ผลาญ เล่ม 5

ฮ่องเต้ดอู อกว่าบรรยากาศรอบด้านเตม็ ไปด้วยการแข่งขัน หลายคนรสู้ กึ ตึงเครยี ดย่งิ นัก พระองค์ จงึ ย้มิ แย้มและกล่าวทักทายคลายเครยี ดกับเหล่าขนุ นางอยู่ ขหอลาเพยีคยงำแส“ดทงกุฝทมี ่าอื นใทหมี่้เตาอ็มยทรู่่ี วย่ ม่อกมันไดใ้รนบั วกันานร้ตีไมัด่วสา่ นิจอะชยาา่ ยงยหรุตอืธิ หรรญมงิ ” จะสงู วัยหรอื เยาว์ วัย เจ้าจนิ่ เสนอความเหน็ “เรามารวมกลุ่มกันออกลา่ สัตว์ ดหี รอื ไม?่ ” หลนิ จ้อื เซยี งโบกมอื “ข้าล่าสตั ว์ ไมเ่ ปน็ หรอก ต้ังใจจะนั่งเฝ้าอยู่ในค่ายกับคน อน่ื ๆ นัน่ แหละ พวกเจ้าไปเถดิ ” เจ้าจน่ิ หันไปมองเหวินเฟยเฟยบ้าง เหวนิ เฟยเฟยรบี สา่ ยหน้า “ไมไ่ ด้ ไมไ่ ด้ สามี ห้ามข้าเคลอ่ื นไหวออกแรงมาก ข้าเพงิ่ คลอดลกู ได้ไม่นาน ข้าไมส่ ามารถจรงิ ๆ” “อาหรว่ นเล่า? เจ้าไปกับข้าได้ใชห่ รอื ไม”่ เจ้าจิ่นมองนางตาปรบิ ๆ อย่างคาดหวัง เจี่ยงหรว่ นย้มิ น้อยๆ “ขอโทษด้วยนะเจ้าจิ่น ข้าสญั ญากับเซยี วเสาไว้แล้วว่าวัน น้ีจะอยู่กับเขา” เจ้าจนิ่ ขมวดค้ิว จรงิ ส.ิ .. เจีย่ งหรว่ นเพิง่ สมรสไม่นาน ยังอยูใ่ นชว่ งข้าวใหมป่ ลา มัน งานเทศกาลเชน่ น้ีคนมีคนู่ ับวา่ มคี วามสขุ อยไู่ ม่น้อย นางไมค่ วรเข้าไปขัดขวาง แต่ การที่จะออกลา่ สัตว์ โดยลำพังในฐานะสตรกี ด็ ไู ม่ค่อยดีนัก พี่ชายทั้งสองของนางกไ็ ม่มา เสยี ด้วย อืม… อย่างไรดี... อย่างไรดี เจ่ยี งซน่ิ จือเหน็ นางถามคนรอบวงยกเว้นเขา กช็ ักสหี น้าตาดุข้ึนมาทันที เจยี่ งห รว่ นเหน็ ดังน้ันจึงรบี เอย่ ปาก “จรงิ สิ ข้าไมส่ ะดวกแตพ่ ช่ี ายใหญส่ ะดวกนนี่ า” นางหันไป สง่ ย้มิ ให้กับพ่ีชาย “พี่ชายใหญ่ ข้าคงต้องรบกวนให้พเี่ ข้าปา่ ล่าสตั ว์ กับเจ้าจิน่ แทนพวก ข้าแล้ว นางจะได้มีคนปกป้องค้มุ ครอง” เจ้าจน่ิ ตกใจยกใหญ่รบี โบกไม้โบกมอื “ไม่...ไม่... ขอบคณุ ในเจตนาดขี องหรว่ น เอ๋อ แตข่ ้าไม่อยากไปแล้ว นั่งคุยกับเพอื่ นอย่ใู นคา่ ยกไ็ มเ่ ลวนักหรอก” สัตว์ ปหี ในบึ่งหมนคี ้ารขัง้ อเดงเียจวี่ยงซเจน่ิ ้าจคือดิ ดแำตค่จละ้ำมยา่ิงนขั่ง้ึนคยุ กเับอเย่ พปื่อานกเเพสยียี งงแเทขา่ ง็ นก้ันระรดึ ้าไงรว้ส่าาระ“สเทน้ิ ศดก.ี ..าลลไปา่ กับข้าน่แี หละ ไปเตรยี มตัวให้พร้อม ข้าจะไปจูงม้ามา” พดู จบกห็ มนุ กายเดินจากไป

เจ้าจนิ่ ได้แต่ยืนตะลึง ก่อนจะวิ่งตามไปตะโกนเสยี งโหวกเหวก “ไมน่ ะ ทา่ น แมท่ ัพเจีย่ ง ข้าบอกแล้วว่าไมอ่ ยากไป...เจยี่ งซนิ่ จอื น่…ี รอกอ่ น” “ความร้สู กึ ชา้ จรงิ ๆ เจ้าจ่นิ เอ๋ย” หลินจ้ือเซยี งได้แต่สา่ ยหน้าหัวเราะขำสหายตน เทศกาลลา่ สตั ว์เรมิ่ ข้ ึนอย่างเป็นทางการ ปราดเปเรจย่ียี วงใหหร้นว่ นางเดตัิวนหไปนยง่ึ นื สขว่้านงกตาัวยเขเซายเี อวงเเสลาือกอาชาสดี ำเปขลาเอลดือกพอ่วางชพาีสขนแี ดเปงช็นามดันตเัวงาเลก็ ม้าท้ังสองตัวยืนเสมอหน้ากัน พอดกี ับท่ีเหยาเนยี่ นเนย่ี นพาสาวใช้เดนิ ผา่ นหน้า ไป กลมุ่ ของเหยาเนีย่ นเน่ียนไมค่ ิดจะเข้าปา่ ล่าสัตว์ จงึ ไม่ได้เลือกม้า ในกลุ่มสาวใช้ มคี นหนง่ึ อ้มุ พิณมาด้วย ขณะที่เดินผ่านหน้าเซยี วเสาและเจย่ี งหรว่ นนั้น เหยา เนยี่ นเนี่ยนก็ชะงักเท้า สง่ ย้มิ ให้กับท้ังสองพลางพยักหน้าทักทาย เจ่ียงหรว่ นย้มิ ตอบกลับไป รอจนเหยาเนยี่ นเนย่ี นเดนิ พ้นไปแล้ว นางจึงปรายตา มองเซยี วเสาพลางเอย่ เย้า “น…ี่ ผักกาดขาวสดฉำ มคี นอยากจะกนิ ท่านนะ” เซยี วเสามองตอบภรรยา ก่อนจะสา่ ยหน้ากับวาจาเย้าแหย่ของนาง เจี่ยงหรว่ นค้อนขวับ โจนตัวข้ึนม้ากุมเชอื กไว้แน่น เซยี วเสาโจนตัวข้ึนม้าแล้วขยับมาเคียงข้างนาง “เพิ่งร้วู ่าภรรยาข้าข้หี ึง” นางสง่ ย้ิมเห้ียมๆ ตอบ “มีอีกหลายอย่างเก่ยี วกับข้า ทีท่ า่ นต้องเรยี นร”ู้ เซยี วเสาย้ิมแห้งๆ ตอบ “เจ้าไม่จำเปน็ ต้องหึงเลย” “ไมไ่ ด้หงึ !” “ข้าเปน็ ผักกาดขาวทเี่ หลอื แตร่ าก สว่ นหัวโดนกินไปตั้งนานแล้ว” นางเอย่ เสยี งลอดไรฟัน “ใครกินท่านกัน” “หมตู ัวเมียข้โี มโหตัวหนึ่ง” เอย่ จบชายหน่มุ กห็ ัวเราะ แล้วควบม้านำหน้าไป “น!่ี ” เจยี่ งหรว่ นพูดไม่ออก กมุ เชอื กแนน่ แล้วควบม้าไลอ่ ีกฝา่ ยอยา่ งเอาเป็นเอา

ตาย เทศกาลล่าสตั ว์นับเปน็ งานทส่ี ำคัญย่ิงงานหนง่ึ เหลา่ นักลา่ ทีเ่ ข้ารว่ มล้วนต่อสกู้ ันอยา่ งไม่มใี ครยอมใคร เพื่อจะเป็นหน้าเป็นตา และสร้างชอ่ื เสยี งให้แกว่ งศ์ตระกูลของตนเอง บรรดาองค์ ชายทั้งหลายก็มักจะใช้ กเทับศเกซาวลียนน้แี หสลดนี ง้ันคแวขามง่ สขันามกาันรถมขาหอลงตายนปเพี ทอ่ื วแา่ ยป่งนี ช้ี.ง.ิ .คกวลามับโมปีชรอดื่ ปขอรางนเซจวากยี ฮน่อเพงเ่ยตเ้ พิม่เซขว้นึ ียมนาหใัหว้ จับตามองอกี หนึง่ การแข่งขันเรมิ่ ข้ึนนานแล้ว ความแม่นยำของเซยี วเสาโดดเด่นเลศิ ล้ำ เขาไม่ สเหตั มวอื์ ตนัวกเลับ็กนนัก่าลรัก่าคเพนือ่อม่นื อๆบใทหห่ี ้เมปาน็ ยสจตั้อวง์ เจละ้ยีเองาขชอวี งติ ภขรอรยงสา ัตหว์ ปลา่ังหจาายกาลกา่ อเยซนู่ยี าวนเสาเเขลอาื กก็จลับ่าลแกูต่ จ้ิงจอกตาสฟี ้าให้กับเจี่ยงหรว่ นได้ตัวหนึ่ง เวลาผ่านไปอยา่ งรวดเรว็ สองสามภี รรยารตู้ ัวอีกทรี อบด้านกไ็ ร้แสงตะวันเสยี แล้ว เจ่ียงหรว่ นนึกอยากจะ หาที่กางกระโจม พลันได้ยนิ เสยี งรอ้ งดังมาจากปา่ ทบึ ด้านหน้า คเหวยาียมผดเสดิ จดุปย่ี ฝกงหตีเทริ ้าว่ เไมนป่ือกตัทบาม้ังเซคทยมู่ีศิ วาทถเาสงึงาบขมรออเิ งวงเณสสบยีทตง่เี ปากน็ ันเปจท่า่ยี ทหี งบึนห่งึรใว่ นนททเี่ส่ีคซดุวยี กบวพ็อเสบาาชเไขามต้าร่ กาอมับชไเป้าสตอื ิดขๆาคววบบากดอ็ราเจสู้ช็บกาึ หตถ้ัอวึง มหึมา มันกำลังกางกรงเล็บคำรามอย่างพลงุ่ พลา่ น กลมุ่ คนทยี่ นื อยตู่ รงหน้าเสอื ขาวก็ คือกลมุ่ ของเซวยี นเพย่ นัน่ เอง เทศกาล“เลหา่ ตสใุ ตั ดวท์ อแ่ี ันหเ่งปนน็ ้ีจทึง่ีนมิยีเสมอื ใไนดห้?ม” บู่ ตุ รเหจลี่ยางนหขรุวน่ นนถางาใมหอญยา่แ่ งลปะรเะชห้อื ลพารดะใวจงศ์นั้นกอ่ นจะผจั้ดมู ี หปนลอ้าทดรี่ ภบั ัยผดิเสชอื อเบปต็น้อสงัตจวัด์ ปเ่ตาทรี่มยี อีมันสถตรานายทถีใ่ งึหช้พวี ริต้อมมทัน่สี ไดมุ ่ควรมาโปดรยาเกฉฏพตาัวะอบรยเิ่าวงณย่งิ นเร้ี อ่ื งความ ยามน้ีไม่มเี วลาให้คดิ สงสยั มากนัก เสอื ขาวเหมือนจะเล็งสายตาหมายมาดจับ จ้องอยแู่ ตร่ า่ งสงา่ งามของเซวียนเพ่ย มันพยายามอ้อมผ่านรา่ งของเหล่าราชองครกั ษ์

หมายจะจูโ่ จมแตเ่ ซวียนเพย่ เพียงคนเดียว แม้เซวียนเพ่ยมีคันศรและลูกธนูเตม็ กระบอก แต่แรงกายของเขายังน้อยนัก ศร ทย่ี งิ ออกไปจงึ ทำได้เพียงสกัดเจ้าเสอื มใิ ห้เข้าใกล้เพียงเท่าน้ัน เจย่ี งหรว่ นร้สู กึ รอ้ นรนในใจ นางไม่ทันได้เอย่ ปากเซยี วเสาทอ่ี ยู่บนม้าข้างเคียง กันกเ็ อ้ือมมอื ไปดึงลกู ธนูท่สี ะพายอยู่ด้านหลังข้ึนมาง้างกับคันศรแล้วเลง็ เป้า วยี นเพชย่ วั่ออกี ดึ คใรจง้ั เดลยี ูกวธนในูขจอังงหเซวยีะวทเ่ีเสจ้าาเกสพ็ อื ุ่งกแำหลวังกออ้าปากากาศกอว้อางกไโปถอมยกา่ างยรเวปด้ือเนรว็ เลปือลดาเขย้าศหราปเัซก สวนเข้าไปในปากของเสอื ขาว ละอองเลอื ดสาดกระเซน็ ทันที เจ้าเสอื ร้ายส้นิ ใจตายในศรเดยี ว! ลกู ศรของเซยี วเสาสงั่ ประกอบข้ึนมาเป็นพิเศษ ทกุ ดอกมีเข้ยี วขอขนาดเล็ก คล้ายหนามแหลมติดเต็มไปหมด อานภุ าพการทำลายล้างของมันสงู กว่าลูกศรทัว่ ไปมาก เสอื ขาวถกู ศรของเซยี วเสายิงใสจ่ นหงายหลังรว่ งลงกับพ้นื เหลา่ องครกั ษ์กรกู ันเข้าไป ล้อมจับเสอื ขาวได้ในทส่ี ดุ เซวยี นเพย่ หันมาตะโกนทักเสยี งดังด้วยความโล่งอก “ท่านอ๋องเซยี ว... จน่ิ อิง อ๋องเฟย” เจ่ียงหรว่ นรบี ลงจากม้า ไมส่ นใจว่าใครจะมองอยา่ งไร นางรบี รอ้ นตรงเข้าไปหา เซวยี นเพ่ย “องค์ ชายสบิ สาม ปลอดภัยหรอื ไม่?” เซวียนเพย่ พยักหน้า หันไปสบตาเซยี วเสาบ้าง “ต้องขอบคุณทา่ นอ๋องเซยี วที่ ชว่ ยเหลอื ” เจี่ยงหรว่ นขมวดค้ิว “ในเทศกาลลา่ สัตว์ ปนี ้ี มีเสอื ได้อยา่ งไร?” “ไม่เพียงแตเ่ สอื ” เซวยี นเพย่ กัดฟันแน่น เงยหน้าสบตาเจยี่ งหรว่ น “ข้ายังได้ยิน เสยี งหมาป่า หมาใน ฝูงใหญเ่ ชยี วละ่ ” หมาปา่ หมาในร?ึ เหตใุ ดลานลา่ สัตว์ ที่ควรจะปลอดภัยจงึ ได้กลายเปน็ สถานท่ี ปลิดวิญญาณไปเสยี ได้ คืนน้พี วกนางโชคดที ่มี าเจอเซวยี นเพ่ย หากไมแ่ ล้วละก็...

‘บังเอญิ เจ’ ่ียงเหหรลว่ า่ นนข้เี ปบน็ ฟใันคแรนน่ นไมับอ่วย่าฝาก่ายจนะคั้นดิ กตล่อ้าหาญชาญชนยั ายง่ิงรนวู้ ัา่กคนทม่อัีนยกู่เลบ้า้ือลงงหมลือังอเรยอื่ า่ งง ดโหีทดเ่ี ซเหว้ยี ยี มนไเมพ่ไย่ ว้ไหมนเ่ ป้าต็นอ่ ไรคนขนอางงนกลาง่าวถเสงึ ยีขงั้นเขน้ม้มี ันค“งอไงมคอ่์ ชยาายกสจบิ ะสมาีลมมหาใยนใปจ่าแนล้ีม้วสี กตั ระว์มรัา้งยอยยังู่ มากมาย ตอนน้ฟี ้าก็มืดแล้ว หากจะกลับค่ายตอนน้คี งไมท่ ัน เห็นทคี ืนน้ีองค์ ชายคง ต้องพักค้างแรมกับพวกเราเสยี แล้ว เพื่อความปลอดภัยขององค์ ชายเอง” เซวยี นเพย่ อ้ึงไป ทบทวนแล้วจงึ กล่าวย้ิมๆ “เปน็ เชน่ น้ี ข้าก็คงปฏิเสธไม่ได้” เซยี วเสาสัง่ จิ่นเอ้อ จ่ินซาน จน่ิ ซอ่ื ท่ีเดินตามมา “คืนน้ีพวกเจ้าจงออก ลาดตระเวนสบื หาเบาะแสของเรอ่ื งน้ี” ทั้งหมดรับคำสงั่ แล้วรบี รดุ จากไป เปน็ ดังทีเ่ ซยี วเสาคาดเอาไว้ ป่าแหง่ น้ี เต็มไปด้วยสัตว์ รา้ ยทอ่ี ันตรายถึงชวี ติ มันดคู ลย้าายมกนับ้.ี .ภ. ูเเขบา้ือลงูกหนน้อ้ายเจๆี่ยงซยนืน่ิ จอือ้าปกาับกเกจ้าวจ้านิ่ง มมีหมนี ี้ดำลำตายัวหหยนดึง่ ลกงำลมังาเยปนื ็นขสวาายงดอแูยลู่ ้วรชา่ งา่ ขงอนง่า หวาดกลัว เจ้าจิ่นลืมไปวา่ นางควรจะเว้นระยะห่างระหวา่ งตนเองกับเจย่ี งซน่ิ จือ นาง ละลำละลักด้วยความตน่ื ตระหนก “แย่แล้ว... แยแ่ ล้ว... คราวน้ีจะทำอยา่ งไรดเี ล่า เจ้า หมนี ีด่ ูทา่ คงไม่ปล่อยเราไปแน่ เรานับหนึง่ ถึงสามแล้ววิง่ หนีเลยดีหรอื ไม่” เจ่ียงซนิ่ จอื ลอบย้ิม “เจ้าขาสัน้ หนไี ปก็คงไม่รอดเว้นเสยี แตจ่ ะปีนข้ึนต้นไม้... ทมแตา่ากก่ นม็ออายยน่าขงบอวา่าดงเเเจจจ้า้า็บมไแัมนลไ่ ขห้วาวกสต็น้ั ห้อางกกปซลนีำ้ ายยขัง้เนึ ปตไั็วนปหอกนาิ่งหักไมาร้กข็คอตง้งนหมไักันมล้อแงถยมวดู่ านเ”ี ส้ีกยี ด็ กเู ปอ่ นราะทบนีาง้เี คจ้งาจกะ็จระับรนว่ ง้ำไหมน่เปักน็ที่ “ข้าขาส้นั ?” เจ้าจ่ินเอย่ เสยี งสงู “หนักด้วย” แมท่ ัพหนมุ่ เสรมิ “ปนี แล้วก็จะตกลงมา...” หญิงสาวเค้นเสยี งลอดไรฟัน

“แล้วก็...ตายกลายเป็นอาหารหมี” เขาไหวไหล่กลา่ วเสยี งเนอื ย “อ้อ… ท่านเลยแนะนำให้เราสองคนนัง่ รอความตายเสยี เลยเชน่ นั้นร!ึ ” เจ้าจ่ิน ขบกรามแนน่ “ขอคารวะทา่ นแม่ทัพ ขอบคุณทีท่ ำให้ข้ารวู้ ่าทหารกล้าน้ันลึกๆ แล้วคดิ เชน่ ไรยามเจอศกึ ศตั รู แตบ่ อกเอาไว้เสยี กอ่ น ถึงข้าจำต้องนอนตายทีน่ ่ีแต่ชวี ติ ของข้า ย่อมไม่เสยี เปลา่ แน่ อยา่ งไรกต็ าม ข้าจะทำตามแผนน้.ี .. ข้าจะวงิ่ ลอ่ มันเพ่อื ให้ท่านได้หา ทางปลกี ตัวหนีไปอกี ทาง” พอได้ยินคำที่นางเอ่ย ประกายตาของเจยี่ งซนิ่ จอื กส็ ัน่ ไหว สหี น้ายั่วเย้าเมือ่ ครู่ พลันสลายไป “ให้ข้าปลกี ตัวหนไี ปอีกทางร?ึ ” ท่านไม่เ“หใชม…อื่ นกตันายคหนาเกดทยี า่ วนอมยีอ่าันงไเรปก็น็ดไีกปวอา่ าตหารยว่ คนู่ จะบท้าำนอขย้าา่ ยงังไรมเีพลี่ช่าายถอ้ายโชอู่ คีกดสหีอนงคไี ดน้กต็ แามต่ คนมาชว่ ยข้าด้วยกแ็ ล้วกัน” เจ่ยี งซนิ่ จือตัดบทคำพดู นาง “ต้ังแต่คืนนั้น เจ้ากจ็ งใจหลบหน้าไมย่ อมพบข้าอีก คงจะเกลยี ดชงั ข้ายง่ิ นัก แล้วเพราะเหตใุ ดตอนน้จี งึ มาเสนอตัวชว่ ยเหลอื ข้า?” “ข้า… ข้าไม่ได้เกลยี ดทา่ นสักหน่อย” เจ้าจน่ิ รสู้ กึ พูดไมอ่ อกบอกไมถ่ ูกเหมือนน้ำ ทว่ มปาก จงึ เตะยอดหญ้าเล่นแก้เก้อ เม่อื หลายวันกอ่ นนางแอบหนีครอบครัวออกมา เท่ยี วเลน่ ในตลาด แล้วเผลอดืม่ สรุ าจนเมามายกลางดึก โชคไมด่ ขี ากลับดันควบม้าชน เข้ากับม้าของเจย่ี งซนิ่ จอื เสยี ได้ ทั้งสองตา่ งคนตา่ งกระเด็นตกจากหลังม้า นางนึกวา่ ตน คงจะคอหักเสยี แล้ว ทวา่ …เจ่ยี งซน่ิ จอื กลับว่ิงมาหานาง ดึงตัวนางข้นึ จากพ้นื มากอดไว้ ยามนั้น... เจ้าจ่นิ ก็ไมร่ เู้ พราะเหตุใดนางถึงได้รำ่ ไห้ โวยวาย อีกท้ังยังสารภาพ ความรสู้ กึ ในใจมากมายของตนต่อหน้าเขา รงุ่ สางพอสรา่ งเมา นางจงึ เพิ่งร้วู ่าตนทำสง่ิ ใตดั้งแลตงไว่ ปัน..น. ั้นเปชน็าตติน้น้นี มาางคงไมม่ ีหน้าพบเจี่ยงซนิ่ จืออกี แล้ว คิดได้ดังนั้นจึงหลบหน้าเขา “เรอ่ื งน้ันเอาไว้กอ่ นเถดิ ” เจยี่ งซน่ิ จือคำรามลั่น หมีดำตรงหน้าเรมิ่ เมียงมองและ สง่ เสยี งฮึม่ ฮัม่ วนเวยี นเข้ามาใกล้ข้ึนทุกทแี ล้ว เจ้าจน่ิ มองตาม... รา่ งใหญ่โตของหมดี ำนั้นชวนประหวั่นพรนั่ พรงึ นัก ต่อให้ใจ

กเปลน็ ้าเแพผยี ่นงแใปด้งตนอ่ าหงนก้าย็ ตัง่อเปห็นน้เาพบียุรษุงหทญีต่ นงิ สพาึงวใ..จ.หรแอนกน่ อนวา่ ไม่มสี ตรคี นใดต้องการเละแบน เจย่ี งซน่ิ จอื หันมามองนางแวบหนง่ึ พลันถามข้ึนวา่ “น่ี เจ้าชอบข้าหรอื ไม่?” เจ้าจ่ินนึกไม่ถงึ ว่าเขาจะถามเชน่ น้ี “ถามทำไม?” “หากมใิ ชเ่ พราะชอบข้า เจ้าจะยอมอุทศิ ตัวลอ่ หมีให้ข้าทำไมกัน?” “ท่านน่ีชา่ ง...เอ่ยปากแตล่ ะที เข้าข้างตัวเองเสยี จรงิ ” “แล้วชอบหรอื ไม่เลา่ ?” นางอมย้ิมอยา่ งเหน่อื ยใจ “ตอบแล้วมันจะทำให้เราไมต่ ายหรอื อยา่ งไร” เขาหัวเราะเบาๆ สองตาจ้องมองเจ้าหมรี า้ ยท่เี รม่ิ เดินโยกเยกเข้ามาหา “ไม่ แตม่ ัน จะทำให้เราตายโดยไม่เสยี ดายชวี ติ ” ตายโดยไมเ่ สยี ดายชวี ิต... เจ้าจิ่นจ้องมองหมดี ำตัวน้ันด้วยประกายตาแวววาว ในทส่ี ดุ กต็ ัดสนิ ใจกลา่ วออกมาตามตรง “ไมว่ า่ จะพดู คำใดในตอนน้ีกล็ ้วนแตส่ ายไป แล้วทั้งน้ัน... บอกตามตรงกไ็ ด้ ข้าชอบทา่ น...” นางสดู ลมหายใจเข้าลกึ ขณะท่ีสารภาพ กนคาว้ีทยา่ามแนใมสน้เาพใมีจยาอรงถแยวรา่ บองกดเดลชีย้าวี หวติ ากญ“ลกับ…็ สไปอถไงดือต้ว..า.า่เฟอัางขแเ้ารตหอื่ ่จมง้อขางยำมถขอันึงงกกหล็แมับลดี ไ้วปำกเันปไน็ มแอก่ มยลท่้่าาไัหพดันใ้เกหไปญบ็ สไ่ ปบใตไสดาใก่้โจัปบรบหดุรลาษุ กืมขวค้าันงำ พดู ของข้าเสยี แล้วหาสาวงามสักคนแตง่ เข้าบ้านครองค่อู ยกู่ ันจนแกเ่ ฒา่ ” เจี่ยงซนิ่ จือตาโต... น่ีนางโง่งมขนาดคดิ ว่าเขาจะหนีเอาตัวรอด ปลอ่ ยให้นางวง่ิ ลอ่ หมจี รงิ ๆ หรอื ! เม่อื คดิ ว่าตนเองต้องตายแนแ่ ล้ว เจ้าจิ่นกร็ ้สู กึ ท้ังหวาดกลัวทั้งอิม่ เอม หวาดกลัวเพราะนางไมเ่ คยถกู หมตี ะปบมาก่อน มันคงเจ็บนา่ ดูเชยี ว อ่ิมเอมเพราะอยา่ งน้อยนางกร็ วู้ า่ จดุ จบในชาตนิ ้ี นางจบดีกว่าท่ีเคยคาดคิดเอาไว้ มาก เพราะนางได้ตายเพือ่ คนท่ีตนรกั “ข้าไร้วาสนาครองคอู่ ยู่กับท่าน แตอ่ ยา่ งน้อยข้ากไ็ ด้ต่อส้เู พือ่ ท่านถึงสองครงั้ สอง

คราว ครัง้ แรกในคา่ ยทหารของข้าศกึ ครงั้ ที่สองคือวันน้.ี .. ถือว่าไม่ติดค้างหน้ีชวี ติ กัน แล้ว สว่ นความรสู้ กึ ระหว่างเราน้ัน ข้าขอให้ท่านสง่ กลับคืนมาให้ข้าเพยี งมิตรภาพฉัน เพอื่ นรว่ มตายสหายรว่ มรบก็พอ” กล่าวจบนางก็รสู้ กึ ฮึกเหิมในใจจนกล้าหันไปมองเขา เตม็ ตา เอ้ือมมอื ตบบา่ ชายหนมุ่ ดังป้าบ “สหาย!” เจี่ยงซน่ิ จือกะพรบิ ตาปรบิ ๆ เขาเงียบอยนู่ านด้วยกำลังตกตะลึง เพราะคาดไม่ถึง วา่ เจ้าจ่นิ จะพูดออกมาเชน่ น้ี สหายรว่ มรบ... มิตรภาพฉันเพ่ือนรว่ มตาย... สหาย... คเปวลาีมย่ รนกัเควอวลันาามยนรง่้ิีเ้สจูใย่กีหึ ญงรซะ่กหนิ่ ับวจต่าืองนหกอันนีก้ใาคดหำ้รเปยั้ง็นง่ิ กเกพวอ่่าียหนงมมเขเี ิตสารยจี ภะอาเีกพปิดฉปันาเเกพดเิม่ืออทนย่ ีเบรขว่้าามงตต้ังาใแยจตสจน่ หะ.ร่ี า..อยใรหวน่ ้นมารงาขงบสอาใรหภ้เาขพา ผู้หญิงบ้า... ให้นางรบจนตายไปคนเดยี วเลย! “ข้ึนม้า!” เจย่ี งซน่ิ จอื ลากนางโยนข้นึ ม้าด้วยตนเอง เขาไม่สนใจเจ้าหมียักษ์ท่ี กำลังคำรามแฮๆ่ เมอื่ สง่ นางข้นึ หลังม้าเรยี บรอ้ ยแล้วเขาจงึ คอ่ ยชักกระบอ่ี อกจากเอว เจ้าหมเี ห็นวา่ เหยอื่ ตั้งท่าจะหนีจึงรบี โถมรา่ งเข้าหา แต่แล้วมันต้องร้องโอดครวญเพราะ คมกระบี่อันรวดเรว็ ของแมท่ ัพหนุม่ ทต่ี วัดสวนออกไปพอดี เจ่ยี งซนิ่ จือจัดการเชอื ดหมีอยา่ งง่ายดายราวกับเฉอื นก้อนเต้าหู้ เม่อื จัดการจน มันล้มลงร้องโอดครวญกับพ้นื เรยี บร้อยแล้ว เขากก็ ระโดดข้นึ หลังม้าบ้าง เขาจัดการฟันพุ่มหนามเบ้อื งหน้าเพื่อเปิดเสน้ ทางให้ม้าสองตัวว่ิงหนไี ด้โดย สเบะ้อื ดงวหกลังหอมยีด่างำสต้นัิวใฤหทญธ์ ิห่ มดสน้ิ เรย่ี วแรง ไมอ่ าจไล่ตามได้อีก ได้แต่นอนรอ้ งคำรามอยู่ ม้าว่ิงเรว็ นัก เจ้าจิน่ คืนสตมิ าร้องถามเสยี งแหลมวา่ “เหตใุ ดเจ้าม้าถึงกลับมาว่ิงได้ อีกเลา่ มันบาดเจบ็ มใิ ชห่ รอื ?” “ตอนน้ีหายแล้ว” เจ่ยี งซนิ่ จือสะบัดเสยี งตอบอย่างไม่สบอารมณ์





ข้า นางก็มองลูกชายด้วยสายตาแบบน้ีแหละ” “นางอาจถกู ความเป็นเดก็ ขององค์ ชายน้อยกระต้นุ ความเปน็ แม่กระมัง” จน่ิ เอ้อ ลบู จมูกตนเอง “คาดวา่ ฮหู ยินน้อยกค็ งอยากจะมลี กู ของนางเอง ประจวบเหมาะกับท่ี องค์ ชายสบิ สามหน้าตานา่ รักนา่ เอ็นดู ฮูหยนิ น้อยก็เลยชอบใจ” ย่อมต้อจงนิ่ ดซูดอ่ื ีกสวา่า่ ยอหงคน์ ้ชาาย“สดบิ ้วสยาหมนเป้าน็ตาแขนอ่ งหฮาหูกยชินอบนเ้อดย็กกเลับ็กนาไยฉทน่านนางไบมุตป่ รั้นทขี่ค้นึ ลเออดงอเลอ่าก” มา “เรอื่ งป้ันเน้อื ป้ันหนังเชน่ น้ีถือเปน็ งานใหญ่ สตรคี นเดียวจะทำได้หรอื ” จนิ่ อีท่ี นิง่ เฉยดดู ายมาโดยตลอดเอ่ยข้ึนบ้าง “ดูทา่ ...นายทา่ นยังต้องพยายามอกี มาก” ขโเพอนปปัุ้กีนรน็นระชนดดรรดุ้าวปาางหงชยเรทวหทนาัล่มีนลาึ่งรนเตี ข่าอ?ึอำหอ”…แงญงหคเไินสงรไดเงมกัด่้ทงยา่รษส็จศมินองพ์เูเกวงใหอ่อาีย่่าหยมลบเ้หเปาอ่ืลซุตฟูง็นน่ายรีทังสสแกวา่อัตนานัเบงสวว่อผค์ตาค์๋้อไูชชรรทดงนาะาา่้ตเยกนนซะอเลู้ปนี ยอซี บเีทา๋อววหง่ีแยลีงยกลต่นาเาม็ซ้สัว้งทเาวพัตใเ่ีดจปยีว่ย้ว์จ็นนไขกยดะ้าอเลทน้พมได่ดาลู่ีนาย่วีต้กขขากตค่าเอแ็่อกวู่หพสขวินมรร่าอหาฝะ้งยพนรเา่อขา้รยาชย่ผะอใ“รทข้งในู ใาาท้ดึนนชเนาพ่ ทเนสทงิ่ ากง“ริ่ศนหใบัร็ กนดรวสาทจาอมื าลงาา่วตอเลกนง้ปังยา่เคาใ็นสสใู่มจงนรัดตเจเขาปจ็วกะง์้าป็นพลขวมันี่อุลมท่อา้่ีี เลยดหี รอื ไม่ ฮ่าๆๆ” เหล่าองครกั ษ์จนิ่ อีเว่ย พอได้ยนิ วาจาสามหาวของเดก็ หนมุ่ ผู้น้ตี ่างพากันดา่ ทอ ในใจไม่หยุด เจ้าเด็กนีร่ า้ ยนัก อยู่ดๆี ก็ต้ังใจมากวนน้ำให้ข่นุ หวังจะสรา้ งความรา้ วฉานให้กับ คู่แต่งงานคู่ใหมอ่ ยา่ งนั้นร!ึ ! ผดิ กับเจยี่ งหรว่ น นางรดู้ ีวา่ ท่ีเซวยี นเพย่ เอ่ยเชน่ น้เี พราะเจตนาจะบีบให้เซยี วเสา แสดงทา่ ทเี กี่ยวกับเรอื่ งของบุตรสาวตระกูลเหยาให้ชัดเจน เรอื่ งของเหยาเนีย่ นเนี่ยน นั้นเรยี กเสยี งรำ่ ลอื มใิ ชน่ ้อย แม้แต่เซวียนเพ่ยเองก็ยังรับรู้ เขาจึงต้ังใจจะตัดไฟแต่ต้น ลม โดยแสรง้ เอ่ยเพ่ือล้วงเอาคำปฏเิ สธจากเซยี วเสาซงึ่ ๆ หน้า “ดทู า่ บุตรสาวตระกลู เหยาคงจะมีเสนห่ ์ ไมน่ ้อย การมารว่ มเทศกาลล่าสตั ว์ คร้งั

แรกของนางจึงสามารถเรยี กความสนใจจากองค์ ชายสบิ สามได้ถึงเพยี งน้”ี เซยี วเสา เกปล็น่าผวเ้ชู สนยี ะงใเยนน็ เทศสกหี านล้านก้ี เ็ ยขือ้ากจเะยทน็ ลู ตขาอมใไหป้ฝด่า้วบยาท“พหราะกรอาชงคท์ ชานายสสมนรสพใรหะ้ทแักยอ่ในงคต์ ชัวานยาแงลถะค้าขุณ้า หนูตระกลู เหยาเสยี เลย เชน่ น้ดี หี รอื ไม่” “นีท่ า่ น!” เซวียนเพย่ โมโหจนลุกข้นึ ยนื สะบัดชายเส้อื “ทา่ นหมายจะให้ข้าแตง่ กับสตรสี งู วัยผู้น้ันรึ บังอาจนัก!” เซยี วเสาไม่ตอบ เอาแต่นัง่ ย้มิ ยียวน เอซยว่าียงไนรเเเจพสยี่ ย่ยี งแเหหลรย้วว่ านนเนารง้ีสยู่ จนกึะดขเนบูเป่ยี ข็นนันสกจา็ถนวอื ไปปเวปสดน็ ักหหหัวญนง่อิ งยามแอตันนค่ าดงงับไแมตท่ถ้นบงึ ๆจกะับกใเลปนั้น็นเมเสือ‘สยี งตงหหรลสีัววงเู งรวาัยะ’แเอมกา้เรไทวะยี ้มไมบังอ่กัยบู่ “ทา่ นกังวลเรอื่ งใดร?ึ ” เซวยี นเพ่ยเห็นเจ่ยี งหรว่ นนั่งน่ิง สหี น้าเหม่อลอย จงึ ยื่น มอื มาสมั ผัสหลังมือของนางอย่างห่วงใย “ข้าเพยี งแค่เย้าเล่นไปเท่าน้ัน จนิ่ องิ อ๋องเฟ ยอยา่ ได้รสู้ กึ ระคายใจเพราะเรอื่ งน้เี ลย หากท่านอ๋องจิ่นองิ กล้าหยามน้ำใจทา่ นจรงิ คง ต้องข้ามศพข้าไปกอ่ น สว่ นคุณหนูเหยาผ้นู ั้นทา่ นก็ไมต่ ้องหวั่นเกรง นางไมม่ ีสง่ิ ใด เทียบเทยี มทา่ นได้” เจี่ยงหรว่ นย้ิมตอบบางๆ นางตัดบทด้วยการลกุ ข้ึนเดนิ ไปค้นสมั ภาระทพ่ี ่อบ้าน หลนิ เตรยี มมาให้ ต้ังใจเพยี งจะหาขนมมาให้เซวยี นเพ่ย มคิ าดวา่ ในสมั ภาระนั้นจะมี พิณเจยี วเหวย่ 1 วางแอบอยู่ จึงสง่ เสยี งถาม “ท่านเอาพิณตดิ มาด้วยหรอื ?” เซยี วเสาตอบ “อืม” เบาๆ คำหน่งึ ก่อนจะจิบชาร้อน เนยี่ นเนเจยี่ ย่ี นงเหปรน็ ว่ นนักอ้งึดไดี ปพคิณรหู่ ฝนมี ง่ึ อื ฉกาจนานงจางำไคดอ่ ้วย่าๆผ้คู ผน่อในนลเมมอื หงาหยลใวจงอลอือกกันหัวทัใ่วจเรถอื่ ูกงบทีบ่ีเหเสยยี า จนปวดรา้ วไปหมด เขาคงไมไ่ ด้พกมาเพ่อื ผู้อ่นื หรอกนะ นางตัดสนิ ใจเอ่ยถามตรงไป ตรงมา “ท่านพกมาเพราะเหตใุ ด?” “มาดีดเลน่ ” นี่ไมใ่ ชค่ ำตอบทีเ่ จย่ี งหรว่ นคาดว่าจะได้ยนิ แตก่ เ็ ป็นคำตอบท่ที ำให้โลง่ ใจข้ึนมาก

นรงิ าๆงอเุ้มลก่นลใ่อห้งพพวณิ กเมราาหฟยังสุดักยเืนพทลีข่ ง้าไงดก้หารยอื เไซมยี ?่ ว”เสา “ท่านจะดดี พิณเลน่ ... คาดไมถ่ ึงเลยจ จรงิ สิ พ่อบ้านหลนิ เคยอวดว่าเซยี วเสามคี วามสามารถด้านดนตรี หรอื นางจะ ประเมนิ สามขี องตนตำไป เซยี วเสานง่ิ ไปนานนัก เขาปรายตามองเซวยี นเพ่ยทีหนง่ึ แล้วก็มองเหล่า องครักษ์จนิ่ อเี ว่ยท่ยี นื อย่ไู มไ่ กลนัก พวกเขาแสรง้ มองดอกไม้ใบหญ้าราวกับไมไ่ ด้ยนิ คำ ขอของเจ่ียงหรว่ น เซยี วเสาพน่ ลมออกจากปากเบาๆ “ท่นี ี่คนมากนัก ไว้กลับจวนแล้ว...” เปน็ สง“สคยั งไม“ใ่ จชน่ิ เ่ พอริงาอะ๋อทงา่ เนฟอย๋อองยเซากยี ฟวังดทีด้ังพทิณี ไทมา่่เนป็นผ้หูเปรน็อสกากมรีกะม็ไมัง?่ค”วรขเัดซตวอ่ยี คนำเขพอย่ ขแอสงรนง้ ทางำ นะ” เซยี วเสาไม่ชอบตอ่ ปากตอ่ คำกับเด็กน้อยอยแู่ ล้ว เมื่อเซวียนเพ่ยปรามาสข้ึนมา เขากท็ ำเพียงนัง่ จบิ ชานิ่ง พักใหญจ่ ึงเอ้ือมมอื ไปหยบิ พณิ เจียวเหว่ยออกจากกลอ่ ง ทดสอบลากปลายน้ิวกรดี สายพิณเบาๆ เสยี งท้มุ ลกึ พล้ิวดังออกมาราวกับเสยี งน้ำตก กระทบหิน กังวานใส นำมาซง่ึ ความประหลาดใจแกผ่ ู้ท่ีได้ยินทั้งหมด นี่หรอื คือพณิ เจียวเหวย่ ... เสยี งไพเราะเสนาะหยู ่ิงนัก จิ่นซอ่ื นวดกระบอกตา กล่าวกระซบิ กับเหล่าสหายรอบกายวา่ “ข้ามไิ ด้มองผิดไป ใชห่ รอื ไม่ ต้ังแตท่ ท่ี ่านอ๋องคนเกา่ และพระชายาจากไป นายท่านกไ็ มไ่ ด้จับพณิ อีกเลย ข้านกึ ว่าชาตนิ ้นี ายทา่ นจะไม่แตะมันอีกเสยี แล้ว” เซยี วเสาขยับพิณบนหน้าตักจนถนัดมอื นั่งมองมันเพยี งครเู่ ดยี วก็ยกย้ิมมมุ ปาก ชายหนุ่มหลับตาลง ปลายขนตางอนยาวสร้างเงาสดี ำทาบทับอยู่ตรงโหนกแก้ม ทำให้ เขาดลู กึ ลับราวกับเทพแหง่ ราตรกี าล ท่ามกลางความหนาวเย็นของสายลมกลางป่า เซยี วเสากระตกุ สายพิณหนงึ่ ครง้ั ... เสยี งสวรรค์ ทด่ี ังเพราะเสนาะโสตกก็ ังวาน ก้องไปทั่วปา่ เรมิ่ จากเบาเนบิ ... คอ่ ยๆ ไล่รวั ถ่ีข้ึนตามความเรว็ ของปลายน้ิว แตล่ ะทว่ งทำนอง

พรัง่ พรอู อกมาตามจังหวะการเคลื่อนไหวและลมหายใจของชายหนมุ่ ไล่เบาไปหาหนัก... ดจุ จอมยุทธ์ พเนจรผู้มีชวี ิตผาสกุ เรมิ่ ออกเดินทางเพือ่ แสวงหาความตื่นเต้นใน ยทุ ธภพ จนกระดทจุั่งแรวมมน่ เ้ำปส็นาสยนาย้อนย้ำทต่ีไกหสลาอด้อกยระอทิง่ จบนกับคอ่พย้นื มหาินบเรบร้อื จงบลกา่ ับงแมน่ ้ำสายหลักและไหลเชย่ี ว ดุจลมหายใจของมวลชนที่ค่อยหลอมรวมกันเปน็ หนึง่ จนกลายเป็นกระแสลม อันแรงกล้าท่สี ามารถพัดพาเมอื งท้ังเมืองให้วอดวายได้ เป็นท่วงทำนองแหง่ ความยิ่งใหญ่ที่ทลายทกุ ความแขง็ แกรง่ เปน็ ความเงียบสงบนงิ่ ทไี่ มม่ สี งิ่ ใดจะมาสัน่ สะเทอื นได้ เป็นความออ่ นโยนทีท่ ำให้พ้ืนหิมะอบอ่นุ ข้นึ เปน็ เสยี งทีส่ ะกดให้คนโดยรอบตกอยูใ่ นภวังค์ เซยี วเสเาจใ่ียนงยหารมว่ นน้ดียูคืนลก้าอยดกอับกเทนพิ่งผู้ศจกั ้อดง์ สิ มทิอธง์ ทิบ่จีรุ ุษตุ ิลชงดุ มดาำนทัง่ ก่ี เำลล่นังกบลรรางเลปง่าฝพนิณด้วยใบสหหี นน้้าาสของบง เขาทั้งคมเข้มและงดงาม กองไฟเบ้ืองหน้าชว่ ยขับเน้นให้ดวงตาคู่คมไหวระรกิ ชวนให้ นกึ ถงึ ภาพวาดของแปดเซยี นในอารามหลวง อารมณ์ อื่นใดทีเ่ คยปรากฏในดวงตาของ เซยี วเสาบัดน้มี ลายส้นิ เหลอื เพียงความลึกลับและอบอุ่นราวกับเงาของจันทราต้นฤดู สารท บุรษุ ผู้องอาจกับบรรยากาศอันยิ่งใหญ่ของปา่ ฝนในคืนหมิ ะโปรย ไม่วา่ เป็นใครกต็ ้องตะลงึ ถ้าได้เหน็ เจ่ยี งหรว่ นทอดถอนใจเบาๆ โน้มตัวเข้าหาเขา ยน่ื มอื น้อยของตนไปไล้กับสาย พณิ บ้าง เซยี วเสาถึงกับตะลึง เขาชะงักมือเล็กน้อยเมือ่ หญงิ สาวยื่นมือมารว่ มบรรเลง เพลงคกู่ ับตนด้วย การดีดพิณรว่ มกันน้ันก็เหมือนกับการใช้มือซ้ายขวาประสานกัน มิ

ใชว่ า่ คู่รกั ทกุ คูจ่ ะสามารถทำได้ หากไม่ร้ใู จกันจรงิ ๆ หรอื ไม่มีฝมี ือเทา่ เทยี มกันก็อาจจะ ทำให้เสยี งดนตรที ่ีได้แปลกหแู ละนา่ ขัน ทเี่ ซยี วเสากังวลเปน็ เพราะเขาร้วู า่ ตนมฝี ีพณิ อยใู่ นขั้นใด เขาไมอ่ ยากเปน็ เหตุให้ ภรรยาต้องเสยี หน้า แต่เมอื่ เจย่ี งหรว่ นเรมิ่ ไล้ปลายน้วิ บ้าง เซยี วเสาจงึ ร้วู ่าตนประเมนิ ภรรยาตำจนเกินไป เจยี่ งหรว่ นดดี พิณได้นมุ่ นวลและเป็นจังหวะสอดคล้องกับเขายิ่งนัก เขาเรง่ ปลายน้ิว นางกส็ ามารถไลต่ ามได้อยา่ งฮกึ เหิม เขาผอ่ นปลายน้ิว นางก็สามารถลดจังหวะตามได้อยา่ งละมุนละมอ่ ม ท่ีสำคัญ เสยี งพณิ ของนางชว่ ยเตมิ เตม็ เสยี งท่เี ขาขาดได้อย่างนา่ อัศจรรย์ ใจ หากเปรยี บเซยี วเสาเยน็ จัดดัง่ เกลด็ หิมะ ท่วงทำนองของเจย่ี งหรว่ นก็ร้อนแรงดุจแสง สรุ ยิ ันอันอบอนุ่ ทว่ งทำนองสดใสของหญงิ สาวชว่ ยมใิ ห้บทเพลงของเขาอ้างว้างจนเกินไป ใน เทมา่ืองกเสลยีับงกทันั้งทสอ่วงงทผำสนาอนงเทข้่ีาเยดอื้วยกกเยัน็นขอกงบ็ เขังเากชดิว่ เยสมยี ใิ งหส้บวทรเรพค์ลเสงนขอาะงโนสาตงร้อทนำแเรองาจผนู้ฟเักงถนิ ึงไกปับ เหมอ่ ลอย หลงลืมวา่ ตนกำลังยืนอ้าปากค้างอยู่ เซยี วเสาบิดมมุ ปากข้ึนน้อยๆ เจย่ี งหรว่ นเองกย็ กย้มิ เล็กๆ นางกลัวจะเผยความ ในใจออกมามากจนเกินไปจึงไมก่ ล้าไลเ่ สยี งพิณตามเขาไปมากกวา่ น้ี นางพยายามคมุ ท่วงทำนองให้เรยี บสงบ ปลดอารมณ์ เกรย้ี วกราดท้าทายและต่นื เต้นรอคอยออกไปจน หมด แตค่ นอย่างเซยี วเสาหรอื จะไม่ร้เู ทา่ ทัน จากรอยย้มิ น้อยๆ ในทแี รก คราวน้ชี ายหน่มุ ถงึ กับหัวเราะออกมาเบาๆ เซวียนเพย่ ทีน่ ัง่ ฟังอยเู่ ปน็ นาน ไม่เข้าใจความนัยระหว่างคูร่ ักท้ังสองถงึ กับขมวด ค้วิ บ่นพมึ พำ “จน่ิ อิงอ๋องเฟย แทต่า่กนแ็ ผฝอ่ งนคเวสายมี งชดน่ื นชตมรเลีปงน็ สเหว่ นนใ่อื หยญแล่ ้วร?ึ ” สายตาท่มี องเจ่ี ยงหรว่ นน้ันดูซับซอ้ นอย่บู ้าง จน่ิ เอ้อกล่าวบ้าง “ชา่ งเป็นเสยี งดนตรที ่ีเข้าคูก่ ันได้ดเี หลอื เกิน” เจีย่ งหรว่ นได้ยนิ กร็ ้สู กึ ขบขันแต่ก็มไิ ด้เอ่ยวาจาใด

เชา้ วันถัดมา กลุ่มของเจ่ยี งหรว่ นกับเซวยี นเพ่ยก็ออกจากปา่ ทบึ ตรงกลับค่าย พอกลับมาถงึ ค่าย มิตรสหายหลายคนก็รบี รดุ มาต้อนรับ ต่างคนตา่ งโอ้อวดผล งานของตนเองด้วยความต่นื เต้น มบี ้างทไี่ มส่ นเรอื่ งการล่าสตั ว์ แต่ซกั ไซ้ไลเ่ ลียงเจี่ยงห รว่ นกับเซยี วเสาวา่ เพราะเหตใุ ดจงึ กลับค่ายพร้อมกับองค์ ชายสบิ สามได้ เซวียนเพ่ยได้ทีตอบคำถามน้ีด้วยการกราบทลู ฮอ่ งเต้เกี่ยวกับสตั ว์ รา้ ยทั้งหมี เสอื และชา้ งที่ตนพบเจอ เมื่อได้ยินว่าในปา่ มสี ัตว์ ดุร้ายถึงเพยี งน้ันออกอาละวาด ฮอ่ งเต้ก็มคี ำสงั่ ให้เหลา่ ขุนนางไปสอบถามข้ารับใช้ทดี่ ูแลเรอื่ งความปลอดภัยเกีย่ วกับเรอ่ื งน้ี เจีย่ งซน่ิ จอื และเจ้าจนิ่ ก็กลับมาถงึ คา่ ยในเวลาไลเ่ ลีย่ กับกลุม่ ของเจย่ี งหรว่ น เจีย่ งซน่ิ จอื โจนตัวลงจากม้า เดินมาหยุดเบ้อื งหน้าฮอ่ งเต้ ถวายรายงานเกี่ยวกับสตั ว์ ป่า ดุร้ายเชน่ เดยี วกัน ฮอ่ งเต้รบั ฟังเรอื่ งน้หี ลายคร้ังเข้ากเ็ รมิ่ มีสหี น้าบ้ึงตงึ ดวงตาฉายแววกังวลข้ึนมา ดูไม่ผ่อนคลายเชน่ กอ่ นหน้า สายตาสอดเสาะของเจ่ยี งหรว่ นไลม่ องสหี น้าผู้คนรอบกายแล้วคิดวเิ คราะห์ ในใจ สองตาของนางกวาดจนมาหยุดลงทเ่ี หล่าพระสนมซงึ่ ยืนออกันอยูห่ น้าค่าย มีหวัง เหลยี นเอ๋อผ้รู า่ เรงิ มู่ซโี หลวผู้เย็นชาดจุ น้ำแข็ง และเจี่ยงตานผ้เู รยี บงา่ ยอ่อนโยน ทั้ง สามกำลังย้มิ พลางพูดคยุ กับคนรอบด้านอย่างสนุกสนาน สายตาของเจ่ียงหรว่ นจับจ้องแต่ใบหน้าของเจีย่ งตาน นางรดู้ กี วา่ ใครวา่ น้องสาว รขา้ อยงอนอากงผม้าูนอ้ีมาคีลวะวามาดคใดิ นทบ่ีทรั้งเิเวฉณลยีป่วาทฉ่กี ลำาลดังแมลีกะาแรยแบขย่งขลันยิงล่ น่าสักัตว์ อยแู่ตน้อน่ งอเปน็นว่าฝกีมารอื ปขลออ่ งเยจสี่ยตั งว์ ตานโดยไม่ต้องสงสัย ซ้ำรา้ ยนางยังพ่งุ เป้าโจมตแี ตเ่ พียงกล่มุ ของเจ่ยี งหรว่ นเสยี ด้วย หากเป็นนเ่ีคชือน่ สนง่ิ ้ันทจเี่ จรย่ีงิ งตานครง้ั ‘นก้ีกล้น็าทับำว’ ่าเเจพ่ยี รงาตะไาดน้รวับากงเาดริมสพนัันบไสดน้อุนยจ่าางกเฉเซลวียยี วนฉหลัวาใดชรห่อรบอื คไอมบ?่ นัก นางหวังจะอาศยั ความมดื และอันตรายของผืนปา่ เพอื่ ฆา่ คนโดยท่มี อื ของตนไม่ เป้ือนเลอื ด

ระหว่างทีเ่ จยี่ งหรว่ นคาดเดาไปต่างๆ นานา... ก็พลันเห็นชายผ้หู นง่ึ วิ่งโซซัดโซเซ มาแตไ่ กล โลหติ เกรอะกรังไปทั่วกาย วเหา่ เ็นขชาเดั ปรว็านา่ ชดหอ้านงนงึ่คหใรลนักังกษขล์ปอุม่ รงอะเจขงคำาพมรรกัลี ะกูษอศ์ทงรถ่ีคป์วรักบาี ยอเขอย้าา่ดู ขรอกัวกาขงหาเอนองงึ่าคไ์วรช้ ชั าคทยนาผยผู้นา้นู ั้ทน้ันเงลยเ้มสหลยี นงง้ากอขับ้ือ้ึนพอม้งืนึ ีหโกลทลาุกยาหคคลนนจจจงึึงำดไไดดัง้้ ข้ึน ไมต่ ้องรอให้ใครไตถ่ าม ชายผู้น้ันกช็ งิ พูดออกมาก่อนด้วยความยากลำบาก “ชว่ ย...ชว่ ยองค์ รัชทายาทด้วย” พูดจบศรี ษะกพ็ ับไปด้านข้าง... หมดลมหายใจ หลายปคที ำ่ีผวา่า่ นมา‘อแมงค้ว์ ร่าชัอทงคา์ยรัชาทท’ายาททจำใะหท้ฮำต่อัวงไเตร้ค้ถวึงากมับสผาุดมลารกุ ถขเ้นึอายแนื ตด่ร้กัวยสคนวกุ ามตแนื่ต่กต็นระับหเนปน็ก บตุ รชายคนโตทถ่ี อื กำเนิดจากฮองเฮา สำหรับฮอ่ งเต้แล้ว เยื่อใยสายสมั พันธ์ ระหว่าง พอ่ ลูกของพระองค์ กับรชั ทายาทมีความผูกพันกันมากกวา่ ท่ีมีให้กับลูกชายทถี่ อื กำเนิด จากพระสนม บุตรชาแยมค้วน่าโหตลผาู้นย้ีปใี หท้หวา่ลลังึกฮๆอ่ งเตย้จังะเปวา็นงหทว่่าเงฉเปย็นชใายหมางจเงึ มมินไิ ดต้่อปกลาดรอสงำคม์ ระชั เลทเาทยเามทาอขออกงจาก ตำแหนง่ และหลายครัง้ ยังมคี ำสัง่ ลับให้ทหารนอกราชสำนักคอยตดิ ตามดแู ลปกป้อง องค์ รชั ทายาทอกี ด้วย พอวันน้ไี ด้ยินว่าเกดิ เรอ่ื งกับองค์ รชั ทายาท ฮอ่ งเต้ก็หน้าเปลี่ยนสโี ดยพลัน บาทเพคหะวังเหไลดีย้โนปรเอด๋ออรยบี ่ากท้ารวงมเปา็นยืนกัขงว้าลงกไปายฮอ่ มงสิเต้ใู ้ หก้ทลห่าาวรปรบีลกอรบะปจราะยโกลำมลเังสกยี ันงตเบาามวห่าาอ“ฝงค่า์ รชั ทายาทเถดิ เพคะ หมอ่ มฉันเชอื่ วา่ เทพยดาในป่าน้ตี ้องชว่ ยค้มุ ครององค์ รัชทายาท เพคะ” ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วยแล้วสัง่ ให้ทหารไปค้นหาในป่าทบึ ผ่านไปเพียงครู่ ราชองครักษ์ทอ่ี อกไปค้นหาก็กลับมา หนง่ึ ในนั้นแบกรา่ งสงู ขององค์ รชั ทายาทท่กี ำลัง หายใจรวยรนิ ไว้บนหลัง

องค์ รชั ทายาทกายท่วมโลหิต หัวหน้าราชองครักษ์รบี รายงาน “องค์ รัชทายาททรง บาดเจ็บหนักพ่ะยะ่ ค่ะ เหล่าองครกั ษ์ขององค์ รัชทายาทล้วนถูกสังหารเรยี บ จาก สถานการณ์ ดแู ล้วเหมือนถกู ซมุ่ โจมตี” “แล้วยังมัวยนื นงิ่ ทำไมกัน รบี ไปตามหมอหลวงมาเรว็ !” ฮ่องเต้ตะเบง็ เสยี งสัง่ ดัง ลัน่ ขบวนหมอหลวงทีต่ ามมาด้วยรบี ร้อนก้าวออกมา หัวหน้าองครักษ์แบกองค์ รัชทายาทนอนลงบนเตยี งกลางกระโจม หมอหลวงเข้าไปตรวจชวั่ ครแู่ ล้วจึงออกมา รายงานผล เขาเชด็ เหงอ่ื บนหน้าผาก คุกเข่าลงทั้งๆ ทีเ่ น้อื ตัวสัน่ เทา “ฝา่ บาท กระหม่อมไรค้ วามสามารถ บาดแผลขององค์ รัชทายาทสาหัสมากยากจะเยียวยา กระหมอ่ มเกรงวา่ ...” เฒา่ ล้ม“ไพมูด่เปจน็ าเทหา่ ลวไนห้ำลเส!”ยี งโไกมร่ฟธังเกจรน้ยี อวกี เกฝนิ ่ายระกงลับา่ วจ“บข้ามฮีท่อางงเเลต้ือกกย็ ใกหเ้ทเจ้า้าถทบี าจงนเดหียมวอหลหาวกง รกั ษาองค์ รชั ทายาทไม่ได้ เจ้าก็อย่าได้หวังมีหัวไว้กับตัวอีกเลย ข้าไมไ่ ด้เล้ียงพวกเจ้าไว้ เพื่อให้มาแจ้งขา่ วร้ายแก่ข้า!” หมอหลวงเฒ่าร้สู กึ จนปัญญา ได้แตเ่ ดนิ ลนลานกลับเข้ากระโจมไปอยา่ งตัวสัน่ งันงก ทวา่ …ยาท่ีคณะหมอหลวงนำมาด้วยมไี มม่ าก และไมใ่ ชย่ าทใ่ี ชร้ กั ษาอาการที่ เสทาศหักสาถลงึ ลเพา่ สียัตงวน์ ป้ี นี ้มี อีอันากตา้อรบงยาดตุ เกิ จ่อบ็ นขเอวงลอางอคัน์ รคัชวทรายาทนขั้นบจวะนมเัสวชดักจ็ ชจำ้าตไม้อ่ไงดร้ บี ออเกหเน็ดนิทงีทาานง กลับวังโดยด่วน ไมม่ ใี ครคาดคิดวา่ จะงานเทศกาลลา่ สัตว์ ประจำปีจะจบลงเชน่ น้ี ฮ่องเต้สะบัดชาย เส้อื สาวเท้าจากไปอย่างไม่สบอารมณ์ เหลอื เพยี งกล่มุ คนทีท่ ำตัวไมถ่ กู ได้แตม่ องสบตา กันไปมา เซวียนหลมี องเซวยี นหัวทย่ี ืนข้างกาย ประกายตาแฝงนัยลกึ ซ้งึ ระหว่างท่ีทอด ถอนใจกลา่ ว “พีห่ ้า อยู่ๆ กม็ าเกดิ เรอ่ื งร้ายแรงเชน่ น้ีกับองค์ รชั ทายาท พี่วา่ น่าเศรา้ ใจ หรอื ไม”่ เซวยี นหัวย้ิมตอบ “เศร้าส.ิ .. ชา่ งนา่ เศร้าใจเหลอื จะกลา่ ว”





พระสนมทั้งสามท่กี ำลังโดดเด่นต่างก็แย่งชงิ ความโปรดปรานจากฝ่าบาทกันอย่างดุเดือด งานน้ี... ฟ้าจะผ่าลงที่ใครกย็ ากจะคาดเดา เจย่ี งตานอารมณ์ ดยี งิ่ ภารกจิ ของนางสำเรจ็ ไปกวา่ ครง่ึ หลายวันทผ่ี า่ นมาฮอ่ งเต้ ว่นุ วายอย่กู ับการเฝ้าองค์ รชั ทายาททหี่ ายใจรวยรนิ ถ้าไมเ่ ฝ้าดูอาการรชั ทายาทก็มักจะมี ปากเสยี งกับฮองเฮา ทำให้พ้นื อารมณ์ ไม่ดีจนใครก็เข้าหน้าไมต่ ิด...และไมม่ ีใจจะมาหา นางบอ่ ยเหมือนอย่างเคย กด็ ีเหมอื นกัน นางเองกใ็ ชจ่ ะชอบผัวแก่! ผเยุดาวผ์ ไาดดก้อากีทรคำทผร่ฮี ัม้ง่อทงเรเรตงอื ร้ไน้อม่แยผวบมะปุไเมวผ่ตียา้อนสงมรวาวมหบตาแ่างนทห่นำูปใักหสป้นา่นิ มางผาสรมถาไมสดาว้ตรมถามกกใรลจะับโชปมอราบแงผต้งา่ โกปารยง่ เเชปน่ ิดสเผาวยนผ้อิวยเนวั้ือย เจย่ี งตานเม้มปากอย่างพอใจ ลงแป้งให้หน้านวลผ่องยงิ่ ข้ึน “เจ่ยี งเจาอ๋ีแตง่ กายงดงามเชน่ น้ีเพือ่ รอต้อนรับฮอ่ งเต้ร?ึ ” เสยี งทุ้มตำของบรุ ษุ ผู้ หนงึ่ ดังข้ึนจากด้านหลัง “เสดจ็ พ่อของข้าชา่ งมีวาสนาย่ิงนัก” เพ่งิ จรดเจฝี่ยเี ทง้ตาเาขน้าหมันาใหนนห้า้อไปงมองโดยพลัน สายตาปะทะเข้ากับรา่ งสงู สง่าของเซวยี นหัวท่ี เพลาน้ฟี ้ามดื แล้ว คืนน้ีฮอ่ งเต้มกี ำหนดการจะไปค้างท่ตี ำหนักของหวังเหลียน เอ๋อ ก็หมายความวา่ คืนน้พี ระองค์ ไม่มที างมาที่น่แี น่ เจ่ียงตานเรม่ิ จากตกตะลงึ ในทีแรก จนา้ำกเสนยี้ันงกย็คั่ว่อเยย้าๆกรคะเลงา้ายกใรจะงอสดดุ ท้ายจ“งึฟคังวแบลค้วุมเศสรตา้ ใติ จนนเัอกงได้ แล้วเอย่ ปากตอบอีกฝ่ายด้วย องค์ ชายห้ากลา่ วราวกับไมร่ วู้ ่า หมอ่ มฉันกำลังอย่ใู นสภาพหน้าชน่ื อกตรม ทรงไมร่ ้หู รอื ว่าคืนน้ีฮ่องเต้เสด็จประทับที่ ตำหนักของหวังเหลียนเอ๋อ... คนไม่งามอย่างหมอ่ มฉัน ไม่ว่าจะบรรจงแตง่ ตัวให้สวย งามเพยี งใด ก็ไม่สามารถร้ังใจฝา่ บาทไว้ได้หรอกเพคะ” เดิมทีเซวยี นหัวตั้งใจจะมาปรกึ ษานางเพ่ือวางแผนจัดการรัชทายาท ทว่าเมือ่ เหน็ ผกรวิ ะเนจา้อื ยขไามว่เปผ็นอ่ งรปู เกปอ็นปรรา่ กงับบกตุริ ยริ สาชาวมต้อรยะชกมลู ้าเยจียข่ องทงุนกคางนแลล้ว้วนรคปู วโาฉมมคโดิ ดขดอเดงเน่ ขากแม็เร้เมิ่ทกยี รบะกจัันด

แล้วเจี่ยงตานยังห่างชนั้ กับเจ่ยี งหรว่ นและเจ่ียงซซู่ กู่ จ็ รงิ ถึงกระน้ันนางก็ยังงดงามไม่ น้อย แตว่ า่ ... ไมว่ ่าเจยี่ งตานจะชวนใจสนั่ เพียงใด นางกเ็ ป็นผู้หญิงของบดิ า เมอ่ื คิด ได้ดังน้ี มรสมุ อารมณ์ ท่ีโหมกระหนำพัดในใจเซวยี นหัวจงึ คอ่ ยสงบลง “เจ่ยี งเจาอ๋ีคิด มากเกนิ ไปแล้ว เสด็จพอ่ หรอื จะรักและโปรดปรานใครมากไปกว่าเจ้าอีก” มนษุ ย์ นเจั้นี่ยองตยา่านงไสรังกเล็ กะตกเิเหลน็ สอไามกล่ างรหเลดงมิ ใทหีนลาชงวัเ่ ขว้าบู วขังอกงเ็ พเซรวาะยี หนวหังัวจจะงึรรำ่ ร้สู วกึ ยใสจงเู ตส้นง่ ขเ้นึปไ็นมสน่ ต้อรยที ี่ อยู่เหนือผ้คู นและแว่นแคว้น หลังจากทนี่ างคอ่ ยๆ ก้าวทลี ะก้าวจนมาถึงตำแหน่งท่ีตน หมายมาดแล้ว นางกลับยิ่งอยากได้มากข้นึ อย่างเซดยี อู วยเส่างาเมจาี่ยเปงห็นรสว่ านมสีได.ิ .้.ยแังลส้วามเหาตรถุใดไขนวาค่งจว้ะาบทรุำบษุ ้าผง้อูไมง่ไอดา้เจลา่แขน็งแางกอรยง่ ูใแ่ นลวะัยยังสหานวสุ่มะแพนรน่ งั่ เหตใุ ดต้องอยใู่ นวังราวกับนกน้อยถูกขัง ต้องคอยเฝ้าบำเรอความสขุ ให้แกช่ ายชราผู้ หนึง่ ต้องคอยมองความเยาว์ วัยดุจบปุ ผาแรกแย้มของตนค่อยๆ เห่ียวเฉาจากไป นางยอมได้ร!ึ ! เซวยี นหัวเป็นคนหัวออ่ นควบคมุ งา่ ย ท่ีสำคัญทส่ี ดุ คือเขายังหนุ่มแนน่ อายุอา ยคน้มวิามาอมเ่อหโนปมรหาดะวสปามนรการนัาบวฉอกาาับบยผฉุขีเวอสยงอ้ื นไคมาล่งจพ่รีปี งั กีอด.ี ..ห“มหเอ่ จากมย่ี ฮฉงตอ่ันางตนเ้ตอไ้คตงรดิรว่ต่จมระแอโปบงรอ่งดปยัปนา่ งรสราานอมบหีกคมับออ่ สบมตกฉร่อัมนี นากจหะกเนผ้็คายหงรลเปอา็นยย ตาใชว่ า่ จะมีความสขุ กวา่ น้ำพระทัยจากฟากฟ้าจะหลั่งลงมาสดู่ ิน ผืนดินทร่ี ออย่างมี ความหวังกค็ งจะเหือดแห้งไปเสยี กอ่ น” นางลบู แขนชายเสอ้ื กว้างรั้งข้ึนมา เจตนาเผย ให้อกี ฝา่ ยเหน็ ข้อมอื อวบอ่มิ ขาวราวหยกของตน กล่าวต่อด้วยน้ำเสยี งออดอ้อน เเอลปอย็นเเซเพชาคนะ่ ะก”ัน“ต..ำ.เ”หจน่ียังกตทาี่วนา่ ชงเาปยลต่าาแสหอ่ื ง่ คนว้ี ามแนมั้ยแตใหผ่ ้อีสีกางฝย่าังยไโมด่มยีมไมาใป่ หดิ ้เหบัน็ง ไมต่ ้องเอ่ยถงึ ฮอ่ งเต้ “ข้ึนชอ่ื ว่าสตรกี เ็ หงา เซวยี นหัวร้สู กึ วา่ ใจตนเต้นแรงกว่าเดมิ สตรเี บ้อื งหน้าน้ัน แม้จะไม่งดงามโดด เดน่ ดุจราชนิ บี ปุ ผากลางสวนใหญ่ แต่สสี นั ของไม้ดอกน้ีกช็ วนให้ผ้มู องต้องเหลียว

กลับมามองอกี รอบได้เหมือนกัน เจ่ยี งตานดูเย้ายวนชวนพศิ วาส โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาประกายหวานฉำท่จี ับ จ้องเขาอยา่ งคาดหวัง เซวยี นหัวเรมิ่ ยืนไมเ่ ป็นสขุ เจยี่ งตานอาศยั จังหวะน้ีลอบจดุ ธปู หอม...ธูปน้ีเปน็ ของทนี่ างไปเฟ้นหามาเพอ่ื ใชง้ าน กลิน่ หอมเบาบางของมันสามารถเร้าอารมณ์ ของบรุ ษุ ให้คล้มุ คลัง่ โดยไมร่ ตู้ ัวได้ ทุกครง้ั ที่ฮ่องเต้เสดจ็ มาค้างแรมที่ตำหนักน้ี นางกม็ ักจะจุดธปู กอ่ นถวายงาน นเี่ ป็นครงั้ แรกทเี่ จ่ียงตานเลือกใช้มันกับบรุ ษุ อน่ื หลังจากที่ควันธูปลอยคละคล้งุ ไปท้ังห้อง ความร้สู กึ ของทั้งสองกล็ ่องลอย พล่งุ พลา่ น...คล้มุ คลัง่ แสงไฟสลัวในตำหนักสาดทอดลงบนผิวเน้อื เปล่าเปลอื ยของหน่ึงชายหนึง่ หญิง เสยี งหายใจหอบตำน้ันแทรกผ่านควันธปู กอ่ นจะหายไปกับเสยี งลมพัด เจ่ยี งหรว่ นจติ ใจล่องลอยไม่อยกู่ ับหนังสอื ในมอื เซยี วเสาทีเ่ พิ่งเสรจ็ จากการอาบน้ำ พอเดินออกมาจากฉากกั้นก็เหน็ นางนัง่ ครนุ่ คิดอยูบ่ นฟูกนอน ในมอื ถอื หนังสอื กลับหัวกย็ ังไมร่ ้ตู ัว เขาเดนิ มาหยุดยืนข้างกายแล้วดึงหนังสอื ออกจากมือ หญิงสาวสะดุ้งเงยหน้าข้นึ ถาม “มอี ันใดร?ึ ” “เจ้านั่นแหละ คิดเรอ่ื งใดอย่?ู ” รัชทาย“าขท้.า.ก.เปำลน็ ังศคริดขวอ่า.ง..จวไนมข่พอรงงุ่ นเร้ีกา”ม็ ะเจรนยี่ื งหพรวว่ กนเกขลากา่ วจ็ ะตรวจพบว่าศรที่ปักกลางหลังองค์ เซยี วเสคาำพวึงา่ พ‘อจใวจนจขนอยง้ิมเรกาว’ ้านง่า“ตไืน่มเจ่ ตำ้นเปย็นงิ่ ตก้อวงา่ คใสำวใ่ ่าจ”‘ศรท่ปี ัก’ ต้ังมาก คำคำน้ถี ึงกับทำให้ เจย่ี งหรว่ นปรายตามองสามพี ลางสา่ ยหน้า มีเซยี วเสาอยู่ข้างกายนางร้สู กึ เบาใจก็ จรงิ แตห่ ลายเรอ่ื งเขาก็วางตัวตามสบายจนเกินไป ทำราวกับวา่ ทุกสง่ิ ทุกอยา่ งในใต้หล้า

วางอยู่กลางฝา่ มือตนเสยี อย่างนั้น “ข้ารดู้ ี ฮอ่ งเต้ไม่มีทางหวาดระแวงท่านหรอก” เจีย่ งตานยอ่ มไมร่ ถู้ งึ ชาตกิ ำเนิดแท้จรงิ ของเซยี วเสา นางสมคบคดิ กับเซวยี นหัว ทำการใหญน่ ้ี ด้วยนกึ เพยี งว่าหากสามารถผลักหัวหอกให้หันมาทางเซยี วเสาได้ ก็ สามารถใสร่ ้ายจวนอ๋องจน่ิ องิ ได้ นางหาร้ไู ม่วา่ ความคดิ ท่ีจะใสร่ า้ ยเซยี วเสาน้ัน... แค่คดิ ก็ผิดแล้ว หากตรวจพบว่าเรอ่ื งน้ีมีเอ่ียวกับจวนอ๋องจนิ่ องิ จรงิ ๆ ความคดิ แรกของฮอ่ งเต้ก็ คอื ‘มคี นกำลังปองร้ายหวังจะป้ายสเี ซยี วเสา’ ฮ่องเต้มใิ ชค่ นโง่ พระองค์ ผ่านรอ้ นผา่ น หนาวจนอยใู่ นจดุ สงู สดุ มานาน เหตุการณ์ เชน่ น้กี ลับจะยิ่งทำให้พระองค์ จับตามองวา่ ใครคือศัตรทู แี่ ท้จรงิ ของหลานชายตนกันแน่ เซยี วเสาไหวไหล่ ลบู ศรี ษะนางอยา่ งเบามอื “รกู้ ด็ แี ล้ว ฝา่ บาทไม่มีทางคดิ ระแวง ข้า หรอื หากคิดกใ็ ชว่ ่าข้าจะใสใ่ จ ข้ากลัวเพยี งเรอื่ งน้จี ะทำให้เจ้าต้องยุง่ ยากไปด้วย” คบนุ่มบอ่ายมา่ แงเตซะวตยี ้อนงหคันวนขั้นองจเวดนิมอท๋อกี ง็ขจ้ีขนิ่ ลอาดิง ตผาข้วู าาวงแแลผะนมยไิ อ่ด้มฉตล้อาดงเหปลน็ ักเแจห่ียลงตมาอนันแในดน่ อกนารทแ่ีเลข้วา อยดู่ ๆี เจี่ยงตานจะไปยยุ งสง่ เสรมิ เซวยี นหัวเพราะเหตใุ ด ถ้าไมใ่ ชเ่ พราะต้องการโค่น ล้มเจีย่ งหรว่ น รเู้ ชน่ น้แี ล้ว เขาย่งิ ไมอ่ ยากให้ภรรยาของตนเอาตัวเข้าไปยุ่งกับเรอื่ งน้ี เจี่ยงหรว่ นอ้ึงครหู่ นง่ึ จากนั้นก็หัวเราะ “ไม่คาดวา่ ท่านเองก็รเู้ รอื่ งเซวียนหัวสมคบ คิดกับเจีย่ งตาน” “หูตาสามีเจ้ากว้างไกลมใิ ชเ่ ลน่ นะภรรยา” เซยี วเสากอดอกพิงไหล่กับผนังห้อง แล้วหัวเราะตาม เจย่ี งหรว่ นเบ้ปาก หมัน่ ไสย้ ง่ิ นัก “เจ้าค่ะ… ทา่ นน่ะไรเ้ ทยี มทาน! วา่ แต.่ .. นิสัยเจ่ี ยงตานนั้น ทำการใดมักจะระมัดระวังรอบคอบ นางถนัดแทงข้างหลังโดยไม่ท้งิ พริ ธุ ใดๆ ไว้ให้จับ สตรเี ชน่ นางเหตใุ ดจึงกล้าเปลอื งตัวกับคนอย่างเซวยี นหัวได้ ข้าข้องใจจรงิ ” เซยี วเสาเลกิ ค้วิ สงู “ข้าคดิ ว่าตัวเองแนจ่ รงิ แล้วเชยี วนา คาดไมถ่ งึ ว่าสายสบื ของ จิน่ อิงอ๋องเฟยจะกว้างไกลย่ิงกว่าข้าเสยี อกี ”

เจย่ี งหรว่ นย้ิมรบั บางๆ “ทา่ นอ๋องกลา่ วชมเกินไปแล้ว คนทเ่ี คยผา่ นความตายมา แล้วเชน่ ข้า ย่อมสายตากว้างไกลอยู่บ้าง หญงิ งามแรกแย้มยอ่ มต้องชน่ื ชมบรุ ษุ หนุม่ อย่างเซวียนหัวมากกวา่ ชายมอี ายเุ ชน่ ฮ่องเต้ ข้าเหน็ สายตาของนางยามท่ีมองเซวียน หหัวากมหิใลชา่ย‘บตุป่อผหลาแาดยงคบราง้ั นนอางอมกักนชอมก้ากยำสแาพยงต’าแจละเเปขน็า อด่ืนมู ใีลดับไดล้เมลคา่ ”มในยง่ิ นัก สายตาเชน่ น้ี บปุ ผาแดงบานออกนอกกำแพงก็เปรยี บเหมือนสตรที ก่ี ำลังคบชสู้ ชู่ าย ลอบหา เศษหาเลยกินนอกบ้าน เซยี วเสาหรต่ี าลง แสรง้ เอย่ ถามเสยี งขรมึ “แล้วเจ้าเล่า เคยนกึ อยากจะ ‘บาน ออกนอกกำแพง’ บ้างหรอื ไม?่ ” เจย่ี งหรว่ นอมย้มิ “ยามน้ีทา่ นยังไมแ่ กเ่ ฒ่า ข้ากค็ งต้องรออีกสักพัก...แล้ว--ข้า- -คอ่ ย--บาน... โอ๊ะ!” ยังไม่ทันจบประโยค รา่ งของเจ่ยี งหรว่ นก็ถกู เซยี วเสากดลงกับ เตียง เขาตัวหนักราวกับหิน นางตกใจจนเผลอหวีดร้องออกมาเสยี งดัง “อาเสา!!” “ต่อให้ภายภาคหน้าข้าจะแกเ่ ฒา่ ...ข้ากจ็ ะพยายามเตม็ ทไี่ มใ่ ห้เจ้าเหลือแรงเล้อื ย ออกไป ‘บาน’ ทีไ่ หนได้อกี ... น่แี น่ะ...นี่แนะ่ ...” กลา่ วจบเขาก็ระดมถูใบหน้ากับซอกคอ ขาวผ่อง ทำให้สองมอื ของนางต้องระดมตีกลับ แล้วทั้งสองกห็ ัวเราะรว่ มกันอย่างสนกุ สนาน คนื ร้อนเรา่ คนื หนงึ่ ผ่านไปอยา่ งไร้เสยี ง เจย่ี งตานจัดเสอ้ื ผ้าของตนให้เข้าที่เรยี บรอ้ ย บุรษุ ที่นอนเคยี งข้างนางมาทั้งคนื รบี ร้อนจากไปตั้งแตฟ่ ้าสาง หลังจากต้องกรำศกึ กับเซวียนหัวมาคอ่ นคืน นางก็ร้สู กึ ปวดเมอ่ื ยไปท้ังตัว เซวี ยนหัวต่างกับบิดาของเขายิง่ นัก ท้ังหนุ่มแน่นและไม่รจู้ ักออมแรงถนอมบปุ ผา ความ คลุ้มคลั่งของเขาเมอ่ื คนื ท้งิ รอ่ งรอยอยูเ่ ตม็ ห้องนอน เจ่ียงตานกังวลวา่ จะมีคนร้เู ข้า จงึ รบี ร้อนเก็บข้าวของหมอนข้างท่กี ระจัดกระจายให้เข้าท่ีและแต่งตัวอย่างรวดเรว็ ก่อนที่ นางกำนัลคนแรกของวันจะผลักประตูเข้ามาเหน็ เมอื่ คืนเซวียนหัวกลา่ วว่าอย่างไรหนอ... ‘สตรที ที่ ้ังงดงามและเฉลียวฉลาดอยา่ ง

เไจว้่ยีใหงเ้เจจาย่ี อง๋ี เจทาำอใ๋ีเหป้ข็น้าแอนด่’ใจไม่ไหว วันหน้าหากการใหญข่ องข้าสำเรจ็ ข้าจะเกบ็ ท่ีข้างกาย นีค่ ือคำสัญญาหรอื ไม่... คำสญั ญาวา่ วันหน่งึ ข้างหน้าเขาจะดูแลนางเฉกเชน่ ภรรยา เดิมทเี จย่ี งตานคดิ เพียงจะทอดสะพานใสเ่ ซวยี นหัวเพ่ือฆ่าเวลา ทว่าตอนน้คี ำ กล่าวของเขากลับจุดประกายให้นางคดิ ถงึ อนาคตของตนเองอย่างจรงิ จังข้ึนมาบ้างแล้ว วตา่าเมจไ่ียปงถหตวาากานยฮจง่อะางไนมเฮต่ร้ชอู่้ รงเาตตผา้ตู้นม่อ้กีหใฎมนมดปนลรมเโทลหยี การยบใทาจล่ไี มแอลถ่ น้วูกาฝคังตพกขร็จอะะสงถเนกูหมสลขง่่าพไั้นปรเจฟะำสยศนจลี มะทถจี่อูกะาเฝรปัางน็ มทเห้ังชเลนป่ วน็ไงรเ.พ..คื่อิดใใดหชู้่ แล้วอนาคตชา่ งมืดบอดเหลือเกิน แล้วเหตใุ ดนางจะไมไ่ ขวค่ ว้าเพ่อื ตัวเองเลา่ นางยังสาวยังสวย ยามน้เี ซวยี นหลเี องกไ็ ด้ละท้ิงหมากไรค้ ่าเชน่ นางแล้ว เซวยี น หัวจึงเปน็ ตัวเลือกที่ดีนัก เจย่ี งตานเรยี กสาวใชค้ นสนิทเข้ามาถามข่าว “องค์ รัชทายาท อาการเปน็ อยา่ งไร บ้าง?” “ทหารราชองครักษ์หาทมี่ าของลกู ศรพบแล้วเจ้าค่ะ” จเู อ๋อตอบ “ได้ยนิ มาว่าฝา่ บาทพโิ รธหนัก แตก่ ็ยังมไิ ด้มรี บั สัง่ ให้จับกมุ ตัวเจ้าของลกู ศรนะเจ้าคะ” เเซดินยี วทเาสงเาจกใย่ี ลชงับ้ยตคิงา่าเนสยขอมื มขาวพาดวรใค้อน้วมิ วกันับนจเซา้ันกวทนียุกั้นนคเกพน็นยก่ ึกนไ็ บด้ัน้าเหงอเ็นขยวา่าา่ตงเกปขเ้็นนึ ปศไน็ ดรเ้จชปงึ้นาคสิด่อาใยยดตคสาลใขี าดอยงคค้วิ นอจอำยกนิง่ ตวนอลนมกู าทศกี่เรขทา่ี สนทิ สนนมางกไับมอ่เชงคอ่ื ์ วชา่าผย้สคู บนิ สโดามยนรอ้ันบจยะไ่อมม่รตสู้ ้อกึ งอมันคี ในดสเลงสยยั ไมม่ กาการกทน็ ี่ท้อ่ายนอ๋อซำง้ รจ้า่ินยอยิงังเเซปยี็นวชเวส่ งา เวลาเดยี วกับท่อี งค์ รชั ทายาทถูกลอบทำรา้ ยเสยี ด้วย พวกเขาทั้งสองกลุ่มแยกย้ายกันไปลา่ สัตว์ ...หายไปท้ังคืน แล้วกก็ ลับมาด้วยกัน เชน่ น้ีจะไมใ่ ห้สงสยั วา่ สมคบคดิ กัน ‘ทำเรอ่ื งชัว่ ’ กค็ งยาก จากน้ีกค็ งข้ึนอย่กู ับฮ่องเต้





สายตาลฮงอมงอเฮงาอใงหค้แ์ รปัชลทกายใจาทเลทก็ ี่นนอ้อนยอแยตู่บ่กนอ็ เนตญุ ยี งาตใรหา่ ้เงจกย่ี างยเอจีกาอฝ๋ีเ่าขย้ามยัางไคดง้ ซดี ขผา้มู วาเยรอื มิ นฝหีปลากบุ ตสเข้ออยี งงวคมค้อุมื ลคต้ำรนจอแางกลก้วาเอรอเ่ยสงเยคีส์โรยี ลชั งหทเบติายาจาำทน“จวฮะนอตมง้อเาฮงกปาเลพนอคาดงะไภดัย้แอเตพง่ตคคี์สะรชัหี นท้าาฮยเศอาทรง้าเเสฮปลา็นอดผย้มู ่ากไาดุกม้ทมบราอื รงฮเมปอีฟน็ง้าเกดฮังนิาวไยวล้อ่ใไนปม โปรดถนอมพระวรกายด้วย หลายวันมาน้หี ม่อมฉันกเ็ ข้าหอพระเพื่อสวดมนต์ ขอพร อธิษฐานตอ่ ปวงเทพให้ชว่ ยเหลือองค์ รัชทายาทอยู่ตลอด หวังแต่ให้มีพระอาการดขี ้ึน ราชสำนักต้าจน่ิ ของเราจะขาดองค์ รัชทายาทไปไมไ่ ด้...” ขสฟาอ้นื ยบขตใ้ึนาจเสมปหาี ็นเอนปมน้็านิตจาพครรขงอติ ้ในึขจตอแำงล“แรเะหจาวช้นาามส่งจีเำราจนัเชตปักทน็นตาาหย้าแจว่าลทิ่นงะเนจปคั้นะน็วเาปใมใย็นคตขอัร้งอยอใงจา่ยเงดจาไกตี่ียรจข่องะ้เาขจไไ้าดมาแอ้ก่ใล๋ทีสเ็ ะอำใ่อใาจงไหปค้ฮ์เหรอถชั วงิดทังเ”ฮเาพยาแมียามทอง้ฮเใงชหอนน้่บงาเงนุตฮด้รี า้วชจขยะา้ยาเขอขย่อ้า ปากราวกับปลงตก แตก่ ม็ อิ าจกลบเกลื่อนน้ำเสยี งกราดเกรย้ี วของตนได้ เจี่ยงตานย้ิมตอบ “ฮองเฮาอยา่ ได้กลา่ วเชน่ น้ี องค์ รัชทายาทต้องปลอดภัยเพคะ และฝ่าบาทจะต้องจับตัวผู้บงการได้แนน่ อน ถงึ ตอนนั้นฮองเฮาคอ่ ยคดิ บัญชแี ค้นแทน องค์ รัชทายาทกย็ ังไมส่ าย” แค้นแทฮนอลงกูเฮแานเห่ มทือุกนคจนะไทดี่ท้สำตร้าเิ ยพบราุตะรคชำาพยูดขเ้าจ่ียขงต้าจานะให“้มใันชต่ ้อเจง้าชกดลใ่าชวเ้ มปาน็ มรผิ อ้ ิดยเทข่า้าพตัน้อเงทแ่าก”้ กลา่ วจบก็สบตาเจีย่ งตาน “ได้ยนิ ว่าวันนั้นเจ้ากอ็ ยใู่ นท่เี กดิ เหตดุ ้วย มองเห็นสง่ิ ผิด ปกตบิ ้างหรอื ไม?่ ” เจีย่ งตานเงยี บไป จากนั้นก็ยกมอื ทาบอกเหมอื นจะนึกบางอยา่ งข้ึนได้ นางรบี หลบสายตาฮองเฮาอยา่ งมีพริ ธุ เอ่ยปากเสยี งตะกุกตะกัก “ม… ไมม่ ีเพคะ” ฮองเฮาขมวดค้วิ ทันที ทา่ ทางเจีย่ งตานชวนให้สงสยั ยงิ่ นัก พระนางคว้ามือเจีย่ ง ทตาำรน้าเยอรย่ ัชถทาามยเาสทยี มงันเขเ้ปม็นใ“คบรอ?ก” ข้ามาตามตรง ไมต่ ้องกลัว ข้าจะปกป้องเจ้าเอง คนที่ เจย่ี งตานปล่อยให้อกี ฝ่ายกมุ มอื แสร้งทอดถอนใจเบาๆ “ฮองเฮาเพคะ อันที่

จหรมงิ ่อเรมอื่ ฉงันนย้หี ิ่งมน่อักมฉันอไีกมท่ค้ังวอรงเคอ์ ร่ยชั ปทากายาทกท็เปว็น่าตคั้งนแมตีนท่ ้่ีเำขใ้จาวตัง่อมผาู้น้อยฮองหเาฮกาหมมพี อ่ รมะเฉมันตยตังาปตดิ่อ รปงิาๆกเงยี แบตจท่ ะเน่ี กับบ็ วงา่ ำอเอกาตไัญว้ใญนูใไดจ้.ต..นฮเพอรงาเฮะคาเวพาคมขะหลมาด่อเมขฉลันาเหน็ แบตาว่ งันอนย้ีเา่ ปงท็นี่ไตมาช่ยอร้าบยมดาอีพยากา่ งลไจร หม่อมฉันกไ็ ม่หวัน่ เกรงอกี แล้ว หมอ่ มฉันจะเลา่ ความจรงิ ต่อฮองเฮาเพคะ” นางถอน หต้าอยงใยจอเฮมอใื หก้เใขหาญถึง่ ส“าคมนสทว่ ่อีนยเู่ บเป้อื ็นงหผล้ทู ังที่ กุกาครทนำใรน้ายราอชงสคำ์ รนัชักทตา้ยาจา่นิทล้วคนอื เคกนรทงกี่แลมั้วแต่ฝเปา่ บ็นาผทู้ทยม่ีังี กำลังทหารถึงสามแสนนาย...” “นเ่ี จ้า...หมายถึง...?” “ท่านอ๋องจ่ินองิ เซยี วเสาเพคะ” นางร้กู ิตอ๋ตอศิงจพั น่ิ ทอ์ ขิงอเงซเยีขวาเดสี าต!ั้งแสต่ทหี ี่นน้าางขเอขง้าฮวัองมงาเฮจานพถลงึ ันวันเปทลขี่ ีย่ ้นึ นเปไปน็ ทฮันอทงีเฮาชอ่ืชออื่ ๋อขงอจง่ินออ๋องิ งนจ้ันน่ิ อว่าิงเเพซรยี าวะเเสหาตมุใอี ดทิ ฮธอ่ ิพงลเตต้ถ่องึ คไวว้ชามวี ผิตันเซผยี ววนเสใานซรงึ่ าเชปส็นำบนุตักรมขานุ โดนยางตกลบอฏด แต่เดิมนางเคยสงสัย เขาในเรอ่ื งสำคัญอกี ด้วย รวมทั้งยังไว้ใจใชง้ าน ฮองเฮาอยูข่ ้างกายฮอ่ งเต้มาช้านาน พระนางย่อมร้ดู วี า่ ต้องมเี รอื่ งลับบางอยา่ ง แว่อาจบวแนฝอง๋อองยจู่ ิ่นทอวิง่าเพปร็นะศนัตารงตฉู ัวลฉาดกพาจอขทอี่จงะอไมงคเ่ อ์ รย่ัชปทาากยถาทามใพหร้มะานกาคงวกาถ็ มึงกมับาตบะัดลนึง้ีดเ้วมย่อื คไาดด้ยไินม่ ถงึ จรงิ ๆ ขเหนุ ลน่าขางนุ พทนรี่วะาานงงใตาหงัวไญเมป่ต่เ็นครกะยกลมลาู ีปงอัญใื่นนหพราาากชกับสันคำเนนลัขกือมอกงาสโจวดวายนมตอิภลั๋อกองดด์จติ นิ่ ่ออเหเิงขลาา่ ไอมงเ่ คค์ ชยอาฝยีกักทใท้ังฝวเซฝ่ ่ายมี่ายเีวพใเสดียางเเอซงขยี กณว็เปเะส็นทา่ี ที่ยนื หยัดอยู่ข้างองค์ รัชทายาทไมเ่ คยแปรผัน ฮองเฮาขมวดค้วิ สงสยั “จะเปน็ เขาไปได้อยา่ งไร?” “ตอนแรกหม่อมฉันกค็ ิดเชน่ น้ันเพคะ แต่วา่ ...” เจ่ยี งตานทำท่าจะพดู แตก่ ็เงยี บ เสยี งลง

มาเถิดอฮยอา่ งไเดฮ้หาเวหา็นดกท่าลทัวีของแนมา้ขง้าจจงึ ะถเปามน็ ซเำพ้ ยี “งแสตต่วร่าอแี ัตน่กใดใ็ ชเลว่ ่าา่ จเะจไ้ารม้ซเี ง่ึรบอ่ื างรใมดจี จนะปพลดู อ่กยพ็ ใูดหอ้ใอคกร ยื่นมอื มารงั แกได้โดยงา่ ย” ฮองเฮาอาจสามารถวางเฉยดดู าย ปล่อยให้สตรนี ับพันในฝา่ ยในชว่ งชงิ ความ โปรดปรานจากสามขี องตนได้โดยไม่ก้าวกา่ ย แต่พระนางไมอ่ าจทนดูบุตรชายเพียงคน เดียวถูกหมายชวี ิตได้ หากสามารถหาตัวผู้บงการเบ้อื งหลังได้จรงิ พระนางจะส้สู ดุ กำลัง เพอื่ แก้แค้นแทนบุตรของตน “ทา่ นอ๋องจิ่นองิ อาจไม่ได้ลงมือเองหรอกเพคะ แตห่ ม่อมฉันร้มู าว่า จ่นิ อิงอ๋อง เฟย...นางมคี วามสมั พันธ์ อันดกี ับองค์ ชายสบิ สามยิง่ นัก” เจ่ียงตานค่อยๆ เผยความนัย ของตนออกมา “หงอาน?” เจีย่ งตานแสรง้ ทำเป็นทอดถอนใจ “จะว่าไปแล้วจ่นิ องิ อ๋องเฟยก็เป็นพี่สาวคนโต ของหม่อมฉัน ทจ่ี รงิ หม่อมฉันก็ควรเกบ็ งำเรอื่ งน้ไี ม่ควรแพรง่ พรายออกมา ทวา่ พใ่ี หญ่ มเบีพ้ือ้ืนงหนนิส้ัยานโหั้นดพร่ใี ้าหยญย่ิงเ่ ปน็นักสตรทที ่จี่ีมวานกดเจ้วย่ี ยงคมวีจาุดมจรบู้ ดรังปู เโชฉน่ มทงกุ ดวงันามนป้ลี า้วนนลมม่ าเจมาือกงน้ำใมคอื รขเลอยงนจะารงู้ วคา่นเบ้อืหงมหอ่ ลมังฉนันาเงอองำ.ม..หหิาตกเพมิใียชงเไ่ พรราคะรเอข้บาวคังรมัวาขถอวงายหมตัวอ่ กมค็ฉงันไคม่่แอคยลๆ้วตล้อ้มงหกาลยาตยาเยปจ็นาผกีไไปปแทลลี ้วะ หมอ่ มฉันจึงไม่กล้าเอ่ยปากบอกฮองเฮาก็ด้วยหวาดกลัวยิ่งนักเพคะ...” “เจ้าอย่ามาอ้อมค้อมกับข้าเลย จงพดู ออกมาตามตรง” เจย่ี งตานได้ทรี บี พูด “วันนั้นที่ข้างกระโจมใหญ่ หมอ่ มฉันเห็นองค์ ชายสบิ สาม กำลังสนทนากับจ่นิ อิงอ๋องเฟย ตอนทีห่ มอ่ มฉันเดินผ่านก็บังเอิญได้ยินคำว่า... ศร… ป่าทบึ ... ครนั้ หม่อมฉันเดนิ เข้าไปใกล้ พวกเขากห็ ยุดคุยกัน ตอนน้ันหมอ่ มฉันไมไ่ ด้ ลใสอใ่บจปลแงตพต่ รอะนชนน้มเี ม์ อ่ืองมค์ารคัชดิ ททายบาททวกน็เแปลน็ ้วไกด้็ร”้สู กึ วา่ เนจา่่ยี สงงตสายันลคอาบดมวอ่างอสาจหี จนะ้าเฮกอี่ยงวเขฮ้อาคงกรังั้บหเหนตึ่งุ แล้วกล่าวตอ่ “วันนั้นทุกคนแยกย้ายกันไปล่าสตั ว์ แต่ตอนเชา้ องค์ ชายสบิ สามกลับมา พรอ้ มกับคณะของจวนอ๋องจิน่ องิ หมอ่ มฉันได้ยนิ ว่าพวกเขาหายไปด้วยกันท้ังคืนเพคะ

ถ้าฮองเฮาไมเ่ ชอ่ื จะทรงเรยี กทหารท่ไี ปรว่ มงานครั้งน้ีมาถามเพ่ือยนื ยันคำพดู หมอ่ มฉันก็ ได้ จะได้ทราบวา่ หม่อมฉันพูดเรอ่ื งจรงิ หรอื ไม่” ครง้ั น้เี ปฮ็นอฝงเมี ฮือารขบั อฟงัองคงคำพ์ ชดู ายเจสี่ยบิ งสตาามนรจว่ นมจกบับแคลน้วขจองึ เงอจย่ วถนาอม๋อง“จดิ่นังอนิงั้น?เ”จ้าจงึ คิดวา่ เหตกุ ารณ์ เจ่ียงตานก้มหน้าลงทา่ ทางลนลาน เสาเป็น“บหุรมษุ อ่ ผมู้มฉีอันำไนมาก่ จลล้า้น..ฟ.”้า แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องทรงเกรงใจเขา “ทา่ นอ๋องจ่นิ องิ เซยี ว หากเขาลงมือทำรา้ ย อสทงา่โี มปค์รนรดชัั้นปทมราสี ายนัมาทพกกันา็คธรง์ แกไนำมจ่น่กัด่อแอฟปง้รนคะ์ รกโชัันยทชดานจุ ย์แอาขัทนนกใยขด็ า่อมตเหปราง็นกกสนันง่ิ าขแง้ารคมกดิ .ท.จ.ีน่ ะชาจงว่น่ิ ตยอ้อองิงงอทค๋อำ์ ช”งาเยฟสยบิกสับาอมงใคห์ ช้ไดาย้เปส็นบิ ฮองเฮาก้มหน้าลงครนุ่ คิดนานครหู่ น่งึ “ท่ีเจ้ากลา่ วมาท้ังหมดน้ัน เป็นความจรงิ ร?ึ ” ทจะุกกคลำเาพยนเค้ำปเะสน็ ยีปงกถเึจปงแีย้่อมงง้ผตค้าูนทนล่ีผเงติดม็มไือดไป้จะดเอ้วปงย็นคค์พรวชั่ีสาทมาวาจยหงามรทกั่อคภมือักฉคดันวหี .า.น.มแักหตแวห่ นังมขน่ ่ออมงฉแ“ัผนหนก่มไ็ด่อมนมิ อ่ ฉตา้ัจนาจนพน่ิ ่งิ ดู เคฉแวยตาเมพก่ จรลราับะงิ ถกู ลอบทำร้ายอย่างโหดเห้ียม ดังน้ันเราต้องจับตัวคนทำผดิ มาลงโทษให้ได้เพคะ” ฮองเฮาใช้สายตาคมเฉียบมองประเมนิ เจย่ี งตานรอบหนึ่ง ใจของเจ่ียงตานแทบจะหยุดเต้น เรมิ่ รสู้ กึ ใจเสยี เลก็ น้อยที่ตนเองใจรอ้ นด่วนชงิ ลงมือเรว็ เกินไป สง่ิ น้อี าจจะทำให้อกี ฝา่ ยสงสัย นางควรจะใชว้ ธิ ีท่ีนุ่มนวลกวา่ น้ีสกั หน่อย แตแ่ ล้วฮองเฮาก็เอ่ยข้นึ “ลำบากเจ้าแล้ว” น้ำเสยี งพระนางเหนอื่ ยล้านัก “เจ้า ยอมเลา่ เรอื่ งเหล่าน้ีออกมานับวา่ กล้าหาญมาก ข้าขอบใจจรงิ ๆ” เจ่ยี งตานลอบถอนหายใจเบาๆ “ฮองเฮามไิ ด้ตำหนทิ ่หี ม่อมฉันพูดมาก หมอ่ มฉันกร็ ้สู กึ ยินดยี ่งิ แล้ว” “ข้าขอบใจเจ้านัก” ฮองเฮาโบกมอื ไล่ “แต่...ข้าอยากจะอยคู่ นเดียวสกั ครู่ เจ่ียง เจาอ๋กี ลับกอ่ นเถิด อกี สกั พักหมอหลวงกจ็ ะมาตรวจ ข้าไมส่ ะดวกรับแขก”

เจ่ยี งตานรบี ถวายคำนับแล้วลา่ ถอยจากไป ลับหลังเจ่ยี งตาน นางกำนัลคนสนิททยี่ ืนอยดู่ ้านหลังฮองเฮามาโดยตลอดก็เอ่ย ปากถามอยา่ งลังเลว่า “ฮองเฮาทรงเชอื่ คำพดู ของเจีย่ งเจาอ๋ีหรอื เพคะ?” ฮองเฮาสหี น้าเปลีย่ น แววตาเศรา้ โศกส้นิ ไร้หนทางเชน่ เมือ่ ครหู่ ายสน้ิ น้ำเสยี งท่ี เอ่ยเหยยี ดหยามแขกท่ีเพิง่ ลาจากยงิ่ นัก “นังเดก็ อวดดอี วดฉลาดที่มาสอนปลาให้ว่าย น้ำผ้นู ้ันน่ะรึ ไร้สาระสน้ิ ดี หากนางนึกว่าข้าจะสนั่ คลอนเพราะน้ำลายไม่กห่ี ยด นางก็ โง่เขลาเตม็ ทีแล้ว” ฮองเฮาหัวเราะเบาๆ ออกมาพร้อมกับยกชาข้นึ จบิ “คิดจะยมื มอื ข้า ต่อกรอ๋องจ่ินองิ ใจกล้าไม่เบา!” “เชน่ น้แี ล้วฮองเฮาทรงคดิ จะ....?” เยน็ ชา“เปหน่ิ็นหทยเี รกอื่ ลงานย้ตี ห้องงสม์เกเี บ้า้ือหางงลสึกา่ เยบไ้อื ปงมหาลเบัง.า.ๆ.” “อาจฮจอะงเปเฮ็นาเหรัอว่ื เงรขาะอองอเสกอื มสาอด้งวตยัวนท้ำ่กีเสำยลี ังง สรเแปัชยดุ น็ ทง่ทใชา่ีรคยน้กัิ ราเททนี่นหถ้ืออากู กกนวันรานแู้องง่ิลใยอห้วู่ ย้เ..ป.บู่ แน็ ขนตเ้าเห่ลตจยูกะยี อ่ืสชงบัใานยมกขกัันด้ารฟอเะดัอนดินกแานผเนปข่า่นน็นอดหมง้วมใายพคนื่ ครอชวบด้นิาาีมง!”คแเคนข้นอาจยึง“่เู โปคชน็นคผแรน้นูา้ ย่”ั้น..ข.ฮ้าตอข้อง้าเงฮมราั่น้ใู มหใอ้ไจดงวด้ว่าอู่บามุตงันคร์ ฮอ่ งเต้ กวาดฎีกาเบ้ อื งหน้าจนกระจัดกระจาย “พวกสวะ! ไมไ่ ด้ เรอื่ งเลยสกั คน” ขุนนางใหญน่ ้อยรบี คกุ เขา่ ลงวอนขอชวี ิต ฮ่องเต้จ้องมองเหล่าขุนนางด้วยสายตาเกร้ยี วกราด “เรอ่ื งน้หี ากสรปุ ผลไม่ได้ ภายในสามวัน เจ้ากอ็ ยา่ หวังจะได้มชี วี ิตอยูต่ ่อไปอีกเลย ไสหัวออกไป!!” เจ้ากรมอาญาเหงื่อซมึ เต็มหน้าผาก รบี รดุ ถอยออกไป เวลาน้ี... ผา่ นมาหลายวันแล้ว เจ้ากรมอาญาทีด่ ูแลคดอี งค์ รัชทายาทยังไม่ สามารถลากตัวคนผดิ มาลงโทษได้ ฮ่องเต้ร้สู กึ ถงึ โทสะทแี่ ผซ่ า่ นข้ึนมาจนเจ็บ หน้าอก...เขาอายุมากข้นึ ทกุ วันแล้ว รา่ งกายกไ็ มแ่ ข็งแรงดังเดมิ ไม่ชา้ กเ็ รว็ จะต้องถึงวัน ที่สละราชสมบัติ

ทวา่ … องค์ รัชทายาทยามน้ีกลับเป็นตายรา้ ยดไี มแ่ น่ชดั เหลา่ องค์ ชายเองก็แย่งชงิ อำนาจกันอยา่ งออกนอกหน้า ไมม่ ใี ครไว้ใจได้สักคน พอคิดถงึ ตรงน้ี ใบหน้าของอดีตองค์ รชั ทายาทหงซกี ็คอ่ ยๆ เด่นชัดข้ึนมาในใจ ฮอ่ งเต้ ทอดถอนใจอย่างหนัก เสด็จพห่ี งซ.ี .. ข้าเหนื่อยมากเหลอื เกิน อยากวางมือจากหน้าท่ีทีเ่ คยรบั ปากไว้ และคืนบัลลังก์ ให้แก่เจ้าของทแ่ี ท้จรงิ เหลอื เกนิ ชัว่ คราวหลแาทย้จปรที งิ ผ่ีแลา่ น้วอมดา ีตอตำงแค์หชนายง่ ฮสอ่ามงอเตย้เา่ปงน็ เขเพาเียปงน็ แไคดห่้อมยว่ากงมใาบกหกนแ็ ึ่งคทผ่ ่เี ข้สู าำมเรีสจ็ ทิ รธา์ชิสกวมารเแพทียนง เท่านั้น... แต่ไหนแต่ไรมาทกุ รชั สมัย กล่มุ องครกั ษ์กระดกู เหลก็ ท่เี ปรยี บเสมือนฐานรอง บัลลังก์ มังกรกค็ อื กลมุ่ องครักษ์จิน่ อเี ว่ย ไมว่ ่าจะเกดิ กลียคุ ใดๆ ข้นึ องครกั ษ์จน่ิ อเี ว่ย จะมีหน้าทห่ี ลักหนึง่ เดียวเทา่ นั้นกค็ ือ ปกป้องสายเลือดของโอรสสวรรค์ ท่แี ท้จรงิ ให้อยู่ รอดปลอดภัย การที่อำนาจควบคุมกลมุ่ องครกั ษ์จิ่นอเี ว่ยไม่ข้นึ ตรงต่อเขา การท่ีเขาไม่มีป้ายกิเลนทอง--ป้ายของผู้มีอำนาจสงู สดุ เหนือองครกั ษ์จิน่ อเี ว่ย มิใชเ่ พราะว่า... เขายกองครักษ์กลมุ่ น้ีให้จวนอ๋องจ่นิ อิงดแู ลตามท่ใี ครๆ เข้าใจ แตเ่ ป็นเพราะว่า... เพราะวา่ จิ่นอิงคผนู้ทปีม่ ัจสี จทบุิ ธัน์ ิสตบื า่ ทงหอาดกตเลำแา่ !หนง่ โอรสสวรรค์ ทแ่ี ท้จรงิ ไมใ่ ชเ่ ขา แต่เป็นเจ้าของจวนอ๋อง เจี่ยงหรว่ นเข้ าวังไปพบไทเฮาอ้ เี ต๋อ เพือ่ พูดคุยเกี่ยวกับอาการบาดเจบ็ ขององค์ รัชทายาท ทั้งคู่สนทนากันอยพู่ ักใหญก่ อ่ นที่หญงิ สาวจะทูลลา หยางมามาเดนิ ตามมาสง่ หลังจากเหน็ วา่ โดยรอบไมม่ ใี ครหยางมามากก็ ดเสยี งลงตำและกล่าววา่ “หลายวันมาน้ี

สภาพจิตใจของไทเฮาไมส่ ้ดู ีเลยเพคะ” “ไทเฮาทรงเป็นกังวลเกี่ยวกับเรอื่ งขององค์ รชั ทายาทมาก” เจีย่ งหรว่ นมองไปทาง ประตวู ังรอบหนึ่งกอ่ นจะกล่าวเสรมิ “ต้องรบกวนให้หยางมามาดแู ลพระพลานามัยของ ไทเฮาด้วย สว่ นเรอื่ งขององค์ รัชทายาทนั้น หากวันใดน้ำลดตอกจ็ ะผุดข้ึนมาอวด สายตาผู้คนเอง” หยางมามาสา่ ยหน้า สหี น้าดลู ำบากใจยง่ิ นัก “มีเรอื่ งหนงึ่ ทอี่ งค์ หญงิ ยังไมท่ รง ทราบ หลายวันมาน้ไี ทเฮาทรงผดิ ปกติยงิ่ นัก หลังจากเกิดเรอื่ งข้ึนกับองค์ รัชทายาทแล้ว หเไนทมเตอ่ฮรมาอกฉยเ็ ันกู่เปสบ็ ็นงพสนรัยาะนอวา่งเคร์ เอ่ื งงียนเบม้จี อ่อืะยตคคู่ ้อืนนงยเเักดงท่ียียรววงกนับำแแคผบวน้านทงหคข่ี นรอัง้างกนแห็เคจยวียบิ้นงกเหปรนะน็ าบแนเี่ นลเจ่ม่ ยี หงหนอางึ่อกอกออมงกคากม์ หาาญทงอองิ ีกพดดอพ้วจรยะะ ชว่ ยได้ หม่อมฉันก็อยากทลู ขอรอ้ งให้องค์ หญิงแจ้งเรอื่ งน้ตี ่อทา่ นอ๋องเซยี วสักหน่อย” เจย่ี งหรว่ นขมวดค้ิว “เก่ยี วอันใดกับท่านอ๋อง?” หยางมามาสา่ ยหน้า “หม่อมฉันรบั ใช้ใกล้ชดิ ไทเฮาอ้ีเต๋อมาหลายปี รสู้ กึ วา่ หลาย ออวัน๋อาจมงเจาล่นิน่า้ใไีอทหิง้เใเฮซคายีรดฟวูแเังปสไดาลเ้กพทยียกุง่ิ งนชผักว้ีูเดติ ยีเใรนวอ่ื ทวงัี่เงทปห่ีไน็ ทลกวเฮลงาตาเงา่หทงมแส่ี ่อบดุ มง่ ”ฝองักแแผบนง่ ฝทาี่ข่ ยอดง้วหยนกาันนเทจั้งียนงั้นน้ี หม่อมฉันมิ คงมแี ตท่ ่าน “ได้…ข้ารบั ปาก หยางมามาวางใจได้ ข้าจะบอกเรอ่ื งน้ีแก่ท่านอ๋องเอง” หยางมามามองเจ่ยี งหรว่ นอย่างต้ืนตัน “ขอบพระทัยองค์ หญงิ ” เจยี่ งหรว่ นย้ิมตอบแล้วจากไป หลังจากแยกกับหยางมามาแล้ว เจยี่ งหรว่ นก็เดนิ ตรงไปยังอารามหลวง การท่ี องค์ รัชทายาทบาดเจบ็ หนักเชน่ น้ี เหล่าขนุ นางน้อยใหญจ่ ะมาจดุ ธปู เพ่ืออธษิ ฐานให้องค์ รชั ทายาทหายดยี ่อมมใิ ชเ่ รอื่ งแปลก เจี่ยงหรว่ นเพงิ่ จะเดนิ มาถึง ก็พบกับรา่ งทีค่ ้นุ เคยเดนิ สวนออกมาพอดี นางชะงัก เท้าไปชวั่ ครกู่ ่อนเร้นกายหลบ เจี่ยงตานน่ีนา... นางมาทน่ี ที่ ำไม?

เจย่ี งหรว่ นมองตามรา่ งโปรง่ บางของเจี่ยงตานที่ค่อยๆ หายลับเข้าไปในอาราม ด้วยสายตาครนุ่ คดิ พอลับรา่ งของเจ่ยี งตาน เจ่ียงหรว่ นจงึ ค่อยเดนิ เข้าไปด้านใน พบไต้ซอื จ้อื เจว๋ีย สไนตัอง่ ้ซองอืปยผิดู่ก้สนูลน้ีามงาิทอกา่อลรนามมคหหงาลยจวะใตจง้อหนงมเัือกลหแ่อื นนม่น่งึใถสเขอื ้าลอกู นอปกึกรอไะปยคว่าำา่งวเสงขใงาหบเปญ็นหอ่ าสีกกมมผณอื้ทู หะไ่ี เมนพร่ง่ึ ศตู้วผ้นืางู้เลปแกึน่ยี หมบนเตมาักตบตางดาเทวกีง่เยี่ กตวิดากทมับั้งา เพือ่ ปลดปลอ่ ยสรรพชวี ิตจากความทุกข์ ทรมาน เจี่ยงหรว่ นยืนนง่ิ อยเู่ บ้ืองหน้าไต้ซอื ย้มิ น้อยๆ พลางทักทาย “ไต้ซอื ไมเ่ จอกัน นาน” จ้ือเจว๋ียลมื ตาข้นึ โดยพลัน เมอื่ เหน็ วา่ เป็นเจ่ยี งหรว่ น เขากไ็ ม่จำเป็นต้องแสรง้ ทำตัวบรรลุนพิ พานอีกตอ่ ไป จ้อื เจว๋ียทำความเคารพนางอย่างนอบน้อม “จ่นิ อิงอ๋อง เฟย” “ข้ามาเพ่ือจะอธิษฐานให้แกอ่ งค์ รัชทายาท แล้วก็มาสนทนาธรรมกับไต้ซอื เท่านั้น อยา่ ได้ต่ืนเต้นไป” เจย่ี งหรว่ นนั่งลงบนเก้าอ้ดี ้านข้าง ยื่นมอื มารนิ น้ำชาให้ตนเองพลาง กลา่ ว “ชว่ งน้ีมแี ต่คนมาอธิษฐานกันทั้งนั้น เมื่อครขู่ ้าเหน็ เจย่ี งเจาอ๋ีเพงิ่ เดนิ สวนออก มา” ไต้ซอื จ้ือเจว๋ียครนุ่ คดิ อยู่ครหู่ นง่ึ จงึ กลา่ ว “เจยี่ งเจาอ๋ีมาบอ่ ยจรงิ ๆ เสยี ด้วย ชว่ ง สนน้นี ทางนมาาธแรทรบมทตกุอ่ วใันนกุฏอิ งชคา่์ ชงเาปยน็ ห้าเ‘สอองกงคม็ นาบ’ ่อทยเ่ี คเชรน่ง่ ใกนันพรทะศุกาคสรนัง้ าทยี่มิง่ า”ท้ังสองมักชวนกันไป แม้จ้ือเจว๋ียจะมไิ ด้พดู ชัดแจ้ง แตค่ วามนัยจากคำพดู น้ันก็มิได้ปกปิดในสงิ่ ท่เี จย่ี ง หรว่ นอยากรู้ เรอ่ื งช้รู เักจขย่ี งอหงรเหว่ ลนา่ ยพ้ิมรนะ้สอนยๆมและนอับงคแ์ ชตา่โยบนรา้ันณเลกา่ าขลา.น..เกรอันื่ งสเลบิ า่ปขีกอไ็ งมฝจ่ าบ่ ยในมแี ไตมเ่่ใรชอื่ เ่ งรออื่ ้ืองทฉ่ีนาวา่ แปลกใจอันใด ทแ่ี ปลกกวา่ คอื ... คนชา่ งสงั เกตและระมัดระวังตัวอยา่ งเจย่ี งตาน ตา่ งหาก เหตุใดนางจึงกล้าสานสมั พันธ์ กับเซวียนหัวในทแ่ี จ้งเชน่ น้ี





เชยี วรึ ด!ี ข้าเองก็อยากดเู สยี หนอ่ ยวา่ ตอนท้ายง้ิวฉากน้ีจะจบลงเชน่ ไร” “ไทเฮาทรงหมายความว่า...” ไทเฮาอ้เี ต๋อตวัดสายตาคมกล้ามองออกไปนอกหน้าต่าง “คนอยา่ งเซยี วเสาใชว่ ่า จะยนื ให้กลา่ วหาได้โดยงา่ ย กลัวแต่วา่ อีกฝา่ ยยังไมท่ ันได้พูดจาป้ายสกี จ็ ะถูกเขาตัดหัว โยนลงแมน่ ้ำไปเสยี กอ่ น...หึ หมดโอกาสได้อ้าปากอีกเลย” เบ้ ืองหน้าหลิวหมิ่นคือหนังสอื ที่ต้ องสอน การสอทนวต่ารเงขหานก้ลาับเเซหวมยี่อนลเอพยย่ เห็นทเำปร็นาวเกชับน่ กนำั้นลจังึงคไรดนุ่ ้แคตดิ ่สถา่ ยึงเหรนอื่ ้งาอื่น“ททา่ ส่ีนำรคาัญชคกรวหู ่าลกวิารเรทยี า่ นน อ่านหนังสอื กลับหัวอกี แล้ว” หลิวหมน่ิ คืนสติ รบี ขอโทษตะกกุ ตะกัก “กระหมอ่ มผิดไปแล้ว ขอองค์ ชายโปรด ลงโทษ” “ทำไมกเันซวหียนรอื เพทย่่านถเอปนน็ หกาังยวใลจแเบทนาๆจน่ิ อิงอ๋อหงยเฟบิ ถย้ว?ย” ชาเบ้อื งหน้ามาจิบด้วยท่าทางออ่ นใจ หลิวหมน่ิ รสู้ กึ เก้อเขินทถ่ี ูกอกี ฝ่ายซงึ่ เยาว์ วัยกว่ามากคาดเดาได้ถงึ ความรสู้ กึ ของ ตน เขาสบตากับเซวียนเพย่ “องค์ ชายไม่ทรงกังวลวา่ เรอื่ งน้ีจะโยงมาถึงองค์ ชายบ้าง หรอื ?” “คนผวิ ขาวโดนสาดโคลนอยา่ งไรกข็ าว คนผิวดำให้ขัดถูอยา่ งไรกด็ ำ” เซวี ยนเพย่ เผยรอยย้มิ มมุ ปาก “น่ีคอื สง่ิ ท่ที า่ นราชครเู คยสอนสัง่ ข้ามใิ ชห่ รอื ท่านเคยกล่าว ไว้ว่าอย่ายอมให้สงิ่ ภายนอกมารบกวนจิตใจและมีพลังเหนอื กวา่ สติของเรา แล้วเหตุใด ยามน้ีทา่ นจงึ ลืมเลอื นคำสอนของตนเองไปได้” เซวยี นเพ่ยหยบิ ทท่ี ับกระดาษหยกขาว ข้นึ มาเล่นในมอื “ข้าเชอื่ มาโดยตลอดวา่ เหนอื ศรี ษะเราข้นึ ไปมีเซยี นสถิตอยู่ กฎแห่ง กรรมยอ่ มทำงานของมันเอง” หลิวหมิ่นรสู้ กึ คล้ายกับเซวียนเพ่ยตั้งใจบอกใบ้บางอยา่ งแก่ตน แต่กค็ ิดไม่ออก วา่ คอื เรอ่ื งใด ควันธปู คละคล้ งุ ไปทั่วอารามหลวง

กวาดเชจด้็ือถเจพู วร๋ียะอพยุทใู่ ธนรชปู ดุ สจวีว่ นรสตแีนดเงอตงัดทเำหหลนือ้าทงีป่ ัดกวเขาดากกำุฏลิทังุกกหำชลับังให้เณรน้อยทั้งหลายปัด ทำงานเเชขน่าเนป้รีน็ ว่ ไมตก้ซับอื เทณ่โี ดรนง่ ด้อังยแหท่งแำใวหน่ ้ผแู้ทคี่ไวด้น้พบแเหลน็ ะเตป่า็นงกทลีโ่ ป่าวรเดปปน็ รเาสนยี ขงอเดงฮีย่อวกงเันตว้ ่าแตแค่กวล้ันบ ตเจ้าวจ๋ยี ่นิ เนปัน็บวอา่ ยม่าีบงญุดี มียอดสมณะผ้ทู รงธรรมเชน่ น้ีมาเกิด ต่างพากันทักทายปราศรัยกับจ้ือ กระดอจง้ือเตเ่าจดวัง๋ียแเวด่วินมผาา่กนับกสฏุ าเิยลลก็ มดบ้า้านงหเปลน็ ังบอาารงาคมรห้งั ลกวงล่ินไมท้จกุันกทุฏนิเ์ องยีอ่ บนสๆงบซง่ึ เปมน็ ีเกสลยี ่นิ งเขคอาะง ธูปเทยี นบนแท่นพธิ ลี อยตลบอบอวล ชวนให้ใจสงบตามไปด้วย จ้อื เจว๋ียเดนิ ไปยังกฏุ หิ ลังสดุ ท้าย เม่ือไปถงึ เขากจ็ ัดการย้ายตำแหน่งกระถาง ดอกไม้บนหน้าตา่ งเอาไปไว้ตรงมมุ ห้อง จากน้ันกก็ ้มหน้าลงมองแทน่ พิธีท่มี ีไม้จันทน์ วาง อยู่ เขาโบกแขนเสอ้ื เบาๆ ไม่นานกช็ กั มือกลับ กมุ ลูกประคำแล้วคอ่ ยๆ ถอยออกจาก กฏุ ิโดยไม่มผี ู้ใดร้เู ห็น สวมเสออ้ื แอพกรจตากัดกเยุฏบ็ ิ..อ.ไยต้ซ่างอื ดจฝี ้อื เี เขจ็มว๋ปยี รกะ็พณบตี ค.น..เผข้หูากน็คึ่งือยอนื งอคย์ ชูก่ าลยาหง้าอนาั่นราเมอหงลวง บุรษุ ผู้นั้น เซวยี นหัวนั้นแต่เดิมกไ็ มเ่ คยเชอื่ เรอื่ งผสี างเทวดา แต่เพราะต้องการประจบ ฮ่องเต้จึงจำต้องเสแสรง้ แกล้งนอบน้อมต่อบคุ คลท่ีฮอ่ งเต้เล่ือมใส ทว่าในใจกลับดูถกู จ้ือเจว๋ยี ยิง่ นัก “อมติ าพุทธ องค์ ชายเสดจ็ มาไหว้พระอีกแล้ว” จ้ือเจว๋ียกลา่ วทักเสยี งเปย่ี ม เมตตา “ตายจรงิ ... องเปค์น็ชาเจย่ียหง้าเจาบอัง๋ีนเอัน่ ิญเอเหงลือนเกางนิ คเงพเพคะิ่ง”มาถเสึงพยี งอสเหตน็รผีเซ้หู วนีย่งึ นดหังัมวกาจร็ าบี กรท้อานง ด้านหลังของท้ังค.ู่ .. เดนิ เข้ามาสมทบพลางเอย่ ปากทักทายเสยี งหวาน “ทีแรกหม่อมฉันตั้งใจเพยี งจะแวะจุด ธูปอธิษฐานขอพรถวายแด่องค์ รชั ทายาท นึกไมถ่ งึ ว่าจะเจอเข้ากับองค์ ชายห้าอกี แล้ว... จะว่าไปมาทน่ี ี่ทไี รมักพบกับองค์ ชายห้าเสมอเลยนะเพคะ น่กี ระมังที่เขาเรยี กวา่ .. มี วาสนาตอ่ กัน”

จ้อื เจว๋ยี ก้มหน้านงิ่ วันน้เี จ่ียงตานสวมอาภรณ์ ตัวยาวสบี านเย็นปักลวดลายสบิ สองเซยี น ยามเดนิ ปลายผ้าจะสะบัดพล้ิว ยิง่ ขับเน้นให้ทรวดทรงของหญิงสาวดโู ปรง่ บางมากข้นึ นาง ประสานมือคำนับจ้อื เจว๋ียด้วยกริ ยิ างดงามยง่ิ “ในเม่ือเจอองค์ ชายแล้ว ข้ากอ็ ยากจะ เดินหมากตอ่ จากคราวทแี่ ล้วให้จบกระดาน คงต้องรบกวนไต้ซอื ขอใช้กุฏทิ ่านอกี สกั หน” “ยนิ ดยี ่งิ ...” จ้ือเจว๋ียคำนับตอบแล้วหันไปเรยี กเณรน้อยให้พาแขกสงู ศักด์ ไิ ปสง่ ยังกฏุ ิด้านในสดุ ทั้งสองเข้ากุฏิแล้วก็ปิดประตลู ัน่ ดาลแนน่ หนา กุฏแิ หง่ น้อี ยู่ไกลจากใจกลาง อารามหลวงที่มีคนพลุกพล่านมากนัก ปกตจิ ะว่างอยู่ทกุ วัน เนอ่ื งจากทกุ คนที่มาไหว้ พระมักจะจุดธูปอธษิ ฐานเพียงเทา่ น้ัน น้อยคนจะนกึ อยากสนทนาธรรมในกุฏติ อ่ “เรยี กข้ามาเพราะเหตุใด?” เซวียนหัวรวบรา่ งเจย่ี งตานเข้ามากอดอยา่ งอดใจไม่ ไหว เจยี่ งตานเบย่ี งกายหลบอย่างมชี น้ั เชงิ และปัดมือเขาออก “อยา่ รมุ่ รา่ มสเิ พคะ ที่ ข้าเรยี กองค์ ชายมาก็เพราะจะปรกึ ษาเรอ่ื งทค่ี ้างคาไว้ต้ังแต่ครัง้ กอ่ น” “เรอ่ื งใดกัน?” เซวยี นหัวร้สู กึ คันยบิ ๆ ในใจ เขาอดนึกถึงรสเสนห่ าของเจ่ียง หตนาน้าใเกนนิ คตนื าทส่แี ตลร้วใี ไดมไ่ ดน้ ับสเตปร็นผี สู้นต้ที รั้ทงี งีท่ ดุกงบามรุ ษุแลปะรยารั่วถยนวานอชยวานกจหะลเงปใ็นหเลจ้าขทอว่ งงท่ามกนิลกา่ เาลม่ากเส็เกดนิ จ็ พ่อของเขาถึงได้โปรดปรานนางนัก งวาังนแขล้อว“งขฝ้าัว่งตอา่ ้อลงงกูคก์ศชารารยทปีทบ่ ร้กาำึ งรษแ้ายาลเอ้วรงอ่ื คง์ จรัชวขทนอาอเยพ๋อาียงทจงเอิ่นปง็นอคขงิ ์ ชนอาะ่งยสจลวิ งนตแออรง๋นอองนอจ้ีคน่ิกนโอขรงิ งอมชงผิ น้ีขดิ ำ้าเแปหนลล่่อ่ายขทขุน่ีเา่นหวาลลงือือใหกไป้เเ็ หปทน็น็ัว่ หชอนบ้ายด่อ้วมยเปรน็ ว่ ชมว่กงันเวถลวาาขยอฎงกี อางคเ์ ชราากย็จกะับสหามม่อารมถฉพันลแิกลฟ้ว้าฟ้นื ทแ้ังผอน่งคด์ ชินาไยดส้เลบิ ยสทามเี ดแยีลวะทา่ศนกั อร๋อาชง จ่นิ องิ กจ็ ะมใิ ชค่ ู่ตอ่ กรของเราอีกต่อไป”

ไย” เเซซววยียี นนหหัวัวแหสัวรเรง้ าทะำลเปั่น็นถ“เอรอนื่ งหนา้ยขี ้ใาวจายดาแวผนไกลา้มรไือวแ้ใตนะใปจออยยผู่นมานขอแลงน้วางเขจ้้านึ จมะากดังมวลเลไ่นป “คนโบราณพูดไว้มิผิด ใจสตรคี ือทสี่ ดุ ของพษิ ร้าย เจยี่ งเจาอ๋คี งเกลียดพี่สาวคนโตเข้า กระดูกดำเลยสนิ ะ ถงึ กระเห้ยี นกระหอื รอื อยากจะกำจัดนางถงึ ปานน้ัน” ถกู มองทะลถุ งึ ในใจเชน่ น้ี เจ่ยี งตานกลับมิได้โมโหหรอื อับอาย นางกลา่ วตอบ พรอ้ มรอยย้มิ “ใช…่ หมอ่ มฉันนแ่ี หละรา้ ยกาจทส่ี ดุ องค์ ชายทรงทราบเชน่ น้ีแล้วจะ ท้งิ ขว้างหมอ่ มฉันหรอื ไม่เพคะ?” นางท้ังยัว่ เย้าและหวานหยาดเย้ิมไปทั้งตัว บุรษุ ใดจะตัดใจทอดท้ิงนางได้เลา่ เซวยี นหัวกวาดตามองเจี่ยงตานตั้งแตห่ ัวจรดเท้า วันน้นี างต้ังใจแตง่ กายอวด โฉมกับเขาอยา่ งเต็มท่ี เส้อื ผ้าอาภรณ์ ทเ่ี ลอื กใช้ดูโปรง่ บางทา่ มกลางแสงเทยี น เห็นแล้ว เลอื ดหน่มุ พลุ่งพล่านไปท้ังกาย ไมร่ เู้ พราะเหตุใดเซวียนหัวจึงรสู้ กึ วา่ กลนิ่ หอมจากแท่นบูชาในวันน้ีชา่ งชวน มึนเมายิ่งนัก เจี่ยงตานก็เรม่ิ ขยับเข้าหาเขา ความปรารถนาทางเน้อื หนังอยู่ค่กู ับปถุ ชุ น เม่ือ เคยเกิดข้ึนมาแล้วครัง้ หนึ่งกย็ ากจะระงับ เจ่ยี งตานหลงใหลในอารมณ์ รกั อันดุดันราวกับฟ้าคะนองของเซวียนหัว หลัง ใจนากหไ้อดง้ลน้มิ ้อรยสทรกั่แี สขนองจชะาอย้างหวน้าุม่งกมเ็าปค็นรงั้เรหอื่ นงง่ึ ทแ่ยี ลา้วกจกะาทรำจไดะก้ ลับไปนอนรอชายชราอยา่ งฮอ่ งเต้ นางชอบความร้สู กึ ลักกินขโมยกินเชน่ น้ี หากเป็นยามปกติ นางยอ่ มไม่กล้า ทวา่ ความเบื่อหนา่ ยกับชวี ิตในวังทำให้ใจนางเรมิ่ เปล่ยี นแปลง เจย่ี งตานรสู้ กึ วางใจในความสนั โดษของกุฏิน้อยหลังอารามหลวง หลายวันที่ ผหนัว่าานงเพใมนอ่ื าอฮอ่อนกงาเมงตาจ้กสงึ เ็ าไอนมาจ่ไแมำตเตว่ปรุ่นน็ ตี วตอ่ า้อยกงักนวับเติ ปคก็นดกคขีังรวองั้ ลงแอรงกดค์้วรชัยทเหายตาุนท้หี ญไงิ มส่มาเีววจลึงากจละ้มาเาปยน็ ุ่งฝกั่บายบนรัรดดเซาสวียนนม กฏุ ิหลังน้อยเตม็ ไปด้วยไอราคะรอ้ นแรงลอ่ งลอย

เจ่ียงตานเข้าใจความต้องการที่ฉายชัดอยู่ในแววตาของเซวยี นหัว นางคอ่ ยๆ ยน่ื สองมอื ไปโอบรอบคอของชายหนมุ่ ...แล้วรัง้ ลงมา นอกอารามหลวงในยามน้มี ีบางสง่ิ ทไ่ี ม่คาดคิดเกิดข้ ึน การแจ้งจลๆู่ ่วงหนฮ้าอ่ งเตม้แันลจะะกเปลุ่น็มขไปุนไนดา้องยใาห่ งญไร่พ..ล.ใันนปเมร่อืากกฏ่อกนาหยนข้า้ึนนก้ฮี ลอ่ างงเอตา้ตริดามพหันลภวางรโกดิจยหไมลั่มกี ของบ้านเมอื ง อกี ท้ังเรอ่ื งจับคนร้ายในคดลี อบทำรา้ ยองค์ รชั ทายาทก็ยังไม่คืบหน้า การ ปรากฏกายของพระองค์ สร้างความประหลาดใจให้กับผู้คนย่ิงนัก เซยี วเสาและเจยี่ งหรว่ นยนื อยมู่ ุมหน่งึ ของอารามหลวง ไม่ไกลออกไปคือเซวียน หลี มหี วังเหลยี นเอ๋อเดนิ ตามมาอยา่ งระมัดระวัง ทกุ คนนงิ่ เงียบ สหี น้าเครง่ เครยี ด โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ ฮอ่ งเต้ทมี่ สี หี น้าอึมครมึ ย่ิงนัก ไต้ซอื จ้อื เจว๋ยี วางกระดองเต่าในมือลงแล้วเดนิ เข้ามาถวายคำนับ “อมติ าพุทธ ฝา่ บาทเสด็จมานมัสการพระพทุ ธองค์ หรอื พ่ะยะ่ คะ่ ” ฮ่องเต้ผอ่ นคลายสหี น้าลงเลก็ น้อย “วันน้ขี ้าไม่ได้มาไหว้พระ ข้ามาหาเจ้าห้า ได้ยนิ วา่ วันๆ เขาเอาแต่ขลกุ อยทู่ อี่ ารามหลวงแหง่ น้.ี .. แล้วน่ีเขาอยู่ที่ใด... ทำไมจงึ ไม่ เหน็ ?” “องค์ ชายห้าเสด็จมาไหว้พระแล้วพบกับเจีย่ งเจาอ๋โี ดยบังเอิญ ทั้งสองจงึ พากันไป สนทนาธรรมตอ่ ในกุฏิด้านหลังพะ่ ย่ะคะ่ ” จ้อื เจว๋ยี ตอบ องค์ ชายสนทนาธรรมกับพระสนมของฮอ่ งเต้ร?ึ เพียงประโยคน้หี ลุดออกมา กท็ ำเอาผ้คู นหน้าเสยี ไปโดยพลัน เอาเถิด... อย่างไรเสยี ทแี่ ห่งน้ีกเ็ ปน็ พุทธสถาน เรอื่ งอย่างว่าคงไม่เกดิ ข้ึนกระมัง เหล่าขนุ นางคดิ ว่าตนเองคงคดิ มากจนเกนิ ไป “พาข้าไปหาพวกเขา” จ้อื เจว๋ยี ก้มหน้ารบั คำสงั่ สาวเท้าก้าวนำพากลมุ่ คนเดนิ ไปยังกุฏหิ ลังในสดุ ด้าน หลังอารามหลวง เซวียนหลีก้าวตามรง้ั ท้าย เขาเดนิ เคียงข้างกับเจี่ยงหรว่ นพอดีจงึ กล่าว

ทักทาย “จิน่ องิ อ๋องเฟยชา่ งเยย่ี มยุทธ์ นัก แมงมมุ ดำตัวเล็กปราดเปรยี วเจ้ายังวางตาข่าย ล่อจับจนได้” “องค์ ชายแปดกล่าวชมเกินไปแล้ว” เจ่ยี งหรว่ นเหยียดย้ิม “หากมิใชเ่ พราะท่าน ชว่ ยตัดใยแมงมมุ ท้งิ มันจะพลาดท่าตกลงพ้นื มาให้ข้ากระทืบซ้ำได้อย่างไรเล่า” เซยี วเสาท่ีเดนิ อยดู่ ้านหลังย้มิ ตามคำตอบโต้ของภรรยา เมื่อเห็นวา่ เซวียนหลี ขยับเข้าใกล้จนเกนิ พอดี เขาก็เบียดรา่ งสงู ใหญข่ องตนแทรกเข้ากลางระหวา่ งท้ังสอง โอบแขนรัง้ รา่ งของเจีย่ งหรว่ นเข้ามาประชดิ ตัวโดยไมส่ นใจสายตาตนื่ ตะลึงของเซวียน หลี เซวยี นหลีเองได้แตข่ บกรามแนน่ นกึ ขัดใจกับท่าทีกักขฬะไม่ไว้หน้าผ้ใู ดของ กเซรยีะเวดเสน็ าไแมต่เป่กน็ไ็ มทอ่ า่ าจทจำึงสทงิ่ ำใไดดไ้เดพ้ ยี งเกข้าาวตเัวดเินล็กใหก้เวรา่ว็ อกีกวฝา่ เา่ ดยมิ มากไลห่ตาากมนฝึกีเทจ้าะขชอนงกกลลับุม่ ตขนุนกนค็ างง ด้านหน้าไป ขบวนทีน่ ำโดยฮ่องเต้พากันตรงไปยังกฏุ ิหลังสดุ ท้าย เมื่อมาถงึ ทางกเ็ คาะประตูกุฏิพลางสง่ เสยี งเรยี ก “โยมด้านในท้ังสองยังอยูห่ รอื ไม่ เณไดรน้โป้อรยดผเป้นู ิดำ ประตูด้วย... ฮอ่ งเต้เสดจ็ ” ไม่มีเสยี งตอบจากอกี ฟากของประตู “อาจารย์ หลังน้ีมิผดิ แน”่ เณรน้อยหันมาบ่นอบุ อบิ กับจ้ือเจว๋ีย ไมม่ ีเสยี งตอบจากเบ้อื งหลังประตู มีเพยี งเสยี งคล้ายคนหอบหายใจดังลอดออก มา หวังเหลียนเอ๋อใจเยน็ วาบ นางเหลอื บตามองสหี น้าฮอ่ งเต้ตามสญั ชาตญาณหญงิ ฮ่องเต้เพลาน้ีมสี หี น้าเขียวคล้ำ เส้นเอน็ บนหน้าผากปูดโปนเห็นเปน็ รอยนูน ชดั เจน มาถึงขั้นน้ีแล้ว อย่างไรเสยี ประตบู านน้ีกต็ ้องเปิดออก มิสนู้ างชว่ งชงิ โอกาสทอง น้ไี ว้เสยี เลยเลา่ หวังเหลียนเอ๋อเอย่ ปากพดู เสยี งอ่อน “หม่อมฉันวา่ เจีย่ งเจาอ๋ีและองค์ ชายห้าคงกำลังดม่ื ดำอย่ใู นรสพระธรรม เราทั้งหมดไมค่ วรทำให้พวกเขาตกใจ ค่อยๆ เดินเข้าไปกันดหี รอื ไม่เพคะ?” พูดจบกย็ ืน่ มอื ไปผลักประตู