มงกุฎหัวใจ

ยากจนคนหน่ึงไดก้ า้ วออกไปสู่โลกภายนอก กา้ วข้ึนมาจนสูง ขนาดน้ี แต่เขากลบั ฝังใจเจบ็ เพยี งสิ่งที่ตวั เองขาดแคลน... ยบุ ไปเสียใหห้ มดโรงเรียนท่ีไม่ไดม้ าตรฐานพวกน้ี จะไดไ้ ม่ ตอ้ งมีเดก็ ที่เรียนโรงเรียนคร่ึงๆ กลางๆ พวกน้ี “ครูเล่าเรื่องของเธอใหร้ ุ่นนอ้ งเธอฟัง ใหเ้ ขาไดเ้ ห็นตวั อยา่ ง และมีกาํ ลงั ใจพยายามต่อสู้ เดก็ จากหม่บู า้ นเลก็ ๆ โรงเรียนเลก็ ๆ อยา่ งพวกเราถา้ พยายามกส็ ามารถไปถึงฝันได”้ “ครู...” เกรยม์ องแววตาภาคภมู ิใจของผเู้ ป็นครู ก่อนท่ีมนั จะ หม่นลง “ครูเกษียณแลว้ ยา้ ยไปอยกู่ บั นอ้ งชายที่อีกเมืองหน่ึง มารู้ เรื่องที่โรงเรียนถกู ยบุ กใ็ จหายอยเู่ หมือนกนั ” ครูซบั น้าํ ตาอีกคร้ัง “เสียดายท่ีเรื่องเล่าของครูคงไม่เกิดข้ึนอีกแลว้ คงไม่มีเดก็ จาก โรงเรียนเลก็ ๆ ท่ีกา้ วไปตามฝันไดอ้ ีก” อดีตเดก็ ชายจากโรงเรียนเลก็ ๆ กาํ หมดั แน่น...เขาทาํ ใหค้ รูที่ มีพระคุณต่อเขาที่สุดเสียน้าํ ตา “ผม...ผมขอโทษครับครู”

“หือ...ขอโทษครูทาํ ไมกนั ” “ผมเป็นคนพิจารณายบุ โรงเรียนเอง ผม...” ครูสบตาอดีตลกู ศิษยแ์ ลว้ ส่ายหนา้ ไม่อยากเช่ือจริงๆ “ครูรู้วา่ เธอไม่ชอบโรงเรียนของเรา แต่ถึงกบั เกลียดขนาด ตอ้ งทาํ ลายมนั เชียวหรือ” เกรยส์ ่ายหนา้ “ผมแค่...” เขายกมือข้ึนปิ ดหนา้ “ไม่อยากใหเ้ ดก็ คนไหน รู้สึกขมขื่นใจเหมือนที่ผมเดินเขา้ ไปในโรงเรียนในเมืองในตอน น้นั เท่าน้นั เอง” “แต่การยบุ โรงเรียนไม่น่าใช่ทางแกป้ ัญหา...ใช่ไหมครูไล ลา่ ส์” องคม์ กฎุ ราชกุมารตรัสข้ึนเบาๆ ทรงชาํ เลืองไปยงั ครูสาวท่ี สะดุง้ ข้ึนทนั ที “อะ่ ... เออ่ ใช่เพคะ” ไลลา่ ส์กลืนน้าํ ลาย เบนสายตาจากพระ พกั ตร์งามไปยงั เลขาธิการคณะกรรมการการศึกษา “ถา้ โรงเรียน เลก็ ๆ ไดร้ ับการปรับปรุงกจ็ ะกลายเป็นโรงเรียนที่ดี และถา้ ได้ เรียนโรงเรียนใกลบ้ า้ น เดก็ ๆ น่าจะมีความสุขมากกวา่ นะคะ”

“คุณจะไม่ลองทาํ ใหโ้ รงเรียนทวั่ เลนีเธียเป็นโรงเรียนดีๆ อยา่ งท่ีคุณอยากใหเ้ ป็นอยา่ งน้นั หรือ” พระเนตรสีม่วงเขม้ ลึกล้าํ ทอประกาย “ทรงมีกระแสรับสั่งใหห้ ยดุ การยบุ โรงเรียนทวั่ ประเทศ เพราะอยา่ งน้ีหรือพระเจา้ ค่ะ” เกรยส์ บพระเนตรงดงามน้นั เจา้ ฟ้ าชายเลเธียเสดจ็ ออกจากหอ้ งประชุมโดยมีคณะครูและ คณะกรรมการตรวจมาตรฐานโรงเรียนตามเสดจ็ ไลลา่ ส์ชะงกั เมื่อ สบดวงตาสีม่วงเขม้ ของนายทหารซ่ึงยนื รักษาการณ์อยรู่ ะเบียง หนา้ หอ้ ง ผกู้ องเซนอยทู่ ี่น่ีดว้ ยหรือ “เรามีธุระตอ้ งไปทาํ ต่อ อยา่ งไรกข็ อฝากใหท้ ุกคนต้งั ใจทาํ หนา้ ที่ของตวั เองใหด้ ีท่ีสุด คณะกรรมการตรวจสอบเองกท็ าํ ให้ เตม็ ที่เพ่อื ทางโรงเรียนจะไดป้ รับปรุงแกไ้ ข” “พระเจา้ ค่ะ” คณะกรรมการตรวจมาตรฐานโรงเรียนโคง้ คาํ นบั ต่าํ

“เรากต็ อ้ งขอบคุณครูใหญ่และคุณครูท้งั หลายเช่นกนั ท่ีช่วย สร้างเดก็ ๆ ที่เป็นอนาคตของเลนีเธีย” รอยแยม้ พระสรวลทาํ ให้ หวั ใจของผทู้ ี่อยู่ ณ ที่น้ีหวั ใจพองโต “เราขอฝากภารกิจท่ียง่ิ ใหญ่น้ี ใหท้ ุกคนช่วยเหลือดว้ ย หากมีอะไรกโ็ ปรดอยา่ เกบ็ ไว.้ ..บอกเรา ไดท้ ุกเม่ือ” แสงจนั ทร์แห่งเลนีเธียเปล่งประกายไปทว่ั ผนื ฟ้ าจริงๆ “องคม์ กฎุ ราชกมุ ารเสดจ็ กลบั แลว้ หรือคะ” ไลล่าส์ถามคน ท่ีกาํ ลงั ถีบจกั รยานใหเ้ ธอนงั่ ซอ้ นทา้ ยไปตามทางเดินเลียบลาํ ธาร ในยามบ่ายคลอ้ ย ตะวนั เร่ิมราแสง สายลมโชยกล่ินกหุ ลาบหอม อวบอวลไปท้งั หุบเขากหุ ลาบ ม่านหมอกที่ปกคลมุ หวั ใจดูจะ สลายไปจนหมดสิ้น “กลบั แลว้ ทรงมีพระธุระเยอะ” คนถีบจกั รยานตอบกล้วั หวั เราะ “ประทานอนุญาตใหค้ ุณเรียกวา่ ‘พ่ีเลธ์’ แลว้ ไม่ใช่หรือ” ไลล่าส์หนา้ แดงจดั ใครจะไปกลา้ ... แมว้ า่ ‘พเี่ ลธ์’ จะน่ารักและใจดีกต็ าม แต่ไลลา่ ส์กค็ งยงั ไม่ กลา้ ที่จะเอย่ พระนามอยา่ งสนิทสนมเช่นน้นั

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ วา่ เขาจะฝังจิตฝังใจถึงขนาดน้นั ” ไล ล่าส์ถอนหายใจ นึกถึงเรื่องราวในช่วงกลางวนั ฝันร้ายของ โรงเรียนเลก็ ๆ โรงเรียนหน่ึงไดผ้ า่ นพน้ ไป “คุณเองกเ็ คยพดู ไม่ใช่หรือวา่ อยา่ ดถู ูกความคิดของเดก็ ” คน ถีบจกั รยานทวนคาํ พดู ของคนนงั่ ซอ้ น “เดก็ คนน้นั ไม่ไดต้ อ้ งการ ทาํ ลายเพยี งแต่เขาแกป้ ัญหาดว้ ยทางท่ีผิดเท่าน้นั ” “ใช่ค่ะ...ถา้ หากไม่ไดอ้ งคม์ กฎุ ราชกมุ ารและไม่ไดค้ ุณครู คนน้นั เขากไ็ ม่รู้วา่ เขามองผดิ ไป” “ใช่...พเี่ ลธ์แสนเก่ง แสนดี” น้าํ เสียงคนตวั ใหญ่รวนราวกบั เดก็ ชายตวั นอ้ ย ไลลา่ ส์หวั เราะ เอ้ือมมือไปกอดรอบเอวสอบแทนจบั เบาะ จกั รยาน “องคม์ กฎุ ราชกมุ ารรับสั่งวา่ ตอ้ งขอบคุณคนที่ใหข้ อ้ มูล พระองค์ คนที่เขา้ ไปพดู คุยกบั เดก็ ๆ และผใู้ หญ่จนไดร้ ู้วา่ พวกเขา ตอ้ งการโรงเรียนที่พร้อมกจ็ ริง แต่ขอใหโ้ รงเรียนน้นั อยใู่ กลบ้ า้ น ดว้ ย จึงทรงตดั สินพระทยั เร่ืองน้ีได”้

คนถกู กอดแทบอยากจอดจกั รยานไปกอดตอบคนนงั่ ซอ้ น ทา้ ยเหลือเกิน แต่กม็ ีเร่ืองที่จะตอ้ งสารภาพเช่นกนั “ผมมีเรื่องอะไรจะบอกคุณ แต่กลวั คุณโกรธผม” “เร่ืองอะไรคะ ทาํ ไมฉนั ตอ้ งโกรธ ผกู้ องทาํ อะไรฉนั หรือ คะ” “ผม...” ทรงอยากหนั ไปทอดพระเนตรเหลือเกินว่านยั น์ตา สีน้าํ ตาลทองคู่น้นั ฉายแววอยา่ งไร “ผมหลอกถามเร่ืองโรงเรียน กบั นกั เรียนจากคุณเพอื่ หาขอ้ มูล” ตรัสไปแลว้ กร็ ู้สึกเหมือนรอ คาํ สัง่ ประหาร ทรงเกรงมือท่ีกอดบ้นั พระองคอ์ ยนู่ ้นั จะหลุด ออกไป มือน้นั ยงั กอดกระชบั เช่นเดิมและทรงรู้สึกวา่ มีแกม้ นุ่มๆ แทบท่ีพระปฤษฎางค์ “เดก็ ด้ือท่ีหลอกเพื่อนน่ีตอ้ งถกู ลงโทษหนกั นะคะ” เธอจะ โกรธไดอ้ ยา่ งไร แมจ้ ะไม่ใช่แสงจนั ทร์กระจ่างจา้ หากแสงดาวน้ี กช็ ่วยนาํ ทางใหเ้ ลนีเธียเช่นกนั “คุณครูใจร้าย...” โอ...ทรงยนิ ยอมทุกการลงโทษ ตลอดพระชนมช์ ีพเลย

ไลลา่ ส์กลบั บา้ นดว้ ยหวั ใจพองโต เธอยมิ้ ใหภ้ าพถ่ายของ บิดามารดาซ่ึงยมิ้ ตอบเธอราวกบั รู้เรื่องราวท้งั หมด “พอ่ แม่คะ...ไลลา่ ส์มีความสุขมากเลยค่ะ” สุขจนเกรงวา่ มนั จะมากเกินกวา่ ท่ีเธอควรจะไดร้ ับ หญิงสาวโคลงศีรษะ แลว้ เดินต่อไปท่ีหอ้ งนงั่ เล่นซ่ึงเธอใช้ เป็นหอ้ งทาํ งานดว้ ย เปิ ดคอมพวิ เตอร์ ภาพดาวพณิ ปรากฏข้ึนบน หนา้ จอเรียกรอยยมิ้ กวา้ ง เธอเปิ ดเขา้ โปรแกรมอินเตอร์เนตสู่ เวบ็ ไซต์ ‘เพอ่ื นครู’ ซ่ึงเป็นแหลง่ พบปะและส่งข่าวสารกนั ตวั อกั ษรท่ีวง่ิ ข้ึนหวั เวบ็ ไซตท์ าํ ใหไ้ ลลา่ ส์ตาโต “โอโ้ ห...อะไรจะข่าวไวขนาดน้ี” เธอพมึ พาํ กบั ตวั เอง ระงบั การยบุ โรงเรียนทวั่ ประเทศ กาํ ลงั จะเขา้ ไปดกู ระดานข่าว ไลล่าส์กไ็ ดย้ นิ เสียงกร่ิง โทรศพั ทจ์ ึงรีบไปรับ “ไลลา่ ส์...ทีน่าเองนะ” นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองเป็นประกาย “ทีน่าเหรอ ฉนั เพิง่ เปิ ดเขา้ เวบ็ เม่ือก้ีเอง ข่าวเธอเร็วมาก” ไล ล่าส์ไดย้ นิ เสียงหวั เราะอยา่ งเบิกบานจากเพื่อนสาว

“โอ...มีเรื่องที่ดีกว่าน้นั อีกนะ” “อะไรจ๊ะ” “โรงเรียนเก่าของฉนั ... อาจจะไดเ้ ปิ ดสอนอีกคร้ังจะ้ ” “โอโ้ ฮ ข่าวดีจริงๆ ยนิ ดีดว้ ยนะทีน่า” “ขอบใจจะ้ ... จริงๆ แลว้ มีข่าวดีอีกอยา่ ง ไม่รู้วา่ จะเรียกวา่ ข่าวดีหรือเปล่านะ แต่ฉนั วา่ เป็นเร่ืองท่ีดีท่ีสุดในชีวิตของฉนั อยา่ ง หน่ึงเลย” “หืม...อะไรจะ๊ ” มีเร่ืองดีกวา่ โรงเรียนท่ีรักของทีน่าอีกหรือ “ฉนั ไดช้ ่อกุหลาบประทานจากเจา้ ชายแสงจนั ทร์” “โอ...” ไลล่าส์อุทานเบาๆ “เรื่องดีจริงๆ ทีน่า” “ใช่...ท่ีดีกวา่ น้นั คือมีลายพระหตั ถว์ า่ ...ขอบใจที่ฉนั เขียน จดหมายถึงพระองค”์ น้าํ เสียงทีน่าออู้ ้ีลงคลา้ ยกบั เจา้ ตวั กล้นั สะอ้ืน “ฉนั นึกวา่ จะไม่มีใครสนใจครูเลก็ ๆ อยา่ งพวกเราเสียแลว้ ” ไลลา่ ส์ใชป้ ลายนิ้วไลห้ ยดน้าํ ท่ีหางตา เรยห์ ลบดาบคมกริบที่พงุ่ เขา้ มาอยา่ งรวดเร็วไดห้ วดุ หวิด เขาถอยฉากแลว้ อาศยั จงั หวะที่อีกฝ่ ายโถมเขา้ มารุกกลบั หาก เหมือนอีกฝ่ ายล่วงรู้อยแู่ ลว้ จึงปัดดาบเขาไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว การรุก

และรับของนายทหารสองนายจึงดาํ เนินต่อไปโดยไม่มีใครเพลี่ยง พล้าํ จนกระทงั่ ตอ้ งแยกกนั มาต้งั หลกั เสียงปรบมือเรียกความสนใจของท้งั สอง นายพลเรนสั กา้ ว ลงจากพระตาํ หนกั ชว่ั คราวมายงั ลานดา้ นหลงั ตามท่ีจ่าคีนส์ รายงานวา่ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของท่านกาํ ลงั ซอ้ มดาบกนั “เป็นความภาคภมู ิใจของคนเป็นครูมากพระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ ทรงเกบ็ ดาบแลว้ เดินเขา้ มาหาผเู้ ป็นครู “ผมกด็ ีใจที่ไดค้ รูดีครับ” ท่านนายพลหวั เราะเบาๆ มองพระวรกายสูงใหญ่ดว้ ยแวว ตาปลาบปล้ืม “ครูมีอะไรหรือเปล่าครับ มาหาเราถึงท่ีนี่” “ออ้ ... กระหม่อมรับบญั ชาของท่านผบ.ท่ีบา้ นมาเชิญเสดจ็ ไปเสวยฝีมือของท่านผบ.พระเจา้ ค่ะ” พลเอกเรนสั กราบทูลยมิ้ แยม้ “โอ... ดว้ ยความยนิ ดีอยา่ งยงิ่ ครับ ขอเวลาผมกบั เรยเ์ ปล่ียน ชุดสักครู่”

“พระเจา้ ค่ะ” “เออ้ ...ครูครับ” ทรงเรียกพลเอกเรนสั ซ่ึงกาํ ลงั จะหมุนตวั กลบั ข้ึนไปบนบา้ นพกั “ครูช่วยสอนอะไรผมสกั อยา่ งไดไ้ หม ครับ” “อะไรหรือพระเจา้ ค่ะ” คาํ ตอบของลกู ศิษยท์ าํ ใหค้ รูยมิ้ กวา้ ง “โอ...ไดแ้ น่นอนพระเจา้ ค่ะ” “ลอกโจทยบ์ นกระดานลงสมุดแลว้ นาํ ไปทาํ เป็นการบา้ น ส่งครูพรุ่งน้ีนะคะ” ไลลา่ ส์บอกลกู ศิษยต์ วั นอ้ ย ในชวั่ โมงเรียน สุดทา้ ยก่อนจะกลบั บา้ น เธอใชแ้ บบฝึกหดั ของเพอ่ื นครูจากต่าง เมืองมาลองใหล้ กู ศิษยท์ าํ ดู เช่นเดียวกบั เพื่อนคนอื่นซ่ึงต่างแลก สื่อการสอนกนั เวบ็ ไซตเ์ พ่อื นครูของพวกเธอเริ่มมีเพื่อนสมาชิกเพิม่ มากข้ึน ไม่ใช่เพยี งแค่เพือ่ นรุ่นเดียวกนั เท่าน้นั ยงั ขยายออกไปเรื่อยๆ อาจารยท์ ่ีสอนเธอในมหาวทิ ยาลยั ยงั มาเป็นเพื่อนสมาชิก หรือ อาจจะมาแอบดูกไ็ ดว้ า่ ลกู ศิษยท์ าํ อะไรกนั หากมีสมาชิกที่ไม่คาด ฝันของเวบ็ ไซตก์ ค็ ือ เลขาธิการคณะกรรมการการศึกษา

เขาไม่ไดถ้ กู ปลดหรือถกู ยา้ ยเขา้ กรุ แต่องคม์ กฎุ ราชกมุ าร ยน่ื บทไถโ่ ทษใหเ้ ขา การทาํ ใหโ้ รงเรียนทวั่ เลนีเธียไดม้ าตรฐานตามท่ีเขาเป็นคน ร่างไวเ้ อง ไม่ใช่งานง่าย...เพราะปัญหาของแต่ละโรงเรียนไม่ เหมือนกนั บางโรงเรียนอาจจะมีปัญหาที่งบประมาณ บางโรงเรียนอาจจะมีปัญหาท่ีครูผสู้ อน บางโรงเรียนอาจจะมีปัญหาที่ผบู้ ริหารโรงเรียน บางโรงเรียนอาจจะมีปัญหาที่ชุมชน แมก้ ระทง่ั ปัญหาในสายงานบริหารการศึกษาเอง ไม่วา่ จะ ระดบั ทอ้ งถิ่นหรือระดบั ประเทศ แลว้ แต่เป็นงานยาก งานหนกั ...ที่เขาจะตอ้ งทาํ ตลอดชีวิต เชือกท่ีถกู แกป้ มออกกส็ ามารถท่ีจะใชง้ านต่อไปได.้ .. ไลล่าส์ยมิ้ ใหล้ กู ศิษยท์ ้งั หลาย รอยยมิ้ ท่ีใครบางคนบอกวา่ จะทาํ ใหเ้ ดก็ ๆ มีความสุข เธอเองกม็ ีความสุขท่ีไดท้ าํ งานที่ตวั เอง รัก

“ครูไลล่าส์...” ครูสาวหนั ไปตามเสียงเรียก ครูดาเรียยนื อยทู่ ่ีหนา้ หอ้ งดว้ ย แววตาต่ืนๆ อยา่ งท่ีเธอไม่เคยเห็นมาก่อน “มีอะไรหรือคะครูดาเรีย” “รีบหยบิ กระเป๋ าแลว้ ตามครูมาจะ้ ” ครูดาเรียเอ่ยเร็วๆ อยา่ ง ผิดปกติวิสัย ยง่ิ ทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์งุนงงหนกั ข้ึน “อะไรคะครู” ไลล่าส์มองท่าทางของครูอาวโุ สอยา่ งไม่ เขา้ ใจ “อยา่ เพิ่งถามเลย ทาํ ตามท่ีครูบอกเถอะ” “แลว้ เดก็ ๆ ล่ะคะ” ไลลา่ ส์ทว้ ง นกั เรียนหยดุ จดการบา้ น หนั มามองคุณครูท้งั สองดว้ ยความแปลกใจ “เด๋ียวครูจะดใู หเ้ อง ตอนน้ีไลล่าส์ไปเร็วๆ เถอะ เด๋ียวจะไม่ ทนั ” ครูดาเรียเร่ง รอไลล่าส์ไปหยบิ กระเป๋ าในลิ้นชกั โต๊ะครูดว้ ย อาการงงๆ แลว้ รีบดึงมือไลลา่ ส์ใหเ้ ดินตามโดยเร็ว ไลลา่ ส์เห็นรถคนั ใหญ่ไม่คุน้ ตาจอดอยเู่ ชิงบนั ไดอาคาร โดยมีไคแลนยนื คุยอยกู่ บั บุรุษร่างสูงดว้ ยสีหนา้ เคร่งเครียด “ไลล่าส์มาแลว้ รีบข้ึนรถเถอะ”

“คะ... อะไรกนั คะ ไลล่าส์งงไปหมดแลว้ ” ไลลา่ ส์ประทว้ ง เธอหนั ไปมองคนท่ียืนขา้ งๆ ไคแลนกเ็ ลิกคิ้วอยา่ งประหลาดใจ “ท่านดยกุ ” เรฟคอ้ มศีรษะรับการแสดงความเคารพของครูสาว “เชิญข้ึนรถเถอะครับ เด๋ียวจะไม่ทนั ผมจะอธิบายใหฟ้ ังบน รถ” สองครูอาวโุ สมองรถคนั ใหญ่แล่นออกไปออกจากโรงเรียน แลว้ หนั มาสบตากนั ต่างถอนหายใจออกมา หากไม่ไดโ้ ลง่ ใจมาก นกั “โรงเรียนยงั อย.ู่ ..แต่เราคงตอ้ งเสียครูไปหน่ึงคนละ่ คราวน้ี” ไคแลนเอย่ ความในใจ ดาเรียพยกั หนา้ ชา้ ๆ เธอคิดไม่ต่างจากไค แลนเลย เพียงแต่... “ไม่หรอกค่ะ เราไม่ไดเ้ สียครู ฉนั เชื่อวา่ ยงั ไงไลลา่ ส์กไ็ ม่ ยอมทิ้งวชิ าชีพน้ีไป เพยี งแค่...อาจจะตอ้ งไปสอนท่ีอ่ืนเท่าน้นั เอง” เธอเชื่อวา่ ลกู ศิษยแ์ ละเพื่อนครูของเธอไม่วา่ จะเปล่ียนสถานะไป อยา่ งไรกค็ งไม่ทิ้งจิตวิญญาณของความเป็นครูเป็นแน่

“อืม...นน่ั สินะ” ไคแลนพยกั หนา้ ชา้ ๆ “แต่เราคงตอ้ งรับมือ เรื่องวนุ่ ๆ สกั พกั ก่อนล่ะ” ดาเรียหวั เราะออกมาเบาๆ โรงเรียนเลก็ และหมู่บา้ นเลก็ ๆ น้ี ชกั จะดงั ข้ึนทุกวนั ไลลา่ ส์นงั่ อยใู่ นรถท่ีแล่นเร็วจนน่าตกใจ เธอชาํ เลืองไปยงั ร่างสูงซ่ึงนงั่ อยขู่ า้ งๆ ท่านดยกุ แห่งโรซานนย์ งั นงั่ เงียบไม่มีทีท่าวา่ จะอธิบายอะไรใหเ้ ธอฟังเลย ดยกุ แห่งโรซานน์เป็นบุคคลสาํ คญั ของโรซานนแ์ ละของ เลนีเธียดว้ ย ไลลา่ ส์รู้จกั ท่านดยกุ เช่นเดียวกบั ท่ีชาวโรซานนส์ ่วน ใหญ่รู้จกั คือรู้จกั เพยี งแต่ฝ่ ายเดียว “เอ่อ...ท่านดยกุ คะ” ไลล่าส์เริ่มเอ่ยปากถามเพราะทนความ สงสยั ในใจไม่ไหว เรฟหนั มาทางหญิงสาว ยมิ้ นอ้ ยๆ ใหก้ บั สีหนา้ งุนงงและ แววตาสงสัยมากมาย เขาพยกั หนา้ ไปยงั ขบวนรถที่กาํ ลงั จะแล่น สวนมา “มีคนขอใหผ้ มไปรับคุณก่อนท่ีคนกลุ่มน้นั จะพบคุณ”

“อะไรนะคะ” ไลล่าส์ตวดั สายตาไปดา้ นหนา้ รถ มีรถหลาย คนั แลน่ สวนไปอยา่ งเร็ว เธอเห็นสติกเกอร์ติดกระจกของรถเพียง แค่แวบเดียว แต่กพ็ อจะนึกออกวา่ เป็นสญั ลกั ษณ์ของอะไร “ฉนั ยงั ไม่เขา้ ใจค่ะ พวกเขาจะมาพบฉนั ทาํ ไมคะ” เรฟหวั เราะเบาๆ “พวกเขาอยากเสนอข่าวซินเดอเรลล่าแห่งเลนีเธีย...วา่ ที่เจา้ หญิงพระชายาครับ”

ตอน ๒๑ “อะไรนะคะ” ไลล่าส์อทุ านอีกคร้ัง หนั ขวบั มายงั ใบหนา้ คมคายของดยกุ แห่งโรซานน์ ท่านดยกุ เป็นขวญั ใจของสาวๆ ใน เมืองอยไู่ ม่นอ้ ย แต่ตอนน้ีไลลา่ ส์ไม่ไดส้ นใจเรื่องหนา้ ตาหรือ บรรดาศกั ด์ิสูงส่ง เธอสนใจเพยี งคาํ พดู ของท่านดยกุ เท่าน้นั “ตกใจอะไรหรือครับคุณครู” เรฟเอ่ยยมิ้ ๆ นึกเอน็ ดสู ีหนา้ งุนงงของครูสาวเป็นอยา่ งมาก เธอไม่รู้ตวั หรืออยา่ งไรวา่ การเป็น ‘คนรัก’ ของเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียหมายความวา่ อยา่ งไร ปกติสื่อมวลชนจะไม่ค่อยเสนอข่าวเจา้ ฟ้ าชายพระองคร์ อง มากนกั ‘นอ้ งชาย’ ของเขาชอบอยเู่ งียบๆ ไม่โปรดออกงานใด ยกเวน้ พระราชพิธีสาํ คญั จนส่ือมวลชนบ่นกนั วา่ ทรงไม่มีสีสนั พอที่จะใหเ้ ล่นข่าวไดส้ นุก ไม่เหมือนแสงจนั ทร์อนั เจิดจา้ หรือไม่...ข่าวกถ็ กู ถอดออกก่อนจะถกู นาํ เสนอไปบา้ ง แต่เร่ืองเก่ียวกบั หญิงสาวท่ีอาจจะกา้ วข้ึนมาเป็นเจา้ หญิงคน ใหม่ของเลนีเธียน้ีไม่สามารถปิ ดไวไ้ ดน้ าน เมื่อตอนบ่ายจึงมี ‘ข่าว’ ถกู ส่งมายงั โรซานน์วา่ มีขบวนนกั ข่าวเขา้ มาในโรซานน์

ตามหาตวั หญิงสาวในหม่บู า้ นเลก็ ๆ ที่เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ไป ร่วมงานเทศกาลดอกกหุ ลาบ ‘พีเ่ รฟ...ช่วยไปรับไลล่าส์ใหห้ น่อยไดไ้ หมครับ’ ในเมื่อ ‘นอ้ งชาย’ ขอร้อง กต็ อ้ งรีบช่วยเหลือโดยเร็ว อีกท้งั ...เขากอ็ ยาก รู้จกั ดอกไมข้ องเซนอยเู่ หมือนกนั ป่ านน้ี ‘นอ้ งชาย’ คงกาํ ลงั ขอพระราชทานประกาศแต่งต้งั สะใภห้ ลวงอยกู่ ระมงั “ก.็ ..” ไลล่าส์อึกอกั ตอบไม่ถกู “นกั ข่าวพวกน้นั เขาจะมาทาํ ข่าวคุณครูยงั ไงครับ” “ข่าวดิฉนั ” ไลล่าส์แทบยกมือช้ีหนา้ ตวั เอง เรฟยมิ้ บางๆ “เซน... เออ้ พระอนุชาไม่อยากใหค้ ุณยงุ่ ยากใจท่ีจะรับมือ นกั ข่าวในตอนน้ี กเ็ ลยขอใหผ้ มไปรับคุณออกมาจากโรงเรียน ก่อนท่ีพวกน้นั จะเขา้ ถึงตวั คุณได”้ เรฟอธิบายยมิ้ ๆ สีหนา้ ของไล ล่าส์ดูดีข้ึนมาเลก็ นอ้ ย “แลว้ ผกู้ อง...เออ้ พระอนุชาอยทู่ ี่ไหนคะ” ไลลา่ ส์หลบตา คม

“รออยทู่ ี่เลนีธครับ” ไลลา่ ส์ผงกศีรษะข้ึน “รออยทู่ ่ีเลนีธ” เธอทวนคาํ ท่านดยกุ “หมายความวา่ ยงั ไง คะ” “ก.็ .. เรากาํ ลงั จะไปเลนีธกนั ไงครับ มีเฮลิคอปเตอร์รออยใู่ น ค่ายโรซานนแ์ ลว้ ” ไลลา่ ส์เผยอริมฝีปาก...แต่ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา เฮลิคอปเตอร์บินออกจากค่ายโรซานนไ์ ปจนถึงเลนีธ เรฟ ยมิ้ บางๆ มองหญิงสาวท่ีเป็นผโู้ ดยสารอีกคนนงั่ เกร็งมาตลอดทาง โดยท่ีเขากไ็ ม่แน่ใจว่าเกร็งเพราะเฮลิคอปเตอร์หรือเพราะวา่ จุดหมายปลายทางกนั แน่ “โอ...ทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ เรากาํ ลงั จะลงจอดแลว้ นะครับ” เรฟบอกหญิงสาวซ่ึงชาํ เลืองมองผา่ นหนา้ ต่างไปเบ้ืองล่าง แลว้ จ่ๆู กต็ วดั สายตากลบั มายงั เขา

“ลงจอด...” ไลล่าส์รู้สึกเหมือนเป็นแผน่ เสียงตกร่อง เธอเอา แต่ทวนคาํ ของท่านดยกุ แลว้ เฮลิคอปเตอร์จะลงจอดตรงไหน เธอ ไม่รู้วา่ รอบๆ ทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์มีท่ีจอดเฮลิคอปเตอร์ดว้ ย “ครับ...เครื่องจะลงจอดในลานพระราชวงั ” เรฟตอบคาํ ถาม ในสายตาของครูสาว เขาตอ้ งกล้นั หวั เราะสีหนา้ เหรอหราปน งุนงงของเธอ ไลล่าส์แทบไม่กลา้ มองลงไปขา้ งลา่ ง แต่เธอรู้สึกวา่ เห็นหมู่ อาคารสีขาวชดั ข้ึน โอ...จนั ทราและดวงดาราท้งั หลายอวยพรใหเ้ ธอดว้ ยเถอะ เฮลิคอปเตอร์จอดนิ่งสนิท ประตูถกู เปิ ดออก เรฟกา้ วลงไป ก่อนแลว้ จึงหนั กลบั มาส่งมือใหค้ รูสาว ไลล่าส์กา้ วออกจาก แมลงปอยกั ษโ์ ดยท่ีในสมองยงั เตม็ ไปดว้ ยความสับสนงุนงง ตกลงเรื่องราวเป็นอยา่ งไรกนั แน่ สิ่งแรกท่ีไลล่าส์ไดพ้ บคือรอยยมิ้ จากหญิงสาวร่างทว้ มคน หน่ึง ไลล่าส์กะพริบตา สบตาสีม่วงเขม้ ของหญิงสาวคนน้นั เธอ เคยพบคนท่ีกาํ ลงั ยมิ้ ใหเ้ ธอท่ีไหนมาก่อนนะ

ยงั ไม่ทนั นึกออก ไลล่าส์กไ็ ดย้ ินเสียงเคร่ืองยนตแ์ ผดลนั่ และเสียงลอ้ รถบดถนน ทุกคนที่อยบู่ นลานรอบเฮลิคอปเตอร์ต่าง หนั ไปยงั ตน้ เสียง รถสปอร์ตเปิ ดประทุนสีดาํ พงุ่ เขา้ มาจนเกือบจะถึงบริเวณ ท่ีไลล่าส์ยนื อยู่ รถจอดสนิท คนขบั รถกา้ วขา้ มประตูลงมาโดยไม่ เสียเวลาเปิ ด “ไลล่าส์ครับ” ไลล่าส์กะพริบตา มองร่างสูงใหญ่ในชุด ‘คร่ึงๆ กลางๆ’ วง่ิ ตรงมายงั เธอ เวลาเพียงไม่กี่วนิ าที เธอถกู มือใหญ่ก่ึงจงู ก่ึงลากไป ท่ีรถสปอร์ตน้นั เขาส่งเธอข้ึนนง่ั ดา้ นที่เรยเ์ พิ่งกา้ วลงมา แลว้ ก็ แทบจะกระโดดกลบั เขา้ ไปยงั ที่นงั่ คนขบั “พ่เี ซน...” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียทรงตะโกนตามทา้ ยรถ สปอร์ตที่พงุ่ ออกไปท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน “โอย๊ ... อะไรกนั ”

เรฟยกมุมปากข้ึนนิดๆ มองปฏิบตั ิการฉกตวั ครูสาวของ ‘นอ้ งชาย’ อยา่ งนึกสนุก แลว้ กแ็ ทบสะดุง้ เพราะเสียงแหวของ ‘นอ้ งสาว’ “ท่านดยกุ ปล่อยใหพ้ ่ีเซนพาคุณไลลา่ ส์ไปไดย้ งั ไงคะ” เรฟหนั มายงั ‘นอ้ งสาว’ แลว้ เลิกคิ้ว “ความผิดของกระหม่อมหรือ กก็ ระหม่อมมีหนา้ ท่ีพาคุณ ไลล่าส์มาถึงเลนีธเท่าน้นั เองพระเจา้ ค่ะ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนียเมม้ ริมพระโอษฐแ์ น่น ทรงสะบดั พระพกั ตร์ไปจาก ‘ตาแก่’ แลว้ ตรัสเรียกราชองครักษส์ าว “เอน่า... เอารถมา เราจะไปตามพ่ีเซน” “กระหม่อมจะตามไปเองพระเจา้ ค่ะ” เรยท์ ลู ข้ึน “ถา้ แค่เรยไ์ ป พี่เซนคงไม่ยอมกลบั มาง่ายๆ หรอก เดี๋ยวเรา จะไปเอง...ไปดว้ ยกนั ท้งั หมดนี่แหละ” ทรงตดั สินพระทยั “รวมกระหม่อมดว้ ยหรือเปล่า” เรฟอดไม่ได้ เขาเห็นพระ เนตรวาวตวดั มา “หนา้ ท่ีของท่านดยกุ หมดแลว้ นี่คะ”

เรฟหวั เราะเบาๆ มองตามพระวรกายอวบทว้ มของ ‘นอ้ งสาว’ ซ่ึงกา้ วข้ึนรถท่ีเรยข์ บั มาเทียบ นยั น์ตาคมพราวดว้ ย อารมณ์ขนั เม่ือไหร่จะเสดจ็ ไปดูดอกกหุ ลาบที่โรซานนอ์ ีกหนอ ไลลา่ ส์รู้สึกเหมือนว่าตวั เองกาํ ลงั อยใู่ นฉากภาพยนตร์อะไร สกั เร่ือง มีขบวนนกั ข่าวท่ีจะตามลา่ เธอ ท่านดยกุ แห่งโรซานน์พา เธอออกจากโรงเรียน ข้ึนเฮลิคอปเตอร์บินตรงจากค่ายทหารโร ซานนม์ าจนถึงเลนีธ...พระราชวงั เลนีเธีย และตอนน้ีเธอกาํ ลงั อยู่ ในรถสปอร์ตคนั งามท่ีกาํ ลงั แล่นไปตามถนนเลียบทะเลสาบเส้ียว จนั ทร์ จะมีสิ่งใดมาทาํ ใหไ้ ลล่าส์แปลกใจ งุนงง และตกใจเพิม่ ข้ึน อีกหรือไม่ “เราไปคุยกนั ที่บา้ นนะครับ” ไลลา่ ส์มองเส้ียวพระพกั ตร์คม พระเนตรภายใตแ้ วน่ กนั แดดดาํ สนิทมองไปยงั ถนนเบ้ืองหนา้ เธอนึกสงสยั ...บา้ นไหนกนั

ที่ประทบั ของเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียมิใช่พระราชวงั เลนีเธียหร อกหรือ บา้ น... ไลล่าส์ลงจากรถสปอร์ตมายนื อยหู่ นา้ บา้ นสองช้นั รูปทรง เรียบง่าย หนา้ จวั่ ประดบั ดว้ ยเครื่องไมส้ ีเขม้ บริเวณรอบๆ ลอ้ ม ดว้ ยแปลงดอกไมห้ ลากหลายพนั ธุ์เบ่งบานรับแสงอ่อนๆ ในช่วง ใกลส้ นธยา ลมโชยมาตอ้ งผิวพร้อมหอบเอากลิ่นหอมหวานชวน ใหร้ ู้สึกผอ่ นคลาย “บา้ นของผมเอง” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึนสบตาคนพดู ดวงตาสีม่วงเขม้ ของผกู้ อง เซนละมุนนกั หนาเมื่อเอย่ คาํ วา่ ‘บา้ น’ จนหวั ใจของเธอเอง หวนั่ ไหว “บา้ น...” ไลล่าส์ทวน คิดถึงบา้ นหลงั นอ้ ยของตน “ครับ...บา้ นที่แทจ้ ริงของผม” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียยนื่ พระ หตั ถไ์ ปตรงหนา้ หญิงสาว “เขา้ ไปคุยกนั ขา้ งในเถอะครับ”

ไลล่าส์มองพระหตั ถใ์ หญ่ แลว้ เหลือบมองพระพกั ตร์คม เขม้ สัญชาตญาณของเธอบอกวา่ การกา้ วเขา้ สู่ ‘บา้ น’ ของผกู้ อง เซนจะเปล่ียนชีวติ ไปตลอดกาล หากไลล่าส์กไ็ ม่สามารถปฏิเสธ แววออ่ นหวานในพระเนตรน้นั ไดเ้ ลย ต้งั แต่ไดพ้ บบุรุษผนู้ ้ี...ไลล่าส์กไ็ ม่เคยปฏิเสธนยั นต์ าสีม่วง เขม้ งดงามไดเ้ ลยสกั คร้ัง เธอวางมือบนองุ้ พระหตั ถน์ ้นั พระหตั ถใ์ หญ่บีบกระชบั ... ไม่แน่นจนเจบ็ ทว่ามนั่ คงและอบอุ่นนกั หนา ไลลา่ ส์รู้สึกวา่ ไออุน่ ค่อยๆ ถา่ ยทอดจากมือเขาสู่มือของเธอและตรงสู่หวั ใจ ไลลา่ ส์กา้ วเคียงพระวรกายสูงใหญ่เขา้ ไปใน ‘บา้ น’ “ขอโทษดว้ ยนะครับท่ีผมไม่ไดไ้ ปรับคุณดว้ ยตวั เอง” ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียกระชบั มือในอุง้ พระหตั ถ์ จบั จงู หญิงสาวเคียงคู่เขา้ มาใน ‘บา้ น’ มีคาํ ถามมากมายในดวงตาคู่น้นั แต่เธออดทนรอให้ ตรัสข้ึนมาก่อน “ผมตอ้ งรีบกลบั เลนีธ จึงขอใหพ้ ่ีเรฟเป็นคนไป รับคุณ ตกใจไหม...ไลลา่ ส์” ไลล่าส์พยกั หนา้ นอ้ ยๆ

เธอกาํ ลงั ยนื อยใู่ นหอ้ งโถง แต่ในสายตาของไลล่าส์มีเพยี ง พระเนตรสีม่วงเขม้ เท่าน้นั “ผมขอโทษอีกคร้ัง ผมไม่มีทางเลือก...ถา้ ไม่พาคุณมา คุณ ตอ้ งถกู พวกนกั ข่าวรุมท้ึงแน่” ไลล่าส์นึกภาพตวั เองถกู ‘รุมท้ึง’ แลว้ ตวั สั่น เธอเป็นเพียง ผหู้ ญิงธรรมดาๆ คนหน่ึง ไม่ปรารถนาจะเป็นที่สนใจของใคร “ท่านดยกุ บอกวา่ เขาอยากจะทาํ ข่าวฉนั ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพยกั พระพกั ตร์ “ปกติไม่ค่อยมีใครอยากเล่นข่าวผมนกั หรอก แต่คราวน้ีไม่ ปกติ...จาํ วนั เทศกาลดอกกหุ ลาบไดไ้ หมครับ มีคนแอบมา ถา่ ยภาพเราไป พี่เลธ์สั่งระงบั ข่าวนนั่ ไว้ แต่กไ็ ดเ้ พียงชวั่ คราว เท่าน้นั ” ทรงถอนพระปัสสาสะ ก่อนจะตรัสออกมาดว้ ยพระสุ รเสียงออ่ นระโหย “ผมไม่เคยตอ้ งการใหค้ ุณเดือดร้อนเลยนะไล ล่าส์” ไลล่าส์รู้ ไม่มีวนั ท่ีผกู้ องเซนจะต้งั ใจทาํ ใหเ้ ธอเดือดร้อน... แมแ้ ต่นอ้ ยนิด

“ฉนั รู้ค่ะ ผกู้ องอยา่ คิดมากเลย” เอ่ยไป แต่ไลลา่ ส์รู้วา่ คนที่ คิดมากคือตวั เธอเอง “ขอบคุณครับ แต่เรื่องคราวน้ีอาจจะทาํ ใหค้ ุณตอ้ งอยทู่ ่ี เลนีธสกั พกั ” “คะ” ไลล่าส์อุทาน “ทาํ ไม...” “ถา้ คุณกลบั ไปตอนน้ี พวกเขากค็ งจะเฝ้ าคุณ ตามตอแยคุณ ไม่เลิก” ข่าวท่ียงั ใหม่และสดมกั จะดึงดูดใจสื่อเสมอ ไลล่าส์นึกภาพตวั เองไปโรงเรียนโดยมีกองทพั นกั ข่าวรุม ลอ้ ม หม่บู า้ นเลก็ ๆ และโรงเรียนเลก็ ๆ ของเธอคงแตกกระเจิง “ตลอดเวลาท่ีคุณอยพู่ ระราชวงั ผมคงไม่ค่อยไดค้ ุยกบั คุณ ผมจึงอยากคุยอะไรบางอยา่ งกบั คุณเสียก่อน” “คะ...พระราชวงั ทาํ ไมฉนั ตอ้ งอยทู่ ี่นน่ั ” ไลล่าส์อุทานอยา่ ง ตกใจ “กเ็ ป็นสถานท่ีเดียวท่ีนกั ข่าวจะรบกวนคุณไม่ไดย้ งั ไงครับ” “ผกู้ อง...” ไลล่าส์อึกอกั จะใหเ้ ธอไปอยทู่ ี่นนั่ ไดอ้ ยา่ งไร “ไม่ตอ้ งกลวั หรอกครับ ถา้ เป็นไปได.้ ..ผมอยากใหค้ ุณอยู่ ที่นี่มากกวา่ ”

“คะ...” ไลล่าส์รู้สึกเหมือนจะหยดุ หายใจ นยั น์ตาสีม่วงเขม้ น้นั วาววบั เหลือเกิน เธอไดย้ นิ เสียงทุม้ นุ่มเจือความออ่ นหวาน ของผกู้ องเซนใกลๆ้ หูนี่เอง “ผมโตที่บา้ นหลงั น้ี พอกลบั มาจากองั กฤษ ผมจึงขอ พระราชทานพระอนุญาตมาอยทู่ ี่นี่” ไลลา่ ส์เพิ่งไดก้ วาดสายตาไปรอบตวั ภายใน ‘บา้ น’ ไม่ได้ แตกต่างจากภายนอก ยงั ตกแต่งดว้ ยเคร่ืองไมส้ ีเขม้ แบบเรียบ ทวา่ ฝีมือประณีต ท้งั เครื่องเรือน ของตกแต่ง สิ่งละอนั พนั ละนอ้ ยไม่มี ความหรูหราฟ่ ฟู ่ าแมส้ กั เพยี งนิด เป็นบา้ นที่ใหค้ วามรู้สึกเป็นบา้ น อยา่ งแทจ้ ริง เพียงแต่ไลล่าส์รู้สึกว่ามนั เงียบเหงาเกินไป “คุณชอบบา้ นหลงั น้ีไหมไลล่าส์” ไลลา่ ส์เงยข้ึนมองพระพกั ตร์คมเขม้ ภาพของเธอสะทอ้ นอยู่ ในพระเนตรสีม่วงเขม้ แววพระเนตรท่ีบอกไลล่าส์วา่ คาํ ถามน้ีมี ความสาํ คญั ยง่ิ คาํ ถามท่ีไม่ไดเ้ ก่ียวขอ้ งเฉพาะตวั บา้ นเท่าน้นั เธอจะตอบคาํ ถามน้ีอยา่ งไร

“ถา้ คุณไม่ชอบบา้ นหลงั น้ี” “ผกู้ องจะทาํ ไมคะ” “ผมจะหาบา้ นท่ีคุณชอบใหส้ ิครับ” แยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ “บา้ นหลงั น้ีมีความสาํ คญั กบั ผมมากกจ็ ริง แต่คุณสาํ คญั ยง่ิ กวา่ สิ่ง ใด” คาํ พดู ง่ายๆ แต่จารจารึกในหวั ใจของคนฟัง ไลล่าส์น่ิงไปชว่ั ครู่ ก่อนจะตอบตามเสียงกระซิบของหวั ใจ “บา้ นหลงั น้ีน่ารักมากค่ะ...ฉนั ชอบ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงสบนยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองงดงาม ต้งั แต่ แรกพบกท็ รงปักพระทยั แลว้ ยงิ่ ไดช้ ิด ไดใ้ กล้ พระทยั กย็ งิ่ ถลาํ ลึก ไลลา่ ส์เป็นคนที่นาํ รอยยมิ้ ชื่นบานมาสู่พระทยั หากยง่ิ กวา่ น้นั ... เธอคือสิ่งท่ีแสวงหามานาน เพอื่ นและคนรัก เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแห่งเลนีเธียมีเพอ่ื นนอ้ ยยงิ่ กวา่ นอ้ ย และ ไม่เคยมีหญิงสาวคนใดเขา้ ใกลพ้ ระทยั จนไดช้ ่ือวา่ เป็น ‘คนรัก’ สกั คน ณ วนั น้ี พระองคจ์ ะไม่ปลอ่ ยมือเธอไปอีกแลว้

“รอตรงน้ีสกั ครู่นะครับ” ไลลา่ ส์มองตามพระวรกายสูงใหญ่ท่ีเสดจ็ หายเขา้ ไปใน หอ้ งๆ หน่ึงดว้ ยความแปลกใจ เพยี งครู่เดียวกเ็ สดจ็ ออกมาพร้อม ของบางอยา่ ง เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียสาวพระบาทเร็วๆ มาหยดุ ตรงหนา้ ไล ล่าส์ “นอกจากอยากขอโทษเรื่องนกั ข่าวแลว้ ผมกม็ ีสิ่งสาํ คญั ท่ี อยากบอกคุณก่อนพาคุณไปพบพ่อกบั แม่” ไลล่าส์ขบริมฝีปากเบาๆ สายตาตรึงแน่นท่ีดวงเนตรคมกลา้ ...ท่ีเปิ ดเผยทุกส่ิงในพระทยั “ไม่วา่ วนั น้ีหรือวนั หนา้ ผมจะเป็นเพยี งทหารรับใชใ้ ตเ้ บ้ือง พระยคุ ลบาทและราชบลั ลงั ก์ ผมไม่อาจมอบมงกฎุ ราชินีใหก้ บั คุณได้ ผมมีเพียงส่ิงน้ี...” ทรงยกพระหตั ถท์ ่ีประคองสิ่งของเลก็ ๆ แสนบอบบางดว้ ยความทะนุถนอมข้ึนตรงหนา้ หญิงสาว “ขอ มอบใหค้ ุณ จากหวั ใจรักท้งั หมดของผชู้ ายคนหน่ึง” หญิงสาวมอง ‘สิ่งน้ี’ ในมือใหญ่ ริมฝีปากสัน่ นอ้ ยๆ หาก หวั ใจสน่ั ระรัว

เครือกหุ ลาบร้อยรัดเป็นวง อวดดอกสีชมพบู านสะพรั่ง อนั เป็น ‘ของขวญั ’ ที่เจา้ บ่าวทาํ ดว้ ยมือตนเองเพอ่ื มอบใหเ้ จา้ สาวใน วนั แต่งงาน...มงกฎุ กหุ ลาบ “คุณจะเป็นราชินีในหวั ใจของผมไดไ้ หม...ไลล่าส์” ไลล่าส์คลา้ ยกบั ไดย้ ินเสียงหา้ วทุม้ ขบั ลาํ นาํ แวว่ มา ข้ามิมีมงกฎุ ราชินีอันสูงศักดิ์ ข้ามิมีอาณาจักรอันไพศาล ข้ามิมีมากล้นทรัพย์ศฤงคาร ข้ามีเพียงหัวใจที่จาร...รักแลภักดี ไลล่าส์ไม่รู้วา่ เวลาผา่ นไปนานเท่าไร อาจเป็นชวั่ โมง นาที หรือเพียงไม่กี่วินาที ภาพของ ‘ผกู้ องเซน’ ฉายชดั ข้ึนในหวั ใจ เพียงไม่นานน้ีที่เขาเป็นเพอื่ น...ท่ีทาํ ใหเ้ ธอสนุกสาน และก็ ไม่นานอีกเช่นกนั ที่เขาเป็นเพ่อื น...ที่ทาํ ใหห้ วั ใจเธอเบ่งบาน ณ ขณะน้ี มงกฎุ กหุ ลาบสาํ หรับเจา้ สาวอยตู่ รงหนา้ เธอ พร้อมความรักจากหวั ใจของผชู้ ายคนหน่ึง

ไลล่าส์ไม่เคยปรารถนาเจา้ ชายในฝัน ไม่เคยคิดถึงมงกฎุ ล้าํ ค่า เธอตอ้ งการเพยี งผชู้ ายธรรมดาๆ “ฉนั เคยอธิษฐานต่อดวงดาววา่ สิ่งเดียวท่ีตอ้ งการคือ ครอบครัวเลก็ ๆ ท่ีฉนั เคยมี แต่ดวงดาวกไ็ ม่เคยส่งพอ่ กบั แม่ของ ฉนั กลบั มา” ไลล่าส์เลื่อนสายตาจากดอกกหุ ลาบสีชมพหู วานข้ึน ไปยงั อญั มณีสีม่วงเขม้ เปลง่ ประกาย “ฉนั ไม่ตอ้ งการยศศกั ด์ิหรือ มงกฎุ แห่งราชินีล้าํ ค่า ฉนั ขอเพียงแค่หวั ใจรักของผชู้ ายคนหน่ึงก็ พอค่ะ” “ไลล่าส์...” รอยแยม้ พระสรวลงดงามยงิ่ โปรดเถิดจันทรา...นี่คือคาํ อธิษฐานจากข้า โปรดเถิดดวงดารา...ประทานนางมาประโลมใจ ไลลา่ ส์ยมิ้ ...ท้งั ริมฝีปาก ดวงตา และหวั ใจ “แลว้ ถา้ ผชู้ ายคนน้นั เลน่ ฮาร์พและขบั ลาํ นาํ ใหฟ้ ังไดท้ ุกวนั ฉนั จะพิจารณาเป็นพิเศษค่ะ”

ไลลา่ ส์รู้สึกแปลกไปเม่ือเหรียญท่ีแนบหวั ใจอยนู่ ้ีมิใช่ เหรียญท่ีสวมมาตลอดชีวติ ทองคาํ สีขาวคงดดู ซบั ไออุน่ จากแผน่ อกกวา้ งมาตลอด ไลลา่ ส์จึงรู้สึกวา่ มีไออุ่นแนบหวั ใจเธอ เหรียญจารึกอนั เป็นสญั ลกั ษณ์แทนตวั ของชาวเลนีเธีย ตราบใดที่มีชีวิตอยเู่ หรียญจารึกจะอยตู่ ิดตวั เสมอ การแลกเปลี่ยน เหรียญจารึกกเ็ ปรียบเหมือนรับเอาอีกหน่ึงชีวิตมา หน่ึงชีวิต...หน่ึงดวงใจ...ท่ีตอ้ งรักและถนอมไว.้ ..ตลอดท้งั ชีวิต “หา้ มคืนผมอีกนะครับ” กระแสรับสง่ั ออ่ นหวานปนยวั่ เยา้ จนผทู้ ่ีรับเหรียญจารึกมาถวายคอ้ นวงใหญ่ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงยกพระหตั ถไ์ ปขยบั มงกฎุ กุหลาบที่ เอียงไปเลก็ นอ้ ย กลุ่มผมหยกั สลวยลอ้ มกรอบใบหนา้ อิ่มหวาน ละมุน “วนั จริงผมจะถกั ใหส้ วยกวา่ น้ี” พระเนตรพราวพราย คาํ สอนของ ‘ครู’ ยงั ติดอยใู่ นพระกรรณ ‘ตอ้ งใชก้ หุ ลาบที่อาบแสงจนั ทร์หรือแสงดาวมาท้งั คืน เลือกดอกสวยและสมบูรณ์ที่สุด และถกั ใหไ้ ดว้ งกลมท่ีดอก

กหุ ลาบบานสะพรั่งไม่มีส่วนไหนเวา้ แหว่ง มนั อาจจะยากกวา่ การ จบั ดาบหรือจบั อาวธุ ในแบบที่ผชู้ ายถนดั ’ ดวงตาคมกลา้ ของนาย พลอ่อนแสงราวกบั จะรําลึกถึงความหลงั ‘แต่น่ีเป็นสิ่งที่แสดงถึง ‘หวั ใจ’ ของผชู้ าย ท่ีบอกผหู้ ญิงของ เราวา่ เธอคือราชินีในหวั ใจของเรา’ อาจมิใช่มงกฎุ แห่งราชินี แต่คือ...มงกฎุ แห่งหัวใจ ไลล่าส์หลบั ตาน่ิง รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ท่ีอยเู่ หนือ หนา้ ผาก พระหตั ถท์ ่ีขยบั มงกฎุ กุหลาบน้นั เปล่ียนไปลบู ไลเ้ ส้นผม ไลล่าส์นง่ั ตวั แขง็ ท่ือ แต่หวั ใจน้นั เตน้ แรง จนเธอตอ้ งคิดหาอะไร มาเบ่ียงเบนความสนใจบา้ งเพอ่ื ไม่ใหห้ วั ใจทาํ งานหนกั จนเกินไป “ผกู้ องคะ... เล่าใหฟ้ ังไดไ้ หมคะว่าทาํ ไมถึงบอกวา่ โตท่ีบา้ น หลงั น้ี” คาํ ถามท่ีติดอยใู่ นใจของเธอ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงสบตาท่ีเพ่ิงลืมข้ึนมา คาํ ถามง่ายๆ ของไลล่าส์ แต่จะทรงตอบอยา่ งไรง่าย... “อะไรกนั ครับคุณครูจาํ ลาํ ดบั การสืบราชสนั ตติวงศไ์ ม่ได้ หรือ”

“คะ...” ไลล่าส์กะพริบตาปริบๆ มองรอยแยม้ พระสรวล นอ้ ยๆ หากประกายของแสงดาวในแววพระเนตรน้นั จางลง ลาํ ดบั การสืบราชสันตติวงศเ์ ลนีเธีย... “เริ่มจากไหนดี... คงตอ้ งงเริ่มท่ีพอ่ ของผม...เม่ือก่อนท่าน เป็นเจา้ ชายเลก็ ๆ ไม่ค่อยมีความสาํ คญั นกั พอ่ แต่งงานงานกบั แม่ พ่เี ลธ์ ผม กบั เบลล่ากเ็ ป็นแค่เจา้ ชายเจา้ หญิงธรรมดาๆ บา้ นหลงั น้ี พอ่ ไดร้ ับตกทอดมาพวกเราจึงอาศยั อยทู่ ่ีน่ีกนั ต้งั แต่เกิด” ไลลา่ ส์พยายามเรียบเรียงความคิดตามสิ่งท่ีผกู้ องเซนเล่า น้าํ เสียงน้นั เรียบเฉยประดุจเล่าเร่ืองของบุคคลอ่ืนใหเ้ ธอฟัง “แลว้ จ่ๆู วนั หน่ึง พอ่ กไ็ ดร้ ับการแต่งต้งั เป็นมกฎุ ราชกมุ าร อยา่ ถามผมนะวา่ ทาํ ไม เพราะผมเองกไ็ ม่รู้หรอกวา่ เกิดอะไรข้ึน ผมรู้แค่วา่ ครอบครัวตอ้ งยา้ ยไปอยบู่ า้ นใหม่เท่าน้นั เอง” “เออ้ ...” ไลล่าส์พดู อะไรไม่ออก เธอพอจะนึกถึงรอยต่อ ของการสืบราชสันตติวงศท์ ี่ชาวเลนีเธียพยายามไม่พดู ถึงกนั มกฎุ ราชกมุ ารซ่ึงเป็นพระโอรสในสมเดจ็ พระราชาธิบดีพระองค์ ก่อนถกู ปลด มีการแต่งต้งั มกฎุ ราชกมุ ารองคใ์ หม่ข้ึนมาแทน เวลา ผา่ นไปนานคนกไ็ ม่มีใครเอย่ ถึงอีก และยงิ่ สมเดจ็ พระราชาธิบดี

พระองคป์ ัจจุบนั ทรงงานหนกั สร้างความเจริญใหก้ บั เลนีเธียอยา่ ง มากมายในช่วงสิบกวา่ ปี ที่ผา่ นมา เร่ืองราวท้งั หมดจึงเลือนหาย “บา้ นใหม่หลงั ใหญ่ๆ ถึงจะมีคนมากมาย แต่มนั กใ็ ห้ ความรู้สึกอา้ งวา้ ง” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงลบู เสน้ ผมหยกั สลวย ของไลล่าส์อยา่ งพระทยั ลอย ทรงราํ ลึกถึงครอบครัวเลก็ ๆ ครอบครัวหน่ึงท่ีตอ้ งเปล่ียนแปลงไปตลอดกาล “คงเพราะพอ่ กบั แม่ทาํ งานหนกั มากข้ึน พี่เลธ์ในฐานะที่จะตอ้ งเป็นมกฎุ ราชกมุ าร องคต์ ่อไปกไ็ ม่ค่อยมีเวลามาเลน่ กบั ผม เหลือแต่ผมกบั เบลลา่ กนั สองคน เราเลยสนิทกนั มาก เพราะฉะน้นั ผมกเ็ ลยรู้สึกวา่ บา้ นหลงั น้ีเป็นบา้ นของผมมากกวา่ พระราชวงั เลนีเธีย” “ผกู้ องคงเหงามาก” ไลล่าส์มองลึกลงไปในพระเนตร งดงาม ภายใตร้ อยแยม้ สรวลน้นั กลบั มี เรื่องราวซบั ซอ้ นซ่อนอยู่ มากมาย “จบั ใจเลยครับ...ตอนน้นั ผมเกลียดการเป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่ง เลนีเธียท่ีสุด” พระหตั ถว์ างน่ิงบนไหลบ่ อบบางสั่นเลก็ นอ้ ย พระ ยศที่เพ่มิ มาพร้อมกบั ความอา้ งวา้ งสร้างบาดแผลลึกในพระทยั แม้ เวลาจะช่วยเยยี วยาหากกย็ งั มีสะเกด็ ตกคา้ ง

“แต่เวลาผา่ นไป ผมกเ็ ขา้ ใจ แมแ้ ต่ละคนจะมีภาระหนา้ ท่ีทาํ ใหไ้ ดเ้ จอกนั ไม่บ่อยนกั แต่ความรักในครอบครัวเลก็ ๆ ของเราไม่ เคยจืดจาง...หวั ใจเราเช่ือมกนั เสมอ” รอยแยม้ พระสรวลในพระ เนตรกลบั คืนมา “ผมกเ็ ลยพอจะทนการเป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย ได”้ “ฉนั ดีใจนะคะที่ผกู้ องเป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย” ไลล่าส์ ประสานตางดงามน้นั “เพราะการเสดจ็ ไปยงั โรซานน์ของเจา้ ฟ้ า ชายแห่งเลนีเธีย ทาํ ใหฉ้ นั ไดพ้ บกบั ผกู้ องเซน” “ไลลา่ ส์...” ทรงพมึ พาํ แผว่ เบา สะเกด็ แผลในพระทยั อาจจะ หายไปเพราะเธอ “ผมกด็ ีใจท่ีไดพ้ บคุณ ไดร้ ักคุณ และกไ็ ดค้ ุณมา สร้างครอบครัวเลก็ ๆ ของเราเอง” ทรงโนม้ พระพกั ตร์ลง ไลลา่ ส์ หลบั ตาไม่สามารถสู้ประกายระยบั ราวกบั แสงดาวพราวพร่างน้นั ได้ หากไม่มีไออุน่ ประทบั แนบแน่น “บา้ ชะมดั ...พวกตวั ยงุ่ มาแลว้ ”

ไลลา่ ส์ลืมตา เห็นพระพกั ตร์ ‘มุ่ย’ เหมือนนกั เรียนของเธอก็ แยม้ ริมฝีปากนอ้ ยๆ แลว้ ตอ้ งเลิกคิ้วสูงเพราะไดย้ นิ เสียง เคร่ืองยนตด์ งั แวว่ มา สายพระเนตรออ้ ยอิ่งท่ีใบหนา้ หวาน ไม่อยากแบ่งปันไล ลา่ ส์ใหใ้ ครในตอนน้ีเลย “เรยพ์ ายายตวั ยงุ่ มาถึงแลว้ ผมบอกใหม้ าชา้ ๆ แลว้ เชียว” “ตายแลว้ ...” ไลล่าส์ตาโต “จะทาํ อะไรครับ” แววพระเนตร ‘ดุ’ ทนั ที ทรงฉวยมือไล ลา่ ส์ท่ีกาํ ลงั จะหยบิ เอามงกฎุ กหุ ลาบออกจากศีรษะ “ก.็ .. เอาออกเถอะค่ะ” จะใหใ้ ครมาเห็นเธอสวมมงกฎุ กหุ ลาบอยไู่ ดอ้ ยา่ งไร “ผมวา่ สวยดีออก” “ก.็ ..ฉนั อายน่ีคะ” คาํ พดู อุบอิบ ใบหนา้ ระเร่ือยงิ่ กวา่ กุหลาบ ในมงกฎุ “โธ่...จะอายอะไรครับ ผมออกจะภูมิใจในฝีมือผม” ไลล่าส์คอ้ น ปลดมือออกจากพระหตั ถใ์ หญ่ แลว้ มาหยบิ มงกฎุ ออกจากศีรษะจนได้

“ผกู้ องพดู เองวา่ มนั ยงั ไม่ค่อยสวย ฉนั อายแทนผกู้ องค่ะ” คนถกั มงกฎุ กุหลาบแทบคอ้ น “จะไปไดห้ รือยงั คะพ่ีเซน...พอ่ กบั แม่รออยนู่ ะคะ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียเสดจ็ เขา้ มาในหอ้ งนงั่ เล่นดว้ ยรอยแยม้ พระสรวลกวา้ ง เรยน์ ะเรย.์ ..ไม่น่าใหข้ บั รถเลย เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงประคองร่างหญิงสาวที่ทรงแลก เหรียญจารึกหมาดๆ เหรียญซ่ึงทาํ จากหินสีดาํ จากกน้ ลาํ ธาร กหุ ลาบตามความนิยมของชาวหุบเขากุหลาบแขวนอยกู่ ลางพระ อรุ ะ “ไลล่าส์ครับนี่ยายตวั ยงุ่ เบลล่า...หรือจะเรียกระฆงั ดาวยกั ษ์ กไ็ ด”้ “เด๋ียวเถอะพ่เี ซน” องคร์ ะฆงั ดาวทรงคอ้ นวงใหญ่ พระเชษฐาแยม้ พระสรวล “โอ๋ๆ อยา่ งอนนะนอ้ งสาวพี่ มา รู้จกั พ่สี ะใภก้ ่อนแลว้ ค่อยงอน...โอย๊ ” ทรงร้องดงั กวา่ ความ เจบ็ ปวดจากการถกู คนขา้ งพระวรกายหยกิ เอา

เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียสรวลอยา่ งพอพระทยั ทรงพระ ดาํ เนินมายงั ไลลา่ ส์ แยม้ พระสรวลกวา้ ง “อยา่ ไปสนใจพ่ีเซนเลยค่ะ เรามาทาํ ความรู้จกั กนั เองกไ็ ด”้ ทรงฉวยมือของไลล่าส์แลว้ ก่ึงลากก่ึงจูงออกไปจากหอ้ งโดยที่คน ถกู จงู ไดแ้ ต่เดินตามอยา่ งงงงนั “ฉนั อยากมีพ่สี าวมาต้งั นานแลว้ เสียดายจงั ที่ไลลา่ ส์อายนุ อ้ ยกวา่ แต่ไม่เป็นไรเพราะนบั ตามศกั ด์ิ แลว้ กเ็ ป็นพ่ีสาวได”้ ผเู้ ป็นพระเชษฐาไดแ้ ต่ส่ายพระพกั ตร์แลว้ เสดจ็ ตามออกไป นอกพระตาํ หนกั

ตอน ๒๒ ไลล่าส์ไม่เคยคิดวา่ ในชีวติ น้ีจะมีโอกาสเขา้ มาที่น่ี หมู่ อาคารสีขาวริมทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ท่ีเธอทอดสายตามองดว้ ย ความชื่นชมใน ความงดงามทุกคร้ังท่ีมีโอกาส ขณะน้ีเธออยหู่ นา้ ประตูหอ้ งพระสาํ ราญซ่ึงเป็นสถานท่ีท่ีเธอจะไดพ้ บกบั พอ่ แม่ ของผกู้ องเซน...สมเดจ็ พระราชาธิบดีและสมเดจ็ พระราชินีแห่ง เลนีเธีย เธอขอเป็นลมก่อนไดไ้ หม...เผือ่ จะยดื เวลาออกไปไดบ้ า้ ง “ไม่ตอ้ งกลวั นะครับไลลา่ ส์” เสียงนุ่มๆ กระซิบริมหูไม่ได้ ทาํ ใหไ้ ลล่าส์หายกงั วล เธอบีบมือใหญ่ที่จบั มือเธอแน่นข้ึนเม่ือ กา้ วผา่ นประตู ไลล่าส์กะพริบตา ในหอ้ งกวา้ งมีบุรุษและสตรีสูงวยั นงั่ อยู่ บนเกา้ อ้ียาว ท้งั ค่ทู อดสายตาตรงมาท่ีเธอ “คุณครูของเซนหรือ” สมเดจ็ พระราชินีแห่งเลนีเธีย ทอดพระเนตรหญิงสาวที่ยนื เคียงขา้ งพระโอรส เป็นผหู้ ญิงรูปร่าง สูงใหญ่จนน่าแปลกใจ เมื่อเชา้ น้ีเองท่ีเซนนอ้ ยของพระองคเ์ ขา้ มา

ทลู วา่ พบผหู้ ญิงท่ีจะแลกเหรียญ จารึกแลว้ ทรงคิดมาตลอดท้งั วนั วา่ หญิงสาวที่สามารถทาํ ใหเ้ ซนตวั นอ้ ยของพระองคเ์ บิกบาน ได้ ขนาดน้นั จะเป็นผหู้ ญิงแบบไหน ‘ไลล่าส์เป็นผหู้ ญิงตวั โตๆ ที่น่ารักครับ แม่ตอ้ งชอบแน่ๆ’ เป็นผหู้ ญิงตวั โตจริงๆ แต่ใบหนา้ หวานน้นั เหยเกราวกบั จะ ร้องไห้ “ดีจริง...เดก็ ด้ืออยา่ งเซนตอ้ งถกู คุณครูตีถึงจะหายด้ือ” ไลลา่ ส์มองรอยแยม้ พระสรวลและกระแสรับสั่งปนพระ อารมณ์ขนั น้นั อยา่ งตกตะลึง เธอไดย้ นิ เสียงคนขา้ งกายออดออ้ น ไม่ต่างจากเดก็ ชายตวั นอ้ ย “โธ่...แม่ครับ อยา่ ไปยไุ ลลา่ ส์อยา่ งน้นั สิ” “แม่เขาพดู จริง” สมเดจ็ พระราชาธิบดีทรงพระสรวล ทรง หนั มาสบตาหญิงสาว...คนที่ทาํ ใหเ้ จา้ ชายตวั นอ้ ยๆ ของพระองค์ เปี่ ยมไปดว้ ยรอยยมิ้ อีกคร้ัง ทรงทราบดี...เหตุการณ์เม่ือสิบกวา่ ปี ก่อน เปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของทุกคนในครอบครัวเลก็ ๆ ของ พระองค์ “ถา้ ด้ือมากกต็ ีไดเ้ ลยคุณครู”

“พอ่ กเ็ ป็นไปดว้ ย ไลล่าส์อยา่ ฟังมากนะ อา้ ว!” ทรงอุทาน ดวงตากลมโตน้นั มีหยดน้าํ ร่วงเผาะ “ร้องไหท้ าํ ไมหรือไลล่าส์” ไลลา่ ส์ยกมือป้ ายน้าํ ตาออก “ฉนั ...คิดถึงพอ่ กบั แม่ค่ะ” เธอไม่ไดอ้ าจเอ้ือม แต่รู้สึก เหมือนวา่ ไดพ้ บกบั พอ่ แม่ที่จากไปอีกคร้ัง สมเดจ็ พระราชาธิบดีและพระราชินีแห่งเลนีเธียสบพระ เนตรและแยม้ พระสรวล ใหแ้ ก่กนั ดอกไลลา่ ส์จากหุบเขากุหลาบ ดอกน้ีทาํ ใหด้ าวดวงนอ้ ยเปลง่ ประกายสดใส ผหู้ ญิงตวั โตที่น่ารักของเซน...ไม่มีอะไรน่าห่วงเลย พรุ่งน้ีคงจะมีประกาศจากสาํ นกั พระราชวงั เรื่องสะใภห้ ลวง ในราชสาํ นกั เลนีเธีย เรยม์ องประตูหอ้ งพระสาํ ราญที่ปิ ดลงก้นั โลกภายนอกออก จากครอบครัวเลก็ ๆ ครอบครัวหน่ึง เขาหนั มาสบตาหญิงสาวร่าง เลก็ ท่ีมองเขาอยเู่ ช่นกนั ต้งั แต่พบหนา้ ...กย็ งั ไม่ไดพ้ ดู กนั สกั คาํ เขายงั มีภารกิจท่ีตอ้ ง ทาํ อีก

“พเ่ี รย”์ เอน่าเอย่ เสียงแผว่ เบา เรยม์ องแววตาออ่ นหวาน แลว้ ตอ้ งถอนหายใจ “พมี่ ีงานตอ้ งไปทาํ ” แววตาออ่ นหวานน้นั หม่นลงจนเรยใ์ จ หาย “กลบั บา้ นแลว้ อยา่ เพิง่ เขา้ นอนนะ พี่จะไปหา” ราชองครักษส์ าวยกมือข้ึนทาบหวั ใจ...บนเหรียญจารึกท่ีอยู่ ขา้ งใน มองตามร่างสูงใหญ่กา้ วจากไปอีกคร้ัง แต่เอน่ารู้แลว้ ...ไม่ วา่ พเ่ี รยจ์ ะกา้ วจากไปไหน หากเขาจะกลบั มา เอน่ารอพเ่ี รยเ์ สมอ “แม่ใหค้ ุณพกั ที่น่ี” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียพาไลลา่ ส์มาหยดุ หนา้ ประตูไมบ้ านใหญ่ในปี กหน่ึงของ พระราชวงั “แค่สองสามวนั ... ทนหน่อยนะไลล่าส์” “ไม่ตอ้ งห่วงฉนั หรอกค่ะ” ไลล่าส์สบพระเนตรออ่ นหวาน “ผกู้ องกไ็ ปพกั เถอะนะคะ” ทรงพยกั พระพกั ตร์ แมไ้ ม่อยากจากไลลา่ ส์ไปตอนน้ี แต่ไล ลา่ ส์เหน่ือยมาท้งั วนั แลว้ ถา้ ไม่เสดจ็ กลบั ไลลา่ ส์กค็ งไม่ไดพ้ กั ผอ่ นเสียที

วนั น้ีตอ้ งจาก...แต่วนั หนา้ จะไม่ตอ้ งจากดอกไมแ้ สนหวาน ดอกน้ีไปไหน “พรุ่งน้ีผมจะรีบมาแต่เชา้ คงมีเรื่องตอ้ งทาํ อีกมาก” ทรง ผลกั ประตใู หเ้ ปิ ดออก “คุณเองกพ็ กั เยอะๆ อยา่ มวั แต่คุยกนั นะ ครับ” ไลล่าส์เลิกคิ้วสูง “อะไรนะคะ” คาํ ตอบกลบั กลายเป็นจุมพติ เร็วๆ ประทบั บนริมฝีปากอิ่ม “ราตรีสวสั ด์ิครับ” ทรงดนั ร่างที่มวั ตะลึงคา้ งเขา้ ไปในหอ้ ง แลว้ ปิ ดประตูตามหลงั พระเนตรสีม่วงเขม้ เปลง่ ประกายวาววบั ‘พอ่ กบั แม่’ ชอบไลล่าส์ เช่นเดียวกบั พเ่ี ลธ์ ส่วนแม่ตวั ยงุ่ น้นั ไม่ตอ้ งถาม...ชวนไลลา่ ส์คุยจอ้ จนแทบฟัง ไม่ทนั ไลลา่ ส์รู้สึกร้อนวาบที่ริมฝีปาก เธอกะพริบตามองหอ้ ง กวา้ งตกแต่งสวยงามเช่นเดียวกบั ทุกหอ้ งในพระราชวงั แห่งน้ี แต่ ยงั ไม่ทนั ไดส้ าํ รวจกม็ ีเสียงร้องอยา่ งต่ืนเตน้ “ไลล่าส์...”

“ไมอา...” ไลลา่ ส์อุทานพร้อมกบั ที่เพ่อื นสาวกระโดดเขา้ มา กอด “มาไดย้ งั ไงน่ะ” “กผ็ กู้ องเรยน์ ่ะสิ...จ่ๆู กไ็ ปท่ีบา้ นแลว้ บอกวา่ ช่วยมาหาเธอ หน่อย ใครจะรู้...ฉนั ง้ีต่ืนเตน้ แทบตายท่ีไดเ้ ขา้ มาในพระราชวงั ” ไมอาคลายออ้ มกอด พดู ดว้ ยน้าํ เสียงกล้วั หวั เราะ ผกู้ องเซน...ยงั อุตส่าห์ใหเ้ รยไ์ ปรับไมอามาเป็นเพ่ือนเธอใน คืนน้ี น่ารักขนาดน้ีจะใหเ้ ธอทาํ อยา่ งไรได้ “ตกลงวา่ เพื่อนฉนั กลายเป็นเจา้ หญิงจริงๆ แลว้ ใช่ไหม เจา้ หญิงไลล่าส์” “บา้ น่ะ” ไลล่าส์คอ้ น “ฉนั กย็ งั เป็นไลล่าส์คนเดิม” ไมอาพศิ หนา้ ระเรื่อของเพื่อนสาว ไม่นึกวา่ เร่ืองทุกอยา่ งจะ รวดเร็วปานน้ี เธอเพิ่งแซวเรื่องไลลา่ ส์กบั เจา้ ชายผกู้ องไปไม่นาน น้ีเอง หากดวงตาจรัสแสงที่มองตอบเธอมากบ็ อกไดว้ า่ ...เวลา ไม่ใช่เรื่องสาํ คญั เลย

“ฉนั รู้วา่ ยงั ไงเธอกเ็ ป็นไลล่าส์ แม่ครูบา้ นนอกเพื่อนฉนั แต่ ขอแซวนิดแซวหน่อยไม่ไดเ้ หรอ” ไมอาหวั เราะคิกคกั “ใช่วา่ จะมี เพ่อื นแต่งงานกบั เจา้ ชายไดบ้ ่อยๆ ที่ไหน” “อืม...กไ็ ด้ แต่อยา่ มากนกั นะ ฉนั กเ็ ขินเป็นเหมือนกนั ” “ป้ านีน่า...ไลล่าส์เองค่ะ” ไลลา่ ส์มองเพอ่ื นสาวที่นอนแผ่ บนเตียงกวา้ งขณะเธอโทรศพั ทห์ านีน่า คืนน้ีเธอกบั ไมอาคงมี เรื่องคุยกนั มากมาย หากท่ีเธอห่วง...ป่ านน้ีทางบา้ นจะเป็นอยา่ งไร เธอสร้างความวนุ่ วายเดือดร้อนใหม้ ากขนาดไหน “ไลลา่ ส์เป็นยงั ไงบา้ ง ป้ าเป็นห่วง” เสียงผเู้ ป็นเหมือน มารดาดงั มาจากปลายสาย ทาํ ใหไ้ ลล่าส์เชด็ น้าํ ตาท่ีเอ่อข้ึนมา วนั น้ี เธอบ่อน้าํ ตาต้ืนเหลือเกิน “ไลล่าส์สบายดีค่ะ อาจจะตอ้ งอยทู่ ่ีเลนีธสักสองสามวนั ” “ดีแลว้ ...ไดย้ นิ เสียงไลลา่ ส์ ป้ ากห็ มดห่วง” “แลว้ ทางบา้ นเป็นยงั ไงบา้ งคะ วนุ่ วายกนั ไหม” “โอย๊ ...ทางน้ีกส็ นุกกนั เดก็ ๆ อวดกลอ้ งใหญ่วา่ คุณครูไล ลา่ ส์ท้งั สวยท้งั ใจดี” นางนีน่าหวั เราะมาตามสาย นกั ข่าวมากมายท่ี

เขา้ มาในหมู่บา้ นสร้างความแตกต่ืนกจ็ ริง หากทุกคนกร็ ู้ ‘ข่าวลือ’ มานาน บทสมั ภาษณ์อาจจะมีสีสนั บา้ ง แต่ไม่มีใครใหข้ ่าวใดๆ ที่ จะทาํ ให้ ‘เจา้ ชายผกู้ องกบั ครูไลลา่ ส์’ ขวญั ใจของทุกคนเสียหาย “ไลลา่ ส์ไม่ตอ้ งเป็นห่วงนะ นานๆ มีอะไรมาใหต้ ่ืนเตน้ กส็ นุกกนั ไป” “จริงนะคะ” “จะ้ ไม่ตอ้ งเป็นห่วง ทาํ ใจใหส้ บายเถอะ” “ถา้ อยา่ งน้นั ไลล่าส์กโ็ ล่งใจ” ไลล่าส์สูดจมกู เบาๆ ทาํ ใหไ้ ด้ ยนิ เสียงหวั เราะของอีกฝ่ ายดงั แวว่ มา “แน่ะ ร้องไหด้ ว้ ยเหรอนนั่ ” “ก.็ ..คิดถึงป้ านีน่านี่คะ” “ไม่ตอ้ งออ้ นเลยจะ้ เป็นสาวขนาดจะสวมมงกฎุ กุหลาบอยู่ แลว้ ” ทา้ ยประโยคฟังออู้ ้ีกวา่ ปกติ ราวกบั อีกฝ่ ายกาํ ลงั กล้นั สะอ้ืน “อา้ ว...ทาํ ไมเสียงป้ าออู้ ้ีขนาดน้นั ล่ะคะ” ไลลา่ ส์หวั เราะท้งั น้าํ ตา

“ก.็ ..ป้ าดีใจน่ี” นางนีน่าสะอ้ืนเบาๆ “ไม่ไดด้ ีใจที่ไลลา่ ส์จะ ไดเ้ ป็นเจา้ หญิงนะ แต่ดีใจที่ไลล่าส์ของป้ าไดพ้ บคนท่ีรักเสียที ถา้ พอ่ กบั แม่ไลล่าส์ยงั อยคู่ งจะปล้ืมใจมาก” หากพอ่ กบั แม่ของไลลา่ ส์คงจะมองลงมาจากฟากฟ้ า...ได้ เห็นความสุขของบุตรสาวแลว้ เรยข์ บั รถมาจอดหนา้ ตึกใหญ่ คฤหาสนข์ องท่านเอิร์ลแห่งลี โอเนีย ภายในตึกสวา่ งไสวดว้ ยแสงไฟในยามค่าํ คืน เขากา้ วข้ึน บนั ไดหนา้ ตึก พบพ่อบา้ นสูงวยั กา้ วออกมาตอ้ นรับ “ยนิ ดีตอ้ นรับครับคุณเรย”์ เรยค์ อ้ มศีรษะนิดๆ รับการโคง้ คาํ นบั ของอีกฝ่ าย “ตอ้ งขอโทษที่มารบกวนตอนน้ี” พอ่ บา้ นเพยี งยมิ้ นอ้ ยๆ เขาและทุกคนรู้วา่ ชายหนุ่มผนู้ ้ีมี ความสาํ คญั อยา่ งไร “ท่านเอิร์ลกบั เลด้ีอยหู่ รือไม่” เม่ือมาถึงคฤหาสน์ เขาตอ้ ง ไปคารวะบิดามารดาของเอน่าตามธรรมเนียม

“ท่านไปงานเล้ียงครับ คงอีกพกั ใหญ่จึงจะกลบั ส่วน คุณหญิงเอน่าอยทู่ ี่เรือนกระจกครับ” “ขอบใจมาก” เรยพ์ ยกั หนา้ นอ้ ยๆ ออกเดินมุ่งไปยงั เรือน กระจกโดยมีสายตาของพอ่ บา้ นมองตามแผน่ หลงั กวา้ งไป คนของท้งั สองคฤหาสน์กาํ ลงั ลุน้ อยวู่ า่ จะไดจ้ ดั ‘งานใหญ่’ เมื่อใด เรือนกระจกเป็นเรือนเพาะตน้ ไมข้ องคฤหาสน์ซ่ึงเป็น สถานท่ีโปรดของเอน่า ในค่าํ คืนน้ีเปิ ดไฟสวา่ งไสว เรยผ์ ลกั ประตู เขา้ ไป สาวนอ้ ยร่างบางนงั่ อยบู่ นเกา้ อ้ีนวมตวั ใหญ่ ดวงตาหลบั พริ้ม ศีรษะตะแคงไปดา้ นหน่ึง ใบหนา้ หวานละมุนจนคนมอง หวั ใจสะทา้ น เรยย์ อ่ งเงียบกริบ ไม่ตอ้ งการรบกวนการนิทราของนางฟ้ า “ใคร...” เอน่าลืมตา ผดุ ลุกข้ึนมาแลว้ จึงคลายกลา้ มเน้ือท่ี เกร็งข้ึนเตรียมพร้อมต่อสูล้ ง “พี่เรย”์ “ขอโทษท่ีมาเสียดึก” กวา่ เขาจะตามเสดจ็ เจา้ นายกลบั พระ ตาํ หนกั ตน้ สนนอ้ ยและขบั รถต่อมาท่ีน่ีกใ็ ชเ้ วลาพอสมควร

“เอน่าหลบั ไปหรือนี่...แยจ่ ริง” เอน่ายมิ้ อ่อนหวาน ทรุดนง่ั ลงตามเดิม “พีเ่ รยท์ านอะไรมาหรือยงั คะ เอน่าจะใหค้ นจดั ใหน้ ะ คะ” “ไม่ตอ้ งหรอกเอน่า...พีเ่ รียบร้อยมาแลว้ ” เรยส์ บตากลมโต ที่ยงั ดูคลา้ ยเม่ือคร้ังแรกที่เขาไดพ้ บกบั เธอเหลือเกิน เดก็ หญิงตวั นอ้ ยๆ ท่ีเอาเหรียญจารึกและหวั ใจของเขาไป “พ่.ี ..” “คะ... มีอะไรหรือคะ” เอน่าเอียงคอมองค่หู ม้นั “คือ...พม่ี ีของมาใหเ้ ธอ แต่วา่ ...มนั คงไม่น่าดูแลว้ ” “อะไรคะ พม่ี ีอะไรจะใหเ้ อน่าหรือคะ” นยั นต์ าเปลง่ ประกายอยา่ งยนิ ดี แมจ้ ะแปลกใจบา้ งเพราะเธอไม่เคยเห็นเรย์ อึกอกั แบบน้ีมาก่อน เรยถ์ อนหายใจ ดึงมือที่ไพล่หลงั ไวต้ ลอดมาตรงหนา้ เอน่ากะพริบตา ‘ของ’ ในมือคลา้ ยมงกฎุ สานดว้ ยดอกไม้ แต่...กุหลาบสีชมพชู ้าํ และเหี่ยวเฉาไปหมดแลว้ “พ่ีควรจะใหเ้ ธอต้งั แต่ตอนเชา้ ” กหุ ลาบที่ตดั มาถกั มงกฎุ ใน ตอนเชา้ มืดจะเบ่งบานในตอนสายพอดี หากเขากไ็ ม่มีโอกาสและ เวลาจะมอบ ‘ของขวญั ’ น้ีใหเ้ ลย