กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

กลยทุ ธเ์ ดด็ เสพตดิ ภรรยาของผม 2

” เวลามนั ก็นานมาแลว้ ไม่คอ่ ยแน่ใจเหมือนกนั คะ่ “หลินซินเหยยี นปากแขง็ ไมย่ อมรับ ปฏิเสธทุกความทรงจาํ ของเธอ เพ่อื หลีกเลี่ยงความรู้สึกพวกน้นั ” คุณเรียกฉนั มา คงมีเร่ืองจะพดู กบั ฉนั ใช่ไหมคะ ” หลินซินเหยยี นนง่ั ลงบนโซฟาตรงหนา้ ขา เรียวงามท้งั สองขา้ งไขวห่ า้ ง สองมือประสานเขา้ หากนั ” พอดีเลย ฉนั ก็มีเรื่องอยากจะพดู กบั คุณชายจงเหมือนกนั ค่ะ ” เธอมีเรื่องจะพดู กบั เขาง้นั เหรอ ” เรื่องน้ีกลบั ทาํ ใหจ้ งจ่ิงหา้ วแปลกใจเลก็ นอ้ ย เขายนื แกว้ ไวน์ในมือน้นั วางลงตรงหนา้ หลินซินเหยยี น ” เตรียมไวเ้ ธอน่ะ ” หลินซินเหยยี นตอบรับอยา่ งมีมารยาท ” ขอบคุณค่ะ ” จงจ่ิงหา้ วเลิกคิว้ ข้ึน น้าํ เสียงน้ี ท่าทีแบบน้ี หรือเขาเป็ นคนแปลกหนา้ ต่อเธอจริงๆ เขากดความหงุดหงิดใจเอาไว้ แลว้ นงั่ ลงตรงหนา้ เธอ ” อยากจะพดู อะไรกบั ผมง้นั เหรอ ” มือของหลินซินเหยยี นประสานกนั แน่นข้ึน ” หกปี ที่แลว้ คุณบอกวา่ การหยา่ ลา้ ง จะเกิดตามท่ี ตกลงกนั เอาไว้ จริงๆ ตอนน้ีก็ควรจะหยา่ กนั ไดแ้ ลว้ แตเ่ ป็ นเพราะฉนั ทาํ ใหเ้ ราไม่ไดไ้ ปเซ็นใบ หยา่ กนั ทาํ ใหเ้ กิดความลาํ บากต่อคุณ ฉนั ขอโทษดว้ ยนะคะ ที่ฉนั มาวนั น้ี ก็เพราะอยากเซ็นใบ หยา่ ใหเ้ รียบ…. ” ” น่ีคือส่ิงที่คุณอยากบอกผมง้นั เหรอ ” จงจ่ิงหา้ วตดั บทเธอ เขาพดู ไปแลว้ วา่ เขาไดย้ กเลิกการหม้นั กบั เหอรุ่ยหลินไปแลว้ เธอยงั จะมาพดู กบั เขาเร่ืองน้ีอีก คร้ังท่ีแลว้ เขายงั พดู ไมช่ ดั เจนอีกหรือไง

สีหนา้ เขาดูเงียบขรึมลง ” ใช่ค่ะ คาํ พดู ของคุณชายจงฉนั เอาไปพจิ ารณาแลว้ ถึงคุณจะรับได้ แตฉ่ นั รับไมไ่ ดค้ ะ่ ดงั น้นั ฉนั คิดวา่ ทาํ ตามท่ีคุณชายจงพดู เอาไว้ ทาํ ตามท่ีเราต่างก็ตกลงกนั นนั่ ก็คือการหยา่ คะ่ ” เมื่อพดู จบ มือของเธอกเ็ ตม็ ไปดว้ ยเหงื่อ จงจ่ิงหา้ วยมิ้ ออกมาอยา่ งเยน็ ชา ร่างสูงโยต้ วั ไปขา้ งหลงั เพอ่ื พงิ กบั โซฟา แลว้ มองเธอราวกบั ไมม่ ีอะไรเกิดข้ึน หลินซินเหยยี นที่โดนเขาจอ้ งก็กระสบั กระส่ายทาํ ตวั ไมถ่ ูก ใชเ้ วลานานกวา่ จะกลบั มาพดู ดว้ ยน้าํ เสียงปกติดงั เดิม ” ถา้ คุณมีเวลา วนั น้ีก็สามารถจดั … ” เหมือนกบั วา่ หลินซินเหยยี นหวั เราะเยาะในความโง่เง่าของตวั เองออกมา ” ฉนั ลืมไป เรื่องแบบ น้ีไม่จาํ เป็ นตอ้ งใหค้ ุณชายจงจดั การดว้ ยตวั เองหรอก คุณพดู กบั ผชู้ ่วยกวนคาํ เดียวก็เรียบร้อย แลว้ ” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้ว ” คุณพดู จบหรือยงั ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ก่อนจะนงั่ ตวั ตรง เพ่ือเตรียมจะฟังในสิ่งที่เขากาํ ลงั จะพดู กบั เธอ จงจ่ิงหา้ วไม่ไดเ้ อย่ คาํ พดู ใดออกมา แต่กลบั เปิ ดโทรศพั ทห์ าข่าวสงั คมแลว้ ยน่ื ใหเ้ ธอดู หลินซินเหยยี นรู้สึกมึนงง ก่อนจะสาดส่องสายตาที่อยากรู้ลงไป ไม่เห็นรูปภาพ สายตาเธอกเ็ บิก กวา้ ง ก่อนจะรีบหยบิ โทรศพั ทม์ าดู ก็พบวา่ ในน้นั คือลกู ชายของเธอ ฉากหลงั เป็ นหอ้ งอาหาร ในมือของหลินซีเฉินเป็ นของบางอยา่ ง แตม่ นั ดูสะดุดตามาก หนา้ ดา้ นขา้ งของจงจิ่งหา้ วในรูป น้นั ปรากฏออกมาอยา่ งชดั เจน

” นี่มนั คืออะไรคะ ” ” ผมและประธานหลี่คนสาํ คญั กาํ ลงั คุยเร่ืองธุรกิจกนั อยู่ ลูกชายของคุณก็บุกเขา้ มา ชูสิ่งน้ีข้ึน มาแลว้ บอกวา่ เป็ นของผม แลว้ ก็บอกต่อหนา้ คนเยอะๆ แลว้ กย็ งั มีคนถ่ายไวไ้ ด้ จากน้นั ก็ถกู เอา ไปลงในอินเทอร์เน็ต ” เขายนื่ มือออกไป นิ้วมืออนั เรียวยาวนะ คอ่ ยๆ ปลดกระดุมคอเส้ือลง อยา่ งไม่ใส่ใจนกั ” ขา่ วน้ีถูกเผยแพร่ออกไปแลว้ คุณรู้ไหมวา่ คนอื่นจะพดู ถึงผมยงั ไง ” ที่หลินซินเหยยี นช็อกไมใ่ ช่เรื่องท่ีหลินซีเฉินสร้างเรื่องใส่จงจ่ิงหา้ ว แต่มนั คือเด็กนอ้ ยเอาของ แบบน้นั มาจากไหน เขายงั เป็ นเด็กอายแุ คห่ า้ ขวบดว้ ยซ้าํ ” ขอโทษนะคะ ฉนั จะสง่ั สอนเขา…. “ไม่สิ หลินซีเฉินจะซ้ือของพวกน้ีเองไดย้ งั ไง ถา้ เขาทาํ มนั ตกไวเ้ องละ่ ” ” ไม่ใช่ของผม ” จงจิ่งหา้ วพดู เสียงเขม้ เม่ือรู้ความคิดของหลินซินเหยยี น ยงั ดีที่เขายงั มีสติอยู่ ถา้ ไมง่ ้นั เขาคงกระชากคอเส้ือแลว้ ตะคอกด่าผหู้ ญิงคนน้ีไปแลว้ เขาไม่ไดพ้ กของแบบน้นั เป็ นเรื่องปกติเสียหน่อย! หลินซินเหยยี นยมิ้ เยน็ ยะเยอื ก ” ลกู ชายของฉนั อายยุ งั นอ้ ยขนาดน้นั เกรงวา่ แกจะไม่รู้วา่ ของชิ้น น้นั คืออะไร อีกอยา่ งทาํ ไมแกไม่ใหค้ นอ่ืนล่ะ แต่ใหค้ ุณแทน ” หลินซินเหยยี นยงั คงเชื่อใจลูกชายของตวั เอง ถึงเด็กนอ้ ยจะฉลาดไปหน่อย แต่แกคงคิดไมถ่ ึงที่จะเอาของพวกน้ีมาทาํ ร้ายเขาหรอก เหอะๆ ได้

จงจ่ิงหา้ วยนื ข้ึน นิ้วมือของเขาคอ่ ยๆ ปลดกระดุมเส้ือเชิ้ตออกทีละอนั ทีละอนั ก่อนเหลือบมอง ลงไป อยา่ งป่ าเถื่อนและบา้ คลง่ั หลินซินเหยยี นถอยตวั กลบั ไปอยา่ งอตั โนมตั ิ ก่อนจะมองเขาอยา่ งระแวง ” คุณจะทาํ อะไร ” จงจิ่งหา้ วยมิ้ ” ผมก็จะยนื ยนั กบั คุณไง วา่ ผมไม่ไดช้ อบใชข้ องแบบน้นั เป็ นเร่ืองปกติหรอกนะ” ” ……. ” ” ฉนั จะกลบั ไปถามแก วนั น้ีเราคุยกนั แคน่ ้ีละกนั คะ่ ” ขณะพดู เธอกล็ ุกข้ึนแลว้ อยากจะเดิน ออกไป แตก่ ลบั ถกู จงจิ่งหา้ วจบั ขอ้ มือไว้” คุณพดู จบหรือยงั ” หลินซินเหยยี น แค่รู้สึกถึงหวั ใจของเธอแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอตกใจจนแทบแย่ เธอไม่ กลา้ แมแ้ ต่จะหนั กลบั ไปมองเขาดว้ ยซ้าํ ” ฉนั จะตอ้ งหาคาํ ตอบใหไ้ ด้ ถา้ เกิดฉนั ทาํ ใหค้ ุณชายจง เสียหาย ฉนั ตอ้ งขออภยั ดว้ ยค่ะ ” ” ถา้ เทียบกบั การที่คุณไปหาคาํ ตอบ ผมวา่ ผมชอบยนื ยนั มนั ดว้ ยตวั เองมากกวา่ ” เม่ือเขาออก แรงท่ีมือ ตวั ของหลินซินเหยยี นกร็ ่วงลงไปบนโซฟา ระหวา่ งน้นั ร่างสูงของจงจิ่งหา้ วกโ็ ถม และกดลงไปบนตวั ของเธอ…….. ตอนท่ี 81 ทาํ ไมถงึ เจบ็ ใจ “นายปล่อยฉนั นะ” หลินซินเหยยี นเบิกตากวา้ ง มือสองขา้ งดนั ร่างท่ีเขากดลงมา “ปล่อย?” จงจ่ิงหา้ วกดเสียงเนน้ คาํ น้ี รู้สึกตลก ทีแรกเขาโกรธที่เธอมาขีดเสน้ ก้นั กบั เขา ตอนน้ีเช่ือเพยี งวา่ ลูกของเธอบริสุทธ์ิ กลบั สงสยั เขา

เขาโกรธจริงๆ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ไม่กลา้ มองเขา เธอสามารถรู้สึกไดถ้ ึงผิวที่แขง็ แกร่งของเขา ร้อนกวา่ อณุ หภมู ิร่างกายของเธอหลายเท่า และลมหายใจที่จู่ๆ กพ็ งุ่ เขา้ มาของเขา คุน้ เคยและเออ้ ระเหย เธอหลบั ตา “ลูกชายของฉนั อายแุ ค่หา้ ขวบ” เขาไม่มีทางทาํ เร่ืองแบบน้นั ได้ เธอเอียงคอ ลาํ คอที่ยาว เผยเสน้ เลือดที่เตน้ ตุบๆ เพราะเธอตื่นเตน้ ลมหายใจท่ีข้ึนๆ ลงๆ อยา่ ง รวดเร็ว ราวกบั โนต้ ท่ีดึงดูดใจ เดิมทีจงจิ่งหา้ วเพียงแค่อยากทาํ ใหเ้ ธอตกใจ แต่วา่ เห็นท่าทาง ตอนน้ีของเธอ รู้สึกเพียงเลือดในร่างกายกาํ ลงั สูบฉีด เขากม้ หนา้ ริมฝี ปากหยดุ ลงบนคอของเธอ ริมฝี ปากของเขานุ่มมาก เยน็ เลก็ นอ้ ย หลินซินเหยยี นออกแรงผลกั เขา ตกใจทาํ อะไรไมถ่ ูก “นายปล่อยฉนั นายยงั มียางอายอยไู่ หม?” “ยางอาย? ยางอายของฉนั ถูกลูกชายของเธอขายไปหมดแลว้ ฉนั ยงั จะเอายางอายอะไรอีก?” ขณะที่พดู หวั ของเขายงั คงฝังอยทู่ ่ีซอกคอของเธอ คลุมเครือ เขาชอบกล่ินบนตวั ของเธอ กลิ่นแบบน้นั ทาํ ใหเ้ ขาคุน้ เคยและคลง่ั ไคล้ เขาแทบรอไมไ่ หวที่จะละลายผหู้ ญิงคนน้ีเขา้ สู่ร่างกายของเขา “เธอวา่ เธอ เป็ นปี ศาจหรือเปล่า?” ถา้ ไมใ่ ช่ ทาํ ไมถึงทาํ ใหเ้ ขาที่อยตู่ รงหนา้ เธอไม่เป็ นตวั ของ ตวั เอง? หลินซินเหยยี นไมอ่ อกเสียง น้าํ ตาไหลออกจากดวงตาเงียบๆ ไหลลงไปขา้ งหูและเสน้ ผม จงจ่ิงหา้ วรู้สึกไดว้ า่ เธอสะอึกเลก็ นอ้ ย เงยหนา้ ข้ึน จบั ใบหนา้ ของเธอ “จูบเธอหน่ึงที เสียเปรียบ ขนาดน้ีเลยเหรอ?”

ขนตาของเธอสนั่ เลก็ นอ้ ย ค่อยๆ ลืมตา ในดวงตายงั มีน้าํ ตาท่ีไมไ่ ดซ้ ่อนไว้ เสียงแหบพร่า “ใน สายตานาย ฉนั เป็ นผหู้ ญิงที่สามารถข้ึนเตียงกบั ผชู้ ายง่ายๆ ใช่ไหม?” จงจ่ิงหา้ วชะงกั “เปลา่ ” “นายใช่ นายไม่เคยใหเ้ กียรติฉนั ” เธอกล้นั น้าํ ตา ไหลลงอยา่ งไม่อดทน “นายคิดวา่ ฉนั อายสุ ิบ แปดก็มีผชู้ าย ทอ้ ง เป็ นผหู้ ญิงท่ีไร้ยางอาย ไมร่ ักนวลสงวนตวั ฉนั ไมใ่ ช่ ฉนั ไม่ใช่ผหู้ ญิงอยา่ งท่ี นายคิด ฉนั แค่ทาํ อะไรไมไ่ ด”้ จงจ่ิงหา้ วรู้สึกสบั สนอยา่ งอธิบายไม่ถกู ไปเชด็ น้าํ ตาของเธอ เขายอมรับ เคยคิดแบบน้นั หลินซินเหยยี นหนั หนา้ ไม่ยอมใหเ้ ขาแตะ มือของเขาหยดุ ลงท่ีขา้ งหูของเธอ ค่อยๆ วางลง ทดั ผมท่ียงุ่ ของเธอไวข้ า้ งหู “เร่ืองในอดีตของ เธอ ฉนั ไมพ่ ดู ถึง เร่ืองในอดีตของฉนั เธอกล็ ืม” “นายอยากทาํ อะไร?” หลินซินเหยยี นอดกล้นั “ฉนั เคยบอก ใหเ้ ธอกลบั มาท่ีตาํ แหน่งเดิม—” “ลกู ของฉนั ละ่ นายเตรียมตวั จะเป็ นพอ่ เล้ียงของพวกเขาเหรอ?” หลินซินเหยยี นตดั บทเขา เธอรู้วา่ จงจ่ิงหา้ วเป็ นผชู้ ายที่หยงิ่ ยโส หากรับไดว้ า่ เธอไมใ่ ช่คนที่บริสุทธ์ิ นน่ั กเ็ ป็ นบรรทดั ฐานของเขาแลว้ เขาไมม่ ีทางยอมรับลูกของเธอ “คนท่ีหยงิ่ ยโสอยา่ งนาย สามารถยอมรับใหล้ กู ของคนอ่ืนเรียกนายวา่ พอ่ ? นายสามารถเล้ียงลกู ของคนอ่ืนเหรอ? นายไมส่ ามารถ—” “ไม่ตอ้ งพดู แลว้ !” เขาลกุ ข้ึนอยา่ งรวดเร็ว

ใช่ จงจ่ิงหา้ วแคอ่ ยากใหห้ ลินซินเหยยี นกลบั มา ไม่เคยคิดวา่ จะจดั การลกู ของเธออยา่ งไร หลินซินเหยยี นพดู ถูก เขาเอาชนะเรื่องที่หลินซินเหยยี นไม่บริสุทธ์ิ ถือวา่ เป็ นบรรทดั ฐานของ เขาแลว้ ใหเ้ ขาเป็ นพอ่ เล้ียง เล้ียงลูกของคนอื่น เขาไมเ่ คยคิดจริงๆ และทาํ ไม่ได!้ หลินซินเหยยี นนงั่ ลง จดั เส้ือท่ียงุ่ เหยงิ เงยหนา้ มองผชู้ ายที่ยนื หนั หลงั ใหเ้ ธอ“พวกเรา หยา่ กนั กลบั ไปยงั ตาํ แหน่งของตวั เอง ถึงจะถูกตอ้ ง” “เธอรู้วา่ อะไรถกู ?” น้าํ เสียงของเขาตึงเครียด อารมณ์ไม่ดีมากๆ หลินซินเหยยี นยนื ข้ึน “ฉนั ไม่รู้ แต่วา่ ฉนั รู้หวั ใจของตวั เองดี ฉนั ไม่ชอบนาย นายกร็ ับลูกของ ฉนั ไม่ได้ ยตุ ิการพวั พนั คือทางเลือกที่ดีท่ีสุด” ในหวั ของจงจิ่งหา้ วเตม็ ไปดว้ ยประโยคน้นั ของเธอ ฉนั รู้หวั ใจของตวั เองดี ฉนั ไม่ชอบนาย” ฉนั ไมช่ อบนาย? เฮอะ ฉนั ไม่ชอบนาย? เขาหมุนตวั จบั คอเส้ือของเธอ “เธอพดู ประโยคเมื่อก้ีอีกรอบซิ?” เจ็บ เธอเจ็บคอมาก

เทา้ สองขา้ งถกู จงจิ่งหา้ วยกข้ึนเหนือพ้ืน เผชิญหนา้ กบั ดวงตาท่ีแดงก่าํ ของเขา ไมถ่ อย แทบจะ เป็ นเสียงที่บีบออกมาจากคอ “ฉนั ไมช่ อบนาย หรือวา่ จะใหฉ้ นั โกหกนาย? นายทนเรื่องแบบน้ี ไมไ่ ดแ้ น่นอน ถกู ไหม?” อยกู่ บั ผชู้ ายคนน้ีไม่นาน แตห่ ลินซินเหยยี นรู้จกั เขาดี เขาท่ีหยง่ิ ยโสมากๆ จะตกต่าํ ถึงข้นั ใหค้ นพดู เทจ็ เพือ่ ทาํ ใหเ้ ขาพอใจไดย้ งั ไงละ่ ? แตว่ า่ ในใจเขาก็ไม่พอใจ ไมพ่ อใจมากๆ จะบา้ แลว้ ! หลินซินเหยยี นเงียบมาก ไมด่ ิ้นรน และไมก่ ระตนุ้ เขา แมว้ า่ จะเจ็บคอมากแต่ก็อดทน ใบหนา้ ของเธอแดง จงจิ่งหา้ วจบั คอเส้ือของเธอแน่นมาก เธอไมส่ ามารถหายใจได้ จงจ่ิงหา้ วผลกั เธอออกดว้ ยความโมโห “อวดฉลาด” หลินซินเหยยี นลม้ ลงบนพ้ืน กมุ หนา้ อกหายใจหนกั ๆ ผา่ นไปสกั พกั ถึงจะดีข้ึน เธอลกุ ข้ึนจาก บนพ้นื “รอนายคิดไดแ้ ลว้ สามารถใหผ้ ชู้ ่วยกวนติดต่อฉนั ไดต้ ลอดเวลา” พดู จบเธอกห็ นุนตวั เดินไปทางประตู เห็นเปี ยโนหนา้ กระจก หยดุ ฝี เทา้ ลง แตไ่ มไ่ ดห้ นั หวั “ของ ที่ฉนั เก็บไว้ นายไม่ไดท้ ิ้ง ขอบคุณมาก ฉนั จะยา้ ยออกไปโดยเร็วท่ีสุด” พดู จบเธอกา้ วเทา้ ใหม่ เดินออกจากประตูใหญ่ของวลิ ล่า ท่าทางท่ีเธอทาํ เป็ นเขม้ แขง็ มากตลอด แทบจะแตกสลายไป หมด เธอใชม้ ือขา้ งหน่ึงยนั กาํ แพงไว้ อีกขา้ งกมุ อก

เธอไม่รู้เพราะอะไร ถึงเจบ็ ใจ “คุณหลิน ไม่เป็ นไรใช่ไหม?” กวนจิ้งพิงประตรู ถเล่นโทรศพั ทม์ ือถือ เห็นหลินซินเหยยี น ออกมา รีบเดินมา หลินซินเหยยี นส่ายหวั “ไมเ่ ป็ นไร” “ไมเ่ ป็ นไรกด็ ี ข้ึนรถเถอะ ฉนั ส่งคุณกลบั ไป” กวนจิ้งเดินไปขา้ งหนา้ เปิ ดประตูรถ หลินซินเหยยี นกลา่ วขอบคุณแลว้ ข้ึนรถ กวนจิ้งมองหลินซินเหยยี นผา่ นกระจกหลงั “ฉนั เห็นสีหนา้ ของคุณไม่ดี มีเรื่องทะเลาะววิ าทกบั ประธานจงเหรอ?” หลินซินเหยยี นเงยหนา้ มองเขา นึกถึงขา่ วที่จงจิ่งหา้ วใหเ้ ธอดู หยบิ โทรศพั ทม์ ือถือออกมา คน้ หาภาคสงั คมจากหวั ขอ้ ข่าว เจอขา่ วน้ีจริงๆ เธอขมวดคิว้ ยนื่ ใหก้ วนจิ้งดู “ตอนน้นั นายอยู่ ไหม?” กวนจิ้งเหลือบมองหนึที ข่าวน้ี เม่ือก้ีท่ีเขาเล่นโทรศพั ทม์ ือถือก็เห็น และถึงตอนน้ี เขาถึงจะรู้วา่ ทาํ ไมตอนน้นั จงจิ่งหา้ วไม่ใหเ้ ขาหา้ มผชู้ ่วยที่ถา่ ยรูป แมจ้ ะถา่ ยแลว้ หากจงจิ่งหา้ วไมอ่ ยากเห็น ก็จะไมม่ ีข่าวตอนน้ี ตอนน้ีปรากฏแลว้ พดู ไดเ้ พยี งวา่ จงจ่ิงหา้ วต้งั ใจ แลว้ ทาํ ไม น่าจะเกี่ยวกบั หลินซินเหยยี นสินะ? กวนจิ้งพยกั หนา้ “ตอนน้นั ประธานจงกาํ ลงั คุยงานกบั ประธานหลี่ของบริษทั เซิ่งตา้ ลกู ของคุณ บุกเขา้ มา ถือสิ่งน้นั บอกวา่ ประธานจงทาํ ตก” หลินซินเหยยี นจบั โทรศพั ทม์ ือถือแน่น “จงจ่ิงหา้ วมีนิสยั พกของแบบน้ีไหม?”

ประโยคน้ีเธอถามยงั รู้สึกผิด ใครจะประสาท ไม่มีอะไรก็พกของแบบน้ีติดตวั ? ต่อใหจ้ ะใช้ กไ็ ม่พกติดตวั ตลอด ไมต่ รงกบั พฤติกรรมคนปกติ เห็นไดช้ ดั วา่ จงจ่ิงหา้ วเป็ นคนปกติ “ไม่มี” ตอนน้ีคิดดีๆ ไมใ่ ช่นิสยั ของจงจิ่งหา้ วนี่นา ตอนน้นั ที่ประธานจงยอมรับ เขาตกใจมาก หลินซินเหยยี นเกบ็ โทรศพั ทม์ ือถือ เรื่องน้ี เธอตอ้ งถามใหช้ ดั เจน หลินซีเฉินเพ่งิ จะหา้ ขวบ หากเขาทาํ จริงๆ… เธอกมุ ขมบั ลาํ บากจริงๆ ไมน่ านรถก็หยดุ ท่ีเธออาศยั อยู่ เธอเปิ ดประตลู งจากรถ เพราะรีบจะถามเรื่องใหช้ ดั เจน ไม่ได้ ทกั ทายกวนจิ้ง เธอเปิ ดประตู จวงจ่ือจ่ินกาํ ลงั เก็บของท่ีนาํ มา “เส่ียวซีล่ะ?” “อยใู่ นหอ้ งนอน” จวงจื่อจิ่นเห็นสีหนา้ ของเธอไม่ดี “เธอไมส่ บายเหรอ?” “เปล่า” ตอนน้ีเธอแคอ่ ยากรู้วา่ เกิดอะไรข้ึนกนั แน่ เดินไปถึงหนา้ ประตูหอ้ งนอน เธอเปิ ดประตู ตอนที่ 82 บอกว่าใครสอนนาย หอ้ งนอนท่ีใชส้ ีฟ้ าอ่อน ไมส่ ูญเสียความไร้เดียงสาของเดก็ และดูอบอุน่ เป็ นพเิ ศษ แค่ดูกร็ ู้วา่ ต้งั ใจตกแต่ง

หลินซีเฉินนง่ั อยขู่ า้ งเตียง หนั หนา้ ไปทางหนา้ ตา่ ง กม้ หนา้ กาํ ลงั ดูอะไร ดูอยา่ งจดจ่อ ไมร่ ู้สึกวา่ มีคนเขา้ มา หลินซินเหยยี นเดินเขา้ มาเงียบๆ ดูจากดา้ นหลงั วา่ หลินซีเฉินกาํ ลงั ดูอะไร หลงั จากท่ีเห็นส่ิงท่ี เขากาํ ลงั ดูบนจอแทบ็ เลต็ อกของหลินซินเหยยี นแทบจะแตกแลว้ “หลินซีเฉิน ลูกกาํ ลงั ทาํ อะไร?!” หลินซีเฉินตกใจกบั เสียงท่ีดงั ข้ึนมาอยา่ งกะทนั หนั แตส่ ติที่เหลือบอกใหเ้ ขารีบปิ ดหนา้ จอ มิฉะน้นั หากหมา่ มี๊เห็น เขากจ็ บแลว้ เขาร้อนรนเกินไป ไมไ่ ดจ้ บั แท็บเลต็ ดีๆ ตกลงบนพ้นื หนา้ ที่แสดงดา้ นบนยงั คงเป็ นหนา้ ท่ีเขาดู หลินซีเฉินเดินไปยนื ขา้ งๆ เพือ่ กนั สายตาของหลินซินเหยยี น “หม่ามี๊” หลินซินเหยยี นจบั ไหลข่ องลูกชาย ดึกเขาออก กม้ ตวั ลงเกบ็ แทบ็ เลต็ หนา้ แรกของ Baidu ยงั แสดงคาํ คน้ หาวา่ ; Durex มีประโยชน์อยา่ งไร? ผลการคน้ หาเตม็ หนา้ จอ นอกจากน้ียงั มีภาพโฆษณาบางภาพที่ยากที่จะมองระหวา่ งชายและ หญิงกอดกนั เขาอายแุ คห่ า้ ขวบ! หลินซินเหยยี นโมโหจนสน่ั ไปท้งั ตวั “หลินซีเฉิน นายบอกฉนั มาดีๆ ทาํ ไมนายถึงดูอะไรแบบน้?ี ใครสอนนา?!” คร้ังน้ีหลินซินเห ยยี นโกรธจริงๆ หลินซีเฉินกม้ หนา้ รู้วา่ ตวั เองมีความผดิ รีบขอโทษ “หม่าม๊ี ผมผดิ ไปแลว้ ” ผดิ แลว้ ?

ยอมรับผดิ เธอก็จะไม่ถามไถ่แลว้ หลินซินเหยยี นปิ ดหนา้ จอแท็บเลต็ นงั่ ลงขา้ งเตียง เรื่องของวนั น้ีเธอจะไม่ปลอ่ ยผา่ นไปแบบน้ี “บอกแม่ ทาํ ไมลูกถึงดูอะไรแบบน้ี แลว้ ก็ เร่ืองแบบน้ีใครสอนนาย?” หลินซีเฉินคิด เร่ืองน้ีเขาหา้ มพดู ชื่อครูออกมา พดู ออกมาอนาคตครูจะไมช่ ่วยเขาแลว้ อนาคตเขาจะลา้ งแคน้ ผชู้ ายท่ีลอ้ เลน่ กบั ความรู้สึกผหู้ ญิงคนน้นั ยงั ตอ้ งการความช่วยเหลือจาก ครู เขากม้ หนา้ ประสานมือ “ผมกาํ ลงั เล่นเกม จู่ๆ ก็มีโฆษณาเดง้ ออกมา ชื่อDurex ผมกเ็ ลยคน้ หาใน Baiduวา่ นนั่ คืออะไร มีประโยชน์อยา่ งไร” “ใช่เหรอ?” เห็นไดช้ ดั วา่ หลินซินเหยยี นไมเ่ ชื่อ “ง้นั ลกู บอกแม่วา่ น้ีเกิดอะไรข้ึน” หลินซินเหยยี นหาข่าวน้นั แลว้ ยนื่ ใหเ้ ขา “พดู มาสิ ทาํ ไมถึงทาํ แบบน้ี แลว้ ก็ ใครสอนนายใหท้ าํ แบบน้ี” หลินซินเหยยี นไม่เช่ือวา่ เขาสามารถทาํ เรื่องแบบน้ีไดค้ นเดียว หลินซีเฉินปฏิเสธอยา่ งแรกวา่ มีคนช่วยตวั เอง “ในน้ีคือผมถกู แลว้ แตว่ า่ ไม่มีใครสอนผม เป็ น ผมเองท่ีจะทาํ แบบน้นั ” หลินซินเหยยี นยมิ้ เยน็ “ง้นั ลกู ก็พดู ทาํ ไมลกู ถึงทาํ แบบน้ี?” ลกู ตาของหลินซีเฉินหมุนไปมา พดู เสียงเบา “ผมเล่นเกม เห็นโฆษณาน้ี รู้จากBaiduวา่ ทาํ อะไร ได้ ตอนท่ีกาํ ลงั กินขา้ ว ผมเห็นไอช้ วั่ นน่ั ก็ไปซ้ือท่ีร้านสะดวกซ้ือ ต้งั ใจพดู วา่ เขาทาํ ตก ใหเ้ ขา ขายหนา้ ” จริงๆ แลว้ เขาดูจากBaiduเมื่อก้ี เพิ่งรู้วา่ นนั่ คืออะไร ใชท้ าํ อะไร

หลินซีเฉินอธิบายโดยไม่มีช่องโหว่ ไมม่ ีคนสอนเขา เขาทาํ เองท้งั น้นั หลินซินเหยยี นโกรธกวา่ เดิม เขาเป็ นเดก็ หา้ ขวบ ทาํ เร่ืองแบบน้ีออกมาไดย้ งั ไง? “ลกู ทาํ ไมลูกถึงเกลียดเขาขนาดน้ี? คร้ังก่อนลกู เคยทาํ ไปหน่ึงคร้ังแลว้ ” “ผมเกลียดเขา!” จู่ๆ หลินซีเฉินกเ็ งยหนา้ มองเธอ “เขารังแกหม่ามี๊ ผมก็จะใหเ้ ขาขายหนา้ !” หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว เมื่อก่อนเขาไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบน้ี เร่ืองจงจิ่งหา้ ว เหมือนวา่ เขาจะจาํ ไวใ้ นใจ แบบน้ีไมด่ ี “วนั หลงั หา้ มทาํ แบบน้ี” “ผมไม่ เขาเป็ นคนชวั่ ทาํ ไมผมจะแกแ้ คน้ เขาไมไ่ ด?้ ” หลินซีเฉินไม่ยอม ผชู้ ายท่ีชอบลอ้ เล่นกบั ความรู้สึกของผหู้ ญิงทิ้งพวกเขา จะใหเ้ ขาเคารพเหรอ? ไม่มีทาง! หลินซินเหยยี นคิดไม่ถึงวา่ เขาจะมีปฏิกิริยาใหญ่โตขนาดน้ี ขมวดคิว้ พดู กบั เขาอยา่ งใจเยน็ “เส่ียวซี ลูกทาํ แบบน้ีไมถ่ กู ” “ใครบอกไมถ่ ูก!” หลินซีเฉินระบุไวแ้ ลว้ วา่ จงจ่ิงหา้ วคือผชู้ ายที่ลอ้ เลน่ กบั ความรู้สึกของผหู้ ญิง ทอดทิ้งเขาและหม่ามี๊ กลบั มาคร้ังน้ี กเ็ พอ่ื แกแ้ คน้ เขา อะไรก็ไม่ทาํ เขากลบั มามีความหมายอะไร? หลินซินเหยยี นกโ็ กรธแลว้ “พดู ลกู ผิดไปแลว้ ” “ไม่ผิด”

ในความโกรธหลินซินเหยยี นยกมือข้ึน จะตีเขา แต่มองใบหนา้ นุ่มนิ่มของลูกชาย สุดทา้ ยเธอก็ ไม่ลงมือ หลินซินเหยยี นโกรธและเกบ็ แทบ็ เลต็ นาฬิกาโทรศพั ทแ์ ละผลิตภณั ฑอ์ ิเลก็ ทรอนิกส์ท้งั หมด “วนั น้ีหา้ มกินขา้ ว คิดพจิ ารณา รู้วา่ ผดิ เม่ือไร คอ่ ยกินขา้ วเม่ือน้นั ” หลินซีเฉินไม่ตอ่ ตา้ น ยงั ไงเขาก็ไมส่ นใจคาํ พดู ของหมา่ ม๊ี ไมห่ าเรื่องจงจ่ิงหา้ ว ไม่กินก็ไมก่ ิน ไม่กินอาหารสองม้ือก็ไม่ตาย เพียงแตว่ า่ หม่าม๊ีเก็บนาฬิกาโทรศพั ทข์ องเขา อนาคตเขาไม่สามารถติดตอ่ ครูแลว้ “เธอเป็ นอะไร โกรธขนาดน้ี?” จวงจ่ือจิ่นเห็นลกู สาวออกมา ถาม เธอพดู เสียงดงั กบั หลินซีเฉินนอ้ ยมาก น่ียงั เป็ นคร้ังแรก “คุณแม่ หลงั จากน้ีท่านอยบู่ า้ นดูแลพวกเขา หา้ มใหเ้ ขาออกไป” หลินซินเหยยี นนาํ ของท่ียดึ มา เก็บไวใ้ นลิ้นชกั แลว้ ลอ็ กไว้ จากน้นั ช่วยจวงจ่ือจ่ินเกบ็ บา้ น ในบา้ นมีทุกอยา่ ง เพียงแค่เอาของท่ีพวกเขานาํ มาไปเก็บใหเ้ ป็ นที่ “เขาเป็ นเดก็ มีอะไรใหเ้ ธอโกรธไดข้ นาดน้ี อีกอยา่ งเส่ียวซีเป็ นเดก็ ดีมากแลว้ เขาเป็ นผใู้ หญ่ มากกวา่ เดก็ ในวยั ของเขาแลว้ นะ” “กเ็ พราะเขาเป็ นผใู้ หญม่ ากเกินไป ตอนน้ีจึงไม่เชื่อฟัง เด็กกต็ อ้ งมีนิสยั ของเดก็ ” หลินซินเหยยี น นึกถึงเรื่องที่หลินซีเฉินดูของพวกน้นั ก็โกรธมาก นอ้ ยมากท่ีหลินซินเหยยี นจะโกรธขนาดน้ี บางทีหลินซีเฉินคงทาํ อะไรผิดจริงๆ

จวงจ่ือจิ่นต้งั ใจเปลี่ยนเร่ือง “เดี๋ยวฉนั จะไปซูเปอร์มาร์เกต็ ซ้ือของเลก็ นอ้ ย แลว้ ก็แวะซ้ือดอกไม้ สด ในบา้ นก็จะมีบรรยากาศ” เธอวางถว้ ยรางวลั ที่หลินซินเหยยี นไดร้ ับดีๆ หนั มามองลูกสาว “เธอมีอะไรที่จะซ้ือไหม? ฉนั ซ้ือกลบั มาให”้ เพง่ิ กลบั มา ยงั มีของมากมายท่ีตอ้ งซ้ือ หลินซินเหยยี นเขียนเป็ นโนต้ ใหจ้ วงจ่ือจ่ิน“ฉนั เอาพวก น้ี” จวงจ่ือจิ่นรับมาดูแลว้ เกบ็ “เขียนไวก้ ด็ ี จะไดไ้ ม่ลืม” “ต้งั แตก่ ลบั มาเธอกไ็ ม่ไดพ้ กั เหนื่อยแลว้ ใช่ไหม? เดี๋ยวออกไปฉนั พาพวกเขาสองคนไปดว้ ย เธอนอนพกั ผอ่ นที่บา้ น” จวงจ่ือจิ่นนาํ รถเขน็ ของหลินลยุ่ ซีออกมา เดี๋ยวออกไปแลว้ เขน็ เธอจะ ไดส้ ะดวก หลินซินเหยยี นเหน่ือยจริงๆ แตก่ เ็ ป็ นห่วงจวงจ่ือจ่ินพาเดก็ ไปไม่สะดวก“อยบู่ า้ นใหฉ้ นั ดูแล เถอะค่ะ” “ไมใ่ ช่วา่ ฉนั ไม่เคยพาพวกเขาสองคนออกไปน่ีนา” อยทู่ ่ีประเทศAจวงจื่อจิ่นกเ็ ป็ นคนดูแลพวกเขาสองคน หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ไม่ตอ้ งพา เสี่ยวซีไป ใหเ้ ขาคิดไตร่ตรองที่บา้ น” จวงจ่ือจิ่นหมนุ ตวั “ฉนั รู้แลว้ เธอไปนอนเถอะ” จวงจื่อจิ่นเก็บกวาดเสร็จ นาํ หลินลุ่ยซีที่หลบั อยวู่ างไวใ้ นรถเขน็ จากน้นั ไปเรียกหลินซีเฉิน ขณะน้ี หลินซีเฉินยงั ยนื อยขู่ า้ งเตียง เหมือนท่ายนื ตอนที่หลินซินเหยยี นเดินออกไป ไม่เปล่ียน จวงจ่ือจิ่นเดินมาหยผี มของเขา “ทาํ ใหแ้ ม่นายโกรธแลว้ ?” หลินซีเฉินกม้ หนา้ ไมพ่ ดู

จวงจ่ือจิ่นถอนหายใจ “ไม่เป็ นไร เธอไม่โกรธนายจริงๆ หรอก ออกไปกบั ฉนั ฉนั พานายไปดู ขา้ งนอก ดูวา่ ซูเปอร์มาร์เก็ตของในประเทศไมเ่ หมือนกบั ของประเทศA” “หมา่ ม๊ีของผม—” “เธอไปนอนแลว้ อีกอยา่ ง ฉนั พาหลานของฉนั ออกไป เธอจะพดู อะไรได?้ ” จวงจื่อจิ่นพดู อยา่ ง ชอบธรรม “เธอเป็ นแมข่ องนายจดั การนายได้ แตฉ่ นั เป็ นแมข่ องหม่ามี๊ของนาย เธอไมฟ่ ังฉนั ได้ เหรอ?” หลินซีเฉินยมิ้ พยกั หนา้ แรงๆ เขาอยากออกไปดูเมืองน้ีพอดี เลือกที่อยไู่ ดด้ ีจริงๆ ไม่ใช่แค่ใกลก้ บั ร้าน แถมยงั ใกลล้ ิฟวงิ่ มอลลข์ นาดใหญ่อีกดว้ ย ระหวา่ งทางหลินลุ่ยซีตื่นแลว้ รู้วา่ จะออกไป ดีใจมากๆ พวกเขาไปช้นั หน่ึงก่อน ท่ีน่ีเป็ นส่วนขายผกั จวงจื่อจิ่นตดั สินใจจะซ้ือผกั และเน้ือ “ผมจะกินอนั น้ี” หลินซีเฉินช้ีท่ีกงุ้ แลว้ พดู ป้ าหยกู ็มาซ้ือผกั ท่ีนี่ ไดย้ นิ เสียงคมชดั และออ่ นโยนน้ี เงยหนา้ กม็ องเห็นเด็กผชู้ ายท่ีอยตู่ รงหนา้ หนา้ ตาดูดีมาก โดยเฉพาะดวงตาคู่น้นั เหมือนของคุณชายตอนเดก็ ๆ เลย ตอนท่ี 83 เหมอื นกนั สุดๆ หลินซีเฉินชอบกินกงุ้ จวงจื่อจ่ินยมิ้ แลว้ ตามใจมาก “ได้ ซ้ือเลย” “หนูก็จะเอา” หลินล่ยุ ซีชอบตามน้าํ ที่สุด พ่ีชายเอาอะไร เธอกจ็ ะเอาอนั น้นั ไมว่ า่ เธอชอบ หรือไม่ พ่ชี ายเอา เธอก็เอา “ได้ ซ้ือหมดเลย” จวงจื่อจิ่นชินแลว้ เธอเป็ นแบบน้ี

ป้ าหยมู องหลินซีเฉินแลว้ มองหลินลุ่ยซีที่พดู เบิกตากวา้ ง เดก็ สองคนน้ีทาํ ไมดูดีขนาดน้ี และ ดวงตาสดใสขนาดน้ี เหมือนจงจิ่งหา้ วตอนเดก็ มากๆ “กงุ้ น้ี ฉนั รู้วา่ ร้านไหนสด” ป้ าหยเู ดินมา มองเดก็ สองคน “น่ีคือ…” จวงจื่อจิ่นกไ็ มแ่ ปลกท่ีมีคนเขา้ มาคุย เม่ือก่อนแค่เธอพาพวกเขาสองคนออกไป มกั จะมีคนมอง พวกเขาบ่อยๆ หรือเขา้ มาคุย เธอคุน้ ชินแลว้ “หลานของฉนั ค่ะ” “หนา้ ตาดีมากเลย” ป้ าหยไู ม่อยากละสายตาจากเดก็ สองคนน้ี หนา้ ตาทาํ ใหค้ นชอบมาก จวงจ่ือจิ่นยมิ้ ใช่สิ เดก็ สองคนน้ีเป็ นแรงจูงใจที่ทาํ ใหเ้ ธอมีชีวติ ต่อไป ดูแลพวกเขาแทนลูกสาว ก็คือภารกิจชีวติ ท่ีเหลือของเธอ และเป็ นเร่ืองที่เธอมีความสุขที่สุด “สวสั ดีครับคุณยา่ ” ปากของหลินซีเฉินหวานมาก “สวสั ดีเช่นกนั คะ่ ” ป้ าหยลู บู หวั ของเขา “นายชื่ออะไรเหรอ?” “ผมชื่อหลินซีเฉินครับ” “ช่ือเพราะจงั ” ป้ าหยคู ิดในใจวา่ เดก็ คนน้ีหนา้ ตาดีแลว้ ช่ือยงั เพราะ “ทาํ ไมคุณยา่ ไมถ่ ามหนูคะ?” หลินลุย่ ซีเสียใจเลก็ นอ้ ย มองป้ าหยตู าปริบๆ เธอถามพชี่ าย ไมถ่ ามเธอ เพราะเธอไมด่ ูดีเท่าพ่ีชายเหรอ? “ไม่ไดไ้ ม่ถามหนู” ป้ าหยยู มิ้ เดก็ คนน้ีน่ารักเกินไปแลว้ อายนุ อ้ ยขนาดน้ี ก็รู้จกั หึงพีช่ ายแลว้ “หนูชื่ออะไรคะ?” ป้ าหยยู มิ้ ตาหยี ถามเธอ

“หนูชื่อหลินลยุ่ ซี หนูและพี่ชายใชน้ ามสกลุ ขอหม่าม”๊ี หลินล่ยุ ซีพดู อยา่ งดีใจ ป้ าหยชู ะงกั ใชน้ ามสกลุ ตามแมข่ องพวกเขา? “เมื่อก้ีคุณบอกวา่ กงุ้ ของร้านไหนสดนะคะ?” จวงจ่ือจิ่นขดั จงั หวะของป้ าหยู เด็กทวั่ ไปจะใช้ นามสกลุ พอ่ แต่เมื่อไดย้ นิ วา่ ใชน้ ามสกลุ ตามแม่ ก็จะซกั ถามเร่ืองของบา้ นเขา เธอไม่ชอบใหค้ นอื่นมาคิดเร่ืองของครอบครัวพวกเขา “ออ้ ” ป้ าหยชู ้ีไปไม่ไกล “ร้านน้นั ฉนั พาพวกเธอไป ฉนั เป็ นลูกคา้ ประจาํ ไม่โกงน้าํ หนกั ของ พวกเธอ” ป้ าหยเู ดินนาํ ทางอยา่ งกระตือรือร้น จวงจื่อจิ่นเขน็ รถเขน็ เดินตาม ถึงร้าน ป้ าหยทู กั ทายพอ่ คา้ “วนั น้ีกงุ้ สดไหม?” “สดๆ คุณดูสิ” พอ่ คา้ ใชต้ าข่ายตกั กงุ้ ข้ึนมา กงุ้ ห่างจากน้าํ ดิ้นไปมา มีชีวติ ชีวามาก “คุณเป็ นลูกคา้ ประจาํ ไม่ไดก้ ินกงุ้ ร้านเราเป็ นคร้ังแรก รู้วา่ สดหรือไม”่ พอ่ คา้ พดู เก่งมาก “คุณ มาซ้ือ ผมใหร้ าคาต่าํ ท่ีสุดกบั คุณ เกบ็ คุณคร่ึงกิโลส่ีสิบหก เป็ นยงั ไง? ถา้ เป็ นคนอ่ืนนอ้ ยกวา่ หก สิบผมไมข่ าย” “ใหฉ้ นั หน่ึงกิโล” ป้ าหยเู ด็ดเดี่ยวมาก การ์ดท่ีจงจิ่งหา้ วใหเ้ ธอเป็ นไม่จาํ กดั วงเงิน เธอมีเงิน เธอไมใ่ ช่คนฟ่ มุ เฟื อย ปกติมกั จะต่อราคา เพียงแต่เธอรู้จกั กบั พอ่ คา้ ร้านน้ี ร้านอื่นต่าํ กวา่ หกสิบก็ ไม่ขายจริงๆ เธอซ้ือแตก่ งุ้ ร้านเขา รู้วา่ เขาไม่โกหก

“หน่ึงกิโลสามขีดน่าจะ…” “110.4” พอ่ คา้ ขายกงุ้ ยงั คิดไม่ออก หลินซีเฉินกพ็ ดู ออกมาแลว้ พอ่ คา้ ชะงกั กดเท่ากบั บนเคร่ืองคิดเลขปรากฏเลข110.4ไม่ผิด “เด็กนอ้ ยอายเุ ท่าไรแลว้ ? ฉลาดขนาดน้ี” พอ่ คา้ หวั เราะ คร้ังแรกที่เห็นเด็กท่ีหนา้ ตาดีขนาดน้ี และยงั ฉลาดมาก “ผมอายหุ า้ ขวบครับ” หลินซีเฉินไมไ่ ดภ้ ูมิใจกบั คาํ ชมของพอ่ คา้ การคิดเลขแบบน้ีง่ายมากๆ พาอคา้ ยนื่ ปลาใหป้ ้ าหยู “ญาติบา้ นคุณเหรอ ใครกนั แน่ที่โชคดี มีลูกที่สมบูรณ์ขนาดน้”ี ป้ าหยรู ับกงุ้ มา ไมด่ ีใจกบั คาํ พดู ของพอ่ คา้ อยา่ งแปลกประหลาด เพราะเด็กท่ีดูดีขนาดน้ีไมใ่ ช่ ญาติของเธอ สีหนา้ หมองลงแลว้ ยน่ื เงินใหเ้ ขา “อะ” พอ่ คา้ ไม่โกรธและยงั หวั เราะ ป้ าหยทู ี่ถือกงุ้ ยนื่ ใหจ้ วงจ่ือจ่ิน “ใหพ้ วกเธอ” จวงจื่อจิ่นรีบโบกมือ “พวกเรารับไม่ได้ ฉนั ซ้ือเองก็ได”้ “ไม่ใช่ของมีคา่ อะไร ฉนั กม็ องเด็กบา้ นคุณน่ารัก ถา้ เปล่ียนเป็ นคนอื่นฉนั ก็ไม่ให”้ “จะรับไดย้ งั ไง” จวงจ่ือจิ่นยน่ื มือไปรับกงุ้ ท่ีอยใู่ นรถเขน็ อยากคืนใหป้ ้ าหยู ขณะน้ีจู่ๆ หลินลุ่ย ซีกลบั พดู “ขอบคุณค่ะคุณยา่ ” จวงจ่ือจิ่น “……”

เดก็ คนน้ี “โอย๊ ไมต่ อ้ งขอบคุณ” น้าํ หวานๆ ของหลินลุ่ยซี ป้ าหยขู บขนั กบั เธอ ถกู หลินลุย่ ซีทาํ แบบน้ี จวงจ่ือจิ่นก็ผลกั ไสไม่ไดจ้ ึงพดู “เกรงใจจงั ขอบคุณนะคะ” ป้ าหยรู ีบโบกมือ “ไมเ่ ป็ นไร ไมต่ อ้ งขอบคุณ” “พวกเรายงั ตอ้ งซ้ือของ ไปก่อนนะคะ” จวงจื่อจิ่นพดู “คะ่ ” ป้ าหยจู อ้ งมองหลินซีเฉิน อยากพดู คุยใชเ้ วลากบั เด็กสองคนน้ีมาก แต่อยา่ งไรก็ตามเป็ นลูกของ คนอ่ืน และเจอกนั คร้ังแรก เธอกระตือรือร้นมากแลว้ ถา้ เสนอวา่ ข้ึนไปดว้ ยกนั อีก อาจจะทาํ ให้ เขาไม่ชอบได้ คิดวา่ เธอเป็ นผคู้ า้ มนุษยห์ รืออะไรทาํ นองน้นั เธอถอนหายใจ เมื่อนึกถึงคนที่เธอดูแลต้งั แต่เลก็ จนโต หลงั จากที่หยา่ กนั ก็ไมเ่ คยแต่งงาน ปี น้ีสามสิบกวา่ แลว้ อยา่ พดู ถึงลูก แมแ้ ต่ภรรยายงั ไมม่ ี สีหนา้ ของเธอหมองลง ถา้ ตอนน้นั ไมห่ ยา่ กนั ไม่แน่อาจจะมีลูกแลว้ อยา่ งไรกต็ ามตอนน้นั หลินซินเหยยี นก็ต้งั ครรภแ์ ลว้ ทาํ จงจิ่งหา้ วทาํ ท้งั น้นั ไก่ก็บินหนี ไขก่ แ็ ตก ตอนน้ีอะไรก็ไม่เหลือ

ป้ าหยหู มดอารมณ์ชอ้ ปปิ้ ง ยงั ไงในบา้ นก็ยงั มีผกั จงจิ่งหา้ วก็อาจจะไม่กลบั มา จึงเดินออกจาก ซูเปอร์มาร์เกต็ คนขบั รถเห็นป้ าหยไู มซ่ ้ืออะไรออกมา หนั ไปมองเขา “ไม่ซ้ือของกก็ ลบั เลยเหรอครับ?” ป้ าหยพู ดู หงอยๆ “ยงั มีอารมณ์ท่ีไหนกินอีก ไปเถอะ” คนขบั รถ “……” ป้ าหยกู ลบั ถึงวลิ ลา่ วลิ ล่าที่กวา้ งใหญ่ วา่ งเปลา่ ไมม่ ีบรรยากาศ ไมม่ ีรสชาติของบา้ น ที่น่ีขาดคุณหญิง และลกู อีกสองสามคน เธอถือกระเป๋ าวา่ งเขา้ มา วางกระเป๋ าไวบ้ นโตะ๊ ถอนหายใจไม่หยดุ นึกถึงใบหนา้ ของหลินซี เฉิน เธอเดินไปหนา้ โตะ๊ ดึงลิน้ ชกั ออก หยบิ ภาพถ่ายหน่ึงภาพออกมาจากดา้ นใน เดก็ ผชู้ ายที่อยู่ ในภาพคือจงจิ่งหา้ วสมยั เดก็ เขาไม่ชอบถา่ ยรูป นี่เป็ นภาพเดียวที่เขามีเมื่อตอนที่เขายงั เป็ นเดก็ ป้ าหยตู ้งั ใจมอง นึกถึงหนา้ ตาของหลินซีเฉิน เหมือนภาพถ่ายน้ีมาก เหมือนกนั มากๆ จะเหมือนกนั ขนาดน้ีไดอ้ ยา่ งไร? ตระกลู จงถึงจงจิ่งหา้ ว เขาเป็ นตน้ กลา้ ตน้ เดียว ตอนน้นั คุณหญิงคลอดแค่เขาคนเดียว จากน้นั จงฉีเฟิ งแต่งงานใหม่ แตไ่ มไ่ ดม้ ีลูก จงจ่ิงหา้ วไม่มีพน่ี อ้ ง ไมใ่ ช่ลูกของญาติแน่ๆ

บนโลกใบน้ีมีคนท่ีไม่มีความสมั พนั ธ์ทางสายเลือดสาย แตห่ นา้ ตาเหมือนกนั จริงๆ เหรอ? ป้ าหยคู ิดอยา่ งจดจ่อ ประตูดงั ข้ึนก็ไม่ไดย้ นิ จงจ่ิงหา้ วทิ้งเส้ือโคต้ ในมือ เดินมาดูวา่ ป้ าหยดู ูอะไรถึงเหม่อขนาดน้ี มีคนเขา้ มาก็ไม่รู้ เห็นวา่ เธอกาํ ลงั ดูรูป เลิกคิว้ “ทาํ ไมนึกไดแ้ ลว้ มาดูอนั น้ี?” ป้ าหยตู กใจ สติกลบั มา มองเขา “วนั น้ีฉนั เจอเด็กสองคน เหมือนนายตอนเด็กมากๆ เลย” เธอ เนน้ คาํ วา่ เหมือนกนั มาก ตอนท่ี 84 ผ้หู ญงิ ในเสียงบันทกึ เธอเนน้ คาํ วา่ เหมือนกนั มาก “ดงั น้นั ท่านอยากพดู อะไรเหรอ?” ดวงตาดาํ เหมือนหมีกของจงจิ่งหา้ วหดลง คอ่ ยๆ เขม้ ข้ึน มือของป้ าหยทู ่ีจบั ภาพถ่าย บีบแรงข้ึนโดยไมร่ ู้ตวั “คุณไดไ้ ปแอบมีลูกนอกสมรสอยขู่ า้ งนอกหรือเปลา่ —” “ไมม่ ี” ป้ าหยยู งั พดู ไม่จบ กถ็ ูกจงจ่ิงหา้ วปฏิเสธ เขาเคยแตะผหู้ ญิงคนเดียว ไมม่ ีทางที่จะมีผหู้ ญิงทอ้ งลกู ของเขา

ลูกนอกสมรส? เป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร “ป้ าหยู กลางคืนเราไม่กินอาหารแลว้ เหรอ?” มองหอ้ งครัวท่ีวา่ งเปลา่ โตะ๊ อาหารถูกเช็ดจนใส เหมือนกระจก สามารถสะทอ้ นร่างของคน ไม่มีอะไรเลย ถา้ เป็ นปกติ ตอนน้ีป้ าหยนู ่าจะกาํ ลงั ทาํ อาหารอยใู่ นหอ้ งครัว หรือเตรียมอาหารเสร็จแลว้ วนั น้ี ผดิ ปกติเลก็ นอ้ ย กิน? มุมปากของป้ าหยกู ระตุก “ยงั มีอารมณ์กิน?” “……” “ไก่ก็บิน ไข่กแ็ ตก ไมเ่ หลืออะไร ดีใจแลว้ ?” ป้ าหยพู ดู และนาํ ภาพถา่ ยวางไวท้ ่ีเดิม และไมไ่ ด้ ขา้ มไป เธอตดั สินใจที่จะตาม จงจิ่งหา้ วขมวดคิว้ วนั น้ีไดร้ ับแรงกระตนุ้ อะไรเหรอ? “ดูบา้ นน้ี เหมือนบา้ นท่ีไหน บา้ นใหญ่ แตว่ า่ มีคนไหม? มีป้ าแก่ๆ ที่ทาํ เป็ นแตง่ านบา้ นคนหน่ึง กบั คนโสดอายสุ ามสิบกวา่ คนหน่ึง มีเงินแลว้ ทาํ อะไรได?้ ” ป้ าหยปู ิ ดลิน้ ชกั โกรธในใจ ไม่ อยากใหเ้ ขากินจริงๆ แต่วา่ เธอทาํ ไม่ได้ ไปเตรียมอาหารในหอ้ งครัว จงจ่ิงหา้ วมองแผน่ หลงั ที่ไม่พอใจของป้ าหยู ดึงลิน้ ชกั ออก หยบิ ภาพถา่ ยใบน้นั ออกมา เพราะวา่ เขาไม่ชอบถา่ ยรูป แมแ้ ต่ภาพน้ีเขายงั ไมเ่ คยเห็น ถา้ วนั น้ีป้ าหยไู มน่ าํ ออกมา เขากล็ ืมแลว้ เขาจบั ภาพถา่ ยไวแ้ ลว้ ดูดีๆ ดวงตาคู่น้ี หนา้ ใบน้ี…

ครืดๆ …… โทรศพั ทม์ ือถือในกระเป๋ าของเขาดงั ข้ึน เหมือนวา่ ในหวั ของเขามีใบหนา้ หน่ึงแวบเขา้ มา กาํ ลงั จะรวมกบั ในภาพแลว้ จู่ๆ ก็ถกู เสียงโทรศพั ทม์ ือถือที่ดงั ข้ึนขดั จงั หวะ เขาวางภาพถา่ ยลง ปิ ดลิน้ ชกั หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาแลว้ กดรับสาย กวนจิ้งโทรมาคุยเก่ียวกบั งาน เขาคุยกบั กวนจิ้ง ปลดกระดุมของเส้ือแลว้ เดินไปทางหอ้ งนอน หมู่บา้ นคอนโดจินเซ่อก่างวาน จวงจื่อจิ่นทาํ อาหารเยน็ เสร็จ ขณะที่เตรียมเดินไปเรียกหลินซีเฉินออกมากินขา้ ว หลินซินเหยยี น หา้ มเธอไว้ “ใหเ้ ขาปิ ดประตสู าํ นึกผดิ ไมย่ อมรับผดิ หา้ มใหเ้ ขากินขา้ ว” “เขาเป็ นเดก็ หลอกนิดหน่อยกพ็ อแลว้ ไมใ่ หก้ ินจริงๆ เหรอ” จวงจื่อจิ่นไมเ่ ห็นดว้ ย วยั กาํ ลงั โต ไม่ใหก้ ินขา้ วไดย้ งั ไง “ไม่สาํ นึกผิด หา้ มใหเ้ ขากิน” หลินซินเหยยี นไม่อธิบาย แตท่ ่าทางแน่วแน่ บางอยา่ งละเลยได้ แต่เรื่องน้ี จะปล่อยไปแบบน้ีไม่ได้ เขายงั เป็ นเด็ก ก็ดูของเละเทะแบบน้นั โตข้ึนจะยงิ่ กวา่ น้นั ? “เหยยี นเหยยี น…” จวงจื่อจิ่นยงั อยากพดู ท่าทางของหลินซินเหยยี นแน่วแน่ ไม่ยอมฟัง ไมก่ ฎเกณฑใ์ หเ้ ขาตอนน้ี อนาคตจะสอนยาก กวา่ เดิม เธออุม้ หลินล่ยุ ซี “ไป เราไปกินขา้ วกนั ” จวงจ่ือจิ่นยนื อยทู่ ี่เดิมดูเหมือนกาํ ลงั คิดทบทวนคาํ พดู ของหลินซินเหยยี น มีท่ีวา่ งใหก้ ลบั มาเป็ น เหมือนเดิมหรือไม่

หลินซินเหยยี นหนั กลบั มามองจวงจื่อจ่ิน ใหค้ าํ ตอบเธอ “คร้ังน้ีฉนั จริงจงั มาก ท่านไม่ตอ้ งคิดจะ ช่วย” จวงจ่ือจิ่นเดินมา ถามเสียงเบา “เสี่ยวซี ทาํ อะไรผิดกนั แน่ ทาํ ใหเ้ ธอโกรธขนาดน้ี?” ในใจของจวงจ่ือจ่ินไมค่ อ่ ยเชื่อวา่ หลินซีเฉินจะทาํ ความผดิ ใหญโ่ ตอะไร เดก็ คนน้นั ฉลาดและ เชื่อฟัง คร้ังน้ีหลินซินเหยยี นโกรธขนาดน้ี เธอแปลกใจมาก นึกถึงสิ่งท่ีลูกชายดู เรื่องท่ีทาํ หลินซินเหยยี นพดู ไม่ออก “คุณแม่ท่านไมต่ อ้ งถามแลว้ รีบไปกิน ขา้ วเถอะคะ่ ” หลินซินเหยยี นนง่ั อยหู่ นา้ โตะ๊ อุม้ ลูกสาวไวใ้ นออ้ มกอด ป้ อนขา้ วใหเ้ ธอ เห็นไดช้ ดั มากวา่ หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากพดู จวงจ่ือจิ่นไมไ่ ดถ้ ามตอ่ กินอาหารเสร็จจวงจื่อจ่ินเก็บกวาด หลินซินเหยยี นพาลกู สาวไปเล่นในหมู่บา้ น เพง่ิ เขา้ มาอยู่ ก็ตอ้ งเขา้ ใจส่ิงแวดลอ้ มที่น่ี เห็นลกู สาวเดินออกไป จวงจ่ือจิ่นตกั ขา้ ว แกะกงุ้ ใส่ไวใ้ นถว้ ย ยกเขา้ ไปในหอ้ งนอนใหห้ ลินซี เฉิน แทบ็ เลต็ ถกู หลินซินเหยยี นยดึ ไปแลว้ เขาไม่ไดเ้ ล่น โทรศพั ทม์ ือถือกถ็ กู ยดึ กไ็ ม่สามารถ โทรศพั ทไ์ ปคุยกบั ครู เขาเบ่ือมาก ท้งั ตวั ซุกอยใู่ นผา้ ห่ม ช่างน่าสงสารเหลือเกิน จวงจื่อจิ่นวางอาหารไวบ้ นโตะ๊ “รีบมากิน ตอนท่ีแม่นายออกไป” หลินซีเฉินไม่ขยบั

จวงจื่อจิ่นดึงเขาลงมา “ไม่กินจริงๆ เหรอ? กลางคืนจะหิวนะ ยงั ไงถา้ ฉนั ไมบ่ อก แมน่ ายกไ็ ม่รู้ วา่ นายกินแลว้ ” หลินซีเฉินยนื อยหู่ นา้ โตะ๊ มองขา้ ว กลืนน้าํ ลาย จริงๆ เขาหิวแลว้ “กงุ้ ท่ีนายชอบกิน ฉนั แกะใหน้ ายแลว้ รีบกิน ฉนั ไปเทน้าํ ใหน้ าย” จวงจ่ือจิ่นกลวั เขาเขินอาย ต้งั ใจหาขอ้ อา้ งออกไป หลินซีเฉินเลียริมฝี ปาก หิวจะตายแลว้ จะมีชีวติ แกแ้ คน้ ผชู้ ายที่ชอบลอ้ เล่นความรู้สึกของผหู้ ญิง คนน้นั ยงั ไง? เขาตอ้ งกิน เขานง่ั ลงบนเกา้ อ้ี ยกถว้ ยข้ึนรีบกินขา้ ว เขากินเร็ว กลวั ถูกหลินซินเหยยี นจบั ได้ จวงจื่อจิ่นยกน้าํ เขา้ มา เห็นท่าทางกินขา้ วของหลินซีเฉิน พดู ไม่ออกบอกไมถ่ ูก ถา้ ไมร่ ู้จะคิดวา่ เขาหิวมานาน “ชา้ ๆ หน่อย เด๋ียวสาํ ลกั ” จวงจ่ือจิ่นยนื่ น้าํ ใหเ้ ขา ใหเ้ ขาดื่มน้าํ หลินซีเฉินหวั เราะแฮะๆ เผยขา้ วเตม็ ปาก อึมๆ อาํ ๆ “ขอบคุณครับคุณยาย” “กินชา้ ๆ แมน่ ายไมก่ ลบั มาเร็วขนาดน้ีหรอก” จวงจื่อจิ่นยนื อยหู่ นา้ ประตู “ฉนั ดูคนใหน้ าน” หลินซีเฉินกินอาหารเหมือนโจร

สภาพแวดลอ้ มของหม่บู า้ นไมเ่ ลว ถือเป็ นพ้ืนท่ีท่ีเจริญรุ่งเรือง ยงั สามารถทาํ พ้ืนที่สีเขียวขนาด ใหญ่ หายากจริงๆ สิ่งอาํ นวยความสะดวกโดยรอบยงั ครบครันมาก ท้งั โรงเรียนอนุบาลโรงเรียน ประถม ไลฟ์ สไตลม์ อลล์ สถานีรถไฟใตด้ ิน ขณะที่หลินซินเหยยี นกาํ ลงั เดินในหมู่บา้ น หลินลุ่ยซีหลบั ในออ้ มกอดเธอแลว้ เธออมุ้ ลูกสาว กลบั ไป จวงจื่อจิ่นเกบ็ กวาดหอ้ งครัวเสร็จแลว้ กาํ ลงั เปิ ดน้าํ อ่นุ ในหอ้ งน้าํ เธอเดินไปเปิ ดประตูหอ้ งของหลินซีเฉิน หลินซีเฉินยงั นง่ั อยบู่ นหวั เตียง ขดร่างเลก็ ๆ เหมือน เด็กกาํ พร้าที่ถูกทอดทิ้ง ท่าทางน่าสงสารมาก “สาํ นึกผดิ หรือยงั ?” หลินซินเหยยี นมองเขาแลว้ ถาม หลินซีเฉินกอดเข่า กม้ หนา้ “ผมไมผ่ ิด” “ได้ ไมผ่ ิดใช่ไหม ฉนั จะดูวา่ นายจะปากแขง็ ไปถึงเม่ือไร” หลินซินเหยยี นปิ ดประตูดว้ ยความ โกรธ อุม้ ลูกสาวเขา้ ไปในอีกหอ้ งหน่ึง” หลินลุย่ ซีมีนิสยั การนอนหลบั แบบหน่ึง ก็คือตอ้ งจบั หนา้ อกของหลินซินเหยยี น มิฉะน้นั จะ หลบั ไมส่ นิท ลูกสาวติดนิสยั แบบน้ี หลินซินเหยยี นกช็ ินกบั นิสยั แบบน้ีของลกู สาว เพราะเป็ นฝาแฝด น้าํ นมของเธอไมพ่ อเล้ียงลกู ท้งั สอง ใหไ้ ดแ้ คห่ น่ึงคน หลินล่ยุ ซีคลอดทีหลงั ตอนท่ีคลอดตวั เลก็ และผอมมาก ดงั น้นั ใหน้ ้าํ นมของเธอ ตอนเดก็ ๆ ขณะที่เธอกินนม ชอบใช้ มืออีกขา้ งไปจบั เวลาผา่ นไปนานก็ติดเป็ นนิสยั หลินซินเหยยี นลูบลูกสาว ตวั เองกลบั นอนไม่หลบั ปกติหลินซีเฉินกน็ อนกบั เธอ ใครจะรู้คร้ังน้ีเด็กคนน้ีจะด้ือร้ันขนาดน้ี ไมร่ ู้วา่ เหมือนใคร

วนั ที่สอง หลินซินเหยยี นออกบา้ นสายมาก ในร้านยงั ตกแต่งไมเ่ สร็จเธอกไ็ มม่ ีอะไรทาํ ใชเ้ วลาน้ีเธออยากอยกู่ บั ลกู สองคนท่ีบา้ นมากข้ึน แต่วา่ ฉินยาโทรศพั ทม์ าบอกวา่ มีคนหาเธอ เธอจึงออกบา้ น หลงั จากท่ีเธอรู้สภาพแวดลอ้ มท่ีนี่ รู้วา่ ท่ีนี่มีรถไฟฟ้ าสามารถนงั่ ไปถึงร้าน จึงเดินไปซ้ือตว๋ั ท่ีตู้ ขายตวั๋ “คุณหลิน” หยโู ตว้ โตว้ เห็นเธอ วง่ิ ฝ่ าฝงู ชน วนั น้นั เขาไดย้ นิ กวนจิ้งเรียกเธอแบบน้ี จึงเรียกคุณหลินเหมือนกนั เขามารอเธอที่น่ีต้งั แต่เชา้ หวงั วา่ จะไดค้ ุยกบั เธอ ใครจะรู้วา่ เธอไมอ่ อกบา้ น ออกบา้ นแลว้ ก็ไม่นงั่ รถแทก็ ซี่แต่มานง่ั รถไฟฟ้ า โชคดีท่ีท่าทางของเขาไว มิฉะน้นั จะพลาดเธอจริงๆ หลินซินเหยยี นไดย้ นิ เสียง หนั ไป เมื่อพบวา่ เป็ นเขา ขมวดคิว้ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาํ ไมเขาตอ้ งตาม ตวั เอง หยโู ตว้ โตว้ วงิ่ มา เม่ือวง่ิ มาถึงหนา้ หลินซินเหยยี น เหน่ือยจนหายใจหนกั ๆ เขาเทา้ สะเอวแลว้ กม้ ตวั “ฉนั ขอคุยกบั เธอไดไ้ หม?” “ไม่ได”้ หลินซินเหยยี นปฏิเสธ ไมค่ ิดจะไปตามเรื่องในอดีต หยโู ตว้ โตว้ กลบั เป็ นน้าํ เสียงที่มนั่ ใจ “หลงั จากท่ีเธอเห็นส่ิงน้ี เธอจะยอมคุยกบั ฉนั แน่นอน” พดู แลว้ เขากห็ ยบิ ของบางอยา่ งออกมาจากกระเป๋ าแลว้ ยน่ื ใหห้ ลินซินเหยยี น

ตอนที่ 85 เพราะความโลภจงึ ถูกปิ ดปาก หลินซินเหยยี นหลบุ ตาลง เห็นเมมโมรีการ์ดในมือของเขา ขมวดคิ้ว “น่ีคืออะไร?” สีหนา้ ของหยโู ตว้ โตว้ หมองลง “พี่ชายของฉนั ไม่ไดฆ้ ่าตวั ตาย แตถ่ ูกฆ่าตาย” ประโยคน้ี หลินซินเหยยี นไมส่ นใจ “ขอโทษ ฉนั ยงั มีธุระ ตอ้ งไปแลว้ ” เธอจ่ายเงินแลว้ หยบิ การ์ดเดินไปทางทางเขา้ ในสถานการณ์ท่ีรีบร้อน หยโู ตว้ โตว้ วงิ่ ตามไปแลว้ จบั แขนของเธอ “หกปี ก่อน พ่ฉี นั ไดร้ ับเงิน กอ้ นหน่ึง คนที่ใหเ้ งินกอ้ นน้นั เป็ นผหู้ ญิง ใหเ้ ขาไปชนผหู้ ญิงคนหน่ึง” โครม! เหมือนมีฟ้ าผา่ กระทบลงบนศีรษะของหลินซินเหยยี น หกปี ก่อน มีคนจะทาํ ร้ายเธอ? “เธอก็คือผหู้ ญิงที่พฉี่ นั ตอ้ งชน สุดทา้ ยเธอโชคดีที่ไม่ตายใช่ไหม?” หยโู ตว้ โตว้ พดู ความคาดเดา ของตวั เอง และหลงั จากท่ีพบเสียงบนั ทึกน้นั หยโู ตว้ โตว้ ถึงจะเขา้ ใจ ทาํ ไมเม่ือพบเขาหลินซินเหยยี นจะทาํ สีหนา้ รังเกียจ หลินซินเหยยี นจบั เมมโมรีการ์ดในมือของเขา ดูดีๆ น่าจะเป็ นเมมโมรีการ์ดของโทรศพั ทม์ ือถือ ใชไ้ ดก้ บั โทรศพั ทร์ ุ่นเก่าเท่าน้นั สมาร์ทโฟนตอนน้ี หน่วยความจาํ ในตวั สูงมากแลว้ แทบจะไม่ ตอ้ งใชข้ องแบบน้ี เธอคืนเมมโมรีการ์ดใหเ้ ขา “ในน้ีมีหลกั ฐาน?” “ถา้ เธอมีเวลา เราสามารถหาท่ีคุยกนั ได”้ หยโู ตว้ โตว้ รู้วา่ หลินซินเหยยี นจะตกลง จริงๆ หลินซินเหยยี นตกลงแลว้ เธอก็อยากรู้วา่ ตอนน้นั ใครจะทาํ ร้ายเธอ

ตอ้ งรู้วา่ อบุ ตั ิเหตุคร้ังน้นั ทาํ ใหเ้ ธอเกือบจะเสียลกู ไป “ฉนั รู้วา่ แถวน้ีมีร้านกาแฟ ไปท่ีนนั่ เถอะ” หลินซินเหยยี นเดินนาํ หนา้ หยโู ตว้ โตว้ ตามเธอ ร้านกาแฟอยใู่ กลห้ มู่บา้ น เธอเห็นเมื่อคืน ไมน่ านกถ็ ึงร้านกาแฟ หลินซินเหยยี นพบมมุ ที่เงียบสงบแลว้ นงั่ ลง “นายจะด่ืมอะไรไหม?” แมว้ า่ หลินซินเหยยี นอยากรู้ความจริงเร็วๆ แต่วา่ มองท่าทางของหยโู ตว้ โตว้ เหมือนจะกระหายน้าํ มาก “ฉนั เอาน้าํ ” เขากระหายน้าํ จริงๆ หลินซินเหยยี นยน่ื เมนูใหพ้ นกั งาน “ฉนั ขอน้าํ เปล่าสองแกว้ ก่อน ตอ้ งการอะไรเพิม่ คอ่ ยเรียก คุณ” “คะ่ ” น้าํ เปล่ามาเสิร์ฟ รอพนกั งานเดินไปไกล หลงั จากท่ีหยโู ตว้ โตว้ ดื่มน้าํ หลินซินเหยยี นพดู “พดู มาเถอะ ตกลงเกิดอะไรข้ึนกนั แน่” “เธอฟังก่อน” หยโู ตว้ โตว้ หยบิ โทรศพั ทม์ ือถือที่สามารถใส่เมมโมรีการ์ดออกมา เปิ ดออก ใส่ เมมโมรีการ์ดเขา้ ไป จากน้นั เปิ ดเครื่อง คน้ หาเสียงบนั ทึกในเมมโมรีการ์ดแลว้ เปิ ด มีเพยี งท่อนเดียว น่าจะบนั ทึกจากตรงกลาง “ถา้ ฉนั ทาํ ตามที่เธอบอก ขบั รถชนผหู้ ญิงคนน้นั ตาย ฉนั กต็ อ้ งเขา้ คุกส?ิ ” “นายวางใจได้ ฉนั ไมใ่ หน้ ายข้ึนศาล ยงิ่ ไม่ใหน้ ายเขา้ คุก เราทาํ เบรกของรถใหม้ ีปัญหาไว้ ลว่ งหนา้ ถึงเวลาก็ทาํ เป็ นวา่ เบรกรถเสีย ทาํ เป็ นอุบตั ิเหตุ นายไม่ตอ้ งรับผิดชอบอะไร และนายมี

โรค ฉนั ก็จะช่วยนาย นายตอ้ งรู้ หลงั จากสาํ เร็จแลว้ นายจะไดเ้ งินกอ้ นใหญ่ เงินกอ้ นน้ีใชเ้ วลาท้งั ชีวติ นายยงั หามาไมไ่ ด้ น่ีเป็ นการซ้ือขายท่ีคุม้ มาก” “นายวางใจได้ ต่อใหเ้ ขา้ คุก ฉนั กจ็ ะประกนั ตวั นายออกมา” ดูเหมือนวา่ ผหู้ ญิงพยายามโนม้ นา้ ว เขามาก เหอรุ่ยหลินไมเ่ พียงตอ้ งการใหห้ ลินซินเหยยี นไดล้ ิ้มรสความเจ็บปวดจากอบุ ตั ิเหตทุ างรถยนต์ เท่าน้นั แตย่ งั ตอ้ งการชีวติ ของเธอมากกวา่ เม่ือจงจ่ิงหา้ วหยา่ กบั เธอ ใหเ้ ธอไปจากโลกน้ีอยา่ งสมบูรณ์ แบบน้ีกจ็ ะไมม่ ีใครสามารถข่มขู่ หลอ่ นได้ จงจิ่งหา้ วก็จะเป็ นของหลอ่ น เพียงแต่หลอ่ นคิดไม่ถึง มีคนช่วยเธอ และยงั พาเธอออกจากเมืองB จากไปกห็ กปี และยงั คลอดลกู “ตามเสียงบนั ทึกน้ี ฉนั เดาวา่ ผหู้ ญิงคนน้ีรู้วา่ พ่ฉี นั ตอ้ งการเงิน และรู้วา่ เขาเป็ นคนขบั รถบรรทุก จึงไปหาเขา วางแผนอุบตั ิเหตุรถยนต”์ หยโู ตว้ โตว้ เก็บโทรศพั ทม์ ือถือแลว้ พดู หลินซินเหยยี นเทา้ คาง นึกถึงเสียงของผหู้ ญิงในเสียงบนั ทึก ชดั เจนมาก และคุน้ เคยมาก เหมือน เธอจะรู้วา่ เสียงน้นั เป็ นของใคร ไป๋ จวเู่ วยในอดีต เหอรุ่ยหลินในปัจจุบนั หลอ่ นทาํ ใหจ้ วงจ่ือจิ่นป่ วยทางจิต ต่อมาเหอรุ่ยเจ๋อเป็ นคนควบคุมไว้ ตอนน้ีไมต่ ่างจากคน ทวั่ ไป เธอไปอยากไปตามอีก เหตุผลที่ไม่สืบหา ก็เพราะหลอ่ นเป็ นนอ้ งสาวของเหอรุ่ยเจ๋อ ตอนน้ี… เธอคิดมาตลอดวา่ นนั่ เป็ นอุบตั ิเหตเุ บรกรถเสีย กลบั คิดไมถ่ ึง

“เธอรู้ใช่ไหมวา่ ผหู้ ญิงในเสียงบนั ทึกคือใคร?” หยโู ตว้ โตว้ ลองถาม หลินซินเหยยี นเงยหนา้ หมุนแกว้ น้าํ อยา่ งไมป่ กติ ไม่ไดต้ อบเขา แต่กลบั ถาม “ฉนั สงสยั นายได้ เสียงบนั ทึกนี่มายงั ไง” ใบหนา้ ของหยโู ตว้ โตว้ น่ิง จากน้นั กก็ ม้ หนา้ “ไม่อยากพดู ?” หลินซินเหยยี นปลอ่ ยมือ ยนื ข้ึน “ขอบคุณมากที่นายบอกเร่ืองพวกน้ีกบั ฉนั ” หยโู ตว้ โตว้ เงยหนา้ อยา่ งแรง มองเธอ ถามอยา่ งไมอ่ ยากเช่ือ “เธอไมอ่ ยากสืบหาเหรอ? มีคนจะ ทาํ ร้ายเธอ” หลินซินเหยยี นมองท่าทางกระวนกระวายของเขานิ่งๆ “สืบหาหรือไม่ เป็ นเร่ืองของฉนั ” “แต่ เธอไม่รู้สึกวา่ เราสองคนร่วมมือกนั อตั ราความสาํ เร็จสูงกวา่ เหรอ?” ร่วมมือกนั เขา สามารถทาํ ใหค้ นท่ีฆ่าพชี่ ายถกู ลงโทษตามกฎหมายได้ เธอยงั สามารถแกแ้ คน้ เรื่องเมื่อตอนน้นั น่ีไมใ่ ช่เรื่องที่ไดผ้ ลดีดว้ ยกนั ท้งั สองฝ่ ายเหรอ? ทาํ ไมหลงั จากท่ีเธอฟังส่ิงน้ีแลว้ ยงั นิ่งขนาดน้?ี “แต่นายยงั สงวนกบั ฉนั ไมใ่ ช่เหรอ?” เร่ืองน้ีทาํ ใหเ้ ธอตกใจจริงๆ แตไ่ มถ่ ึงข้นั ทาํ ใหเ้ ธอเสียสติ ในน้ียงั มีเร่ืองที่เขายงั ไมไ่ ดส้ ารภาพ หยโู ตว้ โตว้ กม้ หนา้ มือท่ีตึงเครียดถูไปมา “รอนายสารภาพ ฉนั ค่อยพิจารณาวา่ จะร่วมมือกบั นายหรือไม”่ หลินซินเหยยี นมองนอก หนา้ ตา่ ง น้าํ เสียงเอาแน่เอานอนไมไ่ ด้ “คนคนน้นั ไม่ใช่นายมีหลกั ฐาน ก็สามารถจบั ได”้ ถา้ เป็ นเมื่อก่อนยงั พดู ง่าย ตอนน้ีเธอเป็ นคนของตระกลู เหอ

มีเงินมีอาํ นาจ อยากทาํ ใหเ้ ธอลม้ น้นั ไม่ง่าย “เดี๋ยวก่อน” ขณะที่หลินซินเหยยี นเดินถึงหนา้ ประตู หยโู ตว้ โตว้ ลุกข้ึน มองแผน่ หลงั ของเธอ “เธอนงั่ ลง” หลินซินเหยยี นหนั กลบั มามองเขา “คิดดีจะพดู แลว้ ?” หยโู ตว้ โตว้ เมม้ ปากแน่น พยกั หนา้ หลินซินเหยยี นกลบั มานง่ั ลงที่เดิม “อยากร่วมมือ โปรดบอกฉนั ในส่ิงท่ีนายรู้ท้งั หมด” หยโู ตว้ โตว้ สูดหายใจเขา้ ลึกๆ มองหลินซินเหยยี นแลว้ พดู “ฉนั สืบเร่ืองของพี่ฉนั มาตลอด แต่ ไม่เคยพบเบาะแสอะไรเลย จนถึงฉนั ไดร้ ับโทรศพั ทส์ ายหน่ึง” “โทรศพั ทอ์ ะไร?” “ขณะท่ีพฉี่ นั ยงั มีชีวติ ไดเ้ ก็บของไวท้ ี่บริษทั ประกนั ภยั ผิงอนั ถึงเวลาแลว้ ยงั ไมม่ ีคนไปรับ พนกั งานโทรศพั ทห์ าฉนั ” หยโู ตว้ โตว้ พดู ความจริง “ฉนั เป็ นเบอร์สาํ รอง ติดต่อของพฉ่ี นั ไม่ได้ ถึงจะติดต่อฉนั ” หลินซินเหยยี นไม่พดู ต่อ ฟังเขาพดู เงียบๆ “ฉนั เหมือนวา่ พฉี่ นั ต้งั ใจเก็บไว”้ หยโู ตว้ โตว้ กม้ หนา้ “ทาํ ไมเขาถึงทาํ แบบน้ี?” หลินซินเหยยี นมองเขาแลว้ ถาม ผตู้ ายเป็ นใหญ่ เขาไม่อยากเปิ ดเผยพฤติกรรมไมด่ ีของพ่ีแมเ่ ดียวกนั

กม้ หนา้ ไม่พดู หลินซินเหยยี นรอเขาสองสามนาที เขายงั คงไม่พดู “นายไม่พดู ความจริงกบั ฉนั ฉนั ไม่รู้ที่ไปท่ีมา จะร่วมมือยงั ไง? ในเมื่อนายไม่เช่ือใจฉนั แลว้ จะ เรียกฉนั ไวท้ าํ ไม?” “ฉนั ไมไ่ ดไ้ มเ่ ชื่อใจเธอ” หยโู ตว้ โตว้ ปฏิเสธทนั ที “เสียงบนั ทึกน้ีอาจจะเป็ นขณะท่ีผหู้ ญิงคนน้นั พดู อยแู่ ลว้ พีฉ่ นั แอบบนั ทึก ต้งั ใจบนั ทึกไว้ หลงั เร่ืองสาํ เร็จ พี่ฉนั ไดร้ ับเงิน อาจจะใชเ้ สียงบนั ทึกน้ีไปขอเงินหล่อน ข่มขหู่ ลอ่ น จึงโดนปิ ดปาก” พดู ไปพดู มา พี่ชายเขาตาย เพราะความโลภ หลินซินเหยยี นก็เขา้ ใจเร่ืองท้งั หมดแลว้ พช่ี ายของเขาคือคนขบั รถคนน้นั ถกู เหอรุ่ยหลินซ้ือ ให้ ชนเธอตาย หลงั จากท่ีเกิดเรื่อง เธอไปตา่ งประเทศ ส่วนพชี่ ายของเขาโลภเกินไป หลงั จากท่ีได้ เงิน กไ็ ปแบลก็ เมลเ์ หอรุ่ยหลินจึงโดนปิ ดปาก “เธอจะทาํ ยงั ไง เธอไมม่ ีทางปล่อยคนท่ีทาํ ร้ายเธอใช่ไหม?” หยโู ตว้ โตว้ ถามอยา่ งรีบร้อน “แมว้ า่ เรื่องจะชดั เจนแลว้ แตอ่ ยากยอ้ นคดี เรื่องเก่าน้ีไมง่ ่าย” หลินซินเหยยี นลกุ ข้ึน “วนั น้ีฉนั ยงั มีธุระ” “ฉนั ส่งเธอ” หยโู ตว้ โตว้ ลกุ ข้ึนตาม “ฉนั มีรถ” หลินซินเหยยี นมองเขาแลว้ พยกั หนา้ หลงั จากข้ึนรถ หยโู ตว้ โตว้ เขียนเบอร์โทรศพั ทข์ องตวั เองใหเ้ ธอ“น่ีคือเบอร์โทรศพั ทข์ องฉนั เธอติดต่อฉนั ไดต้ ลอดเวลา ฉนั แนะนาํ ตวั อีกคร้ัง ฉนั ช่ือหยโู ตว้ โตว้ ” หลินซินเหยยี นรับมา “ฉนั จะจาํ ไว้ นายเรียกฉนั วา่ หลินซินเหยยี นก็พอ”

“อืม” หยโู ตว้ โตว้ ต้งั ใจขบั รถ ไม่นานรถกห็ ยดุ ลงหนา้ ร้านท่ีกาํ ลงั ตกแต่ง ฉินยารออยหู่ นา้ ประตอู ยา่ งรีบร้อน เห็นหลินซินเหยยี นก็วงิ่ มา “ทาํ ไมเธอเพง่ิ มา?” ตอนที่ 86 ความรู้สึกเก่าๆ หวนกลบั มา “มีธุระทาํ ใหล้ ่าชา้ ” หลินซินเหยยี นอธิบาย “ติดต่อทางโทรศพั ท”์ หยโู ตว้ โตว้ ทาํ ท่าโทรศพั ทใ์ หห้ ลินซินเหยยี น “ตอ้ งการใชร้ ถ ก็โทรศพั ท์ หาฉนั ได”้ อาจจะเพราะมีศตั รูเดียวกนั ความสมั พนั ธจ์ ึงใกลช้ ิดอยา่ งประหลาด หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ได้ ง้นั เธอทาํ งาน ฉนั กต็ อ้ งไปวง่ิ รถแลว้ ” หยโู ตว้ โตว้ โบกมือ แลว้ ขบั รถออกไป ไมข่ บั รถเขาก็ไม่มีรายได้ “พ่ีหลิน เขาคือใครเหรอ?” ฉินยาถามดว้ ยความอยากรู้อยากเห็น แปลกใจที่เธอนงั่ แท็กซี่กส็ ามารถมีเพื่อนได?้ หลินซินเหยยี นไม่อยากพดู มากเกี่ยวกบั เรื่องน้ี เพียงแคย่ มิ้ บางๆ “ดูเธอรีบขนาดน้ี ใครหาฉนั เหรอ?” ฉินยาตบหนา้ ผาก “ฉนั ลืมเรื่องสาํ คญั เลย” เธอดึงหลินซินเหยยี น “ฉนั จดั ใหอ้ ยใู่ นหอ้ งทาํ งาน แลว้ ท่ีน่ียงุ่ ไปหมด หอ้ งทาํ งานยงั ดีหน่อย” หอ้ งทาํ งานเป็ นของหลินซินเหยยี น เธอเก็บกวาดลว่ งหนา้ แลว้

มิฉะน้นั ที่นี่ไมม่ ีท่ีรับแขก หลินซินเหยยี นสงสยั วา่ ใครหาเธอ “ใครเหรอ ผชู้ ายหรือผหู้ ญิง” นอกจากเหอรุ่ยเจ๋อเธอไมม่ ีเพอ่ื นในประเทศ “เป็ นคุณหญิงที่เรียกตวั เองวา่ คุณนายจง หนา้ ตาสวย และมีออร่ามาก” ฉินยาแอบมองท่าทาง ของหลินซินเหยยี น สามีเก่าเธอคือจงจ่ิงหา้ ว คุณนายจงคนน้ีกค็ ือแม่สามีเก่าของเธอใช่หรือไม?่ หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว คุณนายจง? การแตง่ งานของเธอและจงจิ่งหา้ ว ไมม่ ีงานแตง่ ไม่มีพธิ ี เธอยง่ิ ไม่เคยพบครอบครัวของจงจิ่ง หา้ ว คุณนายจง? เท่าท่ีเธอรู้ คุณนายจงไมอ่ ยตู่ ้งั นานแลว้ หรือวา่ เหมือนวา่ หลินซินเหยยี นจะเดาออก เมื่อก่อนป้ าหยเู คยพดู พอ่ ของจงจิ่งหา้ วแตง่ งานใหม่ หลงั จากที่แม่ของจงจิ่งหา้ วเสียชีวติ ไดไ้ ม่ นาน เธอจึงสามารถเรียกวา่ คุณนายจงได้ แตว่ า่ เธอมาหาตวั เองทาํ ไม? หลินซินเหยยี นเตม็ ไปดว้ ยความสงสยั

“คนอยขู่ า้ งใน มีอะไรก็เรียกฉนั ” ฉินยาพาหลินซินเหยยี นไปถึงหนา้ หอ้ งทาํ งาน ไม่ไดม้ ี ความหมายวา่ จะเขา้ ไป หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ รอฉินยาจากไป เธอถึงจะยน่ื มือไปเปิ ดประตู หอ้ งทาํ งานเคยเกบ็ กวาด ก็แค่วางโตะ๊ ทาํ งาน มมุ คุยงานก็วางโซฟา โตะ๊ เคยกวาดพ้ืน หอ้ ง ทาํ งานท้งั หอ้ งวา่ งมาก ไม่มีน้าํ ชา ผหู้ ญิงแต่งตวั หรูหรายนื อยขู่ า้ งหนา้ หนา้ ตา่ ง หลินซินเหยยี นไมเ่ ห็นใบหนา้ ของเธอ เห็นวา่ หุ่น เธอไดร้ ับการดูแลอยา่ งดี ผมยาวปลอ่ ยลง เธอน่าจะไดย้ นิ เสียง หมุนตวั มาก็พบหลินซินเหยยี นยนื อยหู่ นา้ ประตู ลองถาม “เธอคือหลินซิน เหยยี นใช่ไหม?” ขณะที่เธอหมนุ ตวั หลินซินเหยยี นเห็นหนา้ ตาของเธอชดั เจน แมจ้ ะเคยผา่ นการชาํ ระลา้ งของ กาลเวลา แตย่ งั สามารถเห็นความสวยท่ีโดดเด่นของเธอ เธอกมุ มือไวเ้ หนือทอ้ ง สวมนาฬิกาโอเมกา้ ที่ขอ้ มือ แขนขวามีกระเป๋ าสีดาํ แขวนอยู่ เดรสลายส ก๊อต สวมรองเทา้ สน้ สูงสีดาํ ไมม่ ีเคร่ืองประดบั เสริม ง่ายมาก แตท่ ้งั ร่างกเ็ ปลง่ ความงามทางปัญญา “ฉนั เองค่ะ” หลินซินเหยยี นเดินมา “คุณหาฉนั มีธุระอะไรเหรอคะ? ฉนั ไม่รู้จกั คุณ” ยซู่ ่ิวยมิ้ บางๆ “ตอนที่เธอเขา้ ตระกลู จง พวกเราควรพบกนั แต่วา่ …” เพราะความสมั พนั ธ์ ระหวา่ งจงจ่ิงหา้ วกบั พวกเขาไม่ดี ไม่ยอมพาหลินซินเหยยี นกลบั ไป หลงั จากท่ีพวกเขาจดทะเบียนสมรสกนั จงฉีเฟิ งเคยโทรศพั ทห์ าจงจิ่งหา้ ว ใหเ้ ขาพาหลินซินเห ยยี นกลบั ไป แตถ่ กู จงจ่ิงหา้ วปฏิเสธ หลงั จากหยา่ กนั ก็เป็ นจงจิ่งหา้ วท่ีตดั สินใจเอง พวกเขาเพิ่งรู้หลงั จากหยา่ กนั แลว้

หลินซินเหยยี นยมิ้ อยา่ งเขา้ ใจ “ฉนั รู้” อยา่ งไรก็ตามจงจิ่งหา้ วเป็ นแต่งงานเพ่ือธุรกิจ เขาไมแ่ นะนาํ ตวั เองใหค้ นในครอบครัวกป็ กติ มาก “เชิญนงั่ ค่ะ” หลินซินเหยยี นทาํ ท่าเชิญใหย้ ซู่ ่ิว ยซู่ ่ิวพยกั หนา้ เบาๆ นงั่ ลงบนโซฟา หลินซินเหยยี นนง่ั ตรงขา้ มเธอ ไมพ่ ดู เพยี งแค่รอใหเ้ ธอพดู เธอมาหาตวั เอง เธอน่าจะมีธุระ ยซู่ ่ิวสาํ รวจหลินซินเหยยี น ดูอ่อนเยาวม์ าก สวยมาก “ตอนที่แตง่ งานกบั จงจิ่งหา้ ว ไดย้ นิ มาวา่ เธอเพิ่ง18?” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ใช่คะ่ ” เงียบไปสองวนิ าที “เธอรู้ไหมวา่ เดิมทีจงจิ่งหา้ วหม้นั แลว้ ?” ยซู่ ่ิวถาม ขณะพดู สายตาของเธอกลบั จอ้ งใบหนา้ ของหลินซินเหยยี น เห็นสีหนา้ ของเธอเปลี่ยนไป หลินซินเหยยี นตอบตามความจริง “รู้คะ่ ” “ตอ่ มา กย็ กเลิก เธอก็รู้ใช่ไหม?” “รู้ค่ะ” หลินซินเหยยี นหลบุ ตาลงเลก็ นอ้ ย คิดในใจ เหตุผลที่เธอมาหาตวั เองคืออะไร ฟังน้าํ เสียงของเขา น่าจะเกี่ยวกบั จงจิ่งหา้ ว

“ง้นั เธอกร็ ู้วา่ เขาถอนหม้นั เพราะอะไร?” เร่ืองน้ีหลินซินเหยยี นไม่รู้ เธอเงยหนา้ มองยซู่ ่ิว “ฉนั ไมร่ ู”้ เธอช้ีหอ้ งทาํ งาน “คุณเห็นแลว้ ฉนั เพิ่งกลบั มาจากต่างประเทศ เร่ืองในประเทศ ฉนั ไม่รู้ ฉนั หยา่ กบั เขาแลว้ จึงยง่ิ ไมร่ ู”้ แมจ้ ะไม่มีใบรับรอง แตจ่ ิตใตส้ าํ นึกของหลินซินเหยยี น คิดวา่ พวกเขาหยา่ กนั แลว้ เธอจาํ ไดว้ า่ ตอนน้นั จงจิ่งหา้ วพดู วา่ เราหยา่ กนั เถอะ หลงั จากที่เขาพดู ประโยคน้นั จบ การแต่งงานของพวกเขาจบลงแลว้ ยซู่ ่ิวตกใจ “เธอไมร่ ู้?” เห็นไดช้ ดั วา่ เธอไม่เช่ือวา่ หลินซินเหยยี นไม่รู้ “เขาถอนหม้นั เพ่ือเธอ เธอ ไม่รู้?” คร้ังน้ีถึงตาหลินซินเหยยี นตกใจแลว้ ถอนหม้นั เพราะเธอ? นี่ไมใ่ ช่เรื่องไร้สาระเหรอ? “ฉนั คิดวา่ น่าอาจจะเป็ นการเขา้ ใจผดิ คุณรู้ เราหยา่ กนั หลายปี แลว้ จะเป็ นเพราะฉนั ไดอ้ ยา่ งไร” ยซู่ ่ิวส่ายหนา้ ไม่เขา้ ใจผิดแน่ๆ ขอ้ มูลที่ลุงเฟิ๋ งสืบได้ ก็คือหลงั จากท่ีจงจิ่งหา้ วพบเธอท่ีประเทศA กถ็ อนหม้นั กบั เหอรุ่ยหลิน อาจจะเพราะพวกเขาเคยแตง่ งานกนั มีความสมั พนั ธ์ หลงั จากท่ีพบเธออีก จงจิ่งหา้ วรู้สึกวา่ ตวั เองรักเธอ ความรู้สึกเก่าๆ หวนกลบั มา ถึงถอนหม้นั กบั เหอรุ่ยหลิน

“ตระกลู จง ตระกลู เหอ เธอกน็ ่าจะเคยไดย้ นิ อยทู่ ่ีเมืองBเป็ นตระกลู ใหญ่ หากพวกเขาสองคน แตง่ งานกนั ก็คือผรู้ ่วมมือตวั ฉกาจ มีผลประโยชนต์ อ่ ตระกลู เหอ และตระกลู จง” น้าํ เสียงของยู่ ซ่ิวออ่ นโยนมาก เธอมองหลินซินเหยยี น “ก่อนที่เขาไม่ออกประเทศแลว้ พบเธอ เขายอม แต่งงานกบั คุณหญิงตระกลู เหอ พวกเขาสองคนมีความสมั พนั ธ์ที่ลึกซ้ึง เราสองครอบครัวตา่ งก็ เห็นคุณค่าของการแตง่ งานคร้ังน้ีมาก” “ดงั น้นั คุณมาเพอ่ื ใหฉ้ นั ไปจากจงจิ่งหา้ วเหรอคะ?” หลินซินเหยยี นพดู ไม่ออกบอกไมถ่ กู เลก็ นอ้ ย “ฉนั คิดวา่ คุณเขา้ ใจผดิ แลว้ พวกเราไม่ไดค้ บกนั ” ไมเ่ คยดีตอ่ กนั เลยตา่ งหาก มาหาเธอคือหาผดิ คนจริงๆ ยซู่ ่ิวขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย “พวกเธอไมไ่ ดค้ บกนั ?” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ พดู อยา่ งหนกั แน่น “ไม่ค่ะ” “เพือ่ ถอนหม้นั เขา…ทาํ ร้ายตวั เอง ฉนั ไม่เห็น ฉนั ฟังจงจิ่งหา้ วพดู เขาใชม้ ีดแทงหนา้ อก ตวั เอง…เพอื่ ถอนหม้นั ” “อะไรนะ?” หลินซินเหยยี นยนื ข้ึนทนั ที น่ีคือที่มาของแผลบนหนา้ อกของเขา? ทาํ ร้ายตวั เอง เขาเป็ นบา้ เหรอ? ยซู่ ่ิวมองปฏิกิริยาของหลินซินเหยยี นเงียบๆ มองจากท่าทางของเธอ เหมือนจะไมร่ ู้จริงๆ “ทาํ ไมเขาทาํ แบบน้ี?” หลินซินเหยยี นไมเ่ ขา้ ใจ “การหม้นั ของเขาและคุณเหอ เคยออกขา่ ว นอกจากน้ียงั หมายความวา่ ท้งั สองตระกลู จะมี ขอ้ ตกลงทางธุรกิจ เขาผดิ สญั ญาก่อน เขาตอ้ งรับผิดชอบ และสมยั เดก็ คุณเหอเคยช่วยเขาโดยไม่

ไตร่ตรองใหร้ อบคอบลว่ งหนา้ และตามเขามานาน เขาจะถอนหม้นั ไม่เพยี งแตม่ ี ผลกระทบ อยา่ งมากตอ่ คุณเหอ ยงั รู้สึกผิดต่อเธอ” นนั่ เป็ นเหตผุ ลที่เหอรุ่ยหลินบอกวา่ ตอ้ งการชีวติ เขา เขา ก็ลงมือกบั ตวั เองจริงๆ จุดประสงคเ์ พ่อื ไมเ่ ป็ นหน้ีเธอ พดู ไปดว้ ยยซู่ ่ิวก็ถอนหายใจ “เหมือนวา่ ความสมั พนั ธ์ท่ีคุณเหอมีตอ่ จงจ่ิงหา้ วจะลึกซ้ึงมาก ได้ ยนิ วา่ จะถอนหม้นั อารมณ์แทบจะระเบิด” ตอนท่ี 87 ห่วงใยผ้หู ญงิ คนหนงึ่ มากขนาดนี้ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ไม่พดู ตกตะลึงกบั คาํ พดู ของยซู่ ่ิวมาก คร้ังก่อนเขาบอกวา่ เขาถอนหม้นั แลว้ เธอไม่ไดจ้ ริงจงั แค่ฟังเฉยๆ คิดไม่ถึงวา่ เขาถอนหม้นั จริงๆ “หลงั จากท่ีเขาไปประเทศA กลบั มาก็จะถอนหม้นั พอ่ ของเขาโกรธมาก ความสมั พนั ธข์ องท้งั สองไมด่ ีมาก กบั สิ่งน้ีก็ทะเลาะกนั และจบไมส่ วย” นึกถึงความสมั พนั ธก์ บั จงจ่ิงหา้ ว ยซู่ ่ิวก็ทาํ อะไรไม่ได้ มือของหลินซินเหยยี นประสานกนั แน่น “คุณ คุณรู้ไดอ้ ยา่ งไร?” รู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ หลงั จากที่จงจิ่งหา้ วพบเธอ กจ็ ะถอนหม้นั ? “เขาถอนหม้นั อยา่ งกะทนั หนั พอ่ ของเขาโกรธมาก ใหล้ ุงเฟิ๋ งท่ีบา้ นไปสืบ มิฉะน้นั ฉนั กไ็ มม่ า หาเธอ” ยซู่ ่ิวพดู ความจริง หลินซินเหยยี นระงบั ความรู้สึกในใจ พดู น่ิงๆ “วนั น้ีคุณมา…”

“ฉนั ไมไ่ ดม้ ีความหมายอื่น กแ็ ค่อยากดูเธอ ตอนแรกใหล้ ุงเฟิ๋ งตรวจสอบเร่ืองน้ี เพื่อหา้ มจงจ่ิง หา้ วถอนหม้นั จริงๆ แตเ่ ขาใชว้ ธิ ีทาํ ร้ายตวั เอง ถอนการหม้นั คร้ังน้ี ใครกท็ าํ อะไรเขาไม่ได้ ผหู้ ญิงที่ตามเขามานาน เขายงั สามารถไม่สนใจได้ คิดวา่ ใจแขง็ แลว้ จริงๆ พอ่ เขาก็ทาํ อะไรเขา ไม่ได้ ทาํ ไดแ้ คน่ ้ี” ยซู่ ่ิวมองหลินซินเหยยี น “ฉนั มาหาเธอ เป็ นความหมายของฉนั เอง ไมม่ ีใครรู”้ สาํ หรับเธอ จงจิ่งหา้ วถอนหม้นั อยา่ งเฉียบขาดขนาดน้ี ตอ้ งเป็ นเพราะหลินซินเหยยี นแน่นอน รู้วา่ จงจ่ิงหา้ วถอนหม้นั เพราะอดีตภรรยาของเขา เธอก็สงสยั อยากเห็นวา่ อดีตภรรยาของจงจิ่ง หา้ วเป็ นผหู้ ญิงแบบไหน ตอนแตง่ งานไมเ่ ห็น ตอนน้ีลุงเฟ๋ิ งพบขอ้ มลู พอดี จึงมาหาเธอ หลินซินเหยยี นต้งั ตวั ไม่ทนั เลก็ นอ้ ย เดิมทีคิดวา่ เธอมาหาตวั เองเพอ่ื ใหอ้ อกจากจงจิ่งหา้ ว ใหเ้ ขา หม้นั กบั เหอรุ่ยหลินต่อ จึงมาหาเธอ ใครจะรู้ วา่ ไมใ่ ช่ ยซู่ ่ิวดูออกวา่ หลินซินเหยยี นสบั สน ยมิ้ “เธอแต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ วไมน่ าน อาจจะไมร่ ู้นิสยั ของ เขา เขาจะทาํ อะไร ใครก็หา้ มไมไ่ ด้ การถอนหม้นั คร้ังน้ีจิ่งหา้ วไมอ่ นุญาต แต่สุดทา้ ยก็ทาํ ไดแ้ ค่ ประนีประนอม” หลินซินเหยยี นตาพริ้ม มุมปากยมิ้ บางๆ อยา่ งทาํ อะไรไมไ่ ด้ เธอแตง่ งานกบั จงจ่ิงหา้ วไม่นาน ใชเ้ วลาร่วมกนั ก็ไม่นาน แตก่ ารกระทาํ ของเขา ก็เคยไดร้ ับประสบการณ์ ตวั อยา่ งเช่นการกลบั ประเทศคร้ังน้ีของเธอ หากจงจ่ิงหา้ วไมม่ าขดั ขาระหวา่ งกลาง เธอก็อาจจะไมก่ ลบั มา เห็นไดช้ ดั เร่ืองที่เขาจะทาํ ไมว่ า่ ใชว้ ธิ ีอะไร ก็จะบรรลุเป้ าหมาย

“วนั น้ีรบกวนแลว้ ” ยซู่ ่ิวลกุ ข้ึน “ฉนั ออกมานานแลว้ ตอ้ งกลบั ไปแลว้ ” หลินซินเหยยี นกล็ ุกข้ึนตาม “ฉนั ส่งคุณออกไป” ยซู่ ่ิวยมิ้ และไมป่ ฏิเสธ “ระวงั ดว้ ยนะคะ” เดินออกจากหอ้ งทาํ งาน บนพ้ืนของดา้ นนอกมีอุปกรณ์ตกแตง่ ทาํ ใหห้ กลม้ ไดง้ ่าย หลินซินเหยยี นพดู เตือน ยซู่ ่ิวมองไปท่ีหลินซินเหยยี น ยมิ้ อยา่ งออ่ นโยน ความประทบั ใจการเจอหลินซินเหยยี นคร้ังแรก มาก “ฉนั หวงั วา่ เรื่องที่เราเจอกนั เธออยา่ บอกคนอ่ืน” ความสมั พนั ธข์ องเธอและจงจ่ิงหา้ วไม่ดี ถา้ ใหเ้ ขารู้วา่ ตวั เองพบหลินซินเหยยี น กลวั จะเกิดความเขา้ ใจผดิ ที่ไมค่ วรมี “ฉนั ทราบแลว้ ฉนั จะไม่บอกใคร” หลินซินเหยยี นตกลง เดินออกจากร้าน คนขบั รถเห็นเธอออกมา รีบเปิ ดประตูรถ “คุณหญิง” ยซู่ ่ิวข้ึนรถ คนขบั รถปิ ดประตู เลื่อนหนา้ ต่างลง เธอมองหลินซินเหยยี น“ฉนั ไมเ่ คยเห็นจงจ่ิง หา้ วห่วยใยผหู้ ญิงคนไหนขนาดน้”ี หวั ใจเหมือนถกู ชาคูดิงท่ีมีน้าํ สม้ สายชูผสม ขมและเปร้ียว ทาํ ใหเ้ ธอขดั แยง้ มาก รู้วา่ จงจ่ิงหา้ วถอนหม้นั จริงๆ และยงั เพราะเธอ บอกวา่ ไมร่ ู้สึกน้นั เป็ นการโกหก แตค่ วามรู้สึกที่เธอมีตอ่ จงจ่ิงหา้ ว ตวั เธอเองก็ไม่แน่ใจ ยซู่ ่ิวยงั อยากพดู อะไร แตค่ าํ พดู ถึงปากก็ตีโคง้ กลบั “แมข่ องเขาเสียชีวติ เร็ว ใจที่มีตอ่ ฉนั …ถา้ เป็ นไปได้ รบกวนเธอดูแลเขาหน่อย”

หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก ไม่กลา้ ตกลงง่ายๆ ดูแลเขา? ตอ่ ใหเ้ ขาถอนหม้นั แลว้ พวกเขาก็เป็ นไปไม่ได้ ระหวา่ งพวกเขามีเร่ืองและคนกนั ไวเ้ ยอะมาก “เขามีคนดูแล ฉนั ก็ช่างเถอะคะ่ ” หลินซินเหยยี นปฏิเสธ ยซู่ ่ิวถอนหายใจ อยา่ งไรกต็ ามท้งั สองหยา่ กนั แลว้ จะคืนดีกต็ อ้ งมีกระบวนการ จึงเปลี่ยนเร่ือง คุย พดู ดว้ ยรอยยมิ้ “เอาเถอะ ใช่สิ ร้านเธอเปิ ดเม่ือไร อยา่ ลืมส่งใบเชิญใหฉ้ นั นะ” “ไดค้ ะ่ ” หลินซินเหยยี นก็ยมิ้ “ไปเถอะ” ยซู่ ่ิวออกคาํ สง่ั เบาๆ “ครับ คุณหญิง” คนขบั รถรีบขบั รถออกไป หลินซินเหยยี นยนื อยขู่ า้ งถนน มองรถที่ออกไปไกล ไมเ่ ขา้ ใจคนแบบยซู่ ่ิวเลก็ นอ้ ย ในปากของป้ าหยู รู้วา่ ความสมั พนั ธ์ของเธอกบั จงจ่ิงหา้ วไมด่ ี เธอคิดวา่ แมเ่ ล้ียงของจงจ่ิงหา้ วจะเหมือนผหู้ ญิงแบบเสิ่นซิ่วฉิง มีใบหนา้ ที่สวยงาม แตว่ า่ จิตใจ โหดเห้ียม แต่พอไดส้ มั ผสั ไมเ่ หมือนกนั เลย ความรู้สึกที่เธอใหค้ ืออ่อนโยน สง่างามมาก ไมเ่ หมือนพวกมือท่ีสามที่ชอบสวยงาม ไมเ่ หมือนกนั เลย แทบจะลม้ ลา้ งการรับรู้ของเธอเกี่ยวกบั มือท่ีสาม

“พห่ี ลิน” ฉินยาเดินออกมาจากร้าน ยนื ขา้ งๆ หลินซินเหยยี น ถามอยา่ งสงสยั “หล่อนมาหาเธอ ทาํ ไมเหรอ?” ไม่ใช่เพราะวธิ ีการของจงจิ่งหา้ ว ไมถ่ อนหม้นั การพบกนั คร้ังน้ีอาจจะใหเ้ ธอแยกกบั จงจ่ิงหา้ ว แต่ท่ีตลกคือ เธอไมเ่ คยคบกบั จงจ่ิงหา้ ว แตใ่ นสายตาคนอ่ืน เธอกลบั เป็ นคนที่ทาํ ใหจ้ งจ่ิงหา้ วถอนหม้นั เธอถกู กลา่ วหาผดิ หรือไม?่ หล่อนบอกวา่ ปิ ดบงั ทุกคน น่าจะแค่อยากพบเธอม้งั “ไม่มีอะไร” หลินซินเหยยี นหนั มามองฉินยา “พ่ีเล้ียงขา้ วเธอ?” “ดีสิ” ฉินยากอดหลินซินเหยยี น “ฉนั เหนื่อยจะตายแลว้ การตกแตง่ กใ็ หฉ้ นั ดู เธอตอ้ งใหร้ างวลั ฉนั เธอไม่ใช่แคต่ อ้ งเล้ียงฉนั ยงั ตอ้ งเล้ียงฉนั ดว้ ยอาหารม้ือใหญ่ ถึงจะถือวา่ ใหร้ างวลั ฉนั ” แมป้ ากเธอจะบ่น แตใ่ บหนา้ ไม่มีร่องรอยท่ีบ่นเลย แตเ่ ป็ นท่าทางท่ีดีใจ ม้ือเที่ยงมีที่ลงแลว้ ไมด่ ีใจไดย้ งั ไง “ได้ เธอเลือกที่เลยนะ” หลินซินเหยยี นตกลง รู้วา่ เธอลอ้ เลน่ แต่วา่ เธอเหน่ือยจริงๆ ในร้านส่วนมากเธอจะเป็ นคนดู “จริงเหรอ ฉนั เลือกร้าน?” ฉินยาถามดว้ ยรอยยมิ้ “จริงสิ” หลินซินเหยยี นก็ยมิ้ ตอบอยา่ งแน่วแน่ “เล้ียงขา้ วเธอ ฉนั จะโกหกอีกเหรอ” “เย”้ ฉินยาชูมือเลก็ ๆ ช้ีไปที่โรงแรมคงั ถิงที่อยไู่ มไ่ กลจากตรงขา้ ม “ฉนั จะไปกินท่ีนน่ั ” “……”

“ทาํ ไมเสียดายแลว้ ?” ฉินยากอดหลินซินเหยยี น วางคางไวบ้ นไหล่ของเธอแลว้ ออดออ้ น “พี่ หลิน เธอจะข้ีเหนียวแบบน้ีไมไ่ ด้ เธอตกลงกบั ฉนั แลว้ ” “อืม ฉนั ตกลงแลว้ กท็ าํ ไดแ้ น่นอน ไปเถอะ” เธอเงินไดไ้ มน่ อ้ ย แตว่ า่ มีลูกสองคน เพ่อื ลูก เธอ ประหยดั มากไม่ใชเ้ งินฟ่ มุ เฟื อย นอกจากบนตวั ลูกสองคน ถึงจะไม่ตระหน่ีแมแ้ ต่นิด เปิ ดกระเป๋ าอยา่ งใจกวา้ ง เธอข้ีเหนียวกบั ตวั เองมาก “ไปจริงๆ เหรอ?” จริงๆ แลว้ ฉินยาแคล่ อ้ เลน่ เธอรู้วา่ เงินท่ีหลินซินเหยยี นหามาได้ นอกจากใช้ จ่าย ท่ีเหลือส่วนมากจะเก็บไว้ “แน่นอน ฉนั สญั ญากบั เธอแลว้ ” ใชโ้ อกาสไฟเขียว หลินซินเหยยี นดึงฉินยาขา้ มถนน “พ่ีหลินฉนั แคล่ อ้ เลน่ ตอนน้ีเสี่ยวซีและเสี่ยวลุย่ กาํ ลงั โต มีหลายอยา่ งท่ีตอ้ งใชเ้ งิน หา้ ม ฟ่ มุ เฟื อย” ฉินยาดึงหลินซินเหยยี นใหเ้ ดินกลบั “อาหารม้ือเดียวยงั ทาํ ใหฉ้ นั จนได?้ ” หลินซินเหยยี นดึงฉินยาไว้ ขยบั เขา้ ใกลข้ า้ งหูเธอ “จริงๆ แลว้ ฉนั ก็ไมเ่ คยมาใชบ้ ริการในที่แบบน้ีคนเดียว วนั น้ีกาํ เริบเสิบสานคร้ังหน่ึง ดูวา่ หา้ ดาวใน ประเทศเหมือนต่างประเทศหรือไม”่ ร้านอาหารโรงแรมหา้ ดาว เธอเขา้ ออกไม่นอ้ ย แตเ่ ธอไมไ่ ดไ้ ปใชบ้ ริการคนเดียว เธอก็เป็ นนกั ออกแบบที่มีช่ือเสียง เขา้ ร่วมกิจกรรม เขา้ สงั คมกเ็ ขา้ ออกสถานท่ีแบบน้ี “ง้นั ฉนั สงั่ กงุ้ มงั กรออสเตรเลียไดไ้ หม?” ฉินยาออดออ้ นหลินซินเหยยี น “ได”้ หลินซินเหยยี นยมิ้ บงั เอิญเงยหนา้ แลว้ พบวา่ หนา้ ประตทู างเขา้ ของโรงแรม มีผหู้ ญิง กอดอก จอ้ งมาที่เธอดว้ ยสายตาเยน็ ๆ

ตอนท่ี 88 ถ้าไม่ต้องการให้คนอนื่ รู้ ตวั เองกอ็ ย่ากระทาํ วนั น้ีเหอรุ่ยหลินสวมชุดเดรสสีชมพอู อ่ น สวมรองเทา้ สน้ สูงสีขาว แตง่ หนา้ อยา่ งสวยงาม ลอน ผมสยาย ปัดไปดา้ นขา้ ง ยาวลง ปลอ่ ยลงหนา้ อก เหมือนวา่ เห็นหลินซินเหยยี นมานานแลว้ แขนสองขา้ งกอดอก ยนื มองเธอหนา้ ประตู หลินซินเหยยี นไม่อยากทะเลาะกบั เธอ ไมใ่ ช่วา่ กลวั เธอ แค่ไม่อยากพวั พนั ดึงฉินยาเดินไป ขา้ งๆ แตเ่ หอรุ่ยหลินไม่อยากปลอ่ ยเธอไปแบบน้ี ไมใ่ ช่หล่อน จงจ่ิงหา้ วจะถอนหม้นั กบั เธอไดย้ งั ไง? หลินซินเหยยี นเดินไปที่ไหน เธอก็ไปขวางไว“้ เธอเป็ นบา้ เหรอ?” ถูกบงั หลายคร้ัง ฉินยาโกรธ แลว้ “เธอนนั่ แหละบา้ !” เหอรุ่ยหลินจอ้ งเธอ ใบหนา้ ที่สวยงาม เพราะความโกรธจึงบิดเบ้ียวไป “เธอไม่บา้ เธอบงั ทางเดินของเรา?” ฉินยากจ็ อ้ งเธอ จอ้ งตาใครทาํ ไมเ่ ป็ นกนั ? “ฝ่ังน้นั เหมือนจะเป็ นคุณเหอ และคุณหลินนะครับ” กวนจิ้งขบั รถผา่ นท่ีน่ี เห็นคนยนื เถียงกนั หนา้ โรงแรม หยดุ รถ พดู กบั ผชู้ ายท่ีนง่ั อยเู่ บาะหลงั จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั อ่านเอกสาร บนตกั ยงั มีเอกสารหลายเล่มท่ียงั ไม่ไดอ้ ่าน เขาสวมเส้ือเชิ้ตสีขาว เปิ ดเส้ือสูทไว้ เส้ือเชิ้ตหลวมๆ ปลดกระดุมสองเมด็ เผยคอเรียว และกระดูกไหปลาร้าท่ีปรากฏ ข้ึน ท่าทางดูยงุ่ เลก็ นอ้ ย มิฉะน้นั อยใู่ นรถ ยงั อา่ นเอกสาร ไดย้ นิ เสียงของกวนจิ้ง เขาลดหนา้ ตา่ ง มองไปทางน้นั

คือพวกเขาสองคนจริงๆ จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองสายตาเขม้ เลก็ นอ้ ยของเหอรุ่ยหลิน เขาปิ ดเอกสารในมือ ไมไ่ ดจ้ ะลงรถ และไม่มีท่าทีที่จะอ่านเอกสารต่อ กวนจิ้งถามอยา่ งระมดั ระวงั “ไม่ลงไปดูเหรอครับ?” จงจ่ิงหา้ วส่งสายตาเยน็ ชา กวนจิ้งเบะปาก หุบปากอยา่ งไม่ยอม หลินซินเหยยี นดึงฉินยา “เราเปลี่ยนร้านเถอะ” “อยากไป ไม่มีทาง!” เหอรุ่ยหลินกางแขนออกบงั หลินซินเหยยี น ถูกจงจ่ิงหา้ วถอนหม้นั ในใจ ลุกเป็ นไฟ พบผกู้ ระทาํ ความผดิ เธอจะปลอ่ ยไปง่ายๆ ไดอ้ ยา่ งไร? สีหนา้ ของหลินซินเหยยี นเยน็ ลงทนั ที “หลีกไป!” เหอรุ่ยหลินหวั เราะเยน็ “หลีกไป?” เธอเปล่ียนเร่ืองทนั ที ดุร้ายมาก “หลินซินเหยยี นเธออยา่ คิด เธอทาํ ลายความสุขของฉนั ทาํ ลายอนาคตของฉนั ฉนั จะปล่อยเธอไปไดย้ งั ไง? ฉนั แคน้ จนแทบ จะฉีกร่างเธอออกเป็ นชิ้นๆ ทิ้งใหห้ มากิน” “เกรงวา่ เธอทิ้งใหห้ มากิน หมายงั ไมก่ ิน” ฉินยาทนดูเธอสะเพร่าประมาทเลินเลอ่ ขนาดน้ีไม่ได้ เพ๊ยี ะ! เหอรุ่ยหลินยกมือตบลงบนใบหนา้ ของฉินยา ช้ีหนา้ ของเธอ “แกเป็ นใคร มีสิทธ์ิอะไรมาคุยกบั ฉนั ?” ฉินยาโดนตบจนมึนแลว้ ใบหนา้ เจบ็ แสบ

หลินซินเหยยี นบีบมือแน่น เลือดในร่างกายหมนุ เวยี น รวมแรงไวใ้ นมือขวา เธอตบลงบน ใบหนา้ ขา้ งซา้ ยของเหอรุ่ยหลิน เสียงเพย๊ี ะ เสียงน้ีดงั กวา่ เสียงเมื่อก้ีมาก เธอไมอ่ ยากพวั พนั ไม่ไดแ้ ปลวา่ เธอเป็ นลูกพลบั ออ่ น หล่อนตบฉินยา กค็ ือตบเธอ! ลูกตาของเหอรุ่ยหลินแทบจะหลดุ ออกมา ไม่น่าเชื่อวา่ หลินซินเหยยี นกลา้ ตบหลอ่ น “เธอกลา้ ตบฉนั ?” หลินซินเหยยี นบีบมือ เมื่อก้ีเธอใชแ้ รงท้งั หมด อยา่ พดู ถึงมือ แมแ้ ตแ่ ขนยงั ชา ใบหนา้ เธอเงียบ มาก “มนั ผใู้ ดไมร่ ุกรานฉนั ฉนั ก็ไม่รุกรานมนั ผใู้ ด เธอสะกิดฉนั ก่อน เธอเป็ นลกู สาวตระกลู เหอแลว้ เก่งมากเหรอ? ทุกคนลว้ นเป็ นคน ไมม่ ีใครสูงส่งกวา่ ใคร เธอตบคน ยอ่ มไดร้ ับผล กรรม” ผลกรรม? “เธอนนั่ แหละตอ้ งไดร้ ับผลกรรม!” เหอรุ่ยหลินเหมือนเป็ นบา้ พงุ่ เขา้ มาทางหลินซินเหยยี น “หลินซินเหยยี น ฉนั จะฆ่าแก ฉนั จะฆ่าแก—” ความแคน้ ที่เหอรุ่ยหลินอ้นั ไวใ้ นใจ ลว้ นหาจุดทะลบุ นตวั หลินซินเหยยี น ไม่สามารถหา้ มได้ เหมือนเป็ นบา้ ไปแลว้ “เธอแน่ใจวา่ เธอคนเดียวสามารถสูเ้ ราสองคนได?้ ” หลินซินเหยยี นน่ิงมาก ยนื น่ิงไม่ขยบั ไม่รู้วา่ ฉินยาไปหาไมม้ าเมื่อไร ถือไวใ้ นมือ จอ้ งถมึงทึงไปที่เหอรุ่ยหลิน เพียงแค่เธอกลา้ ขยบั ก็ จะตีลงบนหวั เธอ