เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

ถา้ เธอไมห่ ยดุ เขาละ่ ก็ รา่ งกายของเขาจะทนไหวไดอ้ ยา่ งไร? แมว้ า่ จะฝื นทนเอาไวไ้ ด ้ เดมิ ทรี า่ งกายทนไมไ่ หวแตก่ เ็ ป็ นเพราะ ความตงั้ ใจทจี่ ะฝื นของเขา “พใ่ี หญ่ คณุ รบี หยดุ เถอะ ฉันมเี รอ่ื งทจ่ี ะตอ้ งพดู กบั คณุ พ่ี ใหญ…่ เยห่ ลนิ่ หาน!!” เสนิ่ เฉยี วโกรธจนเรยี กชอื่ เขาออกมา! ลมหายใจของเยห่ ลนิ่ หานไมส่ มํา่ เสมอ แตก่ า้ วของเขาหยดุ ลง จรงิ ๆ เขาหนั ศรี ษะแลว้ มองเสน่ิ เฉยี วดว้ ยความเศรา้ แวบหนง่ึ เสน่ิ เฉยี วก็หายใจหอบ ทหี่ างตาของเธอมนี ํ้าตาไหล: “คณุ ฟัง ฉันพดู นะ ฉันรวู ้ า่ พใ่ี หญท่ ําเพอื่ ฉัน ฉันสามารถน่ังรถไปเองได ้ พใี่ หญก่ ลบั ไปในหอ้ งแลว้ พักผอ่ นดแู ลอาการบาดเจ็บดี ๆ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันก็จะไมไ่ ปแลว้ ดไี หม? ” พอพดู ถงึ ตรงนเ้ี สนิ่ เฉียวก็ยม้ิ แลว้ พดู กบั เยห่ ลน่ิ หานวา่ : “ไมไ่ ด ้ ไปหาโมเ่ ซนิ ทนี่ ั่นกไ็ มเ่ ป็ นไร อยา่ งไรฉันกบั เขากเ็ ป็ นสามี ภรรยากนั ฉันสามารถอธบิ ายเรอ่ื งนกี้ บั เขาทหี ลงั ได ้ พใ่ี หญ!่ ฉันไมไ่ ปแลว้ ฉันจะกลับหอ้ งพักฟ้ืนเป็ นเพอ่ื นคณุ ”

เธออยากจะดงึ เยห่ ลน่ิ หานใหก้ ลบั ไป แตร่ า่ งของเยห่ ลน่ิ หานก็ หยดุ นงิ่ อยทู่ เ่ี ดมิ ไมข่ ยับ ไมว่ า่ เธอจะดงึ อยา่ งไรก็ไมข่ ยับ จนในทสี่ ดุ เสนิ่ เฉียวก็ทนไมไ่ หวแลว้ รอ้ งไหอ้ อกมา “เยห่ ลน่ิ หาน ฉันไมไ่ ดอ้ ยากใหค้ ณุ ทําเพอื่ ฉันมากมายขนาดน…ี้ คณุ อยา่ ทําแบบนไ้ี ดไ้ หม? กลบั ไปพักรักษาตวั ทห่ี อ้ งกบั ฉัน เถอะ ถา้ เกดิ คณุ ลม้ ไปอกี ฉันคงไมส่ บายใจไปตลอดชวี ติ ” สายตาของเยห่ ลนิ่ หานจอ้ งมองเธออยา่ งลกึ ซงึ้ และหวั เราะ อยา่ งขมขนื่ อยพู่ ักใหญ:่ “มอี ะไรใหไ้ มส่ บายใจกนั ? ฉันไมไ่ ด ้ ทําสง่ิ นเี้ พอ่ื ใหเ้ ธอรสู ้ กึ ไมส่ บายใจ ฉันแคห่ วังวา่ เธอจะมี ความสขุ อกี นดิ และพอใจมากขน้ึ ” “ไปกนั เถอะ รบี ไปตอนทง่ี านเลย้ี งยังไมจ่ บ ใหฉ้ ันวางใจพาเธอ ไปสง่ ทป่ี ระตงู านเลยี้ ง สง่ เธอใหถ้ งึ ขา้ งกายเขา” “……” “รบี ไปเถอะ ถา้ ยงั ลา่ ชา้ ตอ่ ไปอาจจะไมม่ เี วลาแลว้ ถงึ ตอนนัน้ … ถา้ ฉันเสยี เวลาอยกู่ บั เธอทน่ี ่ี เธอก็จะไมไ่ ดเ้ จอโมเ่ ซนิ ทน่ี ั่น”

เสน่ิ เฉียวยนื นง่ิ เธอกา้ วไมอ่ อกอยคู่ รงึ่ นาที เธอไมส่ ามารถทํา เรอื่ งทโ่ี หดรา้ ยแบบนไี้ ด ้ “เฉียวเฉยี ว สง่ิ เหลา่ นเ้ี ป็ นความสมัครใจฉันเอง ฉันใหค้ วามสขุ เธอไมไ่ ด ้ กข็ อใหฉ้ ันทําอะไรแทนเธอหน่อยเถอะ? และสง่ิ เดยี ว ทฉี่ ันทําไดใ้ นตอนน้ี กค็ อื สง่ เธอกลบั ไปหาเขาดว้ ยมอื ของฉัน เอง แทนทจี่ ะ…ใหเ้ ธอมาเป็ นหว่ งอยเู่ ป็ นเพอื่ นฉันทนี่ ่ี ถา้ เธอยัง ไมจ่ ากไป ฉันกลัววา่ อาการบาดเจ็บน…ี้ คงจะรักษาไมห่ ายแลว้ แคก่ แคก่ ” พดู จบ เยห่ ลนิ่ หานกไ็ ออยา่ งแรง เดมิ ทเี ขากม็ รี ปู รา่ ง ผอมบางดเู หมอื นจะยนื ไมม่ ั่นคง เสนิ่ เฉียวตกใจจนหนา้ ขาวซดี รบี พยักหนา้ รับปากเขา: “ได ้ ฉัน รับปากคณุ ” “ในทส่ี ดุ เธอกร็ ับปากแลว้ งัน้ ไปกนั เถอะ เวลาไมเ่ คยคอยทา่ ” เสน่ิ เฉียวไมม่ ที างเลอื ก เธอขดั ใจเขาไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ แทนทจ่ี ะคยุ กบั เขาทา่ มกลางลมหนาวตอ่ ยังไมส่ ใู ้ หเ้ ขาไปกบั ตนเอง “พวกเราเรยี กรถแท็กซก่ี นั เถอะ ตอนนค้ี ณุ ไมเ่ หมาะทจ่ี ะขบั รถ แถมรถของคณุ ยัง…อยทู่ ส่ี ถานตี ํารวจและฉันเดาวา่ ตอนนค้ี งขบั ไมไ่ ดแ้ ลว้

เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ : “ได ้ ฟังเธอ” หลังจากนัน้ ทงั้ สองกโ็ บกรถขา้ งทางคนั หนง่ึ ดเู หมอื นวา่ เยห่ ลิ่ นหานจะบดิ ตวั เล็กนอ้ ยตอนทเ่ี ขากม้ ตวั เขา้ ไปในรถ ความ เจ็บปวดนีท้ ําใหห้ นา้ ผากเขาเหงอื่ ตก เสนิ่ เฉียวตกใจจนหนา้ ขาวซดี : “คณุ ไมเ่ ป็ นไรนะ…ไมอ่ ยา่ งนัน้ …” “ไมจ่ ําเป็ น” เยห่ ลน่ิ หานอดทนตอ่ ความเจ็บปวดแลว้ เขา้ ไปนั่ง ในรถ เสน่ิ เฉียวไมม่ ที างเลอื ก ไดแ้ ตต่ ามเขา้ ไป “คณุ ไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆ นะ?” เยห่ ลน่ิ หานฝื นยม้ิ : “ฉันบอกวา่ จะสง่ คณุ ใหถ้ งึ ขา้ งกายเขา ก็ ตอ้ งทําใหไ้ ด ้ คนขบั รถ ไปตามทอ่ี ยนู่ \"ี้ หลังจากทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานบอกทอ่ี ยคู่ นขบั รถก็ยงั บอกอกี วา่ : “เพง่ิ จะเกดิ อบุ ตั เิ หตทุ างรถยนตข์ น้ึ บนสะพาน ดงั นัน้ จงึ ไมส่ ามารถ ผา่ นทางน่ันได ้ คณุ ขบั วนไปเถอะ พยายามใหเ้ ร็วทสี่ ดุ แตค่ วามปลอดภยั เป็ น สงิ่ สําคญั ทส่ี ดุ ” “ครับผม~”

คนขบั พยักหนา้ แลว้ เหยยี บคนั เรง่ อยา่ งรวดเร็ว รถก็ขบั ออกไป อยา่ งสงา่ ผา่ เผย เสน่ิ เฉยี วทนี่ ั่งอยใู่ นรถ ยังคงกงั วลมาก เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของ ตวั เอง ตอนนหี้ วั ใจของเธอตกอยใู่ นความสบั สนวนุ่ วาย เยห่ ลน่ิ หาน บาดเจ็บขนาดนกี้ ลบั ยงั ไปงานเลยี้ งเป็ นเพอื่ นเธอ แตเ่ ธอมา สายขนาดนแ้ี ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั จะรอเธออยเู่ หรอ? ตอนท่ี 306 เธอมาแลว้ กอ่ นทจ่ี ะเดนิ ทางมาถงึ งานเลย้ี ง ไมม่ ใี ครรวู ้ า่ จะเกดิ อะไรขน้ึ แคต่ อนน้ี ในใจของเธอก็ยังมคี วามหวงั ไมส่ น้ิ สดุ ในขณะทก่ี ําลงั คดิ อยนู่ ัน้ เยห่ ลนิ่ หานก็พดู อยา่ งออ่ นแรง: “อกี สกั พักหลังจากทเ่ี ธอลงไป ฉันจะไมเ่ ขา้ ไปเป็ นเพอื่ นเธอแลว้ เย่ โมเ่ ซนิ จะไดไ้ มเ่ ขา้ ใจอะไรผดิ เมอ่ื ไดย้ นิ เสนิ่ เฉยี วก็สะอกึ สะอน้ื อยใู่ นลําคอ ไมส่ ามารถพดู ได ้ ทําไดเ้ พยี งพยกั หนา้

หลงั จากนัน้ เธอกไ็ ดย้ นิ เสยี งหวั เราะของเยห่ ลนิ่ หานอกี ครัง้ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ มองไปทกี่ ระจกรถ แตก่ ลบั บงั เอญิ เห็น ใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเยห่ ลนิ่ หานทส่ี ะทอ้ นอยบู่ นกระจกรถ เขาดู ออ่ นแอขนาดนัน้ แถมทา่ ทางนัน้ ชา่ งดนู ่าสงสารเหลอื เกนิ ดวงตาแดงกํา่ ทมี่ นี ้ําตาของเธอกส็ ะทอ้ นอยบู่ นกระจกรถ เชน่ เดยี วกนั เสนิ่ เฉยี วไมก่ ลา้ มองอกี ตอ่ ไปและรบี กม้ หนา้ ลง เพอื่ ใหน้ ้ําตาตกลงบนกระโปรง กระโปรงทําจากผา้ โปรง่ นํ้าตาจงึ ถกู ปกปิดอยา่ งรวดเร็ว คนขบั รถขับไปเรอื่ ย ๆ แถมครัง้ นกี้ ็ไมม่ รี ถตดิ จงึ มาถงึ ทห่ี มาย อยา่ งรวดเร็ว “พวกคณุ หมายถงึ ทนี่ ใ่ี ชไ่ หม? ดา้ นหนา้ คนเยอะเกนิ ไปแลว้ รถ คงเขา้ ไปไมส่ ะดวก จอดตรงนไี้ ดไ้ หมครับ?” คนขบั รถหนั ไป สอบถามเยห่ ลน่ิ หาน เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ แลว้ พยกั หนา้ : “ไดแ้ น่นอน อยา่ งนัน้ กล็ งตรงนี้ เถอะ” พดู จบกห็ นั ไปทางเสน่ิ เฉยี ว: “เธอลงตรงนไี้ ดใ้ ชไ่ หม?”

เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ สดุ แรง แน่นอนวา่ ได ้ เยห่ ลน่ิ หานบาดเจ็บ หนักขนาดนย้ี งั แข็งใจมาสง่ เธอได ้ เธอยงั จะมอี ะไรทท่ี ําไมไ่ ด ้ อกี ละ่ ? “แน่นอน แตพ่ ใี่ หญค่ ณุ …” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ใหเ้ ธออยา่ งออ่ นโยนและทันใดนัน้ กเ็ ออื้ มมอื ไป แตะทศี่ รี ษะของเสน่ิ เฉียว เสนิ่ เฉียวคดิ ทจ่ี ะหลบเลย่ี งมอื ของ เขาโดยไมร่ ตู ้ วั แตห่ ลังจากนัน้ ไมก่ ว่ี นิ าทเี มอื่ เธอคดิ ถงึ อะไร บางอยา่ งเธอจงึ หยดุ เคลอ่ื นไหว ไมไ่ ดถ้ อยหลงั อกี มอื ของเยห่ ลน่ิ หานหยดุ อยกู่ ลางอากาศสกั พัก แลว้ คอ่ ยวางไว ้ บนศรี ษะของเธออกี ครัง้ จากนัน้ ลบู เบา ๆ : “วางใจ ทําตามใจ ของเธอทําในสง่ิ ทเ่ี ธออยากทํา ไมต่ อ้ งสนใจฉัน ฉันจะกลับไป พักรักษาตัวอยา่ งดที โ่ี รงพยาบาลนะ ฮมื ?” “อมื ” เสนิ่ เฉยี วทตี่ าแดงอยพู่ ยกั หนา้ : “พใ่ี หญ่ รอใหฉ้ ันจัดการ ทางนเี้ สร็จจะไปเยย่ี มคณุ ทโี่ รงพยาบาล” “ไดส้ ิ พใี่ หญจ่ ะรอเธออยทู่ โี่ รงพยาบาล” ในทส่ี ดุ เยห่ ลน่ิ หานก็ ยม้ิ ใหเ้ ธอ พอเห็นผา้ ไหมสฟี ้าทยี่ ับยงุ่ เหยงิ ของเธอและยนื่ มอื มาจัดผา้ ไหมสฟี ้าทย่ี งุ่ เหยงิ ใหเ้ ธอ: “ถงึ แมว้ า่ ทรงผมกบั

กระโปรงจะพังนดิ หน่อย แตก่ ็แตง่ หนา้ แลว้ เพยี งแตต่ อนนไี้ มม่ ี เวลาทําสง่ิ เหลา่ นแี้ ลว้ ไปหาโมเ่ ซนิ กอ่ น เขา้ ใจไหม?” “อยา่ งนัน้ พใ่ี หญ่ ฉันไปกอ่ นนะ” “ทําอะไรก็ระวงั ละ่ ” พอผลกั ประตรู ถ เสน่ิ เฉียวทสี่ วมรองเทา้ สน้ สงู ก็กา้ วลงจากรถ อยา่ งระมัดระวัง หลังจากปิดประตรู ถและเดนิ ไปสองกา้ วเธอก็ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหนั กลับไปมองเยห่ ลน่ิ หาน เยห่ ลนิ่ หานนั่งอยู่ ขา้ งหนา้ ตา่ งจอ้ งมองเธออยา่ งเหมอ่ ลอย ทําใหค้ นรสู ้ กึ วา่ เป็ นภาพลวงตาตลอดไป เสน่ิ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง พอเถอะ อยทู่ น่ี แี่ ลว้ เธอไมส่ ามารถ หนั กลับไปไมไ่ ดอ้ กี แลว้ ไมว่ า่ จะเป็ นอยา่ งไร ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นคอ่ ยพดู หลังจากทเ่ี สน่ิ เฉียวตดั สนิ ใจแลว้ ดวงตาของเธอกเ็ ปลยี่ นเป็ น แน่วแน่ขนึ้ มาและเธอกร็ บี กา้ วเดนิ เขา้ ไปในกลมุ่ ฝงู ชนท่ี พลกุ พลา่ นตรงหนา้ เธอ

ในเวลานง้ี านเลยี้ งกําลงั จะสน้ิ สดุ ลงแลว้ ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ มดื ครมึ้ เป็ นเขยี วคลํ้า ทว่ั รา่ งแผก่ ลนิ่ อายเย็นยะเยอื ก ทกุ คนแต่ กไ็ มก่ ลา้ ยว่ั โมโหเขา เพราะสหี นา้ เขาเย็นชาเหมอื นพญายมจน ทําใหค้ นตนื่ ตกใจมาก เซยี วซพู่ ยายามซอ่ นตวั ใหไ้ กลทสี่ ดุ เพราะกลวั วา่ จะเกดิ ภัยตอ่ ตนเอง ยงิ่ เวลาผา่ นไปนาน ในใจของเซยี วซกู่ ็ยงิ่ รสู ้ กึ เป็ นกงั วลมากขนึ้ หลังจากนัน้ เขากําลงั คดิ วา่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั คณุ นายนอ้ ยหรอื เปลา่ ? เห็นไดช้ ดั วา่ บอกจะมารว่ มงานแน่นอน ชดุ ราตรกี ็เอาไปแลว้ แผนทกี่ ส็ ง่ ใหแ้ ลว้ ขอ้ ความก็สง่ กลับไปแลว้ แตท่ ําไมถงึ ยังไม่ เห็นเงาคนละ่ ? ทน่ี ่าแปลกยง่ิ กวา่ นัน้ คอื โทรหาไมต่ ดิ จู่ ๆ เสยี่ วซกู่ ม็ ลี างสงั หรณท์ ไ่ี มด่ ขี น้ึ มา? คงไมไ่ ดเ้ กดิ เรอื่ งหรอก นะ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ คงไมเ่ ป็ นแบบน?้ี ปกตทิ า่ ทางของคณุ นายนอ้ ย ก็ดมู ใี จใหค้ ณุ ชายเยน่ น่ี า ถงึ แมว้ า่ คนื นจี้ ะไปเจอเยห่ ลนิ่ หาน แต่ กไ็ มค่ วร… เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงนี้ เซยี วซกู่ ห็ นา้ เปลยี่ นสแี ละทนั ใดนัน้ กน็ กึ อะไร บางอยา่ งได ้

ในตอนน้ี เสน่ิ เฉียวไดเ้ ดนิ ไปทปี่ ระตู ถงึ แลว้ แมว้ า่ เยห่ ลน่ิ หาน จะจัดผมใหเ้ ธอ แตส่ ภาพของเธอกย็ งั ดแู ยม่ ากอยดู่ ี หลังจากผา่ นความเป็ นความตาย แลว้ ยงั ไปโรงพยาบาลมาแลว้ หนง่ึ รอบและกร็ บี ออกจากโรงพยาบาล จะไมม่ สี ภาพแยเ่ ลย หรอื ? ทันทที เ่ี ธอเดนิ ไปทป่ี ระตเู ธอก็ถกู ใครบางคนขวางไว ้ เสน่ิ เฉียว ถงึ กบั ตะลงึ แลว้ พดู วา่ : “ฉัน ฉันมารว่ มงานเลยี้ ง” พนักงานตอ้ นรับไมก่ ค่ี นมองมาทเ่ี ธอแวบหนงึ่ แลว้ พดู วา่ : “รว่ มงานเลย้ี ง? คณุ ชว่ ยแสดงบตั รเชญิ หน่อยครับ” “บตั รเชญิ ?” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเปลยี่ นไป เธอ…เธอไมม่ กี ารด์ เชญิ ตงั้ แต่ แรกนนี่ า? ในตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ แคเ่ อาชดุ ใหเ้ ธอเพยี งชดุ เดยี ว แลว้ เธอกไ็ มไ่ ดค้ ดิ มากขนาดนัน้ ดงั นัน้ เธอจงึ คดิ วา่ แคต่ รงมา รว่ มงานกพ็ อ แตเ่ ธอไมไ่ ดค้ าดหวังวา่ จะตอ้ งใชบ้ ตั รเชญิ นเ้ี ขา้ ไป

แตพ่ อคดิ ดู เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ ง่ การด์ เชญิ ใหเ้ ธอก็เป็ นเรอ่ื งปกติ เพราะถา้ เธอเขา้ รว่ มงานกบั เขา กไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งใชบ้ ตั รเชญิ อยู่ แลว้ “ไมม่ บี ตั รเชญิ ? ถา้ อยา่ งนัน้ พวกเราใหค้ ณุ เขา้ ไปไมไ่ ด”้ อยา่ งไรเสยี งานเลย้ี งวันนกี้ ไ็ มใ่ ชเ่ รอ่ื งเลน่ ๆ แลว้ อกี อยา่ งงาน เลย้ี งชนั้ สงู แบบนกี้ ไ็ มใ่ ชว่ า่ ทกุ คนจะเขา้ มาได ้ ถา้ หากไมร่ ะวังปลอ่ ยใหม้ จิ ฉาชพี หรอื ฆาตกรทท่ี ําความผดิ อะไร บางอยา่ งเขา้ มา แบบนัน้ ก็ไมไ่ หวแลว้ ? “ขอโทษนะ ฉันลมื เอาบตั รเชญิ มา ฉันเพง่ิ จะเกดิ อบุ ัตเิ หตุ เล็กนอ้ ยระหวา่ งทางทฉ่ี ันมา ตอนนฉ้ี ันรบี ออกมาจาก โรงพยาบาล สงิ่ ของของฉันยงั อยทู่ สี่ ถานตี ํารวจ ขอฉันเขา้ ไป กอ่ นไดไ้ หม?” พอไดย้ นิ หลายคนจงึ มองเธออยา่ งพจิ ารณาแวบหนงึ่ พบวา่ เธอดสู ภาพแยท่ ัง้ ตวั หลายคนก็มองหนา้ กนั อยา่ งเชอ่ื ครงึ่ ไม่ เชอื่ ครงึ่ ถา้ พดู ตามหลักแลว้ ตอนนง้ี านเลย้ี งกําลงั จะสน้ิ สดุ ลงแลว้ ถา้ คนทมี่ ใี จอยากจะมาคงไมเ่ ลอื กทจ่ี ะเขา้ มาในเวลานี้ และแมว้ า่

จะเลอื กมาในเวลานี้ ก็คงจะไมแ่ ตง่ ตวั เหมอื นกบั เธอ สว่ น บาดแผลบนใบหนา้ และแขนของเธอกด็ เู หมอื นจรงิ และดู เหมอื นจะเพงิ่ เจออบุ ตั เิ หตแุ น่นอน “ตอ้ งขอโทษคณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นนจี้ รงิ ๆ พวกเราเห็นใจในสงิ่ ทค่ี ณุ เพง่ิ เจอมา แตง่ านเลยี้ งวันนถ้ี า้ ไมม่ บี ตั รเชญิ ก็เขา้ ไปขา้ งใน ไมไ่ ด ้ ขอใหค้ ณุ อภยั และเขา้ ใจดว้ ย” ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวซดี ลงอยา่ งกะทันหนั และเธอกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งแน่น ถา้ เธอเขา้ ไปไมไ่ ด ้ นั่นหมายความวา่ เธอจะไมไ่ ดเ้ จอพบเยโ่ ม่ เซนิ ใชห่ รอื ไม?่ เมอ่ื นกึ ถงึ สง่ิ นี้ เธอจงึ พดู อยา่ งรบี รอ้ นวา่ : “ฉันเขา้ ใจพวกคณุ อยา่ งนัน้ ฉันไมเ่ ขา้ ไปแลว้ แต…่ คณุ ชว่ ยบอกเยโ่ มเ่ ซนิ ใหฉ้ ันที ไดไ้ หม? พอไดย้ นิ เธอเรยี กชอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ตรง ๆ หลายคนกห็ นา้ เปลย่ี นสี “ทําไมคณุ ถงึ เรยี กชอื่ ประธานเยข่ องพวกเราตรง ๆ คณุ เป็ นใคร กนั ?”

“ฉัน…” เมอื่ เห็นสายตาทด่ี รุ า้ ยของพวกเขา เสน่ิ เฉียวกห็ ดคอ ดว้ ยความตกใจและเปลย่ี นคําพดู : “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันไมต่ าม หาเยโ่ มเ่ ซนิ พวกคณุ ชว่ ยบอกเซยี วซใู่ หฉ้ ันหน่อยไดไ้ หม?\" แมแ้ ตช่ อื่ ผชู ้ ว่ ยขา้ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ังเรยี กออกมาตรง ๆ หลายคนก็เรมิ่ มองหนา้ กนั “พวกคณุ ชว่ ยบอกเซยี วซหู่ น่อยวา่ ฉันมาสายแลว้ ขอโทษจรงิ ๆ แตฉ่ ันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ เพราะเกดิ เรอ่ื งขนึ้ ฉันอยากจะอธบิ ายสกั หน่อย” เธอพดู ดว้ ยความจรงิ ใจและทา่ ทางทเี่ ปิดเผยความรสู ้ กึ ที่ แทจ้ รงิ ของเธอ ทําใหห้ ลาย ๆ คนไมส่ งสยั อกี ตอ่ ไปหนง่ึ ในนัน้ กลา่ ววา่ : “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ รอทนี่ ส่ี กั ครู่ ผมจะไปตามผชู ้ ว่ ย เซยี ว” ตอนที่ 307 ทําเรอื่ งอะไรก็ควรไปใหต้ ลอดรอดฝ่งั พนักงานตอ้ นรับแขกคนหนงึ่ ทปี่ ระตเู ดนิ ไปหาเซยี วซแู่ ลว้ แต่ เสน่ิ เฉยี วยังไมส่ ามารถเขา้ ไปได ้ จงึ ทําไดแ้ คร่ ออยขู่ า้ งนอก

แตเ่ นอ่ื งจากชดุ ราตรที เี่ ธอใส่ อกี ทงั้ ยังไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปในงานเลย้ี ง ลมดา้ นนอกพัดมาก็ยง่ิ ทําใหร้ สู ้ กึ หนาวมากแมว้ า่ ตอนนเี้ ธอจะ รอ้ นใจและรสู ้ กึ วา่ มเี รอ่ื งอยากจะพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ มากมาย แต่ เธอก็ยงั ไมส่ ามารถตา้ นทานความหนาวเหน็บของสายลมในคนื นไี้ ด ้ เธอยนื่ มอื ออกไปกอดแขนตวั เองโดยไมร่ ตู ้ วั พนักงานตอ้ นรับ ไมก่ ค่ี นก็มองทา่ ทางแบบนขี้ องเธอ หนง่ึ ในทเ่ี ป็ นผหู ้ ญงิ จงึ หนั ไปดา้ นขา้ งแลว้ พดู วา่ “ตรงนัน้ ลมแรงหนาวมาก คณุ มายนื ขา้ ง ๆ ฉันไหม” เมอ่ื ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวก็แสดงสหี นา้ ขอบคณุ เมอื่ เธอกําลงั จะกา้ ว ไปขา้ งหนา้ คนรปู รา่ งเตยี้ ทยี่ นื อยขู่ า้ งผหู ้ ญงิ คนนัน้ กพ็ ดู วา่ : “คณุ ใหเ้ ธอมายนื ทําไมน่ะ? ใครจะรวู ้ า่ เธอเป็ นคนดหี รอื คน เลว?” ดว้ ยคําพดู เหลา่ นที้ ําใหเ้ สนิ่ เฉยี วยนื ตวั แข็งอยทู่ เี่ ดมิ ไมไ่ ดก้ า้ ว ไปอกี “อยา่ พดู ไรส้ าระ ดเู ธอไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ แถมตอนนงี้ านเลย้ี งก็ ใกลจ้ ะจบแลว้ ถา้ เธอมจี ดุ ประสงคอ์ น่ื เธอน่าจะมาตงั้ แตเ่ ชา้ สิ และคณุ กเ็ ห็นวา่ เธอบาดเจ็บอย”ู่

“แลว้ ยงั ไง” หญงิ รา่ งเตยี้ คนนัน้ ตอบดว้ ยเสยี งหา้ ว “มผี หู ้ ญงิ ที่ ตอ้ งการพบคณุ ชายเยก่ ค่ี นกนั ? บางทอี าการบาดเจ็บพวกนัน้ บนรา่ งกายของเธออาจจะเป็ นการเสแสรง้ ก็ได ้ ตอนนเ้ี ทคนคิ การแตง่ หนา้ สงู ขนาดนี้ ไมแ่ น่วา่ อาจจะปลอมก็ไดน้ ะ?” “คงไมใ่ ชห่ รอก?” เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ทนไมไ่ ดก้ บั สงิ่ ทพ่ี วกเธอพดู เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ของตวั เอง แลว้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู เสยี งตํา่ : “อยา่ งไรก็ตามมคี น ไปถามแลว้ พวกคณุ รออกี สกั พักกร็ วู ้ า่ สงิ่ ทฉ่ี ันพดู เป็ นความจรงิ หรอื ไม?่ แลว้ ตอนนฉี้ ันก็ไมไ่ ดม้ เี จตนารา้ ยและก็ไมไ่ ดบ้ กุ เขา้ ไป พวกคณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งพดู ไมเ่ ขา้ หขู นาดนกี้ ็ไดม้ งั้ ?” “ใชแ่ ลว้ หลันหลัน เธอพดู แบบนม้ี ันเกนิ ไป พวกเรารออกี สกั พัก เถอะ!” หญงิ รา่ งเตย้ี คนนัน้ พอไดย้ นิ กโ็ กรธขน้ึ มาแลว้ จงึ ตะโกน “เธอ ไมช่ อบทฉ่ี ันพดู ไมเ่ ขา้ ห?ู เธอไมม่ บี ตั รเชญิ เพอื่ นรว่ มงานของ ฉันกเ็ ขาไปถามแทนเธอแลว้ นถี่ อื วา่ ใหค้ วามสําคญั กบั เธอมาก พอแลว้ ตอนนเ้ี ธอยงั จะมที า่ ทอี ะไรอกี ? เธออาจจะแคอ่ ยากมา สนทิ สนมกบั คนทฐ่ี านะดกี วา่ เธอละ่ ส?ิ ” “พอแลว้ พดู ใหน้ อ้ ยหน่อย”

“ฉันตอ้ งพดู ” เสนิ่ เฉียวหลบุ ตาลง พอแลว้ เธอจะคดิ เล็กคดิ นอ้ ยกบั คนพวกน้ี ไปทําไม อยา่ งไรเสยี เขา้ ไปไดก้ ็พอ สถานการณ์ในตอนนเี้ ป็ น เรอื่ งเรง่ ดว่ น เธอไมส่ ามารถจัดการไดม้ ากขนาดนัน้ พอเห็นวา่ เธอหยดุ พดู หญงิ รา่ งเตย้ี คนนัน้ ก็ลําพองใจขน้ึ มา เล็กนอ้ ย: “เธอคงกนิ ปนู รอ้ นทอ้ งสนิ ะ ไมก่ ลา้ พดู ละ่ ส?ิ ถา้ เธอ เป็ นมจิ ฉาชพี ฉันขอเตอื นดว้ ยความหวังดี จากไปตอนนยี้ ังทัน รอใหอ้ กี สกั พักผชู ้ ว่ ยเซยี วออกมาเธอคดิ จะไปกไ็ มม่ โี อกาส แลว้ ” เสนิ่ เฉยี วไมส่ นใจเธอ เธอยงั คงยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ไมข่ ยบั เธอแคก่ ําลังคดิ วา่ งานเลยี้ งใกลจ้ ะเลกิ แลว้ เหรอ? อกี สกั พักพอ เซยี วซอู่ อกมาแลว้ เธอเขา้ ไปหาเขาจะยังทนั อยไู่ หม? “เธอไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” เมอ่ื เห็นวา่ เธอไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่ คน ๆ นัน้ พดู กบั ตวั เองก็ไมม่ ี ประโยชน์ จงึ หนั หนา้ ไปไมส่ นใจเธออกี

ไมร่ วู ้ า่ รอนานเทา่ ไหร่ ในทส่ี ดุ คนทไ่ี ปรายงานแทนเธอกม็ าถงึ อยา่ งชา้ ๆ มองจากระยะไกลจงึ เห็นวา่ เขารบี เดนิ แตเ่ สนิ่ เฉียวกลับไมเ่ ห็น คนอนื่ ๆ ดา้ นหลังเขา ในขณะนัน้ หวั ใจกร็ สู ้ กึ หนาวเหน็บอยา่ ง ชดั เจน เซยี วซไู่ มย่ อมมา? ถา้ อยา่ งนัน้ คนื นเ้ี ธอกค็ งไมไ่ ดเ้ จอเย่ โมเ่ ซนิ แลว้ ? ไมร่ อใหเ้ ขาเดนิ มา เสนิ่ เฉียวก็เดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งรวดเร็ว ใคร จะรวู ้ า่ หญงิ รา่ งเตย้ี จะเออ้ื มมอื มาขวางทางเธอ: “เธอจะไป ไหน? รอทนี่ ”่ี ไมม่ ที างเลอื ก เสน่ิ เฉียวทําไดเ้ พยี งกดั รมิ ฝี ปากแลว้ รออยทู่ เ่ี ดมิ ผชู ้ ายคนนัน้ รบี เขา้ มารายงานตรงหนา้ เธอ “เป็ นอยา่ งไรบา้ ง? ถามแลว้ รยึ ัง? เธอแอบอา้ งใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉยี วก็มองคน ๆ นัน้ อยา่ งตนื่ เตน้ สหี นา้ ของชายคนนัน้ ดอู ดึ อดั หลังจากนัน้ เขาก็เกาหนังศรี ษะ อยา่ งแรง “ฉันขอโทษดว้ ย…ฉันหาดแู ลว้ หนง่ึ รอบแตก่ ไ็ มพ่ บ

ผชู ้ ว่ ยเซยี ว! ขอโทษดว้ ยจรงิ ๆ ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …คณุ รออยทู่ น่ี ่ี อกี สกั ครู่ เดย๋ี วผมจะเขา้ ไปตามหาอกี ครัง้ ?” เสน่ิ เฉยี ว: “…อกี นานแคไ่ หนกวา่ งานเลย้ี งจะจบ?” “ประมาณสบิ นาท”ี “มันคงจะสายเกนิ ไปแลว้ ผอ่ นผันสกั ครัง้ ไดไ้ หม ฉันตอ้ งเขา้ ไป เดย๋ี วน้”ี “เรอ่ื งน…้ี …” “แน่นอนวา่ ไมไ่ ด ้ เธอคดิ วา่ ตวั เองเป็ นใคร? ถงึ จะมาฉวยโอกาส น?ี้ ฉันจะบอกเธอให ้ ตราบใดทฉ่ี ันยังอยทู่ นี่ มี่ นั ไมม่ ที างเป็ นไป ได!้ วนั นเ้ี ธออยา่ คดิ ทจ่ี ะเขา้ ไป ฉันดแู ลว้ เธอก็เป็ นแคค่ นโกหก จงใจทจ่ี ะฉวยโอกาสนแี้ อบเขา้ ไปใชไ่ หม? ไมต่ อ้ งสนใจเธอ แลว้ รบี ไลเ่ ธอไป ถา้ เธอไมย่ อมไปพวกเราจะแจง้ ตํารวจทันที ใหต้ ํารวจลากเธอเขา้ คกุ เขา้ ไปไดห้ รอื ไมเ่ พยี งแคเ่ พกิ เฉยและ ปลอ่ ยเธอไปถา้ เธอไมไ่ ปเราจะโทรแจง้ ตํารวจทันที ใหเ้ ธอดจู ดุ จบของคนโกหกหลอกลวง”

เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ในทส่ี ดุ ก็ทนไมไ่ หว: “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ กโ็ ทรหาตํารวจสิ ทําใหเ้ ป็ นเรอื่ งใหญย่ ง่ิ ดอี ยา่ งไรเสยี ฉันกไ็ ม่ สนใจ ฉันยนื ยนั ได ้ ฉันบอกวา่ รจู ้ ักกค็ อื รจู ้ ัก” ทันใดนัน้ นสิ ยั เดมิ ทต่ี รงไปตรงมาของเธอกท็ ําใหท้ กุ คนตก ตะลงึ มหี ญงิ สาวคนหนง่ึ พดู เสยี งเบาวา่ : “ฉันวา่ สง่ิ ทเ่ี ธอพดู ไมไ่ ดโ้ กหกนะและดเู หมอื นวา่ เธอน่าจะมคี วามสมั พันธท์ ด่ี กี บั ประธานเย่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …พวกเราปลอ่ ยเธอเขา้ ไปเถอะ” “ซถู งิ เธอพดู งา่ ยเกนิ ไปแลว้ แคส่ องสามประโยคเธอกต็ กใจเชอื่ แลว้ เหรอ?” “ฉัน…” “คณุ ชายใหญม่ าแลว้ !” ไมร่ วู ้ า่ ใครเป็ นคนเอย่ เตอื นดว้ ยเสยี งตํา่ จากนัน้ หลายคนกม็ องไปขา้ งหลังเสน่ิ เฉียวดว้ ยสหี นา้ ตกใจ “คณุ ชายใหญจ่ รงิ ดว้ ย ทําไมเขา…ถงึ ดเู หมอื นไดร้ ับบาดเจ็บ สาหสั นมี่ นั เกดิ อะไรขนึ้ เหรอ?” เมอ่ื ไดย้ นิ ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี วกเ็ ปลย่ี นไป เธอรบี หนั กลบั ไป ทนั ที

เยห่ ลน่ิ หานหนา้ ซดี เมม้ รมิ ฝี ปากบางของเขาแลว้ เดนิ มาทางน้ี เขาผอมมาก มเี หงอื่ เย็น ๆ ทหี่ นา้ ผากของเขา ทา่ ทางดอู อ่ นแอ มาก “แปลกจัง ทําไมคณุ ชายใหญม่ าตอนนลี้ ะ่ ? แถมยงั …สหี นา้ ของ เขาแยม่ าก เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ กนั แน่?” หลายคนยังคงพดู คยุ กนั แตพ่ วกเขาเห็นวา่ เสน่ิ เฉยี วทยี่ นื นง่ิ ไม่ ขยับตรงหนา้ จู่ ๆ ก็หนั กลบั แลว้ เดนิ ไปหาเยห่ ลนิ่ หาน จากนัน้ ก็ ถามตรง ๆ : “ทําไมคณุ ถงึ มาทนี่ ไ่ี ด?้ ไมใ่ ชใ่ หค้ ณุ ไมก่ ลบั ไป รักษาตวั ทโี่ รงพยาบาลเหรอ? ทําไมคณุ …” เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ โกรธและรอ้ นใจมาก เห็นชดั ๆ วา่ เขากลับไปท่ี โรงพยาบาลหลังจากทสี่ ง่ เธอแลว้ แตใ่ ครจะรวู ้ า่ เธอจะตดิ อยู่ ตรงนน้ี านขนาดนี้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขายังคงอยทู่ น่ี !ี่ เยห่ ลนิ่ หานเห็นเธอรบี เดนิ มาขา้ งหนา้ ตนเอง รมิ ฝี ปากบางขาว ซดี ของเขาก็ฝื นยมิ้ แลว้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งแผว่ เบา: “ฉันนกึ ขนึ้ ได ้ วา่ เธอไมม่ บี ตั รเชญิ ฉันเลยใหค้ นขบั รถกลบั มา ทําเรอื่ งอะไรก็ ควรไปใหต้ ลอดรอดฝ่ัง บอกวา่ จะสง่ เธอไปตรงหนา้ เขา ก็ใหฉ้ ัน ดเู ธอเขา้ ไปหน่อยเถอะ” “คณุ …”

พนักงานตอ้ นรับทเี่ ห็นฉากนี้ ตอนนกี้ ร็ อู ้ ยา่ งชดั เจนแลว้ สง่ิ ทเ่ี สน่ิ เฉียวเพงิ่ จะบอกพวกเธอ ทัง้ หมดเป็ นความจรงิ ! เธอไมใ่ ชม่ จิ ฉาชพี ! อาการบาดเจ็บบนรา่ งเป็ นความจรงิ ! หญงิ รา่ งเตยี้ หนง่ึ ในนัน้ ทชี่ อื่ วา่ หลนั หลนั ตอนนใี้ บหนา้ ซดี ขาว ดว้ ยความตกใจไปแลว้ จะทําอยา่ งไรด?ี ดเู หมอื นเธอจะหาเรอ่ื ง คนทไ่ี มค่ วรหาเรอื่ งเสยี แลว้ แตส่ ถานการณใ์ นตอนนัน้ …เธอ รสู ้ กึ จรงิ ๆ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กําลังปลอมตวั นนี่ า จะรจู ้ ักกนั จรงิ ๆ ไดอ้ ยา่ งไร? เยห่ ลนิ่ หานมองแวบหนง่ึ หลังจากนัน้ เดนิ ผา่ นเธอไปยังกลมุ่ คน ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ เหลา่ นัน้ “พวกเราประสบอบุ ตั เิ หตรุ ะหวา่ งทางทนี่ แ่ี ละตอนนกี้ ห็ าบตั ร เชญิ ไมเ่ จอ แตถ่ า้ พอจะเห็นแกห่ นา้ ฉัน กข็ อใหเ้ ธอเขา้ ไปได ้ ไหม? ตอนที่ 308 เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นสามขี องฉนั

“คณุ ชายใหญพ่ ดู ตลกแลว้ คณุ เอย่ ปากแลว้ มเี หตผุ ลอะไรทจี่ ะ ไมใ่ หเ้ ธอเขา้ ไป คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นนี้ ตอ้ งขอโทษดว้ ยจรงิ ๆ พวก เราไมร่ จู ้ ักคณุ และไมร่ ฐู ้ านะของคณุ ถา้ รเู ้ ร็วกวา่ นอี้ กี สกั นดิ จะตอ้ งใหค้ ณุ เขา้ ไปแน่นอนเชญิ ทางน”ี้ เสน่ิ เฉยี วยนื อยกู่ บั ที่ แลว้ มองเงาดา้ นหลงั ของเยห่ ลน่ิ หานดว้ ย ความเป็ นหว่ ง เธอไมย่ อมกา้ วเทา้ อยพู่ ักหนง่ึ เยห่ ลนิ่ หานหนั กลับมาดว้ ยใบหนา้ ทซ่ี ดี ขาวออ่ นแรง แลว้ ยมิ้ อยา่ งออ่ นโยนมองเธอ “ยงั ไมร่ บี เขา้ ไป? ถา้ ยังยนื บอ้ื อยู่ งานเลย้ี งคงก็จะจบแลว้ นะ?” “แลว้ คณุ …” เสน่ิ เฉยี วยังคงไมว่ างใจเรอื่ งเขาเล็กนอ้ ย “หลงั จากทเี่ ธอเดนิ เขา้ ไปแลว้ ฉันกจ็ ะไป” “งัน้ …คณุ ตอ้ งพดู คําไหนคํานัน้ แน่นะ!” เสน่ิ เฉียวกดั ฟัน แลว้ กา้ วเดนิ ไปขา้ งหนา้ พอเธอเดนิ ไปถงึ ประตกู ห็ นั กลับมามองเย่ หลนิ่ หานแวบหนง่ึ ยงั คงเป็ นสายตาทอ่ี บอนุ่ และออ่ นโยน เขามองเธอดว้ ยสายตา ทอ่ี อ่ นโยนแลว้ ยมิ้ ใหบ้ าง ๆ พอเห็นเธอหนั กลับมา เขากย็ ังพดู เบา ๆ: “ไปเถอะ อยา่ หนั กลบั มา”

เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เสยี ใจอยา่ งสดุ ชวี ติ แตก่ ็ยังหกั ใจแลว้ หนั หนา้ เดนิ เขา้ ไปขา้ งใน เยห่ ลนิ่ หานมองเงาของเธออยอู่ ยา่ งนี้ พอเธอหายลบั ไปจาก สายตาของตนเอง เขากฝ็ ื นตวั เองไวไ้ มอ่ ยแู่ ลว้ ไอออกมาอยา่ ง หนัก หลังจากนัน้ รา่ งกายกเ็ ซลม้ ลงไปขา้ งหนา้ คนทเ่ี ห็นเหตกุ ารณอ์ ยดู่ า้ นขา้ งรบี เขา้ มาพยงุ เขาไว:้ “คณุ ชาย ใหญ่ คณุ ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม? คณุ พระชว่ ย ทําไมคณุ ถงึ ได ้ บาดเจ็บอยา่ งน?้ี ” “ไมไ่ ดม้ อี ะไรหนักหนา” เยห่ ลนิ่ หานไอเบา ๆ แลว้ ยน่ื มอื ออกไปผลักคนนัน้ ออกเบา ๆ เขาไมช่ อบใหค้ นพวกนเ้ี ขา้ มาใกลช้ ดิ “คณุ ดบู าดเจ็บสาหสั มาก ใหฉ้ ันหาคนไปสง่ คณุ ชายใหญท่ ่ี โรงพยาบาลเถอะ” “ไมจ่ ําเป็ น” เยห่ ลนิ่ หานสา่ ยหวั เบา ๆ คดิ แคว่ า่ คนขา้ งในนัน้ อาจจะพบเจอปัญหา ดงั นัน้ …เขาคงหนั หลังกลับไปไมไ่ ด ้ ถา้ คนื นไี้ มไ่ ดเ้ ห็นเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกจากทน่ี อี่ ยา่ งสงบ เขาก็คง ไมส่ บายใจ

หลงั จากทเี่ ขา้ ไปในงานเลยี้ ง กพ็ บวา่ มคี นจํานวนมาก แถมยงั มี บนั ไดสงู ชดุ กระโปรงทเ่ี ธอสวมยาวเล็กนอ้ ย จงึ ทําไดเ้ พยี งยก กระโปรงไปดว้ ย มองดบู นั ไดไปดว้ ย แลว้ กา้ วขนึ้ ไปอยา่ งชา้ ๆ แตฝ่ งู ชนทแ่ี ออดั และยังมโี ตะ๊ อาหารมากมาย ทําใหเ้ สน่ิ เฉยี ว หารา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ บเลย เธอจะไปหาเขาไดจ้ ากทไ่ี หน? หลงั จากคดิ สกั พัก ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉียวก็นกึ บางอยา่ งได ้ ดว้ ยตําแหน่งของเยโ่ มเ่ ซนิ ในเมอื งเป่ ย ถา้ เขาอยใู่ นงานเลย้ี งใน คนื นล้ี ะ่ ก็ มนั ควรจะเป็ นจดุ สนใจของงานเลยี้ ง ดงั นัน้ เธอจงึ ตอ้ ง หาเขาในสถานทท่ี มี่ คี นพลกุ พลา่ นทส่ี ดุ เทา่ นัน้ เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ น้ี เสนิ่ เฉียวกม็ คี วามสขุ มากจนแทบจะรอ้ งไห ้ เธอ เหลอื บมองไปทง่ี านเลย้ี งและรบี เดนิ ไปยังจดุ ทมี่ คี นมากทสี่ ดุ สภาพเธอแยเ่ กนิ ไปแลว้ มคี นจํานวนมากทเี่ ห็นเธอเป็ นแบบน้ี แตก่ ็หลบดว้ ยความรังเกยี จ จากนัน้ ก็จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตา แปลก ๆ

“นใี่ ครน่ะ? ทําไมสภาพเป็ นแบบนัน้ ? เธอปะปนเขา้ มาได ้ อยา่ งไร?” “ไมเ่ คยเห็น ไมค่ นุ ้ หนา้ เลย คณุ หนูตระกลู ไหนกนั หนา้ ตาไม่ เลว” “หหึ ึ ไปดกู นั เถอะ” เสน่ิ เฉียวกําลังคดิ จะเดนิ ไปขา้ งหนา้ แตก่ ลบั ถกู ผชู ้ ายสองคน ขวางไวอ้ ยา่ งกะทันหัน ทัง้ สองคนถอื แกว้ ค็อกเทลอยใู่ นมอื แลว้ ยม้ิ เหมอื นพวกอนั ธพาล: “คนสวย ไมร่ วู ้ า่ พวกเราจะไดร้ ับ เกยี รตเิ ชญิ คณุ มาเตน้ รําไหม?” “ขอโทษคะ่ ฉันกําลังตามหาคน” เสนิ่ เฉยี วมองไปทางพวกเขา แลว้ พยกั หนา้ กอ่ นจะเดนิ ไป ใครจะรวู ้ า่ พวกเขาจะยงั ตามพัวพัน เหมอื นวญิ ญาณ: “คนสวยกําลังหาคนแบบไหนอยเู่ หรอ? บอก มาสพิ วกเราชว่ ยเธอไดน้ ะ” “นั่นสถิ า้ ไมม่ เี วลาเตน้ รําก็ไมเ่ ป็ นไรขอเพมิ่ เพอ่ื นใน WeChat เพอ่ื ทําความรจู ้ ักสกั หน่อย จะไดม้ เี พอื่ นเพมิ่ ขน้ึ ดไี หมละ่ ?” เสนิ่ เฉียว: “…ขอโทษดว้ ยฉันรบี จรงิ ๆ”

หนง่ึ ในผชู ้ ายหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมา: “รแู ้ ลว้ รแู ้ ลว้ มามา มา พมิ พเ์ ลข WeChat ของเธอเขา้ ไป พมิ พเ์ สร็จแลว้ เธอก็ไป ได”้ “ไมม่ ”ี เสน่ิ เฉยี วมสี หี นา้ เย็นชาแลว้ จอ้ งไปทเ่ี ขา:” คณุ ผชู ้ าย ทา่ นนี้ ขอรอ้ งคณุ อยา่ ฝื นใจคนอนื่ เลย” พอคนคนนัน้ ไดย้ นิ สหี นา้ ทแี่ ยล่ งในพรบิ ตา เธอชอ่ื อะไร? ทกุ คนทม่ี ารว่ มงานเลยี้ งมใี ครแยก่ วา่ เธองัน้ เหรอ ก็แคท่ ําความรจู ้ ักเพอื่ นใหก้ วา้ งขวางมอี ะไรผดิ กนั ?” “ไมม่ อี ะไรผดิ แตฉ่ ันบอกวา่ ฉันรบี ฉันกําลังตามหาคนใชไ่ หม? หลกี ทางไดห้ รอื ยัง?” ตามหาคน? ยังงัน้ เธอบอกสวิ า่ เธอตามหาใคร ตามหาคนจรงิ ๆ หรอื แคพ่ ดู แบบนพี้ วกฉันอยา่ งขอไปท”ี “เยโ่ มเ่ ซนิ !” วนิ าทตี อ่ มา เสนิ่ เฉยี วก็พดู ชอ่ื ออกไปตามตรง ตอนแรกสองคนนัน้ ตะลงึ ไป แตห่ ลังจากทเี่ พง่ิ ไดส้ ตกิ ร็ บี ตอบ กลบั มา “เธอ เธอพดู อะไร? ตามหาใคร?”

“ตามหาสามขี องฉันเยโ่ มเ่ ซนิ รจู ้ ักไหม? พาฉันไปไดไ้ หม?” เสน่ิ เฉยี วมองคนพวกนัน้ แลว้ พดู เธอรถู ้ า้ ตนเองไมใ่ ชไ้ มน้ ้ี สอง คนนัน้ คงไมย่ อมใหเ้ ธอจากไป เธอไมม่ เี วลา มันเลน่ เป็ นเพอื่ นพวกเขามากมายขนาดนัน้ ฮา่ เธอเพงิ่ จะ…บอกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นสามเี ธอ? ไม่ ไมไ่ ดล้ อ้ เลน่ ใชไ่ หม?” ถงึ แมว้ า่ พวกเขามที า่ ทไี มเ่ ชอ่ื แตก่ เ็ ห็นไดช้ ดั วา่ สหี นา้ ของพวก เขาเปลย่ี นไป การดํารงอยขู่ องเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นแบบไหน แมว้ า่ คน สว่ นใหญท่ อดทงิ้ เพราะเขาเป็ นคนพกิ าร แตใ่ นวงการธรุ กจิ กลบั ไมม่ ใี ครใชก้ ลยทุ ธใ์ ด ๆ เอาชนะเขาได ้ เมอ่ื กอ่ นในวงการธรุ กจิ บรษิ ัทตระกลู ลนู่ ัน้ ไมใ่ ชแ่ คร่ า้ ยกาจมาก รา้ ยกาจจนไมม่ ใี ครกลา้ ยงุ่ แตห่ ลังจากนัน้ เขาก็ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ พลาดใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งไร ไมค่ าดคดิ วา่ จะถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ทําลายไปแลว้ และบรษิ ัทตระกลู ลกู่ ็ยังหายไปแบบไมม่ ขี า่ วคราวภายในคนื เดยี ว

ดงั นัน้ จงึ มปี ระโยคหนงึ่ ในแวดวงของพวกเขา ก็คอื หาเรอื่ งเยโ่ ม่ เซนิ ก็เทา่ กบั การถอนขนบนหวั เสอื ใครจะยอมรว่ มทําเรอ่ื งทก่ี นิ แรงแบบน้ี ถา้ จัดการไมด่ แี มแ้ ตอ่ นาคตก็ไมเ่ หลอื แลว้ ! “ถา้ พวกคณุ อยากรวู ้ า่ ลอ้ เลน่ หรอื เปลา่ ตามขน้ึ มาดกู ็รแู ้ ลว้ ” พดู จบ เสน่ิ เฉียวก็เดนิ ผา่ นพวกเขาไป ผชู ้ ายสองคนนัน้ กลา้ ตาม ขนึ้ ไปซะทไ่ี หน พวกเขาตา่ งรสู ้ กึ วา่ …ไมม่ ใี ครกลา้ ลอ้ เลน่ แบบน้ี อยา่ งไรเสยี เยโ่ มเ่ ซนิ แตง่ งานเรอ่ื งใหญน่ ี้ จะมผี หู ้ ญงิ คนไหน กลา้ พดู ไรส้ าระกนั ? แถมผหู ้ ญงิ คนนยี้ งั มอี ํานาจมากขนาดนี้ แปดสบิ เปอรเ์ ซน็ ตม์ ันคอื เรอื่ งจรงิ “หรอื วา่ เธอก็คอื ลกู สาวของตระกลู เสนิ่ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เคยขอ แตง่ งาน?” “ชิ ก็แคแ่ ตง่ งานไมใ่ ชเ่ หรอ? เรอ่ื งทค่ี นพกิ ารคนนัน้ แตง่ ภรรยาก็ แคเ่ รอื่ งตลก เขาจะทําอะไรได?้ เฮอ้ ผหู ้ ญงิ สวยขนาดนัน้ น่า เสยี ดายจรงิ ๆ …” “จุ๊ ๆ เป็ นโชคดขี องคนพกิ ารน่ัน อยา่ มองวา่ คนอน่ื พกิ าร คนอน่ื ยงั ไดแ้ ตง่ งานกบั คนสวยเลศิ ล้ําทสี่ ดุ ”

หลงั จากเดนิ ไปไดไ้ มไ่ กล เสน่ิ เฉียวกม็ องยอ้ นกลับไปและ พบวา่ พวกเขาไมไ่ ดต้ ามมา โชคดที เ่ี ธอขพู่ วกเขา เฮอ้ —— เธอถอนหายใจ แลว้ รบี เดนิ ไปขา้ งหนา้ ไมง่ า่ ยเลยกวา่ ทจ่ี ะ เบยี ดมาถงึ ขา้ งหนา้ ในทสี่ ดุ เพยี งแคพ่ รบิ ตาเดยี วเสน่ิ เฉียวก็ มองเห็นรา่ งทคี่ นุ ้ เคย คอื เซยี วซ!ู่ ! “ผชู ้ ว่ ยเซยี ว!” เสนิ่ เฉียวทนไมไ่ หว ตะโกนเรยี กเขา เซยี วซทู่ ย่ี นื อยบู่ นเวทตี ะลงึ ไปสกั พัก เหมอื นจะไดย้ นิ เสยี งคน เรยี กตนเอง แถมเสยี งนัน้ กฟ็ ังดคู นุ ้ มาก เขาหนั มาหาทมี่ าของ เสยี งแวบหนงึ่ แคม่ องแวบเดยี ว เกอื บจะทําใหเ้ ซยี วซตู่ กใจจนสะดงุ ้ ออกมา สหี นา้ ของเขาเปลยี่ นไปอยา่ งมากและเขาเกอื บจะเสยี อาการ แตต่ ระหนักวา่ ตนเองยงั อยบู่ นเวทกี ็เลยสงบลงทนั ที จากนัน้ เดนิ ลอ้ มลงมาทด่ี า้ นหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วและพาเธอออกไป

เสน่ิ เฉียวถกู เขาดงึ ใหเ้ ดนิ ออกไปขา้ งนอก แตก่ ย็ ังหนั กลับมอง หารา่ งของใครบางคน “เยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ?” ตอนที่ 309 คณุ ชายเยก่ ลบั ไปแลว้ แตพ่ อมองซา้ ยมองขวา กลับไมเ่ ห็นรา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ อยบู่ นเวที เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ สบั สนอยภู่ ายในใจ เซยี วซอู่ ยทู่ นี่ ่ี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับไมอ่ ยู่ นห่ี มายความวา่ อยา่ งไร? หรอื จะบอกวา่ เซยี วซพู่ าเธอไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ? “เซยี วซู่ นายจะพาฉันไปไหน เยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ?” เซยี วซไู่ มพ่ ดู ไดแ้ ตด่ งึ เธอไปดา้ นหลังเวทที ไ่ี มม่ คี น “คณุ นายนอ้ ย? ทําไมคณุ ถงึ เพงิ่ มา?” เสนิ่ เฉียวจะเอย่ ปาก แตส่ ดุ ทา้ ยกลบั พดู ไดเ้ พยี งประโยคเดยี ว: “พอดเี กดิ เรอื่ งขนั้ เลยทําใหม้ าสายนดิ หน่อย เขา…”

“คณุ นายนอ้ ย แบบคณุ นไ่ี มเ่ รยี กวา่ สายนดิ หน่อย แตค่ ณุ ชายรอ คณุ มาทงั้ คนื แลว้ !” เขา…รอตวั เองทงั้ คนื เลยเหรอ? ในหนา้ ของเสนิ่ เฉียวขาวซดี ในใจยงั รสู ้ กึ เสยี ใจอยา่ งมาก: “ขอโทษ ฉันไมร่ …ู ้ ” พอเห็นทา่ ทางเสยี ใจในตอนนขี้ องเธอ เซยี วซกู่ อ็ ดพดู ไมไ่ ด:้ “ถงึ แมว้ า่ ตอนนคี้ ณุ จะมาแลว้ แตว่ า่ …ทงั้ หมดนสี้ ายเกนิ ไปแลว้ ” “ทงั้ หมดนส้ี ายเกนิ ไปแลว้ ? นหี่ มายความวา่ อะไร?” เสนิ่ เฉยี ว ไมเ่ ขา้ ใจความหมายทเ่ี ขาพดู จงึ ถาม ทางทดี่ คี อื สอบถามจาก ปากดว้ ยตนเอง เซยี วซตู่ อบแคเ่ พยี ง: “คณุ ชายเยเ่ พง่ิ จะออกไปเมอื่ หา้ นาที กอ่ น” อะไรกนั ? เธอมาแลว้ แตเ่ ขากลับไปแลว้ ? สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี ว ดไู มไ่ ดข้ นึ้ มา: “หา้ นาทกี อ่ นฉันถกู ขวางอยทู่ ปี่ ระตขู า้ งนอก ฉัน ไมม่ บี ตั รเชญิ ฉันเขา้ มาไมไ่ ด…้ ” “กเ็ พราะคดิ ทบทวนอยา่ งรอบคอบแลว้ วา่ คณุ นายนอ้ ยคงไมม่ ี บตั รเชญิ ดังนัน้ ผมถงึ ไปเฝ้ารออยทู่ นี่ อกประตตู ลอด แตใ่ ครจะรู ้ วา่ พองานเลย้ี งใกลจ้ ะจบแลว้ คณุ นายนอ้ ยกย็ งั ไมม่ า ผมเลยคดิ

วา่ คณุ นายนอ้ ยคงไมม่ าแลว้ ดงั นัน้ เลยไมไ่ ดร้ ออกี ตอนน…ี้ คณุ ชายเยก่ ลบั ไดแ้ ลว้ ” ชว่ั พรบิ ตานัน้ เสน่ิ เฉยี วไมร่ จู ้ ะพดู อะไร จรงิ ๆ แลว้ มันเป็ นเพราะ ตวั เธอเอง เห็นชดั ๆ วา่ รับปากไวแ้ ลว้ แตเ่ ธอกลบั ไมม่ าทงี่ าน เธอจะโทษใครได?้ “ถา้ เขาออกจากงานเลย้ี ง ตอนนก้ี ็ไมแ่ น่วา่ เขาจะออกจากตรงน้ี แลว้ นายชว่ ยพาฉันไปหาเขา ไดไ้ หม?” เซยี วซคู่ ดิ แลว้ คดิ อกี แตก่ ็พยักหนา้ : “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ ตามผม มา” ดงั นัน้ เซยี วซจู่ งึ พาเธอเดนิ ไปเดนิ มาผา่ นทางเดนิ ทโี่ ลง่ กวา้ ง เสนิ่ เฉยี วอดทนตอ่ ความรสู ้ กึ ทไี่ มส่ บายและตามหลังเขาไปดว้ ย ใจทร่ี อ้ นดงั่ ไฟ เธอแทบจะรอเจอเยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนไ้ี มไ่ หว เซยี วซพู่ าเธอเลยี้ วไปทมี่ มุ หนงึ่ หลังจากนัน้ เปิดหอ้ งหนง่ึ ปรากฏวา่ ภายในหอ้ งนัน้ วา่ งเปลา่ และไมม่ ใี ครอยเู่ ลย “ดทู า่ คณุ ชายเยจ่ ะออกไปแลว้ !”

เสน่ิ เฉียวมองหอ้ งทวี่ า่ งเปลา่ แลว้ กดั รมิ ฝี ปากตวั เอง: “เขาจะ ไปทล่ี านจอดรถแลว้ หรอื เปลา่ ? พาฉันไปลานจอดรถท?ี ” “ได ้ รบี ไป!” เซยี วซรู่ บี พาเสนิ่ เฉยี วไปทล่ี านจอดรถ อยา่ งไรเสยี ขอเพยี งแค่ ยังมโี อกาส เขากจ็ ะพยายามพาเสนิ่ เฉยี วไปอยตู่ รงหนา้ เยโ่ ม่ เซนิ คนื น้สี หี นา้ และอารมณข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ดไู มค่ อ่ ยปกตเิ ลย ถา้ คณุ นายนอ้ ยสองไมป่ รากฏตวั ตอ่ หนา้ เขา เขาก็รสู ้ กึ มลี าง สงั หรณ์ไมค่ อ่ ยดี แตใ่ นตอนทท่ี งั้ ครู่ บี มาถงึ ลานจอดรถ ก็เห็นรถคนั หนง่ึ กําลงั ออกไปพอดี ตอนนเี้ ซยี วซยู่ ังคงตกตะลงึ อยู่ แตก่ เ็ ห็นเสนิ่ เฉยี ว ทอ่ี ยทู่ างดา้ นหลงั เขาวงิ่ ตามรถคันนัน้ ทนั ที “คณุ นายนอ้ ย ทําอะไรน่ะ?” หลงั จากเซยี วซพู่ ดู จบถงึ เพงิ่ สงั เกตวา่ รถคันนัน้ เป็ นของเยโ่ ม่ เซนิ หนา้ เคา้ เปลย่ี นสแี ลว้ รบี ตามไปพรอ้ มตะโกนเสยี งดงั : “คณุ ชายเย!่ ” แตว่ า่ รถคันนัน้ ขบั ไวมาก แถมระยะทางก็คอ่ นขา้ งไกล พวกเขา สองคนวง่ิ ขาแทบขาดก็ตามไมท่ ัน

เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เหมอื นมมี ดนับพันตวั กดั กนิ หวั ใจ ดงั นัน้ เธอจงึ วง่ิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งสดุ ชวี ติ หวงั วา่ จะตามรถของเยโ่ มเ่ ซนิ ใหท้ ัน ในใจกค็ าดหวงั วา่ รถของเยโ่ มเ่ ซนิ จะจอดให ้ แตก่ ไ็ มไ่ ดจ้ อด รถคนั นัน้ ยง่ิ หา่ งไกลจากเธอไปเรอื่ ย ๆ สดุ ทา้ ย—— “โอย้ !” เสน่ิ เฉยี วไมท่ นั ระวังสะดดุ กระโปรงแลว้ ลม้ ลง ทั่วทงั้ รา่ งกายลม้ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งแรง เธอลม้ ลงไปบนพน้ื ดนิ ทท่ี ัง้ เย็นและแข็ง ดงั โครม “คณุ นายนอ้ ย!” เซยี วซรู่ บี วง่ิ มาอยา่ งรวดเร็ว แตอ่ ยา่ งไรก็ตาม ความเร็วก็ไมเ่ ทา่ รถ ยง่ิ ไดย้ นิ เสยี งเสน่ิ เฉยี วรอ้ งเจ็บปวด จงึ ทํา ไดเ้ พยี งหยดุ ตามแลว้ หนั หลังวง่ิ มาทต่ี รงหนา้ เสน่ิ เฉียว: “คณุ นายนอ้ ย ไมเ่ ป็ นไรนะครับ?” “ไม”่ เสน่ิ เฉยี วลม้ ลงกบั พนื้ ดว้ ยความเจ็บปวด แตก่ อ่ นทจ่ี ะลม้ ลงเธอคดิ ถงึ เรอื่ งทต่ี นเองตงั้ ครรภ์ เลยรบี เออื้ มมอื ไปปกป้อง ทอ้ งของตน

ทําใหห้ วั เขา่ และแขนถลอก ปวดจนสดุ ชวี ติ ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวซดี ขาวอยแู่ ลว้ พอเจ็บจากเมอื่ ครอู่ กี ตอนนส้ี หี นา้ เธอแทบจะโปรง่ ใสอยแู่ ลว้ เธอพลกิ ตัวดว้ ยความเจ็บปวดแลว้ นอนกมุ ทอ้ งของตนเองอยู่ บนพน้ื ทเ่ี ย็น ๆ มหี ลายครัง้ เธอรสู ้ กึ ขอบคณุ จรงิ ๆ ทต่ี นเองไมไ่ ดต้ ัง้ ครรภม์ า นาน ไมอ่ ยา่ งนัน้ นอนกลง้ิ ไปกลง้ิ มาบอ่ ยขนาดน้ี คดิ ไมถ่ งึ วา่ เด็กทอี่ ยใู่ นทอ้ งของเธอจะยงั อยดู่ ี นมี่ ันเหลอื เชอ่ื จรงิ ๆ เธอควรจะบอกวา่ ตนเองโชคดี ทไี่ มไ่ ดบ้ าดเจ็บรา้ ยแรงทกุ ครัง้ หรอื ควรจะบอกวา่ เด็กในทอ้ งของเธอดวงแข็งจรงิ ๆ “คณุ นายนอ้ ย?” เซยี วซคู่ กุ เขา่ ลงแลว้ มองใบหนา้ ซดี เซยี วของ เธอทันใดนัน้ ไมค่ าดคดิ วา่ จะพบวา่ จะมบี าดแผลมากมายบน รา่ งกายของเธอ ไมเ่ พยี งแตแ่ ผลทเ่ี ธอเพงิ่ จะไดม้ าตอนหกลม้ เมอื่ สกั ครู่ แตย่ งั มบี าดแผลอน่ื ๆ ตามแขนและตน้ ขาของเธอ ที่ ลําคอและตรงมมุ ปากก็มี แมว้ า่ จะไมม่ ากนัก แตก่ ็มสี แี ดงของเลอื ดบนผวิ ขาวของเธอ ดู แลว้ น่าตกใจ

“คณุ นายนอ้ ยเป็ นแบบนไ้ี ดอ้ ยา่ งไร? เรอ่ื งอบุ ตั เิ หตทุ ค่ี ณุ พดู กอ่ นหนา้ นหี้ มายความวา่ …” “เสนิ่ เฉยี วสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ ยน่ื มอื ไปใหเ้ ซยี วซู่ “ชว่ ยดงึ ฉันหน่อย” เซยี วซรู่ บี พยงุ เธอขน้ึ มา หลงั จากทเี่ สนิ่ เฉียวลกุ ขนึ้ นั่งกส็ ดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ สองสามครัง้ แลว้ สงั เกตตนเองวา่ นอกจาก บาดแผลภายนอกแลว้ ทอ้ งของเธอกไ็ มม่ คี วามเคลอ่ื นไหว อะไร จงึ ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก ตอนทเี่ ธอเงยหนา้ ขนึ้ มาอกี ครัง้ กม็ องไมเ่ ห็นรถคนั นัน้ แลว้ “คณุ ชายเยค่ งจะกลับวลิ ลา่ ไปแลว้ ” “อมื ตามไมท่ นั กแ็ ลว้ ไป พวกเราตามกลับไปกนั เถอะ” เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ อยา่ งออ่ นแรงแลว้ มองเซยี วซ:ู่ “รบกวนนาย ชว่ ยสง่ ฉันกลับไปอกี รอบไดไ้ หม?” เซยี วซอู่ งึ้ ไปสกั พัก หลังจากนัน้ พยกั หนา้ : “นเี่ ป็ นสงิ่ ทคี่ วรทํา อยแู่ ลว้ ผมจะสง่ คณุ นายนอ้ ยกลับไปเดย๋ี วน”้ี

เซยี วซพู่ ยงุ เธอขน้ึ มา แลว้ ลังเลเล็กนอ้ ย: “แตว่ า่ รา่ งกายของ คณุ นายนอ้ ยมบี าดแผลขนาดน…้ี จะลองไปตรวจทโี่ รงพยาบาล สกั หน่อยไหมครับ? แลว้ คอ่ ยกลับไปทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง” “ไม!่ ” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหนา้ เธอกดั รมิ ฝี ปากตัวเองอยา่ งแรง “ยัง ไมต่ อ้ งสนใจเรอื่ งนี้ พวกเรากลับวลิ ลา่ ไหเ่ จยี งกอ่ น ฉันจะตาม ไปอธบิ ายใหเ้ ขาฟังเสร็จคอ่ ยคดิ เรอ่ื งอาการบาดเจ็บ” “อยา่ งนัน้ …ก็ไดค้ รับ” หลงั จากขนึ้ รถ เสนิ่ เฉียวก็พบวา่ หวั เขา่ ของตวั เองมเี ลอื ดไหล และกระโปรงสเี งนิ กเ็ ป้ือนไปดว้ ยเลอื ด คลา้ ยภาพลวงตาของ ดอกเหมยทก่ี ําลังเบง่ บานบนหมิ ะ เธอกม้ ลงมองบาดแผลเงยี บ ๆ ไมพ่ ดู อยนู่ าน กอ่ นทจี่ ะเออื้ มมอื ไปเชด็ คราบเลอื ดทบี่ าดแผล พอเซยี วซเู่ ห็น ก็รบี หยบิ กระดาษทชิ ชทู่ พ่ี กตดิ ตวั ยน่ื ใหเ้ ธอ “คณุ นายนอ้ ยอยา่ ใชม้ อื นะครับ อาจจะมเี ชอื้ โรคอยู่ คณุ ใชแ้ ค่ กระดาษทชิ ชเู่ ชด็ ไปกอ่ น พอไปถงึ วลิ ลา่ ผมจะตามหมอมาให ้ คณุ ” เสน่ิ เฉียวรับกระดาษทชิ ชู่ แลว้ หยบิ ออกมาเชด็ รอยเลอื ด เซยี ว ซมู่ เี รอื่ งมากมายทอี่ ยากถามเสนิ่ เฉียว วา่ ทําไมรา่ งกายของเธอ

จงึ มบี าดแผลมากมายขนาดนัน้ ? เกดิ อะไรขน้ึ กบั เธอและทําไม เธอถงึ มบี าดแผลมากมาย? ทําไมเธอถงึ ทําใหต้ วั เองลําบาก ขนาดน้ี มนั เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่? แตพ่ อคําพดู ตดิ อยทู่ รี่ มิ ฝี ปากของเขากถ็ ามไมอ่ อก ดเู หมอื นวา่ หลังจากทถี่ าม ราวกบั จะเป็ นการสะกดิ บาดแผลของ เธอ เฮอ้ หวังวา่ หลงั จากทค่ี ณุ ชายเยเ่ ห็นบาดแผลนจ้ี ะใหอ้ ภยั กบั สงิ่ ทเ่ี ธอทําทัง้ หมดในคนื นี้ ตอนท่ี 310 เขาไมย่ อมเจอเธอ ยสี่ บิ นาทหี ลังจากนัน้ ในทสี่ ดุ รถของเซยี วซกู่ ็ไดม้ าถงึ วลิ ลา่ ไห่ เจยี ง แตก่ ลับถกู หยดุ ไวท้ หี่ นา้ ประตู เซยี วซเู่ ลกิ คว้ิ และโบกมอื ใหค้ นเฝ้าประตู แตค่ นเฝ้าประตกู ็ยังไมป่ ลอ่ ยพวกเขาเขา้ ไป เซยี วซไู่ มเ่ ขา้ ใจ ทําไดเ้ พยี งหนั มาบอกเสน่ิ เฉียว: “คณุ นายนอ้ ย รออยใู่ นรถสกั ครู่ ผมจะรอไปดวู า่ เกดิ อะไรขน้ึ ” “ได”้ เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ แลว้ มองเซยี วซเู่ ปิดประตรู ถลงไป

หลงั จากปิดประตรู ถ เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดย้ นิ วา่ พวกเขากําลังพดู อะไร กนั เห็นเพยี งแคเ่ ซยี วซเู่ ดนิ ไปคยุ กบั พวกเขาไมก่ คี่ ําจู่ ๆ เซยี วซู่ กห็ นั กลบั มามองเธออยา่ งกะทนั หนั สายตาของเขาซบั ซอ้ น เกนิ ไป จากนัน้ เขากห็ นั กลบั ไปอกี ครัง้ ดเู หมอื นวา่ กําลงั เถยี ง กบั คนเฝ้าประตู แตร่ ออยนู่ าน เขาก็ยังไมก่ ลบั มา เสน่ิ เฉียวกลนื น้ําลายอยา่ งประหมา่ ในใจกพ็ อจะเดาได ้ เธอเงยี บไปพักหนงึ่ และในทสี่ ดุ กผ็ ลกั ประตแู ลว้ ลงจากรถ “เซยี วซู่ เกดิ อะไรขน้ึ ?” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งของเธอ เอวของเซยี วซกู ็เหยยี ดตรงทันที จากนัน้ เขาก็วงิ่ ไปหาเสนิ่ เฉียวอยา่ งรวดเร็ว: “คณุ นายนอ้ ย ไมม่ ี อะไรครับ ผมกําลงั คยุ กบั พวกเขา” สายตาของเสนิ่ เฉยี วมองผา่ นไหลข่ องเซยี วซแู่ ละหยดุ ลงทคี่ น เฝ้าประตทู อี่ ยขู่ า้ งหลงั เหลา่ นัน้ คนเหลา่ น้ตี า่ งก็รจู ้ ักเธอ แตใ่ นตอนนก้ี ลับถอยหา่ งออกไป เล็กนอ้ ยหลงั จากทไี่ ด ้ สบตากบั เธอแลว้ ไมก่ ลา้ มองสบตาเธอ

ตรง ๆ พอเห็นแคน่ ี้ เสนิ่ เฉยี วก็ ยง่ิ เป็ นการยนื ยนั สงิ่ ทเ่ี ธอคาด เดาอยใู่ นใจ ดวงตาของเธอสน่ั ไปสกั พัก แลว้ เอย่ ถามอยา่ ง เรยี บ ๆ วา่ : “เขาไมย่ อมใหฉ้ ันเขา้ ไป ใชไ่ หม?” พอไดย้ นิ สหี นา้ ของเซยี วซู่ ก็เปลย่ี นเป็ นดไู มไ่ ดข้ น้ึ มา เขามอง ไปทเ่ี สน่ิ เฉียวอยา่ งสบั สนแลว้ อธบิ ายวา่ : “ ไมใ่ ชแ่ บบนัน้ นะ คณุ นายนอ้ ย คนื นค้ี ณุ ชายเยร่ อคณุ นายนอ้ ยมาทัง้ คนื จะตอ้ ง โกรธเพราะเรอ่ื งนแี้ น่นอน ดงั นัน้ …” “ดงั นัน้ …เขากเ็ ลยไมอ่ ยากใหฉ้ ันเขา้ ไป เป็ นแบบนใี้ ชไ่ หม?” เสนิ่ เฉยี วหลบุ สายตาลง จอ้ ง มองนว้ิ เทา้ ทมี่ เี ลอื ดออกของตน “ เขาไมค่ ดิ ทจ่ี ะฟังฉันอธบิ ายแมแ้ ตป่ ระโยคเดยี วเลยใชไ่ หม?” “ คณุ นายนอ้ ย…” “เซยี วซู่ ในเมอ่ื พวกเขาไมใ่ หฉ้ ันเขา้ ไป อยา่ งนัน้ นายกเ็ ขา้ ไป เองเถอะ” “แตว่ า่ คณุ นายนอ้ ย…” “รบกวนนายบอกกบั เขาหน่อย วา่ ฉันจะรอเขาอยตู่ รงน้ี ฉัน อยากเจอเขา ฉันมเี รอื่ งมากมายทอ่ี ยากจะบอกเขา ขอรอ้ งละ่ !”

“อยา่ งนัน้ กไ็ ด ้ คณุ นายนอ้ ยรอผมอยตู่ รงนี้ ผมจะรบี เขา้ ไปบอก กบั คณุ ชายเย”่ “อมื ” กอ่ นทเี่ ซยี วซจู่ ะจากไปก็ไดม้ องคนเฝ้าประตเู หลา่ นัน้ อยา่ ง กลา่ วเตอื นแวบหนงึ่ หลงั จากนัน้ กข็ บั รถเขา้ ไป ประตขู องวลิ ลา่ ไหเ่ จยี งใหญข่ นาดนี้ กลบั มเี พยี งคนเฝ้ าประตู สองสามคนอยกู่ บั เสนิ่ เฉียว เสนิ่ เฉียวยนื อยคู่ อ่ นขา้ งไกล ชดุ ราตรที เ่ี ธอสวมใสพ่ อเจอสาย ลมในยามคํา่ คนื ยงิ่ ทําใหด้ อู อ่ นแอเปลา่ เปลยี่ วและเดยี วดาย ลาดไหลท่ เี่ กลยี้ งเกลานัน้ กลับยง่ิ ดบู อบบางออ่ นแอ วนิ าทนี ัน้ สายลมทพี่ ัดมาก็ทําใหผ้ คู ้ นเห็นเหมอื นเป็ นภาพลวงตา หนงึ่ ในนัน้ ทนไมไ่ หวแลว้ พดู วา่ : “คณุ นายนอ้ ย คณุ มารอตรงนี้ เถอะ คนื นล้ี มแรงเกนิ ไปแลว้ คณุ จะเป็ นหวดั เอาได ้ ถงึ ตอนนัน้ คณุ ชายเยก่ ็คงจะตําหนพิ วกเรา” พอไดย้ นิ รมิ ฝี ปากของเสน่ิ เฉียวก็ขยับ สายตามองผา่ นพวกเขา ไป

จะตําหนพิ วกเขาเหรอ? เขาไมอ่ ยากใหเ้ ธอเขา้ ไป จะคดิ ถงึ ความปลอดภัยหรอื ความอนั ตรายของเธอทไี่ หนกนั พอคดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวกห็ ลบุ สายตาลงอกี ครัง้ ไมไ่ ดเ้ อย่ ปาก อกี เธอไมเ่ ขา้ ไป คนเฝ้าประตสู องสามคนก็ไมร่ จู ้ ะทําอยา่ งไร เสนิ่ เฉยี วยนื เหมอ่ ลอย พวกเขาก็ทําไดเ้ พยี งเหมอ่ มองเธอ อนั ทจ่ี รงิ พวกเขาดอู อกทไี่ หนกนั วา่ คณุ ชายเยก่ ําลังโกรธเสน่ิ เฉยี ว แตใ่ นความเป็ นจรงิ ความรสู ้ กึ กย็ งั คงอยนู่ ่ันแหละ อยา่ งไร เสยี เธอกเ็ ป็ นผหู ้ ญงิ คนแรกทคี่ ณุ ชายเยพ่ ามาทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง แตเ่ พราะเป็ นคนรักทอ่ี ยใู่ นใจ เวลาโกรธขน้ึ มากเ็ ลยยงิ่ รนุ แรงใช่ ไหม? แตน่ ่ันมนั เป็ นเพยี งเรอ่ื งในตอนน้ี เรอ่ื งหลังจากนจ้ี ะใครก็พดู ไมไ่ ด ้ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะคําสง่ั ตายของคณุ ชายเยท่ บ่ี อกกอ่ นเขา้ มาวา่ ไม่ อนุญาตใหเ้ สน่ิ เฉยี วเขา้ ประตใู หญน่ ้ี พวกเขาทัง้ หมดเลยตอ้ ง ทนทกุ ขท์ รมานพวกเขาอยากจะเปิดตาขา้ งหนงึ่ ปิดตาขา้ งหนงึ่ จรงิ ๆ

อยา่ งไรกต็ ามทกุ คนตา่ งรสู ้ กึ ไดว้ า่ นับตงั้ แตท่ เี่ สน่ิ เฉียวเขา้ มา ในวลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง อารมณข์ องคณุ ชายเยก่ ็คอ่ นขา้ งดกี วา่ เมอ่ื กอ่ นมาก แถมยังกลับมาทน่ี ที่ กุ วนั นเ่ี ป็ นสถานการณท์ ไี่ มเ่ คยมมี ากอ่ น นค่ี งจะเพยี งพอทจี่ ะยนื ยนั วา่ เสน่ิ เฉียวมคี วามสําคญั มากเป็ น พเิ ศษ ไมร่ วู ้ า่ ยนื อยทู่ า่ มกลางลมหนาวมานานแคไ่ หนจนเสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ แขนของตนเองถกู ลมหนาวพัดจนเป็ นเหน็บชา ในทส่ี ดุ เธอก็ ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ ทเ่ี รง่ รบี เมอ่ื เธอเงยหนา้ ขนึ้ กเ็ ห็นเซยี วซกู่ ําลังรบี วง่ิ มาหาตนเอง “เซยี วซ…ู่ ”รมิ ฝี ปากของเสนิ่ เฉยี วขยับเล็กนอ้ ยแลว้ เรยี กชอื่ ของ เขา แตเ่ สยี งนัน้ แผว่ เบาจนแมแ้ ตต่ วั เองกแ็ ทบจะไมไ่ ดย้ นิ แถม เสยี งนั่นก็กําลังสน่ั อยู่ หนาวเกนิ ไปแลว้ สวมชดุ ราตรแี ขนกดุ ยนื รับลมในตอนกลางคนื นานขนาดน้ี

เซยี วซเู่ ดนิ ไปตรงหนา้ เธอ แตใ่ บหนา้ ของเขากย็ ังคงดไู มไ่ ดอ้ ยู่ ดี แถมมอื ของเขายังดเู หมอื นจะถอื เอกสารเพมิ่ ขน้ึ มอี กี หนง่ึ ฉบบั “คณุ นายนอ้ ย…”เซยี วซมู่ องเธอดว้ ยสายตาทซี่ บั ซอ้ นราวกบั วา่ เขาอยากพดู แตก่ ็พดู ไมไ่ ด ้ เสนิ่ เฉียวกระพรบิ ตาและถามเบา ๆ “เขาไมย่ อมเจอฉันเหรอ?” เซยี วซหู่ ลบสายตาของเธอ แลว้ พยกั หนา้ : “คณุ ชายเยย่ ังโกรธ อยู่ ยังไมอ่ ยากเจอคณุ ตอนนี้ คณุ นายนอ้ ย…คณุ ลองมาวันอน่ื ดี ไหม?” “……” เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่ แน่นอนวา่ เธอไมส่ ามารถทจี่ ะเปลย่ี นวัน แลว้ มาอกี ไดแ้ ลว้ “นายไดน้ ําคําพดู เหลา่ นัน้ ของฉันไปบอกเขาแลว้ ใชไ่ หม?” เซยี วซนู่ กึ ถงึ สถานการณต์ อนนัน้ ขน้ึ มา ในความเป็ นจรงิ แลว้ ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหค้ นหวาดกลัวมากเกนิ ไปแลว้ หลังจากทเ่ี ขาเขา้ ไปและพดู ในสง่ิ ทเี่ สน่ิ เฉียวขอใหเ้ ขานําไป

บอกแลว้ ก็ไดย้ นิ เสยี งหวั เราะอยา่ งเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ “มี อะไรใหพ้ ดู อกี ? ฉันรอเธอทัง้ คนื แตก่ ลับไมม่ าตอนนย้ี งั แกลง้ ทํา เป็ นน่าสงสาร นายไปบอกเธอ ครัง้ นฉี้ ันจะไมเ่ ชอื่ คําพดู ไรส้ าระ ของเธออกี แลว้ ” “แตว่ า่ คณุ ชายเย…่ คณุ นายนอ้ ยเธอ!” ตอนนัน้ เซยี วซยู่ งั อยากจะพดู เรอ่ื งทเ่ี สนิ่ เฉียวไดร้ ับบาดเจ็บ ออกไปแตก่ ลับถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ตดั บทดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชาทันท:ี “คณุ นายนอ้ ย? เธอคคู่ วรเหรอ?” พอพดู จบ ก็โยนเอกสารฉบบั หนงึ่ ลงตรงหนา้ เขา “ไมใ่ ชว่ า่ เธออยากไดส้ ง่ิ นม้ี าตลอดเหรอ? เอาใหเ้ ธอ แลว้ บอก ใหเ้ ธอใสห่ วั ไป” เซยี วซ:ู่ “…” เขาหยบิ เอกสารตรงหนา้ ขนึ้ มาดแู วบหนงึ่ ในขณะนัน้ ก็ตกใจ อยา่ งมาก! “คณุ ชายเย่ แตน่ ม่ี ัน…คณุ แน่ใจจรงิ ๆ ใชไ่ หมวา่ จะเอาสงิ่ นใ้ี ห ้ คณุ นายนอ้ ย?”

“จําไว ้ หลังจากนเี้ ธอไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยสองของตระกลู เยอ่ กี ตอ่ ไป” “คณุ ชายเย!่ ” “ไสหวั ไป!” เยโ่ มเ่ ซนิ สงั่ ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา เซยี วซยู่ งั คงยนื อยทู่ เี่ ดมิ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับเรม่ิ โมโหขน้ึ มาแลว้ ทันใดนัน้ ยกมอื กวาดสง่ิ ของบนโตะ๊ ลงไป โครม! เมอ่ื รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความโกรธของเขา เซยี วซกู่ ็รวู ้ า่ ตนเองไมส่ ามารถ อยทู่ นี่ ไี่ ดอ้ กี ตอ่ ไป เขาทําไดเ้ พยี งหยบิ เอกสารแลว้ หนั หลังจาก ไป “สง่ิ นี้ เป็ นเขาทใี่ หส้ ง่ ตอ่ ใหฉ้ ันใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉียวมองไปที่ เอกสารฉบบั นัน้ แลว้ สอบถาม จากนัน้ กเ็ ออื้ มมอื ไปหยบิ มนั เซยี วซหู่ นา้ เปลย่ี นสแี ลว้ ถอยหลงั ไปกา้ วหนง่ึ “คณุ นายนอ้ ย!”

ถงึ แมว้ า่ คณุ ชายเยจ่ ะขอใหเ้ ขามอบสงิ่ นใ้ี หก้ บั เสน่ิ เฉยี ว แตเ่ ขา ก็ยงั ไมไ่ ดต้ ดั สนิ ใจวา่ จะใหส้ ง่ิ นก้ี บั เธอดหี รอื ไม่ อยา่ งไรเสยี … คนื นค้ี ณุ ชายเยก่ ็แคโ่ กรธมากเกนิ ไปจรงิ ๆ แลว้ ตอนทค่ี นกําลงั โมโห ก็มักจะตดั สนิ ใจอยา่ งไรเ้ หตผุ ลออกมา อยา่ งเชน่ สงิ่ นใี้ นตอนน้ี เขาไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเสยี ใจใน ภายหลงั หรอื ไม่ ถงึ เวลานัน้ จะตําหนเิ ขาไหม? ในความเป็ นจรงิ ไมว่ า่ เขาจะเสยี ใจทห่ี ลังหรอื ไม่ สดุ ทา้ ยคนทโ่ี ชครา้ ยทสี่ ดุ ก็คง จะเป็ นตวั เขาเองแลว้ ดงั นัน้ เขายงั คงตอ้ งคดิ เรอ่ื งนใี้ หด้ ี ๆ ถงึ จะถกู “เอาใหฉ้ ันเถอะ” เสน่ิ เฉย่ี วยม้ิ ใหเ้ ขาเล็กนอ้ ย: “ในเมอื่ เขาสง่ั ให ้ นายเอาใหฉ้ ัน นายก็อยา่ ลังเลแลว้ ” ตอนที่ 311 สญั ญาการหยา่ รา้ ง เสนิ่ เฉยี วยนื่ มอื ไปรับทันที ในตอนแรกเซยี วซไู่ มอ่ ยากทจ่ี ะยน่ื มนั ใหก้ บั เธอ

แตเ่ มอื่ มองเห็นสหี นา้ ทนี่ ง่ิ เฉยของเสนิ่ เฉียวแลว้ เขาจงึ ยอมยน่ื เอกสารนัน้ ใหก้ บั เธอ “คณุ นายนอ้ ย คณุ ชายเย…่ ..โกรธมากจรงิ ๆ” เสน่ิ เฉียวหยบิ เอกสารชดุ นัน้ จากนัน้ คอ่ ยๆเปิดมันออกมาโดยที่ ไมพ่ ดู อะไร ในใจของเธอพอจะเดาอะไรบางอยา่ งออก แตเ่ ธอไมก่ ลา้ ทจี่ ะ ยนื ยัน เธอไมร่ …ู ้ .วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อ้ งการเธอแลว้ จรงิ ๆใชร่ เึ ปลา่ หลังจากทเ่ี ธอเปิดซองนัน้ แลว้ เสนิ่ เฉยี วลว้ งเอาเอกสารดา้ นใน ออกมา หลงั จากทม่ี องดเู อกสารดา้ นในใหช้ ดั เจนวา่ เป็ น เอกสารตามทเ่ี ธอคาดเดาอยใู่ นใจแลว้ รมิ ฝี ปากของเธอกด็ ซู ดี ในทันที รมู า่ นตาขยายใหญอ่ อกมาหลายเทา่ รมิ ฝี ปากทซี่ ดี ขาวของเสนิ่ เฉยี วสน่ั เบาๆ เอกสารทอ่ี ยใู่ นมอื ทไี่ ร ้ เรยี่ วแรงของเธอรว่ งตกลงมาบนพนื้ ดงั พรบึ สหี นา้ ของเซยี วซดู่ ตู กใจเป็ นอยา่ งมาก “คณุ นายนอ้ ย…”

“เขาตอ้ งการทําใหเ้ รอ่ื งเป็ นเชน่ นจ้ี รงิ ๆหรอ? เพยี งเพราะวา่ …… เพราะวา่ ฉันไมไ่ ดป้ รากฏตวั อยใู่ นงานเลย้ี ง……เขาเลยจะเอา หนังสอื ขอ้ ตกลงการหยา่ ฉบบั นี้ใหฉ้ ันงัน้ หรอ?” น้ําตาของเธอไหลออกมาจากหางตาทลี ะหยด มนั คอ่ ยๆหยด ลงไปบนแผน่ กระดาษทรี่ ว่ งอยบู่ นพนื้ จนเปียกชมุ่ เธอนั่งยองลงไป จากนัน้ กม้ ลงไปเก็บเอกสารขนึ้ มา “โอเค ถา้ เขาตอ้ งการจะทําเชน่ นม้ี ันกย็ อ่ มได ้ ใหฉ้ ันไดเ้ จอหนา้ เขาเป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย แบบนไ้ี ดใ้ ชม่ ัย้ ?” “คณุ นายนอ้ ย คณุ ฟังคําเตอื นของเซยี วซหู่ น่อยเถอะ วนั นคี้ ณุ กลับไปกอ่ น รอใหผ้ า่ นไปสกั สองวันใหค้ ณุ ชายเยห่ ายโกรธแลว้ คณุ คอ่ ยมาหาเขาใหม่ ถงึ ตอนนัน้ คณุ ชายเยก่ ็น่าจะเปลย่ี น ความคดิ แลว้ คณุ เชอ่ื ฉัน คณุ ชายเยน่ ัน้ รักคณุ มากๆ การทเี่ ขา ตดั สนิ ใจเชน่ นตี้ วั เขาเองตา่ งหากทจี่ ะเป็ นคนทที่ กุ ขท์ รมานใจ” เสน่ิ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เจ็บปวดหรอื ไม่ เธอรแู ้ คว่ า่ ตัวเธอเอง นัน้ รสู ้ กึ เจ็บปวดเป็ นอยา่ งมาก เขาเอาใบหยา่ ออกมาอยา่ ง งา่ ยดาย เอกสารฉบับนอี้ ยตู่ อ่ หนา้ เธอราวกบั เป็ นมดี อนั แหลม คมทที่ มิ่ แทงเขา้ ไปบนหนา้ อกของเธอ

“ฉันไมอ่ ยากกลบั ไป” เสน่ิ เฉยี วเอามอื ปาดน้ําตา เธอกดั ฟันถอื เอกสารไวใ้ นมอื แลว้ ยนื ขนึ้ “ยงั ไงวันนฉ้ี ันตอ้ งเจอเขาใหไ้ ด ้ ถา้ เขาไมอ่ อกมา ฉันจะรอเขาอยตู่ รงนจี้ นกวา่ เขาจะออกมา” เซยี วซู่ “…..แตค่ ณุ ชายเยไ่ ดอ้ อกคําสง่ั เด็ดขาด พวกเขาหา้ ม เขา้ ไปรบกวนเขาอกี โดยเด็ดขาด คณุ นายนอ้ ย คณุ …” “เขามคี ําสงั่ เด็ดขาดของเขา ฉันกม็ คี วามดอ้ื ดงึ ของฉันเชน่ กนั เขาไมอ่ ยากเจอฉันอกี แตย่ งั ไงฉันกต็ อ้ งเจอเขาใหไ้ ด ้ นอกจาก วา่ ฉันจะลม้ อยตู่ รงน้ี มฉิ ะนัน้ …ฉันจะไมไ่ ปไหนทงั้ นัน้ ” เซยี วซู่ “คณุ นายนอ้ ย คณุ จะลําบากเชน่ นไ้ี ปเพอ่ื อะไรกนั ความ ดอ้ื รัน้ หลายครัง้ ไมส่ ง่ ผลดอี ะไรหรอก คณุ กลบั ไปกอ่ นเถอะ ไว ้ อกี ไมก่ ว่ี ันขา้ งหนา้ คณุ คอ่ ยมาใหมไ่ มด่ กี วา่ หรอ?” เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดต้ อบอะไรเขาอกี เธอยนื อยตู่ รงนัน้ ดว้ ยสหี นา้ ที่ ไรค้ วามรสู ้ กึ ใดใด เธอยนื นงิ่ ไมข่ ยับราวกบั เป็ นรปู ปัน้ เซยี วซจู่ อ้ งมองเธอไปสกั พัก เขามองเห็นความยนื หยดั จาก สายตาของเธอ เขาเองอยๆู่ กเ็ รม่ิ เขา้ ใจทันที ดแู ลว้ ถา้ คนื นเี้ ธอ ไมไ่ ดเ้ จอคณุ ชายเย่ เสนิ่ เฉยี วก็คงจะไมไ่ ปไหนจรงิ ๆ