เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

ใหแ้ กก่ นั ได ้ เธอทําไดม้ ากสดุ คอื ยนื่ แกว้ นํ้าไปใหแ้ ลว้ ใหเ้ ขาดม่ื น้ําเอง “หรอื ไม…่ .ฉันไปเรยี กพยาบาลมา!” เมอื่ พดู ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวราวกบั วา่ ไดค้ วา้ ฟางเสน้ หนงึ่ ท่ี ชว่ ยชวี ติ ของตวั เองเอาไว ้ จากนัน้ เธอจงึ หนั หลังแลว้ จะเดนิ ออกไปเรยี กพยาบาล เยห่ ลน่ิ หานทมี่ องเห็นภาพนัน้ ไมร่ จู ้ ะ หวั เราะหรอื รอ้ งไหด้ ี เพอื่ นํ้าหนงึ่ แกว้ เธอถงึ กบั ตอ้ งไปเรยี ก พยาบาลมา นมี่ ันกเ็ กนิ ไป “กลับมา” เยห่ ลนิ่ หานเรยี กเธอ ฝี เทา้ ของเธอหยดุ ชะงัก เธอหนั หนา้ พรอ้ มกบั กดั รมิ ฝี ปากแลว้ มองไปทเ่ี ขา ดสู ภาพเชน่ นแี้ ลว้ ชา่ งน่าสงสารเหลอื เกนิ ราวกบั วา่ เยห่ ลน่ิ หาน ไดย้ น่ื ขอ้ เสนอทท่ี ําใหเ้ ธอลําบากใจมากๆ แตเ่ ขาเองกร็ ดู ้ วี า่ เขา ไดท้ ําใหเ้ ธอลําบากใจจรงิ ๆ เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ ออ่ นๆ “ฉันแคล่ อ้ เลน่ กบั คณุ น่ะ คณุ จะไปหา พยาบาลเลยหรอ?”

“ฉัน……” “เมอ่ื ตะกฉี้ ันแคม่ คี วามคดิ ชว่ั วบู น่ะ ดงั นัน้ เลยพดู ลอ้ เลน่ กบั คณุ ตอนนไ้ี มพ่ ดู ลอ้ เลน่ แลว้ ละ่ ….ขอโทษดว้ ยนะ” เมอื่ พดู จบ เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มามองเขา หลังจากมองเห็น แววตาทร่ี สู ้ กึ ผดิ ของเขาแลว้ เธอจงึ รสู ้ กึ อดึ อดั ใจแลว้ กม้ หนา้ ลง “คนทค่ี วรจะพดู วา่ ขอโทษคอื ฉันตา่ งหาก คณุ ชว่ ยฉันเอาไว ้ ทํา อะไรเพอ่ื ฉันมากมาย แตฉ่ ันกลับ…” ไมย่ อมแมแ้ ตจ่ ะป้อนนํ้าใหก้ บั เขา แต…่ วา่ …. เธอทําไมไ่ ดจ้ รงิ ๆน!่ี เยห่ ลน่ิ หานไมท่ ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ลําบากใจอกี เขาลกุ ขน้ึ แลว้ จะ เออ้ื มมอื ไปหยบิ แกว้ นํ้า เสนิ่ เฉียวเห็นเชน่ นัน้ แลว้ จงึ รบี พงุ่ เขา้ ไปหยบิ แกว้ นํ้าแลว้ ยน่ื ใหก้ บั เขา ในจังหวะทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานยน่ื มอื ไปรับแกว้ นํ้า เขาเผลอไปแตะโดน มอื ของเธอ เสนิ่ เฉยี วตกใจมากจงึ รบี หดมอื กลับมา โชคดที เ่ี ย่ หลน่ิ หานรับแกว้ น้ําไวแ้ ลว้ เมอื่ สงั เกตเห็นพฤตกิ รรมของเสนิ่ เฉยี วแลว้ แววตาของเขาก็ดมู ดื มนมากขนึ้

เขายกแกว้ น้ํามาจบิ นํ้าหลายทเี พอื่ ใหร้ สู ้ กึ ชมุ่ คอ จากนัน้ เขาจงึ เปลง่ เสยี งพดู ใหม่ “ฉันไมท่ ําอะไรคณุ หรอก คณุ ไมต่ อ้ งกลวั ฉัน ขนาดนกี้ ็ได”้ เขาไมพ่ ดู ก็ยงั โอเค พอดอู อกมาเชน่ นแี้ ลว้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ อดึ อดั ใจมาก เธอไมไ่ ดต้ อบรับคําพดู ของเยห่ ลนิ่ หาน เธอเอายนื นง่ิ อยดู่ า้ นขา้ ง หลังจากทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานดม่ื น้ําเรยี บรอ้ ยแลว้ เธอจงึ ยน่ื มอื ไปรับ แกว้ น้ํา เยห่ ลนิ่ หานพดู “คณุ กลบั ไปนอนพักเถอะ” มอื ของเสน่ิ เฉียวคา้ งอยกู่ ลางอากาศ เมอ่ื ผา่ นไปสกั พักเธอจงึ ดงึ มอื กลับมา “ขอโทษนะ….” ผา่ นไปนานพอสมควร เธอจงึ พดู ขอโทษกบั เย่ หลน่ิ หาน จากนัน้ จงึ หนั หลงั แลว้ เดนิ กลับไปทเ่ี ตยี งของเธอ เยห่ ลนิ่ หานจอ้ งมองแผน่ หลงั ของเธอ อยๆู่ จงึ พดู “เฉยี วเฉียว” เมอื่ ไดย้ นิ เขาเรยี ก ฝี เทา้ ของเธอหยดุ ชะงักทนั ที เธอไมไ่ ดห้ นั หนา้ ไปมอง “คณุ จะยงั จะกลับไปอยเู่ คยี งขา้ งเขามัย้ ?”

เสน่ิ เฉียวเงยี บไปสกั พัก จากนัน้ หนั หนา้ มา “ฉันเคยออกมาดว้ ย หรอ? ฉันมเี รอ่ื งมากมายทยี่ ังไมไ่ ดค้ ยุ ใหช้ ดั เจนกบั เขา ฉันตอ้ ง ถามใหช้ ดั เจนวา่ มนั เกดิ อะไรขนึ้ ” “ถามใหช้ ดั เจนแลว้ หลงั จากนัน้ ละ่ ? สญั ญาการหยา่ ฉบบั นัน้ ฉัน เห็นแลว้ ละ่ ” มอื ของเสนิ่ เฉียวกําแน่นโดยไมร่ ตู ้ วั เธอกดั ฟันแน่น “เขาอยากจะเลกิ กบั คณุ ถา้ คณุ ยังกลบั ไปหาเขา มนั กไ็ มต่ า่ ง กบั การทค่ี ณุ เอาศกั ดศ์ิ รโี ยนไวใ้ ตเ้ ทา้ ของเขาใหเ้ ขาเหยยี บยํา่ เลน่ หรอกหรอื ?” “เขาไมท่ ําอะไรทไี่ รเ้ หตไุ รผ้ ลขนาดนัน้ หรอก ในเรอื่ งน…้ี .. จะตอ้ งมสี าเหตอุ ะไร พใี่ หญ่ คณุ ชว่ ยฉันไว ้ คณุ พักผอ่ นดดี เี ถอะ ฉันไมแ่ อบหนไี ปไหนหรอก หลังจากทฉ่ี ันออกจากโรงพยาบาล แลว้ ฉันคอ่ ยไปหาเขา” เมอื่ พดู จบเสน่ิ เฉยี วก็กลับไปทขี่ องตวั เอง จากนัน้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกบั เยห่ ลน่ิ หานอกี เยห่ ลน่ิ หานจอ้ งมองรา่ งของเธอ มนั บอกไมถ่ กู วา่ ในใจรสู ้ กึ ยงั ไง มเี พยี งแคค่ วามขมขนื่ ในปากของเขา

ความรสู ้ กึ นกี้ ็ไมร่ วู ้ า่ จะอยเู่ ชน่ นไี้ ปอกี นานเทา่ ไหร่ มองเห็นผหู ้ ญงิ ทตี่ วั เองรักอยตู่ รงหนา้ แตเ่ ขากลับตอ้ งสง่ เธอ ใหไ้ ปอยตู่ อ่ หนา้ ของผชู ้ ายคนนัน้ ทเ่ี ธอรัก สง่ิ นม้ี ันกแ็ ยพ่ อแลว้ แตผ่ ชู ้ ายคนนัน้ กลบั ไมร่ ักษาและทะนุถนอมเธอเอาไวใ้ หด้ ดี ี สงิ่ นท้ี ําใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานรสู ้ กึ โกรธมาก ถา้ สามารถทําไดล้ ะกเ็ ขา อยากจะใชก้ ําลงั แยง่ เสนิ่ เฉยี วแลว้ พาเธอออกไปจากทนี่ ่ี ไปสกั มมุ ในโลกใบน้ี จะเป็ นทไ่ี หนกไ็ ด ้ ขอแคไ่ มใ่ หเ้ ธอตอ้ งเจอกบั ผชู ้ ายคนนัน้ แตเ่ ขากลับไมอ่ าจเพกิ เฉยตอ่ ความรสู ้ กึ ของเสนิ่ เฉียว ถา้ เธอรอ้ งไหต้ อ่ เขา เผยใหเ้ ห็นสหี นา้ ทที่ กุ ขท์ รมานหรอื แววตา ทเ่ี ป็ นทกุ ข์ เขาคงรสู ้ กึ ….วา่ ตวั เองเป็ นคนทําผดิ อยา่ งมหาศาล ถา้ มันจะเป็ นเชน่ นลี้ ะก็ งัน้ เขาชว่ ยเธอดกี วา่ ชว่ ยใหเ้ ธอไดส้ ง่ิ ทอ่ี ยากไดท้ งั้ หมด มองดเู ธอมคี วามสขุ งัน้ เขา ควร….จะพงึ พอใจแลว้ ละ่ เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงนี้ เยห่ ลนิ่ หานก็ไดเ้ ตรยี มใจไวพ้ รอ้ ม

พวกเขาคา้ งอยใู่ นโรงพยาบาลสองวนั เต็มๆ เยห่ ลน่ิ หานแจง้ ความประสงคจ์ ะออกจากโรงพยาบาล ตอนทเ่ี สน่ิ เฉียวรวมไป ถงึ แยจอ่ื ไดย้ นิ ขา่ วนก้ี ็รสู ้ กึ อง้ึ ทนั ที เพราะเขาไดร้ ับบาดเจ็บ คอ่ นขา้ งรนุ แรง หมอบอกวา่ เขาตอ้ งนอนโรงพยาบาลอยา่ งนอ้ ย หา้ วนั ขนึ้ ไป แตต่ อนนนี้ ับรวมกบั วันกอ่ นกเ็ ป็ นเวลาเพยี งสองวัน เขากลบั ตอ้ งการจะออกจากโรงพยาบาล “ทําไมตอ้ งออกจากโรงพยาบาลไวขนาดน?ี้ ทางดา้ นบรษิ ัทฉัน ไดจ้ ัดการทกุ อยา่ งไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ ทา่ นรองประธานเยพ่ ักผอ่ น ตอ่ อกี กว่ี ันเถอะ” เสน่ิ เฉยี วยนื อยขู่ า้ งๆแลว้ จอ้ งมองไปทเี่ ขา “อยา่ บอกนะวา่ คณุ คดิ วา่ การทคี่ ณุ คา้ งโรงพยาบาลจะเป็ นการรัง้ เหนยี่ วฉันเอาไว ้ ดงั นัน้ จงึ อยากรบี ออกจากโรงพยาบาลลว่ งหนา้ น่ะ?” เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ ออ่ นๆ“ เด็กโง่ คดิ อะไรของเธอน่ะ ฉันเป็ นผชู ้ าย แผลพวกนมี้ นั ก็แคแ่ ผลถลอกภายนอก จะคา้ งโรงพยาบาลไป ตลอดมันก็ไมใ่ ชเ่ รอื่ ง” ตอนท่ี 318 สง่ิ ทยี่ ากคอื การรกั ใครใ่ จตรงกนั

“แตว่ า่ ….” เสน่ิ เฉยี วเหมอื นกบั วา่ ตอ้ งการจะพดู อะไร แตอ่ ยๆู่ เย่ หลนิ่ หานกย็ น่ื มอื มาลบู หวั ของเธอ “พอไดแ้ ลว้ มอี ะไรคอ่ ยพดู กนั วันหลัง แยจอื่ คณุ ไปชว่ ยฉันทําเรอื่ งออกจากโรงพยาบาล จากนัน้ เกบ็ ของออกไปจากทนี่ เ่ี ถอะ” เสน่ิ เฉียวรวู ้ า่ ทเ่ี ขาทําเชน่ นกี้ ็เพอ่ื ตวั เธอเอง ถา้ เขาไมอ่ อกจาก โรงพยาบาลเธอกไ็ มไ่ ปไหน อกี ทงั้ ถา้ เขาจะบอกใหต้ วั เธอ ออกไป เธอก็ไมไ่ ปเชน่ กนั ดงั นัน้ เขาจงึ ไดแ้ ตใ่ ชว้ ธิ กี ารนเี้ พอ่ื บบี เธอใหอ้ อกจากโรงพยาบาล เยห่ ลนิ่ หาน….ทําไมคณุ ตอ้ งทําถงึ ขนาดนดี้ ว้ ย ทําไมตอ้ งยอม ลําบากเชน่ น?ี้ ไมร่ ทู ้ ําไม เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เจ็บปวดใจเพราะเขา มกั จะรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเป็ นคนเลว เธอไมไ่ ดต้ อ้ งการใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานทําเพอื่ เธอ เชน่ น้ี อกี ทงั้ ทงั้ ครู่ จู ้ ักกนั ไดไ้ มน่ าน ตอ่ ใหเ้ ป็ นเพราะชอบ….ก็ไม่ ควรมาถงึ จดุ จดุ น้ี ทา้ ยทส่ี ดุ แยจอื่ ไดจ้ ัดการทําเรอื่ งออกโรงพยาบาลใหท้ ัง้ สอง เสร็จเรยี บรอ้ ย ตอนทก่ี ําลงั ทําเรอ่ื งอยนู่ ัน้ คณุ หมอพดู เตอื นอยู่ ตลอด “ถงึ แมต้ อนนจ้ี ะดเู หมอื นไมเ่ ป็ นอะไรมากแลว้ แตฉ่ ันก็ แนะนําพวกคณุ ใหค้ า้ งโรงพยาบาลตอ่ อกี สกั สองวนั เพอ่ื ดู

อาการตอ่ อกี หน่อย วา่ ยังไงละ่ ยงั ไงซะก็เป็ นเวลาอกี แคไ่ มก่ วี่ ัน จะรอหน่อยไมไ่ ดห้ รอ?” สดุ ทา้ ยกไ็ มส่ ามารถเกลยี้ กลอ่ มไดส้ ําเร็จ คณุ หมอจงึ ทําไดแ้ ค่ พดู กําชบั เล็กนอ้ ย จากนัน้ จงึ เซน็ ชอ่ื ใหพ้ วกเขาออกจาก โรงพยาบาลได ้ เสน่ิ เฉียวเดนิ ออกมาจากโรงพยาบาลพรอ้ มกบั พวกเขา เยห่ ลิ่ นหานเอารถมา ในจังหวะทแ่ี ยจอื่ จะใหเ้ ธอขนึ้ รถนัน้ อยๆู่ เยห่ ลิ่ นหานก็พดู “เธอตอ้ งไปทอี่ นื่ แยจอ่ื ” เมอ่ื ฟังจบ แยจอื่ องึ้ ทนั ที “แต…่ .พวกเราไมพ่ าคณุ หนูเสนิ่ ไป ดว้ ยกนั หรอ?” สหี นา้ ของเยห่ ลน่ิ หานนงิ่ เฉยแลว้ ไมพ่ ดู อะไรออกมา เสนิ่ เฉียว กะพรบิ ตาดว้ ยรสู ้ กึ ทอี่ ดึ อดั เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ พดู “ไม่ เป็ นไร ฉันตอ้ งไปทอี่ นื่ จรงิ ๆ พวกคณุ ไปกนั กอ่ นเถอะ อกี เดย๋ี ว ฉันจะออกไปจากทนี่ เ่ี อง” “ทา่ นรองประธานเย…่ ..” แยจอ่ื เรมิ่ รสู ้ กึ ไมเ่ ขา้ ใจ เยห่ ลน่ิ หาน ชอบเสนิ่ เฉียวไมใ่ ชห่ รอ? แตท่ ําไมตอนนถ้ี งึ ไมค่ วา้ โอกาสพา เธอขน้ึ มานั่งบนรถละ่ ? เขากลบั ทงิ้ เธออยหู่ นา้ ประตขู อง โรงพยาบาล แบบนมี้ นั จะไมบ่ นั่ ทอนความรสู ้ กึ ดดี หี รอ?

“ขนึ้ มาเถอะ” เยห่ ลน่ิ หานบอกใหเ้ ธอขน้ึ รถ แววตาทม่ี งุ่ ม่ันได ้ บง่ บอกถงึ จดุ ยนื และทัศนคตขิ องเขา ชว่ ยไมไ่ ด ้ แยจอื่ จงึ ทําได ้ แคข่ นึ้ มาอยบู่ นรถ หลังจากทเ่ี สนิ่ เฉยี วมองเห็นประตรู ถถกู ดงึ ปิด เธอกโ็ บกมอื ใหก้ บั พวกเขา เธอไมม่ อี ะไรทตี่ อ้ งไมพ่ อใจ เพราะเธอรวู ้ า่ การทเี่ ยห่ ลน่ิ หานทํา เชน่ นเ้ี ขามคี วามคดิ ทแี่ ทจ้ รงิ คอื อะไร เธอรสู ้ กึ ซาบซง้ึ ในตวั เขา เป็ นอยา่ งมาก หลังจากทร่ี ถถกู ขบั ออกไป เสนิ่ เฉยี วจอ้ งมองววิ ทอ่ี ยหู่ า่ งไกล ออกไป ในจังหวะทเ่ี ธอกําลงั จะกา้ วขาเดนิ เธอกไ็ ดย้ นิ เสยี งท่ี คนุ ้ เคยเรยี กเธอ “เฉียวเฉียว” นํ้าเสยี งหวานๆทแ่ี สนจะคนุ ้ เคยดังขนึ้ มาจนเสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ตกใจ จากนัน้ เธอหนั ขา้ งมามอง เธอเห็นเสยี่ วเหยยี นยนื อยบู่ นถนนที่ อยตู่ รงขา้ ม เธอสะพายเป้แลว้ ยนื อยตู่ รงนัน้ ในจังหวะทเ่ี ธอมอง ไป เธอกย็ มิ้ แลว้ โบกมอื ใหก้ บั เธอ “อยตู่ รงน”้ี

เสนิ่ เฉยี วองึ้ ทันที เธอจอ้ งมองเสย่ี วเหยยี นทอ่ี ยตู่ รงขา้ มถนน อยา่ งเหมอ่ ลอย ไมน่ ่าละ่ ….. ไมน่ ่าละ่ เยห่ ลนิ่ หานถงึ จากไปอยา่ งไรก้ งั วลเชน่ นัน้ ทแี่ ท…้ .. เขาไดเ้ ตรยี มทกุ อยา่ งใหก้ บั เธอหมดแลว้ มอื ถอื ของเธอหายไป สองวันแลว้ ในสองวนั นไี้ มไ่ ดต้ ดิ ตอ่ ใครเลย เสย่ี วเหยยี นไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ กบั เธอ ตอนนเ้ี ธอมาปรากฏตวั อยทู่ ตี่ รงนใ้ี นเวลานี้ น่ันกบ็ ง่ บอกใหร้ วู ้ า่ เยห่ ลน่ิ หานไดเ้ ตรยี มทกุ อยา่ งเอาไวใ้ หแ้ ลว้ นกึ ไมถ่ งึ ….วา่ เขาไดว้ างแผนทกุ อยา่ งเอาไวก้ อ่ นแลว้ เบา้ ตาของเสนิ่ เฉยี วเรม่ิ แดง ในจังหวะทเี่ ธอจะเดนิ เขา้ ไปหา อยๆู่ เสย่ี วเหยยี นกต็ ะโกนบอก “คณุ ยนื อยตู่ รงนัน้ แหละอยา่ ขยับ เดย๋ี วฉันไปหาคณุ เอง!” จากนัน้ เสยี่ วเหยยี นวนรถกลบั มา เธอรบี วง่ิ เขา้ ไปหาเสนิ่ เฉยี ว จากนัน้ เอากระเป๋ ายัดใสใ่ นมอื ของเธอ “อะ่ นคี่ อื สงิ่ ของของคณุ ” เสน่ิ เฉยี วหยบิ ขน้ึ มาดจู งึ รวู ้ า่ กระเป๋ าใบนัน้ เป็ นของตวั เอง

“อนั น…้ี .ไปอยทู่ ค่ี ณุ ไดย้ ังไง?” “แลว้ คณุ วา่ ละ่ ?” เสยี่ วเหยยี นมองบนใสเ่ ธอ “คณุ เดาดสู ิ คณุ ไม่ สงสยั หรอวา่ ทําไมฉันมาอยทู่ นี่ ่ี คณุ ยงั นกึ ไมอ่ อกอกี หรอวา่ ทําไมกระเป๋ าใบนม้ี าอยทู่ ฉ่ี ันไดย้ งั ไง?” พดู ก็ถกู เธอนกึ ไมถ่ งึ จรงิ ๆ เสนิ่ เฉยี วรับกระเป๋ าไป จากนัน้ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร “ไปกนั เถอะ” นอนคา้ งโรงพยาบาลสองวนั ผอมลงไปเยอะเลย อกี ทงั้ มมุ ปากเป็ นมบี าดแผลอกี ….กลับไปทบี่ า้ นฉัน เดย๋ี วฉันไป ซอ้ื เนอื้ มาตนุ๋ ใหค้ ณุ ดมื่ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ซาบซงึ้ เป็ นอยา่ งมาก จากนัน้ เดนิ ทางกลบั ไป พรอ้ มกบั เธอ หลังจากกลบั ไปถงึ บา้ น เสย่ี วเหยยี นตม้ ซปุ ใหเ้ ธอดมื่ จรงิ ๆ จรงิ ๆแลว้ ถงึ แมว้ า่ เธอจะนอนอยทู่ โี่ รงพยาบาลสองวนั แต่ อาหารทเ่ี ธอกนิ คอื กบั ขา้ วทแี่ มข่ องแยจอื่ เป็ นคนลงมอื ทําเอง ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดข้ าดแคลนอะไร อกี ทัง้ ไดร้ สู ้ กึ ถงึ คําวา่ ครอบครัว

แตก่ ารดมื่ ซปุ ทเ่ี สยี่ วเหยยี นเป็ นคนตม้ ใหม้ ันกไ็ ดค้ วามรสู ้ กึ ไป อกี แบบ “เรอื่ งของพวกคณุ …ทา่ นรองประธานเยเ่ ลา่ ใหฉ้ ันฟังหมดแลว้ ” อยๆู่ เสย่ี วเหยยี นกพ็ ดู ออกมา เสนิ่ เฉยี วทก่ี ําลังดมื่ ซปุ ก็ชะงัก เล็กนอ้ ย “ตอนนเ้ี ธอคดิ ยงั ไงอย?ู่ ทา่ นรองประธานเยด่ กี บั คณุ ขนาดนี้ คณุ จะไมใ่ หโ้ อกาสเขาจรงิ ๆหรอ? ยังจะกลบั ไปอยเู่ คยี งขา้ ง คณุ ชายเยอ่ กี หรอ?” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร เธอแคว่ างถว้ ยลง “ถา้ เป็ นคณุ ละ่ ? คณุ จะ ยอมปลอ่ ยคนทคี่ ณุ รักไปไดง้ า่ ยๆหรอ?” “ไมแ่ น่นอน” เสย่ี วเหยยี นตอบอยา่ งรวดเร็ว เมอื่ พดู จบตวั เธอ เองก็อง้ึ เล็กนอ้ ย จากนัน้ จงึ ยมิ้ แลว้ พดู “โอเค ฉันเขา้ ใจแลว้ ใน โลกใบนชี้ อบใครสกั คนไมย่ าก สงิ่ ทย่ี ากคอื การทมี่ คี วามรักใคร่ ใจตรงกนั ยากทค่ี ณุ กบั คณุ ชายเยจ่ ะใจตรงกนั แตอ่ ยา่ เลกิ กนั เพราะความเขา้ ใจผดิ ก็พอ งัน้ อกี สกั พักฉันจะไปหาคณุ ชายเย่ เป็ นเพอื่ นคณุ คณุ ไปพดู กบั เขาใหช้ ดั เจน”

“อมื ” เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ “เพยี งแตไ่ มร่ วู ้ า่ ตอนนเี้ ขาจะอยากเจอ ฉันรเึ ปลา่ ….นกี่ ผ็ า่ นไปสองวันแลว้ ” “น่ันนะสิ มนั ก็ผา่ นไปสองวนั แลว้ ตอ่ ใหเ้ ขาโกรธ ตอนนก้ี ็ควรจะ หายโกรธไดแ้ ลว้ ดงั นัน้ คณุ ไมต่ อ้ งกงั วลขนาดนัน้ หรอก วันน้ี พวกเราไปหาเขาจะตอ้ งไดเ้ จอเขาอยา่ งราบรน่ื แน่” “กห็ วังวา่ จะเป็ นเชน่ นัน้ นะ” หลงั จากทที่ ัง้ สองกนิ ขา้ วเสร็จ พวกเธอกเ็ ก็บกวาดกนั สกั พัก เสยี่ วเหยยี นจงึ พาเสนิ่ เฉียวไปทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง หลงั จากทไี่ ปถงึ วลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง คนทอี่ ยหู่ นา้ ประตมู องเธอดว้ ย สายตาแปลกๆ เซยี วซกู่ ็ไมอ่ ยทู่ น่ี ่ี แตพ่ วกเขาก็ยังคงไมใ่ หเ้ ธอ เขา้ ไป “คณุ ชายเยย่ งั ไมต่ อ้ งการเจอฉันอกี หรอ? เขาไดใ้ หค้ ําสงั่ ใหม่ กบั พวกคณุ รเึ ปลา่ ?” หนง่ึ ในคนทเี่ ฝ้าประตซู งึ่ ตวั ผอมๆพดู “สงั่ ครับ” “ออกคําสงั่ ใหมห่ รอ? คําสง่ั อะไร?”

“อมื ……คณุ ชายเย…่ …คณุ ไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยของพวกเราอกี แลว้ ถา้ คณุ มาอกี ละก็ใหพ้ วกเรา….ไลค่ ณุ ออกไป” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ น้ี สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวกข็ าวซดี ขนึ้ มาทันที รมิ ฝี ปากของเธอสน่ั เล็กนอ้ ย “คณุ คณุ พดู จรงิ ๆหรอ?” “พวกเราไมไ่ ลค่ ณุ ออกไปแน่นอน แตค่ ณุ ก็อยา่ ทําใหพ้ วกเรา ลําบากใจเลยนะครับ คณุ ชายเย…่ ..ไมต่ อ้ งการเจอคณุ ละก็ คณุ กลับไปเถอะครับ” “พดู อะไรของพวกคณุ ? คําพดู เหลา่ นคี้ ณุ ชายเยข่ องพวกคณุ พดู ตอนทยี่ งั โมโหอยเู่ ขา้ ใจรเึ ปลา่ ? ถา้ เขาไมส่ นใจคณุ นายนอ้ ย ของพวกคณุ แลว้ จรงิ ๆ ทําไมถงึ ตอ้ งออกคําสงั่ ใหมก่ บั พวกคณุ ซา้ํ แลว้ ซํา้ เลา่ ? แตท่ วา่ การทเ่ี ขาพดู เชน่ นี้ซ้ําแลว้ ซา้ํ เลา่ มนั ก็บง่ บอกวา่ เขายังโมโหอยู่ อกี อยา่ ง…..ยังโมโหไมน่ อ้ ยอกี ดว้ ย ตอนนอี้ ยากจะเจอเขาคงจะยากหน่อย……” เสยี่ วเหยยี นเอามอื กมุ ไปทค่ี าง ทําทา่ กําลังครนุ่ คดิ อยๆู่ เธอก็พดู ออกมา “คณุ ชายเยต่ อนนอ้ี ยขู่ า้ งในมยั้ ? หรอื วา่ ออกไปขา้ งนอก?” คนเหลา่ นัน้ รสู ้ กึ วา่ สง่ิ ทเี่ สยี่ วเหยยี นพดู มเี หตผุ ล ดงั นัน้ ไมก่ ลา้ ทําผดิ ตอ่ เสน่ิ เฉียว พวกเขาจงึ พยักหนา้ “คณุ ชายเยอ่ อกไป ตงั้ แตเ่ ชา้ แลว้ ครับ”

“งัน้ กง็ า่ ยขนึ้ มาหน่อย เขาแคอ่ อกคําสง่ั วา่ ไมใ่ หค้ ณุ เขา้ ไปในวลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง แตไ่ มไ่ ดบ้ อกวา่ หา้ มคณุ ไปทบี่ รษิ ัทตระกลู เย่ พวก เราไปหาเขาทบ่ี รษิ ัทกนั !” ตอนท่ี 319 ก็แคผ่ หู้ ญงิ คนหนงึ่ เทา่ นน้ั นกี่ เ็ ป็ นวธิ กี ารอยา่ งหนง่ึ ในสองวนั มานเ้ี สนิ่ เฉียวไมไ่ ดน้ กึ ถงึ เธอคดิ แคว่ า่ จะบกุ ไปทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง รอจนกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะยอมออกมาเจอกบั เธอ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เสย่ี วเหยยี นจะนกึ ออกแทนเธอ เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ ดว้ ยความดใี จ “โอเค” คนเหลา่ นัน้ เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นจี้ งึ รบี พดู “คณุ ชายเยว่ ันนน้ี ่าจะไปที่ บรษิ ัทจรงิ ๆ งัน้ พวกคณุ สองคนรบี ไปหาเขาทบ่ี รษิ ัทเถอะ” “ขอบคณุ นะ” กอ่ นจะไปเสน่ิ เฉียวไดพ้ ดู ขอบคณุ กบั เขา จากนัน้ จงึ เดนิ ออกไป พรอ้ มกบั เสยี่ วเหยยี น

คนเหลา่ นัน้ จอ้ งมองแผน่ หลงั ของเธอ จากนัน้ จงึ เรมิ่ ซบุ ซบิ พดู “ฉันวา่ คณุ นายนอ้ ยคนนไ้ี มเ่ ลวเลยนะ อยา่ งนอ้ ยเธอก็ดเู กรงใจ พวกเรา” “น่ันนะสิ อกี อยา่ งคณุ ชายเยพ่ าผหู ้ ญงิ มาทน่ี ค่ี รัง้ แรก ฉันยังนกึ วา่ ….” “ซู่ พวกเราอยา่ พดู อกี เลย เรอ่ื งแบบนม้ี แี ตพ่ วกเขาทรี่ ดู ้ ี พวก เรากท็ ําหนา้ ทขี่ องตวั เองใหด้ กี พ็ อ” ตอนทเี่ สนิ่ เฉียวและเสยี่ วเหยยี นเดนิ ทางมาถงึ บรษิ ัทตระกลู เย่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดม้ กี ารออกคําสง่ั วา่ หา้ มเธอเขา้ บรษิ ัทแตอ่ ยา่ งใด ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวและเสย่ี วเหยยี นจงึ เดนิ เขา้ มาในบรษิ ัท จากนัน้ พวกเธอกข็ น้ึ ลฟิ ตไ์ ปดว้ ยกนั หวั ใจของเสน่ิ เฉียวเตน้ แรงดงั ตบุ ตบั “ฉันยังนกึ วา่ …..เขาจะไมใ่ หฉ้ ันเขา้ แมแ้ ตใ่ นบรษิ ัท” เสน่ิ เฉยี ว เอามอื กมุ ไปทห่ี นา้ อก เธอพดู ดว้ ยสหี นา้ ทด่ี โู ลง่ อก เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ เชน่ นจ้ี งึ ยม้ิ เยาะเยย้ เธอเล็กนอ้ ย “คณุ เขา้ มา ไดก้ ็ดใี จไปเถอะ ฉันจะขนึ้ ไปหาคณุ ชายเยเ่ ป็ นเพอ่ื นกบั คณุ อกี เดย๋ี วพวกคณุ ตอ้ งคยุ กนั ดดี ลี ะ่ อยา่ ถอยละ่ ”

“อมื ” เสน่ิ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆเพอื่ เพม่ิ ความกลา้ หาญใหต้ วั เอง “ฉันจะควา้ โอกาสนไี้ วใ้ หด้ ดี ”ี “สๆู ้ !” ลฟิ ตค์ อ่ ยๆเลอื่ นขนึ้ ไปทลี ะชนั้ เสน่ิ เฉียวไดร้ ับกําลังใจจากเสยี่ ว เหยยี นมากมายจนมคี วามกลา้ หาญอยเู่ ต็มอก ตอนทม่ี าถงึ ชนั้ บนสดุ เธอกห็ ายใจเขา้ ลกึ ๆแลว้ เดนิ ออกมาจากลฟิ ต์ เสย่ี วเห ยยี นนกึ ไปนกึ มาอยๆู่ จงึ พดู “ฉันไปรอคณุ ทแี่ ผนกการเงนิ ชนั้ ลา่ งนะ อกี เดย๋ี วคณุ จัดการเรอ่ื งทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ยแลว้ คอ่ ยลง มาเจอฉัน” เสน่ิ เฉยี วนกึ ไปนกึ ไปจงึ พยกั หนา้ ตาม “โอเค งัน้ คณุ กลับไปท่ี แผนกการเงนิ กอ่ นเถอะ เย็นๆหน่อยฉันจะลงไปหาคณุ ” หลงั จากทแี่ ยกกบั เสย่ี วเหยยี นแลว้ ประตลู ฟิ ตจ์ งึ ปิดลงอกี ครัง้ เสน่ิ เฉยี วหายใจเขา้ ลกึ ๆ จากนัน้ จงึ เดนิ ตรงไปทหี่ อ้ งทํางาน ทนี่ ค่ี อื ทที่ เี่ ธอเคยทํางานมากอ่ น ดงั นัน้ เธอจงึ คนุ ้ เคยเป็ นอยา่ ง ดี แคถ่ กู กนั้ ระหวา่ งประตหู นง่ึ บานเทา่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ยใู่ นนัน้ ขอเพยี งแคห่ าเขาใหเ้ จอ คยุ ทกุ อยา่ งใหช้ ดั เจนกบั เขากพ็ อ

เสน่ิ เฉยี วยมิ้ แลว้ เดนิ มาอยหู่ นา้ หอ้ งทํางาน จากนัน้ ยนื่ มอื ไป เคาะประตู ไมม่ กี ารตอบสนองใดใดจากดา้ นใน เสน่ิ เฉยี วลงั เลใจไปสกั พัก จงึ ตดั สนิ ใจเคาะประตอู กี ครัง้ ดา้ นในยังคงเงยี บเหมอื นเดมิ ในจังหวะทเี่ สนิ่ เฉียวกําลงั รสู ้ กึ สงสยั แลว้ กําลังจะผลกั ประตเู ขา้ ไปนัน้ อยๆู่ ประตลู ฟิ ตก์ ็มเี สยี งดงั แลว้ เปิดออก เสย่ี วเหยยี นวงิ่ ออกมาจากดา้ นใน จากนัน้ พดู ไปหอบไป “ตะกต้ี อนทฉ่ี ันลงไป ถงึ ชนั้ ลา่ งพบวา่ คณุ ชายเยไ่ ปประชมุ แลว้ ตอนนเี้ ขากบั เซยี วซู่ อยใู่ นหอ้ งประชมุ ” “หอ้ งประชมุ ?” “อมื การประชมุ น่าจะตอ้ งใชเ้ วลาอกี หนงึ่ ชว่ั โมงกวา่ ๆ เธอเขา้ ไปตอนนค้ี งไมค่ อ่ ยเหมาะน่ะ…..” “ฉันรอเขาในหอ้ งทํางานดกี วา่ ” “งัน้ โอเค คณุ รออยตู่ รงนี้ ถา้ มขี า่ วอะไรฉันจะพมิ พข์ อ้ ความทาง วแี ชทไปบอกคณุ ”

เสน่ิ เฉียวรวู ้ า่ ในหอ้ งทํางานมหี อ้ งพักผอ่ นอยู่ กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอเคย อยใู่ นนัน้ เธอแคไ่ ปพักอยใู่ นนัน้ สกั พักก็พอแลว้ รอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับมาคอ่ ยคยุ กบั เขาใหช้ ดั เจน หลงั จากทเ่ี สย่ี วเหยยี นออกไปแลว้ เสนิ่ เฉียวกผ็ ลกั ประตหู อ้ ง ทํางานแลว้ เดนิ เขา้ ไปดา้ นใน จากนัน้ เดนิ ตรงไปทหี่ อ้ งพักผอ่ น หอ้ งพักผอ่ นกวา้ งมาก ถา้ ตอ้ งรอตงั้ หนง่ึ ชว่ั โมงมนั กโ็ หดรา้ ยไป หน่อย เสน่ิ เฉยี วเอนตัวลงนอนบนโซฟาใหญ่ เธอคดิ ยงั ไงซะก็ตอ้ งรอตงั้ หนงึ่ ชวั่ โมง….. งัน้ เธอขอมาแอบนอนอยตู่ รงนส้ี กั หน่อยเถอะ รอเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มา เธอกต็ นื่ ขน้ึ มาพอดี เสน่ิ เฉียวเขา้ สหู่ ว้ งแหง่ ความฝันอยา่ งรวดเร็ว เดมิ ทเี ธออยากจะนอนไปสกั พัก แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ การนอนในครัง้ นเ้ี ธอจะหลับจนเลยเวลา ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ประชมุ เสร็จแลว้ กลบั มา เซยี วซเู่ ดนิ ตามหลงั เขาเขา้ มาในหอ้ ง จากนัน้ ฟังเขา พดู ดว้ ยความเย็นชา “เยห่ ลน่ิ หานวนั นย้ี ังไมม่ าทํางานอกี หรอ? ชา่ งรักกนั กะหนุงกะหนงิ เสยี จรงิ ”

คําพดู ประโยคหลังเซยี วซฟู่ ังแลว้ เขา้ ใจในทันที เขารสู ้ กึ อดึ อดั และพดู ไมอ่ อก เมอ่ื ผา่ นไปสกั พักเขาจงึ อธบิ าย “คณุ ชายเย่ คณุ นายนอ้ ยน่าจะไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั กบั เขา บางท…ี .อาจจะมี เรอื่ งอะไรทที่ ําใหเ้ ขามาลา่ ชา้ ” “นายเรม่ิ พดู แทนคนอนื่ แบบนตี้ งั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยความเย็นชา เขาไมไ่ ดส้ นใจคําพดู ของเซยี วซเู่ ลยสกั นดิ เซยี วซเู่ ดนิ มาดา้ นหนา้ จากนัน้ พดู “คณุ ชายเย่ ไมใ่ ชว่ า่ เซยี วซู่ จะมาพดู อะไรแทนใคร แตค่ นื นัน้ คณุ นายนอ้ ยมายนื รออยหู่ นา้ ประตทู งั้ คนื อกี ทัง้ ….” “รอทงั้ คนื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา “ฉันใหเ้ ธอรอรไึ ง? ท่ี ฉันรอเธอทัง้ คนื ทําไมนายไมพ่ ดู ? อกี อยา่ งใครบอกวา่ เธอรอฉัน ทัง้ คนื ? ตอนทอี่ อกมาในตอนเชา้ ทําไมไมเ่ จอเธอ?” เซยี วซกู่ ลอกตามองบนเขาในใจ คณุ เองไมใ่ ชห่ รอทไี่ มย่ อม ออกมาเจอเธอ เธอจงึ ลม้ ลงไง? ตอนทเ่ี ซยี วซอู่ อกมาในภายหลงั ไดย้ นิ ยามหลายคนทเี่ ฝ้าอยู่ ตรงนัน้ พดู เขายังอยากทจี่ ะออกไป ยังไงซะคณุ ชายเยก่ ย็ งั โมโหอยู่ แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ หลังจากทเี่ ขากลับไป อยๆู่ คณุ ชายเยก่ ็ ถามวา่ เสนิ่ เฉยี วอยทู่ ไ่ี หน เซยี วซจู่ งึ ไมร่ จู ้ ะตอบยังไงในทันที

เยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บไปสกั พัก จากนัน้ พดู ดว้ ยความเย็นชา “ได ้ สญั ญาเลยกลบั ไปแลว้ ใชม่ ัย้ ? ทแ่ี ทก้ อ็ ยากจะหยา่ จนใจจะขาด สนิ ะ?” “คณุ ชายเย่ เรอ่ื งราวไมไ่ ดเ้ ป็ นไปอยา่ งทค่ี ณุ คดิ เชน่ นัน้ คณุ นาย นอ้ ยเธอ……” เขายังไมท่ ันไดพ้ ดู คําพดู ดา้ นหลัง เขากโ็ ดนเยโ่ มเ่ ซนิ ไล่ ออกไป จากวันนัน้ เวลากผ็ า่ นมาถงึ วันน้ี “พดู ไปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอ เธอไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยสองของตระกลู เย่ อกี แลว้ ? นายเรยี กใคร?” เซยี วซู่ “เขา้ ใจแลว้ จากนจี้ ะไมเ่ รยี กอกี แลว้ ” อยากจะทําเป็ นหยง่ิ ไมส่ นใจก็ทําตอ่ ไปเถอะ ยังไงซะสดุ ทา้ ย คนทจ่ี ะเป็ นทกุ ขก์ ็คอื ตวั เขา เขาเป็ นคนกลางกร็ สู ้ กึ เหนอ่ื ยมากเชน่ กนั มคี ําพดู มากมาย อยากจะพดู แตพ่ ดู ไมไ่ ด ้ ในจังหวะทจี่ ะพดู เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมใ่ ห ้ โอกาสเขาพดู อกี

“เอกสารทป่ี ระชมุ ในวันนฉี้ ันไปจัดเรยี งสกั แป๊ บ เดย๋ี วเอามาให”้ เซยี วซพู่ ดู จบจงึ หนั หลงั แลว้ เดนิ ออกไปจากหอ้ งทํางาน หลงั จากปิดประตแู ลว้ เขาก็ถอนหายใจออกมาอยา่ งเออื มระอา ภายในหอ้ งทํางานเหลอื แคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เพยี งคนเดยี ว เขาเมม้ รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบาง สหี นา้ ของเขาเย็นชาแลว้ น่ังอยู่ ดา้ นหนา้ ของหอ้ งทํางาน เอกสารบนโตะ๊ วางอยา่ งเป็ นระเบยี บ สง่ิ เหลา่ นค้ี อื สงิ่ ทเี่ ซยี วซเู่ ป็ นคนจัดเรยี ง ตอนทเี่ สน่ิ เฉยี วยังเป็ นผชู ้ ว่ ยของเขา สงิ่ เหลา่ นเ้ี สน่ิ เฉียวจะเป็ น คนรับผดิ ชอบ แตต่ อนน…้ี . เมอ่ื นกึ ถงึ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มดื มนมากขนึ้ ตอ่ มาเขาจงึ เบป้ ากเยย้ หยนั ตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ นม่ี ันตอนไหนแลว้ นายยังคดิ ถงึ ผหู ้ ญงิ ทเ่ี อาแน่เอา นอนไมไ่ ดค้ นนัน้ อกี หรอ? ลมื เธอซะ!

ตอ่ จากนเี้ ธอกบั นายไมม่ อี ะไรเกยี่ วขอ้ งกนั อกี ยังไงซะเธอก็เป็ น ผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทนนอ้ งสาวของตวั เองเทา่ นัน้ อกี ทัง้ ยังทอ้ งลกู ของใครกไ็ มร่ ู ้ ไมม่ คี า่ ใหค้ ดิ ถงึ อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ …ผหู ้ ญงิ แบบไหนทเี่ ขาตอ้ งการจะไมม่ เี ลยรไึ ง? ตอ้ ง มาผัวพันกบั ผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ทา่ นัน้ หรอ? น่าตลกสน้ิ ด!ี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยงิ่ คดิ ก็ยง่ิ รสู ้ กึ สบั สน เพราะตอนทเ่ี ขาตอ้ งการจะ ทํางาน ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็ปรากฏอยใู่ นหวั สมองของเขาตลอดเวลา ยงิ่ เขาอยากจะลบเธอออกไปจากสมองของตวั เองเทา่ ไหรภ่ าพ ของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็ยงิ่ ชดั เจนมากขนึ้ ความคดิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ รวมไปถงึ เรอ่ื งทกุ อยา่ งเขาสามารถ ควบคมุ มันไดด้ มี าตลอด แตเ่ มอื่ อยตู่ อ่ หนา้ ของเสน่ิ เฉียว สงิ่ เหลา่ นล้ี ว้ นแตต่ อ้ งพา่ ยแพใ้ หก้ บั เธอ มันทําใหเ้ ขา…รสู ้ กึ สบั สนเป็ นอยา่ งมาก ก็แคผ่ หู ้ ญงิ คนหนงึ่ เทา่ นัน้ คนอยา่ งเขาเยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมถงึ เป็ น เชน่ น?ี้

ตอนท่ี 320 เกมสน์ ฉ้ี นั เป็ นคนตดั สนิ ใจเอง เมอ่ื คดิ เชน่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ โยนปากกาทอ่ี ยใู่ นมอื ออกไปอกี ขา้ ง จากนัน้ หมนุ ลอ้ รถเข็นไปทหี่ อ้ งพักผอ่ นดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี ย็นชา จรงิ ๆแลว้ หลายวันมานเี้ ขานอนหลบั ไมค่ อ่ ยดี เพราะเรอื่ งของ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ คณุ ภาพของการนอนหลับของเขาจงึ ลดตํา่ ลง ทกุ คนื ทห่ี ลบั ตาจะเห็นภาพใบหนา้ ของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ปรากฏอยู่ ตอ่ หนา้ เขาอยา่ งชดั เจนเสมอ ไมง่ า่ ยเลยทเี่ ขาจะโยนภาพ ใบหนา้ ของเธอออกไปได ้ แตเ่ ธอกเ็ ขา้ มารบกวนแมแ้ ตใ่ นความ ฝันของเขา ดงั นัน้ หลายวันมานเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ นอนหลับไมค่ อ่ ยสนทิ อกี ทงั้ จติ ไม่ อยกู่ บั รอ่ งกบั รอย คราวน…ี้ .ขอบตาลา่ งของเขาเรมิ่ คล้ํา เล็กนอ้ ย ดกู ร็ วู ้ า่ อดหลบั อดนอนมา หลังจากทผ่ี ลักประตหู อ้ งพักผอ่ นแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ ชะงัก ทันที ควิ้ ทข่ี มวดอยกู่ ย็ ังคงขมวดแน่นอยตู่ ลอดเวลา บรรยากาศในหอ้ งมกี ลนิ่ หอมออ่ นๆ มันไมใ่ ชก่ ลนิ่ บรรยากาศ ของทนี่ ี่

เพราะสําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หอ้ งพักผอ่ นของเขามพี นักงาน เฉพาะทางมาทําความสะอาด อกี ทัง้ ทนี่ ค่ี อื สถานทท่ี เี่ ขาใช ้ พักผอ่ น เขาจงึ มมี าตรฐานทสี่ งู มาก ดงั นัน้ เขาจะไวตอ่ กลนิ่ มาก บรรยากาศในหอ้ งมกี ลนิ่ หอมออ่ นๆ อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กส็ งั เกตเห็น อะไรบางอยา่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ สงั เกตเห็นวา่ กลน่ิ ของบรรยากาศนคี้ อ่ นขา้ งจะคนุ ้ เคย เขากวาดสายตามองไปรอบทศิ แตไ่ มเ่ ห็นเงารา่ งทเ่ี ขาคนุ ้ เคย สดุ ทา้ ย สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองรา่ งทอี่ ยดู่ า้ นหลงั ของ ตวั เอง เธอนอนอยบู่ นโซฟาขนาดใหญ่ เสยี งลอ้ รถเข็นเบามาก แตเ่ มอื่ อยใู่ นหอ้ งพักผอ่ นทเ่ี งยี บสงบ เสยี งลอ้ กเ็ ดน่ ขน้ึ มา เสนิ่ เฉียวนอนอยบู่ นโซฟาทอี่ อ่ นนุ่ม เธอ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งทกี่ ําลังเขา้ มาใกลต้ วั เธอ หนงึ่ วนิ าที สองวนิ าท…ี . ในทสี่ ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็มาอยดู่ า้ นหนา้ โซฟา เขามองเห็นผหู ้ ญงิ ที่ นอนอยใู่ นนัน้

คนคนนัน้ คอื ผหู ้ ญงิ ทท่ี ําใหเ้ ขาทงั้ รสู ้ กึ โมโหและคดิ ถงึ ไมใ่ ช่ หรอ? ในจังหวะทเี่ ขามองเห็นเสน่ิ เฉียว อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ วา่ ความ โมโหและแรงโกรธในสองวันมานค้ี อ่ ยๆลดลง จากนัน้ เขาเขา้ มา ใกลเ้ สนิ่ เฉียวโดยไมร่ ตู ้ วั เสนิ่ เฉียวกําลงั นอนหลับอยา่ งเงยี บสงบ ใบหนา้ ทข่ี าวผอ่ ง โหง วเฮง้ ทด่ี ดู กี ําลังไดท้ ่ี ขนตายาวโคง้ งอนเป็ นรปู พัดรอบดวงตา ของเธอ ผา้ มา่ นของหอ้ งพักผอ่ นถกู เลอ่ื นมาปิดเพยี งครง่ึ เดยี ว แสงออ่ นๆสอ่ งเขา้ มาในหอ้ งทําใหเ้ ธอแลดสู วยอยา่ งไรท้ ต่ี ิ เสน่ิ เฉยี วหายใจลากยาว ผวิ พรรณอนั ขาวผอ่ งและละเอยี ด แลดแู ลว้ …มคี วามรสู ้ กึ ทสี่ งบสขุ อยา่ งหนง่ึ ผหู ้ ญงิ คนนเี้ อาหวั ใจของเขาไปแลว้ ตงั้ แตท่ เี่ ธอมาอยใู่ นบา้ นตระกลู เย่ เธอเตมิ เต็มหวั ใจของเขาจน อมิ่ เอม หลงั จากทท่ี ัง้ สองทะเลาะกนั เขากลับลมื เธอไมไ่ ดเ้ ลย สกั นดิ

ถา้ …เธอสามารถอยใู่ นสภาพเหมอื นตอนนไี้ ปไดต้ ลอด อยเู่ คยี ง ขา้ งเขาอยา่ งเงยี บสงบ ไมต่ อ้ งถามเรอื่ งอะไร ไมต่ อ้ งไปยงุ่ กบั ใคร โดยเฉพาะเยห่ ลน่ิ หานก็คงจะดี แต…่ . เมอื่ นกึ ถงึ เรอื่ งเมอ่ื สองวนั กอ่ น อารมณ์ทนี่ ง่ิ สงบของเยโ่ มเ่ ซนิ อยๆู่ กโ็ มโหขนึ้ มาอกี ครัง้ ราวกบั มหาสมทุ รทน่ี งิ่ สงบแลว้ อยๆู่ มคี ลน่ื พัดเขา้ มา อกี ทัง้ คณุ ไมม่ ที างคาดเดาไดว้ า่ ตอ่ มามันจะกลายเป็ นคลนื่ ลกู ใหญห่ รอื ไม่ เสน่ิ เฉียวนอนหลบั อยา่ งนง่ิ สงบมาก หลายวันมานเี้ ธอไมไ่ ด ้ นอนหลบั ใหด้ ี ดงั นัน้ เมอ่ื มาถงึ ทข่ี องเยโ่ มเ่ ซนิ เธอจงึ หลับได ้ อยา่ งวางใจ แตอ่ ยๆู่ บรรยากาศโดยรอบเรมิ่ ไมเ่ ป็ นปกติ เหมอื นกบั วา่ อยๆู่ มนั หนาวเย็นมากขน้ึ … เสน่ิ เฉยี วเรม่ิ รสู ้ กึ ตวั แลว้ สง่ เสยี งออกมาเบาๆหนง่ึ ที เธอขมวด ควิ้ จากนัน้ นอนขดตวั จนตวั กลม

ถงึ แมจ้ ะทําเชน่ น้ี แตค่ วามหนาวเย็นรอบๆกย็ ังไมห่ ายไป เธอ ยังคงรสู ้ กึ หนาวมาก สดุ ทา้ ย….เธอรสู ้ กึ วา่ มนั แปลกๆจงึ คอ่ ยๆ ลมื ตาขน้ึ มา เธอทพ่ี งึ่ ตน่ื มองเห็นภาพตา่ งๆคอ่ นขา้ งมวั ในจังหวะทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มองเห็นดวงตาคนู่ ี้ เขาก็อง้ึ ในทันที ราวกบั วา่ คณุ ไดม้ าในโลกแหง่ น้ําแข็งแหง่ หนง่ึ แตโ่ ลกแหง่ น้ําแข็งนอี้ ยๆู่ มหี มอกขนึ้ มา มองไปทางไหนกม็ แี ตห่ มอกมัวสลวั ทําใหเ้ ธอมองไมเ่ ห็นทางขา้ งหนา้ หลงั จากทเ่ี สนิ่ เฉียวคอ่ ยๆมองเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ อยตู่ รงหนา้ แลว้ ความมัวในดวงตาคอ่ ยๆหายไป จากนัน้ จงึ มองเห็นทกุ อยา่ ง ชดั เจน “เย่ เยโ่ มเ่ ซนิ ……ห…ุ ..” เธอพงึ่ จะเอย่ ชอ่ื ของเขาออกมา ขอ้ มอื ของเธอกโ็ ดนเขาควา้ เอาไวอ้ ยา่ งแรง เธอยงั ไมท่ ันดงึ สตกิ ลับมาวา่ เกดิ อะไรขนึ้ กถ็ กู ดงึ ขน้ึ มาจากบนโซฟา จากนัน้ เธอเขา้ ไปแนบอยใู่ นออ้ มอกท่ี ทัง้ แข็งและเย็น

ตอ่ มา รมิ ฝี ปากของเธอโดนทาบอยา่ งรนุ แรง เสน่ิ เฉยี วเบกิ ดวงตาโต จอ้ งมองใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ขา้ มา ใกล ้ เขาไมไ่ ดห้ ลับตา แตล่ มื ตาทส่ี ขุ มุ ลมุ่ ลกึ คนู่ ัน้ แลว้ จอ้ งมองเธอ ราวกบั สาวตาเหยยี่ วทหี่ ลักแหลมจอ้ งมองจนเธอรสู ้ กึ ตกใจ ทัง้ ทัง้ ทร่ี มิ ฝี ปากแนบชดิ กนั แตเ่ สนิ่ เฉยี วกลับไมร่ ับรถู ้ งึ ความรัก ความอบอนุ่ เลยสกั นดิ บรรยากาศทอ่ี ยรู่ อบๆทัง้ สองชา่ งหนาว เหน็บเหลอื เกนิ ราวกบั วา่ เธอไดเ้ ขา้ ไปอยใู่ นถ้ํานํ้าแข็ง อกี ทงั้ ไมม่ แี รงจะตอบโต ้ ความเจ็บแสบบนรมิ ฝี ปากทําใหเ้ สน่ิ เฉียวดงึ สตกิ ลบั มาเล็กนอ้ ย เธอเบกิ ดวงตาโตแลว้ สง่ เสยี งออู ้ อี้ อกมา เธอตอ้ งการจะผลักเย่ โมเ่ ซนิ ออกไป แตต่ อนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ราวกบั เป็ นภเู ขาใหญท่ ไี่ มข่ ยบั เขยอ้ื น แรงของเธอเมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ เขาแลว้ มนั ชา่ งนอ้ ยนดิ ไมร่ วู ้ า่ ผา่ นไปนานเทา่ ไหร่ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ถอนรมิ ฝี ปากของตวั เอง ออกมา จากนัน้ ใชแ้ รงผลกั เธอออกไป

ตบุ ! เสนิ่ เฉียวลม้ ลงไปบนโซฟาทเ่ี ธอนอนอยกู่ อ่ นหนา้ นี้ เธอรสู ้ กึ กระอกั กระอว่ นใจเล็กนอ้ ย “ผหู ้ ญงิ โลเลทเี่ อาแน่เอานอนไมไ่ ดอ้ ยา่ งเธอยงั จะมาทําอะไร ในหอ้ งทํางานของฉัน?” หลงั จากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ผลกั เธอออกไป เขาก็ยกมอื ขน้ึ มาเอานวิ้ ชี้ ป้ายเพอื่ เชด็ เลอื ดบนรมิ ฝี ปากของตวั เอง มมุ ปากแฝงไปดว้ ย รอยยมิ้ ทช่ี วั่ รา้ ยและหยงิ่ ผยอง ทา่ ทางเชน่ นชี้ า่ งดมู เี สน่หเ์ ป็ น อยา่ งมาก ไมส่ …ิ .เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหวั ไปมา ตอนนไ้ี มใ่ ชเ่ วลาทจี่ ะสงั เกตอะไร เหลา่ น้ี เธอมาหาเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะมเี รอ่ื งตอ้ งคยุ กนั ใหช้ ดั เจน เมอ่ื นกึ ถงึ จดุ น้ี เสน่ิ เฉียวจงึ ไมส่ นใจความเจ็บปวดบนรมิ ฝี ปาก เธอรบี พดู “เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันมเี รอ่ื งตอ้ งคยุ กบั คณุ ” “มเี รอ่ื งตอ้ งคยุ กบั ฉัน?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา สายตาท่ี เย็นชาไรท้ ตี่ จิ อ้ งมองเธอ “ คณุ มสี ทิ ธอ์ิ ะไรทร่ี สู ้ กึ วา่ ฉันจะมเี วลา

ฟังคณุ พดู น่ะ? หรอื วา่ คณุ ยังคดิ วา่ ตวั เองยังเป็ นคณุ นายนอ้ ย สองของตระกลู เยอ่ กี หรอ?” เสนิ่ เฉียว “……” เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง จากนัน้ จอ้ งมองเขาอยา่ งกลา้ หาญ “ถงึ แม ้ สญั ญาฉบับนัน้ ฉันจะไดม้ ันมาแลว้ แตม่ นั ไมไ่ ดห้ มายความวา่ ฉันจะยอมรับการหยา่ ” “หึ สญั ญาฉบบั นัน้ ฉันแคแ่ จง้ ใหค้ ณุ รู ้ ไมไ่ ดเ้ ป็ นการขอ ความเห็นจากคณุ หญงิ สาว คณุ ควรพจิ ารณาสถานะของตวั เอง ใหด้ ดี ี เกมสน์ แ้ี ตไ่ หนแตไ่ รฉันเป็ นคนตดั สนิ คนเดยี วทัง้ หมด” “ทําไม?” เสนิ่ เฉียวอยๆู่ ถามเขาเสยี งดงั “ กอ่ นหนา้ นกี้ ็ยงั ดดี อี ยู่ เลยไมใ่ ชห่ รอ? เพราะวา่ ฉันไมไ่ ดไ้ ปรว่ มงานเลยี้ งแลว้ ใหค้ ณุ รอ ฉันทัง้ คนื คณุ เลยตอ้ งการหยา่ กบั ฉันงัน้ หรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ แต่ เมอ่ื ไหรท่ คี่ ณุ กลายเป็ นคนใจแคบขนาดน้ี?” “ใจแคบ?” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไปทนั ที เขาหวั เราะ อยา่ งเย็นชาแลว้ มองไปทเ่ี ธอ จากนัน้ เอามอื บบี ไปทค่ี างของ เธอ “ตอนทฉี่ ันใหค้ ณุ ตดั สนิ ใจเลอื ก คณุ ตดั สนิ ใจเลอื กอะไร? ฉันใหเ้ วลาคณุ ทัง้ คนื แตค่ ณุ กไ็ มป่ รากฏตวั ออกมา เขาดขี นาด

นัน้ เลยหรอ? ดจี นคณุ เสยี ดายเขา คณุ เลยอยกู่ บั เขาทัง้ คนื แลว้ ไมย่ อมมางานเลย้ี งเพอ่ื เจอกบั ฉัน?” เมอ่ื ฟังมาถงึ คําพดู ดา้ นหลงั ของเขาแลว้ ลมหายใจของเสน่ิ เฉียวก็หยดุ ชะงัก เธอจอ้ งมองเขาดว้ ยความประหลาดใจ “คณุ …..คณุ รวู ้ า่ คนื นัน้ ฉันไปเจอกบั เยห่ ลน่ิ หาน?” “เยห่ ลนิ่ หาน? เรยี กกนั อยา่ งสนทิ สนมเชยี ว ทําไมไมต่ ดั นามสกลุ ออกไปเลยละ่ ?” ตอนที่ 321 ขอรอ้ งคณุ ละ่ อยา่ ผลกั ฉนั ออกไป เสน่ิ เฉียวกระพรบิ ตา ขนตายาวๆกก็ ะพรบิ ไปมาเชน่ กนั เธอนกึ ไปสกั พัก “วันนัน้ คณุ รวู ้ า่ ฉันไปเจอกบั เยห่ ลน่ิ หานแลว้ ทําไมคณุ ไมบ่ อกมา ตงั้ แตแ่ รก ฉันไมไ่ ดอ้ ยากจะปิดบงั คณุ นะ!” เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง เธอรสู ้ กึ สํานกึ ผดิ อยใู่ นใจเป็ นอยา่ งมาก

เธอกย็ ังคดิ วา่ ทําไมเขาถงึ ตอ้ งโมโหขนาดนัน้ อกี ทงั้ สหี นา้ และ แววตาในตอนนัน้ ทเ่ี ขาถามตวั เธอก็ดแู ปลกๆ เธอจงึ ใสใ่ จมันมา ตลอด ดงั นัน้ เธอถงึ อยากจะรบี เดนิ ทางไปทง่ี านเลยี้ ง แตน่ กึ ไมถ่ งึ …..ภายหลงั มเี รอื่ งราวเกดิ ขน้ึ มากมาย “ไมไ่ ดอ้ ยากจะปิดบงั ฉัน?” สายตาทเ่ี ยย้ หยันของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ ง มองไปทใี่ บหนา้ ของเธอ “ชา่ งเป็ นผหู ้ ญงิ ทส่ี รา้ งคําพดู โกหก เกง่ จรงิ ๆ กอ่ นทค่ี ณุ จะออกไปคณุ บอกฉันวา่ อะไร? คณุ นัดกบั เสยี่ วเหยยี นไวด้ บิ ดแี ลว้ ? ไมอ่ ยากผดิ คําพดู อกี ทงั้ ยงั บอก เซยี วซวู่ า่ คณุ จะมางานเลย้ี งอยา่ งตรงเวลา สดุ ทา้ ยเป็ นยงั ไง? คณุ ไมป่ รากฏตวั ทงั้ คนื !” “ฉันไปแลว้ !” เสน่ิ เฉียวรบี พดู แกต้ า่ งใหต้ วั เอง “ในคนื นัน้ ฉันไป แลว้ จรงิ ๆ แตค่ นื นัน้ มันเกดิ เรอ่ื งไมค่ าดคดิ เล็กนอ้ ย ดงั นัน้ ฉัน เลยมาถงึ คอ่ นขา้ งดกึ อกี อยา่ งคนื นัน้ ฉันไปเจอกบั เสยี่ วเหยยี น จรงิ ๆ ถงึ แมว้ า่ ฉันจะเจอกบั เยห่ ลน่ิ หาน แตเ่ สย่ี วเหยยี นกอ็ ย!ู่ ฉันไมไ่ ดโ้ กหกคณุ นะ!” “แลว้ ทําไมคณุ ถงึ ไมบ่ อกฉันมาตรงๆ?” เสนิ่ เฉยี วพดู อธบิ ายใหต้ วั เองอยา่ งเสยี งดงั แตเ่ สยี งของเยโ่ ม่ เซนิ นัน้ ดงั ยง่ิ กวา่

เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ อง้ึ กบั เสยี งทขี่ นึ้ สงู ของเขา เธอจอ้ งมองเขาไปสกั พัก จากนัน้ จงึ กม้ หนา้ แลว้ มองพนื้ อยา่ งไรเ้ รยี่ วแรง “คอื ฉันไมด่ ี เอง ฉันไมค่ วรจะปิดบงั คณุ ……เดมิ ทฉี ันกไ็ มอ่ ยากจะปิดบงั คณุ แต…่ …..ฉันกลัววา่ ถา้ พดู ไปแลว้ คณุ จะเขา้ ใจผดิ ฉัน” เดมิ ทคี วามสมั พันธร์ ะหวา่ งเขาและเยห่ ลน่ิ หานกค็ อ่ นขา้ ง ละเอยี ดออ่ นอยแู่ ลว้ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมก่ ลา้ ทจ่ี ะพดู ถงึ เมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ “ชา่ งเป็ นเหตผุ ลทฟี่ ังขนึ้ จรงิ ๆ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา จากนัน้ พดู ดว้ ยความเยย้ หยนั ใสเ่ ธอ เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มามองเขา “เรอ่ื งนฉ้ี ันจัดการไมด่ เี อง ฉัน ตอ้ งขอโทษคณุ เยโ่ มเ่ ซนิ ….ฉัน….” ประโยคดา้ นหลัง ทําไมเธอกลับพดู ไมอ่ อกนะ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ลําบากใจมาก เธอหายใจเขา้ ลกึ ๆแลว้ จอ้ งมองเขา สายตาของเขายังคงดเู ย็นชา ไมม่ คี วามอบอนุ่ เลยสกั นดิ มัน หนาวเหน็บไปถงึ ในใจของเธอ

ตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ป็ นเชน่ น้ี เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ความ กลา้ หาญทต่ี วั เธอกวา่ จะรวบรวมออกมาไดม้ นั กําลังคอ่ ยๆลด นอ้ ยลง เธอรสู ้ กึ กลัวเล็กนอ้ ย ถา้ ….ถา้ เธอยังไมพ่ ดู อะไรอกี ละก็ ดไี มด่ …ี .หลงั จากนเ้ี ธอจะยง่ิ ไมม่ คี วามกลา้ ทจี่ ะพดู อะไรออกมา อกี ? เมอ่ื นกึ ถงึ จดุ นี้ เสนิ่ เฉียวใชแ้ รงกดั ฟันตวั เองแลว้ พดู “เยโ่ มเ่ ซนิ พวกเรา……” “หยา่ กนั เถอะ” อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เอย่ ปากพดู แลว้ แทรกคําพดู ของเธอ มแี ตค่ วามตกตะลงึ เกดิ ขน้ึ “สญั ญาฉบบั นัน้ ฉันใหค้ ณุ แลว้ กอ่ นหนา้ นคี้ ณุ กอ็ ยากไดม้ นั มา ตลอดไมใ่ ชห่ รอ? ตอนนไ้ี ดต้ ามทคี่ ณุ ตอ้ งการแลว้ คณุ เอา สญั ญาแลว้ เดนิ ออกไป จากนอี้ ยากจะอยกู่ บั ใครกไ็ ปอยู่ คณุ กบั ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ คนนเ้ี ราไมม่ อี ะไรเกย่ี วขอ้ งกนั อกี ” เสนิ่ เฉียวเบกิ ตาโต เธอยนื องึ้ อยกู่ บั ที่

“คณุ คณุ เอาจรงิ หรอ? คณุ ไมไ่ ดแ้ คโ่ กรธฉัน แต…่ ..ตอ้ งการ หยา่ กบั ฉันจรงิ ๆใชม่ ยั้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ แสยะปากยม้ิ “คณุ ดวู า่ ทา่ ทขี องฉันเหมอื นกําลังพดู เลน่ รไึ ง?” เสนิ่ เฉยี วพดู อะไรไมอ่ อก เธอรสู ้ กึ สําลกั ในคอ ราวกบั วา่ มอี ะไร บางอยา่ งมาขวางกนั้ อยใู่ นใจของเธอ “ไปเถอะ ทนี่ ไ่ี มเ่ หมาะกบั คณุ เสน่ิ เฉยี ว เดมิ ทคี ณุ ก็แตง่ งาน แทนนอ้ งสาวของคณุ ไมใ่ ชห่ รอ? ตอนนี้ คณุ มอี สิ ระแลว้ ” คณุ มอี สิ ระแลว้ ทนี่ ไ่ี มเ่ หมาะกบั คณุ คณุ ไปเถอะ คําพดู เหลา่ นร้ี าวกบั เป็ นมดี ทแี่ ทงเขา้ ไปในหวั ใจของเสนิ่ เฉยี ว เขาพดู ออกมาอยา่ งงา่ ยดาย แตเ่ ธอกลบั รสู ้ กึ ยากทจ่ี ะยอมรับ หลังจากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู จบ เขาก็หนั หลงั แลว้ ขยับรถเข็นเพอื่ เดนิ จากไป

เสนิ่ เฉียวก็ไมร่ วู ้ า่ ความกลา้ หาญนมี้ าจากไหน อยๆู่ เธอก็ลกุ ขนึ้ มาแลว้ กระโดดลงมาจากโซฟาดว้ ยเทา้ เปลา่ จากนัน้ พงุ่ ตวั ไป ขวางอยดู่ า้ นหนา้ ของเขา “คณุ ตอ้ งการจะไลฉ่ ันไปขนาดน้ี อยา่ บอกนะวา่ คณุ ไมร่ ักฉันเลย? เยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นหนา้ นใ้ี ครกนั ทบี่ อก ใหฉ้ ันเชอ่ื เขา ตอนนคี้ ณุ กลับมาไลฉ่ ัน ฉันจะเชอื่ คณุ ไดย้ งั ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองดว้ ยสายตาทเี่ ย็นชา “ แลว้ แตค่ ณุ ไมเ่ กยี่ วกบั ฉัน” “ไมเ่ กย่ี วกบั คณุ ?” เสนิ่ เฉยี วก็หวั เราะอยา่ งเย็นชา เธอชไ้ี ปท่ี แผลบนรมิ ฝี ปากของตวั เอง “งัน้ คณุ บอกฉันไดม้ ยั้ วา่ เมอื่ ตะกี้ คณุ จบู ฉันทําไม? ทงั้ ทัง้ ทค่ี ณุ ตอ้ งการจะหยา่ กบั ฉันแลว้ รังเกยี จฉันขนาดนัน้ แลว้ คณุ จบู ฉันทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอดว้ ยสหี นา้ ทไี่ รค้ วามรสู ้ กึ เสยิ่ นเฉียวจอ้ งมองเขา ทัง้ สองตา่ งกจ็ อ้ งมองกนั และกนั ตอ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ เออื้ มมอื มาดงึ ตวั เธอเขา้ ไปในออ้ มอกแลว้ จบู เธออกี ครัง้ เสน่ิ เฉียวองึ้ ไปสกั พัก จากนัน้ จงึ ปลอ่ ยวางแลว้ คอ่ ยๆหลับตาลง

เธอกําลงั จะเอามอื ไปโอบทค่ี อของเยโ่ มเ่ ซนิ อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กใ็ ช ้ กําลังดงึ ตัวเธอออกไป เสนิ่ เฉยี วลม้ ลงแลว้ นั่งอยบู่ นพรม “เห็นรยึ ัง?” เขายนื่ มอื ไปเชด็ มมุ ปากของตวั เอง สายตาทเี่ ย็นชาจนถงึ ขดี สดุ ไรซ้ ง่ึ ความรสู ้ กึ ใดใด เสนิ่ เฉยี วอา้ ปากคา้ งเล็กนอ้ ย ผา่ นไปสกั พักเธอจงึ กม้ หนา้ ลง แลว้ ยม้ิ อยา่ งขมขนื่ “นมี่ ันหมายความวา่ อะไร? คณุ เยาะเยย้ ฉัน งัน้ หรอ? คณุ กําลงั จะบอกฉันวา่ ตอ่ ใหเ้ กลยี ดฉันกส็ ามารถจบู ฉัน กอดฉันได ้ คณุ เห็นฉันเป็ นแคข่ องเลน่ ชน้ิ หนง่ึ ใชม่ ัย้ ?” “ถา้ เขา้ ใจแลว้ ก็ไสหวั ออกไป” ตอ่ ใหค้ วามรสู ้ กึ ทจ่ี บู เธอมนั ดมี ากขนาดไหน แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เกลยี ดทสี่ ดุ กค็ อื การโดนคนอนื่ หกั หลงั ความทกุ ขท์ แี่ มข่ องเขาตอ้ งแบกรับ เขามองจอ้ งแลว้ จํามนั ไดด้ ี เขาจะไมย่ อมเดนิ ตามรอยแมข่ องเขาอยา่ งแน่นอน ถา้ เธอจะเป็ นคนใจโลเลเอาแน่เอานอนไมไ่ ดเ้ ชน่ น้ี งัน้ เขาจะ เป็ นคนลงมอื ทําเรอ่ื งทกุ อยา่ งใหจ้ บดว้ ยมอื ของเขาเอง

ใหเ้ ธอไปอยเู่ คยี งขา้ งกบั คนทเ่ี ธออยากจะอยดู่ ว้ ย เสน่ิ เฉียวนั่งนงิ่ อยบู่ นพรม เธอน่ังกม้ หนา้ กม้ ตาทา่ ทางราวกบั กระตา่ ยทห่ี ดหู่ เป็ นภาพทพ่ี เิ ศษมาก เมอ่ื ผา่ นไปสกั พัก เธอคอ่ ยๆลกุ ขน้ึ มายนื “คณุ รมู ้ ยั้ เยโ่ มเ่ ซนิ วันนฉี้ ัน….เดมิ ทฉี ันอยากจะมาคนื ดกี บั คณุ ฉันรวู ้ า่ คนื นัน้ ฉันเป็ นคนทําผดิ ไป ดงั นัน้ ฉันจงึ ตอ้ งยอมเสยี อะไร บางอยา่ งเพอ่ื ชดใชส้ ง่ิ ทเี่ กดิ ขน้ึ ตอ่ ใหค้ ณุ ยังโกรธฉัน นั่นมันก็ เป็ นเรอื่ งทส่ี มควร เพราะวา่ ฉันไมไ่ ดร้ ักษาคําสญั ญา ฉันยอมท่ี จะรับบทลงโทษ ขอแค…่ อยา่ หยา่ กนั ก็พอ” รมู า่ นตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หดเขา้ ไปทันที ผหู ้ ญงิ คนนพี้ ดู อะไรนะ? “ฉันชอบคณุ จรงิ ๆ….” เสน่ิ เฉียวพดู คํานใี้ นขณะทตี่ วั เรม่ิ สน่ั น้ําตาคลออยเู่ ต็มเบา้ ตา “ในคนื นัน้ มนั เกดิ เรอื่ งขนึ้ มาจรงิ ๆ ตอ่ มาฉันตัดสนิ ใจดแี ลว้ วา่ ฉันจะมาอยกู่ บั คณุ ” เธอเงยหนา้ ขน้ึ เธอจอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตาทหี่ นักแน่น “ดงั นัน้ อยา่ ไลฉ่ ันไปเลยไดม้ ยั้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ “……”

อยๆู่ เสน่ิ เฉียวกพ็ งุ่ ตวั เขา้ ไป เอามอื ทัง้ สองโอบกอดไปทค่ี อ ของเยโ่ มเ่ ซนิ รา่ งกายของเธอแขวนอยบู่ นคอของเขา รา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ น่ังนง่ิ อยตู่ ลอด เมอื่ เธอกระโจนเขา้ มา เชน่ นี้ ตวั เขารวมไปถงึ รถเข็นก็ขยบั ถอยไปดา้ นหลัง รับรไู ้ ดถ้ งึ มอื ทไ่ี รเ้ รย่ี วแรงของเธอกําลังโอบอยทู่ ค่ี อของตวั เอง เสยี ง สะอน้ื รอ้ งไหก้ อ้ งอยใู่ นหขู องเขา ใจทแี่ ข็งของเขาคอ่ ยๆออ่ นลง “ใหโ้ อกาสฉันอกี สกั ครัง้ เถอะ คราวนฉ้ี ันจะไมไ่ ปเจอเขาอกี แลว้ ดมี ยั้ ?” เสนิ่ เฉยี วกอดเขาเอาไว ้ มองไมเ่ ห็นดวงตาของเธออกี ในทส่ี ดุ เธอกส็ ามารถพดู ออกมาไดอ้ ยา่ งกลา้ หาญ ขอแคเ่ ธอเคยพยายามกจ็ ะไมม่ อี ะไรทตี่ อ้ งเสยี ใจอกี เยโ่ มเ่ ซนิ ขอรอ้ งละ่ ….ใหโ้ อกาสฉันอกี สกั ครัง้ ! ครัง้ เดยี วก็พอ!!! ถา้ คณุ ยังผลกั ฉันออกไปอกี ละก็ ฉันคง…ไมม่ คี วามกลา้ ทจี่ ะมา พง่ึ พงิ คณุ อกี แลว้ จรงิ ๆ

ดงั นัน้ อยา่ …อยา่ ผลกั ฉันออกไปเลย ขอรอ้ งคณุ ละ่ ตอนที่ 322 ฉนั จะหายไปตลอดกาล อยา่ ผลักฉันออกไป ขอรอ้ งคณุ ละ่ เสน่ิ เฉียวหลับตา เธอทอ่ งคํานอี้ ยภู่ ายในใจตลอดเวลา เธอก็หวงั วา่ ในเวลานเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะสามารถมใี จทตี่ รงกบั เธอ แตไ่ มม่ …ี . อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ทผ่ี อมแหง้ ของเธอ เขาตอ้ งการจะดงึ มอื ของเธอออก เสน่ิ เฉียวรับรไู ้ ดว้ า่ เขากําลังจะทําอะไร เธอเอามอื กอดทคี่ อของเขาแน่นยงิ่ ขน้ึ เธอไมอ่ ยากจะคลายมอื ออก “……” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แน่น ผหู ้ ญงิ คนนไ้ี ปเรยี นรวู ้ ธิ กี าร เกาะแกะคนเชน่ นม้ี าตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรก่ นั ? แตไ่ หนแตไ่ รไมเ่ คย เห็นเธอเป็ นแบบนม้ี ากอ่ น ตอนนเี้ ธอกลบั ….. เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แน่น จากนัน้ พดู “ปลอ่ ย!”

เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่น เธอหลบั ตาแสดงสหี นา้ อยา่ ง ชดั เจน “ไมป่ ลอ่ ย” เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ จะปลอ่ ยไมป่ ลอ่ ย?” “ไมป่ ลอ่ ย ใหต้ ายก็ไมป่ ลอ่ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันอยากจะอยกู่ บั คณุ ฉันจดทะเบยี นสมรสกบั คณุ แลว้ คณุ ทําแบบนกี้ บั ฉันไมไ่ ดน้ ะ” “ห…ึ .” อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะดว้ ยนํ้าเสยี งทท่ี มุ ้ ตํา่ หนง่ึ ที เสยี ง หวั เราะนัน้ เต็มไปดว้ ยความเยย้ หยัน “แสดงละครเกง่ จรงิ ๆ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ ฉันรมู ้ ากอ่ น เกรงวา่ ฉันน่าจะโดนคณุ หลอกลวง จรงิ ๆสนิ ะ” เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ทันที มอื ของเธอผอ่ นแรงลงเล็กนอ้ ย ในจังหวะทเี่ ธอผอ่ นแรง เยโ่ มเ่ ซนิ ควา้ มอื ของเธอแลว้ ดนั เธอ ออกไป เสน่ิ เฉียวถอยไปดา้ นหลงั สองกา้ วแลว้ จงึ หยดุ รา่ งกายของ ตวั เอง เธอจอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ เขาผลักเธอออกไปจรงิ ๆดว้ ย เขา….ตอ้ งการจะหยา่ กบั เธอจรงิ ๆแลว้ ใชม่ ัย้ ? “ดแู ลว้ ถา้ คณุ ยังไมร่ คู ้ วามจรงิ ก็จะไมย่ อมแพส้ นิ ะ ตามฉันมา”

เยโ่ มเ่ ซนิ เคลอ่ื นลอ้ รถเข็นออกไปจากหอ้ งพักผอ่ น เสนิ่ เฉียวยนื คา้ งอยกู่ บั ทไี่ ปสกั พัก จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆเดนิ ตามเขาออกไป เธอตามเยโ่ มเ่ ซนิ มาอยทู่ ห่ี อ้ งทํางาน เธอเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ ลน้ิ ชกั ทโี่ ตะ๊ ทํางาน จากนัน้ หยบิ ซองกระดาษสนี ํ้าตาลออกมา จากดา้ นในแลว้ ทงิ้ มนั ลงบนโตะ๊ “เปิดดู ดเู สร็จแลว้ กไ็ สหวั ออกไป” น้ําเสยี งชา่ งโหดรา้ ยอะไรเชน่ น…้ี . อยๆู่ เสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ ทอ้ แทห้ มดกําลังใจทนั ที เธอยนื อยกู่ บั ทไี่ มข่ ยบั ตวั แลว้ จอ้ งมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ สายตาทม่ี องมานัน้ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ยักคว้ิ ขน้ึ แลว้ ถาม “ทําไม?” “ไมว่ า่ ดา้ นในจะเป็ นอะไร ยังไงมันก็คอื เหตผุ ลทค่ี ณุ ใหฉ้ ัน ออกไป ไมใ่ ชร่ ไึ ง?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากไมพ่ ดู อะไร สายตาทลี่ มุ่ ลกึ ยงั คงจอ้ งมองดู เธอ “ดงั นัน้ ……” เสนิ่ เฉียวเผยรอยยมิ้ ออกมา “ฉันไมด่ แู ลว้ ”

“ยังไงซะคณุ อยากใหฉ้ ันออกไปมนั ก็มหี ลากหลายเหตผุ ล ตอ่ ใหฉ้ ันขอรอ้ งคณุ อยา่ งน่าอเนจอนาถขนาดนแ้ี ลว้ คณุ ก็ยังผลัก ฉันออกไป งัน้ …..กเ็ อาตามทค่ี ณุ ตอ้ งการเถอะ” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดเ้ ดนิ เขา้ ไปหยบิ เอกสารฉบับนัน้ เธอไมอ่ ยากรวู ้ า่ ดา้ นในคอื อะไรอกี แลว้ วันนท้ี เ่ี ธอทํา มันมากพอแลว้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ที ที า่ ทจ่ี ะกลบั ใจเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ไมม่ เี ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เธอยงั อยตู่ อ่ เพอ่ื อะไรกนั ? อบั อายขายขห้ี นา้ ตวั เอง? “ในชว่ งเวลานฉี้ ันมารบกวนคณุ ฉันจะรบี หายไปตอ่ หนา้ ของคณุ แลว้ ไมป่ รากฏตวั ใหค้ ณุ เห็นอกี ” เมอ่ื พดู จบ เสนิ่ เฉียวพยายามกลนั้ น้ําตาทกี่ ําลังจะไหลออกมา จากนัน้ ยม้ิ กวา้ งๆใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ

รอยยม้ิ ของเธอแฝงไปดว้ ยน้ําตา ถงึ แมร้ อยยมิ้ ทม่ี มุ ปากจะ ชดั เจน แตส่ หี นา้ และแววตานัน้ กลับทําใหร้ ับรไู ้ ดถ้ งึ ความสน้ิ หวงั แมว้ า่ ตวั เธอเองจะเป็ นคนเลอื ก แตท่ ําไมตอนนเ้ี ธอถงึ แสดงสี หนา้ นใี้ หเ้ ขาเห็น? รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยับไปมา แตเ่ ขากลับไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ออกมาสกั คํา เสนิ่ เฉยี วคอ่ ยๆหนั หลังแลว้ เดนิ ออกไปจากหอ้ งทํางาน ตอนทเ่ี ดนิ ออกมาจากหอ้ งทํางาน เธอไดเ้ จอกบั เซยี วซทู่ กี่ ําลงั จะเดนิ เขา้ มาพอดี เซยี วซมู่ องเห็นเสนิ่ เฉยี วทใี่ บหนา้ เต็มไปดว้ ยนํ้าตา เขามสี ี หนา้ ทต่ี กใจเป็ นอยา่ งมาก “คณุ นายนอ้ ย สอง คณุ …..” เสนิ่ เฉยี วเดนิ ผา่ นดา้ นขา้ งของเขาราวกบั วา่ มองไมเ่ ห็นตวั เขา เซยี วซรู่ สู ้ กึ สงสยั เป็ นอยา่ งมากวา่ ทําไมเสน่ิ เฉียวถงึ มาปรากฏ ตวั อยทู่ น่ี ี่ แตเ่ ขาดงึ สตกิ ลับมาอยา่ งรวดเร็ว จากนัน้ จงึ พงุ่ เขา้ ไป

ในหอ้ งทํางาน เขาทตี่ อ้ งการจะเอย่ ปากถามโดนเยโ่ มเ่ ซนิ พดู แทรกกอ่ น “เอาเอกสารพวกนไี้ ปทําลายซะ จากนเี้ ป็ นตน้ ไปหา้ มเธอเขา้ มา ในบรษิ ัทตระกลู เยอ่ กี ” เซยี วซอู่ งึ้ ไปสกั พักจากนัน้ จงึ ดงึ สตกิ ลบั มา “คณุ ชายเย่ คณุ …. ตดั สนิ ใจหยา่ ขาดกบั คณุ นายนอ้ ยสองจรงิ ๆงัน้ หรอ? คณุ จะไม่ เสยี ใจทหี ลังใชม่ ยั้ ?” เมอ่ื ฟังจบ เยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ ควิ้ เล็กนอ้ ย นํ้าเสยี งแฝงไปดว้ ย ความดดุ นั “เมอ่ื ไรทฉี่ ันใหน้ ายมาตงั้ คําถามกบั การตดั สนิ ใจของ ฉัน?” เซยี วซู่ “……แตค่ ณุ ชายเย่ เรอื่ งน…ี้ ….” “ออกไป” “คณุ ชายเย!่ ” “ไสหวั ออกไป!!!” เยโ่ มเ่ ซนิ ระเบดิ อารมณ์แลว้ อาละวาดออกมา เขาปัดสงิ่ ของทอี่ ยบู่ นโตะ๊ ออกไป เพลย้ี งเพลย้ี งเพลย้ี ง!

อปุ กรณเ์ ครอื่ งใชไ้ ฟฟ้าทอี่ ยบู่ นโตะ๊ ถกู ปัดจนตกลงมาบนพนื้ เสยี งดงั เป็ นอยา่ งมาก สว่ นเสนิ่ เฉียวไดเ้ ดนิ ออกไปไกลแลว้ เธอไมไ่ ดย้ นิ เสยี งเหลา่ นเี้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เซยี วซยู่ นื องึ้ อยกู่ บั ทแ่ี ลว้ จอ้ งมองภาพเหลา่ นไ้ี ปสกั พัก สดุ ทา้ ย เคา้ เงยี บแลว้ หนั หลงั เดนิ ออกไป * เสยี่ วเหยยี นรอเธออยทู่ แี่ ผนกการเงนิ อยา่ งกระวนกระวายใจ เธอรอเสนิ่ เฉยี วมานานมากแลว้ แตก่ ย็ งั ไมเ่ ห็นเธอกลับมา ดงั นัน้ เธอจงึ เรมิ่ เดาวา่ นานขนาดนแี้ ลว้ ยังไมก่ ลบั มาหรอื วา่ เธอ จะคนื ดกี บั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ จากนัน้ ทัง้ สองก็หนุงหนงิ อยดู่ ว้ ยกนั ? เมอ่ื นกึ ถงึ ทัง้ สองอยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งสวที เสยี่ วเหยยี นก็รสู ้ กึ มี ความสขุ เป็ นอยา่ งมาก ถา้ เป็ นเชน่ น้ี จากนไี้ ปเธอก็คงไมต่ อ้ งกงั วลอะไรอกี แลว้ ผา่ น เรอ่ื งทยี่ งิ่ ใหญข่ นาดนไี้ ปได ้ ความสมั พันธข์ องพวกเธอจะตอ้ ง เตบิ โตไปไดด้ แี น่นอน!

ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ คดิ อกี วา่ รอใหพ้ วกเขาคนื ดกี นั กอ่ น เธอ จะตอ้ งรดี ไถเ่ สน่ิ เฉียวใหห้ นํ่าใจสกั ที หลายวนั มานเี้ ธอตอ้ งวง่ิ ไปวง่ิ มาเพอ่ื เสน่ิ เฉยี วมามากมาย เธอก็เหนอ่ื ยมากเชน่ กนั “เสยี่ วเหยยี น คณุ เดนิ ทางมาทบี่ รษิ ัทพรอ้ มกบั เสน่ิ เฉียวใชม่ ัย้ ?” เธอทกี่ ําลงั จนิ ตนาการอยา่ งเพลดิ เพลนิ อยู่ อยๆู่ ก็มเี พอ่ื น รว่ มงานเขา้ มาถามเธอ เสยี่ วเหยยี นดงึ สตกิ ลับมา จากนัน้ พยกั หนา้ “ใชแ่ ลว้ ฉันมาท่ี บรษิ ัทพรอ้ มกบั เธอ วา่ แตค่ ณุ รไู ้ ดย้ ังไงกนั ?” “ฉันเห็นน่ะสิ ตอนทพ่ี วกคณุ กําลังเขา้ มา ฉันลงไปดา้ นลา่ งพอดี แต…่ ..วันนค้ี ณุ ลาหยดุ ไมใ่ ชห่ รอ?ทําไมถงึ มาทบ่ี รษิ ัทละ่ ?” “ฉันอยากมาน่ะสิ ฉันลาแตฉ่ ันมาเทยี่ วเลน่ ในบรษิ ัท” “…..งัน้ คณุ ไมก่ ลับไปพรอ้ มกบั เสน่ิ เฉียวหรอ?” “คณุ ไมเ่ ห็นหรอวา่ ฉันรอเธออยนู่ ่ะ?” “แตเ่ มอื่ ตะกพ้ี วกเราพงึ่ เห็นเสนิ่ เฉยี วอยดู่ า้ นลา่ ง เหมอื นกบั วา่ เธอออกไปแลว้ ”

“อะไรนะ?” เสยี่ วเหยยี นตกใจจนกระโดดขน้ึ มา “เธอไปแลว้ ? เมอื่ ไหร?่ ” “เมอ่ื ตะก…้ี …” เชย้ี ! เสยี่ วเหยยี นกา้ วฝี เทา้ เดนิ ออกไปดา้ นนอกทันที แตเ่ ดนิ ออกไป ไดค้ รง่ึ ทางกเ็ ดนิ กลบั มาอกี ครัง้ “เดย๋ี วกอ่ น ตอนทพ่ี วกคณุ เห็นเธออยดู่ า้ นลา่ ง เธอเดนิ ออกไป คนเดยี ว หรอื วา่ มคี นเดนิ ออกไปดว้ ยกนั ?” เธอตอ้ งถามใหช้ ดั เจน ถา้ ถามไมช่ ดั เจนแลว้ วงิ่ ลงไปหาเธอ ถงึ ตอนนัน้ ไปรบกวนพวกเขาจะทํายังไง? “เธอออกไปคนเดยี วสิ อกี อยา่ งดอู ารมณ์ไมค่ อ่ ยจะดดี ว้ ย ฉันยัง คดิ อย…ู่ .วา่ นมี่ ันเกดิ อะไรขน้ึ ?” “ยงั ตอ้ งพดู อกี หรอ? ชว่ งนเี้ ธอกไ็ มไ่ ดม้ าทบี่ รษิ ัทเลย กอ่ นหนา้ นเ้ี ห็นลอื กนั ไมใ่ ชห่ รอวา่ เธอจับทา่ นประธานเยไ่ ด?้ ดจู ากตอนน้ี แลว้ น่าจะโดนทา่ นประธานเยท่ ง้ิ น่ะส”ิ

เมอ่ื เพอ่ื นรว่ มงานคนอน่ื ๆไดย้ นิ ตา่ งก็เรมิ่ พดู นนิ ทาซา้ํ เตมิ เธอ แลว้ มคี วามสขุ บนความทกุ ขข์ องคนอน่ื ไมน่ านกม็ คี นมารว่ มพดู นนิ ทาดว้ ย “จรงิ ๆเลย ฉันเห็นเธอรอ้ งไห ้ จนมสี ภาพเชน่ นัน้ แลว้ น่าจะโดนทงิ้ จรงิ ๆน่ะแหละ ฉันกบ็ อกแลว้ วา่ ทา่ นประธานเยจ่ ะชอบผหู ้ ญงิ แบบนไ้ี ดย้ ังไงกนั น่าจะเกง่ ใน ดา้ นนัน้ ความสขุ ชว่ั วบู สนิ ะ? ตอนนค้ี วามสดใหมม่ นั กห็ มดไป เมอื่ เวลาผา่ นไปก็ไมเ่ อาเธอแลว้ ” กลมุ่ คนเหลา่ นัน้ หวั เราะคกิ คกั สะใจขน้ึ มา สหี นา้ ของเสย่ี วเหยยี นเปลย่ี นไปทันที จากนัน้ พดู ตะคอกเสยี ง ดงั “พวกคณุ พดู บา้ อะไรกนั ? เสนิ่ เฉียวไมใ่ ชค่ นอยา่ งทพ่ี วกคณุ พดู ซะหน่อย! เธอกบั ทา่ นประธานเยร่ ักกนั อยา่ งบรสิ ทุ ธใ์ิ จจรงิ ๆ! คณุ คดิ วา่ ทกุ คนจะตอ้ งน่ารังเกยี จเหมอื นพวกคณุ อยา่ งนัน้ หรอ! สถลุ จรงิ ๆ!” ตอนท่ี 323 ความสนิ้ หวงั หลังจากทเ่ี สย่ี วเหยยี นดา่ พวกเธอแลว้ เธอกว็ งิ่ ออกไปขา้ งนอก อยา่ งรวดเร็ว