เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

เธอยอมขน้ึ รถไปเองอยา่ งนัน้ หรอื ? เยห่ ลน่ิ หานชะงักไป ถา้ อยา่ งนัน้ กค็ งจะเป็ นคนทเ่ี สน่ิ เฉียวรจู ้ ัก เพยี งแต…่ .ในบรรดาคนทเี่ ธอรจู ้ ักยังมใี ครอกี ? “ขอบคณุ นะครับ ผมเป็ นเพอื่ นของเธอครับ จๆู่ กต็ ดิ ตอ่ เธอไมไ่ ด ้ พวกเรากเ็ ลยรอ้ นใจกนั ตามหาตวั เธอกนั แถวๆนกี้ นั อยนู่ านเลย ครับ” “ทแี่ ทก้ เ็ ป็ นแบบนนี้ เ่ี อง….ทะเบยี นรถฉันจําไมไ่ ดห้ รอก แตฉ่ ัน จําไดว้ า่ รถคนั นัน้ เป็ นสดี ํา…..” เยห่ ลน่ิ หานถอนหายใจอยใู่ นใจ เป็ นอยา่ งทคี่ ดิ วา่ เขาไมค่ วรจะ คาดหวงั กบั หญงิ สงู วยั ตรงหนา้ เขาเลยจรงิ ๆ รถสดี ําในเมอื งเป่ ย นมี้ ตี งั้ มากมายนับไมถ่ ว้ น “ขอบคณุ ครับ ผมขอตวั กอ่ นนะครับ” เขาจะตอ้ งโทรบอกเรอ่ื งนก้ี บั เสยี่ วเหยยี น แลว้ ถามเธอวา่ เธอ รจู ้ ักคนอนื่ ๆอกี หรอื เปลา่ เผอ่ื จะไดห้ าเบาะแสจากบคุ คลเหลา่ น้ี ได ้

หลงั จากทเ่ี สยี่ วเหยยี นไดย้ นิ ขา่ วนแี้ ลว้ นัน้ เธอก็รสู ้ กึ โลง่ ใจ ขนึ้ มาเล็กนอ้ ย แตก่ ็รสู ้ กึ สงสยั ขน้ึ มา : “รถสดี ํา? รองประธานเย่ คณุ แน่ใจใชไ่ หมคะวา่ เธอยอมขนึ้ รถคนั นัน้ เอง?” “ไมช่ วั รค์ รับ” เยห่ ลน่ิ หานเอย่ ขน้ึ ดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี ย็นชา : “ถา้ หาก ทหี่ ญงิ สงู วัยคนนัน้ พดู มาจรงิ เพยี งแคเ่ ธอไมไ่ ดม้ องผดิ เฉยี ว เฉียวคงจะไมไ่ ดถ้ กู บงั คบั ใหข้ น้ึ รถไปหรอกครับ” ไดย้ นิ แลว้ เสย่ี วเหยยี นจงึ เงยี บไปพักหนง่ึ แลว้ พยักหนา้ อยา่ ง เห็นดว้ ย : “จะวา่ ไปแลว้ กใ็ ชค่ ะ่ ถา้ หากถงึ บงั คบั ใหข้ นึ้ รถก็ จะตอ้ งมกี ารตอ่ สดู ้ นิ้ รนกนั แตใ่ นเมอื่ หญงิ สงู อายคุ นนัน้ เห็นวา่ เธอยอมขน้ึ รถไปเอง ถา้ อยา่ งนัน้ กค็ งจะไมม่ อี นั ตราย แตย่ งั หา เธอไมเ่ จอฉันก็ยังไมว่ างใจอยดู่ ี ทา่ ทางกอ่ นหนา้ นเ้ี ธอดู หวาดกลวั อยนู่ ะคะ รองประธานเย่ ขอรอ้ งคณุ ละ่ คะ่ ฉันอยาก เห็นกบั ตาตวั เองวา่ เธอยังปลอดภัยดอี ย”ู่ “วันนคี้ ณุ กลับไปกอ่ นเถอะครับ ผมจะสง่ คนใหห้ าตวั เธอตอ่ เอง มขี า่ วยงั ไงผมจะรบี แจง้ คณุ ทนั ท”ี “ถา้ อยา่ งนัน้ …..กไ็ ดค้ ะ่ ” หลงั จากทเ่ี สย่ี วเหยยี นวางสายไปแลว้ นัน้ ยังคงไมค่ อ่ ยวางใจ อยดู่ ี เธอตอ่ สายหาเสนิ่ เฉยี ว กลับพบวา่ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของอกี

ฝ่ ายนัน้ โทรไมต่ ดิ ในสถานการณท์ จ่ี นปัญญาเชน่ น้ี เธอจงึ ทํา ไดเ้ พยี งสง่ ขอ้ ความไปหาเสนิ่ เฉียวหนงึ่ ขอ้ ความ ถา้ หากเธอไม่ เป็ นอะไรก็ใหเ้ ธอตดิ ตอ่ กลับมาหาตวั เอง ถงึ ไดเ้ ก็บ โทรศพั ทม์ อื ถอื ลงแลว้ กลบั บา้ นไป เสนิ่ เฉียวนั่งพงิ อยบู่ นโซฟาตวั นุ่ม คนรับใชย้ น่ื ชารอ้ นแกว้ หนง่ึ สง่ มาใหเ้ ธอ : “คณุ หนูเสน่ิ คะ เชญิ ดมื่ ชารอ้ นกอ่ นนะคะ” เสนิ่ เฉียวน่ังพงิ อยตู่ รงนัน้ ไมย่ อมขยับไปไหน และยงิ่ ไปกวา่ นัน้ คอื เธอไมม่ แี รงทจี่ ะยนื่ มอื ออกไปรับเลยดว้ ยซํา้ แตเ่ ธอยังคงหนั ไปสา่ ยหนา้ ใหก้ บั คนรับใชค้ นนัน้ อยา่ งมมี ารยาท หลังจากนัน้ จงึ เอย่ ขน้ึ มาเบาๆ : “ขอบคณุ คะ่ ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ” คนรับใชท้ ําหนา้ มนึ งง หลงั จากนัน้ จงึ ยกแกว้ ชานัน้ ออกไป แลว้ พบเขา้ กบั ซจู ว่ิ เขา้ พอดี ซจู วิ่ มองดแู กว้ ชาใบนัน้ ทยี่ งั มอี ยเู่ ต็ม ยมิ้ แลว้ เอย่ ขนึ้ : “เธอไมย่ อมดม่ื หรอื ?” คนรับใชพ้ ยักหนา้ : “ดเู หมอื นคณุ หนูคนนัน้ จะอารมณไ์ มค่ อ่ ยดี คะ่ ดงั นัน้ กเ็ ลย……” “ฉันเขา้ ใจแลว้ เธอไปทํางานตอ่ เถอะ” ซจู วิ่ หวั เราะ แลว้ สง่ สญั ญาณใหเ้ ธอออกไปกอ่ น คนรับใชถ้ อนหายใจดว้ ยความโล่ งอกแลว้ รบี เดนิ ออกไป เธอรสู ้ กึ กลัวจรงิ ๆวา่ ซจู ว่ิ จะใหเ้ ธอ

จัดการกบั เสน่ิ เฉยี วใหไ้ ด ้ ถงึ แมว้ า่ เสนิ่ เฉยี วจะดไู มม่ พี ษิ มภี ยั ดู มมี ารยาทก็ตาม แตใ่ หม้ าจัดการกบั คนทอี่ ารมณ์แปรปรวนเชน่ นี้ เธอคงทําไมไ่ ด ้ ซจู ว่ิ เดนิ เขา้ ไป แลว้ เดนิ ไปตรงดา้ นหนา้ เสน่ิ เฉยี ว เห็นอารมณ์ ของเธอทยี่ ังดแู ปรปรวนเหมอื นตอนมานัน้ อดทจี่ ะยม้ิ ออกมา พลางเอย่ ขน้ึ ไมไ่ ด ้ : “เรอื่ งอะไรกนั ทท่ี ําใหค้ ณุ หนูเสน่ิ อารมณ์ แปรปรวนไดข้ นาดนี้?” ไดย้ นิ เสยี งทคี่ นุ ้ เคยแลว้ เสนิ่ เฉียวจงึ เงยหนา้ ขนึ้ มาสบตากบั ซู จวิ่ “ฉันไมเ่ ป็ นไรคะ่ ” หลังจากทเ่ี สยี่ วเหยยี นเดนิ ไปโทรศพั ท์ เธอก็ลกุ ขนึ้ เดนิ ออกไป ดว้ ยความงนุ งง หลงั จากนัน้ ไมร่ วู ้ า่ เดนิ ไปนานแคไ่ หน เธอถงึ ได ้ พบวา่ ตวั เองเดนิ มาจนถงึ ถนนใหญแ่ ลว้ เห็นรถทวี่ ง่ิ กนั อยเู่ ต็ม ทอ้ งถนนเธอกลับมคี วามคดิ อยากตายขน้ึ มา แตค่ วามคดิ นเ้ี มอ่ื ผดุ ขนึ้ มาแลว้ เธอก็รสู ้ กึ ตกใจกบั ตวั เอง เธอตงั้ ครรภอ์ ยู่ ถงึ แมว้ า่ เธอจะไมน่ กึ ถงึ ตวั เอง ก็ควรจะตอ้ งนกึ ถงึ ลกู นอ้ ยบา้ ง

ดงั นัน้ เธอจงึ ไมไ่ ดข้ ยับตวั ไปไหน แลว้ น่ังอยตู่ รงขา้ งถนนมองดู รถทวี่ ง่ิ กนั อยา่ งขวกั ไขวอ่ ยตู่ รงนัน้ หลังจากนัน้ ก็มรี ถคนั หนงึ่ มาจอดตรงหนา้ เธอ ประตรู ถเปิดออก เสนิ่ เฉยี วเงยหนา้ ขน้ึ มา แลว้ บงั เอญิ ปะทะเขา้ กบั ดวงตาทส่ี ขุ มุ นุ่มลกึ ของหานชงิ เขา้ พอดี “คณุ หนูเสน่ิ ทําไมมาอยตู่ รงนล้ี ะ่ คะ?” ตอนทเ่ี ธอเงยหนา้ ขน้ึ มานัน้ ซจู ว่ิ รสู ้ กึ ตกใจกบั ดวงตาทแ่ี ดงกํา่ และรอยนํ้าตาบนใบหนา้ ของเธอ เธออา้ ปากคา้ งอยนู่ าน แต่ หลงั จากนัน้ ก็ไมม่ คี ําพดู ใดๆหลดุ ออกมา แววตาทซี่ บั ซอ้ นของหานชงิ มองไปทเี่ ธอ สายตาของทัง้ สอง คนสบตากนั หลงั จากนัน้ ไมน่ าน….หานชงิ กย็ นื่ มอื สง่ ไปใหเ้ ธอ “ไมว่ า่ จะเป็ นเพราะอะไร อยา่ มาน่ังรอ้ งไหต้ รงนเ้ี ลย ลกุ ขนึ้ มา เถอะ” นํ้าหนักของคําพดู เขานัน้ มคี วามเด็ดขาดเหมอื นกบั พชี่ าย และ ยงั มสี ายตาทด่ี เู ป็ นหว่ งน่ันทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ อบอนุ่ เธอกดั รมิ

ฝี ปากลา่ งของตวั เองเบาๆ ไมไ่ ดล้ กุ ขน้ึ แตก่ ลบั หลบตาลงอกี ครัง้ “เงยหนา้ ขน้ึ มา” ใครจะรวู ้ า่ เธอทกี่ ําลงั จะกม้ หนา้ ลงนัน้ จๆู่ หาน ชงิ จะเอย่ ขน้ึ มาอยา่ งดๆุ เชน่ น้ี เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ องึ้ ไป แลว้ เงยหนา้ ขนึ้ มาอกี ครัง้ อยา่ งงงๆ “ไมไ่ ดย้ นิ ทฉี่ ันพดู หรอื ? ลกุ ขน้ึ ” เสนิ่ เฉียว : “…….” เธอกดั รมิ ฝี ปาก อดทจ่ี ะเอย่ ขน้ึ มาไมไ่ ด ้ : “ประธานหาน ถงึ แมว้ า่ ฉันจะเป็ นเพอื่ นสนทิ กบั หานเสโ่ ยว แต…่ ..น่ันกไ็ มไ่ ด ้ หมายความวา่ คณุ จะมายงุ่ เรอื่ งของฉันไดน้ ะคะ?” วันนเ้ี ธออารมณไ์ มด่ อี ยา่ งมากจรงิ ๆ ประกอบกบั …..เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองกบั หานเสโ่ ยวกไ็ มไ่ ดเ้ ป็ นเพอ่ื นทด่ี ตี อ่ กนั อกี แลว้ ตอ่ ไปโอกาสทจี่ ะไดเ้ จอกบั หานชงิ กค็ งจะนอ้ ยลงไปดว้ ย เดมิ ที เธออยากจะสภุ าพกบั เขา เนอ่ื งจากเรอ่ื งเหลา่ นัน้ เป็ นเรอ่ื งราว ระหวา่ งเธอกบั หานเสโ่ ยว จะไมโ่ ทษคนอนื่ อยแู่ ลว้ แตถ่ า้ หากหานชงิ จะมายงุ่ เรอื่ งของเธอ เธอกค็ งจะไมพ่ ดู ไมไ่ ด ้

ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ หานชงิ จงึ ขมวดคว้ิ ขนึ้ มา “เธอพดู วา่ อะไรนะ?” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง แลว้ ไมไ่ ดม้ องหนา้ เขาอกี และวนิ าทตี อ่ มานัน้ จๆู่ หานชงิ ก็ยน่ื มอื ออกมาจับไหลข่ องเธอ แลว้ หวิ้ ตวั เธอขนึ้ มา เป็ นการเคลอื่ นไหวทดี่ สู บายๆยงิ่ นัก เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ตกตะลงึ ไปชวั่ ขณะ “เธอคดิ วา่ ฉันอยากจะยงุ่ กบั เธอนักหรอื ไง? เธอตา่ งหากทม่ี าอยู่ ตรงนแี้ ลว้ สง่ ผลกระทบตอ่ ภาพลกั ษณ์ อกี ทัง้ ยังขวางทางคนอนื่ อกี ดว้ ย” น้ําเสยี งของหานชงิ เย็นชา แตส่ ายตาของเขานัน้ กลับจับจอ้ งอยู่ ทเ่ี ธอ นกึ ไมถ่ งึ เลย…..แมแ้ ตท่ า่ ทางโมโหยงั เอาแตใ่ จขนาดนี้ นคี่ อื ….นอ้ งสาวทเ่ี ขาตามหามายสี่ บิ กวา่ ปีอยา่ งนัน้ หรอื ? แยจ่ รงิ ทําไมกอ่ นหนา้ นเ้ี ขาถงึ ไมค่ น้ พบกนั คนพวกนัน้ ทําไมถงึ ไปหาตวั หานเสโ่ ยวมากนั ? เธอรเู ้ รอื่ งนข้ี องเสนิ่ เฉียว หลังจาก นัน้ จงึ ขโมยความลับนไ้ี ปอยา่ งนัน้ หรอื ? แต…่ ….ทําไมคนอนื่ รเู ้ รอ่ื งนกี้ นั แตต่ วั เสน่ิ เฉียวเองกลบั ไมร่ ?ู ้

เฮอ้ คดิ มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ หานชงิ จงึ ถอนหายใจออกมาอยา่ งแรงดว้ ย ความแปลกใจ “ไปจากตรงนกี้ อ่ นดกี วา่ ทา่ ทางเธอตอนนดี้ จู นตรอกมากเลย นะ” เสน่ิ เฉยี วอง้ึ ไป แน่นอนวา่ เธอรวู ้ า่ ตอนนที้ า่ ทางของตวั เองตอ้ ง ดจู นตรอกเป็ นอยา่ งมาก แตต่ อนนเ้ี ธออารมณไ์ มค่ อ่ ยดี ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดแ้ ครว์ า่ ตวั เองจะดจู นตรอกขนาดไหน “พวกคณุ ไปกนั กอ่ นเถอะคะ่ ” “ซจู ว่ิ สง่ ตวั เธอขน้ึ มาบนรถ” หานชงิ ออกคําสง่ั ดว้ ยนํ้าเสยี งท่ี เย็นชา ซจู วิ่ อดทจ่ี ะยม้ิ ออกมาไมไ่ ด ้ หลังจากนัน้ จงึ เดนิ ไปทางเสนิ่ เฉยี ว แลว้ จับมอื เธออยา่ งสนทิ สนม : “คณุ หนูเสน่ิ ทนี่ ค่ี น พลกุ พลา่ นอนั ตรายนะคะ ฉันเห็นวา่ ตอนนค้ี ณุ ก็ไมไ่ ดม้ เี พอื่ นอยู่ ดว้ ย ไปจากทนี่ กี่ บั พวกเรากอ่ นดกี วา่ นะคะ”

หลังจากนัน้ ซจู ว่ิ ก็ดงึ เธอขนึ้ มาบนรถ ถงึ แมว้ า่ การกระทํานจ้ี ะดู มมี ารยาท แตท่ า่ ทางกลับยังคงดแู ข็งๆเป็ นอยา่ งมาก ตอนท่ี 330 เธอไมส่ งสยั ประวตั ชิ วี ติ ของตวั เองเลยอยา่ ง นนั้ หรอื ตอนนก้ี ลับมาคดิ ๆดแู ลว้ …..ทําไมเสนิ่ เฉียวถงึ ไดเ้ ดนิ ตามเธอ ขน้ึ รถกนั ? เธอยงั มเี สยี่ วเหยยี นอยกู่ บั เธอดว้ ย ถงึ แมว้ า่ เธอจะไปจรงิ ๆ ก็ ควรจะไปบา้ นของเสยี่ วเหยยี น ไมใ่ ช…่ .ทต่ี ระกลู หานแหง่ น้ี “คณุ หานมเี รอื่ งตอ้ งไปจัดการทบี่ รษิ ัท เขาจะกลบั มาอกี ประมาณหนง่ึ ชว่ั โมง คณุ หนูเสน่ิ สามารถพักผอ่ นไปกอ่ นไดเ้ ลย นะคะในชว่ งเวลาหนง่ึ ชว่ั โมงน”้ี “ไมด่ กี วา่ คะ่ ฉันตอ้ งไปแลว้ ” เสน่ิ เฉียวลกุ ขนึ้ ยนื ตอนนหี้ านเส่ โยวไมอ่ ยบู่ า้ น เธอกบั หานเสโ่ ยวกไ็ มไ่ ดเ้ ป็ นเพอ่ื นพนี่ อ้ งกนั อกี แลว้ หากอยทู่ น่ี ต่ี อ่ ไปเธอก็คงรสู ้ กึ ไมส่ บายใจเทา่ ไรนัก

วา่ แลว้ นัน้ เสน่ิ เฉียวก็โคง้ ตวั ใหซ้ จู ว่ิ : “วนั นขี้ อบคณุ คณุ มากนะ คะคณุ เลขาซู ฉันฝากขอบคณุ คณุ หานดว้ ยนะคะ ฉันขอตวั กอ่ น เพอื่ นของฉันคงกําลังรอฉันอย”ู่ มองดทู า่ ทางของเธอ ซจู วิ่ จงึ ยม้ิ ออกมา “คณุ แน่ใจหรอื คะวา่ คณุ จะออกไปจรงิ ๆ? คณุ หนูเสน่ิ คณุ หาน อาจจะมเี รอ่ื งทตี่ อ้ งการจะคยุ กบั คณุ นะคะ” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ เสน่ิ เฉียวจงึ หยดุ ชะงักลง : “มอี ะไรจะคยุ ?” “ใชค่ ะ่ เรอื่ งท…่ี .สําคญั มากเรอ่ื งหนง่ึ ” ซจู ว่ิ ไมแ่ น่ใจวา่ ตอนน้ี เธอควรจะเอย่ เตอื นเสน่ิ เฉียวดหี รอื เปลา่ จะเร็วไปไหม ใครจะรู ้ กนั วา่ จๆู่ หานชงิ จะมเี รอ่ื งสําคญั ตอ้ งออกไปเสยี กอ่ น เดมิ ทคี ดิ วา่ จะรอใหเ้ สนิ่ เฉียวอารมณ์ดเี สยี กอ่ นถงึ จะคยุ กบั เธอ “เรอื่ งสําคญั ……” เสนิ่ เฉียวกม้ ลงแลว้ คดิ หาคําตอบอยพู่ ักหนง่ึ หลงั จากนัน้ ราวกบั วา่ เธอจะเขา้ ใจแลว้ จงึ เงยหนา้ ขนึ้ มา : “ฉัน น่าจะรแู ้ ลว้ วา่ พวกคณุ จะพดู อะไร” “หมื ?” ซจู ว่ิ รสู ้ กึ ประหลาดใจ : “คณุ หนูเสนิ่ รแู ้ ลว้ หรอื คะวา่ พวก เราจะพดู อะไร?”

เสน่ิ เฉยี วมสี หี นา้ เย็นชา “ฉันกบั หานเสโ่ ยวถงึ แมว้ า่ กอ่ นหนา้ น้ี เราจะเป็ นพน่ี อ้ งกนั แต…่ .ความสมั พันธข์ องเราตอนนม้ี นั พังลง ไปแลว้ คะ่ ตอ่ ไป…..” “พังแลว้ ?” ซจู ว่ิ รสู ้ กึ ประหลาดใจเป็ นอยา่ งมาก : “พวกคณุ ดตี อ่ กนั ขนาดนัน้ ทําไมจๆู่ ถงึ ไดพ้ ังลงแบบนลี้ ะ่ คะ? หรอื วา่ คณุ รอู ้ ะไร แลว้ อยา่ งนัน้ หรอื ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ เสน่ิ เฉยี วจงึ เงยหนา้ ขนึ้ มาอยา่ งรวดเร็ว มอง เธอดว้ ยความตกใจ หรอื วา่ พวกเขาจะสบื คน้ อะไรเจออยา่ งนัน้ หรอื ? ดงั นัน้ ทห่ี านชงิ หาเธอในครัง้ นี้ จงึ อยากทจี่ ะคยุ เรอ่ื งนกี้ บั เธอ? ราวกบั วา่ ไมต่ อ้ ง คดิ เสน่ิ เฉียวกส็ ามารถเดาไดว้ า่ หานชงิ จะตอ้ งยนื อยทู่ างฝ่ัง หานเสโ่ ยวอยแู่ ลว้ ถงึ แมจ้ ะหานเสโ่ ยวจะทําผดิ กต็ าม แตพ่ วกเขาเป็ นครอบครัว เดยี วกนั หานชงิ …..ก็คงคดิ อยากจะเกลย้ี กลอ่ มใหเ้ ธอออกไป อยา่ งนัน้ สนิ ะ? คดิ มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ เสน่ิ เฉยี วจงึ กดั รมิ ฝี ปากของตวั เองอยา่ งแรง : “วนั นข้ี อบคณุ คณุ หานมากนะคะทชี่ ว่ ยฉัน แลว้ พาฉันกลบั มา

ทบ่ี า้ นตอ้ นรับเป็ นอยา่ งดี แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ ฉันไมม่ อี ะไรจะคยุ แลว้ เรอื่ งนฉี้ ันจะไมย่ อมถอยหรอกนะคะ” ซจู ว่ิ ไดย้ นิ แลว้ รสู ้ กึ แปลกใจ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ เสนิ่ เฉียวจะคน้ พบ ความลับเรอื่ งชวี ติ ของตวั เองแลว้ แตต่ อนนไ้ี ดย้ นิ เธอพดู เชน่ น…ี้ .ราวเหมอื นกบั วา่ จะเป็ นอกี เรอ่ื งหนงึ่ หรอื จะบอกวา่ นอกจากเรอื่ งชวี ติ ของเธอเรอ่ื งนแี้ ลว้ เสนิ่ เฉยี ว กบั หานเสโ่ ยวยังมเี รอื่ งขดั แยง้ กนั เรอ่ื งใหญก่ วา่ นอ้ี กี ? ถงึ ไดท้ ํา ใหม้ ติ รภาพของพวกเธอแตกสลายกนั แบบน?ี้ “ไมร่ วู ้ า่ ….ฉันขอละลาบละลว้ งถามหน่อยไดไ้ หมคะ ทค่ี ณุ หนู เสน่ิ กบั เธอตอ้ งแตกหกั ตอ่ กนั เป็ นเพราะเรอ่ื งอะไรหรอื คะ?” ได ้ ยนิ แลว้ เสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ อง้ึ ไป เธอมองกลับไปอยา่ งไมอ่ ยากจะ เชอ่ื “คณุ ไมร่ หู ้ รอื คะ?” “คณุ หนูเสน่ิ ตลกแลว้ ละ่ คะ่ ฉันจะรเู ้ รอ่ื งพวกนไี้ ดอ้ ยา่ งไร กนั …..” “ถา้ อยา่ งนัน้ เมอื่ ครคู่ ณุ ไมไ่ ดบ้ อกวา่ คณุ หานจะมเี รอื่ งคยุ กบั ฉัน หรอกหรอื คะ ฉันคดิ วา่ …….”

“คณุ หนูเสนิ่ อาจจะเขา้ ใจผดิ แลว้ คะ่ ทคี่ ณุ หานจะคยุ กบั คณุ หนู เสนิ่ เป็ นไปไดว้ า่ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งทค่ี ณุ หนูเสนิ่ คดิ อยใู่ นใจกไ็ ดน้ ะคะ แต…่ …กลับเป็ นเรอ่ื งระหวา่ งคณุ ทัง้ สองคน” ไดย้ นิ เชน่ นแี้ ลว้ เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ สบั สนขน้ึ มา เกย่ี วกบั เธอและ หานเสโ่ ยว แตก่ ลบั ไมไ่ ดเ้ ป็ นเรอื่ งทเ่ี ธอคดิ เอาไวเ้ รอื่ งนัน้ แลว้ เป็ นเรอื่ งอะไรกนั แน่? เสนิ่ เฉยี วคดิ ไมอ่ อก แตเ่ ธอ….ราวกบั วา่ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อยากจะรู ้ ขนาดนัน้ ถงึ อยา่ งไรตอ่ ไปเธอกบั หานเสโ่ ยวก็ไมอ่ าจจะทําดตี อ่ กนั ไดอ้ กี แลว้ เมอื่ คดิ มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ เสน่ิ เฉียวจงึ เอย่ ขนึ้ อกี ครัง้ : “ชา่ งเถอะ คะ่ ไมว่ า่ จะเป็ นเรอ่ื งอะไร ฉันก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ สนใจขนาดนัน้ แลว้ คณุ เลขาซวู นั นขี้ อบคณุ พวกคณุ มากๆเลยนะคะ แตฉ่ ัน จําเป็ นตอ้ งไปแลว้ ” พดู จบแลว้ เสน่ิ เฉียวก็เตรยี มทจี่ ะเดนิ ออกไปจรงิ ๆ ซจู วิ่ เห็นเธอ ทไี่ มม่ ที ที า่ วา่ จะอยตู่ อ่ แลว้ นัน้ ในใจก็รสู ้ กึ รอ้ นรนขน้ึ มา กวา่ จะมี โอกาสทจ่ี ะเอาตวั เธอมาถงึ บา้ นไดน้ ชี่ า่ งยากเหลอื เกนิ ถา้ หาก เป็ นครัง้ หนา้ เธอจะยังออกมาอกี หรอื เปลา่ กนั ?

ซจู วิ่ จงึ อดทจี่ ะเอย่ ขน้ึ มาไมไ่ ด ้ : “คณุ หนูเสน่ิ คณุ อยกู่ บั ตระกลู เสน่ิ มาเป็ นเวลานานขนาดน้ี คณุ ไมเ่ คยสงสยั ชวี ติ ของตวั เอง บา้ งเลยหรอื คะ?” เพยี งประโยคเดยี ว ทําใหเ้ สน่ิ เฉียวชะงักลงไดส้ ําเร็จ เธอหนั กลับมามองซจู วิ่ “คณุ เลขาซู ทคี่ ณุ พดู น…่ี ..หมายความ วา่ อะไรคะ?” เห็นวา่ ดงึ ดดู เธอไดส้ ําเร็จแลว้ ตอ่ มากเ็ ป็ นงานหลกั ของเธอแลว้ ซจู ว่ิ จงึ เอย่ ออกมา : “ตระกลู เสน่ิ หลายปีมานี้ คณุ ไมเ่ คยไดร้ ับ ความรักมาตงั้ แตไ่ หนแตไ่ รอยแู่ ลว้ แมข่ องคณุ รักนอ้ งสาวของ คณุ มาตลอด สว่ นคณุ เองกต็ อ้ งรับบทเป็ นพส่ี าว แมก้ ระท่ังคนท่ี นอ้ งสาวของคณุ ไมอ่ ยากจะแตง่ งานดว้ ย แมข่ องคณุ ก็ใหค้ ณุ แตง่ งานแทน เรอื่ งทไ่ี มย่ ตุ ธิ รรมพวกน้ี ไมไ่ ดท้ ําใหค้ ณุ รสู ้ กึ สงสยั สถานะของคณุ เองบา้ งเลยหรอื คะ?” เสนิ่ เฉยี ว : “……….” ไมใ่ ชว่ า่ เธอไมเ่ คยคดิ วา่ ตวั เองเป็ นลกู ทแ่ี มค่ ลอดออกมาเอง หรอื เปลา่

หลังจากทแ่ี มท่ ําเรอ่ื งเหลา่ นัน้ แลว้ เธอยงั เคยถามแมด่ ว้ ยซํ้า ตอนนัน้ สหี นา้ ของแมเ่ ปลย่ี นไป และยังดา่ วา่ เธออกี แตเ่ ธอกเ็ พยี งแคค่ ดิ ไปแบบนัน้ กลบั ไมเ่ คยสบื เรอื่ งนอี้ ยา่ ง จรงิ จัง ถงึ อยา่ งไรพอ่ กบั แมก่ ็เลย้ี งดเู ธอมาตงั้ แตเ่ ด็ก ถงึ แมว้ า่ บางทสี งิ่ ตอบแทนทไี่ ดร้ ับมานัน้ จะไมย่ ตุ ธิ รรม แตช่ ว่ งเวลาทม่ี ากกวา่ นัน้ พวกเขาใหค้ รอบครัวทอี่ บอนุ่ กบั เธอ และเธอเองก็เป็ นพ…่ี .. ดงั นัน้ กจ็ ะตอ้ งดแู ลนอ้ งสาวอยแู่ ลว้ แน่นอนวา่ เธอเคยคดิ อยหู่ ลายครัง้ ถา้ หากตวั เองไมไ่ ดเ้ ป็ นพี่ แตเ่ ป็ นนอ้ งสาวแทน แมก่ ็คงจะใหเ้ สน่ิ โยว่ ปฏบิ ตั กิ บั เธอเหมอื น ทเี่ ธอปฏบิ ตั กิ บั เสน่ิ โยว่ เหมอื นกนั หลังจากทคี่ ดิ ไดเ้ ชน่ นแี้ ลว้ ในใจของเสนิ่ เฉยี วนัน้ ก็จะรสู ้ กึ ดี ขน้ึ มาอกี ไมน่ อ้ ย ดงั นัน้ เธอจงึ ไมเ่ คยไดส้ บื เรอื่ งนม้ี ากอ่ นวา่ เป็ นอยา่ งไร ตอนนซ้ี จู วิ่ เป็ นคนเอย่ ขน้ึ มา จๆู่ เธอกลับรสู ้ กึ วา่ ….เรอ่ื งน้ี อาจจะ….น่ากลวั กวา่ ทเ่ี ธอคดิ ?

“คณุ หนูเสน่ิ คณุ ไมเ่ คยคดิ เลยจรงิ ๆหรอื คะ? เป็ นไปไดว้ า่ ….คณุ อาจจะไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของตระกลู เสน่ิ กไ็ ด?้ ” เสนิ่ เฉียวชะงักไป รา่ งกายของเธอนัน้ ถอยหลังไปอยา่ งสญู เสยี การควบคมุ ดา้ นขา้ งมโี ตะ๊ อยู่ หลงั ของเธอนัน้ จงึ พงิ อยตู่ รงนัน้ พอดี ซจู วิ่ เห็นทา่ ทางเชน่ นแ้ี ลว้ อดทจ่ี ะเดนิ ไปแลว้ ดงึ เธอกลับมา ไมไ่ ด ้ : “มานั่งตรงนเี้ ถอะคะ่ สงิ่ ทพี่ วกเราจะตอ้ งคยุ กนั อาจจะมี อกี เยอะเลย” เสนิ่ เฉียวราวกบั เป็ นหนุ่ กระบอกทถ่ี กู ควบคมุ ใหเ้ ธอเดนิ มายงั ดา้ นหนา้ หลงั จากทนี่ ่ังลงแลว้ จๆู่ เสนิ่ เฉียวก็นกึ ถงึ เรอ่ื งกอ่ น หนา้ ไมน่ านมาน้ี ทร่ี า้ นอาหารหานชงิ ไดไ้ ลใ่ หจ้ หู ยนุ และลงุ จนี รบี ออกไป แลว้ หลงั จากนัน้ กพ็ ดู กบั เธอดว้ ยคําพดู ทแ่ี ปลกๆน่ัน เขาบอกวา่ เขากําลังตามหาคนๆหนง่ึ อยู่ แตก่ ห็ าไมเ่ จอเลย ตลอดทผี่ า่ นมานี้ ทงั้ ยงั ใหเ้ ธอดรู ปู เด็กทารก และยงั มสี รอ้ ยยนั ตค์ มุ ้ กนั น่ันอกี

ประกอบกบั ตอ่ มาทเี่ ขาดเู หมอื นจะพดู อะไรออกมาแลว้ ก็หยดุ ไป เสน่ิ เฉียวมักจะรสู ้ กึ วา่ …..มาครนุ่ คดิ พจิ ารณาดแู ลว้ ดเู หมอื น จะมอี ะไรแฝงอยู่ “คณุ หนูเสน่ิ โอเคไหมคะ? เรอื่ งนเ้ี ป็ นเรอื่ งคอ่ นขา้ งใหญ่ เดมิ ท…ี …ฉันอยากจะรอใหค้ ณุ หานมาเป็ นคนบอกกบั คณุ เอง ถงึ อยา่ งไร…..คณุ หนูเสน่ิ กบั เขาก็เป็ นญาตพิ นี่ อ้ งกนั เรอ่ื งนใี้ หเ้ ขา เป็ นคนมาพดู กบั คณุ เองน่าจะเหมาะกวา่ ” ญาตพิ นี่ อ้ ง…… ไดย้ นิ คําน้ีแลว้ เสนิ่ เฉียวรบี เงยหนา้ ขนึ้ มาอยา่ งรวดเร็ว เธอกบั หานชงิ เป็ นญาตพิ นี่ อ้ งกนั อยา่ งนัน้ หรอื ? “แตว่ า่ คณุ หนูเสน่ิ ยนื กรานวา่ จะไปทา่ เดยี ว ดงั นัน้ ฉันเองก็ไมม่ ี วธิ ี จงึ ทําไดเ้ พยี งแคต่ อ้ งบอกคณุ กอ่ น ไมร่ วู ้ า่ คณุ หานจะเอย่ ถงึ เรอ่ื งนก้ี บั คณุ ตอนไหน คณุ หนูเสน่ิ ฉันพดู ตรงๆนะคะ คณุ ไมใ่ ช่ ลกู สาวของตระกลู เสนิ่ คณุ เป็ นลกู สาวทค่ี ณุ นายหานคลอด ออกมาเมอื่ ยส่ี บิ กวา่ ปีกอ่ นคะ่ ”

ตอนที่ 331 เธอยอมรบั จากปากของเธอเอง “……..” เสน่ิ เฉยี วมองซจู ว่ิ อยา่ งงงๆ ตอนทซี่ จู ว่ิ เอย่ พดู ประโยค นัน้ ออกมา รา่ งกายของเธอนัน้ ราวกบั วา่ ไมส่ ามารถทนรับกบั คําพดู ประโยคนไ้ี ดจ้ งึ เกดิ ปฏกิ ริ ยิ าขน้ึ มาและดเู หมอื นจะตอ่ ตา้ น อกี ดว้ ย เป็ นเวลานานทเ่ี ธอไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบสนองกลบั มา หลังจากนัน้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วนัน้ ก็ซดี ขน้ึ “คณุ คณุ พดู อะไรคะ…….” “ฉันรคู ้ ะ่ ไมว่ า่ จะเป็ นใคร ไดม้ าพดู ถงึ เรอื่ งฐานะชวี ติ ของ ครอบครัวในตอนนก้ี อ็ าจจะรับไมไ่ ดก้ นั ทงั้ นัน้ แตส่ งิ่ ทอ่ี ยู่ ตรงหนา้ คอื ความจรงิ ทเี่ ป็ นแบบนี้ คณุ หนูเสนิ่ ……คณุ คอื ลกู สาว ของคณุ นายหานจรงิ ๆคะ่ แลว้ กเ็ ป็ นคณุ หนูของตระกลู หานท่ี พวกเรากําลงั ตามหากนั มาตลอดคนนัน้ ดว้ ย” เสนิ่ เฉยี ว : “แลว้ …..หานเสโ่ ยวละ่ คะ? กอ่ นหนา้ นพี้ วกคณุ ไมใ่ ชว่ า่ ……” “พดู ถงึ ตรงนแี้ ลว้ ก็จะตอ้ งเชอื่ มโยงไปกบั อกี เรอ่ื งหนงึ่ แลว้ ละ่ คะ่ หานเสโ่ ยวเธอไมท่ นั ระวงั จงึ ไดร้ เู ้ รอ่ื งนเี้ ขา้ ดงั นัน้ หลังจากท่ี เธอเขา้ ใกลค้ ณุ ก็เพอ่ื ทจ่ี ะสวมรอยกบั ขา่ วพวกนอ้ี ยา่ งตอ่ เนอ่ื ง

หลงั จากนัน้ ก็ปลอมแปลงเรอื่ งนขี้ นึ้ ดา้ นคณุ หานเองกร็ บี รอ้ น กบั การหาตวั นอ้ งสาว หามาหลายปีขนาดนแ้ี ลว้ ทางลกู นอ้ ง ของเขาก็รวู ้ า่ เขารอ้ นใจ ทกุ คนอาจจะพากนั รบี รอ้ นจนเขา้ ใจผดิ กนั ไปหมด” ไดย้ นิ แลว้ สเี ลอื ดฝาดบนรมิ ฝี ปากของเธอนัน้ กห็ ายไป ตอนนัน้ ……เสยี่ วเหยยี นเคยกระซบิ ขา้ งหเู ธอ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ตอนทอี่ ยมู่ หาวทิ ยาลยั กลายมาเป็ นเพอื่ นสนทิ เธอ ก็เพราะมจี ดุ ประสงคน์ ่ันเอง แบบนัน้ ใชไ่ หม? เดมิ ที เธอยงั คดิ วา่ จะรักษาความรสู ้ กึ ทกุ ชว่ งเอาไวเ้ ป็ นอยา่ งดี แทท้ จ่ี รงิ แลว้ …..กลบั มอี ะไรปะปนกนั มากมายขนาดนเี้ ลยอยา่ ง นัน้ หรอื ? ไม…่ .คงจะไมเ่ ป็ นแบบนี้ เสน่ิ เฉียวสา่ ยหนา้ ดว้ ยใบหนา้ ทซ่ี ดี ขาว แลว้ สง่ เสยี งออกมา อยา่ งยากลําบาก : “พวกคณุ …..เขา้ ใจผดิ อะไรกนั หรอื เปลา่ คะ? ถงึ อยา่ งไรฉันกบั หานเสโ่ ยวก็เป็ นเพอื่ นกนั มานานหลายปี ถา้ หากพวกคณุ เขา้ ใจผดิ ก็ควรจะรกู ้ นั ตงั้ แตแ่ รกแลว้ สคิ ะ”

“น่าเสยี ใจคะ่ ทพี่ วกเราไมร่ จู ้ รงิ ๆ แตต่ อนนฉ้ี ันสามารถพดู กบั คณุ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน วา่ ชวี ติ ของคณุ จะไมม่ ปี ัญหาอยา่ งแน่นอน คณุ นายเสน่ิ ยอมรับจากปากของเธอเองแลว้ คะ่ ” ปึ ง! ราวกบั มสี ง่ิ ของบางอยา่ งพงุ่ เขา้ ชนหวั ใจของเสนิ่ เฉียวอยา่ งแรง แมย่ อมรับออกมาจากปากแลว้ อยา่ งนัน้ หรอื ? ยอมรับอะไร? ยอมรับวา่ เธอไมไ่ ดเ้ ป็ นลกู สาวแทๆ้ ของตระกลู เสนิ่ ใชไ่ หม? เพราะฉะนัน้ ….เพราะฉะนัน้ แมถ่ งึ ไดป้ ฏบิ ตั กิ บั เธอและเสนิ่ โยว่ ไมเ่ หมอื นกนั นห่ี รอื คอื สาเหตขุ องความไมย่ ตุ ธิ รรมน?้ี “ความจรงิ แลว้ หลงั จากทคี่ ณุ หานหาตวั หานเสโ่ ยวเจอแลว้ ทา่ ทางทเี่ ขาปฏบิ ตั ติ อ่ หานเสโ่ ยวก็คอ่ นขา้ งจะนง่ิ เฉยคะ่ ถงึ แมว้ า่ เงอื่ นไขแตล่ ะขอ้ จะสอดคลอ้ งก็ตาม แต…่ …คณุ กร็ วู ้ า่ เรอ่ื งของครอบครัวเป็ นสง่ิ ทลี่ ะเอยี ดออ่ น เพราะถงึ อยา่ งไรหาก พวกคณุ เป็ นครอบครัวเดยี วกนั เลอื ดทไ่ี หลวนอยใู่ นตวั พวกคณุ กค็ อื เลอื ดเดยี วกนั บางสง่ิ กด็ ผู ดิ ปกติ คณุ หานไมไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ เป็ นครอบครัวกบั หานเสโ่ ยว แตเ่ นอ่ื งจากวา่ เงอ่ื นไขของเธอนัน้ ตรงตามนัน้ ดงั นัน้ คณุ หานจงึ ไมไ่ ดต้ รวจสอบเรอื่ งนอ้ี กี จนกระทัง่ ….ครัง้ ทแ่ี ลว้ ทเี่ จอคณุ หนูเสนิ่ ทรี่ า้ นอาหาร”

“พดู มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ ฉันอยากจะพาคณุ หนูเสนิ่ ไปดสู ง่ิ ของ บางอยา่ งคะ่ ” วา่ แลว้ นัน้ ซจู วิ่ จงึ ลกุ ขนึ้ : “คณุ หนูเสน่ิ มากบั ฉัน เถอะคะ่ รอใหค้ ณุ ดสู ง่ิ นก้ี อ่ นแลว้ คณุ อาจจะเขา้ ใจขนึ้ มา” เสน่ิ เฉียวกา้ วเทา้ เดนิ ตามเธอไปอยา่ งเลอ่ื นลอย ทัง้ สองคนเดนิ ขนึ้ บนั ไดเลอื่ น ตลอดทางทผี่ า่ นมาความหรหู รานที้ ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ เหมอื นไมไ่ ดอ้ ยใู่ นความเป็ นจรงิ จนกระท่ังหยดุ อยตู่ รงหนา้ หอ้ งๆหนงึ่ ซจู ว่ิ ถงึ ไดห้ ยดุ เดนิ เธอหยบิ กญุ แจออกมาจากกระเป๋ า หลังจากนัน้ กเ็ ปิดหอ้ งนัน้ หอ้ งๆนถี้ กู ล็อคเอาไวอ้ ยตู่ ลอด ตอนนเ้ี พอ่ื ป้องกนั อบุ ตั ทิ จี่ ะ เกดิ ขนึ้ หานชงิ จงึ เอากญุ แจมาใหก้ บั ซจู วิ่ ตอนทจ่ี ําเป็ นจะได ้ สามารถเอาออกมาใชไ้ ด ้ ไมค่ ดิ วา่ จะไดเ้ อามาใชจ้ รงิ ๆ หลงั จากทซ่ี จู ว่ิ เปิดเขา้ ไปดา้ นใน หอ้ งแลว้ นัน้ เสนิ่ เฉียวก็เดนิ ตามเขา้ ไปดว้ ย ภายในหอ้ งมคี นคอยทําความสะอาดโดยเฉพาะ ดงั นัน้ ในหอ้ ง จงึ ไมม่ ฝี ่ นุ ทัง้ ทกุ ๆดา้ นยังสวา่ งอกี ดว้ ย สงิ่ ของกจ็ ัดวางอยา่ ง เรยี บรอ้ ย ทงั้ หอ้ งดแู ลว้ เป็ นระเบยี บยง่ิ นัก

แต…่ …อากาศแหง้ ๆภายในหอ้ งนัน้ กลับทําใหร้ วู ้ า่ หอ้ งนไี้ มไ่ ดม้ ี คนเขา้ มาอยเู่ ป็ นเวลานานมากแลว้ กลนิ่ อายทด่ี แู ปลกไป…… เสนิ่ เฉยี วเดนิ เขา้ มา หลังจากทบี่ งั เอญิ เห็นโปสเตอรข์ นาดใหญ่ ทอี่ ยตู่ รงผนังหอ้ งแลว้ นัน้ เธอยนื ตะลงึ อยตู่ รงทเ่ี ดมิ บนโปสเตอรน์ ัน้ มรี ปู ผหู ้ ญงิ ทส่ี วมชดุ กระโปรงยาวสฟี ้าอยคู่ น หนงึ่ เสน้ ผมยาวทไี่ มไ่ ดผ้ า่ นการตกแตง่ ใหท้ ันสมยั ใดๆปกคลมุ ลงมาตรงหวั ไหล่ กระโปรงยาวสฟี ้าทําเรอื นรา่ งทสี่ วยงามของ เธอนัน้ ดสู งู เพรยี วขนึ้ มา เบอ้ื งหลงั ของเธอกเ็ ป็ นทะเลทถ่ี กู แสง ของดวงจันทรส์ าดสอ่ งลงมาราวกบั เป็ นผงสเี งนิ และใน ขณะเดยี วกนั ใบหนา้ ของเธอก็ดมู มี ติ แิ ละดลู กึ ซงึ้ ยงิ่ นัก ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กําลังยมิ้ แตร่ อยยม้ิ นัน้ เป็ นรอยยม้ิ บางๆ โดยเฉพาะดวงตาคนู่ ัน้ ทดี่ เู ยอื กเย็นและเงยี บเหงา เหมอื นกบั ทอ้ งทะเลทอี่ ยทู่ างดา้ นหลงั ของเธอ ถงึ แมจ้ ะสวยงาม แตก่ ลับ ยังคงดเู ยอื กเย็นและเงยี บเหงายง่ิ นัก ราวกบั ไมม่ คี วามรสู ้ กึ ใดๆ อยเู่ ลย แปลก เสนิ่ เฉียวนกึ ถงึ เวลาปกตเิ วลาทต่ี วั เองมองกระจก

ดวงตาคนู่ ัน้ …..เหมอื นเธอมาก….. “นค่ี อื สถานทที่ คี่ ณุ นายหานอาศยั อยกู่ อ่ นทเี่ ธอจะเสยี ชวี ติ คะ่ ” จๆู่ ซจู ว่ิ ก็เอย่ ขนึ้ ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉียวก็ชะงักไป หลงั จากนัน้ กก็ ดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ของตวั เอง “ดรู ปู นัน้ แลว้ รสู ้ กึ วา่ เหมอื นมองตวั คณุ เองบา้ งหรอื เปลา่ คะ?” ซู จว่ิ หวั เราะออกมาเบาๆ : “จรงิ ๆแลว้ ตอนทเี่ จอคณุ ครัง้ แรกท่ี สนามบนิ คณุ ใสช่ ดุ สฟี ้าเหมอื นกนั กอ่ นเสยี ชวี ติ คณุ นายหานก็ ชอบทฟ่ี ้ามากทสี่ ดุ ดังนัน้ เสอ้ื ผา้ แทบจะทงั้ หมดของเธอจงึ เป็ น สฟี ้า อกี ทงั้ เธอก็ชอบไปทะเลมากเลยนะคะ ตอนนัน้ ฉันยังไม่ เคยเห็นรปู ของคณุ นายหาน ดงั นัน้ ……ฉันไมร่ วู ้ า่ ทําไมตอนท่ี คณุ หานเห็นคณุ หนูเสนิ่ ครัง้ แรกแลว้ ถงึ ไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าแบบนัน้ จนกระท่ัง….หลงั จากทฉ่ี ันไดม้ ารคู ้ วามจรงิ ไดม้ าเห็นคณุ นาย หาน ถงึ ไดพ้ บวา่ คณุ เหมอื นกบั คณุ นายหานมากจรงิ ๆ โดยเฉพาะดวงตาของพวกคณุ สองคน ทัง้ บคุ ลกิ ของพวกคณุ ดว้ ย สง่ิ เหลา่ น…้ี .เป็ นหลักฐานทตี่ รงไปตรงมามากทสี่ ดุ แลว้ นะ คะ”

เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอไมเ่ คยเจอหานชงิ มา กอ่ น นั่นเป็ นเพราะยังไมม่ โี อกาสน่ันเอง ถงึ แมว้ า่ เธอจะเคยบอกหานเสโ่ ยวเอาไวว้ า่ ตอ้ งการจะขอบคณุ พช่ี ายของเธอโดยการเลย้ี งขา้ ว เธอเองก็รบี ตอบกลบั เธออยา่ ง ลนลานวา่ หานชงิ ยงุ่ มาก ตอ่ มาก็เป็ นเรอ่ื งบงั เอญิ ทเ่ี ธอมโี อกาสไดพ้ บกบั หานชงิ คยุ งาน ดว้ ยกนั กบั เขา คงจะเป็ นเชน่ นัน้ ….หานเสโ่ ยวคงจะเคยเห็นรปู ถา่ ยของคณุ นาย หานแลว้ ดงั นัน้ เธอก็คงจะรับรแู ้ ลว้ นคี่ อื เหตผุ ลทห่ี านเสโ่ ยวไมอ่ ยากจะใหเ้ ธอไดพ้ บกบั หานชงิ อยา่ งนัน้ หรอื ? มเี รอื่ งราวกอ่ นหนา้ นมี้ ากมายทไี่ มเ่ ขา้ ใจ แตต่ อนทคี่ วามจรงิ เปิดเผยออกมาแลว้ ตอนนเ้ี ธอมาคดิ อยา่ งละเอยี ด ถงึ ไดพ้ บวา่ เรอื่ งราวมากมายเหลา่ นัน้ คงจะถกู ตอ้ งทัง้ หมดแลว้ เรอื่ งนด้ี เู หมอื นจะไมม่ อี ะไรแตพ่ อมาคดิ ๆดแู ลว้ นัน้ กน็ ่ากลัวอยู่ เหมอื นกนั นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ หานเสโ่ ยวจะทําเรอื่ งทเ่ี ธอคดิ ไมถ่ งึ

มาตลอดเชน่ นี้ สว่ นเธอกถ็ กู ปิดบงั งมโขง่ อยอู่ ยา่ งโงๆ่ แบบนัน้ มาตลอด “คณุ หนูเสนิ่ ฉันรคู ้ ะ่ วา่ เรอื่ งนค้ี ณุ คงจะทําใจยอมรับมนั ไดย้ าก แตค่ วามจรงิ เป็ นแบบน้ี คณุ ก็คอื คนนัน้ ทต่ี ระกลู หานตามหามา ตลอดจรงิ ๆ คําพดู เหลา่ นฉ้ี ันขอพดู แทนคณุ หานกอ่ น แลว้ เดย๋ี ว…..” “ฉันขอตวั กลับกอ่ นไดไ้ หมคะ?” เสนิ่ เฉียวจๆู่ ก็เอย่ ความ ตอ้ งการนข้ี น้ึ มา ซจู ว่ิ องึ้ ไป “ชา่ งเถอะคะ่ ฉันสามารถขอสงบสตอิ ารมณ์ของตวั เองอยทู่ น่ี ่ี ซกั พักไดไ้ หมคะ?” วันนเี้ รอ่ื งราวมากมาย ทําใหส้ มองของเธอตอนนส้ี บั สนยงุ่ เหยงิ ไปหมด ไมส่ ามารถจะสงบจติ ใจลงไดเ้ ลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว เธอ เองกไ็ มเ่ ขา้ ใจเชน่ กนั วา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ กนั แน่ ทําไมจๆู่ สถานการณถ์ งึ ไดเ้ ปลย่ี นมาเป็ นแบบนแี้ ลว้ …… เธอจะตอ้ งทําตวั เองใหส้ งบลง เพอ่ื ทําความเขา้ ใจความคดิ ของ ตวั เองในตอนนี้

ซจู ว่ิ เขา้ ใจอารมณ์ของเธอ จงึ พยักหนา้ ลง : “ไดอ้ ยแู่ ลว้ คะ่ ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ กอ็ ยทู่ นี่ ซี่ กั พักนะคะ ฉันลงไปกอ่ น เดย๋ี วถา้ คณุ หานมาแลว้ ฉันจะพาเขาขน้ึ มาหาคณุ หนูเสน่ิ นะคะ” “ขอบคณุ คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วเอย่ ขอบคณุ เธอ ซจู วิ่ จงึ รบี ออกไปอยา่ ง รวดเร็ว ตอนที่ 332 ไมต่ อ้ งบงั คบั เธอ หลังจากทซี่ จู ว่ิ ออกไปแลว้ นัน้ ภายในหอ้ งก็เหลอื เสน่ิ เฉียว เพยี งคนเดยี วเทา่ นัน้ ซจู ว่ิ ปิดประตลู งใหเ้ ธอ ราวกบั วา่ ไมก่ งั วลวา่ เธอจะทําลายขา้ ว ของภายในหอ้ งนัน้ ทัง้ ๆทเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอมา แตซ่ จู ว่ิ กลับให ้ ความวางใจตอ่ ตวั เองขนาดน้ี สงิ่ ของทอี่ ยภู่ ายในหอ้ งนลี้ ว้ นแตเ่ ป็ นของทมี่ คี า่ ราคาแพงทัง้ สน้ิ แตเ่ ธอกลับ……. น…่ี .เธอเป็ นบคุ คลทสี่ งู สง่ ของตระกลู หานทพ่ี วกเขาพดู ถงึ วา่ กําลังตามหามาตลอดคนนัน้ จรงิ ๆหรอื ?

แตน่ จี่ ะใหเ้ ธอเชอ่ื ไดอ้ ยา่ งไรกนั ? ตลอดมาน้ี ถงึ แมว้ า่ เธอจะ ไมไ่ ดร้ ับความรักจากพอ่ แมเ่ หมอื นกบั เสน่ิ โยว่ แตใ่ นใจของเธอ นัน้ เธอก็เห็นตระกลู เสน่ิ เป็ นครอบครัวของตวั เองมาโดยตลอด ถงึ แมว้ า่ ปกตแิ ลว้ ตอนทโี่ ดนแมด่ า่ วา่ เธอก็มักจะคดิ วา่ ตวั เอง จะตอ้ งไมใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของแมอ่ ยา่ งแน่นอน แตเ่ พยี งแคไ่ มน่ าน เธอก็จะปฏเิ สธความคดิ นขี้ องเธอออกไปแลว้ แมก้ ระทงั่ เธอจะรสู ้ กึ วา่ ทําไมเธอถงึ คดิ แบบนเ้ี สยี ดว้ ยซ้าํ ตอ่ ให ้ เป็ นอยา่ งไรก็เป็ นแมท่ คี่ ลอดเธอเลย้ี งดเู ธอมา อกี ทัง้ ตอนนัน้ ทแ่ี ตง่ งานกบั ตระกลู เยแ่ ทนเสน่ิ โยว่ เสน่ิ เฉยี วก็ สามารถเขา้ ใจได ้ วา่ คณุ แมเ่ สน่ิ ก็ไมห่ วังจะใหล้ กู สาวทงั้ สองคน ตอ้ งมชี วี ติ ทพี่ ัง จงึ รสู ้ กึ วา่ ถงึ อยา่ งไรเธอก็หยา่ แลว้ สว่ นเสน่ิ โยว่ นัน้ กอ็ ายยุ งั นอ้ ย จะใหเ้ ธอไปแตง่ งานกบั คนขาพกิ าร สใู ้ หเ้ สน่ิ เฉียวทเ่ี พง่ิ จะหยา่ รา้ งนัน้ ไปแตง่ งานแทนจะดเี สยี กวา่ แบบน…ี้ . กจ็ ะไดไ้ มข่ าดทนุ เสน่ิ เฉยี วจะไมเ่ ขา้ ใจความคดิ พวกเขาไดอ้ ยา่ งไรกนั ดงั นัน้ ถงึ แมว้ า่ เธอจะรสู ้ กึ หมดกําลงั ใจ แตก่ ็ยังยอมแตง่ งานไปแลว้ เพยี งแตเ่ รอ่ื งราวทเ่ี กดิ ขน้ึ หลงั จากนัน้ เธอเองก็รสู ้ กึ สนิ้ หวังอยู่ หลายตอ่ หลายครัง้

ถงึ แมว้ า่ เธอจะทําทกุ อยา่ งแทนเสน่ิ โยว่ แตพ่ อ่ แมก่ ย็ งั คงไม่ เห็นทกุ อยา่ งทเ่ี ธอทํานอี้ ยใู่ นสายตาอยดู่ ี แมก้ ระท่งั พวกเขา รสู ้ กึ วา่ เธอเขา้ หาแตพ่ วกผมู ้ อี ํานาจอทิ ธพิ ล สามารถเรม่ิ ไดร้ ับ ผลประโยชนจ์ ากตวั เธอ แตก่ ลับไมเ่ คยสนใจเลยวา่ เธอใชช้ วี ติ อยดู่ หี รอื เปลา่ ตอนนม้ี คี นมาบอกเธอจรงิ ๆแลว้ วา่ เธอไมใ่ ชล่ กู สาวแทๆ้ ของ ตระกลู เสน่ิ แลว้ อกี ทัง้ ซจู วิ่ ยงั บอกดว้ ยวา่ คณุ แมเ่ สนิ่ เป็ นคนยอมรับออกมาจาก ปากของเธอเอง แตเ่ สน่ิ เฉยี วมักจะรสู ้ กึ วา่ นไ่ี มใ่ ชเ่ รอื่ งจรงิ เธอรสู ้ กึ รับไมไ่ ดอ้ ยู่ บา้ งกบั สถานะทางครอบครัวแบบน้ี เธอคดิ ….คดิ อยากจะกลบั ไปถามแม่ วา่ สรปุ แลว้ เรอื่ งนเี้ ป็ นเรอ่ื ง จรงิ หรอื เปลา่ เธออยากจะไดย้ นิ แมย่ อมรับออกมาดว้ ยตวั เธอ เองเธอถงึ จะเชอื่ ประกอบกบั วนั นเี้ กดิ เรอื่ งขน้ึ มามากเหลอื เกนิ เธอเพง่ิ จะแตกหัก กบั เยโ่ มเ่ ซนิ สว่ นทางนสี้ ถานะของเธอก็ถกู เปิดเผยออกมาอกี โลกทัง้ หมดนัน้ ราวกบั วา่ ถกู มว้ นเขา้ ไปอยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งบา้ คล่ัง แมแ้ ตเ่ วลาจะหายใจเธอยังไมม่ เี ลยเสยี ดว้ ยซ้าํ

คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวอดทจ่ี ะฝื นยมิ้ ออกมาไมไ่ ด ้ ใครจะให ้ เวลาเธอหายใจไดบ้ า้ ง? เธอลกุ ขนึ้ มาเพอื่ สํารวจไปรอบๆ จนสดุ ทา้ ยแลว้ สายตาของเธอ กห็ ยดุ มองอยทู่ รี่ า่ งของผหู ้ ญงิ ทอ่ี ยบู่ นโปสเตอรน์ ัน้ คนๆน้ี คอื แมข่ องเธอจรงิ ๆหรอื ? ถงึ แมว้ า่ ดวงตาจะเหมอื นเธอ ขนาดนัน้ แตถ่ งึ อยา่ งไรมันกค็ อื โปสเตอร์ คอื รปู ถา่ ย และ ประกอบกบั เวลาทผ่ี า่ นไปนานขนาดนแี้ ลว้ ระหวา่ งเธอกไ็ มไ่ ดม้ ี เวลาไปมาหาสกู่ นั และตอนนเี้ อง…..เห็นเขาแลว้ กไ็ มร่ สู ้ กึ อะไร เลยจรงิ ๆ ถา้ หากเป็ นไปได ้ เธอกย็ ังคงหวังวา่ …..ตัวเองนัน้ คอื ลกู สาวของ ตระกลู เสน่ิ มากกวา่ หวงั วา่ คนของตระกลู หานจะเขา้ ใจผดิ เธอไมไ่ ดเ้ ป็ นคณุ หนูของ ตระกลู หานอะไรน่ัน คดิ ไดเ้ ชน่ นแ้ี ลว้ เสน่ิ เฉียวจงึ ยดื ตวั ขนึ้ แลว้ จะเดนิ ออกไป ทางดา้ นนอก ไมไ่ ด ้ เธอตอ้ งกลบั ไปทบี่ า้ น

ถงึ แมว้ า่ เธอจะแตกหักกนั กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เธอก็จะไมห่ งอย เหงาเศรา้ ซมึ อยแู่ บบน้ี เธอจะตอ้ งทําตวั เองใหฮ้ กึ เหมิ และ เขม้ แข็งขนึ้ ตอนทเ่ี ดนิ ออกไปจากหอ้ ง ไมค่ ดิ วา่ ซจู วิ่ จะยงั เฝ้าอยตู่ รงประตู หนา้ หอ้ งในตําแหน่งไมไ่ กล เมอื่ เห็นวา่ เธอออกมาแลว้ จงึ ยมิ้ แลว้ เดนิ เขา้ ไปหา : “คณุ หนูเสนิ่ คณุ คดิ ทกุ อยา่ งไดช้ ดั เจน หมดแลว้ ใชไ่ หมคะ?” “ฉันอยากกลบั ไปทบ่ี า้ นคะ่ ” เสน่ิ เฉียวเอย่ ขอรอ้ งออกมา ไดย้ นิ แลว้ นัน้ ซจู ว่ิ ก็ตะลงึ ไปเล็กนอ้ ย หลังจากนัน้ จงึ พยักหนา้ ลง : “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันจัดรถไปสง่ คณุ ใหน้ ะคะ” เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ แปลกใจอยบู่ า้ ง เดมิ ทคี ดิ วา่ เธอยังจะรัง้ ตวั เอง เอาไวเ้ สยี อกี ไมค่ ดิ วา่ เธอจะยอมใหต้ วั เองกลบั ไปแบบน้ี เสน่ิ เฉยี วมองเธออยา่ งรสู ้ กึ ขอบคณุ : “ขอบคณุ นะคะ แตฉ่ ันกลับ เองก็ไดค้ ะ่ ” “ไมไ่ ดห้ รอกคะ่ สภาพของคณุ ตอนนี้ ฉันไมส่ ามารถใหค้ ณุ กลับไปไดเ้ องหรอก คณุ หนูเสน่ิ จะไปทไี่ หนคะ ฉันจะให ้ คนขบั รถไปสง่ ถา้ หากคณุ ปฏเิ สธ คณุ กจ็ ะออกไปจากทนี่ ไ่ี มไ่ ด ้

นะคะ เมอื่ ครนู่ ฉี้ ันคยุ กบั คณุ หานแลว้ คณุ หานไมใ่ หฉ้ ันดงึ ตัว คณุ หนูเสนิ่ เอาไวค้ ะ่ ” ทแ่ี ทก้ ็เป็ นหานชงิ …..เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ : “ถา้ อยา่ งนัน้ กไ็ ดค้ ะ่ รบกวนดว้ ยนะคะ” ซจู วิ่ ยมิ้ ออกมาพลางเอย่ ขนึ้ : “ไมต่ อ้ งเกรงใจหรอกคะ่ ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันไปเป็ นเพอ่ื นคณุ หนูเสนิ่ ดกี วา่ ” “ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ฉันเพยี งแคอ่ ยากกลบั บา้ นไปเพอื่ ไปยนื ยนั ให ้ แน่ใจ คณุ ไมต่ อ้ งไปดว้ ยก็ไดค้ ะ่ ” “ก็ไดค้ ะ่ ” หลังจากทเ่ี สน่ิ เฉียวไปแลว้ นัน้ ซจู วิ่ จงึ โทรหาหานชงิ : “คณุ หานคะ คณุ หนูเสนิ่ ออกไปแลว้ นะคะ” “อมื ” เสยี งของหานชงิ ทมุ ้ ตํา่ และเย็นชา ไมส่ ามารถฟังออกถงึ อารมณท์ ขี่ น้ึ ลงใดๆ ซจู วิ่ รสู ้ กึ ลงั เล หลังจากนัน้ จงึ เอย่ ถามขน้ึ : “จะตอ้ ง…..” “ไมจ่ ําเป็ น เธอรเู ้ รอ่ื งแลว้ อยากจะหาหลกั ฐานมาพสิ จู นก์ ็เป็ น เรอ่ื งปกต”ิ

“ถา้ อยา่ งนัน้ …..จะตอ้ งไปรับเธอกลับมาหรอื เปลา่ คะ?” “ไมร่ บี ดเู ธอกอ่ นแลว้ กนั ” หานชงิ ชะงักไป แลว้ จงึ เอย่ ขนึ้ มา : “ไมต่ อ้ งบบี บงั คบั เธอ” “ทราบแลว้ คะ่ คณุ หาน แลว้ เรอ่ื งคณุ หานเสโ่ ยวละ่ คะ? เธอยงั อยทู่ โี่ รงพยาบาล อกี ทัง้ เดย๋ี วก็……” “เธอยังไดร้ ับบาดเจ็บอยู่ เก็บความลับนเี้ อาไวก้ อ่ น รอใหเ้ ธอ ออกจากโรงพยาบาลกอ่ นแลว้ คอ่ ยบอกเธอ” “คะ่ ทราบแลว้ คะ่ ” หลงั จากทว่ี างสายไปแลว้ ซจู วิ่ รสู ้ กึ ซาบซงึ้ ถงึ แมว้ า่ ภายนอก หานชงิ จะดเู ป็ นคนเย็นชาไรค้ วามรสู ้ กึ แตจ่ รงิ ๆแลว้ เขากลบั เป็ น ผชู ้ ายทมี่ คี วามคดิ ละเอยี ดรอบคอบเป็ นอยา่ งมาก แมว้ า่ หานเส่ โยวจะแกลง้ เขาแตเ่ ขาก็ยงั คงรักษาความสงบนง่ิ ของตวั เอง เอาไว ้ เนอ่ื งจากหานเสโ่ ยวไดร้ ับบาดเจ็บอยู่ ดงั นัน้ เขาจงึ ไม่ อยากไปหาเธอตอนนเ้ี พอื่ เผยความลับนใี้ หเ้ ธอรเู ้ พราะกลัวจะ เกดิ เรอื่ งขน้ึ กบั เธอ แบบนจี้ ะเป็ นการหลกี เลยี่ งเรอื่ งวนุ่ วายตา่ งๆใหก้ บั ตัวเอง เป็ น ความคดิ ทค่ี วบคมุ ทกุ อยา่ งเอาไวไ้ ดจ้ รงิ ๆ

กลางดกึ ทเี่ งยี บสงัด รถลมี ซู นี คนั หนงึ่ จอดลงอยตู่ รงทางเขา้ หลงั จากทเี่ สนิ่ เฉียวเอย่ ขอบคณุ คนขบั รถแลว้ จงึ เปิดประตแู ลว้ ลงมาจากรถ คนขบั รถยน่ื หนา้ ออกมา : “คณุ หนูครับ ผมรออยู่ ตรงนน้ี ะครับ” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ เสนิ่ เฉียวจงึ ชะงักลง มองแววตาของคนขบั รถ อยา่ งลงั เล : “ขอบคณุ นะคะคณุ ลงุ แต…่ ..ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ คณุ ลงุ กลับไปกอ่ นดกี วา่ ” วา่ แลว้ เธอกห็ นั กลบั แลว้ เดนิ เขา้ ไป หลงั จากทเี่ ดนิ ไปซกั ระยะ หนง่ึ แลว้ เสน่ิ เฉียวจงึ หนั กลบั มา พบวา่ รถคันนัน้ ยังคงไมไ่ ป ไหน เธออดทจ่ี ะถอนหายใจออกมาไมไ่ ด ้ แตก่ ลับไมไ่ ดห้ นั กลับไปมองอกี หลังจากนัน้ จงึ เดนิ เขา้ ไปในบา้ นตระกลู เสน่ิ ทันที ประตไู มไ่ ดล้ ็อค ไฟในบา้ นยงั คงสวา่ งอยู่ ตอนทเ่ี สน่ิ เฉียวผลกั ประตเู ขา้ ไป สามภี รรยาตระกลู เสน่ิ กําลงั น่ังกนั อยตู่ รงโซฟา พอดี ไดย้ นิ เสยี งนัน้ ทัง้ สองคนจงึ ลกุ ขนึ้ ยนื พรอ้ มกนั : “โยว่ โยว่ กลับมา…..” เอย่ ขนึ้ มาไดเ้ พยี งแคค่ รง่ึ เดยี ว หลังจากทเี่ ห็นวา่ เป็ นเสนิ่ เฉยี ว แลว้ นัน้ ทงั้ สองคนจงึ ชะงักไป

เดมิ ทคี ณุ แมเ่ สนิ่ คดิ วา่ เป็ นเสน่ิ โยว่ กลบั มา ไมค่ ดิ วา่ จะเห็นเสนิ่ เฉียวเดนิ เขา้ มาแทน หลงั จากทเี่ ธอมองไปยงั เสน่ิ เฉียวแลว้ จงึ อดทจ่ี ะพดู ขนึ้ มาไมไ่ ด ้ : “ทําไมเป็ นแก?” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วทก่ี ําลงั ปิดประตลู งนัน้ จงึ รสู ้ กึ ตวั แข็งทอื่ ไป หมด หลังจากนัน้ เธอจงึ ยมิ้ ออกมา : “ทําไมถงึ จะเป็ นหนูไมไ่ ด ้ ละ่ คะ หรอื หนูจะกลบั มาบา้ นหลังนไ้ี มไ่ ดแ้ ลว้ หรอื ?” ไดย้ นิ แลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ จงึ หรตี่ าลงดว้ ยความสงสยั : “แกพดู แบบ นห้ี มายความวา่ อะไร?” คนตระกลู หานมาหาเธอถงึ ทแ่ี ลว้ วนั นเ้ี สนิ่ เฉยี วเองกก็ ลับดมู ลี ับ ลมคมในอกี กลวั วา่ จะสมรรู ้ ว่ มคดิ กนั เนอ่ื งจากรเู ้ รอื่ งนแ้ี ลว้ คดิ แลว้ นัน้ คณุ แมเ่ สน่ิ จงึ ทําเสยี งฮดึ ฮดั ออกมา หลังจากนัน้ จงึ ยม้ิ เยาะขน้ึ มา : “แกจะกลบั มาบา้ นนหี้ รอื เปลา่ ฉันไมเ่ คยจะวา่ อะไรแกอยแู่ ลว้ แตต่ อนนแ้ี กยังคดิ อยากจะกลับมาบา้ นหลงั น้ี อกี อยา่ งนัน้ หรอื ? แกทําใจไดห้ รอื ทจี่ ะออกมาจากบา้ นทส่ี วยหรู แบบนัน้ ได?้ ” แววตาของเสน่ิ เฉยี วสน่ั ไหวเล็กนอ้ ย “พดู แบบนี้ แมย่ อมรับแลว้ ใชไ่ หมคะ?”

“ยอมรับอะไร? แกอยากจะพดู อะไรกนั แน่? ตอนนย้ี ังจะกลับมา ทําไมอกี ?” ตอนท่ี 333 เป็ นเพราะแกเป็ นพี่ นคี่ อื สง่ิ ทคี่ วรจะเป็ นอยู่ แลว้ เสน่ิ เฉยี วลดสายตาลง แลว้ กม้ มองเทา้ ตวั เองอยา่ งเหมอ่ ลอย “เสนิ่ เฉยี ว พวกเราตระกลู เสนิ่ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ พอใจแกมาตลอด ถงึ แมว้ า่ แกจะไมใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของฉัน แตส่ ง่ิ ทฉ่ี ันใหแ้ กมาตงั้ แต่ เด็กมันก็ไมน่ อ้ ยเลยใชไ่ หม? ตอนนคี้ นของตระกลู หานมาหาฉัน ถงึ ท่ี แกกก็ ลายเป็ นคณุ หนูของตระกลู หานแลว้ คงไมค่ ดิ ทจ่ี ะ เขย่ี พวกเราตระกลู เสนิ่ ทงิ้ ไปหรอกใชไ่ หม? แน่นอนวา่ ถา้ แก อยากจะทง้ิ กค็ งไมเ่ ป็ นไร ฉันเลย้ี งดแู กมาจนโตขนาดนแ้ี ลว้ หมดเงนิ ไปตงั้ เยอะ แกก็ตอ้ งจา่ ยคนื ฉันดว้ ยแลว้ กนั ” เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขนึ้ มามองเธออยา่ งรวดเร็ว ตอนทเ่ี ธอยังคงลงั เลอยนู่ ัน้ ไมค่ ดิ วา่ คณุ แมเ่ สนิ่ จะเอย่ พดู ความ จรงิ กบั เธอเร็วขนาดนี้

ดวงตาของเธอสน่ั เทา : “ดงั นัน้ ….หนูไมใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของแมจ่ รงิ ๆ ใชไ่ หมคะ?” คณุ แมเ่ สน่ิ มองทา่ ทางแปลกๆของเธอ เธอกําลังตน่ื เตน้ เสยี ใจ อะไรอยกู่ นั ? คณุ พอ่ เสน่ิ ยนื อยขู่ า้ งๆ มองไปยงั เสน่ิ เฉียวดว้ ย แววตาทซ่ี บั ซอ้ น แลว้ ถอนหายใจออกมา : “เฉยี วเฉียว ลกู น่ะ….ไมใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของพอ่ กบั แมจ่ รงิ ๆนั่นแหละ่ ตอนนัน้ ….. ลกู เป็ นเด็กทพี่ วกเรารับมาเลย้ี งจากสถานสงเคราะห”์ นํ้าเสยี งของคณุ พอ่ เสน่ิ ยังอบอนุ่ เชน่ เดมิ เสนิ่ เฉียวมองเขาแวบ หนงึ่ เธอรวู ้ า่ ชว่ งนร้ี าวกบั วา่ พอ่ ดผู อมซบู ลงและดแู กก่ วา่ เมอื่ กอ่ นมาก สายตาทขี่ นุ่ มัวของเขาตอนทม่ี องตวั เองนัน้ เธอ สมั ผัสไดถ้ งึ ความรักและความเจ็บปวด แตค่ ําพดู ทเ่ี อย่ ออกมา นัน้ กลบั ทม่ิ แทงหวั ใจของเธอใหเ้ จ็บปวดยงิ่ นัก เธอหลบตาลง แลว้ หวั เราะออกมาดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ : “ไมค่ ดิ เลย นะคะวา่ ทงั้ หมดนจ่ี ะเป็ นเรอื่ งจรงิ หนูคดิ มาตลอดวา่ หนูเป็ นลกู แทๆ้ ของพอ่ กบั แม่ สง่ิ ทเี่ ลขาซคู นนัน้ พดู มาเป็ นเรอ่ื งโกหก แต่ นกึ ไมถ่ งึ เลย……วา่ ทงั้ หมดนจี่ ะเป็ นความจรงิ ” “แกไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม?” คณุ แมเ่ สน่ิ ไดย้ นิ คําพดู ของเธอแลว้ ใน ใจอดทจ่ี ะมองเธอดว้ ยความรสู ้ กึ แปลกๆไมไ่ ด ้ : “ไมไ่ ดเ้ ป็ นลกู

แทๆ้ ของพวกเราไมด่ หี รอกรไึ ง? นั่นมันตระกลู หานแหง่ เมอื ง เป่ ยเชยี วนะ ฉันถามมาแลว้ นะ ก็ไมไ่ ดด้ อ้ ยไปกวา่ ตระกลู เยเ่ ลย กลายเป็ นคณุ หนูตระกลู หานแลว้ มันไมด่ ตี รงไหนกนั ? เฉียว เฉยี ว แกตน่ื ไดแ้ ลว้ ตอ่ ไปแกก็คอื คณุ หนูของตระกลู หาน พวก เราพอ่ แมท่ เ่ี ป็ นคนเลย้ี งดแู กมากจ็ ะไดต้ ดิ สอยหอ้ ยตามไปดว้ ย ได ้ แลว้ กอ็ ยา่ ลมื นอ้ งสาวแกดว้ ยละ่ เธอเป็ นนอ้ งสาวแกนะ” พดู มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ คณุ แมเ่ สนิ่ ก็เดนิ เขา้ มาจับไหลข่ องเสน่ิ เฉียว : “ทแี่ มพ่ ดู กบั แก แกไดย้ นิ ไหม? นอ้ งสาวชอบแกมากทสี่ ดุ แลว้ นอ้ งรวู ้ า่ แกเป็ นพสี่ าวทร่ี ักเธอมาก ตอ่ ไปมเี รอ่ื งอะไร….แก จะตอ้ งชว่ ยนอ้ งแกดว้ ยเขา้ ใจไหม? หรอื แกลองดกู ็ไดว้ า่ ตระกลู หานตอ้ งการลกู อปุ ถัมภร์ เึ ปลา่ เอานอ้ งสาวแกเขา้ ไป ดว้ ยเลยกไ็ ด?้ ” เสนิ่ เฉียว : “………….” “หนูขอถามอกี เป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย หนู…ไมใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของพอ่ กบั จรงิ ๆใชไ่ หมคะ? เพอื่ ความรํา่ รวยเงนิ ทองแมถ่ งึ ไดโ้ กหกหนูใช่ ไหม? อยดู่ ว้ ยกนั มาหลายปี หนูไมเ่ ชอื่ …..” “แกพดู บา้ อะไรของแก? อะไรทวี่ า่ เพอ่ื ความรํา่ รวยเงนิ ทองฉัน ถงึ ไดโ้ กหกแก? เรอื่ งประวัตชิ วี ติ ทผี่ า่ นมาแบบนมี้ นั โกหกกนั ได ้

อยา่ งนัน้ หรอื ? แลว้ ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ ……แกเป็ นลกู สาวของตระกลู หานจรงิ ๆ ถงึ แมว้ า่ แกจะไมใ่ ชล่ กู สาวของตระกลู หาน แกเองก็ ไมใ่ ชล่ กู สาวของตระกลู เสน่ิ ของฉันเหมอื นกนั พอ่ แกพดู ถกู แก เป็ นเด็กทพ่ี วกฉันเก็บมาเลย้ี งจากสถานสงเคราะห”์ “ทําไม?” เสนิ่ เฉียวฝื นยมิ้ พลางเอย่ ขน้ึ : “ทําไม….ตอ้ งรับเลยี้ ง หนู?” คณุ แมเ่ สน่ิ ไมไ่ ดห้ นั กลับไปมอง : “แกอยา่ ถามเลย สรปุ แลว้ …..เรอื่ งมนั ก็เป็ นแบบนแี้ หละ่ ” คณุ พอ่ เสน่ิ ถอนหายใจออกมา และยงั เลา่ ความจรงิ ใหก้ บั เสน่ิ เฉียวฟัง “ตอนนัน้ พอ่ กบั แมแ่ ตง่ งานกนั มาหลายปีแตก่ ไ็ มม่ ลี กู กนั มา ตลอด หมอดบู อกใหพ้ อ่ กบั แมไ่ ปรับเลย้ี งดเู ด็กซกั คนทส่ี ถาน สงเคราะห์ ไมค่ ดิ วา่ หลงั จากทไ่ี ปแลว้ ก็ไดพ้ บกบั แก เห็นวา่ แก หนา้ ตาน่ารัก พอ่ กบั แมก่ ช็ อบแกมาก ก็เลยอมุ ้ แกกลบั มา” พดู มาถงึ ตรงนีแ้ ลว้ เสน่ิ เฉยี วก็พอจะคาดเดาไดถ้ งึ เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ หลังจากนัน้ “แตพ่ อ่ กบั แมก่ ็ไมท่ ันไดค้ ดิ วา่ หลงั จากทร่ี ับเลยี้ งดหู นูไดไ้ ม่ นาน พอ่ กบั แมก่ ็มลี กู เป็ นของตวั เองขน้ึ มา ถกู ไหมคะ?”

คณุ พอ่ เสนิ่ พยกั หนา้ : “ใช่ นคี่ อื สง่ิ ทพ่ี วกเราคาดไมถ่ งึ ” “เพราะฉะนัน้ หลงั จากทพี่ อ่ กบั แมม่ ลี กู เป็ นของตวั เอง ก็เรม่ิ ทํา เมนิ เฉยกบั หนูทถี่ กู เก็บมาเลยี้ งจากสถานสงเคราะห?์ ” คดิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วกอ็ ดทจ่ี ะหวั เราะออกมาไมไ่ ด ้ : “จรงิ ๆแลว้ หนู คดิ มาตลอด ทพี่ อ่ กบั แมท่ ําดกี บั เสน่ิ โยว่ น่ันเป็ นเพราะเธอยัง เด็ก เธอเป็ นนอ้ ง และหนูกค็ อยปลอบใจตวั เองมาตลอดวา่ ตวั เองเป็ นพี่ กต็ อ้ งทําดกี บั นอ้ งสาวเป็ นเรอื่ งทคี่ วรทําอยแู่ ลว้ เพยี งแตห่ นูไมเ่ คยคดิ มากอ่ นเลยวา่ หนูจะไมใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของพอ่ กบั แม”่ จนถงึ ตอนนเี้ ธอก็ยังคงไมส่ ามารถยอมรับกบั ความจรงิ นไี้ ด ้ “เสนิ่ เฉยี ว วนั นแ้ี กมาทน่ี ที่ ําไมกนั แน่? ตอนนแ้ี กเป็ นคณุ หนูของ ตระกลู หานแลว้ แกจะมาพดู เรอื่ งพวกนที้ ําไม? หรอื วา่ แก อยากจะคดิ บญั ชกี บั ฉันอยา่ งนัน้ หรอื ?” คณุ แมเ่ สนิ่ เอย่ พดู ขนึ้ อยา่ งหอบๆ คณุ พอ่ เสนิ่ เห็นสถานการณ์แลว้ จงึ ดงึ เธอเอาไว ้ : “อยา่ พดู เหลวไหล ดทู า่ ทางเด็กนสี่ เิ หมอื นกบั จะมาคดิ บญั ชี ไหม? กค็ งจะรับไมไ่ ดก้ บั การกระตนุ ้ แบบน…้ี ..” “มอี ะไรใหต้ อ้ งรับไมไ่ ดก้ นั ?หลงั จากทโี่ ยว่ โยว่ ของฉันรเู ้ รอื่ งนกี้ ็ วง่ิ หนไี ปแลว้ เสน่ิ เฉียวจะมอี ะไรทต่ี อ้ งรับไมไ่ ดอ้ ยา่ งนัน้ หรอื ?

เดย๋ี วก็จะไดบ้ นิ ขนึ้ ไปเกาะบนกง่ิ ไมน้ ่ันแลว้ จะสงสารก็แตโ่ ยว่ โยว่ ของเรานแ่ี หละ่ ทยี่ ังคงจะตอ้ งอาศยั อยใู่ นเงอ่ื นไขของ ครอบครัวแบบนตี้ อ่ ไป จ๊ๆุ …..ครอบครัวของเรานช่ี วี ติ ชา่ งขมขนื่ กนั เสยี จรงิ ๆ” วา่ แลว้ นัน้ คณุ แมเ่ สน่ิ ก็เรมิ่ รอ้ งหม่ รอ้ งไหข้ นึ้ มาอกี คณุ พอ่ เสน่ิ ไดย้ นิ แลว้ รสู ้ กึ กระวนกระวายใจ : “คณุ หยดุ โวยวาย ไดแ้ ลว้ ! รอ้ งไหร้ าวกบั อะไร ถงึ แมว้ า่ เฉียวเฉียวจะไมใ่ ชล่ กู สาว แทๆ้ ของเรา แตเ่ ธอก็เป็ นเด็กทพี่ วกเราเลย้ี งกนั มาจนโต ความคดิ ของเธอคณุ ยังไมร่ อู ้ กี หรอื ? เธอไมใ่ ชค่ นทชี่ อบไป ประจบสอพลอพวกมอี ํานาจเพอ่ื หวังจะรํา่ รวยแบบนัน้ อยแู่ ลว้ !” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ ราวกบั วา่ คณุ แมเ่ สน่ิ นกึ ถงึ อะไรขน้ึ มาได ้ จงึ หยดุ รอ้ งไหข้ น้ึ มาทนั ที หลงั จากนัน้ กพ็ งุ่ ตรงเขา้ ไปหาเสนิ่ เฉียว แลว้ จับไหลข่ องเธอเอาไว ้ ดวงตาเบกิ กวา้ ง ใบหนา้ ดดู รุ า้ ยขน้ึ มา “พดู ถกู เฉียวเฉียว แกไมใ่ ชค่ นทช่ี อบประจบเพอื่ หวังจะรวย แบบนัน้ …..ถา้ อยา่ งนัน้ ….แกเอาตําแหน่งคณุ หนูของตระกลู หานใหก้ บั นอ้ งสาวแกไดไ้ หม? เราไปบอกกบั คนตระกลู หานกนั วา่ จรงิ แลว้ โยว่ โยว่ ตา่ งหากคอื คนทพี่ วกเขาตามหากนั มาตลอด ไมใ่ ชแ่ ก! แมส่ ญั ญากบั แก ขอเพยี งแคโ่ ยว่ โยว่ เขา้ ไปเป็ น

คณุ หนูของตระกลู หาน ตอ่ ไปแมจ่ ะปฏบิ ตั กิ บั แกเป็ นอยา่ งดี เลย” คณุ แมเ่ สนิ่ พดู เรอื่ งเหลวไหลเหลา่ นัน้ ออกมาราวกบั เป็ นคนบา้ เดมิ ทเี สน่ิ เฉยี วเพยี งแคจ่ ะมาพสิ จู นเ์ รอื่ งสถานะของตนเอง เทา่ นัน้ ไมค่ ดิ วา่ จะมาไดย้ นิ คําพดู ทเี่ สยี ดแทงหวั ใจของตวั เอง มากขนาดนี้ เธอมองไปทางคณุ แมเ่ สน่ิ อยา่ งใจลอย รมิ ฝี ปาก ซดี ๆนัน้ เรมิ่ ขยบั “ในสายตาของแม่ รสู ้ กึ วา่ …..สงิ่ ทห่ี นูมที กุ อยา่ งเพยี งแคเ่ สน่ิ โยว่ ตอ้ งการ หนูก็จะตอ้ งใหน้ อ้ งทัง้ หมดใชไ่ หมคะ?” คณุ แม่ เสนิ่ องึ้ ไปพักหนงึ่ หลงั จากนัน้ จงึ สา่ ยหนา้ : “ก็ไมเ่ ชงิ เป็ นแบบ นัน้ หรอก ….. แตแ่ กเป็ นพ่ี ยอมใหน้ อ้ งนกี่ เ็ ป็ นสงิ่ ทแ่ี กควรจะทํา ไมใ่ ชห่ รอื ไง? เฉียวเฉียว ถอื ซะวา่ แมข่ อรอ้ งแก แกเอาสถานะน้ี ของแกใหโ้ ยว่ โยว่ เถอะนะ โยว่ โยว่ เป็ นคนกตญั ญู ตอ่ ไปแกเอง ก็จะไดม้ อี นาคตทด่ี ดี ว้ ย” เสน่ิ เฉียวอดทจี่ ะหวั เราะออกมาไมไ่ ด ้ เสยี งหวั เราะของเธอนัน้ มี ความเจ็บปวดอยา่ งหาทเี่ ปรยี บไมไ่ ด ้ และหยดุ ไมไ่ ดด้ ว้ ยเชน่ กนั คณุ แมเ่ สน่ิ ไมเ่ ขา้ ใจ ดงั นัน้ จงึ มองไปทเ่ี ธอ

ตอนทเ่ี สยี งหวั เราะหยดุ ลงนัน้ ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วเปลยี่ นเป็ น เย็นชาขน้ึ มาทันที แมแ้ ตน่ ํ้าเสยี งของเธอก็ยังฟังดเู ย็นชาขนึ้ ดว้ ย : “ถา้ หากหนูไมย่ อมละ่ คะ?” “อะไรนะ?” “ถา้ หากหนูไมย่ อมเอาสถานะของหนูใหก้ บั นอ้ ง หนูจะไปเป็ น คณุ หนูของตระกลู หานเอง แมจ่ ะทําอยา่ งไรกบั หนู?” “………ไมใ่ ชว่ า่ แกไมช่ อบความรํา่ รวยมัง่ ค่งั หรอกหรอื ? ยอมให ้ นอ้ งสาวแกจะเป็ นอะไรกนั ? เฉียวเฉียว ฉันเป็ นแมท่ เ่ี ลยี้ งดแู ก มายส่ี บิ กวา่ ปีนะ ฉันก็มคี ณุ งามความดอี ยเู่ หมอื นกนั !” “เพราะฉะนัน้ แมก่ ็เลยจะทําอะไรกบั หนูไดต้ ามอําเภอใจอยา่ ง นัน้ หรอื คะ แยง่ ทกุ อยา่ งของหนูไปอยา่ งนัน้ หรอื ? ถา้ หากเป็ น แบบน…้ี ….” ตอนท่ี 334 ไมม่ ที ไ่ี ป “หนูยอมไมต่ อ้ งใหแ้ มม่ าเลย้ี งดหู นูดกี วา่ !”

เอย่ ประโยคนอี้ อกไปแลว้ นัน้ เสน่ิ เฉยี วเอามอื ทว่ี างอยบู่ นไหล่ ของเธอนัน้ ดงึ ออกไป แลว้ รา่ งของเธอกถ็ อยหลังออกไป เพอ่ื รักษาระยะหา่ งจากคณุ แมเ่ สนิ่ “ตลกจรงิ ๆนะคะ กอ่ นทจี่ ะเหยยี บเขา้ มาในบา้ นหลงั นี้ หนูยงั มี คงมคี วามหวัง หวงั วา่ แมจ่ ะพดู อะไรทรี่ ัง้ หนูเอาไว ้ ถงึ แมจ้ ะเป็ น การโกหกแตห่ นูก็ยงั รสู ้ กึ อนุ่ ใจ แต…่ ..แมไ่ มเ่ พยี งแตไ่ มพ่ ดู รัง้ หนูเอาไว ้ แตน่ แี่ มก้ ระทั่ง….ใหห้ นูเอาสถานะตวั ตนของหนู ใหก้ บั นอ้ ง ถกู คะ่ ทหี่ นูไมช่ อบความหรหู รามั่งมพี วกนี้ แตท่ ห่ี นู ใหค้ วามสําคญั มากกวา่ …..คอื ครอบครัว ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ หนูก็คง จะไมเ่ ชอื่ ฟังแมโ่ ดยไปแตง่ งานกบั ตระกลู เยแ่ ทนนอ้ งแบบนัน้ แมพ่ ดู ถกู แมเ่ ลยี้ งดหู นูมา มคี วามดคี วามชอบ แต…่ ..ใน ขณะเดยี วกนั แมก่ ข็ ดู รดี ขดู เนอื้ กบั หนูไปไมน่ อ้ ยไมใ่ ชห่ รอื คะ?” เสนิ่ เฉียวเอย่ ออกมาทงั้ น้ําตา น้ําตาเออ่ ลน้ เต็มดวงตาของเธอ แตก่ พ็ ยายามทจี่ ะฝื นไมใ่ หน้ ํ้าตาไหลออกมา กดั รมิ ฝี ปากตวั เอง แน่นเพอ่ื อดกลนั้ เอาไว ้ “หลงั จากทหี่ นูหยา่ ไมม่ กี ารเอย่ ถามหนูซกั คํา คําสงั่ เดยี วทด่ี ู เย็นชาสงั่ ใหห้ นูไปอยทู่ ต่ี ระกลู เย่ แมค่ ดิ วา่ หนูเป็ นคณุ นายนอ้ ย ของตระกลู เยแ่ ลว้ ใชช้ วี ติ สขุ สบาย ถา้ หากแมร่ สู ้ กึ วา่ นเี่ ป็ นชวี ติ ทดี่ ที ําไมตอนนัน้ แมถ่ งึ ไมใ่ หเ้ สนิ่ โยว่ ไปเองละ่ คะ? ไมใ่ ช่

เพราะวา่ แมร่ สู ้ กึ วา่ อกี ฝ่ ายนงึ ทจ่ี ะตอ้ งแตง่ งานดว้ ยเป็ นคนพกิ าร แมก่ ลวั วา่ ลกู สาวแทๆ้ ของตวั เองถา้ ไดก้ า้ วเทา้ เขา้ ไปแลว้ จะตอ้ งไปเจอกบั ขมุ นรก! เพราะฉะนัน้ แมก่ ็เลยผลกั หนูเขา้ ไป แทน ถา้ เป็ นแบบนี้ หนูกช็ ดใชค้ นื บญุ คณุ ทแ่ี มเ่ ลย้ี งดหู นูมาได ้ แลว้ ถอื วา่ หมดสนิ้ แลว้ ใชไ่ หมคะ?” “ไม!่ ” คณุ แมเ่ สนิ่ สา่ ยหนา้ อยา่ งแรง : “ไมห่ มด เสนิ่ เฉยี วแก อยา่ คดิ ทจี่ ะสลดั ตระกลู เสนิ่ เชยี วนะ ไมว่ า่ จะอยา่ งไรแกก็เป็ น เด็กทฉ่ี ันรับเลยี้ งดมู าจนโต ฉันใหแ้ กทําอะไรนั่นก็เป็ นหนา้ ท่ี ของแก! แตง่ งานแทนนอ้ งสาวแกแลว้ ยงั ไง ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งาน ใหมอ่ ยา่ งแกคดิ วา่ จะมใี ครตอ้ งการแกอกี อยา่ งนัน้ หรอื ? ถา้ หาก ไมใ่ ชเ่ พราะตระกลู เสน่ิ ตอนนแ้ี กก็คงไมม่ อี ะไรทัง้ นัน้ ถา้ หากแก ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานแทนเสนิ่ โยว่ แกเองก็คงไมไ่ ดเ้ ป็ นคณุ นายนอ้ ย ของตระกลู เยเ่ หมอื นกนั !” “ถา้ อยา่ งนัน้ หนูก็ไมต่ อ้ งการตําแหน่งคณุ นายนอ้ ยของตระกลู เย่ น่ัน!!” เสนิ่ เฉียวตอบกลบั ออกมาเสยี งดัง “แมค่ ดิ วา่ หนูตอ้ งการหรอื ?? มสี ทิ ธอิ ะไรคะทแ่ี มค่ ดิ วา่ ตําแหน่งนัน้ ดี แลว้ หนูจะตอ้ งรสู ้ กึ วา่ มันดดี ว้ ย? หลงั จากทห่ี นูแตง่ งานกบั ตระกลู เยแ่ มเ่ คยถามหนู ไหมวา่ หนูใชช้ วี ติ ไดด้ หี รอื เปลา่ ?? หลายปีขนาดนห้ี นูคดิ วา่

ตวั เองเป็ นลกู แทๆ้ ของตระกลู เสนิ่ สง่ิ ทหี่ นูทําทงั้ หมด…..กเ็ ป็ น เพราะหนูเห็นแมเ่ ป็ นแมแ่ ทๆ้ ของหนู เพราะฉะนัน้ ถงึ แมจ้ ะเรอื่ ง ทไ่ี มย่ ตุ ธิ รรม หนูกอ็ ดทนความทกุ ขท์ ัง้ หมดรับปากทําให!้ ” “แตใ่ นทสี่ ดุ วันนห้ี นูกเ็ ขา้ ใจแลว้ ….ตอนนแ้ี มก่ ย็ ังคงหลอกใชห้ นู แมเ่ พยี งตอ้ งการขดู รดี เอาผลประโยชนส์ กปรกๆพวกนัน้ แลว้ วันนงึ ถา้ หนูไมม่ ปี ระโยชน์ แมก่ ็จะถบี หนูออกไปอยา่ งไมล่ ังเล!” “หลอกใชป้ ระโยชนอ์ ะไรกนั ? ไมใ่ ชว่ า่ แกไมอ่ ยากไดไ้ มใ่ ชห่ รอื ไง? ในเมอื่ แกไมไ่ ดอ้ ยากไดค้ วามรํา่ รวยมัง่ มพี วกน้ี กเ็ อาให ้ นอ้ งสาวแกไมไ่ ดอ้ ยา่ งนัน้ หรอื ?” เธอไมต่ อ้ งการกต็ อ้ งใหค้ นอน่ื ไดส้ ?ิ “ใครบอกวา่ หนูไมต่ อ้ งการ?” ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ยมิ้ ออกมา อยา่ งเย็นชา “ทแี่ มพ่ ดู มาทงั้ หมด น่ันคอื สถานะของคณุ หนู ตระกลู หานเชยี วนะ อกี ทัง้ ……นั่นก็นับวา่ เป็ นของของหนูอยา่ ง แทจ้ รงิ ดว้ ย น่ันก็คคู่ วรทหี่ นูจะไดร้ ับมันอยแู่ ลว้ ” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ คณุ แมเ่ สน่ิ กร็ สู ้ กึ อง้ึ ไป “แก…..แกตอ้ งการอยา่ ง นัน้ หรอื ?”

เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เพยี งแตส่ ายตาของเธอนัน้ เย็นชา ขนึ้ มามาก อารมณข์ องเธอไมเ่ หมอื นกบั ตอนทเ่ี พง่ิ จะเขา้ มา ตอนแรกแลว้ เดมิ ทเี ธอกอดเอาความหวงั มาดว้ ย แตต่ อนนค้ี วามหวังเพยี ง นอ้ ยนดิ นัน้ กห็ ายไปหมดแลว้ ไมม่ คี วามจําเป็ นทจ่ี ะอยทู่ น่ี ตี่ อ่ แลว้ คดิ มาถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวจงึ หนั หลงั แลว้ เดนิ ออกมา เห็นเธอจะเดนิ ออกไปแลว้ นัน้ สหี นา้ ของคณุ แมเ่ สน่ิ กเ็ ปลย่ี นไป ในทันที ในใจนัน้ ก็รสู ้ กึ รอ้ นรนตามไปดว้ ย จงึ เดนิ หนา้ แลว้ จับ ขอ้ มอื เธอเอาไว ้ : “แกจะไปไหน?” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ ในใจของเสน่ิ เฉยี วนัน้ กระตกุ ขนึ้ มา ยงั ไมไ่ ดไ้ ด ้ รอใหเ้ ธอเอย่ พดู กไ็ ดย้ นิ คณุ แมเ่ สน่ิ เอย่ ขนึ้ มาเสยี กอ่ น : “ถงึ แม ้ แกจะไป ก็ตอ้ งจําบญุ คณุ ทฉี่ ันเลยี้ งดแู กเอาไวด้ ว้ ยส?ิ ฉันจะ บอกความจรงิ ใหน้ ะ ฉันตดิ หนพ้ี นันเอาไวไ้ มน่ อ้ ย ตอนนแ้ี กเป็ น คณุ หนูตระกลู หานแลว้ แมแ้ ตค่ วามดคี วามชอบทผ่ี า่ นมา แกก็ ควรจะชดใชใ้ หฉ้ ันบา้ งหรอื เปลา่ ?” เอาละ่ ตอนนเ้ี ธอหมดกําลงั ใจจรงิ ๆแลว้

เสน่ิ เฉียวยม้ิ ออกมาจางๆ แววตาไมม่ ปี ระกายใดๆเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว “หนูรคู ้ ะ่ แมว่ างใจได ้ หนูไมม่ ที างลมื ….บญุ คณุ นอ้ี ยแู่ ลว้ ” คณุ แมเ่ สนิ่ ไดย้ นิ แลว้ ใบหนา้ จงึ ปรากฏรอยยม้ิ ออกมา : “อยา่ ง นสี้ ถิ งึ จะถกู ถงึ ยงั ไงแมก่ ็เลยี้ งดแู กมาขนาดน้ี ถา้ อยา่ งนัน้ แก กลับไปเถอะ กลับดๆี ละ่ ” เธอไมไ่ ดม้ องดอู าการทแ่ี สดงออกมาบนใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียว ไมร่ เู ้ ลยวา่ เสนิ่ เฉียวกําลงั คดิ อะไรอยู่ หรอื บางที เธอไมไ่ ดส้ นใจอยแู่ ลว้ วา่ เสนิ่ เฉียวจะคดิ อยา่ งไร อยา่ งไรก็ตามตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วเดนิ ออกมาจากประตู เธอรสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตวั เองนัน้ เย็นไปหมด ลมเย็นๆยามคํา่ คนื นัน้ พัดผม ยาวๆของเธอ เสน้ ผมพลว้ิ ไหวอยกู่ ลางอากาศ เสน่ิ เฉียวหยดุ เดนิ แลว้ ยนื่ มอื ออกมากอดแขนของตวั เองเอาไว ้ หนาวจรงิ ๆ ปีนยี้ ังไมถ่ งึ ฤดหู นาว เธอก็รสู ้ กึ หนาวขนาดนแ้ี ลว้ ทไี่ หนกห็ นาว ไมม่ …ี ..ความอบอนุ่ อยเู่ ลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว

ตอนทเี่ ดนิ ออกมาถงึ ปากทางนัน้ เสน่ิ เฉยี วพบวา่ รถคนั นัน้ ของ ตระกลู หานยังคงจอดอยตู่ รงนัน้ เธอยนื มองอยตู่ รงทเี่ ดมิ อยา่ ง เหมอ่ ลอย ผา่ นไปซกั พักหนง่ึ ประตรู ถจงึ เปิดออก คณุ ลงุ คนขบั รถวง่ิ มาตรงหนา้ เธอ “คณุ หนู ออกมาแลว้ ผมไปสง่ คณุ กลับนะครับ” “กลับไปไหนคะ?” เสน่ิ เฉียวเอย่ ถาม คนขบั รถยมิ้ ออกมาอยา่ งอบอนุ่ : “คณุ ผชู ้ ายสงั่ เอาไวค้ รับ เพยี งแคค่ ณุ หนูอยากกลบั บา้ น ก็สามารถกลบั ไดท้ กุ เวลา ถา้ หากคณุ หนูไมย่ อม ถา้ อยา่ งนัน้ ผมก็จะไปสง่ คณุ หนูในทท่ี คี่ ณุ อยากจะไป” ทที่ เี่ ธออยากจะไปอยา่ งนัน้ หรอื ? ตอนนน้ี อกจากเสยี่ วเหยยี นทางนัน้ เธอยงั มที ไ่ี หนทจี่ ะไปไดอ้ กี หรอื ? ชา่ งตลกเสยี จรงิ ๆ เธอผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานมสี ามแี ลว้ ไมว่ า่ จะเป็ น บา้ นแมส่ ามี บา้ นแมก่ ็ไมส่ ามารถกลับไปทไี่ หนไดเ้ ลย

ไมใ่ ชส่ …ิ ..ตอนนเ้ี ธอไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานมสี ามแี ลว้ เยโ่ ม่ เซนิ เอาสญั ญาการหยา่ ใหเ้ ธอแลว้ ตอ่ ไป…..เธอกเ็ ป็ นผหู ้ ญงิ ท่ี ผา่ นการหยา่ มาแลว้ ถงึ สองครัง้ เธอชา่ ง…..โงแ่ ละไรเ้ ดยี งสาเสยี จรงิ ๆ ตอนนัน้ ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอเป็ นสนิ คา้ มอื สอง เธอกค็ วรจะเห็น ถงึ สถานะของตวั เองแลว้ เสยี ดายทเี่ ธอยงั คงฝันในสงิ่ ทเี่ ป็ นไป ไมไ่ ด ้ คดิ วา่ เธอจะสามารถรักและอยดู่ ว้ ยกนั กบั เขาได ้ ใครจะรวู ้ า่ หลังจากนัน้ ชวี ติ จะเหมอื นกบั ความฝันขนาดน้ี ไปทไี่ หน? เสนิ่ เฉียวเหลอื บตาขนึ้ มอง พลางสา่ ยหนา้ “ฉันเองก็ไมร่ เู ้ หมอื นกนั คะ่ …..วา่ จะไปทไี่ หน…..” คณุ ลงุ คนขบั รถมองเธออยพู่ ักหนง่ึ แลว้ ทันใดนัน้ เองจงึ เอย่ ขน้ึ มา : “คณุ หนูขน้ึ รถกอ่ นเถอะครับ เดย๋ี วผมไปสง่ คณุ เอง” เสน่ิ เฉยี วยนื อยตู่ รงทเ่ี ดมิ อยนู่ าน ถงึ ไดเ้ ดนิ ตามเขาขน้ึ รถไป

หลงั จากทข่ี น้ึ รถไปแลว้ นัน้ จๆู่ เสน่ิ เฉียวกลับเอย่ ขนึ้ : “ไปสง่ ฉัน ทโี่ รงแรมนะคะ” เธอไมอ่ ยากไปรบกวนเสย่ี วเหยยี นอกี ตระกลู หาน….กไ็ มใ่ ชท่ ที่ ี่ เธออยากจะไปในตอนน้ี ในใจของเธอนัน้ ยังไมส่ ามารถยอมรับ กบั ความจรงิ นไ้ี ด ้ เธอจะตอ้ งหาทสี่ งบสตอิ ารมณต์ วั เองเพยี ง ลําพังกอ่ น คนขบั รถลังเล สดุ ทา้ ยจงึ ฟังตามทเี่ ธอบอก พาเสน่ิ เฉียวไปสง่ ทโี่ รงแรม เสนิ่ เฉียวเอาบตั รประชาชนมา เพยี งแตเ่ ธอไมไ่ ดเ้ อาเสอ้ื ผา้ มา ดว้ ย หลังจากทเ่ี ธอเอย่ ขอโทษคนขบั รถแลว้ นัน้ เธอก็ไปเปิด หอ้ งพักของโรงแรมเอง คนขบั รถเห็นเธอเดนิ ขนึ้ ลฟิ ตไ์ ปแลว้ หลังจากนัน้ จงึ เดนิ ออกมา ตรงหนา้ ประตแู ลว้ โทรหาหานชงิ “คณุ ผชู ้ ายครับ คณุ หนูขอใหผ้ มมาสง่ เธอทโี่ รงแรมครับ” “รแู ้ ลว้ ฉันจะสง่ คนใหค้ อยตดิ ตามเธอ เพอื่ คมุ ้ กนั ความ ปลอดภัยใหเ้ ธอ”