เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

จากทฟ่ี ังพวกเธอพดู แลว้ เฉยี วเฉียวน่าจะคยุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไม่ สําเร็จ ดงั นัน้ ถงึ เป็ นเชน่ นส้ี นิ ะ? งัน้ ตอนนเี้ ธอน่าจะกําลังเสยี ใจมาก ดงั นัน้ จงึ ลมื วา่ ตวั เองยงั รอ เธออยทู่ แี่ ผนกการเงนิ ? ตอ้ งรบี หาเสน่ิ เฉียวใหเ้ จอ ไมอ่ ยา่ งนัน้ บคุ ลกิ อยา่ งเธอถา้ เดนิ ออกไปแบบนัน้ จะตอ้ งเกดิ เรอื่ งอนั ตรายแน่ๆ! “เสยี่ วเหยยี นเคา้ เป็ นอะไรน่ะ? แผนกของพวกเราคนเยอะขนาด นี้ ทําไมตอ้ งไปเป็ นเพอื่ นกบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ดว้ ยกไ็ มร่ ?ู ้ ยงั ออก หนา้ พดู แทนเธอขนาดนัน้ ดว้ ย?” “เชอะ น่าจะเห็นวา่ เธอคอื คนโปรดของทา่ นประธานเยเ่ ลยคดิ จะ ตสี นทิ เพอื่ ผลประโยชนน์ ่ะสิ คนคนนนี้ ะ เธออยากจะไตเ่ ตา้ ขนึ้ ตําแหน่ง เธออยากจะเกาะบารมคี นอนื่ เพอ่ื ใหต้ วั เองไดด้ บิ ไดด้ ี ความคดิ แบบนเ้ี ดาไมย่ ากเลยสกั นดิ ” เสยี่ วเหยยี นไมส่ นใจวา่ พวกเธอจะพดู บา้ อะไร เธอรบี พงุ่ ตวั เขา้ ไปในลฟิ ตแ์ ลว้ กดชนั้ หนงึ่ จากนัน้ รออยใู่ นลฟิ ตอ์ ยา่ งกระวน กระวายใจ เมอื่ ลฟิ ตม์ าถงึ ชนั้ หนง่ึ เสย่ี วเหยยี นรบี พงุ่ ตวั ออกไป เพอื่ ตามหาเสนิ่ เฉียว

เสยี่ วเหยยี นมองหาเสน่ิ เฉียวไปทวั่ ทกุ ท่ี แตเ่ ธอไมเ่ ห็นเสนิ่ เฉียวอยทู่ ช่ี นั้ ลา่ ง เธอจงึ วง่ิ ไปถามยาม ยามรจู ้ ักเสน่ิ เฉียวดี ยงั ไงเธอกเ็ ป็ นคนทบ่ี รษิ ัทพดู ถงึ มากมาย “คณุ หมายถงึ เธอน่ะหรอ เมอื่ ตะกเ้ี ธอไปทางนูน้ ……แตก่ ็ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ ดทู า่ ทางเธอแปลกๆ” ยามชไี้ ปทางซอยทอี่ ยตู่ รงขา้ ม “ฉันเห็นตอนเธอขา้ มถนนกไ็ มด่ ู รถ โชคดที ไี่ มเ่ กดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ จากนัน้ เดนิ เขา้ ไปในซอยนัน้ แลว้ คณุ รบี ไปดหู น่อยเถอะ อยา่ ใหม้ เี รอ่ื งอะไรเกดิ ขน้ึ ก็พอ” “ขอบคณุ ” เสย่ี วเหยยี นรบี วง่ิ ออกไป เธอขา้ มถนนแลว้ วง่ิ ไปที่ ซอยนัน้ ซอยเล็กๆนัน้ ไมม่ ที างแยกอะไรมากมาย แตค่ อ่ นขา้ ง คดเคย้ี ว เธอเดนิ อยา่ งรวดเร็ว ตอ่ มาไมน่ านกเ็ จอกบั เสน่ิ เฉยี ว จรงิ ๆแลว้ เสนิ่ เฉียวเดนิ มาไดส้ กั พักก็รสู ้ กึ เหนอ่ื ยแลว้ จากนัน้ เธอจงึ หาทน่ี ่ังเพอื่ นั่งลงสกั ที่ เธอไมส่ นใจวา่ บรเิ วณรอบๆจะ สกปรกหรอื ไม่ ตอนทเี่ สยี่ วเหยยี นหาเธอจนเจอ เธอกําลงั น่ังลง อยบู่ นพน้ื ทหี่ นาวเย็น เธอรสู ้ กึ เหนอ่ื ยจนหายใจหอบ จากนัน้ คอ่ ยๆเดนิ ไปอยตู่ รงหนา้ ของเสน่ิ เฉียว

“ตามหาคณุ เจอสกั ที เฉยี วเฉียว….คณุ ทําใหฉ้ ันรสู ้ กึ ตกใจมาก นะ ทําไมมานั่งอยตู่ รงนล้ี ะ่ ? รบี ลกุ ขน้ึ มาแลว้ กลับไปกบั ฉัน เถอะ” เสน่ิ เฉียวไมข่ ยบั ตวั เธอกม้ หนา้ แลว้ มองพน้ื อยา่ งนง่ิ สงบ เสย่ี วเหยยี นถอนหายใจออกมา จากนัน้ นั่งยองๆอยดู่ า้ นหนา้ เธอ “อยา่ เสยี ใจเลย กลับไปกบั ฉันกอ่ นดมี ัย้ ? เรอ่ื งหลังจากน้ี พวก เราคอ่ ยมาคยุ กนั ดมี ัย้ ?” เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ มา ดวงตาทแี่ ดงกํา่ คนู่ ัน้ จอ้ งมองไปทเี่ ธอ ตอ่ ใหเ้ สยี่ วเหยยี นเป็ นผหู ้ ญงิ เมอ่ื เห็นสภาพของเสนิ่ เฉยี วเป็ น เชน่ นเ้ี ธอเองก็รสู ้ กึ เจ็บปวดใจมาก ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั เยโ่ ม่ เซนิ ในสถานการณเ์ ชน่ นเี้ ขายงั จะเลกิ กบั เสน่ิ เฉยี วอกี เสยี่ วเหยยี นไมถ่ ามอยา่ งอน่ื เธอแคด่ งึ มอื ของเสนิ่ เฉียว “ลกุ ขนึ้ มากอ่ น ฉันพาคณุ กลับไปนะ” เสนิ่ เฉยี วไมข่ ยับ เธอเอาแตจ่ อ้ งหนา้ เสยี่ วเหยยี นเงยี บๆ ดวงตาทแี่ ดงกํา่ คนู่ ัน้ ราวกบั กระตา่ ย นํ้าตาทค่ี ลออยใู่ นเบา้ ตา กลับไมย่ อมไหลออกมา

เมอื่ ผา่ นไปสกั พัก เสยี่ วเหยยี นจงึ ไดย้ นิ เธอพดู ออกมาอยา่ ง แผว่ เบา “เสยี่ วเหยยี น ฉันเกรงวา่ ฉันจะทําลายความคาดหวัง ของคณุ ” เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ ปวดใจมาก “เฉียวเฉียวคณุ ….” “ฉันเลกิ กบั เขาแลว้ ” เสนิ่ เฉียวยมิ้ ออ่ นๆออกมา นํ้าตาของเธอคอ่ ยๆไหลออกมาจาก หางตา “ครัง้ นเ้ี ขาไมต่ อ้ งการฉันแลว้ จรงิ ๆ” เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ ทรมานใจจนพดู อะไรไมอ่ อก เธอรวู ้ า่ ในเวลาน้ี การปลอบใจไมส่ ามารถชว่ ยอะไรได ้ ถา้ พดู มากกวา่ นก้ี ม็ แี ตจ่ ะ ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เสยี ใจ “พวกเรายังไมต่ อ้ งคยุ เรอ่ื งนกี้ นั คณุ กลับบา้ นกบั ฉันกอ่ นนะ” เธออยากจะดงึ เสน่ิ เฉียวขนึ้ มา แตเ่ สน่ิ เฉียวไมย่ อม เสยี่ วเหยยี น รสู ้ กึ ปวดหวั แทบตาย “คณุ กลับไปกบั ฉันกอ่ นดมี ยั้ ? เรอ่ื งอน่ื ๆ พวกเราคอ่ ยคยุ กนั วนั หลงั มันจะตอ้ งมวี ธิ แี น่ๆ” “ไม่ ไมม่ วี ธิ อี กี แลว้ เขาไมห่ นั หลังกลบั มาแลว้ อกี อยา่ ง….ฉัน ใชค้ วามกลา้ หาญทงั้ หมดของฉันออกไปหมดแลว้ ”

เสน่ิ เฉียวกม้ หนา้ เธอกอดเขา่ ของตวั เองแลว้ เอาหวั มดุ เขา้ ไป “ฉันไมอ่ ยากเป็ นคนไปหาเขาอกี แลว้ ไมอ่ ยาก…..” “โอเค งัน้ พวกเราไมไ่ ปหาเขาแลว้ พวกเราจะหาผชู ้ ายทด่ี กี วา่ เขารอ้ ยเทา่ เลย ดมี ัย้ ? คณุ ลองดเู ยห่ ลนิ่ หาน เขาดกี บั คณุ ขนาด นัน้ ….” เยห่ ลนิ่ หาน! เมอื่ พดู ถงึ ชอ่ื เยห่ ลน่ิ หาน เสย่ี วเหยยี นก็ดงึ สตกิ ลบั มาทันที ใชแ่ ลว้ ในเวลานเ้ี รยี กใหเ้ ขามาชว่ ยดกี วา่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ สภาพของเสนิ่ เฉียวเป็ นเชน่ นี้ เธอเองกก็ ลวั วา่ ตวั เองจะเอาไมอ่ ยซู่ ะแลว้ ยงั ไงซะภายในแววตาของเธอกเ็ ต็มไปดว้ ยความสน้ิ หวงั มนั ทํา ใหค้ นทม่ี องเห็นรสู ้ กึ ตกใจเป็ นอยา่ งมาก หลังจากทต่ี ดั สนิ ใจแลว้ เสย่ี วเหยยี นจงึ พดู กบั เธอ “โอเค งัน้ คณุ รอฉันอยตู่ รงนแี้ ป๊ บนงึ นะ เดย๋ี วฉันรบี กลับมา”

จากนัน้ เธอหยบิ โทรศัพทม์ อื ถอื แลว้ เดนิ ออกไปหา่ งๆเล็กนอ้ ย จากนัน้ จงึ โทรหาเยห่ ลน่ิ หาน เธอเลา่ สถานการณ์ของเสนิ่ เฉยี ว ใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานฟัง “ฉันเขา้ ใจแลว้ ฉันจะไปเดย๋ี วนแ้ี หละ” “โอเค ไวหน่อยนะ สภาพของเธอตอนนด้ี นู ่ากลัวมาก ฉัน กงั วล…..วา่ ฉันจะเอาเธอไวไ้ มอ่ ย”ู่ เมอ่ื พดู จบ เสยี่ วเหยยี นวางสายโทรศพั ท์ จากนัน้ ถอื โทรศพั ทม์ อื ถอื เดนิ กลับไปทเี่ ดมิ สหี นา้ ของเธอเปลยี่ นไปทนั ที “เฉียวเฉียว?” เสนิ่ เฉียวทน่ี ่ังอยบู่ นพนื้ ในเมอ่ื สกั ครนู่ ไ้ี ดห้ ายไปแลว้ “เฉียวเฉียว!” * บา้ นตระกลู เสนิ่ “แม่ แมไ่ ปพดู กบั พส่ี าวใหห้ น่อยสิ หนูอยากสมคั รคลาสเรยี น ศลิ ปะขา้ งนอก แตโ่ รงเรยี นเอกชนแหง่ นัน้ คา่ เรยี นแพงมาก แม่

ชว่ ยฉันไปพดู กบั พส่ี าวหน่อยสิ ขอแคห่ นง่ึ แสนหา้ หมนื่ ก็ พอแลว้ ” “โยว่ โยว่ !” คณุ แมเ่ สนิ่ มองเสน่ิ โยว่ ดว้ ยสายตาทเี่ ออื มระอา จากนัน้ ถอนหายใจแลว้ พดู “ไมใ่ ชแ่ มไ่ มอ่ ยากชว่ ยลกู นะ แต่ ทา่ ทางของพสี่ าวของลกู ในคราวแลว้ ลกู ก็มองเห็นนี่ เธอ ในตอนนแ้ี มแ้ ตแ่ มค่ นนก้ี ไ็ มอ่ ยากจะสนใจแลว้ ชา่ งอกตญั ญู จรงิ ๆ เสยี แรงทเ่ี ลย้ี งเธอจนโตขนาดนี้ หลังจากทแ่ี ตง่ งานเขา้ ไปเป็ นคณุ นายของตระกลู เยแ่ ลว้ กค็ ดิ จะถบี หวั สง่ พวกเรา ” เมอื่ ฟังจบ เสน่ิ โยว่ เคยี ดแคน้ และไมร่ สู ้ กึ เป็ นธรรม “มาคดิ ดแู ลว้ ตําแหน่งนหี้ นูก็เป็ นคนใหเ้ ธอในตอนแรกดว้ ยซาํ้ การทเี่ ธอ สามารถเป็ นคณุ นายนอ้ ยของตระกลู เยม่ ันก็พง่ึ หนูทงั้ นัน้ ถา้ หนู ไมเ่ อาตําแหน่งนใ้ี หก้ บั เธอ เธอจะมวี นั นไ้ี ดย้ ังไงกนั ? แมจ่ ะตอ้ ง ชว่ ยหนูพดู กบั พสี่ าวนะใหเ้ ธอมาจา่ ยคา่ เรยี นนใี้ หก้ บั หนู ไมอ่ ยา่ งนัน้ ….พวกเราจะไปเปิดโปงตวั ตนของเธอ” คณุ แมเ่ สนิ่ ไดค้ วามคดิ อะไรดดี ี “ลกู หมายความวา่ ….” “ใชแ่ ลว้ ถา้ คนของตระกลู เยร่ วู ้ า่ เธอคอื เสน่ิ เฉียวแตไ่ มใ่ ชเ่ สนิ่ โยว่ จะตอ้ งมเี รอ่ื งใหญเ่ กดิ ขนึ้ แน่! อกี อยา่ งพสี่ าวเคยหยา่ มา

กอ่ นไมใ่ ชห่ รอ? ขอแคพ่ วกเราเอาสง่ิ นไี้ ปขเู่ ธอ พส่ี าวจะตอ้ ง เอาเงนิ มาใหอ้ ยา่ งเชอื่ ฟังแน่ๆ” ขอ้ เสนอนที้ ําใหค้ ณุ แมเ่ สนิ่ รสู ้ กึ มคี วามสขุ เป็ นอยา่ งมาก “สมกบั เป็ นลกู สาวของฉัน พดู ขอ้ เสนอไดถ้ กู ใจแมม่ าก” “แต…่ ..” เสนิ่ โยว่ มดุ เขา้ ไปในออ้ มอกของคณุ แมเ่ สน่ิ “พวกเรา ทําแบบนม้ี นั จะโหดรา้ ยไปหน่อยมยั้ แม่ ยังไงซะ….” “โหดรา้ ยอะไร? ถา้ ไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะลกู ยกงานแตง่ งานนใ้ี หก้ บั เธอ เธอจะมวี นั นห้ี รอ? เกดิ เป็ นคนก็ตอ้ งรจู ้ ักตอบแทนบญุ คณุ ! เธอมวี นั นไี้ ดท้ ัง้ หมดมันก็เป็ นเพราะความพยายามของพวกเรา โยว่ โยว่ ลกู วางใจได ้ แมจ่ ะตอ้ งไปหาเธอแลว้ พดู เรอื่ งนใี้ ห ้ ชดั เจน คา่ เรยี นของลกู กไ็ มต่ อ้ งกงั วล” “งัน้ ขอบคณุ นะแม!่ ” ต๊งิ ตอ่ ง—— “แม่ มคี นมากดกรง่ิ หนา้ บา้ น หนูไปดวู า่ ใครมา”

เสน่ิ โยว่ ลกุ ขน้ึ มาเพอ่ื เดนิ ไปเปิดประตู หลงั จากเปิดประตแู ลว้ มองเห็นคนทอ่ี ยดู่ า้ นนอกจงึ รสู ้ กึ ตกใจทนั ที “พวกคณุ ….พวก คณุ เป็ นใครน่ะ?” ผชู ้ ายสวมใสช่ ดุ สทู และรองเทา้ หนังหลายคนยนื อยหู่ นา้ ประตู พวกเขายนื ลอ้ มรอบดว้ ยสหี นา้ ทด่ี เู ครง่ ขรมึ สายตาทลี่ มุ่ ลกึ ของ ผชู ้ ายทอี่ ยตู่ รงกลางผซู ้ งึ่ ดโู ดดเดน่ กวา่ ใครจอ้ งมองใบหนา้ ของ เธอ “สวสั ดคี รับ ทนี่ คี่ อื บา้ นตระกลู เสนิ่ ใชม่ ยั้ ครับ?” เสนิ่ โยว่ ยังไมท่ ันไดต้ อบอะไร เธอไดย้ นิ เสยี งของคณุ แมเ่ สนิ่ ที่ กําลังเดนิ มาแลว้ ถามเสยี งดงั วา่ “ใครมาน่ะโยว่ โยว่ ?” ตอนท่ี 324 เยย่ี มชม ตอนทเี่ ดนิ มาถงึ หนา้ ประตู คณุ แมเ่ สน่ิ มองเห็นดา้ นนอกมผี ชู ้ าย กลมุ่ หนงึ่ ยนื อยู่ อกี ทงั้ ยงั เป็ นใบหนา้ ของคนทไี่ มร่ จู ้ ัก สหี นา้ ของเธอจงึ เปลย่ี นไปทันที เธอพดู “โยว่ โยว่ รบี ปิดประต!ู ” เสนิ่ โยว่ ยงั ไมท่ นั ไดด้ งึ สตกิ ลับมา คณุ แมเ่ สน่ิ รบี เออื้ มมอื เพอื่ จะ ไปปิ ดประตู

แตก่ ารกระทําของพวกเธอชา้ เกนิ ไป มคี นเอามอื มาขวางประตู เอาไวแ้ ลว้ คณุ แมเ่ สนิ่ พยายามดงึ ประตมู าปิดแตก่ ไ็ มส่ ามารถปิดประตไู ด ้ เธอตกใจจนถอยไปดา้ นหลัง เมอ่ื มองเห็นเสนิ่ โยว่ ยังยนื งงอยทู่ ี่ หนา้ ประตู เธอจงึ รบี เดนิ มาขา้ งหนา้ แลว้ ดงึ เสนิ่ โยว่ มาอยู่ ดา้ นหลังของตวั เอง จากนัน้ พดู ตะคอกเสยี งดงั “พวกคณุ คดิ จะ ทําอะไรน่ะ? ฉันจะบอกอะไรพวกคณุ ฉันไมม่ เี งนิ !! ถา้ พวกคณุ ตอ้ งการเงนิ ละกใ็ หไ้ ปขอทลี่ กู สาวของฉัน ลกู สาวของฉันเป็ น คณุ นายนอ้ ยของตระกลู เย่ เธอสามารถใหเ้ งนิ พวกคณุ มากมาย เลย” หลังจากทไ่ี ดย้ นิ คําวา่ คณุ นายนอ้ ยของตระกลู เยแ่ ลว้ ผชู ้ ายท่ี บคุ ลกิ ดดู คี นนัน้ ยกั ควิ้ ขนึ้ เล็กนอ้ ย “คณุ พดู อะไรนะครับ?” คณุ แมเ่ สน่ิ องึ้ ไปสกั พัก จากนัน้ หรตี่ าลง “ทําไม? คณุ ไมเ่ ชอ่ื ท่ี ฉันพดู หรอ? พวกคณุ มาทวงหนใี้ ชม่ ัย้ ละ่ ? ฉันบอกไปแลว้ วา่ ฉัน ไมม่ เี งนิ ถา้ คณุ ตอ้ งการเงนิ นัน้ ใหไ้ ปหาลกู สาวคนโตของฉัน เธอเป็ นคณุ นายนอ้ ยของตระกลู เย่ ไมว่ า่ คณุ ตอ้ งการเงนิ เทา่ ไหรเ่ ธอกจ็ ะใหพ้ วกคณุ ทงั้ หมด”

“แม”่ เสนิ่ โยว่ จอ้ งมองผชู ้ ายคนนัน้ จากนัน้ ครนุ่ คดิ ไปสกั พัก แลว้ พดู “เขาน่าจะไมใ่ ชค่ นกลมุ่ นัน้ แมอ่ ยา่ พงึ่ พดู ไปเรอ่ื ยเลย” เมอื่ พดู จบ เสนิ่ โยว่ คอ่ ยๆผลักคณุ แมเ่ สนิ่ ออกไป จากนัน้ เดนิ มา ดา้ นหนา้ แลว้ ยม้ิ “ขอโทษดว้ ยนะคะ แมข่ องฉันหลายวันมานไ้ี ม่ คอ่ ยสบายเลยมนึ งงเล็กนอ้ ย ทําใหเ้ ธอพดู อะไรไปเรอ่ื ยแบบนี้ ไมท่ ราบวา่ พวกคณุ คอื ?” ต็อกต็อก—- ในจังหวะนเ้ี อง ผหู ้ ญงิ สวมใสร่ องเทา้ สน้ สงู เดนิ แหวกผชู ้ ายกลมุ่ นัน้ แลว้ เดนิ มาดา้ นหนา้ หลงั จากทร่ี ับรสู ้ ถานการณท์ ัง้ หมดแลว้ เธอจงึ ยมิ้ ออ่ นๆ “คณุ หนูเสน่ิ ขออภยั ทม่ี ารบกวนเวลาพวกคณุ แตพ่ วกเราไมไ่ ดม้ เี จตนารมณ์ทไี่ มด่ แี ตอ่ ยา่ งใด อกี ทงั้ ไมไ่ ด ้ มาทวงเงนิ พวกคณุ ขอใหท้ ัง้ สองทา่ นสบายใจได”้ เมอ่ื พดู จบ ซจู ว่ิ ยนื่ นามบตั รของตวั เอง “ฉันชอื่ ซจู ว่ิ ” เสนิ่ โยว่ รสู ้ กึ เชอ่ื ครง่ึ ไมเ่ ชอื่ ครงึ่ แลว้ รับนามบตั รมาดู หลงั จากท่ี เห็นวา่ เธอคอื เลขานุการของหานชงิ ทา่ นประธานของบรษิ ัท ตระกลู หานแลว้ แววตาของเธอกเ็ ปลง่ ประกายทนั ที

ถา้ จะบอกวา่ บรษิ ัททมี่ ชี อื่ เสยี งทส่ี ดุ ในเมอื งเป่ ยก็คงจะหนไี ม่ พน้ บรษิ ัทตระกลู เย่ แตบ่ รษิ ัทตระกลู หานกอ็ ยรู่ องจากนัน้ มา เพยี งเล็กนอ้ ย ขอเพยี งเพมิ่ กลยทุ ธอ์ กี เพยี งเล็กนอ้ ยกจ็ ะ สามารถไตข่ น้ึ มาสงู กวา่ นไี้ ด ้ เพยี งแตว่ า่ บรษิ ัทตระกลู เยม่ เี ยโ่ ม่ เซนิ อยู่ บรษิ ัทตระกลู หานเลยยงั เป็ นรองอยเู่ ล็กนอ้ ย แตม่ ันกลบั ไมก่ ระทบกบั ตําแหน่งของบรษิ ัทตระกลู หานทอี่ ยใู่ น เมอื งเป่ ยเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย อกี อยา่ งแตก่ อ่ นเสน่ิ เฉียวมหี านเสโ่ ยว่ เป็ นเพอื่ นสนทิ ตอนนัน้ เสนิ่ โยว่ รสู ้ กึ อจิ ฉาใจจะขาด อจิ ฉาคนอนื่ ทเ่ี ป็ นทายาทมหา เศรษฐที อ่ี ยขู่ า้ งนอกของบรษิ ัทตระกลู หาน บางครัง้ เธอกไ็ ดแ้ ต่ นกึ วา่ ถา้ วนั ไหนมคี นมาบอกวา่ ตวั เองคอื ทายาทมหาเศรษฐที ี่ อยขู่ า้ งนอกของบรษิ ัทพวกเรา ตอนนค้ี ณุ กลบั ไปกบั พวกเรา เพอ่ื สบื ทอดบรษิ ัทตอ่ เถอะ แบบนัน้ ก็คงจะดี “สวสั ดคี ะ่ ” เมอ่ื เห็นวา่ อกี ฝ่ ายคอื เลขานุการของบรษิ ัทตระกลู หาน ทา่ ทขี องเสนิ่ โยว่ กเ็ ปลย่ี นไปจากหนา้ มอื เป็ นหลังมอื ทันที เธอรบี เกบ็ นามบตั ร จากนัน้ สายตาจอ้ งมองไปยงั ผชู ้ ายทบ่ี คุ ลกิ ดดู ที ยี่ นื อยดู่ า้ นหลังเธอ

“ไมท่ ราบวา่ พวกคณุ มธี รุ ะอะไรรเึ ปลา่ คะ?” ซจู ว่ิ ยมิ้ ออ่ นๆ สายตาจอ้ งมองไปทคี่ ณุ แมเ่ สน่ิ ทย่ี นื อยไู่ มไ่ กล จากดา้ นหลงั เธอ “คณุ หนูเสน่ิ พวกเรามาหาคณุ หญงิ เสนิ่ มเี รอื่ ง สําคญั เล็กนอ้ ยทจี่ ะถาม” คณุ แมเ่ สนิ่ จงึ รับรไู ้ ดว้ า่ อกี ฝ่ ายไมไ่ ดม้ าทวงเงนิ จรงิ ๆ ชว่ ยไมไ่ ด ้ ชว่ งนเ้ี ธอโดนทวงเงนิ จนรสู ้ กึ หลอน ดงั นัน้ เมอ่ื มองเห็นพวกเขา คนกลมุ่ หนงึ่ ยนื อยหู่ นา้ ประตจู งึ รสู ้ กึ ตกใจเป็ นอยา่ งมาก เธอคดิ ขนึ้ มาทันทวี า่ อกี ฝ่ ายจะตอ้ งมาทวงเงนิ ถงึ หนา้ บา้ นแน่ๆ นกึ ไมถ่ งึ …. “โยว่ โยว่ ลกู รจู ้ ักพวกเขาหรอ?” เมอื่ พดู จบ คณุ แมเ่ สน่ิ จอ้ งมองใบหนา้ ของผชู ้ ายคนนัน้ ดว้ ย ความสงสยั สวมใสช่ ดุ สทู สเี ขม้ ทําใหเ้ ขาแลดสู งู ยาว หนา้ ตาหลอ่ เหลา อกี ทัง้ บคุ ลกิ ดดู ที ด่ี แู ลว้ ก็รวู ้ า่ ไมใ่ ชบ่ คุ คลธรรมดา คนธรรมดาทั่วไป จะมอี อรา่ เชน่ นท้ี ไ่ี หนกนั ? ออรา่ แบบนมี้ แี ตพ่ วกคนทมี่ ยี ศ ถาบรรศกั ดท์ิ ส่ี งู ถงึ จะมี

อกี อยา่ งหลังจากทร่ี วู ้ า่ พวกเขาไมไ่ ดม้ าทวงเงนิ แลว้ คณุ แมเ่ สนิ่ กเ็ ปลย่ี นเป็ นอกี คนทันที “คนมาเยยี่ มก็คอื แขก พวกคณุ รบี เขา้ มานั่งกอ่ น โยว่ โยว่ ยังไม่ รบี ไปชงชาเพอื่ ตอ้ นรับแขกอกี ” เสนิ่ โยว่ ดงึ สตกิ ลับมา จากนัน้ ยม้ิ แลว้ พยักหนา้ “ไดเ้ ลยแม่ หนู ไปชงเดย๋ี วนแ้ี หละ” เสนิ่ โยว่ ไปชงน้ําชา สว่ นคณุ แมเ่ สน่ิ คอยตอ้ นรับหานชงิ ใหเ้ ขา้ มานั่ง ในตอนแรกสหี นา้ ของหานชงิ นัน้ นงิ่ ไรค้ วามรสู ้ กึ ตงั้ แตเ่ ขา้ มา จนน่ังลงอยใู่ นบา้ น สายตาของเขายงั ไมก่ ระดกิ เลยสกั นดิ ตอน ทเี่ สนิ่ โยว่ เอาน้ําชามาให ้ เธอตงั้ ใจเขา้ มาอยใู่ กลๆ้ กบั เขา หานชงิ ยักคว้ิ ขนึ้ เล็กนอ้ ย เขาพยายามหลกี เลย่ี งการสมั ผัสกบั เธอ ก็คอื คนบา้ นนอี้ ยา่ งนัน้ หรอ? หานชงิ เหลอื บตาขนึ้ มามอง สายตาทห่ี ลักแหลมและสขุ มุ ของ เขากวาดตามองเสนิ่ โยว่ และคณุ แมเ่ สนิ่ ทัง้ สองคน

ผดิ กบั ทเ่ี ขาจนิ ตนาการไวท้ ัง้ หมด ยงั ไงซะเสน่ิ เฉยี วทอ่ี ยตู่ อ่ หนา้ เขาชา่ งแตกตา่ งกบั สองคนทอี่ ยู่ ตรงหนา้ นโี้ ดยสน้ิ เชงิ ซจู วิ่ คอื เลขาของหานชงิ อกี ทงั้ ยงั เป็ นคนทฉี่ ลาดหลักแหลม มาก ทําไมจะดทู า่ ทที เ่ี ปลย่ี นไปของเสน่ิ โยว่ และคณุ แมเ่ สน่ิ ไม่ ออก? “สวัสดคี ะ่ คณุ หญงิ เสน่ิ จรงิ ๆแลว้ มนั คอื อยา่ งนคี้ ะ่ ทา่ นประธาน หานของพวกเรามอี ะไรตอ้ งการจะถามคณุ หญงิ เสนิ่ เล็กนอ้ ย แตท่ วา่ …..” เธอเหลอื บไปมองเสน่ิ โยว่ จากนัน้ ยม้ิ ออ่ นๆแลว้ พดู “คําถามเหลา่ นคี้ อ่ นขา้ งทจี่ ะสําคญั ไมท่ ราบวา่ เชญิ คณุ หนู เสนิ่ ออกไปรอดา้ นนอกสกั ครไู่ ดม้ ัย้ คะ?” เมอื่ ฟังจบ สหี นา้ ของทงั้ สองกเ็ ปลย่ี นไปทนั ที จากนัน้ ทัง้ สอง จงึ สบตากนั เสน่ิ โยว่ รบี มานั่งอยขู่ า้ งๆคณุ แมเ่ สน่ิ เธอเมม้ ปากสี แดง “ฉันเป็ นลกู สาวของแมฉ่ ัน มเี รอ่ื งอะไรทฉ่ี ันจะรไู ้ มไ่ ดร้ ึ เปลา่ ? หรอื วา่ แมข่ องฉันทําอะไรผดิ ? งัน้ ฉันตอ้ งขอโทษพวก คณุ แทนเธอดว้ ย ขอใหพ้ วกคณุ อยา่ ทําอะไรแมข่ องฉันเลย” คณุ แมเ่ สน่ิ กอดลกู สาวทเ่ี ชอื่ ฟังของตวั เองเอาไว ้ เธอรสู ้ กึ ซาบซงึ้ มากอยภู่ ายในใจ “ใชแ่ ลว้ ใชแ่ ลว้ โยว่ โยว่ คอื ลกู สาว

แทๆ้ ของฉัน ไมม่ อี ะไรทหี่ า้ มฟังหรอก มธี รุ ะอะไรพวกคณุ ก็พดู เถอะ” หานชงิ เงยี บไมพ่ ดู อะไร เพยี งแตอ่ อรา่ ทอี่ ยรู่ อบกายเรมิ่ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย สายตาทเี่ ย็นชาของเขาจอ้ งมองไปที่ ใบหนา้ ของเสนิ่ โยว่ “คณุ หนูเสน่ิ เขา้ ใจผดิ แลว้ ครับ ผมมาหา คณุ หญงิ เสนิ่ เพราะมคี ําถามไมก่ อ่ี ยา่ งทตี่ อ้ งการจะถามเธอ ไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะคณุ หญงิ เสน่ิ ทําอะไรผดิ ตอ่ พวกเรา ถา้ สะดวก ละก็ ขอเชญิ คณุ หนูเสน่ิ ออกไปกอ่ นสกั ครไู่ ดม้ ัย้ ครับ?” สายตาของเขาดมู พี ลงั มาก ในจังหวะทจี่ อ้ งมองเสนิ่ โยว่ เสนิ่ โยว่ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองกําลังโดนเขาสะกดจติ อยู่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอยัง อยากจะอยตู่ อ่ เพอ่ื ดคู วามคดิ ของเขา แตค่ ราวนเี้ ธอกลบั โดน เสยี งอนั ทมุ ้ ตํา่ ของเขาจโู่ จมจนเธอกระเด็นออกไปไกลแสนไกล จากนัน้ เธอจงึ พยกั หนา้ อยา่ งเขนิ อายภายใตส้ ายตาของเขา “งัน้ โอเคคะ่ นายหานกบั แมค่ ยุ กนั เลยคะ่ เดย๋ี วฉันออกไปซอ้ื นํ้า เดย๋ี วกลบั มาคะ่ ” คณุ แมเ่ สนิ่ จะมองความคดิ ของลกู สาวตวั เองไมอ่ อกไดย้ งั ไง? เธอคดิ ในใจ เสน่ิ โยว่ มแี ฟนอยแู่ ลว้ จะทําแบบนกี้ บั ผชู ้ ายคนอนื่ ไดย้ ังไงกนั ? แต…่ ..ถงึ แมว้ า่ แฟนของเธอคนนัน้ จะรวยเชน่ กนั

แตถ่ า้ เทยี บกบั คนทอี่ ยตู่ รงหนา้ แลว้ ……มนั ไมส่ ามารถเทยี บกนั ไดเ้ ลย ดงั นัน้ ….ในใจของคณุ แมเ่ สนิ่ จงึ เรมิ่ คดิ แผนการขน้ึ มาเล็กนอ้ ย จากนัน้ ยม้ิ แฉ่งแลว้ พยกั หนา้ “ไปเถอะ รบี ไปรบี กลบั ละ่ ” หลังจากทเี่ สน่ิ โยว่ ออกไปแลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ จงึ ยม้ิ แฉ่งแลว้ จอ้ ง มองไปทหี่ านชงิ ทมี่ สี หี นา้ ไรค้ วามรสู ้ กึ “นายหาน คณุ มคี ําถาม อะไรตอนนถี้ ามมาไดเ้ ลยคะ่ ” แววตาของหานชงิ นงิ่ สงบ เขาสง่ สายตาทส่ี ขุ มุ ไปใหซ้ จู วิ่ ซจู วิ่ ตอบรับทนั ที จากนัน้ หยบิ รปู ถา่ ยทเ่ี ตรยี มมาเรยี บรอ้ ยวางไว ้ บนโตะ๊ ตอนท่ี 325 เธอไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของคณุ เดมิ ทสี หี นา้ ของคณุ แมเ่ สนิ่ เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ แตห่ ลังจากทไี่ ด ้ มองเห็นรปู ใบนัน้ แลว้ สหี นา้ ของเธอกเ็ ปลย่ี นไปทันที จากนัน้ เธอเงยหนา้ ขน้ึ แลว้ จอ้ งมองซจู ว่ิ

“นมี่ นั หมายความวา่ ยังไง?” ซจู วิ่ ยม้ิ ออ่ นๆ “ดจู ากปฏกิ ริ ยิ าของคณุ หญงิ เสน่ิ แลว้ คณุ เคย เห็นรปู ใบนมี้ ากอ่ นแลว้ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ น้ี คณุ แมเ่ สน่ิ รบี โตต้ อบทันที เธอโบกมอื “ไมเ่ คย เห็น แน่นอนวา่ ฉันไมเ่ คยเห็นรปู ใบนี้ ฉันแคไ่ มเ่ ขา้ ใจวา่ พวกคณุ เอาสงิ่ นมี้ าใหฉ้ ันเพอ่ื อะไร? ฉันกไ็ มไ่ ดร้ ับทําสงิ่ น…ี้ ….หรอื วา่ พวกคณุ ตอ้ งการใหฉ้ ันทําสรอ้ ยยันตค์ มุ ้ กนั ใหก้ บั พวกคณุ ? หหุ ุ ห…ุ …” ซจู วิ่ เองก็ไมร่ บี เรง่ อะไร สายตาเธอนง่ิ เฉยแลว้ วางรปู ตอ่ ไปไว ้ ตรงหนา้ ของคณุ แมเ่ สน่ิ “คณุ หญงิ เสน่ิ ไมร่ จู ้ ักสรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั ไมเ่ ป็ นไร คณุ ลองดรู ปู น…ี้ …” คราวนใ้ี นภาพเป็ นรปู ของเด็กทารกคนหนงึ่ ผวิ ขาวราวกบั หมิ ะ ดวงตากลมโต อกี ทงั้ มจี มกู และปากเล็กๆ ถงึ แมว้ า่ จะยงั เด็ก แต่ โหงวเฮง้ ดดู เี ป็ นอยา่ งมาก อกี ทัง้ เด็กทารกในภาพ ตรงบรเิ วณคอสวมใสส่ รอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั เหมอื นกบั ในภาพนัน้

เมอ่ื มองเห็นภาพใบนี้ คณุ แมเ่ สน่ิ เรม่ิ น่ังไมน่ งิ่ มอื ทว่ี างอยใู่ ต ้ โตะ๊ เรมิ่ สนั่ ขน้ึ มา “คณุ หญงิ เสน่ิ ไมร่ จู ้ ักสรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั แตน่ ่าจะรจู ้ ักเด็กทารกคน นส้ี นิ ะ?” เมอื่ โดนซจู วิ่ ถามเชน่ น้ี คณุ แมเ่ สนิ่ จงึ รบี สา่ ยหวั ดว้ ยความกระวน กระวายใจทันที “ฉันไมร่ วู ้ า่ คณุ กําลังพดู อะไร เด็กทารกคนน้ี เกยี่ วขอ้ งอะไรกบั ฉัน? คณุ เอารปู เด็กทารกคนนมี้ าตอ้ งการจะ ถามอะไรฉัน? ฉันวา่ ฉันไมม่ อี ะไรทจี่ ะสามารถตอบพวกคณุ ได ้ พวกคณุ ออกไปเถอะ” เมอื่ พดู จบ คณุ แมเ่ สน่ิ ลกุ ขน้ึ มาตอ้ งการจะสง่ แขก นํ้าเสยี งของซจู ว่ิ เรม่ิ เขม้ ขน้ึ มาเล็กนอ้ ย “คณุ หญงิ เสนิ่ จําไมไ่ ด ้ แมแ้ ตร่ ปู ของลกู สาวตวั เองงัน้ หรอ? หรอื วา่ เวลามันผา่ นไปนาน มากแลว้ เลยทําใหค้ ณุ ลมื วา่ ตอนทล่ี กู สาวของคณุ พง่ึ เกดิ หนา้ ตาเป็ นยงั ไง?” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นี้ คณุ แมเ่ สน่ิ จอ้ งมองเธออยา่ งตวั สน่ั

ซจู วิ่ ยงั คงมสี หี นา้ ทยี่ มิ้ และมที า่ ทที ใ่ี สซอื่ และไรพ้ ษิ ภัยเชน่ เคย “คณุ หญงิ เสนิ่ สามารถลองคดิ ดดู ดี อี กี ครัง้ คะ่ คณุ ไมร่ จู ้ ักเด็ก ทารกคนนจ้ี รงิ ๆหรอ?” คณุ แมเ่ สน่ิ กม้ หนา้ ลงแลว้ จอ้ งมองภาพของเด็กทารกคนนัน้ อกี ครัง้ จากนัน้ เธอเรมิ่ คดิ ถงึ อะไรบางอยา่ ง เลอื ดฟาดบนรมิ ฝี ปากของ เธอคอ่ ยๆซดี จางมากขนึ้ ยังไงเธอกม็ ชี วี ติ มาเกนิ ครงึ่ ชวี ติ ขนาด นแี้ ลว้ ไมใ่ ชว่ า่ ไมเ่ คยเจอปัญหาอะไรสกั หน่อย เธอทําใหต้ วั เอง ใจเย็นลงอยา่ งรวดเร็ว เธอนั่งลงมาอกี ครัง้ จากนัน้ หายใจเขา้ ลกึ ๆแลว้ พดู “ฉันไมร่ วู ้ า่ ในวนั นพี้ วกคณุ ตอ้ งการจะทําอะไร ตอนแรกฉันนกึ วา่ เป็ นเพอื่ น ของโยว่ โยว่ ดงั นัน้ จงึ พดู ดว้ ยดดี ี พวกคณุ มคี ําถามอะไร อยากจะถามฉัน ฉันสามารถตอบพวกคณุ ได ้ แต…่ ..ตอนนพ้ี วก คณุ เอารปู อะไรไมร่ สู ้ องรปู มาใหฉ้ ัน มนั หมายความวา่ อะไร?” “คณุ หญงิ เสนิ่ ไมต่ อ้ งเครยี ดคะ่ พวกเราแคอ่ ยากจะถามวา่ ตกลง คณุ ไมร่ จู ้ ักเด็กทารกในรปู และสรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั คนู่ จี้ รงิ ๆใชม่ ัย้ ?” “ไมร่ จู ้ ัก” คณุ แมเ่ สนิ่ ตอบดว้ ยความมงุ่ มั่นและยนื หยัด

ซจู วิ่ กไ็ มเ่ ครยี ดอะไรเชน่ กนั เธอเปิดแฟ้มเอกสารของตวั เอง วนั นพ้ี วกเธอไดเ้ ตรยี มตวั มาเป็ นอยา่ งดี แน่นอนจะไมเ่ ป็ น เพราะวา่ คณุ แมเ่ สน่ิ ไดป้ ฏเิ สธแลว้ เธอจะยอมแพ ้ เธอวางรปู อกี ใบลงบนโตะ๊ “ภาพนค้ี อื รปู ลกู สาวคนโตของ คณุ หญงิ เสนิ่ ตอนเธออายหุ นงึ่ ขวบ ตอนนัน้ คณุ กบั สามแี ละลกู สาวคนโตของคณุ ไดโ้ พสตร์ ปู นบ้ี นโซเชยี ลเน็ตเวริ ก์ ถงึ แมว้ า่ ภายหลังคณุ จะลบมันไป แตก่ ็ยงั คงเหลอื เบาะแสเอาไวอ้ ย”ู่ “เบาะแสอะไร? คณุ กําลังพดู บา้ อะไร?” คณุ แมเ่ สน่ิ จอ้ งมองรปู ใบนัน้ เธอเรม่ิ ลนลานและอยไู่ มส่ ขุ ขนึ้ มา “รปู ใบนี้ ถา้ เอาลกู สาวคนโตของคณุ กบั เด็กทารกคนนัน้ ในรปู มาเทยี บกนั แลว้ จะสามารถมองออกวา่ หนา้ ตาโหงวเฮง้ ตา่ งๆ นัน้ ดเู หมอื นกนั ” “หึ เด็กสาวอยา่ งคณุ พดู อะไรชา่ งน่าตลกเหลอื เกนิ ? เด็กใน ภาพทคี่ ณุ เอามามนั กแ็ คเ่ ด็กทารกคนหนงึ่ มนั จะไปดโู หงวเฮง้ หนา้ ตาวา่ จะเป็ นแบบไหนไดย้ ังไงกนั ? คณุ กลา้ ดยี งั ไงมาบอก วา่ หนา้ ตาโหงวเฮง้ ตา่ งๆดเู หมอื นกนั ” “คณุ หญงิ เสนิ่ ไมย่ อมรับไมเ่ ป็ นไร งัน้ คณุ สามารถอธบิ ายสรอ้ ย ยันตค์ มุ ้ กนั ทอ่ี ยบู่ นคอของลกู สาวคนเล็กของคณุ ไดม้ ัย้ ?”

ซจู ว่ิ วางรปู อกี ใบไวบ้ นโตะ๊ คราวนค้ี นในรปู คอื เสน่ิ โยว่ หลังจาก ทเ่ี ธอเกดิ มาไดไ้ มน่ าน ตรงคอของเธอก็มสี รอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั เพมิ่ ขน้ึ มาอกี อนั มันเหมอื นกบั อนั ทเี่ ด็กในภาพกอ่ นหนา้ นัน้ ใสไ่ มม่ ี ผดิ เพย้ี น “น…ี่ ..” “หรอื วา่ คณุ หญงิ เสนิ่ จะยังยนื ยันวา่ ไมร่ จู ้ ักสรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั อนั นี้ อกี หรอ?” สายตาทน่ี งิ่ ของซจู วิ่ จอ้ งมองไปทเ่ี ธอ แตท่ วา่ ใบหนา้ กลบั ไมม่ ี รอยยม้ิ ใดใด หานชงิ กเ็ รม่ิ จอ้ งมองคณุ แมเ่ สน่ิ สายตาทเี่ ฉยี บแหลมของเขา จอ้ งมองเธอจนเธอเรมิ่ อยไู่ มน่ ง่ิ “อนั น…ี้ ..สรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั ก็เห็นไดท้ ั่วไป พวกคณุ พดู ไดย้ งั ไงวา่ สรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั อนั นก้ี ็คอื อนั เดยี วกนั กบั ทพี่ วกคณุ ตามหาอนั นัน้ ? อกี อยา่ งถา้ สรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั อนั นค้ี อื อนั เดยี วกนั กบั ทพ่ี วก คณุ พดู อนั นัน้ ทําไมฉันถงึ ไมย่ อมรับละ่ ? มนั ไมม่ อี ะไรทไี่ มน่ ่า ยอมรับหรอกจรงิ มัย้ ?”

ตอนทคี่ ณุ แมเ่ สน่ิ กําลังพดู น้ําเสยี งของเธอเรมิ่ สน่ั ถงึ แมว้ า่ เธอ จะพยายามปิดบงั แตเ่ มอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ หานชงิ ผมู ้ อี อรา่ ทย่ี งิ่ ใหญ่ แลว้ เธอกลับไมส่ ามารถปิดบงั อะไรได ้ “เพราะวา่ ลกู สาวของคณุ ไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของคณุ ” “คณุ พดู อะไรนะ?” คําพดู ชองซจู วิ่ สะกดิ ใจของคณุ แมเ่ สนิ่ ทันที เธอลกุ ขน้ึ มาแลว้ ถลงึ ตาจอ้ งมองเธอ “คณุ อยา่ มาพดู ไปเรอื่ ย นะ!!” ซจู ว่ิ เปิดแฟ้มเอกสาร จากนัน้ มองเอกสารแลว้ พดู “คณุ หญงิ เสนิ่ กบั คณุ ผชู ้ ายเสน่ิ แตง่ งานกนั มาสามปีไมม่ ลี กู มาตลอด ดงั นัน้ ภายใตก้ ารแนะนําของเพอื่ นของพวกคณุ แนะนําหมอดคู น หนง่ึ มาให ้ หมอดบู อกใหพ้ วกคณุ ไปรับเลยี้ งเด็กคนหนง่ึ อกี ทัง้ ใหด้ แู ลเลยี้ งดเู ธอเป็ นอยา่ งดี ตอนทพ่ี วกคณุ ไปทส่ี ถานรับเลยี้ ง เด็กกําพรา้ พวกคณุ ไดเ้ จอกบั โจรคา้ มนุษยท์ ลี่ กั พาตวั เสน่ิ เฉยี ว มาพอดี จากนัน้ พวกคณุ เลยพาเธอกลับมา” เมอื่ ฟังถงึ ตรงน้ี คณุ แมเ่ สนิ่ รบี พดู แทรกคําพดู ของเธอ “คณุ พดู แบบนห้ี มายความวา่ อะไร? อะไรคอื โจรคา้ มนุษย?์ พวกเรา ไมไ่ ดล้ ักพาตวั เสน่ิ เฉียวไปขายนะ!”

“ฟังจากคําพดู นข้ี องคณุ หญงิ เสน่ิ น่ันหมายความวา่ คณุ ยอมรับ วา่ เสน่ิ เฉียวไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของคณุ แลว้ ?” ซจู ว่ิ พดู ถงึ จดุ สําคญั อกี ทัง้ พดู จใ้ี จดําเธอ ในทส่ี ดุ คณุ แมเ่ สน่ิ จงึ คอ่ ยๆทรดุ ตวั ลงแลว้ นั่งอยบู่ นทนี่ ่ังเดมิ ของตวั เอง นกึ ไมถ่ งึ ….วา่ เธอจะพดู ออกมาขนาดน้ี ซจู วิ่ เอามอื ปัดเสน้ ผมสดี ําทอ่ี ยบู่ นหนา้ ผากของตวั เองไป ดา้ นหลัง รมิ ฝี ปากสแี ดงเบะขนึ้ มาเล็กนอ้ ย จากนัน้ พดู ตอ่ “หลงั จากทพ่ี วกคณุ สองสามภี รรยาไดพ้ าเด็กคนนัน้ กลับมาบา้ น พวกคณุ กร็ ักเธออยา่ งสดุ หวั ใจ เพราะพวกคณุ ไมม่ ลี กู สาวแทๆ้ ของตวั เอง ดงั นัน้ พวกคณุ เลยรักเธอดง่ั แกว้ ตาดวงใจ แตเ่ มอื่ เวลาผา่ นไปหลายปี อยๆู่ คณุ กต็ ัง้ ทอ้ งขนึ้ มา ในปีทสี่ องคณุ กไ็ ด ้ คลอดเด็กผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ ออกมา หลงั จากทพี่ วกคณุ มลี กู สาว แทๆ้ ของตัวเอง พวกคณุ ก็เรมิ่ ขบั ไลเ่ ด็กทไี่ มใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของ พวกคณุ ดงั นัน้ ตอ่ ใหเ้ ธอโดนโจรคา้ มนุษยล์ ักพาตวั มา คณุ หญงิ เสน่ิ ก็ยังคดิ วา่ เป็ นความซวยของเด็กคนนเี้ อง แมแ้ ตแ่ จง้ ความกไ็ มม่ ี แตค่ ณุ หญงิ เสนิ่ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เหตกุ ารณ์การลักพาตวั ในครัง้ นัน้ คอื คดกี ารลกั พาตวั ทยี่ ง่ิ ใหญอ่ นั หนง่ึ ตํารวจสบื แหลง่ ของกระบวนการคา้ มนุษยจ์ นถงึ ทส่ี ดุ เด็กทอี่ ยใู่ นสถานรับเลยี้ ง เด็กกําพรา้ แหง่ นัน้ แจง้ ตํารวจวา่ คณุ เป็ นคนรับเด็กไป”

พรบึ ! ซจู ว่ิ ปิดแฟ้มเอกสาร มเี สยี งดงั กอ้ งออกมาชดั เจนหนง่ึ ที คณุ แมเ่ สนิ่ ตกใจทนั ที รา่ งกายของเธอสนั่ ไมห่ ยดุ จากนัน้ เธอ เงยหนา้ ขนึ้ มามองซจู วิ่ “ทําไมถงึ ใจรา้ ยเชน่ น?ี้ เด็กคนนัน้ คอื เด็กทคี่ ณุ เป็ นคนไปรับมา เลย้ี งเอง ถงึ ขนั้ เคยรักเธอประดจุ แกว้ ตาดวงใจมากอ่ น แตเ่ ป็ น เพราะคณุ มลี กู สาวแทๆ้ ของคณุ เอง คณุ จงึ ทอดทงิ้ เธอ เสยี ดาย ทสี่ วรรคไ์ มไ่ ดเ้ ขา้ ขา้ งคณุ เด็กคนนัน้ ยงั คงกลบั มา แตห่ ลังจาก ทกี่ ลับมาแลว้ เธอกลับตอ้ งทนรับการปฏบิ ตั หิ ลายสงิ่ หลายอยา่ ง ทไ่ี มย่ ตุ ธิ รรมกบั เธอ” ตอนท่ี 326 เรอ่ื งในอดตี “ในเทศกาลทเ่ี หมอื นกนั ลกู สาวของคณุ มเี สอื้ ผา้ ชดุ ใหม่ แต่ เด็กคนนก้ี ลับไมม่ ี คณุ นายเสน่ิ ปฏบิ ตั กิ บั เธอเหมอื นกบั เด็กไมม่ ี พอ่ ไมม่ แี ม่ แมก้ ระทง่ั …..ใหเ้ ธอทํางาน ดแู ลนอ้ งสาว สงิ่ เหลา่ น้ี ลว้ นแตเ่ ป็ นผลตอบแทนทไ่ี มย่ ตุ ธิ รรมทงั้ นัน้ คณุ พดู กบั เธอ

ตลอดเพยี งแคป่ ระโยคเดยี ววา่ เธอเป็ นพี่ ดงั นัน้ ก็จะตอ้ งดแู ล นอ้ งอยา่ งนัน้ ใชไ่ หม?” ซจู ว่ิ พดู มาถงึ ตรงนี้ แลว้ นกึ ไปถงึ ขอ้ มลู เหลา่ นัน้ ทต่ี วั เองไป สํารวจมา แววตาของเธอนัน้ อดทจ่ี ะแสดงความรังเกยี จออกมา ไมไ่ ด ้ : “แมก้ ระทง่ั หลังจากทเี่ ธอหยา่ แลว้ คณุ กเ็ อาเรอื่ งการ แตง่ งานทล่ี กู สาวคนเล็กของคณุ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ พอใจนั่นผลกั ไป ใหก้ บั เธอ ใหเ้ ธอไปแตง่ งานแทน ใหเ้ ธอตอ้ งไปทนกบั การ ปฏบิ ตั ทิ ไ่ี มเ่ ป็ นธรรม คณุ นายเสน่ิ เป็ นคนแบบคณุ น่ี สดุ ยอด มากเลยนะคะ” คําพดู แบบน้ี คณุ แมเ่ สนิ่ รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ ตวั เองกําลังถกู กลา่ วหาวา่ ทําผดิ แตพ่ อมาคดิ ดแู ลว้ นัน้ เธอกย็ ังคงรสู ้ กึ สง่ิ ที่ ตวั เองทํานัน้ ถกู ตอ้ งอยดู่ ี “ฉันสดุ ยอดอยา่ งไร? คณุ ก็รวู ้ า่ เธอไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของฉัน มี เพยี งแคล่ กู สาวของตวั เองเทา่ นัน้ แหละ่ คนเราถงึ จะทําดดี ว้ ย เธอไมใ่ ชล่ กู ฉัน ทําไมฉันจะตอ้ งทําดกี บั เธอ? ฉันไมไ่ ดต้ ดิ คา้ ง อะไรเธอนี่! และยง่ิ ไปกวา่ นัน้ ตระกลู เสน่ิ ของฉันก็เลยี้ งดเู ธอมา ดว้ ยความยากลําบากจนโตขนาดนี้ สง่ิ ทเี่ ธอควรจะไดเ้ รยี นฉันก็ ให ้ แลว้ ฉันทําผดิ อะไรกบั เธออยา่ งนัน้ หรอื ?”

“คณุ นายเสน่ิ เกรงวา่ คณุ จะไมร่ วู ้ า่ ตวั เองไมไ่ ดท้ ําตามความ ปรารถนาเดมิ ของคณุ สคิ ะ? ถา้ หากเลอื กได ้ คณุ คดิ วา่ เธอจะ เลอื กคณุ ใหม้ าเป็ นแมห่ รอื เปลา่ ? เดมิ ทคี ณุ กบั สามมี ลี กู กนั ไมไ่ ดก้ ็เลยคดิ ทจ่ี ะรับเลย้ี งดเู ธอ แตใ่ ครจะรวู ้ า่ หลังจากทค่ี ณุ มี ลกู แลว้ กท็ ําใหเ้ ด็กคนนเ้ี รม่ิ ทจี่ ะไดร้ ับความไมย่ ตุ ธิ รรม แลว้ ตอน ทคี่ ณุ ปฏบิ ตั กิ บั เธอแบบนี้ คณุ เคยคดิ หรอื เปลา่ วา่ ตอนแรกเด็ก คนนใี้ หค้ วามสขุ และความประทบั ใจกบั คณุ มามากขนาดไหน?” คณุ แมเ่ สน่ิ : “…………” แลว้ ทันใดนัน้ เธอก็นกึ ถงึ ตอนกอ่ นทเี่ ธอยังไมไ่ ดต้ งั้ ทอ้ ง เธอกบั สามขี องเธอรับเลยี้ งดเู สน่ิ เฉยี วเด็กคนน้ี ทัง้ สองคนรสู ้ กึ ดใี จเป็ น อยา่ งมาก เนอื่ งจากเธอรปู รา่ งหนา้ ตาดี โตขนึ้ มาแลว้ ก็เป็ นเด็ก ทหี่ นา้ ตาสะสวยมากคนหนง่ึ แตต่ อ่ มาหลงั จากทเี่ ธอมลี กู แลว้ นัน้ ความคดิ เหลา่ นัน้ ก็คอ่ ยๆ เปลยี่ นไป แมก้ ระทง่ั เรม่ิ ทจี่ ะเกลยี ดเธอเสยี ดว้ ยซํา้ รสู ้ กึ วา่ เด็ก คนนเ้ี ป็ นตัวภาระ มแี ตท่ จี่ ะผลาญเงนิ ของเธอ ดงั นัน้ เธอจงึ เรมิ่ ท่ี จะไมซ่ อื้ เสอื้ ผา้ ใหมๆ่ ใหเ้ สนิ่ เฉียว อกี ทงั้ ตอนทเ่ี สนิ่ โยว่ แกลง้ เสนิ่ เฉยี วนัน้ เธอก็จะแกลง้ ทําเป็ นไมเ่ ห็น หรอื แมก้ ระทัง่ รสู ้ กึ สนุกสะใจเสยี ดว้ ยซํ้า

ตอนทเ่ี สนิ่ เฉียวถกู พอ่ คา้ มนุษยพ์ าตวั ไปเชน่ นัน้ คณุ แมเ่ สน่ิ รสู ้ กึ วา่ ….มันชา่ งดเี หลอื เกนิ เสยี อกี ถงึ อยา่ งไรเด็กคนนัน้ กเ็ ป็ นเด็กทเ่ี ธอรับมาจากสถานสงเคราะห์ เดมิ ทกี ็เป็ นเด็กทถี่ กู ทง้ิ อยแู่ ลว้ ใหพ้ อ่ คา้ มนุษยจ์ ับตวั ไปกไ็ มม่ ี อะไรทไ่ี มด่ ี อกี ทัง้ เธอรสู ้ กึ วา่ พอ่ คา้ มนุษยบ์ างทอี าจจะสง่ ตวั เธอ ไปอยใู่ นมอื พอ่ แมค่ นอน่ื ก็ได ้ เธอก็จะไดไ้ มต่ อ้ งเลย้ี งดเู ด็กคนนี้ อกี ความคดิ เหลา่ นเ้ี กดิ ขน้ึ มาอยา่ งถาโถมบา้ คล่ัง แตต่ อ่ มาไมค่ ดิ วา่ ตํารวจจะโทรมาบอกวา่ หาตวั คนกลับมาไดแ้ ลว้ ใหเ้ ธอไปรับ เด็กคนนัน้ ไดท้ สี่ ถานตี ํารวจ เธอลังเลอยนู่ านถงึ ไดไ้ ปรับตวั เสน่ิ เฉียวกลบั มา แลว้ หลงั จาก นัน้ เป็ นตน้ มา เวลาเธอเห็นเสนิ่ เฉียวแลว้ ก็ยงิ่ รสู ้ กึ ขดั หขู ดั ตา มากขน้ึ ไปกวา่ เดมิ แมก้ ระทง่ั คดิ ดว้ ยวา่ ทําไมเด็กคนนไ้ี มต่ ายๆ ไปเสยี ตอนทอ่ี ยใู่ นมอื ของพวกพอ่ คา้ มนุษยพ์ วกนัน้ สรปุ แลว้ …..ทกุ อยา่ งๆนัน้ พอถงึ ตอนนก้ี ็ไมส่ ามารถอธบิ ายอยา่ ง ชดั เจนออกมาไดเ้ ลย “เพราะฉะนัน้ ทพ่ี วกคณุ มาวนั นม้ี จี ดุ ประสงคค์ อื ?”

“คณุ นายเสน่ิ ตอนนคี้ ณุ ยอมรับแลว้ วา่ เด็กคนนัน้ คณุ รับเลย้ี งมา จากสถานสงเคราะห์ ไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของคณุ ใชไ่ หมคะ?” เรอ่ื งมาถงึ ตอนนแี้ ลว้ เธอเองก็ไมม่ อี ะไรทจ่ี ะตอ้ งไมย่ อมรับอกี คณุ แมเ่ สนิ่ พยกั หนา้ ลง “ใช่ ถงึ อยา่ งไรพวกคณุ ก็สํารวจเรอื่ งนก้ี นั ละเอยี ดขนาดนัน้ แลว้ ฉันเองก็ไมม่ อี ะไรทจี่ ะตอ้ งปฏเิ สธ สรปุ แลว้ พวกคณุ เป็ นใครกนั แน่? สบื เรอ่ื งนเี้ พราะสาเหตอุ ะไรกนั ?” ซจู วิ่ มองหานชงิ แวบหนงึ่ หานชงิ พยักหนา้ ลง ซจู ว่ิ จงึ เอย่ ถงึ ความตอ้ งการออกมา : “สรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั ละ่ คะ?” คณุ แมเ่ สน่ิ มองพวกเขา หลังจากนัน้ จงึ เอย่ ขน้ึ ดว้ ยทา่ ทางทไี่ ม่ ดเี ทา่ ไรนัก : “พวกคณุ จะทําอะไรกนั แน่?” “คณุ นายเสนิ่ เรอื่ งมันชดั เจนขนาดนแ้ี ลว้ คณุ แน่ใจวา่ คณุ ไมร่ วู ้ า่ พวกเราจะทําอะไรหรอื คะ?” “พวกคณุ ……” คณุ แมเ่ สน่ิ คดิ อยพู่ ักหนงึ่ และหลังจากทม่ี ี ปฏกิ ริ ยิ ากลับมาแลว้ นัน้ จงึ เบกิ ตาขน้ึ มาในทันที แลว้ ชไี้ ปยัง พวกเธออยา่ งเหลอื เชอื่ : “หรอื หรอื วา่ จะเป็ นเสน่ิ เฉียว…..”

“ถา้ หากเป็ นไปได ้ ขอใหค้ ณุ กรณุ าคนื สรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั น่ัน กลับมาดว้ ยคะ่ สรอ้ ยยันตค์ มุ ้ กนั คนู่ ัน้ …..ดา้ นบนมตี วั อกั ษรสลกั เอาไว ้ เป็ นสง่ิ ทน่ี ายทา่ นตระกลู หานสง่ั ใหค้ นใชว้ ตั ถปุ ระเภท โลหะหนักทําขน้ึ มา” ไดย้ นิ เชน่ นแี้ ลว้ คณุ แมเ่ สนิ่ ยังรสู ้ กึ วา่ ชวี ติ เป็ นเรอ่ื งมายา เธอรับ เลยี้ งดลู กู ของครอบครัวทรี่ ํา่ รวยอยา่ งนัน้ หรอื ? ตอนนม้ี าหาเธอ ถงึ ทแ่ี ลว้ ไมไ่ ด ้ เธอจะยอมเอาตวั เสนิ่ เฉียวใหไ้ ปแบบนไี้ มไ่ ด ้ คดิ เชน่ นแี้ ลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ จงึ กระแอมออกมาเบาๆ : “พวกคณุ อยากจะเอาตวั เธอกลับไป แตฉ่ ันจะรไู ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ ทพ่ี วกคณุ พดู เป็ นเรอ่ื งจรงิ ? สรอ้ ยยันตค์ มุ ้ กนั คนู่ ัน้ ดแู ลว้ มมี ลู คา่ มาก อกี ทัง้ เด็กน่ันฉันก็เป็ นคนอมุ ้ มาจากสถานสงเคราะห์ ฉันไมไ่ ดท้ ํา อะไรผดิ หรอกใชไ่ หม? สว่ นเรอ่ื งหลงั จากนัน้ น่ันมันกเ็ ป็ นเรอ่ื ง หลงั จากทฉ่ี ันรับเด็กนั่นมาเลย้ี งแลว้ ในฐานะทฉี่ ันเป็ นพอ่ แม่ เธอ ก็มสี ทิ ธทิ จี่ ะตดั สนิ ใจไดว้ า่ จะปฏบิ ตั กิ บั เธออยา่ งไร เธอโต แลว้ ตอนนพ้ี วกคณุ อยากจะมาบอกกบั ฉันวา่ เธอเป็ นลกู สาว ของตระกลู หานของพวกคณุ อยา่ งนัน้ หรอื ? หึ ไมม่ หี ลกั ฐาน

ออกมาใหด้ ู ฉันไมม่ ที างเชอ่ื หรอกนะ แลว้ ก็ยงิ่ ไมม่ ที างจะเอา สรอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั น่ันคนื ใหพ้ วกคณุ ดว้ ย” ซจู ว่ิ ยม้ิ ออกมา “ในเมอื่ พดู ไปแลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ กค็ งจะพดู ดกี วา่ นี้ ไปอกี ไมไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ ” พดู จบแลว้ นัน้ ราวกบั เธอเปลย่ี นวธิ โี ดยหยบิ บตั รธนาคารใบ หนงึ่ ออกมาวางเอาไวบ้ นโตะ๊ “คณุ นายเสนิ่ ในนมี้ เี งนิ อยหู่ า้ ลา้ น เป็ นคา่ ตอบแทนทคี่ ณุ ดแู ลคณุ หนูหานในชว่ งเวลาทผ่ี า่ นมานี้ ถา้ หากคณุ ยอมทจี่ ะคนื สรอ้ ยยันตค์ มุ ้ กนั ใหก้ บั เรา เงนิ หา้ ลา้ นนี้ ก็จะเป็ นของคณุ นายเสน่ิ ทงั้ หมด” คณุ แมเ่ สนิ่ ไดย้ นิ คําวา่ หา้ ลา้ นแลว้ ทันใดนัน้ แววตาของเธอก็เป็ นประกายขนึ้ มาในทนั ที ใหค้ วามรสู ้ กึ ราวกบั ชว่ งเวลากลางดกึ ทเ่ี งยี บสงัดน้ี จๆู่ มแี สงไฟ สวา่ งขนึ้ มาแบบนัน้ แตไ่ มน่ าน เธอก็มองไปยังหานชงิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ อกี ครัง้ บคุ คลนนี้ ับตงั้ แตเ่ ขา้ มาแลว้ นัน้ กม็ อี อรา่ ปกคลมุ บา้ นทัง้ หลังนี้ แมก้ ระทั่งจะพดู ไดว้ า่ บา้ นหลังนไ้ี มส่ ามารถรับใครเขา้ มาไดอ้ กี แลว้ คนแบบน…้ี ….หา้ ลา้ นจะพอไดอ้ ยา่ งไรกนั ? คดิ มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ คณุ แมเ่ สนิ่ กแ็ สรง้ ทําเป็ นผทู ้ ม่ี คี ณุ ธรรม สงู สง่ กระแอมออกมาเบาๆ หลงั จากนัน้ จงึ เอย่ ขน้ึ : “พวกคณุ

หมายความวา่ อะไร? คดิ จะเอาเงนิ หา้ ลา้ นมาซอ้ื ฉันอยา่ งนัน้ หรอื ? ฉันเหมอื นพวกเห็นแกเ่ งนิ ขนาดนัน้ เลยหรอื ยงั ไง?” “จากทส่ี บื ขอ้ มลู มา คณุ ตดิ หน้พี นันอยหู่ นงึ่ ลา้ น และชว่ งนสี้ ามี ของคณุ ก็เป็ นหนเ้ี ยอะขน้ึ เพราะปัญหาหน้ีนอกของคณุ อกี ทงั้ ลกู สาวคนโตของคณุ เสนิ่ เฉยี วก็สํารองจา่ ยไปใหค้ ณุ แลว้ ดว้ ย สามแสน ใชไ่ หมคะ?” คณุ แมเ่ สน่ิ : “…….ดแู ลว้ พวกคณุ สบื ทกุ อยา่ งมาหมดแลว้ จรงิ ๆ สนิ ะ” “คณุ นายเสน่ิ คณุ เป็ นคนฉลาด คงจะรวู ้ า่ ขอ้ ตกลงนมี้ นั คมุ ้ กนั หรอื เปลา่ นะคะ เงนิ กอ้ นนเ้ี อาไปใชห้ นพี้ นันเหลา่ นัน้ สว่ นเงนิ ท่ี เหลอื กเ็ พยี งพอสําหรับเลยี้ งดคู นสองคนอกี ดว้ ยนะคะ” “คณุ พดู แบบนหี้ มายความวา่ อะไร?” คณุ แมเ่ สนิ่ ลกุ ขน้ึ ยนื ดว้ ย ความโมโห แตก่ ลับเป็ นเพราะอํานาจของหานชงิ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ กลวั จงึ เอย่ ขน้ึ ดว้ ยน้ําเสยี งทเี่ บาลง : “ฉันเลยี้ งดเู ธอมาเป็ น ยสี่ บิ กวา่ ปี พวกคณุ จะเอาคดิ จะเอาเงนิ มาแลกก็จะแลกไดง้ า่ ยๆ แบบนเ้ี ลยอยา่ งนัน้ หรอื ?” “ถา้ หากเป็ นไปได ้ ผมเองกไ็ มอ่ ยากจะพดู ถงึ เรอื่ งเงนิ กบั คณุ หรอกนะ ในเมอ่ื เป็ นแบบน้ี ซจู ว่ิ ” จๆู่ หานชงิ จงึ เอย่ ขน้ึ มา

ซจู วิ่ ทมี่ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบรับแลว้ นัน้ จงึ หยบิ เอาบตั รธนาคารใบนัน้ กลบั มา “เดมิ ทแี ลว้ กอ่ นทพี่ วกเราจะมานัน้ ไมไ่ ดเ้ ตรยี มเงนิ เอาไว ้ ในเมอื่ คณุ เป็ นผมู ้ บี ญุ คณุ เลย้ี งดเู ธอมายสี่ บิ กวา่ ปี การใชเ้ งนิ แกป้ ัญหา ดเู หมอื นจะเป็ นเรอื่ งทท่ี ํารา้ ยกนั เกนิ ไปสนิ ะคะ ดเู หมอื นวา่ ตอนนค้ี วามคดิ ของคณุ นายเสน่ิ จะเหมอื นกบั พวกเราเลยนะคะ” คณุ แมเ่ สนิ่ มองเงนิ ทถ่ี กู เก็บกลับไปแลว้ ดว้ ยแววตาทด่ี ตู นื่ ตกใจ นม่ี ันเรอ่ื งอะไรกนั ? เธออยากจะไดเ้ งนิ มากกวา่ นเ้ี สยี หน่อย แต่ คดิ ไมถ่ งึ วา่ …….. ตอนที่ 327 เธอมสี ทิ ธอิ ะไรทจี่ ะไดท้ กุ อยา่ งไป คณุ แมเ่ สนิ่ มองดบู ตั รธนาคารทถ่ี กู เก็บไป กดั ฟันกรอดๆ ในใจ รสู ้ กึ แคน้ จนแทบทนไมไ่ หว เงนิ หา้ ลา้ นทกี่ ําลังจะมาอยใู่ นมอื ของเธอลอยออกไปแบบนเี้ ลย อยา่ งนัน้ หรอื เธอจะตอ้ งคดิ หาวธิ เี อากลับคนื มาใหไ้ ด ้

ทําแลว้ ก็ตอ้ งทําใหถ้ งึ ทส่ี ดุ คณุ แมเ่ สนิ่ เอย่ พดู ออกมาอยา่ งเย็น ชา : “สรปุ แลว้ ตอนนเี้ ธอเป็ นลกู สาวของตระกลู เสน่ิ พวกคณุ หายไปหลายปีขนาดน้ี พวกคณุ ไมม่ สี ทิ ธพิ ดู ถงึ ความรับผดิ ชอบ นไี้ ดเ้ ลยดว้ ยซาํ้ ตอนนม้ี าปรากฏตวั แลว้ บอกวา่ เธอเป็ นคนของ ตระกลู หาน กจ็ ะตอ้ งเป็ นคนของตระกลู หานของพวกคณุ อยา่ ง นัน้ หรอื ? พวกคณุ ออกไปเถอะ! กลบั ไปซะ!” คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะโมโหขนาดนี้ ดวงตาของซจู ว่ิ ปรากฏรอยยมิ้ ออกมา “คณุ นายเสนิ่ คณุ รไู ้ หมคะวา่ ทางกฎหมาย รเู ้ รอื่ งแตไ่ ม่ บอกบอกกลา่ วกเ็ ป็ นความผดิ เหมอื นกนั ? อยา่ งเชน่ ตอนนัน้ ที่ คณุ รวู ้ า่ เด็กคนนห้ี ายตวั ไป คณุ เองก็รวู ้ า่ เธอตกอยใู่ นมอื ของ พอ่ คา้ มนุษย์ แตท่ ัง้ ๆทค่ี ณุ รู ้ แตก่ ลบั ไมบ่ อก ถา้ อยา่ งนัน้ …..คณุ กบั พอ่ คา้ มนุษยค์ นนกี้ ็ทําความผดิ เหมอื นกนั ” คณุ แมเ่ สนิ่ เคยเรยี นเรอื่ งกฎหมายพวกนท้ี ไ่ี หนกนั เธอก็เป็ น ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานแลว้ คนหนง่ึ ปกตกิ ็ไมไ่ ดส้ นใจเรอ่ื งพวกนอ้ี ยู่ แลว้ แตเ่ มอ่ื ถกู ซจู ว่ิ เอย่ พดู มาเชน่ นี้ เธอจงึ รสู ้ กึ องึ้ ไปจรงิ ๆ “คณุ คณุ พดู แบบนห้ี มายความวา่ อะไร?”

“ฉันหมายความวา่ ถา้ หากจะคดิ บญั ชลี ะ่ ก็ พวกเราตระกลู หาน สามารถฟ้องรอ้ งคณุ ได ้ แน่นอนวา่ จากเงอ่ื นไขของตระกลู หาน สามารถทจ่ี ะหาทนายดๆี ได ้ และพอถงึ ตอนนัน้ …….” “พวกคณุ กําลังขฉู่ ันอยา่ งนัน้ หรอื ?” ซจู วิ่ ยม้ิ ออกมาเล็กนอ้ ย : “ไมก่ ลา้ หรอกคะ่ ถงึ อยา่ งไรคณุ กเ็ ป็ น ผมู ้ บี ญุ คณุ กบั ตระกลู หานของเรา” “ถา้ อยา่ งนัน้ พวกคณุ หมายความวา่ อะไร?” “หวังวา่ คณุ นายเสน่ิ จะคนื เธอใหก้ บั เจา้ ของเดมิ เสนิ่ เฉยี วเป็ น คนของตระกลู หานของเรา สว่ นสรอ้ ยยันตค์ มุ ้ กนั นัน้ ก็จะตอ้ ง คนื กลบั มาใหด้ ว้ ยเหมอื นกนั ถงึ อยา่ งไรน่ันก็เป็ นของของเสนิ่ เฉยี วอยแู่ ลว้ ไมใ่ ชข่ องเสน่ิ โยว่ เขา้ ใจใชไ่ หมคะ?” ซจู วิ่ ก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมไ่ ดม้ คี วามอดทนอะไรแลว้ เชน่ กนั ดงั นัน้ จงึ เอย่ ออกมาอยา่ งตรงไปตรงมาเพอื่ ใหเ้ ขา้ ใจตรงกนั ในจดุ นี้ “โอเค ฉันเขา้ ใจแลว้ พวกคณุ เอาเรอื่ งกฎหมายมาพดู แทนเสน่ิ เฉียว! ฉันนน่ี ่าสงสารจรงิ ๆ ทเ่ี ลยี้ งดเู ธอจนโตมาดว้ ยความ ยากลําบากขนาดน!้ี ถงึ แมว้ า่ ฉันจะเห็นแกต่ วั มากเกนิ ไป ไมไ่ ด ้ มคี ณุ งามความดแี ตก่ ็ทํางานหนักมาเหมอื นกนั นะ ไมค่ ดิ วา่

นอกจากพวกคณุ จะไมข่ อบคณุ ฉันแลว้ ยังจะมาขฉู่ ันแบบนอ้ี กี ชวี ติ ฉันนมี่ ันรันทดจรงิ ๆเลยนะ!” คณุ แมเ่ สน่ิ เรม่ิ โวยวายขน้ึ มา รอ้ งไหอ้ อกมาเสยี งดัง เสยี งจอแจนท้ี ําใหห้ านชงิ อดทจี่ ะขมวดคว้ิ ขนึ้ มาไมไ่ ด ้ ออรา่ ที่ แผอ่ อกมาจากรา่ งของเขานัน้ มคี วามเย็นชามากยง่ิ ขนึ้ แววตาท่ี ดดุ นั มองไปยังรา่ งของคณุ แมเ่ สน่ิ คณุ แมเ่ สนิ่ รสู ้ กึ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน หลงั จากนัน้ พักหนง่ึ จงึ สบตากบั หานชงิ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั จนลมื เรอื่ งแกลง้ รอ้ งไหไ้ ปเสยี แลว้ และเวลานพ้ี อดกี บั ทเี่ สนิ่ โยว่ กลบั มาจากไปซอ้ื ของ เธอผลัก ประตอู อกมาเห็นแมข่ องตวั เองน่ังรอ้ งไหอ้ ยบู่ นพน้ื เย็นๆ แลว้ จงึ วง่ิ เขา้ มาอยา่ งลกุ ลล้ี กุ ลน : “แม่ นม่ี นั อะไรกนั ? พวกคณุ ทํา อะไรแมฉ่ ัน?” หานชงิ ลกุ ขนึ้ ยนื รา่ งสงู ใหญห่ ลอ่ เหลานัน้ มอี ํานาจทดี่ ไู ม่ ธรรมดาปรากฏออกมา เสน่ิ โยว่ มองสหี นา้ ทา่ ทางของเขาแลว้ ก็ รสู ้ กึ หลงใหลขน้ึ มา “คณุ นายเสน่ิ พวกเราใหเ้ วลาคณุ คดิ สามวัน คณุ คดิ ดแี ลว้ ก็คอ่ ย โทรหาฉัน วนั นพ้ี วกเราไปกอ่ นแลว้ กนั นะคะ”

ซจู วิ่ พดู เสร็จแลว้ นัน้ แลว้ จงึ เคลยี รท์ างใหก้ บั หานชงิ หลังจาก นัน้ คนกลมุ่ นัน้ กอ็ อกไปจากทน่ี ่ี เสน่ิ โยว่ ยนื องึ้ อยตู่ รงทเ่ี ดมิ เป็ นเวลานานกวา่ เธอจะดงึ สติ กลับมาได ้ : “อา ฉันเพงิ่ จะซอ้ื ของวา่ งมาเอง พวกคณุ ไมท่ าน กนั หรอื คะ?” “เด็กบา้ !” คณุ แมเ่ สน่ิ โมโหมาก เธอบดิ เสนิ่ โยว่ : “เห็นผชู ้ าย เขา้ หน่อยแกก็เดนิ ไมเ่ ป็ นแลว้ รไึ ง? ไมส่ นใจแมแ้ ตแ่ มแ่ กแลว้ หรอื ?” “โอย้ แม…่ ..เจ็บ! ปลอ่ ยส!ิ ” เสน่ิ โยว่ ถกู หยกิ เสยี จนรอ้ งโอดครวญออกมา “แกรจู ้ ักเจ็บดว้ ยหรอื ? เมอื่ กคี้ ดิ จะทําอะไร?ฉันจะบอกแกใหน้ ะ อยา่ ไปหาเรอ่ื งผชู ้ ายคนนัน้ เชยี ว!” “ทําไมละ่ แม?่ ” เสน่ิ โยว่ ทําปากจอู๋ อกมาอยา่ งไมพ่ อใจ : “หนู โตขนาดนแี้ ลว้ หนูมสี ทิ ธติ ดั สนิ ใจเองไดแ้ ลว้ หนูอยากจะดกี บั ใคร ทําไมแมจ่ ะตอ้ งมายงุ่ ดว้ ย?”

คณุ แมเ่ สนิ่ ลกุ ขน้ึ มาจากพนื้ แลว้ ปัดเสอื้ ผา้ ของตวั เอง พลาง เอย่ ขน้ึ ดว้ ยสหี นา้ จรงิ จัง : “เขาไมใ่ ชค่ นดอี ะไร อกี ทัง้ …… เรอื่ งราวครัง้ นมี้ ันไมเ่ หมอื นกนั ” เสนิ่ โยว่ ไมร่ เู ้ ลยวา่ เกดิ อะไรขนึ้ จงึ ทําเสยี งฮดึ ฮดั ออกมา หลงั จากนัน้ จงึ เอย่ ถาม : “สรปุ แลว้ มนั เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? แม่ ทําไมแมถ่ งึ ไดร้ จู ้ ักผชู ้ ายทโ่ี ดดเดน่ ขนาดน?้ี ทําไมเมอื่ กอ่ นไม่ เคยไดย้ นิ แมพ่ ดู ถงึ เลย? เขามาหาแมท่ ําไมน่ะ?” คณุ แมเ่ สนิ่ มองไปยงั เสนิ่ โยว่ แวบหนง่ึ คดิ แลว้ จงึ เลา่ เรอ่ื งนัน้ ให ้ เธอฟัง หลังจากทเ่ี สน่ิ โยว่ ไดฟ้ ังจบแลว้ นัน้ ก็ไมส่ ามารถสงบสตอิ ารมณ์ ไดอ้ ยพู่ ักใหญ่ แลว้ ถงึ จะดงึ สตกิ ลบั มาได ้ “แมห่ มายความวา่ ….พ…ี่ ..เสน่ิ เฉยี วเป็ นลกู สาวของตระกลู หาน อยา่ งนัน้ หรอื ?” คณุ แมเ่ สน่ิ พยักหนา้ ดว้ ยสหี นา้ ทห่ี นักแน่น : “ใช่ แมไ่ มไ่ ด ้ คลอดเธอออกมา ตอนนัน้ แมเ่ พยี งแคร่ ับมาเลย้ี งดจู ากสถาน สงเคราะห์ ใครจะไปร…ู ้ …วา่ เธอจะเป็ นลกู สาวของตระกลู หาน กนั ” พดู มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ จงึ กดั ฟันดว้ ยความโมโห “ผหู ้ ญงิ ทส่ี มควรตายคนนัน้ ใหเ้ งนิ แมม่ าหา้ ลา้ นแลว้ แตก่ ลับ

เอาคนื ไป สหี นา้ ทจ่ี อมปลอมแบบนัน้ แลว้ ยงั จะมาบอกวา่ แม่ เป็ นผมู ้ บี ญุ คณุ ของตระกลู หานอกี ทําไมไมเ่ อาเงนิ ใหแ้ มซ่ กั สบิ ลา้ นกนั ? โมโหจรงิ ๆ” เสนิ่ โยว่ กลบั ไมไ่ ดฟ้ ังคําพดู เหลา่ นเ้ี ลย เธอรเู ้ พยี งแค…่ ..ไมค่ ดิ วา่ เสน่ิ เฉียวจะเป็ นคณุ หนูผสู ้ งู สง่ ทต่ี ระกลู หานนัน้ ตามหากนั มา ตลอด? แลว้ หานเสโ่ ยวนั่นละ่ ? ไมใ่ ชห่ านเสโ่ ยวหรอกหรอื ? เนอ่ื งจากวา่ เมอ่ื กอ่ นเธอใหค้ วามสนใจกบั ตระกลู หาน เธอจงึ รู ้ ขา่ วน้ี แตเ่ ป็ นแบบนม้ี าตงั้ นาน หานเสโ่ ยวเป็ นตวั ปลอมอยา่ งนัน้ หรอื ? เสนิ่ เฉียวตา่ งหากทเี่ ป็ นตวั จรงิ อยา่ งนัน้ ใชไ่ หม?? คดิ มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ เสนิ่ โยว่ กํามอื ของตวั เองแน่นยงิ่ ขนึ้ ทําไม? กอ่ นหนา้ นท้ี เ่ี ธอรังเกยี จคณุ ชายสองของตระกลู เยค่ น นัน้ ทเ่ี ป็ นคนพกิ ารไมย่ อมแตง่ งานกบั เขา พอ่ กบั แมจ่ งึ ใหเ้ สนิ่ เฉียวแตง่ งานแทนเธอ เธอยังดใี จอยเู่ ป็ นเวลานาน โชคดที ม่ี ี พส่ี าวคนนไ้ี ปแทนเธอ และเธอกย็ งั คงสามารถใชช้ วี ติ วยั รนุ่ ของ เธออยา่ งไรความกงั วลไดต้ อ่ ไป

แตค่ ดิ ไมถ่ งึ …..วา่ เสนิ่ เฉยี วจะอยใู่ นตระกลู เยไ่ ด?้ ใชช้ วี ติ เป็ น คณุ นายนอ้ ย? ไมไ่ ดด้ นู ่ารันทดอยา่ งทเี่ ธอคดิ เอาไวเ้ ลย อกี ทัง้ ….ตอนนเ้ี สน่ิ เฉียวยังกลายมาเป็ นคณุ หนูผสู ้ งู สง่ ของตระกลู หานอกี อยา่ งนัน้ หรอื ? พน่ี อ้ งทเี่ ตบิ โตมาดว้ ยกนั ตงั้ แตเ่ ด็ก จๆู่ ก็ไดก้ ลายเป็ นหงสท์ ่ี เกาะอยบู่ นกง่ิ ไมไ้ ปแลว้ เสยี อยา่ งนัน้ นจี่ ะใหเ้ สน่ิ โยว่ รับได ้ อยา่ งไร? ถงึ อยา่ งไร เธอก็คาดหวงั มาตลอดวา่ คนทจ่ี ะ กลายเป็ นหงสเ์ กาะอยบู่ นกง่ิ ไมน้ ั่นจะเป็ นตวั เอง! แต่ ทําไมเป็ นแบบนไี้ ปได?้ เสนิ่ โยว่ รสู ้ กึ โมโหเสยี จนกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองจนแตก กลน่ิ คาวเลอื ดอบอวลเต็มปาก “โยว่ โยว่ โยว่ โยว่ !” เสน่ิ โยว่ ดงึ สตกิ ลบั มา แลว้ มองไปยังแมท่ กี่ ําลังเรยี กชอ่ื ตวั เอง อยู่ “แม?่ ” “เรอื่ งนต้ี อ้ งคอ่ ยๆปรกึ ษากนั ใหด้ ๆี กอ่ น แมต่ ดิ หนไี้ วเ้ ยอะขนาด นัน้ ครัง้ นพ้ี วกเราจะตอ้ งเอาเงนิ มาใหไ้ ดม้ ากกวา่ เดมิ ใหพ้ วก เขาตระกลู หานไดช้ ดใชพ้ วกเราเสยี หน่อย ตอ่ ไปพวกเราก็จะได ้ ใชช้ วี ติ กนั อยา่ งสขุ สบายแลว้ แกเขา้ ใจไหม?”

“ชวี ติ ทส่ี ขุ สบายอยา่ งนัน้ หรอื ? อาศยั เพยี งแคเ่ งนิ ทพ่ี วกเขา ชดเชยใหเ้ พยี งไมก่ ล่ี า้ นอยา่ งนัน้ หรอื คะ?” เสน่ิ โยว่ ลดสายตา ลง แววตาเต็มไปดว้ ยความมดื มน “ทําไมหนูรสู ้ กึ วา่ …..พวกนัน้ มันยังไมเ่ พยี งพอละ่ คะ? อกี ทัง้ เสน่ิ เฉียว….เธอมสี ทิ ธอิ ะไรทจี่ ะ ไดเ้ ป็ นคณุ หนูผสู ้ งู สง่ ของตระกลู หาน?” “โยว่ โยว่ ?” “ไม!่ เธอไมค่ คู่ วร! เธอไดเ้ ป็ นคณุ นายนอ้ ยของตระกลู เยก่ อ่ น ตอนนย้ี ังจะมากลายเป็ นคณุ หนูของตระกลู หานอกี ? แลว้ หนู ละ่ ? หนูเป็ นอะไร? แม!่ แมบ่ อกหนูส!ิ วา่ หนูตา่ งหากทเี่ ป็ น คณุ หนูผสู ้ งู สง่ คนนัน้ ของตระกลู หานทกี่ ําลังตามหากนั อยู่ ไม่ ใชเ่ สนิ่ เฉียวนั่น พวกเขาจําคนผดิ แลว้ หรอื วา่ แมจ่ ําผดิ ใชไ่ หม? หนูตา่ งหากทเี่ ป็ นเด็กทแี่ มเ่ ก็บมาเลย้ี งจากสถานสงเคราะหน์ ่ะ!” คณุ แมเ่ สน่ิ มองเสนิ่ โยว่ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ อยา่ งไมอ่ ยากเชอื่ คดิ วา่ ตวั เองไดย้ นิ ผดิ ไปแลว้ เสยี อยา่ งนัน้ “โยว่ โยว่ แก……แกเป็ นลกู สาวแทๆ้ ของฉัน ทําไม……” “ไม!่ หนูไมใ่ ช!่ ! หนูไมอ่ ยากเป็ น!!” เสน่ิ โยว่ กรดี รอ้ งออก มาแลว้ ผลักคณุ แมเ่ สน่ิ ออก “มสี ทิ ธอิ ะไร? พวกเราโตมาดว้ ยกนั เธอไดอ้ ะไรไปมากมายขนาดนัน้ แตห่ นูกลบั ไมม่ อี ะไรเลย!!”

ตอนที่ 328 เธอไปไหน “โยว่ โยว่ ทําไมแกถงึ คดิ แบบน?้ี ไมใ่ ชน่ ะ! เสน่ิ เฉียวกลายเป็ น คณุ หนูตระกลู หานนับวา่ เป็ นเรอื่ งทดี่ สี ําหรับแม่ เพยี งแคเ่ ธอบนิ ไปเกาะอยบู่ นกง่ิ ไม ้ พวกเราตระกลู เสนิ่ ก็จะเป็ นผมู ้ บี ญุ คณุ ของ ตระกลู หาน พวกเรากจ็ ะสามารถไดร้ ับประโยชนด์ ว้ ย ตอ่ ไปเราก็ จะใชช้ วี ติ สขุ สบายแลว้ !” “ไม!่ ” เสน่ิ โยว่ ถอยหลงั ไป เธอปิดหตู วั เองเอาไว ้ : “แมไ่ ม่ เขา้ ใจอะไรเลยตา่ งหาก? เงนิ คา่ ขนมหนูแมไ่ มเ่ คยใหพ้ อหนูใช ้ เลย! แมแ้ ตค่ รัง้ ทแี่ ลว้ ทแ่ี มเ่ อาเงนิ ของพมี่ าใหห้ นูก็ยังไมพ่ อใช ้ ดว้ ยซํ้า! แม่ หนูไมเ่ คยคดิ เรอ่ื งชวี ติ พวกนเ้ี ลย แมร่ ไู ้ หมวา่ พวก เพอ่ื นๆหนูมเี งนิ มากกนั ขนาดไหน? พอ่ แมข่ องพวกเขามี ความสามารถกนั ขนาดไหน? หนู….หนูกอ็ ยากเป็ นเหมอื นพวก เขา แต…่ ..ทําไมตอ้ งเป็ นแตเ่ สนิ่ เฉยี ว?? ทําไมพถี่ งึ แตกตา่ งไป จากหนูได?้ ทงั้ ๆท…ี่ ..หนูเกง่ กวา่ พอี่ กี ” พดู มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ เสน่ิ โยว่ ราวกบั วา่ รับการกระตนุ ้ นไ้ี มไ่ หวแลว้ จงึ กรดี รอ้ งออกมา หลงั จากนัน้ เธอจงึ หนั หลังวง่ิ ออกไป “โยว่ โยว่ !”

คณุ แมเ่ สนิ่ เรยี กเธอเอาไว ้ แตถ่ งึ อยา่ งไรเสนิ่ โยว่ ก็เป็ น เด็กผหู ้ ญงิ วงิ่ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว เพยี งแคแ่ วบเดยี วก็ไมเ่ ห็น แมแ้ ตเ่ งาของเธอแลว้ ชา่ งเถอะ เด็กผหู ้ ญงิ ในใจจะรสู ้ กึ ไมส่ มดลุ ก็คงเป็ นเชน่ นัน้ อยู่ แลว้ รอใหเ้ ธอคดิ ไดก้ ็จะรวู ้ า่ นจ่ี ะเป็ นเรอื่ งดสี ําหรับพวกเขา คดิ ถงึ หนพ้ี นันทส่ี ามารถหาใชค้ นื ได ้ อกี ทงั้ ตอ่ ไปยังสามารถ ไดร้ ับประโยชนจ์ ากตระกลู หานทําใหต้ ระกลู เสนิ่ บนิ ไดส้ งู ขน้ึ ไป ดว้ ยนัน้ ในใจของคณุ แมเ่ สน่ิ ก็รสู ้ กึ ดใี จยงิ่ นัก อกี ทางดา้ นหนง่ึ เสน่ิ เฉยี วนัน้ กําลังตกอยทู่ า่ มกลางความทกุ ข์ ยากลําบาก หลังจากทเ่ี สย่ี วเหยยี นโทรหาเยห่ ลนิ่ หานแลว้ นัน้ ไมน่ านเยห่ ล่ิ นหานก็มาถงึ สถานทท่ี เี่ ธอบอกเอาไว ้ “คนละ่ ครับไมอ่ ยหู่ รอื ?” เยห่ ลน่ิ หานเอย่ ถามดว้ ยสหี นา้ จรงิ จัง เสย่ี วเหยยี นรอ้ นใจจนแทบจะรอ้ งไหอ้ อกมาอยแู่ ลว้ “เมอื่ ครนู่ ี้ ฉันหาไปแลว้ รอบหนง่ึ แตไ่ มพ่ บแมแ้ ตเ่ งาของเธอเลยคะ่ ทงั้ ๆ ตอนทฉี่ ันโทรหาคณุ เธอยงั อยู่ ฉันกระพรบิ ตาลงแคน่ ัน้ กไ็ มเ่ ห็น แลว้ ฉันเองก็หาไมเ่ จอเหมอื นกนั …..ฉันไมร่ วู ้ า่ เธอไปไหน…..

ขอโทษนะคะ ฉันดเู ธอไมด่ เี อง ถา้ หากเธอเกดิ อะไรขนึ้ ฉัน จะตอ้ ง…..ไมย่ กโทษใหต้ วั เองแน่ๆ” เยห่ ลน่ิ หานมองไปยังเสย่ี วเหยยี น เห็นเธอรอ้ นใจเสยี จนขอบ ตาแดงไปหมด น้ําตาแทบจะไหลออกมาอยแู่ ลว้ นัน้ คงจะ เครยี ดมากเหมอื นกนั จงึ ไมไ่ ดต้ ําหนเิ ธอ เพยี งแตเ่ อย่ ขน้ึ มา เบาๆ : “ใจเย็นๆหน่อยดกี วา่ ครับ ตอนนคี้ ณุ ใจรอ้ นไปก็ไมม่ ี ประโยชน์ สงิ่ ทสี่ ําคญั คอื ตอนนเี้ ราตอ้ งหาเธอใหเ้ จอกอ่ น คณุ กบั เธอสนทิ กนั ขนาดนัน้ คณุ ใจเย็นๆแลว้ ลองคดิ ดกู อ่ นนะครับ วา่ มที ไี่ หนทเ่ี ธออาจจะไปไดบ้ า้ งหรอื เปลา่ ?” “สถานทท่ี เ่ี ธออาจจะไปไดห้ รอื คะ?” ปัญหานดี้ จู ะยากสําหรับเสย่ี วเหยยี นแลว้ ถงึ แมว้ า่ เธอกบั เสนิ่ เฉียวจะมคี วามสมั พันธท์ ดี่ ตี อ่ กนั กจ็ รงิ แตช่ ว่ งเวลาทท่ี ัง้ สองคน รจู ้ ักกนั นัน้ ถอื วา่ ไมน่ าน เสน่ิ เฉยี วสําหรับเธอแลว้ นัน้ เธอก็ไมไ่ ด ้ เขา้ ใจคนๆนดี้ ซี กั เทา่ ไรนัก ถา้ หากพดู ถงึ สถานทท่ี เี่ ธอนกึ ไดน้ ัน้ เสยี่ วเหยยี นยงั คงนกึ คําตอบไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ถา้ หากมคี นทจี่ ะเขา้ ใจเสน่ิ เฉียวจรงิ ๆละ่ ก็ คาดวา่ คงจะตอ้ งเป็ น หานเสโ่ ยวแลว้ ละ่

ถงึ แมว้ า่ หานเสโ่ ยวจะไมไ่ ดเ้ ป็ นคนดนี ัก แตใ่ นเมอื่ เธอเสแสรง้ ตอ่ หนา้ เสนิ่ เฉียวมานานตงั้ หลายปี ในชว่ งเวลาหลายปีมานเ้ี ธอ คงจะรเู ้ รอ่ื งอะไรของเสนิ่ เฉยี วบา้ ง ไปถามเธอคงจะเป็ นวธิ ที ดี่ ที สี่ ดุ แต่ หลังจากทที่ งั้ สองคนทะเลาะจนกลายเป็ นศตั รหู วั ใจกนั แลว้ นัน้ หากไปหาหานเสโ่ ยวอกี กค็ งจะไมเ่ หมาะสมเทา่ ไรนัก เธอ กลัววา่ หานเสโ่ ยว่ จะมคี วามคดิ อะไรขน้ึ มาอกี ถงึ ตอนนัน้ หากทํา ใหเ้ สนิ่ เฉียวตกอยใู่ นอนั ตรายมากกวา่ เดมิ จะทําอยา่ งไร? เห็นเธอหนา้ นวิ่ คว้ิ ขมวดเชน่ นี้ เยห่ ลน่ิ หานเดาไดว้ า่ เธอคงจะคดิ อะไรไมอ่ อก เขาคดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ หลังจากนัน้ จงึ เอย่ ออกมาเบาๆ : “ถา้ หากนกึ ไมอ่ อก คณุ ก็อยา่ เพง่ิ รบี รอ้ นเลยครับ ผมจัดใหค้ น มาแลว้ พวกเขาจะชว่ ยกนั หารอบๆนกี้ อ่ น ถา้ มขี า่ วอะไรพวกเขา กจ็ ะรบี มารายงานผมทนั ท”ี เสยี่ วเหยยี นมองเยห่ ลนิ่ หานดว้ ยความซาบซง้ึ ใจ : “รอง ประธานเย่ ขอบคณุ คณุ มากนะคะ โชคดที ค่ี ณุ อยู่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันคงไมร่ วู ้ า่ จะตอ้ งทําอยา่ งไร” “เราไปหาบรเิ วณรอบๆนก้ี อ่ นดกี วา่ ครับ อยา่ ปลอ่ ยใหพ้ ลาดไป แมแ้ ตม่ มุ เดยี ว”

“คะ่ ” หลังจากทท่ี ัง้ สองคนเอย่ ขนึ้ มาแลว้ นัน้ ก็แยกยา้ ยกนั ออกไป ตามหา เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ ทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานพดู นัน้ กม็ เี หตผุ ล ที่ เธอไปหากอ่ นหนา้ นเี้ ธอไมไ่ ดส้ งั เกตตามมมุ ตา่ งๆ ถา้ หากครัง้ น้ี สงั เกตดๆี ก็อาจจะหาตวั เสน่ิ เฉียวเจอใชห่ รอื เปลา่ ? คดิ มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ เธอจงึ จดุ ประกายความหวงั ขน้ึ มาใหม่ แลว้ ออกตามหาตวั เสนิ่ เฉียวไปตามทาง หลังจากทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานเดนิ ไปไดเ้ พยี งไมก่ กี่ า้ วนัน้ จๆู่ เสยี ง โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเขากด็ งั ขน้ึ เขากดรับ “เป็ นอยา่ งไรบา้ ง?” แยจอื่ : “รองประธานเยค่ ะ ไดอ้ อกตามหาบรเิ วณพนื้ ทใ่ี กล ้ ตามทคี่ ณุ สงั่ แลว้ แตผ่ มรสู ้ กึ วา่ ถา้ เป็ นไปไดเ้ ราไปดกู ลอ้ งวงจร ปิดดว้ ยจะดกี วา่ นะครับ” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ เยห่ ลนิ่ หานจงึ ขมวดควิ้ ขน้ึ : “เธอหายไปไมถ่ งึ หนง่ึ ชว่ั โมง หาจากกลอ้ งวงจรปิดจะไมเ่ ป็ นไปตามสถานการณ์ จรงิ แลว้ อกี อยา่ งในมมุ ทเ่ี ป็ นมมุ อบั กลอ้ งวงจรปิดอาจจะจับ ภาพไปไมถ่ งึ นายจัดคนมาเยอะหน่อย ใหพ้ วกเขาไปหาตาม มมุ ตา่ งๆทอี่ ยบู่ รเิ วณแถวๆนดี้ ู และแน่นอนวา่ อยา่ ลมื ถามคนท่ี

ผา่ นไปผา่ นมาแถวนัน้ ดว้ ย ถา้ ไดข้ า่ วคราวอยา่ งไรแลว้ รบี รายงานฉันทนั ท”ี แยจอ่ื : “ทราบแลว้ คะ่ ” หลงั จากทว่ี างสายไปแลว้ เยห่ ลน่ิ หานกม็ องดรู อบๆ ในใจนัน้ รสู ้ กึ สะเทอื นใจอยบู่ า้ ง เฉยี วเฉียว คงไมเ่ กดิ อะไรขน้ึ กบั เธอนะ และกไ็ มร่ วู ้ า่ หากนั เป็ นเวลานานขนาดไหน เยห่ ลน่ิ หานก็ไมเ่ จอ ตวั เสน่ิ เฉียวเลย และโทรศพั ทม์ อื ถอื นัน้ กป็ ราศจากความ เคลอื่ นไหวใดๆเชน่ กนั เดมิ ทที เี่ ยห่ ลนิ่ หานคอ่ นขา้ งดสู งบนงิ่ อยู่ นัน้ แตต่ อนนก้ี ลับไมส่ ามารถนงิ่ เฉยไดแ้ ลว้ เสน่ิ เฉยี วไปอยทู่ ไี่ หนกนั แน่? เยห่ ลน่ิ หานหยดุ เดนิ แลว้ หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ้ มา อดทจ่ี ะกด โทรไปถามถงึ สถานการณก์ บั เสยี่ วเหยยี นไมไ่ ด ้ แมว้ า่ เขาจะรวู ้ า่ ถา้ หากเสยี่ วเหยยี นหาตวั เธอเจอแลว้ จะตอ้ ง โทรมาบอกเขาอยา่ งแน่นอน แตก่ อ็ าจจะเป็ นไปไดท้ เี่ ธอหาตวั คนเจอแลว้ แตย่ ังไมท่ นั ไดโ้ ทรบอกเขา

ตอนทเี่ สยี่ วเหยยี นรับสายของเยห่ ลนิ่ หานนัน้ ยงั ดรู สู ้ กึ ตน่ื เตน้ เสยี ดว้ ยซา้ํ : “รองประธานเย่ คณุ เจอเฉยี วเฉยี วแลว้ ใชไ่ หม คะ?” ไดย้ นิ เชน่ นแ้ี ลว้ เยห่ ลน่ิ หานกร็ แู ้ ลว้ วา่ ทางเสย่ี วเหยยี นนัน้ ก็คง จะหาเสยี เทยี่ วเหมอื นกนั “คณุ ก็ยงั หาไมเ่ จอเหมอื นกนั หรอื คะ?” เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ เขา ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกมานัน้ ก็รเู ้ ชน่ กนั วา่ เขากค็ งจะยงั หาตวั เสน่ิ เฉยี วไมเ่ จอ และทันใดนัน้ เองเธอก็รสู ้ กึ รอ้ นใจเสยี จนแทบจะ รอ้ งไหอ้ อกมา : “ทําอยา่ งไรดคี ะ? คนออกตามหาเยอะขนาดน้ี แลว้ ยังไมม่ ขี า่ วคราวอะไรเลย? เธอจะไปทไี่ หนไดก้ นั นะ? รอง ประธานเย…่ …เป็ นเพราะฉันเองคะ่ ทดี่ เู ธอไมด่ พี อ” นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเี่ สยี่ วเหยยี นสญู เสยี การควบคมุ ขนาดน้ี เยห่ ลิ่ นหานเองเดมิ ทจี ติ ใจของเขากส็ บั สนวนุ่ วายอยแู่ ลว้ นัน้ ถกู เธอ กวนแบบนแ้ี ลว้ จๆู่ เขาเองก็ไมร่ จู ้ ะพดู ปลอบใจอยา่ งไร หา ตวั เสน่ิ เฉียวไมเ่ จอ เขาเองกร็ สู ้ กึ กระวนกระวายใจเชน่ กนั ดวงตาของเยห่ ลนิ่ หานนัน้ มองไปรอบๆ รมิ ฝี ปากบางเมม้ เขา้ หา กนั แลว้ จงึ เอย่ ออกมาในทสี่ ดุ : “วางใจเถอะครับ ผมจะตอ้ งหา

เธอใหเ้ จอ จะตอ้ งเจออยา่ งแน่นอน” วา่ แลว้ นัน้ เขากว็ างสาย ไป หลังจากนัน้ เยห่ ลน่ิ หานกม็ งุ่ ตรงไปยงั ดา้ นหนา้ ตอ่ แลว้ หาคน แถวๆนัน้ เพอื่ สอบถาม “ขอโทษนะครับคณุ ป้า รบกวนหน่อยนะครับ วา่ เห็นผหู ้ ญงิ คนนงึ …..” เยห่ ลนิ่ หานอธบิ ายลกั ษณะของรปู รา่ งหนา้ ตาและ เสอื้ ผา้ ของเสนิ่ เฉียวทใี่ สใ่ นวนั นต้ี ามทเี่ สยี่ วเหยยี นบอกเขา สตรคี นนัน้ ไดย้ นิ แลว้ จงึ กระพรบิ ตาลงดว้ ยทา่ ทางทดี่ งู งๆ ในใจ ของเยห่ ลน่ิ หานนัน้ ไดแ้ ตถ่ อนหายใจออกมา คดิ วา่ คงจะถาม ไมไ่ ดค้ วามแลว้ แตจ่ ๆู่ เธอกลบั เอย่ ขน้ึ : “ออ๋ คณุ จะหา เด็กผหู ้ ญงิ ทใี่ สช่ ดุ กระโปรงสขี าวคนนัน้ น่ะหรอื ! เมอ่ื กน้ี ฉี้ ันเพงิ่ เห็นเธอไปเอง!” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ เยห่ ลนิ่ หานกเ็ ปลย่ี นสหี นา้ ในทันที : “เห็นเธอ? ทไี่ หนครับ?” “ฉันเห็นเธอ…..เธอขนึ้ รถคนั หนง่ึ ไป รถคนั นัน้ สวยมากเลยนะ!”

“ขน้ึ รถคนั หนงึ่ ไป?” เยห่ ลนิ่ หานขมวดคว้ิ ขน้ึ มา อกี ทัง้ รถคนั นัน้ ยงั สวยมากอกี ดว้ ยหรอื ? ถา้ อยา่ งนัน้ ก็คงจะไมใ่ ชร่ ถแท็กซแ่ี ลว้ แลว้ เธอจะขน้ึ รถใครไปไดก้ นั ? คดิ มาถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของเยห่ ลนิ่ หานจงึ เปลย่ี นไป ตอนที่ 329 ความลบั ทเ่ี ป็ นของเธอ “รบกวนสอบถามอกี ซกั หน่อยนะครับ รถคนั นัน้ นอกจากจะดดู ี แลว้ ยังมคี วามโดดเดน่ อยา่ งอน่ื บา้ งไหมครับ? อยา่ งเชน่ …. ทะเบยี นรถอะไรพวกนัน้ ……” ถงึ แมจ้ ะไมไ่ ดห้ วงั กบั ความจํา ของหญงิ สงู อายตุ รงหนา้ แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานก็ยงั คงเอย่ ถามออกไป เขาก็ยังคงหวงั จะไดเ้ บาะแสเพยี งนอ้ ยนดิ นไี้ ด ้ หญงิ สงู อายคุ นนัน้ มองเขาอยา่ งละเอยี ด แลว้ จๆู่ ก็หวั เราะ ออกมาพลางเอย่ ถาม : “ทําไมคณุ ถามเยอะขนาดนลี้ ะ่ ? ฉันเห็น วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กเ็ ต็มใจทจี่ ะขนึ้ รถคนั นัน้ ไปนะ! คณุ คดิ จะทํา อะไรน่ะ?”