เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

ทํายังไงด?ี เธอแตง่ ตัวเชน่ นถ้ี า้ เธอยนื ตากลมหนาวอยขู่ า้ งนอก ทัง้ คนื เธอจะตอ้ งไมส่ บายแน่ๆ อกี ทงั้ บนรา่ งกายของเธอมี บาดแผลทย่ี ังไมไ่ ดร้ ักษา! “คณุ นายนอ้ ย หรอื ไม…่ .ฉันไปตามหมอมารักษาบาดแผลบน รา่ งกายของคณุ กอ่ นดมี ัย้ ?” “ไมจ่ ําเป็ น” เสน่ิ เฉยี วปฏเิ สธความหวงั ดขี องเขา สหี นา้ ของ เซยี วซเู่ ปลยี่ นไปทันที ดแู ลว้ ถา้ ไมไ่ ดเ้ จอกบั คณุ ชายเย่ แมแ้ ต่ บาดแผลบนรา่ งกายของเธอก็จะไมร่ ักษาอยา่ งนัน้ หรอ? แบบนไี้ มด่ แี น่ๆ เซยี วซมู่ ลี างสงั หรณว์ า่ จดุ จบของเรอื่ งนจ้ี ะตอ้ งไมด่ แี น่ๆ ถา้ เสนิ่ เฉยี วดอื้ ดงึ ทจี่ ะยนื อยตู่ รงนี้ อกี ทัง้ ไมย่ อมรักษาบาดแผล สําหรับเธอแลว้ เธอคงทนไดไ้ มถ่ งึ ครงึ่ กล็ ม้ ลงไป ถงึ ตอนนัน้ …. เมอ่ื นกึ ถงึ จดุ นแ้ี ลว้ เซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ เครยี ดเป็ นอยา่ งมาก เขาหนั หลังแลว้ เดนิ เขา้ ไปในประตใู หญ่ ไมว่ า่ จะเป็ นยังไงเขาก็ตอ้ งไป หาเยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ใหโ้ อกาสเสน่ิ เฉยี วอกี สกั ครัง้ อยา่ ง นอ้ ยใหเ้ ธอไดเ้ ขา้ มาคอ่ ยวา่ กนั ตอ่

ตอนทเี่ ซยี วซตู่ อ้ งการจะไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เขามองเห็นจหู ยนุ ยนื เฝ้าอยหู่ นา้ ประตู “คณุ ชายเยล่ ะ่ ?” “ผชู ้ ว่ ยเซยี ว คณุ ชายเยบ่ อกแลว้ ….ใครกห็ า้ มเขา้ ไปรบกวนเขา อกี ” สหี นา้ ของเซยี วซบู่ ดู บง้ึ จากนัน้ พดู “จหู ยนุ คณุ นายนอ้ ยรออยู่ ขา้ งนอก ถา้ คณุ ชายเยไ่ มย่ อมออกมาเจอหนา้ เธอละก็เธอ อาจจะรออยขู่ า้ งนอกตลอดทัง้ คนื กไ็ ด ้ กอ่ นหนา้ นค้ี ณุ ก็มี สมั พันธท์ ด่ี กี บั เธอไมใ่ ชห่ รอ หรอื วา่ คณุ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ปวดใจอะไร กบั เธอเลยหรอ?” จหู ยนุ กดั รมิ ฝี ปากของตวั เอง จากนัน้ พดู “ฉัน ฉันไมใ่ ชว่ า่ ไม่ อยากชว่ ยคณุ นายนอ้ ยนะ แตค่ ําสง่ั ของคณุ ชายเยค่ ณุ ก็ไดย้ นิ แลว้ เขาไมอ่ นุญาตใหใ้ ครหนา้ ไหนเขา้ ไปรบกวน ไมอ่ ยา่ งนัน้ … พวกเรากจ็ ะโดนไลอ่ อก!” “แลว้ ยังไงละ่ ? เป็ นเพราะกลัวโดนไลอ่ อก คณุ เอาคณุ นายนอ้ ย ไปไวต้ รงไหน?”

ในแววตาของจหู ยนุ แฝงไปดว้ ยความรสู ้ กึ ผดิ เธออธบิ าย “เซยี วซู่ ฉันไมไ่ ดเ้ ห็นแกต่ วั นะ นสิ ยั ของคณุ ชายเยค่ ณุ รจู ้ ักดี ทสี่ ดุ ตอนนค้ี ณุ เดนิ เขา้ ไปคณุ คดิ วา่ จะไดอ้ ะไรดดี งี ัน้ หรอ? ตอ่ ใหค้ ณุ สามารถพดู เตอื นคณุ ชายเยไ่ ด ้ ใหค้ ณุ นายนอ้ ยเขา้ ไป ขา้ งในได ้ แตใ่ นคนื นีพ้ วกเขาทัง้ สองสมควรทจ่ี ะเจอกนั มยั้ ? ตอนทยี่ งั ไมม่ สี ตเิ ชน่ นี้ เมอื่ พวกเขาไดเ้ จอหนา้ กนั เรอ่ื งตา่ งๆก็ จะยงิ่ แยล่ งกวา่ เดมิ สงิ่ ทเี่ รยี กวา่ อารมณ์บางครัง้ มันก็ไมส่ ามารถ ควบคมุ ได ้ คณุ เขา้ ใจมยั้ ? ” เซยี วซอู่ ง้ึ ทันที “เมอ่ื ตะกถ้ี า้ ไมใ่ ชเ่ พราะคณุ เขา้ ไปพดู สงิ่ เหลา่ นัน้ มากมายกบั คณุ ชายเย่ คณุ ชายเยก่ ็คงจะไมเ่ อาเอกสารนัน้ ใหก้ บั คณุ หรอก!” เมอื่ ฟังจบ เซยี วซรู่ สู ้ กึ ไมพ่ อใจเล็กนอ้ ย ใชส่ ิ ตอนทคี่ ณุ ชายเยอ่ อกไปเขาแคร่ สู ้ กึ โมโห ถา้ ไมใ่ ชเ่ ป็ น เพราะเขาเขา้ ไปเสนอหนา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ละก็เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงจะไม่ โยนเอกสารนัน้ “ดงั นัน้ พดู ไปพดู มาจะบอกวา่ เรอ่ื งนโี้ ทษทฉี่ ัน?”

“ไมโ่ ทษคณุ แลว้ จะไปโทษใคร? ถา้ คณุ ยังจะมนี ํ้าใจ ตอนนคี้ ณุ ไปพดู เตอื นใหค้ ณุ นายนอ้ ยกลบั ไปกอ่ น หรอื พาคณุ นายนอ้ ยไป อยทู่ อ่ี นื่ ซะกอ่ น รอใหค้ ณุ ชายเยห่ ายโกรธคอ่ ยวางแผนใหพ้ วก เขาเจอหนา้ กนั ใหม”่ คดิ ไปสกั พัก เซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ วา่ สงิ่ ทจ่ี หู ยนุ พดู นัน้ มเี หตผุ ล เขาพยกั หนา้ “ได!้ งัน้ ฉันไปหาคณุ นายนอ้ ย วนั นต้ี อ้ งขอบคณุ คณุ นะ เมอ่ื ตะกฉี้ ัน….ขอโทษดว้ ยทพ่ี ดู แบบนัน้ กบั คณุ ” “มอี ะไรทต่ี อ้ งขอโทษกนั ละ่ คณุ คดิ วา่ ฉันไมช่ อบคณุ นายนอ้ ย หรอ? เธอใจดขี นาดนัน้ อกี ทงั้ ยงั เป็ นคนทใ่ี จกวา้ ง เธอดตี อ่ พวกเรามากๆ พวกเราทกุ คนก็ลว้ นแตห่ วงั วา่ เธอจะสามารถเป็ น คณุ นายนอ้ ยของพวกเราตลอดไป โอเค ไมพ่ ดู อะไรมากแลว้ คณุ รบี ไปจัดการกบั คณุ นายนอ้ ยเถอะ ตอนนเี้ ขา้ ฤดใู บไมผ้ ลมิ า นานแลว้ ลมในชว่ งกลางคนื กแ็ รงขนาดน้ี คณุ นายนอ้ ยเธอ ก็….” “ฉันไปกอ่ นนะ” เมอื่ เซยี วซมู่ องทกุ อยา่ งทะลปุ รโุ ปรง่ แลว้ เขาก็ ไมก่ ลา้ ทจี่ ะเสยี เวลาอยทู่ เ่ี ดมิ เขารบี หนั หลงั แลว้ เดนิ ออกไป หลังจากทเี่ ซยี วซเู่ ดนิ ออกไป จหู ยนุ ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถอนหายใจ ออกมา

งวดน้ี คณุ ชายเยโ่ มโหมากจรงิ ๆ กไ็ มร่ วู ้ า่ ….จะสามารถผา่ น ชว่ งเวลาแยๆ่ ครัง้ นไ้ี ปไดม้ ัย้ เซยี วซเู่ ดนิ กลับมาแลว้ ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เสน่ิ เฉยี วอกี ครัง้ “คณุ นายนอ้ ย” เสนิ่ เฉยี วเหลอื บไปมองเขา เมอื่ เห็นวา่ สหี นา้ ของเขายังคงไมม่ ี สหี นา้ แหง่ ความยนิ ดอี ะไร เธอพอจะเดาไดว้ า่ เขาไมไ่ ดม้ ขี า่ วดี อะไรมาใหก้ บั เธอ เธอไมพ่ ดู อะไรแลว้ ยงั คงยนื อยทู่ เี่ ดมิ “ฉันรวู ้ า่ คณุ จะพดู อะไร คณุ ไมต่ อ้ งพดู ฉันไมไ่ ปไหนทัง้ นัน้ ” เซยี วซมู่ สี หี นา้ ทเ่ี ออื มระอา “คณุ นายนอ้ ย ไมใ่ ชว่ า่ ฉันจะมา เตอื นใหค้ ณุ ออกไป แตส่ ถานการณใ์ นวันนมี้ นั พเิ ศษจรงิ ๆ คณุ ฟังสง่ิ ทฉ่ี ันจะเตอื นหน่อยเถอะ วนั นใี้ หฉ้ ันพาคณุ ไปทอ่ี นื่ กอ่ น รออกี สองวันใหค้ ณุ ชายเยห่ ายโกรธคอ่ ยมาหาเขาใหม่ เป็ น ยงั ไง? ถงึ ตอนนัน้ ฉันรับรองวา่ พวกคณุ จะตอ้ งคนื ดกี นั เหมอื นเดมิ แน่นอน” “ไม!่ ” เสนิ่ เฉยี วยังคงยนื หยดั ทจี่ ะยนื อยทู่ เ่ี ดมิ “ความคดิ ของพวกคณุ ใสซอื่ จนเกนิ ไปแลว้ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ ตอนท่ี 312 คนดอ้ื รน้ั สองคน ปกตเิ ขาจะไมเ่ อาหนังสอื ขอ้ ตกลงการหยา่ ออกมา แตใ่ นวนั น้ี มาถงึ จดุ ทเ่ี ขาเอาหนังสอื ขอ้ ตกลงออกมา น่ันบง่ บอกถงึ เขาได ้ แสดงเจตนารมณ์ของตวั เองตอ่ เรอ่ื งในครัง้ นแี้ ลว้ น่าจะไมม่ กี าร เปลยี่ นแปลงอกี ! แตเ่ สน่ิ เฉียวไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆ! กแ็ คง่ านเลยี้ งงานหนง่ึ เทา่ นัน้ เอง ทําไมเขาถงึ ตอ้ งแครจ์ นถงึ ขนั้ นด้ี ว้ ย ตอ่ ใหง้ านเลย้ี งนัน้ สําคญั มากจรงิ ๆ ตอ่ ใหเ้ ธอไมไ่ ดไ้ ป เขาจะโกรธมันกค็ อื สงิ่ ทคี่ วร แตท่ ําไมเขาถงึ ตอ้ งแครจ์ นเป็ นแบบนี้ แมแ้ ตห่ นังสอื ขอ้ ตกลง เรอ่ื งการหยา่ ยังยนื่ ออกมาใหเ้ ธอ ในเรอ่ื งนี้ ตกลงมอี ะไรทเี่ ธอไมร่ แู ้ ฝงอยกู่ นั แน่? แตย่ งิ่ เป็ นเชน่ นี้ เธอยง่ิ ตอ้ งถามเยโ่ มเ่ ซนิ ใหช้ ดั เจน!

“คณุ นายนอ้ ย คณุ ฟังฉันเตอื นหน่อยเถอะ ถอื วา่ เซยี วซขู่ อรอ้ ง คณุ ก็ได ้ ฉันและทกุ คนไมอ่ ยากเห็นพวกคณุ ตอ้ งแตกหกั แลว้ แยกทางกนั เชน่ น!ี้ ” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร อกี ทงั้ ไมอ่ ยากจะสนใจเซยี วซอู่ กี เธอไมเ่ ชอ่ื หรอกวา่ รอใหผ้ า่ นไปไมก่ ว่ี นั ขา้ งหนา้ แลว้ เขาจะหาย โกรธ เรอื่ งนต้ี อ้ งจัดการทนั ทที เี่ กดิ เรอ่ื งขน้ึ ถา้ เธอกบั คน อยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงทําสงครามเย็นเชน่ นไ้ี ปเรอื่ ยๆ มแี ตท่ จ่ี ะทํา ใหค้ นสองคนตอ้ งโดนแชแ่ ข็งไปเทา่ นัน้ เอง ไมว่ า่ จะรอใหเ้ วลาผา่ นไปหนง่ึ วัน หรอื สองวัน หรอื แมก้ ระทั่ง หนงึ่ สปั ดาห์ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมห่ ายโกรธอยา่ งแน่นอน ความโกรธของเขามแี ตจ่ ะเพมิ่ ขน้ึ ตามกาลเวลา ยงิ่ ปลอ่ ยไว ้ นานแรงโกรธก็เพมิ่ มากขนึ้ เรอื่ ยๆ “คณุ นายนอ้ ย…..” ยามหลายคนทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งก็วง่ิ เขา้ มาเตอื น เธอ เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ เออื มระอาเล็กนอ้ ย จากนัน้ พดู “พวกคณุ ไมต่ อ้ ง พดู แลว้ ฉันมแี ผนของฉันอย”ู่

เธอชา่ งดอ้ื รัน้ มากจรงิ ๆ ทัง้ ๆทรี่ า่ งกายไมอ่ าจจะทนไหว แตก่ ็ยัง ยนื หยัดอยตู่ ลอด เซยี วซพู่ ดู เตอื นเธออยนู่ าน แตก่ ย็ ังไม่ สามารถเกลยี้ กลอ่ มเสน่ิ เฉยี วไวไ้ ด ้ สดุ ทา้ ยเขาจงึ ยอมแพแ้ ลว้ เดนิ ไปหาจหู ยนุ หลงั จากทจ่ี หู ยนุ มาถงึ เธอมองเห็นเสน่ิ เฉยี วยนื อยตู่ รงนัน้ ไกลๆ รา่ งทบ่ี อกบางนัน้ เมอ่ื ยนื อยภู่ ายใตแ้ สงไฟทสี่ อ่ งลงมายงิ่ แลดู ผอมบางขนึ้ ไปอกี เธอรสู ้ กึ ปวดใจเป็ นอยา่ งมาก เธอเดนิ เขา้ ไป แลว้ เรยี ก “คณุ นายนอ้ ย” “จหู ยนุ ……” เสนิ่ เฉียวมองไปทเี่ ธอ สายตาของเธอขยับหนั มา มอง “ความคดิ ของฉันเหมอื นกบั เซยี วซู่ ตอนนค้ี ณุ ชายเยโ่ มโหจน เลอื ดขนึ้ หนา้ ตอ่ ใหค้ ณุ นายนอ้ ยยนื อยตู่ รงนที้ งั้ คนื จรงิ ๆ มนั ก็ ไมไ่ ดช้ ว่ ยอะไรเลย คณุ นายนอ้ ยไมก่ ลบั ไปพักผอ่ นจรงิ ๆงัน้ หรอ? ยังไงซะยนื หรอื ไมย่ นื อยตู่ รงนกี้ ม็ คี า่ เทา่ กนั คณุ ตดั สนิ ใจ เลอื กอกี อยา่ งดกี วา่ นะ” เสนิ่ เฉียวจอ้ งมองเธอ “แมแ้ ตเ่ ธอก็มาเตอื นฉันงัน้ หรอ?” “จหู ยนุ กไ็ มอ่ ยากจะเตอื นคณุ นายนอ้ ยหรอก แตส่ ถานการณ์ ในตอนนเี้ ป็ นแบบนจ้ี รงิ ๆ ฉันไดย้ นิ เซยี วซบู่ อกวา่ คณุ นายนอ้ ย

จะรออยตู่ รงนท้ี ัง้ คนื ถา้ รอแลว้ มันเกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ มาจรงิ ๆ มัน ก็คอื ตวั คณุ นายนอ้ ยเองทต่ี อ้ งมารับเคราะหไ์ มใ่ ชห่ รอ? แต่ คณุ นายนอ้ ย เขาไมร่ เู ้ รอ่ื งอะไรเลย ตอ่ ใหค้ ณุ นายนอ้ ยกําลงั ทน ทกุ ขท์ รมานอยู่ คณุ ชายเยก่ ไ็ มไ่ ดเ้ จ็บปวดใจอะไรกบั คณุ เลย” เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร เธอแคม่ องไปขา้ งหนา้ เงยี บๆ จากนัน้ พดู “ฉันอยากจะรออยตู่ รงน้ี ฉันไมส่ นใจวา่ เขาจะยอมหรอื ไมย่ อม ออกมาเจอฉัน จะปวดใจหรอื ไมป่ วดใจกบั ฉันหรอื ไม่ นค่ี อื ความคดิ สว่ นตวั ของฉัน คนื นฉ้ี ันเป็ นคนทําผดิ สญั ญาเอง ตอ่ ให ้ ฉันยนื อยตู่ รงนที้ ัง้ คนื รอจนทนไมไ่ หว น่ันก็เป็ นสง่ิ ทฉ่ี ันเองควร จะไดร้ ับ เพราะวา่ ฉันเป็ นคนทําผดิ สญั ญาจรงิ ๆ” เมอื่ พดู ถงึ ตรงน้ี เธอกม้ หนา้ แลว้ มองไปทพ่ี น้ื “ดงั นัน้ ฉันไมใ่ ชแ่ คร่ อเขา ฉันกําลังทําโทษตวั เองทท่ี ําผดิ ใน วันน้ี คณุ พอจะเขา้ ใจใชม่ ัย้ ?” จหู ยนุ อง้ึ ทันที เธอพดู อะไรไมอ่ อกแลว้ จอ้ งมองไปทเ่ี ธอ ถา้ เสน่ิ เฉยี วคดิ แบบนีจ้ รงิ ๆละก็ งัน้ เธอ…..พดู อะไรมากกวา่ นก้ี ด็ ู เหมอื นจะไปลว่ งเกนิ เธอจนเกนิ เหตุ

เมอ่ื นกึ ถงึ จดุ นี้ จหู ยนุ จอ้ งมองเธออยา่ งจดจอ่ “คณุ นายนอ้ ย คณุ ตอ้ งทําถงึ ขนาดนเี้ ลยหรอ? คณุ จะไมเ่ สยี ใจทหี ลังใชม่ ยั้ ?” “ไมเ่ สยี ใจ” “โอเค!”จหู ยนุ พยักหนา้ “ฉันเขา้ ใจแลว้ ฉันจะไมเ่ ตอื นคณุ นาย นอ้ ยอกี ฉันกจ็ ะบอกกบั เซยี วซวู่ า่ ไมต่ อ้ งใหเ้ ขาเขา้ มาเตอื นคณุ อกี คณุ นายนอ้ ยวางใจได”้ เมอ่ื ฟังจบ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ซาบซง้ึ แลว้ หนั มามองเธอ “ขอบคณุ ” จหู ยนุ หนั หลงั แลว้ เดนิ ออกไป เซยี วซวู่ งิ่ ตามเธออยา่ งกระวน กระวายใจ “คณุ นมี่ นั ยงั ไงกนั ? ฉันใหค้ ณุ มาเตอื นเธอใหอ้ อกไป ไมใ่ ชใ่ หค้ ณุ มา….” “คณุ ไดย้ นิ แลว้ น่ี ฉันไปเตอื นกไ็ มไ่ ดผ้ ลอะไร อกี อยา่ งเธอ ตดั สนิ ใจมงุ่ มั่นขนาดนแี้ ลว้ พวกเราทอ่ี ยขู่ า้ งๆพดู อะไรก็ไมม่ ี ประโยชน์ ฝ่ังคณุ นายนอ้ ยพดู เกลย้ี กลอ่ มอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ ฝั่ง คณุ ชายเยพ่ วกเราก็นกึ แผนดดี ไี มอ่ อก ทําไดเ้ พยี งพง่ึ พาคณุ ให ้ ชว่ ยสอดสอ่ งคณุ นายนอ้ ยทอ่ี ยขู่ า้ งนอกหน่อย ถา้ เธอเกดิ ไม่ สบายตรงไหนขน้ึ มา คณุ ดแู ลเธอใหม้ ากๆหน่อย” “ฉัน….”

จหู ยนุ เดนิ ออกไปทันที ทง้ิ เซยี วซยู่ นื อยกู่ บั ทเี่ พยี งคนเดยี ว เขา หนั ไปมองเสนิ่ เฉียวทยี่ นื อยใู่ ตโ้ คมไฟดว้ ยความรสู ้ กึ ที่ เออื มระอา ชา่ งมนั เถอะ ยงั ไงก็เกลย้ี กลอ่ มไมอ่ ยู่ คงตอ้ งปลอ่ ยใหเ้ ป็ นไป ตามพวกเธอไปสนิ ะ เหมอื นกบั ทจ่ี หู ยนุ พดู ถา้ มันเกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ กค็ อ่ ยมาจัดการก็ จบ เวลาผา่ นไปทลี ะนาทที ลี ะวนิ าที เสน่ิ เฉียวยงั คงยนื อยทู่ เี่ ดมิ เซยี วซแู่ ละคนทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งหลายคนตา่ งก็พากนั จับตาดเู ธอ เสนิ่ เฉียวไมร่ วู ้ า่ ตวั เองยนื อยนู่ านเทา่ ไหร่ พอมาถงึ ชว่ งกลางดกึ อณุ หภมู ขิ องอากาศหนาวเย็นมากขน้ึ กวา่ กอ่ นหนา้ นมี้ าก แมแ้ ต่ ผชู ้ ายทสี่ วมใสเ่ สอ้ื โคต้ ยังรสู ้ กึ เหน็บหนาวไปท่ัวรา่ งกาย พวก เขาเอามอื โอบกอดแขนของตวั เองโดยทไี่ มร่ ตู ้ วั เมอื่ หนั ไปมองดเู สนิ่ เฉียวทย่ี นื อยตู่ รงนัน้ เธอใสช่ ดุ กระโปรง แขนกดุ เธอยนื อยนู่ อกประตทู ไ่ี มม่ อี ะไรมาขวางกนั้ ลมทะเล พัดผา่ นมาทลี ะระลอก มันพัดผา่ นทะลเุ ขา้ มาในชดุ ของเธอจน กระทบกบั ผวิ หนังของเธอ จนิ ตนาการดกู ็รวู ้ า่ เธอจะรสู ้ กึ เหน็บ หนาวเพยี งใด

เซยี วซคู่ ดิ ไปคดิ มา เขาเดนิ กลับเขา้ ไปในหอ้ งแลว้ เทน้ํารอ้ น หนง่ึ ขวด จากนัน้ เดนิ มาอยตู่ รงหนา้ ของเสนิ่ เฉยี ว “คณุ นายนอ้ ย ดมื่ นํ้ารอ้ นหน่อยเถอะ” เสนิ่ เฉยี วเหลอื บมามองดเู ขา รมิ ฝี ปากสชี มพขู ยับไปมา “ฉันรวู ้ า่ คณุ นายนอ้ ยกําลังยอมรับผดิ แตถ่ า้ คณุ ลม้ ลงไป คงจะ รอคณุ ชายเยต่ อ่ ไมไ่ ดแ้ น่….เพอ่ื รา่ งกายของตวั คณุ เอง คณุ นาย นอ้ ยจะตอ้ งดมื่ มนั ” เขาพดู กม็ เี หตผุ ล เสน่ิ เฉยี วยมิ้ ใหก้ บั เขา จากนัน้ ยน่ื มอื ไปรับ กระตกิ นํ้ารอ้ น “ขอบคณุ ” จังหวะทเ่ี ธอยน่ื มอื ไปรับนํ้ารอ้ นนัน้ รา่ งกายของเสนิ่ เฉยี วเซ ทนั ที เธอเกอื บจะลม้ ลงไป โชคดที เ่ี ซยี วซเู่ อามอื มาพยงุ เธออยา่ งรวดเร็ว “คณุ นายนอ้ ย ไม่ เป็ นไรใชม่ ัย้ ?” เสน่ิ เฉียวพยงุ ตวั ลกุ ขน้ึ มายนื ใหม่ เธอสา่ ยหวั “ฉันไมเ่ ป็ นไร” หลงั จากทเี่ ห็นวา่ เธอยนื ขน้ึ มาแลว้ เซยี วซจู่ งึ คอ่ ยๆปลอ่ ยตวั เธอ เสน่ิ เฉยี วรับกระตกิ น้ํารอ้ นมาแลว้ ดมื่ นํ้าเขา้ ไป ความอบอนุ่

คอ่ ยๆปกคลมุ รา่ งกายของเธอทันที เธอไมร่ สู ้ กึ หนาวเหมอื น กอ่ นหนา้ นแี้ ลว้ “ฉันดขี นึ้ แลว้ ละ่ ขอบคณุ นะ” เสน่ิ เฉียวยม้ิ ใหก้ บั เซยี วซู่ จากนัน้ ยน่ื แกว้ น้ําคนื ใหก้ บั เขา จรงิ ๆแลว้ รา่ งกายของเธอชาไปหมด เธอประเมนิ อากาศในชว่ ง คํา่ คนื นตี้ ํา่ ไป ถงึ แมจ้ ะยงั ไมถ่ งึ ฤดหู นาว แตเ่ ธอในตอนนร้ี สู ้ กึ หนาวเหลอื เกนิ ไมใ่ ชแ่ คร่ า่ งกาย แมแ้ ตห่ วั ใจกร็ สู ้ กึ เหน็บหนาว เหลอื เกนิ หนาวมากจรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ …. เธอยนื อยตู่ รงนน้ี านขนาดนแ้ี ลว้ เขายงั คงไมอ่ ยากจะเจอหนา้ เธออกี งัน้ หรอ? หรอื จะบอกวา่ เขาไมร่ วู ้ า่ ตวั เธอยนื อยตู่ รงนร้ี อคอยเขาเลยดว้ ย ซํ้า? หรอื จะบอกวา่ ตอ่ ใหเ้ ขารกู ้ ็จะไมย่ อมออกมาเจอเธอ?

เพราะคนื นเ้ี ธอทําใหเ้ ขาตอ้ งรอคอยเธอตลอดทงั้ คนื สดุ ทา้ ย เธอกไ็ มไ่ ดป้ รากฏตวั ออกมา ดงั นัน้ ….เขาในตอนนจี้ งึ แกแ้ คน้ ตวั เธออยู่ เปรย้ี งปรา้ ง— อยๆู่ ฟ้ากร็ อ้ งขน้ึ มา สายฟ้าผา่ ลงมาตดั ทอ้ งฟ้าเป็ นครง่ึ ซกี ทํา ใหผ้ คู ้ นรสู ้ กึ ตกใจเป็ นอยา่ งมาก เซยี วซเู่ งยหนา้ ขนึ้ “แยแ่ ลว้ ฝนน่าจะใกลต้ กแลว้ คณุ นายนอ้ ย และทกุ คนมาหลบฝนทร่ี มิ ประตกู นั เถอะ” หลบฝน? เสน่ิ เฉียวกะพรบิ ตา เธอเงยหนา้ ขนึ้ ไปมองฟ้าแลบบนทอ้ งฟ้า ดาวสกั ดวงก็ไมม่ ี ราวกบั ความรสู ้ กึ ในใจของเธอในตอนน้ี มนั เต็มไปดว้ ยความมดื มดิ “ฝนจะตกงัน้ หรอ?” เซยี วซจู่ อ้ งมองเธอสกั พัก เขารสู ้ กึ วา่ ตวั เองพดู เกลยี้ กลอ่ มเธอ ไมอ่ ยู่ อยๆู่ เขากห็ นั หลงั แลว้ วงิ่ เขา้ ไปดา้ นใน

เขาเดนิ ไปไวมาก เสนิ่ เฉยี วเรยี กเขาไมท่ ัน หลงั จากทเี่ ขาวง่ิ ออกไปไมน่ าน อยๆู่ ฝนกต็ กลงมาทันที “คณุ นายนอ้ ย รบี เขา้ มาหลบฝนเถอะ” ตอนท่ี 313 พอแลว้ ละ่ เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ เธอก็ไมอ่ ยากใหต้ วั เองลม้ ลงในตอนน้ี ไมอ่ ยา่ งนัน้ ทเ่ี ธอทําไปทงั้ หมดกอ่ นหนา้ นกี้ จ็ ะเปลา่ ประโยชน์ เธอจงึ กา้ วเทา้ แลว้ มงุ่ หนา้ ไปหาพวกเขา นกึ ไมถ่ งึ เธอพงึ่ กา้ วได ้ เพยี งสองกา้ ว รา่ งกายของเธอกไ็ มอ่ าจจะควบคมุ ไดแ้ ลว้ ลม้ ลง ไปดา้ นหนา้ เธอลม้ ลงดงั ตบุ เสน่ิ เฉียวลม้ ลงไปอยบู่ นพนื้ อนั หนาวเหน็บ เม็ดฝนเม็ดใหญห่ ยดกระทบบนใบหนา้ ของเธอ รา่ งกายของเธอ เสอื้ ผา้ ของเธอเปียกปอนอยา่ งรวดเร็ว หวั ของเธอเปียกจนเสน้ ผมเกาะกนั เจ็บเหลอื เกนิ …. แตเ่ ธอยงั ตอ้ งลกุ ขนึ้ มา เธอตอ้ งไปหลบฝนแลว้ รอเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาเจอเธอ

เธอมคี ําพดู มากมายทอี่ ยากจะพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธออยากเชอ่ื มั่น ในตวั เขา อยากจะรักเขาอยา่ งสดุ หวั ใจ แตท่ ําไมเขาถงึ ไมย่ อม ออกมาสกั ท?ี ในตอนนัน้ เอง เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ไดว้ า่ มขี องเหลวอนุ่ ๆไหลออกมา จากดวงตา แตใ่ นไมช่ า้ มนั กถ็ กู ผสมรวมเขา้ กบั นํ้าฝนอนั หนาว เย็น ดงั นัน้ เธอจงึ แยกไมอ่ อกวา่ บนใบหนา้ ของตวั เองคอื น้ําฝน หรอื วา่ นํ้าตากนั แน่ “คณุ นายนอ้ ย!” เมอื่ คนเหลา่ นัน้ เห็นวา่ เธอลม้ ลงตา่ งกร็ อ้ งออกมาดว้ ยความ ตกใจ เซยี วซยู่ ังไมไ่ ดเ้ ดนิ กลับมา เสน่ิ เฉียวกะพรบิ ตา เธออยากจะลกุ ขน้ึ มาจากบนพนื้ ทนั ใดนัน้ น้ําเสยี งทอี่ อ่ นโยนแตแ่ ฝงไปดว้ ย ความโกรธกด็ งั ขนึ้ มาจากบนหวั ของเธอ “อยา่ ไปเลย ไมจ่ ําเป็ นอกี ตอ่ ไปแลว้ ” “เหอ้ …..” นํ้าเสยี งนชี้ า่ งคนุ ้ เคยเหลอื เกนิ เสน่ิ เฉียวกําลังจะเงย ขน้ึ มามองวา่ เป็ นเสยี งของใคร แตเ่ ธอยังไมท่ นั ไดม้ อง รา่ งกาย

ของเธอก็ถกู พยงุ ขน้ึ มาทนั ที มอื คหู่ นงึ่ ทอี่ บอนุ่ ใชแ้ รงประคอง ไหลข่ องเธอเอาไวแ้ น่น เสน่ิ เฉียวบกุ เขา้ ไปในออ้ มอกอนั อบอนุ่ “…..ทค่ี ณุ ทํามาทัง้ หมด มนั เพยี งพอแลว้ ละ่ ” น้ําเสยี งทอี่ อ่ นโยนดงั อยบู่ นหวั ของเธอ รา่ งกายของเธอถกู โอบ กอดดว้ ยออ้ มแขนอนั อบอนุ่ เสนิ่ เฉียวไดก้ ลนิ่ ทคี่ นุ ้ เคย แฝงไป ดว้ ยกลนิ่ คาวเลอื ดออ่ นๆ “ไปกบั ฉันเถอะ คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งอยทู่ นี่ ต่ี อ่ แลว้ ถา้ เขาไมอ่ ยาก เจอคณุ ละก็ คณุ เองกเ็ ก็บศกั ดศิ์ รขี องคณุ หน่อยเถอะ” ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วโดนอมุ ้ ขนึ้ มา มอื ของเธอโอบคอของคนคน นัน้ โดยไมท่ ันรตู ้ วั เมอื่ เงยหนา้ ขน้ึ เธอกม็ องเห็นแววตาท่ี เจ็บปวดใจของเยห่ ลนิ่ หาน “เยห่ ลน่ิ หาน?” เมอ่ื มองเห็นเขา เสน่ิ เฉียวองึ้ ในทันที เขามาอยู่ ทนี่ ไ่ี ดย้ งั ไง? เขาไมใ่ ชว่ า่ ควรจะกลบั ไปทโี่ รงพยาบาลแลว้ งัน้ หรอ? ตอนนกี้ ด็ กึ มากแลว้ แตเ่ ขากลบั ปรากฏตวั อยทู่ นี่ ่ี อกี ทงั้ ยงั พดู คําพดู เหลา่ นัน้ กบั เธออกี ดว้ ย!

นห่ี มายความวา่ ….. ทนั ใดนัน้ นํ้าตาก็คลออยเู่ ต็มเบา้ ตาของเสนิ่ เฉียว เธอจอ้ งมอง เขา “คณุ คณุ มาทน่ี ไี่ ดย้ งั ไง?” “เด็กโง”่ เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ออ่ นๆ “ ฉันบอกไปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอวา่ จะ พาคณุ ไปอยตู่ อ่ หนา้ เขาใชม่ ัย้ ? คณุ ยงั ไมไ่ ดเ้ จอเขาเลย ฉันจะ เดนิ ออกไปอยา่ งไวว้ างใจไดย้ งั ไง?” “ฉัน…..เขาไมอ่ ยากเจอหนา้ ฉัน” เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง เธอ อดกลัน้ นํ้าตาไวไ้ มไ่ หวนํ้าตาจงึ ไหลออกมา “ไมเ่ ป็ นไร” เยห่ ลน่ิ หานเชด็ นํ้าตาใหก้ บั เธอ จากนัน้ ยม้ิ ออ่ นๆ แลว้ พดู “เขาจะเจอคณุ หรอื ไมต่ อนนมี้ ันไมส่ ําคญั อกี แลว้ โม่ เซนิ …..ถา้ เขาไมอ่ ยากเจอคณุ ฉันจะพาคณุ ออกไปจากทน่ี ”ี่ เมอื่ พดู จบ เขากา้ วขาแลว้ หนั หลงั เพอ่ื ทจ่ี ะเดนิ ออกไป สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นไปทนั ที เธอรบี ควา้ แขนเสอ้ื ของเขา “ไม่ ไมไ่ ดน้ ะ! ฉันไปจากทน่ี ไี่ มไ่ ด ้ ฉันจะรอเขาอยทู่ นี่ ี่ ฉันมี คําพดู ทต่ี อ้ งพดู กบั เขา!”

ฝี เทา้ ของเยห่ ลนิ่ หานหยดุ ชะงักลง เขากม้ หนา้ ลง แววตาของ เขาแฝงไปดว้ ยความรสู ้ กึ ทต่ี ําหนเิ ธอ “ คณุ ยงั ไมเ่ ขา้ ใจอกี หรอ? เขาไมไ่ ดอ้ ยากเจอคณุ เลยสกั นดิ ถา้ เขารสู ้ กึ เจ็บปวดใจตอ่ คณุ เขาคงไมป่ ลอ่ ยใหค้ ณุ รอถงึ ตอนนี้ หรอก ฉันพยายามฝื นทนทจ่ี ะไมล่ งมาจากรถก็เพอื่ ใหค้ ณุ ได ้ เห็นทกุ อยา่ งอยา่ งแจม่ แจง้ ชดั เจน ตอนนค้ี ณุ ก็ยงั อยากจะดอื้ ดงึ อกี งัน้ หรอ?” “……” คําพดู ของเขากระทบจดุ ทเี่ จ็บปวดภายในใจของเสน่ิ เฉยี ว ทํา ใหเ้ ธอพดู อะไรไมอ่ อกเลยสกั คํา เธอจอ้ งมองเขาอยา่ งเหมอ่ ลอยไปสกั พัก จากนัน้ จงึ เรมิ่ สะอนื้ รอ้ งไหเ้ ล็กนอ้ ย “แตค่ นื น้ี ฉันคอื คนทท่ี ําผดิ ไปแลว้ จรงิ ๆ ฉันบอกวา่ ฉันจะมา แต่ ฉันทําใหเ้ ขาตอ้ งรอทัง้ คนื ฉันกไ็ มไ่ ดป้ รากฏตวั ออกมา เขา…. ตอนนคี้ งกําลังเอาคนื ฉัน ใหฉ้ ันลม้ิ ลองรสชาตแิ หง่ การรอคอย ฉันควรทจี่ ะใหอ้ ภัยเขา…”

“อยา่ คดิ มากอกี เลย สง่ิ เหลา่ นไี้ มใ่ ชค่ วามผดิ ของคณุ เกดิ อบุ ตั เิ หตทุ างรถยนต์ เป็ นเรอ่ื งเหนอื ความคาดหมาย ถา้ นกี่ ็เป็ น ความผดิ ของคณุ ละก็ งัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ……วันนก้ี ช็ ว่ั รา้ ยเกนิ ไปแลว้ เฉียวเฉยี ว พจี่ ะพาคณุ ออกไปจากทน่ี กี่ อ่ น รา่ งกายของคณุ ออ่ นแอมาก วันนกี้ ็ไดร้ ับบาดเจ็บอกี ถา้ ปลอ่ ยไวแ้ บบนตี้ อ่ ไป คณุ จะไมไ่ หวแน่ๆ” เมอ่ื พดู จบ เยห่ ลน่ิ หานไมส่ นใจวา่ เธอจะยนิ ยอมหรอื ไมย่ นิ ยอม เขาอมุ ้ เธอแลว้ กา้ วฝี เทา้ เดนิ ออกไป เสน่ิ เฉยี วดงึ สตกิ ลบั มา จากนัน้ เรม่ิ ออกแรงดน้ิ เพอ่ื ขดั ขนื “ไม่ ฉันไมไ่ ป! ฉันบอกไปแลว้ วา่ ฉันจะรออยทู่ น่ี จ่ี นกวา่ จะเจอ เขา! ฉันไปไมไ่ ด!้ ” “อมื ……” เยห่ ลนิ่ หานสง่ เสยี ง อมื อยา่ งระอาใจหนง่ึ ที เสนิ่ เฉียวไมก่ ลา้ ทจ่ี ะดน้ิ อกี ตอ่ ไป เพราะเธอรวู ้ า่ รา่ งกายของเยห่ ล่ิ นหานไดร้ ับบาดเจ็บคอ่ นขา้ งหนัก เมอื่ ตะกที้ เ่ี ธอดนิ้ ขดั ขนื คงจะ ไปโดนบาดแผลของเขา เมอื่ เยห่ ลนิ่ หานหยดุ เดนิ เขายมิ้ อยา่ งขมขน่ื ใจ “ทําไมไมด่ นิ้ ขดั ขนื ตอ่ ละ่ ? คณุ สามารถออกแรงผลกั ฉันแลว้ เดนิ กลบั ไปทห่ี นา้ ประตนู ัน้ อกี แตฉ่ ันจะบอกอะไรคณุ กอ่ นหนา้ นท้ี ฉี่ ันคอย

สงั เกตการณ์อยู่ ตอนนฉ้ี ันมคี วามคดิ ทจ่ี ะพาตวั คณุ ออกไปใหไ้ ด ้ ฉันไมป่ ลอ่ ยคณุ กลบั ไปงา่ ยๆหรอก นอกจากซะวา่ ฉันจะลม้ ลง อยกู่ ลางสายฝนน้ี ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันจะไมป่ ลอ่ ยใหค้ ณุ กลับไปทงิ้ ศกั ดศ์ิ รขี องตวั เองลงพนื้ อกี ” เสนิ่ เฉียว “…..เยห่ ลน่ิ หาน ทําไมคณุ ตอ้ งทําถงึ ขนาดนดี้ ว้ ย?” “แลว้ คณุ ละ่ ? ทําไมคณุ ตอ้ งทําถงึ ขนาดนดี้ ว้ ย?” เสนิ่ เฉยี วพดู ไมอ่ อก เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง “ฉันรวู ้ า่ ฉันตดิ หนี้ บญุ คณุ ตอ่ คณุ ถา้ วา่ ดว้ ยเหตผุ ลแลว้ ฉันควรจะตอบตกลงกบั คณุ แตฉ่ ันอยากจะขอรอ้ งคณุ ปลอ่ ยฉันลงไปเถอะ นค่ี อื เรอ่ื ง ระหวา่ งฉันกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันอยากจะจัดการดว้ ยตวั เอง ไมว่ า่ ฉัน จะทํายังไงมนั กล็ ว้ นแตเ่ ป็ นสงิ่ ทใี่ จฉันตอ้ งการ พกี่ ็เนน้ ยํ้ากบั ฉัน มาตลอดวา่ นคี่ อื สง่ิ ทใี่ จของพต่ี อ้ งการใชม่ ยั้ ? งัน้ กใ็ หฉ้ ันไดท้ ํา ตามทใี่ จฉันตอ้ งการสกั ครัง้ ไดม้ ยั้ ?” “ไมว่ า่ คณุ จะพดู วา่ อะไร วันนฉ้ี ันกไ็ มใ่ หค้ ณุ ไปหรอก” เยห่ ลิ่ นหานอมุ ้ เธอแลว้ เดนิ ไปทรี่ ถ สว่ นผคู ้ นทอ่ี ยขู่ า้ งๆประตใู หญต่ า่ ง ก็จอ้ งมองแลว้ องึ้ ทนั ที นมี่ นั เกดิ อะไรขน้ึ ? คณุ ชายใหญข่ อง ตระกลู เยอ่ ยๆู่ มาปรากฏตวั อยทู่ น่ี ไ่ี ดย้ งั ไง อกี ทัง้ ยังอมุ ้ เธอ ออกไปอกี ดว้ ย?

“พใ่ี หญ่ ฉันขอรอ้ งคณุ ละ่ คณุ ปลอ่ ยฉันลงไปเถอะ ฉันตอ้ งอยู่ ทน่ี เี่ พอ่ื รอคอยเขาจรงิ ๆ ฉันพดู เอาไวแ้ ลว้ ……ฉันจะผดิ คําพดู อกี ไมไ่ ด ้ พ…่ี …” รา่ งกายของเสนิ่ เฉยี วหกั โหมจนเกนิ ไป เมอื่ ตะกเี้ ธอแลดยู งั มี พละกําลงั เธอยงั ถกเถยี งกบั เยห่ ลน่ิ หานไหว แตอ่ ยๆู่ น้ําเสยี ง ของเธอก็เรม่ิ ออ่ นแรงลง จากนัน้ เธอรสู ้ กึ มนึ หวั แลว้ หงายตวั ไป ดา้ นหลัง เยห่ ลน่ิ หานตกใจเป็ นอยา่ งมาก เขาหรต่ี า “เฉียวเฉียว?” “พี่ ใหฉ้ ัน….กลบั ไป!” เธอพดู โดยไมร่ สู ้ กึ ตวั ใหต้ ายส!ิ เมอ่ื ตะกเ้ี ธอยนื นานเกนิ ไป ลมพัดจนสมองของเธอเรมิ่ เลอะ เลอื นแลว้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ตอนนเี้ ธอจงึ รสู ้ กึ วา่ ภาพทอ่ี ยตู่ อ่ หนา้ ดเู ลอื นราง มากขน้ึ เรอื่ ยๆ รสู ้ กึ มนึ หวั มากขน้ึ เรอ่ื ยๆ โลกทัง้ ใบ….กําลังหมนุ ตวิ้

ราวกบั แผน่ ดนิ กําลังไหว ไมไ่ ดน้ ะ เธอจะมนึ หวั ไมไ่ ด…้ .เธอยังตอ้ งรอเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ เธอมคี ําพดู มากมายทจ่ี ะถามเยโ่ มเ่ ซนิ ตกลงมันเกดิ เรอ่ื งอะไร ขน้ึ ? ทําไมเขาถงึ ตอ้ งโกรธขนาดนด้ี ว้ ย ทําไมไมพ่ ดู อะไรสกั คํา แลว้ เอาหนังสอื ขอ้ ตกลงเรอ่ื งการหยา่ มาใหเ้ ธอ? ใชแ่ ลว้ ….หนังสอื ขอ้ ตกลงเรอื่ งการหยา่ “คณุ เหนอ่ื ยแลว้ นอนพักสกั หน่อยเถอะ ฉันจะพาคณุ ออกไป เดย๋ี วนแี้ หละ” “ไม่ ไมเ่ อา……” เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งของตวั เองหา่ งไกลออกไปเรอ่ื ยๆ ไกลจน เธอไมไ่ ดย้ นิ เธอคอ่ ยๆจมอยใู่ นความมดื มดิ ตอนท่ี 314 ไขข้ น้ึ สงู ไมย่ อมลด

“ฉันทอ้ งลกู ของเขา แตค่ ณุ สทิ อ้ งลกู ของใครไมร่ ู ้ คณุ คดิ วา่ …. คณุ ชายเยจ่ ะเอาคณุ งัน้ หรอ?” “คณุ ชายเยไ่ มอ่ ยากเจอคณุ คณุ กห็ า้ มเหยยี บเขา้ มาในประตนู ี้ อกี ตอ่ จากนค้ี ณุ ไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยสองของตระกลู เยอ่ กี ตอ่ ไป เชญิ คณุ ออกไปเถอะ” “นค่ี อื สญั ญาการหยา่ เซน็ ชอื่ ของคณุ จากนไ้ี ปคณุ กบั ฉันเราไม่ มอี ะไรเกย่ี วขอ้ งกนั อกี ” “แกแตง่ งานเขา้ ไปในตระกลู เยท่ รี่ ํา่ รวยขนาดนัน้ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะ โยว่ โยว่ มอบโอกาสนกี้ บั แก แกจะมโี อกาสไดเ้ ป็ นคณุ นายนอ้ ย สองหรอ? ใหแ้ กมาชว่ ยจา่ ยหนกี้ ารพนันแลว้ มันจะทําไม? ฉัน เลย้ี งแกจนโตขนาดน้ี จะบอกวา่ มนั ไมส่ มควรงัน้ หรอ?” “ดหู นา้ ตาอปั ลกั ษณ์อยา่ งคณุ ผชู ้ ายคนไหนจะเอาคณุ กนั สามี ทนี่ อนรว่ มเตยี งกบั คณุ ถงึ สองปีไมเ่ คยแตะตอ้ งคณุ เลยสกั นดิ คณุ ไมล่ องกลบั ไปนกึ ยอ้ นดดู ดี วี า่ เป็ นเพราะอะไรกนั แน่?” “ไสหวั ออกไป ออกไปจากตระกลู เย่ ไมต่ อ้ งกลบั มาอกี ตลอดไป” ไม่ ไมน่ ะ….

ผคู ้ นเหลา่ นัน้ และเรอ่ื งตา่ งๆในอดตี ปรากฏอยตู่ รงหนา้ เธอทลี ะ เรอื่ ง มันไดค้ วา้ จดุ ออ่ นในใจของเธอแลว้ โจมตเี ธออยา่ งรนุ แรง “อยา่ นะ…อยา่ ไลฉ่ ันไป อยา่ ……” เยห่ ลน่ิ หานทเ่ี ฝ้าเสน่ิ เฉยี วอยขู่ า้ งเตยี ง เขาไดย้ นิ เธอพดู พมึ พํา หลายครัง้ นอกจากคําวา่ ไมเ่ อา กค็ อื คําวา่ อยา่ ไลฉ่ ันไป พดู วก ไปวนมาแคส่ องคํานี้ เยห่ ลนิ่ หานฟังแลว้ จงึ ถอนหายใจออกมา แววตาของเขาเต็มไป ดว้ ยความรสู ้ กึ เจ็บปวดใจ ตงั้ แตท่ อ่ี มุ ้ เสนิ่ เฉียวกลับมาทโ่ี รงพยาบาล เธอก็มไี ขข้ น้ึ สงู จนถงึ ตอนนไ้ี ขก้ ็ยังไมล่ ดลง เพราะเธอทอ้ ง อยู่ จงึ ไมส่ ามารถใหย้ าเธอซซี้ วั้ ได ้ ไดแ้ คท่ ําใหร้ า่ งกายของเธอ เย็นลงเทา่ นัน้ เยห่ ลนิ่ หานเฝ้าเธออยขู่ า้ งๆเป็ นเวลานาน เป็ นเวลาหนง่ึ ชว่ั โมง กวา่ ๆ ไขข้ องเธอก็ยงั ไมล่ ดลง แตก่ ลับสงู ขน้ึ และแยล่ งเรอื่ ยๆ นางพยาบาลคนหนง่ึ อยขู่ า้ งๆคอยดแู ลอยเู่ สมอ เธออดไมไ่ ดจ้ งึ หนั ไปมองเยห่ ลน่ิ หาน จากนัน้ พดู เตอื น “คณุ ผชู ้ ายคะ คณุ

ไมไ่ ดห้ ลับไมไ่ ดน้ อนเพอ่ื อยดู่ แู ลเธอมาหนง่ึ ชว่ั โมงกวา่ ๆแลว้ รา่ งกายของคณุ ก็ไมอ่ าจจะทนไหวเชน่ กนั คณุ รบี ไปพักผอ่ น รักษาตวั เองกอ่ นเถอะ ตรงนใ้ี หฉ้ ันดแู ลกพ็ อคะ่ ” “ไมไ่ ด ้ ” เยห่ ลนิ่ หานเมม้ ปากแลว้ สา่ ยหวั “ไขข้ องเธอยงั ไม่ ลดลงเลย ฉันยังวางใจไมไ่ ด”้ “ตรงนฉ้ี ันดแู ลอยู่ ไขข้ องเธอตอ้ งลดแน่นอน คณุ มาเฝ้าแบบนกี้ ็ ไมใ่ ชว่ ธิ ที ดี่ ี ถา้ ยงั เฝ้ าแบบนต้ี อ่ ไปรา่ งกายของคณุ จะไมไ่ หว ” เยห่ ลน่ิ หานไมพ่ ดู อะไรอกี สายตาของเขาไมล่ ะไปจากเสนิ่ เฉียวเลยสกั นดิ เขาคอยเปลยี่ นผา้ เย็นบนหนา้ ผากของเธอ ตลอด นางพยาบาลรสู ้ กึ เออื มระอาเป็ นอยา่ งมาก คนคนนชี้ า่ งหวั รัน้ เสยี จรงิ เตอื นยังไงก็ไมฟ่ ัง ทงั้ สองคนตา่ งก็ไดร้ ับบาดเจ็บ สดุ ทา้ ยพวกเขายังหนอี อกไปดว้ ยกนั ตอนทพี่ วกเขากลับมาก็ เปียกฝนทัง้ คู่ ผหู ้ ญงิ มไี ขข้ นึ้ สงู แลว้ สลบไป แผลบนรา่ งกาย ของผชู ้ ายก็ตดิ เชอื้ แตเ่ ขากไ็ มย่ อมรักษาเสยี ที เขาเอาแตด่ แู ล ผหู ้ ญงิ พยายามทําใหอ้ ณุ หภมู ริ า่ งกายของเธอลดลง เธอมองดู แลว้ ชา่ งรสู ้ กึ ปวดหวั เสยี จรงิ

“คณุ ผชู ้ าย อยา่ หาวา่ ฉันพดู จาไมด่ เี ลยนะ รา่ งกายของคณุ เต็ม ไปดว้ ยบาดแผล แถมยงั ตากฝนมาอกี ถา้ ผา่ นไปอกี สกั พัก บาดแผลจะเรม่ิ อกั เสบและตดิ เชอ้ื คณุ เองก็จะมไี ขข้ น้ึ สงู เชน่ กนั ถา้ คณุ ไขข้ น้ึ สงู คณุ คดิ วา่ ตอ่ ใหเ้ ธอไขล้ ดลงแลว้ ตวั คณุ เองจะ ไมแ่ พรเ่ ชอ้ื ใหก้ บั เธองัน้ หรอ?” เมอ่ื ฟังจบ การกระทําของเยห่ ลนิ่ หานหยดุ ชะงักลง ราวกบั วา่ คําพดู ของเธอทําใหเ้ ขาคดิ ได ้ นางพยาบาลเห็นเชน่ นแ้ี ลว้ จงึ รบี พดู “ดงั นัน้ ตรงนป้ี ลอ่ ยใหเ้ ป็ น หนา้ ทขี่ องฉันเถอะ ฉันจะตอ้ งดแู ลเธออยา่ งดแี น่นอน คณุ ไป จัดการกบั บาดแผลกอ่ นเถอะ” เยห่ ลนิ่ หานพยกั หนา้ จากนัน้ ยน่ื ผา้ ในมอื สง่ ใหก้ บั เธอ นางพยาบาลเห็นเชน่ นแี้ ลว้ จงึ รสู ้ กึ โลง่ อกมากขน้ึ นคี่ อื คนไขท้ ่ี เธอรับมา ถา้ มปี ัญหาอะไรเกดิ ขนึ้ เธอจะตอ้ งไมโ่ อเคแน่ๆ เยห่ ลนิ่ หานไมไ่ ดเ้ ดนิ ออกไปไหนไกล ทัง้ สองอยใู่ นหอ้ งพัก ผปู ้ ่ วยหอ้ งเดยี วกนั เขาอยเู่ ตยี งผปู ้ ่ วยทอี่ ยขู่ า้ งๆ นางพยาบาล ไปตามหมอมารักษาบาดแผลของเขา สว่ นตรงนต้ี วั เธอเป็ นคน ดแู ลเสน่ิ เฉียวเอง

ถงึ แมจ้ ะมคี นมารักษาบาดแผลของเยห่ ลนิ่ หานแลว้ แตส่ ายตา ของเขายงั คงมองไปทางเสน่ิ เฉียว “นอนลงเถอะ คณุ เองก็มไี ขเ้ ชน่ กนั ” คณุ หมอตบบา่ ของเขาแลว้ บอกใหเ้ ขานอนลง เยห่ ลน่ิ หานรสู ้ กึ ไมว่ างใจ เขายังคงจอ้ งมองไปทเี่ สนิ่ เฉียว “ถา้ คณุ ไมย่ อมรักษาดดี ี อกี สกั พักคณุ ลม้ ลงไปแลว้ ใครจะมา จอ้ งมองเธอ? ดงั นัน้ รบี นอนลงเพอ่ื ทําการรักษา รา่ งกายของ คณุ แข็งแรงดมี าก ขอแคไ่ ดร้ ับการรักษาดดี กี จ็ ะไมส่ ลบไป หรอก” เยห่ ลน่ิ หานจงึ รสู ้ กึ วางใจแลว้ เอนตวั ลงนอน หลงั จากผา่ นการยดื เยอื้ ไปสกั พัก คณุ หมอก็ไดร้ ักษาบาดแผล บนรา่ งกายของเยห่ ลนิ่ หานเรยี บรอ้ ย อกี ทัง้ ไขข้ องเสนิ่ เฉียวก็ คอ่ ยๆลดลง เพยี งแตว่ า่ เธอยงั คงตกอยใู่ นหว้ งแหง่ ความฝัน เธอยงั คงละเมอแลว้ พดู พมึ พําซํ้าไปซํ้ามา บนหนา้ ผากมเี หงอื่ ออกตลอดเวลา

พยาบาลทพ่ี ง่ึ ถกู สง่ ตัวเขา้ มาในตอนหลังไดม้ าอยดู่ ว้ ยกนั กบั นางพยาบาลคนนัน้ จากนัน้ พวกเธอกเ็ ดนิ ออกไปจากหอ้ ง ดว้ ยกนั พวกเธอเดนิ ไปดว้ ยพดู ไปดว้ ย “พระเจา้ ชว่ ย ผชู ้ ายคนนเ้ี ป็ นคนทมี่ คี วามรักทลี่ กึ ซงึ้ เสยี จรงิ อกี อยา่ งมคี วามอตุ สาหะเป็ นอยา่ งมาก คณุ ดเู ขาบาดเจ็บถงึ ขนาด นัน้ แตถ่ งึ ตอนนย้ี ังไมล่ ม้ ลงไปเลย ความตัง้ ใจและมมุ านะของ เขาชา่ งแรงกลา้ เสยี จรงิ ถา้ ฉันบาดเจ็บขนาดนัน้ ละก็ ฉันจะทน ไหวไดย้ งั ไงกนั ?” “เหอ้ คณุ ไมเ่ ขา้ ใจหรอก มผี ชู ้ ายบางคนทําเพอ่ื ผหู ้ ญงิ ทเ่ี ขารัก แลว้ แมแ้ ตช่ วี ติ กย็ อมทงิ้ ได ้ แววตาทเี่ ขามองผหู ้ ญงิ คนนัน้ ชา่ ง ลกึ ซง้ึ จนฉันแทบจะลมุ่ หลง ผชู ้ ายแบบน้ี ทําไมฉันถงึ ไมเ่ จอ นะ? ชา่ งมคี วามรักทลี่ กึ ซงึ้ หลอ่ มากๆเลย” “พอไดแ้ ลว้ เลกิ พดู เรอื่ งนแ้ี ลว้ ถา้ หวั หนา้ พยาบาลมาไดย้ นิ เขา้ เราสองคนโดนสงั่ สอนอกี แน่” “เหย้ ฉันไมไ่ ดพ้ ดู คําไมด่ สี กั หน่อย ฉันกแ็ คพ่ ดู ชน่ื ชมเทา่ นัน้ เอง” “ชน่ื ชมกไ็ มไ่ ด ้ หวั หนา้ พยาบาลจะบอกวา่ คณุ วา่ งจนไมม่ อี ะไร ทําน่ะสิ รบี ไปกนั เถอะ”

ทัง้ สองพดู ไปดว้ ยเดนิ หา่ งออกไปเรอื่ ยๆ บรรยากาศรอบทศิ เงยี บสนทิ ตอนนก้ี ็เป็ นเวลาเชา้ มดื แลว้ ทางเดนิ ของโรงพยาบาลกเ็ งยี บสงัดเป็ นพเิ ศษ นอกจากเสยี งท่ี ดงั ออกมาจากเครอื่ งมอื ทางการแพทยแ์ ลว้ ก็มแี ตเ่ สยี งลม หายใจของผปู ้ ่ วย เยห่ ลน่ิ หานนอนตะแคงขา้ งอยบู่ นเตยี ง เขาจอ้ งมองเสน่ิ เฉียวท่ี อยไู่ มห่ า่ งจากเขามาก หลังจากผา่ นเรอ่ื งราวตา่ งๆมาตลอดทงั้ คนื เขาเองกร็ สู ้ กึ เหนอื่ ย เป็ นอยา่ งมาก โดยเฉพาะไมร่ วู ้ า่ คณุ หมอใหย้ าอะไรกบั เขา ทําไมเขาถงึ รสู ้ กึ งว่ งขนาดน?ี้ เขารสู ้ กึ หนักหนังตาจนเหมอื นกบั วา่ นไี่ มใ่ ชต่ าของเขา เหมอื นกบั วา่ จะนอนหลบั ไปไดท้ ันที แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานพยายามลมื ตาอกี ครัง้ นอนไมไ่ ดน้ ะ ถา้ นอนแลว้ ใครจะดเู สนิ่ เฉียว ถา้ เธอตน่ื ขนึ้ มา กลางคนั แลว้ แอบหนอี อกไปอกี จะทํายังไง? แตข่ า้ งนอกยงั คงฝนตก กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอก็มไี ขส้ งู รา่ งกายคงจะ ทนการบาดเจ็บครัง้ สองไมไ่ หวอกี แน่นอน

ชา่ งมนั เถอะ อดทนเอาไว ้ เยห่ ลนิ่ หานอยากโทรศพั ทไ์ ปหาเลขาแยจอ่ื แตโ่ ทรศพั ทไ์ มม่ ี แบตแลว้ สดุ ทา้ ยเขาไมร่ จู ้ ะทํายงั ไงจรงิ ๆ จงึ ขอยมื โทรศพั ท์ ของนางพยาบาลตอนทเี่ ธอมาตรวจหอ้ ง จากนัน้ จงึ โทรหาเลขา ของตวั เอง ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นเวลาเชา้ มดื แตห่ ลงั จากทแี่ ยจอ่ื ไดร้ ับโทรศพั ท์ แลว้ ก็รบี เดนิ ทางมาทนี่ ท่ี นั ที “ทา่ นรองประธานเย่ ทําไมถงึ ….มสี ภาพแบบน?้ี ” หลังจากที่ แยจอ่ื มาถงึ แลว้ เห็นเหตกุ ารณน์ ี้ เธอกร็ สู ้ กึ องึ้ และตกใจเป็ น อยา่ งมาก ทัง้ ทัง้ ทพ่ี วกเขายังนั่งอยใู่ นรา้ นอาหารอยา่ งปกตดิ ี ตอนทเ่ี ธอไปสง่ เอกสาร ทําไมไมเ่ ห็นพวกเขาทัง้ สองแคห่ นงึ่ คนื ถงึ ลม้ ป่ วยกนั ได ้ “เรอ่ื งราวมนั คอ่ นขา้ งซบั ซอ้ น เอาเป็ นวา่ ตอนนฉี้ ันตอ้ งการให ้ คณุ ชว่ ย” แยจอื่ พยักหนา้ ทันที “ทา่ นรองประธานเยม่ เี รอื่ งอะไรกําชบั ฉัน มาไดเ้ ลย ฉันเป็ นเลขาของคณุ อยแู่ ลว้ ฉันจะชว่ ยคณุ จัดการ เรอื่ งเหลา่ นเี้ อง”

“ขอโทษดว้ ยนะ มปี ัญหาเกดิ ขนึ้ น่ะ ตอนนไี้ มใ่ ชเ่ วลาทํางานก็ ยังเรยี กคณุ มา” ตอนท่ี 315 พา่ ยแพ้ “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ทา่ นรองประธานเย่ คณุ หนูเสน่ิ เธอเป็ นยงั ไงบา้ ง? ดจู ากสภาพแลว้ คอ่ นขา้ งจะแยม่ าก” แยจอ่ื สมกบั เป็ นเลขาคน เกง่ ของเยห่ ลนิ่ หาน เพยี งแคแ่ ป๊ บเดยี วเธอกส็ ามารถรวู ้ า่ สงิ่ สําคญั ทส่ี ดุ ของเยห่ ลนิ่ หานคอื อะไร “เธอมไี ขส้ งู น่ะ พง่ึ จะไขล้ ดเมอื่ ตะกนี้ เ้ี อง” สายตาของแยจอ่ื เหลอื บมองไปมา จากนัน้ จงึ หนั มามองเยห่ ล่ิ นหาน “ทา่ นรองประธานเยว่ างใจแลว้ พักผอ่ นเถอะคะ่ เรอ่ื งทาง บรษิ ัทในวันนฉ้ี ันจะโทรศพั ทใ์ หค้ นมาจัดการทกุ อยา่ งให ้ เรยี บรอ้ ย สว่ นคณุ หนูเสน่ิ ทางนฉี้ ันจะเป็ นคนดแู ลเอง ดแู ลว้ ทา่ นรองประธานเยน่ ่าจะยงั ไมไ่ ดพ้ ักผอ่ นเลยทงั้ คนื คณุ รบี นอน พักเถอะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คณุ จะทนไมไ่ หวเอาได”้ “อมื ขอบคณุ ” เยห่ ลนิ่ หานจอ้ งมองแยจอื่ ดว้ ยความซาบซง้ึ สม กบั เป็ นเลขาทอี่ ยกู่ บั เขามาหลายปี พงึ่ จะมาถงึ ทน่ี ไี่ มก่ น่ี าทกี ็

สามารถมองสถานการณต์ า่ งๆตรงหนา้ ออก เธอรวู ้ า่ ตวั เองตอ้ ง ทําอะไร อะไรคอื สงิ่ ทเ่ี ขาใหค้ วามสําคญั หลายปีมาน้ี แยจอ่ื เป็ นคนทมี่ คี วามน่าเชอื่ ถอื ในการทํางาน ดงั นัน้ เมอื่ มเี ธออยู่ เยห่ ลนิ่ หานจงึ รสู ้ กึ ไวว้ างใจ ในทสี่ ดุ เขากห็ ลบั ตาลง ตอนทเ่ี ขาพงึ่ จะหลบั ตา ความมดื มดิ ก็ คบื คลานเขา้ มาหาเขาทนั ที แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานรวู ้ า่ ในครัง้ นเ้ี ขาสามารถเขา้ สหู่ ว้ งแหง่ ความฝัน ไดอ้ ยา่ งสบายใจแลว้ ผา่ นไปสกั พัก แยจอื่ กไ็ ดเ้ สยี งลมหายใจของเยห่ ลน่ิ หานเรมิ่ มี จังหวะเขา้ ท่ี เธอมองเยห่ ลน่ิ หานดว้ ยสายตาทเี่ ออื มระอา จากนัน้ พดู เบาๆวา่ “บนโลกใบน้ี ไมม่ ใี ครทจี่ ะสามารถจํากดั นยิ ามไดว้ า่ แทจ้ รงิ แลว้ ความรักคอื อะไร แตท่ วา่ กลบั มผี คู ้ น มากมายยนิ ยอมพรอ้ มใจจะรว่ มเป็ นรว่ มตายไปกบั มัน” แยจอ่ื เอามอื กมุ ไปทห่ี นา้ อก “ไมไ่ ด ้ คําพดู นพี้ ดู ไปเรอ่ื ยไมไ่ ด ้ ทา่ นรองประธานเยแ่ คน่ อนหลับไปเฉยๆเทา่ นัน้ แตท่ วา่ ….เขา ทําดตี อ่ คณุ หนูเสนิ่ มากจรงิ ๆ เหอ้ ”

แยจอ่ื เก็บขา้ วของไปสกั พัก จากนัน้ หาทน่ี ่ังดา้ นขา้ งแลว้ น่ังลง หวั หนา้ โทรหาเธอกลางดกึ เชน่ น้ี เธอจงึ เดาไดว้ า่ น่าจะมธี รุ ะ ดว่ น ดงั นัน้ เอกสารตา่ งๆรวมไปถงึ โน๊ตบคุ๊ เธอก็ไดเ้ อามันมาดว้ ย ตอนนเี้ ธอควรทจี่ ะจัดการกบั งานตา่ งๆ เมอื่ นกึ ถงึ จดุ นี้ แยจอื่ ก็เอาโน๊ตบคุ๊ ออกมา จากนัน้ วางไวบ้ นตน้ ขาแลว้ ล็อกอนิ เขา้ บญั ชขี องตวั เองเพอ่ื จัดการเรอื่ งตา่ งๆทต่ี อ้ ง ทําในวันน้ี วนั นเ้ี ธอน่าจะตอ้ งอยบู่ รษิ ัททงั้ วัน แตเ่ ยห่ ลน่ิ หานบาดเจ็บจนมี สภาพเชน่ น้ี วนั นค้ี งจะไปทบี่ รษิ ัทไมไ่ ดแ้ ลว้ เธอจะตอ้ งสะสาง งานทตี่ อ้ งเตรยี มการในวนั นใี้ หเ้ สร็จเรยี บรอ้ ยลว่ งหนา้ มฉิ ะนัน้ ถงึ เวลานัน้ กจ็ ะทงิ้ ภาระเอาไว ้ ก็ตอ้ งเป็ นตวั เธอเองไมใ่ ชห่ รอที่ ตอ้ งมาตามจัดการทหี ลัง? ประสทิ ธภิ าพในการทํางานของแยจอื่ สงู มาก ไวมาก เธอสะสาง งานทตี่ อ้ งเตรยี มการในวันนเี้ สร็จเรยี บรอ้ ย จากนัน้ สง่ เมลเขา้ ไป ในอเี มลของพนักงานในแผนกของตวั เอง หลงั จากทําเสร็จแลว้ เธอมองดเู วลา ยงั ไมถ่ งึ เจ็ดโมงเชา้ ยงั สามารถรอไปอกี สกั พักได ้

แยจอื่ เงยหนา้ ขนึ้ มามองคนสองคนทนี่ อนอยบู่ นเตยี งผปู ้ ่ วย ทัง้ สองกไ็ มร่ วู ้ า่ จะนอนสลบเชน่ นไี้ ปจนถงึ เมอื่ ไหร่ สดุ ทา้ ย แยจอ่ื สง่ ขอ้ ความใหพ้ นักงานคนนัน้ วา่ ถา้ เขาเห็น ขอ้ ความนใ้ี หโ้ ทรกลับเธอดว้ ย เธอรสู ้ กึ งว่ งเล็กนอ้ ย ดงั นัน้ เธอ จงึ ไปชงกาแฟสําเร็จรปู จากนัน้ น่ังจบิ กาแฟอยใู่ นหอ้ งพักผปู ้ ่ วย เวลาผา่ นมาจนถงึ สบิ โมงเชา้ ทงั้ สองคนกย็ งั ไมม่ ที ที า่ วา่ จะตน่ื เสนิ่ เฉียวยังคงตกอยใู่ นหว้ งแหง่ ความฝัน คนในฝันเหลา่ นัน้ พดู จาเย็นชาใสเ่ ธอ ยังคงโจมตเี ธอไมห่ ยดุ เธอไมร่ วู ้ า่ จะตอบ โตย้ ังไงดี ตอ่ ใหเ้ ธอตอบโตก้ ลับ คนเหลา่ นัน้ กโ็ จมตเี ธออยา่ ง รวดเร็ว เธอถกู โจมตจี นพา่ ยแพแ้ ลว้ หนอี อกไป “ไม่ อยา่ นะ!!” อยๆู่ เสน่ิ เฉยี วก็รอ้ งดว้ ยความตกใจ เธอลมื ตา ขนึ้ มาทนั ที เธอมองเห็นเพดานหอ้ งสขี าว ราวกบั ววิ หมิ ะทไี่ กลสดุ ลกู หลู กู ตา แยจอื่ ดมื่ กาแฟสําเร็จรปู ไปสองแกว้ เธอรสู ้ กึ เบอ่ื จนเรม่ิ รสู ้ กึ งว่ ง นอน ตอนทเี่ ธอเอามอื วางอยบู่ นโตะ๊ แลว้ กําลงั จะเคลมิ้ หลบั นัน้ เธอไดย้ นิ เสยี งรอ้ งจนสะดงุ ้ ตนื่ ขนึ้ มา

เธอลมื ตาขน้ึ มาทนั ที จากนัน้ หนั ไปมองทศิ ทางของเสยี ง เธอ จงึ เห็นวา่ เสน่ิ เฉียวตน่ื ขนึ้ มาแลว้ เธอรบี เอามอื เชด็ หนา้ ของตวั เอง จากนัน้ ลกุ ขนึ้ มาแลว้ เดนิ ไป หาเธอ “คณุ หนูเสนิ่ คณุ ตนื่ ขนึ้ มาแลว้ ” เมอ่ื ไดย้ นิ นํ้าเสยี งนุ่มนวลของผหู ้ ญงิ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ องึ้ ไปสกั พัก จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆดงึ สตกิ ลับมา เธอหนั หนา้ ไปมองคนทก่ี ําลังเดนิ เขา้ มา เธอรสู ้ กึ คนุ ้ หนา้ แตเ่ ธอปวดหวั เหลอื เกนิ ….ราวกบั วา่ เธอรจู ้ ักคน คนน้ี แตก่ ร็ สู ้ กึ ไมร่ จู ้ ักเชน่ กนั “คณุ คอื …..” สหี นา้ ของแยจอ่ื เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย “ฉันเป็ นเลขาของทา่ นรอง ประธานเยช่ อื่ แยจอื่ กอ่ นหนา้ นต้ี อนทอี่ ยบู่ รษิ ัทพวกเราเคยเจอ หนา้ กนั หลายครัง้ คณุ หนูเสน่ิ จําไมไ่ ดแ้ ลว้ หรอ?” หลงั จากไดย้ นิ ทเี่ ธอพดู เสนิ่ เฉียวจงึ นกึ ออกวา่ พวกเธอเคยเจอ หนา้ กนั หลายครัง้ ทบี่ รษิ ัทจรงิ ๆ

เธอหลบั ไปลกึ มาก เมอื่ ตะกจ้ี งึ ยงั นกึ ไมอ่ อกวา่ เธอคอื ใคร เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ แลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา “ฉันนกึ ออก แลว้ ละ่ ” แยจอื่ ไมร่ จู ้ ะดใี จหรอื เสยี ใจดี “ดแู ลว้ ฉันคงไมค่ อ่ ยมตี วั ตน เทา่ ไหรส่ นิ ะ ทัง้ ทัง้ ทเี่ คยเจอหนา้ กนั หลายครัง้ แลว้ แตค่ ณุ หนู เสน่ิ ก็ยังจําฉันไมไ่ ด”้ เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ น้ี เสน่ิ เฉยี วกร็ สู ้ กึ อดึ อดั ใจเล็กนอ้ ย เธอพยายาม ขยบั ตวั เพอื่ ทจ่ี ะลกุ ขน้ึ มานั่ง แยจอื่ รบี ไปชว่ ยพยงุ ตวั เธอใหล้ กุ ขนึ้ มาน่ัง จากนัน้ เอาหมอนไป รองทห่ี ลงั ของเธอ ตอ่ มาก็ไมไ่ ดถ้ ามอะไรเธอแยจอ่ื หนั หลังแลว้ เดนิ ไปเทนํ้าอนุ่ หนงึ่ แกว้ ใหก้ บั เธอ ตอนทเ่ี ธอยกนํ้าอนุ่ ใหก้ บั เสน่ิ เฉียว เสน่ิ เฉยี วกําลงั มองไปท่ี ตําแหน่งของเยห่ ลน่ิ หาน สายตาดกู งั วลใจเป็ นอยา่ งมาก “คณุ หนูเสน่ิ สบายใจได ้ ทา่ นรองประธานเยข่ องพวกเราไมเ่ ป็ น อะไรแลว้ คณุ ไมต่ อ้ งกงั วลเขาหรอก”

“งัน้ หรอ?” เสน่ิ เฉยี วกม้ หนา้ แลว้ มองตํา่ เธอนกึ ถงึ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ ในเมอ่ื คนื เธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธแลว้ รออยนู่ อกประตู นกึ ไมถ่ งึ ตอ่ มาจะมฝี นตกหนักลงมา จากนัน้ เธอลม้ อยทู่ า่ มกลางสายฝน แลว้ โดนเยห่ ลน่ิ หานอมุ ้ ออกมา เมอื่ นกึ ถงึ เขาทบ่ี าดเจ็บหนักขนาดนัน้ แตย่ งั คงอยกู่ บั เธอตลอด ทาง เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ โทษตวั เองอยใู่ นใจมาก “ใชแ่ ลว้ คณุ หนูเสนิ่ ดม่ื นํ้าอนุ่ ๆกอ่ นเถอะ” แยจอื่ ยนื่ นํ้าหนง่ึ แกว้ ใหก้ บั เธอ เสนิ่ เฉียวรับแกว้ มาแลว้ จบิ ไป เล็กนอ้ ย จากนัน้ เธอกด็ มื่ ไมล่ งอกี “คณุ หมอพดู วา่ ยังไงบา้ ง? เมอื่ คนื เขาตากฝนมาพรอ้ มกบั ฉัน” เมอื่ ฟังจบ แยจอ่ื ก็อง้ึ ทนั ที ตอนทเี่ ธอมาถงึ ทน่ี ี่ ทกุ อยา่ งได ้ จัดการเรยี บรอ้ ยหมดแลว้ เธอเห็นแคผ่ ลลัพธเ์ ทา่ นัน้ ดงั นัน้ เธอ จงึ ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ ในกอ่ นหนา้ นี้ เธอก็ไมม่ คี นใหถ้ ามอกี ดว้ ย ตอนนไี้ ดย้ นิ เสน่ิ เฉยี วถามเชน่ นี้ เธอจงึ ยกั ควิ้ แลว้ พดู “ตอนทฉี่ ัน มาถงึ ทน่ี ่ี ทา่ นรองประธานเยย่ ังฟื้นอยู่ เขาโทรศพั ทม์ าหาฉัน ใหฉ้ ันมาดแู ลคณุ หนูเสน่ิ ตอ่ มาเขาทนไมไ่ หวจงึ นอนหลับไป” “……” เสนิ่ เฉียวอา้ ปากคา้ ง เธอพดู อะไรไมอ่ อกสกั คํา

แยจอื่ คดิ ไปคดิ มา จงึ พดู ตอ่ “ตอนทฉี่ ันมาถงึ เป็ นเวลาเชา้ มดื คณุ หนูเสนิ่ จําไดม้ ัย้ วา่ ตวั เองมาถงึ ทโี่ รงพยาบาลตอนไหน?” เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดต้ อบอะไร ถงึ แมเ้ ธอจะไมร่ วู ้ า่ เธอมาถงึ โรงพยาบาลกโี่ มงกนั แน่ แตเ่ ธอพอจะเดาไดว้ า่ หลงั จากทเ่ี ธอ มาถงึ ทโ่ี รงพยาบาล เยห่ ลนิ่ หานยงั คอยอยเู่ ฝ้าเธอตลอด จนกระทง่ั แยจอื่ มาถงึ ทนี่ ี่ คนคนน…ี้ .จรงิ ๆเลย! เสน่ิ เฉียวไมร่ จู ้ ะพดู ยังไงกบั เขาแลว้ ถา้ หากวา่ เขามจี ดุ ทไี่ มด่ ี เล็กนอ้ ย เธอก็จะสามารถปฏเิ สธเขาไดอ้ ยา่ งเด็ดขาด ตอ่ ใหเ้ ขา ดตี อ่ เธอมาก เธอกส็ ามารถปฏเิ สธเขาไดอ้ ยา่ งไรเ้ ยอื่ ใย แตท่ ําไมเขาถงึ ตอ้ งทําดกี บั เธอมากมายขนาดนด้ี ว้ ย ดจี นถงึ ขนั้ ทเ่ี ธอไมร่ จู ้ ะตอบแทนคนื ไดย้ งั ไง เขาทําเพอ่ื เธอมากมายขนาดนี้ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ผดิ เป็ นอยา่ งมาก ในตอนน้ี ความรสู ้ กึ เหลา่ น้ี เธอไมส่ ามารถทจี่ ะตอบสนองเขาได!้ แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานเขา….ทําไมถงึ ไมเ่ ขา้ ใจ!?

“คณุ หนูเสน่ิ ฉันเป็ นเลขาอยขู่ า้ งๆทา่ นรองประธานเยม่ าหลายปี ถงึ แมว้ า่ เขาจะดภู ายนอกเป็ นคนทอ่ี อ่ นโยน แตเ่ มอ่ื ไหรท่ เี่ ขา กําหนดสงิ่ ของหรอื วา่ คนชดั เจนแลว้ เขาจะไมเ่ ปลยี่ นแปลงอะไร งา่ ยๆ คณุ ก็อยา่ โทษตวั เองเลย สง่ิ เหลา่ นค้ี อื สงิ่ ทที่ า่ นรอง ประธานเยไ่ ดท้ ําตามทใี่ จของตวั เองตอ้ งการเอาไว”้ ตอนที่ 316 ลกู ของเธอดวงแข็งจรงิ ๆ เธอรแู ้ น่นอนวา่ เขาทําตามทใ่ี จตอ้ งการ แตเ่ ขาไมเ่ คยถามวา่ เธอตอ้ งการหรอื ไมแ่ ลว้ ทําสง่ิ เหลา่ นเ้ี พอื่ เธอเลย “แน่นอนวา่ คณุ หนูเสนิ่ ไมต่ อ้ งคดิ ทจ่ี ะตอบแทนเขาหรอก ทา่ น รองประธานเยท่ ําเชน่ นี้ เขาไมเ่ คยทจ่ี ะใหค้ ณุ หนู่เสน่ิ ตอบแทน อะไรเขา ยังไงซะ….ทา่ นรองประธานเยก่ ็เป็ นคนทอ่ี อ่ นโยน มากๆ คณุ หนูเสนิ่ อยา่ รสู ้ กึ กดดันเลย เขาไมบ่ บี บงั คบั คณุ หรอก” เสน่ิ เฉียว “……”

กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอเอาความคดิ ทไี่ มด่ ขี องตวั เองไปคาดเดา ความคดิ ของคนอน่ื แตเ่ รอ่ื งในตอนหลังเธอไมไ่ ดค้ ดิ อะไรแบบ นัน้ อกี “ฉันเขา้ ใจแลว้ ” เธอพยกั หนา้ จากนัน้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกบั แยจื่ ออกี แยจอ่ื ไดพ้ ดู ทกุ อยา่ งออกไปแลว้ เธอก็ไมไ่ ดร้ บกวนเธออกี ตอ่ มา นางพยาบาลเขา้ มาตรวจหอ้ งแลว้ กไ็ ดม้ าตรวจรา่ งกาย ของเธอ นางพยาบาลรสู ้ กึ โลง่ อกขนึ้ มาทนั ที “คณุ ชา่ งโชคดแี ลว้ ก็ดวงแข็งมาก คณุ ทอ้ งอยแู่ ลว้ ตากฝนนาน ขนาดนัน้ อกี ทัง้ ยังมไี ขข้ นึ้ สงู กอ่ นหนา้ นัน้ กม็ อี บุ ตั เิ หตทุ าง รถยนต์ แตท่ วา่ ลกู ในทอ้ งของคณุ ไมเ่ ป็ นอะไรเลย ชา่ งเป็ นเด็ก นอ้ ยทโ่ี ชคดเี หลอื เกนิ ” “คนในโรงพยาบาลตา่ งกร็ สู ้ กึ กงั วลสภาพของคณุ เป็ นอยา่ งมาก แตต่ อนนด้ี เู หมอื นวา่ สภาพของคณุ โอเคใชไ้ ดเ้ ลย ขอแคส่ อง วนั พักฝฟื้นรา่ งกายใหด้ ดี กี ไ็ มม่ ปี ัญหาอะไรแลว้ ”

“ขอบคณุ ” ใบหนา้ ทขี่ าวซดี ของเสนิ่ เฉียวหนั ไปขอบคณุ คนคน นัน้ เธอนกึ ไปนกึ มาจงึ ถามขน้ึ มาอกี หนงึ่ ประโยค “ขอถามไดม้ ัย้ วา่ เขาเป็ นยงั ไงบา้ ง?” คณุ หมอองึ้ ไปสกั พัก หลงั จากทร่ี วู ้ า่ เธอหมายถงึ ใคร คณุ หมอก็ ดเู ครง่ ขรมึ ทนั ที “สภาพของเขาแยก่ วา่ คณุ มาก อบุ ตั เิ หตทุ าง รถยนตใ์ นครัง้ นัน้ เขาไดร้ ับบาดเจ็บมากกวา่ คณุ ถงึ แมว้ า่ จะเป็ น บาดแผลภายนอก แตบ่ าดแผลเหลา่ นัน้ คอ่ นขา้ งใหญ่ อกี ทัง้ ภายหลังเขาไปตากฝนอกี เขาไมย่ อมใหพ้ วกเรารักษาบาดแผล แลว้ ฝื นทนทจ่ี ะดแู ลคณุ ดว้ ยตวั เอง มนั เลยทําใหเ้ ขามไี ขข้ น้ึ สงู ” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นแี้ ลว้ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็ขาวซดี มากขนึ้ กวา่ เดมิ “งัน้ เขา….” “ตอนนเี้ ขาไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ คณุ วางใจได ้ รา่ งกายของเขา คอ่ นขา้ งแข็งแรง อกี ทงั้ ยังมแี รงใจทแี่ ข็งแกรง่ คาดวา่ ไมน่ าน คงจะฟ้ืนขนึ้ มา” เสนิ่ เฉยี วจงึ คอ่ ยๆรสู ้ กึ โลง่ อกขนึ้ มา ตอ่ มาเธอกน็ กึ ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ หนงึ่ คนื ผา่ นไป ไมร่ วู ้ า่ ฝั่งเขาจะเป็ นยังไงบา้ ง ไมร่ วู ้ า่ เขายงั โกรธเคอื งเธอหรอื ไมอ่ ยากเจอเธออยรู่ เึ ปลา่ ?

แตต่ อนนเ้ี ยห่ ลนิ่ หานยังไมฟ่ ้ืนขน้ึ มา เสน่ิ เฉียวก็ไมก่ ลา้ ทจี่ ะ ออกไป เธอไดแ้ ตน่ อนอยบู่ นเตยี ง หลังจากทไ่ี ขล้ ด มอื เทา้ ของเธอกอ็ อ่ นระทวยหมดเรยี่ วแรง เธอ ทําไดเ้ พยี งนอนแน่นงิ่ อยบู่ นเตยี ง เมอื่ ถงึ ตอนกลางวนั แยจอื่ ตงั้ ใจใหแ้ มข่ องตวั เองตม้ โจ๊กและเอา เครอื่ งเคยี งมาทน่ี ี่ จากนัน้ ยกอาหารใหก้ บั เสน่ิ เฉยี ว คณุ แมข่ อง แยจอื่ เป็ นผหู ้ ญงิ ทใี่ จดมี เี มตตามาก เมอ่ื เห็นสภาพของเสน่ิ เฉียวแลว้ เธอเอาแตก่ ําชบั ใหเ้ ธอบํารงุ ดแู ลรา่ งกายตวั เองดดี ี แยจอื่ อดไมไ่ ดจ้ งึ พดู “แม่ ฉันใหแ้ มเ่ อาโจ๊กมาสง่ เฉยๆ แมอ่ ยา่ พดู เยอะเลย จะทําใหค้ นอน่ื ไมช่ อบเอาได”้ คณุ แมข่ องแยจอ่ื ยม้ิ แฉ่งแลว้ พดู “อยา่ ถอื สาเลยนะแมส่ าวนอ้ ย ฉันก็นสิ ยั แบบนแ้ี หละ เห็นวา่ แมห่ นูอายพุ อๆกบั ลกู สาวของฉัน เลยรสู ้ กึ เจ็บปวดใจน่ะ” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ อบอนุ่ หวั ใจ เธออดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเมม้ ปาก “ไมห่ รอก คะ่ โจ๊กของคณุ ป้าอรอ่ ยมากๆคะ่ คณุ ดกี บั ลกู สาวมากๆอกี ดว้ ย ขอบคณุ คะ่ ” จากนัน้ เธอจงึ นกึ ถงึ แมข่ องตวั เอง

เหมอื นกบั วา่ ตงั้ แตท่ ยี่ งั เด็กมาก แมก่ ็มอบความรักความใสใ่ จ ใหก้ บั เสนิ่ โยว่ นอ้ งสาวของเธอไปหมด ตอนทเ่ี ธอไมเ่ ด็กมาก เธอเคยถอื สาเรอ่ื งนมี้ ากอ่ น เพราะรสู ้ กึ วา่ แมไ่ มร่ ักเธอ อกี ทัง้ ยงั รักเสนิ่ โยว่ มากกวา่ แตต่ อ่ มาเมอ่ื โตขน้ึ เธอก็คดิ วา่ ยังไงซะเสน่ิ โยว่ ก็คอื นอ้ งสาว พวกเธอสองพนี่ อ้ งตา่ งก็เป็ นลกู แทๆ้ ของแม่ ในโลกใบนม้ี แี มท่ ี่ ไหนทจี่ ะไมร่ ักลกู ของตวั เองกนั แตเ่ สนิ่ โยว่ เป็ นนอ้ งสาว ดงั นัน้ เธอรักเสนิ่ โยว่ มากกวา่ กค็ งเป็ นเรอื่ งปกติ เสนิ่ เฉียวใชค้ วามคดิ นเี้ พอื่ ยดึ เหนย่ี วตวั เองเอาไว ้ จนสดุ ทา้ ย เธอเองก็ทําดตี อ่ เสน่ิ โยว่ มาก ความคดิ เชน่ นถี้ กู ฝังลกึ อยใู่ น สมองของเธอ จนกระท่งั ….ทแ่ี มใ่ หเ้ ธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทนเสนิ่ โยว่ อกี ทงั้ พอมาตอนหลงั แมก่ ็เปลย่ี นไป เอาเงนิ ออมของเธอมอบ ใหเ้ สนิ่ โยว่ อกี ทงั้ เอาเงนิ จากเยห่ ลนิ่ หานไปสามแสนหยวน ตอ่ มาเมอื่ เธอกลบั บา้ น แมไ่ มเ่ คยถามถงึ บาดแผลบนรา่ งกาย ของเธอ แตก่ ลบั มาขอเงนิ กบั เธอ ทันใดนัน้ เธอไดแ้ ตส่ งสยั วา่ ตกลงตวั เองเป็ นลกู สาวแทๆ้ ของ ตระกลู เสน่ิ รเึ ปลา่

ถา้ เธอไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของตระกลู เสน่ิ แลว้ เธอเป็ นลกู ตระกลู ไหนกนั ? ถา้ ในตอนทเ่ี ธอเขา้ โรงพยาบาล คนทมี่ าเยยี่ มดเู ธอคอื แมข่ อง ตวั เองกค็ งจะดี เสน่ิ ฉียวคดิ เชน่ นี้ จากนัน้ ใบหนา้ ของเธอกเ็ ผย ใหเ้ ห็นถงึ ความโศกเศรา้ “เป็ นอะไรไปหรอ? ฉันพดู อะไรผดิ ไปรเึ ปลา่ ?” คณุ แมข่ อง แยจอ่ื เห็นวา่ สหี นา้ ของเธอไมค่ อ่ ยปกตจิ งึ ถามขนึ้ มา จากนัน้ เธอจงึ รสู ้ กึ โทษตวั เองเล็กนอ้ ย “ขอโทษดว้ ยนะ ฉันพดู ไมห่ ยดุ มาตลอดเลย ฉันเกบ็ ของแลว้ ออกไปเดย๋ี วนแ้ี หละ” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี เสนิ่ เฉียวจงึ ดงึ สตกิ ลบั มา จากนัน้ รบี พดู “คณุ ป้าคณุ เขา้ ใจผดิ แลว้ ละ่ ฉันแคม่ องเห็นคณุ แลว้ นกึ ถงึ แมข่ อง ฉันน่ะ ดงั นัน้ ….ฉันจงึ รสู ้ กึ คดิ ถงึ เธอ ขอโทษดว้ ยนะคะทท่ี ําให ้ คณุ ตอ้ งเขา้ ใจผดิ ” “แบบนน้ี เ่ี อง ฉันนกึ วา่ ฉันพดู จาอะไรทท่ี ําใหค้ ณุ รสู ้ กึ รําคาญน่ะ” แยจอ่ื พดู ดว้ ยความเออื มระอา “แม่ ถา้ แมย่ งั พดู ไมห่ ยดุ ก็จะทํา ใหค้ นอน่ื รสู ้ กึ รําคาญขนึ้ มาจรงิ ๆแลว้ นะ คณุ รบี กลับไปกอ่ นเถอะ ทา่ นรองประธานของพวกเรายงั นอนพักอยเู่ ลย เสยี งแมด่ งั ขนาดนจ้ี ะไปรบกวนเขาได”้

เมอื่ ฟังจบ แมข่ องแยจอ่ื ก็หนั ไปมองเยห่ ลนิ่ หานหนงึ่ ที เธอจงึ รับรไู ้ ดว้ า่ เสยี งของตวั เองดงั ไปหน่อยจงึ รบี เอามอื มาปิดปาก ของตวั เอง “งัน้ ฉันไปกอ่ นนะ!” เธอพดู ดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา แยจอื่ โบกมอื ใหเ้ ธอ “รบี กลบั ไป เถอะ ไมง่ ัน้ เดย๋ี วพอ่ รอนานแยเ่ ลย” กอ่ นทแ่ี มข่ องแยจอื่ จะเดนิ ออกไปจากหอ้ งพัก เธอโบกมอื ใหก้ บั เสน่ิ เฉียว เสนิ่ เฉียวกโ็ บกมอื ลาเธอเชน่ กนั จากนัน้ เธอจงึ เดนิ ออกจากหอ้ งไป หลังจากทเ่ี ธอออกไปแลว้ แยจอ่ื กถ็ อนหายใจออกมาอยา่ ง เออื มระอา “ขอโทษดว้ ยนะ แมข่ องฉันมนี สิ ยั แบบนแ้ี หละ คงจะ เสยี งดงั รบกวนพวกคณุ ” “ไมเ่ ป็ นไร คณุ ป้านสิ ยั ดมี ากๆเลย พวกคณุ จะตอ้ งมคี วามสขุ มากแน่ๆ” แยจอ่ื นกึ ถงึ เรอื่ งราวทผี่ า่ นมา จากนัน้ พยักหนา้ “มันก็จรงิ แม่ ของฉันไมม่ อี ะไรในใจหรอก อกี ทัง้ เป็ นคนมมี นุษยสมั พันธด์ ี มากกบั คนอน่ื บางทพี อ่ ของฉันก็จะรสู ้ กึ ระอาใจเล็กนอ้ ย เพราะ เธอเป็ นคนมนุษยสมั พันธด์ จี นเกนิ เหตจุ นทําใหค้ นอนื่ รสู ้ กึ อดึ อดั แตต่ วั เธอเองกลบั ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ถงึ ”

พดู ๆอยู่ แยจอ่ื ก็เผลอยม้ิ ออกมา เมอ่ื มองเห็นรอยยมิ้ ทจ่ี รงิ ใจของเธอ เสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ อจิ ฉาอยใู่ น ใจลกึ ๆ ถา้ เป็ นไปไดล้ ะกเ็ ธอเองกอ็ ยากจะมคี รอบครัวทแ่ี น่น แฟ้นและมคี วามสขุ เชน่ นี้ จรงิ ๆแลว้ เธอกไ็ มไ่ ดค้ าดหวังอะไรมากมาย เธอแคบ่ างทกี ค็ ดิ วา่ ตวั เองแตง่ งานออกเรอื นไปแลว้ ตอนทเ่ี ธอกลบั ไปทบ่ี า้ นของ เธอ แมจ่ ะเขา้ มาถามวา่ เธอสบายดมี ัย้ กอดเธอ เธอก็พอใจมาก แลว้ แต…่ .สง่ิ เหลา่ น…ี้ ..กลับไมม่ ี เพยี งแคส่ งิ่ เหลา่ นท้ี ไ่ี มม่ ี “รบี ดม่ื โจ๊กเถอะ อกี เดย๋ี วถา้ มนั เย็นแลว้ จะไมอ่ รอ่ ย” แยจอ่ื เห็น วา่ เธอกําลงั น่ังครนุ่ คดิ อยจู่ งึ พดู ดงึ สตเิ ธอเพอ่ื ไมใ่ หเ้ ธอคดิ ฟ้งุ ซา่ น เสนิ่ เฉยี วจงึ ดงึ สตกิ ลับมาแลว้ พยักหนา้ หลังจากทพี่ วกเธอกนิ ขา้ วเรยี บรอ้ ยแลว้ แยจอ่ื ก็นั่งเป็ นเพอ่ื น เธอไปสกั พัก เยห่ ลน่ิ หานคอ่ ยๆตนื่ ขน้ึ มา เสนิ่ เฉยี วทก่ี ําลังจะ

เคลม้ิ หลับไป เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งจงึ รบี หนั หนา้ ไปมองทางเยห่ ล่ิ นหานทันที “ทา่ นรองประธาน คณุ ฟื้นแลว้ ” แยจอ่ื รบี พงุ่ เขา้ ไปถามไถเ่ ขา จากนัน้ จงึ ยกอาหารเทน้ําใหก้ บั เขา ดแู ลอยา่ งใกลช้ ดิ และใสใ่ จ สายตาของเยห่ ลน่ิ หานมองไปตําแหน่งทเ่ี สนิ่ เฉียวอยู่ ตอนที่ 317 คณุ ยงั จะกลบั ไปอยเู่ คยี งขา้ งเขาอกี หรอ แยจอ่ื องึ้ ไปสกั พัก จากนัน้ จงึ ขยับตวั หนั ขา้ งเพอื่ หลกี ทางให ้ สายตาของเยห่ ลนิ่ หาน เธออธบิ ายดว้ ยนํ้าเสยี งอนั แผว่ เบา “กอ่ นทที่ า่ นรองประธานเยจ่ ะตน่ื คณุ หนูเสน่ิ ไดด้ ม่ื โจ๊กไป เรยี บรอ้ ยแลว้ รา่ งกายของเธอก็ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรแลว้ ละ่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เธอไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ อกี ทงั้ มองเห็นเธอนั่งอยตู่ รง นัน้ ถงึ แมส้ หี นา้ จะขาวซดี แตก่ ด็ อู อกวา่ สภาพจติ ใจของเธอ ดกี วา่ เมอ่ื คนื ทมี่ ไี ขส้ งู อยมู่ าก รมิ ฝี ปากบางๆอนั ขาวซดี ของเยห่ ลน่ิ หานขยบั ไปมา รมิ ฝี ปาก แลดแู หง้ เหอื ด “ไมเ่ ป็ นไรก็ดแี ลว้ ”

“ทา่ นรองประธานเยด่ มื่ นํ้ากอ่ นเถอะ” เขาไมข่ ยับตวั สายตาของเขาเอาแตจ่ อ้ งมองไปทเี่ สนิ่ เฉยี ว เสนิ่ เฉยี วก็จอ้ งมองเขา เดมิ ทเี ธอแคต่ อ้ งการจะอยดู่ วู า่ เขาไม่ เป็ นอะไรแลว้ ใชม่ ัย้ แตเ่ มอื่ มองเห็นสายตาอนั เรา่ รอ้ นของเขา แลว้ เธอกร็ สู ้ กึ อดึ อดั ใจมาก แยจอ่ื ยนื่ แกว้ นํ้าใหก้ บั เขา แตเ่ ขา ไมไ่ ดร้ ับ เขาเอาแตจ่ อ้ งหนา้ เธอ “แคก่ แคก่ ….” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ยแลว้ ไอเบาๆออกมา จากนัน้ ดงึ ผา้ หม่ ออกแลว้ ลกุ ขนึ้ มาเพอ่ื ลงจากเตยี ง เธอเดนิ ไปอยขู่ า้ งๆแยจอื่ แยจอื่ ยม้ิ แฉ่งแลว้ ยน่ื แกว้ นํ้าใหก้ บั เธอ เสนิ่ เฉียวจอ้ งมองไปทเ่ี ธอ เธอไดส้ บตากบั แยจอื่ แยจอ่ื ให ้ คําแนะนําดดี ผี า่ นสายตาของเธอ จากนัน้ ยดื ตวั แลว้ พดู “ฉันไป ซอื้ ของหน่อยนะ เดย๋ี วกลบั มา” พดู จบ เธอก็กา้ วเทา้ ทส่ี วมรองเทา้ สน้ สงู อยอู่ อกไปจากหอ้ ง หลังจากท่ี แยจอ่ื เดนิ ออกไปแลว้ แววตาของเยห่ ลน่ิ หานก็แฝง ไปดว้ ยรอยยมิ้ เลขาคนนเี้ มอื่ ถงึ เวลาหนา้ สว่ิ หนา้ ขวานมกั จะรวู ้ า่ ตอ้ งทํายงั ไงซง่ึ ถกู ใจเขาเสมอ

“คอื พใี่ หญ่ คณุ พง่ึ ตนื่ ขน้ึ มา ดมื่ นํ้าหน่อยเถอะ” เสนิ่ เฉียวยนื่ แกว้ นํ้าใหก้ บั เขาเพอื่ บง่ บอกวา่ ใหเ้ ขาดม่ื นํ้า เยห่ ลน่ิ หานไมพ่ ดู จาอะไร อกี ทัง้ ไมย่ น่ื มอื ไปรับอกี ดว้ ย เขาเอา แตจ่ อ้ งหนา้ เธอ “ไม่ ไมด่ มื่ หรอ?” เสนิ่ เฉียวทยี่ กแกว้ น้ําอยเู่ รมิ่ ทําตวั ไมถ่ กู “ไมม่ แี รง” เยห่ ลนิ่ หานพดู ดว้ ยเสยี งอนั แผว่ เบา เมอ่ื ฟังจบ ในตอนแรกเสน่ิ เฉียวยงั ไมเ่ ขา้ ใจความหมาย แตเ่ มอื่ ผา่ นไปสกั พักเธอจงึ เขา้ ใจวา่ เยห่ ลนิ่ หานบอกวา่ ตวั เองวา่ ไมม่ ี แรงหยบิ แกว้ คอื ตอ้ งการใหเ้ ธอป้อนเขาดม่ื นํ้าอยา่ งนัน้ หรอ? เสน่ิ เฉยี วหนา้ แดงทนั ที เยห่ ลนิ่ หานเห็นวา่ เธอกําลังรสู ้ กึ อดึ อดั ใจมาก เธอตนื่ เตน้ จนวางแกว้ นํ้าไวบ้ นโตะ๊ เขาสงั เกตเห็นพฤตกิ รรมของเธอ แสงสวา่ งในแววตาของเยห่ ลิ่ นหานมดื ลงเล็กนอ้ ย ตอ่ มารมิ ฝี ปากของเขาเรมิ่ ขยับ แตเ่ ขาก็ พดู อะไรไมอ่ อกสกั คํา บรรยากาศในหอ้ งพักผปู ้ ่ วยเต็มไปดว้ ยความอดึ อดั ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเสน่ิ เฉียวกบั เขาคอื ไมส่ ามารถทจี่ ะป้อนน้ํา