มงกุฎหัวใจ

เอน่าลุกพรวด กา้ วเขา้ ไปหาร่างสูงใหญ่ทนั ที เธอเอ้ือมมือ ไปแตะมงกฎุ กหุ ลาบแลว้ เงยหนา้ ข้ึน “พเี่ รยส์ วมใหเ้ อน่าสิคะ” เรยส์ วมมงกฎุ กหุ ลาบใหก้ บั คู่หม้นั ดว้ ยมือสัน่ เทาอยา่ งไม่ เคยเป็ นมาก่อน “เหมาะกบั เอน่าไหมคะ” เอน่ากระซิบเสียงเครือ เธอไม่ สนใจวา่ กหุ ลาบจะช้าํ หรือเห่ียวเฉา แต่น่ีคือสิ่งที่ ‘พเ่ี รย’์ ต้งั ใจ นาํ มาใหเ้ ธอ “อยา่ สวมมนั เลยนะ” เรยม์ องกหุ ลาบเห่ียวเฉาที่ไม่เขา้ กบั ความงดงามของเอน่าเลย “ไม่นะคะ... พี่เรยใ์ หเ้ อน่าแลว้ ” เอน่ากา้ วถอยหลงั สบตาสี เขม้ คู่น้นั “เอน่า...พข่ี อโทษ พี่ขอคืนเถอะ” เขาน่าจะหาของขวญั อ่ืน มาแทน หากเม่ือไดล้ องหดั ถกั มงกฎุ กุหลาบแลว้ เขากลบั อยาก เห็นมนั อยบู่ นศีรษะของเอน่า “ขออะไรคืนคะ... มงกฎุ อนั น้ีหรือเหรียญจารึก”

“เอน่า” เรยอ์ ุทาน สีหนา้ เฉยชาอยเู่ ป็นนิจหายไป “พดู อะไร” “ใช่ไหมคะ พ่เี รยบ์ อกเอน่ามาตรงๆ สบตาเอน่า แลว้ บอกวา่ ไม่รักเอน่า เอน่าจะคืนให้ ท้งั มงกฎุ ท้งั เหรียญ” “เขา้ ใจอะไรผดิ ไปใหญ่แลว้ ” เรยเ์ สียงแขง็ “ผิดตรงไหนคะ” ดวงตาวาววบั ราวกบั แม่เสือ เรยก์ า้ วเขา้ ไปประชิดตวั แม่เสือตวั เลก็ มือหน่ึงตวดั เอวบาง เขา้ มาแนบลาํ ตวั เขา อีกมือตรึงท่ีทา้ ยทอยแน่น แลว้ กม้ หนา้ ลง “ผดิ ตรงที่พีไ่ ม่เคยคิดจะเอาเหรียญคืนหรือคืนเหรียญใหน้ ่ะ สิ” “พ่เี รย.์ ..” คาํ สุดทา้ ยที่เอน่าเอ่ยก่อนท่ีริมฝีปากจะถกู ปิ ดอยา่ ง แนบแน่น เอน่าซบศีรษะบนไหลก่ วา้ งของคนที่จบั เธอนงั่ ตกั โดยท่ีเขา นง่ั บนเกา้ อ้ี ตวั โปรดของเธอ แขนแขง็ แรงกอดเอวเธอไวโ้ ดยไม่ ปลอ่ ย เอน่าลูบเหรียญจารึกรูปสิงโตลอ้ มใบลอเรลบนอกคู่หม้นั ไปมา

คนไม่พดู ..แต่ทาํ ใหห้ วั ใจเธอละลายทุกคร้ัง “รู้จกั มงกฎุ กหุ ลาบไหม” เรยถ์ ามเบาๆ ยกมือหน่ึงข้ึนลบู ผม นุ่ม “มงกฎุ อนั น้ีหรือคะ” เหลือบตาข้ึนมองใบหนา้ คม เห็นมุม ปากเรยย์ กข้ึนนิดๆ เป็นเชิงยมิ้ “หมายความวา่ ไงคะ” “ลองไปถามคนโรซานนด์ นู ะ” เรยต์ อบกล้วั เสียงหวั เราะ เบาๆ เอน่าเลิกคิ้ว...ความหมายของมงกฎุ กุหลาบอยา่ งน้นั หรือ “พ่ีคงตอ้ งตามเสดจ็ กลบั ไปโรซานน์” เรยเ์ ปลี่ยนเร่ือง กม้ ลง จูบกลุม่ ผมนุ่มที่เคลียริมฝีปากเขาเบาๆ “และอาจจะตอ้ งตามเสดจ็ ไปเร่ือยๆ เขตเหนือ ใต้ ตะวนั ตก กวา่ จะยอมเสดจ็ กลบั เลนีธคงอีก หลายปี ” “เอน่าจะรอพีเ่ รยค์ ่ะ” เธอบอกก่อนที่เขาจะถาม หรือไม่ก็ เพราะกลวั เขาไม่ถาม ใจพี่เรย.์ ..เดาไดเ้ สียท่ีไหน

“พเ่ี ห็นแก่ตวั จริงๆ ที่ร้ังเอน่าไว”้ เรยก์ อดร่างบางแน่นอีก นิด แมจ้ ะพดู ไป แต่เขากไ็ ม่คิดจะปล่อยผหู้ ญิงในออ้ มกอดเขาไป เลย “ไม่ค่ะ...เอน่าเขา้ ใจ” เอน่าผงกศีรษะข้ึน สบดวงตาคมกลา้ “เอน่าเองกม็ ีหนา้ ท่ีเหมือนกบั พ่เี รย”์ เธอเองกต็ อ้ งตามเสดจ็ เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนีย ต่างคนต่างมี หนา้ ท่ี “ขอเพียงแค่มีหวั ใจรักของพเี่ รย.์ ..เอน่ากพ็ อใจแลว้ ” เอน่า ยดื ตวั ข้ึนแตะริมฝีปากฉาบฉวย หากจุมพิตที่ตอบกลบั มา...เร่า ร้อนราวเปลวเพลิง “ความรักของพีเ่ ป็นของเธอ” แต่ความภกั ดีของเขา...ถวายแด่ดาวดวงน้นั ‘มีเร่ืองที่ตอ้ งทาํ อีกมาก’ ไลล่าส์ไม่รู้วา่ กระแสรับสั่งน้นั จะ เป็นจริงขนาดไหน ไลล่าส์รู้เพียงแต่วา่ เมื่อตื่นข้ึนมาในตอนเชา้ เธอกไ็ ดพ้ บกบั นางสนองพระ โอษฐใ์ นสมเดจ็ พระราชินีและคุณ

ขา้ หลวงผใู้ หญ่หลายคนที่เขา้ มา ‘ดูแล’ ไลลา่ ส์รู้สึกเหมือนตวั เอง เป็นตุ๊กตาใหค้ นจบั ไปทางน้นั ทีทางน้ีที มีคนที่เธอตอ้ งรู้จกั มีเรื่องที่ตอ้ งจาํ มากมาย การเป็นเจา้ หญิง...ยงุ่ ยากกวา่ การเป็นผหู้ ญิงธรรมดาๆ หลาย เท่านกั “ไลล่าส์...ทางน้ี” ไลลา่ ส์หนั ไปตามเสียงเรียก สบพระเนตรสีม่วงเขม้ กระจ่าง ใสบนพระพกั ตร์อ่ิมเอิบ เธอชาํ เลืองกลบั มา คุณขา้ หลวงยงั ไม่ กลบั เขา้ มาในหอ้ งท่ีเธอกาํ ลงั เรียนรู้ ‘กฎและขนบธรรมเนียมใน ราชสาํ นกั ’ “มาเร็วๆ มีคนรออยทู่ างน้ี” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียทรง กวกั พระหตั ถ์ “เร็วๆ ไลล่าส์ เด๋ียวคุณๆ กลบั มา หนีไม่ไดแ้ ลว้ นะ” ไลลา่ ส์ตดั สินใจไม่ยาก รีบลุกจากเกา้ อ้ีวง่ิ ต๋ือไปหาพระ ขนิษฐาทนั ที “ไปกินขนมกนั ดีกว่า” ทรงจบั มือไลลา่ ส์ออกวิง่ “อยกู่ บั คุณๆ ผใู้ หญ่นานคงปวดหวั แย”่ กระแสรับสั่งร่าเริงนกั หนา

ไลลา่ ส์ถกู พาออกมายงั อุทยาน สวนกวา้ งดารดาษดว้ ย ดอกไมห้ ลากสีสัน สลบั กบั สีเขียวขจีของผืนหญา้ ผวิ น้าํ ของ ทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์สะทอ้ นแสงแดดราวประกายอญั มณี หากที่ ทาํ ใหร้ ิมฝีปากอ่ิมมียิม้ กวา้ งคือร่างสูงใหญ่ท่ีนง่ั อยเู่ บ้ือง หลงั ฮาร์พ ไลลา่ ส์กา้ วเขา้ ไปราวกบั ละเมอ เสียงฮาร์พกงั วานดว้ ยท่วงทาํ นองแสนหวาน “โอโ้ ฮ...พเ่ี ซนทาํ โรแมนติก” พระขนิษฐาตรัสเบาๆ พระ เนตรวาวระยบั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงจูงมือไลล่าส์เดินเลียบตลิ่งของ ทะเลสาบเส้ียว จนั ทร์ ทิ้งใหพ้ ระขนิษฐาทาํ สงครามสายตาอยู่ กบั ดยกุ แห่งโรซานน์ซ่ึงทรงเชิญมาเป็นแขก พเิ ศษ นอกจากจะถกู คุณขา้ หลวงผใู้ หญ่แยง่ ตวั ไลลา่ ส์ไปแลว้ พระขนิษฐากย็ งั เป็นกา้ งช้นั ดี จึงตอ้ งเชิญ ‘พ่ีชาย’ มาปราบ ‘นอ้ งสาว’ จะไดท้ รงมีเวลาตามลาํ พงั กบั ไลล่าส์เสียที “เหน่ือยไหมครับ”

ไลลา่ ส์หยดุ เดิน สายตามองกลบั ไปยงั อาคารสีขาวท่ีเดิน ห่างมา “เหน่ือย...แต่ทนไดค้ ่ะ” เธอตอบแววตาห่วงใยของผกู้ อง เซนตามความจริง หากเธอกอ็ ยากกลบั ไปท่ีหุบเขากุหลาบเร็วๆ “อีกไม่ก่ีวนั ครับ เรากจ็ ะไดก้ ลบั ไปที่หมู่บา้ นแลว้ ” “จริงเหรอคะ...ฉนั อยากกลบั เร็วๆ ป่ านน้ีเดก็ ๆ ท่ีโรงเรียน จะเป็นยงั ไงบา้ งกไ็ ม่รู้” ไลล่าส์ยมิ้ กวา้ ง “ไลลา่ ส์...ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณอีกเร่ือง” ทรงฉวย มือไลลา่ ส์ข้ึนมากมุ เกรงปฏิกิริยาของไลล่าส์ที่จะเกิดข้ึนต่อไป แต่ไม่ชา้ กเ็ ร็วตอ้ งทรงบอกเธอเรื่องน้ี “คะ...” คิ้วเรียวเลิกข้ึน น้าํ เสียงจริงจงั ผกู้ องเซนทาํ ใหเ้ ธอ ตอ้ งสนใจเตม็ ที่ “ผมอาจจะไม่ไดอ้ ยทู่ ี่โรซานน์ตลอดไป” “หมายความวา่ ยงั ไงคะ กไ็ หนผกู้ องเคยบอกวา่ จะยงั ไม่ยา้ ย ไปไหน” ไลล่าส์เสียงแผว่ “มนั อาจจะไม่ใช่เร็วๆ น้ี” ทรงกมุ มือเธอแน่นข้ึน “เม่ือก่อน ผมเป็นทหารมหาดเลก็ รักษาพระองค์ แต่ชีวิตในเลนีธไม่ใช่แบบ

ที่ผมตอ้ งการจึงขอพี่เลธ์ยา้ ยไปประจาํ ท่ีอ่ืน พเี่ ลธ์ใหผ้ มไปที่โร ซานน์ ผมชอบชีวิตทหารขา้ งนอกมากกวา่ ในเลนีธ แต่อาจจะมี วนั ท่ีผมตอ้ งยา้ ยอีกคร้ัง...” ไลล่าส์เห็นคาํ ถามในแววพระเนตรน้นั โดยไม่ตอ้ งตรัส ออกมา หุบเขากหุ ลาบเป็น ‘บา้ น’ ของเธอมาตลอด แมจ้ ะเคยจาก บา้ นเขา้ มาเรียนในเลนีธ แต่เธอกย็ งั กลบั ‘บา้ น’ เช่นเดิม หากตอนน้ีไลล่าส์พบวา่ บา้ น...ไม่ใช่แค่บา้ นที่สร้างจากอิฐ ปนู แต่ยงั หมายถึง...ผชู้ ายคนท่ีอยตู่ รงหนา้ เธอ บา้ นเลก็ ๆ ที่แสน อบอุ่น เมื่อรับเหรียญจารึกมา...ไลล่าส์กต็ ดั สินใจแลว้ “ถา้ ผกู้ องสัญญาวา่ จะพาฉนั กลบั หุบเขากหุ ลาบบ่อยๆ ฉนั ก็ จะติดตามผกู้ องไปทุกที่ค่ะ แลว้ แถวๆ ค่ายทหารของผกู้ องคงจะมี โรงเรียนเลก็ ๆ ใหฉ้ นั สอนบา้ งหรอกนะคะ”

“ขอบคุณนะครับไลลา่ ส์” กระแสรับสั่งสะทา้ นจนคนฟัง ตอ้ งเอ้ือมมืออีกขา้ งมากมุ ทบั พระหตั ถ์ สบพระเนตรสีม่วงเขม้ ท่ี แทรกเขา้ มาอยใู่ นทุกอณูของหวั ใจเธอ “นอกจากคาํ ขอบคุณแลว้ ขออีกอยา่ งไดไ้ หมคะ” “คุณอยากไดอ้ ะไรหรือครับไลลา่ ส์ หากไม่ตอ้ งผดิ คาํ สัตย์ สาบานผมจะทาํ ทุกอยา่ งเพื่อคุณ” พระสุรเสียงหนกั แน่นดุจคาํ สาบาน ไลลา่ ส์จอ้ งลงไปในพระเนตรงามล้าํ “รอยยมิ้ ของผกู้ องเซนค่ะ...ฉนั ตอ้ งการเพยี งแค่น้นั ” เธอ ไดร้ ับรอยยมิ้ สวา่ งไสวน้นั ทนั ที “ฉนั โชคดีเกินไปหรือเปลา่ คะ...ที่ ไดย้ มิ้ ของผกู้ องมา” รอยยมิ้ น้นั ทาํ ใหห้ วั ใจเธออบอุ่น ประดุจถกู โอบกอดดว้ ย แสงดาวทอประกาย เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียยกมือไลลา่ ส์ข้ึนแนบพระอุระ “ผมต่างหากที่โชคดี...ไดพ้ บคุณ” ทรงจุมพิตหลงั มือเธอ เบาๆ “รอยยมิ้ ของคุณทาํ ใหห้ วั ใจของผมเบ่งบาน” หน่ึงรอยยมิ้ ...หน่ึงรอยแยม้ พระสรวล

ทาํ ใหห้ น่ึงหวั ใจและหน่ึงดวงหทยั ...รวมเป็นหน่ึงเดียว “สรุปแลว้ เราสองคนตอ้ งยมิ้ เยอะๆ ใช่ไหมคะ” ไลล่าส์ หวั เราะแกข้ วยเขิน แต่กระแสรับส่งั ต่อไปน้นั กลบั ทาํ ใหเ้ ธอยงิ่ กวา่ เขิน “ใช่ครับ...โดยเฉพาะพรุ่งน้ี เราตอ้ งใหส้ มั ภาษณ์ส่ือมวลชน หลงั จากประกาศสาํ นกั พระราชวงั ” พระเนตรสีม่วงเขม้ พร่าง พราว “เรื่องสะใภห้ ลวงคนใหม่ของราชสาํ นกั เลนีเธีย” ใบหนา้ อ่ิมของวา่ ที่สะใภห้ ลวงของราชสาํ นกั เลนีเธียแดง จดั รถคนั ใหญ่แล่นผา่ นสะพานขา้ มลาํ ธารกวา้ ง งานปนู ป้ันรูป เครือกหุ ลาบที่ประดบั ตลอดท้งั ราวสะพานเรียกสายตาของผผู้ า่ น ไป มา ความเร็วของรถลดลงเลก็ นอ้ ยเมื่อแล่นต่อไปตามถนนเสน้ เลก็ ซ่ึงขนานไปกบั ไร่ กหุ ลาบที่กาํ ลงั ออกดอกสีชมพสู ะพรั่ง ไม่นานรถแลน่ มาจอดท่ีริมร้ัวกหุ ลาบหนา้ บา้ นหลงั หน่ึงใน หม่บู า้ นเลก็ ๆ เกือบสุดเขตชายแดนของประเทศ หญิงสาวร่างสูง ใหญ่เกินกวา่ สตรีเลนีเธียทวั่ ไปกา้ วลงมาจากที่นงั่ ขา้ งคนขบั

พร้อมกบั บุรุษร่างสูงหนาราวกาํ แพงในชุดทหารกา้ วลงมาจาก ดา้ นคนขบั เดินมาสมทบหญิงสาวซ่ึงถกู กลมุ่ ชาวบา้ นเขา้ มารุม ลอ้ มทนั ที “คุณครูไลลา่ ส์กลบั มาแลว้ ” เดก็ หญิงแนนน่าร้องพร้อมกบั โถมตวั เขา้ มากอดหญิงสาว ตามดว้ ยเดก็ ชายหญิงอีกหลายคน ไลลา่ ส์กอดตอบนกั เรียนของเธอ “เป็นเดก็ ดี ต้งั ใจเรียนหรือเปลา่ จ๊ะ” “พวกเราขยนั เรียนมากค่ะ คุณครูดาเรียใหด้ าวต้งั หลายดวง” ไลล่าส์ยมิ้ กวา้ ง เสียงแจว้ ๆ ของนกั เรียนตวั นอ้ ยทาํ ใหห้ วั ใจ อิ่มเอม เธอยดื ตวั ข้ึน มองไปรอบๆ ตวั สบสายตาอบอุน่ ปนยมิ้ ขนั ท่ีเธอคุน้ เคยดีส่งมาให้ เพ่ือนบา้ นเกือบท้งั หม่บู า้ นมายนื อยตู่ รงน้ี หลายวนั ที่อยใู่ นเลนีธ...เหมือนหลายเดือน “ลีเดีย” ไลล่าส์อุทานอยา่ งแปลกใจที่เห็นเพ่ือนวยั เดก็ ยนื ยมิ้ อยขู่ า้ งๆ บิดามารดา ลีเดียพยกั หนา้ “ฉนั วา่ จะกลบั มาอยบู่ า้ น อยทู่ ่ีไหนกไ็ ม่สุขใจเท่าบา้ นเรา อยา่ งที่ไลลา่ ส์วา่ ” ไลล่าส์เล่ือนสายตาต่อไป

“ลงุ ไคแลน ป้ านีน่า” “กลบั มากด็ ีแลว้ ป้ ายงั มีรายการอาหารที่ตอ้ งสอนไลล่าส์อีก หลายอยา่ ง” นีน่าพดู ยมิ้ ๆ แลว้ ขยบิ ตา “เจา้ ชายผกู้ องจะไดไ้ ม่ตอ้ ง กินอะไรซ้าํ ๆ ทุกวนั ” “นี่กใ็ กลส้ อบแลว้ เดี๋ยวเดก็ ๆ เรียนไม่ทนั ครูไลลา่ ส์ตอ้ งรีบ ไปสอนนะ” ไคแลนพยกั หนา้ ไลล่าส์ยมิ้ หนั ไปทางเนเนียท่ีกระแอมดงั ๆ เรียกความสนใจ “พ่ียงั ขาดเพ่อื นเจา้ สาวอยนู่ ะ” เจยโ์ อบค่หู ม้นั ที่จะแต่งงานกนั ในเดือนหนา้ เขาไม่ไดพ้ ดู กบั ไลล่าส์แต่หนั ไปยงั พระวรกายสูงใหญ่ที่ทรงยนื อยขู่ า้ งๆ ไล ลา่ ส์ “ไร่กหุ ลาบของกระหม่อมมีกหุ ลาบสวยๆ ท้งั น้นั หากจะ ทรงมาเลือกไปทาํ ‘ของขวญั ’ ใหเ้ จา้ สาว กระหม่อมยนิ ดีถวายท้งั ไร่เลยพระเจา้ ค่ะ” “ขอบคุณมากเจย”์ พระเนตรสีม่วงเขม้ พราวพร่าง ไลล่าส์ยกมือข้ึนปาดน้าํ ตา

“ร้องไหท้ าํ ไมคะคุณครูเจา้ หญิง” เดก็ หญิงไอนเ์ ขา้ มา กระตุกกระโปรงของไลล่าส์ “เรียกครูวา่ ยงั ไงนะคะ” ไลล่าส์กม้ ลงถามลกู ศิษยต์ วั นอ้ ย อยา่ งแปลกใจ “คุณครูเจา้ หญิงค่ะ” ไอนต์ อบชดั ถอ้ ยชดั คาํ “แม่บอกวา่ คุณครูเป็นเจา้ หญิง หนูยงั ไดด้ คู ุณครูในโทรทศั นด์ ว้ ยค่ะ” ไลล่าส์หนั ไปสบนยั น์ตาพราวของ ‘ผกู้ องเซน’ เธอยมิ้ ตาม “แบบน้ีหม่บู า้ นของเรากม็ ีท้งั เจา้ ชายผกู้ องแลว้ กค็ ุณครูเจา้ หญิงสิคะ” แนนน่าโพล่งข้ึน เรียกเสียงหวั เราะจากผใู้ หญ่ทุกคน “เอาเถอะๆ ท้งั คุณครูเจา้ หญิงกบั เจา้ ชายผกู้ องเพิ่งมาถึง พวกเรากอ็ ยา่ รบกวนเลยนะ แยกยา้ ยกนั กลบั ไปทาํ งานกนั ดีกว่า” แจสส์ปรบมือบอกลกู บา้ นทุกคน ยงั มีเวลาอีกมากมายท่ีจะไดพ้ ดู คุยกบั เจา้ หญิงแห่งหุบเขา กหุ ลาบ เพราะไลลา่ ส์...บอกต่อผคู้ นท้งั ประเทศในวนั ให้ สัมภาษณ์วา่ หุบเขากุหลาบคือบา้ นของเธอเสมอ การเป็น ‘เจา้ หญิงพระชายา’ จะไม่เปล่ียนจิตวิญญาณของ เธอ

“เด๋ียวก่อนครับ” กระแสรับส่งั ทุม้ ๆ ทาํ ใหช้ าวบา้ นท่ีกาํ ลงั จะแยกยา้ ยกนั กลบั ชะงกั หนั กลบั มายงั เจา้ ชายผกู้ อง “ผมขอเชิญ ทุกๆ คนไปร่วมงานแต่งงานของผมกบั คุณครูไลลา่ ส์นะครับ” เสียงเฮรับกระแสรับสั่งดงั ลน่ั หม่บู า้ น เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงหนั มายงั ไลล่าส์ รอยแยม้ พระสรวล ขยายกวา้ ง “ผมรู้วา่ คุณอยากใหค้ นสาํ คญั ของคุณอยใู่ นวนั สาํ คญั ของ คุณ” ไลลา่ ส์น้าํ ตาคลอ...ทุกคนท่ีนี่คือคนสาํ คญั ของเธอ ไลล่าส์วางมือลงบนพระหตั ถท์ ี่ยื่นมา เธอกา้ วเคียงพระ วรกายสูงใหญ่ผา่ นประตรู ้ัวดอกกหุ ลาบที่เรยเ์ ปิ ดไวใ้ ห้ เขา้ สู่ ‘บา้ น’ ที่เธอเติบโตมา ในอนาคตขา้ งหนา้ เธออาจจะมีบา้ นเพิ่มข้ึนเม่ือตอ้ งตามผู้ กองเซนของเธอไปยงั เมืองต่างๆ แต่บา้ นของครอบครัวเลก็ ๆ ของ เธอจะมีเพยี งสองหลงั เท่าน้นั

หลงั หน่ึงในเลนีธ...พระตาํ หนกั ตน้ สนนอ้ ย และอีกหน่ึงคือ ที่นี่...ในหุบเขากหุ ลาบ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรหาที่มาของกลิ่นหอม ออ่ นๆ จากสายลมโชยแผว่ เบา ราวกบั จะกระซิบเรียกหา ดอกไลล่าส์พราวท้งั ตน้ “แม่ชอบดอกไลล่าส์มากค่ะ พอ่ กเ็ ลยปลกู ตน้ น้ีใหแ้ ม่” ไล ล่าส์มองตามสายพระเนตร “แลว้ พอ่ กผ็ กู ชิงชา้ ให้ เวลาฉนั คิดถึง ท่านกจ็ ะมานงั่ ชิงชา้ น่ี” พระหตั ถใ์ หญ่จงู มือเธอไปยงั ชิงชา้ “นง่ั สิครับ...ผมจะไกวให”้ ไลล่าส์สบพระเนตรคมกลา้ ทรุดนงั่ ลง เธอมองข้ึนไปบน ทอ้ งฟ้ ากวา้ ง ไดย้ นิ พระสุรเสียงทุม้ นุ่มดงั กงั วาน “พอ่ แม่ครับ...ผมจะเป็นเพื่อนและคอยดแู ลไลล่าส์เอง” ไลลา่ ส์ยมิ้ สบพระเนตรล้าํ ลึกท่ีทอดลงมาพร้อมรอยแยม้ พระสรวล ขอมีเพยี งรอยยมิ้ ของผกู้ องเซน...ไลลา่ ส์กไ็ ม่ปรารถนาส่ิง ใด

“ผกู้ องคะ...ฉนั มีลาํ นาํ บทหน่ึงอยากใหผ้ กู้ องเลน่ ฮาร์ พคลอ” ขา้ มิปรารถนาอาํ นาจราชศกั ด์ิ ขา้ มิตอ้ งการอาณาจกั รอนั ยงิ่ ใหญ่ ขา้ มิใฝ่ ฝันถึงมงกฎุ เลอค่าใด ขา้ ขอเพียงหน่ึงหวั ใจ...มีรักแลภกั ดี

บทส่ งท้าย บุรุษและสตรีคู่หน่ึงกาํ ลงั นงั่ จิบชาชมภาพพระอาทิตยก์ าํ ลงั จะลบั ขอบฟ้ า อยกู่ ลางสวนสวยแสนโรแมนติกของร้านน้าํ ชาชื่อ ดงั ในเลนีธที่เหลา่ ‘คนดงั ’ นิยมมาใชบ้ ริการ เพราะทางร้านมี นโยบายเกบ็ ความลบั ของลกู คา้ จะไม่มี ‘ข่าว’ หลดุ ออกไปไดว้ ่า ผใู้ ดมาเยอื น ยกเวน้ จะไดร้ ับอนุญาตจากลกู คา้ แลว้ เท่าน้นั พมุ่ ไมท้ ่ีอยไู่ กลออกไปสัน่ เพียงเลก็ นอ้ ย หากคนท่ีนงั่ จิบชา อยกู่ ส็ ังเกตได้ แต่ไม่แสดงทีท่าวา่ รับรู้ มีเพยี งรอยยมิ้ จากริมฝีปาก บางสวยใหแ้ ก่บุรุษที่นง่ั อยตู่ รงขา้ ม “ข่าว...เจา้ ชายแสงจนั ทร์กบั ท่านหญิงแห่งวหิ ารพยากรณ์ ไม่น่าจะกลบข่าว วา่ ที่เจา้ หญิงพระชายาไดน้ ะเพคะ” นยั น์ตาสี ม่วงออ่ นเปล่งประกายระยบั ขณะน้ี ที่หุบเขากหุ ลาบไม่ไดห้ อม หวานเพราะกลิ่นกหุ ลาบเท่าน้นั แต่ยงั กรุ่นไปดว้ ยความรักแสน หวาน “กค็ งไม่ได”้ กระแสรับสัง่ ไม่ไดเ้ จือความกงั วลใด

“แต่...ช่วยเบ่ียงเบนความสนใจได”้ ท่านหญิงแห่งวหิ าร พยากรณ์เสริมในสิ่งที่ไม่ไดต้ รัสออกมา “ซินเดอเรลลา่ น่าสนใจ แต่รักตอ้ งหา้ มน่าจะฮือฮา” ท่านหญิงส่ายหนา้ ยงั มีกฎของวิหาร พยากรณ์...ผพู้ ยากรณ์วิถีดาวไม่ควรแต่งงานกบั สมาชิกราชวงศ์ เธอไดถ้ วายคาํ แนะนาํ ‘วนั ดี’ แด่สมเดจ็ พระราชาธิบดีและ สมเดจ็ พระราชินีแลว้ อีกไม่นานระฆงั วิวาห์จะดงั ไปทวั่ เลนีเธีย “ตอ้ งขอบคุณซีรีท่ีช่วย” พระโอษฐไ์ ดร้ ูปงามน้นั แยม้ นอ้ ยๆ ท่านหญิงซีรีไอส์หวั เราะเบาๆ “ยงั ช่างปกป้ องเหมือนเดิม นะเพคะ” “สิ่งสาํ คญั ในชีวิตของเรามีไม่มาก รอยยมิ้ ของเซนเป็นหน่ึง ในน้นั ” พระเนตรสีม่วงเขม้ ทอดยาวไปยงั พระอาทิตยส์ ีส้มแดงท่ี กาํ ลงั จะลาขอบฟ้ า “และรอยยมิ้ ของเซนกเ็ หมือนน้าํ ท่ีหยาดลงใน หวั ใจที่แหง้ ผากของเรา” ท่านหญิงซีรีไอส์มองเส้ียวพระพกั ตร์งาม ยง่ิ ตอ้ งแสงสีทอง ยามตะวนั ยอแสง ราวกบั รูปสลกั จากทองคาํ บริสุทธ์ิ หญิงใดได้ พบพานคงหลงใหลความงดงามน้ี และปรารถนาจะครอบครอง

หากแสงจนั ทร์ยงั ทอประกายอยา่ งเดียวดายกลางทอ้ งฟ้ า กวา้ ง “ทรงตอ้ งการคาํ พยากรณ์ของหม่อมฉนั ไหมเพคะ” พระเนตรงามล้าํ ลึกตวดั กลบั มา “อยา่ เลยซีรี...ความหวงั จะทาํ ใหเ้ รายงั มีชีวิตอยไู่ ด”้ จบ