เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

“นายรออยตู่ รงน้ี ฉัน……ไปดๆู วา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ อยทู่ ไี่ หน” เขาน่าจะอยใู่ นหอ้ งกบั จางเสยี่ วเหยยี นถงึ จะถกู เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ ก็ไดเ้ ดนิ ไปทางดา้ นบนตรงๆ ตดั สนิ ใจ ทจี่ ะไปเรยี กเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ลงมา ตอนทไี่ ดผ้ ลักประตหู อ้ งออก จางเสยี่ วเหยยี นกําลังมาสกห์ นา้ “อมื ? มจู่ อ่ื ?” หานมจู่ อ่ื ไดค้ น้ หาไปแลว้ รอบหนงึ่ กไ็ มไ่ ดเ้ ห็นถงึ เงาของเสยี่ ว หมโี่ ตว้ “คนละ่ ?” “คน?” จางเสย่ี วเหยยี นกะพรบิ ตาไปมา “คนอะไร?” “เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไง เธอไมไ่ ดพ้ าเขากลับมา?” เอย่ ถงึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ขนึ้ จางเสยี่ วเหยยี นก็คดิ แลว้ คดิ อกี จากนัน้ กไ็ ดพ้ ยกั หนา้ : “พากลบั มาแลว้ นี่ เมอื่ กเ้ี ขาไดอ้ าบน้ํา ตอนนไ้ี ด ้ ลงไปชนั้ ลา่ งแลว้ นี่ พวกเธอไมไ่ ดเ้ จอกนั ?” หานมจู่ อื่ ：“……ลง ลงไปชนั้ ลา่ งแลว้ ?”

มองสหี นา้ ของเธอ จางเสยี่ วเหยยี นก็คอ่ ยๆรสู ้ กึ วา่ มคี วาม ผดิ ปกตขิ นึ้ มาแลว้ “เป็ นอะไรไปแลว้ ละ่ ? เธอลงไปชนั้ ลา่ ง ไมไ่ ดพ้ บเขา? ฉันคดิ ออกแลว้ เหมอื นกบั วา่ เขาพดู วา่ ตอ้ งการ ไปหอ้ งครัวเพอ่ื ลา้ งผลไมส้ กั หน่อย……เพอ่ื รับแขกทมี่ า……” “……” ชนั้ ลา่ ง เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดก้ ระดกกน้ เล็กๆพลกิ อยใู่ นตเู ้ ย็นไปแลว้ ครง่ึ คอ่ น วัน ในทส่ี ดุ กไ็ ดล้ า้ งผลไมจ้ านหนง่ึ ออกมา ตอนทห่ี นุ่มนอ้ ยได ้ ยกจานผลไมอ้ อกมา กไ็ ดเ้ ห็นถงึ เงาคนทไี่ ดเ้ พม่ิ มากขนึ้ อยใู่ น หอ้ งรับแขกอยา่ งพอดบิ พอดี เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยบู่ นโซฟา การแสดงออกของลกู ตาดํากบั บน ใบหนา้ มคี วามไมส่ งบอยบู่ า้ ง เห็นไดช้ ดั วา่ ……เป็ นเพยี งแคพ่ บเด็กคนหนงึ่ เขาจะตนื่ เตน้ อะไร? ฐานะของฝ่ ายตรงขา้ มหากวา่ พเิ ศษกวา่ นอี้ กี ก็เป็ นเพยี งเด็กคน หนง่ึ ทอ่ี ายปุ ระมาณหา้ ขวบ หรอื วา่ ผใู ้ หญค่ นหนงึ่ อยา่ งเขายังคง รับมอื ไมไ่ ดเ้ หรอ?

เป็ นครัง้ แรกทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ มอื ของตวั เองทําอะไรไมถ่ กู เป็ น อยา่ งมาก อกี เดย๋ี วตอนทไ่ี ดพ้ บกบั เด็กคนนัน้ เขาจะตอ้ งพดู อะไร ตอ้ งเรยี กเขาวา่ อะไร? ไดย้ นิ มจู่ อ่ื บอกวา่ เด็กคนนัน้ เหมอื นกบั ชอื่ วา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ? เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เหรอ? ฟังขนึ้ มาแลว้ ……ดเู หมอื นวา่ จะเป็ นชอื่ ที่ น่ารักมาก ตอนทคี่ ดิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดย้ นื ขน้ึ มาอยา่ งกะทันหนั แลว้ ดู เหมอื นวา่ จะมคี วามตนื่ เตน้ อยบู่ า้ ง หวั ควิ้ ของเขาไดข้ มวดแลว้ ขมวดอกี รสู ้ กึ วา่ ตวั เองเป็ นเชน่ นกี้ ไ็ มส่ งบเกนิ ไปแลว้ จรงิ ๆ ดว้ ย เหตนุ จ้ี งึ ไดก้ ลับไปน่ังใหมแ่ ลว้ ปลายนวิ้ ไดแ้ ตะเบาๆไปทหี่ นา้ โตะ๊ ความถกี่ ลับไมม่ ่นั คงเป็ น อยา่ งมาก ในลกู ตาดําทด่ี ําขมบั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ปลย่ี นเป็ นวา่ ง เปลา่ มากแลว้ ในทสี่ ดุ กไ็ ดห้ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาเพอ่ื ถามกลมุ่ ชายชรานัน้ ในวแี ชทของกลมุ่ ของบรษิ ัท {ครัง้ แรกทไี่ ดเ้ จอเด็ก ประโยคแรกตอ้ งพดู อะไร?}

ประมาณวา่ เวลานค้ี อื ดกึ ไปหน่อย นกึ ไมถ่ งึ วา่ ในกลมุ่ จะเงยี บ มาก ไมม่ ใี ครพดู อะไร ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ หงดุ หงดิ เป็ นอยา่ งมาก และทัง้ หมดกไ็ มไ่ ด ้ มใี จทคี่ ดิ จะรอ ไมถ่ งึ 5วนิ าที เขาก็นําขอ้ ความเพกิ ถอนกลับ มาแลว้ หลังจากนัน้ กไ็ ดล้ ็อกหนา้ จอนําโทรศพั ทว์ างกลบั ไปใน กระเป๋ า ทําไมตอนนม้ี จู่ อ่ื ยงั ไมล่ งมา? หรอื วา่ ……เธอก็ไดพ้ าคนไปอกี แลว้ ? เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดเ้ ปลย่ี นเล็กนอ้ ย รา่ งกายทส่ี งู ใหญไ่ ดล้ กุ ขน้ึ โดยตรง เตรยี มพรอ้ มทจี่ ะขน้ึ ไป หามจู่ อื่ ทช่ี นั้ บนดว้ ยตัวเอง เมอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ ตวั สายตากไ็ ดช้ าํ เลอื งเห็นถงึ คนตวั เล็กที่ น่ารักคนหนงึ่ ทไี่ ดย้ กจานผลไมไ้ วย้ นื อยตู่ รงนัน้ อยา่ งไมต่ งั้ ใจ สว่ นสงู น่าจะยังไมถ่ งึ หวั เขา่ ของเขา เพยี งแคแ่ วบเดยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นกบั ถกู ฟ้าผา่ ไรห้ นทางจะ ขยบั ตวั ได ้

ตอนท่ี 666 เธอปิ ดบงั จนฉนั เจ็บปวดมาก หนุ่มนอ้ ยอายปุ ระมาณ5ขวบยนื อยตู่ รงนัน้ ในมอื ไดย้ กจาน ผลไมไ้ ว ้ ในจานไดใ้ สผ่ ลไมส้ สี นั ตา่ งๆ แตน่ ไี่ มใ่ ชจ่ ดุ สําคญั จดุ สําคญั คอื แมว้ า่ หวั คว้ิ และแววตาของหนุ่มนอ้ ยจะซอ่ นความ รวดเร็วและดดุ นั อยู่ ไมว่ า่ จะเป็ นหวั คว้ิ และแววตา หรอื วา่ เป็ น จมกู รมิ ฝี ปาก นกึ ไมถ่ งึ วา่ ก็ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามรสู ้ กึ ทกี่ ําลัง สอ่ งกระจกประเภทหนงึ่ อยู่ หนุ่มนอ้ ยทอี่ ยตู่ รงหนา้ ราวกบั วา่ กค็ อื ตวั เองในรนุ่ เล็ก เหมอื นกบั วา่ หวั ใจไดด้ งึ ออกมาแลว้ ครหู่ นงึ่ และไดม้ องใบหนา้ นัน้ ทค่ี ลา้ ยคลงึ กนั ตรงหนา้ กบั ตวั เองไว ้ คาดไมถ่ งึ วา่ สมองจะ แฮงคไ์ ปแลว้ ตอนทหี่ นุ่มนอ้ ยเห็นถงึ เขา ดเู หมอื นวา่ กไ็ ดง้ นุ งงไปแลว้ ครหู่ นง่ึ สายตาทดี่ ําขมบั ใสสะอาดเหมอื นกบั ลกู แกว้ ภายใตส้ ายตาที่ สะอาดจนไมม่ สี ารเจอื ปนใดๆก็ไดม้ องออกถงึ ตอนทหี่ นุ่มนอ้ ย มองเขาอยา่ งมคี วามสบั สนงนุ งงอยหู่ น่อยอยา่ งรวดเร็ว

แตเ่ ร็วมาก หนุ่มนอ้ ยกไ็ ดม้ ที า่ ทโี ตต้ อบเขา้ มาแลว้ และเทา้ ก็ได ้ กา้ วเทา้ ทลี ะกา้ วทลี ะกา้ วเดนิ ขนึ้ ไปดา้ นหนา้ ทกุ กา้ วเดนิ ของเขากเ็ หมอื นกบั ไดเ้ หยยี บอยบู่ นกน้ บง้ึ หวั ใจ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ผชู ้ ายสงู ใหญไ่ มไ่ ดค้ น้ พบชว่ งเวลานที้ งั้ หมด และคาดไมถ่ งึ วา่ ปลายนว้ิ ของตวั เองจะกําลังสนั่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดเ้ ดนิ ไปถงึ ตรงหนา้ เขาแลว้ และไดเ้ ห็นถงึ สี หนา้ ทเ่ี ปลยี่ นไปจนขาวซดี ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ ําเร็จ เชย้ี ทําไมพอ่ ไมม่ ปี ระโยชนเ์ ชน่ นล้ี ะ่ ? เมอ่ื ไดพ้ บเขา คาดไมถ่ งึ วา่ จะเหมอื นกบั เห็นผยี ังไงยังงัน้ แยแ่ ลว้ เขาคงไมไ่ ดค้ ดิ วา่ ตวั เองเป็ นผจี รงิ ๆใชไ่ หม? เสย่ี วหมโี่ ตว้ วางจานอยบู่ นโตะ๊ เครอื่ งกระเบอ้ื งกบั หนา้ โตะ๊ ได ้ ชนสมั ผัสกนั จนสง่ เสยี งดงั กงั วานเบาๆ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นําไมจ้ มิ้ ฟัน กอ่ี นั เสยี บไปดา้ นบนหนา้ ของผลไม ้ หลงั จากนัน้ กไ็ ดเ้ งยหวั มอง ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ “อยากกนิ ผลไมไ้ หม?”

เสยี่ วหมโี่ ตว้ มใี บหนา้ ทเี่ ต็มไปดว้ ยความบอ้ งแบว๊ เมอ่ื มองขน้ึ มาแลว้ ก็ไรเ้ ดยี งสากบั ไมม่ พี ษิ ภยั เป็ นพเิ ศษ ผชู ้ ายสงู ใหญไ่ ดค้ กุ เขา่ ลงมา มอื ทมี่ กี ระดกู และขอ้ ชดั เจนได ้ ยกขน้ึ ชา้ ๆ และไดค้ อ่ ยๆเขา้ ใกลไ้ ปทางใบหนา้ รปู ไขท่ ขี่ าว นุ่มนวลของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไว ้ “นาย……” ใบหนา้ น้ี ทําไมกถ็ งึ ไดเ้ หมอื นกบั ตวั เองเชน่ นัน้ ? แทบจะคอื ออกมาจากแมพ่ มิ พอ์ นั เดยี วกนั ความตน่ื เตน้ กอ่ นหนา้ นก้ี อ็ ยใู่ นตอนทหี่ ลังจากไดพ้ บกบั ใบหนา้ นตี้ รงหนา้ ไดห้ ายสาบสญู ไปทัง้ หมดแลว้ ทย่ี ังเหลอื อยกู่ ็มี เพยี งความตนื่ ตกใจกบั ความยากทจี่ ะเชอ่ื ได ้ “เสย่ี วหมโี่ ตว้ !” เสยี งของผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ ไดต้ ะโกนสง่ เขา้ มาเบาๆ ชว่ งเวลาแรก หานมจู่ อื่ แทบจะคอื วง่ิ ลงมาชนั้ ลา่ ง เมอ่ื หลังจากทมี่ าถงึ หอ้ งรับแขกและไดพ้ บก็คอื ภาพฉากบรรยากาศเชน่ น้ี

ในมอื ของคนตวั เล็กไดถ้ อื แอปเปิลและกําลงั กนิ อยู่ อกี ดา้ นหนงึ่ ยังไดม้ เี สยี งเป๊ าะๆสง่ ออกมา และคนโตคนนัน้ กค็ อื ไดโ้ คง้ เอว ไวค้ รงึ่ หนงึ่ มอื ทสี่ นั่ ระรกิ แทบจะใกลส้ มั ผัสไปบนใบหนา้ ของ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ แลว้ ได…้ …พบหนา้ กนั แลว้ เหรอ? รมิ ฝี ปากแดงของหานมจู่ อื่ ไดส้ นั่ เบาๆ และรสู ้ กึ วา่ ในหวั ไดว้ า่ ง เปลา่ ตอนนเี้ ธอ……ตอ้ งทําอะไร? จางเสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ สหี นา้ เธอผดิ ปกติ ดงั นัน้ มาสกห์ นา้ บน หนา้ กย็ ังคงวางอยู่ หลงั จากทล่ี งมากไ็ ดเ้ ห็นถงึ ฉากนี้ ก็ไดต้ น่ื ตกใจจนมาสกห์ นา้ บนใบหนา้ กจ็ ะหลน่ ลงมาแลว้ พอ่ ลกู ก็ไดเ้ จอกนั เร็วเชน่ นแ้ี ลว้ เหรอ? ไมม่ สี ญั ญาณแมแ้ ตน่ อ้ ย และไดเ้ ห็นทา่ ทางยนื ใจลอยอยตู่ รงทเ่ี ดมิ ของหานมจู่ อื่ จติ ใต ้ สํานกึ ของจางเสย่ี วเหยยี นใหเ้ ดนิ ขน้ึ ไปดา้ นหนา้ และไดด้ งึ มอื ของเธอเอาไว ้ นําเธอลากมาถงึ ทางดา้ นหนง่ึ

“จางเสยี่ วเหยยี น ฉัน……”หานมจู่ อ่ื ไดค้ วา้ จับขอ้ มอื ของจาง เสยี่ วเหยยี นไวอ้ ยา่ งทําอะไรไมถ่ กู และสายตาไดม้ กี าร เคลอ่ื นยา้ ยไปอยา่ งรวดเร็ว “ฉันรวู ้ า่ เธอเครง่ เครยี ด เพยี งแตว่ า่ เวลานี้เธอยังคงอยา่ ขนึ้ ไป แลว้ เถอะ” จางเสย่ี วเหยยี นไดย้ น่ื มอื ออกไปฉีกมาสกห์ นา้ บน หนา้ ทงิ้ ไปตรงๆ และไดถ้ อนหายใจไปแลว้ ฟอดหนง่ึ พรอ้ มทัง้ สง่ เสยี งพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งกดตํา่ : “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ฉลาดเชน่ นัน้ น่าจะสามารถรับมอื ได ้ ฉันพาเธอขนึ้ ไปดา้ นบนสงบใจสกั หน่อย?” สงบใจหน่อย? อารมณ์ตอนนข้ี องหานมจู่ อื่ ลมุ่ ลกึ เป็ นอยา่ งมาก พดู ไดไ้ ม่ ชดั เจนวา่ คอื อะไร ซบั ซอ้ นมาก แตก่ ็สงบลงมาไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ แตว่ า่ ถา้ เธอขน้ึ ไปดา้ นหนา้ ก็จะพดู อะไร? “ไปเถอะ” จางเสย่ี วเหยยี นลากหานมจู่ อื่ ขน้ึ ไปดา้ นบน ใน หอ้ งรับแขกชนั้ ลา่ งก็ไดก้ ลบั คนื สคู่ วามสงบแลว้

ผใู ้ หญค่ นหนง่ึ เด็กคนหนงึ่ ยังอยตู่ รงนัน้ คนใหญไ่ ดม้ ที า่ ทางคง สภาพเดมิ อยตู่ รงทเี่ ดมิ คนเล็กไดม้ ใี บหนา้ ทเ่ี ต็มไปดว้ ยความ ไมส่ นใจ ตลอดจนยกมอื หยบิ ผลไมย้ ดั เอาไปในปากตอ่ เป็ นชว่ งเวลาของความเงยี บ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงตกไปไมถ่ งึ บนใบหนา้ ของเขา และไดค้ อ่ ยๆเกบ็ กลับมาแลว้ “นาย……นายชอ่ื วา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เปิดปากชา้ ๆ เขาไดย้ นิ เสยี งของตวั เองยงั คงมคี วาม สน่ั ระรกิ อยู่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ มองเขาไว ้ และไดก้ ะพรบิ ตา “ใช”่ เขาไดพ้ ยักหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ใจตวั เองไดแ้ ตกไปแลว้ ครู่ หนงึ่ เหมอื นกบั วา่ มขี องอะไรระเบดิ ออกอยตู่ รงหนา้ นคี่ อื ลกู ของมจู่ อ่ื คอื เสยี่ วหมโ่ี ตว้ คนนัน้ ทเี่ ธอพดู อยใู่ นปาก และไดม้ องทา่ ทางของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็แทบจะสามารถยนื ยนั เรอ่ื งราวเรอื่ งหนงึ่ ได…้ …

ไมช่ า้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ลัดไปทขี่ อ้ มอื เล็กๆของเสยี่ วหมโี่ ตว้ ไว ้ จากนัน้ ก็ไดห้ รตี่ าขนึ้ และไดม้ องเขาไวด้ ว้ ยความอนั ตราย: “พอ่ ของนายคอื ใคร?” บรรยากาศเดมิ ทที ล่ี มุ่ ลกึ ก็ไดถ้ กู ทําลายอยใู่ นเวลาน้ี เสย่ี วหม่ี โตว้ เงยหนา้ ขน้ึ ดว้ ยสหี นา้ ทไ่ี มม่ คี วามผดิ : “ฉันไมม่ พี อ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มลี มหายใจทไี่ มค่ ลอ่ ง “นาย……ไมม่ พี อ่ ? ถา้ เชน่ นัน้ นาย……” “แมบ่ อกวา่ พอ่ ไดต้ ายไปแลว้ ~” มองใบหนา้ นต้ี รงหนา้ ทเี่ หมอื นกบั ตวั เองไมม่ ผี ดิ และไดม้ อง ทา่ ทางยนิ ดยี นิ รา้ ยในตอนทเ่ี ขาไดพ้ ดู ประโยคนอ้ี กี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองเกอื บจะสํารอกเลอื ดออกมาคําหนง่ึ “อะไรเรยี กวา่ ไดต้ ายไปแลว้ ?” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ คาดไมถ่ งึ วา่ กอ่ นหนา้ นจ้ี ะสาปแชง่ ตวั เองเชน่ น?้ี “ตงั้ แตเ่ กดิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กไ็ มเ่ คยเจอพอ่ ไมใ่ ชว่ า่ ตายแลว้ แลว้ จะ คอื อะไร?”

“ถา้ เชน่ นัน้ นายคดิ วา่ ……”เยโ่ มเ่ ซนิ ประชดิ ใกลเ้ ขา ลกู ตาดําที่ แคบยาวทแ่ี หลมคมเหมอื นกบั มดี ธนู: “ใบหนา้ นขี้ องฉันกบั นาย เหมอื นกนั ไหม?” ใบหนา้ ทัง้ สองอยใู่ นระยะทใี่ กลก้ นั มาก หากวา่ ไมไ่ ดม้ ขี นาด เล็กใหญใ่ นการแบง่ กแ็ ทบจะแยกไมอ่ อกวา่ ใครเป็ นใคร ทนั ใดนัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็ไดย้ ัดแอปเปิลชน้ิ หนงึ่ เขา้ ไปในปาก และไดส้ ง่ เสยี งเป๊ าะๆออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เขาไดก้ ดความพร่ังพรเู ชยี่ วกรากภายในใจไว ้ “เวลานกี้ ็ไมต่ อ้ ง กนิ ของแลว้ ไดไ้ หม?” “ออ้ ไมไ่ ดน้ ะ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดป้ ฏเิ สธคําขอของเขาอยา่ ง รวดเร็ว จากนัน้ ก็ไดย้ มิ้ ตาหยพี รอ้ มพดู : “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ชอบกนิ ผลไมน้ ”่ี เมอื่ พดู จบเขาก็ไดค้ วานหาแลว้ ชนิ้ หนง่ึ และไดย้ ัดเขา้ ไปใน ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ อยา่ งกะทนั หนั

เยโ่ มเ่ ซนิ ไดช้ ะงักงัน รสู ้ กึ ถงึ ฝ่ ามอื ทอ่ี อ่ นนุ่มของเด็กนอ้ ยทไ่ี ด ้ เชด็ ผา่ นคางทหี่ นักแน่นของเขาไป หลงั จากทแี่ อปเปิลถกู ยดั เขา้ ไปในปากเขาแลว้ จติ ใตส้ ํานกึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดก้ ดั ไว ้ รสชาตทิ หี่ วานๆเปรยี้ วๆไดน้ องท่ัวอยใู่ นชอ่ งปากไปชวั่ ขณะ และไดก้ ระตนุ ้ ป่ มุ สมั ผัสรสชาตขิ องเยโ่ มเ่ ซนิ มองสายตาของ เด็กคนนต้ี รงหนา้ ไว ้ ความคดิ ในหวั ของเขากไ็ ดไ้ หลมาบรรจบ กนั ชา้ ๆ เขาชา่ งเหมอื นกบั หนุ่ ยนตย์ งั ไงยังงัน้ การเคลอื่ นไหวทแี่ ข็งทอ่ื ในการนําแอปเปิลเคย้ี วจนแตกและกลนื ลงไป “คณุ อา อรอ่ ยไหม?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ เห็นวา่ เขาไดก้ นิ แอปเปิลลง ไปแลว้ จงึ ชว่ ยไมไ่ ดท้ จี่ ะยมิ้ ตาหยถี ามออกมาประโยคหนง่ึ “คณุ อา?” ลกู ตาดําของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดห้ รข่ี นึ้ เล็กนอ้ ย ในนํ้าเสยี งก็มรี อ่ งรอย ของความแหบแหง้ : “หา้ มเรยี กคณุ อา” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดห้ นั ไปกะพรบิ ตาใสเ่ ขาตอ่ และไดก้ นิ ผลไม ้ เป๊ าะๆตอ่ จากนัน้ ก็ไดถ้ ามเขาดว้ ยความประหลาดใจ: “ถา้ เชน่ นัน้ ตอ้ งเรยี กวา่ อะไรละ่ ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมร่ บี รอ้ น และสายตาก็ไดล้ ็อกแน่นไปอยทู่ ใี่ บหนา้ เล็กๆนไี้ ว ้ และมอื ก็ไดย้ น่ื ขน้ึ ชา้ ๆไปกมุ อยบู่ นใบหนา้ เล็กๆของ เขา หลงั จากนัน้ กไ็ ดเ้ คลอื่ นยา้ ยไปทางดา้ นหลัง ฝ่ ามอื ใหญๆ่ ท่ี สนั่ ระรกิ ไดน้ ํากอ้ นเล็กๆตรงหนา้ กอดเขา้ สใู่ นออ้ มอกของตวั เอง “คณุ อา?” น้ําเสยี งของหนุ่มนอ้ ยทย่ี ง่ิ เพมิ่ ความสงสยั ไดส้ ง่ มาจากใน หนา้ อก เยโ่ มเ่ ซนิ ไดห้ ลับตาลง ประมาณวา่ แมแ้ ตต่ วั เขาเองก็ไมไ่ ด ้ รสู ้ กึ ตวั ขากบั ตาก็ลว้ นกําลงั สน่ั ไวเ้ บาๆ หลงั จากทมี่ อื ใหมๆ่ ไดก้ ดทา้ ยทอยของหนุ่มนอ้ ย เบา้ ตาของเย่ โมเ่ ซนิ ก็รอ้ นขน้ึ เล็กนอ้ ย นํ้าเสยี งกไ็ ดห้ นักแน่นลกึ ซงึ้ “อยา่ เรยี กคณุ อา ตอ้ งเรยี กวา่ พอ่ ” ผหู ้ ญงิ ทสี่ มควรตาย! คาดไมถ่ งึ ……วา่ จะปิดบงั เขามานานเชน่ น้ี มนิ ่าละ่ ……มนิ ่าละ่ เธอหา้ มไมใ่ หต้ วั เองไปตรวจสอบเธอ มนิ ่าละ่ เธอกไ็ มต่ อ้ งการใหเ้ ขารถู ้ งึ การมอี ยขู่ องเด็กคนนม้ี าตลอด

มนิ ่าละ่ ทกุ ครัง้ ทเ่ี อย่ ถงึ เด็กคนนข้ี น้ึ เธอก็มอี ารมณ์ตน่ื เตน้ แวว ตาไดเ้ ปลง่ ประกายระยบิ ระยบั ทแี่ ทก้ เ็ ป็ นเชน่ น…ี้ … ทแ่ี ทก้ ็เป็ นเชน่ น!้ี !! ทเี่ ธอทอ้ งก็คาดไมถ่ งึ วา่ จะเป็ นลกู ของตวั เอง! เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เป็ นลกู ของเขาเยโ่ มเ่ ซนิ มจู่ อ่ื ……เธอปิดบงั จนฉันเจ็บปวดมาก! ตอนท่ี 667 ฉนั ไมอ่ ยากโกหกนาย ในหอ้ งทเี่ งยี บสงบ เวลานห้ี ากวา่ มเี ข็มแทง่ หนงึ่ ตกบนพน้ื กเ็ ดา วา่ สามารถไดย้ นิ ถงึ เสยี งได ้ หานมจู่ อื่ ไดน้ ่ังคนเดยี วอยบู่ นโซฟา ขดตัวอยตู่ รงนัน้ ไมม่ เี สยี ง ดงั จนเหมอื นกบั ตายแลว้ จางเสยี่ วเหยยี นนั่งอยทู่ ที่ างดา้ นหนง่ึ แววตากบั การแสดงออก กซ็ บั ซอ้ นมาก

มจู่ อื่ ไมพ่ ดู อะไร เธอก็ไมก่ ลา้ ทจี่ ะพดู ตามใจ เกรงกลวั วา่ เมอ่ื ตวั เองเปิดปากพดู แลว้ ละกจ็ ะกระทบกบั อารมณ์ของเธอ ชนั้ ลา่ งกไ็ มร่ วู ้ า่ มสี ถานการณอ์ ะไร แตว่ า่ ตงั้ แตเ่ มอื่ กจี้ นถงึ ตอนนี้ กไ็ ดผ้ า่ นไปนานมากแลว้ พวกเธอทอี่ ยตู่ รงนก้ี ็ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งท่ี น่าสงสยั อะไร อยากจะไปดแู ตก่ ็กลัววา่ จะทําลายสภาพการณ์ อะไร ดงั นัน้ เวลาตอนนส้ี ามารถพดู ไดว้ า่ เป็ นชว่ งทยี่ ากลําบากทสี่ ดุ เวลาผา่ นไปหนงึ่ นาทหี นง่ึ วนิ าที จางเสยี่ วเหยยี นไดน้ ั่งคง สภาพไวไ้ มไ่ ดข้ ยบั และตอนทรี่ สู ้ กึ วา่ มอื เทา้ ทัง้ สข่ี องตวั เอง ใกลจ้ ะแข็งทอื่ แลว้ ในทสี่ ดุ เธอก็กลัน้ ไวไ้ มไ่ หวไดล้ กุ ขน้ึ มา “ไมด่ ไี ปกวา่ ฉันลงไปดๆู เถอะ” เธอเพงิ่ จะเดนิ ไปไดส้ องกา้ ว ก็ไดย้ นิ ถงึ หานมจู่ อ่ื เปิดปากอยา่ ง จดื จาง “หา้ มไป” “มจู่ อ่ื ?”สายตาของจางเสย่ี วเหยยี นไปมองไปทางเธอดว้ ยความ ประหลาดใจ: “ในใจตอนนท้ี ปี่ ระหลาดใจควรจะเป็ นเธอน่ี พวก

เราก็ขน้ึ มาไดพ้ ักหนงึ่ แลว้ เธอไมอ่ ยากรวู ้ า่ พวกเขาอธบิ ายกนั ยงั ไงแลว้ เหรอ?” หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ทําเพยี งสา่ ยหวั ไปมาอยา่ งจดื จาง ทจี่ รงิ ไมต่ อ้ งคดิ ประมาณวา่ เธอกร็ วู ้ า่ พวกเขาจะคบคา้ สมาคม กนั ยังไง ใบหนา้ นัน้ ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นกนั เชน่ นัน้ ยดึ ตามนสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาจะเดาไมไ่ ดไ้ ดย้ ังไง เธอเพยี งแคก่ ําลงั คดิ หลังจากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ คาดเดาถงึ ความจรงิ ไดแ้ ลว้ จะปฏบิ ตั ติ อ่ เธอยังไง? ความจรงิ เรอื่ งน้ี ประมาณวา่ ไดป้ ิดบงั เขามาแลว้ เป็ นเวลา5ปีเต็ม เขาในเวลาน้ี จะโกรธเธอ? รังเกยี จเธอ? แคน้ เธอ? เห็นเธอยงั คงไมม่ กี ารเคลอ่ื นไหว จางเสย่ี วเหยยี นก็ไดก้ ดั ฟัน แลว้ กดั ฟันอกี : “ฉันลงไปดู เธอไมต่ อ้ งหา้ มฉัน” “จางเสยี่ วเหยยี น!” หานมจู่ อื่ เรยี กเธอไวอ้ ยา่ งเสยี งดัง ฝี เทา้ ของจางเสย่ี วเหยยี นได ้ หยดุ ชะงัก และไดห้ นั หวั มองมาทางเธอ

“ดกึ มากแลว้ เธอกลบั หอ้ งของตวั เองไปมาสกห์ นา้ หลงั จากนัน้ อาบน้ํานอน ไมต่ อ้ งสนใจเรอื่ งทางดา้ นน”ี้ “แตว่ า่ เธอ……” “วางใจ ตวั ฉันเองมกี ารลําดบั ความสําคญั ฉันรวู ้ า่ จะจัดการ ยังไง” “มจู่ อื่ !!” “กลบั ไป!” น้ําเสยี งทเ่ี ปลยี่ นไปจนเครง่ ขรมึ ขน้ึ มาของหานมจู่ อื่ ไดม้ องจางเสยี่ วเหยยี นราวกบั ผอู ้ าวโุ สคนหนงึ่ จางเสย่ี วเหยยี นไมเ่ คยเห็นหานมจู่ อื่ ปรากฏทา่ ทางทเ่ี ครง่ ขรมึ เชน่ นอ้ี อกมากบั ตวั เอง แววตานัน้ ไดบ้ อกชดั เจนกค็ อื ไมต่ อ้ งการ ใหเ้ ธอแทรกเขา้ มา หากวา่ เธอยังไมร่ จู ้ ักดเี ลวละก็ เกรงวา่ มจู่ อื่ จะตอ้ งโกรธตวั เองเป็ นอยา่ งมากแน่ๆ “เชน่ นัน้ กไ็ ด ้ ฉันไมเ่ ขา้ ไปแทรก และก็ไมส่ นใจพวกเธอแลว้ ฉันกลบั ไปพักผอ่ นทหี่ อ้ งกอ่ นแลว้ ” เมอื่ พดู จบจางเสย่ี วเหยยี นกไ็ ดห้ มนุ ตวั เดนิ ไปตรงๆ

รอหลังจากทเ่ี ธอจากไปแลว้ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดห้ ลน่ กลบั ไปใน โซฟาอกี และเธอไดป้ ิดตาลง ตรงประตไู ดม้ เี สยี งการเคลอ่ื นไหวดงั ขนึ้ เบาๆ หานมจู่ อ่ื มคี วาม จนปัญหาอยบู่ า้ ง คดิ วา่ เป็ นจางเสย่ี วเหยยี นกลบั มาอกี แลว้ จากนัน้ กไ็ ดพ้ ดู สง่ เสยี ง: “ฉันไมไ่ ดพ้ ดู แลว้ วา่ ฉันจะจัดการดว้ ย ตวั เองเหรอ? เธอกลับไปนอนเถอะ อยา่ มารบกวนฉันแลว้ จรงิ ๆ” หลงั จากทเี่ ธอพดู จบทางดา้ นนอกก็ไมไ่ ดม้ เี สยี งตอบกลบั หานมจู่ อ่ื จงึ คดิ วา่ จางเสย่ี วเหยยี นก็จากไปแลว้ แตเ่ มอ่ื คดิ ๆก็ไม่ ถกู เมอื่ กเี้ ธอไดโ้ มโหแลว้ จางเสย่ี วเหยยี นรจู ้ ักอารมณข์ องเธอ เวลานกี้ ็น่าจะไมก่ ลบั มาอกี แลว้ ถา้ เชน่ นัน้ เสยี งดงั ตรงประตเู มอ่ื กคี้ อื ? หานมจู่ อ่ื ไดง้ นุ งงแลว้ งนุ งงอกี จากนัน้ กไ็ ดเ้ ปิดตาออก หลังจาก นัน้ จงึ ไดเ้ ขา้ ไปดตู รงประตู เงาของรา่ งกายทสี่ งู ตรงเงาหนง่ึ ยนื อยขู่ า้ งประตู และมองเธอไว ้ ดว้ ยสายตาทเ่ี หมอื นกบั ไมฉ้ าก เยโ่ มเ่ ซนิ ……

เมอ่ื เห็นถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื กไ็ ดข้ ยับไปแลว้ ครู่ หนงึ่ จติ ใตส้ ํานกึ ทําใหไ้ ดป้ ีนขนึ้ มาจากบนโซฟา หลังจากนัน้ ก็ ไดน้ ั่งมองเขาอยตู่ รงนัน้ สายตาของคนทัง้ สองไดจ้ อ้ งมองซงึ่ กนั และกนั และในอากาศ ตา่ งฝ่ ายตา่ งกไ็ มไ่ ดเ้ ปิดปากพดู อะไรสกั ประโยคเดยี ว เพยี งแตว่ า่ หานมจู่ อื่ สามารถมองออกไดถ้ งึ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทไ่ี มเ่ หมอื นกบั กอ่ นหนา้ นแ้ี ลว้ ภายใตส้ ายตาทด่ี ําขมับมคี วาม จนปัญญา ผดิ หวงั อารมณต์ า่ งๆทไี่ ดผ้ สมผสานอยดู่ ว้ ยกนั หานมจู่ อ่ื มองสายตาพวกนไี้ ว ้ และไดแ้ อบหวาดกลัว แตว่ า่ บน ใบหนา้ กลับแสรง้ ทําเป็ นความเฉยเมย เธอไดฉ้ ีกรมิ ฝี ปากยมิ้ แลว้ ยม้ิ อกี การเคลอ่ื นไหวมคี วามทอ่ื ๆตายตวั อยบู่ า้ งในการลกุ ขน้ึ มาจากบนโซฟา และไดเ้ ดนิ เขา้ ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ เธอไดเ้ ดนิ ไปถงึ ตรงหนา้ เขา สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ยงั มอง อยตู่ รงหนา้ ก็เหมอื นกบั กอ่ นกอ่ นหนา้ นไ้ี มไ่ ดจ้ อ้ งมองซงึ่ กนั และกนั กบั เธอยังไงยังงัน้ ภายใตจ้ ติ ใจของหานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เป็ นทกุ ข์ แตก่ ลบั ยังยมิ้ และเปิด ปากถาม: “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ยังอยชู่ นั้ ลา่ งใชไ่ หม? ฉันไปดๆู เขา”

เมอ่ื พดู จบเธอกเ็ หมอื นกบั ขนุ พลรบแพค้ นหนงึ่ ทรี่ บแพแ้ ลว้ หนี กระเจงิ คดิ ตอ้ งการจะหนี ตอนทข่ี า้ มผา่ นจากดา้ นขา้ งตวั เขา มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กลับได ้ ยกขนึ้ มาอยา่ งกะทนั หนั ขวางกนั้ ตรงทางไปดา้ นหนา้ ของเธอ ไว ้ มองแขนคนู่ ต้ี รงหนา้ ไว ้ หานมจู่ อ่ื ทําไดเ้ พยี งยนื อยตู่ รงทเี่ ดมิ และรอไวอ้ ยา่ งสงบเงยี บ “นก่ี ค็ อื เหตผุ ลทเ่ี ธอปฏเิ สธฉันในการพบเขาหลายตอ่ หลาย ครัง้ ?” ก็ไมร่ วู ้ า่ รอนานแคไ่ หน ในทสี่ ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปิดปากแลว้ นํ้าเสยี ง ของเขาตํา่ ลกึ และยงั มรี อ่ งรอยของความแหบแหง้ พดู ไดอ้ ยา่ ง ยากลําบากทส่ี ดุ ใจของหานมจู่ อื่ ไดเ้ จ็บปวด และเมม้ รมิ ฝี ปากไปมาไมไ่ ดต้ อบ กลบั “เธอกร็ นู ้ านแลว้ ?” ก็เป็ นคําถามหนง่ึ ทร่ี ะเบดิ สง่ มา เดมิ ทหี านมจู่ อื่ ก็ไรท้ หี่ ลบได ้

“ตอนทอี่ ยเู่ มอื งนอก ตอนทเ่ี ธอถามคําถามพวกนัน้ กบั ฉัน ก็คอื หยงั่ เชงิ ฮัน?” “ตอนนัน้ เธอกร็ แู ้ ลว้ ?” หานมจู่ อ่ื กดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ ยังคงไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่ ไกลจนกระท่ัง ยนื อยตู่ รงนัน้ ก็ไมไ่ ดข้ ยับเลยสกั นดิ “โอว้ ……”เยโ่ มเ่ ซนิ เผลอหวั เราะออกมา ในเสยี งหวั เราะยงั มี ความถากถางกบั การหวั เราะเยาะทเี่ ขม้ ขน้ “เธอไมใ่ หฉ้ ัน ตรวจสอบเธอ ฉันก็รับปากแลว้ ทแ่ี ทก้ ็คอื สาเหตนุ ้ี หา้ ปี เธอ ปิดบงั ฉันมาหา้ ปีเต็ม กแ็ มจ้ ะถงึ ตอนน…ี้ …เธอยงั ตดั สนิ ใจจะ ปิดบงั ตอ่ ไป??” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดจ้ ับขอ้ มอื เธอไวอ้ ยา่ งกะทันหนั มแี รงมากจน ตอ้ งการนํามอื เธอทําใหห้ กั หานมจู่ อื่ ไดเ้ จ็บปวดและสง่ เสยี งไป พอใจออกมาเสยี งหนง่ึ แตก่ ลับถกู เขากดอยบู่ นผนังดา้ นขา้ งท่ี เยอื กเย็น “สนุกมากเหรอ? ทกุ คนลว้ นรู ้ มเี พยี งฉันทเ่ี หมอื นกบั คนโงค่ น หนงึ่ ถกู ปิดบงั อยใู่ นทมี่ ดื เทา่ นัน้ ?” “ไมใ่ ชแ่ บบน!้ี ”

“ไมใ่ ชแ่ บบน?้ี ฉันก็ถกู ปิดบงั มาหา้ ปีเต็มแลว้ หากวา่ ฉันไมม่ า หาเธอ เธอก็จะไมอ่ ยากพบฉันตลอดไป และก็พาลกู ชายของ ฉัน ก็หลบซอ่ นไปแบบนที้ ัง้ ชวี ติ ใชไ่ หม? หลังจากนัน้ ฉันกถ็ กู ปิดบงั ไปชวั่ ชวี ติ ?” ดเู หมอื นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตรงหนา้ จะเปลยี่ นไปจนไมม่ เี หตผุ ล จนเกนิ ไปขน้ึ มา ทจ่ี รงิ หานมจู่ อื่ สามารถอธบิ ายได ้ กอ่ นหนา้ ที่ จะไมไ่ ดค้ นื ดกี บั เขาเธอก็เป็ นกงั วลวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะพาลกู ไป แต่ หลังจากทคี่ นื ดกี บั เขาแลว้ เธอก็ไดเ้ รม่ิ กงั วลเรอ่ื งทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะ ผดิ หวังจะโกรธแลว้ เป็ นไปตามคาด เขาคอื ผดิ หวังแลว้ จรงิ ๆ หานมจู่ อื่ มองคนตรงหนา้ มอื ไดถ้ กู เขาบบี จนเจ็บมากแลว้ เธอ ตอ้ งการจะอธบิ ายกบั เขา และทําไดเ้ พยี งพดู : “เจ็บมาก นาย ปลอ่ ยฉันกอ่ น ฉัน……” “เธอกร็ จู ้ ักเจ็บ?”เยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ ง่ เสยี งหวั เราะเยาะออกมา: “ถา้ เชน่ นัน้ เธอคดิ วา่ ฉันละ่ ?” หวั ควิ้ ทสี่ วยงามของหานมจู่ อื่ ไดย้ น่ ไว ้ “ฉันรวู ้ า่ ตอนนใี้ นใจของ นายยากจะรับได ้ แตฉ่ ันก็ไมไ่ ดต้ ัง้ ใจทจ่ี ะปิดบงั นาย นายปลอ่ ย ฉันกอ่ น ฉันอธบิ ายกบั นายดไี หม?”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ งยี บไว ้ ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธแตก่ ็ไมไ่ ดร้ ับปาก เพยี งแคใ่ ช ้ ลกู ตาดําคทู่ ดี่ ําขมับเฉยี บแหลมจอ้ งเธอเอาไว ้ นานมาก เขาถงึ ไดป้ ลอ่ ยมอื ชา้ ๆ หลงั จากทห่ี านมจู่ อื่ ไดร้ ับอสิ ระ แลว้ ก็ไดล้ บู ไปยงั ขอ้ มอื ของตวั เองทถี่ กู บบี จนเจ็บไว ้ จากนัน้ ก็ ไดก้ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งลกู ตาดําไดม้ องไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ “ตอนนฉี้ ันมเี พยี งคําถามหนง่ึ ทต่ี อ้ งการจะร”ู ้ “นายพดู ” “หานชงิ กบั เยห่ ลน่ิ หานกร็ เู ้ รอ่ื งน?้ี ” เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู น้ี ในใจของหานมจู่ อื่ ก็ไดเ้ ตน้ ตกึ ตัก ในใจได ้ ประหลาดใจทําไมเยโ่ มเ่ ซนิ ถามเชน่ นอ้ี ยา่ งกะทนั หนั แตไ่ มช่ า้ ก็ไดม้ ที า่ ทางโตต้ อบกลับมาแลว้ เขานค้ี อื กําลังประลองฝี มอื กนั กบั เยห่ ลนิ่ หานใชไ่ หม? เธอมองเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ แววตามคี วามลังเลอยบู่ า้ ง ชว่ งเวลาหลังจากนัน้ เธอถงึ ไดเ้ อย่ เสยี งเบาๆ “ฉันไมอ่ ยากโกหกนาย”

“หากประมาณการแลว้ ละก็ เยห่ ลนิ่ หาน……กค็ อื ร”ู ้ ตอนที่ 668 ใหฉ้ นั คดิ กอ่ น ถงึ อยา่ งไรเสยี ตอนนัน้ ทเี่ ยห่ ลน่ิ หานอยทู่ ซี่ เู ปอรม์ ารเ์ ก็ตก็เคย ไดพ้ บกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ แลว้ ดว้ ยความฉลาดรอบรขู ้ องเยห่ ลน่ิ หานแลว้ จะคาดเดาไมอ่ อกได ้ ยงั ไง? และจนกระทง่ั ไดเ้ คยตรวจสอบภายใตค้ วามเป็ นสว่ นตวั ของเธอแลว้ ดงั นัน้ เขาจะตอ้ งรเู ้ รอื่ งน้ี “ออ้ ?” คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ กแลว้ ยกอกี ใบหนา้ ทเ่ี ฉียบแหลม แตเ่ ดมิ กไ็ ดย้ มิ้ แลว้ อยา่ งฉับพลัน เพยี งแตว่ า่ รอยยมิ้ นที้ ะลไุ ปไม่ ถงึ ภายใตส้ ายตา กลับไดเ้ ป็ นความรสู ้ กึ ทเี่ ยอื กเย็นไปถงึ กระดกู หนง่ึ ใหก้ บั คน รอยยมิ้ นที้ ําใหห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ผดิ ปกตมิ าก ในใจเธอมคี วาม ลกุ ลลี้ กุ ลน และก็ไมไ่ ดส้ นใจอะไรก็ไดค้ วา้ จับแขนเสอื้ ของเยโ่ ม่ เซนิ ไปตรงๆแลว้

“แตเ่ รอ่ื งราวจะไมใ่ ชแ่ บบทน่ี ายคดิ เชน่ นัน้ แน่ๆ เขาจะรเู ้ รอื่ งนกี้ ็ ไมใ่ ชต่ วั ฉันเองทบี่ อกกบั เขา เป็ นเขา……” “ไมว่ า่ จะเพราะสาเหตอุ ะไร ในทส่ี ดุ เขาคอื รกู ้ อ่ นฉันแลว้ และ เธอ……กลบั หมนุ เวยี นกบั ฉันตลอด หวังวา่ ฉันทเี่ ป็ นพอ่ คนนจ้ี ะ ไมร่ เู ้ รอื่ งน้ี นกี่ ค็ อื เรอ่ื งทข่ี า้ มขนั้ ตอน ถกู ไหม?” “ฉัน……”หานมจู่ อื่ ถกู คําพดู นข้ี องเขาทําใหต้ นั จนไรห้ นทาง โตต้ อบแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดห้ รตี่ าขนึ้ เป็ นสายตาทแ่ี หลมคม ลมหายใจบนตวั ก็ ไดเ้ ย็นลงไปแลว้ “เป็ นเชน่ นไี้ หม?” มา่ นตาของหานมจู่ อื่ ไดห้ อ้ ยลง: “ตอนนัน้ เป็ นเชน่ นจ้ี รงิ ๆ แตว่ า่ ตอนนไี้ มเ่ หมอื นกนั ฉัน……” “พอแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดต้ ัดบทคําพดู ของเธออยา่ งกะทันหนั และเขาก็ ไมไ่ ดร้ ะเบดิ ความโกรธอะไร น้ําเสยี งเมอ่ื ฟังขนึ้ มาแลว้ กด็ ู

เหมอื นวา่ สงบเงยี บมาก แตเ่ มอื่ ยง่ิ เป็ นแบบน้ี หานมจู่ อื่ กย็ ง่ิ รสู ้ กึ หวาดกลวั ในใจ “ตอนนนี้ าย……คอื ผดิ หวังตอ่ ฉันแลว้ ตอ้ งการจะทะเลาะกบั ฉัน ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู ตอบ “ตอ้ งการจะเลกิ คบกบั ฉัน?” หานมจู่ อื่ กถ็ ามอกี ลกู ตาดําของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกขนึ้ ภายใตส้ ายตา ทล่ี กึ ซงึ้ กลบั ไดส้ ะทอ้ นบนหนา้ ของเธอ “ฉันยังไมไ่ ดค้ ดิ ด”ี คําพดู นก้ี ็พดู ไดอ้ ยา่ งเรยี กใหใ้ จของหานมจู่ อ่ื ลกึ ลงไปแลว้ ก่ี สว่ น สขี องรมิ ฝี ปากเธอก็ไดเ้ ปลยี่ นไปจนมคี วามขาวซดี ขนึ้ มา บา้ งโดยฉับพลนั : “อะไรทเี่ รยี กวา่ ยังไมไ่ ดค้ ดิ ด?ี ” กค็ อื พดู วา่ เขาไดเ้ คยคดิ แบบนจ้ี รงิ ๆ? หานมจู่ อื่ จับแขนเสอื้ ของเสอื้ คลมุ ตวั นอกของเขาไวแ้ น่น แขน เสอื้ ทกี่ อ่ นหนา้ นไ้ี ดถ้ กู เธอรดี ในชว่ งเวลาน้ีก็ไดค้ ดเคยี้ วซอ้ นกนั เป็ นจบี เพมิ่ ไปมากแลว้ “ดงั นัน้ ความหมายของนายตอนนค้ี อื อะไร? นายยังไมไ่ ดค้ ดิ ใหด้ ี ก็คอื แสดงใหเ้ ห็นวา่ เมอ่ื กนี้ ายได ้

เคยคดิ แบบนจี้ รงิ ๆ? ทําไม? ก็เพราะวา่ เขาเป็ นลกู ของนาย? ดงั นัน้ นายกลบั ไมด่ ใี จแลว้ ???” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นื อยตู่ รงทเี่ ดมิ ราวกบั วา่ ไดต้ ายไปแลว้ ไมไ่ ดม้ ี รอ่ งรอยของการขยบั เลย หานมจู่ อ่ื มองเขาไว ้ และไดค้ วบคมุ กําลังในมอื ไวแ้ น่น “นายพดู สิ นายไดเ้ คยคดิ ใชไ่ หม? ตอ้ งการเลกิ คบกบั ฉัน? เลกิ กนั ?” เลกิ กนั คํานเี้ พยี งสายตาเดยี วก็มองออก แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดข้ ยบั แลว้ และไดม้ องอวยั วะบนใบหนา้ ทง่ี ดงามละเอยี ดออ่ น ตรงหนา้ ไว ้ สายตาทใี่ สสะอาดคนู่ ัน้ เห็นไดช้ ดั วา่ เต็มไปดว้ ย ความเป็ นกงั วลแลว้ เหมอื นกบั วา่ มเี ข็มแทง่ หนงึ่ แทงเขา้ ไป ตรงหนา้ อกของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เขาไมเ่ คยคดิ ทจี่ ะเลกิ กนั ก็แมแ้ ตใ่ นชว่ งเวลาทร่ี ถู ้ งึ วา่ เธอไดห้ ลอกตวั เองแลว้ เขากไ็ ม่ เคยทจี่ ะคดิ แบบน้ี ผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ คนน…้ี …เคยเป็ นคนทเี่ ขา อยากไดแ้ ตก่ ไ็ มไ่ ด ้ เป็ นผหู ้ ญงิ ทไี่ ดพ้ บมา5ปีทกุ คนื ในฝัน ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งงา่ ยทจี่ ะไดเ้ ธอมา เขาจะเลกิ ไปไดย้ ังไง?

เพยี งแตว่ า่ ……ตอนน…้ี …ใจของเขาไดย้ งุ่ เหยงิ จนเป็ นกลมุ่ กอ้ น เยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ม้ หวั ลง และไดน้ ํามอื เล็กๆทจ่ี ับแขนเสอื้ ตวั เองไว ้ คอ่ ยๆดนั ออก ตอนเรมิ่ หานมจู่ อื่ ไมเ่ ต็มใจ และไดถ้ ลงึ ตาโตประลองฝี มอื กนั กบั เขา และจับแขนเสอ้ื เขาไวแ้ น่นไมป่ ลอ่ ยมอื เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ กลกู ตาดําชาํ เลอื งไปทเ่ี ธอทหี นง่ึ มองเห็นถงึ ในดวงตาของเธอไดม้ ี หยดน้ําตาแลว้ เขามคี วามรักและสงสารอยหู่ น่อย แตเ่ วลานคี้ วามโกรธทเี่ ขาถกู หลอกกไ็ ดม้ ากกวา่ ความสงสาร สดุ ทา้ ยกไ็ ดถ้ อนหายใจออกมา ฟอดหนง่ึ พรอ้ มพดู : “ปลอ่ ยมอื ออก” “ฉันไมเ่ อา” ดวงตาของหานมจู่ อื่ ไดเ้ ต็มไปดว้ ยนํ้าตาทซ่ี อ่ นอยู่ “หากวา่ ฉันปลอ่ ยแลว้ นายก็จะไมม่ าหาฉันอกี แลว้ ใชไ่ หม?” เธอถามอยา่ งระมดั ระวัง เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอ และไดพ้ ดู หวั เราะ เหน็บแนมอยา่ งฉับพลนั : “เธอก็มวี นั นัน้ ทกี่ ลวั สญู เสยี ฉันไป?” ดวงตาของหานมจู่ อ่ื ไดถ้ ลงึ ตาโตมาก หยดน้ําตาทซ่ี อ่ นอยใู่ น เบา้ ตา ตงั้ แตต่ น้ จนจบกไ็ มไ่ ดห้ ลน่ ลงมา

เดมิ ทดี วงตาของเธอก็เกดิ มาไดอ้ ยา่ งสวยทสี่ ดุ เวลานที้ หี่ ยด นํ้าตาไดซ้ อ่ นอยใู่ นเบา้ ตา กเ็ หมอื นกบั สคี รามเขม้ ของสฟี ้า ใหญๆ่ แผน่ หนง่ึ ไดถ้ กู หมอกบางๆแผน่ หนงึ่ หอ่ หมุ ้ เอาไว ้ ทไี่ มม่ ี ความเป็ นจรงิ อยา่ งยงิ่ เธอไดส้ า่ ยหวั ไว:้ “นายอยา่ โกรธแลว้ ไดไ้ หม?เรอ่ื งราว…… ไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบทนี่ ายคดิ แบบนัน้ จรงิ ๆ” แมว้ า่ ครัง้ น้ี กล็ ว้ นคอื เยโ่ มเ่ ซนิ ทไี่ ดต้ ดิ ใกลช้ ดิ เขา้ มา โดยผวิ เผนิ เป็ นเธอทชี่ นะแลว้ เขาทแ่ี พแ้ ลว้ แตว่ า่ มเี พยี งตวั ของหานมจู่ อื่ เองถงึ จะรู ้ การอยใู่ นความรสู ้ กึ …… เดมิ ทกี พ็ ดู ถงึ แพช้ นะไมไ่ ด ้ ถงึ แมว้ า่ คนทเี่ ป็ นฝ่ ายรกุ มาตลอดจะเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ แตว่ า่ ใจของ เธอก็ไดเ้ ขา้ ใกลไ้ ปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ตลอดอยา่ งชา้ ๆ ตรงจดุ นต้ี วั ของหานมจู่ อื่ เองกค็ อื รู ้ อกี ทงั้ หลายปีมาน้ี เธอก็ไมเ่ คยหยดุ รักเยโ่ มเ่ ซนิ เลย แตส่ ดุ ทา้ ยแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงไดน้ ําแขนเสอ้ื ของตวั เองลาก ออกจากในมอื ของหานมจู่ อ่ื หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ แตเ่ พยี งในมอื ไดว้ า่ ง เปลา่ เขาไดถ้ อยไปแลว้ กกี่ า้ ว

“ใหฉ้ ันคดิ กอ่ นเถอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองสายตาของเธอไว ้ และไดพ้ ดู ทลี ะตัวทลี ะ ประโยค: “ตอนนฉี้ ันคดิ ไดไ้ มช่ ดั เจน” รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อื่ ขยับ “รอจนนายคดิ ไดช้ ดั เจนแลว้ …… นายกต็ อ้ งการแยกกนั กบั ฉันใชไ่ หม?” เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดค้ ว้ิ ขมวดขน้ึ “ฉันไมเ่ คยพดู คําพดู แบบน”ี้ “แตน่ ายกําลงั ทําแบบนนี้ ่ี เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เป็ นลกู ของนายไมด่ ี เหรอ? ฉันคดิ วา่ ……ก็แมว้ า่ นายจะโกรธ แตอ่ ยา่ งนอ้ ยทส่ี ดุ เมอ่ื เทยี บกบั ดใี จกย็ ังนอ้ ยกวา่ หน่อย แตค่ อื คดิ ไมถ่ งึ ……” คดิ ไมถ่ งึ วา่ ความโกรธของเขาจะมากแบบนี้ มากจนปกคลมุ ทกุ อยา่ งไปหมด เป็ นเธอทคี่ ํานวณพลาดแลว้ เหรอ? “ใหฉ้ ันคดิ กอ่ น”

เยโ่ มเ่ ซนิ กลับก็ไดพ้ ดู ประโยคแบบนอ้ี กี แลว้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ ตวั เองไดส้ ญู เสยี แรงไปแลว้ เขาไดป้ ิดตาลง และ รา่ งกายก็ไดพ้ งิ ไปยังกําแพงอยา่ งไมม่ แี รง: “ได ้ นายตอ้ งการ คดิ ถา้ เชน่ นัน้ ก็ใหน้ ายคดิ ” รอบดา้ นคอ่ ยๆไมม่ เี สยี งแลว้ ก็ไมร่ วู ้ า่ ผา่ นไปนานขนาดไหน หานมจู่ อื่ ไดเ้ ปิดตาออกใหม่ ตรงหนา้ ไดว้ า่ งเปลา่ ก็ไมม่ เี งา ของเยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ นานแลว้ แมว้ า่ จะรกู ้ อ่ นวา่ จะมผี ลสดุ ทา้ ยแบบน้ี แตเ่ มอ่ื เห็นถงึ เขาไมไ่ ด ้ ยนื อยตู่ รงหนา้ ของตวั เองแลว้ หานมจู่ อื่ คอื ผดิ หวังมากจรงิ ๆ ขา คไู่ ดอ้ อ่ นลง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ตวั เองมคี วามยนื ไมอ่ ยอู่ ยบู่ า้ ง หลงั จากนัน้ รา่ งกายทไี่ ดพ้ งิ กําแพงไวก้ ไ็ ดน้ ั่งลงมาชา้ ๆ บนพนื้ ทเี่ ยอื กเย็นในชว่ั พรบิ ตานคี้ าดไมถ่ งึ วา่ จะดเู หมอื นมคี วาม เยอื กเย็นเขา้ กระดกู อยบู่ า้ ง ประมาณวา่ คอื ปัญหาทางสภาพ จติ ใจ ไมช่ า้ หานมจู่ อื่ กค็ ดิ อะไรได ้ จากนัน้ ก็ไดล้ กุ ขน้ึ ลงไปชนั้ ลา่ ง ชนั้ ลา่ งก็วา่ งเปลา่ บนโตะ๊ มเี พยี งจานผลไมจ้ านหนงึ่ เหลอื อยู่ หานมจู่ อ่ื ยนื งงไปแลว้ ครหู่ นง่ึ ถงึ ไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบกลับมา อยา่ งกะทนั หนั

เสย่ี วหมโี่ ตว้ …… เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ละ่ ？ หานมจู่ อ่ื ก็ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมาก และไดพ้ งุ่ ขนึ้ ขนั้ บนไปหาเสยี่ วหมี่ โตว้ ตรงๆ ผลสดุ ทา้ ยหาไปแลว้ ครง่ึ คอ่ นวันก็ไมไ่ ดเ้ ห็นถงึ เงา ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ จากนัน้ ก็ไดท้ ําเสยี งดงั ออกมาเพอ่ื เอาเสยี่ ว หมโ่ี ตว้ เรยี กใหม้ าหาแลว้ “เธอเป็ นอะไรไปแลว้ ?” เห็นถงึ จางเสย่ี วเหยยี น หานมจู่ อ่ื จงึ ไดพ้ งุ่ ขนึ้ ไป “เธอเห็นถงึ เสยี่ วหมโี่ ตว้ แลว้ ไหม? เขาไดอ้ ยทู่ น่ี ่ันกบั เธอไหม?” “หมายความวา่ อะไรละ่ ?” จางเสยี่ วเหยยี นไดม้ องเธอไวอ้ ยา่ ง งนุ งงอยบู่ า้ ง: “เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไมใ่ ชว่ า่ อยชู่ นั้ ลา่ งตลอดเหรอ? เธอเป็ นอะไร……” พดู ไปครงึ่ หนงึ่ เธอก็ไดถ้ ลงึ ตาโตกะทนั หนั และไดม้ องหานมจู่ ื่ อไวอ้ ยา่ งไมก่ ลา้ ทจี่ ะเชอื่ “คงไมใ่ ชว่ า่ คอื ……”

คําพดู ดา้ นหลงั เธอไมก่ ลา้ พดู แลว้ ทําไดเ้ พยี งยน่ื มอื ไปกมุ ปาก ของตวั เองเอาไว ้ หลังจากนัน้ กไ็ ดม้ องไปยงั หานมจู่ อ่ื ทอี่ ยู่ ตรงหนา้ ไว ้ ชว่ งเวลาหลงั จากนัน้ เธอก็ไดน้ ํามอื วางลงมาชา้ ๆ “มจู่ อ่ื เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เขา……” หานมจู่ อื่ ยนื อยตู่ รงทเ่ี ดมิ พรอ้ มทงั้ หวั เราะดว้ ยความเจ็บปวด “ประมาณวา่ ถกู พอ่ ของเขาพาไปแลว้ เถอะ” “ถา้ เชน่ นัน้ จะทํายงั ไง? พวกเรา……ตอ้ งไปพาเขากลบั มาไหม? หรอื วา่ ตอนนฉี้ ันกโ็ ทรศพั ทห์ าพช่ี ายของเธอ?” เมอ่ื พดู จบจางเสย่ี วเหยยี นก็ไดห้ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาทนั ที มอื เพงิ่ จะกดไปถงึ รายชอื่ นามบตั รทางดา้ นนัน้ ก็ไดถ้ กู หานมจู่ อื่ ส กดั ไวแ้ ลว้ “ไมต่ อ้ งโทรแลว้ ” ตวั เขาก็ไดโ้ กรธมาก หากวา่ เวลานย้ี งั โทรศพั ทใ์ หก้ บั หานชงิ ถา้ เชน่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ……จะมองเธอยงั ไง?

ตอนที่ 669 นายกาํ ลงั พดู แทนแมข่ องนาย “ไมโ่ ทรแลว้ เหรอ?” จางเสย่ี วเหยยี นเก็บโทรศพั ทข์ น้ึ มา “ถา้ เชน่ นัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทํายงั ไง? คณุ ชายเยเ่ ขา……” “ไมเ่ ป็ นไร” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “พาไปก็พาไปเถอะ เขาเพง่ิ รเู ้ รอ่ื งน้ี มักจะ ตอ้ งการเวลาไปเขา้ ใจความจรงิ สกั หน่อย อกี ทัง้ ……เสย่ี วหม่ี โตว้ ก็ไมไ่ ดโ้ งข่ นาดนัน้ อยา่ งไรเสยี ไมว่ า่ ยงั ไงก็คอื พอ่ ของเขา ก็จะไมท่ ํารา้ ยเขา” เมอ่ื ไดฟ้ ังหานมจู่ อื่ พดู เชน่ นแี้ ลว้ จางเสยี่ วเหยยี นก็ไมพ่ ดู อะไร อกี ทําไดเ้ พยี งพยักหนา้ แลว้ พยกั หนา้ อกี “ก็ได ้ ในใจตวั เธอเองมกี ารตดั สนิ ใจกไ็ ด”้ “ไปนอนเถอะ อยา่ วงิ่ ออกมาอกี แลว้ ” “ก็ได ้ ราตรสี วสั ด”์ิ

จางเสย่ี วเหยยี นไดล้ บู คลําโทรศพั ทไ์ วแ้ ละเดนิ กลับไป เดนิ ไป แลว้ กกี่ า้ วก็ไดย้ นิ ถงึ เสยี งของหานมจู่ อ่ื ทอ่ี ยดู่ า้ นหลังดงั ขนึ้ “เธอจําไว ้ หา้ มแอบสง่ ขา่ วเรอื่ งนไ้ี ปบอกพช่ี ายฉัน ฉันรวู ้ า่ เธอ ทําเพอ่ื ฉัน เพยี งแตว่ า่ ……เรอื่ งของฉันไมต่ อ้ งบอกเขาทกุ ครัง้ ” เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู น้ี จางเสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ หลงั ของตวั เองได ้ แข็งทอื่ ไปแลว้ ครหู่ นงึ่ หลังจากนัน้ เธอกพ็ ยักหนา้ แลว้ พยักหนา้ อกี “ฉันรแู ้ ลว้ !” * เยโ่ มเ่ ซนิ เพง่ิ จะเอารถขบั ออกไป เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทไ่ี ดน้ ั่งอยตู่ รง เบาะขา้ งคนขบั ก็ไดเ้ ปิดปากแลว้ ดว้ ยนํ้าเสยี งทเ่ี หนยี วนุ่ม “คณุ อาตอ้ งการพาฉันไปไหน?” มอื ทไี่ ดก้ มุ พวงมาลยั รถของเยโ่ มเ่ ซนิ อยไู่ ดส้ น่ั ไปแลว้ ครหู่ นงึ่ เขาไดเ้ อยี งลกู ตาดํามองไปยังคนรนุ่ เล็กทนี่ ั่งอยเู่ บาะขา้ งคนขับ แวบหนง่ึ น้ําเสยี งก็ไดม้ คี วามออ่ นโยนโดยทต่ี วั เองกไ็ มไ่ ด ้ คน้ พบ

“ไมใ่ ชว่ า่ พดู แลว้ เหรอ? ไมต่ อ้ งเรยี กคณุ อา ตอ้ งเรยี กวา่ พอ่ ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดก้ ะพรบิ ตาและมองเขาไวด้ ว้ ยใบหนา้ ทไี่ ร ้ เดยี งสา “อมื ? เรยี กพอ่ คําหนง่ึ มาฟังๆ?” หลงั จากทพ่ี ดู ประโยคนจ้ี บ เย่ โมเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ วา่ ความถขี่ องลมหายใจของตวั เองไดเ้ พมิ่ ขน้ึ มาไม่ นอ้ ยแลว้ แตว่ า่ กไ็ ดก้ ลัน้ ลมหายใจรอไปนานมากแลว้ กไ็ มไ่ ด ้ ยนิ ถงึ นํ้าเสยี งทเี่ หนยี วนุ่มวา่ พอ่ แมแ้ ตค่ ําหนง่ึ ทมี่ กี ม็ เี พยี งการ เงยี บไมพ่ ดู กบั ความเงยี บสงบ เยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ หวไดเ้ อยี งลกู ตามองไปทางเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แวบ หนง่ึ “ทําไมไมส่ ง่ เสยี งออกมา?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดเ้ มม้ ปากเล็กๆแลว้ เมม้ อกี หลงั จากนัน้ กไ็ ดพ้ ดู : “ฉันไมเ่ รยี ก” เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ หายใจไมส่ ะดวก “ทําไม?”

“แมไ่ มไ่ ดบ้ อกวา่ คณุ คอื พอ่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไมส่ ามารถเรยี กมัว่ ๆ ได”้ ทแี่ ทเ้ ป็ นเชน่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดห้ วั เราะแลว้ หวั เราะอกี อยา่ งจดื จาง: “แตว่ า่ แมข่ องนายกไ็ มไ่ ดพ้ ดู วา่ ฉันไมใ่ ชพ่ อ่ ของนาย อกี ทัง้ นาย ดพู วกเรามรี ปู รา่ งหนา้ ตาเหมอื นกนั เชน่ นี้ หากวา่ ฉันไมใ่ ชพ่ อ่ ของนาย ยงั มใี ครทเี่ ป็ นพอ่ ของนายอกี ?” เมอ่ื พดู ประโยคนจ้ี บ หนุ่มนอ้ ยกไ็ ดเ้ ขา้ ใกลจ้ อ้ งมองเขาไวอ้ ยา่ ง ละเอยี ดจรงิ ๆ มองแลว้ มองอกี หลังจากนัน้ ก็กลบั ไปนั่งแลว้ และมอื เล็กๆไดก้ อดอกไว ้ เป็ นภาพทา่ ทางของผใู ้ หญต่ วั เล็ก “ไมไ่ ด ้ ก็แมว้ า่ คณุ กบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ จะมรี ปู รา่ งหนา้ ตาเหมอื นกนั ไมม่ ผี ดิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็ไมส่ ามารถเรยี กคณุ วา่ พอ่ ได”้ “……น…ี่ …กค็ อื ทําไม?” “เชอะ ก็แมว้ า่ คณุ จะเป็ นพอ่ ของฉันจรงิ ๆ ฉันก็ไมต่ อ้ งการใหค้ ณุ เป็ นพอ่ ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ ” คําพดู นเ้ี หมอื นกบั ลกู ธนูดา้ มหนง่ึ ทไี่ ดแ้ ทงเขา้ ไปอยภู่ ายใต ้ จติ ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ พอดบิ พอดกี บั ตรงหนา้ ไดเ้ ป็ นไฟแดง เขา

ไดน้ ํารถจอดลงมาแลว้ หลงั จากนัน้ ก็ไดม้ องไปทางเสย่ี วหมี่ โตว้ “สามารถบอกเหตผุ ลกบั ฉันไดไ้ หม?” ไดเ้ ผชญิ หนา้ กบั ใบหนา้ นที้ อ่ี ยตู่ รงหนา้ ทมี่ หี นา้ นาเหมอื นกบั ตวั เองจนเกนิ ไป ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ มองก็ยงั คงรสู ้ กึ แปลกๆ ในใจก็ มคี วามรสู ้ กึ ประเภททแ่ี ปลกประหลาดประเภทหนงึ่ คนสนทิ ของเขาทอ่ี ยบู่ นโลกนี้ มเี หลอื เพยี งสง้ อานคนหนง่ึ แมว้ า่ จะดเู หมอื นวา่ ไมไ่ ดม้ คี วามสมั พันธท์ างสายเลอื ดกนั ตรงๆ แต…่ …ในสายเลอื ดกไ็ ดม้ คี วามใกลเ้ คยี งอยหู่ น่อยเชน่ นัน้ แตว่ า่ วนั นไ้ี ดม้ หี นุ่มนอ้ ยทใี่ นรา่ งกายมเี ลอื ดของเขามากขนึ้ มา คนหนง่ึ ความรสู ้ กึ ประเภทน้ีคอื ทําใหค้ นรสู ้ กึ ทัง้ ตนื่ เตน้ ดใี จทัง้ มหศั จรรย์ จรงิ ๆ “เชอะ ตงั้ แตต่ อนเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เกดิ ก็คอื แมท่ ไี่ ดด้ แู ลฉันมาตลอด เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็หา้ ขวบแลว้ พอ่ กไ็ ดว้ ง่ิ ออกมาอยา่ งกะทนั หนั ทําไมเสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะตอ้ งยอมรับคณุ เป็ นพอ่ ? ฉันไมต่ อ้ งการ!”

เมอื่ พดู จบ เขากบ็ ดิ หวั ไปอยา่ งแคน้ ใจ เหมอื นกบั ไดโ้ กรธแลว้ เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู พวกนข้ี องเขา เยโ่ มเ่ ซนิ กลับไดเ้ งยี บไมพ่ ดู จา อยา่ งกะทันหนั แลว้ เวลาหา้ ปี ก็เป็ นมจู่ อ่ื ดแู ลเสย่ี วหมโ่ี ตว้ มาโดยตลอด พอ่ อยา่ ง เขาคนนก้ี ลบั อยไู่ กลขา้ มฟ้า ไมเ่ คยไดเ้ จอหนา้ ของลกู ชาย ตวั เอง ไกลจนกระทง่ั หนา้ ทเี่ พยี งนอ้ ยนดิ ก็ไมไ่ ดบ้ รรลถุ งึ ผหู ้ ญงิ คนเลย้ี งดเู ด็กคนหนงึ่ …… หากวา่ เขาไมเ่ คยผา่ นประสบการณด์ ว้ ยตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ คอื กจ็ ะ ไมร่ วู ้ า่ นเี่ ป็ นเรอื่ งหนง่ึ ทลี่ ําบากมากแคไ่ หน แตเ่ ขาเคยผา่ นประสบการณ์มาโดยเฉพาะ เพราะวา่ ตอนเด็ก แมข่ องเขาก็เลย้ี งดเู ขาขา้ มผา่ นชวี ติ ทย่ี ากลําบากมดี ว้ ยตวั คน เดยี ว วันเวลาของตอนนัน้ มคี วามทกุ ขย์ ากแคไ่ หนเยโ่ มเ่ ซนิ คอื รู ้ “หนุ่มนอ้ ย” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ ง่ เสยี งเรยี กเขาออกมาประโยคหนง่ึ อยา่ งกะทนั หนั “ทําอะไรเหรอ?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดบ้ ดิ หวั เขา้ มา มองเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้

เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเขาเป็ นแบบน้ี รมิ ฝี ปากปากๆกไ็ ดย้ กขน้ึ ชา้ ๆ: “นายนคี้ อื กําลงั พดู แทนแมข่ องนาย?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดส้ ง่ เสยี งไมพ่ อใจออกมาเสยี งหนง่ึ : “แมไ่ ม่ ตอ้ งการใหฉ้ ันพดู แทนแม่ แมเ่ ดมิ ทกี ็ดมี ากดมี าก” “แน่นอนวา่ ฉันรวู ้ า่ แมน่ ายด”ี เยโ่ มเ่ ซนิ ไดพ้ ดู ออกมาแลว้ ประโยคหนง่ึ ดว้ ยความจนปัญญา “แตว่ า่ พอ่ กไ็ มใ่ ชค่ นเลว 5ปีกอ่ นหนา้ นที้ ไี่ มไ่ ดด้ แู ลนายก็คอื ความผดิ ของพอ่ ดงั นัน้ ……ตอนนพี้ อ่ ไดผ้ ดิ ไปแลว้ หลงั จากนี้ จงึ ไดค้ ดิ ทจี่ ะดแู ลนายดว้ ยตัวเองเพอื่ ชดเชย นายจะตอบรับ ไหม?” ป๋ึ ง—— เสยี งพดู เพงิ่ จะตกหลน่ ออก เสยี งกดแตรทางดา้ นหลังก็ไดส้ ง่ เขา้ มา ทแี่ ทค้ อื ไฟแดงไดผ้ า่ นไปแลว้ และตอนนไ้ี ดเ้ ป็ นไฟ เขยี วแลว้ แตว่ า่ เขาเพราะวา่ พดู กบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จงึ ไดแ้ บง่ ความ สนใจไป

เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดน้ ํารถขบั ออกไป และดา้ นหนงึ่ กไ็ ด ้ พดู : “ไดแ้ ลว้ คําพดู พวกนรี้ อหลงั จากกลบั บา้ นพอ่ คอ่ ยพดู กบั นาย นายหา้ มเรยี กคณุ อาอกี แลว้ ตอ้ งเปลย่ี นคําเรยี กพอ่ ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นั่งกะพรบิ ตาอยตู่ รงนัน้ ดแู ลว้ ก็น่ารักไรเ้ ดยี งสา แต่ ภายใตส้ ายตากลบั มคี วามปลน้ิ ปลอ้ นเหลย่ี มจัดทไี่ มม่ คี นรหู ้ นง่ึ ขา้ มผา่ นมา เชอะ 5ปีกไ็ มไ่ ดบ้ รรลถุ งึ หนา้ ทขี่ องพอ่ คนหนง่ึ เมอ่ื พบหนา้ ก็ ตอ้ งการยอมรับลกู ชาย ทพี่ อ่ อยา่ งเขาคนนที้ ําไมม่ าก ทค่ี ดิ กลับ ก็คอื สวยงามไปหน่อย และยังพาเขาออกมา เห็นไดช้ ดั มากวา่ โกรธกบั หมา่ ม๊อี ย!ู่ แมข่ องเขาดเี ป็ นทห่ี นง่ึ บนโลกน้ี คาดไมถ่ งึ วา่ ยังโกรธแมข่ องเขา! ผชู ้ ายเลว!!! เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดด้ า่ ไปแลว้ ประโยคหนงึ่ ดว้ ยความไมพ่ อใจอยใู่ น ใจ และไดเ้ คาะตดี ง่ั ดดี ลกู คดิ รางแกว้ อยใู่ นใจ

พอ่ สารเลว ทํารา้ ยใหแ้ มไ่ ดร้ ับความไมเ่ ป็ นธรรมมากเชน่ นัน้ เขาจะตอ้ งคดิ เงนิ ตน้ พรอ้ มดอกเบย้ี แทนแม่ ทวงกลบั มาสบิ เทา่ รอ้ ยเทา่ เห็นไดช้ ดั วา่ คนื นกี้ ไ็ ดด้ กึ แลว้ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงไดข้ บั รถนาน มาก และนําเสย่ี วหมโี่ ตว้ พาไปทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี งแลว้ คนเฝ้าประตกู ค่ี นตอนทไ่ี ดเ้ ห็นถงึ รถของเยโ่ มเ่ ซนิ กลับมาแลว้ ก็ ยังมคี วามประหลาดใจอยบู่ า้ ง วันเวลานยี้ ังไมถ่ งึ ทําไมเขาได ้ กลบั มาทวี่ ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง? หรอื วา่ คอื ไดพ้ าคณุ นายนอ้ ยกลับ มาแลว้ ? แตเ่ มอ่ื หลังจากทร่ี ถไดผ้ า่ นไป พวกเขากคี่ นก็ไดใ้ จลอยอยู่ ตรงทเ่ี ดมิ อยา่ งรวดเร็ว จนกระทัง่ หลังจากนัน้ สบิ วนิ าทกี วา่ พวก เขาถงึ ไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบโตก้ ลับมาทัง้ หมด “เหย้ ? สายตาของฉันเสยี ไปแลว้ เหรอ? เมอ่ื กมี้ คี นน่ังอยทู่ เี่ บาะ ขา้ งคนขบั ใชไ่ หม? ฉันมองไมผ่ ดิ ใชไ่ หม?” “ฉันรสู ้ กึ วา่ ฉันเจอผแี ลว้ ……เบาะขา้ งคนขับของคณุ ชายเย่ ดู เหมอื นวา่ จะมเี ด็กคนหนง่ึ ???”

“เฮย้ ! พดู ไมเ่ ป็ นมงคลเชน่ นัน้ คณุ ชายเยเ่ ป็ นถงึ มังกรในหมชู่ น เป็ นผปู ้ ระสบความสําเร็จ จะเจอผไี ดย้ งั ไง? เมอ่ื ก…ี้ …เด็กคนนัน้ คอื ใคร?” “ไมถ่ กู !!!เมอื่ กเ้ี ด็กคนนัน้ เห็นไดช้ ดั วา่ มรี ปู รา่ งหนา้ ตาเหมอื นกบั คณุ ชายเยไ่ มม่ ผี ดิ !!!” “เหย้ !!!หรอื วา่ นคี่ อื ลกู ชายของคณุ ชายเย?่ ?” คนกค่ี นไดม้ อง หนา้ กนั อยา่ งเลกิ ล่ัน ทันใดนัน้ กไ็ ดเ้ งยี บไมพ่ ดู จาแลว้ ผา่ นไปครใู่ หญๆ่ คนกคี่ นกไ็ ดส้ ง่ เสยี งดว้ ยความตนื่ ตกใจออกมา ในเวลาเดยี วกนั “คณุ ชายเยม่ ลี กู ชายตงั้ แตต่ อนไหน??” และเวลานี้ รถของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดจ้ อดลงมาแลว้ หลังจากนัน้ ก็ ไดเ้ ปิดประตรู ถใหก้ บั เสย่ี วหมโี่ ตว้ ตอนทเ่ี สย่ี วหมโี่ ตว้ ลงรถ เขา ยังไดย้ น่ื มอื ขน้ึ ไปบงั หลังคารถเสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยา่ งระมัดระวัง เพอ่ื ป้องกนั ไปโดนเขา ตอนท่ี 670 เขาคอื พอ่ ของนาย

“ระวังหน่อย” หลงั จากทเี่ สย่ี วหมโ่ี ตว้ ลงรถ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดป้ ิดประตรู ถ ทนั ที หลงั จากนัน้ กไ็ ดค้ กุ เขา่ ลงอยตู่ รงหนา้ ของเสยี่ วหมโี่ ตว้ อยา่ ง เป็ นธรรมชาตมิ าก “พอ่ อมุ ้ ลกู เขา้ ไป?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดถ้ อยไปทางดา้ นหลงั กก่ี า้ ว และไดพ้ ดู อยา่ ง จรงิ จัง: “แมย่ งั ไมไ่ ดบ้ อกวา่ คณุ คอื พอ่ ดงั นัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เดนิ ดว้ ยตวั เองก็ไดแ้ ลว้ ” เมอื่ พดู จบกไ็ ดข้ า้ มผา่ นเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ไปทางดา้ นหนา้ มองดา้ นหลงั ของหนุ่มนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ประมาณวา่ คาดเดาถงึ ความคดิ ของเขาไดแ้ ลว้ หนุ่มนอ้ ยคนนก้ี ําลังโกรธตวั เองใช่ ไหม? โกรธทตี่ วั เองไดผ้ า่ นไปแลว้ 5ปีก็ยงั ทําหนา้ ทขี่ องพอ่ ไดไ้ มด่ ี เทา่ ทคี่ วร? ดงั นัน้ จงึ ไมเ่ ต็มใจเรยี กเขา? หรอื วา่ โกรธทค่ี นื นเี้ ขา ไดพ้ าเพยี งตวั เขาเองเขา้ มา?

คดิ มาถงึ ตอนนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดค้ ดิ ถงึ แววตากบั ทา่ ทางทไ่ี มไ่ ดร้ ับ ความเป็ นธรรมกอ่ นหนา้ นข้ี องหานมจู่ อื่ แลว้ นอ้ ยทส่ี ดุ ก็เห็นถงึ เธอทเ่ี หมอื นกบั วนั นที้ ไี่ ดโ้ กรธพดู กบั ตวั เองเสยี งตํา่ แบบนี้ ตอนนเี้ มอ่ื คดิ ขน้ึ มา ก็ยังคงมคี วามสงสารอยบู่ า้ งจรงิ ๆ เพยี งแต่ วา่ …… เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดค้ ดิ ตอ่ ไปอกี และขาคทู่ ตี่ รงดงิ่ กไ็ ดก้ า้ วเทา้ ยา่ ง กา้ วตามเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แลว้ วลิ ลา่ ไหเ่ จยี งนัน้ ใหญม่ าก เงาของเสยี่ วหมโี่ ตว้ กแ็ ทบจะถกู ความมดื กลนื ไปจนหมดแลว้ อกี ทงั้ ฝี เทา้ ของเขายังเดนิ ไปเร็ว มาก โชคดที เ่ี ขาเตยี้ ขาสนั้ มเิ ชน่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ งั คงตามเขา ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ “คณุ อา อกี เดย๋ี วคณุ อายงั จะสง่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กลับไปไหม? เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดช้ ะงักงัน หลังจากนัน้ กไ็ ดพ้ ดู : “คนื นด้ี กึ เกนิ ไปแลว้ ฉันก็ไดบ้ อกตอ่ ไปทแี่ มน่ ายแลว้ คนื นนี้ าย จะอยทู่ พ่ี อ่ ทนี่ ”่ี

ฝี เทา้ ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดห้ ยดุ ลง และเป็ นชวั่ ขณะทเ่ี สยี่ วหม่ี โตว้ รสู ้ กึ วา่ ลมหายใจไดห้ ยดุ ไปแลว้ ครหู่ นง่ึ หนุ่มนอ้ ยคนนไ้ี มใ่ ช่ วา่ จะไมเ่ ต็มใจแลว้ ใชไ่ หม? เสยี่ วหมโี่ ตว้ บดิ หวั กลับ และไดม้ องเยโ่ มเ่ ซนิ ไวอ้ ยา่ งจรงิ จัง “คณุ อา แมข่ องฉันรับปากแลว้ เหรอ?” ในคํา่ คนื ทไี่ ดเ้ ผชญิ หนา้ กบั หนุ่มนอ้ ยทเี่ หมอื นกบั สตั วป์ ่ าตวั นอ้ ย ทม่ี ดี วงตาทจ่ี รงิ จังอกี ทัง้ เปียกชน้ื คาดไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะรสู ้ กึ วา่ ตวั เองมคี วามใจออ่ นอยหู่ น่อย เดมิ ทกี ไ็ มก่ ลา้ ไปเผชญิ หนา้ กบั ดวงตาของหนุ่มนอ้ ยคนน้ี ดว้ ยเหตนุ เี้ ยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไดห้ ลบสายตาของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ และได ้ ยม้ิ และพดู อยา่ งจดื จาง “แน่นอน หากวา่ แมข่ องนายไมร่ ับปาก ฉันจะพาลกู ออกมาได ้ ยงั ไง?” หวั เม็ดแตงของเสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดเ้ อยี งไปเอยี งมา นว้ิ มอื ก็ได ้ ตงั้ ขนึ้ มาแลว้ ครหู่ นง่ึ : “กใ็ ชน่ ะ ถา้ เชน่ นัน้ คณุ อา……อกี เดย๋ี วฉัน ตอ้ งการวดิ โี อกบั แม่ ฉันสามารถยมื โทรศัพทค์ รหู่ นงึ่ ไดไ้ หม?”

เมอ่ื ไดย้ นิ เขาพดู วา่ อยากยมื โทรศพั ท์ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขานรับทนั ที “แน่นอนวา่ ได”้ เกอื บจะคอื ทันที เยโ่ มเ่ ซนิ กน็ ําโทรศพั ทข์ องตวั เองสง่ ขนึ้ ไป เหมอื นกบั มอบของลํ้าคา่ ยงั ไงยังงัน้ เมอ่ื เห็นถงึ หนุ่มนอ้ ยไดย้ นื่ มอื เล็กๆนุ่มๆออกมาดงึ โทรศพั ทไ์ ป แลว้ อารมณ์ของเยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ง่ิ ลมุ่ ลกึ มากขนึ้ เล็กนอ้ ย “ขอบคณุ ครับคณุ อา” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ดใี จแลว้ จากนัน้ กไ็ ดห้ มนุ ตวั วง่ิ แตน้ เขา้ ไปในหอ้ ง นคี่ อื ความรสู ้ กึ ประเภทหนงึ่ แบบไหนละ่ ? เห็นไดช้ ดั วา่ กอ่ นหนา้ นที้ คี่ ดิ วา่ เด็กคนนเ้ี ป็ นลกู ทเ่ี กดิ ออกมา จากมจู่ อื่ กบั สามคี นกอ่ น เขากพ็ ดู โนม้ นา้ วใจตวั เองเป็ น เวลานานมาก ถงึ ไดย้ อมรับเด็กคนนี้ แตเ่ มอ่ื หลังจากทไี่ ดพ้ บ ก็คาดไมถ่ งึ วา่ จะไดพ้ บวา่ เด็กคนน…้ี … เป็ นเลอื ดเนอ้ื ของตวั เอง

และมหี นา้ ตาทเ่ี หมอื นกบั ตวั เองไมม่ ผี ดิ เพยี้ น นอกจากเป็ นของ เขาแลว้ ยังมใี คร? เดมิ ทกี ค็ วรดใี จจนแทบบา้ ถงึ อยา่ งไรเสยี นกี่ ็คอื เลอื ดเนอ้ื ของ ตวั เองไมใ่ ชเ่ หรอ? แตว่ า่ ……มคี วามสขุ แตท่ มี่ ากกวา่ คอื ความโกรธ เห็นไดช้ ดั วา่ เป็ นเลอื ดเนอ้ื ของตวั เอง แตว่ า่ เขากลับถกู ปิดบงั มาแลว้ 5ปีเต็ม 5ปี……ในชวี ติ คนเราจะม5ี ปีกคี่ รัง้ ? เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื งงอยตู่ รงทเี่ ดมิ ในหวั กไ็ ดก้ ะพรบิ ผา่ นตอนทผี่ หู ้ ญงิ คนนัน้ ดงึ ไดแ้ ขนเสอ้ื ขอรอ้ งเขา ตรงหวั ใจแน่นอนวา่ คอื เจ็บ ผหู ้ ญงิ ทตี่ วั เองสละชพี จบี มา หากวา่ ได ้ แน่นอนวา่ เขาคอื จะเก็บเขา้ มาในออ้ มอกรักและเอ็นดู อยา่ งดี แตภ่ ายใตส้ ถานการณต์ อนนี้ ในใจของเขากย็ งุ่ เหยงิ มากจรงิ ๆ ตอนทกี่ ําลงั คดิ ไตรต่ รอง ในหอ้ งก็มเี สยี งลมหายใจของเสยี่ ว หมโี่ ตว้ สง่ มา

“คณุ อา รหัสสญั ญาณมอื คอื อะไรเหรอ?” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู นี้เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดส้ ตกิ ลบั มา และไดพ้ ดู ตอบ กลับ: “ตวั Zตวั เดยี ว” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ขดี ตวั Zแลว้ ในทสี่ ดุ โทรศพั ทก์ ไ็ ดป้ ลดล็อก หนา้ จอโทรศพั ทข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ กระชบั มาก นอกจากการทํางาน กบั แอพกต่ี วั ทไ่ี ดต้ ดิ ตัง้ แลว้ พวกความบนั เทงิ กล็ ว้ นไมม่ ี กวาดตามองไปกลบั ทหี นงึ่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็ไดถ้ อนใจอยใู่ นใจ ดว้ ยความจนปัญญา เป็ นผชู ้ ายทไ่ี มน่ ่าสนใจคนหนง่ึ จรงิ ๆนะ ในโทรศพั ทม์ เี พยี งการทํางาน ถา้ เชน่ นัน้ 5ปีกอ่ นเขาคอื ผา่ นมา ไดย้ ังไงกนั ละ่ ? ตามผลของการตรวจสอบ ภายใน5ปีทผ่ี า่ นไป ของเยโ่ มเ่ ซนิ ผหู ้ ญงิ ขา้ งกายสกั คนกไ็ มม่ นี ่ี หากวา่ ไมใ่ ชม่ องวา่ เขาอยบู่ นสถานะทส่ี มบรู ณ์ไรท้ ตี่ ิ เสย่ี วหม่ี โตว้ กจ็ ะไมใ่ หแ้ มอ่ ยดู่ ว้ ยกนั กบั เขาตอ่ อกี ละ่