่ ดร้ ับซองจดหมายน่ัน ในใจ ของพอ่ บา้ นยังรสู ้ กึ ดไี มน่ อ้ ย แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ สดุ ทา้ ยเธอกไ็ ดร้ ับ ไว ้ เฮย้ คณุ ชายของบา้ นเขา จะตอ้ งผดิ หวงั ความรักความจรงิ ใจ ทัง้ หมด ทง้ิ ลงในแมน่ ้ํา ไหลผา่ นไปกบั กระแสนํ้าแลว้ สนิ ะ? หลังจากทห่ี านมจู่ อ่ื รับซองมา รอยยมิ้ บนใบหนา้ ก็ดอู อ่ นหวาน ขนึ้ อกี เล็กนอ้ ย เธอโคง้ คํานับไปทางของ ยฉู่ อื จนิ จากนัน้ กลา่ ว ขอบคณุ “ขอบคณุ คะ่ คณุ ตา” พอ่ บา้ นชะงัก เกอื บจะคดิ วา่ ตวั เองไดย้ นิ ผดิ เขาจงึ มองไปทางยฉู่ ือจนิ ถามดว้ ยสายตา เมอื่ กที้ เี่ ขาไดย้ นิ คอื คําวา่ คณุ ตา ใชไ่ หม?” เห็นไดช้ ดั วา่ ยฉู่ อื จนิ ก็ไดย้ นิ เชน่ กนั แลว้ ตําหนขิ น้ึ “เธอพดู อะไร นะ?”