เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

พดู จบ นว้ิ ของเขาก็สมั ผัสเขา้ ทมี่ มุ ปากของเธอ เชด็ มันเบาๆ ปลายนว้ิ ตดิ สมี าเล็กนอ้ ย จากนัน้ ก็ขยบั ไปทร่ี มิ ฝี ปากและชมิ มนั รมิ ฝี ปากบางขยับขน้ึ เล็กนอ้ ย “วันนล้ี ปิ สตกิ ของเธอดเู หมอื นจะรสพชี นะ” รอยยม้ิ ทม่ี มุ ปากของหานมจู่ อื่ แข็งทอื่ ไปทันที บนใบหนา้ ของตวนมเู่ สวก่ ไ็ รร้ อยยมิ้ เชน่ กนั พอไดเ้ ห็นทา่ ที ของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอเองก็ทนตอ่ ไปอกี ไมไ่ หวแลว้ มอื ทว่ี างอยบู่ น ตกั แทบจะบดิ รวมกนั ผชู ้ ายทา่ ทางออ่ นโยนทอ่ี ยตู่ รงหนา้ คอื คนทหี่ อ่ ตวั เธอดว้ ยผา้ นวมแลว้ โยนเธอออกจากหอ้ งอยา่ งหยาบคาย เพราะกลัววา่ จะ สมั ผัสโดนเธอแมน้ อ้ ยนดิ คนนัน้ จรงิ ๆหรอื ? ทําไมถงึ ไดแ้ ตกตา่ งกนั ขนาดนี้ ทงั้ ๆทตี่ อนอยตู่ อ่ หนา้ เธอ เย็น ชาราวกบั ภเู ขาน้ําแข็ง แตพ่ ออยตู่ อ่ หนา้ ผหู ้ ญงิ คนน…ี้ … ตวนมเู่ สวแ่ อบกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง แลว้ ก็ไดย้ นิ ตวนมเู่ จอ๋ ทอี่ ยขู่ า้ งๆ สง่ เสยี งเตอื นมาคําหนงึ่

“ฉันขอเตอื นเธอคําหนงึ่ นะ รบี ยอมแพต้ งั้ แตต่ อนนเี้ ลยดกี วา่ หนา้ ของคณุ หนูตวนมอู่ ยา่ งเธอจะไดไ้ มเ่ สยี หายอยา่ งสมบรู ณ์ ไง” “หบุ ปาก” ตวนมเู่ สวค่ ํารามเสยี งตํา่ “ในทส่ี ดุ ฉันกไ็ ดเ้ จอคนท่ี ถกู ใจ พเี่ คยบอกวา่ จะชว่ ยฉันไง แลว้ ตอนนม้ี าตกี ลองลา่ ถอย ใหฉ้ ันทําไม” ตวนมเู่ จอ๋ ทําเสยี งทอดถอนใจ “ถกู แลว้ ฉันเคยบอกวา่ จะชว่ ย เธอ แตเ่ ธอก็เห็นแลว้ ใชไ่ หม วา่ ในสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มแี ค่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ เธอหมดหนทางแลว้ ” “พวกเขาไมไ่ ดแ้ ตง่ งานกนั สกั หน่อย ใครบอกวา่ ฉันหมด หนทาง” ตวนมเู่ สวพ่ ดู ออกมาอยา่ งขนุ่ เคอื ง ในใจเธอรสู ้ กึ อจิ ฉา จนแทบทนไมไ่ หวอยแู่ ลว้ ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชากบั เธอบา้ งสกั นดิ กว็ า่ ไปอยา่ ง แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ดี กบั เธอขนาดนัน้ แตกตา่ งกบั ตวั เองราวกบั ฟ้ากบั เหว ชอ่ งวา่ งใน ใจของเธอชา่ งเลวรา้ ยจรงิ ๆ ไมพ่ อใจอยา่ งทสี่ ดุ พดู ยงั ไมท่ ันขาดคํา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็โอบไหลข่ องหานมจู่ อ่ื แลว้ ก็ พดู ขน้ึ มาอยา่ งกะทันหนั วา่ “ใชแ่ ลว้ เดอื นหนา้ พวกเรากจ็ ะจัด งานแตง่ งานแลว้ ”

รอยยม้ิ ในแววตาของหานมจู่ อ่ื แข็งทอ่ื ไปทันที คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะพดู คํานอี้ อกมา เธอรับปากวา่ จะคนื ดกี บั เยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ หมอื นวา่ ทงั้ สองคนจะยงั ไมเ่ คยคยุ กนั เกย่ี วกบั เรอื่ งแตง่ งานเลย ทําไมเขาถงึ …… “คณุ วา่ อะไรนะ ?” ตวนมเู่ สวน่ ่ังตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ ลกุ ขน้ึ ยนื อยา่ งรวดเร็ว “พวกคณุ จะแตง่ งานกนั เดอื นหนา้ ? ? ?” ถา้ อยา่ งนัน้ โอกาสทเ่ี ธอจะไดไ้ ลต่ ามเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหลอื อกี แค่ เดอื นเดยี วเทา่ นัน้ หรอื ? ตวนมเู่ สวย่ ังคดิ วา่ จะรอใหพ้ วกเขาเลกิ กนั อยเู่ ลย “อยา่ งนนี้ เ่ี อง ถา้ นัน้ กข็ อแสดงความยนิ ดดี ว้ ยนะ อยา่ ลมื ชวน พวกเราไปดม่ื เหลา้ มงคลดว้ ยละ่ ” การตอบสนองของตวนมเู่ จอ๋ แตกตา่ งจากตวนมเู่ สวโ่ ดยสนิ้ เชงิ เขายังคงนั่งพงิ อยทู่ เี่ ดมิ ทา่ ทางเออ้ ระเหย แมแ้ ตร่ อยยมิ้ บนรมิ ฝี ปากก็ดสู บายๆ

เมอ่ื ไดย้ นิ แบบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ัวเราะเสยี งเย็น “ชนชนั้ สงู ของ ตระกลู ตวนมคู่ งจะยงุ่ มาก ฉันวา่ คําเชญิ คงไมจ่ ําเป็ นหรอก” “โถ ไมย่ งุ่ หรอกไมย่ งุ่ ผมเป็ นประธานของตระกลู ตวนมู่ มเี วลา มากอยแู่ ลว้ ” หานมจู่ อ่ื “……” คนๆนชี้ า่ งหนา้ หนาจรงิ ๆ ตอนท่ี 649 หลงเสนห่ เ์ ขาเขา้ เหรอ “พดู จรงิ นะ ถงึ เวลานัน้ อยา่ ลมื สง่ การด์ เชญิ มาใหต้ ระกลู ตวนมู่ ดว้ ยนะ ผมจะพานอ้ งสาวของผมคนนไ้ี ปรว่ มงานแตง่ ของคณุ เพอ่ื หาเจา้ บา่ วในงานทหี่ ลอ่ กวา่ คณุ เป็ นรอ้ ยเทา่ ใหเ้ ธอ แตว่ า่ คณุ คงไมเ่ ห็นวา่ เพราะเป็ นงานแตง่ ของคณุ ก็เลยหา้ มไมใ่ หค้ น ในงานหลอ่ กวา่ คณุ หรอกใชไ่ หม” พดู ถงึ ตรงนี้ ตวนมเู่ จอ๋ ก็ยังเทา้ คางแลว้ ทําทา่ เหมอื นกําลัง ครนุ่ คดิ

หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ แลว้ กร็ สู ้ กึ มนึ งงไปหมด ผชู ้ ายตรงหนา้ ทร่ี ปู โฉม งดงามแตด่ ไู มเ่ บยี่ งเบนคนนแี้ ทจ้ รงิ แลว้ คอื พช่ี ายของตวนมเู่ สว่ อยา่ งนัน้ หรอื ? ทัง้ สองคน…… หนา้ ไมเ่ ห็นจะเหมอื นกนั เลยสกั นดิ ถงึ แมว้ า่ ตวนมเู่ สวจ่ ะเป็ นคนสวยเหมอื นกนั แตบ่ รรยากาศตา่ ง จากตวนมเู่ จอ๋ เป็ นอยา่ งมาก ไมว่ า่ จะเป็ นองคป์ ระกอบบน ใบหนา้ หรอื วา่ ควิ้ กบั ตา ก็ไมม่ สี ว่ นไหนคลา้ ยกนั เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย พอตวนมเู่ สวไ่ ดย้ นิ ตวนมเู่ จอ๋ พดู แบบนี้ กก็ ระวนกระวาย ดงึ แขน เสอื้ ของเขา “พค่ี ะ พพี่ ดู อะไรของพี่ ใครจะไปรว่ มงานแตง่ ของเขากนั ใครจะ ไปเลอื กผชู ้ ายในงานแตง่ ตวนมเู่ จอ๋ พเี่ ห็นนอ้ งสาวของตวั เอง เป็ นคนยังไงกนั ” สหี นา้ ของตวนมเู่ จอ๋ ออกแววดถู กู เขายมิ้ ออ่ นๆ “เธอก็ถกู ใจ ผชู ้ ายคนนเี้ พราะใบหนา้ ของเขาไมใ่ ชเ่ หรอ ตอนนช้ี าวบา้ นเขา จะแตง่ งานแลว้ เธอยังจะต๊อื เขาอยแู่ บบนมี้ นั ก็ไมใ่ ชเ่ รอ่ื ง ดงั นัน้ พช่ี ายก็เลยจะพาเธอไปหาคนทห่ี นา้ ตาดกี วา่ ใหพ้ ากลบั บา้ นไง”

ทจี่ รงิ เธออยากจะแสดงใหค้ แู่ ขง่ เห็นถงึ ความยง่ิ ใหญ่ แตค่ ดิ ไม่ ถงึ เลยวา่ ตอนนจี้ ะถกู ตวนมเู่ จอ๋ ทําใหป้ ่ นป้ีไปหมดแลว้ “ใครบอกวา่ ฉันสนใจเขาเพราะใบหนา้ นก้ี นั พไี่ มเ่ ขา้ ใจเลยสกั นดิ ” พอพดู จบ ตวนมเู่ สวก่ ็จอ้ งไปทหี่ านมจู่ อ่ื อยา่ งแคน้ เคอื ง จากนัน้ ก็หนั หลังเดนิ ออกไปทันที “ไมต่ อ้ งสง่ การด์ เชญิ ไปทตี่ ระกลู ตวนมู่ ฉันไมม่ ที างไปรว่ มงาน แตง่ ของพวกเธอหรอก” หานมจู่ อ่ื ขยบั ปาก พน่ คําสองคําออกมา ตวนมเู่ สว่ “……” “เชญิ ตามสบาย” เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทางเธออยา่ งเย็นชา “ตามทเี่ ธอปรารถนา” ตวนมเู่ สวเ่ ดนิ ออกไปทันที ตอนทถ่ี งึ หนา้ ประตเู หลา่ คนรับใชก้ ็ เขา้ มาพยงุ เธอไว ้ “คณุ หนูตวนมู่ คณุ ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หมครับ ?”

ตวนมเู่ สวเ่ ดนิ ยดื อก เยอ่ หยงิ่ เหมอื นนกยงู เหลา่ คนรับใชร้ บี ตามไป หลังจากเดนิ ออกไปหลายกา้ ว จๆู่ ตวนมเู่ สวก่ ็ยกมอื ขนึ้ “รบี มา พยงุ ฉันเร็ว ฉันโมโหจนแทบยนื ไมอ่ ยแู่ ลว้ ” “คณุ หนูตวนมเู่ สว!่ ! !” เหลา่ คนรับใชร้ บี พงุ่ เขา้ ไป พยงุ เธอ อยา่ งรวดเร็ว “น่าโมโหเป็ นทสี่ ดุ กวา่ จะเจอผชู ้ ายทถ่ี กู ใจ ทําไมถงึ ไดโ้ ดนคน ตดั หนา้ ได ้ กอ่ นหนา้ นพ้ี วกนายคนไหนทเี่ ป็ นคนบอกฉัน วา่ เย่ โมเ่ ซนิ ยังโสดอยู่ ทําไมจๆู่ ถงึ ไดม้ คี แู่ ตง่ งานโผลอ่ อกมาได ้ ทํา เอาฉันเสยี หนา้ ยกใหญข่ นาดนี้ !” “อาจ อาจจะเป็ นขอ้ มลู ทผี่ ดิ พลาดกไ็ ดค้ รับ คณุ หนูตวนมู่ กลับไปแลว้ ผมจะจัดการฆา่ คนทสี่ ง่ ขอ้ มลู นมี้ าใหเ้ องครับ” “ใช่ ตอ้ งฆา่ ใหต้ าย” “ชา่ งเถอะ รบี พยงุ ฉันกลับกอ่ น ฉันจะไปสงบสตอิ ารมณ์ แลว้ คอ่ ยวางแผนใหม”่

เดมิ ทตี วนมเู่ สวค่ ดิ วา่ คงจะเป็ นแคผ่ หู ้ ญงิ ทไ่ี ลต่ ามเยโ่ มเ่ ซนิ คน หนง่ึ เทา่ นัน้ ยังไงเธอก็ตอ้ งสไู ้ ด ้ เพราะยังไงเธอในฐานะ คณุ หนูตวนมเู่ สว่ ทงั้ ฐานะและรปู ลักษณ์ ไมม่ ผี ชู ้ ายคนไหนที่ จบี ไมต่ ดิ แน่ แตว่ า่ ตอนน้ี พอไดย้ นิ วา่ เขาจะแตง่ งาน ปฏกิ ริ ยิ าแรกของตวนมู่ เสวก่ ค็ อื โอกาสทจ่ี ะไลต่ ามเขาแทบจะหมดแลว้ แตค่ วามอัปยศในใจกต็ อบสนองอยา่ งรวดเร็ว ชาวบา้ นกําลงั จะแตง่ งานอยแู่ ลว้ เธอจะไปต๊อื เขาอยอู่ กี ทําไม แถมยงั พดู จาโหดรา้ ยแบบนัน้ กบั คหู่ มัน้ ชาวบา้ นอกี เมอื่ คดิ วา่ เธอกําลังพดู กบั ตวั เองในฐานะของคหู่ มนั้ ตวนมเู่ สวก่ ็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองโงม่ าก ! โงม่ ากทสี่ ดุ ! ! ! “นอ้ งสาวผมถกู ทําใหโ้ มโหจนหนไี ปแลว้ เหรอ พวกคณุ นม่ี ี ความสามารถจรงิ ๆ งัน้ ผมกข็ อตวั ไปกอ่ นนะ” ในทสี่ ดุ ตวนมเู่ จอ๋ ก็ไมพ่ งิ โซฟาอกี ตอ่ ไป เขาลว้ งกระเป๋ าขา้ งหนง่ึ แลว้ ลกุ ขน้ึ “เย่ โมเ่ ซนิ เดอื นหนา้ อยา่ ลมื สง่ การด์ เชญิ มาใหผ้ มนะ นอ้ งสาวผม ไมเ่ อา แตผ่ มเอา” ดวงตาจง้ิ จอกทชี่ ข้ี น้ึ ของเขามองมาทใ่ี บหนา้ ของหานมจู่ อื่ แลว้ พดู ดว้ ยรอยยมิ้ วา่

“ไมท่ ราบวา่ คณุ นายเยใ่ นอนาคตยงั มพี ส่ี าวนอ้ งสาวเหลอื อยู่ หรอื เปลา่ ครับ” มมุ ปากของหานมจู่ อ่ื ขยบั ขน้ึ แตย่ ังไมท่ นั ไดต้ อบเขา ก็ไดย้ นิ เสยี งเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ขนึ้ กอ่ น “ไมเ่ กยี่ วกบั คณุ ธรุ ะของ คณุ หมดแลว้ ไสหวั ออกไปไดแ้ ลว้ ” “ใหต้ าย” ตวนมเู่ จอ๋ สาปแชง่ ออกมาคําหนงึ่ “คณุ นไ่ี รน้ ้ําใจจรงิ ๆ ผมอตุ สา่ หม์ าชว่ ยคณุ แตเ่ ชา้ ตอนนนี้ อ้ งสาวผมไปแลว้ คณุ ก็ เปลย่ี นสหี นา้ ทนั ทเี ลยเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ มองดผู ชู ้ ายเออ้ ระเหยตรงหนา้ ดว้ ยสหี นา้ บง้ึ ตงึ กอ่ นเซน็ สญั ญา เขากบั ตวนมเู่ จอ๋ ก็เคยเจอกนั แคไ่ มก่ คี่ รัง้ ผชู ้ ายตรงหนา้ ถงึ แมจ้ ะดเู หมอื นยมิ้ แยม้ แจม่ ใส แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กร็ ู ้ ดวี า่ เขาไมไ่ ดร้ ับมอื งา่ ยเหมอื นทแ่ี สดงออก ตระกลู ใหญอ่ ยา่ งตระตวนมถู่ กู เขาคมุ ไวอ้ ยา่ งอยหู่ มดั ไมว่ า่ จะ เบอื้ งบนหรอื เบอื้ งลา่ ง ก็จัดการไดอ้ ยา่ งไรท้ ต่ี ิ บางที ความเออ้ ระเหยทเี่ ห็นนัน้ อาจเป็ นเพยี งแคส่ ง่ิ ทเ่ี ขาใช ้ หลอกคนอน่ื เทา่ นัน้

เมอื่ คดิ ถงึ สง่ิ นี้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปลยี่ นเป็ นเฉยี บขาดขนึ้ ทันที มองไปทต่ี วนมเู่ จอ๋ ราวกบั ศรทแี่ หลมคม “ได ้ สายตาแบบนผ้ี มเองก็กลัวเหมอื นกนั ยงั ไงนอ้ งสาวผมก็ไป แลว้ ผมกไ็ มม่ ธี รุ ะอะไรแลว้ งัน้ ผมขอตวั กอ่ น คณุ นายเยใ่ น อนาคตครับ ถา้ มนี อ้ งสาวหรอื พส่ี าวถงึ ตอนนัน้ อยา่ ลมื แนะนําให ้ ผมรจู ้ ักนะครับ” พอสนิ้ เสยี ง ตวนมเู่ จอ๋ กข็ ยบิ ตาใหเ้ ธอทหี นงึ่ หานมจู่ อื่ “……” คนๆนชี้ า่ ง……มมุ ปากของเธอขยบั ขน้ึ อยา่ งอดไมไ่ ด ้ พอนับดดู ๆี แลว้ นนี่ ่าจะเป็ นวนั ทเี่ ธอมอี าการกระตกุ ทม่ี มุ ปากมากทสี่ ดุ วนั หนงึ่ แลว้ หลงั จากตวนมเู่ จอ๋ จากไปแลว้ หานมจู่ อื่ กต็ กอยใู่ นความคดิ ของ ตวั เอง จนตอนทเี่ ธอรสู ้ กึ ถงึ ความเจ็บปวดทเี่ อวจงึ ทําใหเ้ ธอได ้ สตกิ ลับมา มองดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี อดตวั เองไวใ้ นอก หา้ นมจู่ อ่ื กเ็ ลกิ ควิ้ งามขน้ึ “ทําไมคณุ ถงึ กอดแน่นขนาดนี้ เจ็บนะ”

เธอยน่ื มอื ออกไป หมายจะปัดมอื ใหญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยตู่ รง เอวเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แน่นกวา่ เดมิ ไมเ่ พยี งไมย่ อมผอ่ นแรง แตม่ อื อกี ขา้ งกลบั บบี ดว้ ยอกี แรง “กําลงั คดิ อะไรอย”ู่ เสยี งของเขาแหบพรา่ เต็มไปดว้ ยความหงึ หวงอยา่ งรนุ แรง ถามเธออยา่ งไมพ่ อใจ “เหมอ่ ลอยขนาดนัน้ หลงเสน่หเ์ ขาเขา้ เหรอ ?” หานมจู่ อื่ ชะงักไปหลายวนิ าทกี วา่ จะไดส้ ตกิ ลับมา มองใบหนา้ หลอ่ เหลา่ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ อยา่ งขบขนั “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ไมม่ ั่นใจในตวั เองขนาดไหนกนั ” “อมื ?” “คณุ อยตู่ รงหนา้ ฉันแบบนแี้ ลว้ ฉันจะไปหลงเสน่หผ์ ชู ้ ายคนอนื่ อกี ไดย้ งั ไง” คําชมทมี่ าอยา่ งกะทนั หนั ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ชะงักไป พอหานมจู่ ่ื อพดู จบก็องึ้ ไปเหมอื นกนั เกอื บจะเผลอกดั ลนิ้ ตวั เอง

ทําไมเธอถงึ ออกปากชมเขา แบบนจี้ ะทําใหเ้ ขาเหลงิ น่ะสิ หานมจู่ อื่ กําลงั คดิ จะพดู อะไรเพอื่ อธบิ าย แตก่ ลับพบวา่ ใบหู ของเยโ่ มเ่ ซนิ กลายเป็ นสแี ดง เธอยงั คดิ วา่ ตวั เองดผู ดิ หรอื เปลา่ แตพ่ อดดู ๆี อกี ทกี ็พบวา่ แดง แลว้ จรงิ ๆ “คณุ ……กอ็ ายเป็ นดว้ ยเหรอ” หานมจู่ อื่ มองใบหสู แี ดงของเขาอยา่ งตน่ื เตน้ ราวกบั ไดค้ น้ พบ แผน่ ดนิ ผนื ใหม่ เพราะความสงสยั เลยอดไมไ่ ดท้ จี่ ะยนื่ มอื ออกไป สมั ผัสใบหสู แี ดงระเรอ่ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ พอปลายนว้ิ สมั ผัสโดนใบหเู ขา กถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ รวบมอื ทงั้ คู่ ไวท้ นั ที “ทําอะไร” เสยี งของเขาแหบพรา่ เล็กนอ้ ย หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาปรบิ ๆ สหี นา้ อยากรอู ้ ยากเห็นและยงั พยายามจะยนื่ มอื ออกไปอกี ครัง้ “ใหฉ้ ันจับดหู น่อยส”ิ เพง่ิ เคยเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทําทา่ เขนิ อายตอ่ หนา้ เธอเป็ นครัง้ แรก ทํา ใหเ้ ธอเซอรไ์ พรสม์ าก

“จะจับก็ได”้ เยโ่ มเ่ ซนิ โนม้ ตวั เขา้ ไปใกล ้ แลว้ กดั ทใ่ี บหขู องเธอ คําหนงึ่ “แตต่ อ้ งมสี ง่ิ แลกเปลยี่ น” หานมจู่ อื่ “……ชา่ งเถอะ” “เธอบอกวา่ ชา่ งกช็ า่ งงัน้ เหรอ ?” ตอนท่ี 650 ความลบั ทเี่ ป็ นของพวกเขาทงั้ สอง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ ดิ จะปลอ่ ยเธอ จับมอื ขอบเธอไว ้ “อยากจะจับ ไมใ่ ชเ่ หรอ จับส”ิ เธอจะกลา้ ทําสกั ทไ่ี หน ถา้ จับครัง้ หนงึ่ เกรงวา่ ตวั เองคงตอ้ ง ชดใชอ้ ยา่ งมากมายแน่ๆ จนถงึ ตอนนเี้ ธอกย็ งั รสู ้ กึ ไมส่ บายตวั อยู่ คงจะทนแรงกระแทก ของเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ไมไ่ หว อยา่ วา่ แคไ่ มก่ คี่ รัง้ เลย แคค่ รัง้ เดยี วเธอ กย็ งั รสู ้ กึ วา่ ตวั เองคงรับไมไ่ หวแน่ พอคดิ ถงึ ตรงนี้ เธอกย็ ม้ิ อยา่ งเลกิ่ ล่กั ตอนทพ่ี ยายามดงึ มอื กลบั มาก็พดู ขนึ้ วา่ “คอื วา่ ……ปลอ่ ยตวั เกนิ ไป ก็ไมค่ อ่ ยดี ฉันวา่ ชา่ งมันดกี วา่ นะ……”

ปลายประโยคยังไมท่ ันไดอ้ อกเสยี ง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดงึ มอื เธอไปจับ ใบหทู แ่ี ดงของเขาแลว้ หานมจู่ อื่ ชะงักอยกู่ บั ที่ มองดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ อยา่ งตะลงึ งัน คนๆน…้ี …เป็ นโจรหรอื ไง? ? ? “จับกจ็ ับแลว้ ยังจะชา่ งอกี เหรอ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เบยี ดลงมา รมิ ฝี ปากบางเย็นเฉียบประทับลงบนซอก คอของเธอ ลมหายใจคอ่ ยๆรอ้ นขน้ึ “เรอ่ื งยงุ่ ยากพวกนกี้ ค็ ลคี่ ลายแลว้ ตอนนเ้ี ธอคงเชอื่ ใจฉันแลว้ ใชไ่ หม” หานมจู่ อ่ื ชะงักไปครหู่ นง่ึ มอื เผลอโอบรอบคอของเยโ่ มเ่ ซนิ โดยไมร่ ตู ้ วั กอ่ นจะพดู เสยี งเบาวา่ “ทจี่ รงิ แลว้ ……” “อมื ?” เธอลงั เลอยคู่ รใู่ หญ่ แตก่ ไ็ มไ่ ดพ้ ดู ออกมา “ไมม่ อี ะไร”

“เป็ นอะไรไป ?” คําพดู ของเธอหยดุ ไปทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กงั วลใจ ขนึ้ มาอกี ครัง้ คดิ ถงึ เมอ่ื คนื ตอนทเ่ี ธอหลับไปพรอ้ มกบั คราบ น้ําตา เขากร็ อ้ นรนขนึ้ มาอกี ครัง้ ความรอ้ นรมุ่ กล็ ดลงตามหลาย ระดบั เขาถอยออกมา แลว้ มองจอ้ งตาเธออยา่ งจรงิ จัง “มเี รอ่ื งอะไร ก็บอกฉันมา” หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ “ไมม่ อี ะไรจรงิ ๆ เมอื่ กฉ้ี ันกแ็ คเ่ หมอ่ ” ทจี่ รงิ เธอคดิ จะพดู วา่ เธอเชอ่ื เขามาตงั้ แตแ่ รกแลว้ แตก่ ร็ สู ้ กึ วา่ ในสถานการณแ์ บบนพี้ ดู ไปก็คงไรค้ วามหมาย เธอกเ็ ลยไม่ อยากพดู ออกมา เงยี บอยสู่ กั พัก เธอก็พดู อกี วา่ “ฉันเชอื่ คณุ นะ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธออยา่ งจรงิ จัง เหมอื นวา่ กําลังกงั วลอะไรอยู่ “แลว้ เรอื่ งเมอ่ื คนื ……” “เมอื่ คนื ทําไมเหรอ ?”

เห็นแววตาเธอชดั เจน เชา้ นก้ี แ็ สดงออกอยา่ งกระตอื รอื รน้ เยโ่ ม่ เซนิ เลยรสู ้ กึ วา่ ตวั เองอาจจะคดิ มากไปกไ็ ด ้ เพราะใสใ่ จมากเกนิ ไป เลยกงั วลไดข้ นาดนอี้ ยา่ งนัน้ หรอื ในโลกธรุ กจิ เขามองกลยทุ ธอ์ อก แตพ่ ออยตู่ อ่ หนา้ ผหู ้ ญงิ ที่ ตวั เองรัก เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มองอะไรไมอ่ อกเลย ความคดิ ของผหู ้ ญงิ …… เยโ่ มเ่ ซนิ สดู หายใจเขา้ ลกึ ๆครัง้ หนงึ่ แลว้ ดงึ เธอเขา้ มาสอู่ อ้ ม กอด นํ้าเสยี งหดหู่ “ไมม่ อี ะไร” ซกุ อยใู่ นออ้ มกอดเขา หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาปรบิ ๆ “ตว๋ั เครอื่ งบนิ ขากลับ คณุ ซอื้ หรอื ยัง” “ยงั ไมไ่ ดซ้ อ้ื ” “คณุ ไมค่ ดิ จะกลบั ไปเหรอ” หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ คว้ิ งามเลกิ สงู ขน้ึ “ถา้ ยงั ไมก่ ลับไปอกี บรษิ ัทของคณุ จะไมว่ นุ่ แยเ่ หรอ” “ทบ่ี รษิ ัทมเี ซยี วซอู่ ยู่ ไมเ่ ป็ นไรหรอก” แตว่ า่ ……”

“กวา่ จะไดม้ าทๆี่ เดยี วกบั ฉันไมใ่ ชเ่ รอื่ งงา่ ยๆเลยนะ ไมค่ ดิ จะ ออกไปดหู น่อยเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ เรมิ่ ลอ่ ลวงเธออกี แลว้ ความหมายของเขาก็คอื ใหไ้ ปเทย่ี วกบั เขาสนิ ะ ถา้ ไปเทยี่ วกนั สองคนละ่ ก็ ทจี่ รงิ แลว้ หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ ใจเตน้ อยบู่ า้ ง แตว่ า่ …… ตอนนเ้ี ธอเพงิ่ คนื ดกี บั เขาไดไ้ มน่ าน คงไมส่ ามารถทง้ิ เรอื่ งของ บรษิ ัทกบั เรอื่ งทบ่ี า้ นไวไ้ ดห้ รอก พอคดิ ถงึ จดุ น้ี หานมจู่ อื่ กส็ า่ ยหนา้ “ครัง้ หนา้ เถอะ ครัง้ น…้ี …ไม่ คอ่ ยสะดวก ฉันออกจากประเทศมากะทนั หนั มเี รอื่ งหลายอยา่ ง ทยี่ ังจัดการไมเ่ สร็จ” “เรอ่ื งอะไร ใหฉ้ ันชว่ ยเธอจัดการไหม” หานมจู่ อื่ “……ไมต่ อ้ งหรอก ฉันจัดการเองกพ็ อ” “มจู่ อื่ ……” เยโ่ มเ่ ซนิ พงิ อยตู่ รงซอกคอของเธอ เรยี กชอื่ เธอ ดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ เขาจงใจกดเสยี งแหบพรา่ ของตวั เองใหต้ ํา่ ลง ในนํ้าเสยี งกม็ คี วามเยา้ ยวนแฝงอยู่

ดงั นัน้ เสยี งนจ้ี งึ เหมอื นเสยี งของไวนเ์ ขม้ ขน้ กลนิ่ หอมหวานท่ี ไหลผา่ นลําคอ ทําใหค้ นไมส่ ามารถหยดุ ยัง้ ได ้ หวั ใจของหานมจู่ อ่ื สน่ั สะทา้ น อยากจะยนื ยนั ความคดิ ของ ตวั เอง “ไม่ ไมไ่ ปแลว้ จรงิ ๆนะครัง้ หนา้ คอ่ ยไปกนั เถอะ” “ไมไ่ ปจรงิ ๆเหรอ โอกาสไมไ่ ดห้ าไดง้ า่ ยๆนะ……” หานมจู่ อื่ ไมค่ ดิ จะฟังเขาพดู ตอ่ เลยผลกั เขาออก จากนัน้ ก็เขา้ ไปในหอ้ งนอน พอเขา้ มาในหอ้ งแลว้ หานมจู่ อ่ื ก็ตรงเขา้ ไปในหอ้ งอาบนํ้าทนั ที จากนัน้ กใ็ ชส้ ําลเี ชด็ เครอื่ งสําอางออก ยังไงวันนกี้ ไ็ มม่ เี รอื่ ง อะไรใหท้ ําอยแู่ ลว้ เธอไมช่ นิ กบั การมเี ครอ่ื งสําอางตดิ อยบู่ น หนา้ มกั จะรสู ้ กึ เหมอื นกําลังใสห่ นา้ กากอยตู่ ลอดเวลา ทําให ้ รสู ้ กึ ไมส่ บายตวั พอลา้ งเครอ่ื งสําอางออกแลว้ หานมจู่ อ่ื กไ็ ปเก็บของ แลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาดตู วั๋ เครอ่ื งบนิ

และเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เดนิ เขา้ มาพอดี หานมจู่ อื่ เลยพดู กบั เขาวา่ “ตวั๋ หา้ โมงเย็นยังเหลอื อยู่ จองเลยดไี หม” เธอกแ็ คถ่ าม แตไ่ มไ่ ดห้ นั กลับไปมอง ก็เลยไมเ่ ห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังขมวดควิ้ อยู่ “ทําไมถงึ รบี รอ้ นขนาดนัน้ ” “ฉันบอกแลว้ ไง วา่ ครัง้ นมี้ นั กะทันหนั ไป มหี ลายเรอ่ื งทยี่ ัง จัดการไมเ่ รยี บรอ้ ย คณุ จะใหฉ้ ันอยตู่ อ่ จรงิ เหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ฟังออกวา่ น้ําเสยี งของเธอเรม่ิ เบอื่ หน่าย สดุ ทา้ ยเลย รสู ้ กึ วา่ ตวั เองพยายามเรยี กรอ้ งมากเกนิ ไป เขาถงึ ไดร้ ตู ้ วั “ได ้ ฉันจะใหค้ นไปจองตว๋ั เครอ่ื งบนิ ” “ไมต่ อ้ งหรอก คณุ เอาบตั รประจําตวั คณุ มาสิ ฉันจะไดจ้ องให ้ เลย” เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ ไป แลว้ แจง้ เลขประจําตวั ใหเ้ ธอ หานมจู่ อ่ื รวดเร็วมาก ตว๋ั ทงั้ สองใบถกู จองไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ เธอ เบป้ ากอกี ครัง้ “ถา้ รวู ้ า่ จะตอ้ งออกจากบา้ นตอนบา่ ยคงไมล่ า้ ง เครอ่ื งสําอางแลว้ ”

“ตอนบา่ ยคอ่ ยแตง่ ใหมก่ ไ็ ด ้ ยงั ไงจะแตง่ หนา้ หรอื ไมแ่ ตง่ ก็ ไมไ่ ดม้ อี ะไรแตกตา่ ง” หานมจู่ อ่ื คดิ ไปคดิ มา กร็ สู ้ กึ วา่ ไมแ่ ตง่ หนา้ ดกี วา่ ถงึ ตอนนัน้ ก็ สวมหนา้ กากกพ็ อ ยงั ไงกไ็ มไ่ ดไ้ ปทํางานอยแู่ ลว้ พอถงึ เวลา ทงั้ สองคนก็ไปเชค็ เอาท์ แลว้ ไปสนามบนิ กอ่ นจะกลับไป หานมจู่ อ่ื กส็ ง่ ขอ้ ความไปใหเ้ สย่ี วเหยยี น บอก วา่ ตวั เองขน้ึ เครอ่ื งตอนหา้ โมงเย็น อาจจะถงึ บา้ นชว่ งกลางดกึ เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ วา่ เธอจะกลับมา กร็ บี สง่ ขอ้ ความมาหาเธอ บอกวา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ อยากไดข้ องฝาก ของฝาก ? พอเห็นคํานแี้ ลว้ หานมจู่ อื่ กช็ ะงักไป ครัง้ นเี้ ธอออกมาอยา่ งรบี รอ้ น จะเอาเวลาทไี่ หนไปเลอื กซอ้ื ของฝากใหเ้ สย่ี วหมโ่ี ตว้ ? หานมจู่ อ่ื กําลังคดิ จะพมิ พข์ อ้ ความปฏเิ สธกลบั ไป จๆู่ ดา้ นขา้ งก็ มมี อื ยน่ื มา หยบิ โทรศัพทข์ องเธอไป จากนัน้ ก็พมิ พข์ อ้ ความไป สองคํา โอเค

หานมจู่ อื่ “…..คณุ ทําอะไรเนย่ี ” เธอคดิ จะแยง่ โทรศพั ทก์ ลบั มา “ตอนนพ้ี วกเราอยใู่ นสนามบนิ แลว้ นะ จะมเี วลาไปหาของฝากสะทไ่ี หน” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั ปาก ทา่ ทางลกึ ลบั “ฉันซอ้ื แลว้ ” “คณุ ……คณุ ซอื้ แลว้ ?” หานมจู่ อ่ื ตะลงึ เล็กนอ้ ย “คณุ ไปซอ้ื ของ ฝากตอนไหน ทําไมฉันถงึ ไมร่ ู ้ อกี อยา่ ง……” “ของฝาก จะใหต้ อนทผ่ี มไปเจอเขา” เยโ่ มเ่ ซนิ กดล็อกหนา้ จอ แลว้ สง่ มอื ถอื คนื ใหเ้ ธอ ฉวยโอกาสดงึ ขอ้ มอื เธอเขา้ มาในออ้ มอกของเขา “ยังไงฉันกเ็ ป็ นแดด๊ ดข้ี องเขาแลว้ กต็ อ้ งเตรยี มของขวัญสําหรับ การพบหนา้ อยแู่ ลว้ ส”ิ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ไมช่ อบมาพากล ทําไมเขาถงึ เตรยี มของขวญั ได ้ เร็วขนาดน้ี ทัง้ ๆทหี่ ลายวันทผ่ี า่ นมาพวกเขาอยใู่ นโรงแรม ดว้ ยกนั ตลอด วันนัน้ ตอนเขาออกไปก็ไมเ่ ห็นวา่ เขาจะมอี ะไรตดิ มอื กลบั มาดว้ ย

เธอรสู ้ กึ สงสยั เล็กนอ้ ย “คณุ เตรยี มของขวัญอะไรไว ้ ใหฉ้ ันดู หน่อยไดห้ รอื เปลา่ ” “ทําไม ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยักคว้ิ “ของขวัญของลกู ชายเธอก็จะแยง่ เหรอ” หานมจู่ อ่ื “ใครบอกวา่ ฉันจะแยง่ ก็แคส่ งสยั อยากดนู ดิ หน่อย” “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก แลว้ คอ่ ยๆยกขนึ้ “นเ่ี ป็ นความลบั ระหวา่ งฉันกบั ลกู เธอหา้ มร”ู ้ หานมจู่ อ่ื “……กไ็ ด”้ เหมอื นจะเห็นภาพรางๆ เหมอื นวา่ ถา้ ทงั้ สองพอ่ ลกู ไดเ้ จอกนั แลว้ คนเป็ นแมอ่ ยา่ งเธอคงตอ้ งถกู ทงิ้ แน่ๆ ตอนท่ี 651หาแดด๊ ดใี๊ หห้ นู กลางดกึ เซยี วซตู่ งั้ ใจขบั รถไปรับคนทส่ี นามบนิ

ผมของเขาคอ่ นขา้ งยงุ่ เหยงิ เล็กนอ้ ย ขอบตาดําคล้ํา ดทู รดุ โทรมเหลอื เกนิ เขาอดตาหลบั ขบั ตานอนมาหลายคนื แลว้ นับตงั้ แตว่ ันทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ออกตามหาภรรยา งานทงั้ หมดราวกบั จะ กดทับอยทู่ ผี่ ชู ้ ว่ ยเพยี ง คนเดยี ว แมว้ า่ เงนิ เดอื นจะเพมิ่ ขน้ึ หลายเทา่ แตไ่ มก่ วี่ นั มานเ้ี ซยี วซรู่ สู ้ กึ วา่ ตวั เองแกข่ น้ึ มาอกี หลายปี ถา้ เป็ นแบบนต้ี อ่ ไป เขาคดิ วา่ เขาคงตอ้ งอําลาวยั หนุ่มแลว้ ละ่ หวังวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไดก้ ลับมาอยกู่ บั คณุ นายนอ้ ยเร็วๆ แบบนเี้ ขา เองกจ็ ะไดเ้ หนอื่ ยนอ้ ยหน่อย ในขณะทก่ี ําลงั คดิ เซยี วซกู่ เ็ ห็นเงาทคี่ นุ ้ เคยตรงหนา้ ประตสู อง เงา เป็ นคณุ ชายเยก่ บั คณุ นายนอ้ ยน่ันเอง เซยี วซแู่ ววตาเป็ นประกาย รบี เปิดประตรู ถออกไปรับ “คณุ ชายเยค่ รับ”

พอเห็นหานมจู่ อ่ื อยใู่ นออ้ มอกคณุ ชายเย่ หานมจู่ อื่ ทน่ี อนหลับ อยา่ งแข็งขนื ทงั้ สองคนได ้ กลับมาพบกนั อกี ครัง้ แลว้ พอขนึ้ รถ หานมจู่ อ่ื กห็ ลบั ลงอกี คราในออ้ มกอดเยโ่ มเ่ ซนิ พลาง ยน่ื บตั รประชาชนขนึ้ มา“ไปสง่ ฉันทโ่ี รงแรมเถอะคะ่ ดกึ เกนิ ไป แลว้ ไมอ่ ยากกลับไปรบกวนพวกเธอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ขนึ้ โดยสญั ชาตญาณ พอหยบิ บตั รประชาชนมา จากเธอแลว้ จงึ กําเอาไว ้ ในมอื กม้ มองเธอ มมุ ปากเชดิ ขน้ึ เล็กนอ้ ย “ไมอ่ ยากรบกวนพวกเธอเหรอ งัน้ ผมพาคณุ ไปทอ่ี น่ื แลว้ กนั ไป ไหมละ่ ” หานมจู่ อ่ื นอนหลบั สะลมึ สะลอื พยักหนา้ “อมื ……” เซยี วซคู่ อ่ ยๆลอบมองฉากนผี้ า่ นกระจกหนา้ จากนัน้ กะพรบิ ตา พดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เบาๆวา่ “คณุ ชายครับ นคี่ อื ” “ไปทห่ี มบู่ า้ นของพวกเธอ”

เซยี วซทู่ ําไดเ้ พยี งพยกั หนา้ จากนัน้ ออกรถ ใจหนง่ึ กอ็ ดลอบ มองไมไ่ ด ้ เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ดแู ลหานมจู่ อ่ื ไดด้ มี าก และหานมจู่ ื่ อเองกไ็ มไ่ ดต้ อ่ ตา้ น ยังคงนอนหลับในออ้ มกอดเขา อยา่ ง วา่ งา่ ย บางท…ี …พวกเขาอาจจะคนื ดกี นั แลว้ จรงิ ๆก็ได ้ “ขบั ดๆี นะ” เสยี งทมุ ้ ตํา่ ดงั ลอดมา เซยี วซไู่ ดส้ ตคิ นื ตงั้ หนา้ ตงั้ ตาขบั รถ ตอ่ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ เกบ็ บตั รประชาชนเขา้ กลางดกึ ไมค่ อ่ ยมรี ถ เซยี วซจู่ งึ เรง่ ความเร็ว ตอนทถี่ งึ จดุ หมาย ปลายทาง เซยี วซเู่ ปิดประตใู หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ อมุ ้ หานมจู่ อ่ื ลงรถ เห็นไดช้ ดั วา่ หานมจู่ อ่ื อาศยั อยใู่ นหมบู่ า้ นนี้ เซยี วซกู่ ระแอมเบาๆ ถามขนึ้ เสยี งคอ่ ยวา่ “คณุ ชายเย่ กอ่ นหนา้ คณุ นายนอ้ ยบอกวา่ ……ไมก่ ลบั หมบู่ า้ นไมใ่ ชห่ รอื ครับ ทําไม คณุ ถงึ ……”

“แลว้ ไง”เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ “ฉันไมม่ บี า้ นพักในหมบู่ า้ นนห้ี รอื ไง” เซยี วซหู่ บุ ปากทันที กจ็ รงิ นะ คณุ ชายเยไ่ ดซ้ อื้ บา้ นไวห้ ลงั หนงึ่ ตรงขา้ มบา้ นคณุ นายนอ้ ย เลย จะไมม่ ที ไ่ี ดย้ ังไง คนื น้ี คณุ ชายเยค่ งจะพาคณุ นายนอ้ ยมาอยทู่ น่ี ลี่ ะ่ มงั้ ไหนๆทัง้ คกู่ ค็ นื ดกี นั แลว้ เซยี วซกู่ ็ไมม่ เี หตผุ ลทจ่ี ะวา่ อะไร ได ้ แตพ่ ยกั หนา้ เดนิ ขน้ึ หนา้ ไป กดลฟิ ตใ์ ห ้ พอเยโ่ มเ่ ซนิ วางหานมจู่ อื่ ลงดแี ลว้ เซยี วซถู่ งึ ไดห้ มนุ ตวั เดนิ ออกจากหมบู่ า้ นไป กอ่ นทจ่ี ะเขา้ ไปในลฟิ ต์ เซยี วซอู่ ดมองบา้ นตรงขา้ มไมไ่ ด ้ พอ คดิ วา่ ยัยหนูนั่นอาศยั อยใู่ นน้ี เขาก็เดนิ จากไป อยา่ งสะลมึ สะลอื * “คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี นครับ คณุ นา้ บอกวา่ เมอ่ื วานเครอื่ งบนิ หมา่ ม้ี ถงึ หา้ โมงเย็น แตผ่ มรอมาคนื หนงึ่ แลว้ ทําไมถงึ ยงั ไมไ่ ดเ้ จอ ครับ” แตเ่ ชา้ ตรู่ พอเสย่ี วเหยยี นเปิดประตอู อกมาก็เจอเสยี่ วหมโ่ี ตว้ นั่ง แกวง่ ขาอยบู่ นโซฟา มองเธอราวกบั จะรอ้ งทกุ ข์

เสย่ี วเหยยี นชะงัก จากนัน้ ยนื่ มอื ออกไปลบู คลําใบหนา้ ให ้ ตวั เองตนื่ ตวั หน่อย “ยงั ไมก่ ลบั อกี เหรอครับ แปลกจัง เมอ่ื วานเพงิ่ บอกผมแทๆ้ วา่ กลับหา้ โมงเย็น เมอื่ คนื กน็ ่าจะถงึ บา้ นแลว้ นน่ี า คณุ นา้ ไปดทู ี่ หอ้ งยงั ครับ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เมม้ ปาก“เมอ่ื คนื ผมอยใู่ นหอ้ งหมา่ มี้ ห！ึ ” “ไมห่ รอกมงั้ จ๊ะ หรอื วา่ หมา่ มหี้ นูไมไ่ ดก้ ลับทงั้ คนื หนูรอเดย๋ี วนะ จ๊ะ นา้ จะลองโทรหาหมา่ ม๊ใี ห”้ พดู จบ เสยี่ วเหยยี นหมนุ ตวั กลับขน้ึ ชนั้ บน จากนัน้ หยบิ มอื ถอื ออกมาโทรหาหานมจู่ อื่ หานมจู่ อ่ื หลับเป็ นตาย ไมก่ วี่ นั นเี้ ธอเหนอื่ ยจรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เลย ปรับมอื ถอื เธอใหเ้ ป็ น ระบบสน่ั พอตนื่ ก็เอาไปไวน้ อกหอ้ ง ในตอนทมี่ อื ถอื สน่ั หานมจู่ อ่ื ทยี่ งั อยใู่ นหว้ งนทิ รายอ่ มไมไ่ ดย้ นิ แน่นอน

เสยี่ วเหยยี นรออยา่ งกระวนกระวายใจ ไมม่ คี นรับสายเสยี ที เธอ รอ้ นใจจนทบุ กําแพง“ทําไมไมร่ ับสายสกั ทนี ะ คงไมเ่ กดิ เรอื่ ง หรอกมัง้ ” เธอรอ้ นใจเป็ นไฟ เหมอื นมดทเี่ ดนิ บนเตา ในตอนทเ่ี สยี่ วเหยยี นอดรนทนไมไ่ หวจะกดมอื ถอื อกี รอบ ใน ทสี่ ดุ ก็มคี นรับสาย แตเ่ สยี งทดี่ งั ขนึ้ กลับเป็ นเสยี งทมุ ้ ตํา่ ของผชู ้ าย “เกดิ เรอื่ งอะไร” พอเสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ เสยี งนจี้ งึ ตกตะลงึ เป็ นนานกวา่ จะรสู ้ กึ ตวั เสยี งผชู ้ ายทดี่ งั ขน้ึ มานคี้ นุ ้ หนู ัก…… เสยี่ วเหยยี นครนุ่ คดิ อยวู่ า่ ไมก่ ว่ี ันนห้ี านมจู่ อื่ อยกู่ บั ใคร และเธอก็ นกึ ออก “เย่ คณุ ชายเยเ่ หรอคะ” เสยี งตะกกุ ตะกกั จากปลายสายทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อดทจี่ ะขมวดคว้ิ ไมไ่ ด ้ จากนัน้ พดู เสยี งเย็นชา“เธอกําลงั พักผอ่ น มธี รุ ะเหรอ”

เสย่ี วเหยยี นสา่ ยหนา้ ตามสญั ชาตญาณ พอรสู ้ กึ ตวั วา่ กําลัง โทรศพั ทอ์ ยู่ ฝ่ ายตรงขา้ มน่าจะไมเ่ ห็น จงึ รบี พดู “ไม่ ไมม่ อี ะไร คะ่ ฉันแคอ่ ยากรวู ้ า่ เมอื่ คนื ทําไมมจู่ อ่ื ยงั ไมก่ ลบั กเ็ ลย……” “เธออยบู่ า้ นฉัน สบายใจได”้ “คะ่ ไมเ่ ป็ นอะไรก็ดแี ลว้ งัน้ ฉันวางสายนะคะ……” เสยี่ วเหยยี นวางสายอยา่ งตะกกุ ตะกกั จากนัน้ เอามอื ทาบอก แมเ่ จา้ ตกใจหมด เยโ่ มเ่ ซนิ รับสาย มาจนป่ านน้ี เสยี่ วเหยยี นกย็ งั กลัวเขาอยู่ พอคดิ วา่ ถา้ ตอ่ ไปหานมจู่ อ่ื อยกู่ บั เขาแลว้ เธอจะตอ้ งไดเ้ จอเย่ โมเ่ ซนิ บอ่ ยๆแน่ เสย่ี ว เหยยี นรสู ้ กึ หมดหวัง ราชาหนา้ เย็นนั่น ฮอื ๆๆๆ น่ากลัวจรงิ ๆ “คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี นครับ หมา่ มลี้ ะ่ ” เสยี งเสยี่ วหมโี่ ตว้ ดงั มาจากดา้ นหลงั

เสยี่ วเหยยี นหนั หลังไป เห็นวา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ อยหู่ ลังเธอ จงึ ถาม ขนึ้ อยา่ งตกตะลงึ “หนูมาไดไ้ งจ๊ะ เมอ่ื กห้ี นูไดย้ นิ ทนี่ า้ คยุ โทรศพั ทไ์ หมจ๊ะ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ตา จากนัน้ พดู ขน้ึ “ผมเพง่ิ ขน้ึ มาเองครับ คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี น หมา่ มลี้ ะ่ ครับ รับสายหรอื เปลา่ ครับ” “เออ่ ……หมา่ มไ้ี มเ่ ป็ นไรจ๊ะ สบายใจเถอะนะ”เสย่ี วเหยยี นเดนิ มาลบู หวั เธอ“หมา่ มกี้ าํ ลงั ยงุ่ อยกู่ บั หาพอ่ เลย้ี งใหห้ นูน่ะจะ่ ไม่ ตอ้ งหว่ งนะจ๊ะ รบี ไปลา้ งหนา้ ลา้ งตา เปลย่ี นเสอื้ ผา้ เถอะ แลว้ มา กนิ ขา้ ว นา้ จะสง่ หนูไปโรงเรยี นเอง” “ครับ”เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พยักหนา้ “พอ่ เลย้ี งแปลวา่ อะไรครับ” เสยี่ วเหยยี น“……หนูไมร่ จู ้ ักพอ่ เลย้ี งหรอื จ๊ะ นา้ เห็นปกตหิ นูรู ้ มากออก” “หมา่ มบ้ี อกวา่ ……หาแดดด๊ ี ไมใ่ ชพ่ อ่ เลยี้ งครับ” แดดด๊เี หรอ พอเสย่ี วเหยยี นนกึ หนา้ คา่ ตาวา่ ก็เหมอื นกนั น่ัน แหละ จงึ ยกั ไหล“่ พอๆกนั แหละมัง้ ยังไงกค็ อื แดดด๊ขี องหนู เอา ละ่ รบี ไปเตรยี มตวั เถอะนะจ๊ะ ตอนบา่ ยนา้ จะไปรับ แลว้ พาหนู

ไปบรษิ ัทคณุ ลงุ พอเจอคณุ ลงุ หนูตอ้ งพดู วา่ คดิ ถงึ คณุ ลงุ จัง เลยครับ เลยใหค้ ณุ นา้ เสย่ี วเหยยี นมาสง่ เขา้ ใจไหมจ๊ะ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ “แตว่ า่ ……ผมไมไ่ ดค้ ดิ ถงึ คณุ ลงุ นคี่ รับ” ตอนท่ี 652 แหกกฎนี่ พอเสย่ี วเหยยี นไดฟ้ ัง จงึ หนา้ ถอดสี “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ มนั ไมเ่ หมอื นกบั ทเี่ ราตกลงกนั ไวเ้ ลยนะจ๊ะ กอ่ น หนา้ หนูรับปากอยา่ งดี ตอนนจี้ ะมากลบั คําหรอื จ๊ะ” “แตว่ า่ ผมบอกคณุ ลงุ กไ็ ดน้ ค่ี บั วา่ ผมอยากกนิ กงุ ้ มงั กร ใหค้ ณุ ลงุ พาไปกนิ ~” พอไดฟ้ ัง เสย่ี วเหยยี นจงึ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ เธอใชแ้ รงโอบบา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ซาบซง้ึ จนเกอื บจะรอ้ งไหอ้ อกมา“เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จ๊ะ หนูชา่ งเป็ นเด็กดขี องคณุ นา้ เสยี่ วเหยยี นเหลอื เกนิ ตอ่ ไปหนู อยากกนิ อะไรนา้ จะทําใหก้ นิ หมดเลย！” เสย่ี วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ตา รสู ้ กึ วา่ ตวั เองไดก้ ําไรแลว้

* หานมจู่ อ่ื ตนื่ มาก็เป็ นเวลาเทย่ี ง แสงแดดแรงจา้ แมว้ า่ จะมี ผา้ มา่ นบดบงั แตใ่ นหอ้ งก็ยงั คงสวา่ ง เธอมองไปบรรยากาศแปลกหนา้ รอบตวั นกึ ถงึ คําพดู ทเี่ ยโ่ ม่ เซนิ พดู กบั ตนเองเมอ่ื คนื คดิ ดแู ลว้ เธอจงึ คอ่ ยๆคลานขน้ึ มา ทน่ี ไี่ มน่ ่าจะใชโ่ รงแรม เหมอื นบา้ นพักมากกวา่ แตแ่ คแ่ ปลก หนา้ ไปหน่อย แถมรอบๆยัง ไมม่ เี สยี งคลนื่ อกี ตา่ งหาก ไมน่ ่าจะ ใชว่ ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง แลว้ ทนี่ ท่ี ไ่ี หนกนั หานมจู่ อื่ เปิดผา้ หม่ ขน้ึ รอบๆเงยี บสงัดไปหมด เธอเห็นมอื ถอื ตวั เองวางอยบู่ นโตะ๊ หานมจู่ อ่ื เดนิ ไปหยบิ มอื ถอื ขน้ึ คน้ พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ ขอ้ ความวี แชทใหเ้ ธอขอ้ ความหนง่ึ

ขอ้ ความเขยี นวา่ “ตนื่ มาพออา่ นขอ้ ความคณุ กไ็ ปลา้ งหนา้ ลา้ ง ตา ใชข้ องทผ่ี มเตรยี มไวใ้ หน้ ะ ในตมู ้ เี สอ้ื ผา้ อยู่ รอผมกลับมา กนิ ขา้ วเทยี่ งดว้ ยกนั ” หานมจู่ อื่ เงยี บไปครหู่ นง่ึ จงึ เดนิ เขา้ หอ้ งนํ้า ปรากฏวา่ อปุ กรณ์ ลา้ งหนา้ เตรยี มพรอ้ มไวแ้ ลว้ จรงิ ๆดว้ ย เธอวางมอื ถอื ไวข้ า้ งๆ แลว้ แปรงฟัน ลา้ งหนา้ จากนัน้ จงึ เหมอ่ ลอยอยตู่ รงอา่ งลา้ งหนา้ น่ันเป็ นชดุ หนง่ึ ยงั มอี กี สาม สองชดุ ใหญ่ หนง่ึ ชดุ เล็ก ราวกบั จงใจจัดไวใ้ หเ้ ธอกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทงั้ ครอบครัวสามคน ไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไร พอเห็นฉากน้ี หานมจู่ อ่ื ในใจรสู ้ กึ อบอนุ่ ขน้ึ มา บอกไมถ่ กู เธอเปิดกลอ้ งถา่ ยรปู ขนึ้ จากนัน้ จงึ ปรับเลนสก์ ลอ้ ง แลว้ ถา่ ยรปู แลว้ กย็ ม้ิ ใหเ้ ลนสก์ ลอ้ ง รอจนกวา่ เธอจะออกมาจากหอ้ งอาบนํ้ากเ็ ป็ นเวลาสบิ กวา่ นาที เธอยังคงเดนิ ไปหนา้ ตเู ้ สอ้ื ผา้ พอเปิดขน้ึ มากค็ น้ พบวา่ ขา้ งใน

เต็มไปดว้ ยชดุ ผหู ้ ญงิ ตงั้ แตช่ ดุ ทอ่ นบนยันทอ่ นลา่ งชดุ เดรส หรอื ชดุ กระโปรง แตล่ ะชดุ จัดไวก้ นั อยา่ งเขา้ ชดุ สงิ่ เหลา่ น…ี้ …เขาเตรยี มไวต้ งั้ แตเ่ มอื่ ไหรก่ นั เมอื่ เลอื กดู สดุ ทา้ ยหานมจู่ อ่ื ก็เลอื กชดุ ประจําวนั ขนึ้ มาสวมใส่ ชดุ หนงึ่ จากนัน้ น่ังลงสง่ ขอ้ ความหาเยโ่ มเ่ ซนิ {ตอนนยี้ งั เชา้ อยู่ ใหฉ้ ันกลบั ไปกอ่ นไหม ไมร่ อคณุ แลว้ นะ} บรษิ ัทตระกลู เย่ ในขณะทกี่ ําลงั ดําเนนิ การประชมุ เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยตู่ รงตําแหน่ง ประธาน เห็นผเู ้ ขา้ รว่ มประชมุ แตล่ ะคนหแู ดงตาแดง และสหี นา้ ทา่ ทางยงั คงไมเ่ ปลยี่ น มอื ถอื ทอ่ี ยใู่ นกระเป๋ าสนั่ ขนึ้ แววตาเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นเล็กนอ้ ย แลว้ หยบิ มอื ถอื ออกมา แมว้ า่ กฎทว่ี า่ หา้ มรับโทรศพั ทข์ ณะประชมุ นัน้ ตนเองจะเป็ นคน ตงั้ ขนึ้ แตว่ า่ โทรศพั ทด์ งั คราวน้ี เขากลับนกึ ถงึ มจู่ อ่ื ทน่ี อนอยทู่ ่ี บา้ น

กลัววา่ จะพลาดการสง่ ขอ้ ความใหเ้ ธอไป พอเยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ มอื ถอื ออกมาเหลอื เห็นขอ้ ความมมุ ปากจงึ ยมิ้ ขน้ึ แลว้ กดเขา้ ไปดู เห็นขอ้ ความทห่ี านมจู่ อื่ บอกวา่ จะไมร่ อตนเอง แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ผมู ้ สี หี นา้ ชน่ื บานหนา้ ถอดสที ันที เขาไมส่ นใจทกุ สงิ่ อยา่ งในทป่ี ระชมุ แลว้ รบี โทรไปหาหานมจู่ อ่ื ทันที ขอ้ ความหานมจู่ อ่ื ดงั ขน้ึ เล็กนอ้ ย จงึ วางโทรศพั ทล์ ง คดิ วา่ เยโ่ ม่ เซนิ น่าจะกําลงั ทํางานอยู่ คงไมต่ อบเร็วขนาดนัน้ มัง้ แตใ่ ครจะไปคาดคดิ เมอื่ ขอ้ ความเพง่ิ ถกู สง่ ออก โทรศพั ท์ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มาทนั ที ราวกบั เงาตามตวั …… หานมจู่ อื่ รับโทรศพั ท“์ ฮลั โหล” “คณุ ไมร่ อผม แลว้ คณุ จะทําอะไร” เสยี งทมุ ้ ตํา่ ของชายหนุ่มดงั ขน้ึ เขากดเสยี งใหท้ มุ ้ ทา่ มกลาง เสยี งถกเถยี งของบรรดาหนุ ้ สว่ นทงั้ หลาย เสยี งเขาถกู กลับไป เสยี หมด

แตเ่ สยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ชา่ งคนุ ้ หู โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ ตอนเขากด เสยี งใหต้ ํา่ ในชว่ งปกตเิ วลาเขากดเสยี งใหต้ ํา่ หมายความวา่ เขาจะบนั ดาลโทสะ เพราะฉะนัน้ ทกุ คนจะคอ่ นขา้ งออ่ นไหวกบั นํ้าเสยี งแบบน้ี ตอ่ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กดเสยี งใหเ้ บา แตพ่ วกหนุ ้ สว่ นทัง้ หลายก็ยังคง หนั มามองทางเขาอยดู่ ี อยากรวู ้ า่ เขากําลังแสดงความเห็นอยหู่ รอื เปลา่ และสง่ิ ทพ่ี วกเขาเห็น กลบั เป็ นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังโทรศพั ท์ เรอื่ งอะไรกนั เป็ นคนบอกเองไมใ่ ชเ่ หรอวา่ หา้ มใชโ้ ทรศพั ทร์ ะหวา่ งประชมุ ประธานเยน่ ย่ี งั ไงกนั นะ！ ดงั นัน้ กลมุ่ คนทก่ี ําลังประชมุ จงึ หนั หลงั ไปดอู ยา่ งงงงงวย ตา่ ง มองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นตา เดยี ว “หอื ？”เยโ่ มเ่ ซนิ ยักควิ้ “เป็ นเด็กดรี ออยตู่ รงนัน้ นะ หา้ มไปไหน ทงั้ นัน้ ตอนเทยี่ งผมจะไปรับคณุ ”

หานมจู่ อ่ื ลบู คลําทอ้ งของตนเอง อดกลัน้ พรอ้ มกลอกตาขาว “แตว่ า่ ตอนนฉี้ ันหวิ แลว้ นค่ี ะ ฉันอยากออกไปหาอะไรกนิ สาย หน่อยคอ่ ยไปบรษิ ัท ไหนๆคณุ ก็ตดิ ธรุ ะอยู่ เอาเป็ นวา่ ……” “หวิ แลว้ เหรอ” พอไดย้ นิ เธอบอกวา่ หวิ แลว้ ความคดิ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เปลยี่ นทนั ที นํ้าเสยี งกอ็ อ่ นลงมาก“ผมละเลยไปเองอะ่ ผมจะรบี ไปรับนะ อยา่ ไปไหนกอ่ นละ่ ” พดู จบ เขาจงึ วางสาย แลว้ หนั ตัวกลับไป ไมท่ นั ใหค้ นในหอ้ งประชมุ ตงั้ ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยบิ เสอื้ นอกขนึ้ สวม เดนิ ไปทป่ี ระตู กลมุ่ คนถงึ ไดต้ งั้ ตวั ขนึ้ มา ผเู ้ ฒา่ สองสามคนรบี เขา้ ไปขวาง “คณุ คณุ ชายเย…่ …นก่ี ําลงั ประชมุ อยนู่ ะครับ จะไปไหน” เยโ่ มเ่ ซนิ “……มธี รุ ะนดิ หน่อย” มธี รุ ะงัน้ เหรอ

มชี ายชราคนหนง่ึ แคน่ เสยี งพดู “ออกจากทป่ี ระชมุ กลางคนั ไมด่ ี หรอกมัง้ แลว้ กไ็ มใ่ ชธ่ รุ ะดว่ นสกั หน่อย คณุ ชายเย…่ …” เขายังพดู ไมท่ นั จบ แววตาเยโ่ มเ่ ซนิ ก็พงุ่ ไปทเ่ี ขาราวกบั ลกู ธนู “เห็นตา่ งเหรอ” แววตารา้ ยกาจดจุ เหยยี่ ว พอทกุ คนเห็นแววตานัน้ ตา่ งกผ็ งะ ถอย แตพ่ อคดิ ไดก้ เ็ ดนิ ขน้ึ หนา้ “คณุ ชายเย่ ผมไมไ่ ดเ้ ห็นตา่ ง แตต่ อนนท้ี กุ คนกําลังถกกนั และ การประชมุ ก็ยงั ดําเนนิ ไปไดไ้ มถ่ งึ ครงึ่ คณุ ชายเยจ่ ะทง้ิ พวกเรา ไป ไมค่ อ่ ยดหี รอกมัง้ ” “ออ๋ ”เยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ เย็นชา“ประชมุ หยดุ ไวก้ อ่ นแลว้ กนั พวก คณุ รอไปกอ่ น ผมกลบั มาคอ่ ยประชมุ ตอ่ ” “คณุ คณุ ชายเย…่ …” “คณุ ชายเย่ เวลาเป็ นเงนิ เป็ นทองนะครับ คณุ ……” ไมท่ นั รอใหพ้ วกเขาพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ปิดประตหู อ้ งประชมุ ออกหายลับไปแลว้

ทกุ คนสบตากนั มเี สยี งเล็กๆเสยี งหนง่ึ แทรกขน้ึ “แลว้ เราจะยังไงกนั ตอ่ ตอ้ งรอจรงิ ๆเหรอ” “หึ ผมวา่ ชา่ งเถอะนะ คณุ ชายเยไ่ ปรอบนนี่ ่าจะหลายชวั่ โมงอยู่ ไมเ่ ห็นน้ําเสยี งสหี นา้ โทรศพั ทเ์ มอ่ื กเ้ี หรอ” “เอ๋ คณุ ชายเยโ่ ทรศพั ทค์ ยุ กบั ผหู ้ ญงิ เหรอ” “ผมวา่ แปดสบิ เปอรเ์ ซน็ ตใ์ ช่ ทกุ คนกลบั ไปทํางานตวั เองเถอะ ประชมุ น…้ี …คงเลอื่ นเป็ นพรงุ่ น”ี้ “ในเมอ่ื เป็ นแบบนี้ งัน้ ……พวกเราไปเถอะ พรงุ่ นค้ี อ่ ยวา่ กนั ” พอคนทัง้ กลมุ่ ตกลงกนั เสร็จ ตา่ งก็เกบ็ ของ แลว้ ออกจากหอ้ ง ประชมุ กนั พอแยกจากกนั แลว้ ฉับพลนั คนในหอ้ งรสู ้ กึ วา่ ทําไมฉากนด้ี ู คนุ ้ ๆ เหมอื นกบั วา่ ……เคยเห็นทไ่ี หนมากอ่ นนะ หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมา กําลงั จะบอกวา่ ไมต่ อ้ ง แต่ ปรากฏวา่ ฝ่ ายตรงขา้ มกลัว วา่ จะโดนปฏเิ สธ จงึ ชงิ วางหไู ปกอ่ น หานมจู่ อื่ “……”

จะตอ้ งรบี สายฟ้าแลบขนาดนัน้ เลยเหรอ ตอนที่ 653 รอยดดู ไหนๆก็บอกใหร้ อแลว้ งัน้ ตอนนเี้ ธอคงออกไปไหนไมไ่ ดส้ นิ ะ จะเป็ นการทใี่ หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มาถงึ แลว้ ถกู เบยี้ วนัดซะเปลา่ ๆ อกี อยา่ งหานมจู่ อ่ื ไมร่ ดู ้ ว้ ยซํ้าวา่ ทน่ี ท่ี ไี่ หน คดิ ๆดแู ลว้ เธอลกุ เดนิ ไปทน่ี อกบา้ น วา่ จะดบู รรยากาศโดยรอบ สกั หน่อย แลว้ จะดวู า่ ทนี่ ท่ี ไ่ี หนกนั เมอื่ มาถงึ หอ้ งโถง หานมจู่ อ่ื คน้ พบวา่ ทหี่ อ้ งรับแขกมรี ะเบยี ง ใหญร่ ะเบยี งหนง่ึ แตผ่ า้ มา่ น เปิดไวเ้ พยี งครง่ึ เธอบดิ ขเ้ี กยี จ เดนิ ไปเปิดผา้ มา่ น แสงแดดวันนด้ี จี รงิ ๆ ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ อกี นานเทา่ ไหรก่ วา่ จะ มาถงึ หานมจู่ อื่ เดนิ ไปถงึ ระเบยี งมองไปรอบๆ บรรยากาศยงิ่ เห็นยงิ่ คนุ ้ ตา หนา้ หมบู่ า้ นมตี น้ แปะกว๊ ย แลว้ ก็มหี นิ กรวดตามทางเดนิ

น…ี่ …ทําไมถงึ ดเู หมอื นหมบู่ า้ นเธอเหลอื เกนิ และตําแหน่งน…้ี … หลงั จากนอ้ี กี สบิ วนิ าที หานมจู่ อ่ื เดนิ กลบั มาจากระเบยี ง แลว้ รบี เดนิ เขา้ ไปทางประตู พอเปิดประตกู นั ภยั หานมจู่ อื่ กเ็ หมอ่ ลอยไปทางประตบู า้ นของ ตนเอง เป็ นตามคาด…… ทแี่ ทเ้ มอ่ื คนื ตอนเธอหลบั ไป เยโ่ มเ่ ซนิ พาเธอมาตรงขา้ มบา้ น กอ่ นหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ พักทน่ี มี่ าโดยตลอด ในชว่ งเวลาหนงึ่ ในใจหานมจู่ อ่ื สบั สนไปหมด พดู อะไรไมอ่ อก เทา่ ทเี่ ธอรู ้ กอ่ นหนา้ ตอนทซี่ อ้ื บา้ น ตรงขา้ มไมม่ ใี ครอยู่ และก็ ไมน่ ่าจะบงั เอญิ ขนาดนี้ เธอมาซอ้ื บา้ นตรงขา้ มเยโ่ มเ่ ซนิ หรอื นี่ ความเป็ นไปไดส้ งู มาก บา้ นหลังนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ มาซอื้ ทหี ลัง สว่ นเรอื่ งวา่ ทําไมเขาถงึ ตอ้ งซอ้ื เหตผุ ลนไ่ี มต่ อ้ งคดิ เลย

หานมจู่ อ่ื หลบั ตา ปิดประตลู งกลอน กลบั เขา้ ไปในหอ้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ มาอยา่ งรวดเร็ว พอไดย้ นิ เสยี งเปิดประตู หานมจู่ อ่ื ที่ นั่งอยบู่ นโซฟาก็เงยหนา้ ขนึ้ ผมเผา้ และเสอื้ ผา้ หลดุ ลยุ่ หนา้ ผากยงั คงมคี ราบเหงอ่ื ตอนที่ หานมจู่ อื่ เห็นเขา ก็เพยี งสบิ นาทหี ลงั จากวางสาย เขาจะรบี แคไ่ หนเนย่ี หานมจู่ อื่ ลกุ ขน้ึ ยนื เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มา โอบเอวเธอไว ้ “ผมไมด่ เี อง คณุ คงหวิ แยแ่ ลว้ ส”ิ “เออ่ ……ไมข่ นาดนัน้ หรอก”หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ “ทําไมคณุ มาเร็ว ขนาดนล้ี ะ่ คณุ ขบั เร็วเกนิ กําหนดมาเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ ขน้ึ มมุ ปาก“เป็ นหว่ งผมเหรอ” เธอเบนสายตาออก ไดย้ นิ เขาพดู วา่ “สบายใจได ้ ผมกําหนด ความเร็วไดด้ ี ยงั ไงก็ตอ้ งมชี วี ติ มากนิ ขา้ วกบั คณุ อยแู่ ลว้ ”

เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นี้ หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถลงึ ตา“ใครใหพ้ าเลา่ ทงั้ ๆทฉี่ ันแกป้ ัญหาเองก็ได ้ อกี อยา่ งนะ……ใชว่ า่ ฉันจะไม่ คนุ ้ เคยกบั ทน่ี ”ี่ “ดทู า่ คณุ ออกไปดมู าแลว้ สนิ ะ” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ “ตอนทร่ี อคณุ ฉันไปทรี่ ะเบยี งมา ก็เลย…… เดาถกู น่ะ” เยโ่ มเ่ ซนิ พงิ บา่ ของเธอ เมอื่ เห็นเธอสวมเสอ้ื ผา้ ทเี่ ขาเตรยี มให ้ ภายใตข้ อบตาทดี่ ําคลํ้า จงึ เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ “ชอบไหมละ่ ” “อะไรนะ”หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ อยา่ งตกตะลงึ เดาความหมายของ เขาไมถ่ กู “เสอื้ ผา้ ”เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ มองดว้ ยแววตาออ่ นโยน“ผมเลอื กเอง ทัง้ นัน้ ” “เลอื กเองเหรอ”จๆู่ จะโพลง่ ออกไปไดไ้ ง อยา่ งไรเสยี เสอื้ ผา้ มี มากมาย เขามเี วลาไปเลอื กทไี่ หนกนั แตว่ า่ ……พอคดิ ถงึ ขนาด ของเสอ้ื ผา้ ทจี่ ะแนบตวั หานมจู่ อื่ คดิ วา่ เขาน่าจะพดู จรงิ

เธอจงึ กระพรบิ ตา จากนัน้ จงึ ชมออกไปคําหนง่ึ “กด็ นี ะ ก็ชอบละ่ ” “ให ้ ผมดหู น่อย……”เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสยี งตํา่ มอื ไปสมั ผัสปกเสอ้ื เธอ และอยากจะปลดกระดมุ หานมจู่ อื่ หนา้ ถอดสี กดมอื ของเขาไว“้ ทําอะไรน่ะ” “ก็ดเู สอ้ื ผา้ ทผ่ี มเลอื กส”ิ “กด็ สู ิ คณุ มาปลดเสอ้ื ผา้ ฉันทําไม”หานมจู่ อ่ื ตบมอื เขา แลว้ กา้ ว ถอยหลัง รสู ้ กึ วา่ คนๆนผี้ ดิ ปกติ หลังจากทไ่ี ดก้ ลับมาพบกนั ทกุ ฝี กา้ วเวลาทเี่ ขาอยกู่ บั เธอ ดเู หมอื นจะมแี ตต่ อ้ งการหลบั นอน…… คอื เกบ็ กดเหรอ ทําไมเมอื่ กอ่ นไมเ่ ห็นเป็ นแบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดฟ้ ังมองสายตาลมุ่ ลกึ สองสามที แลว้ พงิ ไปอกี ท“ี ถา้ ไมถ่ อด จะดยู ังไง” “……”

หานมจู่ อ่ื มองเขาประหนง่ึ เขามปี ัญหาสขุ ภาพจติ เธอเบย่ี ง พลาง พดู พลาง“อยา่ เลย ดแู บบนแี้ หละ คณุ คงจะไม…่ …” เธอพดู ไปทหี นงึ่ จๆู่ นกึ ขนึ้ ได ้ แลว้ หยดุ จอ้ งมองเขา “คณุ วา่ คณุ เลอื กเองกบั มอื คงจะไม…่ …” หมายถงึ ชดุ ชนั้ ในเหรอ หานมจู่ อื่ กม้ หนา้ มองรอ่ งอกตวั เอง กระตกุ มมุ ปากขนึ้ อาศยั จังหวะทเี่ ธอกําลังเหมอ่ ลอย เยโ่ มเ่ ซนิ ก็องิ มาอกี ใชอ้ กี มอื โอบเธอไว ้ อกี มอื นาบลงไปบน รอ่ งอก “เป็ นเด็กดหี น่อยน่า ขอดหู น่อย” หานมจู่ อ่ื หนา้ ถอดส“ี เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ เดย๋ี วนี”้ เธอแทบจะสง่ เสยี งคํารามออกมา มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงัก กม้ มองเธอ ดวงตาสนี ํ้าหมกึ มแี วว ขอรอ้ ง นํ้าเสยี งแผว่ เบา“ขอดหู น่อยน่า นะ” หานมจู่ อื่ “……ไมไ่ ด”้ “นะครับ”เยโ่ มเ่ ซนิ กลอ่ มเธอตอ่ นํ้าเสยี งราวดงึ ดดู หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ตวั เองเรม่ิ หา้ มความคดิ ไมอ่ ยู่

เธอขยับรมิ ฝี ปาก ประชดิ เยโ่ มเ่ ซนิ สดุ ทา้ ย……จงึ พยกั หนา้ อยา่ งสมยอม พอไดร้ ับคําอนุญาตจากเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไมห่ ยดุ รบี ปลดกระดมุ เสอ้ื เธอออก เผยใหเ้ ห็น ลําคอขาวระหง และสายเสอื้ ในสแี ดง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ทา่ ทขี องเขา สมั ผัสไดถ้ งึ ลมหายใจแผว่ เบาท่ี คอ่ ยๆเพม่ิ ความหนักขนึ้ เธอกระพรบิ ตาอยา่ งตงึ เครยี ด จากนัน้ กดั รมิ ฝี ปาก “คณุ คณุ ดเู สร็จหรอื ยัง” “อมื ……”เยโ่ มเ่ ซนิ มองอยา่ งจรงิ จัง รมิ ฝี ปากบางๆเชดิ ขน้ึ “แนบ ตวั มาก ดทู า่ ผมเลอื กเสอื้ ผา้ ใหค้ ณุ ไดถ้ กู ตอ้ งแลว้ ละ่ ” พอเห็นเขาเอาแตจ่ อ้ ง หานมจู่ อื่ ก็หนา้ แดงหแู ดงขน้ึ มา กดั รมิ ฝี ปากผลักเขาออก “เอาละ่ ดเู สร็จแลว้ ไปกนิ ขา้ วไดย้ ัง ฉันหวิ จะตายอยแู่ ลว้ นะ” เธอถอยไปอกี ดา้ น หนั ไปจัดแจงเสอื้ ผา้

เพงิ่ กลัดกระดมุ เม็ดแรกเสร็จ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยดู่ า้ นหลงั กโ็ ถมเขา้ มา“ผมสงั่ อาหารแลว้ กนั เดย๋ี วคอ่ ยกนิ ไดไ้ หม” ในตอนทพี่ ดู ลมหายใจทพี่ น่ ใสเ่ ธอรอ้ นระอุ แลว้ มอื ก็ไตไ่ ป สะเปะสะปะ หานมจู่ อื่ ตกใจ รวู ้ า่ เขาจะสงั่ อาหารเพราะอะไร ดวงตากลอกไป มา“ไมไ่ ดน้ ะ กนิ ขา้ วแลว้ ฉันตอ้ งไปบรษิ ัทรอบนงึ ถา้ วันนค้ี ณุ ไมใ่ หฉ้ ันไป คณุ ก็อยา่ หวงั วา่ จะไดเ้ ห็นลกู ชายคณุ เลย” มอื ทพ่ี ันเอวเธออยู่ จงึ ปลอ่ ยออก “มจู่ อื่ คณุ ใจรา้ ยกบั ผมเหลอื เกนิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ บน่ ขนึ้ ราวกบั อดรนทนไมไ่ ด ้ แตก่ ็เหมอื นระบายความ ในใจ จๆู่ ก็ใชป้ ากจโู่ จม ลําคอของเธอ เวลาผา่ นไปเนน่ิ นาน หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ลําคอชาไปหมด เตรยี มทจ่ี ะ ผละเขาออก แลว้ จะถอย ไป “เอาละ่ ถอยไปเถอะ” “รอเดย๋ี ว”

หานมจู่ อ่ื อยากดวู า่ ทลี่ ําคอไดเ้ หลอื รอ่ งรอยอะไรทง้ิ ไวห้ รอื ไม่ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็อมุ ้ ออกมาท่ี ประตเู สยี กอ่ น รอจนขนึ้ รถทชี่ นั้ ลา่ ง หานมจู่ อ่ื จงึ ไดไ้ ปดลู ําคอตนเอง ตามคาด รอยสชี มพทู งิ้ ไวบ้ นลําคอ ทแ่ี ยไ่ ปกวา่ นัน้ วนั นเี้ ธอสวม เสอื้ คอตํา่ ตอนท่ี 654 อยา่ ใหร้ อนานเกนิ ไป เดน่ ชดั เกนิ ไป หานมจู่ อื่ คลํารอยแดงนัน้ ในตอนทคี่ ดิ อยากจะเอาแป้งมากลบ กลบั คน้ พบวา่ ตวั เองไม่ ไดเ้ อากระเป๋ ามาเสยี นี่ ในมอื มแี ต่ โทรศพั ทเ์ พยี งเครอื่ งเดยี วเทา่ นัน้ “กระเป๋ าฉันละ่ ” “น่าจะอยใู่ นบา้ นมัง้ ”เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลบั คําหนง่ึ พรอ้ มเผย รอยยมิ้ ซกุ ซน หานมจู่ อื่ คลําดรู อยแดง แลว้ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ

“คณุ จงใจใชไ่ หม” “คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ของผม ผมจะฝากรอยไวบ้ นผหู ้ ญงิ ของผมจะ เป็ นไรไป มปี ัญหาอะไรไหม”เยโ่ มเ่ ซนิ พดู น้ําเสยี งฟังดแู น่นง่ิ ขนึ้ เยอะ“แบบนค้ี นอนื่ จะไดไ้ มด่ แู คลนคณุ ไง ตอนนค้ี ณุ เป็ น คณุ นายนอ้ ย” หานมจู่ อ่ื “……ฉันไมใ่ ช่ ฉันไมเ่ คยจดทะเบยี นสมรสกบั คณุ สกั หน่อย และกไ็ มเ่ คยจัดงานแตง่ กบั คณุ ดว้ ย” ราวกบั สําลกั คําพดู ของหลอ่ น เยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ งันไป สมั ผัสไดถ้ งึ ความเงยี บของเขา เดมิ ทหี านมจู่ อื่ คดิ วา่ เขาคงจะ พดู อะไรออกมา แตร่ ออยู่ พักใหญ่ เขากลับไมพ่ ดู อะไรอกี เธอรสู ้ กึ ผดิ หวงั เล็กนอ้ ย เดมิ ทคี ดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อาจจะพดู อะไรบา้ ง หรอื วา่ รบี พาเธอไปจดทะเบยี นสมรส หรอื วา่ จัดงาน แตง่ งาน ขอเธอแตง่ งานอะไรทํานองนัน้ แตว่ า่ ……คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ เธอคดิ มากเกนิ ไปหรอื เปลา่ อยา่ งไรเสยี ทัง้ คกู่ ็เคยแตง่ งานกนั มากอ่ น

คดิ มาถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ ถอดถอนหายใจออกมา ชา่ งเถอะ เธออยา่ ไปถอื สาใหม้ ากความเลย นํ้าใจทเี่ ขามใี ห ้ ทําไมเธอจะดไู มอ่ อก ขอแคค่ นสองคนรักกนั ดว้ ยใจจรงิ เรอื่ ง อนื่ กไ็ มส่ ําคญั แลว้ ละ่ สงิ่ ทเี่ ธอควรจะกงั วลตอนนี้ คอื รอยแดงบนลําคอตา่ งหาก ไมม่ อี ะไรมาปกปิดไดเ้ ลย เดย๋ี วจะตอ้ งมคี นเห็นเขา้ แน่ๆ เธอจะทําอยา่ งไรดลี ะ่ ครนุ่ คดิ เป็ นนาน หานมจู่ อ่ื จงึ ยกมอื สางผมยาวของเธอมาปกปิด ไว ้ แลว้ ปลอ่ ยใหผ้ มยาว ประปกปิด ก็จะปิดรอยแดงนัน้ ไดพ้ อดี เยโ่ มเ่ ซนิ มองดทู หี นง่ึ “จะปิดทําไมเลา่ ” หานมจู่ อื่ ไมส่ นใจเขา แตห่ นั หนา้ ออกไปทางหนา้ ตา่ ง เพราะ ตวั การนแี่ ทๆ้ ถงึ ไดย้ งุ่ วนุ่ วายขนาดนี้ เห็นเธอเกาะขอบหนา้ ตา่ ง ทา่ ทางเหมอื นสาวนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ยมิ้ ออกมาอยา่ งลมุ่ ลกึ “เมอ่ื ไหร…่ …เมอ่ื ไหรจ่ ะพาผมไปพบลกู ชายของผมสกั ท”ี