มงกุฎหัวใจ

ลกู โป่ งสีสนั ต่างๆ ขณะน้ีเตม็ ไปดว้ ยคนท้งั หม่บู า้ นรวมถึงคน หม่บู า้ นอ่ืนซ่ึงไดข้ ่าววา่ เจา้ ชายผกู้ องจะเสดจ็ ร่วมงานที่นี่ รวมถึง ตาํ รวจและนายทหารนอกเคร่ืองแบบจากค่ายโรซานน์ซ่ึงทาํ ทีมา เที่ยวงานในหมู่บา้ น “ขอบคุณครับ ขอใหส้ นุกสนานกนั เตม็ ที่นะครับ ถือเสียวา่ ผมเป็นคนในหม่บู า้ นคนหน่ึง” เสียงชาวบา้ นเฮลนั่ แทบกลบ กระแสรับสัง่ ไม่นานพระวรกายสูงใหญ่กถ็ ูกหอ้ มลอ้ มดว้ ย เดก็ หญิงเดก็ ชายซ่ึงคุน้ เคยกบั ‘เจา้ ชายผกู้ อง’ ดี ส่วนเหล่าผใู้ หญ่ก็ เฝ้ าคอยดูอยหู่ ่างๆ รอยแยม้ พระสรวลกวา้ งข้ึนเป็นเท่าตวั เมื่อทอดพระเนตร เห็นร่างสูงโดดเด่นกวา่ ผหู้ ญิงทว่ั ไป ไลลา่ ส์สบพระเนตรคมจากอีกฟากของลานกวา้ งซ่ึงทาง หม่บู า้ นไดจ้ ดั พลบั พลาเป็นซุม้ ดอกไมส้ าํ หรับประทบั ชมการ แข่งขนั ยงิ ธนูซ่ึงเป็นงานหลกั ในช่วงกลางวนั งานเทศกาลกุหลาบ ในหมู่บา้ นเลก็ ๆ ไม่มีขบวนพาเหรดรถประดบั ดว้ ยดอกกุหลาบ เช่นในโรซานน์ซ่ึงกลายเป็นสญั ลกั ษณ์ของงานไปแลว้ มีเพยี งการ แข่งยงิ ธนูและการทาํ อาหารร่วมกนั สาํ หรับงานเล้ียงตอนเยน็

ระยะห่างระหว่างสองฟากของลานไม่ไดก้ วา้ งเกินกวา่ จะ เดินไปไม่ถึง แต่ไลล่าส์รู้สึกวา่ ช่องวา่ งระหวา่ งเธอกบั เจา้ ชายผู้ กองขยายออกไปเร่ือยๆ ร่างสูงสง่าในชุดพ้ืนเมืองที่ทาํ ใหเ้ ธอแทบ หยดุ หายใจน้นั ถกู หอ้ มลอ้ มดว้ ยกลมุ่ ผอู้ าวุโสของหม่บู า้ น และ เป็นจุดรวมสายตาของผหู้ ญิงทุกคนในงานน้ี ท้งั ๆ ท่ีอยแู่ ค่ตรงหนา้ แต่ ไลล่าส์ กลบั รู้สึกเหมือนอยไู่ กล ลิบ ไลลา่ ส์ถอนหายใจ ผทู้ ี่อยใู่ นซุม้ ดอกไมน้ ้นั คือเจา้ ฟ้ าชาย เซเนเธีย เจา้ ชายผกู้ องของชาวหุบเขากหุ ลาบ ไม่ใช่ผกู้ องเซนของ เธอ ผกู้ องเซนของเธอ! ไลล่าส์แทบหยดุ หายใจ คาํ ๆ น้ีเขา้ มาอยใู่ นใจของเธอได้ อยา่ งไร “ฉนั ไม่นึกวา่ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียจะหลอ่ แบบน้ีนะไลลา่ ส์” ไลลา่ ส์กะพริบตา หนั ไปมองหญิงสาวท่ีกา้ วมายนื ขา้ งๆ เธอ ไลล่าส์สบตาเพ่ือนสมยั เดก็ กแ็ ทบกระโดดเขา้ กอด “ลีเดีย” “กล็ ีเดียน่ะสิ” หญิงสาวร่างบางหวั เราะ กอดตอบครูสาว

“กลบั มาต้งั แต่เม่ือไหร่ ไหนลุงแจสส์บอกวา่ อาจจะมาไม่ได้ ไง” ไลล่าส์ถาม ฉีกยมิ้ กวา้ งที่เพ่ือนสาวกลบั บา้ น “มาถึงเม่ือวาน ตอนหวั ค่าํ จะ้ เลยไม่ไดไ้ ปหาไลล่าส์ท่ีบา้ น” ลีเดียตอบยมิ้ ๆ เธอทาํ งานอยทู่ ่ีเลนีธ พกั หลงั น้ีไม่ค่อยไดก้ ลบั บา้ น นกั “ทีแรกกน็ ึกวา่ จะไม่ไดก้ ลบั เหมือนกนั หวั หนา้ คนใหม่จุกจิก มากไปหน่อย กวา่ จะลางานได”้ “ดีใจท่ีลีเดียมานะ มิน่าลุงแจสส์ถึงหนา้ บานแต่เชา้ ” ลีเดียหวั เราะ บิดาของเธอดีใจมากที่ลกู สาวกลบั มาเยย่ี ม บา้ น “ฉนั กด็ ีใจที่ไดก้ ลบั บา้ น” “โอ.้ .. ฝีมือเยยี่ ม” พลเอกเรนสั เอย่ เมื่อลกู ธนูพงุ่ ปักเขา้ ที่ กลางผลแอปเปิ้ ล การแข่งยงิ ธนูของผใู้ หญ่ไม่ไดใ้ ชก้ ารยงิ เป้ าฟาง เหมือนของรุ่นเดก็ ซ่ึงแข่งกนั ไปแลว้ ในรอบเชา้ เพียงรอบแรกการ แข่งขนั กน็ ่าต่ืนเตน้ เสียแลว้ หญิงสาวที่อยกู่ ลางลานโคง้ ตวั ลงรับเสียงปรบมือและเสียง เฮลนั่ จากกองเชียร์ฝ่ ายผหู้ ญิง หลงั จากที่ซึมเซาในตอนเชา้ เพราะผู้ ชนะเลิศรุ่นเลก็ เป็นเดก็ ชาย ส่วนฝ่ ายชายทาํ ท่าห่อเห่ียวเกินจริง

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง ก่อนจะหุบฉบั เพราะไลล่าส์ใชน้ ิ้วแตะริมฝีปากส่งจบู ปลิวไปยงั ชายหนุ่มที่เดิน สวนเขา้ มาเพอื่ แข่งเป็นคนต่อไป “สู้ๆ นะคะพ่เี จย”์ เสียงใสๆ ดงั มาใหไ้ ดย้ นิ ชดั เรยย์ กมุมปากนิดๆ รู้สึกวา่ ทุกอยา่ งไม่เป็นไปตามพระประสงคเ์ ลยสักนิด ต้งั แต่ ท่านนายพลคนโสด พลบั พลาที่ประทบั ผคู้ นและสายตาที่หอ้ ม ลอ้ มไม่ปลอ่ ยใหพ้ ระองคอ์ ยตู่ ามลาํ พงั และไลล่าส์ซ่ึงเลี่ยงไม่เขา้ มาใกลเ้ ลย แต่การปรับยทุ ธวธิ ีและแผนเฉพาะหนา้ เป็นส่ิงท่ีเจา้ นาย ของเขาทรงชาํ นาญ “เยย่ี มมากไลล่าส์ของป้ า” นีน่าชูมือตะโกนอยา่ งดีใจ แลว้ หนั ไปยกั คิ้วใหส้ ามีซ่ึงรวมอยใู่ นกลุม่ ผชู้ าย งานน้ีไม่มีสามีไม่มี ภรรยา มีเพียงผหู้ ญิงกบั ผชู้ ายเท่าน้นั “แค่บงั เอิญหรอกน่า” ไคแลนตะโกนตอบกลบั มา พร้อมกบั เสียงเฮลนั่ ของเดก็ ชายท่ีทาํ ตามธรรมเนียมกนั ต้งั แต่เลก็ ๆ

ไลลา่ ส์วิ่งกลบั มายงั กลุ่มสาวๆ พร้อมรอยยมิ้ กวา้ ง “งานน้ีผหู้ ญิงชนะแน่ๆ” เนเนียชูมือท้งั สองข้ึนตีประกบ มือไลล่าส์ แลว้ ป้ องปากทาํ เหมือนกระซิบกระซาบ หากเสียงดงั ทวั่ ลาน “อยา่ งเจย.์ ..ถึงเปล่ียนเป็นเมลอนกไ็ ม่แน่วา่ จะยงิ ถูก” เจยห์ นั มาทางค่หู ม้นั ซ่ึงจงใจพดู เสียงดงั ใหค้ นท้งั หม่บู า้ นได้ ยนิ เขามองร่างบางอยา่ งเข่นเข้ียว “ถา้ ฉนั ยงิ ถกู เธอตอ้ งมาจบู ฉนั กลางลานน้ี ตกลงไหม” เขา ตะโกนทา้ ทาํ ท่าส่งจูบใหค้ ู่หม้นั สาว เสียงโห่ร้องรับจากท้งั ฝ่ ายหญิงและฝ่ ายชาย โดยเฉพาะกลุม่ หลงั น้นั เชียร์กนั อ้ืออ้ึงอยา่ งถกู ใจคาํ ทา้ ของเจย์ “เจยก์ บั เนเนียเป็นเพ่ือนกนั มาต้งั แต่เดก็ พระเจา้ ค่ะ” แจสส์ หนั มาทลู อธิบาย เพราะสองหนุ่มสาวดจู ะเปิ ดศึกใหค้ นดู สนุกสนานยงิ่ ข้ึน “นี่เพิ่งมาตกลงปลงใจแลกเหรียญจารึกกนั คน ท้งั หม่บู า้ นเลยโลง่ ใจเพราะลนุ้ คู่น้ีกนั มานาน จนนึกวา่ จะลุน้ ไม่ ข้ึนเสียแลว้ พระเจา้ ค่ะ”

“อยา่ งน้นั หรือครับ” รอยแยม้ พระสรวลกลบั มาอีกคร้ัง สาย พระเนตรทอดขา้ มลานซ่ึงกรรมการคนหน่ึงกาํ ลงั เปลี่ยนแอปเปิ้ ล ผลใหม่ไปยงั หญิงสาวในชุดสีม่วงอ่อน เธอผา่ นรอบแรกไปอยา่ ง ง่ายดาย แต่... นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองหลบพระเนตร ตลอดท้งั วนั “ไม่ตอ้ งมาทา้ ยะ่ แน่จริงกย็ งิ เลย” เนเนียตะโกนตอบ ใบหนา้ แดงจดั เจยย์ มิ้ กวา้ ง หนั ไปยงั แอปเปิ้ ลท่ีวางบนเสาไม้ ข้ึนสายธนู แลว้ ปล่อย “กรี๊ดดด...” เนเนียร้องลน่ั ถลาเขา้ ไปหาคู่หม้นั “พเ่ี นเนียกบั พเี่ จยน์ ่ีน่ารักดีนะ” ลีเดียพดู พลางตะโกน ร่วมกบั กองเชียร์อยา่ งสนุกสนาน ไลลา่ ส์พยกั หนา้ หวั เราะเสียง ดงั เม่ือสาวรุ่นพี่วิง่ เขา้ ไปหอมแกม้ คู่หม้นั ฟอดใหญ่ แต่เจย์ เรียกร้องเป็นจุมพิตริมฝีปาก เนเนียจึงวิง่ หนีไปรอบๆ ลาน เจยว์ งิ่ ไล่ตามโดยมีเสียงสนบั สนุนจากกองเชียร์ของท้งั สองฝ่ าย “ฮ่ือ...น่ารักแลว้ กเ็ หมาะสมกนั ที่สุด”

“พอไดแ้ ลว้ สองคนน้นั นี่ยงั แข่งไม่เสร็จนะ” แจสส์ลุกจาก พลบั พลาซุม้ ดอกไมอ้ อกมาตะโกนลนั่ ลาน ค่หู ม้นั จึงตอ้ งหยดุ ว่งิ ไล่แลว้ กลบั มาจงู มือกนั กลบั เขา้ มารอแข่งรอบต่อไป ใบหนา้ ของ ท้งั ค่แู ดงจดั ดวงตาเปล่งประกาย แจสส์ส่ายหนา้ เบาๆ หากเปิ ดยมิ้ กวา้ ง แลว้ เดินกลบั มานงั่ ท่ี เดิม เขาหนั ไปทางผบู้ ญั ชาการค่ายโรซานนซ์ ่ึงหวั เราะอยา่ ง อารมณ์ดี “สองคนน้ีชอบสร้างสีสันใหค้ นในหมู่บา้ นไดส้ นุกกนั ครับ ท่าน” “ดหู นุ่มๆ สาวๆ แลว้ กร็ ู้สึกกระชุ่มกระชวยข้ึนจริงๆ” ท่าน นายพลพยกั หนา้ หางตาชาํ เลืองไปยงั พระพกั ตร์คมของเจา้ ฟ้ าชาย การแข่งขนั ดาํ เนินต่อไปเพื่อหาผชู้ นะซ่ึงผลดั กนั ขบั เค่ียว ระหวา่ งฝ่ ายหญิงและชายเพราะต่างซุ่มฝึกซอ้ มกนั มาอยา่ งดี จนกระทง่ั เหลือไลล่าส์และบุรุษสูงวยั ซ่ึงเป็นนกั แม่นธนูของ หม่บู า้ น ท้งั สองตดั สินกนั ดว้ ยการเดด็ ดอกกหุ ลาบดว้ ยลกู ธนู

“ปี น้ีคนสาวหรือคนแก่จะชนะหรือไลลา่ ส์” ไลลา่ ส์ยมิ้ กวา้ ง “ไลลา่ ส์วา่ คนชนะคงเป็นคนสาวหรือไม่กค็ นหนุ่มค่ะ” ‘คนหนุ่ม’ หวั เราะอยา่ งพอใจ พยกั หนา้ ใหห้ ญิงสาวรุ่นลกู “มา... ใครจะเกบ็ ดอกกุหลาบไดก้ ่อนกนั ” ไลลา่ ส์เหลือบไปยงั พลบั พลาซุม้ ดอกไม้ แลว้ ตวดั สายตา กลบั มา เธอข้ึนสายธนู สายตาจบั ที่ช่อกุหลาบดวงดาวซ่ึงถกู ผกู ไว้ กบั เสาไม้ ดอกกหุ ลาบชูช่อใหส้ องนกั แม่นธนูชิงชยั กหุ ลาบดวงดาว...ไลลา่ ส์ปล่อยลกู ธนูทนั ทีที่ไดย้ ินเสียง สญั ญาณ “เรย.์ ..” พลเอกเรนสั หนั ไปยงั ราชองครักษห์ นุ่มซ่ึงนงั่ นิ่งมา โดยตลอด สีหนา้ เฉยชาลวงตาอาํ พรางอารมณ์และความคิดไว้ ตามปกติ “ครับครู”

“เจา้ นายของเธอเสดจ็ ที่นี่เพราะโรบินฮูด้ สาวคนน้นั เรอะ” สายตาคมตวดั ไปยงั กลางลาน เจา้ นายของเรยก์ าํ ลงั ประทานช่อ กหุ ลาบใหแ้ ก่ผชู้ นะ นกั แม่นธนูสาวซ่ึงท่านท่ึงในฝีมือนนั่ เอง ท่านวา่ ท่านมอบภารกิจสร้างสะพานขา้ มลาํ ธาร ไม่ใช่ สะพานเช่ือมรัก สีหนา้ เรยไ์ ม่เปล่ียนเม่ือตอบผเู้ ป็นครู “ครูมองอะไรไม่เคยพลาดเลยนะครับ” “ขอแสดงความยนิ ดีดว้ ยนะครับไลล่าส์” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย ตรัส ท่ามกลางเสียงปรบมือของกองเชียร์รอบๆ เมื่อไดผ้ ชู้ นะในปี น้ี ไลล่าส์รับช่อกุหลาบจากพระหตั ถ์ เธอไม่กลา้ เงยหนา้ ข้ึน สบพระเนตรคม พยายามบงั คบั ใหส้ ายตาอยทู่ ่ีกุหลาบดวงดาวช่อ ใหญ่ การเกบ็ กุหลาบเลนีเธียจะทาํ ไดเ้ มื่อผา่ นเท่ียงคืนน้ีไป หม่บู า้ นของเธอจึงใชก้ หุ ลาบดวงดาวซ่ึงผกู พนั กบั วิถีชีวิตชาวหุบ

เขากหุ ลาบไม่นอ้ ยไปกวา่ กหุ ลาบเลนีเธียมาใชเ้ ป็นกหุ ลาบหลกั ใน การจดั งานร่วมกบั กุหลาบป่ าพนั ธุ์อื่นๆ “เป็ นพระกรุ ณาเพคะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงลอบถอนพระทยั ทอดพระเนตรตาม ร่างในชุดสีม่วงออ่ นซ่ึงชูช่อกหุ ลาบเดินไปรอบๆ ลาน รับเสียง ปรบมือดงั กึกกอ้ ง ทาํ ไมทรงรู้สึกวา่ เธอกาํ ลงั หลีกเล่ียงพระองค์ “ฝ่ าบาทจะทรงธนูใหพ้ วกเราดูไดไ้ หมพระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายทรงหนั มายงั ผใู้ หญ่บา้ น พระโอษฐแ์ ยม้ กวา้ ง “ฝีมือผมยงั สูน้ กั ธนูรอบเชา้ ไม่ไดเ้ ลยครับ” กระแสรับสั่ง เรียกเสียงหวั เราะจากรอบลาน “ขอเวลาผมกลบั ไปฝึกสักปี ก่อน แลว้ ค่อยขอมาทา้ แข่งนะครับ” “เอาอยา่ งน้นั หรือพระเจา้ ค่ะ” แจสส์หวั เราะในลาํ คอ “สงสยั ปี หนา้ ไลล่าส์จะไดค้ ู่แข่งท่ีน่ากลวั ” พระโอษฐแ์ ยม้ นอ้ ยๆ

ถา้ หากทรงยมื คาํ ทา้ ของเจยม์ าใชบ้ า้ ง คนที่ชนะในวนั น้ีจะ ตอบรับคาํ ทา้ เหมือนเนเนียหรือไม่นะ “เจา้ ชายผกู้ อง ฟันดาบใหด้ ูหน่อยไดไ้ หมคะ” เดก็ หญิงแนน น่าตะโกนมาจากกลุ่มเดก็ ๆ ซ่ึงกาํ ลงั หอ้ มลอ้ มไลลา่ ส์ “ครูไลล่าส์ เคยบอกวา่ เจา้ ชายผกู้ องฟันดาบเก่งที่สุดเลย” “โอย๊ ...แนนน่า” ไลล่าส์ครางเบาๆ ในความใจกลา้ ของลกู ศิษยต์ วั นอ้ ย และไม่ใช่เพยี งเดก็ ๆ ที่เริ่มประสานเสียงตะโกน เรียกร้อง เพราะกล่มุ ผใู้ หญ่กเ็ ริ่มรับลกู อยากเห็นฝีมือดาบของ เจา้ ชายผกู้ องเช่นกนั แมด้ าบโบราณจะไม่ไดเ้ ป็นท่ีนิยมในเขตหุบเขากหุ ลาบ แต่ กเ็ ป็นท่ีรู้จกั กนั ทว่ั ไป “ทรงพระกรุณาไดไ้ หมพระเจา้ ค่ะ” แจสส์ทูลขออยา่ ง หวน่ั ๆ เพราะเกรงจะกริ้วท่ีจ่ๆู กถ็ ูกบงั คบั “ก.็ ..” เจา้ ฟ้ าชายทรงสบตาคนที่ถือช่อกุหลาบอยอู่ ีกดา้ น ของลาน “ถา้ มีดาบใหผ้ มยมื กไ็ ม่ขดั ขอ้ งครับ”

“ไลลา่ ส์น่ีเก่งจงั เลยนะ แข่งยงิ ธนูกช็ นะ แลว้ น่ียงั มาเป็นแม่ ครัวไดอ้ ีก” ลีเดียมองเพือ่ นสาวท่ีกาํ ลงั คลึงแป้ งใหเ้ ป็นแผน่ บางๆ อยา่ งต้งั ใจ ตอนน้ีที่ลานกลางหมู่บา้ นชาวบา้ นกาํ ลงั ช่วยกนั ทาํ อาหาร ซ่ึงทาํ กนั กลางแจง้ แบบประเพณีโบราณ ลีเดียตามไลลา่ ส์ซ่ึงนาํ ธนูและช่อดอกกหุ ลาบมาเกบ็ ที่บา้ น ไลล่าส์ยงั ไม่กลบั ไปสมทบที่ลานจดั งาน แต่ขลุกอยใู่ นครัวของ ตวั เอง โดยลีเดียไดแ้ ต่มองเพ่ือนสนิทเคล่ือนไหวอยใู่ นครัวอยา่ ง คลอ่ งแคลว่ ส่วนเธอทาํ ไดม้ ากที่สุดกค็ ือช่วยลา้ งมะนาวสีเหลือง ทองสวย “กแ็ ค่พอเป็น กินไดบ้ า้ งไม่ไดบ้ า้ งไม่มีใครรู้หรอก” ไลล่าส์ ขยบิ ตา “อา้ ว เป็นอยา่ งน้นั ไป” ลีเดียหวั เราะ “แต่กด็ ีนะ ท่าทางไล ล่าส์มีความสุข” “อ้ืม... ไดอ้ ยบู่ า้ นน่ีเป็นอะไรที่วิเศษแลว้ ” ไลลา่ ส์เอาแผน่ แป้ งกรุลงบนพิมพซ์ ่ึงทาเนยไว้ “แลว้ เม่ือไหร่ลีเดียจะกลบั มาอยทู่ ่ี บา้ นบา้ งล่ะ” เธอสบตาครุ่นคิดของเพ่อื นสาว ส่วนมือน้นั กดแป้ ง ใหต้ ิดกบั พิมพไ์ ปดว้ ย

“ก.็ ..ไม่รู้สินะ อาจจะกลบั มาเร็วๆ น้ีกไ็ ด”้ ลีเดียตอบอยา่ ง เหม่อๆ ชีวติ ไกลบา้ นเร่ิมไม่น่าพิสมยั โดยเฉพาะเม่ือกลบั มาเห็น ความชราซ่ึงคืบคลานเขา้ มาหาบิดามารดา “ถา้ อยา่ งน้นั กด็ ีสิ ลงุ แจสส์คงจะดีใจมากเลย” ไลลา่ ส์ยมิ้ กวา้ ง “ฉนั จะไดม้ ีเพื่อนดว้ ย พ่เี นเนียกใ็ กลจ้ ะลาความโสดแลว้ เหลือฉนั กบั ลีเดียกนั สองคน” “โอย๊ ... ไม่เอาๆ ไม่พดู มนั แสลงใจน่ะ” ลีเดียโบกไมโ้ บก มือ ริมฝีปากแยม้ กวา้ ง รู้สึกสดชื่นข้ึนมาทนั ใด ไลล่าส์หวั เราะ เทครีมมะนาวที่ผสมไวเ้ มื่อครู่ลงไปในพิมพ์ แลว้ รีบคลึงแผน่ แป้ งอีกอนั มาปิ ดหนา้ กดขบแป้ งใหต้ ิดกนั ดี ทา ไข่บางๆ บนหนา้ แป้ งแลว้ เอาไปเขา้ เตาอบ “จริงสิไลล่าส์วา่ เจา้ ชายผกู้ องกบั ผกู้ องหนา้ เฉยๆ คนน้นั ใคร เท่กวา่ กนั น่ะ” ลีเดียวกกลบั มายงั เรื่องท่ีเธอยงั ติดใจอยู่ ส่วนไล ล่าส์เริ่มคลึงแป้ งกอ้ นใหม่อีกคร้ัง “แลว้ แต่คนชอบแบบไหน” ไลล่าส์ตอบโดยไม่เงยหนา้ ข้ึน “นน่ั แหละๆ ไลล่าส์ชอบคนไหน” ลีเดียถามกล้วั หวั เราะ

“ไม่รู้สิ กด็ เู ก่งท้งั ค่นู ี่นะ” ไลล่าส์พยายามรักษาน้าํ เสียงให้ เรียบเฉย แมจ้ ะเป็นแค่ช่วงส้ันๆ ท่ีเจา้ ชายผกู้ องและผกู้ องเรยท์ าํ ตามคาํ ขอของชาวบา้ น ภาพร่างสูงใหญ่ที่กวดั แกวง่ ดาบยาวปะทะ กนั ในลานกวา้ งน้นั ยงั ติดตา ลีเดียยงั เกบ็ มาเพอ้ อยตู่ รงน้ี “อือนนั่ สินะ เจา้ ชายผกู้ องกห็ ลอ่ ยมิ้ ทีละลายหวั ใจ ส่วนผู้ กองเรยก์ ด็ ขู รึมๆ แต่สายตาง้ีคมกริบ” ลีเดียแสร้งถอนหายใจเสียง ดงั “ผกู้ องคนไหนกไ็ ดช้ ่วยถกั มงกฎุ กหุ ลาบใหล้ ีเดียคนน้ีที” ไลล่าส์หวั เราะแผว่ ๆ แสงสีทองกาํ ลงั จะลาลบั ขอบฟ้ า กองไฟกลางลานเริ่มลุก โชน เสียงดนตรีแบบพ้นื เมืองดงั ประสานกนั ดว้ ยกลองใบเลก็ และเคร่ืองสายท่ีเล่นกนั ง่ายๆ จากคนในหม่บู า้ นเอง เตรียมพร้อม สาํ หรับการเตน้ รํารอบกองไฟ ซุม้ อาหารต่างๆ เริ่มมีคนทยอยแวะ เวียนไป โดยเฉพาะซุม้ ไวนก์ หุ ลาบมีคนหนาตาเป็นพิเศษ พระวรกายสูงใหญ่ปะปนอยกู่ บั ผคู้ นในหม่บู า้ น โดยมีเรย์ ตามเสดจ็ ขา้ งๆ ส่วนท่านนายพลคนโสดน้นั ถูกร้ังไวด้ ว้ ยไวน์

กหุ ลาบอายสุ ิบปี ที่ผใู้ หญ่บา้ นกาํ ลงั เปิ ดใหช้ ิม พระเนตรกวาดไป รอบๆ แต่ไม่พบคนที่หมายพระทยั ไว้ เธอหายไปต้งั แต่ทรงประดาบกบั เรยแ์ ลว้ ! “ฝ่ าบาท...มองหาใครอยหู่ รือเพคะ” เนเนียพร้อมกบั เจยก์ า้ ว เขา้ มาหาเจา้ ชายผกู้ อง ใบหนา้ ของสาวไร่กหุ ลาบระเร่ือ ไม่รู้ดว้ ย ไวน์กุหลาบซ่ึงแต่ละบา้ นขนมาประชนั กนั หรือจะเป็นเพราะ ค่หู ม้นั ที่จบั มือเธอไวต้ ลอดเวลา “คุณเนเนีย” เจา้ ฟ้ าชายทรงทกั หญิงสาว และเหลือบไปยงั ชายหนุ่มขา้ งกายเธอ “เจย์ ค่หู ม้นั ของหม่อมฉนั เพคะ” “ผมกพ็ อจะทราบ” ทรงหนั ไปยงั เจย์ “ยนิ ดีที่รู้จกั นะครับ คุณยงิ ธนูเก่งมาก” แมจ้ ะไม่ผา่ นเขา้ ชิงชยั รอบสุดทา้ ย แต่เจยก์ ม็ ี ฝีมือไม่ดอ้ ยไปกวา่ ใคร “เป็นพระกรุณาพระเจา้ ค่ะ” เจยย์ น่ื มือไปจบั พระหตั ถท์ ี่ยนื่ มา เจา้ ชายผกู้ องเป็นเจา้ ชายที่ไม่ถือพระองคจ์ ริงๆ ตลอดท้งั วนั ทรงร่วมงานอยา่ งไม่มีริ้วรอยความเบ่ือหน่ายหรือไม่พอพระทยั

ใดๆ มีแต่รอยแยม้ พระสรวลกวา้ ง “แต่กย็ งั ตามไลลา่ ส์ไม่ทนั พระ เจา้ ค่ะ” ชายหนุ่มหวั เราะ “แน่ล่ะสิ ไลล่าส์เก่งอยแู่ ลว้ ” เนเนียยงั ปล้ืมไม่หายท่ีรุ่น นอ้ งสาวควา้ ตาํ แหน่งชนะเลิศมาครองได้ “แต่เจา้ ตวั หอบช่อ กหุ ลาบไปปล้ืมอยทู่ ่ีไหนกไ็ ม่รู้” “อา้ ว...นน่ั ไง มากบั ลีเดีย โอะ๊ มีหนุ่มไหนมาดว้ ยละ่ นน่ั ” เจยอ์ ุทาน พยายามมองวา่ ชายหนุ่มอีกคนน้นั เป็นใคร พระเนตรสีม่วงเขม้ หรี่ลง ไลล่าส์ยมิ้ ใหช้ ายหนุ่มแปลกหนา้ ท่ีเขา้ มาถามเสน้ ทางมายงั ลานซ่ึงจดั งานเทศกาลดอกกุหลาบของหมู่บา้ น เธอกบั ลีเดียจึงให้ เขาเดินตามมาดว้ ย งานของหมู่บา้ นเลก็ ๆ กลายเป็นท่ีสนใจและมี คนจากหม่บู า้ นอื่นมาร่วมงานไม่นอ้ ย ชายหนุ่มคนน้ีกค็ งเป็นคนท่ี สนใจอยากเห็น ‘แขกพิเศษ’ ของหม่บู า้ น “ขอบคุณมากนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ขอใหส้ นุกนะคะ”

สองสาวไม่ไดส้ นใจชายหนุ่มที่แยกตวั ออกเม่ือมาถึงลาน กลางหมู่บา้ นอีก ไลล่าส์หิ้วตะกร้าซ่ึงมีพายมะนาวหลายถาดไป สมทบซุม้ ขนม โดยมีลีเดียตามไปติดๆ “ไลล่าส์...ลีเดีย” เนเนียตะโกนเรียกสาวรุ่นนอ้ ง “มาทางน้ี จา้ ” สองสาวหนั ไปตามเสียงเรียก ไลล่าส์ชะงกั เพราะสบตาคน ที่ยนื อยขู่ า้ งๆ เนเนีย “โอะ๊ ...พีเ่ นเนียเรียกแน่ะไปกนั เถอะไลล่าส์” ไลล่าส์ลอบถอนหายใจ เดินตามเพือ่ นสาวเขา้ ไปหาเนเนีย และกลุ่มคนที่ยนื อยดู่ ว้ ยกนั เธอเห็นลีเดียยมิ้ กวา้ ง ไดย้ นิ เสียงเน เนียแนะนาํ เพื่อนสาว “ยนิ ดีท่ีไดพ้ บฝ่ าบาทเพคะ” ลีเดียฉีกยมิ้ มองรอยแยม้ พระ สรวลอยา่ งช่ืนชม “เช่นกนั ครับ” ทรงตอบหญิงสาว ก่อนจะหนั ไปยงั ไลลา่ ส์ “ขอแสดงความยนิ ดีดว้ ยอีกคร้ังนะครับไลล่าส์ คุณเก่งจริงๆ” “เป็นพระกรุณาเพคะ” ไลล่าส์ตอบถนอมเสียง ไม่สบพระ เนตร

“จริงสิไลล่าส์ เมื่อก้ีเดินมากบั ใครน่ะ” เนเนียถามแทรก ข้ึนมา หางตาเหลือบดูพระพกั ตร์คม ขอ้ สนั นิษฐานท่ีเคยคิดไว้ อาจจะเขา้ เคา้ อยบู่ า้ ง “อ๋อ...คนจากหม่บู า้ นอ่ืนน่ะค่ะ เขาขอใหเ้ ราสองคนช่วยนาํ ทางมาท่ีงาน” ไลล่าส์ตอบตามตรง “ปี น้ีงานหม่บู า้ นเราเลย กลายเป็ นงานใหญ่ไปเลย” เนเนียหวั เราะเบาๆ “นน่ั สิ แต่กส็ นุกดี วา่ แต่เราเถอะหายไป ไหนมาท้งั บ่าย ลีเดียดว้ ย เห็นลงุ แจสส์ถามหาอยเู่ หมือนกนั ” “กไ็ ปบา้ นไลลา่ ส์นี่แหละค่ะ” ลีเดียตอบยิม้ ๆ “รายน้ีเขาทาํ พายมะนาวมาสมทบซุม้ ขนมค่ะ ลีเดียเลยช่วยดูกบั ทดสอบ คุณภาพ” ไลลา่ ส์เผลอเงยหนา้ ข้ึนสบพระเนตรสีม่วงเขม้ ซ่ึงสะทอ้ น แสงไฟเป็นประกายระยบั ราวกบั อญั มณีน้าํ งาม ไลล่าส์พยายามไม่ รู้สึกอะไร...แต่หวั ใจทาํ ไมถึงสั่งยากนกั ไลลา่ ส์ยงั หาสาเหตุไม่พบวา่ เกิดอะไรข้ึนกบั เธอกนั แน่ “คุณไลล่าส์ทาํ พายมะนาวหรือครับ” ทรงจอ้ งลึกลงใน ดวงตากลมโต รู้สึกถึงพระทยั ที่เตน้ แรงข้ึน

ไม่ไดท้ อดพระเนตรผดิ ไปใช่ไหม “เพคะ” ไลลา่ ส์แทบลืมหายใจ เธออยากถอนสายตาออก จากดวงเนตรลึกล้าํ น้นั แต่กลบั ส่งั ตวั เองไม่ได้ คลา้ ยกบั วา่ ร่างกาย เธอไม่ยอมรับคาํ สง่ั จากสมอง “โอะ๊ ...อยา่ งน้ีตอ้ งรีบไปชิมเสียแลว้ ” เสียงของเนเนียดงั อยู่ ขา้ งๆ แต่ไลลา่ ส์กลบั รู้สึกวา่ อยไู่ กลแสนไกล รอบกายเธอมีผคู้ น มากมาย แต่ไลล่าส์กลบั ไม่เห็น ไม่ไดย้ ิน ไม่รู้สึกถึงใคร นอกจาก ... “อา้ ว...เขาเร่ิมต้งั แถวเตน้ ราํ กนั แลว้ ไปกนั เถอะ” เสียงใคร สกั คนดงั ข้ึน แต่ไลล่าส์มองเห็นเพียงพระหตั ถท์ ี่ยนื่ มาตรงหนา้ และกระแสรับส่งั นุ่มนวล “เตน้ รํากบั ผมนะครับ”

ตอน ๑๖ พระอาทิตยล์ บั ขอบฟ้ า ทอ้ งฟ้ านวลตาดว้ ยแสงจนั ทร์ที่ กาํ ลงั จะเตม็ ดวงในคืนพรุ่ง หากคืนน้ียงั มีดาวบางดวงหาญกลา้ เปล่งประกายวบั วาวแข่งรัศมีจนั ทรา เสียงรัวกลองเป็นสญั ญาณ ของการเตน้ ราํ ชายหญิงต่างไปต้งั แถวเป็นวงกลมซอ้ นกนั สองช้นั รอบกองไฟ การเตน้ รําพ้ืนเมืองของชาวหุบเขากหุ ลาบเป็นการเตน้ รําที่ เนน้ จงั หวะสนุกสนาน มีการสะบดั มือ สะบดั เทา้ หมุนตวั ซ่ึง กระโปรงฝ่ ายหญิงจะพลิว้ ไปตามการเคลื่อนไหว ระหวา่ งการเตน้ จะมีการหมุนเวียนทาํ ใหม้ ีการสลบั ค่ไู ปตลอด พระหตั ถใ์ หญ่จบั มือหญิงสาวดึงใหห้ มุนเขา้ มาหาพระ วรกายตามจงั หวะเพลง แมจ้ ะไม่คลอ่ งแคลว่ เพราะเพิง่ ทรงเตน้ รํา แบบน้ีเป็ นคร้ ังแรก “โกรธอะไรผมหรือครับไลลา่ ส์” “เปลา่ น่ีคะ” ไลลา่ ส์หมุนตวั แต่ยงั ถูกมืออบอุน่ ดึงไว้ สอง หนุ่มสาวกา้ วเขา้ มาประชิดกนั

“คุณแทบไม่สบตาผม...ท้งั วนั ” “กไ็ ม่ไดแ้ ปลวา่ ฉนั โกรธ” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึนสบพระเนตร วาววาม เธอจะโกรธไดอ้ ยา่ งไร หรือหากจะโกรธกค็ งไม่ใช่โกรธ คนที่กาํ ลงั ยกมือเธอข้ึนเพือ่ เตรียมหมุนตวั ในจงั หวะสุดทา้ ยท่ีจะ สลบั คู่ ถา้ จะโกรธใคร...กค็ งโกรธตวั เอง โกรธที่ไม่สามารถยบั ย้งั ใจตวั เองได้ “ไลล่าส์...ผมอยากคุยกบั คุณ” ทรงยกมือฝ่ ายหญิงข้ึนสูง เพ่ือใหห้ มุนตวั ได้ พระเนตรทอดตามไลล่าส์ซ่ึงไดจ้ งั หวะเปล่ียน ค่อู ีกคร้ัง ไลล่าส์ยงั ไม่ใหค้ าํ ตอบเลย “โอะ๊ หา้ มเหม่อนะเพคะเดี๋ยวเหยยี บเทา้ หม่อมฉนั ” เน เนียยมิ้ กวา้ ง จบั พระหตั ถแ์ ลว้ สะบดั กระโปรงตามจงั หวะ “ผมเพิ่งเตน้ เป็นคร้ังแรก ถา้ ผดิ กอ็ ภยั ใหด้ ว้ ยนะครับ”

“ผิดเพราะเตน้ ไม่เป็นใหอ้ ภยั เพคะ แต่ผิดเพราะอยา่ งอ่ืนน่ี... ตอ้ งเพ่ิมโทษ” เนเนียหมุนตวั พลางหวั เราะ “ฝ่ าบาทเก่งมากเพคะ สาํ หรับการเตน้ คร้ังแรก” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงรอใหไ้ ลล่าส์เวยี นกลบั มาอีกคร้ัง ดว้ ยความกระวนกระวายในพระทยั โดยเฉพาะเม่ือทอดพระเนตร ไปคร้ังใดกเ็ ห็นไลล่าส์ยมิ้ และหวั เราะใหก้ บั ค่เู ตน้ รอยยมิ้ ที่ทาํ ใหห้ วั ใจเบ่งบาน ถา้ ทาํ ได.้ ..จะเกบ็ รอยยมิ้ น้นั ใส่เซฟท่ีปลอดภยั ท่ีสุดในโลก ไม่ใหผ้ ชู้ ายคนใดไดเ้ ห็น “โอย๊ ...เหน่ือยจงั ” เนเนียร้องเบาๆ นกั ดนตรียงั บรรเลง เพลงเตน้ รําไปอยา่ งต่อเนื่อง ส่วนคนเตน้ กส็ ลบั กนั เขา้ ไป คนใด เหนื่อยกอ็ อกมาพกั แลว้ ค่อยกลบั เขา้ ไปใหม่ การเตน้ รําน้ีจะดาํ เนิน ไปจนถึงเวลาเท่ียงคืน ยงิ่ ดึกจงั หวะจะยงิ่ เร็วและครึกคร้ืนมากข้ึน เพราะในงานน้ีมีไวน์กหุ ลาบใหด้ ื่มไดไ้ ม่จาํ กดั “นน่ั สิคะ ลีเดียไม่ไดอ้ อกแรงมากขนานน้ีมาต้งั นาน” ลีเดีย ใชห้ ลงั มือปาดเหงื่อที่พราวเตม็ หนา้ ผาก แมอ้ ากาศในคืนน้ีจะเยน็

แต่การออกแรงเตน้ รําอยา่ งต่อเน่ืองทาํ ใหเ้ หง่ือโทรมกายได้ “ไล ล่าส์ไม่เหน่ือยเรอะ” “เหน่ือยสิ ลุงไคแลนตีกลองเร่งจงั หวะจนเตน้ แทบไม่ทนั ” ครูสาวตอบมีเสียงหายใจหอบๆ ปนออกมาดว้ ย เธอชอบการ เตน้ ราํ แต่...วนั น้ีไลลา่ ส์รู้สึกสนุกไม่เตม็ ที่ “อะไรกนั สาวๆ หมดแรงแลว้ ” เจยก์ ระเซา้ “แบบน้ีไปหา สาวอ่ืนเตน้ ดว้ ยดีกวา่ ...โอย๊ ” “ถา้ กลา้ กไ็ ปเลย” เนเนียทา้ “พรุ่งน้ีกหุ ลาบท่ีไร่คงจะไดป้ ๋ ุย ดีๆ ล่ะ” “กลวั แลว้ ครับ...” เจยย์ กมือข้ึนทาํ ท่ายอมแพ้ แต่ใบหนา้ เตม็ ไปดว้ ยรอยยมิ้ และหวั เราะเสียงดงั “แลว้ ฝ่ าบาทกบั ผกู้ องเรย์ เป็นไงบา้ งครับ แต่ทหารตอ้ งแขง็ แรงกวา่ พวกเราอยแู่ ลว้ ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพระสรวล หากพระเนตรชาํ เลืองไป ยงั คนที่ไม่ยอมพดู กบั พระองคอ์ ีก “ผมวา่ ... พอๆ กบั ฝึ กภาคสนามครับ”

“ขนาดน้นั เลยเหรอเพคะ” ลีเดียเกือบตอ้ งแหงนหนา้ ข้ึน มองพระพกั ตร์คม เพราะเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียพระวรกายสูงใหญ่ กวา่ ผชู้ ายทวั่ ไปมาก หากความสูงน้ีพอดีกบั เพ่อื นของเธอ เวลาเขา้ คู่เตน้ รําแลว้ ...ทุกคนมองเห็นถึงความเหมาะสม “แต่ดีกวา่ เพราะท่ีน่ีมีอาหารและขนมเยอะมากครับ” “ใช่เพคะ คืนน้ีตอ้ งกินกนั เยอะๆ เพราะพรุ่งน้ีเราตอ้ งลยุ งาน หนกั ” เนเนียยมิ้ กวา้ ง พรุ่งน้ีกไ็ ดเ้ วลาเกบ็ เก่ียวผลงานที่ภาคภมู ิใจ ของชาวไร่กหุ ลาบกนั แลว้ “เอ...ถา้ อยา่ งน้นั ผมว่าเราไปหาอะไรเติมพลงั กนั ไหมครับ” พระเนตรสีม่วงเขม้ น้นั จบั ไปยงั ไลล่าส์ซ่ึงยงั หลบสายพระเนตร โดยตลอด ในคืนที่ยงั มีดวงดาวพราวแสงอยบู่ า้ ง ขอดวงดาวอวยพรใหก้ ารตดั สินพระทยั คร้ังน้ีสมั ฤทธ์ิผล ดว้ ยเถิด “ไลล่าส์... พายมะนาวของไลล่าส์หมดเกล้ียงแลว้ ล่ะ มีแต่ คนชมท้งั น้นั เลย” นีน่าร้องบอกผเู้ ป็นดงั่ บุตรสาวซ่ึงมุ่งหนา้ มายงั

ซุม้ ขนมท่ีนางดแู ลอยู่ ก่อนจะชะงกั ไปอึดใจเมื่อเห็นวา่ กลุ่ม ของไลลา่ ส์มีใครอีกคนเพิม่ มาดว้ ย นางยมิ้ กวา้ ง เจา้ ชายผกู้ อง...ขวญั ใจอนั ดบั ที่สองของนาง รองจากเจา้ ชายแสงจนั ทร์เพยี งเลก็ นอ้ ยเท่าน้นั “โปรดเสวยอะไรเป็นพิเศษไหมเพคะ มีท้งั กหุ ลาบและแบบ ไม่มีกหุ ลาบ” คาํ ของนีน่าเรียกเสียงหวั เราะ เพราะอาหารและขนม หวานในงานน้ีมีส่วนผสมของกหุ ลาบเกือบทุกชนิด “ไดข้ ่าววา่ มีพายมะนาวอร่อย ไม่ทราบพอจะเหลือบา้ งไหม ครับ” นีน่าตาโต “หมดแลว้ เพคะ น่ีแจสส์เพิ่งมาหยบิ ชิ้นสุดทา้ ยไปเมื่อก้ีเอง เพคะ” “อา้ ว พอ่ ฉกชิ้นสุดทา้ ยไปซะแลว้ ” ลีเดียเอย่ กล้วั หวั เราะ นีน่าพยกั หนา้ “นี่บ่นๆ หาลีเดียอยนู่ ะ รีบไปหาพอ่ ดว้ ยนะ จะ๊ ”

“โอ ผมไม่มีโชคสินะครับ” รอยแยม้ พระสรวลยงิ่ ทาํ ใหน้ ี น่าเป็นปล้ืม หากไม่มีเจา้ ชายแสงจนั ทร์อยใู่ นใจมาเน่ินนานแลว้ เจา้ ชายผกู้ องคงจะยดึ ครองหวั ใจของนางท้งั ดวง “สงสยั ตอ้ งถามคนทาํ แลว้ เพคะ แอบเกบ็ ไวบ้ า้ งหรือเปลา่ ” พระเนตรสีม่วงเขม้ ตวดั กลบั มาที่ ‘คนทาํ ’ “คืนน้ีผมพอจะมีโชคบา้ งไหมครับ” ไลล่าส์กลืนน้าํ ลายฝื ดๆ ตดั สินใจไม่ไดว้ า่ จะตอบอยา่ งไร “จริงๆ แลว้ ไลลา่ ส์ยงั แอบเกบ็ ไวอ้ ีกถาดเพคะ อยทู่ ี่บา้ น โน่น” ลีเดียบอกยมิ้ ๆ ก่อนจะโบกมือบอกเพ่อื นสาว “ไปหาพอ่ ก่อนนะ โบกไมโ้ บกมือเรียกอยโู่ น่นแน่ะ ทูลลาเพคะ” ไม่รอให้ ใครทกั ทว้ ง ลีเดียกเ็ ดินแกมวิ่งไปหาบิดาซ่ึงโบกมือเรียกเธออยทู่ ่ี ซุม้ ดอกไม้ พระเนตรสีม่วงเขม้ ทอดมายงั ครูสาว “จริงหรือครับท่ีคุณยงั เกบ็ ไวอ้ ีกถาด” ไลล่าส์ขยาํ กระโปรง ปลายเทา้ ขยบั ไปมา ก่อนจะเผลอเงย หนา้ ข้ึนทาํ ใหส้ บพระเนตรวาววบั อยา่ งจงั ไลล่าส์หยดุ หายใจไป ชวั่ ขณะ

ผมอยากคุยกบั คุณ... ไลลา่ ส์ไม่รู้วา่ เธออยากจะคุยหรือไม่ ณ วินาทีน้ีไลล่าส์ไม่ อยากรับรู้ไม่อยากคิดอะไรท้งั น้นั ทวา่ ...พระเนตรล้าํ ลึก “ประทบั รอสกั ครู่นะเพคะ” ไลล่าส์ไม่รู้วา่ อะไรที่ทาํ ใหเ้ ธอ ตดั สินใจเช่นน้นั เธอละสายตาจากพระเนตรสีม่วงเขม้ ควา้ มือเน เนียจบั ไวแ้ น่น “พ่เี นเนียไปเป็นเพื่อนไลลา่ ส์ดว้ ยนะคะ” เนเนียกา้ วตามแรงก่ึงจงู ก่ึงลากของเพื่อนรุ่นนอ้ งไปอยา่ งงง งนั “อา้ ว...ไปกนั ซะแลว้ ” เจยส์ ่ายหนา้ กาํ ลงั จะกา้ วตามกถ็ กู พระหตั ถแ์ ตะท่ีไหล่เสียก่อน “อยนู่ ี่เถอะครับ เด๋ียวผมตามไปเอง” เจยไ์ ดแ้ ต่ยนื อ้ึง หนา้ ตาเหรอหรา มองตามพระวรกายสูง ใหญ่ท่ีกา้ วตามหญิงสาวท้งั สองไป โดยมีนายทหารหนา้ ตายกา้ ว ตามเงียบๆ เขาไม่ทนั สงั เกตจริงๆ

ถนนในหมู่บา้ นค่อนขา้ งเงียบเพราะคนท้งั หมดไปร่วมงาน เทศกาล มีเพียงเสียงฝีเทา้ ส่ีคู่กระทบพ้นื ถนน เพียงไม่นานกม็ าถึง บา้ นของไลลา่ ส์ ไลลา่ ส์ปลอ่ ยมือสาวรุ่นพที่ ่ีเธอจบั มาตลอดทาง เพ่อื เปิ ด ประตูบา้ น ลมพดั โชยเอากลิ่นหอมของดอกไลล่าส์มาทาํ ใหค้ นที่เดิน ตามมาตอ้ งมองหาท่ีมาของกลิ่นหอม ตน้ ไลลา่ ส์ขนาดใหญ่ใน สวนขา้ งบา้ นออกดอกชูช่อลอ้ แสงจนั ทร์ที่ยงั ไม่เตม็ ดวงในคืนน้ี ไลล่าส์กา้ วเขา้ บา้ นหลงั เลก็ เปิ ดไฟขบั ไล่ความมืดออกไป “รอในหอ้ งน้ีก่อนนะคะ เด๋ียวฉนั ไปอุ่นพายกบั ชงชาใหค้ ่ะ” ไลล่าส์หนั มาพดู กบั คนท่ีเดินตามเธอกบั เนเนียมาเงียบๆ โดยไม่ สบตาเช่นเคย เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียมองไลลา่ ส์หายเขา้ ไปดา้ นในซ่ึงคงจะ เป็นหอ้ งครัวกบั เนเนีย ทรงยนื อยใู่ นหอ้ งโถงเลก็ ๆ ของบา้ น ทรง กวาดพระเนตรไปรอบๆ บา้ นขนาดยอ่ มตกแต่งอยา่ งเรียบง่าย มีขา้ วของจุกจิก มากมายถกู จดั วางอยา่ งเหมาะเจาะ มองปราดเดียวกพ็ อจะทราบวา่

เจา้ ของบา้ นน้นั เป็นคนช่างคิดเพยี งใด ทรงกา้ วไปยงั ตูช้ ิดผนงั ดา้ น หน่ึง ภาพชายหญิงคู่หน่ึงต้งั อยหู่ ลงั ตู้ โดยมีแกว้ น้าํ ปักช่อดอกไล ล่าส์วางอยดู่ า้ นหนา้ พอ่ กบั แม่ที่เสียไปของไลลา่ ส์ ‘ผมขออนุญาตนะครับคุณพอ่ คุณแม่’ ทรงอธิษฐาน ทรงหนั ไปยงั เรยซ์ ่ึงมองบา้ นอยเู่ ช่นกนั เขามองธนูและลกู ซ่ึงแขวนไวบ้ นผนงั มีธนูถึงสองคนั และลกู ธนูใส่ในซองหนงั และท่ีแขวนโชวบ์ นผนงั หลายสิบอนั เจา้ ฟ้ าชายเสดจ็ เขา้ ไปในหอ้ งนงั่ เลน่ ที่ไลล่าส์บอกเมื่อครู่ หอ้ งเลก็ ๆ เช่นเดียวกบั ตวั บา้ น แต่ทรงไม่รู้สึกอึดอดั ใดๆ กลบั ไดร้ ับรู้ถึงบรรยากาศอบอุ่น อ่อนหวาน แต่ร่าเริง เช่นเดียวกบั บุคลิกของเจา้ ของบา้ น แต่ที่ทาํ ใหท้ รงชะงกั ไปชว่ั ครู่กค็ ือ เครื่องดนตรีที่ต้งั อยมู่ ุมหอ้ ง ฮาร์พ...พณิ โบราณขนาดใหญ่ ก่อนน้ีสตรีสูงศกั ด์ิในราชสาํ นกั เลนีเธียจะตอ้ งเล่นฮาร์พ หากในปัจจุบนั ฮาร์พไม่เป็นที่นิยมนกั

เจา้ ฟ้ าชายสาวพระบาทเขา้ ไปยงั ฮาร์พ ทอดพระเนตรฮาร์พ โดยละเอียด ลวดลายที่แกะสลกั บนเน้ือไมส้ ีดาํ เป็นเครือกหุ ลาบ มีดอกท้งั ดอกตูมและดอกบานขดเก่ียวกนั อยา่ งงดงาม ทรงไลพ้ ระ หตั ถไ์ ปตามลวดลายแกะสลกั ไลลา่ ส์เปิ ดเตาอบไวแ้ ลว้ หนั ไปตม้ น้าํ ชงชา โดยมีเนเนียเป็น ผชู้ ่วย สองสาวทาํ งานกนั เงียบๆ แทบไม่ไดค้ ุยกนั เลย เพราะต่าง คนต่างตกอยใู่ นหว้ งความคิดของตนเอง “เป็นอะไรหรือไลลา่ ส์” เนเนียเปิ ดการสนทนาข้ึนก่อน เธอ จอ้ งใบหนา้ อิ่มของเพ่ือนรุ่นนอ้ งซ่ึงมีเคา้ ของความสับสน โดยเฉพาะนยั นต์ าท่ีเคยสดใส ตอนน้ีเตม็ ไปดว้ ยความสับสน และ อาจจะเป็นเพราะคนที่กาํ ลงั รออยใู่ นหอ้ งนงั่ เล่น ไลล่าส์ส่ายหนา้ ชา้ ๆ เอ่ยไดเ้ พียงแค่ “ไลล่าส์ก.็ ..ไม่รู้เหมือนกนั ค่ะ” “ไม่รู้อะไรจ๊ะ” ไลล่าส์ถอนหายใจ แต่ไม่รู้สึกโล่งใจเลยสักนิด “กไ็ ม่รู้วา่ เป็นอะไรค่ะ” หรืออาจจะรู้ แต่ไลล่าส์ไม่อยาก รับรู้

เนเนียยน่ื มือไปควา้ มือไลลา่ ส์มากมุ มือของไลล่าส์ไม่ได้ เลก็ บอบบาง แต่เป็นมือท่ีแขง็ แรง สามารถที่จะจบั ธนูคนั ใหญ่ไม่ แพช้ ายใด และมือน้ีเองกส็ ามารถที่จะป้ันเดก็ ๆ ใหก้ ลายเป็น อนาคตของชาติ “เพราะเจา้ ชายผกู้ องหรือเปล่าจ๊ะ” ไลล่าส์สบตาห่วงใยของสาวรุ่นพี่ “ไม่...” ไลล่าส์กาํ ลงั จะคา้ น แต่คาํ พดู กไ็ ม่หลุดออกมาจาก ริมฝีปาก เนเนียถอนหายใจเบาๆ ถึงไม่เอ่ยออกมา แต่นยั นต์ า ของไลลา่ ส์พดู ความจริงทุกอยา่ ง สองสาวสบตากนั ท่ามกลางความเงียบ หากในความเงียบ กลบั มีเสียงหวานแวว่ มา “เอะ๊ ...เสียงน้ี” ไลลา่ ส์พมึ พาํ แผว่ พยายามฟังวา่ เสียงที่กาํ ลงั ไดย้ นิ อยนู่ ้นั ใช่เสียงท่ีเธอคิดอยหู่ รือไม่ เนเนียเลิกคิ้ว เธอรู้สึกเหมือนไดย้ นิ เสียงดนตรีอะไร บางอยา่ ง ไลลา่ ส์กล้นั หายใจ หลบั ตาแน่น พยายามฟังหาที่มาของ เสียง เธอกงั วลวา่ จะเป็นเพยี งอาการหูแวว่ ของตน

“โอ...เสียงเพลงจริงๆ ดว้ ย” เนเนียอทุ านเสียงแผว่ ไลลา่ ส์เดินตามเสียงออกมาจากหอ้ งครัว ผา่ นโถงเลก็ ๆ เธอ มองเขา้ ไปในหอ้ งนงั่ เล่น ร่างสูงใหญ่ของผกู้ องเรยย์ นื พิงกรอบ หนา้ ต่าง สายตาเบนไปยงั ฮาร์พของพอ่ และคนเล่นฮาร์พ ไม่ใช่พอ่ ...แต่เป็น ท่วงทาํ นองอนั แสนหวานเกิดจากมือใหญ่ที่จบั มือเธอเตน้ รํา เมื่อครู่ ไลลา่ ส์ยนื นิ่งคา้ งที่หนา้ ประตูหอ้ งนงั่ เล่น สายตาถกู ตรึงอยู่ ท่ีร่างสูงใหญ่เบ้ืองหลงั ฮาร์พ จนไม่สงั เกตวา่ เรยไ์ ดเ้ ดินผา่ นไป โลกของไลล่าส์เหลือเพียงท่วงทาํ นองแสนหวานของฮาร์พ และเสียงทุม้ นุ่มที่กาํ ลงั ขบั ลาํ นาํ โบราณ โอ...ปวงชนทั้งหลาย นี่คือเรื่องราวของอัศวินพเนจร แต่ กาลก่อนมา เรยส์ บตาเนเนียท่ีเดินตามไลล่าส์มา เขายนื ขวางระหวา่ ง ประตูไวไ้ ม่ใหเ้ พอื่ นของไลล่าส์เขา้ ไปแทรกในมนตราของลาํ นาํ

โบราณ จะมีใครรู้บา้ งวา่ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงมีสิ่งใดซ่อนอยอู่ ีก บา้ ง “เชิญทางน้ีครับ” เขาเอย่ เบาๆ ผายมือเพ่อื ใหเ้ นเนียเดินนาํ ออกจากตรงน้ี “ฉนั ห่วงนอ้ ง” เนเนียกอดอก ยืนปักหลกั นิ่ง เรยส์ บตามุ่งมนั่ ของหญิงสาว “ขอเวลาใหท้ ้งั ค่เู ถอะครับ” เนเนียเมม้ ริมฝีปาก ประสานตากบั เรยอ์ ยชู่ วั่ ครู่จึงถอน หายใจ เร่ืองของคนสองคน ตอ้ งใหค้ นสองคนคุยกนั เนเนียหมุนตวั เดินนาํ หนา้ เรยก์ ลบั ไปยงั หอ้ งครัว เธอมอง กาน้าํ ท่ีกาํ ลงั เดือดจึงปิ ดไฟ เธอหนั มายงั นายทหารหนุ่มที่เดินตาม เธอมาเงียบๆ “ถามจริงๆ นะคะ เจา้ ชายผกู้ องคิดอยา่ งไรกบั ไลลา่ ส์แน่” เรยส์ บแววตาคาดค้นั “ผมคงไม่ทราบความในพระทยั ”

“ผกู้ องเรย”์ เนเนียลากเสียง “ไลล่าส์เป็นเพื่อนของคุณไม่ใช่ หรือคะ” นยั น์ตาสีเขม้ ของราชองครักษห์ นุ่มฉายแววยมิ้ ...เพียงแวบ เดียวก่อนจะจางไป “คุณไลลา่ ส์เพ่ือนของผมเธอเป็นคนน่ารัก ยมิ้ ของเธอทาํ ให้ คนท่ีอยใู่ กลๆ้ สบายใจ” เขาประสานตาเขม้ งวดของเนเนีย “คุณ คิดวา่ ผชู้ ายที่ยงั ไม่มีพนั ธะใดๆ ไดร้ ู้จกั เธอแลว้ จะเป็นอยา่ งไร ครับ” เนเนียเมม้ ริมฝีปากแน่น ผชู้ ายหลายคนกค็ งอดหลงเสน่ห์น่ารักของไลล่าส์ไม่ได้ แต่... เขาคนน้นั ไม่ใช่เพียงผชู้ าย ‘ธรรมดา’ คนหน่ึงเท่าน้นั “ฉนั บอกไวก้ ่อนนะคะผกู้ อง ถึงจะเป็นเจา้ ชายผกู้ องแต่ถา้ ทาํ ใหไ้ ลล่าส์เสียใจละก”็ เรยย์ กมุมปากข้ึน “แลว้ ถา้ หากคนท่ีเสียใจเป็นเจา้ นายของผมละ่ ครับ” “นน่ั ไม่...” เนเนียโคลงศีรษะ เกือบหลุดปากออกไปแลว้ วา่ ไม่มีทาง เพราะท่าทางของไลล่าส์บอกชดั

เขาหลอกถามเธอ...เจา้ เล่ห์นกั นะผกู้ องเรย์ “ผมพดู แทนฝ่ าบาทไม่ได้ แต่ผมรู้อยา่ งหน่ึงครับคุณเนเนีย เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงเติบโตมาดว้ ยความรัก และทรงไม่เคยเห็น ความรักเป็ นของเล่น” ลานกลางหม่บู า้ นซ่ึงเป็นสถานท่ีจดั งานเทศกาลดอก กหุ ลาบยงั คงครึกคร้ืนดว้ ยการเตน้ ราํ เสียงดนตรีจงั หวะคึกคกั เร้า ใจยงั ดาํ เนินไปอยา่ งต่อเนื่อง...หากในบา้ นหลงั หน่ึงกลบั ตกอยใู่ น มนตราของท่วงทาํ นองและบทลาํ นาํ โบราณ ข้าเป็ นเพียงอัศวินพเนจร เท่ียวแรมรอนท่ัวหล้าไร้ จุดหมาย หนึ่งอาชาหน่ึงดาบเคียงคู่กาย เพียงเดียวดายภายใต้ผืนนภา ข้ามิมีมงกฎุ ราชินีอันสูงศักดิ์ ข้ามิมีอาณาจักรอันไพศาล

ข้ามิมีมากล้นทรัพย์ศฤงคาร ข้ามีเพียงหัวใจที่จาร...รักแลภักดี โปรดเถิดจันทรา... นี่คือคาํ อธิษฐานจากข้า โปรดเถิดดวงดารา... ประทานนางมา...ประโลมใจ โอ...ปวงชนทั้งหลาย น่ีคือเรื่องราวของอัศวินพเนจร แต่กาลก่อนมา ไลลา่ ส์ไม่แน่ใจวา่ เธอตกอยใู่ นมนตราของส่ิงใด ท่วงทาํ นองอ่อนหวานทวา่ แสนอา้ งวา้ งเดียวดาย หรือลาํ นาํ โบราณ...อศั วินผโู้ หยหาหวั ใจรัก หญิงสาวสบพระเนตรสีม่วงเขม้ ระยะห่างจากตรงท่ีเธอยนื อยกู่ บั ฮาร์พของพอ่ น้นั ไม่ไดข้ ยายออกดงั ที่เธอรู้สึกมาตลอดท้งั วนั พระวรกายสูงใหญ่ทรงลุกข้ึน สาวพระบาทตรงเขา้ มาหาเธอ

โดยท่ีสายตายงั ประสานกนั ไลลา่ ส์ค่อยๆ เงยหนา้ เม่ือร่างสูงใหญ่ น้นั เคลื่อนเขา้ มาใกล้ แทบไม่เหลือระยะห่างท่ีเธอหวนั่ เกรง เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ มาทรงยนื อยตู่ รงหนา้ หญิงสาว ทรง จอ้ งลึกลงไปในนยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองสุกใส นยั นต์ าที่กาํ ลงั สะทอ้ นภาพของพระองค์ โอ...จนั ทราและดวงดาราแห่งเลนีเธีย โปรดอวยพรแด่ขา้ ดว้ ยเถิด “มาตามผมไปชิมพายเหรอครับไลล่าส์” ไลลา่ ส์ชะงกั ดวงตาสีน้าํ ตาลทองฉายแววงงงนั “พาย... เออ่ ... ฉนั ” หญิงสาวอ้าํ อ้ึง เรียบเรียงคาํ พดู และ ความคิดไม่ได้ เธอฝันบา้ อะไรไลล่าส์ ตื่นข้ึนมาเด๋ียวน้ี เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ “ฉะ...ฉนั จะไปเอาพายมาใหค้ ่ะ” ไลล่าส์สูดลมหายใจเขา้ ลึก หมุนตวั กลบั ทนั ที พยายามไม่สนใจหวั ใจท่ีร้าวราน “เอะ๊ ...”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงออกแรงเลก็ นอ้ ยร้ังขอ้ มือหญิงสาว ไว้ ไลลา่ ส์หนั กลบั มาโดยเร็ว ริมฝีปากเมม้ แน่น นยั น์ตาเปลง่ ประกายวาววบั แลว้ ครูสาวแห่งหุบเขากหุ ลาบแทบหยดุ หายใจเมื่อเงยหนา้ ข้ึนสบสายพระเนตรคมกลา้ “ถา้ ผมจะขอเพ่มิ จากเพ่ือนธรรมดาๆ คนหน่ึง” ทรงจอ้ งลึก ลงไปในดวงตากลมโต “เป็นเพอ่ื นที่รู้ใจของคุณ...จะไดไ้ หม ครับไลล่าส์” เธอไดย้ นิ ไม่ผดิ ใช่ไหม ไลล่าส์ยนื น่ิง ไม่ไดย้ ินสรรพเสียงอ่ืนใดนอกจากเสียงหวั ใจ ของเธอเองท่ีดงั กึกกอ้ ง และไลล่าส์กม็ องไม่เห็นสิ่งอื่นใด นอกจากพระเนตรสีม่วงเขม้ งดงามสะทอ้ นอยใู่ นดวงตาของเธอ ไลลา่ ส์เผยอริมฝีปาก หากเธอ...ไม่ไดย้ ินเสียงคาํ ตอบน้นั หรือเพราะเสียงหวั ใจท่ีดงั กลบทุกสรรพสิ่งในโลก

โปรดเถิดจันทรา... นี่คือคาํ อธิษฐานจากข้า โปรดเถิดดวงดารา... ประทานนางมา...ประโลมใจ

ตอน ๑๗ เสียงนกร้องจากขา้ งหนา้ ต่างทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์ลืมตาข้ึน เธอหนั ไปยงั ตน้ เสียง นกนอ้ ยกาํ ลงั จิกหนา้ ต่างกระจกใส ราวกบั อยากจะ เปิ ดเขา้ มาร้องเพลงใหฟ้ ัง เธอนอนนิ่งไม่ไดล้ กุ โลดข้ึนไปชื่นชม บรรยากาศงดงามยามเชา้ เช่นทุกวนั วนั น้ีไร่กุหลาบท้งั หลายคงคึกคกั แต่... ไลล่าส์กลบั ไม่อยากออกไปเผชิญโลกภายนอกเลย เสียงที่ยงั ติดอยใู่ นโสตประสาท... คือความจริงหรือความ ฝัน โปรดเถิดจนั ทรา... นี่คือคาํ อธิษฐานจากขา้ โปรดเถิดดวงดารา... ประทานนางมา...ประโลมใจ

บา้ นหลงั นอ้ ยของเธอยงั เหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยใดๆ บ่ง บอกวา่ เมื่อคืนมีสิ่งพเิ ศษใดเกิดข้ึน ไม่มีเสียงดนตรีกงั วานแวว่ ไม่ มีเสียงขบั ลาํ นาํ ไม่มีนยั นต์ าคมท่ีสะทอ้ นภาพของเธอ ไลลา่ ส์ถือถว้ ยชามายงั หอ้ งนงั่ เล่น สองเทา้ กา้ วไปยงั มุมหอ้ ง โดยไม่รู้ตวั มือหน่ึงยกข้ึนลูบไลเ้ น้ือไมส้ ีดาํ กหุ ลาบนบั ร้อยพนั ช่างไดบ้ รรจงสลกั ดว้ ยฝีมือประณีต งดงาม...อ่อนหวาน มือท่ีลูบไปตามลายสลกั ชะงกั นยั นต์ าสีน้าํ ตาลทองเบิก กวา้ ง มิใช่ความฝันท่ีเธอเพอ้ ไปเอง... ดาวพณิ กระทบแสงแดดเป็นประกายแพรวพราว ไลลา่ ส์ขี่จกั รยานผา่ นไร่กหุ ลาบ ยามสายเช่นน้ีชาวไร่ต่าง หยดุ เกบ็ เก่ียวกหุ ลาบไปแลว้ เพราะการเกบ็ ดอกกุหลาบส่ง โรงงานเพื่อสกดั น้าํ มนั กหุ ลาบน้นั จะเริ่มเกบ็ กนั ต้งั แต่เชา้ มืด ราวตี สามหรือตีสี่เรื่อยไปจนกระทงั่ พระอาทิตยข์ ้ึน และจะหยดุ เกบ็ เม่ือ

แสงเริ่มจดั เพราะแสงแดดจะทาํ ลายความหอมจากกลีบกุหลาบ ทาํ ใหไ้ ม่ไดค้ ุณภาพ ถนนเสน้ เลก็ น้นั ทอดยาวไปถึงลาํ ธาร และสะพานซ่ึงกาํ ลงั จะเปิ ดใหป้ ระชาชนใช้ ไลลา่ ส์มองขา้ มไปอีกฝั่ง เห็นรถสีดาํ จอดใกลเ้ ตน็ ทเ์ ชิงลาํ ธาร หากร่างสูงใหญ่น้นั คงอยทู่ ่ีไหนสกั แห่งในบริเวณน้ี “ฉนั อยากพบผกู้ องเซนค่ะ” ไลล่าส์สบตาเรยน์ ิ่ง เธอขอให้ พลทหารช่วยแจง้ ผกู้ องเรยว์ า่ เธออยากพบ เพราะการขอพบ เจา้ ชายผกู้ องเลยกค็ งจะไม่เหมาะนกั “ไดค้ รับ” เรยค์ อ้ มศีรษะนิดๆ “เชิญคุณไลลา่ ส์ท่ีเตน็ ท์ ฝ่ า บาทประทบั อยทู่ ี่นน่ั ” “ฉนั จะไปรอที่เดิมนะคะ” เธอบอกราชองครักษห์ นุ่มแลว้ หมุนตวั กลบั เรยม์ องตามร่างสูงกวา่ หญิงสาวคนใดขี่จกั รยาน ออกไปจากร้ัวก้นั เขตก่อสร้าง

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงเร่งฝีพระบาทเพอ่ื ใหไ้ ปถึงหญิงสาว ท่ีกาํ ลงั ยนื ทอดสายตามองกระแสน้าํ ท่ีไหลไปโดยไม่หยดุ น่ิง กระโปรงสีม่วงเขม้ สะทอ้ นแสงแดดยามสาย “ไลลา่ ส์ครับ” ไลล่าส์หนั ไปตามเสียงเรียกจากดา้ นบน เธอเงยหนา้ ข้ึนสบ พระเนตรงดงามราวกบั อญั มณีน้าํ เอก เงาของเธอท่ีสะทอ้ นในแวว พระเนตรค่นู ้นั ราวกบั ความฝัน ณ ขณะน้ีไลลา่ ส์กย็ งั ไม่แน่ใจวา่ เธอฝันไปหรือไม่ “ผกู้ องเซน...” ไลลา่ ส์หายใจเขา้ ลึก เธอยกมือที่กาํ แน่นข้ึน เบ้ืองพระพกั ตร์ “ฉนั เอาของมาคืนค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียลดสายพระเนตรจากดวงหนา้ หวาน มายงั มือท่ีคลายออกมา เหรียญจารึกท่ีทรง ‘ลืม’ ไวท้ ่ีฮาร์พกุหลาบ ดาํ อาจจะเป็นแผนเดิมและยทุ ธวธิ ีเดิม แต่ยงั ใชไ้ ดผ้ ล ไลลา่ ส์มาอยตู่ รงหนา้ พระองค์ “ผมวา่ คุณคืนผิดอนั นะครับ” ทรงจอ้ งนยั นต์ ากลมโต ไม่ เอ้ือมพระหตั ถอ์ อกไปรับเหรียญจารึกน้นั

ไลลา่ ส์เผยอริมฝีปากนอ้ ยๆ ผดิ อนั อยา่ งน้นั หรือ... ‘ถา้ ผมจะขอเพิ่มจากเพ่อื นธรรมดาๆ คนหน่ึง...เป็นเพื่อนที่รู้ ใจของคุณ’ คาํ พดู ของ ‘ผกู้ องเซน’ ดงั ข้ึนในหวั ใจของเธอ ไม่สิ...มนั ไม่เคยเงียบหายไปต่างหาก “เหรียญน้ีถกู แลว้ ค่ะ” ไลลา่ ส์ไดย้ นิ เสียงตวั เองแผว่ เบา เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงขยบั พระองคเ์ ขา้ ชิดหญิงสาว ไลลา่ ส์ รู้สึกถึงแรงกดของเหรียญจารึกกลางองุ้ มือของเธอ และมือใหญ่ที่ กมุ มือเธอแน่นจนเกือบจะเจบ็ รอยแยม้ พระสรวลบนพระพกั ตร์หายไป “ไลลา่ ส์...คุณรับปากผมแลว้ ” คาํ ตอบของเธอที่ทาํ ใหท้ รง หลบั สนิทไปท้งั คืนดว้ ยความอิ่มเอมพระทยั “ฉนั ...” ไลลา่ ส์ขบริมฝีปาก พระเนตรสีม่วงเขม้ น้นั ฉายแวว เวา้ วอนจนหวั ใจเธอแทบละลาย “ฉนั เพยี งแค่อยากใหเ้ ราใชเ้ วลา มากกวา่ น้ี” แรงบีบบนมือของเธอคลายลง

“เราสองคนเพิ่งรู้จกั กนั เองนะคะ แลว้ เรากแ็ ตกต่างกนั มาก เหลือเกิน” ไลล่าส์พดู เสียงออ่ นๆ ไม่อยากสบพระเนตรพราว พร่างน้นั เลย หากเธอกไ็ ม่อาจถอนสายตาออกไปได้ “ไม่หรอกครับ เราไม่ต่างกนั เลย” กระแสรับสัง่ ออ่ นหวาน “เราอยใู่ นโลกของความเป็นจริงนะคะผกู้ อง...” ไลลา่ ส์ พยายามรวบรวมสติไม่ใหก้ ระเจิงไปเพราะรอยแยม้ พระสรวล และแววพระเนตรหวานระยบั น้นั “ถึงฉนั จะเรียกคุณวา่ ผกู้ องเซน ...แต่กไ็ ม่เปล่ียนความจริงท่ีวา่ คุณคือเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย และ ฉนั กเ็ ป็นแค่ผหู้ ญิงธรรมดาๆ คนหน่ึง ซินเดอเรลลา่ เป็นแค่เทพ นิยายเท่าน้นั ” แมส้ มองพยายามบอกเช่นน้นั แต่หวั ใจเธอกใ็ ช่จะรับฟัง โดยดี เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงจบั มือท่ียงั กาํ เหรียญจารึกไวข้ ้ึนมา แนบพระอุระซา้ ย “เพราะคุณไม่ใช่ซินเดอเรลล่าไงครับ คุณคือครูไลลา่ ส์ ครู ผสู้ ร้างอนาคตใหเ้ ดก็ ๆ ของเลนีเธีย ส่วนผม...กไ็ ม่ใช่พริ้นซ์ชาม มิ่งส์” ทรงตรึงสายตาเธอไว้ “เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียอยา่ งผม กเ็ ป็น

เพียงแค่นายทหารเลก็ ๆ แต่คงจริงอยา่ งที่คุณพดู เราแตกต่างกนั ... ระหวา่ งร้ัวของชาติกบั ผทู้ ่ีสร้างอนาคตของชาติ ผมวา่ คุณมี ความสาํ คญั กวา่ ผมมาก” ไลล่าส์อยากจะถอนหายใจดงั ๆ ทรงตีความหมายไปทาง น้นั ไดอ้ ยา่ งไร “ผกู้ องเซน...ฉนั จริงจงั นะคะ” “ผมกพ็ ดู ความจริง” ตรัสตอบทนั ควนั “คุณจะปฎิเสธผม เพราะสาเหตุน้ีไม่ไดห้ รอกนะครับไลล่าส์” ไลลา่ ส์สบพระเนตรด้ือดึงแลว้ กต็ อ้ งแยม้ ริมฝีปากนอ้ ยๆ ทรงคลา้ ยกบั นกั เรียนของเธอเหลือเกิน “ฉนั กไ็ ม่ไดบ้ อกวา่ ปฏิเสธ เพียงแค่...ขอเวลาใหม้ ากกวา่ น้ี” เป็นคร้ังแรกท่ีไลลา่ ส์ปล่อยใหห้ วั ใจนาํ ทางแทนสมอง “เราไม่ จาํ เป็นตอ้ งรีบไม่ใช่หรือคะ” โลกของเธอสดใสข้ึนมาเพราะผชู้ ายตรงหนา้ น้ี ผชู้ ายที่เธอ พยายามไม่คิดวา่ ‘เขา’ เป็น ‘ใคร’

เธอยงั ไม่พร้อมจะสูญเสียรอยยมิ้ กวา้ งของผกู้ องเซนไป ในตอนน้ี หากเส้นทางขา้ งหนา้ จะมีอะไรเกิดข้ึน ไลล่าส์กพ็ ร้อมท่ี จะยอมรับ ไลลา่ ส์แกะมือใหญ่ออก แลว้ วางเหรียญจารึกลงในมือน้นั กลุม่ ดาวพิณกระทบแสงเป็นประกาย เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรเหรียญประจาํ พระองค์ แลว้ ทรงสบตาหญิงสาว “ผมจะรับเหรียญคืนแค่สองคร้ังเท่าน้นั นะครับ ไม่มีคร้ังที่ สามเป็นอนั ขาด” ไลลา่ ส์ชะงกั ดวงตากลมโตเบิกกวา้ ง “อยา่ บอกนะคะวา่ คร้ังแรกนน่ั ” รอยแยม้ สรวลกวา้ งเป็นคาํ ตอบชดั “คุณคืนเหรียญผิดตลอดล่ะครับไลล่าส์” ไลลา่ ส์เผยอริมฝีปากนอ้ ยๆ “ไหนวา่ ตอ้ งการเป็นเพ่อื นฉนั คะ” “ผมอยากเป็นเพอ่ื นคุณจริงๆ แลว้ ผมกด็ ีใจท่ีไดเ้ ป็นเพอื่ น คุณนะครับ คุณเป็นเพ่ือนท่ีดีมากที่สุดคนหน่ึงของผม” กระแส

รับสง่ั จริงจงั “แต่ที่มากกว่าน้นั คือ ผมอยากเป็นเพอ่ื นที่รู้ใจของ คุณดว้ ย” ไลลา่ ส์ระงบั รอยยมิ้ ที่มาจากหวั ใจของตวั เองไม่ได้ เธอกด็ ีใจท่ีไดเ้ ป็นเพื่อนกบั ผกู้ องเซน...เพอ่ื นท่ีทาํ ใหช้ ีวิต ของเธอไม่เงียบเหงา ไม่วา่ อนาคตจะเป็นอยา่ งไร... อยา่ งนอ้ ย เธอกม็ ีเพอื่ นที่ดีอีกหน่ึงคน “วนั น้ีผมไม่มีมา้ ค่ใู จ ขอยมื จกั รยานของคุณกแ็ ลว้ กนั นะ ครับ” พระเนตรคมกลา้ ทอประกายสดใส พระทยั เบ่งบานยง่ิ กวา่ ไดร้ ับส่ิงของมีค่าใดๆ การไดร้ อยยมิ้ จากเธอ...กเ็ ป็นที่สุดของความสุขในพระทยั แลว้ เรยม์ องเจา้ ฟ้ าชายของเขาทรงจกั รยานออกไปโดยมีครูสาว ซอ้ นทา้ ย นยั นต์ าสีเขม้ พราวข้ึนเลก็ นอ้ ย หากราชองครักษห์ นุ่ม ไม่ไดร้ อใหจ้ กั รยานน้นั ลบั สายตา เขาออกเดินทนั ที อยา่ งไร...หนา้ ท่ีกย็ งั เป็นหนา้ ท่ี

มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธียเสดจ็ ลงจากรถพระที่นงั่ ข้ึนสู่พระ ตาํ หนกั กุหลาบแกว้ จงั หวะกา้ วพระบาทยงั คงสม่าํ เสมอ พระ พกั ตร์ ‘งาม’ ไม่ปรากฏริ้วรอยความเหน็ดเหน่ือย แม้ หมายกาํ หนดการในวนั น้ีจะมีพระภารกิจมากมายจากเชา้ จรดค่าํ “หม่อมฉนั ใหม้ หาดเลก็ เตรียมโต๊ะเสวยพร้อมแลว้ เพคะ” เจา้ หญิงลิลีเธียรีบกราบทูลก่อนที่องคเ์ จา้ ของพระตาํ หนกั จะเสดจ็ เขา้ หอ้ งทรงพระอกั ษร พระโอษฐไ์ ดร้ ูปงามแยม้ นอ้ ยๆ พระเนตรสีม่วงเขม้ งามล้าํ ฉายแววอ่อนโยน “ขอบใจมากลิล่ี” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียเสดจ็ ไปยงั ระเบียงกวา้ งนอกหอ้ งกระจก ซ่ึง เช่ือมลงไปในสวน โตะ๊ เสวยถกู จดั ไวอ้ ยา่ งงดงามตามรับส่งั ของ พระญาติสาว เจา้ หญิงลิลีเธียทอดพระเนตรพระพกั ตร์งาม สายพระเนตร ลึกล้าํ น้นั ทอดยาวไปในสวนกหุ ลาบ มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธียโปรดดอกกหุ ลาบ...

“นง่ั ดว้ ยกนั สิลิลี่” กระแสรับส่งั อ่อนโยนอยา่ งท่ีไม่มีผใู้ ด ปฏิเสธได้ เจา้ หญิงลิลีเธียประทบั ลงตรงขา้ มพระวรกายสูงสง่า ทรง พยกั พระพกั ตร์เป็นสญั ญาณใหม้ หาดเลก็ ประจาํ โต๊ะเสวยเริ่ม ลาํ เลียงพระกระยาหารเขา้ มา “มีอะไรท่ีอยากใหพ้ ่ีดไู หมลิล่ี” เจา้ หญิงลิลีเธียทรงชะงกั พระหตั ถท์ ี่กาํ ลงั จะยกแกว้ ไวน์ หากการทาํ งานถวายพระญาติสูงศกั ด์ิมานานจึงไม่ทรงแปลก พระทยั แลว้ ที่ทรงทราบ ‘อะไรๆ’ ไปเสียหมด “เสวยก่อนเถอะเพคะ เด๋ียวค่อยทอดพระเนตร” “เอามาเถอะลิล่ี กวา่ จะกินเสร็จกอ็ ีกนาน” ทรงปรายพระ เนตรไปยงั มหาดเลก็ ท่ีลาํ เลียงพระกระยาหารจานต่อไปมา “เดี๋ยว พตี่ อ้ งไปงานเล้ียงต่อ คงกลบั ดึกเหมือนเดิม” “เพคะ” เจา้ หญิงราชเลขานุการจาํ ตอ้ งรับกระแสรับสัง่ เสดจ็ ไปยงั หอ้ งทรงพระอกั ษร องคม์ กฎุ ราชกมุ ารเบนสายพระเนตรไปยงั สวนกหุ ลาบ หากภาพในพระเนตรมิใช่กหุ ลาบสะพร่ังในยามค่าํ คืนเช่นขณะน้ี