เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

หานมจู่ อ่ื ยมิ้ เล็กนอ้ ย“ในเมอ่ื เขาไมเ่ ป็ นไรแลว้ ฉันไมเ่ ขา้ ไปแลว้ ดกี วา่ คะ่ ” “คอื ……” “รบกวนผจู ้ ัดการอค้ี ะ่ ฝากดแู ลประธานหานดว้ ย ฉันยังมธี รุ ะที่ บา้ นตอ้ งจัดการ ขอตวั กอ่ นนะคะ” พดู จบ หานมจู่ อื่ ไมร่ อใหผ้ จู ้ ัดการอตี้ อบกลับ ก็รบี จากไป หานมจู่ อื่ เดนิ ฉับๆออกไปจากโรงพยาบาลอยา่ งไมช่ ะลอฝี เทา้ พอออกจากโรงพยาบาล เธอจงึ รบี เรยี กรถแลว้ บอกจดุ หมาย แลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาหาเรคคอรด์ การโทร ชว่ งทเ่ี ธอคยุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ หา่ งกนั สบิ หา้ นาที ตอนนถ้ี า้ เรง่ กลับไป อยา่ งนอ้ ยตอ้ งใชเ้ วลา อกี สบิ หา้ นาที เฮอ้ เมอ่ื กเ้ี ธอน่าจะบอกเวลามากหน่อย แตถ่ า้ บอกมากไป เย่ โมเ่ ซนิ ก็จะสงสยั เอาได ้ ตอนนร้ี บี ไป เวลาก็ไมพ่ ออยดู่ ี หานมจู่ อื่ เกบ็ สายตา มองไปทคี่ นขบั “คณุ ลงุ คะ รบกวนเร็วหน่อยไดไ้ หมคะ ฉันรบี ”

คณุ ลงุ ดไู มพ่ อใจ：“พวกหนุ่มสาวเนย่ี สกั แตว่ า่ เร็ว ไมไ่ ดส้ นใจ ความปลอดภยั เลย เวลาน้ี เป็ นเวลารถตดิ ทสี่ ดุ จะไปเร็วไดไ้ ง” “ขอโทษนะคะ ฉันรวู ้ า่ มนั ยาก แตว่ า่ คณุ ลงุ ชว่ ยเรง่ ใหฉ้ ันหน่อย นะคะ ขอรอ้ งละ่ ”หานมจู่ อ่ื ทํามอื ขอรอ้ งคนขบั คนขบั หรต่ี ามอง แลว้ เกบ็ สายตากลับ“ผมจะพยายามเรง่ แลว้ กนั แตถ่ า้ รถตดิ ก็ ชว่ ยไมไ่ ดน้ ะ” บทจะซวยกป็ ระดงั ประเดเขา้ มา หมายความวา่ อยา่ งนสี้ นิ ะ เธอรบี กลบั ไป แตว่ า่ เจอรถตดิ เวลานเ้ี วลารถตดิ พอดี รถตดิ จนขยับไมไ่ ด ้ หานมจู่ อ่ื รอ้ นใจ คอยมองนาฬกิ าตลอด เธอไมร่ วู ้ า่ จะอธบิ ายกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไรดี “คณุ ลงุ คะ ตรงนจ้ี ะตดิ อกี นานไหม ” “ตอบไมไ่ ด ้ เวลานร้ี ถตดิ มาก บางทคี รง่ึ ชวั่ โมง ชว่ั โมงนงึ ยังมี แตเ่ รายังไมร่ ัง้ ทา้ ย คอ่ ยๆขยบั ไปได”้ คอ่ ยๆขยับก็ไมท่ ันอยดู่ ี หานมจู่ อื่ มองดโู ทรศัพท์ แลว้ สง่ ขอ้ ความใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ

{ตอนนฉ้ี ันยงั กลบั ไมไ่ ด ้ คณุ จะรอฉันไหม} พอสง่ ขอ้ ความออก โทรศพั ทก์ ็มาทันที หานมจู่ อื่ เห็นเป็ นชอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ปวดหวั ตบุ๊ ขน้ึ มาทนั ที แตก่ บ็ าก หนา้ รับโทรศพั ท์ “ไปไหน ทําไมยังไมก่ ลบั ” เสยี งเยโ่ มเ่ ซนิ ทมุ ้ ตํา่ ฟังเหมอื นไมพ่ อใจ หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปาก หลับตา“รถ รถตดิ คะ่ ……” “คณุ อยซู่ ปุ เปอรข์ า้ งลา่ งไมใ่ ชเ่ หรอ แลว้ มารถตดิ อะไรละ่ ” หานมจู่ อื่ สดู ลมหายใจ ไมร่ ตู ้ อบไงดี ทงั้ คเู่ งยี บไปครใู่ หญ่ เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นรสู ้ กึ อะไรได ้ จงึ ถามวา่ “คณุ อยไู่ หน สง่ โลเคชนั่ มา ผมไปรับ” “……รถตดิ รถคณุ มากไ็ มม่ ปี ระโยชนห์ รอก มาไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ สดู ลมหายใจลกึ ๆ“คณุ ชา่ งมวี ธิ ยี ่วั โทสะผมจรงิ ๆ มจู่ อ่ื ” “คณุ อยา่ โกรธ ฉันจะลงรถ เดนิ กลบั ตอนน”้ี

พดู พลาง หานมจู่ อ่ื เตรยี มตวั ลงรถ แตก่ ลับไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ บน่ “รถเยอะขนาดนี้ จะมายังไงกลับไปอยเู่ ฉยๆอยา่ งวา่ งา่ ยเถอะ” เธอจงึ หยดุ อยกู่ บั ท่ี ในใจอดึ อดั เหลอื แสน“ทําไงดคี ะ” “ทําไงไดล้ ะ่ ”เยโ่ มเ่ ซนิ ออ่ นใจ“รอใหร้ ถเลกิ ตดิ ผมรอคณุ อยชู่ นั้ ลา่ ง” พอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ ลําบากใจขนึ้ มา กดั รมิ ฝี ปากตวั เอง ไมร่ วู ้ า่ ควรพดู อะไรดี หลงั จากวางโทรศพั ท์ ในใจ เธอรสู ้ กึ เซง็ มาก เธอโกหกอยทู่ างน้ี สว่ นเขาก็ไมร่ เู ้ รอ่ื งอยทู่ างนัน้ ตอนที่ 661 ดว้ ยการจบู ประทบั รมิ ฝี ปาก อกี ทัง้ เขายงั ไดซ้ อื้ ของขวญั เสร็จแลว้ และรอตวั เองอยทู่ างดา้ น นัน้ เธอทอ่ี ยทู่ างดา้ นนก้ี ลบั …… คดิ ถงึ ฉากน้ี ในใจของหานมจู่ อ่ื กเ็ รมิ่ รสู ้ กึ เป็ นทกุ ขข์ น้ึ มา เธอได ้ คดิ และกดั รมิ ฝี ปากไว ้ ใจลอยไปถงึ ตอนทไ่ี ดพ้ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เอาเรอ่ื งจรงิ บอกกบั เขาไปกไ็ ดแ้ ลว้ ดไี หม

แตว่ า่ ……หลังจากพดู ละ่ ? อา้ งองิ จากอารมณข์ องเขาแลว้ เขาจะโกรธอยา่ งกะทันหนั ไหม หลังจากนัน้ ก็ไมส่ นใจตวั เองแลว้ ? หานมจู่ อ่ื ปวดหวั จากนัน้ ก็ไดย้ น่ื มอื ออกมาบบี แลว้ บบี อกี ไปยัง หวั ควิ้ ของตวั เอง และไดถ้ อยอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี ต็มไปดว้ ย ความจนปัญญา “เป็ นแฟนหนุ่มโทรศพั ทใ์ หเ้ ธอใชไ่ หม?” คณุ อาไดม้ องเธอแลว้ ทหี นงึ่ และตัดสนิ ใจคยุ เลน่ กบั เธอไปกป่ี ระโยค หานมจู่ อ่ื ไมม่ ชี วี ติ ชวี าอะไร และไดพ้ ยกั หนา้ แลว้ พยกั หนา้ อกี ดว้ ยความหดหไู่ มม่ ชี วี ติ ชวี า ถา้ เชน่ นัน้ แฟนของเธอกส็ นใจเธอดนี ่ี เพยี งแตว่ า่ ทร่ี ถตดิ นกี้ ็คอื ไรห้ นทาง “อมื ” เพราะวา่ หานมจู่ อื่ ไมม่ จี ติ ใจทจ่ี ะพดู กบั เขาจรงิ ๆ ดงั นัน้ คณุ อาก็ ไมไ่ ดท้ ําสงิ่ ทไี่ มเ่ หมาะสมทําใหต้ วั เองอับอายอกี แลว้ รถได ้

เคลอื่ นยา้ ยไปทางดา้ นหนา้ ทลี ะครัง้ ทลี ะครัง้ หานมจู่ อ่ื รอจน หงดุ หงดิ แลว้ ทําไดเ้ พยี งพงิ หลับตาพักผอ่ นอยตู่ รงนัน้ กไ็ มร่ วู ้ า่ ตอนไหน นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอไดห้ ลับไปแลว้ และไดย้ นิ เสยี งคณุ อาเรยี กเธอเสยี งหนง่ึ เธอถงึ ไดต้ นื่ ขน้ึ มาอยา่ งฉับพลัน “ใกลถ้ งึ แลว้ ” หานมจู่ อื่ มองไปทางดา้ นนอกแลว้ ทหี นง่ึ และไดพ้ บวา่ สงิ่ ปลกู สรา้ งบรเิ วณรอบไปเปลยี่ นไปจนคนุ ้ เคยขนึ้ มา จากนัน้ กไ็ ดข้ ยี้ ตาไปมา และไดพ้ บวา่ ทกุ ทศิ ทางกไ็ ดม้ ดื ลงมาแลว้ รถไป ราบรนื่ ไปทางดา้ นหนา้ และไดค้ อ่ ยๆเขา้ ใกลช้ มุ ชน ทไี่ กลออกไป หานมจู่ อ่ื ไดเ้ ห็นถงึ เงาของคนหนงึ่ ทสี่ งา่ สงู ใหญ่ ยนื อยตู่ รงประตชู มุ ชน รปู รา่ งทสี่ งู และตรงไดด้ งึ ดดู สายตาของ คนทไี่ ดจ้ ับจอ้ งไปเขา้ มาไมน่ อ้ ย เพราะวา่ ไดเ้ ขา้ สชู่ ว่ งกลางคนื แลว้ ดงั นัน้ ไฟทางของประตู ชมุ ชนกไ็ ดส้ วา่ งแลว้ เงานัน้ กไ็ ดย้ นื อยไู่ มไ่ กลจากตรงประตู เงา ทอี่ ยไู่ กลออกไปถกู ไฟทางไดล้ ากจนยาวมากยาวมาก แสงไฟ สเี หลอื งสลวั ไดต้ กไปอยบู่ นตวั ของเขาราวกบั วา่ ใหค้ นนม้ี รี ัศมี มากหนงึ่ ชนั้ ทําใหล้ ายเสน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดด้ เู หมอื นออ่ นโยน ขนึ้ มา

หานมจู่ อื่ มองฉากนไี้ ว ้ ทันใดนัน้ จมกู ก็รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ มคี วาม ตนื้ ตนั ใจอยหู่ น่อย เธอไดเ้ มม้ รมิ ฝี ปากแลว้ เมม้ อกี หลังจากทรี่ อรถจอดก็ไดเ้ ปิด ประตรู ถเดนิ เขา้ ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี งดงั ขนึ้ หนา้ ดา้ นขา้ งของผชู ้ ายทสี่ งา่ กไ็ ดข้ ยับแลว้ ขยบั อกี หลังจากนัน้ ก็ไดม้ องเขา้ มาทางเธอ เดมิ ทลี กู ตาดําทดี่ ํามดื หลังจากทไี่ ดเ้ ห็นถงึ เธอแลว้ ในสายตาก็ ไดม้ สี สี นั สวา่ งเพม่ิ มากขน้ึ แลว้ ไมไ่ ดร้ อใหห้ านมจู่ อื่ เดนิ เขา้ ไปเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดเ้ ดนิ กา้ วเทา้ ยาวๆมาถงึ ตรงหนา้ เธอแลว้ หลังจากนัน้ กไ็ ดก้ มุ มอื เล็กๆเย็นๆของเธอเอาไว ้ “เย…่ …” เพงิ่ จะเรยี กหานมจู่ อ่ื แคค่ ําเดยี ว ก็ไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ ลากเดนิ เขา้ ไปทางดา้ นในของชมุ ชน เธอไมท่ ันไดม้ ที า่ ทโี ตต้ อบ กไ็ ด ้ ประมาณวา่ เป็ นเพราะวา่ ใจออ่ น ดงั นัน้ จงึ ทําไดเ้ พยี งเดนิ ตามอยู่ ทางดา้ นหลงั ของเขาไว ้ มา่ นตาไดห้ อ้ ยลงมองฝี เทา้ กบั เงาของ คนทงั้ สองดา้ นลา่ งไวด้ ว้ ยสตปิ ัญญาเดย๋ี วหลดุ เดย๋ี วโผล่

จนกระท่งั ไดเ้ ขา้ ไปในลฟิ ตแ์ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงไมไ่ ดพ้ ดู อะไร กบั เธอแมแ้ ตป่ ระโยคเดยี ว และไดม้ จี ติ ใจเครง่ ขรมึ ในการยนื อยู่ ตรงนัน้ หานมจู่ อ่ื สามารถรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ไอเย็นทเี่ บาบางทไ่ี ดบ้ มุ่ บา่ ม ออกมาจากบนตวั ของเขา ยงั ม…ี …ความโกรธ เธอไดก้ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองเอาไว ้ ปลอ่ ยใหม้ อื ของตวั เอง ไดถ้ กู เขาจับไวแ้ น่น แตก่ ลับไมร่ วู ้ า่ จะพดู อะไรดี จนถงึ ตอนออกจากลฟิ ต์ หานมจู่ อื่ ไดถ้ กู เขาลากไวเ้ ดนิ ออกไป ดว้ ยกนั แลว้ หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดแ้ ลว้ จากนัน้ กไ็ ดเ้ งยหัวขนึ้ : “เย่ โมเ่ ซนิ ฉัน……” คําพดู ยังพดู ไมจ่ บ คนนัน้ ตรงดา้ นหนา้ ก็ไดห้ มนุ ตวั เขา้ มาอยา่ ง กะทนั หนั นําเธอกดอยบู่ นกําแพงทางดา้ นหลัง หลงั จากนัน้ ก็ ไดก้ ดเขา้ มาแลว้ “ว”ู ตรงหนา้ ไดด้ ําลง รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อื่ ไดถ้ กู ปิดไวแ้ ลว้ จบู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็แทบจะตกลงมาอยา่ งไมล่ งั เลเลยสกั นดิ รมิ ฝี ปากทร่ี อ้ นแผดเผาไดพ้ ลกิ ไปพลกิ มาทลี ะรอบอยทู่ เ่ี ธอ มอื ใหญๆ่ ขา้ งหนงึ่ ไดก้ ลัดอยบู่ นเอวทเี่ ล็กๆบางๆ มอื อกี ขา้ งหนงึ่ ก็

ไดค้ ลงึ อยดู่ า้ นบนคางของเธอ งัดรมิ ฝี ปากและกดั ของเธอให ้ เปิ ดออก หานมจู่ อื่ ไดม้ ที า่ ทโี ตต้ อบเขา้ มา และไดก้ ระซกิ ๆคดิ ทจี่ ะผลัก เขาออก ไมข่ ยบั กย็ ังดี เมอ่ื ขยบั กเ็ หมอื นกบั คอื เป็ นสมั ผัสกบั การกลับหวั ของทอ่ นนัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ รา่ งกายทหี่ นักของ เขาไดก้ ดเขา้ มา หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ หลงั ของตวั เองไดถ้ กู กดบบี แน่นไว ้ เดมิ ทเี สอื้ เชต้ิ บางๆกข็ วางความเยอื กเย็นของกําแพงไว ้ ไมไ่ ด ้ ความเยอื กเย็นของหลังกบั ความรอ้ นทางดา้ นหนา้ ลว้ นแตกตา่ ง กนั โดยสน้ิ เชงิ จบู ของผชู ้ ายทัง้ โหดทัง้ เหยี้ ม นําเธอโจมตจี น ไมม่ ที ที่ จ่ี ะหลบได ้ ชว่ งเวลาหลงั จากนี้ ลมหายใจกบั สายตาทม่ี ดื ครมึ้ ของเขา เหมอื นกบั เสอื ดาวทโี่ หดเหย้ี มตัวหนง่ึ “ใหโ้ อกาสเธอสารภาพครัง้ หนงึ่ ไปไหนมาแลว้ ?” รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อื่ ไดถ้ กู เขาจบู จนมคี วามเจ็บและบวมอยู่ บา้ ง หลังจากถกู เขาถามเชน่ นัน้ แลว้ ชว่ั ขณะมา่ นตาก็ไดห้ อ้ ย ลงมาอยบู่ า้ ง ทจ่ี รงิ เธอกลบั คอื เคยคดิ ตอ้ งการทจ่ี ะสารภาพกบั เขา แตว่ า่ เมอื่ เธอเพงิ่ จะเปิดปากละ่ คําพดู ก็ไมไ่ ดพ้ ดู ออกมาก็

ถกู เขาลากขน้ึ ไปดา้ นบนแลว้ หลังจากนัน้ ก็ไดถ้ กู กดและจบู อยู่ ทน่ี ี่ เธอนยี้ ังไมไ่ ดพ้ ดู ละ่ เขาก็ไดโ้ มโหละเมดิ ออกมาเต็มตวั แลว้ หากวา่ เธอพดู จรงิ ๆแลว้ ถา้ เชน่ นัน้ เขา……ก็จะไมไ่ ดท้ ําเธอจน ตาย? เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี พลงั ของหานมจู่ อ่ื กไ็ ดอ้ อ่ นแอลงมาแลว้ เดมิ ที กไ็ มก่ ลา้ ทจี่ ะไปตเี สมอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ “พดู ไมพ่ ดู ?” มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทบี่ บี อยทู่ ค่ี างของเธอก็ไดอ้ อก แรงบา้ งแลว้ แมว้ า่ จะหนัก แตก่ ลับไมเ่ จ็บ แตก่ ็ไดท้ ําให ้ หานมจู่ อ่ื เงยหวั ขนึ้ มาแลว้ สายตาของผหู ้ ญงิ ตวั เล็กๆทเ่ี พงิ่ จะ ถกู เขาจบู ก็ไดม้ คี วามไมช่ ดั เจนอยู่ รมิ ฝี ปากแดงไดบ้ วม เล็กนอ้ ย ลปิ สตกิ กไ็ ดถ้ กู เขากนิ หมดไปนานแลว้ เพยี งแตว่ า่ มมุ ปากก็ไดเ้ ปียกชนื้ อยบู่ า้ ง ทําใหเ้ มอ่ื มองขนึ้ มาเธอก็ไดส้ วย หยาดเยมิ้ ไปแลว้ สว่ นหนงึ่ หานมจู่ อ่ื มองเขาไวต้ าปรบิ ๆ “ถา้ เชน่ นัน้ ฉันพดู แลว้ นายจะโกรธ ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดช้ ะงักงันและเสยี งแหบไปแลว้ กสี่ ว่ น

“ดสู ถานการณ์” ดสู ถานการณ…์ … ถา้ เชน่ นัน้ กค็ อื ยงั อาจจะโกรธได ้ หานมจู่ อื่ กดั ฟันแลว้ กดั ฟันอกี จากนัน้ กไ็ ดพ้ ดู วงิ วอนเบาๆ: “นอกจากนายรับปากฉันวา่ ไมโ่ กรธ ฉันถงึ จะพดู ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดห้ รต่ี าขน้ึ อยา่ งอนั ตราย และยก คว้ิ แลว้ ยกอกี หนั ไปทางดา้ นคนตรงหนา้ “ใชอ้ ํานาจคกุ คาม ฉัน?” “เชน่ นัน้ นายรับปากไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” หานมจู่ อ่ื ใชส้ ายตาทส่ี วยสดงดงามแบบนม้ี องเขา แตเ่ ดมิ กม็ ี ความไมช่ ดั เจนอยู่ เธอกย็ ังมที า่ ทวี งิ วอนดว้ ยความระมดั ระวงั อกี เพราะกลัววา่ จะเป็ นทา่ ทางทที่ ําใหเ้ ขาโกรธ ทา่ ทางกบั แววตาแบบน…ี้ …

กลอ่ งเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ดอื ดพลา่ น น้ําเสยี งกย็ งิ่ มเี สยี ง แหบแลว้ “ได ้ รับปากเธอ” ชวี ติ ก็สามารถใหเ้ ธอได ้ ยังมอี ะไรไมส่ ามารถรับปากได ้ “นายรับปากแลว้ จรงิ ๆ?” ดเู หมอื นวา่ หานมจู่ อ่ื จะมคี วามไมก่ ลา้ ทจ่ี ะเชอื่ อยบู่ า้ ง ดว้ ยเหตนุ กี้ ็ไดย้ นื ยนั กบั เขาอกี รอบ: “ถา้ เชน่ นัน้ ฉันพดู แลว้ นานหา้ มโกรธนะ ฉัน……ไดพ้ บกบั เยห่ ลน่ิ หาน แลว้ ……” ตอนทพี่ ดู ถงึ ชอื่ นี้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ลมหายใจของคนตรงหนา้ ได ้ เย็นลงมาแลว้ โดยฉับพลนั เธอไดร้ บี เปลย่ี นคําพดู : “นายพดู แลว้ วา่ ไมโ่ กรธ หา้ มคนื คํา” เมอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ คําพดู นแี้ ลว้ ทําไดเ้ พยี งกดความโกรธไวอ้ ยู่ ในใจ และไดม้ องคนตรงหนา้ ไว:้ “หลังจากนัน้ ละ่ ?” “หลังจากนัน้ ……ดเู หมอื นวา่ เขาป่ วยแลว้ ฉันกเ็ ลยเรยี ก รถพยาบาล นําเขาสง่ ไปถงึ โรงพยาบาลแลว้ ”

เมอื่ ไดย้ นิ ถงึ ตรงนี้ ความโกรธสดุ ขดี ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ลับ กลายเป็ นยม้ิ และเป็ นรอยยม้ิ ของความถากถาง: “ ดงั นัน้ เธอก็ เลยไปโรงพยาบาลเป็ นเพอื่ นแลว้ ?” หานมจู่ อื่ รบี รอ้ นสา่ ยหวั “ฉันไมไ่ ดไ้ ปเป็ นเพอื่ นดว้ ยกนั ฉันคอื ภายหลังไดเ้ รยี กรถไป อยา่ งไรเสยี เขาก็ไดล้ ม้ ลงอยตู่ รงหนา้ ฉัน ไมว่ า่ อยา่ งไรก็ตามฉันก็ไมอ่ าจจะไมส่ นใจไยดไี ดใ้ ชไ่ หม? เพยี งแตว่ า่ ฉันสามารถรับประกนั กบั นานได ้ กแ็ มว้ า่ ทล่ี ม้ อยบู่ น พน้ื วันนเี้ ป็ นคนผา่ นทางคนหนงึ่ ฉันก็จะไปดเู ขาทโี่ รงพยาบาล ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ ……” เมอ่ื พดู ถงึ ตรงน้ี เธอกไ็ ดล้ ังเลแลว้ ครหู่ นงึ่ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดห้ รข่ี นึ้ “ยงิ่ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ อะไร?” “ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ ฉันกบั เขารจู ้ ักกนั หากวา่ แมไ้ ปดกู ไ็ มไ่ ปดสู กั หน่อย ถา้ เชน่ นัน้ ……ก็ไมส่ มเหตสุ มผลไมส่ ามารถอธบิ ายได ้ แลว้ ใชไ่ หม?” “เธอกไ็ มไ่ ดเ้ ป็ นอะไรกบั เขา กแ็ มไ้ มไ่ ปดู เขาก็ไมส่ ามารถเอา เธอมาทํายังไงได ้ ใครก็ไมม่ สี ทิ ธว์ิ า่ เธอ” “แตว่ า่ ฉันก็ไดเ้ ห็นเขาลม้ ลงตรงหนา้ ของฉันอยา่ งชดั เจน ฉันทํา ไมไ่ ด ้ นายเขา้ ใจฉันไดไ้ หม?”

ตอนท่ี 662 จะไมไ่ มย่ อมรบั นาย เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรสกั คํา ลกู ตาดําทลี่ กึ เหมอื นกบั ความมดื ได ้ จอ้ งเธอไวอ้ ยา่ งหนักแน่น ภายในสายตาแบบน้ี หานมจู่ อ่ื ไดร้ สู ้ กึ วา่ ใจของตวั เองราวกบั ได ้ หนักลงชา้ ๆ เธอไมอ่ ยากจะพดู เป็ นเขาบงั คบั ใหเ้ ธอพดู เธอพดู แลว้ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาพดู วา่ ไมโ่ กรธ แตว่ า่ แววตาน้ี ในตอนน…้ี … เมอื่ มองขน้ึ มาแลว้ เห็นไดช้ ดั วา่ ก็เหมอื นกบั คอื เดมิ ทกี ็ไมเ่ ชอ่ื เธอยงั ไงยังงัน้ ในใจของหานมจู่ อ่ื ไดโ้ กรธ และไดถ้ ลงึ ตาใสเ่ ขาไวด้ ว้ ยความไม่ พอใจ และไดผ้ ลกั เขาออกหมนุ ตวั กต็ อ้ งการเดนิ ไป ใครจะรเู ้ ดนิ ไปไมถ่ งึ สองกา้ ว ขอ้ มอื ก็ไดถ้ กู คนอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ เกยี่ วเอาไวแ้ ลว้ ไฟโกรธของเธอมาแลว้ : “นายปลอ่ ยฉัน!” รา่ งกายทสี่ งู ใหญข่ องเขาไดร้ ังแกเขา้ มาตรงๆแลว้ และไดน้ ํา เธอมากดไวอ้ ยตู่ รงดา้ นประตู

“ทําไม? ฉันรอเธออยทู่ นี่ ค่ี รงึ่ คอ่ นวนั แลว้ เธอวงิ่ ไปพบกบั ผชู ้ าย คนอนื่ ยังไมอ่ นุญาตใหฉ้ ันหงึ เคอื งใจอกี ? หานมจู่ อื่ ไดต้ อบกลบั เสยี งดงั : “เห็นไดช้ ดั วา่ นายเพงิ่ จะรับปาก ฉันวา่ จะไมโ่ กรธ” “ดงั นัน้ ฉันตวาดใสเ่ ธอแลว้ เหรอ? ฉันแสดงอาการโกรธใสเ่ ธอ แลว้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดต้ อบเธอกลบั มาแลว้ หนงึ่ ประโยค หานมจู่ อื่ ：“……” เธอไดง้ นุ งงอยตู่ รงทเ่ี ดมิ ในชวั่ พรบิ ตาแลว้ จากนัน้ กไ็ ดม้ อง ทา่ ทางเยอื กเย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ ในเวลานี้ จากนัน้ ในใจก็รสู ้ กึ นอ้ ยใจเป็ นพเิ ศษ ความละอายใจกอ่ นหนา้ นท้ี ไ่ี ดล้ อยขน้ึ มา ในตอนนกี้ ็ไดส้ ญู หายเขา้ กลบี เมฆไป ทยี่ ังเหลอื อย…ู่ …มแี ต่ เต็มเปี่ยมไปดว้ ยความนอ้ ยใจ เธอไดก้ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งเอาไว ้ และเบา้ ตาก็ไดค้ อ่ ยๆแดงลอยขนึ้ แลว้ ครใู่ หญๆ่ มา่ นตาของเธอกไ็ ดห้ อ้ ยลง และพดู อยา่ งยอมรับชะตา กรรม

“ใช่ นายไมไ่ ดแ้ สดงความโกรธใสฉ่ ัน และก็ไมไ่ ดต้ วาดใสฉ่ ัน เป็ นตวั ฉันเองทเี่ จตนาเสแสรง้ ไดแ้ ลว้ ใชไ่ หม? คําพดู กไ็ ดพ้ ดู จบ แลว้ ฉันสามารถเขา้ หอ้ งไดแ้ ลว้ ใชไ่ หม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” มองคนทมี่ า่ นตาหอ้ ยลงตรงหนา้ คนนไ้ี ว ้ ผหู ้ ญงิ ทผี่ ดิ พลาด ไมไ่ ดเ้ อาคําวา่ นอ้ ยใจสองคํานตี้ ดิ อยตู่ รงหวั และรสู ้ กึ แตเ่ พยี ง จนปัญญาเป็ นอยา่ งมากอยใู่ นใจ เห็นไดช้ ดั วา่ คนทถ่ี กู โยนทง้ิ เป็ นเขา เขาก็เหมอื นกบั คนโงท่ ร่ี อ เธออยตู่ รงประตคู รง่ึ คอ่ นวนั หลังจากไดย้ นิ เธอพดู วา่ จะไปซอ้ื ของทซี่ เู ปอรม์ ารเ์ กต็ เขากท็ ําไดเ้ พยี งกําชบั คนใหเ้ อาของขวัญ ยา้ ยเขา้ ไปในหอ้ งกอ่ น หลงั จากนัน้ ก็ไดด้ า้ นในซเู ปอรม์ าเก็ต ตามหาเธอ ผลสดุ ทา้ ยหาคนไมเ่ จอ เธอกลบั บอกกบั ตวั เองวา่ ทแ่ี ทเ้ ธอคอื ไปโรงพยาบาลแลว้ อกี ทงั้ ยงั คงไปดผู ชู ้ ายอกี คนหนงึ่ ผชู ้ ายคนนัน้ กย็ งั คงดนั เป็ นคน นัน้ ทมี่ คี วามพยายามมงุ่ คดิ ในทางทไ่ี มด่ ตี อ่ เธอ

เยโ่ มเ่ ซนิ ปิดตาลงแลว้ ปิดตาอกี หลังจากนัน้ กไ็ ดย้ นื่ มอื ออกมา โอบกอดเธอไวอ้ ยา่ งรนุ แรง ซงึ่ มกี ําลังเยอะมาก “เออ่ ” ไมไ่ ดร้ อใหห้ านมจู่ อื่ นําเขาผลักออก กไ็ ดย้ นิ เสยี งกดั ฟันของเย่ โมเ่ ซนิ ดงั อยตู่ รงขา้ งหขู น้ึ มา “โทษฉันไดไ้ หม? ฉันไมค่ วรพดู ถากถางตอ่ เธอ และก็ไมค่ วรมา รอเธออยทู่ น่ี ลี่ ว่ งหนา้ ยง่ิ ไมค่ วรเหมอื นกบั คนโงห่ ลงั จากทเ่ี ธอ พดู วา่ ตวั เองจะกลบั มายงั ไดไ้ ปหาเธอกรี่ อบทซ่ี เู ปอรม์ ารเ์ กต็ เพราะเป็ นกงั วลจนคดิ วา่ เธอก็จะเกดิ เรอื่ งแลว้ ……” มอื ทเ่ี ดมิ ทไี ดด้ นั อยบู่ นหนา้ อกของเขาไดห้ ยดุ ลงแลว้ หานมจู่ อ่ื ไดเ้ ฉ่ือยชาอยตู่ รงทเ่ี ดมิ กลบี รมิ ฝี ปากแดงๆทชี่ มุ่ ชนื้ ก็ไดเ้ ปิด แลว้ เปิดอกี คําพดู หนงึ่ ก็พดู ไมอ่ อกมา “นาย……นายไปหาฉันทซี่ เู ปอรม์ ารเ์ กต็ แลว้ ?” ฝ่ ายตรงขา้ มไมไ่ ดต้ อบรับ “แตว่ า่ ฉันไมใ่ ชไ่ ดพ้ ดู แลว้ ……ใหน้ ายรอกอ่ นสกั พักเหรอ?” “เธอคดิ วา่ ฉันสามารถวางใจได?้ ”

หานมจู่ อ่ื ：“……” ชา่ งแลว้ เธอจะโกรธอะไรกบั เขา ก็แมว้ า่ เขาจะพดู ถากถางกบั ตวั เองก็เป็ นเพราะวา่ เอาใจใส่ หงึ อจิ ฉาถงึ ไดม้ อี ารมณ์ประเภทนี้ หากวา่ หลังจากทตี่ วั เองไดพ้ ดู คําพดู พวกนัน้ แลว้ ใบหนา้ ของเขาไมม่ กี ารแสดงออก มาก จนกระท่งั คดิ วา่ ไมเ่ ป็ นไร ถา้ เชน่ นัน้ เธอถงึ จะตอ้ งโกรธจรงิ ๆ แลว้ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ ก็ไดพ้ ดู อยา่ งมคี วามหงดุ หงดิ ใจอยู่ บา้ ง: “ชา่ งมนั แลว้ ชา่ งมนั แลว้ ฉันขเ้ี กยี จจะทะเลาะกบั นาย นายรอฉันทําไม?” “ของขวัญ” น้ําเสยี งของผชู ้ ายไมม่ คี วามสขุ เพราะมสี งิ่ ทไี่ มน่ ่าพอใจ “ของขวญั อะไร?” หานมจู่ อ่ื มคี วามไมเ่ ขา้ ใจอยบู่ า้ ง คนคนนเี้ มอ่ื เลกิ ขายกว็ งิ่ กลับไปรอเธอไวอ้ ยตู่ รงประตบู า้ น เขาไดเ้ ตรยี ม อะไรใหเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ กนั แน่? เขา้ ไปก็รแู ้ ลว้

เยโ่ มเ่ ซนิ ไดจ้ งู มอื เธอขนึ้ มาและไดเ้ ดนิ ไปถงึ ตรงประตโู ดยตรง จากนัน้ กไ็ ดก้ ดรหสั ผา่ นอยา่ งคลอ่ งแคลว่ เมอ่ื หานมจู่ อื่ ไดเ้ ห็นถงึ ฉากน้ี จงึ อดไมไ่ ดท้ ก่ี ็พลกิ สายตามอง คอ้ นแลว้ “นายก็ฉวยโอกาสทฉ่ี ันไมอ่ ยู่ เปิดประตเู ขา้ ไป?” “จํารหสั ผา่ นไว ้ อยา่ ลมื ละ่ ” เปร๊ ยี ะ—— ประตเู ปิดออกแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ลากหานมจู่ อ่ื เดนิ เขา้ ไป ในใจของหานมจู่ อ่ื ขนุ่ เคอื งละ่ หลังจากทไี่ ดเ้ ขา้ ไปก็ไดโ้ คง้ เอว อยตู่ รงทเี่ ปลย่ี นรองเทา้ ตรงทางเขา้ โดยตรง ผลสดุ ทา้ ยตอนท่ี เงยหวั ขน้ึ เตรยี มพรอ้ มทจี่ ะเดนิ เขา้ ไปทางดา้ นในฝี เทา้ ของเธอ กลับหยดุ ลงแลว้ หลังจากนัน้ กไ็ ดม้ องสภาพการณ์ตรงหนา้ ดว้ ย ความงงงัน เรอ่ื ง…..อะไรกนั ? เป็ นเธอทเ่ี ดนิ มาผดิ ทแี่ ลว้ งัน้ เหรอ?

ทําไมตรงหนา้ มกี องรถของเลน่ เด็กใหญๆ่ เล็กๆ และยังมี หนุ่ จําลองประเภทตา่ งๆ กองจนขอบเขตทสี่ ายตามองเห็นของ เธอก็ไดเ้ ปลยี่ นไปจนไมด่ แี ลว้ “นค่ี อื ?” หานมจู่ อ่ื ถกู ทําใหช้ อ็ กจนมสี ตกิ ลบั มาไมไ่ ดอ้ ยบู่ า้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มาถงึ ตรงดา้ นหลังของเธอ และยงั คงไมพ่ ดู อะไร หานมจู่ อ่ื มองของทอ่ี ยตู่ รงดา้ นหนา้ ไวน้ านมากถงึ ไดม้ สี ตฟิ ้ืน คนื กลบั มา จากนัน้ เธอกไ็ ดห้ นั หวั มามองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทหี นง่ึ “เมอื่ กที้ นี่ ายพดู วา่ ของขวญั ก็คอื สงิ่ น?้ี ” ดงั นัน้ เขาจงึ ไดม้ ารอเธอตรงประตบู า้ นอยา่ งฉับพลนั ก็เพอ่ื เอา ของขวัญมาใหก้ บั เสยี่ วหมโี่ ตว้ งัน้ เหรอ? แตว่ า่ วันนเี้ สย่ี วหมโ่ี ตว้ ……ออกไปดว้ ยกนั กบั จางเสย่ี วเหยยี น แลว้ น่ี “อมื ” ลกู ตาดําของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดล้ กึ ขนึ้ เล็กนอ้ ย จากนัน้ กไ็ ดม้ อง ไปยงั รอบดา้ น หลังจากนัน้ จงึ ไดพ้ ดู ถาม “ลกู ชายฉันละ่ ?” หานมจู่ อ่ื ไดเ้ มม้ ปากแลว้ เมม้ ปากอกี และไดถ้ ลงึ ตาใสเ่ ขาที หนงึ่ จากนัน้ กไ็ ดพ้ ดู : “เขาก็ยงั ไมไ่ ดย้ อมรับนาย นายกค็ ดิ

เขา้ ขา้ งตวั เองไปฝ่ ายเดยี วตรงนัน้ ใหน้ อ้ ยๆลงหน่อย ยงิ่ กวา่ นัน้ ……นายซอ้ื ของมากมายเชน่ นี้ ก็ไมแ่ น่วา่ เขาจะชอบ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู นแ้ี ลว้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดเ้ ปลยี่ นไป เล็กนอ้ ย เขาไดม้ องไปทางหานมจู่ อื่ และหวั คว้ิ กไ็ ดข้ มวดขนึ้ มาแลว้ “ไมช่ อบ?” หลังจากทถ่ี ามจบ ดเู หมอื นวา่ เขาคอื ไดม้ คี วามลนลานอยบู่ า้ ง “ฉันไมเ่ คยเจอเด็กมากอ่ น ดงั นัน้ ……ไมร่ วู ้ า่ เขาชอบของขวัญ อะไร เธอ……” “ชา่ งเถอะ” หานมจู่ อ่ื สา่ ยหวั : “ของขวัญอะไร ก็วางไวท้ างดา้ น หนง่ึ กอ่ นเถอะ นายซอื้ ของมากมายเชน่ นี้ กองไวต้ รงนจ้ี ะทํา ยังไง? ทางก็เดนิ ผา่ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองของทกี่ องไวเ้ หมอื นกบั ภเู ขาตรงหนา้ ไว ้ และได ้ พบวา่ เธอยังคงพดู ถกู จรงิ ๆ ของขวญั กไ็ ดก้ องเต็มหอ้ งรับแขก แลว้ ตอ้ งการชน้ึ ไปชนั้ บนก็ยาก รมิ ฝี ปากของเขาไดข้ ยบั แลว้ ขยบั อกี และสดุ ทา้ ยกไ็ ดพ้ ดู : “ยา้ ยออกไปครง่ึ หนง่ึ เหลอื ไวค้ รงึ่ หนงึ่ ”

“เหลอื ไวค้ รง่ึ หนง่ึ ?” หานมจู่ อ่ื ไดถ้ ลงึ ตาโตใส:่ “เหลอื ไว ้ ครง่ึ หนง่ึ ทําไม?” “นเี่ ป็ นของขวัญทฉี่ ันตงั้ อกตงั้ ใจเตรยี มเพอื่ ลกู ชายของฉัน หาก วา่ ก็ยา้ ยไปทัง้ หมดแลว้ ตอนทล่ี กู ชายฉันกลับมาจะรอ้ื เปิด อะไร?” หานมจู่ อื่ ：“……” ไดฟ้ ังความหมายนข้ี องเขา เขาคอื ไดเ้ ตรยี มทจ่ี ะมาอยทู่ นี่ ใ่ี นคนื น?้ี เป็ นไปไมไ่ ดม้ งั้ ? หานมจู่ อ่ื ไดก้ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองเอาไว ้ เธอจนถงึ ตอนนก้ี ็ ยังคงรสู ้ กึ วา่ ตวั เองยังไมไ่ ดเ้ ตรยี มใจใหด้ ี คนสองคนท่ี คลา้ ยคลงึ กนั เชน่ นัน้ เมอ่ื ไดพ้ บหนา้ จะเกดิ เรอ่ื งแบบไหนขนึ้ ? เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทัง้ สองคนจะประหลาดใจกบั รปู รา่ ง หนา้ ตาของฝ่ ายตรงขา้ มหรอื ไม?่ เมอ่ื ถงึ ตอนนัน้ เธอกจ็ ะตอ้ งอธบิ ายแบบไหนกบั ทงั้ สองคน? กลมุ ้ ใจจรงิ ๆ!

เธอกําลงั กลมุ ้ ใจอยทู่ างดา้ นนี้ สว่ นเยโ่ มเ่ ซนิ ทางดา้ นนัน้ กไ็ ด ้ โทรศพั ทเ์ รยี กคนมายา้ ยแลว้ ในไมช่ า้ ก็มพี นักงานทํางานเขา้ มายา้ ยของ หลังจากทย่ี า้ ยไปแลว้ ครงึ่ หนงึ่ บรรยากาศรอบดา้ น ก็ดเู หมอื นวา่ ไดเ้ ปลย่ี นไปจนทะลปุ รโุ ปรง่ ขน้ึ มา หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ บรรยากาศก็ดแี ลว้ ไมน่ อ้ ย จากนัน้ กไ็ ดม้ องแลว้ มองอกี ไปยัง ของทเ่ี หลอื ไว ้ และไดพ้ ดู กบั พนักงานทํางาน: “ยา้ ยไปอกี ครง่ึ หนงึ่ เถอะ เหลอื ไวก้ ช่ี นิ้ ก็ไดแ้ ลว้ ” พนักงานทํางานคอื ฟังคําสง่ั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ในการดําเนนิ การ หลังจากทไี่ ดย้ นิ คํากําชบั ของหานมจู่ อื่ จงึ ชว่ ยไมไ่ ดท้ จี่ ะมองไป ทางเยโ่ มเ่ ซนิ และไดถ้ ามความคดิ เห็นของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทางหานมจู่ อื่ และไดพ้ บวา่ เธอไดก้ ะพรบิ ตา เป็ นลกู ตาดําทสี่ งบเงยี บสวยงามใสสะอาดคหู่ นงึ่ ทไ่ี ดม้ องเขา ไว ้ สายตาแบบน้ี ทําใหก้ ลอ่ งเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ดอื ดพลา่ น แลว้ เดอื ดพลา่ นอกี จากนัน้ ก็ไดพ้ ดู ออกไปดว้ ยน้ําเสยี งแหบ: “ทําตามทเี่ ธอพดู ” “ครับ คณุ ชายเย”่

พนักงานทํางานไดข้ นึ้ ไปทางดา้ นหนา้ นําของขวัญทเ่ี หลอื ไวก้ ็ ยา้ ยไปอกี ครงึ่ หนงึ่ และไดเ้ หลอื ไวแ้ ลว้ จํานวนหนงึ่ “เธอแน่ใจวา่ ของพวกนจ้ี ะไมน่ อ้ ยเกนิ ไป? หากวา่ ลกู ชายฉันไม่ พอใจ ไมเ่ ต็มใจทจ่ี ะยอมรับฉันจะทํายังไง?” หานมจู่ อื่ : “……นายวางใจเถอะ จะไมไ่ มย่ อมรับนาย” ตอนที่ 663 คดิ หนตี อนน้ี ก็ไดส้ ายไปแลว้ จากรปู รา่ งหนา้ ตากร็ วู ้ า่ นายเป็ นพอ่ ของเขา “เธอร?ู ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดน้ กึ เรอ่ื งสําคญั เรอื่ งหนง่ึ ขน้ึ มาไดอ้ ยา่ ง กะทนั หนั รอหลงั จากทพี่ นักงานกล็ ว้ นจากไปแลว้ เขาก็ไดล้ าก หานมจู่ อ่ื มานั่งลงบนโซฟาทอ่ี ยทู่ างดา้ นหนง่ึ และการ แสดงออกบนใบหนา้ ก็ไดม้ คี วามเครง่ ขรมึ อยบู่ า้ ง: “เธอไดพ้ ดู ถงึ การมอี ยขู่ องฉันกบั เขาแลว้ ไหม” พดู แลว้ ไหม?

หานมจู่ อื่ พดู แตเ่ พยี งวา่ ตอ้ งการจะหาพอ่ ใหก้ บั เขา แตห่ ากวา่ เย่ โมเ่ ซนิ ถามเชน่ นแี้ ลว้ ละก็ เธอคอื ไดเ้ คยพดู หรอื วา่ ไมเ่ คยพดู กนั แน่? เธอไมร่ ู ้ และเยโ่ มเ่ ซนิ ไดม้ องสหี นา้ ของเธอกร็ อู ้ ยา่ งลกึ ซง้ึ แลว้ จากนัน้ เขาก็ไดด้ งึ หนา้ ลงมา “เดมิ ทเี ธอก็ไมเ่ คยเอย่ ถงึ ใชไ่ หม?” “ฉัน……” “อยใู่ นใจเธอ ฉันก็ไมม่ นี ้ําหนักเชน่ นจี้ รงิ ๆเหรอ?” “เยโ่ มเ่ ซนิ ฉัน……” “แมแ้ ตเ่ อย่ ก็ไมค่ มุ ้ คา่ ทจ่ี ะเอย่ ?” หานมจู่ อื่ : “นายใหฉ้ ันพดู สกั ประโยคไดไ้ หม?” เขาน่ังอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยสหี นา้ หนา้ เขยี ว และไดจ้ อ้ งหานมจู่ อื่ ไวอ้ ยา่ งไมล่ ะสายตา ซง่ึ เป็ นสายตาทดี่ ดุ นั จนไมไ่ หว หานมจู่ อื่ ก็ไมร่ ู ้ วา่ ควรจะอธบิ ายตอ่ เขายังไงไปชว่ั ขณะแลว้

“อยากพดู อะไร ก็พดู ไดแ้ ลว้ ” “ฉันกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ……เคยเอย่ เรอ่ื งทชี่ ว่ ยเขาหาพอ่ แต่ วา่ ……” “แตว่ า่ เธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ คนคนนัน้ จะเป็ นใช่ ใชไ่ หม?” “ไมใ่ ช!่ ” หานมจู่ อื่ ไดต้ ดั บทคําพดู ของเขา “เยโ่ มเ่ ซนิ อารมณ์ ของนายไมต่ อ้ งฉุนเฉยี วงา่ ยเชน่ นไ้ี ดไ้ หม? ฉันก็ไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั กบั นายแลว้ นายยงั รนุ แรงเชน่ นก้ี บั ฉัน?” เมอ่ื ถกู คําพดู ของเธอจดุ ประเด็น เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดม้ สี ตกิ ลบั มา ชา้ ๆแลว้ ใชส่ ิ เธอกไ็ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั กบั ตวั เองแลว้ เขาจะรนุ แรงกบั เธอ ทําไม? ถงึ อยา่ งไรก็ตามเธอจะพดู หรอื ไมพ่ ดู ชา้ เร็วลกู ชายกจ็ ะ เป็ นของเขา กต็ อ้ งเรยี กเขาวา่ พอ่ ความคดิ จนถงึ ตอนน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดเ้ มม้ รมิ ฝี ปากบางๆลง หลังจากนัน้ ก็ไดพ้ ดู “เชน่ นัน้ กไ็ ด ้ ฉันไมร่ นุ แรงกบั เธอ คนื นฉ้ี ันจะอยทู่ น่ี ”่ี “ฉันก็จะอยตู่ รงนี้ รอลกู ชายของฉันกลบั มาเปิดของขวญั ”

หานมจู่ อื่ ไดถ้ ลงึ ตาโตใส่ “นายตอ้ งการจะอยทู่ นี่ จ่ี รงิ ๆ? กอ่ น หนา้ นน้ี ายไมใ่ ชว่ า่ ไดพ้ ดู วา่ ใหเ้ วลากบั ฉันงัน้ เหรอ?” “เพยี งแตว่ า่ กเ็ ป็ นเวลาสามวัน เวลาของวนั นัน้ กไ็ ดผ้ า่ นไป ครงึ่ หนง่ึ แลว้ เธอกไ็ มต่ อ้ งการใหฉ้ ันพบเขาเชน่ น?ี้ ” “ฉันไมไ่ ดม้ คี วามหมายเชน่ น…ี้ …” “ถา้ เชน่ นัน้ ก็ใหฉ้ ันอยตู่ อ่ ” หานมจู่ อ่ื ：“……” เธอไดม้ องเขาดว้ ยความงนุ งงอตุ ลดุ อยนู่ าน จากนัน้ กไ็ ดล้ กุ ขนึ้ ตรงๆ: “นายอยากจะอยกู่ อ็ ยเู่ ถอะ ฉันไมส่ นใจนายแลว้ ” เมอ่ื พดู จบเธอกไ็ ดข้ า้ มผา่ นเยโ่ มเ่ ซนิ ตรงๆและขน้ึ ไปดา้ นบน โดยตรงแลว้ เพอ่ื เตรยี มตวั ทจี่ ะไปอาบน้ํา ถงึ อยา่ งไรเสยี จาง เสยี่ วเหยยี นก็คงจะไมก่ ลับมาเร็วเชน่ นัน้ หลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื เขา้ ไปในหอ้ งแลว้ แตก่ ลับยังคงคอื กดในท่ี เตน้ วนุ่ ปัง ปัง ไวไ้ มอ่ ยู่ และไดห้ ยบิ โทรศัพทม์ อื ถอื ตอ่ สายโทรศพั ทไ์ ปใหก้ บั จางเสย่ี วเหยยี นแลว้

ไมร่ วู ้ า่ ตอนนที้ ที่ างดา้ นจางเสยี่ วเหยยี นนัน้ ไปพัฒนาความคบื หนา้ ทหี่ านชงิ ทน่ี ่ันเป็ นอยา่ งไรบา้ ง เธอจะตอ้ งถามๆวา่ จางเสยี่ ว เหยยี นจะกลับมาตอนไหน เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองยังคงไมไ่ ดเ้ ตรยี ม ตวั ดี ทางดา้ นนัน้ ดงั ขน้ึ นานมากแลว้ ถงึ ไดร้ ับโทรศพั ท์ บนสหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื มคี วามดใี จ เมอ่ื ตอนทกี่ ําลงั จะพดู เอวก็ ไดถ้ กู คนโอบลอ้ มไวจ้ ากทางดา้ นหลงั แลว้ ทนั ทหี ลังจากนัน้ ระหวา่ งลําคอกร็ สู ้ กึ ถงึ ลมหายใจทร่ี อ้ นแรงของเพศชายแลว้ หานมจู่ อ่ื แทบจะไมต่ อ้ งบดิ หวั ไปกร็ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ในเวลานไี้ ด ้ โอบลอ้ มเอวของเธอ และคางก็ไดพ้ งิ ไวอ้ ยบู่ นไหลข่ องเธอ “เฮลโล?” เสยี งของจางเสยี่ วเหยยี นไดด้ งั ขนึ้ มาจากโทรศพั ทด์ า้ นนัน้ หานมจู่ อ่ื ไดก้ ะพรบิ ตาไปมา และไดส้ ง่ เสยี งเฮลโลไปเสยี งหนงึ่ อยา่ งแทบจะมคี วามพดู ไมเ่ ป็ นอยบู่ า้ ง หลงั จากนัน้ กไ็ มร่ วู ้ า่ จะ พดู อะไรแลว้ เดมิ ทสี งิ่ ทเี่ ธอตอ้ งการพดู หลังจากตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มาแลว้ ก็ได ้ กลนื กลับเขา้ ไปในทอ้ งทัง้ หมดแลว้

“มจู่ อื่ ? เธอโทรศพั ทม์ าทําไม? มเี รอื่ งอะไรเหรอ?” เสยี งของ จางเสย่ี วเหยยี นเมอื่ ฟังขนึ้ มากเ็ บามาก เหมอื นกบั คอื ไดท้ ําให ้ ลดลงอยา่ งสดุ ความสามารถ เสยี งของรอบดา้ นหรอื วา่ คนอน่ื ท่ี กําลังพดู สามารถมองออกไดว้ า่ ตอนนเี้ ธอไมส่ ะดวกเป็ นอยา่ ง มาก หานมจู่ อ่ื ไดเ้ มม้ รมิ ฝี ปากแลว้ เมม้ รมิ ฝี ปากอกี สายตากม็ กี าร เคลอ่ื นยา้ ยไปอยา่ งรวดเร็วอยบู่ า้ ง “ไม่ ไมม่ เี รอื่ งอะไร” “ออ้ ฉันยงั คดิ วา่ เธอมเี รอื่ งอะไรละ่ ถา้ ไมม่ เี รอื่ งอะไรแลว้ ละก็ ฉันวางแลว้ ” กําลงั จะวางสายโทรศพั ทจ์ ากจางเสย่ี วเหยยี นทางดา้ นนัน้ หานมจู่ อื่ ทางดา้ นนก้ี ็ไดส้ ง่ เสยี งดว้ ยความตกใจเสยี งหนง่ึ อยา่ ง กะทนั หนั แลว้ ตกใจจนจางเสยี่ วเหยยี นมปี ฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบไดจ้ ับ โทรศพั ทไ์ วแ้ น่นแลว้ จากนัน้ ก็ไดถ้ ามอยา่ งตนื่ ตระหนกตกใจ: “เธอเป็ นอะไรไปแลว้ ?” หานมจู่ อ่ื ไดส้ ตกิ ลับมาและมสี หี นา้ ทลี่ กุ ลลี้ กุ ลน และไดย้ น่ื มอื ไปดนั มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ

คนสารเลวคนนฉี้ วยโอกาสในตอนทเี่ ธอไมไ่ ดเ้ ตรยี มพรอ้ ม นกึ ไมถ่ งึ วา่ จะเอามมุ เสอื้ ของเธอถลกขน้ึ มาแลว้ หลงั จากนัน้ มอื ก็ ไดย้ นื่ เขา้ ไปแลว้ ทําจนเธอตนื่ ตกใจไปทหี นงึ่ “ไม่ ไมม่ อี ะไร” หานมจู่ อื่ ดา้ นหนง่ึ ตอบกลบั อกี ดา้ นหนงึ่ กไ็ ดไ้ ป ดนั มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ออก แตว่ า่ กําลังของเยโ่ มเ่ ซนิ จะเป็ นคแู่ ขง่ ทสี่ มน้ําสมเนอ้ื กบั เธอได ้ ทไ่ี หนกนั ? เธอดนั กด็ นั ไมอ่ อก กลบั จะทําใหเ้ ขายง่ิ ใกลเ้ ขา้ มา อกี กา้ ว นานมาก ลมหายใจของหานมจู่ อื่ กไ็ ดเ้ ปลย่ี นไปจนมี ความยงุ่ เหยงิ อยบู่ า้ ง จางเสยี่ วเหยยี นยังไมไ่ ดว้ างสายโทรศพั ท์ และไดย้ นิ ถงึ การ เคลอ่ื นไหวของการกลนั้ ลมหายใจของเธอทางดา้ นนัน้ จากนัน้ กไ็ ดม้ คี วามสงสยั อยบู่ า้ ง: “เธอไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆใชไ่ หม?” “ไม่ ไมเ่ ป็ นไร” นํ้าเสยี งของเธอเมอื่ ฟังขนึ้ มาแลว้ มคี วามแตก สลายอยบู่ า้ ง หานมจู่ อ่ื กลัววา่ จางเสยี่ วเหยยี นจะมคี วามสงสยั จงึ ทําไดเ้ พยี งพดู ตอบ: “ฉันเพยี งแตว่ า่ อยากใหเ้ ธออยา่ เทยี่ ว เลน่ จนดกึ รบี กลบั หน่อย……”

พดู ถงึ ครงึ่ หนง่ึ หานมจู่ อื่ ก็ไดร้ บี กดั รมิ ฝี ปากลา่ งเอาไว ้ เกอื บจะ สง่ เสยี งรอ้ งออกมาแลว้ “โอว้ ……” น้ําเสยี งแหบทกี่ ดหวั เราะอยา่ งเซก็ ซข่ี องผชู ้ าย ทางดา้ นหลงั ไดส้ ง่ เขา้ มา ไดย้ นิ จนใบหขู องหานมจู่ อ่ื กไ็ ดส้ ง่ ความรอ้ นออกมาพักหนง่ึ หากวา่ ยังเป็ นแบบนตี้ อ่ ไป เธอก็จะถกู เปิดโปงอยตู่ อ่ หนา้ ของจางเสย่ี วเหยยี น หานมจู่ อื่ ก็ไดต้ ัดสายโทรศพั ทไ์ ปตรงๆอยา่ งไมไ่ ดค้ ดิ และ โทรศพั ทก์ ็ไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ รับเขา้ ไปวางอยบู่ นโตะ๊ ทางดา้ นหนง่ึ ทนั ทหี ลงั จากนัน้ มอื ทงั้ คขู่ องเธอก็ไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ คลอ้ งเอาไว ้ กดอยบู่ นโตะ๊ เครอ่ื งสําอางทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งแลว้ ชว่ งเวลาทอี่ ยบู่ นตวั ตรงหนา้ ของเขา และไดอ้ มมมุ ปากของเธอ เอาไว ้ และมสี ายตาทเี่ ฉยี บแหลม “หากวา่ ไมใ่ ชว่ า่ ฉันขนึ้ มาแลว้ กค็ ดิ ทจี่ ะเอาลกู ชายของฉันยดึ ไปแลว้ ใชไ่ หม?” หานมจู่ อื่ ไดห้ ลบสายตาของเขาอยา่ งใจฝ่ อ “ฉันไมม่ …ี …” รมิ ฝี ปากบางๆของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดต้ ดิ ตามเขา้ มา “นย่ี ังไมม่ ?ี อยา่ ง เชน่ นัน้ เธอพดู เธอโทรศพั ทค์ อื คดิ ทจ่ี ะทําอะไร? อมื ?”

ดา้ นหนงึ่ เขาไดพ้ ดู การเคลอื่ นไหวบนมอื ก็ไมไ่ ดห้ ยดุ หานมจู่ ่ื อถกู เขาทรมานจนลําพองใจจนแทบจะไมส่ ามารถทจี่ ะไหลมา บรรจบกนั ได ้ และหัวใจกไ็ ดส้ นั่ ระรกิ ตามไว ้ “นาย เมอ่ื ……เมอ่ื กก้ี ไ็ ดย้ นิ แลว้ วา่ ฉันคอื ใหเ้ ธอกลบั มาเร็ว หน่อยและไมไ่ ด…้ …” “เป็ นเพราะวา่ ฉันอยทู่ นี่ เ่ี ถอะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ผลอหวั เราะ ออกมา และไดล้ งโทษในการกดั แลว้ กดั อกี ไปยังคางทข่ี าวผอ่ ง ของเธอ เพราะวา่ ผวิ ขาวๆของเธอทกี่ ็ออ่ นนุ่ม ดงั นัน้ ไมช่ า้ คางก็ ไดป้ ระทบั ตรารอยฟันสแี ดงมากขน้ึ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดม้ องรอยฟันน้ี ก็รสู ้ กึ วา่ ทงั้ น่าสงสารทัง้ น่ารัก มอง ไปแลว้ ครใู่ หญๆ่ จากนัน้ ก็ไดก้ ม้ หนา้ ลงจบู แลว้ จบู อกี “ผหู ้ ญงิ คนน้ี ตอนทต่ี ดั สนิ ใจอยา่ งแน่วแน่กไ็ มม่ ใี ครใจดําไดไ้ ป กวา่ เธอ ก็โชคดที ฉี่ ันมจี ติ ใจและสตปิ ัญญาทเี่ ฉลยี วฉลาด มิ เชน่ นัน้ คนื นฉ้ี ันกไ็ มไ่ ดพ้ บกบั ลกู ชายของฉันอกี แลว้ “เจ็บ!” หานมจู่ อื่ ไดป้ ระทว้ งขนึ้ มาไปทางเขา จากนัน้ ก็ยนื่ มอื ดนั ออกไป

มอื ทัง้ คทู่ ัง้ ถกู เขาจับกมุ ไว ้ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดห้ รตี่ าขน้ึ “ถา้ เชน่ นัน้ กจ็ ําใหด้ ๆี หลงั จากนหี้ า้ มผลักฉันออกเชน่ นอี้ กี ” คางของหานมจู่ อ่ื ไดถ้ กู เขากดั อกี ทหี นง่ึ แลว้ มอื คกู่ ไ็ ดถ้ กู เขาจับ เอาไว ้ ถัดไปก็เหมอื นกบั ภาพของทา่ ทางทม่ี เี สอ้ื ผา้ ยงุ่ เหยงิ ได ้ ถกู เขากดอยบู่ นโตะ๊ เครอื่ งสําอาง หงดุ หงดิ จนไมไ่ หวแลว้ จรงิ ๆ “ไดแ้ ลว้ ฉันรแู ้ ลว้ ……ปลอ่ ยฉันออกเถอะ พวกเขาก็อาจจะใกล ้ กลบั มาแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ คลอ่ื นไหว “เยโ่ มเ่ ซนิ ?” หานมจู่ อ่ื ผลักเขาแลว้ ผลกั เขาอกี ทนั ใดนัน้ หานมจู่ อื่ กไ็ ดเ้ งยหัว ขนึ้ มา ในลกู ตาดําทัง้ คไู่ ดม้ รี ังสสี ะทอ้ นของการเผาไหมซ้ ดั สาด อยา่ งรนุ แรง ทําใหค้ นรสู ้ กึ ตนื่ ตกใจ “นาย นายไมใ่ ชก่ ็……” “อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดพ้ ยักหนา้ ไปมาดว้ ยความซอื่ สตั ย์ “ชว่ งเวลา ทรี่ อคอยมันชา่ งเงยี บเหงาจนเกนิ ไป พวกเรามาทําเรอ่ื งอนื่ ทมี่ ี ความหมายกนั หน่อย?” หานมจู่ อื่ ：“……”

อะไรคอื เรอ่ื งทมี่ คี วามหมาย? ตอนนเ้ี ธอคดิ แตเ่ พยี งตอ้ งการจะ หนี หานมจู่ อื่ ทําเหมอื นกบั วา่ ไมไ่ ดย้ นิ สง่ิ ทเี่ ขาพดู และไดผ้ ลกั เขาออกคดิ ตอ้ งการจะจากไป ผลสดุ ทา้ ยในวนิ าทถี ัดไปขาคู่ ของเธอกไ็ ดอ้ ยใู่ นอากาศ ถกู คนอมุ ้ ขน้ึ มาเลย “คดิ หนตี อนน้ี กไ็ ดส้ ายไปแลว้ ” “เยโ่ มเ่ ซนิ !!!” ตรงหนา้ ของหานมจู่ อื่ ก็ไดห้ วั หมนุ ลง คนของเธอไดถ้ กู กดไป ถงึ บนเตยี งใหญท่ อี่ อ่ นนุ่มแลว้ เธอตกใจจนสหี นา้ เปลยี่ น และ ไดร้ บี ผลกั เขาออก: “ประตู ประตไู มไ่ ดล้ ็อก……” ตอนที่ 664 ฉนั เคยพดู ไวว้ า่ ตอ้ งการจะอยตู่ อ่ หากวา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กบั จางเสยี่ วเหยยี นพวกเขาไดก้ ลับมา กะทนั หนั จากนัน้ เปิดประตกู ็จะเห็น ถา้ เชน่ นัน้ เธอกจ็ ะไมข่ ายหนา้ จนไปถงึ มหาสมทุ รแปซฟิ ิก? “วางใจ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ระซบิ อยขู่ า้ งหขู องเธอ: “ตอนทเ่ี ขา้ มา ฉันกไ็ ดล้ ็อกอยา่ งราบรนื่ ไวแ้ ลว้ ”

หานมจู่ อื่ ：“……” เหตผุ ลทช่ี ดั แจง้ เขาคอื ไดม้ คี วามคดิ นใ้ี นการเขา้ มาในหอ้ งนี้ ละ่ ? “เยโ่ มเ่ ซนิ นายมนั เลว……ว”ู คําพดู ทกุ คําดา้ นหลงั ทเี่ ธอจะพดู ก็ไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ กลนื เขา้ ไปใน ทอ้ ง ลกู ตาดําทสี่ วยงามของเธอไดถ้ ลงึ ตาใสจ่ นโตเหมอื นกบั กระดง่ิ ทองแดง และไดม้ องผชู ้ ายทอี่ ยใู่ กลแ้ คเ่ ออื้ มเอาไว ้ ทางดา้ นรมิ ฝี ปากยงั คงไดซ้ อ่ นรอยยมิ้ ทช่ี ว่ั รา้ ยอยู่ “นค่ี อื การลงโทษเธอ ทวี่ ันนไี้ ดห้ ลอกลวงฉัน” “ถดั ไป ก็จําใหด้ ๆี หากวา่ หลังจากนเี้ ธอยังไปหาเขาอกี ครัง้ ฉัน กจ็ ะลงโทษเธออกี ครัง้ ไปหาเขาสองครัง้ ฉันก็จะลงโทษเธอส่ี ครัง้ ไดย้ นิ แลว้ ไหม?” “นาย……ฮอื สารเลว!” หานมจู่ อ่ื ไดโ้ กรธจนทบุ อยตู่ รงหนา้ อก ของเขา แตว่ า่ กไ็ ดค้ อ่ ยๆหมดแรงไปแลว้ จากนัน้ คนทัง้ คนกไ็ ด ้ หลอมกลายเป็ นใยฝ้ายกอ้ นหนง่ึ ถกู เขาปิดลอ้ มอยใู่ นออ้ มอก ……

ตอนทจี่ างเสย่ี วเหยยี นพาเสย่ี วหมโี่ ตว้ กลบั มา ก็ไดด้ กึ มากแลว้ ทัง้ สองคนเมอื่ เขา้ ไปในหอ้ ง จางเสย่ี วเหยยี นกไ็ ดเ้ ห็นถงึ รองเทา้ หนังของผชู ้ ายทบี่ รรลนุ ติ ภิ าวะแลว้ คหู่ นง่ึ อยตู่ รง ทางเขา้ เธอไดง้ นุ งงไปแลว้ ครหู่ นง่ึ หลังจากนัน้ ก็ไดม้ องไปทางในหอ้ ง เงยี บมาก กลบั คอื ไมม่ คี นอยู่ และในหอ้ งรับแขกทใี่ หญโ่ ตก็ไดม้ กี ลอ่ งใบใหญก่ ใี่ บวางไวแ้ ลว้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กไ็ ดเ้ ปลยี่ นรองเทา้ และวงิ่ เขา้ ไปแลว้ จางเสย่ี วเหยยี นไดม้ ที า่ ทโี ตต้ อบเขา้ มา และไดร้ บี เปลย่ี น รองเทา้ ตามเขา้ ไป “นม่ี นั คอื อะไร?” “เหมอื นกบั คอื ……ของเด็กนะ”จางเสย่ี วเหยยี นมองไปแลว้ ที หนงึ่ กไ็ ดพ้ บวา่ ทัง้ หมดแทบจะเป็ นของเลน่ เด็ก และก็ไดย้ งิ่ ยนื ยนั สง่ิ ทคี่ าดเดาไดม้ ากขน้ึ แลว้ รองเทา้ หนังของผชู ้ ายตรงประตคู นู่ ัน้ เมอื่ มองขนึ้ มาแลว้ คณุ ภาพหนังกด็ มี าก เมอื่ ดกู ็ไมใ่ ชค่ นธรรมดา

อกี ทงั้ คนทห่ี านมจู่ อ่ื พากลับมาคาดเดาวา่ นอกจากเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ก็ไมม่ คี นอนื่ แลว้ ตรงดา้ นลา่ งวา่ งเปลา่ หรอื วา่ คอื อยดู่ า้ นบน? เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี จางเสย่ี วเหยยี นกไ็ ดห้ นั มองไปดา้ นบนทหี นงึ่ และไดว้ างกระเป๋ าในมอื ลง หลงั จากนัน้ กไ็ ดเ้ ดนิ ไปทางดา้ นบน เสย่ี วหมโี่ ตว้ รสู ้ กึ แปลกใจ จงึ ไดก้ ็ตามเธอไปดา้ นบนดว้ ยกนั ผลสดุ ทา้ ยยังไมไ่ ดเ้ ดนิ ไปใกล ้ จางเสยี่ วเหยยี นก็เหมอื นกบั วา่ ไดย้ นิ ถงึ เสยี งประหลาดเสยี งหนง่ึ เมอื่ หลงั จากทเี่ ธอไดม้ ที า่ ที โตต้ อบเขา้ มาวา่ สง่ิ นัน้ คอื อะไร เธอกไ็ ดห้ มนุ ตวั ปิดหขู องเสยี่ ว หมโ่ี ตว้ ไวอ้ ยา่ งรวดเร็ว หลังจากนัน้ ก็ไดล้ ากเขาเดนิ ลงไปชนั้ ลา่ ง เสย่ี วหมโี่ ตว้ เต็มไปดว้ ยสหี นา้ ทไี่ รเ้ ดยี งสาในการมองเธอไว ้ “นา้ เสยี่ วเหยยี น?” สหี นา้ ของจางเสย่ี วเหยยี นแสรง้ ทําเป็ นเฉยเมยและไดน้ ําเขาพา มาถงึ ตรงหนา้ ของขวัญ: “มา พวกเรามาเปิดของขวัญพวกน้ี กอ่ น อกี เดย๋ี วคอ่ ยขน้ึ ไป”

“ทําไมละ่ ?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดม้ องของเด็กพวกนท้ี อี่ ยตู่ รงหนา้ ไว ้ จากนัน้ หวั ควิ้ กไ็ ดข้ มวดขนึ้ มา: “เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็ไมช่ อบของพวก น้ี อกี ทงั้ กไ็ มใ่ ชข่ องพวกเรา ทําไมจะตอ้ งเปิด?” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู นแ้ี ลว้ จางเสยี่ วเหยยี นกอ็ ดไมไ่ ดไ้ ดห้ วั เราะ เบาๆออกมา “นายรไู ้ ดย้ ังไงวา่ ของพวกนไี้ มใ่ ชข่ องนาย? กล็ ว้ นไดว้ างอยใู่ น บา้ นพวกเราแลว้ ในบา้ นก็มเี พยี งนายทเ่ี ป็ นเด็กคนเดยี ว นายวา่ นไ่ี มไ่ ดใ้ หน้ าย หรอื วา่ ยงั คงใหก้ บั นา้ เสย่ี วเหยยี นกบั แมข่ อง นาย?” “ดเู หมอื นวา่ กใ็ ชน่ ะ” เสยี่ วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ จากนัน้ กไ็ ดห้ มนุ ไป คดิ : “แตว่ า่ เป็ นใครทม่ี อบใหเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ ละ่ ?” ใครมอบใหเ้ ธอ? จางเสยี่ วเหยยี นคดิ ถงึ เสยี งนัน้ ทเ่ี มอ่ื กไี้ ดย้ นิ อยทู่ ดี่ า้ นบน ก็ได ้ ยน่ื มอื ออกประคองหนา้ ผากไวอ้ ยา่ งจนปัญญา ทงั้ สองคนนกี้ ็ ชา่ งน่าหวาดกลัวเกนิ ไปแลว้ กร็ อู ้ ยา่ งชดั เจนวา่ เธอกบั เสย่ี วหมี่ โตว้ จะกลับมา ผลสดุ ทา้ ยยังคงป๊ าบป๊ าบป๊ าบกนั อยชู่ นั้ บน มนั แยจ่ รงิ ๆเลย

ไมก่ ลวั วา่ เด็กจะเห็นเหรอ? “สง่ิ นก้ี ็ตอ้ งถามแมน่ ายแลว้ ”จางเสย่ี วเหยยี นหนั ไปยักคว้ิ ทําตา ทางเขาแลว้ ครหู่ นงึ่ จากนัน้ ก็ไดย้ ม้ิ ตาหนแี ละพดู : “ไมแ่ น่วา่ ใน ไมช่ า้ นายก็จะมพี อ่ แลว้ ” “พอ่ ?” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดย้ นื อยตู่ รงทเ่ี ดมิ ไปแลว้ ครหู่ นงึ่ ทนั ใดนัน้ ก็ได ้ หมนุ ตวั เดนิ ขนึ้ ไปทางดา้ นบน สหี นา้ ของจางเสย่ี วเหยยี นได ้ เปลย่ี นไปมาก: “เฮอ้ เฮอ้ นายไปทําอะไร?” เขาไดห้ ยดุ ฝี เทา้ ลงมา และมสี หี นา้ ทเี่ ต็มไปดว้ ยความไมผ่ ดิ : “ไปหาพอ่ ไง” “ไมไ่ ด!้ ” จางเสย่ี วเหยยี นเดนิ ขน้ึ ไปทางดา้ นหนา้ และไดน้ ําเขาลากลง บนั ได “เปิดของขวญั กอ่ น เปิดเสร็จคอ่ ยไปหาพอ่ ” “ทําไม? ของพวกนเี้ ป็ นพอ่ ทมี่ อบใหเ้ สย่ี วหมโี่ ตว้ เหรอ? ถา้ เชน่ นัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะตอ้ งถามความเห็นของเขากอ่ นถงึ จะเปิด ออก”

“ตอนนไี้ มไ่ ด”้ “นา้ เสยี่ วเหยยี น ทําไมละ่ ?” จางเสยี่ วเหยยี นรับไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ทําไมตวั เองจะตอ้ งจัดการเรอ่ื ง ยงุ่ ๆพวกนแี้ ทนหานมจู่ อ่ื ? ในการเผชญิ หนา้ กบั เด็กทม่ี ใี บหนา้ ทไ่ี รเ้ ดยี งสาคนหนง่ึ จะตอ้ ง ใหเ้ ธอพดู ยงั ไง พดู วา่ พอ่ แมน่ ายกําลังตงั้ ใจทํานอ้ งสาวใหก้ บั นาย นายหา้ มไปรบกวนพวกเขางัน้ เหรอ? ฆา่ เธอแลว้ เถอะ คําพดู พวกนเ้ี ดมิ ทเี ธอก็พดู ไมอ่ อกมา จางเสย่ี วเหยยี นคดิ แลว้ คดิ อกี จงึ ทําไดเ้ พยี งเปลยี่ นคําพดู และ พดู : “พวกเราเพง่ิ จะกนิ ของจากดา้ นนอกกลับมา บนตวั จะตอ้ ง มกี ลน่ิ นา้ เสยี่ วเหยยี นจะพานายกลับหอ้ งไปอาบนํ้ากอ่ น ทําให ้ หอมแลว้ พวกเราคอ่ ยไปพบพอ่ ดไี หม?” คดิ ไปคดิ มา เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ถงึ ไดพ้ ยักหนา้ แลว้ พยักหนา้ อกี จางเสยี่ วเหยยี นนําเขาพาขน้ึ ดา้ นบน และไดป้ ิดหขู องเขาเอาไว ้ เดนิ ไปอกี ทางดา้ นหนงึ่ ในทส่ี ดุ หลังจากทเ่ี อาเขาพาเขา้ หอ้ งน้ํา แลว้ จางเสย่ี วเหยยี นถงึ ไดโ้ ลง่ ใจไปแลว้ ฟอดหนง่ึ

เธอรวู ้ า่ ไปรบกวนคนอนื่ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งทด่ี อี ะไร แตถ่ งึ อยา่ งไรเสย่ี ว หมโี่ ตว้ ก็อยทู่ น่ี ่ี ดงั นัน้ สดุ ทา้ ยจางเสยี่ วเหยยี นยงั คงคอื ปิดประตู ของตวั เองและไดก้ ดั ฟันทํา หลงั จากนัน้ กไ็ ดเ้ ดนิ ไปถงึ หนา้ ประตหู อ้ งของหานมจู่ อ่ื เธอไมไ่ ดข้ น้ึ ไปเคาะประตทู ันที และไดฟ้ บุ อยตู่ รงดา้ นประตทู ํา ทา่ ทางเหมอื นกบั โจรแอบฟังอยตู่ รงนัน้ ในหอ้ งเหมอื นกบั วา่ ไมม่ เี สยี งแลว้ จางเสย่ี วเหยยี นกะพรบิ ตาไปมา หรอื วา่ ไดจ้ บลงแลว้ ? ตอนทเี่ ธอเพง่ิ คดิ ทจ่ี ะเคาะประตู ประตกู ลบั ไดล้ ากเปิดออกแลว้ อยา่ งกะทันหนั จางเสยี่ วเหยยี นเพราะวา่ คอื ไดฟ้ บุ อยตู่ รงดา้ นประตู ดงั นัน้ เมอ่ื ประตเู ปิดออกอยา่ งฉับพลนั ในชวั่ พรบิ ตาเธอทงั้ คนก็ไดส้ ญู เสยี การประคบั ประคองของความสมดลุ และไดล้ ม้ ไปทางดา้ นหนา้ เงาคนทเี่ ดมิ ทกี ไ็ ดย้ นื อยทู่ างดา้ นในก็ไดห้ ลบออกไปอยา่ งเบา หววิ จางเสยี่ วเหยยี นไดฟ้ บุ ไปถงึ บนพนื้ ทเ่ี ยอื กเย็นแลว้ “อา๋ …..เจ็บจัง” จางเสยี่ วเหยยี นอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะตะโกนสง่ เสยี ง ดว้ ยความเจ็บปวด และไดร้ สู ้ กึ วา่ หนา้ ตวั เองกไ็ ดล้ ม้ จนเสยี โฉม

แลว้ แตเ่ มอ่ื ไดบ้ น่ โทษเสร็จ เธอก็ไดร้ สู ้ กึ ถงึ บรรยากาศท่ี ผดิ ปกตริ อบดา้ นอยา่ งเบาบาง และไดเ้ งยหวั ขน้ึ มามองทหี นง่ึ และกไ็ ดพ้ บวา่ หานมจู่ อื่ หดหวั อยใู่ นผา้ หม่ และมสี หี นา้ แดงๆใน การมองเธอเอาไว ้ “จางเสยี่ วเหยยี น ทําไมเธอ……” เธอรสู ้ กึ เกอ้ เขนิ จนไมไ่ หว ยังไงกค็ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะใสเ่ สอ้ื เสร็จและไปเปิดประตู อยา่ งกะทันหนั เธอทอี่ ยทู่ างดา้ นนก้ี ย็ ังใสเ่ สอ้ื ผา้ ไมเ่ สร็จละ่ ชว่ งเวลานัน้ ทไ่ี ดเ้ ห็นถงึ หานมจู่ อ่ื ในชวั่ พรบิ ตาสายตาของจาง เสย่ี วเหยยี นก็ไดเ้ คลอ่ื นยา้ ยไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะวา่ เธอใน เวลานไ้ี ดฟ้ บุ อยบู่ นพนื้ ดงั นัน้ ตอนทเี่ งยหวั ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ คอื กําลัง มองเธอไวจ้ ากดา้ นบน และสายตากไ็ ดเ้ ฉียบแหลมเหมอื นกบั นกเหยยี่ ว ในสายตาเหมอื นมลี กู ธนูทเี่ ปลง่ ออกไป สหี นา้ ของจางเสยี่ วเหยยี นไดข้ าวซดี กไ็ มไ่ ดส้ นใจวา่ เจ็บแลว้ และก็ไดร้ บี ปีนขนึ้ มาจากบนพน้ื หลงั จากนัน้ จงึ ไดก้ ดั ฟันสถู ้ อย ออกไปตรงๆ “รบกวนแลว้ !!!” เมอ่ื พดู จบ จางเสยี่ วเหยยี นก็ทําเหมอื นกบั ไมไ่ ดเ้ ห็นถงึ สายตา ทเี่ ยอื กเย็นนัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ และไดป้ ิดประตใู หมแ่ ทนเขาแลว้ !

ปัง！ เมอ่ื หลังจากทปี่ ระตไู ดป้ ิดขนึ้ มา จางเสย่ี วเหยยี นหมนุ ตวั กว็ งิ่ ไป ถงึ อยา่ งไรเสยี เธอก็ไดเ้ คยปรากฏหนา้ เขา้ ไปแลว้ มจู่ อ่ื ก็น่าจะรู ้ วา่ เธอไดพ้ าเสย่ี วหมโี่ ตว้ กลบั มาแลว้ เรอื่ งอนื่ ก็ไมย่ งุ่ แลว้ หลังจากทไ่ี ดก้ ลบั ไปถงึ หอ้ งตวั เอง และไดย้ นิ เสยี งซซู๋ า่ ของ ตอนทเี่ สยี่ วหมโี่ ตว้ อาบน้ําสง่ ออกมาจากในหอ้ งน้ํา เมอื่ คดิ ถงึ ใบหนา้ นัน้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ กบั ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ได ้ เหมอื นกนั ราวกบั มาจากแมพ่ มิ พเ์ ดยี วกนั เห็นไดช้ ดั วา่ มรี ปู รา่ งหนา้ ตาเหมอื นกนั แตท่ ําไมเมอ่ื มองขนึ้ มาแลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็น่ารักเชน่ นัน้ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ มองขนึ้ มาแลว้ ก็น่ากลัวเชน่ นัน้ ละ่ ? จางเสย่ี วเหยยี นไดล้ บู แกม้ ของตวั เอง และไดค้ ดิ ถงึ สายตาเมอื่ กนี้ ัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี หมอื นจะฆา่ คน จากนัน้ ก็ยังคงอดไมไ่ ดท้ ี่ จะสนั่ ระรกิ แลว้ เมอ่ื หานมจู่ อ่ื เห็นถงึ จางเสยี่ วเหยยี น ก็ไดร้ ทู ้ นั ทวี า่ เธอไดพ้ า เสยี่ วหมโี่ ตว้ กลับมาแลว้ สหี นา้ ของเธอกไ็ ดเ้ ปลย่ี นเล็กนอ้ ย รอ หลังจากทจี่ างเสย่ี วเหยยี นไปแลว้ กไ็ มไ่ ดส้ นใจทจี่ ะเขนิ อาย

อะไร และไดท้ ะลอุ อกมาจากในผา้ หม่ ตรงๆ จากนัน้ ก็ไดเ้ รมิ่ ใส่ เสอ้ื ผา้ อยา่ งรวดเร็ว และดา้ นหนงึ่ ก็ไดพ้ ดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ : “เสอ้ื ผา้ ของนายก็ใสเ่ สร็จ แลว้ ใชไ่ หม? ตอนนด้ี กึ เกนิ ไปแลว้ มเิ ชน่ นัน้ นายกลบั บา้ นไป กอ่ น?” มอื คขู่ องเยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ อดอก และไดจ้ อ้ งมองเธอไวอ้ ยา่ งมี ความคดิ บางอยา่ ง “ฉันเคยพดู แลว้ วา่ ตอ้ งการอยตู่ อ่ ” ตอนที่ 665 จะตอ้ งบรรลผุ ล ทา่ ทางทหี่ านมจู่ อ่ื ใสเ่ สอื้ ผา้ ไดช้ ะงักงันไปแลว้ ครหู่ นงึ่ หลงั จาก นัน้ ก็ไดย้ กสายตามองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ ทหี นง่ึ การแสดงออกทจี่ รงิ จังของเขา ไมเ่ หมอื นกบั กําลังพดู เลน่ กลบั เหมอื นตอ้ งการทจ่ี ะอยตู่ อ่ จรงิ ๆ ภาพทา่ ทางทค่ี นื นไ้ี มไ่ ดเ้ จอลกู ชายกไ็ มไ่ ป

จางเสยี่ วเหยยี นไดก้ ลับมาแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ ออกไปกจ็ ะไดพ้ บ หนา้ กบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไหม? เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ ใจของเธอกไ็ ดเ้ ตน้ เร็วขน้ึ มาบา้ งโดยฉับพลนั จากนัน้ กไ็ ดก้ ลดั กระดมุ เสอ้ื ผา้ ของ ตวั เองใหด้ ี และไดล้ กุ ลล้ี กุ ลนในการหวเี สน้ ผมทยี่ งุ่ เหยงิ ของ ตวั เองใหเ้ ขา้ ทรง หลงั จากนัน้ กไ็ ดเ้ ดนิ ไปถงึ ตรงหนา้ ของเยโ่ ม่ เซนิ “นายใสเ่ สอ้ื ผา้ ใหด้ ี ฉันจะไปสง่ั สอนความคดิ กบั เขากอ่ น นายก ลับไปรอฉันทห่ี อ้ งของนาย” เมอื่ พดู จบไมร่ อการตอบกลบั ของเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดผ้ ลกั เขา ออกไปนอกประตตู รงๆ กริ ยิ าทา่ ทางแบบนที้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยกคว้ิ ขมวดขน้ึ แลว้ จากนัน้ ดา้ นหนง่ึ กไ็ ดเ้ ดนิ ไปทางดา้ นนอก ดา้ นหนงึ่ ก็ได ้ พดู : “สอนความคดิ อะไร?” “นายไมใ่ ชว่ า่ กลัววา่ เขาจะไมย่ อมรับนาย?” เธอไดน้ ําเขาผลักไปถงึ ดา้ นประตแู ลว้ หลังจากนัน้ กไ็ ดเ้ ปิด ประตตู รงๆ และไดน้ ําเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป

“ลงไปดา้ นลา่ งเร็วหน่อย” หานมจู่ อ่ื เรง่ รัดเขาไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดพ้ งิ อยตู่ รงปากบนั ได รอยยน่ ของเงาทส่ี งู ใหญไ่ มข่ ยับ เหมอื นกบั คอื ตอ้ งการทท่ี า้ ทายความ อดทนของเธอ “ฉันพดู แลว้ วา่ ไมไ่ ป เธออยากไลฉ่ ันไป ถา้ เชน่ นัน้ ก็นําฉันผลกั ลงไปจากตรงน?้ี ” หานมจู่ อื่ ：“……นายบา้ ไปแลว้ เหรอ?” เธอโกรธจนขบฟัน และยงั คงมบี างแหง่ ทไ่ี มส่ บายใจ หากวา่ ไมใ่ ชว่ า่ กลวั เธอเดมิ ทกี ไ็ มอ่ ยากทจี่ ะลกุ ขนึ้ มาในเวลาน้ี ลกู ตาดําทด่ี ําขมับของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดจ้ องเธอเอาไว ้ ทดี่ า้ นในดู คลา้ ยกบั วา่ มรี อ่ งรอยของอารมณ์นับไมถ่ ว้ นแตก่ เ็ หมอื นกบั ไมม่ ี “มจู่ อื่ ฉันไมไ่ ดบ้ า้ ” ผา่ นไปครใู่ หญๆ่ หานมจู่ อื่ กไ็ ดย้ นิ ทเี่ ขาเปิดปากพดู ดว้ ยการใช ้ น้ําเสยี งทสี่ งบเงยี บ “ตอนอยบู่ นทางทไ่ี ปสนามบนิ ฉันกเ็ คยพดู แลว้ ฉันตอ้ งการเป็ น พอ่ ของลกู เธอ วนั น…้ี …จะไดบ้ รรลผุ ล”

“ไมว่ า่ ตอนนเี้ ธอทําอะไรกย็ บั ยัง้ ฉันไมไ่ ดแ้ ลว้ ” หานมจู่ อ่ื ไดช้ ะงักงันอยตู่ รงทเ่ี ดมิ กลบี รมิ ฝี ปากแดงทบี่ วมได ้ เปิดแลว้ เปิดอกี แตก่ ลับไมร่ วู ้ า่ ตอ้ งพดู อะไร มคี วามไมม่ แี รงอยหู่ น่อย หรอื วา่ อะไรกส็ กดั ไวไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ เหรอ? เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทเี่ ธอซอ่ นไวน้ านเชน่ นัน้ วนั นก้ี ต็ อ้ งยอมรับพอ่ แลว้ เหรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ จะมที า่ ทโี ตต้ อบยังไง? หานมจู่ อ่ื ไดก้ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ จากนัน้ กไ็ ดป้ ิดตาแลว้ ปิดตาอกี ในทส่ี ดุ ก็เหมอื นกบั ยอมรับโดยนัยกบั วธิ กี ารทําของเขาแลว้ และไดพ้ ดู ดว้ ยน้ําเสยี งตํา่ : “นายตามฉันเขา้ หอ้ งเถอะ กน็ ํา เสอื้ ผา้ มาจัดการสกั หน่อย” เมอื่ รวู ้ า่ เธอนค้ี อื ยอมแพต้ อ่ การตอ่ ตา้ นและยอมตรงๆ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดต้ ามเธอเขา้ ไปในหอ้ งแลว้ หลังจากทไี่ ดเ้ ขา้ หอ้ ง และเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดจ้ ัดการเสอื้ ผา้ แลว้ หานมจู่ อ่ื กลับไดห้ ยบิ เครอื่ งรดี ผา้ หนงึ่ มา และไดพ้ ดู กบั เยโ่ ม่ เซนิ : “เสอ้ื ก็ยบั ยน่ แลว้ ถอดลงมาเถอะ”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี และไดน้ ําเสอื้ เชติ้ สขี าวถอดลงมา ใหเ้ ธอ หานมจู่ อ่ื หาทหี่ ลังจากนัน้ ก็ไดร้ ดี เสอ้ื เชต้ิ แทนเขา เธอทกุ ครัง้ ทไ่ี ดพ้ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เสอ้ื ผา้ ของเขากล็ ว้ นดแู ลจน ไมม่ รี อ่ งรอยของความคดเคยี้ วซอ้ นกนั เป็ นจบี ๆ ไมว่ า่ จะเป็ น เสอื้ เชติ้ หรอื วา่ ชดุ สทู แตว่ า่ หลังจากเรอื่ ง……เมอ่ื กี้ เสอ้ื ผา้ ของ เขาก็ไดย้ บั ยน่ จนไมเ่ ป็ นรปู รา่ ง อาจจะเป็ นเธอทใี่ จออ่ นเถอะ ก็อาจจะเป็ นเธอทตี่ อ้ งการใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ มภี าพลักษณ์ทดี่ หี น่อยเมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ดงั นัน้ เธอจะตอ้ งชว่ ยเขาเอาเสอื้ ผา้ มารดี สกั หน่อย หานมจู่ อ่ื รดี เสอื้ ผา้ อยา่ งจรงิ จังมาก ภายใตด้ วงไฟทนี่ ุ่มนวล เธอไดโ้ คง้ เอวไว ้ และเสน้ ผมนับไมถ่ ว้ นทอ่ี อ่ นนุ่มไดห้ อ้ ยลงมา และไดป้ กคลมุ มา่ นตาของเธออยา่ งเลอื นรางไมช่ ดั เจน ทําให ้ ลักษณะเฉพาะตัวของเธอทัง้ คนเมอื่ มองขนึ้ มาก็ยง่ิ เพม่ิ ความ ออ่ นโยนยง่ิ ขน้ึ มองหานมจู่ อ่ื ทเ่ี ป็ นแบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ใจของตวั เอง เหมอื นกบั ถกู ใยฝ้ายมาเตมิ เต็มแลว้ ทกุ ทก่ี ค็ อื ความออ่ นโยน

รอหลังจากทรี่ ดี เสอ้ื ผา้ เสร็จ หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดม้ อบใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ใหมเ่ พอื่ ใหเ้ ขาใส่ หลงั จากนัน้ ก็ไดใ้ สเ่ นกไทแทนเขาดว้ ย ตวั เอง ตอนทที่ ําทกุ อยา่ งนี้ เธอกไ็ ดอ้ อ่ นโยนจนเหมอื นกบั นางฟ้าคน หนง่ึ ทลี่ งมาโลกมนุษย์ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดม้ องเธอไวด้ ว้ ยความสงบมาตลอด ภายใตล้ กู ตาดํา ไดม้ คี วามอาลัยรักเพมิ่ มาแลว้ สว่ นหนง่ึ ตอนทผี่ กู เนกไทไปได ้ ครงึ่ หนง่ึ เขากไ็ ดอ้ ดกลัน้ ไวไ้ มอ่ ยโู่ คง้ ตวั ลงโอบกอดเธอเอาไว ้ อยา่ งกะทนั หนั “ทําอะไร?” หานมจู่ อื่ ชะงักงัน เมอ่ื ไดส้ ตกิ ลบั มากค็ ดิ ทจี่ ะผลกั เขาออก “เสอ้ื ผา้ ฉันรดี อยา่ งยากลําบากละ่ นายก็อยา่ ทําใหม้ ัน ยับแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ นถ้ี งึ ไดถ้ อยออก “ฉันจะไมท่ ําใหเ้ ธอผดิ หวงั อมื ?” “อะไร”

“หลงั จากนฉี้ ันจะตอ้ งดแู ลพวกเธอแมล่ กู ใหด้ ี นําพวกเธอมา เป็ นคนสนทิ ทส่ี ดุ ของฉันบนโลกใบน”้ี หานมจู่ อ่ื มคี วามนอกเหนอื ความคาดหมายอยบู่ า้ ง คนคนนไ้ี ด ้ พดู สาบานอะไรอยา่ งกะทันหนั ? “กเ็ พราะวา่ ฉันชว่ ยนายรดี เสอ้ื ผา้ ตวั หนงึ่ ? นายก็ประทับใจจน เป็ นแบบนแี้ ลว้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เขาไดห้ ยกิ แกม้ ของหานมจู่ อื่ ไว ้ จากนัน้ กไ็ ดเ้ ปิดปากอยา่ งจน ปัญญา: “เขา้ ใจความโรแมนตกิ ไหม? ในเวลานย้ี งั ทําลาย บรรยากาศ?” “คําพดู พวกนนี้ ายเก็บไวห้ ลังจากเจอเสย่ี วหมโี่ ตว้ คอ่ ยพดู เถอะ หวังวา่ นายจะไมป่ ระหลาดใจจนเกนิ ไป” เธอไดน้ ําเนกไท ขนั้ ตอนสดุ ทา้ ยทําจนเสร็จ หลังจากนัน้ กไ็ ดถ้ อยออกไปจัดการ ตวั เองแลว้ หลงั จากนัน้ สบิ นาที หานมจู่ อื่ กไ็ ดเ้ ปิดประตหู อ้ งออก และได ้ พาเยโ่ มเ่ ซนิ ไปถงึ ชนั้ ลา่ งแลว้