มงกุฎหัวใจ

ค่ะ” เธอผายมือและเดินนาํ กลบั ออกจากหอ้ งโถงไปยงั ส่วนใน ของวหิ าร ไลลา่ ส์รู้สึกวา่ มีสายตาหลายคู่มองตามดว้ ยความสงสัยวา่ พวกเธอเป็ นใคร เธอรู้สึกแปลกๆ ที่ไดร้ ับการดแู ลเป็นพเิ ศษเช่นน้ี “ถามจริงๆ นะไลล่าส์ ตกลงเจา้ ชายของเธอนี่เป็นใครกนั น่ะ เจา้ หนา้ ที่วิหารถึงดูแลเราดีขนาดน้ี” ไมอาร้ังเพ่ือนสาวใหเ้ ดินชา้ ลงเพือ่ ถามในสิ่งท่ีเธอยงั รู้สึกคา้ งคาใจ เพราะนึกไม่ออกเสียทีท้งั ๆ ท่ีรู้สึกคุน้ พระพกั ตร์เจา้ ชายของเพอ่ื นอยู่ “ไม่ใช่เจา้ ชายของฉนั จะ้ ” ไลลา่ ส์แยง้ “อื่อ...นนั่ แหละๆ เจา้ ชายเซน เพือ่ นของเธอน่ะ” ไลล่าส์หวั เราะสีหนา้ ยงุ่ เหยงิ ของเพ่ือนสาว “His Royal Highness Prince of Lenitia” ไลลา่ ส์ยกั คิ้ว “รู้ หรือยงั จ๊ะ” พระยศน้ีมีเพียงพระองคเ์ ดียวในเลนีเธีย “ฮา้ ...” ไมอาอทุ านจนเจา้ หนา้ ที่สาวหนั มาดู เธอยมิ้ แหยๆ ลดเสียงลงกระซิบ “พระอนุชาเหรอ... ตายแลว้ ยายไลล่าส์”

ไลล่าส์ไม่รู้วา่ ตวั เองจะตายหรือเปลา่ นะ แต่กร็ อดชีวติ จาก การเป็น ‘เพ่อื น’ ของเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียมาจนถึงตอนน้ี ไลล่าส์กลบั เขา้ มายงั หอ้ งรับรองก่อน เพราะไมอาน้นั ขอไป ทาํ ใจในหอ้ งน้าํ สกั ครู่เมื่อไดร้ ู้วา่ นายทหารหนุ่มหล่อๆ เท่ๆ และ ยงั โสดเป็นใคร หอ้ งรับรองน้ีถกู ตกแต่งเป็นพิเศษ ผา้ ปักตรา จนั ทราเหนือมงกฎุ ผืนใหญ่ท่ีแขวนบนผนงั ฝีมือประณีต ชุดเกา้ อ้ี ไมส้ ีเขม้ สลกั ลวดลายออ่ นชอ้ ย บุนวมหุม้ ดว้ ยผา้ ไหมปักลวดลาย ดอกไมน้ านาชนิด บนโตะ๊ กลางมีชุดน้าํ ชาเงินวาววบั พร้อมกบั ขนมอีกหลายชนิด แต่ที่โดดเด่นท่ีสุดคงจะเป็น บุรุษร่างสูงใหญ่ที่ยนื มองผา้ ปัก แวบหน่ึง...ไลล่าส์มองเห็นเส้ือผา้ แบบ ‘คร่ึงๆ กลางๆ’ น้นั เปล่ียนไป กางเกงยนี ส์เปล่ียนเป็นกางเกงผา้ ทอเน้ือละเอียด มีผา้ สีม่วง เขม้ เดินเสน้ ทองพนั ทบท่ีเอวสอบ เสน้ ผมยาวระตน้ คอ และเส้น ทองคาํ ถกั แถบเลก็ ๆ คาดที่หนา้ ผาก สุดทา้ ยคือ ผา้ คลมุ ไหล่สีม่วง

เขม้ ตรึงไวด้ ว้ ยเขม็ กลดั ประดบั อญั มณีท่ีเหนือไหลข่ วาปล่อยชาย ทิ้งลงเบ้ืองหลงั ภาพ...เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย “อา้ ว ทาํ ไมกลบั มาคนเดียวละ่ ครับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรง หนั กลบั มาเพราะรู้สึกวา่ เหมือนมีสายตามองพระองค์ และ พบวา่ ไลล่าส์ยนื อยทู่ ี่หนา้ ประตู ไลล่าส์กะพริบตา หลุดออกจากภวงั ค์ หญิงสาวหายใจเขา้ ลึก เรียกสติกลบั มาแลว้ กา้ วตรงไปหา ‘ผกู้ องเซน’ “ไมอาไปหอ้ งน้าํ ค่ะ” ไลลา่ ส์ตอบเสียงเบา “แลว้ ผกู้ องเรย์ ละ่ คะ” เธอมองหาเรยเ์ พอื่ เป็นการถว่ งเวลา เรียกสติใหก้ ลบั มา ครบถว้ น “คงอยแู่ ถวๆ น้ีล่ะครับ” ทรงสาวพระบาทไปยงั โต๊ะท่ี แม่บา้ นวิหารเตรียมน้าํ ชาและขนมไว้ “มาดื่มชาก่อนสิครับ แต่ อยา่ งเพิง่ กินอะไรเยอะ เด๋ียวขนมที่ผมเล้ียงจะไม่อร่อย” ไลล่าส์ยมิ้ บางๆ กระแสรับส่งั ยงั เปี่ ยมไปดว้ ยชีวติ ชีวาและ ความร่าเริงเช่นเดียวกบั ผกู้ องเซนท่ีเธอรู้จกั แลว้ อะไรที่ทาํ ใหเ้ ธอ เห็นภาพน้นั ...ภาพท่ีไลลา่ ส์รู้สึกวา่ รอยยมิ้ น้นั อยสู่ ุดเอ้ือม

ไกลเหมือนดวงดาวท่ีอยบู่ นทอ้ งฟ้ า “กหุ ลาบขาว...ความรักบริสุทธ์ิ แกลดิโอลสั ...ความเขม้ แขง็ เซเนีย...ประกายแห่งความหวงั คุณอธิษฐานอะไรหรือครับ” ไลลา่ ส์กะพริบตา มองช่อดอกไมแ้ หง้ ในเมือของตวั เอง ดอกไมแ้ หง้ ที่ยงั คงสีสันเดิมไวไ้ ดม้ าก “ผกู้ องแปลความหมายดอกไมท้ าํ นายไดด้ ว้ ยเหรอคะ” “กแ็ ค่ความหมายกวา้ งๆ เท่าน้นั ล่ะครับ ส่วนรายละเอียด น้นั ไม่ทราบเหมือนกนั ครับ” ทรงสบตาสีน้าํ ตาลทอง “ความหมายดีๆ ท้งั น้นั ครับ คาํ อธิษฐานของคุณน่าจะสมหวงั ” ไลลา่ ส์ถอนหายใจเบาๆ เร่ืองของทีน่ากลบั เขา้ มาอยใู่ นใจ เธออีกคร้ัง “ถา้ เป็นอยา่ งที่ผกู้ องวา่ กด็ ีสิคะ” “มีอะไรไม่สบายใจ เล่าใหผ้ มฟังกไ็ ดน้ ะครับไลล่าส์” กระแสรับสัง่ เจือความห่วงใย เพราะดวงตากลมโตน้นั ไม่สดใส เท่าที่ควร “ฉนั ...” ไลล่าส์อึกอกั แลว้ ส่ายหนา้ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

“ผมวา่ มีนะ เลา่ ใหเ้ พื่อนคนน้ีฟังไม่ไดห้ รือครับ เกบ็ เอาไว้ คนเดียวจะยงิ่ ไม่สบายใจนะครับ” ทรงอยากรู้เหลือเกินว่าเรื่อง อะไรที่ทาํ ใหน้ ยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองหม่นหมอง “หรือวา่ คุณไม่ ยอมรับวา่ ผมเป็นเพอ่ื นจริงๆ” “ถา้ พดู แบบน้ีอีก ฉนั โกรธจริงๆ นะคะผกู้ อง” ไลล่าส์ไม่ ชอบเลยท่ีเขาย้าํ เร่ืองน้ี “ผมขอโทษครับ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียถอนพระปัสสาสะ “ผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพอ่ื น พอมีเขา้ คนหน่ึงกเ็ ลยคิดมาก” “คะ...ผกู้ องน่ีนะคะไม่มีเพ่อื น” ไลล่าส์อทุ าน เจา้ ของ รอยยมิ้ ทรงเสน่ห์แบบน้ีน่ะหรือท่ีจะไม่มีเพือ่ น ทรงสบนยั นต์ าสีน้าํ ตาลทอง “ถา้ ตอนท่ีเราเจอกนั คร้ังแรกแลว้ คุณรู้วา่ ผมเป็นใคร คุณจะ ยอมเป็นเพ่ือนกบั ผมไหมครับ” ไลล่าส์น่ิงอ้ึง นึกถึงเหตุการณ์ในวนั น้นั หากเธอรู้วา่ ผชู้ ายที่ ปี นลงจากตน้ ไมเ้ ป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย เธอจะยงั คุยกบั เขา จนถึงเยน็ หรือ

“คุณไมอา... ตอนแรกเธอกย็ มิ้ แยม้ พดู คุยกบั ผมดี แต่ตอนน้ี เธอแทบไม่สบตาผมดว้ ยซ้าํ ” กระแสรับสั่งราบเรียบ แต่ไลลา่ ส์ กลบั รู้สึกวา่ มีอะไรบางอยา่ งที่ทาํ ใหเ้ ธอหายใจติดขดั เมื่อรู้วา่ เจา้ ของเหรียญจารึกท่ีเธอเกบ็ ไดเ้ ป็นใคร เธอเองก็ ต้งั ใจเพยี งแค่คืนแลว้ กถ็ อยห่างแค่น้นั “ไม่วา่ จะเป็นคุณ คุณไมอา หรืออีกหลายคนเม่ือรู้วา่ ผมเป็น เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียต่างกไ็ ม่อยากใกลช้ ิดผมเพราะเกรงจะถกู ครหาหรือไม่กเ็ กรงในคาํ นาํ หนา้ ของผม ส่วนคนท่ีรู้วา่ ผมเป็นใคร แลว้ เขา้ มา ผมกไ็ ม่เคยแน่ใจไดเ้ ลยวา่ เขามาเป็นเพอื่ นผมเพราะ อะไร ผลประโยชน์ อาํ นาจ หรือแมก้ ระทงั่ การใชผ้ มเชื่อมไปยงั สมเดจ็ พระราชาธิบดีหรือองคม์ กฎุ ราชกมุ าร” ไลลา่ ส์ส่ายหนา้ ไม่เคยคิดเลยวา่ เจา้ ชายผกู้ องที่มีรอยแยม้ พระสรวลตลอดเวลาจะมีความในพระทยั เช่นน้ี “ตอ้ งมีสกั คนสิคะท่ีจะเป็นเพ่อื นกบั ผกู้ องโดยไม่หวงั สิ่งใด ...อยา่ งผกู้ องเรย”์ หรือเธอ ไลล่าส์ไม่เคยคิดวา่ การเป็นเพอ่ื นกบั ผู้ กองเซนจะทาํ ใหเ้ ธอมีอะไรเปล่ียนไป ไลล่าส์ไม่เคยนึกถึงราช สาํ นกั เลนีเธียดว้ ยซ้าํ

“ขนาดเรยเ์ อง... เขากไ็ ม่ยอมเป็นเพ่อื นผม” ไลล่าส์อา้ ปากคา้ ง สบพระเนตรสีม่วงเขม้ อยา่ งตกใจ “ผกู้ องเรยน์ ะเหรอคะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระโอษฐน์ ิดๆ แต่พระเนตรน้นั ไม่มี ร่องรอยอารมณ์ขนั เจือปน “เพราะถึงท่ีสุดแลว้ ...เขาจะไม่ยอมใหผ้ มตายแทนเขา” เรยย์ นื กอดอก หลงั พิงผนงั ริมกรอบประตูหอ้ งรับรอง สบตาไมอาท่ียนื นิ่ง ครูสาวลืมตาโพลงฟังบทสนทนาในหอ้ ง แม้ จะไม่ไดย้ นิ ชดั เจนแต่กพ็ อฟังไดว้ า่ ท้งั ค่คู ุยเร่ืองอะไรกนั ไมอามองสีหนา้ เรียบเฉยของนายทหารหนุ่ม แมก้ ระทงั่ แวว ตากย็ งั นิ่งเฉย จนเธอเดาไม่ออกวา่ เขาคิดอยา่ งไรกนั แน่ “ผกู้ อง...” ไลล่าส์ไม่เคยนึกมาก่อน “แต่ผมจะไม่ยอมใหเ้ ขาตายแทนผมหรอก” พระเนตรคม ออ่ นแสงลง มุมพระโอษฐย์ กข้ึนนิดๆ “เดี๋ยวคู่หม้นั เขาจะมา

โวยวายกบั ผม เอน่าเป็นคนสนิทของนอ้ งสาวผมเอง เอาไวผ้ มจะ แนะนาํ ใหค้ ุณรู้จกั กบั เอน่านะครับ” “เออ้ ...” ไลลา่ ส์อ้ึง ปรับอารมณ์แทบไม่ทนั “เห็นไหมครับวา่ ผมหาเพอื่ นไดย้ ากขนาดไหน เม่ือพบแลว้ ผมกเ็ ลยใหค้ วามสาํ คญั มาก คราวน้ีพอจะบอกไดห้ รือยงั ครับวา่ ไม่ สบายใจเร่ืองอะไร” ไลล่าส์สบพระเนตรคมท่ีบ่งบอกถึงความห่วงใยและเอ้ือ อาทร “ฉนั บอกไม่ได.้ ..เพราะวา่ ผกู้ องเป็นเพื่อนฉนั ไงคะ” “อะไรนะครับ” “ฉนั ...ไม่ตอ้ งการใชป้ ระโยชน์จากผกู้ องค่ะ” “ไลลา่ ส์...หมายความวา่ ไงครับ” “เธอไม่ไดข้ อใหฝ้ ่ าบาทช่วยเธอนะไลล่าส์ แต่ช่วยเดก็ ๆ ต่างหาก” ไมอากา้ วเขา้ มาในหอ้ ง ครูสาวยกช่อดอกไมแ้ หง้ ข้ึน “เซเนีย...ประกายแห่งความหวงั ฝ่ าบาทเป็นดวงดาวแห่ง ความหวงั ของเราเพคะ”

ไลล่าส์หนั ขวบั ไปยงั เพื่อนสาว เธอเห็นชายเส้ือสีดาํ แวบๆ ที่หนา้ ประตู เธอสบตาไมอาแลว้ ส่ายหนา้ ชา้ ๆ แต่ไมอาพยกั หนา้ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรหญิงสาวท้งั สอง “เล่ามาเถอะครับไลล่าส์” ไลล่าส์ถอนหายใจเบาๆ หนั กลบั มาสบพระเนตรสีม่วงเขม้ แลว้ ตดั สินใจเลา่ “ท่ีฉนั กบั ไมอาต้งั ใจมาอธิษฐานกเ็ พราะฉนั พบเพอื่ นเก่าคน หน่ึงในงานนวตั กรรมการศึกษาค่ะ ฉนั เพ่งิ รู้วา่ เขาตอ้ งยา้ ย โรงเรียนเพราะโรงเรียนเก่าถกู ยบุ ” เจา้ ฟ้ าชายทอดพระเนตรสีหนา้ กงั วลของไลลา่ ส์ ทรงฟัง เรื่องท่ีเธอเล่าออกมาเร่ือยๆ โดยมีไมอาช่วยเสริม ส่วนราช องครักษข์ องพระองคน์ ้นั ยงั ไม่กลบั เขา้ มาในหอ้ ง อาจจะเฝ้ าอยหู่ นา้ หอ้ งจนกวา่ จะเสดจ็ กลบั กระมงั “ฉนั ไม่อยากใหม้ ีโรงเรียนไหนถูกยบุ อีก น่าจะมีวธิ ี แกป้ ัญหาท่ีดีกวา่ น้ีค่ะ” ไลลา่ ส์ถอนหายใจอีกคร้ัง “ฉนั ไม่รู้วา่ คณะกรรมการการศึกษาคิดอะไรกนั อยู่ แต่คนที่จะทาํ ใหพ้ วกเขา

หยดุ ทบทวนได้ กต็ อ้ งเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อพวกเขาซ่ึงกค็ ือ...” ไลลา่ ส์หยดุ “องคม์ กฎุ ราชกมุ าร” เจา้ ฟ้ าชายทรงต่อให้ ครูสาวท้งั สองพยกั หนา้ “ฉนั ไม่ไดเ้ ป็นคนดีมากหรอกนะคะ แต่ฉนั สงสารเดก็ ๆ ถา้ โรงเรียนของฉนั โดนยบุ แบบน้นั บา้ ง คงมีเดก็ ๆ หลายคน เดือดร้อนเลยทีเดียว” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงลกุ ยนื ข้ึน เดินไปยงั ผา้ ปักตรา ราชวงศซ์ ่ึงแขวนอยบู่ นผนงั พระองคก์ ม็ ีเรื่องท่ีไม่ไดบ้ อกไลล่าส์ เพราะทรงรับกระแสรับสั่งจาก ‘พเี่ ลธ์’ ใหช้ ่วยไปดูวา่ แทจ้ ริงวา่ สถานการณ์ดา้ นการศึกษาของทางหุบเขากุหลาบเป็น อยา่ งไรบา้ ง เป็นจริงตามรายงานของคณะกรรมการการศึกษา หรือไม่ โรงเรียนของไลลา่ ส์เป็นหน่ึงในโรงเรียนที่อยใู่ นรายงาน ของคณะกรรมการการศึกษา ทรงไดข้ อ้ มูลเบ้ืองตน้ จากการท่ีไลลา่ ส์เล่าเรื่องโรงเรียนที่ เธอรักให้ ‘เพื่อน’ ฟังอยา่ งละเอียด แบบน้ีจะเรียกวา่ ใชไ้ ลล่าส์ให้ เป็นประโยชน์ไดไ้ หม

สภาพโรงเรียนเก่าจริงตามรายงาน จาํ นวนการยา้ ยของ นกั เรียนเพิ่มข้ึนจริง แต่เดก็ ๆ ท่ีทรงร่วมซอ้ มธนูดว้ ย อีกท้งั ชาวบา้ นหลายคนที่ ทรงพบปะในช่วงที่ผา่ นมาต่างกต็ อ้ งการโรงเรียนในพ้นื ที่ ชาวไร่ กหุ ลาบตอ้ งทาํ งานหนกั ต้งั แต่เชา้ จรดเยน็ พวกเขาตอ้ งการใหล้ กู ที่ ยงั เลก็ เรียนโรงเรียนใกลๆ้ บา้ นท่ีเขาไวว้ างใจ ปัญหาของโรงเรียนน้นั มีหลายสาเหตุ กลุ่มผนู้ าํ หม่บู า้ นและ ชาวบา้ นที่คุน้ เคยกบั เจา้ ชายผกู้ องต่าง ‘เล่า’ เรื่องต่างๆ ในแถบ หม่บู า้ นใหฟ้ ังโดยไม่ปิ ดบงั หรือบิดเบือนขอ้ เทจ็ จริง ทรงเชื่อวา่ ชาวบา้ นน้นั พดู ความจริง สภาพโรงเรียนท่ีน่าจะปรับปรุงคร้ังใหญ่ อุปกรณ์การเรียน การสอนท่ีไม่ครบถว้ น จาํ นวนครูที่มีนอ้ ยและมีแนวโนม้ วา่ อาจจะมีครูยา้ ยออกไปจากพ้ืนที่เพิ่มเพราะมีครูหลายคนที่ไม่ใช่ คนในถ่ินน้นั ผปู้ กครองนกั เรียนที่เริ่มจะไม่เช่ือมนั่ ในการเรียน การสอน ปัญหาเกิดข้ึน แต่กน็ ่าจะแกท้ ่ีตน้ เหตุ มิใช่ตดั ปัญหาทิ้ง

โรงเรียนใดที่ไม่สามารถจดั การเรียนการสอนไดต้ าม มาตรฐานที่ต้งั ไวข้ องคณะกรรมการการศึกษาชุดน้ีกจ็ ะถกู แกป้ ัญหาดว้ ยการยบุ ไปเสีย “คุณไมอาพดู ถูกแลว้ ครับ...คุณไม่ไดใ้ ชป้ ระโยชน์จากผม” ไลล่าส์สบพระเนตรคมกลา้ มือกาํ ช่อดอกไมท้ าํ นาย ‘ประกายแห่งความหวงั ’ ดวงดาวที่เปล่งประกาย

ตอน ๑๓ รถสีขาวคนั เลก็ แลน่ ชา้ ๆ ข้ึนสู่เนินแสงตะวนั ทหารยามเปิ ด ด่านทนั ที จนกระทงั่ แลน่ ผา่ นประตซู ุม้ กุหลาบป่ าไปหยดุ หนา้ มุข ตึกสีชมพอู ่อน ผทู้ ่ีนง่ั อยหู่ ลงั พวงมาลยั กา้ วลงจากรถ ร่างโปร่ง บางในชุดกระโปรงสีดาํ เงยหนา้ ข้ึนมองตราเหนือหลงั คามุขตึก พระอาทิตยท์ รงกลด แสงจนั ทร์แห่งเลนีเธียกลบั มาประทบั ภายใตด้ วงตราแห่ง แสงตะวนั “ขออภยั ค่ะท่านหญิงท่ีลิลี่ออกมารับชา้ ” เจา้ หญิงลิลีเธีย เสดจ็ ลงจากพระตาํ หนกั ทรงไดย้ นิ เสียงรายงานในวิทยสุ ื่อสาร จากทหารยามในแต่ละด่านรายงานส่งต่อกนั ทุกคร้ังที่มีผมู้ าเยอื น พระตาํ หนกั กุหลาบแกว้ แขกท่ีกาํ ลงั มาคือท่านหญิงแห่งวหิ าร พยากรณ์จึงเสดจ็ ออกมารับดว้ ยพระองค์ ผพู้ ยากรณ์วิถีดาวแมไ้ ม่ใช่เช้ือพระวงศ์ ไม่ใช่ขนุ นางช้นั สูง แต่ความสาํ คญั ยง่ิ กวา่

“โอ... ไม่เป็นไรเพคะลิลี่” ท่านหญิงซีรีไอส์ยมิ้ ใหเ้ จา้ หญิง ซ่ึงมีพระชนมน์ อ้ ยกวา่ เจา้ หญิงลิลี่นอ้ ยมกั จะไปท่ีวหิ ารพยากรณ์ เสมอเพือ่ อธิษฐานถึงพระบิดาที่เสดจ็ ไปสถิต ณ ดวงดาวบน ฟากฟ้ า “องคม์ กฎุ ราชกมุ ารประทบั อยหู่ รือไม่เพคะ” เจา้ หญิงลิลีเธียแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ หากไม่รู้วา่ เจา้ ของพระ ตาํ หนกั อยหู่ รือไม่ มีหรือท่านหญิงซีรีไอส์จะมา “กาํ ลงั ทรงงานอยใู่ นหอ้ งทรงพระอกั ษร เชิญท่านหญิงดา้ น ในค่ะ” เจา้ หญิงตรัสอยา่ งออ่ นหวาน มีไม่กี่คนท่ีจะสามารถขอเฝ้ า ฯ องคม์ กฎุ ราชกมุ ารโดยไม่มีการขอพระราชทานอนุญาต ล่วงหนา้ ก่อน และท่านหญิงซีรีไอส์กเ็ ป็นหน่ึงในไม่ก่ีคนน้นั องคม์ กฎุ ราชกมุ ารกท็ รงใหค้ วามสาํ คญั ต่อท่านหญิงซีรีไอส์ มากมายนกั “ซีรี... ทาํ ไมวนั น้ีมาถึงที่นี่ได”้ เจา้ ฟ้ าชายเลเธียสาวพระ บาทเร็วๆ เขา้ มาในหอ้ งกระจกซ่ึงมหาดเลก็ ทูลวา่ ท่านหญิงแห่ง วหิ ารพยากรณ์มารอเฝ้ าฯ ทรงรับมือบอบบางของท่านหญิงซ่ึงยอ่ ตวั ลงแสดงความเคารพแลว้ จุมพิตหลงั มือเบาๆ

“คงมาดว้ ยแรงคิดถึงฝ่ าบาท” นยั นต์ าสีม่วงออ่ นจางพราว ระยบั “อยา่ ทาํ ใหเ้ รามีความหวงั อยา่ งน้นั เลย” “ฝ่ าบาทกเ็ ช่นกนั ล่ะเพคะ” ท่านหญิงส่งคอ้ นนอ้ ยๆ “สรุปวา่ พอกนั ท้งั คู่ สมแลว้ ท่ีเป็นเพ่อื นรักกนั ใช่ไหม” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียรับสัง่ อยา่ งรู้ใจพระสหายในวยั เยาว์ หากในตอนน้ี ดว้ ยสถานะของท้งั คู่มิใช่เจา้ ชายองคน์ อ้ ยและท่านหญิงนอ้ ยๆ จึง ไม่ค่อยมีโอกาสไดพ้ บกนั นกั ผพู้ ยากรณ์วิถีดาวไม่ควรเก่ียวขอ้ งกบั เรื่องการเมืองการ ปกครอง ในอดีตมีขอ้ หา้ มผพู้ ยากรณ์วถิ ีดาวแต่งงานกบั บุคคลที่เป็น เช้ือพระวงศเ์ สียดว้ ยซ้าํ เพราะการที่ผนู้ าํ ทางความเชื่อและจิตใจอยู่ ถกู ดึงเขา้ ไปอยใู่ นข้วั อาํ นาจใด อาจจะทาํ ใหเ้ กิดความวุ่นวายใน ราชอาณาจกั รได้ ทวา่ นยั น์ตาสีม่วงออ่ นของท่านหญิงกแ็ สดงวา่ มีผพู้ ยากรณ์ วถิ ีดาวไดล้ ะเมิดขอ้ หา้ มน้นั

และกม็ ี ‘เสียง’ ที่สนบั สนุนใหพ้ ระองคท์ อดพระเนตรท่าน หญิงซีรีไอส์ใหม้ ากข้ึน “ตกลงวา่ มาหาเรา มีอะไรหรือซีรี” “ใจเยน็ ๆ น่าเลธ์...ขอจิบชาสกั นิดก่อน ลิล่ีนอ้ ยอุตส่าห์ชง ให”้ เจา้ ฟ้ าชายเลเธียโคลงพระเศียร ทรงปล่อยมือพระสหาย แลว้ ไปประทบั ที่เกา้ อ้ีตรงขา้ ม ทรงรินน้าํ ชาในฐานะเจา้ บา้ น “คนชงหายไปไหนแลว้ ล่ะ” “ถา้ อยากใหเ้ ขาอยรู่ ินน้าํ ชา กป็ ระทานเหรียญจารึกไปสิ” ท่านหญิงยกถว้ ยกระเบ้ืองเคลือบเน้ือบางเขียนลายกหุ ลาบป่ า บรรจุชาหอมกรุ่นข้ึนจิบ เจา้ หญิงดอกลิลล่ียงั คงเหมือนเดิมไม่มี ผิด “ไม่ตอ้ งมายสุ ่งน่าซีรี คราวน้ีบอกไดห้ รือยงั วา่ มีเร่ืองอะไร” กระแสรับสัง่ แมจ้ ะปนสรวล แต่กท็ รงหมายความเช่นน้นั จริงๆ ท่านหญิงซีรีไอส์ไม่เคยมาหาพระองคด์ ว้ ยเรื่องสัพเพเหระ แต่การ มาเยอื นโดยไม่บอกล่วงหนา้ มกั จะเป็นเรื่องไม่ค่อยดีนกั “โอ...ไม่มีเร่ืองใหเ้ ครียดหรอก เอ...หรือจะเรียกวา่ มีกไ็ ด”้

“ซีรี...” พระเนตรสีม่วงเขม้ หร่ีลง “มีดาวบางดวงที่มีอิทธิพลต่อดาวเวกา” ท่านหญิงอมยมิ้ นิดๆ ทรงเลิกพระขนง ก่อนพระเนตรงามล้าํ จะวาววบั “ดาวเวกา... เกิดอะไรข้ึนกบั เซน” ท่านหญิงยกมุมปากนอ้ ยๆ ดาวเวกาคือดาวที่สวา่ งท่ีสุดของ กลุม่ ดาวพิณ...ตราประจาํ พระองคข์ องพระอนุชา ศาสตร์แห่งดวงดาวเป็นท้งั วทิ ยาศาสตร์และศาสตร์แห่งการ พยากรณ์ เม่ือตะวนั ลบั ขอบฟ้ า แต่โบราณมานกั เดินทางจะมองหา ดวงจนั ทร์เพื่อนาํ ทาง แต่ในค่าํ คืนท่ีไร้แสงจนั ทร์ ดาวเหนือ...จะ นาํ ทางใหผ้ คู้ น กลุ่มดาวท้งั หลายมิเคยหยดุ นิ่ง ตาํ แหน่งบนทอ้ งฟ้ ากจ็ ะ เปลี่ยนไปอยา่ งชา้ ๆ ในอนาคตขา้ งหนา้ ดาวเวกา...จะกลายเป็น ดาวเหนือ “ซีรี อยา่ เอาแต่ยมิ้ ” ทรงส่ายพระพกั ตร์ “คราวก่อนท่ีบอกวา่ ดาวเวกาหม่นแสงกท็ าํ ใหเ้ ราใจหายมาทีหน่ึงแลว้ ”

“พระทยั เยน็ ๆ สิเพคะ ไม่ใช่เร่ืองร้ายแรงสกั นิด” ท่านหญิง ยมิ้ นอ้ ยๆ แสงจนั ทร์แห่งเลนีเธียมิไดเ้ ยอื กเยน็ นุ่มนวลดงั ภาพที่ ชาวเลนีเธียรู้จกั กนั “แลว้ ตกลงเป็นอยา่ งไรแน่” “กท็ ี่ทรงใหเ้ ซนไปอยทู่ างตะวนั ออกน้นั ดาวดวงหน่ึงก็ ปรากฏชดั แต่เป็นดาวที่ทาํ ใหเ้ วกาสุกสวา่ งข้ึน” ดาวดวงเลก็ ๆ ท่ี แทบจะมองไม่เห็น ดวงดาวท่ีไม่เคยมีความสาํ คญั “เรากท็ าํ ตามคาํ แนะนาํ ของท่านหญิงนน่ั แหละ” เมื่อพระ อนุชาขอยา้ ยออกจากเลนีธ พระองคก์ ท็ รงปรึกษาท่านหญิงซ่ึง ไดร้ ับคาํ แนะนาํ ถึงทิศตะวนั ออก ท่านหญิงสบพระเนตรงามล้าํ “ทรงรู้จกั มงกฎุ กหุ ลาบไหม เพคะ” “ซีรี...อยา่ นอกเรื่อง” “กไ็ ดๆ้ ” ท่านหญิงหวั เราะเบาๆ “ท่ีหม่อมฉนั มาท่ีน่ี ก็ เพราะวา่ ยงั ไม่ถึงเวลาพบกบั ดวงดาวที่ทาํ ใหเ้ วกาสุกใสน่ะเพคะ”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรมา้ สีดาํ ที่ผกู อยใู่ ตต้ น้ ไม้ หนา้ พระตาํ หนกั แลว้ โคลงพระเศียร พระเชษฐาเสดจ็ ผา่ นสวนป่ า ลงมาอีกแลว้ คืนน้ีพระจนั ทร์ยงั มีเพียงคร่ึงดวงเท่าน้นั “นายกลบั ไปพกั เถอะเรย์ พรุ่งน้ีกห็ ยดุ พกั ไปดว้ ยนะ เราจะ ไปเฝ้ าฯ พอ่ กบั แม่แค่น้นั ” ทรงหนั กลบั ไปยงั ราชองครักษซ์ ่ึงยนื อยเู่ บ้ืองพระปฤษฎางค์ เรยโ์ คง้ คาํ นบั ต่าํ แลว้ ผละกลบั ไปยงั รถของเขา “ถึงนายจะไม่เลือกเป็นเพอื่ นเรา แต่นายคือเพ่ือนของเรา นะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสไลห่ ลงั ราชองครักษ์ ทรงรู้วา่ เรยย์ นื ฟัง อยหู่ นา้ หอ้ งรับรองน้นั โดยตลอด เรยห์ นั กลบั มาโคง้ คาํ นบั อีกคร้ัง “เป็นพระกรุณาพระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียถอนพระปัสสาสะ ท้งั พระองคแ์ ละเรย์ ต่างกร็ ู้ความจริงขอ้ น้ีดี เรยอ์ าจจะเป็นเหมือนเพื่อนสนิท รับรู้และ รับฟังทุกอยา่ งในพระองค์ แต่เมื่อถึงเวลาตอ้ งเลือก สาํ หรับเรย์ หนา้ ท่ีกย็ อ่ มตอ้ งมาก่อนสิ่งใด ทรงหนั กลบั แลว้ เสดจ็ ข้ึนพระ

ตาํ หนกั สาวพระบาทเร็วๆ ไปยงั หอ้ งทรงพระสาํ ราญซ่ึงพระ เชษฐาประทบั เสวยพระสุธารสชา “พี่เลธ์... ทาํ ไมไม่โทรตามผมครับ” ทรงประทบั ตรงขา้ ม พระเชษฐา “กไ็ ม่ไดร้ ีบร้อนอะไร อีกอยา่ งพ่ีกช็ อบหอ้ งน้ี นง่ั อยนู่ านๆ ได”้ องคม์ กฎุ ราชกมุ ารรับสัง่ ปนสรวล “แลว้ กว็ า่ จะมากินม้ือเยน็ กบั เซนหน่อย ไม่ไดก้ ินอาหารดว้ ยกนั นานเท่าไรแลว้ นะเรา” “นานจนไม่จาํ แลว้ ครับ” สองพระเชษฐาพระอนุชาทรงพระสรวลประสานกนั ครอบครัวเลก็ ๆ ท่ีแยกยา้ ยกนั อยคู่ นละบา้ น ต่างคนกต็ ่างมี ภารกิจมากมาย แมแ้ ต่เวลาพบหนา้ พร้อมกนั ยงั แทบไม่มี อาหารค่าํ ม้ือเลก็ ๆ ของสองพน่ี อ้ ง เป็นไปดว้ ยความเรียบ ง่ายไร้พิธีการใดๆ หากพี่และนอ้ งมีใจตรงกนั ที่รู้สึกว่าขาด ‘ใคร บางคน’ ไป “ถา้ แม่ตวั ยงุ่ อยกู่ ค็ งจะสนุกดีนะ” พระเชษฐาพระองคโ์ ต ตรัสถึงพระขนิษฐา

“เห็นวา่ ไปคาซคั กบั ศูนยว์ ิจยั เรื่องตน้ ไมพ้ นั ธุ์ใหม่อะไรสกั อยา่ งครับ แลว้ แบบน้ีกหุ ลาบของพ่เี รฟจะเฉาไปหรือยงั กไ็ ม่รู้” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียแยม้ พระสรวล “ไม่หรอก เบลล่าไม่เคยทิ้งงาน วา่ แต่เบลล่ากบั พี่เรฟเขา้ กนั ไดด้ ีแลว้ หรือ” “อยา่ เพิ่งหวงั เรื่องเขา้ กนั ไดเ้ ลยครับ แค่คราวน้ีไม่ไดท้ ะเลาะ กนั กด็ ีเยยี่ มแลว้ ครับ” พระอนุชาตรัสปนสรวล “แม่ระฆงั ดาวของ เรากย็ งั เหมือนเดิม” ทรงเล่าเร่ืองจดหมายถึงดยกุ แห่งโรซานน์ “พ่เี รฟกช็ ่างยวั่ นอ้ งเหมือนเดิม” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียทรงนึกถึง ท่วงท่าเคร่งขรึมของดยกุ แห่งโรซานน์ หากเวลาอยกู่ บั พระ ขนิษฐาแลว้ กลบั ชอบยวั่ ใหน้ อ้ งสาวตวั นอ้ ยโมโหอยเู่ ร่ือย “ทาํ ยงั ไงถึงจะใหส้ องคนน้ีดีกนั ไดน้ ะ” “อา...อาจจะตอ้ งใหพ้ ี่เรฟถกั มงกฎุ กหุ ลาบใหก้ บั แม่ระฆงั ดาวของเราแลว้ ล่ะครับ” “หือ...อะไรคือมงกฎุ กหุ ลาบ” พระโอษฐไ์ ดร้ ูปงามแยม้ นอ้ ยๆ

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงหร่ีพระเนตร รอยแยม้ พระสรวลของ พระเชษฐาบางคร้ังกด็ ู ‘น่ากลวั ’ “มงกฎุ เจา้ สาวตามประเพณีของโรซานนค์ รับ” “ฟังดูน่าสนใจ” ทรงสบพระเนตรพระอนุชา “ไปอยโู่ ร ซานน์ไม่นาน ดูนายจะรู้อะไรดีๆ เยอะเลยนะ” นอกจากรอยแยม้ พระสรวลที่ดู ‘น่ากลวั ’ แลว้ แววพระ เนตรของพระเชษฐากย็ งั ดู ‘ไม่น่าไวว้ างใจ’ ดว้ ย เจา้ ของพระตาํ หนกั ตน้ สนนอ้ ยทรงพยกั พระพกั ตร์ให้ มหาดเลก็ เขา้ มาเกบ็ โตะ๊ เสวยและนาํ น้าํ ชากบั ของหวานซ่ึงเป็น ทาร์ตผลไมซ้ ่ึงพระเชษฐาประทานมา “อืม... ขนมฝีมือลิลี่ อร่อยเท่ากบั ขนมของจาซีไหมเซน” กระแสรับสั่งถามเรียบๆ แต่ทาํ ใหพ้ ระอนุชาแทบสาํ ลกั พระสุธา รสชา เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรพระพกั ตร์แยม้ ละไม

จาซีคืออดีตพอ่ ครัวของราชสาํ นกั ซ่ึงปลดเกษียณแลว้ จึงไป เปิ ดร้านขนมเลก็ ๆ แถบชานเมือง ร้านขนมอร่อยๆ ที่ทรงพาสอง ครูสาวไปในวนั น้ี “มีอะไรที่พเ่ี ลธ์ไม่รู้บา้ งครับ” “เจา้ ชายผกู้ องของไลลา่ ส์นี่น่ารักจริงๆ นะ” ไมอากระโดด ข้ึนมาบนเตียงท่ีเพอ่ื นสาวกาํ ลงั นอนตะแคง มองดชู ่อดอกไมแ้ หง้ พวกเธอแยกกบั เจา้ ชายผกู้ องและผกู้ องเรยใ์ นตอนเยน็ เพราะใช้ เวลาในร้านขนมแสนอร่อยนานทีเดียว ร้านขนมเลก็ ๆ ที่เธอเองกไ็ ม่เคยรู้วา่ มีอยใู่ นเลนีธดว้ ย แต่เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงคุน้ เคยดีท้งั ขนมในร้านและผเู้ ป็นเจา้ ของซ่ึง เป็นค่สู ามีภรรยาสูงวยั ปัญหาท่ีเป็นกงั วล เจา้ ชายผกู้ องจะถวายรายงานไปยงั องค์ มกฎุ ราชกมุ าร อยา่ งนอ้ ยกน็ ่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงบา้ ง สิ่งท่ีพวกเธอทาํ ไดใ้ นตอนน้ีกค็ ือ รวมกลุ่มกบั เพ่อื นครู ติดต่อแลกเปลี่ยนข่าวสาร หรือแมแ้ ต่ใหก้ าํ ลงั ใจกนั และกนั อาจจะเริ่มท่ีกลมุ่ เพอ่ื นท่ีเรียนดว้ ยกนั มาเพราะต่างกก็ ระจายกนั อยู่

ทวั่ ประเทศ โดยจะทาํ เวบ็ ไซตไ์ วเ้ ป็นแหล่งในการติดต่อกนั ใหง้ ่าย ข้ึน “เจา้ ชายผกู้ องเฉยๆ ไม่มีต่อวา่ ของเราจะ้ ” ไลล่าส์แก้ คอ้ น ใหส้ ีหนา้ เจา้ เล่ห์ของเพ่อื นสาว ไมอาหวั เราะในลาํ คอ มองเพื่อนสาวอยา่ งพิจารณา ไลลา่ ส์ เป็นคนสวย แมร้ ูปร่างจะเกินมาตรฐานไปบา้ งท้งั ความสูงและ น้าํ หนกั แต่ที่โดดเด่นกค็ ือรอยยมิ้ กวา้ งขวางที่เป่ี ยมไปดว้ ยความ จริงใจ ใครไดอ้ ยใู่ กลไ้ ลล่าส์กจ็ ะรู้สึกสบายใจ “มองอะไรยะ” “มองวา่ ไลล่าส์น่ารักจงั นี่ถา้ ฉนั เป็นผชู้ ายตอ้ งจีบไลล่าส์ แน่ๆ” “ยายไมอา” ไลลา่ ส์ร้อง โคลงศีรษะ “กินขนมมากไป จน ขนมเป็ นพิษหรื อไง” “ถามจริงๆ นะไลลา่ ส์” “หือ” ไลล่าส์มองสีหนา้ จริงจงั ของเพ่ือนสาวอยา่ งระแวง “เธอกบั เจา้ ชายผกู้ องน่ะ เป็นแค่เพอ่ื นกนั จริงๆ เหรอ” “กใ็ ช่น่ะสิ แลว้ จะใหเ้ ป็นอะไรอีก”

ไมอาเลิกคิ้ว สบตาเพื่อนสาว “นน่ั สินะ” ไมอายงั สงสยั ไม่ใช่วา่ ไม่เชื่อคาํ พดู ของเพื่อน สาว แต่...บางคร้ังไลล่าส์อาจจะไม่รู้ตวั กไ็ ดว้ า่ แววตาท่ีมองเจา้ ชาย ผกู้ องน้นั ... “ไม่เอาแลว้ ...นอนๆ เดี๋ยวพรุ่งน้ีต่ืนสาย ตอ้ งไปซ้ือของฝาก ต้งั หลายอยา่ ง” แมจ้ ะหลบั ตาไปแลว้ แต่คาํ ถามของเพ่ือนสนิทกย็ งั คา้ งอยู่ ในใจของไลล่าส์ เธอจะคิดวา่ ผกู้ องเซนเป็นอื่นไปไดอ้ ยา่ งไร “นี่ไงเร่ืองที่พี่ยงั ไม่รู้” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงรับแฟ้ มหนาจากพระเชษฐามาพลิกดู พระเนตรกวาดเร็วๆ ไปตามอกั ษรและภาพถา่ ยในแฟ้ มน้นั “ประวตั ิคณะกรรมการการศึกษา ละเอียดมากครับ” “ฝีมือลิล่ี” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงพยกั พระพกั ตร์ พระเนตร ทอดสูงไปเหนือยอดตน้ ไมจ้ ากระเบียงพระตาํ หนกั ตน้ สน จะ มองเห็นพระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ อยไู่ กลๆ

“ช่วยพ่คี ิดทีวา่ คณะกรรมการชุดน้ีคิดอะไรกนั อย”ู่ “จากท่ีฟังไลลา่ ส์เลา่ เรื่องของเพอื่ น ครูทีน่าคนน้นั คิดวา่ คณะกรรมการชุดน้ีตอ้ งการปิ ดโรงเรียนเลก็ ๆ ใหห้ มด” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารแยม้ พระสรวลนิดๆ ยามเอย่ ชื่อน้ีน้าํ เสียง ของนอ้ งชายฟังอ่อนหวานจนพระองคร์ ู้สึกได้ แมเ้ จา้ ตวั จะยงั ปากแขง็ ไม่ยอมเล่าใหพ้ ีช่ ายฟังกต็ าม ไลล่าส์...ดอกไมจ้ ากหุบเขากหุ ลาบ “ครูทีน่า...จากเมืองเชสตา้ ” “พรี่ ู้จกั ครูทีน่าดว้ ยเหรอครับ” “พไ่ี ดร้ ับจดหมายจากคุณครูคนน้ีหลายฉบบั แต่กว่าพ่จี ะมี โอกาสไดด้ ู โรงเรียนน้นั กถ็ กู ยบุ ไปเรียบร้อยแลว้ ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียถอนพระทยั งานท่ีพระเชษฐารับพระราช ภาระจากสมเดจ็ พระราชาธิบดีมาน้นั มากมาย อาจจะมากเกินกวา่ คนๆ หน่ึงจะทาํ ไหว “คณะกรรมการทุกคนเก่งและมีความสามารถ ท่ีสาํ คญั ยงั ไม่มีเหตุผลพอที่จะถอดออก” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารถอนพระทยั เบาๆ “อยา่ งท่ีคุณครูเพอื่ นของเซนพดู วิธีแกไ้ ขไม่ควรใชก้ ารตดั

ปัญหา เมื่อเสน้ เชือกขมวดเป็นปม เรากค็ วรจะแกเ้ งื่อนน้นั ออก อาจจะใชเ้ วลาบา้ ง แต่แกอ้ อกแลว้ เรากส็ ามารถใชเ้ ชือกน้นั ต่อไป ได้ ถา้ ตดั ...เชือกน้นั กจ็ ะส้นั ลง อาจจะใชง้ านอะไรไม่ได”้ เรยแ์ หงนหนา้ มองตึกสามช้นั ขนาดใหญ่ซ่ึงกาํ ลงั ถกู แสง ตะวนั ท่ีเพิง่ พน้ ขอบฟ้ ามาไม่นานยอ้ มใหก้ ลายเป็นสีทอง ตึกหลงั น้ีถกู เรียกวา่ คฤหาสน์หงส์เหิน เน่ืองจากดา้ นหลงั ของคฤหาสนน์ ้ี มีบึงน้าํ ที่มีหงส์อาศยั มานานสืบทอดลกู หลานเช่นเดียวกบั คนใน ตึกน้ี และเป็นท่ีมาของตราประจาํ ตระกลู รูปหงส์เหิน ตระกลู ของเขาไม่ใช่ตระกลู ขนุ นาง แต่เป็นทหารรับใชร้ าช บลั ลงั กม์ าทุกรุ่น บิดาของเขาประมุขตระกลู คนปัจจุบนั กเ็ ดินตาม เส้นทางของบรรพบุรุษ และไดร้ ับพระมหากรุณาธิคุณแต่งต้งั เป็น องคมนตรีดา้ นกลาโหม เรยถ์ กู ฝึกมาเพอ่ื เป็นทหารและเขารักในสิ่งที่เขาคุน้ ชินมา ตลอดชีวิต เขาต้งั ใจจะดาํ เนินรอยตามบิดา ทวา่ ... เม่ือเรยไ์ ดพ้ บกบั เดก็ ชายคนหน่ึงในอทุ ยานหลวง

เดก็ ชายท่ีเน้ือตวั มอมแมมแต่ใบหนา้ ยมิ้ กวา้ ง คนท่ียนื ห่อ ขนมใหแ้ ละชวนเขาไปเล่นทา้ ยอทุ ยานระหวา่ งรอบิดาเขา้ เฝ้ าฯ สมเดจ็ พระราชาธิบดี เดก็ ชายคนที่...ช่วยชีวติ เขาไวจ้ นตวั เองเกือบจะตอ้ งตาย เรยม์ ารู้วา่ เดก็ ชายท่ีดาํ ผดุ ดาํ วา่ ยลากเขาข้ึนมาจากใตน้ ้าํ จน ตวั เองเกือบหมดแรงเป็นใคร เมื่อหวั หนา้ ผดู้ ูแลอุทยานวา่ ยน้าํ มา ลากเดก็ ชายท้งั สองที่พายเรือออกไปจากเวิง้ น้าํ ซ่ึงเชื่อมระหวา่ ง อทุ ยานหลวงกบั ทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ พระโอรสในองคม์ กฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธีย เรยไ์ ม่ลงั เลใจเลยเม่ือเขา้ สมคั รคดั เลือกผจู้ ะมาเป็นราช องครักษป์ ระจาํ พระองคใ์ นเจา้ ฟ้ าชายเซเนธีย และในวนั ที่เขาเขา้ รับการสาบานตน สิ่งที่เรยส์ าบานในใจ...เขาจะตายแทนเดก็ ชายเจา้ ของ รอยยมิ้ กวา้ งคนน้นั “พ่เี รย”์ เสียงร้องเรียกทาํ ใหเ้ รยห์ ลุดจากภวงั ค์ เขาหนั ไปยงั ตน้ เสียงกพ็ บวา่ เอน่ากา้ วเร็วๆ เขา้ มา เขาจะร้องเตือนกไ็ ม่ทนั

“วา้ ย...” เอน่าร้อง ตะกร้าเลก็ ๆ ซ่ึงมีถว้ ยน้าํ ชาและจานขนม ปังหกเร่ียราด น้าํ ชาส่วนหน่ึงกระเดน็ เป้ื อนเส้ือสีขาวสะอาดของ คนท่ีเธอต้งั ใจนาํ อาหารเชา้ มาให้ แต่กลบั สะดุดแผน่ หินปพู ้ืนจน ลม้ เรยม์ องใบหนา้ เหยเกของค่หู ม้นั ที่ยงั ลม้ แปะอยทู่ ่ีพ้นื “เอน่าขอโทษค่ะ” เรยส์ ่ายหนา้ ชา้ ๆ แววตาอ่อนแสง เขาถอดเส้ือท่ีเปี ยกออก พาดไหล่ ทรุดตวั ลงขา้ งๆ ร่างบอบบาง กวาดตาเร็วๆ ดูร่องรอย บาดแผล “เจบ็ ตรงไหนหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ...โอย๊ ” เอน่าปฏิเสธก่อนจะร้องเม่ือขยบั ขาจะลุกข้ึน เจา้ ตวั ยมิ้ แหย หางตามีหยาดน้าํ เออ่ ข้ึนมา ไม่ใช่เพราะความ เจบ็ ปวด เพราะแค่น้ีไม่ทาํ ใหเ้ อน่าร้องไหไ้ ด้ เรยห์ วั เราะเบาๆ เรื่องแบบน้ีของเอน่าเกิดข้ึนบ่อยเกินไป เม่ือมีเขาอยใู่ กลๆ้ เอน่ามกั จะทาํ อะไรผดิ พลาดเสมอ ความ ผดิ พลาดท่ีบางคร้ังเขาเห็นเอน่าร้องไหเ้ พราะความเสียใจ ถา้ ไม่มีเขาอยใู่ กลๆ้ คุณหญิงเอน่าจะเป็นผหู้ ญิงที่สมบรู ณ์ แบบ

เรยไ์ ม่เคยพดู เพราะเขาอธิบายกบั ใครไม่เป็น ที่เขาพยายามอยหู่ ่างๆ เอน่ากเ็ พราะไม่ตอ้ งการใหเ้ อน่า เสียใจหรือร้องไห้ เช่นในตอนน้ี เขาชอ้ นร่างบอบบางข้ึน “อยา่ ร้องไหน้ ะคนดี พ่ีไม่เคยโกรธเอน่าอยแู่ ลว้ ” เอน่าเผยอริมฝีปาก ดวงตากลมโตมีหยาดน้าํ พราว มอง ใบหนา้ เรียบเฉยของเรยท์ ้งั ประหลาดใจและดีใจ น้าํ เสียงนุ่มนวล ที่เธอตอ้ งการฟังเป็นนกั หนา “จริงเหรอคะ” “ไม่เชื่อคาํ พดู ของพ่ีหรือ” “เอน่าเชื่อค่ะ” เอน่ายกมือข้ึนคลอ้ งตน้ คอแขง็ แรง เขาอุม้ เธอเหมือนไม่ตอ้ งใชก้ าํ ลงั เลยสกั นิด เรยก์ า้ วตรงไปยงั หนา้ ตึก เอ น่าเหลียวมองอาหารเชา้ ซ่ึงตอนน้ีกลายเป็นขยะไปแลว้ “แลว้ ตะกร้ากบั ของท่ีหล่นละ่ คะ” “เดี๋ยวใหค้ นมาเกบ็ กไ็ ด”้ เรยบ์ อกอยา่ งไม่ค่อยสนใจนกั “เอน่าทาํ แซนดว์ ิชมาใหพ้ เี่ รย”์ คนที่กาํ ลงั กา้ วชะงกั กม้ ลงมองใบหนา้ หวาน

“เขา้ ไปทาํ ใหพ้ ใี่ หม่กไ็ ด.้ ..ในครัวคงมีของท่ีเอน่าตอ้ งการอยู่ หรอก” “พเี่ รยจ์ ะกินฝีมือเอน่าจริงๆ หรือคะ” นยั นต์ าสีเขม้ เปล่งประกายวาววบั “วนั น้ีพี่ไดพ้ กั มีเวลาไปโรงพยาบาลได”้ “พเี่ รย”์ เอน่าร้อง ปล่อยมือจากตน้ คอเขามาทุบท่ีอกกวา้ ง “ใช่สิ จะอร่อยเหมือนขนมร้านจาซีไดอ้ ยา่ งไรล่ะ” เรยเ์ ลิกคิ้ว “ไหนวา่ ตามเสดจ็ เจา้ ฟ้ าหญิงไปที่คาซคั ” ราชองครักษส์ าวคอ้ น เธอตามเสดจ็ กลบั มาเม่ือคืน และได้ ทราบอะไร ‘ดีๆ’ ทาํ ใหเ้ ชา้ วนั น้ีจึงตอ้ งรีบมาหาเขาถึงที่บา้ น “พี่ตามเสดจ็ เจา้ นาย” “เฮอะ...” “เฮอะอะไรหรือสาวนอ้ ย” เรยจ์ อ้ งลงไปยงั ดวงตาสีเขม้ ดวงตาท่ีขโมยหวั ใจของเขาไปครองโดยที่เขาไม่เคยรู้ตวั เลย “ก.็ .. เอน่าไม่ชอบใหพ้ ่ีเรยใ์ กลช้ ิดผหู้ ญิงคนอ่ืนนี่คะ”

ตอน ๑๔ “คุณครูคะ แนนน่าทาํ เสร็จแลว้ ค่ะ” เดก็ หญิงแนนน่าว่งิ นาํ หนา้ เพือ่ นเอาสมุดมาส่งคุณครู “ไชโย คนแรกๆ” เดก็ หญิง ปรบมืออยา่ งชอบใจ หนั ไปยกั คิ้วใหเ้ พ่อื นที่เบียดอยหู่ นา้ โตะ๊ ครู “เดก็ ๆ เขา้ แถว ถา้ ยนื ออกนั อยา่ งน้ีครูไม่ใหค้ ะแนนนะคะ” ไลลา่ ส์ปรบมือดงั ๆ “แนนน่าไม่ลอ้ เพื่อนแลว้ กไ็ ม่เสียงดงั นะคะ ยงั มีเพื่อนที่ทาํ งานไม่เสร็จ” แนนน่ายมิ้ แหยๆ ส่วนเดก็ ๆ รีบเขา้ แถวกนั ตามคาํ ของ คุณครูสาว “ดีมากค่ะเดก็ ๆ พวกเราอยรู่ ่วมกนั ถา้ ทุกคนเอาแต่แยง่ กนั ทาํ นนั่ ทาํ นี่โดยไม่เรียงวา่ ใครมาก่อนมาหลงั กจ็ ะวนุ่ วาย ไม่เป็น ระเบียบเลย” ครูสาวสอนยมิ้ ๆ “คราวหลงั ตอ้ งเขา้ แถวกนั นะคะ” “ครับ...ค่าคุณครู” เดก็ ชายเดก็ หญิงขานรับประสานกนั “ถา้ อยา่ งน้นั กเ็ ขา้ มาวางสมุดแลว้ กลบั ไปนงั่ ที่ไดค้ ่ะ แลว้ ก็ อยา่ กวนเพ่ือนที่ยงั ทาํ ไม่เสร็จนะคะ ใครด้ือครูจะหกั ดาวออกจาก สมุดนะคะ”

ไลล่าส์ยมิ้ ใหเ้ ดก็ ๆ ท่ีเขา้ แถวนาํ สมุดงานมาวางซอ้ นกนั บน โต๊ะ เธอมกั จะใชด้ าวเป็นสญั ลกั ษณ์ใหค้ ะแนนเดก็ ๆ เพอื่ ความ กระตือรือร้นในการเรียน อาจจะมีรางวลั เลก็ นอ้ ยสาํ หรับคนท่ี สะสมดาวไดม้ าก แต่ไลล่าส์ไม่ไดใ้ หค้ วามสาํ คญั แก่เดก็ ที่สะสม ดาวไดเ้ ยอะเท่าน้นั ลกู ศิษยท์ าํ งานไดช้ า้ หรือทาํ ไม่ค่อยไดน้ ้นั เธอ จะยงิ่ เอาใจใส่มากข้ึน ครูสาวเช่ือในเรื่องความสามารถที่แตกต่างกนั คนเราไม่ได้ เก่งเรื่องเดียวกนั ไปเสียหมด หากสามารถรู้ไดว้ า่ เดก็ แต่ละคนมี ความสามารถดา้ นไหนกจ็ ะส่งเสริมเขาไดถ้ กู ทาง สร้างความ เช่ือมนั่ และลบปมดอ้ ยไปได้ ไลลา่ ส์ดแู ลเดก็ ในช้นั เรียนจนกลบั บา้ นเรียบร้อยจึงลงไปท่ี สนามหญา้ เดก็ ช้นั สูงๆ ช่วยกนั ขนเป้ าฟางออกมาวางเตรียมไว้ โดยมีเดก็ สาวหลายคนท่ีรีบกลบั จากโรงเรียนมธั ยมกลบั มาร่วม ซอ้ มธนูช่วยกนั จดั เตรียมอปุ กรณ์ พวกเดก็ ๆ ต่างรักษาระเบียบวินยั ที่เนเนียกบั เธอวางไว้ คือ จะตอ้ งไม่เร่ิมฝึกเองจนกวา่ ไลล่าส์หรือเนเนียจะมา เพราะธนูยงั เป็นอาวธุ ท่ีอนั ตรายหากถูกใชด้ ว้ ยความระมดั ระวงั ไม่เพยี งพอ

เดก็ ๆ ยงั อยใู่ นวยั คึกคะนองบางคร้ังอาจจะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ทาํ ให้ เกิดเหตุไม่คาดฝันได้ เนเนียและเธอเนน้ เรื่องความปลอดภยั มากที่สุด “เอาละ่ สาวๆ เตรียมพร้อมหรือยงั คะ” ไลลา่ ส์ปรบมือเรียก เดก็ สาวท้งั หมดมาชุมนุมกนั เธอโบกมือใหเ้ นเนียซ่ึงลงจากรถ กระบะของเจย์ คู่หม้นั ที่มารับส่งทุกวนั ส่วนเจยน์ ้นั ไปช่วยฝึก เดก็ ๆ ผชู้ ายซ่ึงกรูกนั ออกไปจากโรงเรียนต้งั แต่หมดเวลาเรียน “เหลือเวลาอีกไม่ก่ีวนั แลว้ ต้งั ใจซอ้ มใหม้ ากนะคะ” ไคแลนยนื กอดอกมองกลุ่มเดก็ หญิงภายใตก้ ารดแู ลของไล ล่าส์และเนเนียอยา่ งภูมิใจ ลกู หลานของชาวหุบเขากหุ ลาบที่จะ ช่วยสืบทอดตาํ นานนกั แม่นธนูต่อไป เขาหวงั วา่ จะไดเ้ ห็นภาพ เช่นน้ีอีกนานๆ “อิจฉาสาวๆ กนั นะคะ สอนเดก็ มาท้งั วนั แลว้ ยงั มีแรงมาฝึก ธนูดว้ ย” ครูดาเรียกา้ วเขา้ มายนื ขา้ งๆ สายตาทอดมองไปยงั เดก็ ๆ รวมท้งั ครูสาวอยา่ งเอน็ ดู “คนแก่ๆ อยา่ งพวกเรากเ็ ลยไดแ้ ต่ยนื ดู”

“ตา๊ ย...ใครแก่คะ” ครูสาวใหญ่ประทว้ ง แมต้ วั เองจะเป็นคน พดู วา่ ไลล่าส์เป็นสาวๆ แต่เรื่องจะใหย้ อมรับวา่ เป็นคนแก่น้นั ไม่มี ทาง ไคแลนหวั เราะในลาํ คอ “ผมครับ ผมแก่คนเดียวครับ” ครูดาเรียคอ้ นนอ้ ยๆ เพราะถา้ เขายอมรับกเ็ ท่ากบั เธอแก่ เช่นกนั “พรุ่งน้ีจะไปประชุมที่โรซานนห์ รือคุณ” ไคแลนพยกั หนา้ นยั นต์ าหลุบลง “ครับ มีประชุมเร่ืองการตรวจมาตรฐานโรงเรียน คณะกรรมการจะมาที่โรซานน์แลว้ ” สายตาของครูดาเรียยงั ทอดไปที่สนามหญา้ “โรงเรียนเราจะมีปัญหาหรือคะ” มาตรฐานสูงของ คณะกรรมการการศึกษา เป็นปัญหาของโรงเรียนเลก็ ๆ ในช่วงท่ี ผา่ นมา เธอเคยคุยกบั สามีซ่ึงเป็น ‘คนใหญ่คนโต’ ในโรซานน์ ตามที่ไคแลนเรียก ข่าวเร่ืองโรงเรียนถกู ยบุ เหมือนระลอกคล่ืน คือ

ผิวน้าํ จะกระเพื่อมใหค้ นพดู คุยกนั อยสู่ กั พกั เม่ือคล่ืนกระทบฝ่ังก็ จะจางหายไป คนกจ็ ะลืมเลือน จนกวา่ จะมีคล่ืนอีกคร้ัง สิ่งที่น่ากลวั คือผิวน้าํ ไม่กระเพื่อมนานจนมีคนคิดจะหยดุ คลื่น มนั หายไปแลว้ มนั ค่อยกลบั มาใหม่อีกคร้ัง ไคแลนถอนหายใจยาว “ผมกไ็ ม่รู้เหมือนกนั ” มีเพือ่ นที่เลือกเสน้ ทางเจริญกา้ วหนา้ ในเลนีธเคยเตือนเขามาวา่ โรงเรียนแห่งน้ีอาจจะอยใู่ น ‘แบลก็ ลิสต’์ ของคณะกรรมการการศึกษา หากเป็นเช่นน้นั จริงเขาจะทาํ อยา่ งไร ไลลา่ ส์ฮมั เพลงเบาๆ ขณะบีบขอบแป้ งในถาดวงกลมใหต้ ิด แน่นสนิทดี และจึงยกถาดเขา้ ไปในเตาอบซ่ึงเปิ ดทิ้งไวแ้ ลว้ พอดี กบั เสียงกร่ิงโทรศพั ทด์ งั ข้ึน ไลล่าส์ต้งั ไฟและเวลาเตาอบแลว้ วิ่ง ออกจากครัวไปยงั หอ้ งนงั่ เลน่ ซ่ึงวางโทรศพั ทเ์ อาไว้ “ทาํ อะไรอยจู่ ๊ะแม่ครูบา้ นนอก” ไลลา่ ส์ชะงกั ไปอึดใจที่ไดย้ นิ เสียงไมอา เธอไม่ไดค้ อยโทรศพั ทใ์ ครอยไู่ ม่ใช่หรือ...

“ลองหดั ทาํ พายดูน่ะ ป้ านีน่าเพิ่งสอน สนใจไหมล่ะ” ไล ล่าส์ตอบดว้ ยน้าํ เสียงร่าเริงพอกบั เพอ่ื นสาว แมจ้ ะรู้สึกโหวงๆ ใน หวั ใจ “ฮนั่ แน่... แบบน้ีเตรียมแลกเหรียญจารึกกบั ใครหรือเปลา่ ” ไมอาหวั เราะคิกคกั มาตามสาย “หรือวา่ ตอนน้ีกาํ ลงั แขวนเหรียญ ท่ีเป็นรูปดาวพิณอยหู่ รือเปลา่ ” “ไม่ตอ้ งมาลอ้ เลย” ไลล่าส์เสียงสูง “วา่ แต่เดี๋ยวน้ีรู้จกั เจา้ องคอ์ ื่นนอกจากเจา้ ชายแสงจนั ทร์แลว้ เหรอยะ” “แหมๆ คนเรากต็ อ้ งมีการพฒั นากนั บา้ ง” จะไม่ใหเ้ ธอหา ขอ้ มูลเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียไดอ้ ยา่ งไร ไมอารู้สึกไม่ต่างจากไลล่าส์ เลยวา่ แทบไม่มีใครเอ่ยถึงเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียพระองคน์ ้ี “น่ีไล ลา่ ส์ ฉนั วา่ เรามาต้งั แฟนคลบั ของเจา้ ชายผกู้ องกนั ดีไหม ท้งั หล่อ ท้งั ใจดี รับรองสาวๆ ติดเพยี บไม่แพเ้ จา้ ชายแสงจนั ทร์หรอก” “วา่ งจริงนะจ๊ะแม่ครูในเมือง เอาเวลาไปทาํ เวบ็ ใหเ้ สร็จสิ” ไมอาหวั เราะร่วน “กลวั สาวๆ แยง่ เจา้ ชายผกู้ องไปเหรอ” “ยายไมอา” ไลล่าส์ลงเสียงหนกั

“จา้ ๆ ไม่ลอ้ แลว้ ” ไมอายงั หวั เราะคิกคกั “เรื่องเวบ็ นนั่ เราก็ อธิบายใหเ้ พือ่ นฟังแลว้ อีกสกั สปั ดาห์คงจะเร่ิมทดลองใชไ้ ดแ้ ลว้ ละ่ ” ไมอาพดู ถึงเวบ็ ไซตท์ ี่คุยกบั ไลลา่ ส์ไวว้ า่ จะลองทาํ เพอ่ื เป็น แหลง่ ติดต่อกนั ระหว่างเพอ่ื นครู เธอกบั ไลล่าส์ช่วยกนั โทรศพั ท์ คุยกบั เพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกนั มีเสียงเห็นดว้ ยท่ีจะมีช่องทางส่ือสาร กนั มากทีเดียว โดยทีน่าดีใจและอาสาท่ีจะดแู ลเวบ็ ไซตร์ ่วมกบั ไม อาซ่ึงใหเ้ พ่ือนที่เป็นโปรแกรมเมอร์ช่วยทาํ เวบ็ ไซตใ์ ห้ แต่ละคนช่วยค่าใชจ้ ่ายมาตามกาํ ลงั ทรัพย์ แมจ้ ะเลก็ นอ้ ย แต่ เป็นกองทุนแรกท่ีทาํ ใหท้ ุกอยา่ งเริ่มเป็นรูปเป็นร่างข้ึนมา แมจ้ ะชา้ ไปสกั หน่อย และเพยี งแค่จุดเลก็ ๆ แต่ยงั ดีกวา่ ไม่ไดเ้ ริ่มกา้ วเสียที “คราวน้ีทาํ ใหไ้ ดต้ ิดต่อเพ่ือนหลายคนเลย” “นน่ั สิ” ไลล่าส์เห็นดว้ ย เม่ือเรียนจบแยกยา้ ยกนั ไปแลว้ หากไม่ใช่เพ่อื นสนิทกนั กม็ กั จะไม่ค่อยไดต้ ิดต่อกนั “ฉนั ดีใจจงั ที่ มีเพอ่ื นเรากลบั ไปเป็นครูท่ีบา้ นเดิมหลายคน” “ฉนั กเ็ ป็นครูที่บา้ นเดิมเหมือนกนั นะ” ไลล่าส์หวั เราะ บา้ นของไมอาคือเลนีธ ใครจะถือวา่ ไมอา เป็นครูโรงเรียนในเมืองใหญ่เพราะลืมบา้ นเกิดไม่ไดแ้ น่นอน

“จา้ ...แม่คนเมืองหลวง” สองสาวคุยเร่ืองสพั เพเหระอีกสักพกั ไมอากว็ างสายไปโดย บอกวา่ จะรีบไปตรวจการบา้ นเดก็ ๆ หอ้ งเรียนที่ไมอารับผิดชอบมี นกั เรียนมากกวา่ นกั เรียนของไลลา่ ส์เป็นเท่าตวั ไมอาบอกวา่ ตอ้ ง หอบงานกลบั มาทาํ ที่บา้ นบ่อยๆ โรงเรียนใหญ่หรือโรงเรียนเลก็ ต่างกม็ ีปัญหา แต่อาจจะเป็น คนละดา้ น ไลล่าส์กลบั เขา้ ไปในครัวทนั เวลาเอาถาดพายออกจากเตา อบพอดี ไลล่าส์มองแป้ งสีทองซ่ึงส่งกล่ินหอม หลงั จากที่ลองทาํ มาหลายรอบเธอกไ็ ดพ้ ายมะนาวหนา้ ตาดีๆ มาหน่ึงถาด ขอใหอ้ ร่อย...อืม ขอใหก้ ินไดก้ ่อนกแ็ ลว้ กนั ไลลา่ ส์หนั ไปหามีดมาตดั พายออกมาชิ้นหน่ึง ไสค้ รีม มะนาวสีเหลืองไหลเยมิ้ ออกมาเลก็ นอ้ ย กลิ่นหวานอมเปร้ียวยวั่ น้าํ ลาย แต่ยงั ไม่ทนั ไดช้ ิม เสียงกริ่งโทรศพั ทด์ งั ข้ึนอีก ไลลา่ ส์ว่งิ กลบั ไปที่หอ้ งนงั่ เลน่ “ไหนวา่ จะไปตรวจการบา้ นเดก็ แลว้ ไง” เสียงหวั เราะทุม้ ๆ ดงั มาตามสาย

“ไม่มีการบา้ นส่งครับคุณครู” ไลล่าส์อ้ึงไปชว่ั ครู่ ริมฝีปากอิ่มแยม้ กวา้ งโดยไม่รู้ตวั “ขอโทษดว้ ยค่ะผกู้ อง ฉนั นึกวา่ ยายไมอา” ไลลา่ ส์ถือ โทรศพั ทก์ ลบั มายงั หอ้ งครัว กลิ่นหอมอบอวลทวั่ หอ้ ง “ไม่ตอ้ งขอโทษหรอกครับ” เสียงผกู้ องเซนเจือหวั เราะ “คุณยงุ่ อยหู่ รือเปลา่ ครับ ผมจะไดไ้ ม่กวน” ไลลา่ ส์มองโต๊ะกลางหอ้ งครัวมีผงแป้ งร่วงกระจาย เปลือก ไข่ กองมะนาวสีเหลืองจดั อปุ กรณ์เครื่องครัวอีกหลายอยา่ งท่ีรอ ใหเ้ ธอเกบ็ ทาํ ความสะอาด “ไม่ยงุ่ ค่ะ ผกู้ องมีอะไรหรือเปล่าคะ” “คือ... บางทีช่วงน้ีผมอาจจะไม่ไดไ้ ปท่ีริมลาํ ธารนะครับ ท่านผบ.มีภารกิจใหผ้ มทาํ เพิม่ ” กระแสรับสัง่ นุ่มๆ ราวกบั เกรงใจ เป็นนกั หนา ไลล่าส์นงั่ ลงท่ีเกา้ อ้ี มองพายมะนาวที่ตดั ออกมาวางใส่จาน แลว้ “ค่ะ...ฉนั เองกค็ งไม่ไดเ้ หมือนกนั ค่ะ ช่วงเยน็ ๆ ตอ้ งดแู ล เดก็ ๆ ฝึกธนูกนั ค่ะ จนกวา่ จะถึงวนั งาน” ไลลา่ ส์ถอนหายใจเบาๆ

การไดพ้ บหนา้ ไดพ้ ดู คุย ไดเ้ ห็นรอยยมิ้ ไดย้ นิ เสียงหวั เราะของผู้ กองเซน กลายเป็นสิ่งที่เธอคุน้ เคย...มากไปเสียแลว้ “ผมคงคิดถึงคุณแยเ่ ลย” ไลลา่ ส์กอ็ ยากพดู แบบน้นั เช่นกนั แต่ไม่สามารถเอ่ยออกมา ได้ สายตาจบั นิ่งที่พายสีทองอร่ามคาํ ถามของเพือ่ นสาวเหมือนจะ ดงั ข้ึนมาทนั ใด ‘เธอกบั เจา้ ชายผกู้ องน่ะ เป็นแค่เพอ่ื นกนั จริงๆ เหรอ’ ไลล่าส์สะบดั หนา้ ไล่ความคิดแปลกๆ ออกไปจากใจ ถา้ หากไม่เป็นเพ่ือนแลว้ จะเป็นอะไรได้ ถึงเธอจะเรียกเขา จนติดปากวา่ ‘ผกู้ องเซน’ แต่ไลลา่ ส์กร็ ู้ดีว่าร่างสูงใหญ่เจา้ ของ รอยยมิ้ ทรงเสน่ห์น้นั คือ เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย แลว้ เจา้ ชายผสู้ ูงศกั ด์ิกบั ครูในโรงเรียนเลก็ ๆ ติดชายแดน ของประเทศจะเป็นอะไรกนั ได้ เพยี งแค่ ‘เพ่อื น’ กน็ บั วา่ เป็น ปาฏิหาริยจ์ ากแลว้ หรืออาจจะเป็นเพียงการเล่นตลกของพระจนั ทร์และ ดวงดาวบนฟ้ านนั่

“แหม...ขนาดน้นั เลยเหรอคะ” ไลล่าส์พยายามเปล่ียนเสียง รื่นเริง ไม่คิดสิ่งใดท่ีจะทาํ ใหห้ วั ใจเจบ็ ปวด “ถา้ วา่ งๆ กเ็ ชิญท่ี โรงเรียนไดน้ ะคะ พวกสาวๆ คงจะดีใจถา้ ไดเ้ จอผกู้ อง” “ผมกอ็ ยากไปครับ จะพยายามหนีงานไป” ตรัสปนสรวล หากพระทยั น้นั มิไดร้ ่ืนเริงเลย กลบั จากเลนีธมากย็ งั ไม่ไดพ้ บครู สาวสกั คร้ัง ท้งั ที่ทรงอยากพบเธอมากมายเพียงใด แต่เวลากลบั ไม่ อาํ นวย จึงทาํ ไดเ้ พียงแค่ฟังเสียงเธอจากโทรศพั ทเ์ ท่าน้นั แต่ดู เหมือนจะไม่พอสาํ หรับพระองคแ์ ลว้ การไดพ้ บหนา้ ไดเ้ ห็น รอยยมิ้ ท่ีทาํ ใหพ้ ระทยั เบ่งบาน แมจ้ ะมีบุคคลท่ีสามอยดู่ ว้ ยกย็ งั ดี และจะใหด้ ีที่สุดกค็ ือ...ทรงหยบิ เหรียญจารึกซ่ึงหอ้ ยอยกู่ ลางพระ อรุ ะข้ึนมา สิ่งที่ทาํ ใหย้ งั ทรงลงั เลพระทยั ในตอนน้ีกค็ ือ นอกจาก รอยยมิ้ ของไลล่าส์จะทาํ ใหพ้ ระทยั เบ่งบานแลว้ เธอยงั เป็น ‘เพ่อื น’ ท่ีพระองคม์ ีนอ้ ยเหลือเกิน ถา้ หากหวั ใจไลล่าส์ไม่ตรงกบั พระองค์ กท็ รงเกรงเหลือเกิน วา่ จะทรงเสียเพือ่ นไปดว้ ย

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงกา้ วออกไปท่ีระเบียง มองดวงดาว บนทอ้ งฟ้ ากวา้ งที่กาํ ลงั ค่อยๆ ถกู แสงจนั ทร์บดบงั อีกไม่ก่ีวนั น้ีก็ จะถึงวนั ที่พระจนั ทร์เตม็ ดวงอีกคร้ัง อาจจะทรงตอ้ งลองเสี่ยงคร้ังใหญ่ “แลว้ เดก็ ๆ เป็นอยา่ งไรครับวนั น้ี กวนคุณครูมากไหม” พระโอษฐแ์ ยม้ นอ้ ยๆ เม่ือน้าํ เสียงกงั วานใสตอบกลบั มา เจา้ ฟ้ าชายเซนเธียทรงพบราชองครักษก์ าํ ลงั อา่ นหนงั สืออยู่ ท่ีหอ้ งนง่ั เล่น ยงั หวั ค่าํ เกินกวา่ จะเขา้ นอน ท้งั เรยแ์ ละพระองคไ์ ม่ โปรดท่ีจะเขา้ ไปหาแสงเจิดจา้ ยามราตรีในตวั เมืองโรซานน์ อาจจะเพราะตอนท่ีอยตู่ ่างประเทศทรงตะลยุ มามากจนรู้สึกวา่ ไม่ มีอะไรแปลกใหม่ใหน้ ่าสนใจอีก เรยป์ ิ ดหนงั สือเม่ือเจา้ นายเสดจ็ กลบั เขา้ มา ระเบียงบา้ นพกั น้ี ดจู ะเป็นที่โปรดในยามหวั ค่าํ “ถา้ อยากทาํ ลายอะไร จะตอ้ งรู้สึกยงั ไงหรือ” นยั น์ตาสีเขม้ ของราชองครักษห์ นุ่มฉายแววแปลกใจ “ถา้ เป็นหนา้ ที่กไ็ ม่จาํ เป็นตอ้ งรู้สึกพระเจา้ ค่ะ”

ทรงโคลงพระเศียร เรยพ์ ดู แบบทหารแทๆ้ “ไม่สิ หมายถึงความรู้สึก” ราชองครักษห์ นุ่มนิ่งไป “ทาํ ลายส่ิงหน่ึงเพราะตอ้ งการปกป้ องอีกสิ่งหน่ึง หรือ ทาํ ลายเพราะเกลียด ริษยา หรือฝังใจเจบ็ แคน้ สิ่งน้นั ” เขาสบพระ เนตรครุ่นคิดน้นั “มีอะไรหรือพระเจา้ ค่ะ” “เรากาํ ลงั คิดหาเหตุจูงใจ” ทรงส่งแฟ้ มท่ีไดจ้ ากพระเชษฐา ใหร้ าชองครักษ์ “อะไรท่ีทาํ ใหเ้ กิดความตอ้ งการทาํ ลายโรงเรียน แบบโรงเรียนของไลล่าส์” เรยเ์ ปิ ดดแู ฟ้ มน้นั ชา้ ๆ “ไลล่าส์พดู เสมอวา่ กลบั มาเป็นครูท่ีน่ีเพราะรักโรงเรียน ถา้ หากเกลียดอยา่ งที่นายวา่ จะถึงข้นั กลบั มาทาํ ลายไดไ้ หม” “มิน่าล่ะ ที่แทก้ ต็ ิดใจสาวเมืองดอกกหุ ลาบนี่เองพชี่ ายเรา” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนียทรงพระสรวล พระเนตรพราวระยบั “ชกั อยากเห็นแลว้ สิ พเ่ี ซนจะชอบผหู้ ญิงแบบไหนนะ” เอน่ายมิ้ นิดๆ

“จะเสดจ็ โรซานนไ์ หมเพคะ” เจา้ ฟ้ าหญิงทรงขบริมพระโอษฐ์ หากเป็นเมืองอ่ืนจะไม่ทรง คิดมากเลย แต่เมืองดอกกหุ ลาบท่ีมีตาแก่นน่ั อยนู่ ี่สิ “มีเวลาไปที่ไหนล่ะ งานเยอะออกอยา่ งน้ี” เอน่ากล้นั หวั เราะท่ีทรงยกงานเป็นขอ้ อา้ ง แต่ความจริง น่าจะเป็นเพราะ ‘คน’ ที่โรซานนม์ ากกว่า เธอเองกพ็ ดู ไม่ไดห้ รอก เรื่องของคนสองคนไม่มีอะไรที่จะสามารถกาํ หนดไดห้ รอก ความรัก...มกั มีเสน้ ทางของตวั เอง “ท่านดยกุ แจง้ มาวา่ จดั การเรื่องกุหลาบดวงดาวเรียบร้อย แลว้ นะเพคะ ใหท้ างเราแจง้ กลบั ไปวา่ จะใหส้ ่งวนั ไหนและที่ไหน เพคะ” “เฮอ้ ... ทาํ ไมท่านป้ าไม่ส่งคนอ่ืนมาทาํ งานกบั เรานะ” “ขอใหท้ ุกท่านกลบั ไปดาํ เนินงานตามท่ีคุยกนั ในวนั น้ี ขอบคุณทุกท่านที่มา” มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธียแยม้ พระสรวล ใหค้ ณะรัฐมนตรีซ่ึงลุกถวายคาํ นบั เม่ือมีกระแสรับสั่งปิ ดประชุม

เมื่อสมเดจ็ พระราชาธิบดีโปรดใหพ้ ระองคช์ ่วยดา้ นการ บริหารกท็ รงยา้ ยการประชุมท้งั หมดมายงั พระตาํ หนกั กุหลาบแกว้ เพือ่ ใหพ้ ระบิดาไดท้ รงพกั ตามท่ีแพทยป์ ระจาํ พระองคก์ ราบทูล สมเดจ็ พระราชาธิบดีทรงงานหนกั มาตลอดทาํ ใหพ้ ระ วรกายเส่ือมโทรมกวา่ คนปกติหลายเท่า ทรงประชวรพระวาโย บ่อยคร้ัง และมีอาการพระหทยั วายจึงทาํ ใหแ้ พทยป์ ระจาํ พระองค์ ตอ้ งกราบทลู ขอใหท้ รงงดพระราชกรณียกิจต่างๆ เพ่อื รักษาพระ วรกาย องคม์ กฎุ ราชกมุ ารเสดจ็ ออกจากหอ้ งประชุมใหญ่กลบั ไป ยงั หอ้ งทรงพระอกั ษร เจา้ หญิงลิลีเธียส่งสญั ญาณใหม้ หาดเลก็ น้าํ พระสุธารสชามาถวาย “ชามะนาวเพคะ น่าจะทาํ ใหท้ รงสดช่ืนข้ึน” เจา้ หญิงลิลีเธีย ทรงลอบถอนพระทยั แมพ้ ระพกั ตร์งามจะไม่แสดงพระอาการใด แต่ทรงทราบดีวา่ องคม์ กกฎุ ราชกมุ ารทรงเหน็ดเหน่ือยในพระ กรณียกิจต่างๆ เพยี งใด

“ขอบใจมากลิลี่” ทรงจิบชาซ่ึงมีรสเปร้ียวของมะนาวและ ความหวานของน้าํ ผ้ึง ทรงหลบั พระเนตรนิ่งๆ เพื่อผอ่ นคลาย ความเมื่อยลา้ หากไม่นานนกั กล็ ืมพระเนตรข้ึน “มีเรื่องรบกวนลิล่ีสกั หน่อย” “เพคะ” เจา้ หญิงทรงรับแฟ้ มเอกสารที่องคม์ กฎุ ราชกมุ าร ทรงส่งใหม้ าเปิ ดดู แฟ้ มคณะกรรมการการศึกษาที่เธอเป็นคน เตรียมให้ มีรายชื่อของบุคคลหน่ึงถูกเปลี่ยนมาอยหู่ นา้ แรก “ส่งคนไปท่ีนี่ แลว้ ช่วยหาขอ้ มลู ใหล้ ะเอียดดว้ ยนะ” “หม่อมฉนั จะรีบจดั การเพคะ” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทอดพระเนตรพระญาติสาวท่ีเสดจ็ ออกไปจากหอ้ ง ทรงคิดไม่ผดิ เลยที่ทรงใหเ้ จา้ หญิงลิลีเธียมาเป็น ราชเลขานุการ ความสามารถมากมายแฝงอยภู่ ายใตร้ ูปลกั ษณ์ งดงามอ่อนหวาน และงานชิ้นน้ีกค็ งจะใชเ้ วลาไม่นาน ขอ้ สนั นิษฐานของพระอนุชาทาํ ใหท้ รงกลบั มา ทอดพระเนตร โรงเรียนเลก็ ๆ แห่งหน่ึงถกู ปิ ดลงไป แมจ้ ะไม่ใช่ลาํ ดบั แรก ใหส้ ะดุดใจใคร

ตอน ๑๕ พลเอกเรนสั กา้ วข้ึนไปบนพระตาํ หนกั ชว่ั คราวในค่ายโร ซานน์ รับการคาํ นบั ของมหาดเลก็ ชว่ั คราวเช่นกนั ทุกอยา่ งที่ เก่ียวกบั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียในค่ายน้ีเป็นเรื่องชวั่ คราวท้งั น้นั เพราะ ท่านนายพลกท็ ราบดีวา่ อีกไม่นาน ‘ลกู ศิษย’์ กต็ อ้ งเสดจ็ จากไป มีสิ่งเดียวที่ไม่ชวั่ คราวกค็ ือพระทยั ของเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย เอง ‘ผมจะเป็ นทหารที่ดีครับครู ’ เส้นทางท่ีเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเลือก อาจดูเหมือนง่ายใน สายตาผคู้ นทว่ั ไป แต่ในความเป็นจริงแลว้ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียยงั จะตอ้ งผา่ นบทพิสูจน์อีกมากนกั เพอ่ื ใหไ้ ดร้ ับการยอมรับ วา่ ท่าน เป็น ‘นายทหาร’ มิใช่เจา้ ฟ้ าชายท่ีเป็นทหาร ท่านนายพลเช่ือวา่ เลนีเธียจะมีทหารที่ดีเช่นเดียวกบั ที่มีเจา้ ฟ้ าชายท่ีดี “ฝ่ าบาทกาํ ลงั จะเสดจ็ ลงมาครับ” คีนส์รายงาน

ท่านนายพลพยกั หนา้ ยนื รอไม่ถึงอึดใจ ผเู้ ป็นเจา้ ของพระ ตาํ หนกั กเ็ สดจ็ ลงมาพร้อมกบั ราชองครักษค์ ู่พระทยั ท่านนายพล เปิ ดยมิ้ คุณหญิงของท่านคาดไวไ้ ม่ผิด “จะเสดจ็ ไปงานเทศกาล หรือจะไปออกรบพระเจา้ ค่ะ” ชุด ท่ีลูกศิษยท์ ้งั ค่สู วมไปงานเทศกาลดอกกหุ ลาบในวนั น้ี คือชุด ทหารตามปกติ “ท่านผบ.” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงชิดพระบาททาํ ความ เคารพผบู้ งั คบั บญั ชา “น่าจะคลา้ ยๆ ไปออกรบนะครับครู” ตรัส กล้วั หวั เราะ ทอดพระเนตรท่านนายพลซ่ึงอยใู่ นชุดพ้นื เมือง “แลว้ ครูจะควงสาวไปร่วมงานท่ีไหนครับวนั น้ี” ‘ครู’ หวั เราะเบาๆ “ไม่มีสาวใหค้ วงพระเจา้ ค่ะ สาวเขาไปช่วยงานดชั เชสต้งั แต่ เชา้ มืดแลว้ นี่เขาส่งั ใหก้ ระหม่อมนาํ ชุดมาถวายพระเจา้ ค่ะ” ภรรยาของท่านสนิทสนมและทาํ งานสาธารณกศุ ลในโรซานน์ ร่วมกบั ดชั เชส มารดาดยกุ แห่งโรซานนค์ นปัจจุบนั มาโดยตลอด

งานเทศกาลดอกกหุ ลาบของเมืองโรซานนอ์ ยใู่ นความ อุปถมั ภข์ องคฤหาสน์โรซานน์ พระขนงสีเขม้ เลิกข้ึน “ไม่เป็ นไรหรอกครับครู ” “เปลี่ยนฉลองพระองคใ์ หม่เถอะพระเจา้ ค่ะ วนั น้ีทรงอยา่ เป็นทหารเลย ไปเท่ียวแบบหนุ่มๆ โรซานน์กนั ดีกวา่ ” พลเอก เรนสั หนั ไปยงั จ่าคีนส์ แลว้ ส่งั ใหไ้ ปนาํ ชุดที่รถของท่านซ่ึงจอดอยู่ ดา้ นหนา้ “เด๋ียวกระหม่อมนาํ เท่ียวตามประสาคนโสดเอง” ครูยกั คิ้ว เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ มาถึงหมู่บา้ นในฉลองพระองคแ์ บบ พ้นื เมืองซ่ึงคุณหญิงของท่านนายพลถวายมา เช่นเดียวกบั เรย์ พร้อมท้งั ‘คนโสด’ ตามเสน้ ทางที่เสดจ็ มาต่างครึกคร้ืนไปดว้ ย บรรยากาศงานเทศกาล ท้งั เดก็ และผใู้ หญ่ลว้ นมีแต่รอยยมิ้ และ ความสุข “ขอจนั ทราและดวงดาราอวยพรแด่พระองคพ์ ระเจา้ ค่ะ” แจสส์เป็นตวั แทนของหม่บู า้ นกล่าวตอ้ นรับ ‘แขกพเิ ศษ’ ลาน กลางหม่บู า้ นซ่ึงถกู ตกแต่งดว้ ยตน้ ไมด้ อกไม้ ริบบิ้น ผา้ และ