เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

คณุ แมเ่ สน่ิ เห็นวา่ อารมณ์ของทัง้ สองคนนัน้ นงิ่ ลงแลว้ สายตา จงึ เรม่ิ มองพจิ ารณาภายในหอ้ ง : “เฉยี วเฉียวสองสามวนั มาน้ี แกพักอยทู่ นี่ หี่ รอื ? ไดร้ ับการตดิ ตอ่ กบั ตระกลู หานแลว้ ทําไมไม่ กลับไปอยทู่ ต่ี ระกลู หานละ่ ? จะมาอยทู่ แี่ บบนที้ ําไม อา….” เผชญิ หนา้ กบั คณุ แมเ่ สน่ิ เสนิ่ เฉียวยังคงนกึ ถงึ คําพดู ทเ่ี ธอพดู เมอื่ คนื วนั นัน้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวนัน้ จงึ เย็นชาขน้ึ มา : “ทน่ี ่ี เงยี บดคี ะ่ หนูชอบ” ไดย้ นิ แลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ รสู ้ กึ วา่ ในใจของเธอนัน้ ราวกบั ถกู ทม่ิ แทง จนรสู ้ กึ ไมส่ บายขน้ึ มา หลังจากนัน้ จงึ เอย่ พดู ขนึ้ : “เงยี บอะไร กนั ในโรงแรมเงยี บทไ่ี หนกนั ไมส่ ะอาดดว้ ย แลว้ อกี อยา่ งแก อยทู่ น่ี คี่ นเดยี วก็ไมป่ ลอดภยั รบี เก็บของ ฉันจะพาแกกลับ ตระกลู หาน” เอย่ พดู จบแลว้ คณุ แมเ่ สนิ่ ยังผลกั เธอเขา้ ไปในหอ้ งจรงิ ๆ แลว้ เรง่ รัดเธอ : “เร็วๆสิ วันนน้ี อ้ งสาวแกไมม่ เี รยี นพอดี ฉันจะไดพ้ า นอ้ งแกไปเยยี่ มชมบา้ นหลงั ใหญข่ องตระกลู หานดว้ ย” เสน่ิ โยว่ ไดย้ นิ แลว้ อาการทแ่ี สดงออกทางใบหนา้ นัน้ กด็ มู คี วาม อดึ อดั ขนึ้ มา เธอกดั รมิ ฝี ปากตวั เอง : “ใครอยากไปทนี่ ั่นกนั แม…่ ..หนูไมไ่ ดอ้ ยากไปซะหน่อย”

“พดู เหลวไหลอะไรอกี พวกเราเพยี งแคไ่ ปดเู ทา่ นัน้ ” คณุ แม่ เสนิ่ พดู แลว้ กห็ นั มายมิ้ : “เฉยี วเฉียวรบี ๆเก็บของส”ิ เสน่ิ เฉียวยนื อยทู่ เี่ ดมิ ไมข่ ยับ จนผา่ นไปสกั พักหนงึ่ รอยยม้ิ บน ใบหนา้ ของคณุ แมเ่ สนิ่ กไ็ มป่ รากฏตอ่ ไปอกี แลว้ : “ทําไมแกยัง ไมข่ ยับอกี ?” “หนูไมอ่ ยากไปตระกลู หาน” น้ําเสยี งของเสน่ิ เฉียวนัน้ แสดงออกมาถงึ ความเย็นชา “หนูชอบทจ่ี ะอยทู่ น่ี ”ี่ “แก! แกนม่ี นั โงห่ รอื เปลา่ ? แกเป็ นคณุ หนูของตระกลู หานแลว้ นะ แกยังจะพักอยทู่ โ่ี รงแรมนที่ ําไมอกี ? หรอื วา่ แกอยากจะให ้ คนทต่ี ระกลู หานนั่นรสู ้ กึ วา่ แกไมอ่ ยากกลบั บา้ นหลงั นัน้ แลว้ ถงึ ตอนนัน้ แลว้ ตําแหน่งแกถกู คนอนื่ แยง่ ไปจะทํายังไง??” “ไมห่ รอกคะ่ ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ เบาๆ : “ของแบบนี้ คนอน่ื แยง่ ไปไมไ่ ดห้ รอก หรอื ถงึ แมแ้ ยง่ ไปแลว้ ของทไ่ี มใ่ ชข่ องเขาไมช่ า้ หรอื เร็วก็ตอ้ งไดค้ นื กลบั มาอยดู่ ”ี เชน่ เดยี วกบั หานเสโ่ ยว่ เธอกลายเป็ นคณุ หนูตระกลู หาน หลงั จากทมี่ หี นา้ มตี าอยไู่ มก่ ป่ี ีกจ็ ะตอ้ งเอาตําแหน่งนก้ี ลบั คนื มา ใหเ้ ธอผเู ้ ป็ นเจา้ ของ

ถงึ ตอนนัน้ เธอ….ก็คงจะรสู ้ กึ เหมอื นกบั ตกลงมาจากบนเมฆลง มาเป็ นผยุ ผง ทําไมกนั ? คณุ แมเ่ สนิ่ ไมไ่ ดเ้ อย่ พดู อะไรออกมา รสู ้ กึ วา่ ทเ่ี ธอพดู มาแบบนก้ี ็ ถกู แต…่ .จดุ ประสงคข์ องพวกเธอกค็ อื อยากจะไปเยยี่ มชม ตระกลู หานน่ี คดิ มาถงึ ตรงน้ี เธอก็ยงั คงทําใจกลา้ เอย่ ขนึ้ : “ถา้ อยา่ งนัน้ แก อยากจะอยทู่ นี่ กี่ ็ได ้ ฉันกบั นอ้ งสาวแกไมเ่ คยไปตระกลู หาน อยากจะไปเยย่ี มชมบา้ งกเ็ ทา่ นัน้ ” “หนูไมไ่ ดเ้ ป็ นเจา้ ของตระกลู หาน เกรงวา่ คงจะตดั สนิ ใจเรอ่ื งนี้ ไมไ่ ด ้ คณุ นายเสน่ิ อยากจะไป ก็โทรหาคณุ หานเลยสคิ ะ” “แก แกเรยี กฉันวา่ อะไรนะ?” คณุ แมเ่ สน่ิ ไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั แลว้ มองเธอดว้ ยความตกใจ : “นแี่ กเรยี กฉันวา่ คณุ นายเสน่ิ อยา่ งนัน้ หรอื ?” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วเย็นชา แววตากไ็ มม่ คี วามอบอนุ่ หลงเหลอื อยเู่ ลย

“ในเมอ่ื หนูไมใ่ ชล่ กู สาวของตระกลู เสนิ่ ของคณุ แลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ กค็ งจะตอ้ งเรยี กคณุ วา่ คณุ นายเสน่ิ แลว้ ละ่ คะ่ ” “แก นแี่ กคดิ อยากจะตดั ขาดความสมั พันธก์ บั พวกเราตระกลู เสน่ิ ใชไ่ หม? แกเรยี กฉันวา่ คณุ นายเสน่ิ น่ันคดิ ทจี่ ะปฏเิ สธอดตี ของแกอยา่ งนัน้ หรอื ? เสน่ิ เฉียว ฉันจะบอกแกใหน้ ะ ฉันเลยี้ งแก มากบั มอื ตอนนัน้ เพอ่ื ทจี่ ะเลย้ี งดแู กฉัน……” “ไมม่ ใี ครปฏเิ สธคณุ งามความดนี ขี้ องคณุ หรอกคะ่ ดงั นัน้ คณุ นายเสน่ิ ไมจ่ ําเป็ นทจี่ ะตอ้ งรบี พดู เรอ่ื งพวกนี้ สงิ่ ทตี่ ระกลู เสนิ่ ควรจะไดร้ ับ ตระกลู หานจะตอ้ งไมเ่ อาเปรยี บพวกคณุ อยู่ แลว้ ” คณุ แมเ่ สน่ิ ไดย้ นิ แลว้ นัน้ จงึ หรตี่ าลงเล็กนอ้ ย : “ถา้ อยา่ งนัน้ แก หมายความวา่ …..” “เสน่ิ เฉียว ทแ่ี กพดู มาหมายความวา่ อะไร? แกหมายความวา่ แม่ กําลังแยง่ ความดคี วามชอบของคนอน่ื มาอยา่ งนัน้ หรอื ? แกคดิ จรงิ ๆหรอื วา่ ตวั เองบนิ ไปเกาะกง่ิ ไมท้ สี่ งู แลว้ จะมาดถู กู คนอน่ื ดว้ ยความเยอ่ หยงิ่ แบบนไี้ ด?้ ” ดถู กู คนอน่ื ? เสน่ิ เฉยี วมองเธอ : “หนูดถู กู ใครอยา่ งนัน้ หรอื คะ?”

ตอนท่ี 341 ไมม่ อี ะไรทเี่ ป็ นภาระผกู พนั “แกดถู กู ใครไวแ้ กก็รอู ้ ยแู่ กใ่ จดี กอ่ นหนา้ นต้ี ระกลู เราทํากบั แก ไวย้ งั ไง แกจะบอกวา่ แกไมร่ เู ้ ลยอยา่ งงัน้ หรอื ？ตอนนแี้ ก ตอ้ งการจะเปลยี่ นเป็ นพใี่ หญต่ ระกลู หาน แมล่ ากฉันมาท่ี โรงแรมและพดู กบั แกไปแคไ่ มก่ ค่ี ําแกกท็ นไมไ่ ดซ้ ะแลว้ แถมที่ แกพดู เมอื่ กมี้ ันหมายความวา่ ยงั ไง？แกคดิ วา่ แมแ่ คต่ อ้ งการ เงนิ งัน้ สนิ ะ？ฉันบอกแกไวเ้ ลยนะ พวกเราน่ะไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ ！” เสน่ิ โยว่ โกรธจนทนไมไ่ หว เนอ่ื งจากชะตากรรมของทัง้ สองคน นัน้ ไมเ่ ทา่ เทยี ม เธอรสู ้ กึ ราวกบั วา่ ตนนัน้ ถกู พระเจา้ ทอดทง้ิ แลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ ใชค้ วามพยายามเป็ นอยา่ งมากกวา่ จะเกลยี้ กลอ่ ม เธอได ้ แตใ่ ครจะรกู ้ นั วา่ ตอนนเี้ ธอกลับมาระเบดิ อารมณเ์ ชน่ น้ี “โยว่ โยว่ อยา่ พดู อะไรไรส้ าระส”ิ คณุ แมเ่ สน่ิ รบี จับแขนของเธอ และเดนิ ไปขา้ ง ๆ “กอ่ นหนา้ นเี้ ธอตกลงกบั แมไ่ วว้ า่ อะไร？”

“แตแ่ มด่ คู วามหยงิ่ ผยองของเธอสิ นขี่ นาดตอนนยี้ งั ไมไ่ ดเ้ ขา้ เป็ นตระกลู หานเลยนะ ถา้ เธอเขา้ มาตระกลู หานแลว้ ละ่ ก็ เธอจะ ไมเ่ หยยี บหวั พวกเราซะจมดนิ เลยหรอกเหรอ？” เสนิ่ เฉียวทฟี่ ังอยอู่ กี ดา้ นก็ทําตวั ไมค่ อ่ ยถกู เธอทเ่ี พง่ิ ตนื่ ขนึ้ มา ดงั นัน้ จงึ ไมค่ อ่ ยมเี รย่ี วแรงนัก เธอไมอ่ ยากทจ่ี ะใหพ้ วกเขารสู ้ กึ ไมด่ ี แตเ่ ธอเองกไ็ มช่ อบคณุ แมเ่ สน่ิ ทว่ี นั ๆ เอาแตพ่ ดู ถงึ เรอ่ื งในอดตี ตอ่ หนา้ เธอ ทกุ คนตา่ ง กอ็ ยดู่ ว้ ยกนั มาตงั้ หลายปี ทําไมเสน่ิ เฉยี วจะไมร่ วู ้ า่ เธอนัน้ ตอ้ งการอะไร ทคี่ ณุ แมเ่ สนิ่ ตอ้ งการก็มแี คเ่ งนิ เทา่ นัน้ หลังจากทไี่ ดจ้ ากทางเธอไป 3 แสน เธอก็ยังคดิ ทจี่ ะมาเอาเงนิ จากตนอกี รวมไปถงึ เงนิ เกบ็ หลายหมน่ื ของเธอ ตา่ งก็ถกู คณุ แมเ่ สนิ่ เอาไปจนหมด “เฉียวเฉยี วเมอื่ กเ้ี ธอบอกวา่ ……ควรทจ่ี ะใหค้ วามยตุ ธิ รรมกบั ฉัน ตระกลู หานนัน้ จะไมป่ ลอ่ ยใหฉ้ ันไมไ่ ดร้ ับความยตุ ธิ รรมใชม่ ยั้ ？ ” คณุ แมเ่ สน่ิ สนทไี่ หนกนั วา่ ทเี่ สน่ิ เฉยี วพดู นัน้ จะน่าฟังหรอื ไม่ น่าฟัง ในใจของเธอนัน้ มแี ตเ่ งนิ เทา่ นัน้ นก่ี ผ็ า่ นมา 4-5 วนั แลว้

ตอนแรกพดู ไปชดั เจนวา่ 5 ลา้ นเธอกลบั ไมเ่ ห็นการตอบกลบั มา สกั คํา ในใจของคณุ แมเ่ สนิ่ นัน้ รอ้ นรนเป็ นอยา่ งมาก ไมใ่ ชว่ า่ เธอไมอ่ ยากทจ่ี ะไดเ้ งนิ 5 ลา้ น เธอแคร่ สู ้ กึ วา่ 5 ลา้ น นัน้ ยงั ไมพ่ อ ตระกลู หานรํา่ รวยขนาดนัน้ น่าจะไดม้ ากกวา่ นอี้ กี สกั หน่อย “แม！่ ” เสนิ่ โยว่ โกรธหนัก ทําปากมยุ่ ： “แมอ่ ยา่ ไปอยากได ้ เงนิ จากเธอเลย แมด่ ทู า่ ทเี ธอสิ พวกเราไมต่ อ้ งการเงนิ พวกนัน้ หรอก！” “โยว่ โยว่ เธอหบุ ปากไปเลยนะ！เธอจะเขา้ ใจอะไรกนั ？” คณุ แมเ่ สนิ่ ดงึ ตวั เสนิ่ โยว่ ไปอกี ดา้ น หลังจากนัน้ ก็เดนิ ตรงขนึ้ มา ： “เฉียวเฉียวไมใ่ ชว่ า่ แมเ่ ห็นแกเ่ งนิ หรอกนะ เพยี งแคแ่ มเ่ ลยี้ ง ดเู ธอมาก็นานหลายปี ก็ควรทจ่ี ะมอี ะไรชดเชยบา้ ง ตอนแรก นายหานบอกวา่ จะใหแ้ ม่ 5 ลา้ น แตว่ า่ เธอลองคดิ ดสู …ิ … นอกจากทแ่ี มเ่ ลยี้ งดเู ธอจนโตขนาดนแี้ ลว้ กย็ งั สง่ เธอเรยี นดว้ ย ใชม่ ัย้ ละ่ ？แลว้ กย็ งั ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะโยว่ โยว่ เธอเองก็คงจะเป็ น คณุ นายนอ้ ยของตระกลู เยไ่ มไ่ ด ้ เธอลองดสู พิ วกนนี้ ่ะจรงิ ๆ แลว้ เป็ นการชว่ ยทอี่ าจมองไมเ่ ห็นนะ ใชม่ ัย้ ละ่ ？”

เสน่ิ เฉยี วฟังชดั แลว้ เธอนัน้ คดิ วา่ ไดเ้ งนิ นอ้ ยไป และตอ้ งการขอ เงนิ จากเธออกี “งัน้ คณุ นายเสน่ิ คดิ วา่ ……ตระกลู หานควรจะใหเ้ ทา่ ไร？” เมอ่ื คณุ แมเ่ สน่ิ ไดย้ นิ ทันใดนัน้ แววตากล็ กุ เป็ นประกาย： “อนั ที่ จรงิ กไ็ มต่ อ้ งมากอะไรนัก แคส่ กั 50 ลา้ นกพ็ อแลว้ แลว้ ก…็ … โยว่ โยว่ น่ะเป็ นนอ้ งสาวของเธอ หวงั วา่ หลังจากนเี้ ธอจะไดร้ ับ การดแู ลจากตระกลู หานบา้ ง” 50 ลา้ น…… เสนิ่ เฉยี วทําตาจรงิ จังขนึ้ มา และหวั เราะเบา ๆ ： “คณุ ประเมนิ คา่ ตวั ฉันสงู เกนิ ไปแลว้ ถา้ หากคณุ ไมไ่ ดข้ ายฉันใหก้ บั ตระกลู หาน คดิ วา่ จะมคี า่ ถงึ 50 ลา้ นมยั้ ละ่ ？ในตอนแรกทแี่ มข่ ายฉัน ใหต้ ระกลู เย่ ก็ไมไ่ ดร้ าคาขนาดนไี้ มใ่ ชเ่ หรอ？” “น่ันมนั ……” ทนั ใดนัน้ คณุ แมเ่ สน่ิ กอ็ งึ้ นงิ่ ไป ในตอนแรกทแ่ี ตง่ งานกบั ตระกลู เสนิ่ เป็ นทแี่ น่นอนวา่ เธอนัน้ ไดร้ ับเงนิ มาแลว้ และแน่นอนวา่ ไม่ ถงึ 50 ลา้ น

เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ คณุ แมเ่ สน่ิ ก็รบี พดู ขนึ้ ： “วนั นก้ี บั เมอื่ กอ่ นมนั เทยี บกนั ไมไ่ ดน้ ะ ตอนนัน้ เธอแตง่ งานเป็ นครัง้ ทสี่ องเขา้ ใจ ใชม่ ัย้ ？แตว่ า่ ตอนน้ีมนั ไมเ่ หมอื นกนั เธอน่ะเป็ นลกู สาวโดย สายเลอื ดของตระกลู หาน สามารถขอเพมิ่ ไดอ้ กี หน่อย” เสนิ่ เฉียว： “……” เสน่ิ โยว่ ทอี่ ยอู่ กี ดา้ นเมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกดั ปาก และเบกิ ตาโต： “แม่ ความหมายของแมก่ ็คอื ……ตอนแรกท่ี เธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยน่ ัน้ คอื การขายอยา่ งงัน้ เหรอ？งัน้ ถา้ ในตอนนัน้ ไมม่ เี ธอ แลว้ คนทต่ี อ้ งแตง่ งานเป็ นหนู แมก่ ็จะขาย หนูไปเหมอื นกนั อยยา่ งนัน้ สนิ ะ？” เมอื่ ไดย้ นิ คณุ แมเ่ สนิ่ กม็ สี หี นา้ เปลย่ี นไปทนั ที “โยว่ โยว่ เรอื่ ง ไมไ่ ดเ้ ป็ นอยา่ งทเี่ ธอคดิ นะ อะไรกนั ทเ่ี รยี กวา่ ขาย？พวกเธอ พดู จาอะไรกนั ……น่ันน่ะคอื สนิ สอด ฝ่ ายเจา้ สาวน่ะกต็ อ้ งไดร้ ับ สนิ สอดอยแู่ ลว้ ถกู มัย้ ？ตระกลู เยน่ ่ะเป็ นตระกลู ใหญ่ จงึ ให ้ สนิ สอดมามาก มที ไ่ี หนกนั ทฝี่ ่ ายเจา้ สาวจะไมร่ ับสนิ สอด？” เสน่ิ เฉียวทพี่ งิ อยทู่ ก่ี ําแพง กต็ อบกลับไปตรง ๆ

“สนิ สอดงัน้ เหรอ？ใหล้ กู สาวแตง่ งานก็ตอ้ งการสนิ สอดแพง ๆ ตอนนข้ี ายลกู สาวกต็ อ้ งการราคาสงู ๆ งัน้ สนิ ะ？คณุ นายเสนิ่ วางใจเธอ วนั นค้ี ณุ กลบั ไปกอ่ น เรอ่ื งราวจะเป็ นยังไงถงึ เวลา แลว้ เดย๋ี วฉันจะแจง้ คณุ อกี ท”ี ขณะทพ่ี ดู นัน้ ดวงตาและมมุ ปากของเสนิ่ เฉียวตา่ งกแ็ สดงออก ไดถ้ งึ การหวั เราะเยาะเยย้ แตเ่ ธอนัน้ หาไดเ้ ยาะเยย้ ผอู ้ นื่ ผใู ้ ดไม่ แตเ่ ป็ นการหวั เราะเยาะ เยย้ ตนเอง คงจะเป็ นเพราะเธอนัน้ เป็ นลกู สาวทด่ี ไี มไ่ ด ้ และเป็ นเพราะเธอ นัน้ ลม้ เหลวในฐานะของลกู สาว ถงึ ไดท้ ําใหค้ ณุ แมเ่ สน่ิ คดิ ทจ่ี ะ แลกตวั เธอกบั เงนิ อยนู่ ับครัง้ ไมถ่ ว้ น โดยไมค่ ํานงึ ถงึ ความ เป็ นอยคู่ วามเป็ นความตายของเธอเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เมอ่ื คณุ แมเ่ สนิ่ ไดย้ นิ วา่ เธอจะมาแจง้ ใหต้ นทราบ ความไมส่ บาย ใจเพราะรับรไู ้ ดถ้ งึ น้ําเสยี งและความไมพ่ อใจของเธอนัน้ ก็ มลายหายไปกบั สายลม เธอพยักหนา้ ： “อม้ื งัน้ เธออยา่ ลมื มา แจง้ ฉันนะ ฉันจะกลบั ไปรอฟัง แลว้ กอ็ ยา่ นานเกนิ ไปละ่ เธอเอง กร็ ดู ้ วี า่ คนทชี่ ว่ ยตามหนน้ี ่ะน่ากลวั แคไ่ หน แคส่ ง่ ชา้ ไปไมก่ วี่ ัน เธอก็คงไมไ่ ดเ้ จอฉันแลว้ ”

เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร ทําเพยี งแคม่ องเธอดว้ ยสายตาอนั เย็นยะ เยอื กราวกบั นํ้าแข็ง ผา่ นไปครหู่ นง่ึ คณุ แมเ่ สน่ิ กเ็ หมอื นกบั รสู ้ กึ อดึ อดั อยา่ ง ประหลาด ทําไดเ้ พยี งกระแอมออกมาเบา ๆ และพดู ขนึ้ ： “งัน้ ฉันกลบั กอ่ นละ่ จรงิ ดว้ ย เธออยทู่ น่ี คี่ นเดยี วคงจะเหงาสนิ ะ ฉัน ใหโ้ ยว่ โยว่ อยเู่ ป็ นเพอ่ื นเธอทน่ี ด่ี กี วา่ ” เดมิ ทเี สน่ิ เฉียวคดิ จะพดู วา่ ไมต่ อ้ ง แตว่ า่ ในตอนทส่ี ายตามอง ไปทเ่ี สนิ่ โยว่ เธอกร็ สู ้ กึ ใจออ่ น ไมว่ า่ จะเป็ นอยา่ งไร สําหรับเธอแลว้ น่ันกเ็ ป็ นเพยี งสามภี รรยา ตระกลู เสนิ่ เทา่ นัน้ ไมม่ คี วามสมั พันธอ์ ะไรกบั เธอ เสนิ่ โยว่ ไมเ่ คยรมู ้ ากอ่ นวา่ ตนนัน้ ไมใ่ ชพ่ สี่ าวโดยสายเลอื ดของ เธอ เธอนัน้ ทําตวั เป็ นเหมอื นกบั พส่ี าวแท ้ ๆ ของตนมาโดยตลอด เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวกไ็ มพ่ ดู อะไรตอ่ และหลงั จากทคี่ ณุ แมเ่ สนิ่ จากไป เสนิ่ โยว่ กย็ นื อยคู่ นเดยี วอยกู่ บั ที่ เธอมองไปท่ี เสนิ่ เฉยี วอยคู่ รหู่ นง่ึ และจู่ ๆ ก็พดู ขน้ึ ： “เธอน่ะไมช่ อบฉัน ทําไมถงึ จะใหฉ้ ันอยทู่ น่ี ลี่ ะ่ ？”

เมอื่ ไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็ถอนหายใจดว้ ยความรสู ้ กึ ทย่ี ากจะอธบิ าย ： “โยว่ โยว่ ฉันถามเธอหน่อย เรอ่ื งทฉ่ี ันไมใ่ ชล่ กู สาวแท ้ ๆ ของตระกลู เสนิ่ เธอรเู ้ รอ่ื งนม้ี าตัง้ แตเ่ ด็กแลว้ ใชม่ ยั้ ？” เสน่ิ โยว่ เบกิ ตากวา้ ง “น่ันมนั จะเป็ นไปไดย้ ังไง？พวกเขาเองก็ ปิดบงั ฉันไวเ้ หมอื นกนั ฉันเองก็เพงิ่ รเู ้ รอ่ื งนเ้ี มอ่ื ไมก่ ว่ี ันกอ่ นนเ่ี อง เหอ้ ！” เมอื่ พดู ถงึ ตรงนี้ ใจของเสนิ่ โยว่ กส็ งบไมไ่ ดอ้ กี ตอ่ ไป “มนั ชา่ งน่าโมโหจรงิ ๆ ชดั ๆ อยวู่ า่ เธอนัน้ เป็ นลกู สาวคนโตอนั ล้ําคา่ พวกเขากลบั เอาเธอกลับมาเลยี้ งดู ชว่ งหลายปีมานกี้ เ็ สยี เงนิ ไปกบั เธอไมร่ ตู ้ งั้ เทา่ ไร แลว้ ทส่ี ําคญั ทส่ี ดุ นะ……ทําไมคน คนนัน้ ไมใ่ ชฉ่ ันกนั ？” คําพดู ชว่ งหลังนัน้ ตวั เธอพมึ พําออกมาเบา ๆ คนเดยี ว เสนิ่ เฉียว ไดย้ นิ ไมช่ ดั นัก แตก่ ็พอจะฟังออกวา่ เธอพดู ประมาณวา่ โกรธ มาก เธอเดนิ ไปทางเสนิ่ โยว่ ดว้ ยทา่ ทที ว่ี างตวั ไมถ่ กู นัก “ฉันรดู ้ วี า่ หลายปีมานเี้ ธอน่ะคดิ กบั ฉันเหมอื นกบั พส่ี าวจรงิ ๆ แต่ วา่ พวกเขาน่ะไมเ่ หมอื นกนั พวกเขาน่ะรกู ้ นั ตงั้ แตแ่ รกแลว้ วา่ ฉัน ไมใ่ ชล่ กู แท ้ ๆ ดงั นัน้ ……ก็เลยใหฉ้ ันไปทําเรอ่ื งตา่ ง ๆ แทนเธอ อยเู่ ป็ นประจํา”

“ฉันเขา้ ใจดวี า่ ตอนนี้จติ ใจของพส่ี าวน่ะคงไมค่ อ่ ยสงบนัก แต่ วา่ ……การเป็ นพสี่ าวน่ะก็ตอ้ งดแู ลนอ้ งสาวสิ ถงึ จะเป็ น สายเลอื ดเดยี วกนั จรงิ ๆ เองกต็ อ้ งเป็ นอยา่ งนัน้ ！” “โยว่ โยว่ บนโลกนน้ี ่ะ……ไมม่ อี ะไรทเ่ี ป็ นภาระทต่ี อ้ งทําหรอกนะ รวมไปถงึ เรอื่ งทบ่ี อกวา่ เป็ นญาตกิ นั ทฉี่ ันทําดกี บั เธอน่ะ…… ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ ฉันเป็ นพส่ี าว แตว่ า่ เป็ นเพราะฉันถอื วา่ เธอ นอ้ งสาวของฉันตา่ งหากละ่ ดงั นัน้ ฉันถงึ ไดย้ นิ ดที จี่ ะสนับสนุน เธอ ชว่ ยเหลอื เธอ ใจกวา้ งกบั เธอ มนั ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ ฉันรสู ้ กึ วา่ มนั เป็ นหนา้ ทที่ ฉ่ี ันตอ้ งทํา เธอเขา้ ใจทฉี่ ันจะสอื่ มัย้ ？” ตอนท่ี 342 ดาํ เนนิ การหยา่ กบั เขา “เหอ้ เธอเลกิ พดู หลกั การอะไรแบบนัน้ กบั ฉันเถอะ ยังไงก็คง เหมอื นกนั อยดู่ ”ี เสน่ิ โยว่ พดู จบก็หนั ตัวไปมองรอบ ๆ ดว้ ยใจทยี่ งั คงไมส่ งบ เชน่ นัน้ ： “ยังไงฉันก็เขา้ ใจความหมายของสงิ่ ทเ่ี ธอพดู เธอ รสู ้ กึ วา่ การทเี่ ป็ นพสี่ าวของฉันมนั ไมแ่ ฟรก์ บั เธอและทําใหเ้ ธอ รสู ้ กึ ลําบากสนิ ะ ตอนนเ้ี ธอไดอ้ ยโู่ รงแรมทใี่ หญโ่ ตขนาดน้ี แถม

ยงั เป็ นลกู สาวคนโตคนสําคญั ของตระกลู หานอกี หลังจากนเ้ี ธอ กค็ งจะไมต่ อ้ งมาดแู ลนอ้ งสาวอยา่ งฉันแลว้ สนิ ะ ชา่ งมคี วามสขุ ดจี รงิ ๆ ” เสนิ่ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ จะตอ้ งอธบิ ายกบั เธออยา่ งไรดี แลว้ จากทไี่ ดอ้ ยู่ ดว้ ยกนั มาตลอดหลายปี เธอนัน้ ก็รดู ้ วี า่ คําพดู ของเธอนัน้ ไม่ สามารถเขา้ ไปในหวั ของเสน่ิ โยว่ ไดเ้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เธอจงึ ไม่ พดู อะไรตอ่ “งัน้ กแ็ ลว้ แตเ่ ธอเถอะวา่ จะคดิ ยงั ไง ฉันเหนื่อยมากแลว้ อยากจะกลับไปนอนตอ่ สกั หน่อย” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็ตรงเขา้ ไปในหอ้ งทนั ที เสนิ่ โยว่ ถอนหายใจออกมาหนง่ึ ที ยนื นงิ่ กบั ทไี่ มไ่ ปไหน เมอ่ื เสน่ิ เฉียวเขา้ ไปนอนแลว้ เสนิ่ โยว่ มองไปยังหอ้ งทก่ี วา้ ง ใหญข่ องโรงแรมนด้ี ว้ ยความรสู ้ กึ ลําบากใจเป็ นอยา่ งมาก แตจ่ ู่ ๆ นัน้ ก็นกึ อะไรขน้ึ มาได ้ รบี หยบิ เอาโทรศพั ทข์ น้ึ มา และไป ถา่ ยรปู เซลฟ่ีตวั เองในหอ้ งน้ํา

หลงั จากถา่ ยรปู ตวั เองเสร็จเธอกร็ สู ้ กึ วา่ รปู นัน้ ไมแ่ ยเ่ ลย จงึ ได ้ ไปไลถ่ า่ ยรปู ตามมมุ ตา่ ง ๆ ของโรงแรม หลงั จากนัน้ กอ็ ปั โหลด โพสตร์ ปู เหลา่ นัน้ ลงไป แทจ้ รงิ แลว้ เสนิ่ โยว่ นัน้ เป็ นคนทที่ ระนงตนมาตงั้ แตเ่ ล็ก มักจะ เปรยี บเทยี บกบั คนอน่ื อยเู่ รอื่ ย ๆ วนั นเี้ มอ่ื เห็นบรรยากาศภายในโรงแรมทดี่ ไู มเ่ ลว ก็จงึ ถา่ ยเซลฟ่ี และโพสตร์ ปู เหลา่ นัน้ ลงไป หวงั วา่ จะสามารถไดร้ ับความสนใจ จากเหลา่ เพอื่ น ๆ ซงึ่ ก็เป็ นอยา่ งทคี่ ดิ หลังจากทเี่ ธอเพง่ิ จะลงรปู ไปไดไ้ มน่ าน ก็มี คนจํานวนมากเขา้ มากดไลค์ เสนิ่ โยว่ ทถ่ี อื โทรศพั ทอ์ ยกู่ ร็ สู ้ กึ สบายใจ ความโกรธกห็ ายไป มาก * หลังจากทเี่ สน่ิ โยว่ ตนื่ นอน เสนิ่ โยว่ ก็ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นหอ้ งของ โรงแรมแลว้ เธอหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มากวาดดขู อ้ ความในวแี ชท กพ็ บกวา่ เธอไดส้ ง่ ขอ้ ความวแี ชททงิ้ ไวใ้ หเ้ ธอ บอกวา่ เธอมนี ัด กบั เพอื่ น เลยออกไปกอ่ นแลว้

เสนิ่ เฉียววางโทรศพั ทล์ งและไปลา้ งหนา้ ลา้ งตา เธอนัน้ อยทู่ นี่ มี่ ากน็ านมากแลว้ ไมส่ ามารถทจ่ี ะอยแู่ บบนตี้ อ่ ไป ไดแ้ ลว้ เธอควรจะทําตวั ใหร้ า่ เรงิ และลกุ ขน้ึ ยนื ใหมอ่ กี ครัง้ ตอ้ ง ไปหางานทํา แลว้ ก็……แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเอาใบเซน็ หยา่ มาให ้ เธอแลว้ แตว่ า่ ทัง้ สองคนนัน้ ยงั คงไมไ่ ดด้ ําเนนิ เรอื่ งหยา่ กนั ดงั นัน้ เธอกค็ วรจะไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เพอ่ื เดนิ เรอื่ งหยา่ ใหเ้ รยี บรอ้ ย สกั หน่อย จะผัดวันประกนั พรงุ่ กค็ งไมด่ ี งัน้ ก็วนั นเ้ี ลยแลว้ กนั เสนิ่ เฉยี วเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ และแตง่ หนา้ ในวนั ปกตธิ รรมดานัน้ เธอมกั จะใชล้ ปิ สอี มชมพู แตว่ า่ วันนเ้ี ธอ กลับใชส้ แี ดงเดน่ ชดั หลงั จากทด่ี ตู วั เองในกระจกแลว้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ตวั แบบนที้ ําให ้ ตวั เธอดมู รี าศขี นึ้ มาบา้ ง กไ็ มม่ ที างเลอื กละ่ นะ……

เธอไมอ่ ยากใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มองวา่ เธอนัน้ ดไู มด่ ี แลว้ กไ็ มอ่ ยากท่ี จะใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ตวั เธอนัน้ น่าสงั เวช แลว้ ก็รสู ้ กึ แย่ ปวดใจ เพราะเขา แมว้ า่ เธอจะรสู ้ กึ แยแ่ ละปวดใจเป็ นอยา่ งมาก แตว่ า่ ……เธอ ตอ้ งการทจ่ี ะปิดบงั สงิ่ เหลา่ นัน้ ทัง้ หมด เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นแี้ ลว้ เสนิ่ เฉียวเมม้ ปากแน่น และคอ่ ย ๆ ยมิ้ มมุ ปากขนึ้ เบา ๆ ทต่ี รงหนา้ กระจก สู ้ ๆ เสนิ่ เฉียว หลงั จากออกประตมู าไดไ้ มน่ าน ทนั ใดนัน้ ก็มคี นเขา้ มาทักทาย ： “คณุ หนูเสน่ิ ตอ้ งการจะออกไปขา้ งนอกอยา่ งนัน้ หรอื ？” เมอื่ ไดย้ นิ เสน่ิ เฉยี วก็ชะงักลง “พวกคณุ คอื ……” “พวกเราคอื บอดก้ี ารด์ ทนี่ ายหานสง่ มาทน่ี เ่ี พอื่ คมุ ้ ครองความ ปลอดภัยของคณุ หนูเสนิ่ คณุ หนูเสน่ิ ตอ้ งการจะออกไปขา้ งนอก เหรอครับ？เดย๋ี วพวกเราเรยี กคนขบั รถมาใหค้ ณุ เอง？” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ แปลก ๆ แตก่ ็ยังคงสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ： “ไมต่ อ้ ง หรอก เดย๋ี วฉันน่ังรถไปเองก็ได”้

“ไมเ่ ป็ นไรนะครับคณุ หนูเสน่ิ คนขบั รถเองก็สแตนบายไว ้ ตลอดเวลา 24 ชวั่ โมง” เมอ่ื เขาพดู เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวก็ไมร่ จู ้ ะปฏเิ สธยังไง แตก่ ็ยังคง จอ้ งไปยงั ชายคนนัน้ ดว้ ยสายตาทร่ี สู ้ กึ สงสยั ： “ใหพ้ วกคณุ มา คมุ ้ ครองฉันถงึ ทน่ี เี่ ลยจรงิ ๆ อยา่ งงัน้ เหรอ？” เมอื่ คนคนนัน้ ไดย้ นิ ก็ยมิ้ ขน้ึ มาเบา ๆ ： “คณุ หนูเสน่ิ วางใจเถอะ พวกเราน่ะเป็ นคนทน่ี ายหานสง่ มาจรงิ ๆ หาไดม้ จี ดุ ประสงคร์ า้ ย ไม่ คนขบั รถทแ่ี สตนบายรอคณุ หนูเสน่ิ อยนู่ ัน้ เองก็ เป็ นคนคน นัน้ ทค่ี ณุ หนูเสนิ่ เคยเจอกอ่ นหนา้ น”ี้ คนคนนัน้ ทเี่ ธอเคยเห็น？ “คนทไี่ ปสง่ ฉันทโ่ี รงแรมกอ่ นหนา้ นง้ี ัน้ เหรอ？” “ใชแ่ ลว้ ” “ถา้ งัน้ ……กไ็ ด ้ คงตอ้ งรบกวนพวกคณุ แลว้ ละ่ ” ถงึ ตอนนเี้ สน่ิ เฉียวจงึ เพง่ิ จะพยกั หนา้ ตอบรับไดอ้ ยา่ งวางใจ ไมแ่ ปลกเลย เพราะจรงิ ๆ แลว้ เธอนัน้ เป็ นผหู ้ ญงิ ทอ่ี อกมาอยู่ ขา้ งนอก แถมยังอาศัยอยใู่ นโรงแรมคนเดยี วอกี ดว้ ย ถา้ ในชว่ ง

นเ้ี ธอนัน้ จะถกู จับตามองอยลู่ ะ่ ？หลงั จากทอี่ กี ฝ่ ายพดู เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ วางใจ เมอื่ มาถงึ ชนั้ ลา่ ง กไ็ ดพ้ บกบั คนขบั รถเมอ่ื 5 วันกอ่ นคนนัน้ จรงิ ๆ “คณุ หนูเสน่ิ ” คนขบั รถพดู ขน้ึ ดว้ ยทา่ ทที เ่ี คารพตอ่ เธอ เสนิ่ เฉียวกพ็ ยักหนา้ ใหก้ บั เขา “หลงั จากนผ้ี มจะเป็ นดแู ลรับสง่ คณุ หนูเสนิ่ นะครับ” หลังจากเสน่ิ เฉียวขน้ึ รถแลว้ จงึ ถามขนึ้ ： “ไมท่ ราบวา่ ……คณุ ชอื่ อะไรนะ？” “ถา้ หากคณุ ผหู ้ ญงิ ไมร่ ังเกยี จแลว้ ละ่ ก็ กร็ บกวนเรยี กผมวา่ ลงุ หนานก็ได”้ “ไดเ้ ลย ขอบคณุ ลงุ หนานมาก ฉันตอ้ งการไปทบ่ี รษิ ัทตระกลู เย่ 。” ในจังหวะทไี่ ดย้ นิ คําวา่ บรษิ ัทตระกลู เย่ ลงุ หนานกม็ อี าการสต๊ัน ไปเล็กนอ้ ย “คณุ ผหู ้ ญงิ ตอ้ งการจะไปทบี่ รษิ ัทตระกลู เย？่ ”

“มปี ัญหาอะไรรเึ ปลา่ ？” “ไมม่ คี รับ งัน้ พวกเราก็ออกรถกนั เลยเถอะ” หลงั จากทถ่ี งึ บรษิ ัทตระกลู เย่ เสน่ิ เฉียวก็เปิดประตแู ละลงจาก รถ กอ่ นทเี่ ธอจะลงจากรถก็พดู กบั ลงุ หนานวา่ ： “ลงุ หนานคณุ ชว่ ยรออยทู่ น่ี กี่ อ่ นนะ อกี เดย๋ี วฉันจะกลับมา” “ครับ” หลงั จากทเี่ สนิ่ เฉยี วลงจากรถแลว้ ก็เขา้ ดา้ นในประตใู หญข่ อง บรษิ ัทตระกลู เย่ เพราะวา่ เธอนัน้ ไมไ่ ดโ้ ผลม่ าทบี่ รษิ ัทนเี้ ป็ น เวลานาน ผนวกกบั วนั นท้ี แ่ี ตง่ หนา้ มาไมเ่ หมอื นเดมิ อกี ดงั นัน้ หลงั จากทเ่ี ธอเดนิ เขา้ ประตไู ป กเ็ ป็ นจดุ สนใจของสายตาคนอน่ื ๆ ไมน่ อ้ ยเลยทเี ดยี ว เดมิ ทแี ลว้ เสน่ิ เฉยี วนัน้ คดิ ทจี่ ะตรงขนึ้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ แตไ่ มค่ ดิ วา่ ทันทที เ่ี ขา้ ไปในประตกู ลบั ถกู พนักงานรักษาความ ปลอดภัยหยดุ เอาไว ้ “คณุ หนูเสน่ิ 。”

เสนิ่ เฉียวหนั สายตาไปยงั ทใี่ บหนา้ ของพนักงานรักษาความ ปลอดภัยทงั้ สอง： “พวกคณุ รจู ้ ักฉันเหรอ？” พนักงานรักษาความปลอดภัยหนา้ แลว้ กพ็ ดู ขน้ึ ： “ผชู ้ ว่ ยเซยี ว สง่ั ไวแ้ ลว้ วา่ คณุ นัน้ ไมใ่ ชพ่ นักงานของบรษิ ัทตระกลู เยอ่ กี ตอ่ ไป ไมส่ ามารถเขา้ ไปไดอ้ กี แลว้ ” เมอื่ ไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวนง่ิ ไปชวั่ ครู่ และรสู ้ กึ เจ็บปวดอยใู่ นใจ เป็ นเพราะวา่ วันนัน้ ทมี่ าหาเขาทบี่ รษิ ัท ทําใหต้ อนนแ้ี มแ้ ตแ่ คจ่ ะ เขา้ บรษิ ัทเธอกท็ ําไมไ่ ดแ้ ลว้ งัน้ หรอื ？ เหอะ เยโ่ มเ่ ซนิ ……นายนชี่ า่ งไมม่ คี วามรสู ้ กึ ของความเป็ นคน อยเู่ ลย เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ เสนิ่ เฉยี วก็เคลยี รค์ วามรสู ้ กึ ขมขนื่ ในใจตวั เอง ออกไป เธอนัน้ ยงั คงไมล่ มื จดุ ประสงคท์ เี่ ธอจะมาในวันน้ี จงึ พดู ดว้ ยทา่ ทเ่ี ย็นชา： “ไมเ่ ขา้ ไปก็ได ้ งัน้ รบกวนคณุ ชว่ ยแจง้ ผชู ้ ว่ ย เซยี วใหด้ ว้ ย วา่ ฉันมเี รอ่ื งทจี่ ะตอ้ งคยุ กบั เขา” “เรอ่ื งน…ี้ …” พนักงานรักษาความปลอดภัยทัง้ สองรสู ้ กึ ลงั เล และหนั หนา้ มองตากนั

เสน่ิ เฉยี วพดู ขนึ้ มาตอ่ ： “ฉันไมไ่ ดเ้ รยี กหาประธานเยข่ องพวก คณุ กแ็ คเ่ รยี กหาผชู ้ ว่ ยเซยี วเทา่ นัน้ เอง แคน่ ก้ี ็ไมไ่ ดง้ ัน้ หรอ？มี เรอื่ งทสี่ ําคัญมากทฉ่ี ันจะตอ้ งคยุ กบั เขา ไมท่ ําใหพ้ วกนาย ลําบากหรอก” “ถา้ งัน้ ……กไ็ ด ้ คณุ ชว่ ยรอพวกเราสกั คร”ู่ “อม้ื ” เสนิ่ เฉียวหันตวั กลบั น่ังรออยทู่ ปี่ ระตอู ยา่ งเงยี บ ๆ ทดี่ า้ นหลังมเี สยี งคนพดู คยุ โตเ้ ถยี งกนั “เหอ้ เธอยังจะกลา้ มอกี ไดย้ ังไงกนั ？เคา้ กส็ ง่ั หา้ มไวแ้ ลว้ วา่ ไม่ อนุญาตใหเ้ ธอมา ทําไมถงึ หนา้ ไมอ่ ายแบบน？ี้ ” “ฉันเคยพดู ไวว้ า่ ยงั ไงละ่ ？ฉันเคยบอกแลว้ ใชม่ ัย้ วา่ สกั วันเธอก็ จะเลน่ จนเบอื่ ？ดสู ิ วันนัน้ มนั ชา่ งมาถงึ เร็วจรงิ ๆ เลย” เฉียงเวย เดนิ มาพรอ้ มกนั กบั กลมุ่ คนจํานวนหนงึ่ พดู จาเยาะเยย้ เสนิ่ เฉียว ดว้ ยเสยี งทด่ี งั เสนิ่ เฉยี วหลับตาลง และกําหมดั แน่น

เสน่ิ เฉยี วอยา่ ลมื จดุ ประสงคท์ เ่ี ธอมาในวนั นสี้ ิ เธอน่ะมาเพอ่ื ทจ่ี ะ ดําเนนิ เรอื่ งหยา่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชม่ าเพอื่ ฟังคนพวกนเ้ี มา้ ท์ มอยกนั นะ เพราะงัน้ ตอ้ งอดทนเอาไว ้ แคไ่ มต่ อ้ งไปสนใจคนพวกนัน้ ก็พอ รอเธอจัดการเรอ่ื งหยา่ เสร็จสนิ้ เสยี กอ่ น เธอก็จะบอกลาทแี่ หง่ นี้ ไปตลอดกาล และก็ไมต่ อ้ งมาโผลต่ รงหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ อกี ตลอด กาล “น่ี เธอมหี นา้ ใหไ้ วบ้ า้ งมัย้ เนยี่ พวกเราพดู ถงึ เธออยนู่ ะ ตอนน้ี เธอน่ะไมใ่ ชพ่ นักงานของบรษิ ัทตระกลู เยแ่ ลว้ ก็อยา่ มาทนี่ ใ่ี ห ้ มนั ขดั ลกู ตาคนอนื่ จะไดม้ ัย้ ？” เสนิ่ เฉยี วไมส่ นใจ อยู่ ๆ คนทอ่ี ยดู่ า้ นหลงั จงึ ตรงขนึ้ มาขา้ งหนา้ และผลกั ตัวเธอเบา ๆ เนอื่ งจากเธอนัน้ ไมท่ นั ตงั้ ตวั ตวั ของเธอจงึ เซไปขา้ งหนา้ ตอนท่ี 343 ฉนั จากไปเองได้

เสน่ิ เฉยี วนัน้ ไมไ่ ดค้ าดคดิ ไวจ้ รงิ ๆ จังหวะทกี่ ําลงั จะลม้ ลงไป ขา้ งหนา้ โชคดที เ่ี ธอนัน้ จับทเี่ ทา้ แขนทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ ไดท้ ัน จงึ ไมไ่ ดล้ ม้ ตกลงไป หลงั จากทยี่ นื ไดม้ ่ันคงแลว้ เสน่ิ เฉยี วก็ไดย้ นิ เสยี งหวั เราะอยา่ ง บา้ คล่งั จากดา้ นหลัง “ฮา่ ๆ ๆ พวกเธอดมู นั สนิ ่าขายหนา้ จรงิ ๆ ฉันจะบอกใหพ้ วกเธอ ฟังนะ ผหู ้ ญงิ ทถี่ กู ทงิ้ แบบนก้ี ็จะเป็ นแบบเธอนแี้ หละ ชา่ งน่า อปั ลกั ษณ์จรงิ ๆ เลย” เสน่ิ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆ หนง่ึ ที หลังจากทย่ี นื นง่ิ ไดแ้ ลว้ ก็หนั ตวั กลบั ไป เฉยี งเวยเอามอื ทัง้ สองขา้ งวางไวท้ อ่ี ก และตงั้ ใจทจี่ ะทําสายตา เยาะเยย้ ไปทเ่ี ธอ： “ทําไม？เธอไมพ่ อใจเหรอ？” เสนิ่ เฉียวมองเธออยคู่ รใู่ หญ่ แลว้ จู่ ๆ กห็ ยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาและ โทรออก “อยากไดก้ ําลงั เสรมิ งัน้ เหรอ？แตเ่ ธออยา่ ลมื สิ วา่ ตอนนนี้ ่ะเธอ เป็ นแคผ่ หู ้ ญงิ ทถี่ กู ทง้ิ เธอยังมกี ําลังเสรมิ ทไ่ี หนมาชว่ ยไดอ้ กี งัน้

เหรอ？เหอะ……” เฉียงเวยชกั มมุ ปากขน้ึ พรอ้ มกบั รอยยมิ้ ท่ี แสดงออกถงึ ความเยย้ หยันอยา่ งขดี สดุ แตไ่ มน่ านนัก หลังจากทไ่ี ดย้ นิ สงิ่ ทเี่ สนิ่ เฉียวพดู ขน้ึ มาแลว้ นัน้ รอยยมิ้ ยมิ้ ทมี่ มุ ปากของเธอก็หายไปในทนั ที “ฮลั โหลสวสั ดคี ะ่ 110 ใชม่ ัย้ ？ทน่ี ค่ี อื ประตขู องบรษิ ัทตระกลู เย่ ในเมอื งเป่ ย ฉันมเี รอ่ื งจะรายงาน” สหี นา้ ของเฉยี งเวยเปลย่ี นไปมาก รายงาน？เธอตอ้ งการจะ รายงานอะไรกนั ？ “สนั นษิ ฐานวา่ จะมกี ารฆาตกรรม ใชค่ ะ่ ฉันกําลังทอ้ งอยู่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ คดิ ทจี่ ะทํารา้ ยเด็กทอ่ี ยใู่ นทอ้ งของฉัน อม้ื เดย๋ี วฉันสง่ ท่ี อยใู่ หค้ ณุ รบกวนคณุ ชว่ ยรบี มาชว่ ยเหลอื ดว้ ย” เมอื่ ไดย้ นิ เธอพดู วา่ ตัง้ ทอ้ ง สหี นา้ ของเฉียงเวยก็เปลย่ี นไปดู เลวรา้ ยลงในทนั ที เป็ นไปไมไ่ ดน้ ่า เธอตงั้ ทอ้ งลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยอู่ ยา่ งงัน้ เหรอ？ งัน้ วันนที้ เ่ี ธอมาก็เพอื่ ……？

หลงั จากวางสายไป เสนิ่ เฉยี วก็เก็บมอื ถอื ไป และใชส้ ายตามอง ไปทเี่ ฉียงเวยอยา่ งนง่ิ ๆ เฉียงเวยมอี าการหนา้ ซดี กดั ปากและถามเธอขน้ึ ： “ทอ้ งงัน้ เหรอ？เธอโกหกรเึ ปลา่ ？แถมยงั บอกสนั นษิ ฐานวา่ ฉันจะ ฆาตกรรมอกี ฉันไปฆา่ เธออะไรทไี่ หนกนั ？” “หึ เธอน่ะไมไ่ ดฆ้ า่ ฉัน แตเ่ มอื่ กเ้ี ธอผลักฉันแลว้ ถา้ หากวา่ ไมใ่ ช่ เพราะฉันประคองตวั ขนึ้ มาไดเ้ องแลว้ ฉันตกลงไปแลว้ ละ่ ก็ ลกู ของฉันเป็ นอะไรไปขนึ้ มาแลว้ ละ่ ก็ ทัง้ หมดน่ันน่ะเป็ นความผดิ ของเธอ！” เฉยี งเวย： “……” พวกกลมุ่ คนทอี่ ยรู่ อบ ๆ เฉียงเวยเองกไ็ ดย้ นิ ชดั ถงึ สง่ิ ทเ่ี สนิ่ เฉยี วเพง่ิ จะพดู และประกาศออกมา “เธอเรยี กตํารวจมาแลว้ จรงิ ๆ ดว้ ย งัน้ พวกเราจะโดนพว่ งไป ดว้ ยมัย้ เนยี่ ？”

“เรอ่ื งนไี้ มน่ ่าทจ่ี ะเกยี่ วขอ้ งกบั พวกเราหรอก？เฉียงเวยเป็ นคน ทผ่ี ลักเธอนะ ถา้ จะจับก็ตอ้ งจับเฉยี งเวยสิ พวกเราไมไ่ ด ้ เกย่ี วขอ้ งอะไรดว้ ยสกั หน่อย” ดงั นัน้ คนพวกนัน้ จงึ คอ่ ย ๆ เขยบิ ออกหา่ งจากเฉยี งเวยเล็กนอ้ ย อยา่ งเงยี บ ๆ แตว่ า่ เฉียงเวยนัน้ จะไมร่ ตู ้ วั ไดอ้ ยา่ งไรกนั ？เธอ หนั กลบั ไปจอ้ งมองพวกเธอดว้ ยความโกรธ และพดู ขนึ้ ： “พวก เธอทําอะไรกนั น่ะ？ผหู ้ ญงิ คนนน้ี ่ะกําลงั หลอกอยพู่ วกเธอดไู ม่ ออกรยึ งั ไงกนั ？เธอจะไปตงั้ ทอ้ งไดย้ ังไง？นน่ี ่ะมนั ก็แคโ่ กหก พวกเธอกเ็ ทา่ นัน้ เอง！” “ฉันทอ้ งหรอื ไมท่ อ้ งเธอกร็ งู ้ ัน้ เหรอ？เธอสง่ คนมาสะกดรอย ตามฉันตลอด 24 ชวั่ โมงเลยอยา่ งนัน้ เหรอ？ถงึ ไดท้ ํา เหมอื นกบั วา่ รถู ้ งึ สถานการณ์ของฉันดแี บบน？ี้ ” “ใครสะกดรอยตามเธอกนั ？เธอบา้ รเึ ปลา่ ？” เสน่ิ เฉยี วยมิ้ อยา่ งเย็นชา： “ถา้ เกดิ วา่ ไมไ่ ดส้ ะกดรอยตามฉัน งัน้ เธอจะรไู ้ ดย้ งั ไงกนั ละ่ วา่ จรงิ ๆ แลว้ ฉันน่ะทอ้ งหรอื ไมไ่ ดท้ อ้ ง ？ชา่ งเถอะ เรอ่ื งพวกนฉ้ี ันขเ้ี กยี จทจ่ี ะพดู กบั พวกเธอแลว้ ยังไง กร็ อตํารวจมา พวกเธอก็ไปเคลยี รก์ บั ตํารวจเอาเองก็แลว้ กนั ”

คนอน่ื เมอื่ ไดย้ นิ เธอพดู จากโหดรา้ ยเชน่ นัน้ ก็รบี ถอยหนไี ปดว้ ย ความตน่ื ตกใจในทันที “เธอเรยี กตํารวจมาแลว้ จรงิ ๆ งัน้ พวกเราไปกนั ดกี วา่ ขนื อยทู่ น่ี ่ี ตอ่ ไมช่ า้ ก็เร็วก็จะโดนพว่ งไปดว้ ยเอา” “ไปกนั เถอะ ๆ เฉียงเวยมคี วามแคน้ สว่ นตัวกบั เธอ ทําไมถงึ ตอ้ ง ลากพวกเราไปดว้ ยกนั ละ่ ？พวกเรากบั เธอน่ะกไ็ มไ่ ดม้ คี วามคบั ขอ้ งใจอะไรตอ่ กนั สกั หน่อย” กลมุ่ คนเหลา่ นัน้ จงึ พรอ้ มใจกนั จากไป เพยี งพรบิ ตาเดยี วก็ เหลอื เพยี งแตเ่ ฉยี งเวยตวั คนเดยี ว เฉยี งเวยทําอะไรไมถ่ กู เพยี งแคพ่ รบิ ตาเดยี วความกลา้ ทจี่ ะ เผชญิ หนา้ กบั เสนิ่ เฉียวก็หมดไป เธอโกรธจนโวยวายขนึ้ ： “ไอ ้ พวกขข้ี ลาด！เธออยา่ คดิ นะวา่ แคเ่ ธอเรยี กตํารวจแลว้ ฉันจะ กลวั คอยกอ่ นเถอะ” หลงั จากทเี่ ฉยี งเวยโวยวายเสร็จ ก็หนั หลังกลบั และหนหี ายไป ทันที เสน่ิ เฉียวเห็นภาพทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเอามอื ขน้ึ มาลบู ไปทคี่ วิ้ ของเธอ หลงั จากนัน้ กม็ องไปทโี่ ทรศพั ทข์ องตวั เอง อนั

ทจี่ รงิ แลว้ เธอนัน้ ไมไ่ ดโ้ ทรออกไปเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ก็แคข่ พู่ วก เธอก็เทา่ นัน้ เอง โชคดที ต่ี กขไู่ ดผ้ ล ไมง่ ัน้ กค็ งเอาแตอ่ ยทู่ นี่ ีแ่ ลว้ ก็สรา้ งปัญหา กอ่ กวนเธอไมร่ จู ้ บ เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดค้ ดิ ทจ่ี ะลงมอื จัดการพวกเธอจรงิ ๆ แลว้ ก็ไมร่ วู ้ า่ รอมานานเทา่ ไรแลว้ แตใ่ นทสี่ ดุ พวกพนักงาน รักษาความปลอดภยั กก็ ลบั มาแลว้ ทตี่ ามมาดา้ นหลังน่ันก็คอื เซยี วซู่ เมอ่ื เซยี วซเู่ ห็นเธอ ก็รบี ตรง เขา้ มาทันที “คณุ นายนอ้ ยสอง。” เมอื่ ไดย้ นิ วา่ ถกู เรยี กเชน่ นัน้ เสน่ิ เฉยี วกก็ ม้ หนา้ และขดตวั ลงเล็ก หลังจากนัน้ เธอกส็ งบลงและพดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี งเบา ๆ วา่ ： “เซยี ว ซู่ ฉันไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยสองของตระกลู เยแ่ ลว้ หลงั จากนี้ เรยี กชอ่ื ฉันเฉย ๆ ก็พอ”

เมอ่ื ไดย้ นิ เซยี วซกู่ ็ถงึ กบั งงไปพักใหญ่ แลว้ จงึ พดู ขนึ้ ： “คณุ นายนอ้ ยสอง คณุ ชายเยก่ ็แคก่ ําลงั อยใู่ นอารมณโ์ กรธ อะไรกต็ ามทต่ี ดั สนิ ใจทําลงไปในตอนนก้ี ล็ ว้ นไมไ่ ดม้ สี ตทิ ัง้ นัน้ ” “ไมม่ สี ต？ิ ” เสน่ิ เฉยี วยม้ิ มมุ ปากขน้ึ เล็กนอ้ ย： “นายคดิ อยา่ ง นัน้ จรงิ ๆ น่ะเหรอ？เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนยงั ไง นายน่ะน่าจะรดู ้ ยี งิ่ กวา่ ฉันอกี นะ ทสี่ ามารถตดั สนิ ใจแบบนอี้ อกมาได ้ เขาน่ะจะตอ้ ง ผา่ นการคดิ มาอยา่ งถถี่ ว้ นแลว้ แมแ้ ตใ่ บเซน็ หยา่ เองกส็ ง่ มาถงึ มอื ฉันแลว้ นก่ี ็ชดั เจนแลว้ วา่ ไมม่ ที างทจี่ ะหวนกลับไปไดแ้ ลว้ ” “นั่นมัน……” “ฉันยนิ ยอมทจี่ ะหยา่ ” เสนิ่ เฉยี วเมม้ ปากแน่น หลังจากนัน้ กค็ ดิ อยพู่ ักหนงึ่ แลว้ กพ็ ดู ขน้ึ ： “ดงั นัน้ วนั นฉี้ ันน่ะไมไ่ ดม้ ายอ้ื อะไร นายพอจะใหพ้ บเคา้ หน่อยไดม้ ัย้ ？” เซยี วซ：ู่ “เรอ่ื งน…ี้ …ผมคงตอ้ งไปถามคณุ ชายเยด่ กู อ่ น” “ได ้ ฉันจะรอนะ” เซยี วซกู่ ลับไปถามเยโ่ มเ่ ซนิ ความเร็วของเซยี วซนู่ ัน้ รวดเร็ว กวา่ พนักงานรักษาความปลอดภยั พวกนัน้ เป็ นอยา่ งมาก ผา่ นไป

เพยี งไมก่ น่ี าทกี ็กลบั มาแลว้ ใบหนา้ ของเขาแสดงทา่ ทรี อ้ นรน ออกมา “มาเร็ว อกี 5 นาทหี ลังจากนค้ี ณุ ชายเยจ่ ะมปี ระชมุ ในชว่ งกอ่ นหนา้ นัน้ คณุ ชายเยต่ อบรับทจ่ี ะเจอเธอแลว้ เธอ ตอ้ งการทจี่ ะพดู อะไรกร็ บี พดู ละ่ ” พดู จบเซยี วซกู่ ล็ ากตัวเธอตรงเขา้ ไปดา้ นหนา้ เสน่ิ เฉียวทแี่ ทบ จะตามฝี เทา้ ของเขาไมท่ นั นัน้ ในใจก็ยง่ิ รสู ้ กึ ขมขน่ื ยง่ิ ขนึ้ ใหเ้ วลาเธอแค่ 5 นาทเี ทา่ นัน้ เองหรอื ？ หกั เวลาทข่ี น้ึ ไปแลว้ กค็ งมเี วลาไมถ่ งึ 3 นาทดี ว้ ยซ้ํา แตก่ ช็ า่ งเถอะ ยงั ไงไมว่ า่ จะกนี่ าทหี รอื วา่ กช่ี วั่ โมง เธอก็ตอ้ งการ เพยี งแคพ่ ดู ใหช้ ดั ๆ กเ็ พยี งพอแลว้ เมอื่ ถงึ หอ้ งทํางานชนั้ บน เซยี วซกู่ ย็ นื อยทู่ ป่ี ระต：ู “คณุ ชายเย่ นัน้ อยดู่ า้ นใน ยังมเี วลาเหลอื กอ่ นทจ่ี ะประชมุ 3 นาที คณุ นาย นอ้ ยสองรบี เขา้ ไปเถอะ” เสน่ิ เฉยี วกา้ วไปขา้ งหนา้ และเปิดประตอู อก

เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยบู่ นวลี แชร์ ในตอนนัน้ เขานัน้ อยทู่ ดี่ า้ นหนา้ หนา้ ตา่ งฝร่ังเศส เขานัน้ กําลังหนั หลงั ใหก้ บั ตวั เธออยู่ และจาก ทเี่ ห็นนัน้ ดเู หมอื นวา่ เขากําลงั มองออกไปยังววิ ทอี่ ยดู่ า้ นลา่ งน่ัน คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ เสน่ิ เฉียวก็ตดั สนิ ใจทจี่ ะกา้ วเดนิ ตรงไป “ฉันมเี รอ่ื งจะพดู กบั นาย” เยโ่ มเ่ ซนิ แมแ้ ตห่ นา้ ก็ไมห่ นั มา บรรยากาศทแ่ี ผอ่ อกมาจากตวั ของเขานัน้ มแี ตค่ วามเย็นยะเยอื ก เขานัน้ ไมไ่ ดต้ อบเธอกลบั ผา่ นไปพักหนงึ่ จงึ อดทนไวไ้ มไ่ หว และพดู ขนึ้ ： “มเี รอื่ งอะไรก็รบี พดู ฉันยงุ่ มาก” เสน่ิ เฉียว： “……นายไมม่ คี วามอดทนขนาดนเี้ ลยเหรอ？ยงั ไง มันกแ็ ค่ 3 นาทเี ทา่ นัน้ เอง” เกา้ อว้ี ลี แชรน์ ัน้ หนั มา เยโ่ มเ่ ซนิ เผชญิ หนา้ กบั เธอแลว้ ใบหนา้ ของเขานัน้ แสดงออกถงึ ความเย็นชาถงึ ขดี สดุ “ถา้ เธอเองกร็ วู ้ า่ มเี วลาแค่ 3 นาที งัน้ กอ็ ยา่ พดู อะไรไรส้ าระ”

พดู จบ เขาก็หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาดเู วลา และพดู เตอื นเธออยา่ ง เย็นชา： “เธอยงั มเี วลาอกี 2 นาทคี รงึ่ ถา้ หากไมม่ อี ะไรทจี่ ะ พดู ก็ออกไปไดแ้ ลว้ ” “เยโ่ มเ่ ซนิ นายไมต่ อ้ งรบี ไลฉ่ ันไปขนาดนัน้ หรอก พอหลงั จาก ทฉี่ ันพดู จบ และจัดการเรอื่ งทต่ี อ้ งทําเสร็จสน้ิ แลว้ ไมต่ อ้ งให ้ นายพดู ฉันกค็ งออกไปจากทนี่ เ่ี องอยดู่ ”ี เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธออยา่ งเอาเป็ นเอาตาย ไมเ่ จอเพยี งไมก่ ว่ี นั เธอกลบั ดเู ปลยี่ นไปอยา่ งไมค่ าดคดิ แลว้ ก…็ …ยังแตง่ หนา้ ดว้ ยการทาลปิ สตกิ สแี ดงอกี ดว้ ย ดแู ลว้ ……ก็ รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ออรา่ ทอ่ี อกมาอยหู่ น่อย ๆ เธอตอ้ งการทจี่ ะพดู อะไรกบั ตนกนั แน่？เยโ่ มเ่ ซนิ เอาแตจ่ อ้ ง ขมวดควิ้ โดยไมพ่ ดู อะไร ตอนที่ 344 เธอถกู ทงิ้ อกี ครง้ั “ไมใ่ ชว่ า่ ตอ้ งการจะหยา่ รไึ ง？” เสน่ิ เฉยี วหายใจเขา้ ลกึ ๆ ใน ทส่ี ดุ กเ็ อาประโยคทเี่ กบ็ เอาไวอ้ ยใู่ นใจพดู ออกมาได：้ “งัน้ ก็

ไปสํานักงานกจิ การพลเรอื นเพอื่ ดําเนนิ เรอ่ื งหยา่ ใหเ้ รยี บรอ้ ย เถอะ” หลงั จากพดู เรอ่ื งพดู นจี้ บ เสน่ิ เฉยี วไมส่ นใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะ แสดงสหี นา้ ออกมาอยา่ งไร เธอรสู ้ กึ เพยี งแคว่ า่ หลังจากทต่ี วั เธอนัน้ ไดพ้ ดู เรอื่ งเหลา่ นัน้ ออกไปแลว้ ก็ราวกบั กอ้ นหนิ ทกี่ ดทับ ในใจของเธอนัน้ กไ็ ดห้ ายไป บางที เธอเองก็คดิ วา่ อยากทจี่ ะหยา่ อยา่ งไรก็ตามเมอ่ื คนทงั้ สองไมเ่ ชอ่ื ใจกนั ก็มักจะตงั้ ขอ้ สงสยั ซงึ่ กนั และกนั ตลอดชว่ ง ชวี ติ ทเี่ หลอื กไ็ มส่ ามารถทจ่ี ะมคี วามสขุ ได ้ ดงั นัน้ การแยกทาง กนั เป็ นจงึ เป็ นหนทางทด่ี ที ส่ี ดุ สําหรับพวกเขา เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ เสน่ิ เฉยี วก็เงยหนา้ ขน้ึ อกี ครัง้ กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ： “ไปสํานักงานกจิ การพลเรอื นเถอะเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เรอ่ื งให ้ เรยี บรอ้ ย ฉันก็จะไมต่ อ้ งมาพัวพันกบั นายอกี ตอ่ ไป” ทันทที เ่ี งยหนา้ ขน้ึ เสนิ่ เฉยี วก็ตกใจ ไมร่ วู ้ า่ ตงั้ แตเ่ มอื่ ไรกนั ทเี่ ย่ โมเ่ ซนิ นัน้ มาทขี่ า้ งหนา้ ของเธอ และจู่ ๆ ก็จับไปทค่ี างของเธอ

“เดนิ เรอื่ งหยา่ ？” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอดว้ ยสายตาทอ่ี นั ตรายอยู่ ใกล ้ ๆ กบั เธอ นว้ิ มอื ของเขากําลงั จับคางของเธอ กร็ สู ้ กึ ไดถ้ งึ เครอ่ื งสําอางทอี่ ยชู่ นั้ นอก สมั ผัสของเครอ่ื งสําอางทมี่ อื ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ขน้ึ อยา่ ง ไมพ่ อใจ เมอ่ื กอ่ นหากบบี ไปทใ่ี บหนา้ ของเธอ กส็ ามารถสมั ผัส ไดถ้ งึ ความออ่ นนุ่มของแกม้ ขาว ๆ นัน้ ทยี่ ดื หยนุ่ ราวราวกบั สายนํ้า แตว่ า่ ตอนน…้ี …กลบั สมั ผัสไดเ้ พยี งแตเ่ ครอ่ื งสําอาง เทา่ นัน้ นั่นทําใหเ้ ขารสู ้ กึ ไมพ่ อใจเป็ นอยา่ งมาก แบบเดมิ ก็ดอี ยแู่ ลว้ ทําไมตอ้ งแตง่ ใหต้ วั เองกลายเป็ นแบบน？้ี “ใชแ่ ลว้ ” ความอนุ่ จากนวิ้ ของเขาทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วชะงักไป เล็กนอ้ ย แตว่ า่ กต็ อบกลับอยา่ งรวดเร็ว เออ้ื มมอื ไปดงึ แขนเสอื้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ หลังจากนัน้ กใ็ ชแ้ รงเล็กนอ้ ย คอ่ ย ๆ ดงึ มอื ของ เขาใหป้ ลอ่ ยออกและพดู ขนึ้ เบา ๆ ： “เกรงวา่ จะทําใหน้ าย ผดิ หวังแลว้ การประชมุ วันนขี้ องนายคงตอ้ งเป็ นอนั ยกเลกิ แลว้ ไปดําเนนิ การหยา่ ตอนนเี้ ลยเถอะ” “รบี รอ้ นทจ่ี ะสลัดฉันออกไปขนาดนเี้ ชยี วเหรอ？ไมด่ หี รอกหรอ ทเี่ ธอกบั ฉันจะไดอ้ ยรู่ ว่ มกนั ตลอดไป？”

เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ มมุ ปากเชงิ ประชด ภายในแววตานัน้ มคี วามเย็นชา อยา่ งทสี่ ดุ เธอไมต่ อบอะไร เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ อ้ งไปทเี่ ธอเบา ๆ ผา่ นไปครหู่ นง่ึ ก็มเี สยี งเคาะประตดู งั มาจากดา้ นนอก เซยี วซู่ พดู เตอื นขน้ึ ： “คณุ ชายเย่ ประชมุ กําลังจะเรมิ่ แลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไดส้ ตกิ ลับมา และพดู ขน้ึ อยา่ งเย็นชา： “จะไป ดําเนนิ การน่ะได ้ แตว่ า่ ตอนนฉ้ี ันไมว่ า่ ง เธอออกไปรอกอ่ น” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ กน็ ั่งวลี แชรอ์ อกไปนอกหอ้ ง เสนิ่ เฉียวรบี ตามออกไปโดยไมไ่ ดค้ ดิ อะไรแมแ้ ตน่ อ้ ย “ตอ้ งรอ นานแคไ่ หน ใชเ้ วลา 1 ชว่ั โมงพอมัย้ ？” “เหอะ แคไ่ มไ่ ดม้ าทํางานไมก่ วี่ ันกล็ มื แลว้ รไึ ง วา่ การประชมุ ของบรษิ ัทตระกลู เยใ่ ชเ้ วลานานเทา่ ไร？หรอื จะบอกวา่ ตอ้ งเขา้ ไปรว่ มประชมุ เพอื่ รอ้ื ฟื้นสกั หน่อย ถงึ จะจําไดอ้ ยา่ งนัน้ เหรอ？” เมอื่ ไดย้ นิ ฝี เทา้ ของเสนิ่ เฉียวก็หยดุ นงิ่ อยกู่ บั ท่ี

การประชมุ นเี้ มอ่ื ไดเ้ รมิ่ ขนึ้ แลว้ อยา่ งนอ้ ยทสี่ ดุ ก็ตอ้ งใชเ้ วลาถงึ 2 ชว่ั โมง เธอคดิ อยคู่ รหู่ นง่ึ ： “หลงั จากนายประชมุ เสร็จ พวก เรากจ็ ะไปดําเนนิ เรอื่ งหยา่ ทนั ทเี ลยใชม่ ัย้ ？” เขาไมต่ อบอะไร และคอ่ ย ๆ ตรงหา่ งออกไป “กไ็ ด ้ งัน้ ฉันไปรอนายทห่ี อ้ งพัก 2 ชว่ั โมง” หลังจากนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็เดนิ ตรงไปยังหอ้ งพักผอ่ น โดยไมไ่ ด ้ สนใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบตกลงหรอื ไม่ เห็นเธอกา้ วเดนิ หา่ ง ออกไปอยา่ งรวดเร็ว เพยี งครเู่ ดยี วเรอื นรา่ งบาง ๆ นัน้ ก็หายไป จากสายตาของตนแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกควิ้ ขน้ึ เล็กนอ้ ย ผหู ้ ญงิ คนน…้ี …ไมเ่ จอหนา้ กนั แคไ่ มก่ วี่ นั ทําไมถงึ รสู ้ กึ อยา่ งกบั วา่ เปลยี่ นไปกลายเป็ นคนละคนเลยกนั นะ “คณุ ชายเย่ การประชมุ จะเรม่ิ แลว้ ” เซยี วซตู่ รงขนึ้ มาแจง้ “รแู ้ ลว้ น่า” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลบั ดว้ ยทา่ ทรี ําคาญ และกวาด สายตาไปมองเขาเล็กนอ้ ย * ดา้ นในหอ้ งพัก

เสนิ่ เฉยี วรออยคู่ นเดยี ว เนอื่ งจากเยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ เี ลขา เซยี วซเู่ องกต็ อ้ งตามเขา้ ไป ประชมุ ดว้ ย ดงั นัน้ เธอจะอยใู่ นหอ้ งพักผอ่ นนานแคไ่ หนก็ไมม่ ี คนมากวนเธอ โชคดที เี่ สน่ิ เฉียวคนุ ้ เคยกบั ทนี่ เี่ ป็ นอยา่ งมาก อยา่ งไรก็ตามการประชมุ นัน้ จะตอ้ งใชเ้ วลานานกวา่ 2 ชว่ั โมง เธอลกุ ขน้ึ อยา่ งสบาย ๆ และไปทห่ี อ้ งนํ้าชาเพอื่ ชงชาเขยี วมา ดมื่ หลังจากนัน้ ก็หยบิ หนังสอื พมิ พข์ น้ึ มาอา่ น ถา้ เอาแตร่ ออยา่ งเดยี วละ่ ก็ แค่ 1 ชว่ั โมงกม็ ากพอทจ่ี ะทําใหค้ น นัน้ ทนไมไ่ หวแลว้ 2 ชวั่ โมงนย่ี ง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เลย เวลาคอ่ ย ๆ ผา่ นไป 1 นาที 1 วนิ าที เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ตวั เองนัน้ กใ็ ชเ้ วลาไปมากพอตวั แลว้ แตว่ า่ พอมองไปทน่ี าฬกิ าใน โทรศพั ทก์ ็พบวา่ เพงิ่ จะผา่ นไปครง่ึ ชวั่ โมงเทา่ นัน้ ยังคงเหลอื อกี 1 ชวั่ โมงครง่ึ …… เสนิ่ เฉียวขยตี้ า และมองไปยังโซฟาฝั่งตรงขา้ ม ถา้ งัน้ งบี ทน่ี สี่ กั หน่อยดกี วา่ มัย้ นะ？ เนอ่ื งจากวันนเี้ ธอนัน้ ตนื่ เชา้ ทําใหต้ อนนเี้ ธอเองก็รสู ้ กึ งว่ งอยู่ บา้ ง

หลงั จากตดั สนิ ใจไดแ้ ลว้ เสน่ิ เฉยี วก็น่ังลงบนโซฟา ในมอื กอด กระเป๋ าของตวั เองเอาไว ้ พงิ ตวั และหลับตาลง ไมน่ านเธอกเ็ ขา้ สภู่ วังคห์ ลัง ขณะทหี่ ลบั นัน้ เวลาผา่ นไปอยา่ ง รวดเร็ว เมอื่ เธอลมื ตาตนื่ ขนึ้ มา กพ็ บวา่ เวลา 2 ชวั่ โมงนัน้ ไดผ้ า่ นไปแลว้ เสน่ิ เฉียวลกุ ขนึ้ มาอยา่ งมคี วามสขุ ไมค่ ดิ วา่ เวลาจะพอเหมาะ พอดเี ชน่ นี้ และในตอนนเ้ี ธอกไ็ ปทหี่ าเยโ่ มเ่ ซนิ หลงั จากเพงิ่ ออกจากหอ้ งพักผอ่ น ก็พบกบั เซยี วซทู่ เ่ี ดนิ มาพอดี เสน่ิ เฉยี วก็ทักทายออกไป “เซยี วซู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ？เคา้ ประชมุ เสร็จแลว้ ใชม่ ัย้ ？” เดมิ ทเี ซยี วซกู่ ็มาเพอื่ ทจี่ ะมาหาเธอ แตใ่ นตอนนเี้ มอ่ื ไดเ้ จอเธอ แลว้ กลับมอี าการอดึ อดั ใจ เกาหวั และพยักหนา้ ： “ประชมุ น่ะ เสร็จแลว้ แตว่ า่ ……” “งัน้ ฉันไปหาเขาละ่ นะ” “คณุ นายนอ้ ย รอเดย๋ี วกอ่ น”

เซยี วซดู่ งึ ชายเสอ้ื ของเธอเอาไว ้ และดงึ เธอกลบั มา เสนิ่ เฉียวหนั กลับมา มองไปทเ่ี ขาดว้ ยสหี นา้ ทไ่ี มเ่ ขา้ ใจ “มอี ะไรเหรอ？” “คณุ ชายเยเ่ ขาน่ะ……ประชมุ เสร็จแลว้ แตว่ า่ เขาเพง่ิ จะออกไป เอง” “ออกไปแลว้ ？ออกไปหมายความวา่ อะไร？” เซยี วซสู่ บั สนอยนู่ านแลว้ จงึ พดู ขนึ้ ： “คอื วา่ คณุ ชายเยน่ ่ะ หลังจากทป่ี ระชมุ จบก็รับโทรศพั ทส์ ายหนง่ึ ขน้ึ มา ตอนนเ้ี ขามี ธรุ ะดว่ นทต่ี อ้ งทํา เพราะงัน้ ……” “เพราะงัน้ เคา้ ก็เลยทง้ิ ฉันไวท้ น่ี แี่ ลว้ สนิ ะ？” ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉียวกร็ สู ้ กึ วา่ มันน่าตลกจรงิ ๆ แมว้ า่ จะมาถงึ จดุ น้ี แลว้ เขา……ก็ยังคงไมเ่ ห็นตวั เธออยใู่ นสายตา ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะ เคารพเธอสกั นดิ “คณุ นายนอ้ ย……คณุ ชายเยไ่ มไ่ ดต้ งั้ ใจทจี่ ะทง้ิ คณุ ไป เพยี งแค่ เรอื่ งทโ่ี ผลม่ านัน้ ตวั คณุ ชายเยเ่ องกค็ าดไมถ่ งึ ”

“เรอื่ งอะไรกนั ทสี่ ําคญั ขนาดนัน้ ？” เสน่ิ เฉียวถามขน้ึ มาทันที ทันใดนัน้ เซยี วซกู่ ็เบอื นตาหนเี ล็กนอ้ ย “เรอื่ งนน้ี ่ะ……” “สําคญั จนถงึ ขนาดยอมทงิ้ โอกาสดี ๆ แบบนท้ี จ่ี ะไดก้ ําจัดฉัน ออกไปเชยี ว？” เสนิ่ เฉียวหวั เราะกบั ตวั เอง หลงั จากนัน้ กพ็ ดู ขนึ้ อกี วา่ ： “นายเอาทอ่ี ยขู่ องเขามาใหฉ้ ัน เดย๋ี วฉันไปหาเขา เอง ฉันอยากจะรวู ้ า่ เมอื่ ไรทเ่ี ขาจะไปเดนิ เรอ่ื งหยา่ กบั ฉันที่ สํานักงานกจิ การพลเรอื น” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ สหี นา้ ของเซยี วซกู่ เ็ ปลย่ี นไปอยา่ งมาก และ พดู เพอื่ ทจ่ี ะหยดุ เธอ： “คณุ นายนอ้ ย ถา้ งัน้ คณุ รออยทู่ น่ี อี่ กี สกั พักเถอะ หรอื วา่ วันนใี้ หผ้ มไปสง่ คณุ กลับไปกอ่ น แลว้ รอสกั 2-3 วันคอ่ ย……” “ไมต่ อ้ งหรอก เซยี วซนู่ ายเองก็ไดย้ นิ แลว้ นี่ วา่ เดย๋ี วฉันกบั เขา จะไปทําเรอ่ื งหยา่ กนั แลว้ หลังจากนฉี้ ันจะไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ย ของตระกลู เยอ่ กี แลว้ นายไมต่ อ้ งเรยี กฉันวา่ คณุ นายนอ้ ยแลว้ เรยี กแบบนถี้ า้ มใี ครไดย้ นิ เขา้ คงทําใหฉ้ ันโดนหวั เราะเยาะเป็ น แน่”

“คณุ นายนอ้ ย……พดู อะไรกนั น่ะ ตอนนคี้ ณุ กบั คณุ ชายเยย่ งั ไมไ่ ดห้ ยา่ กนั สกั หน่อย แลว้ ก็คณุ จะหยา่ กบั เขาไดม้ ัย้ นัน้ กย็ งั ไม่ แน่เสยี ดว้ ยซํ้า ……” “นายไมต่ อ้ งมาแกต้ วั แทนเขาแลว้ ตอ่ ใหต้ อนนเี้ ขาไมย่ อมหยา่ ฉันก็คงจะจากไปอยดู่ ี แลว้ กเ็ อาจรงิ ๆ นะเซยี วซู่ ตงั้ แตน่ ้ี ไป……นายแคเ่ รยี กชอื่ ฉันก็พอ ฉันชอ่ื เสนิ่ เฉียว ถา้ หากวา่ นาย รสู ้ กึ วา่ ไมอ่ ยากเรยี กชอื่ ละ่ ก็ นายแคท่ ักฉันวา่ เฮก้ ย็ ังได…้ …สรปุ แลว้ กค็ อื อยา่ เรยี กฉันวา่ คณุ นายนอ้ ยอกี ” เซยี วซ：ู่ “คณุ นายนอ้ ย……” “ยังจะเรยี กอกี ？” “ก็ได ้ งัน้ ผมไมเ่ รยี กแลว้ ” “นายสง่ ทอ่ี ยมู่ าใหฉ้ ัน เดย๋ี วฉันจะไปหาเขา” “คณุ ชายเยม่ ธี รุ ะตอ้ งออกไปขา้ งนอกแลว้ ถา้ งัน้ วันนค้ี ณุ กลบั ไปกอ่ นมยั้ ？” ตอนที่ 345 เธอไมม่ วี นั มาหาเขาอกี แลว้

“เขายงุ่ ของเขา ฉันยงุ่ ของฉัน กไ็ มไ่ ดส้ ง่ ผลอะไร” แตว่ า่ ไมว่ า่ เธอจะพดู ยังไง เซยี วซกู่ ็ไมย่ อมใหต้ ําแหน่งของเขา ทา้ ยทส่ี ดุ เสนิ่ เฉียวก็ไมม่ ที างเลอื ก “นายไมย่ อมบอกฉันใชม่ ัย้ ？งัน้ กไ็ ด ้ ฉันไปกอ่ นละ่ ” พดู จบเสนิ่ เฉียวกอ็ อกไปจากบรษิ ัทตระกลู เย่ กอ่ นทจี่ ะไปก็หนั กลบั มาแลว้ พดู กบั เซยี วซวู่ า่ ： “เนอ่ื งจากเขายงุ่ มากขนาดนี้ งัน้ ฉัน……กค็ งจะมาหาเขาไมไ่ ด ้ ดังนัน้ เรอ่ื งดําเนนิ เรอ่ื งหยา่ ฉันจะ หาคนมาทําแทนเอง” “เสน่ิ เสน่ิ เฉียว！” เซยี วซเู่ มอื่ ไดย้ นิ กร็ อ้ นรนขน้ึ มาทนั ที รบี ตรง ไปยงั ทางทเี่ ธอไป： “งัน้ ใหผ้ มพาคณุ ไปกแ็ ลว้ กนั เพยี งแต่ วา่ ……หลังจากทค่ี ณุ ไปแลว้ จะยง่ิ ทําใหไ้ มอ่ ยากไป” แตว่ า่ ทส่ี ง่ิ ทเี่ ธอพดู ไปเมอ่ื สกั ครนู่ ัน้ ทําใหเ้ ซยี วซรู่ สู ้ กึ เป็ นกงั วล ถา้ หากเสน่ิ เฉียวไมม่ าหาเยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ ๆ แลว้ ละ่ ก็ แลว้ หลังจาก นพี้ วกเขาจะแกป้ ัญหาความเขา้ ใจผดิ ไดอ้ ยา่ งไร？ ดงั นัน้ สดุ ทา้ ยแลว้ เซยี วซจู่ งึ ตดั สนิ ใจทจี่ ะพาเสน่ิ เฉียวไปหาเขา “งัน้ กด็ ี ตอ้ งรบกวนนายแลว้ ละ่ ”

หลงั จากนัน้ เซยี วซกู่ ็ขบั รถนําหนา้ สว่ นเสนิ่ เฉยี วก็นั่งอยทู่ ใี่ นรถ ของลงุ หนานทขี่ บั ตามอยดู่ า้ นหลงั พวกเขาคอ่ ย ๆ ขบั กนั ไปเรอ่ื ย ๆ และเมอื่ ถงึ ทหี่ มายเซยี วซกู่ ็ลง จากรถมากอ่ น หลงั จากนัน้ กเ็ ดนิ ไปทร่ี ถของเธอและเคาะ กระจก เสน่ิ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ เขาตอ้ งการอะไร จงึ เปิดกระจกรถลง “เป็ นอะไรไป？ถงึ แลว้ อยา่ งนัน้ อยา่ งงัน้ เหรอ？” เธอมองตรงไปยงั ประตโู รงพยาบาลทอี่ ยดู่ า้ นหนา้ และรสู ้ กึ คนุ ้ เคยกบั ทนี่ ี่ เหมอื นกบั วา่ ……เธอนัน้ เคยมา “ทน่ี แ่ี หละครับคณุ นายนอ้ ย รบกวนรอตรงนสี้ กั ครู่ ผมเขา้ ไป แจง้ คณุ ชายเยก่ อ่ นวา่ ใหเ้ ขาออกมา” “อมื้ ตอ้ งรบกวนนายแลว้ ละ่ ” เสน่ิ เฉยี วก็ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมาก แคพ่ ยกั หนา้ ตอบรับไป เซยี วซจู่ งึ หนั ตวั กลบั และเดนิ ไปดว้ ยฝี กา้ วทเี่ รง่ รบี เสน่ิ เฉียวน่ัง มองไปทปี่ ระตโู รงพยาบาลอยใู่ นรถ ยง่ิ มองกย็ ง่ิ คนุ ้ เคย ไมน่ าน ในหวั ของเธอกร็ าวกบั มแี สงสวา่ งวาบ เธอนกึ ออกแลว้ ……ที่

นนี่ ่ะ ไมใ่ ชว่ า่ เป็ นโรงพยาบาลทกี่ อ่ นหนา้ นห้ี านเสโ่ ยวฆา่ ตวั ตาย หรอกเหรอ？ น่าแปลกทก่ี อ่ นหนา้ นค้ี รัง้ แรกทเี่ ห็นเธอกลับจําไมไ่ ด ้ เธอเองก็ ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ สมองของเธอนัน้ เป็ นอะไรไป หานเสโ่ ยวอาศยั อยทู่ โ่ี รงพยาบาลแหง่ นี้ แถมเซยี วซยู่ งั พาเธอ มาทน่ี เี่ พอ่ื ทจ่ี ะมาหาเยโ่ มเ่ ซนิ งัน้ กแ็ สดงวา่ …… ธรุ ะเรง่ ดว่ นของเยโ่ มเ่ ซนิ กค็ อื มาหาหานเสโ่ ยวทนี่ ง่ี ัน้ หรอื ？ หลงั จากทใ่ี นใจคาดเดาไวเ้ ชน่ นัน้ พรบิ ตานัน้ เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ เย็น ยะเยอื กไปทัว่ รา่ ง เธอนัน้ ตงั้ ใจทจ่ี ะมาหยา่ กบั เขา แตไ่ มค่ ดิ เลย วา่ ……จะยอมทงิ้ เธอไวเ้ พอื่ มาหาหานเสโ่ ยว แมก้ ระทงั่ โอกาส ทจ่ี ะไดห้ ยา่ ก็ยอมทจี่ ะทงิ้ มันไป แลว้ เธอยงั จะตามเขาไปทโี่ รงพยาบาลอยา่ งโง่ ๆ อกี เสนิ่ เฉยี วเมม้ ปากแดง ๆ ของเธอแน่น มองออกไปไกล ๆ ทด่ี า้ น นอกหนา้ ตา่ ง และจู่ ๆ ก็พดู ขน้ึ มาวา่ ： “ลงุ หนาน คณุ ชว่ ยรอ ฉันอยตู่ รงนเ้ี ดย๋ี วนะ ฉันเขา้ ไปดสู กั หน่อย”

ลงุ หนานสงั เกตเห็นไดถ้ งึ ทา่ ทขี องเธอทไี่ มเ่ หมอื นเดมิ แตก่ ็ ยงั คงพยักหนา้ ： “รับทราบครับคณุ ผหู ้ ญงิ ” เสนิ่ เฉยี วเปิดประตแู ละลงจากรถ เดนิ ไปยังหอ้ งผปู ้ ่ วยของหาน เสโ่ ยว ดว้ ยความรสู ้ กึ ทค่ี นุ ้ เคย แตล่ ะกา้ ว ๆ ทเี่ ธอเดนิ ออกไปนัน้ ทําใหห้ วั ใจของเธอคอ่ ย ๆ เตน้ เร็วขน้ึ และเร็วขนึ้ เรอ่ื ย ๆ ตอนนเี้ ธอนัน้ ไมค่ อ่ ยแน่ใจนักวา่ ตวั เธอนัน้ เป็ นอยา่ งไร ทําไม หลงั จากทไี่ ดต้ ดั สนิ ใจลงไปแลว้ กลบั ยงั คงรสู ้ กึ อดึ อดั เชน่ น้ี？ ในทส่ี ดุ เสนิ่ เฉียวก็เดนิ มาถงึ หอ้ งผปู ้ ่ วยของหานเสโ่ ยว จากทไี่ ดเ้ ห็นภาพในหอ้ งนัน้ กเ็ ป็ นไปตามคาด เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ อยใู่ นนจี้ รงิ ๆ แลว้ หานเสโ่ ยวกด็ งึ แขนของเขาไว ้ พรอ้ มกบั พดู อะไรบางอยา่ งทัง้ น้ําตา สว่ นทางดา้ นเซยี วซทู่ เี่ ขา้ มาพอพบกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยนื ทําตวั ไม่ ถกู อยอู่ กี ดา้ นหนง่ึ ใบหนา้ ของเขาแสดงออกมาถงึ ความรอ้ นรน แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ หนั หลงั ใหก้ บั เธออยู่ จงึ มองเห็นไมช่ ดั นักวา่ ใบหนา้ เขานัน้ มอี าการเป็ นอยา่ งไร

มาหาเธอจรงิ ๆ สนิ ะ ประกายในแววตาของเสนิ่ เฉียวคอ่ ย ๆ หายไปอยา่ งชา้ ๆ และ ถกู ความมดื เขา้ มาแทนท่ี ไมม่ ชี วี ติ ชวี าเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย หานเสโ่ ยวพดู อะไรบางอยา่ งออกมา และทนั ใดนัน้ ก็ไดพ้ งุ่ เขา้ ไปในออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื ไดเ้ ห็นภาพเชน่ นี้ เสน่ิ เฉียวก็ทนไมไ่ หวอกี ตอ่ ไป หนั ตวั กลับอยา่ งรวดเร็วและพงิ เขา้ กบั กําแพงอนั หนาวเหน็บ พอแลว้ ไมต่ อ้ งมองแลว้ ทําไมเธอจะตอ้ งหาเรอื่ งใสต่ วั ดว้ ยละ่ ？กไ็ ดต้ ดั สนิ ใจอยา่ ง ชดั เจนไปแลว้ นวี่ า่ จะหยา่ งัน้ เขาจะอยกู่ บั ใครหรอื ใชช้ วี ติ รว่ มกบั ใคร เธอกไ็ มส่ ามารถเขา้ ไปยงุ่ ไดอ้ กี แลว้ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ เสน่ิ เฉยี วก็คอ่ ยหลับตาลง ครใู่ หญ่ เธอก็ลมื ตาขนึ้ มาอกี ครัง้ ดว้ ยแววตาสดี ํา เธอกา้ วเดนิ กลบั ออกไปทางเดมิ

ลงุ หนานทรี่ ออยดู่ า้ นนอกไดพ้ ักหนง่ึ เขากร็ สู ้ กึ เป็ นกงั วล จงึ ได ้ หยบิ โทรศัพทข์ น้ึ มาและโทรไปหาหานชงิ พดู เรอื่ งตา่ ง ๆ ที่ เกดิ ขน้ึ ไป และหลงั พดู จบก็วางสายลง พอรอไปไดอ้ กี สกั หน่อย ลงุ หนานกย็ งั คงไมร่ สู ้ กึ วางใจ ในตอน ทกี่ ําลังคดิ จะลงจากรถไปดู ก็เห็นเสน่ิ เฉยี วนัน้ กลบั มาแลว้ เขารบี ลงจากรถเพอื่ ไปเปิดประตู “คณุ ผหู ้ ญงิ กลับมาแลว้ หรอื ครับ” เสนิ่ เฉียวเปิดประตรู ถออกดว้ ยตัวเองและเขา้ ไปนั่ง และพดู ขน้ึ ： “ลงุ หนาน ใหค้ ณุ รอซะนานเลย” ลงุ หนานเองกต็ ามเขา้ ไปนั่ง “ไมเ่ ลย ๆ แลว้ ตอ่ จากนพี้ วกเรา ยงั คงตอ้ งรออกี มยั้ ครับ？” เสนิ่ เฉียวทนี่ ่ังหลับตาพงิ เบาะอยทู่ ด่ี า้ นหลงั กส็ า่ ยหนา้ ： “ไม่ ตอ้ งรอแลว้ กลบั กนั เถอะ” สภาพทา่ ทางบรรยากาศของตวั เธอนัน้ ดตู กตํา่ ลงจากกอ่ นทจ่ี ะ ลงจากรถไปมากนัก ซง่ึ ทําใหค้ นกต็ า่ งรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความมดื มน และอดึ อดั

แมว้ า่ จะไมร่ วู ้ า่ ทดี่ า้ นในนัน้ เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่ แตว่ า่ ลงุ หนาน เองกเ็ กรงใจทจี่ ะถาม และทําทําตามคําสง่ั ของเธอทใี่ หอ้ อกรถ ออกไปจากทนี่ ี่ “คณุ ผหู ้ ญงิ ตอ่ ไปก็คอื กลับโรงแรมใชม่ ยั้ ครับ？” “อม้ื ” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ ตงั้ แตน่ ใี้ นใจของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ มแี ตห่ านเสโ่ ยวแคเ่ พยี งคนเดยี ว งัน้ เธอกไ็ มจ่ ําเป็ นทจี่ ะตอ้ งไปหาเขาอกี ตอ่ ไปแลว้ แมแ้ ตเ่ รอื่ งการหยา่ บางท…ี …เธอก็คงจะตอ้ งรบกวนใครสกั คน แทน ระหวา่ งทค่ี ดิ อยนู่ ัน้ โทรศพั ทก์ ็มเี สยี งต๊งิ ดงั ขนึ้ มขี อ้ ความเขา้ มา เสน่ิ เฉยี วมองดู เป็ นหานชงิ ทส่ี ง่ ขอ้ ความวแี ชทมาหาเธอ {เธออยไู่ หน？} เสน่ิ เฉยี วทเ่ี ห็น กค็ ดิ ถงึ เรอื่ งทต่ี นนัน้ ตอ้ งรบกวนใหเ้ ขาไปทํา {อยรู่ ะหวา่ งทางกลับโรงแรม }

หลงั พดู จบ ระหวา่ งทเี่ สน่ิ เฉียวทกี่ ําลงั คดิ อยวู่ า่ จะถามอกี ฝ่ ายวา่ พอจะมเี วลามาเจอกนั หน่อยมยั้ อกี ฝ่ ายกต็ อบขอ้ ความกลับมา วา่ {ฉันกําลงั ไปทโี่ รงแรม อกี เดย๋ี วเจอกนั } เมอื่ ไดย้ นิ วา่ เขานัน้ ตอ้ งการทจี่ ะมาโรงแรม เสน่ิ เฉียวก็ตะลงึ ไป เล็กนอ้ ย หลงั จากนัน้ กต็ อบกลับไปวา่ โอเค หลังจากนัน้ เธอก็ เกบ็ โทรศัพทไ์ ป ผา่ นไปไดส้ กั พัก เสน่ิ เฉยี วอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามขนึ้ ： “ลงุ หนาน คณุ ไดโ้ ทรไปหานายหานรเึ ปลา่ ？” เมอ่ื ไดย้ นิ ลงุ หนานกม็ อี าการอดึ อดั ดงึ มมุ ปากและทําตวั ไมค่ อ่ ย ถกู และพยักหนา้ ยอมรับดว้ ยอยา่ งไมเ่ ต็มใจนัก： “ใชค่ รับ ผม เห็นวา่ คณุ ผหู ้ ญงิ หายเขา้ ไปนานมากและไมไ่ ดอ้ อกมาเลย เพราะงัน้ ก็เลยรสู ้ กึ กงั วลใจ ตอ้ งขออภยั ดว้ ยนะครับ ครัง้ หนา้ ……” “ไมเ่ ป็ นไรลงุ หนาน ขอบคณุ นะ คณุ ทําไดด้ มี าก” เสนิ่ เฉียวยมิ้ เล็กนอ้ ย หลังจากนัน้ ก็หลับตาลงอกี ครัง้ ： “แตว่ า่ ตอนนฉ้ี ันน่ะ รสู ้ กึ เหนอ่ื ยนดิ หน่อย อยากจะขอหลบั สกั หน่อย”