เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

“ยงั ไมเ่ ห็นเลย คณุ ก็เรยี กไปสลิ กู ชายลกู ชาย ถงึ เวลาเขาจะ ยอมรับคณุ หรอื เปลา่ กย็ งั ไมร่ ”ู ้ หานมจู่ อ่ื ตอบกลับไปคําหนงึ่ ฟังคําพดู แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ นแ่ี หละทเ่ี ป็ นปัญหา อยา่ งไรเสยี เขาไมเ่ คยเห็นเด็กคนนมี้ ากอ่ น หนา้ น้ี เขาจะยอมรับตวั เองเป็ นพอ่ หรอื เปลา่ ก็ยังไมร่ ู ้ ถา้ ยอมรับ ก็เป็ นเรอื่ งทนี่ ่ายนิ ดี แตถ่ า้ หากวา่ ……เขาไมย่ อมรับละ่ “ไมย่ อมรับก็ตอ้ งยอม ยงั ไงคณุ ก็มผี มเป็ นผชู ้ ายเพยี งแคค่ น เดยี ว” หานมจู่ อื่ “……” “กต็ อ้ งมวี ธิ ที เ่ี ขาจะยอมรับผมแหละ” หานมจู่ อื่ “ฉัน ฉันยงั ไมไ่ ดค้ ดิ เลย คณุ รอหน่อยนะ” เธอเองกย็ ังยกึ ยกั ลงั เล โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ ชว่ งหลงั กลบั ประเทศ เธอเองยง่ิ ตงึ เครยี ด ในใจมคี วามหวงั ความคกึ คกั แต่ วา่ ก็ระคนไปดว้ ยความหวาดกลัวเล็กนอ้ ย

เธอคดิ วา่ ถา้ หากใหเ้ ขาสองพอ่ ลกู ไดพ้ บกนั ตวั เองจะตอ้ ง เตรยี มพธิ รี ตี องอะไรไหม หรอื วา่ จะตอ้ งเตรยี มงานอะไรไหม คดิ ไปคดิ มา ก็คดิ วา่ ไมเ่ หมาะสม หานมจู่ อ่ื ขยค้ี วิ้ รสู ้ กึ เจ็บเล็กนอ้ ย หรอื วา่ พอไปบรษิ ัทแลว้ มเี วลาลองปรกึ ษาเสยี่ วเหยยี นดหู น่อย ดกี วา่ พอคดิ ไดแ้ บบนี้ หานมจู่ อื่ ก็วางลงไดไ้ มน่ อ้ ย ในใจกไ็ มร่ สู ้ กึ หนัก องึ้ ตอ่ ไป กนิ ขา้ วแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ พาเธอมาสง่ ทดี่ า้ นลา่ งของบรษิ ัท กอ่ นท่ี จะลงรถ เขาพดู มาทางดา้ นหลงั “ถา้ คดิ ดแี ลว้ เมอื่ ไหร่ อยา่ ลมื บอกผมนะ แตว่ า่ ……อยา่ ใหผ้ มรอ นาน อยา่ งมาก ผมจะรอแคส่ ามวัน” หานมจู่ อ่ื “……ฉันรแู ้ ลว้ วางใจเถอะ” จากนัน้ เธอจงึ รบี ไป โดยทไี่ มก่ ลา้ สบตาเยโ่ มเ่ ซนิ แมแ้ ตน่ อ้ ย

หลงั จากทเี่ ขา้ ลฟิ ตไ์ ปแลว้ สายตาทรี่ อ้ นแรงนัน้ ก็หายไป หานมจู่ อื่ จงึ ไดถ้ อนหายใจออก มาอกี ครัง้ แมว้ า่ จะอยกู่ บั เขา แลว้ อะไรๆก็ทําไปหมดแลว้ แตว่ า่ ทกุ ครัง้ พอเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ ง มา ทเี่ ธอดว้ ยแววตารอ้ นแรงแบบนัน้ เธอกร็ สู ้ กึ อดึ อดั จะอธบิ ายไงดลี ะ่ เหมอื นกบั วา่ จะกลนื กนิ เธอลงไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาแบบนัน้ แหละ เธอยกมอื โบกพัดไปทล่ี ําคอตนเอง พัดเป่ าความรอ้ นระอุ ออกไป ไมไ่ ดม้ าบรษิ ัทไมก่ ว่ี ัน หานมจู่ อื่ มักจะรสู ้ กึ วา่ ใจหววิ ๆ โชคดที ่ี เธอไมไ่ ดเ้ จอใครในลฟิ ต์ จนกระทัง่ ไปทส่ี ํานักงาน ถงึ ไดเ้ จอ เสย่ี วเหยยี นทม่ี อื กําลงั ยงุ่ เป็ นระวงิ “อะไรอะไรคะ คณุ พดู อะไรฉันไมเ่ ขา้ ใจ รบกวนคณุ พดู อกี รอบ ไดไ้ หมคะ หรอื ไมแ่ บบนด้ี ี ไหมคะ ตอนบา่ ยคณุ ตรงมาคยุ ที่ บรษิ ัทเราเลย วางใจไดน้ ะคะ แบบทคี่ ณุ ชอบ พวกเราจะ ประเมนิ ราคาออกมาให！้ ” “ใชค่ ะ่ ๆๆ ไมม่ ปี ัญหาแน่นอน”

“ไดค้ ะ่ ขอบพระคณุ ทเ่ี ขา้ ใจนะคะ งัน้ ฉันวางสายกอ่ นนะคะ สวัสดคี ะ่ ” พอเสย่ี วเหยยี นวางสาย ก็ไปรับอกี สายหนง่ึ หานมจู่ อื่ ยนื อยทู่ ี่ หนา้ ประตเู ห็นทา่ ทยี งุ่ เป็ นระวงิ ของเขา กอ็ ดขนั ไมไ่ ด ้ จงึ ไดแ้ ต่ มอื ทาบอกยนื อยดู่ า้ นหนา้ จนกระทัง่ เสยี่ วเหยยี นทําธรุ ะเสร็จ เดนิ ไปเดนิ มา จๆู่ ก็เหมอื น เห็นเงาทปี่ ระตู เธอจงึ มอง ไปทางนัน้ จากนัน้ เธอจงึ หลบุ ตาลง แลว้ กห็ นั หลังกลบั ไปอยา่ งรวดเร็ว “มจู่ อื่ เหรอ” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ จางๆ พยกั หนา้ ให ้ “บา้ เอย๊ ตกใจหมด จๆู่ ก็มายนื ตรงนี้ ไมพ่ ดู ไมจ่ า มาตอนไหน เนยี่ ” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ เล็กนอ้ ยพดู ขนึ้ “มาไดส้ กั พัก เห็นเธอกําลงั งว่ นกบั งาน เลยไมอ่ ยากรบกวน” “……ฉันไป ฉันยงุ่ ทไ่ี หนกนั เลา่ ฉันวนุ่ จนไมม่ เี วลาเลยตา่ งหาก เธอน่ะดนี ะ มาแลว้ ก็ไมช่ ว่ ย มายนื ดฉู ันทํางานอยไู่ ด”้

“เอาน่า”หานมจู่ อ่ื ยมิ้ แลว้ เขา้ ไป ปลอบใจ“ก็กลัวจะไปขดั จังหวะ การทํางานของเธอไง ก็เลยไมส่ ง่ เสยี ง สองวนั นเ้ี ป็ นไงบา้ ง” “คนทมี่ าเซน็ สญั ญาทบ่ี รษิ ัทเพมิ่ ขนึ้ เรอ่ื ยๆ สว่ นใหญเ่ ป็ นพวก งานเลย้ี ง หลายเจา้ ทม่ี ชี อ่ื เสยี ง แลว้ ก็มที ล่ี กู คา้ เกา่ แนะนํามา ฉันวา่ ……ถา้ เป็ นแบบนตี้ อ่ ไป เธอตอ้ งหาผชู ้ ว่ ยแลว้ ละ่ ฉันคน เดยี วจะบา้ ตาย” หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปากทําทา่ ครนุ่ คดิ พดู ขน้ึ “งัน้ ก็ เธอก็หาผชู ้ ว่ ย มาเลยสิ ทช่ี ว่ ยเธอได”้ “หมายความวา่ ไง”เสยี่ วเหยยี นกระพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว้ ยนื นง่ิ ตรงหนา้ เธอ“เธอคงไมไ่ ดค้ ดิ หนไี ปกบั ประธานเย่ แลว้ ทงิ้ ฉันไว ้ ทบี่ รษิ ัทไมส่ นใจหรอกนะ” หานมจู่ อื่ ฟังคําพดู อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะใชน้ ว้ิ จม้ิ หนา้ ผากเธอ “เธอกําลังคดิ เพอ้ เจอ้ อะไรอยนู่ ่ะ เธอหาผชู ้ ว่ ยมาชว่ ยเธอคนนงึ ตอ่ ไปก็สบายขนึ้ ไง” “ปากพดู แบบน้ี แตฉ่ ันกเ็ ป็ นผชู ้ ว่ ยเธอนะ ยงั จะหาผชู ้ ว่ ยอกี เหรอ”

หานมจู่ อื่ ยม้ิ เล็กนอ้ ย“งัน้ ฉันเลอื่ นขนั้ ใหเ้ ธอแลว้ กนั ตอนน้ี บรษิ ัทเราหมนุ ไดไ้ มเ่ ลวเลย ใหเ้ ธอเป็ นผบู ้ รหิ ารไหม” ฟังแลว้ เสยี่ วเหยยี นสหี นา้ เปลย่ี นเล็กนอ้ ย“บรหิ ารงัน้ เหรอ ฉัน ฉันยงั ไมท่ นั ได…้ …” “เธอชว่ ยฉันมาตงั้ หลายปี ฉันเชอ่ื ใจในความสามารถของเธอ ตอ่ ไปเธอก็เป็ นรองผจู ้ ัดการ นอกจากฉันแลว้ เธอมสี ทิ ธถ์ิ ามทกุ เรอ่ื ง อกี อยา่ งนะ พอทํางานบรหิ ารแลว้ อยา่ ลมื ตามเรอื่ งพชี่ าย ฉันตอ่ นะ” ตอนที่ 655 กลมุ้ ใจ ไดย้ นิ เรอ่ื งน้ี เสยี่ วเหยยี นจงึ กระแอมขนึ้ “ฉันหากนุ ซอื ตวั เอง เรยี บรอ้ ยแลว้ ละ่ ไมพ่ ลาดแน่นอน” “เธอรกู ้ ด็ ี อยา่ ลมื แปะประกาศฝ่ ายบคุ คลดว้ ยละ่ รบี ๆหาผชู ้ ว่ ย เถอะ” “อมื ……ก็ได ้ บรษิ ัทยงุ่ ขนึ้ ทกุ วัน พอเธอไมอ่ ยเู่ นยี่ นะ ฉันกม็ นึ หวั เลยทเี ดยี ว หามาอกี คนเถอะ”

พอสองคนคยุ กนั ถกู ประเด็น หานมจู่ อ่ื กค็ ดิ ถงึ เรอ่ื งกลมุ ้ ใจของ ตวั เองขนึ้ มาทันที เธอจงึ นั่งลงตรงหนา้ โตะ๊ อาหาร มองดเู สย่ี ว เหยยี น เธอเหมอื นอยากจะพดู อะไรบางอยา่ งแตเ่ ก็บ เงยี บไว ้ “เกดิ ไรขนึ้ เหรอ มอี ะไรก็พดู มาสิ อยา่ นั่งเป็ นยายเพงิ่ อมทกุ ข์ แบบนัน้ ดนี ะทฉี่ ันเป็ นผหู ้ ญงิ ไมง่ ัน้ คนเขาคงคดิ วา่ ฉันเป็ นผชู ้ าย เฮงซวยทไี่ ปเอาเปรยี บเธอแน่เลย” หานมจู่ อ่ื “……” เสย่ี วเหยยี นวางเอกสารในมอื ลงขา้ งตวั จากนัน้ ดงึ เกา้ ออี้ อกมา น่ังลงขา้ งๆหานมจู่ อ่ื “วา่ มาสิ ทกุ ขใ์ จเรอื่ งอะไรละ่ ใหฉ้ ันชว่ ยแบง่ เบาไหม” หานมจู่ อ่ื มองดเู สยี่ วเหยยี น“ฉันยงั คดิ ไมอ่ อกเลยวา่ จะคยุ กบั เธอ ไงดอี ะ่ ” เสย่ี วเหยยี นนกึ ถงึ เรอื่ งราวทเี่ กดิ ขน้ึ ในไมก่ วี่ นั น้ี จงึ ถามขนึ้ “เธอ อยกู่ บั เขาแลว้ เหรอ” แมว้ า่ จะลําบากใจ แตห่ านมจู่ อ่ื กเ็ มม้ ปากพยกั หนา้ ในใจยงั คง ลังเล พอพยกั หนา้ แลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ ถามขน้ึ อกี

“ฉันโงม่ ากใชไ่ หม ทัง้ ๆทก่ี อ่ นหนา้ ตดั สนิ ใจแลว้ วา่ จะไมก่ ลับไป อยกู่ บั เขาอกี ยังไงซะความเจ็บปวดทเ่ี ขาทําไวใ้ หฉ้ ันกอ่ นหนา้ นัน้ ……แตว่ า่ ฉัน……” เธอหลบุ ตาลง รสู ้ กึ ผดิ “ฉันเหมอื นควบคมุ ตวั เองไมไ่ ด”้ พอเห็นทา่ ทางหลบุ ตาหนา้ ตาหมน่ หมองของเธอ เสยี่ วเหยยี นก็ รสู ้ กึ สะเทอื นใจ จับมอื เธอไว ้ พดู เบาๆ“แลว้ ไงละ่ ความรักเป็ น เรอื่ งทคี่ วบคมุ ไมไ่ ดส้ กั หน่อย การทจ่ี ะรักชอบใครคนหนง่ึ ปิดไม่ มดิ หรอกนะ หา้ ปีมานี้ฉันรวู ้ า่ ในใจเธอยงั มเี ขา ฉันก็เลยเชยี รใ์ ห ้ กลบั ไปอยดู่ ว้ ยกนั ทจี่ รงิ ทกุ คนก็เหมอื นกนั น่ันแหละ เวลาทเี่ รา รักชอบใครจรงิ ๆสกั คน รทู ้ ัง้ รวู ้ า่ กองไฟอยตู่ รงหนา้ ก็ยงั กระโจน เขา้ ไป” กเ็ หมอื นกบั เธอ รทู ้ งั้ รวู ้ า่ หานชงิ ไมไ่ ดช้ อบเธอ และก็ไมม่ ที างท่ี จะชอบ แตเ่ ธอก็ไม่ สามารถตายใจได ้ เธอกร็ วู ้ า่ ถา้ วางมอื เร็วหน่อย ตวั เองก็จะทกุ ขน์ อ้ ยลง แตว่ า่ ในใจเธอมแี ตห่ านชงิ นนี่ า ราวกบั วา่ ในใจเธอปรากฏขนึ้ แต่ ภาพของเขาเพยี งคน เดยี ว

แลว้ เธอจะทําอยา่ งไร หรอื วา่ จะวางมอื แลว้ อยตู่ วั คนเดยี ว เสย่ี วเหยยี นรดู ้ ี ตวั เองรักเขาไดน้ านขนาดน้ี ชว่ั ชวี ติ นี้คงจะรัก ใครไมไ่ ดเ้ ทา่ กบั รักหานชงิ อกี แลว้ ละ่ เพราะฉะนัน้ ……ในชว่ งที่ ยังมโี อกาส เธอจะตอ้ งตงั้ ใจ เหมอื นแมงเมา่ บนิ เขา้ กองไฟ รทู ้ ัง้ รวู ้ า่ มแี ตต่ ายกบั ตาย แตพ่ อ เห็นแสงสวา่ งก็อดทจี่ ะบนิ ถลําไมไ่ ด ้ ทคี่ อื สญั ชาตญาณ ก็เหมอื นมจู่ อื่ ทช่ี อบเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ชอบมจู่ อ่ื แบบนัน้ ผา่ นไปหา้ ปี ทัง้ คกู่ ไ็ มไ่ ดม้ อี ะไรเปลยี่ นแปลง เป็ นสงิ่ ทล่ี ขิ ติ เอาไว ้ “ทจ่ี รงิ หลายปีมาน้ี มเี รอื่ งนงึ ทฉี่ ันไมไ่ ดบ้ อกเธอ” หานมจู่ อื่ เงยี บงันอยนู่ าน แลว้ โพลง่ ขน้ึ มาคําหนงึ่ “เรอื่ งอะไรเหรอ มเี รอ่ื งทฉ่ี ันไมร่ ดู ้ ว้ ยเหรอ” ทจ่ี รงิ ในสายตาทกุ คน เวลาทใี่ ครเห็นวา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ หนา้ ตา เหมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมน่ ่าแปลกอะไร เพราะวา่ ในสายตาพวกเขา

เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นสามภี รรยากนั อยแู่ ลว้ พอหยา่ ก็คลอดลกู ใครๆยอ่ มตอ้ งคดิ วา่ เด็กเป็ นลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ แตว่ า่ เรอ่ื งน้ี หานมจู่ อ่ื เองไมร่ ตู ้ วั กอ่ นหนา้ เธอโดนเสโ่ ยว หลอก ก็เลยคดิ มาตลอดวา่ เด็กคนนมี้ าจากการพดู มวั่ ของเยห่ ลิ่ นหาน นอกจากนใี้ นคนื วนั ฝนตกเยโ่ มเ่ ซนิ เองกไ็ มร่ ตู ้ วั คนทัง้ โลกกเ็ ลย คดิ วา่ เด็กคนนเ้ี ป็ นลกู ของสามภี รรยาคนู่ ้ี มแี ตส่ องสามภี รรยาเทา่ นัน้ ทไี่ มร่ ู ้ ตอนนพี้ อหานมจู่ อื่ รคู ้ วามจรงิ แลว้ เหลอื แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ผเู ้ ป็ นพอ่ เทา่ นัน้ ทไ่ี มร่ ู ้ “เรอื่ งอะไรเหรอ วา่ มาส”ิ มอื ของเสย่ี วเหยยี นแกวง่ ไกวอยู่ ตรงหนา้ เธอ หานมจู่ อ่ื คนื สตกิ ลบั มา สา่ ยหนา้ “หา๊ เมอ่ื กฉี้ ันวา่ อะไรนะ ฉันลมื ไปเลย” “……”

ไมพ่ ดู แลว้ ดกี วา่ ในเมอื่ พวกเธอรดู ้ อี ยแู่ ลว้ พดู ไปกไ็ มม่ ี ความหมาย เกบ็ อารมณ์ออ่ นแอเขา้ ไวด้ กี วา่ “ลมื อะไรไปเหรอ แป๊ บเดยี วก็เงยี บไมพ่ ดู แลว้ ” “ทจี่ รงิ ฉันอยากถามวา่ ถา้ ใหพ้ วกเขาพอ่ ลกู ไดเ้ จอหนา้ กนั ฉัน จะตอ้ ง……จัดงานอะไรไหม” เสย่ี วเหยยี น“……พอ่ ลกู พบหนา้ กนั ในทส่ี ดุ เธอกย็ อมใหเ้ สยี่ ว หมโ่ี ตว้ เจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เหรอ เธอไมก่ ลัวหรอื ไง ก็จรงิ นะ เธอก็อยกู่ บั เขาแลว้ ตอ่ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เจอเสยี่ วหมี่ โตว้ เขากค็ ง ไมแ่ ยง่ ลกู ไปหรอก เพยี งแตว่ า่ ……เรอื่ งน้ีเธอพดู กบั พชี่ ายเธอ หรอื ยัง” หานชงิ เขาไมเ่ ห็นดว้ ยตลอดทเี่ ธอจะอยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เรอ่ื งครัง้ น้ี เกดิ ขนึ้ กะทันหนั ไป หน่อย มักจะเป็ นตวั ตัดสนิ วา่ ชว่ งเวลาไหน ดี “พชี่ ายเธอน่ะหวงแหนเธอยังกบั อะไรดี ฉันวา่ เธอหาเวลาบอก เขาเถอะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……ฉันกลัววา่ ถงึ เวลาจะทะเลาะกนั เปลา่ ๆ”เสย่ี วเหยยี นพดู อยา่ งตงั้ อกตงั้ ใจ

หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปาก“ฉันยงั คดิ ไมอ่ อกเลยวา่ จะพดู กบั เขายงั ไง ดี อกี อยา่ งนะ……ฉันวา่ ฉันจัดการชวี ติ ตวั เองได ้ ตอ่ ใหเ้ ป็ นพอ่ แม่ กม็ ายงุ่ มากขนาดนไี้ มไ่ ดห้ รอก” “แตพ่ ช่ี ายเธอกเ็ ป็ นพชี่ ายเธออยดู่ ี เขาดกี บั เธอมากนะ” “ฉันรนู ้ ่า”หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “ก็เพราะวา่ เขาดกี บั ฉันมากน่ะสิ ที่ ผา่ นมาฉันเลยทําตามทเี่ ขาบอกตลอด วนั นี้ ฉันก็อยากตดั สนิ ใจ เองบา้ ง เสยี่ วเหยยี น ถา้ มโี อกาส เธอชว่ ยฉันพดู บา้ งก็ไดน้ ะ” พอเสยี่ วเหยยี นฟัง สหี นา้ ซดี ยงั กบั เถา้ ถา่ น เดมิ ทใี หเ้ สย่ี วหม่ี โตว้ พาไปหาหานชงิ กห็ นา้ ดา้ นจะตายอยแู่ ลว้ ถา้ ไปพดู เรอื่ งน้ี ตอ่ หนา้ หานชงิ อกี ไมเ่ ทา่ กบั ไปย่ัวโมโหหานชงิ หรอก หรอื “ไมไ่ ดน้ ะ ฉันปฏเิ สธ เรอ่ื งนฉ้ี ันไมช่ ว่ ยเธอ เธอไปหาโอกาสเอง แลว้ กนั ” “รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ ตอ้ งปฏเิ สธ ฉันหาโอกาสเองแลว้ กนั ” *

ในเวลาเดยี วกนั นัน้ หลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ไป กไ็ มไ่ ดก้ ลับไป ทห่ี อ้ งประชมุ อกี ไดย้ นิ เซยี วซบู่ อกวา่ ทกุ คนตา่ งแยกยา้ ยกนั ไป เองแลว้ เขากไ็ มไ่ ดโ้ มโหอะไร ไดแ้ ตเ่ รยี กประชมุ ใหม่ จากนัน้ จงึ ประชมุ ตอ่ ในขณะทด่ี ําเนนิ การประชมุ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอ่ ลอยขนึ้ อกี คนแกส่ องสามคนเรมิ่ ถกกนั ถกไปถกมากลายเป็ นโตแ้ ยง้ จากนัน้ ก็ทะเลาะกนั จนหตู าแดงกํา่ เรอื่ งพวกนก้ี ลายเป็ นเรอื่ งปกตใิ นทป่ี ระชมุ ไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เอง ก็แกลง้ ทําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ เอาเป็ นวา่ รอจนพวกเขาทะเลาะกนั เสร็จ พดู กนั อกี สองสามคําก็โอเคแลว้ เพยี งแตว่ า่ ตอนน้ี ในหวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ มแี ตเ่ รอื่ งอนื่ เต็มไปหมด เขาจะหาของขวัญอะไรใหก้ บั ลกู ชายทก่ี ําลงั จะพบหนา้ กนั ดี หนอ กอ่ นหนา้ ตอนอยทู่ สี่ นามบนิ ไดเ้ ตรยี มเอาไวด้ บิ ดแี ลว้ ทจี่ รงิ เย่ โมเ่ ซนิ แคอ่ ยากแสดงให ้ มจู่ อื่ ดเู ทา่ นัน้ เขาเป็ นพอ่ คนครัง้ แรก แตย่ งั ไมเ่ คยเจอหนา้ ลกู เลย

เขาจะไปรไู ้ ดไ้ งวา่ ควรจะใหอ้ ะไรเป็ นของขวัญกบั เด็กถงึ จะดี คอ่ นขา้ งเป็ นความลับ แคไ่ มอ่ ยากใหม้ จู่ อื่ รกู ้ แ็ คน่ ัน้ เอง คดิ มาถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กป็ วดหัว เมม้ ปาก “คณุ ชายเย่ ความเห็นผมเมอื่ กี้ คดิ วา่ อยา่ งไร” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ มอง แลว้ พดู ออกไปวา่ “เด็กสว่ นใหญ่ ชอบอะไร” ตอนที่ 656 ใจทอ่ี ยากรอู้ ยากเห็น “……” จๆู่ ก็โพลง่ ขนึ้ มาแบบนัน้ ทําใหค้ นทอี่ ยใู่ นหอ้ งประชมุ ตา่ งตก ตะลงึ แมแ้ ตเ่ ซยี วซทู่ อ่ี ยขู่ า้ งๆกต็ ะลงึ ตาม จากนัน้ กม็ องเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งหวาดระแวง พดู เตอื นเสยี งเบาวา่ “คณุ ชายเยค่ รับ……”

มชี ายแกส่ วมแวน่ คนหนง่ึ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ลอดแวน่ “เมอ่ื กี้ คณุ ชายเยว่ า่ อะไรนะครับ พดู อกี รอบไดไ้ หมครับ เมอ่ื กผี้ มไดย้ นิ ไมถ่ นัด” ในหวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ มแี ตเ่ รอื่ งซอื้ ของขวญั ใหล้ กู ชาย จงึ หลดุ ปากออกมา “สว่ นใหญเ่ ด็กชอบอะไรกนั ” พวกคนทมี่ าประชมุ สว่ นมากเป็ นวยั กลางคน บางคนเป็ นผสู ้ งู วัย ทล่ี กู หลานเต็มบา้ น หากแตย่ งั ไมถ่ งึ วยั เกษียณ พวกเขาตา่ งก็เป็ นคณุ พอ่ คณุ ป่ กู นั ไปหมดแลว้ ทบ่ี า้ นมลี กู หลาน เต็มไปหมด ตอ้ งรแู ้ น่วา่ เด็กชอบอะไร มชี ายวยั กลางคนคนหนงึ่ มองมา และมองมาอยา่ งไมน่ ่าเชอ่ื คณุ ชายเยถ่ ามกลางทป่ี ระชมุ วา่ เด็กชอบอะไร ทําไมจๆู่ ถงึ มาถามอะไรทไี่ มเ่ กย่ี วกบั เรอ่ื งงานแบบน้ี พวกเขา เป็ นนักรบในสมรภมู กิ ารคา้ มอี ะไรทไ่ี มร่ ไู ้ มเ่ ห็นบา้ ง หลงั จากทหี่ ลายๆคนมองหนา้ ซง่ึ กนั และกนั ตา่ งก็มปี ฏกิ ริ ยิ าโต ้ กลบั

มคี นหนงึ่ ถามขนึ้ วา่ “คณุ ชายเยจ่ ะซอ้ื ของขวญั ใหเ้ ด็กหรอื ครับ” “อมื ”เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากพยักหนา้ ขมวดควิ้ “คณุ ชายเย่ ปัญหานผ้ี มรู ้ เด็กสว่ นมากชอบของน่ารักๆ ซอื้ ของ น่ารักๆไมพ่ ลาดแน่ครับ” “ของน่ารักเหรอ ”เยโ่ มเ่ ซนิ ตดิ งงๆ เขาหรต่ี าลง“เชน่ ” “เชน่ ตกุ๊ ตาหนุ่ หรอื ตกุ๊ ตาขน ถา้ ไมใ่ ชก่ พ็ วกตวั ตอ่ ไม ้ ตอนนมี้ ี ออกมาหลายรปู แบบเลย เมยี ผมซอื้ ใหล้ กู สาวเลน่ เป็ นประจํา” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” ลกู สาว จๆู่ รสู ้ กึ วา่ มลี กู สาวก็ไมเ่ ลวนะ แตว่ า่ ……ลกู ของมจู่ อ่ื เป็ นลกู ชาย “รอเดย๋ี วนะ เรายังถามไมช่ ดั เจน ทําไมจๆู่ ถงึ พดู ถงึ ละ่ ครับ” เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ สนใจ ทกุ คนเลยตงั้ ประเด็นขนึ้ เลยการเป็ น ประเด็นทถี่ กเถยี งกนั

“คณุ ชายเย่ ขอถามไดไ้ หมครับซอ้ื ใหเ้ ด็กหญงิ หรอื เด็กชาย ความชอบของเด็กหญงิ เด็กชายตา่ งกนั นะครับ ถา้ ใหผ้ ดิ คงไม่ ด”ี “อมื ”เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้ “เด็กชาย” “ถา้ ซอ้ื ใหเ้ ด็กชาย ตอ้ งซอ้ื พวกหนุ่ ยนตต์ วั ตอ่ ” หนุ่ ยนตต์ วั ตอ่ เหรอ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ สู ้ กึ แปลกหนา้ กบั คําๆนี้ แตว่ า่ ……เด็กก็เลน่ แบบน้ี ดว้ ยเหรอ “ผมหมายถงึ หนุ่ ยนตต์ วั ตอ่ ทอี่ อกแบบใหเ้ ด็กเลน่ โดยเฉพาะ ครับ เด็กผชู ้ ายนี่ จะตอ้ งซนหน่อย จะชอบไมเ่ หมอื นเด็กผหู ้ ญงิ หรอื ไมก่ ซ็ อื้ เกมสก์ ด เครอ่ื งบนิ รถยนต”์ “คณุ ชายเยค่ รับคณุ ชายเย่ บา้ นผมซอื้ บอ่ ย……” กลมุ่ คนแสดงความเห็นจอ้ กแจก้ จอแจ ยกตวั อยา่ งกนั มากมาย เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เมม้ ปาก ชว่ั ครนู่ ัน้ เขาตะโกนขน้ึ

“เซยี วซ”ู่ “ครับ” เซยี วซทู่ โี่ ดนเรยี กตกใจ จงึ ขานรับครับออกไปเพยี งคําหนง่ึ แตว่ า่ ไมน่ านนัก เขาก็ลกุ ขน้ึ ยนื ขนึ้ ตรงหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเย่ มอี ะไรจะสง่ั ไหมครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดตามองเขาทหี นงึ่ เมม้ ปาก“จดทพี่ วกเขาพดู เอาไว”้ เซยี วซ“ู่ ……” “ผชู ้ ว่ ยเซยี ว เมอื่ กผี้ มพดู วา่ งนี้ ะ……” คนกลมุ่ หนงึ่ เรม่ิ สง่ เสยี งจอ้ กแจก้ จอแจอกี ครัง้ และแยง่ กนั แสดงความเห็น เดมิ ทเี ป็ นประชมุ ชนั้ สงู แทๆ้ แตก่ ลับสง่ เสยี ง เอะอะมะเทงิ่ ราวกบั ตลาดสด อกี อยา่ งของแตล่ ะอยา่ ง เซยี วซรู่ สู ้ กึ วา่ ตวั เองไมน่ ่าจะเคยรับรู ้ ดว้ ยซ้าํ สดุ ทา้ ยก็ตอ้ งมาน่ังจดชอ่ื ของเลน่ ของปวดเศยี รเวยี น เกลา้

รอจดเสร็จ เซยี วซจู่ งึ สง่ หนา้ นัน้ ใหแ้ กเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเย่ นคี่ อื ทผี่ มจดเมอ่ื กค้ี รับ” เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นกระดาษจดเสร็จเรยี บรอ้ ย จงึ พยักหนา้ อยา่ งพอใจ “อมื ลสิ รายการมา แลว้ ไปซอื้ ซะ” เซยี วซ“ู่ ซอื้ จรงิ ๆหรอื ครับ คณุ ชายเย่ นค่ี อื ……” “ซอื้ ใหล้ กู ชายผม มอี ะไร”เยโ่ มเ่ ซนิ ยักควิ้ ถามเย็นชา เซยี วซเู่ มม้ ปาก ราวกบั ไดย้ นิ ไมช่ ดั เจน “มปี ัญหาอะไร”เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ สายตาไมพ่ อใจ เซยี วซสู่ า่ ยหนา้ “ไมม่ ปี ัญหาครับ ผมจะรบี ไปเตรยี มเดย๋ี วนี้ ซอื้ ทัง้ หมดเลยนะ ครับ วางใจครับ โอเคครับ！” แมว้ า่ เซยี วซจู่ ะรสู ้ กึ ตลกฝื ด ซอ้ื ของเลน่ หมดนน่ี ะ ทจ่ี รงิ ขา้ งใน รายการมซี ้ําหลายอยา่ ง แคช่ อื่ ไมเ่ หมอื นกนั แตใ่ นเมอ่ื เป็ น คําสง่ั เยโ่ มเ่ ซนิ เขาก็ไมข่ ดั

พอเลกิ การประชมุ ทกุ คนตา่ งไปถกกนั ตอ่ ในลฟิ ต์ “สองวันนคี้ ณุ ชายเยเ่ ป็ นอะไรน่ะ” “น่ันสนิ ะ ผมก็อยากรเู ้ หมอื นกนั วา่ เกดิ อะไรขนึ้ ไมก่ วี่ นั นไี้ มไ่ ด ้ อยบู่ รษิ ัท พอกลับมารับโทรศพั ทแ์ ลว้ ก็ไป กลบั มากถ็ ามวา่ เด็ก ชอบอะไร วา่ มาสิ คณุ ชายเยบ่ อกวา่ ซอื้ ใหเ้ ด็ก ซอ้ื ใหล้ กู ชาย ตวั เองหรอื เปลา่ ” “……ไมห่ รอกมัง้ คณุ ชายเยม่ ลี กู ชายตอนไหนกนั ” “เออ่ คงใหล้ กู ของญาตมิ ัง้ ” “ไมเ่ คยไดย้ นิ วา่ คณุ ชายเยไ่ ปมาหาสกู่ บั ใคร……” “หรอื วา่ เป็ นลกู ชายของเขาจรงิ ๆ” หลังจากทค่ี นทัง้ กลมุ่ มองจอ้ งหนา้ กนั เห็นเซยี วซเู่ ดนิ แฉลบ ขา้ งออกไป จงึ รบี วง่ิ ตามไปถาม“ผชู ้ ว่ ยเซยี ว สองสามวันน้ี คณุ ชายเยเ่ ป็ นอะไรเหรอ ไมค่ อ่ ยอยบู่ รษิ ัทกช็ า่ งเถอะ แต่ ประชมุ ครง่ึ ๆกลางๆกไ็ ป” “นั่นสนิ ะ บรษิ ัทตระกลู เยใ่ หญข่ นาดน้ี คณุ ชายเยค่ งไมค่ ดิ วางมอื หรอกมัง้ ”

ฟังคําพดู แลว้ เซยี วซอู่ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะชะงักฝี เทา้ มองพวกเขาดว้ ย ความออ่ นใจ “คณุ กบ็ อกเองนว่ี า่ บรษิ ัทตระกลู เยใ่ หญข่ นาดน้ี คณุ ชายเยค่ ง ไมว่ างมอื ทงิ้ ไปหรอกมัง้ จะวา่ ไปนะ อยา่ งนอ้ ยบรษิ ัทกไ็ มไ่ ดม้ ี ปัญหาอะไรน”่ี คนหมมู่ ากไดฟ้ ัง จงึ พยักหนา้ อยา่ งเห็นดว้ ย “ไมม่ ปี ัญหาอะไรจรงิ ๆ” “ผชู ้ ว่ ยเซยี ว พวกเราไมไ่ ดก้ งั ขาในความสามารถของคณุ ชาย พวกเราแคอ่ ยากรอู ้ ยากเห็นนดิ หน่อย คณุ ชายเยม่ ลี กู ชายแลว้ เหรอ” เซยี วซ“ู่ ……” เขาเบป้ าก กลอกลกู ตาขนึ้ แววตานง่ิ เฉย“คณุ อยากรขู ้ นาดนัน้ ทําไมไมไ่ ปถามเองเลา่ ” คนๆนัน้ เกาหวั แกรกๆ ใหเ้ ขาไปถามคณุ ชายเย่ เขาจะไปกลา้ ได ้ ไงกนั ไวเ้ ขาไมอ่ ยากมี ชวี ติ เมอ่ื ไหรค่ อ่ ยไปถามแลว้ กนั

“ในเมอ่ื พวกคณุ ไมก่ ลา้ ถาม กอ็ ยา่ มาถามผม พวกคณุ กลัว ผมก็ กลวั ！”เซยี วซพู่ ดู จบ จงึ เขา้ ไปในลฟิ ต์ เมอ่ื ประตลู ฟิ ตป์ ิดลง คนทัง้ กลมุ่ ยังไมท่ ันไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั ในลฟิ ตจ์ งึ มแี ตเ่ ซยี วซคู่ นเดยี ว เขาบน่ พมึ พํากบั ผนังลฟิ ต“์ ยังมี หนา้ มาถาม กกู ร็ ไู ้ มม่ ากนักหรอก ตอ่ ใหร้ กู ้ ็ไมบ่ อกหรอก คดิ ไม่ ถงึ เลย้ ยย……คนแกก่ ลมุ่ นงึ สอดรสู ้ อดเห็นกนั ไดข้ นาดน”้ี เซยี วซซู่ อ้ื ทกุ อยา่ งตามรายการของเยโ่ มเ่ ซนิ พอซอื้ มาแลว้ คน้ พบวา่ รถทต่ี วั เองขบั อยใู่ สไ่ มล่ งเลยดว้ ยซ้าํ เขากเ็ ลยเรยี กรถขนสง่ มาขนไปบา้ นเยโ่ มเ่ ซนิ พอเยโ่ มเ่ ซนิ เห็นรถขนของเลน่ ก็ยนื สหี นา้ ไรอ้ ารมณอ์ ยตู่ รงนัน้ “ของพวกนใี้ ชไ่ หม” เซยี วซพู่ ยักหนา้ กลนื น้ําลาย“อยนู่ ห่ี มดแลว้ ครับ คณุ ชายเยจ่ ะ ใหจ้ ัดการอยา่ งไรด”ี ตอนที่ 657 คณุ ยอมรบั เขาแลว้ เหรอ

เมอื่ เห็นของเลน่ กองพะเนนิ ทก่ี องอยตู่ รงหนา้ มมุ ปากเยโ่ มเ่ ซนิ ก็อดกระตกุ ขน้ึ ไมไ่ ด ้ กอ่ นหนา้ เห็นทกุ คนออกความเห็นกนั อยา่ งออกรสออกชาติ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเป็ นของปัญญาออ่ นกองน้ี หางตาเขากระตกุ เด็กชอบของพวกนเ้ี หรอ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยเป็ นพอ่ คน ไมร่ วู ้ า่ เด็กชอบอะไร จงึ ซอื้ ทกุ อยา่ ง ทที่ กุ คนบอก หวังวา่ ถา้ ไมช่ อบอนั น้ี กย็ งั มอี นั นัน้ อกี อยา่ งเด็กน่ะ อยา่ งไรเสยี ก็คอื เด็ก ยังไมต่ อ้ งพดู วา่ ชอบไม่ ชอบหรอก แคเ่ ห็นของเลน่ กองเทา่ ภเู ขา ก็ดใี จจนฉุดไมอ่ ยู่ แลว้ พอคดิ วา่ อกี หน่อยลกู คงเห็นไดถ้ งึ สง่ิ ทต่ี นเองทําให ้ มมุ ปาก ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เผยรอยยมิ้ ออกมา เซยี วซทู่ อ่ี ยขู่ า้ งๆไมท่ นั ไดฟ้ ังคําตอบของเยโ่ มเ่ ซนิ เห็น เพยี งแตร่ อยยมิ้ แปลกๆ รอยยมิ้ นเี้ ป็ นรอยยมิ้ ความอาทรทบ่ี ดิ ามี ตอ่ บตุ ร เป็ นสง่ิ ทพี่ บเห็นไดใ้ นตัวคนเป็ นพอ่ ท่ัวไป

แตพ่ อรอยยม้ิ นมี้ าวางอยบู่ นใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ มนั ชา่ งดู แปลกพกิ ล แตว่ า่ เซยี วซไู่ มก่ ลา้ พดู ไดแ้ ตม่ องกองภเู ขาของเลน่ ตาปรบิ ๆ แมจ้ ะไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ แตว่ า่ ……ถา้ คณุ ชายเยท่ ําเรอื่ งแบบนี้ ไดแ้ ปลวา่ ยังตดั ไมข่ าดจากคณุ นายนอ้ ยแน่นอน * ในตอนทเี่ ลกิ เรยี น หานมจู่ อ่ื ไปรับเสย่ี วหมโี่ ตว้ กเ็ ห็นเงาท่ี คนุ ้ เคยยนื อยหู่ นา้ ประตโู รงเรยี น เขายนื พงิ กําแพงอยู่ สวม เสอ้ื เชติ้ สขี าว รปู รา่ งผอมบาง เพยี งแตร่ ปู รา่ งของเขาดงึ ดดู สายตาสาวๆระแวกนัน้ ไมน่ อ้ ย ในตอนทเ่ี ห็นเขา จๆู่ หานมจู่ อื่ กน็ กึ ถงึ ภาพเขาทโ่ี ดนเยโ่ มเ่ ซนิ ซดั ซะลม้ เมอ่ื ไมก่ วี่ นั กอ่ นในตอนนัน้ เลอื ดออกปากออกจมกู ดว้ ย ไมร่ เู ้ หมอื นกนั ……วา่ ไดร้ ับบาดเจ็บมากไหม ไมก่ ว่ี นั นเ้ี ธอเองก็ไมไ่ ดพ้ บเจอเขา ไมร่ ดู ้ ว้ ยซ้ําวา่ เป็ นไงบา้ ง

ตอนนยี้ ังไมถ่ งึ เวลาเลกิ เรยี น ทกุ คนตา่ งมาคอยลว่ งหนา้ เธอ เพงิ่ ลงรถไดไ้ มน่ าน เยห่ ลนิ่ หานราวกบั รตู ้ วั มองมาทางเธอ แววตาของเขาทอดสายตามาทเี่ ธอ จากนัน้ เก็บกลับไป จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆเดนิ เขา้ ไปหา หานมจู่ อ่ื ยังคงยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ไมข่ ยับ รอจนเขาเดนิ มาหยดุ อยู่ ตรงหนา้ เธอจงึ เงยหนา้ มอง เขา ไมม่ องซะดกี วา่ พอมอง หานมจู่ อื่ ตกอกตกใจหมด เป็ นเพราะใบหนา้ เยห่ ลนิ่ หานมแี ตร่ อยฟกชาํ้ ดําเขยี ว ดแู ลว้ หนัก หนาสาหสั มาก แตต่ อ่ ใหเ้ ป็ นแบบนัน้ ก็ไมไ่ ดท้ ําใหค้ วามหลอ่ เหลาเขาลดลง วันนัน้ ……เยโ่ มเ่ ซนิ ลงมอื หนักขนาดนเี้ ลยเหรอ พอเห็นแววตาเธอมแี ววตระหนก เยห่ ลน่ิ หานจงึ เอามอื ลบู ปาก แลว้ ยมิ้ ขนึ้ “ยงั เหลอื เวลาอกี สบิ นาทกี วา่ จะเลกิ เรยี น คยุ ตรงนไ้ี มส่ ะดวก ไปขา้ งๆกนั ไหม” หานมจู่ อ่ื “……”

เธอมองไปรอบๆ มองไปทางปลอดคน ชไี้ ป“ไปคยุ ตรงนัน้ เถอะ” จากนัน้ เธอจงึ เดนิ นําไป เยห่ ลน่ิ หานเดนิ ตามไปโดยปรยิ าย “เรอ่ื งวนั นัน้ ขอโทษนะ” หลังจากทลี่ กุ ขน้ึ ยนื หานมจู่ อ่ื จงึ เป็ นฝ่ ายเอย่ ปากขอโทษเยห่ ล่ิ นหาน“ฉันไมร่ วู ้ า่ เขาจะอยตู่ รงนัน้ พลอยทําใหค้ ณุ เดอื ดรอ้ นไป ดว้ ย ขอโทษนะคะ” “คณุ ขอโทษผมเหรอ”เยห่ ลน่ิ หานมองดเู ธอ มมุ ปากทยี่ ม้ิ อยา่ ง เจ็บปวดดนู ่าเห็นใจ หานมจู่ อ่ื แทบไมก่ ลา้ สบตาเขา ไดแ้ ตเ่ ลย่ี ง สายตาออก “คนลงมอื คอื เขา ถา้ คณุ ขอโทษแทน แปลวา่ คณุ ยอมรับเขา แลว้ เหรอ” หานมจู่ อื่ “……” เธอขบรมิ ฝี ปาก นกึ ถงึ คําบอกรักของเยห่ ลน่ิ หาน แมไ้ มร่ วู ้ า่ เขา จรงิ ใจหรอื เสแสรง้

อยา่ งไรเสยี เธอเคยฟังคําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ และเธอเองก็ คอ่ นขา้ งสงสยั ในตวั เยห่ ลนิ่ หาน รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ เขาเขา้ ใกลเ้ ธอเพราะเยโ่ มเ่ ซนิ แตไ่ มว่ า่ อยา่ งไรกต็ าม ในเมอ่ื เขาไดบ้ อกชดั เจนแลว้ ตวั เองก็ ควรจะชดั เจนกบั เขาเชน่ กนั ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ พยกั หนา้ ขดี จํากดั ของเยห่ ลนิ่ หานแทบจะขาดผงึ แววตาทบี่ า้ คล่งั แทบ จะลม่ สลาย จๆู่ เขาก็จับบา่ หานมจู่ อื่ อยา่ งแรง “ทําไม วนไปวนมาคณุ ถงึ ยังอยกู่ บั เขาอกี เขามอี ะไรทด่ี กี วา่ ผม เรอ่ื งทเ่ี ขาทําไวก้ อ่ นหนา้ คณุ ลมื แลว้ หรอื ไง” หานมจู่ อื่ ตกใจกบั ความกรรโชกของเยห่ ลน่ิ หาน รสู ้ กึ วา่ เจ็บ แปลบ๊ ตรงบา่ ทเ่ี ขากด โทสะจากน้ําเสยี งกบั แววตาทเี่ ดอื ดดาล ชา่ งแตกตา่ งกบั ความสภุ าพออ่ นโยนในยามปกติ โดยสนิ้ เชงิ หานมจู่ อื่ ไมเ่ คยเห็นเยห่ ลนิ่ หานในมมุ นี้ จงึ ตกใจจนหนา้ ซดี ขาว “คณุ คณุ จะทําอะไรน่ะ”

“ผมทําอะไรเหรอ”เยห่ ลน่ิ หานฝื นยมิ้ “คณุ คดิ วา่ ผมยังจะทําอะไร ไดอ้ กี เหรอ ผมรอคณุ มานานขนาดนี้ คณุ กลบั ไมช่ ายตามองผม แมแ้ ตน่ อ้ ย เขาทํารา้ ยคณุ มากมาย บทจะกลบั ไปคณุ ก็กลับไป อยขู่ า้ งเขา” หานมจู่ อ่ื กดั รมิ ฝี ปาก“ฉัน ฉันรักเขา” “รักเหรอ”เยห่ ลนิ่ หานดอู กหกั ไปชวั่ ขณะ หานมจู่ อ่ื คดิ จะผละตวั ออกยามเขาเผลอ แตเ่ ขาไดส้ ตคิ นื เร็วมาก เธอถกู บบี ไลอ่ ยา่ งแรงอกี ครัง้ “บอกผมมา ตกลงคณุ ชอบเขาตรงไหน มอี ะไรทผี่ มสไู ้ มไ่ ด ้ คณุ บอกผมมาสิ ใหผ้ มปรับตวั ดไี หม” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ พยายามผละเยห่ ลน่ิ หานออก แลว้ อธบิ าย “ไมใ่ ชว่ า่ คณุ สเู ้ ขาไมไ่ ด ้ ฉันรักเขามนั ไมเ่ กยี่ วกบั คณุ เมอ่ื กอ่ น ตอนทฉ่ี ันอยกู่ บั เขา กเ็ ห็นวา่ คณุ เป็ นพใี่ หญ่ ตอ่ ใหเ้ วลาผา่ นไป นานแคไ่ หน ฉันก็ยงั คงมองคณุ เป็ นพใ่ี หญไ่ มเ่ ปลยี่ น ฉันคงจะ ไม…่ …” “แตผ่ มไมใ่ ชพ่ ใ่ี หญข่ องคณุ น…ี่ …”เยห่ ลน่ิ หานพดู ตดั บท อารมณด์ เุ ดอื ด“ถา้ คณุ เห็นวา่ ผมเป็ นพใ่ี หญจ่ รงิ เมอื่ กอ่ นตอนท่ี

ผมชว่ ยคณุ แลว้ ทําไมคณุ ตอ้ งปฏเิ สธ มองผมเป็ นผชู ้ าย ธรรมดาคนหนง่ึ ไมไ่ ดเ้ หรอ เขาทํารา้ ยคณุ ขนาดนัน้ คณุ กลบั ไปอยกู่ บั เขา แลว้ ผมละ่ คณุ จะไปไมป่ ันใจ ใหผ้ มบา้ ง เหรอ” หานมจู่ อ่ื “ความรักไมใ่ ชก่ ารปันใจ มันปันไมไ่ ด”้ หานหลน่ิ เยส่ หี นา้ ขมขนื่ ราวกบั โดนทรมานอยา่ งหนัก หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ กลวั พยายามดน้ิ ใหห้ ลดุ จากเงอ้ื มมอื ปรากฏวา่ วนิ าทถี ัดไป เยห่ ลนิ่ หานกร็ ว่ งลงพนื้ ดงั ปัง หานมจู่ อื่ กําลงั คดิ จากไป กลบั ไดย้ นิ เสยี งปังอกี ครัง้ หนั กลับไป เห็นเยห่ ลนิ่ หานนอนกองบนพน้ื สหี นา้ ไมส่ ดู ้ ี เหงอ่ื ผดุ เต็ม หนา้ ผาก เธอชะงักงัน รบี คกุ เขา่ ลงขา้ งเยห่ ลน่ิ หาน“คณุ เป็ นอะไรไปคะ” เยห่ ลน่ิ หานนอนราบอยตู่ รงนัน้ สหี นา้ เจ็บปวดจนบอดเบย้ี ว เหงอ่ื เย็นเต็มหนา้ ผาก ไมพ่ ดู อะไรทงั้ สนิ้ เพยี งตาลมื ตาโพลง บบี มอื เธอไวอ้ ยา่ งออ่ นแรง

“อยา่ ……อยา่ กลับไปอยกู่ บั เขา เขาไมด่ กี บั คณุ หรอกนะ……ไม่ มที าง……” “คณุ เป็ นอะไรไปน่ะ ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ฉันโทรเรยี กรถพยาบาล ให”้ หานมจู่ อ่ื หยบิ มอื ถอื ออกมา รบี กด120 พอพดู กบั รถพยาบาล เรยี บรอ้ ย หานมจู่ อื่ กเ็ ห็นวา่ สหี นา้ ของเยห่ ลน่ิ หานซดี ลงไปอกี เป็ นแบบนไ้ี ปไดย้ งั ไงกนั เกดิ อะไรขน้ึ เนย่ี หานมจู่ อ่ื ทําอะไรไมถ่ กู แลว้ “คณุ อดทนหน่อยนะคะ รถพยาบาลใกลถ้ งึ แลว้ ” ตอนท่ี 658 เด็กสมยั นห้ี นา้ ตาดขี นาดนเ้ี ชยี ว เยห่ ลนิ่ หานจับมอื เธอไว ้ แมห้ นา้ ดอู อ่ นระโหยโรยแรง แตก่ ลบั ยงั คงความเขม้ แข็ง“ไม่ ไมไ่ ปโรงพยาบาล”

“คณุ เป็ นขนาดนแ้ี ลว้ ยังไมไ่ ปโรงพยาบาลอกี ”แมว้ า่ หานมจู่ อื่ จะดไู มอ่ อกวา่ เขาเป็ นยงั ไงบา้ ง แตเ่ ธอพอจะเห็นความเจ็บปวด ของเขาไดจ้ ากเม็ดเหงอ่ื บนหนา้ ผากและใบหนา้ ทซี่ ดี ขาว เยห่ ลน่ิ หานกลบั ชะแงม้ องเธอ ยมิ้ ออกมาใหอ้ ยา่ งออ่ นแรง “พอผมไดข้ น้ึ รถพยาบาลแลว้ คณุ คงจะไมเ่ ป็ นหว่ งผมอยา่ งน้ี แลว้ เพราะฉะนัน้ ……ผมยอมตายอยตู่ รงน้ี ไมไ่ ปโรงพยาบาล” หานมจู่ อ่ื “……คณุ จะบา้ หรอื ไง เจ็บเจยี นตายขนาดน”ี้ “ผมไมไ่ ดบ้ า้ ”เยห่ ลนิ่ หานกมุ มอื เธอแน่น แววตาคอ่ นขา้ ง เจ็บปวด“ผมแคอ่ ยากหาโอกาสใหต้ วั เองบา้ ง ทําไมละ่ ……คณุ จะหนั มามองผมบา้ งไมไ่ ดเ้ ชยี วหรอื ถา้ คณุ จะบอกวา่ ผมบา้ งัน้ ก็ถอื เสยี วา่ ผมบา้ ” ดทู า่ ทขี องเขา หานมจู่ อ่ื เองก็รสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย อยา่ งไรเสยี เขา โดนเยโ่ มเ่ ซนิ ซอ้ มเพราะตัวเธอแทๆ้ แมว้ า่ เธอจะรสู ้ กึ วา่ เยโ่ ม่ เซนิ ววู่ ามไปบา้ ง แตว่ า่ …… เอาเป็ นวา่ ตอนนใ้ี นใจหานมจู่ อื่ ยงุ่ เหยงิ เป็ นพัลวนั ไปหมด

เธออยากจะชกั มอื กลบั แตว่ า่ เยห่ ลน่ิ หานกก็ มุ มอื เธอเอาไวเ้ สยี แน่น เห็นทา่ ทที อี่ อ่ นเปลยี้ ของเขา เธอเองก็ไมก่ ลา้ ผละมอื ออก เธอรสู ้ กึ ราวกบั ตวั เองเป็ นคนชว่ั รา้ ย จงึ ไดแ้ ตป่ ลอบเขา “ตอนนอ้ี ยา่ เพงิ่ พดู อะไรเลย รถพยาบาลใกลถ้ งึ แลว้ ” หานมจู่ อื่ มองไปรอบตวั แลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาตรวจหา ตําแหน่ง พลางพดู “ฉันจําไดว้ า่ โรงพยาบาลไมไ่ กลจากน่ี น่าจะ ราวๆแปดนาทไี ด”้ เธอพดู พลางมองเยห่ ลนิ่ หาน“ตอนนคี้ ณุ รสู ้ กึ ไมส่ บายตรงไหน บา้ งคะ บอกฉันมาสิ ฉันจะไดบ้ อกคณุ หมอ” หากแตเ่ ยห่ ลนิ่ หานไดแ้ ตจ่ อ้ งตาเธอไมก่ ระพรบิ แมว้ า่ จะเจ็บจน ใบหนา้ ซดี ขาว แตว่ า่ เขาเองกไ็ มไ่ ดใ้ สใ่ จตวั เองเทา่ ไหรน่ ัก เป็ นแบบนไ้ี ดไ้ งกนั หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ปวดหวั “เยห่ ลนิ่ หาน ไมส่ บาย กต็ อ้ งไปโรงพยาบาลนะคะ คณุ ไมไ่ ปโรงพยาบาล แลว้ จะหายดี ไดย้ ังไง ถา้ คณุ เป็ นลมไป ฉันไมพ่ ยงุ คณุ ขน้ึ นะคะ” แววตาของเยห่ ลน่ิ หานผอ่ นคลายลง มองเธออยเู่ ป็ นนาน แลว้ พดู ขน้ึ “แลว้ ถา้ ผมไปโรงพยาบาล คณุ จะไปกบั ผมไหม”

หานมจู่ อ่ื “……ฉันยังตอ้ งรับเสยี่ วหมโี่ ตว้ คณุ ……” เขาหลบั ตาลงอยา่ งสงบ และยมิ้ อยา่ งขมขนื่ “เป็ นอยา่ งนัน้ จรงิ ๆน่ันแหละ คนอยา่ งผม ตอ่ ใหอ้ ยใู่ น โรงพยาบาลกค็ งไมม่ ใี ครร”ู ้ เห็นทา่ ทขี องเขา หานมจู่ อื่ อดทจ่ี ะกดั ฟันพดู ไมไ่ ด“้ ตอนที่ รถพยาบาลมาถงึ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ น่าจะใกลอ้ อกมาแลว้ ละ่ ฉันรบี สง่ เขากลับบา้ นแลว้ รบี มาหาคณุ ทโ่ี รงพยาบาลดไี หมคะ หรอื วา่ ……ฉันจะโทรศพั ทบ์ อกพนักงานคณุ นะคะ ใหพ้ วกเขา……” “ได ้ ผมจะรอคณุ ทโี่ รงพยาบาลนะ” เห็นวา่ เขาน่าจะใกลล้ งมาแลว้ หานมจู่ อื พดู อะไรมากไมไ่ ด ้ ได ้ แตย่ นื รอรถพยาบาลอยา่ งกระวนกระวาย ตอนทเี่ สยี่ วหมโ่ี ตว้ อ อกมารถพยาบาลยงั มาไมถ่ งึ ดว้ ยซาํ้ พอเขาเห็นหมา่ ม้ี เสย่ี วหมี่ โตว้ ก็วง่ิ สา่ ยกน้ มาหาหานมจู่ อ่ื ทนั ที “หมา่ ม”ี้

“เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ”หานมจู่ อื่ กวักมอื ใหเ้ ขา เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เดนิ เขา้ ไป ซบเธอ จากนัน้ สายตาจงึ สาดสอ่ งไปทก่ี ําแพง ซง่ึ เยห่ ลนิ่ หาน นอนออ่ นแรงอยทู่ นี่ ั่น “เอ๋ คณุ อาเป็ นอะไรอา่ ครับ” “คณุ อาไมส่ บายจ๊ะ หมา่ มกี้ ําลังรอรถพยาบาล หนูรอแป๊ บนงึ ได ้ ไหมจ๊ะ” เสยี่ วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ อยา่ งรคู ้ วาม“ไดส้ คิ รับ ผมรอเป็ นเพอ่ื น หมา่ มนี้ ะครับ” “จ๊ะ ขอบใจนะเสยี่ วหมโี่ ตว้ ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เขา้ ถงึ จติ ใจผคู ้ นขนาดน้ี หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ดใี จ เยห่ ลนิ่ หานพงิ กําแพง น่ังสหี นา้ ระทวยอยตู่ รงนัน้ พอไดย้ นิ เสยี งของเสยี่ วหมโี่ ตว้ เขาจงึ คอ่ ยๆลมื ตาขน้ึ แลว้ สบตาเขา้ กบั ดวงตากลมโตนอ้ ยๆของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ฝื นยม้ิ ออกมาที หนงึ่ “เสยี่ วหมโี่ ตว้ มาแลว้ เหรอ……” “สวัสดคี รับคณุ อา”เสย่ี วหมโ่ี ตว้ โคง้ คํานับทกั ทาย

“ขอโทษนะ วันนอี้ า……คงพาหนูไปกนิ ของอรอ่ ยไมไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ ” “ไมเ่ ป็ นไรครับคณุ อา”เสยี่ วหมโ่ี ตว้ มองดว้ ยสหี นา้ ใสซอ่ื บรสิ ทุ ธิ์ แลว้ พดู ขน้ึ “คณุ อาไมส่ บาย หลับตาพักผอ่ นนะครับ กอ่ นท่ี รถพยาบาลจะมา ผมกบั หมา่ ม๊จี ะอยเู่ ป็ นเพอ่ื นคณุ อาเอง” เมอ่ื มองดใู บหนา้ ดวงนอ้ ยทถี่ อดพมิ พอ์ อกมาจากเยโ่ มเ่ ซนิ ราว กบั แกะ เยห่ ลนิ่ หานยอ่ มรแู ้ น่วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ รักหานมจู่ อื่ มาก เดมิ ที เขาอยากครอบครองหานมจู่ อื่ อยแู่ ลว้ ถา้ หากเขาเห็นวา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ หนา้ ตาเหมอื นกบั เขา งัน้ กไ็ ป แมแ้ ตโ่ อกาสก็คงไมม่ งี ัน้ สิ คดิ มาถงึ ตรงน้ี เยห่ ลนิ่ หานจงึ หลบั ตาลง พดู ออกมาอยา่ ง ยากลําบาก“อาเจ็บมากเลย หนูกบั หมา่ ม๊…ี …ไปโรงพยาบาล เป็ นเพอ่ื นอาไดไ้ หม” “แตว่ า่ ……” “อาไมม่ ญี าตพิ น่ี อ้ ง ในโรงพยาบาลมนั วังเวงเกนิ ไป” เขาฝื นยม้ิ ออกมา เป็ นเพราะหลบั ตาลง จงึ เก็บซอ่ นอารมณ์ ทัง้ หมดเอาไว ้

การหลอกลวงเด็กตวั เล็กๆคนหนงึ่ กร็ สู ้ กึ ไมด่ อี ยดู่ ี แตจ่ ะใหเ้ ขาทําอยา่ งไรไดเ้ ลา่ หานมจู่ อ่ื เลน่ ไมข่ ยบั อะไรเลย เขาไดแ้ ตล่ งมอื ทางเด็ก ถา้ เป็ นเด็ก พอเคยไดร้ ับผลประโยชนจ์ ากเขาแลว้ แถมยังออก ปากเรยี กคณุ อาอกี แมเ่ ด็กกค็ งไมใ่ จจดื ใจดําหรอกมัง้ เพยี งแตว่ า่ เยห่ ลน่ิ หานดเู สยี่ วหมโี่ ตว้ ผดิ ไป แมว้ า่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะเป็ นเพยี งเด็กหา้ ขวบ แตก่ ไ็ มใ่ ชเ่ ด็กนอ้ ย ธรรมดา ความฉลาดหลัก แหลมของเขาเกนิ กวา่ เด็กทั่วไป เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จงึ กระพรบิ ตา มองไปทห่ี มา่ ม๊ที หี นง่ึ แลว้ ปฏเิ สธ อยา่ งสภุ าพวา่ “คณุ อาหานไมม่ ญี าตหิ รอื ครับ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จําได ้ วา่ คณุ อาเปิดบรษิ ัท งัน้ หมา่ มก้ี โ็ ทรหาพสี่ าวหรอื คณุ นา้ ทบ่ี รษิ ัท สคิ รับ คณุ อาหานบอกวา่ โรงพยาบาลวังเวงเกนิ ไป” หึ คดิ จะใหเ้ ขากบั หมา่ มไ้ี ปเป็ นเพอื่ นเหรอ ไมม่ ที างหรอก แมว้ า่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ จะไมไ่ ดร้ ังเกยี จเยห่ ลน่ิ หาน แตถ่ า้ หากวา่ จะ มาพรากพอ่ แมเ่ ขาออกจากกนั ละ่ ก็ ไมไ่ ดห้ รอกนะ

เยห่ ลนิ่ หานลมื ตาขนึ้ มองไปทเี่ ด็กคนนี้ เขากําลังจอ้ งมองมาท่ี ตนเอง แววตานัน้ สกุ ใสไมม่ คี วามซบั ซอ้ นใดๆ แตว่ า่ กลับทําให ้ เยห่ ลนิ่ หานเกดิ ความรสู ้ กึ เปลา่ เปลย่ี วอยา่ งไร ้ ขดี จํากดั เขามกั จะรสู ้ กึ วา่ เด็กคนนอี้ า่ นความคดิ เขาออกทะลปุ รโุ ปรง่ หรอื วา่ คดิ ไปเอง เยหลน่ิ หานอดประหลาดใจไมไ่ ด ้ เขาไดย้ นิ เสยี งรถพยาบาลมา แตไ่ กล “รถพยาบาลมาถงึ แลว้ ” ไมน่ าน รถพยาบาลไดจ้ อดเขา้ ทรี่ มิ ถนน เยห่ ลนิ่ หานถกู วางขนึ้ บนเปลรถ กอ่ นทเี่ ยห่ ลน่ิ หานจะขน้ึ รถ แววตาคอยมองไปทเ่ี ขา ตลอด รมิ ฝี ปากขยับเล็กนอ้ ย “อยา่ ……อยา่ ลมื ทร่ี ับปากผมนะ มจู่ อ่ื ” “ญาตไิ มต่ ามมาหรอื คะ”กอ่ นทพี่ ยาบาลจะปิดประตรู ถ มองไปที่ หานมจู่ อื่ กบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทหี นงึ่ ดว้ ยแววตาแปลกๆ

หานมจู่ อื่ คนื สตมิ า กําลังจะตอบ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทอี่ ยขู่ า้ งๆก็ตอบ ขนึ้ แทน “พพี่ ยาบาลครับ พวกเราไมใ่ ชญ่ าตขิ องคณุ อานะครับ หมา่ ม๊ผี ม เห็นวา่ คณุ อาป่ วย กเ็ ลยเรยี กรถพยาบาลน่ะครับ” “หา๊ ”พยาบาลเสยี หนา้ เล็กนอ้ ย“ทแ่ี ทเ้ ป็ นแบบนน้ี เ่ี อง งัน้ ขอบคณุ มากนะคะ” “ไมต่ อ้ งขอบคณุ ครับ ผมกบั หมา่ ม๊ไี ปกอ่ นนะครับ” หานมจู่ อื่ คดิ อยากจะพดู อะไรตอ่ อกี หน่อย แตโ่ ดนเสยี่ วหม่ี โตว้ ลากไปเสยี กอ่ น พยาบาลมองตามเงาหลงั อดพดู ออกมา ไมไ่ ดว้ า่ “เด็กสมัยนห้ี นา้ ตาดขี นาดนเี้ ชยี ว” ตอนท่ี 659เตรยี มของขวญั พอประตรู ถพยาบาลปิดลง หานมจู่ อ่ื จงึ หนั ไปมองเสยี่ วหมโี่ ตว้ “เป็ นอะไรไป”

“หา๊ เป็ นอะไรครับหมา่ ม”้ี เสยี่ วหมโี่ ตว้ เงยหนา้ ขนึ้ มองไปท่ี หานมจู่ อ่ื อยา่ งไรเ้ ดยี งสา ดว้ ยทา่ ทขี องเด็กนอ้ ยบรสิ ทุ ธ์ิ เห็นเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เป็ นแบบน้ี หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ งนุ งงสงสยั แต่ อยา่ งไรเสยี ก็คอื ลกู ชายตวั เอง เธอจะไมร่ ไู ้ ดไ้ งวา่ เขาเป็ นยังไง เธอยอบตวั ลง ยนื่ มอื ไปหยกิ แกม้ นอ้ ยๆของเขา “เมอ่ื กลี้ กู ……จงใจหรอื เปลา่ จ๊ะ” “หมา่ มพ้ี ดู อะไรน่ะครับ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไมเ่ ขา้ ใจ” “ไมต่ อ้ งมาแกลง้ ไขสอื จ๊ะ ทําไมลกู ตอ้ งบอกพพี่ ยาบาลดว้ ยวา่ เราไมร่ จู ้ ักคณุ อาเขา ทงั้ ๆทกี่ อ่ นหนา้ ลกู เพง่ิ กนิ เคก้ อรอ่ ยๆของ คณุ อามาเองนะจ๊ะ นเ่ี ขาเรยี กวา่ ควํา่ กระดานนะจ๊ะ” “หมา่ ม！้ี ”เสย่ี วหมโี่ ตว้ เบป้ าก“เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เคยควํา่ กระดานใคร ทไ่ี หน ผมแคบ่ อกกบั พพ่ี ยาบาลวา่ คณุ อาหานไมใ่ ชญ่ าตเิ รา พดู ผดิ ตรงไหนครับ หึ หมา่ มบี้ อกเองนน่ี า หรอื วา่ คณุ อาหาน เป็ นญาตเิ ราละ่ ครับ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ผดิ ตรงไหนครับ ทําไมหมา่ มี้ ตอ้ งวา่ เบบ่ ๊ดี ว้ ย” หานมจู่ อื่ “……”

เธอยอ้ นนกึ ดู เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กไ็ มไ่ ดพ้ ดู วา่ ไมร่ จู ้ ักเยห่ ลน่ิ หานเสยี หน่อย แคบ่ อกวา่ เยห่ ลน่ิ หานไมใ่ ชญ่ าตเิ รากแ็ คน่ ัน้ เอง และคําพดู นี้ ก็เป็ นความจรงิ นน่ี า พดู ไดด้ มี เี หตผุ ล เธอแทบจะเถยี งไมอ่ อกเลยทเี ดยี ว “หมา่ ม๊วี า่ มาสคิ รับ ผมพดู ผดิ ตรงไหน” หานมจู่ อื่ ไดส้ ตคิ นื มา มองไปทเี่ สยี่ วหมโี่ ตว้ เธอสา่ ยหนา้ อยา่ ง ออ่ นใจ“ไมไ่ ดพ้ ดู ผดิ หรอกจ๊ะ แตว่ า่ พพ่ี ยาบาลเขาไมร่ ไู ้ ง เลย คดิ วา่ ลกู น่าจะพดู ถงึ คณุ อาทไี่ มร่ จู ้ ักกนั เลย ลองคดิ ดนู ะ……ถา้ คณุ อาไดย้ นิ จะเสยี ใจแคไ่ หน” “เสยี ใจครับ”เสยี่ วหมโี่ ตว้ คดิ แลว้ พดู ขน้ึ “แลว้ ลกู ยังพดู แบบนอี้ กี ” “แตว่ า่ คณุ อาไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรกบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จรงิ ๆนค่ี รับ แลว้ ทําไมเสยี่ วหมโี่ ตว้ ตอ้ งสนใจดว้ ยครับวา่ คณุ อาจะเสยี ใจอะ๊ ป่ าว” หานมจู่ อ่ื “……”

คดิ ไมถ่ งึ เลยจรงิ ๆ วา่ ลกู ชายตวั จะคดิ ไมเ่ หมอื นตวั ไดถ้ งึ เพยี งน้ี หานมจู่ อื่ คน้ พบวา่ ตวั เองไมร่ จู ้ ะตอบเสยี่ วหมโี่ ตว้ อยา่ งไรดี “หมา่ ม๊หี มา่ ม๊！ี ”เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เขยา่ แขนเธอ“หมา่ ม๊บี อกวา่ จะหา แดดด๊ใี หเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ จะเอาแดดด๊ ี ไมเ่ อาคณุ อา หาน” เขาพดู พลางออ้ นพลาง รา่ งนอ้ ยๆกบั สหี นา้ นอ้ ยๆทบ่ี น่ กระปอดกระแปดทําใหค้ นปฏเิ สธ ไมล่ ง “ใกลแ้ ลว้ จะ๊ ใกลแ้ ลว้ ”หานมจู่ อ่ื ไดแ้ ตท่ อดถอนใจ ขยหี้ วั นอ้ ยๆ เบาๆ“บอกวา่ จะหาแดดด๊ใี หก้ ต็ อ้ งหาใหอ้ ยแู่ ลว้ จ๊ะ” “จรงิ ๆนะครับ”เสยี่ วหมโี่ ตว้ ทําหนา้ ลงิ โลด“แลว้ ผมจะไดเ้ จอ แดดด๊เี มอ่ื ไหรค่ รับ หมา่ ม๊ไี มด่ ี ไมต่ งั้ ใจเลย ปลอ่ ยใหเ้ สย่ี วหมี่ โตว้ รออยไู่ ด”้ “หมา่ ม๊ไี มด่ เี อง หมา่ ม๊จี ะรบี นะจ๊ะ ใหห้ มา่ ม๊ คี ดิ กอ่ นวา่ จะหา แดดด๊มี าใหย้ งั ไง ดไี หม” “ครับ แตห่ มา่ ม๊คี รับ คณุ นา้ เสย่ี วเหยยี นบอกวา่ จะมารับผม แลว้ อยไู่ หนครับ”

เพง่ิ พดู จบ กไ็ ดย้ นิ เสยี งทกั ทายมาพอดี “เสยี่ วหมโี่ ตว้ มจู่ อ่ื มาอยนู่ ก่ี นั ไดไ้ ง” ทัง้ คมู่ องไปตามทางเสยี ง เห็นเสย่ี วเหยยี นวงิ่ มาพอดี “เสย่ี วเหยยี น ยงั ไมก่ ลับไปอกี เหรอ” “คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี น” “แคก่ แคก่ ……”เมอ่ื เห็นหานมจู่ อื่ เสยี่ วเหยยี นจงึ กระแอมเสยี ง ขนึ้ “ฉันคดิ วา่ เธอออกไปกบั ใครแลว้ ซะอกี คดิ ไมถ่ งึ วา่ ยงั อยนู่ ี่ แตก่ วา่ ……วนั นเี้ ธอหา้ มแยง่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กบั ฉันนะ ฉันตกลงกบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไวแ้ ลว้ วา่ ตอนบา่ ยจะพาเขาไปหาหานชงิ ” “ไปหาหานชงิ ”หานมจู่ อ่ื ตกตะลงึ แลว้ ยม้ิ ขน้ึ ทมี่ มุ ปาก“นนี่ ่ะ เหรอกนุ ซอื ของเธอ” เสยี่ วเหยยี นหนา้ แดงกํา่ สดุ ทา้ ยจงึ พยักหนา้ อยา่ งวา่ งา่ ย “ความสมั พันธข์ องเขากบั หานชงิ เป็ นกนุ ซอื ของฉันเหมาะสม ทส่ี ดุ แลว้ ”

เธอก็พดู ถงึ ขนาดนัน้ แลว้ หานมจู่ อื่ จงึ ไดแ้ ตส่ ง่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ให ้ เสย่ี วเหยยี น“เอาเถอะ เอากนุ ซอื เธอไป อยา่ ลมื พากลบั บา้ น เร็วๆละ่ อยา่ ดกึ นักนะ” “จา้ จา้ ！” กอ่ นทเ่ี สยี่ วหมโี่ ตว้ ไป ดเู หมอื นนกึ อะไรขน้ึ มาได ้ “หมา่ ม้ี จะไปโรงพยาบาลดคู ณุ อาหานอกี ไหมครับ” “คณุ อาหานเหรอ”เสยี่ วเหยยี นไมร่ เู ้ รอ่ื งทเี่ กดิ ขนึ้ เมอ่ื ครู่ สหี นา้ งนุ งง“คณุ อาหานอะไรทไี่ หน” หานเหรอ แป๊ บเดยี วเสยี่ วเหยยี นก็นกึ ชอ่ื ขนึ้ มา เธอมองท่ี หานมจู่ อ่ื ดว้ ยสายตาวงิ วอน หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ เบาๆ แลว้ มองไปทางเสย่ี วหมโ่ี ตว้ “คณุ อาหานก็คอื คนๆหนง่ึ หมา่ ม๊กี ต็ อ้ งไปเยยี่ มคณุ อาที่ โรงพยาบาล เดย๋ี วกก็ ลับ” “แลว้ เรอ่ื งหาแดดด๊ลี ะ่ ครับ”

หานมจู่ อ่ื ปวดหวั เสย่ี วเหยยี นรบี เขา้ โอบเสย่ี วหมโี่ ตว้ “เรอื่ งของ ผใู ้ หญ่ เด็กอยา่ ไปยงุ่ เลยน่า ควรทํายังไงหมา่ ม๊รี เู ้ อง เป็ นเด็ก เป็ นเล็กไมต่ อ้ งไปหว่ งหรอก รบี ไปหาคณุ ลงุ เถอะ” พดู จบ เสยี่ วเหยยี นจงึ อมุ ้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ขนึ้ มา จากนัน้ จงึ เดนิ หนั หลงั กลับ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ โดนกอดในออ้ มแขนของเสยี่ วเหยยี น แตก่ ลบั หนั ไปมองทางหานมจู่ อื่ ดวงตากลมๆดจุ กระจกใสๆสดี ําจอ้ งเขม็ง มาทเี่ ธอ จอ้ งจนหานมจู่ อื่ ใจหววิ ไดแ้ ตห่ ลบสายตา รอจนไมย่ อมไป หานมจู่ อื่ จงึ กระแอมขนึ้ มาทหี นง่ึ แลว้ เรยี กรถ คนั หนง่ึ ไปทโ่ี รงพยาบาล ทงั้ ๆทเ่ี ห็นเขาลม้ ลงตรงหนา้ ตอ่ ใหเ้ ป็ นคคู่ า้ กเ็ ถอะ เธอก็ควรจะ ไปเยยี่ มเยยี นอยดู่ ี ระหวา่ งทางทไ่ี ปหานมจู่ อื่ โทรหาผจู ้ ัดการอี้ ผจู ้ ัดการอพี้ อไดย้ นิ วา่ เยห่ ลนิ่ หานป่ วย ก็รบี ถามวา่ โรงพยาบาล ไหน ในทหี่ านมจู่ อ่ื ไปถงึ กเ็ ห็นผจู ้ ัดการอร้ี ออยหู่ นา้ ประตแู ลว้ “ผจู ้ ัดการอ。้ี ”

“คณุ หาน！”ผจู ้ ัดการอเ้ี ห็นเธอ จงึ รบี รดุ หนา้ เขา้ หา“ผมไดย้ นิ วา่ ประธานหานป่ วยเขา้ โรงพยาบาลก็เลยรบี มา ประธานหานไม่ เป็ นอะไรนะครับ” หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ “ฉันกไ็ มค่ อ่ ยรหู ้ รอกคะ่ เขาน่าจะเพง่ิ มา เรา ไปถามกนั เถอะคะ่ ” “ไดค้ รับ” ทัง้ สองคนเดนิ ไปพรอ้ มกนั พอถามวา่ เยห่ ลน่ิ หานอยทู่ ไี่ หน จงึ รบี ไปดว้ ยกนั ในตอนทเ่ี ดนิ ไปไดค้ รง่ึ หนง่ึ มอื ถอื ของหานมจู่ อื่ ก็ดงั ขน้ึ เธอหยบิ มอื ถอื ขนึ้ มา พอเห็นวา่ เป็ นเบอรเ์ ยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ชะงัก ฝี เทา้ ผจู ้ ัดการอที้ อี่ ยขู่ า้ งๆเห็นวา่ เธอหยดุ ฝี เทา้ จงึ ถาม“คณุ หาน？” “โทษทคี ะ่ พอดรี ับโทรศพั ท์ ผจู ้ ัดการอไี้ ปกอ่ นเถอะคะ่ ” พอหานมจู่ อ่ื พดู จบจงึ รบี สงิ่ ไปรับโทรศพั ท์ เพราะคนใน โรงพยาบาลชกุ ชมุ หานมจู่ อ่ื จงึ ไดเ้ ดนิ ออกไปไกลหน่อยเพอื่ คยุ โทรศพั ท์

“ฮลั โหล” “ไปไหนแลว้ ”เสยี งเยโ่ มเ่ ซนิ ฟังดเู กยี จครา้ น หานมจู่ อ่ื ตกใจ เล็กนอ้ ย กระแอมขนึ้ “ฉัน……กําลงั กลบั บา้ นน่ะคะ่ ” “อยรู่ ะหวา่ งทางกลบั บา้ นเหรอ”เยโ่ มเ่ ซนิ ชะงัก แลว้ ถามตอ่ “งัน้ ผมรอคณุ นะ” หานมจู่ อื่ “หมายความวา่ ไงคะ” “ผมอยหู่ นา้ บา้ นคณุ ” คําพดู เดยี ว เกอื บทําใหห้ านมจู่ อื่ สะดดุ เขาไปทบ่ี า้ นเธอตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่ เวลานไี้ ปบา้ นเธอทําไม “ฉันบอกแลว้ ไงวา่ ยังคดิ ไมเ่ สร็จดี ทําไมคณุ ……” “กลัวอะไรเลา่ เจอชา้ เจอเร็วก็ตอ้ งเจอ อกี อยา่ งผมเตรยี มของ ใหล้ กู ” หานมจู่ อ่ื กลนื น้ําลาย กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง “แตว่ า่ ฉันยงั ไมถ่ งึ บา้ น”

“อกี นานเทา่ ไหร”่ อกี นานเทา่ ไหร่ เธอหนั ไปมองผจู ้ ัดการออ้ี ยา่ งลําบากใจ กดั รมิ ฝี ปาก“อกี ราวๆ20นาท”ี ตอนท่ี 660 กลบั ไปอยา่ งวา่ งา่ ย “20นาทเี หรอ”น้ําเสยี งเยโ่ มเ่ ซนิ ฟังดไู มพ่ อใจ หานมจู่ อ่ื ไดแ้ ต่ อธบิ าย“ฉันเดนิ ผา่ นซปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ อยากแวะซอ้ื ของหน่อย ไหนๆคณุ ก็อยหู่ นา้ บา้ นแลว้ รอหน่อยไมไ่ ดห้ รอื คะ” “ซปุ เปอรม์ ารเ์ ก็ตไหน ผมไปรับ” “ไมต่ อ้ ง！”หานมจู่ อื่ ปฏเิ สธอยา่ งรอ้ นรน ถา้ ใหเ้ ขามารับ ก็รกู ้ นั หมดพอดี หานมจู่ อื่ สดู ลมหายใจลกึ ๆ พยายามใหต้ วั เองสงบ “ไมต่ อ้ งมารับฉันคะ่ ฉันซอื้ ของแป๊ บเดยี ว ถา้ คณุ รอจนเหนอ่ื ย คณุ กลับบา้ นคณุ กอ่ น คํา่ หน่อยฉันไปหาคณุ เอง”

พอพดู ออกไป ทางนัน้ เงยี บอยนู่ าน สดุ ทา้ ยตอบกลบั มาวา่ “ตก ลง” พอวางสาย หานมจู่ อ่ื ถอนหายใจออกมาดว้ ยความโลง่ เธอเอา มอื กมุ อก รสู ้ กึ วา่ หวั ใจเตน้ แรงและเร็ว ถา้ โกหกบอ่ ยเกนิ ไป ตอ่ ไปจะรสู ้ กึ ผดิ ไหมนะ แตว่ า่ ในเวลาน้ี หานมจู่ อื่ จะคยุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งไร ตาม อารมณข์ องเขา ถา้ เธอบอก วา่ อยโู่ รงพยาบาล เขาจะตอ้ งรบี บง่ึ มาทันที และถา้ รวู ้ า่ เธอมาเยย่ี มเยห่ ลนิ่ หาน เรอื่ งกจ็ ะยง่ิ ยงุ่ ไป กนั ใหญ่ เธอรดู ้ กี วา่ ไมค่ วรมาเยย่ี มเยห่ ลน่ิ หาน แตว่ า่ เธอจะใจจดื ใจจํา ไมไ่ ดน้ นี่ า หานมจู่ อื่ จงึ บอกตวั เองวา่ พอถามหมอเสร็จแลว้ แน่ใจวา่ เยห่ ลิ่ นหานพน้ ขดี อนั ตรายเธอจะรบี กลบั “คณุ หาน เวลานย้ี งั มเี รอ่ื งทบี่ รษิ ัทหรอื ครับ”พอเดนิ ไป ผจู ้ ัดการ ออ้ี ดถามขนึ้ ไมไ่ ด ้

พอฟังแลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ มองทหี นง่ึ “ไมใ่ ชค่ ะ่ เป็ นคนในบา้ น มี อะไรหรอื คะ” “ไมม่ อี ะไรครับ ผมคดิ วา่ ป่ านนแี้ ลว้ ยังทํางานทที่ ํางานไมเ่ สร็จ แลว้ ใหค้ ณุ หานมา ก็รสู ้ กึ เกรงใจครับ”ผจู ้ ัดการอย้ี มิ้ จากนัน้ กอ็ ด ไมไ่ ด“้ จรงิ สิ คณุ หานมแี ฟนหรอื ยงั ครับ” หานมจู่ อ่ื “……คําถามของผจู ้ ัดการอ้ี ฟังดแู ปลกนะคะ” “เออ่ ” “เวลานปี้ ระธานหานของคณุ เป็ นอยา่ งไรกไ็ มร่ ู ้ คณุ มาถาม คําถามแบบนกี้ บั ฉัน เหมาะสมหรอื คะ” แววตาของหานมจู่ อื่ เฉียบคม จนผจู ้ ัดการอเ้ี สยี วสนั หลงั เขายมิ้ อยา่ งกระอกั กระอว่ น เหงอื่ ตก มอื หนงึ่ ปาดเหงอื่ “เหอะๆ ผม…… ผมถามไปงัน้ เอง ไมร่ จู ้ ะคยุ อะไร ถา้ คณุ หานถอื สา ตอ่ ไปผมจะ ไมพ่ ดู ครับ ขอโทษจรงิ ๆ” หานมจู่ อื่ จงึ เก็บสายตา มองไปทางหอ้ งผปู ้ ่ วย บรรยากาศโดยรอบเงยี บจนอดึ อดั ผจู ้ ัดการอม้ี องดดู า้ นขา้ ง ใบหนา้ ทแี่ สนจะเย็นชาของ

หานมจู่ อื่ ไมก่ ลา้ ปรปิ ากพดู ไดแ้ ตร่ ออยแู่ บบนัน้ ไมร่ วู ้ า่ ผา่ นไปนานเทา่ ไหร่ ในทส่ี ดุ คณุ หมอ กอ็ อกมา “ใครเป็ นญาตผิ ปู ้ ่ วยครับ” หานมจู่ อ่ื ยนื นงิ่ ไมข่ ยับ ผจู ้ ัดการอร้ี อครหู่ นงึ่ ไดแ้ ตเ่ ดนิ ขนึ้ หนา้ “สวสั ดคี รับคณุ หมอ ผมเป็ นเพอื่ นผปู ้ ่ วย ญาตขิ องเขายังไม่ มาน่ะครับ มอี ะไรบอกผมได”้ “ผปู ้ ่ วยลําไสอ้ กั เสบเฉียบพลนั ครับ ตอนนป้ี ลอดภยั แลว้ ตรวจดู ถา้ ไมม่ อี ะไร คนื นกี้ ก็ ลบั ไดค้ รับ คนหนุ่มๆ ตอ้ งระวังเรอ่ื งอาหาร นะครับ” “ครับๆ ขอบคณุ คณุ หมอนะครับ ผมจะบอกเขา” พอหมอออกไป ผจู ้ ัดการอจี้ งึ สาวเทา้ เดนิ ไปทหี่ อ้ งผปู ้ ่ วย เดนิ ไปไมก่ ก่ี า้ วถงึ ไดร้ วู ้ า่ คนดา้ นหลังไมข่ ยับ เขาจงึ หนั หลังไปมอง หานมจู่ อื่ “คณุ หาน ไมไ่ ปหรอื ครับ”