เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

แตเ่ พราะคําพดู ของเธอ เขาจงึ พาเธอมาสนามบนิ ทัง้ ๆทไ่ี มไ่ ด ้ หลบั ไมไ่ ดน้ อนเลย คงจะเหนอื่ ยมากน่ะสถิ งึ จะถกู คําพดู ทถี่ งึ ขา้ งปากแลว้ ก็หายไปอยา่ งอตั โนมตั ิ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ด ้ พดู อะไรอกี แลว้ ก็ยอมใหเ้ ขาพงิ ไหลข่ องเธอพักผอ่ น ไมไ่ ดน้ อนสองวนั ตอ้ งเหนอื่ ยมากแน่ๆ เธอไมไ่ ดน้ อนคนื เดยี วก็ทนไมไ่ หวแลว้ คอ่ ยเป็ นคอ่ ยไป หานมจู่ อื่ ก็ไดย้ นิ เสยี งลมหายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไปสมํา่ เสมอกนั แลว้ ลมรอ้ นๆทพ่ี น่ ออกมาบนคอของเธอ ซ้ําแลว้ ซ้าํ เลา่ เธอหนั ไปมองสนามบนิ ทกี่ วา้ งใหญไ่ พศาลนอก หนา้ ตา่ ง กย็ งั คงรสู ้ กึ วา่ ทงั้ หมดเหมอื นกบั ความฝันทไ่ี มจ่ รงิ อยดู่ ี หานมจู่ อ่ื ยน่ื มอื มา บบี แกม้ ของตนเอง ไมเ่ จ็บ เธอจงึ ออกแรงอกี หน่อย แลว้ กร็ สู ้ กึ เจ็บจนอา้ ปากคา้ งทันที ไมใ่ ชค่ วามฝันเหรอ?

เป็ นความจรงิ เหรอ? ยังรสู ้ กึ วา่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ พัฒนามาจนถงึ สถานการณ์วนั น้ี ไมง่ า่ ย เลยจรงิ ๆ แลว้ ตอ่ ไปละ่ ? หลงั จากไปตา่ งประเทศแลว้ จะเกดิ อะไรขนึ้ ? ตวนมเู่ สวผ่ หู ้ ญงิ คนนัน้ ยงั คงทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ไมส่ บายใจอยดู่ ี วนิ าทที เี่ ครอื่ งบนิ ขนึ้ คนเราจะรสู ้ กึ ไรแ้ รงโนม้ ถว่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ที่ กําลังหลบั ฝันอยนู่ ัน้ กย็ น่ื มอื ออกมาจับเธออยา่ งกะทนั หนั หานมจู่ อ่ื ตกใจ หนั ไปมอง แตก่ ลับพบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คง หลบั ใหลอยู่ และการกระทําทอี่ ยตู่ รงหนา้ แคไ่ มร่ สู ้ กึ ตวั เธอตกตะลงึ ไปชวั่ ครู่ แลว้ จับมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กลับ นายคนน้ี แมว้ า่ จะหลบั อยแู่ ตย่ งั คงจับมอื ของเธอเอาไวแ้ น่นทเี ดยี ว ขมวด ควิ้ อยา่ งหนัก ตะโกนชอ่ื ของเธอออกมาอยา่ งกะทันหนั หานมจู่ อ่ื กต็ ะลงึ อยตู่ รงนัน้ ทันที * ดา้ นนห้ี ลงั จากเสย่ี วเหยยี นไดร้ ับโทรศพั ทข์ องหานมจู่ อ่ื กไ็ ปรับ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลบั บา้ น

ระหวา่ งทางกลับบา้ น เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กําลงั มองเสย่ี วเหยยี นอยา่ ง สงสยั “นา้ เสยี่ วเหยยี นครับ ทําไมหมา่ ม๊ไี มม่ ารับผม?” “หมา่ ม๊งี านยงุ่ อกี แลว้ จงึ มารับเราไมไ่ ดจ้ ๊ะ” “อยา่ งนัน้ พวกเราตอ้ งไปอยทู่ บ่ี า้ นคณุ นา้ ใชไ่ หมครับ? แตห่ มา่ ม๊ ี รับปากผมแลว้ ชดั ๆ วา่ จะไมส่ ง่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปอกี แลว้ ” เขาคอ่ นขา้ งนอ้ ยใจ รสู ้ กึ วา่ ตนเองคยุ กบั หานมจู่ อ่ื รเู ้ รอ่ื งแลว้ ชดั ๆ แตช่ ว่ งเวลาสําคัญ ไมน่ กึ วา่ หมา่ ม๊คี ดิ จะสง่ เขาไปอกี “ไมใ่ ชน่ ะ” เสยี่ วเหยยี นโบกมอื ปฏเิ สธความคดิ ของเขา: “ครัง้ นพ้ี วกเราไมต่ อ้ งไปอาศยั อยใู่ นบา้ นคณุ นา้ กลบั บา้ นกบั นา้ ก็ พอแลว้ ครัง้ นหี้ มา่ ม๊ขี องเราน่ะออกไปทํางานนอกสถานที่ และ ตอ่ ใหเ้ ธอไมไ่ ดไ้ ปทํางานนอกสถานที่ พวกเราก็ไมต่ อ้ งไปหา คณุ นา้ ของเสยี่ วหมโี่ ตว้ แลว้ ” จากในคําพดู นที้ ําใหเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดก้ ลน่ิ ทไ่ี มป่ กติ “เอะ๊ นา้ เสย่ี วเหยยี นทะเลาะกบั คณุ นา้ ผมเหรอครับ?”

เสย่ี วเหยยี น: “……เปลา่ นะ! ใครทะเลาะกบั เขา? แตไ่ หนแตไ่ ร เขาอาจจะไมเ่ ห็นนา้ เสยี่ วเหยยี นอยใู่ นสายตาดว้ ยซํ้า จะยังมคี า่ มาทะเลาะกบั นา้ ไดท้ ไี่ หน?” นกึ ถงึ เรอ่ื งเมอ่ื คนื นัน้ เบา้ ตาของเสย่ี วเหยยี นกแ็ ดงขน้ึ มา ในใจ รสู ้ กึ นอ้ ยใจจะแยแ่ ลว้ นเี่ ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอเป็ นฝ่ ายไลต่ ามผชู ้ ายคนหนง่ึ ขนาดน้ี รสู ้ กึ วา่ ตอ่ หนา้ ของผชู ้ ายคนนเี้ ธอกวาดเกยี รตแิ ละศกั ดศ์ิ รลี งไปบนพน้ื หมดแลว้ ผลลพั ธก์ ลบั แลกมาดว้ ยการดถู กู ของเขา เขาตอ้ งรสู ้ กึ วา่ เธอตํา่ ทรามแน่ๆเลยสนิ ะ ผชู ้ ายคนไหนก็ สามารถชกั นําได ้ เสยี่ วเหยยี นหายใจเขา้ ลกึ ๆ พยายามควบคมุ ความเดอื ดดาลใน ใจของตนเองเอาไว ้ อยา่ โมโหอยา่ อารมณเ์ สยี ! “นา้ เสยี่ วเหยยี น นา้ ชอบคณุ นา้ มากจรงิ ๆใชไ่ หมครับ?” จๆู่ เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ ก็ถามขน้ึ มา พอดกี บั ตอนทล่ี ฟิ ตม์ าถงึ เสย่ี วเหยยี นจงู มอื เขาเขา้ ไปในลฟิ ต์ แลว้ ก็ตอบไปดว้ ย

“เด็กนอ้ ย ไมต่ อ้ งยงุ่ เรอ่ื งพวกนข้ี องผใู ้ หญห่ รอก ความรสู ้ กึ ทนี่ า้ มตี อ่ คณุ นา้ ของเธอเป็ นของจรงิ นะ แตเ่ รอ่ื งของความรสู ้ กึ มัน บงั คบั กนั ไมไ่ ด ้ ดงั นัน้ นา้ ตดั สนิ ……” “นา้ เสย่ี วเหยยี นยอมแพท้ จ่ี ะจบี คณุ นา้ ของผมแลว้ เหรอครับ?” ไดย้ นิ อยา่ งน้ี เสย่ี วเหยยี นก็ตกตะลงึ ยอมแพเ้ หรอ? เธอจะยอมแพจ้ รงิ ๆใชไ่ หม? ตอนท่ี 638 ปี นผี้ มอายหุ า้ ขวบ ราวกบั วา่ …… เหมอื นกบั ไมเ่ คยคดิ อยา่ งนม้ี ากอ่ นเลย แมจ้ ะรวู ้ า่ เขาไมช่ อบตนเอง แมจ้ ะรวู ้ า่ การจบี เขาเป็ นเรอ่ื งทย่ี าก มากเรอื่ งหนง่ึ แตเ่ รอื่ งนเี้ ธอรตู ้ งั้ แตแ่ รกแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ก็ปลกุ ใจตนเองใหฮ้ กึ เหมิ ไวก้ อ่ นแลว้ นี่ ไมว่ า่ จะลําบากขนาดไหนกต็ อ้ งจบี เขาใหไ้ ด ้

เหมอื นกบั เขาทเ่ี ป็ นผชู ้ ายเย็นชาอยา่ งน้ี จะจบี ขน้ึ มาตนเองก็ ตอ้ งเหนอื่ ยมากอยแู่ ลว้ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เธอหรอก ตอ่ ใหเ้ ป็ นซจู วิ่ แตก่ อ่ น ทเ่ี ป็ นเลขาอยู่ ขา้ งกายเขามานานขนาดนัน้ กไ็ มส่ ามารถสนั่ ไหวหวั ใจของเขา ไดแ้ มแ้ ตน่ ดิ เดยี ว…… เลขา เสย่ี วเหยยี นตาเป็ นประกาย หนั ไปมองเสย่ี วหมโี่ ตว้ ทนั ที “เสยี่ วหมโี่ ตว้ เธอเชยี รน์ า้ เสยี่ วเหยยี นของเธอไหม?” “ครับ?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ มองเธออยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ เมอื่ ครู่ เธอยังทา่ ทางทอ้ แทอ้ ยเู่ ลย แตค่ รเู่ ดยี วจๆู่ ก็มพี ลังฟ้ืนคนื มา ดู แลว้ ทา่ ทางเต็มไปดว้ ยความมัน่ ใจ “นา้ รสู ้ กึ ……เป็ นไปไดว้ า่ นา้ ยังมโี อกาส! ตอ่ ไปนา้ จะไมช่ ว่ ยแม่ เธอทํางานแลว้ นะ นา้ จะไปสมัครเป็ นเลขาประธานของบรษิ ัท ตระกลู หาน” สายตาของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เปลย่ี นเป็ นขมขน่ื ขนึ้ มาทันที

“นา้ เสย่ี วเหยยี น ถา้ นา้ ไมช่ ว่ ยหมา่ ม๊ ี งัน้ หมา่ ม๊กี ็จะยงิ่ ยงุ่ น่ะสิ ครับ?” “……เจา้ ตัวแสบ ก็คดิ ถงึ แตห่ มา่ ม๊ขี องตนเองนะ หมา่ ม๊เี ราไมม่ ี นา้ เธอกใ็ ชเ้ งนิ หาคนอนื่ มาทําได ้ เหมอื นพนักงานอยา่ งนา้ ไง จา่ ยเงนิ ไปตามใจกส็ ามารถหาไดแ้ ลว้ แตค่ ณุ นา้ ของเราน่ะไม่ เหมอื นกนั ถา้ นา้ เสย่ี วเหยยี นพลาดเขาไป ตอ่ ไปจะไมม่ คี ณุ นา้ คนทสี่ องใหน้ า้ ไดจ้ บี แลว้ นะ” พดู ไปมากมาย เสยี่ วเหยยี นกร็ สู ้ กึ วา่ ตนเองป่ วยแลว้ เสย่ี วหมี่ โตว้ เป็ นแคเ่ ด็กอายหุ า้ ขวบคนหนง่ึ เธอพดู เรอ่ื งพวกนกี้ บั เขา ทําไม? เขาไมเ่ ขา้ ใจอยดู่ !ี คดิ ถงึ ตรงนี้ เสย่ี วเหยยี นจงึ ยนื่ มอื ออกมาตบหนา้ ผากของ ตนเองอยา่ งรนุ แรง “ชา่ งเถอะๆ นา้ ไมพ่ ดู กบั เราแลว้ อยา่ งไรก็ตามเด็กซนๆอยา่ ง เรากไ็ มเ่ ขา้ ใจเรอื่ งพวกนห้ี รอก นา้ จะรอหมา่ ม๊เี รากลบั มา แลว้ คอ่ ยเสนอความคดิ นก้ี บั เธออกี ที รอใหน้ า้ จับคณุ นา้ ของเราลง มาได ้ ถงึ เวลานัน้ ก็ไมต่ อ้ งกงั วลเรอื่ งอนื่ แลว้ นา้ คอ่ ยกลับมา ชว่ ยทบี่ รษิ ัทหมา่ ม๊อี กี ครัง้ นะ”

นกึ ถงึ วนั ขา้ งหนา้ ทา่ ทางกบั สายตาของเสยี่ วเหยยี นก็ เปลย่ี นเป็ นดอี กดใี จขนึ้ มาทันที เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เห็นนา้ เสย่ี วเหยยี นอยา่ งนี้ ก็สา่ ยหวั อยา่ งจําใจ แกลง้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งสขุ มุ : “นา้ เสย่ี วเหยยี น ผมไมอ่ ยากจะ โจมตนี า้ นะครับ แตเ่ สน้ ทางนชี้ า่ งแสนยาวไกล” “เสน้ ทางนช้ี า่ งแสนยาวไกล?” เสยี่ วเหยยี นหนั ไปมองเสยี่ วหม่ี โตว้ ทนั ท:ี “คําพดู นเ้ี ราไปฟังมาจากไหน? เรยี นมาตงั้ แต่ เมอื่ ไหร?่ ” “ครับ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลา่ วอยา่ งสบายๆ: “คณุ ครสู อนครับ” “คณุ ครสู อน?” เสยี่ วเหยยี นหรตี่ าลงอยา่ งสงสยั กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ของตนเองเอาไว ้ “แปลก เราเรยี นชนั้ อนุบาลไมใ่ ชเ่ หรอ? คณุ ครจู ะสอนเรอื่ งพวกนท้ี ําไม?” “ครัง้ ทแี่ ลว้ ตอนทคี่ ณุ ครสู อนอยู่ ก็บอกวา่ ตอนนพี้ วกผมอายยุ ัง นอ้ ยมากๆ ตอ่ ไปเนอื้ หาทต่ี อ้ งเรยี นยังมอี กี มากมาย ดงั นัน้ จงึ สอนกลอนประโยคนใ้ี หพ้ วกผมครับ” ถงึ อยา่ งไรเสยี่ วเหยยี นคดิ ๆแลว้ กร็ สู ้ กึ เหมอื นวา่ พอจะเขา้ ใจได ้ จงึ พยกั หนา้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี

เห็นเธอไมไ่ ดย้ งุ่ อะไรกบั หวั ขอ้ นอี้ กี ในทสี่ ดุ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กเ็ ป่ าปากอยา่ งผอ่ นคลายลง โชคดที เี่ ขา ฉลาด จงึ รอดไปได ้ ตอนทถ่ี งึ ทางเขา้ บา้ น เสยี่ วเหยยี นพลางกดรหสั แลว้ ก็ถามขน้ึ : “เราวา่ นา้ ออกจากทนี่ คี่ งจะไมม่ ปี ัญหา แตเ่ ขา้ ทํางานทฝี่ ่ังนัน้ เนยี่ สิ ถงึ เวลาถา้ คณุ นา้ ของเราไมเ่ ห็นดว้ ยจะทําอยา่ งไร?” จะทําอะไรได?้ นก่ี ็เป็ นเรอื่ งทป่ี รากฏอยา่ งชดั แจง้ อยแู่ ลว้ คณุ นา้ เหมอื นกบั ไม่ สนใจผหู ้ ญงิ เลย นา้ เสย่ี วเหยยี นกแ็ สดงออกชดั เจนขนาดนัน้ แลว้ ถา้ ไปบรษิ ัทเพอื่ สมคั รเป็ นเลขาประธานอกี คณุ นา้ กค็ งจะ หลบหนไี มข่ อพบเจอเธอเทา่ นัน้ เอง ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ รับเธอเขา้ ทํางานเลย นกึ ถงึ ตรงนี้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กเ็ หลอื บตาขนึ้ ทันที สายตาสงสารมอง ไปทหี่ ลังหวั ของเสย่ี วเหยยี น นา้ เสย่ี วเหยยี นน่าสงสารจัง

เปรยี บเทยี บกบั หมา่ ม๊ ี หมา่ ม๊โี ดนคนจบี แตน่ ่าเสยี่ วเหยยี นไม่ เพยี งแตไ่ มม่ คี นจบี แตก่ ลับไปจบี ผชู ้ ายเสยี เอง แลว้ ยังไปจบี คนทจี่ บี ยากเป็ นพเิ ศษอกี ดว้ ย “เฮอ้ !” คดิ ถงึ ตรงน้ี เสยี่ วหมโี่ ตว้ ทนไมไ่ หวจรงิ ๆ ทอดถอนใจออกมา อยา่ งหนัก เสยี่ วเหยยี นผลกั ประตู แลว้ ไดย้ นิ เสยี งเขาถอนหายใจ จงึ ถาม ขน้ึ ดว้ ยความสงสยั “อายแุ คน่ ี้ เราถอนใจอะไร? รบี เขา้ มาเถอะ คนื นพี้ วกเราตม้ กว๋ ยเตย๋ี วกนิ ดไี หม?” “ดคี รับนา้ เสยี่ วเหยยี น” ปัง! หลังจากปิดประตู เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กเ็ ปลย่ี นรองเทา้ ทท่ี างเขา้ จากนัน้ ใสส่ ลปิ เปอรแ์ ลว้ สะพายกระเป๋ าเล็กๆของตนเองขน้ึ ขา้ งบน

หลังจากขนึ้ มาแลว้ กเ็ ปิดประตหู อ้ งของตนเอง หลงั จากวาง กระเป๋ าไวบ้ นโตะ๊ เขากก็ ลบั ตวั ไปเขา้ หอ้ งของหานมจู่ อ่ื หยบิ คอมพวิ เตอรโ์ นต้ บกุ๊ ของหานมจู่ อ่ื เขา้ ไปในหอ้ งของตนเอง หลงั จากปิดประตู เสยี่ วหมโี่ ตว้ จงึ เปิดโนต้ บกุ๊ เขาตดิ ตงั้ ตําแหน่งบนมอื ถอื ของหมา่ ม๊ดี ว้ ยตนเอง จงึ สามารถ คน้ หาตําแหน่งของหานมจู่ อื่ เมอ่ื ไหรก่ ็ได ้ ไมน่ กึ วา่ จะเห็นหมา่ ม๊ ขี องตนเองอยทู่ สี่ นามบนิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กระ พรบิ ดวงตาทรี่ าวกบั ไขม่ กุ สดี ํา คดิ ๆแลว้ กเ็ รม่ิ หาตําแหน่งของ อกี คนหนง่ึ ดว้ ย ผลสดุ ทา้ ย ไมน่ กึ วา่ ทงั้ สองคนตา่ งก็อยทู่ สี่ นามบนิ เอะ๊ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ยน่ื มอื มาปิดปากทนั ทหี วั เราะเบาๆ เขาใกลจ้ ะได ้ เจอแดด๊ ดแ้ี ลว้ ใชไ่ หม? นกึ ถงึ เรอื่ งแตก่ อ่ นทแ่ี ดด๊ ดที้ ํากบั หมา่ ม๊ ี เอาไว ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็สง่ เสยี งคํารามออกมา แดด๊ ดตี้ วั รา้ ย เขายังมบี ญั ชมี ากมายทเ่ี ขาตอ้ งจัดการ

หวงั วา่ หมา่ ม๊จี ะรบี คนื ดกี บั แดด๊ ดี้ จากนัน้ เขาก็จะสามารถอาศยั ตวั ตนนไี้ ปขเู่ ข็ญรวมถงึ รดี ไถเงนิ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งรนุ แรงไดแ้ ลว้ ใหเ้ ขารถู ้ งึ ความเกง่ กาจของลกู ชายตนเอง! แลว้ ก็ใหเ้ ขารวู ้ า่ รังแกหมา่ ม๊จี ะไมม่ จี ดุ จบทดี่ !ี นวิ้ มอื ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ โลดแลน่ อยบู่ นคยี บ์ อรด์ ครหู่ นงึ่ จากนัน้ จงึ เขา้ ไปในกลมุ่ แชทของตนเอง แคเ่ ขาปรากฏตวั ในกลมุ่ ก็แตกกระเจงิ ไออ้ ว้ น: {แมเ่ อย้ ! เหมอื นฉันจะเห็นผแี ลว้ !} เทพลม: {แสดงทา่ ทางชกู รงเล็บ เหมอื นวา่ ฉันก็เห็นแลว้ โอ ้ ไมๆ่ ๆ น่ากลัวกวา่ ผอี กี } เสยี่ วหมโี่ ตว้ เห็นบนั ทกึ การสนทนาแถวน้ี คอ่ นขา้ งหมดคําพดู กําลงั พมิ พต์ อบ เตา้ เจยี้ ว: {ผมกลายเป็ นผตี งั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ } เผอื ก: {นายไมป่ รากฏตวั มานานขนาดน้ี แลว้ ทกุ ครัง้ ทป่ี รากฏ ตวั ยงั เหมอื นกบั เป็ นวญิ ญาณ นายไมใ่ ชผ่ แี ลว้ จะเป็ นใคร?}

เตา้ เจยี้ ว: {……} มนั ฝรั่งทอด: {โตว้ จอ่ื ในทสี่ ดุ นายกม็ าแลว้ พวกเราคดิ ถงึ นาย จะแยแ่ ลว้ นายเป็ นอะไรไป? ปรากฏตวั แลว้ กห็ ายไปอยา่ ง ลกึ ลับ พวกเรากค่ี นตดิ ตอ่ นายไมไ่ ดเ้ ลย ไมง่ ัน้ นายทง้ิ วธิ ตี ดิ ตอ่ ไวใ้ หพ้ วกเราเถอะ} ใหว้ ธิ ตี ดิ ตอ่ เขาแกพ่ วกเขา? เสยี่ วหมโี่ ตว้ นกึ ถงึ อายขุ องตนเอง เมม้ รมิ ฝี ปากบางๆเล็กๆ แลว้ จงึ พมิ พต์ อ่ ไป เตา้ เจย้ี ว: {ไมไ่ ด!้ หมา่ ม๊ผี มไมเ่ ห็นดว้ ย!} ไออ้ ว้ น: {? ? ?} เผอื ก: {? ? ? ?} เทพลม: {? ? ? ? ?} มันฝร่ังทอด: {? ? ? ? ? ?} เพยี งครเู่ ดยี วแถวดา้ นลา่ งก็มเี ครอ่ื งหมายคําถามเต็มหนา้ จอไป หมด ทําใหเ้ สย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมต่ อบสนองกลบั มาพักใหญเ่ ลย

เทพลม: {แมเ่ อย้ ฉันไมไ่ ดม้ องผดิ ใชไ่ หม? เมอ่ื ครพู่ ใี่ หญพ่ ดู อะไร? หมา่ ม๊เี ขาไมเ่ ห็นดว้ ย??} มนั ฝร่ังทอด: {อปุ๊ ฉันอยากขําจะตายแลว้ นพ่ี ใ่ี หญท่ ไี่ รร้ อ่ งรอย ของพวกเราเป็ นลกู แหงเ่ หรอ? ทําตามคําสง่ั ของแม่ ไมเ่ ป็ นตวั ของตวั เองอยา่ งนัน้ ?} เผอื ก: {มลี างสงั หรณ์หนงึ่ ทไ่ี มช่ ดั เจนมาก พใ่ี หญ…่ …นายอายุ ยังนอ้ ยมากๆใชไ่ หม?} ไออ้ ว้ น: {อะไรนะ? พดู อยา่ งนก้ี ็รสู ้ กึ วา่ จะใช่ พใี่ หญ่ นายไมไ่ ด ้ เพงิ่ จะเป็ นผใู ้ หญใ่ ชไ่ หม?} เพง่ิ จะเป็ นผใู ้ หญ?่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กระพรบิ ๆตา พมิ พข์ อ้ ความ เตา้ เจยี้ ว: {ไมใ่ ช}่ ไออ้ ว้ น: {ตกใจหมด ฉันก็บอกแลว้ พใ่ี หญจ่ ะเป็ นเด็กนอ้ ยได ้ อยา่ งไร มนั ฝรั่งทอดอยา่ ชกั นําเหลวไหลสิ น่าเบอื่ ทสี่ ดุ ก็คอื การ ชกั นําอยา่ งนขี้ องนายน่ะ} และคําพดู ของไออ้ ว้ นเพง่ิ จะจบลง เตา้ เจยี้ วก็พมิ พอ์ อกมาอกี บรรทัดหนง่ึ

{ปีนผี้ มหา้ ขวบ} ตอนท่ี 639 อดึ อดั ขอ้ ความนเ้ี พงิ่ จะสง่ ออกไป อยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั เครอ่ื งหมาย คําถามกล็ อยขน้ึ มาบนหนา้ จออกี ครัง้ ดคู ําถามทเี่ รยี งกนั ขนึ้ มา ทลี ะแถวๆ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รสู ้ กึ วา่ เหมอื นกบั ตนเองเห็นคนกลมุ่ หนง่ึ เปิดรปู แบบยงิ คําถามซา้ํ ๆกนั ไมอ่ ยา่ งนัน้ จะสง่ ขอ้ ความทเ่ี หมอื นกนั ทัง้ หมดมาไดอ้ ยา่ งไร? แลว้ ยังสง่ มาไมย่ อมหยดุ พมิ พส์ ง่ มาครหู่ นงึ่ คงจะเห็นวา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไมต่ อบโต ้ บน หนา้ จอจงึ เงยี บไปสกั ครู่ แลว้ กม็ คี นคอ่ ยๆพมิ พอ์ อกมา เทพลม: {โตว้ จอื่ นายอยา่ ลอ้ พวกเราเลน่ สิ วนั นนี้ ายหา้ ขวบ งัน้ ฉันไมเ่ พงิ่ จะสบิ ขวบเหรอ?} ไออ้ ว้ น: {ฮา่ ๆๆๆคงจะอยา่ งนัน้ ! งัน้ ฉันก็เพง่ิ สามขวบน่ะสิ โต ้ วจอ่ื ฉันยงั ตอ้ งเรยี กนายวา่ พชี่ ายอกี ดว้ ยใชไ่ หม?}

เตา้ เจยี้ ว: {ไมต่ อ้ ง แตไ่ หนแตไ่ รนายก็เรยี กผมวา่ พใ่ี หญอ่ ยู่ แลว้ } มันฝรั่งทอด: {ทา่ ทางจรงิ จังอยา่ งนท้ี ําไมฉันถงึ รสู ้ กึ เหมอื นกบั เด็กประถมขนาดนัน้ ละ่ ? ทําอยา่ งไรดพี วกเรา จๆู่ ฉันก็เชอ่ื มากๆ วา่ พใี่ หญห่ า้ ขวบจรงิ ๆ!} เผอื ก: {ขอรอ้ งละ่ ตน่ื สกั ทไี ดไ้ หม? เด็กหา้ ขวบจะมไี อควิ อยา่ ง พใี่ หญเ่ หรอ? นายประสาทหรอื เปลา่ ?} มันฝรั่งทอด: {ทําไมพวกนายไมเ่ ชอ่ื ฉัน? ตอ่ ใหพ้ วกนายไมเ่ ชอ่ื ฉัน ก็เชอื่ พใี่ หญห่ น่อยแลว้ กนั พใี่ หญบ่ อกอยวู่ า่ ตนเองเพง่ิ จะ หา้ ขวบ!} เทพลม: {พใ่ี หญแ่ คล่ อ้ เลน่ กบั พวกเรา นายก็เชอ่ื เหรอ?} ไออ้ ว้ น: {ฉันจะบอกเรอื่ งตลกให ้ จรงิ ๆฉันเป็ นผหู ้ ญงิ } เผอื ก: {ไสหวั ไป!} เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เห็นวา่ ทกุ คนไมเ่ ชอื่ อยา่ งชดั เจน ในใจกไ็ มไ่ ด ้ สนใจหรอก ไมอ่ ยากเชอ่ื ก็ไมต่ อ้ งเชอ่ื อยา่ งไรเสยี เขากแ็ ลว้ แต่ ทกุ คน

เตา้ เจย้ี ว: {ฉันจะออฟไลนแ์ ลว้ หมา่ ม๊บี อกวา่ ไมใ่ หเ้ ลน่ ดกึ จนเกนิ ไป สว่ นวธิ ตี ดิ ตอ่ ตา่ งๆ รอคราวหนา้ ผมจะใหพ้ วกนาย} บอกเสร็จ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กไ็ มส่ นใจวา่ พวกเขาจะตอบสนองอะไร ออฟไลนท์ ันที เหลอื ไวแ้ คค่ วามวนุ่ วายในนัน้ * ตอนน้ี บนเครอ่ื งบนิ ทกี่ ําลงั บนิ ไปตา่ งประเทศ ในชนั้ ธรุ กจิ เงยี บ สงบมาก เครอ่ื งบนิ ทําการบนิ ไดอ้ ยา่ งมนั่ คง แอรโ์ ฮสเตสดา้ น นัน้ กําลังจะเรม่ิ เสริ ฟ์ อาหารแลว้ หานมจู่ อื่ ลบู ๆทอ้ งของตนเอง แลว้ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี ําลงั พงิ ไหล่ ของเธอหลบั อยู่ เขาหลับสนทิ มาก แรงของทงั้ รา่ งกายกดทับอยบู่ นรา่ งของเธอ ถา้ ไมม่ เี กา้ อใ้ี หพ้ งิ เอาไว ้ หานมจู่ อื่ คดิ วา่ ตนเองคงจะพยงุ เอาไว ้ ไมไ่ หวแน่ๆ รา่ งของเขาก็สงู มาก แลว้ ใชแ้ รงทับลงมา หานมจู่ อื่ กท็ นไมไ่ หว ตงั้ นานแลว้

ถา้ ไมไ่ ดเ้ ห็นวา่ เขาไมไ่ ดน้ อนมาสองวันแลว้ หานมจู่ อ่ื ตอ้ งผลกั เขาออกไปแน่ๆ เพยี งแตต่ อนนเี้ ธอยงั ใหเ้ ขาพงิ เอาไว ้ ตอนทอ่ี าหารบน เครอื่ งบนิ มาเสริ ฟ์ แอรโ์ ฮสเตสใหค้ วามสนใจคนขา้ งๆเธอท่ี หลบั อยู่ แลว้ ยม้ิ เล็กนอ้ ยใชส้ ายตาแสดงคําถาม หานมจู่ อ่ื นกึ ถงึ ตอนทอ่ี ยใู่ นรา้ นอาหารเยโ่ มเ่ ซนิ แทบจะไมไ่ ดก้ นิ เลย จงึ พยักหนา้ ใหแ้ อรโ์ ฮสเตสวา่ ตอ้ งการสองที่ หลังจากอาหารมาเสริ ฟ์ แลว้ หานมจู่ อื่ กม็ องเยโ่ มเ่ ซนิ ทยี่ งั คง หลับอยู่ คดิ ๆแลว้ จงึ ยน่ื มอื ไปดนั ๆเขา แรกเรมิ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมข่ ยับเลย หานมจู่ อ่ื จงึ กระแอมเบาๆ แลว้ ดนั ๆเขา พลางเรยี กชอื่ ของเขาเบาๆ “เยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ !” เธอเรยี กไปหลายที คนทพ่ี งิ ไหลเ่ ธอหลบั อยจู่ งึ คอ่ ยๆมปี ฏกิ ริ ยิ า กลบั มา เหลอื บตาขนึ้ มามองเธอ คงจะเป็ นเพราะเพง่ิ ตนื่ ดงั นัน้ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ยังเลอะ เลอื นอยู่ สายตาเย็นชาตามปกตหิ ายไปอยา่ งสน้ิ เชงิ ทา่ ทาง

อยา่ งนไ้ี มน่ กึ วา่ จะคอ่ นขา้ งเหมอื นกบั ตอนทเี่ สยี่ วหมโี่ ตว้ เพง่ิ ตนื่ นอน หานมจู่ อื่ ใจเตน้ แรง ตอนทเี่ ธอเพง่ิ อยากจะเอย่ ปากพดู กบั เขา คนๆนัน้ กลบั เอยี งตวั เขา้ มาใกลๆ้ แลว้ ก็จบู เธอทนั ที จบู ทอี่ อ่ นโยนราวกบั ปยุ ฝ้าย ก็เขา้ มาประชดิ อยา่ งนโี้ ดยไมม่ คี ํา เตอื นลว่ งหนา้ แลว้ ก็ถอยออกไปอยา่ งรวดเร็ว แตก่ ลับรสู ้ กึ วา่ ยัง ไมเ่ ต็มอมิ่ อยลู่ างๆ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เขา้ มาประชดิ อกี ครัง้ ครัง้ นห้ี ลังจากทเ่ี ขาจบู กไ็ มไ่ ดถ้ อยออกไปอยา่ งรวดเร็ว แตห่ ยดุ อยบู่ นรมิ ฝี ปากของเธอสกั ครู่ ราวกบั ไมอ่ มิ่ เอมอยา่ งนัน้ ยนื่ มอื มาประคองใบหนา้ ของเธอเอาไว ้ อยากจะงัดปากของเธอให ้ เปิ ดออก หานมจู่ อื่ ตกใจจนมสี ตกิ ลบั มา รบี ผลกั เขาออก เตอื นเบาๆ: “คณุ บา้ ไปแลว้ เหรอ? นอ่ี ยบู่ นเครอ่ื งบนิ นะ” หลังจากผลกั เขาออกไป หานมจู่ อื่ จงึ พบวา่ รอบๆดา้ นมคี นไมก่ ่ี คนกําลังแอบมองพวกเขาอยู่ ใบหนา้ ขาวๆก็เปลย่ี นเป็ นสแี ดง ทนั ที เธอรบี กม้ หนา้ ไมก่ ลา้ หนั ไปสบตาคนพวกนัน้ ชา่ งน่าขายหนา้ จรงิ ๆเลย

กอ่ นหนา้ นตี้ อนทร่ี อเครอ่ื งอยกู่ ็อยา่ งนี้ ตอนนอ้ี ยบู่ นเครอื่ งบนิ ก็ อยา่ งน้ี ตาบา้ นตี่ อนทอ่ี ยขู่ า้ งนอกจะไมม่ สี ํานกึ สกั หน่อยเหรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ มองรอบๆ ราวกบั เพง่ิ มปี ฏกิ ริ ยิ าขน้ึ มาวา่ อยทู่ ไี่ หน หนั กลบั มามองหานมจู่ อื่ ทตี่ ง่ิ หแู ดงระเรอ่ื รมิ ฝี ปากบางๆอดไมไ่ ดท้ ี่ จะเชดิ ขนึ้ มาเล็กนอ้ ย “ปลกุ ผมขน้ึ มาทําอะไร?” กําลงั ถามอยู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหาวออกมา คงจะยงั นอนไมพ่ อ จะนอนพอไดอ้ ยา่ งไรละ่ ? ตงั้ แตข่ น้ึ เครอ่ื งจนถงึ ตอนนกี้ ็ไมน่ าน เทา่ ไหร่ หานมจู่ อื่ เห็นดวงตาของเขาตา่ งกแ็ ดงกํา่ เพยี งแคพ่ ดู เบาๆ: “คณุ ยังไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วเย็นไมใ่ ชเ่ หรอ? คณุ กนิ กอ่ นสกั หน่อยแลว้ คอ่ ยนอนตอ่ นะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เพงิ่ จะพบวา่ ดา้ นหนา้ มอี าหารสองทเี่ พมิ่ มา

ตามปกติ เขาไมแ่ ตะตอ้ งอาหารพวกนเี้ ลย แตว่ นั นค้ี นทเี่ รยี ก เขากนิ ขา้ วเปลย่ี นเป็ นหานมจู่ อื่ แลว้ จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับรสู ้ กึ วา่ ลองสกั หน่อยก็คงจะไมเ่ สยี หาย “ไดส้ ”ิ เขายนิ ยอม จากนัน้ ทงั้ สองคนกก็ ม้ หนา้ กม้ ตากนิ ขา้ ว ตอนทก่ี นิ ขา้ ว เพราะนั่งคอ่ นขา้ งใกลก้ นั และเป็ นแถวเดยี วกนั ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ สงั เกตวา่ เธอชอบกนิ อาหารแบบไหน จงึ คบี อาหารในชามของตนเองไปใหเ้ ธอ คอ่ ยๆคบี ไป หานมจู่ อ่ื จงึ ขมวดคว้ิ ตําหนเิ ขา “คณุ ทําอะไรน่ะเอาของกนิ มาใหฉ้ ันหมดเลย? คณุ ไมช่ อบกนิ ?” “แลว้ คณุ ไมช่ อบเหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามกลบั เลยี รมิ ฝี ปากของ ตนเองแลว้ พดู : “ผมเห็นคณุ กนิ ไมห่ ยดุ เลย” หานมจู่ อื่ : “……ใครบอกวา่ ฉันชอบกนิ อนั น?ี้ ” “คณุ ไมช่ อบ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี า: “แลว้ ทําไมคณุ กนิ อนั นกี้ อ่ น?” “ของอรอ่ ยตอ้ งเกบ็ ไวก้ นิ สดุ ทา้ ยส”ิ

เยโ่ มเ่ ซนิ : “……” นเี่ ป็ นนสิ ยั แปลกๆอะไรเนย่ี ? เอาของอรอ่ ยกนิ ทหี ลัง? “คณุ ไมร่ เู ้ หรอ? ทง้ิ ไวห้ ลงั สดุ ถงึ จะยง่ิ อรอ่ ย” พดู จบ หานมจู่ ่ื อกน็ กึ ถงึ อะไรบางอยา่ ง ยมิ้ มมุ ปาก: “คณุ คงไมค่ ดิ วา่ ทฉี่ ันกนิ มนั ไมห่ ยดุ เป็ นเพราะชอบหรอกนะ คณุ กเ็ ลย……” เยโ่ มเ่ ซนิ พยักหนา้ สหี นา้ คอ่ นขา้ งแย่ “ใครจะรวู ้ า่ คณุ นสิ ยั อยา่ งน?้ี ” หานมจู่ อ่ื ไมส่ บายใจนดิ หน่อย ทําไดเ้ พยี งคบี อาหารของเขาดนั ไปไวด้ า้ นขา้ ง กนิ อยา่ งลําบากใจ เธอไมอ่ ยากกนิ แลว้ “คณุ ไมก่ นิ กค็ นื มาใหผ้ ม เอาไปไวข้ า้ งๆทําอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ “คณุ จะเอาเหรอ?” หานมจู่ อ่ื ตาโต คอ่ นขา้ งไมอ่ ยากจะเชอื่ : “ฉันคดิ วา่ คณุ ไมช่ อบ……” “น้ําลายคณุ ผมก็กนิ มาแลว้ ไมช่ อบอะไรคณุ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ คบี อาหารทอี่ ยใู่ นชามของเธอกลับมาอยา่ งโจง่ แจง้

หานมจู่ อ่ื : “……” รสู ้ กึ ไดถ้ งึ สายตาทสี่ ง่ มาจากคนรอบขา้ งอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ อยาก จะมดุ เขา้ ไปในรอ่ งจรงิ ๆเลย กนิ อาหารมอื้ นอ้ี ยา่ งอดึ อดั เหลอื เกนิ คนพวกนัน้ ก็อยากรอู ้ ยาก เห็นเกนิ ไปนะ ยังจะหันมามองดา้ นนซี้ าํ้ แลว้ ซํ้าเลา่ คงรสู ้ กึ ได ้ ถงึ ความเขนิ อายของเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เงยหนา้ ขน้ึ มาทนั ที สง่ สายตาทเ่ี ย็นชาดรุ า้ ยไปทค่ี นพวกนัน้ ราวกบั ลกู ธนูทเี่ ย็นยะ เยอื ก หลังจากคนพวกนัน้ ไดร้ ับสายตาทอี่ ํามหติ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รบี หลบสายตา แกลง้ ทําเป็ นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ หานมจู่ อื่ หลบั ตา กลนื อาหารคําสดุ ทา้ ยลงไป หนา้ อกราวกบั โดนกอ้ นหนิ ทับเอาไว ้ ตอนท่ี 640 ยงิ่ พดู ยงิ่ เหลวไหล ตสี อง ในทส่ี ดุ เครอื่ งก็มาถงึ

คงจะเป็ นเพราะนั่งนานจนเกนิ ไป ตอนทล่ี งมาจากเครอ่ื งบนิ หานมจู่ อื่ ยงั คงเวยี นหวั อยเู่ ล็กนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ทห่ี ลบั อยบู่ นเครอ่ื ง กลับมชี วี ติ ชวี าขน้ึ มาแลว้ ทา่ ทางคกึ คกั เปรยี บเทยี บกบั เขา หานมจู่ อื่ กด็ แู ยม่ ากเลย เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ เอาแตห่ นุนไหลข่ องเธอหลับ นายคนนี้ เหมอื นกบั ไมไ่ ดค้ ดิ วา่ ไหลข่ องเธอเป็ นไหลอ่ ยแู่ ลว้ หนุนจน ไหลข่ องเธอชาไปหมดแตก่ ลบั ไมใ่ จแข็งพอทจี่ ะบอกเขาสกั คํา ตอนทเ่ี กอื บจะถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ตนื่ แลว้ เห็นสหี นา้ ทล่ี ําบากของเธอ จงึ ดงึ เธอเขา้ มาไวใ้ นออ้ มอก ใหเ้ ธอนอนใหเ้ ต็มทสี่ กั ครู่ ใจของหานมจู่ อื่ คดิ วา่ คณุ กดจนไหลข่ องฉันชาไปหมดแลว้ เธอยังจะหลบั ไดอ้ กี เหรอ? น่าจะเหนอ่ื ย แมว้ า่ ในใจจะพรํา่ บน่ แตไ่ มน่ กึ วา่ เพยี งครเู่ ดยี ว หานมจู่ อื่ ก็หลับแลว้ เพยี งแตไ่ มไ่ ดร้ อใหเ้ ธอฝันใหเ้ สร็จเสยี กอ่ น เครอ่ื งบนิ กล็ งแลว้

ในวนิ าทที ไ่ี รแ้ รงโนม้ ถว่ งนัน้ หานมจู่ อ่ื กต็ นื่ ขน้ึ มา แตก่ ลับรสู ้ กึ วา่ ฝ่ ามอื ชา่ งอบอนุ่ หานมจู่ อื่ จงึ เพง่ิ สงั เกตเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื ของเธอเอาไวแ้ น่นๆอยตู่ ลอด เธอเงยหนา้ ขน้ึ มา กส็ บตาเขา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ พอดี ตอนทล่ี งมาจากเครอ่ื งบนิ เพราะไมม่ สี มั ภาระ ดงั นัน้ ทงั้ รา่ งของ หานมจู่ อื่ ก็โดนเยโ่ มเ่ ซนิ โอบเอาไวใ้ นออ้ มอก สทู ของเขาคลมุ อยบู่ นรา่ งของเธอ เวยี นหวั จนเดนิ ไดไ้ มค่ อ่ ยดสี กั เทา่ ไหร่ เยโ่ มเ่ ซนิ จัดการใหร้ ถลมี ซู นี มารับ หลังจากขน้ึ รถ หานมจู่ อื่ จงึ หลับตาลงอยา่ งเลอะเลอื น “ไปพักทโี่ รงแรมกอ่ น สว่ นพวกของใชแ้ ละเสอ้ื ผา้ เตรยี มไวแ้ ลว้ ใชไ่ หม?” พงิ อยใู่ นออ้ มอกของเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อ่ื ยังคงรสู ้ กึ ถงึ ความสนั่ ไหวทห่ี นา้ อกตอนเขาพดู “เตรยี มไวแ้ ลว้ ครับประธานเย่ เขา้ ไปไดท้ ันทคี รับ” “อมื ”

เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ มองผหู ้ ญงิ ทอี่ ยใู่ นออ้ มอก นอ้ ยครัง้ ทจ่ี ะไดเ้ ห็น ทา่ ทางทวี่ า่ นอนสอนงา่ ยขนาดนขี้ องเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ ่ี จะยน่ื มอื ไปปัดผมหนา้ ของเธอไปดา้ นหลัง แลว้ กม้ ลงไปจบู หนา้ ผากทขี่ าวใสของเธอ พดู ออกมาเบาๆ: “นอนเถอะ ครเู่ ดยี ว กถ็ งึ โรงแรมแลว้ ” “อม้ื ” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ หลบั ตาลง สบายใจมากๆ เพราะรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยู่ ตอ่ ใหต้ นเองถงึ โรงแรม แลว้ กไ็ มต่ อ้ งกงั วลวา่ จะไมม่ คี นปลกุ ตอ่ ใหไ้ มต่ น่ื เป็ นไปไดว้ า่ แคเ่ ธอตน่ื มาก็คงอยใู่ นหอ้ งของโรงแรมแลว้ หานมจู่ อื่ กน็ ําความคดิ อยา่ งนเ้ี ขา้ ไปในความฝันดว้ ย ตอนทร่ี อเธอตนื่ ขนึ้ มา ก็อยใู่ นหอ้ งของโรงแรมแลว้ จรงิ ๆ ภายในหอ้ งเปิดเพยี งแคโ่ คมไฟเล็กๆโคมหนง่ึ ทมี่ สี เี หลอื งออ่ น ละมนุ แสงไฟนุ่มนวลเหลอื เกนิ ตอ่ ใหเ้ พง่ิ จะลมื ตาขนึ้ มากไ็ ม่ แสบตา ในหอ้ งน้ําสง่ เสยี งนํ้าไหลซซู่ า่ ออกมา หานมจู่ อื่ นอนคดิ อยตู่ รง นัน้ ครหู่ นง่ึ คงจะเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ กําลังอาบนํ้าสนิ ะ

เธอคดิ ๆแลว้ จากนัน้ ก็คลําไปใตห้ มอนดว้ ยจติ ใตส้ ํานกึ ไมน่ กึ วา่ จะคลําเจอมอื ถอื ของตนเอง หานมจู่ อื่ เมม้ ปาก เยโ่ มเ่ ซนิ รคู ้ วามเคยชนิ นขี้ องเธอเหรอ? ไม่ นกึ วา่ จะเอามอื ถอื ของเธอสอดไวใ้ ตห้ มอนใหเ้ ธอ? มอื ถอื ตอ่ สญั ญาณWIFIของโรงแรมเอาไวแ้ ลว้ หานมจู่ อ่ื เปิดวี แชทขนึ้ มา จงึ เห็นขอ้ ความทเ่ี สย่ี วเหยยี นสง่ มาใหเ้ ธอ {เธอออกไปกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ใชไ่ หม? กลบั มาเมอ่ื ไหร?่ } หานมจู่ อ่ื : “……” เห็นประโยคน้ี เธอจงึ ทอดถอนใจอยา่ งเลยี่ งไมไ่ ด ้ แลว้ ก็วดิ โี อ คอลไปหาเสย่ี วเหยยี นทนั ที ดา้ นนัน้ รับอยา่ งรวดเร็ว แลว้ กไ็ ดเ้ ห็นใบหนา้ รปู ไขท่ น่ี ่าหลงใหล ของเสย่ี วเหยยี น ตอ่ หนา้ กลอ้ งทส่ี นั่ ไหว หานมจู่ อื่ นั่งอยบู่ นเตยี ง เพงิ่ คดิ อยากจะ ถามเธอสกั กค่ี ําถาม จๆู่ เสย่ี วเหยยี นกลับรอ้ งออกมาอยา่ งตกใจ

“แมเ่ จา้ มจู่ อื่ นเ่ี ธออยทู่ โี่ รงแรมเหรอ? ตายแลว้ เธอมารับเสย่ี ว หมโ่ี ตว้ ไมไ่ ด ้ ก็เป็ นเพราะไปเปิดหอ้ งกบั ประธานเย?่ คณุ พระ หอ้ งทบ่ี า้ นเยอะขนาดนัน้ ประธานเยไ่ มใ่ ชว่ า่ ยงั ม…ี …” “หยดุ !” เพอื่ หลกี เลย่ี งไมใ่ หเ้ ธอยง่ิ พดู เหลวไหลขน้ึ เรอื่ ยๆ หานมจู่ อ่ื ตดั บทคําพดู ของเธอไดท้ นั เวลา “ถา้ เธอยงั พดู อกี ฉันจะหกั เงนิ เดอื นเธอทันท”ี สําหรับเรอ่ื งของเงนิ เดอื น ทําใหเ้ สย่ี วเหยยี นเงยี บไดส้ ําเร็จ เธอ กําลังมองหานมจู่ อ่ื ทอี่ ยหู่ นา้ กลอ้ งกระแอมเบาๆ “อยา่ งนัน้ …… ทฉ่ี ันพดู ไมใ่ ชเ่ รอื่ งจรงิ เหรอ? เธออยโู่ รงแรมจรงิ ๆ” “ฉันอยโู่ รงแรมน่ะไมผ่ ดิ แตต่ อนนฉี้ ันอยตู่ า่ งประเทศ” “ตา่ งประเทศ? ทําไม……จๆู่ ถงึ ไปตา่ งประเทศแลว้ ?” “แคไ่ มก่ ค่ี ําอธบิ ายกบั เธอไมช่ ดั เจนหรอก เธอรับเสยี่ วหมโี่ ตว้ ก ลบั มาหรอื ยัง?”

“เธอน่าเบอื่ นะมจู่ อ่ื เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นอกจากจะเป็ นแกว้ ตาดวงใจ ของเธอกเ็ ป็ นของฉันดว้ ยโอเคไหม? ฉันจะไมพ่ าเขากลับบา้ น เหรอ? ตอ่ ใหเ้ ธอไมบ่ อกฉันก็ตอ้ งไปรับเขา” หานมจู่ อ่ื : “……” “ตอนนเี้ ขาอาบน้ําจนหอมฉุยหลับไปแลว้ ยัยแมเ่ ลยี้ ง!” หานมจู่ อื่ : “ดเี ลย งัน้ ฉันกส็ บายใจไดแ้ ลว้ ” “พดู เรอ่ื งของเธอดกี วา่ เธอไปตา่ งประเทศไดอ้ ยา่ งไร? ฉันไม่ ไปทํางานแคว่ ันเดยี ว เธอก็หนไี ปแลว้ ? เกดิ เรอื่ งอะไรทฉี่ ันไมร่ ู ้ ใชไ่ หม? เมา้ ทใ์ หฉ้ ันฟังหน่อยส?ิ ” เห็นหนา้ ตาเธอทา่ ทางอยากจะซบุ ซบิ หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ ปวดหวั : “ไมไ่ ด ้ ก็บอกไปแลว้ วา่ แคไ่ มก่ คี่ ําพดู ไมเ่ ขา้ ใจหรอก” “งัน้ เธอก็พยายามพดู แคไ่ มก่ ค่ี ําใหช้ ดั เจนส”ิ เสย่ี วเหยยี นหนา้ มยุ่ พลางบน่ ออกมา: “ตอนนเ้ี ธออยทู่ โี่ รงแรม งัน้ คนื นเี้ ธอกน็ อน กบั ประธานเยใ่ ชไ่ หม? เหย้ คดิ ๆกต็ น่ื เตน้ แลว้ ” ตอนทพี่ ดู ถงึ ตรงนี้ เสย่ี วเหยยี นยงั คงทงิ้ สายตาเจา้ เลห่ ไ์ ปท่ี หานมจู่ อ่ื ทา่ ทางมเี ลศนัย

แคร็ก—— ตอนน้ี ประตหู อ้ งนํ้าเปิดออกแลว้ หานมจู่ อื่ หนั ไปมองดว้ ยจติ ใตส้ ํานกึ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ปลอื ยทอ่ น บนออกมาจากหอ้ งน้ําพอดี เยโ่ มเ่ ซนิ ทพี่ ง่ึ อาบน้ําผมกบั ใบหนา้ ยงั คงเปียกนํ้าอยู่ ไอรอ้ นทําใหผ้ วิ ของเขาแดงเล็กนอ้ ย หยดน้ํา หยดจากเสน้ ผมสดี ําตกลงมาทใ่ี บหนา้ แลว้ กไ็ หลลงมาทต่ี น้ คอ มองๆอยู่ ไมน่ กึ วา่ หานมจู่ อ่ื จะอดไมไ่ หวทจ่ี ะกลนื น้ําลาย “มจู่ อื่ ，มจู่ อื่ ? เธอรบี พดู มาสิ เธออยหู่ อ้ งเดยี วกบั ประธานเยใ่ ช่ ไหม งัน้ เธอสองคนทมี่ คี วามรักอนั รอ้ นแรง คงไมต่ อ้ ง……” ตดู๊ ๆๆ—— เสย่ี วเหยยี นดา้ นนย้ี งั คงพดู สง่ิ ทอ่ี ยใู่ นใจตนเองออกมาอยา่ งบา้ คลัง่ โทรศัพทก์ ลับโดนตดั สายไปอยา่ งกะทนั หนั “เกดิ อะไรขน้ึ ?” เสย่ี วเหยยี นยน่ จมกู ดว้ ยความสงสยั ในใจยงั กําลังคดิ วา่ สญั ญาณขาดหายอยา่ งกะทนั หนั หรอื เปลา่ ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ ทําไมถงึ ตดั สายไปทนั ทลี ะ่ ? หรอื เธอควรจะโทรไปหาอกี ครัง้ ?

ครัน้ แลว้ เสยี่ วเหยยี นจงึ หยบิ มอื ถอื ออกมา เป็ นฝ่ ายวดิ โี อคอล ไปหาหานมจู่ อื่ วดิ โี อเพง่ิ จะตอ่ สายไป แตก่ โ็ ดนตดั สายไปอกี จากนัน้ เธอจงึ โทรไปอกี ครัง้ แตก่ ็ไมม่ คี นรับแลว้ ทนั ใดนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็เขา้ ใจทันทวี า่ เกดิ อะไรขน้ึ เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยใู่ นหอ้ งเดยี วกนั วดิ โี อตดั ขาดไปอยา่ ง กะทันหนั คงจะเป็ นเพราะวา่ …… ฮๆ่ี รอยยม้ิ ของเสยี่ วเหยยี นเปลย่ี นเป็ นคอ่ นขา้ งเจา้ เลห่ ข์ น้ึ มา กไ็ ด ้ เธอจะไมร่ บกวนพวกเขาแลว้ อกี ดา้ นหนงึ่ หลังจากทห่ี านมจู่ อื่ ตดั สายวดิ โี อไป คดิ ไมถ่ งึ ไม่ นกึ วา่ เสยี่ วเหยยี นจะโทรกลบั มา ดงั นัน้ เธอจงึ รบี ตดั สายวดิ โี อ ทงิ้ ไป จากนัน้ กป็ ิดเสยี งล็อคหนา้ จอแลว้ สอดเขา้ ไปอกี ดา้ น ตอนทเ่ี งยหนา้ ขน้ึ มาอกี ครัง้ กลับพบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มาอยตู่ รงหนา้ เธอแลว้ หานมจู่ อื่ หยดุ หายใจ “คณุ คณุ อาบน้ําเสร็จแลว้ ?”

สายตาทล่ี กึ ล้ําของเยโ่ มเ่ ซนิ กําลังจอ้ งเธอ เสยี งแหบพรา่ สง่ เสยี งอมื ออกมา จากนัน้ กค็ อ่ ยๆโนม้ ตวั ลง หานมจู่ อื่ หวั ใจเตน้ เร็วขน้ึ เรอ่ื ยๆ ตอนทเี่ ขาเกอื บจะสมั ผัสเธอ แลว้ หานมจู่ อ่ื กถ็ อยหลังไปทันที แลว้ พดู ออกมา: “ฉัน ฉันก็จะ ไปอาบนํ้า” จากนัน้ แคพ่ ลกิ ตวั คดิ จะหลบออกไป แตส่ ดุ ทา้ ยแลว้ การกระทําของเธอยังคงชา้ ไปหนง่ึ กา้ ว รา่ ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทบั ลงมาแลว้ ! ตอนที่ 641 ฉนั ไมไ่ ดร้ งั เกยี จอยแู่ ลว้ “อะ” หานมจู่ อ่ื อทุ านออกมา ยังไมท่ นั ไดห้ นกี ็ถกู เขารวบมอื ทงั้ สองขา้ งเอาไวแ้ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ พงิ่ อาบนํ้าเสร็จยังคงหลงเหลอื ความชน้ื และไอรอ้ นอยู่ ทอ่ นบนเขาเปลา่ เปลอื ย เบยี ดลงบนตัว เธอทัง้ อยา่ งนัน้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เหมอื นหวั ใจกําลงั จะพงุ่ ออกมาจากลําคอ เธอมอง คนทอี่ ยตู่ รงหนา้ อยา่ งประหมา่

“คณุ คณุ จะทําอะไร……” พดู จบ หานมจู่ อ่ื ประหมา่ จนเลยี รมิ ฝี ปาก หารไู ้ ม่ การเลยี รมิ ฝี ปากตอ่ หนา้ ผชู ้ ายกลับกลายเป็ นการเชอ้ื เชญิ อยา่ งหนง่ึ โดยเฉพาะตอนทอี่ ยใู่ นระยะใกล ้ และใน ตําแหน่งแบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ ลงไปจบู ทนั ที ความรอ้ นแรงของจบู ยงิ่ กวา่ ไอรอ้ น บนตวั เขาเสยี อกี กลนื กนิ เธอในชว่ั พรบิ ตา “อมื้ ” หานมจู่ อ่ื เบกิ ตาโต ยดื มอื ออกไปหมายจะดนั เขาออก ตาบา้ น่ี…… เธอยังไมไ่ ดอ้ าบน้ําเลยนะ ทํางานมาทงั้ วนั เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เอง เต็มไปดว้ ยกลนิ่ เหงอ่ื แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ หมอื นกนั เขาอาบนํ้าเรยี บรอ้ ยแลว้ ถา้ ตอนน้ี หานมจู่ อื่ มอี ะไรกบั เขา เธอก็เสยี เปรยี บสิ เพราะบนตวั เธอ……มกี ลนิ่ เหม็นอยู่

เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ กท็ ําไดแ้ คพ่ ยายามหลบเลยี่ งจบู ของ เขา และพดู วา่ “เดย๋ี ว เดย๋ี วกอ่ น……ฉันยงั ไมไ่ ดอ้ าบนํ้า” รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ เลอ่ื นไปทขี่ า้ งลําคอของเธอ “อาบนํ้าอะไร ยังไงฉันก็ไมร่ ังเกยี จอยแู่ ลว้ ” “ฉัน ฉันรังเกยี จ ! คณุ รบี ปลอ่ ยฉันกอ่ น” เขาจับตวั เธออยสู่ กั พัก แลว้ จๆู่ ก็อมุ ้ เธอขน้ึ มา “กไ็ ด ้ ฉันอมุ ้ เธอไปอาบนํ้าเอง” โดยไมร่ อใหเ้ ธออนุญาต อมุ ้ เธอแลว้ พาเขา้ ไปในหอ้ งนํ้าทันที ปัง ! ในหอ้ งอาบนํ้ายังหลงเหลอื ไอรอ้ นหลังจากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อาบไป อยู่ เยโ่ มเ่ ซนิ พาเธอเขา้ ไปพรอ้ มกบั ปิดประตลู งดว้ ย เหมอื น กลัวเธอวา่ เธอจะวงิ่ หนี คนตวั สงู มอื ก็ยาวดว้ ย มอื ขา้ งหนง่ึ ยังอมุ ้ เธออยู่ มอื อกี ขา้ งก็ยนื่ ไปเปิดฝักบวั น้ําไหลพงุ่ ออกมาจากฝักบวั ทันที ไหลลงบนหวั ของหานมจู่ อ่ื พอดี ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ตาตนื่ ในพรบิ ตา

เธอเรม่ิ ดน้ิ รน “คณุ ปลอ่ ยฉันกอ่ น ฉันจะอาบเอง คณุ ออกไป” เยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยเธอลง แตไ่ มไ่ ดอ้ อกไป กลบั ดนั ตวั เธอไปตดิ กบั กําแพงแทน ทําใหห้ ลังของเธอไปตดิ กบั กําแพงเย็นเฉียบ ดา้ นหนา้ คอื น้ํารอ้ นไหลกระทบ ดา้ นหลงั เป็ นแพงอนั หนาวเย็น ความรสู ้ กึ ทัง้ รอ้ นทงั้ หนาวแบบน…ี้ … หานมจู่ อื่ ลมื หายใจไปชวั่ ขณะ ชายตาขนึ้ มองตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แตก่ ลบั พบวา่ ภายในดวงตาเขามแี ตค่ วามมดื มดิ ราวกบั หบุ เขา ลกึ ทม่ี องไมเ่ ห็นเบอื้ งลา่ ง หานมจู่ อื่ ลกุ ลล้ี กุ ลนเล็กนอ้ ย แตก่ ็คาดหวังอยนู่ ดิ ๆดว้ ย เธอมอง ไปรอบๆดว้ ยสายตาวา่ งเปลา่ รสู ้ กึ วา่ งเปลา่ ไรท้ พี่ งึ่ จนกระทัง่ เสอื้ ผา้ ทงั้ หมดรว่ งไปกองทพ่ี น้ื “มองมาทฉี่ ัน” เยโ่ มเ่ ซนิ จับคางของเธอไว ้ เป็ นสญั ญาณบอกเธอวา่ หา้ มมอง ไปทอี่ น่ื “ในเวลาแบบน้ี เธอมองแคฉ่ ันก็พอ”

“อมื ?” ในใจลนลานเล็กนอ้ ย แตค่ ําพดู ของเขาราวกบั มเี วทมนตร์ ทํา ใหเ้ ธอเผลอพยักหนา้ รับโดยไมร่ ตู ้ วั หานมจู่ อ่ื เห็นเงาของตวั เองสะทอ้ นอยใู่ นดวงตาสเี ขม้ ของเขา หนา้ แดง ผมเผา้ ยงุ่ เหยงิ ควิ้ งามราวกบั ผา้ ไหม ตวั เองทมี่ เี สน่ห์ ขนาดนัน้ …… การอาบนํ้าครัง้ นใี้ ชเ้ วลานานมากกวา่ จะอาบเสร็จ หลงั จากออกมาแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ชว่ ยหานมจู่ อื่ เป่ าผม เป่ าไป พลางอกี ดา้ นก็เหลอื บไปเห็นรอยชา้ํ บนคอของเธอ แลว้ ก็อดไป ไดท้ จ่ี ะกม้ ลงไปจบู เธอ จบู ไปจบู มา ทัง้ สองคนก็เรมิ่ ทโ่ี ซฟากนั อกี รอบ จากนัน้ ……จากโซฟาก็ยา้ ยไปทเี่ ตยี ง ทัง้ คนื ……เหนอื่ ยจนหมดแรง *

ทัง้ สองคนกอดกนั นอน หานมจู่ อื่ เหนอ่ื ยจนไมไ่ หวแลว้ ตอนที่ หลบั ยงั หายใจแรงอยู่ สว่ นเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ แมจ้ ะเหนอ่ื ย แตก่ ลบั ไม่ รสู ้ กึ งว่ งเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย สวมกอดคนทเ่ี หนอื่ ยจนหมดแรงไวใ้ นอก เยโ่ มเ่ ซนิ ประทับจบู ลงบนหนา้ ผากเธอดว้ ยความรสู ้ กึ อมิ่ เอมใจ จากนัน้ จากหนา้ ผาก ก็หนา้ ผากก็เลอ่ื นลงมาเป็ นเปลอื กตา แลว้ เลอื่ นลงไปเป็ นปลาย จมกู แลว้ …… ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มดื ลงเล็กนอ้ ย จะลงไปอกี ไมไ่ ดแ้ ลว้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……เขาก็จะหา้ มตวั เองไมไ่ หวจนตอ้ งทําอกี รอบแน่ เขายงั มแี รงเหลอื แตค่ นบางคนพรงุ่ นอี้ าจจะลกุ จากเตยี งไม่ ไหว สดุ ทา้ ยกอ็ ดเห็นใจเธอไมไ่ ด ้ เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ปากไมใ่ หเ้ ลอ่ื น ตํา่ ลงไปอกี แตก่ ลบั จบู ลงบนหนา้ ผากเธออกี ครัง้ แลว้ พดู กบั เธอเบาๆวา่ “ฝันด”ี จากนัน้ กป็ ิดตาลง แลว้ หลับไปพรอ้ มกบั เธอ

* ครัง้ นห้ี านมจู่ อ่ื หลบั ลกึ มาก วนั ตอ่ มาเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ป็ นคนปลกุ ให ้ ตนื่ แลว้ ก็ฟ้ืนคนื สตทิ ันทที ลี่ มื ตา จากนัน้ เธอกร็ สู ้ กึ ไดท้ นั ทวี า่ ขา ทงั้ สองขา้ งของเธอออ่ นปวกเปียก ไรเ้ รย่ี วแรง ขนาดจะยกมอื ขน้ึ ยังยากลําบาก “ตน่ื แลว้ เหรอ ดมื่ น้ําอนุ่ กอ่ นส”ิ ใบหนา้ หลอ่ เหลาของเยโ่ มเ่ ซนิ เลอื่ นเขา้ มา พยงุ เธอใหล้ กุ ขน้ึ แลว้ สอดหมอนดา้ นหลงั สองใบ ใหเ้ ธอน่ังพงิ จากนัน้ กย็ กแกว้ น้ําไปป้อนถงึ ปากของเธอ หานมจู่ อื่ กําลงั กระหายนํ้า ก็เลยไมป่ ฏเิ สธ ดม่ื น้ําจากแกว้ ทเ่ี ขา ยนื่ มาใหส้ องสามคําเพอ่ื ใหช้ มุ่ คอ ผา่ นไปครใู่ หญเ่ ธอถงึ ไดร้ สู ้ กึ ดขี นึ้ “เหนอื่ ยมากไหม ? วันนกี้ ็พักอยทู่ โ่ี รงแรมวนั หนง่ึ กอ่ นดไี หม” “……ทใ่ี หฉ้ ันมาตา่ งประเทศกบั นาย เพอ่ื ใหม้ าพักทโี่ รงแรม อยา่ งเดยี วเหรอ ?” หานมจู่ อื่ ถลงึ ตาใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ “ตอ้ งไมใ่ ชอ่ ยแู่ ลว้ ฉันจําเรอ่ื งนัน้ ได ้ เพยี งแตว่ า่ ……ตอนนเี้ ธอมี แรงเหรอ ?”

“ถงึ แมว้ า่ ฉันจะไมม่ แี รง น่ันก็เป็ นเพราะผลงานของคณุ ดว้ ย !” “ใช”่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ แลว้ ขยับเขา้ ไปใกล ้ ดว้ ยทา่ ทาง ประจบประแจง “เป็ นเพราะฉันหา้ มใจตวั เองไมไ่ หว อยากจะ รังแกเธอ เลยทําใหเ้ ธอเป็ นแบบน”ี้ หานมจู่ อ่ื ดนั หนา้ เขา พยายามไมใ่ หเ้ ขาเขา้ มาใกลก้ วา่ นี้ จากนัน้ ก็พดู วา่ “ฉันหวิ แลว้ คงไมใ่ ชว่ า่ คณุ ไมไ่ ดเ้ ตรยี มอะไรให ้ ฉันกนิ เลยใชไ่ หม ?” “ตอ้ งมแี น่นอนอยแู่ ลว้ ใหฉ้ ันอมุ ้ เธอไปแปรงฟันกอ่ นไหม” “ไมต่ อ้ ง ฉันไปเอง” หานมจู่ อื่ ผลักเขาออก อยากจะลงจากเตยี งดว้ ยตวั เอง แตพ่ อ เทา้ สมั ผัสโดนพน้ื เธอกอ็ อ่ นยวบลงไปทนั ที จนเกอื บจะลม้ ลง กบั พน้ื แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ขา้ มาพยงุ เธอไวก้ อ่ น จากนัน้ ก็อมุ ้ เธอขนึ้ มา แลว้ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งอาบน้ํา หานมจู่ อ่ื คดิ ในใจ สง่ิ ทน่ี ่าอายทสี่ ดุ ในชวี ติ คอื การถกู อมุ ้ ใหแ้ ปรง ฟัน

ดงั นัน้ เธอกเ็ ลยไมย่ อม เพยี งแคใ่ หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ คอยพยงุ ไมใ่ หเ้ ธอ ลม้ เทา่ นัน้ แลว้ เธอกย็ นื แปรงฟัน หลงั จากทําความสะอาดรา่ งกายแลว้ หานมจู่ อ่ื ก็ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ อมุ ้ ไปทโี่ ตะ๊ อาหาร เพง่ิ ไดก้ นิ อาหารเชา้ เลศิ รสเขา้ ไปไดค้ ําเดยี ว เธอก็รสู ้ กึ หวิ จนทนไมไ่ หว ขณะทกี่ นิ ก็ยงั จอ้ งเขม็งไปทางเยโ่ ม่ เซนิ ดว้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ พรอ้ มมองสายตาทเี่ ธอสง่ มา แลว้ พดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี ง ทมุ ้ ตํา่ วา่ “ยังมแี รงจอ้ งฉันแบบนี้ หมายความวา่ ฉันยงั พยายาม ไมม่ ากพอเหรอ ?” “……” ถา้ ยงั มองเขาตอ่ หานมจู่ อ่ื คงตอ้ งเปลยี่ นนามสกลุ แลว้ เธอกม้ หนา้ กนิ อาหารเชา้ เงยี บๆ ตอ้ งใชค้ วามพยายามเป็ นอยา่ ง มากเพอื่ เตมิ กระเพาะตวั เองใหเ้ ต็ม จากนัน้ ก็เชด็ ปากพลางพดู ขนึ้ วา่ “คณุ จะพาฉันไปเจอผหู ้ ญงิ คนนัน้ ตอนไหน” รอยยม้ิ มมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ชะงักไปทันที จากนัน้ ก็เลกิ ควิ้ “รบี ขนาดนัน้ เลยเหรอ อกี อยา่ ง……ตอนนเ้ี ธอมแี รงเหรอ ?”

เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื่ ก็หวั เราะเสยี งเย็น “ทําไมจะไมม่ ี แรงทจ่ี ะไปเจอคนแคค่ นเดยี วยังไงฉันก็มอี ยแู่ ลว้ แรงทจ่ี ะพดู ก็ ยงั มอี ยดู่ ว้ ย” การเดนิ ทางครัง้ นเ้ี ขาพาตวั เธอมาเพอื่ พบกบั ผหู ้ ญงิ ทชี่ อ่ื ตวนมู่ เสว่ ทจ่ี รงิ …..ตอนชว่ั ขณะทเี่ ธอถกู เขาลากขน้ึ เครอ่ื งบนิ มา หานมจู่ อ่ื ก็เชอ่ื ใจเขาไปแลว้ จะพดู วา่ เธอไมไ่ ดส้ งสยั ในตวั เขาก็ได ้ กแ็ คร่ สู ้ กึ วา่ หากเขา จัดการกบั เรอ่ื งความสมั พันธข์ องตวั เองไมไ่ ด ้ ไมส่ ามารถมอบ ความรสู ้ กึ ปลอดภยั ใหเ้ ธอไดเ้ ต็มท่ี เธอก็ไมจ่ ําเป็ นทจ่ี ะตอ้ ง เสยี เวลากบั การใชช้ วี ติ ทเี่ หลอื อยกู่ บั เขาอกี แลว้ ตอนที่ 642 ไดร้ บั ความทกุ ขท์ รมานอยา่ งมาก ดงั นัน้ ถา้ เกดิ เขาไมย่ อมพดู หานมจู่ อ่ื กจ็ ะเป็ นคนพดู ถงึ มนั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ เมม้ ปากบางแลว้ เอย่ เสยี งเบา “พรงุ่ น้ี ฉันจะจัดการให ้ วนั นเ้ี ธอพักผอ่ นกอ่ น” พรงุ่ นเ้ี หรอ ?

หานมจู่ อื่ พยักหนา้ รับ “ได ้ พรงุ่ นพ้ี อไปเจอแลว้ พวกเราก็กลบั ประเทศเลย” จๆู่ เธอก็ออกมาตา่ งประเทศ นเี่ ป็ นอะไรทไี่ รส้ าระเป็ นทส่ี ดุ อกี อยา่ งเสยี่ วเหยยี นกด็ ทู า่ ทางอารมณ์ไมค่ อ่ ยจะดี ถงึ แมต้ อนคยุ โทรศพั ทก์ นั เมอ่ื วานเธอจะไมไ่ ดแ้ สดงทา่ ทอี ะไรออกมาเลยก็ ตาม แตห่ านมจู่ อ่ื กส็ งั เกตเห็นวา่ ตาเธอบวมเล็กนอ้ ยผา่ นการคยุ กนั ทางวดิ โี อ แถมยังตาแดงดว้ ย เป็ นหลกั ฐานวา่ เธอคงผา่ นการ รอ้ งไหม้ าเป็ นเวลานานพอสมควร สว่ นทวี่ า่ รอ้ งไหเ้ พราะอะไร ไมต่ อ้ งคดิ ก็รเู ้ หตผุ ลอยแู่ ลว้ ดงั นัน้ เธอเลยอยากจะกลบั ไปใหเ้ ร็วทสี่ ดุ “ทําไมตอ้ งรบี กลบั ประเทศขนาดนัน้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย “กวา่ จะไดอ้ อกมาไมใ่ ชง่ า่ ยๆเลยนะ จะกลับไปทงั้ อยา่ งนเี้ ลยเหรอ ?” หานมจู่ อ่ื “……ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ? คณุ ยงั อยากจะไปเทย่ี วสกั รอบ หรอื ไง”

“แลว้ ไมด่ เี หรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอ แววตาหมองลงเล็กนอ้ ย ไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอยู่ ผา่ นไปครหู่ นง่ึ จๆู่ มมุ ปากเขากข็ ยบั ขนึ้ อกี ครัง้ แววตาก็กลบั มามสี สี นั “ก็ดี รบี กลบั ไปหน่อยกไ็ ด”้ ทําไมจๆู่ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ เหมอื นเขากลายรา่ งเป็ นหมาป่ าตวั โตไป เสยี ได ้ แลว้ หานมจู่ อ่ื กค็ ดิ ถงึ เรอ่ื งทต่ี วั เองพดู กบั เขากอ่ นออกจาก ประเทศขนึ้ มาไดท้ นั ที “ฉันจะเป็ นผชู ้ ายของเธออยา่ งชอบธรรม” “ฉันจะเป็ นพอ่ ของลกู เธอดว้ ย” “……” บา้ จรงิ ! กอ่ นหนา้ นเี้ ธอลมื เรอ่ื งพวกนไ้ี ปเสยี ได ้ เรง่ เขาใหก้ ลับประเทศ แบบนเี้ หมอื นวา่ ตอ้ งการเรง่ ใหเ้ ขามาเป็ นผชู ้ ายโดยชอบธรรม ของตวั เองยงั ไงอยา่ งนัน้ หานมจู่ อื่ แอบกดั ฟันกรามตวั เอง เป็ นเพราะตวั เธอเองลมื เรอื่ งนี้ ไปเอง ดงั นัน้ ตอนนก้ี เ็ ลยพดู อะไรไมอ่ อก

เพยี งแต…่ …พอคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะตอ้ งเจอหนา้ กนั ในใจของหานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ กงั วลขนึ้ มา ถา้ เห็นวา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ หนา้ ตาเหมอื นเขาเป๊ ียบ เยโ่ มเ่ ซนิ เขา…… จะแสดงสหี นา้ ยังไงออกมาบา้ ง ? จะประหลาดใจ หรอื วา่ หวาดกลัว หรอื วา่ ……เขาจะดใี จ ? ภายในใจมหี ลากหลายรสชาติ แตพ่ วกนหี้ านมจู่ อื่ ก็แคค่ ดิ ภาพ แตไ่ มส่ ามารถรสู ้ กึ ได ้ ทําไดแ้ คร่ อใหก้ ลับไปถงึ ประเทศแลว้ คอ่ ยวา่ กนั อกี ที อยใู่ นโรงแรมทงั้ วัน ตอนเวลาคํา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปขา้ งนอก หานมจู่ อื่ เลยใชโ้ น๊ตบคุ๊ คยุ เรอื่ งงานกบั เสยี่ วเหยยี นอยใู่ น หอ้ งพักของโรงแรม เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ยู่ หานมจู่ อื่ ก็เลยปลอ่ ยตวั ตามสบายได ้ คยุ กบั เสย่ี วเหยยี นทกุ เรอื่ ง ทัง้ สองคนคยุ เรอ่ื งงานกนั สกั พัก จากนัน้ จๆู่ เสย่ี วเหยยี นก็พดู ขนึ้ วา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ อยากจะคยุ กบั เธอผา่ นทางวดิ โี อ ถามเธอวา่ สะดวกไหม

หานมจู่ อ่ื คดิ อยสู่ กั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปสกั พักแลว้ คงไมน่ ่าจะ กลับมาเร็วขนาดนัน้ เธอพยักหนา้ “ได ้ เธอไปเรยี กเขามาสิ แตว่ า่ ตอ้ งเขากอ่ น ลว่ งหนา้ นะ วา่ คงคยุ กนั ไดไ้ มน่ าน” “ไมม่ ปี ัญหา” เสย่ี วเหยยี นรบี ออกไปเรยี กเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เขา้ มา หานมจู่ อื่ น่ังอยู่ หนา้ โตะ๊ เงยี บๆ มองดหู นา้ จอทฝ่ี ่ังตรงขา้ มเงยี บไปสกั พัก แลว้ จๆู่ กม็ หี วั เล็กๆทแี่ สนน่ารักโผลอ่ อกมา “หมา่ ม๊ ี !” เมอื่ เห็นเสยี่ วหมโี่ ตว้ รมิ ฝี ปากแดงของหานมจู่ อ่ื กข็ ยบั ขนึ้ โดย ไมร่ ตู ้ วั สายตากบั นํ้าเสยี งกอ็ อ่ นโยนขนึ้ มาทนั ที “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ……” “หมา่ ม๊ ี หึ !” วนิ าทตี อ่ มา สหี นา้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็เปลย่ี นเป็ นหยง่ิ ผยอง ขน้ึ มาทันที “หมา่ ม๊เี ป็ นคนไมด่ ี กอ่ นหนา้ นรี้ ับปากแลว้ วา่ ตอน งานยงุ่ จะไมส่ ง่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ออกไป”

เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื กช็ ะงักไปครหู่ นงึ่ จากนัน้ ก็หวั เราะ แลว้ ตอบเขา “ครัง้ นห้ี มา่ ม๊ไี มไ่ ดก้ ลนื คําพดู ตวั เองนะ กไ็ มไ่ ดส้ ง่ ตวั เสย่ี วหมโี่ ต ้ วออกไปนนี่ า” เสย่ี วหมโี่ ตว้ มยุ่ ปากสงู ๆ “แตว่ า่ หมา่ ม๊ไี ปคนเดยี ว ทง้ิ เสย่ี วหมี่ โตว้ ไวน้ น่ี า” “ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ละ่ ?” หานมจู่ อื่ พดู ยมิ้ ๆอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ ยนื่ มอื ออกไปจมิ้ หนา้ ผากเขา ถงึ จะผา่ นทางหนา้ จอทเี่ ย็นเฉียบ แต่ เธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะทําแบบนก้ี บั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ “จะใหพ้ าลกู มา ดว้ ยเหรอ แลว้ ลกู ไมต่ อ้ งไปโรงเรยี นหรอื ไง เด็กโง”่ “หึ หมา่ ม๊ไี มแ่ คไ่ มพ่ าเสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปดว้ ย แตย่ ังหาวา่ เสย่ี วหม่ี โตว้ เป็ นเด็กโงอ่ กี ผมตดั สนิ ใจแลว้ ผมจะเลกิ กบั แมห่ นง่ึ วัน !” หานมจู่ อ่ื “หนงึ่ วัน แลว้ จะเรม่ิ ตอนไหนละ่ ?” “ตอนน้ี !” “ออ๋ ถา้ เลกิ คบตอนนี้ ลกู กอ็ อกไปเลย แลว้ เปลยี่ นใหน้ า้ เสยี่ วเห ยยี นของลกู มานั่งตรงนัน้ แทน”

“ทําไมละ่ ?” เสยี่ วหมโี่ ตว้ มองเธออยา่ งขนุ่ เคอื ง หานมจู่ อ่ื กลนั้ รอยยมิ้ แลว้ เรมิ่ สอนเขาอยา่ งจรงิ จัง “ก็ลกู บอกวา่ จะเลกิ คบกบั หมา่ ม๊หี นงึ่ วนั โดยเรมิ่ ตงั้ แตต่ อนนเ้ี ลย ถา้ เลกิ คบ แลว้ ละ่ ก็ ลกู ก็คยุ กบั แมไ่ มไ่ ดแ้ ลว้ ดงั นัน้ ลกู ก็ตอ้ งหยดุ คยุ กบั แม่ ทางวดิ โี อแลว้ น่ะส”ิ คํานที้ ําใหเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ ถงึ กบั พดู ไมอ่ อก จอ้ งมองหานมจู่ อ่ื ผา่ น ทางหนา้ จออยคู่ รใู่ หญ่ แลว้ จๆู่ ก็เรมิ่ รอ้ งครวญครางทันที “หมา่ ม๊เี ป็ นคนไมด่ ี ทําไมถงึ พดู กบั ลกู แบบนี้ ไมเ่ พยี งดแู คลน ลกู ตอนนย้ี งั ไมอ่ ยากสนใจลกู ดว้ ย แง……” รอ้ งไปรอ้ งมา ตาของเจา้ ตวั เล็กก็แดงขนึ้ มาจรงิ ๆ เดมิ ทหี านมจู่ อื่ กลนั้ ขําอยู่ แตพ่ อเห็นขอบตาของเสยี่ วหมโ่ี ต ้ วแดงขน้ึ มา เธอกข็ ําไมอ่ อกทนั ที แลว้ กพ็ ดู อยา่ งลนลานวา่ “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทําไมลกู ถงึ รอ้ งไหข้ น้ึ มาจรงิ ๆละ่ หมา่ ม๊แี คล่ อ้ ลกู เลน่ อยา่ โกรธหมา่ ม๊เี ลยนะ หมา่ ม๊จี ะไมส่ นใจเสยี่ วหมี่ โตว้ หรอื ดแู คลนเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดย้ งั ไงจรงิ ไหม ?” “แตเ่ มอ่ื กหี้ มา่ ม๊…ี …บอกวา่ ……ใหเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ เรยี กนา้ เสย่ี วเห ยยี นมาน่ังตรงนแี้ ทน……”

เขาพดู ไป รอ้ งไหไ้ ป สหี นา้ นัน้ ราวกบั ไดร้ ับความทกุ ขท์ รมาน อยา่ งมาก ดแู ลว้ หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ ผดิ ในใจ “ขอโทษนะ เมอ่ื กหี้ มา่ ม๊กี ็แคล่ อ้ ลกู เลน่ ไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะทําให ้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ โกรธเลยนะ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ยกโทษใหห้ มา่ ม๊ไี ดไ้ หม ครับ ลกู เป็ นลกู รักคนเดยี วของหมา่ ม๊ ี หมา่ ม๊ไี มส่ นใจใครกไ็ ดแ้ ต่ ไมใ่ ชล่ กู แน่นอน” คําปลอบโยนเหลา่ นเ้ี หมอื นวา่ จะไดผ้ ล เสยี่ วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ตา คนู่ ัน้ ทใ่ี สราวกบั ลกู แกว้ แลว้ จอ้ งมองเธอผา่ นหนา้ จอ จากนัน้ ก็ สดู นํ้ามกู กอ่ นจะมองเธอแลว้ ถามอยา่ งจรงิ จัง “ทหี่ มา่ ม๊พี ดู เป็ นความจรงิ ทัง้ หมดจรงิ เหรอ ?” “แน่นอน” เพราะกลวั วา่ จะทําใหบ้ รรพบรุ ษุ ตวั นอ้ ยรอ้ งไหอ้ กี ครัง้ หานมจู่ อื่ ก็เลยรบี พยักหนา้ รับ ถงึ ขนั้ ชสู ามนวิ้ ของตวั เองขนึ้ แลว้ พดู วา่ “ลกู ไมเ่ ชอื่ หมา่ ม๊เี หรอ ? หมา่ ม๊สี ญั ญากบั ลกู เลยโอเคไหม“ “ห”ึ เสยี่ วหมโี่ ตว้ เชดิ หนา้ สองมอื กอดอก

“ในเมอ่ื หมา่ ม๊ขี อโทษแลว้ งัน้ ลกู จะยกโทษใหก้ แ็ ลว้ กนั ครัง้ หนา้ หา้ มรังแกเสย่ี วหมโี่ ตว้ อกี นะ” เมอ่ื ไดย้ นิ แบบน้ี หานมจู่ อื่ ก็เผยรอยยม้ิ ออกมา มองดลู กู ของ ตวั เองดว้ ยความปลม้ื อกปลม้ื ใจ “แน่นอน ตอ่ ไปหมา่ ม๊จี ะไมล่ อ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ แบบนอี้ กี แลว้ ” “แลว้ หมา่ ม๊ ี จะกลบั มาเมอื่ ไหรฮ่ ะ ครัง้ กอ่ นหมา่ ม๊บี อกวา่ ……จะ พาเสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปรจู ้ ักกบั แดด๊ ด…้ี …” เมอื่ พดู ถงึ ตรงนี้ เจา้ ตวั เล็กก็เทา้ คางตวั เอง ในดวงตาเผยแวว คาดหวัง “อมื ” หานมจู่ อ่ื คดิ ไปคดิ มา ในดวงตาฉายแววอบอนุ่ ขนึ้ มา เล็กนอ้ ย “ถา้ หมา่ ม๊กี ลับไปครัง้ น้ี เสยี่ วหมโี่ ตว้ ……กจ็ ะไดเ้ จอ กบั แดด๊ ดแี้ ลว้ ละ่ ” “จรงิ เหรอฮะ ?” เจา้ ตวั เล็กทอ่ี ยใู่ นวดิ โี อถมู อื ของตวั เองอยา่ ง คาดหวัง “งัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะรอ้ งขออะไรหลายๆอยา่ งจาก แดด๊ ดไ้ี ดห้ รอื เปลา่ ฮะ ?” “รอ้ งขอ ?” หานมจู่ อื่ ทําหนา้ สงสยั “ลกู อยากขออะไรเหรอ ?”

“หึ ผมจะเกบ็ เรอ่ื งนไี้ วเ้ ป็ นความลับ มแี ตผ่ มกบั แดด๊ ดเ้ี ทา่ นัน้ ทรี่ ู ้ ไมบ่ อกหมา่ ม๊หี รอก” หานมจู่ อ่ื “……” ขณะทที่ งั้ สองคนกําลังคยุ กนั จๆู่ ประตกู ็ถกู เปิดออก ตอนที่ 643 ฉนั จะไมท่ ําใหค้ ณุ ผดิ หวงั เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง หานมจู่ อื่ เงยหนา้ หนั ไปมองทางประตอู ยา่ ง รวดเร็ว ผมู ้ าเยอื นสวมชดุ สทู สเี ขม้ น่าจะเพง่ิ กลับมาจากขา้ งนอก ดแู ลว้ กลับเปื้อนฝ่ นุ อยนู่ ดิ ๆ เขาไปทําอะไรมา ? เมอื่ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ความคดิ แรกทผี่ ดุ ขนึ้ มา หานมจู่ อื่ กค็ ดิ ถงึ เรอื่ ง น้ี แตเ่ มอ่ื สายตาเหลอื บไปเห็นใบหนา้ เล็กๆบนหนา้ จอทไี่ ม่ แตกตา่ งจากเยโ่ มเ่ ซนิ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื ก็ เปลย่ี นไป แสรง้ ทําเป็ นเลอื่ นเมาสก์ ดปิดวดิ โี อคอลเงยี บๆ