เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

“ไมเ่ ป็ นไร” เสย่ี วเหยยี นรบี ยมิ้ แลว้ โบกมอื เสน่ิ เฉยี วยังคงนงิ่ เฉย โตะ๊ ขา้ งๆ ยงั คงวพิ ากษ์วจิ ารณ์ตอ่ “พวกเธอดู ผหู ้ ญงิ คนนัน้ โบกมอื ใหผ้ ชู ้ ายแลว้ ฉันกบ็ อกแลว้ วา่ เธอเป็ นแฟนเขา?” “เธอปัญญาออ่ นเหรอ? เห็นชดั ๆ วา่ ผชู ้ ายคนนัน้ มองผหู ้ ญงิ กระโปรงนํ้าเงนิ แลว้ ความสมั พันธแ์ บบไหนทโี่ บกมอื กนั ละ่ ถา้ เป็ นแฟนกนั ก็ไมเ่ ห็นตอ้ งทําแบบนน้ี ?ิ คนอนื่ เขากร็ กู ้ นั ” เสนิ่ เฉยี วแคแ่ กลง้ ทําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ เพราะปากคนอน่ื เธอคงหา้ ม ไมไ่ ด ้ ทัง้ สองฝ่ ายตา่ งก็เงยี บไปสกั พัก ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉียวกเ็ อย่ ปาก วา่ : “พใี่ หญ่ ผลตรวจเป็ นอยา่ งไรบา้ ง? ออกมาหรอื ยงั ?” เยห่ ลนิ่ หานมองเธอ สายตามคี วามอบอนุ่ และมงุ่ มน่ั แลว้ ตอบ ดว้ ยน้ําเสยี งทอี่ อ่ นโยนวา่ : “ประเด็นน้ี หลังจากทานขา้ วเสร็จ พวกเราคอ่ ยคยุ เรอ่ื งน้เี ถอะ”

“แตว่ า่ …” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ใจรอ้ นเล็กนอ้ ย ทนั ทที พี่ ดู ออกไปเธอก็ รสู ้ กึ วา่ มอื ของเสยี่ วเหยยี นดงึ เธอไวจ้ ากใตโ้ ตะ๊ เธอมองไปท่ี เสยี่ วเหยยี นถงึ ตระหนักวา่ ตวั เองใจรอ้ นเล็กนอ้ ย อกี ฝ่ ายมาเพอ่ื ชว่ ยตนเองแลว้ กไ็ มไ่ ดเ้ ป็ นหนเี้ ธอ ในเมอื่ เธอยังมเี วลากร็ ออกี หน่อยแลว้ กนั ความจรงิ แลว้ ทกุ คนตา่ งก็รถตดิ แตก่ ็รบี มา เพราะ แบบนคี้ งยงั ไมไ่ ดท้ านขา้ วมาแน่นอน หรอื วา่ ทานขา้ วเป็ นเพอื่ นพวกเขากอ่ นคอ่ ยคยุ เถอะ เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ ทานขา้ วเป็ นเพอ่ื นพวกเขาสองคน เงยี บ ๆ โตะ๊ ดา้ นขา้ งก็ยังพดู คยุ สกั สองประโยคบา้ งเป็ นครัง้ คราว ทนั ใดนัน้ เยห่ ลน่ิ หานกย็ นื่ มอื ออกมาตกั เนอ้ื ใสล่ งในชามของ เธอ เสนิ่ เฉียวตะลงึ กอ่ นทจี่ ะตอบสนองเธอไดย้ นิ เสยี งอทุ าน จากโตะ๊ ใกลเ้ คยี ง: “ฉันบอกแลว้ วา่ ฉันเดาถกู ผชู ้ ายคนนัน้ ตกั อาหารใหผ้ หู ้ ญงิ กระโปรงสนี ํ้าเงนิ พวกเขาเป็ นแฟนกนั จรงิ ๆ” อกี เสยี งหนงึ่ กพ็ ดู ดว้ ยความไมพ่ อใจ “ใครบอกวา่ ตกั อาหารให ้ แลว้ จะเป็ นแฟนกนั นั่นอาจจะเป็ นวธิ กี ารตอ้ นรับแขกกไ็ ด”้ “เธอนรี่ จู ้ ักตอบโตจ้ รงิ ๆ”

เสน่ิ เฉยี วมองไปทเี่ นอ้ื ตรงหนา้ ชนิ้ นัน้ ในใจของเธอมคี วามคดิ ชว่ั รา้ ยเล็กนอ้ ย เธอมกั รสู ้ กึ วา่ เยห่ ลนิ่ หานจงใจพยายามยนื ยัน ในสง่ิ ทพ่ี วกเธอ เขาไดย้ นิ สง่ิ ทโ่ี ตะ๊ ขา้ ง ๆ พดู อยา่ งชดั เจน เลย เจตนาทจี่ ะทํากริ ยิ าทา่ ทางเหลา่ นี้ ถงึ แมว้ า่ เสน่ิ เฉียวจะรวู ้ า่ เธอคดิ มากเกนิ ไป แตเ่ ธอแอบรสู ้ กึ วา่ … เขาจงใจทําแบบนเ้ี พอ่ื ใหค้ นเขา้ ใจผดิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ ไมข่ ยับตะเกยี บแตะเนื้อชนิ้ นัน้ เพยี งแคท่ าน ของทอี่ ยตู่ รงหนา้ ตน เยห่ ลน่ิ หานไมร่ สู ้ กึ อบั อาย เขายงั คงสงบนงิ่ เสน่ิ เฉียวไมไ่ ด ้ สนใจวา่ โตะ๊ ขา้ ง ๆ จะพดู อะไร หลงั จากทที่ งั้ สามคนทานขา้ วกนั อยา่ งเงยี บ ๆ เสยี่ วเหยยี นก็ มองเวลา แลว้ เป็ นฝ่ ายเอย่ ถามแทนเธออยา่ งรบี รอ้ น “รอง ประธานเย่ เรอ่ื งทฉี่ ันขอใหค้ ณุ ตรวจสอบเป็ นอยา่ งไรบา้ ง? เยห่ ลนิ่ หานยกมอื ขนึ้ มองเวลา สายตาหยดุ อยบู่ นใบหนา้ ของ เสนิ่ เฉยี ว ตงั้ แตต่ อนเขา้ มาในรา้ นจนถงึ ตอนนี้ ดเู หมอื นเธอจะมี ทา่ ทางทร่ี บี รอ้ นมาก สว่ นสาเหตุ เขากพ็ อจะเดาได ้

พอคดิ ถงึ ตรงนี้ เยห่ ลนิ่ หานกย็ มิ้ เล็กนอ้ ยแลว้ พดู เสยี งเบาวา่ : “ไมต่ อ้ งรบี ผลตรวจออกมาแลว้ เพยี งแตก่ อ่ นหนา้ นผี้ มใหเ้ ลขา เป็ นคนจัดการแทน ดงั นัน้ พวกคณุ คงตอ้ งรออกี สกั ครู่ ทําไม? คนื นพ้ี วกคณุ ยังมธี รุ ะเหรอ?” พอไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นกห็ นา้ เปลยี่ นสี เธอมองไปทางเสน่ิ เฉยี ว อยา่ งลําบากใจ ไมร่ อใหเ้ ธอเอย่ ปากเสน่ิ เฉียวก็พดู : “ไมม่ เี รอ่ื ง ดว่ นอะไร เพยี งแตต่ อนนดี้ กึ แลว้ พวกเราไมอ่ ยากรบกวนพใี่ หญ่ ดกึ ดน่ื ขนาดนัน้ ” “ไมเ่ ป็ นไร ฉันเลกิ งานแลว้ คนื นเี้ ป็ นเวลาของผม” เยห่ ลนิ่ หาน ตอบ พอพดู จบกเ็ หมอื นจะนกึ อะไรขนึ้ ได ้ แลว้ เอย่ : “ใชแ่ ลว้ ถา้ ดกึ เกนิ ไปคงไมป่ ลอดภยั ใหผ้ มไปสง่ พวก คณุ เถอะ” เสยี่ วเหยยี น: “…รองประธานเย่ เฉยี วเฉยี วพักอยคู่ อ่ นขา้ งไกล จากทนี่ ่ี ถา้ คณุ รผู ้ ลแลว้ ก็บอกพวกเรากอ่ นเถอะ?” “เรอื่ งนค่ี อ่ นขา้ งซบั ซอ้ นมาก จะเอย่ ปากพดู ก็ยาก สรปุ แลว้ …รอ เลขาของผมมาแลว้ คอ่ ยคยุ เถอะ”

“แบบนัน้ ไมไ่ ด…้ ใหเ้ สน่ิ เฉยี วกลบั กอ่ นเถอะ ฉันอยรู่ อทน่ี แ่ี ทน เธอเอง?” พอพดู ถงึ ตรงนี้ เยห่ ลน่ิ หานกพ็ อจะเขา้ ใจแลว้ เขามองเสน่ิ เฉยี ว: “เธอยงั มธี รุ ะคนื น?ี้ ” เขาถามขนาดนแี้ ลว้ เสน่ิ เฉยี วก็ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธอกี จากนัน้ พยกั หนา้ : “อมื ตอนสองทมุ่ ฉันยงั มธี รุ ะดว่ น ดงั นัน้ …ขอโทษนะ” “สองทมุ่ ?” เยห่ ลน่ิ หานเหมอื นกําลงั ครนุ่ คดิ อะไรบางอยา่ ง ทนั ใดนัน้ กน็ กึ อะไรออก: “ทเี่ ธอพดู ถงึ คงไมใ่ ชไ่ ปรว่ มงานเลยี้ ง หรอกนะ?” เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ แปลกใจเล็กนอ้ ย: “พใ่ี หญร่ ?ู ้ ” “บงั เอญิ มาก งานเลยี้ งน่ันฉันกไ็ ดร้ ับเชญิ ถา้ เธอไมพ่ ดู ฉันก็คง ลมื แลว้ …” “วา้ ว? อยา่ งนัน้ อกี สกั พักพวกคณุ กไ็ ปดว้ ยกนั ไดน้ ่ะส?ิ ” เมอ่ื พดู ถงึ เรอื่ งนเ้ี สย่ี วเหยยี นกร็ สู ้ กึ ดใี จขน้ึ มา ในเมอ่ื เป็ นแบบน้ี กไ็ มต่ อ้ งกลัวเสยี เวลา เพราะทัง้ สองคนตอ้ งรบี ไปเขา้ รว่ มงาน เลยี้ งในเวลาเดยี วกนั และเยห่ ลน่ิ หานก็คงไมเ่ ลอ่ื นเวลา

ตอนที่ 300 พวกเราจะไมแ่ ตกหกั กลายเป็ นศตั รกู นั เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ ตน่ื เตน้ ดใี จ แตเ่ สน่ิ เฉียวยังคงทกุ ขใ์ จ เธอไมอ่ ยากไปกบั เยห่ ลนิ่ หาน เยโ่ มเ่ ซนิ เคยเขา้ ใจเธอกบั เยห่ ลิ่ นหานอยา่ งมาก ถา้ เธอไปงานเลย้ี งดว้ ยกนั กบั เยห่ ลน่ิ หานถา้ ไม่ ถกู เห็นเขา้ ก็คงดี แตถ่ า้ ถกู คนเห็นเขา้ ตอ่ ใหพ้ ดู สองสาม ประโยคในเวลานัน้ กค็ งเหมอื นเพม่ิ ความหงึ หวง คาดวา่ ในเวลา นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ …คงเขา้ ใจเธอผดิ อกี แลว้ เมอื่ นกึ ถงึ จดุ นี้ เสน่ิ เฉียวก็ยง่ิ ไมม่ คี วามสขุ เยห่ ลน่ิ หานกลบั เอย่ วา่ : “ฉันรวู ้ า่ เธอกงั วลเรอื่ งอะไร อกี สกั พัก หลงั จากไดร้ ับขอ้ มลู แลว้ พวกเราจะรบี ไปทนั ที ฉันไปสง่ เธอ เธอกส็ ามารถดขู อ้ มลู ทเ่ี ลขาของฉันไดร้ วบรวมไวใ้ หร้ ะหวา่ ง ทางได ้ แลว้ พอไปถงึ ทน่ี ั่นฉันจะหาสถานทที่ ป่ี ลอดภัยใหเ้ ธอลง จะไดไ้ มถ่ กู คนอน่ื เขา้ ใจผดิ ” เสน่ิ เฉียว: “……”

เธอเงยหนา้ มองเยห่ ลนิ่ หานดว้ ยความตกใจและรสู ้ กึ ผดิ อยา่ ง มากอยคู่ รหู่ นง่ึ เธอกําลังกลวั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ ใจตนเองผดิ ดงั นัน้ เธอเลย อยากปฏเิ สธทจ่ี ะรว่ มเดนิ ทางไปกบั เยห่ ลน่ิ หาน แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เยห่ ลน่ิ หานนัน้ กลบั คดิ แทนเธอหมดแลว้ แลว้ ยัง เดาความคดิ ของเธอออก เธอ… ในชว่ั ขณะหนงึ่ เสนิ่ เฉียวก็หนา้ แดงขนึ้ มา แตก่ ลบั เป็ น ความรสู ้ กึ ละอายใจ ตอ่ หนา้ เยห่ ลนิ่ หาน มหี ลายครัง้ ทเ่ี ธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเลวรา้ ยเป็ น พเิ ศษ “อยา่ งนี้ คณุ สบายใจไหม?” เยห่ ลนิ่ หานถามออกมา เสน่ิ เฉียวพดู ไมอ่ อกทนั ที เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตนเองแลว้ หลบุ สายตาลง ไมไ่ ดต้ อบเยห่ ลนิ่ หาน เสย่ี วเหยยี นพอจะรสู ้ กึ ไดถ้ งึ อารมณ์ของเธอ เลยเอย่ ปากพดู แทนเสน่ิ เฉยี วอยา่ งรวดเร็ว: “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันขอขอบคณุ รอง

ประธานเยแ่ ทนเสนิ่ เฉยี วดว้ ยนะคะ รองประธานเยเ่ ป็ นคนดจี รงิ ๆ ชว่ ยคดิ เผอ่ื คนในครอบครัวดว้ ย” เยห่ ลน่ิ หานมองเธอแวบหนงึ่ ตอบรับอยา่ งเย็นชา คนในครอบครัวประโยคนัน้ ทําใหใ้ จเขาไมม่ คี วามสขุ เขาไมไ่ ดอ้ ยากเป็ นคนในครอบครัวของเสน่ิ เฉยี ว ถา้ หากเป็ นคน ในครอบครัว…งัน้ ก็เป็ นครอบครัวแบบอนื่ แลว้ ตอ้ งไมใ่ ชอ่ ยา่ งท่ี เป็ นอยตู่ อนนี้ เขาเมม้ รมิ ฝี ปาก แลว้ เหลอื บมองเวลาบนนาฬกิ าขอ้ มอื : “คง ใกลแ้ ลว้ ยังพอมเี วลา พวกคณุ ไมต่ อ้ งกงั วล” “อมื ” หลงั จากรอประมาณครงึ่ ชว่ั โมง ในทสี่ ดุ เลขาของเยห่ ลน่ิ หานก็ มา เมอ่ื เธอเดนิ ไปตรงหนา้ ของเยห่ ลน่ิ หานกย็ งั ยมิ้ ใหก้ บั เสนิ่ เฉียวอกี ดว้ ย เสนิ่ เฉยี วเคยเจอเธอ เมอื่ กอ่ นตอนทถี่ กู ยา้ ยงาน เธอยงั ตามไปแนะนําตนในทท่ี ํางานเสมอ พอเจอกนั ตอนน้ี เธอกแ็ คร่ สู ้ กึ อดึ อดั

“ขอโทษจรงิ ๆ คะ่ ทําใหพ้ วกคณุ รอนานแลว้ ขอ้ มลู มเี ยอะมาก ดงั นัน้ เลยตอ้ งใชเ้ วลาจัดการคอ่ นขา้ งนานฉันใหค้ ณุ รอมานานมี ขอ้ มลู มากมายจงึ ตอ้ งใชเ้ วลานานในการจัดระเบยี บคณุ สองคน คงไมถ่ อื สานะคะ” “ไมค่ ะ่ ขอบคณุ ” เสน่ิ เฉยี วยนื ขน้ึ และยม้ิ ทักทายเธอ “อมื เดนิ ทางปลอดภัยนะ ไปเถอะ” หลงั จากเลขากลบั ไป เสน่ิ เฉียวก็อดพดู ขนึ้ ไมไ่ ด:้ “เรอ่ื งครัง้ นี้ รบกวนพใี่ หญแ่ ละเลขาแลว้ ขอบคณุ มากจรงิ ๆ” “ถา้ จะขอบคณุ ก็ไมต่ อ้ งพดู มากแลว้ กลอ่ งบนโตะ๊ นั่นเป็ นชดุ ราตรขี องเธอใชไ่ หม? ถา้ จะไปรว่ มงานเกรงวา่ เธอคงตอ้ ง เปลยี่ นชดุ กอ่ น หยบิ เอกสารมากอ่ น แลว้ ตอนนพี้ วกเราออก เดนิ ทางกอ่ นเถอะ” หลังจากพดู จบเยห่ ลนิ่ หานรับกญุ แจรถมาแลว้ ลกุ ยนื ขน้ึ กอ่ น เสน่ิ เฉยี วเห็นแบบนัน้ ไมส่ ามารถมองเอกสารนั่นอกี เพยี งแค่ ถอื เอกสารพรอ้ มกลอ่ งไวด้ ว้ ยกนั แลว้ ยนื ขน้ึ

เยห่ ลน่ิ หานขอใหพ้ วกเธอรออยทู่ หี่ นา้ ประตสู กั ครู่ หลงั จากที่ จา่ ยคา่ อาหารเสร็จ เขาก็ไปรับรถ เสนิ่ เฉียวและเสยี่ วเหยยี นจงึ รออยทู่ ป่ี ระตู “ตอนนเี้ พง่ิ จะหนง่ึ ทมุ่ พวกคณุ ยังมเี วลาอกี มากกอ่ นจะไปถงึ งานเลย้ี ง เฉียวเฉยี ว พอขน้ึ รถแลว้ เธอจําแคว่ า่ เปิดเอกสาร ดกู อ่ น ลองดวู า่ ผลเป็ นอยา่ งไรบา้ ง แตห่ ลงั จากทรี่ ผู ้ ลแลว้ เธอก็ อยา่ เพงิ่ บมุ่ บา่ ม คดิ เรอ่ื งตา่ งๆใหช้ ดั เจนกอ่ นแลว้ คอ่ ยตดั สนิ ใจ วา่ จะทําอยา่ งไร เขา้ ใจไหม?” “เธอ…ไมไ่ ปกบั ฉันเหรอ?” เสนิ่ เฉียวมองไปที่ เสยี่ วเหยยี นแลว้ ถามอยา่ งลังเล เสย่ี วเหยยี นยกั ไหลแ่ ลว้ ยมิ้ : “แน่นอนวา่ ฉันจะไมไ่ ปกบั เธอ มนั เป็ นงานเลย้ี งนน่ี า แลว้ ก็ไมม่ ใี ครเชญิ ฉัน ถา้ ฉันไปคนอน่ื จะไม่ หวั เราะเอาเหรอ?” เมอื่ ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวก็ขมวดควิ้ อยา่ งจรงิ จัง ในชว่ งสองวนั ทผ่ี า่ น มาดเู หมอื นวา่ เธอจะคนุ ้ เคยกบั การมเี สยี่ วเหยยี นอยเู่ ป็ นเพอ่ื น แลว้ ถา้ เธอไมไ่ ปเป็ นเพอ่ื นตน “อยา่ กงั วลเลย อยา่ งไรเสยี เธอจําคําพดู ของฉันกพ็ อ อยา่ หนุ หนั พลนั แลน่ คดิ ใหด้ กี อ่ นแลว้ คอ่ ยทํา ตกลงไหม?

เสย่ี วเหยยี นทําไดเ้ พยี งพยกั หนา้ จากนัน้ เธอก็กา้ วไปขา้ งหนา้ แลว้ กอดเสย่ี วเหยยี น: “สองวนั นลี้ ําบากเธอแลว้ ขอบคณุ นะ” “ฉันน่ะ ความจรงิ แลว้ …เคยเขา้ ใจเธอผดิ มาโดยตลอดและฉัน ตอ้ งขอโทษเธอมาก ๆ หลงั จากคบกบั เธอแลว้ ฉันก็พบวา่ เธอ เป็ นคนโงส่ ดุ ๆ โงก่ วา่ ฉันอกี ถงึ จะโง…่ แตก่ ไ็ รเ้ ดยี งสา ถา้ พดู ใหไ้ มน่ ่าฟังอกี นดิ คอื เธอโคตรโง่ แตท่ ําไงได ้ ใครใชใ่ หฉ้ ัน ยอมรับเธอเป็ นเพอ่ื นละ่ ดงั นัน้ ระหวา่ งเพอื่ น กไ็ มต่ อ้ งพดู ขอบคณุ แลว้ ” “อมื ” แตไ่ มร่ ทู ้ ําไม เสน่ิ เฉียวจงึ รสู ้ กึ สะอกึ ในลําคอ เพอื่ น… พสี่ าวนอ้ งสาว… ทันในนัน้ เธอก็นกึ ถงึ หานเสโ่ ยว บางทกี อ่ นทพ่ี วกเธอทงั้ สองคนจะตกหลมุ รักผชู ้ ายคนเดยี วกนั มติ รภาพระหวา่ งพวกเธอกเ็ ป็ นเรอ่ื งจรงิ

แตต่ อ่ มา…เมอ่ื พวกเธอตกหลมุ รักผชู ้ ายคนเดยี วกนั และเรมิ่ แขง่ ขนั กนั พวกเธอก็ไมส่ ามารถเป็ นเพอ่ื นกนั ไดอ้ กี ตอ่ ไป ในอนาคต…พวกเราจะไมแ่ ตกหกั แลว้ กลายเป็ นศตั รกู นั ใช่ ไหม?” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสย่ี วเหยยี นก็ถงึ กบั ตะลงึ “จะเป็ นไดอ้ ยา่ งไร ละ่ ? พวกเราจะไมม่ วี ันกลายเป็ นเหมอื นเธอและหานเสโ่ ยว ถงึ แมว้ า่ ฉันเสย่ี วเหยยี นจะไมม่ คี วามสามารถอะไรแตฉ่ ันก็เป็ น คนมหี ลกั การฉันจะไมช่ อบผชู ้ ายคนเดยี วกบั เธอขอเพยี งฉันรวู ้ า่ ผชู ้ ายคนนัน้ มคี วามสมั พันธก์ บั เธอฉันก็จะบอกตวั เองใหอ้ ยหู่ า่ ง เขาหน่อยแลว้ ก็จะไมห่ วั่นไหวเด็ดขาด” แลว้ หานเสโ่ ยวละ่ เธอไดเ้ ตอื นตวั เองแบบนตี้ งั้ แตแ่ รกหรอื เปลา่ ? ตอนแรกเธอกค็ วบคมุ ตวั เองจนสดุ ทา้ ยกค็ วบคมุ ตวั เอง ไมไ่ ดห้ รอื จะบอกวา่ ไมเ่ คยเตอื นตวั เองแบบนมี้ ากอ่ นเลยแตท่ ํา ตามหวั ใจของตวั เองแลว้ ก็ตกหลมุ รักเขาหลงั จากนัน้ … “พอแลว้ เธออยา่ คดิ มากเลยหลงั จากทเ่ี ธอขนึ้ รถสกั พักฉันก็จะ ออกจากทน่ี ถี่ า้ มเี รอื่ งอะไรเธอก็สง่ ขอ้ ความมาปรกึ ษาฉัน” พอพดู จบเสย่ี วเหยยี นกผ็ ลักเธอออกไปเบาๆจากนัน้ ดงึ เธอมา เดนิ ขา้ งๆแลว้ รอรถดว้ ยกนั

ในไมช่ า้ รถของเยห่ ลนิ่ หานก็ขบั ออกมาและจอดอยตู่ รงหนา้ ทัง้ สองคนเขายังคงเป็ นสภุ าพบรุ ษุ ลงจากรถเพอ่ื เปิดประตใู หพ้ วก เธอทัง้ สองหลงั จากทเ่ี สนิ่ เฉียวขน้ึ รถแลว้ เยห่ ลน่ิ หานกส็ ง่ สญั ญาณใหเ้ สย่ี วเหยยี นเขา้ ไปดว้ ย เสยี่ วเหยยี นโบกมอื และพดู วา่ “ไมต่ อ้ งคะ่ ฉันไมข่ นึ้ รถแลว้ พวก คณุ รบี ไปงานเลยี้ งไมใ่ ชเ่ หรอ? พวกคณุ รบี ไปเถอะ” “แวะสง่ คณุ ระหวา่ งทางได”้ เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ เล็กนอ้ ย เสย่ี วเหยยี นยมิ้ อยา่ งอายๆ: “รองประธานเยไ่ มต่ อ้ งจรงิ ๆคะ่ บา้ น ของฉันอยใู่ กลๆ้ ฉันจะเรยี กแท็กซแี่ ป๊ บเดยี วก็ถงึ แลว้ พวกคณุ รบี ไปกนั เถอะ” พอพดู จบเธอกย็ น่ื มอื ออกไปผลกั เยห่ ลนิ่ หาน ใหเ้ ขาไป ดา้ นหนา้ รถจากนัน้ กห็ มนุ ตวั แลว้ วง่ิ หนไี ป พอเห็นเงาดา้ นหลังทวี่ งิ่ เหยาะๆของเธอเยห่ ลนิ่ หานกก็ ระพรบิ ตาอยา่ งจนปัญญาจากนัน้ เขาก็กลบั ขน้ึ รถอกี ครัง้ เขาเหลอื บ มองเสน่ิ เฉียวทอ่ี ยเู่ บาะหลัง: “เธอไมย่ อมขน้ึ รถ” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ : “ไมเ่ ป็ นไรปลอ่ ยเธอไปเถอะ”

พอพดู หลบุ สายตาลงเธอแลว้ มองทป่ี ลายเทา้ ของตนเองอยา่ ง สงบ ในความเป็ นจรงิ แลว้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ไดว้ า่ เสยี่ วเหยยี นจงใจ หลกี เลย่ี งเยห่ ลน่ิ หานเธอคงจะกลวั เหมอื นวันนัน้ สนิ ะ ตอนท่ี 301 ไมไ่ ดค้ าดหวงั วา่ เธอจะมา บางที อาจจะหว่ งใยความรสู ้ กึ ของเธอ เพราะหลงั จากทเ่ี กดิ เรอ่ื งอยา่ งนัน้ ขน้ึ กบั หานเสโ่ ยว เสนิ่ เฉยี วไฝเมม้ รมิ ฝี ปากสแี ดงแลว้ ไมพ่ ดู อะไรอกี ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ ยังฉันอา่ นเอกสารฉบบั นัน้ เยห่ ลนิ่ หานมองเธอผา่ นกระจกหลัง แลว้ ถามอยา่ งเงยี บ ๆ ขณะ ขบั รถวา่ “เธอกบั เสย่ี วเหยยี นมคี วามสมั พันธท์ ด่ี กี นั ใชไ่ หม” เสน่ิ เฉียวไดส้ ตกิ ลับมาและพยักหนา้ โดยไมร่ ตู ้ วั : “แน่นอน” “มนิ ่าละ่ ผหู ้ ญงิ คนนถ้ี งึ ทําเพอ่ื เธอมากมายขนาดนัน้ เธอเป็ นคน ทค่ี คู่ วรกบั มติ รภาพทลี่ กึ ซงึ้ ”

เสนิ่ เฉียวอดยม้ิ ไมไ่ ด ้ “ใช่ เธอมนี ํ้าใจมากกวา่ ทฉ่ี ันคดิ และฉันก็ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะดกี บั ฉันขนาดน”้ี เธอเตรยี มชดุ ไปรว่ มงานเลยี้ งแลว้ หรอื ยงั ?” “อมื ” “แตฉ่ ันยงั ไมม่ ี อกี สกั พักฉันไปเลอื กชดุ เธอกแ็ วะไปแตง่ หนา้ แลว้ เราจะออกเดนิ ทางอยา่ งตรงเวลา ฉันคํานวณเวลาไวแ้ ลว้ เธอไมต่ อ้ งกงั วลวา่ จะไปสาย” จัดการใหอ้ กี แลว้ ดเู หมอื นเสนิ่ เฉยี วจะไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าอนื่ ใด นอกจากพยักหนา้ อยา่ งเชอื่ ฟัง ในมอื ของเธอมกี ลอ่ งชดุ ราตรนี ั่นและยงั มขี อ้ มลู หนาเป็ นตงั้ ๆ ดา้ นในคอื ผลตรวจของหานเสโ่ ยว เดมิ ทเี ธอควรเปิดมันหลังจากทข่ี น้ึ รถ แตไ่ มร่ วู ้ า่ ทําไม ตอนนี้ เธอถงึ ไมม่ คี วามคดิ ทจ่ี ะเปิดเอกสารนัน้ เลยดว้ ยซ้าํ แลว้ นงิ่ เงยี บอยอู่ ยา่ งนเี้ ป็ นเวลานาน ดเู หมอื นเยห่ ลนิ่ หานจะ สงั เกตเห็นเลยถามขนึ้ มาทนั ทวี า่ : “เธอไมเ่ ปิดดเู หรอ?” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉยี วกอ็ งึ้ แลว้ ยม้ิ อยา่ งแผว่ เบา: “ไมร่ บี ”

ดวงตาของเยห่ ลนิ่ หานจรงิ จังเล็กนอ้ ย: “กอ่ นหนา้ นตี้ อนทาน อาหาร ยังนกึ วา่ เธอรบี มากเสยี อกี ทแ่ี ท…้ เธอไมไ่ ดส้ นใจสง่ิ น?ี้ ” ทําไมจะไมส่ นใจละ่ ? เสน่ิ เฉยี วกําขอ้ มลู ในมอื ของเธอแน่น เดมิ ทเี ธอกงั วลมาก เกยี่ วกบั ขอ้ มลู นี้ แตต่ อนทเี่ ธอออกมาสายตานัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอกงั วลจนถงึ ตอนน้ี … ความรสู ้ กึ แบบนัน้ ราวกบั มขี องสองสงิ่ วางอยตู่ รงหนา้ คณุ แลว้ คณุ ตอ้ งเลอื กสง่ิ ใดสง่ิ หนง่ึ แคม่ องแวบเดยี วคณุ ก็รวู ้ า่ สง่ิ ไหน สําคญั สําหรับคณุ ขอ้ มลู เกย่ี วกบั หานเสโ่ ยวกําลงั ตงั้ ครรภก์ บั เยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ เหรอไม่ สําหรับเธอแลว้ …หวั ใจของเธอไดเ้ ลอื กอยา่ งแรกไปโดยปรยิ าย แลว้ เสยี่ วเหยยี นพดู เสมอวา่ เธอไมก่ ลา้ เพราะเคยเจ็บปวดมากอ่ น ดงั นัน้ ดา้ นมดื ของการแตง่ งาน จงึ ทําใหเ้ ธอกลวั วา่ จะถกู ทรยศ อกี ครัง้ ถา้ เธอเชอ่ื ม่ันในตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งบรสิ ทุ ธใ์ิ จ สงิ่ นกี้ ็ จะไมเ่ กดิ ขน้ึ แลว้ ถา้ เธอตอนน…้ี อยากจะเชอ่ื ยงั ทนั อยไู่ หม?

เมอ่ื นกึ ถงึ สงิ่ น้ี เสน่ิ เฉยี วกร็ บี หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาสง่ ขอ้ ความใหเ้ สย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นคงขน้ึ รถแลว้ เลยสง่ ขอ้ ความกลบั อยา่ งรวดเร็ว พอเห็นขอ้ ความเหลา่ นัน้ เสนิ่ เฉียวก็แสบจมกู เกอื บจะรอ้ งไห ้ ออกมา จนเธอตอ้ งรบี ยนื่ มอื ไปปิดปากของเธอ ดวงตาทเ่ี ย็นชาของเธอ มนี ํ้าตาคลอ แตก่ ลับเต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ “แคท่ ําตามหวั ใจของเธอ ถา้ เธอยอมเลอื กทจ่ี ะเชอ่ื น่ันแสดงวา่ เธอไดเ้ ผชญิ หนา้ กบั ความรสู ้ กึ ของเธออยา่ งกลา้ หาญแลว้ ฉันมี ความสขุ แทนเธอมาก อกี อยา่ งนะเฉียวเฉียว ไมว่ า่ เธอจะเลอื ก ทางไหนฉันกจ็ ะอยขู่ า้ งเธอเสมอ เพราะฉะนัน้ ลยุ เลยสู ้ ๆ” อมื เธอตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั ความรสู ้ กึ ของตนและเผชญิ กบั มัน อยา่ งกลา้ หาญ ผลทต่ี ามมาของการทมุ่ สดุ ตวั มอี ยสู่ องอยา่ ง เลวรา้ ยทส่ี ดุ ก็แค่ กลบั ไปทเ่ี ดมิ เธอไมก่ ลวั ความพา่ ยแพอ้ ยแู่ ลว้

เสนิ่ เฉยี วยมิ้ แลว้ เชด็ นํ้าตาทหี่ างตาออก จากนัน้ นําขอ้ มลู ทห่ี นัก อง้ึ ใสล่ งในกระเป๋ า รอเธอกลับมาคอ่ ยทําลายมัน เยห่ ลน่ิ หานสงั เกตเห็นถงึ การเคลอื่ นไหวของเธอไมค่ าดคดิ วา่ ในขณะนัน้ เขาจะรสู ้ กึ ผดิ หวังเล็กนอ้ ยและในใจของเขาวา่ ง เปลา่ หลังจากนัน้ ไมน่ านเขากย็ มิ้ อยา่ งขมขน่ื : “ดเู หมอื นวา่ เธอ จะชอบเขามากจรงิ ๆ ” เสน่ิ เฉียวเพงิ่ จะนําขอ้ มลู ใสล่ งไป มอื ของเธอหยดุ ชะงักเมอื่ ได ้ ยนิ สง่ิ ทเี่ ขาพดู หลงั จากนัน้ ไมน่ านเธอก็พยกั หนา้ : “อมื เป็ น อยา่ งนัน้ จรงิ ๆ ” ไมม่ อี ะไรเลวรา้ ยทจ่ี ะยอมรับ เยห่ ลน่ิ หานไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ในรถก็ตกอยใู่ นความเงยี บแปลก ๆ จนกระท่ังถงึ ทห่ี มาย เยห่ ลนิ่ หานจงึ พาเธอไปแตง่ หนา้ แลว้ ไป เลอื กเสอื้ ผา้ ของตวั เอง เสน่ิ เฉียวบอกชา่ งแตง่ หนา้ วา่ เธอคอ่ นขา้ งรบี ดงั นัน้ ขอใหเ้ ธอ แตง่ หนา้ เร็ว ๆ หน่อย ชา่ งแตง่ หนา้ จงึ บอกใหเ้ ธอไปเปลยี่ น เสอ้ื ผา้ กอ่ นแลว้ คอ่ ยมาแตง่ หนา้

ในระหวา่ งขนั้ ตอนการแตง่ หนา้ เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ ชา่ งแตง่ หนา้ มี ความชาํ นาญและทําไดร้ วดเร็วมาก แตเ่ ธอก็ยังรสู ้ กึ วา่ มันใช ้ เวลานาน จนกระท่ังเสยี งของเยห่ ลน่ิ หานดงั ขน้ึ จากดา้ นนอก ชา่ ง แตง่ หนา้ ก็เกบ็ มอื กลับไปในเวลาเดยี วกนั “เสร็จแลว้ คะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ คณุ สวยจรงิ ๆ ~” เสนิ่ เฉียวไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ มองตนเองในกระจก ทแี่ ทก้ แ็ ตง่ เสร็จแลว้ แตเ่ ธอไมม่ กี ะจติ กะใจทจี่ ะมองใกล ้ ๆ รบี ขอบคณุ เธอหลังจาก นัน้ ก็ลกุ ขนึ้ และเดนิ ออกไป พอเยห่ ลน่ิ หานทร่ี ออยขู่ า้ งนอกเห็นเธอออกมา กก็ ระพรบิ ตา อยา่ งตกตะลงึ ในความสวยงาม ชดุ กระโปรงทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เตรยี มไวใ้ หเ้ ธอเป็ นสเี งนิ เรยี บ ๆ ซง่ึ แตกตา่ งกบั สไตลป์ กตขิ องเธออยา่ งสน้ิ เชงิ แสงสเี งนิ อบอนุ่ ชว่ ยขบั ผวิ ขาวของเธอใหด้ สู วา่ งไสวระยบิ ระยับเป็ นพเิ ศษ บวก กบั การแตง่ หนา้ ทําใหด้ รู าวกบั เจา้ หญงิ ทอี่ อกมาจากภาพวาด

ในขณะนัน้ ทแี่ สงไฟตกกระทบลงบนรา่ งของเสน่ิ เฉยี ว เยห่ ลิ่ นหานรสู ้ กึ ราวกบั เป็ นภาพลวงตา คน ๆ นเี้ หมอื นเจา้ หญงิ โดยธรรมชาติ เธอน่าจะเกดิ ใน ครอบครัวชนชนั้ สงู ไดร้ ับการดแู ลเอาใจใสแ่ ละเป็ นทยี่ อมรับ ของทกุ คน อยา่ งไรกต็ ามครอบครัวของเธอกลบั ธรรมดา คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะ มคี ณุ สมบตั ปิ ระจําตวั อยา่ งน้ี ชา่ งหายากจรงิ ๆ หลงั จากกา้ วไปไดส้ องกา้ ว เทา้ ของเสนิ่ เฉียวก็เซและเกอื บจะ ลม้ ไปขา้ งหนา้ เยห่ ลนิ่ หานหนา้ เปลย่ี นสี แลว้ รบี กา้ วไปขา้ งหนา้ เพอื่ รับเธอไว:้ “ไมเ่ ป็ นไรนะ?” เสนิ่ เฉียวตกใจมาก เธอสา่ ยหวั “ฉันไมเ่ ป็ นไร” คนสองสามคนทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ ตา่ งหนา้ ซดี ดว้ ยความตกใจ แตพ่ วก เขากโ็ ลง่ ใจทเี่ ห็นเธอถกู ชว่ ยไว ้ โชคดจี รงิ ๆ “ไมเ่ ป็ นไรก็ดแี ลว้ ” เยห่ ลนิ่ หานปลอ่ ยมอื ใหเ้ ธอยนื อยา่ งมนั่ คง อกี ครัง้ : “ในเมอื่ ทําทกุ อยา่ งเสร็จแลว้ กไ็ ปกนั เถอะ”

“อมื ” เสน่ิ เฉียวเดนิ ออกไปพรอ้ มกบั เยห่ ลน่ิ หานแลว้ กลับขนึ้ รถอกี ครัง้ พอเดนิ ไปทข่ี า้ งรถ ทันใดนัน้ เยห่ ลน่ิ หานก็นกึ อะไรบางอยา่ งได ้ แลว้ ปลดกระดมุ เสอื้ สทู และถอดเสอื้ สทู ออก: “สวมเถอะ ตอน กลางคนื ลมแรง ชดุ ของเธอบางเกนิ ไป” พอเสอ้ื สทู นัน้ เสนิ่ เฉียวกป็ ฏเิ สธโดยไมร่ ตู ้ ัว: “ขอบคณุ พใ่ี หญ่ แตอ่ กี สกั พักพอเขา้ ไปในรถก็ไมห่ นาวแลว้ ” หลังจากทพ่ี ดู จบ เธอกเ็ ปิดประตแู ลว้ เขา้ ไปนั่งดว้ ยตนเอง เย่ หลน่ิ หานยนื ถอื สทู คา้ งไวอ้ ยอู่ ยา่ งน้ี หลงั จากนัน้ ครหู่ นง่ึ เขาก็ กลบั มาสวมสทู อกี ครัง้ โดยไมพ่ ดู อะไร เยห่ ลน่ิ หานหวั เราะอยา่ งขมขน่ื อยใู่ นใจ เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ มาก ขนาดนี้ ยังจะคดิ อะไรอยอู่ กี ? ใกลจ้ ะถงึ เวลามากขน้ึ ทกุ ที งานเลยี้ งใกลจ้ ะเรม่ิ ขน้ึ แลว้ ในขณะนภ้ี ายในหอ้ งจัดเลยี้ งคกึ คกั มา เหลา่ พนักงานกําลงั เตรยี มพรอ้ มทจี่ ะเรมิ่ งานเลย้ี ง แตก่ ลบั มรี ถเข็นหนง่ึ คันอยทู่ ช่ี นั้

สอง เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยบู่ นนัน้ ดว้ ยสหี นา้ ทวี่ า่ งเปลา่ แลว้ มองไปท่ี ประตชู นั้ ลา่ งดว้ ยสายตาทเ่ี ย็นชา ผหู ้ ญงิ คนนัน้ …ยังไมป่ รากฏตวั อกี แถมเธอยังไมโ่ ทรหาเขาดว้ ย หึ ใจดําเสยี จรงิ เซยี วซทู่ เี่ ฝ้าอยขู่ า้ ง ๆ เขาก็พอจะรสู ้ กึ ถงึ อารมณท์ ดี่ ง่ิ ลงของ เขา เลยอดทจ่ี ะพดู ไมไ่ ด:้ “คณุ ชาย คณุ รอคณุ นายนอ้ ยอยู่ เหรอ? เธอจะตอ้ งมาแน่ ผมสง่ ทอ่ี ยใู่ หเ้ ธอแลว้ ” พอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดส้ ตกิ ลบั มา ยม้ิ เล็กนอ้ ยแลว้ หวั เราะ เยาะ: “เธอจะมาหรอื ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั ฉัน?” เซยี วซ:ู่ “คณุ ชายไมไ่ ดค้ าดหวังวา่ เธอจะมา?” ตอนท่ี 302 เกดิ เรอ่ื ง เยโ่ มเ่ ซนิ : “ตาขา้ งไหนของนายทเ่ี ห็นวา่ ฉันรอใหเ้ ธอมา?” เซยี วซ:ู่ “ก็คณุ นายมองประตทู างเขา้ ตลอด ไมใ่ ชร่ อคณุ นาย นอ้ ยหรอื ครับ?”

เขาอยากบอกวา่ ตนเองเห็นเต็มสองตา แตค่ ดิ ไปคดิ มาพดู แบบ นัน้ คงไมค่ อ่ ยสภุ าพ เลยเปลยี่ นคําพดู “ฉันมองประตใู หญ่ เพราะรอเธอเหรอ? เซยี วซู่ นายเปลยี่ นมา อา่ นใจคนตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรแ่ ลว้ ?” เซยี วซ:ู “…งัน้ กเ็ อาเถอะ ถอื วา่ ผมไมไ่ ดพ้ ดู ” เป็ นความจรงิ เห็นชดั ๆ วา่ กําลังรอคณุ นายนอ้ ย แตใ่ หต้ ายก็ไม่ ยอมรับ ไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆ วา่ สองคนนที้ ะเลาะอะไรกนั อกี แลว้ เพยี งแต…่ พอคดิ ถงึ เรอ่ื งทเ่ี ขาไปตรวจสอบมา แววตาของเซยี ว ซกู่ ห็ นักใจขน้ึ มา คณุ นายนอ้ ย คณุ ตอ้ งมาใหไ้ ดน้ ะ ถา้ คณุ ไมม่ าละ่ ก็…เกรงวา่ … หลงั จากนเี้ ซยี วซไู่ มอ่ ยากจะคดิ ทจี่ รงิ แลว้ วันนเ้ี ป็ นวนั ทสี่ ําคญั ขนาดนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ อยากเชญิ เธอมารว่ มงานเลยี้ ง เพราะคดิ ทจ่ี ะแนะนําฐานะของเธอตอ่ ทกุ คน ใหท้ กุ คนไดร้ ับรวู ้ า่ เสน่ิ เฉียวเป็ นภรรยาของเขาเยโ่ มเ่ ซนิ

กอ่ นออกจากบา้ นเยโ่ มเ่ ซนิ ถามเธอแลว้ แตก่ เ็ ธอปฏเิ สธ คณุ ผหู ้ ญงิ ทางทดี่ เี ธอควรมาตอนเรมิ่ งานเลย้ี งใหท้ ัน… ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันจะไมย่ อมอภัยใหเ้ ธอ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ งอยใู่ นใจอยา่ งเงยี บ ๆ จากนัน้ ก็สง่ เสยี งไมพ่ อใจ ออกมาอยา่ งเย็นชาแลว้ หมนุ รถเข็นของจากไป บนถนนซงิ ฝู เสน่ิ เฉียวเหลอื บมองเวลาแลว้ ก็พบวา่ อกี สบิ นาที จะสองทมุ่ แตพ่ วกเขายงั คงอยรู่ ะหวา่ งการเดนิ ทาง “พใี่ หญ่ พวกเราใกลจ้ ะถงึ แลว้ ใชไ่ หม?” เยห่ ลน่ิ หานพยกั หนา้ : “หลงั จากขา้ มสะพานขา้ งหนา้ นัน้ ตรง ไปอกี สองรอ้ ยเมตรก็ถงึ แลว้ \" เยยี่ มมาก! เสน่ิ เฉียวยม้ิ ออกมา สะพานอยขู่ า้ งหนา้ แลว้ เธอใกลจ้ ะไดเ้ จอ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ! เธอไมไ่ ดผ้ ดิ สญั ญาทใี่ หไ้ ว ้ แลว้ เธอกส็ ามารถไปไดต้ รงเวลาอกี ดว้ ย

เมอื่ เห็นเธอรบี เยห่ ลนิ่ หานก็เรง่ ความเร็วขน้ึ เล็กนอ้ ย แตไ่ มม่ ี ใครคาดคดิ วา่ จะเกดิ อบุ ตั เิ หตขุ น้ึ ในเวลาน้ี พอเขา้ เขา้ ใกลส้ ะพาน กม็ รี ถบรรทกุ ขนาดเล็กคนหนง่ึ ขบั สา่ ย ไปสา่ ยมาแลว้ ยังขบั มาทางนดี้ ว้ ยความเร็ว เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกติ พอเธอเงยหนา้ ขนึ้ รถบรรทกุ คนั เล็กคนั นัน้ ก็เขา้ มาใกลพ้ วกเขามาก ขณะนัน้ เธอ ตกใจจนรอ้ งไมอ่ อก เบกิ ตากวา้ งมองรถคันนัน้ ทพี่ งุ่ มาทางพวก เธอ พอเยห่ ลนิ หานทขี่ บั อยขู่ า้ งหนา้ รสู ้ กึ ตวั เขากร็ บี หมนุ พวงมาลยั ไปทางอน่ื เขากต็ น่ื ตระหนกเชน่ เดยี วกนั ไมค่ ดิ วา่ จะเกดิ เหตกุ ารณ์นข้ี น้ึ ตอนทหี่ มนุ พวงมาลยั เยห่ ลน่ิ หานก็หนั มาแลว้ ตะโกนใสเ่ สนิ่ เฉยี วทอี่ ยขู่ า้ งหลงั : “เฉียวเฉียว กม้ ลงเร็ว!” ตมู ! ! ! …… ตมู !

งานเลยี้ งเปิดตรงตามเวลา เสยี งเพลงเปิดงานเลย้ี งดงั ขนึ้ พรอ้ ม กบั เสยี งจดุ ดอกไมไ้ ฟเสยี งนัน้ พอดี แขกเรมิ่ เขา้ มาในงานแลว้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับไมเ่ ห็นเงาทคี่ นุ ้ เคยเดนิ เขา้ มาจากประตู เซยี วซเู่ หลอื บมองเวลาแวบหนง่ึ “ตอนนเี้ พง่ิ เรมิ่ งาน กวา่ ทแ่ี ขก จะเขา้ มาในงานเสร็จอาจจะตอ้ งใชเ้ วลาประมาณสบิ นาท”ี พอไดย้ นิ แบบน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ : “นายไดเ้ อาบัตรเชญิ ให ้ เธอไหม?” เซยี วซอู่ ง้ึ ไปสกั พัก แลว้ สา่ ยหนา้ : “ดเู หมอื นจะไมค่ รับ” “สมควรตาย แลว้ เธอจะเขา้ มาอยา่ งไร” เซยี วซรู่ บี ตอบทันที “ผมทราบแลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ ผมจะลงไปรอ คณุ นายนอ้ ยทช่ี นั้ ลา่ ง” เมอื่ พดู เสร็จเซยี วซกู่ ็รบี หนั หลังแลว้ ลง ไปชนั้ ลา่ ง พอเขาเดนิ ไปทปี่ ระตซู ง่ึ มพี นักงานตอ้ นรับไมก่ คี่ นที่ กําลังคอยตรวจสอบบตั รเชญิ อยู่ เป็ นไปตามนัน้ …ถา้ คณุ นาย นอ้ ยมาโดยไมม่ บี ตั รเชญิ จะตอ้ งเขา้ ไปไมไ่ ดแ้ น่นอน หลาย ๆ คนรจู ้ ักเซยี วซู่ ดงั นัน้ จงึ ทกั ทายเขา “ผชู ้ ว่ ยเซยี ว คณุ ลงมาชว่ ยแลว้ ”

เซยี วซยู่ มิ้ แลว้ ตอบ: “ใช่ ผมลงมารับคน” “วา้ ว คนทส่ี ามารถรบกวนใหผ้ ชู ้ ว่ ยเซยี วลงมารับดว้ ยตนเอง จะตอ้ งเป็ นคนสําคญั อยา่ งแน่นอน ไมร่ วู ้ า่ พอจะเปิดเผยสกั หน่อยไดไ้ หม แหะแหะ…” “พวกคณุ รบี เขา้ ไปเถอะ งานเลยี้ งใกลจ้ ะเรมิ่ แลว้ ” เซยี วซไู่ ม่ บอกเขาหรอก เพราะรสู ้ กึ รอ้ นใจสดุ ชวี ติ และไมร่ วู ้ า่ คณุ นายนอ้ ย จะมาหรอื ไมม่ า? ไมใ่ ชไ่ มม่ าหรอกนะ? สง่ิ นเ้ี กดิ ขน้ึ มาในหวั เซยี วซรู่ บี หยบิ โทรศัพทข์ นึ้ มาแลว้ โทรหา คณุ นายนอ้ ย แตพ่ อเซยี วซโู่ ทรหาเสนิ่ เฉียว “สวสั ดคี ะ่ หมายเลขทท่ี า่ นเรยี กไมส่ ามารถตดิ ตอ่ ไดใ้ นขณะน”้ี น้ําเสยี งเย็นชาทพี่ ดู อยา่ งเป็ นทางการของผหู ้ ญงิ พดู ประโยคน้ี ซํา้ แลว้ ซํา้ อกี สหี นา้ ของเปลย่ี นไปอยา่ งรวดเร็ว น่เี กดิ อะไรขน้ึ ? หรอื วา่ คนื นค้ี ณุ นายนอ้ ยจะไมม่ าจรงิ ๆ แลว้ ?

รอ้ นใจจะแยแ่ ลว้ จรงิ ๆ ! พอนกึ ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชาหนา้ ตายอ ยา่ งเอาชวี ติ คนนัน้ เซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ สนิ้ หวังในชวี ติ ถา้ หากคณุ นาย นอ้ ยไมม่ าละ่ ก็ วนั นอี้ ารมณ์ของคณุ ชาย…ยังมหี ลังจากนอ้ี กี ! จบแลว้ ! เซยี วซรู่ อ้ นใจไมไ่ หวแลว้ หรอื เขาจะไปตามหาดว้ ยตนเองสกั หน่อย แมจ้ ะไมอ่ ยากมา แตเ่ ขากต็ อ้ งพาคณุ นายนอ้ ยมาใหไ้ ด ้ เมอ่ื ดงั น้ี เซยี วซกู่ ว็ างโทรศพั ทข์ องเขาและเดนิ ออกไปขา้ งนอก แตก่ ลับถกู ใครบางคนหยดุ ไว:้ “ผชู ้ ว่ ยเซยี วคณุ จะออกไปขา้ ง นอกเหรอ? ออกไปเวลานคี้ งไมไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ ” เซยี วซรู่ สู ้ กึ รําคาญและอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะขมวดควิ้ “คณุ หมายความ วา่ อยา่ งไร?” “เกดิ อบุ ตั เิ หตรุ ถชนกนั บนสะพาน คนขบั รถบรรทกุ เล็กเมาแลว้ ขบั ชนราวกนั้ สะพานพังทัง้ หมด เวรกรรมจรงิ ๆ ดม่ื แลว้ จะขบั รถทําไมละ่ ตอนนที้ นี่ ัน้ รถไมส่ ามารถผา่ นไปไดเ้ พราะตํารวจได ้ เขา้ มาควบคมุ สถานการณ์” “อยา่ งนัน้ เหรอ?” เซยี วซเู่ รม่ิ ขมวดคว้ิ อยา่ งจรงิ จัง ถา้ ราวกนั้ ถกู ชนพังเสยี หายแลว้ และทนี่ ่ันกถ็ กู ควบคมุ ไวไ้ มส่ ามารถผา่ นมา ได ้ คณุ นายนอ้ ยจะรถตดิ อยทู่ นี่ ั่นหรอื ไมน่ ะ?

เขาเก็บความคดิ นไ้ี วแ้ ลว้ กลับไปทชี่ นั้ สอง เพง่ิ จะไปอยขู่ า้ ง กายเยโ่ มเ่ ซนิ และเซยี วซกู่ ็เตรยี มทจี่ ะบอกเรอื่ งนกี้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ไดย้ นิ นํ้าเสยี งเย็นชาของเขา: “ไมม่ าใชไ่ หม?” “คณุ ชายเย่ เกดิ เรอ่ื ง…” “ถา้ ไมม่ า อยา่ งนัน้ กต็ ามใจเธอ” พอพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หนั ตวั และออกจากชนั้ สองไป เซยี วซหู่ นา้ เปลยี่ นสแี ลว้ รบี ตามไป: “คณุ ชายเย่ คณุ นายนอ้ ยสอง อาจจะ กําลงั มากอ่ นออกจากวลิ ลา่ เธอยังบอกกบั ผมวา่ จะตอ้ งมา แน่นอน คณุ นายนอ้ ยไมเ่ หมอื นคนทชี่ อบผดิ สญั ญานะครับ” “จรงิ เหรอ? งัน้ ตอนนตี้ วั เธออยไู่ หน? ไมใ่ ชค่ นผดิ สญั ญา แต่ ทําไมไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งา?” เซยี วซ:ู่ “น…ี่ ” เขาไมส่ ามารถพดู อะไรได ้ อนั ทจ่ี รงิ เขาสามารถเขา้ ใจถงึ ความรสู ้ กึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไรเสยี หลงั จากทไ่ี ดร้ เู ้ รอ่ื ง เหลา่ นัน้ กลบั ยงั มที างเลอื กใหเ้ ธอ ผลคอื ไมค่ าดคดิ วา่ คณุ นาย นอ้ ยจะเลอื กอกี ทาง

ตอนนงี้ านเลยี้ งเรม่ิ ไดส้ บิ กวา่ นาทแี ลว้ คณุ นายนอ้ ยยงั ไม่ ปรากฏตวั กไ็ มแ่ ปลกใจทค่ี ณุ ชายเยจ่ ะโกรธแลว้ ไมม่ ที างเลอื ก เซยี วซยู่ งั มเี รอ่ื งทตี่ อ้ งจัดการ ทางทดี่ ขี น้ึ ไปบน เวทกี บั เยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ น อยา่ งนอ้ ยคณุ นายนอ้ ย…ถา้ เธอมาไดจ้ รงิ ๆ ละ่ ก็ รอเธอปรากฏตวั เขาคอ่ ยพาเธอมา! “ราวกนั้ สะพานพังเสยี หายแลว้ ระหวา่ งทางยงั วงิ่ ชนรถหลาย คนั และมผี บู ้ าดเจ็บหลายคน ตอนนยี้ ังอยใู่ นระหวา่ งการ ตรวจสอบ เมอื่ เยห่ ลน่ิ หานไดร้ ับการชว่ ยเหลอื ออกมา เขาอยใู่ นระหวา่ ง อาการโคมา่ รา่ งกายหลายแหง่ ถกู แทงดว้ ยเศษกระจก แลว้ สมองของเขากไ็ ดร้ ับความกระทบกระเทอื นจากการชนและเขา กย็ ังเลอื ดไหลอยู่ หลังจากทเี่ ขาถกู ชว่ ยออกมาวางนอนราบกบั พนื้ เขากย็ ังอด กลนั้ แลว้ จับมอื คนนัน้ ไว:้ “ดา้ นหลงั …ชว่ ยคน!” คนนัน้ ตะลงึ ไปสกั พัก: “คณุ บอกวา่ ทนี่ ั่งดา้ นหลังยังมคี น?” “ใช!่ ”

“รแู ้ ลว้ พวกเราจะรบี ชว่ ยคนออกมา” ตอนที่ 303 คณุ เกง่ จรงิ ๆ เสนิ่ เฉยี วไดร้ ับบาดเจ็บไมม่ าก เพราะในตอนทรี่ ถบรรทกุ ชน เย่ หลน่ิ หานหมนุ พวงมาลยั อยา่ งรวดเร็วเพอ่ื หลบรถบรรทกุ คนั นัน้ แตแ่ คช่ า้ ไปเล็กนอ้ ย รถบรรทกุ เฉยี ดสว่ นหนา้ ของรถไป หลังจากนัน้ พงุ่ ตรงไปทรี่ ถคนั ขา้ ง ๆ ตอ่ ดว้ ยพงุ่ ชนเขา้ ทรี่ าวกนั้ แลว้ รถกต็ กลงไปในทะเลสาบ ไดต้ ดิ ตอ่ นักประดาน้ําใหล้ งไป ชว่ ยชวี ติ คน แตจ่ นถงึ ตอนนกี้ ย็ งั ไมร่ วู ้ า่ คนในรถมชี วี ติ อยหู่ รอื วา่ ตาย แตเ่ สน่ิ เฉยี วไดย้ นิ เยห่ ลนิ่ หานบอกใหก้ ม้ ลง แตผ่ ลจากการ กระแทกในชว่ั ขณะนัน้ มันรนุ แรงเกนิ ไป เธอไมส่ ามารถทนตอ่ การกระแทกอยา่ งรนุ แรงแบบนไี้ ด ้ จงึ สลบไปอยา่ งกะทนั หนั และถกู เศษกระจกบาดตามรา่ งกาย แตก่ ็ไดร้ ับบาดเจ็บไมม่ าก เธอมสี หี นา้ ทขี่ าวซดี ขณะทถ่ี กู ยกรา่ งออกมาเอนกายลงนอน ขา้ ง ๆ รา่ งของเยห่ ลนิ หาน

เยห่ ลนิ่ หานไดร้ ับบาดเจ็บสาหสั แตย่ ังคงสตอิ ยา่ งแน่วแน่ ใน ตอนทมี่ องรา่ งของเธอเอนกายนอนลงขา้ ง ๆ ตนเอง แลว้ ยังรบี พยงุ ตวั เองขน้ึ เพอื่ ตรวจดอู าการของเธอ จนคนขา้ ง ๆ ตอ้ งเอย่ เตอื น: “คณุ ผชู ้ ายทา่ นนี้ เพอ่ื ความปลอดภยั คณุ อยา่ ขยบั สง่ เดชเลย ดแู ลว้ คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นนัน้ ไมเ่ ป็ นอะไรมาก เธอไดร้ ับ บาดเจ็บเพยี งเล็กนอ้ ย” “คณุ แน่ใจไดอ้ ยา่ งไรวา่ เธอไดร้ ับบาดเจ็บเพยี งเล็กนอ้ ย ผม ไดร้ ับบาดเจ็บขนาดนผี้ มยงั ขยบั ตวั ได?้ ถา้ เธอไมไ่ ดร้ ับบาดเจ็บ ทําไมถงึ สลบไสลไมไ่ ดส้ ต?ิ ” “น…ี่ ” คน ๆ นัน้ ถกู คําพดู ของเยห่ ลน่ิ หานทําใหส้ ําลกั จนพดู ไม่ ออกไปแลว้ เขามองไปทเี่ สน่ิ เฉียวแวบหนง่ึ เพอื่ ยนื ยนั วา่ ไมไ่ ด ้ รับบาดเจ็บใด ๆ เพยี งแคม่ บี าดแผลทผี่ วิ หนังเล็กนอ้ ย ดเู หมอื น จะไมเ่ ป็ นปัญหาใหญน่ น่ี า แตท่ ําไมถงึ สลบไปไมไ่ ดส้ ตลิ ะ่ ? “เฉียวเฉียว?” เยห่ ลนิ่ หานอดทนตอ่ ความเจ็บปวดของรา่ งกาย แลว้ ตะโกนชอ่ื เสน่ิ เฉียว แตเ่ สนิ่ เฉยี วนอนไมข่ ยับตวั อยดู่ า้ นขา้ งเขา ทา่ ทางทเี่ งยี บสงบ นัน้ ดรู าวกบั วา่ คน ๆ นไี้ มม่ ลี มหายใจ

เขาเรมิ่ ใจรอ้ นแลว้ ไดแ้ ตข่ อรอ้ งคน ๆ นัน้ วา่ : “ขอโทษดว้ ย คณุ ชว่ ยเรยี กรถพยาบาลแทนผมทไี ดไ้ หม?” คน ๆ นัน้ องึ้ ไปสกั พัก จากนัน้ รบี พยกั หนา้ : “คณุ ผชู ้ าย รถพยาบาลกําลงั มาแลว้ อกี แป๊ บเดยี วก็จะถงึ ทน่ี แ่ี ลว้ คณุ ไม่ ตอ้ งหว่ ง” กําลังมาแลว้ สนิ ะ? ในทสี่ ดุ เยห่ ลนิ่ หานกถ็ อนหายใจอยา่ งโล่ งอก เฉยี วเฉยี ว อยา่ เป็ นอะไรเลยนะ ถา้ หากเกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ กบั เธอ อยา่ งนัน้ ชวี ติ นฉี้ ันคงทกุ ขใ์ จไป จนตาย สถานการณว์ นุ่ วาย นอกจากในพนื้ ทคี่ วบคมุ แลว้ บรเิ วณจดุ อน่ื มี ผคู ้ นมงุ ดอู ยา่ งคกึ คกั เป็ นจํานวนมาก ไมม่ ที างเลอื ก ในทส่ี ดุ ตํารวจกไ็ ดอ้ พยพคนกลมุ่ นัน้ กอ่ น หลังจากการอพยพเสร็จแลว้ รถพยาบาลก็มาถงึ ทเี่ กดิ เหตอุ ยา่ งรวดเร็ว เยห่ ลนิ่ หานอดกลัน้ ไวจ้ นกระทั่งเสน่ิ เฉียวถกู วางบนเปลหาม แลว้ ยกขน้ึ ไปบนรถ พอถงึ ดา้ นในแลว้ จงึ พยงุ รา่ งกายของ

ตนเองและถามหมอวา่ : “คณุ หมอ สถานการณ์ของเธอเป็ น อยา่ งไรบา้ ง มอี นั ตรายรเึ ปลา่ ” คณุ หมอตรวจสอบเสน่ิ เฉียวอยา่ งรวดเร็ว จากนัน้ ทง้ิ ประโยคไว ้ ใหเ้ ยห่ ลนิ่ หาน: “ดจู ากในเวลานไ้ี มน่ ่าจะมอี ะไรรา้ ยแรง แตค่ ณุ ตา่ งหากทไี่ ดร้ ับบาดเจ็บสาหสั ” หลังจากพดู เสร็จเขากม็ องพยาบาลสองคนทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ เขา: “ชว่ ยรักษาอยา่ งเรง่ ดว่ นใหเ้ ขากอ่ น” พอไดย้ นิ วา่ เสนิ่ เฉยี วไมม่ อี นั ตราย ในทสี่ ดุ ใจทเี่ ป็ นหว่ งเป็ น กงั วลของเยห่ ลน่ิ หานกป็ ลอ่ ยวาง ในเวลานคี้ วามกดดนั ทฝี่ ื นอด กลัน้ มาโดยตลอด ก็คอ่ ย ๆ หายไป ทลี ะนอ้ ย…เยห่ ลนิ่ หานฝื น ตอ่ ไปไมไ่ หวและสลบไป “คณุ หมอ เขาสลบไปแลว้ ” “ไมต่ อ้ งสนใจ รักษาอยา่ งเรง่ ดว่ นใหเ้ ขาตอ่ ไป บาดแผลของ เขาตอ้ งไดร้ ับการฆา่ เชอื้ หนงึ่ รอบ” “คะ่ ”

คณุ หมอหันกลบั ไปมองเสนิ่ เฉียวแวบหนงึ่ ในใจคดิ วา่ สองคนน้ี คงเป็ นครู่ ักกนั ไมอ่ ยา่ งนัน้ ผชู ้ ายคงไมเ่ ป็ นหว่ งผหู ้ ญงิ ขนาดนี้ เห็นไดช้ ดั วา่ บาดเจ็บขนาดนัน้ แตก่ ลับฝื นมาโดยตลอด ตอนนี้ คงจะรแู ้ ลว้ วา่ เธอไมไ่ ดอ้ นั ตรายถงึ ชวี ติ ดงั นัน้ จงึ ฝื นรา่ งกายที่ อดทนอยตู่ อ่ ไปไมไ่ หวและสลบไป อกี ดา้ นหนงึ่ งานเลย้ี งดําเนนิ ไปอยา่ งคกึ คกั “ยังไมม่ าอกี เหรอ?” ถงึ แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะพดู เสยี งหนักกบั เซยี ว ซู่ แตห่ วั ใจของเขาก็ยงั คงหวงั วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ จะปรากฏตวั ท่ี ประตทู างเขา้ หรอื ตรงมมุ สกั มมุ หรอื ไมก่ ต็ รงหนา้ เขา แลว้ บอก เขาวา่ เธอมาแลว้ แตเ่ ขามองซา้ ยมองขวาก็ไมเ่ จอ ไมว่ า่ ทไ่ี หนก็ไมม่ ี พอเซยี วซไู่ ดย้ นิ เขาถาม ก็ตกใจจนหแู ทบหลดุ แลว้ เขาพดู อํ้า ๆ อง้ึ ๆ: “ผมสง่ คนไปรออยขู่ า้ งนอกแลว้ ขอเพยี งคณุ นายนอ้ ย มาถงึ จะตอ้ งรบี มารายงาน” “ตอนนกี้ โี่ มง?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามอยา่ งเย็นชา เซยี วซเู่ หลอื บมองเวลาแวบหนงึ่ แลว้ หนา้ เปลย่ี นสี พดู เสยี งเบา วา่ : “จะสามทมุ่ แลว้ ครับ”

“ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งเย็น: “เกง่ จรงิ ” “คณุ ชายเย่ มปี ระโยคหนงึ่ ทผ่ี มไมร่ วู ้ า่ ควรพดู หรอื ไม”่ “ในเมอ่ื รวู ้ า่ ไมค่ วรพดู อยา่ งนัน้ กอ็ ยา่ ถามแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตําหนิ อยา่ งเย็นชาหนง่ึ ประโยค เซยี วซตู่ กใจจนตวั สนั่ อยพู่ ักหนง่ึ แลว้ เกบ็ คําพดู ทตี่ ดิ อยตู่ รงรมิ ฝี ปากของตนเองกลบั ไป โธ่ อยา่ งนัน้ ไมพ่ ดู แลว้ กนั มอี ะไรใหพ้ ดู ละ่ นไ่ี มใ่ ชค่ รัง้ แรกทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานอารมณเ์ สยี แลว้ ทําหยงิ่ เอาแตใ่ จแบบน!้ี รอคณุ นายนอ้ ยมาถงึ ตรงหนา้ เขา เวลานัน้ ก็จะกลับมาอารมณ์ดี ไมใ่ ชเ่ หรอ? เขาจงึ ไมก่ งั วลกบั เรอื่ งน้ี อะไรจะเกดิ กใ็ หม้ ันเกดิ เถอะ ตามนสิ ยั ทเ่ี ยอ่ หยง่ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ตราบใดทค่ี ณุ นายนอ้ ยยอมพดู ดี ๆ กบั เขาสกั สองสามประโยค ยอมออดออ้ นกจ็ ะแกไ้ ขไดด้ มี าก เพยี งแคเ่ ซยี วซไู่ มค่ าดคดิ มากอ่ นวา่ เรอ่ื งครัง้ นจ้ี ะตา่ งจากเรอ่ื ง ครัง้ กอ่ นโดยสนิ้ เชงิ โรงพยาบาล

ผไู ้ ดร้ ับบาดเจ็บในเหตกุ ารณต์ า่ งถกู นําสง่ โรงพยาบาล เป็ น เพราะเยห่ ลนิ่ หานไดร้ ับบาดเจ็บคอ่ นขา้ งหนัก ดงั นัน้ จงึ ถกู สง่ ไป ยังพน้ื ทผ่ี ปู ้ ่ วยฉุกเฉนิ สว่ นเสนิ่ เฉียวดเู หมอื นจะไมไ่ ดม้ ปี ัญหา รา้ ยแรงใด ๆ เธอจงึ ถกู สง่ ตวั ไปทหี่ อ้ งผปู ้ ่ วยท่วั ไป เมอื่ แพทย์ พบวา่ เธออาจจะกําลังตงั้ ครรภ์ สหี นา้ ของคณุ หมอกเ็ ปลย่ี นไป ทนั ท:ี “คณุ บอกวา่ เธอทอ้ ง?” “ใช”่ คณุ หมอมองเสน่ิ เฉียวแวบหนง่ึ : “อยา่ งนัน้ ทเ่ี ธอสลบไปจนถงึ ตอนน้ี อาจจะไดร้ ับบาดเจ็บสว่ นไหนแลว้ รับยา้ ยไปพน้ื ท่ี ผปู ้ ่ วยหนักเพอ่ื ตรวจดสู กั หน่อย” พยาบาลพยักหนา้ ขณะทเ่ี ธอกําลงั จะยา้ ยเสนิ่ เฉียว จู่ ๆ เสน่ิ เฉียวก็สง่ เสยี งออกมาเบา ๆ แลว้ จากนัน้ กค็ อ่ ย ๆ ตน่ื ขน้ึ “คณุ ตน่ื แลว้ ?” พยาบาลเรยี กดว้ ยความตกใจแลว้ โนม้ ตวั ลงไป: “คณุ รสู ้ กึ อยา่ งไรบา้ ง? รสู ้ กึ ไมส่ บายตรงไหนหรอื เปลา่ ?” “เออ่ ” เสนิ่ เฉียวรเู ้ พยี งวา่ หวั ของเธอหนักมากและปวดเล็กนอ้ ย ใชเ้ วลาสกั พักกอ่ นทเี่ ธอจะปรับสายตาใหช้ ดั จากนัน้ เธอกเ็ ห็น ภาพตรงหนา้ มแี พทยแ์ ละพยาบาลลอ้ มเธอดว้ ยสายตาทเ่ี ป็ น หว่ งเธออยา่ งชดั เจน

“พวกคณุ …” “อยา่ เพงิ่ พดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ กอ่ น แลว้ คอ่ ยบอกผมวา่ คณุ รสู ้ กึ ไมส่ บายตวั หรอื เปลา่ ?” คณุ หมอเดนิ มายนื แทนพยาบาลแลว้ พดู เสยี งเบา เสยี งของเธอสงบและทรงพลงั ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วคลอ้ ยตามสงิ่ ท่ี เธอพดู แลว้ หายใจเขา้ ลกึ ๆ หลังจากนัน้ ไมน่ านเธอก็สา่ ยหวั : “ดเู หมอื นวา่ จะไมม่ อี ะไรไมส่ บาย แต…่ ” “แตอ่ ะไร” คณุ หมอรบี ถาม “แตม่ นึ หวั นดิ หน่อย…” “แลว้ เจ็บตรงไหนอกี ?” “ดเู หมอื น…จะปวดทท่ี า้ ยทอยนดิ หน่อย” หลงั จากพดู เสร็จ เสน่ิ เฉยี วก็นกึ ถงึ ฉากในตอนนัน้ ตอนทเ่ี ยห่ ล่ิ นหานขอใหเ้ ธอกม้ ลงไปและเธอไมร่ วู ้ า่ จะทําอยา่ งไร ใน สถานการณ์ทว่ี ติ กกงั วลจงึ ทําไดเ้ พยี งแคเ่ ชอ่ื ฟังคําพดู ของเขา แลว้ กม้ ลงไป แตเ่ นอื่ งจากมแี รงกระแทกมากเกนิ ไป รา่ งกาย ของเธอจงึ เอยี งไปดา้ นหลงั หลงั จากนัน้ ศรี ษะคงชนเขา้ กบั

ประตู ตอนนเี้ ธอถกู ชนจนสบั สนมนึ งง จากนัน้ เธอกไ็ มร่ ับรอู ้ ะไร อกี เลย “ออ้ น่าจะเป็ นเพราะถกู กระแทกอยา่ งจนสง่ ผลใหค้ ณุ หมดสติ ไป ฉันจะตรวจสอบใหค้ ณุ กอ่ นและจัดการกบั อาการบาดเจ็บท่ี ผวิ หนัง ถา้ หากไมม่ อี ะไรคณุ กส็ ามารถออกโรงพยาบาลกอ่ น ได”้ “คะ่ ขอบคณุ คณุ หมอ ใชส่ ิ คนทม่ี าดว้ ยกนั กบั ฉัน…” ตอนท่ี 304 เขม้ แข็ง “คณุ อยา่ กงั วล เขารักษาตวั อยทู่ ห่ี อ้ งฉุกเฉนิ แลว้ ” พอไดย้ นิ คําวา่ หอ้ งฉุกเฉนิ ใบหนา้ ซดี เซยี วของเสนิ่ เฉยี วก็ เปลยี่ นเป็ นดไู มไ่ ดข้ น้ึ มา “คณุ พดู วา่ อะไร? หอ้ งฉุกเฉนิ ? อยา่ ง นัน้ เขา…” “เขาอาการบาดเจ็บภายนอกของเขาคอ่ นขา้ งรนุ แรง ดงั นัน้ จําเป็ นตอ้ งรักษาใหท้ ันเวลา”

อาการบาดเจ็บภายนอกรนุ แรงมาก? เสน่ิ เฉียวคดิ อยสู่ กั พัก ใน เวลานัน้ รถไดเ้ ฉยี ดบรเิ วณสว่ นหนา้ ของรถและกระจกทแี่ ตก อาจจะกระเด็นไปโดนรา่ งของเยห่ ลน่ิ หาน เมอื่ นกึ ถงึ ฉากน้ี ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วกซ็ ดี ลงทันทดี ว้ ยความตกใจ “ถา้ อยา่ งนัน้ เขาไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม? อนั ตรายถงึ ชวี ติ หรอื ไม?่ ฉัน สามารถไปดเู ขาไดห้ รอื เปลา่ ” หลังจากพดู เสร็จเสน่ิ เฉียวกล็ กุ ขนึ้ จากเตยี งอยา่ งรวดเร็ว ผลกั ผา้ หม่ ออกแลว้ ลงจากเตยี งดว้ ย เทา้ เปลา่ พยาบาลรบี หา้ มเธอ: “คณุ ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม? ลกุ จากเตยี งเร็ว ขนาดนี้ คณุ ควรนอนลงและสงั เกตอาการอกี สกั พักเถอะ แลว้ คณุ รหู ้ รอื ไมว่ า่ คณุ กําลังตงั้ ครรภ์ คณุ เพง่ิ จะสลบไปนานขนาด นัน้ แบบนอี้ นั ตรายมาก” เสน่ิ เฉียวสา่ ยหนา้ “ฉันไมเ่ ป็ นไร” พยาบาลยงั คงตอ้ งการทจ่ี ะเกลย้ี กลอ่ มเธอ เสนิ่ เฉียวไดก้ า้ วลง ไปบนพนื้ อยา่ งมนั่ คง เธอยงั คงสวมชดุ กระโปรงตวั นัน้ ผมยงุ่ ๆ ของเธอดยู ํา่ แยม่ าก ทแี่ ขนและใบหนา้ มรี อยกระจกบาด เล็กนอ้ ย แตด่ แู ลว้ ไมถ่ งึ กบั รนุ แรง มเี พยี งรอยตดิ อยทู่ ม่ี มุ ปาก ทง้ิ รอยแผลสแี ดงเลอื ดไวท้ ม่ี มุ ปากขาวซดี ของเธอ

“บาดแผลตรงนใ้ี หฉ้ ันชว่ ยรักษาใหส้ กั หน่อยเถอะ” พยาบาลอยากรักษาใหเ้ ธอ แตเ่ สน่ิ เฉยี วยนื ยันวา่ : “ฉันสบายดี จรงิ ๆ ฉันไปดวู า่ เขาเป็ นอยา่ งไรบา้ งแลว้ ไดไ้ หม?” อยา่ งไรเสยี ทัง้ สองกม็ าดว้ ยกนั เขาก็ไดร้ ับบาดเจ็บหนักขนาดน้ี ตอนนัน้ ถา้ เขาไมบ่ อกใหต้ นเองกม้ ลงไดท้ ันเวลาป่ านนก้ี ็ไมร่ วู ้ า่ อาการบาดเจ็บของตนเองจะเป็ นอยา่ งไร คณุ หมอมองเธออยา่ งพจิ ารณาแวบหนง่ึ หลังจากนัน้ กบ็ อก พยาบาลวา่ : “อยา่ งนัน้ คณุ ก็พาเธอไปดเู ถอะ” “ไดค้ ะ่ คณุ ตามฉันมา” พยาบาลก็เลยตอ้ งพาเสนิ่ เฉียวออกจากหอ้ งแลว้ เดนิ ไป ทางซา้ ย เสน่ิ เฉียวเดนิ ตามหลงั เธออยา่ งเงยี บ ๆ และทันใดนัน้ เธอก็นกึ อะไรบางอยา่ งได:้ “ใชส่ ิ ตอนทฉ่ี ันบาดเจ็บกระเป๋ า ของฉันอยทู่ ไี่ หน? แลว้ ของละ่ ?” “สถานทเ่ี กดิ เหตถุ กู ตํารวจควบคมุ ไวแ้ ลว้ ของทกุ อยา่ งอยทู่ น่ี ่ัน วางใจเถอะ คณุ ไมไ่ ดร้ ับบาดเจ็บมาก สามารถไปรับทสี่ ถานี ตํารวจเพอ่ื รับของได”้

เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี เสนิ่ เฉยี วกพ็ ยกั หนา้ อยา่ งสบายใจ “ขอบคณุ ” แป๊ บเดยี วกม็ าถงึ ทที่ เ่ี ยห่ ลน่ิ หานกําลงั รักษาตวั อยู่ เสน่ิ เฉียว มองเยห่ ลนิ่ หานทนี่ อนอยบู่ นเตยี งของโรงพยาบาลผา่ นกระจก เพราะเขาไดร้ ับบาดเจ็บหนัก รา่ งทน่ี อนอยตู่ รงนัน้ มเี ลอื ดอยู่ จํานวนมากจนน่าตกใจ เสน่ิ เฉียวหอบหายใจถ่ี ๆ ดว้ ยความหวาดกลวั “อยา่ ดเู ลย การรักษาบาดแผลไมม่ อี ะไรน่าดู คณุ เป็ นหญงิ มี ครรภไ์ มค่ วรมองเลอื ดพวกนน้ี าน ๆ” นางพยาบาลคงรสู ้ กึ ไดว้ า่ เธอหายใจถ่ี ๆ จงึ เดนิ ตรงไปหาเธอเพอ่ื บดบงั สายตา จากนัน้ จงึ อธบิ าย: “ตอนนสี้ ถานการณ์ของคณุ ผชู ้ ายทา่ นนัน้ ไมน่ ่าจะมี ปัญหาใหญอ่ ะไร ตอนทพ่ี วกเรามาถงึ เขายังคงมสี ตอิ ยู่ แถมเขา ยังคอยบอกใหเ้ ราตรวจอาการของคณุ กอ่ นตลอด นเี่ ป็ นเรอ่ื ง จรงิ คณุ ผหู ้ ญงิ คงเป็ นคนรักของคณุ ผชู ้ ายคนนัน้ สนิ ะ? เขาเป็ น หว่ งคณุ มาก ตวั เองไดร้ ับบาดเจ็บมากขนาดนัน้ แตย่ ังกดั ฟันฝื น เอาไว ้ พอไดย้ นิ คณุ หมอของเราบอกวา่ คณุ ไมเ่ ป็ นไร เขาถงึ ได ้ สลบไป”

พอไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ ตกใจเล็กนอ้ ย รมิ ฝี ปากสขี าวของเธอ เปิดออกอยา่ งออ่ นแอ แตเ่ ธอไมส่ ามารถพดู อะไรได ้ นเี่ ธอทําอะไรลงไป… ทันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ เสยี ใจภายหลังอยา่ งมาก ถา้ …ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะเธอแสดงออกวา่ รบี เยห่ ลน่ิ หานคงไมข่ บั รถเร็วขนาดนัน้ เห็นไดช้ ดั วา่ ยงั พอมเี วลา แตท่ ําไมเธอถงึ รสู ้ กึ วา่ มเี วลาไมพ่ อ อยเู่ สมอ เห็นไดช้ ดั วา่ ใกลจ้ ะถงึ แลว้ …แตเ่ ธอกย็ ังถามเขาวา่ ใกลจ้ ะถงึ หรอื ยงั เธอตอ้ งทําใหเ้ ยห่ ลนิ่ หานเสยี สมาธแิ น่ ๆ ถา้ เยห่ ลนิ่ หานไม่ วอ่ กแวก่ จะตอ้ งเห็นรถบรรทกุ ทข่ี บั ผดิ ปกตคิ นั นัน้ กอ่ นลว่ งหนา้ ไดอ้ ยา่ งแน่นอน ถา้ เห็นกอ่ นลว่ งหนา้ กค็ งจะไมท่ ําใหเ้ กดิ โศกนาฏกรรมในปัจจบุ นั “เขาเขา…” “ไมเ่ ป็ นไร ไมต่ อ้ งหว่ งแลว้ ” พยาบาลคงรับรถู ้ งึ ความเศรา้ ของ เธอ เลยปลอบโยนดว้ ยเสยี งแผว่ เบา เสนิ่ เฉียวสดู หายใจแลว้ ถามเสยี งเบา: “ฉันรออยทู่ นี่ จี่ นเขาตน่ื ไดไ้ หม”

“ไดแ้ น่นอน แต…่ เขายงั รักษาแผลอยู่ พอเขารักษาแผลเสร็จ แลว้ คณุ คอ่ ยเขา้ ไปเถอะ” “คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ จากนัน้ พยาบาลกพ็ ยงุ เธอนั่งลงบน เกา้ อดี้ า้ นนอก ตอนนใี้ นหวั ของเธอเต็มไปดว้ ยภาพของ รถบรรทกุ ทพ่ี งุ่ ชนเขา้ มา ในขณะนัน้ …สง่ิ ทแี่ วบขน้ึ มาตรงหนา้ เธอ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเป็ นใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แคร่ สู ้ กึ วา่ สง่ิ ทเ่ี ห็นตอนคนเราใกลต้ าย คงเป็ นสง่ิ ทส่ี ําคญั ทส่ี ดุ ในชวี ติ ใชไ่ หม? น่าเสยี ดาย…ตอนนคี้ าดวา่ เธอคงพลาดงานเลย้ี งไปแลว้ พอคดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวก็หลบั ตาลงอยา่ งเงยี บ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ คงโกรธเธอจะตายแลว้ สญั ญาไวแ้ ลว้ แตก่ ลบั ไม่ ปรากฏตวั ไมร่ วู ้ า่ รอนานแคไ่ หน ทันใดนัน้ พยาบาลก็วงิ่ มาบอกเธอ: “คณุ ผหู ้ ญงิ แฟนของคณุ ฟื้นแลว้ บอกวา่ อยากเจอคณุ ”

เมอื่ ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวก็เงยหนา้ ขนึ้ อยา่ งกะทนั หนั และไมส่ นใจคํา วา่ แฟนหนุ่มทพี่ ยาบาลพดู ถงึ อยา่ งไรตอนนกี้ ็เป็ นสถานการณ์ พเิ ศษ ดงั นัน้ เธอจงึ ลกุ ขนึ้ และพดู วา่ “เขาตนื่ แลว้ เหรอ?” “ใชค่ ะ่ คณุ ตามฉันมา” เสนิ่ เฉยี วตามพยาบาลเขา้ ไปในหอ้ งผปู ้ ่ วย สงิ่ ทเี่ ห็นคอื เยห่ ลิ่ นหานทเ่ี พง่ิ จะสลบไมไ่ ดส้ ติ ตอนนไี้ ดส้ ตแิ ลว้ “พใ่ี หญ!่ ” เสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปตรงหนา้ เขา กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง อด ไมไ่ ดท้ จ่ี ะรอ้ งเรยี ก เมอื่ ไดย้ นิ คําวา่ พใ่ี หญ่ เยห่ ลน่ิ หานสหี นา้ และทา่ ทางทมี่ นึ งงไป สกั พัก จากนัน้ ไมน่ านเขากย็ ม้ิ ออกมาอยา่ งเลยี่ งไมไ่ ด:้ “เธอไม่ เป็ นไรก็ดแี ลว้ ” เสน่ิ เฉียวเกอื บจะกดั รมิ ฝี ปากลา่ งจนเลอื ดออก เขาบาดเจ็บมาก ขนาดน้ี ยังคงไมค่ าดคดิ วา่ ตนเอง… ขณะนัน้ ในใจของเสนิ่ เฉียวยงิ่ รสู ้ กึ ละอายใจหนักขน้ึ ไปอกี “ฉันไมเ่ ป็ นอะไร แตพ่ ใี่ หญค่ ณุ …”

“เธอมาน”ี่ เยห่ ลนิ่ หานเรยี กใหเ้ ธอมานั่งทเ่ี ตยี ง ดวงตาของเขา มองทมี่ มุ รมิ ฝี ปากของเธออยา่ งแผว่ เบา เขาเห็นรอยแผลสแี ดง ตรงนัน้ และสงั เกตวา่ ทแี่ ขนของเธอมแี ผล จงึ รสู ้ กึ ปวดใจอยพู่ ัก หนงึ่ : “ขอโทษทฉี่ ันไมไ่ ดป้ กป้องเธอไมด่ ”ี เสน่ิ เฉียวสา่ ยหวั : “ไม่ พใี่ หญป่ กป้องฉันเป็ นอยา่ งดอี ยแู่ ลว้ ฉัน เป็ นตา่ งหากทท่ี ําใหพ้ ใ่ี หญเ่ ดอื ดรอ้ น ถา้ พใ่ี หญไ่ มพ่ าฉันขนึ้ รถ วันนเี้ รอ่ื งแบบนก้ี ็จะไมเ่ กดิ ขน้ึ แน่นอน!” “ไม่ ทัง้ หมดนถี้ กู กําหนดไวแ้ ลว้ พใ่ี หญท่ ําทกุ อยา่ งดว้ ยความ เต็มใจ จะโทษคนอน่ื ไมไ่ ด ้ แตเ่ ธอไมเ่ หมอื นกนั เธอยงั มี โอกาส” “อะไร?” เสน่ิ เฉยี วมนึ งงไปพักหนง่ึ มองเขาอยา่ งไมร่ จู ้ ะทํา อยา่ งไร เธอไมเ่ ขา้ ใจ เขาพดู วา่ ยงั มโี อกาส…โอกาสอะไร ใบหนา้ ของเยห่ ลนิ่ หานซดี ลงอยา่ งน่ากลวั มาก โดยเฉพาะ อยา่ งยงิ่ เมอ่ื มแี สงตกกระทบลงมายง่ิ ทําใหซ้ ดี ขาวไปอกี แตถ่ งึ จะหนา้ ซดี ขาวแบบนเ้ี ขาก็ยังพดู กบั เธอวา่ “เฉยี วเฉยี ว งาน เลย้ี งยังไมจ่ บ ตอนนค้ี ณุ ยังมเี วลา ฉันจะทําความสะอาดกอ่ น หลังจากนัน้ จะคณุ ไปทน่ี ั่น”

หลงั จากพดู จบก็ไมค่ ดิ วา่ เยห่ ลนิ่ หานจะลกุ จากเตยี ง เสน่ิ เฉยี ว ตกใจจนวญิ ญาณแทบจะลอย รบี ลกุ ขนึ้ และพดู วา่ : “ไมไ่ ด!้ พี่ ใหญค่ ณุ ไดร้ ับบาดเจ็บสาหสั คณุ ไมส่ ามารถขยบั ตวั ได”้ พยาบาลตวั นอ้ ยทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ ก็ถกู ทําใหต้ กใจ: “ใชค่ ะ่ คณุ ผชู ้ าย คณุ บาดเจ็บสาหสั เล็กนอ้ ย ไมเ่ หมาะทจี่ ะลกุ จากเตยี ง ตอ้ งใช ้ เวลารักษาตวั เป็ นเวลาสองวัน!” “ไมเ่ ป็ นไร” เยห่ ลนิ่ หานลกุ ขนึ้ ยนื อยา่ งดอื้ รัน้ และเออื้ มมอื ไป เชด็ คราบเลอื ดทมี่ มุ รมิ ฝี ปากของเขา: “มนั เป็ นเพยี งบาดแผล ภายนอก ผมทนได”้ ตอนท่ี 305 ฉนั จะพาเธอไปสง่ ทขี่ า้ งกายเขา เสนิ่ เฉียว: “…ไมไ่ ด!้ ไมว่ า่ อยา่ งไรกไ็ มไ่ ด!้ คณุ บาดเจ็บขนาดน้ี ฉันจะไมไ่ ปไหนทัง้ นัน้ ” ถา้ เธอไปตอนน้ี หรอื วา่ ขอใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานไปสง่ เธอทงี่ านเลยี้ ง เธอคงรสู ้ กึ ผดิ ไปตลอดชวี ติ ! และเธอก็ไมค่ ดิ ทจี่ ะเป็ นคนไมม่ คี ณุ ธรรมและไมม่ เี มตตา!

“คนโง”่ เยห่ ลนิ่ หานพดู กบั เธอเบา ๆ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยมิ้ บาง ๆ ให ้ เธอเล็กนอ้ ย: “เธอชอบเขามากไมใ่ ชเ่ หรอ? พใ่ี หญช่ ว่ ยเธออยู่ นะ” “ไม!่ ” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหนา้ อยา่ งสดุ แรง รอยยม้ิ ทข่ี มขนื่ และไม่ เห็นคณุ คา่ ตวั เองของเยห่ ลนิ่ หาน ทํารา้ ยและทําใหเ้ ธอแสบ จมกู ในคราวเดยี ว หลังจากสา่ ยหวั นํ้าตาของเธอก็รว่ งลงทันท:ี “ฉันไมต่ อ้ งการใหพ้ ใี่ หญท่ ําแบบน้ี พใ่ี หญแ่ คน่ อนรักษาตวั ใน โรงพยาบาลใหห้ ายดกี ็พอแลว้ !” “พใ่ี หญไ่ มไ่ ดบ้ อกเหรอ? ฉันไมเ่ ป็ นไร พวกนัน้ เป็ นแคแ่ ผล บาดแผลภายนอก แคพ่ ันแผลก็พอ ไปกนั เถอะ ถา้ เธอไมไ่ ปมนั กอ็ าจจะสายไปจรงิ ๆ แลว้ ” “ไม่ ไมเ่ อา!” เสนิ่ เฉียวกดั ปากอยา่ งแรง หยาดน้ําตารว่ งลงตง๋ิ ๆ : “ฉันไมต่ อ้ งการ พใี่ หญ่ คณุ เขา้ ใจไหม? ถา้ จะไป ฉันกจ็ ะไป เอง ฉันจะไมใ่ หพ้ ใ่ี หญไ่ ปสง่ ฉันอกี แลว้ ! ฉันไมอ่ ยากทํารา้ ยพี่ ใหญอ่ กี แลว้ …” หลงั จากพดู จบ เธอก็ยงั รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอน้ื อยเู่ ล็กนอ้ ย กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอสงสยั มาตลอดวา่ เยห่ ลนิ่ หานมจี ดุ ประสงคท์ ไ่ี ม่ บรสิ ทุ ธ์ิ แตต่ อนน…้ี เธอตระหนักแลว้ วา่ ตนเองเป็ นคนทน่ี ่า

รังเกยี จ ผอู ้ น่ื ปฏบิ ตั ติ อ่ เธออยา่ งดี แตเ่ ธอมักจะสงสยั คนอน่ื เสมอและคดิ วา่ เขาเป็ นคนไมด่ ี ตอนน…ี้ เขาบาดเจ็บมากขนาดนแ้ี ตก่ ย็ ังยนื ยนั ทจี่ ะไปสง่ เธอท่ี งาน พยาบาลสาวอยดู่ า้ นขา้ งเห็นฉากน้ี คงเพราะเธอยังเด็ก เลยถกู ทําใหต้ น้ื ตันใจจนนํ้าตาไหลเป็ นระยะ ๆ ชา่ งตน้ื ตนั ใจจรงิ ๆ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ ทัง้ สองคนเป็ นครู่ ักกนั แตเ่ ธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ พวกเขาจะ ไมใ่ ช…่ ถงึ ไมใ่ ชแ่ ตก่ ็ไมเ่ ชงิ เห็นไดช้ ดั วา่ ผชู ้ ายคนนก้ี ําลังชว่ ยผหู ้ ญงิ คน นใี้ หไ้ ปกบั ผชู ้ ายคนอน่ื มนั น่าประทบั ใจจรงิ ๆ! ตอ้ งสง่ ผหู ้ ญงิ ทร่ี ักใหก้ บั ผชู ้ ายคนอนื่ เรอื่ งแบบนตี้ อ้ งใชค้ วาม กลา้ มากแคไ่ หนกนั ? “ไมต่ อ้ งรอ้ งแลว้ ” เธอรอ้ งไหส้ ะอกึ สะอนื้ มันทําใหเ้ ยห่ ลน่ิ หาน ขมวดควิ้ โดยไมร่ ตู ้ วั เขาคดิ เรอ่ื งนแ้ี ทนเธอแลว้ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะปฏเิ สธขอ้ เสนอของเขา “ถา้ เธอยงั รอ้ งตอ่ อกี ก็จะเสยี เวลานะ ไปเถอะ ฉันสง่ เธอไปที่ งาน จากนัน้ ฉันคอ่ ยกลับมาพักรักษาตวั ทโ่ี รงพยาบาล เป็ นไง?”

เสนิ่ เฉยี วก็ยงั คงสา่ ยหนา้ อยา่ งสดุ แรง ผลคอื ในวนิ าทถี ัดมาเย่ หลนิ่ หานจับขอ้ มอื ของเธออยา่ งแรงแลว้ ดงึ เธอเดนิ ออกไปขา้ ง นอก ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วขาวซดี แลว้ ตอบสนองอยา่ ง กะทันหนั : “พใี่ หญ่ ฉันไมอ่ ยากไป คณุ ปลอ่ ยฉันไป ฉันไปเอง ได ้ คณุ ปลอ่ ยฉันไป!” พยาบาลสาวอดทจี่ ะรอ้ งไหอ้ อกมาไมไ่ ด ้ ถงึ แมเ้ ยห่ ลน่ิ หานจะไดร้ ับบาดเจ็บ แตก่ เ็ ป็ นผชู ้ ายคนหนง่ึ เขา ยงั มเี รย่ี วแรงเยอะมาก เสนิ่ เฉยี วขดั ขนื เขาไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ เพราะ เขาไดร้ ับบาดเจ็บอยจู่ งึ ไมก่ ลา้ ขยับมาก ทําไดเ้ พยี งยอมถกู เขา ดงึ ใหเ้ ดนิ ไปขา้ งหนา้ แมว้ า่ เขาจะดงึ เธอเหมอื นคนทไ่ี มเ่ ป็ นอะไร แตเ่ สน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ ไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ จังหวะกา้ วเดนิ ของเยห่ ลน่ิ หานในตอนนไ้ี ม่ มนั่ คงเทา่ เมอ่ื กอ่ น เขาตอ้ งไดร้ ับบาดเจ็บสาหสั มากกวา่ ทเ่ี ธอ คดิ และสงิ่ ทพ่ี ยาบาลบอกกบั เธอกอ่ นหนา้ นที้ ําใหเ้ ธอยงิ่ เชอื่ มากขน้ึ วา่ ทเี่ ยห่ ลน่ิ หานสามารถคงทา่ ทางของเขาในตอนนไี้ ว ้ ได ้ จะตอ้ งเป็ นเพราะเขาฝื นทําเป็ นเขม้ แข็งอยา่ งแน่นอน