เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

“ครับคณุ ผชู ้ าย ผมจะสง่ สถานทใี่ หน้ ะครับ” ตอนที่ 335 ความอบอนุ่ ภายในหอ้ งพักทโี่ รงแรม หลงั จากทเ่ี สยี่ วเฉนิ อาบน้ําแลว้ นัน้ เธอนุ่งผา้ เชด็ ตวั เพยี งผนื เดยี ว เธอไมไ่ ดเ้ อาเสอ้ื ผา้ มาดว้ ย ตอนทอ่ี าบน้ําเสร็จแลว้ ถงึ ไดม้ ารตู ้ วั ทหี ลัง เรอื่ งทงั้ หมดทเี่ กดิ ขนึ้ วนั นท้ี ําใหเ้ ธอรับมอื ไมท่ ัน ดงั นัน้ จนถงึ ตอนนเ้ี รอ่ื งราวหลายๆเรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ นัน้ เธอถงึ เพงิ่ จะดงึ สติ กลบั มาได ้ อยา่ งเชน่ หลังจากทเี่ ธออาบนํ้าเสร็จแลว้ เธอถงึ ไดพ้ บวา่ ตวั เอง ไมไ่ ดเ้ อาเสอื้ ผา้ มาดว้ ย ทอ้ งของเธอรอ้ งขน้ึ มาเธอถงึ ไดพ้ บวา่ ตวั เองยงั ไมไ่ ดก้ นิ ขา้ ว ตอนทอ่ี ยากจะโทรศพั ทน์ ัน้ ถงึ ไดพ้ บวา่ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเธอนัน้ แบตหมดไปเสยี แลว้ ทชี่ ารต์ แบตเธอกไ็ มไ่ ดเ้ อามาดว้ ยเชน่ กนั

ชา่ งเถอะ ถงึ อยา่ งไรเธอก็อยากอยเู่ งยี บๆอยแู่ ลว้ เสนิ่ เฉียวกําลงั คดิ แลว้ เอาศรี ษะของตวั เองนัน้ ฝังลงตรงหวั เขา่ ต๊งิ ตอ่ ง— จๆู่ ออดประตหู นา้ หอ้ งของเธอกด็ งั ขน้ึ เสน่ิ เฉียวน่ังอยเู่ ชน่ นัน้ ไมไ่ ดข้ ยับไปไหน ดกึ ดน่ื ขนาดนแี้ ลว้ ใครกนั ? ต๊งิ ตอ่ ง— ออดประตหู อ้ งของเธอนัน้ ดงั ขนึ้ ตลอด ราวกบั วา่ ถา้ เธอไมเ่ ปิด ประตกู ็จะไมห่ ยดุ อยา่ งไรอยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วยังคงไมข่ ยบั เคลอื่ นไหวใดๆเชน่ เดมิ อยนู่ าน แลว้ จๆู่ ก็ ลกุ ลงจากเตยี งเดนิ ลงมาดว้ ยเทา้ เปลา่ หลงั จากทเ่ี ปิดประตู แลว้ ก็เห็นวา่ ดา้ นนอกมผี ชู ้ ายยนื อยหู่ ลายคน ตอนทเ่ี ธอกําลงั เหมอ่ ลอยอยนู่ ัน้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งอนั แสนเย็นชานัน้ ดงั ขน้ึ “หนั หลังไปใหห้ มด”

ทกุ คนตา่ งก็ยังไมท่ นั ไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรนัน้ และยังไมท่ ันไดเ้ ห็น วา่ รา่ งของเสนิ่ เฉียวใสอ่ ะไรอยนู่ ัน้ ก็ถกู ตําหนขิ น้ึ มา หลังจากนัน้ กพ็ ากนั หลบั ตาแลว้ หันหลังไป ตอนทเี่ สนิ่ เฉียวกําลังยนื องึ้ อยนู่ ัน้ หานชงิ ไดล้ ะสายตาออกไป เรยี บรอ้ ยแลว้ รา่ งสงู ใหญน่ ัน้ เดนิ เขา้ มายงั ดา้ นใน แลว้ ปิดประตู ลง โดยทไี่ มไ่ ดม้ องเธอ เพยี งแตเ่ อย่ ขน้ึ ดว้ ยนํ้าเสยี งทเี่ ย็นชา : “เธอกลบั เขา้ ไปในหอ้ งน้ํากอ่ น” เมอ่ื เห็นหานชงิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ประหลาดใจขนึ้ มา “คณุ มา อยทู่ นี่ ไี่ ดอ้ ยา่ งไรคะ?” เมอ่ื เห็นวา่ เธอยงั คงยนื นงิ่ อยทู่ เี่ ดมิ หานชงิ เองก็ไมไ่ ดห้ นั หนา้ มา เพยี งแตเ่ ขายน่ื มอื ออกไปตามสญั ชาตญาณจับขอ้ มอื ของ เธอเอาไว ้ แลว้ ดงึ เธอเขา้ ไปในหอ้ งนํ้า หลังจากนัน้ กข็ งั เธอ เอาไวด้ า้ นใน แลว้ จงึ คอ่ ยปิดประตลู ง เสนิ่ เฉยี วยนื งงอยใู่ นหอ้ งน้ําอยซู่ กั พักหนง่ึ ยังคงดไู มร่ เู ้ รอ่ื งรรู ้ าว อยแู่ บบนัน้ ดกึ ดนื่ ขนาดน้ี ไมค่ ดิ วา่ หานชงิ จะมาปรากฏตวั อยใู่ นหอ้ งพักของ โรงแรมทเี่ ธออยู่

และก็ไมร่ วู ้ า่ ผา่ นไปนานขนาดไหน เสน่ิ เฉียวกไ็ ดย้ นิ เสยี งของ หานชงิ ดงั ขน้ึ มาอยตู่ รงดา้ นนอก : “เปิดประต”ู เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ องึ้ ไปพักหนง่ึ หลังจากนัน้ จงึ ยน่ื มอื ออกมาเปิด ประตู แลว้ ยนื่ หนา้ ออกไปมองดา้ นนอก หานชงิ กลบั ยัดเอาถงุ ถงุ หนง่ึ เขา้ มาให ้ หลงั จากนัน้ กป็ ิดประตลู งดงั ปังอกี ครัง้ หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉียวเปิดถงุ ออกดแู ลว้ นัน้ พบวา่ ดา้ นในมเี สอื้ ผา้ ที่ ซกั แลว้ อยชู่ ดุ หนงึ่ นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ แมแ้ ตส่ งิ่ นเี้ ขาก็นกึ ถงึ มนั ขน้ึ มาได ้ หลังจากทเี่ สน่ิ เฉียวลังเลอยพู่ ักหนงึ่ นัน้ ก็เปลยี่ นเสอ้ื ผา้ ชดุ นัน้ เดมิ ทเี ธอยังสบั สนอยวู่ า่ พรงุ่ นจี้ ะตอ้ งใสช่ ดุ เดมิ ออกไปขา้ งนอก หรอื เปลา่ แตต่ อนนก้ี ลบั มชี ดุ ใหมใ่ หเ้ ธอไดเ้ ปลยี่ นแลว้ รอจนเสน่ิ เฉยี วเปลย่ี นเสอ้ื ผา้ เสร็จแลว้ เดนิ ออกมาแลว้ นัน้ หาน ชงิ น่ังอยตู่ รงเกา้ อภ้ี ายในหอ้ ง แลว้ จอ้ งมองลงบนโตะ๊ ดว้ ยสหี นา้ ทา่ ทางทจ่ี รงิ จัง ไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอยู่ เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ เดนิ มาแลว้ หานชงิ จงึ ไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ ใน ทส่ี ดุ สายตากจ็ อ้ งมองไปยังใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียว

เวลานเ้ี องเสนิ่ เฉยี วถงึ ไดพ้ บวา่ ภายในหอ้ งนัน้ มขี า้ วของเพม่ิ มากขนึ้ กวา่ เดมิ ลว้ นแตเ่ ป็ นสง่ิ ของทห่ี านชงิ เตรยี มเอาไวเ้ พอ่ื เธอทงั้ สน้ิ หานชงิ ลกุ ขนึ้ แลว้ เดนิ มาหยดุ ลงตรงหนา้ เธอ สว่ นสงู ของเขา นัน้ ประมาณ185 มายนื อยตู่ รงหนา้ เสนิ่ เฉียวแลว้ ราวกบั เป็ น เหมอื นภเู ขาลกู ใหญ่ ออรา่ บนรา่ งกายของเขานัน้ บบี เธอเสยี จน แทบจะหายใจไมท่ นั โดยเฉพาะ….หลงั จากทซ่ี จู วิ่ บอกเสนิ่ เฉียวเรอื่ งนัน้ แลว้ ตอนนี้ ทเี่ สนิ่ เฉยี วเผชญิ หนา้ กบั หานชงิ จงึ รสู ้ กึ เกร็งๆไมเ่ ป็ นธรรมชาติ เป็ นอยา่ งมาก คนๆน…้ี ..คอื ครอบครัวของเธออยา่ งนัน้ หรอื ? พชี่ าย? เสนิ่ เฉยี วชนิ กบั การเป็ นพส่ี าวแลว้ ไมเ่ คยคดิ มากอ่ นวา่ วันหนง่ึ จะมพี ชี่ ายเพมิ่ มาแบบน้ี ความรสู ้ กึ นี้ ชา่ งเป็ นความรสู ้ กึ ทไ่ี มค่ นุ ้ เคยเอาเสยี เลย เธอไมช่ นิ

“ไมอ่ ยากกลบั บา้ นกไ็ มเ่ ป็ นไร เธอคดิ จะอยทู่ นี่ ย่ี าวก็ได ้ ฉันจา่ ย คา่ ทพี่ ักตอ่ อาทติ ยน์ งึ ทเี่ คานเ์ ตอรใ์ หเ้ ธอแลว้ เสอ้ื ผา้ กเ็ ตรยี มมา ใหเ้ ธอหมดแลว้ ทกุ วันจะมคี นมาสง่ อาหารทัง้ สามมอื้ ใหเ้ ธอ บน โตะ๊ มที ช่ี ารต์ แบตกบั โทรศพั ทม์ อื ถอื อยู่ ฉันเอาคอมพวิ เตอร์ โน๊ตบคุ๊ มาใหเ้ ธอดว้ ย ถา้ เบอื่ ไมม่ อี ะไรทําก็จะไดเ้ ลน่ อนิ เตอรเ์ น็ตได”้ เสนิ่ เฉียว : “……คณุ หาน คณุ …..” เธอนกึ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะละเอยี ดรอบคอบขนาดนี้ ตงั้ แตเ่ กดิ มานเี่ ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอไดร้ ับการดแู ลจากพชี่ าย การ กระทําทอ่ี บอนุ่ หวั ใจขนาดน้ี “ไมต่ อ้ งเรยี กฉันวา่ คณุ หานแลว้ ” หานชงิ ตดั บทเธอ เขาเมม้ ปาก : “ซจู วิ่ ยังไมไ่ ดบ้ อกกบั เธอใหเ้ ขา้ ใจอกี หรอื ?” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งโดยไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกมา บอกให ้ เขา้ ใจแลว้ อยา่ งไรกนั “ฉันรวู ้ า่ เธอคงยอมรับกบั ความจรงิ นไ้ี มไ่ ดช้ วั่ คราว เธอยงั ไม่ ยอมเรยี กฉันวา่ พกี่ ไ็ มเ่ ป็ นไร แตก่ ็อยา่ เรยี กฉันวา่ คณุ หานอกี มนั ดแู ปลกหนา้ กนั เกนิ ไป”

ถา้ อยา่ งนัน้ จะเรยี กวา่ อะไร? เสน่ิ เฉียวเหลอื บมองเขา ยังคง รักษาความเงยี บเอาไวเ้ ชน่ เดมิ “เอาละ่ ไมพ่ ดู เรอื่ งพวกนแี้ ลว้ เธอนั่งลงกนิ อะไรกอ่ นส”ิ เสน่ิ เฉียวเดนิ ตามเขาออกมาดา้ นนอก บนโตะ๊ มอี าหารวางอยู่ ลว้ นแตเ่ ป็ นของทยี่ อ่ ยงา่ ยๆทงั้ นัน้ หานชงิ ดงึ เกา้ ออี้ อก น้ําเสยี งออ่ นโยนลงอยา่ งเห็นไดย้ ากยง่ิ นัก “มาน่ังส”ิ เสน่ิ เฉยี วมองเขาอยา่ งลังเล แตก่ ย็ ังเดนิ ไปน่ัง หลังจากนัน้ หาน ชงิ ก็ตกั ขา้ วตม้ ใหเ้ ธอ และหยบิ ชอ้ นสง่ ใหเ้ ธอดว้ ย เลน่ เอา สดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เกรงใจ แลว้ หลบตาลงไมไ่ ดเ้ อย่ พดู กบั เขา ปรากฏวา่ หานชงิ นั่งลงตรงเกา้ อที้ อี่ ยตู่ รงขา้ มเธอ หลงั จากนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ไดย้ นิ เสยี งเขากําลังกนิ อะไรอยู่ เธออดทจ่ี ะเงยหนา้ ขน้ึ มามองไมไ่ ด ้ และเป็ นอยา่ งทคี่ ดิ เธอเห็น หานชงิ นั่งลงกําลงั กนิ อยตู่ รงขา้ มเธอ

เธอรสู ้ กึ แปลกๆ…..กดั รมิ ฝี ปากตัวเอง : “คณุ ….ไมร่ สู ้ กึ วา่ มนั แปลกๆไปหน่อยหรอื คะ?” “อะไรหรอื ?” หานชงิ เงยหนา้ ขนึ้ มา “เธอหมายถงึ …..ระหวา่ ง พวกเรา? หรอื วา่ สถานะของเธอ?” “ขา่ วนม้ี าอยา่ งกะทนั หนั มาก ทําไมคณุ ….ถงึ ไดย้ อมรับและดู คนุ ้ เคยไดเ้ ร็วขนาดนลี้ ะ่ คะ?” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ รมิ ฝี ปากของหานชงิ ก็ยกยมิ้ ขนึ้ มา พลางเอย่ พดู ตอ่ : “ใครวา่ ขา่ วนเ้ี กดิ ขนึ้ กะทนั หนั กนั ? มันกะทนั หนั สําหรับเธอ แตส่ ําหรับฉัน…..เรอื่ งนผ้ี กู มัดฉันเอาไวย้ ส่ี บิ กวา่ ปีแลว้ แลว้ อกี อยา่ ง สถานะของเธอฉันกส็ บื หามานานแลว้ ดว้ ย” เสนิ่ เฉยี วนกึ ไปถงึ คําพดู เหลา่ นัน้ ทซ่ี จู ว่ิ บอกเธอ อดทจี่ ะขมวด ควิ้ แลว้ เอย่ ถามขน้ึ มาไมไ่ ด ้ : “ตงั้ แตว่ ันทเี่ จอกนั ทส่ี นามบนิ อยา่ งนัน้ หรอื คะ?” หานชงิ พยักหนา้ : “ประมาณนัน้ สงสยั ตงั้ แตท่ แี รกอยแู่ ลว้ ” “คณุ ไมก่ งั วลวา่ แมข่ องฉันจะโกหกคณุ เลยหรอื คะ? ถงึ อยา่ งไร อนาคตขา้ งหนา้ ของคณุ หนูตระกลู หาน ใครๆกค็ งตอ้ งการ……”

“ซจู วิ่ บอกวา่ พาเธอไปหอ้ งนัน้ แลว้ เธอคงจะรวู ้ า่ เรอื่ งบางเรอื่ ง โกหกกนั ไมไ่ ดห้ รอก” พดู ออกมาเชน่ นี้ กม็ ดี มู เี หตมุ ผี ลอยจู่ รงิ ๆ เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ วางแผน…..จะทําอยา่ งไรกบั หานเสโ่ ยวคะ” “เธอไมไ่ ดแ้ ซห่ าน” หานชงิ สดู หายใจเขา้ แลว้ เอย่ ออกมาอยา่ ง เย็นชา : “เธอขโมยสถานะของเธอไป แลว้ มาแฝงตวั เองอยู่ ขา้ งๆเธอตงั้ แตแ่ รก รเู ้ รอ่ื งทกุ อยา่ ง เด็กบา้ ทําไมเขารเู ้ รอื่ ง แต่ เธอถงึ ไมร่ กู ้ นั ?” เสนิ่ เฉียว : “ฉันเองกไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั คะ่ เมอื่ กอ่ นฉันไมเ่ คย…… ไมเ่ คยสงสยั ในประวัตชิ วี ติ ของตัวเองเลย” ดงั นัน้ เธอจงึ ไมร่ วู ้ า่ หานเสโ่ ยวรเู ้ รอื่ งไดอ้ ยา่ งไรกนั แน่ อกี ทงั้ ยงั ปะตดิ ปะตอ่ เรอ่ื งราวทัง้ หมดไดอ้ กี ดว้ ย “มนิ ่าละ่ ในสถานการณ์เชน่ นัน้ เธอยงั สามารถปลอบใจตวั เองได ้ แลว้ จะเป็ นไปไดอ้ ยา่ งไรทจ่ี ะมาสงสยั ถงึ ประวัตชิ วี ติ ของตวั เอง” เอย่ ขนึ้ มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ แววตาทห่ี านชงิ มองเธอนัน้ เต็มไปดว้ ย ความเป็ นหว่ ง : “รบี กนิ สิ ไดย้ นิ ซจู ว่ิ บอกวา่ วันนที้ งั้ วันเธอ อารมณ์ไมด่ ี กนิ เสร็จแลว้ ก็รบี พักผอ่ น พรงุ่ นฉ้ี ันคอ่ ยมาดเู ธออกี ท”ี

เขาเอย่ พดู ออกมาอยา่ งเป็ นธรรมชาติ ราวกบั วา่ ทัง้ สองคน คนุ ้ เคยกนั ไปแลว้ อยา่ งไรอยา่ งนัน้ แตเ่ สน่ิ เฉียวกลบั ยังคงไมช่ นิ อยากจะปฏเิ สธเขา แตต่ อนทเี่ งย หนา้ ขนึ้ มามองดวงตาคนู่ ัน้ ของหานชงิ ทเ่ี ต็มไปดว้ ยความเป็ น หว่ ง ก็รสู ้ กึ นง่ิ เฉยไมไ่ ด ้ ถงึ อยา่ งไร…..เขาก็หานอ้ งสาวของตวั เองมายส่ี บิ กวา่ ปีแลว้ ตอนที่ 336 ฝนั รา้ ย ถา้ หากเธอปฏเิ สธไปอยา่ งตรงไปตรงมา เขาในฐานะทเ่ี ป็ น พช่ี ายกค็ งจะเสยี ใจ ดงั นัน้ สดุ ทา้ ยแลว้ เสน่ิ เฉียวจงึ ไมไ่ ดเ้ อย่ พดู อะไรออกมา จงึ ถอื วา่ เป็ นการยอมรับไปโดยปรยิ าย หานชงิ ไมไ่ ดใ้ ชเ้ วลาอยนู่ าน หลังจากทเี่ ห็นวา่ เธอกนิ ขา้ วตม้ เสร็จแลว้ นัน้ เขากก็ ลับออกไป โดยกอ่ นทจี่ ะไปจงึ เอย่ ขนึ้ มา : “ฉันสง่ คนใหม้ าคอยดแู ลความปลอดภยั ของเธอบรเิ วณใกลๆ้ น้ี

อยา่ งเมอ่ื กน้ี ที้ ยี่ ังดไู มช่ ดั วา่ ใครมา แลว้ ก็เปิดประตหู อ้ งใหเ้ ลย แบบนอ้ี ยา่ ทําอกี นะ” กอ่ นหนา้ นเ้ี ป็ นเพราะในหวั ของเธอกําลังสบั สนวนุ่ วาย ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากมายขนาดนัน้ ถงึ ไดท้ ําเรอื่ งแบบนัน้ ไป หลงั จากนัน้ นับวา่ โชคดที ค่ี นทมี่ านัน้ คอื หานชงิ ถา้ หากเป็ นคนทคี่ ดิ อยากจะ ทํารา้ ยเธอ คนื นเ้ี ธออาจจะแยแ่ ลว้ กไ็ ด ้ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมไ่ ดม้ ขี อ้ คดิ เห็นทแี่ ยง้ ไป แลว้ พยกั หนา้ รับ : “ฉัน ทราบคะ่ ” หลังจากทห่ี านชงิ กลับไปแลว้ นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ ปิดประตแู ลว้ กลบั มาตรงเตยี ง พบวา่ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของตวั เองนัน้ กําลัง ชารต์ แบตอยู่ และคอมพวิ เตอรโ์ น๊ตบคุ๊ เครอื่ งหนงึ่ ทวี่ างอยบู่ นตู ้ ตรงหวั เตยี ง ภายนอกดเู หมอื นจะไมใ่ ชข่ องใหม่ เสน่ิ เฉียวทเี่ พงิ่ จะหยบิ ออกมานัน้ ก็เห็นกระดาษแผน่ หนง่ึ ทปี่ ลวิ ลงมา ดา้ นบนนัน้ มี รหสั ล็อกอนิ เขา้ เครอ่ื งเขยี นไว ้ เธอล็อกอนิ เขา้ ไปเหมอื นกบั คนทมี่ พี ฤตกิ รรมไมป่ กติ แลว้ พบวา่ ตรงหนา้ จอนัน้ ยงั คงมขี อ้ มลู ทยี่ งั ไมจ่ ัดการอยบู่ า้ ง เล็กนอ้ ย

น…่ี ..คอื งานของหานชงิ อยา่ งนัน้ หรอื ? ไมค่ ดิ วา่ เขาจะเอามาใหต้ วั เองแบบน?้ี เขาเองก็ไมก่ ลวั วา่ เธอจะ เห็นขอ้ มลู ความลบั ทางธรุ กจิ เขา้ เลยหรอื ไงกนั ? หรอื จะวา่ ไป เป็ นเพราะหาตวั นอ้ งสาวเจอแลว้ ดงั นัน้ จงึ ใช ้ ความคดิ ทัง้ หมดนก้ี บั เธอ เรอ่ื งอน่ื กไ็ มไ่ ดส้ นใจแลว้ อยา่ งนัน้ หรอื ? คดิ มาถงึ ตรงนี้ ในใจของเสน่ิ เฉียวนัน้ ก็เรม่ิ รสู ้ กึ สบั สนวนุ่ วาย ขน้ึ มาอกี ครัง้ เธอปิดเครอ่ื งลง หลงั จากนัน้ จงึ วางกลับไปทเ่ี ดมิ รอจนโทรศพั ทม์ อื ถอื ชารต์ จนเกอื บเต็มแลว้ เสน่ิ เฉียวถงึ ไดเ้ ปิด เครอ่ื งขน้ึ พอเปิดเครอ่ื งก็มสี ายเขา้ และขอ้ ความจากเสย่ี วเหยยี นปรากฏ ขนึ้ มาทันที จากตวั อกั ษรทพ่ี มิ พม์ านัน้ กส็ ามารถดอู อกไดถ้ งึ ความเป็ นกงั วลของเสยี่ วเหยยี น เสน่ิ เฉียวจงึ โทรกลบั หาเธอ ตอนทโ่ี ทรกลบั ไปนัน้ ทนั ใดนัน้ เองเสนิ่ เฉียวกน็ กึ ขน้ึ มาไดว้ า่ ตอนนด้ี กึ มากแลว้ เธอโทรไปใครจะรับสายเธอกนั ? และเมอื่ เสน่ิ เฉียวกําลังจะวางสายไปนัน้ ปลายสายกร็ ับขนึ้ มา เสยี กอ่ น

“ฮลั โหล? เฉียวเฉยี วใชไ่ หม?” เสยี งของเสย่ี วเหยยี นนัน้ ดรู อ้ น ใจมาก เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ แสบจมกู แปลกๆ แลว้ ตอบกลับ : “ฉันเอง” “ใชเ่ ธอจรงิ ๆใชไ่ หม? เธอไมเ่ ป็ นอะไรนะ? เฉียวเฉียว……เธอรรู ้ ึ เปลา่ วา่ พวกเราเป็ นหว่ งเธอมากนะ ฉันเพง่ิ จะหนั ออกไปคยุ โทรศพั ทเ์ ธอกห็ ายไปแลว้ ตอนนเ้ี ธอเป็ นอยา่ งไรบา้ ง? อยทู่ ี่ ไหนน่ะ?” “ไมต่ อ้ งกงั วลหรอก” เสนิ่ เฉียวอธบิ ายอยา่ งเรยี บงา่ ย : “ตอนนี้ ฉันอยโู่ รงแรม ฉันไมเ่ ป็ นอะไร เพยี งแต…่ …ฉันอยากจะอยู่ เงยี บๆคนเดยี วน่ะ ถงึ ไดเ้ ดนิ ออกมาเอง ทําใหเ้ ธอเป็ นหว่ ง ขอ โทษนะ” เสย่ี วเหยยี นถอนหายใจออกมา : “แน่นอนวา่ ฉันรอู ้ ยแู่ ลว้ ละ่ วา่ เธออยากจะอยเู่ งยี บๆคนเดยี ว แตใ่ นสถานการณ์แบบนัน้ ฉันเอง ก็กลัวมากเลยนะ จนถงึ ตอนนเี้ ธอถงึ ไดโ้ ทรหาฉัน นับวา่ ยงั ดนี ะ ทเี่ ธอยงั นกึ ถงึ ฉันอยบู่ า้ ง ถา้ คนื นเี้ ธอไมโ่ ทรมารายงานความ ปลอดภยั ของตวั เอง คาดวา่ คนื นที้ ัง้ คนื ฉันคงไมต่ อ้ งนอนแลว้ ละ่ ”

“เอาน่า ตอนนฉี้ ันก็โทรมารายงานความปลอดภยั กบั เธอแลว้ ไง ดกึ แลว้ เธอพักผอ่ นเถอะ” “ไมไ่ ด!้ เธอสง่ ทอ่ี ยเู่ ธอมาใหฉ้ ันหน่อย ใหฉ้ ันรวู ้ า่ เธออยทู่ ไี่ หน ฉันถงึ จะนอนหลับไดอ้ ยา่ งสบายใจ” ในใจของเสนิ่ เฉียวนัน้ รสู ้ กึ อบอนุ่ ขนึ้ มา เธอพยกั หนา้ : “รแู ้ ลว้ เดย๋ี ววางสายจากเธอแลว้ ฉันจะสง่ ทอี่ ยไู่ ปใหน้ ะ” “เธอวางตอนนเ้ี ลยแลว้ ก็สง่ ตอนนด้ี ว้ ยนะ” ต๊ดิ ! ทางฝ่ังนัน้ วางสายเธอแลว้ เสน่ิ เฉยี วยงั ไมท่ ันไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ า ตอบสนองกไ็ ดย้ นิ เสยี งสายไมว่ า่ งไปเสยี แลว้ หลังจากนัน้ เธอ จงึ เลย่ี งไมไ่ ดท้ จ่ี ะตอ้ งล็อคอนิ เขา้ we chat หลงั จากนัน้ กแ็ ชรท์ ่ี อยตู่ วั เองใหก้ บั เสย่ี วเหยยี น หลงั จากทไ่ี ดร้ ับการแชรต์ ําแหน่งทอ่ี ยขู่ องตวั เองแลว้ นัน้ เสย่ี ว เหยยี นถงึ ไดว้ างใจ

แลว้ กม็ คี ําพดู เตอื นเธอใหร้ ะวังเรอื่ งความปลอดภัยตามมาอกี มิ เชน่ นัน้ เผอ่ื มคี นมาทําอะไรในหอ้ งเธอ ทัง้ สองคนถงึ ไดส้ น้ิ สดุ บทสนทนาลง สมบกุ สมบนั มาทงั้ วนั เสน่ิ เฉยี วเองกเ็ หนอ่ื ยมากเชน่ กนั ประกอบกบั ชว่ งนร้ี า่ งกายของเธอนัน้ ดจู ะขเี้ ซาอยบู่ า้ ง ดงั นัน้ ตอนนเ้ี ธอเองกง็ ว่ งเสยี จนแทบจะทนไมไ่ หวแลว้ หลังจากทวี่ าง โทรศพั ทม์ อื ถอื ลงแลว้ ก็เขา้ สหู่ ว้ งนทิ ราไปอยา่ งรวดเร็ว แตท่ วา่ ในความฝันนัน้ กย็ งั คงไมส่ วยงามเชน่ เคย หรอื แมก้ ระทั่ง…..โหดรา้ ยเสยี จนเธออยากจะตนื่ ขน้ึ มาเสยี เลย “หลังจากวนั นเี้ ป็ นตน้ ไปพวกเราไมไ่ ดม้ คี วามสมั พันธอ์ ะไรตอ่ กนั อกี เซน็ ชอ่ื ในหนังสอื สญั ญาหยา่ แลว้ เธอกไ็ มใ่ ชค่ ณุ นาย นอ้ ยสองของตระกลู เยอ่ กี แลว้ ” “ไสหวั ไปซะ ผหู ้ ญงิ มอื สองแบบเธอ ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ จะชอบลงได ้ อยา่ งไร?” “ฉันทอ้ งลกู ของโมเ่ ซนิ สว่ นเธอทอ้ งลกู นอกคอก เฉียวเฉียว เธออยากจะแขง่ กบั ฉันละ่ ก็ เธอไมม่ ที างเทยี บฉันไดห้ รอก”

ความฝันทัง้ คนื ในทสี่ ดุ เสนิ่ เฉียวก็ตน่ื ขน้ึ มาแลว้ ตอนทต่ี นื่ ขนึ้ มานัน้ ภายในหอ้ งนัน้ มแี สงสวา่ งไปทัง้ หอ้ ง แสงจากดวง อาทติ ยส์ าดสอ่ งเขา้ มาจากทางหนา้ ตา่ ง เสนิ่ เฉียวเอามอื สมั ผัส หนา้ ผากของเธอ เต็มไปดว้ ยเหงอื่ อยา่ งทค่ี ดิ ไวจ้ รงิ ๆ เธอลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งน้ําเพอ่ื ลา้ งหนา้ แปรงฟัน หลังจากนัน้ ก็เดนิ ออกมา และรอจนกระทงั่ เธออาบน้ําเสร็จแลว้ นัน้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งออดตรง ประตดู งั ขน้ึ เสนิ่ เฉยี วมองดเู วลา พบวา่ ตอนนเ้ี ป็ นเวลาเจ็ดโมง ครงึ่ แลว้ เธอเดนิ มาตรงหนา้ ประตเู ดมิ ทที ค่ี ดิ จะเปิดประตนู ัน้ เธอกน็ กึ ถงึ คําพดู ของหานชงิ ทพี่ ดู กบั เธอเอาไวเ้ มอ่ื คนื จงึ สอ่ ง ดดู า้ นนอกตรงตาแมวทป่ี ระตกู อ่ น พบวา่ มผี หู ้ ญงิ หนา้ ตาใจดคี น หนง่ึ ยนื อยตู่ รงนัน้ เธอชะงักไปแลว้ จงึ เปิดประตอู อก “มาหาฉันหรอื คะ?” “คณุ หนู ตนื่ แลว้ ” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ยม้ิ ออกมาเล็กนอ้ ย แลว้ โบกถงุ ทอ่ี ยใู่ นมอื ไปมา : “ฉันมาสง่ อาหารเชา้ ใหค้ ณุ หนูตามคําสงั่ ของ คณุ หานคะ่ ”

เป็ นอยา่ งทเี่ ขาพดู ไวจ้ รงิ ๆวา่ จะใหค้ นมารับผดิ ชอบอาหารทัง้ สามมอ้ื ของเธอ ไมค่ ดิ วา่ เขาจะเตรยี มทกุ อยา่ งเอาไวแ้ ลว้ แต…่ ..เมอื่ วานตอนทเ่ี ธอมาทโี่ รงแรมนก้ี ด็ กึ มากแลว้ แตห่ านชงิ กลับจัดการเรอ่ื งพวกนเี้ สร็จแลว้ อยา่ งนัน้ หรอื เขาไดน้ อนตอนกลางดกึ อยา่ งนัน้ หรอื ? คดิ มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ เสนิ่ เฉียวจงึ หนั กลบั ไปแลว้ เอย่ พดู ขน้ึ : “ขอบคณุ คะ่ เขา้ มาดา้ นในกอ่ นสคิ ะ” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ เดนิ เขา้ มา สายตาของเธอนัน้ ก็ไมไ่ ดม้ องไปทั่ว เชน่ กนั หลงั จากทเ่ี ขา้ มาแลว้ ก็เปิดถงุ เหลา่ นัน้ ออก แลว้ จงึ เอา กลอ่ งอาหารออกมาวางเรยี งกนั ไวบ้ นโตะ๊ พลางเอย่ ขน้ึ : “เป็ น ครัง้ แรกทไ่ี ดม้ าดแู ลคณุ หนู ก็เลยจะยังไมร่ อู ้ าหารทถี่ กู ปากของ คณุ นะคะ แตค่ ณุ หนูเสน่ิ ชอบอะไรรสชาตแิ บบไหนกบ็ อกฉันมา ไดเ้ ลยนะคะ ฉันทําให”้ “ขอบคณุ คะ่ ” “ไมต่ อ้ งเกรงใจกนั ขนาดนหี้ รอกคะ่ เรยี กฉันวา่ ป้าเหลยี นก็ไดน้ ะ คะ”

“ขอบคณุ นะคะป้าเหลยี น นอกจากรสหวานแลว้ …..รสชาตอิ น่ื ฉันทานไดห้ มดไมค่ อ่ ยเลอื กอยแู่ ลว้ คะ่ ” ป้าเหลยี นพยกั หนา้ พลางยม้ิ : “ไดค้ ะ่ ป้าเหลยี นจะจําไวน้ ะ คณุ หนูเสนิ่ เพงิ่ ตน่ื นอนใชไ่ หมคะ? ลา้ งหนา้ บว้ นปากแลว้ หรอื ยัง คะ?” “คะ่ ” “ดเี ลย ถา้ อยา่ งนัน้ อาหารเชา้ ป้าเอาวางไวบ้ นโตะ๊ นน่ี ะคะ คณุ หนูเสนิ่ มขี องใชส้ ว่ นตวั อะไรทจ่ี ะใหป้ ้าชว่ ยไปซอื้ ใหห้ รอื เปลา่ คะ?” “ขอบคณุ นะคะป้า ตอนนฉ้ี ันไมม่ อี ะไรจําเป็ นหรอกคะ่ ” “ถา้ อยา่ งนัน้ ป้าเหลยี นไปกอ่ นนะคะ” “กลับดๆี นะคะป้าเหลยี น” ป้าเหลยี นทเี่ ดนิ ไปไดเ้ พยี งแคน่ ดิ เดยี วนัน้ จๆู่ เสน่ิ เฉียวก็นกึ อะไรบางอยา่ งขน้ึ มาไดจ้ งึ รอ้ งเรยี กเธอไว ้ ป้าเหลยี นทไี่ มเ่ ขา้ ใจ จงึ ชะงักเทา้ ของตวั เองไว ้ “คณุ หนูเสน่ิ ?”

เสน่ิ เฉียวลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ ไปตรงขา้ งๆหวั เตยี งหยบิ คอมพวิ เตอร์ โน๊ตบคุ๊ ขนึ้ มาใสล่ งในกระเป๋ าแลว้ ยน่ื สง่ ใหป้ ้าเหลยี น “นขี่ อง คณุ หานคะ่ …..เมอื่ คนื เขาทงิ้ เอาไวท้ นี่ ่ี ฝากป้าเหลยี นชว่ ยฉัน เอาไปคนื ใหเ้ ขาหน่อยไดไ้ หมคะ?” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ ป้าเหลยี นก็มองไปยงั คอมพวิ เตอรโ์ นต้ บคุ๊ แลว้ ยมิ้ ออกมาพลางเอย่ ขนึ้ : “คอมพวิ เตอรข์ องคณุ หานป้าไมก่ ลา้ เอาไปคนื ใหเ้ ขาแทนคณุ หนูเสน่ิ หรอกคะ่ ยกโทษใหป้ ้าดว้ ยนะ คะ มอื หยาบๆอยา่ งป้า ปกตแิ ลว้ กเ็ ป็ นคนทําแตง่ านหยาบๆ ถา้ ทําคอมพวิ เตอรห์ ลน่ พังไป….” ไดย้ นิ เธอพดู เชน่ น้ี เสน่ิ เฉยี วก็เขา้ ใจวา่ เธอกําลังปฏเิ สธตวั เอง แบบออ้ มๆ คดิ แลว้ เธอเองทไี่ มร่ อบคอบ ถา้ หากคอมพวิ เตอร์ โน๊ตบคุ๊ เครอื่ งนเี้ ป็ นเครอื่ งทห่ี านชงิ ใชท้ ํางานจรงิ ไมแ่ น่วา่ ใน เครอื่ งนจ้ี ะตอ้ งมคี วามลับอะไร เธอไมค่ วรทจ่ี ะเอาใหค้ นอนื่ ไป แบบนัน้ จรงิ ๆ ตอนท่ี 337 เธอคดิ จะดงึ ดดู เขาใชไ่ หม “ฉันไมท่ นั ระวังเอง ขอโทษทนี ะคะ ป้าเหลยี นมธี รุ ะกไ็ ปทํากอ่ น เถอะคะ่ เดย๋ี วถา้ ฉันไดเ้ จอเขาแลว้ จะเอาคนื เขาเอง”

“ไดค้ ะ่ ” ป้าเหลยี นรบี กลับออกไปอยา่ งรวดเร็ว หลังจากทเี่ สน่ิ เฉยี วรอจนเธอกลับออกไปแลว้ จงึ เอา คอมพวิ เตอรว์ างลงไวบ้ นโตะ๊ หลงั จากนัน้ ก็กลบั มาตรงโตะ๊ อาหารเพอ่ื เตรยี มจะกนิ ขา้ วแตเ่ สยี งออดประตกู ็ดงึ ขนึ้ มาอกี ครัง้ ตอนทเ่ี ธอเดนิ มาตรงประตเู พอื่ จะสอ่ งตาแมวดนู ัน้ โทรศพั ทก์ ็ สง่ เสยี งดงั ขน้ึ เสน่ิ เฉียวอา่ นขอ้ ความในwe chatทเี่ สยี่ วเหยยี น สง่ มา “เปิดประตู ฉันมาอยหู่ นา้ ประตแู ลว้ นะ” “น่ี ไดย้ นิ เสยี งwe chatเธอดงั แลว้ รบี เปิดประตตู อ้ นรับส”ิ เสนิ่ เฉียว : “………” เธอเหลอื บไปมองตรงตาแมวนัน้ พบวา่ เป็ นเสย่ี วเหยยี นอยา่ งท่ี คดิ ไวจ้ รงิ ๆ ไมค่ ดิ วา่ ยัยนจี่ ะ….. เสน่ิ เฉยี วเปิดประตู หลงั จากทเี่ สยี่ วเหยยี นเห็นเธอแลว้ กร็ บี พงุ่ ตวั แทรกเขา้ มาอยา่ งไมเ่ กรงใจ : “ทําอะไรอยนู่ ่ะ ฉันไดย้ นิ เสยี ง

โทรศพั ทข์ องเธอดงั แลว้ แตก่ วา่ เธอจะเปิดประตู ไมไ่ วใ้ จฉัน หรอื ยงั ไง?” เสน่ิ เฉียวมองเธออยา่ งเลยี่ งไมไ่ ด ้ : “ทําไม? จะไมใ่ หค้ นอนื่ เคลอื่ นไหวไดช้ า้ บา้ งเลยหรอื ไง?” หลังจากทเี่ สยี่ วเหยยี นเดนิ เขา้ มาแลว้ จงึ ปิดประตลู ง หลังจาก นัน้ จงึ อทุ านออกมา : “วา้ ว เธอนเ่ี ลอื กทเี่ ป็ นจรงิ ๆเลยนะ สายตานดี่ มี ากจรงิ ๆ” เสยี่ วเหยยี นเดนิ มาดา้ นใน ตอนทเ่ี ห็นอาหารทวี่ างอยเู่ ต็มโตะ๊ นัน้ เธออดทจ่ี ะเบกิ ตาโตขนึ้ มาไมไ่ ด ้ “วา้ ว ชวี ติ เธอนี่ดเี กนิ ไป แลว้ นะ…..มขี องกนิ เยอะขนาดนเ้ี ลย” ดว้ ยความสมั พันธท์ คี่ นุ ้ เคยกนั ของเธอกบั เสนิ่ เฉียว ดงั นัน้ เธอจงึ น่ังลงอยา่ งไมเ่ กรงใจ : “ฉันยงั คดิ อยเู่ ลยวา่ เธออยทู่ โี่ รงแรมคน เดยี วแบบนจี้ ะหวิ ตายหรอื เปลา่ อยากจะมาพาเธอออกไปกนิ อาหารเชา้ ดว้ ยกนั นกึ ไมถ่ งึ เลย…..วา่ ฉันความกงั วลของฉันจะ สญู เปลา่ ไปแบบน”้ี เสน่ิ เฉยี วเดนิ มานั่งลงตรงดา้ นหนา้ เธอ : “ในเมอ่ื เธอมาแลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ กก็ นิ ดว้ ยกนั เลยสิ เพราะถงึ ยงั ไงอาหารตงั้ มากขนาดน้ี ฉันคนเดยี วกก็ นิ ไมห่ มดอยแู่ ลว้ ”

“ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันก็ไมเ่ กรงใจเธอแลว้ นะ” เสย่ี วเหยยี นหยบิ ขนมท่ี ทําจากแป้งชน้ิ หนงึ่ ขน้ึ มากดั หลงั จากนัน้ ก็เอย่ ถามขน้ึ ดว้ ย รอยยม้ิ : “ดสู ภาพเธอตอนนค้ี งจะปรับอารมณต์ วั เองไดแ้ ลว้ สนิ ะ เมอื่ วานยังดอู ดอาลัยตายอยากอยเู่ ลย” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วยังคงรักษาความนงิ่ เงยี บเอาไว ้ หลงั จาก นัน้ จงึ ไดเ้ อย่ ขนึ้ : “ฉันยงั จะทําอยา่ งไรไดอ้ กี ละ่ ใหห้ มดอาลยั ตายอยากตอ่ ไปแบบนัน้ น่ะหรอื ? เดมิ ทตี อนแรกฉันควรจะรู ้ ผลลัพธอ์ ยแู่ ลว้ วา่ ในการแตง่ งานของฉันครัง้ นจ้ี ะตอ้ งเกดิ ความหวังทเี่ ลอื นรางขน้ึ อยแู่ ลว้ ฉันทําผดิ ครัง้ ใหญเ่ องแหละ่ ” เธอหลบตาลง หยบิ ชอ้ นขน้ึ มาตกั นํ้าซปุ ขนึ้ มาเขา้ ปาก เสยี่ วเหยยี นมองดทู า่ ทางของเธอ แลว้ อดทจ่ี ะถอนหายใจ ออกมาไมไ่ ด ้ “จะวา่ แบบนก้ี ็ไมไ่ ดห้ รอกนะ หลายๆเรอ่ื งก็ไมใ่ ชส่ ง่ิ ทพี่ วกเราจะ ควบคมุ มันได ้ ยงิ่ เป็ นเรอ่ื งของความรสู ้ กึ ดว้ ย อกี อยา่ งตอนแรก ทพ่ี วกเธอแตง่ งานกนั …..ก็เป็ นสามภี รรยากนั แลว้ เธอจะชอบ เขาก็เป็ นเรอื่ งปกตอิ ยแู่ ลว้ ถงึ แมว้ า่ ตอนนพ้ี วกเธอจะแยกกนั แลว้ แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ ……จะตดั ก็ตอ้ งตดั ใหข้ าด ระหวา่ งพวกเธอมี

ความเชอื่ ใจตอ่ กนั นอ้ ยเหลอื เกนิ แยกกนั กอ็ าจจะไมใ่ ชเ่ รอื่ งทดี่ ี ก็ไดน้ ะ” เอย่ พดู มาถงึ ตรงนแี้ ลว้ เสย่ี วเหยยี นแอบเหลอื บมองเธอแวบ หนงึ่ แลว้ กดั รมิ ฝี ปากของตวั เองไวพ้ ลางเอย่ ขน้ึ อยา่ งลังเล : “ไมแ่ น่วา่ หลงั จากนอี้ กี สองสามปีพวกเธออาจจะกลับมาดตี อ่ กนั ก็ได?้ ” สองสามปีหลงั จากน…้ี .. ไดย้ นิ คํานแี้ ลว้ เสน่ิ เฉยี วอดทจ่ี ะหวั เราะออกมาไมไ่ ด ้ : “คงจะ ไมม่ โี อกาสอกี แลว้ ละ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ดถู กู ไมช่ อบฉัน แลว้ เขากใ็ ชว่ า่ จะขาดฉันไมไ่ ดด้ ว้ ย ขา้ งๆกายของเขามผี หู ้ ญงิ มากมายที่ อยากจะเป็ นภรรยาตระกลู เย่ ผหู ้ ญงิ พวกนัน้ เกง่ และดกี วา่ ฉัน มาก หรอื บางทคี งไมต่ อ้ งรอสองสามปีหรอก ผา่ นไปไมก่ ว่ี ันเขา กอ็ าจจะมผี หู ้ ญงิ คนอน่ื แลว้ กไ็ ด ้ ทัง้ หมดน…ี่ .ฉันขอมากเกนิ ไป สนิ ะ แลว้ อกี อยา่ ง ฉันเองก็คงจะไมก่ ลบั ไปอยขู่ า้ งๆเขาอกี แลว้ ละ่ ” เสย่ี วเหยยี นไมไ่ ดเ้ อย่ พดู ออกมา เธอเคย้ี วขนมทที่ ําจากแป้ง ในปากนัน้ รสู ้ กึ ขมไปหมด แมแ้ ตข่ นมในปากรสชาตยิ งั แปลกๆ ขนึ้ มาเสยี อยา่ งนัน้

ทงั้ สองคนจัดการอาหารเชา้ ตรงหนา้ กนั อยา่ งเงยี บๆ หลังจากนัน้ เสย่ี วเหยย่ี นก็ลบู ทอ้ งอยา่ งพอใจพรอ้ มกบั น่ังนงิ่ ๆ อยตู่ รงนัน้ : “อาหารเชา้ พวกนใี้ ครเป็ นคนเตรยี มใหเ้ ธอน่ะ? ทําไมเยอะขนาดน?ี้ ตอนทฉ่ี ันมาเจอกบั คณุ ป้าคนนงึ ทเ่ี ดนิ ลง ไป ป้าเดนิ ออกมาจากทางหอ้ งเธอนแี่ หละ่ ป้าคนนัน้ หรอื ?” “อมื ” เสน่ิ เฉียวพยกั หนา้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอยา่ งอนื่ อกี เดมิ ทเี สย่ี วเหยยี นกลัววา่ สถานการณ์ของเธอจะไมด่ เี ทา่ ไรนัก จงึ มาดเู ธอตงั้ แตเ่ ชา้ ตอนนเ้ี ห็นทา่ ทางของเธอราวกบั วา่ ตวั เอง คดิ ไดแ้ ลว้ นัน้ จงึ อดจะถอนหายในออกมาไมไ่ ด ้ : “ตอนแรกฉัน คดิ วา่ เธอจะเสยี ใจนานเสยี อกี แตต่ อนนด้ี แู ลว้ ความสามารถใน การฟื้นฟสู ภาพของเธอนแ่ี ข็งแกรง่ ดมี ากเลยนะ โดนโจมตมี า ขนาดนย้ี งั กนิ อะไรไดเ้ ยอะขนาดนอ้ี กี ” เสนิ่ เฉยี ว : “………” “เธอเป็ นแบบนกี้ ็ดแี ลว้ ละ่ ถา้ อยา่ งนัน้ เธอ…..วางแผนจะทํา อยา่ งไรตอ่ ไปละ่ ?” “ตอ่ ไป?” เสน่ิ เฉยี วยมิ้ : “ยังไมค่ ดิ เรอ่ื งนชี้ ว่ั คราวน่ะ”

“เธอจะยงั ใหเ้ ด็กเกดิ มาใชไ่ หม?” แมจ้ ะรวู ้ า่ คําถามนจี้ ะเป็ นการ ลว่ งเกนิ แตเ่ สยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ ตวั เองจําเป็ นจะตอ้ งเอย่ ถามเธอ “แน่นอนส”ิ เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ : “นับตงั้ แตท่ ฉี่ ันตดั สนิ ใจวา่ จะ เอาลกู ไวต้ ัง้ แตต่ อนนัน้ ฉันกไ็ มเ่ คยคดิ ทจ่ี ะทอดทง้ิ เขาอกี เลย” เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ แลว้ นัน้ ก็รสู ้ กึ ซาบซงึ้ ใจขนึ้ มา : “ในอนาคต ลกู จะตอ้ งรักเธอมากอยแู่ ลว้ เธอดกี บั เขาขนาดนี้ ใชแ่ ลว้ รอง ประธานเยเ่ ป็ นหว่ งเธอมากเลยนะ เธอจะ…..” “เสยี่ วเหยยี น ฉันไมอ่ ยากใหค้ วามหวงั ใดๆกบั เขา” เสน่ิ เฉยี ว เงยหนา้ ขน้ึ มองเสยี่ เหยยี นแลว้ เอย่ พดู ขน้ึ อยา่ งจรงิ จัง : “ฉัน ไมไ่ ดค้ ดิ แบบนัน้ กบั เขา และยงิ่ ไปกวา่ นัน้ เขายังเป็ นคนของ ตระกลู เยด่ ว้ ย ยง่ิ ไมม่ ที างเป็ นไปไดอ้ ยแู่ ลว้ ” ตอ่ ไป…..เธอขอใชช้ วี ติ เองเพยี งลําพังดกี วา่ “กไ็ ด ้ ถา้ อยา่ งนัน้ ตอ่ ไปฉันจะไมพ่ ดู ถงึ แลว้ ” หลงั จากนัน้ เสยี่ วเหยยี นกช็ ว่ ยเธอเกบ็ ขา้ วของบนโตะ๊ แลว้ ก็อยู่ เป็ นเพอื่ นเธอทโ่ี รงแรม รอจนถงึ ตอนกลางวนั ป้าเหลยี นก็มาสง่ อาหารใหอ้ กี เมอื่ เห็นเสย่ี วเหยยี นอยทู่ นี่ ก่ี ร็ สู ้ กึ ประหลาดใจ แต่ ก็มปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั มาอยา่ งรวดเร็ว

“คณุ หนูเสน่ิ เดย๋ี วอกี ซกั พักคณุ หานอาจจะมานะคะ ไมร่ วู ้ า่ ….. คณุ จะสะดวกหรอื เปลา่ ” หานชงิ จะมา? “เขาจะมาทําไมหรอื คะ?” เสนิ่ เฉยี วรงู ้ ง สมองยงั ไมท่ นั ได ้ ตอบสนองดแี ตป่ ากกลับเอย่ ถามออกไปกอ่ นเสยี แลว้ ป้าเหลยี นเองก็ถกู คําถามทเ่ี ธอเอย่ ถามมานัน้ ทําใหถ้ งึ กบั อง้ึ ไป ประมาณไมค่ ดิ วา่ เธอจะมปี ฏกิ ริ ยิ าแบบน้ี หานชงิ จะมาทานขา้ ว ราวกบั เธอ….ดเู หมอื นจะดไู มต่ อ้ นรับเขาเทา่ ไรนัก? แตต่ อนนัน้ หานชงิ จากทางปลายสายก็บอกแลว้ วา่ เพยี งแคใ่ ห ้ เธอบอกกบั เสนิ่ เฉียวก็พอ “อนั นปี้ ้ากไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั นะคะ ป้าเพยี งแคม่ าบอกตอ่ กบั คณุ เทา่ นัน้ อาหารกลางวันสง่ มาใหห้ มดแลว้ ป้าไปกอ่ นนะคะ” ป้าเหลยี นออกไปอยา่ งรวดเร็ว ราวกบั วา่ ไมอ่ ยากจะตอบคําถาม ของเธออยา่ งไรอยา่ งนัน้

เสน่ิ เฉยี วยนื เหมอ่ ลอยอยตู่ รงทเ่ี ดมิ เสยี่ วเหยยี นทไี่ ดก้ ลน่ิ ความ ผดิ ปกตนิ จ้ี งึ พงุ่ เขา้ มา : “คณุ หาน? เป็ นใครน่ะ?จะมาหรอื ? สถานการณม์ นั เป็ นยงั ไง??” เสน่ิ เฉยี ว : “………” เป็ นเวลาซกั พักหนง่ึ ทเี่ ธอไมร่ วู ้ า่ จะอธบิ ายเรอ่ื งนก้ี บั เสย่ี วเห ยยี นอยา่ งไรดี ครอบครัวนขี้ องเธอมาเร็วเกนิ ไป เหมอื นกบั พายทุ อรน์ าโด “ฉัน…….” “คณุ หาน? แซน่ ฟ้ี ังดแู ลว้ คนุ ้ หจู ัง หมื ? ไมใ่ ชแ่ ซเ่ ดยี วกบั นัง ผหู ้ ญงิ ทชี่ อบแอบ๊ วา่ ตวั เองใสซอื่ อยา่ งหานเสโ่ ยวน่ันหรอกใช่ ไหม? วา้ ว เฉียวเฉียว น…่ี .ผหู ้ ญงิ คนนัน้ แยง่ สามเี ธอไป สว่ น เธอก็แยง่ พช่ี ายเขามาอยา่ งนัน้ หรอื ?” เสนิ่ เฉียวอดทจ่ี ะขมวดควิ้ ขน้ึ มาไมไ่ ด ้ : “เธอพดู อะไรมว่ั ๆแบบน้ี ละ่ ” “หรอื วา่ ฉันเดาผดิ ? แตถ่ า้ หากฉันพดู ผดิ ถา้ อยา่ งนัน้ เขาจะมา ทําอะไรละ่ ? เขาเป็ นถงึ พชี่ ายของหานเสโ่ ยวเลยนะ เฉียวเฉียว

เธออยา่ ไปหลงกลเชยี วนะ!” พดู มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ เสยี่ วเหยยี น ยังคงดรู อ้ นใจ จับแขนเธอเอาไว ้ : “เธอจะไปมาหาสกู่ บั เขา ฉัน ยอมใหเ้ ธอคบกบั รองประธานเยด่ กี วา่ อยา่ งนอ้ ยๆ…..รอง ประธานเยก่ เ็ ป็ นพชี่ ายของคณุ ชายเย่ ตอ่ ไปถา้ นังผหู ้ ญงิ เลวๆ คนนัน้ คบกบั คณุ ชายเยจ่ รงิ ๆ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็จะตอ้ งเรยี กเธอเป็ น พสี่ ะใภด้ ว้ ยนะ” เสน่ิ เฉียว : “อยา่ พดู เหลวไหลน่า เรอื่ งราวไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบทเี่ ธอ คดิ เสยี หน่อย” ตอนที่ 338 ดแู ลว้ เจรญิ อาหารดี “ถา้ อยา่ งนัน้ มนั เป็ นยงั ไงกนั ละ่ ?” เสย่ี วเหยยี นกระพรบิ ตาใสเ่ ธอ “ชว่ งนเ้ี กดิ เรอื่ งขน้ึ มากเหลอื เกนิ ฉันแทบจะรับรไู ้ มไ่ หวแลว้ นะ คณุ หานกบั เธอมคี วามสมั พันธอ์ ะไรกนั แน่” “เสย่ี วเหยยี น เธอจะอยากรมู ้ ากไปกวา่ นอ้ี กี ไหม?” เสน่ิ เฉยี ว มองเธออยา่ งจําใจ แลว้ วางตะเกยี บในมอื ลง : “ระหวา่ งฉันกบั เขาเราไมไ่ ดเ้ ป็ นอยา่ งทเ่ี ธอคดิ สว่ นความสมั พันธอ์ ะไรนัน้ …. ตอนนฉี้ ันยงั ไมไ่ ดค้ ดิ เรอื่ งนเี้ ลย”

เธอยังไมค่ ดิ ใหด้ เี ลย วา่ ตวั เองจะยอมรับกบั ครอบครัวนห้ี รอื เปลา่ เสยี่ วเหยยี น : “เชอะ ขเี้ หนยี วจรงิ ๆ แมแ้ ตเ่ รอื่ งนก้ี จ็ ะไมย่ อม บอกฉันหรอื หมื ” ทงั้ สองคนกําลังพดู คยุ กนั อยนู่ ัน้ จๆู่ เสยี งออกประตจู ากทางดา้ น นอกกด็ งั ขนึ้ มา เสย่ี วเหยยี นลกุ ขน้ึ มาในทันที : “ฉันไปเปิดให!้ ” ทปี่ ้าเหลยี นพดู มากอ่ นหนา้ นี้ เสย่ี วเหยยี นก็รวู ้ า่ คนทมี่ ากดออด คงจะเป็ นหานชงิ ! ไฟความอยากรอู ้ ยากเห็นในใจของเธอกําลงั ลกุ โชนจนสามารถ แผดเผาขนึ้ มาไดจ้ รงิ ๆ หลังจากเปิดประตแู ลว้ นัน้ เป็ นอยา่ งที่ คดิ ไวเ้ สยี่ วเหยยี นเห็นหานชงิ ยนื อยตู่ รงดา้ นนอก หานชงิ ใสช่ ดุ สทู สเี ขม้ สหี นา้ เย็นชา ดแู ลว้ ออรา่ ไมต่ กหลน่ ไป เลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว จ๊ๆุ บคุ ลกิ ทมี่ อี อรา่ แบบนี้ รสู ้ กึ วา่ เสนิ่ เฉยี วนท่ี ําบญุ มาดเี สยี จรงิ ๆ ถงึ แมว้ า่ จะหยา่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ แตก่ ็มเี ยห่ ลนิ่ หานทค่ี อยตาม

จบี อยตู่ ลอด สว่ นทางนกี้ ย็ งั มหี านชงิ ทเ่ี ป็ นบคุ คลทมี่ อี อรา่ และ บคุ ลกิ ทดี่ งี ามขนาดนอ้ี กี เลอื กไวซ้ กั คน ก็คงจะไมไ่ ดแ้ ยข่ นาดนัน้ เมอ่ื เห็นเสย่ี วเหยยี น แววตาของหานชงิ จงึ ชะงักไปเล็กนอ้ ย หลงั จากนัน้ สายตาของเขากม็ องขา้ มผา่ นเสย่ี วเหยยี นเขา้ ไป ดา้ นในหอ้ ง เสย่ี วเหยยี นยมิ้ พลางเอย่ ถาม : “คณุ หาน?” หานชงิ พยักหนา้ พลางเมม้ ปาก เสย่ี วเหยยี นเอยี งตวั : “เฉยี วเฉยี วอยขู่ า้ งในคะ่ ” หานชงิ ขมวดคว้ิ ขนึ้ เล็กนอ้ ย เมอื่ กา้ วเขา้ มาแลว้ ก็อดทจ่ี ะมอง พจิ ารณาเสย่ี วเหยยี นจากทางหางตาไมไ่ ด ้ พบวา่ เด็กคนนมี้ สี ี หนา้ ทา่ ทางทด่ี ทู ะเลน้ และสายตาทมี่ องเขาก็ดรู าวกบั มเี จตนา ไมด่ อี กี ดว้ ย หรอื วา่ เด็กคนนจ้ี ะเขา้ ใจอะไรผดิ ? คดิ มาถงึ ตรงนแ้ี ลว้ หานชงิ ยงิ่ ขมวดควิ้ ยง่ิ ขนึ้ กวา่ เดมิ

จรงิ ๆแลว้ หลงั จากทเี่ สย่ี วเหยยี นไปเปิดประตแู ลว้ นัน้ เสนิ่ เฉยี ว เองก็รสู ้ กึ ตนื่ เตน้ ขน้ึ มาแปลกๆ วา่ กนั ตามตรงแลว้ สถานการณ์ ของเธอในตอนนเี้ ธอยังไมค่ อ่ ยอยากเจอหานชงิ เลยจรงิ ๆ เธอ อยากจะขอเวลาทําความเขา้ ใจกบั ความคดิ ของตวั เองสกั พัก หนง่ึ ดงั นัน้ ตอนทห่ี านชงิ เดนิ มาทางดา้ นหลงั เธอนัน้ จติ ใตส้ ํานกึ ของ เสนิ่ เฉียวนัน้ จงึ ลกุ ขนึ้ มาทันที “คณุ …..” “รา่ งกายเป็ นอยา่ งไรบา้ ง?” หานชงิ หยบิ กระเป๋ าเอกสารมาไวข้ า้ งๆตวั เองอยา่ งเป็ น ธรรมชาติ สายตามองเธอ นํ้าเสยี งเต็มไปดว้ ยความเป็ นหว่ งที่ ผใู ้ หญม่ ตี อ่ คนทเ่ี ด็กกวา่ หลังจากเอย่ ถามแลว้ เขากม็ องอาหาร เชา้ บนโตะ๊ ทถี่ กู จัดการจนเรยี บแลว้ หลังจากทรี่ สู ้ กึ ตกตะลงึ อยนู่ ัน้ หานชงิ จงึ อดทจ่ี ะยมิ้ ออกมา ไมไ่ ด ้ “ดแู ลว้ เธอเจรญิ อาหารดนี ี่ รา่ งกายคงไมไ่ ดม้ ปี ัญหาอะไรแลว้ ”

คาดวา่ คงจะปรับอารมณไ์ ดแ้ ลว้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ นอ้ งสาวของเขาคนนจ้ี ะนสิ ยั เหมอื นแมข่ องเขามาก เชน่ กนั เดมิ ทเี สนิ่ เฉยี วอยากจะพดู อะไรออกมา แตพ่ อเขาพดู แบบน้ี ออกมาแลว้ คําพดู ทอ่ี อกมาอยตู่ รงปากก็กลับตอ้ งกลนื กลบั เขา้ ไปเชน่ เดมิ หลังจากทเ่ี ธอมองดอู าหารเชา้ บนโตะ๊ ทห่ี ายไปเหมอื นกบั พายุ พัดหอบไปแลว้ นัน้ อดทจี่ ะมองไปยังเสยี่ วเหยยี นทก่ี ําลงั เดนิ มา ไมไ่ ด ้ จรงิ ๆเลยส…ิ .ภาพลักษณ์การกนิ คงไมห่ ลงเหลอื อยแู่ ลว้ “คณุ หานวางใจไดค้ ะ่ เฉียวเฉียวเจรญิ อาหารดมี าก แตถ่ งึ แมว้ า่ เธอจะไมก่ นิ ฉันกจ็ ะตามคมุ เธออยแู่ ลว้ คะ่ ” ไดย้ นิ เธอพดู เชน่ น้ี หานชงิ จงึ ยม้ิ ออกมาอยา่ งสภุ าพออ่ นโยน กบั เธอ : “ขอบคณุ ครับ” “ไมม่ อี ะไรเลยคะ่ ” เสย่ี วเหยยี นโบกมอื “ฉันเป็ นเพอื่ นสนทิ กบั เธอ จะตอ้ งเป็ นหว่ งแลว้ ก็คอยดแู ลเธออยแู่ ลว้ …..” ปลายเสยี ง

ประโยคหลังนัน้ ลากยาว จรงิ ๆแลว้ เสยี่ วเหยยี นอยากจะหยง่ั เชงิ หานชงิ เสยี หน่อย แตเ่ หมอื นกบั วา่ หานชงิ ไมเ่ ขา้ ใจความหมาย ของเธอ เขายกมอื ขน้ึ มาดเู วลาดว้ ยสหี นา้ นง่ิ ๆ “ถา้ อยา่ งนัน้ กด็ แี ลว้ ฉันมปี ระชมุ หลังจากนอ้ี กี ครง่ึ ชว่ั โมง น่ังอยู่ อกี ซกั สบิ นาทกี จ็ ะไปแลว้ ” พดู จบแลว้ เขากน็ ั่งลงจรงิ ๆ เสน่ิ เฉียวทเ่ี ห็นวา่ ของบนโตะ๊ นัน้ เยอะมากเกนิ ไป จงึ แอบกระทงุ ้ แขนของเสย่ี วเหยยี นเพอื่ สง่ สญั ญาณบอกใหเ้ ชว่ ยเธอเก็บของ ทงั้ สองคนจงึ รบี เก็บขา้ วของบนโตะ๊ หลงั จากนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็มอง ไปยังหานชงิ “หาน…..คณุ ทานอาหารเชา้ หรอื ยังคะ? ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …….” สายตาของหานชงิ มองมาทเี่ ธออยา่ งออ่ นโยน “ไมเ่ ป็ นไร ฉัน ไมห่ วิ ” เขาอยากจะมากนิ อาหารเชา้ กบั เธอก็จรงิ อยู่ แตห่ ลกั ๆแลว้ ก็จะ มาจับตาดเู ธอกนิ อาหารเชา้ ในเมอ่ื เธอกนิ อาหารเชา้ เรยี บรอ้ ย แลว้ หานชงิ รสู ้ กึ วา่ ตัวเขาเองจะกนิ หรอื ไมก่ นิ กไ็ มส่ ําคญั ขนาด นัน้ อยแู่ ลว้

เสย่ี วเหยยี นมองดดู ว้ ยความรสู ้ กึ แปลกๆอยขู่ า้ งๆ แลว้ กร็ สู ้ กึ ทํา ตวั ไมถ่ กู ดว้ ยเชน่ กนั : “อา….ขอโทษนะคะ ฉันไมค่ ดิ วา่ คณุ หาน จะมา ถา้ หากรตู ้ งั้ แตแ่ รก ฉันกค็ งจะรอคณุ กอ่ น” จรงิ ๆแลว้ เธอรู ้ เพยี งแต…่ .เธอนกึ ไมถ่ งึ วา่ ประธานบรษิ ัทตระกลู หานจะมากนิ อาหารเชา้ กบั พวกเธอถงึ โรงแรมแบบนี้ เรอ่ื งนคี้ ดิ ๆ ดแู ลว้ ชา่ งเป็ นเรอื่ งอศั จรรยย์ ง่ิ นัก ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นเรอื่ งทเ่ี ธอจะตอ้ งนกึ ถงึ เลย เป็ นธรรมดา….. ทจี่ ะหายไปเหมอื นกบั พายพุ ัดหอบไปแลว้ แบบนัน้ เธอยงั กลัว จะเสยี ของเลยยดั เขา้ ไปทงั้ เยอะเลยเสยี ดว้ ยซํ้า จนตอนนท้ี อ้ ง ของเธอจงึ รสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยสบายอกี ดว้ ย “ไมใ่ ชป่ ัญหา เดย๋ี วก็ไปแลว้ ละ่ ” “ฉันไปรนิ น้ําใหน้ ะคะ” เสย่ี วเหยยี นรวู ้ า่ ตวั เองกนิ เยอะมาก ดงั นัน้ จงึ รบี ไปรนิ น้ําใหก้ บั หานชงิ หลังจากนัน้ เธอกร็ สู ้ กึ วา่ รนิ น้ําเปลา่ ใหน้ ัน้ มันดไู มด่ เี ทา่ ไรนัก จงึ หนั กลับมายม้ิ พลางเอย่ ขน้ึ : “เมอื่ เชา้ ตอนทจ่ี ะขน้ึ มาฉันเห็นวา่ มรี า้ นกาแฟอยแู่ ถวๆน้ี ประธานหานถา้ ไมถ่ อื สาฉันลงไปซอ้ื กาแฟกบั แซนวชิ มาใหน้ ะคะ?”

หานชงิ ชะงักไปในทแี รก แลว้ หลงั จากนัน้ กม็ องไปยังเสนิ่ เฉียว แลว้ พยักหนา้ “ครับ” “ฉันไปตอนนเี้ ลยแลว้ กนั นะคะ แป๊ บเดยี วเทา่ นัน้ คะ่ !” ปึ ง— เสย่ี วเหยยี นเด็กคนนี้มคี วามรวดเร็วมาก บอกจะไปก็ไปเลย หลังจากทเ่ี ธอไปแลว้ นัน้ ภายในหอ้ งพักในโรงแรมกเ็ หลอื เพยี ง แคเ่ สนิ่ เฉียวกบั หานชงิ เพยี งสองคน ถงึ แมว้ า่ จะพดู วา่ มคี วามสมั พันธเ์ ป็ นครอบครัวกนั แตเ่ สน่ิ เฉียวก็ ยังรสู ้ กึ ทําตวั ไมถ่ กู เป็ นอยา่ งมาก เธอไมอ่ ยากจะอยกู่ บั หานชงิ เพยี งลําพังในหอ้ งแบบนเ้ี ลยจรงิ ๆ รอบๆดา้ นเงยี บไปสกั พักหนง่ึ แลว้ จๆู่ หานชงิ ก็เอย่ พดู ขนึ้ : “เส่ โยวทางนัน้ ฉันจะจัดการเอง” ไดย้ นิ เขาพดู เชน่ นี้ เสน่ิ เฉยี วมองเขาแลว้ อดทจี่ ะเอย่ ถามขนึ้ มา ไมไ่ ด ้ : “คณุ จะจัดการอยา่ งไรคะ? พวกคณุ มั่นใจสถานะของ ฉันแบบนแ้ี ลว้ จรงิ ๆหรอื ? ไมส่ งสยั เลยหรอื คะ? ถงึ อยา่ งไร….. เสโ่ ยวกเ็ ป็ นบทเรยี กจากความผดิ ครัง้ กอ่ น ฉันรสู ้ กึ วา่ ….คณุ

หานรอบคอบไวห้ น่อยจะดกี วา่ นะคะ เพอ่ื หลกี เลยี่ งวา่ หากวันนึ งพบกวา่ สถานะของฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นความจรงิ ถงึ ตอนนัน้ ….” “ไมห่ รอก” หานชงิ เอย่ ตดั บทขน้ึ มาดว้ ยสหี นา้ ทา่ ทางทน่ี ง่ิ ๆ สี หนา้ เย็นชา : “ครัง้ น้ี ไมผ่ ดิ แลว้ ” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง หลบตาลงมองปลายนว้ิ ของตวั เอง “เธอกําลงั กลัวอยา่ งนัน้ หรอื ?” เธอไมต่ อบ เพยี งแตก่ ม้ หนา้ ลงใหต้ ํา่ ลงไปยง่ิ กวา่ เดมิ เธอไมก่ ลวั ไดด้ ว้ ยอยา่ งนัน้ หรอื ? จๆู่ ก็ถกู บอกวา่ พอ่ แมท่ อ่ี ยู่ ดว้ ยกนั มาทกุ วันหลายปีขนาดนไี้ มใ่ ชพ่ อ่ แมแ่ ทๆ้ ของตวั เอง เพยี งแคเ่ วลาชว่ั ครเู่ ธอกก็ ลายเป็ นเด็กทไ่ี มม่ ใี ครตอ้ งการแลว้ ถงึ แมว้ า่ ตระกลู หานจะบอกวา่ เธอเป็ นคนในครอบครัวของพวก เขา แต…่ ..บทเรยี นจากความผดิ ครัง้ กอ่ นของหานโสโ่ ยวกท็ ํา ใหเ้ ธอกลัว วันนงึ ถา้ หากเธอยอมรับครอบครัวนไี้ ดแ้ ลว้ ตระกลู หานก็จะออกมาบอกวา่ หาตวั คนผดิ อกี หรอื เปลา่ ….. สดุ ทา้ ยแลว้ เธอเป็ นใคร? เธอจะสามารถเป็ นใครไดก้ นั ?

หานชงิ มองทางดา้ นหลงั ศรี ษะของเธออยนู่ าน ถงึ ไดถ้ อน หายใจออกมาอยา่ งเลย่ี งไมไ่ ด ้ “เดมิ ทมี คี ําถามนงึ ทฉี่ ันไมอ่ ยากจะถามเธอหรอกนะ แตถ่ า้ หาก เธอยงั คงไมว่ างใจอยแู่ บบนี้ ถา้ อยา่ งนัน้ แลว้ ฉันก็คงจะไมพ่ ดู ถงึ ไมไ่ ดแ้ ลว้ ” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉียวจงึ เงยหนา้ ขน้ึ มา มองเขาอยา่ งงงๆ : “คําถามอะไรคะ?” แววตาของหานชงิ ดมู นี ัยอยบู่ า้ ง ตามหลักแลว้ เขาไมอ่ ยากจะ ถามคําถามแบบนเ้ี ลยจรงิ ๆ ถงึ อยา่ งไรตอนนนี้ อ้ งสาวของเขาเองกโ็ ตเป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ ตอนที่ 339 ตระกลู หานคอื ผสู้ นบั สนนุ อยเู่ บอื้ งหลงั ของ เธอ ภายในหอ้ งนัน้ เงยี บอยเู่ ป็ นเวลานาน เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดย้ นิ หานชงิ เอย่ พดู ขนึ้ “คณุ หาน?”

เขาไมไ่ ดบ้ อกวา่ มคี ําถามจะถามเธอหรอกหรอื ? จรงิ ๆแลว้ เสน่ิ เฉียวดอู อก ตงั้ แตค่ รัง้ ทแ่ี ลว้ ทห่ี านชงิ นัดเธอไปทรี่ า้ นอาหาร ใกลๆ้ โรงพยาบาลตอนนัน้ หลายๆครัง้ ทส่ี หี นา้ ทา่ ทางทด่ี ลู งั เล ของเขาบอกเธอ วา่ เขามคี ําถามจะถามเธอแบบนัน้ จรงิ ๆ แตค่ รัง้ ทแ่ี ลว้ เขาไมไ่ ดถ้ าม ครัง้ น…ี้ …เขาก็ยงั คงดลู งั เลขนาดน้ี สรปุ แลว้ เขาจะถามอะไรเธอกนั แน่ถงึ พดู ไมอ่ อกมาตลอดแบบ น?ี้ “คณุ พดู ไมอ่ อก เป็ นเพราะคําถามน…ี้ .เป็ นความลบั มากหรอื คะ?” หานชงิ พยักหนา้ ลงเล็กนอ้ ย แลว้ สง่ เสยี งอมื ออกมา เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ประหลาดใจ เป็ นความลบั จรงิ ๆสนิ ะ ถา้ อยา่ งนัน้ จะ เกยี่ วกบั อะไรบนรา่ งกายของเธอหรอื เปลา่ ….. คดิ เชน่ นแ้ี ลว้ ใบหนา้ รปู ไขท่ ข่ี าวสะอาดของเสน่ิ เฉียวกแ็ ดง ขนึ้ มาเล็กนอ้ ย รสู ้ กึ เกรงใจขนึ้ มา “จรงิ ๆแลว้ ถงึ แมจ้ ะไมถ่ ามคําถามนี้ ฉันเองกม็ ่นั ใจแลว้ วา่ เธอคอื นอ้ งสาวของฉัน แตถ่ า้ หากเธอยังคงไมว่ างใจ…..” เห็นสหี นา้ แดงๆของเธอแลว้ จๆู่ หานชงิ ก็รสู ้ กึ วา่ แกลง้ เธอสกั หน่อยกค็ งจะ

ไมเ่ ลว มมุ ปากจงึ ยกยมิ้ ขน้ึ มาเล็กนอ้ ย พลางเอย่ ขนึ้ เบาๆ : “ถา้ หากเธออยากรจู ้ รงิ ๆ ฉันกส็ ามารถทจ่ี ะบอกเธอเพอ่ื ขจัดความ ระแวงนขี้ องเธอ เพยี งแต…่ ..เธออยากจะรจู ้ รงิ ๆใชไ่ หม?” เสนิ่ เฉียว : “…….” “ได ้ ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันจะบอกเธอตอนนเ้ี ลยแลว้ กนั ” “เดย๋ี วกอ่ นคะ่ !” จๆู่ เสนิ่ เฉยี วกส็ ง่ เสยี งขดั เขาเอาไวก้ อ่ น เอย่ ออกมาอยา่ งทําตวั ไมถ่ กู : “คณุ หานแน่ใจกพ็ อแลว้ คะ่ ฉัน…. ฉันไมอ่ ยากรแู ้ ลว้ ” เห็นวา่ เป็ นเวลานานเขาก็ไมไ่ ดพ้ ดู ออกมาเสยี ที เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ตอ่ ใหต้ ัวเองยนื ยันอยากจะรคู ้ าดวา่ เขากค็ งจะไมพ่ ดู ออกมา อยดู่ ี อกี ทัง้ คําถามนัน้ ถา้ หากเป็ นความลับจรงิ ๆ พดู ออกมาแลว้ จะทําใหท้ ัง้ สองคนอดึ อดั เสยี เปลา่ ๆ ชา่ งเถอะ นั่นเป็ นถงึ ตระกลู หานของเมอื งเป่ ยเชยี วนะ มคี รอบครัวแบบนี้ คอยสนับสนุนมอี ะไรทไี่ มด่ กี นั ? ประกอบกบั เธอกบั ผหู ้ ญงิ คนที่ อยใู่ นรปู ถา่ ยนัน้ บคุ ลกิ กค็ ลา้ ยๆกนั คงจะไมผ่ ดิ หรอก

“เพราะฉะนัน้ คณุ หาน….คดิ จะบอกเรอ่ื งนกี้ บั เสโ่ ยวเมอื่ ไหรห่ รอื คะ?” พดู ถงึ หานเสโ่ ยว สายตาของหานชงิ นัน้ ก็เย็นชาขน้ึ มามาก : “รอใหเ้ ธอออกจากโรงพยาบาล ฉันจะแกไ้ ขเรอื่ งนเี้ อง เธอ…..” ในใจของเสนิ่ เฉยี วทันใดนัน้ เองก็เกดิ ความคดิ ชว่ั รา้ ยขนึ้ มา หานเสโ่ ยว ทเี่ พง่ิ จะแยง่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไป แตต่ อนนเี้ ทา่ ทเ่ี ห็นเธอ กําลงั จะสญู เสยี สถานะอนั แสนจะมคี า่ ของตวั เองแลว้ กอ่ นหนา้ นไ้ี มก่ วี่ ันเธอยังหวั เราะเยาะเยย้ สถานะของตวั เองอยเู่ ลย และ ตอนทต่ี งั้ ทอ้ งเด็กนอกคอกคนนี้ ยงั บอกวา่ ตวั เธอเองกบั เยโ่ ม่ เซนิ ตา่ งหากทเ่ี ป็ นคนทอ่ี ยโู่ ลกเดยี วกนั ได ้ ตอนนเี้ ธอกลับ จะตอ้ งหลน่ ลงมาจากโลกนัน้ ของเธอแลว้ น…่ี .นับวา่ เป็ นกรรม ตามสนองหรอื เปลา่ ? แตต่ อนน้ี ทกุ สง่ิ ทเ่ี ธอทํานัน้ ทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ สงสารไมล่ ง มติ รภาพในอดตี พังลงไดใ้ นเพยี งเวลาชว่ั ขา้ มคนื จรงิ ๆ “ฉันรแู ้ ลว้ คะ่ ถา้ อยา่ งนัน้ เรอื่ งนี้ ใหค้ ณุ เป็ นคนแกไ้ ขกแ็ ลว้ กนั ”

“เธออยากจะเจอเสโ่ ยวไหม?” หานชงิ ไดย้ นิ เรอื่ งความขดั แยง้ ระหวา่ งเธอกบั หานเสโ่ ยว ถงึ แมว้ า่ จะไมร่ วู ้ า่ ระหวา่ งพวกเธอนัน้ เกดิ อะไรขน้ึ ถงึ ไดก้ ลายมาเป็ นแบบนี้ แตค่ ดิ ดแู ลว้ เรอ่ื งราวคงจะ รา้ ยแรงน่าดู “ไมอ่ ยากคะ่ ” เสน่ิ เฉียวเอย่ ปฏเิ สธไปตรงๆ “ระหวา่ งฉันกบั เส่ โยวไมม่ อี ะไรตอ้ งคยุ กนั อกี แลว้ ” คําพดู เหลา่ นท้ี ําใหเ้ กดิ ความเงยี บขน้ึ มา ทนั ใดนัน้ เองเสน่ิ เฉยี ว กน็ กึ ถงึ อะไรขน้ึ มา เธอมองไปยังหานชงิ ทอ่ี ยตู่ รงขา้ ม : “คณุ หานรสู ้ กึ วา่ …..พอฉันบนิ ขน้ึ ไปเกาะทกี่ งิ่ ไมท้ สี่ งู ขนึ้ แลว้ ตอ่ ไป ฉันจะเปลย่ี นไปเป็ นดเู ยอ่ หยง่ิ จองหองหรอื เปลา่ คะ?” หานชงิ : “…..เด็กโง”่ เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ไป เขาเรยี กตวั เองวา่ อะไรนะ? “เสโ่ ยวรังแกเธอมาหลายปีขนาดน้ี เธอไมอ่ ยากเจอน่ันกเ็ ป็ น เรอื่ งทปี่ กตอิ ยแู่ ลว้ อกี อยา่ งนะ ตอ่ ไปเธอก็คอื คณุ หนูของ ตระกลู หานของฉัน ถงึ แมเ้ ธอจะดเู ยอ่ หยง่ิ แตเ่ ธอก็มตี น้ ทนุ ทจ่ี ะ หยงิ่ ไดอ้ ยแู่ ลว้ ทําทกุ อยา่ งใหส้ บายใจ ตอ่ ไปพ…่ี ..”

เขาชะงักไปพักหนงึ่ หลงั จากนัน้ จงึ เอย่ ขนึ้ อยา่ งชา้ ๆ : “ตอ่ ไป ทงั้ ตระกลู หานลว้ นแตจ่ ะเป็ นผสู ้ นับสนุนอยเู่ บอ้ื งหลงั ใหเ้ ธอ เอง” คําพดู ทด่ี จู รงิ ใจน้ี ถา้ จะบอกวา่ ไมซ่ าบซง้ึ ก็คงจะโกหก เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ แสบจมกู พอดกี บั ทเี่ วลานเ้ี สยี งออดประตดู งั ขน้ึ มา เสยี กอ่ น เสย่ี วเหยยี นกลบั มาแลว้ กลัววา่ คนอน่ื จะมาเห็นเธอในตอนน้ี เสนิ่ เฉียวจงึ รบี ลกุ ขน้ึ พลาง เอย่ ขนึ้ มา : “ฉันไปหอ้ งน้ํากอ่ นนะคะ” หลงั จากนัน้ เธอก็รบี ลกุ ขนึ้ ไปเขา้ หอ้ งนํ้า พอดกี บั ทเี่ สย่ี วเหยยี น เดนิ เขา้ มา เธอเอาแซนวชิ และกาแฟสง่ ใหต้ รงหนา้ หานชงิ ดว้ ย รอยยม้ิ : “คณุ หานคะ ฉันซอื้ กาแฟแลว้ ก็แซนวชิ มาใหค้ ะ่ เชญิ ตามสบายนะคะ” หานชงิ หยบิ กระเป๋ าสตางคอ์ อกมา : “เทา่ ไหรค่ รับ?” “ไมต่ อ้ งคะ่ ! นไ่ี มแ่ พงมาก!” เสย่ี วเหยยี นตกใจจนถอยหลงั ไป สหี นา้ ทเี่ ย็นชาของหานชงิ บง่ บอกวา่ ตอ้ งการจะเอาเงนิ คนื ให ้ เธอ แตเ่ สยี่ วเหยยี นปฏเิ สธ

“ฉันทานอาหารเชา้ ของคณุ หานไป ดงั นัน้ ฉันกเ็ ลยขอชดเชย คณุ โดยการเลยี้ งคณุ แลว้ กนั นะคะ ถา้ หากคณุ หานยงั ใหเ้ งนิ ฉัน อกี ละ่ ก็ ฉันกค็ งรับไวไ้ มไ่ ดจ้ รงิ ๆ แบบนตี้ อ่ ไปฉันก็ไมก่ ลา้ มา ทานขา้ วเป็ นเพอ่ื นเฉียวเฉียวแลว้ ละ่ คะ่ ” ไดย้ นิ ทา้ ยประโยคนัน้ แลว้ หานชงิ ถงึ ไดล้ ะทง้ิ ความคดิ ทจ่ี ะให ้ เงนิ เธอตอ่ เขาหานชงิ ยดึ ม่ันในหลกั การทจี่ ะไมผ่ กู มติ รกบั ใครมากอ่ น เขา จะไดไ้ มต่ อ้ งตดิ คา้ งใคร แลว้ กไ็ มต่ อ้ งมใี ครมาตดิ คา้ งเขาดว้ ย ดงั นัน้ ถงึ ไดค้ ดิ อยากทจ่ี ะเอาเงนิ คนื ใหเ้ สยี่ วเหยยี น “โอเค ในเมอ่ื เป็ นแบบน้ี ตอ่ ไปกค็ งตอ้ งรบกวนคณุ ดว้ ย” “ไมร่ บกวนหรอกคะ่ ไมร่ บกวน……” รอจนหลังจากทหี่ านชงิ กนิ แซนวชิ อยา่ งชา้ ๆจนเสร็จแลว้ นัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ยงั ไมอ่ อกมาจากหอ้ งน้ํา หานชงิ เชด็ มมุ ปาก : “ผม ยังมปี ระชมุ อยู่ รบกวนฝากคณุ บอกเธอใหผ้ มหน่อย วา่ ผมไป กอ่ นนะครับ” “ไดค้ ะ่ !”

เสยี่ วเหยยี นสง่ เขาตรงหนา้ ประตู หลังจากทแี่ น่ใจวา่ เขากลับไป แลว้ จงึ ปิดประตลู ง หลงั จากทเ่ี ธอกลับเขา้ มากม็ องหารา่ งของเสน่ิ เฉียวไปรอบหอ้ ง : “เฉยี วเฉียว เธอไปไหนน่ะ หานชงิ ไปแลว้ เธอออกมาไดแ้ ลว้ ” แกร๊ก— ประตหู อ้ งน้ําขยับ เสน่ิ เฉียวเปิดประตแู ลว้ เดนิ ออกมาจากดา้ น ใน “หา เธอหลบอยใู่ นนจ้ี รงิ ๆหรอื เนย่ี เธอเป็ นอะไรไปน่ะ? เขากนิ แซนวชิ รอเธอเป็ นครงึ่ วนั เพอื่ รอเธอเชยี วนะ เธอกลับหลบเขา อยตู่ ลอดแบบน?้ี ” “กนี่ าทเี อง ฉันเขา้ หอ้ งนํ้ามปี ัญหาอะไรอยา่ งนัน้ หรอื ?” เสนิ่ เฉยี วใชน้ ้ําเย็นลา้ งหนา้ แตย่ ังสามารถมองเห็นไดว้ า่ ขอบตา ของเธอแดงอยู่ เสยี่ วเหยยี นเลยี รมิ ฝี ปากตวั เอง : “เธอไมไ่ ดก้ ําลงั เสยี ใจอยใู่ ช่ ไหม?”

“เปลา่ ” เสยี่ วเฉนิ หนั กลับไปแลว้ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ ง เสย่ี วเหยยี น เห็นสถานการณ์เชน่ นแี้ ลว้ จงึ รบี เดนิ ตามไป : “ฉันจะบอกเธอให ้ นะวา่ เวลาทห่ี านชงิ กนิ น่ะหลอ่ มากจรงิ ๆ ผดู ้ กี ค็ อื ผดู ้ อี ยวู่ นั ยงั คํา่ ไมเ่ ห็นเหมอื นกบั พวกเราคนธรรมดาเลย แตเ่ ฉียวเฉียวพดู จรงิ ๆ นะ ฉันรสู ้ กึ วา่ บคุ ลกิ ออรา่ ของเธอน่ะกด็ เู หมอื นเขาอยนู่ ะ โดยเฉพาะทา่ ทางตอนทพี่ วกเธอนง่ิ ๆแบบนัน้ ……” ไดย้ นิ แลว้ นัน้ เสน่ิ เฉียวกช็ ะงักเทา้ ลงแลว้ หนั กลับมา : “ฉันกบั เขา…..เหมอื นกนั หรอื ?” เสยี่ วเหยยี นพยกั หนา้ : “เมอ่ื กนี้ ฉี้ ันกพ็ ดู ๆไปอยา่ งนัน้ เอง แต่ ตอนนม้ี าตงั้ ใจดแู ลว้ ดเู หมอื นวา่ ยงิ่ ดกู ็จะยง่ิ คลา้ ยนะ ใบหนา้ นั่น รมิ ฝี ปากนั่น…..แลว้ กย็ งั มลี ักษณะทา่ ทางนั่นอกี ” เสน่ิ เฉียว : “……เธอพอไดแ้ ลว้ ละ่ จดุ ประกายเขา้ หน่อยก็สวา่ ง ขนึ้ มาเลยนะ?” เสยี่ วเหยยี นยมิ้ แลว้ พงุ่ เขา้ มากอดแขนเธอเอาไว ้ : “ฉันพดู จรงิ นนี่ า” “หมดปัญญากบั เธอจรงิ ๆ ปลอ่ ยฉันกอ่ น ฉันจะไปเปลย่ี น เสอ้ื ผา้ ”

เสยี่ วเหยยี นปลอ่ ยเธอตามทเี่ ธอบอก : “แลว้ ตอ่ ไปเธอจะพักอยู่ ทโ่ี รงแรมอกี นานขนาดไหนละ่ ? จะยา้ ยไปอยกู่ บั ฉันกอ่ นไหม?” “ไมห่ รอก อยทู่ น่ี เ่ี งยี บๆกด็ เี หมอื นกนั อกี อยา่ งฉันจา่ ยเงนิ ไป แลว้ ดว้ ย” “หานชงิ จา่ ยแทนเธอใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉียวชะงัก “ยังมสี งิ่ ของพวกนัน้ ทอี่ ยใู่ นหอ้ งอกี รวมทัง้ อาหารเชา้ คนรับใช ้ คนนัน้ …..เป็ นของหานชงิ เหมอื นกนั ใชไ่ หม?” เสนิ่ เฉยี วหนั มา สายตาจอ้ งมองไปทใี่ บหนา้ ของเสย่ี วเหยยี น “เธอเขา้ ใจอะไรผดิ อกี แลว้ ใชไ่ หม?” ตอนที่ 340 ทอ้ แทใ้ จ “อา เปลา่ นะ เปลา่ !” เสย่ี วเหยยี นยมิ้ แลว้ ปิดปากตวั เองเอาไว ้ : “ฉันไมไ่ ดเ้ ขา้ ใจอะไรผดิ สกั หน่อย วางใจได ้ เธอจะพักอยทู่ นี่ กี่ ็ ไมเ่ ป็ นไร อยา่ งมากฉันก็แคม่ าอยเู่ ป็ นเพอ่ื นเธอทกุ วนั ”

“ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันก็ขอบคณุ เธอมากแลว้ กนั หวงั วา่ เธอจะมาอยู่ เป็ นเพอื่ นฉันทกุ วนั จรงิ ๆนะ ไมใ่ ชเ่ พอ่ื มากนิ ละ่ ” “น!่ี เสน่ิ เฉียวนเี่ ธอพดู เกนิ ไปแลว้ นะ!!!” วนั ตอ่ ๆไป เสน่ิ เฉียวก็พักอยทู่ โ่ี รงแรมตลอดเวลาสามสวี่ นั โดย ทที่ กุ วันไมไ่ ดก้ า้ วออกไปไหนเลย การใชช้ วี ติ ของเธอจะวา่ ไปก็ มเี พยี งแตก่ นิ แลว้ นอน นอนแลว้ กนิ เพยี งเทา่ นัน้ โดยเธอตดั ขาดขา่ วจากโลกภายนอกทัง้ หมด ชวี ติ ทใ่ี หค้ วามรสู ้ กึ ชาๆแบบน…้ี .เธอรสู ้ กึ ไมเ่ ลวเลยจรงิ ๆ แต่ มกั จะมบี างคนและบางเรอ่ื ง ทไ่ี มย่ อมใหเ้ ธอไดร้ ับความ สงบสขุ ทแ่ี ทจ้ รงิ วันทหี่ า้ ออดหนา้ ประตกู ็ดงั ขนึ้ ไมห่ ยดุ ตงั้ แตเ่ ชา้ ตรู่ เสนิ่ เฉียวท่ี กําลังนอนฝันอยนู่ ัน้ กถ็ กู ปลกุ ใหต้ นื่ ขนึ้ มา ภายใตค้ วามจําใจน้ี เธอจงึ ตอ้ งเดนิ ไปเปิดประตู ปรากฏวา่ เห็น วา่ เป็ นคณุ แมเ่ สนิ่ ทยี่ นื อยหู่ นา้ ประตู มองเธอดว้ ยใบหนา้ ทตี่ กใจ “แกอยทู่ นี่ จ่ี รงิ ๆสนิ ะ เด็กบา้ แกกใ็ หฉ้ ันตามหาตวั ซะ!”

เห็นคณุ แมเ่ สนิ่ แลว้ ในหวั ของเสนิ่ เฉยี วนัน้ วา่ งเปลา่ อยนู่ าน ไม่ ตอ้ งรอใหเ้ ธอมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบรับคณุ แมเ่ สนิ่ ก็แทรกตวั เขา้ มาดา้ น ในแลว้ ดา้ นหลงั นัน้ ยงั พาใครคนหนง่ึ มาดว้ ย เสนิ่ โยว่ นอ้ งสาว ของเธอ “โยว่ โยว่ รบี เรยี กพส่ี ”ิ คณุ แมเ่ สนิ่ ดงึ เสน่ิ โยว่ มาตรงหนา้ ของ เสน่ิ เฉียว แลว้ เอย่ พดู ขนึ้ มา พอพวกเขาเขา้ มานัน้ เสนิ่ เฉยี วก็หลกี ทางใหพ้ วกเขาไปโดย อตั โนมัติ ตวั เองก็เลยยนื อยตู่ รงชดิ ผนัง พอดกี บั ทห่ี ลงั ของเธอ แนบพงิ กบั ผนังหอ้ ง ทา่ ทางของเสนิ่ โยว่ ดแู ลว้ ไมค่ อ่ ยจะยนิ ยอมและเต็มใจเทา่ ไรนัก เงยหนา้ ขนึ้ มามองเธอแวบหนงึ่ สายตานัน้ เต็มไปดว้ ยความไม่ เต็มใจ เกลยี ดชงั โมโห หลากหลายความรสู ้ กึ ทป่ี ระดงั เขา้ มา พรอ้ มๆกนั แววตาของเสนิ่ เฉยี วสน่ั ไหว เสน่ิ โยว่ กําลังมองตาเธอ…. “เธอไมใ่ ชพ่ ส่ี าวของหนู ตอนนเี้ ธอเป็ นคณุ หนูของตระกลู หาน แลว้ จะมารจู ้ ักนอ้ งสาวทไ่ี มม่ อี ะไรเลยแบบหนูไดย้ งั ไง?”

ไดย้ นิ แลว้ อาการทแี่ สดงออกมาทางใบหนา้ ของคณุ แมเ่ สน่ิ ก็ เปลยี่ นไป หลงั จากนัน้ จงึ แสรง้ ยมิ้ ออกมา : “ขอโทษนะเฉียว เฉยี ว โยว่ โยว่ กโ็ วยวายไปอยา่ งนัน้ แหละ่ กลวั วา่ แกจะทําเป็ น ไมร่ จู ้ ักตวั เองแลว้ แตถ่ งึ อยา่ งไรพวกแกก็โตมาดว้ ยกนั ความสมั พันธม์ ติ รภาพระหวา่ งพวกแกลกึ ซง้ึ มากอยแู่ ลว้ โยว่ โยว่ เป็ นนอ้ งสาวของแก สนทิ กนั ยง่ิ กวา่ นอ้ งสาวแทๆ้ เฉยี ว เฉียว….เมอื่ กอ่ นแกกร็ ักและเอ็นดนู อ้ งมาตลอดใชไ่ หม?” “หึ ใครตอ้ งการใหม้ ารัก? แม่ ปลอ่ ยหนูไดแ้ ลว้ !” เสน่ิ โยว่ สะบดั มอื ออก แลว้ เบป้ ากทําหนา้ มยุ่ : “หนูไมไ่ ดต้ อ้ งการใหเ้ ขามารัก เขาไมเ่ ห็นหนูเป็ นนอ้ งสาวแลว้ ” เสน่ิ โยว่ เอาแตใ่ จตวั เอง ตรงจดุ นเี้ สนิ่ เฉยี วรดู ้ ี แตเ่ สน่ิ เฉยี วเห็นเธอเป็ นนอ้ งสาวของเธอจรงิ ๆดงั นัน้ ทเี่ ธอมี ปฏกิ ริ ยิ าแบบนี้ เสน่ิ เฉียวพอจะเดาไดต้ งั้ แตแ่ รกแลว้ เพยี งแต่ เอย่ พดู ออกไปนง่ิ ๆ : “แมพ่ ดู ไมผ่ ดิ หรอก ฉันเป็ นพสี่ าวของ เธอ” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ โยว่ ดเู หมอื นกบั ไมอ่ ยากจะเชอ่ื แลว้ มองเธอ อยา่ งลงั เล : “พ่ี พ…่ี ..พย่ี ังยอมเห็นฉันเป็ นนอ้ งสาวอกี หรอื ?” เสน่ิ เฉียวยม้ิ ออกมา : “ทําไมจะไมย่ อมละ่ ?”

ถงึ แมว้ า่ ระหวา่ งพวกเธอจะไมไ่ ดม้ คี วามสมั พันธท์ างสายเลอื ด แต…่ ..เธอเห็นครอบครัวนเ้ี ป็ นครอบครัวของตวั เองตงั้ แตแ่ รกอยู่ แลว้ ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เสนิ่ โยว่ เธอเห็นเสนิ่ โยว่ เป็ นเหมอื น นอ้ งสาวแทๆ้ ของเธอมาโดยตลอด ถงึ แมว้ า่ บางครัง้ เธอเองก็ โมโหเสนิ่ โยว่ แตเ่ สน่ิ โยว่ เป็ นคนฉลาดมไี หวพรบิ เกลยี้ กลอ่ ม เธอไมก่ ป่ี ระโยคกจ็ นปัญญากบั เธอแลว้ เสน่ิ โยว่ มองไปยังสายตาของเธอแลว้ เปลย่ี นเป็ นความรสู ้ กึ แปลกใจขน้ึ มา เธอหดคอลง : “ฉัน….ฉันคดิ วา่ พกี่ ลายเป็ น คณุ หนูตระกลู หานแลว้ จะไมย่ อมรับนอ้ งสาวคนนอ้ี ยา่ งฉันเสยี อกี เพราะถงึ อยา่ งไร…..ฉันกไ็ มม่ อี ะไรเลย เมอื่ กอ่ นมกั จะทําให ้ พโี่ มโห พจี่ ะตอ้ งเกลยี ดฉันมากแน่ๆ” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ เลยี่ งไมไ่ ดก้ บั คําพดู น้ี แตไ่ มต่ อ้ งรอใหเ้ ธออธบิ าย อะไรคณุ แมเ่ สนิ่ กพ็ ดู อธบิ ายแทนเธอแลว้ “แกพดู มัว่ อะไรน่ะ พวกแกเป็ นพน่ี อ้ งกนั พแี่ กจะเกลยี ดแกได ้ ยงั ไง? เมอ่ื กอ่ นไมว่ า่ เรอ่ื งอะไรพแ่ี กกม็ กั จะยอมแกตลอด” พดู แบบนก้ี เ็ หมอื นจะใช่ เสนิ่ โยว่ จงึ ไมไ่ ดเ้ อย่ พดู อะไรออกมา ในทันที