เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

ตอนเลกิ งาน หานมจู่ อ่ื ลงมาก็เห็นเยห่ ลน่ิ หานรออยทู่ ใ่ี ตต้ กึ นกึ ถงึ คําพดู ตอนเทยี่ งทเี่ ขาสง่ ตนเองกลบั มา ในใจเธอทอดถอนใจ อยา่ งหนัก ดแู ลว้ เยห่ ลน่ิ หานคงตงั้ ใจจะจบี เธอแลว้ จรงิ ๆ เธอจะปฏเิ สธเขาอยา่ งไรดี ถงึ จะทําใหเ้ ขาลม้ เลกิ ความตงั้ ใจไป ได?้ คดิ ๆแลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ แกลง้ ทําเป็ นมองไมเ่ ห็นเขา ถอื กญุ แจรถ ขน้ึ มาแลว้ เดนิ ไปทจ่ี อดรถทันที หมนุ ตวั ออกไปไดแ้ คไ่ มก่ ก่ี า้ ว ดา้ นหลงั ก็มคี นตามมา เยห่ ลิ่ นหานขวางทางเธอเอาไว ้ “ไมไ่ ดต้ กลงกนั แลว้ เหรอวา่ ผมจะสง่ คณุ กลับบา้ น? แลว้ ถอื โอกาสไปรับเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ดว้ ยเลย” “ประธานหานเกรงวา่ จะจําผดิ แลว้ พวกเราไมไ่ ดต้ กลงกนั นะคะ” หานมจู่ อื่ เมม้ ปากแดงระเรอื่ ปฏเิ สธออกมา

เยห่ ลนิ่ หานตกตะลงึ อยา่ งชดั เจน แตค่ รเู่ ดยี วก็มรี อยยมิ้ กลบั มา: “มจู่ อ่ื คณุ ไมต่ อ้ งกดดนั หรอก ผมแคอ่ ยากจะพยายามนดิ หน่อย ก็เทา่ นัน้ ” “ฉันไมไ่ ดก้ ดดนั แตฉ่ ันก็มรี ถของตนเองคะ่ ” หานมจู่ อ่ื แกวง่ กญุ แจรถทอ่ี ยใู่ นมอื ของตนเองใหเ้ ขาดู “ฉันตอ้ งขบั รถกลับบา้ น คะ่ ” สายตาเยห่ ลน่ิ หานสน่ั ไหว “เชน่ นัน้ ผมจะมเี กยี รตไิ ดน้ ่ังรถของคณุ แลว้ ไปรับเสยี่ วหมโ่ี ตว้ กบั คณุ ไหม?” หานมจู่ อ่ื : “……” คอ่ นขา้ งเหนอ่ื ยใจนมี่ นั เกดิ อะไรขน้ึ เนย่ี ? “ถา้ เมอ่ื ครฉู่ ันไมไ่ ดม้ องผดิ ไปละ่ ก็ คณุ ก็คงขบั รถมาใชไ่ หมคะ? คณุ นั่งรถของฉัน แลว้ รถคณุ จะทําอยา่ งไรคะ? ดงั นัน้ วนั น้ี ประธานหานกข็ บั รถของตนเองกลบั ไปเถอะคะ่ ” เดนิ ๆอยู่ ฝี เทา้ ของหานมจู่ อื่ กห็ ยดุ ชะงักลงทันที มองไป ดา้ นหนา้ อยา่ งตกตะลงึ อยกู่ บั ท่ี

เยห่ ลน่ิ หานใหค้ วามสนใจ ถอื โอกาสมองตามสายตาของเธอไป ดา้ นหนา้ ทจ่ี อดรถชนั้ ใตด้ นิ ไมถ่ อื วา่ สวา่ งมากนัก รา่ งสงู ยาวคนหนง่ึ ยนื พงิ อยทู่ ขี่ า้ งรถ ใบหนา้ หลอ่ เหลาอกี ครง่ึ หนง่ึ ถกู ซอ่ นอยภู่ ายใต ้ เงา ดวงตาทล่ี กึ ลํ้าดแู ลว้ ไมส่ ามารถบอกไดเ้ ลยวา่ คดิ อะไรอยู่ นไี่ มใ่ ชเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทโี่ ดนเธอไลไ่ ปคนนัน้ เหรอ? หานมจู่ อ่ื ขยบั ๆรมิ ฝี ปาก พดู อะไรไมอ่ อกสกั นดิ ดว้ ยจติ ใตส้ ํานกึ เธอเพยี งแคม่ องเยห่ ลน่ิ หานทเี่ ดนิ อยขู่ า้ งกาย คราวกอ่ นตอนทพี่ วกเขาเจอกนั ทซ่ี ปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ บรรยากาศก็ อมึ ครมึ เพยี งพอแลว้ วนั นด้ี นั มาเจอกนั ในทจี่ อดรถอกี ครัง้ ก็ยง่ิ เหนอ่ื ยใจ หานมจู่ อ่ื หลับตาลง เรม่ิ ปวดหวั แลว้ ขา้ งกายสง่ เสยี งหวั เราะทอ่ี อ่ นโยนลอยออกมา เยห่ ลน่ิ หาน ยังคงพดู เบาๆ: “ทคี่ ณุ ไมย่ อมใหผ้ มขน้ึ รถของคณุ เป็ นเพราะโม่ เซนิ ใชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื : “แน่นอน……”

วา่ ไมใ่ ช่ เธอก็ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะอยทู่ น่ี ่ี ตอนกลางวนั ทพ่ี บเขา ดวงตา ของเขาคล้ําอยา่ งชดั เจน เธอคดิ วา่ เขาคงจะกลบั ไปพักผอ่ น แน่ๆ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอเขาทน่ี ่ี นายคนน…้ี …หรอื วา่ จะยงั ไมไ่ ดพ้ ักผอ่ นจนถงึ ตอนนเ้ี หรอ? ขณะทกี่ ําลงั ครนุ่ คดิ อยู่ ชายทพี่ งิ อยทู่ ขี่ า้ งรถเธอกเ็ คลอ่ื นไหว แลว้ สายตาราวกบั ชายตามองมาทางนต้ี ามตอ้ งการ แลว้ กย็ ก มอื ขนึ้ มาเกยี่ วนว้ิ มอื ของเธอ “มาน”่ี หานมจู่ อื่ : “……” ตอนกลางวนั ยังทะเลาะกนั อยา่ งรนุ แรงอยเู่ ลย ในชว่ งระยะเวลา สนั้ ๆเขาสงบลงไดอ้ ยา่ งไร แลว้ ยงั ใชส้ ายตากบั นํ้าเสยี งอยา่ งนี้ ใหเ้ ธอเขา้ ไปหา? ราวกบั ไมม่ เี รอื่ งอะไรเกดิ ขน้ึ ทัง้ นัน้ ? หานมจู่ อื่ ยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ไมข่ ยับ

คงจะเห็นเธอไมข่ ยับตวั เลย เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ หมดความอดทน ยดื ตวั ตรง แลว้ กา้ วขายาวๆเขา้ ไปหาเธอ ไมร่ วู ้ า่ เป็ นภาพลวงตาของหานมจู่ อ่ื หรอื เปลา่ รสู ้ กึ วา่ ตอนทเ่ี ขา เดนิ เขา้ มาหาตนเองนัน้ สายตากบั รา่ งกายปรากฏ……ทา่ ทางที่ ดรุ า้ ยออกมา! ทา่ ทางดรุ า้ ยเหรอ? ดว้ ยจติ ใตส้ ํานกึ หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากของตนเองเอาไว ้ แค่ พรบิ ตาเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เดนิ มาอยตู่ อ่ หนา้ เธอแลว้ เขาไมส่ นใจเยห่ ล่ิ นหานทย่ี นื อยขู่ า้ งๆเธออยา่ งสน้ิ เชงิ ราวกบั วา่ ไมเ่ ห็นคนๆนี้ ตงั้ แตแ่ รก เขา้ มาจงู มอื ของหานมจู่ อื่ แลว้ กห็ มนุ ตวั ออกไป แรงของเขาเยอะมาก หานมจู่ อื่ จงึ โดนเขาจงู ไป และเพง่ิ จะเดนิ ไปไดแ้ คส่ องกา้ ว แขนอกี ขา้ งกต็ ามมาดว้ ยแรงดงึ ทแ่ี พรเ่ ขา้ มา เธอหนั ไป กพ็ บวา่ เยห่ ลนิ่ หานจับแขนของเธอเอาไว ้ “โมเ่ ซนิ แมว้ า่ นายอยากจะพบเธอ กต็ อ้ งดวู า่ ใครมากอ่ นหรอื เปลา่ ?”

บนใบหนา้ ของเยห่ ลน่ิ หานยงั คงมรี อยยม้ิ แตส่ ายตากลับไมร่ สู ้ กึ ถงึ ความอบอนุ่ แลว้ เขากําลงั มองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเย็นชา “เฮอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะเยาะออกมา ถงึ กบั ขเี้ กยี จทจี่ ะเหลอื บตามอง เขา “ใครมากอ่ น? ตอนเทย่ี งฉันก็รอเธออยตู่ รงนแ้ี ลว้ นายจะมา เทยี บกบั ฉันงัน้ เหรอ?” “ออ้ ?” เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ เล็กนอ้ ย เอย่ ปากอยา่ งวางเฉย: “อยา่ ง นัน้ กบ็ งั เอญิ ใชไ้ ดเ้ ลยนะ ตอนเทยี่ งฉันกน็ ัดมจู่ อื่ ไวแ้ ลว้ ตอนนัน้ ทพ่ี วกเราออกไปทําไมถงึ ไมเ่ จอนายละ่ หรอื วา่ โมเ่ ซนิ นัดกบั เธอกอ่ นทฉี่ ันกบั เธอจะเขา้ ไปกนิ อาหารกลางวนั ดว้ ยกนั ละ่ ?” พดู อยา่ งนกี้ ็ทําใหห้ านมจู่ อ่ื คอ่ นขา้ งตกใจจนเบกิ ตาโพลง มอง เยห่ ลน่ิ หานอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอื่ คาดไมถ่ งึ วา่ เขาทอี่ อ่ นโยนไมน่ กึ วา่ จะประลองฝี มอื กบั อกี ฝ่ าย ดว้ ยการพดู อยา่ งน้ี

ไมร่ เู ้ พราะอะไร หานมจู่ อ่ื มกั จะรสู ้ กึ วา่ นสิ ยั ของเยห่ ลน่ิ หาน คอ่ ยๆเปลย่ี นไป คําพดู ของเขาย่ัวยเุ ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งชดั เจน เยโ่ มเ่ ซนิ หรส่ี ายตาแสนอนั ตรายมองไปทหี่ านมจู่ อื่ ทันที หานมจู่ อื่ ยนื อยตู่ รงนัน้ อยา่ งสงบ ราวกบั ไมไ่ ดร้ ับสายตาของเขา พักใหญ่ เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะออกมาอยา่ งเย็นชา ในทสี่ ดุ ก็เหลอื บ ตาไปมองเยห่ ลนิ่ หาน “ดทู า่ วันนนี้ ายคงจะอยากโดนสกั หมัดสนิ ะ” พดู จบ เขาก็ปลอ่ ยมอื ของหานมจู่ อื่ แลว้ ปลอ่ ยหมดั เขา้ ไปทเี่ ย่ หลนิ่ หาน เสยี งพลกั่ ราวกบั กระแทกหนิ เขา้ ไปในใจของหานมจู่ อ่ื เธอตน่ื ตระหนกตกใจ ไมม่ แี มก้ ระทง่ั การตอบสนองก็เห็นหมดั ของเย่ โมเ่ ซนิ ตอ่ ยเขา้ ไปทคี่ างของเยห่ ลนิ่ หานแลว้ อยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อ่ื ก็เห็นมมุ ปากของเยห่ ลน่ิ หานมรี อยเลอื ด เพม่ิ ขน้ึ มา

รมิ ฝี ปากของเธอสน่ั ไหว อยากจะกา้ วเขา้ ไปแตข่ อ้ มอื กลบั ตดิ แน่น โดนเยโ่ มเ่ ซนิ ลากไปทด่ี า้ นหลัง รา่ งสงู ใหญข่ วางอยทู่ ด่ี า้ นหนา้ ของเธอ ทําใหห้ านมจู่ อื่ มองไม่ เห็นทา่ ทางและสายตาของเยห่ ลนิ่ หานอยา่ งสน้ิ เชงิ เยห่ ลนิ่ หานยกมอื ขน้ึ เชด็ เลอื ดทมี่ มุ ปาก สายตาทเ่ี หลอื บขนึ้ มา เต็มไปดว้ ยความโหดเหยี้ มทนั ที เขาจอ้ งไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยพู่ ัก หนง่ึ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “จะหนุ หนั พลันแลน่ ขนาดนเ้ี พอื่ อะไร? โมเ่ ซนิ คงจะไมใ่ ชเ่ พราะวา่ ฉันนัดกบั มจู่ อื่ กอ่ นนาย นายกเ็ ลยลงมอื อยา่ งนัน้ นะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองผชู ้ ายตรงหนา้ ทม่ี มุ ปากยงั คงมรี อยยมิ้ ยงิ่ ทําให ้ รสู ้ กึ วา่ เขาแสรง้ ทําตวั เป็ นคนดี “นัดผหู ้ ญงิ ของฉันเยโ่ มเ่ ซนิ นายถามความเห็นฉันหรอื ยงั ?” พดู จบ ก็ปลอ่ ยอกี หมัดไปทันที หานมจู่ อ่ื ทโี่ ดนเยโ่ มเ่ ซนิ ลากไปไวด้ า้ นหลังไดย้ นิ เสยี งพล่ัก เธอตกใจจนตอ้ งยน่ื หวั ออกไปดู จงึ พบวา่ เยห่ ลนิ่ หานโดนตอ่ ย จนถอยหลังไปสองกา้ วแลว้ รอยเลอื ดทม่ี มุ ปากก็มมี ากขนึ้ รวม ไปถงึ รอยชาํ้ ทค่ี าง

แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานราวกบั ไมร่ สู ้ กึ เจ็บ ตอนทเ่ี งยหนา้ ขน้ึ มากส็ บตา กบั เธอทันที สง่ รอยยมิ้ ปลอบใจมาให ้ ในทนั ทหี านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ หวั ใจเหมอื นกบั มมี อื คหู่ นงึ่ จับเอาไว ้ แน่น เธอกดั รมิ ฝี ปากกําลังมองเยห่ ลนิ่ หาน คนๆน้ี เขาไมต่ อบโตเ้ หรอ? โดนตอ่ ยจนเป็ นอยา่ งนแี้ ลว้ ไมน่ กึ วา่ เขาจะไมต่ อบโต?้ “รไู ้ หมวา่ ฉันเกลยี ดทา่ ทางอะไรของนายทส่ี ดุ ?” เทยี บกบั เยห่ ลิ่ นหาน สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แยย่ งิ่ กวา่ ดวงตาคอ่ นขา้ งแดงกํา่ เขากา้ วเขา้ ไปดงึ คอเสอ้ื ของเยห่ ลน่ิ หาน พดู เสยี งตํา่ “ก็ตอนทนี่ ายแสรง้ ทําตวั เป็ นคนดี ตสี องหนา้ อยา่ งนไ้ี ง” พลัก่ ! เยห่ ลนิ่ หานถอยหลงั ไปสกั กกี่ า้ ว ในทสี่ ดุ ก็ประคองตวั เอาไวไ้ ม่ ไหวลม้ ลงไปบนพนื้ หานมจู่ อ่ื หนา้ ถอดสี กอ่ นทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะปลอ่ ยหมดั ออกไปอกี ครัง้ กร็ บี พงุ่ เขา้ ไปอยา่ งรวดเร็ว ขวางดา้ นหนา้ ของเยห่ ลนิ่ หาน เอาไว ้

“ไมต่ อ้ งตอ่ ยแลว้ !” ตอนท่ี 633 ผมอยากเป็ นพอ่ ของลกู คณุ การกระทํากบั เสยี งทัง้ หมดหยดุ ลงในเวลาเดยี วกนั เห็นหานมจู่ อ่ื ทอ่ี ยตู่ อ่ หนา้ ของเยห่ ลน่ิ หาน เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ หรตี่ า จอ้ งเธอ: “คณุ กําลงั ปกป้องเขา?” สายตาทล่ี กึ ล้ํา ราวกบั บอ่ นํ้าแข็งทอ่ี ยใู่ นฤดหู นาว ทําใหค้ นที่ เห็นอดไมไ่ ดท้ จี่ ะตวั สนั่ ดว้ ยความหนาวเย็น เยห่ ลนิ่ หานทโ่ี ดนปกป้องอยู่ แมจ้ ะลม้ ลงไปบนพน้ื แตไ่ ดเ้ ห็น หานมจู่ อื่ ขวางอยทู่ ดี่ า้ นหนา้ ของตนเอง กลับยม้ิ ออกมาอยา่ ง พงึ พอใจ สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ รอยยมิ้ ของเขาเต็มไปดว้ ยความยว่ั ยุ เยโ่ ม่ เซนิ จงึ ยม้ิ อยา่ งเย็นชา “ถอื เป็ นเลห่ เ์ หลยี่ มทดี่ จี รงิ ๆ แกลง้ ทํา เป็ นออ่ นแอตอ่ หนา้ ผหู ้ ญงิ ?”

“คณุ พอไดแ้ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ !” หานมจู่ อื่ ตําหนเิ ขาออกมาเสยี งดงั : “คณุ ตอ่ ยเขาไปขนาดนัน้ แตเ่ ขาไมต่ อบโตก้ ลับสกั ครัง้ แลว้ คณุ ยงั จะทําใหเ้ ขาอบั อายอกี เหรอ?” พดู จบ หานมจู่ อื่ หายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ หมนุ ตวั ไปประคองเยห่ ลิ่ นหานขนึ้ มา ตอนทเี่ ยห่ ลนิ่ หานลกุ ขน้ึ ตงั้ ใจจับขอ้ มอื ขาวๆเล็กๆของ หานมจู่ อ่ื เอาไว ้ แรงครงึ่ หนงึ่ จากรา่ งกายดา้ นบนกพ็ ง่ึ พงิ รา่ งกาย ของหานมจู่ อ่ื เอาไว ้ แลว้ คอ่ ยๆลกุ ขน้ึ ยนื ฉากนส้ี ําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นกบั ลกู ระเบดิ เพยี งครเู่ ดยี วกท็ ํา ใหค้ วามเดอื ดดาลของเขาพงุ่ ขน้ึ จนถงึ จดุ สงู สดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วเขา้ ไปตอ่ ยเยห่ ลนิ่ หานควํา่ ลงไปบนพน้ื อกี ครัง้ หานมจู่ อ่ื เบกิ ตาโพลง ประคองเขาขน้ึ มาไมท่ ันอยแู่ ลว้ ตอนที่ หนั ไปอยากจะโตเ้ ถยี งกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตก่ ลบั โดนอมุ ้ ขน้ึ พาดบา่ “นี่ คณุ ทําอะไรน่ะ? ปลอ่ ยฉันลงนะ!” ทอ้ งของหานมจู่ อื่ พาดอยู่ บนบา่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหค้ อ่ นขา้ งเจ็บ เธอพยายามตบตไี ปที่ หลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเต็มท่ี

“เงยี บ ผหู ้ ญงิ ของผมไมอ่ นุญาตใหไ้ ปประคองผชู ้ ายคนอน่ื โดย เฉพาะเยห่ ลนิ่ หานสภุ าพบรุ ษุ จอมปลอมทแ่ี สรง้ ทําตวั เป็ นคนด”ี เขาพาดเธอไวบ้ นบา่ กา้ วเทา้ อยา่ งรวดเร็ว ออกไปจากทจี่ อดรถ ทนั ที เสยี งคนๆหนงึ่ ทค่ี อ่ ยๆหา่ งออกไป เยห่ ลนิ่ หานทไ่ี ดร้ ับบาดเจ็บ ยังคงนอนอยบู่ นพน้ื เย็นๆ เขากําลงั มองเพดานทอ่ี ยเู่ หนอื หวั ดา้ นหลังรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความเย็นทแี่ พรเ่ ขา้ มา ราวกบั ตกลงไปใน นรกอยา่ งไมม่ ที สี่ น้ิ สดุ พักใหญ่ เขากป็ รากฏรอยยม้ิ ออกมาอกี ครัง้ พรอ้ มกบั รอยเลอื ด ทดี่ แู ลว้ น่าสะพรงึ กลวั “เยโ่ มเ่ ซนิ !!!” เยห่ ลนิ่ หานกดั ฟันพดู ชอ่ื นี้ มอื กําหมัดแน่น เล็บจกิ ลงไปในเนอื้ * “ปลอ่ ยฉันลง คณุ จะพาฉันไปไหน? เยโ่ มเ่ ซนิ !” หานมจู่ อ่ื ยงั คง ตะโกนอยู่ ก็โดนเยโ่ มเ่ ซนิ จับยดั เขา้ ไปในรถ แลว้ เขาก็ยน่ื ตวั ตามเขา้ ไปตดิ ๆ เบยี ดเขา้ ไปในรถ

ปึ ง! “ออกรถ!” เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ั อยา่ งเย็นชา เซยี วซจู่ งึ รบี ออกรถทนั ที หลังจากทร่ี ถแลน่ ไปในทางทถ่ี กู ตอ้ งแลว้ หานมจู่ อื่ โมโหจนดา่ ออกมา: “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ เป็ นบา้ เหรอ? คณุ จะพาฉันไปไหน? คณุ รไู ้ หมวา่ ตอนนฉี้ ันตอ้ งไปรับลกู ชาย?” ไดย้ นิ ลกู ชายคําน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ นขา้ งวนุ่ วายใจ แตย่ ังคงถาม ดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ : “อยโู่ รงเรยี นไหน ผมจะใหค้ นไปรับเขา” หานมจู่ อ่ื : “……คณุ พดู อยา่ งนค้ี อื ไมค่ ดิ จะปลอ่ ยฉันลงไป?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู เพยี งแคห่ ยบิ มอื ถอื ออกมา: “โรงเรยี นไหน?” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เย็นชา: “ไมต่ อ้ งใหค้ ณุ ไปรับ ฉันจะลงจากรถ ฉัน จะไปรับเอง” ใหเ้ ขาสง่ คนไปรับไดอ้ ยา่ งไร? เชน่ นัน้ ไมเ่ ทา่ กบั เอาเรอื่ งทเ่ี สย่ี ว หมโี่ ตว้ เป็ นลกู ของเขาไปวางไวต้ อ่ หนา้ เขาเหรอ?

และเธอก็เป็ นกงั วลเยห่ ลน่ิ หานนดิ หน่อยดว้ ย เมอ่ื ครเู่ ยโ่ มเ่ ซนิ ลงมอื หนักขนาดนัน้ ตอ่ ยเสยี จนเขาลม้ ไปนอนบนพน้ื ลกุ ขนึ้ ไม่ ไหวแลว้ ก็ไมร่ วู ้ า่ จะเกดิ เรอ่ื งอะไรไหม สรปุ แลว้ หานมจู่ อ่ื กงั วลมาก แตห่ มดหนทางตงั้ แตแ่ รกแลว้ ก็ เลยตอ้ งมากบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งนี้ “ลงจากรถไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ปากอยา่ งเมนิ เฉย: “อยา่ คดิ วา่ ผมไมร่ วู ้ า่ คณุ คดิ อะไรอยนู่ ะ เขาไมต่ ายหรอก เพยี งแคแ่ สดง ละครตอ่ หนา้ คณุ เทา่ นัน้ ” “แสดงละคร?” หานมจู่ อ่ื เบกิ ตาโพลง มองเขาอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื “คณุ ตอ่ ยเขาไปขนาดนัน้ แมแ้ ตค่ รัง้ เดยี วเขากไ็ มต่ อบโต ้ แลว้ คณุ มาบอกวา่ เขาแสดงละคร? หรอื วา่ กําปัน้ ทค่ี ณุ โบกออกไป ลว้ นแตเ่ ป็ นของปลอมอยา่ งนัน้ เหรอ?” “ไมใ่ ช”่ เยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธ: “แน่นอนวา่ เป็ นของจรงิ ถา้ ไมใ่ ชว่ า่ คณุ ขวางเอาไว ้ จะตอ่ ยเขาใหย้ ับเยนิ ก็เป็ นไปได”้ หานมจู่ อื่ : “คณุ ! คณุ มันคนป่ าเถอื่ น”

เยโ่ มเ่ ซนิ เขยบิ เขา้ ไปใกลๆ้ ทันที หรต่ี าตงั้ ใจจอ้ งมองไปทเี่ ธอ: “ตอนนค้ี นป่ าเถอ่ื นจะพาคณุ ไปสนามบนิ ” “คณุ วา่ อะไรนะ?” ไปสนามบนิ ?? ไปสนามบนิ ทําอะไร? หานมจู่ อ่ื โดนเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ กวนจนจะ ประสาทแลว้ จรงิ ๆ ตาคนนเ้ี ป็ นบา้ เหรอ? “คณุ ไมไ่ ดบ้ อกเหรอ ถา้ ผมไมส่ ามารถใหค้ วามสขุ และความ ไวว้ างใจอยา่ งถงึ ทสี่ ดุ กบั คณุ ได ้ ก็ไมต่ อ้ งมาปรากฏตวั ตอ่ หนา้ คณุ อกี ตลอดไป?” เยโ่ มเ่ ซนิ พน่ ลมหายใจอนุ่ ๆมาบนหนา้ ของ เธอ พัดเสน้ ผมเล็กๆทหี่ นา้ ผากของเธอขน้ึ มา “ผมใหเ้ ซยี วซจู่ องตวั๋ เครอ่ื งบนิ ไวแ้ ลว้ บนิ คนื นส้ี องทมุ่ ” หานมจู่ อ่ื : “……” มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ จับเธอเอาไว ้ บบี จนนว้ิ มอื ของเธอกบั ตนเอง ทัง้ สบิ นวิ้ ตดิ กนั แน่น “เครอ่ื งบนิ ? คณุ จะพาฉันไปทําอะไรทต่ี า่ งประเทศ?”

“ไปพบตวนมเู่ สว”่ ตวนมเู่ สว?่ “ใคร?” หานมจู่ อ่ื ถามอยา่ งระวงั ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธออย:ู่ “ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทแี่ อบเขา้ มาในหอ้ งของ ผม” “ผมพาคณุ ไป เผชญิ หนา้ กบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ โดยตรง อยา่ งน้ี สามารถใหค้ วามมั่นใจอยา่ งเต็มทก่ี บั คณุ ไดแ้ ลว้ ใชไ่ หม?” “คณุ ……” หานมจู่ อื่ ตกใจจนพดู ไมอ่ อก แมว้ า่ เธอจะรมู ้ าโดย ตลอดวา่ นสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นสไตลท์ ท่ี ําทกุ เรอื่ งอยา่ งรวดเร็ว และเฉยี บขาด แตว่ า่ ……คดิ ไมถ่ งึ ไมน่ กึ วา่ เขาจะหนุ หันพลนั แลน่ ขนาดนี้ ตอนเทย่ี งเพง่ิ จะเจอกนั ชดั ๆ และเขากไ็ มไ่ ดน้ อนมาสองวันแลว้ ดวงตาเต็มไปดว้ ยเสน้ เลอื ดอยา่ งชดั เจน แตไ่ มน่ กึ วา่ จะยังซอื้ ตว๋ั เครอ่ื งบนิ วางแผนพาเธอไปตา่ งประเทศ? กเ็ ป็ นเพราะเธอพดู กบั เขาอยา่ งนัน้ เหรอ?

ขณะทกี่ ําลังครนุ่ คดิ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื เธอแน่น มากขน้ึ สายตาเขาจอ้ งมองเธออยา่ งวางอํานาจ เสยี งทมุ ้ ตํา่ “หลงั จากเรอ่ื งนผ้ี า่ นไป กลับมาคณุ ตอ้ งพาผมไปหาลกู ชาย คณุ ” ตาดําของหานมจู่ อ่ื ขยายใหญ่ ไดย้ นิ เสยี งทม่ี คี วามมน่ั ใจอยา่ ง ยง่ิ ของเขา “ผมไมอ่ ยากรออกี ตอ่ ไปแลว้ ” “มจู่ อ่ื ผมอยากเป็ นผชู ้ ายทถ่ี กู ตอ้ งตามกฎหมายของคณุ ” “แลว้ ผมกย็ ังอยากเป็ นพอ่ ของลกู คณุ ดว้ ย” …… ตอนทถ่ี งึ สนามบนิ แมจ้ ะผา่ นไปครง่ึ ชว่ั โมงกวา่ แลว้ แต่ หานมจู่ อื่ ยังคงไมม่ สี ตกิ ลบั มาเพราะตกใจกบั คําพดู ของเยโ่ ม่ เซนิ รอจนหลังจากเธอไดส้ ตกิ ลบั มา จงึ นกึ ขนึ้ ไดถ้ งึ เรอื่ งกอ่ นทเี่ ธอ จะสบั สนวนุ่ วาย ปฏเิ สธคําขอทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะหาคนไปรับเสย่ี วหม่ี

โตว้ ทนั ที และโทรหาเสยี่ วเหยยี น ใหเ้ สย่ี วเหยยี นไปรับเสย่ี ว หม่ี โตว้ กลับบา้ น จากนัน้ จงึ วางโทรศัพท์ สนามบนิ ยามคํา่ คนื สวา่ งไสวมาก อาคารทใี่ หญโ่ ตเหลอื เกนิ มี ผคู ้ นลากกระเป๋ าเดนิ ทางกนั ทัง้ นัน้ ยงั มคี นทเี่ ข็นรถเข็นกระเป๋ า เดนิ ทาง ทกุ คนลว้ นแตด่ ําเนนิ การจัดการตวั๋ เครอ่ื งบนิ ตา่ งๆ นานา เยโ่ มเ่ ซนิ พาเธอเดนิ ไปชอ่ ง VIP ทนั ที ตอนทนี่ ่ังลงบนเกา้ อ้ี หานมจู่ อื่ มองขา้ งกายตนเองทวี่ า่ งเปลา่ พบวา่ ตนเองไมไ่ ดเ้ อาอะไรมาดว้ ยเลยตงั้ แตแ่ รก ไมว่ า่ จะเป็ น เสอื้ ผา้ หรอื เครอื่ งสําอาง ไมม่ อี ะไรเลย เยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ กวนเกนิ ไปจรงิ ๆ แมจ้ ะรวู ้ า่ เขาสรา้ งปัญหามาก แตเ่ พราะเรอื่ งนใี้ จของหานมจู่ อื่ ยังคงสนั่ ไหวอยตู่ ลอด เธอไมค่ ดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะจองตว๋ั เครอ่ื งบนิ ในทนั ที แลว้ ลักพาตวั เธอมาทส่ี นามบนิ

เธอ……ตอ้ งไปพบผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทตี่ า่ งประเทศกบั เขาจรงิ ๆ เหรอ? เป็ นแคค่ ําพดู ประโยคหนงึ่ เทา่ นัน้ ชดั ๆ ตอ้ งทําเรอ่ื งใหใ้ หญโ่ ต ขนาดนจ้ี รงิ ๆเหรอ? ไมม่ เี หตผุ ลอยา่ งชดั เจนไปไหม? ก็ตอนทห่ี านมจู่ อื่ กําลงั คดิ เพอ้ เจอ้ อยนู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กโ็ อบเขา้ มา ทเี่ อวของเธอ: “หวิ ไหม? พาคณุ ไปกนิ อะไรนดิ หน่อยกอ่ น ดกี วา่ ?” หานมจู่ อ่ื ไดส้ ตกิ ลบั มา มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยขู่ า้ งกาย “คณุ จะพา ฉันไปตา่ งประเทศจรงิ ๆเหรอ? ตอนท่ี 634 คณุ อยากจะใหผ้ มตายอยขู่ า้ งนอกใชไ่ หม “มาถงึ นแี่ ลว้ คณุ คดิ วา่ ผมลอ้ คณุ เลน่ อยา่ งนัน้ เหรอ?” ตอนทเี่ ย่ โมเ่ ซนิ พดู ยงั ยกมอื ขน้ึ มาสงั เกตผมสวยๆแทนเธอ แลว้ ใชน้ วิ้ ชี้ สางปอยผมดําสลวยทพี่ ันกนั อยู่ หานมจู่ อื่ กม้ หนา้ มองฉากนอ้ี ยนู่ าน

“ผมจรงิ จังนะ หากวา่ เป็ นเพราะผหู ้ ญงิ แปลกหนา้ คนหนง่ึ แต่ สง่ ผลกระทบตอ่ ทศั นคตทิ ค่ี ณุ มตี อ่ ผม เชน่ นัน้ ผมกต็ อ้ งพสิ จู น์ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กบั ผมไมเ่ กยี่ วขอ้ งกนั ตงั้ แตท่ ไี่ ดพ้ บกนั จนถงึ ตอนนท้ี กุ สงิ่ ทกุ อยา่ งทผี่ มทําจรงิ จังทงั้ นัน้ ไมไ่ ดล้ อ้ เลน่ ” “แตว่ า่ ……” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ มองดวงตาทแ่ี ดงกํา่ ขนึ้ เรอื่ ยๆ ของเขา: “คณุ ไมไ่ ดน้ อนมาสองวนั แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? รา่ งกายคณุ จะทนไหวเหรอ?” ทัง้ สองคนสบตากนั เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ลงมา เอาหนา้ ผากคํ้าเธอ ไว ้ หลับตาลงอยา่ งออ่ นเพลยี “ทนไมไ่ หว” “แตถ่ า้ เสยี คณุ ไปผมทนไมไ่ หวมากกวา่ ” “คณุ อยา่ ไปเชอ่ื เขานะ เขาไมม่ เี จตนาด”ี เขากําลังพดู แยๆ่ ถงึ เยห่ ลนิ่ หาน แสดงความเห็นแกต่ วั ออกมา อยา่ งเห็นไดช้ ดั เห็นเธอไมต่ อบอะไร เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ พดู ตอ่ : “เขาไมต่ อบโต ้ ไมใ่ ช่ เพราะเขาไมส่ ามารถตอบโตไ้ ด ้ แตเ่ พราะคณุ อยตู่ รงนัน้ ”

หานมจู่ อื่ : “……” “เขาจงใจ เขา้ ใจไหม?” รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื ขยบั ๆ อยากจะพดู อะไร แตร่ มิ ฝี ปาก ของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ตกลงมาเสยี กอ่ น จบู ทอ่ี อ่ นโยนตกอยบู่ นรมิ ฝี ปากของเธอ ราวกบั กลบี ดอกไมท้ ร่ี ว่ งลงบนพน้ื ไมม่ เี สยี ง ออกมาสกั นดิ ออ่ นโยน สงบเงยี บ ไรเ้ สยี ง ใจของหานมจู่ อ่ื สนั่ ไหว อา้ ปากดว้ ยจติ ใตส้ ํานกึ รับจบู นัน้ ทันทที เ่ี ธออา้ ปาก ยงั รสู ้ กึ ไดถ้ งึ รา่ งกายทส่ี น่ั อยา่ งรนุ แรงของ อกี ฝ่ าย ตามมาดว้ ยลนิ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทแี่ ทบจะพงุ่ เขา้ มาเกย่ี ว เธอเอาไวอ้ ยา่ งไมม่ เี หตผุ ล “ออื ” หานมจู่ อ่ื ตอนนไี้ มส่ ามารถควบคมุ เสยี งของตนเองเอาไวไ้ ดแ้ ลว้ ก็ตอนทเี่ ธอคดิ วา่ จบู นก้ี ําลงั จะลกึ ซงึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับถอนรมิ ฝี ปากของตนเองกลบั ไป หานมจู่ อื่ มองเขาอยา่ งงงงัน

“คณุ อยากจะใหผ้ มตายอยขู่ า้ งนอกเหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ คํ้า หนา้ ผากของเธอเอาไว ้ พดู ออกมาพรอ้ มลมหายใจแรงๆ ขา้ งนอก…… ใชแ่ ลว้ หานมจู่ อื่ นกึ ขน้ึ ไดท้ นั ทวี า่ ทนี่ ย่ี ังเป็ นหอ้ ง VIP ของ สนามบนิ ในนแี้ มว้ า่ คนจะไมเ่ ยอะเทา่ ดา้ นนอก แตก่ ย็ ังมคี นอนื่ ดว้ ย หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ตวั ชา้ กวา่ จะตอบสนองออกมา ตอนทเ่ี ธออยากจะ ผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็บบี รมิ ฝี ปากของเธอเอาไวแ้ ลว้ ยม้ิ ออกมา: “สายไปแลว้ ทกุ คนเห็นหมดแลว้ หลบไมท่ นั แลว้ แหละ” รสู ้ กึ ไดถ้ งึ สายตาทส่ี ง่ มาจากรอบดา้ น หานมจู่ อ่ื ตกใจจนใบหนา้ และหแู ดงไปหมดแลว้ ไมก่ ลา้ พดู อะไรอกี ทําไดเ้ พยี งจอ้ งเขม็ง ไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเจ็บใจ “คณุ ไมไ่ ดบ้ อกวา่ จะไปหาอะไรกนิ เหรอ? ปลอ่ ยฉัน ฉันจะไปหา ของกนิ เอง……” พดู จบเธอกด็ นั เยโ่ มเ่ ซนิ ออก แตใ่ นทันทที ลี่ กุ ขนึ้ กโ็ ดนเยโ่ ม่ เซนิ ดงึ กลับไป

“รอผมหน่อย” หานมจู่ อื่ โดนดงึ กลบั ไปน่ังอยขู่ า้ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เขา เขา้ มาพดู ใกลๆ้ ทข่ี า้ งหขู องตนเอง: “ไมร่ เู ้ หรอวา่ เมอ่ื ครทู่ เ่ี พง่ิ จบู เสร็จผมไมส่ ะดวกมากๆ” “……” เขาบอกวา่ ไมส่ ะดวก หานมจู่ อ่ื รวู ้ า่ เขาหมายถงึ อะไรแน่นอน อนั ทจ่ี รงิ กอ่ นหนา้ นตี้ อนทอ่ี ยทู่ บี่ า้ นเธอกเ็ คยเกดิ ขน้ึ ครัง้ หนงึ่ แลว้ นายมันสตั วป์ ่ า! “เมอ่ื ครกู่ …็ …” ไมไ่ ดจ้ บู ลกึ ซงึ้ ขนาดนัน้ ไมน่ กึ วา่ เขาก็…… นกึ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื จงึ จอ้ งเขาเขม็งอกี ครัง้ ดวงตาแดงกํา่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เต็มไปดว้ ยความปลม้ื ใจ แมว้ า่ ยงั มี บางอยา่ งทยี่ ังไมส่ มปรารถนา แตค่ วามโมโหทปี่ ลอ่ ยหมดั ใสเ่ ย่ หลน่ิ หานกห็ ายไปหมดสน้ิ แลว้

กต็ อนทหี่ านมจู่ อ่ื เป็ นฝ่ ายอา้ ปากรับเขาวนิ าทนี ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ บ อยา่ งทนั ทวี า่ ตนเองอยใู่ นใจของเธอมาโดยตลอด ดงั นัน้ เขาจะโมโหเยห่ ลน่ิ หานเพอ่ื อะไรละ่ ? ยังคดิ จะแยง่ ผหู ้ ญงิ กบั เขาอกี ? เขาก็ไมเ่ คยเขา้ มาอยใู่ นจดุ นอี้ ยแู่ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ พงึ พอใจ ครัง้ นี้ หลงั จากทพี่ าเธอไปเผชญิ หนา้ กบั ตวนมเู่ สวเ่ สร็จแลว้ เขาก็ สามารถพัฒนาไปอกี ขนั้ เป็ นพอ่ ไดแ้ ลว้ ผอ่ นคลายไปพักใหญ่ หานมจู่ อื่ ถามเขาซํ้าแลว้ ซา้ํ เลา่ “คณุ ดขี นึ้ หรอื ยัง?” เยโ่ มเ่ ซนิ สา่ ยหวั เมม้ รมิ ฝี ปากบางๆน่ังอยตู่ รงนัน้ ยังคงไมข่ ยบั ตวั ผา่ นไปประมาณสามนาที หานมจู่ อื่ จงึ มองแลว้ ถามเขาอกี : “คณุ ดขี นึ้ หรอื ยัง?” สายตาทช่ี มุ่ ชน้ื นัน้ รอู ้ ยแู่ กใ่ จวา่ ตอนนเ้ี ขามสี ภาพอยา่ งไร แต่ กลบั ถามเขาดว้ ยหนา้ ตาใสซอื่ วา่ ดขี นึ้ หรอื ยงั ?

เยโ่ มเ่ ซนิ อยากจะดงึ เธอมากดั สกั ทจี รงิ ๆ ค้ําเธอเอาไวเ้ พอ่ื ให ้ เธอรสู ้ กึ สกั หน่อยวา่ เขาดขี นึ้ หรอื ยงั จะดขี นึ้ เร็วขนาดนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร? “ทําไมคณุ ……” หานมจู่ อ่ื ยงั อยากจะพดู อะไรกบั เขา แตก่ ลับ เห็นเขาใชส้ ายตาทดี่ รุ า้ ยมองตนเองอยู่ คําพดู ทอี่ ยขู่ า้ งรมิ ฝี ปาก จงึ ทําไดเ้ พยี งกลนื กลบั ไป ชา่ งเถอะ เธอรอตอ่ ไปกแ็ ลว้ กนั เหมอื นกบั กอ่ นหนา้ นตี้ อนทอี่ ยทู่ บ่ี า้ น กน็ านใชไ้ ดเ้ ลยกวา่ เขาจะ กลบั มาเป็ นเหมอื นเดมิ ครัง้ นี้ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดร้ บกวนเขาอกี เวลาผา่ นไปเรอื่ ยๆ นานจน ทําใหอ้ ดึ อดั จรงิ ๆแลว้ หานมจู่ อ่ื อยากจะเตอื นเขามากๆ ถา้ รอ ตอ่ ไปอกี อาจจะตอ้ งขนึ้ เครอ่ื งแลว้ แลว้ ยงั จะกนิ อาหารอกี ละ่ ? ในทส่ี ดุ หานมจู่ อื่ เกอื บจะทนไมไ่ หวตอนทล่ี กุ ขนึ้ แลว้ บอกวา่ ตนเองจะไปเขา้ หอ้ งนํ้า เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จับมอื ของเธอทันท:ี “ไปกนั เถอะ”

หานมจู่ อื่ : “คณุ ดขี นึ้ แลว้ ?” สายตาของเธอกําลงั มองเขาอยา่ งประหลาดใจ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางๆ “อยา่ ใชส้ ายตาอยา่ งนมี้ องผม ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……ผมก็ไมก่ ลา้ รับปากวา่ ผมจะไมก่ ลบั ไปน่ังตอ่ อกี ” หานมจู่ อื่ : “……” ชา่ งเถอะ เธอหลบสายตากลับมา ไมส่ นใจเขาอกี เดนิ อยรู่ ะหวา่ งทางดา้ นนอก หานมจู่ อื่ นกึ ถงึ อะไรบางอยา่ ง อด ไมไ่ ดท้ จี่ ะถาม: “พช่ี ายคณุ ……จะไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆใชไ่ หม?” เสยี งพดู เพงิ่ จบลง หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ ถงึ ลมหายใจขา้ งกายทเี่ ย็น ขน้ึ เล็กนอ้ ย เธอหนั ไปมองเขา อยา่ งทคี่ ดิ เอาไวพ้ บวา่ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั มองเธออยา่ งเย็นชา “ถงึ ตอนนค้ี ณุ กย็ ังคดิ ถงึ เขา?”

หานมจู่ อ่ื : “ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะคดิ ถงึ เขา แตเ่ ป็ นเพราะคณุ ตอ่ ย เขาจนบาดเจ็บ” เยโ่ มเ่ ซนิ หลบสายตากลับไป นํ้าเสยี งเมนิ เฉย “เขาไมใ่ ชพ่ ช่ี ายผม แลว้ คณุ ก็ไมต่ อ้ งมองเขาเป็ นพชี่ ายนะ” แน่นอนวา่ เธอไมไ่ ดม้ องเขาเป็ นพชี่ าย “ยง่ิ ไมอ่ นุญาตใหม้ องเป็ นผชู ้ ายคนหนงึ่ ดว้ ย” ในใจของหานมจู่ อื่ คดิ วา่ คําขอนเี้ กนิ ไปแลว้ นะ? “เขาเป็ นลกู ชายของเมยี นอ้ ย” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ปากออกมาอยา่ ง กะทนั หนั หานมจู่ อ่ื ตกตะลงึ ลกู ของเมยี นอ้ ย? จรงิ ๆแลว้ เรอื่ งภายในบา้ น ของตระกลู เยห่ านมจู่ อ่ื กไ็ มไ่ ดช้ ดั เจนเป็ นพเิ ศษ รแู ้ คเ่ พยี งผวิ เผนิ เทา่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กบั เยห่ ลนิ่ หานไมใ่ ชพ่ น่ี อ้ งแทๆ้ เป็ นพน่ี อ้ งคนละแมท่ ่ี มพี อ่ คนเดยี วกนั สว่ นเรอื่ งอน่ื ๆ ทเี่ ธอรกู ้ ็ไมถ่ อื วา่ มากมาย

“ปีนัน้ หลงั จากทแี่ มผ่ มแตง่ เขา้ ไปในตระกลู เยก่ ็ไมต่ งั้ ทอ้ งเสยี ที สามปีหลังกลับพบวา่ ผชู ้ ายคนนัน้ ออกนอกลนู่ อกทาง นสิ ยั ของแมผ่ มหยงิ่ ในศกั ดศ์ิ รี ไมย่ อมทนรับความเจ็บปวดทตี่ อ้ งใช ้ สามรี ว่ มกบั คนอน่ื จงึ บงั คบั ผชู ้ ายคนนัน้ ใหห้ ยา่ แลว้ ก็ออกมา จากตระกลู เย”่ หานมจู่ อื่ ชะงักงัน มองตํา่ ลง ไมค่ ดิ วา่ แมแ่ ทๆ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จะแข็งแกรง่ ขนาดนี้ เมอื่ พบวา่ ออกนอกลนู่ อกทางกห็ ยา่ ทนั ที ไมเ่ หมอื นกบั บางคนทพ่ี บวา่ สามอี อกนอกลนู่ อกทาง แลว้ ยังกล้ํากลนื ความเจ็บปวดเอาไว ้ โดยสน้ิ เชงิ “หลงั จากออกมาจากตระกลู เย่ แมก่ พ็ บวา่ ตนเองทอ้ งเสยี แลว้ ” หลงั ออกมากพ็ บวา่ ตนเองทอ้ งแลว้ …… ดว้ ยจติ ใตส้ ํานกึ ทําใหห้ านมจู่ อื่ ประคองทอ้ งของตนเองเอาไว ้ “แตแ่ รก เธอจะไมเ่ อาเด็กคนนกี้ ็ได ้ อนั ทจ่ี รงิ ก็เป็ นลกู ของสามี คนกอ่ น แตแ่ มย่ ังคงใหก้ ําเนดิ ผมอยา่ งไมล่ ังเล” ฟังถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเงยหนา้ มองเขา

พบวา่ ดวงตาทล่ี กึ ลํ้าของเยโ่ มเ่ ซนิ ราวกบั ทะเลลกึ สฟี ้า ไมเ่ หมอื นกบั เขาในเวลาอนื่ หานมจู่ อื่ ไมเ่ คยเห็นสายตาอยา่ งน้ี ของเยโ่ มเ่ ซนิ มากอ่ นเลย ตอนท่ี 635 คณุ สงสารผมแลว้ ใชไ่ หม แมว้ า่ หานมจู่ อื่ จะไมเ่ คยเจอแมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ มากอ่ น แตไ่ ดฟ้ ัง เขาพดู ขนึ้ มาในตอนน้ี จงึ พอจะเดาออกวา่ เป็ นผหู ้ ญงิ ทมี่ ี ปณธิ านแข็งแกรง่ กลา้ ขนาดไหน ในเวลาเดยี วกนั ก็มาพรอ้ มกบั ความรักทยี่ งิ่ ใหญข่ องแม่ หยา่ กนั แลว้ แตพ่ บวา่ ตนเองตงั้ ทอ้ ง กส็ ามารถเอาเด็กคนนอี้ อก ไดอ้ ยแู่ ลว้ แตเ่ ธอกลับไมล่ ังเลทจ่ี ะใหเ้ ขาเกดิ มา “หลงั จากนัน้ ละ่ ?” หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดต้ นเองจงึ เป็ นฝ่ ายถาม ขนึ้ มา “จากนัน้ ……” เยโ่ มเ่ ซนิ เผยอปากเล็กนอ้ ย ดเู หมอื นกําลังยมิ้ แตร่ อยยมิ้ และสายตาชา่ งเจ็บปวดเหลอื เกนิ : “เธอตวั คนเดยี ว

ผา่ นมาไดอ้ ยา่ งยากลําบาก ตงั้ ทอ้ งแลว้ รา่ งกายก็ไมค่ อ่ ย สะดวกสบาย รวมถงึ อาการบาดเจ็บบนรา่ งกายอกี ทกุ ๆวนั ลว้ น แตม่ ชี วี ติ อยไู่ ดด้ ว้ ยความศรัทธา ตอ่ มา……หลังจากทใ่ี หก้ ําเนดิ ลกู แลว้ เธอคนเดยี วทตี่ อ้ งพาลกู ไปดว้ ยในทกุ ๆที่ ชวี ติ กย็ งิ่ ลําบาก” ไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไร หานมจู่ อ่ื นกึ ถงึ ตนเองขนึ้ มาทนั ที ปีนัน้ หลังจากทเี่ ธอแยกกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ไปตา่ งประเทศ ก็อยใู่ น สถานการณป์ ระมาณนี้ เพยี งแตเ่ ธอยังมญี าตพิ น่ี อ้ งคอยดแู ล หานชงิ ใหส้ ภาพความเป็ นอยทู่ ด่ี เี ป็ นพเิ ศษแกเ่ ธอ ตอ่ มายังมี เสย่ี วเหยยี นคอยอยเู่ ป็ นเพอ่ื นเธออกี แตต่ อนนัน้ เธอกร็ สู ้ กึ วา่ ชวี ติ ในแตล่ ะวันลําบากมากแลว้ ตอนนี้ มาคดิ ดู แมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ จะไมล่ ําบากกวา่ เธอเหรอ? จๆู่ เธอกร็ สู ้ กึ ซาบซง้ึ และตน้ื ตนั ใจกบั สงิ่ ทตี่ นเองไดร้ ับขนึ้ มา “ตอนทลี่ กู ของเธอยงั เด็กมากๆก็รสู ้ ถานการณ์การหยา่ รา้ งของ แม่ แลว้ ก็รวู ้ า่ พอ่ แทๆ้ ของตนเองเป็ นใคร ทําเรอื่ งไมด่ อี ะไร เอาไว ้ เขากร็ วู ้ า่ หลังจากทแ่ี มห่ ยา่ กบั ผชู ้ ายคนนัน้ ผชู ้ ายคนนัน้ ก็นําเมยี นอ้ ยเขา้ บา้ นอยา่ งมหี นา้ มตี า ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ยังพาลกู ชายคนหนง่ึ กลับมาทต่ี ระกลู เย่ ทกุ คนตา่ งก็รวู ้ า่ ผชู ้ ายคนนัน้ ทํา

อะไรผดิ แตด่ ว้ ยฐานะของเขาก็ไมม่ ใี ครกลา้ ตําหนเิ ขาอยแู่ ลว้ เขาเอาใจใสผ่ หู ้ ญงิ คนนัน้ อยา่ งใกลช้ ดิ ใครๆตา่ งกย็ กใหเ้ ขาเป็ น สามตี วั อยา่ ง เฮอะ……” พดู ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ วั เราะออกมาอยา่ งเย็นชา เสยี งหวั เราะ เย็นยะเยอื กเฉยี บคม เย็นเขา้ ไปถงึ กระดกู ชายคนหนงึ่ ทอี่ อกนอกลนู่ อกทาง และเพราะฐานะของเขาใครๆ กไ็ มก่ ลา้ ลว่ งเกนิ ดงั นัน้ จงึ ยกใหเ้ ขาเป็ นสามตี วั อยา่ ง…… จะเป็ นเรอ่ื งทนี่ ่าเจ็บปวดขนาดไหนกนั นะ หานมจู่ อื่ แทบจะจนิ ตนาการไดถ้ งึ ความสนิ้ หวงั ในตอนแรก ของเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ ตอนทเี่ ขายงั เด็กมากๆกร็ เู ้ รอ่ื งพวกนแ้ี ลว้ อยา่ งนัน้ เหรอ? เชน่ นัน้ เขาเตบิ โตมาอยา่ งแข็งแกรง่ ไดอ้ ยา่ งไร？ อยา่ งทนั ทที ันใด หานมจู่ อื่ คอ่ นขา้ งเขา้ ใจแลว้ วา่ เพราะอะไรปี นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ สะอดิ สะเอยี นเธอเชน่ นี้ ถงึ กบั พดู จาเหน็บแนม ถากถาง

“รสู ้ กึ ใชไ่ หมวา่ คนพวกนไี้ มค่ คู่ วร? แลว้ เขาก็โดนกรรมตาม สนอง ตอ่ มาเขาเกดิ เรอ่ื งตอนน่ังเครอื่ งบนิ เขากบั เมยี นอ้ ยตก ลงไปในทะเลทัง้ ค”ู่ หานมจู่ อ่ื : “……” “แลว้ ก็ไมก่ ลบั มาอกี เลย เฮอะ” พดู ๆอยู่ ทัง้ สองคนก็เดนิ มาถงึ หนา้ รา้ นอาหารรา้ นหนง่ึ เยโ่ ม่ เซนิ โอบเอวของเธออยู่ ถามดว้ ยทา่ ทางทไ่ี มเ่ ป็ นอะไร: “กก็ นิ ทน่ี แ่ี ลว้ กนั ?” ในใจของหานมจู่ อื่ คดิ วา่ นายคนนย้ี งั จะมอี ารมณ์กนิ อกี เหรอ? เห็นเธอไมต่ อบ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เป็ นฝ่ ายสงั่ อาหารแทนเธอไปเลย จากนัน้ กโ็ อบเธอเดนิ เขา้ ไปขา้ งใน แลว้ ทัง้ สองคนกห็ าทน่ี ั่ง หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามขนึ้ มาอกี : “หลังจากทตี่ กลงไปใน ทะเลละ่ ? คณุ กลบั มาทต่ี ระกลู เยไ่ ดอ้ ยา่ งไร?” “อยากร?ู ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ชําเลอื งมองเธอ รมิ ฝี ปากบางๆเผยอขน้ึ เล็กนอ้ ย: “กนิ ขา้ วกอ่ น กนิ เสร็จแลว้ จะบอกคณุ ” หานมจู่ อื่ : “……”

นายคนน้ี ทําใหค้ วามอยากรขู ้ องเธอผดุ ขนึ้ มา แลว้ ก็ไมพ่ ดู ตอ่ ? ทา่ ทางอยา่ งนี้ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อดหวั เราะไมไ่ ด ้ “กอ็ ยากจะรขู ้ นาดน?้ี ” หานมจู่ อื่ มองเขา “แลว้ คณุ จะพดู ตอ่ ใชไ่ หม?” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ขรมึ ลง “หลงั จากทต่ี กลงไปในทะเล นาย ทา่ นตระกลู เยก่ ็เรม่ิ สง่ คนมาเรยี กฉันกลบั ไปตระกลู เย”่ “คณุ กเ็ ลยกลบั ไปตอนนัน้ ?” หานมจู่ อื่ ถามอกี “ไมใ่ ช”่ เยโ่ มเ่ ซนิ เผยอปาก: “อกี ฝ่ ายอยากใหฉ้ ันกลบั ตระกลู เย่ โดยมเี งอื่ นไขคอื ไมร่ ับแมไ่ ปดว้ ย หมายความวา่ ใหฉ้ ันทอดทงิ้ แมแ่ ลว้ กลบั ไปตระกลู เยค่ นเดยี ว” ฟังถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเบกิ ตาโพลง “ความหมายของนายทา่ นเยค่ อื ถา้ คณุ กลบั ไปตระกลู เย่ คณุ ตอ้ งตดั ขาดความสมั พันธก์ บั แมค่ ณุ หากวา่ ไมต่ ดั ขาด คณุ กไ็ ม่ ตอ้ งกลบั ไปตระกลู เย่ ใชไ่ หม?” เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้ พรอ้ มกบั มมุ ปากทยี่ ม้ิ เยาะ

“ลกู ชายของเขาตายแลว้ ในบา้ นมเี พยี งแคล่ กู ชายทผี่ หู ้ ญงิ คน นัน้ ทงิ้ เอาไว ้ หลังจากกลวั วา่ จะเกดิ เหตกุ ารณ์ทไี่ มค่ าดคดิ ขน้ึ แลว้ จะไมม่ คี นรับชว่ งตอ่ ตระกลู เย่ จงึ คดิ ทกุ วถิ ที างเพอื่ ทจ่ี ะเอา ผมออกมาจากขา้ งกายของแม”่ หานมจู่ อ่ื คอ่ นขา้ งพดู ไมอ่ อก เวลานัน้ ทเ่ี ขาเขา้ ไปในตระกลู เย่ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเขากบั นายทา่ นแยม่ าก ไมต่ อ้ งพดู วา่ เป็ นป่ กู บั หลานแลว้ ความสมั พันธ์ ระหวา่ งสองคนแทบจะไมต่ า่ งจากศตั รเู ลย และหลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปในตระกลู เยจ่ รงิ ๆแลว้ น่ัน…… เรอื่ งราวเบอ้ื งหลังเกดิ อะไรขนึ้ อกี เขาไมย่ นิ ยอมตดั ขาด ความสมั พันธก์ บั แม่ แลว้ ตอ่ มาทําไมถงึ ไปตระกลู เยล่ ะ่ แลว้ ทําไมถงึ น่ังอยบู่ นรถเข็น? มคี ําถามมากมาย ทห่ี านมจู่ อื่ อยากจะถามออกไปมากๆ แตก่ ็ กลัววา่ หากตนเองถามมากจนเกนิ ไปจะทําใหใ้ นใจของเยโ่ ม่ เซนิ เจ็บปวด ดงั นัน้ จงึ ทําไดเ้ พยี งอดทนเอาไว ้ รอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู ออกมาเอง

แตเ่ ดมิ คดิ วา่ ประสบการณข์ องเธอเองก็ขรขุ ระมากแลว้ ไมค่ ดิ วา่ ตอนทเี่ ขายงั เด็กไมน่ กึ วา่ ก็จะมชี ว่ งเวลาอยา่ งน้ี บรรยากาศเงยี บไปพักใหญ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี แลว้ หานมจู่ อ่ื กไ็ มก่ ลา้ ถามเขา ทัง้ สองฝ่ ายตา่ งคนตา่ งเงยี บ กต็ อนที่ หานมจู่ อื่ คดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คงไมพ่ ดู อะไรอกี แลว้ แตเ่ ขากลับสง่ เสยี งเย็นชาออกมา “เพราะผมไมย่ นิ ยอมทจ่ี ะกลบั ตระกลู เย่ ดงั นัน้ ……นายทา่ นก็ เลยสง่ั ใหค้ นมาบบี บงั คบั จนแมต่ าย” หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ ทนั ที “คณุ วา่ อะไรนะ?” ในใจของเธอตน่ื ตระหนกตกใจจนแทบจะทนไมไ่ หว ดวงตา และเปลอื กตาสน่ั ไหวเล็กนอ้ ย คดิ ไมถ่ งึ วา่ นายทา่ นเยไ่ มน่ กึ เลย……วา่ จะสง่ คนไปบบี บงั คบั แมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ จนตาย มนิ ่าสายตาทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มองเขาถงึ เหมอื นกบั มองศตั รู ไมแ่ ปลก เลยทจี่ ะไมไ่ วห้ นา้ เขาสกั นดิ “ผมกลบั ตระกลู เย่ ก็เพอ่ื แยง่ ทกุ อยา่ งคนื มา” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก คอ่ ยๆเอย่ ปาก สายตาของเขาไมเ่ บกิ บานอยา่ งถงึ ทสี่ ดุ “งาน แตง่ งานปีนัน้ ก็เป็ นพวกเขาทดี่ งึ ดนั จะใหผ้ มทํา”

หานมจู่ อื่ : “……” ตอนนพ้ี อดกี บั ทบี่ รกิ รยกอาหารมาเสริ ฟ์ “คณุ ผหู ้ ญงิ คณุ ผชู ้ าย เชญิ ทานใหอ้ รอ่ ย” “กนิ กอ่ นเถอะ” หานมจู่ อ่ื หยบิ สอ้ มขน้ึ มา หลังจากตกั อาหารเขา้ ปากแลว้ ถงึ รสู ้ กึ วา่ ตนเองราวกบั ไมอ่ ยากอาหารเลย อาหารไมม่ ี รสชาตสิ กั นดิ ถงึ กบั ขมนดิ หน่อยดว้ ยซํ้า เป็ นเพราะวา่ เธอรอู ้ ดตี ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งนัน้ เหรอ? เธอกําลังสงสารเขาอยา่ งนัน้ เหรอ? หานมจู่ อ่ื กนิ อาหารอยา่ งไมส่ บายใจ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยตู่ อ่ หนา้ ไม่ หยบิ สอ้ มขน้ึ มาดว้ ยซํ้า แตก่ ลับตงั้ ใจมองเธอกนิ สายตาทเี่ รา่ รอ้ นแผซ่ า่ นเขา้ มา เธอกนิ ไมล่ งทันที วางสอ้ มทอี่ ยใู่ นมอื แลว้ พดู ออกมา: “อยา่ กนิ เลย พวกเราไปรอขนึ้ เครอ่ื งกนั เถอะ” พดู จบเธอก็หยบิ กระเป๋ าเตรยี มตวั ลกุ ขนึ้ ทันที เดนิ ไปไดแ้ คส่ อง กา้ วกลับโดนเยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื เอาไว ้ “สงสารผมแลว้ เหรอ? คณุ กเ็ ลยกนิ ไมล่ งแลว้ ?”

หานมจู่ อื่ : “……” เธออดทน ทนแลว้ ทนอกี ทนไมไ่ หวแลว้ จรงิ ๆจงึ หนั กลับไป จอ้ งเขา “ทําไมคณุ ถงึ แกลง้ ทําเป็ นไมเ่ ป็ นไร เกดิ เรอื่ งมากมายขนาดน้ี อยชู่ ดั ๆ คณุ ควรจะโกรธไมใ่ ชเ่ หรอ? แตค่ ณุ กลบั ทําเหมอื น กําลังพดู เรอื่ งของคนอนื่ ยงั มอี ารมณ์พาฉันมากนิ ขา้ วอกี หลงั จากรเู ้ รอื่ งพวกนี้ ฉันจะกนิ ลงไดอ้ ยา่ งไร?” “คณุ กนิ ไมล่ ง เป็ นเพราะคณุ สงสารผมแลว้ ” คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ ม่ เซนิ ไมเ่ พยี งแตไ่ มโ่ กรธ ในทางกลบั กนั ยังจงู มอื ของเธอ กม้ หนา้ ลงมาจบู ทฝี่ ่ ามอื ของเธอเบาๆ ตอนที่ 636 กอ่ นคณุ ยงั มอี กี คน หานมจู่ อ่ื ตกใจ หแู ดงขน้ึ มาทันที แลว้ คดิ จะชกั มอื กลับมา เยโ่ ม่ เซนิ กลบั ยมิ้ ออกมากลา่ ววา่ : “ถา้ สงสารผมจรงิ ๆ อยา่ งนัน้ ก็อยู่ ขา้ งๆผมเถอะ ไมต่ อ้ งไปเกย่ี วขอ้ งกบั ใครทงั้ สน้ิ ”

ฟังถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื กข็ มวดควิ้ สวยๆขน้ึ มา ราวกบั สงั เกตเห็น บางอยา่ งทไ่ี มถ่ กู ตอ้ ง “คณุ ……พดู เรอื่ งพวกนแ้ี คเ่ พอื่ ใหฉ้ ัน สงสารคณุ อยา่ งนัน้ เหรอ?” “ผมกไ็ มไ่ ดโ้ กหกคณุ นะ สงสารผมสกั หน่อยจะเป็ นไรไป?” เย่ โมเ่ ซนิ ยม้ิ นอ้ ยๆ พดู เบาๆ: “นั่งลงไปกนิ เถอะ อาหารบน เครอ่ื งบนิ ไมอ่ รอ่ ยนะ” หานมจู่ อ่ื ตกตะลงึ ก็ใช่ อาหารบนเครอ่ื งบนิ ไมอ่ รอ่ ยขนาดนัน้ ถา้ ตอนนเ้ี ธอไมก่ นิ ทน่ี ี่ แลว้ ขน้ึ ไปบนเครอ่ื งกอ็ าจจะยงิ่ กนิ ไมล่ ง แตว่ า่ หลงั จากทไ่ี ดฟ้ ังเยโ่ มเ่ ซนิ พดู เรอ่ื งพวกนัน้ เธอไมเ่ จรญิ อาหารเลยจรงิ ๆ นกึ ถงึ ตรงน้ี เธอจงึ สา่ ยหวั “ชา่ งเถอะ ตอนนฉ้ี ันไมอ่ ยากอาหารเลย แลว้ กไ็ มอ่ ยากกนิ ดว้ ย” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บลงชวั่ ครู่ แลว้ ลกุ ขน้ึ ตามเธอ: “งัน้ กค็ ดิ เงนิ อกี พัก คอ่ ยไปกนิ อาหารบนเครอื่ งนะ” หานมจู่ อ่ื : “……”

หลังจากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พาเธอไปทเี่ คานเ์ ตอรค์ ดิ เงนิ แลว้ ทงั้ สอง คนก็ออกมาจากรา้ นอาหาร “น่าเสยี ดาย สง่ั อาหารมาแลว้ กนิ ไปไดน้ ดิ เดยี วเอง” หลังจากที่ หานมจู่ อื่ ออกมาแลว้ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะทอดถอนใจออกมา ฟังแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ลกิ คว้ิ : “งัน้ กลบั ไปเอาใสถ่ งุ ไหม?” “……” คดิ เสยี วา่ เธอไมเ่ คยพดู อะไรก็แลว้ กนั ทัง้ สองคนกลบั ไปรอขนึ้ เครอื่ ง หลงั จากน่ังลงไปไมน่ าน หานมจู่ อ่ื ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถาม: “ขาของคณุ ……เคยไดร้ ับ บาดเจ็บใชไ่ หม?” “ปีนัน้ ไดร้ ับบาดเจ็บไดอ้ ยา่ งไร? อาการ……รา้ ยแรงเลยใช่ ไหม?” ตอนทถี่ ามประโยคนี้ หานมจู่ อื่ ไมก่ ลา้ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ แตแ่ รก แลว้ กลวั วา่ ตนเองจะไปแตะตอ้ งจดุ ทเี่ จ็บปวดของเขา ใครจะรวู ้ า่ เสยี งหวั เราะเบาๆจะลอยมาจากดา้ นหลัง เยโ่ มเ่ ซนิ เขยบิ เขา้ มาใกล ้ วางคางเอาไวบ้ นไหลข่ องเธอ “ทําไมไมก่ ลา้

มองผม? อยากถามกถ็ ามอยา่ งสบายๆสิ ผมเป็ นผชู ้ ายของคณุ นะ คณุ ยังมอี ะไรทพ่ี ดู กบั ผมไมไ่ ดอ้ กี ?” หานมจู่ อ่ื หแู ดงขนึ้ มาทันที กดั ฟันพดู : “ใครบอกวา่ คณุ เป็ น ผชู ้ ายของฉันแลว้ ? ฉันยงั ไมไ่ ดย้ อมรับคณุ เลย” “รอหลงั จากพบผหู ้ ญงิ คนนัน้ แลว้ คณุ ไมอ่ ยากยอมรับก็ตอ้ ง ยอม” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ อใหห้ านมจู่ อื่ เอย่ ปากอกี ครัง้ อธบิ าย ออกมาทันท:ี “จรงิ ๆปีนัน้ ผมไมไ่ ดพ้ กิ ารตัง้ แตแ่ รกแลว้ ” “คณุ วา่ อะไรนะ?” เธอคดิ วา่ ตนเองฟังผดิ ไป ปีนัน้ เขาไมไ่ ดพ้ กิ าร? “คณุ บอกวา่ ไมไ่ ดพ้ กิ ารตงั้ แตแ่ รก? แลว้ ทําไมคณุ ถงึ นั่งอยบู่ น รถเข็นตลอดเลย?” “ภายนอกพกิ าร แตจ่ รงิ ๆ……สขุ ภาพผมแข็งแรงมาโดยตลอด เพยี งแคข่ าของผมใชก้ ารไมไ่ ดแ้ ลว้ ตาเฒา่ ก็จะลดการป้องกนั ตวั จากผม คณุ คดิ วา่ ……ตําแหน่งของประธานเยผ่ มไปนั่งได ้ อยา่ งไร? แมว้ า่ ความสามารถของผมจะเหนอื กวา่ เยห่ ลน่ิ หาน

แตด่ ว้ ยความระมดั ระวังตวั ของเขาแลว้ แรกเรม่ิ เขายังมวี ธิ ที จี่ ะ ใหพ้ วกคณะกรรมการโคน่ ลม้ ผมดว้ ย จนกระท่ังผมควบคมุ ทกุ คนเอาไวไ้ ด ้ เขาอยากจะทําอะไรก็ตอ้ งจํายอมแลว้ ” รมิ ฝี ปากหานมจู่ อื่ กําลังสนั่ เบาๆ และรสู ้ กึ วา่ ใจของตนเองคอ่ ยๆ สน่ั ไหว ปีนัน้ เธอคดิ วา่ เขาพกิ าร แลว้ ยังครนุ่ คดิ เพอ่ื เขาอยบู่ อ่ ยๆ เพราะ ลสู่ นุ ฉางบอกวา่ เขาเป็ นคนไรค้ วามสามารถ เธอก็ไปโตแ้ ยง้ กบั อกี ฝ่ ายเพอ่ื เขา ถงึ กบั สาดกาแฟใสห่ นา้ เขาดว้ ย ไมค่ ดิ วา่ …… ไมน่ กึ วา่ เขาเพยี งแคแ่ กลง้ พกิ ารเทา่ นัน้ ? นกึ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกม้ หนา้ มองขาทงั้ คขู่ องเขา ไมแ่ ปลกเลย กอ่ นหนา้ นต้ี อนทเ่ี ธอคน้ หาขา่ วเกยี่ วกบั เขาที่ ตา่ งประเทศ ตอนทไี่ ดย้ นิ วา่ ขาของเขาฟ้ืนคนื กลับมาแข็งแรง แลว้ หานมจู่ อ่ื ยงั คงดใี จแทนเขาดว้ ย แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ ……เขาแกลง้ ทํามาโดยตลอด

“แลว้ หลังจากนัน้ ทําไมคณุ ไมบ่ อกฉัน?” หานมจู่ อ่ื เหลอื บตาไป จอ้ งมองดวงตาทลี่ กึ ล้ําของเขา: “หลังจากทพ่ี วกเราอยดู่ ว้ ยกนั คณุ ไมบ่ อกเรอ่ื งพวกนก้ี บั ฉัน เพราะกงั วล……” “คดิ เพอ้ เจอ้ อะไร?” เหมอื นกบั รคู ้ วามคดิ ของเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ กมุ มอื ของเธอเอาไวท้ ันที ออกแรงเยอะหน่อย เพอ่ื ดงึ สตขิ องเธอ กลับมา “แน่นอนวา่ ทไี่ มไ่ ดบ้ อกความจรงิ คณุ เป็ นเพราะผมยงั ไมม่ ั่นใจ วา่ จะสําเร็จอยา่ งเต็มที่ และแน่นอนวา่ กไ็ มอ่ ยากดงึ คณุ เขา้ มา เกย่ี วขอ้ ง นเ่ี ป็ นเรอื่ งของผมกบั ตระกลู เย่ ไมเ่ กย่ี วกบั คณุ ” หานมจู่ อ่ื : “……” “ตอ่ ไปคณุ กไ็ มไ่ ดร้ ับอนุญาตใหต้ ดิ ตอ่ กบั เยห่ ลนิ่ หานอกี แลว้ นะ ลกู ชายของเมยี นอ้ ยไมใ่ ชค่ นดแี น่ๆ เขาอาจจะคดิ แคอ่ ยากใช ้ ประโยชนจ์ ากคณุ ” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ สวยๆ: “ทําไมคณุ พดู ถงึ เขาไมด่ ตี ลอดเลย? บางทเี ขาอาจจะไมไ่ ดเ้ ลวรา้ ยอยา่ งทค่ี ณุ พดู กไ็ ดน้ ะ?”

“จะไมม่ ไี ดอ้ ยา่ งไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะเยาะเบาๆ “ตอนนัน้ แม่ ของเขาทําลายความสขุ ของครอบครัวคนอน่ื ตอนนเ้ี ขากค็ ดิ จะ มาทําลายคณุ กบั ผมอกี ” หานมจู่ อ่ื ขเ้ี กยี จจะสนใจเขา เบะปากพดู ออกมา “ตอ่ ใหเ้ ขาเป็ นลกู ของเมยี นอ้ ย นั่นก็ไมใ่ ชส่ ง่ิ ทเ่ี ขาเลอื ก กอ่ นท่ี เขาจะเลอื ก เขากไ็ มไ่ ดร้ วู ้ า่ คนๆนเ้ี ป็ นเมยี นอ้ ยนะ” ไดฟ้ ังอยา่ งน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ อยา่ งไมพ่ อใจ จอ้ งเธอพดู ออกมาอยา่ งไมป่ ลม้ื : “ดงั นัน้ ตอนนคี้ ณุ กเ็ ลยพดู แทนเขาใช่ ไหม? ก็เหมอื นกบั ทเี่ มอ่ื ครคู่ ณุ ไปขวางอยขู่ า้ งหนา้ เพอ่ื ปกป้อง เขาใชไ่ หม? เขามดี อี ะไร? อยตู่ อ่ หนา้ คณุ กแ็ กลง้ ทําเป็ น สภุ าพบรุ ษุ ตอ่ ยไมต่ อบโตด้ า่ ไมเ่ ถยี ง กท็ ําใหค้ ณุ สงสารเขา ขนาดนแี้ ลว้ ?” หานมจู่ อ่ื : “หขู า้ งไหนของคณุ ทไี่ ดย้ นิ วา่ ฉันพดู แทนเขา? ฉันก็ แคพ่ ดู ความจรงิ เทา่ นัน้ ใช่ เขาเป็ นลกู เมยี นอ้ ย แตน่ ม่ี นั กอ่ นท่ี เขาจะเกดิ สามารถเลอื กไดเ้ หรอ? ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ กอ่ นหนา้ นตี้ อน ทอี่ ยตู่ ระกลู เย่ ทา่ ทางทเี่ ขามตี อ่ คณุ ก็ไมไ่ ดเ้ ลวรา้ ยขนาดนัน้ ? ฉันแค…่ …”

“พอแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตดั บทคําพดู ของเธอ “ตอ่ ไปอยา่ พดู ชอ่ื ของเขาตอ่ หนา้ ผมอกี ถา้ คณุ ไมอ่ ยากกลายเป็ นเหยอ่ื ของเขา แลว้ กอ็ ยา่ เขา้ ใกลเ้ ขาอกี ตอนทเ่ี ขาเขา้ ใกลค้ ณุ คณุ ก็ตอ้ งหลกี ออกไปไกลๆ” “ไดย้ นิ ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอไมพ่ ดู ไมจ่ า จงึ ขมวดควิ้ ถามเธออกี หานมจู่ อื่ เมม้ ปาก ดงึ มอื ของตนเองกลบั ไป “คณุ สนใจเรอ่ื งของตนเองใหด้ เี ถอะ เรอ่ื งวนุ่ วายของคณุ เองยัง มอี กี กอง ยงั มหี นา้ มาขอรอ้ งฉันไดอ้ ยา่ งไร?” “หลังจากเรอ่ื งนแี้ ลว้ ผมยังมเี รอื่ งวนุ่ วายอะไรอกี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามกลับ “คณุ คดิ วา่ เรอ่ื งวนุ่ วายของคณุ กแ็ คอ่ นั น?ี้ ” หานมจู่ อ่ื หวั เราะเยาะ เขา: “เสโ่ ยวนไ่ี มใ่ ชเ่ รอื่ งวนุ่ วายของคณุ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ : “……” “ฉันจําไดว้ า่ ปีนัน้ เธอบอกกบั ฉันวา่ ตงั้ ทอ้ งลกู ของคณุ นะ”

“……” “นไ่ี มใ่ ชห่ นร้ี ักของคณุ เหรอ?” “คณุ เชอื่ ?” หานมจู่ อื่ หนั ไป หา้ ปีกอ่ นเธอเคยเชอื่ เพราะตอนนัน้ เมงิ่ เสโ่ ยว ใสต่ า่ งหสู ชี มพคู นู่ ัน้ ทเี่ ขาเป็ นคนซอื้ ให ้ แตห่ ลังจากทเ่ี ธอใจเย็นลงแลว้ มาคดิ ๆดู รสู ้ กึ วา่ มันเป็ นไปไมไ่ ด ้ ตงั้ แตแ่ รก เพราะเรอื่ งราวเบอื้ งหลงั ทเี่ สโ่ ยวทําลว้ นแตค่ ดิ มาอยา่ งรอบคอบ รอบคอบเสยี จนคณุ ตอ้ งใชใ้ จวเิ คราะหจ์ งึ จะพบจดุ ทไี่ มถ่ กู ตอ้ ง ในนัน้ แตต่ อนนัน้ เธอคงจะเชอ่ื ใจเสโ่ ยวมากเกนิ ไป ระดบั ความเชอ่ื ใจ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไมเ่ พยี งพอ ดังนัน้ …… นกึ ถงึ ชว่ งเวลาทร่ี ักจนเกลยี ดในตอนนัน้ หานมจู่ อ่ื กห็ ลบั ตา อยา่ งคอ่ นขา้ งออ่ นลา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยดู่ า้ นหลงั เห็นเธอไมพ่ ดู ไม่ จาอยนู่ าน กล็ นลานขนึ้ มาบา้ งแลว้

“นั่นเธอหลอกคณุ แตไ่ หนแตไ่ รผมไมเ่ คยแตะตอ้ งเธอเลย คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ คนเดยี วของผมนะ” หานมจู่ อื่ : “ใชเ่ หรอ?” หานมจู่ อ่ื นกึ ถงึ อะไรบางอยา่ ง จงึ ลมื ตา ขนึ้ มาทันที “คณุ ไมไ่ ดห้ ลอกฉันจรงิ ๆใชไ่ หม? คณุ แน่ใจวา่ ฉันเป็ นผหู ้ ญงิ เพยี งคนเดยี วของคณุ ?” คนขา้ งหลังเงยี บไปแลว้ หลังจากเงยี บไปพักใหญ่ เขาราวกบั คอ่ นขา้ งพดู ไดอ้ ยา่ ง ยากลําบาก “กอ่ นหนา้ คณุ ยังมอี กี คน……” ตอนที่ 637 คาํ ถามสละชวี ติ แตเ่ ดมิ เธอก็สอดแทรกการสบื หาความจรงิ ดว้ ยอยแู่ ลว้ แตไ่ ด ้ ยนิ เขายอมรับรวดเร็วขนาดน้ี ลมหายใจของหานมจู่ อ่ื กห็ ยดุ ลง อยา่ งกะทันหนั แตก่ ารเตน้ ของหวั ใจกลบั เพม่ิ ความเร็วมากขนึ้ ทนั ที

“ยังมอี กี คน?” รมิ ฝี ปากของเธอขยับ ถามออกมา “เป็ นใคร?” “คณุ ไมร่ จู ้ ัก” เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ๆ รสู ้ กึ วา่ ตนเองพดู ไปแลว้ งัน้ ก็ เปิดเผยอยา่ งตรงไปตรงมาเลยแลว้ กนั “ผมก็ไมร่ จู ้ ัก” หานมจู่ อื่ : “คณุ ไมร่ จู ้ ัก? งัน้ คณุ ทําไม……” เธอพบวา่ ตนเอง หายใจลําบากเล็กนอ้ ย กอ่ นหนา้ นตี้ อนทเ่ี สยี่ วหมโี่ ตว้ ยง่ิ โตขน้ึ กย็ งิ่ เหมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอสงสยั แตใ่ นใจกลับไมก่ ลา้ จะเชอ่ื มกั จะรสู ้ กึ วา่ ความคดิ นี้ แลว้ ยงั มเี รอ่ื งทเี่ กดิ ขนึ้ คนื นัน้ ชา่ งไรส้ าระ เกนิ ไปจรงิ ๆ อกี ทงั้ เวลาก็ลว่ งเลยมานาน เรอ่ื งคํา่ คนื ฝนตกทเ่ี กดิ ขนึ้ เธอไมม่ ี ความทรงจําสกั เทา่ ไหร่ เรอ่ื งทัง้ หมดคนื นัน้ ทเี่ กดิ ขน้ึ อยา่ ง กะทนั หนั จนเกนิ ไป ทําใหเ้ ธอตกอยใู่ นสภาพภายใตค้ วามตก ตะลงึ แลว้ กห็ นไี ปอยา่ งลกุ ลล้ี กุ ลน

ตอนนไี้ ดย้ นิ เขายอมรับจากปาก หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ใจของตนเอง เตน้ เร็วจนจะออกมาจากลําคออยแู่ ลว้ สงิ่ ทต่ี นเองคาดเดากเ็ ป็ น เรอ่ื งหนง่ึ แตไ่ ดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยอมรับก็เป็ นอกี เรอ่ื งหนง่ึ หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตนเองเอาไว ้ “คนื วนั นัน้ ผมโดนวางยา” เยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอแน่น: “แตห่ ลงั จาก เธอ ผมมคี ณุ เพยี งคนเดยี ว ตอ่ ไปกด็ ว้ ย” “เดย๋ี วกอ่ น” หานมจู่ อ่ื ตดั บทคําพดู ของเขา “คณุ บอกวา่ คนื วนั นัน้ คณุ โดนวางยา? ก็จะบอกวา่ คณุ แตะตอ้ งผหู ้ ญงิ คนนัน้ เพราะ คณุ ควบคมุ ตนเองไมไ่ ด?้ ดงั นัน้ ตอนนัน้ ไมว่ า่ จะเป็ นใคร คณุ ก็ จะทําเรอ่ื งอยา่ งนัน้ กบั เธอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บ คําถามนเี้ ขาตอ้ งตอบอยา่ งไร? ไมร่ วู ้ า่ เขาคดิ ไป เองหรอื เปลา่ ไมน่ กึ เลยวา่ จะรสู ้ กึ วา่ คําถามนขี้ องหานมจู่ อ่ื จะ เป็ นคําถามสละชวี ติ ถา้ เขาตอบวา่ ใช่ หานมจู่ อ่ื ตอ้ งรสู ้ กึ วา่ เขาเป็ นคนไมน่ ่าไวใ้ จแน่ๆ ผหู ้ ญงิ คนไหนกแ็ ตะตอ้ งไดท้ ัง้ นัน้ แตถ่ า้ เขาตอบวา่ ไมใ่ ช่ เธอก็ ตอ้ งถามแน่ๆ วา่ เขามคี วามรสู ้ กึ พเิ ศษกบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ใชไ่ หม? ไมว่ า่ จะอนั ไหน ก็ตอบไมไ่ ดท้ ัง้ นัน้

“ทําไมคณุ ไมพ่ ดู ละ่ ?” หานมจู่ อื่ เห็นเขาเงยี บ จงึ ถามดว้ ยความ สงสยั ในใจของเธอคดิ เหมอื นกบั เขาเมอื่ ครอู่ ยา่ งแน่นอน ผหู ้ ญงิ กเ็ ป็ นสง่ิ มชี วี ติ ทแ่ี ปลกๆ เขาไมร่ วู ้ า่ ผหู ้ ญงิ อนื่ เป็ นอยา่ งน้ี หรอื เปลา่ แตห่ านมจู่ อื่ ก็เป็ นคนอยา่ งนแ้ี หละ กต็ อนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั คดิ วา่ จะบอกเธออยา่ งไรถงึ จะไมผ่ ดิ ใจ กบั เธอ สนามบนิ กป็ ระกาศออกมา อยา่ งกะทันหนั เพอ่ื เตอื น ผโู ้ ดยสารใหเ้ ตรยี มตวั ไปขน้ึ เครอ่ื งบนิ ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ เหมอื นกบั ไดร้ ับการปลดปลอ่ ยทันที โอบ เอวของเธอลกุ ขน้ึ “เตรยี มตวั ไปไดแ้ ลว้ ” หานมจู่ อื่ มองไปรอบๆ เห็นทกุ คนลกุ ขน้ึ เตรยี มตวั ออกไปแลว้ จงึ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ทําไดเ้ พยี งเดนิ ออกไปกบั เยโ่ มเ่ ซนิ * เยโ่ มเ่ ซนิ ซอื้ ตว๋ั ชนั้ ธรุ กจิ เอาไว ้ ไมแ่ ออดั เบยี ดเสยี ด คนรอบๆก็ ไมม่ ากมาย หลงั จากน่ังลงไปแลว้ หานมจู่ อื่ เห็นคนรอบขา้ งไม่

เยอะ นกึ ถงึ คําถามกอ่ นหนา้ นท้ี เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมไ่ ดใ้ หค้ ําตอบ ตนเอง จงึ ถามขน้ึ มาเบาๆ: “เมอ่ื ครคู่ ณุ ยังไมไ่ ดต้ อบคําถามฉัน เลยนะ” ชว่ งเวลาทกี่ ดดนั ขนาดนี้ เธอรสู ้ กึ วา่ เดย๋ี วก็ไดฟ้ ังคําตอบของเย่ โมเ่ ซนิ แลว้ เธอยงั อยากจะถามตอ่ ไป เพอ่ื ยนื ยนั ใหแ้ น่ใจอกี ครัง้ แต…่ …ไมน่ กึ วา่ ก็จะโดนตดั บท ในใจของหานมจู่ อ่ื ไมค่ อ่ ยปลม้ื เรอ่ื งนไี้ มค่ วรจบลงงา่ ยๆอยา่ ง เด็ดขาด เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ปวดหวั จนขมวดคว้ิ ขน้ึ มา คดิ ไมถ่ งึ ไมน่ กึ วา่ เธอจะจํา ได ้ เขาเพยี งแคพ่ งิ เธอหลับตาแลว้ กลา่ วออกมา: “ขนึ้ เครอื่ ง แลว้ พักสกั ครู่ ตอนดกึ ๆถงึ โรงแรมแลว้ จะบอกคณุ อยา่ ง ละเอยี ด?” แตเ่ ดมิ หานมจู่ อ่ื อยากจะบอกวา่ ไมไ่ ด ้ แตก่ ม้ หนา้ ลงไปเห็น ดวงตาคลํ้าๆของเขา ก็นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ เขาไมไ่ ดน้ อนมาสองวันสอง คนื แลว้ แตเ่ ดมิ วนั นห้ี ลงั จากทก่ี ลับถงึ บา้ นแลว้ ก็จะพักผอ่ น