กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม1

กลยทุ ธเ์ ดด็ เสพตดิ ภรรยาของผม 1

กลยุทธ์เดด็ เสพตดิ รักภรรยาของผม ตอนที่ 0 ป้ าหยไู มว่ างใจ “ป้ าเห็นสีหนา้ ไม่ดีเลย” หลินซินเหยยี นหมุนตวั หนั หลงั ใหป้ ้ าหยู“ฉนั ไม่เป็ นไรค่ะ ป้ าไปตอ้ นรับแขกก่อนเถอะค่ะ” ป้ าหยไู ดแ้ ตร่ ับคาํ วา่ ไดค้ ะ่

รอจนป้ าหยไู ปแลว้ หลินซินเหยยี นทรุดตวั ลงนง่ั บนเตียง ยากท่ีจะเช่ือจริงๆ เธอไมส่ บายใจมาก สบั สนกระวนกระวายอยา่ งมาก เธอพยายามใหต้ นเองใจเยน็ อาจจะไมไ่ ดเ้ ลวร้ายอยา่ งที่คิด เธอหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือข้ึนมา กดโทรไปหาจงจิ่งหา้ ว หอ้ งทาํ งานท่านประธานวา่ นเยวก่ รุ๊ป จงจ่ิงหา้ วในเวลาน้ีสวมเส้ือเชิ้ตสีดาํ เนคไทผกู ไวอ้ ยา่ งหลวมๆ กระดูกไหปลาร้ามองเห็นได้ ชดั เจนจากคอเส้ือที่แหวกเปิ ดออก แขนเส้ือโคง้ งอไปถึงแขนมีเอกสารสองกองวางอยบู่ นตะ๊ ทาํ งาน เขามีสมาธิจดจ่ออยกู่ บั เอกสารในมือ ถามโดยไม่เงยหนา้ ข้ึนมาวา่ “ยงั ไมค่ ิดไม่ตกเหรอ” กวนจิ้งนงั่ อยตู่ รงหนา้ โตะ๊ ทาํ งานกม้ หนา้ ไมพ่ ดู ไม่จา “ผหู้ ญิงคนเดียวเท่าน้นั ดูนายท่าทางไมม่ นั่ ใจ ยงั เป็ นผชู้ ายอยมู่ ้ยั ” จงจ่ิงหา้ วปิ ดเอกสารในมือวาง ไวด้ า้ นขา้ ง หยบิ อีกเล่มหน่ึงข้ึนมา “ตอนน้ีคุณสมหวงั ไปทุกเร่ืองแน่นอนวา่ คุณกพ็ ดู แดกดนั ได้ ตอนแรกคุณกไ็ มใ่ ช่วา่ วงิ่ ตามจีบ ผหู้ ญิงคนหน่ึงท้งั วนั เหรอ…..” จงจ่ิงหา้ วท่ีกาํ ลงั พลิกเปิ ดเอกสารชะงกั ไปทนั ที เหลือกตามองผา่ นไปอยา่ งไม่แยแส กวนฉิ้ง ยอมแพใ้ นทนั ทีในใจคิดวา่ มีแตต่ วั เองท่ี ทาํ ไดไ้ ม่ยอมใหค้ นอื่นทาํ เหมือนตน! “เฮอ้ อนั น้นั ฉนั พดู เลน่ ฮาฮา……” “พรุ่งน้ีไสหวั กลบั มาทาํ งานดว้ ย เล่นพอแลว้ ” จงจิ่งหา้ วสง่ั เร่ืองสุดทา้ ย กวนจิ้งพดู อยา่ งหมดอาลยั ตายอยากวา่ “ไมก่ ลวั วา่ ผมจะทาํ พงั เหรอครับ”

“ไมม่ ีผหู้ ญิงคนไหนชอบผชู้ ายท่ีไร้ประโยชน์ นายไมม่ ีอะไรเลย ใครจะอยกู่ บั นาย” จงจิ่งหา้ ว ถามแทงใจดาํ ทาํ ใหก้ วนจิ้งพดู อะไรไม่ออก ในทนั ที ผหู้ ญิงที่รับมือยากอยา่ งกหู้ ุย้ หยวนคนน้นั ถึงเวลาตอ้ งดูถูกเยาะเยย้ เขาแน่นอน กวนจิ้งพยกั หนา้ ลูกข้ึนยนื ถามวา่ “มีอะไรที่ผมทาํ แทนคุณไดบ้ า้ งครับ” จงจ่ิงหา้ ววางปากกาในมือลง เงยหนา้ ข้ึนเลก็ นอ้ ย แสดงความหมายวา่ เอกสารสองกองตรงหนา้ เขาเอาไปไดเ้ ลยกวนจิ้ง “….” “น่ีคุณบีบค้นั ผมเหรอ” “ฉนั ใหโ้ อกาสนายไดแ้ สดงความสามารถ” จงจ่ิงหา้ วขยบั คอเลก็ นอ้ ย ต๊ีดๆ– โทรศพั ทม์ ือถือท่ีวางอยบู่ นโตะ๊ ดงั ข้ึน เขาหยบิ มาแลว้ กดป่ ุมรับสาย ทางน้นั มีเสียงแหบพร่าดงั มา “วนั น้ีคุณกลบั มาเร็วๆหน่อยนะคะ ฉนั มีเรื่องจะคุยกบั คุณ” จงจ่ิงหา้ วฟังออกวา่ มีความผิดปกติอยใู่ นน้าํ เสียงหลินซินเหยยี น ถามวา่ “คุณเป็ นอะไร ไมส่ บาย เหรอ” “เปล่าค่ะ กลบั มาเร็วๆนะคะ จะดึกแค่ไหนฉนั ก็จะรอคุณ” พดู จบเธอกว็ างสาย จงจิ่งหา้ วหยบิ โทรศพั ทอ์ อก คิว้ คอ่ ยๆขมวดข้ึนมามองดูการสนทนาที่ถกู ตดั ไปบนหนา้ จอ แลว้ จึงวางโทรศพั ทม์ ือถือลง กวนจิ้งอุม้ กองเอกสารบนโตะ๊ ข้ึนมา “ผมตอ้ งติดหน้ีคุณแน่นอน”

จงจ่ิงหา้ วฉีกมมุ ปาก “ฉนั จะข้ึนเงินเดือนใหน้ าย” จะข้ึนเงินเดือนใหอ้ ีกแลว้ เขาจะพดู อะไรได้ ไปทาํ งานเถอะ เขาอุม้ กองเอกสารเดินไป ที่คฤหาสน์ หลินซินเหยยี นสงบสติอารมณ์ไดแ้ ลว้ เดินออกมา มองเห็นเหวนิ เสี่ยวจ้ีแมจ้ ะมีเรื่อง อะไรในใจ ใบหนา้ ก็ยงั ยมิ้ ออกมา”ทาํ ไม พวกคุณมาดว้ ยกนั ได”้ ฉินยาพดู วา่ “เจอกนั ตรงที่ประต”ู “ผมกลบั มาเยย่ี มซือหานมีเวลาวา่ งก็เลยมาเยยี่ มคุณพร้อมกบั เธอ แลว้ เดก็ นอ้ ยล่ะครับ ผมอยาก อุม้ ” เหวนิ เส่ียวจ้ียมิ้ ผิวที่ขาวใสในตอน แรก เปลี่ยนเป็ นสีน้าํ ตาลอ่อน เสียงแบบเด็กนอ้ ยเมื่อก่อนน้ีเปลี่ยนเป็ นเสียงแตกหนุ่มแลว้ หลินซินเหยยี นพดู วา่ “ไม่อยทู่ ี่บา้ นคะ่ ” เฉิงยเู่ งินคร้ังน้ีกลบั มาพร้อมกบั ฉินยา ก็เพ่อื ท่ีจะมาหาเด็กนอ้ ยตอนน้ีอากาศเยน็ เร็ว เขากบั จวงจ่ือจิ่นพาลูกนอ้ ยออกไปแลว้ “อ๋อ” เหวนิ เสี่ยวจ้ีผดิ หวงั เลก็ นอ้ ย หลินซินเหยยี นนง่ั ลง ถามวา่ “คุณกลบั มาเยยี่ มซือหาน เธอไม่อยทู่ ี่กรมทหารแลว้ เหรอคะ” “ไมอ่ ยตู่ ้งั นานแลว้ ครับ” เหวนิ เส่ียวจ้ีเกาศีรษะ “เธอต้งั ทอ้ งแลว้ ” “จริงเหรอ” หลินซินเหยยี นยมิ้ พลางเอ่ยวา่ “อยา่ งน้นั กย็ นิ ดีกบั คุณดว้ ย จะไดเ้ ป็ นคุณพอ่ แลว้ ” แววตาของฉินยามองไปท่ีทอ้ งนอ้ ยของเฉินซือหานนยั น์ตาสีดาํ ก็ฉายความทอ้ แทผ้ ิดหวงั อยา่ ง รวดเร็ว เป็ นผหู้ ญิงเหมือนกนั คนอื่นมีลกู ได้ แต่เธอมีไม่ได้

เธอหลบสายตาอยา่ งเงียบๆ เหวนิ เสี่ยวจ้ีที่จะไดเ้ ป็ นคุณพอ่ คร้ังแรกเฝ้ ารออยา่ งตื่นเตน้ ตอนน้ีมีความเขินอายเลก็ นอ้ ยดว้ ย “พวกเราซ้ือของขวญั มาใหล้ ูกนอ้ ย” เฉินซือหานยน่ื ของที่ซ้ือมา หลินซินเหยยี นยนื่ มือไปรับ พดู วา่ “ขอบคุณคะ่ มากม็ า คร้ังหนา้ ไม่ตอ้ ง ซ้ืออะไรมาแลว้ นะ ในบา้ นไม่ไดข้ าดเหลืออะไร เขาโตเร็ว ไม่ทนั ไรกท็ ิ้งสิ้นเปลืองเปลา่ ๆ” เฉินซือหานยมิ้ แลว้ พดู วา่ “แบบน้นั ก็มามือเปล่าไม่ไดอ้ ยดู่ ี” “ไม่ตอ้ งเกรงใจ” หลินซินเหยยี นพดู “ง้นั ตอ่ ไปฉนั มาเท่ียวเลน่ หาคุณไดม้ ้ยั คะ คุณเคยมีลกู มีประสบการณ”์ เฉินซือหานยงั กลวั วา่ ใน ใจหลินซินเหยยี นจะไม่สบายใจเร่ืองก่อน หนา้ น้ีอยบู่ า้ งไมม่ ากก็นอ้ ย ความจริงแลว้ ในใจเธอกย็ งั ไม่สบายใจ แต่วา่ เธอรู้ดีวา่ หล่อนโง่เขลาเบาปัญญา ถึงไดท้ าํ เร่ือง แบบน้นั ออกมา หลงั จากคบหาอยกู่ บั เหวนิ เสี่ยวจ้ีแลว้ เธอกเ็ ขา้ ใจเรื่องราวมากมาย เธอหวงแหนทะนุถนอมชีวติ ท่ีเงียบสงบในตอนน้ี “ไดแ้ น่นอน” หลินซินเหยยี นยมิ้ พลางเอย่ วา่ “ใช่แลว้ เสี่ยวจ้ีเขาไดเ้ ป็ นหวั หนา้ กองแลว้ นะคะ” เฉินซือหานพดู “จริงเหรอ” หลินซินเหยยี นมองไปยงั เหวนิ เส่ียวจ้ี “คุณเป็ นหวั หนา้ กองท่ีอายนุ อ้ ยที่สุดเลยหรือ เปลา่ ฉนั ดีใจกบั คุณดว้ ย” “นี่ไม่ใช่เป้ าหมายของผม ผมตอ้ งฟ้ื นฟตู ระกลู เหวนิ ใหร้ ุ่งเรื่องข้ึนมา” เหวนิ เส่ียวจ้ีพดู อยา่ งเคร่ง ขรึม

หลินซินเหยยี นพดู วา่ “คุณทาํ ได”้ เฉินซือหานมองในดวงตาท่ีเปล่งประกายของเหงินเส่ียวจ้ี เม่ือก่อนไมค่ ิดวา่ เธอจะฝากฝังชีวติ ไวก้ บั ผชู้ ายท่ีอยตู่ รงหนา้ เธอตอนน้ี ความ พยายามของเขา ความใจกวา้ งของเขา ช่างน่าหลงใหลเป็ นพิเศษ เธอเชื่อวา่ เขาจะตอ้ งทาํ ใหต้ ระกลู เหวนิ กลบั มาเจริญรุ่งเรื่องไดอ้ ีกคร้ัง สายตาของเฉินซือหานไมไ่ ดม้ ีการปิ ดบงั เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย หลินซินเหยย่ี นยมิ้ มมุ ปากเบาๆ ดีใจ แทนเธอกบั เหวนิ เสี่ยวจ้ี วกไปวนมาท้งั สองตระกลู ไดผ้ า่ นการเปลี่ยนแปลงคร้ังใหญ่ มาอยดู่ ว้ ยกนั ยามที่อีกฝ่ ายตกต่าํ ท่ีสุด ก็ตอ้ งมีน้าํ ใจที่จริงใจตอ่ กนั ทา้ ยที่สุด ก็จะเห็นความจริงในความทุกขย์ าก สีหนา้ ของเหวนิ เสี่ยวจ้ีชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย แลว้ พดู ข้ึนวา่ ” เหยยี นเฉินขาดการติดต่อไป ตอนน้ี กาํ ลงั หาอยู่ ถา้ มีเบาะแสอะไรฉนั จะรีบบอกนายเป็ นคนแรก” มือของจงจ่ิงหา้ วที่ระนาบอยขู่ า้ งตวั คอ่ ยๆ ประสานกนั แน่น น้าํ เสียงท่ีพดู ออกมาฟังดูน่ากลวั ” นานแคไ่ หนแลว้ ?” ” ประมาณ…. . คร่ึงเดือนแลว้ ” เหวนิ เส่ียวจ้ีพดู จบก็หลบุ สายตาลง ในใจของจงจ่ิงหา้ วตอนน้ีปั่นป่ วนไปหมด แต่ไมไ่ ดแ้ สดงสีหนา้ และอารมณ์ะไรออกมามากมาย เพราะเขากลวั วา่ ตวั เองจะยนื ไมไ่ หว ถา้ ใหห้ ลินซินเหยยี นรู้ กจ็ ะยง่ิ จดั การยากกวา่ เดิม แลว้ ดว้ ย สุขภาพร่างกายของหลินซินเหยยี นในตอนน้ี ไมแ่ น่อาจจะลม้ ป่ วยกไ็ ด้ “อืม ตอ้ งเก็บเป็ นความลบั อยแู่ ลว้ คนในครอบครัวกไ็ มใ่ หบ้ อก ” ความหมายของเขากค็ ือเหวนิ เส่ียวจ้ีหา้ มบอกเฉินช็อหาน เผือ่ วา่ เธอจะพล้งั ปากพดู ต่อหนา้ หลินชินเหยยี น

” ฉนั รู้แลว้ ฉนั จะไม่บอกใครท้งั น้นั เรื่องน้ีมีเพยี งนายคนเดียวท่ีรู้ ” เหวนิ เส่ียวจ้ีก็ไมส่ บายใจ เช่นเดียวกนั “ตอนน้นั สถานการณ์ดูอนั ตรายหรือเปล่า? ” จงจ่ิงหา้ วอยากจะทาํ ความเขา้ ใจใหช้ ดั เจน ” ไดย้ นิ มาวา่ อนั ตราย แต่ไม่ใช่เขา ตอนน้นั มีอีกกลุ่มหน่ึงที่กลบั เขา้ ไป ” เหวนิ เส่ียวจ๋ีไม่ไดอ้ ยู่ ในเหตุการณ์ แต่ไดย้ นิ จากผทู้ ี่เขา้ ไปปฏิบตั ิงาน แลว้ รอดชีวติ กลบั มาอีกที จงจ่ิงหา้ วพดู ต่อ ” คืนน้ี เราจะออกไปนอนโรงแรม” ” ที่บา้ นก็ยงั มีท่ีเหลือ “เหวนิ เสี่ยวจ้ีรีบพดู ดกั เอาไว้ “หอ้ งกเ็ กบ็ ทาํ ความสะอาดเรียบร้อยแลว้ ดว้ ย” “แมก้ ระทงั่ ผมคุณยงั ปิ ดไม่ได้ ถา้ เธอไดย้ นิ ข้ึนมาจะทาํ ยงั ไง? ร่างกายเธอกไ็ มแ่ ขง็ แรง คุณรู้หรือ เปล่า ” จงจิ่งหา้ วตดั สินใจระวงั ไวก้ ่อน เหวนิ เส่ียวจ้ีหมดคาํ จะพดู เพราะตวั เองใจไม่แขง็ พอ ถึงไดม้ ีพิธุธต่อหนา้ จงจึงหา้ ว แตส่ าํ หรับจง จิ่งหา้ วคนน้ี จะมีซกั กี่คนท่ีสามารถปิ ดบงั สายตาของเขาได?้ เขาไมต่ า่ งจากปี ศาจเลยถา้ ง้นั ก็ได้ แต่ตกลงกนั แลว้ วา่ จะอยทู่ ี่น่ี แตอ่ ยดู่ ีๆ ไปนอนที่นู่นจะพดู ยงั ไงกบั เธอละ่ “เหวนิ เส่ียวจ้ีถามดว้ ย ความเป็ นห่วง ” เร่ืองน้ีผมจะพดู กบั เธอ ไมต่ อ้ งกงั วลหรอก ” จงจิ่งหา้ วพดู เสียงเรียบ เขาจะตอ้ งระวงั เหวนิ เส่ียวจ้ีก็ไมพ่ ดู อะไรมาก เพราะเขากก็ ลวั ท่ีจะเผชิญหนา้ กบั หลินซินเหยยี น ถา้ ถกู เธระแคะระคายข้ึนมา เขาก็ไมร่ ู้วา่ จะพดู ยงั ไง ออกไปพกั ขา้ งนอกก็ดี จะไดไ้ ม่ตอ้ ง ลกุ ล้ีลกุ ลนเวลาเธอถามถึงจงเหยยี นเฉิน จงจ่ิงหา้ วนง่ั อยใู่ นหอ้ งสกั พกั กล็ ุกข้ึน ภายใน หอ้ งรับแขกเฉินชอ็ หานก็ยงั คงพดู คุยกบั หลินซินเหยยี น ” เราไปกนั เถอะ ” จงจ่ิงหา้ วพดู

” ไมไ่ ดค้ ุยกนั เรียบร้อยแลว้ เหรอวา่ คืนน้ีนอนท่ีน?ี่ ” หลินซินเหยยี นยงั ไม่ทนั ไดเ้ อ่ยถาม เฉินช็อ หานก็พดู ข้ึนมา “นานแลว้ ที่ไมไ่ ดม้ าท่ีน่ี ยงั มีบางท่ีที่ตอ้ งไปน่ะครับ ” จงจ่ิงหา้ วอธิบายง่ายๆ เหงินเส่ียวจ้ีท่ีอยู่ ขา้ งๆ ก็ช่วยพดู อีกแรง ” พวกเขาไม่ไดก้ ลบั มาที่น่ีนานแลว้ กลบั มาคร้ังน้ีกม็ ีหลายท่ีท่ีอยากไปดู ละม้งั ” เฉินซือหานไม่ไดถ้ ามตอ่ หลินชินเหยย่ี นก็ลกุ ข้ึนแลว้ มองหนา้ จงจ่ิงหา้ ว ” คุณจะไปไหน? ก่อน หนา้ น้ีทาํ ไมถึงไมไ่ ดย้ นิ คุณบอกก่อนเลย?” จงจ่ิงหา้ วพดู เน่ือยๆ ” แค่ลืมน่ะ เลยไม่ไดบ้ อกคุณล่วงหนา้ ไปกนั เถอะ” ” โอเค ” หลินซินเหยยี นไม่สงสยั อะไรกต็ อบตกลงไป จากน้นั พวกเขาก็ออกจากบา้ นตระกลู เหวนิ รอใหเ้ หวนิ เส่ียวจ้ีกบั เฉินช่ือหานกลบั เขา้ บา้ นไป แลว้ และไมม่ ีใครอยู่ หลินชินเหยยี นก็ถามข้ึนมาวา่ ” ทาํ ไมฉนั ถึงรู้สึกวา่ คุณมีอะไรบางอยา่ ง ผดิ ปกต?ิ ” จงจ่ิงหา้ วทาํ หนา้ น่ิง ” ตรงไหนผิดปกต?ิ ” ” ก็ไม่ไดบ้ อกวา่ จะนอนที่น่ีหรือไง? ทาํ ไมอยดู่ ีๆ ถึงจะไปละ่ ? หรือวา่ คุยไมถ่ กู คอกบั เสี่ยวจ้ี? เขาทาํ ใหค้ ุณโกรธเหรอ? ” หลินซินเหยยี นถาม แตค่ ิดๆ ดูแลว้ ตอนท่ีพวกเขาออกมาจากหอ้ งหนงั สือ ก็ไม่มีอะไรผดิ ปกติ สีหนา้ ท้งั สองก็ปกติ ไม่เหมือนคนที่ทะเลาะกนั มาก่อนเลย จงจ่ิงหา้ วจบั มือเธอข้ึนมา ” ผมแคอ่ ยากเดินเลน่ กบั คุณ ตอนท่ีอยกู่ บั พวกเขาดูไม่คอ่ ยสบาย เท่าไหร่ ” หลินซินเหยย่ี นนึกข้ึนมาได้ อาจจะเป็ นเพราะพอเขากลบั มาท่ี เมืองB ในใจก็คงมีความรู้สึกที่ อยากพดู ออกมามากมาย ” หรือวา่ จะรู้สึกวา่ เวลาผา่ นไปรวดเร็ว? เพยี งชวั่ พริบตาลูกๆ ต่างก็

เติบโตกนั แลว้ คุณและฉนั กแ็ ก่ตวั ลง พอไดม้ าเดินทอดน่องในเมืองที่คุน้ เคยอีกคร้ัง ทาํ ใหเ้ กิด ความรู้สึกไม่คุน้ เคยใช่ไหม ” ท้งั สองเดินไปอยา่ งไร้จุดหมาย จงจิ่งหา้ วพดู ดว้ ยน้าํ เสียงท่ีเรียบสงบ ” แค่มีคุณอยขู่ า้ งๆ สาํ หรับผมแลว้ อะไรๆ ก็เหมือนกนั หมด ” หลินซินเหยยี นบอกวา่ เขาบิวทอ์ ารมณ์เกินไปแลว้ ไมร่ ู้วา่ ผา่ นไปนานเท่าไหร่แลว้ หลินซินเห ยยี่ นเร่ิมจะเหนื่อย ” ฉนั เหน่ือยแลว้ วา่ แต่เราจะไปพกั ที่ไหนเหรอ? ” จงจ่ิงหา้ วพดู ” ผมจองโรงแรมเอาไวแ้ ลว้ ” ” ง้นั พวกเรากลบั กนั เถอะ ” เธอพดู จงจ่ิงหา้ วก็เห็นตามท่ีเธอวา่ พวกเขาโบกรถและกลบั โรงแรมไป พออาบน้าํ อาบท่า เกบ็ ของ เสร็จแลว้ ก็เตรียมท่ีจะเขา้ นอน หลินซินเหยยี นบอกวา่ รู้สึกหิวน้าํ จงจิ่งหา้ วจึงไปรินน้าํ ใหเ้ ธอ ในขณะที่เล่นน้าํ เหมือนกาํ ลงั เหมอ่ ทาํ ใหช้ าท่ีเทลน้ ออกมาโดยไม่รู้ตวั หลินซินเหยยี นจึงรีบเขา้ ไป ดึงกาออกจากมือของเขา ” คุณคิดอะไรอยเู่ น่ีย? เทจนน้าํ ลนั ออกมา หมดแลว้ ” ถา้ เป็ นเมื่อก่อน กค็ งไม่เกิดเร่ืองพวกน้ีข้ึนแน่นอน แต่ตอนน้ีเขาแก่ตวั ลงแลว้ จิตใจท่ีสามารถ แบกรับเร่ืองราวตา่ งๆ เอาไวย้ งั คงอยู่ แต่กาํ ลงั ท่ีจะสามารถรับมนั ไวก้ ค็ งไม่ดีเท่าเม่ือก่อนลูกชาย หายตวั ไปคร่ึงเดือนแลว้ ใจของเขาจะยงั นิ่งอยไู่ ดย้ งั ไง ตอ้ งทาํ ยงั ไงถึงจะทาํ ตวั เหมือนไมม่ ีอะไร เกิดข้ึน พยายามแสร้งทาํ กจ็ ะตอ้ งมีสกั คร้ังท่ีมีพิรุธหลุดออกมา แต่กไ็ มไ่ ดท้ าํ ใหห้ ลินซินเหยยี น สงสยั อะไร แคร่ ู้สึกวา่ เขาไมส่ บายตรงไหนหรือเปลา่ ” คุณเป็ นอะไรไป? ” ระหวา่ งท่ีพดู กเ็ อามือไปองั ตรงหนา้ ผากของเขา

จงจิ่งหา้ วตอบ ” ผมไมเ่ ป็ นอะไร ” หลินซินเหยยี นใหเ้ ขาข้ึนไปนอนบนเตียงก่อน ต้งั น้นั เธอกห็ ยบิ ผา้ ขนหนูมาเชด็ น้าํ ที่หกบนโตะ๊ ขนาดน้นั ท่ีเมืองC จงเหยยี นซีไดย้ นิ วา่ ซงเกน้ จะไปแลว้ กอ็ าสาจะไปส่งเขา อนั ที่จริง เป็ นเพราะ เธอ ซงเกน้ จึงมาที่ประเทศน้ี ตอนน้ีเขาจะกลบั ไป ไม่วา่ จะในดา้ นความรู้สึกและเหตุผลเธอก็ ควรจะไปส่งเขา แตซ่ งเกน้ กลบั ปฏิเสธ เขารู้วา่ ที่จงเหยยี นซีมาส่งเขาเพราะอะไร ดง้ น้นั กเ็ ลยไม่ ยอมใหเ้ ธอทาํ ขอยง่ิ เป็ นคนที่ไม่ชอบฝื นบงั คบั คนอื่น หรือใหค้ นอื่นคิดวา่ ตวั เองติดหน้ีบุญคุณ เขา จริงๆ แลว้ จงเหยยี่ นซีไมไ่ ดต้ ิดหน้ีบุญคุณอะไรเขาเลย เพราะตอนแรกการท่ีเขากลบั มาที่น่ี พร้อมเธอ ท้งั หมดเป็ นเพราะเขาเตม็ ใจ แต่จงเหยยี นซีก็ยงั หวั แขง็ จะไปส่งเขาที่สนามบินใหไ้ ด้ ตอนท่ีกลบั มาแลว้ เธอก็เจอเขา้ กบั เจียงโมห่ าน จริงๆ น่ีไม่ใช่ความบงั เอิญ แตเ่ ป็ นเพราะเจียงโม่ หานพยายามหาเธอจนเจอ ตอนที่ 1 ฉันไม่เสียใจค่ะ อณุ ภูมิหอ้ มลอ้ มมาจากดา้ นหลงั อยา่ งชา้ ๆ ลมหายใจเป่ าอยทู่ ี่ขา้ งหู “กลวั หรือเปล่า?” ลมหายใจของคนแปลกหนา้ พน่ อยทู่ ี่ขา้ งหู ทาํ ใหค้ นตวั สน่ั แตไ่ ม่กลา้ ส่งเสียงออกมา หลินซินเหยยี นเหมือนรู้สึกไดว้ า่ ผชู้ ายหยดุ ไปครู่นึง ต่อมาเสียงของเขาไดด้ งั ข้ึนอีกคร้ัง“เสียใจ ตอนน้ียงั ทนั นะ” เธอกมุ มือท้งั สองไวแ้ น่นดว้ ยความต่ืนเตน้ พร้อมส่ายหวั “ฉนั ไม่เสียใจค่ะ——” เธอเพิ่งโตเป็ นสาว แต่กลบั …… ค่าํ คืนน้ีเจบ็ ปวดและแสนยาวนาน……

กลางดึก ในท่ีสุดผชู้ ายก็ลุกไปหอ้ งน้าํ ทีน้ีหลินซินเหยยี นถึงแบกร่างกายท่ีเหน่ือยลา้ ข้ึนมา และ คลุมเส้ือผา้ เดินออกจากหอ้ งนอน ดา้ นล่างของโรงแรม หญิงวยั กลางคนที่แนะนาํ การคา้ ขายน้ีใหเ้ ธอยนื อยู่ เห็นหลินซินเหยยี น เดินออกมา ไดย้ นื่ ถุงดาํ ใหเ้ ธอใบหน่ึง “นี่คือค่าตอบแทนของเธอ” หลินซินเหยยี นรับถงุ ดาํ มาอยา่ งแทบจะไม่มีการลงั เลเลย เธอถือเงินไวแ้ ลว้ วงิ่ ออกไปอยา่ ง รวดเร็ว ถึงข้นั ไดล้ ะเลยความเจ็บปวดของช่วงล่าง แค่อยากไปถึงโรงพยาบาลเร็วๆ ทอ้ งฟ้ าที่ยงั ไม่สวา่ ง ทาํ ใหร้ ิมทางเดินเงียบมาก บนพ้ืนของหนา้ หอ้ งผา่ ตดั มีรถเขน็ ผปู้ ่ วยวางอยู่ สองตวั เพราะไมไ่ ดจ้ ่ายเงิน เลยไม่ไดส้ ่งพวกเขาเขา้ ไปในหอ้ งผา่ ตดั หลินซินเหยยี นเห็นแลว้ สงสารจบั ใจ พร้อมพดู ดว้ ยเสียงสะอ้ืน “ฉนั มีเงิน ฉนั มีเงิน รีบช่วยแม่ แลว้ กน็ อ้ งชายฉนั เร็วๆ……” เธอสะอึกสะอ้ืนพร้อมยน่ื เงินในมือใหก้ บั คุณหมอ หมอมองแว็ บนึงแลว้ ใหพ้ ยาบาลตรวจเช็ค จากน้นั ถึงไดเ้ รียกบุคลากรทางการแพทยส์ ่งผบู้ าดเจ็บเขา้ หอ้ ง ผา่ ตดั เห็นพวกเขาไม่เขน็ นอ้ งชายตวั เองเขา้ ไป หลินซินเหยยี นกระโจนมาจบั หมอไวแ้ ลว้ พดู ออ้ นวอน “ยงั มีนอ้ งชายฉนั ดว้ ยค่ะ คุณหมอช่วยเขาดว้ ย……” คุณหมอถอนหายใจทีนึง “ขอโทษดว้ ยครับ นอ้ งชายคุณหมดหนทางรักษาแลว้ ครับ……” หมดหนทางรักษา? ! จู่ๆเหมือนเสียงฟ้ าผา่ ดงั เปร้ียง ผา่ มาที่บนหวั ของหลินซินเหยยี นอยา่ งแรง ทาํ ใหเ้ ธอหนา้ มืดตา มวั …… เจ็บ เหมือนถกู คนเอามีดเข่ียไปมาท่ีทรวงอก เจบ็ จนชกั กระตกุ ลม้ นง่ั อยบู่ นพ้ืน เม่ือแปดปี ก่อน ตอนเธออายสุ ิบขวบ พอ่ ของเธอไดน้ อกใจและละทิ้งแมข่ องเธอ ส่งเธอกบั แม่ท่ีกาํ ลงั ต้งั ครรภ์ อยมู่ าเมืองนอกที่ไมค่ ุน้ เคยน้ี

ต่อมานอ้ งชายไดเ้ กิดมาลืมตาดูโลก ตอนอายสุ ามขวบพบวา่ เป็ นโรคออทิสติก เดิมทีชีวติ ก็ ยากจนขน้ แคน้ อยแู่ ลว้ พอนอ้ งชายป่ วยกย็ ง่ิ เคราะห์ซ้าํ กรรมซดั เขา้ ไปอีก เธอกบั แม่ทาํ งานพาร์ท ไทมใ์ หค้ นอื่นไปทว่ั ยงั ถือวา่ พอประทงั ชีวติ ได้ แตอ่ ุบตั ิเหตคุ ร้ังน้ี อยเู่ มืองนอกที่ไมม่ ีญาติพ่นี อ้ ง ไมม่ ีเงิน ไม่มีน้าํ ใจไมตรี ทาํ ใหเ้ ธอรับรู้ไดว้ า่ อะไรคือจนตรอกไร้หนทาง ถูกบีบจนหมดหนทาง ถึงเธอขายตวั ก็ไม่ไดช้ ่วยชีวติ นอ้ งชายกลบั มาได้ มีความเจ็บปวดอยา่ งหน่ึง ไม่มีประสาทฮิสทีเรีย แคท่ าํ ใหค้ นรู้สึกวา่ ทรมาน หายใจลาํ บาก ทอ้ งฟ้ าคือสีเทา แตเ่ ธอจะตอ้ งยอมรับ แถมยงั ตอ้ งยอมรับมนั ดว้ ยรอยยมิ้ เพราะเธอยงั มีแมอ่ ยู่ แม่ตอ้ งการเธอ หลงั จากผา่ นการรักษา ร่างกายของแมเ่ ธอดีข้ึน แตต่ อนท่ีรู้วา่ นอ้ งชายตาย คนท้งั คนไดพ้ งั ทลาย ลงมาอยา่ งสิ้นเชิง หลินซินเหยยี นกอดท่านไว้ แลว้ พดู ดว้ ยน้าํ ตา “แม่คะ แมย่ งั มีหนูอยู่ ใชช้ ีวติ ดีๆเพือ่ หนูนะคะ” หน่ึงเดือนที่อยโู่ รงพยาบาลน้ี จวงจ่ือจิ่นมกั จะชอบนงั่ เหม่อลอยอยขู่ อบเตียง หลินซินเหยยี นรู้วา่ เธอคิดถึงนอ้ งชาย ถา้ ไม่ใช่เพราะตวั เอง เกรงวา่ แม่กจ็ ากไปตามนอ้ งชายแลว้ เพราะจะตอ้ งดูแล แม่ เธอถูกทางโรงเรียนไลอ่ อก แตว่ า่ อาการบาดเจ็บของแมด่ ีข้ึนแลว้ เธอหิ้วของกินเขา้ โรงพยาบาล เดินมาถึงหนา้ หอ้ งผปู้ ่ วย พอเธอยกมืออยากจะเปิ ดประตู กลบั ได้ ยนิ เสียงของดา้ นใน—— เธอคุน้ กบั เสียงน้ีดี ถึงจะผา่ นไปแปดปี แลว้ เธอยงั คงจาํ หนา้ ตาท่ีเขาบีบบงั คบั ใหแ้ มห่ ยา่ กบั เขา ไดเ้ ป็ นอยา่ งดี หลงั จากส่งพวกเธอมาที่นี่ ไม่เคยมาเหลียวมองพวกเธออีกเลย จู่ๆวนั น้ีมาโผลท่ ่ีน่ีหมายความวา่ ยงั ไง?

“จ่ือจิ่น ตอนน้นั คุณกบั คุณผหู้ ญิงของตระกลู จงสนิทกนั อยา่ งกบั พี่นอ้ ง ไดต้ กลงการหม้นั หมาย ไว้ ถา้ พดู ตามหลกั แลว้ การหม้นั หมายท่ีคุณตกลงกนั ไวจ้ ะตอ้ งใหล้ กู สาวของคุณแตง่ ……” “หลินกว๋ั อนั คุณหมายความวา่ ยงั ไง? !”จวงจ่ือจ่ินท่ีรูปร่างซูบผอมไม่มีเวลามาคาํ นึงวา่ ร่างกายยงั บาดเจ็บอยู่ ดิ้นรนข้ึนมาอยากจะทุบตีเขา และวา่ เขายงั มีความเป็ นคนอยหู่ รือเปลา่ ? จดั เตรียมใหเ้ ธอกบั ลูกสาวมาอยทู่ ี่ที่ไมค่ ุน้ เคยน้ี ไมเ่ คยสนใจวา่ พวกเธอจะเป็ นตายร้ายดียงั ไง วนั น้ีพอมาป๊ ุบก็จะใหล้ ูกสาวเธอแต่งงาน? “คุณชายใหญข่ องตระกลู จง ก็เป็ นลูกชายของเพื่อนสนิทคุณ หนา้ ตาดี ฐานะของตระกลู จงคุณก็ รู้อยู่ แตง่ งานไปมีแตไ่ ดเ้ สพสุข……” พดู ถึงทา้ ยเสียงของเขาเบาลงไปเยอะ ใช่ คุณชายใหญข่ องตระกลู จงสูงศกั ด์ิ หนา้ ตาหล่อและเป็ นคนมีความสามารถ แต่หน่ึงเดือน ก่อน เขาไปทาํ ธุระที่ต่างประเทศถกู งูพิษกดั ทาํ ใหเ้ สน้ ประสาทดา้ นชา เคลื่อนไหวร่างกายไมไ่ ด้ แถมยงั มีเรื่องอยา่ งวา่ ไม่ได้ แตง่ งานไปกเ็ หมือนไปเป็ นแม่หมา้ ย “หนูแตง่ คะ่ ” ทนั ใดน้นั หลินซินเหยยี นไดผ้ ลกั ประตูออก ยนื อยหู่ นา้ ประตู มือของเธอกมุ ขา้ วกลอ่ งไวแ้ น่น “แตง่ งานอ่ะได้ แต่ฉนั มีเงื่อนไขหน่ึงขอ้ ” หลินกว๋ั อนั มองไปท่ีประตู เห็นลกู สาวที่ไมไ่ ดเ้ จอหนา้ มาแปดปี ทนั ใดน้นั ไดต้ กตะลึงไปหลายวิ ตอนส่งเธอมา เธอยงั เป็ นเดก็ อายสุ ิบขวบอยเู่ ลย ตอนน้ีไดโ้ ตเป็ นผใู้ หญแ่ ลว้ ผิวของเธอขาวผอ่ ง แต่ดนั ซูบผอมเกินไป ใบหนา้ เรียวเลก็ ยงั ใหญส่ ูฝ้ ่ ามือไมไ่ ด้ ผอมแหง้ ดูไม่มีน้าํ มีนวลเลย เหมือน ร่างกายพฒั นาการไมด่ ียงั ไงอยา่ งง้นั น่ารักน่าเอน็ ดูสูล้ ูกสาวคนเลก็ ในบา้ นก็ไมไ่ ด้

ความสงสารท่ีมีอยใู่ นใจไดล้ ดลงหลายส่วน เพราะเธอหนา้ ตาไม่ค่อยสวยสกั เท่าไหร่ ถึง แตง่ งานกบั สามีที่ไม่สามารถมีเรื่องอยา่ งวา่ ไดก้ ไ็ ม่ไดก้ ล้าํ กลืนเท่าไหร่หรอก พอคิดแบบน้ี หลินกว๋ั อนั กไ็ มร่ ู้สึกวา่ มีอะไรไมด่ ีแลว้ “เง่ือนไขอะไร แกพดู มาเลย” “ฉนั จะกลบั ประเทศกบั แม่ คุณเอาของที่ควรจะเป็ นของแม่คืนใหพ้ วกเราหมด ฉนั กจ็ ะตกลง แต่งงาน” หลินซินเหยยี นกมุ มือแน่นอยา่ งซ้าํ ไปซ้าํ มา จากน้นั ถึงคอ่ ยๆสงบลงมา ถึงไม่ไดอ้ ยใู่ นประเทศมานาน แตส่ มยั เดก็ ๆเธอกเ็ คยไดย้ นิ ตระกลู จงของเมืองB ตระกลู ใหญ่โต มีทรัพยส์ ินเป็ นแสนลา้ น คุณชายของตระกลู จงยอ่ มสูงศกั ด์ิอยแู่ ลว้ หลินซินเหยยี นไม่รู้สึกวา่ เรื่องดีขนาดน้ีจะตกมาถึงตวั เอง ไม่แน่คุณชายใหญ่ของตระกลู จงคนน้นั อาจจะหนา้ ตาน่าเกลียด หรือไมก่ ร็ ่างกายไมส่ มประกอบแน่นอน แตถ่ ึงจะแบบน้ีก็เถอะ สาํ หรับเธอแลว้ กลบั เป็ นโอกาสดีท่ีจะไดก้ ลบั ประเทศ ใชโ้ อกาสใหด้ ี ยงั สามารถเอาสินสอดตอนแม่แตง่ งานกลบั มาดว้ ย “เหยยี นเหยยี น……” จวงจ่ือจิ่นอยากเกล้ียกล่อมเธอวา่ เร่ืองแตง่ งานเป็ นเร่ืองใหญ่ ลอ้ เลน่ ไม่ได้ เธออยกู่ บั ตวั เองก็ไดร้ ับความลาํ บากมามากพอแลว้ จะเอาเร่ืองแต่งงานของเธอกท็ ุ่มเขา้ ไปดว้ ย ไมไ่ ด้ หลินกว๋ั อนั ฟังป๊ ุบ ในใจกงั วลวา่ หลินซินเหยยี นจะถูกจวงจื่อจิ่นโนม้ นา้ วแลว้ ไม่ยอมแต่ง เขาจึง รีบพดู วา่ “ได้ ขอแคแ่ กยอมแตง่ งานเขา้ ตระกลู น้นั ฉนั กจ็ ะใหแ้ กกลบั ประเทศ” “แลว้ สินสอดทองหม้นั ของแม่ละ่ ?” หลินซินเหยยี นมองพอ่ ในนามของเธอ พร้อมพดู ดว้ ย น้าํ เสียงเยน็ ชาสุดๆ ตอนท่ีจวงจื่อจ่ินแต่งงานกบั เธอ มีสินสอดทองหม้นั ไมน่ อ้ ยจริงๆ มนั เป็ นเงินจาํ นวนท่ีไม่นอ้ ย เลย ตอนน้ีใหห้ ลินกวั๋ อนั เอาออกมามนั ช่างเจ็บใจจริงๆ

“พอ่ นอ้ งสาวคนน้นั ของฉนั คงจะหนา้ ตาสวยมาก เธอควรจะไดค้ รอบครองสิ่งที่ดีกวา่ ถา้ แตง่ กบั ผชู้ ายที่ไมส่ มประกอบ ท้งั ชีวติ ก็จบเห่แลว้ ยง่ิ ไปกวา่ น้นั พอ่ กบั แม่ของฉนั กห็ ยา่ กนั แลว้ พอ่ น่าจะคืนทรัพยส์ ินท่ีแมเ่ อาไปท่ีตระกลู หลินกลบั มานะ” สายตาของหลินกว๋ั อนั ลุกล้ีลกุ ลน ร้อนตวั จนไม่กลา้ มองเธอ เธออยตู่ ่างประเทศมานาน รู้ไดย้ งั ไงวา่ คุณชายใหญข่ องตระกลู จงเป็ นคนที่ร่างกายไม่ สมประกอบ? หลินกวั๋ อนั จะรู้ไดย้ งั ไงวา่ หลินซินเหยยี นแคเ่ ดาเฉยๆ พอนึกถึงคนที่เธอจะตอ้ งแต่งงานดว้ ยคือผชู้ ายท่ีไมป่ กติ หลินกว๋ั อนั กดั ฟัน “รอใหแ้ กแตง่ งาน ไปแลว้ ฉนั กจ็ ะคืนใหแ้ กเอง” ลูกสาวคนเลก็ ของเขาสวยงามดงั่ ดอกไมด้ ง่ั หยกงาม จะแตง่ งานกบั ผชู้ ายท่ีมีเร่ืองอยา่ งวา่ ไมไ่ ดๆ้ อยา่ งไง? ถึงจะสูงศกั ด์ิแค่ไหน ไม่สามารถทาํ กิจกรรมของสามีภรรยาได้ ตา่ งอะไรกบั คนพิการ? พอนึกถึงตรงน้ี หลินกว๋ั อนั กไ็ ม่ไดร้ ู้สึกไมส่ บายใจขนาดน้นั แลว้ แตใ่ นใจกร็ ู้สึกเกลียดหลินซินเหยยี นเพ่มิ ข้ึนอีกหลายส่วน ในใจคอยคิดแตอ่ ยากจะฉกเงินไป จากเขาอยไู่ ด้ หลินกวั๋ อนั มองเธออยา่ งเยน็ ชาทีนึง “แม่แกไมส่ ง่ั สอนแกดีๆรึไง ไม่มีมารยาทเลย!” หลินซินเหยยี นอยากพดู จงั เลยวา่ แลว้ คุณท่ีเป็ นพอ่ ไม่มีหนา้ ท่ีสง่ั สอนหรือไง? ทิ้งเธอไวท้ ี่นี่แลว้ ก็ไม่เคยสนใจ ไมเ่ คยเหลียวแลอีกเลย แตเ่ วลาน้ีเธอพดู ไม่ได้ ขอ้ ตอ่ รองของเธอออ่ นเกินไป ยว่ั โมโหหลินกว๋ั อนั ไมม่ ีผลดีกบั เธอเลย “เตรียมตวั หน่อย กลบั ไปพรุ่งน้ี”หลินกวั๋ อนั สลดั แขนเส้ือเสร็จกไ็ ดอ้ อกจากหอ้ งผปู้ ่ วยเลย

ตอนที่ 2 ท้อง “เหยยี นเหยยี น เร่ืองแตง่ งานเป็ นเรื่องใหญ่ท้งั ชีวติ เลยนะ แม่ไมอ่ นุญาตใหล้ กู ทาํ แบบน”้ี จวงจ่ือ จิ่นรู้เจตนารมณ์ของหลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นวางขา้ วกล่องลงที่ช้นั วางของตรงหวั เตียง เธอหยบิ กล่องอาหารออกมาดว้ ย พร้อมพดู ดว้ ยวา่ “ที่หนูแตง่ ดว้ ยก็ไมใ่ ช่คนนอกนี่คะ เป็ นลูกชายของเพ่ือนแม่ไมใ่ ช่เหรอคะ ” “เธอจากไปต้งั นานแลว้ แมไ่ มร่ ู้เกี่ยวกบั ลูกชายของเธอเลยสกั นิด ถึงจะผดิ คาํ พดู แมก่ จ็ ะใหล้ ูก แต่งงานกบั คนท่ีชอบ แต่ไม่ใช่เอาเรื่องแต่งงานไปเป็ นตวั ต่อรอง ถา้ เป็ นแบบน้นั แมย่ อมอยทู่ ี่นี่ ท้งั ชีวติ ดีกวา่ ” คนท่ีชอบ? ถึงต่อไปไดเ้ จอคนที่ชอบ เธอก็ไม่มีสิทธ์ิแลว้ เธอกม้ หนา้ ไว้ แตง่ กบั คนอะไรลว้ นไมส่ าํ คญั ท่ีสาํ คญั คือเอาทุกอยา่ งท่ีถกู คนอ่ืนแยง่ ไปกลบั มา จวงจ่ือจิ่นไมส่ ามารถพดู โนม้ นา้ วใหห้ ลินซินเหยยี นเปล่ียนใจได้ วนั ถดั มาพวกเธอก็ไดก้ ลบั ประเทศเลย หลินกวั๋ อนั รังเกียจเธอสองแมล่ ูก ไม่ไดใ้ หพ้ วกเธอเขา้ บา้ นของตระกลู หลิน แต่ไดใ้ หพ้ วกเธอ เช่าหอ้ งอยขู่ า้ งนอก พอถึงวนั แตง่ งาน ใหห้ ลินซินเหยยี นกลบั ไปก็พอ พอดีเลย หลินซินเหยยี นเองกไ็ มอ่ ยากกลบั ไปเหมือนกนั ถา้ กลบั ไป แมก่ ็จะตอ้ งเผชิญหนา้ กบั เมียนอ้ ยท่ีทาํ ลายชีวติ คู่ของเธอ แทนท่ีอยอู่ ยา่ งอึดอดั สูอ้ ยทู่ ่ีน่ีดีกวา่ เงียบสงบ

จวงจื่อจิ่นก็ยงั เป็ นห่วงอยดู่ ี “เหยยี นเหยยี น ถา้ นี่เป็ นการแต่งงานที่ดี คงไม่มาตกอยทู่ ี่ตวั ลูก หรอก ถึงแมก่ บั คุณนายจงเคยม—ี —มิตรภาพท่ีดี” หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากพดู คุยเรื่องพวกน้ีกบั แม่ ก็เลยเปลี่ยนประเด็น “แม่คะ รีบกินอะไรหน่อย ค่ะ” จวงจ่ือจิ่นถอนหายใจ เห็นไดช้ ดั วา่ หลินซินเหยยี นไม่อยากพดู เร่ืองน้ี เธอลาํ บากมาพร้อมกบั ตวั เอง ตอนน้ีแมแ้ ต่ชีวติ คู่ก็ยงั ตอ้ งเสียสละอีก ในมือของหลินซินเหยยี นถือตะเกียบไว้ แตก่ ลบั ไม่รู้สึกอยากอาหารเลย แค่รู้สึกคล่ืนไส้ “ลูกไม่สบายเหรอ?” จวงจ่ือจิ่นถามดว้ ยความเป็ นห่วง หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากใหเ้ ธอเป็ นห่วง จึงไดโ้ กหกไปวา่ นงั่ เคร่ืองบินจนไม่อยากอาหาร พอวาง ตะเกียบลงกไ็ ดเ้ ดินเขา้ ไปในหอ้ งนอน ปิ ดประตหู อ้ งนอน เธอพิงอยทู่ ่ีประตู ถึงแมเ้ ธอไมเ่ คยต้งั ครรภ์ แต่เธอเคยเห็นตอนท่ีจวงจ่ือจ่ิน ต้งั ครรภ์ ท่านจะคล่ืนไสแ้ ละกินขา้ วไม่ลง ตอนน้ีเธอก็มีอาการแบบน้ีเลย จากวนั น้นั ก็ผา่ นมาหน่ึงเดือนกวา่ แลว้ น่ีกเ็ ลยเวลามาสิบกวา่ วนั แลว้ ประจาํ เดือนของเธอยงั ไม่ มาเลย—— เธอไมก่ ลา้ คิดตอ่ ไปอีก คืนน้นั ก็อปั ยศมากพอแลว้ ถา้ ไม่ใช่เพราะแมก่ บั นอ้ งชาย เธอไม่ขาย ตวั เองหรอก เธอตวั สนั่ …… “คุณทอ้ งไดห้ กสปั ดาห์แลว้ ครับ”

ออกมาจากโรงพยาบาล ในหวั ของหลินซินเหยยี นยงั มีแตค่ าํ วา่ “คุณทอ้ งแลว้ ”ของหมอวนเวยี น อยู่ หลงั จากหลินซินเหยยี นปิ ดบงั จวงจ่ือจ่ิน มาตรวจที่โรงพยาบาล ผลก็คือแบบน้ี อารมณ์ของเธอสบั สนมาก ไมร่ ู้ควรจะทาํ ยงั ไงดี จะคลอด ออกมา หรือวา่ ทาํ แทง้ ? มือของเธอจบั ท่ีหนา้ ทอ้ งอยา่ งควบคุมไม่ได้ ถึงแมเ้ หนือความคาดหมาย แมก้ ระทง่ั อบั อายขาย หนา้ ไมค่ ิดเลยวา่ เธอจะคอ่ นขา้ งตดั ใจทาํ แทง้ ไม่ได้ มีความสุขและความคาดหวงั ของคนที่ไดเ้ ป็ นแม่คร้ังแรก แววตาเธอเหมอ่ ลอย กลบั มาถึงที่พกั หลินซินเหยยี นเก็บใบอลั ตร้าซาวดเ์ สร็จถึงผลกั ประตูออก แตแ่ ลว้ หลินกว๋ั อนั ก็อยู่ พริบตาเดียวสีหนา้ ของเธอก็หอ้ ยลงมาลง เขามาทาํ ไม? สีหนา้ ของหลินกว๋ั อนั กไ็ ม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดูหมือนเพราะมาแลว้ ไมเ่ จอเธอ ใหเ้ ขารอนานไป จึง ไดพ้ ดู อยา่ งเยน็ ชาวา่ “ไปเปลี่ยนเส้ือผา้ หน่อย” หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ “ทาํ ไมคะ?” “ในเมื่อจะแตง่ เขา้ ตระกลู จงแลว้ แกกบั คุณชายใหญข่ องตระกลู จงก็ตอ้ งเจอหนา้ กนั อยดู่ ”ี หลิน กวั๋ อนั สาํ รวจเธอต้งั แตห่ วั จรดเทา้ “แกจะไปเจอเขาอยา่ ง โทรมแบบน้ีเลยเหรอ? อยากจะขายหนา้ ฉนั รึไง?” เจ็บคือความรู้สึกยงั ไง?

เธอนึกวา่ ขายตวั นอ้ งชายตาย ก็ทาํ ใหเ้ ธอเจบ็ จนดา้ นชาไปแลว้ แตพ่ อไดย้ นิ คาํ พดู แลง้ น้าํ ใจของหลินกวั๋ อนั หวั ใจกย็ งั เจ็บอยดู่ ี ไมไ่ ดด้ า้ นชาเลย เขาส่งเธอกบั แม่ไปยงั ประเทศท่ีค่อนขา้ งยากจนของตะวนั ตก ก็ไม่เคยสนใจเธออีกเลย เธอจะเอาเงินมาจากไหน? ถา้ เธอมีเงิน นอ้ งชายจะตายเพราะรักษาล่าชา้ ไดย้ งั ไง? มือท่ีหอ้ ยอยขู่ า้ งกายเธอกาํ แน่นเป็ นหมดั เหมือนหลินกวั๋ อนั กค็ ิดจุดน้ีได้ สีหนา้ ของเขาค่อนขา้ งอึดอดั “ไปเถอะ คนของตระกลู จงน่าจะ ถึงแลว้ ใหพ้ วกเขารอจะไมด่ ี” “เหยยี นเหยยี น……” จวงจ่ือจิ่นเป็ นห่วง ยงั อยากเกล้ียกลอ่ มหลินซินเหยยี นอีก เธอสูญเสียลูก ชายไปแลว้ ตอนน้ีแคอ่ ยากดูแลลกู สาวใหด้ ีๆ เงินทองมนั ไม่สาํ คญั แลว้ ไมอ่ ยากใหล้ ูกสาวเขา้ ไปเหยยี บที่ตระกลู หลินหรือวา่ ตระกลู จงอีก ตระกลู ไฮโซมนั ซบั ซอ้ น อีกอยา่ งยงั ไม่รู้วา่ คุณชายใหญข่ องตระกลู จงคนน้นั เป็ นคนยงั ไงเลย เธอเป็ นห่วง “แม่คะ” หลินซินเหยยี นส่งสายตาปลอบโยนใหเ้ ธอทีนึง ใหเ้ ธอวางใจ “รีบไปเร็ว” หลินกว๋ั อนั เร่งอยา่ งหงุดหงิด กลวั หลินซินเหยยี นจะเปล่ียนใจ แถมยงั ไดผ้ ลกั เธอ ทีนึง หลินกวั๋ อนั ยงั ไงก็ไมช่ อบข้ีหนา้ เธอ หลินซินเหยยี นก็ไมม่ ีความผกู พนั ใดๆกบั พอ่ คนน้ีเลย แปดปี สายใยผกู พนั ท้งั หมดไดถ้ กู ขจดั ไปจนหมดสิ้นแลว้

การแต่งกายของหลินซินเหยยี นช่างโทรมจริงๆ อีกท้งั คนที่เจอยงั เป็ นคนของตระกลู จงดว้ ย หลินกวั๋ อนั พาเธอไปที่ร้านเส้ือผา้ สตรีไฮคลาส ซ้ือเส้ือผา้ ท่ีดูดีหน่อยใหเ้ ธอ เขา้ มาในร้าน ก็มีพนกั งานเดินมาตอ้ นรับ หลินกว๋ั อนั ผลกั หลินซินเหยยี นไปดา้ นหนา้ “เอาเส้ือท่ี เธอใส่ได”้ พนกั งานมองเธอต้งั แต่หวั จรดเทา้ ทีนึง ก็พอรู้แลว้ วา่ เธอใส่ไซส์อะไร “เชิญมากบั ฉนั เลยคะ่ ” พนกั งานยนื่ เดรสสีน้าํ เงินยาวใหเ้ ธอ “คุณไปลองท่ีหอ้ งลองเส้ือดูคะ่ ” หลินซินเหยยี นรับมา และเดินไปที่หอ้ งลองเส้ือ “อะหา้ ว คุณจะตอ้ งแต่งงานกบั ผหู้ ญิงของตระกลู หลินเหรอคะ?” เสียงของผหู้ ญิงแฝงดว้ ยความ กล้าํ กลืนอยา่ งางๆ จู่ๆหลินซินเหยยี นไดย้ นิ เสียง สายตาจึงมองไปที่หอ้ งขา้ งๆ หลินซินเหยยี นมองผา่ นช่องโหว่ ประตูกเ็ ห็นผหู้ ญิงกอดคอผชู้ ายไวแ้ ลว้ คอยออดออ้ น “คุณอยา่ แต่งงานกบั หญิงอื่นไดม้ ้ยั คะ?” จงจิ่งหา้ วมองผหู้ ญิงไว้ ดูเหมือนคอ่ นขา้ งจะจนปัญญา นี่เป็ นงานแตง่ ท่ีแมข่ องเขาตกลงเอาไว้ กลบั คาํ ไม่ได้ แต่พอนึกถึงคืนน้นั เขาก็แขง็ ใจใหเ้ ธอผิดหวงั ไม่ได้“คืนน้นั เจบ็ มากเลยใช่ม้ยั ครับ?” หน่ึงเดือนกวา่ ก่อนหนา้ น้ี เขาไดเ้ ดินทางไปประเทศท่ีลา้ หลงั ประเทศหน่ึง ไปสาํ รวจโปรเจคนึง ปรากฏถกู งูสวาทชนิดหน่ึงกดั เขา้ งูชนิดน้นั มีพษิ ร้ายแรงมาก ถา้ ไมร่ ะบายที่ร่างกายผหู้ ญิง กจ็ ะ ร้อนระอุจนตาย ไป๋ จวเู่ วยเป็ นยาถอนพิษใหเ้ ขา ตวั เขารู้ดีวา่ ตอนน้นั เขาควบคุมตวั เองไม่ไดม้ ากแค่ไหน

ตา่ งก็บอกวา่ คร้ังแรกของผหู้ ญิงเจ็บมาก เขากไ็ มท่ ะนุถนอมเลย แคค่ ิดกร็ ู้แลว้ วา่ เธอจะตอ้ งเจบ็ มากแน่ๆเลย แต่เธอกอ็ ดทนมาก ไมเ่ คยส่งเสียงออกมาเลยสกั นิด แคต่ วั สนั่ อยใู่ นออ้ มกอดเขา ไป๋ จวเู่ วยชอบเขา เขารู้มาโดยตลอด แตก่ ลบั ไมเ่ คยใหโ้ อกาสเธอเลย หน่ึงคือไมไ่ ดร้ ักเธอ สอง คือแมไ่ ดต้ กลงการหม้นั หมายใหเ้ ขาแลว้ แต่เธอมกั จะอยเู่ คียงขา้ งเขาอยา่ งเงียบๆ หลงั จากคร้ังน้นั เขารู้สึกเขาควรจะใหฐ้ านะช่ือเสียงกบั ผหู้ ญิงคนน้ี จนถึงตอนน้ีเขายงั จาํ คราบแดงน้นั ไดว้ า่ มนั แดงสดมากแคไ่ หน ไป๋ จวเู่ วยซบอยทู่ ี่อกเขา หลุบตาเลก็ นอ้ ย และตอบอืมอยา่ งเขินอาย เธอชอบจงจ่ิงหา้ ว หลายปี มาน้ี อาศยั ฐานะเลขาอยขู่ า้ งกายเขามาโดยตลอด แตเ่ ธอไมใ่ ช่สาว เวอร์จิ้นต้งั นานแลว้ เธอใหจ้ งจ่ิงหา้ วรู้ไม่ได้ เธอรู้ดีวา่ ผชู้ ายแคร์ความบริสุทธ์ิของผหู้ ญิงคนหน่ึง มากแคไ่ หน เพราะฉะน้นั คืนน้นั เธอไดจ้ ่ายเงินไปกอ้ นหน่ึง และหาผหู้ ญิงที่ยงั เป็ นเวอร์จิ้นส่ง ไปที่หอ้ งน้นั ผา่ นผอู้ ยอู่ าศยั ในตวั เมือง หลงั จากผหู้ ญิงคนน้นั ออกไปแลว้ เธอถึงเขา้ ไปสร้างภาพลวงตาวา่ ผหู้ ญิงในคืนน้นั คือเธอ “ชอบเส้ือผา้ ของท่ีนี่ ก็ซ้ือหลายตวั หน่อย”จงจิ่งหา้ วขย้ศี ีรษะเธอแลว้ พดู อยา่ งเอน็ ดู “หอ้ งน้นั คือหอ้ งvip คุณเขา้ ไปไมไ่ ดน้ ะคะ คุณไปท่ีหอ้ งขวาหอ้ งน้นั คะ่ ” พนกั งานเตือนหลิน ซินเหยยี น ร้านเส้ือผา้ ไฮคลาสแบบน้ี หอ้ งลองเส้ือลว้ นเป็ นหอ้ งเด่ียวๆ ส่วนหอ้ งvipยง่ิ ไฮคลาสกวา่ ในหอ้ ง ลองเส้ือสามารถลองเส้ือผา้ นอกหอ้ งสามารถใหเ้ พ่ือนนงั่ รอหรือวา่ พกั ผอ่ น “อ๋อ คะ่ ” หลินซินเหยยี นถือเส้ือผา้ เดินไปที่หอ้ งฝ่ังขวา

เปลี่ยนเส้ือผา้ อยใู่ นหอ้ งลองเส้ือ หลินซินเหยยี นยงั นึกถึงชายหญิงคูน่ ้นั ในคาํ พดู ของพวกเขา เหมือนจะเอย่ ถึงตระกลู หลินดว้ ย หรือผชู้ ายคนน้นั ตอนที่ 3 ฉันควรจะแต่งงานกบั คุณ เปล่ียนเส้ือผา้ เสร็จ หลินซินเหยยี นออกมาจากหอ้ งลองเส้ือ เธอไดม้ องไปท่ีหอ้ งลองเส้ือตรง ซา้ ยมืออีกคร้ัง กลบั พบวา่ ประตปู ิ ดสนิทแลว้ “เขา้ กบั บุคลิกของคุณมากคะ่ ” พนกั งานมีแววมาก ส่วนใหญแ่ คด่ ูรูปร่างกส็ ามารถเลือกชุดท่ีเหมาะกบั คนๆน้นั ออกมา หลินซิน เหยยี นใส่เดรสสีฟ้ าครามแลว้ ชูใหผ้ วิ ของเธอยงิ่ ดูขาวข้ึนไปอีก สายคาดเอวไดโ้ ชวเ์ อวที่เพรียว บางออกมา ค่อนขา้ งซูบผอมไป แตใ่ บหนา้ เผยออกมาไดส้ วยงามมาก หลินกว๋ั อนั ดูแลว้ เหมาะสมกเ็ ลยไปจ่ายตงั ค์ พอดูแลว้ ถึงพบวา่ เดรสตวั ละสามหมื่นกวา่ หยวน แต่พอนึกไดว้ า่ เธอไปเจอคนของตระกลู จง จึงไดก้ ดั ฟันจ่ายตงั ค์ เสร็จแลว้ ไดพ้ ดู ดว้ ยเสียงเยน็ ชา “ไปเถอะ” หลินซินเหยยี นไดร้ ู้ซ้ึงถึงความใจดาํ ของเขาต้งั นานแลว้ ความเยน็ ชาของนาทีน้ียงั คงทาํ ใหห้ วั ใจ เธอเจบ็ แน่นอีกเช่นเคย เธอกม้ หนา้ เดินตามหลงั เขาไปข้ึนรถ ไม่นานรถกไ็ ดจ้ อดอยทู่ ่ีหนา้ วลิ ล่าของตระกลู หลิน คนขบั รถเปิ ดประตูใหห้ ลินกวั๋ อนั เขาโนม้ ตวั ลงมา หลินซินเหยยี นตามมาทีหลงั

ยนื อยหู่ นา้ วลิ ลา่ เธอเหม่อลอยไปหลายวิ ตอนที่เธอกบั แม่ใชช้ ีวติ อยา่ งทุกขท์ รมานเหมือนตาย ท้งั เป็ นเพราะอาการป่ วยของนอ้ งชาย พอ่ ของเธอกบั เมียนอ้ ยคนน้นั กาํ ลงั เพลิดเพลินอยใู่ นวลิ ลา่ ท่ีทนั สมยั และดึงดูดใจน้ี มือท้งั สองขา้ งของเธอกมุ แน่นอยา่ งควบคุมไมไ่ ด้ “แกยงั ยนื เซ่ออยทู่ าํ ไม?” หลินกวั๋ อนั รู้สึกวา่ ไม่มีมีคนเดินตามตวั เอง เขาหนั กลบั มามองแวบ็ นึง กเ็ ห็นเธอยนื เซ่ออยหู่ นา้ ประตู หลินซินเหยยี นรีบเดินตาม ไดย้ นิ คนรับใชข้ องบอกวา่ คนของตระกลู จงยงั ไมถ่ ึง หลินกว๋ั อนั ก็ เลยใหเ้ ธอรออยใู่ นหอ้ งรับแขก ตาํ แหน่งที่ใกลร้ ิมหนา้ ต่างของหอ้ งรับแขกมีเปี ยโนวางอยตู่ วั นึง Steinway& sons ผลิตจาก เยอรมนี ราคาแพงมาก แม่ซ้ือใหเ้ ธอตอนเธออายไุ ดห้ า้ ขวบ เธอชอบต้งั แต่เด็ก ตอนอายสุ ่ีขวบคร่ึงกเ็ ริ่มเรียนเปี ยโนแลว้ หลงั จากถูกส่งไปต่างประเทศ เธอก็ ไม่เคยแตะตอ้ งมนั อีกเลย เธอเอามือยน่ื ไปอยา่ งหา้ มใจไม่ได้ ท้งั คุน้ เคยและต่ืนเตน้ นิ้วช้ีของเธอวางอยบู่ นแป้ น ออกแรงเบาๆ ติ๊งเสียงนึง เสียงท่ีไพเราะและคมชดั กอ้ งออกมา เพราะไมไ่ ดเ้ ลน่ มานานมากแลว้ นิ้วมือของเธอแขง็ กระดา้ งไปเยอะเลย “ใครอนุญาตใหแ้ กแตะตอ้ งของของฉนั ? !” เสียงท่ีดงั ลน่ั แฝงดว้ ยความโกรธ ดงั มาจากขา้ งหลงั เธอ ของของเธอ? หลินซินเหยยี นหนั หลงั เห็นหลินหยหู่ านกาํ ลงั ยนื อยขู่ า้ งหลงั เธออยา่ งดุร้าย จาํ ไดว้ า่ เธอเดก็ กวา่ ตวั เองปี เดียว ปี น้ีอายสุ ิบเจ็ด ไดส้ ืบทอดจุดเด่นของเส่ินซิ่วฉิง หนา้ ตาไมเ่ ลว

แต่วา่ หนา้ ตาที่กดั ฟันและจอ้ งหนา้ ไวด้ ุร้ายมาก “ของเธอ?” พวกเธอทาํ ลายชีวติ คูข่ องแม่ คอยใชเ้ งินพวกน้นั ตอนน้ีแมแ้ ตข่ องขวญั ที่แมม่ อบใหต้ วั เอง ก็ กลายเป็ นของเธอแลว้ ? เธอคอ่ ยๆกาํ หมดั ไวแ้ น่น บอกในใจรอบแลว้ รอบเล่าวา่ อยา่ ใจร้อน อยา่ ววู่ าม เพราะตอนน้ีเธอ ยงั ไมม่ ีปัญญาเอาของที่เป็ นของเธอกลบั มา เธอจะตอ้ งอดทน! เธอไมใ่ ช่เดก็ ผหู้ ญิงท่ีแปดปี ก่อนถกู พอ่ ส่งไปตา่ งแดนและเอาแต่ร้องไหแ้ ลว้ ตอนน้ีเธอโตแลว้ ! “แก——ก็คือหลินซินเหยยี น? !”หลินหยหู่ านดึงสติกลบั มา วนั น้ีเป็ นวนั ที่คนของตระกลู จงมา คุณพอ่ รับสองแมล่ กู คู่น้นั กลบั ประเทศ หลินหยหู่ านยงั จาํ ได้ ตอนท่ีหลินกว๋ั อนั ส่งพวกหลินซินเหยยี นไป หนา้ ตาของหลินซินเหยยี นที่ คุกเข่าอยบู่ นพ้นื และกอดขาของหลินกว๋ั อนั ไวพ้ ร้อมออ้ นวอนเขา “พอ่ รับแกกลบั มา คงดีใจมากเลยสิท่า?” หลินหยหู่ านมือกอดอกไว้ มองเธอดว้ ยสายตาดูถูก “แกก็อยา่ ไดใ้ จเลย เอาแกกลบั มา กแ็ ค่จะใหแ้ กแตง่ เขา้ ตระกลู จง ไดย้ นิ วา่ ผชู้ ายคนน้นั ——” ระหวา่ งที่พดู หลินหยหู่ านก็ไดป้ ิ ดปากหวั เราะเยาะข้ึนมา คิดถึงคนที่หลินซินเหยยี นจะแตง่ งานดว้ ยเป็ นคนที่ไมส่ ามารถมีเรื่องอยา่ งวา่ ได้ และเป็ นคนท่ี เดินไม่ได้ ก็อดมีความสุขบนความทุกขข์ องคนอ่ืนไมไ่ ด้ เร่ืองแต่งงานเป็ นเร่ืองใหญใ่ นชีวติ แตง่ กบั ผชู้ ายแบบน้นั ชาติน้ีจะไมพ่ งั ไปเลยเหรอ? หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว

ในขณะน้ีเอง คนรับใชไ้ ดเ้ ดินมาบอกวา่ “คนของตระกลู จงมาแลว้ ค่ะ” หลินกว๋ั อนั เป็ นคนไปรับเขา้ มาในบา้ นเอง พอหลินซินเหยยี นหนั มากเ็ ห็นผชู้ ายที่นง่ั อยบู่ นรถเขน็ และถูกคนเขน็ เขา้ มา ใบหนา้ ของเขา คมชดั หนา้ ตาหลอ่ เหลารูปร่างสง่าผา่ เผย ถึงนง่ั อยบู่ นรถเขน็ กท็ าํ ใหค้ นไมก่ ลา้ ดูถกู ใบหนา้ น้ี กค็ ือผชู้ ายท่ีเธอเห็นในหอ้ งลองเส้ือท่ีกาํ ลงั จู๋จ๋ีกบั ผหู้ ญิงอยเู่ หรอ? ไม่คิดเลยวา่ เขาจะเป็ นคุณชายใหญ่ของตระกลู จง? ! แตต่ อนที่อยใู่ นหอ้ งลองเส้ือ เธอเห็นเขาสามารถลกุ ข้ึนไดอ้ ยนู่ ่ี และยงั กอดผหู้ ญิงคนน้นั ไวด้ ว้ ย ดูไม่ออกเลยวา่ ขาจะมีปัญหา น่ีมนั อะไรกนั แน่? ตอนท่ีเธอยงั คิดไมต่ กวา่ ทาํ ไมผชู้ ายคนน้ีตอ้ งแกลง้ เป็ นทาํ เป็ นง่อย หลินกวั๋ อนั ไดเ้ รียกเธอทีนึง “ซินเหยยี นรีบมาเร็ว ท่านน้ีก็คือคุณชายใหญข่ องตระกลู จง” หลินกวั๋ อนั ยกั ไหลท่ ้งั สองขา้ งไว้ ท่าทางเคารพนอบนอ้ ม โก่งตวั และยมิ้ อยา่ งประจบสอพลอ “คุณชายจง คนน้ีก็คือเหยยี นเหยยี นครับ” หลินกวั๋ อนั รู้สึกเสียดาย เป็ นถึงคุณชายใหญ่ของตระกลู จง หนา้ ตาหลอ่ เหลาสง่างาม แตก่ ลบั กลายเป็ นคนพิการไปซะแลว้ สายตาของจงจิ่งหา้ วหล่นอยทู่ ่ีบนตวั ของหลินซินเหยยี น ดูแลว้ อายยุ งั ไม่มาก ซูบผอมเกินไป หนา้ ตาดูเหมือนคนขาดสารอาหาร เขาขมวดคิ้วแน่น น่ีเป็ นงานแต่งที่แมต่ กลงใหเ้ ขา บวกกบั แม่ก็จากไปแลว้ ในฐานะท่ีเป็ นลูก ชาย เขาจะขดั คาํ สง่ั ไมไ่ ด้ ดงั น้นั หลงั จากท่ีไปต่างประเทศถกู งูพษิ กดั แลว้ เขาไดป้ ลอ่ ยขา่ ว

ออกมาวา่ กาํ จดั พษิ น้นั ออกจากร่างกายไมไ่ ด้ จึงกลายเป็ นคนพิการ แถมยงั ทาํ เรื่องอยา่ งวา่ ไมไ่ ด้ กค็ ืออยากใหต้ ระกลู หลินกลบั คาํ พดู แต่ไมเ่ คยคิดเลย วา่ ตระกลู หลินจะไมก่ ลบั คาํ เลย จงจ่ิงหา้ วเงียบกริบ สีหนา้ ยงิ่ อยยู่ ง่ิ มืดคร้ึมอยา่ งเห็นไดช้ ดั หลินกว๋ั อนั นึกวา่ เขาไม่พอใจ จึงรีบ อธิบายวา่ “ตอนน้ีเธอยงั เดก็ อยู่ เพิ่งจะอายสุ ิบแปด เด๋ียวพอโตเตม็ ที่แลว้ ตอ้ งเป็ นสาวสวย แน่นอนครับ” จงจ่ิงหา้ วหวั เราะเยาะอยใู่ นใจ ดูคนสวยไม่ออก กลบั รู้สึกไดถ้ ึงความผดิ ปกติ ไมแ่ คร์วา่ เขาเป็ น ‘ง่อย’ก็จะใหล้ กู สาวแตง่ งานกบั เขา สีหนา้ แววตาของเขาเยน็ ชา รอยยมิ้ ตรงมมุ ปากเห็นไดช้ ดั วา่ มีความหมายลึกซ้ึง “ผมไปทาํ ธุระที่ ต่างประเทศ ไม่ทนั ระวงั ไดร้ ับบาดเจ็บ ขาท้งั สองขา้ งน้ีเกรงวา่ คงจะเดินไม่ไดแ้ ลว้ แถมตอ่ ไปก็ ไม่สามารถปฏิบตั ิหนา้ ที่ของสามีได—้ —” “ฉนั ไมถ่ ือสาค่ะ” หลินซินเหยยี นตอบทนั ที หลินกวั๋ อนั รับปากเธอแลว้ ขอแคแ่ ต่งเขา้ ตระกลู จงก็จะคืนสินสอดของแมใ่ ห้ ถึงแต่งเขา้ วนั น้นั หยา่ กนั ในวนั ถดั มา ตอนน้ีเธอก็จะตอบตกลงเหมือนกนั ใชเ้ วลาทาํ ความเขา้ ใจกบั คาํ พดู อยคู่ รู่เดียวหลินซินเหยยี นคิดเร่ืองที่ซ่อนอยใู่ นน้นั ไดเ้ ขา้ ใจหมด เขาสามารถลกุ ได้ แต่กลบั นงั่ รถเขน็ มาที่ตระกลู หลิน น่าจะเพราะผหู้ ญิงคนน้นั เขาไมไ่ ดอ้ ยาก ทาํ ตามคาํ สญั ญาท่ีใหไ้ วเ้ ลย อยากใหต้ ระกลู หลินเป็ นฝ่ ายกลบั คาํ กบั งานแต่งน้ีก่อน แต่เขาคิดไมถ่ ึงวา่ หลินกวั๋ อนั จะยอมเสียลละลูกสาวที่ไมเ่ อน็ ดูคนน้ี มาทาํ ตามคาํ มนั่ สญั ญาท่ีให้ ไว้ จงจิ่งหา้ วหร่ีตามองเธอ

หลินซินเหยยี นถูกเขามองจนแผน่ หลงั หนาวเยน็ ในใจขมขื่น เธอเองก็สมคั รใจแตง่ เขา้ ตระกลู จงที่ไหนกนั ล่ะ? ไม่ตอบตกลง เธอจะกลบั ประเทศไดย้ งั ไง จะช่วงชิงของท่ีสูญเสียไปกลบั มาไดย้ งั ไง? เธอยมิ้ มมุ ปาก ความขมข่ืนในน้นั มีแค่เธอเท่าน้นั ที่รู้ “พวกเราไดห้ ม้นั หมายกนั ไวต้ ้งั แตเ่ ด็ก คุณ กลายเป็ นแบบไหน ฉนั ลว้ นควรจะแต่งงานกบั คุณค่ะ” สายตาของจงจิ่งหา้ วลุ่มลึกยงิ่ ข้ึนไปอีก ผหู้ ญิงคนน้ีฝี ปากกลา้ ดีหนิ หลินกวั๋ อนั ฟังไม่ออกวา่ มีความผดิ ปกติอะไร เขาถามหยงั่ เชิง “วนั งานแต่ง——” สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วเปล่ียนไปเปล่ียนมาอยา่ งรวดเร็ว สุดทา้ ยไดก้ ลบั คืนสู่ความสงบ “กต็ อ้ งทาํ ตามคาํ มน่ั สญั ญาอยแู่ ลว้ นี่เป็ นงานแตง่ ที่สองตระกลู ตกลงเอาไวต้ ้งั นานแลว้ จะผิดสญั ญาได้ ยงั ไง” หลินซินเหยยี นหลุบตาลง และเกบ็ ความคิดไว้ ไม่กลา้ ไปมองเขา เห็นไดช้ ดั วา่ เขาก็ไมพ่ อใจกบั งานแตง่ น้ี ตอนน้ีตอบตกลง กแ็ ค่ทาํ ตามคาํ มน่ั สญั ญาเฉยๆ “แบบน้ีกด็ ีเหมือนกนั ครับ” หลินกวั๋ อนั มีความสุข ใชล้ ูกสาวท่ีไมโ่ ดดเด่นแต่งงานกบั ตระกลู จง ยอ่ มเป็ นเร่ืองดีอยแู่ ลว้ ถึงแมต้ ระกลู หลินกร็ วยอยู่ แตพ่ อเทียบกบั ตระกลู จงแลว้ มนั เทียบไมต่ ิดจริงๆ ไม่ พดู อยา่ ง แน่นอนกวา่ คือถา้ เทียบกบั ตระกลู จงแลว้ คือปลาฉลามกบั กงุ้ แหง้ เอามาเทียบกนั ไมไ่ ดเ้ ลยดว้ ยซ้าํ ! หลินกว๋ั อนั โนม้ ตวั และพดู เสียงต่าํ “ผมไดใ้ หค้ นเตรียมอาหารค่าํ ไวแ้ ลว้ อยทู่ านขา้ วที่นี่ก่อน แลว้ คอ่ ยกลบั นะครับ”

จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้ว เขาที่ประจบสอพลอคนมีอาํ นาจเงินทองแบบน้ี ท่าทีอุบาทท่ีเปลี่ยนไปทาํ ใหค้ นรังเกียจ “ไมต่ อ้ งแลว้ ผมยงั มีธุระตอ่ ” จงจ่ิงหา้ วปฏิเสธ กวนจิ้งคอยเขน็ เขาออกไปดา้ นนอก ตอนท่ีเขน็ ผา่ นขา้ งกายของหลินซินเหยยี น จงจิ่งหา้ วยกมือข้ึนมาส่งสญั ญาณใหก้ วนจิ้งหยดุ จากน้นั เขาได้ เงยหนา้ ข้ึน “คุณหลินพอมีวา่ งม้ยั ครับ?” ตอนท่ี 4 การแต่งงานทไี่ ม่มพี ธิ ีงานแต่ง ถึงเป็ นคาํ ถาม แต่น้าํ เสียงกลบั ทาํ ใหค้ นไมอ่ าจปฏิเสธ หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ดูหนา้ ตาเขาคือมีเร่ืองจะคุย พอดีเลยเธอก็อยากคุยกบั เขาเหมือนกนั หลินกวั๋ อนั มองหลินซินเหยยี นดว้ ยสายตาตกั เตือนแวบ็ นึง “ใหม้ นั มีขอบเขตหน่อย” ไมใ่ ช่วา่ ยงั ไม่ไดแ้ ต่งเขา้ บา้ น กข็ ดั ใจคนเสียก่อน มองหนา้ ตาเยน็ ชาของจงจิ่งหา้ วแลว้ น่าจะไม่ พอใจหลินซินเหยยี น แต่สามารถไต่เตา้ ไปเป็ นญาติกบั ตระกลู จง มนั ยอ่ มดีกบั ตระกลู หลินอยู่ แลว้ และมีส่วนช่วยเหลือธุรกิจของบริษทั ดว้ ย เขาไม่อยากใหห้ ลินซินเหยยี นทาํ เร่ืองงานแต่งพงั หลินซินเหยยี นแกลง้ ทาํ เป็ นไม่ไดย้ นิ คอยเดินตามกวนจิ้งออกไปดา้ นนอก เธอรู้ดีวา่ หลินกวั๋ อนั มีความคิดอะไร เขาไปเอาความมนั่ ใจมาจากไหนวา่ หลงั จากแตง่ เขา้ ตระกลู จงแลว้ เธอจะช่วยเขา? แคเ่ พราะเขาเป็ นพอ่ ของเธอ?

แต่เขาไดเ้ ห็นเธอเป็ นลกู สาวม้ยั ? รู้หรือเปล่าวา่ แปดปี มาน้ีเธอใชช้ ีวติ ยงั ไง? ระหวา่ งท่ีความคิดของหลินซินเหยยี นลอ่ งลอย ศีรษะไดช้ นเขา้ กบั ‘ผนงั ’ท่ีแขง็ แรง ทนั ใดน้นั ความคิดของเธอไดก้ ลบั เขา้ มาในหวั พอเงยหนา้ ข้ึนมา กเ็ ห็นใบหนา้ ไร้ท่ีติใกลแ้ ค่เอ้ือมและ กาํ ลงั กม้ มองเธออยู่ เขาเดินได้ ….จริงๆดว้ ย ง้นั ก็แสดงวา่ การคาดเดาของเธอถกู ตอ้ งแลว้ หลินซินเหยยี นถกู มองจนหนงั ศีรษะชา เธอแหงนหนา้ มองเขาอยา่ งแสร้งทาํ เป็ นสงบ“คุณแกลง้ เป็ นง่อยสินะคะ?” จงจ่ิงหา้ วหรี่ตาลง ไมส่ บอารมณ์ที่ถกู คนอา่ นความคิดออก น้าํ เสียงไม่สูงไม่ต่าํ แต่กลบั เพียง พอที่จะตกใจกลวั “ทาํ ไมไม่แคร์วา่ ผมเป็ นง่อยกจ็ ะแตง่ งานกบั ผม? ชอบอะไรในตวั ผม? เงิน ทอง อยากเป็ นคุณหญิงคุณนายตระกลู ไฮโซ?” หลินซินเหยยี นรู้สึกถกู เขามองจนหนาวไปท้งั เน้ือท้งั ตวั หวั ใจท้งั ดวงเหมือนถูกมือกมุ เอาไว้ แน่นโดยท่ีไม่รู้ตวั แมแ้ ต่หายใจก็ยงั ลาํ บาก ใบหนา้ กลบั แสร้งทาํ เป็ นชิวๆ “การหม้นั หมายท่ีตก ลงไวก้ บั คุณจงตอนฉนั สองขวบ ตอนที่ฉนั อายสุ องขวบก็รู้ผลประโยชนข์ องเงินทองและเป็ น คุณหญิงคุณนาย? หนา้ ดา้ นใหแ้ มข่ องพวกเราตกลงงานแต่งของคุณกบั ฉนั ง้นั เหรอคะ?” เธอหยดุ นิ่งไปครู่หน่ึง เหมือนกาํ ลงั ผอ่ นคลายน้าํ เสียงอยู่“ตอนฉนั สองขวบ คุณจงก็สิบขวบ แลว้ แก่กวา่ ฉนั แปดปี เตม็ ๆ ฉนั ไดร้ ังเกียจคุณแก่หรือยงั คะ?” เหอะ จงจิ่งหา้ วหวั เราะอยา่ งเยน็ ชา ผหู้ ญิงคนน้ีแคพ่ ดู เก่งที่ไหนกนั นี่มนั ฟันคมปากคลอ่ งชดั ๆ! ปากดีจะตาย! เขาแก?่

ในอากาศ อบอวลไปดว้ ยบรรยากาศของความขดั แยง้ ท้งั คู่สบตากนั ประกายไฟกระเซ็นไปทวั่ ต่างฝ่ ายตา่ งก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ มือที่หอ้ ยอยขู่ า้ งกายของหลินซินเหยยี นกาํ แน่นเป็ นหมดั จุดประสงคท์ ี่เธอแต่งเขา้ ตระกลู จง แค่ เพ่อื ใหห้ ลินกวั๋ อนั ใหค้ าํ มนั่ สญั ญาคืนสินสอดของแมเ่ ธอเฉยๆ ไม่ไดจ้ ะมาเป็ นศตั รูกบั ผชู้ ายคนน้ี เธอพดู จาใหอ้ ่อนโยนและอ่อนนอ้ มถอ่ มตน “คุณจง ฉนั รู้วา่ คุณไมอ่ ยากแต่งงานกบั ฉนั ท่ีจริงก็ใช่วา่ จะไมไ่ ดน้ ะคะ——” เธอจงใจหยดุ ลงมามองสีหนา้ ของจงจ่ิงหา้ ว สีหนา้ ของเขามีความอ่อนไหวนิดหน่อย แต่กถ็ ูก เธอจบั ไดอ้ ยดู่ ี “คุณจง เรามาทาํ ขอ้ ตกลงกนั ดีกวา่ ค่ะ” หลินซินเหยยี นเปิ ดปากพดู เธอกไ็ มไ่ ดอ้ ยากแต่งเขา้ ตระกลู จงจริงๆหรอก ท่ีเธอตอบตกลงก็แค่อยากกลบั มาจากตา่ งประเทศ เอาของที่เป็ นของเธอ กบั แม่กลบั คืนมาเฉยๆ “เหอะ” จงจ่ิงหา้ วหวั เราะเสียงเบาทีนึง เหมือนรู้สึกตลก บา้ บอคอแตก ทาํ ขอ้ ตกลงกบั เขา? หลินซินเหยยี นกลืนน้าํ ลายทีนึง ดว้ ยความท่ีตื่นเตน้ แผน่ หลงั เธอมีเหงื่อซึม จงจิ่งหา้ วสูงมาก เวลาเธอมองเขาจะตอ้ งแหงนหนา้ “ฉนั รู้วา่ ท่ีคุณแกลง้ เป็ นง่อยเพราะอยากใหต้ ระกลู หลินกลบั คาํ พดู กบั การหม้นั หมายน้ี ท่ีฉนั ตอบตกลง เพราะฉนั มีความลาํ บากใจของฉนั ” นี่ทาํ ใหจ้ งจ่ิงหา้ วเกิดความสนใจ “คุณอยากไดอ้ ะไร?” ในเม่ือคือการทาํ ขอ้ ตกลง จะตอ้ งมีเงื่อนไขแน่นอน “หน่ึงเดือน แตง่ งานหน่ึงเดือน ฉนั ก็จะหยา่ กบั คุณคะ่ ” เวลาหน่ึงเดือนเพยี งพอแลว้ พอเอา สินสอดทองหม้นั ของแม่ได้ เธอกจ็ ะหยา่ กบั เขา จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ “นี่คือขอ้ ตกลงที่คุณจะคุยกบั ผมง้นั เหรอ?”

“ใช่คะ่ งานแต่งน้ีเราจาํ ตอ้ งแตง่ น่ีเป็ นคาํ มน่ั สญั ญาของแม่ท้งั สอง พวกเราตา่ งก็ผดิ สญั ญาไมไ่ ด้ นี่คือการใหเ้ กียรติพวกท่าน แต่หลงั จากแตง่ งาน นิสยั ของเราสองคนเขา้ กนั ไมไ่ ด้ หยา่ กนั อยา่ ง ถกู จงั หวะตามข้นั ตอน แบบน้ีก็ไม่ถือวา่ ผิดสญั ญาแลว้ พอดีเลย คุณก็ไมต่ อ้ งใชช้ ีวติ กบั คนที่ ไม่ไดช้ อบ ไม่มีผลเสียกบั คุณเลย มีแตผ่ ลดี——” พดู ถึงตรงน้ี น้าํ เสียงของหลินซินเหยยี นชา้ ลงมามาก “ฉนั คิด คุณจงน่าจะมีคนท่ีตวั เองชอบ ถึง คิดหาทุกวถิ ีทางใหต้ ระกลู หลินผดิ สญั ญาสินะคะ?” สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วหอ้ ยลงมากะทนั หนั หอ้ ยลงมาเร็ว โหด และโกรธ “ดูไมอ่ อกวา่ ฉลาดดีหนิ” ใช่ เขาอยากใหฐ้ านะและช่ือเสียงกบั ไป๋ จวเู่ วย ความบริสุทธ์ิและความอดทนของเธอ โดนใจเขา มาก สายตาของจงจิ่งหา้ วจอ้ งมองอยทู่ ่ีใบหนา้ ที่แสร้งทาํ เป็ นสงบนิ่งของเธอ“คุณละ่ หน่ึงเดือนท่ี แต่งงานน้ีมีผลดีอะไรกบั คุณ?” จงจ่ิงหา้ วไมค่ ิดวา่ เธอจะแค่คิดเผอ่ื ตวั เองหรอก หลินซินเหยยี นตื่นเตน้ จะบอกวา่ เพอ่ื สินสอดทองหม้นั ของแม่ก็คงไมไ่ ดม้ ้งั ? แตถ่ า้ ไมพ่ ดู สาเหตุ ดูเหมือนเขาก็จะไมเ่ ช่ือ “แม่ฉนั ใหค้ วามสาํ คญั กบั การหม้นั หมายของคร้ังน้ีมาก ร่างกายของท่านไม่ค่อยดี ดงั น้นั ฉนั จึง ไม่อยากใหท้ ่านผดิ หวงั คะ่ ” ตอนท่ีพดู คาํ น้ีแววตาของเธอหลบหลีก เพราะเธอพดู โกหก แมไ่ ม่ อยากใหเ้ ธอแตง่ เขา้ ตระกลู จงเลยดว้ ยซ้าํ โทนเสียงของจงจิ่งหา้ วมีการขม่ เหงที่แปลกประหลาดอยา่ งไร้สาเหตุ เหมือนอ่านความคิดของ เธอออก “ออ้ เหรอ?”

หลินซินเหยยี นกระสบั กระส่ายเหมือนมีหนามทิ่มแทงอยขู่ า้ งหลงั แววตาของเขาเฉียบคม เกินไป เหมือนสามารถมองทะลุใจคน ในขณะที่เธอทาํ อะไรไมถ่ ูก ไมร่ ู้ควรจะทาํ ยงั ไงดี มือถือ ของเขาไดด้ งั ข้ึน จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเธอแวบ็ นึง จากน้นั ไดล้ ว้ งมือถือออกมา เห็นช่ือที่แสดงอยบู่ นหนา้ จอแลว้ สีหนา้ อ่อนโยนลงเยอะเลย เขาหนั หลงั รับโทรศพั ท์ เหมือนนึกอะไรไดอ้ ีก จึงไดห้ นั กลบั หนา้ มาอีกคร้ัง “ในเม่ือแคเ่ ดือนเดียว ง้นั เราก็ไม่ตอ้ งจดั งานแตง่ แลว้ ” หลินซินเหยยี นไม่มีทางเลือก ไดแ้ ต่ตอบตกลง “ไดค้ ่ะ” วนั ที่สิบสองเดือนแปด กวนจิ้งมารับหลินซินเหยยี น ไมม่ ีพธิ ีและงานแตง่ มีแคท่ ะเบียนสมรสใบหน่ึง อารมณ์ของหลินซินเหยยี นไม่คอ่ ยแปรปรวนเท่าไหร่ เพราะเธอรู้ดี นี่เป็ นขอ้ ตกลงที่ตา่ งฝ่ ายตา่ ง ควา้ สิ่งที่ตวั เองตอ้ งการเท่าน้นั ถา้ ไมใ่ ช่คูห่ ม้นั คู่หมายที่ตกลงกนั ไวต้ ้งั แต่วยั เด็ก เกรงวา่ พวกเขากไ็ มม่ ีทางมาพวั พนั กนั หรอก ไม่นานรถกไ็ ดจ้ อดอยทู่ ี่หนา้ วลิ ล่าหลงั หน่ึง ภายใตแ้ สงอาทิตย์ สิ่งก่อสร้างอิฐหินท่ีกินพ้นื ที่กวา้ งขวาง ใหญ่โตอลงั การมาก “เขา้ ไปเถอะครับ” กวนจิ้งทาํ ท่าเชิญ กบั เธอ กวนจิ้งไมเ่ ป็ นมิตรไมตรีและไมไ่ ดเ้ อาอกเอาใจ ทาํ ตวั เฉยๆ คงจะเพราะรู้วา่ การหม้นั หมายของเธอกบั จงจ่ิงหา้ วแค่บรรลุคาํ มนั่ สญั ญาเฉยๆ ไมใ่ ช่คุณผหู้ ญิงที่แทจ้ ริงของตระกลู จง แมว้ า่ บา้ นจะใหญ่ แตใ่ นบา้ นมีคนอยไู่ ม่เยอะเลย มีแคค่ นรับใชค้ นหน่ึง กวนจิ้งก็ไม่ไดท้ าํ การ แนะนาํ มากมายอะไร แค่พาเธอมาถึงในบา้ นกไ็ ปแลว้ หลินซินเหยยี นรู้สึกไม่ค่อยคุน้ ชินนิดหน่อย

“น่ีเป็ นหอ้ งของคุณชาย ฉนั คือป้ าหยทู ่ีดูแลชีวติ ประจาํ วนั ของเขา คุณก็สามารถเรียกฉนั วา่ ป้ าหยู ไดค้ ะ่ ” ป้ าหยพู าเธอไปที่หอ้ งนอน “ตอ้ งการอะไรก็บอกป้ าไดเ้ ลยนะคะ” เวลาหน่ึงเดือนไม่ค่อยนานเท่าไหร่ หลินซินเหยยี นไดเ้ อาของใชส้ ่วนตวั มา ถึงแมอ้ าจจะไม่ รบกวนเธอ แต่กย็ งั ไดบ้ อกวา่ “ไดค้ ะ่ ” ป้ าหยเู ปิ ดประตหู อ้ งออก หนั หลงั มองเธอ เดิมทีอยากพดู อะไรกบั เธอสกั หน่อย สุดทา้ ยไดถ้ อน หายใจทีนึง “คืนน้ีคุณชายอาจจะไม่กลบั มานะคะ วนั น้ีเป็ นวนั เกิดของคุณไป๋ ค่ะ” ถึงแมไ้ มไ่ ดจ้ ดั งานแตง่ อยา่ งนอ้ ยก็ยงั เป็ นภรรยาในนามของเขาอยู่ ไมว่ า่ ยงั ไงวนั น้ีกเ็ ป็ นวนั แรก ที่พวกเขาแต่งงานกนั เขากลบั ไปอยกู่ บั ผหู้ ญิงอ่ืน ป้ าหยรู ู้สึกสงสารหลินซินเหยยี น นี่เพิ่งจะแต่ง เขา้ มา ก็ถกู จงจ่ิงหา้ วทาํ ตวั เยน็ ชาใส่ขนาดน้ี ตอ่ ไปจะไมแ่ ยก่ วา่ เหรอ? ตอนท่ี 5 คนื ส่งตวั เข้าหอ เหมือนหลินซินเหยยี นจะเดาไดว้ า่ ป้ าหยเู ป็ นอะไร เธอกไ็ มไ่ ดอ้ ธิบาย แค่ยมิ้ ใหก้ บั ป้ าหยเู ฉยๆ เธอกบั จงจ่ิงหา้ วกแ็ คท่ าํ ขอ้ ตกลงเฉยๆ เธอไมม่ ีสิทธ์ิไปกา้ วก่ายชีวติ ส่วนตวั ของเขา เขาไมอ่ ยู่ หลินซินเหยยี นยงั รู้สึกอิสระกวา่ ดว้ ยซ้าํ หลินซินเหยยี นเขา้ มาในหอ้ งนอน ถึงเห็นการตกแต่งของท้งั หอ้ งอยา่ งชดั เจน สไตลก์ ารตกแต่ง ที่ไมซ่ ้าํ ใคร สไตลข์ าวดาํ เรียบง่ายมีระบบระเบียบ ท้งั หรูหราและไมธ่ รรมดา สวยงามและดูมี เอกลกั ษณ์ “นี่คือหอ้ งนอนของคุณชายค่ะ” ป้ าหยยู มิ้ แยม้ ในเมื่อแต่งงานแลว้ กค็ ือสามีภรรยากนั แลว้ ยอ่ ม ตอ้ งอยดู่ ว้ ยกนั สิ หลินซินเหยยี นอา้ ปาก กลบั พบวา่ ตวั เองพดู ไมอ่ อก ไดแ้ ตต่ อบโดยการพยกั หนา้

เป็ นคืนแรกที่นอนอยใู่ นที่ท่ีไม่คุน้ เคย ยากที่จะนอนหลบั เธอจึงพิงอยทู่ ี่หวั เตียง เร่ิมด5ู 8.comใน มือถือคร่าวๆ เตรียมจะหางาน มีงานถึงจะสามารถมีชีวติ ท่ีมนั่ คง ดูแลแม่ดีๆ และใหอ้ นาคตกบั ลกู ในทอ้ ง เอะ๊ — หลินซินเหยยี นเห็นมีงานรับสมคั รล่ามแปลภาษา รับสมคั รล่ามแปลภาษามนั ไม่แปลก ท่ีแปลก คือจะตอ้ งไดภ้ าษาของประเทศA ประเทศAกค็ ือประเทศท่ีเธอถูกหลินกวั๋ อนั ส่งไป ลา้ หลงั มากๆ อยใู่ นเขตร้อน มีคนไปเรียน ภาษาของประเทศAไมม่ ากนกั ภาษาที่ใชก้ นั ส่วนมากบนโลก ลว้ นเป็ นภาษาของประเทศที่ พฒั นาและมีศกั ยภาพ สวสั ดิการและเงินเดือนลว้ นไม่เลว เธอกเ็ ลยทิ้งขอ้ ความส่วนตวั ไว้ จากน้นั ถึงวางมือถือแลว้ เขา้ นอน แสงจนั ทร์ส่องมาทางหนา้ ต่าง เหมือนใยไหมท่ีร่วงหล่นอยา่ งละมนุ ละไม เป็ นค่าํ คืนท่ีเงียบสงดั ผหู้ ญิงที่อยบู่ นเตียง หลบั ลึกไปอยา่ งไมร่ ู้ตวั แสงสีขาวไดส้ ่องจากนอกลานบา้ นเขา้ มาในลาน บา้ น รถมายบคั คนั หน่ึงขบั เขา้ มาจากนอกบา้ นแลว้ จอดลง ประตูรถเปิ ดออก รูปร่างสูงใหญล่ งมาจากรถ เขาเดินเขา้ ไปในบา้ น เสียงฝี เทา้ ไมไ่ ดห้ นกั แน่น เหมือนปกติ แต่ค่อนขา้ งลอ่ งลอย เขาดึงคอเส้ือ คอแหง้ เป็ นพิเศษ เขา้ มาในหอ้ งนอน เขาไดร้ ินน้าํ แกว้ หน่ึง ลกู กระเดือกที่แขง็ แรง ของเขาเคล่ือนไหวข้ึนลงอยา่ งไม่หยดุ นยั นต์ าดาํ เขม้ มีความมึนเมาปกคลุมอยชู่ ้นั หน่ึง ดื่มน้าํ จน หมดแกว้ ไดบ้ รรเทาความแสบร้อนในลาํ คอของเขาไปไม่นอ้ ยเลย เขาเขา้ สงั คมด่ืมเหลา้ ขาวไป ไม่นอ้ ย ไป๋ จวเู่ วยฉลองวนั เกิด เขาก็ไดด้ ื่มไวนไ์ ปอีกหลายแกว้ เขาที่เป็ นคนคอแขง็ กเ็ ริ่มจะมีอาการเมาแลว้

เขาถอดเส้ือคลมุ แลว้ โยนไปที่โซฟา ไม่ไดไ้ ปหอ้ งน้าํ แตไ่ ดเ้ ขา้ หอ้ งนอนโดยตรง ในหอ้ งไม่ไดเ้ ปิ ดไฟไว้ หอ้ งมืดสลวั มาก เขาคุน้ เคยตาํ แหน่งของเตียง จึงไดน้ อนลงไปโดยตรง หลินซินเหยยี นที่หลบั สนิทรู้สึกไดถ้ ึงความเคล่ือนไหว แตไ่ ม่นานก็กลบั คืนสู่ความเงียบสงบ เธองอตวั แลว้ หลบั ต่อ ตอนเชา้ แสงแดดยามเชา้ เปล่งประกายดงั่ เหมือนดา้ ยทอง ส่องแสงสวา่ งไปทวั่ หอ้ ง ท้งั คู่หลบั สบาย เหมือนคู่รักหวานแหววคู่หน่ึง ขนตาของผชู้ ายสน่ั คลอนเลก็ นอ้ ย เขาคอ่ ยๆลืมตาข้ึน เมาคา้ งจนหลบั ไปท้งั คืน พอตื่นข้ึนมาก็ รู้สึกมึนหวั ตอ้ งการอาบน้าํ ใหร้ ่างกายสดชื่น ตอนท่ีเขายกแขนอยากจะลกุ ข้ึน กลบั พบวา่ แขน ถูกของอะไรสกั อยา่ งทบั ไว้ เขาหนั ไปมอง ก็เห็นผหู้ ญิงคนหน่ึงซบอยใู่ นออ้ มกอดเขา ผมของผหู้ ญิงดกดาํ เหมือนดง่ั น้าํ ตก ทิ้งตวั อยทู่ ่ีแขนของเขา แกม้ ขาวเนียน ขนตางอนยาว เหมือนปี กผเี ส้ือ ริมฝี ปากชมพอู า้ เลก็ นอ้ ย ส่งเสียงหายใจที่สม่าํ เสมอออกมา สายตาของเขาเคล่ือนยา้ ยลงไปขา้ งล่างอยา่ งชา้ ๆ คอที่เรียวสวย ไหปลาร้าท่ีเซ็กซ่ี ลมหายใจของเธอข้ึนๆลงๆ ไมค่ ิดเลยวา่ จะมีรสชาติของความยว่ั ยวนอยหู่ ลายส่วน ลูกกระเดือกของเขาเคล่ือนไหวข้ึนลงอยา่ งควบคุมตวั เองไม่ได้ เกิดอารมณ์ท่ีแมแ้ ต่กบั ไป๋ จวเู่ วย กไ็ มเ่ คยจะมีเลย

เขาขมวดคิ้วแน่น เหมือนไม่สบอารมณ์กบั ปฏิกิริยาร่างกายท่ีเหนือการควบคุมมาก แต่ก็ เคลื่อนยา้ ยสายตาไมไ่ ด้ ในความฝัน หลินซินเหยยี นฝันวา่ ตวั เองกาํ ลงั อยใู่ นทุ่งหญา้ แอฟริกา มีสิงโตดุร้ายตวั หน่ึงกาํ ลงั จอ้ งมองเธออยู่ เหมือนจะเขมือบเธอยงั ไงอยา่ งง้นั เธอสะดุง้ ต่ืนจากความฝัน แต่แลว้ นาทีท่ีลืมตาข้ึน สิ่งท่ีเห็นกลบั เป็ นสายตาคมลึกที่แสร้งทาํ เป็ นเงียบสงบ สมองวา่ งเปล่าไปในชว่ั ขณะ ทนั ใดน้นั เธอเบิกตากวา้ ง กมุ หนา้ อกไว้ และพดู สะเปะสะปะ “คุณ คุณมาอยนู่ ่ีไดย้ งั ไง?” ผชู้ ายดึงสายตากลบั อยา่ งใจเยน็ และดึงผา้ ห่มออกอยา่ งเอ่ือยเฉื่อย “น่ีเป็ นที่ของผม” หลินซินเหยยี นอยากเปิ ดปากหกั ลา้ ง แต่พอสมั ผสั ถึงสิ่งแวดลอ้ มในหอ้ ง คาํ พดู ท่ีมาถึงปากกไ็ ด้ กลืนลงไปอีก “คุณไปฉลองวนั เกิดใหแ้ ฟนของคุณไมใ่ ช่เหรอคะ? ทาํ ไมถึงกลบั มาไดล้ ะ่ ?” หลินซินเหยยี นลง มาจากเตียงและยนื อยขู่ า้ งๆ น้าํ เสียงแฝงดว้ ยการเคน้ ถาม เมื่อวานฟังป้ าหยพู ดู วา่ เมื่อคืนเขาจะไม่กลบั มา ตอ่ มาก็เลยลดการระแวดระวงั เลยหลบั ค่อนขา้ ง ลึก ไมค่ ิดเลยวา่ เขาเขา้ มาในหอ้ งเมื่อไหร่กย็ งั ไม่รู้เร่ืองเลย ไม่นึกเลยวา่ เมื่อคืนเธอจะนอนหอ้ งเดียวกนั กบั ผชู้ ายคนน้ี พอนึกถึงเม่ือคืนตวั เองหลบั คาอกเขา ใบหนา้ ก็ร้อนผา่ วอยา่ งรุนแรง เธอคอตกดว้ ยความเสียใจ

จงจ่ิงหา้ วปลดกระดุมเส้ือออก เม่ือคืนเขาไมไ่ ดถ้ อดเส้ือ เส้ือผา้ ยงั มีกลิ่นเหลา้ ติดอยู่ เส้ือผา้ ยบั ยยู่ ี่ ติดอยบู่ นตวั แลว้ รู้สึกไม่สบายเลย เขาเหลือบมองผหู้ ญิงท่ียนื อยขู่ า้ งเตียงอยา่ งทาํ อะไรไมถ่ ูก มุม ปากมีรอยยมิ้ ท่ีข้ีเล่น “แฟนฉลองวนั เกิด จะสาํ คญั เท่าคืนส่งตวั เขา้ หอเหรอ?” หลินซินเหยยี น “……” นี่คือขอ้ ตกลง พวกเขาไม่ใช่สามีภรรยากนั จริงๆ มาคืนส่งตวั เขา้ หออะไร? จงจ่ิงหา้ วถอดเส้ือออก หลินซินเหยยี นรีบหนั หนา้ ไปอีกทาง คิดไมถ่ ึงเลยวา่ ผชู้ ายคนน้ีจะแกผ้ า้ ต่อหนา้ เธอ ต้งั แตค่ ืนน้นั เป็ นตน้ มา เธอกต็ ่อตา้ นเพศชายมาก โดยเฉพาะสมั ผสั ใกลช้ ิดกบั ผชู้ าย เธอตกใจจนทาํ อะไรไมถ่ ูก “ฉนั ฉนั ออกไปก่อนค่ะ” พอพดู จบกว็ งิ่ ออกจากหอ้ งนอนไปเลย จงจ่ิงหา้ วก็ไม่ไดไ้ ปสนใจ เขาถอดเขม็ ขดั แลว้ เขา้ ไปในหอ้ งน้าํ เขาจะตอ้ งอาบน้าํ อาบท่าใหร้ ่างกายสดชื่นหน่อย เสียงซู่ซ่าของน้าํ ดงั ออกมาจากหอ้ งน้าํ ผา่ นไปประมาณหน่ึงชว่ั โมง หมอกที่มีกลิ่นหอมของ ครีมอาบน้าํ ลอยข้ึนไปในอากาศ เขาท่ีอาบน้าํ เสร็จ ผมส้นั ดกดาํ ที่เปี ยกชุ่มเลก็ นอ้ ยและยงุ่ เหยงิ ผา้ คลมุ อาบน้าํ สีขาวห่อหุม้ รูปร่างท่ีสูงใหญไ่ ว้ คอเส้ือเปิ ดออกเลก็ นอ้ ย ผวิ สีน้าํ ผ้งึ เผยออกมาให้ เห็นลางๆ มีเสน่ห์ท่ีไม่อาจต่อตา้ นของผชู้ ายฟ้ งุ กระจายอยู่ เขากา้ วเทา้ เดินมาท่ีหนา้ ตเู้ ส้ือผา้ ตอนที่เปิ ดตูเ้ ส้ือผา้ ออกเตรียมตวั หยบิ เส้ือผา้ กลบั เห็นกระเป๋ า ลายดอกทานตะวนั ที่ไม่คุน้ เคยวางอยู่ เขาไดห้ ยดุ นิ่งไว้ เป็ นของของผหู้ ญิงคนน้นั ? แถมยงั มีลายดอกไมด้ ว้ ย ทาํ ไมผหู้ ญิงคนน้นั ถึงได้ ปัญญาอ่อนขนาดน้ี?

อีกอยา่ งไดเ้ อาของของเธอมาวางไวท้ ่ีตเู้ ส้ือผา้ ของเขาอยา่ งไม่มีความไมเ่ กรงใจเลย เขาขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ยแลว้ หยบิ เส้ือผา้ มาใส่ ตอนที่เอาไมแ้ ขวนเส้ือใส่ไดท้ าํ กระเป๋ าของเธอตก โดยที่ไม่ระวงั กระเป๋ าของเธอไมไ่ ดร้ ูดซิปไว้ พอทาํ ตกป๊ ุบ ของท่ีอยดู่ า้ นในก็ร่วงออกมาหมด เส้ือผา้ ที่เรียบ ง่าย และของใชใ้ นชีวติ ประจาํ วนั ตอนที่เขานงั่ ลงมาอยากจะเกบ็ ของข้ึนมา กลบั พบวา่ เป็ นรูปอลั ตร้าซาวดใ์ บหน่ึง—— หลินซินเหยยี น เพศหญิง อายคุ รรภห์ กสปั ดาห์ ผหู้ ญิงคนน้นั ทอ้ ง? ตอนที่ 6 ท้งั สามคนใช้ชีวติ อย่างพงึ่ พาอาศัยกนั จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ มีความรู้สึกเหมือนถกู หลอก ในหอ้ งรับแขก ป้ าหยไู ดล้ ุกมาเตรียมอาหารเชา้ แลว้ เห็นหลินซินเหยยี นใส่ชุดนอนนง่ั อยบู่ นโซฟาคนเดียว เธอ ไดถ้ ามดว้ ยรอยยมิ้ “เม่ือคืนหลบั สบายม้ยั คะ?” เธอนึกวา่ เม่ือคืนจงจ่ิงหา้ วอยกู่ บั ไป๋ จวเู่ วยจะไม่กลบั มาซะแลว้ ยามดึกไดย้ นิ ความเคล่ือนไหวก็ เลยตื่นข้ึนมาดูแวบ็ นึง รู้วา่ เมื่อคืนจงจ่ิงหา้ วไดก้ ลบั มา แถมยงั นอนในหอ้ งดว้ ย นี่เป็ นภรรยาที่คุณผหู้ ญิงหม้นั หมายใหค้ ุณชายไว้ ยอ่ มดีอยแู่ ลว้ ในท่ีสุดคุณชายก็แต่งงานสกั ที ป้ าหยทู ่ีดูแลเขามาโดยตลอดก็รู้สึกดีใจเหมือนกนั

สีหนา้ และน้าํ เสียงของเธอเป็ นมิตรไมตรีเกิน และกระหนุงกระหนิงเกินไป หลินซินเหยยี นฉีก รอยยมิ้ ท่ีแขง็ กระดา้ งออกมา “ก็ หลบั สบายดีคะ่ ” “ง้นั คุณรีบเปลี่ยนเส้ือผา้ เถอะคะ่ ป้ าไปเตรียมอาหารเชา้ แลว้ เดี๋ยวทานขา้ วกนั ค่ะ” ป้ าหยเู ดินเขา้ หอ้ งครัวและเร่ิมทาํ อาหารเชา้ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ มองดูชุดนอนของตวั เอง เส้ือที่เธอเอามายงั อยใู่ นหอ้ งนอน ตอนน้ีผชู้ าย ที่อยใู่ นหอ้ งคงจะใส่เส้ือผา้ เสร็จแลว้ ม้งั ? เธอลกุ ข้ึนเดินไปที่หอ้ งนอน ยนื อยหู่ นา้ หอ้ ง เธอยกมือเคาะประตู แตไ่ มม่ ีคนตอบเธอสกั ที เธอเคาะอีกคร้ังก็ไมม่ ีคนตอบอีกเช่นเคย ภายใตค้ วามจนปัญญาเธอจึงลองผลกั ประตหู อ้ ง ปรากฏประตูไมไ่ ดล้ อ็ ค เธอแคผ่ ลกั ก็เปิ ดออกแลว้ แต่นาทีท่ีผลกั ประตูออก ส่ิงท่ีพดั โชยมาตรงหนา้ คือลมหนาวของเดือนสิบสอง ท่ีพดั จนคนตวั สน่ั ผชู้ ายนง่ั อยขู่ อบเตียง สายตาเยน็ ชาจอ้ งกระดาษใบหน่ึงไว้ กระดาษใบน้นั —— ไม่นานหลินซินเหยยี นก็เห็นชดั วา่ ในมือเขาถืออะไรอยู่ ถดั มาสายตาไดเ้ ห็นความเละเทะบนพ้นื มีความรู้สึกอาบอายที่ความเป็ นส่วนตวั ถูกคนสอดแนม เธอวง่ิ เขา้ ไปควา้ มาแลว้ เคน้ ถาม “คุณ ถือสิทธ์ิอะไร ไมไ่ ดร้ ับอนุญาตจากคนอ่ืนก็ดูของของคนอ่ืน คุณเขา้ ใจความเป็ นส่วนตวั หรือ เปล่า?” เหอะๆ จงจ่ิงหา้ วหวั เราะอยา่ งเยน็ ชาทีนึง “ความเป็ นส่วนตวั ง้นั เหรอ?” หนา้ ตาที่ฝื นยมิ้ ของเขา ดูแลว้ ทาํ ใหค้ นกลวั เป็ นพเิ ศษ “ในทอ้ งของคุณมีลกู นอกสมรสคนหน่ึง แต่งงานกบั ผม แต่ตอนน้ีกลบั มาพดู คาํ วา่ ความเป็ นส่วนตวั กบั ผม?”

“ฉนั ——ฉนั ——” หลินซินเหยยี นอยากอธิบาย แตก่ ลบั หาคาํ พดู เหมาะสมไมไ่ ดใ้ นชว่ั ขณะ จงจ่ิงหา้ วลุกข้ึนมา กา้ วฝี เทา้ อยา่ งไมช่ า้ ไมเ่ ร็วและมีจงั หวะมาก ทุกฝี เทา้ ลว้ นเหมือนความกด อากาศไดค้ อ่ ยๆเขา้ มาใกล้ กอ้ นเมฆที่มืดคร้ึมลอยผา่ นสีหนา้ แววตาดุเดือดรุนแรงของเขา“บอก มา คุณมีจุดประสงคอ์ ะไร?” อยากใหเ้ ขาเป็ นพอ่ เล้ียง เป็ นหลานชายคนแรกของตระกลู จง? ขอ้ ตกลงของก่อนหนา้ น้ี ก็เป็ นแค่แผนรับมือชวั่ คราวของเธอเฉยๆ? ยง่ิ คิดสีหนา้ เขายง่ิ บูดบ้ึง หลินซินเหยยี นเมม้ ปากและตวั สน่ั เธอถอยหลงั อยา่ งไมห่ ยดุ มือท้งั สองกมุ หนา้ ทอ้ งไว้ กลวั เขา จะทาํ ร้ายลูกในทอ้ งของเธอ “ฉนั ไม่ไดม้ ีใจปิ ดบงั คุณนะคะเราสองคนกแ็ ค่แต่งงานตามขอ้ ตกลง เฉยๆ ฉนั ถึง——ฉนั ถึงไมไ่ ดพ้ ดู ไมม่ ีจุดประสงคอ์ ะไรแน่นอนค่ะ” โทนเสียงของจงจิ่งหา้ วมีการขม่ ข่ทู ่ีแปลกประหลาด “ง้นั เหรอ?” หลินซินเหยยี นกมุ หนา้ ทอ้ งไว้ ขยบั ไปดา้ นหลงั อยา่ งไม่เผยอารมณ์ออกมา ฝื นสงบน่ิงไว้“จริง ค่ะ เรื่องแบบน้ีจะปิ ดบงั สาํ เร็จไดย้ งั ไง ถา้ ฉนั คิดอะไรเกินเลย กข็ อใหไ้ มไ่ ดต้ ายดี ยงิ่ ไปกวา่ น้นั ถา้ ฉนั จะราวคี ุณจงจริงๆ ฉนั คิดวา่ คุณจงกม็ ีวธิ ีการเอาฉนั ตายเหมือนกนั ?” ถึงแมท้ ่าทางของเธอเลก็ นอ้ ยมาก เบามาก แตจ่ งจ่ิงหา้ วกย็ งั เห็นอยดู่ ี สายตาไดก้ วาดผา่ นหนา้ ทอ้ งท่ีเธอคอยปกป้ องไว้ สายตาจอ้ งอยทู่ ่ีใบหนา้ เธอ “ทาํ ไมไมพ่ ดู ใหช้ ดั เจนต้งั แตแ่ รก?” จงจ่ิงหา้ วไม่เชื่อเธอง่ายๆหรอก

มือท้งั สองขา้ งท่ีปกป้ องหนา้ ทอ้ งของเธอไดค้ อ่ ยๆกมุ แน่น สาํ หรับเธอแลว้ ลูกคนน้ีเหนือความ คาดหมายเกินไป แต่กลบั เป็ นคนท่ีมีความสมั พนั ธ์ทางสายเลือดกบั เธอ เธอเสียนอ้ งชายไปแลว้ เพราะฉะน้นั เธออยากคลอดลูกคนน้ีออกมา ตอ่ ไปสามารถอยกู่ บั แม่เหมือนเม่ือก่อน ท้งั สามคนใชช้ ีวติ อยา่ งพ่งึ พาอาศยั กนั นึกถึงคืนน้นั เธอก็อดตวั สน่ั ไม่ได้ มีเหงื่อซึมออกมาจากฝ่ ามือ “ฉนั ฉนั ก็เพง่ิ รู้เมื่อไมน่ านน้ีเอง ค่ะ” เธอถึงข้นั ไมก่ ลา้ บอกจวงจื่อจ่ิน เธอไมก่ ลา้ เอาผลตรวจต้งั ครรภไ์ วท้ ี่พกั กเ็ พราะกลวั จวงจ่ือจิ่น จะเห็น คิดไม่ถึงเลยวา่ จะทาํ ใหม้ ีความเคล่ือนไหวใหญโ่ ตแบบน้ี ทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วสงสยั วา่ เธอมีแรงจูงใจที่ไมบ่ ริสุทธ์ิ เธออายยุ งั ไมม่ าก ไมน่ ึกเลยวา่ จะ—— ทาํ ตวั สาํ ส่อนขนาดน้ี? สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วบูดบ้ึงสุดๆ เขาเตือน “ในหน่ึงเดือนน้ีประพฤติตวั ใหม้ นั ดีๆหน่อย อยา่ ให้ ผมรู้นะวา่ คุณกาํ ลงั ทาํ เร่ืองอะไรอย—ู่ —” “ไมค่ ่ะ ไม่มีแน่นอนคะ่ ฉนั จะประพฤติตวั ดีแน่นอนคะ่ ถา้ ทาํ เรื่องอะไรที่นอกกรอบ คุณจงจะ ลงโทษยงั ไงกไ็ ดค้ ะ่ ” หลินซินเหยยี นรีบรับประกนั ถึงไมไ่ ดร้ ับความเช่ือใจจากเขา กใ็ หเ้ ขาสงสยั แรงจูงใจของตวั เองไม่ได้ เดิมทีเธอก็ตกอยใู่ นสถานการณ์ที่ยากลาํ บากอยแู่ ลว้ ถา้ มีศตั รูเพิม่ ข้ึนมาอีกคน จะเป็ นผลเสียกบั การแยง่ ของของเธอกลบั คืนมาอยา่ งมาก

จงจ่ิงหา้ วจอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาที่สืบหาความจริง เหมือนกาํ ลงั วเิ คราะห์ความน่าเชื่อถือจาก คาํ พดู เธอ ก๊อกๆๆ——ขณะน้ีป้ าหยไู ดเ้ ดินมา “อาหารเชา้ เสร็จแลว้ คะ่ ” จงจ่ิงหา้ วดึงสายตากลบั และเกบ็ สีหนา้ ดุร้ายไว้“เกบ็ ของบนพ้นื ใหส้ ะอาด” พดู จบกไ็ ดเ้ ดิน ออกไป พอจงจิ่งหา้ วออกไปป๊ ุบ หลินซินเหยยี นก็เขา่ ออ่ นเลย เธอจบั ตูข้ องขา้ งหลงั ไว้ ผอ่ นคลายอยสู่ กั พกั ถึงฟ้ื นฟกู าํ ลงั กลบั มา เธอนงั่ ยองๆเก็บเส้ือผา้ ท่ีกระจดั กระจายอยบู่ นพ้นื ข้ึนมา มองใบอลั ตร้าซาวดใ์ นมือแลว้ น้าํ ตาไหลลงมาหยดใส่บนกระดาษ เธอเชด็ หนา้ เธอจะร้องไหไ้ ม่ได้ ร้องไมไ่ ด้ นนั่ เป็ นการแสดงออกถึงความอ่อนแอ เธอจะออ่ นแอไมไ่ ด้ แมแ่ ละลูกในทอ้ งต่างกต็ อ้ งการเธอ พบั กระดาษแลว้ เก็บเขา้ ไปในกระเป๋ า จากน้นั ไดเ้ ปล่ียนเส้ือผา้ แลว้ เดินออกมาจากหอ้ ง ในหอ้ งอาหารไมม่ ีคนอยแู่ ลว้ บนโตะ๊ อาหารมีถว้ ยกาแฟและจานที่วา่ งเปล่าวางอยู่ เขาน่าจะ ทานเสร็จและออกจากบา้ นไปแลว้ หลินซินเหยยี นโล่งอกอยา่ งไร้สาเหตุ อยกู่ บั ผชู้ ายคนน้นั ช่างอึดอดั จริงๆ เธอเดินมาที่โตะ๊ อาหารแลว้ นง่ั ลงมาทานขา้ ว ทานอาหารเชา้ เสร็จเธอก็ไดอ้ อกจากบา้ น เธอเคยบอกแมว่ า่ จะกลบั ไป เธอกลวั จวงจื่อจิ่นจะเป็ น ห่วงตวั เอง พอเขา้ มาในท่ีพกั ป๊ ุบกถ็ กู จวงจ่ือจ่ินดึงตวั ไวแ้ ลว้ ถาม “คุณชายใหญข่ องตระกลู จง——”

“แมค่ ะ” หลินซินเหยยี นข้ึนเสียงสูง เรื่องน้ีเธอไมอ่ ยากพดู มาก “เขาเป็ นคนดีมากค่ะ อยา่ เป็ น ห่วงหนูเลย” จวงจื่อจิ่นถอนหายใจทีนึง ลกู สาวโตแลว้ มีความคิดของตวั เองและไมช่ อบฟังเธอพดู มากแลว้ รู้สึกจิตตกอยา่ งหา้ มใจตวั เองไม่ได้ “แม่ก็แคเ่ ป็ นห่วงลูกเฉยๆ” กลวั ผชู้ ายคนน้นั จะไมด่ ีกบั เธอ หลินซินเหยยี นกอดเธอไว้ เธอไม่ไดต้ ้งั ใจ แต่แค่ต่อกรกบั จงจ่ิงหา้ ว พดู โนม้ นา้ วเขา เธอก็ใช้ เรี่ยวแรงจนหมดและรู้สึกเหนื่อยมากแลว้ “แมค่ ะ หนูแคเ่ หนื่อยนิดหน่อยคะ่ หนูไม่ไดต้ ้งั ใจ” “แม่รู้ แม่ไมไ่ ดโ้ ทษลกู ” จวงจื่อจิ่นลบู หลงั ของเธอ เหมือนรู้สึกไดถ้ ึงความเหนื่อยลา้ ของเธอ “ถา้ เหนื่อยกไ็ ปพกั หน่อย” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ถึงไม่อยากนอน แต่เธอรู้สึกวา่ เหน่ือยจริงๆ พอกลบั ถึงหอ้ งก็หลบั ไป โดยที่ไม่รู้ตวั เลย ตอนเท่ียง จวงจ่ือจิ่นทาํ กบั ขา้ วเสร็จ ไดเ้ รียกเธอลุกข้ึนมาทานขา้ ว นงั่ อยทู่ ่ีโตะ๊ ทานขา้ ว จวงจื่อจ่ินตกั ขา้ วใหล้ กู สาว “แม่ทาํ ปลาที่ลกู ชอบกินที่สุดดว้ ยนะ” จวงจื่อจิ่นรู้สึกละอายใจต่อลูกสาว ถึงแมค้ ลอดเธอออกมา แตไ่ ม่สามารถใหว้ ยั เด็กที่สวยงามกบั เธอ ใหเ้ ธอตอ้ งมาลาํ บากกบั ตวั เอง หลินซินเหยยี นมองปลาเปร้ียวหวานที่แม่ทาํ ปลาจะออกรสเปร้ียวหวานเลก็ นอ้ ย เม่ือก่อนเป็ น เมนูที่เธอชอบทานที่สุด แต่นาทีน้ีไดก้ ล่ินแบบน้ีแลว้ รู้สึกคลื่นไสอ้ ยา่ งรุนแรง เธอทนไม่ไหว แหวะ—— “เหยยี นเหยยี น”

หลินซินเหยยี นปิ ดปากไวไ้ ม่มีเวลาอธิบาย เธอวง่ิ เขา้ ไปในหอ้ งน้าํ อยา่ งไม่แคร์อะไรท้งั สิ้น จากน้นั ไดก้ ม้ หนา้ อาเจียนอยทู่ ี่อา่ งลา้ งมือ จวงจื่อจิ่นเป็ นห่วงจึงตามมาดู เธอเป็ นคนอาบน้าํ ร้อนมาก่อน มองดูปฏิกิริยาของลูกสาวแลว้ หนา้ ซีดเซียวเลก็ นอ้ ย แตเ่ ธอก็รู้สึกไมค่ ่อยอยากจะเช่ือ ลกู สาวเป็ นคนอนุรักษน์ ิยมมาก เป็ นเด็ก เช่ือฟังมาก อยทู่ ี่โรงเรียนก็ไม่เคยมีแฟนเลย เธอรักนวลสงวนตวั มาก เสียงของจวงจื่อจิ่นค่อนขา้ งสนั่ “เหยยี นเหยยี น น่ีลูกเป็ นอะไร?” ทนั ใดน้นั ร่างกายของหลินซินเหยยี นแขง็ ท่ือไว้ มือสองขา้ งท่ีจบั อ่างลา้ งหนา้ ไวก้ าํ แน่นอยา่ งไม่ ขาดสาย เธอตดั สินใจเอาลกู คนน้ีไว้ ง้นั ไม่ชา้ หรือเร็วจวงจื่อจิ่นก็ตอ้ งรู้อยดู่ ี เธอหนั มามองแมแ่ ลว้ รวบรวมความกลา้ : “แมค่ ะ หนูทอ้ งค่ะ” จวงจ่ือจิ่นทรงตวั ไม่นิ่งในชวั่ ขณะ เธอถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว คอ่ นขา้ งไม่อยากจะเช่ือ เธอเพิ่งจะ อายสุ ิบแปดเอง ตอนท่ี 7 ทาํ แท้งโดยไม่เจบ็ “น่ีมนั อะไรกนั ? !” จวงจื่อจิ่นเคน้ ถาม เหมือนเส้ียววนิ าทีน้นั ก็คิดอะไรได้“หรือเงินพวกน้นั ไม่ใช่เงินท่ีผกู้ ระทาํ ความผดิ ชดเชยให?้ ” เธอเกิดอบุ ตั ิเหตไุ ดร้ ับบาดเจ็บ และค่าจดั งานศพของลกู ชาย ใชเ้ งินไปไมน่ อ้ ย ก่อนกลบั ประเทศ เธอยงั ไดใ้ หเ้ งินตวั เองนิดหน่อย บอกวา่ เป็ นเงินที่ใชเ้ หลือจากคา่ เสียหายท่ีผกู้ ระทาํ ความผดิ ชดเชยให้ หลินซินเหยยี นไม่รู้ควรจะเปิ ดปากพดู ยงั ไง มนั ยากที่จะพดู ออกมาเกินไป

ความเงียบของเธอกค็ ือยอมรับโดยปริยาย เดก็ ผหู้ ญิงตวั คนเดียวจะหาเงินพวกน้นั มาไดย้ งั ไง จวงจื่อจิ่นเจ็บปวดใจ และไม่อยากจะเช่ือ “ลูก หรือวา่ ลกู ขายตวั ——” เธอจบั ขอ้ มือของหลินซินเหยยี นไว้“ลูกคลอดเดก็ คนน้ีออกมาไม่ได้ ไปโรงพยาบาลกบั แม่ เด๋ียวน้ี!” “เพราะอะไรคะ?” หลินซินเหยยี นพยายามขดั ขืนออกจากมือของเธอ “ถา้ คลอดออกมา อนาคตของลูกกด็ บั แลว้ !” เธอจะคลอดลกู คนน้ีออกมาไม่ได้ เธอแตง่ งานแลว้ ถา้ ใหค้ นรู้เขา้ เธอกจ็ บเห่แลว้ “แม่ ขอร้องเถอะคะ่ ใหห้ นูคลอดออกมาเถอะนะคะ” หลินซินเหยยี นร้องไหอ้ อ้ นวอน หลินซินเหยยี นออ้ นวอนจวงจ่ือจ่ินยงั ไงก็ไม่ยอมใจออ่ น ท่าทีเดด็ ขาดมาก เธอดึงหลินซินเห ยยี นเขา้ โรงพยาบาลในวนั น้นั เลย หลินซินเหยยี นไมไ่ ป เธอก็ใชค้ วามตายขม่ ขู่ หลินซินเหยยี นจาํ ใจตอ้ งไป ทาํ แทง้ ตอ้ งตรวจเชค็ ร่างกายหลายรายการ ตอนท่ีจวงจ่ือจิ่นไปเอา ผลตรวจ เธอนงั่ อยบู่ นเกา้ อ้ียาวตรงริมทางเดินคนเดียว มือท้งั สองกมุ ทอ้ งไว้ น้าํ ตาไหลพรากลงมาอยา่ งหา้ มไม่อยู่ เสียใจและจนปัญญา “อะหา้ ว ฉนั ไม่เป็ นไรคะ่ อยา่ กงั วลขนาดน้นั เลย แค่น้าํ ร้อนลวกนิดหน่อยเองค่ะ” ไป๋ จวเู่ วยยมิ้ อ่อนๆ เธอใส่เดรสสีดาํ เผยทรวดทรงองคเ์ อวท่ีสวยงามออกมา มีเส้ือสูทคลุมอยบู่ นไหล่ จงจ่ิง หา้ วใส่เส้ือเชิ้ตสีขาว แขนเส้ือท่ีพบั ข้ึนไดเ้ ผยแขนท่ีแขง็ แรงออกมา สีหนา้ แววตาของเขา ค่อนขา้ งกงั วล “น้าํ ร้อนลวก ถา้ จดั การไม่ดีจะทิ้งแผลเป็ นไวน้ ะ” ไป๋ จวเู่ วยซบไปท่ีออ้ มอกของจงจิ่งหา้ ว “ถา้ ทิ้งรอยแผลเป็ นไว้ คุณจะรังเกียจฉนั หรือเปลา่ คะ?”

“พดู เหลวไหล!” ไป๋ จวเู่ วยหวั เราะ เธอรู้วา่ จงจ่ิงหา้ วไม่ใช่คนต้ืนเขิน เสียงน้ี—— หลินซินเหยยี นเงยหนา้ ข้ึนมาอยา่ งชา้ ๆ ก็เห็นไป๋ จวเู่ วยท่ีอยรู่ ิมทางเดินซบอกของจงจิ่งหา้ วและ กาํ ลงั เดินมาอยา่ งชา้ ๆ หนา้ ตาท่ีเหมาะสมน้นั เหมือนคูส่ ร้างคู่สมเลย ชูใหเ้ ธอเหมือนตวั ตลกคนนึง ยงั สาวยงั แสก้ ็เสียความบริสุทธ์ิไปแลว้ แถมในทอ้ งยงั มีลกู ท่ีไม่รู้ วา่ พอ่ คือใครอีก ตอนที่เธอมองจนเหม่อลอย จู่ๆแววตากม็ ีความตะลึงแวบ็ เขา้ มา “คนไขร้ ายตอ่ ไปคะ่ ” ประตูหอ้ งผา่ ตดั เปิ ดออก พยาบาลยนื อยหู่ นา้ หอ้ ง ขา้ งหลงั คือผหู้ ญิง เยาวว์ ยั คนหน่ึง เธอกมุ ทอ้ งเดินออกมาจากดา้ นใน ปากยงั คอยบ่นวา่ “ยงั บอกทาํ แทง้ โดยไม่เจ็บ อีก แม่ง ทาํ ไมยงั เจบ็ ขนาดน้ีอีกวะ?” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ สายตาจอ้ งมองอยทู่ ี่ใบหนา้ ของหลินซินเหยยี น ตอนที่อยตู่ รงหนา้ เขา ยงั ทาํ เหมือนแคร์ลูกในทอ้ งมาก แคพ่ ริบตาเดียวกห็ นั มาทาํ แทง้ แลว้ ? เขาหวั เราะเยน็ ชาอยใู่ นใจ! ไป๋ จวเู่ วยมองมาตามสายตาของจงจ่ิงหา้ ว—— เส้ียววนิ าทีที่เห็นหลินซินเหยยี น มีความรู้สึกคุน้ เคยอยเู่ ส้ียวหน่ึง แตก่ ็นึกไม่สกั ทีออกวา่ เคยเจอ ท่ีไหน เธอหนั ไปถามจงจิ่งหา้ ว “คุณรู้จกั เธอเหรอคะ?” “ไมร่ ู้จกั ” จงจ่ิงหา้ วพดู อยา่ งเยน็ ชา

สาํ หรับหลินซินเหยยี นแลว้ อยใู่ นใจของจงจ่ิงหา้ วไดส้ ร้างโลโกใ้ หเ้ ธอมากมาย เธอสาํ ส่อน เดก็ ขนาดน้ีก็ทาํ ทอ้ งป่ อง ดา้ นหน่ึงก็คอยแสดงความรักของแม่ต่อหนา้ เขา อีกดา้ นกว็ ง่ิ มาทาํ แทง้ คนเล่ห์เหล่ียมเยอะ! “คิดดีหรือยงั คะ?” พยาบาลคอนเฟิ ร์มอีกคร้ัง หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากใหค้ นมองเห็นความอนาถของตวั เอง ถึงในใจไมย่ นิ ยอม เจ็บปวดใจ จน ปัญญา แต่ยงั คงพยกั หนา้ “ฉนั คิดดีแลว้ ค่ะ” “ง้นั ก็เขา้ มากบั ฉนั คะ่ ” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ไวไ้ ม่ไปมองคนอ่ืน และคอยเดินตามพยาบาลเขา้ มาในหอ้ งผา่ ตดั จากน้นั ประตหู อ้ งผา่ ตดั กไ็ ดป้ ิ ดสนิท ปิ ดก้นั ทุกอยา่ งกบั ดา้ นนอก ไป๋ จวเู่ วยรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย เธอรู้สึกไดว้ า่ จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั โกรธ เธอยน่ื มือควงแขนของ เขาและพดู อยา่ งออ่ นโยน “อะหา้ วคะ” จงจิ่งหา้ วหนา้ บ้ึง “ไปเถอะครับ” ไป๋ จวเู่ วยควงแขนของเขาแน่นข้ึน เธอหนั ไปมองประตูหอ้ งผา่ ตดั ที่ปิ ดสนิทแวบ็ นึง แลว้ มอง ปฏิกิริยาของจงจ่ิงหา้ ว ไม่เหมือนคนไมร่ ู้จกั กนั แต่เธอติดตามอยขู่ า้ งกายเขามานานขนาดน้ี ขา้ ง กายเขาไม่เคยมีผหู้ ญิงโผล่มาเลย จุดน้ีเธอรู้ดี ผหู้ ญิงคนเมื่อก้ีน้ีคือใคร? ทาํ ไมเขาถึงไดโ้ กรธขนาดน้ี? ! “อะหา้ ว ผหู้ ญิงคนเมื่อก้ี……” จงจ่ิงหา้ วกอดเธอไว้ เขาไมอ่ ยากพดู ประเดน็ น้ี “ไมใ่ ช่คนสาํ คญั อะไร ไม่ตอ้ งเอามาใส่ใจครับ”

ไป๋ จวเู่ วยไดแ้ ต่ปิ ดปากเงียบ ถึงรู้สึกแปลกใจกไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรอีก ในหอ้ งผา่ ตดั หลินซินเหยยี นเห็นเครื่องมือที่เยน็ เฉียบเหลา่ น้นั ก็กลวั จนถอยหลงั แลว้ ไม่ เธอจะ ละทิ้งลูกคนน้ีไม่ได้ ไม่ได!้ “นอนลงมาค่ะ” คุณหมอพดู “ฉนั ไม่ทาํ แลว้ ค่ะ” หลินซินเหยยี นส่ายหวั เสร็จก็ไดห้ นั หลงั วงิ่ ออกไปอยา่ งไว เธอวง่ิ เร็ว ตื่นตระหนกเกินไปเลยไม่ไดส้ งั เกตทางขา้ งหนา้ แลว้ ชนกบั ออ้ มอกของผชู้ ายที่ถกู คน หอ้ มลอ้ มไวอ้ ยา่ งจงั เธอกมุ หนา้ ผากไว้ และรีบขอโทษ “ขอโทษคะ่ ขอโทษค่ะ——” “หลินซินเหยยี น?” เหอรุ่ยเจ๋อมองมาที่เธอ เขากไ็ มค่ อ่ ยแน่ใจ จึงไดล้ องถามดูคาํ นึง ตอนที่ 8 คณุ อยากให้ฉันพูดยงั ไง หลินซินเหยยี นคอ่ ยๆเงยหนา้ ข้ึนมา พอเห็นหนา้ ผชู้ ายชดั แลว้ ไดพ้ ดู อยา่ งประหลาดใจ“หมอ เหอ” ขา้ งหลงั เขามีคนยนื อยเู่ ป็ นโขยง หลินซินเหยยี นยงิ่ ประหลาดใจเขา้ ไปใหญ่“คุณ คุณมาน่ีได้ ยงั ไงคะ?” นอ้ งชายป่ วยเป็ นโรคออทิสติก ลว้ นเป็ นเหอรุ่ยเจ๋อท่ีมาดูอาการ ไปๆมาๆท้งั สองกเ็ ลยรู้จกั กนั เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ อยา่ งละมนุ ยงั ไมไ่ ดอ้ า้ ปาก ผอู้ าํ นวยการโรงพยาบาลกไ็ ดเ้ ปิ ดปากพดู แลว้ “หมอ เหอมาเป็ นวทิ ยากรท่ีโรงพยาบาลของผมครับ”

เหอรุ่ยเจ๋อเป็ นจิตแพทยท์ ี่มีช่ือเสียง โดยเฉพาะมีความรู้ความสามารถดา้ นโรคออทิสติกอยา่ ง ลึกซ้ึง “คุณล่ะครับ ทาํ ไมถึงมาอยนู่ ่ีได้ ไม่สบายเหรอครับ?” เหอรุ่ยเจ๋อถาม คิดถึงท่าทีที่เฉียบขาดของแม่ หลินซินเหยยี นก็สน่ั ไปท้งั ตวั “เหยยี นเหยยี น!” ในมือของจวงจื่อจิ่นถือผลตรวจไว้ เธอวงิ่ มาจากอีกฝ่ างของริมทางเดินอยา่ ง เร่งรีบ ตอนท่ีเธอกลบั มาก็ไดย้ นิ พยาบาลบอกวา่ ลูกสาวไดว้ ง่ิ ไปแลว้ จวงจื่อจิ่นฟังแลว้ ตกใจ พอ เห็นเธอจึงไดเ้ รียกดว้ ยความใจร้อน หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก รู้สึกคดั จมกู อยา่ งแรง “แมค่ ะ——” เหอรุ่ยเจ๋อพดู กบั ผอู้ าํ นวยการที่ยนื อยขู่ า้ งๆ “พวกคุณกลบั ไปก่อนเลยครับ ผมมีธุระนิดหน่อย” “หมอเหอมีธุระ ง้นั พวกเราก็ไมร่ บกวนแลว้ แต่ผมเรียนเชิญหมอเหอมาทาํ งานที่โรงพยาบาลผม อยา่ งจริงใจ มีขอ้ เรียกร้องอะไรหมอเหอกพ็ ดู มาเตม็ ท่ีเลย ผมจะพยายามทาํ ใหพ้ งึ พอใจแน่นอน ครับ” เหอรุ่ยเจ๋อพดู อยา่ งอ่อนโยน “ผมจะพิจารณาดูครับ” “คุณป้ าครับ มีอะไรเราไปคุยที่ขา้ งนอกดีกวา่ ครับ ที่น่ีไมเ่ หมาะสม” โรงพยาบาลมีคน พลกุ พลา่ นไปมาเยอะแยะ ไม่เหมาะท่ีจะพดู คุยกนั จวงจื่อจิ่นก็รู้จกั เหอรุ่ยเจ๋ออยู่ ตอนที่พาลูกชายไปหาหมอ บางคร้ังไม่มีเงินจริงๆ ลว้ นเป็ นหมอ เหอท่ีช่วยออกค่าใชจ้ ่ายให้ จวงจ่ือจิ่นเคารพนบั ถือในตวั เขามาก เธอไดจ้ บั ขอ้ มือของหลินซินเหยยี นไวแ้ น่น กลวั วา่ เธอจะหนีอีก