เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

สายถกู ตัดกะทนั หนั เสย่ี วหมโี่ ตว้ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ จๆู่ เงาของ หานมจู่ อ่ื ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ก็หายไป เสย่ี วหมโ่ี ตว้ มองดหู นา้ จอทไ่ี มม่ หี นา้ ของหานมจู่ อื่ แลว้ น่ังอยทู่ ่ี เดมิ แลว้ กะพรบิ ตาปรบิ ๆอยา่ งไรเ้ ดยี งสา แลว้ ทันใดนัน้ กห็ นั หนา้ ไปมองเสย่ี วเหยยี นทน่ี ่ังกนิ แอปเปิลอยบู่ นโซฟาอยา่ ง เอร็ดอรอ่ ย จากนัน้ ก็ถามขน้ึ วา่ “นา้ เสย่ี วเหยยี น ทําไมจๆู่ ก็ไมม่ วี ดิ โี อแลว้ ละ่ ฮะ ?” เสย่ี วเหยยี นกลนื แอปเปิลลงคอ อทุ านออกมา จากนัน้ กร็ บี ลกุ ขนึ้ มาแลว้ เดนิ ไปดา้ นหลังของเสย่ี วหมโี่ ตว้ ทนั ที ใชง้ านโนต้ บกุ๊ สกั พัก จากนัน้ กเ็ ห็นวา่ หานมจู่ อ่ื สง่ ขอ้ ความมาให ้ เธอคดิ ไปคดิ มา จากนัน้ ก็พดู กบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ วา่ “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ อนิ เทอรเ์ น็ตของหมา่ ม๊นี ายไมค่ อ่ ยดี วดิ โี อกเ็ ลยหลดุ ไปเองน่ะ” “เน็ตไมด่ เี หรอฮะ ?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ จอ้ งมองเสยี่ วเหยยี น ดว้ ย ดวงตาบรสิ ทุ ธิ์ เป็ นดวงตานอ้ ยๆทชี่ า่ งบรสิ ทุ ธอ์ิ ะไรอยา่ งนี้ เสยี่ วเหยยี นมอง แลว้ รสู ้ กึ ผดิ ทโี่ กหกเขา ดงั นัน้ เธอเลยไมก่ ลา้ มอง ทําไดแ้ ค่ หลบสายตาแลว้ กระแอมออกมาเบาๆ

“ชว่ ยเขา้ ใจหน่อยนะเสย่ี วหมโี่ ตว้ หมา่ ม๊ขี องนายอยใู่ นโรงแรม ของตา่ งประเทศ อาจจะเป็ นเพราะสญั ญาณแยล่ งกะทันหนั ตอนคํา่ ๆพวกเราคอ่ ยโทรหาหมา่ ม๊อี กี ครัง้ ละกนั นก่ี ไ็ มเ่ ชา้ แลว้ นายไปอาบนํ้าทําการบา้ นกอ่ นนะ” เสยี่ วหมโี่ ตว้ มยุ่ ปากอยา่ งไมเ่ ต็มใจ พรอ้ มสง่ เสยี งในลําคอ “พอวดิ โี อคอลหน่อยก็บอกวา่ เน็ตไมด่ ี เมอื่ กอ่ นตอนทพี่ วกเรา ไปพักโรงแรมตา่ งประเทศ ก็ไปออกจะบอ่ ย ทําไมผมไมเ่ คย รสู ้ กึ วา่ สญั ญาณไมด่ เี ลย ?” “นาย” พอเสย่ี วเหยยี นไดฟ้ ังแบบนัน้ กห็ นา้ บงึ้ ทันที “ดสู วิ า่ นาย พดู อะไรออกมา ? นา้ บอกวา่ สญั ญาณไมด่ กี ค็ อื ไมด่ สี ิ นนี่ าย สงสยั ในคําพดู ของนา้ เสยี่ วเหยยี นเหรอ ?” “ห”ึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทําเสยี งในลําคออกี ครัง้ เชดิ หนา้ เล็กๆขน้ึ จอ้ ง เสย่ี วเหยยี น “นา้ เสย่ี วเหยยี นดผุ ม ถา้ หมา่ ม๊กี ลบั มาผมจะฟ้อง หมา่ ม๊”ี เสยี่ วเหยยี น “……อบุ๊ ตอนนนี้ ายรจู ้ ักฟ้องแลว้ เหรอ งัน้ นายก็ไป บอกหมา่ ม๊นี ายเลยสิ ดสู วิ า่ ฉันจะกลวั เธอหรอื เปลา่ ดสู วิ า่ หมา่ ม๊ ี นายจะกลา้ สงั่ สอนฉันไหม”

พอพดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็กอดแขนตวั เอง แลว้ แกลง้ ทําทา่ หวาดกลัว ปากกพ็ ดู ขนึ้ พรอ้ มกนั วา่ “ฉันกลัวจัง กลัวจังเลย !” มองดเู สยี่ วเหยยี นทเ่ี ป็ นแบบนี้ ดรู าวกบั ถกู ผนี ักแสดงเขา้ สงิ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เลยตอ้ งใชไ้ มต้ าย “ชา่ งเถอะ ตอนนหี้ มา่ ม๊ไี มไ่ ดอ้ ยู่ ในประเทศ บอกไปกไ็ มไ่ ดอ้ ะไรขนึ้ มา ตอนนผ้ี มจะไปโทรหา คณุ นา้ บอกวา่ นา้ เสยี่ วเหยยี นรังแกผม แง……” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กระโดดลงจากเกา้ อี้ แลว้ ยกเทา้ วง่ิ ออกจากหอ้ งไป ทางนเ้ี สย่ี วเหยยี นทย่ี ังถกู ผนี ักแสดงเขา้ สงิ พอไดย้ นิ เสยี่ วหม่ี โตว้ พดู ถงึ คณุ นา้ สหี นา้ ของเธอกเ็ ปลยี่ นไปทนั ที การ เคลอ่ื นไหวก็แข็งทอื่ ไปทนั ที หลงั จากสามวนิ าทผี า่ นไปเธอกไ็ ดส้ ตกิ ลบั มา รบี หนุนตวั แลว้ ตะโกนออกมา “นายพดู วา่ นายจะไปบอกใครนะ ? เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นายรบี กลบั มาเดย๋ี วน้ี! ! !” * หลงั จากทหี่ านมจู่ อื่ กดปิดวดิ โี อคอลไป เปิดหนา้ จอแผนงาน ขน้ึ มา แลว้ แสรง้ ทําเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้

นวิ้ เรยี วยาวขาวนวลดดี อยบู่ นแป้นพมิ พ์ หานมจู่ อ่ื พลางเอย่ ปาก ขนึ้ “กลับมาแลว้ เหรอ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั เดนิ ไปทางเธอ เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งกช็ ะงักไป จากนัน้ ก็ยนื จอ้ งเธออยกู่ บั ทอี่ ยา่ งเงยี บๆ หญงิ สาวคนนัน้ นั่งอยบู่ นเตยี งใหญใ่ นหอ้ งนอน บนตกั มี โน๊ตบคุ๊ วางอยู่ นว้ิ ขาวนวลดดี อยบู่ นแป้นพมิ พ์ เพราะวา่ เธอไมไ่ ดอ้ อกไปขา้ งนอก ชดุ ทสี่ วมอยบู่ นตวั กเ็ ลยยงั เป็ นชดุ นอนอยู่ สฟี ้าออ่ นๆทําใหผ้ วิ ขาวนวลของเธอผดุ ผอ่ ง ผม นุ่มลน่ื ถกู เธอมดั ลวกๆ แลว้ ปลอ่ ยไวข้ า้ งหลัง ใบหนา้ เล็กใส สะอาด รมิ ฝี ปากทปี่ กตเิ ป็ นสแี ดงตอนนเี้ ป็ นสชี มพรู ะเรอื่ ฉากน้ี ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ อบอนุ่ ใจเป็ นอยา่ งมาก เขากเ็ หมอื นสามที เ่ี พง่ิ กลับมาจากขา้ งนอก สว่ นเธอกค็ อื ภรรยา ตวั เล็กทร่ี อเขาอยทู่ บ่ี า้ น เมอ่ื เปิดประตู โคมไฟหนงึ่ ดวง มคี นๆหนง่ึ น่ังอยตู่ รงนัน้ กําลงั รอการกลบั มาของเขา มองไปมองมา ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ออ่ นยวบยาบ

อาจเป็ นเพราะเขาเงยี บไป หานมจู่ อ่ื ก็เลยเงยหนา้ ขนึ้ จาก หนา้ จอมามองเขา “เป็ นอะไรไป ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ เรมิ่ กา้ วเทา้ เดนิ ไปทางเธออกี ครัง้ เขานั่งลงรมิ เตยี ง หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ไดว้ า่ เตยี งยบุ ลงไปไดท้ ันที “ทําอะไรอยู่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามขน้ึ คําหนงึ่ หานมจู่ อ่ื ถกู เขาถามมาคําหนงึ่ ก็รสู ้ กึ ผดิ ขน้ึ มาเล็กนอ้ ย ทําได ้ แคพ่ มึ พําออกมา “ก็กําลงั ทํางานอยไู่ ง คณุ คณุ กเ็ ห็นไมใ่ ช่ เหรอ” “ฉันพดู ถงึ เมอ่ื ก”ี้ เยโ่ มเ่ ซนิ เตอื นคําหนง่ึ “กอ่ นฉันเขา้ มา ไดย้ นิ เสยี งเธอกําลงั พดู อย”ู่ หานมจู่ อื่ “……” เธอไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่ เหมอื นวา่ รอใหเ้ ขาพดู ตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ธอผดิ วา่ “เขาเหรอ ?” ลมหายใจของหานมจู่ อ่ื หยดุ ชะงักไป “อะ อะไรนะ ?”

วนิ าทตี อ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็โนม้ ตวั ควา้ เธอเขา้ มาสอู่ อ้ มกอด ลม หายใจรอ้ นพน่ ลงบนใบหขู องเธอ “ลกู ชายของพวกเรา” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็อดทจี่ ะเบกิ ตาโตไมไ่ ด ้ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขาจะไดย้ นิ เขา้ จรงิ ๆ แตเ่ ธอก็ตอบสนองตอ่ สง่ิ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู ไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว เธอเมม้ ปาก “ทัง้ ๆทเ่ี ป็ นลกู ชายของฉันแทๆ้ แลว้ กลายไปเป็ นของ คณุ ……ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหรก่ นั ?” ความรอ้ นขา้ งใบหเู พม่ิ สงู ขน้ึ มอื ใหญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆเลอื่ น ลงไปทเ่ี อวของเธอ น้ําเสยี งแผว่ เบาทรงเสน่ห์ “ทําไมจะไมใ่ ช่ ของฉันละ่ ฉันเป็ นผชู ้ ายของเธอ ลกู ชายของเธอก็คอื ลกู ชาย ของฉัน” คําบอกรักมักสวยงามเสมอ ผหู ้ ญงิ สว่ นใหญต่ า่ งกช็ อบคําหวาน ถา้ หากไมร่ สู ้ กึ อะไรกบั คําหวาน นั่นคงจะเป็ นเพราะเธอไมไ่ ด ้ สนใจในตวั ผชู ้ ายคนนัน้ และคนทอี่ ยตู่ รงหนา้ คนนี้ กเ็ ป็ นคนทท่ี มิ่ เข็มลงบนใจของเธอ อยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั ตอนทเ่ี ขาพดู คําหวานเหลา่ นก้ี บั ตวั เอง สําหรับหานมจู่ อื่ แลว้ กเ็ หมอื นยาพษิ ทที่ ําใหเ้ สพตดิ ได ้

คําพดู เหลา่ นที้ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู ออกมา ทําใหใ้ จเธอหวนั่ ไหวได ้ อยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั ดวงตาเธอสน่ั ไหว อดไมไ่ ดท้ อี่ ยากจะ ทดสอบเขา “คณุ ไมร่ ังเกยี จจรงิ ๆเหรอทเ่ี ขาไมไ่ ดม้ เี ลอื ดเนอื้ เชอ้ื ไขของ คณุ ” นคี่ งจะเป็ นครัง้ แรก ทหี่ านมจู่ อื่ ถามคําถามนกี้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ง จรงิ จัง และตอนทค่ี ําถามนเ้ี ขา้ ไปในหขู องเยโ่ มเ่ ซนิ ก็แฝงดว้ ยความ ระมัดระวงั เขาโอบกอดผหู ้ ญงิ ทอี่ ยใู่ นออ้ มแขน “หรอื วา่ ทเี่ ธอไมย่ อมรับฉันมาตลอด เพราะเหตผุ ลนีง้ ัน้ เหรอ ?” หานมจู่ อ่ื ครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ จากนัน้ ก็ตอบวา่ “ก็ครง่ึ หนง่ึ มงั้ ” หนง่ึ หนง่ึ เหรอ ? “งัน้ ตอนนเ้ี ธอก็คลายความกงั วลไดแ้ ลว้ เพราะวา่ ผชู ้ ายของเธอ กําลงั พยายามเพอ่ื จะคลายความกงั วลทัง้ หมดของเธออย”ู่ หานมจู่ อ่ื “……”

เธอเมม้ ปาก แลว้ จๆู่ กย็ น่ื มอื ไปโอบรอบคอของเยโ่ มเ่ ซนิ แต่ เหมอื นจะออกแรงมากไปหน่อย จๆู่ เธอก็กอดเยโ่ มเ่ ซนิ ตอบทําใหเ้ ขาตกใจเล็กนอ้ ย หลังจากได ้ สตกิ ลบั มาเขากเ็ ผยรอยยมิ้ ผอ่ นคลายออกมา “เยโ่ มเ่ ซนิ ” “อมื ?” “ฉันจะไมท่ ําใหค้ ณุ ผดิ หวงั ” ผดิ หวงั อะไร ? เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ กําลงั จะถามเธอแตก่ ลบั ไดย้ ่ิ นหานมจู่ อ่ื พดู ขน้ึ กอ่ นวา่ “แน่นอน คณุ กอ็ ยา่ ทําใหฉ้ ันผดิ หวงั ไมอ่ ยา่ งนัน้ …..ฉันจะ เกลยี ดคณุ ไปชวั่ ชวี ติ ” ตอนที่ 644 เกย่ี วกบั คนื ฝนพราํ ตอนทพี่ ดู คําวา่ เกลยี ด หานมจู่ อื่ จงใจพดู เสยี งหนักแน่นเป็ น พเิ ศษ เหมอื นอยากจะใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รถู ้ งึ การตดั สนิ ใจของเธอ

รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยับขนึ้ เล็กนอ้ ย ในแววตาและ ดวงใจของเขาเต็มไปดว้ ยทา่ ทางออ่ นหวานของเธอ เขายน่ื แขนยาวๆออกไปดงึ เธอเขา้ มาสอู่ อ้ มอกเต็มแรง น้ําเสยี งผอ่ น คลาย “เธอไมม่ โี อกาสนัน้ หรอก ฉันจะทําให…้ …เธอรักฉันยงิ่ ๆขนึ้ ไป อกี ” หานมจู่ อ่ื “……” หนา้ แดงระเรอ่ื หานมจู่ อื่ คา้ นออกมา “ใครรักคณุ กนั คณุ คดิ วา่ ท่ี ฉันตกลงคนื ดกี บั คณุ เป็ นเพราะฉันชอบคณุ เหรอ” “อมื ?” เหมอื นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะสงั เกตอะไรขนึ้ มาได ้ เขาเลกิ ควิ้ “ไมใ่ ชเ่ พราะชอบฉัน แลว้ เพราะอะไรละ่ ” หานมจู่ อ่ื ทําเสยี งเย็นเล็กๆในลําคอ “กเ็ ป็ นเพราะคณุ หนา้ หนา ตามต๊อื ฉันไมเ่ ลกิ ไง” “งัน้ เหรอ ?” หานมจู่ อื่ เบกิ ตาโต ขมวดควิ้ แลว้ จอ้ งมองเขา “หรอื วา่ คณุ จะ ปฏเิ สธ”

“ฉันปฏเิ สธตอนไหน ไมว่ า่ เธอจะตกลงคนื ดกี บั ฉันดว้ ยเหตผุ ล อะไร เอาเป็ นวา่ ……เธออยขู่ า้ งๆฉันกพ็ อแลว้ ” สายตาของเขาราวกบั รอ่ งลกึ ทต่ี รงึ เธออยกู่ บั ที่ หานมจู่ อ่ื ชะงัก ไปครหู่ นง่ึ ขณะทย่ี งั ไมร่ วู ้ า่ จะตอบสนองยงั ไง ก็สมั ผัสไดว้ า่ ไอ รอ้ นจากลมหายใจของเขาขยบั เขา้ มาใกลข้ นึ้ จากนัน้ ใบหนา้ นัน้ ก็ขยายใหญข่ นึ้ ตรงหนา้ หานมจู่ อื่ ถงึ ไดส้ ะดงุ ้ จนไดส้ ตกิ ลับมา เหมอื นวา่ เขาจะจบู ตัวเองอกี ครัง้ “ไมเ่ อา !” ตอนทร่ี มิ ฝี ปากบางของเขากําลังจะประทบั ลงบนปากเธอ หานมจู่ อื่ กร็ บี เบย่ี งหนา้ หนอี ยา่ งรวดเร็ว ทําใหร้ มิ ฝี ปากบาง ของเยโ่ มเ่ ซนิ ประทับลงบนแกม้ ขาวนวลของเธอ เขาเองกไ็ มไ่ ดเ้ คอื งอะไร รมิ ฝี ปากบางจบู ลงบนแกม้ เธอแผว่ เบา จากนัน้ ก็ยน่ื มอื ขา้ งหนงึ่ ไปประคองหวั เธอเอาไว ้ แลว้ ขยบั เขา้ ไปใกลร้ มิ ฝี ปากของเธอ

“ไมเ่ อาแลว้ !” หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื ไปดนั อกเขาเอาไว ้ แลว้ วอนขอ เขา “ฉันเหนอ่ื ยมากแลว้ ” เมอื่ ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ การกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ ชะงักไป ผา่ นไปครหู่ นง่ึ เขาก็สง่ เสยี งหวั เราะออกมาแผว่ เบา “พักมาทัง้ วนั แลว้ ยงั เหนอื่ ยอกี เหรอ” “……มันเป็ นอะไรทพี่ ักแคว่ นั เดยี วแลว้ จะหายเหนอ่ื ยหรอื ไง เลา่ ” “แตว่ า่ ฉันอยากทําอกี แลว้ ทําไงดลี ะ่ ” มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ เลอ่ื นลงไปตามเอวของเธอ หานมจู่ อ่ื สหี นา้ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ยกอ่ นจะกดมอื ใหญท่ แ่ี สนซกุ ซนของเขาให ้ อยกู่ บั ท่ี กอ่ นจะพดู เสยี งตํา่ วา่ “คณุ หยดุ เหลวไหลไดแ้ ลว้ คณุ ไมอ่ ยากจะพาฉันไปเจอผหู ้ ญงิ คนนัน้ ใชไ่ หม ถงึ ไดใ้ ชว้ ธิ กี าร แบบนเี้ พอ่ื ยดื เวลา” “……” พอพดู แบบนี้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เครง่ ขรมึ ขน้ึ มาทนั ที “ไมเ่ ชอ่ื ฉันเหรอ ?”

“งัน้ คณุ กท็ ําใหฉ้ ันเห็นสิ ฉันออกจากประเทศมากบั คณุ ตงั้ แต่ เมอื่ วาน จนถงึ ตอนน…้ี …” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธออยา่ งหดหู่ สดุ ทา้ ยกถ็ อนหายใจออกมาแรงๆ “ชา่ งเถอะ คนื นเ้ี ธอก็พักผอ่ นเร็วหน่อยแลว้ กนั ” จากนัน้ เขาก็ลกุ ขนึ้ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งน้ําทนั ที แบบนน้ี ่าจะไดแ้ ลว้ มัง้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ โลง่ อกไปที จากนัน้ กน็ อนลงบนเตยี ง คดิ อะไร ขนึ้ มาได ้ เธอก็เลยรบี ควา้ โทรศพั ทอ์ อกมาเพอ่ื จะสง่ ขอ้ ความไป ใหเ้ สย่ี วเหยยี น ใครจะรวู ้ า่ เสย่ี วเหยยี นจะสง่ ขอ้ ความมากอ่ นแลว้ “ทางเสย่ี วหมโี่ ตว้ ฉันจัดการใหเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ ชว่ งเวลาของคนื ฤดใู บไมผ้ ลมิ คี า่ หนงึ่ พันเหรยี ญ เธอตอ้ งรักษามนั ไวใ้ หด้ ๆี นะ” “……” เสยี่ วเหยยี นตวั ดี ไมม่ ชี ว่ งเวลาไหนปกตเิ ลยจรงิ ๆ เธอเก็บโน๊ตบคุ๊ คดิ ถงึ สงิ่ ทต่ี วั เองพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื กี้ รมิ ฝี ปากกเ็ ผลอเผยรอยยมิ้ ออกมาอยา่ งไมร่ ตู ้ ัว

เธอบอกวา่ จะไมท่ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ผดิ หวัง เธอกจ็ ะไมม่ ที างทําให ้ เขาผดิ หวงั แน่นอน เสยี่ วหมโี่ ตว้ ……น่าจะเป็ นลกู ของเขา หนา้ เหมอื นกนั เสยี ขนาดนัน้ ตอ้ งไมใ่ ชเ่ รอ่ื งโกหกแน่ เมอ่ื กอ่ นหานมจู่ อ่ื ไมก่ ลา้ เชอื่ ตอนทใี่ จเกดิ สงสยั ก็คดิ วา่ ความคดิ นม้ี นั ไรส้ าระจรงิ ๆ แตไ่ รส้ าระแลว้ ยังไง ? ตดั หลายๆอยา่ งออกไป ก็เหลอื แคอ่ ยา่ งเดยี ว ถงึ แมว้ า่ มนั จะ เหลอื เชอื่ ขนาดไหน แตน่ ่ันกเ็ ป็ นความจรงิ หานมจู่ อ่ื คดิ ไปคดิ มา ก็ปิดตาลง อกี เดย๋ี วเธอตอ้ งหาจังหวะแอบถามเยโ่ มเ่ ซนิ ตกกลางคนื ไฟของโรงแรมถกู ปิดลงแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ นอนอยขู่ า้ ง หานมจู่ อื่ ทัง้ สองคนหายใจเขา้ ออกเป็ นจังหวะสมดลุ แตพ่ วก เขากร็ ดู ้ ี วา่ อกี ฝ่ ายยังไมห่ ลบั หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาอยใู่ นความมดื กําลงั คดิ จะพลกิ ตวั แตพ่ อ เธอพงึ่ พลกิ ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขยบั เขา้ มาใกล ้ แลว้ กอดเอวเธอ เอาไว ้

เธอดนิ้ อยสู่ กั พัก ก็ไดย้ นิ เสยี งทมุ ้ ตํา่ ของเขา “หยดุ ดนิ้ ไดแ้ ลว้ รบี นอนเถอะ” “นอนก็นอนสิ คณุ จะมากอดฉันทําไม” ตอนนอ้ี ากาศกไ็ มร่ อ้ นเสยี หน่อย แตท่ ัง้ สองคนกอดกนั แลว้ รสู ้ กึ เหมอื นเตาอบ บวกกบั ทอ่ี ณุ หภมู ขิ องรา่ งกายเยโ่ มเ่ ซนิ สงู กวา่ เธอ กอดกนั แบบนเ้ี ลยรสู ้ กึ อดึ อดั เล็กนอ้ ย หานมจู่ อ่ื ดนิ้ รนอกี ครัง้ แลว้ ก็รสู ้ กึ ไดว้ า่ อณุ หภมู ริ า่ งกายของเย่ โมเ่ ซนิ สงู ขน้ึ กวา่ เดมิ เธอกําลังอยากจะถามเขาวา่ เกดิ อะไรขน้ึ แตจ่ ๆู่ นกึ อะไรขน้ึ มาได ้ หกู ็แดงขนึ้ มา “ทําไมสมาธขิ องคณุ แยจ่ ัง” เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยดู่ า้ นหลังหายใจแรงขน้ึ หลายระดบั นํ้าเสยี งแหบ พรา่ “ฉันกเ็ ป็ นผชู ้ ายปกตนิ ะ ผหู ้ ญงิ ทร่ี ักอยใู่ นออ้ มกอดแบบน้ี เธอจะ ใหฉ้ ันมสี มาธไิ ดย้ งั ไง” เขาขยบั เขา้ มากระซบิ ขา้ งหเู ธอ “ฉันไมจ่ ับเธอกนิ จนหมดตวั กด็ ี ขนาดไหนแลว้ ”

พดู จบเขาก็จงใจกดั ใบหเู ธอคําหนงึ่ ทําเอาหานมจู่ อื่ ตกใจจน เผลออทุ านออกมาก จากนัน้ เขากใ็ ชท้ งั้ มอื ทัง้ เทา้ รวบเธอ เอาไว ้ “เอาละ่ นอน ถา้ ยงั ดนิ้ อกี ฉันจะกนิ เธอ” หานมจู่ อื่ “……” ถงึ จะรสู ้ กึ หดหเู่ ล็กนอ้ ย แตก่ ย็ ังปิดตาอยา่ งวา่ งา่ ย ภายในความมดื รา่ งกายของทงั้ สองแนบชดิ ชวั่ ขณะนห้ี วั ใจก็ เชอื่ มถงึ กนั เยโ่ มเ่ ซนิ โอบกอดคนในออ้ มอก รสู ้ กึ อดึ อดั ราวกบั ท่ัวทัง้ รา่ งถกู ไฟสมุ เยโ่ มเ่ ซนิ รดู ้ วี า่ ถา้ อยากจะหลดุ พน้ จากความทกุ ขท์ รมาน ทถ่ี กู ไฟสมุ แบบน้ี อยา่ งแรกกค็ อื ตอ้ งปลอ่ ยตวั เธอ แตเ่ ขาไมอ่ ยากจะปลอ่ ยคนในออ้ มกอดเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย อยากจะ กอดเธอเอาแบบนต้ี ลอดไป ดงั นัน้ ความรสู ้ กึ ไฟสมุ ทรวงแบบนส้ี ําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ทงั้ หอม หวานและขมขน่ื

ความหอมหวานคอื การทไี่ ดก้ อดเธอนอน ความขมขน่ื คอื ทัง้ ๆที่ โอบกอดแตก่ ลบั ไมส่ ามารถครอบครอง เฮอ้ …… ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ ซกุ หนา้ กบั ซอกคอของเธอ สดู กลนิ่ กายอนั หอมหวานของเธออยา่ งตะกละตะกลาม “เยโ่ มเ่ ซนิ ” ในความมดื หานมจู่ อ่ื ขานชอ่ื เขาคําหนงึ่ “อมื ?” เสยี งแหบพรา่ หลดุ ออกมาจากซอกคอของเธอ หานมจู่ อื่ มองแสงจันทรอ์ อ่ นๆทส่ี อ่ งเขา้ มาทางรมิ หนา้ ตา่ ง คดิ ถงึ สงิ่ ทใี่ จตวั เองอยา่ งจะถาม แลว้ เมม้ ปากเบาๆ กอ่ นจะเอย่ ขนึ้ เสยี งเบาวา่ “ฉันมคี ําถามหนง่ึ อยากจะถามคณุ คณุ จะตอบ ฉันไดไ้ หม” คนขา้ งหลังสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ ราวกบั กําลังอดกลนั้ อะไร บางอยา่ ง ผา่ นไปครใู่ หญก่ วา่ จะไดย้ นิ เสยี งแหบพรา่ ของเขา

“คําถามอะไร ?” “คณุ บอกวา่ ชว่ั ชวี ติ นฉ้ี ันจะเป็ นผหู ้ ญงิ เพยี งคนเดยี วของคณุ แต่ วนั นัน้ คณุ กลับบอกวา่ กอ่ นหนา้ ฉันมอี ยคู่ นหนง่ึ ……” ยังไมท่ ันไดพ้ ดู จบกร็ สู ้ กึ วา่ คนขา้ งหลงั ตวั แข็งทอ่ื เหมอื นกําลงั ประหมา่ จากนัน้ ลมหายใจกช็ ะงักไปดว้ ย หานมจู่ อื่ ชะงักไปครหู่ นงึ่ นเ่ี ขากําลังประหมา่ อยเู่ หรอ ? รสู ้ กึ น่าขนั เล็กนอ้ ย หานมจู่ อื่ ทําไดแ้ คก่ ลนั้ ความรสู ้ กึ ทอี่ ยาก หวั เราะออกมา ในแววตาเต็มไปดว้ ยความดใี จ “คณุ ประหมา่ อะไร” คนขา้ งหลังเงยี บไปพักใหญ่ “อยากรเู ้ รอื่ งอะไร” “ฉันอยากรวู ้ า่ ……คนกอ่ นหนา้ ฉัน คอื เมอ่ื หา้ ปีกอ่ นหรอื เปลา่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขําเบาๆแลว้ พดู วา่ “ลอ้ เลน่ หรอื ไง ถา้ กอ่ นหนา้ เธอ ไมใ่ ชห่ า้ ปี กอ่ น จะเป็ นหา้ ปีหลังเหรอ” นั่นสิ ทําไมเธอถงึ ลมื เรอ่ื งนไ้ี ปได ้

เธอเมม้ ปากอยา่ งเลกิ่ ล่ัก กอ่ นจะถามตอ่ วา่ “หา้ ปีกอ่ นตอนไหน เหรอ คณุ ยังจําไดไ้ หม วา่ วันอะไร เวลาไหน และสถานทใ่ี ด คณุ จําไดไ้ หมวา่ เธอหนา้ ตายงั ไง แลว้ กระบวนการละ่ ……” ถามรัวออกมาเป็ นชดุ คนขา้ งหลังนงิ่ เงยี บเหมอื นคนตาย ตอนท่ี 645 หา้ มหลอกฉนั เงยี บงันอยเู่ นน่ิ นาน กไ็ มไ่ ดย้ นิ เสยี งตอบกลับจากเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อื่ คดิ ในใจ หรอื วา่ เธอถามเยอะเกนิ ไป เขาก็เลยไมย่ อม ตอบ เมอ่ื คดิ ไดแ้ บบนี้ หานมจู่ อื่ ก็เรมิ่ เปิดปาก “ถา้ หากคณุ รสู ้ กึ วา่ ฉัน ถามเยอะเกนิ ไปไมร่ จู ้ ะตอบขอ้ ไหนกอ่ นดี งัน้ คณุ ก็ตอบทลี ะ ขอ้ ดไี หม ฉันถามขอ้ หนงึ่ คณุ กต็ อบขอ้ หนง่ึ แบบนเ้ี ป็ นไง ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบาง แววตาแฝงดว้ ยความรสู ้ กึ หมดอาลัย ตายอยาก “เธออยากรขู ้ นาดนัน้ เลยเหรอ รายละเอยี ดทเ่ี กย่ี วขอ้ งกบั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ ”

เขาพดู จบก็หวั เราะอยา่ งขมขนื่ อกี ครัง้ “ถา้ ฉันตอบหมดแลว้ ฉัน จะยงั อยบู่ นเตยี งนตี้ อ่ ไดอ้ กี ไหม” “ทําไมจะไมไ่ ดล้ ะ่ ” หานมจู่ อ่ื ตอบกลบั ไปอยา่ งเป็ นธรรมชาติ ทา่ ทางทไ่ี มใ่ สใ่ จแบบนที้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กบั มนึ งง รสู ้ กึ วา่ ……มตี รงไหนไมถ่ กู ตอ้ ง แตก่ ลบั บอกไมถ่ กู วา่ มตี รงไหนทไี่ มถ่ กู ตอ้ ง “ไดย้ นิ หรอื เปลา่ ฉันถามขอ้ หนงึ่ คณุ ตอบขอ้ หนงึ่ หา้ มโกหก หา้ มหลอกฉัน หา้ มเงยี บดว้ ย” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” เขาเลอื กความตายไดไ้ หม ? “เยโ่ มเ่ ซนิ ?” เธอเรยี กชอ่ื เขาอกี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั มมุ ปาก แลว้ เคน้ เสยี งจาก ลําคอตอบกลบั คําหนงึ่ อยา่ งยากลําบาก “ได”้

ไดย้ นิ เขาตอบรับแลว้ หานมจู่ อื่ ก็ตน่ื เตน้ เล็กนอ้ ย รสู ้ กึ วา่ ตวั เอง กําลงั เขา้ ใกลค้ วามจรงิ อกี กา้ วแลว้ “ดี งัน้ คณุ ตอบคําถามขอ้ แรกกอ่ น ตอนนัน้ คณุ ไปทไี่ หน ทําไม ถงึ เกดิ เรอ่ื งแบบนัน้ ขน้ึ ” “งานเลยี้ งสว่ นตวั สงครามการคา้ ” ทจ่ี รงิ ตอนแรกมคี นวางยา เขา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ รดู ้ ี คงแคอ่ ยากจะทดสอบวา่ เขาพกิ ารจรงิ หรอื เปลา่ และคนทสี่ นใจวา่ เขาพกิ ารจรงิ หรอื ไม่ ในโลกนคี้ งหาคน อน่ื ไมไ่ ดแ้ ลว้ ตอบไดค้ อ่ นขา้ งกระชบั เลยนะ หานมจู่ อื่ แอบคดิ ในใจ จากนัน้ ก็ ถามตอ่ “แลว้ ……เรอ่ื งเกดิ ขนึ้ ไดย้ ังไง ตอนนัน้ คณุ อยตู่ รงไหน” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บอยคู่ รใู่ หญ่ จๆู่ ก็ยน่ื มอื ไปกอดเธอไว ้ แลว้ ตอบ เธอวา่ “เรอ่ื งเกดิ ขน้ึ กะทนั หนั มาก ผหู ้ ญงิ คนนัน้ จๆู่ ก็พงุ่ เขา้ มา ตอนนัน้ ฉันถกู วางยา สตกิ เ็ ลยคอ่ นขา้ งเลอื นราง” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “แลว้ คณุ ยังจําไดไ้ หมวา่ วนั นัน้ คอื ตอนไหน” เรอื่ งวนั เกดิ ทเี่ หตสุ ําคญั มากจรงิ ๆ

จๆู่ คนขา้ งหลงั ก็ไมย่ อมตอบ แลว้ กอดเธอเอาไวแ้ น่น “อยา่ ถามอกี เลยไดไ้ หม” หานมจู่ อ่ื “ทําไมละ่ ” ถา้ เธอไมถ่ าม แลว้ จะยนื ยนั ไดย้ ังไง ถงึ แมค้ ําตอบทอ่ี ยใู่ นใจจะ เกอื บเต็มรอ้ ยแลว้ แตเ่ ธอกย็ ังอยากจะฟังจากปากเขาวา่ คําตอบ ทอ่ี ยใู่ นใจของเธอนัน้ ถกู ตอ้ ง เหมอื นจๆู่ ทคี่ นหนง่ึ พดู สงิ่ ทไี่ มส่ มควรพดู ออกมา จากนัน้ ก็บอก คนอน่ื วา่ หา้ มเอาเรอ่ื งนไี้ ปบอกใคร เพราะวา่ พดู ผดิ ไป กเ็ ลยรสู ้ กึ ตดิ ใจเป็ นพเิ ศษ ตอ้ งคอยถามเพอ่ื ยนื ยนั หลายๆรอบ ถงึ จะรสู ้ กึ วางใจ ถงึ แมว้ า่ เธอจะไมไ่ ดพ้ ดู อะไรผดิ แตค่ วามรสู ้ กึ ทอี่ ยใู่ นใจของ เธอกไ็ มไ่ ดต้ า่ งอะไรมากนัก “ทําไมงัน้ เหรอ ถามคําถามพวกน้ี เธอไมร่ สู ้ กึ แยห่ รอื ไง” “ไมร่ สู ้ กึ แยน่ ”ี่ หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ เธออยากรสู ้ งิ่ ทต่ี วั เองอยากรู ้ อยากใหเ้ ขารบี ตอบคําถามทกุ ขอ้ ใหห้ มดเสยี เดย๋ี วนเี้ ลย

ไมร่ สู ้ กึ แย…่ … ถงึ แมจ้ ะพดู วา่ ขอแคเ่ ธออยขู่ า้ งๆเขาก็พอ ไมว่ า่ เธอจะทําดว้ ย เหตผุ ลอะไร ไมช่ อบเขาก็ได ้ แคข่ อใหเ้ ธอยอมคนื ดกี ็พอ แตพ่ อไดเ้ ห็นวา่ เธอไมไ่ ดส้ นใจวา่ ตวั เขาเองจะเป็ นยงั ไงแบบนี้ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ แยข่ น้ึ มาจรงิ ๆ ความรอ้ นรมุ่ ในตวั ทเ่ี กดิ ขน้ึ เมอ่ื ครหู่ ายไปอยา่ งหมดจด เยโ่ ม่ เซนิ หวั เราะเยาะตัวเอง “เธอไมร่ สู ้ กึ แย่ แตฉ่ ันรสู ้ กึ แย”่ หานมจู่ อื่ “……” “ถงึ แมจ้ ะไมไ่ ดส้ นใจจรงิ ๆ กอ็ ยา่ แสดงออกเสยี ชดั เจนขนาดนัน้ ส”ิ ยงิ่ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู แรงบนมอื ก็ยงิ่ มากขน้ึ “เสแสรง้ หน่อยไมไ่ ด ้ หรอื ไง แสรง้ ทําเป็ นอยกู่ บั ฉันเพราะเธอชอบฉัน เธอ……” คําพดู ประโยคหลังยังพดู ไมท่ ันจบ จๆู่ หานมจู่ อ่ื กห็ นั หลงั ไป เผชญิ หนา้ กบั เขาตรงๆ ไอรอ้ นจากลมหายใจของทงั้ สองคนผสมรวมกนั เยโ่ มเ่ ซนิ มองดผู หู ้ ญงิ ทจ่ี ๆู่ กห็ นั มากะทันหนั แสงจันทรอ์ อ่ นๆชว่ งให ้

มองเห็นโครงหนา้ ของเธอไดอ้ ยา่ งชดั เจน และยังมรี มิ ฝี ปากชมุ่ ชน่ื ทส่ี อ่ งประกายเยา้ ยวนทา่ มกลางแสงจันทร์ สายตาของเขาเครง่ ขรมึ คอ่ ยๆขยับเบยี ดเขา้ ไป “จะทําอะไร” หานมจู่ อื่ ยกมอื ขน้ึ ปิดปากเขา หยดุ การกระทํา ของเขาไว ้ และพดู ขน้ึ วา่ “คณุ กําลงั คดิ อะไรอยู่ ทฉ่ี ันถาม คําถามพวกนก้ี บั คณุ เป็ นเพราะฉันอยากจะยนื ยนั เรอ่ื งบางอยา่ ง ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ ฉันไมส่ นใจคณุ เสยี หน่อย” รมิ ฝี ปากทอ่ี ยใู่ นฝ่ ามอื เรมิ่ ขยบั เหมอื นวา่ อยากจะพดู อะไร บางอยา่ ง หานมจู่ อ่ื เองกไ็ มไ่ ดค้ ดิ จะดงึ มอื กลบั มา แตพ่ ดู ตอ่ ดว้ ยเสยี ง ออ่ นโยนวา่ “ถา้ ฉันไมส่ นใจคณุ จรงิ ๆ ฉันก็คงไมถ่ ามคําถาม พวกนี้ และคงไมย่ อมใหค้ ณุ พาตวั ฉันออกนอกประเทศมาแบบน้ี เพราะยังไง……ฉันก็สามารถแจง้ ตํารวจจับคณุ ได ้ แตฉ่ ันก็ไมไ่ ด ้ ทํา……” ลมหายใจของคนบางคนรนุ แรงกวา่ เดมิ หลายระดบั หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน คว้ิ งามขมวดขนึ้

อะไรกนั คนๆนี้ เธอกําลังอธบิ ายอยแู่ ทๆ้ เขาจะรบี รอ้ นไปทําไมกนั “คณุ มอี ะไรจะพดู เหรอ” หานมจู่ อ่ื ถามเขาคําหนงึ่ ดว้ ยความสงสยั จากนัน้ กเ็ ก็บมอื กลับมา เพงิ่ จะเกบ็ มอื กลับ เยโ่ มเ่ ซนิ กป็ ระทับจบู เขา้ มาอยา่ งรบี รอ้ น “อม้ื ” เสย้ี ววนิ าทที ร่ี มิ ฝี ปากถกู ปิดไว ้ หานมจู่ อื่ กค็ รางออกมาคําหนงึ่ ยน่ื มอื ออกไปหมายจะผลักออก แตม่ อื ทัง้ สองขา้ งกถ็ กู เยโ่ ม่ เซนิ จับไวเ้ สยี กอ่ น แลว้ จบู เธออยา่ งดดู ดม่ื แตจ่ บู กส็ ว่ นจบู มอื ของเขากไ็ มไ่ ดท้ ําเกนิ เลยอะไร ยงิ่ จบู ก็ยง่ิ ถลําลกึ ตอนทหี่ านมจู่ อ่ื เรม่ิ รสู ้ กึ วา่ กําลังจะหายใจไมอ่ อก ใน ทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยอมลา่ ถอย เขาหายใจเบาๆตรงหนา้ ผากเธอ

“เธอเป็ นคนพดู เองกบั ปากนะ ฉันจะจําไปจนวนั ตาย เธอหา้ ม กลับคําเด็ดขาดนะ” หานมจู่ อ่ื “……เมอ่ื กฉี้ ัน……พดู อะไรไปเหรอ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งตํา่ เสยี งหวั เราะราวกบั เสยี งเชลโล่ ทงั้ ดงึ ดดู และมมี นตข์ ลัง แฝงดว้ ยความเซก็ ซท่ี แี่ สนเยา้ ยวน “เธอบอกวา่ เธอสนใจฉัน” “ฉันสนใจ……” คําพดู ของหานมจู่ อ่ื หยดุ ชะงัก เหมอื นวา่ เมอ่ื กี้ เธอจะพดู ไปแลว้ จรงิ ๆ…… แตเ่ พราะเมอื่ กด้ี เู หมอื นอารมณ์ของเขาจะไมป่ กติ เธอกเ็ ลย อยากจะรบี อธบิ ายใหเ้ ขาฟัง ภายในความมดื ยามคํา่ คนื ใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื แดงระเรอื่ “พดู ตอ่ ส…ิ ..ทําไมถงึ ไมพ่ ดู แลว้ ละ่ ” “คณุ หลอกลวง คณุ ตงั้ ใจใชไ่ หม ?” หานมจู่ อื่ จอ้ งเขาเขม็ง “ไม่ ตอบคําถามของฉันดๆี ยงั จะวางแผนลอ่ ลวง ฉันไมอ่ ยากสนใจ คณุ แลว้ ”

พอพดู จบเธอกห็ นั หลงั ใหเ้ ขากอ่ นจะพดู วา่ “ถา้ คณุ ไมต่ อบ คําถามทฉ่ี ันถามเมอ่ื กมี้ าดๆี งัน้ คณุ ก็ไมต่ อ้ งมาคยุ กบั ฉันแลว้ ” ทา่ ทางแบบน้ี ชา่ งเหมอื นกบั ภรรยานอ้ ยทกี่ ําลังงอนอยจู่ รงิ ๆ เมอ่ื กอ่ นเยโ่ มเ่ ซนิ เคยรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ แบบนเี้ สแสรง้ แตพ่ อ กลายเป็ นหานมจู่ อ่ื เขากลบั รสู ้ กึ ชอบอกชอบใจเป็ นทส่ี ดุ “ฉันจะบอกวนั ทกี่ บั เธอ แตน่ จี่ ะเป็ นการตอบคําถามครัง้ สดุ ทา้ ย ของฉัน ถา้ ฉันตอบแลว้ ……รายละเอยี ดอนื่ ๆ เธอหา้ มถามอกี นะ” ถา้ มวี นั ทแี่ ลว้ ……กค็ งจะยนื ยนั ไดแ้ ลว้ ละ่ มัง้ หานมจู่ อ่ื ลงั เลอยคู่ รหู่ นงึ่ สดุ ทา้ ยกพ็ ยักหนา้ ตกลง “ได ้ งัน้ คณุ พดู ส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ ขยับเขา้ ไปกระซบิ ตรงขา้ งหเู ธอ หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ วันท่ี อยา่ งชดั เจน จากนัน้ กย็ อ้ นคดิ ดอู กี ครัง้ จๆู่ ภายในหวั กเ็ หมอื นมี สายฟ้าแลน่ ผา่ น ถา้ เธอไมไ่ ดจ้ ําผดิ วันทท่ี เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ บอกมา มนั ตรงกบั คนื วันและ เวลาทเี่ ธอหยา่ พอดี

แมว้ า่ จะยนื ยนั ในใจหลายครัง้ แลว้ กต็ าม แตว่ ันนพ้ี อไดย้ นิ เยโ่ ม่ เซนิ บอกเธอกบั ปากแลว้ หานมจู่ อื่ ก็ยงั รสู ้ กึ ตกใจจนแทบตงั้ สติ ไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี ตอนท่ี 646 เป็ นเขาจรงิ ๆ เป็ นเขาจรงิ ๆ เป็ นเขาจรงิ ๆ ! ! ! เหลอื แตค่ วามคดิ นอ้ี ยใู่ นหวั เทา่ นัน้ จๆู่ หานมจู่ อ่ื ก็พบวา่ ดวงตา ของตวั เองเรมิ่ รอ้ นผา่ ว ทแ่ี ทก้ ็น้ําตารน้ื ขน้ึ มานเี่ อง เธอคดิ มาตลอด……วา่ ตวั เองทอ้ งลกู ของคนแปลกหนา้ ตอน แรกยังคดิ อยากจะไปทําแทง้ ดว้ ยซาํ้ สดุ ทา้ ยกป็ ลอ่ ยเอาไว ้ เธอเรม่ิ รักชวี ติ เล็กๆทอี่ ยใู่ นทอ้ งทลี ะนดิ ตอ่ มาเสโ่ ยวบอกวา่ จะชว่ ยเธอตรวจสอบ แตต่ รวจสอบไป ตรวจสอบมากลับกลายเป็ นเยห่ ลนิ่ หาน

ในเสย้ี ววนิ าทที ไ่ี ดย้ นิ วา่ เด็กคอื ลกู ของเยห่ ลน่ิ หาน ตอนนัน้ หานมจู่ อ่ื แทบจะแหลกสลาย รสู ้ กึ วา่ ทตี่ ดั สนิ ใจคลอดเด็ก ออกมา ตอ่ ไปเธอคงไมม่ หี นา้ ไปเผชญิ หนา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ตอ่ มา…… ก็กลายเป็ นอดตี ทแี่ ทบไมอ่ ยากหนั กลบั ไปมอง หานมจู่ อื่ ปิดตาลง น้ําตาไหลรนิ ออกมาทางหางตา จากนัน้ กซ็ มึ เขา้ ไปในหมอนทอ่ี ยขู่ า้ งๆ “เป็ นอะไรไป ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยขู่ า้ งหลงั สมั ผัสไดถ้ งึ ความผดิ ปกติ กเ็ ลยถาม ออกมาอยา่ งรบี รอ้ น หานมจู่ อ่ื ไดส้ ตกิ ลบั มา สา่ ยหนา้ เบาๆ “ไมม่ อี ะไร นก่ี ด็ กึ แลว้ สง่ิ ทฉี่ ันอยากจะถามกถ็ ามหมดแลว้ รบี พักผอ่ นเถอะ” ขา้ งหลังนง่ิ เงยี บไปครหู่ นง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามอกี ครัง้ “เธอแน่ใจวา่ เธอไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆใชไ่ หม”

หานมจู่ อื่ น้ําตาไหลพลางหวั เราะออกมาเบาๆ “ฉันจะเป็ นอะไร ไดล้ ะ่ รบี นอนเถอะ” พอพดู จบตวั เธอเองก็ปิดตาลงกอ่ นแลว้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ …… ถา้ ลกู ไดเ้ จอแดด๊ ดข้ี องลกู กค็ งตอ้ งดใี จแน่ๆใชไ่ หม นเี่ ป็ นพอ่ แทๆ้ ของลกู เลยนะ ถงึ แมว้ า่ ตอนนัน้ จะเกดิ เรอื่ งราวขนึ้ มากมาย แตต่ อนนหี้ านมจู่ อ่ื ก็ ไมม่ แี รงจะไปตามสอบสวนทลี ะเรอ่ื งแลว้ เธอไมม่ อี ะไรใหต้ อ้ งหงึ หวง เพราะไมว่ า่ จะเป็ นคนกอ่ นของเย่ โมเ่ ซนิ หรอื คนหลัง ก็คอื ตวั เธอเอง หานมจู่ อื่ นําพาความคดิ แบบนค้ี อ่ ยๆเขา้ สหู่ ว้ งนทิ รา เธอพอใจแลว้ หลับไปแลว้ แตค่ นทตี่ อ้ งทกุ ขท์ รมานก็คอื เยโ่ ม่ เซนิ

หลงั จากทบี่ อกวนั ทกี่ บั หานมจู่ อ่ื ไปแลว้ เขาก็สมั ผัสไดถ้ งึ วา่ มี ความชนื้ ภายในอากาศเพม่ิ ขน้ึ เล็กนอ้ ย จากนัน้ เขากเ็ ดาวา่ เธอ คงจะรอ้ งไห ้ แตเ่ ธอก็หัวเราะออกมาเบาๆดว้ ย เสยี งหวั เราะนัน้ ฟังแลว้ ไม่ น่าจะมปี ัญหาอะไร จนตอนทลี่ มหายใจของหานมจู่ อื่ เรม่ิ สมํา่ เสมอแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ พยงุ ตวั ขนึ้ แลว้ พง่ึ แสงจันทรอ์ อ่ นๆเพอื่ มองสํารวจใบหนา้ ของ เธอ สงั เกตเห็นรอยคราบนํ้าตาทมี่ มุ ดวงตาอนั ขาวนวลของเธอ ถงึ แมจ้ ะแหง้ ไปแลว้ แตต่ อนทลี่ บู กย็ งั สมั ผัสไดว้ า่ ตรงนัน้ ไม่ เหมอื นกบั สว่ นอนื่ ๆ รอ้ งไหเ้ หรอ ? เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบาง คว้ิ เรม่ิ ขมวดกนั แน่น เพราะวา่ เขาจําวนั ทไี่ ดแ้ มน่ ยําเกนิ ไป เธอก็เลยหงึ หวงอยา่ งนัน้ หรอื เธอเสยี ใจ ก็เลยรอ้ งไห ้ ?

แตท่ เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จําวันทไี่ ดอ้ ยา่ งแมน่ ยําก็เพราะวา่ ในวันนัน้ เกดิ เรอื่ งขนึ้ มากมาย ไมใ่ ชแ่ คเ่ ขาเกดิ มอี ะไรกบั ผหู ้ ญงิ แปลกหนา้ เขา้ แตว่ นั นัน้ เป็ นวนั ทเี่ ขาถกู ลอ่ ลวงดว้ ย เขาจะตอ้ งจําวนั นัน้ ไวใ้ หด้ ี จากนัน้ ไมว่ า่ จะในชว่ งเวลาใด กจ็ ะ ไมม่ วี ันหลงกลแบบนัน้ อกี เป็ นแน่ มองดคู ราบน้ําตาบางๆนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กโ็ นม้ ตวั ลงไปจบู บนนัน้ เบาๆ เบาราวกบั ขนนก ผา่ นไปครหู่ นงึ่ เขาก็นอนลงขา้ งๆเธอ แต่ ใจกลบั เหมอื นถกู จกิ ดว้ ยเล็บ * ในประเทศ เสย่ี วเหยยี นขะมกั เขมน้ อยบู่ นโตะ๊ เขยี นไปพักหนงึ่ ก็รสู ้ กึ วา่ ไมใ่ ช่ แลว้ ก็โยนกระดาษทอ่ี ยใู่ นมอื ทงิ้ ไป เรมิ่ เขยี นหนา้ ใหมอ่ กี ครัง้ แตพ่ อดอู กี ทกี ย็ งั รสู ้ กึ วา่ ยังไมใ่ ช่ สดุ ทา้ ยก็เรมิ่ เขยี นใหมอ่ กี ครัง้ ตอนทเ่ี ธอโยนกระดาษทง้ิ ไปหลายแผน่ แลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทน่ี ่ัง ทานผลไมอ้ ยบู่ นโซฟากท็ นดตู อ่ ไปไมไ่ หว

“นา้ เสย่ี วเหยยี น นา้ สน้ิ เปลอื งกระดาษไปหลายแผน่ แลว้ นะฮะ” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็หนั ไปถลงึ ตาใสเ่ ขาทหี นงึ่ “ก็ ไมไ่ ดส้ นิ้ เปลอื งของนายสกั หน่อย นฉ่ี ันซอื้ เองตา่ งหาก” “กรอบ……” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กนิ องนุ่ ลกู หนง่ึ “ทัง้ ๆทนี่ า้ เสย่ี วเหยยี น ใชค้ อมพวิ เตอรว์ าดก็ไดแ้ ทๆ้ จะลบหรอื แกไ้ ขก็งา่ ย ทําไมนา้ ตอ้ งสนิ้ เปลอื งกระดาษแบบนด้ี ว้ ย……คณุ ครบู อกวา่ การ สน้ิ เปลอื งเป็ นเรอ่ื งน่าอบั อาย” เสย่ี วเหยยี น “……” “ฉันรแู ้ ลว้ ” เธอขยผี้ มยาวของตวั เองอยา่ งบา้ คลงั่ พดู อยา่ ง ฉุนเฉยี ววา่ “เขยี นยังไงกไ็ มด่ ี น่ารําคาญจะแยอ่ ยแู่ ลว้ ” “ทจี่ รงิ ……นา้ เสย่ี วเหยยี นไมต่ อ้ งเขยี นแลว้ ฮะ ไมว่ า่ นา้ จะเขยี น ยังไง คณุ นา้ ก็ไมใ่ ชข้ องนา้ หรอก” “นายรไู ้ ดย้ ังไงวา่ เขาจะไมใ่ ชข้ องฉัน” เสยี่ วเหยยี นทําเสยี งใน ลําคอ “ทกุ ๆอยา่ งมนั ยากตอนเรมิ่ ตน้ ทัง้ นัน้ แหละ ถา้ ครัง้ แรกไม่ ยอมใช ้ งัน้ ฉันก็จะไปหลายๆครัง้ ไมแ่ น่วา่ อาจจะสําเร็จกไ็ ด”้

“อมื ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ลบู คางตวั เอง เหมอื นกําลงั คดิ อะไรอยู่ “คณุ นา้ เย็นชามากนะ ถา้ นา้ เสยี่ วเหยยี นจะไปเป็ นเลขาทบี่ รษิ ัท สไู ้ ป เป็ นแมบ่ า้ นทบี่ า้ นตระกลู หานยังจะดเี สยี กวา่ ” “แมบ่ า้ น ?” เสย่ี วเหยยี นเบกิ ตาโตมองเขาแบบไมอ่ ยากจะเชอื่ “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทจ่ี รงิ แลว้ นายเป็ นปีศาจสนิ ะ ถงึ ไดก้ ลา้ บอกใหฉ้ ัน ไปเป็ นแมบ่ า้ นของคณุ นา้ นาย แมบ่ า้ นเนยี่ นะ ! ฉันยงั สาวยังแส ้ ขนาดนใ้ี หไ้ ปเป็ นแมบ่ า้ นอนั ตรายจะตายไป” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทก่ี ําลังกนิ ชะงักไปครหู่ นงึ่ แลว้ มองไปทเี่ สยี่ วเห ยยี นอยา่ งซอื่ ๆ “อนั ตรายอะไรเหรอฮะ ?” เสยี่ วเหยยี นเดนิ ไปตรงหนา้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ แลว้ ยนื่ มอื ไปจม้ิ หนา้ ผากเขา “เจา้ เด็กโง่ ทกุ ๆวันนอกจากกนิ แลว้ นายยังทําอะไรเป็ นอกี บา้ ง ถา้ หญงิ สาวหนา้ ตาดไี ปเป็ นแมบ่ า้ น ก็ตอ้ งเจอกบั เจา้ บา้ นหวั งนู ่ะสิ ถงึ เวลานัน้ จะตอ้ งถกู รังแกแน่นอน” เสยี่ วหมโี่ ตว้ กลนื องนุ่ ลงคอ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ เอยี งคอ

“แตว่ า่ คณุ นา้ เป็ นเจา้ บา้ นของตระกลู หานนนี่ า นา้ เสยี่ วเหยยี น เองก็อยากถกู คณุ นา้ รังแกไมใ่ ชเ่ หรอฮะ” เสย่ี วเหยยี น “……” นั่นสิ เจา้ บา้ นของตระกลู หานกค็ อื หานชงิ ไมใ่ ชห่ รอื ไง ถา้ เกดิ หานชงิ อยากจะทําอะไรเธอ เธอก็เต็มใจ กลวั กแ็ ตว่ า่ หานชงิ อาจจะไมอ่ ยากทําอะไรเธอแมแ้ ตน่ อ้ ย ไมใ่ ชส่ ิ เธอกําลังคดิ เรอ่ื งบา้ บออะไรอยกู่ นั แน่ แลว้ นเี่ สย่ี วหมโี่ ตว้ เป็ นอะไรกนั แน่ ทําไมเขาถงึ พดู เรอื่ งพวกนี้ กบั เธอ เขาจะไปเขา้ ใจไดย้ ังไง พอคดิ ถงึ ตรงน้ี เสยี่ วเหยยี นก็ขยับเขา้ ไปใกล ้ หรตี่ ามองเสยี่ ว หมโ่ี ตว้ อยา่ งอนั ตราย ทันใดนัน้ มอื ขา้ งหนง่ึ กด็ งึ ใบหขู องเสย่ี ว หมโี่ ตว้ “รบี สารภาพมาตามตรงเลยนะ นายไปรเู ้ รอื่ งพวกนม้ี าจากไหน อายแุ คน่ ี้ นายไมเ่ รยี นเรอื่ งดๆี เลยใชไ่ หม”

เสย่ี วเหยยี นกําลงั ดุ แรงบนมอื หนักขนึ้ หขู องเสยี่ วหมโี่ ตว้ กลาย เป็ นสแี ดงจนสงั เกตเห็นไดด้ ว้ ยตาเปลา่ เขาเจ็บจนรอ้ งออกมา “อา๊ ก นา้ เสยี่ วเหยยี นรบี ปลอ่ ยเดย๋ี วนน้ี ะ ผมเจ็บ !” “นายรจู ้ ักเจ็บดว้ ยเหรอ ดสู วิ า่ นายเรยี นรอู ้ ะไรมาบา้ ง ฉันรวู ้ า่ สมองนอ้ ยๆของนายมพี นื้ ทมี่ ากกวา่ คนอนื่ แตน่ นี่ ายจะใสข่ อง เขา้ ไปมากเกนิ ไปหรอื เปลา่ อกี อยา่ งเรอ่ื งบางเรอ่ื งมนั ใชเ่ รอ่ื งที่ นายสมควรใสเ่ ขา้ ไปหรอื ไง ? เร็ว รบี เอาสงิ่ ทน่ี ายพดู กบั ฉันเมอื่ กี้ กบั พวกความคดิ ทไ่ี มด่ พี วกนัน้ ออกจากสมองของนายให ้ หมด” “โอย๊ ๆ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ รอ้ งโอย๊ อยากจะปัดมอื ของเสย่ี วเหยยี น ทงิ้ แตก่ ็ปัดไมอ่ อก รบี รอ้ นจนน้ําตาแทบจะไหลออกมา สดุ ทา้ ยเลยตอ้ งใชไ้ พต่ าย “นา้ เสย่ี วเหยยี น ถา้ นา้ ยงั ไมย่ อม ปลอ่ ย ผมจะโทรหาคณุ นา้ เดย๋ี วนเี้ ลย จะพดู เรอ่ื งไมด่ ขี องนา้ !” เมอื่ ไดย้ นิ ชอ่ื หานชงิ เสยี่ วเหยยี นกข็ ขี้ ลาดขน้ึ มาจรงิ ๆ ชะงักไป ครหู่ นงึ่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็หลดุ ออกจากมอื ของเธอแลว้ วงิ่ หนไี ป เสยี แลว้

เขาปิดหขู องตวั เองทถ่ี กู บบี จนแดงแลว้ วงิ่ ไปจนถงึ หนา้ บนั ได เทา้ เล็กๆกา้ วขนึ้ ไปบนบนั ไดขนั้ หนงึ่ แลว้ จากนัน้ ก็หนั กลบั ไป มองเสย่ี วเหยยี น “หึ ถา้ นา้ เสยี่ วเหยยี นกลา้ รังแกผมอกี ผมก็จะโทรหาคณุ นา้ ทกุ วัน แลว้ พดู เรอ่ื งไมด่ ขี องนา้ เสย่ี วเหยยี น ถงึ ตอนนัน้ นา้ เสย่ี วเห ยยี นกย็ งิ่ ไมม่ โี อกาสแลว้ ” “นายกลา้ เหรอ !” เสย่ี วเหยยี นหวั ฟัดหวั เหวยี่ ง สองมอื เทา้ สะเอว “นายหา้ ม โทรศพั ทน์ ะ ฉันตอ้ งเป็ นนา้ สะใภข้ องนายนะ !” “งัน้ นา้ เสย่ี วเหยยี นก็ตอ้ งเอาใจผมสิ ถา้ นา้ เสย่ี วเหยยี นเอาใจผม ผมจะพานา้ ไปหาคณุ นา้ เอง” ตอนที่ 647 ปกป้ องเธอ เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ เสย่ี วเหยยี นกช็ ะงักไป แลว้ เธอกค็ ดิ อะไรได ้ ดวงตาเป็ นประกายขน้ึ มาทันที

“นี่ ! เสย่ี วหมโ่ี ตว้ !” เธอรอ้ งออกมาจากนัน้ กก็ างแขนวง่ิ ไปทางเสย่ี วหมโี่ ตว้ เสย่ี ว หมโ่ี ตว้ ตกใจอยากจะวง่ิ หนขี นึ้ ไปดา้ นบน แตก่ ลับไดย้ นิ เสย่ี วเห ยยี นตะโกนเสยี งดงั วา่ “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นายนฉ่ี ลาดหลักแหลม จรงิ ๆ นายเป็ นดาวแหง่ โชคลาภของฉัน” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ตกใจ หยดุ เทา้ ลง จากนัน้ ก็มองไปทเ่ี สย่ี วเหยยี น “คําแนะนําทน่ี ายเพงิ่ บอกเมอ่ื กย้ี อดเยยี่ มมาก ทําไมกอ่ นหนา้ น้ี ฉันคดิ ไมไ่ ดน้ ะ หานชงิ เป็ นคณุ นา้ ของนายนน่ี า นายไปหาเขา บอ่ ยๆกไ็ มม่ อี ะไรแปลกนี่ แลว้ ฉันจะลาออกทําไม แคพ่ งึ่ นายก็ พอแลว้ นนี่ า” เสยี่ วเหยยี นพดู พลางบบี แกม้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไปดว้ ย ทว่ งทา่ นุ่มนวลเป็ นพเิ ศษ น้ําเสยี งก็เอาอกเอาใจเป็ นพเิ ศษดว้ ย “หมโ่ี ตว้ แกว้ ตาดวงใจของฉัน ปกตแิ ลว้ นา้ เสย่ี วเหยยี นดกี บั นายไหม” รอยยมิ้ กบั น้ําเสยี งของเสย่ี วเหยยี นแปลกประหลาด ขนึ้ ทันที “คณุ นา้ ของนายเป็ นโสดมาตงั้ หลายปี จะเดยี วดายไป จนตายแบบนไ้ี มไ่ ดห้ รอกจรงิ ไหม นายกค็ งไมอ่ ยากเห็นเขา ตอ้ งหวั เดยี วกระเทยี มลบี แบบนหี้ รอกใชไ่ หม”

เสยี่ วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ “คณุ นา้ ไมม่ ที างหวั เดยี ว กระเทยี มลบี หรอก คณุ นา้ มที รัพยส์ นิ หลายพันลา้ น มผี หู ้ ญงิ ตงั้ มากมายทอ่ี ยากจะแตง่ งานกบั คณุ นา้ ” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ สหี นา้ ของเสยี่ วเหยยี นกก็ ลายเป็ นทกุ ขท์ ันที “นายพดู ถกู คณุ นา้ ของนายมที รัพยส์ นิ หลายพันลา้ น ผหู ้ ญงิ มากมายในเมอื งเป่ ยตา่ งก็อยากแตง่ งานกบั เขา สว่ นฉัน……ก็ เป็ นแคห่ นง่ึ ในผคู ้ นมากมายกเ็ ทา่ นัน้ ไมไ่ ดส้ วยไปกวา่ ใคร แลว้ ก็ไมไ่ ดย้ อดเยย่ี มกวา่ คนอน่ื แตว่ า่ ฉันมนี ายนน่ี าเสยี่ วหมโี่ ตว้ ใกลก้ วา่ ก็ไดเ้ ปรยี บคํานไี้ มไ่ ดพ้ ดู เลน่ ๆเลยนะ นายพาฉันไปให ้ คณุ นา้ นายเห็นหนา้ บอ่ ยๆหน่อยส”ิ เห็นเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไมไ่ หวตงิ เสยี่ วเหยยี นเลยตอ้ งพดู เงอื่ นไข หลายๆอยา่ งเพอื่ หลอกลอ่ เขา “เอาแบบนไี้ หม ตอ่ ไปนา้ เสย่ี วเหยยี นจะทําซโี่ ครงหมู เปรย้ี วหวานใหน้ ายกนิ ทกุ วนั เลย” เสยี่ วหมโี่ ตว้ ทําราวกบั ไมไ่ ดย้ นิ ยังคงกะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองเธอ ดว้ ยดวงตาสดใส เสยี่ วเหยยี นกดั ฟัน “แลว้ ก็จะทําปลาขเ้ี มาใหน้ ายดว้ ย !”

เสยี่ วหมโี่ ตว้ ยงั กะพรบิ ตาปรบิ ๆ กะพรบิ เป็ นประกายระยบิ ระยับ “เอาละ่ ” เสย่ี วเหยยี นยอมแพ ้ “ตอ่ ไปนายอยากกนิ อะไร นายก็ บอกมา แลว้ นา้ เสยี่ วเหยยี นจะรบี ทําใหท้ ันที แบบนด้ี ไี หม” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ตาเป็ นประกายทันที ในทส่ี ดุ ก็ยอมพยกั หนา้ “ดฮี ะ !” ในทส่ี ดุ ก็บรรลเุ ป้าหมาย เสย่ี วเหยยี นดอี กดใี จ ถงึ จะรวู ้ า่ ตอ่ ไป จะตอ้ งลําบากอยบู่ า้ ง แตเ่ พอื่ ไลต่ ามเจา้ ชาย ก็รสู ้ กึ วา่ ลําบาก หน่อยกไ็ มเ่ ป็ นไร * คนื หนง่ึ ผา่ นพน้ ไป ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื ตน่ื ขน้ึ มา กด็ เู หมอื นจะไดย้ นิ เสยี งอะไรบางอยา่ งจากขา้ งนอก เปลอื กตาหนักมาก ดงั นัน้ เธอเลยไมไ่ ดใ้ สใ่ จ พลกิ ตวั ทหี นง่ึ แลว้ นอนตอ่ ปิดตาอยู่ หานมจู่ อื่ ยอ้ นคดิ ถงึ เสยี งทไ่ี ดย้ นิ เมอ่ื ครู่ แลว้ ก็รสู ้ กึ วา่ มตี รงไหนไมถ่ กู ตอ้ ง

คดิ ไปคดิ มา เธอกล็ มื ตาขน้ึ มาอกี ครัง้ ดวงตาคสู่ วยทเ่ี พงิ่ ตน่ื ยงั มขี นุ่ มวั อยบู่ า้ ง เหมอื นเพง่ิ ขา้ มผา่ นทอ้ งฟ้าทมี่ เี มฆบางๆ เสยี งผหู ้ ญงิ ? พวกเธออยใู่ นหอ้ งพักของโรงแรมนน่ี า แลว้ ทําไมขา้ งนอกถงึ มี เสยี งผหู ้ ญงิ ได ้ ขณะทใี่ นใจของหานมจู่ อื่ กําลงั คดิ วา่ มบี างอยา่ งไมถ่ กู ตอ้ ง รา่ งกายก็ไปเร็วกวา่ ความคดิ มอื รบี ปัดผา้ หม่ ออกแลว้ ลกุ ขนึ้ มา น่ัง จากนัน้ กล็ งจากเตยี ง หอ้ งพักของโรงแรมนเี้ ป็ นแบบหอ้ งชดุ จงึ มหี อ้ งพักเดย่ี วแยก กบั หอ้ งรับแขก หอ้ งครัวและหอ้ งอาบน้ํา ตอนนเ้ี อง ภายในหอ้ งรับแขกมเี งาเพม่ิ ขนึ้ มาหลายเงา เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดตามองคนอน่ื ๆดว้ ยสายตาเย็นชา แลว้ พดู เสยี ง เย็นวา่ “เมอื่ กอ่ นเคยไดย้ นิ วา่ ตระกลู ตวนมถู่ อื เป็ นตระกลู ใหญท่ ี่ มชี อ่ื ระดบั แนวหนา้ ของชนชนั้ สงู ในตา่ งประเทศ แตว่ ันนผ้ี มกลบั เห็นวา่ ทแี่ ทก้ ารอบรมสง่ั สอนของพวกตระกลู ใหญก่ ็มแี คน่ ี้ กริ ยิ ามารยาทยังเทยี บชนั้ กบั ครอบครัวชนชนั้ กลางทวั่ ไปไมไ่ ด ้ เลยดว้ ยซา้ํ ”

ตวนมเู่ สวย่ นื อยกู่ บั ทด่ี ว้ ยสหี นา้ หดหู่ ขา้ งๆเธอคอื ชายรา่ งสงู ใหญ่ ใบหนา้ หลอ่ เหลาคนหนงึ่ องคป์ ระกอบบนใบหนา้ ของชายหนุ่มไดร้ ปู เป็ นอยา่ งมาก หาง ตาชขี้ นึ้ เป็ นแบบมาตรฐานของรปู ตาจง้ิ จอก การจอ้ งมองนัน้ มี เอกลกั ษณ์มากกวา่ ตวนมเู่ สวเ่ สยี อกี แตก่ ลบั สมั ผัสถงึ ความออ่ นโยนบนตวั เขาไมไ่ ดเ้ ลยสกั นดิ “พค่ี ะ !” ตวนมเู่ สวถ่ กู เยโ่ มเ่ ซนิ แทงใจดํา เลยรบี ดงึ แขนคน ขา้ งๆ เพอ่ื ขอความชว่ ยเหลอื จากเขา ชายคนนัน้ กค็ อื พช่ี ายของตวนมเู่ สว่ ตวนมเู่ จอ๋ ตวนมเู่ จอ๋ มอื ขา้ งหนงึ่ ลว้ งกระเป๋ า ถงึ แมบ้ นรมิ ฝี ปากบางจะมี รอยยม้ิ แตอ่ อรา่ บนตวั ไมไ่ ดด้ อ้ ยไปกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เลยแมแ้ ต่ นอ้ ย “คณุ ชายเยก่ พ็ ดู เกนิ ไป นอ้ งสาวของผมถกู อบรมสง่ั สอนอยา่ งดี มาตงั้ แตเ่ ด็ก ก็แคค่ รอบครัวของพวกเราคอ่ นขา้ งเปิดกวา้ งกเ็ ทา่ นัน้ เอง เมอื่ เจอคนทถี่ กู ใจ กต็ อ้ งลงทนุ ลงแรงไลต่ ามอยา่ ง เต็มทแี่ น่นอน ถา้ คณุ จะรสู ้ กึ วา่ การอบรมสงั่ สอนของนอ้ งสาวผม

ไมด่ ี ก็คงตอ้ งโทษทคี่ ณุ รปู งามเกนิ ไปแลว้ ละ่ เพราะพอ นอ้ งสาวผมไดเ้ จอคณุ กต็ กหลมุ รักเขา้ ทนั ท”ี ตวนมเู่ สวพ่ ยักหนา้ พยกั หนา้ ดว้ ยสหี นา้ เห็นดว้ ยเต็มท่ี “ใชค่ ะ่ ” “โมเ่ ซนิ ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะใชอ้ ํานาจเพอื่ ลอบเขา้ มาใหห้ อ้ งคณุ จรงิ ๆนะ ก็แคโ่ รงแรมทค่ี ณุ พักอยตู่ อนนอ้ี ยภู่ ายใตช้ อ่ื ของฉัน ดงั นัน้ ……ฉันกเ็ ลยควบคมุ ตวั เองไมไ่ ดไ้ ปชวั่ ขณะ” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” ตระกลู ตวนมนู่ ัน้ ทําอตุ สาหกรรมโรงแรมเป็ นหลกั โรงแรมทอ่ี ยู่ ในตา่ งประเทศสว่ นใหญก่ เ็ ป็ นของพวกเขาตระกลู ตวนมู่ สง่ิ ทที่ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ปวดหวั ก็คอื ทําไมถงึ ไดเ้ ลอื กเจอโรงแรม ภายใตช้ อ่ื ของตวนมอู่ กี แลว้ เขาหวั เราะเสยี งเย็นคําหนงึ่ “ไสหวั ออกไป” สหี นา้ ของตวนมเู่ จอ๋ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย “ผมวา่ นะประธานเย่ คํา วา่ ไสหวั ไปนเ่ี ป็ นคําทไี่ มส่ ภุ าพเลยนะ เมอ่ื กค้ี ณุ บอกวา่ การ

อบรมสง่ั สอนของนอ้ งสาวผมไมด่ ี ตอนนพี้ อเทยี บกนั แลว้ ทจ่ี รงิ พวกคณุ ก็เป็ นคนประเภทเดยี วกนั ไมใ่ ชห่ รอื ไง” มองดสู องพนี่ อ้ งทอี่ ยตู่ รงหนา้ โดยเฉพาะตวนมเู่ จอ๋ คนน้ี ตงั้ แต่ เขา้ มาก็พดู จอ้ ไมห่ ยดุ เป็ นผชู ้ ายทัง้ คนพดู มากอยา่ งกบั หญงิ ชราไปได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ แทบ จะอดกลนั้ ไฟโกรธของตวั เองตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ สง่ิ ทสี่ ําคญั ทสี่ ดุ ก็คอื มจู่ อื่ ยงั นอนพักผอ่ นอยู่ แบบนจ้ี ะตอ้ งรบกวนเธอแน่ๆ ขณะกําลงั คดิ เสยี งสงสยั เสยี งหนง่ึ ของผหู ้ ญงิ ก็ดงั ขนึ้ “เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ ?” ทกุ คนหนั ไปมองตามตน้ เสยี ง สงิ่ ทไ่ี ดเ้ ห็นกค็ อื หญงิ สาวทอ่ี ยใู่ น ชดุ เสอื้ เชต้ิ ชาย ผวิ ขาวนวล ผมเผา้ ยงุ่ เหยงิ และรมิ ฝี ปากแดงระ เรอ่ื คนหนงึ่ ยนื อยตู่ รงนัน้ เสอื้ เชติ้ ของผชู ้ ายยาวจนถงึ ตน้ ขาของเธอ ปิดคลมุ สว่ นกน้ ได ้ พอดี แตก่ ็เผยใหเ้ ห็นเรยี วขาทงั้ สองขา้ งดว้ ย ทงั้ ขาวทงั้ เรยี ว

ตวนมเู่ จอ๋ กวาดตาไปมอง ยังไมท่ นั ไดม้ องใหล้ ะเอยี ด เงาสงู ใหญข่ องคนๆหนงึ่ กพ็ งุ่ เขา้ ไปกอ่ น แลว้ ถอดเสอ้ื นอกบนตวั ออกไปคลมุ ตวั ของหานมจู่ อ่ื เอาไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ สดใส เอาเสอื้ นอกทพ่ี ง่ึ ถอดออกปิดรา่ งกายเธอ เอาไว ้ หอ่ รา่ งกายทยี่ ่วั ยวนใจในขณะนข้ี องเธอเอาไว ้ จากนัน้ ก็ พดู ดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ วา่ “ทําไมเธอถงึ ไดอ้ อกมากะทันหนั ละ่ ” หานมจู่ อื่ “……” เธอเงยหนา้ ขน้ึ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทหี นงึ่ “เสยี งดงั ทําฉันตนื่ น่ะ” กะแลว้ เชยี ว แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ โชน ดงึ เธอเขา้ มาในออ้ มกอดของ ตวั เอง ใชเ้ งาของตวั เองบดบงั ทกุ สายตาเอาไว ้ แววตาเย็นยะ เยอื กกวาดไปทางสองพนี่ อ้ งตวนมู่ “ในขณะทฉี่ ันยังไมโ่ กรธ ไสหวั ไปซะ” หานมจู่ อื่ ประหลาดใจมาก แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนจี้ ะบอกวา่ เขา ยังไมไ่ ดโ้ กรธ แตว่ า่ หานมจู่ อ่ื ก็ฟังออกแลว้ วา่ ในน้ําเสยี งของ เขาเต็มไปดว้ ยไฟโทสะ

เธอแอบยน่ื หนา้ ออกจากออ้ มอกของเยโ่ มเ่ ซนิ ไปมองสองคน นัน้ สองคนนเี้ ป็ นใคร ? ทําไมถงึ มาทหี่ อ้ งของพวกเธอแตเ่ ชา้ แบบนี้ ตอนทห่ี านมจู่ อื่ มองไป ทงั้ สองคนก็กําลังมองประเมนิ เธออยู่ ตวนมเู่ จอ๋ มองอยคู่ รหู่ นงึ่ ปากกข็ ยบั ขน้ึ “นอ้ งสาว หรอื วา่ นจี้ ะเป็ นคแู่ ขง่ ของเธอ” ในเสยี้ ววนิ าทที ต่ี วนมเู่ สวเ่ ห็นหานมจู่ อ่ื ก็รไู ้ ดท้ นั ทวี า่ ผหู ้ ญงิ คน นก้ี ค็ อื คแู่ ขง่ ของตวั เอง อกี อยา่ ง……ยังเป็ นคแู่ ขง่ ทค่ี อ่ นขา้ ง แข็งแกรง่ ดว้ ย มองดปู ฏกิ ริ ยิ าทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มตี อ่ เธอกพ็ อจะรแู ้ ลว้ และเธอก็รดู ้ ว้ ยวา่ ถา้ หากเธออยากจะอยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เกรงวา่ ตวั เธอเองกค็ งตอ้ งทมุ่ เทความพยายามเป็ นอยา่ งมากดว้ ย ตอนท่ี 648 จะจดั งานแตง่ เดอื นหนา้ “ไฮ” จๆู่ ตวนมเู่ จอ๋ ก็ยกมอื ขน้ึ มา ทักทายหานมจู่ อ่ื

หานมจู่ อ่ื ชะงักไปครหู่ นงึ่ สายตาของคนๆนก้ี ็เป็ นมติ รอยหู่ รอก แตค่ นทอ่ี ยขู่ า้ งๆน่ัน…… หานมจู่ อ่ื สบตากบั ตวนมเู่ สว่ เห็นความเป็ นปรปักษ์ในสายตาเธอ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน ไมร่ วู ้ า่ ทําไม จๆู่ หานมจู่ อื่ กม็ ลี างสงั หรณ์ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนก้ี ค็ อื คน ทรี่ ับสายในคนื นัน้ แลว้ บอกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั อาบนํ้าอยู่ เธอแตง่ ตัวงดงามมรี ะดบั สว่ นตวั เธอ…… แววตาของหานมจู่ อ่ื ชะงักไป จากนัน้ มมุ ปากก็ยกขนึ้ “ไมต่ อ้ งรบี ไลพ่ วกเขาไปหรอก ในเมอื่ มาแลว้ งัน้ คณุ กต็ อ้ นรับ พวกเขาดๆี แลว้ กนั ” เยโ่ มเ่ ซนิ “มจู่ อ่ื ?” เขาขมวดคว้ิ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ หานมจู่ อื่ กําลังคดิ อะไรอยู่ ทําไมถงึ ให ้ เขาตอ้ นรับสองพนี่ อ้ งตระกลู ตวนมดู่ ๆี ดว้ ย “ฉันขอตวั ไปอาบน้ํากอ่ น” หานมจู่ อ่ื ดงึ เสอื้ นอกทอี่ ยบู่ นตวั ไว ้ แน่น จากนัน้ กส็ ง่ ยม้ิ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นจะหนุนตวั กลบั เขา้ ไปใน หอ้ งนอน

หลังจากหานมจู่ อื่ เขา้ มาในหอ้ ง กร็ บี โยนเสอื้ นอกของเยโ่ มเ่ ซนิ ทง้ิ จากนัน้ ก็เขา้ ไปแปรงฟันลา้ งหนา้ ในหอ้ งนํ้า จากนัน้ ก็ใช ้ เวลาเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ และแตง่ หนา้ อยา่ งรวดเร็วทสี่ ดุ เมอ่ื ยนื ยนั แลว้ วา่ เครอื่ งสําอางบนหนา้ ไมไ่ ดม้ ากหรอื นอ้ ยเกนิ ไป หานมจู่ อ่ื กเ็ ก็บผมยาวไปไวข้ า้ งหลงั จากนัน้ ก็เดนิ ตรงไปดา้ น นอก เมอื่ ดนั ประตอู อกอกี ครัง้ กเ็ ห็นสองพนี่ อ้ งตระกลู ตวนมนู่ ่ัง อยบู่ นโซฟาแลว้ ตวนมเู่ จอ๋ ทา่ ทางสบายๆ ในถว้ ยยงั มนี ํ้าชาอยู่ สหี นา้ ดเู หมอื นจะ ไมแ่ ยแสอะไรเลย เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งดงั ขน้ึ เขาก็หนั ไปมองทาง หานมจู่ อื่ ทันที เพยี งแคม่ องครัง้ เดยี ว ในแววตาของตวนมเู่ จอ๋ กป็ รากฏสสี นั อนั งดงาม จากนัน้ กพ็ ดู ขนึ้ วา่ “นอ้ งสาว พวี่ า่ เธอยอมแพเ้ ถอะ” พอตวนมเู่ สวไ่ ดย้ นิ เขา้ ก็ยดื เอวตวั เองใหต้ รง “ทําไมฉันตอ้ ง ยอมแพด้ ว้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ังไมไ่ ดแ้ ตง่ งานสกั หน่อย ฉันยัง สามารถตอ่ สเู ้ พอ่ื ความสขุ ของตวั เองได”้ ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เห็นหานมจู่ อ่ื เดนิ ออกมา กพ็ บวา่ เธอเปลยี่ นเป็ น ชดุ กระโปรง แถมยังแตง่ หนา้ ดว้ ย การแตง่ กายสามารถมอง ออกไดว้ า่ ตงั้ ใจแตง่ ขนาดไหน

เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ……ตวั เองเขา้ ใจความหมายของเธอแลว้ รอยยม้ิ จางๆ ฉายผา่ นดวงตาสเี ขม้ เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยทู่ เ่ี ดมิ มองดู หานมจู่ อ่ื เดนิ มาขา้ งเขา เขายกมอื ขน้ึ อยา่ งเป็ นธรรมชาติ และ เวน้ ทว่ี า่ งขา้ งตวั ไวใ้ หเ้ ธอ ตวนมเู่ สวจ่ อ้ งมองหานมจู่ อื่ อยตู่ ลอดเวลา เห็นไดช้ ดั วา่ เธอเขา้ ไปลา้ งหนา้ และแตง่ หนา้ แลว้ ถงึ แมจ้ ะใชเ้ วลาเพยี งนอ้ ยนดิ แต่ เธอกท็ ําทกุ อยา่ งไดส้ มบรู ณแ์ บบแลว้ คดิ ไปคดิ มา ตวนมเู่ สวก่ ็ยดื เอวใหต้ รงอกี ครัง้ กอ่ นจะมองไป ทางหานมจู่ อ่ื ดว้ ยรอยยม้ิ “คณุ ผหู ้ ญงิ คนนรี้ บี รอ้ นกลบั ไปลา้ งหนา้ แตง่ ตวั เพราะกลวั จะ แพใ้ หฉ้ ันเหรอคะ ?” หานมจู่ อื่ เพงิ่ จะนั่งลงขา้ งๆเยโ่ มเ่ ซนิ พอไดย้ นิ คํานเ้ี ขา้ เธอชะงักไปครหู่ นง่ึ แลว้ มองไปทางตวนมเู่ สวท่ นั ที ตวนมเู่ สวส่ วมชดุ กระโปรงเขา้ ชดุ ทาลปิ สตกิ สแี ดง ผมลอนทํา ใหเ้ ธอดอู อรา่ แผพ่ งุ่

สว่ นหานมจู่ อื่ วนั นเี้ ปลยี่ นเป็ นชดุ กระโปรงสฟี ้าออ่ น สสี ดใสทํา ใหผ้ มขาวนวลของเธอผดุ ผอ่ งแวววาวมากยง่ิ ขน้ึ บวกกบั ผา้ ไหมนุ่มลน่ื กบั การแตง่ หนา้ แบบธรรมชาตแิ ละลปิ สตกิ สอี อ่ น หานมจู่ อ่ื ทนี่ ่ังอยขู่ า้ งเยโ่ มเ่ ซนิ แทบจะหลอมรวมกนั เป็ นหนงึ่ เดยี วกบั เขา ออรา่ อนั แข็งแกรง่ บนตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ หลอมรวมเขา้ กบั ความ ออ่ นนุ่มของหานมจู่ อื่ ไดอ้ ยา่ งลงตวั ตวั ของหานมจู่ อื่ พงิ อยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซน้ิ เล็กนอ้ ย รมิ ฝี ปากกโ็ คง้ ขนึ้ เป็ นองศาทพี่ อดี “ฉันไมค่ อ่ ยเขา้ ใจความหมายของคณุ คะ่ กอ่ นหนา้ นฉี้ ันเพง่ิ ตนื่ เลยไมเ่ หมาะทจี่ ะตอ้ นรับแขก คณุ ผหู ้ ญงิ คนนค้ี ดิ วา่ ทฉ่ี ันเขา้ ไป แตง่ ตวั กเ็ พราะตอ้ งการเทยี บขัน้ กบั คณุ อยา่ งนัน้ เหรอคะ ? หรอื วา่ ปกตติ อนคณุ อยบู่ า้ นคณุ สวมชดุ นอนรับแขกคะ” ตวนมเู่ สวช่ ะงักไป สายตาทมี่ องหานมจู่ อ่ื ก็จรงิ จังขน้ึ ดแู ลว้ ผหู ้ ญงิ คนนคี้ งไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะรับมอื ไดง้ า่ ยๆ เธอหนั ไป มองตวนมเู่ จอ๋ ทหี นง่ึ พบวา่ เขาทําหนา้ เหมอื นกําลังรอดเู รอ่ื ง สนุก ตวนมเู่ สวอ่ ยากจะเตะเขาแรงๆสกั ที

แตอ่ ยตู่ อ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ตวนมเู่ สวต่ อ้ งอดกลนั้ ตอ่ ความตอ้ งการ นัน้ กอ่ นจะพดู ดว้ ยน้ําเสยี งออ่ นโยนวา่ “ก็ตอ้ งไมเ่ ป็ นอยา่ งนัน้ อยแู่ ลว้ คะ่ ตระกลู ตวนมขู่ องพวกเรายังคงใหค้ วามสําคญั กบั มารยาทและรปู ลกั ษณ์ภายนอกอยแู่ ลว้ ” “แตว่ า่ ……” ตวนมเู่ สวม่ องเธอทหี นงึ่ กอ่ นจะเบนสายตาไปมอง ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ “ถงึ แมค้ ณุ จะใสเ่ สอ้ื นอนกางเกงนอนออกมา ฉันกไ็ มถ่ อื สา หรอกคะ่ เพราะยังไงฉันก็มาหาโมเ่ ซนิ ” ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื กไ็ มไ่ ดห้ วั เสยี อะไร แตก่ ลบั ยมิ้ แลว้ คลอ้ งแขนของเยโ่ มเ่ ซนิ “ยง่ิ เป็ นแบบนัน้ ฉันกย็ ง่ิ ตอ้ งแตง่ ตวั ใหเ้ ป็ นทางการเขา้ ไปใหญ่ เพราะคงจะปลอ่ ยใหเ้ ขาเสยี หนา้ ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ สนิ รสู ้ กึ ถงึ การเคลอ่ื นไหวของมอื เธอ พอหนั ไปก็สบเขา้ กบั ตาคสู่ วยของเธอเขา้ พอดี หลังจากมองความหมายของเธอ ออกแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พยกั พเยดิ ตาม “ตอนทเ่ี ธอไมแ่ ตง่ หนา้ ตอ้ งใหฉ้ ันดคู นเดยี วเทา่ นัน้ ”