มงกุฎหัวใจ

วนั น้ีเราเจอกหุ ลาบไปก่ีขนานแลว้ นะ” ดเู หมือนวา่ เมืองกหุ ลาบ แห่งน้ีอะไรๆ กเ็ ป็นกหุ ลาบไปเสียหมด “กม็ ีซุปครีมกหุ ลาบ สลดั โรยกลีบกหุ ลาบ ไก่อบราดซอส กหุ ลาบ วอฟเฟิ ลราดน้าํ เชื่อมกุหลาบ ไวน์กหุ ลาบ แลว้ ก.็ .. ชา กหุ ลาบที่กาํ ลงั เสวยอยู่ รวมแลว้ กห็ กอยา่ งพระเจา้ ค่ะ” เรยไ์ ล่ รายช่ืออาหารซ่ึงท่านนายพลถวายเล้ียงพระกระยาหารแบบ พ้นื เมืองเม่ือตอนหวั ค่าํ “หวงั วา่ พรุ่งน้ีเราคงไม่ตอ้ งกินกหุ ลาบเป็นอาหารเชา้ นะ” “กไ็ ม่แน่พระเจา้ ค่ะ” “เอาใหแ้ น่เถอะ... เรายงั ไม่อยากกลายร่างเป็นดอกกหุ ลาบ” “ถา้ อยา่ งน้นั ... เปล่ียนเป็นดอกไลล่าส์กแ็ ลว้ กนั นะพระเจา้ ค่ะ” เรยท์ ลู ตอบดว้ ยสีหนา้ ปกติ มือขยบั ตวั ไนท.์ ..อศั วิน “รุก... พระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงชะงกั ไปชวั่ ครู่ ไม่ทรงแน่พระทยั นกั วา่ อะไรท่ี ‘รุก’ พระองคแ์ น่ “เรย.์ ..” ทรงลากพระสุรเสียงยาว พระเนตรจบั ท่ี ‘หนา้ ตาย’ ของเรยแ์ ลว้ โคลงพระเศียร “อยา่ มาทาํ เป็นดกั คอเราเลยน่า”

“กระหม่อมเห็นวา่ ทรงเบื่อดอกกหุ ลาบ กเ็ ลยเสนอดอกไม้ อยา่ งอื่น” “เฮอะ... เรารู้หรอกน่าวา่ นายคิดอะไร” “ทรงรู้ใจกระหม่อมจริง” เจา้ ฟ้ าชายทรงขยบั ราชาเขา้ ป้ อมตามแผนท่ีทรงวางไว้ แลว้ ตรัสโตร้ าชองครักษ์ “เรารู้แค่ความคิดนาย... แต่ใจนายน่าจะเป็นคนอื่นรู้มากกว่า ม้งั ” เรยห์ รี่ตามองตาํ แหน่งของราชาและบริวารโดยรอบ การรุก เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียน้นั ไม่ใช่เรื่องง่าย หากไม่วางแผนดีๆ กอ็ าจจะ ตอ้ งเปล่ียนมาเป็นฝ่ ายรับท้งั ในกระดานและนอกกระดาน “ใครจะรู้ใจกระหม่อมกไ็ ม่ค่อยมีความหมายเท่าไร แต่ พระทยั ฝ่ าบาทต่างหากพระเจา้ ค่ะ” เขาขยบั อศั วนิ อีกคร้ัง “ทรง อยากใหใ้ ครมารู้พระทยั บา้ ง” “กม็ ีนายอยแู่ ลว้ ท้งั คนไง” มุมพระโอษฐย์ กข้ึนนิดๆ ทรงรู้วา่ เรยพ์ ดู ถึงเร่ืองอะไร ดอกไลลา่ ส์... กลางหุบเขากุหลาบ

ธรรมดา...แต่โดดเด่น ภาพที่เธอจดั การกบั เดก็ ชายท้งั สองกลุ่มอยา่ งง่ายดายยงั อยู่ ในความทรงจาํ รอยยมิ้ ดว้ ยความร่าเริง นยั นต์ าสีน้าํ ตาลทองสดใส เปลง่ ประกายวาววามยงั ติดพระเนตร “กระหม่อมคิดวา่ ตวั เองยงั ไม่ค่อยรู้พระทยั เท่าไรหรอกพระ เจา้ ค่ะ...” เรยข์ ยบั อศั วินอีกคร้ัง “ไม่เช่นน้นั คงจะรู้แลว้ วา่ ทรงทาํ เหรียญจารึก ‘ตก’ ทาํ ไม” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง “ตะขอมนั หลวม... นายกร็ ู้นี่” ตรัสแลว้ ขยบั ราชินีของฝ่ าย พระองค์ เรยเ์ กือบยมิ้ หากสายตามองตาํ แหน่งของราชินีสีเงินอยา่ ง ใคร่ครวญ “ไม่โปรดใหเ้ ธอรู้วา่ ทรงเป็นใครไม่ใช่หรือพระเจา้ ค่ะ” รอยแยม้ พระสรวลจางลงเลก็ นอ้ ย “นายคิดวา่ เธอจะใชเ้ วลาเท่าไรจึงจะจาํ ไดว้ า่ เราเป็นใคร” เรยร์ ินน้าํ ชาลงในถว้ ยกระเบ้ืองเคลือบเน้ือบางของเจา้ ฟ้ า ชาย ก่อนจะรินใหต้ นเอง

“หากไม่เห็นเหรียญจารึกของพระองคเ์ สียก่อนกค็ งไม่เกิน คืนน้ี” เขาเชื่อวา่ ครูสาวน่าจะใชเ้ วลาไม่นานนกั กจ็ ะสามารถนึก ไดว้ า่ เพอื่ นใหม่ของเธอในวนั น้ีไม่ใช่นายทหารช่างธรรมดาๆ “ใช่...” ทรงพยกั พระพกั ตร์ ทรงรําลึกถึงแววครุ่นคิดใน นยั นต์ าสดใสค่นู ้นั หากไม่เป็นเพราะทรงชวนคุยอยตู่ ลอดเวลา เธออาจจะนึกไดใ้ นเวลาน้นั กเ็ ป็นได้ “เธอจะรู้ แลว้ นายคิดวา่ เธอ จะทาํ อยา่ งไร” เรยม์ องพระพกั ตร์ สีพระพกั ตร์ในตอนน้ีราบเรียบไม่ต่าง จากเขา “ครูไลลา่ ส์...” เขาประทบั ใจการขวา้ งกอ้ นหินของเธอ มากกว่าใบหนา้ สวยหวานนนั่ สาํ หรับเขาแลว้ รูปร่างและหนา้ ตา ไม่สาํ คญั “เธอคง... เป็นกลุ่มท่ีสอง” การติดตามเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียมายาวนานทาํ ใหเ้ รยร์ ู้ปฏิกิริยา ของหญิงสาวเมื่อยามทราบวา่ พระองคค์ ือพระโอรสในสมเดจ็ พระราชาธิบดีแห่งเลนีเธีย กลุม่ แรก... เขา้ หา กลุ่มสอง... หนีห่าง

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวล พระเนตรสีม่วงเขม้ พราวพร่าง เวลากวา่ ชว่ั โมงในช่วงท่ีทรงสนทนากบั ไลล่าส์น้นั ทาํ ใหพ้ อจะทรงทราบนิสยั ของเธอบา้ ง หากเธอทราบวา่ พระองคไ์ ม่ใช่แค่ ‘ผกู้ องเซน’ เธอจะถอย หนี ไม่ยอมพดู คุยอยา่ งสนิทสนมกบั พระองคอ์ ีกเป็นแน่ “ใช่... เราไม่อยากเสียเวลาในการตามหาเธอ” พระเนตรสี ม่วงเขม้ สบตาคนสนิท รอยแยม้ พระโอษฐก์ วา้ งข้ึน “เราอยาก แน่ใจวา่ พรุ่งน้ีจะไดเ้ จอเธออีก” เรยอ์ ้ึงไปอึดใจ เขาไม่เคยเห็นเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงสน พระทยั หญิงสาวคนใดมากขนาดน้ีมาก่อน ที่ผา่ นมาไม่วา่ จะทรง หวา่ นเสน่ห์หญิงสาวคนไหน แต่กเ็ ป็นเพียงการหยอกเยา้ ไม่เคย จริงจงั สกั คร้ัง “ถา้ เธอมองไม่เห็นเหรียญจารึกล่ะพระเจา้ ค่ะ” เขาอดขดั ไม่ได้ “เราไม่เคยวางแผนพลาดนะ” พระเนตรสีม่วงเขม้ เปล่ง ประกาย หางพระเนตรชายไปยงั ตวั หมากรุกสีดาํ ของเรย์ พระ โอษฐแ์ ยม้ กวา้ ง

ไลล่าส์ข่ีจกั รยานออกจากโรงเรียนเร็วกวา่ ปกติ เธอรอเพยี ง แค่ใหเ้ ดก็ ๆ ในช้นั เรียนของเธอกลบั กนั หมดกอ็ อกจากโรงเรียน ซ่ึงยงั มีเดก็ โตเล่นกนั อยทู่ ี่สนาม ความจริงเธออยากแวบออกจาก โรงเรียนในช่วงเที่ยง แต่เธอตอ้ งช่วยดูแลนกั เรียนอีกหอ้ งเพราะ ครูช้นั น้นั ไม่สบายทาํ ใหเ้ ธอไม่มีเวลาวา่ ง ไลลา่ ส์รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ที่เธอไม่มีสมาธิในการสอน ตน้ เหตุของการขาดสมาธิของเธอกค็ ือเหรียญจารึกที่เธอใส่ ไวใ้ นถงุ ผา้ ก่อนจะถึงบริเวณก่อสร้างสะพานเธอกไ็ ดย้ นิ เสียงบีบแตร จากทางดา้ นหลงั จึงหยดุ รถขา้ งทางแลว้ หนั ไปดูกพ็ บวา่ เป็นรถ กะบะของไคแลนซ่ึงวนั น้ีไปประชุมในโรซานน์เป็นวนั ท่ีสอง “จะไปสะพานเหรอไลล่าส์” ไคแลนไขกระจกรถลง “ค่ะ...” ไลล่าส์ตอบ ยมิ้ ใหไ้ คแลนไม่เตม็ ที่นกั “ลุงกจ็ ะไป เหมือนกนั เหรอคะ” ไคแลนพยกั หนา้

“ใช่... อยากไปดูหน่อย เห็นวา่ วนั น้ีเร่ิมงานแลว้ ไลลา่ ส์ไป กบั ลงุ ไหม เอาจกั รยานใส่ทา้ ยรถกไ็ ด”้ “ไม่เป็นไรค่ะ เด๋ียวกถ็ ึงแลว้ ไลล่าส์ไปได”้ “ถา้ ง้นั เจอกนั ที่สะพานนะ” ไลล่าส์มองตามรถกะบะ ชงั่ ใจวา่ จะทาํ อยา่ งไร เธอนึกถึง เจา้ ของรอยยมิ้ และนยั นต์ าคมสวยค่นู ้นั ถา้ เขาเป็นเพยี งแค่ ‘ผกู้ องเซน’ เธอคงจะยนิ ดีท่ีไดร้ ู้จกั เพือ่ น ใหม่ที่คุยกนั ถูกคอคนน้นั มาก หาก... เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ถา้ ไม่มีเหรียญจารึก ไลลา่ ส์คงไม่กลา้ ไปที่สะพานเป็นแน่ ไลลา่ ส์มองบริเวณสะพานอยา่ งแปลกใจ เพราะมีผคู้ น มากมายหลากหลายวยั ยนื ออกนั อยรู่ อบแนวร้ัวเขตก่อสร้าง เธอ จอดรถก่อนถึงเขตก่อสร้าง หยบิ กระเป๋ าที่วางไวบ้ นตะแกรงหนา้ จกั รยานมากอดไว้ แลว้ กา้ วชา้ ๆ ไปยงั เขตร้ัว “ไลลา่ ส์...” ไคแลนเดินยอ้ นมาหาหญิงสาว รอยยมิ้ เกล่ือน ใบหนา้ “มีคนใจตรงกบั เราเยอะเชียว”

“นน่ั สิคะ... เยอะมาก” ไลล่าส์กวาดตาไปรอบๆ และ พยายามมองหาร่างสูงโดดเด่น ไคแลนมองนยั น์ตาแสดงความสงสยั ของหญิงสาวแลว้ หวั เราะ “น่ีไลลา่ ส์ไม่รู้ละ่ สิวา่ ทาํ ไมคนถึงเยอะขนาดน้ี” “คะ...” ไลล่าส์สบตาพราวขาํ ขนั ของอีกฝ่ าย “คนมาดเู จา้ ฟ้ าชายกนั ไง” “เจา้ ฟ้ าชาย...” ไลล่าส์ทวน แปลวา่ ทุกคนรู้แลว้ อยา่ งน้นั หรือวา่ นายทหารช่างท่ีมาควบคุมการก่อนสร้างคนใหม่คือเจา้ ฟ้ า ชายเซเนเธีย “ใช่... น่ีเป็นข่าวดงั ของโรซานน์เลยนะ ขนาดตอนลงุ ประชุมอยยู่ งั คุยกนั เร่ืองน้ีเลย” ไคแลนเอ่ยกล้วั หวั เราะ “เห็นวา่ เสดจ็ มาประจาํ ที่ค่ายโรซานน์” “อยา่ งน้นั เหรอคะ...” ไลลา่ ส์เอย่ เพียงแค่น้นั รู้สึกวา่ ลาํ คอ ตีบตนั แปลกๆ “ฮื่อ... ลงุ เองยงั นึกไม่ถึงเลย นึกวา่ เป็นเร่ืองลอ้ เลน่ แต่เป็น เรื่องจริงแฮะ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียพระองคจ์ ริงเสียดว้ ย” เขามอง ผา่ นกลุ่มคนไปยงั ตวั สะพาน

ไลล่าส์เกือบขยาํ กระเป๋ าซ่ึงมีเหรียญจารึกอยขู่ า้ งใน “เธอมาแลว้ พระเจา้ ค่ะ...” เรยล์ ดมือท่ีถือกลอ้ งส่องทางไกล ลงขา้ งตวั มองผา่ นกลุม่ คนที่ถกู กนั ไวน้ อกเขตร้ัวก่อสร้าง พระเนตรสีม่วงเขม้ พราวข้ึน หากรอยแยม้ สรวลจางลง เลก็ นอ้ ย จะเสดจ็ ไปหาเธอในตอนน้ีไดอ้ ยา่ งไร การเสดจ็ มาโรซานน์คร้ังน้ีแมจ้ ะเป็นการมาปฏิบตั ิพระ ภารกิจในฐานทหารช่าง แมจ้ ะโปรดไม่ใหม้ ีการเผยแพร่ข่าว ออกไป แต่กย็ อ่ มหลีกเล่ียงไดไ้ ม่นานนกั ไม่ถึงตอนเที่ยงรอบเขต ก่อสร้างกม็ ีชาวบา้ นแถบน้ีหมุนเวียนมา ‘ดู’ พระองคไ์ ม่ขาดสาย แผนการของพระองคไ์ ม่ไดร้ วมผคู้ นเกือบร้อยในตอนน้ีสกั นิด

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๖ ไลลาส์มองผคู้ นที่รุมลอ้ มอยตู่ ามแนวร้ัวเขตก่อนสร้างแลว้ ถอนใจ การจะนาํ เหรียญจารึกคืนใหก้ บั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ท่ามกลางผคู้ นมากมายดูไม่น่าจะเป็นทางเลือกท่ีดีนกั แต่จะไม่คืนกไ็ ม่ไดอ้ ีกเช่นกนั ...แลว้ เธอจะทาํ อยา่ งไรดี “จะเขา้ ไปดใู กลๆ้ ไหมไลลา่ ส์” ไคแลนหนั มาถามหญิงสาว เขาเลิกคิ้วนิดๆ เพราะเห็นหนา้ นิ่วของไลลา่ ส์ “ไม่ดีกวา่ ค่ะ ไลล่าส์แค่แวะมาดูวา่ การก่อสร้างเริ่มไปหรือ ยงั ” “กเ็ ร่ิมไปอยา่ งที่เห็น แต่เห็นจะชา้ เพราะชาวบา้ นมาดูตวั ‘นายช่าง’ กนั เยอะขนาดน้ี” ไคแลนหวั เราะเบาๆ “อา้ ว... ผใู้ หญ่บา้ น” “มาเหมือนกนั เหรอครูใหญ่” แจสส์กา้ วเขา้ มาหาครูใหญ่ พร้อมกบั ทกั ทาย “ครูไลล่าส์ไม่ไดเ้ จอกนั นานนะ” เขาทกั ทายครู สาวซ่ึงรุ่นราวคราวเดียวกบั บุตรสาวของเขา แต่บุตรสาวเขาน้นั ทาํ งานอยทู่ ่ีเลนีธ นานๆ จึงจะกลบั บา้ นสกั คร้ัง

ไลลา่ ส์คอ้ มศีรษะลงทกั ทายผใู้ หญ่บา้ น “ลุงแจสส์สบายดีนะคะ” “อ้ืม... สบายดี” เขายมิ้ ใหห้ ญิงสาว แลว้ หนั ไปทางไคแลน “คราวน้ีหุบเขากหุ ลาบเลยมีเรื่องต่ืนเตน้ กนั ใหญ่” ไคแลนพยกั หนา้ เอย่ ยมิ้ ๆ “นน่ั สิ ผมยงั แปลกใจไม่หาย นึกไม่ถึงวา่ นายช่างคนใหม่จะ เป็นถึงเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย” “อยา่ วา่ แต่คุณเลย ใครๆ กแ็ ปลกใจ เลยแห่กนั มานี่แหละ” แจสส์กวาดมือไปรอบๆ ชาวบา้ นแถบน้ีต่างกม็ าพสิ ูจนข์ ่าวท่ีได้ รับมาเช่นกนั “สงสารท่านอยเู่ หมือนกนั นะ มีคนมามุงดูตลอด” หญิงสาวมองผา่ นผคู้ นเขา้ ไปในเขตก่อสร้าง แต่ไม่เห็นร่าง สูงใหญ่เจา้ ของนยั นต์ าพราวพร่าง เสียงคุยกนั ของครูใหญ่และ ผใู้ หญ่บา้ นผา่ นหูเธอไปโดยไม่สามารถจบั ใจความไดเ้ ลย ไลลา่ ส์บอกไคแลนและแจสส์วา่ ขอตวั กลบั ก่อนแลว้ จูง จกั รยานออกมาจากบริเวณหนา้ เขตก่อสร้างไปตามถนนซ่ึงเลียบ ลาํ ธาร ท้งั ท่ียงั คิดไม่ตกวา่ จะทาํ อยา่ งไรกบั เหรียญจารึกดี จะมีวิธี

ไหนท่ีจะถวายเหรียญคืนใหก้ บั องคเ์ จา้ ของได้ โดยไม่ตอ้ งฝ่ าผคู้ น มากมายเขา้ ไปในตอนน้ี จะไม่คืนกไ็ ม่ได.้ .. ขอมาต้งั หลกั คิดหาวิธีก่อนล่ะ “ครูไลลา่ ส์” เสียงหา้ วๆ ทาํ ใหห้ ญิงสาวหลดุ ออกจากภวงั ค์ ไลลา่ ส์กะพริบตา ร่างสูงใหญ่บดบงั แสงอาทิตยท์ าํ ใหเ้ ธอตอ้ งเงย หนา้ ข้ึนมอง “ผกู้ องเรย.์ ..” ไลลา่ ส์สบดวงตาสีเขม้ ก่อนจะกวาดตาเร็วๆ ไปรอบร่างสูงใหญ่ เธอไม่รู้วา่ จะโลง่ ใจหรือใจหายดีเขามาเพยี ง คนเดียว “ดีใจมากครับท่ีไดเ้ จอคุณอีกคร้ัง” นยั น์ตาสีเขม้ ฉายแววยมิ้ นิดๆ “นึกวา่ วนั น้ีจะไม่ไดเ้ จอคุณอีกเสียแลว้ ” ผคู้ นเกือบร้อยอาจจะไม่ไดอ้ ยใู่ นแผนการของเจา้ ฟ้ าชาย ของเขา แต่การปรับเปล่ียนแผนการตามสถานการณ์เฉพาะหนา้ ก็ เป็นอีกส่ิงที่เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงชาํ นาญ เขาตอ้ งรีบออกมาดกั ก่อนท่ีครูสาวจะหนีกลบั เพราะเขาไม่ มีปัญหาเร่ืองการลดั เลาะผคู้ นออกมา ประชาชนเลนีเธียตอ้ งการ

มา ‘ดู’ เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียมากกวา่ จะสนใจทหารธรรมดาๆ ที่ เดินอยทู่ วั่ ไปในเขตก่อสร้าง ไลลา่ ส์เหลือบมองใบหนา้ คนพดู สีหนา้ เขาเรียบเฉย เช่นเดียวกบั น้าํ เสียง ไม่บ่งบอกวา่ เจา้ ตวั รู้สึกอยา่ งไร ก่อนจะตวดั สายตาไปยงั ถนนตรงหนา้ เธอจงู จกั รยานต่อไปโดยมีร่างสูงใหญ่ เดินตามติด “ไม่ไดเ้ จอดิฉนั กไ็ ม่เห็นจะเป็นไรหรอกมงั คะ ผคู้ นมากมาย คงไม่ทาํ ใหผ้ กู้ องเหงา” เรยซ์ ่อนยมิ้ เธอเปล่ียนสรรพนามเป็นทางการกวา่ เม่ือวาน มาก และน้าํ เสียงเรียบๆ น้นั บอกใหร้ ู้วา่ เจา้ ตวั ไม่พอใจอยู่ “พบเจอผคู้ นมากมายเท่าไร กไ็ ม่เหมือนไดเ้ จอเพอื่ นหรอก ครับ” “แน่ใจเหรอคะวา่ เห็นดิฉนั เป็นเพ่ือน” “ยงิ่ กวา่ แน่ใจอีกครับ ไม่ใช่เพยี งแค่ผม...” ไลล่าส์ทาํ เสียงฮึในลาํ คอ “เพือ่ นในความหมายของดิฉนั ไม่ใช่คนท่ีโกหกกนั ต้งั แต่ เริ่มแรกหรอกนะคะ”

เรยเ์ กือบหลุดยมิ้ ออกมา น้าํ เสียงเจา้ หล่อนข้ึนจมูกเลย ทีเดียว “ผมกไ็ ม่ไดโ้ กหกน่ีครับ... เราเป็นทหารช่าง เพิ่งถกู ยา้ ยมา ดูแลการก่อสร้างสะพาน” เรยเ์ อย่ ดว้ ยน้าํ เสียงเร่ือยๆ เช่นเดิม เรา...ที่หมายถึงเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียและตวั เขา ไม่ไดโ้ กหก เธอ...เพยี งแต่ไม่ไดพ้ ดู ความจริงท้งั หมด “ฮึ... ไม่ตอ้ งทาํ เฉไฉหรอกค่ะ คุณรู้อยวู่ า่ ดิฉนั หมายความวา่ อยา่ งไร” “เราไม่ไดโ้ กหกคุณนะครับ” เขายนื ยนั หนกั แน่น แลว้ ลด น้าํ เสียงเป็นออ่ นโยนอยา่ งที่นานๆ คร้ังจะใช้ “เพยี งแต่... เราอยาก ไดเ้ พ่อื นใหม่เท่าน้นั เอง” ไลล่าส์เชิดหนา้ ข้ึน “ถา้ คุณรู้วา่ ผกู้ องเซนเป็นใคร คุณจะยอมเป็นเพื่อนกบั เรา หรือครับ” เป็นเพ่อื นกบั เจา้ ฟ้ าชายแห่งเซเนเธียน่ะเหรอ หากเป็นเมื่อก่อนไลล่าส์นึกภาพน้นั ไม่ออก... แต่เมื่อวาน... ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ท่ีมีรอยยมิ้ พราวท้งั ริมฝีปากและนยั นต์ า

แมจ้ ะมิไดง้ ดงามเช่นแสงจนั ทร์ แต่กเ็ ป็นดวงดาวท่ีเปล่ง ประกายระยบิ ระยบั จบั ใจ เรยม์ องหญิงสาวดว้ ยแววตาออ่ นลง สีหนา้ ของเธอบอก ความครุ่นคิด แต่กย็ งั ด้ือดึงอยบู่ า้ ง เขานึกถึงผเู้ ป็นเจา้ นายของเขา เห็นทีทรงตอ้ งเกล้ียกล่อมเธอนานหน่อยล่ะ วา่ แต่... จะทรงเกล้ียกลอ่ มใหเ้ ธอเป็นแค่ ‘เพ่ือน’ จริงๆ น่ะ เหรอ “ครูไลลา่ ส์...” ไลล่าส์ขบริมฝีปาก เธอไม่ถึงกบั โกรธหรอกท่ีเขากบั ...ผู้ กองเซนปิ ดบงั วา่ พวกเขาเป็นใคร แต่เธอยอมรับวา่ ตกใจ คาดไม่ ถึง และอาจจะมีความผิดหวงั เสียใจปนอยใู่ นความรู้สึก หลากหลายน้นั ไม่นอ้ ย “ผมอยากเป็นเพอ่ื นกบั คุณจริงๆ นะครับ” เขาอยากเป็น เพ่ือนหล่อนจริงๆ แต่ใครอีกคนน้นั เขาไม่รู้หรอก “อยา่ ดีกวา่ ค่ะ...” ไลลา่ ส์ถอนหายใจเฮือก ไม่ทนั สังเกตว่า เรยเ์ ปลี่ยนสรรพนามท่ีใช้ “เราไม่เหมาะจะเป็นเพอื่ นกนั หรอกค่ะ”

“ทาํ ไมล่ะครับ” น้าํ เสียงทุม้ ๆ ดงั ข้ึนพร้อมกบั ร่างสูงใหญ่ท่ี เดินออกมาจากหลงั พมุ่ ไมข้ า้ งลาํ ธาร “เมื่อวานเรายงั คุยกนั สนุก ออก” ไลล่าส์ชะงกั ไม่สามารถกา้ วเทา้ เดินต่อไปได้ นยั นต์ าสี น้าํ ตาลทองเบิกกวา้ ง มองร่างสูงใหญ่ในชุดทหารเช่นเดียวกบั เรย์ จะต่างกนั เลก็ นอ้ ยกต็ รงที่ขากางเกงและรองเทา้ น้นั ชุ่มโชก ราว กบั เดินลุยน้าํ มา เธอหนั ไปมองรอบตวั กพ็ บวา่ ตวั เองอยไู่ กลจากผคู้ นที่จบั กลุม่ ออกนั หนา้ แนวร้ัว คงแทบจะไม่มีใครมองเห็นวา่ คนที่กาํ ลงั กา้ วมาหาเธอคือใคร “ครูไลล่าส์...” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ ทรงฉวยโอกาสท่ีไลล่าส์กาํ ลงั ตกตะลึงตรัสต่อ “ถา้ คุณเป็นกงั วล วา่ คู่หม้นั ของเรยจ์ ะเขา้ ใจผดิ กไ็ ม่ตอ้ งห่วงนะครับ เด๋ียวผมจะ อธิบายใหเ้ อน่าเขา้ ใจเองวา่ คุณเป็นแค่เพื่อนของเรยจ์ ริงๆ” “อะ่ ...เออ้ ” ไลลา่ ส์อา้ ปากแลว้ หุบฉบั มองพระพกั ตร์คม อยา่ งงุนงง หากไดย้ นิ เสียงพึมพาํ จากร่างสูงใหญ่ท่ียนื อยขู่ า้ งๆ

“เล่นกนั อยา่ งน้ีเลยเหรอพระเจา้ ค่ะ” เรยม์ องพระพกั ตร์เตม็ ไปดว้ ยรอยแยม้ พระสรวล เม่ือทรงส่งเขามา ‘ดกั ’ ไลลา่ ส์แลว้ ก็ รีบเสดจ็ เรียบลาํ ธารฝั่งตรงขา้ มแลว้ ลยุ น้าํ ขา้ มมาเพอื่ ไม่ใหใ้ คร เห็นวา่ พระองคเ์ สดจ็ มาหาหญิงสาว ไม่ใช่เพราะตอ้ งการปิ ดบงั ใครวา่ ทรงรู้จกั กบั ไลลา่ ส์หรอก หากเป็นตอ้ งการ ‘กล่อม’ หญิงสาวเป็นการส่วนพระองคก์ ่อน จากน้นั ค่อยวา่ กนั “ง้นั กห็ มดปัญหาแลว้ ใช่ไหมครับ เรากเ็ ป็นเพอื่ นกนั ต่อ” ไลล่าส์มองพระพกั ตร์แยม้ สรวลแลว้ หนั ไปยงั ใบหนา้ เรียบ เฉยของเรยด์ ว้ ยความงงงนั เธอมีปัญหาเรื่องคู่หม้นั ของเรยต์ ้งั แต่ เมื่อไหร่กนั “ใช่ไหมครับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง ข้ึน “ใช่... เอย๊ ไม่ใช่” ไลลา่ ส์ร้องเสียงหลง หนั กลบั มา “ดิฉนั ... เออ่ หม่อมฉนั ไม่ไดม้ ีปัญหาเรื่องน้นั ”

“อา้ ว... ไม่ใช่เรื่องค่หู ม้นั ของเรย์ ง้นั กไ็ ม่มีเร่ืองอะไรแลว้ สิ ครับ นะเรยน์ ะ” ทรงหนั ไปทางราชองครักษซ์ ่ึงยนื ปักหลกั ขา้ ง กายหญิงสาว เรยไ์ ม่พดู อะไร แต่ในใจเริ่มรู้สึกสงสารไลล่าส์ “ฝ่ าบาท...” ไลลา่ ส์พยายามต้งั สติ รอยแยม้ พระสรวลจางลงเลก็ นอ้ ย ทรงสบตาสีน้าํ ตาลทอง ซ่ึงฉายแววข่นุ ก่อนจะทรงถอนพระทยั เบาๆ “ผกู้ องเซนดีพอจะเป็นเพ่ือนของคุณ แต่เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย คงไม่ดีพอ” “เปลา่ ... เอย๊ ไม่ใช่อยา่ งน้นั นะเพคะ” ไลล่าส์ร้อง รู้สึกปาก แหง้ ผาก ใจหายวบู เพราะพระเนตรสีม่วงเขม้ น้นั หม่นลง หากไลล่าส์กย็ งั สงสัย...ทาํ ไมเจา้ ฟ้ าชายผสู้ ูงศกั ด์ิจึงอยากจะ เป็นเพือ่ นกบั หญิงสาวธรรมดาๆ อยา่ งเธอ “ถา้ อยา่ งน้นั กไ็ ม่มีปัญหาอะไรแลว้ นะ จะผกู้ องเซนหรือเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียกด็ ีพอท่ีจะเป็นเพือ่ นคุณ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัส พร้อมกบั ทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง พระเนตรสีม่วงเขม้ เปล่ง ประกายระยบิ ระยบั

เรยอ์ ยากจะถอนใจดงั ๆ ลวดลายขององคเ์ จา้ นายแพรวพราว จนครูสาวตามไม่ทนั “ฝ่ าบาท...” ไลลา่ ส์หายใจเขา้ ลึก แต่พอเริ่มจะพดู กถ็ ูกขดั “เซนครับ” ทรงสบตาสีน้าํ ตาลทองตรงๆ “ขอร้องละ่ ครับ ช่วยลืมยศยาวๆ นน่ั ไปก่อนไดไ้ หม คุยกบั ผมแบบธรรมดาเหมือน เมื่อวานนะครับ” ไลลา่ ส์ไม่รู้จะตอบอยา่ งไรดี เธอกย็ อมรับนะวา่ ชอบเพ่ือน ใหม่เม่ือวานน้ีมาก ความร่าเริง รอยยมิ้ และบทสนทนา สนุกสนานทาํ ใหเ้ ธอเพลิดเพลินจนแทบลืมเวลา อาจจะเป็นเพราะ อยทู่ ่ีน่ีไลล่าส์ไม่ค่อยมีเพือ่ นรุ่นราวคราวเดียวกนั นกั คนหนุ่มสาว เมื่อออกไปร่าํ เรียนนอกเขตหุบเขากหุ ลาบกม็ กั จะเลือกทาํ งานท่ี อ่ืน การมีคนแปลกหนา้ ที่ ‘คุยกนั รู้เร่ือง’ จึงทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์ยอมรับ เขาเป็นเพื่อนไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว แต่พอทราบวา่ เขาเป็นถึงเจา้ ฟ้ าชาย แห่งเลนีเธีย แลว้ จะใหร้ ู้สึกเหมือนเดิมไลลา่ ส์กย็ งั ทาํ ใจไม่ค่อยจะ ได้ “แต่วา่ ...” ไลลา่ ส์ยงั ลงั เล

“รับปากผกู้ องเซนเขาเถอะครับคุณไลล่าส์” เรยเ์ ขา้ ช่วย เขา รู้ดีวา่ เธอยงั ไม่สนิทใจ แต่เจา้ ฟ้ าชายของเขาทรงปักพระทยั แลว้ ไม่มีอะไรจะขวางพระองคไ์ ดห้ รอก แมจ้ ะเป็นตวั ของไลล่าส์เองก็ ตาม “ไม่อยา่ งน้นั คุณอาจจะตอ้ งยนื อยทู่ ่ีนี่จนมืดค่าํ แน่” “ช่วยดีมากเลยนะเรย”์ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพึมพาํ ประชด ไลล่าส์หนั ไปยงั เรย์ นยั น์ตาสีเขม้ ของ ‘เพ่อื นใหม่’ อีกคน ฉายแววยมิ้ ขนั อยา่ งที่เธอเพิ่งเคยเห็น ท้งั สองเป็นคู่ท่ีมีความ เหมือนและความต่างกนั อยา่ งมาก ดว้ ยรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามท้งั คู่ แต่คนหน่ึงนิ่งเงียบ ใบหนา้ เรียบเฉยราวกบั ไม่มีความรู้สึกใดๆ ส่วนอีกคนสวา่ งไสว ดว้ ยรอยยมิ้ และเสียงหวั เราะ ไลล่าส์หนั กลบั มายงั เจา้ ฟ้ าชาย เธอไม่รู้เหมือนกนั วา่ ภาย หนา้ จะเป็นอยา่ งไร แต่การไม่ยอมรับใครคนหน่ึงเป็นเพื่อนเพราะ เขาเป็นเจา้ ฟ้ าชายน่าจะไม่ค่อยถกู ตอ้ งนกั “เพคะ... เอ่อ กไ็ ดค้ ่ะ”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลกวา้ งเตม็ พระพกั ตร์ ทรงต้งั พระทยั วา่ จะขจดั ท่าทางอึกอกั ขดั เขินไม่เป็นธรรมชาติของ เธอใหเ้ ร็วที่สุด “เฮอ้ ... ผมโลง่ ใจจริงๆ เมื่อคืนคิดมากจนเกือบนอนไม่หลบั นึกวา่ จะเสียเพ่อื นไปซะแลว้ ” เรยก์ ลอกตา... แลว้ ที่ทรงพระสรวลตลอดเวลาที่เล่นหมาก รุกกบั เขาน้นั บ่งบอกวา่ ทรงคิดมากตรงไหน หรืออาจจะทรง หมายถึง... ทรงคิดแผนการกลอ่ มไลลา่ ส์ท้งั คืน “ครูดาเรีย... ยงั ไม่กลบั อีกเหรอครับ” ไคแลนเงยหนา้ ข้ึน มองผทู้ ี่กา้ วเขา้ มาในหอ้ งทาํ งานของเขา สบตาของครูอาวโุ สรุ่น เดียวกนั “กก็ าํ ลงั จะกลบั เหมือนกนั ” ดาเรียตอบ เธอดแู ลจนนกั เรียน ของเธอกลบั บา้ นหมดแลว้ จึงจะกลบั บา้ นเช่นกนั แต่เห็นท่าทาง ของไคแลนแลว้ เธออยากคุยดว้ ย “เป็นอะไรไปหรือเปล่า พกั น้ี ท่าทางไม่ค่อยสบายใจนกั นะ” “หือ... กไ็ ม่มีอะไรน่ี” ไคแลนเลิกคิ้ว

ดาเรียโคลงศีรษะ เธอทรุดตวั ลงนง่ั เกา้ อ้ีหนา้ โตะ๊ ทาํ งาน ของไคแลน แมเ้ ขาจะเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนน้ี แต่เธอกบั เขาก็ ยงั เป็นเพื่อนกนั ดว้ ย “แน่ใจนะวา่ ไม่มีอะไรเกี่ยวกบั ข่าวลือท่ีฉนั เพิ่งไดย้ นิ มา” ไคแลนเอนหลงั พิงเกา้ อ้ี สบตาเพอ่ื นครูตรงๆ เขาเกือบลืม ไปวา่ สามีของดาเรียเป็น ‘คนใหญ่คนโต’ อยใู่ นโรซานน์ ข่าวลือ ท่ีวา่ ยงั แทบจะไม่มีใครรู้เร่ืองน้ี “อืม...” เขาลากเสียง “มนั อาจจะเป็นเพียงข่าวลือกไ็ ด”้ “ฉนั กห็ วงั อยา่ งน้นั ...” ดาเรียถอนหายใจ “ฉนั อยากเกษียณ ที่โรงเรียนน้ี” มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธียเสดจ็ ลงจากรถยนตพ์ ระท่ีนงั่ ทรง แยม้ พระสรวลนิดๆ ใหก้ บั ผทู้ ี่ยนื รอพระองคอ์ ยหู่ นา้ พระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ “มาต้งั แต่เม่ือไหร่หรือเบลล่า” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียทรงยอ่ พระวรกายลงแสดงความ เคารพพระเชษฐาก่อนจะทรงยดื พระองคข์ ้ึนจุมพติ พระปราง

“มาไดส้ ักครู่แลว้ ค่ะ กินขนมของลิล่ีไปไม่ก่ีชิ้นเอง” พระสุ รเสียงใสเช่นเดียวกบั แววพระเนตรกระจ่าง องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงพระสรวลเบาๆ ทรงพยกั พระพกั ตร์ รับการยอ่ กายลงแสดงความเคารพของเอน่าซ่ึงยนื อยเู่ บ้ืองหลงั ก่อนจะจูงพระหตั ถพ์ ระขนิษฐาเสดจ็ เขา้ ไปในตวั พระตาํ หนกั ท้งั สองพระองคเ์ สดจ็ เขา้ ไปยงั หอ้ งพระสาํ ราญซ่ึงเป็นหอ้ ง กระจกสวา่ งไสว ประตูกระจกใสเปิ ดกวา้ งสู่สวนกหุ ลาบสีแดง ดา้ นขา้ งพระตาํ หนกั กหุ ลาบสีแดงทุกเฉดออกดอกบานสะพรั่ง อาบแสงสีสม้ ทองยามเยน็ โดยมีชุดโต๊ะเหลก็ ดดั สีขาวต้งั อยกู่ ลาง สวนซ่ึงเจา้ หญิงลิลีเธียทรงจดั พระสุธารสชาและขนมไว้ หลากหลายชนิด “ลิล่ีน่ีเป็นกุลสตรีสมบรู ณ์พร้อมเลยนะคะ เก่งท้งั งานบา้ น งานเมือง” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียทอดพระเนตรตามวรกายโปร่ง บางท่ีกาํ ลงั เขา้ ไปในพระตาํ หนกั ทรงเอ่ยชวนพระญาติสาวร่วม โต๊ะเสวยจนอ่อนพระทยั ทุกที แต่เจา้ ตวั กไ็ ม่ค่อยจะยนิ ยอมนกั คร้ังน้ีกเ็ ช่นกนั “นน่ั สิ... ใครนะท่ีจะมาฉกเลขานุการของพ่ีไป”

เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียตวดั พระเนตรมายงั พระเชษฐาซ่ึง ตรัสอยา่ งไม่รู้ไม่ช้ี “แลว้ พเี่ ลธ์จะปลอ่ ยใหใ้ ครฉกทาํ ไมละคะ ของดีๆ กต็ อ้ ง เกบ็ ไวเ้ องสิคะ” แมว้ า่ จะเป็นเจา้ หญิงแห่งเลนีเธีย แต่ลาํ ดบั ช้นั ในราชวงศ์ ของเจา้ หญิงลิลีเธียกน็ บั วา่ ห่างไกล หากมิไดเ้ ป็นราชเลขานุการ ในองคม์ กฎุ ราชกมุ าร กค็ งเป็นเจา้ หญิงเลก็ ๆ ท่ีแทบไม่มี ความสาํ คญั หากเจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียโปรดพระญาติสาวกวา่ เจา้ หญิงหรือหญิงสาวจากตระกลู ขนุ นางอ่ืนๆ ท่ีเป็น ‘ตวั เลือก’ ในตาํ แหน่งเจา้ หญิงพระชายาของพระเชษฐา องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงพระสรวลเบาๆ หากไม่ตรัสตอบ พระขนิษฐา ทรงทราบวา่ ใครต่อใคร...กท็ ้งั ราชสาํ นกั เลนีเธียวา่ กาํ ลงั จบั ตามองและ ‘ลุน้ ’ ใหพ้ ระองคท์ รงทอดพระเนตรหญิงสาว สักคนเป็นพเิ ศษ “แหม... เงียบไปเชียว” เจา้ ฟ้ าหญิงทรงคอ้ นนอ้ ยๆ “พเี่ ลธ์ กบั พเ่ี ซนน่ะพอกนั เลย พดู ถึงเรื่องน้ีทีไรกป็ ิ ดปากเงียบ”

“แลว้ แม่ระฆงั ดาวของพ่ีล่ะ เมื่อไรจะพาหนุ่มที่ไหนมาใหพ้ ่ี ด”ู องคม์ กฎุ ราชกมุ ารตรัสปนสรวล พระขนิษฐากไ็ ม่ต่างจาก พระองคห์ รอก “แน่ะ... ไม่ตอ้ งวกมาหานอ้ งเลยค่ะ นอ้ งยงั เดก็ จะตาย” เจา้ ฟ้ าหญิงทรงรินน้าํ ชาแกเ้ กอ้ เขิน แลว้ ทรงรีบเปล่ียนเรื่องก่อน จะเขา้ พระองคม์ ากกวา่ น้ี “เห็นขนมแลว้ คิดถึงพีเ่ ซนจงั รายน้นั ชอบกินขนมที่สุด” “นน่ั สิ... ไปโรซานน์แลว้ หายเงียบ” ทรงยอมตามพระทยั พระขนิษฐา จริงๆ กท็ รงคิดถึงพระอนุชา ถา้ เซนอยดู่ ว้ ยขนมเหล่า คงรสชาติดีข้ึนอีกเป็นเท่าตวั “สงสยั จะสนุกจนลืมทางน้ี” “นน่ั สิคะ โทรมาหานอ้ งสักคร้ังกไ็ ม่มี” “กไ็ ม่ไดโ้ ทรหาพีเ่ หมือนกนั ” พระเนตรคมกลา้ ทอดมอง พระอาทิตยท์ ี่กาํ ลงั จะลบั ขอบฟ้ า นอกจากความคิดถึงแลว้ ยงั ทรง มีงานชิ้นหน่ึงที่ใหพ้ ระอนุชาไปทาํ “ไม่คิดถึงนอ้ งอยา่ งน้ี... อาทิตยห์ นา้ รับรองวา่ อดพายของ แม่แน่ๆ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าตรัสกล้วั พระสรวล สปั ดาห์หนา้ จะ เสดจ็ โรซานนเ์ พอื่ ไปดูสายพนั ธุ์กหุ ลาบที่จะนาํ มาใชใ้ นโครงการ

ชาดอกไมข้ องพระองค์ พระมารดาทรงเปรยวา่ จะหาเวลาทาํ พาย มะนาวส่งไปใหพ้ ระเชษฐา แต่พีช่ ายท่ีลืมนอ้ งสาวอาจจะทาํ ใหก้ ารขนส่งมีปัญหา “หืม... จะไปโรซานน์อาทิตยห์ นา้ น้ีแลว้ หรือ” “ค่ะ... คงจะไปสักสองสามวนั ก่อนค่ะ สาํ รวจแลว้ กเ็ กบ็ ตวั อยา่ งมาทดลองก่อน ถา้ ยงั ไงค่อยขยายผลกนั อีกที” เจา้ ฟ้ าหญิง ตรัสอยา่ งร่าเริงถึงเร่ืองท่ีโปรด “เห็นวา่ ท่ีโรซานน์กาํ ลงั จะมี เทศกาลดอกกหุ ลาบดว้ ยนะคะ ท่าทางจะโรแมนติกมาก แต่เสียอยู่ อยา่ งเดียว” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารเลิกพระขนง “กท็ ่านแม่ใหน้ อ้ งพกั ท่ีคฤหาสน์ของดยกุ แห่งโรซานน”์ พระสุรเสียงข้ึนพระนาสิกของพระขนิษฐาทาํ ใหท้ รงแยม้ พระ สรวล “กด็ ีออก ดยกุ แห่งโรซานน์เป็นผทู้ ่ีเชี่ยวชาญเร่ืองกหุ ลาบ มาก” เจา้ ฟ้ าหญิงพระขนิษฐาทรงเบพ้ ระโอษฐ์ “นอ้ งไม่ค่อยจะถูกชะตากบั ตาแก่นน่ั นี่คะ”

มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธียทรงเงยพระพกั ตร์ข้ึนจากเอกสาร ซ่ึงทรงอา่ นมาไดส้ ักพกั เพราะเสียงโทรศพั ท์ ทรงหยบิ หูโทรศพั ท์ ข้ึนมาทนั ที เพราะหมายเลขโทรศพั ทบ์ นโตะ๊ พระอกั ษรน้ีมีเพียง ไม่ก่ีคนเท่าน้นั ท่ีทราบ “รายงานตวั ครับผม” พระโอษฐห์ ยกั งามแยม้ นิดๆ ทรงเอนพระองคพ์ ิงพนกั เกา้ อ้ี ทอดพระเนตรนาฬิกาแบบต้งั พ้นื ขนาดใหญ่อายรุ าวๆ หน่ึงร้อยปี เขม็ ท้งั สองเคลื่อนมาใกลเ้ ลขสิบสอง “ตอนเกือบเที่ยงคืน... นะเรอะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพระสรวล “กระหม่อมเคยไดย้ นิ มาวา่ องคม์ กฎุ ราชกมุ ารโปรดทรงงาน ตอนดึก” “ไม่ใช่ชอบทาํ งานตอนดึก แต่ตอ้ งทาํ งานจนถึงดึกต่างหาก” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงแก้ “และที่ตอ้ งทาํ งานจนดึก กเ็ พราะไม่มี คนช่วยงาน”

“ผมกบ็ อกแลว้ ใหพ้ ี่แต่งงานเร็วๆ ไดท้ ้งั คนช่วยงานแลว้ กย็ งั ไดค้ นดูแลอีก คุม้ จะตาย” “ไม่ตอ้ งมาเฉไฉ ทาํ ไมเพิ่งโทรมาเอาป่ านน้ี” “พีเ่ ลธ์ก.็ .. ยา้ ยงานใหม่นะครับ กต็ อ้ งมีการปรับตวั ตอ้ งทาํ โน่นทาํ นี่มากมาย” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสดว้ ยพระสุรเสียงร่าเริง หา้ วนั ในโรซานน์เป็นเวลาที่ผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว ทรงรายงาน เร่ืองสะพานซ่ึงเร่งการก่อสร้างเตม็ ที่เพื่อใหใ้ ชง้ านไดท้ นั เวลาต่อ พระเชษฐา แมว้ นั น้ีชาวบา้ นที่มา ‘ดู’ เจา้ ฟ้ าชายตวั จริง ไม่ใช่ใน ภาพถ่ายหรือภาพข่าวโทรทศั น์จะเร่ิมนอ้ ยลง ทาํ ใหโ้ ล่งพระทยั ข้ึน มาก แต่การแห่มาดตู วั เจา้ ฟ้ าชายกท็ าํ ใหท้ รงไดป้ ระโยชนเ์ ช่นกนั ทรงไดท้ าํ ความรู้จกั กบั กล่มุ ชาวบา้ นและผนู้ าํ ชุมชนในละแวกน้ี ท้งั หมด พระอิริยาบถสบายๆ กท็ าํ ชาวบา้ นกลา้ ท่ีจะพดู คุยกบั พระองค์ ทาํ ใหส้ ร้างความคุน้ เคยเกิดข้ึนไดง้ ่าย ต่อการท่ีชาวบา้ น เห็นพระองคเ์ สดจ็ ไปไหนมาไหนกจ็ ะกลายเป็นเรื่องปกติ การหาข่าวที่พระเชษฐาทรงฝากมากจ็ ะไม่ยาก

ความจริง... ทรงมีแหล่งข่าวท่ีเยยี่ มที่สุดอยแู่ ลว้ “กด็ ี...” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารถอนพระทยั เบาๆ ทรงทุ่มเท ใหก้ บั ดา้ นเศรษฐกิจของประเทศมากไป จนเกือบลืมรากฐานท่ี สาํ คญั ในการพฒั นาประเทศ คร้ันเม่ือกลบั มายอ้ นดูขอ้ มูลในสาม ปี ท่ีผา่ นมามีจุดที่ทาํ ใหท้ รงสงสยั ทาํ ไมจึงมีการยบุ โรงเรียนเกิดข้ึนอยา่ งต่อเนื่อง ไลล่าส์หลบั ตา รู้สึกถึงความเม่ือยลา้ ของนยั น์ตาจากการท่ี เพง่ หนา้ จอคอมพวิ เตอร์มาต้งั แต่หวั ค่าํ ถา้ เล่าใหไ้ มอาฟัง เธอไม่ แน่ใจวา่ เพอ่ื นสนิทจะเช่ือเร่ืองที่เธอเจอมาในหา้ วนั ที่ผา่ นมาหรือ เปล่า ไลล่าส์ลืมตาข้ึนอีกคร้ังกส็ บดวงเนตรสีม่วงเขม้ บน จอคอมพิวเตอร์ ภาพเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียในเวบ็ ไซตร์ าชวงศเ์ ลนีเธีย ต้งั แต่หวั ค่าํ จนเกือบเท่ียงคืนน้ี ไลล่าส์ใชเ้ วลาในการคน้ หา ขอ้ มูลของ ‘ผกู้ องเซน’ แลว้ เธอกไ็ ดแ้ ปลกใจเม่ือพบวา่ ขอ้ มูลท่ีไดน้ ้นั นอ้ ยจนน่า แปลกใจเม่ือเทียบกบั พระเชษฐา นอกจากในเวบ็ ไซตข์ องราชวงศ์

เองซ่ึงมีเพยี งพระประวตั ิขนาดยอ่ เช่นท่ีชาวเลนีเธียทวั่ ไปพอจะ ทราบเกี่ยวกบั พระองค์ ภาพถา่ ยซ่ึงดเู หมือนจะเก่าไปถึงสองสาม ปี และแทบจะไม่ค่อยมีใครเอย่ ถึงเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียพระองคน์ ้ี นกั ต่างจากองคม์ กฎุ ราชกมุ ารซ่ึงมีเวบ็ ไซตจ์ าก ‘แฟนคลบั ’ คง เป็นเหล่าสาวๆ ที่ชื่นชอบพระองคไ์ ดร้ วบรวมข่าวสารและความ เคลื่อนไหวของพระองคไ์ วช้ นิดวนั ต่อวนั ทุกคนพงุ่ ความสนใจไปท่ีเจา้ ชายแสงจนั ทร์ ไลลา่ ส์เองเม่ือนึกยอ้ นไป เธอกแ็ ทบไม่เคยสนใจเรื่องราว ของเจา้ ฟ้ าชายพระองคท์ ี่สองน้ีนกั กร็ ู้เพียงแต่ทรงจบดา้ น การทหารมาจากองั กฤษแลว้ กท็ รงเขา้ ประจาํ การในกรมทหาร มหาดเลก็ รักษาพระองค์ และไม่โปรดเสดจ็ ‘ออกงาน’ เท่าใดนกั แต่ในเวลาน้ี... ไลลา่ ส์ไม่แน่ใจวา่ เกิดอะไรข้ึนวา่ ทาํ ไมเธอ ถึงตอ้ งการท่ีจะรู้ทุกเร่ืองเกี่ยวกบั ‘เพ่อื นใหม่’ หากจะซื่อตรงกบั ตวั เองกค็ ือ ไม่ใช่เพ่ือนใหม่ท้งั สองคน แต่เป็น...เจา้ ของเหรียญ จารึกรูปกลุม่ ดาวพิณท่ีเธอคืนใหก้ บั องคเ์ จา้ ของไปแลว้ ไลล่าส์ลืมตา... สายตาทอดไปยงั หนา้ จอคอมพิวเตอร์ซ่ึงมี ภาพหน่ึงบนหนา้ จอเท่าน้นั

กลุ่มดาวเลก็ ๆ หากงดงามยงิ่ ซอ้ นอยบู่ นไลรา...พิณกรีก โบราณ

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๗ ไลล่าส์ลืมตาข้ึนกไ็ ดย้ นิ เสียงนกร้องที่ขา้ งหนา้ ต่าง เธอรีบ ลุกจากเตียงนอนวิง่ ไปเลื่อนหนา้ ต่างเปิ ดกวา้ ง นกตวั นอ้ ยโผบิน กลบั ไปยงั ตน้ ไม้ ไลลา่ ส์ยมิ้ กวา้ ง สูดหายใจเอากลิ่นหอมของ ดอกไมใ้ นสวนหนา้ บา้ นที่กาํ ลงั แยม้ กลีบรับแสงแรกของวนั แมจ้ ะเป็นวนั หยดุ และเมื่อคืนเขา้ นอนดึก แต่ไลล่าส์กไ็ ม่คิด ออ้ ยอิ่งกลบั ไปอยบู่ นเตียงอีก ยงั มีอะไรอีกมากมายที่เธอตอ้ งทาํ ในวนั น้ี หากกย็ งั เชา้ พอท่ีจะทาํ ใหเ้ ธอมีเวลาซึมซบั บรรยากาศดีๆ ได้ อยา่ งเตม็ ท่ี นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองกวาดไปทวั่ สวนหนา้ บา้ น แลว้ ก็ เหลือบไปเห็นตะกร้าสานขนาดยอ่ มแขวนอยทู่ ี่หนา้ ประตูบา้ น เธอรีบผละจากหนา้ ต่างว่งิ ออกจากหอ้ งนอนอยา่ งรวดเร็ว ไลล่าส์เปิ ดผา้ คลุมตะกร้าออกกไ็ ดก้ ลิ่นหอมของขนมปังอบ ใหม่ท่ีทาํ ใหต้ อ้ งสูดกลิ่นหอมอยา่ งสุขใจ วนั น้ีเธอไดข้ นมปังท้งั

แบบแผน่ หน่ึงแถว แบบกอ้ นกลมเลก็ ๆ มีท้งั โรยงา ผสมสมุนไพร หรือสอดไสเ้ นยสดอีกหลายอนั ขนมปังตะกร้าน้ีมาจากผหู้ ญิงที่ ทาํ ขนมปังอร่อยที่สุดในหมู่บา้ นซ่ึงทาํ ขนมปังมาส่งใหท้ ่ีบา้ นเธอ ต้งั แต่มารดาเสียไป แมว้ า่ จะทาํ อาหารรับประทานเองเป็นประจาํ แต่ไลลา่ ส์ก็ ยอมรับวา่ เธอไม่ใช่แม่ครัวช้นั เลิศ การทาํ ขนมปังใหอ้ ร่อยกไ็ ม่ใช่ วา่ ทุกคนจะทาํ ไดเ้ สมอไป ไลลา่ ส์ถือตะกร้าเขา้ ไปในครัว วางตะกร้าบนโต๊ะกลางหอ้ ง แลว้ ไปตม้ น้าํ สาํ หรับชงชา ระหวา่ งที่กาํ ลงั รอน้าํ เดือดไลลา่ ส์ก็ หยบิ ขวดนมออกมาจากตูเ้ ยน็ เทใส่แกว้ ใบใหญ่ ไม่รู้วา่ เป็นเพราะชอบด่ืมนมหรือเปล่าที่ทาํ ใหเ้ ธอตวั สูงกวา่ ผหู้ ญิงท้งั หมู่บา้ นและผชู้ ายอีกคร่ึงหน่ึง แลว้ กค็ งจะเป็นขนมปัง แสนอร่อยท่ีทาํ ใหเ้ ธอไม่ไดม้ ีรูปร่างเหมือนนางแบบ แต่ไลล่าส์ เลิกคิดมากเร่ืองรูปร่างของตวั เองไปนานแลว้ พอ่ กบั แม่บอกวา่ ... คนดีไม่ไดอ้ ยทู่ ่ีรูปร่างหนา้ ตา หากเป็น การกระทาํ ต่างหาก

ไลล่าส์ลา้ งแกว้ นม คว่าํ ไวท้ ่ีอ่าง พอดีกบั ที่น้าํ ร้อนไดท้ ่ี ไล ลา่ ส์หยบิ กากระเบ้ืองเคลือบสีขาวใบเลก็ ท่ีใชเ้ ป็นประจาํ และขวด โหลซ่ึงมีดอกกหุ ลาบแหง้ อยเู่ กือบคร่ึงขวด “สงสยั ตอ้ งเกบ็ กหุ ลาบเพม่ิ ” หญิงสาวบอกตวั เอง การทาํ กหุ ลาบแหง้ กไ็ ม่ยากเลย เพียงแค่ตื่นมาในตอนเชา้ ก่อนพระ อาทิตยข์ ้ึน เกบ็ ดอกกหุ ลาบท่ีกาํ ลงั จะแยม้ กลีบ จากน้นั ค่อยนาํ มา ตากแดดรําไรใหแ้ หง้ สนิทแลว้ ค่อยเกบ็ เขา้ ขวดโหล หากกหุ ลาบในขวดโหลน้ีมิใช่กหุ ลาบเลนีเธีย... กหุ ลาบ จนั ทราแห่งโรซานน์ หรือที่รู้จกั ในช่ือกุหลาบน้าํ หอม แต่เป็นกหุ ลาบพ้นื เมืองอีกพนั ธุ์หน่ึงของโรซานน์ ดอกเลก็ สีชมพู หอมจดั ชาวโรซานนน์ ิยมนาํ มาทาํ อาหาร ขนมหวาน เคร่ืองดื่มต่างๆ แทบทุกบา้ นจะปลกู กุหลาบพนั ธุ์น้ีไวเ้ สมอ ไลล่าส์เทน้าํ ร้อนที่ยงั ไม่เดือดใส่กากระเบ้ืองเคลือบเพือ่ อุ่น กาใหร้ ้อนแลว้ เททิ้ง ก่อนจะตกั ดอกกหุ ลาบแหง้ ใส่แลว้ เทน้าํ ร้อน อีกคร้ัง ไลล่าส์ชอบท้งั ชากหุ ลาบลว้ นๆ และชงผสมกบั ใบชา หาก อากาศสดใสวนั น้ีไลล่าส์ตอ้ งการดื่มด่าํ เพียงกลิ่นกหุ ลาบ

น้าํ ในกากระเบ้ืองค่อยๆ กลายเป็นสีชมพจู าง ไลล่าส์สูด กล่ินหอมอ่อนๆ จากกาใบเลก็ เคลด็ ลบั ที่สืบทอดกนั มานานกค็ ือใหเ้ กบ็ กหุ ลาบในรุ่งเชา้ ของคืนที่มีดาวพราวพร่างฟ้ า กหุ ลาบพรมดว้ ยน้าํ คา้ งและอาบแสง ดาวมาตลอดท้งั คืนจะเป็นกหุ ลาบที่ใหก้ ล่ินหอมหวานท่ีสุด กหุ ลาบพนั ธุ์น้ีจึงไดช้ ่ือวา่ กุหลาบดวงดาว ดวงดาว...เซน ดวงดาวที่เปล่งประกายยามทอ้ งฟ้ าไร้แสงจนั ทร์ “คิดเร่ืองกหุ ลาบอยแู่ ทๆ้ ยงั ไงถึงคิดไปโน่นเลย” ไลล่าส์ โคลงศีรษะ ถือกากลบั ไปท่ีโต๊ะ เปิ ดผา้ คลุมตะกร้าออก หยบิ ขนม ปังกลมออกมา สงสยั เมื่อคืนจะใชเ้ วลาไปกบั อินเตอร์เน็ตมากไปหน่อย ไลล่าส์ยกถาดน้าํ ชาและขนมปังออกมานงั่ รับประทานใน สวน แมพ้ ระอาทิตยจ์ ะเริ่มทอแสง แต่อากาศกย็ งั เยน็ สบาย ไล ล่าส์วางถาดบนโต๊ะกลมแลว้ นงั่ ลงบนเกา้ อ้ีกลางสวนหนา้ บา้ น

สูดกล่ินหอมอ่อนๆ ซ่ึงผสมผสานระหวา่ งตน้ ไม้ ดอกไม้ ตน้ หญา้ และดิน น้าํ ชาร้อนๆ ขนมปังอร่อยๆ ดอกไมแ้ ข่งกนั เบ่งบานสะพร่ัง รอบกาย เป็นความสุขง่ายๆ ที่ไม่ตอ้ งไขวค่ วา้ เพยี งแต่ไลล่าส์คง จะมีความสุขมากกวา่ น้ีถา้ เกา้ อ้ีอีกสองตวั จะไม่วา่ งเปล่า แมจ้ ะอยคู่ นเดียวจนชินแลว้ แต่กย็ งั มีบางคร้ังท่ีไลลา่ ส์รู้สึก เหงาจบั ใจ หญิงสาวหลบั ตา... ภาพความทรงจาํ ที่งดงามผดุ ข้ึน เดก็ หญิงไลล่าส์กาํ ลงั นงั่ จิบชาอยขู่ า้ งหญิงสาวร่างเลก็ บอบ บาง... มองชายหนุ่มสูงใหญ่นง่ั อยเู่ บ้ืองหลงั ฮาร์พ สร้างสรรค์ ท่วงทาํ นองแสนหวาน แม่เคยบอกวา่ แม่หลงรักเสียงฮาร์พของพอ่ ก่อนจะรู้จกั ตวั พอ่ เสียอีก ไลล่าส์ลืมตา... ไม่มีท้งั หญิงสาวแสนสวยและชายหนุ่มกบั ฮาร์พตวั ใหญ่ ฮาร์พของพอ่ ... ยงั อยใู่ นบา้ น หากไม่มีเสียงดนตรีแสนไพเราะนน่ั อีกแลว้

ไลล่าส์มองข้ึนไปบนฟ้ า... นิทานที่เธอเล่าใหเ้ ดก็ ๆ ฟังวนั ก่อนผดุ ข้ึนมาในความคิด ถา้ หากเธอมีนางฟ้ าอยา่ งซินเดอเรลล่าก็ คงจะดี แต่... ไลลา่ ส์ไม่ไดต้ อ้ งการไปงานเตน้ ราํ ไม่ไดต้ อ้ งการ เจา้ ชายทรงเสน่ห์ ไลล่าส์ตอ้ งการเพียง... ครอบครัวเลก็ ๆ ที่เธอเคยมี เพียงแค่น้นั ... “ฝันแต่เชา้ เลยเรา...” ไลลา่ ส์ส่ายหนา้ ชา้ ๆ แลว้ บอกตวั เอง เสียงดงั “พอ่ กบั แม่ไม่อยากใหเ้ ธอเศร้าหรอกนะ สดชื่นหน่อยไล ล่าส์ ชีวิตตอ้ งดาํ เนินต่อไป” “อาทิตยห์ นา้ เบลล่าจะมาท่ีโรซานน์” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ตรัสข้ึน พระองคก์ บั เรยอ์ ยใู่ นรถซ่ึงกาํ ลงั แล่นออกจากบริเวณ ก่อสร้างสะพาน โดยที่พระองคท์ รงประทบั อยหู่ ลงั พวงมาลยั ผู้ เป็นเจา้ ของรถนงั่ อยขู่ า้ งๆ เช่นเคย

“เสดจ็ อาทิตยห์ นา้ ” นยั นต์ าสีเขม้ ของราชองครักษห์ นุ่มหรี่ ลง การที่เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียเสดจ็ กแ็ ปลวา่ ตอ้ งมีใครอีกคน ตามมาดว้ ย “แต่ไม่ไดม้ าอยทู่ ี่ค่ายหรอก” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสอยา่ งรู้ ใจราชองครักษ์ พระพกั ตร์มีรอยแยม้ พระสรวล “แม่ใหเ้ บลลา่ ไป อยทู่ ่ีคฤหาสน์โรซานน์” คฤหาสนโ์ รซานน์เป็นคฤหาสน์ของดยกุ แห่งโรซานน์ ขนุ นางบรรดาศกั ด์ิช้นั สูงสุดของเลนีเธีย เม่ือก่อนดยกุ แห่งโรซานน์ เป็นผดู้ ูแลเขตตะวนั ออกต่างพระเนตรพระกรรณ ปัจจุบนั ตาํ แหน่งขนุ นางซ่ึงสืบทอดโดยสายโลหิตน้นั จะดาํ รงตาํ แหน่ง สมาชิกสภาท่ีปรึกษาราชการของสมเดจ็ พระราชาธิบดี แต่เป็นที่ ทราบกนั ดีวา่ ดยกุ แห่งโรซานนค์ นปัจจุบนั เป็นท่ีไวว้ างพระทยั มาก “น่าสงสารพี่เรฟ” เรยก์ ลอกตา พระสุรเสียงขององคเ์ จา้ นายไม่ไดบ้ ่งบอกตาม คาํ ตรัสเลย แต่แฝงมาดว้ ยความร่ืนเริงดว้ ยซ้าํ

“ท่านดยกุ คงกลบั มาวนั มะรืน” เรยเ์ อย่ ถึงกาํ หนดกลบั ของด ยกุ แห่งโรซานนซ์ ่ึงไปต่างประเทศต้งั แต่ที่เสดจ็ มาโรซานน์ “กพ็ อดี...เบลลา่ มา” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง เรฟ หรือดยกุ แห่งโรซานน์คนปัจจุบนั น้นั เปรียบเสมือน ‘พช่ี าย’ ของพระองค์ เพราะบิดาของเรฟเป็นพระสหายสนิทของสมเดจ็ พระราชาธิบดีต้งั แต่ก่อนทรงครองราชย์ ท้งั สองครอบครัวจึง สนิทสนมคุน้ เคยมายาวนาน แต่กม็ ิไดส้ นิทสนมกลมเกลียวกนั ท้งั หมด เพราะเป็นท่ีรู้กนั วา่ พระขนิษฐาและเรฟ เขา้ กนั ไม่ค่อยได้ “แต่กด็ ีแลว้ ... เบลลา่ มาหาดอกกุหลาบกต็ อ้ งพี่เรฟน่ีแหละ ท้งั เจา้ ถิ่นท้งั ผเู้ ช่ียวชาญเร่ืองกหุ ลาบตวั จริง” หวงั วา่ คงไม่มี รายการลงไมล้ งมือกนั ก่อน “กระหม่อมวา่ นอกจากท่านดยกุ แลว้ กย็ งั มีผเู้ ช่ียวชาญดา้ น กหุ ลาบท่ีทรงรู้จกั อยอู่ ีกคน” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงปรายพระเนตรไปยงั ใบหนา้ เรียบเฉย ของราชองครักษค์ ู่พระทยั เมื่อวานเรยเ์ ดินตามพระองคฟ์ ังเลก็ เชอร์วา่ ดว้ ยกหุ ลาบเลนีเธียที่ริมลาํ ธารห่างจากบริเวณก่อสร้าง สะพานไปไม่ไกลนกั

สมกบั เป็นครูจริงๆ ไม่วา่ พระองคจ์ ะถามเรื่องอะไรเธอกจ็ ะ อธิบายจนกระจ่าง “เฮอะ...” เรยย์ กมุมปากนิดๆ เขาตามเสดจ็ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียมานาน แต่ไม่เคยเห็นพระองคส์ นพระทยั หญิงสาวคนใดมากมายขนาดน้ี มาก่อน ไม่ใช่หนา้ ท่ีเขาหรอกท่ีจะเขา้ มากา้ วก่ายเรื่องส่วนพระองค์ แต่บางคร้ังกอ็ ดไม่ได้ สิ่งท่ีเรยต์ อ้ งการกเ็ พียงใหเ้ จา้ ฟ้ าชายของเขามีความสุข ครูไลล่าส์... ทาํ ใหพ้ ระเนตรสีม่วงเขม้ น้นั สุกใสกวา่ ที่เคย แต่ดเู หมือนครูสาวจะยงั ไม่รู้ตวั “จะเสดจ็ ที่ใดหรือพระเจา้ ค่ะ” เขาอดถามไม่ได้ รถแล่นไป ตามถนน สองขา้ งทางเป็นไร่กหุ ลาบซ่ึงผลิใบสีเขียว “กท็ ี่ซ่ึงองคม์ กฎุ ราชกมุ ารมีพระประสงค”์ ทรงแยม้ พระ สรวลนอ้ ยๆ

ลกู ศรพงุ่ ตดั อากาศไปปักกลางเป้ าฟาง เรียกเสียงเฮลนั่ จาก กลุม่ คนดซู ่ึงประกอบไปดว้ ยเดก็ หญิงท้งั รุ่นเลก็ รุ่นใหญ่ซ่ึงชุมนุม กนั อยทู่ ี่ใตร้ ่มไมร้ ิมสนามหญา้ ของโรงเรียน “เยย่ี มไปเลยไลลา่ ส์” ไลล่าส์ลดมือท่ีจบั คนั ธนูคู่ใจลงขา้ งตวั ส่วนอีกมือยกข้ึนตี ประกบฝ่ ามือเนเนีย ซ่ึงอีกฝ่ ายกถ็ ือธนูไวเ้ ช่นกนั เนเนียอายุ มากกวา่ ไลล่าส์ถึงหา้ ปี แต่เป็นเพ่ือนท่ีอายใุ กลเ้ คียงเธอมากที่สุด ในตอนน้ี เพราะเพอ่ื นท่ีอายรุ ุ่นเดียวกนั ต่างไปทาํ งานท่ีอ่ืนกนั หมด เนเนียตดั สินใจเป็นชาวไร่กหุ ลาบสืบต่อจากพอ่ แม่ วนั น้ีเธอกบั เนเนียมีนดั กนั มาสอนเดก็ ๆ ยงิ ธนู โดยมี เดก็ หญิงกวา่ สิบคนท่ีสนใจการใชอ้ าวธุ เก่าแก่ของชาวหุบเขา กหุ ลาบ “เอาล่ะ... ถึงตาสาวๆ แลว้ มาต้งั แถวกนั ” เนเนียยมิ้ กวา้ ง โบกมือใหเ้ ดก็ ๆ ถือธนูของตวั เองมาต้งั แถว แมก้ ารต่อสู้ดว้ ยดาบจะเป็นศิลปะการต่อสู้ช้นั สูงของนกั รบ เลนีเธียแต่โบราณ แต่สาํ หรับชาวหุบเขากหุ ลาบซ่ึงไม่ใช่นกั รบ

แต่มีชื่อเสียงดา้ นการล่าสัตว์ ธนูจึงเป็นอาวธุ ประจาํ กาย ใน ปัจจุบนั อาจจะไม่มีการล่าสตั วแ์ ลว้ แต่ชาวหุบเขากหุ ลาบกย็ งั มี การฝึกธนูสืบทอดกนั มา ในเทศกาลดอกกหุ ลาบจะมีการแข่งยงิ ธนูกนั ทุกปี “ปี น้ีคงสนุกน่าดู เดก็ ๆ เก่งกนั มาก” ไลล่าส์มองเดก็ ๆ ที่ กาํ ลงั ฝึกยงิ ไปที่เป้ าฟาง เนเนียยนื อยขู่ า้ งๆ สองสาวรับหนา้ ที่เป็น ครูสอนใหก้ บั เดก็ ผหู้ ญิง ส่วนเดก็ ผชู้ ายน้นั กก็ าํ ลงั ซุ่มฝึกซอ้ มอยู่ เช่นกนั “นน่ั สิ แววดีกนั หลายคนนะ” เนเนียพยกั หนา้ รับ การแข่ง น้นั แบ่งเป็นรุ่นเดก็ และผใู้ หญ่ ไลล่าส์กบั เธอ รวมถึงผหู้ ญิงใน หม่บู า้ นอีกหลายคนกล็ งแข่งในรุ่นผใู้ หญ่ เนเนียกไ็ ม่แน่ใจว่าการแข่งขนั ยงิ ธนูกลายเป็นศึกแห่ง ศกั ด์ิศรีระหวา่ งชายและหญิงไปต้งั แต่เม่ือไร แต่กร็ ู้สึกสนุกดีที่จะ ไดค้ ุยทบั พวกผชู้ ายเมื่อผหู้ ญิงเป็นฝ่ ายชนะ มือบอบบางของผหู้ ญิง ยามจบั คนั ธนูกแ็ ม่นยาํ ไม่แพม้ ือ ใหญ่ หยาบกระดา้ งของผชู้ ายหรอกน่า

“พดู แลว้ กอ็ ยากใหถ้ ึงวนั แข่งเร็วๆ” ไลล่าส์หวั เราะ แต่กค็ ิดเหมือนกบั เนเนีย ถึงจะดูเหมือนมี การแข่งขนั กนั แต่ความจริงแลว้ งานเทศกาลดอกกหุ ลาบเป็นงาน เช่ือมความสามคั คี ต่างร่วมมือกนั ทาํ งานเพ่ือใหว้ นั งานน้นั ออกมา ดีท่ีสุด “ช่วงน้ีหม่บู า้ นเราเลยคึกคกั กนั ใหญ่” “ไม่ไดค้ ึกคกั เพราะเทศกาลดอกกุหลาบอยา่ งเดียว แต่เพราะ มีเร่ืองน่าสนใจต่างหาก” ไลลา่ ส์เลิกคิ้ว “กเ็ รื่องสะพานไง ใครจะนึก จู่ๆ กม็ ีเจา้ ชายมาอยทู่ ี่บา้ นเรา” ไลล่าส์ตวดั สายตาไปยงั เดก็ ๆ “แคทยา่ อยา่ เกร็งไหล่ ยนื สบายๆ นะคะ” เธอร้องบอกเดก็ สาวคนหน่ึง ก่อนจะหนั กลมั มายงั เนเนีย หวั ใจที่กระตุกวบู ไป กลบั มาเตน้ เป็นปกติอีกคร้ัง “นน่ั สินะคะ... ใครจะนึก” นอกจากจะมีเจา้ ฟ้ าชายพระองค์ หน่ึงเสดจ็ มา แลว้ เธอยงั ไดเ้ ป็นเพ่ือนกบั เจา้ ฟ้ าชายพระองคน์ ้นั

“จริงๆ เจา้ ชายผกู้ องท่านกห็ ลอ่ ไม่แพเ้ จา้ ชายแสงจนั ทร์นะ แต่หลอ่ คนละแบบ” ไลล่าส์อดยมิ้ ไม่ได้ เจา้ ชายผกู้ อง... เธอไม่แน่ใจเหมือนกนั วา่ มีท่ีมาจากที่ใด แต่ ชาวบา้ นแถบน้ีลว้ นใชพ้ ระนามน้ีแทนพระนามจริง “ไดข้ ่าววา่ มีพวกสาวๆ ไปป้ วนเป้ี ยนแถวสะพานท้งั วนั ” เน เนียเอ่ยต่อ หวั เราะคิกคกั “ถา้ พี่ไม่แก่แลว้ กอ็ ยากจะลองมงั่ หรอก เผือ่ ท่านจะสนพระทยั ของแปลก” “พ่เี นเนียก.็ ..” ไลลา่ ส์หวั เราะตาม “เพราะแก่ หรือจริงๆ แลว้ กลวั คนท่ีกาํ ลงั หดั ถกั มงกฎุ กุหลาบอยเู่ สียใจกนั แน่คะ” เนเนียหวั เราะแกม้ แดงก่าํ เธอเพิ่งแลกเหรียญจารึกกบั ชาย หนุ่มในหนุ่มบา้ นนี่เอง ชายหญิงรุ่นเดียวกบั เธอลว้ นแต่แต่งงาน กนั ไปท้งั หมดแลว้ เหลือเพียงเธอกบั เจยเ์ ท่าน้นั หากเนเนียกไ็ ม่นึกวา่ เธอจะตกหลุมรักเพ่ือนสนิทเอาตอน เม่ืออายใุ กลส้ ามสิบอยา่ งน้ี “เอาเถอะๆ พี่น่ะท้งั แก่ ท้งั ไม่วา่ งแลว้ แต่ไลลา่ ส์เถอะ ไม่ สนใจเจา้ ชายผกู้ องบา้ งเหรอ”

ไลล่าส์ตาโต “พเ่ี นเนีย ไลลา่ ส์เนี่ยนะคะ” “อา้ ว... เผือ่ จะไดเ้ ป็นเจา้ หญิงไง” เนเนียยมิ้ กวา้ ง นยั น์ตา พราวระยบั นอกจากเธอท่ีกาํ ลงั จะแต่งงานหลงั ฤดูเกบ็ เก่ียว กหุ ลาบ กย็ งั มีไลล่าส์นี่แหละท่ียงั เป็นสาวโสดของหม่บู า้ น ความจริงถา้ ไลลา่ ส์อยใู่ นเมืองใหญ่ อายเุ พียงแค่น้ียงั ถือวา่ ไม่มาก แต่เม่ืออยใู่ นหม่บู า้ นเลก็ ๆ แบบชนบทแบบน้ี อายยุ สี่ ิบส่ี ยา่ งยสี่ ิบหา้ ถือวา่ เริ่มจะเป็น ‘สาวแก่’ ไดแ้ ลว้ “ไม่ไหวล่ะค่ะ แค่เป็นผหู้ ญิงธรรมดาไลล่าส์กว็ า่ ลาํ บาก แลว้ ” ไลล่าส์โบกมือๆ นึกถึงพระพกั ตร์คมเขม้ กน็ ึกสงสัยอยู่ เหมือนกนั วา่ ผหู้ ญิงคนไหนจะเป็นเจา้ หญิงของพระองคก์ นั ‘ข่าว’ ท่ีเธอคน้ หาจากอินเตอร์เน็ตเมื่อคืนน้ี ดูเหมือนจะไม่ มีเอ่ยถึงหญิงสาวคนใดเลย กน็ ่าแปลก... “เอาเถอะ... ไม่เป็นเจา้ หญิงของเจา้ ชายแทๆ้ กไ็ ม่วา่ แต่ เมื่อไหร่ไลล่าส์จะเป็นเจา้ หญิงที่สวมมงกฎุ กหุ ลาบสักทีละ่ จ๊ะ คราวน้ีบอกวา่ รอพไ่ี ม่ไดแ้ ลว้ นะ”

ไลล่าส์หวั เราะเพราะถกู ดกั คอ สายตาเหลือบไปยงั แนวร้ัว โรงเรียน เห็นรถคนั ใหญ่เล้ียวเขา้ ประตโู รงเรียนมา “เอ... นนั่ รถใครมาทางน้ี” “แน่ะ ทาํ เป็นนอกเรื่องเลยนะ” เนเนียหวั เราะ หากกห็ นั ไป มอง เธอขมวดคิ้วเพราะรถคนั ใหญ่แบบน้ีไม่ใช่รถของคนใน หม่บู า้ นแน่นอน ไลล่าส์หุบปากไดท้ นั ก่อนท่ีจะอุทานออกมา ผกู้ องเซน... “เอ... ไม่ใช่คนบา้ นเรา” เนเนียเอ่ย พยายามนึกวา่ เคยเห็น ชายหนุ่มในชุดพรางสองคนที่ลงมาจากรถคนั ใหญ่น้นั “แต่ก็ หนา้ ตาคุน้ ๆ นะ ไลล่าส์วา่ ไหม” “วา้ ว... เจา้ ชายผกู้ อง” หน่ึงในเดก็ หญิงซ่ึงกาํ ลงั ซอ้ มธนูร้อง ข้ึนมา ทาํ ใหเ้ ดก็ หญิงท้งั หมดกรูกนั มาอยเู่ บ้ืองหลงั หญิงสาวท้งั สอง “จริงเหรอ...เจา้ ชายผกู้ องจริงๆ เหรอ” “ครูไลล่าส์...” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพมึ พาํ ทรงขบั รถไป ตามเสน้ ทางเลียบลาํ ธารไปยงั หม่บู า้ นใหญ่ซ่ึงเป็นเส้นทางออ้ ม

สาํ หรับหมู่บา้ นแถบน้ีขณะท่ีสะพานยงั สร้างไม่เสร็จ ทอดพระเนตรหมู่บา้ นต่างๆ ตามเสน้ ทาง จนถึงหมู่บา้ นแห่งน้ี โรงเรี ยนซ่ึงเป็ นจุดหมายของพระองค์ การจะเสดจ็ มาโรงเรียนในวนั เปิ ดเรียนคงจะเป็นท่ีน่าแปลก ใจ ทรงตอ้ งการเสดจ็ มาเงียบๆ เพอื่ ทอดพระเนตรบางสิ่งบางอยา่ ง คาํ พดู ของไลล่าส์ดูจะไม่ผดิ ไปจากความเป็นจริงนกั จากสภาพภายนอกของอาคารเรียน ดูเก่าและซอมซ่ออยา่ ง บอกไม่ถกู ไม่ตอ้ งเปรียบเทียบกบั โรงเรียนในเลนีธ แมก้ ระทง่ั โรงเรียนในหม่บู า้ นใหญ่ซ่ึงอยใู่ กลส้ ะพานแห่งท่ีสองซ่ึงพระองค์ เสดจ็ ผา่ น ยงั ดูดีกวา่ น้ีมาก แต่ท่ีทาํ ใหพ้ ระองคแ์ ปลกพระทยั กค็ ือไดพ้ บกบั ไลลา่ ส์ และ ผหู้ ญิงซ่ึงส่วนใหญ่จะยงั เป็นเดก็ สาวอยใู่ นโรงเรียนกลุม่ ใหญ่ และ ในมือทุกคนมีธนูอยดู่ ว้ ย แมจ้ ะไม่ไดอ้ ยใู่ นแผน แต่กเ็ ป็นเร่ืองที่ดี ไลล่าส์ยอ่ ตวั ลงถอนสายบวั เนเนียกบั เดก็ หญิงท้งั หมดรีบ ถอนสายบวั ท้งั ท่ียงั ตกตะลึง เพราะไม่นึกวา่ จะเสดจ็ มาท่ีน่ี

“สวสั ดีครับ ขอร่วมวงดว้ ยคนไดไ้ หมครับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเน เธียทรงแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ ทรงยนื อยตู่ รงหนา้ กลุ่มสาวๆ หลาก วยั ซ่ึงมองพระองคต์ าโต เนเนียอา้ ปากแลว้ หุบปากฉบั ไม่นึกวา่ คนท่ีตวั เองกาํ ลงั พดู ถึงจะมาปรากฏอยตู่ รงหนา้ เธอรีบสะกิดไลลา่ ส์ บุย้ ใบใ้ หห้ ญิง สาวรุ่นนอ้ งพดู เพราะเธอไม่รู้จะพดู อะไร ตอนน้ีคิดอะไรไม่ออก ท้งั น้นั ไลลา่ ส์ยมิ้ แหง้ ๆ สบพระเนตร ‘ผกู้ องเซน’ “ฝ่ าบาท...” ไลล่าไม่อาจเอย่ คาํ เรียกขานซ่ึงเธอใชจ้ นแทบ จะติดปากได้ “ทาํ อะไรกนั อยเู่ หรอครับ...ครูไลลา่ ส์” พระเนตรสีม่วงเขม้ หร่ีลงนิดๆ หากยงั คงรอยแยม้ พระสรวลไวเ้ ช่นเดิม การท่ีไลลา่ ส์หวนกลบั มาใชค้ าํ ราชาศพั ทท์ าํ ใหท้ รงรู้สึก เหมือนมีตะกอนแกวง่ อยใู่ นพระทยั เนเนียเบิกตาโตเช่นเดียวกบั เดก็ ท้งั กล่มุ เธอมองรอยแยม้ สรวลบนพระพกั ตร์คมก่อนจะตวดั สายตามายงั ไลลา่ ส์ “เออ่ เรากาํ ลงั ฝึกยงิ ธนูกนั เพคะ”

ไลล่าส์มองพระวรกายสูงใหญ่ท่ามกลางกลุ่มเดก็ ๆ พระ หตั ถถ์ ือธนูของเธอ หลงั จากทุกคนหายตกตะลึงแลว้ กพ็ บวา่ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงใชเ้ วลาไม่นานนกั ในการทาํ ใหเ้ ดก็ ๆ หายตก ตะลึง และยงั ทรงขอซอ้ มยงิ ธนูร่วมกบั เดก็ ๆ เช่นเดียวกบั เรยท์ ี่แม้ จะไม่ค่อยพดู นกั แต่กถ็ กู เดก็ ๆ รุมลอ้ มไม่ห่าง “ชีวติ เรานี่กม็ ีอะไรใหป้ ระหลาดใจอยบู่ ่อยๆ นะ” เนเนีย กา้ วมายนื ขา้ งๆ เพ่ือนรุ่นนอ้ ง สายตามองไปยงั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย เช่นกนั ไลล่าส์กระซิบไขขอ้ ขอ้ งใจเธอแลว้ ไลล่าส์บงั เอิญไดเ้ ป็นเพอ่ื นกบั เจา้ ชายผกู้ อง... เธอไม่ค่อยจะ แน่ใจนกั หรอก “ไลลา่ ส์กว็ า่ อยา่ งน้นั ” ไลล่าส์พยกั หนา้ เพอ่ื นใหม่ที่เธอพบ ที่ลาํ ธารทาํ ใหช้ ีวิตราบเรียบของเธอมีสีสนั ข้ึน หากบางคร้ังไล ลา่ ส์กไ็ ม่ค่อยแน่ใจวา่ เธอจะรับมือไดข้ นาดไหน ดวงดาวที่เปล่งประกาย... เจิดจา้ ถึงเพียงน้นั และดวงดาวดวงน้นั กาํ ลงั เคลื่อนเขา้ มาหาเธอพร้อมกบั กลมุ่ เดก็ ๆ ท่ีตอนน้ีแปลสภาพเป็นนกนอ้ ยใหญ่รุมลอ้ มส่งเสียง เจ้ือยแจว้ รอบกายดวงดาว

“สงสัยผมจะสูส้ าวๆ กล่มุ น้ีไม่ไดค้ รับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ตรัสพร้อมรอยแยม้ พระสรวลกวา้ ง คร้ังสุดทา้ ยท่ีทรงธนูน่าจะเมื่อ สกั สิบกวา่ ปี ก่อน “ถา้ เรยก์ ค็ ่อยสูสีหน่อย” เรยแ์ ค่แยม้ ริมฝีปากนิดๆ เขาส่งธนูคืนใหก้ บั เนเนียพลาง กล่าวขอบคุณเบาๆ ฝี มือของเขากพ็ อถไู ถไปได้ แต่เทียบกบั ไล ลา่ ส์แลว้ ยงั ถือวา่ ห่างอยหู่ ลายขมุ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงลบู ธนูของไลล่าส์ไปมา ธนูยาวแบบ โบราณ ทาํ จากไมย้ วิ ซ่ึงมีคุณสมบตั ิเหมาะสาํ หรับทาํ ธนูมาที่สุด แมจ้ ะรูปแบบเรียบง่ายหากเห็นไดถ้ ึงความประณีต และผเู้ ป็น เจา้ ของกค็ งทะนุถนอมเกบ็ รักษาเป็นอยา่ งดี “เจา้ ชายผกู้ องเก่งกวา่ แนนน่าต้งั เยอะ... แนนน่ายงั ไม่ถูกเป้ า สกั ลกู เลย” เดก็ หญิงแนนน่าแยง้ ยมิ้ กวา้ งเตม็ ใบหนา้ เลก็ ๆ เดก็ หญิงยนื เบียดกบั เพ่อื นๆ แหงนหนา้ มองเจา้ ชายผกู้ องไม่วางตา เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพระสรวล โดยมีไลลา่ ส์กบั เนเนียอด หวั เราะตามไม่ได้ ครูสาวลอบมองพระเนตรแพรวพราวราว กบั อญั มณีตอ้ งแสงไฟ ไม่มีร่องรอยกริ้วโกรธหรือไม่พอพระทยั ใดๆ เลย