มงกุฎหัวใจ

การพยากรณ์วิถีดาวน้นั เป็นความเช่ือของชาวเลนีเธียมาแต่ โบราณ ไม่วา่ จะเป็นการเริ่มเพาะปลกู หรือการเกบ็ เก่ียวผลผลิต ชาวไร่ต่างกต็ อ้ งรอฟังประกาศจากผพู้ ยากรณ์วถิ ีดาว “กอ็ ีกไม่นานแลว้ น่ะสิคะ” ไลลา่ ส์นบั วนั “แลว้ สะพาน...” “นน่ั กอ็ ีกเร่ือง... วนั น้ีผใู้ หญ่บา้ นไดร้ ับคาํ ยนื ยนั มาวา่ นายทหารช่างคนใหม่จะมาถึงโรซานนพ์ รุ่งน้ี แลว้ กน็ ่าจะเริ่มเขา้ มาดแู ลงานต่อไดเ้ ลย” “อยุ๊ ... เป็นเรื่องดีจริงๆ” นีน่ายมิ้ กวา้ ง “สะพานจะไดเ้ สร็จ เสียที เรากจ็ ะไดเ้ ตรียมงานเทศกาลกนั อยา่ งสบายใจ” เทศกาล ดอกกหุ ลาบเป็นงานใหญ่ประจาํ ปี ของเขตหุบเขากุหลาบ แต่ละ หม่บู า้ นจะร่วมมือร่วมใจกนั จดั งาน ยง่ิ ในเมืองโรซานนก์ จ็ ะจดั อยา่ งยงิ่ ใหญ่ มีผคู้ นจากหลายเมืองมาร่วมเทศกาลความ สนุกสนานน้ี แมห้ ลงั วนั เทศกาลจะเป็นการเริ่มงานหนกั แต่ทุกคนกร็ อ ใหว้ นั น้นั มาถึงเร็วๆ “ใช่แลว้ ...เป็นข่าวดีจริงๆ ใช่ไหมล่ะ”

“คาํ อธิฐานของไลลา่ ส์กใ็ กลเ้ ป็นจริงแลว้ ” ไลลา่ ส์ยมิ้ กวา้ ง หนั ไปหยิบขวดไวน์กหุ ลาบสีชมพู ไวนพ์ ้นื บา้ นของเขตหุบเขา กหุ ลาบมารินใส่แกว้ แลว้ เติมน้าํ แร่ลงไปดว้ ยปริมาณคร่ึงต่อคร่ึง ตามความนิยมของการด่ืมไวนใ์ นทอ้ งถ่ิน ปลายา่ งใบโรสแมรีพร้อมดว้ ยเลมอนฝานสีเหลืองจดั หอม กรุ่นจากเตาถกู นาํ มาเสิร์ฟพร้อมดว้ ยสลดั ผกั และขนมปังขา้ วโพด อาหารง่ายๆ ยอดนิยมของคนในหุบเขากุหลาบหมดไปอยา่ ง รวดเร็ว พร้อมกบั เสียงหวั เราะจากการสนทนาอยา่ งอิ่มใจ ไลล่าส์ เกบ็ จานและชามออกไปแลว้ ยกวอฟเฟิ ลหอมกลิ่นกหุ ลาบสูตร พเิ ศษของนีน่ามาแทน “ลุงเอาไอศกรีมหรือโยเกิร์ตคะ” ไลลา่ ส์ถามยมิ้ ๆ สาํ หรับ ของหวานตบทา้ ยของม้ือน้ี “ไอศกรีม” ไคแลนตอบ หากถูกเสียงนุ่มนวลแต่เอาจริงของ ภรรยาขดั ข้ึน “เอาโยเกิร์ตจะ้ ไลล่าส์”

ไลล่าส์หวั เราะ ตกั โยเกิร์ตวางบนวอฟเฟิ ลชิ้นโตใหก้ บั ไค แลนและนีน่า ส่วนตวั เองน้นั ตกั ไอศกรีมกหุ ลาบที่นีน่ามีติดบา้ น อยตู่ ลอด “ขอบใจจะ้ ” นีน่ามองไอศกรีมกอ้ นโตของไลล่าส์ยมิ้ ๆ ก่อนจะรีบลุกข้ึนไปหยบิ รีโมตกดเปิ ดโทรทศั น์ ไคแลนหนั มา หล่ิวตาใหไ้ ลล่าส์ ทาํ ท่ากระซิบ “เวลาของขวญั ใจนีน่าเขาล่ะ” ไลลา่ ส์หวั เราะคิด แต่สายตากจ็ บั ไปยงั หนา้ จอโทรทศั น์ ภาพข่าวการเสดจ็ เปิ ดอาคารพิพิธภณั ฑห์ ลงั ใหม่ขององค์ มกฎุ ราชกมุ ารน้นั ทาํ ใหห้ ลอ่ นแทบลืมวอฟเฟิ ลและไอศรีมไปเลย ทีเดียว “แหม... ดูยงั ไงๆ กท็ รงหลอ่ จริงๆ ป้ าล่ะชอ้ บชอบ” ไคแลนแกลง้ กลอกตาลอ้ ภรรยา แต่กเ็ ขาไม่ไดค้ า้ น ความเห็นน้นั นอกจากพระโฉมงามดงั่ แสงจนั ทร์แลว้ องค์ มกฎุ ราชกมุ ารยงั ทรงมีพระจริยวตั รนุ่มนวล สง่างาม กไ็ ม่ใช่เพียง ภรรยาของเขา แต่เป็นผหู้ ญิงท้งั เลนีเธียท่ีเห็นพอ้ งตอ้ งกนั เขา

เหลือบมองไลล่าส์ เขาไม่เห็นไลลา่ ส์สนใจผชู้ ายคนไหนกย็ งั จอ้ ง โทรทศั น์ตาไม่กะพริบ “น่ีแหละนา้ พริ้นชามมิ่งตวั จริงแบบไม่ตอ้ งฝัน” นีน่ารําพนั เช่นทุกคร้ัง“ใครนา้ ... จะเป็นซินเดอเรลล่า โชคดีไดเ้ ป็นเจา้ หญิง พระชายา” “เจา้ ชายตวั จริงกต็ อ้ งค่กู บั เจา้ หญิงตวั จริงสิคะ” ไลล่าส์ขดั ยมิ้ ๆ “อยา่ งองคแ์ สงจนั ทร์กต็ อ้ งมีเจา้ หญิงสวยๆ ในเลนีธหรือไม่ กพ็ วกเลด้ีตระกลู ใหญ่ๆ ใหท้ รงเลือกอยแู่ ลว้ ล่ะค่ะ” นีน่าคอ้ นวงใหญ่ “ใหป้ ้ าฝันหน่อยกไ็ ม่ได”้ ไลลา่ ส์สบตากบั ไคแลนแลว้ หวั เราะประสานกนั “ป้ าอยากจะเห็นเหลือเกินวา่ ใครจะไดค้ รอบครองเหรียญ จารึก จนั ทราทรงกลดนน่ั น่ะ” ไลลา่ ส์จอดรถจกั รยานซ่ึงฮาวชี่ ่างซ่อมรถของหมู่บา้ นซ่ึง ซ่อมไดต้ ้งั แต่จกั รยานจนถึงรถกระบะนาํ ไปส่งไวท้ ่ีบา้ นไคแลน หญิงสาวลงจากรถมาเปิ ดประตรู ้ัวเต้ียๆ ซ่ึงเป็นแค่การบอกอาณา

เขตเท่าน้นั มิไดใ้ ชก้ นั ผบู้ ุกรุกหรือโจรเพราะหมู่บา้ นน้ีไม่เคยมี คนร้ายมาก่อน ร้ัวกหุ ลาบของเธอเป็นพนั ธุ์เดียวกบั บา้ นของไค แลน หญิงสาวจงู จกั รยานเขา้ ไปเกบ็ ในโรงรถเลก็ ๆ ขา้ งบา้ นซ่ึงมี รถกระบะคนั เลก็ จอดอยู่ รถคนั โปรดของบิดาซ่ึงกต็ กทอดมายงั เธอเช่นเดียวกบั บา้ นหลงั น้ี เธอเดินกลบั มาปิ ดประตูร้ัว ยามค่าํ คืน ของหม่บู า้ นเลก็ ๆ แห่งน้ีเงียบสงดั มีแสงไฟลอดจากหนา้ ต่างของ บา้ นแต่ละหลงั เลือนราง ไลลา่ ส์แหงนหนา้ มองบนทอ้ งฟ้ า ค่าํ คืนน้ีทอ้ งฟ้ าดารดาษดว้ ยดวงดาว ไม่มีดวงจนั ทร์กลมโต ทอประกายงดงามอยา่ งที่ชาวเลนีเธียช่ืนชอบ หากไลล่าส์คิดวา่ แสงพราวพร่างของดวงดาวน้นั กง็ ดงามไม่แพแ้ สงจนั ทร์ ไลลา่ ส์ตดั สินใจยงั ไม่กลบั เขา้ บา้ นแมว้ า่ อากาศจะเยน็ ข้ึน เร่ือยๆ เลนีเธียมีอากาศเยน็ เกือบท้งั ปี ซ่ึงทาํ ใหเ้ ลนีเธียสะพรั่งไป ดว้ ยดอกไมน้ านาพนั ธุ์ หญิงสาวเดินไปยงั ชิงชา้ เลก็ ๆ ใตต้ น้ ไล แลค แมย้ ามกลางคืนจะไม่เห็นช่อดอกสีม่วงอ่อนหวานชดั เจน แต่ กย็ งั ไดก้ ล่ินหอมอ่อนๆ

“ไลลา่ ส์... ตน้ ไมท้ ี่แม่รักมากที่สุด” พอ่ เคยดว้ ยแววตา อ่อนหวาน แม่เองกม็ องตอบพอ่ ดว้ ยแววตาเปี่ ยมรักเช่นกนั เดก็ หญิงไลลา่ ส์ไดแ้ ต่ยมิ้ กวา้ งอยา่ งมีความสุข แต่นน่ั เป็นความทรงจาํ ท่ียาวนานเหลือเกิน... อาหารค่าํ แสนอร่อยของนีน่า เสียงหวั เราะหา้ วทุม้ ของไค แลน เธอสมั ผสั ไดถ้ ึงความรักและความเมตตาที่ท้งั สองท่านมอบ ให้ แต่บางคร้ัง... ความสุขน้ีกท็ าํ ใหไ้ ลลา่ ส์อดนึกถึงบา้ นแสน อบอุน่ ตอนเธอเป็นเดก็ ไม่ได้ ไลแลคซ่ึงพอ่ เป็นคนปลกู ใหก้ บั แม่ตน้ น้ีเปรียบเสมือน ความทรงจาํ แสนหวาน... ยามใดท่ีไลลา่ ส์นึกถึงท่านท้งั สอง เธอ จะมานงั่ อยทู่ ่ีชิงชา้ ของพอ่ ใตต้ น้ ไมข้ องแม่ เพยี งแค่น้ีไลล่าส์กร็ ู้สึก เหมือนถกู โอบกอดดว้ ยออ้ มแขนอนั อบอุ่น “ไลลา่ ส์คิดถึงพอ่ กบั แม่” ไลลา่ ส์กระซิบ แหงนหนา้ มอง ดวงดาวอนั ไกลโพน้ การอยคู่ นเดียวบางคร้ังกเ็ หงาเหลือเกิน “แต่ไลลา่ ส์จะเขม้ แขง็ ...พอ่ กบั แม่ไม่ตอ้ งเป็นห่วงนะคะ”

ไลล่าส์รู้สึกเหมือนไดย้ นิ เสียงท่วงทาํ นองของดนตรีคุน้ หู ลอยลอ่ งมากบั สายลมพร้อมกบั กลิ่นหอมหวานของดอกไลแลค เธอมองข้ึนไปบนทอ้ งฟ้ า มองหาในดวงดาวมากมายน้นั ดาวดวงไหนที่พอ่ กบั แม่ไปพบกนั ... ยงิ่ ดึกทอ้ งฟ้ าเลนีเธียยงิ่ งดงามดว้ ยดวงดาวสุกสวา่ ง ร่างสูง ใหญ่สองร่างกาํ ลงั เคล่ือนไหวอยา่ งรวดเร็ว เสียงโลหะกระทบกนั เป็นระยะๆ แสงจากโคมไฟรายรอบลานกวา้ งสาดตอ้ งมดั กลา้ มเน้ืองดงามของร่างกายท่อนบนซ่ึงชุ่มไปดว้ ยเหงื่อ เหรียญโลหะบนอกกวา้ งสะทอ้ นแสงไฟวาววบั หน่ึง เหรียญทองคาํ สีจางจนเกือบขาว อีกหน่ึงคือเหรียญเงิน แกวง่ ไป มาตามจงั หวะการเคลื่อนไหวของผเู้ ป็นเจา้ ของ “อะไรกนั เรย.์ .. แค่น้ีเหน่ือยแลว้ เรอะ” เรยเ์ พียงแค่แยม้ ริมฝีปากนิดๆ สีหนา้ ไม่เปล่ียน แมจ้ ะรู้สึก เหนื่อยอยา่ งรับสั่ง เพราะซอ้ มฟันดาบมากวา่ ชวั่ โมงแลว้ การซอ้ ม ดาบกบั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียไม่ใช่เพียงแค่กาํ ลงั กายเท่าน้นั ยงั ตอ้ ง ใชท้ ้งั สติปัญญาในการรับมือการรุกและรับของพระองค์

ดาบเลนีเธียเป็นดาบดา้ มยาวสามารถจบั สองมือได้ ใบดาบ ยาวราวสามฟตุ คมดาบท้งั สองดา้ นคมกริบ ผใู้ ชด้ าบตอ้ งมีความ ระมดั ระวงั สูง แมด้ าบจะไม่ใช่อาวธุ ในการสงครามปัจจุบนั แต่ก็ ยงั เป็นศิลปะการต่อสู้ที่เหลา่ ทหารเลนีเธียยงั ตอ้ งฝึกฝน ในสมยั ก่อนน้นั มีการจดั การประลองดาบเพอ่ื คดั เลือก นายทหารท่ีมีฝีมือเขา้ ในกองทพั แมป้ ัจจุบนั การคดั เลือกกาํ ลงั พล จะเปลี่ยนไป แต่ประเพณีการประลองดาบแบบโบราณกย็ งั ถกู จดั ข้ึนทุกปี โดยผชู้ นะจะไดร้ ับพระราชทานรางวลั จากสมเดจ็ พระราชาธิบดีซ่ึงเป็นเกียรติยศสูงสุด ทาํ ใหเ้ หล่านายทหารของ เลนีเธียยงั ตอ้ งฝึกดาบอยเู่ ป็นประจาํ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียกเ็ ป็นหน่ึงในผทู้ ี่เคยไดร้ ับพระราชทาน รางวลั จากสมเดจ็ พระราชาธิบดี ซ่ึงไม่ใช่มาจากการท่ีทรงเป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย หากฝีพระหตั ถข์ องพระองคน์ ้นั เป็นที่ ประจกั ษแ์ ก่สายตาของชาวเลนีเธีย ฝีมือดาบของเรยเ์ องกไ็ ม่เป็นรองใคร... คนท่ีเขาเคยแพม้ ีไม่ มากนกั เคร้ง!

เรยก์ ะพริบตา มองดาบท่ีกระเดน็ ออกจากมือตวั เองไป “คิดถึงเจา้ ของเหรียญอยหู่ รือไงเรย”์ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียลด ปลายดาบลง พระเนตรสีม่วงเขม้ สะทอ้ นแสงไฟพราวพร่างไม่ ต่างจากดวงดาวนกั เรยเ์ หลือบมองเหรียญที่หอ้ ยอยกู่ ลางอกตวั เอง... “เอาน่า... เร่ืองมนั นานมาแลว้ เดี๋ยวน้ีเลด้ีลีโอเนียปลดดาบ จากมือนายไม่ไดแ้ ลว้ ละ่ น่า” เจา้ ฟ้ าชายตรัสดว้ ยสุรเสียงหยอกเยา้ เรยไ์ ม่เอ่ยตอบ เขารู้ดีวา่ เลด้ีลีโอเนียท่ีทรงหมายถึงมิใช่ ภรรยาของท่านเอิร์ลแห่งลีโอเนีย แต่หมายถึงผเู้ ป็นบุตรสาว เอน่า... เคยทาํ ใหด้ าบหลุดออกจากมือเขาได้ ตอนน้นั เขาอายสุ ิบขวบและเอน่าอายเุ กา้ ขวบ และนน่ั กเ็ ป็น คร้ังแรกและคร้ังเดียวท่ีไดป้ ระมือกนั เพราะถกู ผใู้ หญ่สัง่ หา้ มทาํ อีกเดด็ ขาด เปลา่ ... เขาไม่ไดห้ นีห่างเอน่าเพราะการประมือในคร้ังน้นั ฝีมือดาบของเอน่าไม่ไดน้ ่ากลวั เท่ากบั ... เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงยกั พระองั สาเม่ือราชองครักษไ์ ม่ตอบ โต้ ทรงเกบ็ ดาบค่พู ระทยั เขา้ ฝัก ดาบน้ีทรงไดร้ ับพระราชทานจาก

พระบิดา เป็นดาบที่ตีจากเหลก็ กลา้ ดว้ ยช่างตีดาบฝีมือเยยี่ ม หาก มิไดม้ ีการประดบั อญั มณีใดๆ ‘ความงามของดาบอยทู่ ่ีฝีมือของผใู้ ช’้ คาํ ตรัสของพระบิดา ยงั คงกอ้ งอยใู่ นพระทยั และกท็ รงเรียนและฝึกอยา่ งหนกั เพอ่ื ให้ ดาบเล่มน้ีงดงามท่ีสุด “เดี๋ยวเขา้ ไปหาอะไรอุน่ ๆ กินกนั เรย”์ ทรงรับฉลอง พระองคจ์ ากองครักษห์ นุ่มมาพาดท่ีพระองสา เช่นเดียวกบั เรย์ แม้ อากาศจะเยน็ จดั แต่เหงื่อกย็ งั ท่วมพระองค์ ขณะกาํ ลงั จะกา้ วพระ บาทเพื่อกลบั เขา้ พระตาํ หนกั สร้อยพระศอกร็ ่วงลงกระทบพ้ืน “อา้ ว...” เรยท์ รุดตวั ลงเกบ็ สร้อยซ่ึงร้อยเหรียญจารึกประจาํ พระองค์ ข้ึนมา เหรียญจารึกทาํ จากโลหะต่างๆ ตามแต่ฐานะของเจา้ ของ มี เพียงโลหะชนิดเดียวท่ีหา้ มประชาชนทวั่ ไปนาํ มาใช้ คือ ทองคาํ สี ขาว เป็นทองคาํ สีเหลืองจางจนเกือบขาว ซ่ึงเป็นทองสีพเิ ศษของ เลนีเธีย มีเพยี งเหล่าสมาชิกราชวงคเ์ ลนีเธียเท่าน้นั ที่ใชท้ องคาํ ชนิดน้ี

“ตะขอหลวมพระเจา้ ค่ะ... กระหม่อมจะใหช้ ่างเปล่ียนให้ ใหม่นะพระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงรับสร้อยพระศอมาทอดพระเนตร ตาํ แหน่งตะขอซ่ึงงา้ งออก “ไม่เป็นไรหรอก บีบๆ ซะหน่อยกแ็ น่น แลว้ ” ทรงสวมสร้อยแลว้ กดตะขอเขา้ ท่ี ทรงหยบิ เหรียญข้ึนมา พิจารณา พลิกดา้ นท่ีเป็นพระจนั ทร์เหนือมงกฎุ อนั เป็นตราประจาํ ราชวงคเ์ ลนีเธียไปดา้ นหลงั ทอดพระเนตรตราประจาํ พระองคร์ ูป กลุ่มดาวพณิ แลว้ แหงนพระพกั ตร์มองหากลุม่ ดาวบนทอ้ งฟ้ า แมย้ ามไร้แสงจนั ทร์... กลุ่มดาวพิณกย็ งั มองเห็นไดย้ าก สาํ หรับผไู้ ม่คุน้ เคยการดูดาว “เอาอยา่ งน้นั นะพระเจา้ ค่ะ ถา้ หลดุ อีก แลว้ สาวๆ เกบ็ ได้ กระหม่อมไม่รู้ดว้ ยนะ” น้าํ เสียงติดยวั่ เยา้ ของเรยท์ าํ ใหท้ รง กะพริบพระเนตร ทรงกม้ มองเหรียญจารึกซ่ึงทรงกมุ ไว้ “ไม่ตอ้ งมาหาเร่ืองใหเ้ ราหรอกน่า” เจา้ ฟ้ าชายทรงปลอ่ ย เหรียญใหห้ อ้ ยกลางพระอุระตามเดิม ทรงปัดไล่สิ่งที่รบกวน พระทยั บางอยา่ งออกไป “นายเหอะ... หนีออกไปอยโู่ รซานน์ ค่หู ม้นั วา่ ไงล่ะ”

“กระหม่อมตามเสดจ็ เจา้ ฟ้ าชายบางพระองคพ์ ระเจา้ ค่ะ ไม่ไดห้ นี” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลกวา้ งต่อคาํ ตอบของ ราชองครักษค์ ู่พระทยั ทรงสาวพระบาทตรงไปยงั พระตาํ หนกั โดยมีเรยต์ ามเสดจ็ ไม่ห่าง เม่ือเขา้ มาในหอ้ งกระจกแลว้ พระองค์ กลบั พบวา่ มีผกู้ าํ ลงั นงั่ จบชาอยกู่ ่อน เรยช์ ะงกั เขาคอ้ มตวั ลงแสดงความเคารพก่อนจะกา้ วถอย และปิ ดประตูหอ้ ง “พีเ่ ลธ์... มาตอนไหนกนั ครับ ไม่ใหม้ หาดเลก็ ไปเรียกผม” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียทรงแยม้ พระสรวลใหก้ บั พระอนุชาซ่ึงทรุด ลงประทบั ท่ีเกา้ อ้ียาวดา้ นตรงขา้ ม ทรงวางถว้ ยกระเบ้ืองเคลือบลง บนโต๊ะ “เพิง่ มา... ยงั ดื่มชาไม่ทนั คร่ึงถว้ ยเลย” ทรงตอบคาํ ถามแรก ก่อน “เห็นนายกบั เรยซ์ อ้ มดาบกนั เพลินเลยไม่อยากกวน” “พ่มี าแบบน้ี พวกราชองครักษร์ ู้เขา้ คงกลุม้ จนหวั หงอกกนั หมด” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียโคลงพระเศียร ทรงรินพระสุธารสชาให้ พระองคเ์ อง

การที่ไม่ทรงไดย้ นิ เสียงเครื่องยนตก์ แ็ สดงวา่ พระเชษฐา เสดจ็ จากพระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ ดว้ ยมา้ ทรง และคงเสดจ็ เพยี ง ลาํ พงั เพราะไม่มีราชองครักษข์ องพระเชษฐาป้ วนเป้ี ยนอยใู่ กลๆ้ น้ี การข่ีมา้ ผา่ นสวนป่ าลงมาจากเนินแสงตะวนั แมจ้ ะเป็นสวนป่ าแต่ กย็ งั เป็นป่ ากวา้ งทึบ โดยเฉพาะในยามค่าํ คืน “น่ีเป็นคาํ พดู ของคนที่หนีเรยบ์ ่อยๆ นะ” องคม์ กฎุ ราชกมุ าร ทรงแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ ยอ้ นพระอนุชา จริงๆ แลว้ ไม่เพียง พระองคห์ รือพระอนุชาหรอก แมก้ ระทงั่ พระขนิษฐากโ็ ปรดที่จะ หนีราชองครักษบ์ ่อยๆ “ไม่เหมือนกนั สักหน่อย” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสแยง้ “ไม่เหมือนตรงไหน” “องคม์ กฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธีย ไม่ควรจะอยใู่ นอนั ตราย แมแ้ ต่นอ้ ยนิด” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียชะงกั พระหตั ถท์ ่ีกาํ ลงั จะยกถว้ ยกระเบ้ือง เคลือบไปชวั่ ครู่ ก่อนจะทรงยกถว้ ยข้ึนเสวย “ถา้ พเ่ี ป็นอะไรไป นายกค็ ือมกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธีย” ยกเวน้ สมเดจ็ พระราชาธิบดี

ซ่ึงทรงพระราชอาํ นาจในการแต่งต้งั รัชทายจะทรงมีพระดาํ ริเป็น อื่น “ถา้ พพี่ ดู แบบน้ีอีก ผมสาบานต่อดาวทุกดวงในจกั รวาลวา่ จะจบั พ่มี ดั แลว้ เฝ้ าไวต้ ลอดแบบไม่กะพริบตาเลย” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารสรวลเบาๆ “พี่กห็ ่วงนายไม่นอ้ ยไปกวา่ กนั นนั่ แหละ... อยา่ ลืมสิวา่ นาย เป็นนอ้ งชายของพี่ แลว้ นายกเ็ ป็นทายาทของพีด่ ว้ ย” พระเนตรสีม่วงเขม้ ของเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียวาวระยบั “พี่กร็ ีบๆ มีลูกสักคนสิ ผมจะไดห้ ลดุ จากตาํ แหน่งเร็วๆ” “เซน...” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารลากพระสุรเสียง “ไม่ตอ้ งมา ออกนอกเร่ืองเลย” “ผมวา่ ...ผมอยใู่ นเร่ืองนา ชาวเลนีเธียคนไหนๆ กอ็ ยากเห็น เจา้ หญิงพระชายาในองคม์ กฎุ ราชกมุ ารท้งั น้นั แหละ ยงิ่ มี พระโอรสหรือพระธิดากย็ งิ่ ดี” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารโคลงพระเศียร “เอาล่ะ... เลิกพดู เรื่องน้ีเลย ไม่อยา่ งน้นั เหรียญจารึกของ นายจะเปลี่ยนอนั โดยไม่รู้ตวั ”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงตดั สินพระทยั เลิกตรัสตามรับสั่งของ พระเชษฐา เพราะทรงรู้วา่ ไม่ควรจะเยา้ ‘พี่เลธ์’ ใหม้ ากนกั ตอนน้ี ทรงยงั ไม่อยากหม้นั กบั ใครโดยไม่รู้พระองค์ “ครับผม... แลว้ ตกลงพเ่ี ลธ์มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ หรือ วา่ คิดถึงนอ้ งเฉยๆ เลยมาหา” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ “คิดถึง... แลว้ กม็ ีธุระดว้ ย” “จะใหผ้ มทาํ อะไรเหรอครับ” “ท่ีนายไปโรซานนค์ ราวน้ี...อยากใหน้ ายช่วยอะไรพี่ หน่อย” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงเลิกพระขนง สบพระเนตรคมของ พระเชษฐานิ่ง “มนั ดูเหมือนเร่ืองเลก็ ๆ แต่มีบางอยา่ งสะกิดใจพี่วา่ ไม่ใช่ เร่ืองเลก็ เลยอยากใหน้ ายหาข่าวใหห้ น่อย”

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๔ ไลล่าส์กวาดตามองนกั เรียนของเธอเร็วๆ เดก็ หญิงชายกาํ ลงั ทยอยเขา้ มาในหอ้ งเรียนเพอื่ เริ่มเรียนในชวั่ โมงแรก เสียงหวั เราะ พดู คุยอยา่ งร่าเริงของเหล่าลกู ศิษยต์ วั นอ้ ยคือความสุขของเธอ รอยยมิ้ แจ่มใสจางไปเลก็ นอ้ ย โต๊ะตวั หน่ึงวา่ ง ไลลา่ ส์ขมวด คิ้วนิดๆ นกั เรียนหญิงของเธอขาดเรียนไปหน่ึงคน หวั ใจของผู้ เป็นครูกงั วลข้ึนมาทนั ใด ปกติแลว้ ผปู้ กครองมกั จะไปบอกเธอถึง ท่ีบา้ นหากลกู ไม่สบายมาโรงเรียนไม่ได้ “แนนน่าคะ... ไอน์ไม่สบายหรือเปล่าถึงไม่มาเรียน” เดก็ หญิงแนนน่าส่ายหนา้ จนผมเปี ยสองขา้ งแกวง่ ไปมา “เปล่าค่ะครูไลลา่ ส์ ไอนบ์ อกวา่ แม่เขาจะพาไปดโู รงเรียนที่ หมู่บา้ นใหญ่โน่นค่ะ” “ออ้ ... ขอบใจมากค่ะแนนน่า” นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองหม่นลง เลก็ นอ้ ย หากกย็ มิ้ ใหล้ กู ศิษยท์ ้งั หลายซ่ึงเร่ิมคุยกนั ถึงเร่ืองการไปดู โรงเรียนใหม่ของเพอื่ น “เดี๋ยวเรามาเริ่มเรียนกนั เลยนะคะ

ไลล่าส์พยายามขบั ไล่ความกงั วลออกไปก่อน เพ่ือเริ่มการ สอนในวนั น้ี เธอเริ่มสอนเดก็ ๆ ดว้ ยความต้งั ใจเช่นเดียวกบั ทุกวนั ทุกคร้ังที่มีคนถามวา่ ทาํ ไมเธอถึงเลือกมาเป็นครูในโรงเรียนเลก็ ๆ แห่งน้ี ท้งั ที่บณั ฑิตเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลยั แห่งเลนีเธีย สามารถท่ีจะเลือกโรงเรียนใหญ่พรั่งพร้อมเท่าใดกไ็ ด้ ครูสาวนึกถึงวยั เดก็ ของตนเอง เดก็ หญิงไลล่าส์ก็ เช่นเดียวกบั เดก็ เหล่าน้ี การกลบั มาทาํ งานท่ีบา้ นเกิดน้นั ไลลา่ ส์มี เพยี งเหตุผลเดียว อยากใหเ้ ดก็ ที่อยตู่ รงหนา้ เธอเหล่าน้ีมีโอกาสเช่นเธอบา้ ง โอกาสที่หมายถึงการไดร้ ับการศึกษาต่อไปในอนาคต อนาคตที่เขาสามารถเลือกเองได้ และอาจจะมีใครสักคนที่จะเลือก มายนื อยตู่ รงน้ีเหมือนเธอ... เช่นเดียวกบั ท่ีเธอเลือกเหมือนพ่อกบั แม่ นี่แหละ...คือคาํ ตอบของเธอ หลงั จากดูแลเดก็ ๆ รับประทานอาหารเท่ียงเรียบร้อยแลว้ ไลล่าส์ไปท่ีหอ้ งพกั ครูเพอ่ื รับประทานอาหารร่วมกบั เพือ่ นครู

ดว้ ยกนั ความกงั วลกลบั มาเยอื นครูสาวอีกคร้ังเมื่อเปิ ดกล่อง อาหารท่ีเตรียมมา แซนดว์ ชิ ขนมปังขา้ วโพดเน้ือปลาอบสมุนไพร ของโปรดไม่ทาํ ใหเ้ ธอรู้สึกหิวไดเ้ ลย “เป็นอะไรเหรอไลล่าส์... หนา้ ตากลุม้ ใจเชียว” ครูดาเรีย ถามดว้ ยความเป็นห่วง ไลลา่ ส์เป็นครูอายนุ อ้ ยท่ีสุดจึงเป็นท่ีเอน็ ดู ของครูคนอื่นเสมอ เธอเองกเ็ คยสอนเดก็ หญิงไลลา่ ส์เช่นกนั จึงยงิ่ เอน็ ดเู ป็นพเิ ศษ ไลลา่ ส์ยมิ้ ครูดาเรียเป็นครูอาวโุ สอีกคนหน่ึงของโรงเรียน แมจ้ ะอยหู่ ม่บู า้ นใหญ่ที่ห่างออกไป แต่ครูดาเรียกส็ มคั รใจเป็นครู ท่ีน่ีมากวา่ สามสิบปี และกาํ ลงั จะเกษียณในปี น้ี “ไอน.์ ..นกั เรียนของไลล่าส์ไม่มาโรงเรียนค่ะ เพอื่ นบอกวา่ พอ่ กบั แม่พาไปดูโรงเรียนอื่น” ไลลา่ ส์ตอบครูอาวโุ สเบาๆ ความเงียบเขา้ ปกคลุมโตะ๊ อาหาร ก่อนจะตามมาดว้ ยเสียง ถอนหายใจของผเู้ ป็นครูแต่ละคน “อีกรายแลว้ เรอะ...” ไม่ใช่คาํ ถาม หากเป็นคาํ เปรยที่ครูทุก คนทราบดี การไปดโู รงเรียนมกั ลงทา้ ยดว้ ยการยา้ ยโรงเรียน

สองสามปี หลงั น้ี จาํ นวนนกั เรียนลดลงเร่ือยๆ จนครูทุกคน หวน่ั ใจ แมโ้ รงเรียนแห่งน้ีจะไม่ถึงกบั ขาดแคลน แต่จะสูก้ บั โรงเรียนใหญ่ท่ีมีครูมากกว่า อปุ กรณ์การเรียนการสอนท่ีมากกวา่ ดว้ ยปัจจยั ที่มากกวา่ ไดอ้ ยา่ งไร พอ่ แม่ยอ่ มตอ้ งการใหล้ ูกไดส้ ิ่งท่ีดีท่ีสุด แมจ้ ะเขา้ ใจ หากหวั ใจครูทาํ ไมจะไม่เสียใจ “เรากพ็ ยายามกนั เตม็ ที่แลว้ นะครับ” ครูผชู้ ายอีกคนเอย่ แม้ จะเป็นโรงเรียนเลก็ ๆ แต่ครูกต็ ้งั ใจทุ่มเทใหก้ บั นกั เรียน “เดก็ ที่จบ จากโรงเรียนเรากไ็ ม่ไดเ้ ก่งนอ้ ยกวา่ ท่ีอื่น” เขามองไปท่ีไลล่าส์ นี่เป็นตวั อยา่ งและความภมู ิใจของโรงเรียนเลก็ ๆ แห่งน้ี “แลว้ นี่ครูใหญ่กลบั มารู้เขา้ คงไม่สบายใจอีก” ครูดาเรียเอ่ย แลว้ ถอนหายใจ ไลล่าส์พยกั หนา้ ชา้ ๆ ครูใหญ่เขา้ ไปประชุมที่โรซานน์ เมื่อ กลบั มาทราบเร่ืองเขา้ กค็ งจะไม่สบายใจเช่นทุกคร้ัง เธอลอบถอน หายใจแลว้ หยบิ แซนดว์ ชิ ข้ึนมา การท่ีจาํ นวนนกั เรียนลดลงเร่ือยๆ ไม่ใช่เรื่องดีเลย

รถโฟร์วลี แล่นดว้ ยความเร็วสูง แมถ้ นนจะคดโคง้ แต่กไ็ ม่ ทาํ ใหผ้ ทู้ ่ีนง่ั อยหู่ ลงั พวงมาลยั เหยยี บเบรกเลยสกั คร้ัง ส่วนผทู้ ่ีนงั่ อยขู่ า้ งๆ ยกมือข้ึนกอดอก สีหนา้ เรียบเฉยหากมีแววอ่อนใจใน ดวงตาคม “สมกบั ชื่อหุบเขากหุ ลาบจริงๆ เห็นแต่ไร่กหุ ลาบสุดลกู หู ลกู ตา” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง พระเนตรหลงั แวน่ กนั แดดทอดตรงไปขา้ งหนา้ นี่ไม่ใช่การเสดจ็ โรซานนเ์ ป็นคร้ังแรกกจ็ ริง แต่กไ็ ม่เคย เสดจ็ ลึกเขา้ มาแถบหุบเขากหุ ลาบ แหล่งท่ีมาของน้าํ มนั กหุ ลาบซ่ึง เป็นสินคา้ ส่งออกสาํ คญั ของประเทศ แมพ้ ระองคจ์ ะไม่ไดโ้ ปรดกหุ ลาบมากเช่นพระเชษฐา แต่ก็ ยงั ทรงทราบวา่ ชื่อเสียงของน้าํ มนั กหุ ลาบเลนีเธียในตลาดโลก ไม่ไดด้ อ้ ยไปกวา่ กหุ ลาบจากบลั เกเรีย ตุรกี โมร็อกโค อิหร่าน หรือแมก้ ระทงั่ จีน “พระเจา้ ค่ะ” เรยร์ ับคาํ ตรัสดว้ ยน้าํ เสียงราบเรียบ “การทาํ ไร่ กหุ ลาบเป็นอาชีพหลกั ของชาวเมืองโรซานน์...เมืองดอกกหุ ลาบ”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียสรวลเบาๆ ทรงรู้วา่ เรยไ์ ม่ค่อยชอบใจท่ี ทรงขบั รถเร็วเช่นน้ี แต่เขากไ็ ม่เคยเอย่ แยง้ เรยต์ ามพระทยั เสมอ... ยกเวน้ จะทรงกา้ วขา้ มความปลอดภยั แต่กย็ งั ไม่ทรงเคยทาํ เช่นน้นั การไดอ้ อกจากเลนีธน้นั ทาํ ใหพ้ ระอารมณ์ดียงิ่ นกั พระองคแ์ ละเรยม์ าถึงและรายงานตวั ต่อผบู้ ญั ชาการค่าย ในช่วงก่อนเท่ียง ค่ายทหารโรซานนเ์ ป็นค่ายขนาดเลก็ ภารกิจ หลกั คือพทิ กั ษช์ ายแดนดา้ นตะวนั ออกและเป็นกาํ ลงั สนบั สนุน สาํ หรับฝ่ ายปกครอง ผบู้ ญั ชาการค่ายน้นั พระองคท์ รงรู้จกั เป็นอยา่ งดี พลเอก เรนสั เคยเป็น ‘ครู’ สอนดาบโบราณใหพ้ ระองค์ พลเอกเรนสั มอบหมายภารกิจที่ทรงทราบมาจากพระเชษฐาคือการควบคุมการ ก่อสร้างสะพานขา้ มลาํ ธารใหญ่ในเขตหุบเขากุหลาบซ่ึงทางค่าย ไดร้ ับการร้องขอจากฝ่ ายปกครองใหช้ ่วยสนบั สนุนภารกิจน้ี โดย ก่อนออกจากเลนีธพระองคไ์ ดเ้ สดจ็ ไปพบกบั นายทหารช่างซ่ึง ควบคุมการก่อนสร้างสะพานท่ีกาํ ลงั อยใู่ นโรงพยาบาลในตอนน้ี เพ่ือทาํ ความเขา้ ใจกบั แผนงานท้งั หมด

หลงั จากเสวยพระกระยาหารเท่ียงกบั พลเอกเรนสั และได้ รําลึกความหลงั เม่ือคร้ังทรงเรียนกบั ท่านนายพลแลว้ กท็ รงเขา้ ไป ยงั บา้ นพกั นายทหารที่ทางค่ายจดั ไวเ้ ป็นท่ีประทบั แมจ้ ะทรง ขอร้องใหผ้ บู้ ญั ชาการค่ายปฏิบตั ิต่อพระองคเ์ ช่นเดียวกบั นายทหารทวั่ ไป แต่ท่ีประทบั น้นั ยงั ถูกตกแต่งอยา่ งประณีต มากกวา่ บา้ นพกั ธรรมดา แมจ้ ะทรงหลีกเล่ียงพระอิสริยยศของพระองคไ์ ม่ได้ แต่ท่ีโร ซานนน์ ้ีกย็ งั ดีกวา่ เลนีธมากนกั เวลาวา่ งในตอนบ่ายทาํ ใหท้ รงชวนเรยอ์ อกจากค่าย มุ่งเขา้ หุบเขากหุ ลาบ แทนที่จะเสดจ็ ตามหมายกาํ หนดการในวนั พรุ่งน้ี “น่า... เราไม่ทาํ รถของนายบุบสลายหรอก” “กระหม่อมห่วงเรื่องน้นั เสียเม่ือไหร่” เร่ืองรถเขาไม่เคย ห่วงเท่ากบั เรื่องของปลอดภยั ขององคเ์ จา้ นายอยแู่ ลว้ การยา้ ยมา ประจาํ ท่ีโรซานน์ทาํ ใหท้ รงทิ้งรถสปอร์ตไวท้ ่ีเลนีธ พาหนะ ประจาํ พระองคจ์ ึงเป็นรถโฟร์วีลของเรยแ์ ทน และผเู้ ป็นเจา้ ของรถ กไ็ ม่ไดแ้ ตะพวงมาลยั สกั คร้ังต้งั แต่ออกจากเลนีธมา กถ็ า้ นายมวั แต่ขบั รถ จะคุม้ กนั เราไดย้ งั ไง...

เขาไม่ไดเ้ ห็นดว้ ยกบั รับสั่งขององคเ์ จา้ นายหรอก แต่เป็น เพราะเรยร์ ู้วา่ การขบั รถเป็นสิ่งท่ีเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียโปรดเป็น นกั หนา หากไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากวา่ แรง เขากจ็ ะตามพระทยั “กไ็ ดๆ้ เราลดความเร็วลงกไ็ ด”้ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงผอ่ น คนั เร่ง... เลก็ นอ้ ย ทรงใชเ้ วลานอ้ ยกวา่ ที่นายพลเรนสั กราบทลู ไวเ้ กือบคร่ึง มาถึงจุดก่อสร้างสะพาน ลาํ ธารสายใหญ่ทอดขวางเบ้ืองหนา้ โครงสร้างหลกั ของสะพานซ่ึงดาํ เนินการก่อสร้างไปใกลแ้ ลว้ เสร็จต้งั เด่นกลางลาํ ธาร หลงั จากโรงเรียนเลิกไลลา่ ส์รีบกลบั มาในหมู่บา้ น ไลล่าส์ ไม่รู้วา่ ตวั เองจะสามารถเปลี่ยนใจพ่อกบั แม่ของไอนไ์ ดห้ รือไม่ แต่เธอกอ็ ยากจะไดพ้ ดู คุยกบั ท้งั สองสักนิด ครูสาวพบวา่ บา้ นของ เดก็ หญิงอนั นายงั ปิ ดเอาไว้ เพอ่ื นบา้ นบอกวา่ อาจจะเลยเขา้ ไปท่ีโร ซานนเ์ พราะยงั ไม่กลบั มากนั

ไลลา่ ส์จึงข่มความผดิ หวงั กลบั มาท่ีบา้ น หากบา้ นซ่ึงเงียบ สงบท่ามกลางดอกไมท้ ่ีกาํ ลงั บานสะพร่ังกลบั ไม่อาจสลาย ความรู้สึกในหวั ใจได้ ไลล่าส์จึงตดั สินใจขี่จกั รยานออกจากบา้ น อีกคร้ัง สายลมเยน็ ปะทะใบหนา้ หอบเอากลิ่นหอมแบบพิเศษซ่ึง ผสมผสานระหวา่ งดิน ตน้ ไม้ ดอกไม้ และอากาศของหุบเขา กหุ ลาบทาํ ใหค้ วามหนกั อ้ึงในหวั ใจของไลลา่ ส์เริ่มเบาบางลง เช่นเดียวกบั ทุกคร้ัง หากจกั รยานสีเหลืองกย็ งั เลน่ ไปตามถนนซ่ึง ขนาบดว้ ยไร่กหุ ลาบท้งั สองขา้ งทาง กวา่ จะรู้ตวั วา่ ขี่จกั รยานมาไกลแค่ไหนกเ็ มื่อเห็นสะพานอยู่ เบ้ืองหนา้ ไลล่าส์เลิกคิ้ว ไม่ห่างจากร้ัวซ่ึงลอ้ มบริเวณก่อสร้างมีเดก็ สองกลุม่ กาํ ลงั เผชิญหนา้ กนั อยดู่ ว้ ยท่าทีไม่เป็นมิตรนกั จึงรีบขี่ จกั รยานตรงเขา้ ไปทนั ที

“ท่าทางเราจะไม่เป็นที่ตอ้ งการแลว้ ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ตรัสเบาๆ ทอดพระเนตรหญิงสาวท่ีขี่จกั รยานตรงเขา้ มายงั กลุม่ เดก็ ชายซ่ึงกาํ ลงั เร่ิมทะเลาะกนั อยใู่ ตต้ น้ ไมท้ ่ีทรงปี นข้ึนมากบั เรย์ เรยม์ องหญิงสาวแลว้ ตวดั สายตากลบั มายงั เจา้ ฟ้ าชายของ เขา ดเู หมือนพระเนตรสีม่วงเขม้ น้นั จะวาววบั ข้ึนกวา่ ปกติ “เธอตอ้ งเป็นทายาทของนกั รบเผา่ อะเมซอนแน่ๆ” ทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง เปรียบเทียบหญิงสาวที่จอดรถจกั รยานแลว้ ลงมา ยนื ปักหลกั มนั่ กวาดสายตามองเดก็ ชายแต่ละคนซ่ึงเปลี่ยนมาเป็น ยนื เงียบกริบ ถา้ เปลี่ยนจกั รยานเป็นมา้ ศึกตวั ใหญ่ เปล่ียนชุดกระโปรง เป็นชุดเกราะ มีโลแ่ ละดาบในมือ เธอคงดไู ม่ต่างจากนกั รบของ เผา่ นกั รบสตรีโบราณ เป็นผหู้ ญิงท่ีตวั โตจริงๆ แต่กระโปรงสีม่วงออ่ นทบั บนชุดกระโปรงสีขาว และผา้ โพกผมซ่ึงสาวๆ ในเลนีธไม่นิยมใช้ แต่เห็นไดท้ วั่ ไปในเมืองโร ซานน์ เนน้ โครงหนา้ ละมุนละไมกบั ดวงตากลมโต ทาํ ใหล้ ด ความหนกั แน่นลงไปมากทีเดียว

อืม... เป็นผหู้ ญิงตวั โตท่ีน่ารักดี ไลลา่ ส์มองเดก็ ๆ จนครบแลว้ หยดุ นิ่งไปอึดใจ ทุกคนต่าง ถือคนั เบด็ ไมส้ าํ หรับตกปลาอยใู่ นมือ ก่อนจะหนั กลบั มาจอ้ ง เดก็ ชายที่ดูท่าทางจะเป็นหวั หนา้ กลุ่มท้งั สองฝ่ าย “คุยอะไรกนั คะ...ท่าทางน่าสนุก” เดก็ ชายคนหน่ึงหลุบตาลง ไม่กลา้ สบตาเพราะรู้จกั ครูไล ล่าส์ดี ปกติครูสาวเป็นครูใจดีท่ีนกั เรียนรักมาก แต่เวลาเอาเรื่อง แลว้ ละกน็ ่ากลวั ทีเดียว “มายงุ่ อะไรยายป้ า” เดก็ ชายอีกคนถลึงตาใส่ผหู้ ญิงที่เขา้ มา ขวางทาง ไลล่าส์เลิกคิ้ว มองเดก็ ชายปากกลา้ ตรงๆ เธอไม่รู้จกั เดก็ ชายคนน้ี คงไม่ใช่เดก็ ในหมู่บา้ นหรือโรงเรียนของเธอ “เอ... ยงั เป็นเดก็ แต่ทาํ ไมพดู ไม่เพราะอยา่ งน้ีละคะ” เธอยมิ้ นอ้ ยๆ แต่จอ้ งเดก็ ชายนิ่ง เดก็ ชายกลืนน้าํ ลาย มองผหู้ ญิงตวั โตอยา่ งท่ีเริ่มเกรงข้ึนมา บา้ ง แต่ไม่กลา้ แสดงออก เพราะมีลกู นอ้ งอีกสี่คนคอยดูเขาอยู่

“เก่ียวอะไรกบั แกดว้ ย ยายป้ าอว้ น” “แน่ะ... ไม่มีใครสอนเหรอคะวา่ ตอ้ งพดู กบั สุภาพสตรี ยงั ไง” ไลล่าส์เอ่ยยมิ้ ๆ ถา้ ไม่ใช่เดก็ ชายตวั สูงเลยเอวเธอมาไม่มาก เป็นคนพดู คงไดเ้ ห็นฤทธ์ิกนั บา้ งล่ะ “เป็นผชู้ าย ตอ้ งสุภาพกบั ผหู้ ญิงนะคะ” ไลล่าส์หนั มายงั เดก็ นกั เรียนของเธอ ถามเดก็ ชายซ่ึงเป็น หวั หนา้ กลมุ่ เธอจาํ ไดว้ า่ เขาเรียนอยชู่ ้นั ประถมหา้ เพราะคิดวา่ น่าจะไดค้ าํ ตอบจากฝ่ ายน้ีมากกวา่ “เกิดอะไรข้ึนคะควนิ น์ ทาํ ไมถึงทะเลาะกนั แบบน้ี” เดก็ ชายควนิ น์กลืนน้าํ ลายฝืดๆ ครูไลลา่ ส์ถามยมิ้ ๆ กจ็ ริง แต่ เป็นยมิ้ ท่ีไม่ชวนสบายใจเลย เขาเหลือบมองฝ่ ายตรงขา้ มก่อนจะ ตอบครูสาว “พวกเรากาํ ลงั ตกปลากนั อยคู่ รับ แลว้ พวกมนั กม็ ากวน” ไลลา่ ส์ส่ายหนา้ “พดู เพราะๆ สิคะ” เธอเตือนลกู ศิษย์ ควินนพ์ ึมพาํ รับคาํ ไล ล่าส์หนั ไปยงั เดก็ ชายปากกลา้ “ควินนเ์ ขาวา่ อยา่ งน้นั แลว้ เธอวา่ ยงั ไงคะ เกิดอะไรข้ึนกนั ”

“เชอะ... ป้ ารู้จกั มนั กเ็ ขา้ ขา้ งมนั น่ะสิ” ไลล่าส์โคลงศีรษะ มองเดก็ ชายท่ีเมม้ ปากอยา่ งด้ือดึงดว้ ย แววออ่ นใจ “ถา้ ครูเขา้ ขา้ งวนิ น์ แลว้ ครูจะถามเธอทาํ ไมคะ” เดก็ ชายชะงกั ไปเพราะคาํ วา่ ‘ครู’ สายตายงั มองผหู้ ญิงตวั โต อยา่ งระแวง ใบหนา้ ยงั บ้ึงตึง “ไม่ตอบ มีอะไรไหม” เดก็ ชายเชิดหนา้ เหยยี ดริมฝีปาก ออก “ไปไกลๆ เลยไปป้ า แก่กแ็ ก่ อว้ นกอ็ ว้ น” “ไม่... ครูไม่ไปจนกวา่ พวกเธอจะคุยกนั ดีๆ” ไลลา่ ส์กอดอก เพื่อไม่ใหม้ ือไมเ้ คล่ือนไหวโดยไม่ต้งั ใจ สายตากวาดมองกลุม่ เดก็ ชาย เดก็ คนที่ยนื อยหู่ ลงั เดก็ ชายที่โตต้ อบเธอหลบตาวบู หากเธอจดั การหวั หนา้ กลุม่ ไดก้ ไ็ ม่มีปัญหา “เอะ๊ ... บอกวา่ อยา่ มายงุ่ ” เดก็ ชายตะโกน “ครูไลล่าส์” วินน์กบั เพือ่ นร้องลนั่ เมื่อเห็นเดก็ ชายค่อู ริฟาด คนั เบด็ ในมือใส่ครูสาว ไลล่าส์รู้สึกเจบ็ แปลบเมื่อกาํ คนั เบด็ ที่ฟาดมาไวก้ ่อนจะถกู ตวั เธอ รอยยมิ้ ของครูสาวกวา้ งข้ึน แต่นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองจอ้ งลง

ไปในดวงตาเบิกโพลงของเดก็ ชาย เธอดึงคนั เบด็ เขา้ มาโดยมี เดก็ ชายถลามาตรงหนา้ ก่อนจะปลดเบด็ จากมือเดก็ ชายมาถือไว้ เสียเอง “การทาํ ร้ายคนที่ไม่มีอาวธุ กบั ผหู้ ญิงน่ะ ไม่ใช่สิ่งที่ ลกู ผชู้ ายทาํ กนั นะคะ” ไลลา่ ส์พดู กบั เดก็ ชายดว้ ยน้าํ เสียงเนิบๆ “แต่ครูรู้วา่ เธอคงไม่ไดต้ ้งั ใจ... ใช่ไหมคะ” เดก็ ชายพยกั หนา้ หายใจแรงดว้ ยความตกใจ “ถา้ อยา่ งน้นั ... จะขอโทษครูไหมคะ” “ขะ... ขอโทษครับ” “ดีค่ะ...” ไลล่าส์พยกั หนา้ อยา่ งพอใจ “ชื่ออะไรคะ” “ฮิวต.์ .. ฮิวต์ วาโลร์” “ฮิวต.์ .. เล่าใหค้ รูฟังสิคะ วา่ ทาํ ไมถึงทะเลาะกบั ควินน์” ฮิวตก์ ลืนน้าํ ลาย มองเบด็ ตกปลาในมือของครูสาว แลว้ มอง ใบหนา้ ท่ีระบายยมิ้ อยา่ งไม่เขา้ ใจนกั เขาไม่อยากเช่ือวา่ ครูคนน้ีจะ ไม่โกรธ “กฉ็ นั ...เออ่ ผมกบั เพ่ือนมาตกปลาตรงน้ีประจาํ แลว้ พวก... น้นั กม็ าแยง่ ท่ี” เขาปรับคาํ พดู เพราะแววตาของครูสาว

ไลลา่ ส์พยกั หนา้ หนั ไปทางควนิ น์ “ตอนผมกบั เพือ่ นเห็นวา่ ไม่มีใครน่ีครับ ลาํ ธารเป็นของทุก คนๆ ไม่ใช่เหรอครับ” เดก็ ชายตอบ ฮิวตอ์ า้ ปากจะแยง้ แลว้ กห็ ุบปากลง ดว้ ยสายตาของครูสาวท่ี ตวดั มา “อืม... พอ่ กบั แม่ของฮิวตท์ าํ ไร่กหุ ลาบหรือเปลา่ คะ” ฮิวตพ์ ยกั หนา้ “ฮิวตจ์ ะทาํ ยงั ไง ถา้ เจา้ ของไร่ที่อยเู่ หนือกวา่ ก้นั น้าํ ในลาํ ธาร ไวใ้ ชเ้ องหมด” “ผมจะอดั มนั ใหเ้ ละ ลาํ ธารไม่ใช่ของมนั ซะหน่อย จะก้นั น้าํ ไวไ้ ดย้ งั ไง” เดก็ ชายตอบแลว้ ชะงกั มองใบหนา้ ระบายยมิ้ ของครู สาว “ใช่... ฮิวตพ์ ดู ถกู ” ไลลา่ ส์พยกั หนา้ รู้วา่ เดก็ ชายเขา้ ใจสิ่งท่ี เธอตอ้ งการบอกแลว้ จึงส่งเบด็ ตกปลาให้ “ลาํ ธารน่ะตอ้ งแบ่งกนั ใชน้ ะคะ“ ฮิวตร์ ับเบด็ มา มองหนา้ ครูสาวแลว้ หนั ไปทางค่อู ริเมื่อครู่

ไลลา่ ส์ยมิ้ แลว้ หนั ไปทางวนิ น์กบั เพอื่ นๆ “เราเป็นคนหุบ เขากหุ ลาบเหมือนกนั ... ตอ้ งเป็นเพ่ือนกนั ถึงจะถกู นะคะ” “คะ... ครับ” เดก็ ชายท้งั สองกลุม่ ประสานเสียงแผว่ ๆ ยงั ไม่ มีใครกลา้ สบตาครูสาวตรงๆ “ถา้ ง้นั กไ็ ปกนั เถอะค่ะ คุยกนั นานๆ เดี๋ยวจะเยน็ เสียก่อน” ไลล่าส์กวาดสายตามองใบหนา้ เลก็ ๆ “ออ้ ... เวลาตกปลาน่ะ ตอ้ ง เงียบๆ นะคะ เดี๋ยวปลาหายหมด” “ครับ... พวกเราขอตวั ก่อนนะครับ” เดก็ ท้งั สองกลุม่ รีบว่งิ ไปออ้ มร้ัวเขตก่อสร้างไปดา้ นเหนือสะพานโดยไม่แบ่งแยก ไล ล่าส์ส่ายหนา้ ชา้ ๆ ใบหนา้ ระบายยมิ้ “เด๋ียวครูจะไปดูนะคะวา่ ฝีมือแต่ละคนเป็นยงั ไง” เธอร้อง บอกไลห่ ลงั แต่กไ็ ม่ไดค้ ิดจะตามไป แค่อยากใหเ้ ดก็ ๆ คิดวา่ เธอ จะยงั อยแู่ ถวน้ีเท่าน้นั เดก็ ๆ น้นั กค็ ลา้ ยฟองน้าํ พวกเขาพร้อมจะซึมซบั ทุกส่ิง ถา้ สิ่งที่พวกเขาซึมซบั ไดเ้ ป็นสิ่งดี เดก็ ๆ เหล่าน้ีกจ็ ะเป็นอนาคตที่ดีของเลนีเธีย

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง ตอนเดก็ ชายฟาดเบด็ ตกปลาใส่หญิงสาว ทรงจะกระโดดลงไปแลว้ แต่เธอรับไว้ ทนั ท่วงที ทาํ ใหท้ รงทอดพระเนตรต่อเงียบๆ แลว้ เธอกใ็ ชเ้ วลา เพียงเลก็ นอ้ ยจดั การหยา่ ศึกได้ เป็นผหู้ ญิง...คุณครูท่ีน่าสนใจจริงๆ เรยม์ องไปที่หญิงสาวคนน้นั แลว้ ชาํ เลืองกลบั มาท่ีเจา้ ชาย ของเขา สีหนา้ ของราชองครักษห์ นุ่มไม่เปลี่ยนแปลง แต่นนั ยต์ า ฉายแววยมิ้ “เธอสวย...” เจา้ ฟ้ าชายทรงพยกั พระพกั ตร์อยา่ งลืมพระองค์ ก่อนจะตวดั สายพระเนตรมายงั ราชองครักษค์ ู่พระทยั “นี่นาย...” “กระหม่อมยงั ไม่อยากตาย...” เรยเ์ อย่ ก่อนที่เจา้ ชายของเขา จะเขา้ พระทยั อะไรไปใหญ่ แค่นึกภาพเจา้ ของเหรียญจารึกที่หอ้ ย อยกู่ ลางอกรู้วา่ เขาสนใจผหู้ ญิงคนอ่ืน เรยก์ ข็ ยาดแลว้ “เฮอะ...” สุรเสียงเบาๆ น้นั ทาํ ใหแ้ ววตาราชองครักษเ์ ปลง่ ประกายยงิ่ ข้ึน หากกร็ ู้สึกแปลกใจอยเู่ ช่นกนั เพราะวา่ ไม่เคยมี

หญิงสาวคนใดทาํ ใหเ้ จา้ ชายของเขาทอดพระเนตรจนลืมพระองค์ มาก่อน แลว้ ผหู้ ญิงคนน้ีก.็ .. เขามองกลบั ไปที่หญิงสาวเบ้ืองล่าง เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเลิกสนพระทยั คนสนิท หนั ไป ทอดพระเนตรหญิงสาวต่อ พระโอษฐแ์ ยม้ นอ้ ยๆ หญิงสาวเดินมา ใกลโ้ คนตน้ ไมท้ ี่พระองคก์ บั เรยป์ ี นข้ึนมาเพือ่ ดูทิวทศั นข์ า้ งบน ไลล่าส์กาํ ลงั จะหนั กลบั ไปที่จกั รยานกเ็ งยหนา้ ข้ึน สายตา เพง่ ไปบนตน้ ไมใ้ หญ่ เห็นการเคลื่อนไหวอยบู่ นก่ิงไมส้ ูง “ใครน่ะ... ลงมาเด๋ียวน้ีนะ” หญิงสาวเมม้ ริมฝีปากนอ้ ยๆ เมื่อไม่มีเสียงใดๆ ตอบสนอง เจา้ ฟ้ าชายยงั ไม่ทรงทนั ตรัสใดๆ ครูสาวกก็ ม้ ลงท่ีพ้นื แทบ จะไม่ทนั กะพริบพระเนตร กอ้ นหินกพ็ งุ่ ข้ึนมาทนั ที ใช่เลย... เธอเป็นทายาทของเผา่ นกั รบในตาํ นานนนั่ แน่ๆ

“เฮย้ ...” เรยอ์ ทุ านพร้อมขยบั หลบกอ้ นหินที่พงุ่ ผา่ นใบหนา้ ไปแบบเฉียดฉิว “โอะ๊ ...” เขาอทุ านอีกรอบเพราะไดย้ ินเสียงหกั ของกิ่งไมท้ ี่นง่ั อยู่ “เรย.์ ..” ทรงอทุ าน ทรงควา้ ราชองครักษไ์ ม่ทนั “กรี๊ดดด...” ไลลา่ ส์กรีดร้อง หลบั ตาแน่นไปอึดใจใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาข้ึนเพราะไม่ไดย้ นิ เสียงอะไร เธอแหงนหนา้ ข้ึน กเ็ ห็นชายหนุ่มคนที่เธอขวา้ งกอ้ นหินใส่น้นั โหนตวั จบั ก่ิงไม้ อีกกิ่งไวไ้ ด้ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง ทอดพระเนตร เรยถ์ อนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะปล่อยมือจากก่ิงไมก้ ระโดดลงสู่ พ้ืน แลว้ ทรงปี นลงจากตน้ ไมต้ ามอยา่ งคล่องแคลว่ ไลล่าส์กลืนน้าํ ลายฝื ดๆ แทบกา้ วถอยหลงั ทนั ทีท่ีร่างสูง ใหญ่กระโดดลงมายนื อยตู่ รงหนา้ ความสูงของเขาทาํ ใหห้ ล่อน ตอ้ งเงยหนา้ มอง ไลล่าส์ไม่เคยรู้สึกวา่ ตวั เองเป็นผหู้ ญิงตวั เลก็ แต่ ผชู้ ายคนน้ีท้งั สูงและหนากวา่ หลอ่ นมาก “เออ่ ... ฉนั ...” ไลล่าส์อึกอกั กา้ วถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ วอยา่ ง ไม่รู้ตวั

“ถา้ ผมอยากเชิญคุณไปสอนการขวา้ งแบบน้ีใหล้ ูกนอ้ งผม บา้ ง” เรยเ์ อ่ยดว้ ยน้าํ เสียงปกติ เขาไม่รู้สึกโกรธหญิงสาวเลยสกั นิด แต่กลบั สนใจเธอมากกวา่ ไลลา่ ส์มองคนพดู ตาโต ใบหนา้ และน้าํ เสียงของเขา ราบเรียบจนเธอไม่แน่ใจวา่ เขาพดู จริงหรือเลน่ หากเสียงหวั เราะ จากชายหนุ่มอีกคนท่ีกา้ วมาขา้ งๆ แลว้ ตบไหล่กวา้ งหนกั ๆ ทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์รู้สึกหายใจไม่ทวั่ ทอ้ ง เหมือนกบั วา่ เธอถกู ลอ้ มดว้ ย กาํ แพงยกั ษค์ ่.ู .. เป็นกาํ แพงยกั ษค์ ่ทู ี่หลอ่ เอามากๆ “อยา่ ทาํ ใหค้ ุณผหู้ ญิงตกใจสิเรย”์ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ทอดพระเนตรดวงหนา้ อิ่ม นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองของเธอกลมโต สดใส แต่เตม็ ไปดว้ ยความระแวดระวงั ซ่ึงพระองคอ์ ยากขจดั มนั ออกโดยเร็ว “ขออนุญาตแนะนาํ ตวั นะครับ ผม...เซนครับ ส่วน เพอ่ื นผมชื่อเรย”์ เรยเ์ หลือบมองพระพกั ตร์แยม้ ละไมขององคเ์ จา้ นายดว้ ยสี หนา้ ไม่เปลี่ยน ไม่แปลกใจท่ีทรงแนะนาํ พระองคแ์ บบปิ ดบงั พระ อิสริยยศ แต่เขาสงสัยวา่ เธอจะใชเ้ วลาเท่ารึงจะจาํ พระองคไ์ ด้

ไลล่าส์ยมิ้ แหยๆ นอกจากเขาจะตวั สูงใหญ่ราวกบั กาํ แพง ยกั ษแ์ ลว้ อะไรบางอยา่ งในตวั น้นั ทาํ ใหห้ ลอ่ นนึกเกรง ท้งั ๆ ที่ ใบหนา้ คมเขม้ ที่คุน้ ตาน้นั ระบายดว้ ยรอยยิม้ ใบหนา้ ...คุน้ ตา ไลล่าส์ขมวดคิ้ว “แลว้ ไม่ทราบวา่ คุณ...” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียรีบตรัสถาม เพราะแววตาของหญิงสาวบ่งบอกวา่ เจา้ ตวั กาํ ลงั รําลึกความทรงจาํ อยู่ แมจ้ ะไม่ไดป้ รากฏพระองคบ์ ่อยเช่นพระเชษฐา แต่ชาวเลนีเธีย กค็ งจะคุน้ พระพกั ตร์อยบู่ า้ ง ทวา่ ในตอนน้ี ไม่อยากใหห้ ญิงสาวจดจาํ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย พระองคน์ ้นั ไดเ้ ลย “ไลลา่ ส์ค่ะ” ดอกไลลา่ ส์... ณ ใจกลางหุบเขากุหลาบ “พวกเราไม่ไดต้ ้งั ใจจะแอบฟังหรือทาํ อะไรไม่ดีนะครับ เพยี งแต่เราสองคนอยบู่ นโนน้ แลว้ ตอนท่ีเดก็ ๆ มากนั ” ทรงช้ีไป บนตน้ ไม้ “เห็นคุณมาพอดี เรากเ็ ลยตอ้ งอยบู่ นโนน้ ต่อ ตอ้ งขอ โทษท่ีทาํ ใหค้ ุณเขา้ ใจผดิ ครับ”

“เอ่อ... ฉนั กข็ อโทษค่ะ” ไลลา่ ส์พมึ พาํ ลบนยั น์ตาคมลง มองมืออีกขา้ งท่ียงั กาํ กอ้ นหินไว้ เธอรีบปลอ่ ยกอ้ นหินลงพ้นื เรยเ์ กือบกล้นั ยมิ้ ไม่อยู่ หากเขาไม่ฝึกฝนตนเองจนมี ปฏิกิริยาโตต้ อบดีกวา่ คนทวั่ ไปหลายเท่า กไ็ ม่แน่วา่ จะหลบกอ้ น หินของเธอพน้ เป็ นหญิงสาวท่ีน่าสนใจจริ งๆ “ผมกบั เรยไ์ ม่ใช่คนหุบเขากหุ ลาบ แต่ถา้ จะขออนุญาตเป็น เพ่อื นใหม่ของคุณจะไดไ้ หมครับ” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึน กพ็ บกบั รอยยมิ้ พราวพร่าง เธออยากจะ คอ้ นที่เขาหยบิ คาํ พดู ของเธอมาใช้ “เอ่อ...“ เธอตดั สินใจไม่ถกู วา่ จะเป็นเพือ่ นกบั ชายหนุ่ม แปลกหนา้ ท้งั สองดีหรือไม่ แมว้ า่ ท่าทางของเขาจะไม่ได้ หลุกหลิกลอกแลก แต่กใ็ ช่จะไวว้ างใจได้ “เราเพิ่งยา้ ยมาทาํ งานท่ีน่ีครับ... อยากมีเพ่ือนเป็นคนที่นี่ มาก” ไลลา่ ส์กวาดตามองชายหนุ่มอีกคร้ังอยา่ งละเอียด คนที่เธอ ขวา้ งกอ้ นหินใส่น้นั ยืนน่ิงไม่พดู อะไรปล่อยใหอ้ ีกคนพดู อยคู่ น

เดียว ไลลา่ ส์คะเนอายทุ ้งั ค่วู า่ น่าจะไม่เกินสามสิบปี เส้ือผา้ เป็นตวั บอกวา่ เขาไม่ใช่คนแถบน้ี กางเกงยนี ส์กบั เส้ือเชิ้ต ไม่ค่อยมีเห็น บ่อยนกั ในโรซานนก์ ารสวมชุดพ้นื เมืองยงั อยใู่ นชีวิตประจาํ วนั หญิงสาวมองผมเสน้ ผมสีเขม้ ตดั ส้ัน แลว้ ตวดั สายตาไปท่ี สะพาน ก่อนจะเบือนกลบั มายงั ใบหนา้ เป้ื อนยมิ้ ของเขาอีกคร้ัง “คุณเป็นทหาร...” น้าํ เสียงก่ึงถามก่ึงเปรย เจา้ ฟ้ าชายทรงเลิกพระขนง ไลลา่ ส์แตะท่ีหนา้ ผากแทนคาํ อธิบาย ผชู้ ายเลนีเธียนิยมไว้ ผมยาว ไม่ใช่ยาวประบ่าแบบโบราณ แต่ยาวระทา้ ยทอย แลว้ คาด สร้อยหรือเสน้ หนงั ประดบั หนา้ ผาก แถบน้ีเป็นชายแดนจึงมกั มี ทหารลาดตระเวนเสมอซ่ึงเธอไม่เคยเห็นทหารใชก้ นั พระขนงคลายลง รอยแยม้ พระสรวลกวา้ งข้ึน เธอช่างสังเกตจริง... “ใช่ครับ” ไลล่าส์เผยอริมฝีปาก แววระมดั ระวงั หายไปจากนยั น์ตาสี น้าํ ตาลทองและแทนที่ดว้ ยประกายยนิ ดีท่ีทาํ ใหค้ นมองเกือบตา พร่า

“คุณมาแทนผกู้ องเนช” เธอหมายถึงนายทหารช่างที่ควบคุม การก่อสร้างสะพาน เจา้ ฟ้ าชายทรงพยกั พระพกั ตร์ “โอ... ดีจริงค่ะ คราวน้ีสะพานจะไดเ้ สร็จเสียที” เจา้ ฟ้ าชายทอดพระเนตรใบหนา้ เปล่งปลง่ั ของหญิงสาว นยั น์ตากลมโตของเธอดูใสกระจ่าง จนไม่อยากละสายพระเนตร “แลว้ จะเสร็จทนั พระจนั ทร์เตม็ ดวงคร้ังหนา้ ไหมคะ” ไล ลา่ ส์ถามอยา่ งกระตือรือร้น ความหวาดระแวงหายไปต้งั แต่ตอน ไหนไลลา่ ส์กไ็ ม่แน่ใจ อาจจะต้งั แต่... สบนยั นต์ าสีม่วงงดงาม นยั นต์ าสีม่วง... ไลลา่ ส์ทวนในใจ แต่ความคิดกไ็ ม่ ปะติดปะต่อ เพราะน้าํ เสียงทุม้ นุ่ม “วนั พระจนั ทร์เตม็ ดวงคร้ังหนา้ ” ทรงทวน พลางคาํ นวณ ระยะเวลา ไม่ใช่เร่ืองแปลกสาํ หรับชาวเลนีเธียที่จะอา้ งอิงวนั เวลา จากดวงจนั ทร์ วถิ ีชีวิตของชาวเลนีเธียผกู พนั กบั ดวงจนั ทร์อยา่ ง ลึกซ้ึง “ในส่วนของโครงสร้างหลกั ท้งั หมดกน็ ่าจะไม่มีปัญหานะ ครับ หากไม่ทนั กค็ งไม่นานนกั ”

ไลล่าส์ยมิ้ กวา้ ง “พวกเรา...หมายถึงหม่บู า้ นแถบน้ีค่ะ อยากใหส้ ะพานเสร็จ ทนั เทศกาลกุหลาบ” “เทศกาลกหุ ลาบ... รู้สึกผมจะไดย้ นิ คาํ น้ีบ่อย” “เทศกาลกหุ ลาบ เป็นการฉลองก่อนเร่ิมเกบ็ ดอกกหุ ลาบค่ะ ปี น้ีตรงกบั คืนก่อนวนั พระจนั ทร์เตม็ ดวงคร้ังหนา้ น้ีค่ะ วนั รุ่งข้ึน เราจะเริ่มเกบ็ ดอกกหุ ลาบเพื่อส่งเขา้ โรงกลนั่ ” เรยม์ องเจา้ ฟ้ าชายของเขาสลบั กบั หญิงสาวดว้ ยแววตายมิ้ ๆ เขาไม่เคยเห็นเจา้ ฟ้ าชายของเขาทาํ ท่าสนพระทยั อะไรมากขนาดน้ี ถา้ ไม่ใช่เร่ืองการทหาร ยงิ่ เรื่องดอกไม.้ .. น่าจะเป็นอนั ดบั สุดทา้ ยท่ีทรงสนพระทยั ทีเดียว “การเกบ็ กหุ ลาบจะตอ้ งเกบ็ ตอนเชา้ มืดค่ะ เราตอ้ งทาํ งาน แข่งกบั เวลาเพราะยงิ่ สายคุณภาพของดอกกหุ ลาบกจ็ ะลดลง” ไล ล่าส์สบตาคม “ถา้ สะพานยงั ไม่เสร็จ ชาวไร่แถบน้ีกต็ อ้ งใชเ้ วลา ในการขนส่งเพิ่มข้ึน ท้งั เวลาและค่าใชจ้ ่ายท่ีเพิม่ มากท็ าํ ใหล้ าํ บาก ข้ึนค่ะ”

“เอาเป็นวา่ ผมจะพยายามเร่งงานใหเ้ ร็วท่ีสุดนะครับ” ไลลา่ ส์ยมิ้ กวา้ ง “ขอบคุณค่ะ...” “เป็นหนา้ ท่ีของผมอยแู่ ลว้ ครับ” ไลล่าส์มองตามร่างสูงใหญ่ท้งั สองท่ีเดินลุยน้าํ ในลาํ ธาร กลบั ไปยงั ฝั่งตรงขา้ ม เธอเห็นรถคนั ใหญ่จอดอยขู่ า้ งร้ัวก้นั เขต ก่อสร้าง “แลว้ เจอกนั นะครับคุณครู” “ขบั รถดีๆ นะคะผกู้ อง” ไลลา่ ส์ยมิ้ โบกมือตอบเพื่อนใหม่ ท้งั สอง เพ่อื นใหม่ที่คนหน่ึงแทบไม่พดู อะไร ส่วนอีกคนพดู และ ยมิ้ เก่งจนเธอทาํ ใหเ้ ธอตอ้ งต้งั สมาธิดีๆ ไลลา่ ส์มองรถคนั ใหญ่แลน่ ลบั หายไป “เพื่อนใหม่ง้นั เหรอ...” หญิงสาวพมึ พาํ สะบดั ศีรษะขบั ไล่ ความคิดแปลกๆ ท่ีผดุ ข้ึนมา แลว้ หนั กลบั ไปยงั จกั รยานที่จอดทิ้ง ไว้ แต่สายตากลบั สะดุดประกายวาววบั ของโลหะบางอยา่ งใต้ ตน้ ไม้

ไลลา่ ส์กา้ วเขา้ ไป กม้ หยบิ สร้อยร้อยเหรียญโลหะสีเหลือง จางข้ึนมาดู แลว้ ตอ้ งขมวดคิ้ว เธอค่อนขา้ งแน่ใจวา่ จะตอ้ งเป็น เหรียญจารึก “เซเนเธีย...หรือจะเป็นของเซน” ไลลา่ ส์เพง่ มองอกั ษรท่ี ลอ้ มรอบภาพแผนที่ดาวเลก็ ๆ ท่ีซอ้ นกบั รูปพิณโบราณ “เซเนเธีย อารีส เอเธเนส...” ช่ือท่ีเรียงกนั น้นั ยาวเหยียด แบบท่ีไม่ใช่ช่ือคน ทวั่ ไป หรือเพือ่ นใหม่ของเธอจะเป็นพวกทายาทขนุ นาง เพราะมี ตราประจาํ ตวั เป็นรูปกล่มุ ดาวไลรา...ดาวพณิ เสียดว้ ย “เซเนเธีย...” ไลล่าส์แทบหายใจสะดุด ใบหนา้ ที่เธอรู้สึกวา่ คุน้ เคย นยั นต์ าสีม่วงที่คลบั คลา้ ยคลบั คลา หญิงสาวรีบพลิกอีกดา้ นของเหรียญข้ึนมาดู ดวงตาสีน้าํ ตาล ทองเบิกกวา้ ง ตราพระจนั ทร์เหนือมงกฎุ

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๕ ดวงตราพระจนั ทร์เหนือมงกฎุ ... ตราประจาํ ราชวงศเ์ ลนีเธีย ไลล่าส์ไม่รู้วา่ ความรู้สึกของตวั เองในตอนน้ีคืออะไร ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ราวกบั กาํ แพงยกั ษ์ ทวา่ ร่าเริงแจ่มใส คุยสนุกสนานนกั หนาจนทาํ ใหเ้ ธอลืมคน้ หาสิ่งที่เธอรู้สึกวา่ คุน้ เคยในตวั เขา นยั นต์ าสีม่วงเขม้ ที่พราวพรายดว้ ยประกายแยม้ ยมิ้ ‘เพื่อนใหม่’ ของเธอไม่ใช่แค่ทายาทตระกลู ขนุ นาง แต่เป็น เช้ือพระวงศเ์ ลนีเธีย และไม่ใช่แค่ ‘เจา้ ชาย’ เท่าน้นั ไลล่าส์พลิกเหรียญดา้ นที่จารึกอกั ษรข้ึนมาดอู ีกคร้ัง ดวงตรากลมุ่ ดาวพิณอาจจะไม่เป็นที่คุน้ ตาเท่ากบั ตรา พระจนั ทร์ทรงกลด แต่พระนามเซเนเธีย อารีส ไม่มีชาวเลนีเธีย คนใดไม่รู้จกั แน่

ไลล่าส์ไม่รู้ตวั วา่ ยงั ยนื อยทู่ ี่ใตต้ น้ ไมน้ านเท่าใด เสียงร้อง เรียกของเดก็ ๆ ทาํ ใหเ้ ธอหลดุ ออกจากภวงั ค์ เธอโบกมือตอบเดก็ ๆ ท่ีหิ้วถงั ซ่ึงคงตกปลาได้ เพราะหนา้ ตาเบิกบานกนั ท้งั กลุม่ “กลบั บา้ นก่อนนะครับครู” “ค่ะ...กลบั กนั ดีๆ นะคะ” ไลลา่ ส์ร้องตอบ มองเดก็ ๆ ออก ว่งิ ไลก่ นั อยา่ งสนุกสนาน เธอมองดวงตะวนั ที่คลอ้ ยต่าํ ลงมาก จวนจะสิ้นแสงของวนั น้ีแลว้ หลุบตามองเหรียญจารึก ผเู้ ป็นเจา้ ของเหรียญมิไดก้ ลบั มา ไลลา่ ส์ถอนหายใจ แลว้ เธอจะทาํ อยา่ งไรดี เอาไปคืน... อากาศช่วงน้ีราวกบั เล่นกล เห็นแสงสีทองเตม็ ทอ้ งฟ้ าอยดู่ ีๆ เพยี งแวบเดียวราตรีอนั มืดมิดกจ็ ะมาเยอื น หากมิใช่ ในคืนจนั ทร์กระจ่างฟ้ า การขบั รถเขา้ โรซานน์กใ็ ช่จะเป็น ทางเลือกที่ดีนกั หากไม่คืน... เหรียญจารึกเป็นส่ิงสาํ คญั ... จะห่างกายไดอ้ ยา่ งไร “เฮอ้ ... แลว้ จะเอายงั ไงละเนี่ย”

มีเพียงเสียงใบไมเ้ สียดสีกนั จากแรงลมเท่าน้นั ที่ตอบเธอ ไลล่าส์เงยหนา้ มองดวงตะวนั อีกคร้ัง... หากไม่กลบั บา้ น ในตอนน้ี คงตอ้ งข่ีจกั รยานฝ่ าความมืดไปแน่ “ขอคืนพรุ่งน้ีแลว้ กนั นะเพคะ....” ไลล่าส์บอกเหรียญ นึกถึง คนพดู เก่งยมิ้ เก่ง เฮอ้ ... นึกวา่ จะไดเ้ พอื่ นใหม่เสียอีก ไลลา่ ส์กลบั มาถึงบา้ นทนั แสงสุดทา้ ยของวนั ทนั ทีท่ีเปิ ด ประตวั ร้ัวเขา้ บา้ นดวงตะวนั กล็ บั ขอบฟ้ า ทอ้ งฟ้ าเลนีเธียมีเพยี งหมู่ ดาวส่องแสง ไลล่าส์จูงจกั รยานเขา้ ไปจอดในโรงรถ เดินกลบั ออกมาท่ีสวนหนา้ บา้ น เกบ็ ดอกไลลา่ ส์ช่อหน่ึงก่อนจะเขา้ บา้ น หญิงสาวเปิ ดไฟในโถงเลก็ ๆ เธอเดินตรงเขา้ ไปในครัว เปิ ด ลิน้ ชกั ตูห้ ยบิ แกว้ ทรงสูงออกมา นาํ ไปรองน้าํ จากก๊อกแลว้ ปัก ดอกไลล่าส์ที่เกบ็ มาดว้ ยลงไป แลว้ ถือแจกนั กลบั มายงั หอ้ งโถง วางลงที่ตเู้ ต้ียซ่ึงมีรูปบิดามารดาวางอยู่ เธอยมิ้ นอ้ ยๆ

เสียงกร่ิงโทรศพั ทด์ งั ข้ึนทาํ ใหไ้ ลล่าส์ละสายตาจากรูปบิดา มารดา กา้ วไปหยบิ โทรศพั ทไ์ ร้สายข้ึนมา ยงั ไม่ทนั ไดเ้ อย่ อะไรก็ ไดย้ นิ เสียงใสๆ จากปลายสาย “โอย๊ ... รับไดเ้ สียทีนะยะยายครูบา้ นนอก” เสียงของเพ่ือนสนิทเรียกรอยยมิ้ กวา้ งจากริมฝีปากบาง “โทรมาก่ีทีๆ กไ็ ม่เคยรับ” “กร็ ับอยนู่ ี่ไง ยายครูในเมือง” ไลลา่ ส์ตอบกลบั ดว้ ยน้าํ เสียง ร่าเริงเช่นกนั ไมอาเป็นเพ่อื นสนิทของเธอสมยั เรียนมหาวิทยาลยั แมต้ อนน้ีจะไม่ค่อยไดพ้ บหนา้ กนั เพราะไมอาอยทู่ ่ีเลนีธ แต่กย็ งั โทรศพั ทค์ ุยกนั เสมอ “แลว้ น่ีไปไหนมา ฉนั โทรมาต้งั หลายคร้ังแลว้ มีเดทเหรอ จ๊ะ” ไมอากระเซา้ ไลล่าส์กลอกตา “ฉนั ไม่ใช่สาวสวยเจา้ เสน่ห์เหมือนเธอหรอกน่า แค่ไปข่ี จกั รยานเลน่ เท่าน้นั เอง วา่ แต่มีอะไร จะเมา้ ทอ์ ะไรยะ” ไมอาหวั เราะคิกคกั เพื่อนสนิทหลอ่ นพดู ไม่ผดิ หรอก “แหมๆ เห็นฉนั เป็นขาเมา้ ทไ์ ปได”้

“หรือไม่จริง” “กจ็ ริง...” ไมอารับดว้ ยน้าํ เสียงกล้วั หวั เราะ “โชคดีนะที่ซ้ือโทรศพั ทไ์ ร้สายมาน่ะ... วา่ มาเลยจา้ เพอ่ื น สุดท่ีรัก” ไลลา่ ส์บอกเพื่อนสาว เดินถือโทรศพั ทเ์ ขา้ ไปในครัว เพราะทอ้ งเริ่มส่งเสียงเตือนมาแลว้ แต่รู้วา่ ไมอาคงชวนคุยยาวแน่ “ทายซิวา่ เมื่อวานฉนั เจอใครมา” “หนุ่มหล่อล่ะสิ” “ตา๊ ย... รู้ไดไ้ งยะ” “กถ็ า้ ไม่ใช่ผชู้ ายหล่อ เสียงเธอไม่เป็นอยา่ งน้ีหรอก” ไมอาหวั เราะร่วน “แหม...กน็ ะ แต่คนน้ีหลอ่ ไม่ธรรมดา สุดยอดของความ หล่อ” ไลล่าส์โคลงศีรษะ ใชม้ ือวา่ งเปิ ดตเู้ ยน็ หยิบกล่องใส่ผกั สด เน้ือไก่หมกั สมุนไพร และกระปุกโยเกิร์ตออกมา แลว้ หนั ไปเปิ ด เตาอบไว้ เห็นทีวนั น้ีตอ้ งทาํ อะไรง่ายๆ กินแลว้ “อะไรจะหลอ่ ปานน้นั ”

“จริง... ไลล่าส์กย็ งั เคยบอกวา่ หล่อ” “หือ... ฉนั ดว้ ยเหรอ” “กใ็ ช่น่ะสิ... หรือเธอวา่ เจา้ ชายแสงจนั ทร์ไม่หลอ่ ” มือที่กาํ ลงั จะเปิ ดกระปุกโยเกิร์ตชะงกั “เธอวา่ ใครนะ” “กเ็ จา้ ฟ้ าชายเลเธียน่ะสิจะ๊ จะมีใคร... คนอะไรหล่อเหลือใจ กี่ปี ๆ กไ็ ม่เคยลดลงเลย ไลลา่ ส์จาํ ที่เราเคยคุยกนั ไดไ้ หมวา่ ถา้ เจา้ ชายแสงจนั ทร์เผลอทาํ เหรียญจารึกหล่นแลว้ เราเกบ็ ไดล้ ะก.็ .. ไม่คืนแหงๆ” ไมอาพดู กล้วั หวั เราะ ไลล่าส์ละมือจากกระปุกโยเกิร์ต ไม่หวั เราะตามเพอื่ นสนิท อยา่ งเช่นทุกคร้ัง “แต่กน็ น่ั แหละนา้ ท่านคงไม่โชคร้ายทาํ เหรียญหล่นต่อ หนา้ เราหรอก” ไมอาพดู ต่อโดยไม่ทนั สังเกตวา่ เพอื่ นสาวเงียบไป “เฮอ้ ... กอ็ ยา่ งวา่ ล่ะ ซินเดอเรลล่าเป็นแค่นิทานใหเ้ ดก็ ฝันหวาน เจา้ ชายแสงจนั ทร์มีเจา้ หญิงสวยๆ ลอ้ มรอบอยแู่ ลว้ ไหนจะเจา้ หญิงลิลีเซีย เจา้ หญิงเรวีนา หรือท่านหญิงซีรีไอส์ ไลลา่ ส์...เป็น อะไรหรือเปลา่ ทาํ ไมเงียบ”

ไลล่าส์กะพริบตา เพิ่งรู้ตวั วา่ ปล่อยใหเ้ สียงเพ่อื นสนิทผา่ น ทะลไุ ป “ป่ ะ... เปล่า ฟังเธอเพลินนะสิ” “แหม... พดู บา้ งกไ็ ด้ ใครๆ กย็ งิ่ หาวา่ ฉนั พดู มากอยดู่ ว้ ย” ไม อาหวั เราะร่วน “ไม่มากหรอกน่า... แค่คนอื่นพดู ตามไม่ทนั แค่น้นั เอง” “ยายไลลา่ ส์... เดี๋ยวเถอะ” ไมอาแกลง้ ข้ึนเสียง “วา่ แต่ที่ร่ายมาน่ะ ตกลงไปเจอเจา้ ชายแสงจนั ทร์ที่ไหนมา” ไลลา่ ส์ขดั ก่อนท่ีเพ่อื นสาวจะออกนอกเร่ืองไปไกลอีก “กท็ ่ีมหาวิทยาลยั น่ะสิ ฉนั ไปคน้ หนงั สือมาทาํ ส่ือการสอน ท่ีหอสมุด แลว้ กโ็ ชคด๊ีโชคดี เจา้ ชายแสงจนั ทร์เสดจ็ มางาน ประชุมวชิ าการอะไรสกั อยา่ ง ฉนั กเ็ ลยรีบไปเฝ้ ายลพระโฉม” ไม อาหวั เราะคิกคกั “เผอื่ ท่านจะทาํ เหรียญจารึกตก” “ยายไมอา...” ไลล่าส์โคลงศีรษะ “น่า... กใ็ หฝ้ ันบา้ งสิจ๊ะ เผ่อื ฝันจะเป็นจริงบา้ ง” ไลล่าส์หยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋ ากระโปรง เหรียญ จารึกสะทอ้ นแสงไฟแวววาว กลุ่มดาวพิณเปลง่ ประกายเรืองรอง

น่ีไม่ใช่ความฝัน...เพียงแต่เหรียญน้ีไม่ใช่แสงจนั ทร์งามล้าํ แต่เป็น... ดวงดาวที่เปลง่ ประกาย เรยม์ องกระดานหมากรุกแลว้ เหลือบข้ึนมองพระพกั ตร์แยม้ ละไม พระเนตรสีม่วงเขม้ น้นั พราวพร่าง หากไม่สามารถคาดเดา พระทยั ได้ เขากวาดตามองกระดานอีกรอบ พยายามใคร่ครวญวา่ ทรงวางแผนไวอ้ ีกก่ีช้นั ในการเดินหมากกระดานน้ี “นายจะคิดมากไปถึงไหนนะเรย”์ พระสุรเสียงยวั่ เยา้ “กด็ ีกวา่ คิดนอ้ ยพระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพระสรวล ราชองครักษไ์ ดร้ ับฉายา วา่ องครักษห์ นา้ ตายกจ็ ริง แต่ฝีปากของเรยน์ ้นั ไม่ไดร้ าบเรียบ เช่นเดียวกบั สีหนา้ “คิดใหน้ อ้ ยๆ หน่อยกไ็ ด้ เราจิบชาจวนหมดถว้ ยอยแู่ ลว้ นายยงั ไม่เดินหมากเลย” ทรงยกถว้ ยกระเบ้ืองเคลือบข้ึนเสวยชา หอมกรุ่น ก่อนจะตรัสอยา่ งอ่อนพระทยั “กหุ ลาบ... กห็ อมดี หรอก ไม่นึกว่ากุหลาบจะกลายมาเป็นของกินไดเ้ ยอะแบบน้ี แลว้