มงกุฎหัวใจ

ทรงอยกู่ บั เดก็ ๆ โดยไม่ถือพระองคเ์ ลยสักนิด “ธนูเป็นอาวธุ ของพรานเพคะ แต่อาวธุ ของทหารน้นั คือ ดาบ...แลว้ กท็ รงเป็นหน่ึงในผชู้ นะเลิศการต่อสูด้ ว้ ยดาบ” ไลล่าส์ สบพระเนตรคมก่อนจะรีบเบือนหลบ แลว้ บอกกบั เดก็ ๆ ซ่ึงยนื รุม ลอ้ มอยู่ “คนเรามกั จะมีส่ิงท่ีถนดั และไม่ถนดั แตกต่างกนั ค่ะ บาง คนอาจจะเรียนเก่ง บางคนอาจจะเล่นกีฬา หรือเล่นดนตรีเก่ง เรา ทุกคนมีความสามารถท่ีต่างกนั ไปค่ะ” พระเนตรสีม่วงเขม้ พราวข้ึน แมจ้ ะทรงข่นุ พระทยั อยเู่ ลก็ นอ้ ยที่ไลลา่ ส์ยงั ใชค้ าํ ราชาศพั ท์ เตม็ พิธีการ แต่การที่ไดท้ ราบวา่ เธอทราบเร่ืองส่วนพระองคน์ ้นั ก็ ทาํ ใหด้ ีพระทยั อยา่ งน่าประหลาด “ผมคงถนดั ดา้ นใชแ้ รงมากกวา่ ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัส เรียกเสียงหวั เราะจากเดก็ ๆ อีกคร้ัง ขณะที่ผใู้ หญ่อีกสองคนไดแ้ ต่ ยมิ้ “เจา้ ชายผกู้ องจะมาดูพวกเราแข่งไหมคะ” แนนน่าเอย่ ข้ึน อีก “งานสนุกมากๆ เลยนะคะ” สิ้นคาํ ถามของเดก็ หญิงแลว้ บรรยากาศเงียบกริบ เดก็ ๆ จอ้ งเป๋ งไปท่ีเจา้ ชายผกู้ อง

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลชา้ ๆ ทรงสบตาสี น้าํ ตาลทองที่เบิกโตข้ึน “โอ... จริงหรือครับแนนน่า” แนนน่าพยกั หนา้ อยา่ งกระตือรือร้น “จริงๆ ค่ะ มีท้งั แข่งยงิ ธนู มีขนมอร่อยๆ เยอะแยะเลย แลว้ กม็ ีเตน้ รําดว้ ย แนนน่าชอ้ บ ชอบ” “เจา้ ชายผกู้ องจะมาใช่ไหมคะ” เดก็ หญิงอีกหลายคน ช่วยกนั คะย้นั คะยอ “แน่นนอนครับ...เราไม่ควรปฏิเสธคาํ ชวนของสุภาพสตรีผู้ น่ารัก” ไลลา่ ส์หนั ไปสบตาเนเนียซ่ึงหนา้ ตาเหลอหลาเพราะนึกไม่ ถึงวา่ แนนน่ากบั เดก็ ๆ จะกลา้ ชวนเจา้ ฟ้ าชายและกท็ รงรับคาํ ชวน เสียดว้ ย “เอ่อ... จะดีเหรอเพคะ” “ทาํ ไมละครับ” พระเนตรสีม่วงเขม้ แวววาว “คือ... หม่บู า้ นเราเป็นแค่หมู่บา้ นเลก็ ๆ” ไลลา่ ส์เสียงอ่อน

“กด็ ีนี่ครับ หรือวา่ ทางน้ีคงจะลาํ บากใจ ผมคงจะทาํ ให้ ยงุ่ ยากกนั ” “ไม่ใช่เพคะ” ไลลา่ ส์อทุ าน “ถา้ อยา่ งน้นั กไ็ ม่มีปัญหาใช่ไหมครับเนเนีย” ทรงหนั ไปยงั หญิงสาวอีกคนแทน “เออ่ ...” เนเนียอึกอกั แลว้ กต็ อ้ งทูลตอบเสียงเบา “เพคะ...” เธอไม่ค่อยจะแน่ใจเลย งานเทศกาลกหุ ลาบของหมู่บา้ นเลก็ ๆ ท่ีมี เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียเสดจ็ นี่...จะออกมาเป็นยงั ไง “ไชโย...” เดก็ ๆ ส่งเสียงเฮลนั่

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๘ เป็นอาหารเที่ยงม้ือท่ีสร้างความแปลกใจใหไ้ ลลา่ ส์มาก เพราะไม่ไดม้ ีเพยี งเนเนียและเดก็ ๆ แต่ยงั มีนายทหารร่างใหญ่อีก สองนายนงั่ อยใู่ ตร้ ่มไมด้ ว้ ย โดยมีสาวนอ้ ยอยา่ งแนนน่าเป็นผนู้ าํ กลุ่มช้ีชวนใหน้ ายทหารท้งั สองชิมอาหารเที่ยงในตะกร้าปิ กนิก ของตวั เอง “แม่ทาํ ไก่ทอดอร่อยท่ีสุดในหมู่บา้ นค่ะ” แนนน่าหยบิ กล่อง บรรจุน่องไก่ทอดหลายชิ้นซ่ึงมารดาเตรียมใหต้ ้งั แต่เชา้ ไก่ชุบ เกลด็ ขนมปังสีทองอร่าม โรยดว้ ยผงสมุนไพรบางอยา่ งดนู ่าลิม้ ลองอยา่ งที่ผเู้ ป็นเจา้ ของโฆษณา “ขนมปังน้าํ ผ้ึงของไอนก์ อ็ ร่อย” เดก็ หญิงไอน์รีบยกตะกร้า ใบเลก็ ของตวั เองข้ึนมาบา้ ง “พายเห็ดค่ะ แม่ทาํ อร่อยท่ีสุดในโลก” สาวนอ้ ยอีกคนกร็ ีบ นาํ เสนออาหารที่เตรียมมาเช่นกนั

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง ยงั มีอาหารอีกหลาย อยา่ งท่ีเดก็ ๆ แยง่ กนั ถวาย พร้อมกบั คาํ รับรองวา่ ...อร่อยที่สุดใน โลก ความร่าเริงแจ่มใสของเดก็ ๆ ท่ีทรงไม่ไดส้ มั ผสั มานานแลว้ “เสวยไดไ้ หมเพคะ มีแต่อาหารง่ายๆ ท้งั น้นั ” เนเนียอดถาม ไม่ได้ เธอไม่รู้เหมือนกนั วา่ พระกระยาหารของเจา้ ฟ้ าชายแห่ง เซเนเธียน้นั จะเป็นอยา่ งไร แต่ตะกร้าปิ กนิคของพวกเธอมีแต่ อาหารท่ีรับประทานง่ายๆ เท่าน้นั “ไดส้ ิครับ มีแต่ของน่าอร่อยๆ ท้งั น้นั ” กระแสรับสัง่ ตอบ เตม็ ไปดว้ ยความร่ืนเริง “ผมเป็นทหารครับ เราอยงู่ ่ายกินง่าย ไม่ ตอ้ งเป็นห่วง” พระองคไ์ ม่เคยโปรดการเสวยเตม็ พธิ ีการอยแู่ ลว้ ทรงหยบิ พายเห็ดซ่ึงเดก็ หญิงคนหน่ึงถวายมา “อร่อยมากครับ” ทรงหนั ไปยงั เดก็ หญิงเจา้ ของพาย “หนู เป็นเดก็ ท่ีโชคดีมากที่คุณแม่ทาํ อาหารอร่อยอยา่ งน้ี” “แลว้ แม่ของเจา้ ชายผกู้ องทาํ อาหารอร่อยไหมคะ”

เนเนียสบตาไลลา่ ส์อยา่ งตกใจ แมจ้ ะรู้วา่ เดก็ หญิงถาม ออกมาดว้ ยความใสซ่ือของเดก็ ไม่ไดน้ ึกวา่ ‘แม่ของเจา้ ชายผกู้ อง’ กค็ ือสมเดจ็ พระราชินีแห่งเลนีเธีย “อร่อยสิครับสาวนอ้ ย... แม่ของเจา้ ชายผกู้ องทาํ พายมะนาว อร่อยท่ีสุดในโลก” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัส แยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ ใหก้ บั เดก็ หญิง แลว้ หนั ไปสบตาสีน้าํ ตาลทองท่ีมองพระองคอ์ ยู่ ไลล่าส์อดยมิ้ ออกมาไม่ได้ ยามตรัสถึง ‘แม่’ พระเนตรสีม่วงเขม้ น้นั ฉายแววออ่ นหวาน นกั เธอยมิ้ อะไรนะ.. เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงอยากรู้เหลือเกินวา่ อะไรที่ทาํ ใหร้ ิม ฝีปากและดวงตาค่งู ามน้นั ฉาบไปดว้ ยรอยยมิ้ หากกม็ ิไดท้ รงเอ่ย ถามอยา่ งที่สงสัย เพราะรอบวรกายน้นั เตม็ ไปดว้ ยเดก็ หญิงกวา่ สิบ คน ซ่ึงต่างกจ็ บั จอ้ งมาที่พระองคไ์ ม่คลาดสายตา ทรงรู้สึกมีความสุขปนทุกขอ์ ยา่ งไรชอบกล

“ไม่นึกวา่ ผชู้ ายตวั ใหญ่ๆ จะเขา้ กบั เดก็ ๆ ไดด้ ี” เนเนีย กระซิบขา้ งหูไลล่าส์ บุย้ ใบไ้ ปยงั ผชู้ ายตวั ใหญ่ท้งั สองซ่ึงถกู เดก็ ๆ รุมลอ้ มอยไู่ ม่ห่าง หลงั จากรับประทานอาหารกลางวนั กนั เรียบร้อยกไ็ ดเ้ วลาฝึกซอ้ มต่อ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียน้นั มีรอยแยม้ พระสรวลท่ีทาํ ใหใ้ จสาว นอ้ ยท้งั หลายละลายไปเรียบร้อย ส่วนนายทหารตวั โตอีกคนท่ีดู เหมือนจะขึงขงั ไม่ค่อยพดู แต่เวลายอ่ ตวั ลงสอนเดก็ ๆ จบั ธนูน้นั ดูอ่อนโยนนกั ไลล่าส์พยกั หนา้ ...เห็นดว้ ยกบั เนเนีย “เดก็ ๆ กส็ นุกกนั ใหญ่ คงเป็นความทรงจาํ ดีๆ ของพวกเขา ค่ะ” กค็ งจะไม่มีบ่อยนกั หรอกที่เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียจะเสดจ็ มา เล่นกบั เดก็ ๆ อยา่ งน้ี เป็นความทรงจาํ ดีๆ ของเธอเช่นกนั น่าแปลกนกั ...ทาํ ไมไม่เคยมีภาพเช่นน้ีปรากฏใหช้ าวเลนี เธียไดเ้ ห็น

“ขอบคุณนะครับไลลา่ ส์” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสเบาๆ ขณะช่วยหญิงสาวขนเป้ าฟางมาเกบ็ ในหอ้ งเกบ็ ของในอาคาร เรียน ขณะท่ีเดก็ ๆ ช่วยเนเนียเกบ็ ขา้ วของขา้ งนอกเพ่อื เตรียมตวั กลบั บา้ น “เพคะ...” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึนสบพระเนตรสีม่วงเขม้ ท่ีทอด มายงั เธอ “กท็ ี่ทาํ ใหผ้ มไดม้ ีช่วงเวลาดีๆ ในวนั น้ีไงครับ” เจา้ ฟ้ าชาย เซเนเธียแยม้ พระสรวลบางๆ ไม่ทรงรู้สึกสนุกและผอ่ นคลายมาก ขนาดมานานแค่ไหนแลว้ “ฝ่ าบาทต่างหากเพคะ ที่ทาํ ใหพ้ วกเรามีช่วงเวลาท่ีดี เดก็ ๆ มีความสุขมาก” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียโคลงพระเศียร “วนั น้ีคุณใชร้ าชาศพั ทก์ บั ผมมาท้งั วนั เลยนะครับ ไหนบอก วา่ เป็นเพอื่ นกนั แลว้ ไงครับ” ไลล่าส์ยมิ้ “ฉนั วา่ ผกู้ องน่าจะรู้นะคะวา่ ทาํ ไม”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรยมิ้ ของหญิงสาวแลว้ ถอน พระทยั ถา้ หากไม่รู้กค็ งจะทรงทว้ งต้งั แต่แรกแลว้ ไม่รอ จนกระทง่ั ไดอ้ ยกู่ นั ตามลาํ พงั ซ่ึงคงแค่ไม่ถึงหน่ึงนาที เพราะเด๋ียว เรยก์ ค็ งขนเป้ าฟางตามมาอีก อยตู่ ามลาํ พงั ...คือเพื่อน อยตู่ ่อหนา้ บุคคลอ่ืน... กท็ รงเป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่งเซเนเธีย “เฮอ้ ... อยา่ งน้ีค่อยรู้สึกดีข้ึนหน่อย” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัส อยา่ งร่ืนเริง ก่อนจะทรงวกกลบั มาเรื่องเดิม “ผมไม่ไดส้ นุกอยา่ งน้ี มาต้งั นานแลว้ ” “คะ...” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึนสบพระเนตรสีม่วงเขม้ ในชวั่ แวบหน่ึง...ไลล่าส์อยากรู้วา่ ผหู้ ญิงแบบไหนนะที่จะมี เงาสะทอ้ นอยใู่ นพระเนตรงามล้าํ ค่นู ้ีตลอดเวลา รอยแยม้ พระสรวลขยายออก “คงเพราะงานของผมมกั เกี่ยวกบั ผใู้ หญ่ เลยไม่ค่อยไดเ้ จอ เดก็ ๆ เท่าไร อยกู่ บั เดก็ ๆ อยา่ งน้ีสนุกดีนะครับ” “ใช่ค่ะ เดก็ ๆ ถึงจะด้ือจะซน แต่เขากย็ งั มีความใสบริสุทธ์ิ น่ารัก ทาํ ใหเ้ รารู้สึกวา่ โลกน้ียงั คงน่าอย”ู่ ไลล่าส์ตอบอยา่ งจริงใจ

“คุณกเ็ ลยเลือกมาเป็นครูเหรอครับ” ไลล่าส์หวั เราะ “กเ็ ป็นส่วนหน่ึงค่ะ” พระขนงเลิกข้ึนนิดๆ “แลว้ อีกส่วน...หรือหลายส่วนล่ะครับ” “ฉนั อยากใหเ้ ดก็ ๆ ท่ีนี่ไดม้ ีโอกาสอยา่ งที่ฉนั มีค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงจอ้ งลึกลงไปในดวงตาสีน้าํ ตาลเขม้ นอกจากแววสดใสร่าเริงอยา่ งที่ทรงเห็นเป็นประจาํ แลว้ ยงั มีความ มุ่งมน่ั บรรจุเตม็ เปี่ ยมอยขู่ า้ งใน “โอกาส...” ทรงพมึ พาํ หากไม่ทนั ไดต้ รัสถามต่อ ไลลา่ ส์ก็ หนั ไปเห็นเรยข์ นเป้ าฟางเขา้ มา “ทางน้ีค่ะผกู้ อง” เรยเ์ หลือบตามองพระพกั ตร์แยม้ ละไม หากพระเนตรมีแวว ข่นุ ๆ ราวกบั ทรงเคืองที่เขาเขา้ มาในหอ้ งเกบ็ ของตอนน้ี “ขอบคุณมากนะคะ” ไลล่าส์เอย่ กบั เรย์ เม่ือช่วยกนั เกบ็ ของ เสร็จ แลว้ หนั กลบั ไปยงั เจา้ ฟ้ าชาย ไลลา่ ส์มือท้งั สองจบั กระโปรง

ยกข้ึน แลว้ ยอ่ ตวั ลงถอนสายบวั ริมฝีปากอิ่มยมิ้ กวา้ ง “เป็นพระ กรุณาอยา่ งสูงเพคะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียโคลงพระเศียร หากกแ็ ยม้ พระสรวล ทรง โคง้ คาํ นบั ตอบ “ยนิ ดีที่ไดร้ ับใชค้ รับ” ไลล่าส์มองธนูซ่ึงเธอนาํ ไปเกบ็ ยงั ท่ีแขวนบนผนงั ของ หอ้ งนง่ั เลน่ บนผนงั มีธนูของสองคนั ของแม่และของไลล่าส์ แม่ ไม่ใช่คนโรซานน์ แต่การยงิ ธนูเป็นสิ่งท่ีแม่โปรดปราน ขณะที่ รูปร่างของไลล่าส์สูงใหญ่เหมือนพอ่ แต่เรื่องนิสัยและความชอบ น้นั ไดม้ าจากแม่มากกวา่ แม่เป็นคนสอนใหไ้ ลล่าส์ยงิ ธนูเอง แมแ้ ม่จะเสียไปแลว้ ไล ล่าส์กไ็ ม่เคยหยดุ ซอ้ ม เพราะบางคร้ังการจบั ธนูกท็ าํ ใหไ้ ลลา่ ส์ รู้สึกวา่ แม่อยขู่ า้ งๆ วนั น้ี...เป็นวนั อีกวนั ท่ีไลล่าส์สนุกในการซอ้ มมาก หญิงสาวถอยไปนงั่ ยงั เกา้ อ้ีนวมตวั ใหญ่ มองไปยงั มุมหอ้ ง ซ่ึงมีฮาร์พต้งั อยู่ นี่กเ็ ป็นอีกส่ิงท่ีไลล่าส์เหมือนแม่ เธอชอบฟัง

ดนตรี โดยเฉพาะเสียงฮาร์พของพอ่ แต่ไลลา่ ส์ไม่มีพรสวรรคด์ า้ น น้ี แม่เองกเ็ ลน่ ดนตรีไม่เป็น แต่หลงรักเสียงฮาร์พและคนเล่นฮาร์ พอยา่ งมาก แต่กย็ งั มีสิ่งที่ไลล่าส์ไม่เหมือนแม่... เธอไม่มีคนเล่นฮาร์พใหฟ้ ัง เสียงกร่ิงโทรศพั ทด์ งั ทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์หลุดจากภวงั ค์ ไลล่าส์ โคลงศีรษะ ยมิ้ ใหก้ บั ตวั เองอยา่ งออ่ นใจ อยตู่ ามลาํ พงั ทีไรเธอก็ อดคิดถึงเรื่องพอ่ กบั แม่ไม่ได้ แต่ไลล่าส์ไม่ไดร้ ู้สึกเศร้า...เพราะความทรงจาํ ดีๆ กท็ าํ ให้ รู้สึกดีข้ึนไดเ้ ช่นกนั “ไลล่าส์ค่ะ” ไลลา่ ส์กรอกเสียงลงไปในโทรศพั ท์ นยั นต์ า พราวยมิ้ เม่ือไดย้ นิ เสียงตอบกลบั มา “รับเร็วนะวนั น้ี แม่ครูบา้ นนอก” ไลล่าส์หวั เราะ น้าํ เสียงของไมอายงั เป่ี ยมไปดว้ ยความ สดใสเช่นเดิม “วา่ ไง ยายครูในเมือง”

“จะวา่ ไง กโ็ ทรมาถามน่ะสิวา่ ตกลงอาทิตยห์ นา้ ไลล่าส์ยงั จะมาเลนีธอยไู่ หม” “เลนีธ...” ไลลา่ ส์กะพริบตา “อยา่ บอกนะจ๊ะวา่ ลืมแลว้ อาทิตยห์ นา้ มีงานนวตั กรรมทาง การศึกษาไง” “โอย๊ ...เกือบลืมไปเลยนะเน่ีย ไปจา้ ไม่พลาดหรอก” ไล ล่าส์เคาะศีรษะตวั เองเบาๆ ท่ีข้ีหลงข้ีลืม งานนวตั กรรมทาง การศึกษาจะรวบรวมเอาผลงานของท้งั ครูและนกั เรียนมาจดั แสดง คร้ังน้ีจดั เป็นงานใหญ่ระดบั ประเทศทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์ตอ้ งการไปชม งานพร้อมกบั หาความรู้ดว้ ย บางคร้ังกย็ งั ไดว้ ธิ ีการหรือส่ือการ สอนดีๆ มาปรับใช้ “ดีนะเน่ียท่ีโทรมาเตือนก่อน ไม่ง้นั ไดฉ้ ายเด่ียว” ไมอา หวั เราะ เธอกบั ไลลา่ ส์ไปงานน้ีดว้ ยกนั ต้งั แต่สมยั ท่ีเรียน มหาวทิ ยาลยั “นี่เราไม่ไดเ้ จอกนั นานเท่าไรแลว้ นะ ไลล่าส์เขา้ มาเลนีธคร้ังสุดทา้ ยเม่ือไรหนอ” “ก.็ .. ปิ ดเทอมคร้ังที่แลว้ ม้งั ” ไลล่าส์พยายามนึก พกั หลงั ๆ น้ีเธอไม่ค่อยไดเ้ ขา้ ไปท่ีเลนีธบ่อยนกั หากไปกเ็ พอ่ื ไปดหู นงั สือ

และส่ือการสอนใหม่ๆ ท่ีบางคร้ังกไ็ ม่มีขายในโรซานน์ และได้ พดู คุยกบั เพื่อนสนิท ทบทวนความหลงั เก่าๆ ตอนเรียน มหาวทิ ยาลยั “โอย๊ ... นานแลว้ นะนน่ั รีบๆ มาเลยนะ” “จา้ ... รับรองไปแน่ มีเรื่องอยากคุยกบั เธอเยอะแยะเลย” ลานกวา้ งในค่ายทหารโรซานน์ในวนั หยดุ มีทหารหลายสิบ นายมาใชเ้ วลาว่างในการฝึกดาบโบราณ เพือ่ เป็นการฝึกฝีมือ เตรียมพร้อมสาํ หรับการประลอง ทุกคนต่างอยากไดร้ ับรางวลั จาก พระหตั ถส์ มเดจ็ พระราชาธิบดี และเป็นเกียรติประวตั ิของตนเอง พลเอกเรนสั กา้ วเขา้ มาในบริเวณลานฝึ กซ่ึงมีเหลา่ ทหารใต้ บงั คบั บญั ชายนื ลอ้ มวงอยขู่ า้ งๆ ลาน สายตาทุกคนจบั จอ้ งไปยงั กลางลาน ร่างสูงใหญ่สองร่างเคลื่อนไหวรุกรับไปมาอยา่ งรวดเร็ว เสียงดาบไมก้ ระทบกนั เรียกเสียงโห่ร้องจากบรรดาเพ่ือนทหารได้ เป็ นระยะ “ท่าทางจะสนุกกนั ดีนี่”

เรยข์ ยบั ตวั ยนื ตรง โคง้ คาํ นบั ผบู้ ญั ชาการค่ายท่ีปรากฏตวั ข้ึนเบ้ืองหลงั เขาเงียบๆ “ครู... เออ้ ท่านผบ.” พลเอกเรนสั ตบไหล่กวา้ งของผเู้ คยเป็นลกู ศิษยอ์ ีกคน ลกู ศิษยท์ ี่หวั ไวไม่แพพ้ ระองคท์ ่ีอยกู่ ลางลานฝึ กนนั่ แต่ไม่เคยทาํ ให้ คนเป็นครูหนกั ใจเท่า “เรียกอยา่ งเดิมกไ็ ด้ ไม่มีใครเรียก ‘ครู’ มานานแลว้ ” นยั นต์ าท่ียงั คมกริบไม่วา่ จะผา่ นร้อนผา่ นหนาวมานานของพลเอก เรนสั ฉายแววยมิ้ ใหก้ บั ลกู ศิษยซ์ ่ึงเติบโตเป็นหนุ่มฉกรรจ์ เขา รู้จกั เรยต์ ้งั แต่ที่ยงั เป็นเดก็ เห็นความมุ่งมน่ั ความพยายาม และ ความสามารถของเรยพ์ ฒั นาข้ึนมาตามลาํ ดบั ดว้ ยความสามารถบวกกบั ภูมิหลงั อาจจะทาํ ใหว้ นั หน่ึง ขา้ งหนา้ เรยค์ งไดข้ ้ึนไปอยจู่ ุดสูงสุดดา้ นการทหาร หากเรยก์ ลบั เลือกอีกเส้นทาง ราชองครักษใ์ นเจา้ ฟ้ าชายลาํ ดบั ที่สองของเลนีเธีย

รัชทายาทลาํ ดบั ท่ีสองในราชบลั ลงั กเ์ ลนีเธีย แมจ้ ะดเู หมือน ใกลม้ งกฎุ กษตั ริยเ์ พยี งแค่เอ้ือม แต่กใ็ ช่วา่ จะสมหวงั ไดง้ ่าย...หาก จะหวงั แต่พลเอกเรนสั รู้จกั ลกู ศิษยท์ ่ีกาํ ลงั ปัดดาบของนายทหาร ออกแลว้ เขา้ จู่โจมอยา่ งรวดเร็วดี ดาบเล่มน้นั มีไวเ้ พ่อื การปกป้ อง...มิใช่แยง่ ชิง เรย.์ ..เลือกเสน้ ทางที่ห่างไกลจากอาํ นาจ เคลง้ !!! พลเอกเรนสั กะพริบตา มุมปากยกข้ึนอยา่ งพอใจ เจา้ ฟ้ าชาย เซเนเธียยงั คงเป็นนกั ดาบท่ียอดเยย่ี มเช่นเดิม ไม่เพียงแค่ดาบ โบราณเท่าน้นั อาวธุ ทนั สมยั ทุกอยา่ งกท็ รงใชไ้ ดอ้ ยา่ งคลอ่ งแคล่ว “โอ.้ .. ฝีพระหตั ถย์ งั เหมือนเดิม” ยอดเยย่ี มเหมือนเดิม ผเู้ คย เป็นครูพดู ต่อในใจ “ไม่ง้นั กเ็ สียช่ือ ‘ครู’ แยส่ ิครับ” เรยแ์ ยม้ ริมฝีปากนิดๆ เสียง ปรบมือและโห่ร้องดงั กอ้ งไปทวั่ ลานฝึ ก เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรง ยนื่ พระหตั ถใ์ หก้ บั นายทหารที่ลม้ ลงบนพ้ืนลาน ส่วนดาบน้นั กระเดน็ ไปไกล

การที่จู่ๆ กม็ ีเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียเสดจ็ มาประทบั ยงั ค่ายโร ซานน์ ทาํ ใหท้ หารหลายๆ นายรู้สึกเกร็ง ไม่รู้วา่ จะปฏิบตั ิตวั อยา่ งไรดี บางทีกห็ ลีกเล่ียงเสีย เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงเขา้ พระทยั ดี เพราะเป็นปัญหาท่ีทรงพบบ่อยๆ การซอ้ มดาบร่วมกบั นายทหาร อ่ืนๆ เป็นกศุ โลบายท่ีดี พดู จาภาษาดาบ กเ็ ขา้ ใจกนั ง่ายดี ดเู หมือนนายทหารท้งั หลายจะเร่ิมยอมรับและมองเห็นแลว้ วา่ องคเ์ จา้ นายของเขาไม่ไดเ้ ป็นเพยี ง เจา้ ฟ้ าชายที่เป็นทหาร ‘ตาม ธรรมเนียม’ เท่าน้นั “ครู เอย๊ ท่านผบ.” เจา้ ฟ้ าชายเซเนีเธียเสดจ็ เขา้ มาหาพลเอก เรนสั พร้อมกบั นายทหารค่ซู อ้ มเม่ือครู่ ทรงหยดุ ทาํ ความเคารพ ผบู้ งั คบั บญั ชา ก่อนจะแยม้ พระสรวลกวา้ ง พลเอกเรนสั หวั เราะในลาํ คอ องคเ์ จา้ นายกบั ราชองครักษค์ ู่ น้ีเป็นค่เู หมือนแต่ขณะเดียวกนั กแ็ ตกต่างกนั มาก “ไดย้ นิ เสียงเอะอะกเ็ ลยมาดูเสียหน่อยพระเจา้ ค่ะ วนั หยดุ ท้งั ทีขยนั ขนั แขง็ กนั แบบน้ีคนเฒ่าคนแก่กค็ ่อยสบายใจหน่อย”

“แถวน้ีมีคนแก่ดว้ ยเหรอครับ ผกู้ องมาราสเคยเห็นไหม” ทรงหนั ไปถามนายทหารซ่ึงยนื อยขู่ า้ งๆ ร้อยเอกมาราสมองไปยงั ผบู้ ญั ชาการค่ายซ่ึงข้ึนช่ือเร่ือง ความเขม้ งวดอยา่ งแปลกใจ แววตาคมกริบของท่านนายพลยาม ทอดมองเจา้ ฟ้ าชายเจือร่องรอยเอน็ ดปู นปลาบปล้ืม แต่เขารู้จกั นิสัยของท่านดีวา่ ไม่เคยนิยมเรื่องการประจบสอพลอ “ไม่เคยพระเจา้ ค่ะ กระหม่อมเห็นแต่คนหนุ่มฉกรรจ”์ “ฮ่าๆ ผกู้ องเองกเ็ ป็นไปดว้ ยนะ” พลเอกเรนสั หวั เราะอยา่ ง อารมณ์ดี มาราสกล้นั ยมิ้ เขาเหลือบมองพระวรกายสูงใหญ่ในชุด ทหารคร่ึงท่อน กางเกงขายาวลายพราง เส้ือยดื สีขาวเขม้ และ รองเทา้ บตู๊ เหมือนกบั นายทหารทุกคนในลานฝึกน้ี แต่กระน้นั กม็ ี ‘อะไร’ บางอยา่ งที่แตกต่างไป เขารู้วา่ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเป็นผทู้ ี่เคยชนะเลิศการประลอง ดาบโบราณ แต่กไ็ ม่มีใครเชื่อวา่ ทรงมี ‘ฝีมือ’ จริง เพราะใครจะ กลา้ สู้กบั เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีธดว้ ยฝีมือเตม็ ท่ีได้

หากตอนน้ีเขาและนายทหารในที่น้ีไดร้ ับรู้แลว้ วา่ ภายใต้ พระพกั ตร์ท่ีมีรอยแยม้ พระสรวลแทบจะตลอดเวลาน้นั ทรงเป็น ‘ของจริง’ “ซอ้ มกนั ต่อเถอะพระเจา้ ค่ะ กระหม่อมมาดเู ฉยๆ” “ผมขอพกั เหนื่อยแลว้ กนั ครับ ตานายแลว้ เรย”์ เจา้ ฟ้ าชาย เซเนเธียทรงโยนดาบไมส้ าํ หรับฝึกในพระหตั ถใ์ หก้ บั ราช องครักษ์ เรยร์ ับอยา่ งคล่องแคล่ว แลว้ กา้ วไปยงั ลานฝึ ก “ซอ้ มดาบกบั ซอ้ มธนูอนั ไหนเหน่ือยกวา่ กนั หรือพระเจา้ ค่ะ” พลเอกเรนสั ยมิ้ บางๆ ยกแขนข้ึนกอดอก สายตามองไปยงั ลานกวา้ ง มีนายทหารคนหน่ึงกา้ วออกมาเพ่อื เป็นคู่ซอ้ มของเรย์ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพระสรวล ทรงขยบั พระวรกายไป ทรงยนื ขา้ งๆ พลเอกเรนสั ทอดพระเนตรลานฝึกเช่นกนั “เป็ นการข่าวท่ีเร็วมากนะครับ” “กไ็ ม่ไดเ้ ป็นความลบั อะไรมิใช่หรือพระเจา้ ค่ะ” เรื่องที่เมื่อ วานเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ไปฝึกธนูกบั เดก็ สาวในหมู่บา้ นเลก็ ๆ แถบสะพานน้นั กระจายอยา่ งรวดเร็ว

“ครับ... ไม่เป็นความลบั แต่ถา้ จะกรุณากอ็ ยา่ ถามถึงเร่ือง ฝีมือยงิ ธนูของผมนะครับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแสร้งตีสีพระ พกั ตร์เจบ็ ปวด ไม่ทรงคาดหวงั อยแู่ ลว้ วา่ เรื่องการเสดจ็ จะเป็นความลบั เพราะทรงอยทู่ ่ามกลางผหู้ ญิงมากมายขนาดน้นั พลเอกเรนสั หวั เราะ “ทรงแพส้ าวๆ ของหุบเขากุหลาบล่ะสิ” “ผมไม่ไดแ้ พค้ รับ...” กไ็ ม่ไดท้ รงแข่ง จะแพไ้ ดอ้ ยา่ งไร “ถา้ แพ้ ผมกค็ งโทษ ‘ครู’ ท่ีไม่ไดส้ อนยงิ ธนูใหผ้ ม” “อา้ ว...” คนเป็นครูสะดุง้ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพระสรวลเสียงดงั ทรงหนั ไปยงั นายทหารหนุ่มซ่ึงยนื ระวงั ตรงอยา่ งเงียบๆ ขา้ งพระวรกาย “ผกู้ องล่ะ... เคยแข่งยงิ ธนูในงานเทศกาลดอกกหุ ลาบไหม” “ถา้ ไม่ติดราชการ กระหม่อมลงแข่งในหมู่บา้ นทุกปี ” “ผกู้ องอยใู่ นโรซานนห์ รือเปลา่ ” “กระหม่อมเป็นคนหุบเขากุหลาบพระเจา้ ค่ะ” มาราสเอย่ ช่ือ หม่บู า้ นของเขาออกมา เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพยกั พระพกั ตร์

หม่บู า้ นขนาดใหญ่ซ่ึงอยใู่ กลก้ บั สะพานที่ใชเ้ ป็นสะพานหลกั ในตอนน้ี “หากเลนีธมีแข่งยงิ ธนูบา้ ง คนชนะคงจะมาจากหุบเขา กหุ ลาบทุกปี แน่” “ไม่แน่หรอกพระเจา้ ค่ะ” มาราสกราบทูลดว้ ยสีหนา้ เรียบ เฉย “แต่กค็ งเกือบทุกปี ” พลเอกเรนสั หวั เราะเสียงดงั คาํ พดู ของผกู้ องหนุ่มไม่ได้ ถอ่ มตวั เลย หากเขากร็ ู้วา่ คาํ พดู ของมาราสไม่ไดเ้ กินไปนกั ชาว หุบเขากหุ ลาบชาํ นาญดา้ นธนูท้งั ชายและหญิง “หรือบางทีอาจจะเป็นหญิงสาวจากหุบเขากหุ ลาบ” เจา้ ฟ้ า ชายเซเนเธียตรัสเสริม ฝีมือยงิ ธนูของครูสาวเมื่อวานกไ็ ม่ไดด้ อ้ ย ไปกวา่ ใคร “อา... ใช่พระเจา้ ค่ะ สาวๆ ที่นี่กเ็ หมือนกุหลาบ สวยงาม บอบบาง หากมีหนามแหลมคมยงิ่ ” พลเอกเรนสั กล่าวอยา่ งพึง พอใจ

“กใ็ ช่สิ... อาจารยผ์ หู้ ญิงท่านเป็นคนโรซานน์มิใช่หรือครับ” ทรงจาํ ไดว้ า่ ภรรยาของผเู้ ป็นอาจารยน์ ้นั เป็นสาวงามท่ีมีกลิ่น กหุ ลาบติดกายตลอดเวลา “พระเจา้ ค่ะ” แววตาคมกริบของนายทหารผมู้ ากดว้ ยวยั และ ประสบการณ์ละมุนลงเมื่อนึกถึงภรรยาค่ชู ีวิต “มือบอบบางท่ีใช้ เกบ็ กหุ ลาบ ยามจบั ธนูน้นั กแ็ ขง็ แกร่ง จริงไหมผกู้ องมาราส” “คะ...ครับท่าน” ผกู้ องหนุ่มเกือบตกใจเมื่อผบู้ งั คบั บญั ชา วกกลบั มาท่ีเขา “แลว้ หดั ถกั มงกฎุ กหุ ลาบไปถึงไหนแลว้ ล่ะผกู้ อง” พลเอก เรนสั หนั ไปยงั นายทหารหนุ่ม ผิวคร้ามแดดน้นั แดงซ่านข้ึนมา ทนั ที “เออ้ ... ก็ พอจะไดแ้ ลว้ ครับท่าน” มาราสตอบไดไ้ ม่ค่อยจะ เตม็ เสียงเหมือนปกตินกั นายทหารอยา่ งเขาจบั อาวธุ ร้ายแรงใดๆ กไ็ ม่เคยหวนั่ แต่การทาํ ของเลก็ ๆ อยา่ งมงกฎุ เจา้ สาวตามประเพณี ของท่ีน่ีน้นั สร้างความหนกั ใจอยา่ งใหญ่หลวง ถา้ มงกฎุ กหุ ลาบออกมาไม่สวยละก.็ ..ถกู คู่หม้นั ฉีกอกตาย แน่

“มงกฎุ กหุ ลาบหรือครับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงเลิกพระ ขนง กุหลาบอีกคาํ แลว้ “ออ้ คงจะไม่ทรงทราบประเพณีของโรซานน์สินะพระเจา้ ค่ะ” พลเอกเรนสั หวั เราะในลาํ คอก่อนจะกราบทลู อธิบาย “วนั แต่งงานของชาวโรซานน์ เจา้ บ่าวจะตอ้ งมอบของขวญั ใหก้ บั เจา้ สาวในตอนรุ่งเชา้ ก่อนจะมีพธิ ี ซ่ึงกค็ ือมงกฎุ ท่ีถกั จากกหุ ลาบ และตอ้ งถกั ดว้ ยตวั เองเท่าน้นั พระเจา้ ค่ะ” “อยา่ งน้นั เหรอครับ เป็นประเพณีที่แปลกดี” ตรัสอยา่ งสน พระทยั “พวกผหู้ ญิงเขาจะอวดกนั นกั แหละพระเจา้ ค่ะวา่ มงกฎุ กหุ ลาบของตวั เองสวยแค่ไหน จริงไหมผกู้ องมาราส” มาราสหวั เราะแหง้ ๆ “กอ็ ยา่ งน้นั ครับท่าน” มงกฎุ กหุ ลาบในวนั แต่งงานจะถกู เกบ็ รักษาไวอ้ ยา่ งดี แมจ้ ะ เหี่ยวแหง้ แลว้ กต็ าม เรียกไดว้ า่ เป็นผลงานคร้ังเดียวจะถกู กล่าวขานไปชวั่ ชีวติ

“กแ็ ปลวา่ ผกู้ องกาํ ลงั จะแต่งงาน” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียหนั ไป ยงั นายทหารหนุ่ม “ยนิ ดีดว้ ยนะผกู้ อง” “เป็นพระกรุณาพระเจา้ ค่ะ” มาราสคอ้ มศีรษะลงต่าํ “ทรงอยากจะลองหดั ถกั มงกฎุ กหุ ลาบบา้ งไหมพระเจา้ ค่ะ” พลเอกเรนสั สบพระเนตรสีม่วงเขม้ “หรือวา่ ทรงแลกเหรียญจารึก กบั สาวงามแห่งเลนีธไปแลว้ ”

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๙ ในเมืองโรซานนแ์ ละลึกเขา้ ไปในเขตหุบเขากหุ ลาบกาํ ลงั อยใู่ นบรรยากาศร่ืนเริงของการเตรียมงานฉลองเทศกาลดอก กหุ ลาบ แมใ้ นค่ายทหารเองกย็ งั เตม็ ไปดว้ ยกล่ินไอของงาน เทศกาล เพราะทหารส่วนใหญ่ลว้ นแต่เป็นชาวโรซานน์ กหุ ลาบเป็นสิ่งสาํ คญั ในวิถีชีวติ ของคนโรซานน์ สองนายทหารที่ยา้ ยมาใหม่ของค่ายกต็ ิดภารกิจเรื่อง เทศกาลดอกกหุ ลาบแทบทุกวนั เพราะข่าวเร่ืองที่เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ร่วมการฝึกธนูกบั กลุ่มเดก็ หญิงในหมู่บา้ นใกลส้ ะพานกระจายไปอยา่ งรวดเร็ว ทาํ ใหช้ ่วงวา่ งจากพระภารกิจหลกั คือการควบคุมการก่อสร้างสะพาน ซ่ึงดาํ เนินไปในช่วงสุดทา้ ย ตอ้ งเสดจ็ ตามหม่บู า้ นต่างๆ ใน ละแวกใกลเ้ คียง ชาวหุบเขากหุ ลาบจึงไดพ้ บกบั ‘เจา้ ชายผกู้ อง’ อยา่ งใกลช้ ิด ภาพเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ไปในที่ต่างๆ จึงเริ่มเป็นที่ คุน้ เคยของชาวโรซานน์

รถโฟร์วีลสีดาํ แลน่ ชา้ ลงเมื่อกาํ ลงั จะเล้ียวเขา้ ไปจอดหนา้ บา้ นพกั นายทหาร คนท่ีกมุ พวงมาลยั หรี่ตาลงเมื่อเห็นวา่ หนา้ บา้ นพกั น้นั มีทหารยนื รักษาการอยู่ ท้งั ๆ ท่ีในบา้ นควรมีเพียงพล ทหารซ่ึงกลายมาเป็นมหาดเลก็ ชวั่ คราวเท่าน้นั “เบลล่า...” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงถอนพระทยั เมื่อพอจะ ทราบวา่ เหตุใดพระตาํ หนกั ชว่ั คราวของพระองคจ์ ึงมีทหารเพิม่ ข้ึนมาเช่นน้ี “มาถึงโรซานน์แลว้ เหรอเนี่ย” เวลาผา่ นไปเร็วจนกระทงั่ ทรงลืมไปเลยวา่ วนั น้ีเป็นวนั ที่ พระขนิษฐาเสดจ็ มาโรซานน์ เรยก์ วาดสายตาเร็วๆ หากไม่เห็นร่างเลก็ บอบบาง เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ลงจากรถซ่ึงจอดไวห้ นา้ พระ ตาํ หนกั ทรงกา้ วเร็วๆ ข้ึนพระตาํ หนกั ก่อนจะทรงผนิ พระพกั ตร์ มายงั ราชองครักษซ์ ่ึงไม่ยอมกา้ วข้ึนบนั ไดตามพระองค์ พระเนตร สีม่วงเขม้ แพรวพราว “คนเฝ้ าหนา้ บา้ นเยอะแลว้ น่าเรย์ ข้ึนมาเถอะ” เจา้ ฟ้ าชาย เซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง ก่อนจะทรงกระเซา้ ต่ออีกรอบ “เร็วๆ น่า สงสารคนมารอบา้ ง”

คนถกู เยา้ จึงจาํ ใจตอ้ งตามเสดจ็ ข้ึนบนบา้ นพกั “พีเ่ ซน...” พระสุรเสียงใสกงั วานดงั ข้ึนก่อนที่เจา้ ฟ้ าหญิง เบลล่าเซเนียจะเสดจ็ ออกมาจากหอ้ งครัวของพระตาํ หนกั “ให้ นอ้ งรอนานอีกแลว้ นะคะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงกอดพระวรกายอวบทว้ มของพระ ขนิษฐาแน่น แลว้ คลายพระกรออก ทอดพระเนตรวงพระพกั ตร์ อิ่ม ทรงจรดพระโอษฐล์ งบนพระนลาฎ “คิดถึงเบลล่าท่ีสุดเลย” เจา้ ฟ้ าหญิงเซเนเธียทรงคอ้ น “ทาํ มาเป็นปากหวานกบั นอ้ ง” ทรงทุบพระอุระกวา้ งเบาๆ ก่อนทรงเปล่ียนมาเป็นเกาะพระกร แลว้ ตรัสกบั ราชองครักษข์ อง พระเชษฐาซ่ึงยนื ห่างไปเลก็ นอ้ ย “เป็นอยา่ งไรบา้ งคะเรย์ พ่ีเซน ด้ือมากไหม” เรยแ์ ยม้ ริมฝีปากนอ้ ยๆ “เรยไ์ ม่ใช่พ่เี ล้ียงพ่ีนา แลว้ พไี่ ม่ไดเ้ ป็นเดก็ ในปกครองของ นอ้ งดว้ ยนะแม่ระฆงั ดาว” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสก่อนท่ีคนสนิท จะอา้ ปากพดู อะไร

นนั ยต์ าสีเขม้ ของราชองครักษห์ นุ่มวาววบั “แหม...อยา่ เพิง่ งอนสิคะ” เจา้ ฟ้ าหญิงทรงเขยง่ ข้ึนจุมพิต พระปรางสาก ก่อนจะหนั ไปทางเรย์ “เรยค์ ะ ช่วยไปหยบิ พาย มะนาวในครัวใหห้ น่อยสิ จะงอ้ คนแกลง้ งอนเสียหน่อย” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียรอจนเรยเ์ ดินผา่ นประตูหอ้ งครัวไป จึง ทรงสบพระเนตรสุกใสของพระขนิษฐาซ่ึงพราวไปดว้ ยรอยยมิ้ “เอน่าอยใู่ นน้นั ล่ะสิ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเธียทรงพระสรวล เรยร์ ู้วา่ มีใครบางคนอยใู่ นหอ้ งครัวต้งั แต่ยงั ไม่ไดก้ า้ วเขา้ ไป ดว้ ยซ้าํ แต่เขากร็ ู้วา่ ไม่มีทางเล่ียงได้ จึงทาํ ไดเ้ พยี งแค่เตรียมใจที่จะ เผชิญหนา้ เท่าน้นั ร่างบอบบางในชุดกระโปรงสีน้าํ เงินเขม้ ยงั คงใหค้ วาม สนใจในการตดั พายถาดใหญ่เป็นชิ้น ไม่ไดเ้ หลือบข้ึนมาดูสักนิด วา่ ขณะน้ีไม่ไดอ้ ยเู่ พียงลาํ พงั เรยห์ ยดุ ยนื ที่มุมหอ้ ง เอนตวั พงิ พนงั มองคู่หม้นั สาวนิ่ง

เอน่าตกั พายใส่ในจาน โดยเรียงใหเ้ ป็นรูปวงกลมเช่นเดิม แลว้ จดั ใส่ถาดใบใหญ่ซ่ึงเธอคน้ ไดจ้ ากลิ้นชกั มาแลว้ พร้อมกบั จานใบเลก็ มีด ซอ้ ม ผา้ เชด็ ปากสองชุด เรยม์ องมือบางๆ เปล่ียนไปจดั ชุดกาน้าํ ชาซ่ึงเป็นกาใบใหญ่ และถว้ ยกระเบ้ืองเคลือบสองใบ โดยที่เธอไม่เงยหนา้ ข้ึนมาสักนิด แต่เขาแน่ใจวา่ เธอรู้วา่ เขายนื อยตู่ รงน้ี “พ่ีเอง” เรยย์ กถาดข้ึนก่อนมือเลก็ ๆ น้นั ถาดไมห้ นกั อ้ึงแต่ เขายกไดโ้ ดยไม่ตอ้ งเกร็งกลา้ มเน้ือเลยสกั นิด เอน่าเหลือบมองร่าง สูงใหญ่ที่ยกถาดออกจากหอ้ งครัวไปโดยไม่มีคาํ พดู ใดๆ อีก หญิงสาวยกมือท้งั สองข้ึนกมุ แกม้ ซ่ึงใหค้ วามรู้สึกร้อนจดั เธอรู้วา่ เขายนื อยตู่ รงน้นั สายตาคมน้นั ไม่คลาดไปจากเธอ เลย เอน่าภมู ิใจที่สามารถจดั การพายใหไ้ ดร้ ูปสวยเหมือนเดิม และยงั จดั เตรียมของใชส้ าํ หรับเสวยใส่ถาดไดอ้ ยา่ งไม่บกพร่อง ท้งั ที่ปกติเมื่ออยใู่ นสายตาของเรยแ์ ลว้ เธอจะตอ้ งทาํ อะไร บางอยา่ งผดิ พลาดเสมอ และส่วนใหญ่ผลของความผิดพลาดของ เธอกม็ กั จะลงไปท่ีเรย์

เขาเคยเขา้ โรงพยาบาลดว้ ยอาหารท่ีเธอเคยทาํ ท้งั ๆ ท่ีปกติ เธอทาํ อาหารไดด้ ี เคยไดร้ ับบาดเจบ็ ดว้ ยมีดส้ันซ่ึงเธอชาํ นาญมาก หรือเส้ือผา้ ที่จะตอ้ งมีรอยเป้ื อน ฉีกขาดเสียหายเป็นประจาํ พเ่ี อง... เสียงทุม้ ๆ น้นั ราวกบั กระซิบอยขู่ า้ งหูเธอ เอน่ารู้สึกถึงลม หายใจอุ่นๆ ท่ีปะทะแกม้ เอน่าไม่รู้วา่ เขาเขา้ มาใกลเ้ ธอต้งั แต่ เมื่อไร เรยเ์ คล่ือนไหวไดเ้ งียบกริบ รู้ตวั อีกทีก.็ .. เอน่ายงั รู้สึกวา่ พวงแกม้ เธอยงั ร้อนจดั “คนบา้ ... จะทกั สกั คาํ กไ็ ม่มี” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนียทรงลากขอ้ พระกรพระเชษฐาไปยงั หอ้ งทรงพระสาํ ราญ หอ้ งขนาดเลก็ ตกแต่งเรียบง่ายเช่นเดียวกบั ตวั บา้ น แต่กเ็ ห็นไดช้ ดั ถึงความประณีต ในแบบที่พระเชษฐา โปรด คงเป็นเพราะพลเอกเรนสั ผบู้ ญั ชาการค่ายรู้พระทยั พระ เชษฐาดี

“เป็นไงบา้ ง การเดินทางเรียบร้อยดีไหม” เจา้ ฟ้ าชายเซเน เธียตรัสเมื่อทรงทรุดลงประทบั ขา้ งๆ พระขนิษฐา “แม่ฝากพายมา เยอะไหม แอบกินไปเยอะหรือเปล่า” พระเนตรสุกใสปรายคอ้ น “แหม... นี่ห่วงนอ้ งหรือห่วงพายของแม่คะ” “กพ็ ายของแม่... เอย๊ นอ้ งสาวของพ่นี ่ะสิ” ผเู้ ป็นพระเชษฐา รับสง่ั ปนสรวล “แลว้ นี่มาถึงเมื่อไหร่ล่ะ” “มาถึงตอนบ่ายค่ะ ท่านป้ าจดั หอ้ งไวใ้ หส้ วยเชียว” เจา้ ฟ้ าหญิงแยม้ พระสรวล เพราะจะวา่ ไปกท็ รงสนิทสนม กบั ดชั เชสม่ายเป็นการส่วนพระองคอ์ ยแู่ ลว้ “ท่านป้ ายงั สวยแลว้ ก็ น่ารักเหมือนเดิมค่ะ” “แลว้ ลกู ชายท่านป้ าล่ะ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียทรงเชิดพระหนุข้ึนนอ้ ยๆ “ไม่ทราบสิคะ” “อา้ ว ไม่ทราบไดย้ งั ไง ไปบา้ นเขาไม่พบเจา้ ของบา้ นหรือ ไง” พระเนตรคมฉายแววยมิ้ “กไ็ ม่พบนี่คะ”

“หือ... พเ่ี รฟยงั ไม่กลบั มารึ เห็นวา่ จะกลบั วนั น้ีนี่ หรือวา่ จะ ถกู สาวปารีเซียนร้ังตวั ไว”้ “นอ้ งไม่ทราบ” กระแสรับสง่ั ค่อนขา้ งสะบดั ผเู้ ป็นพระ เชษฐาแยม้ พระสรวลกวา้ ง “ไม่ทราบๆ แลว้ อยา่ งน้ีจะทาํ งานยงั ไงหรือเบลล่า” “โอย๊ ... นอ้ งเตรียมตวั มาดีค่ะ แลว้ อีกอยา่ งท่านป้ ากบ็ อกวา่ เตรียมคนช่วยงานนอ้ งไวแ้ ลว้ ท่านป้ าบอกวา่ เป็นคนที่รู้เร่ือง กหุ ลาบพ้ืนเมืองของโรซานนด์ ีที่สุดเลย” “อยา่ งน้นั เรอะ...” ทรงกล้นั พระสรวล คนที่รู้เรื่องกหุ ลาบท่ีดีท่ีสุดของโรซานน์น่ะหรือ... กจ็ ะเป็นคนอื่นไปไดอ้ ยา่ งไร... “วา่ แต่พ่เี ซนเถอะค่ะ ท่าทางจะติดใจโรซานนม์ ากนะคะ” พระเนตรสีม่วงเขม้ ทอประกายแพรวพราว “ไม่ส่งข่าวคราวถึง นอ้ งบา้ งเลย” ไลล่าส์เปิ ดเตาอบ ดึงถาดไก่อบสมุนไพรออกมา หนงั หุม้ ตวั ไก่กลายเป็นสีทอง กล่ินหอมกรุ่นชวนน้าํ ลายสอข้ึนมาที่เดียว ไลล่าส์ประคองถาดหนกั อ้ึงไปท่ีโต๊ะกลางหอ้ งครัว

เรื่องอาหารน้นั ไลลา่ ส์ไม่ค่อยถนดั นกั แต่เม่ือเริ่มอยคู่ นเดียว ทาํ ใหต้ อ้ งดิ้นรนปรับปรุงฝีมือข้ึนมา โดยไดค้ รูช้นั เลิศอยา่ งนีน่า วนั น้ีครูกจ็ ะมาชิมไก่อบของลูกศิษย์ เสียงกร่ิงดงั จากหนา้ บา้ นทาํ ใหไ้ ลล่าส์ทิ้งไก่อบไวบ้ นโต๊ะ วง่ิ ไปเปิ ดประตู บรรยากาศภายนอกน้นั เร่ิมมืดแลว้ กลิ่นหอมของ ดอกไมท้ ี่บานช่วงค่าํ เร่ิมส่งกล่ินหอม พร้อมกบั ลมโชยแผว่ เป็น ระยะ ไลล่าส์ยมิ้ กวา้ งใหก้ บั นีน่าและไคแลน “โอโ้ ห... ไดก้ ล่ินหอมมาจนถึงหนา้ บา้ นเลยนะไลล่าส์” นี น่าเอย่ ข้ึน ไคแลนพยกั หนา้ หงึกหงกั ทาํ ท่าสูดกลิ่นหอม “นน่ั สิ ลุงชกั น้าํ ลายไหลแลว้ ” “เขา้ มาสิคะ ไลล่าส์เพิ่งเอาไก่ออกจากเตาเมื่อก้ีเองค่ะ” ไล ลา่ ส์ถอยใหส้ องสามีภรรยากา้ วเขา้ บา้ น เธอคลอ้ งแขนนีน่าเขา้ ไป ในครัว ส่วนไคแลนหิ้วตะกร้าใบใหญ่ซ่ึงภรรยาเตรียมมาจากบา้ น ตามเขา้ ไป “หนา้ ตา กลิ่น ใชไ้ ด”้ นีน่ามองไก่อบของลกู ศิษย์ “เหลือ รสชาติ... เด๋ียวกร็ ู้”

ไลลา่ ส์หวั เราะ “ป้ านีน่าเอาอะไรมาดว้ ยคะ ตะกร้าใหญ่เชียว” เธอมอง ตะกร้าท่ีไคแลนวางไวบ้ นโต๊ะอยา่ งสนใจ เดาไดว้ า่ คงเป็นอาหาร ท่ีนีน่าทาํ มาสมทบ “อ๋อ... กม็ ีสลดั ผกั ” นีน่าเปิ ดผา้ คลมุ ตะกร้าออก หยบิ ชาม แกว้ ใส่ผกั ชามใหญ่ออกมา ตามดว้ ยโถน้าํ สลดั ท่ีนางทาํ เอง “ขนม ปังน้าํ ผ้ึง ของหวานกม็ ีวอฟเฟิ ลกุหลาบ แลว้ กไ็ วน์จะ้ ” นีน่าหยบิ ทุกอยา่ งออกมาจากตะกร้า “โอโ้ ห... น่าอร่อยจงั เลยค่ะ” ไลลา่ ส์อทุ าน ของชอบของ เธอท้งั น้นั “มา... ลุงจดั การชาํ แหละเจา้ ไก่ตวั น้ีใหเ้ อง” ไคแลนบอก สองสาว เพราะไก่อบตวั ใหญ่คงตอ้ งใชแ้ รงพอดใู นการตดั เป็นชิ้น เพ่ือใหง้ ่ายสาํ หรับการรับประทาน “ถา้ อยา่ งน้นั ไลลา่ ส์จดั โต๊ะเลยนะคะ” ไลล่าส์หนั ไปเปิ ดตู้ ติดผนงั หยบิ จานและเครื่องใชต้ ่างๆ ออกมา โต๊ะอาหารอยใู่ น หอ้ งครัวน้ีเอง

นีน่ามองตามเจา้ ของบา้ นสาวที่เคลื่อนไหวอยา่ งคลอ่ งแคลว่ ร่างสูงใหญ่เกินกวา่ หญิงสาวทวั่ ไปดเู ขา้ กนั ไดด้ ีกบั หอ้ งครัวเลก็ ๆ น้ี เธอกบั สามีพยายามที่จะดแู ลไลล่าส์เท่าท่ีจะสามารถทาํ ได้ หากไลล่าส์เองกเ็ ป็นผใู้ หญ่แลว้ และดูแลตวั เองไดเ้ ป็นอยา่ งดี อาจจะดีมากเกินไปดว้ ยซ้าํ เพราะทาํ ใหไ้ ม่มีทีท่าวา่ จะมีชายหนุ่ม คนไหนจะกา้ วเขา้ มาขอดูแลไลลา่ ส์ “ไม่เสียช่ือ ‘ครู’ ใช่ไหมคะ” ไลล่าส์ลุน้ แทบไม่กะพริบ ตาเม่ือนีน่าชิมไก่อบ ก่อนจะยมิ้ แป้ นเมื่อครูพยกั หนา้ ใหล้ กู ศิษย์ ผา่ น “ใชไ้ ดจ้ ะ้ หนงั กรอบ เน้ือนุ่ม ไดก้ ล่ินและรสของสมุนไพร พอดี” นีน่าพดู ยมิ้ ๆ “คราวน้ีกห็ าคนถกั มงกฎุ กหุ ลาบไดแ้ ลว้ จะ้ ” ไลล่าส์หวั เราะเสียงดงั “ทาํ ไมกลายเป็นเรื่องมงกฎุ กหุ ลาบไปไดล้ ะคะ” “แหม กป็ ้ าเสียดายน่ีนา ไลลา่ ส์ท้งั ทาํ งานเก่ง ทาํ อาหารก็ ใชไ้ ด้ ฝีมือยงิ ธนูกเ็ ป็นเลิศอีก จะอยเู่ ป็นโสดไปทาํ ไม จริงไหม ลงุ ”

ไคแลนหวั เราะในลาํ คอ ภรรยาเขากเ็ ป็นอยา่ งน้ี เฝ้ าเกล้ีย กลอ่ มใหไ้ ลลา่ ส์มีคนรักสักคน แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยไดผ้ ลนกั “จริง แต่กแ็ ลว้ แต่ชะตาคนล่ะน่านีน่า” ไคแลนหนั ไปหลิ่ว ตาใหไ้ ลล่าส์ “ถา้ ดาวค่ขู องไลล่าส์ปรากฏข้ึนเรากจ็ ะไดเ้ ห็นเอง ตอนน้ีเรามากินไก่อร่อยๆ ของไลลา่ ส์ดีกวา่ ” “ใช่ค่ะลงุ ไคแลน” ไลลา่ ส์พยกั หนา้ หงึกหงกั ไลล่าส์รินไวนเ์ พม่ิ ไก่อบ ขนมปังน้าํ ผ้ึงและสลดั ค่อยๆ พร่องไป การสนทนากด็ าํ เนินต่อไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องการ เตรียมงานเทศกาลดอกกหุ ลาบซ่ึงอยใู่ นทุกลมหายใจเขา้ ออกของ คนในหมู่บา้ น โดยเฉพาะเมื่อแต่ละครอบครัวไดร้ ู้จากกล่มุ เดก็ ๆ วา่ เจา้ ชายผกู้ องจะเสดจ็ ร่วมงานดว้ ย “แหม... น่าต่ืนเตน้ นะท่ีงานเทศกาลดอกกหุ ลาบของ หม่บู า้ นเรา เจา้ ชายผกู้ องจะเสดจ็ น่ะ” นีน่าเอย่ มือตกั น้าํ ผ้ึงราด วอฟเฟิ ลกุหลาบใหส้ ามี “ถึงจะเป็นการส่วนพระองคก์ ต็ ามเถอะ” เธอกบั เหลา่ ผหู้ ญิงของหมู่บา้ นต่างช่วยกนั คิดรายการอาหารพิเศษ สุดไวแ้ ลว้

ไคแลนพยกั หนา้ เป็นเร่ืองท่ีไม่เคยมีใครคาดคิด ท่ามกลาง ความต่ืนเตน้ ยนิ ดีของชาวบา้ นทวั่ ไป กย็ งั มีส่ิงหน่ึงที่ตอ้ งคาํ นึงถึง “นน่ั สิ นี่แจสส์กเ็ ลยไม่รู้จะดีใจหรือกลมุ้ ใจดี” “ทาํ ไมล่ะ เจา้ ชายผกู้ องท่านออกจะน่ารัก” นีน่าถามอยา่ ง แปลกใจ ผใู้ หญ่บา้ นจะตอ้ งกลมุ้ ใจไปทาํ ไมกนั ออกจะเป็นเรื่องดี ดว้ ยซ้าํ นีน่าเคยไปท่ีสะพาน เห็นเจา้ ชายผกู้ องเสดจ็ ออกมาพบกบั ชาวบา้ นอยา่ งเป็นกนั เอง จนนางแอบปันใจจากเจา้ ชายแสงจนั ทร์มาใหเ้ จา้ ชายผกู้ อง ไม่นอ้ ย “จริงไหมไลลา่ ส์” นางถามไลล่าส์ยมิ้ ๆ เพราะไดข้ ่าวเล่า ข่าวลือมาวา่ ไลล่าส์น้นั สนิทสนมกบั เจา้ ชายผกู้ องเป็นพิเศษ แต่ จะอยา่ งไรกไ็ ม่มีใครแน่ใจ “ท่านเป็นคนง่ายๆ ค่ะ พระอธั ยาศยั ดี ไม่ถือพระองค”์ “ไลลา่ ส์รู้จกั ท่านดีนี่จ๊ะ” ไลล่าส์เหลือบมองนีน่า ดวงตาของนางพุง่ มาท่ีเธอมี ประกายสงสัยอะไรบางอยา่ ง ไลลา่ ส์ยมิ้ บางๆ “ก.็ ..ไลล่าส์เป็น เพื่อนท่านนี่คะ”

“เพ่ือน...” ไลล่าส์พยกั หนา้ เริ่มเล่าเรื่องที่เธอพบกบั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย คร้ังแรก นีน่าฟังพลางสังเกตสีหนา้ ของไลลา่ ส์ซ่ึงนางรักประดุจ ลกู สาว หากไม่เป็นแววตาประกายฝัน...หรือทีท่าอะไรที่จะทาํ ให้ นางกงั วล นางอยากใหไ้ ลล่าส์มีครอบครัวกจ็ ริง แต่ขอเป็นเพียงแค่ ผชู้ ายธรรมดาๆ สกั คนที่จะทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์มีความสุขกพ็ อ ขอใหค้ วามสัมพนั ธ์ระหวา่ งไลล่าส์กบั เจา้ ชายผกู้ องเป็นแค่ เพือ่ นต่อไปเถอะ “เจา้ ชายผกู้ องไม่โปรดพิธีการหรอกค่ะ ท่านบอกวา่ อยาก ทอดพระเนตรเทศกาลในแบบที่เราเป็นน่ะค่ะ ลุงกบั ลุงแจสส์ไม่ ตอ้ งกงั วล” ไคแลนโคลงศีรษะ “ไม่ใช่เรื่องน้นั หรอกไลลา่ ส์ ท่ีแจสส์กลุม้ กค็ ือหากเกิด อะไรข้ึนกบั เจา้ ชายผกู้ อง หมู่บา้ นเราจะรับไม่ไหว”

“ลงุ แจสส์กงั วลเร่ืองความปลอดภยั หรือคะ” ไลลา่ ส์มองสี หนา้ กงั วลของไคแลน เธอนึกถึงการปรากฏพระองคแ์ ต่ละคร้ัง ของเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย กเ็ ห็นเสดจ็ มากบั ผกู้ องเรยเ์ พียงแค่สองคนทุกคร้ัง แมฝ้ ีมือการยงิ ธนูของเรยไ์ ม่ถึงกบั ยอดเยย่ี ม แต่ราชองครักษ์ ในปัจจุบนั เขาไม่ไดใชอ้ าวธุ โบราณกนั นี่ และไลลา่ ส์เชื่อวา่ เรย์ น้นั ไม่น่าจะธรรมดา “อืม... ใช่แลว้ ไลล่าส์ ปกติหมู่บา้ นเรากส็ งบเรียบร้อยดี แต่ เรากไ็ ม่รู้วา่ จะเกิดอะไรข้ึน” ไคแลนตอบ หากกย็ งั เอ่ยต่อ “แต่ท่ี เจา้ ชายผกู้ องทรงตอ้ งการมาร่วมงานท่ีหมู่บา้ นเรามนั กเ็ ป็นเรื่องน่า ปล้ืม” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียกาํ ลงั เป็น ‘ขวญั ใจ’ ของชาวหุบเขา กหุ ลาบ ไลลา่ ส์ตกั วอฟเฟิ ลราดน้าํ ผ้ึง กลิ่นแป้ ง กหุ ลาบ และน้าํ ผ้ึง ผสานเขา้ กนั เป็นอยา่ งดี นีน่าทาํ วอฟเฟิ ลแบบน้ีนุ่มหนา เค้ียวได้ อยา่ งเพลิดเพลิน เธอเจอผกู้ องเซนคร้ังสุดทา้ ยกต็ อนท่ีฝึกซอ้ มธนู

สองสามวนั ท่ีผา่ นมา หลงั โรงเรียนเลิกเธอขี่จกั รยานเลียบ ลาํ ธาร กไ็ ม่พบร่างสูงใหญ่ ไลลา่ ส์พยายามไม่รู้สึกผิดหวงั “การรักษาความปลอดภยั อืม... ลองปรึกษาทางค่ายทหารดี ไหมคะ” ไลลา่ ส์เสนอ เธอเห็นดว้ ยกบั ไคแลน แมจ้ ะไม่มี หมายกาํ หนดการแน่ชดั แต่การเตรียมพร้อมกน็ ่าจะเป็นเรื่องท่ี ควรจะทาํ “จริงสิ...เป็นความคิดท่ีดี” ไคแลนพยกั หนา้ “เดี๋ยวลุงไปคุย กบั แจสส์ดู ใหผ้ เู้ ชี่ยวชาญช่วยคิดคงจะดีกวา่ ” ไลลา่ ส์ยมิ้ กวา้ ง “ออ้ วนั หยดุ น้ีหนูจะไปงานนวตั กรรมการศึกษาที่เลนีธนะ คะ ป้ านีน่ากบั ลงุ ไคแลนอยากไดอ้ ะไรจากเลนีธบา้ งไหมคะ” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียทรงเงยพระพกั ตร์ข้ึนจากเอกสารในแฟ้ ม ขนาดใหญ่บนโต๊ะทรงพระอกั ษร ทรงสบพระเนตรอ่อนหวาน ของเจา้ หญิงลิลีเธีย “ไดเ้ วลาเสวยแลว้ นะเพคะ”

องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงถอนพระทยั เบาๆ ทรงรู้สึกวา่ เวลา ในแต่ละวนั ช่างนอ้ ยเหลือเกิน วนั น้ีท้งั วนั กท็ รงมีประชุมกบั รัฐมนตรีในกระทรวงต่างๆ โดยเฉพาะกระทรวงทางดา้ น เศรษฐกิจ แผนกระตุน้ เศรษฐกิจมากมายถูกเสนอข้ึนมาใหท้ รง พิจารณา และยงั งานดา้ นอ่ืนๆ อีกมากมาย “ยงั อ่านแฟ้ มของลิลี่ไม่เสร็จเลย” ขอ้ มูลบางอยา่ งที่ทรงให้ ราชเลขานุการทรงรวบรวมมาใหต้ ามกระแสรับส่งั ท่ามกลาง ปัญหาเศรษฐกิจรุมเร้า กย็ งั มีปัญหาอื่นๆ ท่ีจะตอ้ งไดร้ ับการแกไ้ ข เช่นกนั ทรงอยากแกไ้ ขเร็วๆ เสียดว้ ยซ้าํ “เสวยก่อนเถอะเพคะ ถนอมพระวรกายบา้ ง อยา่ ทรงหกั โหมเลยเพคะ” เจา้ หญิงลิลีเธียตรัสนุ่มนวล สบพระเนตรคมดว้ ย พระทยั เป็นห่วงเหลือลน้ องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงงานหนกั มากเกินไป ทรงกลวั วา่ สกั วนั หน่ึงจะถึงขีดจาํ กดั ของพระวรกาย หากองคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรง พระประชวร เห็นทีเลนีเธียจะแยแ่ น่

“เฮอ้ ...กไ็ ด”้ ทรงพยกั พระพกั ตร์ ปิ ดแฟ้ มเอกสารแลว้ ทรง ลกุ ยนื “ลิล่ีอยรู่ ่วมโต๊ะกบั พก่ี ่อนนะ” “เอ่อ... เพคะ” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียทอดพระเนตรสีพระพกั ตร์ลาํ บากพระทยั ของพระญาติสาว แมจ้ ะทรงเขา้ พระทยั ดีเร่ืองท่ีอีกฝ่ ายพยายาม รักษาระยะห่างไม่ใหส้ นิทสนมกบั พระองคม์ ากเกินไป หญิงสาวรอบขา้ งพระองคล์ ว้ นแลว้ แต่ถกู เพง่ เลง็ ท้งั น้นั “พี่อยากคุยเร่ือง...” ทรงทอดพระเนตรแฟ้ มบนโต๊ะพระ อกั ษร “อยากไดค้ วามเห็นของลิลี่หน่อย” นอกจากจะทาํ งานตามท่ี ทรงตอ้ งการไดเ้ ป็นอยา่ งดีแลว้ ความคิดและความเห็นของเจา้ หญิงลิลีเธียยงั เป็นสิ่งท่ีไม่เคยมองขา้ ม นอกจากความสวยแลว้ ...เจา้ หญิงลิลีเธียยงั ทรงฉลาด เจา้ หญิงลิลีเธียทอดพระเนตรแฟ้ มสีดาํ ซ่ึงมีกระดาษปิ ดหนา้ วา่ ‘คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ’ ทรงสบพระเนตรคม แลว้ ตอ้ งลอบถอนพระทยั พระเนตรงามล้าํ แห่งเจา้ ชายแสงจนั ทร์ฉายประกายกร้าว อยา่ งท่ีไม่ค่อยมีใครไดเ้ ห็นนกั

การจดั การศึกษาของเลนีเธียมีคณะกรรมการชุดน้ีดูแล สมเดจ็ พระราชาธิบดีทรงวางพระทยั เร่ืองการศึกษามาตลอด หาก ตอนน้ี... องคม์ กฎุ ราชกมุ ารแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ “ไปกนั เถอะลิลี่” ทรงพระดาํ เนินนาํ ราชเลขานุการออกจาก หอ้ งทรงพระอกั ษร หากพระกรรณยงั แวว่ ถึงพระสุรเสียงของพระ อนุชาเมื่อคืนวาน ‘ผมไม่รู้จะสงสารใครดี ระหวา่ งครูกบั นกั เรียนท่ีนนั่ หรือ ประเทศของเรา’ ไลล่าส์โบกมือส่งนีน่าและไคแลนจากหนา้ บา้ น สองสามี ภรรยาเดินกลบั บา้ นอยา่ งอารมณ์ดี การรับประทานอาหารและบท สนทนากล้วั เสียงหวั เราะสร้างความสุขใหอ้ ยา่ งมากมาย ไลล่าส์ ปิ ดประตรู ้ัว สูดกลิ่นหอมของดอกไมย้ ามค่าํ คืน แลว้ เดินกลบั เขา้ บา้ น หญิงสาวตรงไปยงั หอ้ งนง่ั เลน่ ซ่ึงปรับมาเป็นหอ้ งทาํ งาน ของเธอดว้ ย ไลล่าส์เปิ ดคอมพิวเตอร์เพ่อื ทาํ สื่อการสอนท่ีทาํ คา้ ง

ไวต้ ่อ การสร้างสื่อการเรียนการสอนที่ดึงดูดใจเดก็ ๆ ยอ่ มทาํ ให้ เดก็ ๆ ต้งั ใจเรียนมากข้ึน ไลลา่ ส์เปิ ดแฟ้ มภาพการ์ตนู ข้ึนมา เพราะสิ่งท่ีเรียกร้องความ สนใจของเดก็ เลก็ ๆ ในช้นั เรียนของเธอไดด้ ีกค็ ือภาพการ์ตูนนี่ แหละ โดยเฉพาะตวั ละครจากเทพนิยายท้งั หลายเป็นที่ชื่นชอบ ของลกู ศิษยเ์ ธอเป็นพิเศษ ไลล่าส์ตดั ภาพการ์ตนู มาใส่ใน แบบฝึกหดั สายตาจรดจ่ออยทู่ ี่หนา้ จอคอมพิวเตอร์เป็นเวลานาน จนกระทง่ั ไดย้ นิ เสียงกริ่งโทรศพั ทจ์ ึงแทบสะดุง้ “ยายไมอาขยนั โทรมาจริงๆ” ไลลา่ ส์พึมพาํ เพราะคนท่ี โทรศพั ทห์ าเธอตอนค่าํ ๆ น้นั มีเพยี งคนเดียวเท่าน้นั “วา่ ไงยะยายครูในเมือง” เธอกรอกเสียงลงไปก่อนฝ่ ายน้นั จะทกั มา ไลล่าส์ขมวดคิ้วเพราะเสียงท่ีตอบกลบั มาน้นั เป็นเสียงทุม้ ๆ “รอโทรศพั ทค์ รูในเมืองอยเู่ หรอครับ ผมจะไดไ้ ม่กวน” ไลล่าส์เผยอริมฝีปาก หากไม่มีเสียงใดดงั ลอดออกมา

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๑๐ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ ทรงแหงนข้ึนมอง ทอ้ งฟ้ ากวา้ ง ท่ามกลางดวงตาวที่กาํ ลงั เปล่งประกายระยบิ ระยบั พระจนั ทร์เส้ียวปรากฏเป็นเงายงั ไม่ทอแสงนกั หากอีกไม่นานจะ ถึงวนั ท่ีพระจนั ทร์เตม็ ดวงแลว้ ทอ้ งฟ้ าเลนีเธียที่ถกู ยอ้ มดว้ ยแสงจนั ทร์น้นั ... งดงามยง่ิ กวา่ ที่ใด “ไลลา่ ส์ ยงั อยไู่ หมครับ” “เอ่อ ผกู้ องเหรอคะ” รอยแยม้ พระสรวลขยายข้ึน น้าํ เสียงของเธอก่ึงลงั เล “ครับ ดีใจท่ีคุณจาํ เสียงผมได”้ การเสดจ็ ไปทุกหม่บู า้ นในช่วงสองสามวนั น้ี ทาํ ใหไ้ ม่ทรงมี เวลาไป ‘สาํ รวจ’ ริมลาํ ธารเช่นเดิม แมก้ ารสนทนากบั ชาวหุบเขา กหุ ลาบโดยเฉพาะเดก็ ๆ ท้งั หลาย ทาํ ใหท้ รงได้ ‘อะไรๆ’ มากมาย แต่กท็ รงรู้สึกกงั วลพระทยั ที่ไม่ไดพ้ บเธออีก อยากเห็นหนา้ อยากไดย้ นิ เสียง

จนตอ้ งหาสกั หนทางเพอ่ื ระงบั ความกระวนกระวายใน พระทยั ไลล่าส์ถือโทรศพั ทก์ ลบั มานง่ั ที่เกา้ อ้ีหนา้ คอมพวิ เตอร์อยา่ ง งงๆ พระสุรเสียงทุม้ นุ่มยงั ดงั อยขู่ า้ งๆ หู หากที่ไลล่าส์สงสัย ทรงรู้หมายเลขโทรศพั ทข์ องเธอไดย้ งั ไง “ผมคน้ หมายเลขคุณจากเวบ็ ไซตข์ องศนู ยบ์ ริการโทรศพั ท”์ ราวกบั ทรงรู้คาํ ถามในใจของเธอ “คุณคงไม่รังเกียจนะครับ” กจ็ ะใหเ้ ธอตอบวา่ อยา่ งไรได้ นอกจาก... “ไม่หรอกค่ะ” “คุณกาํ ลงั ยงุ่ หรือเปล่า ผมรบกวนไหมครับ” กระแสรับสง่ั น้นั นุ่มนวลจนเกือบจะเป็นเวา้ วอน ตอนแรกกท็ รงกงั วลอยวู่ า่ จะ หาหมายเลขโทรศพั ทข์ องเธออยา่ งไรที่จะไม่เป็นการเอิกเริก โชค ดีเหลือเกินที่ไลล่าส์เปล่ียนมาใชช้ ื่อของเธอเป็นเจา้ ของหมายเลข โทรศพั ทบ์ า้ นแทนบิดาที่เสียชีวติ ทาํ ใหท้ รงพบหมายเลขเธอได้ ง่าย ไลลา่ ส์มองหนา้ จอคอมพวิ เตอร์ซ่ึงยงั เปิ ดคา้ งภาพการ์ตูน จากเทพนิยายท้งั หลายอยู่ ซินเดอเรลล่าและเจา้ ชายยมิ้ ใหเ้ ธอ

“ไม่ค่ะ ไม่ไดย้ งุ่ ” ไลลา่ ส์แมจ้ ะตอบไปเช่นน้นั เธอกย็ งั คดั ลอกรูปภาพไปยงั ไฟลโ์ จทยป์ ัญหาท่ีกาํ ลงั ทาํ คา้ งอยู่ และยงั สามารถท่ีจะทาํ งานไดข้ ณะที่ฟังพระสุรเสียงนุ่มๆ ดงั ผา่ น โทรศพั ท์ “ผมดีใจที่คุณไม่โกรธ ผมไม่ไดต้ ้งั ใจจะใหค้ ุณไปรอเกอ้ ” “ไม่หรอกค่ะ ฉนั เขา้ ใจ” ความนอ้ ยใจที่เคยมีอยอู่ นั ตธานไป ไลลา่ ส์รู้สึกถึงความโลง่ ใจอยา่ งมากมาย “ผมดีใจที่ไดค้ ุยกบั คุณ” ไลลา่ ส์ไม่แน่ใจวา่ เวลาผา่ นไปนานเท่าไร เธอต้งั ใจฟัง เรื่องราวถึงหมู่บา้ นต่างๆ ที่เสดจ็ ไปเยอื น ความน่ารักของเดก็ ๆ ใน แต่ละหมู่บา้ น ทุกวนิ าทีท่ีผา่ นไปไลลา่ ส์รู้สึกถึงความสดใส ความ ร่าเริง และในบา้ นหลงั นอ้ ยน้ีไม่มีความเหงาอีกต่อไป “ชาวหุบเขากหุ ลาบ ใจดีกบั ผมมากเลยนะครับ” เรยม์ องตามพระวรกายสูงใหญ่ท่ีทรงพระดาํ เนินกลบั ไป กลบั มาท่ีระเบียงดา้ นหลงั ของพระตาํ หนกั ในพระหตั ถค์ ือ โทรศพั ท์ พระพกั ตร์เปี่ ยมไปดว้ ยรอยแยม้ พระสรวล

ก่อนหนา้ เขาเห็นพระองคถ์ อนพระทยั อยเู่ ป็นนาน แลว้ กท็ รงขลกุ อยทู่ ี่หนา้ จอคอมพวิ เตอร์ จากน้นั กเ็ ป็นเช่นที่ เขาเห็นในตอนน้ี หากครูสาวคนน้นั จะทาํ ใหพ้ ระพกั ตร์และพระเนตรน้นั เปลง่ ประกายราวกบั ดวงดาวในค่าํ คืนน้ี เขากม็ ีความสุขและยนิ ดี เช่นกนั แต่... เรยม์ องไปยงั พระวรกายสูงใหญ่ เขากย็ งั ไม่แน่ใจในอนาคตนกั เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนียเสดจ็ ลงจากรถยนตค์ นั ใหญ่อยา่ ง รวดเร็ว ทรงสาวพระบาทเร็วๆ ข้ึนไปยงั มุขหนา้ คฤหาสนโ์ ร ซานน์โดยไม่สนพระทยั วา่ จะมีใครตามเสดจ็ หรือไม่ พระพกั ตร์ อิ่มมีเคา้ บ้ึงตึงอยา่ งที่ไม่ค่อยมีใครไดเ้ ห็นบ่อยนกั “เสดจ็ กลบั มาแลว้ หรือเพคะ” ดชั เชสแห่งโรซานน์กา้ ว ออกมาจากหอ้ งนงั่ เล่น เขา้ มายงั หอ้ งโถงเพราะไดย้ นิ เสียงรถยนต์ แล่นเขา้ มาจอดหนา้ มุขตึก

“ค่ะ ท่านป้ า” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียพยายามแยม้ พระ สรวล แมจ้ ะสูงวยั แลว้ แต่ดชั เชสแห่งโรซานนย์ งั คงความงดงาม ในดวงหนา้ น้นั กเ็ ตม็ ไปดว้ ยรอยยมิ้ อนั อบอุน่ “เป็นอะไรไปเพคะ พระพกั ตร์ไม่แจ่มใสเลย เหน่ือยมาก หรือเพคะ” “เอ่อ... นิดหน่อยค่ะ” “ถา้ เช่นน้นั เสดจ็ หอ้ งนง่ั เลน่ กบั ป้ านะเพคะ เสวยพระสุธา รสชากบั ขนมอร่อยๆ น่าจะทาํ ใหห้ ายเหนื่อยเพคะ” ดชั เชสม่าย แตะพระกร ก่อนจะถอนหายใจยาว แลว้ ระบายยมิ้ “ป้ ากน็ ึกวา่ พอ่ ลกู ชายป้ ากวนพระทยั เสียอีก” พระโอษฐเ์ มม้ ข้ึนนอ้ ยๆ โดยที่ดชั เชสไม่เห็น วนั น้ีท้งั วนั ไดเ้ สดจ็ ศูนยว์ ิจยั กหุ ลาบโรซานนซ์ ่ึงเป็นแหล่ง รวบรวมกหุ ลาบนานาชนิด ท้งั กหุ ลาบป่ า กหุ ลาบพ้ืนเมืองและ กหุ ลาบสายพนั ธุ์ต่างประเทศท่ีนิยมนาํ มาผลิตน้าํ มนั กหุ ลาบ เช่น กหุ ลาบดามสั น่าจะเป็นวนั ท่ีสนุกสนานไม่นอ้ ย หากไม่เป็นเพราะ... คน นาํ ทาง

ผเู้ ช่ียวชาญดา้ นกุหลาบที่ดชั เชสแนะนาํ ตาแก่บา้ ... ยงั นิสยั เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เอน่าถือตะกร้าสานซ่ึงมีขนมหลากหลายชนิดเขา้ ไปในพระ ตาํ หนกั ชวั่ คราวในค่ายทหารโรซานน์ เธอยมิ้ ใหท้ หารมหาดเลก็ ที่ วง่ิ มาจากดา้ นใน “คะ...คุณหญิง” ทหารมหาดเลก็ เบิกตาโต เขาจาํ ราช องครักษส์ าวสวยท่ีตามเสดจ็ เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนียได้ เธอไม่ใช่ แค่ทหารราชองครักษธ์ รรมดา แต่เป็นถึงธิดาของขนุ นางระดบั สูง “พระขนิษฐาใหฉ้ นั นาํ ขนมมาถวายฝ่ าบาทค่ะ เสดจ็ กลบั มา หรือยงั คะ” เธอถามอยา่ งไม่แน่ใจ แมจ้ ะพลบค่าํ แลว้ แต่กไ็ ม่รู้วา่ ปกติจะเสดจ็ กลบั ตอนไหน “กลบั มาแลว้ ครับ ทรงฝึกดาบอยกู่ บั ผกู้ องเรยท์ างดา้ นหลงั ครับ” เขารีบรับตะกร้าหนกั อ้ึงจากหญิงสาว “คุณหญิงจะเขา้ เฝ้ า เลยไหมครับ ผมจะนาํ ทางให”้ “อืม... ยงั ดีกวา่ ค่ะ ฉนั รอสักครู่กไ็ ดค้ ่ะ จะไดไ้ ม่ขดั จงั หวะ การฝึกของพระองค”์ เอน่าตอบ พร้อมกบั ยมิ้ นอ้ ยๆ ใหท้ หารหนุ่ม “ฉนั ไปช่วยจดั ขนมในครัว ไดไ้ หมคะ”