เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

เสย่ี วเหยยี นโกรธมากจนสําลกั และพดู ไมอ่ อก “พอแลว้ ละ่ ฉัน ยงั ไมไ่ ดพ้ ดู เธอคดิ เองเออเอง หรอื วา่ ตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เธอกค็ ดิ เองเออเองแบบน”ี้ พดู พลางเสยี่ วเหยยี นกย็ นื่ มอื ออกและดงึ แขนเธอกลับเขา้ ไปใน หอ้ งนั่งเลน่ “ฉันกลับไปทห่ี อ้ งเพราะฉันไมเ่ คยเจอเรอื่ งแบบนม้ี ากอ่ นเลยไม่ รจู ้ ะปลอบเธอยงั ไง ฉันเลยกลบั ไปทห่ี อ้ งเพอ่ื จัดการกบั ความคดิ ของฉันเอง ตอนนฉี้ ันจัดการไดแ้ ลว้ ฉันจงึ คดิ ทจี่ ะ ออกมาคยุ กบั เธอ เธอกลบั … เธอกลบั คดิ แบบนก้ี บั ฉัน มนั ทํา รา้ ยกนั เกนิ ไปแลว้ ” “ขอโทษ …ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ” “ชา่ งเถอะ ฉันเป็ นผใู ้ หญพ่ อ ฉันยกโทษใหเ้ ธอ” เสยี่ วเหยยี นดงึ เธอลงมานั่งบนโซฟา “เรอ่ื งนฉี้ ันเขา้ ใจแลว้ ถา้ ฉันไดย้ นิ ถกู ตอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รเู ้ รอ่ื งใชไ่ หม” เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้

“งัน้ กพ็ ดู งา่ ยขนึ้ ในเมอ่ื เขารเู ้ รอื่ งนก้ี ย็ งั แสดงความรักทม่ี ตี อ่ เธอ และตอ่ มายังยอมใหเ้ ธอเก็บเด็กไวแ้ สดงวา่ เขายอมรับในเรอื่ งนี้ ได”้ เสย่ี วเหยยี นสะกดิ คางใชค้ วามคดิ “ทเ่ี ธอเพง่ิ พดู มา ฉันคดิ วา่ เธอตอ้ งเตรยี มใจของเธอใหพ้ รอ้ ม เหมอื นกบั ฉันไมไ่ ดท้ ําอะไร เลย แตเ่ ธอกลบั คดิ วา่ เธอน่ารังเกยี จและอยากจะจากไป บาง ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ าจเป็ นเหมอื นกนั เฉียวเฉียวฉันเคยบอกเธอเรอื่ ง นแ้ี ลว้ ใหโ้ อกาสเขาอธบิ าย ในดวงตาของเขาทมี่ องมนั แสดงถงึ ความรักใครจ่ รงิ ๆ” “แลว้ ถา้ เขาไมไ่ ดร้ ักฉันแคค่ นเดยี วละ่ ” เสย่ี วเหยยี น “เธออยากจะบอกวา่ หานเสโ่ ยวไหม” “ยังมอี กี เรอื่ งฉันยังไมไ่ ดบ้ อกเธอ” เสยี่ วเหยยี นฟังคําพดู นัน้ แลว้ ถอยหลงั ไปสองสามกา้ ว กมุ หนา้ อกของตวั เอง “เธอมเี รอ่ื งเยอะมากเกนิ ไปแลว้ มเี รอ่ื งระทกึ มาอกี เรอ่ื งฉันรสู ้ กึ เหมอื นทนไมไ่ หวแลว้ ” “หานเสโ่ ยวบอกวา่ เธอทอ้ ง”

“ลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เหรอ” เสย่ี วเหยยี นรับคําอยา่ งเป็ นธรรมชาติ เสนิ่ เฉยี วแปลกใจเล็กนอ้ ย “รไู ้ ดย้ ังไง” เสยี่ วเหยยี นหวั เราะเบา ๆ “เธอคงจะไมเ่ ชอ่ื หรอกใชม่ ยั้ ” เสน่ิ เฉียวเงยี บ “ฉันคดิ วา่ เธอสบั สนมากจรงิ ๆถงึ เชอ่ื เรอ่ื งไรส้ าระแบบนไี้ ด ้ หาน เสโ่ ยวนังโสเภณี สามขี องพนี่ อ้ งกก็ ลา้ แยง่ ยังกลา้ บอกเธอ อยา่ งไรย้ างอายวา่ ตวั เองทอ้ ง แตเ่ ธองเี่ งา่ กวา่ ทเ่ี ชอื่ วา่ มนั คอื เรอ่ื งจรงิ ” ทนั ใดนัน้ เสน่ิ เฉียวก็พดู ไมอ่ อก เธอเชอื่ หานเสโ่ ยวจรงิ ๆ “เธอไมน่ ่าเอาเรอ่ื งแบบนม้ี าลอ้ เลน่ ” “น่าจะเหรอ เธอรจู ้ ักเขาไหม เธอคดิ วา่ เมอ่ื กอ่ นเธอจะเป็ น ผหู ้ ญงิ ทท่ี ําเรอ่ื งแบบนม้ี ากอ่ นไหม แมแ้ ตเ่ รอื่ งแบบนเ้ี ธอกเ็ ดา ไมไ่ ดเ้ ลย ตอนนเี้ ธอยังแกลง้ คดิ วา่ เธอรจู ้ ักเขาอกี เหรอ ทอ้ ง แลว้ มใี บรับรองจากโรงพยาบาลไหม”

เสยี่ วเหยยี นพดู เตอื นสติ เสนิ่ เฉียวกเ็ รมิ่ เขา้ ใจดเู หมอื นวา่ ความคดิ ของเธอหลายอยา่ งเรม่ิ ชดั เจนขน้ึ เธอถกู หลอกแลว้ สนิ ะ” แต่ … เยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ เขาจะใหค้ ําตอบทน่ี ่าพอใจแกเ่ ธอ แต่ เขาไมเ่ คยใหเ้ ธอเลย ทําไมเขายดื เวลาออกไปมาโดยตลอด ความสมั พันธร์ ะหวา่ ง เขากบั หานเสโ่ ยวเป็ นแบบไหนกนั แน่ “เรอื่ งนซ้ี บั ซอ้ นมาก แตฉ่ ันแน่ใจวา่ หานเสโ่ ยวโกหก ถา้ เธอไม่ เชอื่ ฉันสามารถตามไปตรวจสอบได”้ “ตรวจสอบยงั ไงกนั ” “มนั งา่ ยมาก เธอบอกวา่ ตวั เองทอ้ งไมใ่ ชเ่ หรอ ถา้ อยา่ งนัน้ เรา ควรไปหาทางใหเ้ ธอพสิ จู น์ ถา้ ไมม่ หี ลักฐาน กไ็ มต่ อ้ งไปเชอื่ ลมปากของเธอ เธอบอกวา่ ทอ้ งก็ทอ้ งงัน้ เหรอ เฉียวเฉียว เฉียว เฉยี วในเมอื่ เขาตงั้ ใจจะแยง่ สามขี องเธอ ถา้ อยา่ งนัน้ เธอตอ้ ง เตรยี มพรอ้ มแลว้ เธอจะตอ้ งไมถ่ กู คนแบบนหี้ ลอกลวง มนั จะ สง่ ผลกระทบตอ่ ความสมั พันธข์ องเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ” “…”

เสน่ิ เฉียวพดู ไมอ่ อกไปชวั่ ขณะเธอรสู ้ กึ วา่ เธอไรป้ ระโยชนจ์ รงิ ๆ เดมิ ทเี รอ่ื งนน้ี ่าจะคดิ ใหร้ อบคอบ แตเ่ พราะตอนนัน้ สบั สนใคร พดู อะไรก็เชอ่ื ไปหมด “เธอมาหาฉันถงึ ทน่ี ไ่ี มไ่ ดบ้ อกกบั เยโ่ มเ่ ซนิ สนิ ะ รบี โทรหาเขา หรอื สง่ ขอ้ ความบอกวา่ วันนเ้ี ธอคดิ ถงึ ฉันจงึ มาอยกู่ บั ฉัน ใหเ้ ขา รบี มารับเธอกลบั ” ขณะทเี่ สนิ่ เฉยี วยังคงลงั เล เสย่ี วเหยยี นหยบิ กระเป๋ าของเธอ แลว้ หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาเพอ่ื โทรหาเยโ่ มเ่ ซนิ ใน ขณะเดยี วกนั กม็ เี สยี งโทรศพั ทด์ งั ขนึ้ ทงั้ สองคนในหอ้ งผงะพรอ้ มกนั แลว้ มองหนา้ กนั เสยี่ วเหยยี นทเี่ ดมิ ทที า่ ทางเป็ นผใู ้ หญแ่ ละสขุ มุ หลงั จากรับ โทรศพั ทเ์ ยโ่ มเ่ ซนิ รบี ยมิ้ และพดู ดว้ ยน้ําเสยี งทป่ี ระจบประแจง “คณุ ชายเย่ สวัสดคี ะ่ คณุ กําลังหาเฉยี วเฉียวใชไ่ หมคะเธออยู่ ทน่ี ค่ี ะ่ ” จๆู่ ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็หายไป

แน่นอนเสย่ี วเหยยี นไมไ่ ดโ้ ง่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นเจา้ นายของเธอ เมอ่ื จําเป็ นเชน่ การเพม่ิ เงนิ เดอื นหรอื โบนัส เธอก็ตอ้ งประจบเจา้ นาย สกั หน่อย แตเ่ มอื่ เจา้ นายไมอ่ ยเู่ ธอจะพดู อะไรก็ได ้ เสนิ่ เฉียวประหมา่ เล็กนอ้ ยจนตอ้ งกมุ มอื ของตวั เอง เธอออกมา เมอ่ื ตอนกลางวนั สถานการณ์ไมค่ อ่ ยเป็ นปกติ และเธอไมร่ วู ้ า่ จู หยนุ เก็บความลับไวใ้ หเ้ ธอหรอื เปลา่ “ทําไมละ่ เธอกบั ฉันเป็ นเพอื่ นทด่ี ตี อ่ กนั เธอจงึ มาหาฉัน คณุ ชายเย่ คณุ มารับเธอตอนนหี้ รอื เปลา่ ” “อะไรนะ” เสย่ี วเหยยี นอทุ านสหี นา้ ของเธอเปลยี่ นไป “ฉัน ทราบแลว้ ” จากนัน้ เธอกว็ างสายโทรศพั ทอ์ ยา่ งรวดเร็ว เสนิ่ เฉียวตกใจมาก แลว้ กก็ งั วลไปดว้ ยกนั “มอี ะไรเหรอ” เสย่ี วเหยยี นยดั โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอพรอ้ มกบั พดู วา่ “คณุ ชายเยอ่ ยู่ ชนั้ ลา่ ง” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ประหลาดใจ เขาอย…ู่ อยขู่ า้ งลา่ งจรงิ หรอื จะพดู อกี อยา่ งคอื กอ่ นทเ่ี ขาจะโทรมา เขาอยทู่ น่ี แ่ี ลว้ ลงุ จิ

นบอกเขาวา่ เธออยทู่ นี่ เ่ี หรอ ลงุ จนิ ไดบ้ อกเขาไหมวา่ วันนเ้ี กดิ อะไรขน้ึ “ไปกนั เถอะเฉยี วเฉยี วฉันจะไปสง่ เธอทชี่ นั้ ลา่ งแลว้ เธอก็ กลบั ไปเถอะ” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากของเธอตามดว้ ยความประหมา่ เล็กนอ้ ย “เป็ นไปไดจ้ รงิ เหรอ” “มอี ะไรไมไ่ ด ้ เรอ่ื งไมด่ ขี องเธอก็มาปลอ่ ยไวท้ นี่ เี่ รยี บรอ้ ยแลว้ อกี เดย๋ี วเธอกลับไปกบั เขากป็ ฏบิ ตั ติ วั เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ สว่ นเรอ่ื งหานเสโ่ ยวทอ้ ง พรงุ่ นฉ้ี ันจะลาและไปตรวจสอบเรอ่ื งน้ี ใหช้ ดั เจนกบั เธอ ปลอ่ ยเป็ นหนา้ ทข่ี องฉันเถอะ” ถงึ แมว้ า่ เสย่ี วเหยยี นดอู ายไุ มม่ าก แตม่ พี ละกําลังมากขณะท่ี ดงึ เสน่ิ เฉยี วออกไปขา้ งนอกมอื อกี ขา้ งก็เปิดประตแู ลว้ พาเธอ ออกไป เธอลอ๊ กประตแู ละเดนิ ไปทล่ี ฟิ ต์ “จําไวว้ า่ อยา่ เปิดเผยอะไร และมน่ั ใจตวั เองหน่อย คณุ ชายเย่ ชอบเธอจรงิ ๆ ดงั นัน้ อยา่ คดิ ไปเอง” คําพดู เหลา่ นท้ี ําใหเ้ สนิ่ เฉียวอบอนุ่ ในใจเสย่ี วเหยยี นดกี บั เธอ จรงิ ๆ

เธอไมร่ วู ้ า่ เธอโชคดอี ะไรเธอมกั จะพบกบั คนทป่ี ฏบิ ตั กิ บั เธอ อยา่ งดี ต๊ งิ ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออกและเยโ่ มเ่ ซนิ ก็โผลม่ า ตอนท่ี 294 โลกกนั คนละใบกนั สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ เขาแคม่ ารับผหู ้ ญงิ ของเขาแคน่ ัน้ เพราะเธอออกมาเทยี่ วเลน่ และดกึ ป่ านนไี้ มย่ อมกลบั เขาจงึ ออกมารับดว้ ยตนเอง แตส่ ําหรับเสน่ิ เฉียว มันกลบั เหมอื นหายนะทนั ทที ป่ี ระตลู ฟิ ต์ เปิดออกอยา่ งชา้ ๆ สําหรับเสนิ่ เฉียวแวบหนง่ึ ชา่ งยาวนาน อกี นดิ เดยี ว อกี แคน่ ดิ เดยี วเธอเกอื บจะจากเขาไปแลว้ เมอื่ เห็นเธอสวมเสอ้ื ผา้ บางๆ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ลกิ คว้ิ ดวงตาของเขาดู ไมพ่ อใจเล็กนอ้ ย

“คณุ ชายเย่ ฉันบอกวา่ จะเอาเฉียวเฉียวลงไปสง่ เองไงคะ คดิ ไม่ ถงึ วา่ คณุ จะขนึ้ มา” หลังจากพดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็แลกเปลย่ี นสายตากบั เซยี วซู่ เมอื่ เห็นเสย่ี วเหยยี นเซยี วซสู่ หี นา้ เฉยเมยของเขาก็หนา้ แดง ขน้ึ มา แลว้ เขากไ็ มก่ ลา้ สบสายตาคนู่ ัน้ ของเสยี่ วเหยยี น “ในเมอ่ื คณุ ชายมารับเธอแลว้ เชน่ นัน้ กร็ บี กลบั ไปไดแ้ ลว้ ” เสย่ี ว เหยยี นพดู แลว้ คอ่ ยๆผลกั เสนิ่ เฉียวเบาๆ “ทหี ลงั จะมาก็ไมต่ อ้ ง มาเย็นแบบนอี้ กี พรงุ่ นฉ้ี ันจะไปหา แลว้ พวกเราจะไดไ้ ปเดนิ เลน่ กนั ” เสน่ิ เฉียวหนั หนา้ ไปมองเธออยา่ งซาบซง้ึ “งัน้ ฉันจะกลับกอ่ น นะ” เสย่ี วเหยยี นโบกมอื ใหเ้ ธอ “ไปเถอะคณุ ชายเย่ ถา้ งัน้ พวกคณุ เดนิ ทางดๆี ฉันจะกลับกอ่ นแลว้ ” หลงั จากเสนิ่ เฉียวเดนิ เขา้ ไปขา้ งหนา้ เพยี งสองกา้ ว มอื ของเธอ ก็ถกู จับไวโ้ ดยเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื เทยี บกบั เขาแลว้ มอื ของเธอเย็น และอณุ หภมู ขิ องเยโ่ มเ่ ซนิ กร็ อ้ น

“มอื เย็นมากไมร่ วู ้ า่ ตอนนอี้ ากาศเป็ นอยา่ งไรหรอื ไง” เขาขมวดควิ้ ดจุ ากนัน้ กถ็ อดเสอื้ สทู และยน่ื ใหเ้ ธอ “ใสไ่ วอ้ ยา่ เป็ นหวดั ” “ออ๋ ” เสน่ิ เฉยี วรับสทู มาใส่ ทันใดนัน้ เองก็คดิ ถงึ เรอื่ งทก่ี อ่ นหนา้ นตี้ วั เองใสส่ ทู ของเขา เขาก็จับมันโยนทง้ิ ไปโดยบอกวา่ มันไม่ สะอาด แตต่ อนน้ี … เขามกั เอาสทู ของตวั เองใหเ้ ธอและ …วนั รงุ่ ขน้ึ เขา จะใสม่ นั ตอ่ ไป ราวกบั วา่ คนรักษาความสะอาดคนนัน้ ไมใ่ ชเ่ ขามากอ่ น หลงั จากลงมาถงึ ชนั้ ลา่ ง เสน่ิ เฉียวก็เรมิ่ ผลกั รถเข็นของเยโ่ ม่ เซนิ เขา้ ไปในรถหลังจากทพี่ วกเขาขนึ้ รถพวกเขาก็ไมพ่ ดู กนั ใน รถเงยี บมากเพราะเหตกุ ารณ์ทเี่ กดิ ขนึ้ กอ่ นหนา้ นเ้ี สน่ิ เฉียวยังคง อดึ อดั มาก แมว้ า่ เสย่ี วเหยยี นจะแนะนําเธอมาแลว้ แตเ่ ธอก็ยังคงนกึ ถงึ สงิ่ ที่ หานเสโ่ ยวพดู อยใู่ นใจ

กลวั กอ่ นทเ่ี ธอจะรวู ้ า่ หานเสโ่ ยวทอ้ งจรงิ หรอื เปลา่ เสนิ่ เฉียวคง จะมองหนา้ เขาไมต่ ดิ อกี ตอ่ ไป “ชว่ งนดี้ เู หมอื นจะมบี างอยา่ งผดิ ปกตกิ บั เธอ” เสนิ่ เฉยี วกําลงั คดิ อยจู่ ๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กถ็ ามขนึ้ มา เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวก็ถงึ กบั ผงะและรบี หนั หนา้ ไปมอง เขา “ไมม่ ”ี เธอปฏเิ สธตรงๆเพราะพรงุ่ นเี้ ธอจะไปตรวจสอบความ จรงิ กบั เสยี่ วเหยยี นดงั นัน้ วันน้ี … อยา่ ทะเลาะกบั เขาเลย เมอ่ื คดิ ถงึ เรอื่ งนเ้ี สน่ิ เฉยี วสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ และกดรมิ ฝี ปาก บางๆของเธอ “ฉันแค่ …พักนท้ี วี่ ลิ ลา่ ไหเ่ จยี งรสู ้ กึ น่าเบอ่ื จงึ ไป หาเสยี่ วเหยยี นคลายเบอ่ื มปี ัญหาอะไรไหม” มปี ัญหาอะไรเหรอ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอดว้ ยดวงตาทแี่ หลมคมราวกบั นกเหยยี่ วดู เหมอื นวา่ ไมม่ อี ะไรผดิ ปกติ แต่ … ดเู หมอื นจะมปี ัญหา สว่ นปัญหาคอื อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมส่ ามารถตอบได ้

แคส่ องวันมานเี้ องทเี่ ขารสู ้ กึ กงั วลกบั ทา่ ทางแบบนข้ี องเธอ เธอ เมม้ รมิ ฝี ปากบางแน่นและไมพ่ ดู อะไรอกี เสน่ิ เฉยี วหนั หนา้ ไปทางอนื่ ทัง้ สองเงยี บตลอดทางกลบั ไปทว่ี ลิ ลา่ อาจเป็ นเพราะตอนนพ้ี วกเขาอดึ อดั นดิ หน่อยจากการทะเลาะ เมอ่ื สกั ครู่ เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดเ้ ข็นรถใหเ้ ขา แตร่ อใหเ้ ขาลงจากรถ คอ่ ยๆลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ ตามเขาไป พอมาถงึ หอ้ งเสน่ิ เฉยี วก็วางกระเป๋ า “ฉันจะไปอาบน้ํา” เธอพดู แลว้ เดนิ ตรงไปทตี่ เู ้ สอื้ ผา้ ใครจะไปรวู ้ า่ เมอื่ เดนิ ผา่ นเยโ่ ม่ เซนิ จๆู่ กค็ วา้ ขอ้ มอื บางของเธอเอาไว ้ “มเี รอ่ื งตอ้ งบอกฉันฉันไมต่ อ้ งการใหม้ คี วามลบั ระหวา่ งเรา” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ กา้ วยา่ งเสน่ิ เฉียวกห็ ยดุ ชะงักทนั ใดนัน้ เธอก็ หนั กลบั มามองทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ และพดู วา่ “ถา้ ฉันจะบอกทกุ อยา่ ง ก็ ไมม่ คี วามลับระหวา่ งเราจรงิ ๆเหรอ” เขาบอกวา่ ตอ้ งจัดการ แตก่ ็ยังไมม่ คี ําตอบจากเขากไ็ มไ่ ดบ้ อก เธอทกุ อยา่ ง

แมว้ า่ เธอจะพดู ในสงิ่ ทเ่ี ธอตอ้ งการจะพดู แตก่ ็มคี วามลับ ระหวา่ งกนั ไมใ่ ชเ่ หรอ แน่นอนวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตะลงึ เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู นัน้ และควิ้ ขมวดตาม เขากําลังตดั สนิ ใจจะพดู เสน่ิ เฉียวแคน่ หวั เราะ “ฉันรแู ้ ลว้ เมอื่ ก้ี แคล่ อ้ เลน่ แกลง้ คณุ ใชจ่ ะมคี วามลับระหวา่ งเราสกั หน่อย เรอ่ื ง ทคี่ วรพดู กพ็ ดู ไปหมดแลว้ คณุ ตงั้ ใจทํางานเถอะ ไมต่ อ้ งกงั วล เรอื่ งของฉัน” ถงึ แมว้ า่ เธอจะพดู ไปแบบนแี้ ลว้ กต็ าม แตด่ วงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ จอ้ งมองมาทเี่ ธอมดื มดิ เหมอื นกลางคนื ดํามดื และสเี ขม้ ใน ดวงตาของเขา ทําเอาเธอแทบจะยม้ิ ไมอ่ อก ในตอนแรกเสนิ่ เฉยี วยงั คงยม้ิ ได ้ แตเ่ มอื่ รอยยม้ิ บนรมิ ฝี ปากของ เธอกําลังจะคอ่ ยๆถกู เกบ็ ไวเ้ ธอกไ็ ดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขนึ้ “สง่ิ ทเี่ ธอพดู เป็ นความจรงิ ทัง้ หมดเหรอ” เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ตวั เธอเมม้ รมิ ฝี ปากแดงแลว้ พยกั หนา้ “แน่นอนวา่ มันเป็ นเรอื่ งจรงิ คณุ ไมค่ ดิ วา่ ฉันโกหกคณุ หรอกใช่ ไหม”

เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอในความเงยี บ เสน่ิ เฉยี วผดิ หวงั เล็กนอ้ ยเธอไมค่ ดิ วา่ ตวั เองจะโกหก เธอคดิ แค่ วา่ จะไปตรวจสอบพรงุ่ น้ี แลว้ วนั นพี้ ดู แบบนเี้ พอื่ ใหจ้ ติ ใจของเขา สงบจะผดิ อะไร เมอื่ นกึ ถงึ สงิ่ นเ้ี สนิ่ เฉียวก็หนั กลบั ไป “ฉันเชอื่ คณุ ” ทนั ใดนัน้ เสยี งของเขากด็ งั ขน้ึ ขา้ งหลงั อกี ครัง้ ทเี่ สนิ่ เฉียวชะงัก และหนั กลบั มามองเขาดว้ ยสายตาทซี่ บั ซอ้ น กไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไมเสนิ่ เฉยี วมกั จะรสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยไวใ้ จเธอ เป็ นพเิ ศษ และ … พวกเขาอยหู่ า่ งกนั เกนิ ไป คําพดู เหลา่ นัน้ ของหานเสโ่ ยวแมว้ า่ จะไมไ่ ดน้ ่าฟัง แตป่ ระโยคนัน้ กถ็ กู ตอ้ ง เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยคู่ นละโลกกนั เดมิ มสี องเสน้ ทแ่ี ตกตา่ งกนั แตถ่ า้ มนั ตดั กนั ตอนนลี้ ะ่ หลงั จาก นัน้ ไมน่ านพวกเขาก็จะแยกจากกนั ไปเรอื่ ยๆ แลว้ ก็ไปตอ่ หลงั จากเสน่ิ เฉยี วมองเขาสกั พัก ก็ไมพ่ ดู อะไรจากนัน้ กเ็ ขา้ หอ้ งนํ้าไปอาบนํ้า

คนื นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดน้ อนกอดเธออกี ตอ่ ไป เธอหดตัวเขา้ ไปใน มมุ ผา้ หม่ ดว้ ย หา่ งไกลจากจดุ ทมี่ คี วามรอ้ นและเขาก็ …ไมไ่ ด ้ โนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ เหมอื นปกติ * วันรงุ่ ขนึ้ เสน่ิ เฉียวกล็ กุ ขน้ึ แปรงฟันลา้ งหนา้ เปลยี่ นเสอื้ ผา้ แลว้ ตรงไปหาเสย่ี วเหยยี น “เราจะตรวจสอบยงั ไง ถามหานเสโ่ ยวไปตรงๆเหรอ” “การถามเธอเป็ นวธิ ที ตี่ รงไปตรงมาทส่ี ดุ แต่ … มนั อาจจะไม่ เหมาะสมทเี่ ราจะถามเธอในตอนนี้ ฉันกร็ สู ้ กึ วา่ … ถา้ เธอบอก อยา่ งนัน้ จรงิ ๆ เธอคงจะเตรยี มพรอ้ มอยา่ งเต็มท่ี สําหรับคณุ หนู ใหญแ่ หง่ ตระกลู หาน การจะกเุ รอ่ื งทอ้ งทําหนังสอื รับรองเป็ น เรอื่ งทงี่ า่ ยดายมาก” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวขมวดควิ้ “ตามความสามารถของเราและเพอื่ ประโยชนข์ องเธอ เราไม่ สามารถใชว้ ธิ งี า่ ยๆขอใหค้ ณุ ชายเยช่ ว่ ย ฉันไมเ่ ป็ นไร ดงั นัน้ เฉยี วเฉยี ว เกรงวา่ ตอ้ งขอใหร้ องประธานเยช่ ว่ ยดว้ ย”

ไดย้ นิ แบบนเ้ี สนิ่ เฉยี วแทบหยดุ หายใจ ขอใหร้ องประธานเยช่ ว่ ย เหรอ ตอนท่ี 295 เธอเป็ นคนขข้ี ลาด งัน้ ก…็ เยห่ ลน่ิ หานเหรอ จะไปหาเขาเหรอ เสน่ิ เฉยี วเมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ เธอก็ขมวดคว้ิ “ฉันคดิ วา่ เรอื่ งนไ้ี ปหาเขาดที ส่ี ดุ เเลว้ เขาเป็ นพชี่ ายของ คณุ ชายเย่ นั่นกค็ อื พชี่ ายของเธอ เราทําไดแ้ คข่ อความ ชว่ ยเหลอื จากเขาเทา่ นัน้ ” “แลว้ ถา้ ฉันไมเ่ ต็มใจละ่ ” เสน่ิ เฉียวถาม เสย่ี วเหยยี นอง้ึ ไปชว่ั ขณะแลว้ ยมิ้ อยา่ งออ่ นแรง”ไมเ่ ป็ นไร ฉัน เดาไดว้ า่ เธอคงไมเ่ ห็นดว้ ย ถา้ เธอไมต่ อ้ งการเราก็จะคดิ วธิ อี น่ื ” “คดิ หาทางใหม่ สงิ่ ทเี่ ธอพดู เมอื่ กที้ ําใหฉ้ ันไดส้ ตขิ น้ึ มา ฉันกร็ ู ้ ไดอ้ ยา่ งชดั เจนเเลว้ ถงึ ชอ่ งวา่ งระหวา่ งฉันกบั หานเสโ่ ยวเธอเป็ น คณุ หนูใหญเ่ เหง่ ตระกลู หาน เป็ นตระกลู ทม่ี อี ํานาจมากจรงิ ๆ

เรอ่ื งทจี่ ะหาคําอธบิ ายมนั งา่ ยมาก แต่ … เราไมส่ ามารถสรา้ ง เอกสารหรอื มองการปลอมแปลงของเธอออกกไ็ มไ่ ด”้ เสยี่ วเหยยี น “… นกี่ ห็ มายถงึ ไมม่ หี นทางเเลว้ สิ ไมม่ ที างเลอื ก แลว้ ” “ฉันไมโ่ ทษทไ่ี มม่ ที างเลอื ก ฉันแคก่ ําลังคดิ วา่ … ทําไมฉันตอ้ ง พยายามอยใู่ นโลกใบนี้ เห็นไดช้ ดั วา่ ทนี่ ไ่ี มใ่ ชโ่ ลกของฉันและ มนั เป็ นแคเ่ รอื่ งบงั เอญิ ทฉ่ี ันไดเ้ ขา้ มาทโ่ี ลกน\"ี้ เมอ่ื ไดย้ นิ แบบนัน้ ใบหนา้ ของเสย่ี วเหยยี นก็เปลย่ี นไปในทนั ที และเธอกจ็ ับมอื “หมายความวา่ ยังไงอยา่ ยอมแพง้ า่ ยๆแบบน้ี ความรักสามารถใชเ้ วลากา้ วขา้ มผา่ นปัญหาไปได ้ แมแ้ ตเ่ ชอื้ ชาติ มาจากโลกสองใบแลว้ อยา่ งไร ตราบใดทเ่ี ธอทงั้ สองยัง ชอบกนั ก็พอแลว้ เธอมากไปไปทําไม เอาตามฉัน เธอแคไ่ ม่ ไวว้ างใจคณุ ชายเยเ่ พราะสถานการณข์ องเธอแตกตา่ งกนั ตงั้ แต่ เธอแตง่ งาน ถา้ เธอตา่ งใหค้ วามไวว้ างใจซงึ่ กนั และกนั ก็จะไม่ เชอ่ื ในสง่ิ ทห่ี านเสโ่ ยวพดู ” ”ใช”่ เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ “ฉันก็อยากจะ … ฉันอยากจะเชอื่ ใจ เขาโดยไมม่ เี งอื่ นไขไมว่ า่ คนอน่ื จะพดู ยังไงก็แคเ่ ชอื่ ใจเขา เทา่ นัน้ แตเ่ สยี่ วเหยยี นฉันเป็ นผหู ้ ญงิ ทห่ี ยา่ รา้ งมาแลว้ เป็ น

ผหู ้ ญงิ ทปี่ ระสบกบั ความลม้ เหลวในชวี ติ แตง่ งาน สองปีทผ่ี า่ น มาฉันก็เชอื่ ใจสามเี กา่ เชน่ กนั แตท่ า้ ยทสี่ ดุ กลับไดร้ ับหนังสอื หยา่ เมยี นอ้ ยทอ้ งโยม้ าหาฉันบอกวา่ ทอ้ งไดส้ ามเดอื นแลว้ สดุ ทา้ ย…ฉันกโ็ ดนไลอ่ อกมา” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นเ้ี สย่ี วเหยยี นกข็ ยับรมิ ฝี ปากของเขาสน่ั ซดี “เฉยี วเฉียว … ฉันรวู ้ า่ เธอเคยประสบกบั ชวี ติ แตง่ งานทล่ี ม้ เหลว มากอ่ น แต่ … ไมใ่ ชท่ กุ คนทจี่ ะเหมอื นกบั อดตี สามขี องเธอ” “ฉันรวู ้ า่ ฉันอาจจะทําอะไรผดิ พลาดไป แต่ … ฉันไมส่ ามารถ หลดุ ออกไปจากเงามดื นัน้ ได ้ แมว้ า่ ตอนนฉี้ ันกแ็ ตกตา่ งออกไป และเด็กทฉี่ ันอมุ ้ ทอ้ งอยกู่ ็ไมใ่ ชล่ กู ของเขาแมว้ า่ หานเสโ่ ยวจะ ไมไ่ ดท้ อ้ งก็ตาม ถา้ ฉันเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ฉันจะเลอื กผหู ้ ญงิ ทม่ี ี บรสิ ทุ ธไ์ิ รม้ ลทนิ แทนฉัน… ทเ่ี ป็ นของมอื สอง” เสน่ิ เฉยี วเมอ่ื เธอพดู แบบน้ี บนใบหนา้ ของเธอก็มรี อยยมิ้ แต่ รอยยมิ้ นัน้ ขมขนื่ และเป็ นการเยาะเยย้ ตวั เอง “หรอื วา่ …” จๆู่ เสย่ี วเหยยี นก็ยนื่ มอื มาปิดปากของเธอดว้ ยสหี นา้ จรงิ จัง “อยา่ พดู เรอื่ งไรส้ าระคดิ ถงึ จดุ ประสงคข์ องการมาทน่ี ขี่ องเธอใน วันนี้ เราจะไปตรวจสอบ แทนทจ่ี ะไมท่ ําอะไรแลว้ แคพ่ ดู คําพดู ทอ้ ใจ”

“ถา้ ไมไ่ ปพบเยห่ ลน่ิ หาน บางทเี รากท็ ําอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ ” “ฉันจะรไู ้ ดย้ ังไงถา้ ไมพ่ ยายาม” เสย่ี วเหยยี นบงั คบั ใหเ้ ธอ เดนิ หนา้ “ไปกนั เถอะ” อนั ทจ่ี รงิ สมองของเสย่ี วเหยยี นมคี วามสดใสมาก แตพ่ วกเธอไม่ มอี ํานาจและอทิ ธพิ ลและไมม่ ที างเลยถา้ จะใหไ้ ปถามพวกเขาก็ ถกู ไลต่ อ้ นกลับมาใครจะสนใจสถานการณ์ของคนทพ่ี วกเขาไม่ รจู ้ ัก ดงั นัน้ ในทส่ี ดุ สองคนหมดแรง แตพ่ วกเขาไมไ่ ดค้ ําตอบอะไร และออกมาจากโรงพยาบาลดว้ ยความอบั อาย หลังจากนัน้ ทงั้ สองคนกห็ ารา้ นกว๋ ยเตย๋ี วและนั่งลงและสงั่ บะหม่ี เนอื้ สองชาม เสยี่ วเหยยี นหวิ มากจนดมื่ น้ําซปุ เต็มปาก “ถา้ ไมม่ ี ทางจรงิ ๆไปหารองประธานเยก่ นั เถอะ ถงึ แมร้ องประธานเยจ่ ะ ชอบเธอ แตเ่ ขากเ็ ป็ นสภุ าพบรุ ษุ มาโดยตลอดเขาไมเ่ คยบงั คบั อะไรเธอเลยฉันคดิ วา่ …” “เสย่ี วเหยยี น” เสนิ่ เฉียวขดั จังหวะเธอบอกเธออยา่ งเครง่ ขรมึ “เธอรไู ้ หมวา่ เรอ่ื งนส้ี ําคญั มากถา้ ไปหารองประธานเย่ อาจจะ … “

เพราะความสมั พันธร์ ะหวา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ และเยห่ ลน่ิ หานเป็ นเรอื่ ง ละเอยี ดออ่ นเกนิ ไป พวกเขาไมใ่ ชพ่ น่ี อ้ งแทๆ้ กนั และภาพใน อดตี สงิ่ ทเี่ ยห่ ลนิ่ หาน พดู กบั เธอ จนถงึ วนั นเ้ี ธอยังจําไดด้ ที เี่ ขา พดู วา่ จะพาเธอไป ถา้ ครัง้ นบ้ี อกใหเ้ ขารู ้ เสนิ่ เฉียวไมส่ ามารถ รับประกนั ไดว้ า่ เขาจะทําอะไร “แตฉ่ ันบอกเขาไปแลว้ ” “เธอพดู วา่ อะไรนะ”เสน่ิ เฉยี วคดิ วา่ ตวั เองฟังผดิ ไป เสย่ี วเหยยี นกลนื น้ําลาย “ในขณะทเี่ ธอเพง่ิ ไปจา่ ยบลิ ฉันสง่ ขอ้ ความไปหารองประธานเยแ่ ละบอกเขาวา่ เราอยทู่ นี่ ่แี ละเขา บอกวา่ เขาจะมาทนี่ ที่ นั ท”ี สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นไปทนั ที “ทําอะไรอย”ู่ “เฉยี วเฉียว เราไมต่ อ้ งอธบิ ายความจรงิ ทัง้ หมดกบั รองประธาน เย่ เราแคข่ อใหเ้ ขาชว่ ยตรวจสอบเรอ่ื งนี้ ทําไมถงึ ตอ้ งทําใหม้ ัน ซบั ซอ้ นขนาดนล้ี ะ่ ” เสนิ่ เฉยี ว “… เธอคดิ งา่ ยเกนิ ไปแลว้ ” ในทสี่ ดุ เธอกล็ ดสายตาลงอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้

คนอยา่ งเยห่ ลนิ่ หาน ภายนอกดเู หมอื นเป็ นสภุ าพบรุ ษุ และถอ่ ม ตวั แตเ่ สนิ่ เฉียวรดู ้ วี า่ นสิ ยั ดงั้ เดมิ ของเขาไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนแ้ี ละ ดา้ นทอ่ี อ่ นโยนของเขาก็เป็ นเปลอื กนอก แตม่ องลกึ ลงไปมแี ต่ ความดํามดื แคน่ ัน้ แหละ เขากบั เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นพนี่ อ้ งคนละแม่ ความสมั พันธท์ ัง้ คจู่ ะดไี ด ้ อยา่ งไร นอกจากนเ้ี สน่ิ เฉยี วยังรสู ้ กึ วา่ เขาไมไ่ ดเ้ รยี บงา่ ยขนาด นัน้ ถา้ เขาเป็ นคนเทย่ี งธรรมเขาจะไมพ่ ดู กบั เธอวา่ จะพาเธอหนี เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ นเ้ี สน่ิ เฉียวรบี เกบ็ ขา้ วของและลกุ ขน้ึ “หยดุ กนิ ได ้ แลว้ เราจะออกจากทน่ี เี่ ดย๋ี วน้”ี ไดย้ นิ แบบนัน้ เสยี่ วเหยยี นหนา้ ซดี “ทําไมละ่ ฉันสง่ ขอ้ ความไป บอกเขาแลว้ เขาจะมาทนั ทถี า้ เราออกไปตอนนกี้ ็ผดิ สญั ญากบั เขาน่ะส”ิ “ผดิ สญั ญากช็ า่ ง ฉันเจอกบั เขาไมไ่ ด ้ เรอ่ื งนก้ี ไ็ มต่ อ้ งสบื มัน แลว้ และกไ็ มต่ อ้ งไปขอความชว่ ยเหลอื จากเขาอกี ” “เฉยี วเฉยี วทําไมตอ้ งดอื้ ขนาดนเี้ พอ่ื ความสขุ ของตวั เองอดทน สกั หน่อยไมไ่ ดเ้ หรอ ฉันขอใหเ้ ธอไมต่ อ้ งคดิ อะไรอกี ขอแคเ่ ชอ่ื

คณุ ชายเย่ เธอกไ็ มฟ่ ัง ตอนนจ้ี ะขอความชว่ ยเหลอื จากรอง ประธานเยเ่ ธอก็ไมพ่ อใจ ทแี่ ทเ้ ธอตอ้ งการอะไรกนั แน่ เธอยัง ตอ้ งการคน้ หาความจรงิ อกี หรอื เปลา่ เธอมนั ขข้ี ลาดและไร ้ ประโยชนจ์ รงิ ๆ เสนิ่ เฉียว “…” เธอมองเสยี่ วเหยยี นดว้ ยความตกใจ ไมค่ าดคดิ วา่ เธอจะเรยี ก ตวั เองวา่ คนขขี้ ลาด “อะไร ฉันพดู อะไรผดิ เหรอ ทา่ ทางเธอแบบนไ้ี มเ่ รยี กคนข้ี ขลาดใหเ้ รยี กวา่ อะไร เพราะเคยประสบกบั ชวี ติ แตง่ งานที่ ลม้ เหลว เธอจงึ คดิ วา่ ผชู ้ ายคนอนื่ ๆก็เป็ นเหมอื นเขางัน้ เหรอ หานเสโ่ ยวยงั คงเป็ นพนี่ อ้ งแสนดขี องเธอสนิ ะ เธอแทงขา้ งหลงั เธอแลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ ในใจของเธอฉันเสยี่ วเหยยี นก็เป็ นคนแบบ ทค่ี ณุ ไมส่ ามารถไวว้ างใจไดเ้ หรอ ฉันพดู วา่ จะไปหารอง ประธานเย่ เธอก็ไมพ่ อใจ เพราะเหตผุ ลนเี้ หรอ” “เสยี่ วเหยยี น …“ เสน่ิ เฉียวมองเธออยา่ งเหมอ่ ลอย “ทําไมเธอ ถงึ คดิ แบบน”้ี “หรอื วา่ เรอื่ งไมใ่ ชแ่ บบนัน้ เหรอ เพราะเคยประสบมาแลว้ ครัง้ หนง่ึ ดงั นัน้ เธอไมเ่ คยกลา้ ฉันพดู ผดิ ไหม”

ตอนที่ 296 คณุ เป็ นหนฉี้ นั มามากพอแลว้ คําพดู ครัง้ นที้ ําใหเ้ สนิ่ เฉยี วยากทจ่ี ะสงบใจ เดมิ ทใี นใจก็ เหมอื นกบั ผวิ ทะเลทไ่ี มเ่ รยี บสงบ ตอนนก้ี ลายเป็ นคลน่ื น้ําไดซ้ ดั สาดเขา้ มาอยา่ งรนุ แรง เสน่ิ เฉียวมองเสย่ี วเหยยี นเป็ นเวลานาน และในทส่ี ดุ ก็ลดสายตาลง “เธอพดู ถกู แตไ่ มว่ า่ เธอจะพดู อยา่ งไร ฉันกย็ งั จะไป ถา้ เธอ อยากอยทู่ น่ี ่ี อยา่ งนัน้ เธอกอ็ ยรู่ อเขาเถอะ” พดู จบ เสน่ิ เฉยี วก็หนั หลังจากไป เสย่ี วเหยยี นมองเงาจากดา้ นหลังของเธอ แลว้ ตะโกนเสยี งดงั ดว้ ยความโกรธ “เสน่ิ เฉยี ว พวกเรายังเป็ นเพอ่ื นสนทิ กนั อยู่ ไหม? เธอมคี วามกลา้ แคน่ เ้ี หรอ?” เสนิ่ เฉียวหยดุ กา้ วเดนิ ไปชวั่ ขณะเธอหลบั ตาลงดว้ ยความ เหนอื่ ยลา้ เพอ่ื นสนทิ ? หลอ่ นก็อยากเป็ นเพอ่ื นสนทิ กบั เธอเหรอ แตเ่ ธอ ไมอ่ ยากมสี ว่ นเกยี่ วขอ้ งใด ๆ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี

เมอื่ คดิ แบบนี้ เสน่ิ เฉียวจงึ ไมไ่ ดต้ อบเธอกลบั ไปสกั ประโยค ยงั คงกา้ วเดนิ ตอ่ ไปขา้ งหนา้ เดมิ ทเี สยี่ วเหยยี นคดิ วา่ เธอคงจะ หนั กลับมา ใครจะรู ้ แมแ้ ตจ่ ะหนั กลับมาเธอกไ็ มห่ นั ในใจของ เธอจงึ เต็มไปดว้ ยความโกรธ เสย่ี วเหยยี นรบี กา้ วเดนิ ตามไป พอเดนิ ไปไดส้ องกา้ วก็เห็นเงารา่ งทคี่ นุ ้ เคยเดนิ จากขา้ งนอกเขา้ มา ขวางทางเสนิ่ เฉยี วไวพ้ อดี เสนิ่ เฉยี วคาดไมถ่ งึ วา่ จะไดพ้ บกบั เยห่ ลนิ่ หาน เธอตะลงึ อยคู่ รู่ หนง่ึ จากนัน้ แกลง้ ทําเป็ นมองไมเ่ ห็นเขา แลว้ กเ็ ดนิ ผา่ นตวั เขา ไป เยห่ ลนิ่ หานใจหววิ เมอื่ เห็นขอบตาเธอแดงเล็กนอ้ ย ผลสดุ ทา้ ย เธอทําเหมอื นมองไมเ่ ห็นตนเองแลว้ เดนิ จากไป ขณะนัน้ เยห่ ลิ่ นหานรสู ้ กึ เหมอื นหวั ใจของตนถกู แทงอยา่ งรนุ แรง จากนัน้ เขาก็ตอบสนองอยา่ งรวดเร็ว แลว้ รบี หนั หลังตามไป “เฉยี วเฉียว!” เยห่ ลนิ่ หานขยับตวั แลว้ ควา้ แขนของเธอไวอ้ ยา่ งรวดเร็ว เสน่ิ เฉียวหนา้ เปลยี่ นสี แลว้ รบี ดงึ มอื กลบั

“ปลอ่ ยฉัน!” การเคลอื่ นไหวของเธอรนุ แรงมากจนเยห่ ลน่ิ หานขมวดควิ้ โดย ไมร่ ตู ้ วั “ไมอ่ ยากเจอฉันขนาดน้ี? แมว้ า่ ฉันจะมาชว่ ย เธอกไ็ ม่ ยนิ ยอมเหรอ? เฉียวเฉยี ว ทแี่ ทเ้ ธอเกลยี ดฉันมากแคไ่ หน? ตอนนเี้ กลยี ดจนไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมองฉันสกั นดิ หรอื ยอมรับความ ชว่ ยเหลอื จากฉันเลยเหรอ?” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอ แลว้ มองเขาอยา่ งดอื้ ดงึ : “พ่ี ใหญ่ กอ่ นหนา้ นค้ี ณุ เคยชว่ ยฉันหลายครัง้ แลว้ ฉันเป็ นหนค้ี ณุ มากแลว้ ไมอ่ ยากเป็ นหนคี้ ณุ อกี ” พอไดย้ นิ อยา่ งน้ี เยห่ ลน่ิ หานก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ อยา่ งขมขนื่ : “ที่ แทเ้ ธอก็รวู ้ า่ เธอเป็ นหนฉี้ ันมากมาย อยา่ งไรกต็ ามเธอเป็ นหนี้ มากขนาดนอ้ี ยแู่ ลว้ เป็ นเพม่ิ อกี สกั หน่อยจะเป็ นอะไรไป?” เสนิ่ เฉียว: “……” เสย่ี วเหยยี นทย่ี นื มองพวกเขาอยไู่ กล ๆ ถงึ แมจ้ ะไมไ่ ดย้ นิ วา่ พวกเขาคยุ อะไรกนั แตค่ วามโกรธของเธอตอนนส้ี งบลงแลว้ เพราะเมอื่ ครเู่ ธอตนื่ เตน้ เกนิ ไปจรงิ ๆ เมอื่ ไดย้ นิ วา่ หลอ่ นจะจาก ไปและไมอ่ ยากเจอเยห่ ลน่ิ หาน เทา่ กบั วา่ ละทงิ้ การกระทํานี้ ดงั นัน้ เธอจงึ รบี พดู ในสงิ่ พลกิ สถานการณไ์ มไ่ ดไ้ ป

“ไมใ่ ชแ่ บบน้ี ฉันตดิ หนคี้ ณุ ฉันกต็ อ้ งคนื ใหค้ ณุ ” เสน่ิ เฉยี วจํา เงนิ สามแสนนั่นได ้ ถงึ แมก้ ารกระทําของคณุ แมเ่ สน่ิ จะทําใหเ้ ธอ โกรธและผดิ หวงั มาก แตห่ ลอ่ นก็ยังเป็ นคณุ แมผ่ ใู ้ หก้ ําเนดิ เธอ ถงึ เธอจะโกรธแตก่ ต็ อ้ งรับผดิ ชอบภาระกอ้ นนี้ “เป็ นหนี้ อยา่ งไรเสยี ก็ตอ้ งใชค้ นื ไมส่ เู ้ ป็ นเพมิ่ อกี สกั หน่อย ก็ ไมเ่ ห็นจะเป็ นไร” เมอ่ื พดู จบ เยห่ ลน่ิ หานก็เดนิ นําเขา้ ไปขา้ งใน: “ฉันกม็ าแลว้ เขา้ ไปกนั เถอะ” เสนิ่ เฉยี วยนื นงิ่ อยทู่ เี่ ดมิ ไมย่ อมขยบั พอเห็นความดอื้ รัน้ ของ เธอ เยห่ ลนิ่ หานจงึ กา้ วไปขา้ งหนา้ แลว้ จับแขนของเธอ ดงึ เธอ เขา้ มา “เยห่ ลนิ่ หาน ปลอ่ ยฉัน ปลอ่ ยฉัน!” พอไดย้ นิ ชอื่ ของเขาจากปากของเธออกี ครัง้ ในทส่ี ดุ เยห่ ล่ิ นหานก็สามารถแกป้ ัญหาความทกุ ขท์ รมานจากความคดิ ถงึ ในชว่ งวันทผี่ า่ นมานไี้ ดแ้ ลว้ พอรวู ้ า่ เธอหายไปจากตระกลู เยก่ ะทันหนั ไมเ่ ห็นเธออยทู่ ี่ ตระกลู เย่ แมแ้ ตท่ บ่ี รษิ ัทก็มองไมเ่ ห็นเงาของเธอ แลว้ เขากไ็ ม่

สามารถตามหาเธออยา่ งโจง่ แจง้ ได ้ นับวา่ เบาะแสในวันนท้ี ําให ้ เขาไดเ้ จอเธออกี ครัง้ เขาจงึ รบี ขบั รถมาอยา่ งรวดเร็ว ในทส่ี ดุ ก็ไดเ้ ห็นเธอยนื ตรงหนา้ ตนเองอกี ครัง้ เพยี งแคค่ ดิ วา่ ในชว่ งวันเหลา่ นเ้ี ธออยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ หวั ใจของ เขาก็เหมอื นถกู เข็มทม่ิ แทง เยห่ ลนิ่ หานเมม้ ปากแลว้ ดงึ เธอ กลบั มาทเี่ ดมิ อกี ครัง้ เสย่ี วเหยยี นยังยนื เหมอ่ อยตู่ รงนัน้ เสน่ิ เฉียวมสี หี นา้ ทอี่ อ่ นเพลยี เธออยากสา่ ยหวั แลว้ จากไป แตว่ า่ … พอคดิ วา่ ตนเองเป็ นหน้ี นํ้าใจเขามากมาย กก็ า้ วเทา้ ไมอ่ อก สดุ ทา้ ยเธอกย็ ังคงนั่งลงไปอกี รอบดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี ย็นชาแลว้ เอย่ “ฉันไมม่ อี ะไรทตี่ อ้ งการใหค้ ณุ ชว่ ย” ในเมอื่ จากไปไมไ่ ดอ้ ยา่ ง นัน้ เธอก็ไมต่ อ้ งการความชว่ ยเหลอื ของเยห่ ลน่ิ หาน สหี นา้ ของเสยี่ วเหยยี นเปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย มองไปทางเยห่ ลิ่ นหาน: “รองประธานเย่ โชคดที ค่ี ณุ มาแลว้ พวกเรามเี รอื่ ง สําคญั ตอ้ งการความชว่ ยเหลอื จากคณุ ” “เรอ่ื งอะไร พดู เถอะ”

ทงั้ สองคนทําราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ ประโยคนัน้ ของเสน่ิ เฉียว แลว้ สนทนากนั ตอ่ เสนิ่ เฉียวกดั ฟันดว้ ยความโกรธ เสยี่ วเหยยี นกําลงั เอย่ ปากอยากจะพดู เสนิ่ เฉียวกข็ ดั จังหวะ: “ฉันไดพ้ ดู ไปแลว้ เรอ่ื งนไ้ี มเ่ กย่ี วกบั คณุ ฉันไมต่ อ้ งการใหค้ ณุ ชว่ ยฉัน” เยห่ ลน่ิ หานมองไปทางเธอดว้ ยสหี นา้ ไรอ้ ารมณ์แตน่ ้ําเสยี งของ เขากลับมคี วามขมขนื่ อยเู่ ล็กนอ้ ย: “ถา้ เป็ นคนอนื่ ละ่ ? นอกจาก ฉันแลว้ ไมว่ า่ ใครเธอก็ยอมรับความชว่ ยเหลอื ไดท้ งั้ นัน้ ?” แมว้ า่ วา่ มันจะทําใหอ้ กี ฝ่ ายอดึ อัด แตเ่ สนิ่ เฉียวก็ยังยอมรับอยา่ ง โหดรา้ ย “ใช่ พใ่ี หญ่ ฉันบอกแลว้ วา่ ฉันตดิ หนค้ี ณุ มาเยอะแลว้ ถา้ มเี พม่ิ ฉันคงคนื ใหไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ เพราะฉะนัน้ เรอ่ื งนค้ี ณุ อยา่ ยงุ่ ” เสยี่ วเหยยี นกดั ฟันและตอบโตค้ ําพดู ของเธอ: “ แน่นอนวา่ ตอ้ ง ยงุ่ ถา้ รองประธานเยไ่ มย่ งุ่ พวกเราก็ไดแ้ ตย่ อมรับความไมเ่ ป็ น ธรรมแลว้ !”

เสนิ่ เฉียว: “…เสยี่ วเหยยี น เธอจะอยฝู่ ่ังตรงขา้ มฉันใหไ้ ดเ้ ลยใช่ ไหม?” เสยี่ วเหยย่ี น มองเธอดว้ ยสายตาทแี่ น่วแน่: “ขอโทษนะ ถงึ เธอ จะโกรธ แตค่ รัง้ น้ฉี ันกย็ ังยนื ยนั ” เสนิ่ เฉียวจอ้ งมองเธอเป็ นเวลานาน เธอก็ไมส่ ามารถพดู อะไรได ้ เธอแคม่ องไปทางทหี่ ลอ่ นแลว้ หวั เราะอยา่ งเย็นชา: “เอาเถอะ ในเมอ่ื เธออยากทําแบบนี้ อยา่ งนัน้ เธอกอ็ ยคู่ ยุ กบั เขาเถอะ ฉัน ยงั มธี รุ ะ ขอโทษนะอยเู่ ป็ นเพอ่ื นดว้ ยไมไ่ ด”้ พอพดู เสร็จเสน่ิ เฉียวก็ลกุ ขนึ้ แลว้ เดนิ ออกไป ครัง้ นเี้ ยห่ ลนิ่ หานไมไ่ ดห้ า้ มเธออกี เสย่ี วเหยยี นรบี ลกุ ขนึ้ อยากจะตามเธอไป แตก่ ็ถกู เยห่ ลน่ิ หานหา้ มไว ้ “อยา่ ตามเลย ในเมอ่ื เธออยากไป คณุ ตามไปกไ็ มม่ ปี ระโยชน”์ พอไดฟ้ ัง เสย่ี วเหยยี นรบี จนตาแดงเหมอื นจะรอ้ งไหแ้ ลว้ : “แต่ วา่ …” “เรอื่ งนคี้ ณุ ไมร่ เู ้ หรอ? ถงึ เธอไมอ่ ยตู่ รงนผี้ มก็สามารถแกไ้ ขได”้

เสยี่ วเหยยี นนงิ่ ไปสกั พัก แลว้ กดั รมิ ฝี ปากของตวั เอง: “ถงึ เฉียว เฉียวไมอ่ ยตู่ รงนี้ รองประธานเย่ ก็ยังสามารถชว่ ยไดเ้ หรอ?” เยห่ ลน่ิ หานมองเธอ ดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี งยี บขรมึ : “ แน่นอน คณุ ลอง เลา่ เรอื่ งนใ้ี หผ้ มฟังกอ่ น” เสยี่ วเหยยี นกลอกตาไปมา เธอไมไ่ ดโ้ ง่ รวู ้ า่ ไมส่ ามารถนําเรอื่ ง ทงั้ หมดบอกเยห่ ลนิ่ หานไดอ้ ยา่ งแน่นอน ทําไดแ้ คโ่ กหกไป “ความหมายของคณุ คอื คณุ หนูตระกลู หานกบั เพอื่ นของคณุ รัก กนั พอเธอทอ้ งแลว้ ผชู ้ ายคนนัน้ กลับทอดทงิ้ เธอ ดงั นัน้ เธอ เลยมคี วามคดิ ทจี่ ะฆา่ ตวั ตาย?” เสยี่ วเหยยี นรบี พยกั หนา้ เธอกลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อกอยา่ งสดุ ชวี ติ เดมิ ทเี ธอกแ็ ตง่ เรอื่ งไมค่ อ่ ยเป็ น แลว้ กไ็ มร่ วู ้ า่ จะถา่ ยทอด เรอื่ งนอี้ อกมาไดไ้ หม นคี่ อื สง่ิ ทเี่ ธอคดิ ดที สี่ ดุ แลว้ “ทคี่ ณุ พดู เป็ นความจรงิ เหรอ?” เป็ นอยา่ งทค่ี ดิ ไวค้ อื เยห่ ลนิ่ หานถามเธอหนงึ่ ประโยค เสยี่ วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง: “เป็ นความจรงิ แน่นอนฉันจะ โกหกรองประธานเยท่ ําไม? แลว้ ยงั ไมม่ ปี ระโยชนใ์ ด ๆ อกี ดว้ ย

ฉันเพยี งแตอ่ ยากรวู ้ า่ เธอทอ้ งจรงิ หรอื เปลา่ พวกเราหาทางลง มอื กบั โรงพยาบาลนัน้ ไมไ่ ด ้ เลยอยากยมื แรงรองประธานเย่ ชว่ ยฉันดหู น่อย อยา่ งไรเสยี เพอ่ื นคนนัน้ ของฉัน…กเ็ ป็ นหว่ งเธอ มาก” หลังจากนัน้ ไมน่ าน เยห่ ลน่ิ หานก็พยักหนา้ เสยี งของเขาเย็นชา “ได ้ ผมจะชว่ ยคณุ ” ตอนที่ 297 ทแ่ี ทฉ้ นั มองคนผดิ ไปเหรอ “จรงิ เหรอ?” เสยี่ วเหยยี นเลกิ คว้ิ อยา่ งดใี จ: “รองประธานเย่ ขอบคณุ มากจรงิ ๆ” “แตว่ า่ …” เยห่ ลน่ิ หานกลบั พดู อยา่ งกะทนั หนั เขามองเสย่ี วเห ยยี นแลว้ ถามอยา่ งเจาะลกึ วา่ : “ในเมอื่ เป็ นเพยี งเรอ่ื งเล็กขนาด นี้ ทําไมเฉียวเฉียวถงึ ปฏเิ สธทจ่ี ะรับการชว่ ยเหลอื จากผม?” เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ อดึ อดั เล็กนอ้ ย แตต่ ัดสนิ ใจอยา่ งเด็ดขาดแลว้ วา่ จะไมเ่ ปิดเผยความลับ จงึ ตอบเพยี งแคว่ า่ : “เพราะเธอไดร้ ับ ความชว่ ยเหลอื จากคณุ มามาก เธอบอกฉันเกยี่ วกบั เรอื่ งเงนิ

สามแสนแลว้ รองประธานเย่ เฉียวเฉียวน่ะ คณุ ชว่ ยเธอแคน่ ดิ เดยี วเธอกจ็ ดจําไวใ้ นใจมาโดยตลอดหลงั จากนัน้ กเ็ ตอื นตวั เอง เสมอวา่ จนเป็ นนสิ ยั วา่ ตดิ หนใี้ ครบางคนอยู่ ดงั นัน้ เธอเลยไม่ หวงั ความชว่ ยเหลอื จากคณุ ฉันคดิ วา่ ฉันเขา้ ใจจติ ใจของเธอ” พอฟังเสร็จ เยห่ ลนิ่ หานกด็ เู หมอื นจะคดิ วา่ มเี หตผุ ล หลงั จากท่ี ตนชว่ ยเธอโดยการใหเ้ งนิ สามแสนกบั คณุ แมข่ องเธอ เธอก็มี ทา่ ทางทลี่ ําบากใจมากทกุ ครัง้ ทเี่ จอหนา้ ตน คงเป็ นเพราะเงนิ สามแสนน่ันสนิ ะ “เงนิ สามแสนน่ัน แตไ่ หนแตไ่ รมาผมก็ไมเ่ คยคดิ ทจี่ ะใหเ้ ธอคนื ผม” “คงเป็ นเพราะแบบน้ี เลยทําใหเ้ ธอยงิ่ ลําบากใจ” เสยี่ วเห ยยี นมองเยห่ ลนิ่ หานอยา่ งตงั้ ใจ แลว้ สดู หายใจ: “ ถงึ แมว้ า่ ฉัน กบั เสน่ิ เฉยี วจะเพง่ิ รจู ้ ักกนั ไดไ้ มน่ าน แตน่ สิ ยั ของเธอกลับเรยี บ งา่ ยมาก เป็ นคนทเี่ อาจรงิ เอาจัง ดอื้ รัน้ และหวั แข็ง เธออยใู่ น กรอบ แคใ่ นโลกของเธอ คณุ ก็คงจะมองออกสนิ ะเพราะรอง ประธานเยม่ ใี จทอ่ี ยากจะชว่ ยเธอ แตน่ ั่นยงิ่ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ละอาย ใจมากขนึ้ ” สายตาเยห่ ลน่ิ หานจอ้ งมองไปทเี่ สยี่ วเหยยี นอยา่ งออ่ นโยนมาก ขน้ึ คาดไมถ่ งึ เลยวา่ เธอจะเขา้ ใจเสนิ่ เฉียวไดม้ าก

“เธอไมไ่ ดล้ ะอายใจตอ่ ผม แตแ่ คก่ ลวั วา่ เป็ นหนผ้ี มมากเกนิ ไป แลว้ จะหาทางชดใชใ้ หไ้ มไ่ ดแ้ คน่ ัน้ ” “ใชแ่ ลว้ ความจรงิ ฉันกร็ ู ้ เดมิ ทฉี ันรสู ้ กึ ลําบากใจทม่ี ารบกวนรอง ประธานเย่ แตว่ า่ ฉันนกึ ไมอ่ อกเลยจรงิ ๆ วา่ จะขอความ ชว่ ยเหลอื จากใคร” เพราะฟังถงึ ตอนน้ี เยห่ ลน่ิ หานก็ยม้ิ ออกมาเล็กนอ้ ย: “เป็ น เกยี รตขิ องผม ทไี่ ดร้ ับใชค้ ณุ ผหู ้ ญงิ ทัง้ สอง” “พอแลว้ เรอื่ งนกี้ ็เลา่ ใหค้ ณุ ฟังถงึ เทา่ นี้ ฉันตอ้ งรบี ไปอธบิ าย กบั เสน่ิ เฉยี วแลว้ ” “อมื สง่ ใหผ้ มเถอะ” เยห่ ลน่ิ หานพยกั หนา้ : “ผมจะรบี นําขอ้ มลู มาบอกคณุ ” “ขอบคณุ คะ่ รองประธานเย”่ หลงั จากทเี่ สยี่ วเหยยี นจากไป นวิ้ เรยี วยาวของเยห่ ลน่ิ หานก็ เคาะทโี่ ตะ๊ เบา ๆ เขานั่งนง่ิ ๆ มองชามสองใบบนโตะ๊ ดว้ ย ใบหนา้ ทคี่ รนุ่ คดิ สที า่ เรอื่ งน…้ี มบี างอยา่ งไมถ่ กู ตอ้ ง

ดแู ลว้ เขาคงจะตอ้ งตรวจสอบอยา่ งละเอยี ด บางท…ี อาจจะ ตรวจเจออะไร เสนิ่ เฉียวน่ังรถกลบั ไปทวี่ ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง เธอเพง่ิ จะกลบั ถงึ วลิ ลา่ ไมน่ าน จหู ยนุ ก็มาบอกเธอวา่ เสย่ี วเหยยี นมาหาเธอ แลว้ ยงั ถาม เธอแปลก ๆ: “คณุ นายนอ้ ย ตอนเชา้ คณุ ออกไปกบั เสย่ี วเหยยี น ไมใ่ ชห่ รอื ? แลว้ ทําไม…” เพอื่ ทจ่ี ะหลกี เลย่ี งจหู ยนุ ทค่ี ดิ มากเกนิ ไป เสน่ิ เฉียวจงึ บอกแค:่ “เธอคงจะลมื ของแลว้ ละ่ มงั่ พาเธอเขา้ มาเถอะ” สดุ ทา้ ยจหู ยนุ ก็พาเสย่ี วเหยยี นเขา้ มาหลังจากนัน้ กเ็ ดนิ จากไป ในหอ้ งตกอยใู่ นความเงยี บ เสน่ิ เฉยี วคอ่ ย ๆ เดนิ ลงมาทางนี้ อยา่ งเงยี บ ๆ พอเสย่ี วเหยยี นเห็นเธอ ก็รบี เขา้ มากอดแขนของ เธอ: “เฉยี วเฉยี ว เธอยงั โกรธฉันอยไู่ หม? เรอื่ งนแ้ี กไ้ ขไดแ้ ลว้ เธออยา่ โกรธเลยไดไ้ หม?” “เรอ่ื งนแ้ี กไ้ ขไดแ้ ลว้ ?” เสน่ิ เฉียวยมิ้ อยา่ งขมขน่ื : “สดุ ทา้ ยแลว้ เธอกย็ งั เอาเรอื่ งนไี้ ปบอกเขา?” เสยี่ วเหยยี นหนา้ ซดี แลว้ รบี อธบิ ายใหเ้ สนิ่ เฉยี ว: “เธออยา่ เขา้ ใจผดิ ฉันแตง่ เรอื่ งไปแลว้ เขาไมม่ ที างรเู ้ รอื่ งนแี้ น่นอน”

“เธอโงห่ รอื เปลา่ ? ถงึ แมว้ า่ เธอจะแตง่ เรอ่ื งอยา่ งไร ผลกย็ ัง เหมอื นเดมิ ” “แตว่ า่ …” “เธอคดิ วา่ คนอนื่ เขาจะโงเ่ หรอ? เรอ่ื งนถี้ า้ เธอเอาไปพดู ใหค้ น อน่ื ฟังก็คงไมม่ ใี ครเชอ่ื ยงิ่ พดู กบั เยห่ ลนิ่ หานแลว้ ดว้ ย เขาเป็ น คนฉลาดขนาดนัน้ คดิ วา่ ไมต่ อ้ งเดากค็ งจะพอรเู ้ รอื่ งแลว้ ” พอฟังจบ เสย่ี วเหยยี นก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเบกิ ตากวา้ ง: “คงไมใ่ ช่ หรอกนะ คนธรรมดาจะเดาเรอ่ื งนี้ไดอ้ ยา่ งไร ยงิ่ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ วา่ เขาเป็ นพนี่ อ้ งของคณุ ชายเย่ ไมน่ ่าจะนกึ ถงึ ได”้ “นกึ ไมถ่ งึ เขาจะตรวจสอบไมไ่ ดเ้ หรอ?” เสน่ิ เฉียวมองเธออยา่ ง จนปัญญาแวบหนง่ึ สดู หายใจแลว้ เอย่ : “เธอไมร่ วู ้ า่ เยห่ ลน่ิ หาน เป็ นคนอยา่ งไรเขาไมไ่ ดเ้ รยี บงา่ ยอยา่ งทเี่ ธอคดิ ขนาดนัน้ ” ทส่ี ําคญั คอื เขาปลอมตวั เกง่ เกนิ ไปแลว้ ถา้ เป็ นคนนอก คงไมร่ ู ้ แน่ ๆ วา่ เยห่ ลน่ิ หานเป็ นคนอยา่ งไร คําพดู ในครัง้ นัน้ ของนาย ทา่ นทําใหเ้ ฉียวเฉยี วรวู ้ า่ พวกเขาเป็ นพวกปากหวานกน้ เปรย้ี ว ยงั มปี ระโยคนัน้ ทเี่ ยห่ ลน่ิ หานพดู กบั เธอในครัง้ กอ่ น จงึ ทําให ้ เธอรวู ้ า่ เยห่ ลนิ่ หานไมไ่ ดอ้ อ่ นโยนเหมอื นกบั ใบหนา้ ของเขา แถมเขายังไมใ่ ชค่ นทเ่ี รยี บงา่ ยขนาดนัน้ สงิ่ ทเี่ สย่ี วเหยยี นพดู

กบั เขาในครัง้ น้ี จะทําใหเ้ ขาสงั เกตเห็นอะไรอยา่ งแน่นอน ถงึ เวลานัน้ เขาจะตรวจสอบแน่ ๆ “ทแี่ ทฉ้ ันมองคนผดิ ไปเหรอ?” เสย่ี วเหยยี นกม้ หนา้ ลงและพดู พมึ พํา: “บางทฉี ันอาจจะไมร่ จู ้ รงิ ๆ วา่ เขาเป็ นคนแบบไหน? แต่ สายตาทเ่ี ขามองเธอนัน้ ไมผ่ ดิ แน่ ฉันรแู ้ คว่ า่ เขาไมม่ ที างทํา รา้ ยเธอ“ เสน่ิ เฉียวยม้ิ เบา ๆ: “บางทเี จตนาดกี ท็ ําเรอ่ื งรา้ ยไดน้ ?ิ เรอ่ื งนกี้ ็ พอแคน่ แี้ หละ ฉันไมม่ อี ะไรจะพดู แลว้ ” “งัน้ …เธอคงไมโ่ กรธฉันแลว้ ใชไ่ หม? เฉียวเฉียว ฉันแคอ่ ยาก ชว่ ยเธอคดิ จรงิ ๆ นะ” พอมองเสยี่ วเหยยี นทอ่ี ยตู่ รงหนา้ เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ จนปัญญา ทันที บอกตามตรง แน่นอนวา่ เสย่ี วเหยยี นอยากทําดเี พอ่ื เธอ ถงึ แมว้ า่ ระหวา่ งทางเธอจะพยายามยับยัง้ อยา่ งสดุ ความสามารถ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ ผลจะออกมาเหมอื นเดมิ “เรอ่ื งมันเกดิ ขนึ้ แลว้ ไมม่ อี ะไรจะตอ้ งโกรธแลว้ ละ่ ” เสนิ่ เฉียว พดู เสยี งเบา

ยงิ่ เห็นเธอไมโ่ กรธ แบบนยี้ งิ่ ทําใหเ้ สยี่ วเหยยี นกลวั ขน้ึ ไปอกี เสยี่ วเหยยี นกา้ วเขา้ ไปดงึ มอื เธอ “เฉยี วเฉียว…” “ตอนนดี้ กึ มากแลว้ เธอกลับไปกอ่ นเถอะ” เสย่ี วเหยยี น: “ฉัน…” “พรงุ่ นฉี้ ันจะไปหาเธอ” คําพดู ตอ่ มาของเสนิ่ เฉยี วกลับทําให ้ เสย่ี วเหยยี นดอี กดใี จ เธอยม้ิ แยม้ ออกมา: “พรงุ่ นเ้ี ธอจะมาหา ฉันจรงิ เหรอ? เธอไมโ่ กรธฉันแลว้ จรงิ ๆ ใชไ่ หม?” เสนิ่ เฉียวจนปัญญา: “เมอ่ื ครเู่ ป็ นฉันทตี่ นื่ เตน้ เอง ฉันรวู ้ า่ เธอทํา เพอื่ ฉัน ฉันจะใหล้ งุ จนิ ไปสง่ เธอ” หลังจากนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ใหจ้ หู ยนุ พาเสยี่ วเหยยี นไปหาลงุ จนิ กอ่ นจะไปเสย่ี วเหยยี นมากอดเธอ ขอใหพ้ รงุ่ นเี้ ธอตอ้ งไปหา หลอ่ น เสนิ่ เฉยี วจงึ ตอบรับไป รอเสยี่ วเหยยี นกลบั ไป เสนิ่ เฉยี วกม็ องไปทค่ี ํา่ คนื อนั ไมม่ ที ่ี สนิ้ สดุ นอกหนา้ ตา่ ง กลวั วา่ …หลงั จากนัน้ คงจะไมส่ งบไดอ้ กี แลว้

ในความเป็ นจรงิ แมว้ า่ จะไมไ่ ดเ้ จอเยห่ ลนิ่ หาน แตว่ นั นกี้ จ็ ะมาถงึ ไมช่ า้ กเ็ ร็วใชไ่ หม? เพยี งแต…่ ไมค่ ดิ วา่ จะเร็วขนาดน้ี ขา่ วของเยห่ ลน่ิ หานเร็วมาก แคส่ องวันกส็ ง่ ขา่ วใหเ้ สย่ี วเหยยี น แลว้ แถมยงั นัดเวลาใหพ้ วกเธอมาพดู คยุ ตอ่ หนา้ ดว้ ยกนั ตอน เย็น ตอนทเี่ สย่ี วเหยยี นโทรศพั ทห์ าเสน่ิ เฉียว เสนิ่ เฉียวกไ็ มไ่ ด ้ ปฏเิ สธ พรอ้ มตอบรับ “งัน้ พวกเราเจอกนั ตอนเย็น ตอนกลางวันเธอไมต่ อ้ งมาหาฉัน แลว้ ” “ได”้ เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ พอถงึ เวลาพลบคํา่ เสนิ่ เฉียวก็เปลย่ี นเสอื้ ผา้ เตรยี มทจ่ี ะออกไป ขา้ งนอก แลว้ ก็เจอเขา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี ลบั มาจากบรษิ ัทกอ่ น เวลาพอดี เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ห็นการแตง่ ตวั ของเธอ จงึ สอบถาม: “จะไปไหน?”

เสน่ิ เฉียวตะลงึ ไปสกั พัก หลงั จากนัน้ พยกั หนา้ แลว้ ถาม: “ทําไม วันนเ้ี ลกิ งานเชา้ ขนาดนลี้ ะ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอแวบหนงึ่ แลว้ เมม้ ปากสกั พักแลว้ เอย่ : “ตอ้ งไป รว่ มงานเลยี้ ง” พดู จบ เซยี วซกู่ เ็ ดนิ มาขา้ งหนา้ แลว้ นํากลอ่ งสง่ ใหเ้ ธอ “นคี่ อื ?” เสน่ิ เฉยี วมองกลอ่ งอยา่ งลงั เลแวบหนง่ึ “สง่ ของอะไร มาน่ะ?” ตอนที่ 298 ลางสงั หรณไ์ มค่ อ่ ยดี เซยี วซนู่ ํากลอ่ งสง่ ใหต้ รงหนา้ เสนิ่ เฉยี วทําไดเ้ พยี งยนื่ มอื ออกไปรับหลังจากเปิดออกก็พบวา่ เป็ นชดุ ราตรหี นงึ่ ชดุ “เปลย่ี นซะ ไปรว่ มงานเลยี้ งกบั ฉัน” เสน่ิ เฉยี วนง่ิ ไปสกั พัก “แตว่ า่ ฉันมเี รอ่ื งสําคญั ตอ้ งไปทํา ฉันนัด กบั เสย่ี วเหยยี นไวแ้ ลว้ ”

พอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดควิ้ ขน้ึ มา “เวลาสองวันมานท้ี ค่ี ณุ อยู่ กบั เธอมากพอแลว้ แคน่ ก้ี ็ไปรว่ มงานเลย้ี งเป็ นเพอ่ื นฉันไมไ่ ด ้ เหรอ? ขอเลอื่ นนัดเธอส?ิ ” “แตว่ า่ ฉันนัดไวแ้ ลว้ นะ…” หลกั ๆ เลยคอื เย็นนเ้ี ธอมเี รอ่ื งสําคญั มาก แตท่ ําไมตอนนจี้ ะใหเ้ ธอไปรว่ มงานเลย้ี งดว้ ยกนั ใหไ้ ด?้ ถา้ ปฏเิ สธเขาเลย กค็ งดไู มค่ อ่ ยดี แตเ่ สนิ่ เฉยี วทําไดแ้ คต่ อบอยา่ ง วกวนกลับไป: “ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คณุ กไ็ ปกอ่ น พอฉันกบั เสยี่ วเห ยยี นรวมตวั กนั เสร็จแลว้ ดกึ ๆ หน่อยจะตามไป” “สําคญั ขนาดนัน้ เลยเหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ งยี บขรมึ มาโดยตลอด ทันใดนัน้ ก็ถามขนึ้ มา “อะไร?” “ฉันกําลังถามวา่ เสยี่ วเหยยี นสําคญั กวา่ ฉันเหรอ?” เสน่ิ เฉียวยนื เหมอ่ อยทู่ เ่ี ดมิ เหมอ่ มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ นมี่ นั คําถามอะไรกนั ? ไมร่ วู ้ า่ ทําไมเวลานด้ี วงตาทดี่ ดุ นั เหมอื นเหยยี่ ว คนู่ ัน้ ทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ หวาดผวาเล็กนอ้ ย สายตาของเขาดู เหมอื นจะมองทะลเุ ขา้ มาในใจคน หรอื วา่ …เขาจะรอู ้ ะไรบางอยา่ งแลว้ ?

พอคดิ ถงึ ตรงน้ี รมิ ฝี ปากของเสน่ิ เฉียวกส็ นั่ เล็กนอ้ ย ทา่ ทางราว กบั อยากจะพดู แตก่ ็ไมพ่ ดู เป็ นเวลานานกวา่ ทเ่ี ธอจะเอย่ ปาก: “ไมไ่ ดห้ มายความวา่ อยา่ ง นัน้ แค…่ ฉันนัดเธอไวแ้ ลว้ ” “ไปเป็ นเพอ่ื นฉันสกั ครัง้ ก็ไมไ่ ด?้ ” ควิ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดเป็ น ปม แถมน้ําเสยี งก็กดดนั อยา่ งมาก ฟังแลว้ รสู ้ กึ อดึ อดั มาก พอเสนิ่ เฉียวนกึ ถงึ คนทจ่ี ะตอ้ งไปเจอเย็นน้ี ก็ทําใจแข็งแลว้ เอย่ : ”ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เปลย่ี นวนั เถอะ ถา้ ครัง้ หนา้ คณุ มงี านเลย้ี ง ฉันจะตอ้ งไปเป็ นเพอื่ นคณุ แน่นอน” พอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยมิ้ อยา่ งเหน็บแนม: “ครัง้ หนา้ เหรอ?” หลังจากนัน้ กไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธออยสู่ กั พัก ทันใด นัน้ ก็พดู วา่ : “ไปเถอะ” เสน่ิ เฉยี ว: “……”

แบบนคี้ อื เห็นดว้ ยกบั เธอแลว้ ? ไมร่ วู ้ า่ ทําไม เสน่ิ เฉยี วกลับรสู ้ กึ วา่ มันงา่ ยเกนิ ไป แตพ่ อดเู วลาแลว้ ก็ใกลจ้ ะถงึ เวลาทเ่ี ธอกบั เสยี่ วเหยยี นนัดกนั แลว้ ไมส่ นแลว้ ไปตามหาความจรงิ ใหช้ ดั เจนกอ่ นคอ่ ยพดู แลว้ รอ ใหถ้ งึ เวลากลบั ถา้ ยังมเี วลาอยลู่ ะก็ เธอคอ่ ยไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ที่ งานเลย้ี ง “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันไปกอ่ นนะ” พดู เสร็จ เสนิ่ เฉียวก็เดนิ ผา่ นรา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ ใครจะรเู ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับควา้ แขนขาวเนยี นละเอยี ดของเธออยา่ งกะทนั หัน ทําให ้ เธอหยดุ อยทู่ เี่ ดมิ “ตอ้ งไปใหไ้ ด?้ ” เสนิ่ เฉียวกม้ หวั ลงแลว้ มองไปทฝี่ ่ ามอื นัน้ ทจ่ี ับขอ้ มอื ของเธออยู่ นวิ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เรยี วยาว เห็นขอ้ ตอ่ นว้ิ เดน่ ชดั ฝ่ ามอื ทรี่ อ้ นระอุ ราวกบั จะแผดเผาเธอ เธอพยักหนา้ ดว้ ยความยากลําบาก: “ใช่ ใชแ่ ลว้ ฉันจะอยสู่ กั พัก…ถา้ ฉันมเี วลากลบั มาฉันจะไปหาคณุ \" ทนั ทที พ่ี ดู จบ เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ วา่ เขาจับมอื เธอแรงขน้ึ เล็กนอ้ ย แตเ่ พยี งครเู่ ดยี ว เขาก็คลายมอื ออก พอเสนิ่ เฉยี วไดร้ ับอสิ ระ

แลว้ เธออยากกม้ หนา้ มองวา่ บนใบหนา้ และแววตาของเยโ่ ม่ เซนิ เป็ นแบบไหน เพยี งแตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับหมนุ เข็นรถจากไป อยา่ งรวดเร็ว เพยี งแวบเดยี วกห็ ายลับไปตรงหวั มมุ เสนิ่ เฉยี วกระพรบิ ตา แลว้ มองเซยี วซทู่ ยี่ นื อยดู่ า้ นขา้ ง “เขาเป็ นอะไรไป?” เซยี วซรู่ สู ้ กึ กลมุ ้ ใจเล็กนอ้ ย อยากเอย่ ปากพดู แตส่ ดุ ทา้ ยกลบั สา่ ยหวั : “ไมม่ อี ะไรครับ” เสนิ่ เฉยี ว: “…จรงิ เหรอ?” “คณุ นายนอ้ ย คณุ ชายเยห่ วงั วา่ คณุ จะไปรว่ มออกงานเลย้ี ง ดว้ ยกนั คนื น”้ี “ขอโทษนะ ฉันนัดกบั เสยี่ วเหยยี นไวแ้ ลว้ ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ นาย เอาทอ่ี ยมู่ าใหฉ้ ัน ฉันกลับมาแลว้ จะรบี ตามไป งานเลยี้ งเรม่ิ กี่ โมง?” เซยี วซคู่ ดิ สกั พัก แลว้ บอกเธอ “เรม่ิ อยา่ งเป็ นทางการตอนสอง ทมุ่ ครับ”

สองทมุ่ ? เสน่ิ เฉยี วมองโทรศพั ทม์ อื ถอื แวบหนง่ึ “ตอนนย้ี ังไม่ ถงึ เวลาหกโมง ฉันมเี วลาไปแน่นอน” พอพดู จบเสนิ่ เฉยี วก็หยบิ กลอ่ งทอี่ ยใู่ นมอื ของเซยี วซมู่ า: “ฉัน เกบ็ ชดุ ราตรไี วก้ อ่ น เซยี วซู่ นายสง่ ทอ่ี ยมู่ าในโทรศัพทม์ อื ถอื ของฉันนะ ฉันไปกอ่ นละ่ ” เสนิ่ เฉียวออกมาอยา่ งรวดเร็ว หลงั จากทเี่ ธอนั่งรถของลงุ จนิ อ อกมาจากวลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง แตไ่ มร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี นื มองจาก หนา้ ตา่ งชนั้ สอง กําลงั มองรถทห่ี า่ งไปไกลดว้ ยแววตาทเ่ี ย็นชา ระหวา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วดทู างไปดว้ ย แลว้ ก็ดเู วลาไปดว้ ย สถานท่ี นัดหมายครัง้ นขี้ องเยห่ ลน่ิ หานไกลจรงิ ๆ เธอออกมาจากวลิ ลา่ ไหเ่ จยี งตอ้ งใชเ้ วลากวา่ ครง่ึ ชว่ั โมงในการขบั รถ ถงึ แมว้ า่ จะยงั ไมถ่ งึ หกโมง แตต่ อนขบั รถไปกเ็ ป็ นเวลาประมาณหกโมงกวา่ แลว้ สน้ิ เปลอื งเวลาไปกลบั อยา่ งมาก ยงั ไมร่ อู ้ กี วา่ จะใชเ้ วลา พดู คยุ นานแคไ่ หน “ลงุ จนิ รบกวนคณุ ขบั ใหไ้ วอกี นดิ ” พอเสนิ่ เฉยี วคดิ ถงึ ตรงนี้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะเอย่ ปากเรง่ ในความ เป็ นจรงิ ถา้ หากทําไดเ้ ธอกไ็ มอ่ ยากเรง่ หรอก แตส่ ดุ ทา้ ย…ความ ปลอดภยั บนทอ้ งถนนสําคญั ทสี่ ดุ

แตว่ า่ …วนั นเี้ ธอรสู ้ กึ กระสบั กระสา่ ยอยตู่ ลอดเวลา ความรสู ้ กึ นี้ รนุ แรงขน้ึ ตงั้ แตเ่ ธอไดพ้ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ แตอ่ อกบา้ นแลว้ ขน้ึ รถกย็ ง่ิ เพมิ่ ขน้ึ จนถงึ ตอนน…ี้ แมแ้ ตห่ างตาของเธอกย็ ังกระตกุ ไมห่ ยดุ รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ จะมเี รอ่ื งใหญเ่ กดิ ขน้ึ ตลอด โทรศพั ทม์ อื ถอื สนั่ แลว้ สกั พัก เป็ นเซยี วซทู่ ส่ี ง่ ทอี่ ยมู่ าใหเ้ ธอ หลงั จากนัน้ ยงั กําชบั อกี หนง่ึ ประโยค “คณุ นายนอ้ ย ถา้ หากเป็ นไปไดล้ ะ่ ก็ คณุ กลบั มาตอนนเ้ี ถอะ ถา้ หากไมไ่ ด ้ หวังวา่ คณุ นายจะมางานวันนใ้ี หท้ นั เพราะคนื นเ้ี ป็ น วันสําคญั อยา่ งมาก!” วันสําคญั ? เสน่ิ เฉยี วสง่ ขอ้ ความสนั้ ๆ กลบั ไป ถามเซยี วซวู่ า่ วัน สําคญั อะไร เพง่ิ จะสง่ ขอ้ ความไดไ้ มน่ าน เสย่ี วเหยยี นกโ็ ทรศพั ทห์ าเธอ “เฉียวเฉียว ฉันมาถงึ แลว้ เธอ ใกลจ้ ะถงึ หรอื ยัง?” เสน่ิ เฉยี วไมแ่ น่ใจทาง ทําไดเ้ พยี งถามลงุ จนิ : “ลงุ จนิ พวกเรา ใกลจ้ ะถงึ แลว้ รยึ งั ?”

ลงุ จนิ เงยี บไปชว่ั ครู่ คงกําลงั คํานวณเวลาพอผา่ นไปไดส้ กั พัก จงึ เอย่ : “ใกลแ้ ลว้ ครับ อกี ประมาณสบิ นาท”ี เสยี่ วเหยยี นทไ่ี ดย้ นิ ลงุ จนิ พดู จงึ พยักหนา้ อยา่ งเขา้ ใจ: “แบบ นัน้ กไ็ ด ้ ฉันรอเธอสบิ นาที เพยี งแตฉ่ ันจะเขา้ ไปกอ่ นแลว้ กนั เธอกเ็ ขา้ มาหาฉันแลว้ กนั ” “ได”้ พอวางสายเสร็จ เซยี วซยู่ งั ไมไ่ ดต้ อบกลับขอ้ ความเธอ คงจะยงุ่ แลว้ สนิ ะ? เธอคดิ จากนัน้ กว็ างโทรศพั ทม์ อื ถอื พอถงึ ทห่ี มาย เสนิ่ เขา้ ไปในรา้ นกเ็ ห็นเสย่ี วเหยยี นน่ังอยตู่ รงมมุ หนง่ึ ทน่ี ค่ี นไมค่ อ่ ยเยอะ ลงุ จนิ เดนิ ตามหลังเธอเขา้ มาดว้ ยกนั พอนกึ ถงึ สง่ิ ทต่ี นเองจะพดู ในวันน้ี เสนิ่ เฉียวกห็ ยดุ กา้ วเดนิ หลังจากนัน้ หนั กลับไปบอกกบั ลงุ จนิ : “ลงุ จนิ วันนคี้ ณุ กลบั กอ่ น เถอะ” “แตว่ า่ คณุ นายนอ้ ย อยทู่ นี่ ส่ี กั พักก็ตอ้ งรบี กลับไปรว่ มงานเลย้ี ง ไมใ่ ชเ่ หรอครับ? ผมรจู ้ ักทาง รอคณุ นายนอ้ ยทน่ี ไี่ ด”้

“ ไมเ่ ป็ นไร อยา่ งไรกย็ งั พอมเี วลา ไมร่ บี ” “ทสี่ ําคญั คอื กลวั ลงุ จนิ จะรอเป็ นเวลานาน ตอนนกี้ ็ดกึ แลว้ ดงั นัน้ อยสู่ กั พักเดย๋ี วฉันจะเรยี กรถไปเอง ลงุ จนิ มองเวลา กร็ สู ้ กึ วา่ ทเี่ สนิ่ เฉียวพดู นัน้ ก็มเี หตผุ ล จงึ พยกั หนา้ แลว้ เดนิ จากไป” รอเขาจากไปแลว้ เสน่ิ เฉียวก็เขา้ มาหาเสย่ี วเหยยี นในรา้ น เสยี่ วเหยยี นกําลงั เบอื่ และมองมอื ถอื ตลอด พอถงึ เวลาแลว้ ก็ มองไปรอบ ๆ ในทส่ี ดุ กเ็ ห็นเสน่ิ เฉียวกําลังเดนิ เขา้ มา เธอลกุ ขน้ึ แลว้ โบกแขนใหเ้ สนิ่ เฉียวไมห่ ยดุ พรอ้ มกบั ตะโกนเสยี งดงั : “เฉยี วเฉียว ทางน!ี้ ” เสน่ิ เฉียวเดนิ มาทางเธอ หลังจากนัน้ น่ังลงตรงหนา้ เธอ “เยห่ ลนิ่ หานละ่ ?” ตอนที่ 299 การตอ้ นรบั แขก “เขายงั ไมม่ าเลย เธอนั่งกอ่ นสิ อยรู่ า้ นอาหารพอดี พวกเรากนิ ขา้ วกนั กอ่ นเถอะ”

เสยี่ วเยยี นกําลงั ทกั ทายเธอทเ่ี พงิ่ นั่งลงดา้ นขา้ ง เสนิ่ เฉยี วเพยี ง แคน่ ั่งลงแลว้ มองเวลาแวบหนงึ่ หกโมงกวา่ แลว้ ยงั เหลอื เวลา กอ่ นจะถงึ สองทมุ่ อกี หนง่ึ ชว่ั โมงครง่ึ เวลาแคน่ พ้ี อแลว้ มง่ั ? “พอเห็นทา่ ทางแบบนข้ี องเธอ เสย่ี วเหยยี นกอ็ ดถามไมไ่ ดว้ า่ : “เธอรบี เหรอ? ยงั มธี รุ ะอน่ื ?” เสนิ่ เฉียวเลา่ เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขนึ้ กอ่ นหนา้ นใ้ี หเ้ สยี่ วเหยยี นฟัง “ทําไมเธอไมบ่ อกฉันละ่ ? ถา้ รอู ้ ยา่ งนี้ กใ็ หเ้ ธอไปกอ่ นแลว้ ทนี่ มี่ ี แคฉ่ ันกพ็ อ” “ไหน ๆกม็ าแลว้ พดู ตอนนกี้ ไ็ มม่ ปี ระโยชน”์ “จะไมม่ ปี ระโยชนไ์ ดอ้ ยา่ งไร? งัน้ ตอนนเ้ี ธอเปลย่ี นกระโปรง กอ่ น จะไดร้ บี กลบั ไปเลย ไมอ่ ยา่ งนัน้ สง่ ผลกระทบทไี่ มด่ ตี อ่ จติ ใจของสามภี รรยาอยา่ งพวกเธอ” “ไมเ่ ป็ นไร ฉันบอกเขาแลว้ วา่ จะรบี กลบั ไปงานเลยี้ งเรม่ิ อยา่ ง เป็ นทางการตอนสองทมุ่ อยกู่ นิ ขา้ วเป็ นเพอ่ื นพวกเธอทน่ี จี่ นถงึ หนง่ึ ทมุ่ แลว้ ฉันคอ่ ยกลบั ไปก็ยงั พอมเี วลา”

พอดยี นิ เธอพดู แบบน้ี เสยี่ วเหยยี นกว็ างใจ “ถา้ อยา่ งนัน้ ก็ดี พวกเราสง่ั อาหารกอ่ น รองประธานเยบ่ อกวา่ เขาจะมาถงึ หลงั จากนสี้ บิ นาที ใหพ้ วกเราเลอื กสง่ั ตามใจ” “ได”้ เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ แลว้ สงั่ อาหารสองอยา่ งตามเสย่ี วเห ยยี น อนั ทจ่ี รงิ เธอไมม่ อี ะไรใหต้ อ้ งคดิ เดมิ ทเี ธอยงั มบี างเรอ่ื งท่ี เรง่ รบี แตว่ า่ ตอนนคี้ วามคดิ ทงั้ หมดของเธออยทู่ ตี่ วั ของเยโ่ ม่ เซนิ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะไมก่ งั วลกบั เรอื่ งนถี้ งึ ขนาดนัน้ แลว้ สง่ิ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กอ่ นทเ่ี ธอจะออกจากบา้ นนัน้ ทําใหเ้ ธอจดจํา ไดอ้ ยา่ งลกึ ซงึ้ สบิ นาทหี ลงั จากนัน้ ในทส่ี ดุ เยห่ ลน่ิ หานกม็ าถงึ ดเู หมอื นวา่ เขาจะตงั้ ใจสวมชดุ เป็ นพเิ ศษ เขาสวมสทู สขี าว ผกู หกู ระตา่ ยดสู ะอาดเรยี บรอ้ ยเป็ นพเิ ศษ เมอ่ื เขาปรากฏตวั ใน รา้ นอาหารกด็ งึ ดดู ความสนใจของผหู ้ ญงิ จํานวนมาก หลังจากนัน้ เสน่ิ เฉียวและเสยี่ วเหยยี นก็ไดย้ นิ เสยี งพดู คยุ จาก ผหู ้ ญงิ โตะ๊ ขา้ ง ๆ “ผชู ้ ายคนนเี้ ป็ นใครน่ะ? หลอ่ จังเลย”

“อยา่ มองเลย ผชู ้ ายทดี่ ดู แี บบนเ้ี ห็นแวบเดยี วก็รวู ้ า่ มแี ฟนแลว้ ถงึ จะมองมากกวา่ นก้ี ไ็ มใ่ ชข่ องพวกเรา” “เฮ ้ สองคนทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ เขาคนไหนเป็ นแฟนของเขากนั นะ?” “โงส่ ดุ ๆ กต็ อ้ งเป็ นคนทส่ี วมกระโปรงสนี ้ําเงนิ คนนัน้ สิ ทัง้ สอง คนดดู แี ละเหมาะสมกนั มากเลยวา่ ไหม?” เสน่ิ เฉยี ว: “…” คํานนิ ทาเหลา่ นข้ี องคน แคน่ ก้ี ็ทําใหเ้ กลยี ดจรงิ ๆ ถา้ สามารถ พดู ได ้ เธออยากจะพดู แทรกมาก พวกเธอตา่ งกไ็ มใ่ ชแ่ ฟนของ เยห่ ลน่ิ หานทัง้ นัน้ เสย่ี วเหยยี นเขา้ ไปกระซบิ ขา้ งหเู ธอ: “คนพวกนัน้ พดู ถงึ คนอน่ื ท่ี ไมร่ วู ้ า่ ควรเบาเสยี งกนั หรอื ไง? นดี่ งั มาถงึ พวกเราทอ่ี ยตู่ รงน้ี แลว้ ” ใช่ ดงั มาถงึ พวกเธอทอี่ ยตู่ รงน้ี เยห่ ลนิ่ หานก็คงไดย้ นิ แลว้ เยห่ ลน่ิ หานน่ังอยตู่ รงขา้ มกบั พวกเธอ สายตาของเขาเคลอ่ื น ผา่ นเสยี่ วเหยยี นอยา่ งรวดเร็วกอ่ นจะหยดุ ลงบนใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี ว: “ขอโทษดว้ ย บนถนนรถตดิ นดิ หน่อย ผมเลยมาสาย”