เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

เธอเองก็คดิ ถงึ แมจ้ ะสบั สนในใจยังไง เวลาสามวนั กเ็ พยี งพอ ใหเ้ ขาคดิ ทบทวนแลว้ ดงั นัน้ ทเี่ ธอมาในวนั น้ี เพอื่ จะมาขอคําตอบจากเขา เสยี งพดู ของเธอถงึ แมจ้ ะไมด่ งั มาก แตก่ ม็ นั่ ใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี นื อยขู่ า้ งหนา้ ไมไ่ กลไดย้ นิ หลังจากถามออกไป หานมจู่ อื่ ก็ยนื รอ ยทู่ เี่ ดมิ เงยี บๆ รอจนเธอเรมิ่ หมดหวัง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เหมอื นตวั เองอยากจะหนี ไปจากทนี่ มี้ าก ในทสี่ ดุ คนตรงหนา้ ก็ขยับตวั เขาคอ่ ยๆหนั กลับมา แลว้ มองมาทางหานมจู่ อ่ื ดว้ ยสหี นา้ เรยี บนงิ่ พอเห็นเขาหนั กลับมา ในทส่ี ดุ ใบหนา้ หลอ่ เหลาของเขาก็ ปรากฏตอ่ สายตาเธอ หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งหวั ใจเธอเตน้ อยา่ ง รวดเร็วขน้ึ มาทันที เธอกดั รมิ ฝี ปาก แลว้ ยนื นงิ่ อยทู่ เ่ี ดมิ ทัง้ สองยมื มองฝ่ ายตรงขา้ ม นง่ิ เขาทําทา่ ทเี หมอื นจะเดนิ เขา้ มาหา หานมจู่ อ่ื คดิ ไปสกั พัก กอ่ นจะคอ่ ยๆเดนิ เขา้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ชา้ ๆ

ตอนทเี่ ดนิ มาใกลจ้ ะถงึ เขา เธอเหมอื นจะนกึ อะไรขนึ้ มาได ้ แวว ตาของเธอเหมอื นรสู ้ กึ ผดิ หวัง กอ่ นจะหยดุ เดนิ ไปทัง้ แบบน้ี รักษาระยะหา่ งกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขยับรมิ ฝี ปาก แววตาสบั สนมองมาทเี่ ธอ หานมจู่ อ่ื แสยะยมิ้ อยา่ งเศรา้ หมอง “ถา้ ฉันไมม่ าหาคณุ คณุ คงจะหลบหนา้ ฉันไปตลอดเลยสนิ ะคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก แววตายังคงนง่ิ เหมอื นเดมิ “ใชไ่ หมคะ” หานมจู่ อื่ ยงั คงไมย่ อมแพ ้ เธอถามออกไปอกี ครัง้ เธอคดิ วา่ ในเมอ่ื เธอมาถงึ ทน่ี แี่ ลว้ งัน้ เธอก็จะพดู กบั เขาให ้ ชดั เจน เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื มองเธอเหมอื นเดมิ ยนื นงิ่ ไมพ่ ดู อะไรออกมาแมแ้ ต่ คําเดยี ว ทัง้ สองมองหนา้ กนั สกั พัก หานมจู่ อ่ื กเ็ อย่ ปากพดู อยา่ งเหนอ่ื ย ใจ “ฉันรวู ้ า่ ตวั เองผดิ ทป่ี ิดบงั เรอ่ื งนก้ี บั คณุ แตว่ า่ … ความจรงิ ท่ี คณุ ไมร่ ู ้ มหี ลายเรอ่ื งแฝงอยใู่ นนัน้ ตอนทฉ่ี ันรเู ้ รอื่ งนี้ ฉันเองก็ แทบไมอ่ ยากจะเชอ่ื เพราะวา่ … ฉันไมร่ ดู ้ ว้ ยซํ้าวา่ ผชู ้ ายในคนื

นัน้ เป็ นคณุ ทําไมคณุ ถงึ ไมค่ ดิ ถงึ ความรสู ้ กึ ของฉันบา้ ง ถา้ หาก ฉันรวู ้ า่ ผชู ้ ายในคนื นัน้ เป็ นคณุ ตอนทฉ่ี ันแตง่ เขา้ ตระกลู เย่ ฉัน คงไมต่ อ้ งถกู คณุ พดู ดถู กู เหยยี ดหยามแบบนัน้ แลว้ ” ดถู กู เหยยี ดหยามเหรอ พอนกึ ถงึ คําพดู ของตวั เองในตอนนัน้ ทบ่ี อกออกมาเต็มปาก เต็มคําวา่ เธอทอ้ งลกู ไมม่ พี อ่ บอกวา่ เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ใจงา่ ย สํา สอ่ น อกี ทงั้ ยังรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนโ้ี งเ่ ขลามาก สามนี อกใจไปอยกู่ บั เมยี นอ้ ย แตเ่ ธอกลบั ยังคดิ จะคลอดลกู ให ้ ผชู ้ ายเฮงซวยคนนัน้ อกี แตใ่ ครจะไปรู ้ วา่ เธอจะตอ้ งทอ้ งลกู ของเขาอยู่ อกี อยา่ ง… เรอื่ งในคนื นัน้ เธอยังบรสิ ทุ ธอ์ิ ยชู่ ดั ๆ เรอื่ งมันเป็ นมายงั ไงกนั แน่ พอคดิ ถงึ ตรงน้ี แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เขม้ ขน้ึ ตอนนัน้ เขาให ้ เซยี วซไู่ ปสบื ขอ้ มลู ของเธออยเู่ หมอื นกนั จงึ รวู ้ า่ เธอแตง่ งานกบั สามเี กา่ ไดส้ องปีแลว้ จะยังบรสิ ทุ ธอ์ิ ยไู่ ดย้ ังไงกนั

หรอื วา่ ตลอดเวลาสองปีทแ่ี ตง่ งานกนั เธอจะไมเ่ คยมอี ะไรกบั ผชู ้ ายคนนัน้ เลย ดงั นัน้ … เขาเป็ นผชู ้ ายคนแรกของมจู ้ อ่ื อยา่ งนัน้ เหรอ เขาซาบซงึ้ ใจขนึ้ มาทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื มองหนา้ หานมจู่ อ่ื ดว้ ย แววตาสบั สนมาก “สว่ นเรอื่ งทวี่ า่ ทําไมคนอน่ื ถงึ ไดร้ เู ้ รอ่ื งนกี้ อ่ นคณุ ฉันกอ็ ธบิ าย ได ้ ทพ่ี หี่ านชงิ รเู ้ รอื่ งนก้ี อ่ นคณุ เพราะเขาเป็ นพช่ี ายของฉัน ตลอดหา้ ปี ทผี่ า่ นมาเขาคอยดแู ลฉันอยา่ งดี คณุ คงไมถ่ งึ ขนาด ญาตพิ น่ี อ้ งก็หงึ หรอกนะคะ” ญาตพิ น่ี อ้ ง… คํานที้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ใจกระตกุ เขากระพรบิ ตาถ่ี หานมจู่ อ่ื พดู ตอ่ “สว่ นคณุ เยห่ ลน่ิ หาน ทเี่ ขารเู ้ รอื่ งน้ี เป็ นเรอื่ งบงั เอญิ ลว้ นๆเลย คะ่ ไมใ่ ชว่ า่ ฉันอยากจะบอกกบั เขาเอง” “บงั เอญิ อยา่ งนัน้ เหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั รมิ ฝี ปากพดู ออกมา

พอเห็นเขาเอย่ ปากพดู ในทสี่ ดุ หานมจู่ อื่ ก็วางใจไดส้ กั ที เยโ่ ม่ เซนิ ยอมพดู กบั เขาแลว้ น่ันหมายความวา่ เธอมโี อกาสจะอธบิ าย ใหเ้ ขาไดฟ้ ังแลว้ “ใชค่ ะ่ เป็ นแคเ่ รอื่ งบงั เอญิ กอ่ นหนา้ นตี้ อนทฉี่ ันกบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปซอ้ื ของทหี่ า้ งสรรพสนิ คา้ เขาบงั เอญิ มาเจอเขา้ คณุ เองก็รวู ้ า่ คณุ กบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ หนา้ ตาเหมอื นกนั มาก พอเขาเห็นเสย่ี วหม่ี โตว้ จะดไู มอ่ อกไดย้ ังไงกนั ” บงั เอญิ เจอกนั ทห่ี า้ งสรรพสนิ คา้ อยา่ งนัน้ เหรอ แววตาของเยโ่ ม่ เซนิ เขม้ ขนึ้ มาเล็กนอ้ ย ปกตติ อนทเี่ ดนิ ซอ้ื ของใน หา้ งสรรพสนิ คา้ คงไมบ่ งั เอญิ เจอกนั ถงึ ขนาดนัน้ พอเอามาเชอื่ มโยงกบั ความคดิ ของเยห่ ลนิ่ หาน เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ เขา้ ใจทันทวี า่ ทําไมอกี ฝ่ ายถงึ รเู ้ รอื่ งนกี้ อ่ นเขา เยห่ ลนิ่ หาน เขาคงจะรเู ้ รอื่ งนก้ี อ่ นตนเองนานแลว้ แตว่ า่ เขารไู ้ ดย้ งั ไงกนั ถา้ เขารอู ้ ยกู่ อ่ น แลว้ ทําไม…

เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลงอยา่ งอนั ตราย กอ่ นจะควา้ ขอ้ มอื ของหานมจู่ อ่ื ไว ้ “เขารเู ้ รอ่ื งนอี้ ยกู่ อ่ นแลว้ ใชไ่ หม” การกระทําทหี่ ยาบกระดา้ งของเขา ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ตกใจกลวั และถลงึ ตาโต “คณุ …” “พดู ส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสยี งแหบ “กอ่ นหนา้ นเี้ หรอคะ” หานมจู่ อ่ื นาิ งคดิ กอ่ นจะสา่ ยหนา้ ไปมา “ไมน่ ่าจะใชน่ ะคะ ตอน ทเี่ ขายงั ไมเ่ ห็นหนา้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เขาไมน่ ่าจะรเู ้ รอ่ื งนนี้ ค่ี ะ แลว้ อกี อยา่ งตอนทฉ่ี ันกบั เสยี่ วหมโ่ี ตเ้ จอเขา เขายังตกใจมากอยู่ เลย อาจจะเป็ นเพราะ… เขาไปสบื เรอ่ื งนที้ หี ลงั ละ่ มัง้ คะ” ทจ่ี รงิ แลว้ เรอ่ื งนไ้ี มจ่ ําเป็ นตอ้ งสบื ตามความคดิ ของเยห่ ลนิ่ หาน เขาไมน่ ่าจะรเู ้ รอ่ื งทเ่ี ธอทอ้ งกอ่ นแตง่ งาน ถงึ จะมารทู ้ หี ลงั วา่ เธอทอ้ ง กค็ งจะคดิ วา่ … นเ่ี ป็ นลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ มากกวา่

“น่าตายนัก”เยโ่ มเ่ ซนิ กดั ฟันกรอด “เขากเ็ ป็ นแคล่ กู ของเมยี นอ้ ย มสี ทิ ธอิ์ ะไรทรี่ เู ้ รอื่ งนก้ี อ่ นผม ถา้ หากคณุ บอกใหผ้ มรกู ้ อ่ นก็ ไมเ่ กดิ เรอ่ื งแบบนขี้ นึ้ แลว้ ” หานมจู่ อื่ “… ฉันเพง่ิ จะยอมรับคณุ ไดไ้ มน่ าน คณุ ลมื ไปแลว้ หรอื ไงวา่ เมอื่ กอ่ นคณุ ทําอะไรกบั ฉันไวบ้ า้ ง ตอนทฉ่ี ันไปหาคณุ คณุ ก็ไมย่ อมเจอฉัน ตอนนคี้ ณุ มาโทษฉันอกี หรอื วา่ … จะไม่ สนใจฉันอกี ครัง้ เหรอคะ” ตอนท่ี 677 อยา่ รอ้ งเลย พอเห็นเขานง่ิ เงยี บ หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ ผดิ หวังมาก เธอยมิ้ เศรา้ “สามวนั เวลาสามวันยังไมพ่ อใหค้ ณุ ไดค้ ดิ ทบทวนอกี เหรอคะ คณุ คดิ วา่ เรอ่ื งนสี้ ําคญั มากกวา่ เรอ่ื งทพ่ี วกเราคบกนั อกี เหรอคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก และมองหนา้ เธอนงิ่ หานมจู่ อื่ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาตอ่ หนา้ เขา กอ่ นจะยน่ื ไปใหเ้ ขา “ในเมอ่ื คณุ ขา้ มกําแพงนไี้ มไ่ ด ้ งัน้ พวกเราก…็ ” “คณุ อยากจะพดู วา่ อะไร”

เสยี งเยอื กเย็นดงั ขนึ้ มาขดั คําพดู ของเธอซะกอ่ น หานมจู่ อ่ื เงย หนา้ ขนึ้ มอง พอเห็นสหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ปลย่ี นเป็ นวาวโรจน์ มองมาทเ่ี ธอนงิ่ หานมจู่ อื่ ยมิ้ ยอ่ ง แลว้ พดู อยา่ งเรยี บงา่ ย “ฉันอยากจะพดู วา่ อะไรอยา่ งนัน้ เหรอคะ คณุ น่าจะรดู ้ ที สี่ ดุ นค่ี ะ หลายวันมาน…้ี ทฉ่ี ันไมม่ าหาคณุ เพราะอยากใหเ้ วลาคณุ คดิ ทบทวนความรสู ้ กึ ของตวั เอง ถา้ ในเวลาสามวนั นยี้ ังไมเ่ พยี งพอ ใหค้ ณุ เขา้ ใจตวั เองอกี ฉันคดิ วา่ ตอ่ จากนไ้ี ปคณุ กไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ ง คดิ แลว้ คะ่ อนั ดบั แรกฉันมเี รอื่ งบางเรอ่ื งตอ้ งพดู กบั คณุ ใหเ้ ขา้ ใจ ฉันเป็ นคนคลอดเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ออกมา ถงึ แมค้ ณุ จะเป็ นพอ่ แทๆ้ ของเขา แตค่ ณุ ไมม่ สี ทิ ธจ์ิ ะมาแยง่ เขาไป” พอไดย้ นิ อยา่ งน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดควิ้ ขนึ้ กอ่ นจะมองดว้ ยสายตา โมโห “คณุ พดู อกี ครัง้ ส”ิ ผหู ้ ญงิ คนนกี้ ลา้ คดิ จะเลกิ กบั เขาเลยเหรอ สายตาดกุ รา้ วของเขา หานมจู่ อ่ื สบตาโดยไมค่ ดิ จะหลบตา

“ฉันพดู ผดิ ตรงไหนเหรอคะ ตลอดหา้ ปีทผ่ี า่ นมา คณุ ไมเ่ คยทํา หนา้ ทขี่ องพอ่ เลย คณุ มสี ทิ ธอ์ิ ะไรมาแยง่ ลกู ไปจากฉัน คณุ ไมม่ ี สทิ ธแ์ิ มแ้ ตจ่ ะเป็ นพอ่ ของเขาดว้ ยซาํ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ “…” ดวงตาสนี ลิ บอกตาโต สกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหมอื นจะโมโหจน หวั เราะออกมา “ดงั นัน้ ทคี่ ณุ ใหเ้ วลาผมคดิ ทบทวนสามวนั ตอนนคี้ ณุ กม็ าบอกวา่ จะเลกิ กบั ผม คณุ คดิ ทกุ อยา่ งไวห้ มดแลว้ อยา่ งนัน้ เหรอ” หานมจู่ อื่ ไมต่ อบคําถาม เธอกดั รมิ ฝี ปากของตวั เองแน่น เธอไมไ่ ดจ้ ะมาบอกเลกิ กบั เขา เดมิ ทเี ธอคดิ จะมาหาเขา ดวู า่ เขาเป็ นยังไงบา้ ง แตพ่ อเห็นทา่ ทางนงิ่ เฉยของเขา เธอก็รสู ้ กึ นอ้ ยใจมาก สามวนั มานี้ เขาไมโ่ ทรหาเธอเลย เหมอื นหายตวั ไปกะทันหนั แลว้ เธอละ่ มแี คเ่ ขาทร่ี สู ้ กึ วา่ ตวั เองเสยี ใจคนเดยี วหรอื ไง แลว้ เธอไมเ่ สยี ใจ เหรอ มเี รอ่ื งเกดิ ขนึ้ ตงั้ มากมาย ไมใ่ ชจ่ ะมแี คเ่ ขาทถี่ กู ปิดบงั

เรอ่ื งทกุ อยา่ งอยคู่ นเดยี ว เธอเองหลังจากทคี่ ลอดเสย่ี วหมโ่ี ตว้ แลว้ ถงึ ไดร้ เู ้ รอ่ื งน้ี และคอ่ ยๆยอมรับความจรงิ เรอ่ื งนชี้ า้ ๆ พอคดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื ก็ขอบตาเรม่ิ แดง เธอไดส้ ตกิ ลับมา กอ่ นจะรบี หนั หลังใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมก่ ลา้ มองหนา้ เขาอกี “ใชค่ ะ่ ฉันคดิ ไวห้ มดแลว้ ในเมอื่ คณุ ขา้ มกําแพงนไี้ มไ่ ด ้ งัน้ ก็ ชา่ งมันเถอะคะ่ ตลอดหา้ ปีทผี่ า่ นมาไมม่ คี ณุ ฉันกย็ ังอยไู่ ด ้ เดมิ ทฉี ันก็ไมค่ ดิ วา่ จะไดก้ ลับมาคบกบั คณุ อกี ครัง้ ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะวา่ … อะ๊ …” คําพดู ยังพดู ไมท่ นั จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จับไหลข่ องเธอ แลว้ พลกิ กลับมาเผชญิ หนา้ กบั เขา กอ่ นจะพดู เสยี งเขม้ “เหมอื นกบั วา่ ผม เป็ นคนบงั คบั จติ ใจคณุ มาตลอดใชไ่ หม” ตอนทเี่ ห็นใบหนา้ ทแี่ สนงดงามของเธอเต็มไปดว้ ยนํ้าตา เยโ่ ม่ เซนิ ก็ชะงักไปทันที ความรสู ้ กึ ทเี่ ขาพยายามสรา้ งเกาะป้องกนั ขน้ึ มาในหลายวันนี้ แตกสลายไปทนั ทที เ่ี ห็นนํ้าตาของเธอ “คณุ …” นเ่ี ธอรอ้ งไหเ้ หรอ

อกี ทัง้ ยังดเู สยี ใจมาก หรอื วา่ … ทเ่ี ซยี วซพู่ ดู จะเป็ นเรอ่ื งจรงิ คน ทไ่ี ดร้ ับความทกุ ขใ์ จมากทสี่ ดุ ก็คอื เธอ หวั ใจของเขาเหมอื นถกู ของแหลมคมทม่ิ แทง เยโ่ มเ่ ซนิ หายใจ ตดิ ขดั ยังไมท่ นั ทเ่ี ขาจะไดส้ ติ หานมจู่ อื่ กผ็ ลักเขาออกหา่ งแลว้ “เดมิ ทกี เ็ ป็ นคณุ ทบ่ี งั คบั จติ ใจฉัน คณุ เป็ นคนปรากฏตวั ตอ่ หนา้ ฉันมาตลอด ฉันไมเ่ คยขอรอ้ งใหค้ ณุ วง่ิ ตามหลงั ฉัน ตอนไป ตา่ งประเทศ ก็เป็ นคณุ เองทพี่ าฉันไป โดยไมแ่ มแ้ ตจ่ ะถามความ คดิ เห็นของฉัน คณุ บอกวา่ อยากจะรับลกู เอง คณุ จะไมส่ นใจฉัน คณุ ก็ไมส่ นใจ… คณุ …” พอพดู ถงึ เรอื่ งทเี่ สยี ใจ น้ําตากไ็ หลออกมาอยา่ งกลัน้ ไมอ่ ยู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ขน้ึ มาเชด็ นํ้าตาให ้ แปลบ๊ หยดนํ้าตารอ้ นสมั ผัสเขา้ สฝู่ ่ ามอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นกรดี หวั ใจ ของเขาอยา่ งรนุ แรง ทจี่ รงิ แลว้ สว่ นนอ้ ยทห่ี านมจู่ อ่ื จะรอ้ งไหต้ อ่ หนา้ เขา ถงึ จะอยาก รอ้ งไห ้ เธอก็แคข่ อบตาแดง แตว่ ันนเี้ ธอกลบั รอ้ งไหอ้ อกมาตอ่

หนา้ เขา ดวงตาแดงเหมอื นกระตา่ ยนอ้ ย หยดนํ้าตาเหมอื นเม็ด ไขม่ กุ ไหลออกมาไมห่ ยดุ เห็นแบบนี้ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ปวดใจมาก เขากดั ฟัน เรม่ิ ทําตวั ไมถ่ กู “อยา่ รอ้ งเลย” เรอ่ื งควบคมุ อารมณ์ เดมิ ทกี เ็ ป็ นเรอ่ื งทยี่ ากแลว้ ตอนนหี้ านมจู่ อ่ื ยังรอ้ งไหต้ รงหนา้ เขาอกี พอไดย้ นิ เสยี งปลอบประโลมแหบๆ ของเขา ทําใหน้ ้ําตาของเธอไหลออกมาเหมอื นเขอ่ื นแตก เธอเองก็ไมอ่ ยากรอ้ งไหต้ อ่ หนา้ เขา เพราะเธอตดั สนิ ใจไวแ้ ลว้ แตส่ ดุ ทา้ ยเธอกย็ ังรอ้ งไหอ้ อกมาเหมอื นไมอ่ ยากเสยี เขาไปอกี แตเ่ ธอควบคมุ อารมณ์ตวั เองไมไ่ ด ้ เธอทงั้ ตกใจและอารมณ์เสยี เธอพยายามหลบสายตาของเยโ่ ม่ เซนิ และผลกั เขาออกไป แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เร็วกวา่ กอ่ นทเี่ ธอจะเดนิ หนไี ป เขากก็ ม้ หนา้ ลงมา จบู เธอซะกอ่ น หานมจู่ อ่ื เบกิ ตาโต และทําอะไรไมถ่ กู

เขาไมไ่ ดจ้ บู ปากเธอ แตแ่ คจ่ บู แกม้ เธอเบาๆ เหมอื นกําลงั จบู เชด็ น้ําตาใหเ้ ธออยา่ งออ่ นโยน หานมจู่ อื่ ยนื นง่ิ ไมข่ ยบั ตวั ไปไหน คนคนน…ี้ ทําบา้ อะไรของเขาเนยี่ ทงั้ ทไี่ มส่ นใจเธอเลย แตพ่ อเห็นเธอรอ้ งไห ้ เขากม็ าจบู เชด็ น้ําตาใหเ้ ธอ เธอรสู ้ กึ ทําตวั ไมถ่ กู คดิ จะผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกหา่ ง แตเ่ ยโ่ มาเซนิ กลับเดาไดก้ อ่ น จงึ ควา้ สองมอื ของเธอมาจับไว ้ แลว้ เอามาวาง ไวต้ รงหนา้ อกของตวั เอง ตกึ ตกั หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ เสยี งหวั ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ เตน้ ดงั ออกมา ตกึ ตกั เสยี งหวั ใจเตน้ ดงั มาตามฝ่ ามอื ของเธอเรอื่ ยๆ

เธอยงั ไมเ่ ขา้ ใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําแบบนหี้ มายความวา่ ยังไง รมิ ฝี ปากของเขาเคลอ่ื นไปจบู ดวงตาของเธอ หานมจู่ อ่ื ตกใจจนรบี ปิ ดตาลง สมั ผัสทอ่ี อ่ นโยนราวขนนกจมุ พติ ลงมาเบาๆ ฝ่ ามอื ของเยโ่ ม่ เซนิ ลบู ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ ไว ้ แลว้ ใชห้ วั แมม่ อื เชด็ นํ้าตาให ้ อยา่ งออ่ นโยน สกั พัก เขาก็ถอยออกไป แลว้ ยนื มองหานมจู่ อื่ ทกี่ ม้ หนา้ กม้ ตา นง่ิ “ถงึ แมส้ ามวนั น้ี ผมจะโกรธมาก แตผ่ มกไ็ มเ่ คยคดิ จะเลกิ กบั คณุ แตพ่ อคณุ มาถงึ กลับบอกวา่ จะเลกิ กบั ผม หานมจู่ อ่ื คณุ ใจรา้ ย กบั ผมมากจรงิ ๆ” ภายใตแ้ ววตาทเี่ ขามองมา หานมจู่ อ่ื กระพรบิ ตาปรบิ ๆอยา่ งทํา ตวั ไมถ่ กู “ฉัน… ฉันเห็นคณุ ทําทา่ ทางเหมอื นอยากจะเลกิ กนั ฉันกเ็ ลยอยากใหค้ ณุ สมหวงั ” พอไดย้ นิ แบบน้ี แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ครง่ ขรมึ กอ่ นจะหรตี่ า มองดว้ ยแววตาอนั ตราย “ผมดอู ยากเลกิ กบั คณุ มากหรอื ไง”

“หรอื วา่ ไมใ่ ชล่ ะ่ ถา้ หากฉันไมม่ าหาคณุ คณุ คดิ จะมาหาฉันบา้ ง ไหม” คงเป็ นเพราะจบู ของเขาไดผ้ ล ตอนนหี้ านมจู่ อื่ หยดุ รอ้ งไหไ้ ป แลว้ และคดิ แตจ่ ะเถยี งกบั เขา “ใครบอกวา่ ผมจะไมไ่ ปหาคณุ ” “แลว้ เมอื่ ตะกต้ี อนทฉี่ ันเรยี กคณุ ทําไมคณุ ถงึ เดนิ หนลี ะ่ ” พดู ถงึ เรอ่ื งน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็นงิ่ เงยี บไป เขาจะบอกกบั เธอไดย้ งั ไง วา่ หลายวันทผี่ า่ นมาเขาคดิ ถงึ เธอ มาก ดงั นัน้ ตอนทไี่ ดย้ นิ เสยี งของเธอ เขานกึ วา่ ตวั เองหฝู าดไป “คณุ บอกเองนคี่ รับ วา่ ผมเป็ นคนพงุ่ เขา้ ไปหาคณุ กอ่ น อกี ทงั้ ยงั ทําตวั ตดิ กบั คณุ ตลอด แลว้ ผมจะกลา้ คดิ ไดย้ ังไง วา่ คณุ จะมา หาผมเองแบบน”้ี ตอนท่ี 678 จะหฝู าดหรอื วา่ อะไร ก็ไมส่ ําคญั แลว้ ละ่ เขาพดู วา่ อะไรนะ

หานมจู่ อ่ื ชะงักงัน กอ่ นจะปรับอารมณต์ วั เองใหเ้ ป็ นปกติ “คณุ หมายความวา่ … คณุ คดิ ไมถ่ งึ วา่ ฉันจะมาหาคณุ ทนี่ ่ี ดงั นัน้ เมอ่ื ตะกคี้ ณุ คดิ วา่ ตวั เองหฝู าดไปเองอยา่ งนัน้ เหรอคะ” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ ขรมึ หลังจากทเี่ งยี บไปไดส้ กั พักกพ็ ดู อํ้าอง้ึ ออกมา “จะหฝู าดหรอื วา่ อะไร กไ็ มส่ ําคัญแลว้ ละ่ ” หานมจู่ อื่ เขา้ ใจในทันที เธอเดาใจเยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ อกจรงิ ๆ เขามกั จะเดย๋ี วดเี ดย๋ี วรา้ ยกบั เธอ เธอยงั จําคําพดู ทเี่ ขาพดู กบั เธอกอ่ นหนา้ นไี้ ดท้ กุ คํา ถา้ หากเขาไมส่ ามารถทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ เชอื่ ใจเขาได ้ งัน้ กอ็ ยา่ มา ยงุ่ กบั เธอเลยจะดกี วา่ เพราะหลังจากผา่ นเรอ่ื งราวมาตงั้ มากมาย ตอนนเ้ี ธอออ่ นไหว งา่ ยมาก และเพราะเป็ นอยา่ งน้ี เธอถงึ ไดค้ ดิ ทกุ อยา่ งแทนเยโ่ ม่ เซนิ เธอรสู ้ กึ วา่ เมอื่ กอ่ นเขาเป็ นคนเขา้ หาเธอมาตลอด งัน้ เธอจะ ลองเขา้ หาเขาเองบา้ งกไ็ มใ่ ชเ่ รอ่ื งแปลกอะไร

“งัน้ … สําหรับคณุ แลว้ อะไรสําคญั ทสี่ ดุ คะ” “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เหรอคะ” หานมจู่ อื่ ทงิ้ คําถามไว ้ แลว้ ถามคําถาม ใหมเ่ พม่ิ ไปอกี “เพราะมลี กู ทําใหค้ ณุ คดิ วา่ ฉัน…” คําพดู ของเธอยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยมิ้ รมิ ฝี ปากเขา้ มา กอ่ นหนา้ นเี้ ขาจบู ซบั น้ําตาใหเ้ ธอ แตค่ รัง้ นีก้ ลับจบู รมิ ฝี ปากของ เธอเต็มๆ หานมจู่ อ่ื ชะงักงัน กอ่ นจะรบี ผลกั เขาออกอยา่ งรวดเร็ว “คณุ ทําอะไรของคณุ เนย่ี เดย๋ี วดเี ดย๋ี วรา้ ยสนุกมากหรอื ไง” เยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอไวแ้ น่น กอ่ นจะกระซบิ ขา้ งหขู องเธอ “ไมส่ นุก” “ไมส่ นุกเลยสกั นดิ หลายวนั มาน…ี้ ผมทรมานใจมาก” “ผมรวู ้ า่ คณุ เสยี ใจมาก แตเ่ รอ่ื งนผ้ี มยังตงั้ ตวั ไมท่ นั ถงึ ยงั ไงผม ก็ไมเ่ คยคดิ ทจ่ี ะเลกิ กบั คณุ ถงึ คณุ จะไมม่ าหาผม ผมก็จะไปหา คณุ อยดู่ ”ี

ความอบอนุ่ ของรา่ งกายคอ่ ยๆแผอ่ อกมาเล็ดลอดผา่ นเสอื้ ผา้ มาถงึ เธอชา้ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอแน่นขนึ้ เรอื่ ยๆ หานมจู่ อื่ ถกู กอด จนแทบจะหายใจไมอ่ อก แตก่ ลับรสู ้ กึ วา่ ความวา่ งเปลา่ ในหวั ใจ ถกู เตมิ เต็มไปดว้ ย เธอหลับตาลง แลว้ ยน่ื มอื ไปกอดเยโ่ มเ่ ซนิ ไวเ้ ชน่ กนั ใครเป็ นคนพดู ไว ้ วา่ ออ้ มกอดแคอ่ อ้ มกอดหนง่ึ ไมเ่ พยี งพอใน การแกป้ ัญหา ถา้ หากแคค่ รัง้ เดยี วแกป้ ัญหาไมไ่ ด ้ งัน้ กเ็ พม่ิ เป็ นสองครัง้ ถงึ แมห้ ลายวันนเี้ ธอจะสบั สนวนุ่ วายใจมาก แตแ่ คถ่ กู เขากอดไว ้ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ วา่ ไมม่ อี ะไรสําคญั ไปมากกวา่ นแี้ ลว้ ขอ แคไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั เขา้ ใจซงึ่ กนั และกนั ถงึ จะสําคญั ทสี่ ดุ ทัง้ สองคนไมร่ วู ้ า่ กอดกนั นานแคไ่ หนแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆคลาย ออ้ มกอด กอ่ นจะพดู เสยี งทมุ ้ “คนื น้ี ไปทบ่ี า้ นผมนะครับ” หานมจู่ อ่ื “… อะไรนะคะ” “หรอื จะไปทบ่ี า้ นคณุ ” หานมจู่ อ่ื “…”

เธอยนื งงอยสู่ กั พัก ถงึ จะเขา้ ใจความหมายของเยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ ของเธอเรมิ่ รสู ้ กึ รอ้ น กอ่ นจะเอย่ ปากพดู “คณุ ไปทบี่ า้ นคณุ ดกี วา่ คะ่ ” ทบ่ี า้ นเธอไมค่ อ่ ยสะดวกเทา่ ไหร่ เพราะมเี สยี่ วเหยยี นอยดู่ ว้ ย อกี ทงั้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เองก็อยู่ ถงึ เวลา นัน้ มเี สยี งทเี่ ด็กนอ้ ยไมค่ วรไดย้ นิ เล็ดลอดออกไปจากหอ้ ง คง จะไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหร่ หานมจู่ อ่ื ยังจําไดว้ า่ มันน่าอายแคไ่ หนตอนทถี่ กู เสยี่ วเหยยี นเขา้ มาเห็นเขา้ ถา้ หากมรี ู เธอคงจะมดุ หนา้ ลงไปโดยไมล่ งั เลใจเลย “ไดค้ รับ” หลงั จากไดร้ ับอนุญาตจากเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ มุ ้ เธอขนึ้ มา หานมจู่ อื่ ตกใจจนกรดี รอ้ งออกมา แขนของเธอกอดคอเขาไว ้ ตามสญั ชาตญาณ “คณุ คณุ ทําอะไรเนยี่ ปลอ่ ยฉันลงนะคะ ฉันเดนิ เองได”้ “อมุ ้ คณุ ขนึ้ รถครับ”

หานมจู่ อ่ื “… ไมต่ อ้ งคะ่ แคเ่ ดนิ ไมก่ กี่ า้ วเอง แลว้ อกี อยา่ งฉันจํา ไดว้ า่ ตวั เองขบั รถมา” พอพดู จบ เธอก็โบกกญุ แจรถในมอื ไปมา เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ กรม่ิ กอ่ นจะจบู แกม้ เธอ “จอดทงิ้ ไวท้ นี่ ่ี พรงุ่ นค้ี อ่ ยมาขบั กลบั ครับ” หานมจู่ อื่ เมม้ ปาก แตไ่ มพ่ ดู อะไรอกี เธอปลอ่ ยใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อมุ ้ ไปน่ังบนรถ และชว่ ยเธอคาดเข็มขดั นริ ภยั กอ่ นจะเดนิ ทางออก จากบรษิ ัทไป ในระหวา่ งทางกลบั บา้ น หานมจู่ อ่ื มองใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเยโ่ ม่ เซนิ “คณุ … ลมื อะไรไปหรอื เปลา่ คะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทต่ี งั้ ใจมองทางอยู่ พอไดย้ นิ ก็หันไปมองเธอเล็กนอ้ ย ดเู หมอื นเขาจะไมเ่ ขา้ ใจในสงิ่ ทเี่ ธอถาม หานมจู่ อ่ื จงึ เตอื น ความจําใหเ้ ขา “คณุ ลมื ไปหรอื เปลา่ คะวา่ ตอ้ งไปรับเสย่ี วหมี่ โตว้ ทโ่ี รงเรยี น” พอไดย้ นิ แบบน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กต็ บพวงมาลยั รถ กอ่ นจะขมวดควิ้ ขน้ึ มา

ดทู า่ ทางของเขา เขาคงจะลมื ไปแลว้ จรงิ ๆ หานมจู่ อ่ื รมิ ฝี ปาก กระตกุ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ … เขาเพง่ิ จะรวู ้ า่ ตวั เองมลี กู ชาย น่าจะ ใหค้ วามสําคญั กบั ลกู มากถงึ จะถกู แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นอะไรไป แค่ เธอมาหาเขา เขากล็ มื ลกู ชายไปเลยอยา่ งนัน้ เหรอ รถตดิ ไฟแดงพอดี เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ จอดรถ แลว้ ขมวดคว้ิ พดู “เดย๋ี ว ผมเลย้ี วรถกลบั ไปรับ” หานมจู่ อื่ “…คณุ ลมื จรงิ ๆเหรอเนย่ี ” พอไดย้ นิ แบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ มม้ ปากตวั เอง กอ่ นจะตบหนา้ ตวั เองเบาๆ “ไมจ่ รงิ ใชไ่ หมคะ นั่นลกู ชายของคณุ นะคะ แตค่ ณุ กลับ…” เยโ่ มเ่ ซนิ หนั หนา้ กลับมา แลว้ มองหนา้ หานมจู่ อื่ นง่ิ “ใครบอกให ้ คณุ มาทําใหผ้ มสบั สนกนั ละ่ ” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ กวา้ งอยา่ งหบุ ไมอ่ ยู่ เกย่ี วอะไรกบั เธอดว้ ย “เดย๋ี วผมกลับรถไปรับ”เขาไมพ่ ดู อะไรอกี เพราะแมแ้ ตเ่ ขาเอง ยงั นกึ ไมถ่ งึ ตอนแรกเขาเรง่ รบี จะไปรับเสย่ี วหมโี่ ตว้ แตพ่ อเธอ มาหา เขากล็ มื เรอื่ งนไ้ี ปเลย

ดทู า่ ทาง พอผหู ้ ญงิ คนนป้ี รากฏตวั เขาก็เอาแตค่ ดิ ถงึ เรอ่ื งของ เธอไปหมดเลย “ไมต่ อ้ งเลยี้ วกลบั ไปแลว้ คะ่ ” หานมจู่ อ่ื มองใบหนา้ หลอ่ เหลา ของเขาอยา่ งออ่ นใจ “ฉันขอใหเ้ สย่ี วเหยยี นไปรับเสย่ี วหมโี่ ตว้ ทโ่ี รงเรยี นแลว้ ถา้ รอใหค้ ณุ นกึ ขน้ึ ได ้ ฉันคดิ วา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ คง จะถกู โจรลกั พาตวั ไปแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ “…” เขายกมอื ขน้ึ มานวดขมบั ของตวั เอง คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขาจะลมื เรอ่ื งนไ้ี ปได ้ ถา้ เธอไมเ่ ตอื นความจํา เขาคงจะพาเธอตรงกลับ วลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง แลว้ … ทงิ้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไวท้ โี่ รงเรยี นไปแลว้ ทางฝั่งเสยี่ วหมโี่ ตว้ ทกี่ ําลงั น่ังรถกลบั บา้ นกบั เสยี่ วเหยยี นจาม ออกมาทนั ที เสย่ี วเหยยี นรบี หนั หนา้ ไปมอง “เป็ นอะไรหรอื เปลา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ทําไมถงึ ไดจ้ ามออกมาละ่ หรอื วา่ จะไมส่ บาย” พดู จบ เสย่ี วเหยยี นกร็ บี ดงึ เสยี่ วหมโี่ ตว้ มากอดไว ้ “ตอนนี้ อากาศเรมิ่ เย็นลงแลว้ ตอ่ ไปนอ้ี อกมาขา้ งนอกตอ้ งใสเ่ สอ้ื ผา้ หนาๆแลว้ ละ่ ”

พอไดย้ นิ แบบน้ี เสย่ี วหมโี่ ตว้ จงึ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ “นา้ เสยี่ วเห ยยี นครับ ผมไมห่ นาวครับ… แคร่ สู ้ กึ คนั จมกู หรอื วา่ จะมคี นแอบ นนิ ทาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ อยคู่ รับ” “มคี นนนิ ทาเสยี่ วหมโี่ ตว้ เหรอจะ้ ”เสยี่ วเหยยี นแปลกใจเล็กนอ้ ย “ใครจะนนิ ทาเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ละ่ จะ้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ของนา้ ออกจะ น่ารักขนาดน้ี หรอื วา่ จะเป็ นเพอื่ นในหอ้ งของหลาน” “อมื ไมน่ ่าจะใชน่ ะครับ”เสย่ี วหมโี่ ตว้ สา่ ยหนา้ กอ่ นจะรบี เปลยี่ น หวั ขอ้ สนทนา “นา้ เสย่ี วเหยยี นครับ หมา่ ม๊ ใี หน้ า้ มารับผมจรงิ ๆ เหรอครับ” “ใชจ่ ะ้ นา้ จะหลอกหลานสดุ ทร่ี ักของนา้ ไดย้ ังไงกนั หรอื วา่ หลานจะคนุ ้ ชนิ กบั การอยกู่ บั แดด๊ ดข้ี องหลาน แลว้ ไมอ่ ยากจะ ใหน้ า้ มารับแลว้ ” “ไมใ่ ชน่ ะครับ เสยี่ วหมโี่ ตแ้ คร่ สู ้ กึ คดิ ถงึ หมา่ ม๊เี องครับ” เสยี่ วเหยยี นลบู ศรี ษะของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยา่ งเอ็นดู “เด็กดี หมา่ ม๊ ี กบั แดด๊ ดข้ี องหลานกําลังปลกู ความรักกนั รอใหพ้ วกเรารักกนั แลว้ หลานก็จะมที ัง้ หมา่ ม๊แี ละแดด๊ ดอ้ี ยเู่ คยี งขา้ งนะ ไมด่ เี หรอ จะ้ ”

เสยี่ วหมโี่ ตว้ “จะวา่ ไปมันกถ็ กู ครับ” “ดงั นัน้ หลานมาชว่ ยนา้ จบี นา้ ชายของหลานใหไ้ ดด้ กี วา่ ลกู ผชู ้ ายตวั จรงิ จะตอ้ งไมผ่ ดิ คําสญั ญานะ” ตอนที่ 679 สรา้ งความเชอ่ื มน่ั ใหแ้ กก่ นั “แตว่ า่ … นา้ เสยี่ วเหยยี นจะจบี คณุ นา้ ตดิ จรงิ ๆเหรอครับ” คําพดู นี้ หมายความวา่ กําลงั สงสยั วา่ เสย่ี วเหยยี นจะจบี ไมต่ ดิ เสยี่ วเหยยี นมองไปทางเสยี่ วหมโ่ี ตว้ กอ่ นจะยน่ื มอื ขนึ้ มาหยกิ แกม้ นุ่มของเด็กนอ้ ยอยา่ งอดใจไมไ่ หว “พดู แบบนัน้ ไดย้ ังไงกนั นา้ มหี ลานรักชว่ ยเหลอื ทัง้ คน ขอแค่ หลานยอมชว่ ยเหลอื นา้ มน่ั ใจวา่ จะจบี นา้ ของหลานตดิ แน่นอน” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ เขามองทกุ อยา่ งออกอยา่ ง ชดั เจน “เอาละ่ พวกเราใกลจ้ ะถงึ บรษิ ัทคณุ นา้ ของหลานแลว้ อยา่ ลมื ชว่ ยนา้ ดว้ ยนะ”

อกี ดา้ นหนงึ่ หลังจากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ วา่ หานมจู่ อื่ ใหค้ นไปรับเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ที่ โรงเรยี นแลว้ เขากไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งกลับรถไปรับแลว้ เขาจงึ ขบั รถ ตรงไปทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี งทันที หลงั จากกลับประเทศมา เธอเคยมาทวี่ ลิ ลา่ ไหเ่ จยี งแคค่ รัง้ เดยี ว ครัง้ นัน้ เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไมไ่ ดค้ บกนั ตอนทม่ี าทวี่ ลิ ลา่ แคม่ า รับงานออกแบบตกแตง่ ภายใน คดิ ไมถ่ งึ เลย… วา่ เวลาจะผา่ นไปเร็วถงึ ขนาดนี้ ตอนกลางคนื สภาพอากาศทวี่ ลิ ลา่ ไหเ่ จยี งจะหนาวเย็นเล็กนอ้ ย หานมจู่ อ่ื น่ังอยบู่ นเกา้ อไี้ ม ้ เธอใสช่ ดุ นอนน่ังมองแสงจันทรท์ ่ี สาดสอ่ งทะเลตรงหนา้ แลว้ รสู ้ กึ จติ ใจสงบมาก ทะเลตอนกลางคนื สามารถปลอบประโลมอารมณข์ องคนได ้ แต่ ถา้ มพี ายเุ ขา้ คลน่ื กระทบฝ่ังก็จะดโู หดรา้ ยและรนุ แรงมาก ลมทะเลพัดเขา้ มา ทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ หนาวเล็กนอ้ ย จงึ ยก แขนขนึ้ มากอดอก แลว้ หดตวั กลม

แตก่ ็ยงั ไมห่ ายหนาว ลมทะเลหนาวกวา่ ลมในเมอื งจรงิ ๆดว้ ย ตอนทหี่ านมจู่ อื่ ใกลจ้ ะทนไมไ่ หวเตรยี มจะเขา้ หอ้ ง กลบั มเี งา รา่ งสงู ใหญเ่ ดนิ มายนื อยขู่ า้ งๆ กอ่ นจะเอาเสอื้ คลมุ ขนาดใหญ่ คลมุ ตวั เธอไว ้ หานมจู่ อื่ เหลอื บมอง เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ พง่ิ อาบนํ้าเสร็จยนื อยขู่ า้ งๆ เธอ ผวิ ของเขาถกู นํ้ารอ้ นทอี่ าบน้ําจนตวั แดง รมิ ฝี ปากยังคงเมม้ เขา้ หากนั และยังมนี ํ้าหยดลงมาจากเสน้ ผม พอเห็นแบบน้ี หานมจู่ อื่ ก็ขมวดคว้ิ ขน้ึ “ทําไมคณุ ถงึ ไมเ่ ชด็ ผมใหแ้ หง้ คะ” ลมแรงขนาดน้ี เขาคดิ วา่ รา่ งกายตวั เองทํามาจากเหล็กหรอื ไง กนั เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอ กอ่ นทด่ี วงตาจะเป็ นประกาย แลว้ พดู “ไมเ่ ป็ นไรครับ ผมรา่ งกายแข็งแรง แตค่ ณุ … ดกึ ขนาดนอี้ อกมา ขา้ งนอกทําไมถงึ ไมใ่ สเ่ สอ้ื ผา้ หนาๆ” หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ แบบนัน้ กห็ ดไหลล่ ง “ถา้ ฉันหนาวจะเขา้ ไปใน หอ้ งเองคะ่ ”

“แตค่ ณุ เพงิ่ อาบนํ้าเสร็จ แลว้ ยงั …”เธอคดิ จะลกุ ขนึ้ ยนื แตเ่ ยโ่ ม่ เซนิ กลับจับขอ้ มอื ของเธอไว ้ แลว้ ดงึ หานมจู่ อื่ เขา้ มาในออ้ ม กอด “ออื้ ” การกระทําทร่ี นุ แรง ทําใหห้ านมจู่ อื่ พงุ่ ชนไปทหี่ นา้ อกของเขา จนอทุ านออกมาอยา่ งเจ็บปวด เขาเพงิ่ อาบนํ้าเสร็จ ทําใหย้ งั มกี ลน่ิ หอมหลงเหลอื อยใู่ น รา่ งกาย อกี ทัง้ ออ้ มกอดของเขาก็อบอนุ่ มาก ทําใหค้ วามรสู ้ กึ หนาวกอ่ นหนา้ นข้ี องหานมจู่ อื่ หานไปในพรบิ ตา “มอี ะไรหรอื เปลา่ คะ”หานมจู่ อื่ สมั ผัสไดถ้ งึ ความผดิ ปกติ จงึ ถาม ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ลงมา แลว้ มดุ ศรี ษะลงระหวา่ งลําคอของเธอ หยดน้ําบนเสน้ ผมของเขาหยดลงบนลําคอระหงของหานมจู่ อื่ ทําใหเ้ ธอหนาวจนหดคอหนี ตอนทก่ี ําลงั จะผลักเขาออก กลับ ไดย้ นิ เสยี งพดู ขอโทษดงั ออกมา “ขอโทษครับ”

หานมจู่ อ่ื ชะงักคา้ ง เธอนกึ วา่ ตวั เองฟังผดิ ไป เมอื่ ตะก…้ี เขาบอกวา่ ขอโทษใชไ่ หม เสยี งทมุ ้ ดังออกมาระหวา่ งบรเิ วณลําคอระหง รมิ ฝี ปากของเขา ยงั คงกดอยตู่ รงลําคอระหงของเธอ ทําใหเ้ ธอไดย้ นิ สง่ิ ทเี่ ขาพดู ออกมาไมค่ อ่ ยชดั เทา่ ไหร่ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ ตอ้ งแกะคําพดู ของเขาใหมอ่ กี ที “นคี่ ณุ กําลัง… บอกวา่ ขอโทษฉันอยเู่ หรอคะ”เธอถามออกไป ดว้ ยความรสู ้ กึ ไมน่ ่าเชอื่ มอื ใหญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ วางลงบนเอวบางของเธอ แลว้ โอบเอว เธอไว ้ กอ่ นจะพดู ออกมาเสยี งแหบพรา่ “อมื ผมกําลังขอโทษคณุ อยู่ ยกโทษใหผ้ มไดไ้ หม” หานมจู่ อ่ื นงิ่ คดิ “เพราะเรอื่ งหลายวันมานเ้ี หรอคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ อบคําถามของเธอ แตเ่ ขากลับกอดเธอแน่นขนึ้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ไดว้ า่ เขามอี ะไรจะพดู กบั เธอ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมถ่ าม อะไรอกี และปลอ่ ยใหเ้ ขากอดไวเ้ งยี บๆ ฟังเสยี งหวั ใจของเขา เตน้ แรง รอฟังในสง่ิ ทเ่ี ขาจะพดู ความเงยี บสงบในเวลา

กลางคนื มแี คเ่ สยี งน้ําทะเลซดั เขา้ ฝ่ัง และเสยี งลมหายใจของ ทงั้ สองคน หลงั จากมอี อ้ มกอดของเขา หานมจู่ อ่ื จงึ ไมร่ สู ้ กึ หนาวแลว้ ในขณะทเี่ ธอใกลจ้ ะนอนหลบั ไปในออ้ มกอดของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ขน้ึ มา “จากนไ้ี ป ผมจะใหค้ วามเชอื่ มัน่ ทัง้ หมดกบั คณุ ” ทงั้ สองคนเดนิ มาถงึ จดุ นไ้ี ด ้ มนั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งงา่ ยเลย ถา้ หากไมส่ รา้ งความเชอื่ มั่นใหแ้ กก่ นั และกนั ความรักของพวก เขาคงจะลม้ เหลวไปไดง้ า่ ยๆ “ความเชอื่ มน่ั … ทัง้ หมดอยา่ งนัน้ เหรอคะ” ความเชอื่ มั่นระหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งนัน้ เหรอ ทงั้ สองคน ยังอยดู่ ว้ ยกนั ไดไ้ มน่ าน ถา้ หากสามารถทําใหอ้ กี ฝ่ ายเชอื่ มั่นได ้ ความสมั พันธข์ องพวกเธอคงไมต่ อ้ งเดนิ มาถงึ ขนั้ น้ี เหมอื นเมอื่ หา้ ปีกอ่ น…

“คะ่ งัน้ จากนไี้ ป ถคงคณุ จะไดย้ นิ เรอ่ื งอะไรมา คณุ กต็ อ้ งไม่ สงสยั ในตวั ของฉันเด็ดขาด”หานมจู่ อ่ื นง่ิ คดิ กอ่ นจะทําขอ้ ตกลง กนั ไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้ รับ “จากนไ้ี ปผมจะใหค้ วามเชอ่ื มน่ั ทัง้ หมดของผมกบั คณุ ถงึ แมผ้ ม จะตายไป ผมก็จะไมส่ งสยั ในตวั คณุ แมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว แตว่ า่ …” เขาเปลย่ี นเสยี งพดู ใหเ้ ขม้ ขนึ้ “คณุ ตอ้ งอยใู่ หห้ า่ งจากเยห่ ลิ่ นหาน ทผี่ มเคยพดู กบั คณุ บนเครอ่ื งบนิ มนั เป็ นความจรงิ ทงั้ หมด” “ฉันเขา้ ใจแลว้ คะ่ ” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ รับ “ฉันจะรักษาระยะหา่ ง กบั เขาไว”้ หลงั จากรฐู ้ านะของเยห่ ลน่ิ หาน รวมถงึ อดตี ของเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ถา้ บอกวา่ พวกเขาสองพน่ี อ้ งไมม่ คี วามแคน้ ตอ่ กนั คงจะดปู ลอมมาก การกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นปกตมิ าตลอด แตเ่ ยห่ ลนิ่ หาน กลบั …

เขามที า่ ทางเป็ นสภุ าพบรุ ษุ มาตลอด ถงึ แมเ้ ขาจะไมเ่ คยพดู ไม่ ดถี งึ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ หนา้ เธอ แตก่ ารกระทําของเขา กลบั คดิ จะแยก เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกจากกนั อยตู่ ลอด แคน่ กี้ ช็ ดั เจนทกุ อยา่ งแลว้ หานมจู่ อ่ื กลับตาลง และทําการตดั สนิ ใจเงยี บๆ เธอไมอ่ ยาก เป็ นตวั ถว่ ง และไมอ่ ยากทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งลําบากใจเพราะ เธอดว้ ย การตอ่ สใู ้ นครัง้ นี้ ปลอ่ ยใหพ้ วกเขาสองพน่ี อ้ งสกู ้ นั ก็พอแลว้ “ทําไมถงึ ไดเ้ ชอื่ ฟังจังเลยครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ คลายออ้ มกอดออก กอ่ นจับปลายคางเธอไวแ้ ลว้ ถาม หานมจู่ อื่ หนา้ แดงกํา่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ แลว้ ถลงึ ตาใสเ่ ขา แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ลกึ ซงึ้ กอ่ นจะยมิ้ กรมิ่ อยา่ เจา้ เลห่ ์ “เพราะ สามวันมานผี้ มไมต่ ดิ ตอ่ หาคณุ ทําใหค้ ณุ พบวา่ คณุ รักผมมาก ดงั นัน้ ก็เลย…” เขาพดู ยังไมท่ นั จบ กถ็ กู หานมจู่ อื่ ขดั ขน้ึ มาซะกอ่ น “คณุ อยา่ พดู อกี นะ ทฉี่ ันมาหาคณุ กอ่ น คณุ ไดใ้ จมากสนิ ะ”

ชายหนุ่มขยบั ตวั เขา้ ใกล ้ กอ่ นจะเอาหนา้ ผากชนกบั หนา้ ผาก ของเธอ แลว้ พดู ขน้ึ มายม้ิ ๆ “ผมตอ้ งไดใ้ จอะไรกนั เป็ นใครกนั ทม่ี าหาผม พดู ไมก่ ค่ี ํากค็ ดิ จะ ถอยหลังใหก้ นั แลว้ ถา้ หากผมไมร่ ัง้ คณุ ไว ้ คณุ คงจะหนไี ปแลว้ ” หานมจู่ อ่ื “ใครบอกใหค้ ณุ เดย๋ี วดเี ดย๋ี วรา้ ยเองละ่ ” “ตอ่ ไปนไ้ี มแ่ ลว้ ครับ…”เยโ่ มเ่ ซนิ วางสองมอื ไวบ้ นหนา้ ของเธอ ดวงตาสนี ลิ เปลง่ ประกายในยามคํา่ คนื เขาขยบั หนา้ เขา้ มาใกล ้ จนลมหายใจรอ้ นรดหนา้ หานมจู่ อื่ รมิ ฝี ปากบางขยับเล็กนอ้ ย “จากนไี้ ปผมจะเอาความจรงิ ใจทงั้ หมดของผมใหก้ บั คณุ เพยี ง คนเดยี ว” แววตาทเ่ี รา่ รอ้ นของเขารวมถงึ ความใกลช้ ดิ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ตา้ นทานไมไ่ หว เธอกระพรบิ ตาปรบิ ๆ คดิ อยากจะถอยหา่ ง แต่ จมุ พติ อนั เรา่ รอ้ นกพ็ งุ่ เขา้ มาซะกอ่ น ตอนที่ 680 ใหเ้ วลาฉนั คดิ หนอ่ ยนะคะ นคี่ งจะเป็ นเพราะวา่ รใู ้ จซง่ึ กนั และกนั สนิ ะ

หานมจู่ อื่ คดิ ในใจ ถงึ แมจ้ ะไมร่ วู ้ า่ ในอนาคตจะเกดิ อะไรขน้ึ บา้ ง แตถ่ า้ ทัง้ สองคนไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ก็คงจะเป็ นแบบนี้ หานมจู่ อื่ หลบั ตาลง สองมอื คลอ้ งคอเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ แตก่ ลบั ถกู เขาจับลงมา แลว้ กมุ มอื กนั ไว ้ วนิ าทหี ลงั จากนัน้ หานมจู่ อื่ ก็ไดส้ ตกิ ลับมา เธอหมดแรงอยใู่ น ออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ บรเิ วณนวิ้ นางขา้ งซา้ ยรสู ้ กึ ถงึ ความเย็น หานมจู่ อ่ื ยนื ตะลงึ อยทู่ เ่ี ดมิ เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ มวี ัตถเุ ย็นๆถกู สวมเขา้ มาทนี่ วิ้ นางขา้ งซา้ ย หลังจากไดส้ ตกิ ลบั มา เธอรบี ผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ ออก แลว้ มองลงไป ทนี่ ว้ิ มอื พบวา่ มแี หวนเพชรเม็ดงามถกู สวมไวท้ นี่ ว้ิ นางขา้ งซา้ ย “คณุ …” นม่ี ันอะไรกนั หานมจู่ อ่ื จอ้ งมองแหวนเพชรเม็ดงามดว้ ยสหี นา้ ตกตะลงึ กอ่ นจะพมึ พําถามออกมา หลังจากทถ่ี กู ผลกั ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ กบั จับมอื อกี ขา้ งของ หานมจู่ อ่ื ขนึ้ มา แลว้ สวมแหวนใหอ้ ยา่ งตงั้ อกตงั้ ใจ

แหวนเพชรเมอื่ กระทบกบั แสงจันทรจ์ งึ เปลง่ ประกายอยา่ ง งดงาม “คณุ … คณุ ซอื้ มาตงั้ เเตเ่ มอ่ื ไหรค่ ะ”หานมจู่ อื่ จอ้ งแหวนเพชรใน มอื นง่ิ แลว้ ถามออกมาอยา่ งอดไมไ่ หว “ชอบไหมครับ”เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบคําถามเธอ แตก่ ลับจับมอื เธอ ขนึ้ มา แลว้ จมุ พติ อยา่ งออ่ นโยน หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดต้ อบวา่ ชอบหรอื ไม่ เธอแคม่ องสบตากบั เขา แลว้ ถาม “คณุ ซอื้ มาตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรค่ ะ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเล็กนอ้ ย “ถามเรอ่ื งนไ้ี ปทําไมครับ ไมพ่ อใจกบั แหวนเหรอครับ” หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ เธอไมไ่ ดไ้ มพ่ อใจ แตเ่ ธอแคส่ งสยั วา่ เขาซอื้ แหวนมาเตรยี มไว ้ ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่ เพราะดจู ากทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นไม่ อยากจะบอกเรอ่ื งนก้ี บั เธอ อกี อยา่ ง ทเี่ ขาใหแ้ หวนหมายความวา่ … “ทําไมคณุ … ถงึ ใหแ้ หวนกบั ฉันคะ ฉัน…”

เยโ่ มเ่ ซนิ ขยับตวั เขา้ ใกล ้ กอ่ นจะจับคางของเธอไว ้ แลว้ พดู เสยี งแหบ “ขอคณุ แตง่ งานไงครับ แคน่ กี้ ไ็ มเ่ ขา้ ใจเหรอ” พอไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ กห็ นา้ แดงกํา่ กดั รมิ ฝี ปากของตวั เอง ไวแ้ น่น เธอรวู ้ า่ การใหแ้ หวนคอื การขอแตง่ งาน แตว่ า่ … เขาจะ ขอเธอแตง่ งานงา่ ยๆแบบนเ้ี ลยเหรอ ไมม่ ขี นั้ ตอนอะไรเลยหรอื ไง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมป่ ลอ่ ยโอกาสใหเ้ ธอปฏเิ สธ เขากม้ หนา้ ลง แลว้ กระซบิ ขา้ งหเู ธอ “คณุ จะยอมแตง่ งานกบั ผมไหมครับ” หานมจู่ อ่ื ยนื ตะลงึ อยทู่ เี่ ดมิ ทงั้ ทตี่ อนบา่ ย ทัง้ สองคนยังทะเลาะกนั อยเู่ ลย ทงั้ ทห่ี ลายวนั กอ่ นหนา้ นี้ ทัง้ สองคนยังทําสงครามเย็นกนั อยเู่ ลย แตต่ อนกลางคนื เขากลบั มาขอเธอแตง่ งานเนยี่ นะ คนคนน…้ี จะทําอะไร หานมจู่ อ่ื เดาใจเขาไมอ่ อกเลย

เธอกระพรบิ ตาปรบิ ๆ รมิ ฝี ปากสชี มพขู ยบั เล็กนอ้ ย ยังไมท่ นั ได ้ พดู อะไรออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ออกมาซะกอ่ น “ไมพ่ ดู อะไร ผม จะถอื วา่ คณุ ตอบตกลงนะครับ” “อะไรนะคะ”หานมจู่ อ่ื เบกิ ตาโตอยา่ งตกใจ “ฉันบอกเมอ่ื ไหรค่ ะ วา่ ฉันตกลงแลว้ ” “ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะ “แลว้ คณุ จะไมต่ กลงเหรอครับ” หานมจู่ อื่ “ฉัน…” เธอไมไ่ ดจ้ ะไมต่ อบตกลงสกั หน่อย เธอถลงึ ตาใสค่ นตรงหนา้ อยา่ งไมย่ อมแพ ้ กอ่ นจะพดู อยา่ งไมพ่ อใจ “นค่ี อื การขอ แตง่ งานของคณุ เหรอคะ ทําไมฉันรสู ้ กึ ไมเ่ หมอื นขอแตง่ งาน เลย แตเ่ หมอื นการบงั คบั ใหแ้ ตง่ งานดว้ ยมากกวา่ ” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นนายพรานกําลังลา่ เหยอื่ และดู เหมอื นจะพงึ พอใจและอารมณด์ มี าก เขาจับคางของหานมจู่ อ่ื ขนึ้ เพอ่ื ใหส้ ายตาของเธอสบตากบั สายตาของเขา “บงั คบั ใหแ้ ตง่ งานแลว้ ยังไงละ่ ครับ ผมบงั คบั คณุ ไมไ่ ดห้ รอื ไง ถงึ วนั นค้ี ณุ จะไมต่ กลง ในวันงานแตง่ งาน ผมก็จะจับคณุ ไปที่ งานอยดู่ ”ี

พอตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั ความเอาแตใ่ จของเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อ่ื ก็ หดตัวลงดว้ ยทา่ ทอี อ่ นแอ กอ่ นจะทําสหี นา้ เอยี งอาย แลว้ บน่ พมึ พําออกมา “ใครเขาขอแตง่ งานอยา่ งคณุ กนั ไมพ่ ดู อะไรเลย แลว้ ยงั เอาแหวนมาใสน่ ว้ิ คนอน่ื เขาแบบน”ี้ พอไดย้ นิ แบบน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ชะงักไปเล็กนอ้ ย “นเ่ี ป็ นการขอแตง่ งานครัง้ แรกของผมนนี่ า” หานมจู่ อ่ื ชะงักไป เธอรสู ้ กึ เหมอื นมอี ะไรสกั อยา่ งกําลงั ขยับไป มาในหวั ใจของเธอ “นคี่ ณุ …” “ผมขอแตง่ งานครัง้ แรกไมม่ ปี ระสบการณ์” หานมจู่ อ่ื กดั ฟัน แลว้ ถลงึ ตาใสเ่ ขา “ถา้ คณุ มปี ระสบการณ์ คณุ ตายแน่” “ก็น่ันแหละครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เขา้ ใกล ้ แลว้ มดุ หนา้ เขา้ ไปที่ ลําคอระหงของเธอ “ไมว่ า่ คณุ จะตกลงหรไื มต่ กลง งานแตง่ งาน ก็จะจัดขน้ึ ในเดอื นหนา้ คณุ อยา่ ลมื สคิ รับวา่ ตอนทเ่ี ราอยู่ ตา่ งประเทศ คณุ ตกลงเรอ่ื งนแ้ี ลว้ ”

พดู ถงึ เรอ่ื งตอนทอ่ี ยตู่ า่ งประเทศ หานมจู่ อื่ ก็นกึ ถงึ เรอ่ื งทต่ี วั เอง ถกู หลอกใหไ้ ปทสี่ นามบนิ และยังมเี รอื่ งคนของตระกลู ตวนมอู่ กี ในตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั กบั คนของตระกลู ตวนมู่ วา่ เธอกบั เย่ โมเ่ ซนิ จะจัดงานแตง่ งานกนั เดอื นหนา้ ตอนนัน้ หานมจู่ อื่ คดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ แคพ่ ดู เลน่ คดิ ไมถ่ งึ วา่ … เขาจะ ทําจรงิ หานมจู่ อ่ื ตกใจเล็กนอ้ ย “ฉัน ฉันนกึ วา่ คณุ ลอ้ เลน่ เพราะวา่ …” เพราะตอนนัน้ เธอคดิ วา่ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู แบบนัน้ เพราะไมอ่ ยาก ใหเ้ ธอเสยี หนา้ ก็เลยเลน่ ละครไปกบั เธอดว้ ย แตต่ อนนเ้ี ขากลบั บอกวา่ งานแตง่ งานจะจัดขนึ้ เดอื นหนา้ ขา่ วท่ี ไดร้ กู ้ ะทนั หนั แบบน้ี ทําใหห้ านมจู่ อื่ ทําอะไรไมถ่ กู เธอยงั ไมไ่ ด ้ เตรยี มความพรอ้ มอะไรเลย กลบั ถกู เขาสวมแหวนใหซ้ ะแลว้ แลว้ ยงั … จะจัดงานแตง่ งานอกี พอคดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื กม็ องไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งกงั วลใจ

“ตอนนก้ี ็หา่ งจากเดอื นหนา้ ไมม่ ากแลว้ ทคี่ ณุ บอกวา่ จัดงาน แตง่ งานนมี่ ันตน้ เดอื นหรอื วา่ ปลายเดอื นคะ” พอไดย้ นิ แบบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยักควิ้ “คณุ รบี รอ้ นมากเหรอครับ” พอไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อ่ื กห็ นา้ แดงกํา่ กดั ฟันกรอด “ใครรบี รอ้ นกนั ฉันแคก่ ลวั เวลาจะไมพ่ อตา่ งหากละ่ แลว้ อกี อยา่ ง… ฉัน เองกย็ งั ไมพ่ รอ้ มดว้ ย” “เราเคยแตง่ งานกนั ไปแลว้ แคจ่ ัดการขน้ึ มาเพอ่ื ทดแทนเทา่ นัน้ เอง ตอ้ งเตรยี มตัวอะไรอกี หมื ” หานมจู่ อ่ื ยงิ่ คดิ ยงิ่ รสู ้ กึ วา่ เรอื่ งนม้ี ันกะทนั หนั เกนิ ไป เธอกระแอม เบาๆ “ใหเ้ วลาฉันคดิ กอ่ นกแ็ ลว้ กนั คะ่ ” พอพดู เสร็จ เธอก็ไมร่ อคําตอบจากเยโ่ มเ่ ซนิ รบี ผลกั เขา ออกไป แลว้ วง่ิ กลับเขา้ ไปในหอ้ งทันที หลงั จากเขา้ มาในหอ้ งแลว้ หานมจู่ อื่ ก็ไปคน้ หาชดุ นอนออกมา เปลยี่ น เพราะชดุ กอ่ นหนา้ นถ้ี กู ผมทเ่ี ปียกของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําให ้ ชนื้ ไปหมดแลว้ ใสแ่ ลว้ รสู ้ กึ ไมส่ บายตวั เทา่ ไหร่

ตอนทหี่ ลบอยใู่ นหอ้ งอาบนํ้าเพอื่ เปลยี่ นเสอ้ื ผา้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ มอื สน่ั ไปหมด กลัดกระดมุ อยนู่ านมาก แตก่ ก็ ลดั ไมเ่ ขา้ สกั ที เธอพยายามสงบสตอิ ารมณ์ กอ่ นจะกลดั กระดมุ อยา่ งจรงิ จัง แตม่ อื ของเธอสน่ั มาก จงึ กลัดกระดมุ ไมไ่ ดเ้ ลย เธอเงยหนา้ ขน้ึ มองหนา้ ตวั เองในกระจก ใบหนา้ แดงกํา่ ดวงตา เหมอ่ ลอย เห็นไดช้ ดั วา่ เธอกําลังเขนิ อายเป็ นอยา่ งมาก เฮอ้ หานมจู่ อื่ ทําไมเธอถงึ ไดไ้ มไ่ ดเ้ รอ่ื งถงึ ขนาดนเี้ นยี่ เธอดา่ ทอตวั เองในใจ กอ่ นจะสดู หายใจเขา้ ลกึ กอ่ นจะกวกั นํ้า ใสห่ นา้ ตวั เอง แลว้ ตบหนา้ ตวั เองเบาๆ สกั พัก สหี นา้ ทแี่ ดงกํา่ ของเธอกค็ อ่ ยๆดขี นึ้ นํ้าเย็นทําใหเ้ ธอ สงบสตอิ ารมณ์ตวั เองไดไ้ มน่ อ้ ย หานมจู่ อื่ ลบู ใบหนา้ ตวั เองแลว้ มองกระจก อะไรละ่ ก็แคถ่ กู ขอแตง่ งานเทา่ นัน้ เอง เธอตอ้ งสงบสตอิ ารมณ์ ไวส้ ิ เรอ่ื งแคน่ ี้ เธอเคยเจอมาแลว้ นน่ี า ถงึ จะตอ้ งจัดงานแตง่ งาน เธอก็ไมม่ อี ะไรตอ้ งหวาดกลัว เพราะวา่ … งานแตง่ งานก็แคจ่ ัด

ใหม้ ันผา่ นๆไป สงิ่ ทสี่ ําคญั จรงิ ๆ คอื การใชช้ วี ติ ดว้ ยกนั หลัง จากนัน้ ตา่ งหากละ่ หลงั จากปลอบใจตวั เองไดแ้ ลว้ หานมจู่ อื่ กก็ ม้ หนา้ ลงไปกลดั กระดมุ เสอื้ จนเสร็จ แลว้ เปิดประตหู อ้ งนํ้าเดนิ ออกไป ตอนที่ 681 นอนใหส้ บายนะครบั ในคนื นัน้ ขณะทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ นอนหลับ เขากอดเธอเอาไวแ้ น่นมาก มอื ใหญ่ ของเขาล็อกรอบเอวของเธอเอาไวร้ าวกบั โซต่ รวน กกั ขงั เธอ เอาไวใ้ นออ้ มกอดของเขา หานมจู่ อื่ ทอ่ี ยากจะอยใู่ หห้ า่ งจาก เขาก็ไมส่ ามารถทําได ้ แมว้ า่ ตอนนจ้ี ะเป็ นฤดใู บไมร้ ว่ ง ทวา่ ภายในหอ้ งนอ้ี ากาศกลับไม่ ถา่ ยเทเอาซะเลย ยงิ่ ถกู โมเ่ ยเ่ ซนิ นอนกอดเอาไวอ้ ยา่ งนกี้ ็ทําให ้ รสู ้ กึ อบอา้ ว โดยเฉพาะอณุ หภมู ริ า่ งกายของเขาทดี่ สู งู มาก ราวกบั ลกู ไฟ

หานมจู่ อ่ื อดึ อดั เป็ นอยา่ งมาก จนตอ้ งเออื้ มมอื ไปดนั แขนทเี่ ขา โอบเอวเธอเอาไวอ้ อก พลางเอย่ กระซบิ “คณุ ปลอ่ ยกอ่ นเถอะ ฉันหายใจไมอ่ อกแลว้ ” เสยี งหายใจหนักๆ ดงั มาจากดา้ นหลงั เธอ ลมหายใจอนุ่ ๆ ที่ โดนเขา้ ตรงหลงั คอของเธอ จนหานมจู่ อ่ื สมั ผัสไดถ้ งึ รมิ ฝี ปาก บางของเยโ่ มเ่ ซนิ ทขี่ ยบั เขา้ มาใกล ้ “โกหก ผมไมไ่ ดใ้ ชแ้ รงสกั หน่อย คณุ จะหายใจไมอ่ อกได ้ ยงั ไง?” หานมจู่ อื่ เธอถกู เขาตอ้ นจนรสู ้ กึ ไรห้ นทาง ทวา่ เธอกร็ สู ้ กึ อดึ อดั จนไมอ่ าจทนนอนตอ่ ไปไดแ้ ลว้ เธอทกุ ขใ์ จเป็ นอยา่ งมาก “คณุ ไมใ่ ชฉ่ ัน คณุ จะรไู ้ ดไ้ งวา่ มันไมแ่ รง?” “หมื้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งตํา่ “งัน้ เรามาแลกเปลย่ี นกนั ไหม?” “อะไร?” “คณุ ก็นอนกอดผมแทน” หานมจู่ อื่ “………..”

นลี้ อ้ เลน่ อะไรกนั ? ใหเ้ ธอไปนอนกอดเขา? เขาคดิ ไปเองอกี แลว้ ในใจหานมจู่ ่ื อไมช่ อบใจเขามานาน จงึ ปฏเิ สธเขาออกไป “ไมม่ ที าง” “ทําไมถงึ วา่ ไมม่ ที างละ่ ? ไมใ่ ชว่ า่ คณุ พง่ึ บอกวา่ ผมไมใ่ ชค่ ณุ เลยไมร่ แู ้ รงไมใ่ ชเ่ หรอ? งัน้ เราก็ลองมาเปลย่ี นกนั ดสู ”ิ หานมจู่ อื่ “ฟังดเู หมอื นจะดี แตจ่ รงิ ๆ คณุ แคอ่ ยากเอาเปรยี บ ฉัน” หลงั จากทพ่ี ดู ออกไป หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ วา่ ดา้ นหลงั เงยี บไปพัก หนงึ่ ในขณะนัน้ เองหานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ วา่ อณุ หภมู ริ า่ งกายของเยโ่ ม่ เซนิ ดจู ะสงู ขน้ึ มาอกี ทําใหบ้ รรยากาศโดยรอบดอู ดึ อดั ขน้ึ มา หานมจู่ อ่ื ทนไมไ่ หวจนตอ้ งบน่ เขา “ทําไมตวั คณุ รอ้ นขนาดน?ี้ ” “ทําไมรอ้ นคณุ ไมร่ เู ้ หรอ?” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ ตอ้ งการทจ่ี ะขยบั ตวั ทวา่ เมอ่ื ขยบั ตัวแลว้ เธอ ก็รสู ้ กึ ถงึ การเปลย่ี นแปลงทางรา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอ ถงึ กลบั ไมก่ ลา้ ขยับตวั ไดแ้ ตน่ อนตวั แข็งคา้ ง

“คณุ ……” เสยี งออู ้ ดี้ งั มาจากขา้ งหลงั หู ราวกบั ไวนแ์ ดงทไ่ี หลผา่ นลําคอ เต็มไปดว้ ยความเยา้ ยวน “ตอนนรี้ หู ้ รอื ยัง?” หานมจู่ อ่ื ปิดตาแน่น พลางกดั ฟันแน่นกราดดา่ เขาออกมา “ทเุ รศ” “นอนใหส้ บายสคิ รับ” เยโ่ มเ่ ซนิ จับเอวของเธอเอาไว ้ โดยไมไ่ ดล้ งแรงมาก ทวา่ กท็ ํา ใหห้ านมจู่ อ่ื ไมอ่ าจแอบซอ่ นได ้ “ถา้ คณุ ยังไมง่ ว่ ง งัน้ เรามาหา กจิ กรรมอะไรทํากอ่ นนอนกไ็ ด”้ มอื ใหญข่ องเขาลบู ไลไ้ ปตามเอวบางของเธออยา่ งชา้ ๆ ใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื ถงึ กบั เปลย่ี นสี เธอรบี จับมอื ของเขาเอาไวแ้ น่น พดู ออกมาอยา่ งรบี รอ้ น “งว่ ง ฉันงว่ งมาก จะนอนแลว้ ” หลังพดู จบหานมจู่ อื่ กห็ ลบั ตาเอาไวแ้ น่น ทวา่ ในใจรสู ้ กึ ไมส่ บาย ใจเป็ นอยา่ งมาก ไอบ้ า้ เขาตงั้ ใจทํา

ถา้ ขนื ปลอ่ ยใหเ้ ขาทําอะไรกบั ตวั เองขน้ึ มา ถา้ ยดึ ตามครัง้ ใน อดตี ทผี่ า่ นมา คนื นเี้ ธอคงไมจ่ ําเป็ นตอ้ งนอนแลว้ สว่ นพรงุ่ นก้ี ็ ไมต่ อ้ งไปทํางาน ตอ้ งนอน….. นอน อม้ื ! หานมจู่ อ่ื ปิดตาแน่น พยายามสะกดจติ ตวั เอง อณุ หภมู ริ า่ งกาย ของคนทอ่ี ยดู่ า้ นหลังก็ยง่ิ สงู มากจนตกใจ เธอโอยครวญใหเ้ ขาอยภู่ ายในใจ แลว้ ก็คอ่ ยๆ เขา้ สหู่ ว้ งความ ฝันไป เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั กอดเธอเอาไวต้ ลอด เขารดู ้ วี า่ คนทอี่ ยใู่ นออ้ มกอดความอดทนนอ้ ยขนาดไหน เพยี งแตว่ า่ ….. หลงั จากผา่ นไปเพยี งหา้ นาที คนในออ้ มกอดก็ เงยี บเสยี งไปพลางหายใจเขา้ ออกอยา่ งสมํา่ เสมอ เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ มองไปทเ่ี ธอ ก็พบวา่ หานมจู่ อื่ นอนหลับไป แลว้

หลับไปแลว้ งัน้ เหรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กลับยม้ิ เจอ่ื นๆ ออกมา ผหู ้ ญงิ คนนชี้ า่ งไรห้ วั ใจจรงิ ๆ ไมม่ คี วามเห็นใจเขาสกั นดิ เลย เหรอ? เพยี งแคเ่ ขาเป็ นคนทกี่ อดเธอเอาไวแ้ ละตอ้ งการเธอจนตวั เอง เรา่ รอ้ นขน้ึ มาเองคงจะตําหนเิ ธอไมไ่ ด ้ หลงั จากทนี่ อนไปสกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ทนไมไ่ หวจนตอ้ งลกุ ขน้ึ เดนิ ไปเขา้ หอ้ งน้ํา ใชน้ ้ําเย็นชาํ ระลา้ งตวั เองอยปู่ ระมาณสบิ นาที จากนัน้ ความกระสบั กระสา่ ยในรา่ งกายของเขาก็คอ่ ยๆ ลดลง หลังจากนัน้ เขากเ็ ดนิ มาเอนตวั นอนลงขา้ งหานมจู่ อื่ โอบกอด เธอเอาไวก้ อ่ นจะนอนหลับไป เพยี งแตค่ รัง้ นไ้ี มไ่ ดก้ อดเธอแน่นมากจนเกนิ ไป วันรงุ่ ขน้ึ หานมจู่ อ่ื ตน่ื ขนึ้ มาในชว่ งฟ้าสาง เธอยงั นอนอยดู่ ว้ ย ความสะลมึ สะลอื พยายามควา้ นหาโทรศัพทท์ อี่ ยใู่ ตห้ มอนทวา่ ก็พบเพยี งความวา่ งเปลา่ หมื้ ? หานมจู่ อ่ื งนุ งง ควา้ นหาใตห้ มออกี ครัง้ ก็ยงั คงพบวา่ มนั วา่ ง เปลา่

เมอื่ เงยหนา้ ขนึ้ กเ็ ห็นวา่ โทรศพั ทว์ างอยทู่ โี่ ตะ๊ ขา้ งเตยี ง หานมจู่ อ่ื ขยับตวั ขน้ึ ไปเพอ่ื มาเออื้ มมอื ใหถ้ งึ มัน ทวา่ เอวบาง ของเธอกลบั ถกู จับเอาไวแ้ น่น พลางดงึ ใหก้ ลบั ไปทเ่ี ดมิ “คณุ จะตนื่ ไปทําอะไรแตเ่ ชา้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เพงิ่ ตน่ื นอน นํ้าเสยี ง ของเขายังคงฟังดแู หบแหง้ “หลบั ตอ่ อกี หน่อยเถอะ” “ไมเ่ อา” หานมจู่ อื่ ผลักมอื ของเขาออก “ฉันจะไปทํางาน ดู ตอนนสี้ ฟิ ้าสางแลว้ ไมเ่ ชา้ แลว้ นะ” “คณุ ลมื ไปแลว้ เหรอ?” “หอ้ื ?” “วนั นวี้ ันหยดุ คณุ ไมต่ อ้ งไปทํางาน” หานมจู่ อ่ื “……….” วนั หยดุ งัน้ เหรอ? เธอครนุ่ คดิ อยสู่ กั พัก กอ่ นจะพบวา่ มันเป็ น อยา่ งนัน้ จรงิ ๆ คาดไมถ่ งึ เลยวา่ เวลาจะผา่ นไปเร็วขนาดนี้

หานมจู่ อื่ ก็ยังคงงว่ งอยู่ เมอ่ื ไดฟ้ ังวา่ วนั นเี้ ป็ นวันหยดุ เธอจงึ กลับไปนอนตอ่ อกี ครัง้ นอนครัง้ นเี้ ธอนอนหลบั ยาวจนไปถงึ เทยี่ งวัน ในตอนทห่ี านมจู่ อื่ ตนื่ ขน้ึ มาอกี ครัง้ ขา้ งกายเธอกไ็ มม่ เี งาของเยโ่ มเ่ ซนิ อยแู่ ลว้ เธอลกุ ขนึ้ มาน่ังกอ่ นจะขยต้ี า มองไปทท่ี ะเลสฟี ้าทอ่ี ยนู่ อก หนา้ ตา่ ง ถา้ ทกุ วันตน่ื ขนึ้ มาเจอบรรยากาศแบบนี้ คงจะทําใหร้ สู ้ กึ ดขี นึ้ มา ไดม้ ากจรงิ ๆ อยา่ งไรก็ตามอาจจะเป็ นเพราะเธอคนื ดกี บั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ดงั นัน้ …. ไมว่ า่ จะมองอะไรกด็ สู วยงามไปหมด ชว่ งทเ่ี ธออาศยั อยทู่ นี่ ต่ี งั้ แตห่ า้ ปี กอ่ น ดงั นัน้ เธอจงึ รทู ้ กุ อยา่ ง ของทน่ี ด่ี ี หานมจู่ อื่ ลกุ ขนึ้ จากเตยี ง การจะเดนิ เขา้ หอ้ งน้ําไป เพอื่ ลา้ งหนา้ บว้ นปาก อาจเป็ นเพราะไดย้ นิ เสยี งทเี่ ธอลา้ งหนา้ ลา้ งตา ก็มเี สยี งเคาะ ประตจู ากคนดา้ นนอก “คณุ ผหู ้ ญงิ ตน่ื หรอื ยังคะ?”

หานมจู่ อื่ บว้ นฟองทม่ี อี ยใู่ นปากออกมา กอ่ นจะเอย่ ตอบ “อมื ” “อาหารกลางวนั เตรยี มพรอ้ มแลว้ นะคะ ฉันจะรอคณุ ผหู ้ ญงิ อยู่ ดา้ นนอกนะคะ” หานมจู่ อ่ื จงึ ตอบกลบั ไป หลังจากนัน้ จงึ รบี ลา้ งหนา้ ใหเ้ สร็จ เธอไมช่ อบทจี่ ะใหค้ นอน่ื มารอเธอนานๆ ดงั นัน้ เธอจงึ รบี ทําทกุ อยา่ งใหเ้ สร็จ กอ่ นจะรวบผมลวกๆ แลว้ รบี เปิดประตอู อกไป ตรงหนา้ เธอมคี นใชค้ นแปลกหนา้ ยนื รออยคู่ นหนงึ่ คนทค่ี นุ ้ เคย กอ่ นหนา้ ลว้ นไมไ่ ดอ้ ยทู่ น่ี อ่ี กี ตอ่ ไปแลว้ เธอตกใจไปสกั พัก สายตาฉายแววผดิ หวัง เดมิ ท…ี ยังคดิ วา่ อาจจะไดเ้ จอคนทร่ี จู ้ ัก คาดไมถ่ งึ เลยวา่ ผา่ น ไปหา้ ปี นกึ ไมถ่ งึ วา่ จะเปลย่ี นไปเยอะขนาดนี้ หรอื บางทพี วก เขาอาจมชี วี ติ ในทศิ ทางทดี่ ขี น้ึ “คณุ ผหู ้ ญงิ เชญิ ตามฉันมาเลยคะ่ ”

หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ กา้ วไปอยขู่ า้ งเธอ ในระหวา่ งทเ่ี ดนิ ไปพรอ้ ม กนั เธอกเ็ อย่ ถามขน้ึ มาวา่ “เยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ?” เมอื่ ไดย้ งิ หานมจู่ อ่ื เอย่ เรยี กชอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาตรงๆ สายตา ของสาวใชก้ ฉ็ ายแววประหลาดใจ ทวา่ เมอ่ื คดิ ไปวา่ เธอถกู พา ตวั กลับมาถงึ วลิ ลา่ ไหเ่ จยี งแลว้ อกี ทงั้ คณุ ชายเยย่ งั สงั่ ใหเ้ ลอื ก เธอวา่ คณุ ผหู ้ ญงิ งัน้ การทเ่ี ธอเรยี กชอ่ื คณุ ชายเยอ่ อกมาตรงๆ ก็ คงไมใ่ ชเ่ รอ่ื งแปลกอะไร ดงั นัน้ สาวใชจ้ งึ สงบเสงย่ี มลง เอย่ ตอบไปเสยี งเบา “คณุ ชายเย่ รอคณุ ผหู ้ ญงิ อยดู่ า้ นนอกคะ่ ” แหะ เจา้ คนๆ นี้ เมอ่ื คนื เขาพง่ึ ของเธอแตง่ งาน ดไู มจ่ รงิ ใจเอา ซะเลย คาดไมถ่ งึ วา่ จะไมเ่ รยี กเธอไปทานขา้ วดว้ ยตวั เอง? เธอไมไ่ ดบ้ น่ เรอ่ื งนก้ี บั สาวใชต้ วั นอ้ ย เพยี งเดนิ ตามสาวใชไ้ ป กอ่ นทเ่ี ธอจะหมนุ ตวั แลว้ โคง้ ตัวใหเ้ มอื่ เดนิ มาถงึ ทห่ี มายอยา่ ง รวดเร็ว ตอนที่ 682 ทาํ ไมลกู ถงึ เรยี นรสู้ งิ่ ทไี่ มด่ ลี ะ่