แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 3 แสนชงั # 52. ผิดแผน หวั ใจของหญงิ สาวเตน้ กระหนํา ใบหน้าของนางรอ้ นผา่ ว ขนึ กะทนั หนั แต่สหี น้าของนางยงั คงนงิ เฉย หลวิ จา้ วเว่ยม องดวงตาคนู่ นั ของเนียเถยี นชงิ ในใจรสู้ กึ ไหวยวบไปกบั ความตงั ใจของเขา โฉมสะคราญสดู หายใจลกึ กอ่ นจะค่อยๆ ดงึ มอื ตนออก จากการกอบกมุ \"ขอบคุณคุณชายเนียทเี ป็นกงั วล แตต่ วั ขา้ ยงั ไมเ่ คยพจิ ารณาถงึ เรอื งนีมากอ่ น\" นางกลา่ วอยา่ ง ออ้ มคอ้ มนัก เนียเถยี นชงิ ฝืนยมิ เขารแู้ ก่ใจวา่ นางจะปฎเิ สธ แตก่ ย็ งั คดิ อยากจะเสนอใหอ้ ยา่ งสอื ตรงกบั ใจตน \"ทา่ นไมต่ อ้ งรบี ปฎิ เสธเสยี เดยี วนี เกบ็ เอาไปคดิ กอ่ นเถดิ วนั ใดตอ้ งเลอื กกใ็ ห้ คดิ ถงึ ขา้ บา้ งกพ็ อ\" เนียเถยี นชงิ กลา่ วดว้ ยนําเสยี งอบอุ่น หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ ว่า กระบอกตารอ้ นผา่ วขนึ มาเมอื ฟังคาํ พดู จรงิ ใจของอกี ฝ่าย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 ตลอดมาชายหนุ่มแสดงทา่ ทเี ชน่ ไรต่อนางมใิ ชน่ างดูไม่ ออก แต่เป็นคนอยา่ งนางมคิ คู่ วรกบั เขา... นางไมเ่ หน็ ชอ่ งที เหมาะสมกนั หากเขาแตง่ นางจรงิ วนั หน้าจะตอ้ งเสยี ใจแน่ นางไมอ่ ยากเหน็ ภาพนนั ไมอ่ ยากเหน็ เขาผดิ หวงั เพราะ นางเป็นตน้ เหตุ หญงิ สาวเงยหน้าขนึ กระพรบิ ตาถเี พอื ไลน่ ําตาไมใ่ หไ้ หล นางหนั มายมิ ตอบอกี ฝ่ายกลบเกลอื บความฝาดขมในอก \"จา้ วเวย่ มาถงึ แลว้ ร?ึ \" เสยี งตะโกนทาํ ใหห้ ญงิ สาวหนั ไป มองอกี ฟาก เหน็ น้าชายของนางโบกมอื เรยี กนางจงึ ฉวย โอกาสออกไปจากบรรยากาศน่าอดึ อดั นี \"ขา้ คงตอ้ งขอตวั ไปพบทา่ นน้าก่อน\" \"ไปเถอะ ดแู ลตวั เองดว้ ย\" \"เจา้ ค่ะ\" หญงิ สาวรบี เดนิ หนไี ปพรอ้ มกบั สาวใชท้ ยี งั ตะลงึ กบั สงิ ที เพงิ ไดย้ นิ เนียเถยี นชงิ ยนื อยตู่ รงนนั มองแผน่ หลงั นางจน ลบั สายตาพลางพ่นลมหายใจหนกั ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 บนภพมนุษยน์ ี มนุษยท์ ุกคนลว้ นถกู ผกู วาสนาไวก้ บั ใคร บางคน ใครบางคนทจี ะเป็นอกี ครงึ ของกนั และกนั ดงั ที คนชอบเรยี กวา่ เนือคู่ แต่การมเี นือคมู่ ใิ ชจ่ ะเป็นเรอื งดี เสมอไป เทพชะตามหี น้าทผี กู ดา้ ยแดงโยงวาสนาใหผ้ คู้ น แต่ สาํ หรบั หญงิ สาวนางถูกเทพชะตาผกู ไวก้ บั หายนะ เนือคู่ ของนางบนภพมนุษยเ์ ปรยี บเสมอื นคเู่ วรคูก่ รรม เป็นคนที จะตอ้ งนําความทุกข์ ความคบั ขอ้ งมาสนู่ างทุกๆ ชาติ เทพชะตาอยภู่ ายใตอ้ าณตั สิ วรรค์ การทาํ งานของเขาเมอื ตดั สนิ มาแลว้ กเ็ หมอื นสวรรคล์ ขิ ติ มนุษยท์ วั ไปมอิ าจขดั ขนื แต่ในวฎั จกั รเวลาทรี วนไปเพราะเขา สงิ ทกี าํ หนดชวี ติ นางไมใ่ ช่ดา้ ยแดงอกี ต่อไป แตเ่ ป็นการตดั สนิ ใจของนาง เท่านนั แตเ่ นียเถยี นชงิ กย็ งั กลวั กลวั ว่าตนอาจจะไมส่ ลู้ ขิ ติ ฟ้า สดุ ทา้ ยนางตอ้ งเดนิ กลบั ทางเดมิ มงุ่ หน้าสูค้ วามทุกข์ ทรมานทถี กู ผอู้ นื มอบให้ ชายหนุ่มกม้ มองสองมอื ของตน แมจ้ ะฟืนคนื พลงั และ ความทรงจาํ ทงั หมด ทว่าบนในภพมนุษยน์ ี เขาไมอ่ าจใช้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 พลงั ไดอ้ กี แลว้ มเิ ชน่ นนั กายเนอื มนุษยค์ งมอิ าจรบั ไหว และสลายกลายเป็นผง การทเี ขาจะเปลยี นอะไรไดม้ ที าง เดยี วคอื ใชค้ วามสามารถของมนุษยผ์ หู้ นึงเทา่ นนั มเี พยี งความเพยี รของมนุษยท์ จี ะตอ่ สลู้ ขิ ติ สวรรคไ์ ด้ ดงั นนั ตลอดมาเขาจงึ ใชช้ วี ติ อยา่ งมนุษยผ์ หู้ นงึ มเี พยี ง ตอนเลน่ งานเทพชะตาทคี ดิ จะเขา้ ถงึ ตวั หลวิ จา้ วเว่ย เทา่ นนั ทเี ขาดงึ พลงั ออกมาใช้ เพราะอกี ฝ่ายไมใ่ ชค่ นเดนิ ดนิ การใชพ้ ลงั จงึ ไมผ่ ดิ กฎ แต่เขาจะใชพ้ ลงั ทาํ รา้ ยมนุษย์ ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด สาํ หรบั ภพมนุษยแ์ ลว้ เทพ เซยี น ปีศาจ มาร ลว้ นเป็นสงิ แปลกปลอม หากไมใ่ ชเ่ ทพทมี หี น้าทบี นภพมนุษย์ โดยตรง พวกเขาไมอ่ าจใชพ้ ลงั ทนี ีไดม้ ฉิ ะนนั พลงั จะยอ้ น เขา้ หาตวั แมแ้ ต่เซยี นชนั สงู หากจะลงมายงั โลกมนุษยย์ งั ตอ้ งแบ่งภาคลงมาเกดิ เป็นมนุษยห์ รอื ตอ้ งงดใชพ้ ลงั ทนี ี สวรรคม์ ขี อบเขต มกี ฎ มเี ขตแดนทไี มอ่ าจขา้ มได้ เพอื ให้ แต่ละภพสามารถอยไู่ ดอ้ ยา่ งมนั คง ไมใ่ หเ้ กดิ การรงั แก ลา้ งผลาญกนั โดยเฉพาะพวกมนุษยท์ อี ่อนแอทสี ดุ จงึ ไดร้ บั การปกป้องมากทสี ุด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 7 ตวั เขาทถี ูกพนั ธะฟ้าดนิ กดเอาไวม้ านบั สบิ ชาติ กเ็ พราะใจ รอ้ นฝ่าฝืนกฎ ใชร้ า่ งจรงิ กระโดดลงในบ่อวฎั สงสาร ดว้ ย พลงั วญิ ญาณระดบั นัน ฟ้าดนิ ไมม่ ที างยอมรบั ได้ เขาจงึ ตอ้ งรบั บทลงโทษ ...หากตอนนนั เขาใจเยน็ กวา่ นนั คดิ ใหร้ อบคอบกว่านนั นางคงไมถ่ ูกรงั แกมานานถงึ เพยี งนี และคงไมต่ อ้ งผูกวาสนากบั เนือคูส่ ารเลวชาตแิ ลว้ ชาตเิ ล่า ชายหนุ่มยงิ คดิ อารมณ์กย็ งิ ขนุ่ มวั เมฆดา้ นบนเรมิ เปลยี น สคี ลา้ ยตงั เคา้ ฝน * \"เดนิ ทางเป็นเชน่ ไรบา้ ง?\" เถาเฝิงชงิ ถามหลานสาว \"ดเี จา้ คะ่ เสน้ ทางมาทนี ีสะดวกมาก พวกทา่ นคงทาํ งาน กนั หนกั \" หญงิ สาวตอบตามจรงิ \"ดแี ลว้ ขา้ สงั ใหค้ นเตรยี มกระโจมพกั ไวใ้ หเ้ จา้ แลว้ ขา้ จะ พาไปด\"ู \"ขอบคุณทา่ นน้าทเี ป็นธุระเจา้ คะ่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 \"เพราะทงั จวนเจา้ มแี คเ่ จา้ ทเี ป็นสตรมี าคนเดยี ว ขา้ จงึ ให้ คนจดั กระโจมหน้าๆ เอาไว้ แถวนนั มที หารลาดตระเวน ตลอด ทงั มคี นพลกุ พลา่ นจะไดป้ ลอดภยั \" เถาเฝิงชงิ บอก ขณะพานางไปถงึ กระโจมผา้ สหี มน่ ดา้ นในมอื เตยี งนอน อยา่ งของพวกทหาร แลว้ กม็ หี บี เกบ็ ของกบั เกา้ ออี ยู่ \"พวกสาวใชใ้ หน้ อนในกระโจมกบั เจา้ ได้ สว่ นพวกบา่ ว ชายใหไ้ ปนอนรวมทกี ระโจมขา้ ง\" \"เจา้ คะ่ ทา่ นน้า\" หญงิ สาวตอบรบั แตเ่ หน็ เถาเฝิงชงิ คลา้ ย มอี ะไรจะพดู กบั นางอกี จงึ หนั ไปสงั สาวใช้ \"อาเจนิ เจา้ ออกไปดวู า่ บา่ วคนอนื มาถงึ หรอื ยงั ถา้ มาแลว้ กใ็ หช้ ว่ ยกนั ขนของมาทนี ี อยา่ ใหห้ ลงไปกระโจมอนื \" \"เจา้ คะ่ คุณหนู\" อาเจนิ รวู้ า่ เจา้ นายมเี รอื งจะคยุ กนั นางจะ รบี เลยี งออกไป เถาเฝิงชงิ เหน็ วา่ ไมม่ คี นอนื กเ็ รมิ ถาม \"เมอื ครเู่ หน็ เจา้ กบั คณุ ชายเนีย เจา้ สนิทสนมกบั เขาร?ึ \" \"ปีทแี ลว้ ตอนทเี กดิ เรอื งระหวา่ งกลบั จากวงั หลงิ ซาน บงั เอญิ พบคุณชายเนยี ทจี ดุ พกั มา้ เขาไดใ้ หค้ วาม ชว่ ยเหลอื ขา้ เอาไวไ้ มน่ ้อยนบั เป็นผมู้ พี ระคณุ ของขา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 9 ตอ่ มาไดพ้ บกนั อกี ครงั ในเมอื งหลวงถงึ รวู้ า่ เขาเป็นจว้ ง หยวนชอื ดงั ไปแลว้ \" เถาเฝิงชงิ ฟังแลว้ พยกั หน้ารบั วา่ เขา้ ใจ \"น้าสะใภค้ งพูดกบั เจา้ แลว้ เรอื งทคี วรออกเรอื น\" \"ตอนทนี ้าสะใภมั าเยยี มขา้ ไดก้ ลา่ วถงึ อยบู่ า้ ง แตต่ อนนี เพราะเจนิ ฮุย่ เหมยมอี ํานาจในจวน จงึ กลวั วา่ นางจะ แทรกแซงเรอื งแต่งงานของขา้ แต่ยามนนี างสนิ อาํ นาจใน จวนแลว้ ขา้ จงึ ไมก่ งั วลอกี \" \"ขาดแมเ่ ลยี งเจา้ ไปคนกย็ งั เหลอื บดิ าเจา้ เหลอื ยา่ เจา้ มใิ ช่ หรอื ขา้ ไดร้ บั จดหมายจากทา่ นตาของเจา้ ทา่ นโกรธมาก ทเี จา้ ถกู ถอนหมนั ดว้ ยเรอื งเพอ้ เจอ้ แลว้ น้องสาวตา่ ง มารดาเจา้ ผนู้ นั ไดแ้ ต่งแทน แต่แทนทจี ะไดด้ พี วกนางกลบั สรา้ งเรอื งไมห่ ยดุ หยอ่ น ดว้ ยชอื เสยี งสกลุ หลวิ ยามนี ตระกลู ดๆี ทไี หนจะยอมรบั เจา้ ทา่ นตาเจา้ รนู้ ิสยั บดิ าเจา้ ดี เขาจะตอ้ งขายเจา้ เพอื กชู้ อื เสยี งตวั เองแน่ ยามนีเจา้ แต่งใหเ้ ชอื พระวงศไ์ มไ่ ดแ้ ลว้ กเ็ หลอื ตระกลู ขนุ นาง เจา้ ว่า บดิ าเจา้ จะใหเ้ จา้ แต่งกบั คนเชน่ ไรเขาถงึ จะไดป้ ระโยชน์\" หลวิ จา้ วเว่ยนิงคดิ ความงามของนางราคาไมถ่ กู หลวิ เฉยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 0 นตอ้ งใชน้ างเพอื กเู้ กยี รตขิ องตระกลู หลวิ แน่ ดงั นนั ถา้ จะ แตง่ กค็ งแต่งกบั พวกตระกลู ของเสนาบดใี นสภาขนุ นาง แต่ในตระกลู เหลา่ นนั ไมม่ คี นรนุ่ ราวคราวเดยี วกบั นาง ที แก่กวา่ กม็ ากเกนิ สบิ ปี พวกรุน่ เยาว์กย็ งั เป็นเดก็ เลก็ ทงั สนิ จะมกี แ็ ตพ่ วกทฮี หู ยนิ ตาย... รองเจา้ กรมโยธาปีนีอายุสสี บิ สาม ฮูหยนิ ของเขาเพงิ เสยี ชวี ติ ไปเมอื ชว่ งปีใหม่ ดว้ ย ฐานะของหลวิ จา้ วเวย่ จะแต่งออกกต็ อ้ งแตง่ เป็นภรรยา เอก ดงั นนั ชายผนู้ จี งึ นบั ว่าเหมาะสมทสี ุด หากหลวิ เฉยี นคดิ จะใชน้ างเชอื มสมั พนั ธ์ หญงิ สาวเบป้ ากเมอื คดิ ถงึ ความเหน็ แกต่ วั ของบดิ าตน \"ทา่ นน้าเหน็ ว่าขา้ ควรทาํ อยา่ งไร?\" \"ขา้ คยุ กบั นา้ สะใภเ้ จา้ คดิ วา่ ยามนบี ดิ าเจา้ คงยงั ไมก่ ลา้ ลง มอื ทําอะไร เจา้ ควรฉวยโอกาสนี หากมคี นทถี กู ใจ ฐานะ เหมาะสมกบ็ อกมาเถอะ ขา้ กบั ทา่ นน้าเจา้ จะอา้ งชอื ทา่ น ตาเจา้ มาชว่ ยแทรกแซงจดั การ แมเ่ ลยี งเจา้ ทาํ เรอื งงาม หน้า เจา้ เองกถ็ ูกถอนหมนั ถอื ว่าสกลุ หลวิ ตดิ คา้ งเจา้ อยู่ อายเุ จา้ เหมาะสมควรออกเรอื น บา้ นเดมิ มารดาเจา้ จะ ออกหน้ายามนีไมถ่ อื วา่ เสยี มารยาทรา้ ยแรงนกั แตถ่ า้ รอ เรอื งนีคลคี ลาย บดิ าเจา้ ตงั ตวั ไดข้ นึ มา พวกขา้ จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 1 แทรกแซงอนั ใดคงลาํ บากแลว้ \" เถาเฝิงชงิ พดู อยา่ งหนักใจ \"หรอื ถ้าเจา้ มแี ผนของตวั เองกบ็ อกมาเถอะ จะไดช้ ว่ ยกนั จดั การ ท่านตาเจา้ จะไดไ้ มต่ อ้ งหว่ ง\" \"ขา้ บอกทา่ นตามตรง ขา้ มแี ผนของตนเองจรงิ แต่มใิ ชเ่ รอื ง แต่งงาน... ทา่ นน้าขา้ ไมเ่ คยคดิ เรอื งจะแตง่ กบั ใครเลย ดว้ ยซํา ชวั ชวี ติ นีขา้ คดิ จะครองตวั \" เถาเฝิงชงิ ฟังหลานสาวแลว้ คดิ อยากจะเอด็ นางทคี ดิ อะไร ผดิ แปลก แตเ่ พราะรูน้ สิ ยั นางดี หลานสาวคนนีของเขา เป็นคนพดู ไดท้ าํ ได้ ดงั นนั เขาจงึ ระงบั คาํ บรภิ าษเอาไว้ \"เจา้ คดิ แตบ่ ดิ าเจา้ จะยอมไดห้ รอื เขาจะตอ้ งอบั อาย เพราะเรอื งนี ไมม่ ที างอยเู่ ฉยใหเ้ จา้ อยใู่ นจวนจนแกแ่ น่\" หลวิ จา้ วเวย่ ระบายยมิ ละเหยี ใจ \"ดเู หมอื นไมว่ ่าทางใดก็ ทางใด ขา้ จาํ เป็นจะตอ้ งแตง่ งานจรงิ ๆ\" เพอื เลยี งฮอ่ งเต้ เนียเถยี งชงิ บอกวา่ ทางทเี หมาะสมทสี ดุ กค็ อื แตง่ งานเสยี คราวนีกเ็ พอื เลยี งไมใ่ หถ้ กู บดิ าใชเ้ ป็นเครอื งมอื นางกค็ วร จะแต่งงานเสยี \"ถา้ เจา้ ไมเ่ คยคดิ ไมเ่ คยมอง กเ็ รมิ มองเสยี ในงานลา่ สตั วน์ ี เถอะ ผชู้ ายทฐี านะเหมาะสมลว้ นมารวมตวั กนั อยทู่ นี ี หาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 2 เจา้ ตอ้ งตาใครกร็ บี บอก สาวงามเชน่ เจา้ คุณชายพวกนนั คงไมต่ ดั รอนนําใจ หรอื ถา้ เจา้ ไมเ่ ลอื กจะใหข้ า้ เลอื กใหก้ ็ ได้ อยา่ งไรกด็ กี วา่ บดิ าเจา้ เลอื กแน่\" เถาเฝิงชงิ วา่ \"เรอื งนีทา่ นน้ามติ อ้ งรบี รอ้ นเจา้ คะ่ หากขา้ จะแตง่ ใครขา้ ตอ้ งเลอื กเองและตอ้ งเหน็ วา่ เหมาะสมแลว้ จรงิ ๆ\" \"เอาอยา่ งนันกไ็ ด้ ขา้ ตอ้ งออกไปสงั การตอ่ เจา้ ดแู ลตวั เอง ใหด้ ี หากมอี ะไรใหส้ ง่ คนไปตามขา้ ทกี ระโจมดา้ นขา้ ง\" \"ขอบคณุ ท่านน้ามากเจา้ ค่ะ\" นางคารวะแลว้ เดนิ ไปส่งเขา ออกจากกระโจม พอเหน็ น้าชายลบั ไปจากครรลองสายตา หญงิ สาวกถ็ อนหายใจยาวเหยยี ดอยา่ งหนกั ใจ * ในตาํ หนกั เสวยี นจงของหยางไทเฮา นางกาํ นลั ทงั หมดถูก สงั ใหอ้ อกไป ดา้ นในเหลอื เพยี งหญงิ ชราทปี ่วย กระเสาะกระแสะมานานและโจวอ๋องทนี งั คุกเขา่ อยู่ ดา้ นหน้าพระมารดา \"เสดจ็ แม่ การใหญค่ รงั นีลกู ไมร่ วู้ า่ ผลจะออกมาเป็นเชน่ ไร ขอเสดจ็ แมช่ ว่ ยอวยพรใหล้ กู ดว้ ยพะ่ ยะ่ คะ่ \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 3 หยางไทเฮาแววตาไหวระรกิ มองพระโอรสของนางดว้ ย ความรกั อยา่ งท่วมทน้ \"แมอ่ วยพรใหเ้ จา้ จงชว่ งชงิ นําสงิ ที เป็นของเจา้ กลบั คนื มาใหไ้ ด\"้ หากในปีนนั นางไมต่ งั ครรภช์ า้ หากในปีนนั ฮอ่ งเตอ้ เู่ ทยี น ตงิ ไมส่ นิ พระชนมเ์ รว็ ยามนีคนทนี งั อยบู่ นบลั ลงั กค์ งไมใ่ ช่ เจา้ คนระยาํ ทกี ดดนั นางกบั โจวอ๋องมานานขนาดนี กแ็ ค่ลกู นางสนมทไี มไ่ ดต้ ายในวงั เสยี ดว้ ยซํา กลา้ ดเี ชน่ ไร มาชว่ งชงิ วาสนาของลกู นาง! หยางไทเฮายนื มอื อกไป โจวอ๋องกร็ บี เขา้ ไปจบั ไวแ้ ลว้ สวมกอดนาง \"แมข่ อใหเ้ จา้ ปลอดภยั กลบั มา หลงั จากนีทงั ใตห้ ลา้ จะเป็นของเจา้ ไมต่ อ้ งถูกสง่ ไปอยไู่ กลๆ เราแมล่ กู ไมต่ อ้ งพรากจากกนั อกี \" \"เสดจ็ แมต่ อ้ งดแู ลตวั เองใหด้ ี หากมเี รอื งเกดิ ขนึ พวกมนั ตอ้ งพุง่ เป้ามาทที า่ นแน่ เสดจ็ แมต่ อ้ งอยรู่ อดคู วามสาํ เรจ็ ของลกู นะพ่ะยะ่ คะ่ \" หยางไทเฮาลูบหวั เขา เอย่ ดว้ ยสายตาแน่วแน่ \"ได้ แมจ่ ะ คอยเจา้ กลบั มารบั ไมต่ อ้ งเป็นหว่ ง\" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 4 \"เสดจ็ แมร่ อลกู อกี ไมน่ านลกู จะเอาทงั ใตห้ ลา้ มาวางไว้ แทบเทา้ พระองค\"์ * ในวนั รงุ่ ขนึ ฮอ่ งเตน้ ําเสดจ็ เหลา่ เชอื พระวงศก์ บั คณะทตู ฮ่องเตท้ รงมา้ ตามมาดว้ ยราชทูตจากเมอื งตา่ งๆ ในราชรถ จงึ มเี พยี งฮองเฮากบั องคห์ ญงิ เหมยเจยี วทปี ระทบั เป็น เพอื น งานลา่ สตั วค์ รงั นีคอ่ นขา้ งฉุกละหุกและไมไ่ ดม้ งุ่ เน้นความ หรหู รา ดงั นนั ฮอ่ งเตจ้ งึ ไมไ่ ดใ้ หส้ นมนางใดตามเสดจ็ เชอื พระวงศฝ์ ่ายหญงิ มแี คฮ่ องเฮากบั พวกองคห์ ญงิ ทเี จรญิ พระชรรษาแลว้ เทา่ นัน \"ลกู ไดย้ นิ ว่าเสดจ็ พอ่ จะใหอ้ นั อ๋องแตง่ นงั ไฉ่ซนิ เขา้ ตาํ หนกั \" องคห์ ญงิ ใหญ่จบิ ชาแลว้ กล่าวขนึ ขณะทปี ระทบั อยใู่ นรถมา้ \"สกลุ หลานเป็นญาตกิ บั เรา หากฝ่าบาทไมอ่ อกราช โองการบงั คบั ราชครหู ลานไมย่ อมแน่\" ฮองเฮาตอบ เรยี บๆ สหี น้าของนางไมเ่ ปลยี น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 5 แมต้ ระกลู หลานไมไ่ ดอ้ อกตวั อยฝู่ ่ายฮองเฮาอยา่ งชดั เจน แต่พราะมสี ายสมั พนั ธก์ นั อยู่ ดงั นนั คงจงึ มองวา่ สกุล หลานอยฝู่ ่ายของนางมาตลอด หากใหห้ ลานไฉ่ซนิ แต่ง เขา้ ตําหนกั อนั อ๋อง กลบั กลายจะทาํ ใหล้ ําดบั ขวั อาํ นาจ พวั พนั กนั ยงุ่ เหยงิ \"เช่นนนั กน็ ่าเสยี ดายสเิ พคะ\" ฮองเฮาเลกิ ควิ \"เจา้ อยากใหอ้ นั ออ๋ งแต่งหลานไฉ่ซนิ ร?ึ \" \"ไมด่ หี รอื เพคะ เสดจ็ แมก่ ร็ วู้ ่านังไฉ่ซนิ เหมิ เกรมิ ขนาด กลา้ คดิ จะถวายตวั ใหเ้ สดจ็ พอ่ เกบ็ เอาไวก้ ม็ แี ต่รกหรู กตา ลกู ว่าฉวยโอกาสนีสนบั สนุนใหน้ งั นนั เขา้ ตําหนกั อ๋องแลว้ ใชเ้ ป็นหเู ป็นตาใหเ้ ราดกี ว่า\" \"เจา้ คดิ จะใชน้ างเป็นสายเชน่ นนั แตน่ างหวั แขง็ ขนาดนนั จะยอมทาํ ร?ึ \" \"นางมที างเลอื กดว้ ยหรอื เจา้ คะ ลกู วา่ เอาตามนีเถอะ ขอ เพยี งเสดจ็ แมร่ บั สงั อยา่ งไรราชครหู ลานกต็ อ้ งยอมแน่ๆ\" องคห์ ญงิ เหมยเจยี วตงั ป้อมรงั เกยี จหลานไฉ่ซนิ เป็นทนุ ดงั นนั จงึ ไมค่ ดิ จะใหอ้ กี ฝ่ายมชี วี ติ ทดี ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 6 หลานไฉ่ซนิ เกลยี ดอนั อ๋องถงึ ขนั จะฟ้องรอ้ งต่อหน้าพระ พกั ตร์ หากจบั มาแต่งกนั ไดท้ กุ วนั คนื คงเหมอื นไฟกบั นํามนั มแี ต่จะเผากนั ใหเ้ ป็นจุณ * ตระกลู ขนุ นางทมี าถงึ ลานลา่ สตั วก์ อ่ นตา่ งกต็ งั แถวรอรบั ขบวนเสดจ็ หลวิ จา้ วเว่ยยนื อยรู่ มิ ถนนมองขบวนเสดจ็ ของฮ่องเตผ้ า่ นไปชา้ ๆ ดา้ นขา้ งเป็นคณุ หนูจากจวนอนื ที คนุ้ หน้ากนั ฮ่องเตอ้ ู่เหอตอี ยใู่ นชดุ ขมี า้ ทรงมา้ นําคณะทตู กบั เหลา่ องคช์ ายอยดู่ า้ นหน้าสดุ ทา่ ทางขงึ ขงั สงา่ งามสะกดทกุ สายตาแมแ้ ต่สาวน้อยเพงิ แตกเนือสาวกแ็ อบหน้าแดงเมอื เหลอื บมองเขา หลวิ จา้ วเวย่ ถอนสายบวั ลงคารวะพรอ้ มๆ กบั หญงิ สาวคน อนื ๆ กอ่ นจะเงยหน้าขนึ มองชายหนุ่มบนหลงั มา้ อกี ครงั ฮ่องเตเ้ องกส็ งั เกตเหน็ นาง ทรงคลยี มิ เลก็ น้อยขณะสบตา กนั โฉมสะคราญยกมมุ ปากเป็นการทกั ทายเลก็ น้อยกอ่ น มา้ จะผา่ นเลยไป \"ฝ่าบาทรปู งามจรงิ ๆ ทงั ๆ ทอี ายุใกลจ้ ะสสี บิ แลว้ ยงั ดสู งา่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 7 เสยี จนขา้ อดมองนานๆ ไมไ่ ด\"้ หญงิ สาวใกลๆ้ กระซบิ นนิ ทากนั \"นีเขาถงึ เรยี กวา่ มงั กรตวั จรงิ อยา่ งไรเลา่ รปู โฉมเป็นหนึง ในใตห้ ลา้ ไมแ่ ปลกทมี แี ต่สตรแี ยง่ ชงิ อยากเขา้ ฝ่ายในไป รบั ใช\"้ \"ไมใ่ ชแ่ คฝ่ ่าบาทหรอก องคช์ ายสว่ นใหญ่กร็ ปู งามไมม่ คี น อปั ลกั ษณ์เลย นีถอื วา่ รบั ขอ้ ดขี องฝ่าบาทมาทงั นนั \" \"พดู ถงึ ขา้ วา่ ในบรรดาองคช์ ายทงั หลาย องคช์ ายสนี บั วา่ รปู งามทสี ุดแลว้ \" \"ทาํ ไมถงึ ไมเ่ หน็ อนั ออ๋ งตามเสดจ็ เล่า หรอื ว่าขายหน้าที เกดิ เรอื งจนไมก่ ลา้ ออกจากตาํ หนกั เสยี แลว้ \" \"เจา้ ลมื แลว้ รวึ า่ อนั ออ๋ งบาดเจบ็ ตอนไปปราบปีศาจเซยี จอื ไดย้ นิ วา่ แขนซา้ ยนนั หมอหลวงใหห้ า้ มใชง้ านอกี หลาย เดอื น เหลอื แขนขา้ งเดยี วจะทรงมา้ ไดอ้ ยา่ งไร คงนังอยใู่ น รถมา้ สกั คนั \" \"ไปเถอะ ฝ่าบาทจะเปิดงานแลว้ \" บรรดาคุณหนูพดู กนั อยา่ งออกรสกอ่ นจะสะกดิ เตอื นกนั เมอื เหน็ ว่าหวั ขบวนไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 8 ถงึ กระโจมเปิดดา้ นหน้าสดุ แลว้ ดา้ นหน้าจดั เป็นปะราํ ทนี งั ของเหลา่ เชอื พระวงศ์ คณะทตู และขนุ นางลอ้ มวงหนั หน้าไปทางป่า ฝ่าบาทยนื อยหู่ น้าเกา้ อที องทกี รมพธิ กี ารจดั ไว้ พรอ้ ม ประกาศใหเ้ รมิ พธิ ลี า่ สตั ว์ ใหผ้ ชู้ ายทกุ คนรว่ มกนั ล่าสตั ว์ รา้ ยในป่า ใครสามารถลา่ สตั ว์ใหญ่ สตั วด์ ุรา้ ยไดม้ ากทสี ดุ จะพระราชทานรางวลั ใหอ้ ยา่ งงาม พอตรสั จบกเ็ หน็ ขบวนมา้ ของพวกขนุ นางและทายาทชาย มงุ่ หน้าไปทางป่า เขตลา่ สตั วแ์ บ่งเป็นสองเขตคอื หนึงเขตปลอดภยั เขตนีจะ มที หารไลต่ อ้ นสตั วเ์ ลก็ มาใหล้ า่ และมกี ารคมุ้ กนั พนื ทใี ห้ อยใู่ นบรเิ วณทเี หมาะสม พวกผหู้ ญงิ และเดก็ มกั จะรว่ มลา่ ในเขตนี สว่ นอกี เขตคอื เขตอนั ตราย จะไมม่ กี ารคุม้ กนั ไม่ มกี ารตอ้ นสตั ว์ ไมม่ จี ุดสนิ สดุ ผลู้ า่ จะเขา้ ไปลกึ แค่ไหนกไ็ ด้ และมสี ตั วร์ า้ ยชุกชมุ พวกองคช์ ายไมเ่ รง่ รบี แสดงฝีมอื เพราะนีเพงิ เป็นวนั แรก ของพธิ เี ทา่ นนั สงิ สาํ คญั คอื การตอ้ นรบั ราชทตู และเรมิ เจรจาอกี ครงั เพราะกอ่ นหน้านีตา่ งกไ็ มม่ ใี ครฟังใคร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 1 9 บรรยากาศทางการทตู จงึ มแี ตย่ มิ ฉาบหน้า ทวา่ ทจี รงิ ไร้ ซงึ ความรนื เรงิ โดยสนิ เชงิ ในบรรดาชายหนุ่มตระกลู ขนุ นาง เฉนิ ซุย่ ดรู นื เรงิ ทสี ดุ ขณะทขี มี า้ ทะยานเขา้ ป่า ราวกบั เขาเป็นเสอื ทถี ูกปลอ่ ย เขา้ ป่า ดกู ระตอื รอื รน้ ยงิ กว่าใครๆ ทางหนึงรบี เรง่ เขา้ ป่า ทางหนึงเรมิ ยกเครอื งเสวย พวกที ตามเสดจ็ ไมไ่ ดร้ บั อนุญาตใหร้ ว่ มโต๊ะเสวย มแี ต่เชอื พระ วงศก์ บั คณะทตู สว่ นคนอนื ๆ ใหแ้ ยกไปกนิ ในกระโจม แจกเสบยี งหรอื จะใหบ้ ่าวมารบั ไปกนิ ทกี ระโจมตวั เองกไ็ ด้ หลวิ จา้ วเวย่ ไมส่ นใจเรอื งขมี า้ ยงิ ธนู นางยนื มองคณุ หนู จวนอนื ควบมา้ มงุ่ หน้าไปทางเขตปลอดภยั คนทโี ดดเดน่ ทสี ดุ เหน็ จะเป็นคุณหนูจางกวั สยา คณุ หนูรองจากสกลุ จาง อาจเพราะนางเป็นคนตระกลู ทหาร ทาํ ใหท้ า่ ทางการ ขมี า้ ของนางดทู ะมดั ทะแมง แขง็ แรง ไมไ่ ดห้ ว่ งความสวย ความงามหรอื สงวนทา่ ทแี บบคุณหนูจวนอนื หญงิ สาวมองสง่ คนอนื ไปล่าสตั วส์ ว่ นตวั เองเลอื กไปชมิ อาหารจากสตั วป์ ่านานาชนดิ ทพี ่อครวั หลวงทาํ ขนึ เสรจ็ จากกนิ นางกเ็ ดนิ เลน่ ไปรอบๆ เจตนาสาํ รวจทศิ ทางและ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 ผคู้ น มคี นไมน่ ้อยทมี องมาทางหลวิ จา้ วเวย่ แลว้ กระซบิ กระซาบ นนิ ทาเกยี วกบั เรอื งทเี กดิ ขนึ ในจวนสกุลหลวิ และตาํ หนกั อ๋อง แต่หลวิ จา้ วเวย่ ไมว่ า่ จะชาตกิ อ่ นหรอื ตอนนลี ว้ นไม่ ยหี ระสายตาของหญงิ สาวชนชนั สงู เหลา่ นนั จงึ ไมไ่ ดท้ ุกข์ รอ้ นแตอ่ ยา่ งใด เพยี งแตเ่ บอื หน่ายเลก็ น้อยเพราะงาน นีอู๋ถงิ ไมไ่ ดม้ ารว่ ม ทําใหน้ างไมม่ สี หายรนุ่ ราวคราว เดยี วกนั ใหพ้ ูดจา * ตอนคาํ พวกทอี อกไปลา่ ของวนั นีกลบั มา ฝ่าบาทดูผลงาน แลว้ แมจ้ ะไมม่ ใี ครลา่ ไดส้ ตั วร์ า้ ยแต่เหน็ ว่าเฉนิ ซุย่ ลา่ ได้ เยอะทสี ุดกพ็ ระราชทานรางวลั ใหเ้ ขา เฉนิ ซุ่ยรสู้ กึ ลงิ โลด ยกั ควิ ลวิ ตาใหเ้ ฉินหรเู หยยี นผเู้ ป็นบดิ าเป็นการใหญเ่ พอื อวดฝีมอื ตน ฟ้ามดื แลว้ มงี านเลยี ง มกี ารแสดงจากกองสงั คตี หลวงและ ยงั มกี ารต่อสู้ ฮ่องเตร้ บั สงั ใหน้ ักสขู้ องแต่ละแควน้ มาประ มอื กนั ทลี ะคู่ การแขง่ ขนั คอ่ นขา้ งดเุ ดอื ดเพราะตา้ ถงไมม่ ี ทางยอมแพใ้ นบา้ นตวั เอง สว่ นพวกราชทตู กร็ าํ คาญใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 เตม็ ทที เี จรจาไมไ่ ดผ้ ล คดิ จะขม่ กนั ใหเ้ หน็ การตดั สนิ แพช้ นะไมง่ า่ ย บรรยากาศตงึ เครยี ดขนึ เรอื ยๆ ขนุ นางตา้ ถงหลายคนเรมิ ถามหาเฉนิ หรงปัว เพราะวร ยทุ ธเ์ ขาควรจะสงู ทสี ดุ และควรเป็นตวั แทนของตา้ ถง \"ฝ่าบาท ขา้ พานกั สมู้ าจากแควน้ หุยกห็ วงั จะได้ แลกเปลยี นฝีมอื กบั แมท่ พั พทิ กั ษแ์ ผน่ ดนิ ไมท่ ราบวา่ พวก เรามวี าสนาจะไดพ้ บเขาหรอื ไม?่ \" ราชทตู ทลู ถามถงึ เฉนิ หรงปัว ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตกี ย็ มิ อยา่ งไมอ่ นาทร \"พวกทา่ นจะไดพ้ บเขาแน่เพยี งแต่ไมใ่ ชว่ นั นี เพราะชว่ ง กอ่ นทางใตเ้ กดิ นําทว่ มขา้ เลยสงั ใหเ้ ฉนิ หรงปัวไปชว่ ยดูแล ชาวบา้ น เขากาํ ลงั เร่งเดนิ ทางมา อกี วนั สองวนั นีคง มารว่ มสนุกกบั พวกทา่ นได\"้ \"เป็นเช่นนี\" ดงั นนั การประมอื กนั วนั นจี งึ ไมส่ มั ฤทธผิ ลดงั ใจพวก ราชทตู ยงิ ดกึ ยงิ ลมแรง ฮ่องเตจ้ งึ ใชข้ อ้ อา้ งเรอื งฝนใหเ้ ลกิ งานเลยี งแลว้ แยกยา้ ยไปพกั กอ่ นจะรว่ มล่าสตั วพ์ รุง่ นีแต่ เชา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 กลางดกึ ฝนตก หลวิ จา้ วเวย่ นอนไมห่ ลบั สว่ นสาวใชค้ อื อาเจนิ กบั มฝี ่หู ลบั ไปแลว้ คงเหลอื แต่อาหนิงทดี ไู มช่ นิ กบั การนอนใน กระโจม เปลวไฟไหววบู ตามแรงลมดา้ นนอก หลวิ จา้ วเว่ ยอดแงม้ ออกไปดสู ภาพดา้ นนอกไมไ่ ด้ มองไปกเ็ หน็ วา่ ฝนตกรนุ แรงกว่าทคี ดิ ดา้ นนอกนอกจากทหารยามกไ็ มม่ ี คนพลุ่กพลา่ นเหมอื นเวลากลางวนั ในกระโจมทปี ระทบั ของฮอ่ งเต้ ฎกี าความยาวกวา่ หมนื คาํ ปลวิ ว่อน ดา้ นขา้ งมรี าชเลขาธกิ ารทปี ่วยจนประคองตวั ไม่ ไหวและเนียเถยี นชงิ ยนื อยู่ \"พวกสารเลวตงั ใจมากอบโกยจากเราใหส้ นิ เนือประดาตวั ชดั ๆ\" ฮอ่ งเตท้ รงกรวิ หนกั ตลอดหลายวนั มานี แมย้ ามที ออกไปเผชญิ หน้ากบั ราชทตู จะดสู งบแต่เบอื งหลงั กลบั มา แตค่ วามโกรธไมส่ นิ สดุ เนียเถยี นชงิ กม้ หน้าลงและชว่ ย ประคองราชเลขาธกิ ารทยี นื โงนเงน เนืองจากดา้ นนอกมฝี นฟ้าคะนองกลบเสยี งเดอื ดดาลดา้ น ในจนหมด \"ฝ่าบาท ขอ้ เรยี กรอ้ งของสามแควน้ มาก เกนิ ไปจรงิ ๆ ตา้ ถงเราสามปีมานีเกบ็ เกยี วไมด่ ี ทงั ยงั เจอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 ภยั ธรรมชาตติ ดิ ๆ กนั หากตอ้ งสง่ บรรณาการตามขอ้ เรยี กรอ้ ง ประชาชนจะไมม่ ที างอยรู่ อดไดน้ ะพ่ะยะ่ คะ่ \" ราชเลขาธกิ ารกราบทลู \"เรอื งนนั เรารูด้ ี แต่จะจดั การอยา่ งไร หากไมใ่ ห้ พวกมนั ก็ จะรบ ถา้ มสี งครามยามนี แควน้ เดยี วยงั พอทาํ เนา แตถ่ า้ สามแควน้ รวมตวั กนั แลว้ เปิดศกึ ตา้ ถงคงไดส้ นิ แผน่ ดนิ \" ฮ่องเตต้ รสั เสยี งตํา \"สภาขนุ นางว่าอยา่ งไร มใี ครมี ความคดิ ดๆี หรอื ไม?่ \" \"ตอนนียงั ไมม่ พี ่ะยะ่ คะ่ \" ทา่ นราชเลขาธกิ ารในฐานะผนู้ ํา ของสภาขนุ นางสา่ ยหน้าอยา่ งเหนือยใจ \"ตอนนที าํ ไดแ้ ค่ ยอื เวลาเอาไวก้ อ่ น หาทางเจรจาใหไ้ ด้ กระหมอ่ มไดส้ ง่ คน ไปสบื ดแู ลว้ อาจจะมที างแกป้ ัญหาอย\"ู่ \"นอกจากรอแลว้ กค็ งทาํ อะไรไมไ่ ด้ เฉนิ หรงปัวกย็ งั ไม่ กลบั มา พวกราชทตู เรมิ สงสยั แลว้ วา่ เขาหายไปไหน\" ฮอ่ งเตก้ ดั พระทนตอ์ ยา่ งหงดุ หงดิ ทรงปรายตามองเนีย เถยี นชงิ ทกี ม้ หน้าเงยี บอยู่ \"เจา้ เลา่ มคี วามคดิ อะไร หรอื ไม?่ \" \"ทลู ฝ่าบาท เนืองจากเหตกุ ารณ์ยงั ไมช่ ดั เจน กระหมอ่ ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 ยงั ...\" \"ชา่ งเถอะ\" ฮอ่ งเตต้ ดั บทเพราะรูว้ า่ เขาจะปฎเิ สธเหมอื น ขนุ นางคนอนื \"พวกราชทตู รเู้ รอื งภายในของต้าถงมาก เกนิ ไป แมแ้ ตร่ ายไดจ้ ากเมลด็ พนั ธุท์ เี จา้ เสนอใหส้ ง่ ไป ขายทซี ุยเปียนพวกมนั ยงั รู้ พวกมนั ถงึ ไดด้ กั ทุกทางออก ไมร่ พู้ วกมนั ไปสอดรมู้ าจากไหน\" การสง่ เมลด็ พนั ธุพ์ ชื ไป ขายทซี ุยเปียนเป็นความคดิ เนยี เถยี นชงิ ทเี สนอใหเ้ ขา ชว่ ยราษฎรแกป้ ัญหาการเกบ็ ภาษหี ลงั ภยั พบิ ตั ิ การคา้ นี เพงิ เรมิ ไดไ้ มน่ าน แต่ขา่ วกลบั รวั ไหลออกไปทนั ที \"เรอื งนีกระหมอ่ มกาํ ลงั ใหค้ นสบื อยพู่ ะ่ ยะ่ คะ่ หากเป็นคน ในราชสาํ นกั จะตอ้ งเอาตวั มาลงโทษใหไ้ ด\"้ เนียเถยี นชงิ เอ่ยอยา่ งขงึ ขงั ฮ่องเตอ้ เู่ หอตรี สู้ กึ ลา้ ทงั กายทงั ใจจงึ โบกมอื แลว้ ตรสั ไล่ \"พวกเจา้ ออกไปซะ พรงุ่ นียงั ตอ้ งพาพวกทตู เขา้ ป่าอกี \" \"พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท\" เนียเถยี นชงิ ประคองราชเลขาธกิ ารทอี ายมุ ากแลว้ คอ่ ยๆ เดนิ ออกจากกระโจม เขารบั รม่ จากองครกั ษแ์ ลว้ ตงั ใจจะ กางไปสง่ ทา่ นราชเลขาธกิ าร แต่กต็ อ้ งชะงกั เมอื มคี นที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 เตม็ ไปดว้ ยปราณสงั หารฝีเทา้ หนักเดนิ สวนกบั พวกเขามงุ่ ตรงเขา้ ไปดา้ นในกระโจมของฮอ่ งเต้ เฉนิ หรงปัวไมม่ แี มแ้ ต่ชดุ ฟางหรอื หมวกฟางสาํ หรบั กนั ฝน ทงั ตวั เขาเปียกโชก แมบ้ นใบหน้าจะไมเ่ หน็ รอ่ งรอย บาดแผล แต่เนียเถยี นชงิ ช่างสงั เกต เขาเหน็ วา่ ลกั ษณะ ไหลท่ างขวาของแมท่ พั หนุ่มลดตําผดิ ปกติ อาจจะมี อาการบาดเจบ็ ดา้ นนนั \"นนั ทา่ นแมท่ พั นี ดจี รงิ ๆ ทเี ขากลบั มาทนั \" ราช เลขาธกิ ารรสู้ กึ วางใจลงบา้ งเมอื เหน็ เฉนิ หรงปัว ผนู้ ําฝ่าย ทหารอยทู่ นี ี ถอื วา่ เป็นขวญั กาํ ลงั ใจอยา่ งหนึง เนียเถยี นชงิ ยมิ จางๆ พลางช่วยประคองเจา้ นายใหอ้ ยใู่ น รม่ ชายหนุ่มเดนิ ออกไปแต่หางตายงั แลมองไปในกระโจม ทมี า่ นกาํ ลงั คลตี วั ปิดลงชา้ ๆ เขาทนั เหน็ แมท่ พั ใหญท่ งิ เขา่ บนพนื หน้าโต๊ะทรงงานพรอ้ มกบั โขกศรี ษะ \"พระอาญาไมพ่ น้ เกลา้ ฯ ...แผนการของเราลม้ เหลวพะ่ ยะ่ คะ่ \" * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 6 มองออกไปไกลๆ มสี ายฟ้าฟาดลงมาทยี อดไม้ หลวิ จา้ ว เวย่ หลบุ ตาลงตาํ เดนิ กลบั มาในกระโจมเงยี บๆ บรรยากาศคนื นีดนู ่าอดึ อดั อยา่ งประหลาด เชา้ วนั ถดั มา ฮ่องเตพ้ าพวกราชทตู เขา้ ป่าดว้ ยตวั เอง คน ในงานไดย้ นิ ขา่ ววา่ แมท่ พั ใหญ่มาถงึ แลว้ และจะรว่ มล่า สตั วก์ บั ฝ่าบาท บางคนรสู้ กึ คลายใจ บางคนรสู้ กึ แปลกใจ อนั อ๋องมองคนกลมุ่ ใหญ่มงุ่ หน้าเขา้ ป่าในขณะทตี นตอ้ งนัง เงยี บอยใู่ นปะราํ พธิ ี ในใจเขาเตม็ ไปดว้ ยความอบั อายจน กลายเป็นโกรธ เขามององคช์ ายสดี ว้ ยความพยาบาท ยงิ เหน็ แขนตวั เองขยบั ไมไ่ ดก้ ย็ งิ ปักใจ คราวกอ่ นตาํ หนกั เขาจบั คนขององคห์ ญงิ เหมยเจยี วได้ แมค้ ราวนีไมร่ วู้ า่ เรอื งทเี กดิ ขนึ เป็นฝีมอื ใคร แตอ่ นั ออ๋ งก็ ปักใจว่าตอ้ งเป็นพวกตาํ หนกั คุนหนิงแน่ ศตั รูทอี ยากเรง่ รบี กาํ จดั เขากม็ แี ตพ่ วกนีเทา่ นนั อนั อ๋องยกจอกชาขนึ ขณะเลอื นสายตาไปมององคห์ ญงิ เหมยเจยี วกบั ฮองเฮา คราวกอ่ นนางใหค้ นลอบเขา้ ตําหนกั มาทาํ รา้ ยเขา ทาํ ใหเ้ ขาสลบไมฟ่ ืน หนแี คน้ นียงั ไมท่ าํ ชาํ ระ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 7 ชายหนุ่มจบิ ชาอยา่ งใจเยน็ เขาพยกั หน้าเลก็ น้อยเป็น สญั ญาณใหอ้ งครกั ษ์ของตน ชายผนู้ นั จงึ ผลบุ หายไป ทา่ มกลางฝงู ชน เฉนิ ซุย่ เกาะกลุม่ อยกู่ บั พวกเดก็ หนุ่มจากตระกลู ขนุ นาง เขากาํ ลงั ไลล่ า่ กวางตวั ใหญ่ปราดเปรยี วตวั หนึง ลูกธนูยงิ ออกไปสามดอกต่างกพ็ ลาดเป้า \"เจา้ ตวั นีเรว็ จรงิ มนั คงรูว้ า่ จะตายวนั นี\" \"เขามนั สวยมาก ขา้ จะเอาไปใหท้ า่ นพ่อ\" เดก็ หนุ่ม ประกาศอยา่ งหมายมาดก่อนจะควบมา้ ตะบงึ ไลต่ อ้ นกวาง ตวั นนั กลมุ่ ทงั กลุม่ กเ็ คลอื นตามไปดว้ ย คลอ้ ยหลงั ไมน่ านปรากฎชายชดุ ดาํ ผหู้ นึง เขากม้ เกบ็ ลกู ธนูของเฉนิ ซุ่ยทปี ักอยตู่ รงตน้ ไม้ กอ่ นจะหลบหายออก จากป่าไปเงยี บๆ * วนั นีราชทตู ไดอ้ อกลา่ เองทาํ ใหบ้ รรยากาศรนื เรงิ ฮกึ เหมิ ขนึ มากวา่ เมอื วาน คนกลมุ่ ใหญล่ า่ สตั วไ์ ดเ้ ป็นจาํ นวนมาก กอ่ นจะสง่ ใหพ้ อ่ ครวั หลวงเอาไปใหท้ าํ อาหารเพอื ใชใ้ น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 8 งานเลยี งคนื นี ฝังผชู้ ายออกไปล่า สว่ นสตรที กุ คนในงานทไี มอ่ อกไปลา่ สตั วก์ ม็ ารวมตวั เขา้ เฝ้าฮองเฮาและอยเู่ ป็นเพอื นนาง แต่ ฮองเฮาไมไ่ ดค้ ดิ จะทรมานคน นางทกั ทายพวกฮหู ยนิ ขนั หนงึ ไมก่ ปี ระโยคกบ็ อกใหแ้ ยกยา้ ยกนั ไป หลวิ จา้ วเวย่ ยงั คงทาํ ตวั ลอยชาย เดนิ สาํ รวจเสน้ ทางไปทวั จนกระทงั เยน็ ขบวนคนกลบั มาจากป่า ฮ่องเตม้ รี บั สงั ให้ คณะทตู ไปพกั ผอ่ นก่อนจะเรมิ งานเลยี งตอนคาํ หญงิ สาวรสู้ กึ เบอื หน่ายกบั การปลอ่ ยเวลาใหผ้ า่ นไป เปลา่ ๆ แต่กท็ ําอะไรไมไ่ ดเ้ พราะหากฮอ่ งเตไ้ มอ่ นุญาตก็ ไมม่ ใี ครมสี ทิ ธกิ ลบั กอ่ น นางจงึ ทาํ ไดแ้ ค่หาอะไรทาํ ฆา่ เวลาเท่านนั ไพลน่ ึกถงึ ทางปานเกอ๋ หวั ไมร่ ทู้ ุกอยา่ งจะ เรยี บรอ้ ยตามแผนทวี างไวห้ รอื ไม่ ฝ่ายเฉนิ หรงปัว เขาอดทนกบั อาการบาดเจบ็ ภายในตาม เสดจ็ ฮอ่ งเตเ้ หมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ พอฮอ่ งเตร้ บั สงั ใหไ้ ป พกั กอ่ นจะรว่ มงานเลยี งตอนคาํ เขาจงึ พารา่ งทบี อบชาํ ภายในของตนกลบั ไปทางกระโจมพกั แตก่ อ่ นจะกา้ วลกึ เขา้ ไปในทวิ กระโจมนบั สบิ กบ็ งั เอญิ เหน็ หลวิ จา้ วเว่ยยนื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 9 อยู่ พระอาทติ ยก์ าํ ลงั จะลบั เหลยี มเขา นางยนื อยตู่ รงนันโดยมี แสงสที องทอกระทบราวกบั เป็นภาพวาดทวิ ทศั น์ทตี รา ตรงึ ใจ เฉนิ หรงปัวคดิ ถงึ เรอื งทเี ซยี โหลวใชใ้ บหน้าของ นางเพอื ทาํ ภารกจิ แลว้ อดรสู้ กึ ผดิ ไมไ่ ด้ \"ทา่ นแมท่ พั ไมพ่ บกนั นาน\" หลวิ จา้ วเว่ยรสู้ กึ วา่ มคี นมอง อยู่ เมอื หนั ไปพบวา่ เป็นเฉนิ หรงปัวกย็ มิ แลว้ ทกั ทายเขา \"ไมพ่ บกนั นานจรงิ ๆ นนั แหละ\" เขามองไปรอบๆ เหน็ วา่ แถวนนั ไมม่ คี นอนื นอกจากทหารยามทยี นื อยไู่ กลออกไป \"ทา่ นเพงิ กลบั มาถงเยยี นหรอื เจา้ คะ?\" \"ใช่ ขา้ เพงิ มาถงึ เมอื คนื ...ขา้ ไดย้ นิ เรอื งสกุลหลวิ ไมน่ ้อย เจา้ สบายดนี ะ?\" \"เจา้ คะ่ ตอ้ งดอี ยแู่ ลว้ ทา่ นไมร่ หู้ รอื ฝ่าบาทแตง่ ตงั ขา้ เป็น ทา่ นหญงิ แลว้ มสี ตรใี ดจะอยดู่ ไี ดอ้ ยา่ งขา้ อกี \" หลวิ จา้ วเว่ ยยมิ เผล่ เฉนิ เฟยฉรี คู้ วามลบั นางอยไู่ มน่ ้อยดงั นนั นางจงึ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งเลน่ งวิ กบั เขา แมท่ พั หนุ่มขมวดควิ \"เจา้ ขอใหฝ้ ่าบาทแต่งตงั หรอื ?\" เขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 0 จาํ ไดว้ า่ ทวี งั หลงิ ซานนางจงใจไปรอพบฮ่องเต.้ .. \"ทไี หนกนั สตรอี ยา่ งขา้ รจึ ะอาจเออื ม เป็นพระเมตตาของ ฝ่าบาททงั สนิ \" เฉนิ หรงปัวรสู้ กึ ไมช่ อบใจนกั เอ่ยถามนางเสยี งหนัก \"เจา้ คดิ จะเขา้ ฝ่ายใน?\" หลวิ จา้ วเวย่ เพยี งยมิ ไมต่ อบคาํ แตเ่ ฉนิ เฟยฉรี สู้ กึ ไม่ ถูกตอ้ ง เขาคดิ ไวแ้ ลว้ ว่าควรปกป้องดแู ลนางหลงั จากนํา ใบหน้านางไปใช้ ดงั นนั จงึ อดพูดไมไ่ ด้ \"วงั หลงั ไมใ่ ชส่ ถานทๆี ดนี กั สตรที อี ยใู่ นนนั มสี กั กคี นทมี ี ความสขุ อยา่ งแทจ้ รงิ หากเจา้ ... หากเจา้ ไมไ่ ดอ้ ยากเขา้ ฝ่ายในจรงิ ๆ กค็ วรรบี ถอนตวั เสยี กอ่ นจะไมม่ โี อกาสกลบั ตวั \" \"รบกวนทา่ นแมท่ พั เป็นกงั วลแลว้ \" หญงิ สาวไมต่ อบรบั อะไร เพยี งแตส่ งั เกตใบหน้าทหี นวดเคลากลบั มารกครมึ อกี ครงั แลว้ นึกถงึ ใบหน้าหมดจดของเขา เฉนิ หรงปัวขมวดควิ คดิ จะเอ่ยเตอื นนางสกั สองสามคํา จากเรอื งทซี อื ฟัง แตม่ องวา่ อกี ฝ่ายเป็นสตรรี มู้ ากไปบางที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 1 อาจจะกลายเป็นบานปลายสดุ ทา้ ยจงึ ไมเ่ อย่ ถงึ \"ทา่ นรบี ไปเตรยี มตวั เถอะเจา้ คะ่ เดยี วตอ้ งไปรว่ มงาน เลยี งแลว้ \" เขาพยกั หน้ารบั \"ใช่ เจา้ เองกด็ ว้ ย\" \"เชน่ นนั ขา้ ขอตวั กอ่ น\" หลวิ จา้ วเว่ยจะจากไปแต่เฉนิ หร งปัวอดไมไ่ ดท้ จี ะเตอื นอกี ครงั \"เจา้ ตอ้ งระวงั ตวั ใหด้ ๆี \" \"ขา้ ทราบแลว้ \" หญงิ สาวเดนิ จากไปโดยไมใ่ สใ่ จเขา แม่ ทพั หนุ่มมองตามแผน่ หลงั นาง ในใจรสู้ กึ หนกั องึ ราวกบั มี หนิ ถว่ งไมค่ ลาย * คลอ้ ยหลงั ทหี ลวิ จา้ วเว่ยกบั เฉนิ เฟยฉแี ยกยา้ ยกนั ไปคน ละทาง องครกั ษ์เงาของโจวอ๋องกก็ าํ ลงั รายงานโจวอ๋อง ดว้ ยทา่ ทางเครง่ เครยี ด \"ทา่ นอ๋องทกุ อยา่ งพรอ้ มแลว้ เพยี งแตร่ อเวลาคนื นี เท่านนั \" ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 2 \"พวกเจา้ แน่ใจนะว่าคนื นีฝนจะตก\" \"จากปากของนกั พรตเฒา่ เขาคาํ นวณไวว้ า่ คนื นีจะตอ้ งมี ฝนตกหนักแน่นอนพะ่ ยะ่ คะ่ \" \"ดี เดมิ พนั ครงั นีเราพลาดไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด เพราะถา้ ไมใ่ ช่ พวกมนั ทตี าย กจ็ ะกลายเป็นเราทตี าย\" โจวอ๋องเอย่ อยา่ ง แน่วแน่ เขากกั เกบ็ ความกดดนั และความแคน้ มาหลายปี ขอเพยี งวนั นีกระทาํ การสาํ เรจ็ เสน้ ทางขา้ งหน้าตอ้ ง ราบรนื ขนึ แน่ \"แตท่ า่ นอ๋อง เฉนิ หรงปัวกลบั มาเชน่ นี จะสง่ ผลกบั งาน ของเราหรอื ไม?่ \" องครกั ษร์ สู้ กึ ไมส่ บายใจนกั \"แคส่ นุ ัขรบั ใชต้ วั เดยี ว อยา่ งไรเฉนิ เฟยฉกี ไ็ มไ่ ดต้ วั ตดิ กบั เสดจ็ พตี ลอดเวลา ขอเพยี งเราลงมอื รวดเรว็ ต่อใหม้ รี อ้ ย แมท่ พั กไ็ มม่ ที างมาชว่ ยทนั \" \"กระหมอ่ มทราบแลว้ \" โจวอ๋องพลกิ แทน่ หยกในมอื แต่สายตากลบั ไมไ่ ดจ้ บั จอ้ ง สงิ ทอี ยตู่ รงหน้าเลย \"ดี ไปเตรยี มตวั คนื นีเราจะลงมอื \" * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 3 \"เจา้ บอกว่าคณะทตู ซอื ฟังมกี ารเคลอื นไหวร?ึ \" ฮอ่ งเต้ ตรสั ถามซุนกงกงขณะทใี หพ้ วกขนั ทชี ว่ ยแต่งกาย หลงั จากสรงนํา \"ชว่ งบ่ายวนั นเี อง คลา้ ยว่ามคี นมาจากซอื ฟังเพมิ พ่ะยะ่ คะ่ \" ซนุ กงกงคอ้ มหลงั เอย่ รายงานอยา่ งนอบน้อม \"คนมาจากซอื ฟัง? มาเพมิ ในเวลาเชน่ นี?\" ฮอ่ งเตข้ มวด พระขนงคดิ ไมต่ ก ดํารถิ งึ เฉนิ หรงปัวทเี พงิ มาถงึ เมอื คนื วาน ในใจเขากลบั รสู้ กึ กลวั อยา่ งบอกไมถ่ ูก เฉนิ หรงปัวตอ่ สกู้ บั ฮูเจยี เล่อกอ่ นมา ถา้ หากฮเู จยี เล่อไล่ ตามเฉนิ หรงปัวมาจนถงึ ทนี ีเล่า... ฮ่องเตอ้ ู่เหอตรี สู้ กึ ถงึ วกิ ฤตครงั ใหญ่ ฮเู จยี เล่อเป็นใคร เขา เป็นคนทกี ุมอาํ นาจทงั หมดของซอื ฟังไวบ้ นฝ่ามอื หาก เขาเอ่ยคาํ เดยี วว่าจะรบ ทหารซอื ฟังกพ็ รอ้ มยกทพั เหยยี บชายแดนตา้ ถงทนั ที \"ไปเรยี กเฉนิ หรงปัวมาพบเรา!\" \"พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท\" * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 4 ในงานเลยี งอาหารละลานตา หลวิ จา้ วเว่ยนังอยใู่ น ตําแหน่งตวั เอง ดา้ นขา้ งเป็นทา่ นหญงิ ผหู้ นึงทเี ป็น หลานสาวของหยางไทเฮา คนทนี งั แวดลอ้ มไมไ่ ดส้ นิท สนมกนั นกั จงึ ไมม่ ใี ครสนใจใคร ต่างกก็ นิ ดมื ไปตามปกติ พรอ้ มกบั พดู คยุ กบั บา่ วของตน ตําแหน่งทนี งั ของโฉมสะคราญคอ่ นขา้ งหา่ งจากทปี ระทบั ของฮอ่ งเตท้ งั ยงั อยใู่ นแถวหลงั จากพวกทา่ นหญงิ ทขี นั สงู กวา่ ดงั นนั เป็นไปไมไ่ ดเ้ ลยทฝี ่าบาทจะสงั เกตเหน็ นาง หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดค้ ดิ จะทาํ ตวั โดดเดน่ ผอู้ นื ทาํ อยา่ งไรนาง กท็ าํ อยา่ งนนั มเี พยี งแต่สายตาทลี อบกวาดสํารวจผคู้ น อยา่ งลบั ๆ ในงานเลยี งนางไมพ่ บเนยี เถยี นชงิ แมแ้ ตต่ อนทฮี ่องเต้ ใกลเ้ สดจ็ กไ็ มเ่ หน็ แตน่ างไมค่ ดิ วา่ จะเกดิ เรอื งกบั เขา อาจจะหายไปเพราะฮอ่ งเต้มรี บั สงั บางอยา่ งมากกว่า ไมน่ านนางกเ็ หน็ เฉนิ หรงปัวเดนิ กุมดา้ มดาบทา่ ทางขงึ ขงั เขา้ มาในงาน ใบหน้าของเฉนิ หรงปัวมกั จะไรอ้ ารมณ์อยู่ เสมอ แตด่ คู ราวนีใหค้ วามรสู้ กึ น่ากลวั กวา่ ปกตหิ ลายเทา่ เขานงั ลงใกลก้ บั พวกออ๋ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 5 หลวิ จา้ วเวย่ ไลส่ ายตาไปดใู บหนา้ ซดี เซยี วของอนั อ๋องทยี งั แสรง้ ยมิ แยม้ ราวกบั ไมร่ สู้ กึ รสู้ าถงึ สายตาดูแคลนรอบตวั หญงิ สาวยมิ หยนั พลางรบั จอกเหลา้ จากอาเจนิ อนั อ๋องไมพ่ าพระชายาใหมม่ าร่วมงานดว้ ย ชา่ งน่า เสยี ดายซะจรงิ ๆ นางอยากจะเหน็ วา่ หลวิ จา้ วอวจี ะยงั ภาคภมู ใิ จกบั ตาํ แหน่งหวางเฟยของตนอยหู่ รอื ไม่ หรอื ตอ้ งกม้ หน้าเดนิ ไมก่ ลา้ สบตากบั ใคร เพราะความขายหน้า หลวิ จา้ วเวย่ ยกเหลา้ หมดจอก รสู้ กึ สาแก่ใจดจี รงิ ๆ ทไี ด้ เหน็ ศตั รทู นทุกขเ์ ชน่ นี * ฮอ่ งเตเ้ สดจ็ พรอ้ มกบั ใหก้ รมพธิ กี ารเรมิ งาน กองสงั คตี เรมิ เลน่ ดนตรี มนี างราํ ขนึ แสดง นางกํานัลยกอาหารมอื หลกั เขา้ มาเพมิ บรรยากาศรอบดา้ นดูรนื เรงิ ดี แต่ฮ่องเตอ้ ู่ เหอตกี บั แมท่ พั เฉนิ กลบั ใจไมอ่ ยกู่ บั เนือกบั ตวั พวกเขามกั มองไปทางฝังทนี งั ของคณะทตู ซอื ฟังอยู่ เนืองๆ คลา้ ยตอ้ งการมองหาบางคน จนกระทงั อาหารคาวถกู ยกออกไป ของหวานถกู ยกเขา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 6 มา ราชทตู ชาวหุยกเ็ รมิ ชวนใหจ้ ดั ต่อสอู้ กี ครงั \"เมอื วานขา้ อยากเหน็ ฝีมอื ทา่ นแมท่ พั พทิ กั ษแ์ ผน่ ดนิ แต่ ฝ่าบาทบอกวา่ ทา่ นยงั มาไมถ่ งึ วนั นใี นทสี ุดทา่ นแมท่ พั ก็ มาถงึ แลว้ เราชาวหยุ จะขอแลกเปลยี นฝีมอื ต่อขจากเมอื วานไดห้ รอื ไม?่ \" เฉนิ เฟยฉนี ิงเงยี บราวกบั เรอื งนีไมเ่ กยี วขอ้ งกบั ตน สว่ น ฮ่องเตอ้ ่เู หอตที รงสรวลอยา่ งอารมณ์ดแี ลว้ ตรสั \"หากพวก ทา่ นจะประมอื กบั แมท่ พั ใหญ่ของตา้ ถงนนั ยอ่ มได้ แต่ตอ้ ง พสิ จู น์วา่ คนของทา่ นมฝี ีมอื คคคู่ วรเสยี กอ่ น\" \"ฝ่าบาทอยากใหพ้ สิ จู น์อยา่ งไร?\" \"ตา้ ถงเองกม็ นี ักสอู้ ยไู่ มน่ ้อย หากคนของพวกทา่ นทงั สาม แควน้ สามารถเอาชนะนกั สพู้ วกนีของเราได้ ถงึ ตอนนนั จะ สกู้ บั แมท่ พั ใหญ่ของเรากย็ งั ไมส่ าย\" \"ตอ้ งชนะทงั หมดหรอื ?\" \"ขอแคท่ าํ ใหพ้ วกเขาพน้ ออกจากเขตกพ็ อ สตู้ วั ต่อตวั พวกทา่ นสามแควน้ ผลดั กนั สง่ มาทลี ะคนเถอะ ถา้ หากแพ้ กต็ ดั สทิ ธิ แตถ่ า้ ชนะกร็ บั มอื นกั สคู้ นต่อไป ถา้ ชนะรวดก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 7 มาสกู้ บั แมท่ พั ของขา้ \" ฮ่องเตอ้ เู่ หอตปี ระกาศ \"ได!้ เรอื งนีไมม่ ปี ัญหา\" ราชทตู ชาวหุยทบุ อกรบั คาํ พวก ไป๋ หลนิ กบั ซอื ฟังกไ็ มม่ ใี ครคา้ น การตอ่ สตู้ วั ตอ่ ตวั จงึ เรมิ ขนึ เขตต่อสเู้ ป็นวงกลมขนาดใหญ่ นกั สทู้ งั สองฝ่ายจะชนะได้ กต็ ่อเมอื ทาํ ใหอ้ กี ฝ่ายหลดุ ออกจากวงกลม หรอื ทาํ ใหอ้ กี ฝ่ายลกุ ขนึ มาสไู้ มไ่ หวอกี เลย หลวิ จา้ วเว่ยไมส่ นใจการต่อสขู้ องพวกผชู้ ายนัก นางกําลงั ชวนใหอ้ าหนิงลองชมิ ขนมทนี างกํานัลยกมาให้ คนื นนี าง ดมื เหลา้ ไปไมน่ ้อยคดิ วา่ คงชว่ ยใหน้ อนหลบั สนิทขนึ เสยี งเฮดงั ขนึ โดยรอบ คูแ่ รกดเู หมอื นตา้ ถงจะเป็นฝ่าย ชนะนกั สชู้ าวหุย ชาวตา้ ถงทงั หลายจงึ แสดงความยนิ ดกี นั ถว้ นหน้า ตอ่ มาไป๋ หลนิ สง่ นักสขู้ นึ มา ทาํ ใหต้ า้ ถงแพ้ เสยี งเฮของพวกราชทตู จงึ ดงั ขนึ บา้ ง ผลดั กนั แพช้ นะหลายคราว จนมาถงึ นกั สขู้ องซอื ฟัง ชายหนุ่มสวมหน้ากากสที อง เขารปู รา่ งสงู ชะลดู กลา้ มเนือเป็นมดั ๆ แผป่ ราณสงั หารกดดนั คนโดยรอบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 8 ทา่ ทางองอาจน่าเกรงขาม ฮ่องเตอ้ ่เู หอตลี อบตากบั เฉนิ หรงปัวอยา่ งลบั ๆ เมอื เหน็ คนผนู้ ี \"ซอื ฟังจะไมแ่ พ!้ \" ชายหนุ่มประกาศกอ้ ง ทาํ ใหโ้ ดยรอบ เงยี บเสยี งลง มเี พยี งเสยี งฟ้าคํารามดา้ นบนทที าํ ใหผ้ คู้ น รสู้ กึ ระทกึ ใจ เฉนิ หรงปัวรสู้ กึ เกรง็ ขนึ มา เขาร.ู้ .. ชายทสี วมหน้าผนู้ ีคอื ฮู เจยี เล่อ เรว็ พอๆ กบั ความคดิ เขาเหลอื บสายตาไปมอง หลวิ จา้ วเว่ย นกึ หว่ งวา่ ถา้ ฮเู จยี เล่อพบคนทหี น้า เหมอื นเซยี โหลวผลจะเป็นอยา่ งไร หลวิ จา้ วเวย่ กาํ ลงั รนิ เหลา้ อกี จอกขณะทฟี ้าคาํ รามดงั ลนั นางเลอื นสายตาขนึ มองหมเู่ มฆทะมนึ กบั แสงฟ้าแลบ ปลาบดไู มม่ นั คง โฉมสะคราญถอนหายใจเฮอื กคดิ ว่าคนื นี คงมฝี นตกหนกั อกี ครงั หญงิ สาวเคลอื นสายตาลงมามองเขตตอ่ สู้ เหน็ ชายหนุ่ม รา่ งใหญ่แตง่ ตวั ตามแบบฉบบั ชนเผา่ ของซอื ฟัง เขายนื จงั กา้ ดว้ ยทา่ ทางป่าเถอื นคุกคาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 3 9 หลวิ จา้ วเว่ยนิงคา้ งเพง่ มองชายผนู้ นั กอ่ นทจี อกเหลา้ จะ หลดุ รว่ งลงจากมอื \"ทา่ นหญงิ ! ทา่ นหญงิ จะไปไหนเจา้ คะ!?\" พวกสาวใชต้ า่ ง ตกใจทนี ายสาวลุกพรวดขนึ นางวงิ ออกจากงานเลยี งไป ทนั ที ความเคลอื นไหวเลก็ ๆ นีไมไ่ ดเ้ รยี กสายตาคนงาน แต่เฉนิ หรงปัวทมี องนางอยสู่ งั เกตเหน็ ได้ \"ทา่ นหญงิ !\" อาเจนิ รบี ตามผเู้ ป็นนายไปกอ่ นจะพบวา่ หลวิ จา้ วเว่ยหลบไปจนเกอื บถงึ ชายป่า นางตวั สนั ไปทงั รา่ ง พรอ้ มทงั อาเจยี นเอาทกุ อยา่ งออกมาจนดทู รมาน หลวิ จา้ วเว่ยขยาํ ลาํ คอตวั เองจนเจบ็ ในใจของนางเตน้ กระหนําดว้ ยความสะอดิ สะเอยี นรงั เกยี จ ราวกบั วา่ นางได้ กลนิ คาวคงุ้ ของเลอื ดกบั การรว่ มรกั เหมอื นทเี คยไดก้ ลนิ ยามถูกขงั เอาไวใ้ นถําแหง่ นนั อกี ครงั ดวงตาของนางแดงกาํ บอกไมไ่ ดเ้ ลยว่าตนรงั เกยี จ หวาดกลวั และขยะแขยงแคไ่ หน นางเกดิ จติ สงั หารทนั ทที เี หน็ คนชาตชิ วั นนั ! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 0 ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 1 แสนชงั # 53. สงั หาร \"คุณหนู!\" อาเจนิ กบั มฝี ่ตู กใจเมอื เหน็ หลวิ จา้ วเว่ยอาเจยี น ออกมา นางพยายามจะเขา้ ไปประคองแต่หลวิ จา้ วเว่ ยเบยี งตวั หนี ไมย่ อมใหใ้ ครแตะตวั อกี ทงั ยงั พยายามเชด็ บบี ชว่ งคอตวั เองจนแดงเถอื กราวกบั มแี มลงน่าขยะแขยง ไต่ \"จะทาํ อยา่ งไรดี ตามหมอหลวงดหี รอื ไม?่ \" มฝี ่ถู ามอยา่ ง ตระหนก \"ไมไ่ ด\"้ อาเจนิ รอ้ ง \"หากจะตามหมอหลวงอยา่ งน้อยควร ใหค้ ุณหนูกลบั ไปทกี ระโจมกอ่ น ถา้ ใหใ้ ครมาเหน็ ยามนี... มาเถอะ คณุ หนูเจา้ คะ กลกั กระโจมเรากนั เถอะเจา้ คะ่ \" หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดย้ นิ อะไรทงั นนั หขู องนางออื องึ ไปหมด ในหวั กค็ ลา้ ยจะวงิ เวยี น หญงิ สาวตวั สนั มเี หงอื ซมึ ไป ทงั ตวั ความหวาดกลวั ดจู ะแทรกไปทุกอณู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 2 นางอาเจยี นจนในทอ้ งไมม่ อี ะไรเหลอื สดู หายใจลกึ เพอื ปรบั จงั หวะลดความหวาดหวนั ในใจ แต่แววอาฆาตใน ดวงตาของนางแจ่มชดั หญงิ สาวใชห้ ลงั มอื ถูปากตวั เองกอ่ นจะคอ่ ยๆ ใช้ ผา้ เชด็ หน้าเชด็ มมุ ปากและมอื ใบหน้าของนางเปลยี นกลบั มาเป็นเยน็ ชาไรอ้ ารมณ์ แตอ่ า เจนิ กบั มฝี ่เู หน็ วา่ นนั ชวนขนลกุ ยงิ กว่าตอนไหนๆ หลวิ จา้ วเวย่ ไมเ่ คยเลยว่าจะตอ้ งเจอศตั รใู นตรอกแคบ นางไมน่ ึกวา่ จะเจอคนสารเลวนนั โดยไมต่ งั ตวั เพยี งแค่ คดิ ถงึ ฝันรา้ ยในยามนนั ตวั นางกค็ รนั ครา้ มไปดว้ ยความ พยาบาททที ว่ มทน้ เกนิ จะหกั หา้ ม บุรุษชนั ตําผนู้ นั ยาํ ยนี าง ทาํ ใหศ้ กั ดศิ รขี องนางตํายงิ กว่า โคลนตม ทาํ ใหน้ างรงั เกยี จตวั เอง รงั เกยี จเดก็ ในทอ้ ง ตวั เอง ทงั ยงั ทาํ ใหน้ างกบั ผมู้ พี ระคุณถูกใสร่ า้ ย ทาํ ใหน้ าง กลายเป็นมารศาสนา เป็นหญงิ ชวั ทถี ูกสาปแชง่ ไปอกี รอ้ ย ปีเพราะการกระทาํ ทุเรศๆ ของมนั แคค่ ดิ ถงึ หลวิ จา้ วเว่ยกต็ วั สนั สะทา้ น เลบ็ ของนางจกิ เขา้ กลางฝ่ามอื จนเจบ็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 3 ดี ด!ี หญงิ สาวดงึ ปินทสี งั ทาํ พเิ ศษออกจะผม ดา้ นในเป็นเขม็ เคลอื บพษิ รา้ ยแรงทตี นไมน่ กึ ว่าจะไดใ้ ช้ แตค่ รงั นีไม่ จาํ เป็นตอ้ งไตรต่ รอง ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งมแี ผนการ นางไมส่ น อะไรทงั นนั ขอเพยี งไดเ้ หน็ มนั ตายอยา่ งทุกขท์ รมานก็ พอ! ฟ้าดา้ นบนรอ้ งคํารามจนสาวใชท้ งั สองสะดุง้ เฮอื ก แตห่ ลวิ จา้ วเว่ยยงั ยนื นงิ นางจอ้ งปินในมอื อยา่ งเยอื กเยน็ กระทงั เมด็ ฝนตกลงมากระทบนิว \"คณุ หนู...\" หลวิ จา้ วเวย่ เงยหน้ามองฟ้า หยดนําฝนรว่ งลงมาเกาะบน ใบหน้างาม เรยี กใหห้ ญงิ สาวรสู้ กึ เยน็ วบู ไปทงั สรรพางค์ กาย \"กลบั ไปทกี ระโจม\" หญงิ สาวจบั ปินไวม้ นั กอ่ นจะกา้ ว นําไปอยา่ งทระนง คลา้ ยคนทหี วาดกลวั จนตวั สนั เมอื ครู่ ไมใ่ ชน่ าง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 4 * ฝนตกหนกั ฮ่องเต้จงึ สงั ใหย้ กเลกิ งานเลยี งและใหค้ นแยก ยา้ ยกนั ไป ตามปกตแิ ลว้ งานลา่ สตั วจ์ ะไมจ่ ดั ในฤดฝู น แต่ ในครงั นีเพราะตอ้ งตอ้ นรบั ราชทตู พวกเขาจงึ เลอื นงาน ดงั นนั ฝนจงึ กลายมาเป็นอปุ สรรคใหญข่ องการใชช้ วี ติ ใน ทุง่ หญา้ เชน่ นี แมจ้ ะใหค้ นอนื แยกยา้ ยไป แต่ฮอ่ งเตก้ บั พวกอ๋องและเชอื พระวงศช์ ายยงั คงดมื เหลา้ กนั อยใู่ นกระโจมใหญ่ โตว้ อ๋อง กาํ ลงั ทูลเลา่ เรอื งทตี นลา่ เหยยี วได้ ดา้ นขา้ งมโี จวอ๋องทยี มิ หวั ขณะรนิ เหลา้ ไปดว้ ย อนั อ๋องนังเงยี บๆ ดว้ ยใบหนา้ ซดี เซยี ว นอกจากนียงั มพี วกกวั กงทเี ป็นญาตสิ นทิ ของสกลุ อู่ นงั รว่ มโต๊ะ ดา้ นนอกมฝี นฟ้าคะนอง แตค่ นดา้ นในยงั คงสนุกสนาน และมนึ เมาไมร่ จู้ บ เฉนิ หรงปัวไมไ่ ดอ้ ยรู่ ว่ มดมื ในกระโจมใหญ่ เขาลอบ ออกไปตดิ ตามความเคลอื นไหวของฮเู จยี เล่ออยา่ งลบั ๆ โจวอ๋องมองเหลา่ เชอื พระวงศฝ์ ่ายชายดมื กนิ ดว้ ยกนั พลางยกจอกเหลา้ ขนึ ซ่อนแววตารอคอยของตวั เอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 ไมน่ านเกนิ รอ พรบิ ตาเดยี วโคมไฟทุกดวงกด็ บั ลงพรอ้ ม กนั ในกระโจมมแี ต่ความมดื ทกุ คนกลนั หายใจและเงยี บ ไปชวั ขณะกอ่ นจะมเี สยี งตะโกนดงั ขนึ เป็นชนวนจุดความ วนุ่ วาย \"มคี นรา้ ย!\" เสยี งฟ้าคํารามและพายฝุ นดา้ นนอกกลบเสยี งการต่อสู้ ดา้ นในทงั หมด มคี นชดุ ดาํ หลายคนเขา้ มาในกระโจมพรอ้ มกบั โจมตคี น ดา้ นใน ฮอ่ งเตอ้ ูเ่ หอตเี งยี หฟู ังเสยี งฝนและเสยี งฝีเทา้ ความมดื ปิด วสิ ยั ทศั น์ของเขา แตใ่ นฐานะฮอ่ งเตก้ าํ ลงั ภายในของเขา นบั วา่ เป็นเลศิ ดงั นนั ไมง่ า่ ยทคี นรา้ ยจะเขา้ ถงึ ตวั โต๊ะลม้ ควํา จอกเหลา้ และจานอาหารปลวิ กระจดั กระจาย \"คมุ้ ครองฝ่าบาท!\" ใครสกั คนประกาศขนึ คนชดุ ดําเหลา่ นนั มเี ป้าหมายชดั เจนนนั คอื ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี แต่ฮอ่ งเตผ้ มู้ ที า่ ทางเยยี งบณั ฑติ ดอู อ่ นโยนออ่ นแอผนู้ ี กลบั ไมใ่ ชส่ งิ ทยี อดฝีมอื คนใดจะเคยี วเขาไดง้ า่ ยๆ ชาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 หนุ่มใชเ้ พยี งจอกเหลา้ เป็นอาวุธเพอื สกดั คนรา้ ย ตามองไมเ่ หน็ แตป่ ระสาทสมั ผสั ของฮ่องเตอ้ ู่เหอตวี อ่ งไว มาก เขาหลบหลกี ดาบทฟี าดฟันเขา้ มาไมย่ งั กอ่ นจะซดั คนจนพุง่ ทะลผุ า้ คลุมกระโจมออกไป ทาํ ใหแ้ สงสาดเขา้ มา ดา้ นในอกี ครงั โจวอ๋องดวงตาเบกิ โพลงเมอื เหน็ ว่าพวกของตนพลาด โอกาสชว่ งทดี ที สี ดุ ไปแลว้ เขาหนั ไปมองชายชุดดาํ อกี คน ทยี นื อยไู่ มไ่ กล กอ่ นตดั สนิ ใจจะเปิดโอกาสนนั ดว้ ยมอื ตวั เอง \"เสดจ็ พ!ี \" ชายหนุ่มแสรง้ พุง่ เขา้ มาคลา้ ยจะเอารา่ งบงั ดาบ ใหฮ้ อ่ งเต้อู่เหอตี ในขณะทคี นรา้ ยกระโดดเขา้ มาพรอ้ ม เงอื มดาบแทงอยา่ งรนุ แรง ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตมี องโจวอ๋องกบั อนั ตรายทกี าํ ลงั จะเขา้ มาถงึ ตวั โจวอ๋องคดิ จะเบยี งตวั เพอื เปิดชอ่ งใหด้ าบนนั เฉยี ดตน ไปและแทงทะลุอกฮอ่ งเต้ เขาจะกลายเป็นวรี บุรุษทเี สยี ง ชวี ติ ดว้ ยความจงรกั ภกั ดี แตฮ่ อ่ งเตส้ นิ วาสนาเอง ทาํ ให้ หลบดาบไมพ่ น้ แต่โจวอ๋องคาดนําพระทยั ฮ่องเตผ้ ดิ เกนิ ไป ฮอ่ งเต้อเู่ ห ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 อตกี ระชากลาํ คอเขาดงึ โจวอ๋องทตี งั ตวั ไมท่ นั เขา้ มาบงั พระวรกายอยา่ งเลอื ดเยน็ ตอนทดี าบนนั มาถงึ มนั กแ็ ทง ทะลุอกโจวอ๋องทนั ที เลอื ดพงุ่ ออกจากปากของโจวอ๋อง เขาตกตะลงึ ไมค่ ดิ วา่ ตนจะพลาดเชน่ นี เขาไมน่ กึ ว่าฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตจี ะกลา้ ทํา เรอื งเหยี มโหดแบบนีตอ่ หน้าทุกคน \"เจา้ !\" พวกคนรา้ ยเหน็ เจา้ นายตนถกู ดาบแทงทะลอุ กกต็ ระหนก ต่างกร็ วู้ า่ แผนลม้ เหลวเสยี แลว้ จงึ รบี กระโดดหนอี อกจาก กระโจม ฮอ่ งเตย้ มิ หยนั เขาประคองรา่ งทเี กอื บจะลม้ ลงของโจว อ๋องไวก้ อ่ นจะเอย่ อยา่ งเยน็ ชา \"ขอบใจเจา้ มากน้องชาย\" \"ทหาร! จบั คนรา้ ยมาใหห้ มด\" \"หมอหลวง ตามหมอหลวงมาเดยี วนี!\" ในกระโจมเสยี งดงั อกึ กระทกึ ยามนคี นจากกระโจมอนื เรมิ ตามไฟและออกมาชะโงกหน้าดทู หารวงิ กนั วุน่ พวกเชอื พระวงศใ์ นกระโจมใหญ่ บา้ งบาดเจบ็ บา้ งยงั ตะลงึ งนั กบั สงิ ทฮี อ่ งเตเ้ พงิ ทาํ ลงไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 อนั อ๋องรูส้ กึ หนาวไปถงึ ขนั หวั ใจเมอื เหน็ ภาพนนั กบั ตา ตา่ งคนตา่ งพูดไมอ่ อก และไมม่ ใี ครกลา้ กราบทลู อะไร ฮอ่ งเตใ้ นยามนีดว้ ย \"เรยี กหมอหลวง แลว้ กพ็ าโจวอ๋องกลบั วงั คนื นีเลย หยาง ไทเฮาควรไดด้ ูใจเขา\" ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตตี รสั เสยี งเขม้ ความหมายคอื อยา่ งไรโจวอ๋องกต็ อ้ งตาย เพยี งแตจ่ ะไม่ ตายทนี ีเทา่ นนั ฮ่องเตฝ้ ่าฝนเสดจ็ ตรงกลบั กระโจมทปี ระทบั ในขณะที เหลา่ เชอื พระวงศล์ อบสบตากนั ในใจนึกรวู้ า่ ตอ่ จากนี เหตุการณ์ภายในราชสาํ นกั จะไมม่ นั คงดงั เดมิ ! * ทอ้ งฟ้าคาํ ราม ฝนกระหนําตกลงมา แต่ผคู้ นในทงุ่ กวา้ ง กลบั ไมอ่ าจขม่ ตาหลบั ทหารวงิ สวนกนั ทา่ มกลางสายฝน เสยี งฝีเทา้ พวกเขากอ่ กวนใหต้ นในกระโจมพกั หดหวั เขา้ ไปดา้ นในอยา่ งหวาดหวนั กลวั จะถูกลกู หลงความพโิ รธ ของฮ่องเต้ อนั อ๋องกลบั มาถงึ กระโจมตวั เองกร็ บี เรยี กองครกั ษ์คน สนิทเขา้ มา \"ส่งขา่ วใหเ้ สดจ็ แม่ พวกเราตอ้ งเตรยี มรบั มอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 ใหด้ ี พวกขนุ นางฝังหยางไทเฮาจะตอ้ งเคลอื นไหวครงั ใหญ่แน่\" จากสภาพโจวอ๋องเขาไมม่ ที างมชี วี ติ รอด เพยี งแตจ่ ะยอื ลมหายใจสุดทา้ ยเอาไวไ้ ดน้ านแค่ไหน เท่านนั ราชสาํ นกั จะตอ้ งปันป่วนขนานใหญ่เพราะเรอื งนี \"ทา่ นอ๋องแลว้ เรอื งนนั ...\" อนั อ๋องตวดั ตามององครกั ษ์ อกี ฝ่ายจงึ รบี หลุบตาลงไมท่ ลู ถามต่อ \"ยงั ไมใ่ ชว่ นั นี แต่เตรยี มตวั เอาไว้ อกี ไมน่ านขา้ จะสง่ มนั ไปเป็นเพอื นเสดจ็ อา\" อนั อ๋องเอ่ยเสยี งเหยี ม องครกั ษ์ หนุ่มรบี รบั คาํ กอ่ นจะออกจากกระโจมทปี ระทบั ไปเงยี บๆ อนั อ๋องเดนิ ออ้ มโต๊ะทรงอกั ษร เขาเออื มไปดงึ ลนิ ชกั ชนั ใน สุดออกกอ่ นจะหยบิ ลูกธนูหวั แปดเหลยี มทเี ป็นเอกลกั ษณ์ ของคนสกุลเฉนิ ออกมา เขาลบู มนั ชา้ ๆ และพนิ จิ มนั อยา่ ง ละเอยี ด ดวงตาของชายหนุ่นวาวโรจน์ราวกบั เปลวไฟที ลกุ โชนในเตา * \"ฝ่าบาท ทางกระโจมใหญค่ ลา้ ยว่ามเี หตุลอบสงั หาร\" ชาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 ในชุดชนเผา่ ของซอื ฟังคกุ เขา่ ลงขา้ งหนงึ ขณะรายงาน ชายทสี วมหน้ากากทอง \"เรอื งของตา้ ถง ไมจ่ ําเป็นตอ้ งใสใ่ จ\" เสยี งเขม้ ตําทแี ฝง ความเดด็ ขากเอย่ ตดั บท เขาหมนุ กระดานหมากลอ้ ม พลางควงจอกเหลา้ ในมอื อยา่ งใจเยน็ \"คนทขี า้ ใหไ้ ปหาพบหรอื ยงั ?\" \"นางผนู้ นั อยใู่ นงานจรงิ พะ่ ยะ่ คะ่ นางเป็นบตุ รสี กุลหลวิ ยามนีไดร้ บั แตง่ ตงั เป็นทา่ นหญงิ มฐี านะสงู และยงั มชี อื เสยั งโด่งดงั มากในเมอื งหลวง\" มอื ทกี าํ ลงั ควงจอกเหลา้ หยุดคา้ งไปเมอื ไดย้ นิ รายงาน \"เจา้ แน่ใจนะ\" \"พ่ะยะ่ คะ่ นางมอื ชอื เสยี งทงั ยงั มรี ปู โฉมโดดเดน่ มาก ไมม่ ี ทางผดิ คนแน่\" ฮเู จยี เลอ่ นิงเงยี บไปครหู่ นึง เขาตกอยใู่ นภวงั คก์ อ่ นจะ พมึ พาํ ออกมา \"ดเู หมอื นทกุ อยา่ งจะเปลยี นไป\" บางทอี าจจะไมไ่ ดม้ เี ขาคนเดยี วทตี นื รู้ ชายหนุ่มอดไมไ่ ด้ ทจี ะอดึ อดั หากหลวิ จา้ วเวย่ เองรวู้ า่ ชาตทิ แี ลว้ เกดิ อะไรขนึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 1 บา้ ง นางไมม่ ที างยอมใหเ้ ขาดขา้ ใกลแ้ น่ เขาถอนหายใจ ยาวกอ่ นจะตรสั สงั \"สงั ใหพ้ วกทตู รอดสู ถานการณ์เงยี บๆ กอ่ น ราช สาํ นกั ตา้ ถงกาํ ลงั จะเจอปัญหาใหญ่ ถงึ ตอนนันเราค่อย กวนนําใหข้ นุ่ คราวนีไมว่ า่ เราจะเรยี กรอ้ งอะไรตา้ ถงกต็ อ้ ง ให\"้ \"ไทจ่ อื ทรงปรชี า\" \"ใหค้ นเอาเหลา้ มาเพมิ ใหข้ า้ คนื นีพวกตา้ ถงคงไมน่ อนกนั ขา้ จะดมื ฉลองใหค้ วามวบิ ตั ขิ องพวกมนั สกั หน่อย\" \"พะ่ ยะ่ คะ่ \" * ตะเกยี งและโคมทุกดวงในทงุ่ ถกู จุดเอาไว้ แมแ้ สงจะรบิ หรี ตามแรงลมแต่เหน็ ไดช้ ดั วา่ ไมม่ ใี ครสามารถนอนหลบั ได้ อยา่ งสบายใจหลงั มคี นลอบสงั หารฮอ่ งเต้ ขบวนรถมา้ ทไี ปสง่ โจวอ๋องออกไป กม็ รี ถมา้ อกี คนั สวน เขา้ มาในบรเิ วณลาน เนียเถยี นชงิ ยกมอื ป้องฝนขณะทเี ดมิ ดุ่มมงุ่ หน้าตรงไปยงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น