มงกุฎหัวใจ

ทหารกลา้ แห่งโรซานน์ตาพร่าข้ึนกะทนั หนั “ไดค้ รับ ยนิ ดีมากครับ” หอ้ งครัวอยทู่ างดา้ นหลงั พระตาํ หนกั ซ่ึงเอน่ารู้จกั แลว้ เพราะเมื่อวานเธอกใ็ ชห้ อ้ งน้ีเตรียมน้าํ ชาและพายมะนาว พระราชทานจากสมเดจ็ พระราชินี หอ้ งครัวเลก็ ๆ แต่มีเครื่องใช้ ครบครัน เธอเห็นเคร่ืองเสวยถกู จดั ไวเ้ รียบร้อยแลว้ “คุณ...เออ่ ” “จ่าสิบเอกคีนส์ ครับคุณหญิง” เอน่ายมิ้ นอ้ ยๆ “จ่าทาํ อาหารเองเหรอคะ” “เปล่าครับ คุณหญิงของท่านผบ.ทาํ ส่งมาใหท้ ุกม้ือครับ” “คุณหญิงท่านทาํ อาหารอร่อยมาก ฉนั เคยมีโอกาสไดช้ ิม ฝีมือท่าน” เอน่าช่วยจ่าทหารหนุ่มนาํ ขนมซ่ึงดชั เชสม่ายจดั เตรียม ใหต้ ามพระประสงคข์ องเจา้ ฟ้ าหญิงออกจากตะกร้า “นน่ั ไงครับ ฝ่ าบาทกบั ผกู้ องเรย”์ เอน่าเงยหนา้ ข้ึน มองผา่ นหนา้ ต่างกระจกออกไป ดา้ นหลงั เป็นลานเลก็ ๆ ลอ้ มดว้ ยตน้ ไมส้ ูง ร่างสูงใหญ่ของบุรุษสองคน

เคล่ือนไหวอยา่ งรวดเร็ว เธอไดย้ นิ เสียงโลหะกระทบกนั ดงั แวว่ มา เพราะค่ซู อ้ มท่ีลานน้นั ใชด้ าบจริงเสมอ เอน่ารู้วา่ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงมีเสน่ห์ต่อหญิงสาวไม่นอ้ ย ไปกวา่ พระเชษฐา เธอเองกช็ อบรอยแยม้ พระสรวลน้นั หากใน วินาทีน้ีสายตาของเธอตรึงแน่นอยทู่ ี่คู่หม้นั หนุ่ม เรยส์ วมเพยี งแค่กางเกงขายาวลายพรางกบั บตู๊ ทหาร เช่นเดียวกบั เจา้ ฟ้ าชาย ถา้ หากอยใู่ กลเ้ อน่าคงเห็นเหงื่อพราวอยู่ เตม็ ผวิ หนงั ท่ีห่อหุม้ กลา้ มเน้ือแขง็ แกร่งนน่ั เหรียญจารึกสีเงินแกวง่ ไปตามจงั หวะการเคลื่อนไหวของ ร่างสูงใหญ่ “ผมไม่เคยเห็นใครเก่งเท่ากบั ฝ่ าบาทและผกู้ องเรยเ์ ลยครับ” มหาดเลก็ จาํ เป็นเอ่ยอยา่ งช่ืนชม ในลานฝึ กเมื่อวนั หยดุ น้นั เขากไ็ ป ร่วมเช่นเดียวกบั ทหารคนอื่นๆ จึงไดป้ ระจกั ษใ์ นฝีพระหตั ถแ์ ละ ฝีมือของราชองครักษ์ และก่อนท่ีหญิงสาวจะมา เขากแ็ อบดจู าก ตรงน้ี เอน่าหนั กลบั มายงั นายทหารท่ียนื อยขู่ า้ งๆ รอยยมิ้ ขยาย กวา้ ง

“ใช่ค่ะ หาคนที่จะมีฝี มือเทียบไดย้ ากนกั ” “เรย์ นายเป็นบา้ อะไร\" เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงตะโกนลนั่ หลงั จากทรงกระชากดาบกลบั มาก่อนที่จะไดอ้ าบเลือดอีกฝ่ าย จู่ๆ เรยก์ ห็ ยดุ การเคลื่อนไหว ทรงตวดั พระเนตรไปตามสายตาต่ืน ตะลึงของราชองครักษห์ นุ่ม “หือ...” ในหอ้ งครัวน้นั มีหญิงสาวคนหน่ึงยนื อยกู่ บั มหาดเลก็ ชวั่ คราวของพระองค.์ .. อยา่ งใกลช้ ิด เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง “สงสัยวา่ คงตอ้ งหยดุ ซอ้ มกนั แค่น้ีละมงั ” “ขอประทานอภยั พระเจา้ ค่ะ” เรยร์ ีบถอนสายตาออกจาก ภาพที่ทาํ ใหห้ วั ใจเขาเตน้ ผดิ จงั หวะและสมองหยดุ สัง่ งานไป ชวั่ ขณะ “ไม่เป็นไรหรอก เราเขา้ ใจ” เรยส์ งสยั วา่ ทรงเขา้ พระทยั ไปแบบไหนมากกวา่ “ไปเถอะ ไม่รู้วา่ เบลล่ามีอะไร” ทรงสาวพระบาทไปยงั ตวั พระตาํ หนกั เพราะทรงคิดวา่ เอน่าคงจะตามเสดจ็ พระขนิษฐามา

เรยก์ า้ วเขา้ ไปยงั หอ้ งครัว สายตากวาดไปทวั่ เอน่าและ ทหารมหาดเลก็ กาํ ลงั ช่วยกนั จดั ขนมใส่จาน ดวงหนา้ สวยหวาน เตม็ ไปดว้ ยรอยยมิ้ เรยเ์ ลื่อนสายตาไปยงั ทหารหนุ่ม ราชองครักษห์ นุ่มขบกรามโดยไม่รู้ตวั สายตาของจ่าคีนส์มองเอน่าราวกบั ไม่เคยเห็นผหู้ ญิงมาก่อน ในชีวิต “พ่ีเรย.์ ..” เอน่าเงยหนา้ ข้ึน เกือบผงะไปเพราะแววตาของ ค่หู ม้นั หนุ่ม “เออ้ ... ฝึ กเสร็จแลว้ เหรอคะ” จ่าคีนส์เงยหนา้ ข้ึนแลว้ แทบสะดุง้ แววตาของราชองครักษท์ ี่ปรายมายงั เขาน้นั ดนู ่ากลวั ไม่ต่าง จากดาบยาวในมือเลย เขาค่อยๆ เบือนสายตาหลบ และเหลือบไป ยงั ร่างโปร่งบาง ตายล่ะ... คีนส์ครางในใจเมื่อเห็นวา่ ใบหนา้ สวยหวานน้นั แดงเรื่อ ข้ึนมา “เออ่ ... ผมขอตวั ก่อนนะครับ” เขารีบเอ่ยข้ึน ไม่รอใหส้ อง ราชองครักษพ์ ดู อะไรกร็ ีบเผน่ ออกจากหอ้ งครัวทนั ที

คนที่ทาํ หนา้ เฉยมาตลอด เวลาไม่เฉยน่ีน่ากลวั มาก เรยร์ อจนในหอ้ งครัวเหลือเพียงเขากบั เอน่าเพียงสองคน เขา ไม่แน่ใจวา่ จะพดู อะไรดี เอน่าดสู วยสดใส กระโปรงสีเขียวอ่อน ทบั เส้ือขา้ งในสีครีม ใบหนา้ หวานไร้การแต่งเติม เอน่าสบตาสีเขม้ คมกริบ ร่างสูงใหญ่เคลื่อนเขา้ มาใกล้ เอน่า รู้สึกวา่ จงั หวะการเตน้ ของหวั ใจแปลกไป ไม่แน่ใจวา่ เพราะแวว ตาที่เธออ่านไม่ออก หรือแผน่ อกกวา้ งเปลือยเปล่า มีเพียงหยด เหงื่อและเหรียญจารึกของเธอเท่าน้นั “พระขนิษฐาใหเ้ อน่านาํ ขนมมาถวาย” เธอรีบเอ่ยข้ึน เพอื่ ไม่ใหใ้ นครัวมีเพยี งเสียงลมหายใจประสานกนั หากแววตาเขม้ ข้ึน ของเรยท์ าํ ใหเ้ อน่ายงิ่ รู้สึกขยาด เอน่าเผลอขยบั ตวั นิดๆ เม่ือร่างสูงใหญ่กา้ วเขา้ มาประชิดตวั เรยข์ มวดคิ้ว รู้สึกแปลกใจที่ถกู ค่หู ม้นั ถอยห่าง นยั น์ตาสีเขม้ ข่นุ ลง “เอน่า” เรยถ์ อนหายใจ เขาไม่รู้จะพดู อะไรดี ปกติเขากพ็ ดู นอ้ ยอยแู่ ลว้ และยง่ิ กบั เอน่า... กย็ งิ่ กวา่ พดู นอ้ ย “คะ...” เอน่าเงยหนา้ ข้ึน สบตาสีเขม้ ริมฝี ปากบางเผยอนิดๆ รอคาํ พดู ของเขา

“เอ่อ... ฝ่ าบาทประทบั รออยทู่ ่ีหอ้ งนงั่ เลน่ ” เรยพ์ ดู ออกมา จนได้ เขาเตรียมผละจากร่างโปร่งบาง แต่ถกู มือนุ่มๆ ยดึ ไว้ เสียก่อน “พจ่ี ะไม่พดู อะไรอ่ืนอีกเหรอคะ” เอน่าจบั ท่อนแขน แขง็ แรงขา้ งหน่ึงไวก้ ่อนที่เขาจะหมุนตวั กลบั แลว้ เดินออกจาก หอ้ ง ออกจากสายตาเธอ...เช่นทุกคร้ัง เรยก์ ม้ ลงสบตาสุกใส หากเตม็ ไปดว้ ยแววตดั พอ้ ท่ีทาํ ให้ หวั ใจเขาคนั ยบุ ยบั “คะ... ทกั ทายสกั คาํ เอน่าสบายดีไหม” เอน่าหายใจเขา้ ลึก ไดก้ ลิ่นเหง่ือจากร่างสูงใหญ่ท่ีเตม็ ไปดว้ ยกลา้ มเน้ือ แผน่ อก เปลือยเปลา่ “หรืออะไรกไ็ ด้ สักคาํ พดู กบั เอน่า” “เอน่า” เรยเ์ มม้ ริมฝีปาก ไม่คุน้ เคยการข้ึนเสียงของเธอ “ไดค้ ่ะ ถา้ พ่ีเรยร์ ําคาญเอน่า เอน่าไปกไ็ ด้ เอน่าไม่สนใจ ไม่ ...อ้ือ” เสียงของราชองครักษส์ าวขาดไปกะทนั หนั เอน่าลืมตาโพลง ลมหายใจสะดุด ริมฝีปากหนาอบอุ่นแนบ แน่นอยทู่ ่ีริมฝีปากของเธอ รับรู้ถึงลมหายใจร้อนผา่ ว กลา้ มเน้ือ

แน่นตึงที่เบียดร่างของเธอ ไออุ่นและกล่ินเหง่ือแบบผชู้ ายโอบ ลอ้ มเธอ เรยถ์ อนริมฝีปากออก จอ้ งลึกลงไปในดวงตาหร่ีปรือของเอ น่า “พไ่ี ม่ชอบใหเ้ ธออยตู่ ามลาํ พงั กบั ผชู้ ายคนไหน” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียเสดจ็ ออกจากหอ้ งสรงกพ็ บวา่ ราช องครักษส์ าวมารออยใู่ นหอ้ งพระบรรทมแลว้ พระโอษฐอ์ ่ิมแยม้ นอ้ ยๆ สีหนา้ ของเอน่าคาดเดาไดย้ ากกจ็ ริง แต่ทรงเห็นประกาย สุกใสในดวงตางดงาม แผน... ใชไ้ ดผ้ ลจริงๆ ดว้ ย เรื่องความรักของราชองครักษส์ าวซ่ึงเป็นดงั่ สหายสนิทของ พระองคน์ ้นั เป็นเรื่องท่ีทุกคนต่างลนุ้ ใหเ้ อน่าและเรยล์ งเอยกนั ได้ เสียที เพราะท้งั ค่เู หมาะสมกนั ดว้ ยประการท้งั ปวง แต่ที่ผา่ นมากลบั ไม่ค่อยจะมีอะไรคืบหนา้ เผลอๆ จะถอย หลงั เสียดว้ ย ทรงรู้ใจเอน่าดี แต่ท่ีไม่ค่อยจะมีใครรู้กค็ ือใจของราช องครักษห์ นา้ ตายของพระเชษฐา เรยไ์ ม่เคยแสดงออกอะไรเลย

“เป็นยงั ไงบา้ งเอน่า ไดเ้ ร่ืองเกี่ยวกบั พเี่ ซนบา้ งไหม” เอน่าพยายามควบคุมสีหนา้ ไม่ใหเ้ ปิ ดเผยความรู้สึกท้งั หมด ของตวั เองออกมา แต่กท็ าํ ไดย้ ากเหลือเกิน หวั ใจของเธอยงั ไม่ กลบั มาเตน้ จงั หวะปกติเลย พี่เรย.์ .. ไม่ไดเ้ ยน็ ชาอยา่ งที่เธอคิดสักนิด เอน่ารู้สึกไดว้ า่ ริมฝีปากยงั ร้อนผา่ วอยเู่ ลย “เออ่ พ่เี รยไ์ ม่พดู เลยค่ะ” ไม่ไดพ้ ดู กนั มากกวา่ เธอเลย ปฏิบตั ิตามกระแสรับสัง่ ของเจา้ ฟ้ าหญิงไม่สาํ เร็จ “หม่อมฉนั ขอ ประทานอภยั เพคะ” “ไม่ตอ้ งขอโทษหรอก” ทรงโบกพระหตั ถ์ แลว้ ตรัสกล้วั สรวล “ถา้ เรยพ์ ดู กแ็ ปลกล่ะ” เอน่าเหลือบมองพระพกั ตร์ กระแสรับสัง่ ปนมาดว้ ยแวว ขบขนั อะไรสกั อยา่ ง เธอรับกระแสรับสัง่ ใหไ้ ปลองสืบจากเรย์ เกี่ยวกบั เร่ืองท่ีเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียโปรดหุบเขากุหลาบ ถึงขนาดจะ เสดจ็ ร่วมงานเทศกาลในหมู่บา้ น เจา้ ฟ้ าหญิงของเธอจึงทรงสงสัย เพราะการเสดจ็ ออกงานเป็นสิ่งที่พระเชษฐาไม่เคยโปรดมาก่อน

“เห็นเอน่ายมิ้ แลว้ เรากด็ ีใจนะ” แผนคร้ังน้ีเพอื่ เอน่าท่ีดูเหงา ไปถนดั เม่ือเรยม์ าอยทู่ ี่น่ี ส่วนเร่ืองพระเชษฐาเด๋ียวค่อยหาวิธีอ่ืน เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ลงจากสะพานซ่ึงการก่อสร้างใกล้ จะเสร็จสิ้นแลว้ จากการระดมคนงานเตม็ ที่ และจะเปิ ดใชไ้ ดใ้ น เร็วๆ น้ี ชาวบา้ นในแถบน้ีตอ้ งใชเ้ ส้นทางออ้ มอีกไม่นาน ซ่ึงนน่ั หมายความวา่ พระภารกิจของพระองคก์ จ็ ะสิ้นสุดลงไปดว้ ย แต่เร่ืองจะใหเ้ สดจ็ กลบั เลนีธง่ายๆ น้นั คงไม่ใช่ “ฝ่ าบาท ท่านดยกุ แห่งโรซานน์อยทู่ ่ีเตน็ ทพ์ ระเจา้ ค่ะ” เรย์ กราบทลู เมื่อเห็นวา่ บุรุษร่างสูงในชุดพ้นื เมืองซ่ึงยนื อยทู่ ี่เตน็ ท์ ชวั่ คราวใกลก้ บั สะพานน้นั เป็นผใู้ ด “พ่ีเรฟ” พระเนตรสีม่วงเขม้ ทรงตวดั สายพระเนตรไปตาม คาํ ของเรยโ์ ดยเร็ว ทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง รีบสาวพระบาทเขา้ ไป หา “ถวายบงั คมพระเจา้ ค่ะ” เรฟโคง้ คาํ นบั เตม็ พธิ ีการ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียคอ้ มศีรษะรับก่อนจะยน่ื พระหตั ถจ์ บั กบั มือบุรุษซ่ึงเปรียบเสมือน ‘พชี่ าย’ ของพระองค์ “ขอร้องละ่ ครับพ่ี เรฟ ช่วยพดู กบั ผมเหมือนเดิมดีกวา่ ฟังแค่เรยร์ ่ายราชาศพั ทท์ ุกวนั

ผมกป็ วดหวั จะแยอ่ ยแู่ ลว้ ครับ” ทรงปรายพระเนตรไปยงั หนา้ ตาย ของราชองครักษ์ เรฟหวั เราะเบาๆ เขารู้จกั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียต้งั แต่ยงั ทรงเป็น เพียงเจา้ ชายนอ้ ยๆ แห่งพระตาํ หนกั ไพนีอา เจา้ ชายแสนซน ช่าง ยว่ั เยา้ รวมท้งั องคม์ กฎุ ราชกมุ ารและพระขนิษฐา “เจา้ นายของนายนี่ข้ีบ่นนะเรย”์ เรยไ์ ม่เอ่ยตอบและไม่เปล่ียนสีหนา้ หากแววตาเตน้ พราว ข้ึนเลก็ นอ้ ย “ผมไม่ไดบ้ ่นสกั หน่อย กแ็ ค่พดู ตามความเป็นจริงเท่าน้นั ” เรฟกล้นั หวั เราะ รู้สึกดีใจท่ียงั เห็นเจา้ ชายตวั นอ้ ยๆ อยใู่ น ร่างสูงใหญ่ของนายทหาร ไม่เหมือนกบั ‘นอ้ งชาย’ อีกคน รอยยมิ้ แห่งแสงจนั ทร์กใ็ ช่วา่ จะมาจากความสุขเสมอไป “แลว้ ทาํ ไมพเ่ี รฟมาถึงน่ีไดล้ ่ะครับ” เรฟยมิ้ กวา้ ง นยั น์ตาสีเขม้ เกือบดาํ เปลง่ ประกาย “กร็ ับพระบญั ชาของพระขนิษฐามานะสิ” “เบลล่าน่ะเหรอครับ ขอใหพ้ ม่ี าพบผม” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ทรงพระสรวล พระขนิษฐาเขา้ กบั เรฟไดท้ ี่ไหนกนั คุยกนั ไม่เคย

ถึงหา้ ประโยคกแ็ ทบจะทะเลาะกนั แลว้ “กเ็ ห็นกลบั เลนีธไปแลว้ คงไม่ใช่เพราะถูกพี่เรฟแกลง้ จนหนีหรอกนะครับ” ทรงกระเซา้ แต่ทรงทราบดีวา่ หมายกาํ หนดการของพระขนิษฐาในการประทบั ท่ีโรซานน์ถูกลดลงเหลือเพยี งสองวนั ตอ้ งรีบเสดจ็ กลบั ไปยงั ศนู ยว์ ิจยั พฤกษศาสตร์เพราะนกั วิจยั คน้ พบอะไรสาํ เร็จสักอยา่ ง มิใช่เพราะทะเลาะกบั ‘ผเู้ ช่ียวชาญดา้ นดอกกหุ ลาบ’ ท่ีตอ้ ง ทรงงานดว้ ยตลอดสองวนั ที่ผา่ นมา “ไม่ไดใ้ หม้ าพบเซนหรอก” เรฟตอบยมิ้ ๆ “ส่วนเรื่องแกลง้ ... ใครจะกลา้ กบั เจา้ ฟ้ าหญิงแห่งเลนีเธีย พี่กแ็ ค่ดยกุ เลก็ ๆ คนหน่ึง เอง” เขาขยบิ ตา เจา้ ฟ้ าชายทรงพระสรวล กเ็ พราะเรฟช่างยวั่ ช่างแหย่ เบลลา่ อยา่ งน้ีน่ะสิ ขนาดช่ือกเ็ รฟกย็ งั ไม่ค่อยจะเรียก ‘เบลลา่ ’ มกั จะใช้ พระขนิษฐาบา้ ง เจา้ ฟ้ าหญิงบา้ ง “แต่กร็ ับพระบญั ชามาจริงๆ นนั่ แหละ พระบญั ชาแบบลาย ลกั ษณ์อกั ษรดว้ ยนะ แบบที่ข้ึนตน้ ดว้ ย เรียนท่านดยกุ แห่งโร ซานน์” เรฟเอ่ยต่อ มีแววขาํ และออกจะเอน็ ดูผทู้ ี่เอย่ ถึงอยไู่ ม่นอ้ ย “ขอโทษดว้ ยนะครับท่ีเบลลา่ ทาํ อะไรเป็นเดก็ ๆ อีกแลว้ ”

“ไม่ตอ้ งขอโทษหรอกเซน” เรฟส่ายหนา้ “กส็ นุกๆ น่ะ ไม่มี อะไรหรอก” “แลว้ ตกลงเบลลา่ ขอใหพ้ เี่ รฟทาํ อะไรครับ” “กใ็ หช้ ่วยส่งกุหลาบไปให้ ไม่ไดย้ งุ่ ยากอะไรหรอก” เรฟรีบ ทลู ก่อนท่ี ‘นอ้ งชาย’ จะไม่สบายพระทยั “พ่ีกส็ นใจโครงการของ เบลล่านะ ถา้ เป็นไปดว้ ยดีชาวโรซานนก์ จ็ ะไดผ้ ลประโยชน์ไป ดว้ ย” กหุ ลาบดวงดาวที่เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียสนพระทยั เพือ่ นาํ ไปทดลองในโครงการชาดอกไม้ เป็นกหุ ลาบพนั ธุ์ท่ีปลูกกนั แทบทุกบา้ นในโรซานน์ แต่ไม่ค่อยมีการนาํ มาทาํ เพอื่ การคา้ นกั เมื่อเหลือจากการใชใ้ นครัวเรือนกป็ ล่อยทิ้งใหร้ ่วงหล่นไป “พ่มี าคุยกบั กล่มุ แม่บา้ นในหุบเขากหุ ลาบใหช้ ่วยเกบ็ กหุ ลาบดวงดาวใหน้ ่ะ เพราะกหุ ลาบท่ีน่ีคุณภาพสูงกวา่ แถบอ่ืน ก็ เลยมาหาเซนดว้ ย ไดข้ ่าววา่ ช่วงน้ีเจา้ ชายผกู้ องป๊ อปปูลา่ มาก” เรฟกลบั เขา้ โรซานน์ไปแลว้ แต่คาํ พดู ของดยกุ หนุ่มยงั ดงั กอ้ งอยใู่ นพระทยั

“ท่าทางเซนจะชอบท่ีนี่มากนะ ต้งั แต่กลบั มาจากองั กฤษ พ่ี ไม่เคยเห็นเซนร่าเริงขนาดน้ีมาก่อน” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรผนื ดินท่ีมีตน้ กุหลาบเรียง แถวยาวไปจนถึงเทือกเขาซ่ึงเป็นเขตพรมแดน เขตรับผดิ ชอบของ ค่ายโรซานน์ แมไ้ ม่เคยมีขอ้ พิพาทกบั ประเทศเพื่อนบา้ น แต่การ ลาดตระเวนยงั เป็นภารกิจสาํ คญั ร้อยเอกมาราสเคยนาํ พระองค์ และเรยไ์ ปลาดตระเวน และยงั มีภารกิจทางการทหารที่พลเอก เรนสั มอบหมายใหท้ รงปฏิบตั ินอกเหนือจากการควบคุมการ ก่อสร้างสะพาน ที่โรซานน์จึงไดท้ รงงานในแบบท่ีทรงปรารถนา และท่ีน่ียงั ทาํ ใหท้ รงไดพ้ บบางอยา่ งที่ขาดหายจากพระองค์ ไปนานแสนนาน พระเนตรสีม่วงเขม้ เปล่งประกายเม่ือเห็นจกั รยานคนั หน่ึง พน้ โคง้ ถนนตรงมายงั ตน้ ไมท้ ี่กาํ ลงั ประทบั บนก่ิงสูง หญิงสาวตวั โตที่กาํ ลงั ข่ีจกั รยานน้นั อาจจะเป็นเพยี งผหู้ ญิงธรรมดาๆ คนหน่ึง ไม่ไดม้ ีฐานนั ดรศกั ด์ิสูงส่ง ไม่ไดม้ ีทรัพยส์ ินเงินทองมากมาย ไม่ไดง้ ดงามจนน่าตื่นตะลึง แต่สิ่งท่ีเธอมี...เป็นสิ่งท่ีทรงแสวงหา มานาน

...รอยยมิ้ ท่ีทาํ ใหห้ วั ใจเบ่งบาน...

ตอน ๑๑ “จะรีบไปหา้ มเดก็ ทะเลาะกนั ที่ไหนหรือครับคุณครู” ไลลา่ ส์เบรกจกั รยานอยา่ งกะทนั หนั ใตต้ น้ ไมใ้ หญ่ เธอมอง ข้ึนไปหาตน้ เสียงกไ็ ดพ้ บรอยยมิ้ กวา้ งของ ‘ผกู้ องเซน’ ซ่ึงนง่ั อยู่ บนก่ิงไม้ “จะไปตีเดก็ ซนๆ ที่ชอบปี นตน้ ไมเ้ ลน่ คะ ผกู้ องเห็นบา้ ง ไหมคะ” ไลล่าส์ร้องตอบกล้วั หวั เราะแลว้ ลงจากจกั รยาน ผลกั ขา ต้งั ลง ก่อนจะหนั กลบั ไปมอง ‘เดก็ ซนๆ’ ท่ีกาํ ลงั ปี นตน้ ไมล้ งมา “คุณครูใจร้ายจงั เลย” เจา้ ฟ้ าชายทรงแกลง้ โอดครวญ ไลล่าส์หวั เราะ เงยหนา้ ข้ึนสบพระเนตรสีม่วงเขม้ ที่เปี่ ยมไป ดว้ ยอารมณ์ขนั ซ่ึงเป็นเสน่ห์อยา่ งหน่ึงต่อผทู้ ี่ไดพ้ บเห็น “วนั น้ีไม่มีภารกิจพิเศษเหรอคะ” บางคร้ังเธอ ‘ผา่ น’ มาแถว น้ีและไม่พบร่างสูงใหญ่กแ็ สดงวา่ เจา้ ชายผกู้ องคงเสดจ็ ไป หม่บู า้ นใดหม่บู า้ นหน่ึง ในช่วงน้ีเรื่องท่ีติดปากชาวหุบเขากหุ ลาบ มีสองเรื่องคู่กนั มาคือเทศกาลดอกกหุ ลาบและเจา้ ชายผกู้ อง

ทวา่ วนั ใดที่ไม่ไดพ้ บ เธอจะไดร้ ับโทรศพั ทใ์ นช่วงหวั ค่าํ เสมอ โทรศพั ทท์ ี่เลา่ เรื่องต่างๆ ท่ี ‘เจา้ ชายผกู้ อง’ เสดจ็ ไปที่ไหน พบใคร ขณะเดียวกนั เธอกจ็ ะเล่าเรื่องการสอนลูกศิษยจ์ อมซน ท้งั หลายเป็นการแลกเปลี่ยน จนกลายเป็นกิจวตั รประจาํ วนั บางคร้ังเธอกแ็ ปลกใจวา่ ไม่ทรงมี ‘เพ่อื น’ คนอื่นหรือ อยา่ งไร “เจา้ ชายผกู้ องยน่ื ใบลาครับ ทาํ งานมากๆ เด๋ียวคนแถวน้ีจะ เบ่ือเอาเสียก่อน” ทรงขยบิ พระเนตร “ไม่หรอกค่ะ ใครๆ กช็ อบเจา้ ชายผกู้ องท้งั น้นั ” ไลล่าส์แยง้ พร้อมยมิ้ กวา้ ง จากที่ชาวหุบเขากหุ ลาบแทบไม่เคยรู้จกั หรือรู้จกั แต่ไม่ไดส้ นใจเจา้ ฟ้ าชายพระองคร์ องมาก่อน ในตอนน้ีเจา้ ชายผู้ กองสร้างความนิยมในใจผคู้ นไม่นอ้ ยไปกวา่ เจา้ ชายแสงจนั ทร์ อยา่ งนอ้ ยที่ชดั ๆ กค็ ือป้ านีน่าของเธอ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงย้งั พระโอษฐไ์ ม่ใหถ้ ามกลบั วา่ คนท่ี ชอบเจา้ ชายผกู้ องน้นั รวมเธอดว้ ยหรือไม่ เพราะกลวั คาํ ตอบ ของไลล่าส์ ไม่ไดก้ ลวั วา่ เธอจะตอบวา่ ไม่ชอบ

แต่กลวั คาํ ตอบท่ีว่า ชอบ...เพียงฐานะเพอื่ น ทรงคน้ พบรอยยมิ้ ที่ทาํ ใหห้ วั ใจเบ่งบานกจ็ ริง แต่เจา้ ของ รอยยมิ้ น้นั ดไู ม่ไดเ้ อะใจเลย ยงั คงมองพระองคเ์ ป็น ‘เพ่อื น’ มา โดยตลอด “ผมดีใจครับท่ีคุณพดู อยา่ งน้นั ” “แลว้ น่ีผกู้ องเรยล์ ะคะ” ไลล่าส์ถามหานายทหารที่เป็น เหมือนเงาเจา้ ชายผกู้ อง เรยม์ กั จะเตร่อยใู่ กลๆ้ เสมอ ไม่เคยมีสกั คร้ังที่จะเห็นเจา้ ชายผกู้ องอยตู่ ามลาํ พงั “โน่นครับ กาํ ลงั ตกปลาอย”ู่ ไลลา่ ส์หนั ไปตามรับสั่ง เรยน์ ง่ั อยบู่ นโขดหินริมตล่ิงดว้ ย ท่าทางมุ่งมน่ั ในการตกปลาเป็นอยา่ งยงิ่ “นึกวา่ ไม่อยเู่ สียแลว้ ฉนั กาํ ลงั หาคนเฉล่ียน้าํ หนกั อยคู่ ่ะ” “อะไรนะครับ” ไลลา่ ส์หวั เราะเบาๆ แทนคาํ ตอบเธอหยบิ ถุงผา้ สารพดั ประโยชนใ์ บโปรดจากตะกร้าหนา้ รถจกั รยาน แลว้ หยบิ เอากล่อง กระดาษออกมา

“ฉนั กาํ ลงั หาคนช่วยกินโดนทั อร่อยๆ กล่องน้ีอยคู่ ่ะ” ไล ลา่ ส์เปิ ดฝากลอ่ งออก โดนทั เคลือบน้าํ ตาลป่ นเรียงเตม็ กล่อง “คุณมาหาถูกคนแลว้ ครับ” กระแสรับสัง่ จริงจงั จนไล่ลา่ ส์ หวั เราะดงั กอ้ ง “วา่ แต่ทาํ เองหรือเปล่าครับ” พระเนตรสีม่วงเขม้ วาววบั “ฉนั ทาํ ไม่เป็นหรอกค่ะ” ไลล่าส์ยมิ้ กวา้ ง ตอบอยา่ งไม่ ปิ ดบงั รายการอาหารท่ีเธอทาํ เป็นน้นั ไม่มากนกั แต่กก็ าํ ลงั เพิ่มข้ึน เร่ือยๆ ตอนน้ีไลลา่ ส์กาํ ลงั สนใจจะลองทาํ พายดบู า้ ง “คุณแม่ของ นกั เรียนในหอ้ งใหม้ าค่ะ อร่อยมากเลยนะคะ” “โอ้ คุณแม่ใจดี” ทรงจอ้ งดวงตากลมโตสดใส ไลลา่ ส์คง เป็นท่ีรักของนกั เรียนรวมไปถึงพอ่ แม่ของนกั เรียนดว้ ย “วา่ แต่... เราตอ้ งแบ่งเรยด์ ว้ ยเหรอครับ” “เดก็ ดีตอ้ งแบ่งขนมใหเ้ พ่ือนดว้ ยนะคะ” ไลลา่ ส์แสร้งพดู ดว้ ยน้าํ เสียง ‘คุณครู’ “เดก็ ด้ือจะตอ้ งถกู ทาํ โทษดว้ ยการอดขนม นะคะ”

เดก็ ด้ือที่ชอบปี นตน้ ไมแ้ ละไม่ค่อยอยากแบ่งขนมใหเ้ พือ่ น ตีหนา้ มุ่ย แลว้ เดินตามคุณครูไปหาคนที่นงั่ เฝ้ าเบด็ ตกปลามาพกั ใหญ่ “อร่อยมากครับ” เรยบ์ อกหญิงสาวเมื่อกลืนโดนทั ชิ้นแรก ลงไป เน้ือแป้ งนุ่ม รสชาติหอมมนั ผสมกบั ความหวานนิดๆ ของ น้าํ ตาลป่ นเป็นอยา่ งดี เขาเหลือบไปทางเจา้ ฟ้ าชายซ่ึงในพระหตั ถ์ มีโดนทั ชิ้นท่ีสามแลว้ เป็นที่รู้กนั ทวั่ ราชสาํ นกั วา่ เจา้ ชายเซนพระองคน์ อ้ ยโปรด ขนมหวาน หากคราวน้ีระหวา่ งขนมหวานกบั เจา้ ของขนมหวานจะ โปรดอยา่ งไหนมากกวา่ กนั “ขอบคุณแทนคนทาํ ค่ะ” ไลล่าส์หวั เราะ “ผกู้ องชอบตก ปลาเหรอคะ” “ครับ” เรยพ์ ยกั หนา้ ตอบส้ันๆ ตามแบบฉบบั ของเขา “แลว้ คุณละ่ ครับ” เรยช์ าํ เหลืองไปทางเจา้ นายซ่ึงทาํ ทีเป็นเสวยโดนทั

วนุ่ อยู่ แต่พระเนตรน้นั จบั ที่ครูสาวตลอดเวลา โดยที่สาวเจา้ ไม่ได้ รู้ตวั “ตอนเดก็ ๆ กม็ าตกบ่อยค่ะ แต่เด๋ียวน้ีไม่ค่อยแลว้ ” ไลลา่ ส์ ตอบกลบั เธอหนั ไปยงั ‘เดก็ ด้ือ’ ซ่ึงกาํ ลงั เสวยโดนทั อยา่ ง เพลิดเพลิน “แลว้ ผกู้ องละคะ หรือชอบปี นตน้ ไมม้ ากกวา่ ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียสบตาวิบวบั ของอีกฝ่ ายแลว้ รู้สึกอยาก กาํ จดั ราชองครักษห์ นา้ ตายแต่ตาพราวออกไปจากตรงน้ีนกั “ผมชอบกินขนมมากที่สุดครับ” “ถา้ อยา่ งน้นั กค็ งตอ้ งหาเจา้ สาวท่ีทาํ ขนมเก่งๆ แลว้ สิคะ จะ ไดม้ ีขนมอร่อยๆ ทานทุกวนั ” ไลลา่ ส์ตอบกลบั เป็นเชิงเยา้ เจา้ ฟ้ าชายทรงส่ายพระพกั ตร์ “เจา้ สาวผมไม่ตอ้ งขนมเก่งหรอกครับ” แต่ตอ้ งมีรอยยมิ้ ที่ ทาํ ใหพ้ ระทยั เบ่งบาน รู้สึกวา่ โลกน้ียงั สดใส “ขอแค่เขา้ ใจผมก็ พอ” ไลลา่ ส์ชะงกั กระแสรับสั่งแมจ้ ะปนมาดว้ ยการแยม้ พระ สรวลเช่นปกติ แต่เธอรู้สึกไดว้ า่ เป็นคาํ ตอบท่ีแสนจริงจงั เธอ ระบายยมิ้ นอ้ ยๆ

“แลว้ ผกู้ องมีคนที่เขา้ ใจหรือยงั คะ” ไลล่าส์แทบกดั ริมฝีปาก ตนเองที่ใจกลา้ ถามไปอยา่ งน้นั เรยซ์ ่อนยมิ้ รอคาํ ตอบเช่นกนั “ผมอยากมีเธอคนน้นั อยเู่ หมือนกนั ครับ” ทรงสบตากลมโต สดใส ถา้ มีแววเอียงอายในน้นั สักนิดคงจะทาํ ใหโ้ ล่งพระทยั มาก แต่แววตาน้นั กก็ ระจ่างเหลือเกิน จะตอ้ งใชเ้ วลาเท่าไรหนอจึงจะทาํ ใหเ้ ธอคนน้นั เขา้ ใจ “แลว้ วนั หยดุ น้ีคุณจะฝึกธนูท่ีโรงเรียนอีกหรือเปล่าครับ” ทรงเปลี่ยนเร่ือง “พวกเดก็ ๆ ยงั มาฝึกเหมือนเดิมค่ะ เนเนียกบั พอี่ ีกคนจะมา ช่วยดูเดก็ ๆ ให”้ “คุณไม่สอนแลว้ เหรอครับ” “ฉนั ยนื่ ใบลาค่ะ” ไลลา่ ส์เลียนแบบคาํ ตอบของ‘ผกู้ องเซน’ แลว้ ตอบคาํ ถามในแววพระเนตรคมน้นั “ฉนั จะไปเลนีธค่ะ” “ไปเลนีธ” “ค่ะ วนั หยดุ น้ีมีงานนวตั กรรมทางการศึกษา ฉนั จะไปชม งานน่ะค่ะ”

“สะพานเป็นไปตามแผนทุกอยา่ ง จะเสดจ็ เลนีธสกั วนั สอง วนั กค็ งไม่เป็นไรพระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายทอดพระเนตร ‘หนา้ ตาย’ ของคนสนิทซ่ึงกาํ ลงั ใชผ้ า้ นุ่มเชด็ ดาบไปดว้ ย ทรงทาํ ความสะอาดดาบของพระองค์ เช่นกนั ทุกเยน็ ที่เสดจ็ กลบั มายงั ค่ายแลว้ จะทรงซอ้ มดาบกบั เรย์ เสมอ บางวนั มีนายทหารบางนายขอร่วมฝึกซอ้ มดว้ ย หากตอนน้ีออกกาํ ลงั กายดว้ ยการฝึกดาบเรียกเหง่ือมากแลว้ อาจจะตอ้ งออกกาํ ลงั ฝีปากดูบา้ ง “นน่ั สิ กม็ ีคงบางคนอยากรีบกลบั เลนีธตามใครบางคนไป ดว้ ย” ทรงพระสรวลในพระศอ วนั ก่อนโนน้ พระขนิษฐาใหเ้ อน่า นาํ ขนมมา ราชองครักษส์ าวที่ปกติจะคล่องแคลว่ สง่างาม กลบั มา เขา้ เฝ้ าดว้ ยใบหนา้ แดงก่าํ พร้อมกบั มีท่าทางอึกอกั ขดั เขินอยา่ งที่ พระองคไ์ ม่เคยเห็นเอน่าเป็นแบบน้ีมาก่อน แต่แววตาของเรยก์ ลบั ดมู ีร่องรอยอิ่มเอมใจอะไรอยา่ ง ประหลาด

ไลล่าส์ลงจากรถโดยสาร กวาดสายตาไปรอบๆ สถานี ขนส่งในยามสาย เธอจบั รถเที่ยวแรกจากโรซานนใ์ นตอนเชา้ มืด เพอื่ ใหม้ าถึงเลนีธเร็วท่ีสุด รอบกายผคู้ นคึกคกั อาจเพราะเป็น วนั หยดุ ทาํ ใหม้ ีคนเขา้ มาท่ีเลนีธมากกวา่ ปกติ ในขณะที่คนเลนี ธเองกอ็ อกไปท่องเท่ียวท่ีเมืองอ่ืนสลบั กนั “ไลล่าส์” หญิงสาวหนั ไปตามเสียงตะโกนเรียก ไมอาโบกมือให้ พลางวง่ิ เขา้ มาหา “มาถึงซะทีนะ ฉนั ชะเงอ้ แลว้ ชะเงอ้ อีก” “คิดถึง อยากเจอหนา้ ฉนั เร็วๆ กบ็ อกมาเถอะน่า” “จา้ คิดถึงจะตายอยแู่ ลว้ แม่ครูบา้ นนอก” ไมอากอดร่างสูง ใหญ่ของเพือ่ นสาวอยา่ งดีใจ “สูงข้ึนอีกหรือเปล่าเน่ีย” “โอย๊ หมดวยั สูงแลว้ แค่น้ีกเ็ กินพอ” ไลล่าส์คลายออ้ มกอด จากเพอื่ นรัก ใบหนา้ เตม็ ไปดว้ ยรอยยมิ้ “ไมอาล่ะ สวยข้ึนอีกหรือ เปลา่ จ๊ะ” “แหม จริงหรือเปลา่ ” สาวเลนีธยมิ้ กวา้ ง

“กช็ มไปอยา่ งน้นั ” ไลล่าส์หวั เราะ ถกู ศอกเพอื่ นสาวถอง เบาๆ “สวยแค่น้ีกเ็ หลือเกินแลว้ ล่ะ สงสารผหู้ ญิงคนอ่ืนบา้ ง” เพื่อนของเธอเป็นสาวเอวบางร่างนอ้ ย วงหนา้ ลอ้ มดว้ ยผม หยกั สลวยสีน้าํ ตาลเขม้ เช่นเดียวกบั ดวงตา พวงแกม้ ระเร่ือ ริม ฝีปากบาง เรียกวา่ สวยไปเสียทุกส่วน แต่ส่วนที่สวยที่สุดของไม อากค็ ือจิตใจ “เอาเถอะๆ รีบไปกนั ดีกวา่ เอาของไปเกบ็ ที่บา้ น หาอะไร ทานแลว้ ค่อยไปมหาวทิ ยาลยั กนั ” ไมอาบอกแผนท่ีวางไว้ “ไดจ้ า้ ตามใจผนู้ าํ อยแู่ ลว้ ” ไลล่าส์พยกั หนา้ ถือกระเป๋ าเดิน ตามเพอ่ื นสาวไปที่ยงั ลานจอดรถ “อะไร... กระเป๋ าใบแค่น้ี” ไมอามองกระเป๋ าเส้ือผา้ เพ่อื นซ่ึง มีเพียงแค่ใบเดียว รวมกบั กระเป๋ าถือติดมือเป็นสองใบเท่าน้นั นิสยั ไลลา่ ส์ผา่ นไปก่ีปี ๆ กไ็ ม่เคยเปลี่ยน ไลล่าส์ชอบความเรียบ ง่าย แต่งตวั ดว้ ยชุดพ้ืนเมืองแบบเรียบๆ หนา้ ตากแ็ ทบไม่แต่ง แต่ถึงไม่ตอ้ งเสริมแต่ง ไลล่าส์กส็ วยพอตวั อยแู่ ลว้ “มาคา้ งแค่คืนเดียวจะเอาอะไรมามากมายจะ๊ ”

สองสาวมาถึงมหาวิทยาลยั แห่งเลนีธซ่ึงเป็นสถานที่จดั งาน นวตั กรรมการศึกษาแห่งชาติกส็ ายจดั แลว้ มีผคู้ นมากมายมาร่วม ชมงาน ท้งั นกั เรียน อาจารย์ บุคลากรดา้ นการศึกษาต่างๆ ในงานมี การจดั นิทรรศการ การแสดงผลงานของครูและนกั เรียน “งานคึกคกั ดีจงั นะ” ไลลา่ ส์เอ่ย สายตากวาดไปรอบๆ ผคู้ น รอบตวั ลว้ นคึกคกั เสียงคุยกนั ดงั ขรม บางคร้ังกเ็ จอคนรู้จกั ท้งั รุ่น เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นนอ้ ง หรือรุ่นครู ต่างทกั ทายถามไถ่กนั เป็นท่ี สนุกสนาน “นน่ั สิ งานใหญ่ข้ึนทุกปี ” ไมอาเสริม ท้งั สองเดินชมนิทรรศการ โดยเฉพาะสื่อการสอนต่างๆ ซ่ึง ลว้ นมาจากความคิดสร้างสรรค์ มีการใชว้ สั ดุในทอ้ งถ่ินหรือ อปุ กรณ์สิ่งของรอบกายมาประยกุ ตใ์ ช้ แมก้ ระท้งั ขยะกถ็ กู นาํ มาใชใ้ หเ้ ป็นประโยชน์ ไลล่าส์สนใจหุ่นมือซ่ึงทาํ จากเศษผา้ เป็นสื่อการสอนท่ี นาํ ไปประยกุ ตไ์ ดห้ ลายอยา่ ง และน่าจะเป็นท่ีสนใจของเดก็ ๆ เพราะนกั เรียนในระดบั ช้นั ของเธอตอ้ งการสิ่งท่ีมองเห็นได้ เขา้ ใจ ไดง้ ่าย

“ไลล่าส์ อนั น้ีสวยจงั ” ไมอาสะกิดเพือ่ นสาวใหไ้ ปยงั บูธ้ ขา้ งๆ ซ่ึงมีการนาํ เอานิทานพ้ืนบา้ นมาทาํ ภาพประกอบสีสนั สวยงามในรูปแบบสื่อดิจิตอล และหนงั สือภาพสาํ หรับเดก็ แมใ้ นงานจะมีผคู้ นมากมาย แต่สองสาวกย็ งั เดินแทรกผคู้ น เขา้ บธู้ น้ี ชมบูธ้ โนน้ อยา่ งไม่รู้จกั เหน็ดเหนื่อย ใบหนา้ มีแต่รอยยมิ้ เช่นเดียวกบั ผมู้ าร่วมงานทุกคน “สงสยั เดือนน้ีจะกระเป๋ าแหง้ ล่ะ” ไมอายกถุงข้ึนดู เวลาสาม ชวั่ โมงผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว ท้งั ไลล่าส์และเธอต่างมีขา้ วของในมือ เพิม่ ข้ึน “นน่ั สิ” ไลลา่ ส์หวั เราะ เธอเองกเ็ ช่นกนั เห็นส่ือการสอนดีๆ กอ็ ดไม่ได้ อยากใหเ้ ดก็ ๆ ไดใ้ ช้ แต่ถา้ จะรองบประมาณโรงเรียนก็ ตอ้ งรอแลว้ รอเล่า หรือบางทีกอ็ าจจะตอ้ งรอเกอ้ เพราะโรงเรียน เลก็ ๆ อยา่ งเธอน้นั งบประมาณกเ็ ลก็ ไปดว้ ย งบประมาณของโรงเรียนไม่เคยพอสกั ปี ท่ีพอจะถูไถไปได้ กเ็ พราะผปู้ กครองและคนในหม่บู า้ นช่วยกนั พอที่จะทาํ ใหไ้ ม่ขาด แคลนเกินไปนกั

“แต่ตอนน้ีทอ้ งแหง้ แลว้ ล่ะ ไปหาอะไรกินกนั ดีกวา่ ” ไล ล่าส์แสร้งตบทอ้ งเบาๆ ยงั ไม่ทนั ที่จะกา้ วไปไหนสองสาวกไ็ ดย้ ิน เสียงทกั จากดา้ นหลงั “ไลล่าส์กบั ไมอาใช่ไหม” เสียงทกั จากดา้ นหลงั ทาํ ใหส้ อง สาวหนั ขวบั ผทู้ ี่ทกั เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของท้งั สองนนั่ เอง “ทีน่า...ไม่ไดเ้ จอกนั นานเลย เป็นไงบา้ งสบายดีไหม” ไมอา ถามเพ่ือนซ่ึงไม่ไดเ้ จอกนั นานเป็นชุด ทีน่าพยกั หนา้ ยมิ้ ใหก้ บั เพื่อนสาวท้งั สอง “สบายดี เธอสองคนละ่ ยงั ตวั ติดกนั ไม่เปลี่ยนเลยนะ” สองสาวหวั เราะ “สบายดีจะ้ ไม่ไดเ้ จอกนั นานเท่าไรแลว้ ล่ะเน่ีย” ไลล่าส์ ตอบ พร้อมกบั นึกยอ้ นความหลงั “ปี กวา่ ไดแ้ ลว้ ม้งั คร้ังสุดทา้ ยเราไปเจอกนั ตอนอบรมอะไร สักอยา่ งนี่แหละ” ไมอาเป็นคนตอบ แลว้ ยอ้ นถามทีน่า “มากบั โรงเรียนหรือวา่ มาเองจะ๊ ” “มากบั โรงเรียนน่ะ พานกั เรียนมาแสดงผลงานจะ้ ”

“ดีจงั นะ เห็นไหมไมอา โรงเรียนเลก็ ๆ แต่นกั เรียนไม่เลก็ นะ ไดม้ าระดบั ประเทศดว้ ย” ไลล่าส์หนั ไปทางไมอม ไม่ทนั เห็น รอยยมิ้ ของทีน่าเจ่ือนลง ทีน่ากเ็ หมือนกบั เธอที่กลบั ไปเป็นครูท่ีบา้ นเกิด โรงเรียน ของทีน่าเป็นโรงเรียนขนาดเลก็ เช่นเดียวกนั กบั โรงเรียนของเธอ “นน่ั สิ คงเพราะมีครูดีแบบทีน่าไง” ไมอาพยกั หนา้ หนั มา ทางเพอ่ื นสาวอีกคนกเ็ ลิกคิ้ว “มีอะไรเหรอทีน่า” ทีน่าฝืนยมิ้ หากดูจืดชืดในสายตาของสองสาว “ฉนั ไม่ไดอ้ ยทู่ ่ีโรงเรียนน้นั แลว้ ล่ะ” ทีน่าเอ่ยเสียงแผว่ “อา้ ว... ยา้ ยแลว้ เหรอ” ไลล่าส์เสียงอ่อนลง เห็นเพอื่ นสาว พยกั หนา้ ความสงสยั เกิดข้ึนมาทนั ใด เพราะทีน่าเคยยนื ยนั อยา่ ง แขง็ ขนั วา่ ตอ้ งการที่จะเป็นครูที่บา้ นเกิด “ก.็ ..ไม่เชิงยา้ ยหรอก” ครูสาวถอนหายใจยาว นยั นต์ าหม่น ลงเมื่อนึกถึงเรื่องเศร้าของตนเอง “โรงเรียนเราถกู ยบุ น่ะ” “วา่ ไงนะ” ไลล่าส์และไมอาแทบตะโกน “ฮื่อ” ทีน่าพยกั หนา้ “เราเลยตอ้ งยา้ ยมาอยโู่ รงเรียนใหญ่ใน เมือง”

ไลล่าส์สบตาไมอา ท่าทางของทีน่าแสดงชดั วา่ เป็นเร่ืองที่ กระทบกระเทือนจิตใจไม่นอ้ ย เธอเองกค็ งใจหายเหมือนกนั ถา้ พบเจอเร่ืองเช่นเดียวกบั เพือ่ นสาว ยบุ โรงเรียน...จริงหรือนี่ “เรื่องมนั คร่ึงปี มาแลว้ ล่ะ โรงเรียนใหม่กด็ ีนะ แต่อดนึกถึง โรงเรียนเก่าไม่ไดน้ ่ะ” ทีน่าปาดน้าํ ตาท่ีไหลออกมาโดยไม่ต้งั ใจ พยายามยมิ้ แต่เหยเกเตม็ ทน ไลล่าส์จบั แขนเพือ่ นสาว รู้สึกวา่ ท่อนแขนน้นั สัน่ ระริก “เราไปหาอะไรเยน็ ๆ ด่ืมกนั ดีกว่านะ” “ฮ่ือ นานๆ ไดเ้ จอกนั ที” ไมอาพยกั หนา้ คราวน้ีคงจะไม่ได้ แค่ทบทวนความหลงั กนั แลว้ แต่ยงั มีเร่ืองน่าตกใจใหค้ ุยกนั อีก ดว้ ย สามสาวออกจากโถงอาคารใหญ่ที่ใชเ้ ป็นสถานท่ีจดั นิทรรศการมายงั โรงอาหารซ่ึงอยไู่ ม่ไกลนกั แมผ้ คู้ นจะคึกคกั แต่ ยงั พอจะหาท่ีนงั่ ได้

“น้าํ เยน็ ๆ ทาํ ใจเยน็ ๆ ไวก้ ่อนนะ” ไลล่าส์ส่งแกว้ น้าํ หวานท่ี เพิ่งว่งิ ไปซ้ือใหเ้ พอ่ื นสาวท้งั สอง สีหนา้ ของทีน่าทาํ ใหเ้ ธอตกใจ อยไู่ ม่นอ้ ย “ขอบใจจะ้ ไลล่าส์” ทีน่ารับแกว้ มาดูดน้าํ หวานอึกใหญ่ พยายามปรับอารมณ์ใหม้ าเป็นปกติ “โทษทีนะ อยๆู่ กร็ ้องไหท้ าํ ใหพ้ วกเธอตกใจ” “ไม่ตอ้ งคิดมากหรอกจะ้ พวกเราเองกเ็ พิ่งรู้” ไมอาแตะแขน เพือ่ น แมว้ า่ ทีน่าจะไม่ใช่เพอ่ื นสนิทแต่กเ็ รียนดว้ ยกนั ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกนั มาตลอดระยะเวลาการศึกษา “โรงเรียนเลก็ ๆ น่ะ กเ็ ลยเป็นเร่ืองเลก็ ๆ ละมงั ไม่ค่อยมีใคร สนใจหรอก” “อยา่ พดู อยา่ งน้นั สิทีน่า โรงเรียนเลก็ หรือใหญ่กม็ ี ความสาํ คญั นะ” ไลล่าส์ปลอบเพื่อนสาว “ฉนั พดู ความจริงนะไลลา่ ส์ ไม่ไดพ้ ดู เพราะนอ้ ยใจอะไร แต่น่ีแหละคือความเป็นจริง” ทีน่าพดู เสียงเรียบๆ สบตาเพอ่ื นสาว ทีละคน “พวกเรากร็ ู้ๆ กนั อยใู่ ช่ไหมล่ะ”

ไมอาถอนหายใจยาว เรื่องความไม่เท่าเทียมน้นั เป็นสิ่งท่ีทุก คนรู้แก่ใจอยแู่ ลว้ “มนั กไ็ ม่เลวร้ายถึงขนาดน้นั หรอกม้งั ” “ฉนั กเ็ คยคิดเหมือนไมอานะ แต่คนบางพวกเขาไม่คิด เหมือนพวกเรา” “หือ... ยงั ไงน่ะทีน่า” ไลล่าส์ถามอยา่ งแปลกใจ คาํ พดู ของ เพือ่ นสาวฟังดมู ีความหมายแอบแฝง “กอ็ ยา่ งที่พวกเธอรู้ โรงเรียนฉนั เป็นโรงเรียนเลก็ ๆ นกั เรียน กบั ครูกไ็ ม่ไดเ้ ยอะนกั อาจจะไม่เพียบพร้อมเท่าไร แต่เรากพ็ อที่จะ สอนกนั ได้ รับรองไดว้ า่ นกั เรียนที่จบไปอ่านออกเขียนไดแ้ ละ ‘พร้อม’ ท่ีจะเรียนต่อมธั ยมกนั ทุกคน แต่...” ทีน่าเมม้ ริมฝีปาก “พวกคณะกรรมการท่ีมาตรวจโรงเรียนเราบอกวา่ ต่าํ กวา่ มาตรฐาน” ไลลา่ ส์กบั ไมอาสบตากนั แน่นอนว่าโรงเรียนใหญ่ของไมอาผา่ นมาตรฐานไดอ้ ยา่ ง สบายๆ แต่ไลล่าส์กร็ ู้วา่ โรงเรียนของตวั เองกส็ ุ่มเสี่ยงข้ึนทุกปี

“กจ็ ะใหผ้ า่ นไดย้ งั ไง ครูใหญ่ของบประมาณปรับปรุง โรงเรียนกไ็ ม่เคยไดเ้ ป็นชิ้นเป็นอนั อา้ งกนั ทุกคร้ังวา่ โรงเรียนเลก็ นกั เรียนนอ้ ย หรือขอครูเพม่ิ กอ็ า้ งขอ้ เดิมอีก” ไลลา่ ส์ตบหลงั มือเพื่อนเบาๆ “นกั เรียนของเรากเ็ ลยยา้ ยไปเรียนโรงเรียนในเมือง” ก็ โรงเรียนท่ีเธอสอนอยใู่ นตอนน้ี “เราไม่โทษผปู้ กครองหรอกนะที่ ใหล้ กู หลานยา้ ยไปเรียนโรงเรียนท่ีใหญ่กวา่ พร้อมกวา่ แต่กย็ งั มี เดก็ อีกหลายคนท่ีคงจะลาํ บากถา้ ตอ้ งไปเรียนห่างจากบา้ นมาก” ทีน่ายมิ้ หม่น “คณะกรรมการการศึกษากเ็ ลยส่งั ยบุ โรงเรียน เรา เพราะมีนกั เรียนนอ้ ยจนไม่คุม้ ท่ีจะเปิ ดสอน” “บา้ จริง อะไรคือคุม้ ไม่คุม้ ” ไมอาเสียงสูง “การศึกษาไม่ใช่ ธุรกิจนะ จะไดว้ ดั ความคุม้ ท่ีตวั เลข” “นน่ั สิ ฉนั กไ็ ม่เขา้ ใจจริงๆ แทนท่ีจะปรับปรุงโรงเรียนเลก็ ๆ ใหด้ ีข้ึน เพ่อื ที่เดก็ ๆ จะไดเ้ รียนกนั อยา่ งเตม็ ท่ี ไม่ตอ้ งไป เบียดเสียดกนั ในโรงเรียนใหญ่ๆ แบบน้นั เดก็ จะเรียนอยา่ งมี ความสุขกนั ไดย้ งั ไง” ทีน่าพดู ยาว ก่อนจะถอนหายใจอีกคร้ัง

“ใช่” ครูสาวจากโรงเรียนใหญ่พยกั หนา้ เห็นดว้ ย “โรงเรียน เรากม็ ีปัญหานกั เรียนลน้ หอ้ งมาแต่ไหนแต่ไร ครูกด็ ูแลนกั เรียน มากๆ ไดไ้ ม่ทวั่ ถึงนกั หรอก” “เกิดอะไรข้ึนกบั การศึกษาของเลนีเธียกนั นะ” ไลลา่ ส์ พมึ พาํ ทีน่ามองมือตวั เองที่กาํ แน่นบนตกั “โรงเรียนฉนั ไม่ใช่โรงเรียนแรกที่ถกู ยบุ นะ ต้งั แต่เปล่ียน คณะกรรมการการศึกษาชุดใหม่กม็ ีโรงเรียนท่ีถกู ยบุ มาแลว้ ” “นน่ั สิ ฉนั กเ็ คยไดย้ นิ ข่าววา่ มีโรงเรียนถกู ยบุ มาบา้ ง เหมือนกนั ” ไมอาพึมพาํ แมจ้ ะเคยทราบข่าว แต่เธอกไ็ ม่เคยไดย้ ิน เรื่องราวใกลต้ วั อยา่ งน้ีมาก่อน และไม่คิดวา่ จะเป็นเพราะปัญหา แบบน้ี “แลว้ ฉนั กไ็ ม่คิดวา่ โรงเรียนฉนั จะเป็นโรงเรียนสุดทา้ ย” ที น่าบอกความในใจ “ฉนั ไม่ชอบเรื่องแบบน้ีเลย” ไลล่าส์เมม้ ริมฝีปาก รู้สึก เหมือนมีหินกอ้ นใหญ่ถว่ งอยใู่ นหวั ใจ สถานการณ์ของโรงเรียนของเธอกด็ ูใกลเ้ คียงกบั เพือ่ นสาว

คุยกนั อีกพกั ใหญ่ทีน่ากข็ อกลบั ไปดูแลนกั เรียนที่เธอพามา ไลลา่ ส์กบั ไมอาจึงนงั่ กนั อยทู่ ่ีโรงอาหารต่อ แต่ไม่มีความรู้สึก อยากอาหารเลยสกั นิด มีเพยี งด่ืมน้าํ หวานแกก้ ระหายและเรียก ความสดช่ืนเท่าน้นั “ไม่อยากใหม้ ีเร่ืองแบบน้ีเลย” ไมอาจบั หลอดฟางคนน้าํ ใน แกว้ ไปมา แมจ้ ะดีใจที่ไดเ้ จอเพ่ือนเก่า แต่กม็ ีเร่ืองที่ทาํ ใหต้ อ้ งคิด มาก “ฮ่ือ มีอะไรที่เราจะแกไ้ ขไดไ้ หมนะ” “คงตอ้ งแกท้ ่ีนโยบายนน่ั แหละ” ไมอาแค่นหวั เราะในคาํ พดู ของตวั เอง “ไอค้ นออกนโยบายน่ีเคยเป็นครูมาก่อนหรือเปล่า” ไลลา่ ส์ทอดสายตาไปขา้ งหนา้ อยา่ งไม่มีจุดหมาย “คนออกนโยบายกพ็ วกคณะกรรมการศึกษา ไม่มีทางไหน จะทาํ ใหพ้ วกเขาหนั มาแกไ้ ขปัญหา ดีกวา่ ตดั ปัญหาทิ้งดว้ ยการยบุ โรงเรียนเลยหรือไง” “เฮอ้ ...นนั่ น่ะสิ ฉนั ไม่อยากใหม้ ีการยบุ โรงเรียนอีกเลย”

สองสาวสบตากนั แลว้ ถอนหายใจยาว เหมือนมีหมอกหนา บดบงั หนทางขา้ งหนา้ ทาํ อยา่ งไรจึงจะขบั ไลค่ วามมืดมวั ออกไป ได้ ไม่ใช่เพอ่ื ตวั เอง... แต่เพอ่ื ใหน้ กั เรียนไดเ้ รียนอยา่ งมีความสุขที่สุด ไม่วา่ จะ เป็นนกั เรียนในเมืองใหญ่ เมืองเลก็ หมู่บา้ นใหญ่หรือหม่บู า้ นเลก็ เดก็ ๆ ของเลนีเธียทุกคนกน็ ่าจะไดร้ ับสิทธิและโอกาสเท่าเทียมกนั “เอาอยา่ งน้ีไหม เราไปวหิ ารพยากรณ์กนั ” ไมอาเอ่ยข้ึน ใน เมื่อยงั คิดหาหนทางไม่ได้ บ่อยคร้ังท่ีชาวเลนีเธียจะไปท่ีวิหาร พยากรณ์เพ่อื อธิษฐานต่อดวงดาวท้งั หลายตามความเช่ือด้งั เดิม ท่ีวา่ แผน่ ดินน้ีไดร้ ับการคุม้ ครองจากอญั มณีแห่งทอ้ งฟ้ า “ลองไป อธิษฐานแลว้ กข็ อคาํ ทาํ นายจากวิหาร อาจจะมีอะไรดีๆ กไ็ ด”้ “อืม...” ไลลา่ ส์ทาํ เสียงในลาํ คอ วหิ ารพยากรณ์ต้งั อยบู่ น เนินดา้ นตะวนั ตกของทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ เป็นที่พาํ นกั ของผู้ พยากรณ์วิถีดาว การพยากรณ์เป็นศาสตร์สาํ คญั ดา้ นหน่ึงที่มีมา

ก่อนจะสถาปนาราชอาณาจกั ร และปัจจุบนั กย็ งั คงอยใู่ นวถิ ีชีวิต ของคนเลนีเธีย ชาวหุบเขากหุ ลาบกย็ งั เช่ือมนั่ ในการพยากรณ์ วนั เทศกาล ดอกกหุ ลาบถกู กาํ หนดมาจากผพู้ ยากรณ์วิถีดาวมาหลายชว่ั อายคุ น อธิษฐานต่อดวงดาว... ไลลา่ ส์นึกถึงดวงดาวอีกดวง ถา้ หากจะมีใครเปล่ียนนโยบายของประเทศได้ กค็ งเป็น... มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธีย แต่เส้นทางการถวายฎีกาน้นั ไม่ง่ายนกั หรอก อีกอยา่ งเธอก็ ไม่มีหลกั ฐานอะไรที่จะร้องคณะกรรมการศึกษาแห่งชาติ เพยี งแต่ รู้สึกวา่ ... การแกป้ ัญหาไม่น่าจะใชก้ ารยบุ โรงเรียนเท่าน้นั สองสาวจึงหอบหิ้วของที่ซ้ือไวก้ ลบั ไปที่รถของไมอา แต่ยงั ไม่ทนั ถึงที่จอดรถ ไมอากต็ อ้ งหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือข้ึนมาดู แต่ หมายเลขท่ีเรียกเขา้ มาดไู ม่คุน้ ตาสกั นิด

ไมอากดรับสาย เธอเลิกคิ้วนิดๆ เมื่อไดย้ นิ เสียงหา้ วๆ ดงั มา ตามสาย “คุณไมอาใช่ไหมครับ” “ค่ะ...จากไหนคะ” “ไม่ทราบวา่ ตอนน้ีคุณไลลา่ ส์อยกู่ บั คุณหรือเปล่าครับ” ไมอาเหลือบมองเพื่อนสาวอยา่ งแปลกใจ “ค่ะ” “ผมขอคุยกบั คุณไลล่าส์ไดไ้ หมครับ” ไมอายนื่ โทรศพั ทใ์ หเ้ พื่อนสาว “เขาขอคุยกบั ไลล่าส์” ไลล่าส์รับโทรศพั ทม์ าอยา่ งงงๆ เพราะเธอไม่เคยให้ หมายเลขส่วนตวั ของไมอากบั ใคร “ไลล่าส์พดู คะ” เธอกรอกเสียงส้ันๆ แลว้ ไดย้ นิ เสียงหา้ วๆ ตอบกลบั มา “ผกู้ องเรย.์ ..” ไลล่าส์อทุ านอยา่ งแปลกใจ

มงกฎุ กหุ ลาบ ตอน ๑๒ “ไหนวา่ อยบู่ า้ นนอกไม่มีใครไง แลว้ หนุ่มหลอ่ ล่าํ น่ีเป็น ใครจะ๊ ” ไมอาหล่ิวตาใหเ้ พือ่ นสาวเม่ือเห็นเจา้ ของเสียงท่ีโทรศพั ท์ เขา้ มายงั โทรศพั ทข์ องเธอ ร่างสูงใหญ่ในชุดสีดาํ เดินตรงเขา้ มา หาไลล่าส์กบั เธอ “เขาเป็นทหารช่างท่ีมาช่วยสร้างสะพานที่บา้ น” ไลลา่ ส์ ตอบ แต่ยงั คาใจวา่ เรยเ์ อาหมายเลขโทรศพั ทข์ องไมอามาจากไหน “แหม...มีอะไรดีๆ ไม่เลา่ ใหเ้ พื่อนฟังเลยนะ” ไมอากระซิบ “ยงิ่ ใกลย้ งิ่ หลอ่ ” “หลอ่ แต่เขามีคู่หม้นั แลว้ จา้ ” ไลล่าส์หวั เราะเบาๆ หล่ิวตา ใหเ้ พอ่ื นสาวซ่ึงแสร้งทาํ ท่าฝันสลาย “วา้ ... อกหกั ต้งั แต่ยงั ไม่ทนั รักเลย” ไมอาหวั เราะร่วน แลว้ รีบฉีกยมิ้ เม่ือหนุ่มหล่อที่ไม่โสดกา้ วเขา้ มาหาตรงหนา้ “คุณไลล่าส์” เรยท์ กั ครูสาว “ผกู้ องเรย์ น่ีไมอาเพือ่ นของฉนั เองค่ะ” ไลลา่ ส์แนะนาํ ท้งั สอง “ไมอา นี่ผกู้ องเรยจ์ ะ้ ”

สองหนุ่มสาวคอ้ มศีรษะใหก้ นั “ยนิ ดีที่ไดร้ ู้จกั ครับ” “เช่นกนั ค่ะผกู้ อง” ไมอายมิ้ กวา้ ง นึกอิจฉาหญิงสาวผโู้ ชคดี ท่ีไดช้ ายหนุ่มคนน้ีไปครองนิดๆ “ขอโทษดว้ ยนะครับที่ถือวิสาสะโทรศพั ทเ์ ขา้ มาที่โทรศพั ท์ ของคุณ” “ไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอถามไดไ้ หมคะวา่ ไดห้ มายเลขของฉนั มายงั ไง” ไมอาถามเพื่อแกข้ อ้ สงสยั ของท้งั เธอและไลลา่ ส์ เพราะไลล่าส์ยนื ยนั วา่ ไม่เคยใหห้ มายเลขโทรศพั ทข์ องเธอกบั ใคร เรยย์ กมุมปากข้ึนนิดๆ “ความลบั ทางทหารครับ” “วา้ ทาํ ไมฉนั ท้งั ชอบและไม่ชอบคาํ ตอบทาํ นองน้ีนะคะ” ไมอายมิ้ พราว หนั มาทางเพือ่ นสาว “วนั หลงั เราตอบวา่ ความลบั ทางการศึกษา บา้ งดีกวา่ นะไลลา่ ส์” ไลล่าส์ยมิ้ กวา้ ง เพ่ือนของเธอช่างคิดจริงๆ

“จะกลบั กนั แลว้ ใช่ไหมครับ” เขามองถุงเตม็ มือของสอง สาว “พอดีมีคนใจดีจะเล้ียงน้าํ ชากบั ขนมอร่อยๆ คุณครูท้งั สอง ครับ” คนใจดีที่ตอนน้ีรออยใู่ นรถตามคาํ ขอของเขา ไลล่าส์พอจะรู้วา่ ‘คนใจดี’ น้นั คือใคร เพราะมีคนชอบขนม หวานมากคนหน่ึงเคยบอกเธอวา่ มีขนมอร่อยๆ มากมายในเลนีธ ท่ีอยากใหเ้ ธอลองชิมดู แต่ไมอาไม่ค่อยจะเขา้ ใจนกั “ใครเหรอคะ หา้ มตอบวา่ ความลบั ทางทหารอีกนะคะ” นยั นต์ าคมของราชองครักษห์ นุ่มฉายแววยมิ้ “ไม่ครับ แต่ถา้ อยากทราบกเ็ ชิญตามผมมาทางน้ี” “ผกู้ องคะ” ไลลา่ ส์เรียกไวก้ ่อนที่เขาจะเดินนาํ ออกไป “คือ ฉนั กบั ไมอาจะไปที่วิหารพยากรณ์กนั ค่ะ วนั น้ีอาจจะไม่สะดวก” เรยต์ ดั สินใจอยา่ งรวดเร็ว “อยา่ ปฏิเสธเลยครับ ผมพาไปที่วิหารพยากรณ์ก่อน แลว้ ค่อยไปดื่มน้าํ ชากนั กไ็ ดค้ รับ” ไลล่าส์สบตาเพื่อนสาว ฝ่ ายน้นั ยกั ไหล่นิดๆ เป็นเชิงใหเ้ ธอ ตดั สินใจ

“เชิญเถอะครับคุณไลล่าส์ อยทู่ ่ีโน่นคุณดีกบั พวกเรามาก มา ท่ีนี่กข็ อใหเ้ ราไดต้ อบแทนคุณบา้ ง” นยั น์ตาคมมีแววยมิ้ กส็ าเหตุ ที่ทาํ ใหเ้ จา้ ฟ้ าชายของเขาเสดจ็ กลบั เลนีธในช่วงวนั หยดุ ยนื อยู่ ตรงหนา้ น้ี ถา้ เขาปล่อยเธอไปตอนน้ีคงเป็นเร่ืองแน่ สองครูสาวจึงนาํ ของไปเกบ็ ท่ีรถของไมอาเพราะเรยเ์ สนอ วา่ ควรจะเอารถไปคนั เดียว แลว้ เขาจะกลบั มาส่งท้งั สองเอง จากน้นั จึงเดินตามนายทหารร่างสูงใหญ่ท่ีเรียกสายตาชื่นชมของ หญิงสาวที่เดินผา่ นมา แต่เจา้ ตวั ไม่สนใจใคร “สงสยั ฉนั ตอ้ งยา้ ยไปสอนโรงเรียนเดียวกบั เธอแลว้ ล่ะ จะ ไดม้ ีเพ่ือนหลอ่ ๆ เท่ๆ แบบน้ีบา้ ง” ไมอากระซิบบอกไลล่าส์ มอง แผน่ หลงั กวา้ งอยา่ งช่ืนชม แต่ไม่ไดค้ ิดอะไรกบั นายทหารคนน้ี เพราะเธอไม่นิยมคนมีเจา้ ของ ไลลา่ ส์หวั เราะหึๆ ไมอายงั ไม่รู้วา่ นอกจากเพ่อื นหล่อๆ เท่ๆ ที่เดินนาํ อยนู่ ้ี เธอยงั มีเพื่อนท่ีน่าท่ึงอยอู่ ีกคนหรือจะตอ้ งพดู ว่าอีก หน่ึงพระองค์ “เอ...หรือแบบน้นั กไ็ ด”้ ไมอาช้ีไปยงั ร่างสูงท่ียนื พงิ รถสีดาํ คนั ใหญ่ “เท่เหมือนกนั ”

ไลล่าส์มองตามแลว้ อมยมิ้ ร่างสูงใหญ่คุน้ ตา แต่ไม่ไดอ้ ยใู่ น ชุดทหารแลว้ เส้ือสีขาวแบบพ้ืนเมืองแต่ท่อนลา่ งกลบั เป็นกางเกง ยนี ส์สีเขม้ แทน ดวงตาถกู บงั ไวด้ ว้ ยแวน่ กนั แดดสีดาํ “ถา้ อยา่ งน้นั รีบไปเขียนคาํ ขอยา้ ยเลยนะ เพราะนนั่ ละ่ คนใจ ดีท่ีวา่ ” “จริงเหรอ...วา้ ว” ไมอาเบิกตาโต “แลว้ คนน้ีมีเจา้ ของหรือ ยงั ละ่ ” ไลล่าส์ยมิ้ บางๆ นึกถึงคาํ พดู ที่เพิง่ ไดย้ นิ ไม่นานน้ี ‘ผมอยากมีเธอคนน้ันอย่เู หมือนกนั ครับ’ “สงสัยวา่ จะยงั ไม่มีนะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงยนื ตรงเมื่อเรยน์ าํ สองสาวใกลเ้ ขา้ มา พระโอษฐแ์ ยม้ นอ้ ยๆ สายพระเนตรจบั ท่ีหญิงสาวร่างสูงใหญ่ มากกว่าสาวสวยร่างเลก็ บอบบางน้นั “คุณไลลา่ ส์” ทรงทกั หญิงสาว และก่อนท่ีไลลา่ ส์จะแนะนาํ วา่ พระองคเ์ ป็นใครกท็ รงชิงทาํ เสียก่อน “คุณครูไมอาใช่ไหมครับ ผมเซน เป็นเพื่อนของคุณไลลา่ ส์” ไลล่าส์กลอกตา

“ใช่ค่ะ รู้จกั ฉนั ดว้ ยเหรอคะ” ไมอายมิ้ กวา้ ง มองร่างสูงใหญ่ อยา่ งชื่นชม น่าเขียนคาํ ขอยา้ ยจริงๆ “คุณไลลา่ ส์พดู ถึงคุณใหฟ้ ังครับ” ทรงจาํ ‘ยายครูในเมือง’ ไดด้ ีทีเดียว ไมอาอยากสะกิดถามเพ่อื นสาวจริงๆ วา่ เป็นแค่เพื่อนกบั ผชู้ ายคนน้ีจริงๆ หรือ น้าํ เสียงทุม้ นุ่มน่าเคลิบเคลิ้มเสียอยา่ งน้นั รูปร่างสูงใหญ่รวมถึงใบหนา้ คมเขม้ ท่ีเธออยากถอดแวน่ ตาของ เขาออกดูเหลือเกิน แลว้ ยงั ไม่มีเจา้ ของอีก ไลลา่ ส์ทาํ ใจเป็นแค่ เพอื่ นกบั ผชู้ ายแบบน้ีไดอ้ ยา่ งไร “พร้อมจะไปทานขนมอร่อยๆ หรือยงั ครับ” “คุณครูจะท่ีวิหารพยากรณ์ก่อน..เอ่อ ครับ” เรยเ์ อย่ ข้ึนบอก ความตอ้ งการของสองครูสาว โดยละไวไ้ ม่ลงคาํ ทา้ ยตามปกติ “จะไปพบซี... เออ้ ท่านหญิงซีรีไอส์หรือครับ” ไมอาตาโต คนธรรมดาอยา่ งพวกเธอคงไม่มีโอกาสไดพ้ บ ท่านหญิงซีรีไอส์ ผพู้ ยากรณ์วถิ ีดาวหรอก “อยุ๊ ... เราจะไปอธิษฐานที่วิหารกนั ค่ะ อยา่ งเราคงไม่มี โอกาสไดพ้ บท่านหญิงหรอกค่ะ”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลแหง้ ๆ แลว้ หนั ไปสบตา กลมโตสีน้าํ ตาลทองท่ีฉายแววยมิ้ “ผกู้ องเซนคงจะเคยพบท่านหญิงบ่อยล่ะม้งั ไมอา” ไลลา่ ส์ พดู กบั เพื่อนสาวกล้วั หวั เราะ แต่แวบหน่ึงเธอกร็ ู้สึกแปลกๆ แบบ ที่อธิบายไม่ได้ เม่ือครู่ผกู้ องเซนเหมือนจะเอย่ ชื่อท่านหญิงแห่งวิหาร พยากรณ์ดว้ ยความสนิทสนม “ถา้ อยา่ งน้นั เราไปกนั ดีกวา่ ครับ ผมเริ่มหิวแลว้ ” เรยข์ บั รถค่กู ายซ่ึงตอนน้ีกลายเป็นพาหนะประจาํ พระองค์ เจา้ นายของเขาไปชวั่ คราว รถโฟร์วีลแล่นออกจากมหาวิทยาลยั แห่งเลนีธ ไปยงั ถนนเลียบทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ คงเพราะเป็น วนั หยดุ ทาํ ใหส้ วนสาธารณะคึกคกั ไปดว้ ยผคู้ นแทบทุกวยั ท่ีมา พกั ผอ่ นท่ีนี่ ใชเ้ วลาไม่นานกม็ าถึงประตูใหญ่ดา้ นหนา้ วหิ ารพยากรณ์ อาคารขนาดใหญ่สีขาวสะอาดตา มีผคู้ นเดินเขา้ ออกส่วนหนา้ วิหารไม่ขาดสาย

“เอะ๊ ! จะเลยแลว้ นะคะผกู้ อง” ไลลา่ ส์ทว้ งเพราะรถแล่น ผา่ นหนา้ ประตใู หญ่แลว้ แต่ไม่มีทีท่าวา่ เรยจ์ ะชะลอรถลงสกั นิด “เราจะเขา้ อีกประตูครับ” เรยต์ อบเรียบๆ ไลลา่ ส์เลิกคิ้ว แต่ไม่ถึงอึดใจรถกแ็ ล่นเล้ียวไปตามแนวร้ัว พบประตทู างดา้ นขา้ ง ประตเู ปิ ดกวา้ งทนั ทีท่ีรถของเรยจ์ อดอยู่ ขา้ งหนา้ “เพ่อื นเธอเป็นใครกนั แน่น่ะไลล่าส์” ไมอาเอียงหนา้ มา กระซิบขา้ งหูเพ่ือนสาว สายตาเหลือบมองนายทหารท้งั สองซ่ึงนงั่ อยตู่ อนหนา้ ของรถ การเขา้ วหิ ารพยากรณ์ดว้ ยประตูดา้ นน้ีไม่น่าจะใช่คน ธรรมดาเช่นเธอเป็ นแน่ ไลล่าส์ถอนหายใจ บางทีเธอกล็ ืมไปวา่ ‘เพื่อน’ ของเธอน้นั ไม่ไดเ้ ป็นแค่ ‘ผู้ กองเซน’ เรยจ์ อดรถหนา้ มุขดา้ นขา้ งของตึกซ่ึงเป็นทางเสดจ็ ของ สมาชิกราชวงศท์ ี่ทางวหิ ารพยากรณ์จดั ไว้ เพอ่ื ความสะดวกใน

การรักษาความปลอดภยั รวมถึงไม่ตอ้ งรบกวนประชาชนที่เขา้ มา วิหารจากการท่ีตอ้ งปิ ดเสน้ ทาง “เชิญครับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ลงจากรถแลว้ เปิ ดประตู ฝั่งรถใหก้ บั ไลล่าส์ซ่ึงนงั่ ฝั่งเดียวกบั พระองค์ ส่วนเรยเ์ ปิ ดประตู ใหค้ รูสาวอีกคน “ขอบคุณค่ะ” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึนมองตึกขนาดใหญ่ในส่วน ที่เธอไม่เคยเห็นของจริงเลยสักคร้ัง ยกเวน้ ในภาพถ่ายหรือภาพ ข่าวโทรทศั น์ หากสมเดจ็ พระราชาธิบดี พระราชินี หรือองค์ มกฎุ ราชกมุ ารเสดจ็ วิหารพยากรณ์ ภาพที่เหมือนสุดเอ้ือมกลบั มาอยตู่ รงหนา้ “ฉนั ไม่อยากจะเชื่อเลย” ไมอากระซิบเบาๆ กวาดสายตาไป รอบตวั “นี่มนั ทางเขา้ ของเช้ือพระวงศใ์ ช่ไหม” สายตาของครูสาว ไปหยดุ ที่นายทหารหนุ่มหล่อท่ีช่ือเซน เขาถอดแวน่ กนั แดดออกแลว้ เธอจึงเห็นวา่ ดวงตาน้นั สีม่วง เขม้ ดวงตาท่ีเป็นสัญลกั ษณ์ของสมาชิกราชวงศเ์ ลนีเธีย “ผกู้ องเซนเป็นเจา้ ชายเรอะ”

ไลล่าส์ยมิ้ เสียงกระซิบดว้ ยความตกใจของเพอื่ นสาว “อ้ือ ทาํ นองน้นั แหละ” “ยายไลล่าส์ แลว้ ทาํ ไมไม่บอกฉนั ยะ” “กเ็ ห็นเธอเป็นแฟนคลบั ราชวงศ์ นึกวา่ รู้แลว้ แต่แกลง้ ทาํ เป็ นไม่รู้” ไมอาคอ้ นเพื่อนสาวท่ีเยา้ หล่อน “ฉนั เป็นแฟนคลบั เจา้ ชายแสงจนั ทร์ยะ่ เจา้ คนอ่ืนไม่ค่อย สนใจ” ไลล่าส์หวั เราะ เมื่อก่อนเธอกเ็ ป็นแบบไมอา พงุ่ ความสนใจ ไปที่เจา้ ชายแสงจนั ทร์เท่าน้นั จนกระทง่ั ดาวดวงหน่ึงมาอยู่ ตรงหนา้ “วา่ แต่เจา้ ชายเซนนี่ หนา้ ตาคุน้ ๆ อยนู่ ะ” ไมอามองพระ พกั ตร์คมเขม้ พยายามนึกวา่ เคยเห็นท่ีไหนมาก่อน “เหมือนใคร นะ” เหมือนสมเดจ็ พระราชาธิบดีไงล่ะ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียถอดแบบพระบิดามาไม่ผดิ ไลล่าส์ตอบเพ่อื นสาวในใจ

สตรีวยั กลางคนในชุดกระโปรงสีดาํ ท้งั ชุดกา้ วลงจากมุขตึก มายงั ลานที่ปดู ว้ ยแผน่ หิน ยอ่ ตวั ลงแสดงความเคารพแด่เจา้ ฟ้ าชาย เซเนเธีย “เชิญเสดจ็ ดา้ นในเพคะ ท่านหญิงส่งั ใหเ้ ตรียมหอ้ งรับรอง ไวแ้ ลว้ เพคะ” “ไม่ตอ้ งลาํ บากหรอกเกรนดา้ เราพาเพ่ือนมาอธิษฐาน เท่าน้นั ” พระโอษฐแ์ ยม้ นอ้ ยๆ รับสั่งต่อแม่บา้ นใหญ่ของวิหาร พยากรณ์อยา่ งออ่ นโยน “ท่านหญิงอยใู่ นวิหารหรือ” “ท่านหญิงออกไปธุระขา้ งนอกเพคะ แต่สั่งใหห้ ม่อมฉนั เตรียมหอ้ งรับรองถวายฝ่ าบาทและพระสหาย” แม่บา้ นทูลอธิบาย เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียพยกั พระพกั ตร์โดยไม่แมแ้ ต่กะพริบพระ เนตร ท่านหญิงสัง่ ใหม้ ีการจดั หอ้ งรับรองไวล้ ่วงหนา้ ท้งั ๆ ทรง เพิง่ จะไดพ้ บกบั ‘เพ่อื น’ และเสดจ็ มาที่น่ีโดยไม่ไดแ้ จง้ ลว่ งหนา้ สมแลว้ ที่เป็นท่านหญิงแห่งวหิ ารพยากรณ์ ผหู้ ญิงสวยที่น่ากลวั ! “เชิญเสดจ็ เพคะ”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียหนั มายงั สองครูสาว ไลลา่ ส์มีรอยยมิ้ บางอยา่ งบนริมฝีปากอิ่ม ส่วนไมอามองพระองคต์ ่างไปจากตอน แรกมากนกั รอยยมิ้ ร่าเริงเปล่ียนไปเป็นประหม่าและกริ่งเกรง มีสิ่งหน่ึงท่ีหาไดย้ ากจากการเป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย สิ่ง น้นั คือ ‘เพ่อื น’ พระองคป์ ระสบมามากนกั เมื่อไดท้ ราบว่า พระองคเ์ ป็นใคร ผทู้ ี่หวงั จะกา้ วเขา้ สู่เสน้ ทางสายอาํ นาจกจ็ ะเสนอ เขา้ มาเป็น ‘เพ่ือน’ อยา่ งรวดเร็ว ในทางกลบั กนั ผทู้ ี่ไม่เคยหวงั ผลประโยชน์ใดๆ กจ็ ะถอยห่างเพื่อไม่ใหถ้ กู ครหาวา่ เขา้ มาเป็น เพอื่ นพระองคเ์ พราะมีผลประโยชนแ์ อบแฝง ไลล่าส์...โชคดีนกั หนาที่ทรง ‘กล่อม’ ใหเ้ ธอยอมเป็นเพ่อื น ได้ แมจ้ ะทรงแอบหวงั อยา่ งอื่นกต็ าม แต่การเป็นเพ่ือนกบั ไลลา่ ส์ ทาํ ใหท้ รงมี ‘คนท่ีคุยดว้ ยได’้ ไลล่าส์ไม่เคยคุยเร่ืองราชสาํ นกั การเมือง โดยเฉพาะเรื่องเก่ียวกบั พระเชษฐา ท้งั ที่ไม่เคยมีหญิง สาวคนไหนอดท่ีจะไม่พดู ถึงแสงจนั ทร์แห่งเลนีเธียได้ “ตามเกรนดา้ ไปขา้ งในกนั ก่อนครับ” “ขอใหจ้ นั ทราและดวงดาราอวยพรแด่คุณ”

ไลลา่ ส์รับช่อดอกไมแ้ หง้ ช่อเลก็ ๆ ท่ีเจา้ หนา้ ท่ีหญิงของ วิหารยนื่ ให้ เป็นท่ีรับรู้กนั วา่ ช่อดอกไมแ้ หง้ มีความหมายซ่อนอยู่ เสมือนเป็นคาํ ทาํ นายสาํ หรับเร่ืองที่อธิษฐาน ไลล่าส์พิจารณาช่อ ดอกไมแ้ หง้ ซ่ึงประกอบไปดว้ ยกหุ ลาบ แกลดิโอลสั และ เซเนีย... หญา้ แสงดาว ดอกไมท้ าํ นายของเธอ “ไลล่าส์ไดด้ อกอะไรบา้ ง” ไมอาถามเพื่อนสาว สายตามอง ยงั ช่อดอกไมแ้ หง้ ในมือไลล่าส์ “เอ...นี่ไดด้ อกเซเนียเหมือนกนั เลย” ไลล่าส์ตวดั สายตาไปยงั ช่อดอกไมท้ ี่เพ่อื นสาวไดร้ ับ เธอกบั ไมอาอธิษฐานในเร่ืองเดียวกนั และไดร้ ับดอกไมเ้ หมือนกนั หน่ึง ชนิด หญา้ แสงดาว...ดอกหญา้ ท่ีพบมากริมทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ “เรียบร้อยแลว้ ใช่ไหมคะ” เจา้ หนา้ ที่สาวที่นาํ ท้งั สองจาก หอ้ งรับรองมายงั หอ้ งโถงดา้ นหนา้ วิหาร เพราะไลล่าส์ปฏิเสธคาํ เชิญในการใชห้ อ้ งอธิษฐานสาํ หรับสมาชิกราชวงศ์ เธอรอจนสอง สาวอธิษฐานและรับช่อดอกไมแ้ หง้ เสร็จจึงเขา้ มาหา “เชิญทางน้ี